ایسّا مَسیه، داوود و اِبراهێمئے چُکّ اِنت. آییئے بێه و بُنیادئے دپتر اے ڈئولا اِنت: اِساکِ اِبراهێم، آکوبِ اِساک، یَهودا و آییئے برات که آکوبئے چُکّ اَتنت. پارِس و زارَهِ یَهودا که آیانی ماتئے نام تامار اَت. هِسْرونِ پارِس، اَرَمِ هِسْرون، اَمینادابِ اَرَم، نَهْشونِ اَمیناداب، سَلْمونِ نَهْشون، بوازِ سَلْمون که آییئے ماتئے نام رَهاب اَت، اۆبئیدِ بواز که ماتئے نامی روت اَت، یَسّیِ اۆبئید، بادشاه داوودِ یَسّی. سُلئیمانِ داوود، که ماتی پێسرا اوریائے لۆگی بوتگ‌اَت، رِهۆبامِ سُلئیمان، اَبیایِ رِهۆبام، آسایِ اَبیا، یِهوشاپاتِ آسا، یورامِ یِهوشاپات، اُزّیایِ یورام، یوتامِ اُزّیا، آهازِ یوتام، هِزِکیایِ آهاز، مَنَسیِ هِزِکیا، آمونِ مَنَسی، یوسیایِ آمون، یِکونیایِ یوسیا و آییئے سجّهێن برات، که اے وهدا یَهودی بابِلا دَرانڈێه بوتنت. چه بابِلئے دَرانڈێهیا رند، شیالتیالِ یِکونیا، زِروبابِلِ شیالتیال، اَبیهودِ زِروبابِل، اِلیاکیمِ اَبیهود، آزورِ اِلیاکیم، سَدوکِ آزور، آکیمِ سَدوک، اِلیهودِ آکیم، اِلیازرِ اِلیهود، مَتّانِ اِلیازر، آکوبِ مَتّان، ایسُّپِ آکوب که مَریمئے مرد اَت. چه مَریما ایسّا پێدا بوت که مَسیه زانگَ بیت. اے ڈئولا، چه اِبراهێما بگر تان داوودا چارده پُشت و چه داوودا بگر تان یَهودیانی بابِلئے دَرانڈێهیا دگه چارده پُشت و چه آ دَرانڈێهیا بگر تان ایسّا مَسیها هم چارده پُشت اَنت. ایسّا مَسیهئے پێدائِش اے ڈئولا اَت: ایسّائے مات مَریم، ایسُّپا سانگ کرتگ‌اَت بله چه آیانی سور و آرۆسا پێسر، زانتِش که چه هُدائے پاکێن روها ، آییئے لاپ پُرّ بوتگ. مَریمئے لۆگواجه ایسُّپ، راست و پهرێزکارێن مردمے اَت، نلۆٹتی مَریما بَنّام بکنت، پمێشکا وتی دلا شئوری کرت: ”په بێتئواری اے سانگا بپرۆشان.“ اے بارئوا اَنگت پِگر کنگا اَت که آییئے وابا اَناگت هُداوندئے پرێشتگے آتک و گوَشتی: ”ایسُّپ، او داوود بادشاهئے چُکّ! چه وتی دِشتار مَریمئے زورگ و لۆگا برگا متُرس، چێا که آییا اے لاپ‌پرّی، چه پاکێن روها رَستگ. آ، مردێن‌چُکّێئے سرا چِلّگَ بیت و آییئے ناما ایسّا بکن، چێا که آ وتی کئوما چه آیانی گناهانَ رَکّێنیت.“ اے سجّهێن کار پمێشکا چُش بوتنت تان هُداوندئے هما هبر راست و پَدّر ببنت که آییا چه نبیئے زبانا گوَشتگ‌اَنت: نِشتگێن جنێن‌چُکّێئے لاپ پُرَّ بیت و مردێن‌چُکّێئے سرا چِلّگَ بیت و آییئے ناما اِمانوییل پِرَ بندنت، که اِشیئے مانا ”هُدا گۆن ما“ اِنت. وهدے ایسُّپ چه وابا آگه بوت، هما ڈئولا که هُداوندئے پرێشتگا هُکم داتگ‌اَت، وتی جنی زرت، بله تان آ وهدا که چُکّ پێدا نبوتگ‌اَت، گۆن آییا وپت و وابی نکرت و چُکّئے نامی ایسّا پِر بست. بادشاه هیرودیسئے اَهد و باریگا، وهدے ایسّا یَهودیَهئے دَمگئے شهر بئیت‌لَهِما پێدا بوتگ‌اَت، گڑا چه رۆدراتکا لهتێن نجومی اورشَلیمئے شهرا آتک. جُستِش گپت: ”هما نُنُّک که په یَهودیانی بادشاهیا پێدا بوتگ، کجا اِنت؟ ما آییئے اِستار در آیگا دیستگ و په آییئے پرستش کنگا آتکگێن.“ چه اے هبرئے اِشکُنگا، هیرودیس بادشاه و اورشَلیمئے سجّهێن مردم باز پرێشان و دِلتپرکه بوتنت. هیرودیسا کئومئے سجّهێن دینی پێشوا و شَریَتئے زانۆگر لۆٹت و جُست گپتنت که ” مَسیهئے پێدائِش کجا بئیگی اِنت؟“ آیان پَسّئو دات: ”یَهودیَهئے شهر بئیت‌لَهِما پێدا بیت، چێا که نبیئے کتابا نبشته اِنت: ’او یَهودائے شهر بئیت‌لَهِم! تئو یَهودائے هاکمانی نیاما کَسترێن نه‌ائے، چێا که چه تئو یکّ هاکمێن سردارے پێدا بیت که آ منی کئوم بنی اِسراییلئے شپانکیا کنت.‘“ گڑا هیرودیسا نجومی چێراَندری لۆٹتنت و آ اِستارئے در آیگ و زاهر بئیگئے اَلّمێن وهدی جُست کرت که کدێن اَت. رندا آییا نجومی په هما نُنُّکئے شۆهاز و در گێجگا بئیت‌لَهِما راه داتنت و گوَشتی: ”برئوێت و اے چُکّئے بارئوا شَرّ پَٹّ و پۆل بکنێت، وهدے شما در گێتک، منا سهیگ بکنێت تان من هم په آییئے پرستش کنگا برئوان.“ بادشاهئے هبرانی اِشکنگا رند، نجومی راه گپتنت. راها رئوان، هما اِستار که آیان در آیگا دیستگ‌اَت، آیانی دێما پێش کپان، هما جاگهئے سَربُرا اۆشتات، که نُنُّک اۆدا اَت. چه اے اِستارئے گِندگا، سکّ باز وشدِل بوتنت. لۆگا شتنت و نُنُّکِش آییئے مات مَریمئے گوَران دیست. گڑا کۆنڈان کپتنت و چُکِّش پرستش کرت، وتی تُهپه و ٹێکیانی هُکّه و زباددانِش پَچ کرتنت و سُهر و سۆچَگی و مُرِّش په نُنُّکا سئوگات کرتنت. رندا، هُدایا وابا آ هُژّار کرتنت که هیرودیسئے کِرّا پِر مترّنت. گڑا چه دگه راهے، وتی مُلکا شتنت. نجومیانی پِر ترّگا رند، هُداوندئے پرێشتگے ایسُّپئے وابا آتک و گوَشتی: ”چُکّ و چُکّئے ماتا بزور و مِسرا بتچ، تان من ترا نگوَشان همۆدا بدار، چێا که هیرودیس چُکّئے در گێجگ و کُشگا دلمانگ اِنت.“ گڑا، ایسُّپ اَنچُش که چه وابا آگه بوت، چُکّ و چُکّئے ماتی زرت و شپی شپ دێم په مِسرا شت. تان هیرودیسئے مَرکا همۆدا منتنت تان هُداوندئے هما هبر راست و پَدّر ببیت که چه نبیئے کئولا گوَشگ بوتگ‌اَت: من وتی بَچّ چه مِسرا لۆٹت و آورت. وهدے هیرودیس سهیگ بوت که نجومیان آ رَد داتگ، باز زهر گپت. پرمانی دات: ”بئیت‌لَهِم و کِرّ و گوَرئے دو سالیگ یا کَسترێن سجّهێن مردێن‌چُکّ کُشگ ببنت.“ اَنچُش که آییا پێسرا نجومی جُست و پُرس کرتگ‌اَتنت، هما هسابا اے وهدی گیشّێنت. اے ڈئولا اِرِمیا نبیئے کتابا هُدائے هما هبر سَرجم بوتنت که گوَشتگ‌اَتی: چه رامَهئے شهرا کوکّارے گۆشان کپت، مۆتک و زاریے مزنێن، راهیلا په وتی چُکّان گِرێت، کسێئے تسلّا‌یی نزُرت، چێا که آ نمنتگ‌اَتنت. هیرودیسئے مَرکا رَند، مِسرا هُداوندئے پرێشتگے ایسُّپئے وابا آتک. پرێشتگا گوَشت: ”پاد آ، چُکّ و چُکّئے ماتا بزور و پدا وتی مُلک، اِسراییلا پِر بترّ. چێا که چُکّئے کُشگئے شئور بُرّۆک مُرتگ‌اَنت.“ نون ایسُّپ پاد آتک و چُکّ و چُکّئے ماتی زرتنت و پدا اِسراییلئے مُلکا آتک. بله وهدے سهیگ بوت که هیرودیسئے جاها آییئے چُکّ اَرکِلاووس یَهودیَهئے دَمگئے بادشاه اِنت، گڑا اۆدئے رئوگی تُرست. وهدے چه وابێا ڈاهے رَستی، وتا په جَلیلئے دَمگا رسێنتی. اۆدا، ناسِرَهئے شهرا جَهمنند بوت تان اے پئیما نبیانی هبر راست و پَدّر ببیت که آ ناسِری گوَشگَ بیت. آ رۆچان، پاکشۆدۆکێن یَهیا آتک و یَهودیَهئے گیابانا جاری پِرّێنت: ”چه وتی گناهان پشۆمان ببێت و تئوبه بکنێت، چێا که آسمانی بادشاهی نزّیکّ اِنت.“ یَهیا هما اِنت که اِشئیا نبی آییئے بارئوا گوَشیت: گیابانا، کَسے گْوانکَ جنت: هُداوندئے راها تئیار و، آییئے کِشکا راست و تچک بکنێت. یَهیایا چه اُشترئے پُٹان گوَپتگێن پۆشاک گوَرا اَت و پۆستێن کمربندے لانکا بستگ‌اَت. آییئے وَرد و وراک، مَدَگ و گیابانی بێنگ اَت. اورشَلیمئے نندۆک، یَهودیَهئے سجّهێن دَمگئے مردم و اُردُنئے کئورئے کِرّ و گوَرئے جَهمنند آییئے کِرّا شتنت. وتی گناهانی پشۆمانی‌اِش زاهر کرت و یَهیایا اُردُنئے کئورا پاکشۆدی داتنت. وهدے یَهیایا دیست که پَریسی و سَدوکی رُمبئے بازێن مردم پاکشۆدی گِرَگا آییئے کِرّا آیگا اَنت، گۆن آیان گوَشتی: ”او سْیَه‌مارزادگان! کئیا شمارا ڈاه داتگ که چه هُدائے آیۆکێن کَهر و گَزبا رَکّتَ کنێت؟! اَنچێن کار بکنێت چه آیان پَدّر ببیت که شما په دل چه وتی گناهان پشۆمان بوتگێت. چه وتی دلا اے هبرا در بکنێت که ’ما اِبراهێمئے نَسل و اۆبادگ اێن.‘ من شمارا گوَشان که هُدا چه اے سِنگ و ڈۆکان هم، په اِبراهێما چُکّ و اۆبادگ پێدا کرتَ کنت. نون تَپَر تئیار اِنت که درچکان چه بُنا بگُڈّیت و هر درچکے که شَرّێن بَرَ نئیاریت، گُڈّگ و آسا دئور دئیگَ بیت. من په شمئے گناهانی پشۆمانیا، شمارا گۆن آپا پاکشۆدیَ دئیان، بله هما که چه من و رَند آیگی اِنت، چه من زۆرمندتر اِنت و من آییئے کئوشانی دست گِرگئے لاهک هم نه‌آن. آ شمارا گۆن پاکێن روه و آسا پاکشۆدیَ دنت. آییا چه بوچّ و پُگان دانئے جتا کنگ و گیشّێنگا، هَنشۆنے دستا اِنت. جۆهانا پاک و سَلّهَ کنت و دانان اَمبارا اێرَ کنت، بله پُگ و پلاران اَنچُشَ سۆچیت که آسِش هچبرَ نمریت.“ گڑا ایسّا چه جَلیلئے دَمگا در آتک و یَهیائے دستا پاکشۆدی گِرَگا اُردُنئے کئورا شت. بله یَهیایا جُهد کرت آییا په اے کارا مئیلیت و گوَشتی: ”باید من چه تئیی دستا پاکشۆدی بگران، تئو چۆن منی گوَرا کائے؟“ ایسّایا گوَشت: ”انّون بِلّ که اَنچُش ببیت، اے پئیما هُدائے رَزایا سَرجمَ کنێن.“ گڑا آییا مَنِّت و ایسّایی پاکشۆدی دات. وهدے ایسّایا پاکشۆدی گپت و چه آپا در آتک، اَناگت آسمانئے دپ پَچ بوت و هُدائے پاکێن روهی دیست که کپۆتێئے دْرۆشما آتک و آییئے سرا اێر نِشت. چه آسمانا تئوارے آتک: ”اے منی دۆستێن بَچّ اِنت و من چه اِشیا باز وشّ و رَزا آن.“ رَندا، چه پاکێن روهئے رهشۆنیا ایسّا گیابانا شت تان شئیتان آییا بچَکّاسیت. چِلّ شپ و چِلّ رۆچ رۆچگ دارگا رند ایسّا شدیگ بوت. گڑا شئیتان په آییئے چَکّاسگا آتک و گوَشتی: ”اگن تئو هُدائے چُکّ ائے، اے سِنگان بگوَش نگن ببنت.“ ایسّایا پَسّئو دات: ”پاکێن کتابا نبیسگ بوتگ: ’مردم تهنا په نان زندگَ نبیت، چه هُدائے زبانئے سجّهێن هبرانی مَنّگا زندگَ بیت.‘ “ پدا شئیتانا ایسّا پاکێن شهرا برت و مزنێن پرستشگاهئے دیوالئے بُرزترێن جاگها اۆشتارێنت و گوَشتی: ”اگن تئو هُدائے چُکّ ائے گڑا وتا چه اِدا جَهلاد دئور بدئے چێا که نبیسگ بوتگ: هُدا په تئیی نِگهپانیا وتی پرێشتگان هُکمَ کنت و آ، ترا وتی دَستانی دلا دارنت تان تئیی پاد ڈۆکێا ملگّیت. “ ایسّایا گوَشت: ”هئو، بله چُش هم نبیسگ بوتگ: وتی هُداوندێن هُدایا مچَکّاس و آزمائِش مکن. “ نون شئیتانا یکّ سکّێن بُرزێن کۆهێئے سرا برت و چه اۆدا دنیائے سجّهێن بادشاهی و آیانی شان و شئوکتی پێش داشتنت و گوَشتی: ”اگن تئو منی دێما کۆنڈان بکپئے و منا پرستش بکنئے، من اے سجّهێنان ترا دئیان.“ گڑا ایسّایا گوَشت: ”او شئیتان! چه منی دێما گُم بئے! پاکێن کتابا نبیسگ بوتگ: وتی هُداوندێن هُدایا پرستش بکن و تهنا هماییئے هِزمتا بکن.“ نون شئیتانا آ یله دات و شت. پرێشتگ آتکنت و ایسّائے هِزمتِش کرت. وهدے ایسّا سَهیگ بوت که یَهیا دَزگیر کنگ بوتگ، گڑا جَلیلا شت. ناسِرَهئے شهری یله دات و کَپَرناهومئے شهرا جَهمنند بوت. کَپَرناهوم، جَلیلئے مَزَن‌گوَرمئے کِرّا، زِبولون و نَپْتالیئے کَبیلهانی سرڈگارا اِنت. پمێشکا اے ڈئول بوت که اِشئیا نبیئے گوَشتن سَرجم ببیت: زِبولون و نَپْتالیئے سرڈگار، گوَرمئے مزن‌راهئے سرا، اُردُنئے کئورئے آ دستا، جَلیلئے هما هَند و هنکێن که درکئوم جَهمنند اَنت، هما کئوما که زِندی تهاریا گوَستگ‌اَت، مزنێن رُژنے دیست و هما مُلک و ڈگار که اۆدا مَرک ساهێل اَت، اۆدئے جَهمنندانی سرا رُژناییا سر جت. چه هما وهدا، ایسّایا اے کُلئو و پئیگامئے رسێنگ بُنگێج کرت. گوَشتی: ”چه وتی گناهان پشۆمان ببێت و تئوبه بکنێت، چێا که آسمانی بادشاهی نزّیکّ اِنت.“ وهدے ایسّا جَلیلئے مَزَن‌گوَرمئے لَمبا گام جنَگا اَت، دو براتی دیست، یکّے شَمون اَت که پَنّامی پِتْرُس اَت و دومی آییئے برات اَنْدْریاس اَت. آیانی کار ماهیگیری اَت و آ وهدا په ماهیگیریا وتی دام و ماهۆران گوَرما چێر گێجگا اَتنت. ایسّایا گۆن آیان گوَشت: ”بیاێت، منی رَندگیریا بکنێت و من شمارا اَنچُشَ کنان که ماهیگ گِرگئے بدلا، مردمانی دلا شکار بکنێت.“ آیان هما دمانا وتی دام یله دات و آییئے همراه بوتنت. وهدے کمّے دێما شت، دگه دو برات، آکوب و یوهَنّایی دیستنت که زِبْدیئے چُکّ اَتنت. بۆجیگئے تها گۆن وتی پت زِبْدیا نِشتگ‌اَتنت و وتی ماهۆران سْراچگ و شَرّ کنگا اَتنت. ایسّایا آ لۆٹتنت. آیان هم وتی پت گۆن بۆجیگا یله دات و آییئے همراه بوتنت. ایسّایا سجّهێن جَلیلا تَرّ و گردَ کرت. آییا کَنیسَهانی تها مردم درس و سَبکَّ دات، هُدائے بادشاهیئے مِستاگَ رسێنت و مردم چه ناجۆڑی و نادْراهیان جۆڑ و دْراهَ کرتنت. سجّهێن سوریَها آییئے نام و تئوار پْرشت و مردمان هر ڈئولێن ناجۆڑ و نادْراه، جِنّی، مِرْگیئے نادْراه، لَنگ و مُنڈ ایسّائے کِرّا آورتنت و آییا دْراهَ کرتنت. جَلیل، دِکاپولیس، اورشَلیم ، یَهودیَه و اُردُنئے کئورئے آ دستئے هَند و دَمگانی بازێن مردمے آتک و ایسّائے همراه بوت. مردمانی مزنێن مُچّیئے گِندگا رند، ایسّا کۆهێئے سرا سر کپت. وهدے بُرزگا نِشت، مرید هم آییئے کِرّا آتکنت. گڑا اے ڈئولا آیانی تالیم دئیگا لگّت: ”بَهتاور اَنت هما که آیانی روه وار و بَزّگ اِنت، چێا که آسمانی بادشاهی همایانیگ اِنت. بَهتاور اَنت هما که گَمیگ و پُرسیگ اَنت، چێا که آیان تسلّا و دِلبڈّیَ رَسیت. بَهتاور اَنت هما که نَرمدل و مهربان اَنت، چێا که زمینئے میراس‌دار هما بنت. بَهتاور اَنت هما که هَکّ و اِنساپئے شدیگ و تُنّیگ اَنت، چێا که آ سێرَ بنت. بَهتاور اَنت هما که په دگران رهمَ کننت، چێا که آیانی سرا هم رهم کنگَ بیت. بَهتاور اَنت هما که دِلِش پاک و ساپ اِنت، چێا که آ هُدایا گندنت. بَهتاور اَنت هما که سُهل و اێمنیَ کارنت، چێا که آ هُدائے چُکّ نامێنگَ بنت. بَهتاور اَنت هما که په هُدائے راهئے گِرَگا بُهتام جنَگ و آزار دئیگَ بنت، چێا که آسمانی بادشاهی همایانیگ اِنت. بَهتاور اێت شما که په منیگی مردم شمارا دُژمانَ دئینت و آزارَ رسێننت، شمئے پُشتا درۆگَ بندنت و بدَ گوَشنت. گَل و وَشدل ببێت و شادهی بکنێت، چێا که آسمانا شمئے مُزّ سکّ باز اِنت. پێسریگێن نبیانی سرا هم اے ڈئولێن آزارِش رسێنتگ. شما جهانئے واد اێت، بله اگن وادئے تام برئوت، گڑا چۆن پدا وادۆک بوتَ کنت؟ اَبێد چه دور رێچگ و مردمانی پادمالیا نون دگه هچّ کارا نئیئیت. شما جهانئے نور و رُژن اێت، شهرے که کۆهێئے سرا اِنت، چێر و اَندێم بوتَ نکنت. هچکَس رۆکێن چِراگا تَگارێئے چێرا اێرَ نکنت، چِراگدانئے سرا اێریَ کنت تان آییئے رُژنایی په لۆگئے سجّهێن مردمان برسیت. همے ڈئولا شمئے رُژن، مردمانی دێما شَهم بدنت تان شمئے نێکێن کاران بگندنت و شمئے آسمانی پتا ستا بدئینت و بساڑاینت. گُمان مکنێت که من په تئورات و نبیانی هبرانی کار نبندگ و ناکار کنگا آتکگان. من په آیانی کار نبندگ و ناکار کنگا نئیاتکگان، په آیانی سَرجم کنگا آتکگان. شمارا راستێنَ گوَشان، زمین و آسمانئے گار و بێران بئیگا پێسر، شَریَتئے یکّ آب و ٹِکّے هم گارَ نبیت تان سجّهێن سَرجم مبنت. پمێشکا اگن کَسے چه شَریَتئے پرمانان گوَنڈترێنے سُست بگیپت و کار مبندیت و دگران هم اَنچُش درس و سَبکّ بدنت، آ، آسمانی بادشاهیا کَسترێن زانگَ بیت. بله کَسے که اے پرمانانی سرا کارَ کنت و دگران هم سۆجَ دنت، آسمانی بادشاهیا مزن زانگَ بیت. پمێشکا شمارا گوَشان، اگن شمئے پهرێزکاری و شَرکِردی چه پَریسی و شَریَتئے زانۆگرانی کِردا گێشتر مبیت، هچبر آسمانی بادشاهیئے دروازگا پُترت نکنێت. شما اِشکتگ که گۆن پێشیگێن مردمان گوَشگ بوتگ: ’هۆن و کۆش مکن، هرکَس هۆنَ کنت، آییئے دادرسی و داوریَ بیت و مئیاریگ کنگَ بیت.‘ بله من شمارا گوَشان، هرکَس وتی براتئے سرا زَهرَ گیپت، آ هم هَکدیوانئے دێما مئیاریگ کنگَ بیت. کَسے که وتی براتا زاه و زَکَت بکنت، هَکدیوانا مئیاریگ کنگَ بیت، کَسے که وتی براتا ’هۆڑ‘ و ’اَهمکَ‘ گوَشیت، دۆزهئے آسئے سِزاوارَ بیت. پمێشکا اگن کُربانجاها، کُربانیگ کنگئے وهدا یاتا کپتئے که تئیی براتا گۆن تئو گِلَگے هست‌اِنت، وتی کُربانیگا همۆدا کُربانجاها بِلّ و برئو پێسرا گۆن وتی براتا سُهل کن، گڑا بیا کُربانیگ بکن. اگن کَسێا گۆن تئو اَڑ و داواے هست و ترا هَکدیوانا بارت، گڑا رَسَگا پێسر، راها گۆن آییا وتی اَڑا بگیشّێن و سُهل بکن. چُش مبیت کازیئے دێما برگ ببئے، آ ترا اَپسرئے دستا بدنت و اَپسر ترا بَندیجاها ببارت و جێل بکنت. ترا راستێنَ گوَشان، تان زَرّانی گُڈّی پئیی و پئیسها پُرَّ نکنئے، چه اۆدا آزاتَ نبئے. شما اِشکتگ که گوَشگ بوتگ: ’زِنا مکن‘. بله من شمارا گوَشان، اگن کَسے په بدچمّی و دِلدُزّی جنێنێا بچاریت، بزان وتی دلا، گۆن هما جنێنا زِنایی کرت. پمێشکا اگن تئیی راستێن چمّ ترا دێم په گناها ببارت، آییا کَشّ و دئور بدئے، چێا که چه سَرجمێن جانئے دۆزها کپگا په تئو شرتر همِش اِنت که تئیی جسمئے یکّ بند و بۆگے چه تئو جتا ببیت. همے ڈئولا، اگن تئیی راستێن دست ترا دێم په گناها ببارت، گڑا آییا بُرّ و دئور بدئے، چێا که چه سَرجمێن جانئے دۆزها رئوگا په تئو شرتر اِش اِنت که تئیی جسمئے یکّ بند و بۆگے چه تئو جتا ببیت. اے هم گوَشگ بوتگ: ’اگن کَسے وتی جنا یله بکنت، گڑا باید آییا تلاک‌نامَهے بدنت‘. بله من شمارا گوَشان، اگن جنێنێا زِنا نکرتگ و مرد آییئے سئون و تلاکان بدنت، بزان آییئے زِنهکاریئے سئوَبَ بیت و اگن کَسے هما جنۆزامێن جنێنا سور و سانگ بکنت، گڑا بزان گۆن آییا زنا کنت. شما اے هم اِشکتگ که گۆن پێشیگێن مردمان گوَشگ بوتگ: ’وتی سئوگندا مپرۆش، هُداوندئے دێما وتی سئوگندا پوره بکن‘. بله من شمارا گوَشان، هچبر سئوگند مئوَرێت، نه په آسمانا، چێا که هُدائے تَهت اِنت، نه په زمینا، چێا که هُدائے پادانی چێرئے پدگ و چارچۆبه اِنت، نه په اورشَلیما چێا که ’مزنێن بادشاهئے‘ شهر اِنت. په وتی سرا هم سئوگند مئوَر، چێا که سرئے مودانی یکّ ٹالێا سیاه و اِسپێت کرتَ نکنئے. پمێشکا اۆدا که ’هئو‘ گوَشگی اِنت، بگوَشێت ’هئو‘ و اۆدا که ’اِنّه‘ گوَشگی اِنت، بگوَشێت ’اِنّه‘. چه اِشیا گێشتر شئیتانئے کار اِنت. شما اِشکتگ که گوَشگ بوتگ: ’په چمّا چمّ و په دَنتانا دَنتان‘. بله من شمارا گوَشان، رَدکارێن مردمانی کارانی دێما مه‌اۆشتێت، اگن کَسێا تئیی راستێن گُبّا شَهماتے جت، دومیا هم آییئے نێمگا بتَرّێن. اگن کَسے په تئیی جامگئے کَشّگا ترا هَکدیوانا ببارت، وتی کباها هم آییا بدئے. اگن کَسے ترا په زۆر و بیگاری هزار گامئے پَند جنَگَ پرماییت، دو هزار گام آییئے همراهیا برئو. کَسے که چه تئو لۆٹیت، آییا بدئے و اگن یکّے وامَ لۆٹیت، چَک و پَد مبئے. شما اِشکتگ که گوَشگ بوتگ: ’گۆن وتی همساهگا مِهر بکن و گۆن وتی دژمنا نپرت‘. بله من شمارا گوَشان، گۆن وتی دژمنا مِهر بکنێت و په همایان که شمارا آزارَ دئینت نێکێن دْوا بلۆٹێت، تان وتی آسمانی پتئے چُکّ ببێت، چێا که آ وتی رۆچا په نێک و بدانَ دْرپشێنیت و وتی هئورا په پهرێزکار و رَدکارانَ گوارێنیت. اگن تهنا گۆن هما مردمان مِهر کنێت که گۆن شما مِهرَ کننت، گڑا شمارا چۆنێن مُزّے رسیت؟ سُنگی و مالیاتگیر همے ڈئولا نکننت؟ اگن اێوکا وتی براتان دْرۆت و دْرَهبات بگوَشێت، گڑا چه دگران شمئے شرتری چے اِنت؟ زانا، آ هُداناباورێن درکئوم هم اَنچُشَ نکننت؟ پمێشکا شما باید تمان و بےائیب ببێت، اَنچُش که شمئے آسمانی پت وتی جاها تمان و بےائیب اِنت. هُژّار بێت! وتی نێکێن کاران په مردمانی پێش دارگا مکنێت، چێا که اے ڈئولا شمارا چه آسمانی پتئے نێمگا هچّ مُزّے نرسیت. وهدے چیزّے هئیراتَ کنئے، گڑا جار مجن و ڈَنڈۆر مکن. دورو و دوپۆستێن مردم، کَنیسَه و کوچه و دَمْکانی تها اے ڈئولا کننت تانکه مردم آیان ستا بکننت و بساڑاینت. شمارا راستێنَ گوَشان، مُزّے که آیان رَسگی اَت، رَستِش. وهدے هئیراتے چه راستێن دستا دئیئے، چپّێن دست سهیگ مبیت، تانکه تئیی داتگێن هئیرات سرپۆش و چێراَندری ببیت. گڑا تئیی آسمانی پت، که چێرێنانَ گِندیت، تئیی مُزّا دنت. وهدے دْوا کنێت، گڑا دورو و دوپۆستێن مردمانی ڈئولا مکنێت، چێا که آیان کَنیسَهانی تها و چارراهانی سرا اۆشتگ و دْوا کنگ دۆستَ بیت، تانکه مردم آیان بگندنت. شمارا راستێنَ گوَشان، مُزّے که آیان رَسگی اَت، رَستِش. بله هروهد دْوا کنئے، وتی لۆگا برئو، لۆگئے دپا ببند و چه وتی آسمانی پتا، که چه چمّان چێر و اَندێم اِنت، دْوا بلۆٹ، گڑا تئیی پت، که چێرێنانَ گِندیت، تئیی مُزّا دنت. وهدے دْوا کنێت، گڑا درکئومێن مردمانی ڈئولا مُپت و ناهودگێن هبران لێس و پِلّێس مکنێت، آ هئیالَ کننت که چه لێس و پِلّێسا آیانی دْوا گۆش دارگَ بیت. آیانی پئیما مبێت، چێا که شمئے آسمانی پت چه لۆٹگا پێسر وتَ زانت که شمارا چے گَرَز اِنت. شما اے ڈئولا دْوا بلۆٹێت: ’او مئے پت، که بُرزێن آسمانا ائے! تئیی نام شرپدار بات. تئیی بادشاهی بیایات. تئیی واهگ و اِراده زمینئے سرا هم هما ڈئولا سَرجم بات که آسمانا سَرجمَ بیت. مئے مرۆچیگێن رِزک و رۆزیگا مرۆچی مارا بدئے. مئے گناه و رَدیان ببَکش، اَنچُش که ما وتی سجّهێن دئینکار بَکشتگ‌اَنت. مارا آزمائِش و چَکّاسا دئور مدئے و چه شئیتانا برَکّێن.‘ چیا که اگن شما مردمانی گناه و مئیاران ببَکشێت، گڑا شمئے آسمانی پت شمئے گناه و مئیاران هم بَکشیت، بله اگن شما مردمانی گناه و مئیاران مبکشێت، گڑا شمئے آسمانی پت هم شمئے گناه و مئیارانَ نبکشیت. وهدے رۆچگَ بێت، دورو و دوپۆستێن مردمانی ڈئولا وتی دێما تابان و گمناک مکنێت. آ وتی روا گیمُّرێننت و مونجا کننت تان مردم بزاننت رۆچگ اَنت. شمارا راستێنَ گوَشان، مُزّے که آیان رَسگی اَت، رَستِش. بله وهدے رۆچگَ بئے، گڑا وتی دێم و روا بشۆد و سرا چرپ کن، تانکه مردم مزاننت تئو رۆچگ ائے، تهنا تئیی آسمانی پت که چێر و اَندێم اِنت، هما بزانت. آ وهدی تئیی آسمانی پت که چێراَندریَ گندیت تئیی مُزّا دنت. اے جهانا په وت مال و مَڈّی مُچّ مکنێت، که اِدا وَرۆک و رَمێزِشَ وارت و زَنگَ گرنت و دُزِّشَ پُلنت و برنت. په وت آسمانا گنج و هزانگ اَمبار بکنێت که اۆدا نه وَرۆک و رَمێزِشَ وارت، نه زنگَ گرنت و نه دُزِّشَ پُلنت و برنت. تئیی دل هما جاها رئوت که مال همۆدا اِنت. چَمّ، جِسم و جانئے چِراگ اِنت. اگن تئیی چمّ وشّ و دْراه اِنت، گڑا تئیی سجّهێن جِسم و جان رُژناگَ بیت. بله اگن تئیی چمّ ناجۆڑ اِنت، گڑا تئیی سجّهێن جِسم و جان تهارَ بیت. نون اگن تئیی جِسم و جانئے رُژن وت تهاریے ببیت، گڑا آ تهاری چۆنێن مزنێن تهاریے بیت. هچکَس په دو واجها گُلامی کرتَ نکنت، یا گۆن یکّێا دژمنیَ کنت و دومیگی دۆستَ بیت، یا گۆن ائولیگا وپادارَ بیت و چه آ دگرا بدیَ کئیت. شما یَکوهد و یکجاه هُدا و زَرّئے گُلامیا کرتَ نکنێت. پمێشکا شمارا گوَشان که په وتی زِندا پرێشان و دِلتپرکه مبێت که ’چے بوَرێن و چے بنۆشێن؟‘، نه په وتی جِسم و جانا که ’چے بپۆشێن؟‘. زِند چه وراکا و جِسم و جان چه پۆشاکا گێشترَ نکرزیت؟ آسمانئے بالی مُرگان بچارێت، نه کِشنت و نه رُننت و نه اَمبارَ کننت، بله اَنگت شمئے آسمانی پت آیان وراک و رۆزیگَ دنت. شمئے اَرزش و کیمّت چه آیان گێشتر نه‌اِنت؟ کئے گۆن پِگر و هئیالانی زۆرا وتی زِندئے رۆچان یکّ ساهتے هم گێش کرتَ کنت؟ په پُچّ و پۆشاکا چێا پرێشان اێت؟ گیابانئے گُل و پُلّانی نێمگا دلگۆش کنێت، چۆن رُست و رُدۆمَ کننت. نه زهمتے کَشّنت و نه رێسنت و گوَپنت، بله شمارا گوَشان که سُلئیمان بادشاها گۆن وتی مزنێن شان و شئوکتا اے پُلّانی همدْرۆشمێن پۆشاک گوَرا نبوتگ. او کَمباوران! وهدے هُدا گیابانئے کاهان اے ڈئولا زێبا و بْرَهدارَ کنت که مرۆچی هست‌اَنت و باندا تَرونا سۆچگَ بنت، گڑا شمارا چِه پئیما شرترێن پۆشاکَ ندنت؟ پمێشکا پرێشان و دِلتپرکه مبێت و مگوَشێت که ’بارێن چے بوَرێن و چے بنۆشێن؟‘ یا ’چے بپۆشێن؟‘. دنیائے سجّهێن هُداناباورێن مردم اے چیزّانی رَندا تچنت، بله شمئے آسمانی پتَ زانت که شمارا اے چیزّ پَکار اَنت. چه هر چیزّا پێسر، هُدائے بادشاهی و آییئے راستێن راهئے شۆهازا ببێت، اے سجّهێن وت شمارا دئیگَ بنت. په بانداتیگێن رۆچا پرێشان و پِگریگ مبێت، چێا که باندات، وتی پِگرا وتَ کنت. مرۆچیگێن جنجال، په مرۆچیگا بَسّ اَنت. دگران اێر مجنێت و ایراز مگرێت، تانکه شما اێر جنَگ مبێت. اَنچُش که شما دگران اێرَ جنێت، همے پئیما شما اێر جنَگَ بێت و گۆن هر کئیل و پئیمانهێا که بدئیێت، گۆن هما کئیلا شمارا دئیگَ بیت. چێا وتی براتئے چمّئے پیلّاشْکا گندئے، بله وتی چمّئے بُنڈا نگندئے؟ ترا که بُنڈے چمّا اِنت، چۆن وتی براتا گوَشتَ کنئے: ’بِلّ که تئیی چمّئے پیلّاشْکا درَ کنان‘؟ او دوپۆستێن شَتَلکار! پێسرا وتی چمّئے بُنڈا در کن، رَندا تئیی چمّ پَچَ بیت و وتی براتئے چمّئے پیلّاشْکا کَشّتَ کنئے. پاک و پَلگارێن چیزّان کُچکّان مدئیێت و وتی مروارِدان هوکّانی دێما مپرّێنێت. چۆ مبیت که آیان لگتمال بکننت و پِر بترّنت و شمئے جندا دِرّ و دْراش بکننت. بلۆٹێت، شمارا دئیگَ بیت. شۆهاز بکنێت، درَ گێجێت. دروازگا بٹُکّێت، پَچَ بیت. چێا که هرکَس بلۆٹیت، آییا رسیت. هرکَس شۆهاز بکنت، درَ گێجیت. هرکَس دروازگا بٹُکّیت، په آییا پَچَ بیت. شمئے نیاما چُشێن پتے هست که اگن آییئے چُکّ نان بلۆٹیت ڈۆکے بدنتی؟ یا اگن ماهیگ بلۆٹیت مارے بدنتی؟ شما که رَدکار اێت، اَنگت وتی چُکّان شَرّێن چیزّانی دئیگا زانێت. گڑا شمئے آسمانی پت چینکدر شرترَ زانت که وتی لۆٹۆکێن چُکّان وشّێن چیزّ بدنت. پمێشکا، هر کارا گۆن دگران هما ڈئولا نێکی بکنێت که لۆٹێت آ دگه هم گۆن شما بکننت. شَریَت و نبیانی گپّ و هبر همِش اِنت. چه تنکێن دروازگا بپُترێت. چێا که پْراهێن دروازگ و پْراهێن راه، گاری و بێگواهیئے نێمگا بارت و بازێنے هما راها زوریت. بله تنک اِنت آ دروازگ و گران اِنت آ راه که زِندئے نێمگا بارت و اے راهئے رئوۆک هم کمّ اَنت. چه درۆگێن پئیگمبران هُژّار ببێت. آ، مێشئے پۆستا گوَرا کننت و شمئے کِرّا کاینت بله چه بُن و بێها دِرّۆکێن گُرک اَنت. شما چه آیانی کِردا آیان پَجّاهَ کارێت. چه ڈَنگران انگور و چه ڈۆلُکا اِنجیر چِنَگَ بیت؟ شَرّێن درچک، شَرّێن بَر و نیبگَ کاریت و سِلّێن درچک سِلّێن بَر و نیبگَ کاریت. شَرّێن درچک، سِلّێن بَر آورتَ نکنت و سِلّێن درچک شَرّێن بَر داتَ نکنت. درچکے که شَرّێن بَرَ نئیاریت، گُڈَّگ و سۆچگَ بیت. پمێشکا آیان چه بَران پَجّاهَ کارێت. هما که منا ’ هُداوند ، هُداوندَ‘ گوَشنت، په آ سجّهێنان آسمانی بادشاهیئے دروازگ پَچَ نبیت، تهنا هما شتَ کنت که منی آسمانی پتئے واهگ و رزائے سرا کارَ کنت. وهدے آ رۆچَ کئیت بازێنے منا گوَشیت: ’هُداوند، او هُداوند! ما گۆن تئیی ناما پئیگمبری نکرتگ؟ گۆن تئیی ناما چه مردمان جِنّ نکَشّتگ‌اَنت و گۆن تئیی ناما بازێن اَجَبێن کار پێش نداشتگ؟‘ گڑا من آیان راستێنَ گوَشان: ’او بدکاران! من هچبر شمارا پَجّاه نئیاورتگ، چه منی دێما دور ببێت.‘ پمێشکا، هرکَس که منی اے هبرانَ اِشکنت و آیانی سرا کارَ کنت، هما زانتکار و هۆشمندێن مردمئے پئیما اِنت که وتی لۆگی تَلارئے سرا بست. هئور بوت، هار و هیرّۆپ آتک، پورّ و سْیَه‌گواتان گۆن آ لۆگا ڈیکّ وارت، بله لۆگ نکپت، چێا که آییئے بُنرِد تَلارئے سرا اێر کنگ بوتگ‌اَت. بله کَسے که منی هبران گۆشَ داریت و آیانی سرا کارَ نکنت، هما هۆڑ و کَمزانتێن مردمئے ڈئولا اِنت که وتی لۆگی رێکانی سرا بست. هئور بوت، هار و هیرّۆپ آتک، پورّ و سْیَه‌گواتان گۆن آ لۆگا ڈیکّ وارت، لۆگ کپت و پهک وئیران بوت.“ وهدے ایسّایا اے هبر هلاس کرتنت، مردمانی مُچّی چه آییئے درس و سَبکّان هئیران بوت و بَه منتنت، چێا که آییا شَریَتئے زانۆگرانی پئیما درسَ ندات، گۆن واک و اِهتیارے تالیمیَ دات. وهدے ایسّا چه کۆها اێر کپت، مردمانی مزنێن مُچّیے آییئے رندا گۆن کپت. یکّ مردے که آییا سْیَه‌گَرّئے نادْراهیا گپتگ‌اَت ایسّائے کِرّا آتک، آییئے پادان کپت و گوَشتی: ”او واجه! اگن تئو بلۆٹئے، منا وشّ و پَلگار کرتَ کنئے.“ ایسّایا دست شهارت، دستی پِر مُشت و گوَشتی: ”منَ لۆٹان، وشّ و پَلگار بئے.“ هما دمانا مرد چه سْیَه‌گَرّا پَلگار بوت. گڑا ایسّایا گۆن آییا گوَشت: ”هُژّار بئے! هچکَسا چه اے هبر و هالا سهیگ مکن، بله برئو، وتا دینی پێشوایا پێش بدار و هما کُربانیگا بکن که موسّائے شَریَتا نبیسگ بوتگ، تانکه په آیان گواه و شاهدیے ببیت.“ وهدے ایسّا کَپَرناهومئے شهرا رَست، یکّ رومی پئوجی اَپسرے آییئے کِرّا آتک، مِنّتگیری کرت و گوَشتی: ”او واجه! منی هِزمتکارێن بچکّ لۆگا لَنگ و مُنڈ اِنت و کپتگ، سکّێن درد و دۆران دُچار اِنت.“ ایسّایا گوَشت: ”گڑا منَ کایان، آییا دْراهَ کنان.“ پئوجی اَپسرا پَسّئو دات: ”او واجه! منَ نکرزان که تئو منی لۆگا بیائے، تئو تهنا هُکم بکن، منی هِزمتکار دْراهَ بیت. چێا که من هم وتی مسترانی هُکمئے چێرا آن و منی دستئے چێرا هم سپاهیگ هست. اگن کَسێا هُکم بکنان: ’برئو،‘ آ رئوت و اگن کَسێا بگوَشان: ’بیا،‘ آ کئیت. اگن وتی هِزمتکارا بگوَشان: ’اے کارا بکن،‘ آ کنت.“ وهدے ایسّایا اے هبر اِشکت، هئیران بوت و گۆن وتی همراهان گوَشتی: ”شمارا راستێنَ گوَشان که اِسراییلیانی نیاما هم من چُشێن مُهرێن سِتک و باور ندیستگ. بزانێت که چه رۆدراتک و رۆنِندا بازێن مردمَ کاینت و گۆن اِبراهێم، اِساک و آکوبا آسمانی بادشاهیئے مهمانیا یکّێن پَرزۆنَگئے چپّ و چاگردا نندنت، بله اے بادشاهیئے چُکّ و اۆبادگ ڈنّا تهاریا دئور دئیگَ بنت. اۆدا گرێونت و دنتان په دنتانَ درُشنت.“ گڑا ایسّایا گۆن پئوجی اپسرا گوَشت: ”برئو، اَنچُش که تئیی باور اِنت، گۆن تئو هما ڈئولا بیت.“ آییئے هِزمتکارێن بچکّ هما دمانا دْراه بوت. وهدے ایسّا پِتْرُسئے لۆگا شت، دیستی پِتْرُسئے وَسّیگ تپیگ اِنت و نِپادئے سرا وپتگ. ایسّایا وتی دست آییئے دستئے سرا پِر مُشت، تَپی سِست، آ پاد آتک و ایسّائے هِزمت کنگا لگّت. بێگاها مردمان بازێن جِنّی گنۆک ایسّائے کِرّا آورت، آییا گۆن وتی یکّێن هبرا جِنّ چه آیان کَشّتنت و سجّهێن نادْراه وشّ و دْراه کرتنت. اے ڈئولا اِشئیا نبیئے پێشگۆیی پوره و سَرجم بوت: آییا مئے نِزۆری دور کرتنت و نادْراهی برتنت. وهدے ایسّایا وتی چپّ و چاگردا مردمانی مُچّی دیست، پرمان دات و گوَشتی: ”بیاێت، گوَرمئے دومی نێمگا رئوێن.“ شَریَتئے زانۆگرے آییئے کِرّا آتک و گوَشتی: ”او استاد! هر جاه که تئو رئوئے من تئیی همراهَ بان.“ ایسّایا گوَشت: ”رۆباهان هۆنڈ و جاگه هست و بالی مُرگان کدۆه و کُدام، بله منا که انسانئے چُکّ آن په سرئے اێر کنگا هچّ جاگه نێست.“ دگه یکّ مریدێا گۆن آییا گوَشت: ”او واجه! منا مۆکل بدئے پێسرا رئوان وتی پتا کبرَ کنان.“ ایسّایا گوَشت: ”بیا، منی رَندگیریا بکن، بِلّ که مُردگ وتی مُردگان وت کَبر و کَپنَ کننت.“ ایسّا بۆجیگا سوار بوت، مرید هم سوار بوتنت. یکّ اَناگت تْرندێن توپّانے بوت و چئول و مئوجان بۆجیگ مان رُپت، بله ایسّا واب اَت. مرید آییئے کِرّا آتکنت، آگَهِش کرت و گوَشتِش: ”او هُداوند! مارا برَکّێن، که اێر بُکّگی و مِرَگی اێن.“ گۆن آیان گوَشتی: ”او کَمباوران! شمارا چێا تُرسیت؟“ رَندا پاد آتک، گوات و گوَرمی هَکّل داتنت و توپّان پَهک اێرمۆش بوت. آ سجّهێن بَه منتنت و گوَشگا لگّتنت: ”اے چۆنێن مردمے که گوات و چئول هم اِشیئے هُکما مَنّنت.“ وهدے ایسّا مَزَن‌گوَرمئے دومی پهناتا، گَداریانی سرڈگارا رَست، گڑا دو مردم که چه کبرستانا در آتکگ‌اَت، گۆن آییا دُچار کپتنت. آیان جِنّ پِر اَت و همینچُک وَکشی و تُرسناک اَتنت که کَسّێا چه آ راها گوَستَ نکرت. آیان کوکّار کرت و گوَشت: ”او هُدائے چُکّ! ترا گۆن ما چِه کار اِنت؟ چه گیشّێنتگێن وهدا پێسر، په مئے اَزاب دئیگا آتکگئے؟“ چه آیان کمّے گِستا و آ کَشتر، هوکّانی رمگے چَرگا اَت. گڑا پلیتێن روهان چه ایسّایا دَزبندی کرت و گوَشت: ”اگن تئو مارا چه اے مردمان درَ کنئے، گڑا راه دئے که هوکّانی جسما پُترێن.“ ایسّایا گۆن آیان گوَشت: ”بپُترێت!“ نون آ در آتک و هوکّانی جسما پُترتنت و هوکّانی سجّهێن رمگ چه جُمپا جَهلگا اێر کپانا گوَرما بُکِّت و مُرتنت. گڑا هوکّانی شوانگ شهرا تتکنت و اے سجّهێن هال و جِنّی گنۆکانی سرگوَستِش په مردمان رسێنت. گڑا شهرئے سجّهێن مردم ایسّائے چارگا آتکنت و گۆن آییا دَزبندی‌اِش کرت که آیانی سرڈگارا یله بدنت و برئوت. ایسّا یکّ بۆجیگێا سوار بوت، مَزَن‌گوَرمی گوازێنت و وتی جِندئے شهرا آتک. همے وهدا لهتێن مردما، تَهتێئے سرا وپتگێن لَنگ و مُنڈێن مردے آییئے کِرّا آورت. وهدے ایسّایا آیانی سِتک و باور دیست، گۆن لنَگا گوَشتی: ”او منی چُکّ! دلا مزن کن، تئیی گناه بَکشگ بوتنت.“ بله شَریَتئے لهتێن زانۆگرا وتی دلا گوَشت: ”اے مرد کُپر کنگا اِنت.“ ایسّایا آیانی دِلئے هال و هبر زانتنت و گوَشتی: ”شما چێا وتی دلا پلیتێن هئیالَ کارێت؟ کجام هبرئے گوَشگ آسانتر اِنت: ’تئیی گناه بَکشگ بوتگ‌اَنت،‘ یا: ’پاد آ، برئو‘؟ بله من پمێشکا اے هبر کرت تان شما بزانێت، من که انسانئے چُکّ آن، منا اے دنیایا گناهانی پهِلّ کنگئے واک و اِهتیار هست.“ پدا گۆن آ لَنگا گوَشتی: ”پاد آ، وتی تَهت و نِپادان بزور و لۆگا برئو.“ گڑا مرد پاد آتک و لۆگا شت. وهدے مردمان اے کار دیست، تُرستِش و هُدااِش ستا کرت و ساڑات که مردمی اینچک واک و اِهتیار داتگ‌اَنت. اَنچُش که ایسّا راها رئوگا اَت، مَتّا نامێن مردے دیستی که سُنگ و مالیات گِرگئے جاگها نِشتگ‌اَت. گۆن آییا گوَشتی: ”بیا، منی رَندگیریا بکن!“ مَتّا پاد آتک و آییئے همراه بوت. وهدے ایسّا مَتّائے لۆگا پَرزۆنَگئے سرا نِشتگ‌اَت و وراک ورگا اَت، بازێن سُنگی و مالیاتگیر و رَدکار هم آتک و ورگا گۆن ایسّا و آییئے مریدان هموان بوتنت. وهدے پَریسیان اے دیست گۆن ایسّائے مریدان گوَشتِش: ”چیا شمئے واجه گۆن سُنگی و گُنهکاران وراکَ وارت؟“ ایسّایا اِشکت و گوَشتی: ”دْراه و سلامتێن مردمان داکتر پکار نه‌اِنت، نادْراهان داکتر پکار اِنت.“ بله برئوێت و اے هبرئے مانایا در بگێجێت که من هئیرات و کُربانیگ کنگئے لۆٹۆک نه‌آن، مِهر و رهمتئے لۆٹۆک آن. من په پهرێزکاران نئیاتکگان، گُنهکارانی لۆٹگ و گْوانک جنَگا آتکگان. رندا، یَهیائے مرید ایسّائے کِرّا آتکنت و جُستِش کرت: ”ما و پَریسی رۆچگَ دارێن، بله تئیی مرید چێا رۆچگَ ندارنت؟“ ایسّایا پَسّئو دات: ”سالۆنک که نِشتگ، سور و آرۆسئے مهمان سوگیَ بنت و پُرسَ دارنت؟ بله اَنچێن وهدے کئیت که سالۆنک چه آیان جتا کنگَ بیت، هما وهدا رۆچگَ دارنت. هچکَس چه نۆکێن گُدێا چُنڈے ندرّیت و کوَهنێن پَشکا پَچّ و پینگَ نجنت، چێا که نۆکێن گُدئے پَچّ نزَّ کئیت و کوَهنێن پَشکا گێشترَ دِرّیت. همے ڈئولا، کوَهنێن زِکّانی تها نۆکێن شراب مانَ نکننت، اگن چُش بکننت زِکَّ دِرنت و شرابَ رِچنت و زِکّ هم زئوالَ بنت. نۆکێن شرابا نۆکێن زِکّان مانَ کننت، تان شراب و زِکّ، هر دوێن بماننت.“ ایسّا اَنگت گۆن آیان هبر کنگا اَت که پرستشگاهئے یکّ مسترے آتک و آییئے پادان کپت و گوَشتی: ”منی جنکّ همے انّون مُرتگ، بله بیا وتی دستا آییئے سرا پِر مُش، آ پدا زندگَ بیت.“ ایسّا پاد آتک و گۆن وتی مریدان آییئے همراه بوت. همۆدا یکّ جنێنے هست‌اَت که دوازده سال اَت آییئے هۆن بند نبوتگ‌اَت. آ چه پُشتی نێمگا آتک و ایسّائے کباهئے لَمبی دست جت. وتی دلا گوَشگا اَت: ”اگن ایسّائے کباها هم دست پِر بکنان، دْراهَ بان.“ ایسّایا چَکّ تَرّێنت و گوَشتی: ”او منی جنکّ! دلا مزن کن، تئیی سِتک و باوَرا ترا رَکّێنتگ.“ هما دمانا جنێن دْراه بوت. وهدے ایسّا پرستشگاهئے مسترئے لۆگا رَست، لهتێن مۆتک آرۆکی دیست و بازێنے پُرسئے سرا زار و پوهار هم کنگا اَت. ایسّایا گوَشت: ”ڈنّا برئوێت، جنکّ نمُرتگ، بَسّ واب اِنت.“ بله مردم آییئے هبرانی سرا کَلاگ گِرگا اَتنت. وهدے ایسّایا مردم چه لۆگا ڈنّا در کرتنت، جنکّئے دَستی گپت و جنکّ پاد آتک. اے هال، سجّهێن دَمگا تالان بوت. ایسّا چه اۆدا راه گپت، راها دو کۆر گْوانک جنان آییئے رندا کپت و گوَشتِش: ”او داوود بادشاهئے چُکّ! ترا مئے سرا بَزّگ بات.“ اَنچُش که ایسّا لۆگا رَست، دوێن کۆر آییئے کِرّا آتکنت. ایسّایا گۆن آیان گوَشت: ”شمارا باور اِنت که من اے کارا کرتَ کنان؟“ آیان جواب دات: ”هئو، او هُداوند!“ گڑا ایسّایا وتی دست آیانی چمّانی سرا پِر مُشت و گوَشتی: ”هما ڈئولا که شما باور کرتگ، گۆن شما هما ڈئولا ببیت.“ نون آیانی چمّ رُژنا بوتنت. ایسّایا کَڈّن کرت و گوَشتنت که گۆن هچکَسا اے بارئوا هبر مکننت. بله آ شتنت و ایسّائے نامِش سجّهێن دَمگا تالان کرت. آیانی رئوگا رَند، یکّ مردے ایسّائے کِرّا آورتِش که جِنّێا گپتگ‌اَت و گُنگ اَت. اَنچُش که ایسّایا جِنّ کَشّت، گُنگ هبر کنگا لگّت. سجّهێن مردم هئیران بوتنت و گوَشتِش: ”چُشێن کار هچبر اِسراییلا گِندگ نبوتگ.“ بله پَریسیان گوَشت: ”اے، گۆن جِنّانی سردارئے سرۆکیا جِنّانَ کَشّیت.“ ایسّا سجّهێن شهر و مێتگانَ شت و کَنیسَهانی تها مردمی درس و سَبکَّ داتنت، هُدائے بادشاهیئے مِستاگی شِنگ و تالانَ کرت و هر پئیمێن نادْراهی و نِزۆریان دور کنان اَت. آییا که مردمانی مُچّی دیستنت آیانی سرا بَزّگی بوت، چێا که آ بێشپانکێن پسانی ڈئولا، پرێشان و بێوس اَتنت. گۆن وتی مریدان گوَشتی: ”کِشار باز اِنت بله رُنۆک کمّ. پمێشکا گۆن کِشارئے واهندا دَزبندی بکنێت و بلۆٹێت که په وتی کِشاران رُنۆک دێم بدنت.“ رَندا ایسّایا وتی دوازدهێن هاسێن کاسِد لۆٹتنت و جِنّانی در کنگ و هر ڈئولێن نادْراه و نِزۆرێن مردمانی دْراه کنگئے واک و اِهتیاری داتنت. آ دوازدهێن کاسِدانی نام اِش اَنت: پێسرا، شَمون که پِتْرُس هم گوَشگَ بیت و آییئے برات اَنْدْریاس، رندا زِبْدیئے چُکّ، آکوب و آییئے برات یوهَنّا، پیلیپُس، بَرتولوما، توما و مالیاتگیرێن مَتّا، هَلْپیئے چُکّ آکوب، تَدّا، سَرمچارێن شَمون و یَهودا اِسْکَریوتی، هما که رندا ایسّایی دْرۆهگی و دژمنانی دستا دئیگی اَت. ایسّایا وتی اے دوازدهێن کاسِد رئوان دات، کَڈّن کرت و گوَشتنت: ” درکئومانی گوَرا مرئوێت، آ شهران هم مرئوێت که اۆدا سامِری جَهمنند اَنت، بله بنی اِسراییلیانی کِرّا برئوێت که آ گارێن مێشانی ڈئولا اَنت.“ گوَشتی: ”هر جاه که رئوێت، اے مِستاگا سر بکنێت که آسمانی بادشاهی نزّیکّ اِنت. نادْراهان دْراه، مُردگان زندگ، گَرّیان پاک و سَلّه بکنێت و چه مردمان جِنّان در بکنێت. شمارا مُپتا رَستگ، مُپتا هم بدئیێت. وتی لانکبندانی تها سُهر و نُگره و رۆد مان مکنێت. په وتی سات و سپرا تورگ و پێلِک مزورێت و نه دو جامگ، نه چئوَٹ و سواس و نه اَسا و دَزلَٹّ، چێا که کار کنۆک وتی مُزّئے هکدار اِنت. وهدے شهر یا مێتگێا رئوێت، گڑا اَنچێن مردمے شۆهاز بکنێت که شمئے مهمان کنگئے لاهک ببیت و تان رُکستَ نبێت هماییئے کِرّا بدارێت. وهدے لۆگێا رئوێت، دْرۆت و دْرَهبات بگوَشێت و په آ لۆگا سُهل و اێمنی بلۆٹێت. اگن آ لۆگَ کرزیت، گڑا شمئے اێمنیئے واهگ په آییا رسیت و اگن نکرزیت، شمئے اے واهگ پدا په شما پِرَ ترّیت. اگن کَسے شمارا وشّاتکَ نکنت یا شمئے هبران گۆشَ نداریت، آ لۆگ یا شهرا بِلّێت و یله کنگئے وهدا، وتی پادانی دَنز و هاکان همۆدا بچَنڈێت و بتکێنێت. شمارا راستێنَ گوَشان، جُست و پُرسئے رۆچا، سُدوم و گُمورَهئے مردمانی سِزا چه آ شهرئے مردمانی سِزا و اَزابا آسانتر و کمترَ بیت. گۆش دارێت! من شمارا رئوانَ کنان، بله شما اَنچُشَ بێت که گُرکانی نیاما پَس. پمێشکا مارانی ڈئولا هُژّار و کپۆدرانی ڈئولا ساده ببێت. چه مردمان هُژّار بێت، آ شمارا گراێننت و هَکدیوانانَ برنت، وتی کَنیسَهانی تها شمارا شلّاک و هئیزرانَ جننت. په منیگی هاکم و بادشاهانی دێما پێش کنگَ بێت، گڑا شمارا شَرّێن مۆهے رَسیت که آیانی و درکئومانی دێما په من گواهی بدئیێت. آ وهدان که شما اۆدا برگَ بێت، دلا پرێشان مبێت که ’چے بگوَشێن‘ یا ’چۆن پَسّئو بدئیێن،‘ چێا که هرچے اۆدا شمارا گوَشگیَ بیت، هما وهدا شمارا رسیت. آ وهدا هبر کنۆک شما نبێت، شمئے آسمانی پتئے روه شمئے زبانا هبرَ کنت. برات وتی براتا دْرۆهیت و کۆشارێنیت و پت وتی چُکّا، چُکّ چه وتی پت و ماتا یاگیَ بنت و آیانَ کۆشارێننت. سجّهێن مردم، په منی نامئے سئوَبا چه شما نَپرتَ کننت. بله هما که تان آهِرا سکّیانَ سگّیت، آ رَکّیت. وهدے شمارا یکّ شهرێا آزارَ رسێننت گڑا بتچێت و دگه شهرێا برئوێت. شمارا راستێنَ گوَشان، تانکه شما اِسراییلئے سجّهێن شهران سر ببێت، من که انسانئے چُکّ آن، پێسرا کایان. نه شاگرد چه وتی استادا مسترَ بیت و نه گُلام چه وتی هُدابندا. شاگردا همینچُک بَسّ اِنت که وتی استادئے پئیما ببیت و گُلام وتی هُدابُندئے پئیما. وهدے لۆگئے هُدابُندِش بِلزَبول گوَشتگ، گڑا لۆگئے اے دگه مردمان اَلّم بدترێن نام پِرَ بندنت. شما چه آ مردمان متُرسێت، چێا که هچّ چُشێن چێرێن چیزّے نێست که زاهر و پَدّر مبیت و هچّ چُشێن رازے نێست که آشکار و دێمدرا مبیت. هما هبران که من گۆن شما شپئے تهاریا گوَشان، شما آ هبران رۆچئے رُژناییا بگوَشێت، هما هبر که هَلوتا شمئے گۆشان گوَشگَ بنت، آ هبران لۆگ و بانانی سرا بگوَشێت و جار جنێت. چه آیان متُرسێت که جِسم و جانا کُشتَ کننت، بله ساه و اَرواها کُشتَ نکننت، چه هماییا بتُرسێت که جسم و جان و ساه و اَرواه، دوێنان دۆزها دئور دات و بێران کرتَ کنت. دو جِنجشک په یکّ پئیسها بها نبیت؟ بله اَنگت چه آیان یکّے هم بے شمئے آسمانی پتئے زانگا زمینا نکپیت. هُدایا شمئے سرئے مودانی هساب هم گۆن اِنت. پمێشکا متُرسێت، شمئے کَدر و اَرزش چه سجّهێن جِنجشکان گێشتر اِنت. هرکَس مردمانی دێما منا بمَنّیت، من هم وتی آسمانی پتئے دێما آییا مَنّان، بله هرکَس مردمانی دێما منا ممَنّیت، من هم وتی آسمانی پتئے دێما آییا نمَنّان. گُمان مکنێت که من دنیایا تِپاکی و سُهلئے آرگا آتکگان، په سُهل و تِپاکیا نئیاتکگان، گۆن زَهمێا آتکگان. چێا که من آتکگان تان پت و چُکّئے نیاما، مات و جنکّئے نیاما، نِشار و وَسّیگئے نیاما ناتِپاکی بیاران، بزان هرکَسئے دژمن آییئے وتی مردمَ بنت. کَسێا که وتی پت و مات چه من دۆست‌ترَ بنت، آ منا نکرزیت و کَسێا که وتی بچکّ و جنکّ چه من دۆست‌ترَ بنت، آ هم منا نکرزیت. کَسے که وتی سَلیبا بَڈّا مکنت و منی همراه مبیت، آ هم منا نکرزیت. چێا که، اگن کَسے وتی ساهئے دارگئے جُهدا بکنت، آییا باهێنیت، بله کَسے که په منیگی وتی ساها باهێنیت، آییا رَکّێنیت. هرکَس شمارا وشّاتک بگوَشیت و شرپ بدنت، منا شرپَ دنت و هما که منا شرپَ دنت، آ هماییا شرپَ دنت که منا راهی داتگ. اگن کَسے پئیگمبرێا پمێشکا وشّاتکَ کنت و شرپَ دنت که آ هُدائے راه داتگێن اِنت، آییا پئیگمبرێئے مُزَّ رسیت. همے ڈئولا، کَسے که پهرێزکار و راستێن مردمێا په آییئے پهرێزکاریا شرپ بدنت، آییا هم پهرێزکارێن مردمێئے مُزَّ رسیت. اگن کَسے چه اے کسانُکێن مریدان یکّێا پمێشکا تاسے آپَ دنت که منی مرید اِنت، اَلّم بزانێت که آییا وتی مُزَّ رسیت.“ وتی دوازدهێن مریدانی تالیم دئیگا رند، ایسّا چه اۆدا در آتک و په درس و سَبکّ دئیگ و واز کنگا آیانی شهران شت. وهدے پاکشۆدۆکێن یَهیا، بَندیجاها چه ایسّا مَسیهئے کاران سهیگ بوت، وتی مریدی راه داتنت که چه آییا جُست بکننت: ”بارێن، تئو هما ائے که آیگی اَت، یا په دگرێا رهچار ببێن؟“ ایسّایا پَسّئو داتنت: ”هرچے که شما اِشکنگ و گِندگا اێت، برئوێت یَهیایا سهیگ کنێت: کۆر گِندگ و مئیم کنگا اَنت، لَنگ تَرّگ و راه رئوگا اَنت، گَرّی پاک و پَلگار بئیگا اَنت، کَرّ اِشکنگا اَنت، مُردگ زندگ بئیگا اَنت و بَزّگ و نێزگاران وشّێن مِستاگ سر بئیگا اِنت. بَهتاور هما اِنت که منی کارانی گِندگا ٹَگل مئوارت و ملَکُشیت.“ وهدے یَهیائے کاسِد در کپت و شتنت، ایسّا گۆن مردمان یَهیائے بارئوا گپّ و تْران کنگا لگّت: ”چۆنێن چیزّێئے چارگا گیابانا شتگێت؟ کَلَم و کاشئے ڈیلّێئے چارگا که گۆن گواتئے کَشّگا اے دێم و آ دێم شیکَّ وارت؟ اگن نه، گڑا چۆنێن چیزّێئے چارگا شتگێت؟ اَنچێن مردێئے چارگا شتگێت که نرم و نازُرکێن پۆشاکی گوَرا اَت؟ آ مردم که نازُرکێن پۆشاک گوَرا کننت، بادشاهی کَلات و ماڑیان نندۆک اَنت. گڑا اۆدا شما چۆنێن چیزّێئے چارگا شتگێت؟ پئیگمبرێئے چارگا؟ هئو، شمارا گوَشان که یَهیا چه پئیگمبرێا هم مستر اِنت. آ هما اِنت که آییئے بارئوا نبیسگ بوتگ: بچار، من وتی کاسِدا چه تئو پێسر راهَ دئیان که آ، تئیی راها تچک و تئیارَ کنت. شمارا راستێنَ گوَشان که هچّ ماتا پاکشۆدۆکێن یَهیائے وڑێن بێمَٹّێن چُکّے نئیاورتگ. بله آسمانی بادشاهیا ، هما که چه سجّهێنان کَستر اِنت، آ چه یَهیایا هم مستر اِنت. چه پاکشۆدۆکێن یَهیائے وهدا بگر تان انّون، هُدائے آسمانی بادشاهی گۆن زۆراکی دێما رئوان اِنت و زۆرمند آییا په زۆرے وتیگیَ کننت. سجّهێن نبیان و تئوراتا ، تان یَهیائے زمانگا وتی پێشگۆیی کرتگ‌اَنت. اگن شما په مَنّگا تئیار اێت، بزانێت یَهیا هما اِلیاس نبی اِنت که آیگی اَت. هرکَسا گۆش پِر، بِشکنت. اے زمانگئے مردمان کئیی همدَروَر بکنان که آ، کئیی ڈئولا اَنت؟ آ، هما چُکّانی پئیما اَنت که بازارا نِشتگ‌اَنت و آ دگه چُکّان گْوانکَ جننت و گوَشنت: ’ما په شما نَل و کَلَم ساز کرت، بله شما ناچ و سُهبت نگپت، ما په شما مۆتک آورت، بله شما اَرسے نرێتک.‘ یَهیا آتکگ، نه نانَ وارت و نه شرابَ نۆشیت، گوَشنت: ’جِنّی پِر اِنت،‘ بله انسانئے چُکّ آتکگ، وارت و نۆشیت، گوَشنت: ’لاپی و شرابیے، مالیاتگیر و گُنهکارانی سَنگت اِنت.‘ بله هِکمت و زانت چه کار و کِردا زاهرَ بیت.“ گڑا ایسّا هما شهر و مردمانی مئیاریگ کنگا لگّت که وتی گێشترێن اَجَبێن کاری هما شهران کرتگ‌اَتنت، چێا که آیان چه وتی بدێن کاران تئوبه نکرتگ‌اَت. ”بَژن و اپسۆز په شما، او کُرازینئے مردمان! بَژن و اپسۆز په شما، او بئیت‌سئیدائے مردمان! هما مۆجزه و اَجِکّایی که من شمئے نیاما پێش داشتگ‌اَنت، اگن سور و سئیدونئے شهران پێش بداشتێننت، گڑا اۆدئے مردمان هما وهدا وتی گناهانی پشۆمانیئے پۆشاک گوَرا کرتگ‌اَت و پُرانی سرا نِشتگ‌اَتنت. باور کنێت، جُست و پُرسئے رۆچا سور و سئیدونئے مردمانی سِزا چه شمئے سِزا و اَزابا آسانتر و کمترَ بیت. او کَپَرناهومئے مردمان! شما چست کنگ و آسمانا برگَ بێت؟ هچبر! مُردگانی جهانا سَرْشَکونَّ بێت. چێا که هما مۆجزه و اَجِکّایی که په تئو پێش دارگ بوتنت، اگن سُدومئے شهرا ببوتێننت، آ شهر تان رۆچِ مرۆچیگا منتگ‌اَت. باور کنێت، جُست و پُرسئے رۆچا سُدومئے مردمانی سِزا چه شمئے سِزا و اَزابا آسانتر و کمترَ بیت.“ آ وهدا ایسّایا گوَشت: ”او منی پت، زمین و آسمانئے هُدابند! ترا ستا کنان و ساڑایان که تئو اے راز و هبر چه زانتکار و هۆشمندان چێر داتنت و کۆدکانی سرا پَدّر کرتنت. او منی پت! تئو چه وتی رزا و واهگا اے ڈئولا کرت. سجّهێن چیزّ، پتا منی دستا داتگ‌اَنت. اَبێد چه پتا، هچکَس چُکّا نزانت. همے ڈئولا، دگه هچکَس پتا نزانت، اَبێد چه چُکّا و هما مردمان که چُکّ بلۆٹیت پتا په آیان پَدّر بکنت. او سرێن‌پرُشتگێن زهمت‌کَشّان! دێم په من بیاێت، من وت شمارا آرام و آسودگیَ بَکشان. منی جُگا بَڈّا کنێت، چه من هێل بگرێت، که من نَرمدل و بێکِبر آن. گڑا شمارا آرام و آسودگیَ رَسیت. چێا که منی جُگ آسان و منی بار سُبکّ اِنت.“ یکّ رندے، شَبَّتئے رۆچا ایسّا چه گندمی کِشاران گوَزگا اَت. آییئے مرید شدیگ اَتنت و کِشارئے هۆشگان سِندگ و ورگا لگّتنت. پَریسیان که دیست گۆن ایسّایا گوَشتِش: ”بچار! تئیی مرید اَنچێن کارَ کننت که شَبَّتئے رۆچا رئوا نه‌اِنت.“ پَسّئوی دات: ”زانا، شما نئوانتگ، وهدے داوود و آییئے همراه شدیگ بوتنت، داوودا چے کرت؟“ هُدائے پاکێن لۆگا شت، هُدائے ناما هئیراتی و پاکوَنڈێن نگنی وارتنت که آیانی ورگ نه په آییا رئوا اَت و نه په آییئے همراهان، تهنا په دینی پێشوایان رئوا اَت. شَریَتا اے هم نئوانتگۆ که مزنێن پرستشگاهئے تها، دینی پێشوا شَبَّتئے بێهُرمتیا کننت بله اَنگت بێمئیار زانگ و لێکَگَ بنت؟ من گۆن شما گوَشان که اِدا چه مزنێن پرستشگاها هم مسترێنے هست‌اِنت. اگن شما اے هبرئے مانا بزانتێن که گوَشیت: من هئیرات و کُربانیگ کنگئے لۆٹۆک نه‌آن، مِهر و رهمتئے لۆٹۆک آن، گڑا شما آ مردم مئیاریگ نکرتگ‌اَتنت که بێمئیار اَنت. بزانێت من که انسانئے چُکّ آن، شَبَّتئے رۆچئے واهند آن. چه اۆدا دێما رئوان، ایسّا آیانی کَنیسَها شت. اۆدا مردے هست‌اَت که دستی هُشک و مُنڈ اَت. لهتێنا په بِڈّ و بُهتام جنَگئے نیمّۆنا چه ایسّایا جُست کرت: ”شَبَّتئے رۆچا کَسێئے دْراه کنگ رئوا اِنت یا نه؟“ گۆن آیان گوَشتی: ”اگن چه شما کَسێا مێشے هست و شَبَّتئے رۆچا چاتێا بکپیت، هما دمانا مێشا چه چاتا درَ نکنت؟ انسانئے اَرزش چه مێشا باز گێشتر اِنت. پمێشکا شَبَّتئے رۆچا نێکی کنگ رئوا اِنت.“ نون گۆن آ مردا گوَشتی: ”دستا شهار دئے.“ آییا دست شهار دات و دومی دستئے ڈئولا وشّ و دْراه بوت. بله پَریسی ڈنّا شتنت و په ایسّائے کۆشارێنگا شئور و سَلاهِش کرت. وهدے ایسّایا آیانی دِلئے اے هبر زانت، چه اۆدا در کپت. بازێنے آییئے پدا رئوان بوت و آیانی نیاما هرکَس که نادْراه اَت، سجّهێنی دْراه کرتنت. کَڈّنی کرتنت و گوَشتی: ”گۆن کَسّا مگوَشێت من کئے آن.“ اے ڈئول پمێشکا بوت که اِشئیا نبیئے گوَشتگێن هبر سَرجم ببیت: اے منی هِزمتکار اِنت که من گچێن کرتگ، منا سکّ دۆست اِنت و من چه اِشیا باز وشّ و رَزا آن، من وتی روها اِشیئے سرا اێرَ گێجان، درکئومانی نیاما اے هِزمتکار منی اِنساپ و دادرسیئے جارا پِرّێنیت. نه جنْگ و مِڑَ کنت و نه جاک و کوکّار و نه کَسے دَمْک و بازاران آییئے تئوارا اِشکنت، نه که نِزۆر و نئوَهکێن کَلَم و کاشا پرۆشیت و نه مِرمِرانکێن چِراگا کُشیت، تان هما وهدا که اِنساپ و دادرسیا سۆبێن و کامیاب بکنت. په دنیائے کئومان آییئے نام مزنێن اُمێتے بیت. هما وهدا مردمان ایسّائے گوَرا یکّ جِنّی گنۆکے آورت. آ، کۆر و گُنگ اَت. ایسّایا دْراه کرت و آ گِندگ و هبر کنگا لگّت. سجّهێن مردم په هئیرانی و بَه مانگی گوَشگا لگّتنت: ”چُش بوتَ کنت که اے داوود بادشاهئے چُکّ و اۆبادگ اِنت؟!“ بله وهدے پَریسیان اے هبر اِشکت، گوَشتِش: ”اے، گۆن جِنّانی سردار بِلزَبولئے سرۆکیا جِنّانَ کَشّیت.“ ایسّایا آیانی اے هئیال زانت و گۆن آیان گوَشتی: ”هر مُلکێا که ناتِپاکی بکپیت، آ مُلک گار و زئوالَ بیت و هر شهرے یا لۆگے بهر و بانگ ببیت، برجاهَ نمانیت. اگن شئیتان وت شئیتانا در بکنت، بزان گۆن وتی جِندا جنْگ اِنت. گڑا آییئے بادشاهی چۆن برجاهَ مانیت؟ اگن من گۆن بِلزَبولئے سرۆکیا جِنّان درَ کنان، گڑا شمئے جندئے چُکّ و مرید گۆن کئیی زۆر و واکا جِنّان درَ کننت؟ اے پئیما، شمئے مرید وت شمارا مئیاریگَ کننت. بله اگن من گۆن هُدائے روها جِنّان درَ کنان، بزانێت که هُدائے بادشاهی شمئے نیاما رَستگ. یا چۆن بوتَ کنت، کَسے زۆراورێن مردمێئے لۆگا بپُتریت و آییئے مال و مِلکتا پُل و پانچ بکنت، تان پێسرا آ زۆراورێن مردا مگیپت و مبندیت؟ گڑا آییئے لۆگا پُل و پانچ کرتَ کنت. کَسے که منی همراه و دۆزواه نه‌اِنت، آ منی بَدواه اِنت، کَسے که مُچّ و یکجاه کنگا گۆن من هۆر نه‌اِنت، آ، شِنگ و شانگ و تَک و پَرکَ کنت. پمێشکا شمارا گوَشان که هر گناه و کُپر، بَکشگ و پهِلّ کنگَ بیت، بله هُدائے پاکێن روهئے بارئوا سِلّێن هبر و کُپر، پهِلّ کنگَ نبیت. هرکَس انسانئے چُکّئے بارئوا سِلّێن هبرے بکنت بَکشگَ بیت، بله آ که پاکێن روهئے بارئوا سِلّێن هبرے بگوَشیت، نه اے دنیایا پهِلّ کنگَ بیت و نه آیۆکێن دنیایا. اگن شَرّێن بَر و نیبگَ لۆٹێت، باید اِنت درچک شَرّێنے ببیت، بدێن درچک بدێن بَر و نیبگَ دنت، هر درچک چه آییئے بَرا زانگَ بیت. او سْیَه‌مارزادگان! شما که وت سِلّ و رَدکار اێت، چۆن شَرّێن هبر کرتَ کنێت؟ چێا که هرچے مردمئے دلا ببیت، هما چه آییئے دپا درَ کئیت. شَرّێن مردم چه شَرّێن گنج و هَزانگا شَرّێن چیزّ درَ کنت و سِلّێن مردم چه سِلّێن هَزانگا، سِلّێن چیزّ. شمارا گوَشان که جُست و پُرسئے رۆچا مردمان وتی هر مُپت و ناهودگێن هبرئے هساب دئیگی اِنت. چێا که تئیی هبر اَنت که ترا بێمئیارَ کننت و تئیی هبر اَنت که ترا مئیاربارَ کننت.“ گڑا لهتێن پَریسی و شَریَتئے زانۆگرا گۆن آییا گوَشت: ”او استاد! ما چه تئو نشانیے گِندگَ لۆٹێن.“ ایسّایا آیانی پَسّئوا گوَشت: ”شِرّ و زِنهکارێن نَسل و پَدرێچ، نشانیَ لۆٹیت، بله یونُس نبیئے نشانیا اَبێد، دگه هچّ نشانیے آیان دئیگَ نبیت. اَنچُش که یونُس تان سئے رۆچ و سئے شپا ٹوهێن ماهیگئے لاپا اَت، همے پئیما انسانئے چُکّ تان سئے رۆچ و سئے شپا زمینئے لاپا بیت. جُست و پُرسئے رۆچا، نئینئوائے مردم گۆن اے زمانگئے مردمان هۆریگا پادَ کاینت و آیان مئیاریگَ کننت، چێا که آیان یونُسئے ڈاه و هُژّارباشئے سرا تئوبه کرت. بله نون چه یونُسا مسترێنے اِدا اِنت. جُست و پُرسئے رۆچا، سَبائے مَلکه گۆن اے زمانگئے مردمان هۆریگا پادَ کئیت و آیان مئیاریگَ کنت، چێا که سَبائے مَلکه چه دنیائے آ دستا آتک تان سُلئیمانئے هِکمتا بِشکنت. بله نون چه سُلئیمانا مسترێنے اِدا اِنت. وهدے جِنّے چه کَسێا درَ کئیت، گڑا گیابانانَ رئوت تان په وتی آرامی و آسودگیا، جاهے شۆهاز بکنت، بله چُشێن جاگهے نرسیتی. گڑا گوَشیت: ’چه اۆدا که در آتکگان، پدا همۆدا رئوان.‘ وهدے پِرَ ترّیت و گندیت که آ لۆگ هۆرک و هالیگ، رُپتگ و ساپ و سَلّه اِنت، گڑا رئوت و چه وت دگه هپت سِلترێن جِنّ گۆن وتَ کاریت. آ سجّهێن، هۆریگا اۆدا رئونت و اُرد و بُنگَ کننت. اے ڈئولا، آ مردمئے آسر و آکبت چه پێسریگێنا اَنگت بدترَ بیت. اے بدکارێن نَسلئے هال هم همے پئیما بیت.“ ایسّا اَنگت گۆن مردمان هبرا اَت که آییئے مات و برات آتک و ڈنّا اۆشتاتنت. آیان گۆن ایسّایا هبر کنگی اَت. گڑا یکّێا ایسّا سهیگ کرت که ”تئیی مات و برات ڈنّا اۆشتاتگ‌اَنت، گۆن تئو هبر کنگَ لۆٹنت.“ ایسّایا پَسّئو دات: ”منی مات کئے اِنت و منی برات کئے؟“ پدا آییا وتی مریدانی نێمگا دست شهار دات و گوَشت: ”اِش اَنت منی مات و برات. هرکَس که منی آسمانی پتئے واهگ و رَزائے سرا کارَ کنت، منی برات، منی مات و گهار هما اِنت.“ هما رۆچا، ایسّا چه لۆگا در آتک و مَزَن‌گوَرمئے کِرّا شت و نِشت. بله مردمانی اَنچێن مزنێن مُچّیے آییئے گوَرا آتک که آ بۆجیگێا سوار بوت. سجّهێن مردم گوَرمئے تئیابا اۆشتاتگ‌اَتنت. گڑا آییا مردم گۆن دَروَر و مِسالان بازێن درس و سَبکّے داتنت. گوَشتی: ”یکّ دِهکانے په تُهمئے چَنڈگا شت، تُهمانی چَنڈگئے وهدا کَمُّکے تُهم راهئے سرا رِتک و بالی مُرگان چِت و وارتنت. کمّے تُهم ڈَل و ڈۆکانی سرا رِتک که اۆدا هاک کمّ اَت، پمێشکا زوتّ رُست و سبز بوتنت، چێا که ڈگار تَلَگ اَت. بله چه رۆچئے تْرندێن گرمیا گیمُّرت و هُشک بوتنت، چێا که آیانی ریشّگ و وَنڈال زمینا جُهل نشُتگ‌اَتنت. کمّے تُهم شِزّ و چِرِکّانی تها هم رِتک و شِزّان آیانی رُست و رُدۆم داشت. دگه کمّے تُهم، شَرّێن زمینا رِتک، رُست و بَرِش کرت، جاهے سَد سَری، جاهے شست سری و جاهے سی سری. هرکَسا گۆش پِر، بِشکنت.“ نون مرید آییئے کِرّا آتکنت و جُستِش کرت: ”چیا تئو گۆن مردمان په دَروَر و مِسال هبرَ کنئے؟“ آیانی پَسّئوا گوَشتی: ”هُدایا اے زانت شمارا داتگ که آسمانی بادشاهیئے رازان سرپد ببێت، بله آ دگه مردمانا نداتگی. هماییا که چیزّے هست، گێشتر دئیگَ بیت، تانکه آییا باز ببیت، بله کَسێا که نێست، هما که هست‌اِنتی هم پَچ گِرگَ بیت. پمێشکا من په دَروَر و مِسال گۆن آیان هبرَ کنان که آیانی چمّان مئیم هست بله نگندنت، گۆشِش پَچ اَنت بله نه‌اِشکننت و سَرکِچ هم نئورنت. اِشئیا نبیئے پێشگۆیی اے مردمانی بارئوا راست و سَرجمَ بیت که گوَشیت: گۆن گۆشانَ اِشکنێت، بله سَرکِچَ نئوَرێت، گۆن چمّان چارێت، بله نگندێت، چێا که اے کئوم سِنگدل بوتگ، گۆشِش گران اَنت، آیان وتی چمّ بستگ‌اَنت چۆ مبیت آیانی چمّ بگندنت، آیانی گۆش بِشکننت، آیانی دل بزاننت و سرپد ببنت و منی نێمگا پِر بترَّنت که من آیان دْراه بکنان. بله شمئے چمّ بَهتاور اَنت که گِندنت و شمئے گۆشَ اِشکننت. شمارا راستێنَ گوَشان، بازێن پئیگمبر و پهرێزکارێن مردمانی واهگ بوتگ که هرچے شما گِندگا اێت آیان هم بدیستێن، بله ندیستِش و هرچے که شما اِشکنگا اێت آیان هم بِشکُتێن بله نه‌اِشکتِش. نون تُهم چَنڈگئے مِسالئے مکسد و مانایا گۆش بدارێت. وهدے کَسے هُدائے بادشاهیئے هبرا اِشکنت، بله سَرکِچَ نئوارت، گڑا شئیتانَ کئیت و هرچے که آییئے دلا کِشَگ بوتگ درَ کنت و بارت. اِش اَت راهئے سرا رِتکگێن تُهمانی مِسالئے مانا. آ تُهم که ڈَل و ڈۆکانی سرا رِتکنت، هما مردمئے مِسال اِنت که هُدائے هبرا اِشکنت و هما دمانا په گَل و شادهیَ مَنّیت، بله په اے سئوَبا که ریشّگ و وَنڈالی نجتگ، هُدائے هبر آییئے دلا، تان دێرا نمانیت و جاگهَ نکنت. وهدے هُدائے گال و هبرانی سئوَبا سکّی و آزارے برسیتی، هما دمانا چه راها ٹَگلیت و کپیت. آ تُهم که شِزّ و ڈَنگرانی تها رِتکنت، هما مردمئے مِسال اِنت که هُدائے هبرا گۆشَ داریت، بله دنیایی پرێشانی و مال و زَرّئے هِرس و جۆپه، آییا رَدَ دئینت و نئیلنت هُدائے هبر سبز بترّیت و بَر و بَروَرد بدنت. آ تُهم که شَرّێن زمینا رِتکنت هما مردمئے مِسال اِنت که هُدائے هبرا گۆشَ داریت و سرپدَ بیت و بَر و بَروَردَ دنت، بازێنے سَد سری، بازێنے شست سری و بازێنے سی سری.“ ایسّایا په آیان دگه مِسالے آورت و گوَشت: ” آسمانی بادشاهی ، هما مردمئے پئیما اِنت که وتی ڈگارا شَرّێن تُهمی کِشتگ‌اَت، بله وهدے مردم وپتگ و واب اَتنت، آییئے دژمنے آتک و گندمئے کِشتگێن ڈگارا زَهریچک و بَرّی کاهئے تُهمی رێتک و شت. وهدے گندم رُستنت و هۆشگِش آورت، کاه و زَهریچک هم رُست و مزن بوتنت. نون نئوکر آتکنت و گۆن وتی هُدابُندا گوَشتِش: ’او واجه! تئو وتی ڈگارا شَرّێن تُهم نکِشتگ‌اَت؟ گڑا اے زَهریچک و بَرّی کاه چه کجا آتکنت؟‘ گوَشتی: ’دژمنێا اے کار کرتگ.‘ نئوکران جُست کرت: ’تئو لۆٹئے ما برئوێن آیان بگوَجێن؟‘ پَسّئوی دات: ’نه، چۆ مبیت که کاه و زَهریچکانی گوَجگئے وهدا گندم هم در کنگ ببنت. تان رُنگئے وهدا بِلّی هۆریگا رُدنت، رُنَگئے وهدا گۆن رۆنکارانَ گوَشان: ”پێسرا زَهریچکان یکراه و په سۆچگا گْرامبَند بکنێت، رَندا گندمان منی اَمبارا بِلّێت.“‘“ ایسّایا گۆن آیان دگه مِسالے جت و گوَشت: ” آسمانی بادشاهی ، ٹێلکاهئے تُهمئے ڈئولا اِنت، که کَسێا زرت و وتی ڈگارا کِشت. تُرے بِلّی آییئے دانگ چه اے دگه تُهمان کَستر اِنت، بله وهدے رُدیت چه اے دگه سبزگان بُرزتر، درچکێئے ڈئولا بیت و بالی مُرگ آییئے تاک و ٹالانی چێرا کُدۆه و کُدامَ بندنت.“ رَندا دگه مِسالے آورتی: ” آسمانی بادشاهی ، هما هُمیرئے پئیما اِنت که جنێنێا زرت و گۆن بازێن آرتێا هئوار کرت و کمّ کمّا سجّهێن آرت گوات گپت و هُمیر بوت.“ ایسّایا په مردمان سجّهێن هبر، مِسال و دَروَرانی تها گوَشتنت، بے دَروَر و مِسالان هچّ هبریَ نکرت، تان پئیگمبرئے اے هبر سَرجم ببیت که گوَشیت: ”من گۆن مِسال و دَروَران وتی زبانا پَچَ کنان و گۆن آیان اَنچێن هبرَ کنان که چه دنیائے پێدائِشا بگر تان اَنگت، چێر و اَندێم بوتگ‌اَنت.“ رَندا ایسّایا مردم اِشتنت و لۆگا شت، اۆدا مرید آییئے گوَرا آتکنت و گوَشتِش: ”مارا ڈگارئے بَرّی کاه و زَهریچکئے مِسالئے مانایا سرپد کن.“ گوَشتی: ”هما که شَرّێن تُهمَ کِشیت، انسانئے چُکّ اِنت. ڈگار دنیا اِنت، شَرّێن تُهم آسمانی بادشاهیئے چُکّ اَنت، زَهریچکئے تُهم شئیتانئے چُکّ اَنت، هما دژمن که تُهمی ڈگارا رێتکنت، شئیتان اِنت، کِشارئے رۆنئے وهد، آهِرتئے رۆچ اِنت و کِشارئے رُنۆک، پرێشتگ اَنت. اَنچُش که زَهریچک مُچّ کنگ و آسا سۆچگَ بنت، آهِرتئے رۆچا هم همے ڈئولا بیت. انسانئے چُکّ، وتی پرێشتگان راهَ دنت تان سجّهێن بدکاران و آیان که دگران رَدَ دئینت یکجاه بکننت و چه آییئے بادشاهیا در بکننت. آیان آسئے کورَها دئورَ دئینت که اۆدا گِرێوگ و دنتان په دنتان درُشگَ بیت. آ وهدا نێک و پهرێزکارێن مردم، وتی پتئے بادشاهیا رۆچئے پئیما دْرپشنت. هرکَسا گۆش پِر، بِشکنت.“ ” آسمانی بادشاهی ، هما گنج و هَزانگئے پئیما اِنت که ڈگارێا چێر دئیگ بوتگ. وهدے اَناگت کَسێا در گێتک، آییا چێرَ دنت و پدا په گَل و شادهیَ رئوت و وتی سجّهێن مال و مَڈّیا بها کنت و هما ڈگارا په بها زوریت. همے ڈئولا، آسمانی بادشاهی، سئوداگرێئے پئیما اِنت که ڈئولدارێن مُروارد شۆهازَ کنت. وهدے آییا سکّێن گران‌کیمّتێن مُرواردے دستا کپیت، گڑا رئوت و وتی سجّهێن هست و نێستا بها کنت و هما مُرواردا گیپت. همے ڈئولا آسمانی بادشاهی، یکّ دام و ماهۆرێئے ڈئولا اِنت که گوَرما دئوریَ دئینت و هر پئیمێن ماهیگَ گرنت. وهدے دام چه ماهیگا پُرَّ بیت، چه گوَرما ڈنّ دریَ کننت و ماهیگان درَ چننت، شَرّێن ماهیگانَ زورنت و سَپْتانی تها کننت و اے دگه هرابێنان دئورَ دئینت. آهِرتئے رۆچا هم اَنچُشَ بیت. پرێشتگَ کاینت و بدکاران چه نێک و پهرێزکارێن مردمانَ گیشّێننت و جتا کننت. بدکاران آسئے کورَها دئورَ دئینت که اۆدا گرێوگ و دنتان په دنتان درُشگَ بیت. بارێن، شما اے سجّهێن هبران سرپد بوتێت؟“ آیان پَسّئو دات: ”جی هئو.“ گۆن آیان گوَشتی: ”پمێشکا شَریَتئے هر زانۆگر که آسمانی بادشاهیئے مریدے بیت، هما مردئے ڈئولا اِنت که چه وتی هَزانگا هر پئیمێن نۆک و کوَهنێن چیزّ درَ کنت.“ وهدے ایسّایا اے مِسال و دَروَر سَرجم کرتنت، چه اۆدا در کپت. وتی جِندئے شهرا آتک، اۆدئے کَنیسَها مردمانی تالیم دئیگی بُنگێج کرت. مردم په هئیرانی گوَشگا لگّتنت: ”اِشیا اے زانت و زانگ و اے ڈئولێن اَجَبێن کار کنگئے واک و توان چه کجا رَستگ؟“ اے هما دارتراشئے چُکّ نه‌اِنت؟ مَریم اِشیئے مات و آکوب، ایسُّپ، شَمون و یَهودا اِشیئے برات نه‌اَنت؟ اِشیئے سجّهێن گهار همِدا مئے کِرّا جَهمنند نه‌اَنت؟ گڑا اے سجّهێن چیزّی چه کجا آورتگ‌اَنت؟ آیان بد آتک و ایسّااِش نمَنِّت، بله ایسّایا گۆن آیان گوَشت: ”هچّ نبیێا وتی شهر و هنکێنا و وتی لۆگا شرپ نێست.“ پمێشکا آییا اۆدا بازێن مۆجزه پێش نداشت، چێا که مردمان آییئے سرا باور نێست‌اَت. آ وهدا جَلیلئے هاکم هیرودیس، ایسّائے نام و تئوارا سهیگ بوت. آییا گۆن وتی هِزمتکاران گوَشت: ”اے هما پاکشۆدۆکێن یَهیا اِنت که چه مُردگان زندگ بوتگ، پمێشکا چُشێن اَجکّایی و مۆجزهانَ کنت.“ چُش اَت که هیرودیسا هیرودیائے سئوَبا که پێسرا آییئے برات پیلیپُسئے جَن اَت، یَهیا گراێنتگ و بَندیجاها بند کرتگ‌اَت. چێا که یَهیایا گۆن هیرودیسا گوَشتگ‌اَت: ”هیرودیائے وتی لۆگی کنگ شَریَتا په تئو رئوا نه‌اِنت.“ هیرودیسا په یَهیائے کۆشارێنگا شئور کرتگ‌اَت بله تُرستی، چێا که مردمانی باور اَت یَهیا پئیگمبرے. هیرودیسئے سالگِره بوت و هیرودیائے جِنکا مهمانانی دێما ناچ و سُهبت گپت. هیرودیس باز وَشدل بوت، سئوگندی وارت و لَبزی کرت که ”هرچے لۆٹئے بلۆٹ، په تئو بَکشگَ بیت.“ جنکّا وتی ماتئے شئور و سَلاهئے سرا گوَشت: ”پاکشۆدۆکێن یَهیائے سرا همِدا تَبَکێئے تها بکن و منا بدئے.“ هیرودیس باز پرێشان و دِلتپرکه بوت بله مهمانانی دێما سئوگندی وارتگ‌اَت و جنِکی لبز داتگ‌اَت، پمێشکا پرمانی کرت آییئے اے واهگا برجاه بکننت. اے ڈئولا، یَهیائے سری بَندیجاها بُرّاێنت. گڑا آییئے سر تَبَکێئے تها آرگ و جنکّا دئیگ بوت، آییا وتی ماتئے کِرّا برت. یَهیائے مرید آتکنت و آییئے جۆنِش برت، کَبر و کَپنا رند، شت و ایسّااِش سهیگ کرت. اے هبرئے اِشکنگا رند، ایسّا بۆجیگێا سوار بوت و دور و گِستاێن جاهێا تهنکا شت. وهدے مردم سهیگ بوتنت، چه شهران پئیادکا آییئے رَندا گۆن کپتنت. ایسّا که چه بۆجیگا اێر کپت و مردمانی مزنێن مُچّی‌ای دیست، آیانی سرا بَزّگی بوت و سجّهێن نادْراهی دْراه کرتنت. بێگاها، مرید آییئے کِرّا آتکنت و گوَشتِش: ”اے، دور و گِستاێن جاگهے و بێوهد هم بوتگ، پمێشکا مردمان بِلّ که مێتگ و بازاران برئونت و په وت وَرد و وراکے بها بگرنت.“ بله ایسّایا گوَشت: ”آیان رئوگئے زلورت نێست، شما وت آیان وراک بدئیێت.“ گوَشتِش: ”اِدا مئے کِرّا تهنا پنچ نان و دو ماهیگ هست.“ گوَشتی: ”هرچے شمارا گۆن، منی کِرّا بیارێت.“ گڑا آییا مردم سبزگێن کاهانی سرا نندگئے پرمان داتنت، رَندا پنچێن نان و دوێن ماهیگی زرتنت، آسمانئے نێمگا چارتی و هُدائے شُگری گپت، گڑا نانی چُنڈ چُنڈ کرت و مریدانی دستا داتنت. مریدان نان مردمانی سرا بهر کرتنت. سجّهێن مردمان تان سێرا وارت و مریدان اَنگت چه سر آتکگێن چُنڈان، دوازده سَپْت پُرّ کرت. جنێن و چُکّان و اَبێد، کِساس پنچ هزار مردێن اَتنت. سجّهێنان سێرا وارت. ایسّایا هما دمانا مرید پرمان دات و گوَشتنت: ”تانکه من اے مردمان رُکستَ کنان، شما بۆجیگا سوار بێت و چه من پێسر گوَرمئے دومی نێمگا برئوێت.“ مردمانی رهادگ کنگا رَند، په دْوا کنگا تهنا کۆهئے سرا سر کپت. رۆنِند اَت و آ وت تهنا اَت. آ وهدا، بۆجیگ چه تئیابا دور رَستگ‌اَت، تْرند و تێزێن گوات و مستێن مئوج و چئولانی آماچ اَت. شپئے چارمی پاسا، ایسّا آپئے سرا گام جنان دێم په آیان پێداک اَت. وهدے مریدان ایسّا آپئے سرا گام جنان دیست، سکّ تُرست و گوَشتِش بلکێن روهے، پمێشکا چه تُرسا کوکّارِش کرت. بله ایسّایا هما دمانا گۆن آیان گوَشت: ”متُرسێت، اے من آن.“ پِتْرُسا گوَشت: ”او هُداوند! اگن اے تئو ائے، گڑا بِلّ که من هم آپئے سرا تئیی کِرّا کایان.“ ایسّایا گوَشت: ”بیا!“ گڑا پِتْرُس چه بۆجیگا گوَرما اێر آتک و آپئے سرا ایسّائے نێمگا رئوگا لگّت. بله چه گواتئے تْرندیا تُرستی و اێر بُڈَّگا لگّت، گڑا کوکّاری کرت: ”او هُداوند! منا برَکّێن.“ هما دمانا ایسّایا دست شهار دات، آ گپت و گوَشتی: ”او کَمباور! چێا شکِّت کرت؟“ بۆجیگا سر کپتنت و گوات کپت و آرام بوت. هما که بۆجیگا نِشتگ‌اَتنت، ایسّااِش ستا و سنا کنانا گوَشت: ”بێشکّ تئو هُدائے چُکّ ائے.“ وهدے آیان گوَرم گوازێنت گِنیسارِتئے شهرا اێر آتکنت. اۆدئے مردمان ایسّا پَجّاه آورت، سجّهێن هَند و دَمگئے آ دگه مردمِش سهیگ کرتنت و سجّهێن نادْراهِش آییئے کِرّا آورتنت. دَزبندی‌اِشَ کرت: ”بِلّ ما تئیی کباهئے لَمبا دست بجنێن و بَسّ.“ آیان که دستَ جت، سجّهێن وشّ و دْراهَ بوتنت. رندا، چه اورشَلیما آتکگێن لهتێن پَریسی و شَریَتئے زانۆگر ایسّائے کِرّا آتک و گوَشتِش: ”تئیی مرید چێا مئے پت و پیرُکی رهبندا پرۆشنت و چه ورگا پێسر دستَ نشۆدنت؟“ آیانی پَسّئوا گوَشتی: ”شما چێا په وتی دۆد و رهبندانی دارگا هُدائے هُکمانَ پرۆشێت؟! هُدایا گوَشتگ: وتی پت و ماتا شرپ و اِزَّت بدئے و هرکَس که وتی پت و ماتا زاه و دْوا بدنت، باید اِنت کُشگ ببیت. بله شما گوَشێت: ’اگن کَسے وتی پت یا ماتا بگوَشیت: ”هما کُمکّ که من باید اِنت شمارا بداتێن، آ من هُدائے راها کُربانیگ کرتگ،“ نون زلورت نه‌اِنت آ وتی پت و ماتا شرپ بدنت.‘ شما په وتی دۆد و رهبندانی دارگا هُدائے هبرا پرۆشێت. او دورو و دوپۆستێن مردمان! اِشئیا نبیا چه هُدائے نێمگا شمئے بارئوا شَرّ گوَشتگ: اے مردم دپا منا سَتا دئینت، بله دلِش چه من باز دور اِنت. آ مُپتا منا پرستشَ کننت و مردمانی جۆڑێنتگێن راه و رَهبندان سۆجَ دئینت. “ ایسّایا مردم وتی کِرّا لۆٹت و گوَشتنت: ”گۆش بدارێت و سرپد ببێت. آ چیزّے که دپا رئوت مردما ناپاکَ نکنت، بله هما چیزّ که چه دپا درَ کئیت مردما ناپاکَ کنت.“ نون مرید آییئے کِرّا آتکنت و گوَشتِش: ”زانئے که تئیی اے هبران پَریسی تئورێنتگ‌اَنت؟“ ایسّایا پَسّئو دات: ”هر نهالے که منی آسمانی پتا نکِشتگ، اَلّما گوَجگَ بیت. شما آیان بئے مکنێت، آ کۆرانی کۆرێن رهشۆن اَنت، وهدے یکّ کۆرے دومی کۆرا راها شۆنَ دنت گڑا دوێن چاتا کپنت.“ پِتْرُسا گوَشت: ”اے مِسالئے مانایا مارا سرپد کن.“ ایسّایا گوَشت: ”شما اَنگت همینکدر ناسرپد اێت؟ نزانێت هرچے که دپا رئوت، لاپا مانَ بیت و پدا چه رۆتان درَ کئیت. بله هرچے که چه دپا درَ کئیت، بێها چه دلا پادَ کئیت و همے چیزّ انسانا ناپاکَ کنت. چێا که بدێن پِگر و هئیال، هۆن و کۆش، زِنا، بێننگی، دُزّی، درۆگێن شاهدی و کُپر، چه دلا چستَ بنت. اے سجّهێن، مردما ناپاک و پلیتَ کننت، بله اگن کَسے گۆن نشُشتگێن دستان ورگ بوارت، سِلّ و ناپاکَ نبیت.“ ایسّایا آ جاگه یله دات و سور و سئیدونئے سرڈگارا شت. کَنهانی جنێنے که همۆدئے مردمے اَت آتک و کوکّاری کرت: ”او هُداوند ، او داوود بادشاهئے چُکّ! ترا منی سرا بَزّگ بات. پلیتێن روهے منی جنکّا سکّ آزارَ دنت.“ بله ایسّایا جوابے ندات. نون مریدان دَزبندی کرت: ”اِشیا یَل کن، گلّێنی، مئے رَندا کپتگ و باز کوکّار کنگا اِنت.“ ایسّایا دَرّاێنت: ”من بَسّ په بنی اِسراییلئے گارێن مێشان راه دئیگ بوتگان.“ گڑا جنێن آییئے پادان کپت و گوَشتی: ”او هُداوند! منا کُمکّ کن.“ گوَشتی: ”چه چُکّانی دستا نانئے پَچ گِرگ و کُچکّانی دێما دئور دئیگ شَرّ نه‌اِنت.“ جنێنا گوَشت: ”او هُداوند! بله کُچکّ وتی واهندانی پرزۆنگئے سرارۆکێن نگنئے ٹُکّرانَ ورنت.“ گڑا ایسّایا آییئے پَسّئوا گوَشت: ”او بانُک! تئیی باور مُهر و رێدگ اِنت، پمێشکا هما ڈئول که تئو لۆٹئے اَنچُشَ بیت.“ هما دمانا آییئے جنکّ دْراه بوت. ایسّایا آ جاگه اِشت و شت، چه جَلیلئے مَزَن‌گوَرمئے تئیابا گوَست و یکّ کۆهێئے سرا سر کپت و نِشت. بازێن مردمے آییئے کِرّا آتک، لَنگ، کۆر، مُنڈ، لِلّ و دگه هر پئیمێن نادْراهِش، ایسّائے دێما آورتنت و ایسّایا دْراه کرتنت. وهدے مردمان دیست که گُنگ هبر کنگا اَنت، مُنڈ دْراه بئیگا اَنت، لَنگ تَرّگا اَنت و کۆر گِندگا اَنت، گڑا اِسراییلی هئیران بوتنت و وتی هُدااِش ستا و سنا کرت. ایسّایا وتی مرید لۆٹت و گوَشتنت: ”منا اے مردمانی سرا بَزّگَ بیت، سئے رۆچ اِنت منی کِرّا اَنت و نون په ورگا هچِّش نێست. گۆن شدیگێن لاپا اِشان رُکست کنگَ نلۆٹان، چۆ مبیت که راها بتُسنت و بکپنت.“ مریدان درّاێنت: ”اے بَرّ و گیابانا په اینچُک مردمئے وراکا، نان چه کجا بیارێن؟“ گڑا ایسّایا چه مریدان جُست کرت: ”شمارا چُنت نان گۆن؟“ گوَشتِش: ”هپت نان و لهتێن هُردێن ماهیگ.“ آییا مردم زمینئے سرا نندگئے هُکم داتنت. گڑا هپتێن نان و ماهیگی زرتنت، هُدائے شُگری گپت، نانی چُنڈ چُنڈ کرت و مریدانی دستا داتنت و مریدان مردمانی سرا بهر کرتنت. سجّهێنان سێرا وارت و رندا چه سر آتکگێن نانانی چُنڈان، مریدان هپت لَچ پُرّ کرت. چار هزار مردێنا وراک وارت، آیان جنێن و چُکّ هم گۆن اَت. مردمانی رُکست کنگا رَند، ایسّا بۆجیگا نِشت و مَگَدَنئے سرڈگارا شت. پَریسی و سَدوکیانی لهتێن مردم ایسّائے کِرّا په آییئے چَکّاسگا آتک و آسمانی نشانیے لۆٹتِش. بله ایسّایا پَسّئو دات: ”وهدے بێگاهَ بیت شما گوَشێت: ’بۆم و هئوا وشَّ بیت چێا که آسمانئے رَنگ سُهر اِنت.‘ سباها گوَشێت: ’مرۆچی توپّانَ بیت چێا که آسمانئے رَنگ مُج و هۆنچک اِنت.‘ اے پئیما آسمانئے رنگ و نشانیانی کِساس کنگا زانێت، بله زمانگ و وهدئے نشانیانی کِساس کنگا نزانێت. شِرّ و زِنهکارێن نَسل و پَدرێچ نشانیَ لۆٹیت، بله آیان یونُس نبیئے نشانیا اَبێد، دگه هچّ نشانیے دئیگَ نبیت.“ رَندا ایسّایا آ یله داتنت و شت. وهدے مرید مَزَن‌گوَرمئے دومی پهناتا رَستنت زانتِش که نانِش شمُشتگ. ایسّایا گۆن آیان گوَشت: ”هُژّار بێت! چه پَریسی و سَدوکیانی هُمیرا پهرێز کنێت.“ گڑا آ وت‌مان‌وت هبر کنگا لگّتنت: ”واجه پمێشکا چُشَ گوَشیت که ما نان گۆن وت نئیاورتگ.“ ایسّایا زانت که چے گوَشگا اَنت، پمێشکا گوَشتی: ”او کَمباوران! چێا جێڑگا اێت که ’گۆن ما نان نێست،‘ اَنگت هچّ سرپد نبوتگێت؟! شما آ پنچێن نان شمُشتگ، که پنچ هزار مردما سێرا وارت و چه سر آتکگێن نگنان چُنت سَپْت پُرّ کرت؟ یا هما هپتێن نان که چار هزار مردما وارت و سێر کرت و شما چه سر آتکگێنان چُنت سَپْت پُرّ کرت؟ گڑا چۆن سَرکِچَ نئوَرێت که من گۆن شما نانانی بارئوا هبر نکرتگ؟ چه پَریسی و سَدوکیانی هُمیرا پهرێز کنێت.“ گڑا مرید سرپد بوتنت که آییا نگوَشتگ چه آرتێن هُمیرا پهرێز بکننت، چه پَریسی و سَدوکیانی تالیما وتا دور بدارنت. وهدے ایسّا کئیسَریَه پیلیپیئے سرڈگارا آتک، چه وتی مریدان جُستی کرت: ”مردم انسانئے چُکّئے بارئوا چے گوَشنت، من کئے آن؟“ آیان پَسّئو دات: ”لهتێنَ گوَشیت پاکشۆدۆکێن یَهیا ائے، لهتێنَ گوَشیت اِلیاس نبی ائے، دگه لهتێنَ گوَشیت اِرِمیا نبی ائے یا چه آ دگه نبیان یکّے.“ گڑا چه آیان جُستی کرت: ”شما وت منی بارئوا چے گوَشێت، من کئے آن؟“ شَمون پِتْرُسا پَسّئو دات: ”تئو مَسیه ائے، نمیرانێن هُدائے چُکّ.“ ایسّایا دَرّاێنت: ”او شَمون، او یونائے چُکّ! تئو بَهتاورے ائے، چێا که اے هبر انسانێا په تئو زاهر و پَدّر نکرتگ، منی پت که آسمانا اِنت، آییا پَدّر کرتگ. ترا گوَشان: تئو پِتْرُس ائے و اے تَلارئے سرا من وتی کِلیسائے بُنیاتا اێرَ کنان که مَرکئے زۆر آییا هچبر پرۆشَ ندنت و آییئے سرا سۆبێنَ نبیت. من آسمانی بادشاهیئے کلیتان ترا دئیان، زمینئے سرا هرچے که تئو مکنَ کنئے، آسمانا هم مکن کنگَ بیت، هرچے که زمینئے سرا تئو رئوا کنئے آسمانا هم رئوا کنگَ بیت.“ رَندا آییا وتی مرید پرمان کرتنت: ”هچکَسا مگوَشێت که من مَسیه آن.“ چه هما وهدا رَند ایسّا گۆن وتی مریدان په تچک و پَدّری هبر کنگا لگّت که ”اَلّما، باید اِنت اورشَلیما برئوان، چه کئومئے کماش، مزنێن دینی پێشوا و شَریَتئے زانۆگرانی دستا سکّی و سۆری بسگّان و کُشگ ببان و سئیمی رۆچا زندگ ببان و جاه بجنان.“ پِتْرُسا آ یکّ کِرّے کَشّت و په ایراز گوَشتی: ”او هُداوند! هُدا چُش مکنات. گۆن تئو هچبر اے پئیما نبیت.“ ایسّایا چَکّ تَرّێنت و گۆن پِتْرُسا گوَشتی: ”او شئیتان! چه منی دێما دور بئے. تئو منی راها بندگا ائے، تئیی هئیال هُدایی هئیالے نه‌اِنت، انسانی هئیالے.“ رَندا ایسّایا مرید لۆٹتنت و گوَشتی: ”اگن کَسے لۆٹیت منی رَندگیریا بکنت، باید اِنت وتی دِلئے سجّهێن لۆٹ و واهگان یله بدنت و په ساهئے نَدر کنگا، وتی جندئے سَلیبا بَڈّا بکنت و منی راها گام بجنت. چێا که، اگن کَسے وتی ساهئے رَکّێنگئے جُهدا بکنت، آییا باهێنیت، بله آ که وتی ساها په منیگیَ باهێنیت، آییا رَکّێنیت. اگن کَسێا سجّهێن دنیا برسیت، بله وتی ساها بباهێنیت، گڑا آ چۆنێن سۆبے بارت و چے کَٹِّتَ کنت؟ مردم وتی ساها په چِه کیمّتے بها زُرتَ کنت؟ انسانئے چُکّ گۆن وتی پتئے مزنێن شان و مڑاها پرێشتگانی همراهیا کئیت، گڑا هرکَسا آییئے کرتگێن کارانی مُزّا دنت. شمارا راستێنَ گوَشان، اِدا لهتێن مردم اۆشتاتگ که تان آیانی دێما انسانئے چُکّئے بادشاهی زاهر مبیت، مَرکئے تاما نچَشنت.“ شش رۆچا رَند، ایسّایا پِتْرُس، آکوب و آییئے برات یوهَنّا، همراه کرتنت و یکّ بُرزێن کۆهێئے سرا برتنت که اۆدا دگه کَسّ مبیت. اۆدا آیانی دێما ایسّائے چِهرگ و دْرۆشم بدل بوت. آییئے دێم رۆچئے ڈئولا دْرپشناک بوت و گُد و پۆشاکی، اِسپێت اِسپێت بوتنت. هما وهدا آیانی دێما موسّا و اِلیاس زاهر بوتنت و گۆن ایسّایا هبر کنگا لگّتنت. پِتْرُسا گۆن ایسّایا گوَشت: ”او هُداوند! مئے اِدا بئیگ سکّ شَرّ اِنت، اگن تئیی رَزا ببیت همِدا سئے ساهگ و کاپارَ بندێن، یکّے په تئو، یکّے په موسّا و دگرے په اِلیاسا.“ همے وهدا که اَنگت آ هبرا اَت، دْرپشۆکێن جمبرێا آیانی سرا ساهگ کرت و چه جمبرا تئوارے آتک و گوَشتی: ”اے منی دۆستێن بَچّ اِنت، چه اِشیا من باز وشّ و رَزا آن، اِشیئے هبران گۆش بدارێت.“ وهدے مریدان اے تئوار اِشکت، سکّ تُرستِش و دێم په چێر کپتنت. بله ایسّا دێما آتک، دستی پِر کرتنت و گوَشتی: ”پاد آێت، متُرسێت!“ وهدے آیان چمّ پَچ کرتنت و چارت، اَبێد چه ایسّایا دگه هچکَسِش ندیست. چه کۆها اێر کپگئے وهدا ایسّایا هُکم کرتنت: ”تان هما وهدا که انسانئے چُکّا چه مُردگان جاه نجتگ، وتی اے دیستگێنانی بارئوا هچکَسا هال مدئیێت.“ مریدان جُست کرت: ” شَریَتئے زانۆگر چێا گوَشنت که چه مَسیهئے آیگا پێسر، باید اِنت اِلیاس نبی بیئیت؟“ پَسّئوی دات: ”اِلیاسَ کئیت و سجّهێن کاران گوَم و گێگَ کنت. بله منَ گوَشان، اِلیاس وَه آتکگ، آیان پَجّاه نئیاورت و هرچے که آیانی دلا لۆٹت، گۆن آییا هما ڈئولِش کرت. همے دابا انسانئے چُکّا هم چه آیانی دستا سکّی و سۆری سَگّگی اِنت.“ نون مریدان زانت که آ پاکشۆدۆکێن یَهیائے بارئوا هبر کنگا اِنت. وهدے ایسّا و سئیێن مرید مردمانی مُچّیئے نزّیکّا آتکنت، یکّ مردے ایسّائے دێما آتک، کۆنڈان کپت و گوَشتی: ”او واجه! ترا منی بچکّئے سرا بَزّگ بات، آییا مِرْگیئے نادْراهی گۆن اِنت و سکّ اَزاب و بَزّگیَ کنت، بازێن برے آسا کپیت و باز برا آپا. من تئیی مریدانی کِرّا آورت، بله آیان دْراه کرت نکرت.“ ایسّایا گوَشت: ”او بێباور و گُمراهێن نَسل و پَدرێچ! من تان کدێنا گۆن شما بمانان؟ تان چینچُک وهدا شمارا بسگّان؟ چُکّا اِدا منی کِرّا بیارێت.“ ایسّایا جِنّ هَکّل دات، جِنّ در آتک و بچکّ هما دمانا دْراه بوت. رَندا مرید هلوَتا ایسّائے گوَرا آتکنت و چه آییا جُستِش کرت: ”ما چێا آ جِنّ کَشّت نکرت؟“ ایسّایا پَسّئو دات: ”شمئے کَمباوریئے سئوَبا. شمارا راستێنَ گوَشان، اگن شمئے باور اَرزُنێئے کِساسا هم ببیت، شما اے کۆها گوَشتَ کنێت که ’چه اِدا بکِنز و اۆدا برئو،‘ کۆهَ کِنزیت. هچّ چیزّ په شما نبوتنی نه‌اِنت. بله اے ڈئولێن جِنّ، اَبێد چه دْوا کنگ و رۆچگ دارگا درَ نئیاینت.“ وهدے جَلیلا یکجاه بوتنت، ایسّایا گۆن آیان گوَشت: ” انسانئے چُکّ دْرۆهگَ بیت و اَنچێن مردمانی دستا دئیگَ بیت که آییا کُشنت، بله سئیمی رۆچا آ زندگَ بیت و جاهَ جنت.“ چه اے هبران، آییئے مرید باز پرێشان و دِلتپرکه بوتنت. وهدے ایسّا و آییئے مرید کَپَرناهوما رَستنت، گڑا مزنێن پرستشگاهئے سُنگی و مالیاتگیر پِتْرُسئے کِرّا آتکنت و جُستِش کرت: ”تئیی استاد مزنێن پرستشگاهئے سُنگا ندنت؟“ پَسّئوی دات: ”هئو، دنت.“ وهدے پِتْرُس لۆگا آتک، ایسّایا چه آییا پێسر همے جُست کرت که ”او شَمون! دنیائے بادشاه چه کئیا سُنگ و مالیاتَ گرنت؟ چه وتی چُکّان یا چه دگران؟“ پَسّئوی تَرّێنت: ”چه دگران.“ ایسّایا گوَشت: ”گڑا چُکّ بَکشگَ بنت. بله په آیانی نرنجێنگا، مَزَن‌گوَرمئے تئیابا برئو و نَهیگے آپا دئور بدئے، هما ماهیگ که پێسرا نهیگا جنت، آییئے دپا پَچ کن، تئو یکّ چارکلداری زَرّے گندئے، هماییا بزور، منیگ و وتی سُنگا پُرّ کن.“ هما وهدا مرید ایسّائے کِرّا آتکنت و جُستِش کرت: ”بارێن، آسمانی بادشاهیا سجّهێنانی مستر و کماش کئے اِنت؟“ ایسّایا کَسانێن چُکّے تئوار کرت، آیانی نیاما اۆشتارێنت و گوَشتی: ”شمارا راستێنَ گوَشان، اگن شما وتا بدل مکنێت و کَسانێن چُکّانی پئیما مبێت، هچبر آسمانی بادشاهیا پاد اێر کرتَ نکنێت. پمێشکا هرکَس وتا اے چُکّئے ڈئولا بێکِبر بکنت، آسمانی بادشاهیا هما چه سجّهێنان مسترَ بیت. هرکَس په منی ناما، گۆن وشواهگی اے ڈئولێن چُکّے وتی گوَرا بداریت، بزان آییا منا داشتگ. هرکَس، چه اے کسانُکێنان که منی سرا باوَرمند اَنت یکّێا دێم په گناها ببارت، په آییا گِهتر اِنت که جِنتری تاے آییئے گردنا ببندنت و دریائے جُهلانکیان چَگل بدئینت. زار و واوئیلا په اے دنیایا که گُمراهیانی سئوَب اِنت. نبیت که مردم رَد مجنت و ٹَگل مئوارت، بله اپسۆز په هما کَسا که رَدیانی ساچۆک و سئوَبسازَ بیت. اگن تئیی دست یا پاد ترا دێم په گناها ببارت، آییا بُرّ و دئور دئے، چێا که گۆن دوێن دست و پادان دۆزهئے دائِمی آسا کپگئے بدلا، په تئو شرتر همِش اِنت که لَنگ و مُنڈ، نمیرانێن زِندئے واهند ببئے. اگن تئیی چمّ ترا دێم په گناها ببارت، آییا هم در کن و دئور دئے، چێا که گۆن دوێن چمّان دۆزهئے آسا کپگئے بدلا، په تئو شرتر همِش اِنت که گۆن یکّ چمّێا نمیرانێن زِندئے واهند ببئے. هُژّار بێت. چه اے کَسانێنان یکّێا هم کم‌اَرزش مزانێت و اێر مجنێت. من شمارا گوَشان که آسمانا اِشانی پرێشتگ ، مُدام منی آسمانی پتئے چِهرگا گندنت. انسانئے چُکّ په گُنهکار و گارێنانی رَکّێنگا آتکگ. شما چے گوَشێت؟ اگن کَسێا سد مێش ببیت و چه آیان یکّے گار ببیت، گڑا نئود و نُهێن مێشان کۆها یلهَ ندنت و گارێن مێشئے شۆهازا نرئوت؟ شمارا راستێنَ گوَشان، اگن گارێن مێشا در بگێجیت، چه آ نئود و نُهێن گار نبوتگێنان، په اِشیا گێشتر گَل و شادهیَ کنت. همے پئیما، شمئے آسمانی پت چه اے کَسانێنان یکّێئے گار بئیگا هم رزا نبیت. اگن تئیی برات رَدیے بکنت، برئو و مان هلوتا چه آ گناها سهیگی بکن، اگن تئیی هبری گۆش داشت، گڑا بزان ترا وتی برات رَست. بله اگن تئیی هبری نمَنِّت، گڑا یکّ و دو کَس همراه بکن، چێا که هر چیزّئے راستی، گۆن دو یا سئے مردمئے شاهدیا پَدّر کنگ ببیت. اگن آیانی هبری نمَنِّت، گڑا کِلیسایا هال بدئے، بله اگن کِلیسائے هبری هم گۆش نداشت، گڑا آییا ناباورانی ڈئولا بزان. شمارا راستێنَ گوَشان، هرچے که شما زمینئے سرا مکنَ کنێت، آسمانا هم مکن کنگَ بیت، هرچے که شما زمینئے سرا رئوا کنێت، آسمانا هم رئوا کنگَ بیت. من شمارا اے هم گوَشان، اگن زمینئے سرا چه شما دو کَس، په همدلی و تِپاک چیزّے بلۆٹیت، هر واهگے که ببیت، چه منی آسمانی پتئے نێمگا آیانَ رسیت. چێا که هر جاه دو یا سئے کَس منی نامئے سرا هۆر ببیت، من گۆن آیان گۆنَ بان.“ هما وهدا پِتْرُسا چه ایسّایا جُست کرت: ”او هُداوند! اگن منی برات گۆن من بدی بکنت، گڑا تان چُنت رَندا من آییا پهِلّ بکنان؟ تان هپت رندا؟“ ایسّایا پَسّئو دات: ”من ترا گوَشان، هپت رندا نه. هپتا، هپتاد رندا هساب کن و ببَکشی. چیا که آسمانی بادشاهی ، هما بادشاهئے ڈئولا اِنت که چه وتی گُلامان هساب گِرگی لۆٹت. وهدے هساب گِرگا لگّت، یکّ مردے آییئے دێما آورتِش که لکّانی لکّ وامدار اَت، بله آییا وام دات نکرتنت. پمێشکا هُدابُندا پرمان کرت که آ وت گۆن جَن و چُکّان و دگه هرچے که آییا هست‌اَت، بها کنگ و وام گِرگ ببنت. گُلام آییئے پادان کپت و مِنَّت و زاری کرت و گوَشتی: ’منا مۆه بدئے، تئیی سجّهێن وامانَ دئیان.‘ هُدابُندا گُلامئے سرا بَزّگ بوت، چه آ وامان سر گوَست و آزاتی کرت. بله وهدے آ گُلام ڈنّا در آتک، وتی همکارێن گُلامی دیست که آییئے سد دینارئے وامدار اَت، دَستی گُٹّا سکّ داتنت و گوَشتی: ’منی وامان بدئے.‘ آییئے پادان کپت و مِنَّت و زاری کرت و گوَشتی: ’منا مۆه بدئے، تئیی سجّهێن وامانَ دئیان.‘ بله آییا نمَنِّت و تان وامانی دئیگا جێلا بندی کرت. اے دگه گُلام چه اے سرگوَستئے گِندگا باز دلرنج بوتنت و سجّهێن هال و هبرِش په وتی هُدابُندا سر کرت. گڑا هُدابُندا آ گُلام لۆٹت و گوَشتی: ’او رَدکارێن گُلام! من وام ترا پمێشکا بَکشتنت که تئو گۆن من باز مِنَّت و زاری کرت. اَنچُش که منا تئیی سرا بَزّگ بوتگ‌اَت، ترا هم باید وتی وامدارئے سرا بَزّگ بوتێن.‘ هُدابُند زهر گپت و آ گُلامی تان سَرجمێن وامانی دئیگا بند کناێنت. نون اگن شما وتی براتا په دل مبکشێت، منی آسمانی پت هم گۆن شما همے ڈئولا کنت.“ وهدے ایسّایا اے هبر هلاس کرتنت، جَلیلئے دَمگی یله دات و دێم په یَهودیَهئے هما هَند و دَمگا شت که اُردُنئے کئورئے دومی پهناتا اِنت. مردمانی مزنێن رُمبے آییئے رَندا گۆن اَت و ایسّایا اۆدا آیانی نادْراهێن مردم دْراه کرتنت. لهتێن پَریسی ، ایسّائے چَکّاسگا آییئے کِرّا آتک و جُستِش کرت: ”بارێن، په مردا رئوا اِنت که وتی جَنئے تلاک و سئونان بدنت، سئوَب تُرے هرچے ببیت؟“ پَسّئوی تَرّێنت: ”شما نئوانتگ که هُدایا جهانئے جۆڑێنگئے وهدا انسان مردێن و جنێن اَڈّ کرتگ و گوَشتگی: پمێشکا، مرد چه وتی پت و ماتا جِتا و گۆن وتی جَنا هۆر و یکجاهَ بیت. مرد و جَن، یکّ جسم و جانَ بنت. اے پئیما، نون آ دو نه‌اَنت، یکّ جسم و جان اَنت. پمێشکا، آ که هُدایا یکّ کرتگ‌اَنت، انسان آیان جتا مکنت.“ جُستِش کرت: ”گڑا پرچا موسّایا پرمان داتگ که مرد په وتی جنئے سئون دئیگا، آییا تلاک‌نامَهے بدنت و بگیشّێنیتی؟“ ایسّایا پَسّئو دات: ”موسّایا شمئے سِنگدلیئے سئوَبا جنێنانی سئون دئیگ رئوا کرتگ، چه بُنگێجا اے ڈئول نبوتگ. شمارا گوَشان: هرکَس چه زِنهکاریا اَبێد، په دگه سئوَبێا وتی جنێنئے سئون و تلاکان بدنت و گۆن دگه جنێنێا سور و سانگ بکنت، بزان زنا کنگا اِنت.“ مریدان گوَشت: ”اگن مرد و جَنئے نیاما جاوَر اے ڈئولا اِنت گڑا سور نکنگ شرتر اِنت.“ گوَشتی: ”اے تالیما هرکَس زرتَ نکنت، هما کس زرتَ کنت که آییا اے واک و توان بَکشگ بوتگ. لهتێن سور کرتَ نکنت چێا که چه ماتئے لاپا اے ڈئولا پێدا بوتگ، لهتێن چه مردمانی دستا اَنچُش بوتگ و لهتێن په آسمانی بادشاهیا چه سور و آرۆسا سرَ گوَزیت. اگن کَسے اے هبرا سگّیت، همے ڈئولا بکنت.“ آ وهدا کَسانێن چُکِّش ایسّائے کِرّا آورتنت که وتی دستا آیانی سرا پِر بمُشیت و دْوا بکنت، بله مریدان نِهرّ و هَکّل داتنت. ایسّایا گوَشت: ”چُکّان بِلّێت منی کِرّا بیاینت، آیانی دێما مدارێت، چێا که آسمانی بادشاهی اَنچێن مردمانیگ اِنت.“ نون ایسّایا آیانی سرا دست پِر مُشت. گڑا وتی راهی گپت و شت. پدا یکّ مردے ایسّائے کِرّا آتک و جُستی کرت: ”او استاد! من کجام نێکێن کاران بکنان که نمیرانێن زِندئے واهند ببان؟“ ایسّایا گوَشت: ”تئو چێا نێکیئے بارئوا چه من جُستَ کنئے؟ ’نێکێن‘ تهنا یکّے، آ هُدائے جند اِنت، اگن تئو زِندمانَ لۆٹئے، گڑا هُدائے هُکمانی سرا کار کن.“ جُستی کرت: ”کجام هُکمانی سرا؟“ ایسّایا گوَشت: ”هۆن مکن، زنا مکن، دُزّی مکن، درۆگێن شاهدی مدئے، وتی پت و ماتا اِزَّت بدئے، گۆن وتی همساهگا وتی جندئے پئیما مِهر بکن.“ وَرناێن مردا گۆن ایسّایا گوَشت: ”اے سجّهێن من کرتگ‌اَنت. دگه کجام کار پَشت کپتگ؟“ ایسّایا پَسّئو دات: ”اگن لۆٹئے تمانێن انسانے ببئے، برئو وتی سجّهێن مال و هستیا بها کن و زَرّان گریب و نێزگارێن مردمانی سرا بهر کن، اے پئیما ترا آسمانی گنجے رسیت. گڑا بیا و منی رَندگیریا بکن.“ اَنچُش که وَرنایا اے هبر اِشکت، باز گَمیگ و پرێشان بوت و شت، چێا که آ سێر و هَزگارێن مردے اَت. ایسّایا گۆن مریدان گوَشت: ”شمارا راستێنَ گوَشان، په هَزگار و مالدارێن مردمان آسمانی بادشاهیا پاد اێر کنگ سکّ گران اِنت. هئو، شمارا گوَشان: سوچنئے دُمکا اُشترئے گوَزگ وَه باز گران اِنت، بله هُدائے بادشاهیا ، زردارێن مردمئے رئوگ اَنگت گرانتر اِنت.“ اے هبرئے اِشکنگا، مرید سکّ هئیران بوتنت و وت‌مان‌وتا گوَشتِش: ”گڑا کئے رَکّتَ کنت؟“ ایسّایا آیانی نێمگا چارت و گوَشتی: ”په انسانا نبوتنی اِنت، بله هُدائے دستا هر چیزّ بوتَ کنت.“ گڑا پِتْرُسا گوَشت: ”ما وتی هر چیزّ یله داتگ و تئیی رَندگیریا کنگا اێن، بارێن مارا چے رَسیت؟“ ایسّایا گۆن آیان گوَشت: ”شمارا راستێنَ گوَشان، هما نۆکێن دنیایا وهدے انسانئے چُکّ وتی شان و شئوکتئے تَهتئے سرا نندیت، شما که منی همراه اێت، دوازده تَهتئے سرا نندێت و بنی اِسراییلئے دوازدهێن کَبیلهانی دادرسیا کنێت. هرکَسا په منی نامئیگی لۆگ، برات و گهار، پت و مات، چُکّ یا مال و ڈگار یله داتگ‌اَنت، آییا سد سری گێشترَ رَسیت و اَبدمانێن زِندئے واهندَ بیت. بله بازێنے که ائولی اِنت، آهِریَ بیت و بازێنے که آهِری اِنت ائولیَ بیت. آسمانی بادشاهی ، باگێئے هما هُدابندئے پئیما اِنت که په وتی انگوری باگا، کارِندهئے شۆهازا ماهلّه در کپت. آییا، رۆچ‌مُزّ یکّ دینارے گیشّێنت و کارِنده په کارا باگا رئوان داتنت. کِساس سئے ساهتا رَند در آتک و دیستی لهتێن کارنده بازارا بێکار اۆشتاتگ. گوَشتی: ’شما هم برئوێت منی باگا کار کنێت. هرچے که شمئے هَکَّ بیت، شمارا دئیان.‘ گڑا آ شتنت. پدا نێمرۆچا و دێم په بێگاها ڈنّا در آتک و اَنچُشی کرت. رۆنندئے نزّیکّا پدا در آتک و دیستی دگه لهتێن مردم اۆشتاتگ، چه آیان جُستی کرت: ’چیا شما سجّهێن رۆچا بێکارا اۆشتاتگێت؟‘ گوَشتِش: ’مارا هچکَسا کار نداتگ.‘ باگئے هُدابُندا گوَشت: ’شما هم برئوێت و باگا کار کنێت.‘ رۆنند بوت و هُدابُندا گۆن وتی کارمَسترا گوَشت: ’گُڈسری کارِندهان بگر تان ائولیگێنان، سجّهێنانی مُزّا بدئے.‘ همایان که رۆنندئے نزّیکّا کار بُنگێج کرتگ‌اَت، هرکَسا یکّ دینارے مُزّ رَست. رَندا همایانی باریگ آتک که پێسرا کارِش بُنگێج کرتگ‌اَت، آیانی هئیال اَت که گێشترِشَ رَسیت، بله آیان هم یکّ یکّ دینارے رَست. وتی مُزِّش زرت و باگئے هُدابُندئے سرا نُرنڈگا لگّتنت و گوَشتِش: ’چه سجّهێنان و رَند آتکگێن کارندهان یکّ ساهتے کار کرتگ و ما سجّهێن رۆچا گرمی سگِّتگ و کار کرتگ، بله تئو مئیگ و آیانی مُزّ برابر کرتنت.‘ باگئے هُدابُندا گۆن یکّێا گوَشت: ’او منی سنگت! من گۆن تئو ناهَکّی نکرتگ. تئو وت گۆن من رۆچے یکّ دینارێا نمَنِّتگ؟ پمێشکا همینچُک که تئیی هَکّ اِنت بزور و برئو. اے منی تَب اِنت که هرچے ترا دئیان، همینچُک چه تئو رَند آتکگێن کارندهان هم بدئیان. زانا، من وتی زَرّانی مستر وت نه‌آن، هر ڈئولا که لۆٹان گۆن وتی زَرّان هما ڈئول بکنان؟ یا که تئیی چمّ منی دسپَچیا دیستَ نکنت؟‘ اے ڈئولا، آ که ائولی اَنت، آهِریَ بنت و هما که آهِری اَنت، ائولیَ بنت.“ اورشَلیمئے رئوگئے وهدا، راها، ایسّایا دوازدهێن مرید یکّ کِرّے برتنت و گوَشتی: ”نون ما اورشَلیما رئوگا اێن، اۆدا انسانئے چُکّا گرنت و مزنێن دینی پێشوا و شَریَتئے زانۆگرانی دستا دئینت. آییئے مَرکئے هُکما بُرّنت و درکئومێن مردمانی دستا دئینتی. درکئومێن مردم آییئے سرا ریشکند و مَسکرا کننت، گۆن هئیزران مانَ بندنت و سَلیبئے سرا دْرنجنتی. بله سئیمی رۆچا، آ پدا زندگَ بیت و جاهَ جنت.“ همے وهدا زِبْدیئے چُکّانی مات، وتی چُکّانی همراهیا ایسّائے کِرّا آتک، آییئے پادان کپت و لۆٹتی که په مِنّتگیری چیزّے بگوَشیت. ایسّایا چه آییا جُست کرت: ”بگوَش، چے لۆٹئے؟“ گوَشتی: ”وهدے تئیی بادشاهیَ کئیت، لَبز کن که منی دوێن چُکّان گۆن وتَ نندارێنئے، یکّێا وتی راستێن و دومیا چپّێن نێمگا.“ ایسّایا پَسّئو دات: ”شما نزانێت چے لۆٹگا اێت. بارێن، آ جاما که منَ نۆشان شما نۆشِتَ کنێت؟“ گوَشتِش: ”جی هئو، ما وارتیَ کنێن.“ ایسّایا گوَشت: ”شمارا منی جام نۆشگی اِنت، بله اے منی دستا نه‌اِنت که کئے منی راستێن و کئے چپّێن نێمگا بنندیت. اے جاگه همایانیگ اَنت که منی پتا په آیان گیشّێنتگ‌اَنت.“ وهدے آ دگه دَهێن مریدان اے هبر اِشکت، دوێن براتانی سرا زَهر گپتنت. گڑا ایسّایا سجّهێن مرید لۆٹتنت و گوَشتی: ”شما زانێت که درکئومانی هاکم مردمانی سرا هاکمیَ کننت و کئومانی مستر وتی چێردَستێن مردمانی سرا وتی اِهتیارا کارَ بندنت. بله شما چُش مکنێت. چه شما هرکَس که مزنیَ لۆٹیت باید اِنت سجّهێنانی هِزمتکار ببیت و چه شما هرکَس که مستریَ لۆٹیت، شمئے کَستر و دَزبۆج ببیت. همے ڈئولا، انسانئے چُکّ نئیاتکگ که مردم آییئے هِزمتا بکننت، آتکگ که مردمانی هِزمتا بکنت و گۆن وتی ساهئے دئیگا، بازێنێا برَکّێنیت.“ وهدے چه اَریهائے شهرا در آیگا اَتنت، بازێن مردمے ایسّائے رَندا گۆن اَت. آیانی راهئے سرا نِشتگێن دو کۆرا اِشکت که ایسّا چه اۆدا گوَزگا اِنت، کوکّارِش کرت و گوَشتِش: ”او هُداوند ، او داوود بادشاهئے چُکّ! ترا مئے سرا بَزّگ بات.“ مردمان آ هَکّل داتنت و گوَشتِش: ”بێتئوار بێت،“ بله آیان گێشتر کوکّار کرت: ”او هُداوند، او داوود بادشاهئے چُکّ! ترا مئے سرا بَزّگ بات.“ ایسّا اۆشتات و جُستی کرت: ”شما چه من چے لۆٹێت؟ په شما چے بکنان؟“ آیان پَسّئو دات: ”او هُداوند! مئے چمّان رُژنا کن.“ ایسّایا آیانی سرا بَزّگ بوت، دَستی چمّان پِر مُشتنت و هما دمانا بینا بوتنت و ایسّائے رَندا گۆن کپت و شتنت. وهدے اورشَلیمئے نزّیکّا آتکنت و زئیتونئے کۆهئے دامُنا بئیت‌پاجیئے مێتگا رَستنت، ایسّایا دو مرید رئوان دات و گوَشتنتی: ”دێمی مێتگا برئوێت، اَنچُش که اۆدا رَسێت هَرے گِندێت که بستگ و کُرّگی هم گۆن اِنت، آیان بۆجێت و په من بیارێت. اگن کَسێا گۆن شما چیزّے گوَشت، بگوَشێت: ’واجها پَکار اَنت و رندا راهِشَ دنت.‘“ پمێشکا اے ڈئولا بوت تان هما چیزّ که نبیئے زبانا پێشگۆیی کنگ بوتگ، راست و پَدّر ببیت: ”گۆن سَهْیونئے جنکّا بگوَشێت: ’تئیی بادشاه تئیی گوَرا بێکِبر پێداک اِنت و هَرێا، بزان کُرّگێا سوار اِنت.‘“ گڑا مرید شتنت و هما پئیما که ایسّایا گوَشتگ‌اَت، هما ڈئولا کرتِش. آیان هر و کُرّگ آورتنت، وتی شال و چادرِش هرانی پُشتا اێر کرتنت و ایسّا سوار بوت. بازێنێا وتی شال و چادر راهئے سرا چێرگێجان کرتنت، دگه بازێن مردمێا درچکانی ٹال و تاک بُرِّت و راهئے سرا اێر کرت. ایسّائے پێش‌رُمب و پدرُمبێن مردم، کوکّار کنانا گوَشگا اَتنت: ” هوشیانا ، او داوود بادشاهئے چُکّ! مبارک بات هما که په هُداوندئے ناما کئیت، هوشیانا، بُرزین اَرشا.“ وهدے ایسّا اورشَلیما رَست گڑا شۆر و وَلوَلَهے مَچِّت. شهرئے مردم جُستا اَتنت که ”اے کئے اِنت؟“ مُچّیئے مردمان پَسّئو دات: ”اے هما نبی اِنت، ایسّا که جَلیلئے شهر ناسِرَهئے نندۆکے.“ ایسّا مزنێن پرستشگاهئے پێشگاها شت و اۆدا سئوداگر و گْراکانی گَلّێنگ و در کنگا گلاێش بوت. زَرّ بدل کنۆکێن سَرّاپانی ٹێبَلی چپّی کرتنت و کپۆت بها کنۆکانی کُرسی و تَهتگی دئور داتنت. گوَشتی: ”هُدائے کتابا نبیسگ بوتگ: منی لۆگ، دْوا و پرستشئے جاگه ببیت، بله شما دُزّبازارے کنێتی.“ مزنێن پرستشگاهئے پێشگاها، بازێن کۆر و لَنگ ایسّائے کِرّا آتکنت و آییا دْراه کرتنت. وهدے مزنێن دینی پێشوا و شَریَتئے زانۆگران ایسّائے مۆجزه و اَجِکّایی دیستنت و اے هم دیستِش که پرستشگاها کَسانێن چُکّ په کوکّار ” هوشیانا ، او داوود بادشاهئے چُکّ “ گوَشگا اَنت، باز نئوَشّ بوتنت و چه ایسّایا جُستِش کرت: ”اِشکنگا ائے اے چُکّ چے گوَشگا اَنت؟“ گوَشتی: ”هئو! اِشکنگا آن. شما هچبر نئوانتگ که: ’تئو وتی ستا و سنا چُکّ و شیرمِچێن نُنُّکانی دپا هم داتگ که ترا ستا بکننت‘ ؟“ گڑا ایسّایا آ یله کرتنت و چه شهرا ڈنّ در آتک و بئیت‌اَنیائے مێتگا وتی شپی رۆچ کرت. وهدے ایسّا سباها ماهلّه پِر ترّگ و شهرئے نێمگا رئوگا اَت، شدیگ بوت. راهئے سرا اِنجیرئے درچکے دیستی، آییئے نێمگا شت بله اَبێد چه تاکا دگه هچّی ندیست. گڑا گوَشتی: ”دِگه برے، هچبر بورّ و بَر مکناتئے“ و هما دمانا درچک گیمُّرت و هُشک بوت. اِشیئے گِندگا مرید هئیران بوتنت. جُستِش کرت: ”چۆن بوت که یکّ اَناگت درچک گیمُّرت؟“ ایسّایا پَسّئو دات: ”شمارا راستێنَ گوَشان، اگن شمارا باور اِنت و دلا شکَّ نئیارێت، گڑا هما ڈئولا که من گۆن اِنجیرئے درچکا کرتگ، شما هم اَنچُش و اَنگت گێشتر کرتَ کنێت. اگن شما اے کۆها بگوَشێت که ’وتا چه اِدا چست کن و دریائے تها دئور بدئے،‘ گڑا همے ڈئولا بیت. اگن شما باور کنێت، هرچے که وتی دْوایانی تها لۆٹێت، شمارا دئیگَ بیت.“ هما وهدا که ایسّا مزنێن پرستشگاهئے پێشگاها شت و تالیم دئیگا لگّت، مزنێن دینی پێشوا و کئومئے کماش آییئے کِرّا آتکنت و جُستِش کرت: ”تئو گۆن کجام هَکّ و اِهتیارا اے کارانَ کنئے؟ کئیا ترا اے کارانی کنگئے اِهتیار داتگ؟“ ایسّایا پَسّئو دات و گوَشتی: ”منا هم چه شما جُستے هست، اگن منی جُستئے پَسّئوا بدئیێت، گڑا شمارا گوَشان که گۆن کجام هَکّ و اِهتیارا اے کارانَ کنان. شمئے هئیالا، یَهیایا چه کجا پاکشۆدی دئیگئے اِهتیار رَستگ‌اَت، چه آسمانا یا چه انسانئے نێمگا؟“ آیان وت‌مان‌وتا شئور و سَلاه کرت و گوَشتِش: ”اگن بگوَشێن چه آسمانا اَت، گڑا مارا گوَشیت: ’په چے آییئے سرا ایمانۆ نئیاورت؟‘ اگن بگوَشێن که چه انسانئے نێمگا بوتگ، گڑا مارا چه مردمانَ تُرسیت چێا که سجّهێن مردمان مَنِّتگ که یَهیا نبیے.“ پمێشکا پَسّئوِش دات: ”ما نزانێن.“ ایسّایا گوَشت: ”گڑا من هم شمارا نگوَشان که گۆن کجام هَکّ و اِهتیارا اے کارانَ کنان.“ ”نون شما چے گوَشێت؟ یکّ مردے هست‌اَت، آییئے دو بَچّ اَتنت. وتی مسترێن بَچّئے کِرّا شت و گوَشتی: ’او منی چُکّ! مرۆچی برئو انگوری باگا کار کن.‘ آییا پَسّئو دات: ’منَ نرئوان،‘ بله رَندا پشۆمان بوت و شت. گڑا دومی بَچّئے کِرّا شت و همے ڈئولا گوَشتی. بَچّا پَسّئو دات: ’جی هئو، منی واجه! منَ رئوان،‘ بله نشُت. چه اے دوێنان کجام بَچّا وتی پتئے هبر زرت؟“ آیان پَسّئو دات: ”ائولیگا.“ ایسّایا گۆن آیان گوَشت: ”باور کنێت، سُنگی و مالیاتگیر و بَدکارێن جَنێن چه شما پێسر هُدائے بادشاهیا رئونت. چێا که یَهیا پهرێزکاریئے راه و رستَها شمئے کِرّا آتک، بله شما آییئے سرا ایمان نئیاورت. سُنگی و بَدکارێن جنێنان آییئے سرا ایمان آورت و شما اے چیزّ گۆن وتی چمّان دیست، بله اَنگت شما تئوبه نکرت و آییئے سرا ایمان نئیاورت. دِگه یکّ مِسالے گۆش دارێت: زمیندارێا انگوری باگے اَڈّ کرت و آییئے چپّ و چاگردا پَلّ و پَسیلی بست، په انگورانی شیرگئے گِرگا، کَلّ و کُمبے جۆڑی کرت و په نِگهپانیا یکّ بُرجے هم بستی. رَندا باگی په کُنندهکاری و زمان لهتێن باگپانئے دستا دات و وت سپرێا شت. وهدے انگورئے مۆسم بوت، په وتی بهرئے گرَگا، هِزمتکاری زمان‌زورێن باگپانانی کِرّا راه داتنت. باگپانان آییئے هِزمتکار گپتنت، یکّے لَٹّ و کُٹِّش کرت، دومی هم جت و کُشت و سئیمی‌اِش سِنگسار کرت. رندا چه پێسریگێنان گێشتر هِزمتکاری راه دات، بله باگپانان گۆن آیان هم همے ڈئولا کرت. گُڈسرا، وتی چُکّی راه دات، هئیالی کرت بلکێن آییئے روا بدارنت. بله وهدے باگپانان آییئے چُکّ دیست، وت‌مان‌وتا گوَشتِش: ’باگئے میراس‌دار همِش اِنت، بیاێت بکُشێنی تان اِشیئے مِلک و میراسئے هُدابُند وت ببێن.‘ گڑا گپت و چه باگا ڈنّ برت و کُشتش. نون وهدے انگورئے باگئے هُدابندَ کئیت، گۆن اے باگپانان چے کنت؟“ آیان پَسّئو دات: ”آ، اے بَدکِردێن باگپانان گار و بێگواهَ کنت و باگا دگه باگپانانی دستا دنت که آییئے بهرا په وهدَ دئینت.“ ایسّایا چه آیان جُست کرت: ”شما هُدائے پاکێن کتابان نئوانتگ: آ سِنگ که بان‌بَندێن اُستایان پسُند نکرت و نزُرت هما سِنگ، بُنهِشت بوت. اے هُداوندئے کار اِنت و مئے چمّان اَجَب اِنت.“ ”پمێشکا گۆن شما گوَشان که هُدائے بادشاهی ، چه شما پَچ گِرگ و یکّ کئومێا دئیگَ بیت که آییئے بَر و سَمرا کاریت. کَسے که همے سِنگئے سرا کپیت، ٹُکّر ٹُکّرَ بیت و کَسے که سِنگ آییئے سرا کپیت، هورتَ بیت.“ وهدے مزنێن دینی پێشوا و پَریسیان ایسّائے مِسال اِشکتنت، سرپد بوتنت که آ، همایانی بارئوا هبر کنگا اَت. لۆٹتِش ایسّایا دَزگیر بکننت، بله چه مردمانَ تُرستِش، چێا که مردمانی چمّا ایسّا پئیگمبرے اَت. ایسّایا پدا گۆن مردمان په مِسال و دَروَر هبر کرت و گوَشت: ” آسمانی بادشاهی ، هما بادشاهئے پئیما اِنت که په وتی چُکّئے آرۆسا مهمانیے کرتی. گُلامی لۆٹتگێن مهمانانی رندا راه داتنت، بله آیانی دلا نلۆٹت بیاینت. گڑا آییا دگه لهتێن گُلام راه دات و هُکمی کرت که گۆن هما لۆٹتگێن مردمان بگوَشنت: ’شامُن تئیار کرتگ، کاییگر و پابُندی گوَسک هِلار کنگ بوتگ‌اَنت و هر چیزّ تئیار اِنت، بیاێت آرۆسئے مهمانیا گۆن ببێت.‘ بله پَرواهِش نکرت و هرکَس وتی کارئے نێمگا شت، یکّے ڈگارانی نێمگا و یکّے دێم په وتی سئوداگریا. آ دگران آییئے گُلام گپت و سُبکّ و بے‌اِزّت کرت و کُشتنت. بادشاه سکّ زهر گپت و په هۆنیگانی جنَگ و آیانی شهرئے سۆچگا سپاهیگی راه داتنت. گڑا گۆن وتی گُلامان گوَشتی: ’آرۆسئے مهمانی تئیار اِنت، بله هما که لۆٹگ بوتگ‌اَتنت، آیگئے لاهک نه‌اتنت. پمێشکا برئوێت چارراهانی سرا هرکَسا که گِندێت، آیان منی مهمانیا بیارێت.‘ بادشاهئے گُلام شتنت و شَرّ و گَندگ، هرکَسِش که دیست، سجّهێنِش یکجاه کرت و آورتنت و آرۆسئے تالار چه مهمانا پُرّ بوت. نون وهدے بادشاه مهمانانی چارگا آتک، یکّ اَنچێن مردے دیستی که سوری گُدی گوَرا نه‌اَت. بادشاها چه آییا جُست کرت: ’همبل! بے سوری پۆشاکا، تئو چۆن تۆکا پترتگئے؟‘ بله آییا هچّ پَسّئو دات نکرت. گڑا بادشاها گۆن وتی هِزمتکاران گوَشت: ’اِشیئے دست و پادان بندێت و ڈنّا تَهاریا دئور بدئیێت.‘ اۆدا گرێونت و دَنتان په دنتانَ درُشنت. چێا که لۆٹتگێن باز اَنت، بله گچێن کرتگێن کمّ.“ همے وهدا پَریسی شتنت و اَنچێن پندل و رِپکے کرتِش که ایسّایا چۆن چه آییئے جندئے هبران مان بگیشّێننت و داما دئور بدئینت. نون لهتێن شاگردِش گۆن هیرودیانی همراهیا آییئے کِرّا رئوان دات تان بگوَشنت: ”او استاد! ما زانێن که تئو تچک و راستێن مردمے ائے و هُدائے راها په راستیا سۆجَ دئیئے و هچکَسێئے نێمگا نگرئے، چێا که سجّهێنان په یکّ چمّێا چارئے. مارا بگوَش، تئیی هئیالا رومئے بادشاه کئیسَرا سُنگ و مالیات دئیگ رئوا اِنت یا نه؟“ ایسّایا آیانی گَندگێن پِگر زانت و گوَشتی: ”او دوپۆستێن شَتَلکاران! چێا منا چَکّاسگا اێت؟ چه هما زَرّان که په مالیاتا دئینت، یکّے منا پێش بدارێت.“ آیان یکّ دینارے پێش کرت. ایسّایا چه آیان جُست کرت: ”اِشیئے سرا کئیی نام و نَکش پِر اِنت؟“ گوَشتِش: ”کئیسَرئے.“ نون ایسّایا درّاێنت: ”گڑا کئیسَرئیگا کئیسَرا بدئیێت و هُدائیگا هُدایا بدئیێت.“ اے هبرانی اِشکنگا آ هئیران بوتنت و ایسّااِش اِشت و شتنت. رَندا، لهتێن سَدوکی که آهِرَتئے نمَنّۆک اَنت، ایسّائے کِرّا آتک و جُستِش کرت: ”او استاد! موسّایا گوَشتگ: ’اگن کَسے بے پُشپَدا بمریت، باید اِنت آییئے برات گۆن آییئے جنۆزاما سور بکنت، تان په وتی براتا رَند و راهے بِلّیت.‘ مئے نێمگا هپت برات هست‌اَت. ائولی براتا سور کرت، بے چُکّا مُرت و وتی جنی په آ دگه براتا اِشت. پدا گۆن دومی و سئیمی تان هپتمیا اَنچُش بوت. گُڈسرا، آ جنێن هم مُرت. نون تئو بگوَش، آهِرتئے رۆچا اے جنێن چه هپتێن براتان کجام براتئیگَ بیت؟ چێا که سجّهێن براتان باریگ باریگا گۆن آییا سور کرتگ‌اَت.“ ایسّایا پَسّئو دات: ”شما رَد وارتگ، چێا که نه چه پاکێن کتابان چیزّے سَرکِچَ ورێت و نه هُدائے واک و زۆرا سرپدَ بێت. آهِرتا، نه کَسے سورَ کنت و نه سور دئیگَ بیت، آسمانی پرێشتگانی ڈئولا بنت. مُردگانی پدا زندگ بئیگ و جاه جنَگئے بارئوا، زانا شما هما هبر نئوانتگ که هُدایا شمارا گوَشتگ‌اَت: من آن، اِبراهێمئے هُدا، اِساکئے هُدا و آکوبئے هُدا ؟ بزان آ، مُردگانی هُدا نه‌اِنت، زندگێنانی هُدا اِنت.“ مردم چه ایسّائے اے هبرانی اِشکنگا هئیران و هَبَکَّه بوتنت. وهدے پَریسی سهیگ بوتنت که ایسّایا چۆن گۆن وتی پَسّئوا سَدوکیانی دپ بستگ، گڑا هۆر بوت و آتکنت. چه آیان یکّێا، که شَریَتئے کازیے اَت، په ایسّائے چَکّاسگا چه آییا جُست کرت: ”او استاد! شَریَتئے مسترێن هُکم کجام اِنت؟“ ایسّایا پَسّئو دات: ” وتی هُداوندێن هُدایا په دل، گۆن سجّهێن جان و ساه و گۆن سجّهێن پَهم و پِگرا دۆست بدار. چه سجّهێنان مسترێن و ائولی هُکم همِش اِنت. دومی هُکم هم، همِشیئے ڈئولا اِنت: گۆن وتی همساهگا وتی جندئے پئیما مِهر بکن. همے دوێن هُکم، موسّائے شَریَت و سجّهێن نبیانی پرمانانی بُنیاد اَنت.“ همے وهدا که پَریسی یکجاه مُچّ اَتنت، ایسّایا چه آیان جُست کرت: ” مَسیهئے بارئوا شما چے گوَشێت؟ آ کئیی چُکّ اِنت؟“ آیان پَسّئو دات: ” داوود بادشاهئے چُکّ اِنت.“ نون گوَشتی: ”گڑا چێا داوود چه پاکێن روهئے شُبێن و اِلهاما، آییا وتی هُداوندَ زانت، وهدے گوَشیت: هُداوندا گۆن منی هُداوندا گوَشت: ’منی راستێن نێمگا بنند تان هما وهدا که تئیی دژمنان تئیی پادانی چێرا دئور بدئیان.‘ نون اگن داوود، مَسیها وتی هُداوندَ گوَشیت، گڑا مَسیه چۆن آییئے چُکّ بوتَ کنت؟“ هچکَسا آییئے هبرانی پَسّئو دات نکرت و چه آ رۆچا و رند، کَسێا هم چه آییا جُست کنگئے دل و جُریت نێست‌اَت. آ وهدا ایسّایا گۆن مُچّیئے مردمان و وتی مریدان هبر کرت و گوَشت: ” شَریَتئے زانۆگر و پَریسی ، موسّائے جاها نِشتگ‌اَنت. پمێشکا هرچے که شمارا تالیمَ دئینت، آیانی هبران بمَنّێت و آ هبرانی رَندگیریا بکنێت، بله آیانی ڈئولا مبێت، پرچا که هرچے آ تالیمَ دئینت، وت آ ڈئولا نکننت. اَنچێن گرانێن بارَ بندنت و مردمانی کۆپگا لَڈَّنت که چست کنگَ نبنت، بله وت په آیانی چست کنگا لَنکُک و مۆردانگے هم نسُرێننت. آ هرچے که کننت، په مردمانی پێش دارگا کننت و بَسّ. وتی تاییتان مزنَ کننت و کباهئے لَمبان دْراجکَشّ. مهمانیان، ائولی رِدئے نندگِش دۆست اِنت و کَنیسَهانی شرترێن جاهان گچێنَ کننت. بازارانی تَرّ و گَردئے وهدا لۆٹنت که مردم آیان وشّاتک و دْرَهبات بگوَشنت و ’رَبّی‘ تئوار بکننت. بله مئیلێت مردم شمارا ’استاد‘ بگوَشنت، چێا که شمارا تهنا یکّ استادے هست و سجّهێن یکدومیئے برات اێت. شما اے دنیایا هچکَسا ’پت‘ تئوار مکنێت چێا که شمارا یکّ پتے هست، هما که آسمانا اِنت. شمارا هچکَس ’تالیم دئیۆک‘ مگوَشیت، چێا که شمارا یکّ تالیم دئیۆکے هست و آ مَسیه اِنت. آ که شمئے نیاما چه سجّهێنان مستر اِنت، هما آ دگرانی هِزمتکار ببیت. چێا که هرکَس وتا مزنَ زانت و لێکیت، کَمشرپَ بیت و هرکَس وتا جَهل و اێردستَ مَنّیت، وشنام و شرپدارَ بیت. بله بَژن و اَپسۆز په شما، او شَریَتئے زانۆگران و پَریسیان! او دوپۆستێن شَتَلکاران! شما مردمانی دێما آسمانی بادشاهیئے دروازگا بندَ کنێت، نه وتَ پُترێت و نه دگرانَ کِلّێت. بله بَژن و اَپسۆز په شما، او شَریَتئے زانۆگران و پَریسیان! او دوپۆستێن شَتَلکاران! شما جنۆزامانی لۆگان گۆن مالواریا برێت و په پێش دارگا، وتی دْوا و سنایان دْراجکَشَّ کنێت، شمارا سَکترێن سِزا و پدمُزَّ رَسیت. بَژن و اَپسۆز په شما، او شَریَتئے زانۆگران و پَریسیان! او دوپۆستێن شَتَلکاران! شما په یکّ مردمێئے یَهودی کنگا، هشکی و دریایان سات و سپرَ کنێت، بله وهدے کَسے شمئے همباورَ بیت، گڑا آییا چه وتی جندا دو سری بدتر و دۆزهئے چُکَّ کنێت. او کۆرێن رَهشۆنان! بژن و اپسۆز په شما که مردمان سۆجَ دئیێت: ’اگن کَسے مزنێن پرستشگاهئے سئوگندا بوارت پرواه نێست، بله اگن یکّے پرستشگاهئے تلاه و تَنگئوانی سئوگندا بوارت، گڑا باید اِنت وتی سئوگندا پوره بکنت.‘ او کَمزانتێن کۆران! کجام چیزّئے دَرجت بُرزتر اِنت، تَنگئو و تلاهانی یا پرستشگاهئے؟ تلاه و تَنگئو، پمێشکا پاک و پَلگار اَنت که پرستشگاها اێر اَنت. شما چُش هم گوَشێت که ’اگن کَسے کُربانجاهئے سئوگندا بوارت هچّ پرواه نێست، بله اگن کَسے کُربانجاهئے کُربانیگئے سئوگندا بوارت، گڑا باید اِنت وتی سئوگندا پوره بکنت.‘ او کۆرێن مردمان! کجام چیزّئے دَرجت بُرزتر اِنت، کُربانیگئے یا کُربانجاهئے؟ کُربانیگ پمێشکا پاک و پَلگار زانگَ بیت که کُربانجاها کُربانیگ کنگَ بیت. پمێشکا کَسے که کُربانجاهئے سئوگندا وارت، بزان کُربانجاه و کُربانیگ کرتگێن سجّهێن چیزّانی سئوگندا وارت. هرکَس که مزنێن پرستشگاهئے سئوگندا وارت، بزان پرستشگاه و آییئے جَهمنندئے سئوگندا وارت. هرکَس که آسمانئے سئوگندا وارت، هُدائے تَهت و آ تَهت نندۆکئے سئوگندا وارت. بَژن و اَپسۆز په شما، او شَریَتئے زانۆگران و پَریسیان! او دوپۆستێن شَتَلکاران! شما پورچێنک، گواتگ و زیرَّگئے دَه‌یَکّا کَشّێت و هُدائے ناما دئیێت بله چه شَریَتئے دگه مسترێن هُکمان بزان دادرسی و اِنساپ، رَهمدلی و وپاداریا بێهئیال و بێتْرانگ بوتگێت. دْرێگتا، شما اے کار بکرتێننت و آ هم یله مداتێننت. او کۆرێن رَهشۆنان! شما پَشّگا کَمَکا گێچێت و درَ کنێت، بله اُشترا اێرَ برێت. بَژن و اَپسۆز په شما، او شَریَتئے زانۆگران و پَریسیان! او دوپۆستێن شَتَلکاران! شما وتی پیاله و دَرپانی ڈنّی نێمگا ساپ و سَلّهَ کنێت بله آیانی تَل و تۆک سِلّ اِنت. شمئے دل و درون هم چه لالچ و تَماه و بێپهرێزیا پُرّ و سِلّ اِنت. او کۆرێن پَریسی! پێسرا وتی پیالهئے تۆکا سپا کن، ڈنّی نێمگا آ وت پاک و سَلّهَ بیت. بَژن و اَپسۆز په شما، او شَریَتئے زانۆگران و پَریسیان! او دوپۆستێن شَتَلکاران! شما اِسپێتێن گَچ جتگێن کَبرانی پئیما اێت که سرزاهرا ڈئولدار اَنت، بله تۆکا، چه مُردگانی هَڈّ و هر پئیمێن گَند و گَسڑا پُرّ اَنت. همے ڈئولا شما هم سرزاهرا مردمانی چمّا تچک و پهرێزکارێن مردم اێت بله شمئے دل چه شَتَلکاری و ناشَریا سررێچ اِنت. بَژن و اَپسۆز په شما، او شَریَتئے زانۆگران و پَریسیان! او دوپۆستێن شَتَلکاران! شما نبیانی کبرانی سرا گُمبُد و اَدّیرهَ بندێت و پهرێزکارانی کبرانَ سمبهێنێت و ڈئولدارَ کنێت. چُش هم گوَشێت که ’اگن ما وتی پت و پیرُکانی وهد و باریگا بوتێنێن، گڑا پئیگمبرانی کُشت و کۆشا گۆن آیان همراه نبوتگ‌اَتێن.‘ اے ڈئولا وتی بارئوا شاهدیَ دئیێت و مَنّێت همایانی نَسل و اۆبادگ اێت که پئیگمبرِش کُشتگ‌اَنت. بله هما کار که شمئے پت و پیرُکان بُنگێج کرتگ، شما آیان سَرجم بکنێت. او ماران، او سْیَه‌مارزادگان! شما چۆن چه دۆزهئے سِزایا رَکّتَ کنێت؟ من، پئیگمبر و زانتکار و شَریَتئے زانۆگر شمئے کِرّا راهَ دئیان، شما چه آیان لهتێنا کُشێت و سَلیبَ کَشّێت، دگه لهتێنا وتی کَنیسَهان هئیزرانَ جنێت و شهر په شهرَ تاچێنێت. گڑا چه هابیلا بگر تان بَرَکیائے چُکّ زَکَریایا، که شما مزنێن پرستشگاه و کُربانجاهئے نیاما کُشت، اے سجّهێن پهرێزکارانی هۆن که جهانا رێچگ بوتگ، شمئے گردنا بیت. شمارا راستێنَ گوَشان، اے سجّهێنانی کۆشئے سِزا همے زمانگئے مردمانَ رسیت. اورشَلیم ، او اورشَلیم! تئو پئیگمبرانَ کُشئے و هُدائے راه داتگێنان سِنگسارَ کنئے. باز رندا من لۆٹتگ تئیی چُکّان وتی کِرّا مُچّ و یکجاه بکنان، اَنچُش که نکێنکێن مُرگے چورگ و چیپُّکان وتی بال و بانزُلانی چێرا مُچَّ کنت، بله شما نلۆٹت. نون شمئے لۆگ وئیران، شمئے وتی دستا یله دئیگَ بیت. شمارا گوَشان، دگه برے منا نگِندێت تان آ وهدا که وتی زبانا بگوَشێت: ’مبارک بات هما که په هُداوندئے ناما کئیت.‘“ ایسّا چه مزنێن پرستشگاها در آیگا اَت که مرید آتکنت تان آییئے دلگۆش و چمشانکا په پرستشگاهئے جاگه و ماڑیانی نِدارگا بتَرّێننت. ایسّایا گۆن آیان گوَشت: ”اے سجّهێنان گِندگا اێت؟ شمارا راستێنَ گوَشان، یکّ سِنگے هم دومی سِنگئے سرا نمانیت، سجّهێنانَ پرۆشنت و کرۆجنت.“ هما وهدا که ایسّا زئیتونئے کۆهئے سرا نِشتگ‌اَت، آییئے مرید په هلوَت و اِهوتے آتکنت و جُستِش کرت: ”بگوَش بارێن، اے پرُشت و پرۆش کدێنَ بیت و تئیی بادشاهیئے آیگ و دنیائے هلاسیئے نشانی، چے اِنت؟“ ایسّایا پَسّئو داتنت: ”هُژّار بێت کَسے شمارا گُمراه مکنت. چێا که بازێنے منی ناما کئیت و گوَشیت: ’من هما مَسیه آن‘ و بازێنێا گُمراهَ کنت. جنْگانی کوکّارا اِشکنێت و آیانی هال و هبر شمئے گۆشانَ کپیت بله متُرسێت و پرێشان مبێت. اَلَّم اے ڈئولا بیت، بله اَنگت هلاسیئے وهد نئیاتکگ و په سر نرَستگ. یکّ کئومے دگه کئومێئے سرا و یکّ هکومتے دگه هکومتێئے سرا پادَ کئیت. بازێن مُلک و جاگهان کَهتَ کپیت و زمین‌چَنڈَ بیت. بله اے سجّهێن، تهنا زَنک و زایگئے دردانی بِندات اِنت. آ وهدا شمارا گرنت و سکّی و سۆریانی آماچَ کننت و کُشنت هم و دنیائے سجّهێن کئوم، منی نامئے سئوَبا چه شما نَپرتَ کننت. گڑا بازێنے پُشتا کِنزیت و چه راها ٹَگلیت، یکّے دومیا دْرۆهیت و کَست و کێنگَ کنت. بازێن درۆگێن پئیگمبر جاهَ جننت و بازێنێا گُمراهَ کننت. چه گُمراهی و ناشَریا، بازێن مردمانی نیاما مِهر و دۆستی کمَّ بیت. بله هما که تان آهِرا سکّیانَ سگّیت، آ رَکّیت. هُدائے بادشاهیئے مِستاگئے جار، سجّهێن دنیایا جنَگَ بیت، تان په سجّهێن کئومان شاهدیے ببیت، گڑا دنیائے هلاسی سرَ رسیت. وهدے شما آ ’پلیت و بێران کنۆکێن بَژّناکا‘ گندێت، هما که دانیال نبیا آییئے بارئوا هبر کرتگ که آ پاکێن جاگها اۆشتاتگ،“ وانۆک بزانت و شَرّ سرپد ببیت، ”هما که یَهودیَها اَنت دێم په کۆهان بتچنت. هما که بان و بادگیرئے سرا اِنت، وتی اُرد و پُتێنکانی زورگا جَهلا اێر مکپیت و لۆگا مرئوت و هما مردم که ڈگارانی سرا کِشت و کِشارا اِنت، وتی کباهئے زورگا پِر مترّیت. آ رۆچان، اَپسۆز په لاپ‌پُرّ و چُک‌ماتێن جنێنان. دْوا بکنێت که شمئے تچگ و در رئوگ، زمستان یا شَبَّتئے رۆچا مبیت. چێا که هما رۆچان، اَنچێن گرانێن سکّی و سۆریے کپیت که آییئے مِسال چه جهانئے جۆڑ بئیگا تان اے وهدا نئیاتکگ و هچبر هم نئیئیت. اگن آ سکّیانی رۆچ کمتر کنگ مبوتێننت، هچّ مردمے نرَکّتگ‌اَت، بله په گچێن کرتگێنانی هاترا، آ رۆچ کمتر کنگَ بنت. آ وهدا، اگن کَسے شمارا بگوَشیت: ’بچار، مَسیه اِدا اِنت‘ یا ’بچار، اۆدا اِنت،‘ باور مکنێت. چێا که درۆگێن مَسیه و درۆگێن نبی جاهَ جننت و مزنێن نشانی و اَجِکّایی پێشَ دارنت. وتی سجّهێن زۆرا جننت که گچێن کرتگێنان هم گُمراه بکننت. من چه اے جاورانی بئیگا پێسر شمارا هال داتگ. گڑا، اگن وهدے مردم شمارا بگوَشنت: ’بچارێت، گیابانا اِنت،‘ اۆدا مرئوێت، یا که بگوَشنت: ’لۆگئے تها اِنت،‘ باور مکنێت. چێا که انسانئے چُکّ اَنچێن گِرۆکێئے پئیما کئیت که چه رۆدراتکا بگر تان رۆنِندا شهمَ دنت و گِندگَ بیت. هر جاه که مُرتگێن سَهدارێئے جۆنَ بیت، اۆدا گیتّۆ و ڈونڈوارێن مُرگ مُچَّ بنت. آ رۆچانی سکّی و سۆریان و رَند، یکّ اَناگت رۆچ تهارَ بیت، ماهَ ندْرپشیت و ماهکانیَ نبیت، اِستار هم چه آسمانا کپنت و آسمانی زۆر و واک، لَرزێنگَ بنت. آ وهدا، انسانئے چُکّئے نشانی آسمانا پَدّرَ بیت و دنیائے سجّهێن کئومَ گندنت که انسانئے چُکّ، گۆن مزنێن واک و توان و شان و شئوکتے جمبرانی سرا کئیت و پَدّرَ بیت، نون گرێونت و مۆتکَ کارنت. گۆن کَرنائے بُرزێن تئوارا وتی پرێشتگان راهَ دنت که آییئے گچێن کرتگێن مردمان، چه دنیائے چارێن کُنڈان، بزان چه زمینئے هَند و دَمگان تان آسمانئے گُڈّی مرز و سیمسران، مُچّ و یکجاه بکننت. نون چه اِنجیرئے درچکا درس و سَبکّ بگرێت، اَنچُش که آییئے ٹال نرمَ بنت و تاکَ تْرکّنت، گڑا زانێت که گرماگئے مۆسم نزّیکّ اِنت. همے ڈئولا، وهدے اے سجّهێن چیزّانَ گِندێت، وتَ زانێت که منی آیگئے وهد نزّیکّ اِنت و دَروازگئے دپا رَستگان. شمارا راستێنَ گوَشان، تان اے سجّهێن جاور مئیاینت اے نَسل و پَدرێچ هلاسَ نبیت. زمین و آسمان گارَ بنت، بله منی هبر هچبر گار و زیانَ نبنت. هچکَسَ نزانت که آ رۆچ و آ ساهت کدێنَ رَسیت، نه آسمانئے پرێشتگَ زاننت و نه چُکّ، تهنا پتَ زانت و بَسّ. هما ڈئولا که نوهئے باریگا بوتگ، انسانئے چُکّئے آیگئے رۆچ هم اَنچُشَ بیت. چێا که چه هار و توپّانا پێسر، تان هما رۆچا که نوه بۆجیگا سوار بوت، مردمان وارتگ و نۆشتگ و سانگ و سور کرتگ. آ هچّ سهیگ نه‌اتنت تان هار و توپّان آتک و سجّهێن مردمی گار و هارمَل کرتنت. انسانئے چُکّئے آیگئے وهدا هم همے ڈئولا بیت. آ وهدا، دو مردم کِشارانی سرا کارا بیت، یکّے برگَ بیت و دومی همۆدا پَشت گێجگَ بیت. دو جَنێن جِنترئے سرا دانئے درُشگا بیت، یکّے برگَ بیت و دومی همۆدا پَشت گێجگَ بیت. شما نزانێت که شمئے هُداوند کجام رۆچا کئیت. پمێشکا سار و هُژّار بێت. شما شَرَّ زانێت، اگن لۆگئے هُدابُندا بزانتێن که دُزّ شپئے کجام وهد و پاسا کئیت، گڑا آگه بوتگ‌اَت و دُزّی وتی لۆگا په دُزّیا نه‌اِشتگ‌اَت. همے پئیما تئیار بێت، چێا که انسانئے چُکّ اَنچێن وهدێا کئیت که شما آییئے اِنتزار و وَدارا نبێت. کئے اِنت هما وپادار و شیوّارێن هِزمتکار که هُدابُند آییا وتی اے دگه سجّهێن هِزمتکارانی مستر بکنت تان آیان په وهد وَرد و وراک بدنت. بَهتاور اِنت هما هِزمتکار که وهدے هُدابُندَ کئیت، آییا هما کارانی سرا گندیت. شمارا راستێنَ گوَشان، هُدابُند هما هِزمتکارا وتی سجّهێن مال و هستیئے کارمَسترَ کنت. بله اگن هِزمتکار گَندگ و رَدکارے ببیت و وتی دلا بگوَشیت که ’هُدابُند آیگا دێرَ کنت‘ و پمێشکا وتی همکارانی لَٹّ و کُٹّ کنگا بُنگێج بکنت و گۆن شرابیان وَرد و نۆشا ببیت، آییئے هُدابُند اَنچێن رۆچ و ساهتێا کئیت و رسیت که آ نزانت و ودارا نه‌اِنت. گڑا هُدابُند آییا ٹکّر ٹکّرَ کنت و شَتَلکارانی نیاما دئورَ دنت. اۆدا گرێونت و دَنتان په دنتانَ درُشنت. آ وهدا آسمانی بادشاهی ، هما دَهێن نِشتگێن جنێن‌چُکّانی پئیما بیت که وتی چِراگِش زرتنت و سالۆنکئے پێشوازیا در کپتنت. چه آیان پنچ نادان اَتنت و پنچ دانا. نادانێن جنکّان وتی چِراگ زرتنت بله گۆن وت ٹێلِش نبرت گۆن. داناێن جنکّان چِراگان و اَبێد، ٹێلدانانی تها هم گۆن وت ٹێل برت گۆن. سالۆنکا آیگا دێر کرت، پمێشکا آ سجّهێن کۆچَنڈان واب کپتنت. شپنێما کوکّار مَچِّت که ’هئیّا بیاێت، سالۆنک پێداک اِنت و وشّاتکی کنێت.‘ گڑا آ سجّهێن آگه بوتنت و وتی چِراگانی شَرّ کنگا لگِّتنت. نادانێن جنکّان گۆن داناێن جنکّان گوَشت: ’چه وتی ٹێلان کَمُّکے مارا هم بدئیێت، چێا که مئے چِراگ مِرمِرانْک اَنت.‘ داناێن جنکّان پَسّئو دات: ’نه، بلکێن په ماشما سجّهێنان بَسّ مبنت، شما برئوێت چه دُکّانان ٹێل بزورێت.‘ بله وهدے آ ٹێلئے گِرگا شتگ‌اَتنت، سالۆنک آتک و رَست. هما جنکّ که تئیار و جاڑیگ اَتنت، سالۆنکئے همراهیا سورئے مهمانیا شتنت و مهمانجاهئے دروازگ بند بوت. رَندا اے دگه جنکّ هم آتکنت و گوَشتِش: ’واجه، او واجه! دروازگا په ما پَچ کن.‘ بله سالۆنکا پَسّئو تَرّێنت: ’شمارا راستێنَ گوَشان که من شمارا نزانان.‘ پمێشکا هۆش و سار ببێت چێا که شما آ رۆچ و ساهتا هچَّ نزانێت. همے ڈئولا هُدائے بادشاهی ، مردێئے پئیما اِنت که سات و سپرێا شت. هِزمتکاری لۆٹتنت و وتی مال و مَڈّی‌ای همایانی دستا دات. هر هِزمتکاری، آییئے بود و توانئے کِساسا زَرّ دات، یکّے پنچ تالانت، دومی دو تالانت و سئیمی یکّ تالانتے داتی و وتی سپرا شت. آ هِزمتکار که آییا پنچ تالانت رَستگ‌اَت، هما دمانا سئوداگریا شت و پنچ تالانتی نَپ رَست. همے پئیما، آ دومی که دو تالانتی رَستگ‌اَت، دگه دو تالانتی نَپ رَست. بله هماییا، که یکّ تالانتے رَستگ‌اَتی، واجهئے زرّی زرت و یکّ جاگهے زمینا کَلّ کرت و چێری دات. بازێن وهدێا رَند، اے هِزمتکارانی هُدابُند پِر ترّت و آتک و چه آیان هسابی لۆٹت. هماییا که پنچ تالانت رَستگ‌اَت، دگه پنچ گێشێن تالانتی آورت و گوَشتی: ’او واجه! تئو منا پنچ تالانت داتگ‌اَت، اے پنچێن گێشێن اَنت که من کَٹِّتگ‌اَنت.‘ هُدابُندا گوَشت: ’شاباش، او وپادار و شَرّێن گُلام! تئو گۆن کمّێن بُنمالا تچک و راست بوتگئے، نون من ترا گێشترێن کارانی زِمّه و ڈُبَّها دئیان، بیا منی شادکامیانی شریکدار بئے.‘ هما که دو تالانتی رَستگ‌اَت هم آتک و گوَشتی: ’او واجه! تئو منا دو تالانت داتگ‌اَت، اِش اَنت دو دگه که چه آ دوێنان من کَٹِّتگ‌اَنت.‘ آییئے هُدابُندا گوَشت: ’شاباش، او وپادار و شَرّێن گُلام! تئو هم گۆن کَمُّکا تچک و راست بوتگئے، ترا هم گێشترێن کارانی ڈُبَّها دئیان، بیا منی شادکامیانی شریکدار بئے.‘ نون هما هِزمتکار آتک که آییا یکّ تالانتے رَستگ‌اَت، گوَشتی: ’او واجه! من زانتگ که تئو تْرندێن مردے ائے، نکِشتگێنَ رُنئے و چه همۆدا مُچَّ کنئے و برئے که تُهمی دانگے نچَنڈِّتگِت. پمێشکا چه تُرسا من تئیی داتگێن تالانت زمینا کلّ کرت، اِش اِنت تئیی زَرّ.‘ آییئے هُدابُندا پَسّئو دات: ’او نابود و بێکارێن گُلام! وهدے تئو زانت من نکِشتگێنَ رُنان و اۆدا که تُهمی دانگے نچَنڈِّتگُن، مُچَّ کنان و بران، گڑا باید اِنت تئو منی داتگێن زَرّ بیاجی و باپاریێئے کِرّا اێر بکرتێننت تانکه چه وتی سپرئے پِر تَرّگا رَند، من وتی زَرّ گۆن بْیاجان بگپتێننت. پمێشکا تالانتا چه اِشیا پَچ گرێت و هماییا بدئیێت که آییئے کِرّا ده تالانت اَنت. چێا که هرکَسا چیزّے هست، آییا گێشتر دئیگَ بیت تان سررێچ ببیت، بله هرکَسا که نێست، هرچے که هستی هم پَچ گِرگَ بیت. اے نابودێن گُلاما ڈنّا تَهاریا دئور بدئیێت. اۆدا گرێونت و دَنتان په دنتانَ درُشنت.‘ وهدے انسانئے چُکّ گۆن وتی مزنێن شان و مڑاها پرێشتگانی همراهیا کئیت، گڑا وتی پرشئوکتێن تَهتئے سرا نندیت. آ وهدا سجّهێن کئومانی مردم آرگ و آییئے دێما مُچّ کنگَ بنت و آ، آیان اَنچُشَ گیشّێنیت و دو بهرَ کنت که شپانک وتی بُزان چه مێشان جِتا کنت. مێشان وتی راستێن نێمگا کنت و بُزان چَپّێن نێمگا. گڑا بادشاه گۆن آیان که راستێن نێمگا اَنت، گوَشیت: ’او بَهتاوران که شمارا چه منی پتا برکت رَستگ! بیاێت، اے بادشاهیا وتی میراس کنێت، که چه دنیائے بُنگێجا په شما تئیار کنگ بوتگ. چێا که وهدے من شدیگ اَتان، شما منا ورگ دات. تُنّیگ اَتان، منا آپۆ دات. درپَدَر اَتان، منا وتی لۆگا جاگه‌اۆ دات. جاندَر اَتان، منا پۆشاکۆ دات. نادْراه اَتان، منی هالپُرسی‌اۆ کرت. بندیگ اَتان، منی گِندگا آتکێت.‘ گڑا هما پهرێزکارێن مردم چه بادشاها جُستَ کننت: ’او واجه! ما کدی ترا شدیگ دیستگ و ورگ داتگ، تُنّیگ دیستگ و آپ داتگ. ما کدی ترا دَرپَدَر دیستگ و وتی لۆگان جاگه داتگ، کدی ترا جاندر دیستگ و پۆشاک گوَرا داتگ، کدی ترا نادْراه یا بندیگ دیستگ و تئیی گِندگا آتکگێن؟‘ بادشاه پَسّئوَ دنت: ’باور کنێت، وهدے شما گۆن منی یکّ کَستر کَسترێن براتێا اے پئیمێن کار کرتگ، گڑا اَلّم بزان گۆن منۆ هم کرتگ.‘ رَندا گۆن همایان که چَپّێن نێمگا اَنت، گوَشیت: ’او شومّان! چه منی دێما دور بێت و هما جمبورێن آسئے نێمگا برئوێت که هچبرَ نمریت و په شئیتان و آییئے همراهان اَڈّ کنگ بوتگ. چێا که وهدے من شدیگ اَتان شما منا ورگ ندات، تُنّیگ اَتان آپۆ ندات. درپَدَر اَتان لۆگا نبرت، جاندر اَتان پۆشاک گوَرا ندات، نادْراه یا بندیگ اَتان و منۆ هالپُرسی نکرت.‘ گڑا آ هم جُستَ کننت: ’او واجه! ما کدی ترا شدیگ، تُنّیگ، دَرپَدَر، جاندر، نادْراه یا بندیگ دیستگ و تئیی هِزمت نکرتگ؟‘ گڑا بادشاه آیان اے ڈئولا پَسّئوَ دنت: ’باور کنێت، وهدے شما گۆن منی هچّ کَسترێنێا اے ڈئولێن کار نکرتگ، گڑا اَلّم بزان گۆن منۆ هم نکرتگ.‘ پمێشکا اے مردم دێم په اَبدمانێن سِزایا رئونت، بله پهرێزکارێن مردمان نمیرانێن زِندَ رَسیت.“ وهدے ایسّایا اے هبر هلاس کرتنت، گۆن وتی مریدان گوَشتی: ”شما وشَّ زانێت که دو رۆچا رَند سَرگوَزئے ائییدَ بیت و انسانئے چُکّ په سَلیب کَشّگا گِراێنگَ بیت.“ همے وهدا، مزنێن دینی پێشوا و کئومئے کماشان، مسترێن دینی پێشوا کئیاپائے ماڑیا دیوان کرت و اے پَندَل جۆڑێنت که ایسّایا په یکّ رِپک و هنرے بگراێننت و بکۆشارێننت. بله گوَشتِش: ”ائییدئے رۆچان نه، چُش مبیت که مردم آشۆپ بکننت.“ وهدے ایسّا بئیت‌اَنیایا هما شَمونئے لۆگا اَت که چه جُزامئے نادْراهیا دْراه بوتگ‌اَت، یکّ جنێنے گۆن سِنگ‌مَرمَرێن اَتردانێا که گران‌بهاێن اَتری مان اَت ایسّائے گوَرا آتک. ایسّا پرزۆنگئے سرا نِشتگ‌اَت و همۆدا ایسّائے سری اَتر پِر مُشت. گۆن اے کارئے گِندگا، ایسّائے مرید دلا نئوَشّ بوتنت که ”چیا اے اَتر زئوال کنگ بوت؟ اگن اے بَها کنگ بوتێن، مزنێن زرّے رَستگ‌اَت و گریب و نێزگاران دئیگ بوتگ‌اَت.“ ایسّایا مریدانی اے نئوَشّی سَرکِچ وارت، پمێشکا گوَشتی: ”چیا شما اے جنێنا رَنجێنگا اێت؟ اِشیا گۆن من نێکیے کرتگ. گریب و نێزگار مُدام شمئے کِرّا هست، بله من هروهد گۆن شما گۆن نه‌آن. اے جَنێن پێش کپتگ و په منی کبر کنگئے تئیاریا، منا اتری پِر مُشتگ. شمارا راستێنَ گوَشان، سجّهێن دنیایا ، هر کُنڈے که منی وشّێن مِستاگ جار جنَگَ بیت، اے جنێن و اِشیئے کار هم یات کنگَ بیت.“ رَندا چه دوازدهێن مریدان یکّے، که نامی یَهودا اِسْکَریوتی اَت، مزنێن دینی پێشوایانی کِرّا شت و گوَشتی: ”اگن من ایسّایا شمئے دستا بدئیان، شما منا چے دئیێت؟“ آیان سی نُگرهێن کُرش هساب کرت و آییئے دستا دات. چه هما وهدا و رَند، یَهودا په ایسّائے آیانی دستا دئیگا گوَم و گێگێن وهد و مۆهێئے شۆهازا اَت. بێهُمیرێن نگنئے ائییدئے ائولی رۆچا، مریدان چه ایسّایا جُست کرت: ”چے لۆٹئے، سَرگوَزئے ائییدئے شامئے تئیاریا کجا بکنێن که تئو بوَرئے‌ای؟“ آییا پَسّئو دات: ”شهرا برئوێت و پِلان مردما بگوَشێت که ’استاد گوَشیت، منی وهد نزّیکّ اِنت، منی دلَ لۆٹیت گۆن وتی مریدان سَرگوَزئے شاما تئیی لۆگا بوَران.‘“ گڑا مریدان ایسّائے گوَشگئے سرا سَرگوَزئے شام تئیار کرت. بێگاه که بوت، ایسّا گۆن وتی دوازدهێن مریدان پَرزۆنَگئے سرا نِشتگ‌اَت. ورگئے وهدا آییا گۆن مریدان گوَشت: ”باور کنێت، چه شما یکّے منا درۆهیت و دژمنانی دستا دنت.“ مرید باز پرێشان و دِلتپرکه بوتنت و باریگ باریگا چه آییا جُست کنگا لگّتنت: ”او هُداوند! من وه نه‌آن، نه؟“ آییا پَسّئو تَرّێنت: ”آ که انّون گۆن من همکاسگ بوت، هما منا دْرۆهیت.“ هما ڈئولا که نبیسگ بوتگ، انسانئے چُکّ چه اے دنیایا رئوگی اِنت، بله بژن و اپسۆز په هماییا که انسانئے چُکّا دْرۆهیت. په آییا شرتر اَت که هچبر چه ماتا پێدا مبوتێن. گڑا یَهودایا، هما که ایسّایی دْرۆهگی اَت، گوَشت: ”او استاد! من وه نه‌آن، نه؟“ ایسّایا پَسّئو دات: ”تئو وت گوَشت.“ وهدے شام ورگا اَتنت ایسّایا نگنے زرت، هُدائے شُگری گپت، چُنڈ چُنڈ کرت و مریدانا داتی. گوَشتی: ”بزورێت و بوَرێت، اے منی جسم اِنت.“ پدا جامے زرتی، هُدائے شُگری گپت، مریدانا دات و گوَشتی: ”شما سجّهێن چه اِشیا بنۆشێت. اے منی اَهد و کَرارئے هۆن اِنت، که په بازێنێئے گناهانی بَکشگا رێچگَ بیت. من شمارا گوَشان، نون دگه برے انگورئے دَهل و سَمَرا ننۆشان، هما رۆچا پدا نۆشانی که وتی پتئے بادشاهیا، گۆن شما هۆرَ بان.“ هُدائے سِپَت و سَنایا رَند، دێم په زئیتونئے کۆها راه گپتنت. گڑا ایسّایا گۆن مریدان گوَشت: ”شما سجّهێن، همے انشپی ٹَگلَ ورێت و منا یلهَ کنێت، چێا که نبیسگ بوتگ: من شپانکا جنان و رمگئے پس شِنگ و شانگَ بنت. بله زندگ بئیگ و جاه جنَگا رَند، چه شما پێسر جَلیلا رئوان.“ گڑا پِتْرُسا درّاێنت: ”اگن سجّهێن ٹَگل بوَرنت و ترا یله بدئینت، من هچبر ٹَگلَ نئوَران.“ ایسّایا گوَشت: ”ترا راستێنَ گوَشان، همے انشپی چه کرۆسئے بانگا پێسر، منی پَجّاه آرگا سئے رندا اِنکارَ کنئے.“ بله پِتْرُسا گوَشت: ”اگن گۆن تئو منی سر هم برئوت، چه تئیی پَجّاه آرگا هچبرَ نبجّان.“ اے دگه سجّهێن مریدان هم اَنچُش گوَشت. رَندا ایسّا گۆن وتی مریدان جِتْسیمانی نامێن جاگهێا شت و گۆن آیان گوَشتی: ”همِدا بدارێت، من کمّے دێمترا رئوان و دْوا کنان.“ زِبْدیئے دوێن چُکّ و پِتْرُسی وتی همراه کرتنت. اَناگت یکّ مزنێن اندۆه و بێتاهیریے آییئے جسم و جانا نِشت. گۆن آیان گوَشتی: ”سکّ پرێشان آن، گَم و اَندۆهان منا مَرکیگ کرتگ، شما اِدا بدارێت، مئوپسێت و منی همراهیا آگه و هُژّار بێت.“ رَندا کمّے دێمترا شت، دێم په چێر کپت و دْوا کنانا گوَشتی: ”او منی پت! اگن بوتَ کنت، چه من اے سکّیانی جام و پیالها بٹَگلێن، بله آ ڈئولا نه که منَ لۆٹان، هما ڈئولا که تئو لۆٹئے.“ وهدے پِر ترّت و وتی مریدانی کِرّا آتک، دیستی که آ واب اَنت. گۆن پِتْرُسا گوَشتی: ”نبوت یکّ ساهتے هم گۆن من آگه بمانێت؟ هُژّار بێت و دْوا کنێت تانکه آزمائِش و چَکّاسا مکپێت. روه، تئیار و مُرادیگ اِنت، بله جسم نِزۆر و ناتوان.“ دومی برا په دْوا کنگا شت و دْوایی کرت: ”او منی پت! اگن اے پیاله بے نۆشگا چه من ٹَگلێنگَ نبیت، گڑا هرچے که تئیی رزا اِنت هما ڈئولا ببیت.“ وهدے پِر ترّت، دیستی پدا واب اَنت. آیانی چمّ رُهێزگ و وابێنگ اَتنت. یله‌ای داتنت و سئیمی رندا پدا په دْوا کنگا شت و هما دْوایی کرت. گڑا مریدانی کِرّا پِر ترّت و گوَشتی: ”اَنگت هم وپتگ و آرام کنگا اێت؟ نون آ وهد و ساهت نزّیکّ اِنت که انسانئے چُکّ دْرۆهگ و گُنهکارانی دستا دئیگَ بیت. پاد آێت برئوێن. آ که منا دْرۆهیت، پێداک اِنت.“ ایسّا اَنگت هبرا اَت که چه دوازدهێن مریدان یکّے، بزان یَهودا، آتک و رَست. آییا مزنێن رُمبے همراه اَت که زَهم و لَٹِّش گۆن اَت. اے رُمب، چه مزنێن دینی پێشوا و کئومئے کماشانی نێمگا راه دئیگ بوتگ‌اَت. ایسّائے درۆهۆکا آیانا اے نشانی داتگ‌اَت: ”هماییا که منَ چُکّان، ایسّا هما اِنت. آییا دَزگیر کنێت.“ گڑا یَهودا تچکاتچک ایسّائے کِرّا آتک و گوَشتی: ”او استاد! سلام و دْرۆت!“ رندا ایسّایی چُکِّت. ایسّایا گوَشت، ”او همبل! په هما کارا که آتکگئے، بکنی.“ گڑا دێما آتکنت، ایسّااِش گپت و دَزگیر کرت. هما دمانا، ایسّائے همراهان یکّێا وتی زَهم کَشّت و مسترێن دینی پێشوائے نئوکرئے گۆشی سِست. ایسّایا گۆن آییا گوَشت: ”وتی زَهما جُتکا کن. آ کَس که زَهمَ کشّیت، چه زَهما مِریت. زانا، تئو نزانئے اگن چه وتی پتا بلۆٹان، آ په منی کُمکّا همے انّون دوازده لشکرا گێشتر پرێشتگ راهَ دنت. بله گڑا پاکێن کتابانی نبشتگێن هما هبر که باید اِنت سَرجم ببنت، چۆن په سرَ رسنت؟“ نون دێمی مردمانی مُچّیئے نێمگا تَرّێنت و گوَشتی: ”زانا من یاگی و رَهزنے آن که شما گۆن زَهم و لَٹّان په منی گِرگا آتکگێت؟ من هر رۆچ مزنێن پرستشگاها نِشتگ و مردم درس و سَبکّ داتگ‌اَنت و شما منا نگپتگ. بله اے پئیما پمێشکا بوت که نبیانی کتابانی پێشگۆیی، راست و پَدّر ببنت.“ گڑا سجّهێن مریدان آ یله دات و جِستنت. ایسّائے دَزگیر کنۆکان، ایسّا زرت و مسترێن دینی پێشوا کئیاپائے کِرّا برت که اۆدا شَریَتئے زانۆگر و کئومئے کماش مُچّ اَتنت. پِتْرُس هم دور دورا، ایسّائے رندا رئوان اَت تان مسترێن دینی پێشوائے لۆگئے پێشگاها رَست، تها پُترت و گۆن هِزمتکاران نِشت تان بزانت که چۆنێن شئورے بُرّگَ بیت. مزنێن دینی پێشوا و سرۆکانی دیوانئے سجّهێن باسک، په ایسّائے مَرکئے سِزا دئیگا درۆگێن شاهدیئے شۆهازا اَتنت، چۆناها بازێن درۆگێن شاهد په گواهی دئیگا پاد آتک، بله هچِّش دستا نکپت. گُڈسرا دو مردم دێما در آتک و گوَشتِش: ”اے مردا گوَشتگ که ’من هُدائے پرستشگاها پرۆشتَ کنان و سئے رۆچا پدا بندانی.‘“ گڑا مسترێن دینی پێشوا پاد آتک و چه ایسّایا جُستی کرت: ”تئیی بارئوا چۆنێن شاهدی دئیگا اَنت؟ اِشانی هچّ پَسّئوَ ندئیئے؟“ بله ایسّایا پَسّئو ندات. مسترێن دینی پێشوایا پدا گۆن آییا گوَشت: ”من ترا نمیرانێن هُدائے سرا سئوگندَ دئیان، مارا بگوَش، بارێن، تئو هما مَسیه ، هُدائے چُکّ ائے؟“ ایسّایا دَرّاێنت: ”تئو وت گوَشت. بله شما سجّهێنان هالَ دئیان، دێمترا گندێت که انسانئے چُکّ زۆراورێن هُدائے راستێن نێمگا نِشتگ. چه آسمانئے جمبرانی سرا هم کئیت.“ گڑا مسترێن دینی پێشوایا وتی گوَرئے جامگ دِرت و گوَشتی: ”اِشیا کُپر کرت، اَنگت هم مارا شاهد پکار اِنت؟ شما اِشیئے کُپر وت اِشکت. نون شمئے شئور و سَلاه چے اِنت؟“ آیان پَسّئو دات: ”اِشیئے سِزا مَرک اِنت.“ چرَندا آیان ایسّائے دپ و دێما تُکّ جت و لهتێنا مُشت و شَهمات هم جت. نون گوَشتِش: ”او مَسیه! په ما پئیگمبری کن و بگوَش ترا کئیا جت.“ آ وهدا پِتْرُس ڈنّا پێشگاها نِشتگ‌اَت، مۆلدے آییئے کِرّا آتک و گوَشتی: ”تئو هم جَلیلی ایسّائے همراه بوتگئے.“ بله آییا سجّهێنانی دێما نمَنِّت و گوَشتی: ”منَ نزانان تئو چے گوَشگا ائے.“ وهدے دێم په مزنێن دروازگا رئوگا اَت، دگه مۆلدێا دیست و گۆن مردمان گوَشتی: ”اے مرد ایسّا ناسِریئے همراه بوتگ.“ پِتْرُسا سئوگند وارت و دومی رَندا نمَنِّت و گوَشتی: ”من اے مردا نزانان.“ دمانێا رَند، اۆدا اۆشتاتگێن مردم پِتْرُسئے کِرّا آتکنت و گوَشتِش: ”اَلّما تئو چه همایان ائے، چه تئیی گالوارا اَنچُش جاهَ کئیت.“ پِتْرُسا په نالتے سئوگند وارت و گوَشت: ”من اے مردا نزانان.“ هما دمانا کرۆسا بانگ دات. گڑا پِتْرُس یاتا کپت که ایسّایا گوَشتگ‌اَت: ”کرۆسئے بانگا پێسر، تئو سئے رَندا منی پَجّاه آرگا اِنکارَ کنئے.“ نون ڈنّا در آتک و سکّ گْرێتی. سباها ماهلّه، سجّهێن مزنێن دینی پێشوا و کئومئے کماش ایسّائے کۆشا همشئور بوتنت. ایسّااِش بست، گِرّان کرت و رومی والی پیلاتوسئے دستا دات. وهدے ایسّائے گراێنۆک یَهودایا دیست که ایسّااِش مئیاریگ کرت، چه وتی کرتگێن کارا پشۆمان بوت و سیێن نُگرهێن کُرشی برت و مزنێن دینی پێشوا و کئومئے کماشانا واپس داتنت. گوَشتی: ”من سکّ مئیاریگ آن که یکّ بێگناهێن مردمے په کۆشارێنگا گراێنتگ.“ بله آیان پَسّئو دات: ”ما چۆن کنێن، تئو بزانئے و تئیی کار.“ گڑا یَهودایا هما زَرّ مزنێن پرستشگاها دئور داتنت و شت، وتا گُٹلۆپ کرت و کُشتی. مزنێن دینی پێشوایان زَرّ زرتنت و گوَشتِش: ”اے پلیتێن زَرّ اَنت، پرستشگاهئے هزانَگا اِشانی اێر کنگ نارئوا اِنت.“ پمێشکا شئور و سَلاها رَند، چه آ زَرّان کُمبارێئے ڈگارِش بها گپت که په دَرامدان کبرستانے بکننتی. تان رۆچِ مرۆچیگا آ ڈگارئے نام ”هۆنئے ڈگار“ اِنت. پمێشکا چُش بوت تان هما چیزّ که اِرِمیا نبیئے زبانا پێشگۆیی کنگ بوتگ، راست و پَدّر ببیت: من سیێن نُگرهێن کُرش زرتنت که اے زَرّ بنی اِسراییلئے چُکّان آییئے کیمّت بستگ‌اَت و چه اے زَرّان کُمبارئے ڈگارُن بَها گپت، اَنچُش که هُداوندا منا پرمان کرتگ‌اَت. نون ایسّا والیئے دێما اۆشتارێنگ بوت و والیا چه آییا جُست کرت: ”تئو یَهودیانی بادشاه ائے؟“ ایسّایا پَسّئو دات: ”تئو وت گوَشگا ائے.“ مزنێن دینی پێشوا و کئومئے کماش ایسّایا بِڈّ و بُهتام جنَگا اَتنت، بله آییا هچّ پَسّئو ندات. پیلاتوسا گوَشت: ”تئو نه‌اِشکنگا ائے که اے ترا چینچُک بُهتام جنَگا اَنت؟“ بله ایسّایا آیانی هچّ بُهتامئے پَسّئو هم ندات و والی سکّ هئیران مَنت. والیا هر سال ائییدئے وهدا، چه یَهودی بندیگان یکّے، هما که مردمان بلۆٹتێن، آزاتَ کرت. آ وهدا یکّ نامدارێن بندیگے جێلا اَت که نامی باراباس اَت. نون که مردم مُچّ اَتنت، پیلاتوسا چه آیان جُست کرت: ”شما چے لۆٹێت؟ من کئیا آزات بکنان؟ باراباسا، یا ایسّایا که مَسیه هم گوَشنتی؟“ آییا زانتگ‌اَت که ایسّااِش په هَسَدّ و کُنّت آییئے دستا داتگ. پمێشکا چُش گوَشتی. وهدے پیلاتوس هَکدیوانا نِشتگ‌اَت، آییئے جَنا اے کُلئو راه دات که ”گۆن اے بێگناه و نێکێن مردا هچّ مکن، چێا که دۆشی من اِشیئے بارئوا سکّێن پرێشانێن وابے دیستگ.“ بله مزنێن دینی پێشوا و کئومئے کماشان مردمانی مُچّی سکّ شۆرێنت و آشُپێنت که ایسّائے مَرک و باراباسئے آزاتیا بلۆٹنت. والیا جُست کرت: ”چے لۆٹێت، چه اے دوێنان کجامیا په شما آزات بکنان؟“ آیان گوَشت: ”باراباسا.“ پیلاتوسا چه آیان جُست کرت: ”گڑا گۆن ایسّایا که مَسیه هم گوَشنتی، چے بکنان؟“ آیان په همتئواری پَسّئو دات و گوَشت: ” سَلیبی کَشّ!“ پیلاتوسا جُست کرت: ”چیا بارێن؟ مئیاری چے اِنت؟“ بله آیان گێشتر کوکّار کرت و گوَشتِش: ”سَلیبی کَشّ!“ وهدے پیلاتوسا دیست که هچّ کارے کرتَ نکنت و مردم شۆرش کنگا اَنت، گڑا آییا آپ زرت، مُچّیئے دێما وتی دست ششتنت و گوَشتی: ”من چه اے مردئے هۆنا بێمئیار آن، شما بزانێت و شمئے کار.“ سجّهێن مردمان گوَشت: ”اِشیئے هۆن مئیگ و مئے چُکّانی گردنا ببیت.“ گڑا پیلاتوسا په آیانیگی، باراباس آزات کرت و ایسّا شلّاک جناێنت و داتی که آییا سَلیبئے سرا بدْرنجنت. والیئے سپاهیگان ایسّا والیئے کۆٹ و ماڑیئے پێشگاها برت و سپاهیگانی سجّهێن لشکر آییئے چپّ و چاگردا مُچّ کرت. آیان، ایسّائے گوَرئے گُد کَشّتنت و بادشاهانی پئیمێن سُهرچکێن کباهے گوَرا دات، چه ڈَنگر و کُنٹگان تاجے جۆڑێنت و آییئے سرا اێر کرت، لَٹّے راستێن دستا دات و په کَلاگ و ریشکند، آییئے دێما کۆنڈان کپتنت و گوَشتِش: ”سلام و درۆت، او یَهودیانی بادشاه!“ آییئے دێما تُهِش کرت و هما لَٹِّش سرا جت. وهدے کَلاگ و مَلنڈِش هلّێنت، گوَرئے کباهِش کَشّت و آییئے جِندئے گُدِش پدا گوَرا داتنت. رندا دێم په سَلیب کَشّگا برتِش. وهدے رئوگا لگّتنت، شَمون نامێن مردے دیستِش که کِرینیئے شهرئے مردمے اَت. سپاهیگان آ په بیگار گپت که ایسّائے سَلیبا بَڈّا بکنت. وهدے ”جُلْجُتا“ بزان هما ”کامپۆل“ نامێن جاگها رَستنت اۆدا ایسّااِش مُرّ مان رتکگێن شراب دات، بله آییا چَشَگا رَند نئوارت. نون سَلیبئے سرا دْرتکِش، پُچّ و پۆشاکِش وت‌مان‌وتا بهر کرتنت و آیانی سرا شرتِش بست که بارێن کئیا برسنت. رَندا همۆدا نِشتنت و آییئے نِگهپانی‌اِش کرت. ایسّائے سربرا، سَلیبئے دارئے سرا، مئیارنامگے دْرَتکِش که آییئے سرا نبشتگ‌اَت: ”اے یَهودیانی بادشاه، ایسّا اِنت.“ ایسّائے همراهیا دو یاگی و دُزِّش هم سَلیبئے سرا دْرتک، یکّے راستێن و دومی چَپّێن نێمگا. رهگوَزان دژمان دئیان، وتی سر چَنڈێنت و گوَشتِش: ”او مزنێن پرستشگاهئے کرۆجۆک که گوَشتگِت: ’سئے رۆچا پدا آییا اڈَّ کنان‘. اگن تئو هُدائے چُکّ ائے، گڑا چه سَلیبا اێر آ و وتا برَکّێن.“ همے ڈئولا مزنێن دینی پێشوا، شَریَتئے زانۆگر و کئومئے کماش هم آییئے سرا ریشکند و مَسکرا کنگا اَتنت. گوَشتِش: ”آ دگه مردمی رَکّێنتنت، بله وتا رَکّێنتَ نکنت، اے وَه اِسراییلئے بادشاه اِنت، اگن نون چه سَلیبا اێر بکپیت، ما آییئے سرا باوَرَ کنێن. اۆست و اُمێتی په هُدا بستگ، اگن هُدایا دۆست اِنت، برَکّێنیتی، چێا که گوَشتگ‌اَتی: ’من هُدائے چُکّ آن.‘“ همے پئیما ایسّائے همراهیا سَلیب کَشّتگێن یاگی هم آییا بَد و رَد گوَشگا اَتنت. نێمرۆچا بگر تان بێگاهئے سئیا، سجّهێن مُلک اَناگت تهار بوت. بێگاهئے ساهت سئیا، ایسّایا چیهال جت: ”اِلی، اِلی، لِما سَبَکْتَنی؟“ بزان: او منی هُدا، او منی هُدا! تئو چێا منا تهنا اِشت؟ اۆدا، لهتێن اۆشتاتگێن مردما وهدے اِشکت، گوَشتِش: ” اِلیاسا تئوار کنگا اِنت.“ چه آیان یکّے تچانا شت، اسپنجے زرتی و تْرپشێن شرابا میسّێنتی، دارێئے سرا بست و په چوسّگا ایسّائے نێمگا شهارتی. بله اے دگه مردمان گوَشت: ”سَبر کن، بچارێن بارێن اِلیاس اِشیئے رَکّێنگا کئیت یا نه؟“ ایسّایا دومی برا بُرزێن تئوارێا چیهال کَشّت و ساه دات. هما وهدا مزنێن پرستشگاهئے پرده ، بُرزادا بگر تان جَهلاد، دِرت و دو بهر بوت، زمین لَرزت و تَلار ترَکِّت و کپ بوتنت، کبرانی دپ پَچ بوت و بازێن پاک و پهرێزکارێن مردم که مُرتگ‌اَتنت، پدا زندگ بوتنت. ایسّائے جاه جنَگ و زندگ بئیگا رَند، چه وتی کبران در آتکنت، اورشَلیمئے پاکێن شهرا شتنت و وتا په بازێنێا زاهر و پَدّرِش کرت. هما پئوجی اَپسر و آییئے همراهێن سپاهیگ که ایسّائے پانگ اَتنت، وهدے زمین‌چَنڈ و اے دگه سرگوَستِش دیستنت، سکّ تُرست و گوَشتِش: ”بێشکّ اے مرد هُدائے چُکّ اَت.“ بازێن جنێنے هم، که چه جَلیلا په ایسّائے هِزمت و چلۆپگا آییئے همراهیا آتکگ‌اَت، دور اۆشتاتگ و چارگا اَتنت. گۆن آیان مَریم مَجْدَلیَه، آکوب و ایسُّپئے مات مَریم و زِبْدیئے چُکّانی مات گۆن اَتنت. رۆنِندا، اَریماتیائے شهرئے ایسُّپ نامێن زَردارێن مردے آتک که ایسّائے مریدے اَت. پیلاتوسئے کِرّا شت و ایسّائے جۆنئے برگئے اِجازتی لۆٹت. پیلاتوسا پرمان دات که جۆنا آییا بدئینت. ایسُّپا جۆن زرت و ساپێن لیلُمێن گُدێا پتات و هما نۆکێن کبرئے تها اێر دات که په وت چه تَلارا تراشتگ‌اَتی. مزنێن ڈۆکے لێٹ دئیانا کَبرئے دپا اێری کرت و شت. بله مَریم مَجْدَلیَه و آ دگه مَریم، همۆدا کبرئے دێم په دێما نِشتنت. دومی رۆچا، بزان شَمبِها، مزنێن دینی پێشوا و پَریسی یکجاه بوت و پیلاتوسئے کِرّا شتنت. گوَشتِش: ”او واجه! مارا یات اِنت که اے درۆگبندا وتی زِندا گوَشتگ‌اَت که ’سئے رۆچا رَند من پدا زندگَ بان و جاهَ جنان.‘ پمێشکا پرمان بدئے که تان سئے رۆچا کبرئے سرا نِگهپانی کنگ ببیت، چۆ مبیت که آییئے مرید جۆنا بدُزّنت و ببرنت و گۆن مردمان بگوَشنت که آ چه مُردگان پدا زندگ بوتگ و اے گُڈّی رپک و درۆگ، چه پێسریگێنا اَنگت گَندگتر ببیت.“ پیلاتوسا دَرّاێنت: ”نِگهپان وَه اِش اَنت، وتی همراهیا ببرێت و همینچُک که گۆن شما بوتَ کنت، کبرئے نِگهپانیا بکنێت.“ گڑا شتنت و کبرئے دَپئے مزنێن ڈۆک مُهر و مۆمبند کرت و سپاهیگِش پانگ کرتنت. شَبَّتئے رۆچا رَند، بزان یکشَمبِهئے گوَرباما مَریم مَجْدَلیَه و آ دگه مَریم کبرئے چارگا شتنت. یکّ اَناگت مزنێن زمین‌چَنڈے بوت، چێا که هُداوندئے پرێشتگے چه آسمانا اێر آتک، ڈۆکی لێٹێنت و آییئے سرا نِشت. رَنگ و دْرۆشمی گِرۆکئے پئیما دْرپشگا اَت و گُد و پۆشاکی، برپئے ڈئولا اِسپێت اَتنت. نِگهپانێن سپاهیگ چه بیمّا لَرزگا لگّتنت و مُردگئے ڈئولا بوتنت. پرێشتگا گۆن جنێنان گوَشت: ”متُرسێت! منَ زانان شما ایسّائے شۆهازا اێت که سَلیب کَشّگ بوتگ. آ اِدا نه‌اِنت، اَنچُش که وت گوَشتگ‌اَتی زندگ بوتگ و جاهی جتگ، بیاێت هما جاگها بچارێت که اێر کنگ بوتگ‌اَت. اِشتاپیا برئوێت و آییئے مریدان سهیگ کنێت که آ چه مُردگان زندگ بوتگ و چه شما پێسر جَلیلا رئوت، همۆدا آییا گِندێت. نون من شمارا هال دات.“ گڑا جنێن په تُرس و هم گۆن وشّی چه کبرئے سرا تچان بوت و شتنت تان اے هالا مریدان سر بکننت. ایسّا بے گَت و گُمانا اَناگت وت گۆن آ جنێنان دُچار کپت و گوَشتی: ”سلام و درۆت!“ آ نزّیکّا آتکنت، ایسّائے پادِش گپتنت و پرستشِش کرت. ایسّایا گۆن آیان گوَشت: ”متُرسێت! برئوێت منی براتان بگوَشێت که جَلیلا برئونت، همۆدا منا گِندنت.“ هما وهدا که جنێن پِر ترّگ و رئوگا اَتنت، لهتێن نِگهپانێن سپاهیگ، دێم په شهرا شت تان دینی پێشوایان چه اے سرگوَستان سهیگ بکننت. دینی پێشوایان، کئومئے کماشانی گِند و نند و شئور و سَلاها رَند، سپاهیگ مزنێن زَرّے لالِچ دات و گوَشتنت: ”گۆن مردمان بگوَشێت: ’شپا ما واب بوتگێن، آییئے مرید آتکگ‌اَنت و جۆنِش دُزِّتگ و برتگ.‘ اگن والی چه اے هالان سهیگ بوت، شما پرێشان و دِلتپرکه مبێت، ما آییا سرپدَ کنێن که په شما جنجالے مبیت.“ سپاهیگان زَرّ زرتنت و اَنچُش که سۆج دئیگ بوتگ‌اَتنت، هما دابِش کرت. اے کِسّه تان رۆچِ مرۆچیگا یَهودیانی نیاما شِنگ و تالان اِنت. گڑا یازدهێن مرید جَلیلئے هما کۆهئے سرا شتنت که ایسّایا گۆن آیان گوَشتگ‌اَت. وهدے آیان ایسّا دیست پرستشِش کرت، بله لهتێن اَنگت شکّ اَت. ایسّایا گۆن آیان گوَشت: ”آسمان و زمینئے سجّهێن زۆر و واک منی دستا دئیگ بوتگ. پمێشکا، برئوێت سجّهێن کئومان منی مرید بکنێت، پت و چُکّ و پاکێن روهئے ناما پاکشۆدی بدئیێت و آیان درس و سَبکّ بدئیێت که منی سجّهێن هُکم و پرمانانی سرا کار بکننت. دلجم ببێت، من تان دنیائے هلاسیا، مُدام گۆن شما گۆن آن.“ ایسّا مَسیه، هُدائے چُکّئے وشّێن مِستاگئے بُنگێج و شروهات. اَنچُش که اِشئیا نبیئے کتابا نبشته اِنت: بچار، من وتی کاسِدا چه تئو پێسر راهَ دئیان که آ، تئیی راها تچک و تئیارَ کنت. گیابانا، کَسے گْوانکَ جنت: هُداوندئے راها تئیار و آییئے کِشکا راست و تچک بکنێت. پاکشۆدۆکێن یَهیا گیابانا زاهر بوت و گْوانکی جت: ”چه وتی گناهان پشۆمان ببێت، تئوبه بکنێت و پاکشۆدی بکنێت که بَکشگَ بێت.“ مردم، چه یَهودیَهئے سجّهێن مێتگ و کلّگان و چه اورشَلیمئے شهرا آییئے کِرّا شتنت. وتی گناهِش منّتنت و یَهیایا اُردُنئے کئورا پاکشۆدیَ داتنت. یَهیایا چه اُشترئے پُٹان گوَپتگێن پۆشاک گوَرا اَت و پۆستێن کمربندے لانکا بستگ‌اَتی. آییا، مَدَگ و گیابانی بێنگَ وارت. یَهیایا جارَ جت و گوَشتی: ”چه من و رَند، مردے کئیت که چه من باز زۆرمندتر اِنت و منا اے لاهکی هم نێست که کۆنڈان بکپان و آییئے کئوشبندان ببۆجان. من شمارا گۆن آپا پاکشۆدیَ دئیان، بله آ شمارا گۆن هُدائے پاکێن روها پاکشۆدیَ دنت.“ آ رۆچان، ایسّا چه جَلیلئے دَمگئے شهر ناسِرَها آتک و اُردُنئے کئورا یَهیائے دستا پاکشۆدی دئیگ بوت. اَنچُش که آ چه آپا در آیگا اَت، دیستی که آسمانئے دپ پَچ بوت و هُدائے پاکێن روه کپۆتێئے دْرۆشما آتک و آییئے سرا اێر نِشت. چه آسمانا اے تئوار آتک: ”تئو منی دۆستێن بَچّ ائے و من چه تئو باز وشّ و رَزا آن.“ هما وهدا پاکێن روها ایسّا گیابانا رئوان دات. آ، تان چِلّ رۆچا گیابانا مَنت و شئیتان آییا باز چَکّاسگا اَت. اۆدا جنگلی جانوَر هم گۆن آییا هۆر اَتنت و پرێشتگان آییئے هِزمت کرت. چه یَهیائے دَزگیر بئیگا رَند، ایسّا جَلیلا شت و هُدائے بادشاهیئے وشّێن مِستاگئے جاری جت و گوَشتی: ”وهد آتکگ و رَستگ. هُدائے بادشاهی نزّیکّ اِنت. تئوبه بکنێت و هُدائے وشّێن مِستاگئے سرا باور بکنێت.“ ایسّا، جَلیلئے مَزَن‌گوَرمئے لَمبا رئوگا اَت که دو ماهیگیری دیست، شَمون و آییئے برات اَنْدْریاس، که په ماهیگیریا وتی دام و ماهۆران گوَرما چێر گێجگا اَتنت. ایسّایا گۆن آیان گوَشت: ”بیاێت، منی رَندگیریا بکنێت و من شمارا اَنچُشَ کنان که ماهیگ گِرگئے بدلا، مردمانی دلا شکار بکنێت.“ آیان هما دمانا وتی دام یله دات و آییئے همراه بوتنت. ایسّا که کمّے دێما شت زِبْدیئے چُکّ، آکوب و آییئے برات یوهَنّایی دیستنت، که بۆجیگا نِشتگ‌اَتنت و وتی ماهۆران سْراچگ و شَرّ کنگا اَتنت. اَنچُش که ایسّایا آ دیستنت، گْوانکی جتنت. آ دوێنان، وتی پت زِبْدی گۆن کارندهان بۆجیگا یله دات و ایسّائے همراه بوتنت. ایسّا و آییئے مرید کَپَرناهومئے شهرا شتنت. شَبَّتئے رۆچا ایسّا کَنیسَها شت و مردمی تالیم داتنت. مردم چه آییئے درس و سَبکّان هئیران اَتنت، چێا که آییا شَریَتئے زانۆگرانی پئیما درسَ ندات، گۆن واک و اِهتیارے تالیمَ دات. همے وهدا، کَنیسَهئے تها یکّ مردێا که آییا جِنّے پِر اَت، کوکّار کنانا گوَشت: ”او ایسّا ناسِری! ترا گۆن ما چِه کار اِنت؟ آتکگئے که مارا گار و تباه بکنئے؟ منَ زانان تئو کئے ائے، تئو هُدائے گچێن کرتگێن هما پاکێن ائے.“ ایسّایا جِنّ هکّل دات و گوَشتی: ”وتی دپا بدار و اے مردا یله دئے.“ جِنّا آ مرد سکّ پْرِتک و ژامبلێنت و کوکّار کنان چه آییا در آتک. مردمان په هئیرانی وت‌مان‌وتا گوَشت: ”اے چۆنێن هبرے؟ گوَشئے نۆکێن تالیمے، گۆن چُشێن واک و اِهتیارے که جِنّان هم هُکمَ دنت و جِنّ هم آییئے هبرا مَنّنت.“ دێر نگوَست که جَلیلئے سجّهێن کِرّ و گوَران، ایسّایا نام در آورت. ایسّا، اَنچُش که چه کَنیسَها در کپت، آکوب و یوهَنّائے همراهیا شَمون و اَنْدْریاسئے لۆگا شت. اۆدا، شَمونئے وَسّیگ تپیگ اَت و نِپادئے سرا وپتگ‌اَت. اَنچُش که ایسّا لۆگا آتک، نادْراهئے هالِش دات، ایسّا نزّیکّا شت، آییئے دستی گپت و پادی کرت. آییئے تَپ کپت، آ وشّ بوت و آیانی هِزمت کنگا لگّت. بێگاها رۆنِندا رَند، مردمان وتی نادْراه که آیانی نیاما گنۆک و جِنّی هم هست‌اَت، ایسّائے کِرّا آورتنت. شهرئے سجّهێن مردم، لۆگئے دپا مُچّ بوتنت. ایسّایا بازێنے دْراه کرت که ڈئول ڈئولێن نادْراهیان گپتگ‌اَتنت و بازێن گنۆکانی جِنّی کَشّتنت، آییا جِنّ په هبرا نه‌اِشتنت، چێا که جِنّان آ پَجّاهَ آورت. سَباها ماهَلّه که اَنگت تهار اَت، ایسّا پاد آتک، چه لۆگا در کپت، یکّ گِستا و پناهێن جاگهێا شت و دْوایی کرت. شَمون و آییئے همراه په ایسّائے شۆهازا در کپتنت. وهدے ایسّااِش دیست، گۆن آییا گوَشتِش: ”سجّهێن مردم ترا شۆهاز کنگا اَنت.“ ایسّایا گوَشت: ”بیاێت دگه نێمگێا برئوێن، دێم په کِرّ و گوَرئے هَلک و هَنکێنان، تانکه من وشّێن مِستاگا برسێنان، چێا که من په همے کارا آتکگان.“ گڑا، سجّهێن جَلیلا تَرّ و تابی کرت، کَنیسَهانی تها وشّێن مِستاگئے جاری جت و جِنّیانی جِنّی هم کَشّت و در کرتنت. یکّ مردے، که آییا سْیَه‌گَرّ اَت ایسّائے کِرّا آتک، کۆنڈان کپت، دَزبندی کرت و گوَشتی: ”اگن تئو بلۆٹئے، منا وشّ و پَلگار کرتَ کنئے.“ ایسّایا آییئے سرا سکّ بَزّگ بوت، دستی شهارت و آ مردی دست پِر مُشت و گوَشتی: ”منَ لۆٹان، وشّ و پَلگار بئے.“ هما دمانا آ مرد چه سْیَه‌گَرّا دْراه بوت. رُکست کنگئے وهدا، ایسّایا کَڈّن کرت و گوَشت: ”هُژّار بئے. هچکَسا چه اے هبر و هالا سَهیگ مکن. بله برئو، وتا دینی پێشوایا پێش بدار و په وتی پاک و پَلگاریا، هما کُربانیگ که موسّائے شَریَتا نبیسگ بوتگ، هئیراتی بکن تانکه په آیان گواه و شاهدیے ببیت.“ بله آ مرد که چه اۆدا در کپت، وتی دْرهبکشیئے هبری هر جاه شِنگ و تالان کرت. اے سئوَبا، نون ایسّایا سرزاهرا، هچّ شهرێا شتَ نکرت، دشت و گیابان و گِستاێن جاگهانَ ترّت. بله اَنگت مردم چه هر نێمگا آییئے کِرّا آتکنت. لهتێن رۆچا و رَند، ایسّا پدا کَپَرناهوما آتک و اے هبر شِنگ و تالان بوت که آ لۆگا اِنت. گڑا، همینکدر مردم آتک و مُچّ بوت که لۆگئے دپا اۆشتگئے جاگه هم نێست‌اَت. ایسّا هُدائے هبران مهلوکا درس و سَبکّ دئیگا اَت. هما دمانا، چار مردم یکّ لَنگ و مُنڈێن مردے آییئے کِرّا آرگا اَت، بله چه مردمانی بازێن مُچّیا، مُنڈِش ایسّائے نزّیکّا آورت نکرت. پمێشکا، لۆگئے سرا سر کپتنت، لۆگئے سرِش ٹُنگ کرت و مُنڈِش گۆن نِپادا، جَهل اێر دات. ایسّایا که آیانی سِتک و باور دیست، گۆن لَنگا گوَشتی: ”او منی چُکّ! تئیی گناه بَکشگ بوتنت.“ بله شَریَتئے لهتێن زانۆگر که اۆدا نِشتگ‌اَت، وتی دلا گوَشتِش: ”آ په چے چُشَ گوَشیت؟ اے کُپرے. اَبێد چه هُدائے جندا، دگه کَسّ گناهان بَکشتَ نکنت.“ هرچے که آیانی دلا اَت، ایسّایا هما دمانا مارت و گوَشتی: ”شما په چے وتی دلا چُشێن هئیالَ کنێت. وت بگوَشێت، گۆن اے لَنگا کجام هبر آسانتر اِنت: ’تئیی گناه بَکشگ بوتگ‌اَنت‘ یا: ’پاد آ، وتی نِپادان بزور و برئو‘؟ بله من پمێشکا اے هبر کرت تان شما بزانێت، من که انسانئے چُکّ آن، منا اے دنیایا گناهانی پهِلّ کنگئے واک و اِهتیار هست.“ پدا گۆن آ لَنگا گوَشتی: ”ترا گوَشان، پاد آ، وتی نِپادان بزور و لۆگا برئو.“ گڑا مرد سجّهێنانی دێما پاد آتک، وتی نِپادی زرتنت و ڈنّا شت. سجّهێن مردم هئیران بوتنت، هُدااِش ستا کرت و ساڑات و گوَشتِش: ”ما چُشێن کار هچبر ندیستگ‌اَت.“ ایسّا، پدا گوَرمئے لَمبا شت. مردمانی مزنێن رُمبے آییئے کِرّا آتک، ایسّایا آ مردم تالیم داتنت. اَنچُش که ایسّا راها رئوگا اَت، هَلْپیئے چُکّ لاوی‌ای دیست که سُنگ و مالیات گِرگئے جاگها نِشتگ‌اَت. گۆن آییا گوَشتی: ”بیا، منی رَندگیریا بکن.“ آ پاد آتک و ایسّائے همراه بوت. وهدے ایسّا لاویئے لۆگا په ورگا نِشتگ‌اَت، دگه بازێن سُنگی و مالیاتگیر و گُنهکارێن مردمے گۆن ایسّا و آییئے مریدان نان ورگا اَت. چێا که بازێنے آییئے مَنّۆک اَت. شَریَتئے پَریسی زانۆگران، وهدے ایسّا گۆن اے ڈئولێن مردمان یکجاه ورگا دیست، گۆن ایسّائے مریدان گوَشتِش: ”آ چێا گۆن سُنگی و گُنهکاران هۆر نِشتگ و ورگا اِنت؟“ اے هبرانی اِشکنگا رَند، ایسّایا گوَشت: ”دْراه و سلامتێن مردمان، داکتر پکار نه‌اِنت، نادْراهان داکتر پکار اِنت. من په پهرێزکاران نئیاتکگان، گُنهکارانی لۆٹگ و گْوانک جنَگا آتکگان.“ یَهیائے مرید و پَریسی رۆچگ اَتنت. نون مردم ایسّائے کِرّا آتکنت و جُستِش کرت: ”چیا یَهیا و پَریسیانی مرید رۆچگَ دارنت، بله تئیی مرید رۆچگَ نبنت؟“ ایسّایا گۆن مِسالێا پَسّئو دات: ”سور و آرۆسئے مهمان، تان سالۆنک نِشتگ، رۆچگ بوتَ کننت؟ نه، تانکه سالۆنک گۆن آیان گۆن اِنت، رۆچگَ نبنت. بله آ رۆچَ کئیت که سالۆنک چه آیان جِتا کنگَ بیت، گڑا آ رۆچگَ دارنت. هچکَس چه نۆکێن گُدێا چُنڈے ندرّیت و کوَهنێن پَشکا پَچّ و پینگَ نجنت، چێا که نۆکێن گُدئے پَچّ نزَّ کئیت و کوَهنێن پَشکا گێشترَ دِرّیت. هچکَس هم نۆکێن شرابا، کوَهنێن زِکّان مانَ نکنت، چێا که نۆکێن شراب، زِکّانَ تْراکێنیت و دِرّیت. زِکّ و شراب، هر دو زئوالَ بنت. نۆکێن شرابا، نۆکێن زِکّان مانَ کننت.“ شَبَّتئے رۆچێا، ایسّا چه گندمی کِشارانی تۆکا گوَزگا اَت. آییئے مریدان راه رئواجکا چه آ کِشاران لهتێن هۆشگ سِست. پَریسیان گۆن ایسّایا گوَشت: ”بچار، چێا تئیی مرید شَبَّتئے رۆچا اَنچێن کارَ کننت که رئوا نه‌اِنت؟“ ایسّایا گوَشت: ”زانا، شما نئوانتگ، وهدے داوود و آییئے همراه شدیگ بوتنت و آیان چیزّے په ورگا نێست‌اَت، گڑا داوودا چے کرت؟ مسترێن دینی پێشوا آبیاتارئے زمانگا، داوود هُدائے پاکێن لۆگا شت و وت گۆن همراهان هُدائے ناما هما هئیراتی و پاکوَنڈێن نگنِش وارتنت که، اَبێد چه دینی پێشوایان دگه هچکَسا آیانی ورگئے هَکّ نێست‌اَت.“ پدا، گۆن آیان گوَشتی: ”هُدایا شَبَّتئے رۆچ په مردمان پێدا کرتگ، مردم په شَبَّتئے رۆچا پێدا نکرتگ‌اَنت. پمێشکا، من که انسانئے چُکّ آن، منا شَبَّتئے رۆچئے اِهتیار هم هست.“ دگه رَندے، ایسّا کَنیسَها شت. اۆدا مردے هست‌اَت که دستی هُشک و مُنڈ اَت. نِشتگێن مردم ایسّائے اِنتزار و وَدارا اَتنت که اگن اے مردئے دستا شَمبِهئے رۆچا دْراه بکنت، گڑا ما آییئے سرا شَبَّتئے رۆچا کار کنگئے بُهتاما جتَ کنێن. ایسّایا گۆن مُنڈێن مردا گوَشت: ”بیا دێما بۆشت.“ رَندا گۆن آ نِشتگێن مردمان گوَشتی: ”شَبَّتئے رۆچا، نێکی کنگ رئوا اِنت یا بدی؟ انسانئے زِندئے رَکّێنگ یا کُشگ و گار کنگ؟“ آ بێتئوار بوتنت. ایسّایا په زَهر چارتنت، چێا که چه آیانی سِنگدلیا سکّ پَدَرد بوت. گۆن آ مردا گوَشتی: ”دستا شهار دئے!“ آییا دست شهار دات و دستی وشّ و دْراه بوت. گڑا پَریسی ڈنّا شتنت و په ایسّائے کۆشارێنگا گۆن هیرودیان شئور و سَلاهِش بُنگێج کرت. ایسّا چه مردمان دور، گۆن وتی مریدان گوَرمئے لَمبا شت. بازێن جَلیلی مردمے آییئے پدا رئوان بوت. چه یَهودیَه ، اورشَلیم ، اِدومیَه و اُردُنئے کئورئے آ دستا هم بازێن مردمے مُچّ بوت، سور و سئیدونئے چپّ و چاگردئے نندۆک هم آتکنت. چێا که آیان ایسّائے مۆجزهانی بارئوا اِشکتگ‌اَت. ایسّایا گۆن مریدان گوَشت، بۆجیگے په آییا تئیار بکننت تانکه چه بازێن مردمانی مُچّیئے اَنگِرّ و آشۆپا دور ببیت. آییا بازێن مردمے وشّ و دْراه کرتگ‌اَت، پمێشکا نادْراهێن مردم په آییئے دست پِر کنگا، تێلانک دئیان، دێما کِنزان اَتنت. همایان که جِنّ پِر اَت، وهدے ایسّااِش دیست آییئے پادان کپتنت، کوکّارِش کرت و گوَشتِش: ”تئو هُدائے چُکّ ائے.“ ایسّایا هُکم داتنت: ”گۆن کَسّا مگوَشێت من کئے آن.“ رَندا، ایسّا کۆهئے سرا سر کپت و چه وتی مریدان لهتێنی همۆدا لۆٹت و آ ایسّائے کِرّا آتکنت. ایسّایا چه آیان دوازده کَس گچێن کرت و وتی هاسێن کاسِد نامێنتنت، تانکه گۆن آییا همراه ببنت و آیان په وشّێن مِستاگئے شِنگ کنگا رئوان بکنت. جِنّ کَشّگئے اِهتیاری هم داتنت. آ دوازدهێنانی نام اِش اَنت: شَمون که ایسّایا آییئے دومی نام، ”پِتْرُس“ پِر بست، زِبْدیئے چُکّ، آکوب و آییئے برات یوهَنّا که ایسّایا ”گْرند و گِرۆکئے چُکّ“ نام پِر بستنت، اَنْدْریاس، پیلیپُس، بَرتولوما، مَتّا، توما، هَلْپیئے چُکّ آکوب، تَدّا، سَرمچارێن شَمون و یَهودا اِسْکَریوتی که رَندا ایسّایی دْرۆهگی و دژمنانی دستا دئیگی اَت. رَندا، ایسّا لۆگا آتک و اۆدا مردم همینچُک باز اَت که ایسّا و آییئے مریدان ورگئے مۆه هم نرَست. وهدے آییئے سیاد و وارس سَهیگ بوتنت، آییئے برگا آتکنت، چێا که لهتێنا گوَشتگ‌اَت که آ سار نه‌اِنت. چه اورشَلیما آتکگێن شَریَتئے زانۆگران هم اَنچُش گوَشتگ‌اَت که ایسّایا جِنّ پِر و گۆن جِنّانی سردار بِلزَبولئے سرۆکیا، جِنّانَ کَشّیت. گڑا ایسّایا آ لۆٹتنت، مِسالی دات و گوَشتی: ”شئیتان، چۆن شئیتانا کَشّت و در کرتَ کنت؟ اگن یکّ مُلکێا ناتِپاکی ببیت، آ مُلک برجاهَ نمانیت و اگن یکّ لۆگێئے مردم وت‌مان‌وت ناتِپاک ببنت، آ لۆگ هم پَشتَ نکپیت. همے ڈئولا، اگن شئیتانئے وتی جندئے هلاپا بۆشتیت، گار و بێگواهَ بیت. اے آییئے هلاسی اِنت. یکّ زۆراورێن مردمێئے لۆگا هچکَسَ نپُتریت و آییئے لۆگا پُل و پانچ کرتَ نکنت، تان وهدے که هما زۆراورێن مردما مگیپت و مبندیت. رَندا آییئے لۆگا پُل و پانچ کرتَ کنت. باور کنێت که مردمانی گناه و کُپر بَکشگ بنت، بله هما که هُدائے پاکێن روهئے هِلاپا کُپرَ کنت، هچبر پهِلّ کنگَ نبیت و اَبدی گُنهکارَ مانیت.“ ایسّایا پمێشکا چُش گوَشت که آ گوَشگا اَتنت، ایسّایا جِنّے سرا اِنت. ایسّائے مات و برات آتک و ڈنّا اۆشتاتنت، کُلئو و پئیگامِش رئوان دات که ایسّا آیانی کِرّا بیئیت. بازێن مردمے آییئے چپّ و چاگردا نِشتگ‌اَت و هالِش دات: ”تئیی مات و برات ڈنّا اۆشتاتگ و ترا لۆٹنت.“ ایسّایا آیانی پَسّئوا جُست کرت: ”منی مات و برات کئے اَنت؟“ نون ایسّایا نِشتگێن مردمانی نێمگا چارت و گوَشتی: ”منی مات و برات اِش اَنت! آ که هُدائے واهگ و رَزائے سرا کارَ کننت، هما منی مات و برات و گهار اَنت.“ ایسّا پدا مَزَن‌گوَرمئے کِرّا، مردمان درس و سَبکّ دئیگا اَت. آییئے چپّ و چاگردا همینچُک مردم مُچّ بوت که آ بۆجیگێا سوار بوت و کَمُّکے آ کَشتر کِنزت. سجّهێن مردم گوَرمئے تئیابا اۆشتاتگ‌اَتنت. گڑا آییا مردم گۆن دَروَر و مِسالان بازێن درس و سَبکّے داتنت. گوَشتی: ”گۆش دارێت. یکّ دِهکانے په تُهمئے چَنڈگا شت، تُهمانی چَنڈگئے وهدا کَمُّکے تُهم راهئے سرا رِتک و بالی مُرگان چِت و وارتنت. کمّے تُهم ڈَل و ڈۆکانی سرا رِتک که اۆدا هاک کمّ اَت، پمێشکا زوتّ رُست و سبز بوتنت، چێا که ڈگار تَلَگ اَت. بله چه رۆچئے ترُندێن گرمیا گیمُّرت و هُشک بوتنت، چێا که آیانی ریشّگ و وَنڈال، زمینا جُهل نشُتگ‌اَتنت. کمّے تُهم شِزّ و چِرِکّانی تها هم رِتک، شِزّان آیانی رُست و رُدۆم داشت و آ بێبَر و بێسَمَر منتنت. دگه کمّے تُهم، شَرّێن زمینا رِتک، آ شَرّ رُست و مزن بوتنت، جاهے سی سَری، جاهے شست سَری و جاهے سَد سَری هۆشگ و بَرِش کرت.“ پدا گوَشتی: ”هرکَسا په اِشکنگا گۆش پِر، بِشکنت.“ وهدے مردم شتنت و ایسّا تهنا مَنت، گڑا دوازدهێن مرید و اے دگه همراهان، چه آییا اے مِسالانی مانا جُست کرت. ایسّایا پَسّئو دات: ” هُدائے بادشاهیئے راز شمارا بَکشگ بوتگ، بله آ که منی راهئے رَندگیریا نکننت، اے چیزّ په آیان هُشکێن مِسال و دَروَر اَنت و بَسّ، تانکه: گۆن چمّان بچارنت، بله مگندنت گۆن گۆشان بِشکننت، بله سَرکِچ مئوَرنت، هُدائے نێمگا پِر مترّنت و بَکشگ مبنت.“ پدا گوَشتی: ”اگن شما اے مِسالا سَرکِچَ نئوَرێت، گڑا آ دگه مِسالان چۆن زانتَ کنێت؟ تُهم چَنڈۆک هما اِنت که هُدائے هبرا کِشیت. لهتێن مردم راهئے سرا رتکگێن تُهمئے ڈئولا اِنت. هُدائے گال و هبر که اۆدا کِشگَ بیت، هما دمانا شئیتانَ کئیت و چه آیانی دلا کِشتگێن هبرا درَ کنت و بارت. همے ڈئولا، آ تُهم که ڈَل و ڈۆکانی سرا رتکنت، هما مردمانی مِسال اِنت که هُدائے هبرا گۆشَ دارنت و هما دمانا په گَل و شادهیَ مَنّنتی، بله په اے سئوَبا که ریشّگ و وَنڈالِش نجتگ، هُدائے کُلئو آیانی دلا، تان دێرا نمانیت و جاگهَ نکنت. وهدے په هُدائے گال و هبرانیگی سکّی و آزارے برسیتِش، هما دمانا چه راها ٹَگلنت و کپنت. آ تُهم که شِزّ و ڈَنگرانی نیاما رێچگ بوتنت، هما مردم اَنت که هُدائے گال و هبرا گۆشَ دارنت بله دنیایی پرێشانی و مال و زَرّئے هِرس و جۆپَه و آ دگه چیزّانی لۆٹ و واهگ آیان رَدَ دئینت و نئیلنت هُدائے هبر سبز بترّیت و بَر و بَروَرد بدنت. آ تُهم که شَرّێن زمینا رتکنت، هما مردم اَنت که هُدائے هبرا اِشکننت و مَنّنت، بَر و بَروَردَ دئینت، لهتێن سی سَری، لهتێن شست سَری و لهتێن سد سَری.“ ایسّایا مِسال دئیانا گوَشت: ”کئے رۆکێن چِراگا تَگار، یا تَهتئے چێرا چێرَ دنت؟ چِراگا چِراگدانئے سرا اێرَ نکننت؟ آ چیزّ که چێر اِنت، زاهر و پَدّر بئیگی اِنت و آ هبر که پناه و اَندێم اِنت، آشکار و دێمدرا بئیگی اِنت. هرکَسا په اِشکنگا گۆش پِر، بِشکنت.“ پدا گوَشتی: ”دلگۆش کنێت که شما چے اِشکنێت. گۆن هر کئیل و پئیمانهێا که بدئیێت، گۆن هما کئیلا شمارا دئیگَ بیت. اَنگت گێشتر هم شمارا رسیت. کَسێا که چیزّے هست، آییا گێشتر دئیگَ بیت و کَسێا که نێست، چه آییا هما که هست‌اِنتی هم پَچ گِرگَ بیت.“ ایسّایا گوَشت: ” هُدائے بادشاهی ، اَنچُش اِنت که کَسے ڈگارا تُهم بکِشیت. شپا بوَپسیت و رۆچا آگه ببیت. بله تُهم اَنچُشَ رُدنت و مزنَ بنت که دِهکان وتَ نزانت چِه پئیما و چۆنکا چُش بوت. بے کَسێئے کُمکّا ڈگار، کِشتگێن تُهما په بَر و بَروَردَ رسێنیت. اے ڈئولا: پێسرا تاک، پدا هۆشگ و رَندا هۆشگئے تها دانگ. وهدے کِشارئے بَرَ رَسیت، دِهکان داسا سۆهانَ کنت، چێا که رۆن و مۆشئے وهد آتکگ.“ پدا ایسّایا گوَشت: ”په هُدائے بادشاهیا ، چۆنێن دَروَرے بیارێن و چۆنێن مِسالے په آییئے بئیانا پێش بکنێن؟ هُدائے بادشاهی، ٹێلکاهئے تُهمئے ڈئولا اِنت. زمینا کِشگی تُهمانی تها چه سجّهێنان کَسترێن اِنت. بله کِشگ که بوت، رُدیت و چه آ دگه سبزگان بُرزترَ بیت، شاه و لَمبی اَنچُش مزنَ بنت که بالی مُرگ، آییئے تاک و ٹالانی ساهگا کُدۆه و کُدام بندنت.“ ایسّایا هُدائے هبر اَنچێن مِسال و دَروَرانی تها گۆن آیان درشانَ کرتنت که آ سرپد بوت بکننت. بے دَروَر و مِسالان هچّ هبریَ نکرت، بله وهدے گۆن وتی مریدان تهنا بوت، گڑا سجّهێن مِسالی په آیان مانا کرتنت. هما رۆچا، بێگاها، ایسّایا گۆن وتی مریدان گوَشت: ”بیاێت گوَرمئے دومی نێمگا رئوێن.“ آیان چه مردمان رُکست گپت، هما بۆجیگا که ایسّا نِشتگ‌اَت سوار بوتنت و ایسّااِش گۆن وت برت. دگه لهتێن بۆجیگ هم آیانی همراه اَت. دێر نگوَست که مزنێن سْیَه‌گواتێا سر کرت و مستێن چئول و مئوجان بۆجیگ چه آپا پُرّ کرت. ایسّایا، سَرجاهے سرئے چێرا اَت و بۆجیگئے پُشتی نێمگا، واب اَت. گڑا مریدان، چه وابا آگه کرت و گوَشتِش: ”او استاد! ترا مئے هئیال هچّ گوَر نه‌اِنت که ما اێر بُکّگی و مِرَگی اێن؟“ آ چه وابا آگه بوت، گواتی هَکَّل دات و گۆن گوَرما گوَشتی: ”اێرمۆش! بَس کن!“ گڑا گوات کپت و چئول و مئوج آرام گپتنت. پدا گۆن وتی مریدان گوَشتی: ”شمارا په چے تُرسیت؟ اَنگت باوَرَ نکنێت؟“ آیان سکّ تُرست و وت‌مان‌وتا گوَشتِش: ”اے چۆنێن مردمے که گوات و چئول هم اِشیئے هُکما مَنّنت؟“ ایسّا و آییئے مرید، جَلیلئے مَزَن‌گوَرمئے دومی پهناتا گِراسیانی سرڈگارا رَستنت. وهدے ایسّا چه بۆجیگا اێر آتک، هما دمانا یکّ مردے که جِنّے پِر اَتی، چه کبرستانا در آتک و گۆن آییا دُچار کپت. آ، کبرستانا جَهمنند اَت و همینچُک زۆری مان اَت که هچکَسا آییئے دست و پاد گۆن زمزیلا هم کئید کرتَ نکرتنت. پێسرا باز رَندا مردمان کئید کرتگ‌اَت، بله آییا زمزیل پرۆشتگ‌اَتنت و هچکَسا آییئے گِر و دارئے واک و توان نێست‌اَت. آ، شپ و رۆچ کبرستان و کۆهان نِشتگ‌اَت، کوکّار و چیهالیَ جت و وتا گۆن ڈۆک و سِنگا ٹَپّیگیَ کرت. اَنچُش که ایسّایی چه دورا دیست، تچانا آییئے نێمگا آتک و ایسّائے پادان کپت. گۆن کوکّار و چیهالێا گوَشتی: ”ایسّا، او مَزَن‌شانێن هُدائے چُکّ! ترا گۆن من چِه کار اِنت؟ ترا هُدائے سئوگند اِنت، منا اَزاب مدئے.“ چێا که ایسّایا گوَشتگ‌اَت: ”او پلیتێن روه! اے مردا یله دئے.“ ایسّایا چه آییا جُست کرت: ”تئیی نام کئے اِنت؟“ آییا پَسّئو دات: ”منی نام ’لشکر‘ اِنت، چێا که ما باز اێن.“ پدا آییا گۆن ایسّایا باز رندا مِنَّت و زاری کرت که ”مارا چه اے سرڈگارا در مکن.“ همۆدا جُمپێئے سرا، هوکّانی مزنێن رمگے چَرگا اَت. جِنّان دَزبندی کرت و گوَشت: ”مارا راه بدئے تانکه همے هوکّانی جسما پُترێن.“ ایسّایا اجازت داتنت. گڑا، جِنّ در آتکنت و هوکّانی جسما پُترتنت. هوکّانی رمگ که دو هزارئے کِساسا اَت، چه جُمپا جَهلگا اێر کپانا گوَرما بُکّت. گڑا، هوکّانی شوانگ شهر و مێتگان تتکنت و مردمِش اے بارئوا هال داتنت. وهدے مردمان اے هبر اِشکت، آتکنت تان گۆن وتی جندئے چمّان اے سرگوَستا بگندنت. ایسّائے گوَرا که آتکنت دیستِش، هما مرد که پێسرا جِنّان گنۆک کرتگ‌اَت، همِدا نِشتگ، پُچّ و پۆشاکی گوَرا و په هۆش و سار اِنت. نون تُرسِش دلا نِشت. آ که وت چَمدیستێن شاهد اَتنت، کِسّه‌اِش کرت که جِنّی گنۆک چۆنکا هۆش و سار بوتگ و هوکّ چِه پئیما گوَرما بُکِّتگ‌اَنت. گڑا مردمان گۆن ایسّایا دَزبندی کرت که آیانی سرڈگارا یله بدنت و برئوت. وهدے ایسّا بۆجیگا سوار بئیگا اَت، آ مردا که جِنّا یله داتگ‌اَت، دَزبندی کرت: ”منا وتی همراه کن.“ بله ایسّایا اجازت ندات و گوَشتی: ”لۆگا برئو و وتی مردمان هال بدئے که هُداوندا په تئو چۆنێن کارے کرتگ و تئیی سرا چۆن بَزّگی بوتگ.“ گڑا، آ مرد شت و هر کارے که ایسّایا په آییا کرتگ‌اَت، دِکاپولیسئے سرڈگارئے مردمی هال داتنت. سجّهێن مهلوک، هَبَکَّه و هئیران بوت. وهدے ایسّا پدا بۆجیگا سوار بوت و گوَرمئے آ دستا شت، تئیابئے کِرّا، مردمانی مزنێن رُمبے آییئے چپّ و چاگردا مُچّ بوت. یائِروس نامێن مردے که کَنیسَهئے مستر اَت، همۆدا آتک و گۆن ایسّائے گِندگا، آییئے پادان کپت. گۆن آییا دَزبندی‌ای کرت که ”منی جنکّ مَرکیگ اِنت. بیا و وتی دستا آییئے سرا اێر مُش، تانکه دْراه ببیت و زندگ بمانیت.“ ایسّا آییئے همراه بوت و شت. دگه بازێن رُمبے مردم هم، اَنگِرّ کنان گۆن آییا رئوان بوت. مردمانی رُمبا جنێنے گۆن اَت که دوازده سال اَت آییئے هۆن بند نبوتگ‌اَت و چه بازێن داکتران په وتی اِلاجا مزنێن رنجے کَشّتگ‌اَتی و سجّهێن زَرّ و مالی هم باهێنتگ‌اَتنت، بله دْراه بئیگئے بدلا ناجۆڑتر بوتگ‌اَت. آییا پێسرا ایسّائے بارئوا اِشکتگ‌اَت و نون چه مردمانی نیاما ایسّائے پُشتا آتک و آییئے کَباهی دست جت. چێا که آییئے سِتک و باور اِش اَت که اگن ایسّائے پُچّان هم دست پِر بکنان، دْراهَ بان. اَنچُشی کرت، هما دمانا هۆن بند بوت و چه وتی جسمئے هالتا سرپد بوت که دْراه اِنت. ایسّایا زوتّ زانت که یکّ واک و کدرتے چه آییا در آتکگ. گڑا آییا مردمانی نێمگا چَکّ تَرّێنت و جُستی کرت: ”کئیا منی پُچّ دست جتنت؟“ مریدان گوَشت: ”او واجه! وت گِندگا ائے که مردمان ترا چۆن اَنگِرّ کرتگ، اَنگت هم جُستَ کنئے: ’کئیا منی پُچّ دست جتنت؟‘“ ایسّا اَنگت چارێن نێمگان چارگا اَت که کئیا اے کار کرتگ. بله هما جنێنا که اے کار کرتگ‌اَت، زانتی که آییا چۆن بوتگ و په تُرس و لَرز آتک، ایسّائے پادان کپت و اے کارئے راستێن هبر و هالی داتنت. ایسّایا گۆن آییا گوَشت: ”او منی جنکّ! تئیی سِتک و باوَرا ترا رَکّێنتگ، په وشّی و سلامتی برئو و چه وتی ناجۆڑیا دْراه ببئے.“ ایسّا اَنگت هبرا اَت که چه کَنیسَهئے مسترئے لۆگا، مردمے آتک و یائِروسی هال دات که ”تئیی جنکّ مُرتگ، نون په چے استادا گێشتر دلسیاهَ کنئے؟“ ایسّایا آیانی هبرانی نێمگا دلگۆش نکرت و گۆن کَنیسَهئے مسترا گوَشتی: ”متُرس، باور کن.“ چه پِتْرُس، آکوب و آییئے برات یوهَنّایا اَبێد، دگه هچکَسا همراهیئے اِجازتی ندات. وهدے کَنیسَهئے مسترئے لۆگا آتکنت، دیستِش که بلاهێن شۆر و ولوَلهے، مردم گرێوگ و مۆتک آرگا اَنت. لۆگا پُترت و گوَشتی: ”چیا شۆرَ کنێت و گرێوێت؟ چُکّ نمُرتگ، بَسّ واب اِنت.“ مردمان گۆن اے هبرانی اِشکنگا ریشکندے جت، بله ایسّایا چه هما بانا که جنکّ اۆدا اَت، سجّهێن مردم در کرتنت و گۆن جنکّئے پت و مات و وتی سئیێن مریدان همۆدا شت. ایسّایا جنکّئے دست گپت و گوَشتی: ”تَلیتا کُم!“ بزان: او جنکُّک! پاد آ. جنکّ هما دمانا پاد آتک و تَرّگا لگِّت. اُمری دوازده سال اَت. آ مردم که گۆن اَتنت سکّ هئیران بوتنت. ایسّایا په تْرندی هُکم کرتنت: ”اے هبرا گۆن هچکَسا مگوَشێت“ و گوَشتی: ”جنکا وراک بدئیێت.“ رندا، ایسّا چه اۆدا در آتک و مریدانی همراهیا وتی جندئے شهرا آتک. شَبَّتئے رۆچ که بوت، کَنیسَها شت و مردمانی تالیم دئیگی بُنگێج کرت. چه آییئے درس و سَبکّان بازێن مردمے هئیران بوت و گۆن یکدگرا گوَشتِش: ”اے هبر اِشیا چه کجا آورتگ‌اَنت و اے زانت و زانگ کئیا داتگ؟ اے ڈئولێن اَجَبێن کارانی کنگئے واک و توانی چه کجا رستگ؟ اے هما دارتراش نه‌اِنت که مَریمئے بَچّ و آکوب، یوشا، یَهودا و شَمونئے برات اِنت؟ آییئے گهار هم همِدا مئے شهرا جَهمنند نه‌اَنت؟“ گڑا آیان بد آتک و ایسّااِش نمَنِّت. ایسّایا گۆن آیان گوَشت: ”هچّ نبیێا وتی شهر و هنکێنا، وتی لۆگا و وتی سیاد و وارسانی نیاما شرپ نێست.“ آییا اۆدا بازێن مۆجزه پێش داشت نکرت، بَسّ لهتێن نادْراهئے سرا دستی پِر مُشت و دْراهی کرتنت. ایسّا، چه آیانی ناباوریا هئیران اَت. رَندا، ایسّایا اے دگه مێتگ و آبادیان ترّ و گردَ کرت و مردمی سَبکَّ داتنت. دوازدهێن کاسِدی لۆٹتنت و دو دوا رئوان کرتنت، جِنّ و پلیتێن روهانی در کنگئے واک و اِهتیاری هم داتنت و گوَشتی: ”تَرّ و گردئے وهدا، گۆن وت اَبێد چه اسا و دَزلَٹّێا دگه هچّ مبرێت، نه نان و نه تورگ و تۆشگ، نه وتی لانکبندانی تها زَرّ. کئوش پادا کنێت، بله چه گوَرئے جامگا اَبێد، دگه گێشێن پۆشاک مزورێت. هرکَسێئے لۆگا که رئوێت، تان شمئے کار هلاسَ نبیت، هما لۆگا بدارێت. هر جاه که مردم شمارا وشّاتکَ نکننت و شمئے هبران گۆشَ ندارنت، چه اۆدا در کپێت و در کپگئے وهدا، وتی پادانی دَنز و هاکان بچَنڈێت، تان آیانی هِلاپا شاهدیے ببیت که شما هُدائے کُلئو په آیان رسێنتگ.“ گڑا، مرید شتنت و جارِش جت که مردم چه وتی بدێن کاران پشۆمان ببنت و تئوبه بکننت. آیان بازێن جِنّی گنۆکے سار کرت و بازێن نادْراهے ٹێل پِر مُشت و دْراه کرت. ایسّائے اے کارانی هال و هبر هیرودیس بادشاهئے گۆشا رَست، چێا که ایسّائے نام نون پُرتئوار بوتگ‌اَت. لهتێنئے گُمان اَت، اے هما پاکشۆدۆکێن یَهیا اِنت که پدا چه مُردگان زندگ بوتگ، پمێشکا چُشێن اَجِکّایی و مۆجزهانَ کنت. لهتێنا گوَشت: ” اِلیاس نبی اِنت که پدا آتکگ،“ آ دگرانَ گوَشت: ”اے، گوَستگێن پئیگمبرانی ڈئولا یکّ پئیگمبرے.“ گۆن اے هبرانی اِشکنگا هیرودیسا گوَشت: ”اے هما یَهیا اِنت که من سر بُرِّتگ، بله نون پدا زندگ بوتگ.“ یَهیائے کُشگئے کِسّه چُش اَت که هیرودیسا، یَهیائے گِرگ و بَندی کنگئے هُکم وت داتگ‌اَت، چێا که هیرودیسا گۆن وتی برات، پیلیپُسئے جَنا، که نامی هیرودیا اَت، سور کرتگ‌اَت. یَهیایا اے هبرئے سرا هیرودیس مئیاریگ کرتگ‌اَت و گوَشتگ‌اَتی که شَریَتا رئوا نه‌اِنت کَسے گۆن وتی زندگێن براتئے جَنا سانگ و سور بکنت. پمێشکا، هیرودیایا گۆن یَهیایا باز هَسَدّ و کێنگ هست‌اَت و لۆٹتی آییا بکۆشارێنیت، بله اے کار چه آییئے دَزرسا دور اَت، چێا که هیرودیسا زانتگ‌اَت یَهیا پهرێزکار و پاکێن مردمے و چه آییا تُرستی. پمێشکا گوَشتگ‌اَتی کَسے آییا آزارے مرسێنیت. باز برا، آ چه یَهیائے هبرانی گۆش دارگا نگران و پرێشان بوتگ‌اَت بله اَنگت آییا دۆستَ بوت که یَهیائے هبران بِشکنت. آهِرا، هیرودیایا گوَم و گێگێن وهد و مۆهے رَست. هیرودیسا په وتی سالگِرَها، مزنێن جشنے گپت و سجّهێن درباری، پئوجی سرمستر و جَلیلئے میر و مستر لۆٹتگ‌اَتنت. هما وهدا، هیرودیائے جنکّ مجلسا آتک، ناچ و سُهبتی گپت و هیرودیس و آییئے مهمانی وَشدل کرتنت. بادشاها چه گَلا گۆن جنکّا گوَشت: ”هرچے تئیی دلَ لۆٹیت بگوَش، من ترا دئیان.“ سئوگندی وارت و گوَشتی: ”هرچے لۆٹئے، بلۆٹ، تُرے منی بادشاهیئے نێما.“ جنکّ در آتک، وتی ماتئے کِرّا شت و جُستی کرت: ”چے بلۆٹان؟“ ماتا گوَشت: ”پاکشۆدۆکێن یَهیائے سرا بلۆٹ.“ گڑا آ زوتّ زوتّا پِر ترّت، بادشاهئے کِرّا آتک و گوَشتی: ”من پاکشۆدۆکێن یَهیائے سرا تَبَکێئے تها لۆٹان، همے انّون.“ هیرودیس بادشاه سکّ پرێشان بوت، بله آییا مهمانانی دێما سئوگند وارتگ‌اَت و جنکّی لَبز داتگ‌اَت. پمێشکا جلّادی هُکم کرت: ”زندانا برئو، یَهیائے سرا بُر، تَبَکێئے تها کن و بیار.“ جلّاد، بَندیجاها شت، یَهیائے سَری بُرِّت و تَبَکێئے تها په جنکّا آورت و رَسێنت. جنکّا سر برت و وتی ماتارا دات. وهدے یَهیائے مرید سَهیگ بوتنت، آتکنت، جۆنِش برت و کَبر کرت. ایسّائے کاسِد، آییئے گوَرا پِر ترّتنت و وتی سجّهێن کرتگێن کار و داتگێن تالیمئے بارئوا ایسّااِش هال دات. آییا گوَشت: ”بیاێت یکّ گِستاێن جاگهے رئوێن تانکه تهنا ببێن و شما کمّے آرام بکنێت.“ چێا که آ وهدا مردمانی رئو و آ، همینچُک باز اَت که آیان په ورگا هم مۆه نرَست. آ، بۆجیگێا نِشتنت و یکّ گِستاێن جاگهے شتنت تانکه تهنا ببنت. رئوگئے وهدا، بازێن مردمێا آ دیستنت و پَجّاهِش آورتنت و مردم چه سجّهێن شهران پئیادکا هما جاگها شتنت و چه ایسّا و مریدان پێسر اۆدا سر بوتنت. وهدے ایسّا چه بۆجیگا اێر کپت و مردمانی مزنێن مُچّی‌ای دیست، آیانی سرا بَزّگی بوت، چێا که آ بێشپانکێن پَسانی ڈئولا اَتنت. گڑا آیان بازێن چیزّێئے تالیم دئیگا لَگّت. رۆنِندا، مرید آتکنت و گوَشتِش: ”نون بێوهد اِنت و اے گِستاێن جاگهے. مردمان بگوَش تان اے کِرّ و گوَرانی مێتگ و بازاران برئونت و په وت وَرد و وراک بگرنت.“ بله ایسّایا گوَشت: ”شما وت آیان وراک بدئیێت.“ مریدان درّاێنت: ”گڑا ما برئوێن و دو سَد دینارئے نگن بگرێن و اشان بدئیێن که بوَرنت؟“ آییا جُست گپت: ”شمارا چُنت نان گۆن؟ برئوێت بچارێت.“ آیان پَٹّت و پدا آتک و گوَشتِش: ”مئے کِرّا پنچ نگن و دو ماهیگ هست.“ آییا هُکم کرت: ”مردمان سبزگێن کاهانی پَٹّئے سرا بنندارێنێت.“ مردم پنجاه پنجاه و سَد سَدئے رُمب و ٹۆلیا نِشتنت. ایسّایا پنچێن نگن و دوێن ماهیگ دستا کرتنت، آسمانی چارت و هُدائے شُگری گپت. رَندا نگنی چُنڈ چُنڈ کرت و مریدانی دستا داتنت تانکه مردمانی سرا بهرِش بکننت. دوێن ماهیگی هم سجّهێنانی سرا بهر کرتنت. سجّهێن مردمان تان سێرا وارت. مریدان چه سر آتکگێن نان و ماهیگان دوازده سَپْت پُرّ کرت. نان وَرۆکێن مردمانی تها، پنچ هزار مردێن اَتنت. ایسّایا هما دمانا مرید پرمان دات و گوَشتنت: ”تانکه من اے مردمان رُکستَ کنان، شما بۆجیگا سوار بێت و چه من پێسر گوَرمئے دومی پهناتا، بئیت‌سئیدائے شهرا برئوێت.“ مردمانی یله کنگا رَند، ایسّا په دْوا کنگا کۆهئے سرا سر کپت. رۆنِندا، مرید بۆجیگئے تها گوَرمئے نیاما اَتنت و ایسّا هُشکیا تهنا اَت. دیستی که تْرندێن گواتے آیانی دێم په دێما کَشّگا اِنت و مرید په زهمت و هیلّتے هولیگ جنَگا اَنت. گڑا شپئے چارمی پاسا، ایسّا آپئے سرا گام جنان، دێم په آیان آتک و لۆٹتی چه آیانی کَش و کِرّا بگوَزیت. وهدے آیان ایسّا آپئے سرا گام جنانا دیست، گُمانِش کرت بلکێن روهے و جاک و سلواتِش کرت. چێا که سجّهێنان گۆن آییئے گِندگا باز تُرست. بله ایسّایا هما دمانا گۆن آیان گوَشت: ”متُرسێت، اے من آن.“ گڑا گۆن آیان یکجاه بوت و بۆجیگا نِشت، گوات هم کپت و آرام بوت. مرید هئیران و هَبَکَّه منتنت، چێا که آیان اَنگت نگنئے مۆجزه سَرکِچ نئوارتگ‌اَت، دلِش سکّ و سِنگ اَت. ایسّا و مریدان گوَرم گوازێنت و دومی پهناتا گِنیسارِتئے شهرا رَستنت و بۆجیگِش نَنگر کرت. اَنچُش که چه بۆجیگا اێر کپتنت، مردمان ایسّا پَجّاه آورت. مردم په دْرِکّ و مئیدان هر نێمگا شتنت، وتی نادْراه و ناجۆڑِش تَهتانی سرا کرتنت و هر جاه که آیان اِشکت ایسّا اۆدا اِنت، همۆدا برتنت. ایسّا هر شهر و کلّگێا که شت، مردمان وتی نادْراه چارراهانی سرا آورتنت و دَزبندی‌اِشَ کرت اجازت بدنت که بیمّار آییئے کباهئے لَمبا دست بجننت. هرکَسا که دست پِرَ کرت، وشّ و دْراهَ بوت. چه اورشَلیما آتکگێن لهتێن پَریسی و شَریَتئے زانۆگر ایسّائے کِرّا مُچّ بوت. دیستِش که ایسّائے لهتێن مرید گۆن نشُشتگێن، بزان گۆن سِلّ و ناپاکێن دستان وراکَ وارت. چێا که پَریسی و سجّهێن یَهودی، تانکه وتی پت و پیرُکی دینی رَهبندئے سرا دست مشۆدنت، وراکَ نئورنت. وهدے چه بازارا کاینت، تان شُشت و شۆد مکننت هچَّ نئورنت و دگه بازێن همے ڈئولێن دۆد و داب هست‌اَنت چُش که، تان وراکی دَرپ و هیرانان پێسرا مشۆدنت کارمرزَ نکننت. پمێشکا، پَریسی و شَریَتئے زانۆگران چه آییا جُست کرت: ”چیا تئیی مرید پت و پیرُکی رهبندانی رَندگیریا نکننت و گۆن سِلّ و ناپاکێن دستان وراکَ ورنت؟“ آییا گوَشت: ”او دورو و دوپۆستێن مردمان! اِشئیا نبیا چه هُدائے نێمگا شمئے بارئوا شَرّ نبشتگ: اے مردم دپا منا سَتا دئینت، بله دلِش چه من باز دور اِنت. آ مُپتا منا پرستشَ کننت و مردمانی جۆڑێنتگێن راه و رَهبندان سۆجَ دئینت. شما هُدائے هُکم یله داتگ‌اَنت و مردمانی راه و رَهبند گپتگ‌اَنت.“ رَندا گوَشتی: ”شما په وتی دۆد و رهبندانی کار بندگا هُدائے هُکمانی یله دئیگئے شَرّێن راهے در گێتکگ. چێا که تئوراتئے تها موسّایا گوَشتگ: وتی پت و ماتا شرپ و اِزَّت بدئے. هرکَس که وتی پت و ماتا زاه و دْوا بدنت، باید اِنت کُشگ ببیت. بله شما مردمان چُش سۆجَ دئیێت که یکّے وتی پت و ماتا کُمکّ مکنت و بگوَشیت: ’پهِلّ کنێت، آ کُمکّ که من باید اِنت شمارا بداتێن، هُدائے راها کُربانیگ کرتگ.‘ شما آ مردما گۆن اے سر و سۆجا، چه وتی پت و ماتئے کُمکّ کنگا مَکَن و مَنَهَ کنێت. شما گۆن وتی دۆد و رهبندانی برجاه دارگا، هُدائے هبران ناکارَ کنێت و دگه بازێن همے ڈئولێن کارَ کنێت.“ پدا آییا رُمبے مردم وتی کِرّا لۆٹت و گوَشتی: ”شما منی هبران گۆش بدارێت و سرپد ببێت. چیزّے که مردمئے لاپا رئوت آییا سِلّ و ناپاکَ نکنت، بله چیزّے که چه دلا درَ کئیت، مردما ناپاکَ کنت. هرکَسا په اِشکنگا گۆش پِر، بِشکنت.“ وهدے مردمی یله داتنت و لۆگا آتک، مریدان گوَشت: ”مارا اے مِسالئے مکسَدا سرپد کن.“ ایسّایا گوَشت: ”شما همینکدر ناسرپد اێت؟ هچّ وراکئے ورگ مردما سِلّ و ناپاکَ نکنت، چێا که دلا نرئوت، لاپا رئوت و چه رۆتان درَ کئیت.“ گۆن اے مِسالا، آییا گیشّێنت که سجّهێن ورگی چیزّ، هِلار و پاک اَنت. پدا گێش کنانا گوَشتی: ”آ چیزّ که مردما سِلّ و ناپاکَ کنت، چه آییئے دل و درونا چستَ بیت و آییا ناپاکَ کنت، چُش که بدێن پِگر و هئیال، بێننگی، دُزّی، هۆن و کۆش، زِنا، لالچ و تَماه، بَدواهی، مَندْر، وئیلانکی، هَسَدّ، کُپر، تَکبّر و اَهمکی. اے سجّهێن بَدی، چه مردمئے درونا سرچمّگَ گرنت و مردما سِلّ و ناپاکَ کننت.“ ایسّا چه اۆدا در آتک و سورئے سرڈگارا شت. اۆدا لۆگێا شت و نلۆٹتی که کَسے آییئے آیگا سَهیگ ببیت، بله وتا چێر داتی نکرت. جنێنے که آییئے کَسانێن جنکّا جِنّے پِر اَت، وهدے ایسّائے آیگئے هالی اِشکت، هما دمانا آتک و آییئے پادان کپت. اے جنێن یونانیے اَت و سوریَهئے دَمگ پینیکیَها پێدا بوتگ‌اَت. آییا ایسّا مِنَّت و دَزبندی کرت که جِنّا چه جنکّا در بکنت. ایسّایا گوَشت: ”ائولا باید اِنت چُکّ ورگ بوَرنت و سێر بکننت، چێا که چه چُکّانی دستا نانئے پَچ گِرگ و کُچکّانی دێما دئور دئیگ شَرّ نه‌اِنت.“ جنێنا گوَشت: ”او هُداوند! بله کُچکّ هم چُکّانی پَرزۆنَگئے سرارۆکێن نگنئے ٹُکّرانَ ورنت.“ ایسّایا گوَشت: ”تئو شَرّێن پَسّئوے دات، برئو، تئیی جنکّئے جِنّ در آتکگ.“ وهدے جنێن لۆگا پِر ترّت، دیستی که جنکّ تَهتئے سرا وپتگ و جِنّا یله داتگ. ایسّا، چه سورئے سرڈگارا پِر ترّت، سئیدونی گوازێنت، دێم په جَلیلئے مَزَن‌گوَرم و دِکاپولیسئے سرڈگارا آتک و رَست. مردمان یکّ کَرّێن مردے که زبانی هم لِلّ و چَچّ اَت، ایسّائے کِرّا آورت و دَزبندی‌اِش کرت که وتی دستا آییئے سرا پِر بمُشیت. ایسّایا آ مرد چه مردمانی مُچّیا یکّ کِرّے برت و لَنکُکی آییئے گۆشان مان کرتنت. رندا آییئے زبانئے سرا لِبزی پِر مُشت. آسمانئے نێمگا چارتی، آه و گینسارتے کَشّت و گوَشتی: ”اِفَّتَه!“ (بزان ”پَچ بئے!“) هما دمانا، مردئے گۆش پَچ بوتنت، زبانی هم پَچ بوت و په شَرّی هبر کنگا لگِّت. ایسّایا، مردم باز کَڈّن کرتنت که گۆن هچکَسا اے بارئوا هچّ مگوَشنت، بله همینچُک که آییا په هبر نکنگا کَڈّن کرت، مردمان هبر همینکدر گێشتر تالان کرت. مردم باز هئیران اَتنت و گۆن یکدومیا گوَشتِش: ”اے چۆنێن اَجَبێن نێکێن کارَ کنت، کَرّانی گۆشان پَچَ کنت و لِلّانی زبانا هم بۆجیت.“ هما رۆچان، یکّ بَرے پدا ایسّائے گوَرا مردمانی مزنێن رُمبے یکجاه بوت. آیان وَرد و وراک گۆن نه‌اَت. پمێشکا، آییا وتی مرید لۆٹتنت و گوَشتی: ”منا اے مردمانی سرا بَزّگَ بیت. سئے رۆچ اِنت منی کِرّا اَنت و نون په ورگا هچِّش نێست. اگن اِشان گۆن شدیگێن لاپا رُکست بکنان، راها تُسنت و کپنت، چێا که لهتێن چه دورێن جاگهان آتکگ.“ مریدان پَسّئو دات: ”اے بَرّ و گیابانا په اینچُک مردمئے وراکا، نان چه کجا بیارێن؟“ آییا چه مریدان جُست کرت: ”شمارا چُنت نان گۆن؟“ گوَشتِش: ”هپت.“ آییا مردم زمینئے سرا نندگئے هُکم داتنت، هپتێن نانی زرتنت، هُدائے شُگری گپت، چُنڈ چُنڈی کرت و مریدانی دستا داتنتی، تانکه مردمانی دێما اێرِش بکننت. مریدان اَنچُش کرت. آیانی کِرّا لهتێن هُردێن ماهیگ هم هست‌اَت. ایسّایا ماهیگانی سرا هم هُدائے شُگر گپت و گۆن مریدان گوَشتی: ”مردمانی دێما اێرِش کنێت.“ سجّهێنان سێرا وارت و رندا چه سر آتکگێن چُنڈان، مریدان هپت سَپْت پُرّ کرت. آ مردم چار هزارئے کِساسا اَتنت. رَندا آییا مردم رُکست کرتنت و رندا گۆن وتی مریدان بۆجیگا نِشت و دَلْمانوتَهئے سرڈگارا شت. لهتێن پَریسی ایسّائے کِرّا آتک و گۆن آییا گپّ و تْرانا نِشت، تان آییا بچَکّاسنت و داما دئور بدئینت. گوَشتِش: ”مارا آسمانی نشانیے پێش بدار تان باور بکنێن که ترا هُدایا رئوان داتگ.“ ایسّایا چه دلا آه و گینسارتے کَشّت و گوَشتی: ”اے زمانگئے مردم، چێا آسمانی نشانیَ لۆٹنت؟ باور کنێت که آیان هچّ نشانیے دئیگَ نبیت.“ گڑا ایسّایا آ اِشتنت، بۆجیگا سوار بوت و دێم په گوَرمئے دومی نێمگا شت. مریدان شمُشتگ‌اَت گۆن وت نان بزورنت. بۆجیگا گۆن آیان یکّ نانے هست‌اَت و بَسّ. ایسّایا هُکم کرت و گوَشتنت: ”هُژّار بێت! چه پَریسی و هیرودیس بادشاهئے هُمیرا پهرێز کنێت.“ آ وت‌مان‌وت هبر کنگا لگِّتنت که ”واجه اے هبرا پمێشکا گوَشیت که ما گۆن وت نان نئیاورتگ.“ ایسّایا زانت و گوَشتی: ”چیا جێڑگا اێت که ’گۆن ما نان نێست‘؟ اَنگتَ نزانێت و سرپد نبوتگێت، شمئے دل اینکدر سکّ و سِنگ اَنت؟ شمارا چمّ پِر، گڑا په چے نگندێت، گۆش پِر، بله گۆشان پَچَ نکنێت که بِشکنێت؟ شما شمُشتگ من چِه پئیما گۆن پنچ نگنا پنچ هزار مردم سێر کرت و شما چه سر آتکگێن نگنان، چُنت سَپْت پُرّ کرت؟“ مریدان پَسّئو دات: ”دوازده.“ شما ندیست که من هپت نان چُنڈ چُنڈ کرت و چار هزار مردما وارت و شما چه سر آتکگێن نگنانی چُنڈان، چُنت سَپْت پُرّ کرت؟ آیان پَسّئو دات: ”هپت.“ ایسّایا گوَشت: ”گڑا په چے اَنگت منی هبران سَرکِچَ نئوَرێت؟“ وهدے ایسّا گۆن وتی مریدان بئیت‌سئیدایا سر بوت، یکّ کۆرێن مردے آییئے کِرّا آورتِش و دَزبندی‌اِش کرت که ”وتی دستا اِشیئے سرا پِر مُش.“ ایسّایا کۆرئے دست گپت، چه مێتگا دور برت و آییئے چمّانی سرا لِبزی پِر مُشت. رَندا وتی دستی آییئے چمّانی سرا اێر کرت و جُستی گپت: ”تئو چیزّے گندئے؟“ آ مردا سر بُرز کرت و گوَشتی: ”مردمان گِندگا آن، گوَشئے درچک اَنت که سُرگا اَنت.“ ایسّایا پدا وتی دست آییئے چمّانی سرا پِر مُشتنت، اے رَندا، آییئے چمّ پکّا شَرّ بوتنت و سجّهێن چیزّی شَرّیا دیستنت. نون ایسّایا گوَشت: ”تچکاتچک وتی لۆگا برئو و مێتگا مان متَرّ.“ ایسّا گۆن وتی مریدان دێم په کئیسَریَه پیلیپیئے کلّگان شت. راها، چه وتی مریدان جُستی کرت: ”منی بارئوا مردم چے گوَشنت، من کئے آن؟“ آیان پَسّئو دات: ”لهتێنَ گوَشیت تئو پاکشۆدۆکێن یَهیا ائے، لهتێنَ گوَشیت تئو اِلیاس نبی ائے. دگه لهتێنَ گوَشیت چه آ دگه نبیان یکّے ائے.“ گڑا آییا جُست کرت: ”شما وت منی بارئوا چے گوَشێت، من کئے آن؟“ پِتْرُسا پَسّئو دات: ”تئو مَسیه ائے.“ بله آییا هُکم داتنت: ”اے هبرا پاشک مکنێت که من مَسیه آن.“ رَندا، ایسّا مریدان تالیم دئیگا لگّت و گوَشتی: ” انسانئے چُکّ باید اِنت بازێن سکّی و سۆری بسگّیت. کئومئے کماش، مزنێن دینی پێشوا و شَریَتئے زانۆگر اَلّما آییا ممَنّنت و بکۆشارێننت و سئے رۆچا رند آ پدا زندگ ببیت.“ وهدے ایسّایا تچکاتَچک اے سجّهێن هبر کرتنت، پِتْرُسا آ یکّ کِرّے برت و گوَشتی: ”او واجه! دگه برے چُشێن هبر مکن.“ بله ایسّایا چَکّ تَرّێنت، مریدانی نێمگا چارت و پِتْرُسی هَکَّل دات و گوَشتی: ”او شئیتان! چه منی دێما دور بئے. تئیی هئیال هُدایی هئیالے نه‌اِنت، انسانی هئیالے.“ ایسّایا، سجّهێن مهلوک و مرید لۆٹتنت و گوَشتی: ”اگن کَسے لۆٹیت منی رَندگیریا بکنت، باید اِنت وتی دلئے سجّهێن لۆٹ و واهگان یله بدنت و په ساهئے نَدر کنگا، وتی جندئے سَلیبا بَڈّا بکنت و منی راها گام بجنت. چێا که، اگن کَسے وتی ساهئے رَکّێنگا جُهد بکنت، آییا باهێنیت، بله هرکَس په من و منی وشّێن مِستاگا وتی ساها باهێنیت، آییا رَکّێنیت. اگن یکّێا سجّهێن دنیا برسیت بله وتی ساها بباهێنیت، چۆنێن سۆبے بارت و چے کَٹّتَ کنت؟ مردم وتی ساها په چِه کیمّتے بها زُرتَ کنت؟ اگن کَسے اے بێوپا و رَدکارێن اَهد و زمانگا چه من و منی هبران لَجّ بکنت، گڑا انسانئے چُکّ هم، وهدے هُدائے پاکێن پرێشتگانی همراهیا گۆن پتئے مزنێن شان و مڑاها پدا کئیت، چه آییا لَجَّ کنت.“ ایسّایا گۆن آیان گوَشت: ”باور کنێت، چه شما لهتێن که انّون اِدا اۆشتاتگ، تان هُدائے بادشاهیا گۆن سجّهێن واک و کدرتا نگندیت، مَرکئے تاما نچَشیت.“ چه اے هبران شَش رۆچا رَند، ایسّایا پِتْرُس و آکوب و یوهَنّا وتی همراه کرت و یکّ بُرزێن کۆهێئے سرا په هَلوت و اِهوتے برتنت که اۆدا دگه کَسّ مبیت. آیانی دێما، ایسّائے رَنگ و دْرۆشم بدل بوت و آییئے پۆشاک، اَنچُش اِسپێت بوتنت که جهانئے هچّ گُدشۆدے گُدان اے ڈئولا اِسپێت و جلشکۆک کرتَ نکنت. آ وهدی، اِلیاس و موسّا زاهر بوتنت و گۆن ایسّایا گپّ و هبرِش کرت. پِتْرُسا گۆن ایسّایا گوَشت: ”واجه! مئے اِدا بئیگ سکّ شَرّ اِنت، بِلّ که ما سئے ساهگ و کاپارَ بندێن، یکّے په تئو، یکّے په موسّایا و دگرے په اِلیاسا.“ پِتْرُسا نزانت چے بگوَشیت، چێا که سکّ تُرسگا اَتنت. بله هما دمانا جمبرێا آیانی سرا ساهگ کرت و تئوارے رُست: ”اے منی دۆستێن بَچّ اِنت، اِشیئے هبران گۆش بدارێت!“ اَناگت، مریدان چپّ و چاگردا چارت، بله اَبێد چه ایسّایا دگه هچکَسِش ندیست. چه کۆها اێر کپگئے وهدا، ایسّایا هُکم کرتنت: ”تان آ وهدا که انسانئے چُکّا چه مُردگان جاه نجتگ، وتی اے دیستگێنانی بارئوا هچکَسا هال مدئیێت.“ آ، اے هبرئے سرا بَه مَنت و وت‌مان‌وت جێڑگا اَتنت که چه مُردگان جاه جنَگ و زندگ بئیگئے مانا چے اِنت؟ گڑا جُستِش کرت: ” شَریَتئے زانۆگر چێا گوَشنت که چه مَسیهئے آیگا پێسر، باید اِنت اِلیاس نبی بیئیت؟“ ایسّایا پَسّئو دات: ”شَریَتئے زانۆگرانی هبر راست اِنت که مَسیهئے آیگا پێسر، اِلیاس نبی پدا کئیت و سجّهێن کاران گوَم و گێگَ کنت. بله آسمانی کتابان په چے چُش آتکگ که انسانئے چُکّ باید اِنت باز سکّی و سۆری بسگّیت و مردم آییا ممَنّنت؟ اِلیاس نبیئے بارئوا شمارا بگوَشان که آ پدا آتک و اَنچُش که هُدائے کتابان پێشگۆیی کنگ بوتگ، هر ڈئول آیانی دلا لۆٹت، گۆن آییا هما ڈئولِش کرت.“ وهدے ایسّا و سئیێن مرید پِر ترّت و اے دگه مریدانی کِرّا آتکنت، مردمانی مزنێن رُمبے دیستِش. لهتێن شَریَتئے زانۆگر هم همۆدا اَت و گۆن مریدان دَپجاکا اَت. اَنچُش که مهلوکا ایسّا دیست، باز هئیران بوتنت و تچان تچانا آییئے نێمگا آتکنت و وشّاتکِش کرت. آییا جُست کرت: ”شما گۆن اِشان چے بارئوا دَپجاک کنگا اێت؟“ چه رُمبئے نیاما، مردێا پَسّئو دات: ”استاد! من وتی بچکّ تئیی گوَرا آورتگ. آ هبر کرتَ نکنت، چێا که یکّ گُنگێن روهێئے اَسیر و بندیگ اِنت. وهدے جِنّ آییا گیپت، زمینا دئوریَ دنت، دپی کَپ و گَجَّ بیت، دنتانَ درُشیت و کُنٹ و هُشکَ بیت. من گۆن تئیی مریدان گوَشت که اِشیئے جِنّا بکَسّێت، بله آیان در کرت نکرت.“ ایسّایا گوَشت: ”او بێباورێن نَسل و پَدرێچ! من تان کدێنا گۆن شما بمانان و بسگّان؟ چُکّا منی کِرّا بیارێت!“ گڑا بچکِّش آورت، بله اَنچُش که جِنّئے چمّ په ایسّایا کپتنت، بچکّی پْرِتک و ژامبلێنت و زمینا دئور دات. آ، لێٹ ورانا کَپ و گَجّ بوت. ایسّایا چه آییئے پتا جُست کرت: ”چُنت وهد اِنت که اے ڈئولا اِنت؟“ پتا پَسّئو دات: ”چه کسانیا. باز رَندا، جِنّ آییا په کُشگا آس و آپا دئورَ دنت. اگن تئیی دستا بوتَ کنت، ما بَزّگ اێن، مَدَت کن.“ ایسّایا گوَشت: ”اگن منی دستا بوتَ کنت؟ آ که باوَرَ کنت، په آییا هر چیزّ بوتَ کنت.“ بچکّئے پتا هما دمانا کوکّار کرت و گوَشتی: ”منا باور اِنت، اگن منی باور نِزۆر اِنت، کُمکّ بکن تان پُرزۆرتر ببیت.“ وهدے ایسّایا دیست مهلوک چه هر نێمگا تچان آییئے کِرّا پێداک اِنت، جِنّی هَکَّل دات و گوَشتی: ”او کَرّ و لِلّێن جِنّ! اے بچکّا یله دئے و پدا هچبر اِشیئے جسم و جانا مپُتر.“ گڑا جِنّا کرینژگے جت و بچکّی ژامبلێنت و یله دات. بچکّ مُردگئے ڈئولا کپت. بازێنے گوَشگا اَت که بچکّ مُرتگ. بله ایسّایا آییئے دست گپت و پادی کرت. آ پاد آتک و اۆشتات. وهدے ایسّا لۆگا رَست، مریدان هَلوتا چه آییا جُست کرت: ”ما چێا اے بچکّئے جِنّ کَشّت نکرت؟“ آییا پَسّئو دات: ”اے ڈئولێن جِنّ، بے دْوا کنگا درَ نئیاینت.“ ایسّا و آییئے مریدان آ جاگه یله دات و چه جَلیلا گوَستنت، بله ایسّایا نلۆٹت کَسے بزانت که آ کجا اِنت، چێا که وتی مریدانی تالیم دئیگا گُلاێش اَت. گوَشتی: ” انسانئے چُکّ درۆهگَ بیت و اَنچێن مردمانی دستا دئیگَ بیت که کُشنتی، بله سئے رۆچا رَند، پدا زندگَ بیت و جاهَ جنت.“ بله مرید آییئے اے هبرا سرپد نبوتنت و چه آییا جُست کنگِش هم تُرست. پدا کَپَرناهوما آتکنت. وهدے ایسّا لۆگا اَت، چه مریدان جُستی کرت: ”شما راها چے گوَشگا اتێت؟“ بله آیان پَسّئو ندات و بێتئوار بوتنت چێا که راها، وت‌مان‌وت اے هبرا اَتنت که ”بارێن، مئے نیاما سجّهێنانی مستر و کماش کئے اِنت.“ گڑا ایسّا نِشت، دوازدهێن مریدی لۆٹتنت و گوَشتی: ”آ کَس که مستریَ لۆٹیت، باید اِنت وتا چه سجّهێنان کَستر بزانت و سجّهێنانی هِزمتکار ببیت.“ گڑا، یکّ کَسانێن چُکّے آیانی نیاما اۆشتارێنتی، بَڈّا کرت و گوَشتی: ”هرکَس په منی ناما، گۆن وشواهگی اے ڈئولێن چُکّے وتی گوَرا بداریت، بزان آییا منا داشتگ. هرکَس منا بداریت، بزان هما آسمانی پتی داشتگ که منا راهی داتگ.“ یوهَنّایا گۆن ایسّایا گوَشت: ”استاد! ما یکّ مردے دیست که گۆن تئیی نامئے گِرگا، چه مردمان پلیتێن روه درَ کنت، بله ما آ مَکَن و مَنَه کرت، چێا که آ چه ما نه‌اَت.“ ایسّایا گوَشت: ”نه، اے کارا مکنێت، چێا که هرکَس گۆن منی ناما مۆجزه و اَجِکّاییے کنت، آ وت پدا منا بد گوَشتَ نکنت و آ که مئے بَدواه نه‌اِنت گۆن ما اِنت. اگن کَسے اے نامئے سئوَبا شمارا تاسے آپ بدنت که شما مَسیهئیگ اێت، اَلّم بزانێت که آییا وتی مُزَّ رسیت. هرکَس، چه اے کسانُکێنان که منی سرا باوَرمند اَنت یکّێا دێم په گناها ببارت، په آییا گهتر اِنت که جِنتری تاے آییئے گردنا ببندنت و دریایا چَگلی بدئینت. اگن تئیی دستے ترا دێم په گناها ببارت، آییا بُرّ. چێا که گۆن دوێن دستان دۆزهئے دائِمی آسا کپگئے بدلا، شرتر همِش اِنت که گۆن یکّ دستے، نمیرانێن زِندئے واهند ببئے. اگن تئیی پادے ترا دێم په گناها ببارت، آییا بُرّ. چێا که گۆن دوێن پادان دۆزها کپگئے بدلا، شرتر همِش اِنت که گۆن یکّ پادے نمیرانێن زِندئے واهند ببئے. اگن تئیی چمّے ترا دێم په گناها ببارت، آییا در کن. چێا که گۆن دوێن چمّان دۆزها کپگئے بدلا، شرتر همِش اِنت که گۆن یکّ چمّے هُدائے بادشاهیا بپُترئے، هما دۆزه که اۆدا وَرۆکێن کِرم هچبرَ نمرنت و آس هچبر سارت و اێرمۆشَ نبیت. چێا که هرکَس چه آسا وادۆک کنگَ بیت. واد شَرّ اِنت، بله اگن آییئے تام گار ببیت، شما چۆن آییا پدا وادۆکَ کنێت. شما هم وتا وادۆک و تامدار بکنێت و گۆن یکدگرا په سُهل و اێمنی زِند بگوازێنێت.“ ایسّا، چه اۆدا در آتک و دێم په یَهودیَهئے دَمگ و اُردُنئے کئورئے دومی پهناتا شت. اۆدا، پدا مردمانی بازێن رُمبے آتک و آییئے کِرّا مُچّ بوت. آ، وتی هێل و آدتئے سرا، مردمانی تالیم دئیگا گُلاێش بوت. لهتێن پَریسی آتک و په آییئے چَکّاسگا جُستِش کرت: ”بارێن، رئوا اِنت که مرد وتی جَنئے تلاک و سئونان بدنت؟“ ایسّایا پَسّئو دات: ”موسّایا شمارا چے هُکم کرتگ؟“ آیان پَسّئو دات: ”موسّایا رَزا داتگ که مرد په وتی جَنئے سئون دئیگا، تلاک‌نامَهے بنبیسیت و آییا بگیشّێنیت.“ نون ایسّایا گوَشت: ”موسّایا په شمئے سِنگدلیئے سئوَبا اے ڈئولا هُکم داتگ. بله جهانئے جۆڑێنگئے وهدا، هُدایا انسان مردێن و جنێن اَڈّ کرتگ. پمێشکا، مرد چه وتی پت و ماتا جِتا و گۆن وتی جَنا هۆر و یکجاهَ بیت. مرد و جَن، یکّ جسم و جانَ بنت، اے پئیما، نون آ دو نه‌اَنت، یکّ جسم و جانے اَنت. پمێشکا، آ که هُدایا یکّ کرتگ‌اَنت، انسان آیان جِتا مکنت.“ لۆگا که شتنت، مریدان چه آییا اے بارئوا جُست کرت. گوَشتی: ”کَسے که وتی جنێنئے سئون و تلاکانَ دنت و گۆن دگه جنێنێا سور و سانگَ کنت بزان که آ، گۆن وتی نۆکێن جنا زِنا کنگا اِنت. همے ڈئولا، اگن جنێنے چه وتی مردا سئون بگیپت و گۆن دگه مردێا سانگ و سور بکنت، آ هم زِنا کنگا اِنت.“ یکّ رۆچے، مردمان وتی کَسانێن چُکّ، ایسّائے کِرّا آورتنت که وتی دستا آیانی سرا بمُشیت، بله مریدان نِهرّ و هَکَّل داتنت. ایسّایا که چُش دیست نارزا بوت و گۆن مریدان گوَشتی: ”چُکّان بِلّێت منی کِرّا بیاینت، آیانی دێما مدارێت، چێا که هُدائے بادشاهی اَنچێن مردمانیگ اِنت. شمارا راستێنَ گوَشان، آ که هُدائے بادشاهیا چُکّانی پئیما ممَنّیت، هچبر اۆدا پاد اێر کرتَ نکنت.“ رَندا ایسّایا چُکّ وتی کُٹّا نندارێنتنت، دستی پِر مُشت و برکتی داتنت. وهدے ایسّایا وتی راه گپت و شت، یکّ مردے تچانا آتک، کۆنڈان کپت و جُستی کرت: ”او نێکێن استاد! من چۆن بکنان که نمیرانێن زِندئے واهند ببان؟“ ایسّایا گوَشت: ”تئو منا ’نێکێن‘ په چے گوَشئے؟ اَبێد چه هُدایا، کَسّ نێک نه‌اِنت. هُدائے هُکمان هم تئو زانئے: هۆن مکن، زِنا مکن، دُزّی مکن، درۆگێن شاهدی مدئے، دگرئے مالا مئوَر، وتی پت و ماتا اِزّت بدئے.“ مردا پَسّئو دات: ”او استاد! هُدائے اے هُکم و پرمانان، من چه کسانیا کاربند کنگا آن.“ گڑا، ایسّایا په مِهرے آییئے نێمگا چارت و گوَشتی: ”ترا اَنگت یکّ کارے کنگی اِنت، برئو وتی سجّهێن مال و هستیا بَها کن و زَرّان گریب و نێزگارێن مردمانی سرا بهر کن، اے پئیما ترا آسمانی گنجے رسیت. گڑا بیا و منی رَندگیریا بکن.“ چه اے هبرا، دێمی پژمرده، گَمیگ و پرێشان بوت و شت. چێا که آ سێر و هَزگارێن مردے اَت. ایسّایا چارێن نێمگان چارت و گۆن وتی مریدان گوَشتی: ”په مالدارێن مردمان، هُدائے بادشاهیا پاد اێر کنگ سکّ گران اِنت.“ آییئے مرید چه اے هبران هئیران بوتنت. ایسّایا پدا گوَشت: ”او منی چُکّان! هُدائے بادشاهیا پاد اێر کنگ، سکّ گران اِنت. چه سوچنئے دُمکا اُشترئے گوَزگ وه باز گران اِنت، بله هُدائے بادشاهیا، زردارێن مردمئے رئوگ اَنگت گرانتر اِنت.“ مرید، گێشتر هئیران بوتنت و گۆن یکدومیا گوَشتِش: ”گڑا کئے رَکّتَ کنت؟“ ایسّایا پدا آ چارتنت و گوَشتی: ”په انسانا نبوتنی اِنت، بله په هُدایا چُش نه‌اِنت، چێا که هُدائے دستا هر چیزّ بوتَ کنت.“ گڑا پِتْرُس گوَشگا لگّت: ”ما وتی هر چیزّ یله داتگ و تئیی رَندگیریا کنگا اێن.“ ایسّایا پَسّئو دات: ”باور کنێت، اگن کَسێا په من و په منی وشّێن مِستاگا وتی لۆگ، برات و گهار، مات و پت، چُکّ یا مال و ڈگار یله داتگ‌اَنت و منی رَندگیری‌ای کرتگ، هُدا آیانی بدلا سَد برابر گێشترَ دنت. همے جهانا، گۆن سکّی و سۆریانی همراهیا، لۆگ، برات و گهار، مات، چُکّ، مال و ڈگار آییا رسیت و آ دگه جهانا هم اَبدمانێن زِندئے واهندَ بیت. بله بازێنے که ائولی اِنت، آهِریَ بیت و بازێنے که آهِری اِنت، ائولیَ بیت.“ ایسّا پێسر و مرید آییئے رَندا، اورشَلیمئے نێمگا رئوگا اَتنت. مرید، هئیران و بَه مانگ اَتنت و آ دگه همراهانی دلا، تُرس و بیمّے ودی بوتگ‌اَت. ایسّایا آ دوازدهێن مرید کِرّێا برتنت و گوَشتی که گۆن آییا چے بئیگی اِنت. ”نون ما اورشَلیما رئوگا اێن، اۆدا انسانئے چُکّا گرنت و مزنێن دینی پێشوا و شَریَتئے زانۆگرانی دستا دئینت. آییئے مَرکئے هُکما بُرّنت و درکئومێن مردمانی دستا دئینتی. درکئومێن مردم آییئے سرا ریشکند و مَسکرا کننت، آییئے سر و دێما تُهَ جننت، شلّاک و هئیزرانیَ جننت و کُشنتی، بله سئے رۆچا رَند، آ پدا زندگَ بیت و جاهَ جنت.“ زِبْدیئے دوێن چُکّ آکوب و یوهَنّا، ایسّائے کِرّا آتکنت و گوَشتِش: ”او استاد! مئے واهگ اِش اِنت آ چیزّا که چه تئو انّونَ لۆٹێن، په ما بکنی.“ آییا پَسّئو دات: ”چے لۆٹێت؟“ گوَشتِش: ”وهدے تئیی بادشاهیَ کئیت، وتی پُرشئوکتێن دیوانا، چه ما یکّێا وتی راستێن و آ دگرا چپّێن نێمگا بنندارێن.“ ایسّایا پَسّئو دات: ”شما نزانێت چے لۆٹگا اێت. بارێن، شمارا اے توان هست، آ جاما که من نۆشَ کنان بنۆشێت و آ پاکشۆدیا که منَ کنان بکنێت؟“ گوَشتِش: ”جی هئو، اے کارا کرتَ کنێن.“ ایسّایا گوَشت: ”دێمترا، شمارا اے جام نۆشگی و اے پاکشۆدی هم کنگی اِنت، بله بزانێت که اے چه منی اِجازتا در اِنت و گوَشتَ نکنان کئے منی راستێن و کئے چپّێن نێمگا نندیت. اے جاگه، همایانیگ اَنت که په آیان گیشّێنگ بوتگ‌اَنت.“ وهدے آ دگه دهێن مریدان اے هبر اِشکت، آکوب و یوهَنّائے سرا زَهر گپتنت. گڑا، ایسّایا سجّهێن مرید لۆٹتنت و گوَشتی: ”شما زانێت، آ که درکئومانی هاکم زانگَ بنت مردمانی سرا هاکمیَ کننت و کئومانی مستر چێردستانی سرا وتی اِهتیارا کارَ بندنت. بله شما چُش مکنێت، چه شما هرکَس که مزنیَ لۆٹیت، باید اِنت سجّهێنانی هِزمتکار ببیت و چه شما هرکَس که مستریَ لۆٹیت، سجّهێنانی کَستر و دَزبۆج ببیت. همے ڈئولا، انسانئے چُکّ نئیاتکگ که مردم آییئے هِزمتا بکننت، آتکگ که مردمانی هِزمتا بکنت و گۆن وتی ساهئے دئیگا، بازێنێا برَکّێنیت.“ گڑا، اَریهائے شهرا آتکنت. وهدے ایسّا گۆن وتی مرید و دگه بازێن مردمانی همراهیا، چه اَریهایا در کپگا اَت، راهئے سرا، یکّ کۆرێن پِنڈۆکے نِشتگ‌اَت که نامی بارتیماووس اَت و تیماووسئے چُکّ اَت. وهدے بارتیماووس سَهیگ بوت، ایسّا ناسِری اِنت که چه همے راها گوَزگا اِنت، گْوانکی جت و گوَشتی: ”ایسّا، او داوود بادشاهئے چُکّ! ترا منی سرا بَزّگ بات.“ لهتێنا هکّل کنانا گوَشت: ”بێتئوار بئے!“ بله آییا گێشتر کوکّار کرت: ”او داوود بادشاهئے چُکّ! ترا منی سرا بَزّگ بات.“ ایسّا اۆشتات و گوَشتی: ”تئواری کنێت.“ مردمان آ کۆر تئوار کرت و گوَشتِش: ”دلا مزن کن! پاد آ، بیا که ترا تئوار کنگا اِنت.“ بارتیماووسا وتی کباه کِرّے دئور دات، کُپّی کرت و ایسّائے گوَرا آتک. ایسّایا جُست کرت: ”چے لۆٹئے؟ من په تئو چے بکنان؟“ گوَشتی: ”او استاد! منَ لۆٹان که دوبر بگندان.“ ایسّایا گوَشت: ”برئو که تئیی ایمانا ترا دْراه کرت.“ کۆر هما دمانا بینا بوت و ایسّائے همراهیا رئوان بوت. وهدے اورشَلیمئے نزّیکّا، زئیتونئے کۆهئے دامُنا بئیت‌پاجی و بئیت‌اَنیائے مێتگان رَستنت، گڑا ایسّایا دو مرید رئوان دات و گوَشتی: ”دێمی مێتگا برئوێت. اَنچُش که اۆدا رَسێت، کُرّگێن هَرے گندێت که بستگ. آ کُرّگا اَنگت هچکَس سوار نبوتگ. آییا بۆجێت و اِدا بیارێت. اگن کَسێا جُست کرت که ’شما چے کنگا اێت،‘ بگوَشێت که ’واجها اے کُرّگ پکار اِنت و پدا زوتّ پِریَ تَرّێنیت.‘“ گڑا دوێن مرید شتنت و کُرّگے دیستِش که دَروازگئے دپا بستگ‌اَت. بۆتکِش. چه اۆدا اۆشتاتگێن مردمان لهتێنا جُست کرت: ”شما چے کنگا اێت؟ په چے اے کُرّگا بۆجێت؟“ اَنچُش که ایسّایا سۆج داتگ‌اَتنت، آیان هما داب گوَشت. گڑا، داتِش. کُرّگِش ایسّائے کِرّا آورت و وتی شال و چادرِش آییئے پُشتا اێر کرتنت و ایسّا سوار بوت. بازێنێا ایسّائے وشّاتک کنگا، آییئے راهئے سرا وتی شال و چادر چێرگێجان کرتنت. دگه بازێنێا، چه مَچکدگ و ڈگاران درچکانی ٹال و تاک بُرِّت و راهئے سرا اێر کرت. ایسّائے پێش‌رُمب و پدرُمبێن مردم، کوکّار کنانا گوَشگا اَتنت: ” هوشیانا ، مبارک بات هما که په هُداوندئے ناما کئیت! شُگر اِنت که مئے بُنپیرُک داوودئے بادشاهی پدا برجاه دارگَ بیت. هوشیانا، بُرزێن اَرشا!“ گڑا ایسّا اورشَلیما آتک و مزنێن پرستشگاها شت. اۆدا، آییا پرستشگاهئے چارێن کُنڈانی هر چیزّ چارت. بله بێوهد اَت، پمێشکا گۆن وتی دوازدهێن مریدان بئیت‌اَنیایا شت. دومی رۆچا، وهدے ایسّا و آییئے مرید چه بئیت‌اَنیایا در کپتنت، راها ایسّا شدیگ بوت. آییا چه دورا اِنجیرئے درچکے دیست که تاکی سبز و بَز اَتنت. درچکئے نزّیکّا شت تان بگندیت بارێن بَر اِنت یا نه. بله وهدے رَست، اَبێد چه تاکا دگه هچّی ندیست، چێا که اِنجیرئے بَرئے مۆسم نه‌اَت. گڑا گۆن درچکا گوَشتی: ”چه اِد و رَند، هچکَس چه تئو بَرے مئوَرات.“ اے هبر مریدان اِشکت. اَنچُش که اورشَلیما سر بوتنت، ایسّا مزنێن پرستشگاهئے پێشگاها شت و اۆدا سئوداگر و گْراکانی گلّێنگ و در کنگا گُلاێش بوت. زَرّ بدل کنۆکێن سَرّاپانی ٹێبَلی چپّی کرتنت و کپۆت بها کنۆکانی کُرسی و تَهتگی دئور داتنت. مزنێن پرستشگاهئے پێشگاها، تاجرانا مالئے برگ و آرگی هم نه‌اِشت. مردمی تالیم داتنت و گوَشتی: ”زانا، هُدائے کتابا نبیسگ نبوتگ: منی لۆگ سجّهێن کئومانی دْوا و پرستشئے جاگه ببیت، بله شما دُزّبازارے کرتگ.“ وهدے مزنێن دینی پێشوا و شَریَتئے زانۆگران اے هبر اِشکت، آییئے کُشگئے جُهدِش کرت. بله تُرستِش، چێا که سجّهێن مردم چه ایسّائے تالیمان هئیران و هبکّه اَتنت. بێگاه که بوت، ایسّا و آییئے مرید چه شهرا در کپتنت. دومی سُهبا، راها هما اِنجیرئے درچکِش دیست که نون چه بُنا هُشک بوتگ‌اَت. پِتْرُس، ایسّائے پێسریگێن هبرئے یاتا کپت و گوَشتی: ”واجه! بچار، اے درچک که تئو بددْوایی کرت گیمُّرتگ.“ ایسّایا پَسّئو دات: ”هُدائے سرا باور کنێت، شمارا راستێنَ گوَشان، اگن کَسێا سِتک و باور ببیت و اے کۆها بگوَشیت: ’وتا چه اِدا چست کن و دریائے تها دئور بدئے‘ و وتی گوَشتگێن هبرئے سرا دلا شکّ مئیاریت و باور بکنت، آ وهدی په آییا اَنچُشَ بیت. پمێشکا شمارا گوَشان، هرچے که وتی دْوایانی تها لۆٹێت، باور کنێت که شمارا رسِتگ و شمارا دئیگَ بیت. هر وهدا که په دْوایا اۆشتێت، اگن شمارا گۆن یکّێا گِلَگے هست، وتی دْوائے تها آییا ببَکشێت تانکه شمئے آسمانی پت هم، شمئے گناه و مئیاران ببَکشیت. بله اگن شما مبکشێت، شمئے آسمانی پت هم شمئے گناه و مئیارانَ نبکشیت.“ ایسّا و آییئے مرید، پدا اورشَلیما آتکنت. اَنچُش که ایسّا مزنێن پرستشگاهئے پێشگاها گام جنَگا اَت، مزنێن دینی پێشوا، شَریَتئے زانۆگر و کئومئے کماش آییئے کِرّا آتکنت. جُستِش کرت: ”تئو گۆن کجام هَکّ و اِهتیارا اے کارانَ کنئے؟ کئیا ترا اے کارانی کنگئے اِهتیار داتگ؟“ ایسّایا پَسّئو دات و گوَشت: ”منا هم چه شما جُستے هست، منی پَسّئوا بدئیێت، تان من هم شمارا بگوَشان که گۆن کجام هَکّ و اِهتیارا اے کارانَ کنان. یَهیایا پاکشۆدی دئیگئے اِهتیار، چه آسمانا رَستگ‌اَت یا چه انسانئے نێمگا؟ پَسّئو بدئیێت!“ آیان وت‌مان‌وتا شئور و سَلاه کرت و گوَشتِش: ”اگن بگوَشێن چه آسمانا اَت، گڑا گوَشیت: ’په چے آییئے سرا ایمانۆ نئیاورت؟‘ اگن بگوَشێن چه انسانئے نێمگا اَت...؟“ اے هبرِش دێما نبرت چێا که آیان چه مردمان تُرست، په اے هاترا که مردم یَهیایا بَرهَکّێن نبیے هساب کنگا اَتنت. پمێشکا پَسّئوِش دات: ”ما نزانێن.“ ایسّایا گوَشت: ”گڑا من هم شمارا نگوَشان که گۆن کجام هَکّ و اِهتیارا اے کارانَ کنان.“ ایسّایا، رَندا گۆن مِسال و دَروَر وتی هبر گۆن آیان بُنگێج کرت و گوَشتی: ”مردێا انگوری باگے اَڈّ کرت. آییئے چپّ و چاگردا پَلّ و پَسیلی بست، په انگورانی شیرگئے گِرگا کَلّ و کُمبے جۆڑی کرت و په نِگهپانیا یکّ بُرجے هم بستی. رَندا باگی په کُنندهکاری و زمان لهتێن باگپانئے دستا دات و وت سپرێا شت. وهدے انگورئے مۆسم بوت، آییا هِزمتکارے زمان‌زورێن باگپانانی کِرّا راه دات تان چه باگا کمّے نیبگ بیاریت، بله باگپانان اے هِزمتکار لَٹّ و کُٹّ کرت و گۆن هۆرک و هالیگێن دستان پِر تَرّێنت. گڑا، هُدابُندا دگه هِزمتکارے دێم دات. آیان، آییئے سر هم پرۆشت و بے‌اِزّت کرت. پدا دگه هِزمتکارے رئوانی دات و باگپانان آ هم جت و کُشت. همے ڈئولا، آییا دگه بازێن هِزمتکارے راه دات، بله باگپانان لهتێن جت و لهتێن کُشت. نون په راه دئیگا آییئے کِرّا یکّ کَسے پَشت کپتگ‌اَت، آییئے دۆستێن مردێن‌چُکّ اَت. گُڈسرا، وتی هما چُکّی رئوان دات، هئیالی کرت بلکێن آییئے روا بدارنت. بله باگپانان وت‌مان‌وتا گوَشت: ’باگئے میراس‌دار همِش اِنت، بیاێت اِشیا هم کُشێن، تانکه مِلک و میراس مئے ببنت.‘ گڑا گپت و کُشتِش و جۆنِش چه باگا ڈَنّ، دئور دات.“ ایسّایا جُست کرت: ”نون شمئے گُمانا باگئے هُدابُند چے کنت؟ آ کئیت، باگپانانَ کُشیت و باگا دگه باگپانانی دستا دنت. زانا، شما پاکێن کتابا نئوانتگ: آ سِنگ که بان‌بَندێن اُستایان پسند نکرت و نزُرت هما سِنگ، بُنهِشت بوت. اے هُداوندئے کار اِنت و مئے چمّان اَجَب اِنت.“ نون آیان لۆٹت ایسّایا دَزگیر بکننت، چێا که زانتِش ایسّایا اے مِسال همایانی بارئوا آورتگ، بله چه مردمانَ تُرستِش. گڑا ایسّااِش اِشت و شتنت. رَندا، آیان لهتێن پَریسی و هیرودی ایسّائے کِرّا رئوان دات تان آییا چه آییئے جندئے هبران مان بگیشّێننت. نون آتک و جُستِش کرت: او استاد! ما زانێن که تئو تچک و راستێن مردمے ائے و هرچے گوَشئے په راستیا گوَشئے و هچکَسێئے نێمگا نگرئے، چێا که سجّهێنان په یکّ چمّێا چارئے و گۆن راستی و دلستکی هُدائے راها سۆجَ دئیئے. بارێن، رومئے بادشاه کئیسَرا، سُنگ و مالیات دئیگ رئوا اِنت یا نه؟ ما آییا مالیات بدئیێن یا مدئیێن؟ ایسّایا آیانی اے دوتل و دوپۆستی زانت و گوَشتی: ”چیا منا چَکّاسگا اێت؟ یکّ دینارے بیارێت تان بچاران.“ آیان دینارے آورت. جُستی کرت: ”اِشیئے سرا کئیی نام و نَکش پِر اِنت؟“ آیان پَسّئو دات: ”کئیسَرئے.“ نون ایسّایا گوَشت: ”گڑا کئیسَرئیگا کئیسَرا بدئیێت و هُدائیگا هُدایا بدئیێت.“ چه اے پَسّئوا، آ هئیران و هَبَکَّه منتنت. اے ڈئولا، هپت برات اَتنت. ائولی براتا جَنے گپت و بے چُکّا مُرت، گڑا دومی براتا گۆن آ جنۆزاما سور کرت، بله آ هم بے چُکّا مُرت. سئیمی برات هم، همے ڈئولا. چه هپتێن براتان هچکَسا په وت رَند و راهے نه‌اِشت. گُڈسرا، آ جنێن هم مُرت. نون تئو بگوَش، آهِرَتئے رۆچا اے جنێن کجام براتئیگَ بیت؟ چێا که هر هپتێن براتان باریگ باریگا گۆن آییا سور کرتگ‌اَت.“ ایسّایا گوَشت: ”شما گُمراه نه‌اێت؟ پرچا که نه چه پاکێن کتابان چیزّے سَرکِچَ ورێت و نه هُدائے واک و زۆرا سرپدَ بێت. مُردگ که جاهَ جننت، نه سورَ کننت و نه سور دئیگَ بنت، آسمانی پرێشتگانی ڈئولا بنت. مُردگانی پدا زندگ بئیگ و جاه جنَگئے بارئوا، زانا شما موسّائے کتابا بُن گپتگێن ڈۆلُکئے کِسّه نئوانتگ، که هُدایا گۆن موسّایا چۆن هبر کرت؟ ’من آن، اِبراهێمئے هُدا، اِساکئے هُدا و آکوبئے هُدا.‘ بزان آ، مُردگانی هُدا نه‌اِنت، زندگێنانی هُدا اِنت. شما باز رَد وارتگ.“ چه شَریَتئے زانۆگران یکّے، آیانی اے هبران گۆش دارگا اَت و آییا مارِت که ایسّا شَرّ پَسّئو دئیگا اِنت، نزّیکّا آتک و جُستی کرت: ”شَریَتئے مسترێن هُکم کجام اِنت؟“ ایسّایا پَسّئو دات: ” شَریَتئے مسترێن هُکم اِش اِنت: ’او اِسراییل! گۆش دار: هُداوند ، مئے هُدا، یکتاێن هُدا اِنت، وتی هُداوندێن هُدایا، په دل، گۆن سجّهێن جان و ساه، گۆن سجّهێن پَهم و پِگر و گۆن سجّهێن وس و واکا دۆست بدار.‘ دومی هُکم اِش اِنت: ’گۆن وتی همساهگا وتی جندئے پئیما مِهر بکن.‘ چه اے دوێنان، دگه مسترێن هُکم نێست.“ گڑا، شَریَتئے زانۆگرا گوَشت: ”او استاد! تئو سکّ راست و شَرّ گوَشت، په راستی که هُدا یکّے و اَبێد چه آییا، هُداے نێست. آییا په دل، گۆن سجّهێن پَهم و پِگر و سَرجمێن وس و واکا دۆست دارگ و همساهگا وتی جندئے پئیما مِهر کنگ چه سجّهێن هئیراتیێن سۆچَگی تُهپه و سجّهێن کُربانیگان شرتر اِنت.“ وهدے ایسّایا دیست آییا داناێن پَسّئوے دات، گوَشتی: ”تئو چه هُدائے بادشاهیا دور نه‌ائے.“ چه اِد و رَند، هچکَسا دل نکرت چه ایسّایا چیزّے جُست بکنت. وهدے ایسّایا، مزنێن پرستشگاها تالیمَ دات، جُستی کرت که ” شَریَتئے زانۆگر چِه پئیما گوَشنت مَسیه داوود بادشاهئے چُکّ اِنت؟ داوودا وت چه هُدائے پاکێن روهئے شُبێن و اِلهاما گوَشتگ: هُداوندا گۆن منی هُداوندا گوَشت منی راستێن نێمگا بنند تان هما وهدا که تئیی دژمنان تئیی پادانی چێرا دئور بدئیان. اگن داوودئے جند، مَسیها وتی هُداوندَ گوَشیت، گڑا آ چۆن داوودئے چُکّ بوتَ کنت؟“ مردمانی مُچّیا گۆن وشّی و شادهی، ایسّائے هبر گۆشَ داشت. پدا، ایسّایا وتی تالیمانی تها گوَشت: ”چه شَریَتئے زانۆگران هُژّار بێت که آیان، دْراجێن جامگ و کباه گوَرا کنگ دۆستَ بیت و بازارانی تَرّ و گردا، چه مردمان وشّاتک و دْرَهباتَ لۆٹنت. کَنیسَهانی شرترێن جاهان گچێنَ کننت و مهمانیان، ائولی رِدئے نندگِش پسند اِنت. جنۆزامانی لۆگان گۆن مالواریا برنت و په پێش دارگا وتی دْوا و سَنایان دْراجکَشَّ کننت. اِشان سکترێن سِزا و پدمُزَّ رسیت.“ ایسّا، مزنێن پرستشگاهئے هئیراتانی پێتیئے دێم په دێما نِشتگ‌اَت و هما مردمان چارگا اَت که اے پێتیا زَرِّش دئورَ دات. چه زَرداران بازێنێا، زیادهێن زَرّے اێر کرت. گڑا، گریب و بێوسێن جنۆزامے آتک و دو پئیسه‌ای پێتیا مان کرت. نون ایسّایا مرید وتی کِرّا لۆٹتنت و گوَشتی: ”شمارا راستێنَ گوَشان، اے بێوسێن جنۆزاما چه آ سجّهێنان گێشتر زرّ پێتیا مان کرت. چێا که آ دگران چه وتی گێشێن مالا چیزُّکے دات، بله اے جنۆزاما، گۆن وتی نێزگاری و گریبیا، هرچے که آییا هست‌اَت داتی، بزان وتی سجّهێن بُنمال.“ وهدے ایسّا چه مزنێن پرستشگاها در آیگا اَت، چه مریدان یکّێا گۆن آییا گوَشت: ”او استاد! بچار چۆنێن ڈئولدارێن سِنگ و ڈۆک اَنت و چۆنێن شئوکێن لۆگ و ماڑی اَنت.“ ایسّایا پَسّئو دات: ”اے ڈئولدارێن لۆگ و ماڑیانَ گندئے؟ چه اِشان یکّ سِنگے هم دومی سِنگئے سرا نمانیت، سجّهێنانَ پْرۆشنت و کرۆجنت.“ وهدے ایسّا مزنێن پرستشگاهئے دێم په دێما زئیتونئے کۆهئے سرا نِشتگ‌اَت، پِتْرُس، آکوب، یوهَنّا و اَنْدْریاس آییئے کِرّا آتکنت و په هَلوت و اِهوتے جُستِش کرت: ”مارا بگوَش، بارێن، اے پرُشت و پرۆش کدێنَ بیت و اِشیئے نزّیکّ بئیگئے نشانی چے اِنت؟“ ایسّایا هبر بُنگێج کرت و گوَشتنت: ”هُژّار بێت، کَسے شمارا گُمراه مکنت. بازێنے منی ناما کئیت و گوَشیت: ’من هما آن‘ و بازێنێا گُمراهَ کنت. وهدے جنْگانی کوکّارا اِشکنێت و آیانی هال و هبر شمئے گۆشانَ کپیت، متُرسێت و پرێشان مبێت. اَلَّم اے ڈئولا بیت، بله اَنگت هلاسیئے وهد نئیاتکگ. یکّ کئومے دگه کئومێئے سرا و یکّ هکومتے دگه هکومتێئے سرا پادَ کئیت. بازێن مُلک و جاگهان زمین‌چَنڈَ بیت و کَهتَ کپیت. اے، تهنا زَنک و زایگئے دردانی بِندات اِنت. هُژّار بێت! شمارا هَکدیوانانی دێما پێشَ کننت، کَنیسَهانی تها جننت و په منیگی، هاکم و بادشاهانی دێما اۆشتارێننت. گڑا شمارا شَرّێن مۆهے رسیت که په من گواهی بدئیێت. بله پێسرا باید اِنت که منی وشّێن مِستاگ په سجّهێن کئومان جار جنَگ ببیت. هروهد که شمارا گرنت و هَکدیوانانَ برنت، چه پێشا پرێشان مبێت که ’ما چے بگوَشێن.‘ آ وهدا، هر چیزّے که شمارا سۆج دئیگَ بیت، هماییا بگوَشێت. چێا که گوَشۆک شما نه‌اێت، هُدائے پاکێن روه اِنت. برات وتی براتا درۆهیت و کۆشارێنیت و پت وتی چُکّا، چُکّ چه وتی پت و ماتا یاگیَ بنت و آیانَ کۆشارێننت. سجّهێن مردم، په منی نامئیگی چه شما نَپرتَ کننت. بله هما که تان آهِرا سکّیانَ سگّیت، آ رَکّیت. وهدے شما آ ’پلیت و بێران کنۆکێن بَژّناکا‘ هما جاگها گندێت که آییئے جاگه نه‌اِنت،“ وانۆک بزانت و شَرّ سرپد ببیت، ”هما که یَهودیَها اَنت دێم په کۆهان بتچنت. آ که بان و بادگیرئے سرا اِنت په چیزّێئے زورگا جَهلا اێر مکپیت و لۆگا مرئوت و آ که ڈگارانی سرا کِشت و کِشارا اِنت، وتی کباهئے زورگا پِر مترّیت. آ رۆچان، اَپسۆز په لاپ‌پُرّ و چُک‌ماتێن جنێنان. دْوا بکنێت که اے چیزّ زمستانا مبیت. چێا که هما رۆچان، اَنچێن سکّی و سۆریے کپیت که آییئے مِسال، چه هما رۆچا که هُدایا جهان جۆڑێنتگ تان اے وهدا نئیاتکگ و هچبر هم نئیئیت. اگن هُداوندا آ سکّیانی رۆچ کَمتر مکرتێننت، هچّ مردمے نرَکّتگ‌اَت. بله په وتی گچێن کرتگێنانی هاترا، آ رۆچی کَمتر کرتگ‌اَنت. آ وهدا، اگن کَسے شمارا بگوَشیت: ’بچار، مَسیه اِدا اِنت‘ یا ’بچار، اۆدا اِنت،‘ باور مکنێت. چێا که درۆگێن مَسیه و درۆگێن نبی جاهَ جننت و نشانی و اَجِکّایی پێشَ دارنت. وتی سجّهێن زۆرا جننت که گچێن کرتگێنان هم گُمراه بکننت. نون شَرّ هۆش و سار کنێت، چێا که اے سجّهێن جاورانی بئیگا پێسر من شمارا هال داتگ. آ رۆچان، چه اے سکّی و سۆریان و رَند، رۆچ تهارَ بیت، ماهَ ندْرپشیت و ماهکانیَ نبیت، اِستار هم چه آسمانا کپنت و آسمانی زۆر و واک لَرزێنگَ بنت. آ وهدا، مردم انسانئے چُکّا گندنت، که گۆن مزنێن واک و توان و شان و شئوکتے چه جمبرانی نیاما کئیت. گڑا پرێشتگان راهَ دنت و چه چارێن گواتان، بزان چه زمینئے هَند و دَمگان تان آسمانئے گُڈّی مرز و سیمسران، وتی گچێن کرتگێن مردمان یکجاهَ کننت. نون چه اِنجیرئے درچکا درس و سَبکّ بگرێت. اَنچُش که آییئے ٹال نرمَ بنت و تاکَ تْرکّنت، گڑا زانێت که گرماگئے مۆسم نزّیکّ اِنت. همے ڈئولا، وهدے اے چیزّانَ گندێت، وتَ زانێت که منی آیگئے وهد نزّیکّ اِنت و دروازگئے دپا رَستگان. شمارا راستێنَ گوَشان، تان اے سجّهێن جاور مئیاینت اے نَسل و پَدرێچ هلاسَ نبیت. زمین و آسمان گارَ بنت، بله منی هبر هچبر گار و زیانَ نبنت. هچکَسَ نزانت که آ رۆچ و آ ساهت کدێنَ رَسیت، نه آسمانئے پرێشتگَ زاننت و نه چُکّ، پتَ زانت و بَسّ. تئیار و هُژّار بێت! چێا که نزانێت آ وهد و دمان کدێنَ کئیت. منی پِر ترّگئے مِسال، همے ڈئولا اِنت که مردے دور و دْراجێن سپرێا برئوت، رُکست کنگئے وهدا، سجّهێن هِزمتکارانی کار و باران سر و سۆج بکنت و نِگهپانا هُکم بدنت: ’سار و هُژّار بئے!‘ شما نزانێت که لۆگئے هُدابُند کجام رۆچ و چِه وهدا کئیت؛ بێگاها، شپنێما، بامگواها یا سباهئے وهدا؟ پمێشکا سار و هُژّار بێت. چُش مبیت که هُدابُند اَناگت بیئیت و بگندیت که شما واب اێت. اَنچُش که من شمارا گوَشگا آن، سجّهێنانَ گوَشان: هُژّار بێت!“ سَرگوَز و بێهُمیرێن نگنئے ائییدا دو رۆچ پَشت کپتگ‌اَت، مزنێن دینی پێشوا و شَریَتئے زانۆگر ، راه و نیمّۆنے شۆهاز کنگا اَتنت تان گۆن رِپک و پَندَل، ایسّایا بگرنت و بکۆشارێننت. بله گوَشتِش: ”ائییدئے رۆچان نه، چُش مبیت که مردم آشۆپ بکننت.“ ایسّا، بئیت‌اَنیایا هما شَمونئے لۆگا مهمان اَت که چه جُزامئے نادْراهیا دْراه بوتگ‌اَت. همۆدا، یکّ جنێنے گۆن سِنگ‌مَرمَرێن اَتردانێا ایسّائے گوَرا آتک، اَتردانا سُمبلئے گهتر و گران‌بهاێن اَتر مان اَت. آییا اَتردان پَچ کرت و اَتر، ایسّائے سرا چَنڈتنت. اۆدا، لهتێن نِشتگێن مردم چه اے کارا وتی دلا نئوَشّ بوت و گوَشتِش: ”چیا اے اَتر زئوال کنگ بوت؟ اے اَتر، چه سئے سَد دینارا گێشترا بها بوتگ‌اَت و زرّ، گریب و نێزگاران دئیگ بوتگ‌اَتنت.“ پمێشکا، نون آ جنێنا مئیاریگ کنگا اَتنت. بله ایسّایا گوَشت: ”بِلّێتی، شما په چے اِشیا رَنجێنگا اێت؟ اے جنێنا گۆن من نێکیے کرتگ. گریب و نێزگار، مُدام شمئے کِرّا اَنت و شما هروهد که بلۆٹێت گۆن آیان نێکی کرتَ کنێت، بله من هروهد گۆن شما گۆن نه‌آن. اِشیا په منی کبر کنگئے تئیاریا، وتی هِزمت سَرجم کرت و منی سرا اَتر چَنڈت. شمارا راستێنَ گوَشان، سجّهێن دنیایا ، هر کُنڈے که منی وشّێن مِستاگ جار جنَگَ بیت، اے جنێن و اِشیئے کار هم یات کنگَ بیت.“ یَهودا اِسْکَریوتی، که چه ایسّائے دوازدهێن مریدان یکّے اَت، مزنێن دینی پێشوایانی کِرّا شت تانکه ایسّایا بدرۆهیت و آیانی دستا بدنت. آ چه یَهودائے هبرئے اِشکنگا باز وشّ بوتنت و لبزِش کرت آییا چیزّے زَرّ بدئینت. نون، یَهودا گوَم و گێگێن وهد و مۆهێئے شۆهازا اَت که ایسّایا آیانی دستا بدنت. بێهُمیرێن نگنئے ائییدئے ائولی رۆچا که گوَرانڈئے کُربانیگ کنگئے رۆچ اَت، مریدان چه ایسّایا جُست کرت: ”چے لۆٹئے، سَرگوَزئے ائییدئے شامئے تئیاریا کجا بکنێن که تئو بوَرئے‌ای؟“ گڑا، ایسّایا چه مریدان دو کَس دێم دات و گوَشتی: ”شهرا برئوێت، اۆدا مردے گندێت که آپی کونزگے گۆن اِنتی، آییئے پُشتا رئوان بێت. هما لۆگا که آ رئوت، شما هم برئوێت و لۆگئے واهندا بگوَشێت: ’استاد جُستَ کنت: مهمانهانه کجا اِنت که من گۆن وتی مریدان سَرگوَزئے شاما همۆدا بوَران؟‘ آ مرد، شمارا وتی لۆگئے سَربُرا، پْراهێن بان و دیوانجاهے پێشَ داریت که اۆدا هر چیزّ هست و تئیار اِنت، شامئے تئیاریا همۆدا بکنێت.“ دوێن مرید شت و شهرا رَستنت. اۆدا، آیان هر چیزّ هما پئیما دیست که ایسّایا گوَشتگ‌اَت. سَرگوَزئے شامِش همۆدا تئیار کرت. بێگاه که بوت، ایسّا گۆن دوازدهێن مریدان همۆدا آتک. وهدے پَرزۆنَگئے سرا نِشتگ‌اَتنت و شام ورگا اَتنت، گوَشتی: ”باور کنێت، چه شما یکّے که انّون گۆن من نِشتگ و شام ورگا اِنت، منا دْرۆهیت و دژمنانی دستا دنت.“ مرید پرێشان و دِلتپرکه بوتنت و باریگ باریگا جُستِش کرت: ”واجه! من وه نه‌آن، نه؟“ ایسّایا پَسّئو دات: ”چه شما دوازدهێنان یکّے، هما که انّون گۆن من همکاسگ اِنت.“ چێا که هما ڈئولا که نبیسگ بوتگ، انسانئے چُکّ چه اے دنیایا رئوگی اِنت، بله بَژن و اَپسۆز په هماییا که انسانئے چُکّا دْرۆهیت. په آییا شرتر اَت که هچبر چه ماتا پێدا مبوتێن. وهدے شام ورگا اَتنت، ایسّایا نگنے زرت، شُگری گپت، چُنڈ چُنڈ کرت و مریدانا داتی. گوَشتی: ”بزورێت! اے منی جسم اِنت.“ پدا جامے زرتی، هُدائے شُگری گپت، مریدانا داتی و سجّهێنان چه آ جاما نۆشِت. نون گوَشتی: ”اے منی نۆکێن اَهد و کَرارئے هۆن اِنت که په بازێنێا رێچگَ بیت. شمارا راستێنَ گوَشان، نون دگه برے انگورئے دَهل و سَمَرا ننۆشان تان هما رۆچا که هُدائے بادشاهیا پدا بنۆشانی.“ هُدائے سِپَت و سَنایا رَند، دێم په زئیتونئے کۆها راه گپتنت. ایسّایا گۆن مریدان گوَشت: ”شما سجّهێن ٹَگلَ ورێت و منا یلهَ کنێت. چێا که نبیسگ بوتگ: من شپانکا جنان و پس شِنگ و شانگَ بنت. بله زندگ بئیگ و جاه جنَگا رَند، چه شما پێسر جَلیلا رئوان.“ پِتْرُسا درّاێنت: ”اگن سجّهێن ٹَگل بوَرنت و ترا یله بدئینت، من هچبر ٹَگلَ نئوَران.“ ایسّایا گوَشت: ”ترا راستێنَ گوَشان، همے مرۆچی، هئو اِنشپی، تئو، تئیی جند، چه کرۆسئے دومی بانگا پێسر، منی پَجّاه آرگا سئے رَندا اِنکارَ کنئے.“ پِتْرُسا په دلجمی گوَشت: ”اگن گۆن تئو منی سر هم برئوت، چه تئیی پَجّاه آرگا هچبرَ نبجّان.“ اے دگه سجّهێن مریدان هم اَنچُش گوَشت. ایسّا و آییئے مرید، جِتْسیمانی نامێن جاگهێا شتنت. گۆن آیان گوَشتی: ”همِدا بدارێت، منَ رئوان و دْوا کنان.“ پِتْرُس، آکوب و یوهَنّایی وتی همراه کرتنت. اَناگت، یکّ مزنێن اندۆه و بێتاهیریے آییئے جسم و جانا نِشت. گۆن آیان گوَشتی: ”سکّ پرێشان آن، گَم و اَندۆهان منا مَرکیگ کرتگ، شما اِدا بدارێت، مئوپسێت و آگه و هُژّار بێت.“ چه اۆدا کمّے دێمترا شت، دێم په چێر کپت و دْوا کنان گوَشتی: ”او منی پت! اگن بوتَ کنت، اے سکّێن ساهتا چه منی سرا بٹَگلێن.“ پدا گوَشتی: ”ابّا، او منی پت! تئیی دستا هر چیزّ بوتَ کنت، اے سکّیانی جام و پیالها چه من دور کن و بٹَگلێن. بله آ ڈئولا نه که منَ لۆٹان، هما ڈئولا که تئو لۆٹئے.“ وهدے ایسّا پِر ترّت، دیستی که آ واب اَنت. گڑا گۆن شَمون پِتْرُسا گوَشتی: ”شَمون! واب ائے؟ نبوت یکّ ساهتے هم آگه بمانئے؟ هُژّار بێت و دْوا کنێت تانکه آزمائِش و چَکّاسا مکپێت. روه، تئیار و مُرادیگ اِنت، بله جسم نِزۆر و ناتوان.“ یکّ برے پدا په دْوا کنگا شت و هما دْوایی کرت. وهدے پِر ترّت، دیستی پدا واب اَنت. آیانی چمّ رُهێزگ و وابێنگ اَتنت و نزانتِش آییا چے پَسّئو بدئینت. سئیمی رَندا، پدا مریدانی کِرّا آتک و گوَشتی: ”اَنگت هم وپتگ و آرام کنگا اێت؟ بَسّ اِنت! آ وهد و ساهت رَستگ. نون انسانئے چُکّ درۆهگ و گُنهکارانی دستا دئیگَ بیت. پاد آێت برئوێن! آ که منا درۆهیت، پێداک اِنت.“ ایسّا اَنگت هبرا اَت که چه دوازدهێن مریدان یکّے، بزان یَهودا، آتک و رَست. آییا رُمبے مردم همراه اَت که زَهم و لَٹِّش گۆن اَت. اے رُمب، چه مزنێن دینی پێشوا، شَریَتئے زانۆگر و کئومئے کماشانی نێمگا راه دئیگ بوتگ‌اَت. یَهودایا آیانا اے نشانی داتگ‌اَت: ”هماییا که منَ چُکّان، ایسّا هما اِنت. آییا دَزگیر کنێت و گۆن مُهر و مُهکمێن نِگهپانیے ببرێت.“ گڑا، یَهودا تچکاتچک ایسّائے کِرّا آتک و گوَشتی: ”او استاد!“ رَندا، ایسّایی چُکِّت. یَهودائے همراهان ایسّا گپت و دَزگیر کرت. چه ایسّائے همراهان یکّێا وتی زَهم کَشّت و مسترێن دینی پێشوائے نئوکرئے سرا اُرُش برت و آییئے گۆشی سِست. ایسّایا گۆن هما مردمان که آییئے دَزگیر کنگا آتکگ‌اَتنت، گوَشت: ”زانا، من یاگی و رهزنے آن که گۆن زَهم و لَٹّان په منی گِرگا آتکگێت؟ من هر رۆچ، شمئے دێما مزنێن پرستشگاها تالیم داتگ و شما منا نگپتگ. بله پاکێن کتابانی هبر باید اِنت سَرجم ببنت.“ آ وهدی، مریدان آ یله دات و جِستنت. وَرناے که لیلُمێن جامگے گوَرا اَتی و بَسّ، ایسّائے رَندا گۆن کپت، آاِش هم گپت. بله دَزگیر کنگئے وهدا، آییئے جامگ لَکُشت و آ جاندَرا تتک. ایسّائے دَزگیر کنۆکان، ایسّا زرت و مسترێن دینی پێشوائے کِرّا برت، همۆدا اے دگه مزنێن دینی پێشوا، کئومئے کماش و شَریَتئے زانۆگر مُچّ اَتنت. پِتْرُس هم دور دورا ایسّائے رَندا رئوان اَت، مسترێن دینی پێشوائے لۆگئے پێشگاها پُترت و گۆن هِزمتکاران آسئے کِرّا نِشت و دستانی تاپگا لگّت. مزنێن دینی پێشوا و سرۆکانی دیوانئے سجّهێن باسک، په ایسّائے مَرکئے سِزا دئیگا شاهدیئے شۆهازا اَتنت، بله شاهد نێست‌اَت. بازێنێا، درۆگێن شاهدی دات، بله آیانی هبر گۆن یکدومیا یکّ و همدَپ نه‌اتنت. دگه لهتێن، په درۆگێن شاهدی دئیگا پاد آتک و گوَشتِش: ”ما اِشکتگ که اے مردا گوَشتگ: ’من انسانئے اَڈّ کرتگێن اے مزنێن پرستشگاها کرۆجان و پرۆشان و سئے رۆچئے تها یکّے بندان که انسانئے جۆڑێنتگێنَ نبیت.‘“ بله آ شاهدانی هبر هم یکّ ڈئولا نه‌اتنت. مسترێن دینی پێشوا پاد آتک و سجّهێنانی دێما چه ایسّایا جُستی کرت: ”تئیی بارئوا چۆنێن شاهدی دئیگا اَنت؟ اِشانی هچّ پَسّئوَ ندئیئے؟“ بله ایسّا بێتئوار اَت و هچّ پَسّئوے نداتی. مسترێن دینی پێشوایا پدا چه آییا جُست کرت و گوَشتی: ”تئو هما مَسیه ، مَزَن‌شانێن هُدائے چُکّ ائے؟!“ ایسّایا پَسّئو دات: ”من هما آن، شما یکّ رۆچے گندێت که انسانئے چُکّ ، زۆراورێن هُدائے راستێن نێمگا نِشتگ. چه آسمانئے جمبرانی تها هم کئیت.“ مسترێن دینی پێشوایا وتی گوَرئے جامگ دِرت و گوَشتی: ”اَنگت هم مارا شاهد پکار اِنت؟ شما وت اِشیئے کُپر اِشکت. نون شمئے شئور و سَلاه چے اِنت؟“ سجّهێنان درّاێنت: ”اِشیئے سِزا مَرک اِنت.“ چه آیان لهتێنا، ایسّائے دپ و دێمان تُکّ جت، آییئے چمِّش بستنت، مُشت و شَهماتِش جت و گوَشتِش: ”نون پئیگمبری کن!“ سپاهیگان، آ گپت و گۆن لَٹّ و شَهماتان مان بست. آ وهدا که پِتْرُس، جَهلا، پێشگاها نِشتگ‌اَت، چه مسترێن دینی پێشوائے مۆلدان یکّے آتک. پِتْرُسی دیست که آسئے دێما نِشتگ و وتا گرم کنگا اِنت. آییئے نێمگا رُگورُگو چارت و گوَشتی: ”تئو هم ایسّا ناسِریئے همراه بوتگئے!“ بله آییا نمَنِّت و گوَشتی: ”نه، منَ نزانان و سرپدَ نبان که تئو چے گوَشگا ائے.“ گۆن اے هبرا، دێم په دروازگا رهادگ بوت. همے دمانا کرۆسا بانگ دات. آ مۆلدا یکّ برے پدا پِتْرُس دیست و گۆن آیان که اۆدا اۆشتاتگ‌اَتنت، گوَشتی: ”اے مرد هم چه همایان اِنت!“ بله پِتْرُسا پدا نمَنِّت. کمّے رَندترا، آ که اۆدا اۆشتاتگ‌اَتنت، پدا گۆن پِتْرُسا گوَشتِش: ”اَلّما تئو چه همایان ائے، چێا که تئو هم جَلیلیے ائے.“ بله پِتْرُسا سئوگند وارت و گوَشت: ”منی سرا هُدائے نالَت بات اگن درۆگ ببندان. اے مردا که شما گوَشێت، منیَ نزانان.“ همے دمانا کرۆسا دومی بانگ دات. نون پِتْرُس، ایسّائے هما هبرئے یاتا کپت که گوَشتگ‌اَتی: ”چه کرۆسئے دومی بانگا پێسر، سئے رَندا منی پَجّاه آرگا اِنکارَ کنئے.“ نون دلرنج بوت و سکّ گرێتی. سَباها ماهلّه مزنێن دینی پێشوا، کئومئے کماش، شَریَتئے زانۆگر و سرۆکانی دیوانئے سجّهێن باسک همشئور بوتنت و ایسّااِش بست، گِرّان کرت و پیلاتوسئے دستا دات. پیلاتوسا چه آییا جُست کرت: ”تئو یَهودیانی بادشاه ائے؟“ ایسّایا پَسّئو دات: ”تئو وت گوَشگا ائے.“ مزنێن دینی پێشوا آییئے سرا بازێن بُهتام جنَگا اَتنت. پیلاتوسا پدا جُست کرت: ”په چے پَسّئوَ ندئیئے؟ بچار تئیی سرا چینچُک بُهتام جنَگا اَنت.“ ایسّایا هچّ پَسّئو ندات. پیلاتوس هئیران مَنت. پیلاتوسا، هر سال ائییدئے وهدا، چه یَهودی بندیگان یکّے، هما که مردمان بلۆٹتێن، آزاتَ کرت. بندیگانی تها باراباس نامێن مردے هست‌اَت. گۆن هما آشۆپیان گِرگ بوتگ‌اَت که شۆرشے وهدا هۆن و کۆشِش کرتگ‌اَت. مردم، پیلاتوسئے کِرّا آتکنت، دَزبندی‌اِش کرت و گوَشتِش: ”هر دابا که تئو گوَستگێن سالان کرتگ، اِمبری هم هما دابا بکن.“ پیلاتوسا جُست کرت: ”شما لۆٹێت که یَهودیانی بادشاها په شما آزات بکنان؟“ آییا زانتگ‌اَت که دینی پێشوایان، ایسّا په هَسَدّ و کُنّت آییئے دستا داتگ. پمێشکا چُش گوَشتی. بله دینی پێشوایان مردم شۆرێنت و آشُپێنتنت تان چه پیلاتوسا ایسّائے بدلا، باراباسئے آزاتیا بلۆٹنت. پیلاتوسا پدا جُست کرت: ”گڑا اے مردا که شما آییا یَهودیانی بادشاهَ گوَشێت، چۆن کنان؟“ مردمان کوکّار کرت: ” سَلیبی کَشّ!“ پیلاتوسا جُست کرت: ”چیا بارێن؟ مئیاری چے اِنت؟“ بله آیان گێشتر کوکّار کرت: ”سَلیبی کَشّ!“ گڑا پیلاتوسا، که لۆٹتی مردمان چه وت رزا بکنت، باراباس آزات کرت و ایسّا، شلّاک جناێنت و داتی که سَلیبئے سرا بدْرنجنتی. سپاهیگان، ایسّا والیئے کۆٹ و ماڑیئے پێشگاها برت و سپاهیگانی سجّهێن لشکر لۆٹت و مُچّ کرت. آیان، بادشاهی جَمورنگێن کَباهے ایسّائے گوَرا دات، چه ڈَنگر و کُنٹگان تاجے جۆڑێنت و آییئے سرا اێر کرت. گۆن کَلاگ و ریشکندے، شرپ و اِزّت دات و گوَشتِش: ”سلام و درۆت، و یَهودیانی بادشاه!“ لَٹِّش سرا جت، دپ و دێمان تُکّ جت و سُجده‌اِش کرت. وهدے کَلاگ و مَلنڈِش هلّێنت، گوَرئے جَمورنگێن کَباهِش کَشّت و آییئے جندئے گُدِش پدا گوَرا داتنت. رندا، دێم په سَلیب کَشّگا برتِش. هما وهدا، کِرینیئے شهرئے شَمون نامێن مردے، که اِسْکَنْدَر و روپُسئے پت اَت، چه کِشاران دێم په شهرا آیگا دیستِش. سپاهیگان په بیگار گپت که ایسّائے سَلیبا بَڈّا بکنت. آیان، ایسّا هما جاگها آورت که نامی ”جُلْجُتا“ بزان ”کامپۆل“ اِنت. گڑا، شرابِش مُرّ مان کرت و په ورگا دات، بله ایسّایا نئوارت. نون سَلیبئے سرا دْرتکِش، پُچّ و پۆشاکِش وت‌مان‌وتا بهر کرتنت و شرتِش بست که بارێن کئیا چے رسیت. سُهبئے وهد اَت که ایسّااِش سَلیب کَشّت. مئیارنامگئے سرا په آییئے جُرم و مئیارا چُش نبشتگ‌اَت: ”یَهودیانی بادشاه.“ ایسّائے همراهیا دو یاگی و دُزِّش هم سَلیبئے سرا دْرتک، یکّے راستێن و دومی چَپّێن نێمگا. اے ڈئولا، پاکێن کتابئے هما پێشگۆیی سَرجم بوت که گوَشیت: آ چه رَدکاران زانگ بوت. رهگوَزان دژمان دئیان، وتی سر چَنڈێنت و گوَشتِش: ”او مزنێن پرستشگاهئے کرۆجۆک که گوَشتگِت: ’سئے رۆچا پدا آییا اڈَّ کنان‘! نون وتا برَکّێن و چه سَلیبا اێر آ!“ همے پئیما مزنێن دینی پێشوا و شَریَتئے زانۆگر ریشکند و مَسکرا کنگا اَتنت و گوَشتِش: ”آ دگه مردمی رَکّێنتنت بله وتا رَکّێنتَ نکنت. بِلّ که مَسیه ، اِسراییلئے بادشاه، نون چه سَلیبا اێر بکپیت تانکه ما بگندێن و باور بکنێن.“ آ دوێن هم که گۆن آییا دار کَشّگ بوتگ‌اَتنت، ایسّایا بَد و رَد گوَشگا اَتنت. نێمرۆچا بگر تان بێگاهئے سئیا، سجّهێن مُلک اَناگت تهار بوت. بێگاهئے ساهت سئیا، ایسّایا چیهال جت: ”اِلویی، اِلویی، لِما سَبَکْتَنی؟“ (بزان: او منی هُدا، او منی هُدا! تئو چێا منا تهنا اِشت؟) اۆدا نزّیکّا، لهتێن اۆشتاتگێن مردما وهدے اِشکت، گوَشتِش: ”بچارێت، اِلیاسا تئوار کنگا اِنت.“ چه آیان یکّے تچانا شت، اِسْپنجے زرت و تْرُپشێن شرابا میسّێنتی. اِسْپنجی دارێئے سرا بست و په چوسّگا ایسّائے نێمگا شهارت و گوَشتی: ”سَبر کنێت، بچارێن بارێن اِلیاس اِشیئے رَکّێنگا کئیت یا نه؟“ گڑا، ایسّایا بُرزێن تئوارێا چیهال کَشّت و ساه دات. همے وهدا، مزنێن پرستشگاهئے پرده ، بُرزادا بگر تان جَهلاد دِرت و دو بهر بوت. هما پئوجی اَپسر که ایسّائے دێم په دێما اۆشتاتگ‌اَت، وهدے دیستی که آییا چۆن ساه دات، گڑا گوَشتی: ”بێشکّ اے مرد هُدائے چُکّ اَت.“ لهتێن جنێن دور اۆشتاتگ و چارگا اَت، گۆن آیان، مَریم مَجْدَلیَه، کَسانێن آکوب و یوشائے مات مَریم و سالومه گۆن اَتنت. وهدے ایسّا جَلیلا اَت، اے جنێن آییئے همراه اَتنت و آییئے هِزمت و چلۆپگِش کرتگ‌اَت. اَبێد چه اِشان، دگه بازێن جنێنے هم اۆدا اَت که آییئے همراهیا اورشَلیما آتکگ‌اَتنت. آ رۆچ، جُمَهئے رۆچ اَت و مردم، په شَبَّتئے رۆچئے آرام کنگا، وتا تئیار کنگا اَتنت. ایسُّپ نامێن مردے که اَریماتیائے شهرئے نندۆک اَت، سرۆکانی دیوانئے اِزَّتمندێن باسکے اَت و وت هم هُدائے بادشاهیئے رَهچار و وداریگ اَت. جُمَهئے بێگاها پیلاتوسئے کِرّا شت و گۆن بهادُرّی و دِلێری، ایسّائے جۆنئے برگئے اِجازتی لۆٹت. وهدے پیلاتوس سَهیگ بوت ایسّا چۆ زوتّ مُرتگ، هئیران و هَبَکَّه مَنت و پئوجیانی مستری لۆٹت تان بزانت که ایسّا مُرتگ یا نه؟ پئوجیانی مسترئے سجّهێن هال و هبرانی اِشکنگا رَند، ایسّائے جۆنئے برگئے اِجازتی دات. ایسُّپا، لیلُمێن گُدے بها گپت و آورت، آییئے جۆن چه سَلیبا اێر گێتک و هما گُدئے تها کَپن کرت. کَبرێئے تها که چه پێسرا چه تَلارا تْراشگ و تئیار کنگ بوتگ‌اَت، ایسّایی کَبر کرت و مزنێن ڈۆکے لێٹ دئیانا کَبرئے دپا اێر کرت. مَریم مَجْدَلیَه و یوشائے مات مَریم، هر دوێنان دیست که آاِش کجا کَلّ کرت. وهدے شَبَّتئے رۆچ هلاس بوت، مَریم مَجْدَلیَه، آکوبئے مات مَریم و سالومَها، وشبۆێن دارو گپت که ایسّائے جۆنا چرپ کننت. یکشَمبِهئے بامگواها، دێم په ایسّائے کَبرا شتنت. راها، وت‌مان‌وت هبر کنگا اَتنت که ”بارێن، کَبرئے دَپئے ڈۆکا کئے په ما لێٹێنیت و دورَ کنت؟“ بله وهدے نزّیکّ رَستنت دیستِش ڈۆک، که سکّ مزن اَت، لێٹێنگ بوتگ. کَبرا که پُترتنت، دیستِش که راستێن نێمگا یکّ اِسپێت‌پۆشێن وَرناے نِشتگ. چه آییئے گِندگا، سکّ هئیران و هَبَکَّه منتنت. وَرنایا گوَشت: ”متُرسێت، شما ایسّا ناسِریئے شۆهازا اێت که سَلیب کَشّگ بوتگ. آ زندگ بوتگ، جاهی جتگ و اِدا نه‌اِنت. بچارێت، اے هما جاگه اِنت که اِدا آییئے جۆن اێر اَت. نون شما برئوێت، پِتْرُس و آ دگه مریدان سهیگ کنێت که ایسّا چه شما پێسر، جَلیلا رئوت. اَنچُش که وت شمارا گوَشتگ‌اَتی، همۆدا آییا گندێت.“ جنێن در آتک و چه کَبرئے سرا جِستنت. آ چه تُرسا لَرزگ و درَهگا اَتنت. پمێشکا، گۆن هچکَسا هبرِش نکرت. یکشَمبِهئے سَباها ماهَلّه، چه وتی جاه جنَگا رَند، ایسّا چه سجّهێنان پێسر، مَریم مَجْدَلیَهئے دێما پَدّر بوت. اے هما مَریم اِنت که ایسّایا چه آییا هپت جِنّ کَشّتگ‌اَت. آ شت و همایانا هالی دات که ایسّائے همراه بوتگ‌اَتنت و نون گرێوان و مۆتک آران اَتنت. بله وهدے آیان اے هبر اشکت که ایسّا زندگ بوتگ و مَریما دیستگ، باوَرِش نکرت. رَندا، ایسّا دگه شِکل و دْرۆشمێا، دو مریدئے دێما زاهر بوت که دێم په یکّ کلّگێا رئوگا اَتنت. آ، پدا آتکنت و اے دگه مریدِش هال داتنت، بله آیان هم باور نکرت. رَندا، ایسّا وتی یازدهێن مریدانی دێما، هما وهدا آتک و زاهر بوت که وراک ورگا اَتنت. ایسّایا، په آیانی کَمباوری و سِنگدلیا، آ مئیاریگ کرتنت چێا که آ مردمانی هبرِش باور نکرتگ‌اَت که ایسّااِش چه جاه جنَگا رند دیستگ‌اَت. گۆن آیان گوَشتی: ”شما دنیائے سجّهێن کئومانی کِرّا برئوێت و وشّێن مِستاگا سر کنێت. هرکَس که منی سرا باوَرَ کنت و پاکشۆدیَ کنت، آ رَکّیت. بله کَسے که منی سرا باوَرَ نکنت، مئیاریگَ بیت. باوَرمندان ، اے نشانی گۆنَ بنت: منی نامئے سرا، جِنّان چه مردمانَ کَشَّنت، نۆک نۆکێن زبانان هبرَ کننت، ماران په دستَ گرنت و اگن زَهرناکێن چیزّ هم بوَرنت، آیان هچّ پرواهَ نبیت. گۆن باوَرمندانی دست پِر مُشَگا، نادْراه وشّ و دْراهَ بنت.“ اَنچُش که هُداوندێن ایسّایا گۆن آیان وتی هبر هلاس کرتنت، آسمانا برگ بوت و هُدائے راستێن نێمگا نِشت. مرید، په آییئے مِستاگئے شِنگ و تالان کنگا، هر مُلک و شهرا شتنت و هُداوند هم آیانی همراه اَت و گۆن بازێن مۆجزه و اَجَبَّتێن نشانیان، وتی هبرانی بَرهَکّی‌ای راست و پَدّر کرت. تان هَما تالیم که تئو گپتگ‌اَنت، آیانی راستیئے بارئوا تئیی باور مُهر و مُهکمتر ببیت. یَهودیَهئے دَمگئے بادشاه هیرودیسئے زمانگا، زَکَریا نامێن دینی پێشواے هست‌اَت که چه اَبیائے دینی پێشوایانی ٹۆلیا اَت. آییئے جَن، چه هارونئے نَسل و پَدرێچا اَت و نامی اِلیزابِت اَت. آ، هر دوێن، هُدائے چمّ و نِزرا نێک و پهرێزکار اَتنت و هُداوندئے سجّهێن هُکم و رهبندانی سرا په بێمئیاری زِندِشَ گوازێنت. بله چُکِّش نێست‌اَت، چێا که اِلیزابِت سَنٹ و بێچُکّ اَت و دوێنانی اُمر هم مزن اَت. یکّ رَندے که هِزمتکاریئے باریگ په زَکَریائے ٹۆلیا کپت و آ، هُدائے بارگاها دینی پێشوایی کنگا اَت، گۆن دینی پێشواییئے رهبندانی رَندگیریا، زَکَریا پالئے سرا گچێن کنگ بوت که آ، هُداوندئے مزنێن پرستشگاها برئوت و سۆچُکی دوتّ بدنت. وهدے زَکَریا سۆچُکی دوتّ دئیگا اَت، اے دگه سجّهێن مردم ڈنّا دْوا کنگا اَتنت. اَناگت، هُداوندئے پرێشتگے ، بۆسۆچی کُربانجاهئے راستێن نێمگا، زَکَریائے دێما زاهر بوت. گۆن پرێشتگئے گِندگا، زَکَریا بَه مَنت و آییئے جسم و جانا تُرسے کپت. بله پرێشتگا گۆن آییا گوَشت: ”او زَکَریا! متُرس. تئیی دْوا مَنّگ بوت، تئیی جَن اِلیزابِت مردێن‌چُکّێئے سرا چِلّگَ بیت و باید اِنت تئو آییئے ناما یَهیا بکنئے. آ، په تئو شادهی و وشّیَ کاریت و چه آییئے بوتنا بازێنے هم شادانَ بیت، چێا که آ، هُداوندئے چمّان مزنێن مردمے بیت. نباید اِنت شراب و دگه هنۆش و بێسار کنۆکێن چیزّان دپ پِر بکنت و بوارت. آ، ماتئے لاپا چه هُدائے پاکێن روها پُرَّ بیت. بازێن بنی اِسراییلیانی دلان دێم په هُداوندا تَرّێنیت، که آیانی هُدا اِنت. آ، گۆن اِلیاس نبیئے روه و کدرتا، چه هُداوندا پێسرَ کئیت، تانکه پتانی دلان چُکّانی نێمگا بتَرّێنیت و نمَنّۆکان هم پهرێزکارانی هِکمتئے نێمگا چَهر بدنت، تانکه په هُداوندا کئومے تئیار بکنت.“ زَکَریایا چه پرێشتگا جُست کرت: ”اِشیا چۆن بزانان و باور بکنان؟ من پیر آن و منی جَن هم مزن‌اُمر اِنت.“ پرێشتگا پَسّئو دات: ”من جِبراییل آن و هُدائے بارگاها اۆشتۆک آن. انّون رئوان دئیگ بوتگان، گۆن تئو هبر بکنان و ترا اے مِستاگا بدئیان. اے وهدا، نون تئو لِلّ و گُنگَ بئے و تان آ رۆچا که اے هبرانی راستی اَلّمَ بیت، هبر کرتَ نکنئے. چێا که تئو، منی اے هبر که کئول داتگێن وهدا راست و پَدّرَ بنت باور نکرتنت.“ همے وهدا، مردم ڈنّا زَکَریائے اِنتزار و وَدارا اَتنت. هئیران اَتنت که آ چێا مزنێن پرستشگاها اینکدر مهتل بوتگ‌اَت. وهدے زَکَریا ڈنّا در آتک، آییا گۆن مردمان هبر کرت نکرت. گڑا زانتِش آییا پرستشگاها اِلهامے رَستگ و شُبێنے دیستگی. چێا که آییا گۆن مردمان اِشارهَ کرت و هبر کنگئے واکی نێست‌اَت. زَکَریا چه هِزمتکاریئے هلاسیا رَند، وتی لۆگا پِر ترّت. چیزّے وهدا رَند، آییئے جَن، اِلیزابِتا چُکّێئے اُمێتواری بوت و تان پنچ ماها، دێمگیر بوت و چه لۆگا درَ نکپت. آییا گۆن وت گوَشت: ”هُداوندا په من چُشێن کارے کرتگ، اے رۆچان وتی مِهری منی سرا گوارێنتگ و مردمانی چمّا اے کم‌اِزّتی‌ای چه من دور کرتگ.“ پرێشتگ، مَریمئے کِرّا آتک و گوَشتی: ”گَل و شادان بئے که هُدائے نێکێن واهگئے ساهگا ائے و هُداوند گۆن تئو گۆن اِنت.“ چه اے هبرئے اِشکنگا، مَریم باز پرێشان بوت و دلا گوَشتی: ”بارێن، اے ڈئولێن هال و هئوال کنگئے مانا چے اِنت؟!“ پرێشتگا گوَشت: ”او مَریم! متُرس، چێا که هُدائے مِهر و رهمت تئیی همراه اِنت. نون تئو په چُکّا اُمێتوارَ بئے و ترا مردێن‌چُکّے بیت، که باید اِنت آییئے ناما ایسّا بکنئے. آ، مزنێن مردمے بیت و بُرزێن اَرشئے هُدائے چُکّ زانگَ بیت و هُداوندێن هُدا، آییئے پت و پیرُکی، بزان داوودئے بادشاهیئے تَهتا آییا بَکشیت. آ، آکوبئے پَدرێچئے سرا مُدام بادشاهیَ کنت و آییئے بادشاهی هچبرَ نکُٹّیت.“ مَریما چه پرێشتگا جُست کرت: ”اے چۆن بوتَ کنت که من تنینگه سور نکرتگ و جنێن‌چُکّے آن؟!“ پرێشتگا پَسّئو دات: ” هُدائے پاکێن روه تئیی سرا اێرَ کئیت و بُرزێن اَرشئے هُدائے زۆر و کدرت تئیی سرا ساهێلَ بیت. پمێشکا آ، پاک و هُدائے چُکّ زانگَ بیت. اِلیزابِت هم که تئیی سیاد اِنت، پیرانسریا په مردێن‌چُکّێا اُمێتوار اِنت. هما که گوَشتگ‌اَتِش سَنٹ و بێرَند اِنت، نون شَش ماه اِنت که لاپی پُرّ اِنت. چێا که په هُدایا، هچّ کارے نبوتنی نه‌اِنت.“ مَریما گوَشت: ”من هُداوندئے مۆلد آن، همے ڈئولا که تئو گوَشتگ، اَنچُش بات.“ رَندا پرێشتگ چه آییئے کِرّا شت. هما رۆچان، مَریم اِشتاپیا راه گپت و یَهودیَهئے کۆهستانی هَند و دَمگئے شهرێا شت. اۆدا زَکَریائے لۆگا شت و اِلیزابِتی هال و هئوال کرت. اَنچُش که مَریمئے تئوار اِلیزابِتئے گۆشان کپت، آییئے لاپا، چُکّا سِرّ بست و اِلیزابِت چه پاکێن روها پُرّ بوت. گۆن بُرزێن تئوارے گوَشتی: ”تئو جنێنانی نیاما بَهتاور ائے! بَهتاور اِنت هما چُکّ که تئیی لاپا اِنت. من کئے آن که منی هُداوندئے مات منی گِندگا بیئیت؟ وهدے تئیی تئیارجۆڑیئے تئوار منی گۆشان کپت، چُکّ چه گَلا لاپئے تها سُرِت. بَهتاور ائے تئو که باوَرِت کرتگ، چێا که هُداوندئے هما هبر که گۆن تئو گوَشگ بوتگ‌اَنت، سَرجمَ بنت.“ مَریما، آییئے پَسّئوا گوَشت: ”منی ساه و جان، هُداوندا سَتا و سَنا کنت. منی روه گَلا بال اِنت، که هُدا منی رَکّێنۆک اِنت. چێا که وتی مۆلدئے نِزۆری‌ای چارتگ. چه اِد و رَند، سجّهێن نَسل و پَدرێچ منا بَهتاورَ زاننت. چێا که آ پاک‌نامێن زۆرمندا په من مزنێن کار کرتگ. آییئے مِهر و رهمت ، هما سجّهێنانی پُشت در پُشتا مانیت که آییئے تُرسِش دلا هست‌اِنت. آییا گۆن وتی پُرزۆرێن باسکا، مزنێن کار و کِرد پێش داشتگ و هما که وتی دلا بازێن پَهرِش بستگ، آییا شِنگ و شانگ کرتگ‌اَنت. آییا، هُکمران چه وتی تَهتان سرشَکون و گریب، بُرز و سرپراز کرتگ‌اَنت. شدیگ، گۆن وشّێن چیزّان سێرلاپ و سێرێنی دست هۆرک و هالیگ رهادگ کرتگ‌اَنت. آ وتی مِهر و رهمتانی یاتا کپتگ و په وتی هِزمتکارێن بنی اِسراییلی کئوما مهربان بوتگ، بزان په اِبراهێم و آییئے چُکّ و اۆبادگان اَبدی مِهری بَکشتگ، هما پئیما که گۆن مئے پت و پیرُکان لَبزی کرتگ‌اَت.“ مَریم، سئے ماهئے کِساسا اِلیزابِتئے لۆگا مَنت و رَندا پِر ترّت و وتی لۆگا شت. وهدے اِلیزابِتئے ماه و رۆچ سَرجم بوتنت، آییا مردێن‌چُکّے بوت. آییئے چِلّگیئے هال که سیاد و همساهگان سر بوت و اِشکتِش هُداوندا آییئے سرا مزنێن مِهر و رهمتے کرتگ، گڑا گۆن آییئے وشّیا هۆر و شریکدار بوتنت. وهدے نُنُّکا هَشت رۆچ بوت، په آییئے سُنّت کنگا آتکنت. آیان نُنُّکئے نام پتئے نامئے سرا، زَکَریا پِر بندگی اَت. بله نُنُّکئے ماتا گوَشت: ”نه، آییئے نام باید اِنت یَهیا ببیت.“ مردمان گوَشت: ”تئیی کُٹُم و هاندانا، اے نامێن مردم کَسّ نبوتگ.“ گڑا آیان چُکّئے پت، زَکَریا په اِشاره جُست کرت که آ وتی چُکّا چۆنێن نامے پِرَ بندیت؟ زَکَریایا نبیسگی دارتَهتَگے لۆٹت و آییئے سرا نبِشتی: ”چُکّئے نام یَهیا اِنت.“ گڑا سجّهێن مردم هئیران بوتنت. هما دمانا زَکَریائے گُنگێن زبان پَچ بوت و هبرا لگّت و هُدائے سَتا و سَنایی بُنگێج کرت. چه اے هبرا، همساهگان تُرس دلا کپت و یَهودیَهئے دَمگئے کۆهستگانی سجّهێن مردمان اے بارئوا هبرَ کرت. هرکَسا که اے هال اِشکت وتی دل و هئیالا چُش گوَشتی: ”بارێن، اے چُکّ چۆنێن مردمے بیت؟“ چێا که هُداوندئے دست گۆن آییا گۆن اَت. گڑا، یَهیائے پت زَکَریا، چه پاکێن روها پُرّ بوت و پێشگۆیی کرت و گوَشتی: ” هُداوند ، اِسراییلئے هُدایا سَتا و سَنا بات، چێا که په وتی کئومئے مَدَت کنگا آتکگ و کئومی رَکّێنتگ. آییا چه وتی هِزمتکارێن داوودئے لۆگ و بُنجاها، کانٹے په مئے رَکّێنگا جۆڑێنتگ، اَنچُش که آییا بازێن وهدێا پێسر، چه وتی پاکێن نبیانی زبانا کئول داتگ. آییا، چه مئے سجّهێن دژمن و بدواهان که چه ما نپْرتَ کننت، مارا رَکّێنتگ، مئے پت و پیرُکانی سرا مِهر و رهمتی کرتگ و وتی پاکێن هما اَهد و کَرارئے یات و تْرانگی داشتگ. گۆن مئے پت اِبراهێما سئوگندی هم کرتگ‌اَت، که مارا چه دژمنانی دستا برَکّێنیت، تانکه بے تُرس و بیمّا په آییا هِزمت بکنێن و آییئے چمّ و نِزرا وتی سَرجمێن زِندا نێک و پاک ببێن. تئو، او منی چُکّ! بُرزێن اَرشئے هُدائے نبی زانگَ بئے، چێا که تئو چه هُداوندئے آیگا پێسر، آییئے راه و کِشکا تچک و تئیارَ کنئے. تئو آییئے کئوما اے زانتا دئیئے که گۆن آیانی گناهانی پهِلّیا، هُدا آیانَ رَکّێنیت. چێا که مئے هُدا مهربان اِنت و چه آییئے بێکِساسێن رهمتان رۆچ چه بُرزێن اَرشا، مئے زِندمانا سرَ کَشّیت، تان په آیان که تهارۆکی و مَرکئے ساهگا نِشتگ‌اَنت، رُژنایی ببَکشیت و مارا دێم په سُهل و آسودگیئے راها رهشۆنی بکنت.“ آ چُکّ، رُدان و مان پاکێن روها زۆرمند بئیان اَت. چه بنی اِسراییلیانی نیاما زاهر بئیگا پێسر، گیابانانَ مَنت. هما رۆچان، رومئے بادشاه کئیسَر آگوستوسا جار جت و هُکم کرت که رومئے سَرجمێن مُلک مردم‌شماری کنگ ببیت. اے ائولی مردم‌شماری اَت و آ وهدا، کْویرینیوس سوریَهئے والی اَت. هرکَس په وتی نامئے نبشته کناێنگا، وتی پت و پیرُکی شهرا شت. ایسُّپ هم چه جَلیلئے شهر ناسِرَها در کپت و یَهودیَهئے شهر بئیت‌لَهِما شت. بئیت‌لَهِم، هما شهر اِنت که بازێن وهدے پێسرا اۆدا داوود بادشاه پێدا بوتگ‌اَت. ایسُّپ، بێها چه داوودئے پَدرێچا اَت، پمێشکا په وتی نامئے نبشته کناێنگا اۆدا شت. ایسُّپا، وتی دِشتار، مَریم هم گۆن اَت که آ، په چُکّێا اُمێتوار اَت. همے وهدا که آ بئیت‌لَهِما اَتنت، مَریمئے چِلّگ بئیگئے ماه و رۆچ سَرجم بوتنت و مردێن‌چُکّێئے سرا چِلّگ بوت که آییئے ائولی چُکّ اَت. مَریما وتی نُنُّک گُدێا پێتک و کاهدانێئے تها واپێنت، چێا که په آیان مهمانجاها جاگه نێست‌اَت. هما هَند و دَمگا، لهتێن شپانک هست‌اَت که شپا گیابانا وتی رمگِش نِگهپانیَ کرت. آ شپا، اَناگت هُداوندئے پرێشتگے آیانی دێما آتک و چارێن نێمگان هُداوندئے مزنیئے شَهم و رُژنایی دْرپشان بوت. چه اِشیا، آیان سکّ تُرست. بله پرێشتگا گوَشت: ”متُرسێت، منا مِستاگے گۆن اِنت که په شما بازێن وشّیے کاریت و په سجّهێن کئوما وشّێن مِستاگے. آ اِش اِنت که داوودئے شهر بئیت‌لَهِما مرۆچی په شما رَکّێنۆکے پێدا بوتگ که آ، هُداوندێن مَسیه اِنت. اِشیئے پَجّاه آرگئے نشانی اِش اِنت که شما کاهدانێئے تها، مان گُدێا پێتکگێن نُنُّکے گندێت.“ اَناگت، چه آسمانی پرێشتگانی لشکرا رُمبے آ پرێشتگئے کِرّا آتک و هُدااِش سِپَت و سَنا کرت: ”شان و شئوکت بُرزێن اَرشئے هُدایا بات و زمینئے سرا سُهل و اێمنی په هما مردمان بات که هُدا چه آیان وشّ و وَشنۆد اِنت.“ وهدے پرێشتگ پِر ترّت و آسمانا شتنت، شپانکان وت‌مان‌وتا شئور کرت و گوَشتِش: ”بیاێت بئیت‌لَهِما برئوێن و همے سَرگوَست که اۆدا بوتگ و هُداوندا مارا هال داتگ، وت بگندێن.“ گڑا آ، په اِشتاپی راه گپت و همۆدا شتنت، ایسُّپ و مَریمِش در گێتکنت و نُنُّکِش کَهدانئے تها دیست. نُنُّکئے گِندگا رَند، شپانکان اے چُکّئے بارئوا هرچے که چه پرێشتگان اِشکتگ‌اَت، مردم سَهیگ کرتنت. آ مردمان که شپانکانی هبر اِشکت، هئیران و هَبَکّه منتنت. بله مَریما اے سجّهێن هبر، وتی دلا داشتنت و اِشانی سرا باز پِگر و هئیالیَ کرت. شپانکان، هرچے که اِشکتگ و دیستگ‌اَت، په آیان هُدایا سِپَت و سَنا کنان پِر ترّتنت، چێا که اے سجّهێن هما ڈئولا اَتنت که گۆن آیان گوَشگ بوتگ‌اَت. هشتمی رۆچا، وهدے نُنُّکئے سُنّت کنگئے وهد آتک، آییئے نامِش ایسّا پِر بست، هما نام که ماتئے لاپا کپگا پێسر، پرێشتگا پِر کرتگ‌اَت. وهدے مات و چُکّئے چِلَّگ‌شۆدیئے وهد هلاس بوت، موسّائے شَریَتئے رَندگیریا، ایسُّپ و مَریما ایسّا اورشَلیمئے مزنێن پرستشگاها آورت تانکه آییا هُداوندئے سپرده بکننت، اَنچُش که هُداوندئے شَریَتَ گوَشیت: ائولی هر مردێن‌چُکّ باید اِنت په هُداوندا نَدریگے هساب کنگ ببیت. په کُربانیگ کنگا هم آتکنت، تان هما ڈئولا که هُداوندئے شَریَتَ گوَشیت، ”جُپتے شانتُل یا دو کَسانێن کپۆت“ هئیرات بکننت. هما وهدا اورشَلیمئے شهرا، شَمون نامێن مردے هست‌اَت که پهرێزکار و هُدادۆستے اَت و بنی اِسراییلیانی رَکّێنۆکئے رَهچار اَت و هُدائے پاکێن روه ، گۆن آییا گۆن اَت. پاکێن روها مِستاگ داتگ‌اَت، تان وهدے که هُداوندئے مَسیها مگندیت، آ نمریت. چه پاکێن روهئے اِلهام و شُبێنگا، مزنێن پرستشگاهئے پێشگاها آتکگ‌اَت. نون وهدے ایسّائے پت و ماتا شَریَتئے راه و رهبندانی سَرجم کنگا ایسّا پاکێن لۆگا آورتگ‌اَت، شَمونا ایسّا زرت، دستانی دلا داشت، هُدا سَنا و سَتا کرت و گوَشتی: ”او زۆرمندێن هُداوند! نون منا، وتی اے هِزمتکارا، اَنچُش که تئو وت لَبز داتگ، چه اے جهانا په وشّی و سلامتی چست کن و وتی گوَرا ببر، چێا که من گۆن وتی چمّان چه تئیی نێمگا اے نِجات و رَکّێنگ دیستگ که تئو سجّهێن کئومانی دێما پَدّر کرت. آ په دگه کئومان هُدائے بارئوا سرپد کنۆکێن رُژنے بیت و په تئیی بنی اِسراییلی کئوما پَهر و شانے.“ وهدے ایسّائے پت و ماتا آییئے بارئوا شَمونئے اے هبر اِشکتنت، هئیران بوتنت. شَمونا په آیان نێکێن دْوا کرت و گۆن چُکّئے مات، مَریما گوَشتی: ”هُدایا اے چُکّ، په بازێن بنی اِسراییلیانی رَکّێنگ و بازێنێئے گار و بێگواه کنگا راه داتگ. اے چُکّ نشانیے بیت، بله بازێنے آییا نمَنّیت. همے پئیما آ، بازێنێئے دلانی رازان پاشکَ کنت. او مَریم! تئو وتی زِندا مزنێن گَم و اندۆهے گندئے که آ گَم، زَهمئے ڈئولا تئیی دلا کَپَّ کنت.“ همۆدا، آشِرئے کَبیلهئے یکّ جنێنے هست‌اَت که نبیے اَت. آییئے نام هَنّا اَت و آییئے پتئے نام پَنوییل اَت. اُمری مزن اَت. سور کنگا رَند، هپت سالی گۆن وتی لۆگ‌واجها گوازێنتگ‌اَت، بله رَندا جنۆزام بوت. نون آییئے اُمر هشتاد و چار سال اَت و آییا چه مزنێن پرستشگاها ڈَنّ، پاد اێرَ نکرت. شپ و رۆچ، هُدایا سَنا و سَتا کنان، وتی وهد په دْوا و رۆچگَ گوازێنت. آ هم، هما ساهتا آیانی کِرّا آتک، هُدائے شُگری گپت و گۆن هما سجّهێن مردمان که اورشَلیمئے رَکّێنگئے رَهچار اَتنت، گوَشتی: ”اے چُکّ هما رَکّێنۆک اِنت.“ وهدے ایسّائے پت و ماتا هُداوندئے شَریَتئے سجّهێن راه و رَهبند پوره کرتنت، گڑا پِر ترّت و جَلیلا ، وتی شهر ناسِرَها آتکنت. آ چُکّ، رُدان و زۆرمند بئیان اَت. چه زانت و زانگا سررێچ اَت و هُدائے رهمتی گۆن اَت. ایسّائے پت و مات، ایسُّپ و مَریم، هر سال سَرگوَزئے ائییدا، اورشَلیما شتنت. وهدے ایسّایا دوازده سال بوت، وتی هێل و آدتئے پدا، ائییدا اورشَلیما شتنت. ائییدئے رۆچ که هلاس بوتنت، پِر ترّگئے وهدا، کَسانێن ایسّائے مات و پت سهیگ نه‌اتنت و آ اورشَلیما مَنت. ائولی رۆچا، آیان وتی دلا پِگر کرت بلکێن گۆن کاروانا گۆن اِنت، پمێشکا یکّ رۆچێئے مِنزلا دێما شتنت. رَندا، آییئے شۆهازا در کپتنت و چه وتی سیاد و پَجّارۆکان آییئے جُستِش گپت. بله ایسّائے نگِندگا پِر ترّت و په آییئے شۆهازا، اورشَلیما شتنت. سئیمی رۆچا، آیان ایسّا مزنێن پرستشگاهئے پێشگاها در گێتک که اۆدا آ، شَریَتئے زانۆگرانی نیاما نِشتگ‌اَت، آیانی هبران گۆش دارگا اَت و چه آیان جُست و پُرس کنگا اَت. سجّهێن اِشکنۆک چه آییئے هۆشمندی و پَسّئوان هئیران اَتنت. وهدے ایسُّپ و مَریما آ دیست، هئیران بوتنت. ماتا گۆن آییا گوَشت: ”او منی چُکّ! تئو چێا گۆن ما چُش کرت؟ من و تئیی پت گۆن پرێشانی تئیی شۆهازا بوتگێن.“ ایسّایا پَسّئو دات: ”شما چێا منی شۆهازا بوتگێت؟ زانا، نزانتگۆ که من باید اِنت وتی پتئے کارانی رندا ببان؟“ بله آ ایسّائے اے هبران سرپد نبوتنت. ایسّا گۆن آیان پدا ناسِرَها شت و آیانی سجّهێن هبری گپت و مَنِّتنت. آییئے ماتا اے سجّهێن هبر، وتی دلا داشتنت. ایسّا رُدان و چه زانت و زانگا سررێچ بئیان اَت و هُدا و مردمان رۆچ په رۆچ دۆست‌ترَ بوت. رومئے بادشاه، تیبِریوس کئیسَرئے بادشاهیئے پانزدهمی سال اَت. هما رۆچان، پُنتیوس پیلاتوس ، یَهودیَهئے والی اَت. هیرودیس، جَلیلئے هاکم اَت. هیرودیسئے برات پیلیپُس، اِتوریَه و تْراهونیتیسئے هاکم اَت و لیسانیاس، آبیلینیئے هاکم اَت. هَنّا و کئیاپا، آ وهدئے مسترێن دینی پێشوا اَتنت. هما رۆچان، هُدائے کُلئو گیابانا زَکرَیائے بَچّ، یَهیائے سرا آتک. یَهیا، اُردُنئے کئورئے دوێن پهناتان هر جاگهَ شت و هُدائے کُلئوی په مردمانَ رَسێنت و گوَشتی: ”چه وتی گناهان پشۆمان ببێت، تئوبه بکنێت و پاکشۆدی بکنێت که بَکشگَ بێت.“ اَنچُش که اے بارئوا اِشئیا نبیئے کتابا نبشته اِنت: گیابانا، کَسے گْوانکَ جنت: ” هُداوندئے راها تئیار و آییئے کِشکا راست و تچک بکنێت. سجّهێن کَنڈ و دَرَگ پُرّ کنگَ بنت و سجّهێن کۆه و جُمپ جَهل آرگَ بنت. چپّ و چۆٹێن راه تچک کنگَ بنت و سجّهێن سرکپ و اێرکپ همدَپ و هَملَسون کنگَ بنت. جهانئے سجّهێن مردم چه هُدائے نێمگا رَکّێنگ و رَستگاریَ گندنت.“ وهدے مردم په پاکشۆدی کنگا آتک و مُچّ بوتنت، یَهیایا گۆن آیان گوَشت: ”او سْیَه‌مارزادگان! کئیا شمارا ڈاه داتگ و گوَشتگ که چه هُدائے آیۆکێن کَهر و گَزبا رَکّتَ کنێت؟! اَنچێن کار بکنێت چه آیان پَدّر ببیت که شما په دل چه وتی گناهان پشۆمان بوتگێت. وتی دلا پَهر مبندێت که ’ما اِبراهێمئے نَسل و اۆبادگ اێن.‘ من شمارا گوَشان که هُدا چه اے سِنگ و ڈۆکان هم، په اِبراهێما چُکّ و اۆبادگ پێدا کرتَ کنت. نون تَپَر تئیار اِنت درچکان چه بُنا بگُڈّیت و هر درچکے که شَرّێن بَرَ نئیاریت، گُڈّگ و آسا دئور دئیگَ بیت.“ مردمان جُست کرت: ”گڑا ما چے بکنێن؟“ آییا پَسّئو دات: ”اگن کَسێا دو جامگ هست، یکّێا هما کَسا بدنت که آییا هچّ نێست و اگن کَسێئے کِرّا وَرد و وراک هست، آیان هم بهر بکنت.“ سُنگی و مالیاتگیر هم په پاکشۆدیا یَهیائے کِرّا آتکنت. جُستِش کرت: ”او استاد! ما چے بکنێن؟“ گڑا آییا گوَشت: ”چه گیشّێنتگێن کِساسا گێشتر مگرێت.“ سپاهیگان هم چه آییا جُست گپت: ”ما چے بکنێن؟“ پَسّئوی دات: ”په زۆر چه کَسێا زَرّ مگرێت و کَسێئے سرا درۆگێن تُهمت مجنێت. وتی مُزّئے سرا گُزران بکنێت.“ مردم، هُدائے واده داتگێن رَکّێنۆکئے اِنتزار و وَدارا اَتنت، پمێشکا هئیالِشَ کرت که بلکێن یَهیا هما مَسیه اِنت؟ بله یَهیایا آ سجّهێن پَسّئو داتنت و گوَشتی: ”من شمارا تهنا گۆن آپا پاکشۆدیَ دئیان، بله یکّ اَنچێن کَسے آیگی اِنت که آ چه من زۆرمندتر اِنت و من آییئے کئوشبندانی بۆجگئے لاهک هم نه‌آن. آ شمارا گۆن هُدائے پاکێن روه و آسا پاکشۆدیَ دنت. آییا چه بوچّ و پُگان دانئے جتا کنگ و گیشّێنگا، هَنشۆنے دستا اِنت. جۆهانا پاک و سَلّهَ کنت و دانان اَمبارا اێرَ کنت، بله پُگ و پلاران اَنچُشَ سۆچیت که آسِش هچبرَ نمریت.“ یَهیایا، مردم دگه بازێن سر و سۆج و دِلبڈّی هم داتنت و وشّێن مِستاگ، دئیان کرت. بله وهدے یَهیایا، جَلیلئے هاکم هیرودیس په اے هاترا سکّ مئیاریگ کرت که آییا گۆن وتی براتئے جَن هیرودیایا، ناراهێن نزّیکّی هست‌اَت و دگه بازێن رَدێن کاری هم کرتگ‌اَت، هیرودیسا وتی گَندگێن کار گێش کرت و یَهیایی گپت و بندیگ کناێنت. وهدے یَهیا بازێن مردمان پاکشۆدی دئیگا اَت، آییا ایسّا هم پاکشۆدی دات. وهدے ایسّا دْوا کنگا اَت، هما وهدا آسمانئے دپ پَچ بوت و پاکێن روه ، کپۆتێئے دْرۆشما آییئے سرا اێر نِشت و چه آسمانا تئوارے آتک که ”تئو منی دۆستێن بَچّ ائے، من چه تئو باز وشّ و رَزا آن.“ ایسّایا کمّ و گێش سی سال اَت که وتی کاری بُنگێج کرت. مردمانی هئیال اَت که ایسّا ایسُّپئے چُکّ اِنت. ایسُّپ هالیئے چُکّ اِنت و چه هالیا رَند: مَتّات، مَتّاتِ لاوی، لاویِ مَلکی، مَلکیِ یَنّا، یَنّایِ ایسُّپ، ایسُّپِ مَتّاتیا، مَتّاتیایِ آموس، آموسِ ناهوم، ناهومِ هَسْلی، هَسْلیِ نَجّای، نَجّایِ مَهَت، مَهَتِ مَتّاتیا، مَتّاتیایِ شِمی، شِمیِ ایسُّپ، ایسُّپِ یَهودا، یَهودایِ یوهَنان، یوهَنانِ ریسا، ریسایِ زِروبابِل، زِروبابِلِ شیالتیال، شیالتیالِ نیری، نیریِ مَلْکی، مَلْکیِ اَدّی، اَدّیِ کوسام، کوسامِ اِلمودام، اِلمودامِ اێر، اێرِ یوشا، یوشاِ اِلیازَر، اِلیازَرِ یوریم، یوریمِ مَتّات، مَتّاتِ لاوی، لاویِ شَمون، شَمونِ یَهودا، یَهودایِ ایسُّپ، ایسُّپِ یونان، یونانِ اِلیاکیم، اِلیاکیمِ مَلیا، مَلیایِ مینان، مینانِ مَتّاتا، مَتّاتایِ ناتان، ناتانِ داوود ، داوودِ یَسّی، یَسّیِ اۆبئید، اۆبئیدِ بۆازّ، بۆازِّ سَلمون، سَلمونِ نَهْشون، نَهشونِ اَمیناداب، اَمینادابِ اَرَم، اَرَمِ هِسْرون، هِسْرونِ پارِس، پارِسِ یَهودا، یَهودایِ آکوب، آکوبِ اِساک، اِساکِ اِبراهێم، اِبراهێمِ تێراِ، تێراِ ناهۆر، ناهۆرِ سُروج، سُروجِ رئوو، رئووِ پالَج، پالَجِ آبێر، آبێرِ شالَه، شالَهِ کئینان، کئینانِ اَرْپَکْشاد، اَرْپَکْشادِ سام، سامِ نوه، نوهِ لَمێک، لَمێکِ مِتوشالَه، مِتوشالَهِ هَنوک، هَنوکِ یارِد، یارِدِ مَهَلالێل، مَهَلالێلِ کِنان، کِنانِ اێنۆش، اێنۆشِ سئیت، سئیتِ آدم، و آدم چه هُدائے نێمگا اِنت. ایسّا، هُدائے پاکێن روها سررێچ، چه اُردُنئے کئورا پِر ترّت و پاکێن روه، گیابانا آییئے رهشۆن اَت. اۆدا شئیتانا ایسّا تان چِلّ رۆچا چَکّاست. آ رۆچان آییا هچّ وراکے نئوارت. وهدے آ رۆچ هلاس بوتنت شدیگ بوت. شئیتانا گوَشت: ”اگن تئو هُدائے چُکّ ائے، گڑا اے سِنگا بگوَش نگنے ببیت.“ ایسّایا پَسّئو دات: ”پاکێن کتابا نبیسگ بوتگ که مردم تهنا په نان زندگَ نبیت.“ گڑا شئیتانا آ، یکّ بُرزێن جاگهێا برت و په یکّ دمانے دنیائے سجّهێن بادشاهی پێش داشتنت و گوَشتی: ”من اِشانی سجّهێن وَس و واک و شئوکتا ترا دئیان، چێا که اے منی دستا کپتگ‌اَنت و من هرکَسا بلۆٹان، دئیانِش. پمێشکا، اگن تئو منا پرستش بکنئے، اے سجّهێن تئییگَ بنت.“ ایسّایا پَسّئو دات: ”پاکێن کتابا نبیسگ بوتگ: وتی هُداوندێن هُدایا پرستش بکن و تهنا هماییئے هِزمتا بکن.“ رَندا، شئیتانا ایسّا اورشَلیما برت، مزنێن پرستشگاهئے دیوالئے بُرزترێن جاگها اۆشتارێنت و گوَشتی: ”اگن تئو هُدائے چُکّ ائے گڑا وتا چه اِدا جَهلاد دئور بدئے. چێا که پاکێن کتابا نبیسگ بوتگ: هُدا په تئیی نِگهپانیا وتی پرێشتگان هُکمَ کنت و آ، ترا وتی دَستانی دلا دارنت تان تئیی پاد ڈۆکێا ملگّیت.“ ایسّایا پَسّئو دات: ”پاکێن کتاب چُش هم گوَشیت: وتی هُداوندێن هُدایا مچَکّاس و آزمائِش مکن.“ شئیتانا، وهدے وتی سجّهێن چَکّاس هلاس کرتنت، ایسّایی په دگه شرترێن وهد و مۆهێا اِشت و شت. گڑا ایسّا گۆن پاکێن روهئے زۆر و واکا جَلیلا پِر ترّت و آییئے نام و تئوار آ سجّهێن دَمگا سر بوت. ایسّایا آیانی کَنیسَهانی تها تالیمَ دات و سجّهێن مردمان آ سَتا کرت و ساڑات. گڑا، ناسِرَها شت، همۆدا که رُستگ و مزن بوتگ‌اَت. شَبَّتئے رۆچا، وتی هێل و آدتئے سرا کَنیسَها آتک. اۆدا په وانگا اۆشتات. اِشئیا نبیئے کتابِش آییئے دستا دات. اَنچُش که آییا پَچ کرت، چمّی په هما بهرا کپت که گوَشیت: ” هُداوندئے روه منی سرا اِنت، آییا منا رۆگن پِر مُشتگ تانکه وار و نێزگاران وشّێن مِستاگے برسێنان، منا دێمی داتگ که بندیگ و اَسیران آزاتیئے بشارتا بدئیان و په کۆران بیناییئے مِستاگا برسێنان، زُلم دیستگێنان برَکّێنان و هُداوندئے مِهر و رهمتئے سالئے بشارتا بدئیان.“ گڑا، ایسّایا کتاب پێتک، کَنیسَهئے هِزمتکارئے دستا دات و نِشت. پرستشگاهئے سجّهێن مردم آییئے نێمگا چارگا اَتنت. ایسّایا گۆن آیان گوَشت: ”مرۆچی گۆن شمئے گۆش دارگا، پاکێن کتابئے اے نبشتهئے راستی پکّا و سَرجم بوت.“ هرکَسا په آییا شَرّێن گواهیے دات و چه آییئے پُرمِهرێن هبران، سجّهێن مردم هئیران و هَبَکّه منتنت. گوَشتِش: ”بارێن، اے هما ایسُّپئے چُکّ نه‌اِنت؟“ ایسّایا گۆن آیان گوَشت: ”من دلجم آن شما اے بَتَلا په منَ کارێت که ’اگن تئو داکترے ائے گڑا پێسرا وتا دْراه بکن. هما مۆجزه که ما اِشکتگ تئو کَپَرناهوما کرتگ‌اَنت، آیان اِدا وتی شهر و هَنکێنا هم پێش بدار.‘“ گێشی کرت: ”شمارا راستێنَ گوَشان، هچّ نبیێا وتی شهر و هَنکێنا شرپ نێست. دلجم ببێت که اِلیاس نبیئے زمانگا، وهدے تان سئے و نێم سالا آسمانئے دپ بند بوت و سجّهێن مُلکا مزنێن ڈُکّالے کپت، اِسراییلا بازێن جنۆزامے هست‌اَت. بله اِلیاس په کُمکّا چه آیان یکّێئے کِرّا هم راه دئیگ نبوت، تهنا سئیدونئے شهر سَرَپَها، په یکّ جنۆزامێئے کُمکّا رئوان دئیگ بوت. همے پئیما، اِلیشا نبیئے زمانگا، اِسراییلا بازێنے سْیَه‌گَرّئے نادْراهیا گپتگ‌اَت، بله یکّے هم دْراه نبوت. تهنا نۆمان نامێن مردے رَکّت که آ سوریَهئے مُلکا نندۆک اَت.“ چه اے هبرانی اِشکنگا، کَنیسَهئے نِشتگێن مردم زهر گپتنت. پاد آتکنت و ایسّااِش تێلانک دئیان چه شهرا در کرت و هما کۆهئے کَشَگا برت که شهر آ کۆهئے سرا اَڈّ بوتگ‌اَت، تانکه جَهلاد دئوری بدئینت. بله ایسّا چه مردمانی نیاما در آتک، وتی راهی گپت و شت. رَندا، ایسّا کَپَرناهوما شت، که جَلیلئے دَمگئے شهرے. شَبَّتئے رۆچا، پرستشگاهئے تها مردمی تالیم داتنت. ایسّائے تالیمانی گۆش دارۆک چه آییئے هبرانی اِشکنگا هئیران اَتنت، چێا که آییا گۆن واک و اِهتیار، گپّ و تْرانَ کرت. کَنیسَهئے تها یکّ مردێا که آییا جِنّے پِر اَت، کوکّار کنانا گوَشت: ”او ایسّا ناسِری! ترا گۆن ما چِه کار اِنت؟ آتکگئے که مارا گار و تباه بکنئے؟ منَ زانان تئو کئے ائے، تئو هُدائے گچێن کرتگێن هما پاکێن ائے.“ ایسّایا جِنّ هکّل دات و گوَشتی: ”وتی دپا بدار و اے مردا یله دئے!“ جِنّا مردمانی دێما آ مرد زمینا دئور دات و اَنچُش در آتک که آ مردا هچّ نُکسانے نرَست. چه اے کارا سجّهێن مردم هئیران بوتنت و وت‌مان‌وتا گوَشتِش: ”اے چۆنێن هبرے؟! گۆن واک و اِهتیارے جِنّان هُکمَ دنت و آ هم مردمان یلهَ کننت.“ نون، کِرّ و گوَرئے سجّهێن هَلک و هَنکێنان، ایسّائے نام و تئوار پرُشت و شِنگ بوت. ایسّا چه کَنیسَها در کپت و شَمونئے لۆگا شت. شَمونئے وسّیگ، تْرندێن تَپێا گپتگ‌اَت. شَمونئے لۆگئے مردمان، په آییئے دْراه کنگا گۆن ایسّایا دَزبندی کرت. ایسّا شت، آییئے کَشا اۆشتات و تپی هکّل دات. هما دمانا تَپی سِست و په آیانی هِزمت کنگا پاد آتک. رۆنِندا، مردمان هر ڈئولێن نادْراه ایسّائے کِرّا آورتنت و آییا نادْراهانی سرا دست پِر مُشت و دْراه کرتنت. جِنّ، چه بازێن مردمان در آتکنت و کوکّار کنان گوَشتِش: ”تئو هُدائے چُکّ ائے،“ چێا که آیان زانتگ‌اَت، آ هُدائے هما گچێن کرتگێن مَسیه اِنت. بله ایسّایا هکّل دئیان بێتئوار کرتنت. وهدے رۆچ بوت، ایسّا یکّ گِستا و پناهێن جاگهێا شت. مردم آییئے شۆهازا اَتنت. وهدے آیان ایسّا دیست، گوَشتِش: ”گۆن ما بجَلّ و مارا یله مدئے.“ ایسّایا گوَشت: ”منا هُدائے بادشاهیئے مِستاگ، آ دگه شهران هم رسێنگی اِنت، چێا که هُدایا منا په همے کارا راه داتگ.“ گڑا یَهودیَهئے سجّهێن کَنیسَهان، وشّێن مِستاگی جار جت. یکّ رَندے ایسّا گِنیسارِتئے مَزَن‌گوَرمئے لَمبا اۆشتاتگ‌اَت و مردم هُدائے هبرانی گۆش دارگا، یکدومیا تێلانک دئیان، آییئے چپّ و چاگردا مُچّ اَتنت. آییا، گوَرمئے کِرّا دو بۆجیگ دیست. ماهیگیر چه بۆجیگان اێر کپتگ‌اَتنت و وتی دام و ماهۆران شۆدگا اَتنت. ایسّا چه هما بۆجیگان یکّێا که شَمونئیگ اَت، سوار بوت. چه شَمونا لۆٹتی بۆجیگا چه تئیابا کمّے دور ببارت. رَندا نِشت و چه همۆدا مردمانی تالیم دئیگا لگّت. وهدے هبری هلاس بوتنت، گۆن شَمونا گوَشتی: ”بۆجیگا گوَرمئے جُهلانکیان ببر و وتی دامان په ماهیگئے شکارا آپا دئور بدئیێت.“ شَمونا گوَشت: ”واجه! دۆشی ما سجّهێن شپ دلسیاهی کَشّتگ و مارا هچّ ماهیگ دستا نکپتگ، بله نون که تئو گوَشئے، من دامان آپا دئورَ دئیان.“ آیان دام آپا دئور داتنت و همینچُک ماهیگِش گپت که دام دِرَگی بوتنت. پمێشکا، دومی بۆجیگئے نِشتگێن همکارِش، گۆن اِشاره په کُمکّا تئوار کرتنت. آ آتکنت و دوێن بۆجیگ چه ماهیگا همینکدر پُرّ بوتنت که آپا بُڈّگی اَتنت. وهدے شَمون پِتْرُسا اے کار دیست، چه تُرسا ایسّائے پادان کپت و گوَشتی: ”او هُداوند! منا یله دئے و برئو، چێا که من گُنهکارے آن.“ چه بازێن ماهیگانی شکارا، شَمون پِتْرُس و آییئے سجّهێن همکار هئیران اَتنت. همے ڈئولا، زِبْدیئے دوێن چُکّ، آکوب و یوهَنّا که شَمونئے شریکدار اَتنت، هم هئیران بوتنت. ایسّایا گۆن شَمونا گوَشت: ”متُرس! تان اے وهدا تئو ماهیگ شکار کرتگ، چه اِد و رَند مردمانی دلان شکارَ کنئے.“ پدا آیان وتی بۆجیگ و دام تئیابا آورتنت و وتی سجّهێن کار و بار یله داتنت و ایسّائے همراه بوتنت. دگه رۆچے، ایسّا یکّ شهرێا اَت. اۆدا مردے سرا تان پادا سْیَه‌گَرّئے نادْراهیا گپتگ‌اَت. وهدے ایسّایی دیست، آتک و دێم په چێر کپت، دَزبندی‌ای کرت: ”او واجه! اگن تئو بلۆٹئے منا وشّ و پَلگار کرتَ کنئے.“ ایسّایا وتی دست شهارت، دستی پِر مُشت و گوَشتی: ”منَ لۆٹان. دْراه و پاک ببئے!“ هما دمانا، سْیَه‌گَرّا مرد یله دات. ایسّایا آ هُکم دات و کَڈّن کرت: ”اے هبرا گۆن هچکَسا مگوَش، بله برئو، وتا دینی پێشوایا پێش بدار و په وتی پاک و پَلگاریا، هما کُربانیگ که موسّائے شَریَتا نبیسگ بوتگ، هئیراتی بکن تانکه په آیان گواه و شاهدیے ببیت.“ بله ایسّائے نام و تئوار اَنگت هم هر جاه شِنگ و تالانَ بوت و بازێن مردم په آییئے هبرانی گۆش دارگ و وتی ناجۆڑیانی دْراه کناێنگا آتک و آییئے کِرّا مُچَّ بوتنت. ایسّا گێشتر، چه مردمان دور، گِستا و تهنا، بَرّ و گیابانان دْوا کنگا اَت. یکّ رۆچے، ایسّا درس و سَبکّ دئیگا اَت. لهتێن پَریسی و شَریَتئے استاد، که چه جَلیل و یَهودیَهئے سجّهێن مێتگان و چه اورشَلیما آتکگ‌اَت، همۆدا نِشتگ‌اَتنت. په نادْراهانی دْراه کنگا، هُداوندئے زۆر و توان گۆن ایسّایا گۆن اَت. هما وهدا لهتێن مردما، تَهتێئے سرا یکّ لَنگ و مُنڈێن مردے گۆن اَت و آتکنت. آیان باز جُهد کرت که آییا ایسّائے دێما بیارنت، بله چه مردمانی بازێن مُچّیا، آیان لۆگئے تۆکا آتک نکرت. پمێشکا، نادْراهِش زرت، لۆگئے سرا سر کپتنت و نادْراهِش گۆن تَهتا چه بانئے سرا جَهلاد، ایسّائے دێما اێر دات. وهدے ایسّایا آیانی اے باور دیست، گوَشتی: ”او منی دۆست! تئیی گناه بَکشگ بوتنت.“ چه ایسّائے اے هبرا، پَریسی و شَریَتئے اے دگه زانۆگر، که اۆدا نِشتگ‌اَتنت، پِگر کنگا اَتنت: ”اے کئے اِنت که کُپرَ کنت؟! اَبێد چه هُدائے جندا، دگه کَسّ گناهان پهِلّ کرت و بَکشتَ نکنت.“ بله ایسّایا آیانی دلئے هال و هبر زانتنت و گوَشتی: ”شما چێا وتی دلا چُشێن هئیالَ کارێت؟ کجام هبرئے گوَشگ آسانتر اِنت: ’تئیی گناه بَکشگ بوتگ‌اَنت،‘ یا: ’پاد آ، برئو؟‘ بله تان شما بزانێت، منا که انسانئے چُکّ آن، اے دنیایا گناهانی پهِلّ کنگئے واک و اِهتیار هست...“ پدا گۆن آ لَنگا گوَشتی: ”...ترا گوَشان، پاد آ، وتی تَهت و گندلان بزور و لۆگا برئو.“ هما دمانا، مرد سجّهێنانی دێما پاد آتک، وتی تَهت و گَندلی بَڈّا کرتنت و هُدایا سِپَت و سَتا کنان لۆگا شت. چه اے کارئے گِندگا، اۆدئے نِشتگێن مردم هئیران و هَبَکّه بوتنت، هُدااِش سَتا کرت و ساڑات و په تُرسے گوَشتِش: ”مرۆچی ما چۆنێن بَه مانگێن کار دیستگ!“ رَندا، ایسّا ڈنّا در آتک و لاوی نامێن یکّ سُنگی و مالیاتگیرێن مردے دیستی، که وتی کارئے جاگها نِشتگ‌اَت. ایسّایا گوَشت: ”بیا، منی رَندگیریا بکن.“ لاوی پاد آتک و سجّهێن چیزّی یله داتنت و آییئے همراه بوت. گڑا لاویا وتی لۆگا په ایسّائے شرپا، پُرمڑاهێن مهمانیے کرت. اے مهمانیا، بازێن مالیاتگیر و لهتێن دگه مردم گۆن آیان گۆن اَت. پَریسی و آیانی شَریَتئے زانۆگران ، گۆن ایسّائے مریدان گِلگ کنانا گوَشت: ”شما چێا گۆن سُنگی و گُنهکاران یکّێن وانئے سرا ورێت و نۆشێت؟“ ایسّایا گوَشت: ”دْراه و سلامتێن مردمان، داکتر پکار نه‌اِنت، نادْراهان داکتر پکار اِنت. من په پهرێزکاران نئیاتکگان، گُنهکارانی لۆٹگ و گْوانک جنَگا آتکگان، که آ چه وتی سِلّێن کاران تئوبه بکننت.“ لهتێنا، چه ایسّایا جُست کرت: ”یَهیائے مرید گێشتر رۆچگَ دارنت و زِگر و دْوا کننت. پَریسیانی مرید هم اَنچُشَ کننت، بله تئیی مرید مُدامَ ورنت و نۆشنت.“ ایسّایا گوَشت: ”سورئے مهمان، تان وهدے که سالۆنک گۆن آیان گۆن اِنت، په رۆچگئے دارگا هُجّ کنگَ بنت؟ بله وهدے کئیت که سالۆنک چه آیان جتا کنگَ بیت، گڑا آ رۆچگَ بنت.“ ایسّایا اے مِسال هم دات: ”هچکَس چه نۆکێن پَشکێا چُنڈے نبُرّیت و کوَهنێن پَشکا پَچّ و پینگَ نجنت و اگن چُش بکنت نۆکێن پَشکا دِرّیت. کوَهنێن پَشک هم گۆن نۆکێن پَچّا ڈئولدارَ نبیت. همے ڈئولا، هچکَس نۆکێن شرابا کوَهنێن زِکّان مانَ نکنت، چێا که نۆکێن شراب، زِکّا تْراکێنیت. شرابَ رِچنت و زِکّ هم زئوالَ بیت. نۆکێن شراب، باید اِنت نۆکێن زِکّا مان رێچگ ببیت. کَسے که کوَهنێن شرابئے ورگا هێلدار اِنت، نۆکێن شرابَ نئوارت. په آییئے دلا کوَهنێن شراب تامدارتر اِنت.“ یکّ بَرے شَبَّتئے رۆچا، ایسّا چه گندمی کِشاران گوَزگا اَت. آییئے مرید گندمی هۆشگان سِندگ و گۆن وتی دستان مُشگ و ورگا اَتنت. گڑا چه پَریسیان لهتێنا گوَشت: ”چیا اَنچێن کارَ کنێت که شَبَّتئے رۆچا رئوا نه‌اِنت؟“ ایسّایا پَسّئو دات: ”زانا، شما نئوانتگ، وهدے داوود و آییئے همراه شدیگ بوتنت، گڑا داوودا چے کرت؟ آ، هُدائے پاکێن لۆگا شت، هُدائے ناما هما هئیراتی و پاکوَنڈێن نگنی زرت، وارتنت و وتی همراهانا هم په ورگا داتی، که آیانی ورگ تهنا په دینی پێشوایان رئوا اَت.“ پدا ایسّایا گۆن آیان گوَشت: ”منا، که انسانئے چُکّ آن، شَبَّتئے رۆچئے اِهتیار هست.“ دگه شَبَّتئے رۆچے، ایسّا کَنیسَها شت و مردمانی تالیم دئیگا گلاێش بوت. همۆدا، یکّ مردے اَت که راستێن دستی هُشک و مُنڈ اَت. شَریَتئے زانۆگر و پَریسی ، ایسّایا چارگا اَتنت و یکّ نیمّۆنێئے شۆهازا اَتنت که اگن اے مردئے دستا شَمبِهئے رۆچا دْراه بکنت، گڑا ما آییئے سرا شَبَّتئے رۆچا کار کنگئے بُهتاما جتَ کنێن. ایسّایا آیانی دلئے هال و هبر زانت. گۆن مُنڈێن مردا گوَشتی: ”پاد آ، بیا دێما بۆشت، مردم ترا بگندنت!“ آ مرد پاد آتک و اۆشتات. گڑا ایسّایا چه مردمان جُست کرت: ”نون منا بگوَشێت که شَبَّتئے رۆچا نێکی کنگ رئوا اِنت یا بدی؟ انسانئے زِندئے رَکّێنگ رئوا اِنت، یا کُشگ و گار کنگ؟“ گڑا سجّهێنانی نێمگا چارت و گۆن آ مردا گوَشتی: ”دستا شهار دئے!“ آییا اَنچُش کرت و دستی وشّ و دْراه بوت. شَریَتئے زانۆگر و پَریسی سکّ زَهر گپتنت و وت‌مان‌وتا شئور و سَلاهِش کرت که گۆن ایسّایا چے بکننت. هما وهدا یکّ رۆچے، ایسّا په دْوا کنگا کۆها شت و سجّهێن شپی گۆن هُدایا په دْوا گوازێنت. وهدے رۆچ بوت، آییا مرید وتی کِرّا لۆٹتنت و چه آیان دوازده کَس گچێن کرت و وتی هاسێن کاسِد نامێنتنت. آیانی نام اِش اَنت: شَمون که ایسّایا آییئے نام ”پِتْرُس“ پِر بست، آییئے برات اَنْدْریاس، آکوب، یوهَنّا، پیلیپُس، بَرتولوما، مَتّا، توما، هَلْپیئے چُکّ آکوب، شَمون که آییئے پَنّام ”سَرمچار“ اِنت، آکوبئے چُکّ یَهودا و یَهودا اِسْکَریوتی که رَندا ایسّایی دْرۆهگی و دژمنانی دستا دئیگی اَت. ایسّا گۆن مریدان چه کۆها اێر کپت و یکّ پَٹّ و پَچێن جاگهێا اۆشتات. چه آییئے مریدان بازێنے اۆدا اَت. چه یَهودیَه ، اورشَلیم و سور و سئیدونئے تئیاب‌گوَرئے مردمان، مزنێن رُمبے هم آتک و مُچّ بوت. مردمانی اے مزنێن مُچّی، په آییئے هبرانی گۆش دارگ و وتی نادْراهیانی دْراه کناێنگا آتکگ‌اَت. آ که پلیتێن روهان دُچار اَتنت هم دْراه کنگ بوتنت. مردمان ایسّائے دست پِر کنگئے کۆشِستَ کرت، چێا که چه آییا یکّ اَنچێن واک و توانے در آیگا اَت که سجّهێنی دْراهَ کرتنت. ایسّایا وتی مریدانی نێمگا چارت و گوَشتی: ”بَهتاور اێت شما که وار و بَزّگ اێت، چێا که هُدائے بادشاهی شمئیگ اِنت. بَهتاور اێت شما که انّون شدیگ اێت، چێا که سێرَ بێت. بَهتاور اێت شما که انّون گرێوان اێت، چێا که کَندانَ بێت. بَهتاور اێت شما، وهدے مردم په انسانئے چُکّئیگی شمارا آزارَ دئینت و چه وت دور و گِستا کننت، دُژمانَ دئینت و بَنّامَ کننت. آ رۆچا، شادکامی بکنێت و گَلا بال ببێت، چێا که آسمانا شمئے مُزّ سکّ باز اِنت. آیانی پت و پیرێنان هم گۆن نبیان همے ڈئولا کرتگ. بله بَژن و اَپسۆز په شما که هستۆمند اێت، چێا که شمارا آرام و آسودگی رَستگ. بَژن و اَپسۆز په شما که انّون سێر اێت، چێا که شدیگَ بێت. بَژن و اَپسۆز په شما که انّون کَندان اێت، چێا که گَمناک و گرێوانَ بێت. بَژن و اَپسۆز په شما، وهدے که سجّهێن مردم شمارا سَتا دئینت و ساڑاینت، چێا که آیانی پت و پیرێنان هم گۆن درۆگێن نبیان، اَنچُش کرت. او منی گۆش دارۆکان! شمارا گوَشان که گۆن وتی دژمنان مِهر بکنێت و گۆن آیان هم که چه شما نپْرتَ کننت، نێکی بکنێت. په آیان که شمارا بدێن دْوا کننت برکت بلۆٹێت، په آیان که شمارا آزارَ دئینت نێکێن دْوا بلۆٹێت. اگن کَسێا ترا شَهماتے جت، وتی دومی گُبّا هم آییئے نێمگا بتَرّێن و اگن کَسێا تئیی کباه پَچ گپت، بِلّی که تئیی پَشکا هم ببارت. اگن کَسے چه تئو چیزّے لۆٹیت، بدئےای، اگن کَسے تئیی چیزّے په زۆر ببارت، پدا ملۆٹی. گۆن دگران هما ڈئولا نێکی بکنێت که چه آیانَ لۆٹێت. اگن شما تهنا گۆن همایان مِهر بکنێت که گۆن شما مِهرَ کننت، گڑا شما چۆنێن سۆب و پائدگے کَٹّتگ؟ اے کار، گُنهکارانی دستا هم بوتَ کنت. اگن شما گۆن همایان نێکی بکنێت که گۆن شما نێکیَ کننت، گڑا شمارا چِه پائدگے رسیت؟ گُنهکار هم اَنچُشَ کننت. اگن شما تهنا همایان وام بدئیێت که اُمێتَ کَشّێت زرتگێن وامان دات کرتَ کننت، گڑا شمارا چِه مُزّے رسیت؟ گُنهکار هم گُنهکاران وامَ دئینت و پدا پَچَ گرنت. بله شما گۆن وتی دژمنان هم مهربان ببێت، گۆن آیان نێکی بکنێت، وامِش بدئیێت و پدا ملۆٹێت. اے ڈئولا، شمارا چه هُدائے نێمگا، مزنێن مُزّے رَسیت و شما مَزَن‌شانێن هُدائے چُکَّ بێت، چێا که آ، گۆن ناشگر و بدکارێن مردمان هم مهربان اِنت. هما ڈئولا که شمئے آسمانی پت رَهمدل اِنت، شما هم رَهمدل ببێت. دگران اێر مجنێت و ایراز مگرێت، تانکه شما اێر جنَگ مبێت. کَسێا مئیاریگ مکنێت، تانکه مئیاریگ کنگ مبێت، دگران پهِلّ کنێت و ببَکشێت تانکه پهِلّ کنگ و بَکشگ ببێت. بدئیێت تان شمارا هم دئیگ ببیت. شمئے داتگێنانی بدلا، سررێچ و دَپادَپێن کئیل و پئیمانه، شمئے کُٹّا رێچگَ بیت، چێا که، گۆن هر کئیلێا بدئیێت، گۆن هما کئیلا شمارا دئیگَ بیت.“ اے مِسالی هم په آیان آورت: ”کۆرے چِه پئیما دگه کۆرێا راها پێش داشتَ کنت؟ هر دوێن چاتا نکپنت؟ شاگرد چه وتی استادا زانتکارترَ نبیت، بله هما که رُست و رُدۆمَ گیپت و چه تالیما سررێچَ بیت، وتی استادئے ڈئولا بوتَ کنت. چیا وتی براتئے چمّئے پیلّاشْکا گندئے، بله وتی چمّئے بُنڈا نگندئے؟ وهدے تئو وتی چمّئے بُنڈا نگندئے، چۆن وتی براتا گوَشتَ کنئے: ’بِلّ که تئیی چمّئے پیلّاشْکا در کنان؟‘ او دوپۆستێن شَتَلکار! پێسرا وتی چمّئے بُنڈا در کن، رَندا تئیی چمّ پَچَ بنت و وتی براتئے چمّئے پیلّاشْکا کَشّتَ کنئے. هچّ شَرّێن درچکے سِلّێن بَر و نیبگَ نئیاریت و نه سِلّێن درچک شَرّێن بَر و نیبگَ کاریت. هر درچک، چه وتی بَرا زانگَ بیت. نه چه ڈَنگران اِنجیر چِنَگَ بیت و نه چه ڈۆلُکا انگور. شَرّێن مردم، وتی دلئے هزانگئے اێر کرتگێن نێکیان، چه وتی دپ و زبانا درَ کنت و سِلّێن مردم، وتی دلئے اَمبارئے اێر کرتگێن گَندگیان، چه وتی دپ و زبانا رێچیت. چێا که هرچے مردمئے دلا ببیت، هما چه آییئے دپا درَ کئیت. وهدے شما منی هبرانی سرا کارَ نکنێت، گڑا چێا منا ’ هُداوند ، هُداوندَ‘ گوَشێت؟ آ کَس که منی هبرانی اِشکنگا کئیت و آیانی سرا کارَ کنت، من شمارا پێشَ داران که آ، کئیی پئیما اِنت. آ هما بان‌بَندێن اُستائے ڈئولا اِنت که په لۆگئے بندگا چُلّی جُهل بُرِّت و بُنرِدی تَلارئے سرا اێر کرت. وهدے هار و هیرّۆپ آتک، هارا آ لۆگ سُرێنت نکرت، چێا که مُهر و مُهکم بندگ بوتگ‌اَت. بله کَسے که منی هبران گۆشَ داریت و آیانی سرا کارَ نکنت، هما مردمئے پئیما اِنت که لۆگی بے بُنرِدا بست. وهدے هار و هیرّۆپ آتک، لۆگ هارا مَلِّت، کپت و پهک وئیران بوت.“ وهدے ایسّایا گۆن مردمان وتی هبر هلاس کرتنت، کَپَرناهوما شت. اۆدا، یکّ رومی پئوجی اَپسرێا، هِزمتکارے هست‌اَت که آییا باز دۆست اَت. آ هِزمتکار، سکّ نادْراه و مَرکیگ اَت. وهدے آ پئوجی اَپسر ایسّائے بارئوا سَهیگ بوت، آییا یَهودیانی لهتێن کماشێن مردم ایسّائے کِرّا راه دات تان آییئے مِنّتگیریا بکننت و بگوَشنتی که بیئیت و آییئے هِزمتکارا دْراه بکنت. آ یَهودی کماش ایسّائے کِرّا آتکنت، آییئے مِنّتِش گپت و گوَشتِش: ”اے پئوجی اَپسرَ کرزیت که تئو په آییا اے کارا بکنئے. چێا که مئے کئومئے دۆزواه اِنت. مئے کَنیسَه هم هماییا اَڈّ کناێنتگ.“ ایسّا آیانی همراه بوت و شت. وهدے لۆگئے نزّیکّا رَستنت، پئوجی اَپسرا وتی لهتێن دۆست کاسِد کرت و په ایسّایا، کُلئوی رئوان دات: ”او هُداوند! وتا زهمتوار مکن. منَ نکرزان که تئو منی لۆگا بیائے و من په وت اے لاهکیا هم نگندان که تئیی کِرّا بیایان. تئو تهنا هُکم بکن، منی هِزمتکار دْراهَ بیت. چێا که من هم وتی مسترانی هُکمئے چێرا آن و منی دستئے چێرا هم سپاهیگ هست. اگن کَسێا هُکم بکنان ’برئو،‘ آ رئوت و اگن کَسێا بگوَشان ’بیا،‘ آ کئیت. اگن وتی هِزمتکارا بگوَشان ’اے کارا بکن،‘ آ کنت.“ وهدے ایسّایا اے هبر اِشکت، هئیران بوت و دێمی گۆن وتی همراهێن مردمان کرت و گوَشتی: ”شمارا گوَشان، من چُشێن مُهرێن سِتک و باور اِسراییلیانی نیاما هم ندیستگ.“ وهدے پئوجی اَپسرے کاسِد پِر ترّت و لۆگا آتکنت، دیستِش که هِزمتکار وشّ و دْراه اِنت. دێر نگوَست، ایسّا گۆن وتی مرید و دگه بازێن مردمانی همراهیا، نایین نامێن شهرێا شت. وهدے شهرئے دروازگئے نزّیکّا رَست، دیستی مردم یکّ مُردگے چه شهرا ڈنّ برگا اَنت که آ وتی جنۆزامێن ماتئے یکّێن چُکّ اَت. شهرئے بازێن مردم هم، گۆن آ جنۆزاما گۆن اَتنت. وهدے هُداوندێن ایسّایا آ جنۆزام دیست، آییئے سرا سکّ بَزّگی بوت و گوَشتی: ”مگرێو.“ نزّیکّ آتک و مُردگئے تَهتی دست پِر کرت، مُردگئے کۆپگ دئیۆک اۆشتاتنت. ایسّایا مُردگ گْوانک جت: ”او وَرنا! من ترا گوَشان، پاد آ.“ مُردگ پاد آتک و نِشت و هبرا لگّت. ایسّایا آ وَرنا ماتئے دستا دات. سجّهێنانی دلا تُرسے نِشت و هُدایا سِپَت و سَنا کنان، گوَشتِش: ”مئے کِرّا مزنێن نبیے ودی بوتگ“ و ”هُدا وتی کئومئے کُمکّ کنگا آتکگ.“ ایسّائے هال و هبر، سجّهێن یَهودیَه و کِرّ و گوَرئے سرڈگاران تالان بوت. پاکشۆدۆکێن یَهیائے مریدان، یَهیا چه ایسّائے اے اَجَبێن کاران سَهیگ کرت، پمێشکا یَهیایا چه وتی مریدان دو کَس لۆٹت و په جُست کنگا هُداوندێن ایسّائے کِرّا دێم دات که ”بارێن، تئو هما ائے که آیگی اَت، یا ما په دگرێا رَهچار ببێن؟“ آ دوێن ایسّائے کِرّا آتکنت و گوَشتِش: ”مارا پاکشۆدۆکێن یَهیایا په اے هبرئے جُستا راه داتگ: ’بارێن، تئو هما ائے که آیگی اَت، یا په دگرێا رَهچار ببێن؟‘“ هما وهدا، ایسّا بازێن ناجۆڑ و نادْراهان دْراه کنگا اَت، چه جِنّیان، پلیتێن روهان کَشّگا اَت و بازێن کۆرانی چمّان، رُژنایی بَکشگا اَت. ایسّایا پَسّئو داتنت: ”هرچے که شما دیستگ و اِشکتگ، برئوێت یَهیایا سهیگ کنێت که کۆر گِندگ و مئیم کنگا اَنت، لَنگ تَرّگ و راه رئوگا اَنت، گَرّی پاک و پَلگار بئیگا اَنت، کَرّ اِشکنگا اَنت، مُردگ زندگ بئیگا اَنت و بَزّگ و نێزگاران وشّێن مِستاگ سر بئیگا اِنت. بَهتاور هما اِنت، که منی کارانی گِندگا ٹَگل مئوارت و ملَکُشیت.“ وهدے یَهیائے کاسِد در کپت و شتنت، ایسّا گۆن مردمان، یَهیائے بارئوا گپّ و تْران کنگا لَگت: ”چۆنێن چیزّێئے چارگا گیابانا شتگێت؟ کَلَم و کاشئے ڈیلّێئے چارگا که گۆن گواتئے کَشّگا اے دێم و آ دێم شیکَّ وارت؟ اگن نه، گڑا چۆنێن چیزّێئے چارگا شتگێت؟ اَنچێن مردێئے چارگا شتگێت که نرم و نازرکێن پۆشاکی گوَرا اَت؟ آ مردم که بْرَهدارێن پۆشاک گوَرا کننت و هستۆمندانی ڈئولا زِندَ گوازێننت، کَلات و ماڑیان نندۆک اَنت. گڑا اۆدا شما چۆنێن چیزّێئے چارگا شتگێت؟ پئیگمبرێئے چارگا؟ هئو، شمارا گوَشان که یَهیا چه پئیگمبرێا هم مستر اِنت. آ هما اِنت که آییئے بارئوا نبیسگ بوتگ: بچار، من وتی کاسِدا چه تئو پێسر راهَ دئیان که آ، تئیی راها تچک و تئیارَ کنت. من شمارا گوَشان که هچّ ماتا پاکشۆدۆکێن یَهیائے وڑێن بێمَٹّێن چُکّے نئیاورتگ. بله هُدائے بادشاهیا ، هما که چه سجّهێنان کَستر اِنت، آ چه یَهیایا هم مستر اِنت.“ وهدے یَهیایا هُدائے پئیگام آورت، بازێن مردمان، سُنگی و مالیاتگیران هم مَنِّت که هُدائے کُلئو و پئیگام راست اِنت، چێا که آ یَهیائے دستا پاکشۆدی دئیگ بوتگ‌اَتنت. بله پَریسی و شَریَتئے کازیان چه یَهیائے دستا پاکشۆدی نگپت و هُدائے لۆٹ و واهگِش په وت نمَنّت. ”اے زمانگئے مردمان کئیی همدَروَر بکنان که آ، کئیی ڈئولا اَنت؟ آ، هما چُکّانی پئیما اَنت که بازارا نِشتگ‌اَنت و یکدومیا گوَشگا اَنت: ’ما په شما نَل و کَلَم ساز کرت، بله شما ناچ و سُهبت نگپت، ما په شما مۆتک آورت، بله شما اَرسے نرێتک.‘ پاکشۆدۆکێن یَهیا آتکگ، نه نانی وارت و نه شرابی نۆشت و شما گوَشێت جِنّی پِر اِنت، بله انسانئے چُکّ آتکگ، وارت و نۆشیت و شما گوَشێت: ’لاپی و شرابیے، مالیاتگیر و گُنهکارانی سَنگت اِنت.‘ بله هِکمت و زانتا هما زاهرَ کننت که آییئے رَندگیر و مَنّۆگر اَنت.“ چه پَریسیان یکّێا ایسّا وتی لۆگا مهمان کرت. آ شت و په ورگا پَرزۆنَگئے سرا نِشت. آ شهرا، یکّ بدکارێن جنێنے هست‌اَت. وهدے سَهیگ بوت که ایسّا اے پَریسیئے مهمان اِنت، سِنگ‌مَرمَرێن اَتردانێئے تها، اَتری زرت و همۆدا شت. ایسّائے پُشتا، آییئے پادانی نزّیکّا گرێوان اۆشتات، گۆن وتی اَرسان ایسّائے پادی ترّ کرت و گۆن وتی مود و مَلگۆران هُشک کرتنت و پادی چُکّت و اَتر پِر مُشتنت. وهدے آ پَریسیا که ایسّا مهمان کرتگ‌اَت اے دیست، وتی دلا گوَشتی: ”اگن اے مرد پئیگمبرے بوتێن، اَلّما زانتگ‌اَتی اے جنێن که آییا دست پِر کنگ و مُشگا اِنت، کئے اِنت و چۆنێن گُنهکارے.“ ایسّایا گوَشت: ”او شَمون! منا گۆن تئو یکّ هبرے گوَشگی اِنت.“ آییا گوَشت: ”جی استاد، بگوَش!“ ایسّایا گوَشت: ”مردێا دو وامدار هست‌اَت، یکّے پنچ سد دینار و دومی پنجاه دینارے وامدار اَت، بله آ دوێنان په وامانی دئیگا هچّ نێست‌اَت، پمێشکا وام دئیۆکا آیانی وام بَکشتنت. نون چه آ دوێنان کجامیا وام دئیۆک گێشتر دۆستَ بیت؟“ شَمونا پَسّئو دات و گوَشتی: ”منی هئیالا، هما که آییئے وام گێشتر اَتنت.“ ایسّایا پَسّئو دات: ”تئو شَرّ گوَشت.“ گڑا ایسّایا جنێنئے نێمگا چَکّ تَرّێنت و گۆن شَمونا گوَشتی: ”اے جنێنا گندئے؟ من تئیی لۆگا آتکان، تئو منا پادانی شۆدگا ترَمپے آپ ندات، بله اے جنێنا منی پاد گۆن وتی اَرسان تَرّ کرت و گۆن مَلگۆران هُشک کرتنت. تئو منا نچُکّت، بله اے جنێن چه منی رَسگا تان اے وهدی، یکپئیما منی پادان چُکّگا اِنت. تئو منی سرا رۆگن پِر نمُشت، بله آییا منی پادانی سرا اَتر پِر مُشت. پمێشکا ترا گوَشان: اے جنێنئے بازێن دۆستیئے سئوَب اِش اِنت، که اِشیئے بازێن گناه بَکشگ بوتنت، بله آ که آییئے دۆستی کمتر اِنت، هما اِنت که آییئے بَکشتگێن گناه کمتر اَنت.“ گڑا دێمی گۆن آ جنێنا تَرّێنت و گوَشتی: ”تئیی گناه بَکشگ بوتنت.“ بله اے دگه مهمان گۆن یکدگرا گوَشگا لگّتنت: ”اے کئے اِنت که مردمانی گناهان هم پهِلَّ کنت؟“ نون ایسّایا گۆن آ جنێنا گوَشت: ”تئیی سِتک و باوَرا ترا رَکّێنت، په وشّی و سلامتی برئو.“ رَندا، ایسّا شهر په شهر و مێتگ په مێتگَ ترّت و په مردمان، هُدائے بادشاهیئے مِستاگئے جاریَ جت. آییئے دوازدهێن کاسِد همراه اَتنت. لهتێن جنێن هم که ایسّایا آیانی جِنّ کَشّتگ‌اَتنت و چه نادْراهیان دْراه و جۆڑ کرتگ‌اَتنت، گۆن آیان گۆن اَتنت. چه آیان یکّے مَریم اَت، که آییئے پَنّام مَجْدَلیَه اَت و ایسّایا چه آییا هپت جِنّ کَشّتگ‌اَت. دگه یکّے یوانّا اَت که آییئے لۆگ‌واجه، هوزا، هیرودیس بادشاهئے کلاتئے کلیتدار اَت. یکّے سوسن اَت و دگه باز جنێن اَتنت، که چه وتی زَرّ و مالان، په ایسّا و آییئے مریدان کُمکّ کنگا اَتنت. چه هر شهر و هر هَلک و هَنکێنا مردم ایسّائے کِرّا پێداک اَتنت. وهدے بازێن مردمے آتک و مُچّ بوت، ایسّایا په مِسال و دَروَر گۆن آیان گوَشت: ”یکّ دِهکانے په تُهمئے چَنڈگا شت، تُهمانی چَنڈگئے وهدا کَمُّکے تُهم راهئے سرا رِتک که پالَپاش بوتنت و بالی مُرگان چِت و وارتنت. کَمُّکے ڈَل و ڈۆکانی سرا رِتک، آ رُستنت بله زوتّ گیمُّرت و هُشک بوتنت، چێا که زمینا نَمب نێست‌اَت. دگه کَمُّکے، شِزّ و چِرِکّانی نیاما رِتک، گۆن آیان هۆریگا رُستنت بله شِزّان آیانی رُست و رُدۆم داشت. آ دگه تُهم، شَرّێن زمینا رِتک و شَرّ رُست و مزن بوت و سَد سَری هۆشگ و بَرِش کرت.“ اے مِسالئے گوَشگا رَند، ایسّایا په بُرزتئواری گوَشت: ”هرکَسا په اِشکنگا گۆش پِر، بِشکنت.“ ایسّائے مریدان، چه آییا اے مِسالئے مانا جُست کرت. آییا پَسّئو دات: ”هُدایا شمئے دلئے چمّ پَچ کرتگ‌اَنت، که شما آییئے بادشاهیئے رازان سرپد ببێت، بله په آ دگه مردمان، مِسال و دَروَر اَنت و بَسّ، تانکه: ’گۆن چمّان بچارنت، بله مگندنت گۆن گۆشان بِشکننت، بله سَرکِچ مئوَرنت.‘ اے مِسالئے مانا اِش اِنت: تُهم، هُدائے هبر اَنت. راهئے سرا رِتکگێن تُهمانی مانا، هما مردم اَنت که هُدائے هبران گۆشَ دارنت، بله شئیتانَ کئیت و چه آیانی دلا، هُدائے هبران درَ کنت که چُش مبیت آ باور بکننت و برَکّنت. ڈَل و ڈۆکێن زمینئے رِتکگێن تُهمانی مانا، هما مردم اَنت که هُدائے هبرانَ اِشکننت و په گَل و وشّیَ مَنّنت، بله هُدائے هبر، آیانی دلا ریشّگ و وَنڈالَ نجننت، تان کَمُّکے وهدا رَند، آیانی باور کمَّ بیت و آزمائِش و چَکّاسئے وهدا پُشتا کِنزنت و چه راها ٹَگلنت. شِزّ و ڈَنگرانی تها رِتکگێن تُهمانی مانا، هما مردم اَنت که هُدائے هبران گۆشَ دارنت، بله دنیایی پرێشانی و مال و زَرّئے هِرس و جۆپَه و ائیش و نۆشان مانَ گیشّنت و هۆشگ و بَرَ نئیارنت. شَرّێن زمینا رِتکگێن تُهمانی مانا، هما مردم اَنت که هُدائے هبران گۆشَ دارنت و په سِتک و دل و پاکێن نیّتے آیانَ مَنّنت. اے چۆ هما کِشارا اَنت که هۆشگ و بَرَ کننت و پایدارَ بنت. کَسے که چِراگا رۆکَ کنت، تَگارێئے چێرا چێریَ ندنت، یا تَهتئے چێرا اێریَ نکنت. رۆکێن چِراگا، چِراگدانا اێرَ کننت، تان هرکَس که لۆگا کئیت رُژناییا بگندیت. چێا که هچّ چُشێن چێرێن چیزّے نێست که زاهر و پَدّر مبیت و هچّ چُشێن پناه و اَندێمێن هبرے نێست که آشکار و دێمدرا مبیت. شما هُژّار بێت و بزانێت که چِه پئیما اِشکنێت. کَسێا که چیزّے هست، آییا گێشتر دئیگَ بیت و کَسێا که نێست، بله گُمانَ کنت که هستی، چه آییا هما هم پَچ گِرگَ بیت.“ همے وهدا ایسّائے مات و برات آییئے گِندگا آتکنت، بله چه مردمانی بازێن مُچّیا آییئے نزّیکّا آتکِش نکرت. ایسّااِش هال دات که ”تئیی مات و برات په تئیی گِندگا ڈنّا اۆشتاتگ‌اَنت.“ ایسّایا درّاێنت: ”منی مات و برات هما اَنت که هُدائے هبران گۆشَ دارنت و آیانی سرا کارَ کننت.“ یکّ رۆچے، ایسّایا گۆن مریدان گوَشت: ”بیاێت گوَرمئے دومی نێمگا رئوێن.“ بۆجیگا سوار بوتنت و راه گپتنت. وهدے بۆجیگ رئوگا اَت، ایسّا واب کپت. اَناگت سیه‌گواتێا سر کرت و توپّان بوت و بۆجیگ چه آپا پُرّ بئیگی اَت. آیانی زِند، هَتَرئے تها اَت. مرید ایسّائے گوَرا شتنت، چه وابا آگَهِش کرت و گوَشتِش: ”واجه، او واجه! ما اێر بُکّگی و مِرَگی اێن.“ آ، چه وابا آگه بوت و توپّان و مئوج و چئولی هَکّل داتنت، چه نِهرّ و هَکّلان گوات کپت و توپّان پرُشت و اێرمۆش بوت. آییا گۆن وتی مریدان گوَشت: ”شمئے سِتک و باور کجا شت؟!“ مریدان چه اے اَجَبێن کارا تُرست و بَه منتنت و چه یکدومیا جُستِش گپت: ”اے چۆنێن مردمے که گوات و چئولان نِهرّ و هُکمَ دنت و آ هم، آییئے هُکما مَنّنت.“ گڑا، گِراسیانی سرڈگارا رَستنت که جَلیلئے دَمگئے دێم په دێما، مَزَن‌گوَرمئے دومی پهناتا اِنت. وهدے ایسّا چه بۆجیگا اێر کپت و هُشکیا آتک، چه شهرئے مردمان یکّے، که جِنّی گنۆکے اَت، گۆن آییا دُچار کپت. چه بازێن وهدێا، آییا پُچّ گوَرا نکرتگ‌اَت و لۆگێا ننِشتگ‌اَت، شپ و رۆچ کبرستانا کپتگ‌اَت. وهدے آییا ایسّا دیست، کوکّارے کرتی، آییئے پادان کپت و گۆن بُرزتئواری گوَشتی: ”ایسّا، او مَزَن‌شانێن هُدائے چُکّ! ترا گۆن من چِه کار اِنت؟ ترا په هُدا سئوگند، منا اَزاب مدئے.“ آییا پمێشکا چُش گوَشت که ایسّایا جِنّ هُکم داتگ‌اَت، اے مردا یله بدنت. جِنّا، اے مرد پێسرا هم باز رَندا گپتگ‌اَت، مردمان په زمزیل مُهر بستگ‌اَت و گِر و دار کرتگ‌اَت، بله مردا زمزیل پرۆشتگ‌اَتنت و جِنّا، آ کَشّکان کرتگ‌اَت و گیابانا برتگ‌اَت. ایسّایا چه آییا جُست کرت: ”تئیی نام کئے اِنت؟“ آییا پَسّئو دات: ”منی نام لشکر اِنت،“ چێا که بازێن جِنّے آییئے جسم و جانا پُترتگ‌اَت. جِنّان گۆن ایسّایا دَزبندی کرت که آیان، جُهلێن تَهتَرونئے چاتا دئور دئیگئے هُکما مدنت. همۆدا، جُمپێئے سرا، هوکّانی مزنێن رمگے چَرگا اَت، جِنّان گۆن ایسّایا دَزبندی کرت: ”مارا بِلّ که اے هوکّانی جسما پُترێن.“ ایسّایا اجازت داتنت. جِنّان آ مرد یله دات و هوکّانی جسما پُترتنت و اَناگت، هوکّانی رمگ چه جُمپا جَهلگا اێر کپانا گوَرما بُکِّت. وهدے هوکّانی شْوانگان چُش دیست، په دْرِکّے مێتگ و شهرا شتنت و مردمِش هال داتنت. مردم شتنت تان گۆن وتی چمّان اے سرگوَستا بگندنت. ایسّائے کِرّا آتکنت و هما مردِش دیست که جِنّان یله کرتگ‌اَت، ایسّائے پادانی دێما نِشتگ، پُچّ و پۆشاکی گوَرا و په هۆش و سار اِنت. نون تُرسِش دلا نِشت. آ که وت چَمدیستێن شاهد اَتنت، آ دگه مردمِش هال داتنت که اے جِنّی گنۆک چۆنکا دْراه بوتگ. گِراسینائے سرڈگارئے مردمان، گۆن ایسّایا دَزبندی کرت که آیانی سرڈگارا یله بدنت و برئوت، چێا که آیان بازَ تُرست. پمێشکا ایسّا بۆجیگا سوار بوت و شت. هما مردا که ایسّایا آییئے جِنّ در کرتگ‌اَتنت، گۆن ایسّایا دَزبندی کرت که آییا گۆن وت ببارت. بله ایسّایا آ مرد پِر تَرّێنت و گوَشتی: ”لۆگا برئو و وتی مردمان هال بدئے که هُدایا گۆن تئو چۆنێن کارے کرتگ.“ آ مرد شت و وتی شهرا جاری جت که ایسّایا گۆن آییا چے کرتگ. وهدے ایسّا پِر ترّت، رُمبے مردما وشّاتک کرت، چێا که سجّهێن آییئے رَهچار اَتنت. هما وهدا، یائِروس نامێن یکّ مردے که کَنیسَهئے مستر اَت، ایسّائے کِرّا آتک. آییئے پادان کپت و دَزبندی و مِنّتی کرت که ”منی لۆگا بیا.“ چێا که آییئے یکّێن جنکّ، که اُمری دوازده سالئے کِساسا اَت، مَرکیگ اَت. وهدے ایسّا آییئے لۆگئے نێمگا رئوگا اَت، مردم چَکّا کپان و تێلانک دئیان آییئے گوَرا مُچّ بوتنت. همۆدا یکّ جنێنے هم هست‌اَت که دوازده سال اَت آییئے هۆن بند نبوتگ‌اَت. هچکَسا هم آ دْراه کرت نکرتگ‌اَت. هما جنێن، ایسّائے پُشتی نێمگا آتک و آییئے کباهئے لَمبی دست جت و هما دمانا هۆن بند بوت. گڑا ایسّایا گوَشت: ”کئیا منی کباه دست جت؟“ وهدے هچکَسا نمَنِّت، گڑا پِتْرُسا گوَشت: ”واجه! وت گِندگا ائے که مردمان ترا چۆن اَنگِرّ کرتگ و چَکّا کپان اَنت.“ بله ایسّایا پدا گوَشت: ”اَلّما کَسێا منا دست پِر کرت، من مارت که واک و توانے چه من در بئیگا اِنت.“ وهدے جنێنا زانت که اے هبر چێر دئیگَ نبیت، گڑا لَرزانا آتک و ایسّائے پادان کپت. آییا سجّهێنانی دێما گوَشت که چێا ایسّائے کباهی دست پِر کرتگ و چِه پئیما، هما دمانا چه وتی نادْراهیا رَکّتگ. ایسّایا گوَشت: ”او منی جنکّ! تئیی سِتک و باوَرا ترا رَکّێنتگ، په وشّی و سلامتی برئو.“ ایسّا اَنگت هبرا اَت، که چه کَنیسَهئے مسترئے لۆگا، مردمے آتک و یائِروسی هال دات که ”تئیی جنکّ مُرتگ و نون استادا گێشتر دلسیاه مکن.“ ایسّایا اے هبر اِشکت و گۆن یائِروسا گوَشتی: ”متُرس، باور کن، تئیی جنکَّ رَکّیت.“ وهدے ایسّا یائِروسئے لۆگا رَست، آییا پِتْرُس، یوهَنّا، آکوب و هما جنکّئے پت و ماتا اَبێد، دگه هچکَس همراهیئے اجازت ندات. سجّهێن مردم په جنکّئے مَرکا مۆتک و زاری کنگا اَتنت. بله آییا گوَشت: ”مگرێوێت، آ نمُرتگ، بَسّ واب اِنت.“ آیان ایسّائے سرا کندت و کَلاگ گپت، چێا که زانتگ‌اَتِش جنکّ مُرتگ. ایسّایا جنکّئے دست گپت و گۆن بُرزێن تئوارے گوَشتی: ”او منی چُکّ! پاد آ.“ جنکّئے ساه پِر ترّت و هما دمانا پاد آتک. ایسّایا گوَشت: ”چُکّا ورگ بدئیێت.“ چُکّئے مات و پت هئیران و هَبَکّه منتنت، بله ایسّایا کَڈّن کرتنت که اے هبرا گۆن هچکَسا مگوَشنت. ایسّایا وتی دوازدهێن کاسِد لۆٹتنت، آیانا سجّهێن جِنّ و پلیتێن روهانی در کنگ و ناجۆڑیانی دْراه کنگئے زۆر و اِهتیاری هم دات. په هُدائے بادشاهیئے جار جنَگ و نادْراهانی دْرهبکشیا راهی داتنت. گوَشتی: ”راها، گۆن وت هچّ چیزّ مبرێت، نه اَسا و دَزلَٹّے، نه لۆت و تورگے، نه نان و تۆشگ، نه زَرّ و نه گێشێن جامگ. وهدے لۆگێا رئوێت، تان شهرئے یله دئیگا هما لۆگا بمانێت. اگن یکّ شهرێئے مردم شمارا وشّاتکَ نکننت، گڑا در آیگئے وهدا، وتی پادانی دَنزان همۆدا بچَنڈێت و بتکێنێت تان آیانی هِلاپا شاهدی ببیت که شما هُدائے کُلئو په آیان رَسێنتگ.“ گڑا ایسّائے مرید در کپت و مێتگ په مێتگ هر جاه، وشّێن مِستاگِش په مردمانَ رَسێنت و نادْراهێن مردمِش دْراهَ کرتنت. وهدے جَلیلئے هاکم هیرودیس، چه اے سجّهێن هبر و هالان سَهیگ بوت، پرێشان و تکانسر بوت چێا که لهتێن مردم ایسّائے بارئوا چُش گوَشگا اَت: ”آ، یَهیا اِنت که پدا چه مُردگان زندگ بوتگ،“ دگه لهتێن گوَشگا اَت که ” اِلیاس نبی زاهر بوتگ،“ و دگه لهتێن چُش هم گوَشگا اَت که ”چه پێشی زمانگئے پئیگمبران یکّے که پدا زندگ بوتگ.“ گڑا هیرودیسا گوَشت: ”یَهیائے سر وه من بُرِّتگ، نون اے کئے اِنت که آییئے بارئوا من اے ڈئولێن هال اِشکنگا آن؟“ آ په ایسّائے گِندگا هُدۆناک اَت. وهدے ایسّائے کاسِد چه وتی سپرا پِر ترّت و آتکنت، وتی کرتگێن کارانی هالِش ایسّایا سر کرت. گڑا ایسّایا آ گۆن وت همراه کرتنت و بئیت‌سئیدا نامێن شهرێا شت تانکه چه مردمان دور و گِستا ببنت. بله وهدے مردم سَهیگ بوتنت، آییئے رَندا راه گپتنت. ایسّایا آ وشّاتک کرتنت، هُدائے بادشاهیئے بارئوا سر و سۆج داتنت و نادْراهێن مردم هم وشّ و دْراه کرتنت. رۆنندئے وهدا، دوازدهێن کاسِد آتکنت و گوَشتِش: ”نون اے مردمان راه دئے که اے گوَر و کِرّانی مێتگ و بازاران برئونت و په وت ورگ و وابجاهے شۆهاز بکننت، چێا که اِدا بَرّ و گیابانێن جاگهے.“ بله ایسّایا گوَشت: ”شما وت اِشان وراک بدئیێت.“ آیان پَسّئو دات: ”مئے کِرّا پنچ نگن و دو ماهیگا گێشتر چیزّے نێست، بله هئو، اگن برئوێن په اے سجّهێن مردمان وراک په بها بگرێن.“ چه آ مردمان، کِساس پنچ هزار مردێن اَتنت. ایسّایا گۆن مریدان گوَشت: ”مردمان پنجاه پنجاهئے ٹۆلیا بنندارێنێت.“ مریدان اَنچُش کرت و مردم نندارێنتنت. ایسّایا پنچێن نان و دوێن ماهیگ زرتنت و آسمانئے نێمگا چارت، هُدائے شُگری گپت و پدا نان و ماهیگی چُنڈ چُنڈ کرت و مریدانی دستا داتنتی تانکه مردمانی سرا بهر بکننت. سجّهێن مردمان لاپ‌سێرا ورگ وارت و اَنگت چه سر آتکگێن چُنڈان، دوازده سَپْت پُرّ بوت. یکّ رۆچے، ایسّا اێوکا دْوا کنگا اَت و مرید گۆن آییا گۆن اَتنت. چه مریدان جُستی کرت: ”مردم منی بارئوا چے گوَشنت، من کئے آن؟“ آیان پَسّئو دات: ”لهتێنَ گوَشیت تئو پاکشۆدۆکێن یَهیا ائے و لهتێنَ گوَشیت تئو اِلیاس نبی ائے. دگه لهتێن چُش هم گوَشیت، تئو چه پێسریگێن زمانگئے آ دگه نبیان یکّے ائے که پدا زندگ بوتگئے.“ آییا جُست کرت: ”شما وت منی بارئوا چے گوَشێت، من کئے آن؟“ پِتْرُسا پَسّئو دات: ”تئو هُدائے راه داتگێن هما مَسیه ائے.“ بله ایسّایا آ هُکم کرتنت که ”اے هبرا گۆن هچکَسا مگوَشێت.“ گوَشتی: ” انسانئے چُکّ باید اِنت بازێن سکّی و سۆری بسگّیت. کئومئے کماش، مزنێن دینی پێشوا و شَریَتئے زانۆگر اَلّما آییا ممَنّنت و بکۆشارێننت و سئیمی رۆچا پدا زندگ ببیت.“ ایسّایا سجّهێن مردم گوَشتنت: ”اگن کَسے لۆٹیت منی رَندگیریا بکنت، وتی دلئے واهگ و لۆٹان یله بدنت و هر رۆچ وتی جندئے سَلیبا بَڈّا بکنت و منی راها گام بجنت. هرکَس که وتی ساهئے رَکّێنگئے جُهدا ببیت، آییا باهێنیت. بله آ که په منیگی وتی ساها باهێنیت، آییا رَکّێنیت. اگن یکّێا سجّهێن دنیا برسیت بله وتی ساها بباهێنیت، چۆنێن سۆبے بارت و چے کَٹّتَ کنت؟ اگن کَسے چه من و منی هبران لَجّ بکنت، گڑا انسانئے چُکّ هم، آ وهدی که گۆن وتیگ و آسمانی پتئیگ و پاکێن پرێشتگانی شان و شئوکتا اے جهانا پدا کئیت، چه آییا لَجَّ کنت. بله من شمارا راستێنَ گوَشان، اِدا لهتێن مردم اۆشتاتگ که تان آیانی دێما هُدائے بادشاهی پَدّر مبیت، مَرکئے تاما نچَشنت.“ چه اے هبران، کِساس هشت رۆچا رَند، ایسّایا پِتْرُس، یوهَنّا و آکوب همراه کرتنت و په دْوایا یکّ کۆهێئے سرا شت. وهدے ایسّا دْوا کنگا اَت، آییئے دێمئے رَنگ بدل بوت و گوَرئے گُد سکّ اِسپێت بوت و دْرپشگا لگّتنت. یکّ اَناگت دو مردم پَدّر بوت و گۆن ایسّایا هبر کنگا اَتنت، یکّے موسّا و آ دگه اِلیاس اَت. آ دوێن گۆن مزنێن شان و شئوکتێا زاهر بوتنت و ایسّائے مَرکئے بارئوا هبر کنگا اَتنت که اَلّما اورشَلیما بئیگی اَت. پِتْرُس و آییئے همراه آکوب و یوهَنّا سکّ وابێنگ اَتنت، بله وهدے شَرّ آگه بوتنت، گڑا دیستِش که ایسّا په شان و شئوکتے گۆن موسّا و اِلیاسا یکجاه اۆشتاتگ. وهدے آ دوێن ایسّایا رُکست کنگ و رئوگی اَتنت، پِتْرُسا گوَشت: ”واجه! مئے اِدا بئیگ سکّ شَرّ اِنت، بِلّ که ما سئے ساهگ و کاپارَ بندێن، یکّے په تئو، یکّے په موسّا و دگرے په اِلیاسا.“ بله پِتْرُسا وت نزانت چے گوَشگا اِنت. اَنگت پِتْرُس هبرا اَت که جمبرێا آیانی سرا ساهگ کرت. وهدے جمبر آیانی سرا ساهێل بوت مریدان تُرست. چه جمبرا تئوارے رُست: ”اے منی گچێنی بَچّ اِنت. شما اِشیئے هبران گۆش بدارێت.“ تئوارئے اِشکنگا رَند، مریدان ایسّا اێوکا دیست. آیان اے سَرگوَست وتی دلا داشت و آ وهدا وتی دیستگێنِش گۆن هچکَسا نگوَشت. دومی رۆچا وهدے ایسّا و سئیێن مرید چه کۆها اێر آتکنت، مردمانی مزنێن مُچّیے آتک و گۆن ایسّایا دُچار کپت. چه مردمانی نیاما یکّ مردمێا کوکّار کنانا گوَشت: ”او استاد! گۆن تئو دَزبندیَ کنان که ترا منی بچکّئے سرا بَزّگ ببیت، آ منی یکّێن چُکّ اِنت. جِنّے اَناگت منی چُکّا گیپت و ژامبلێنیت و هما دمانا چُکّ جاک و کوکّارَ کنت، کَپ و گَجَّ بیت. آییا باز کمّ یلهَ دنت و لۆٹیت آییا بکُشیت. من گۆن تئیی مریدان دَزبندی کرت که اے جِنّا بکَشّنت، بله آیان کَشّت نکرت.“ ایسّایا گوَشت: ”او بێباور و گُمراهێن نَسل و پَدرێچ! من تان کدێنا گۆن شما بمانان و بسگّان؟ چُکّا اِدا بیار.“ وهدے چُکّ پێداک اَت، جِنّا ژامبلێنت و ڈگارا جت. ایسّایا جِنّ گۆن نِهرّ و هَکّلان مان بست، چُکّ دْراه کرت و پتئے دستا دات. سجّهێن مردم چه هُدائے مزنیا هئیران بوت و بَه منتنت. وهدے سجّهێن مردم چه ایسّائے مۆجزه و اَجَبێن کاران هئیران اَتنت، گۆن وتی مریدان گوَشتی: ”منی اے هبران په شَرّی دلگۆش کنێت، انسانئے چُکّ گۆن دَگا و درۆهگ مردمانی دستا دئیگَ بیت.“ بله مرید آییئے اے هبرا سرپد نبوتنت، چێا که په آیان رَمز و رازے اَت. چه ایسّایا جُست کنگِش هم تُرست. ایسّائے مرید وت‌مان‌وتا اے گپّئے سرا دَپجاک کنگا اَتنت: ”بارێن، مئے نیاما سجّهێنانی مستر و کماش کئے اِنت؟“ ایسّایا آیانی دلئے هبر زانت و یکّ کَسانێن چُکّے وتی کَشا اۆشتارێنت و گۆن مریدان گوَشتی: ”هرکَس که په منی نامئیگی اے کَسانێن چُکّا گۆن وشواهگی بزوریت و وتی گوَرا بداریت، بزان آییا منا زرتگ و مَنِّتگ. هرکَس که منا بمَنّیت هما هُدایا مَنّیت که منا راهی داتگ، چێا که چه شما، هما مستر اِنت که وتا چه سجّهێنان کَسترَ زانت.“ یوهَنّایا گۆن ایسّایا گوَشت: ”واجه! ما یکّ مردے دیست که گۆن تئیی نامئے گِرگا چه مردمان پلیتێن روهان درَ کنت، بله ما آ مَکَن و مَنَه کرت، چێا که آ مرد چه ما نه‌اَت.“ ایسّایا گوَشت: ”نه، اے کارا مکنێت، چێا که اگن کَسے شمئے بدواه مبیت، گۆن شما اِنت.“ وهدے ایسّائے چست بئیگ و آسمانا رئوگئے وهد نزّیکّ بوت، گڑا گۆن دلجمێن شئورے دێم په اورشَلیما راه گپت. بله چه وت پێسر، لهتێن کاسِدی راه دات. آ شتنت و سامِریانی یکّ مێتگێا رَستنت تانکه چه آییئے آیگا پێسر، په آییا تئیاری بکننت. بله اۆدئے مردمان ایسّا وشّاتک نکرت چێا که آ اورشَلیما رئوگا اَت. وهدے ایسّائے مرید، آکوب و یوهَنّا چه اے هالا سَهیگ بوتنت، گوَشتِش: ”او هُداوند! تئو رزا دئیئے ما چه هُدایا بلۆٹێن که چه آسمانا آسے راه بدنت و اِشان بسۆچیت و هاک و پُر بکنت؟“ بله ایسّایا چَکّ تَرّێنت، آ نِهرّ و هَکّل داتنت. رَندا گۆن وتی مریدان، دگه مێتگێا شت. ایسّا و آییئے مرید، راها رئوگا اَتنت. یکّ مردێا گوَشت: ”هر جاه که تئو رئوئے من تئیی همراهَ بان.“ ایسّایا گوَشت: ”رۆباهان هۆنڈ و جاگه هست و بالی مُرگان کدۆه و کُدام، بله من که انسانئے چُکّ آن، منا په سرئے اێر کنگا هچّ جاگه نێست.“ ایسّایا گۆن دگه مردێا گوَشت: ”بیا، منی رَندگیریا بکن.“ بله آییا پَسّئو دات: ”او واجه! منا مۆکل بدئے پێسرا رئوان وتی پتا کبرَ کنان.“ ایسّایا گوَشت: ”بِلّ که مُردگ وتی مُردگان وت کَبر و کَپنَ کننت، تئو برئو و هُدائے بادشاهیئے وشّێن مِستاگا په مردمان سر کن.“ دگرێا گوَشت: ”او واجه! من تئیی رَندگیریا کنان، بله منا بِلّ تان پێسرا وتی لۆگئے مردمان رُکست بکنان.“ ایسّایا آییئے پَسّئوا گوَشت: ”آ کَس که نَنگار کنگئے وهدا پُشتا چاریت، هُدائے بادشاهیئے هِزمتکاریئے لاهک نه‌اِنت.“ چه اِشیا رَند، هُداوندێن ایسّایا دگه هپتاد مرید گچێن کرت و هما شهر و مێتگان که رئوگی اَت، چه وت پێسر، دو دوا راهی داتنت و گۆن آیان گوَشتی: ”کِشار باز اِنت، بله رُنۆک کمّ. پمێشکا گۆن کِشارئے واهندا دَزبندی بکنێت و بلۆٹێت که په وتی کِشاران رُنۆک دێم بدنت. برئوێت، که من شمارا گوَرگانی ڈئولا، گُرکانی نیاما رئوانَ کنان. وتی سات و سپرا گۆن وت، نه زَرتورَگ و لۆت و پێلک بزورێت و نه چئوَٹ و سواس. راها، گۆن کَسێا گێشێن تئیارجۆڑی مکنێت. هر لۆگێا که رئوێت ائولا بگوَشێت: ’اے لۆگئے مردم دْراه و اێمِن باتنت‘. چه آ لۆگئے مردمان، اگن کَسے سُهل و اێمنیئے لۆٹۆک اِنت، شمئے اے اێمنیئے واهگ په آییا رسیت و اگن آ نکرزیت، شمئے اے واهگ پدا په شما پِرَ ترّیت. هما یکّێن لۆگا بدارێت و لۆگ په لۆگ مرئوێت. هرچے که شمارا په ورگا داتِش، بوَرێت و بنۆشێت، چێا که کار کنۆک وتی رۆزیگئے هکدار اِنت. هر شهرێا که رئوێت و آ شهرئے مردم شمارا وشّاتکَ کننت، گڑا هرچے که په ورگا کارنت، بوَرێت. هما شهرئے نادْراهان دْراه کنێت و مردمان بگوَشێت که هُدائے بادشاهی نزّیکّ اِنت. بله اگن شهرێا شتێت که آ شهرئے مردمان شمارا وشّاتک نکرت، گڑا چه اۆدا در بیاێت و هما شهرئے رَهسران هرکَسا که گندێت، آیان بگوَشێت: ’شمئے شهرئے هما دَنز که مئے پادان لگّتگ، ما آ دَنزان همِدا چَنڈێن و تکێنێن، تانکه اے دَنز شاهدی بدئینت که ما هُدائے وشّێن کُلئو په شما آورت. بله بزانێت که هُدائے بادشاهی نزّیکّ اِنت.‘ باور کنێت، جُست و پُرسئے رۆچا سُدومئے مردمانی سِزا چه آ شهرئے مردمانی سِزا و اَزابا آسانتر و کمترَ بیت. بَژن و اَپسۆز په شما، او کُرازینئے مردمان! بَژن و اَپسۆز په شما، او بئیت‌سئیدائے مردمان! هما مۆجزه و اَجِکّایی که من شمئے نیاما پێش داشتگ‌اَنت، اگن سور و سئیدونئے شهران پێش بداشتێننت، گڑا اۆدئے مردمان هما وهدا وتی گناهانی پشۆمانیئے پۆشاک گوَرا کرتگ‌اَت و پُرانی سرا نِشتگ‌اَتنت. جُست و پُرسئے رۆچا، سور و سئیدونئے مردمانی سِزا چه شمئے سِزا و اَزابا آسانتر و کمترَ بیت. او کَپَرناهومئے مردمان! شما چست کنگ و آسمانا برگَ بێت؟ هچبر! مُردگانی جهانا سَرْشَکونَ بێت. اگن کَسے شمئے هبران گۆش بداریت، آ منی هبران هم گۆشَ داریت. هرکَس شمارا ممَنّیت، آ منا هم نمَنّیت و منی نمَنّۆک آییا هم نمَنّیت که منا راهی داتگ.“ ایسّائے هپتادێن مرید گۆن شادهی پِر ترّتنت و گوَشتِش: ”او هُداوند! چه تئیی نامئے زۆرمندیا، جِنّ هم مئے هُکما مَنّنت.“ ایسّایا درّاێنت: ”من شئیتان دیست که گِرۆکێئے ڈئولا چه آسمانا کپت. من شمارا هما واک و اِهتیار داتگ که مار و زومّ و دژمنئے سجّهێن واک و کدرتا لگتمال بکنێت. هچّ چیزّ شمارا تاوان داتَ نکنت و نُکسانَ نرسێنیت. بله په اِشیا دِلوشّ مبێت که جِنّ شمئے هُکما مَنّنت، شمئے دِلوشّی اے ببیت که نامۆ آسمانا نبیسگ بوتگ.“ هما دمانا، گۆن پاکێن روها گَل و شادان، ایسّایا گوَشت: ”او پت، زمین و آسمانئے هُدابُند! ترا سَتا کنان و ساڑایان که تئو اے راز و هبر چه زانتکار و هۆشمندان چێر داتنت و کۆدکانی سرا پَدّر کرتنت. او پت! تئو چه وتی رزا و واهگا اے ڈئولا کرت. سجّهێن چیزّ، پتا منی دستا داتگ‌اَنت. اَبێد چه پتا، هچکَس چُکّا نزانت، همے ڈئولا، اَبێد چه چُکّا و هما مردمان که چُکّ بلۆٹیت پتا په آیان پَدّر بکنت، دگه هچکَس پتا نزانت.“ پدا ایسّایا په اِهوت و هَلوتا دێم گۆن مریدان کرت و گوَشتی: ”بَهتاور اَنت هما چمّ که هرچے شما دیستگ آ هم بگندنت. من شمارا گوَشان، بازێن پئیگمبر و بادشاهانی واهگ و مُراد همے بوتگ که هرچے شما گِندگا اێت آیان هم بدیستێن، بله ندیستِش و هرچے شما اِشکنگا اێت آیان هم بِشکُتێن بله نه‌اِشکتِش.“ چه شَریَتئے کازیان یکّے، ایسّائے کِرّا آتک و په آییئے چَکّاسا جُستی کرت: ”او استاد! من چۆن بکنان که نمیرانێن زِندئے واهند ببان؟“ ایسّایا پَسّئو دات: ”شَریَتا چے نبشته اِنت، چه آییئے وانگا تئو چے سرپدَ بئے؟“ آییا پَسّئو دات: ”وتی هُداوندێن هُدایا، په دل، گۆن سجّهێن جان و ساه، گۆن سجّهێن وس و واک و گۆن سجّهێن پَهم و پِگرا، دۆست بدار و همساهگا هم وتی جندئے پئیما مِهر بکن.“ ایسّایا گوَشت: ”تئو شَرّ گوَشتگ، همے ڈئولا بکن، ترا اَبدمانێن زِندَ رَسیت.“ نون شَریَتئے زانۆگرا په اے سئوَبا که پێش بداریت آییا شَرّێن جُستے کرتگ، چه ایسّایا پدا جُست کرت: ”گڑا، منی همساهگ کئے اِنت؟“ آییئے پَسّئوا، ایسّایا چُش گوَشت: ”یَهودی مردے چه اورشَلیما دێم په اَریهائے شهرا رئوگا اَت. راها، دُزّان گپت و آییئے مال و مَڈّی پُلِت و آییئے گوَرئے پُچّ و پۆشاک کَشِّتنت، آییئے جند جت، لَٹّ و کُٹّ و نێمزَدگ کرت و راهئے سرا دئور دات و شتنت. بے گَت و گُمانا، چه همے راها یکّ دینی پێشواے گوَزگا اَت، وهدے اے مردی دیست، وتی راهی تاب دات و گوَست. همے ڈئولا، مزنێن پرستشگاهئے هِزمتکارے هم چه همے راها گوَزگا اَت، وهدے آ مردی دیست گوَست و شت. بله رَندترا، سامِری کئومئے یکّ مردے چه اۆدا گوَزان، همے جاگها رَست. وهدے آ مردی دیست، آییئے سرا بَزّگی بوت، آییئے کِرّا آتک و ٹَپّی گۆن شراب و ٹێل درمان کرت و بستنت، وتی اۆلاکا سوار کرت، یکّ کاروانسراێا آورت و آییئے هئیالداری‌ای کرت. دومی رۆچا، کاروانسرائے هُدابُندی دو دینار دات و گوَشتی: ’اے مردئے هئیالداریا بکن، اگن چه اے زَرّان گێشتر پَکار بوت پِر ترّگئے وهدا ترا دئیان.‘“ گڑا ایسّایا چه هما شَریَتئے زانۆگرا جُست کرت: ”تئو چے گوَشئے، چه آ سئیێنان کجامیا گۆن اے زَدَگ و ٹَپّیگێن مردا وتی همساهگی زِمّهواری سَرجم کرت؟“ آییا پَسّئو دات: ”هما که آییئے سرا بَزّگی بوت.“ ایسّایا گوَشت: ”برئو تئو هم اَنچُش بکن.“ ایسّا و آییئے مرید، گوَزان و پَند جنان، آتک و مێتگێا رَستنت. اۆدا، مَرتا نامێن جنێنێا ایسّا وتی لۆگا مهمان کرت. مَرتایا مَریم نامێن گهارے هست‌اَت که په هُداوندێن ایسّائے هبرانی گۆش دارگا آییئے پادانی دێما نِشت. بله مَرتا که مهمانیئے کارانی چِن و لانچا دَزگٹّ اَت، ایسّائے کِرّا آتک و گوَشتی: ”او هُداوند! ترا اے هبرئے پرواه نێست که منی گهارا منا کار کنگا تهنا یله داتگ؟ بگوَشی منا کُمکّ بکنت.“ بله هُداوندێن ایسّایا پَسّئو دات: ”مَرتا، او مَرتا! تئو بازێن کار و بارانی سرا وتا نگران و دِلتَپَرکهَ کنئے، بله تهنا یکّ چیزّ زلورت اِنت. مَریما هما گهترێن په وت گچێن کرتگ که چه آییا پَچ گِرگَ نبیت.“ یکّ بَرے ایسّا جاگهے دْوا کنگا اَت، وهدے دْوایی هلّێنت، چه آییئے مریدان یکّێا گوَشت: ”او هُداوند! اَنچُش که یَهیایا وتی مرید دْوا کنگ سۆج داتگ‌اَنت همے پئیما تئو هم مارا دْوا کنگ سۆج بدئے.“ ایسّایا گوَشت: ”هروهد دْوا کنێت، اے ڈئولا بگوَشێت: ’او پت! تئیی نام شرپدار بات. تئیی بادشاهی بیایات. مئے هر رۆچیگێن رِزک و رۆزیگا هر رۆچ مارا بدئے. مئے گناه و رَدیان ببَکش، اَنچُش که ما وتی سجّهێن دئینکارانَ بَکشێن. مارا آزمائِش و چَکّاسا دئور مدئے.‘“ گڑا ایسّایا گوَشت: ”چه شما یکّے، اگن شپنێما وتی سَنگتئے لۆگا برئوت و بگوَشیت: ’او برات! منا سئے نان په بدل بدئے، که دۆستے چه سپرا آتکگ و منی لۆگا په ورگا هچّ نێست،‘ بوتَ کنت آ چه وتی لۆگا جواب بدنت و بگوَشیت: ’او دۆست! منا دلسیاه مکن، لۆگئے دپ بند اِنت و من گۆن چُکّان وپتگان. انّون پاد آتکَ نکنان ترا چیزّے بدئیان.‘ شمارا گوَشان، اے مرد اگن په دۆستیا پاد مئیئیت و آییا چیزّے مدنت، بله چه آییئے بازێن لێزگی و لێس و پِلّێسا پادَ کئیت و هرچے آ لۆٹیت دنتی. نون شمارا گوَشان: بلۆٹێت، شمارا دئیگَ بیت. شۆهاز بکنێت، درَ گێجێت. دروازگا بٹُکّێت، پَچَ بیت. چێا که هرکَس بلۆٹیت، آییا رسیت. هرکَس شۆهاز بکنت، درَ گێجیت. هرکَس دروازگا بٹُکّیت، په آییا پَچَ بیت. شمئے نیاما چُشێن پتے هست که اگن آییئے چُکّ ماهیگ بلۆٹیت مارے بدنتی؟ یا اگن هئیکے بلۆٹیت، زومّے بدنتی؟ نون اگن شما که رَدکار اێت، اَنگت هم وتی چُکّان شَرّێن چیزّانی دئیگا زانێت، گڑا مئے آسمانی پت چینکدر شرترَ زانت که وتی لۆٹۆکێن چُکّان پاکێن روها بدنت.“ یکّ بَرے، ایسّا چه یکّێا جِنّے در کنگا اَت که آییا اے مرد گُنگ کرتگ‌اَت. وهدے جِنّ در آتک، گُنگێن مرد هبر کنگا لَگت و سجّهێن مردم هئیران بوتنت. بله لهتێنا گوَشت: ”ایسّا چه جِنّانی سردار بِلزَبولئے سرۆکیا، جِنّانَ کَشّیت.“ دگه لهتێنا په ایسّائے چَکّاسگا چه آییا آسمانی نشانیے لۆٹت. بله ایسّایا آیانی دلئے هال و هبر زانتنت و گوَشتی: ”اگن یکّ مُلکێا ناتِپاکی بکپیت، آ مُلک گار و زئوالَ بیت، اگن یکّ لۆگێئے مردم گۆن وت جنْگ و جێڑه بکننت، آ لۆگ هراب و بربادَ بیت. اگن شئیتان گۆن وت جنْگ بکنت، گڑا آییئے بادشاهی چۆن برجاهَ مانیت؟ شما گوَشێت که من چه جِنّانی سردار، بِلزَبولئے کُمکّا جِنّان درَ کنان. نون اگن من گۆن بِلزَبولئے سرۆکیا جِنّان درَ کنان، گڑا شمئے جندئے چُکّ و مرید گۆن کئیی زۆر و واکا جِنّان درَ کننت؟ اے پئیما، شمئے مرید وت شمارا مئیاریگَ کننت. بله اگن من گۆن هُدائے زۆر و واکا جِنّان درَ کنان، بزانێت که هُدائے بادشاهی شمئے نیاما رَستگ. اگن یکّ زۆراورێن مردمے سِلَهبند ببیت و وتی لۆگئے نِگهپانیا بکنت، گڑا آییئے مال و مِلکت برجاهَ ماننت. بله اگن زۆرمندترێن مردمے آییئے لۆگئے سرا هَمله و اُرُش ببارت و چه آییا سردست ببیت، هما سِلاهان که آ مرد چه آیان دلجم اَت، چه آییا پَچَ گیپت و آییئے مال و مِلکتا بهر و بانگَ کنت. کَسے که منی همراه و دۆزواه نه‌اِنت آ منی بدواه اِنت، کَسے که مُچّ و یکجاه کنگا گۆن من هۆر نه‌اِنت، آ تَک و پَرک و شِنگ و شانگَ کنت. وهدے جِنّے چه کَسێا درَ کئیت، گڑا گیابانانَ رئوت تان په وتی آرامی و آسودگیا جاهے شۆهاز بکنت، بله چُشێن جاگهے نرسیتی. گڑا گوَشیت: ’چه اۆدا که در آتکگان، پدا همۆدا رئوان.‘ وهدے پِرَ ترّیت و گندیت که آ جاگه رُپتگ و ساپ و سَلّه اِنت، گڑا رئوت و چه وت دگه هپت سِلترێن جِنَّ کاریت. آ سجّهێن، هۆریگا اۆدا رئونت و اُرد و بُنگَ کننت. اے ڈئولا، آ مردمئے آسر و آکبت چه پێسریگێنا اَنگت بدترَ بیت.“ همے وهدا که ایسّا اے هبران کنگا اَت چه مردمانی نیاما یکّ جنێنێا گْوانک جت: ”بَهتاور هما مات اِنت که چه آییئے لاپا تئو پێدا بوتگئے و ترا شیری مێچێنتگ.“ ایسّایا آییئے پَسّئوا درّاێنت: ”بَهتاور هما اَنت که هُدائے هبران گۆشَ دارنت و آیانی سرا کارَ کننت.“ وهدے مردمانی مُچّی گێشتر بئیان اَت، ایسّایا گوَشت: ”اے زمانگئے مردم شِرّ و زِنهکارێن مردم اَنت. اَجَبَّتێن نشانیَ لۆٹنت، بله آیان یونُس نبیئے نشانیا اَبێد، دگه هچّ نشانیے دئیگَ نبیت. اَنچُش که په نئینئوائے مردمان یونُس یکّ نشانیے اَت، همے پئیما انسانئے چُکّ هم وت په اے زمانگئے مردمان یکّ نشانیے بیت. جُست و پُرسئے رۆچا، سَبائے مَلکه گۆن اے زمانگئے مردمان هۆریگا پادَ کئیت و آیان مئیاریگَ کنت، چێا که سَبائے مَلکه چه دنیائے آ دستا آتک تان سُلئیمانئے هِکمتا بِشکنت. بله نون چه سُلئیمانا مسترێنے اِدا اِنت. جُست و پُرسئے رۆچا، نئینئوائے مردم گۆن اے زمانگئے مردمان هۆریگا پادَ کاینت و آیان مئیاریگَ کننت، چێا که آیان یونُسئے ڈاه و هُژّارباشئے سرا تئوبه کرت. بله نون چه یونُسا مسترێنے اِدا اِنت. هچکَس چِراگا په چێر دئیگا رۆکَ نکنت و نه آییا تَگارئے چێرا اێرَ کنت. آییا چِراگدانئے سرا اێرَ کنت، تان هرکَس که لۆگا کئیت آییئے رُژناییا بگندیت. تئیی چمّ، جسم و جانئے چِراگ اِنت. وهدے تئیی چمّ وشّ و دْراه اِنت، تئیی سجّهێن جسم و جان رُژناگَ بیت، بله اگن تئیی چمّ نادْراه ببیت، گڑا تئیی جسم و جان هم تهارَ بیت. هُژّار بئے، اے نور و رُژن که ترا هست‌اِنت، تهار مبیت. اگن تئیی سجّهێن جسم و جان رُژناگ ببیت و آییئے هچّ بهرے تهار مبیت، گڑا سَرجمیا دْرپشناکَ بیت، اَنچُش که چِراگئے شَهم ترا رُژناگَ کنت.“ وهدے ایسّایا هبر هلاس کرت، یکّ پَریسیێا آ وتی لۆگا مهمان کرت، ایسّا آییئے لۆگا شت و په وراکئے ورگا پَرزۆنَگئے سرا نِشت. بله وهدے پَریسیا دیست که ایسّایا چه ورگا پێسر دست نشُشتنت هئیران مَنت. گڑا هُداوندێن ایسّایا دێم گۆن آییا کرت و گوَشتی: ”شما پَریسی، پیاله و دَرپانی ڈنّی نێمگا ساپ و سَلّهَ کنێت، بله شمئے درون چه لالچ و تَماه و رَدێن کاران پُرّ اِنت. او ناسرپدان! آییا که شمئے ڈنّی نێمگ، بزان جسم و جان اَڈّ کرتگ، شمئے دل و درون هم هماییا نجۆڑێنتگ؟ گڑا چه درونئے چیزّان هئیرات بدئیێت تان سجّهێن چیزّ په شما پاک و سَلّه ببنت. او پَریسیان! بَژن و اَپسۆز په شما که پورچێنک و سَداپ و اے دگه کاهُکانی سرا دَه‌یَکَّ دئیێت بله چه دادرسی و اِنساپ و هُدائے مِهرا بێهئیال و بێتْرانگ اێت. دْرێگتا، شما اے کار بکرتێننت و آ هم یله مداتێننت. او پَریسیان! بَژن و اَپسۆز په شما که کَنیسَهانی ائولی رِد و سْرَپئے نندگ و بازاران مردمانی وشّاتک و دْرَهباتان دۆستَ دارێت. بَژن اِنت، شما هما کبرانی پئیما اێت که آیانی سرا سِنگ و شَکّ نێست و گِندگَ نبنت و مردم په نازانتی آیانَ لپاشنت و گوَزنت.“ اے هبرانی سرا شَریَتئے کازیێا گوَشت: ”او استاد! تئو گۆن وتی اے هبران، مارا هم بےاِزّت کنگا ائے.“ ایسّایا گوَشت: ”او شَریَتئے کازیان! په شما هم بَژن و اَپسۆز اِنت. شما مردمانی چَکّا گرانێن بارَ لَڈّێت که چه آیانی زۆرا گێش اِنت، بله وت په کُمکّ کنگا، لَنکُک و مۆردانگے هم نسُرێنێت. بَژن و اَپسۆز په شما! هما نبیانی کبرانی سرا گُمبُد و اَدّیرهَ بندێت که شمئے پت و پیرُکان کُشتگ‌اَنت. اے پئیما، شما وت آیانی اے کارئے شاهد و مَنّۆگر اێت. شمئے پت و پیرُکان پئیگمبر کُشتگ‌اَنت و شما آیانی کبرانی سرا اَدّیرهَ بندێت. پمێشکا، هُدایا چه وتی هِکمتا گوَشتگ: من پئیگمبر و کاسِد په آیان راهَ دئیان، بله آ لهتێنا کُشنت و لهتێنا آزارَ دئینت. پمێشکا چه دنیائے بُنگێجا هما سجّهێن پئیگمبر که مردمان کُشتگ‌اَنت، آیانی هۆن اے زمانگئے مردمانی گردنا اِنت، بزان هابیلئے هۆنا بگر تان زَکَریائے هۆنا، که کُربانجاه و مزنێن پرستشگاهئے نیاما رێچگ بوت. هئو! شمارا گوَشان که اے زمانگئے مردم، آ سجّهێن هۆنانی دئینکار اَنت. او شَریَتئے کازیان! بَژن اِنت که شما زانتکاریئے هَزانگئے کلیت زرت و برت، نه وت تها آتکگێت و نه آ که راها اَنت، تها رئوگا اِشتگ‌اَنت.“ هما وهدا، هزاران مردم مُچّ بوت و یکدومیا گوَرمۆش دئیان و لپاشان اَت. ایسّایا پێسرا دێم گۆن مریدان تَرّێنت، وتی گپّ و تْرانی بُنگێج کرت و گوَشتی: ”چه پَریسیانی هُمیرا که ریاکاری و دوتل و دوپۆستیئے هُمیر اِنت، وتا دور بدارێت، چێا که هچّ چێرێن کارے نێست که زاهر و پَدّر مبیت و چُشێن اَندێم و پناهێن چیزّے نێست که آشکار و دێمدرا مبیت. پمێشکا، هر هبرے که شما شپئے تهاریا کرتگ، رۆچئے رُژناییا اِشکنگَ بیت و هر هبرے که شما دَپبندێن لۆگانی تها په هلوَت کرتگ، چه لۆگ و بانانی سرا جار جنَگَ بیت. او منی دۆستان! شمارا گوَشان که چه مردمان متُرسێت. آ شمئے جِسم و جانا کُشتَ کننت، بله چه اِشیا گێشتر هچّ کرتَ نکننت. من شمارا کَڈّنَ کنان و گوَشان که چه کئیا بتُرسێت. چه هماییا بتُرسێت که کُشتَ کنت و کُشگا رَند دۆزها دئور دئیگئے واکی هم هست. هئو! من شمارا گوَشان که چه هماییا بتُرسێت. پنچ جِنجشک په دو پئیسها بها نبیت؟ بله هُدا چه آیان یکّێا هم بێهئیالَ نبیت. هُدایا شمئے سرئے مودانی هساب هم گۆن اِنت، گڑا متُرسێت چێا که شمئے کَدر و اَرزش چه سجّهێن جِنجشکان گێشتر اِنت. من شمارا گوَشان که هرکَس مردمانی دێما منا بمَنّیت، انسانئے چُکّ هُدائے پرێشتگانی دێما آییا مَنّیت. بله هرکَس مردمانی دێما منا ممَنّیت، من هم هُدائے پرێشتگانی دێما آییا نمَنّان. همے ڈئولا، اگن کَسے انسانئے چُکّئے هِلاپا هبر بکنت پهِلّ کنگَ بیت، بله هرکَس هُدائے پاکێن روهئے سرا کُپر بکنت، آ بَکشگَ نبیت. مردم شمارا گرنت و کَنیسَهانَ برنت و هاکم و هکومتانی دێما پێشَ کننت. آ وهدا، په وتی دێمپانیا پرێشان مبێت که چے بگوَشێت، چێا که پاکێن روه شمارا هما وهدا وت سۆجَ دنت که چے بگوَشێت.“ چه مردمانی مُچّیا، یکّێا گۆن آییا گوَشت: ”او استاد! منی براتا بگوَش که چه پتئے میراسا منی بهرا بگیشّێنیت و بدنت.“ ایسّایا پَسّئو دات: ”او مرد! کَسێا منا شمئے میراسئے بهر کنۆک نکرتگ.“ گڑا گۆن مردمان گوَشتی: ”هُژّار بێت! وتا چه هر ڈئولێن تَماه و لالچا دور بدارێت، چێا که مال و دئولتئے زیادَهی انسانئے زِندئے مکسد و مُراد نه‌اِنت.“ آییا یکّ مِسالے دات و گوَشتی: ”یکّ هستۆمندێن زمیندارے هست‌اَت که آییا چه وتی ڈگار و کِشاران بازێن دَهل و رَسَدے رَست. نون وتی دلا پِگری کرت که ’چے بکنان؟ منا په اِشانی اَمبار کنگا جاگه نێست.‘ گڑا گۆن وت گوَشتی: ’نون زانتُن چے بکنان. وتی اَمبارانَ کرۆجان و هرابَ کنان و اِشانی جاگها مسترێن اَمبارَ بندان و سجّهێن دان و مالان همۆدا اَمبارَ کنان. پدا گۆن وتَ گوَشان: ”تئو په بازێن سالان مزنێن مالے مُچّ کرتگ. نون آسودگ ببئے، وشّ بوَر و بنۆش و شادهی کن!“‘ بله هُدایا گوَشت: ’او نادان! اِنشپی تئیی ساه چه تئو گِرگَ بیت، گڑا تئیی اے مُچّ کرتگێن مال و مِلکت کئییگَ بنت؟‘ اِش اِنت آ مردمئے آسر و آکبت که په وت مال اَمبارَ کنت بله هُدائے گوَرا هستۆمند نه‌اِنت.“ ایسّایا گۆن وتی مریدان گوَشت: ”پمێشکا شمارا گوَشان که په وتی زِندا پرێشان و دِلتپرکه مبێت که ’چے بوَرێن؟‘ نه په وتی جسم و جانا که ’چے بپۆشێن؟‘ چێا که زِند، چه وراکا و جسم و جان، چه پۆشاکا گێشترَ کرزیت. گوَراگان بچارێت، نه کِشنت و نه رُننت و نه کَهدان و اَمبارِش هست. بله اَنگت هُدا آیان رۆزیگَ دنت. شمئے اَرزش و کیمّت چه مُرگان باز گێشتر اِنت. کَسے گۆن پِگر و هئیالانی زۆرا وتی زِندئے رۆچان ساهتے هم گێش کرتَ کنت؟ اگن شما اینچُکێن کَسانێن کارے کرتَ نکنێت، گڑا چێا زِندئے دگه چیزّانی بارئوا پِگرَ کنێت؟ پمێشکا په وَرد و وراکئے شۆهازا وتا دلسیاه مکنێت. دنیائے سجّهێن هُداناباورێن مردم اے چیزّانی رَندا تچنت، بله شمئے آسمانی پتَ زانت که شمارا اے چیزّ پَکار اَنت. شما هُدائے بادشاهیئے شۆهازا ببێت، اے سجّهێن وت شمارا دئیگَ بنت. او منی کسانُکێن رُمب و ٹۆلی! متُرسێت چێا که شمئے آسمانی پتئے رَزا و واهگ همِش اِنت که بادشاهیا شمارا بدنت. وتی مال و مِلکتا بها کنێت و نێزگارانی سرا بهر کنێت. په وت اَنچێن زَرتورَگ اَڈّ بکنێت که هچبر کوَهن مبنت، نهَلّگی و اَبدمانێن آسمانی گنجے اَمبار کنێت که نه دُزّ آییا بارت و نه وَرۆک و رَمێز آییا وارت. شمئے دل هما جاها رئوت که مال همۆدا اِنت. لانکا ببندێت و وتی چِراگا رۆک و رُژناگ بدارێت. هما هِزمتکار و دَزبۆجانی پئیما ببێت که رَهچار اَنت آیانی هُدابُند کدێن چه سور و آرۆسئے شادهیان پِرَ ترّیت و اَنچُش که کئیت و دروازگا ٹُکّیت، آ دروازگا پَچَ کننت. بَهتاور اَنت هما هِزمتکار که آیانی هُدابُندَ کئیت و گندیت آگه و هُژّار اَنت. باور کنێت هُدابُند وت په آیانی هِزمتا لانکَ بندیت، آیانَ نندارێنیت و ورگ دێما دنت. بَهتاور اَنت هما هِزمتکار اگن آیانی واجه شپئے دومی یا سئیمی پاسا بیئیت، بگندیت که آگه اَنت. شما شَرَّ زانێت، اگن لۆگئے هُدابُندا بزانتێن دُزّ کجام وهدا کئیت، گڑا آییا هچبر دُزّ وتی لۆگا په دُزّیا نه‌اِشتگ‌اَت. همے پئیما تئیار ببێت، چێا که انسانئے چُکّ اَنچێن وهدێا کئیت که شما آییئے اِنتزار و وَدارا نبێت.“ پِتْرُسا گوَشت: ”او هُداوند! اے مِسال تئو په ما آورت یا په سجّهێنان؟“ هُداوندێن ایسّایا گوَشت: ”وپادار و شیوّارێن کارمَستر هما اِنت که هُدابُند آییا وتی اے دگه سجّهێن هِزمتکارانی مستر بکنت تان آیان په وهد وَرد و وراک بدنت. بَهتاور اِنت هما هِزمتکار که وهدے هُدابُند کئیت، آییا هما کارانی سرا گندیت. شمارا راستێنَ گوَشان، هُدابُند هما هِزمتکارا وتی سجّهێن مال و هستیئے کارمَسترَ کنت. بله اگن هما کارمَستر وتی دلا بگوَشیت: ’اَنگت منی هُدابُندئے آیگا باز وهد هست‘ و پمێشکا ورگ و چرگا ملار و هنۆش ببیت و وتی همکارێن گُلام و مۆلدان لَٹّ و کُٹّ بکنت. آییئے هُدابُند اَنچێن رۆچ و ساهتێا کئیت و رسیت که آ نزانت و وَدارا نه‌اِنت. گڑا هُدابُند آییا ٹُکّر ٹُکّرَ کنت و بێوپا و ناباورانی نیاما دئورَ دنت. آ هِزمتکار که وتی هُدابُندئے واهگ و دلکَشّیانَ زانت، بله اَنگت آییئے رَزا و مُرادانی سرا کار کنگا وتا تئیارَ نکنت، بازێن لَٹّے وارت. بله هما که په نازانتی اَنچێن رَدے جنت که لَٹّ و کُٹّئے سِزاوار اِنت، کمتر لَٹَّ وارت. چێا که چه مسترێن مَنسبدارا گێشتر جُست و پُرسَ بیت و کَسێا که گێشتر زِمّهواری دئیگ بوتگ، چه آییا گێشتر هساب گِرگَ بیت. من دنیایا آتکگان که آسے رۆک بکنان. دْرێگتا اے وهدی آ آس رۆک بوتێن. بله چه آییا پێسر، منا پاکشۆدیے زلورت اِنت، که په آییئے سَرجم کنگا باز پرێشان و بێتاهیر آن. گُمانَ کنێت من آتکگان تان زمینئے سرا تِپاکی و سُهل بیاران؟ نه، من په جتاییئے آرگا آتکگان. چه اے دمانا و رَند، هر لۆگئے پنچێن مردمانی نیاما جتاییَ کپیت، سئے دوئے هِلاپا و دو سئیئے هِلاپا بیت. پت گۆن چُکّا ناتِپاکَ بیت و چُکّ گۆن پتا، جنکّ چه ماتا جِتا بیت و مات چه جنکّا، وَسّیگ گۆن نِشارا ناتِپاکَ بیت و نِشار گۆن وَسّیگا.“ گڑا ایسّایا گۆن مردمان گوَشت: ”وهدے شما دێم په رۆنِندا گندێت که جمبرێا بستگ، هما دمانا گوَشێت که هئورَ بیت و هئور هم گواریت. وهدے چه جنوبا گواتَ کَشّیت، گوَشێت که مرۆچی گرم و لِوارَ بیت و همے ڈئولا هم بیت. او دوپۆستێن شَتَلکاران! وهدے شما زمین و آسمانئے رنگ و نشانیانَ زانێت که چے بئیگی اِنت، گڑا چۆن اے اَنّوگێن زمانگئے نشانیان کِساس کرتَ نکنێت؟ شما په چے راستیا وت کِساس کرتَ نکنێت؟ وهدے گۆن وتی دئینکارا هَکدیوانا رئوئے، جُهد کن راها گۆن آییا په سُهل و سَلاه برسئے. چُش مبیت که ترا کازیئے کِرّا ببارت و آ ترا سپاهیگئے دستا بدنت و سپاهیگ ترا بَندیجاها ببارت و جێل بکنت. ترا گوَشان، تان وهدے که تئو زَرّانی گُڈّی پئیی و پئیسها پُرّ مکنئے، چه اۆدا آزاتَ نبئے.“ هما وهدا، لهتێنا گۆن ایسّایا آ جَلیلی مردمانی بارئوا هال و هبرَ کرت که پیلاتوسا کُشتگ‌اَتنت و آیانی هۆن، گۆن همایانی کُربانیگێن دَلوَتانی هۆنا هۆر و هئوار کرتگ‌اَت. ایسّایا آیانی پَسّئوا گوَشت: ”شما گُمانَ کنێت، آ جَلیلی که په چُشێن بَزّگی و سیَه‌رۆچیے دُچار کپتنت، چه آ دگران گُنهکارتر اَتنت؟ من شمارا گوَشان نه، چُش نه‌اِنت، بله اگن تئوبه مکنێت، شما هم همایانی ڈئولا گار و گُمسارَ بێت. گُمانَ کنێت هما هژدهێن مردم که سیلوهائے بُرج آیانی سرا کپت و مُرتنت، چه اورشَلیمئے آ دگه سجّهێن مردمان رَدکارتر اَتنت؟ من شمارا گوَشان نه، شما هم، اگن تئوبه مکنێت، همایانی ڈئولا گار و گُمسارَ بێت.“ پدا ایسّایا په آیان مِسالے جت: ”مردێا وتی انگوری باگا اِنجیرئے درچکے هست‌اَت. یکّ رۆچے، آ اِنجیرئے بَرانی چارگا باگا شت، بله بَرے ندیستی. گڑا گۆن وتی باگپانا گوَشتی: ’سئے سال اِنت که من اے اِنجیرئے بَرانی چارگا کایان بله هچَّ نگندان. بگُڈّی تان زمینا بێبَر و بێسَمَر مکنت.‘ بله باگپانا پَسّئو دات: ’واجه! دگه یکّ سالے بِلّی، من اِشیئے بُنا کۆچان و کلۆنڈان و سَماتَ دئیان، دێمی سالا، اگن بَری دات شَرّ، اگن نداتی گڑا بگُڈّی.‘“ شَبَّتئے رۆچے، ایسّا یکّ کَنیسَهێا مردمان سَبکّ و تالیم دئیگا اَت. یکّ جنێنے همۆدا اَت که هژده سالا، یکّ اَرواهێا نادْراه کرتگ‌اَت. کُمپی جتگ‌اَت و هچّ ڈئولا وتی سْرێنی تچک کرتَ نکرت. وهدے ایسّائے چمّ په آییا کپتنت، تئواری کرت و گوَشتی: ”او جنێن! تئو چه وتی ناجۆڑیا رَکّتئے.“ ایسّایا وتی دست آییئے سرا اێر کرت و هما دمانا آ کُمپێن جنێنئے سْرێن تچک بوت و هُدائے سِپَت و سَنایا لگِّت. بله کَنیسَهئے مستر په اے سئوَبا که ایسّایا شَبَّتئے رۆچا دْرهبکشی کرتگ‌اَت نارزا بوت و گوَشتی: ”شمارا په وتی کاران شش رۆچ هست و هما رۆچان په وتی دْرهبکشیا بیاێت، نه که شَبَّتئے رۆچا.“ هُداوندێن ایسّایا آییئے پَسّئوا درّاێنت: ”او شَتَلکارێن ریاکاران! چه شما هچکَس شَبَّتئے رۆچا وتی هر و گۆکان چه وتی بَنجاهانَ نبۆجیت و ڈنّا په آپ دئیگا نبارت؟ گڑا، اے جنێن، که اِبراهێمئے نَسل و پَدرێچ اِنت و هژده سال اِنت که شئیتانا وتی بندیگ کرتگ، چێا شَبَّتئے رۆچا چه وتی اَزابان آزات و آسودگ کنگ مبیت؟“ وهدے ایسّایا چُش گوَشت، آییئے سجّهێن بَدواه پَشَل و شرمندگ بوتنت. بله اے دگه سجّهێن مردم چه ایسّائے اے مۆجزه و اَجَبێن کاران باز وَشدل و شادان بوتنت. رَندا، ایسّایا گوَشت: ” هُدائے بادشاهی چِه پئیما اِنت؟ آییا گۆن چۆنێن چیزّے همدَروَر بکنان؟ هُدائے بادشاهی، ٹێلکاهئے تُهمئے پئیما اِنت که مردێا زرت و وتی باگا کِشت. آ دانَگ رُست و درچکێئے ڈئولا بوت و بالی مُرگان آییئے تاک و ٹالانی چێرا کُدۆه و کُدام بست.“ پدا گوَشتی: ”من په هُدائے بادشاهیا چۆنێن مِسالے پێش بکنان؟ هُدائے بادشاهی هما هُمیرئے پئیما اِنت که جنێنێا زرت و گۆن بازێن آرتێا هئوار کرت و کمّ کمّا سجّهێن آرت گوات گپت و هُمیر بوت.“ ایسّا شهر په شهر و مێتگ په مێتگ مردمان تالیم دئیان دێم په اورشَلیما رئوگا اَت، یکّێا جُست کرت: ”او واجه! بارێن، چه مردمان، تهنا کَمُّکێنے رَکّیت؟“ آییا پَسّئو دات: ”جُهد کنێت چه تنکێن دروازگا بگوَزێت، چێا که من شمارا گوَشان، بازێنے چه همے دروازگا گوَزگئے جُهدا کنت، بله گوَست نکنت. وهدے کئیت که لۆگئے هُدابُند پادَ کئیت و لۆگئے دروازگا بندَ کنت، گڑا شما لۆگئے دپا اۆشتێت و هرچُنت دروازگا ٹُکّێت و تئوارَ کنێت: ’او واجه! دروازگا په ما پَچ کن!‘، بله آ پَسّئوَ دنت که ’من شمارا پَجّاهَ نئیاران و نزانان چه کجا اێت.‘ شما گوَشێت: ’ما گۆن تئو هموان و همدیوان بوتگێن و تئو مئے دَمْک و کوچهان مارا تالیم داتگ.‘ بله آ پَسّئوَ دنت: ’من شمارا پَجّاهَ نئیاران و نزانان چه کجا اێت؟ او رَدکاران! چه منی دێما دور بێت.‘ آ وهدا، گرێوێت و دنتان په دنتانَ درُشێت، چێا که اِبراهێم، اِساک، آکوب و سجّهێن پئیگمبران، مان هُدائے بادشاهیا گندێت، بله وت چه هُدائے بادشاهیا ڈنّا دئور دئیگَ بێت. اے دگه مردم چه رۆدراتک و رۆنند و چه شمال و جنوبئے چارێن نێمگانَ کاینت و هُدائے بادشاهیئے پَرزۆنَگئے سرا نندنت. هئو، اَنچُش اِنت که آهِری، ائولیَ بنت و ائولی، آهِریَ بنت.“ هما وهدا، لهتێن پَریسی ، ایسّائے گوَرا آتک و گوَشتِش: ”نون تئو اے جاگها یله کن و دگه جاهێا برئو، چێا که هیرودیس تئیی کُشگئے رَندا اِنت.“ آیانی پَسّئوا گوَشتی: ”بِرئوێت آ رۆباها بگوَشێت ’مرۆچیگ و باندا، جِنّانَ کَشّان و مردمان دْراهَ کنان و سئیمی رۆچا، وتی کارا سَرجم په سرَ رسێنان.‘ بله مرۆچی، باندات و پۆشی، اَلّما وتی اے سات و سپرا دێما بران، چێا که هچّ پئیگمبرئے کۆش چه اورشَلیما ڈنّا نبیت. اورشَلیم، او اورشَلیم! تئو پئیگمبرانَ کُشئے و هُدائے راه داتگێنان سِنگسارَ کنئے. باز رندا من لۆٹتگ تئیی چُکّان وتی کِرّا مُچّ و یکجاه بکنان، اَنچُش که نکێنکێن مُرگے چورگ و چیپُّکان وتی بال و بانزُلانی چێرا مُچَّ کنت، بله شما نلۆٹت. نون شمئے لۆگئے آکبت، شمئے وتی دستا یله دئیگَ بیت. شمارا گوَشان دگه برے منا نگندێت تان آ وهدا که چه وتی زبانا بگوَشێت: ’مبارک بات هما که په هُداوندئے ناما کئیت!‘“ شَبَّتئے رۆچے، ایسّا په وراکئے ورگا چه پَریسی سرۆکان یکّێئے لۆگا شتگ‌اَت. اۆدئے مردم په دلگۆش آییا چارگا اَتنت که بارێن چے کنت؟ آییئے دێم په دێما، مردے اَت که گۆن جَلَندَرئے نادْراهیا گوات گپتگ‌اَت. ایسّایا چه شَریَتئے کازی و پَریسیان جُست گپت: ”شَبَّتئے رۆچا نادْراهانی دْراه کنگ رئوا اِنت یا نه؟“ بله آ بێتئوار بوتنت. گڑا ایسّایا آ مردئے دست گپت، دْراهی کرت و رُکست دات که برئوت. گڑا ایسّایا دێم گۆن آیان تَرّێنت و گوَشتی: ”چه شما کئے اِنت که آییئے چُکّ یا گۆک شَبَّتئے رۆچا چاتا بکپیت و آییا هما دمانا چه چاتا در مکنت؟“ بله آیان هچّ پَسّئو دات نکرت. وهدے ایسّایا دیست که مهمان، چِه پئیما دیوانجاهے شرترێن جاگهان گچێن کنگا اَنت، گڑا اے مِسالی دات و گوَشتی: ”وهدے تئو په سور و آرۆسێا لۆٹگَ بئے، دیوانئے شرترێن جاگهان منند، بلکێن چه تئو مسترێن مردمے هم لۆٹگ بوتگ. گڑا، آ مهماندار که شما هر دوێنی لۆٹتگ‌اَنت، ترا گوَشیت: ’وتی جاها آییا بدئے.‘ گڑا تئو پَشَل و شرمندگَ بئے و ناچاریا، چه سجّهێنان جَهلترَ نندئے. وهدے کَسے ترا مهمان بکنت، سجّهێنانی پُشتا بنند، تانکه مهماندار وت بیئیت و بگوَشیت: ’او منی دۆست! بیا و دێماتر بنند.‘ آ وهدا، تئو آ دگه مهمانانی چمّا شرپدارترَ بئے. چێا که هرکَس وتا مزنَ زانت و لێکیت، کَمشرپَ بیت و هرکَس وتا جَهل و اێردستَ مَنّیت، وشنام و شرپدارَ بیت.“ گڑا، ایسّایا گۆن مهماندارا گوَشت: ”وهدے تئو په سبارگ یا شاما مهمانیَ کنئے، وتی سَنگت، برات و سیاد یا هستۆمندێن همساهگان ملۆٹ، چُش مبیت که آ هم تئیی مهمانیئے بدلا، ترا مهمان بکننت و تئو وتی مهمانیئے بدلا بگرئے. وهدے مهمانیَ کنئے، گڑا نێزگار و مُنڈ و لَنگ و کۆران بلۆٹ. گڑا بَهتاورَ بئے، چێا که آیانی کِرّا چیزّے نێست ترا بدلا بدئینت و تئو وتی مُزّا پهرێزکارانی پدا زندگ بئیگئے وهدا گرئے.“ چه اۆدئے مهمانان یکّێا، گۆن اے هبرئے اِشکنگا گوَشت: ”بَهتاور اِنت هما که هُدائے بادشاهیئے مهمانیا ورگَ وارت.“ ایسّایا پَسّئو دات و گوَشتی: ”مردێا مزنێن مهمانیے کرت و بازێن مردمے لۆٹاێنت. مهمانیئے رۆچا، گۆن وتی گُلاما گوَشتی: ’برئو منی مهمانان بگوَش: ”بیاێت که هر چیزّ نون تئیار اِنت.“‘ بله چه آ سجّهێنان هر یکّێا نیمّۆنے کرت و نئیاتک. یکّێا گوَشت: ’من یکّ ڈگارے په بها گپتگ و باید اِنت په آییئے چارگا برئوان، پمێشکا پهِلّیَ لۆٹان.‘ دگرێا گوَشت: ’من پنچ جُپت کاییگر گپتگ و په آیانی چارگ و چَکّاسگا سر گپتگان، پمێشکا پهِلّیَ لۆٹان.‘ سئیمیا گوَشت: ’من نۆکی سور کرتگ، پمێشکا آتکَ نکنان.‘ گُلام آتک و وتی هُدابُندی چه سجّهێنانی هالا سَهیگ کرت. هُدابُند اے هبرانی اِشکنگا سکّ زَهر گپت و هُکمی کرت: ’په اِشتاپی برئو، چه شهرئے تَنْک و رَهسران، سجّهێن نێزگار، مُنڈ، کۆر و لَنگان په اے مهمانیئے ورگا بیار.‘ رَندا، گُلام آتک و گۆن هُدابُندا گوَشتی: ’واجه! هرچے که تئو منا هُکم دات من هما ڈئولا کرت، بله اَنگت جاگه هست‌اِنت.‘ گڑا هُدابُندا وتی گُلام هُکم کرت: ’شهرا ڈنّ، راه و رَهسران برئو، مردمان شۆهاز کن و آیان مِنَّت کن و منی لۆگا بیار تانکه مهمانجاه چه مردما پُرّ ببیت.‘ شمارا راستَ گوَشان که چه ائولی لۆٹتگێن مردمان یکّے هم، منی مهمانیئے وراکانَ نچَشیت.“ مزنێن رُمب و مُچّیے، ایسّایا همراهی کنگا اَت. آییا دێم گۆن آیان تَرّێنت و گوَشتی: ”آ که لۆٹیت منی مرید ببیت، اگن چه وتی پت و مات، جَن و چُکّ، برات و گهاران و چه وتی جندئے ساها هم سر مگوَزیت، منی مرید بوتَ نکنت. اگن کَسے وتی سَلیبا بَڈّا مکنت و منی رَندا مئیئیت، آ هم منی مرید بوتَ نکنت. کئے اِنت آ که لۆٹیت بُرجے ببندیت، بله چه بُرجئے بندگا پێسر، منندیت و آییئے زرّ و مالئے هسابا مکَشّیت و مچاریت که بارێن اے کارئے سَرجم و پوره کنگئے واک و توانی هست یا نه؟ چێا که اگن اے بُرجئے بُنرِدا اێر بکنت و نێمتمان بِلّیت، سجّهێن مردم که گندنت، آییا کَلاگ و ریشکندَ کننت و گوَشنت: ’اے مردا کارے بُنگێج کرت بله سَرجم کنگا در مَنت.‘ یا کجام بادشاه اِنت که گۆن دگه بادشاهێا په جنْگا سر بگیپت بله چه جنْگا پێسر، منندیت و اے پِگرا مکنت که بارێن گۆن ده هزارئے پئوجا، آ بادشاهئے بیست هزاری لشکرئے دێما داشتَ کنت یا نه؟ و اگن بگندیت که آییئے دێما داشتَ نکنت، گڑا اَنگت که دژمنئے لشکر دور اِنت، چه پێشا په سُهل و تْرانا وتی کاسِدان رئوانَ کنت. همے پئیما، چه شما هرکَسے، تان وهدے که چه وتی سجّهێن مال و هستیا دست مکَشّیت، منی مرید بوتَ نکنت. واد شَرّ اِنت بله اگن وادئے تام برئوت، گڑا چۆن آییا پدا وادۆک کرتَ کننت؟ نه په زمین و ڈگارا دردَ وارت و نه سَمات بوتَ کنت، آییا دورَ رێچنت. هرکَسا په اِشکنگا گۆش پِر، بِشکنت.“ نون سجّهێن سُنگی و مالیاتگیر و گُنهکارێن مردم، ایسّائے گوَرا آتکنت تان آییئے هبران بِشکننت. بله پَریسی و شَریَتئے زانۆگر ، نُرنڈان و ایراز گرانا گوَشگا اَتنت: ”اے مرد گۆن گُنهکاران نِند و نیادَ کنت و گۆن آیان هۆر ورگَ وارت.“ گڑا ایسّایا په آیان اے مِسال آورت و گوَشتی: ”چه شما اگن کَسێا سَد مێش ببیت و چه آیان یکّے گار ببیت، گڑا نئود و نُهێن مێشان چَراگاها یلهَ ندنت و هما گارێن مێشئے شۆهازا نرئوت تان آییا در بگێجیت؟ وهدے گارێن مێشا درَ گێجیت په گَلے وتی کۆپگا کنتی، لۆگا رئوت، دۆست و همساهگانَ لۆٹیت و گوَشیت: ’گۆن من گَل و شادهی کنێت که من وتی آ گارێن مێش در گێتکگ.‘ من شمارا گوَشان، همے ڈئولا په یکّ پشۆمانێن گُنهکارێا آسمانا مزنێن جشنے گِرگَ بیت، بله په نئود و نُه پهرێزکارا که آیان پشۆمانی درکار نه‌اِنت چُشێن جشنے گِرگَ نبیت. یا که اگن جنێنێا ده کَلدار ببیت و چه آ دهێن کَلداران یکّے گار ببیت، گڑا په وتی گارێن کَلدارئے شۆهازا، چِراگ رۆکَ نکنت و لۆگا نرۆپیت؟ تان آییا در مگێجیت چه وتی شۆهازا دستَ کَشّیت؟ اَنچُش که آ کَلدارا درَ گێجیت، دۆست و همساهگانَ لۆٹیت و گوَشیت: ’گۆن من گَل و شادهی کنێت چێا که وتی گارێن کَلدارُن ودی کرتگ.‘ همے پئیما من شمارا گوَشان، اگن یکّ گُنهکارے چه وتی گناهان تئوبه بکنت و هُدائے راها بیئیت، هُدائے پرێشتگانی بارگاها جشن و شادهی گِرگَ بیت.“ ایسّایا گێش کنان کرت و گوَشتی: ”یکّ مردێا دو مردێن‌چُکّ هست‌اَت. کَسترێنا یکّ رۆچے گۆن پتا گوَشت: ’او منی پت! چه تئیی مال و مِلکتا، هرچے که منی بهر و وَنڈا کپیت منا انّون بدئے.‘ گڑا پتا وتی سجّهێن مال و مَڈّی دوێن چُکّانی سرا بهر کرت. هما مُلکا، یکّ مردمێئے کِرّا شت و په کارێئے گِرگا وتا لچّێنتی. گڑا، آییا وتی ڈگارانی سرا هوکّانی چارێنۆک کرت. اۆدا همینچُک شدیگ بوت که دلیَ لۆٹت هما کۆسَگان بوارت و وتی لاپا سێر بکنت که هوکّانی وراک اَتنت، بله کَسّا په ورگا هچّ ندات. وهدے هۆشی کرت و زانتی، گۆن وت گوَشتی: ’منی پتئے بازێن نئوکر و کاردارا لاپئے سێرا وراکَ رسیت و من اِدا شُدا مَرک آن. نون وتی پتئے کِرّا پِرَ ترّان و آییا گوَشان: او منی پت! من تئیی و آسمانئے هُدائے گُنهکار آن و چ. منا وتی هِزمتکارانی ڈئولا یکّ هِزمتکارے بکن.‘ گڑا پاد آتک و دێم په پتئے لۆگا رهادگ بوت. پتا که چه دورا دیست دلی په آییا سُتک و په اِشتاپی آییئے دێما تچان بوت و گوَراَمبازی کرت و چُکّتی. چُکّا گوَشت: ’او منی پت! من تئیی و آسمانئے هُدائے گُنهکار آن و نونَ نکرزان که تئیی چُکّ گوَشگ ببان.‘ بله پتا وتی هِزمتکار گوَشتنت: ’اِشتاپ کنێت، په آییا گهترێن کَباها بیارێت و گوَرایی بدئیێت. چَلّه و مُندریکّی دستا و کئوشی پادا بدئیێت. آ پابُندی گوَسکا بیارێت و بکُشێت تانکه جشنے بکنێن و وشّێن وراکے بوَرێن. چێا که منی اے چُکّ مُرتگ‌اَت بله نون پدا زندگ بوتگ، گار اَت و نون ودی بوتگ. اے ڈئولا آیان گَل و شادهی کرت.‘ بله مسترێن چُکّ ڈگارانی سرا اَت. وهدے لۆگئے نزّیکّا رَست و ساز و زێملئے تئواری اِشکت، چه هِزمتکاران یکّے لۆٹت و جُستی کرت: ’اِدا چے بئیگا اِنت؟‘ هِزمتکارا پَسّئو دات: ’تئیی برات پدا لۆگا آتکگ و نون که آ په وشّی و سلامَتی رَستگ تئیی پتا جشنے گپتگ و آ پابُندی گوَسکی کُشتگ.‘ گڑا، مسترێن برات سکّ زَهر گپت و نلۆٹتی لۆگا برئوت. بله پت ڈنّا آتک و آییئے وشّان کنگا مِنّتوار بوت. چُکّا پتئے مِنّتگیریئے پَسّئوا گوَشت: ’وتی دلا بچار، من اینچک سالا تئیی کِرّا گُلامێئے ڈئولا کار کرتگ، هچبر چه تئیی هُکما در نبوتگان و تئو منا یکّ شِنِکّے هم نداتگ که گۆن وتی دۆست و همبلان شادهی بکنان. بله تئیی اے چُکّا تئیی مال گۆن کَهبگێن جنێنان گار و گارت کرتگ و تئو په آییئے پِر تَرّگا پابُندی گوَسک کُشتگ.‘ پتا گوَشت: ’او منی چُکّ! تئو هروهد منی کِرّا ائے و هرچے که منا هست آ سجّهێن تئییگ اَنت، بله انّون مارا پمێشکا جشن و شادهی کنگی اِنت که تئیی اے برات مُرتگ‌اَت و نون زندگ بوتگ، گار و بێگواه اَت و نون ودی بوتگ و آتکگ.‘“ ایسّایا گۆن وتی مریدان گوَشت: ”هَزگار و هستۆمندێن مردێا هسابدارے هست‌اَت. وهدے په آییا اے هال سر بوت که هسابدار آییئے مالا وارت و گارَ کنت، گڑا آ لۆٹت و گوَشتی: ’اے چۆنێن هبر اَنت که تئیی بارئوا من اِشکنگا آن؟ برئو وتی سَرجمێن هساب و کتابان بگیشّێن و بیار و منا بدئے. مرۆچی و رَند، تئو چه منی هسابداریا در ائے.‘ هسابدارا وتی دلا جێڑت: ’نون چۆن بکنان که منی واهند منا چه کارا در کنگا اِنت، بَرد و کۆڈال من جتَ نکنان، پِنڈگا هم منا لَجّ کنت. بله هئو! انّون زانتُن چے بکنان. باید اِنت اَنچێن کارے بکنان که وهدے چِه کارا کَشّگَ بان، رَندا مردم منا وتی لۆگان بِلّنت.‘ آییا واهندئے وامدار یکّ یکّا وتی کِرّا لۆٹتنت. چه ائولی وامدارا جُستی گپت: ’ترا منی واهندئے چینچُک وام پِر اِنت؟‘ پَسّئوی دات: ’منا یکّ سَد کئیل زئیتونی رۆگن وام پِر اِنت.‘ هسابدارا گوَشت: ’بگر، اِش اِنت تئیی وامانی کَبز، زوتّ بنند و پنجاه کئیل بنبیس.‘ پدا چه دومی وامدارا جُستی کرت: ’ترا چینچُک وام پِر اِنت؟‘ گوَشتی: ’یکسَد کئیل گندم.‘ هسابدارا گوَشت: ’اے تئیی وامانی کَبز اِنت. بگر و هشتاد کئیل بنبیس.‘ واهندا وتی لُچّ و دُزّێن هسابدار شاباش گوَشت، که آییا اے کار، گۆن اَگلمندی کرتگ‌اَت. چێا که اے وهدئے چُکّ گۆن وتی زمانگئے مردمان دنیایی گیر و دارانی در برگا، چه نورئے چُکّان بزان هُدایی مردمان آکِلتر اَنت. شمارا گوَشان که دنیائے اے بێوپاێن مالا په شَرّێن دۆستانی شۆهاز کنگا کار بندێت، تانکه وهدے اے مالَ هَلّیت، شمارا اَبدمانێن جهانا وشّاتک بکننت. آ که گوَنڈ و کَسانێن کارانی سرا تچک و راستَ بیت، مزنێنانی سرا هم راستَ بیت و آ که گوَنڈێن کارانی سرا راستَ نبیت، مزنێنانی سرا هم راستَ نبیت. نون اگن شما اے بێوپا و کوڑَهێن دنیائے مالانی سرا راست و تچک مبێت، گڑا کئے بَرهَکّێن مال و گنجئے بارئوا شمئے سرا باوَرَ کنت؟ اگن په دگرانی مالا راست و تچک مبێت، کئے اِنت که شمئے وتی مالا، شمارا بدنت؟ هچّ گُلامے په دو واجها هِزمت کرتَ نکنت، یا گۆن یکّێا دژمنیَ کنت و دومیگی دۆستَ بیت، یا گۆن ائولیگا وپادارَ بیت و چه آ دگرا بدیَ کئیت. شما یَکوهد و یکجاه، هُدا و زَرّئے گُلامیا کرتَ نکنێت.“ پَریسی که وت زَرپرست اَتنت، گۆن اے هبرانی اِشکنگا، ایسّااِش کَلاگ گپت و ریشکند کرت. ایسّایا گوَشت: ”شما هما اێت که مردمانی دێما وتا تچک و پهرێزکار پێشَ دارێت، بله هُدا چه شمئے دلئے هالان سَهیگ اِنت. شمارا بگوَشان، هما چیزّ که مردمانی گوَرا باز کیمّتی اِنت، هُدا چه آ چیزّا سکّ بێزار اِنت. تئورات و سجّهێن نبیانی باریگ، تان یَهیائے وهدا اَت. نون رَندا، هُدائے بادشاهیئے مِستاگ دئیگَ بیت و هرکَس جُهدَ کنت وتی راها دێم په آییا در بگێجیت. بزانێت که آسمان و زمینئے گار و بێران بئیگ چه شَریَتئے یکّ ٹِکّ و نُکتهێئے کپگ و دور بئیگا باز آسانتر اِنت. اگن کَسے وتی جَنا سئون و تلاکَ دنت و گۆن دگه جنێنێا سورَ کنت، زِنا کنت و هرکَس که گۆن تلاک داتگێن جنێنێا سور و سانگَ کنت، آ هم زِنا کنت. یکّ مالدار و هَزگارێن مردێا مُدام گران‌کیمّتێن پُچّ و پۆشاکَ پۆشت و وتی رۆچی په ائیش و نۆشَ گوازێنتنت. ایلازَر نامێن یکّ گریبێن مردے هماییئے لۆگئے دپا نادێنگ بوتگ‌اَت که جسم و جانی، سرا تان پادا رێش اَت. آییئے اَرمان اَت که چه هَزگارێن مردئے پَرزۆنَگئے سر آتکگێن چُنڈ و چانیگان، وتی لاپا سێر بکنت. کُچکّ هم آتکنت و آییئے رێش و ناسورِشَ چَٹّتنت. وهدے آ گریب مُرت، پرێشتگان آ زرت و اِبراهێمئے کِرّا برت. هَزگارێن مرد هم مُرت و مردمان کَبر و کَپن کرت. هما سێر و هَزگارێن مرد، دۆزها سکّ بَزّگی کَشّگا اَت. آییا که سر چست کرت چه دورا چمّی په اِبراهێما کپت که هما ایلازَر آییئے کَشا نندۆک اَت. گْوانکی جت: ’اِبراهێم، او منی پت! ترا منی سرا بَزّگ بات، ایلازَرا منی کِرّا دێم بدئے که وتی لَنکُکا آپا بجنت و منی نُکّا ترّ بکنت که من آسا سُچگا آن.‘ بله اِبراهێما پَسّئو دات: ’او منی بَچّ! هئیالا بکپ که تئو وتی زِندا شَرّێن چیزّانی واجه بوتگئے و ایلازَرا وتی رۆچ په بَزّگی گوازێنتگ‌اَنت. بله آ نون اِدا آسودگ اِنت و تئو اَزابان تَلوَسگا ائے. اِشیا اَبێد، شمئیگ و مئے نیاما، یکّ اَنچێن جُهلێن دَرَگے بُرّگ بوتگ که نه مئے نێمگئے مردم شمئے گوَرا شتَ کننت و نه شمئے نێمگئے مردم مئے کِرا آتکَ کننت.‘ پدا هَزگارێن مردا گۆن اِبراهێما گوَشت: ’او منی پت! گڑا چه تئو دَزبندیَ کنان، ایلازَرا منی پتئے لۆگا رئوان بکن، چێا که منی پنچ برات اَنت و منی واهگ اِنت که ایلازَر آیانی کِرّا برئوت و آیان ڈاه بدنت و هُژّار بکنت، چُش مبیت که آ هم اے پُراَزابێن جاگها بیاینت.‘ بله اِبراهێما گوَشت: ’آیانی کِرّا موسّا و نبیانی کتاب هست‌اَنت. آیان بواننت و هبرانِش گۆش بدارنت.‘ آ مردا گوَشت: ’نه، او منی پت اِبراهێم! چه مُردگان اگن کَسے آیانی کِرّا برئوت، اَلّما آ چه وتی بدێن کاران تئوبهَ کننت.‘ اِبراهێما گوَشت: ’اگن آ موسّا و پئیگمبرانی هبران گۆشَ ندارنت، گڑا چه مُردگان اگن کَسے زندگ ببیت و آیانی کِرّا برئوت، آییئے هبران هم باوَرَ نکننت و نمَنّنت.‘“ ایسّایا گۆن وتی مریدان گوَشت: ”نبیت که مردم رَد مجنت و ٹَگل مئوارت، بله اَپسۆز په هما کَسا که دگران دێم په گناها ببارت. چه اے کسانُکێنان یکّێئے دێم په گناها برگئے بدلا، گهتر همِش اِنت که آییئے گردنا جِنتری تاے ببندنت و دریایا چَگلی بدئینت. چه وتی کار و کِردان هُژّار بێت. اگن تئیی برات گناهے بکنت، آییا سَرکِچ دئے و مئیاریگ کن، اگن پشۆمان بوت، ببَکشی. تُرے رۆچے هپت رَندا گناه بکنت و هپت رَندا تئیی گوَرا بیئیت و بگوَشیت: ’من پشۆمان آن،‘ ببَکشی.“ ایسّائے کاسِدان گۆن هُداوندێن ایسّایا گوَشت: ”واجه! مئے سِتک و باوَرا گێش کن.“ گوَشتی: ”اگن شمئے باور اَرزُنێئے کِساسا هم ببیت، شما تودئے اے درچکا هُکم کرتَ کنێت که ’وتا چه بُنا بگوَج و برئو زِرئے تها برُد و بسَبز‘. آ وهدا، درچک شمئے هُکما مَنّیت. چه شما آ کَس کئے اِنت که آییئے هِزمتکار چه ڈگارانی نَنگار کنگ، رمگئے چارێنگ و کارئے هلاس کنگا بیئیت، واهند آییا بگوَشیت: ’زوتّ بیا و بنند و ورگ بوَر؟‘ گۆن آییا نگوَشیت: ’پێسرا په من ورگ اَڈّ کن، تان من نئوارتگ تئو منی هِزمتا بۆشت، وهدے من هلاس کرت گڑا تئو بوَر؟‘ هُدابُند، وتی هِزمتکارئے شُگر و مِنّتا گیپت که ’تئو منی هُکم مَنّتگ؟‘ نه، هچبر. همے پئیما شما هم، آ سجّهێن هُکمان که شمارا دئیگ بوتگ‌اَنت سَرجم بکنێت و بگوَشێت که ’ما تئیی هِزمتکار بئیگئے لاهک هم نه‌اێن، تهنا وتی زِمّه و ڈُبَّه سَرجم کرتگ‌اَنت.‘“ ایسّا دێم په اورشَلیمئے رئوگا، چه سامِرَه و جَلیلئے سیمسران گوَزگا اَت. وهدے دێم په یکّ مێتگێا پێداک اَت، ده سْیَه‌گَرّیێن مردم گۆن آییا دُچار کپت. دور اۆشتاتنت و گۆن بُرزێن تئوارے گوَشتِش: ”او واجه ایسّا! ترا مئے سرا بَزّگ بات.“ ایسّایا که دیستنت گوَشتی: ”برئوێت وتا په دینی پێشوایان پێش بدارێت.“ آ، راه گپتنت و راهئے نیاما، پاک و پَلگار بوتنت. چه آیان یکّێا، وهدے دیست که نون دْراه اِنت، گۆن بُرزتئواری هُدایا سَتا کنان، پِر ترّت و آتک، ایسّائے پادان کپت و شُگری گپت. آ، چه سامِریان اَت. ایسّایا جُست کرت: ”زانا، هر دَهێن چه گَرّا پاک و پَلگار نبوتێت؟ آ دگه نُهێن کجا اَنت؟ اے یکّێن درکئوما اَبێد، چه آیان دگه یکّے په هُدائے سِپَت و سَنایا نئیاتک؟“ گڑا ایسّایا گۆن آ مردا گوَشت: ”پاد آ، برئو، که تئیی سِتک و باوَرا ترا دْراه کرتگ.“ یکّ رۆچے، لهتێن پَریسیا چه ایسّایا جُست کرت: ” هُدائے بادشاهی کدێنَ کئیت؟“ ایسّایا گوَشت: ”هُدائے بادشاهی چَمزاهرا گِندگَ نبیت. گوَشگَ نبیت که هُدائے بادشاهی اِدا اِنت یا اۆدا. چێا که هُدائے بادشاهی، شمئے دلا اِنت.“ پدا گۆن وتی مریدان گوَشتی: ”یکّ وهدے کئیت که شما په انسانئے چُکّئے رۆچانی یکّ رۆچێئے گِندگا اَرمان و آرزوَ کنێت، بله آ رۆچا نگندێت. مردم شمارا گوَشنت که ’آ اِدا اِنت‘ یا ’آ اۆدا اِنت،‘ بله شما آیانی هبرا گۆن مکپێت. اَنچُش که گِرۆک چه یکّ کُنڈێا جنت و سجّهێن آسمانا جَلَشکێنیت و رُژناگَ کنت، انسانئے چُکّ هم وتی آ رۆچا، اَنچُش زاهر و پَدّرَ بیت. بله ائولا باید اِنت بازێن سکّی و سۆری بسگّیت و اے زمانگئے نَسل و پَدرێچ آییا ممَنّنت. هما ڈئولا که نوهئے باریگا بوتگ، انسانئے چُکّئے رۆچ هم اَنچُشَ بیت. آ رۆچان، مردم وَرد و نۆش و سانگ و سورا دَزگٹّ اَتنت تان هما رۆچا که نوه بۆجیگا سوار بوت. رَندا، مزنێن هار و توپّانا سجّهێن مردم گار و بێگواه کرتنت. لوتئے زمانگا هم همے ڈئولا اَت، مردم په ورگ و چرگ و بدل و باندات و کِشت و کِشار و لۆگ و جاگهئے بندگا گُلاێش اَتنت، بله آ رۆچا که لوت چه سُدومئے شهرا در آتک، هُدایا چه آسمانا آس و رۆکێن گۆکُرت گوارێنت و سُدومئے سجّهێن مردم گار و بێگواه کرتنت. انسانئے چُکّئے پَدّر بئیگئے رۆچا، همے ڈئولا بیت. آ رۆچا، اگن کَسے وتی لۆگئے سرا ببیت و آییئے اُرد و پُتێنک لۆگا اێر بنت، په آیانی زورگا جَهلا اێر مکپیت. همے ڈئولا، اگن کَسے وتی ڈگارانی سرا کِشت و کِشارا اِنت، آ هم پدا لۆگا پِر مترّیت. لوتئے لۆگ‌بانُکئے سَرگوَستا یات بکنێت. هرکَس وتی ساهئے رَکّێنگئے رندا ببیت، آییا باهێنیت. هرکَس وتی ساها بباهێنیت، آییا رَکّێنیت. شمارا گوَشان که آ وهدا، اگن دو مردم یکّێن تَهت و نِپادئے سرا وپتگ، یکّے برگَ بیت و دومی همۆدا پَشت گێجگَ بیت. چه دو جنێنا، که هۆریگا جِنترئے سرا دانئے درُشگا بنت، یکّے برگَ بیت و دومی همۆدا پَشت گێجگَ بیت. دو مرد که ڈگارانی سرا بیت، یکّے برگَ بیت و دومی همۆدا پَشت گێجگَ بیت.“ جُستِش کرت: ”او هُداوند! کجا چُشَ بیت؟“ پَسّئوی دات: ”هر جاه که جۆنے کپیت، اۆدا گیتّۆ و ڈونڈوارێن مُرگ مُچَّ بنت.“ ایسّایا په مریدان مِسالے آورت تان آیان سَرکِچ بدنت و پێش بداریت که هروهد دْوا بکننت و هچبر دلپرۆش و نااُمێت مبنت. گوَشتی: ”شهرێا، یکّ کازیے هست‌اَت که آییا نه چه هُدایا تُرست و نه مردمانی پرواهیَ کرت. هما شهرا، جنۆزامے هم هست‌اَت که هروهد کازیئے کِرّا آتک و مِنّتوار اَت که آییئے هَکّا چه دئینکارا بگیپت. تان لهتێن وهدا، کازیا جنۆزامئے پریاتئے نێمگا هچّ دلگۆشَ نکرت، بله رَندا دلا هئیالی کرت که ’راست اِنت، منا نه هُدائے تُرس اِنت و نه مردمانی پرواه. بله اے جنۆزام منا دلسیاه کنگا اِنت. پمێشکا گهتر اِنت اِشیئے هَکّا بگران و بدئیان. چُش مبیت گۆن وتی هر رۆچیگێن رئوگ و آیگا منا گێشتر دلسیاه بکنت.‘“ گڑا هُداوندێن ایسّایا گوَشت: ”بِشکنێت اے ناهَکّێن کازی چے گوَشیت؟ نون بارێن هُدا گۆن وتی گچێن کرتگێنان، که شپ و رۆچ گۆن آییا په وتی هَکّا پریاتَ کننت، هَکَّ نکنت؟ په آیانی هَکرَسیا دێرَ کنت؟ شمارا گوَشان که زوتّ آیانی هَکّا دنت. بله آ وهدی که انسانئے چُکَّ کئیت، بارێن سِتک و باور اے زمینئے سرا پَشتَ کپیت که آ بگندیت؟“ ایسّایا هما مردمانی بارئوا مِسالے آورت که وتا نێک و پهرێزکارَ زاننت و اے دگه مردمان اێرَ جننت. ”دو مردم په دْوا کنگا مزنێن پرستشگاها شت که چه آیان یکّے پَریسیے اَت و دومی مالیاتگیرے اَت. پَریسی اۆشتات و په وتی جندا دْوایی کرت و گوَشتی: ’او هُدا! تئیی مِنّتوار آن که من اے دگه مردمانی ڈئولا دُزّ و رَدکار و زِنهکارے نه‌آن و نه اے مالیاتگیرئے ڈئولا آن.‘ من هپتگے دو رۆچ، رۆچگَ داران و وتی سجّهێن مالئے دَه‌یَکّا دئیان. بله هما مالیاتگیر دور اۆشتاتگ‌اَت و آسمانی چارت هم نکرت. دستی وتی سێنَگا جت و پِریات کنانا گوَشتی: ’او هُدا! ترا منی سرا بَزّگ بات که گُنهکارے آن.‘ نون من شمارا گوَشان: پَریسی نه، بله هما مالیاتگیر نێک و پهرێزکار بوت و لۆگا شت، چێا که هرکَس وتا مزنَ زانت و لێکیت، کَمشرپَ بیت و هرکَس وتا جَهل و اێردستَ مَنّیت، وشنام و شرپدارَ بیت.“ مردمان وتی نُنُّکێن چُکّ هم ایسّائے گوَرا آورتنت که دستِش سرا پِر بمُشیت. وهدے مریدان چُش دیست، مردمِش نِهرّ و هَکّل داتنت. بله ایسّایا چُکّ وتی کِرّا لۆٹتنت و گوَشتی: ”چُکّان بِلّێت که منی کِرّا بیاینت، آیانی دێما مدارێت، چێا که هُدائے بادشاهی اَنچێن مردمانیگ اِنت. شمارا راستێنَ گوَشان، آ که هُدائے بادشاهیا چُکّانی پئیما ممَنّیت، هچبر اۆدا پاد اێر کرتَ نکنت.“ چه سرداران یکّێا جُست کرت: ”او نێکێن استاد! من چۆن بکنان که نمیرانێن زِندئے واهند ببان؟“ ایسّایا گوَشت: ”تئو منا ’نێکێن‘ په چے گوَشئے؟ اَبێد چه هُدایا کَسّ نێک نه‌اِنت. تئو هُدائے هُکمانَ زانئے: ’زِنا مکن، هۆن مکن، دُزّی مکن، درۆگێن شاهدی مدئے، وتی پت و ماتا اِزّت بدئے.‘“ آییا گوَشت: ”من چه کسانیا اے سجّهێن هُکم برجاه داشتگ‌اَنت.“ وهدے ایسّایا آییئے پَسّئو اِشکت، گوَشتی: ”ترا اَنگت یکّ کارے کنگی اِنت، وتی سجّهێن مال و هستیا بها کن و زَرّان گریب و نێزگارێن مردمانی سرا بهر کن، اے پئیما ترا آسمانی گنجے رسیت. گڑا بیا و منی رَندگیریا بکن.“ وهدے آ مردا اے پَسّئو اِشکت، باز دلگیر و گَمیگ بوت چێا که آ مزنێن مالدارے اَت. ایسّایا آ مرد چارت و گوَشتی: ”په هَزگار و مالدارێن مردمان هُدائے بادشاهیا پاد اێر کنگ سکّ گران اِنت. هئو! چه سوچنئے دُمکا اُشترئے گوَزگ وه باز گران اِنت، بله هُدائے بادشاهیا، زَردارێن مردمئے پاد اێر کنگ، اَنگت گرانتر اِنت.“ هما که اے هبرا اِشکنگا اَتنت، جُستِش کرت: ”گڑا کئے رَکّتَ کنت؟“ ایسّایا پَسّئو دات: ”په انسانا نبوتنی اِنت، بله هُدائے دستا هر چیزّ بوتَ کنت.“ پِتْرُسا گوَشت: ”ما وتی هر چیزّ یله داتگ و تئیی رَندگیریا کنگا اێن.“ ایسّایا گوَشت: ”هئو! باور کنێت، هرکَسا که په هُدائے بادشاهیا وتی جن و چُکّ، برات، مات و پت یا لۆگ و جاگه یله داتگ‌اَنت، همے جهانا اے چیزّانی بدلا آییا باز گێشترَ رسیت و آ دگه جهانا، اَبدمانێن زِندئے واهندَ بیت.“ پدا ایسّایا وتی دوازدهێن کاسِد یکّ کِرّے برتنت و گوَشتی: ”نون ما اورشَلیما رئوگا اێن، هر چیزّے که نبیان انسانئے چُکّئے بارئوا نبشتگ، آ سجّهێن اۆدا سَرجمَ بنت. آییا درکئومێن مردمانی دستا دئینت و هما درکئوم، کَلاگیَ گرنت، بےاِزّتیَ کننت و سر و دێما تُهیَ جننت، شلّاک و هئیزرانیَ جننت و کُشنتی. بله سئیمی رۆچا، آ پدا زندگَ بیت و جاهَ جنت.“ آییئے مرید چه اے هبران یکّێا هم سرپد نبوتنت. ایسّائے اے هبرانی مانا چه آیانی زانتا چێر اَت و آیان سَرکِچ نئوارت که ایسّا چے گوَشگا اِنت. وهدے ایسّا اَریهائے شهرئے نزّیکّا رَست، کۆرے دیستی که راهئے سرا نِشتگ و پِنڈگا اَت. وهدے کۆرا مهلوک و مُچّیئے تئوار اِشکت، جُستی کرت: ”چے بئیگا اِنت؟“ هالِش دات: ”ایسّا ناسِری گوَزگا اِنت.“ گڑا آییا کوکّار کرت: ”ایسّا، او داوود بادشاهئے چُکّ! ترا منی سرا بَزّگ بات.“ آ که چه سجّهێنان پێسر و پێشگام اَتنت، کۆرِش هَکَّل کرت و گوَشتِش: ”بسّ کن، بێتئوار بئے!“ بله آییا گێشتر کوکّار کرت: ”او داوود بادشاهئے چُکّ! ترا منی سرا بَزّگ بات.“ ایسّا اۆشتات و هُکمی کرت: ”آ مردا بیارێت.“ وهدے نزّیکّ آتک، ایسّایا جُست کرت: ”تئو چه من چے لۆٹئے؟ په تئو چے بکنان؟“ آییا پَسّئو دات: ”او هُداوند! منَ لۆٹان که دوبر بگندان.“ ایسّایا گوَشت: ”بینا ببئے! تئیی ایمانا ترا دْراه کرت.“ هما دمانا کۆر بینا بوت، هُدایا سِپَت و سنا کنان، ایسّائے همراهیا رهادگ بوت. مردمان که چُش دیست، آیان هم هُدائے شُگر گپت. ایسّا اَریهایا آتک و چه شهرئے نیاما گوَزگا اَت. اۆدا زَکّا نامێن سێر و هَزگارێن مردے هست‌اَت که مالیاتگیرانی کماش اَت. آییا لۆٹت بچارێت ایسّا چۆنێنے، بله مردمانی مُچّی مێڑی باز اَت و آییئے جند پَٹَکّ و لُک‌کَدّے اَت. پمێشکا دیستی نکرت. گڑا په دْرِکّے دێما شت و مزنێن درچکێئے سرا سر کپت تان آییا بگندیت، چێا که ایسّا چه همے راها گوَزگا اَت. وهدے ایسّا هما جاگها رَست، بُرزا چارت و گوَشتی: ”او زَکّا! زوتّ جَهلا اێر کپ، که مرۆچی من تئیی مهمان آن.“ آ، اشتاپی چه درچکا اێر کپت و ایسّایی په گَل و شادهی وتی لۆگا وشّاتک کرت. وهدے مردمان اے دیست، وت‌مان‌وتا نُرنڈان گوَشتِش: ”ایسّا گُنهکارێن مردێئے لۆگا مهمان بوتگ.“ بله زَکّا پاد آتک، اۆشتات و گۆن هُداوندێن ایسّایا گوَشتی: ”او هُداوند! وتی سجّهێن مال و مَڈّیئے نێما په نێزگار و گریبێن مردمان بهر و بانگَ کنان و اگن من کَسێئے مال په ناهَکّ پُشتا کَشّتگ و برتگ، آیانی بدلا چار سَری گێشترَ دئیان.“ ایسّایا گۆن آییا گوَشت: ”مرۆچی اے لۆگا، پهِلّی و رَکّگ سر بوتگ، چێا که اے مرد هم چه اِبراهێمئے نَسل و پَدرێچا اِنت. هئو! انسانئے چُکّ په گُنهکار و گارێنانی شۆهاز و رَکّێنگا آتکگ.“ هما وهدا که مردم ایسّائے هبران گۆش دارگا اَتنت، ایسّایا گێش کنان مِسالے آورت. چێا که آ اورشَلیمئے نزّیکّا رَستگ‌اَت و مردمانی گُمان اِش اَت که هُدائے بادشاهی هما وهدا پَدّرَ بیت. گوَشتی: ”یکّ بَرے، سَردارزادگے دورێن مُلکێا شت تانکه په بادشاهیا برسیت و پدا وتی ڈێه و ڈگارا پِر بترّیت. گڑا، ده هِزمتکاری وتی کِرّا لۆٹت و هر یکّێا یکّ اَشرپیے دات و گوَشتنتی: ’تانکه من وتی سپرا جنان و پدا کایان، شما گۆن اے زَرّان سئوداگری بکنێت.‘ بله هما مُلکئے مردمان چه آییا نپْرتَ کرت. آییئے رئوگا رَند، کاسِد و کُلئوِش راه دات که ’ما نلۆٹێن اے مرد، مئے سرا بادشاهی بکنت.‘ بله آییا بادشاهی رَست و وتی مُلکا پِر ترّت و آتک. گڑا هُکمی کرت هما دهێن هِزمتکاران که زَرّی داتگ‌اَتنت بیارنت، تان بزانت آیان چینچُک نَپ و سوتّ کَٹّتگ. ائولی هِزمتکار آتک و گوَشتی: ’او واجه! چه تئیی یکّێن اَشرپیا، من ده اَشرپی کَٹّتگ.‘ بادشاها گوَشت: ’شاباش، او شَرّێن گُلام! نون پمێشکا که تئو گۆن کمّێن بُنمالا تچک و راست بوتگئے، من ترا وتی مُلکئے ده شهرئے هاکمَ کنان.‘ دومی آتک و گوَشتی: ’او واجه! من چه تئیی یکّێن اَشرپیا، پنچ کَٹّتگ.‘ بادشاها گوَشت: ’من ترا وتی مُلکئے پنچ شهرئے هاکمیا دئیان.‘ دگه هِزمتکارے آتک و گوَشتی: ’او واجه! اِش اِنت تئیی داتگێن اَشرپی که من دَزمالێا بستگ و اێر کرتگ‌اَت. چێا که منا چه تئو تُرستگ، تئو تْرندێن مردے ائے و هما که تئو اێر نکرتگ‌اَنت، هما چیزّانی پئیردا جنئے و وتیگَ کنئے و نکِشتگێنَ رُنئے.‘ بادشاها گوَشت: ’او بێکارێن گُلام! من ترا چه تئیی جندئے هبران مئیاریگَ کنان، تئو زانت من تْرندێن مردمے آن، اێر نکرتگێن چیزّان وتیگَ کنان و نکِشتگێنَ رُنان. گڑا تئو چێا منی داتگێن زَرّ، بیاجی و باپاریێئے کِرّا اێر نکرت که من پِر ترّگا رَند، وتی زرّ گۆن بْیاجان بگپتێننت.‘ گڑا بادشاها گۆن وتی دیوانئے مردمان گوَشت: ’اَشرپیا چه اِشیا پَچ گِرێت و هماییا بدئیێت که آییئے کِرّا ده اَشرپی اَنت.‘ آیان گوَشت: ’واجه! گۆن آییا پێسرا ده اَشرپی هست.‘ بادشاها گوَشت: ’شمارا گوَشان، هرکَسا که چیزّے هست، آییا گێشتر دئیگَ بیت، بله هرکَسا که نێست، هرچے که هستی هم پَچ گِرگَ بیت. بله هما که منی دژمن اَنت و منی بادشاهیا نلۆٹنت، آیان منی کِرّا بیارێت و منی دێما بکُشێت.‘“ چه اے هبران و رَند، ایسّا پێسر و پێشگام دێم په اورشَلیما رئوگا اَت. وهدے زئیتون نام‌کپتێن کۆهئے سرا، بئیت‌پاجی و بئیت‌اَنیائے مێتگانی نزّیکّا رَست، وتی دو مریدی پێسرا دێم دات و گوَشتنتی: ”دێمی مێتگا برئوێت و اَنچُش که شما اۆدا رَسێت، کُرّگێن هَرے گندێت که بستگ و تنینگه کَسے آییا سوار نبوتگ. آییا بۆجێت و اِدا بیارێت. اگن کَسێا چه شما جُست کرت ’چیا اِشیا بۆجگا اێت،‘ بگوَشێت: ’واجها پکار اِنت.‘“ مرید شتنت و هما ڈئولا که ایسّایا گوَشتگ‌اَت، هما پئیما دیستِش. اَنچُش که کُرّگئے بۆجگا اَتنت، کُرّگئے هُدابُندان چه آیان جُست کرت: ”شما چێا اے کُرّگا بۆجگا اێت؟“ مریدان پَسّئو دات: ”واجها پَکار اِنت.“ آیان کُرّگ ایسّائے کِرّا آورت، وتی شال و چادرِش کُرّگئے پُشتا اێر کرتنت و ایسّااِش سوار کرت. اَنچُش که ایسّا دێما رئوان اَت، مردمان وتی شال و چادر راهئے سرا چێرگێجان کرتنت. وهدے ایسّا زئیتونئے کۆهئے اێرکپئے نزّیکّا رَست، آییئے مریدانی مُچّیا په اے سجّهێن اَجِکّایی و مۆجزهان که آیان دیستگ‌اَتنت، په گَل و شادهی و گۆن بُرزێن تئوارے، هُدا سَتا کرت و گوَشت: ”مبارک بات، هما بادشاها که په هُداوندئے ناما کئیت! سُهل و آسودگی مان آسمانا و شان و شئوکت بُرزێن اَرشا.“ چه مردمانی نیاما، لهتێن پَریسیا گۆن ایسّایا گوَشت: ”او استاد! وتی مریدان نِهرّ و هَکّل کن که چُش مگوَشنت!“ ایسّایا درّاێنت: ”من شمارا گوَشان، اگن اے بێتئوار ببنت، سِنگ و ڈۆک کوکّارَ کننت.“ وهدے ایسّا اورشَلیما نزّیکّ بوت و شهری دیست، گْرێتی و گوَشتی: ”دْرێگتا تئو، هئو، همے تئو، مرۆچی بزانتێن که کجام چیزّ، په تئو سُهل و آسودگی آورتَ کنت. بله بَژن و اَپسۆز که نون آ چه تئیی چمّا چێر و اَندێم اِنت. په تئو اَنچێن رۆچَ کاینت که دژمن تئیی چپّ و چاگردا سَنگرَ بندنت و تئیی چارێن نێمگان اَنگرَّ کننت و تئیی پِڑ و چاگردا تَنْکَ تَرّێننت. ترا و تئیی چُکّان، ڈگارا چَگلَ دئینت و گۆن هاک و هۆنا هۆر و هئوارَ کننت و سِنگے په سِنگێئے سرا هم پَشتَ نگێجنت، چێا که تئو وتی هُدائے آیگئے وهد و ساهت، پَجّاه نئیاورت.“ چه اِشیا رَند، ایسّا مزنێن پرستشگاهئے پێشگاها شت و سئوداگرانی ڈنّا در کنگا گلاێش بوت. گوَشتی: ”هُدائے کتابا نبیسگ بوتگ: منی لۆگ، دْوا و پرستشئے جاگه ببیت، بله شما دُزّبازارے کرتگ.“ آییا هر رۆچ مزنێن پرستشگاها تالیمَ دات. مزنێن دینی پێشوا، شَریَتئے زانۆگر و کئومئے کماش، آییئے کُشگئے جُهدا اَتنت، بله په وتی اے مکسدا، هچّ راهے در گێتک نکرتِش، چێا که آییئے هر هبر مردمانی دلا نِشتگ‌اَت. یکّ رۆچے که ایسّا مزنێن پرستشگاهئے پێشگاها مردمان تالیم و وشّێن مِستاگ دئیگا اَت، مزنێن دینی پێشوا و شَریَتئے زانۆگر گۆن کئومئے کماشان آییئے کِرّا آتکنت و گوَشتِش: ”مارا بگوَش که تئو گۆن کجام هَکّ و اِهتیارا اے کارانَ کنئے؟ کئیا ترا اے کارانی اِهتیار داتگ؟“ ایسّایا پَسّئو دات: ”منا هم چه شما یکّ جُستے هست. بگوَشێت، یَهیایا، پاکشۆدی دئیگئے اِهتیار چه آسمانا رَستگ‌اَت یا چه انسانئے نێمگا؟“ آیان وت‌مان‌وتا شئور و سَلاه کرت و گوَشتِش: ”اگن بگوَشێن ’چه آسمانا اَت،‘ گوَشیت: ’په چے ایمانۆ نئیاورت؟‘ او اگن بگوَشێن که ’مردمی کارے بوتگ،‘ گڑا مردم مارا سِنگسارَ کننت، چێا که آیانی سِتک و باور همِش اِنت که یَهیا نبیے بوتگ.“ پمێشکا پَسّئوِش دات: ”ما نزانێن چه کجا اَت.“ ایسّایا گوَشت: ”گڑا من هم شمارا نگوَشان که گۆن کجام هَکّ و اِهتیارا اے کارانَ کنان.“ رَندا، ایسّایا په مردمان اے مِسال آورت: ”مردێا انگوری باگے اَڈّ کرت و په کُنندهکاری و زمان، لهتێن باگپانئے دستا دات و وت دْراجێن سپرێا شت. وهدے انگورئے مۆسم بوت، باگئے هُدابُندا په وتی بهرئے گِرگا، هِزمتکارے راه دات، بله زمان‌زورێن باگپانان آ هِزمتکار لَٹّ و کُٹّ کرت و گۆن هۆرک و هالیگێن دستان پِر تَرّێنت. باگئے هُدابُندا، پدا دگه هِزمتکارے دێم دات، بله باگپانان آ هم جت و بےاِزّت کرت و گۆن هۆرک و هالیگێن دستان پِر تَرّێنت. گڑا سئیمی رَندا، دگه هِزمتکارے راهی دات، بله آیان آ هم جت و ٹَپّیگ کرت و ڈنّا گلّێنت. نون باگئے هُدابندا وتی دلا پِگر کرت که ’چۆن بکنان؟‘ اے رندا، وتی دۆستێن چُکّا راهَ دئیان، بلکێن آییئے روا بدارنت. بله وهدے باگپانان آییئے چُکّ دیست، وت‌مان‌وتا شئور کرت و گوَشتِش: ’باگئے میراس‌دار و پُشپَد همِش اِنت، اِشیا هم بکُشێن تان باگ مئے میراس ببیت.‘ گڑا چه باگا ڈنّ برت و کُشتش. نون شمئے گُمانا، باگئے هُدابُند گۆن اے باگپانان چے کنت؟ آ کئیت، اے باگپانانَ کُشیت و باگا دگه باگپانانی دستا دنت.“ وهدے مردمان ایسّائے اے هبر اِشکت، گوَشتِش: ”چُش مبات!“ ایسّایا آیانی نێمگا چارت و گوَشتی: ”گڑا، آ نبشتهئے مانا چے اِنت که گوَشیت: ’هما سِنگ که بان‌بَندێن اُستایان پسُند نکرت و نزُرت، هما سِنگ بُنهِشت بوت.‘ هرکَس که آ سِنگئے سرا بکپیت، ٹُکّر ٹُکّرَ بیت و کَسے که سِنگ آییئے سرا کپیت، هورتَ بیت.“ شَریَتئے زانۆگر و مزنێن دینی پێشوایان زانت که ایسّایا اے مِسال همایانی بارئوا آورتگ. پمێشکا، شئورِش کرت هما دمانا ایسّایا بگرنت، بله چه مردمانَ تُرستِش. گڑا ایسّااِش چمّانی چێرا کرت، وتی چاریگ و جاسوسِش رئوان داتنت تان آ وتا ایسّائے دێما تچک و پهرێزکارێن مردم پێش بدارنت. آیانی مکسد اِش اَت که ایسّایا چه آییئے جندئے هبران مان بگیشّێننت و رومئے والیئے دستا بدئینت. آیان جُست کرت: ”او استاد! ما زانێن تئو هرچے که گوَشئے، هر تالیمے که دئیئے، آ سجّهێن راست اَنت و هچکَسێئے نێمگا نگرئے و په راستی هُدائے راها سۆجَ دئیئے. نون مارا بگوَش، بارێن رومئے بادشاه کئیسَرا سُنگ و مالیات دئیگ رئوا اِنت یا نه؟“ بله ایسّایا آیانی اے رِپک و مَندر زانت و گوَشتی: ”منا یکّ دینارے پێش بدارێت، اِشیئے سرا کئیی نام و نَکش پِر اِنت؟“ آیان پَسّئو دات: ”کئیسَرئے.“ ایسّایا گوَشت: ”گڑا کئیسَرئیگا کئیسَرا بدئیێت و هُدائیگا هُدایا بدئیێت.“ اے ڈئولا، آیان مردمانی دێما ایسّا چه آییئے جندئے هبران داما دئور دات نکرت و چه آییئے پَسّئوان بَه مَنت و بێتئوار بوتنت. رَندا، لهتێن سَدوکی ، که آهِرَتئے نمَنّۆک اَنت، ایسّائے کِرّا آتک و جُستِش کرت: ”او استاد! موسّایا په ما نبشتگ: اگن کَسێئے سور کرتگێن براتے بے چُکّا بمریت و جنۆزامی زندگ ببیت، گڑا آییئے برات باید اِنت گۆن آ جنۆزاما سور بکنت تانکه چُکّ و رَند و راهے په وتی براتا بِلّیت. نون هپت برات اَتنت، ائولی براتا جَنے گپت، چُکّی نبوت و مُرت، دومی براتا و پدا سئیمی براتا گۆن آ جنێنا سور کرت و آ هم بے چُکّا مُرتنت. همے پئیما هپتێن براتان گۆن هما جنێنا سور کرت و بے پَد و رَند چه دنیایا شتنت. گُڈسرا، آ جنێن هم مُرت. نون تئو بگوَش، آهِرتئے رۆچا، اے جنێن، کجام براتئیگَ بیت، چێا که هر هپتێن براتان باریگ باریگا گۆن آییا سور کرتگ‌اَت.“ ایسّایا پَسّئو دات: ”مردم، اے جهانا سانگ و سورَ کننت، بله هما مردم که نمیرانێن زِندا کرزنت و آهِرتئے لاهک اَنت، آ نه سورَ کننت و نه سور دئیگَ بنت. آ هچبر پدا نمرنت و پرێشتگانی ڈئولا اَنت، هُدائے چُکّ اَنت، چێا که نمیرانێن زِندئے چُکّ اَنت. بله مُردگانی زندگ بئیگئے هبرئے راستی، موسّایا مان بُن گپتگێن ڈۆلُکئے کِسّها پێش داشتگ. اۆدا موسّا هُداوندێن هُدایا، اِبراهێمئے هُدا، اِساکئے هُدا و آکوبئے هُدا گوَشیت. آ مُردگانی هُدا نه‌اِنت، زندگێنانی هُدا اِنت، چێا که آییئے گوَرا، سجّهێن زندگ اَنت.“ چه شَریَتئے زانۆگران لهتێنا گوَشت: ”او استاد، تئو شَرّ گوَشت.“ چه اِد و رند، هچکَسا دل نکرت چه آییا دگه جُستے بگیپت. ایسّایا گۆن آیان گوَشت: ”اے چۆنێن هبرے که گوَشنت: ’ مَسیه ، داوود بادشاهئے چُکّ اِنت؟‘ چێا که داوود وت زَبورئے کتابا گوَشیت: هُداوندا گۆن منی هُداوندا گوَشت منی راستێن نێمگا بنند تان هما وهدا که تئیی دژمنان تئیی پادانی چێرئے پَدَگ و چارچۆبهے بکنان. نون اگن داوود، مَسیها وتی هُداوندَ گوَشیت، گڑا مَسیه چۆن آییئے چُکّ بوتَ کنت؟“ همے وهدا که سجّهێن مردم گۆش دارگا اَتنت، ایسّایا گۆن مریدان گوَشت: ”چه شَریَتئے زانۆگران هُژّار بێت، که آیان دْراجێن جامگ و کباه گوَرا کنگ دۆستَ بیت و بازارانی تَرّ و گردا چه مردمان وشّاتک و دْرَهباتَ لۆٹنت. کَنیسَهانی شرترێن جاهان گچێنَ کننت و مهمانیان، ائولی رِدئے نندگِش پسند اِنت. جنۆزامانی لۆگان گۆن مالواریا برنت و په پێش دارگا وتی دْوا و سَنایان دْراجکَشَّ کننت. اِشان سکترێن سِزا و پدمُزَّ رسیت.“ ایسّایا سر بُرز کرت و دیستی که لهتێن هَزگار و هستۆمند، وتی هئیراتی زَرّان مزنێن پرستشگاهئے پێتیا مان کنگا اِنت. آییا، یکّ نێزگارێن جنۆزامے هم دیست که پێتیئے تها دو پئیسه‌ای دئور دات. نون گوَشتی: ”شمارا راستێنَ گوَشان، اے بێوسێن جنۆزاما چه سجّهێنان گێشتر مان کرت. چێا که آ دگران چه وتی گێشێن مالا چیزُّکے دات، بله اے جنۆزاما، گۆن وتی نێزگاری و گریبیا، هرچے که آییا هست‌اَت داتی، بزان وتی سجّهێن بُنمال.“ لهتێن مردم مزنێن پرستشگاهئے بارئوا هبر کنگ و گوَشگا اَت که ”اے گۆن چۆنێن ڈئولدارێن سِنگ و گران‌کیمّتێن هئیرات و ٹێکیان نَکشبند کنگ بوتگ.“ آ وهدی ایسّایا گوَشت: ”چه اِشان که شما مرۆچی گِندگا اێت، رۆچے کئیت که یکّ سِنگے هم دومی سِنگئے سرا نمانیت. سجّهێنانَ پرۆشنت و کرۆجنت.“ جُستِش گپت: ”او استاد! بارێن، اے پرُشت و پرۆش کدێنَ بیت و اِشیئے نزّیکّ بئیگئے نشانی چے اِنت؟“ ایسّایا گوَشت: ”هُژّار بێت، کَسے شمارا گُمراه مکنت. چێا که بازێنے په منی ناما کئیت و گوَشیت: ’من هما آن‘ و ’وهد آتکگ و نزّیکّ اِنت،‘ بله شما آیانی هبرا گۆن مکپێت. وهدے شما جنْگ و آشۆپئے کوکّارا اِشکنێت، متُرسێت و پرێشان مبێت. چێا که ائولا باید اِنت اے ڈئولا ببیت، بله هلاسیئے وهد هما دمانا په سرَ نرسیت.“ گڑا گۆن آیان گوَشتی: ”یکّ کئومے دگه کئومێئے سرا و یکّ هکومتے دگه هکومتێئے سرا پادَ کئیت. مزنێن زمین‌چَنڈَ بیت و بازێن جاگهان ڈُکّال و وَبا کپیت. چه آسمانا تُرسناکێن سَرگوَست و اَجَبَّتێن نشانی پَدّرَ بیت. بله چه اے سجّهێنان و پێسر، شمارا گرنت و په شما جئور و آزارَ کننت، کَنیسَه و جێلانَ برنت و بندیگَ کننت. په منی نامئے سئوَبا شمارا بادشاه و هاکمانی دێما برنت و پێشَ کننت. گڑا شمارا په گواهی دئیگا شَرّێن مۆهے رسیت. گۆن وت شئور کنێت که په وتی دێمپانیا، چه وهدا پێسر پرێشان مبێت. چێا که من شمارا اَنچێن هبرانی زانتکاریا دئیان که هچّ دژمنے شمئے دێما مه‌اۆشتیت و شمئے هبران پرۆشت مکنت. تنتنا شمئے مات و پت، برات و سیاد و دۆست، شمارا گراێننت و لهتێنا کۆشارێننت. سجّهێن مردم په منی نامئے سئوَبا چه شما نپْرتَ کننت، بله چه شمئے سرا یکّ مودے هم کمَّ نبیت. اگن په دِلێری سکّیان بسگّێت، وتی ساها رَکّێنێت. وهدے شما گندێت که اورشَلیم ، پئوج و لشکرا چپّ و چاگردا اَنگِرّ کرتگ، گڑا بزانێت که اِشیئے وئیرانیئے وهد نزّیکّ اِنت. آ وهدا هما که یَهودیَها اَنت، کۆهان بتچنت، آ که اورشَلیما اَنت ڈنّا در بکپنت و آ که چه شهرا ڈنّ اَنت شهرا مرئونت. چێا که آ وهد سِزائے وهدَ بیت و سجّهێن نبشتانکانی هبر پوره و سَرجمَ بنت. آ رۆچان، اَپسۆز په لاپ‌پُرّ و چُک‌ماتێن جنێنان، چێا که مُلکئے سرا باز سکّی و جنجالَ کئیت و اے کئومئے سرا هُدائے کَهرَ کپیت. دژمن آیان زَهمانی دپا دئینت و بازێنێا بندیگ و سجّهێن دنیائے تها دَرانڈێهَ کننت. اورشَلیم، درکئومانی پادانی لگتمالَ بیت، تان آ وهدا که درکئومانی وهد و باریگَ کُٹّیت و هلاسَ بیت. چه رۆچ و ماه و اِستاران اَجَبَّتێن نشانی پَدّرَ بنت و دنیائے سجّهێن کئوم چه دریائے چئول و مئوجانی تْرندێن تئوارا پرێشان و سرگردانَ بنت. مردم، دنیائے سرا آیۆکێن جنجال و سکّی و سۆریانی تُرس و بیمّا بێهۆشَ بنت، چێا که آسمانئے زۆر و واک لَرزێنگَ بنت. آ وهدا، مردم انسانئے چُکّا گندنت، که گۆن مزنێن واک و توان و شان و شئوکتے چه جمبرێئے نیاما کئیت و پَدّرَ بیت. وهدے اے جاوَرَ کاینت و رسنت، گڑا وتی سرا بُرز کنێت و تچکاتچک بۆشتێت که شمئے رَکّێنگئے وهد نزّیکّ اِنت.“ ایسّایا په آیان اے مِسال هم دات که ”اِنجیر و اے دگه درچکان بچارێت، اَنچُش که تاکِش جت، وتَ زانێت که نون گرماگئے مۆسم نزّیکّ اِنت. همے پئیما، وهدے اے چیزّانَ گندێت، وتَ زانێت که هُدائے بادشاهی نزّیکّ اِنت. شمارا راستێنَ گوَشان، تان اے سجّهێن جاور مئیاینت، اے نَسل و پَدرێچ هلاسَ نبیت. زمین و آسمان گارَ بنت، بله منی هبر هچبر گار و زیانَ نبنت. هُژّار بێت، چُش مبیت که شمئے دل په نِشه و ملاران برئوت و زِندئے پِگر و اندۆه شمئے دلا گرانبار بکنت و آ رۆچ اَناگت شمئے گُٹّا لۆپ ببیت. چێا که آ رۆچ په دنیائے سجّهێن مردمانَ کئیت. پمێشکا هروهد هُژّار بێت و دْوا بکنێت، تان شمارا آ رۆچا که چُشَ بیت و اے جاور په سرَ رسنت در رئوگئے واک ببیت و انسانئے چُکّئے بارگاها اۆشتات بکنێت.“ ایسّایا هر رۆچ، مزنێن پرستشگاها سَبکّ و تالیمَ دات. هر شپ چه شهرا ڈنّ، زئیتون نام‌کپتێن کۆهئے سرا شت و وتی شپی سباهَ کرت. مردم هم هر سَباها ماهَلّه، په آییئے هبرانی گۆش دارگا، مزنێن پرستشگاها آتکنت. بێهُمیرێن نگنئے ائیید، هما که سَرگوَز گوَشگَ بیت نزّیکّ اَت. مزنێن دینی پێشوا و شَریَتئے زانۆگر په ایسّائے کۆشارێنگا، راه و نیمّۆنے شۆهاز کنگا اَتنت، بله چه مردمانَ تُرستِش. هما وهدا، یَهودا که اِسْکَریوتی نام کپتگ‌اَت و وت چه ایسّائے دوازدهێن مریدان یکّے اَت، شئیتان آییئے پۆستا پُترت. یَهودا، مزنێن دینی پێشوا و مزنێن پرستشگاهئے نِگهپانێن سپاهیگانی مسترانی کِرّا شت و گۆن آیان گِند و نِندی کرت که چِه پئیما ایسّایا بدرۆهیت و آیانی دستا بدنت. آ باز وشّ بوتنت و شئورِش کرت که آییا چیزّے زَرّ بدئینت. یَهودایا مَنِّت و نون گوَم و گێگێن وهد و مۆهێئے شۆهازا اَت که چه مردمانی مُچّیا دور، ایسّایا آیانی دستا بدنت. گڑا، بێهُمیرێن نگنئے ائییدئے هما رۆچ آتک که گوَرانڈا کُربانیگَ کننت. ایسّایا پِتْرُس و یوهَنّا دێم داتنت و گوَشتی: ”بِرئوێت سَرگوَزئے ائییدئے شامئے تئیاریا بکنێت که بوَرێن.“ آیان جُست کرت: ”تئو چے لۆٹئے، ما اے تئیاریا کجا بکنێن؟“ پَسّئوی دات: ”شهرا که رسێت، مردێا گندێت که آپی کونزگے گۆن اِنتی، آییئے رَندا هما لۆگا برئوێت که آ رئوت. لۆگئے واهندا بگوَشێت: ’استاد جُستَ کنت: ”مهمانهانه کجا اِنت که من گۆن وتی مریدان سَرگوَزئے شاما همۆدا بوَران؟“‘ آ مرد، شمارا وتی لۆگئے سَربُرا، پْراهێن بان و دیوانجاهے پێشَ داریت که اۆدا هر چیزّ هست، شامئے تئیاریا همۆدا بکنێت.“ آ شتنت. اۆدا، آیان هر چیزّ هما پئیما دیست که ایسّایا گوَشتگ‌اَت. سَرگوَزئے شامِش همۆدا تئیار کرت. هما ساهت که رَست، ایسّا گۆن مریدان پَرزۆنَگئے سرا نِشت. گۆن آیان گوَشتی: ”منی مسترێن اَرمان همے بوتگ که گرانێن سکّی و سۆریانی سگّگا پێسر، اے سَرگوَزئے شاما گۆن شما هۆریگا بوَران. شمارا گوَشان، تان هُدائے بادشاهی برجاه دارگ مبیت، دگه برے اے شاما نئوَران.“ گڑا، جامے چستی کرت، هُدائے شُگری گپت و گوَشتی: ”اے جاما بزورێت، وتی نیاما بهر کنێت. شمارا گوَشان که چه اِد و رَند، تان هُدائے بادشاهی مئیئیت و مرسیت، من انگورئے دَهل و سَمَرا ننۆشان.“ نگنی هم زرت، هُدائے شُگری گپت، چُنڈ چُنڈی کرت، مریدانا دات و گوَشتی: ”اے منی جسم اِنت که په شما کُربانیگَ بیت، اے رسما په منی یات و یاتمانا برجاه بدارێت.“ همے ڈئولا، چه ورگا رَند، جامے زرت و گوَشتی: ”اے جام، منی نۆکێن اَهد و کَرارئے هۆن اِنت که په شمئیگی رێچگَ بیت. بله، هما که منا درۆهیت، آییئے دست گۆن منی دستا یکّێن پَرزۆنَگا اِنت. چێا که هما ڈئولا که پێشا شئور بُرّگ بوتگ، انسانئے چُکَّ رئوت، بله بَژن و اَپسۆز په هما مردما که آییا درۆهیت.“ آ وهدی، مرید یکدومیا جُست کنگا لگّتنت: ”بارێن، چه ما کئے چُشێن کارے کنت؟“ مریدانی نیاما اَڑ و داواے پاد آتک که ”بارێن، مئے نیاما سجّهێنانی مستر و کماش کئے اِنت؟“ ایسّایا گۆن آیان گوَشت: ” درکئومانی بادشاه، وتی مردمانی سرا گۆن زۆراکی واجهیَ کننت و آیانی هاکمانی مکسد و مُراد اِش اِنت که مردم آیان هئیر و برکت دئیۆک بزاننت. بله شما چُش مکنێت، بِلّێت که شمئے مسترێن، کَسترێنئے ڈئولا ببیت و شمئے هاکم، هِزمتکارئے ڈئولا. بارێن، کئے مستر اِنت؟ هما که نِشتگ و ورگا اِنت، یا هما که هِزمت کنگا اِنت؟ البت، هما که نِشتگ و ورگا اِنت. بله من شمئے نیاما، هِزمتکارێئے ڈئولا آن. شما هما اێت که منی آزمائِش و چَکّاسان، گۆن من همراه و همکۆپگ بوتگێت. هما ڈئولا که پتا منا بادشاهی بَکشتگ، من هم آییا شمارا بکْشان تان منی بادشاهیئے تها چه منی پَرزۆنَگا بوَرێت، بنۆشێت، تَهتانی سرا بنندێت و بنی اِسراییلئے دوازدهێن کَبیلهانی دادرسیا بکنێت. شَمون، او شَمون! شئیتانا مۆکل و اِجازت لۆٹت که شمارا گندمئے ڈئولا کَمَک بکنت و بگێچیت. بله من په تئو دْوا کرت تان تئیی باور و ایمان زئوال مبیت. گڑا، وهدے پِر ترّت و پدا منی راها آتکئے، وتی براتانی دستا بگر و دِلبڈّی بدئے.“ بله پِتْرُسا پَسّئو تَرّێنت: ”او هُداوند! من گۆن تئو هۆریگا په کئید و بَند و مَرکا هم تئیار آن.“ ایسّایا گوَشت: ”او پِتْرُس! من ترا گوَشان که مرۆچی تئو چه کرۆسئے بانگا پێسر، منی پَجّاه آرگا سئے رَندا اِنکارَ کنئے.“ رَندا چه آیان جُستی کرت: ”بارێن، هما وهدا که من شمارا بے زَرتورَگ و پێلک، بے چئوَٹ و سواسا دێم دات، شما په چیزّے وازمند و مُهتاج بوتێت؟“ آیان پَسّئو دات: ”نه، په هچّ چیزّا.“ گڑا گوَشتی: ”بله نون چه شما اگن کَسێئے کِرّا زَرتورَگ و پێلک هست، گۆن وت بزوریت و آییئے کِرّا که زَهم نێست، وتی کباها بها بکنت و زَهمے بها بگیپت، چێا که اے نبشته منی بارئوا، باید اِنت پوره و سَرجم ببیت که گوَشیت: آ گۆن گُنهکاران هساب کنگ بوت. هئو! آ چیزّ که منی بارئوا نبیسگ بوتگ نون سَرجم بئیگی اِنت.“ مریدان گوَشت: ”او هُداوند! بچار، مارا دو زَهم گۆن اِنت.“ گوَشتی: ”بَسّ اَنت.“ رَندا، ایسّا در آتک و اَنچُش که آییئے هێل و آدت اَت، دێم په زئیتونئے کۆها شت. مرید هم آییئے رَندا شتنت. اۆدا که سر بوت، گوَشتی: ”دْوا کنێت که آزمائِش و چَکّاسا مکپێت.“ رَندا، یکّ ڈۆکێئے چَگلجاهئے کِساسا، چه مریدان دور بوت، کۆنڈانی سرا نِشت و چُش دْوایی کرت: ”او منی پت! اگن تئیی رزا اِنت گڑا اے سکّیانی جام و پیالها چه من دور کن و بٹَگلێن، بله نه په منی لۆٹ و واهگا، په تئیی جندئے وَشنۆدیا.“ هما وهدا، چه آسمانا پرێشتگے زاهر بوت و ایسّایی دلداری و دِلبڈّی دات. آ، یکّ گران و جان‌سۆچێن رنجێا دُچار اَت، پمێشکا گێشتر دْوایی کرت و آییئے هێد، هۆنئے ترَمپانی ڈئولا زمینئے سرا پِٹِّتنت. چه دْوایا که پاد آتک، مریدانی نێمگا پِر ترّت، دیستی که چه بازێن گَم و اَندۆهان، واب کپتگ‌اَنت. گوَشتی: ”په چے وپتگێت؟ پاد آێت، دْوا کنێت که چَکّاسا مکپێت.“ اَنگت ایسّا گۆن مریدان هبر کنگا اَت که رُمبے مردم آتک و رَست. چه ایسّائے دوازدهێن مریدان یکّے، بزان یَهودا، آیانی رهشۆن اَت. آ، ایسّائے نزّیکّا آتک تان بچُکّیتی. ایسّایا گوَشت: ”او یَهودا! تئو گۆن چُکّگ و درۆت، انسانئے چُکّا گراێنئے؟“ وهدے ایسّائے همراهان دیست چے بئیگا اِنت، جُستِش کرت: ”او هُداوند! وتی زَهمان بکَشّێن؟“ چه مریدان یکّێا وتی زَهم کَشّت و مسترێن دینی پێشوائے نئوکرئے راستێن گۆشی سِست. بله ایسّایا گوَشت: ”بَسّ اِنت! دست بدارێت!“ آییئے گۆشا دستی پِر مُشت و دْراهی کرت. آ وهدا، ایسّایا گۆن مزنێن دینی پێشوا، مزنێن پرستشگاهئے نِگهپانێن سپاهیگانی مستر و کئومئے کماشان که په آییئے دَزگیر کنگا آتکگ‌اَتنت، گوَشت: ”زانا، من یاگی و رَهزنے آن که شما گۆن زَهم و لَٹّان په منی دَزگیر کنگا آتکگێت؟ من هر رۆچ مزنێن پرستشگاها گۆن شما هۆر و یکجاه بوتگان، اۆدا شما منا دست نجتگ. بله هئو! نون وهد شمئیگ اِنت و تهارۆکی هاکم اِنت.“ گڑا، ایسّااِش دَزگیر کرت و مسترێن دینی پێشوائے لۆگا برت. پِتْرُس دور دورا، آیانی پُشتا رئوان اَت. لۆگئے پێشگاها، آسے رۆکِش کرتگ‌اَت و آسئے چاگردا نِشتگ‌اَتنت. پِتْرُس هم گۆن آیان نِشت. مۆلدێا، آسئے رُژناییا، پِتْرُس دیست، رُگورُگو چارت و گوَشتی: ”اے مرد هم گۆن ایسّایا همراه بوتگ.“ بله پِتْرُسا نمَنّت و گوَشتی: ”او جنێن! من آییا نزانان.“ کمّے وهدا رَند، دگرێا پِتْرُس دیست و گوَشتی: ”تئو هم چه همایان ائے.“ پِتْرُسا پَسّئو دات: ”او مرد! من چه آیان نه‌آن.“ کمّ و گێش ساهتێا رَند، دگه یکّێا پِتْرُسئے نێمگا چارت و په دلجمی گوَشتی: ”اے مرد اَلّما ایسّائے همراه بوتگ چێا که آ هم جَلیلیے.“ پِتْرُسا درّاێنت: ”او مرد! من سرپدَ نبان تئو چے گوَشگا ائے.“ پِتْرُس همے هبرا گوَشگا اَت که کرۆسا بانگ دات. هُداوندێن ایسّایا چَکّ تَرّێنت و پِتْرُسئے نێمگا چارت. گڑا، پِتْرُس هُداوندئے هبرئے یاتا کپت که گوَشتگ‌اَتی: ”تئو مرۆچی کرۆسئے بانگا پێسر، سئے رَندا منی پَجّاه آرگا اِنکارَ کنئے.“ نون ڈنّا در آتک و سکّ گْرێتی. آ سپاهیگان که ایسّا وتی نیاما گپتگ‌اَت، آییئے جنَگ و مَلنڈ و مَسکرا کنگِش بُنگێج کرت. ایسّائے چمِّش بستنت و گوَشتِش: ”نون پئیگمبری کن، بگوَش کئیا ترا جت؟!“ دگه بازێن بَد و رَدے هم گوَشتِش. وهدے رۆچ بوت، کئومئے کماشانی دیوان، بزان مزنێن دینی پێشوا و شَریَتئے زانۆگر یکجاه بوتنت، ایسّااِش لۆٹت و آورت. جُستِش کرت: ”اگن تئو مَسیه ائے گڑا مارا بگوَش.“ ایسّایا پَسّئو دات: ”اگن من بگوَشان، باوَرَ نکنێت. او اگن جُست بگران، پَسّئوَ ندئیێت. بله چه انّون و رَند، انسانئے چُکّ زۆراورێن هُدائے راستێن نێمگا نندیت.“ آ وهدا سجّهێنان گوَشت: ”اَچه، تئو هُدائے چُکّ ائے؟!“ پَسّئوی دات: ”شما وت گوَشگا اێت که من هما آن. “ آیان گوَشت: ”نون دگه چۆنێن گواه و شاهدیے لۆٹێن؟ ما وت چه آییئے جندئے زبانا اے هبر اِشکت.“ رَندا، دیوانئے سجّهێن مردم پاد آتکنت و ایسّااِش پیلاتوسئے دێما برت. آییئے سرا تُهمت و بُهتام جنانا گوَشتِش: ”ما دیستگ که اے مرد، کئوما گُمراهَ کنت، رومئے کئیسَرئے سُنگ و مالیات دئیگا مَنَه و مَکَنَ کنت و گوَشیت: ’من مَسیه و بادشاه آن.‘“ پیلاتوسا جُست کرت: ”تئو یَهودیانی بادشاه ائے؟“ ایسّایا پَسّئو دات: ”تئو وت گوَشگا ائے.“ پیلاتوسا گۆن مزنێن دینی پێشوا و آ دگه مردمان گوَشت: ”من په اے مردا هچّ مئیارے نگندان.“ بله مردم وتی هبرئے سرا اۆشتاتنت و گوَشتِش: ”اے مرد، گۆن وتی تالیمان، یَهودیَهئے سجّهێن دَمگئے مردمانَ شۆرێنیت. چه جَلیلا بُنگێجی کرتگ و انّون اِدا رَستگ.“ پیلاتوسا مردمانی اے هبر که اِشکتنت، لۆٹتی بزانت، بارێن، آ چه جَلیلئے مردمان اِنت؟ وهدے سَهیگ بوت ایسّا جَلیلیے، گڑا هیرودیسئے نێمگا راهی دات، چێا که جَلیلئے هاکم، هیرودیس آ وهدا اورشَلیما اَت. هیرودیسا ایسّا که دیست، باز وشّ بوت، چێا که دێرێن وهدے اَت که آییئے گِندگا واهگدار اَت. چه ایسّائے کرتگێن کارانی اِشکنگا رَند، نون اُمێتوار اَت که یکّ مۆجزه و اَجَبَّتێن نشانیے بگندیت. گڑا، چه ایسّایا بازێن جُست و پُرسے کرتی، بله ایسّایا هچّ پَسّئوے ندات. مزنێن دینی پێشوا و شَریَتئے زانۆگر که همۆدا اۆشتاتگ‌اَتنت، ایسّائے سرا بازێن تُهمت و بُهتام جنَگا اَتنت. هیرودیسا هم گۆن وتی سپاهیگان هۆریگا، ایسّا بےاِزّت کرت و کَلاگ گپت. رَندا، ڈئولدارێن کباهے گوَرا دات و پدا پیلاتوسئے کِرّا رئوان کرت. چه هما رۆچا، هیرودیس و پیلاتوس، بێل و سَنگت بوتنت. پێسرا، آ وت‌مان‌وت دژمن اَتنت. پیلاتوسا ، مزنێن دینی پێشوا، یَهودیانی کماش و مهلوک لۆٹتنت و گوَشتی: ”شما، اے مرد منی گوَرا آورتگ و تُهمت و بُهتام جتگ که مردمان گُمراه و یاگیَ کنت. بله چه آ جُستان که من شمئے دێما کرتگ‌اَنت، آییئے سرا شمئے جتگێن بُهتامان هچّ راستیے ندیستُن. هیرودیسا هم مئیارے ندیستگ، پمێشکا پدا مئے گوَرا راهی داتگ. اے مردا چُشێن هچّ گناه و مئیارے نکرتگ که سِزایی مَرک ببیت. گڑا، من آییا اَدَبَ دئیان و یلهَ کنان.“ بله سجّهێن مردمان کوکّار کرت و گوَشت: ”ایسّایا بکُش! باراباسا یله بدئے!“ باراباس، اورشَلیمئے شهرا، آشۆپ و هۆن کنگئے مئیارئے سرا، بندیگ کنگ بوتگ‌اَت. پیلاتوس، ایسّائے یله دئیگا دلمانگ اَت، پمێشکا دگه یکّ رَندے آییئے بارئوا گۆن مردمان هبری کرت. بله مردم سکّ کوکّار کنگا اَتنت و گوَشتِش: ” سَلیبی کَشّ! سَلیبی کَشّ!“ پیلاتوسا، سئیمی رَندا چه آیان جُست کرت: ”چیا بارێن؟ اے مردا چِه بدێن کارے کرتگ؟ من په اِشیا هچّ چُشێن مئیارے نگندان که کۆشئے هُکما بدئیان، پمێشکا اَدَبیَ دئیان و یلهیَ کنان.“ بله مردم گۆن کوکّار وتی هبرئے سرا اۆشتاتنت و گوَشتِش: ”سَلیبی کَشّ!“ نێٹ، آیانی واهگ و کوکّار په سر رَست. پیلاتوسا آیانی واهگئے سرا هُکم دات. اے ڈئولا، آییا هما مرد که په آشۆپ پاد کنگ و هۆنئے بُهتاما بندیگ اَت و مردمان آییئے یله دئیگَ لۆٹت، آزات کرت و آیانی واهگئے سرا، په ایسّائے کۆشا هُکم دات. وهدے ایسّایا برگا اَتنت، شَمون نامێن مردے دیستِش که کِرینیئے شهرئے مردمے اَت و دێم په شهرا پێداک اَت. سپاهیگان آ مرد گپت، سَلیب آییئے بَڈّا دات و هُجِّش کرت که ایسّائے رندا برئوت. ایسّائے رندا، بازێن مردمے رئوگا اَت و گۆن آیان رُمبے جنێن هم گۆن اَت که په ایسّائیگی گرێوان و مۆتک کنان اَتنت. ایسّایا چَکّ تَرّێنت، آیانی نێمگا چارت و گوَشتی: ”او اورشَلیمئے جنکّان! په من مگرێوێت، په وت و وتی چُکّان بگرێوێت. یکّ اَنچێن وهدے کئیت که گوَشنت: ’بَهتاور اَنت آ جنێن که سَنٹ و بێرَند اَنت، هما جنێن که چُکِّش نبوتگ و چه وتی سێنَگان چُکِّش نمێچێنتگ.‘ هما وهدا، مردم کۆهان تئوارَ کننت: ’بیاێت مئے سرا بکپێت‘ و جُمپانَ گوَشنت: ’مارا پناه دئیێت.‘ وهدے آ گۆن سبزگێن درچکا چُشَ کننت، گڑا گۆن هُشکێنا چے نکننت؟“ آیان، دو رَدکارێن مردم آورت که گۆن ایسّایا هۆر، کُشگی اَتنت. وهدے هما ”کامپۆل“ نامێن جاگها رَستنت، آیان ایسّا سَلیبئے سرا دْرتک. آییئے راستێن نێمگا یکّ رَدکارے سَلیب کَشّت و چپّێن نێمگا دومی رَدکار. ایسّایا گوَشت: ”او پت! آیان پهِلّ کن، چێا که نزاننت چے کنگا اَنت.“ گڑا سپاهیگان ایسّائے پُچّ و پۆشاک کَشّتنت و په آیانی بهر کنگا شرتِش بست که بارێن کئیا رسنت. مردم په سئیل و نِدارگا اۆشتاتگ‌اَتنت و سرۆکانی دیوانئے باسک ریشکند کنانا، گوَشگا اَتنت که ”اِشیا، آ دگه رَکّێنتنت، بله اگن مَسیه اِنت و هُدائے هما گچێن کرتگێن، نون گڑا وتا برَکّێنیت.“ سپاهیگ هم آییئے نزّیکّا شتنت و کَلاگِش گپت، تْرُپشێن شرابِش چاشێنت و گوَشتِش: ”اگن تئو یَهودیانی بادشاه ائے، گڑا وتا برَکّێن.“ ایسّائے سرئے بُرزادیا اے ڈئولێن مئیارنامگے هم لۆنج کرتگ‌اَت که: ”اے یَهودیانی بادشاه اِنت.“ چه دوێن رَدکاران که سَلیبا دْرتکگ‌اَتنت، یکّێا دژمان دئیانا گوَشت: ”تئو مَسیه نه‌ائے؟ گڑا، بیا وتا و مارا برَکّێن!“ بله دومی رَدکارا آ هکّل کرت و گوَشتی: ”زانا، ترا چه هُدایا نتُرسیت؟ ترا هم همے سِزا رسگا اِنت. مئے سِزا بَرهَکّ اِنت، چێا که مئے کرتگێن کارانی آسر اِنت. بله اے مردا هچّ مئیارے نکرتگ.“ گڑا گوَشتی: ”او ایسّا! وهدے تئو وتی بادشاهیا سر بوتئے، منی هئیالا هم بکپ.“ ایسّایا پَسّئو دات: ”ترا راستێنَ گوَشان که تئو مرۆچی منی همراهیا، بهشتا رئوئے.“ نێمرۆچئے وهد اَت. اَناگت سجّهێن مُلک تهار بوت و اے تهارۆکی تان بێگاها مَنت. چێا که رۆچئے دْرپشگ بند بوتگ‌اَت و مزنێن پرستشگاهئے پرده چه نیاما دِرت و دو نێم بوت. ایسّایا بُرزێن تئوارێا چیهال کَشّت و گوَشت: ”او پت! من وتی روه و ساها تئیی دستا دئیان.“ گۆن همے هبرا، ساهی دات. پئوجیانی یکّ اَپسرێا اے نِدارگ دیست، هُدایی سَتا کرت و گوَشتی: ”بێشکّ که اے نێکێن مردے اَت.“ آ دگه سجّهێن مردم که په سئیلا آتکگ‌اَتنت، گۆن اے نِدارگئے گِندگا سر و سێنگ جنان و مۆتک کنانا وتی لۆگان پِر ترّتنت. هما مردم که ایسّائے پَجّارۆک اَتنت و هما جنێن که چه جَلیلا آییئے همراهیا آتکگ‌اَتنت، دور و گِستا اۆشتاتگ‌اَتنت و اے سجّهێن سرگوَستِش دیستنت. همۆدا، ایسُّپ نامێن مردے هم گۆن اَت که تچک و پهرێزکارێن مردے اَت. بِلّی که سرۆکانی دیوانئے باسکے اَت، بله په ایسّائے مئیاریگ کنگا گۆن آیانی شئور و هبران همدل نه‌اَت. آ، یَهودیانی شهر اَریماتیائے مردمے اَت و هُدائے بادشاهیئے رَهچار و وداریگ اَت. پیلاتوسئے کِرّا شت و چه آییا ایسّائے جۆنئے برگئے اجازتی لۆٹت. ایسّائے جۆنی چه سَلیبئے سرا اێر گێتک، لیلُمێن گُدێئے تها کَپن کرت و تَلارئے تْراشتگێن کَبرێا اێر کرت که پێسرا اۆدا هچکَس کَلّ کنگ نبوتگ‌اَت. آ رۆچ، تئیاریئے رۆچ اَت و شَبَّت بُنگێج بئیگی اَت. هما جنێن که چه جَلیلا ، ایسّائے همراهیا آتکگ‌اَتنت، ایسُّپئے رَندا رئوان بوتنت و هما کبرِش دیست. آیان اے هم دیست که ایسّائے جۆن چِه پئیما کَبرا اێر دئیگ بوت. رَندا، وتی لۆگان آتکنت و وشبۆێن اَتر و رۆگنِش تئیار کرت. شَبَّتئے رۆچا، شَریَتئے رهبندئے سرا، آیان آرام کرت. هپتگئے ائولی رۆچا، بزان یکشَمبِهئے گوَرباما، جنێنان هما وشبۆێن رۆگن و اَتر که تئیار کرتگ‌اَتنت، زرتنت و کبرئے سرا شتنت، بله دیستِش هما ڈۆک که کبرئے دپا اَت لێٹ گپتگ و چه وتی جاگها ٹَگلتگ. وهدے کبرئے تها شتنت، هُداوندێن ایسّائے جۆنِش ندیست. هئیران اَتنت و نزانتِش چے بکننت که اَناگت دو مرد، گۆن دْرپشۆکێن گُد و پُچّان آیانی کَشا اۆشتات. جنێنان، چه تُرسا وتی سر جَهل کرت، بله آ دوێنان گوَشت: ”شما چێا آ زندگێنا، مُردگانی نیاما شۆهازَ کنێت؟ آ، اِدا نه‌اِنت، آییا جاه جتگ. یات کنێت، آ وهدی که اَنگت گۆن شما جَلیلا اَت، چے گوَشتی؟ شمارا نگوَشتی که ’ انسانئے چُکّ باید اِنت گُنهکارانی دستا دئیگ ببیت، باید اِنت سَلیب کَشّگ ببیت و سئیمی رۆچا پدا زندگ ببیت و جاه بجنت‘؟“ گڑا، آ جنێن ایسّائے اے هبرئے یاتا کپتنت. چه کبرئے سرا که پِر ترّتنت، اے سجّهێن هال و هبرِش گۆن یازدهێن کاسِد و آ دگران گوَشتنت. آ که اے هبرِش په کاسِدان رَسێنت، مَریم مَجْدَلیَه، یوانّا، آکوبئے مات مَریم و آیانی آ دگه همراهێن جنێن اَتنت. کاسِدان، جنێنانی هبر بے سر و بُنێن هبر زانت و باوَرِش نکرتنت. بله پِتْرُس پاد آتک و په دْرِکّے کبرئے نێمگا شت، سَری جَهل کرت و کَبرئے تها چارتی، بله چه لیلُمێن گُدان و اَبێد، دگه هچّی ندیست. گڑا چه وتی دیستگێنان، هئیران و هَبَکّه بوت و لۆگا پِر ترّت. هما رۆچا، چه آیان دو مرید، دێم په اِماووس نامێن مێتگێا رئوگا اَت که چه اورشَلیما کِساس یازده کیلومیتر دور اَت. آ، راها گۆن یکدگرا همے بوتگێن هبر و هالانی بارئوا گپّ و تْران کنگا اَتنت. همے وهدا که گپّ و هبرا اَتنت، اَناگت ایسّا وت آیانی کِرّا آتک و گۆن آیان هۆر و همراه بوت. بله پَجّاهِش نئیاورت، چێا که آیانی چمّ پردهێا پۆشتگ‌اَتنت. ایسّایا جُست کرت: ”شما وتی راها، چۆنێن سَرهالانی بارئوا گپّ و تْران کنگا اێت.“ آ گۆن گَمناکێن چِهرگے اۆشتاتنت. گڑا چه آیان یکّێا که نامی کْلیوپاس اَت، پَسّئو دات: ”اورشَلیما دَرامدێن مردم یکّێن تئو ائے، چه اے سَرهالان که همے رۆچان اۆدا بوتگ‌اَنت سهیگ نه‌ائے؟“ جُستی کرت: ”چه کجام سَرهالان؟“ گوَشتِش: ”هما که ایسّا ناسِریئے سرا آتکنت. آ، پئیگمبرے اَت که آییئے کار و هبران، هُدائے بارگاه و مردمانی گوَرا، بازێن زۆر و کدرتے مان اَت. بله مئے مزنێن دینی پێشوا و کئومئے سرۆکان درکئومانی دستا دات که په آییا کۆشئے هُکما بدئینت و رَندا آیان سَلیب کَشّت. مارا اُمێت اَت، آ هما بیت که اِسراییلا رَکّێنیت. نون گپّ اِش اِنت که اے هبران سئے رۆچ گوَستگ. چه مئے همراهێن جنێنان، لهتێنانی هبران هم مارا هئیرتێا پِرّێنتگ. آ مرۆچی بامگواها کبرئے سرا شتگ‌اَنت، بله آییئے جۆنِش ندیستگ. گڑا آتکنت و مارا هالِش دات که آیان په اِلهام و شُبێن پرێشتگ دیستگ‌اَنت که گوَشتگِش: ’ایسّا زندگ اِنت.‘ چه مئے مردمان هم لهتێن کبرئے سرا شتگ و آیان هم اَنچُش که جنێنان گوَشتگ هما ڈئولا دیستگ، بله آیانی چمّ په واجهئے جندا نکپتگ.“ ایسّایا گۆن آیان گوَشت: ”او ناسرپدان! په نبیانی سجّهێن هبرانی باور کنگا شمئے دل کۆر اِنت. مَسیها په وتی شان و شئوکتئے رَسگا، اے سکّی و سۆری سگّگی نه‌اتنت؟“ رَندا ایسّایا وتی بارئوا، موسّا و سجّهێن نبیانی پاکێن کتابانی تها، هرچے که نبیسگ بوتگ‌اَت، آ سرپد کرتنت. اَنچُش که هما مێتگئے نزّیکّا آتک و رَستنت که اۆدا رئوگی اَتنت، ایسّایا اے دابا پێش داشت که آییا دورتر رئوگی اِنت. آیان دَزبندی کرت: ”شپا گۆن ما بجَلّ چێا که رۆچ شتگ و شپ آیگی اِنت.“ گڑا، ایسّا هم شت تان گۆن آیان بمانیت. هما وهدا که ایسّا گۆن آیان په ورگا نِشت، نانی زرت، هُدائے شُگری گپت، نانی چُنڈ چُنڈ کرت و آیانی دستا دات. نون آیانی چمّ پَچ بوتنت و ایسّااِش پَجّاه آورت بله هما دمانا چه آیانی چمّا چێر و اَندێم بوت. گڑا چه یکدومیا جُستِش کرت: ”راها وهدے آ گۆن ما تْران کنگا اَت و مارا پاکێن کتابانی هبران سرپد کنگا اَت، مئے دل جنَگ و دْریک دْریک کنگا نه‌اَت؟“ گڑا، هما دمانا پاد آتک و اورشَلیما پِر ترّتنت. اۆدا، آیان یازدهێن کاسِد و آ دگه مرید یکجاه دیستنت، که گوَشگا اَتنت: ”اے راست اِنت که هُداوندا جاه جتگ و په شَمونا زاهر بوتگ!“ گڑا اے دوێنان وتی راهئے سرگوَست گۆن آیان گوَشت که ایسّااِش چِه پئیما نانئے چُنڈ کنگئے وهدا پَجّاه آورتگ. تنینگه آ همے هبران اَتنت که ایسّا وت آتک و آیانی نیاما اۆشتات و گوَشتی: ”سلام و درۆت په شما!“ آیان تُرست و هئیران و هَبَکّه بوتنت و گُمانِش کرت بلکێن روهے گِندگا اَنت. بله ایسّایا گوَشت: ”په چے شمارا اینچُکَ تُرسیت و هئیران و هَبَکّه منتگێت و چێا شمئے دلا شکّ پاد آتکگ؟ دست و پادانُن بگندێت، اے منی جند اِنت. منا دست جنێت و بچارێت، اَرواها هَڈّ و گۆشت پِرَ نبیت، بله شما گِندگا اێت که منا هَڈّ و گۆشت پِر اِنت.“ اے هبرئے گوَشگا رَند، وتی دست و پادی پێش داشتنت. آ، چه شادمانیا هئیران و هَبَکّه بوتنت و باوَرِش نکرت. گڑا، جُستی کرت: ”گۆن شما په ورگا اِدا چیزّے هست؟“ چُنڈے پتکگێن ماهیگِش دات، ایسّایا زرت و آیانی دێم په دێما وارت. گڑا گوَشتی: ”اے منی هما هبر اَنت که من گۆن شما آ وهدا کرتگ‌اَنت که اَنگت گۆن شما بوتگان. منی بارئوا، هر هبرے که موسّائے شَریَت ، زَبور و نبیانی کتابان نبشته اِنت، آ زلور باید اِنت هما ڈئولا سَرجم ببنت.“ رَندا، آیانی زانت و زانگی رُژناگ کرت تانکه پاکێن کتابانی مانا و مکسدا سرپد ببنت. گوَشتی: ”نبیسگ بوتگ که مَسیه باید اِنت سکّی بسگّیت، ساه بدنت و سئیمی رۆچا، چه مُردگانی نیاما جاه بجنت و آییئے نامئے سرا، تئوبه و گناهانی پهِلّی باید په سجّهێن کئومان جار جنَگ ببیت. اے کارئے بُنگێج چه اورشَلیما بیت. شما اے کار و هبرانی گواه و شاهد اێت. من وتی پتئے واده داتگێن پاکێن روها په شما رئوانَ دئیان، نون شما شهرا بمانێت، تان هما وهدا که چه بُرزا شمارا واک و کدرت برسیت.“ رَندا، ایسّایا مرید تان بئیت‌اَنیائے نزّیکّا برتنت و دست بُرز کرت و په آیان نێکێن دْوایی لۆٹت و برکت داتنت. هما وهدا که دْوا کنگ و برکت دئیگا اَت، چه آیان گیشّت و آسمانا برگ بوت. مریدان ایسّا پرستش کرت و گۆن بازێن گَل و وشّیے اورشَلیما پِر ترّتنت. مُدام مزنێن پرستشگاها منتنت و هُدایا سَتا کنان اَتنت. چه اَزلا، گال هست‌اَت. گال گۆن هُدایا گۆن اَت و گال، هُدائے جند اَت. چه اَزلا، گال گۆن هُدایا اَت. هُدایا سجّهێن چیزّ چه گالئے وسیلها جۆڑ کرتنت و چه اے جۆڑ بوتگێنان، بے گالا هچّ چیزّے جۆڑ نبوت. زِندئے سرچَمّگ گال اَت و زِند مردمانی نور و رُژن اَت. رُژن تهارۆکیا دْرَپشیت و تهارۆکی هچبر رُژنئے سرا بالادَست نبوتگ. یَهیا نامێن مردے هست‌اَت. هُدایا راه داتگ‌اَت. آ آتک که شاهد ببیت و په همے رُژنا گواهی بدنت، تانکه سجّهێن مردم چه آییئے گواهیا ایمان بیارنت. آ وت هما رُژن نه‌اَت بله آتک که په رُژنا گواهی بدنت. هما راستێن رُژن که په سجّهێن مردمان رُژناییَ کاریت، نون جهانا پێداک اَت. آ جهانا اَت و هُدایا جهان چه هماییئے وسیلها جۆڑ کرتگ‌اَت، بله جهانا آ پَجّاه نئیاورت. آ وتی مهلوکئے نیاما آتک و مهلوکا آ نمَنِّت. بله هما مردمان که مَنِّت و آییئے نامئے سرا ایمان آورت، آییا آ مردم هَکّ و اِهتیار داتنت که هُدائے چُکّ ببنت. آ، نه چه هۆنا پێدا بوتنت و نه چه جِسمی واهگ و انسانی لۆٹان، آ چه هُدایا پێدا بوتنت. گال اِنسان بوت و مئے نیاما جاگهی کرت. ما آییئے شان و شئوکت دیست، هما شان و شئوکت که پتئے یکّێن چُکّئیگ اِنت، هما چُکّ که چه رهمت و راستیا سَررێچ اِنت. یَهیا آییئے بارئوا گواهیَ دنت، کوکّارَ کنت و گوَشیت: ”اِش اِنت هما کَس که آییئے بارئوا من گوَشتگ که چه من و رَندَ کئیت. آ چه من مستر و دێماتر اِنت، چێا که چه من پێسر هست بوتگ.“ ما سجّهێنان چه آییئے پُرمِهرێن رهمتئے سئوگاتا مُدام برکت گپتگ. اے راست اِنت که شَریَت چه موسّائے وسیلها بَکشگ بوتگ، بله رهمت و راستی چه ایسّا مَسیهئے وسیلها آتک. کَسّا هچبر هُدا ندیستگ، بله هما یکدانگێن چُکّ که پتئے بگلا اِنت، هماییا هُدا پَجّارێنتگ. آیان جُست کرت: ”تئو اِلیاس ائے؟“ گوَشتی: ”نه.“ گوَشتِش: ”گڑا تئو هما واده داتگێن نبی ائے؟“ گوَشتی: ”نه.“ جُستِش کرت: ”تئو کئے ائے؟ ما باید اِنت په وتی رئوان دئیۆکان پَسّئوے ببرێن. وتی بارئوا چے گوَشئے؟“ آییا چه اِشئیا نبیئے کئولا گوَشت: ”من هماییئے تئوار آن که گیابانا کوکّارَ کنت و گوَشیت، په هُداوندا راها تچک و هموار کنێت.“ چه اے رئوان داتگێن کاسِدان لهتێن پَریسی اَتنت. جُستِش کرت: ”اگن تئو نه مَسیه ائے و نه اِلیاس ائے و نه هما نبی، گڑا پَرچا پاکشۆدیَ دئیئے؟“ یَهیایا آیانی پَسّئوا گوَشت: ”من گۆن آپا پاکشۆدیَ دئیان، بله یکّے شمئے نیاما پاد آتکگ که شما آییا نزانێت. آ چه من و رَندَ کئیت و من آییئے کئوشبندانی بۆجگئے لاهک هم نه‌آن.“ اے کار اُردُنئے کئورئے آ دستا، بئیت‌اَنیایا بوت، هما جاگها که یَهیایا مردم پاکشۆدیَ داتنت. دومی رۆچا، وهدے یَهیایا دیست که ایسّا دێم په من پێداک اِنت، گوَشتی: ”بچارێت! اِش اِنت هُدائے هما گوَرانڈ که جهانئے گناهانَ شۆدیت و دورَ کنت. اِش اِنت هما کَس که اِشیئے بارئوا من گوَشتگ که چه من و رَندَ کئیت بله چه من مستر و دێماتر اِنت، چێا که چه من پێسرا هست بوتگ. من وت پَجّاه نئیاورت، بله پمێشکا آتکان و گۆن آپا مردمان پاکشۆدی دئیگا آن که اے مردم په بنی اِسراییلیان زاهر کنگ ببیت.“ نون یَهیایا وتی گواهی اے پئیما دات: ”من هُدائے پاکێن روه دیست که کپۆتێئے دْرۆشما چه آسمانا اێر آتک و آییئے سرا نِشت. من آ نزانت، بله هما که منا رئوانی دات که گۆن آپا پاکشۆدی بدئیان، هماییا منا گوَشتگ‌اَت که وهدے تئو دیست پاکێن روه کَسێئے سرا اێر آتک و نِشت، بزان آ هما کَس اِنت که گۆن پاکێن روها پاکشۆدیَ دنت. من اے چیزّ دیستگ و گواهیَ دئیان که آ هُدائے چُکّ اِنت.“ اے دگه رۆچا، یَهیا پدا گۆن وتی دو مُریدا اۆشتاتگ‌اَت. وهدے یَهیایا ایسّا دیست که چه اۆدا گوَزگا اِنت، گوَشتی: ”اِش اِنت هُدائے گوَرانڈ.“ دوێن مُریدان اے هبر اِشکت و ایسّائے رَندا رئوان بوتنت. ایسّایا چَکّ تَرّێنت و هر دوێنی دیستنت که منی رَندا کپتگ‌اَنت. جُستی کرت: ”شما چے لۆٹێت؟“ گوَشتِش: ”رَبّی! (بزان: او استاد!) تئو کجا نِشتگئے؟“ گوَشتی: ”بیاێت و بچارێت.“ گڑا دوێن گۆن ایسّایا آتکنت و دیستِش که کجا نِشتگ و آ رۆچِش گۆن آییا گوازێنت. بێگاهئے وهد اَت. اے دوێن مردم که یَهیائے هبرانی اِشکنگا رَند ایسّائے رَندا کپت و شُتنت، چه اِشان یکّے شَمون‌پِتْرُسئے برات اَنْدْریاس اَت. آییا ائولی کارے که کرت، اِش اَت که وتی برات شَمونئے کِرّا شت و گوَشتی: ”ما مَسیه در گێتکگ.“ رَندا شَمونی ایسّائے کِرّا برت. ایسّایا شَمون چارت و گوَشتی: ”تئو شَمون ائے، یوهَنّائے چُکّ. بله نون تئیی نام کێپا بیت.“ کێپائے مانا پِتْرُس اِنت. اے دگه رۆچا، وهدے ایسّایا اراده کرت که جَلیلئے دَمگا رئوان، پیلیپُسی در گێتک و گوَشتی: ”بیا، منی رَندگیریا بکن.“ پیلیپُس هم، اَنْدْریاس و پِتْرُسئے ڈئولا، بئیت‌سئیدائے شهرئے مردمے اَت. پیلیپُس نَتْناییلئے کِرّا شت و گوَشتی: ”ما هما کَس در گێتکگ که موسّایا تئوراتئے تها آییئے بارئوا نبشته کرتگ و آ دگه نبیان هم آییئے بارئوا نبشته کرتگ. آ، ایسّا ناسِری اِنت، ایسُّپئے چُکّ.“ نَتْناییلا گوَشت: ”چه ناسِرَهئے شهرا هم شَرّێن چیزّے در کپتَ کنت؟“ پیلیپُسا گوَشت: ”بیا و بچار!“ وهدے ایسّایا نَتْناییل دیست که آ دێم په من پێداک اِنت، گوَشتی: ”اے تچکێن بنی اِسراییلیے و اِشیئے دلا هچّ پئیمێن رِپک و هنر مان نێست.“ نَتْناییلا جُست کرت: ”تئو منا چۆنَ زانئے؟“ ایسّایا آییئے پَسّئوا گوَشت: ”چه هما وهدا پێسر که پیلیپُسا ترا تئوار کرت، من ترا هما وهدا دیست که اِنجیرئے درچکئے چێرا اَتئے.“ نَتْناییلا گوَشت: ”او استاد! تئو هُدائے چُکّ ائے، تئو اِسراییلئے بادشاه ائے.“ ایسّایا گوَشت: ”تئو پمێشکا ایمان آورت که من گوَشت که ترا اِنجیرئے درچکئے چێرا دیستگُن. بله چه اے چیزّان مسترێنَ گندئے.“ ایسّایا گوَشت: ”شمارا راستێنَ گوَشان، دێمترا شما گندێت که آسمان پَچَ بیت و هُدائے پرێشتگ چه انسانئے چُکّئے راها سَرَ کپنت و اێرَ کپنت.“ سئیمی رۆچا، جَلیلا ، کانا نامێن مێتگێا، سور و آرۆسے هست‌اَت و ایسّائے مات همۆدا اَت. ایسّا و آییئے مُریدِش هم لۆٹتگ‌اَتنت. وهدے شراب هَلّتنت، ایسّائے ماتا گۆن آییا گوَشت: ”اِشان دگه شراب نێست.“ گوَشتی: ”او بانُک! منا و ترا گۆن اِشیا چِه کار؟ منی وهد اَنگت نئیاتکگ.“ ماتا گۆن کارندهان گوَشت: ”هرچے که شمارا گوَشیت، هما کارا بکنێت.“ اۆدا شَش سِنگێن کونزگ اێر اَت که هر یکّێا هشتاد تان سَد و بیست لیتر آپَ داشت و یَهودیانی شُشت و شۆدی رسمان کارمرزَ بوتنت. ایسّایا گۆن کارندهان گوَشت: ”کونزگان چه آپا پُرّ کنێت.“ گڑا کونزگِش چه آپا پُرّ کرتنت. ایسّایا گوَشت: ”نون کَمُّکے بکَشّێت و په دیوانئے کماشا ببرێت.“ آیان اَنچُش کرت. اے آپ که شراب بوتگ‌اَتنت، دیوانئے کماشا چَشِتنت. نزانتی که چه کجا آرگ بوتگ‌اَنت، بله هما کارندهان که آپ کَشّتگ‌اَتنت، آیانَ زانت. نون دیوانئے کماشا، سالۆنک تئوار جت و گوَشتی: ”هرکَس مهمانان شرترێن شرابا پێسرا دنت. وهدے آ مَست و ملارَ بنت، رَندا اَدنا و اَرزانترێنا کاریت. بله تئو شرترێن شراب نۆکی آورتگ.“ اے مۆجزه و اَجَبَّتێن نشانی که ایسّایا جَلیلئے مێتگ کانایا پێش داشت، آییئے ائولی مۆجزه اَت. آییا گۆن همے مۆجزها وتی شان و شئوکت زاهر کرت و مُریدان آییئے سرا ایمان آورت. رَندا ایسّا گۆن وتی مات و برات و مُریدان کَپَرناهومئے شهرا شت. لهتێن رۆچا همۆدا داشتِش. یَهودیانی پِسَه، بزان سَرگوَزئے ائیید نزّیکّ اَت. پمێشکا، ایسّا اورشَلیما شت. دیستی که مزنێن پرستشگاها مردم گۆک و پَس و کپۆتئے بها کنگا گُلاێش اَنت و سَرّاپ هم نِشتگ‌اَنت. گڑا چه سادا هئیزرانے جۆڑی کرت و سجّهێن سئوداگر و پَس و گۆکی چه پرستشگاها گلّێنتنت و سَرّاپانی زرّ و سِکَّه‌ای هم رێتکنت و ٹێبَلی چپّی کرتنت. گۆن کپۆت بها کنۆکان گوَشتی: ”اے چیزّان چه اِدا در کنێت. منی آسمانی پتئے لۆگا بازارے مکنێت.“ نون مُرید یاتا کپتنت که هُدائے پاکێن کتابا نبشته اِنت: آ جۆش و گئیرت که منا په هُدائے لۆگا هست‌اِنت، منا سۆچیت و پُرَ کنت. گڑا یَهودیان گوَشت: ”تئو گۆن چۆنێن مۆجزه و اَجَبَّتێن نشانیے سابتَ کنئے که ترا اے کارانی اِجازت هست‌اِنت؟“ ایسّایا گوَشت: ”اے مزنێن پرستشگاها بپْرۆشێت، من سئے رۆچا پدا چستیَ کنان.“ یَهودیان گوَشت: ”اے مزنێن پرستشگاه، چِلّ و شَش سالا جۆڑ کنگ بوتگ، تئو چۆن اِشیا سئے رۆچا چستَ کنئے؟“ بله آ پرستشگاه که ایسّا آییئے بارئوا هبر کنگا اَت، آییئے جندئے جسم و جان اَت. ایسّائے مِرَگ و جاه جنَگا رَند، مُرید یاتا کپتنت که آییا وت اے هبر گوَشتگ‌اَت. نون آیان هُدائے پاکێن کتاب و ایسّائے هبرانی سرا ایمان آورت. آ رۆچان، ایسّا سَرگوَزئے ائییدا اورشَلیما اَت. بازێن مردمێا که ایسّائے اَجَبَّتێن نشانی دیستنت، آییئے نامئے سرا ایمانِش آورت. بله ایسّایا آیانی ایمانئے سرا باوَر نکرت، چێا که آییا سجّهێنانی دل و درونَ زانت. آییا انسانئے بارئوا هچکَسئے گواهیئے زلورت نه‌اَت، چێا که آ، انسانئے دلئے هر هالا سهیگ اَت. نیکودیموس نامێن پَریسیے که چه یَهودیانی سرۆکانی دیوانئے باسکان یکّے اَت، یکّ شپے ایسّائے کِرّا آتک و گۆن آییا گوَشتی: ”او استاد! ما زانێن که تئو استادے ائے و چه هُدائے نێمگا آتکگئے، چێا که تان هُدا گۆن کَسێا گۆن مبیت، آ اے ڈئولێن مۆجزه و اَجَبَّتێن نشانی پێش داشتَ نکنت که تئو پێش دارگا ائے.“ ایسّایا آییئے پَسّئوا گوَشت: ”ترا راستێنَ گوَشان، تان کَسے دوبَر پێدا مبیت، هُدائے بادشاهیا دیستَ نکنت.“ نیکودیموسا گوَشت: ”چۆن بوتَ کنت که رُستگێن مردمے پدا چه ماتا پێدا ببیت؟ بوتَ کنت که آ، ماتئے لاپا برئوت و پدا پێدا ببیت؟“ ایسّایا پَسّئو دات: ”ترا راستێنَ گوَشان، تانکه کَسے چه آپ و روها پێدا مبیت، هُدائے بادشاهیا پاد اێر کرتَ نکنت. آ چیزّ که چه جسما پێدا بیت، جسم اِنت و آ چیزّ که چه روها پێدا بیت، روه اِنت. اے گپّا هئیران مبئے وهدے ترا گوَشان که په شما سجّهێنان الّمی اِنت که دوبَر پێدا ببێت. گوات هر جاه که بلۆٹیت، کَشّیت. تئو آییئے تئوارا اِشکنئے بله نزانئے چه کجا کئیت و کجا رئوت. آ کَس که چه روها پێدا بیت، آ هم اَنچُش اِنت.“ نیکودیموسا گوَشت: ”اے چۆن بوتَ کنت؟“ ایسّایا گوَشت: ”تئو وت اِسراییلیانی استادے ائے، اے چیزّا نزانئے؟ ترا راستێنَ گوَشان، ما هما چیزّانی هبرا کنێن که آیانی بارئوا زانێن و هما چیزّ که ما دیستگ‌اَنت، همایانی شاهدیا دئیێن. بله شما مئے شاهدیا نمَنّێت. وهدے من زمینی چیزّانی بارئوا هبرَ کنان، شما باوَرَ نکنێت. اگن آسمانی چیزّانی بارئوا هبر بکنان، گڑا چِه پئیما باوَرَ کنێت؟ هچکَس آسمانا بُرزاد نشُتگ، اَبێد چه هما کَسا که چه آسمانا اێر آتکگ، بزان انسانئے چُکّا. هما ڈئولا که موسّایا، گیابانا مار چه زمینا چست کرت، همے ڈئولا انسانئے چُکّ لازم چست کنگَ بیت، تانکه هرکَس که آییئے سرا ایمانَ کاریت، اَبدمانێن زِندئے واهند ببیت.“ چێا که هُدایا جهانئے مردم همینچُک دۆست داشتنت که وتی یکّ و یکدانگێن چُکّی نَدر کرت تانکه هرکَس که هُدائے چُکّئے سرا ایمانَ کاریت، گار و زیان مبیت و تان اَبد زندگ بمانیت. هُدایا وتی چُکّ په جهانئے مئیاریگ کنگا جهانا رئوان ندات، پمێشکا رئوانی دات که چه آییئے وسیلها جهانا برَکّێنیت. هرکَس که چُکّئے سرا ایمانَ کاریت، مئیاریگَ نبیت، بله هرکَس که ایمانَ نئیاریت، چه پێسرا مئیاریگ اِنت، چێا که هُدائے یکدانگێن چُکّئے نامئے سرا ایمانی نئیاورتگ. هُدائے دادرَسی اِش اِنت: نور و رُژن جهانا آتک، بله رُژنئے بدلا مردمان تهارۆکی دۆست داشت، پرچا که آیانی کار سِلّ اَتنت. چێا که آ مردم که سِلّێن کارانی راها زوریت، چه رُژناییا نپرتَ کنت و وتا چه رُژنا دورَ داریت که آییئے کار و کِرد زاهر مبنت. بله آ که راستیئے راها زوریت، دێم په رُژناییا کئیت تانکه زاهر ببیت که آییئے کار هُدایی بوتگ‌اَنت. اے چیزّان و رَند، ایسّا گۆن وتی مُریدان یَهودیَهئے مێتگ و کلّگان شت و گۆن آیان همۆدا داشتی و پاکشۆدی‌ایَ دات. یَهیا هم سالِمئے نزّیکّا، ائینونا، مردمان پاکشۆدی دئیگا اَت. اۆدا آپ باز اَت و مردم په پاکشۆدیا آتکنت. اے وهدان یَهیا اَنگت زندانا بندیگ کنگ نبوتگ‌اَت. پاکیزگیئے سرا، یَهیائے مُرید و یکّ یَهودیێئے نیاما دَپجاکے بوت. گڑا یَهیائے مُرید یَهیائے کِرّا آتکنت و گوَشتِش: ”او استاد! هما مرد که اُردُنئے کئورئے آ دستا گۆن تئو گۆن اَت و تئو آییئے بارئوا گواهی دات، بچار، آ پاکشۆدی دئیگا اِنت و سجّهێن مردم هماییئے کِرّا رئوگا اَنت.“ یَهیایا آیانی پَسّئوا گوَشت: ”تانکه هُدا مدنت، انسانا هِچَّ نرسیت. شما وت شاهد اێت، من گوَشت که من مَسیه نه‌آن، بله چه آییا پێسر رئوان دئیگ بوتگان. بانۆرئے هُدابُند، سالۆنک اِنت. انچۆ که سالۆنکئے دۆست اۆشتاتگ و سالۆنکئے تئوارا اِشکنت و گَل و شادانَ بیت، منا همے ڈئولێن کامل و سررێچێن شادهیے رستگ. آ باید اِنت دێماتِر ببیت و من پداتر ببان.“ آ کَس که چه بُرزا کئیت، چه سجّهێنان مستر اِنت و آ که چه اے هاکیێن دنیایا اِنت، زمینی مردمے و دنیایی چیزّانی بارئوا هبرَ کنت. بله آ که چه آسمانا کئیت چه سجّهێنان مستر اِنت. هر چیزّے که دیستگ و اِشکتگی، آیانی بارئوا گواهیَ دنت، بله کسّ آییئے گواهیا نمَنّیت. هرکَسا که مَنِّتگ، گواهی‌ای داتگ که هُدا راستی اِنت. آ کَس که چه هُدائے نێمگا رئوان دئیگ بوتگ، هُدائے هبرانَ کنت، چێا که هُدا وتی روها آییارا بێهسابَ بَکشیت. پت چُکّا دۆستَ داریت و سجّهێن چیزّی هماییئے دستا داتگ‌اَنت. آ کَس که چُکّئے سرا ایمانَ کاریت، اَبدمانێن زِندئے واهندَ بیت، بله آ که چُکّا نمَنّیت، زِندئے واهندَ نبیت و هُدائے کَهر و گزب آییئے سرا کپیت. وهدے ایسّایا زانت که پَریسیان اِشکتگ که من چه یَهیایا گێشتر مُرید در گێجَگا آن و آیان پاکشۆدی دئیگا آن، بله زلورت اَت که چه سامِرَها بگوَزیت. آ، سامِرَها شهرێا رَست که نامی سوهار اَت و هما ڈگارئے نزّیکّا اَت که آکوبا وتی چُکّ ایسُّپارا داتگ‌اَت. آکوبئے چات همۆدا اَت. ایسّا سپرا بوتگ‌اَت و دَمی برتگ‌اَت. همے چاتئے کِرّا نِشت. نێمرۆچئے وهد اَت. سامِری جنێنے آپئے کَشّگا آتک. ایسّایا گۆن آییا گوَشت: ”منا په ورگا کمّے آپ بدئے.“ آییئے مُرید وراکئے گِرگا شهرا شتگ‌اَتنت. سامِری جنێنا گوَشت: ”تئو وَه یَهودیے ائے و من سامِری جنێنے آن، تئو چۆن چه من آپَ لۆٹئے؟“ جنێنا پمێشکا چُش گوَشت که یَهودی گۆن سامِریان سلام و دْوا نکننت. ایسّایا آییئے پَسّئوا گوَشت: ”اگن تئو بزانتێن که هُدائے داد و بَکشش چێے و اے کئے اِنت که چه تئو آپَ لۆٹیت، گڑا اَلّما تئو گۆن آییا دَزبندی کرتگ‌اَت که منا آپ بدئے و آییا ترا زنداپ داتگ‌اَت.“ جنێنا گوَشت: ”او واجه! ترا په آپئے کَشّگا ڈۆل نێست و اے چات جُهل اِنت، چه کجا زِنداپَ کارئے؟ زانا، تئو چه مئے پیرُک آکوبا مستر ائے، هما که اے چاتی مارا داتگ و آییئے جندا و چُکّان و مال و دَلوَتان چه اے چاتا آپ وارتگ؟“ ایسّایا پَسّئو تَرّێنت: ”هرکَس که اے آپا بوارت، پدا تُنّیگَ بیت، بله هرکَس که منی داتگێن آپا بوارت، هچبر تُنّیگَ نبیت. چێا که آ آپا که منَ دئیان، اگن کَسے بوارتی، چه آییئے درونا آپئے چَمّگے بُجیت که اَبدمانێن زِندَ بکشیت.“ جنێنا گوَشت: ”او واجه! هما آپا منا بدئے که دگه برے تُنّیگ مبان و په آپئے کَشّگا اِدا مئیایان.“ ایسّایا گوَشت: ”برئو وتی لۆگواجها تئوار کن و همِدا بیا.“ جنێنا آییئے پَسّئوا گوَشت: ”منا مرد نێست.“ ایسّایا گوَشت: ”راستَ گوَشئے که ترا مرد نێست، چێا که ترا پنچ مرد بوتگ و اے مرد که انّون گۆن تئو زندگیَ کنت، تئیی مرد نه‌اِنت. تئو راستَ گوَشئے.“ جنێنا درّاێنت: ”او واجه! من چۆ گندان که تئو نبیے ائے. مئے پت و پیرُکان همے کۆهئے سرا اِبادت کرتگ، بله شما یَهودیَ گوَشێت که باید اِنت هُدا اورشَلیما اِبادت کنگ ببیت.“ ایسّایا گوَشت: ”بانُک! باور کن، وهدے کئیت که شما هُداێن پتا نه اے کۆهئے سرا پرستشَ کنێت و نه اورشَلیما. شما سامِری هماییا پرستشَ کنێت که نزانێتی، بله ما هماییا پرستشَ کنێن که زانێنی، چێا که نِجات چه یَهودیانَ کئیت. یکّ وهدے کئیت و آ وهد انّون بُنگێج بوتگ که راست و بَرهَکّێن پرستش کنۆک هُداێن پتا گۆن روه و راستی پرستشَ کننت، چێا که پت همے ڈئولێن مردمانی لۆٹۆک اِنت که آییئے پرستشا بکننت هُدا روه اِنت و هرکَس که آییا پرستشَ کنت، اَلّما گۆن روه و راستی پرستش بکنت.“ جنێنا گوَشت: ”منَ زانان که مَسیهَ کئیت و هر وهدے که آ کئیت، مارا هر چیزّا سرپدَ کنت.“ ایسّایا گوَشت: ”من که گۆن تئو هبرا آن، من هما آن.“ همے وهدا ایسّائے مُرید پدا آتکنت. وهدے دیستِش که ایسّا گۆن جنێنێا هبرا اِنت، هئیران بوتنت. بله کَسّا جُست نکرت که چه اِشیا چے لۆٹئے یا پرچا گۆن اِشیا هبرا ائے. نون جنێنا وتی کونزگ زمینا اێر کرت، شهرا شت و گۆن مردمان گوَشتی: ”مردے هست، من هرچے کرتگ، آییا منا گوَشتنت. بیاێت بچارێتی، بارێن مَسیه نه‌اِنت؟“ گڑا مردم چه شهرا در کپت و دێم په ایسّایا آتکنت. اے نیاما مُریدان گۆن ایسّایا دَزبندی کرت و گوَشت: ”او استاد! چیزّے بوَر.“ بله آییا گوَشت: ”منا وراکے هست که شما آییئے بارئوا نزانێت.“ مُریدان وت‌مان‌وتا گوَشت: ”بارێن، کَسێا په آییا وراک آورتگ؟“ ایسّایا گوَشت: ”منی وراک اِش اِنت که وتی دێم دئیۆکئے واهگا پوره بکنان و آییئے کاران سَرجم بکنان. شما نگوَشێت که په رۆن و مۆشا اَنگت چار ماه پَشت کپتگ؟ بله من شمارا گوَشان که چمّان چِست کنێت و کِشاران بچارێت که انّون په رۆنا رَستگ و تئیار اَنت. رُنۆک وتی مُزّا گیپت و په اَبدمانێن زِندا بَر و سَمرے مُچَّ کنت تانکه کِشۆک و رُنۆک هۆریگا گَل و شادان ببنت. اِدا اے هبر راست اِنت که یکّے کِشیت و دگرے رۆنَ کنت. من شمارا رئوان دات که هما بَر و سَمرانی واهند ببێت که شما په آیان هچّ زهمتے هم نکَشّتگ. دگران زهمت کَشّتگ و شما چه آیانی کارا نَپ و سوتّ گپتگ.“ چه آ شهرئے سامِریان بازێنێا پمێشکا ایسّائے سرا ایمان آورت که آ جنێنا گواهی داتگ و گوَشتگ‌اَت: ”هر چیزّے که من کرتگ، آییا منا گوَشتنت.“ گڑا سامِری ایسّائے کِرّا آتکنت و دَزبندی‌اِش کرت که مئے کِرّا بدار. ایسّایا تان دو رۆچا همۆدا داشت و بازێنێا آییئے هبر گۆش داشتنت و ایمانِش آورت. گۆن آ جنێنا گوَشتِش: ”نون ما اێوکا تئیی هبرانی سئوَبا باوَر کنگا نه‌اێن، ما وت هم اے مردئے هبر اِشکتگ‌اَنت و دلجم اێن که اے په راستی جهانئے رَکّێنۆک اِنت.“ دو رۆچا رَند، ایسّا چه اۆدا در کپت و جَلیلا شت. ایسّایا وت گوَشتگ‌اَت که هچّ نبیا وتی جندئے شهر و هَنکێنا اِزَّتَ نبیت. بله وهدے جَلیلا رَست، جَلیلیان وشّاتک کرت، چێا که ائییدئے رۆچان آ اورشَلیما بوتگ‌اَتنت و اۆدا آییئے کرتگێن کارِش دیستگ‌اَتنت. ایسّا پدا جَلیلئے مێتگ کانایا شت، همۆدا که آپی شراب کرتگ‌اَتنت. شاهی مَنسَبدارے هست‌اَت که بچکّی کَپَرناهومئے شهرا نادْراه اَت. وهدے آ سَهیگ بوت که ایسّا چه یَهودیَها جَلیلا آتکگ، آییئے کِرّا آتک و دَزبندی‌ای کرت که کَپَرناهوما بیا و منی نادْراهێن چُکّا برَکّێن که مِرگی اِنت. ایسّایا گوَشت: ”شما تان مۆجزه و اَجَبَّتێن نشانیَ نگندێت، هچّ پئیما ایمانَ نئیارێت.“ مَنسبدارا گوَشت: ”او واجه! چُکّئے مِرگا پێسر بیا.“ ایسّایا گوَشت: ”برئو، تئیی چُکَّ نَمِریت.“ آ مردا ایسّائے هبر باور کرت و وتی لۆگا شت. اَنگت لۆگا نرَستگ‌اَت که نئوکران راهئے نێما دیست و هال دات: ”تئیی چُکّ دراه بوت.“ آییا جُست کرت: ”چِه وهدا گهتر بوتگ؟“ آیان گوَشت: ”زی نێمرۆچئے یکّا تَپا یله داتگ.“ پتا زانت اے هما وهد اَت که ایسّایا گوَشتگ‌اَت که تئیی چُکَّ نَمِریت. گڑا آییا وت گۆن لۆگئے سجّهێن مردمان ایسّائے سرا ایمان آورت. اے ایسّائے دومی اَجَبَّتێن نشانی اَت و هما وهدا کرتی که چه یَهودیَها جَلیلا آتکگ‌اَت. چیزّے وهدا رند، یَهودیانی یکّ ائییدے اَت و ایسّا اورشَلیما شت. اورشَلیما، دَروازگێئے نزّیکّا که آییا پَسئے دروازگَ گوَشنت، هئوزے هست‌اِنت که آییئے چپّ و چاگردا پنچ ائیوان اَنت. اَرَمایی زبانا اے هئوزا بئیت‌هَسْدا گوَشنت. اۆدا بازێن آجز و نادْراهے وپتگ‌اَت که کۆر و لَنگ و مُنڈ اَتنت. اۆدا مردے هست‌اَت که آییئے ناجۆڑیا سی و هشت سال اَت. وهدے ایسّایا دیست که آ مرد اۆدا کپتگ و زانتی که کوَهنێن نادْراهے، گوَشتی: ”تئو لۆٹئے وشّ و دْراه ببئے؟“ آ نادْراها گوَشت: ”او واجه! وهدے آپَ رُمبیت و رئوانَ بیت، کَسے نێست که منا هئوزا دئور بدنت. تان من وتا برسێنان، دگرے پێسرا آپا مانَ دنت.“ ایسّایا گوَشت: ”پاد آ، وتی نِپادان بزور و برئو.“ آ مرد دْراه بوت، وتی نِپادی زرتنت و راه گپت. اے رۆچ شَبَّتئے رۆچ اَت. پمێشکا یَهودیان گۆن دْراه بوتگێن مردا گوَشت: ”مرۆچی شَبَّتئے رۆچ اِنت، ترا وتی نپادانی چست کنگئے هَکّ نێست.“ گوَشتی: ”آ مردا که منا دْراه کرت، گوَشتی: ’وتی نپادان بزور و برئو.‘“ جُستِش کرت: ”آ مرد کئے اِنت که ترا گوَشتگی که وتی نپادان بزور و برئو؟“ بله دْراه بوتگێن مردا نزانت که آ کئے اَت. چێا که اۆدا مردم مُچّ اَتنت و ایسّا مُچّیئے تها شتگ‌اَت. رَندا ایسّایا اے مرد مزنێن پرستشگاها دیست، گوَشتی: ”بچار، نون که تئو دْراه بوتگئے، چه اِد و دێم گناه مکن. چُش مبیت که گَنترێن بلاهے تئیی سرا بکپیت.“ نون مرد شت و گۆن یَهودیان گوَشتی: ”آییا که منا دْراه و سلامت کرت، آ ایسّا اَت.“ یَهودیان ایسّائے آزار دئیگ بِندات کرت، چێا که آییا شَبَّتئے رۆچا چُشێن کارَ کرتنت. بله ایسّایا گۆن آیان گوَشت: ”منی پت اَنگت کارا اِنت، من هم کارَ کنان.“ چه اے هبران، یَهودیان په آییئے کُشگا گێشتر تچ و تاگَ کرت. چێا که شَبَّتئے هُکمئے پرۆشگا اَبێد، آییا هُدا هم وتی جندئے پت گوَشت و اے ڈئولا، وتا گۆن هُدایا برابری کرت. گڑا ایسّایا گوَشت: ”شمارا راستێنَ گوَشان، چُکّ وتسرا هچّ کارے کرتَ نکنت، پتئے کارانَ گندیت و آیانی رَندگیریا کنت. هر کارے که پتَ کنت، چُکّ هم هما کارا کنت. چێا که پت چُکّا دۆستَ داریت و هرچے که وتَ کنت، چُکّا هم سۆجَ دنت. چُکّا دگه مسترێن کار هم سۆجَ دنت تانکه شما هئیران و هبَکّه ببێت. هما پئیما که پت مُردگان زندگَ کنت و آیان زِندَ بَکشیت، چُکّ هم هرکَسا که بلۆٹیت زندگَ کنت. پت هچکَسێئے سرا شئور و هُکمے نبُرّیت، آییا وتی دادرسیئے سجّهێن اِهتیار چُکّئے دستا داتگ‌اَنت، تانکه سجّهێن مردم هما ڈئولا که پتا اِزَّتَ دئینت، چُکّا هم اِزَّت بدئینت. کَسے که چُکّا اِزّتَ ندنت، پتا هم اِزّتَ ندنت، چێا که چُکّئے دێم دئیۆک پت اِنت. شمارا راستێنَ گوَشان، هرکَس که منی هبرا بِشکنت و منی دێم دئیۆکئے سرا ایمان بیاریت، اَبدمانێن زِندئے واهندَ بیت و هچبر مئیاریگ کنگَ نبیت، بزان آ چه مَرکا گوَستگ و زندا سر بوتگ. باور کنێت، یکّ وهدے کئیت و اے وهد انّون بُنگێج بوتگ که مُردگ هُدائے چُکّئے تئوارا اِشکننت و هرکَس که بِشکنت پدا زندگَ بیت. چێا که هما ڈئولا که پت زِندمانئے سَرچمّگ اِنت، چُکّا هم اے واک و توانی داتگ که زِندمانئے سَرچمّگ ببیت. پتا دادرسیئے اِهتیار هم چُکّئے دستا داتگ، چێا که آ انسانئے چُکّ اِنت. من وتسرا کارے کرتَ نکنان، هر چیزّے که من اِشکتگ، هماییئے بُنیادا دادرسیَ کنان و منی دادرسی بَرهَکّ اِنت، پرچا که من وتی دلئے واهگانی سَرجم کنگئے پد و رندا نه‌آن، وتی دێم دئیۆکئے واهگانی سَرجم کنگئے پد و رَندا آن. اگن من وتی بارئوا وت گواهی بدئیان، منی گواهیا اِهتبار و اَرزشے نبیت. بله دگرے هست‌اِنت که منی بارئوا گواهیَ دنت و منَ زانان که منی بارئوا آییئے گواهی راست اِنت. شما وتی کاسِد یَهیائے کِرّا رئوان داتنت و منی بارئوا آییئے داتگێن گواهی هم راست اَت. من مردمانی گواهیا نَمنّان، په شمئے رَکّێنگا اے هبرانَ گوَشان. یَهیا رۆکێن چِراگے اَت و رُژنی تالانَ کرت و شما اِراده کرت که په کمّێن وهدێا آییئے نورئے تها گَل ببێت. بله منا چه یَهیایا مسترێن شاهد هست. همے کار که پتا منی دستا داتگ‌اَنت که سَرجمِش بکنان و من سَرجمِشَ کنان، همے کار منی شاهد اَنت که منا پتا رئوان داتگ. هما پتا که منا رئوان داتگ، آیا وت منی برئوا شاهدی داتگ. شما هچبر آییئے تئوار نه‌اِشکتگ و آ ندیستگ و آییئے هبر شمئے دلا نَنِندیت، چێا که شما آییئے رئوان داتگێنئے سرا ایمانَ نئیارێت. شما پاکێن کتابان پَٹّ و پۆلَ کنێت و وانێت، چێا که شمئے هئیالا اِشانی تها شمارا اَبدمانێن زِندَ رسیت. همے پاکێن کتاب منی بارئوا گواهیَ دئینت، بله شما نلۆٹێت منی کِرّا بیاێت و شمارا اے زِند برسیت. من مردمانی داتگێن ستا و اِزّتا نزوران. شمارا جاهَ کاران و زانان که هُدائے مِهر شمئے دلا نێست‌اِنت. من وتی پتئے نامئے سرا آتکگان و شما منا نمَنّێت، بله اگن کَسے وتی جندئے ناما بیئیت، آییا مَنّێت. شما چه یکدگرا مزنی و اِزَّتَ زورێت، بله آ اِزَّت که چه هُدائے نێمگا کئیت، آییئے شۆهازا نه‌اێت. گڑا چۆن ایمان آورتَ کنێت؟ گُمان مکنێت که من پتئے دێما شمارا مئیاریگَ کنان. اے موسّا اِنت که شمارا مئیاریگَ کنت، هما موسّا که شما آییئے سرا اُمێت بستگ. اگن شمارا موسّائے سرا ایمان بوتێن، شمارا منی سرا هم ایمان بوتگ‌اَت، چێا که آییا منی بارئوا نبشتگ. بله شما که آییئے نبشته کرتگێنان باوَرَ نکنێت، منی هبران چۆن باوَرَ کنێت؟“ رَندا، ایسّا جَلیلئے مَزَن‌گوَرم بزان تِبِریَهئے مزَن‌گوَرمئے آ دستا شت. مردمانی مزنێن رُمبے آییئے رَندا کپت، چێا که آیان اے مۆجزه و اَجَبَّتێن نشانی دیستگ‌اَتنت که ایسّا نادْراهان دْراهَ کنت. گڑا ایسّا کۆهێئے سرا سر کپت و گۆن وتی مُریدان همۆدا نِشت. یَهودیانی سَرگوَزئے ائیید نزّیکّ اَت. وهدے ایسّایا چمّ چِست کرتنت و دیست که مردمانی مُچّیے دێم په آییا پێداک اِنت، گۆن پیلیپُسا گوَشتی: ”نان چه کجا بزورێن که اے مردم وراک بوَرنت؟“ ایسّایا اے هبر په آییئے آزمائِش کنگ و چَکّاسگا گوَشت، چێا که وت زانتی منا چے کنگی اِنت. پیلیپُسا گوَشت: ”دو سَد دینارئے نان هم بسَّ نبیت، تُرے هرکَس کَمُّک کَمُّک بوارت.“ چه آییئے مُریدان یکّے که نامی اَنْدْریاس اَت و شَمون‌پِتْرُسئے برات اَت، گوَشتی: ”بچکّے همِدا اِنت که پنچ جئوێن نگن و دو ماهیگی گۆن، بله په اینچُک مردما چے بنت؟“ ایسّایا گوَشت: ”مردمان بِنِندارێنێت.“ آ جاگها بازێن کاه و سبزگے رُستگ‌اَت. مردم همۆدا نِشتنت. چه آیان کِساس پنچ هزار مردێن اَتنت. ایسّایا نگن زرتنت، هُدائے شُگری گپت و نِشتگێن مردمانی سرا بهری کرتنت، ماهیگ هم اَنچُش. هرکَسا همینچُک که لۆٹت، داتی. وهدے سجّهێنان سێر کرت، گۆن مُریدان گوَشتی: ”سر آتکگێن ٹُکّران بچِنێت و یکجاه کنێت که زئوال مبنت.“ گڑا ٹُکّرِش چِت و یکجاه کرتنت. آ پنچێن جئوێن نگن که مردمان وارتگ‌اَتنت، چه آیانی سر آتکگێن ٹُکّران دوازده سَپْت پُرّ بوت. مردمان که ایسّائے اے مۆجزه و اَجَبَّتێن نشانی دیست، گوَشتِش: ”په راستی، اے هما واده داتگێن نبی اِنت که جهانا آیگی اَت.“ ایسّایا زانت که مردم منا په زۆر برَگ و بادشاه کنگَ لۆٹنت، پمێشکا پدا چه مردمان دور بوت و تهنا کۆها شت. بێگاها مُرید دێم په گوَرما شتنت. بۆجیگێا نِشتنت و گوَرمئے آ دستا، دێم په کَپَرناهوما راه گپتنت. نون تهار بوتگ‌اَت و ایسّا اَنگت آیانی کِرّا نئیاتکگ‌اَت. تْرندێن گواتے کَشّگا اَت و چئول و مئوج چست بوتنت. وهدے کِساس پنچ تان شَش کیلومیتر هۆلیگ جنانا دێما شتنت، ایسّااِش دیست که آپئے سرا گام جنان، دێم په بۆجیگا پێداک اِنت. تُرسِتِش. بله ایسّایا گوَشت: ”متُرسێت، اے من آن.“ انچۆ که مُریدان لۆٹت آییا بۆجیگا سوار بکننت، بۆجیگ مِنزلا سر بوت. اے دگه رۆچا، هما مردم که گوَرمئے آ دستا منتگ‌اَتنت، سرپد بوتنت که چه هما بۆجیگا اَبێد که مُرید سوار بوتگ‌اَتنت، دگه بۆجیگ اۆدا نبوتگ. ایسّا آ بۆجیگا سوار نبوتگ‌اَت و مُرید بے آییا شتگ‌اَتنت. رندا، دگه لهتێن بۆجیگ چه تِبِریَها هما جاگها آتک و رَست که اۆدا هُداوندێن ایسّایا هُدائے شُگر گپتگ‌اَت و مردمان نان وارتگ‌اَت. وهدے مردمان دیست که نه ایسّا اۆدا اِنت و نه آییئے مُرید، ایسّائے شۆهازا بۆجیگان سوار بوتنت و دێم په کَپَرناهوما شتنت. وهدے ایسّااِش گوَرمئے آ دستا دیست، گوَشتِش: ”استاد! تئو کدی اِدا آتکگئے؟“ ایسّایا آیانی پَسّئوا گوَشت: ”شمارا راستێنَ گوَشان، اے هاترا منا شۆهاز نکنگا اێت که شما منی مۆجزه و اَجَبَّتێن نشانی دیستگ‌اَنت، پمێشکا منا شۆهاز کنگا اێت که شما نان وارت و سێر کرت. بله په اے زئوال بئیۆکێن وراکا جُهد مکنێت، په هما وراکا جُهد بکنێت که اَبدمانێن زِندَ بَکشیت، په هما وراکا که انسانئے چُکّ شمارا دنتی. چێا که هُداێن پتا آییئے سرا وتی رَزامندیئے مُهر جتگ.“ گڑا جُستِش کرت: ”ما چۆن هما کاران سَرجم بکنێن که هُدااِش چه ما لۆٹیت؟“ ایسّایا پَسّئو دات: ”آ کارا که هُدا چه شما لۆٹیت، آ کار اِش اِنت: هما کَسئے سرا ایمان بیارێت که هُدایا راه داتگ.“ آیان گوَشت: ”تئو چۆنێن اَجَبَّتێن نشانی پێشَ دارئے که ما بگندێن و تئیی سرا ایمان بیارێن؟ چے کنئے؟ مئے پت و پیرُکان گیابانا مَنّ وارت، اَنچُش که پاکێن کتابَ گوَشیت: ’آییا چه آسمانا نگن رئوان دات که بوَرنت.‘ “ گڑا ایسّایا گوَشت: ”شمارا راستێنَ گوَشان، اے موسّا نه‌اَت که شمارا چه آسمانا اێر آتکگێن نگنیَ دات. اے منی پت اِنت که چه آسمانا اَسلیگێن نانا شمارا بَکشیت. چێا که هُدائے نان هما اِنت که چه آسمانا اێرَ کئیت و جهانا زندَ دنت.“ نون گۆن آییا گوَشتِش: ”او واجه! اے نانا مُدام مارا بدئے.“ ایسّایا گوَشت: ”زِندئے نان من آن. هرکَس که منی کِرّا کئیت، هچبر شُدیگَ نبیت. هرکَس که منی سرا باوَرَ کنت، هچبر تُنّیگَ نبیت. بله هما ڈئولا که گوَشتُن، شما منا دیستگ و اَنگت باورَ نکنێت. آ سجّهێنان که پت منا دنت، آ منی کِرّا کاینت. هرکَس که منی کِرّا کئیت، من آییا هِچبر چه وت دورَ نکنان. من په وتی جندئے واهگانی سَرجم کنگا چه آسمانا اێر نئیاتکگان، آتکگان که وتی دێم دئیۆکئے واهگان سَرجم بکنان. منی دێم دئیۆکئے واهگ اِنت که هما مردم که آییا منا داتگ‌اَنت، چه آیان یکّے هم چه منی دستا مرئوت و آهِرتئے رۆچا آیان پدا زندگ بکنان. چێا که منی پتئے واهگ همِش اِنت که هرکَس که چُکّئے نێمگا دلگۆشَ کنت و آییئے سرا ایمانَ کاریت، اَبدمانێن زِندئے واهند ببیت و من آ مردما آهِرتئے رۆچا زندگَ کنان.“ گڑا یَهودیان آییئے سرا ایراد گرگ و نُرُنڈگ بِندات کرت، چێا که آییا گوَشتگ‌اَت: ”من هما نان آن که چه آسمانا اێر آتکگ.“ آیان گوَشت: ”اے مرد ایسُّپئے چُکّ ایسّا نه‌اِنت؟ ما وَه اِشیئے پت و ماتا زانێن. گڑا چۆنَ گوَشیت که من چه آسمانا اێر آتکگان؟“ ایسّایا آیانی پَسّئوا گوَشت: ”وت‌مان‌وتا ایراد گِرَگ و نُرُنڈگا بند کنێت. کَسّ تان هما وهدا منی کِرّا آتکَ نکنت که پت، بزان منی دێم دئیۆک آییا منی نێمگا مئیاریت. هرکَس که کئیت، من آییا آهِرتئے رۆچا زندگَ کنان. نبیانی کتابان نبیسگ بوتگ: ’سجّهێن چه هُدایا تالیمَ گرنت.‘ هرکَس که پتئے هبران بِشکُنت و چه آییا تالیم بگیپت، منی کِرّا کئیت. کَسّا پت ندیستگ اَبێد چه هماییا که چه هُدائے کِرّا آتکگ. شمارا راستێنَ گوَشان، آ که ایمانَ کاریت اَبدمانێن زِندئے واهندَ بیت. زندئے نان من آن. شمئے پت و پیرُکان گیابانا مَنّ وارت، بله اَنگت مُرتنت. چه آسمانا اێر آتکگێن نان اِش اِنت، شمئے دێما اِنت. هرکَس که اِشیا بوارت، نمریت. من هما زِند بَکشۆکێن نان آن که چه آسمانا اێر آتکگ. هرکَس که اے نانا بوارت، تان اَبد زندگَ مانیت. اے نانا که منَ دئیان، منی جندئے جسم و جان اِنت که په جهانئے مردمانی زِندا نَدریَ کنان.“ نون یَهودیان په جێڑه و دَپجاک وت‌مان‌وتا گوَشت: ”اے مرد چۆن وتی جسم و جانا دنت که ما بوَرێنی؟“ ایسّایا گوَشت: ”شمارا راستێنَ گوَشان، اگن شما انسانئے چُکّئے جسم و جانا مئوَرێت و آییئے هۆنا منۆشێت، اَبدمانێن زِندا سرَ نبێت. هرکَس که منی جسم و جانا بوارت و منی هۆنا بنۆشیت، اَبدمانێن زِندئے واهندَ بیت و آهِرتئے رۆچا من آییا زندگَ کنان. چێا که منی جسم و جان اَسلیگێن وراک و منی هۆن اَسلیگێن نۆشاپ اِنت. هرکَس که منی جسم و جانا بوارت و منی هۆنا بنۆشیت، آ منی دل و درونا مانیت و من آییئے دل و درونا. اَنچۆ که نمیرانێن پتا منا رئوان دات و من آییئے برکتا زندگ آن، همے پئیما هرکَس که منی جسم و جانا بوارت، منی برکتا زندگَ مانیت. اے نان که چه آسمانا اێر آتکگ، آ نگنئے پئیما نه‌اِنت که شمئے پت و پیرُکان وارت و اَنگت مُرتنت، چێا که هرکَس که اے نانا بوارت، تان اَبد زندگَ مانیت.“ ایسّایا اے چیزّ هما وهدا گوَشتنت که کَپَرناهومئے کَنیسَها تالیم دئیگا اَت. اے هبرانی اِشکنگا رند آییئے بازێن مُریدێا گوَشت: ”اے گرانێن هبرے، اِشیا کئے مَنِّتَ کنت؟“ وهدے ایسّایا دیست که مُرید اے هبرئے سرا نُرنڈَگا اَنت، گوَشتی: ”شمارا اے هبرَ تئورێنیت؟ اگن انسانئے چُکّا بگندێت که وتی پێسریگێن جاگها بُرزادَ رئوت، گڑا چے کنێت؟ روه اِنت که زِندَ دنت، هَڈّ و گۆشتا پائِدگے نێست. اے هبر که من گۆن شما کرتنت، روه و زِند اَنت. بله چه شما لهتێنا ایمان نێست.“ چێا که آ مردم که ایمانِش نێست‌اَت، ایسّایا چه بنداتا پَجّاه آورتنت و زانتی که کئے منا دْرۆهیت و دژمنانی دستا دنت. گڑا گوَشتی: ”پمێشکا من گوَشت که کَسّ منی کِرّا آتکَ نکنت، تان وهدے که منی پت آییا ایمان مبَکشیت.“ چه اِد و رَند، بازێن مُریدێا ایسّا یله دات و نون آییئے همراه نبوتنت. گڑا ایسّایا چه وتی دوازدهێن کاسدان جُست کرت: ”بارێن، شما هم منا یله دئیگَ لۆٹێت؟“ شَمون‌پِتْرُسا پَسّئو دات: ”او هُداوند! کئیی کِرّا برئوێن؟ اَبدمانێن زِندئے گال و هبر تئیی کِرّا اَنت و مارا باور اِنت و زانێن که تئو هما پاکێن ائے که هُدایا در چتگ.“ ایسّایا گوَشت: ”من شمارا گچێن کرت، دوازدهێنُن گچێن کرتنت، بله پدا هم چه شما یکّے اِبلیسے.“ آییئے مکسد شَمون اِسْکَریوتیئے چُکّ یَهودا اَت. بِلّ تُرے آ چه دوازدهێنان یکّے اَت، بله آییا رندا ایسّا دْرۆهِت و دژمنانی دستا دات. رَندا، ایسّایا جَلیلا تَرّ و تابَ کرت. یَهودی آییئے کۆشئے رَندا اَتنت، پمێشکا نلۆٹتی یَهودیَها بمانیت. اَنچُش که یَهودیانی کاپارانی ائیید نزّیکّ بوت، ایسّائے براتان گۆن آییا گوَشت: ”اے جاها یله کن و یَهودیَها برئو تانکه تئیی مُرید هما کاران بگندنت که تئو کنئے. کَسے که نامداریَ لۆٹیت، چێرکایی کارَ نکنت. تئو که اے کارانَ کنئے، بِلّ که سجّهێن دنیا ترا بگندیت.“ چێا که براتان هم آییئے سرا ایمان نێست‌اَت. ایسّایا گۆن آیان گوَشت: ”منی وهد اَنگت نئیاتکگ، بله په شما هر وهد شَرّ اِنت. دنیا چه شما نَپرت کرتَ نکنت بله چه من نَپرتَ کنت، چێا که من دنیائے مردمانی بارئوا گواهیَ دئیان که آیانی کار سِلّ اَنت. شما اے ائییدا برئوێت، من اے ائییدا نئیایان، چێا که منی وهد اَنگت نرَستگ.“ ایسّایا اے هبر گۆن آیان گوَشت و جَلیلئے دَمگا داشتی. ایسّائے برات که ائییدا اورشَلیما شتنت، رندا آییئے جند هم همۆدا شت، بله مردمانی چمدیدا نَشُت، چێرُکایی شت. ائییدئے رۆچان، یَهودی آییئے شۆهازا اَتنت و جُست و پُرسِشَ کرت که آ کجا اِنت؟ آییئے بارئوا مردمانی نیاما بازێن گپّے چێرُکایی ترّگا اَت. لهتێن گوَشگا اَت: ”آ شَرّێن مردے.“ دگه لهتێن گوَشگا اَت: ”مردمان گُمراهَ کنت.“ بله چه یَهودیانی تُرسا، کَسّا مردمانی دێما آییئے بارئوا هچَّ نگوَشت. ائییدئے نیامی رۆچان، ایسّا مزنێن پرستشگاها شت و مردمانی تالیم دئیگا گُلاێش بوت. یَهودیان په هئیرانی گوَشت: ”اے مردا نئوانتگ، اینچک زانتکاری چه کجا آورتگی؟“ ایسّایا آیانی پَسّئوا گوَشت: ”منی تالیم منی نه‌اَنت، منی دێم دئیۆکئیگ اَنت. هرکَس که هُدائے واهگان سَرجم کنگ بلۆٹیت، زانت که منی تالیم هُدائیگ اَنت یا من چه وت هبرَ کنان. هرکَس که چه وت هبرَ کنت، په وتی مزنیئے پێش دارگا هبرَ کنت. بله آ کَس که وتی دێم دئیۆکئے شان و شئوکتئے لۆٹۆکَ بیت، تچکێن مردمے و آییئے هچّ چیزّ ناراست نه‌اِنت. موسّایا شمارا شَریَت نداتگ؟ اَنگت چه شما هچکَس شَریَتا دارگا نه‌اِنت. پرچا منا کُشگَ لۆٹێت؟“ مردمان گوَشت: ”ترا جِنّے پِر اِنت، کئے ترا کُشیت؟“ ایسّایا آیانی پَسّئوا گوَشت: ”من تهنا یکّ کارے کرتگ و شما سجّهێن چۆ هئیران و هَبَکّه اێت. موسّایا سُنّت کنگئے رسم شمارا دات، پمێشکا شما شَبَّتئے رۆچا وتی مردێن‌چُکّان سُنّتَ کنێت. البت، اے رسم چه موسّایا بُنگێج نبوتگ، چه کئومئے پت و پیرُکان بُنگێج بوتگ. نون اگن په موسّائے شَریَتئے نپرۆشگا شما شَبَّتئے رۆچا مردێن‌چُکّان سُنّتَ کنێت، چێا منی سرا زهر گپتگێت که من شَبَّتئے رۆچا یکّ مردمے سَرجما دْراه کرتگ؟ زاهرا مچارێت و پئیسله مکنێت، وتی شئور و هُکمان په اِنساپ ببُرّێت.“ گڑا اورشَلیمئے لهتێن مردم گوَشگا لگّت: ”اے هما نه‌اِنت که اِشیئے کُشگئے رَندا اَنت؟ بچارێت، مردمانی دێما هبر کنگا اِنت و کَسّ اِشیا هچَّ نگوَشیت. بلکێن راجئے سرۆک اے نتیجها رستگ‌اَنت که اے هما واده داتگێن مَسیه اِنت؟ ما زانێن که اے مرد چه کجام هَند و دَمگا اِنت، بله وهدے مَسیهَ کئیت، هچکَسَ نزانت که چه کجا کئیت.“ پمێشکا، وهدے ایسّا مزنێن پرستشگاها مردمان تالیم دئیگا اَت، گۆن بُرزێن تئوارێا گوَشتی: ”شما منا پَجّاهَ کارێت و زانێت که چه کجا آتکگان، بله من چه وتی نێمگا نئیاتکگان، منی دێم دئیۆک هما راستێن هُدا اِنت و شما آییا نزانێت. من آییا زانان، چێا که چه آییئے کِرّا آتکگان و هماییا منا راه داتگ.“ همے وهدا آیان لۆٹت که ایسّایا دَزگیر بکننت، بله هچکَسا آییئے نێمگا دست نشَهارت، پرچا که آییئے وهد اَنگت نرَستگ‌اَت. چه مُچّیئے مردمان بازێنێا آییئے سرا ایمان هم آورت و گوَشت: ”وهدے مَسیهَ کئیت، چه اے مردا گێشتر مۆجزه و اَجَبَّتێن نشانی پێشَ داریت؟“ اے گپّ و هبر که مردمان چێرکایی ایسّائے بارئوا کرتنت، پَریسیان اِشکتنت. گڑا پَریسی و مزنێن دینی پێشوایان په ایسّائے دَزگیر کنگا، پرستشگاهئے سپاهیگ رئوان داتنت. ایسّایا گوَشت: ”من په کَمُّکێن وهدێا شمئے کِرّا آن و رَندا وتی دێم دئیۆکئے کِرّا رئوان. شما منی شۆهازا گردێت، بله منا در گێتکَ نکنێت و آ جاها که منَ رئوان، شما آتکَ نکنێت.“ گڑا یَهودیان گۆن یکدگرا گوَشت: ”کجا رئوت که ما آییا در گێتکَ نکنێن؟ بارێن مئے هما مردمانی کِرّا رئوت که یونانیانی نیاما شِنگ و شانگ اَنت و اۆدا یونانیان هم تالیمَ دنت؟ اے هبر که آییا گوَشت: ’شما منی شۆهازا گردێت، بله منا در گێتکَ نکنێت‘ و ’آ جاها که منَ رئوان، شما آتکَ نکنێت،‘ آییئے اے هبرئے مکسد چے اِنت؟“ ائییدئے آهِری و مسترێن رۆچا، ایسّا اۆشتات و په بُرزتئواری گوَشتی: ”اگن کَسے تُنّیگ اِنت، منی کِرّا بیئیت و آپ بوارت. هما ڈئولا که هُدائے پاکێن کتابَ گوَشیت، هرکَس که منی سرا باوَرَ کنت، زِنداپئے کئور چه آییئے دل و درونا رُمبنت و تچنت.“ اے هبر آییا پاکێن روهئے بارئوا گوَشت، هما پاکێن روه که آییئے باوَرمندان رَسگی اَت. ایسّایا اَنگت شان و شئوکت نرَستگ‌اَت، پمێشکا اَنگت آیان پاکێن روه دئیگ نبوتگ‌اَت. گۆن اے هبرانی اِشکنگا، لهتێن مردم گوَشگا لگّت: ”په راستی اے مرد هما واده داتگێن نبی اِنت.“ دگه لهتێنا گوَشت: ”اے مَسیه اِنت.“ بازێنێا چُش هم گوَشت: ”مَسیه چه جَلیلا کئیت؟ پاکێن کتابَ نگوَشیت که مَسیه چه داوودئے نَسل و پَدرێچا بیت و چه آییئے شهر بئیت‌لَهِما کئیت؟“ اے پئیما ایسّائے بارئوا مردمانی نیاما ناتِپاکیے کپت. لهتێنا لۆٹت که آییا دَزگیر بکننت، بله هچکَسا آییئے نێمگا دست نشَهارت. رَندا، پرستشگاهئے سپاهیگ ، پَریسی و مزنێن دینی پێشوایانی کِرّا پِر ترّتنت. آیان چه سپاهیگان جُست کرت: ”شما چێا ایسّا نئیاورتگ؟“ سپاهیگان گوَشت: ”تان اے وهدی هچکَسا اے مردئے ڈئولا هبر نکرتگ.“ پَریسیان گوَشت: ”شما هم گُمراه بوتگێت؟ چه کئومئے سرۆک و پَریسیان یکّێا آییئے سرا باور کرتگ؟ بله مردمانی هما رُمب که شَریَتئے بارئوا هچَّ نزانت، نالَتیے.“ نیکودیموس که وت چه پَریسیان یکّے اَت و پێسرا ایسّائے کِرّا آتکگ‌اَت، گوَشتی: ”بارێن، مئے شَریَت مارا اِجازتَ دنت که کَسێئے هبرانی گۆش دارگ و کارانی زانگا پێسر، آییا مئیاربار بکنێن؟“ آییئے پَسّئوا گوَشتِش: ”تئو هم چه جَلیلئے مردمان ائے؟ وت پَٹّ و پۆل کن و بچار، هچّ نبیے چه جَلیلا چِستَ نبیت.“ بله ایسّا زئیتونئے کۆها شت. سَباها ماهلّه ایسّا پدا مزنێن پرستشگاها آتک. سجّهێن مردم آییئے چپّ و چاگردا مُچّ بوتنت. ایسّا نِشت و آیانی تالیم دئیگا لگّت. همے وهدا شَریَتئے زانۆگر و پَریسیان جنێنے آورت که زِنائے وهدا گِرگ بوتگ‌اَت. جنێنِش مردمانی دێما اۆشتارێنت. گۆن ایسّایا گوَشتِش: ”او استاد! اے جنێن زنائے سرا گِرگ بوتگ. شَریَتئے تها، موسّایا مارا هُکم داتگ که اے پئیمێن جنێن اَلّما سِنگسار کنگ ببنت. بله تئو چے گوَشئے؟“ آیان اے هبر پمێشکا کرت که ایسّایا داما دئور بدئینت و ایسّا اَنچێن هبرے بکنت که مئیاربار ببیت، بله ایسّا جَهل بوت و گۆن لَنکُکا زمینئے سرا چیزّے نبیسگا لگّت. آیان که بار بار جست کرت ایسّایا سر چست کرت و گوَشتی: ”ائولی سِنگا هما بجنت که وت هچّ گناهی نکرتگ.“ پدا سری جَهل کرت و زمینئے سرا چیزّے نِبِشتی. گۆن اے هبرئے اِشکُنگا، ائولا کماش یکّ یکّا در آتک و شتنت و رَندا اے دگه مردم. نون بسّ ایسّا و هما اۆشتاتگێن جنێن پَشت کپتنت. ایسّایا سر چست کرت و گۆن جنێنا گوَشتی: ”او بانُک! مردم کجا شتنت؟ په تئیی مئیاربار کنگا یکّے هم پَشت نکپت؟“ جنێنا گوَشت: ”نه واجه! کَسّ پَشت نکپت.“ ایسّایا گوَشت: ”من هم ترا مئیاربارَ نکنان، برئو بله دگه برے گناه مکن.“ ایسّایا پدا گۆن مردمان هبر کرت، گوَشتی: ”جهانئے رُژن و نور من آن. کَسے که منی رَندگیریا کنت، آییئے راه هچبر تهارَ نبیت و آ زِندئے رُژناییئے واهندَ بیت.“ پَریسیان گۆن آییا گوَشت: ”تئو وتی بارئوا وت شاهدیَ دئیئے، پمێشکا تئیی شاهدیا اِهتِبارے نێست.“ ایسّایا گوَشت: ”بِلّ تُرے من په وتی جندا وت شاهدی بدئیان بله منی شاهدیا اِهتبار هست، چێا که منَ زانان چه کجا آتکگان و کجا رئوان، بله شما نزانێت من چه کجا آتکگان و کجا رئوان. شما گۆن انسانی چمّے چارێت و دادرسیَ کنێت، بله من هچکَسئے بارئوا شئور و هُکمَ نبُرّان. اگن شئور و هُکمے ببُرّان هم، منی دادرسی بَرهَکّ اِنت، چێا که اے کارئے تها من تهنا نه‌آن، هما پت که منا راهی داتگ گۆن من هۆر اِنت. شمئے شَریَتا نبیسگ بوتگ که دو مردمئے شاهدیا اِهتبار هست. یکّے من آن که په وتی جندا شاهدیَ دئیان و دومی شاهد هما پت اِنت که منا راهی داتگ.“ آیان گوَشت: ”تئیی پت کجا اِنت؟“ ایسّایا پَسّئو دات: ”شما نه منا زانێت و نه منی پتا. اگن شما منا بزانتێن، شما منی پت هم زانتگ‌اَت.“ ایسّایا اے هبر هما وهدا کرتنت که مزنێن پرستشگاها ، هئیراتی زرّانی پێتیئے نزّیکّا تالیم دئیگا اَت. کَسّا په آییئے دَزگیر کنگا دست نشَهارت، چێا که اَنگت آییئے وهد نرَستگ‌اَت. ایسّایا یکّ برے پدا گۆن آیان گوَشت: ”منَ رئوان و شما منی شۆهازا گردێت، بله وتی گناهانی تها مرێت و آ جاها که منَ رئوان، شما آتکَ نکنێت.“ یَهودی وت‌مان‌وتا گوَشگا لگّتنت: ”بلکێن وتا کُشگَ لۆٹیت که گوَشگا اِنت: ’آ جاها که منَ رئوان شما آتکَ نکنێت.‘“ ایسّایا گۆن آیان گوَشت: ”شما چه اے جَهلی جهانا اێت و من چه بُرزی جهانا. شما چه اے دنیایا اێت و من چه اے دنیایا نه‌آن. من پمێشکا شمارا گوَشت که وتی گناهانی تها مرێت. اگن شما باور مکنێت که من هما آن، شما وتی گناهانی تها مرێت.“ آیان جُست کرت: ”تئو کئے ائے؟“ ایسّایا پَسّئو دات: ”من هما آن که من چه بِنداتا شمارا گوَشت. منا بازێن هبرے هست که شمئے بارئوا بگوَشان و شمارا مئیاربار بکنان، بله منی دێم دئیۆک هما راستێن اِنت و من هر چیزّے که چه آییا اِشکتگ، گۆن جهانا گوَشانِش.“ آیان نزانت که پتئے بارئوا هبر کنگا اِنت. پمێشکا ایسّایا گوَشت: ”وهدے شما انسانئے چُکّ چه زمینا چست کرت، گڑا زانێت که من هما آن و وتسرا کارے نکنان. هما ڈئولا که پتا سۆج داتگ، هما ڈئولا هبرَ کنان. منی دێم دئیۆک گۆن من گۆن اِنت، آییا منا تهنا و اێوَک نکرتگ، چێا که من مُدام هما کارانَ کنان که آییا گَل و شادانَ کننت.“ چه اے هبرانی اِشکُنگا، بازێنێا ایسّائے سرا ایمان آورت. رَندا، ایسّایا گۆن هما یَهودیان گوَشت که آییئے سرا ایمانِش آورتگ‌اَت: ”اگن منی هبرانی سرا بۆشتێت، په دل منی مُرید اێت. هما وهدی راستیا زانێت و راستی شمارا آزاتَ کنت.“ آیان گوَشت: ”ما اِبراهێمئے ائولاد اێن و هچبر کَسێئے گُلام نبوتگێن. گڑا تئو چۆنَ گوَشئے که ’شما آزاتَ بێت‘؟“ ایسّایا گوَشت: ”شمارا راستێنَ گوَشان، هرکَس که گناهَ کنت، گناهئے گُلام اِنت و گُلام دائِما واجهئے لۆگا نمانیت، بله چُکّ دائِما مانیت. گڑا، اگن چُکّ شمارا آزات بکنت، په راستی آزاتَ بێت. منَ زانان که شما اِبراهێمئے ائولاد اێت، بله منی هبران شمئے دلا جاگه نێست، پمێشکا منی کُشگئے رَندا اێت. من هما چیزّانی بارئوا هبرَ کنان که وتی پتئے بارگاها دیستگ‌اَنت و شما هما چیزّانی سرا کارَ کنێت که شما چه وتی پتا اِشکتگ‌اَنت.“ آیان دَرّاێنت: ”مئے پت اِبراهێم اِنت.“ ایسّایا گوَشت: ”اگن شما اِبراهێمئے چُکّ بوتێنێت، شما هما کار کرتگ‌اَتنت که اِبراهێما کرتگ. بله نون شما منی کُشگئے رَندا اێت، اَنچێن مردمێئے کُشَگئے رندا اێت که راستێن هبری چه هُدایا اشکُتگ و شمارا سر کرتگ‌اَنت. اِبراهێما هچبر چُشێن کارے نکرتگ‌اَت. شما وتی پتئے کارانَ کنێت.“ آیان گوَشت: ”ما کیهُرّ نه‌اێن، مارا پتے هست، آ هم هُدائے جند اِنت.“ ایسّایا گوَشت: ”اگن هُدا شمئے پت بوتێن، شما منا دۆست داشتگ‌اَت، چێا که من چه هماییئے نێمگا آتکگان و نون اِدا آن. من وتسرا نئیاتکگان، هماییا منا دێم داتگ. چێا منی هبران سَرپدَ نبێت؟ چێا که شمارا منی هبرانی گۆش دارگئے توان نێست. شما وتی پت، بزان اِبلیسئے چُکّ اێت و هماییئے مُراد و واهگانی سرا کار کنگَ لۆٹێت. آ چه بِنداتا هۆنیگے و چه راستیا دور اِنت، چێا که آییا هچّ راستی مان نێست. وهدے درۆگَ بندیت، وتی جندئے دلئے هبرا کنت، چێا که درۆگبندے و درۆگانی پت اِنت. بله شما منی سرا پمێشکا باوَرَ نکنێت که من راستێن هبرا کنان. اگن من گناهے کرتگ، چه شما کَسے بیئیت و سابِت بکنت. بله اگن من راستێن هبرا کنان، پَرچا باوَرَ نکنێت؟ آ که هُدایی مردمے، هُدائے هبرا گۆشَ داریت. شما هُدائے هبرا گۆشَ ندارێت، چێا که هُدایی مردم نه‌اێت.“ یَهودیان آییئے پَسّئوا دَرّاێنت: ”ما نگوَشت که تئو سامِریے ائے و ترا جِنّے پِر اِنت؟“ ایسّایا گوَشت: ”منا جِنّ پِر نێست. من وتی پتا باز اِزَّتَ دئیان، بله شما منا بےاِزّتَ کنێت. من په وت شان و شئوکتَ نلۆٹان، دگرے هست که منا شان و شئوکتَ دنت و وت دادرسیَ کنت. شمارا راستێنَ گوَشان، اگن کَسے منی هبرا بگیپت، هچبرَ نمریت.“ یَهودیان گۆن آییا گوَشت: ”نون ما پکّا زانێن که ترا جِنّے پِر. اِبراهێم و سجّهێن نبی مُرتنت، بله تئو گوَشئے: ’هرکَس که منی هبرا بزوریت، هچبرَ نمریت.‘ زانا، تئو چه مئے پت اِبراهێما مستر ائے؟ آ مُرت و نبی هم مُرتنت. زانا، تئیی دلا تئو کئے ائے؟“ ایسّایا پَسّئو دات: ”اگن من وتی جندا شان و شئوکت بدئیان، اے شانا اَرزشے نێست. اے منی پت اِنت که منا شان و شئوکتَ دنت، هما که شما آییا وتی هُدا گوَشێت. شما آییا نزانێت، بله من آییا زانان. اگن من بگوَشتێن که آییا نزانان، شمئے ڈئولا درۆگبند بوتگ‌اَتان، بله من آییا زانان و آییئے هبرا زوران. شمئے پت اِبراهێم، په همے اُمێتا شادان اَت که منی رۆچا گندیت. آییا دیست و گَل بوت.“ یَهودیان گوَشت: ”ترا اَنگت پنجاه سال هم نبیت، تئو بزان اِبراهێم دیستگ؟“ ایسّایا گوَشت: ”شمارا راستێنَ گوَشان، من هما آن که چه اِبراهێما پێسر بوتگان و هَستان.“ آیان په ایسّائے جنَگا سِنگ و ڈۆک چِت، بله ایسّا چه مردمانی چمّان چێر و اَندێم بوت، چه مزنێن پرستشگاها در آتک و شت. وهدے ایسّا راهێا رئوگا اَت، پێدائِشی کۆرے دیستی. مُریدان چه آییا جُست کرت: ”او استاد! اے مرد چێا چه پێدائِشا کۆر اِنت؟ وت گُنهکار اِنت یا اِشیئے پت و مات؟“ ایسّایا پَسّئو دات: ”نه اِشیئے جند گُنهکار اِنت، نه پت و مات. پمێشکا اے ڈئولا بوت که هُدائے کار چه اِشیا زاهر ببیت. تانکه رۆچ اِنت، باید اِنت ما منی دێم دئیۆکئے کاران سَرجم بکنێن، شپ که بیت گڑا کَسّ کار کرتَ نکنت. من، تانکه جهانا آن، جهانئے رُژن آن.“ اے هبرا و رند، زمینا تُکّی جت و چه لِبزا گِلی اَڈّ کرت، کۆرئے چمّان پِری مُشت و گوَشتی: ”برئو، وتی چمّان شیلواهئے هئوزا بشۆد.“ (شیلواهئے مانا ”دێم داتگێن“ اِنت.) گڑا آ شت، چمّی شُشتنت، بینا بوت و آتک. رَندا، همساهگ و اے دگه مردم که آ مردِش چه پنڈۆگریئے رۆچان پَجّاهَ آورت، گوَشگا لگّتنت: ”اے هما نه‌اِنت که نِشتگ‌اَت و پِنڈگا اَت؟“ لهتێنا گوَشت: ”هما اِنت.“ دگه لهتێنا گوَشت: ”اِنّه، آییئے همرنگ اِنت.“ آ وت گوَشگا اَت: ”من هما مردم آن.“ جُستِش کرت: ”گڑا تئیی چمّ چۆن رُژنا بوتنت؟“ گوَشتی: ”هما مرد که نامی ایسّا اِنت، آییا گِل ترّ کرت، منی چمّان پِر مُشت و گوَشتی که شیلواهئے هئوزا برئو و چمّان بشۆد. من شتان و چمّ شُشتنت و نون گِندگا آن.“ گوَشتِش: ”آ مرد کجا اِنت؟“ گوَشتی: ”منَ نزانان.“ هما مرد که پێسرا کۆر اَت، پَریسیانی کِرّا برتِش. شَبَّتئے رۆچ اَت که ایسّایا گِل اَڈّ کرتگ‌اَت و آییئے چمّ رُژنا کرتگ‌اَتنت. نون پَریسیان هم چه آییا جُست کرت: ”تئو چۆن بینا بوتئے؟“ مردا گوَشت: ”آییا منی چمّ گِل پِر مُشتنت، من شُشتنت و نون گِندگا آن.“ لهتێن پَریسیا گوَشت: ”اے مرد چه هُدائے نێمگا نئیاتکگ، پرچا که شَبَّتئے رَهبندئے سرا کارَ نکنت.“ دگه لهتێنا گوَشت: ”گُنهکارێن مردمے چۆن اے ڈئولێن مۆجزه پێش داشتَ کنت؟“ آیان گۆن یکدگرا تِپاک نکرت. چه هما مردا که پێسرا کۆر اَت پدا جُستِش کرت: ”تئیی جند اے مردمئے بارئوا چے گوَشیت؟ اے تئیی چمّ اَتنت که آییا رُژنا کرتنت.“ گوَشتی: ”نبیے.“ تانکه مردئے پت و ماتِش نلۆٹاێنتنت، یَهودیان باوَر نبوت که اے مرد کۆر بوتگ و نون گِندگا اِنت. چه پت و ماتا جُستِش کرت: ”اے مرد شمئے چُکّ اِنت، همے که شما گوَشێت پێدائِشی کۆرے بوتگ؟ گڑا نون چۆنَ گندیت؟“ پت و ماتا گوَشت: ”ما زانێن که مئے چُکّ اِنت و چه پێدائِشا کۆرے بوتگ. بله نزانێن نون چۆنَ گندیت و اِشیئے چمّ کئیا رُژنا کرتگ‌اَنت. چه اِشیئے جندا جُست بگرێت، رُستگ و مزن اِنت، وتی هبرا وتَ کنت.“ آییئے پت و ماتا چه یَهودیان تُرست، پمێشکا اے ڈئولا پَسّئوِش دات. یَهودیان چه پێسرا شئور کرتگ‌اَت که هرکَس باوَر بکنت و بگوَشیت که ایسّا، مَسیه اِنت، آییا چه کَنیسَها درَ کنێن. پمێشکا آ مردئے پت و ماتا گوَشت که چه آییئے جندا جُست بگرێت، آ وت رُستگ و مزن اِنت. آ مرد که پێسرا کۆر اَت، دومی رَندا پدا لۆٹاێنت و گوَشتِش: ”هُدائے سئوگندا بوَر که تئو راستَ گوَشئے، ما زانێن که اے مرد گُنهکارے.“ گوَشتی: ”اے مرد گُنهکارے یا نه، منَ نزانان، بله یکّ چیزّے زانان، من کۆر بوتگان و نون گِندگا آن.“ جُستِش کرت: ”گۆن تئو چے کرتی؟ چۆن تئیی چمّی رُژنا کرتنت؟“ پَسّئوی دات: ”من پێسرا گۆن شما گوَشت، شما گۆش نداشت، پَرچا لۆٹێت پدا بِشکنێت؟ زانا، شما هم لۆٹێت آییئے مُرید ببێت؟“ گڑا آ بینا بوتگێن مردِش زاه دات و گوَشتِش: ”تئو وت آییئے مُرید ائے، ما موسّائے مُرید اێن. ما زانێن که هُدایا گۆن موسّایا هبر کرتگ، بله نزانێن که اے مرد کئے اِنت و چه کجا آتکگ.“ مردا گوَشت: ”اے اَجَبێن هبرے. آییا منی چمّ رُژنا کرتگ‌اَنت و شما نزانێت که چه کجا آتکگ. ماشما زانێن که هُدا گُنهکارانی دْوایا گۆشَ نداریت، هماییئے دْوایا گۆشَ داریت که هُداتُرسے و هُدائے واهگانی سرا کارَ کنت. چه اَزلا کَسّا هچبر نه‌اِشکتگ که یکّێا پێدائِشی کۆرے بینا کرتگ. اگن اے مرد چه هُدائے نێمگا مئیاتکێن، نتوانتی هچّ چُشێن کارے بکنت.“ گوَشتِش: ”تئو وت سرا تان پادان گناهئے چُکّ ائے و مارا تالیمَ دئیئے؟“ گڑا آ مردِش گَلّێنت. وهدے ایسّایا اِشکت که بینا بوتگێن مردِش گلّێنتگ، آ مردی در گێتک و گوَشتی: ”ترا انسانئے چُکّئے سرا ایمان هست؟“ مردا گوَشت: ”او واجه! انسانئے چُکّ کئے اِنت؟ کئیی سرا ایمان بیاران؟“ ایسّایا گوَشت: ”تئو آ دیستگ. همش اِنت که گۆن تئو هبر کنگا اِنت.“ گوَشتی: ”او هُداوند! ایمانُن آورت“ و ایسّائے پادان کپت. گڑا ایسّایا گوَشت: ”من په دادرسی کنگا اے دنیایا آتکگان، تانکه کۆر بینا ببنت و بینا کۆر.“ چه پَریسیان لهتێن آییئے کِرّا اۆشتاتگ‌اَت. اے گپِّش اِشکت و گوَشتِش: ”زانا ما کۆر اێن؟“ ایسّایا گوَشت: ”اگن کۆر بوتێنێت شمارا گناه و مئیارے پِر نێست‌اَت، بله پمێشکا شمئے مئیارباریَ مانیت که گوَشێت: ’ما بینا اێن.‘“ ”شمارا راستێنَ گوَشان، اگن کَسے چه پَسانی گواشئے دپا مپُتریت و چه دگه نێمگے سر بکپیت، بزان دُزّ و رَهزَنے. بله آ کَس که چه گواشئے دپا پُتریت، پَسانی شپانک اِنت. دَروازگپان، گواشئے دپا په آییا پَچَ کنت و پَس شپانکئے تئوارئے نێمگا دلگۆشَ بنت. آ وتی جندئے پَسان په نام تئوارَ جنت و آیان ڈنّا بارت. وتی سجّهێن پَسانی ڈنّا برگا رند، وت پێسرَ بیت و پَس آییئے رَندا گۆنَ بنت، چێا که آییئے تئوارا پَجّاهَ کارنت. پَس دَرامدێئے رَندا نکپنت، چه آییا تچنت، چێا که دَرامدئے تئوارا پَجّاهَ نئیارنت.“ ایسّایا اے مِسال آورت، بله مردم سرپد نبوتنت که آ چے گوَشگا اِنت. گڑا پدا گوَشتی: ”شمارا راستێنَ گوَشان، من پَسانی گواشئے دپ و دروازگ آن. آ سجّهێن که چه من و پێسر آتکنت دُزّ و رَهزن اَتنت و پَسان آیانی تئوار گۆش نداشت. دروازگ من آن، هرکَس که چه منی راها بگوَزیت، رَکّیت. تها کئیت یا ڈنّا رئوت، چَراگاهێا سرَ بیت. دُزَّ کئیت که دُزّی بکنت، بکُشیت و تباه بکنت. من آتکگان که مردمان زِندے برسیت، اَلکاپ و شائِگانێن زندے. نێکێن شپانک من آن. نێکێن شپانک وتی ساها په پَسان نَدرَ کنت. بله کَسے که په مُزّ کارَ کنت، پَسانی واهند نه‌اِنت. وهدے گندیت که گُرک دێم په پَسان پێداک اِنت، آیان یلهَ کنت و تچیت. گڑا گُرک پَسانی سرا هَمله و اُرُشَ کنت و آیان شِنگ و شانگَ کنت. مُزّورێن شپانکَ تچیت، چێا که آ په مُزّ کارَ کنت، پَسانی هئیالداریا نکنت. نێکێن شپانک من آن، من وتی پَسانَ زانان و آ هم منا زاننت، هما ڈئولا که پت منا زانت و من پتا زانان. من وتی ساها په پَسان نَدرَ کنان. منا دگه پَس هم هست که چه اے رمگا نه‌اَنت. باید اِنت آیان هم بیاران. آ منی تئوارا دلگۆشَ کننت. نون رمَگ یکّے بیت و شپانک یَکّے بیت. پت منا دۆستَ داریت، چێا که من وتی ساها نَدرَ کنان که پدا وتی زِندئے واهند ببان. کَسّ منی ساها چه من پچ گپتَ نکنت، من گۆن وتی جندئے واهگا وتی ساها نَدرَ کنان. منا وتی ساهئے دئیگئے اهتیار هست‌اِنت و پدا آییئے دستا آرگئے اهتیار هم هست‌اِنت. اے کار پتا منا پرماتگ.“ اے هبرانی سرا پدا یَهودیانی نیاما ناتِپاکی کپت. بازێنێا گوَشت: ”آییا جِنّے پِر، گنۆکے، چێا آییئے هبران گۆشَ دارێت؟“ آ دگران گوَشت: ”کَسێا که جِنّے پِر ببیت، اے ڈئولێن هبر کرتَ نکنت. جِنّ کۆران بینا کرتَ کنت؟“ نون اورشَلیما ، مزنێن پرستشگاهئے شُشت و شۆد و وَپْکئے ائیید بوت. زمستان اَت. ایسّایا مزنێن پرستشگاها ، سُلئیمانئے ائیوانا کدَم جنَگا اَت. یَهودی آییئے چپّ و چاگردا مُچّ بوتنت، گوَشتِش: ”تان کدێن مارا اے ڈئولا شکّئے تها دارئے؟ اگن تئو مَسیه ائے، راست و پکّا بگوَش.“ ایسّایا گوَشت: ”من وَه شمارا گوَشتگ، بله شما باوَرَ نکنێت. آ کاران که من چه پتئے نێمگا کنگا آن، وت په من گواهیَ دئینت. بله شما باوَرَ نکنێت چێا که منی پَس نه‌اێت. منی پَس منی تئوارا گۆشَ دارنت، من آیان جاهَ کاران و آ منی رَندگیریا کننت. من آیان اَبدمانێن زِندَ بَکشان و آ هچبرَ نمرنت. کَسّ آیان چه من پَچ گپتَ نکنت. منی پتا که اے پس منا داتگ‌اَنت، چه سجّهێنان مستر اِنت و هچکَس اِشان چه منی پتئے دستا پَچ گپتَ نکنت. من و پت یکّ اێن.“ یَهودیان یکّ برے پدا سنگ و ڈۆک چِت که آییا سِنگسار بکننت. ایسّایا گۆن آیان گوَشت: ”من چه پتئے نێمگا بازێن نێکێن کارے کرتگ و شمارا پێش داشتگ. په کجام کارا منا سِنگسارَ کنێت؟“ یَهودیان درّاێنت: ”په نێکێن کارێا ترا سِنگسارَ نکنێن، په تئیی کُپران اے کارا کنێن. تئو بنی‌آدمے ائے، بله گوَشئے که من هُدا آن.“ ایسّایا گوَشت: ”شمئے شَریَتا اے پئیما نِبیسگ نبوتگ: منِ هُدا گوَشان که شما هُدا اێت ؟ اگن آ مردم که هُدائے هبر آیانی کِرّا سر بوتگ، ’هُدا‘ گوَشگ بوتگ‌اَنت و ما زانێن که هُدائے پاکێن کتاب هچبرَ نکپیت و ناکارَ نبیت، گڑا شما هما مردمئے سرا چۆن کُپرئے بُهتاما جنێت که پتا آ گچێن کرتگ و اے جهانا رئوان داتگ؟ آ هم تهنا په اے هبرا که من گوَشتگ: ’ هُدائے چُکّ آن.‘ اگن من وتی پتئے کاران مکنان، منی سرا ایمان مئیارێت. بله اگن پتئے کارانَ کنان، تُرے منی سرا ایمانَ نئیارێت، منی کارانی سرا ایمان بیارێت، تانکه شما سَرپد ببێت و بزانێت که پت منی دل و درونا اِنت و من پتئے دل و درونا آن.“ گڑا آیان پدا لۆٹت که ایسّایا دَزگیر بکننت، بله ایسّا چه آیانی دَزرسا دور بوت. رَندا ایسّا چه اُردُنئے کئورا گوَست و هما جاگها شت و داشتی که پێسرا یَهیایا اۆدا پاکشۆدی داتگ‌اَت. بازێن مردمے آییئے کِرّا آتک. وت‌مان‌وتا گوَشگا اَتنت: ”یَهیایا هچّ مۆجزه و اَجَبَّتێن نشانی پێش نداشت، بله اے مردئے بارئوا هر چیزّے که گوَشتگی، راست اِنت.“ اۆدا بازێن مردمێا ایسّائے سرا ایمان آورت. ایلازَر نامێن مردے ناجۆڑ اَت. آ، مَریَم و آییئے گهار مَرتائے مێتگ بئیت‌اَنیائے مردمے اَت. مَریَم هما اَت که هُداوندێن ایسّائے پادی اَتر پِر مُشتنت و گۆن وتی مودان هُشکی کرتنت. انّون آییئے برات ایلازَر ناجۆڑ اَت. ایلازَرئے گهاران په ایسّایا کُلئو دێم دات: ”او هُداوند! تئیی دۆستێن مردم نادْراه اِنت.“ وهدے ایسّایا اے هبر اِشکت، گوَشتی: ”اے نادْراهی آییا نکُشیت، په هُدائے شان و شئوکتا نشانیے بیت، تانکه چه اِشیا هُدائے چُکّئے شان و شئوکت زاهر ببیت.“ ایسّایا مَرتا و آییئے گهار و ایلازَر دۆستَ داشتنت. وهدے ایسّا ایلازَرئے ناجۆڑیا سَهیگ بوت، دگه دو رۆچا هما جاها مهتل بوت که داشتگ‌اَتی و رندا گۆن مُریدان گوَشتی: ”بیاێت پدا یَهودیَها رئوێن.“ مُریدان گوَشت: ”او استاد! انّون یَهودی تئیی سِنگسار کنگئے سرا اَتنت. پدا همۆدا رئوگَ لۆٹئے؟“ ایسّایا پَسّئو دات: ”رۆچئے رُژنایی دوازده ساهت نه‌اِنت؟ کَسے که رۆچا راهَ رئوت، ٹَگلَ نئوارت چێا که جهانئے رُژنا گندیت. بله اگن مردمے شپا راه برئوت، ٹَگلَ وارت چێا که آییا هچّ نور نێست.“ اے هبران و رند ایسّایا گوَشت: ”مئے دۆستێن ایلازَر وپتگ، بله منَ رئوان و آییا پادَ کنان.“ مُریدان گوَشت: ”او هُداوند! اگن واب کپتگ، اَلّما دْراهَ بیت.“ ایسّایا آییئے مَرکئے بارئوا هبر کرت، بله آیان هئیال کرت که ایلازَر اَنچۆ وپتگ و واب اِنت. پدا ایسّایا تَچکا گوَشتنت: ”ایلازَر مُرتگ. بله شَرّ اِنت که من اۆدا نبوتگان. نون من په شُمئیگی گَل آن که شما ایمان آورتَ کنێت. بیاێت، آییئے گوَرا رئوێن.“ توما که آییئے دومی نام دیدیموس اَت، گۆن آ دگه مُریدان گوَشتی: ”بیاێت، ما هم رئوێن که گۆن ایسّایا هۆر بمرێن.“ وهدے ایسّا آتک و رَست، سَهیگ بوت که چار رۆچ اِنت ایلازَر کَبر کنگ بوتگ. بئیت‌اَنیا تان اورشَلیما ، کِساس سئے کیلومیتر اِنت. بازێن یَهودیے، مَرتا و مَریَمئے کِرّا په آیانی براتئے پُرسا آتکگ‌اَت. وهدے مَرتا سَهیگ بوت که ایسّا پێداک اِنت، آییئے پێشوازیا شت، بله مَریَم لۆگا نِشت. مَرتایا گۆن ایسّایا گوَشت: ”او هُداوند! اگن تئو اِدا بوتێنئے، منی برات نمُرتگ‌اَت. بله منَ زانان که هر چیزّے که تئو چه هُدایا بلۆٹئے، انّون هم ترا دنت.“ ایسّایا گوَشت: ”تئیی برات پدا زندگَ بیت.“ مَرتایا گوَشت: ”منَ زانان که آهِرتئے رۆچا زندگَ بیت، هما رۆچا که مُردگ جاهَ جننت.“ ایسّایا گوَشت: ”زِندئے سرچمّگ من آن و اے من آن که مُردگان دوبَر زندگَ کنان. اگن کَسے منی سرا ایمان بیاریت، تُرے بمریت هم پدا زندگَ بیت. هرکَس که زندگ اِنت و منی سرا ایمانَ کاریت، هچبرَ نمریت. اے هبرا باوَرَ کنئے؟“ مَرتایا گوَشت: ”هئو، هُداوند! منا باور اِنت که تئو مَسیه ائے، تئو هُدائے هما چُکّ ائے که اے جهانا آیگی اَت.“ اے هبرئے کنگا و رَند مَرتا شت، وتی گهار مَریَمی تئوار کرت و په هَلوَت گوَشتی: ”استاد آتکگ و ترا لۆٹیت.“ وهدے مَریَما اِشکت، هما دمانا پاد آتک و ایسّائے کِرّا شت. ایسّا اَنگت مێتگا نپُترتگ‌اَت، همۆدا اَت که مَرتا آییئے پێشوازیا شتگ‌اَت. هما یَهودی که لۆگا مَریَمئے کِرّا اَتنت و آییا تسلّا دئیگا اَتنت، وهدے دیستِش که مَریَم په اِشتاپی پاد آتک و چه لۆگا در آتک، آییئے رَندا کپتنت. وت‌مان‌وت گوَشتِش: ”بلکێن په گرێوگا کَبرئے سرا رئوت.“ بله مَریَم همۆدا شت و سر بوت که ایسّا اۆدا اَت. وهدے ایسّایی دیست، آییئے پادان کپت و گوَشتی: ”او هُداوند! اگن تئو اِدا بوتێنئے، منی برات نمُرتگ‌اَت.“ ایسّایا که مَریَم و آییئے همراهێن یَهودی گرێوگا دیستنت، سکّ نگێگ و پَدَرد بوت. گوَشتی: ”شما ایلازَر کجا کبر کرتگ؟“ گوَشتِش: ”او هُداوند! بیا و بچار.“ ایسّایا گرێت. یَهودیان گوَشت: ”بچارێت، چینکدر دۆستی داشتگ.“ چه آیان لهتێنا گوَشت: ”اے مردا که کۆرئے چمّ رُژنا کرتنت، ایلازَری چه مَرکا رَکّێنت نکرت؟“ ایسّا پدا سکّ نگێگ بوت و ایلازَرئے کَبرئے سرا شت. کَبر گارے اَت و ڈۆکے دپا اێر اَتی. ایسّایا گوَشت: ”ڈۆکا دور کنێت.“ مُرتگێن ایلازَرئے گهار مَرتایا گوَشت: ”او هُداوند! آییئے مَرکا چار رۆچ گوَستگ و بۆَ کنت.“ ایسّایا پَسّئو دات: ”من ترا نگوَشت که اگن ترا ایمان ببیت، هُدائے شان و شئوکتا گندئے؟“ گڑا ڈۆکِش دور کرت. ایسّایا آسمانئے نێمگا چارت و گوَشتی: ”او پت! تئیی شُگرا گران که تئو منی هبر گۆش داشت. من زانت که تئو مُدام منی هبرا گۆشَ دارئے، بله من اے هبر هما مردمانی هاترا گوَشت که اِدا اۆشتاتگ‌اَنت، تانکه باور بکننت که تئو منا رئوان داتگ.“ چه اے هبران و رَند، ایسّایا گۆن بُرزێن تئوارے گْوانک جت: ”ایلازَر! در آ.“ هما مُردگ که دست و پادی کَپنا پَتاتگ‌اَتنت و دێمی دَزمالێا پۆشتگ‌اَت، ڈنّا در آتک. ایسّایا گوَشت: ”پَچی کنێت، بِلّێتی که رئوت.“ بازێن یَهودیے که مَریَمئے کِرّا آتکگ‌اَت، وهدے ایسّائے اے کارِش دیست، آییئے سرا ایمانِش آورت. بله چه اِشان لهتێن پَریسیانی کِرّا شت و ایسّائے کرتگێن کارئے هالِش برت و سر کرت. پَریسی و مزنێن دینی پێشوایان، سرۆکانی دیوانئے باسک لۆٹاێنتنت و گوَشتِش: ”ما چے کنگا اێن؟ اے مرد بازێن مۆجزه و اَجَبَّتێن نشانیے پێش دارگا اِنت. اگن اِشیا همے ڈئولا یله بدئیێن، سجّهێن مردم اِشیئے سرا ایمانَ کارنت و رومیَ کاینت و مئے مزنێن پرستشگاه و کئوما چه مئے دستا پچَ گِرَنت.“ چه آیان یکّے که نامی کئیاپا اَت، آ سالئے مسترێن دینی پێشوا اَت. آییا گوَشت: ”شما هچَّ نزانێت. نزانێت که په شما شرتر همِش اِنت که سَرجمێن کئومئے تباهیئے بدلا، یکّ مردمے کئومئے جاها بمریت؟“ اے هبر کئیاپایا وتسرا نجت. آ هما سالئے مسترێن دینی پێشوا اَت، پمێشکا آییا پێشگۆیی کرت که ایسّا کئومئے جاها مریت. تهنا آ کئومئے جاها نمریت، هُدائے سجّهێن شِنگ و شانگێن چُکّانی جاها مریت تانکه آیان یکجاه و یکراه بکنت. چه آ رۆچا و رَند، ایسّائے کُشگئے پَندَلِش سازت. چه اِد و رند ایسّایا یَهودیانی نیاما تَرّ و گَردَ نکرت. گیابانئے نزّیکّا اِپراێم نامێن شهرێا شت و گۆن وتی مُریدان همۆدا داشتی. یَهودیانی سَرگوَزئے ائیید نزّیکّ اَت و بازێن مردمے چه مُلکئے سجّهێن هَند و دَمگان اورشَلیما آتکگ‌اَت که چه ائییدا پێسر پاکیزگیئے رسمان پوره بکننت. آ ایسّایا پَٹّگا اَتنت، مزنێن پرستشگاها اۆشتاتگ‌اَتنت و یکدگرا جُست کنگا اَتنت: ”شما چے گوَشێت؟ بارێن، اے ائییدا نئیئیت؟“ بله پَریسی و مزنێن دینی پێشوایان هُکم داتگ‌اَت: ”هرکَس که زانت ایسّا کجا اِنت، مارا هال بدنت.“ آیانی دلا اَت که ایسّایا دَزگیر بکننت. چه سَرگوَزئے ائییدا شَش رۆچ پێسر ایسّا بئیت‌اَنیایا شت که ایلازَرئے لۆگ همۆدا اَت، هما ایلازَر که ایسّایا چه مُردگان زِندگ کرتگ‌اَت. آیان په ایسّایا شامے جۆڑ کرت. مَرتا مهمانان آپ و تام کنگا اَت. چه پَرزۆنَگئے سرئے نِشتگێن مردمان یکّے ایلازَر اَت. نون مَریَما نێم تاسئے کِساسا هِندی سُمبلئے زَگر و گران‌بهاێن اَتر آورت، ایسّائے پادانی سرا پِر رێتک و گۆن وتی مودان ایسّائے پادی هُشک کرتنت. لۆگئے سجّهێن کُنڈان اَترئے وشّێن بۆ تالان بوت. یَهودا اِسْکَریوتی چه ایسّائے مُریدان یکّے اَت و همے مرد اَت که رندترا ایسّایی درۆهِت و دژمنانی دستا دات. آییا گوَشت: ”پرچا اے اَتر په سئے سَد دینارا بها کنگ نبوت و زرّ گریب و نێزگاران دئیگ نبوتنت؟“ آییا اے هبر په بَزّگێن مردمانی گَمواریا نگوَشت، پمێشکا گوَشتی که دُزّے اَت. کلیتدار آییئے جِند اَت و مُدام چه زَرتورَگا چیزّے په وتیَ زرت. ایسّایا گوَشت: ”مَریَمئے کارا کار مدار، آییا اے اَتر په منی کبر کنگئے تئیاریا اێر کرتگ‌اَتنت. گریب و نێزگار مُدام شمئے کِرّا اَنت، بله من هروهد شمئے کِرّا نه‌آن.“ بازێن یَهودیے سهیگ بوت که ایسّا همِدا اِنت. مزنێن رُمبے آتک و مُچّ بوت. تهنا ایسّائے سئوَبا نئیاتکنت، ایلازَرئے چارگا هم آتکنت که ایسّایا زندگ کرتگ‌اَت. پمێشکا مزنێن دینی پێشوایان ایلازَرئے کُشگئے شئور هم کرت، چێا که آییئے سئوَبا بازێن یَهودیے آیانی رندگیریا یله دئیگ و ایسّائے سرا ایمان آرگا اَت. اے دگه رۆچا، هما مزنێن رُمب که په ائییدا آتکگ‌اَت، وهدے اِشکُتِش که ایسّا اورشَلیمئے راها اِنت، گۆن مَچّانی سرسبزێن پیشّ و تَکان، په ایسّائے پێشوازیا در آتکنت. کوکّارِشَ کرت: ” هوشیانا ، مبارک اِنت هما که هُداوندئے ناما کئیت. اِسراییلئے بادشاها مبارک بات.“ ایسّایا کُرّگێن هَرے در گێتک و سوار بوت، اَنچُش که هُدائے پاکێن کتابَ گوَشیت: ”او سَهْیونئے جنکّ! متُرس. تئیی بادشاه کُرّگێن هَرێئے پُشتا نِشتگ و پێداک اِنت.“ ائولا اے چیزّانی مانا په مُریدان پکّا نه‌اَت، بله رَندا که ایسّائے شان و شئوکت زاهر بوت، مُرید یاتا کپتنت که اے چیزّ آییئے بارئوا نبیسگ بوتگ‌اَنت و مردمان هم گۆن آییا هما پئیما کرتگ. وهدے ایسّایا ایلازَر تئوار جت و چه کَبرا زِندگا در کرت، بازێنے همۆدا اَت. آیان اے چیزّانی بارئوا شاهدیَ دات. آ مزنێن رُمب پمێشکا ایسّائے پێشوازیا آتک که اِشکتگ‌اَتِش که ایسّایا اے مۆجزه و اَجَبَّتێن نشانی پێش داشتگ. گڑا پَریسیان گۆن یکدگرا گوَشت: ”بچارێت، ماشما هچّ کرت کنگا نه‌اێن، سجّهێن دنیا اِشیئے راها اِنت.“ هما مردم که ائییدا په پرستشا اورشَلیما آتکگ‌اَتنت، آیانی تها لهتێن یونانی هم مان اَت. اے یونانی پیلیپُسئے کِرّا آتکنت. پیلیپُس جَلیلئے شهر بئیت‌سئیدائے مردمے اَت. گۆن آییا گوَشتِش: ”واجه! ما لۆٹێن ایسّایا بگندێن.“ پیلیپُس شت و اے هبری گۆن اَنْدْریاسا کرت. آ دوێن شتنت و ایسّااِش هال دات. ایسّایا آیانی پَسّئوا گوَشت: ”آ وهد آتکگ که انسانئے چُکّئے شان و شئوکت زاهر کنگ ببیت. شمارا راستێنَ گوَشان، اگن گَندُمئے دانَگ هاکئے چێرا مرئوت و ممِریت، هچبر چه یکّ دانَگێا گێشترَ نبیت، بله اگن بمریت، بازێن دانَگے پێدا کنت. هرکَسا که وتی زِند دۆست اِنت، گاریَ دنت، و هرکَس که اے جهانا چه وتی زِندا سرَ گوَزیت، آ وتی زندا رَکّێنیت و اَبدمانَ کنت. اگن کَسے لۆٹیت منی هِزمتا بکنت، گڑا آ لازم منی رَندگیریا بکنت و هر جاه که منَ بان، منی هِزمتکار همۆدا گۆن من گۆنَ بیت. اگن کَسے منی هِزمتا کنت، منی پت آییا شرپدارَ کنت. انّون منی دل پرێشان اِنت، من چے بگوَشان؟ بارێن بگوَشان: ’او منی پت! منا چه اے دمان و ساهتا برَکّێن‘؟ نه، هبر اِش اِنت که منی آیگئے مُراد و مکسد همے دمان و ساهت بوتگ. او پت! وتی نامئے شان و شئوکتا زاهر کن.“ پدا تئوارے چه آسمانا آتک که گوَشتی: ”من وتی نامئے شان و شئوکت زاهر کرتگ و اَنگت هم زاهریَ کنان.“ مردمانی هما رُمب که اۆدا اۆشتاتگ‌اَت، گۆن اے تئوارئے اِشکُنگا گوَشتِش: ”اے گْرندئے تئوار اَت.“ دگه لهتێنا گوَشت: ” پرێشتگێا گۆن اِشیا هبر کرت.“ ایسّایا گوَشت: ”اے تئوار منی هاترا نئیاتک، شمئے هاترا آتک. نون اے جهانئے دادرسیئے وهد اِنت و جهانئے سردار شئیتان ڈنّا در کنگَ بیت. وهدے من چه زمینا چست کنگَ بان، سجّهێن مردمان وتی نێمگا کَشّان.“ گۆن اے هبرا ایسّایا پێشگۆیی کرت که من چۆنَ مِران. مردمان درّاێنت: ” شَریَت مارا گوَشیت که مَسیه تان اَبدَ مانیت. گڑا تئو چۆنَ گوَشئے که انسانئے چُکّ چست کنگَ بیت؟ انسانئے چُکّ کئے اِنت؟“ ایسّایا گوَشت: ”تهنا یکّ گوَنڈێن وهدێا رُژنایی گۆن شما گۆن اِنت. تان وهدے که رُژنایی گۆن شما گۆن اِنت، گام جنانا دێما برئوێت. چۆ مبیت که تهاری شمئے سرا بالادست ببیت. کَسے که تهاریا گامَ جنت، نزانت کجا رئوت. تانکه رُژن گۆن شما گۆن اِنت، رُژنئے سرا ایمان بیارێت که رُژنئے چُکّ ببێت.“ ایسّایا اے هبر کرتنت و چه آیانی کِرّا شت و چێر و اَندێم بوت. ایسّایا آیانی دێما بازێن مۆجزه و اَجَبَّتێن نشانیے پێش داشتگ‌اَت، بله اَنگت آییئے سرا ایمانِش نئیاورت. اِشئیا نبیئے هبر همے پئیما راست و سَرجم بوت که آییا گوَشتگ‌اَت: ”او هُداوند! مئے کُلئو کئیا باور کرتگ و هُداوندئے واک و کدرت په کئیا زاهر بوتگ؟“ گڑا آیان باور کرت نکرت، چێا که اِشئیایا دگه جاگهے هم گوَشتگ‌اَت: ”آیانی چمّی کۆر و دلی سنگ کرتگ‌اَنت که گۆن چمّان مگندنت، گۆن دلان سَرپد مبنت و دێم په من پِر مترّنت. اگن منی کِرّا بیاتکێننت، من دْراه کرتگ‌اَتنت.“ اِشئیایا ایسّائے شان و شئوکت دیست، پمێشکا آییئے بارئوا اے هبری کرت. اَنگت هم یَهودیانی بازێن سرۆکێا آییئے سرا ایمان آورت. بله چه همے تُرسا که پَریسی آیان چه کَنیسَها در مکننت، نامِشَ نگپت. چێا که آیان انسانئے داتگێن اِزَّت و سَتا چه هُدائے داتگێن اِزَّت و سَتایا دۆست‌تر اَت. پدا ایسّایا گۆن بُرزێن تئوارێا گوَشت: ”هرکَس که منی سرا ایمانَ کاریت، تهنا منی سرا نه، منی دێم دئیۆکئے سرا هم ایمانَ کاریت. هرکَس که منا گندیت، منی دێم دئیۆکا هم گندیت. رُژن من آن و اے جهانا پمێشکا آتکگان که هرکَس که منی سرا ایمان بیاریت تهارۆکیا ممانیت. بله اگن کَسے منی هبران بِشکنت و آیانی سرا کار مکنت، اَنگت هم من آییا مئیاربارَ نکنان. چێا که من په جهانئے مئیاریگ کنگا نئیاتکگان، په جهانئے رَکّێنگا آتکگان. البت په هما مردما که منا نمَنّیت و منی هبرانَ نَزوریت، دادرَسے هست که آییا مئیاریگ بکنت. هما هبر که من کرتگ‌اَنت، آهِرتئے رۆچا آییا مئیاریگَ کننت. چێا که من وتسرا هبر نکرتگ، هما پتا که منا رئوان داتگ، آییا هُکم داتگ که چے بگوَشان و چۆن هبر بکنان. منَ زانان که آییئے هُکم و پرمان اَبدمانێن زِند اِنت. اے هبران که منَ کنان، هما هبر اَنت که پتا منا گوَشتگ‌اَنت.“ سَرگوَزئے ائییدا یکّ و دو رۆچ پَشت کپتگ‌اَت. ایسّایا زانت که هما ساهت و دمان آتکگ که من اے جهانا یله بدئیان و پتئے کِرّا برئوان. آییا وتی مردم اے جهانا دۆست داشتگ‌اَتنت و تان وتی اُمرئے آهِری دمانا په دل دۆستیَ داشتنت. شامئے وهد اَت و شئیتانا چه پێسرا شَمون اِسْکَریوتیئے چُکّ یَهودائے دل پَرماتگ‌اَت که ایسّایا بدْرۆهیت و دُژمنانی دستا بدنت. ایسّایا زانت که پتا سجّهێن چیزّ منی دستا داتگ‌اَنت و من چه هُدائے نێمگا آتکگان و هماییئے کِرّا رئوان. ایسّا چه ورگئے سرا پاد آتک، وتی کَباهی کشّت و لانکیگے سْرێنا بستی. نون تْرَشتے زرتی و آپی مان کرت و مُریدانی پادانی شۆدَگ و گۆن هما لانکیگا هُشک کنگی بندات کرت که سْرێنا بستگ‌اَتی. وهدے شَمون‌پِتْرُسئے باریگ آتک، آییا گوَشت: ”او هُداوند! تئو منی پادانَ شۆدئے؟“ ایسّایا پَسّئو تَرّێنت: ”انّون تئو نزانئے من چے کنگا آن، رَندا سَرپدَ بئے.“ پِتْرُسا گوَشت: ”من هچبرَ نئیلان که تئو منی پادان بشۆدئے.“ ایسّایا گوَشت: ”اگن ترا مشۆدان، ترا چه من هچّ وَنڈ و بهرے نرسیت.“ شَمون‌پِتْرُسا گوَشت: ”او هُداوند! اگن اے گپّ اِنت، گڑا تهنا منی پادان نه، منی سر و دستان هم بشۆد.“ ایسّایا گوَشت: ”آ که شۆدگ بوتگ، آییا اَبێد چه پادان دگه هچّ جاگهئے شۆدگ پکار نه‌اِنت. آ سَرجما پاک و ساپ اِنت. شما پاک اێت، بله سجّهێن نه.“ ایسّایا زانت که کئے منا دْرۆهیت، پمێشکا گوَشتی که شمئے نیاما ناپاکێن هم هست. سجّهێنانی پادانی شۆدگا رند، وتی کَباهی گوَرا کرت و پَرزۆنَگئے سرا پدا نِشت و گوَشتی: ”شما زانێت که من په شما چے کرت؟ شما منا استاد و هُداوندئے ناما تئوارَ کنێت، راستَ گوَشێت، من هما آن. اگن من شمئے هُداوند و استاد آن و شمئے پادُن شُشتنت، شمارا هم یکدگرئے پاد شۆدگی اَنت. من په شما مِسالے اێر کرت تانکه هما ڈئولا که من گۆن شما کرت، شما هم هما ڈئولا بکنێت. شمارا راستێنَ گوَشان، هچّ گُلام چه وتی واجها و هچّ کاسِد چه وتی دێم دئیۆکا مستر نه‌اِنت. نون که شما اے هبرا زانێت، بَهتاور اێت اگن اَنچُش بکنێت. اے هبران که منَ کنان شمئے سجّهێنانی بارئوا نه‌اَنت. آ مردم که من گچێن کرتگ‌اَنت، آیانَ زانان. بله پاکێن کتابئے اے هبر راست و سَرجم بئیگی اِنت که گوَشیت: هما کَس که گۆن من یَکجاه ورَگی وارتگ، هما منی هلاپا پاد آتکگ. انّون چه اے کارا پێسر شمارا گوَشان که وهدے چُشَ بیت، گڑا بزانێت که من هما آن. شمارا راستێنَ گوَشان، هرکَس که منی راه داتگێنا وشّاتکَ کنت و شرپَ دنت، بزان منا شرپَ دنت. و هرکَس که منا وشّاتکَ کنت و شرپَ دنت، بزان منی دێم دئیۆکا شرپَ دنت.“ وهدے ایسّایا اے هبر کرت، چه دل و درونا سکّ پَدَرد بوت و په دلجمی گوَشتی: ”من شمارا راستێنَ گوَشان، چه شما یکّے منا دْرۆهیت.“ مُریدان یکدومیئے نێمگا چارت، هئیران اَتنت که ایسّا کئیی بارئوا گپّا اِنت. چه مُریدان یکّے، هما که ایسّایا باز دۆست اَت، ایسّائے کِرّا نِشتگ‌اَت. شَمون‌پِتْرُسا هما مُرید اِشاره کرت که واجها جُست کن بارێن کئیی بارئوا گپّا اِنت؟ آ مُرید نزّیکتر کِنزت و چه ایسّایا جُستی کرت: ”او هُداوند! آ کئے اِنت؟“ ایسّایا پَسّئو دات: ”آ هما اِنت که من چُنڈے نَگن کاسگا پِرَ جنان و دئیانی.“ گڑا نَگنی پِر جت و شَمون اِسْکَریوتیئے چُکّ، یَهودایارا داتی. اَنچُش که یَهودایا لُنکه دستا کرت، شئیتان آییئے پۆستا پُترت. نون ایسّایا گۆن آییا گوَشت: ”زوتّ کن! هر کارے که ترا کنگی اِنت، بکنی.“ بله چه پَرزۆنَگئے سرئے نِشتگێن مردمان کَسّا نزانت که گۆن اے هبرا آییئے مراد چے اِنت. زَرّ یَهودائے کِرّا اێر اَتنت، پمێشکا لهتێنا گُمان کرت که بلکێن ایسّا آییا گوَشگا اِنت که برئو و هرچے په ائییدا پکار اِنت بگر، یا گریب و نێزگاران چیزّے بدئے. اَنچُش که یَهودایا نگنئے چُنڈ زرت، ڈنّا در کپت. شپ اَت. یَهودا که در کپت، ایسّایا گوَشت: ”نون انسانئے چُکّئے شان و شئوکت زاهر بوتگ. چه انسانئے چُکّا هُدائے شان و شئوکت هم زاهر بوتگ. اگن چه انسانئے چُکّا هُدائے شان و شئوکت زاهر بوتگ، هُدا هم انسانئے چُکّئے شان و شئوکتا زاهرَ کنت و همے زوتّان زاهریَ کنت. او منی چُکّان! اَنگت تان گوَنڈێن وهدێا من گۆن شما گۆن آن. رَندا شما منی شۆهازا گردێت. هما ڈئولا که من گۆن یَهودیان گوَشت، گۆن شما هم گوَشان: آ جاها که منَ رئوان، شما آتکَ نکنێت. شمارا نۆکێن هُکمے دئیان: یکدگرا دۆست بدارێت. اَنچۆ که من شمارا دۆست داشتگ، شما هم یکدگرا دۆست بدارێت. اگن یکدگرا دۆست بدارێت، گڑا هرکسَ زانت که شما منی مُرید اێت.“ شَمون‌پِتْرُسا گوَشت: ”او هُداوند! کجا رئوئے؟“ ایسّایا پَسّئو دات: ”اَنچێن جاهے رئوان که تئو انّون گۆن من آتکَ نکنئے. بله رَندترا کائے.“ پِتْرُسا گوَشت: ”او هُداوند! انّون پَرچا گۆن تئو آتکَ نکنان؟ من وتی ساها په تئو نَدرَ کنان.“ ایسّایا گوَشت: ”تئو په من وتی ساهئے نَدر کنگا تئیار ائے؟ ترا راستێنَ گوَشان، چه کرۆسئے بانگا پێسر، سئے رَندا منی پَجّاه آرگا اِنکارَ کنئے. شمئے دل پرێشان مبیت. هُدائے سرا ایمان بیارێت و منی سرا هم ایمان بیارێت. منی پتئے لۆگا بازێن بانے هست. اگن نه، من شمارا گوَشتگ‌اَت که رئوان تانکه په شما جاگهے تئیار بکنان. بله اَنگت من په شمئے جاگهئے تئیار کنگا رئوان و پدا کایان و شمارا گۆن وتَ بران، تانکه همۆدا که من آن، شما هم همۆدا ببێت. اۆدا که منَ رئوان، شما آ جاگهئے راها زانێت.“ تومایا گوَشت: ”او هُداوند! ما نزانێن که تئو کجا رئوئے، گڑا راها چۆن زانتَ کنێن؟“ ایسّایا گوَشت: ”راه من آن، راستی من آن و زند بَکشۆک هم من آن. کَسّ پتئے کِرّا سر بوتَ نکنت، اگن منی راها مرئوت. نون که شما منا زانتگ، منی پتا هم زانێت، بزان چه اِد و رَند شما آییا زانێت و شما آ دیستگ.“ پیلیپُسا گوَشت: ”او هُداوند! پتا مارا پێش بدار، په ما همے بَسّ اِنت.“ ایسّایا گوَشت: ”او پیلیپُس! اینچُک وهد اِنت که من گۆن شما گۆن آن و تئو اَنگت منا نزانئے؟ هرکَسا که منا دیستگ، منی پتی هم دیستگ. گڑا تئو چۆنَ گوَشئے که پتا مارا پێش بدار؟ باوَرَ نکنئے که من پتئے دل و درونا آن و پت منی دل و درونا؟ اے هبران که گۆن شما گوَشان منی نه‌اَنت، هما پتئیگ اَنت که منی دل و درونا اِنت. هما اِنت که اے کارانَ کنت. منی اے هبرا بمَنّێت که من پتئے دل و درونا آن و پت منیگا. یا کمّ چه کمّ هما کارانی سئوَبا ایمان بیارێت که من کرتگ و شما دیستگ‌اَنت. من شمارا راستێنَ گوَشان، هرکَس که منی سرا ایمانَ کاریت، هرچے که منَ کنان آ هم کرتَ کنت. مسترێن کار هم کرتَ کنت، چێا که من پتئے کِرّا رئوان و هرچے که شما منی نامئے سرا لۆٹێت، آ واهگا سَرجمَ کنان، تانکه چُکّ پتئے شان و شئوکتا زاهر بکنت. هرچے که شما منی نامئے سرا بلۆٹێت، من شمئے واهگا سَرجمَ کنان. اگن شما منا دۆستَ دارێت، گڑا منی هُکمانَ مَنّێت. من وت چه پتا لۆٹان و آ شمارا دگه پُشت و پناهے دنت که مُدام گۆن شما بمانیت، بزان راستیئے هما روه که جهان آییئے مَنّگا تئیار نه‌اِنت، چێا که نگندیتی و پَجّاهیَ نئیاریت. بله شما آییا پَجّاهَ کارێت، چێا که شمئے کِرّا مانیت و شمئے دل و درونا بیت. شمارا یَتیم و چۆرئوَ نکنان، شمئے کِرّا پِرَ ترّان. کمّێن وهدێا رَند، جهان دگه رندے منا نگندیت، بله شما منا گندێت. من زندگ آن، پمێشکا شما هم زندگَ مانێت. آ رۆچا شما زانێت که من پتئے دل و درونا آن و شما منی دل و دَرونا اێت و من شمئیگا. آ کَسا که منی هُکم گۆن اَنت و اِشانی سرا کارَ کنت، هما کَس منا دۆستَ داریت. آ که منا دۆستَ داریت، منی پت هم آییا دۆستَ داریت و من هم آییا دۆستَ داران و وتا په آییا زاهرَ کنان.“ یَهودا اِسْکَریوتیا نه، دومی یَهودایا جُست کرت: ”او هُداوند! چێا وتا په ما زاهرَ کنئے بله په جهانا زاهرَ نکنئے؟“ ایسّایا پَسّئو تَرّێنت: ”آ کَس که منا دۆستَ داریت، هما هبرانی سرا کارَ کنت که من گوَشتگ‌اَنت. منی پت آییا دۆستَ داریت و من و پتَ کاێن و آییئے کِرّا لۆگ و جاگهَ کنێن. آ کَس که منا دۆستَ نداریت، منی هبرانی سرا کارَ نکنت. اے هبران که شما چه منَ اِشکنێت منی نه‌اَنت، هما پتئیگ اَنت که منا راهی داتگ. من اے هبران همے وهدا کنان که اَنگت شمئے کِرّا آن. بله شمئے پُشت و پناه هما پاکێن روه اِنت که پت آییا منی نامئے سرا دێمَ دنت. پاکێن روه سجّهێن چیزّان شمارا سۆجَ دنت و هما سجّهێن هبر که من گۆن شما کرتگ‌اَنت، شمارا آیانی یاتا پِرّێنیت. من شمارا اێمنی و آسودگیَ دئیان. وتی اێمنی و آسودگیا شمارا دئیان. جهانا اے واک و توان نێست که هما اێمنیا شمارا بدنت که منیَ دئیان. متُرسێت و وتی دلا پرێشان مکنێت. شما اِشکت، من گوَشت که رئوان بله پدا شمئے کِرّا پِرَ ترّان. اگن شما منا دۆست بداشتێن، چه اے هبرا گَل بوتگ‌اَتێت که من پتئے کِرّا رئوان، چێا که پت چه من مستر اِنت. من همے هبر چه اے کارئے بئیگا پێسر کرت که وهدے چُشَ بیت، ایمان بیارێت. چه اِد و رند، گۆن شما باز هبرَ نکنان، چێا که اے جهانئے سردار شئیتانَ کئیت. آییا منی سرا هچّ واک و اِهتیار نێست. من بَسّ هما کارانَ کنان که پتا منا پرماتگ‌اَنت، تانکه جهان بزانت که من پتا دۆستَ داران. پاد آێت، چه اِدا رئوێن. من انگورئے اَسلیگێن درچک آن و منی پت باگپان اِنت. منی هر ٹالے که بَرَ نئیاریت، پت آییا گُڈّیت و هر ٹالے که بَرَ کاریت، آییا تراشیت و پَلگاریت که گێشتر بَر و سَمر بیاریت. منی هبرانی برکتا شما چه پێسرا پاک اێت، هما هبر که من گۆن شما کرتگ‌اَنت. شما منی دل و درونا بمانێت و من شمئے دل و دورنا مانان. اگن ٹالے گۆن درچکا هۆر مبیت، بَر آورتَ نکنت. همے پئیما شما هم اگن گۆن من هۆر مبێت، بَر آورتَ نکنێت. من انگورئے درچک آن و شما ٹال اێت. هرکَس که منی دل و درونا مانیت و من آییئیگا، آ بازێن بَر و سَمرے کاریت، چێا که شما چه من جِتا هچّ کارے کرتَ نکنێت. اگن کَسے منی دل و درونا ممانیت، سِستگێن ٹالێئے ڈئولا دئور دئیگَ بیت و هُشکَ ترّیت. مردم هُشکێن ٹالان مُچَّ کننت و آسا دئورَ دئینت و سۆچنت. اگن شما منی دل و درونا بمانێت و منی هبر شمئے دلا بماننت، هرچے که لۆٹێت بلۆٹێت، شمارا رسیت. منی پتئے شان و شئوکت گۆن همے چیزّا زاهرَ بیت که شما بازێن بَر و سَمرے کارێت و منی مُریدَ بێت. هما پئیما که پتا منا دۆست داشتگ، من هم شمارا هما پئیما دۆست داشتگ. منی مِهرانی ساهگا بمانێت. اگن منی هُکمانی سرا کار بکنێت، منی مِهرانی ساهگا مانێت، اَنچُش که من وتی پتئے هُکمانی سرا کار کرتگ و آییئے مِهرانی ساهگا نِشتگان. من اے هبر گۆن شما پمێشکا کرتنت که منی شادمانی شمئے دل و درونا بنندیت و شمئے شادمانی کامِل و سَرجم ببیت. منی هُکم اِش اِنت که شما یکدگرا دۆست بدارێت، هما ڈئولا که من شمارا دۆست داشتگ. مسترێن مِهر همِش اِنت که مردم وتی ساها په دۆستان نَدر بکنت. اگن شما منی هُکمانی سرا کار بکنێت، منی دۆست اێت. چه اِد و رند شمارا گُلام و بندهَ نگوَشان، چێا که گُلامَ نزانت واجه چے کنت. من شمارا وتی دۆست گوَشتگ چێا که هرچے که من چه پتا اِشکتگ، شمارا گوَشتگُن. شما منا گچێن نکرتگ، من شمارا گچێن کرتگ و دێم داتگ که شما برئوێت و بَر و سَمر بیارێت، اَبدمانێن بَر و سَمر. گڑا هرچے که منی نامئے سرا چه پتا بلۆٹێت، شمارا دنت. منی هُکم په شما همِش اِنت: یکدگرا دۆست بدارێت. اگن دنیا چه شما نَپرتَ کنت، بزانێت که پێسرا چه من نَپرتی کرتگ. اگن شما اے دنیایی مردم بوتێنێت، دنیایا شمارا وتیگانی ڈئولا دۆست داشتگ‌اَت. بله شما دنیایی مردم نه‌اێت و من شمارا چه اے دنیایا در چِتگ، پمێشکا دنیا چه شما نپرتَ کنت. چه اے هبرا بێهئیال مبێت که من گۆن شما گوَشتگ: ’گُلام چه واجها مسترَ نبیت.‘ اگن آیان منا آزار داتگ، شمارا هم آزارَ دئینت. اگن منی هبرِش زرتگ، شمئے هبرا هم زورنت. په منی نامئیگی گۆن شما اے ڈئولا کننت، چێا که منی دێم دئیۆکا نزاننت. اگن من مئیاتکێنان و گۆن آیان هبرُن مکرتێن، آ بێمئیار اَتنت. بله نون آیان په وتی گناهان هچّ اُزر و نیمّۆنے نێست. هرکَس که چه من نَپرتَ کنت، چه منی پتا هم نَپرتَ کنت. اگن آیانی دێما من آ کار مکرتێننت که دگه کَسّا نکرتگ‌اَنت، بێمئیار اَتنت. بله نون وَه آیان اے کار دیستگ‌اَنت و اَنگت چه من هم نَپرتَ کننت و چه منی پتا هم. آیانی شَریَتا نبشته اِنت که ’مُپتا چه من نَپرتِش کرت.‘ اے ڈئولا اے هبر راست و سَرجم بوت. بله وهدے شمئے پُشت و پناهَ کئیت، بزان راستیئے پاکێن روه که آییئے سَرچمّگ پت اِنت و من آییا چه پتئے نێمگا دێمَ دئیان، آ منی بارئوا شاهدیَ دنت. شما هم منی شاهدَ بێت، چێا که چه بنداتا گۆن من گۆن بوتگێت. من اے چیزّ گۆن شما گوَشتنت که شما مٹَگلێت و رَد مئوَرێت. شمارا چه کَنیسَهان درَ کننت. چُشێن وهدے هم کئیت که شمئے کُشۆک گُمانَ کننت که گۆن شمئے کُشگا هُدائے هِزمتا کنگا اَنت. آ اے کارانَ کننت، چێا که نه پتا زاننت و نه منا. من اے هبر گۆن شما پمێشکا کرتنت که وهدے چُشَ بیت، گڑا شما هئیالا بکپێت که من شمارا چے گوَشتگ. من اے هبر ائولا گۆن شما نکرتنت، چێا که من وت گۆن شما گۆن اَتان. نون من وتی دێم دئیۆکئے کِرّا رئوان و چه شما هچکَس جُستَ نکنت که کجا رئوئے؟ شمئے دل چه گَما پُرّ بوت، چێا که من اے هبر شمارا گوَشتنت. بله شمارا راستێنَ گوَشان که منی رئوگ په شما شرتر اِنت. چێا که اگن مرئوان، شمئے پُشت و پناه په شما نئیئیت، بله اگن برئوان، آییا په شما دێمَ دئیان. وهدے آ کئیت، گناه و پهرێزکاری و دادرسیئے بارئوا دنیائے مردمان سهیگَ کنت و آیانی مئیارباریا زاهرَ کنت. گناها زاهرَ کنت، چێا که مردم منی سرا ایمانَ نئیارنت؛ اِنسانی پهرێزکاریئے نِزۆریا زاهرَ کنت، چێا که من پتئے کِرّا رئوان و شما دگه بَرے منا نگندێت؛ هُدائے دادرسیا هم زاهرَ کنت، چێا که اے جهانئے سردار شئیتان مئیاریگ کنگ بوتگ. منا گۆن شما بازێن هبرے کنگی اِنت، بله شمارا اے وهدی آیانی اِشکُنگئے واک و توان نێست. وهدے آ کئیت، بزان راستیئے روه، شمارا دێم په سَرجمێن راستیا رَهشۆنیَ کنت، پرچا که آ وتسرا هچَّ نگوَشیت، تهنا هما چیزّانَ گوَشیت که اِشکُنتِش و شمارا دێمئے هالانی بارئوا سرپدَ کنت. آ منی شان و شئوکتا زاهرَ کنت، چێا که هرچے که شمارا سرپدَ کنت، چه منِشَ زوریت. هرچے که منی پتا هست، منیگ اِنت. پمێشکا گوَشتُن که پاکێن روه چه منَ زوریت و شمارا سرپدَ کنت. کمّێن وهدێا رند شما منا نگندێت، بله پدا کَمُّکے رَندترا منا گندێت.“ گڑا چه مُریدان لهتێنا گۆن یکدگرا گوَشت: ”پَرچا گوَشیت: ’کمّێن وهدێا رَند منا نگندێت، بله پدا کَمُّکے رَندترا منا گندێت،‘ یا اے هبر که آ گوَشیت: ’پتئے کِرّا رئوان،‘ آییئے مکسد چے اِنت؟“ آ وت‌مان‌وت گوَشگا اَتنت: ”آ که گوَشیت ’کمّێن وهد،‘ چه اِشیا آییئے مراد چے اِنت؟ ما نزانێن که آ چے گوَشیت؟“ ایسّایا زانت که اے بارئوا آ چه من جُست کنگَ لۆٹنت. گڑا گوَشتی: ”شما منی همے هبرئے بارئوا گۆن یکدومیا جُست و پُرسا اێت که من شمارا گوَشت کمّێن وهدێا رَند شما منا نگندێت، بله پدا کَمُّکے رَندترا منا گندێت؟ شمارا راستێنَ گوَشان، شما اَرسَ رێچێت و پُرسیگَ بێت، بله جهان گَلَ بیت. شما گمیگَ بێت، بله شمئے اے گَم شادمانیے تها بدلَ بیت. جنێنے وتی چِلّگیئے وهدا دردَ کَشّیت، بله اَنچۆ که نُنُّک پێدا بیت، وتی دردانَ شمۆشیت، چێا که همے گپّا گَل اِنت که نۆکێن انسانے دنیایا آتکگ. شما هم نون همے ڈئولا گمیگ اێت، بله من شمارا پدا گندان و آ وهدی شما گَلَ بێت و شمئے وشّیا هچکَس پَچ گپتَ نکنت. آ رۆچا شما چه من هچّ چیزّئے جُستا نکنێت. من شمارا راستێنَ گوَشان، شما منی نامئے سرا هرچے که چه پتا بلۆٹێت، شمارا دنت. تان اے وهدی شما هچّ چیزّ منی نامئے سرا نلۆٹتگ، بلۆٹێت تانکه شمارا برسیت و شمئے شادمانی سَرجم ببیت. من په نمونه و مسال گۆن شما اے هبر کرتگ‌اَنت، بله یکّ وهدے کئیت که دگه برے په نمونه و مسال هبرَ نکنان، گۆن شما تچکا تچک پتئے بارئوا هبرَ کنان. آ رۆچا، شما منی نامئے سرا لۆٹێت و منَ نگوَشان که من په شما چه پتا لۆٹان. پت وت شمارا دۆستَ داریت، چێا که شما منا دۆست داشتگ و مَنّتگ که من چه هُدائے نێمگا آتکگان. من چه پتئے کِرّا در آتکگ و اے جهانا آتکگان. نون اے جهانا یلهَ کنان و پتئے گوَرا رئوان.“ مُریدان گۆن آییا گوَشت: ”نون تئو بے نمونه و مسال، تچکا تچک هبر کنگا ائے. نون ما دلجم اێن که تئو سجّهێن چیزّانَ زانئے و هچّ زلورت نه‌اِنت که کَسے چه تئو جُستے بکنت. پمێشکا مارا یکین اِنت که تئو چه هُدائے نێمگا آتکگئے.“ ایسّایا پَسّئو دات: ”نون شمارا یکین اِنت. بچارێت، یکّ وهدے کئیت و آ وهد انّون بُنگێج بوتگ که شما سجّهێن شِنگ و شانگَ بێت و هرکَس وتی راها رئوت. منا تهنا یلهَ دئیێت، بله اَنگت تهنا نبان، چێا که منی پت گۆن من گۆن اِنت. من اے چیزّ شمارا گوَشتنت که منی برکتا شمارا اێمنی و آسودگی برسیت. جهانا شمارا درد و رنجَ رسیت، بله دلا ڈَڈّ کنێت، چێا که من جهانئے سرا بالادست بوتگان.“ چه اے هبران و رَند، ایسّایا دێم په آسمانا چارت و گوَشت: ”او پت! آ وهد و ساهت آتکگ. وتی چُکّئے شان و شئوکتا زاهر کن که چُکّ تئیی شان و شئوکتا زاهر بکنت. تئو سجّهێن مردمانی اِهتیار وتی چُکّئے دستا داتگ، تانکه چُکّ هما مردمان اَبدمانێن زِند بدنت که تئو آییارا داتگ‌اَنت. او یکّ و بَرهَکّێن هُدا! اَبدمانێن زِند همِش اِنت که اے مردم ترا بزاننت و تئیی رئوان داتگێن ایسّا مَسیها پَجّاه بیارنت. آ کار که تئو منا داتگ‌اَت که سَرجمی بکنان، من سَرجم کرت و اے ڈئولا په جهانا تئیی شان و شئوکتُن زاهر کرت. او پت! نون وتی بارگاها منی شان و شئوکتا زاهر کن، هما شان و شئوکت که منا چه جهانئے جۆڑ بئیگا پێسر هم تئیی کِرّا بوتگ. من تئیی نام په همایان پَجّارێنت که تئو چه جهانا گچێن کرتگ و منا داتگ‌اَنت. اے مردم تئیی بوتگ‌اَنت و تئو منا داتگ‌اَنت. اِشان تئیی هبر زرتگ. نون اِشان زانتگ که هر چیزّ که تئو منا داتگ، په راستی چه تئیی نێمگا اِنت. چێا که آ هبر که تئو منا گوَشتگ‌اَنت، من اِشانا سر کرتگ‌اَنت و اِشان هم مَنِّتگ‌اَنت. نون اِشان په دل زانتگ که من چه تئیی نێمگا آتکگان و باوَرِش کرتگ که تئو منا رئوان داتگ. من په اِشان دْوا کنان، په سجّهێن جهانا دْوا نکنان. من په هما مردمان دْوا کنان که تئو منا داتگ‌اَنت، چێا که تئییگ اَنت. هما که منیگ اَنت، آ سجّهێن تئییگ اَنت و هما که تئییگ اَنت، آ سجّهێن منیگ اَنت و منی شان و شئوکت چه آیان زاهر بوتگ. من چه اِد و رند جهانا نمانان. اے مردم اَنگت جهانا ماننت و من تئیی کِرّا کایان. او پاکێن پت! گۆن وتی هما نامئے زۆرا که تئو منا داتگ، اِشانی نِگهپانیا بکن که اے یکّ ببنت، هما پئیما که من و تئو یکّ اێن. تان هما وهدا که من گۆن اِشان گۆن بوتگان، هما نامئے زۆرا که تئو منا داتگ، اِشانی نِگهپانی‌اُن کرتگ. چه اِشان یکّے هم تباه نبوت، اَبێد چه هما یکّێنا که وت تباهیئے هکدار اَت، تانکه پاکێن کتابئے هبر راست و سَرجم ببنت. نون من تئیی گوَرا کایان. جهانئے یله دئیگا پێسر، اے چیزّانَ گوَشان تانکه اِشانی دل چه منی شادمانیا سررێچ ببیت. من تئیی هبر اِشانا سر کرت. اَنچُش که من دنیایی مردمے نه‌آن، اے هم دنیایی مردم نه‌اَنت، پمێشکا دنیا چه اِشان نَپرتَ کنت. اے دْوایا نکنان که اِشان چه دنیایا ببر، دْوا کنان که اِشان چه شِرّ و شئیتانا دور بدار. هما ڈئولا که من دنیایی مردمے نه‌آن، اے هم نه‌اَنت. اِشان گۆن راستیا پاک و پَلگار کن، تئیی هبر راستی اِنت. هما ڈئولا که تئو منا جهانا رئوان دات، من هم اے مردم جهانا رئوان داتنت. نون په همِشانیگی وتا گۆن پاکی و پَلگاری تئیی سِپُردهَ کنان، تانکه اے هم گۆن راستیا پَلگار و هُدائے سِپُرده ببنت. من تهنا په اِشان دْوا نکنان، په هما مردمان هم دْوا کنان که اِشانی هبرا باورَ کننت و منی سرا ایمانَ کارنت که آ سجّهێن یکّ ببنت. او پت! هما ڈئولا که تئو منی دل و درونا ائے و من تئییگا، آ هم مئے دل و درونا ببنت، تانکه جهان باور بکنت که تئو منا رئوان داتگ. هما شان و شئوکت که تئو منا داتگ، من آیانا داتگ تانکه آ یکّ ببنت، هما ڈئولا که من و تئو یکّ اێن، من آیانی دل و درونا بمانان و تئو منیگا و آ سَرجما همسِتک و همدل ببنت، تانکه جهان بزانت که تئو منا رئوان داتگ و اَنچۆ که تئو منا دۆست داشتگ، آ هم تئو همے پئیم دۆست داشتگ‌اَنت. او پت! منَ لۆٹان که هما مردم که تئو منا داتگ‌اَنت، همۆدا گۆن من یکجاه ببنت که من آن تانکه هما شئوکتا بگندنت که تئو منا داتگ، چێا که چه جهانئے جۆڑ بئیگا پێسر هم تئو منا دۆست داشتگ. او آدلێن پت! هرچُنت که جهانا ترا نزانتگ، من ترا زانتگ. نون آ هم زاننت که تئو منا رئوان داتگ. من تئیی نام په آیان پَجّارێنت و اَنگت هم پَجّارێنانی، تانکه هما مِهر که ترا په من هست‌اِنت، آیانی دل و درونا ببیت و من هم آیانی دل و درونا ببان.“ ایسّایا اے هبر کرتنت و نون گۆن وتی مُریدان کِدْرونئے دَرَگئے آ دستا شت. اۆدا باگے هست‌اَت، ایسّا و آییئے مُرید همۆدا شتنت. ایسّائے دْرۆهۆک یَهودایا آ جاگهَ زانت، چێا که ایسّا و آییئے مُرید گێشتر همۆدا یکجاهَ بوتنت. گڑا یَهودایا، رومی پئوجی و پَریسی و مزنێن دینی پێشوایانی دێم داتگێن لهتێن سپاهیگ زرت و هما باگا برتنت. آیان چِراگ و مَشَل و سِلاه گۆن اَت. ایسّایا زانت گۆن من چے بئیگی اِنت، دێما شت و جُستی کرت: ”شما کئیی شۆهازا اێت؟“ پسّئواِش دات: ”ایسّا ناسِریئے.“ گوَشتی: ”من آن!“ ایسّائے دْرۆهۆک یَهودا هم همۆدا اۆشتاتگ‌اَت. وهدے ایسّایا گوَشت: ”من آن،“ آ مردم پُشتا کِنزت و زمینا کپتنت. پدا گوَشتی: ”کئیی شۆهازا اێت؟“ آیان گوَشت: ”ایسّا ناسِریئے.“ ایسّایا درّاێنت: ”من وَه شمارا گوَشت که من آن. اگن منی شۆهازا اێت، اِشان بِلّێت که رئونت.“ ایسّایا چۆ گوَشت که آییئے پێسریگێن هبر راست و سَرجم ببیت: ”آ که تئو منا داتگ‌اَتنت، چه آیان کَسّ گار و بێگواه نبوت.“ شَمون‌پِتْرُسا زَهمے گۆن اَت. همے وهدا، وتی زَهمی کَشّت، زْرابے جت و مسترێن دینی پێشوائے نئوکرئے راستێن گۆشی بُرّت. نئوکرئے نام مَلکاس اَت. ایسّایا گۆن پِتْرُسا گوَشت: ”وتی زَهما جُتکا کن! من آ پیالها نۆش مکنان که پتا منا داتگ؟“ گڑا رومی پئوجی و آیانی سرمستر و یَهودی سپاهیگان، ایسّا دَزگیر کرت و بَست. ایسّااِش پێسرا هَنّائے کِرّا برت. هَنّا کئیاپائے جَنئے پت اَت و آ سالا کئیاپا مسترێن دینی پێشوا اَت. اے هما کئیاپا اَت که یَهودیانا اے سۆجی داتگ‌اَت که کئومئے جاها یکّ مردمێئے مِرَگ شرتر اِنت. شَمون‌پِتْرُس و دگه مُریدے ایسّائے پدا رئوان بوت و شتنت. آ دگه مُریدا گۆن مسترێن دینی پێشوایا پَجّارۆکی هست‌اَت، پمێشکا گۆن ایسّایا مسترێن دینی پێشوائے لۆگئے پێشگاها پُترت. بله پِتْرُس ڈنّا دَروازگئے نزّیکّا اۆشتات. گڑا آ مُرید که گۆن مسترێن دینی پێشوایا پَجّارۆک اَت، ڈنّا در آتک، گۆن دَروازگپانێن مۆلدا چیزّے گوَشتی و پِتْرُسی تۆکا برت. دَروازگپانێن مۆلدا گۆن پِتْرُسا گوَشت: ”زانا، تئو چه اے مردئے مُریدان نه‌ائے؟“ آییا گوَشت: ”نه، نه‌آن!“ هِزمتکار و سپاهیگان آسے رۆک کرتگ‌اَت، چێا که شپ سارت اَت. آسئے کِرّا اۆشتاتگ‌اَتنت و وتا تاپگا اَتنت. پِتْرُس هم آیانی کِرّا اۆشتاتگ‌اَت و وتا تاپگا اَت. همے درگتا مسترێن دینی پێشوایا چه ایسّایا، آییئے مُریدانی بارئوا و تالیمئے بارئوا جُست و پُرس کرت. ایسّایا پَسّئو دات: ”من سجّهێن دنیائے دێما وتی هبر کرتگ‌اَنت. مُدام کَنیسَهان و مزنێن پرستشگاها تالیمُن داتگ، همۆدا که سجّهێن یَهودی مُچَّ بنت. من چێرُکایی هچّ هبرے نکرتگ. گڑا چێا چه من جُستَ گرئے؟ چه همایان جُست بگر که منی هبرِش اِشکتگ‌اَنت. آ زاننت که من چے گوَشتگ.“ وهدے ایسّایا اے هبر کرتنت، همۆدا اۆشتاتگێن سپاهیگێا ایسّائے دێما شَهماتے جت و گوَشتی: ”مسترێن دینی پێشوایا اے ڈئولا پَسّئوَ دئیئے؟“ ایسّایا درّاێنت: ”اگن من رَدێن هبرے کرت، منا مئیاریگ بکن. بله اگن من راست گوَشت، چێا منا جنئے؟“ گڑا هَنّایا ایسّا مسترێن دینی پێشوا کئیاپائے کِرّا دێم دات. ایسّائے دست اَنگت بَستگ‌اَتنت. شَمون‌پِتْرُس همۆدا اۆشتاتگ‌اَت و وتا تاپگا اَت. جُستِش کرت: ”زانا، تئو چه آییئے مُریدان یکّے نه‌ائے؟“ آییا نمَنّت و گوَشتی: ”نه، نه‌آن.“ چه مسترێن دینی پێشوائے هِزمتکاران یکّے هما مردئے سیاد اَت که پِتْرُسا آییئے گۆش بُرِّتگ‌اَت. گۆن پِتْرُسا گوَشتی: ”من وَه ترا گۆن آییا هما باگا دیست. تئو هما نه‌ائے؟“ پِتْرُسا پدا نمَنّت. هما دمانا کرۆسا بانگ دات. ایسّااِش چه کئیاپائے کِرّا رومئے والیئے کلاتا برت. اے وهدا سُهب ماهلّه اَت و یَهودی والیئے کلاتا نشُتنت که ناپاک مبنت و سَرگوَزئے ائییدئے ورگا وارت بکننت. گڑا پیلاتوس ڈَنّا در آتک و چه آیان جُستی کرت: ”اے مردئے سرا شمئے بُهتام چے اِنت؟“ آیان پَسّئو دات: ”اگن مئیاریگ مبوتێن، ما تئیی دستا نداتگ‌اَت.“ پیلاتوسا گوَشت: ”اِشیا ببرێت و وتی شَریَتئے هسابا په اِشیا شئور و هُکمے ببُرّێت.“ یَهودیان گوَشت: ”مارا اے اجازت نێست که کَسێا مَرکئے سزا بدئیێن.“ اے ڈئولا بوت تانکه ایسّائے هما هبر راست و سَرجم ببیت که وتی مرکئے وَڑ و پئیمئے بارئوا کرتگ‌اَتی. نون پیلاتوس وتی کلاتا شت و ایسّایی همۆدا لۆٹاێنت و گوَشتی: ”هئو! تئو یَهودیانی بادشاه ائے؟“ ایسّایا گوَشت: ”اے تئیی جندئے هبر اَنت یا دگران منی بارئوا ترا اے ڈئولا گوَشتگ؟“ پیلاتوسا گوَشت: ”زانا، من یَهودیے آن؟ تئیی وتی کئوم و مزنێن دینی پێشوایان ترا منی دستا داتگ. تئو چے کرتگ؟“ ایسّایا گوَشت: ”منی بادشاهی دنیایی بادشاهیے نه‌اِنت. اگن منی بادشاهی دنیایی بادشاهیے بوتێن، منی هِزمتکاران جنْگ کرتگ‌اَت که من یَهودیانی دستا مکپان. بله منی بادشاهی دنیایی بادشاهیے نه‌اِنت.“ پیلاتوسا گوَشت: ”اَچه، تئو بادشاهے ائے؟“ ایسّایا گوَشت: ”تئو وت منا بادشاهے گوَشگا ائے. من پێدا بوتگ و دنیایا آتکگان که په راستیا گواهی بدئیان. هرکَسا که راستی دۆستَ بیت، منی هبران گۆشَ داریت.“ پیلاتوسا درّاێنت: ”راستی چے اِنت؟“ اے هبرئے کنگا رند پیلاتوس پدا یَهودیانی کِرّا شت و گوَشتی: ”من هچّ چُشێن بُنیادے نگندان که اے مردا مئیاربار بکنان. بله شمارا رسمے هست که من سَرگوَزئے ائییدئے رۆچا یکّ بندیگے په شما آزات بکنان. شما لۆٹێت که من یَهودیانی بادشاها په شما آزات بکنان؟“ آیان کوکّار کرت و پسّئو دات: ”نه، آییا نلۆٹێن! بَرَبّاسا آزات کن!“ بَرَبّاس یاگیے اَت. رندا پیلاتوسا ایسّا زرت و شَلّاک و هئیزران جناێنت. پئوجیان چه ڈَنگر و کُنٹگان تاجے اَڈّ کرت و ایسّائے سرا دات، جَمورنگێن کَباهے هم گوَرا داتِش. ایسّائے کِرّا شت و آتکنت و گوَشتِش: ”سلام و درۆت، او یَهودیانی بادشاه!“ شَهماتِش هم جت. پیلاتوس پدا یَهودیانی کِرّا ڈنّا در آتک و گوَشتی: ”بچارێت، اِشیا شمئے کِرّا ڈنّا کاران تانکه شما بزانێت که من په اِشیئے مئیاریگ کنگا هچّ بنیادے نگندان.“ ایسّایا کُنٹگێن تاج سرا اَت و جَمورنگێن کَباه گوَرا اَت و ڈنّا در آتک. پیلاتوسا گۆن یَهودیان گوَشت: ”بچارێت، اے مرد همِدا اِنت!“ وهدے مزنێن دینی پێشوایان و آیانی سپاهیگان دیست، کوکّارِش کرت: ” سَلیبی کَشّ! سَلیبی کَشّ!“ پیلاتوسا گوَشت: ”شما وت اِشیا بزورێت و سَلیب بکَشّێت. من په اِشیئے مئیاریگ کنگا هچّ بنیادے نگندان.“ یَهودیان گوَشت: ”مارا شَریَتے هست‌اِنت که آییئے رِدا، اے مرد الّما کُشگ ببیت، چێا که گوَشتگی: ’من هُدائے چُکّ آن.‘“ وهدے پیلاتوسا اے هبر اِشکت، گَنتر تُرستی. پیلاتوس پدا وتی کلاتا شت و اۆدا چه ایسّایا جُستی کرت: ”تئو چه کجا آتکگئے؟“ ایسّایا پَسّئو ندات. پیلاتوسا گوَشت: ”گۆن من هبرَ نکنئے؟ تئو نزانئے که تئیی آزات کنگ و سَلیب کَشّگئے اِهتیار منی دستا اِنت؟“ ایسّایا پَسّئو دات: ”اگن هُدایا ترا اے اِهتیار مداتێن، منی سرا ترا هچّ واک و اِهتیارے نێست‌اَت. پمێشکا هما که منا تئیی دستا داتی گێشتر مئیاربار اِنت.“ چه اِد و رَند، پیلاتوسا جُهدَ کرت که آییا آزات بکنت، بله یَهودیان کوکّارَ کرت: ”اگن تئو اے مردا آزات بکنئے، کئیسَرئے دۆست نه‌ائے. هرکَس وتا بادشاه سرپد ببیت، کئیسَرئے دژمن اِنت.“ وهدے پیلاتوسا اے هبر اِشکت، ایسّایی ڈنّا آورت و وت یکّ جاهے په دادرسیا نِشت که آییا ”سِنْگپَرْشَ“ گوَشنت و اَرَمایی زبانا ”جَبّاتا“ بیت. سَرگوَزئے ائییدئے تئیاریئے رۆچا ، نێمرۆچئے وهدا، پیلاتوسا گۆن یَهودیان گوَشت: ”بچارێت، اِش اِنت شمئے بادشاه!“ بله آیان کوکّار کرت: ”گار و گُمساری کن! گار و گُمساری کن! سَلیبی کَشّ!“ پیلاتوسا گوَشت: ”شمئے بادشاها سَلیب بِکَشّان؟“ مزنێن دینی پێشوایان گوَشت: ”چه کئیسَرا اَبێد، مارا دگه بادشاهے نێست.“ آهِرا، پیلاتوسا ایسّا پئوجیانی دستا دات که سَلیب کشّگ ببیت. گڑا آیان ایسّا برت. ایسّایا سَلیبِش بَڈّا دات و ”کامپۆل“ نامێن جاگهێا بُرتِش. اے جاگه اَرَمایی زبانا ”جُلْجُتا“ گوَشگَ بیت. همۆدا سَلیبِش کشّت. گۆن آییا دگه دو مردمِش هم سَلیب کَشّت، یکّے اے کَشا و یکّے آ کَشا. ایسّا، آ دوێنانی نیاما اَت. پیلاتوسئے هُکما مئیارنامگێئے سرا نبشته‌اِش کرت و سَلیبئے سرا دْرتکِش. نبشته اے ڈئولا اَت: ”ایسّا ناسِری - یَهودیانی بادشاه.“ چه یَهودیان بازێنێا اے مئیارنامگ وانت، چێا که ایسّائے سَلیب کَشّگئے جاگه چه شهرا دور نه‌اَت و مئیارنامگ اِبرانی و لاتینی و یونانی زبانان نبیسگ بوتگ‌اَت. گڑا یَهودیانی مزنێن دینی پێشوایان گۆن پیلاتوسا گوَشت: ”’یَهودیانی بادشاه‘ نبشته مکن، نبشته کن که اے مردا گوَشتگ من یَهودیانی بادشاه آن.“ پیلاتوسا گوَشت: ”آ چیزّ که من نبشته کرتگ، بدلَ نبیت.“ سَلیب کَشّگئے وهدا، پئوجیان ایسّائے پُچّ زرتنت، چار بهرا بهر کرتنت، په هر پئوجیێا یکّ بهرے. بله ایسّائے جامگ مَنت که هچّ چاکی پِر نه‌اَت، سَرا تان پادا یَک‌گواپ اَت. گڑا آیان وت‌مان‌وتا گوَشت: ”بیاێت، اِشیا ندِرّێن، اِشیئے سرا لاٹری و کُرَه‌کشّیَ کنێن، چارێن بارێن کئیا رسیت؟“ هما ڈئولا که هُدائے پاکێن کتابَ گوَشیت، هما ڈئولا بوت: ”منی پُچِّش وت‌مان‌وت بهر کرتنت و جامگئے سرا کُرَه‌کشّی‌اِش کرت.“ پئوجیان همے کار کرت. سَلیبئے نزّیکّا ایسّائے مات و ماتئے گهار و کْلیوپاسئے جَن مَریَم و مَریَم مَگدَلینی اۆشتاتگ‌اَتنت. وهدے ایسّایا وتی مات دیست که هما دۆستێن مُریدئے کِرّا اۆشتاتگ، گۆن ماتا گوَشتی: ”او بانُک! اے تئیی چُکّ اِنت.“ رَندا گۆن وتی مُریدا گوَشتی: ”اے تئیی مات اِنت.“ آ مُریدا چه هما وهدا مَریَم برت و وتی لۆگا داشت. نون ایسّایا دیست که سجّهێن چیزّ سَرجم بوتگ‌اَنت گڑا پاکێن کتابئے هبرئے راست و سَرجم بئیَگئے هاترا گوَشتی: ”تُنّیگ آن.“ چه تْرپشێن شرابا پُرّێن کونزگے اۆدا اێر اَت. آیان اِسْپنجے زرت و شرابێن کرت، زوپائے ٹالێئے سرا بست و ایسّائے لُنٹان پِر مُشت. وهدے ایسّایا شراب دپ جت، گوَشتی: ”کار هلاس بوت!“ رَندا سری جَهل کرت و ساهی دات. آ رۆچ، شَبّتئے تئیاریئے رۆچ اَت. یَهودیان نلۆٹت که سلیب کَشّتگێنانی جۆن و جَسَد شَبَّتئے رۆچا سَلیبئے سرا لۆنجان ببنت، چێا که اے هاسێن شَبَّتے اَت. پمێشکا چه پیلاتوسا دَزبندی‌اِش کرت که آ سئیێنانی پادان پرۆش و چه سَلیبانی سرا اێرِش گێج. گڑا پئوجی دێما آتکنت و هما دوێنانی پادِش پرۆشتنت که گۆن ایسّایا سَلیب کَشّگ بوتگ‌اَتنت، پێسرا یکّێئے و پدا دومیئے. ایسّائے کِرّا که آتکنت، دیستِش که آییا ساه داتگ. پمێشکا آییئے پادِش نپرۆشتنت. بله چه پئوجیان یکّێا، نئیزَهے ایسّائے کَش و پهناتا جت و هما دمانا چه آییئے جۆنا هۆن و آپ در آتک. هما کسا که چَمِّ وت اے چیزّ دیستگ‌اَنت، شاهدیَ دنت تانکه شما ایمان بیارێت. آییئے شاهدی راست اِنت. آ زانت که من راستَ گوَشان. اے کار هما ڈئولا بوت تانکه پاکێن کتابئے اے هبر راست و سَرجم ببیت که گوَشیت: ”آییئے هچّ هڈّ پرۆشگَ نبیت.“ پاکێن کتاب دگه یکّ جاگهے هم گوَشیت: ”آ هماییا چارنت که آییئے جانِش ٹُنگ ٹُنگ کرتگ.“ رَندا، ایسُّپ نامێن مردے که اَریماتیائے شهرئے نندۆک اَت، پیلاتوسئے کِرّا شت و ایسّائے جۆنی لۆٹت. آ ایسّائے مُریدے اَت بله چێرُکایی، چێا که چه یَهودیانَ تُرسِتی. پیلاتوسا اِجازت دات و آییا جۆن برت. نیکودیموس، هما که پێسرا شپے ایسّائے گِندگا شتگ‌اَت، آتک و گۆن وت لهتێن هۆر و هئوارێن مُرّ و ائوود و کَرْزاَرواهی آورت که سی کیلوئے کِساسا اَتنت. نون آیان ایسّائے جۆن زرت و یَهودیانی کَبر و کَپنئے رسمانی رِدا، گۆن آ وشبۆان لیلُمێن پٹّیان پتات. هما جاگهئے نزّیکّا که ایسّا سَلیب کشّگ بوت، باگے هست‌اَت که اۆدا نۆکێن کَبرے جتگ‌اَتِش و اَنگت کَسّ آییئے تها کَبر کنگ نبوتگ‌اَت. یَهودیانی تئیاریئے رۆچ اَت و کَبر نزّیکّا اَت، پمێشکا ایسّائے جۆنِش همۆدا کَبر کرت. هپتگئے ائولی رۆچا، بزان یکشَمبِهئے سَباها ماهَلّه که اَنگت تهار اَت، مَریَم مَگدَلینی کَبرئے سرا شت و دیستی که هما ڈۆک که کَبرئے دپا اَت، چه کَبرا دور کنگ بوتگ. آ په مئیدان، شَمون‌پِتْرُس و ایسّائے هما دومی مُریدئے کِرّا آتک که ایسّایا باز دۆست اَت. گوَشتی: ”هُداوندِش چه کَبرا برتگ، بله نزانێن کجا اێرِش کرتگ.“ گڑا پِتْرُس و آ دگه مُرید راه گپتنت و دێم په کَبرا شتنت. هر دوێنان مئیدان کرت، بله آ دگه مُرید چه پِتْرُسا گوَست و چه آییا پێسر کَبرئے سرا رَست. آ وت کَبرئے تها نَشُت، بله سرُکی کَشِّت و دیستی که لیلُمێن پَٹّی اێر اَنت. آییا رَند، شَمون‌پِتْرُس آتک و رَست و کَبرئے تها شت. آییا هم دیست که پَٹّی همۆدا اَنت. هما دَزمالی هم دیست که ایسّائے سرا بستگ‌اَت، بله دَزمال پَٹّیانی کِرّا نه‌اَت، پێتکگ‌اَت و کمّے دورتر یکّ کِرّێا اێر اَت. رندا، آ مُرید که پێسرا کَبرئے سرا رَستگ‌اَت، کَبرئے تها شت. اے چیزّی دیستنت و باوری کرت. چێا که تان آ وهدی پاکێن کتابئے اے هبرا سَرپد نبوتگ‌اَتنت که په ایسّایا اَلّمی اِنت که چه مُردگان جاه بجنت. رندا آ مُرید وتی لۆگان پِر ترّتنت. مَریَم چه کَبرا ڈنّ اۆشتاتگ‌اَت و گرێوگا اَت. همے وهدا که گرێوگا اَت، سری جَهل کرت و کَبرئے تها چارتی. همۆدا که ایسّائے جۆن اێر بوتگ‌اَت، دو اِسپێت‌پۆشێن پرێشتگی دیست. یکّے سَرونا نِشتگ‌اَت و آ دگه پادونا. آیان گوَشت: ”او بانُک! تئو چێا گرێوگا ائے؟“ پَسّئوی دات: ”منی هُداوندِش برتگ و نزانان کجا اێرِش کرتگ.“ وهدے اے گپّی جت، چَکّی تَرّێنت و ایسّایی دیست که همۆدا اۆشتاتگ‌اَت، بله پَجّاهی نئیاورت. ایسّایا گۆن آییا گوَشت: ”او بانُک! چێا گرێوگا ائے؟ کئیی پدا گردئے؟“ مَریَما هئیال کرت بلکێن باگپان اِنت. گوَشتی: ”او واجه! اگن تئو برتگ، منا بگوَش کجا اێرِت کرتگ که من برئوان و آییا دست بگران.“ ایسّایا گوَشت: ”او مَریَم!“ مَریَما چَکّ تَرّێنت و اَرَمایی زبانا گوَشتی: ”رَبّونی!“ (بزان: او منی استاد!) ایسّایا گوَشت: ”منا دست مجن، چێا که اَنگت پتئے کِرّا بُرزاد نشُتگان، بله منی براتانی کِرّا برئو و آیان بگوَش که نون من دێم په وتی پتا و شمئے پتا، وتی هُدایا و شمئے هُدایا بُرزادَ رئوان.“ نون مَریَم مَگدَلینی مُریدانی کِرّا شت و هالی داتنت: ”من هُداوند دیست.“ پدا هما گپّی جتنت که ایسّایا گۆن آییا جتگ‌اتنت. هما یکشَمبِهئے شپا، وهدے مُرید چه یَهودیانی تُرسا لۆگێئے تها مُچّ اَتنت و لۆگئے دروازگ کُبل اَتنت، ایسّا آتک و آیانی نیاما اۆشتات و گوَشتی: ”اێمنی و سلامتی په شُما.“ اے هبرئے گوَشگا رَند، وتی دست و پَهناتی آیانا پێش داشتنت. وهدے مُریدان هُداوند دیست، سکّ گَل بوتنت. ایسّایا پدا گوَشت: ”اێمنی و سلامتی په شما. هما ڈئولا که پتا منا راه داتگ، من شمارا راهَ دئیان.“ چه اے هبرا رَند، ایسّایا مُرید دَم جتنت و گوَشتی: ” پاکێن روها بزورێت و وتی دلا جاگه بدئیێت! اگن کَسێئے گناهان ببَکشێت، بَکْشگَ بنت و اگن مبَکشێت، بَکْشگَ نبنت.“ چه دوازدهێن کاسِدان یکّے، بزان توما که آییئے دومی نام دیدیموس اَت، ایسّائے آیگئے وهدا اۆدا نه‌اَت. آ دگه مُریدان گوَشت: ”ما هُداوند دیستگ.“ بله آییا گوَشت: ”من تانکه آییئے دستانی سرا مێهانی ٹَپّان مگِندان، تانکه وتی لَنکُکا مێهانی ٹَپّان و وتی دستا آییئے کَش و پَهناتئے ٹپّئے سرا اێر مکنان، باوَرَ نکنان.“ هشت رۆچا رَند، وهدے مُرید پدا هما لۆگا یکجاه بوتنت، توما هم گۆن اَت. لۆگئے دروازگ کُبل اَتنت، بله اَنگت هم ایسّا آتک و آیانی نیاما اۆشتات و گوَشتی: ”اێمنی و سلامتی په شما.“ نون گۆن تومایا گوَشتی: ”وتی لَنکُکا اِدا بیار، منی دستان بچار، وتی دستا منی کَش و پَهناتئے ٹپّئے سرا اێر کن و چه اِد و رند شکّ مکن، باور کن.“ تومایا گوَشت: ”او منی هُداوند، او منی هُدا!“ ایسّایا گوَشت: ”تئو پمێشکا باور کرت که منا دیستِت. بله بَهتاور هما اَنت که منا نگندنت و باورَ کننت.“ ایسّایا وتی مُریدانی دێما، دگه بازێن مۆجزه و اَجَبَّتێن نشانی پێش داشتگ که اے کتابا نبیسگ نبوتگ‌اَنت. بله اے چیزّ نبیسگ بوتگ‌اَنت تانکه شما باور بکنێت که ایسّا، مَسیه اِنت و هُدائے چُکّ اِنت. اے هاترا هم نبیسگ بوتگ‌اَنت که شما چه ایمانئے راها، آییئے نامئے برکتا اَبدمانێن زِندئے واهند ببێت. اے چیزّان و رَند، تِبِریَهئے مَزَن‌گوَرمئے لَمبا ، پدا ایسّایا وتا مُریدانی دێما زاهر کرت. آییئے زاهر بئیگ اے ڈئولا اَت: شَمون‌پِتْرُس و توما که آییئے دومی نام دیدیموس اَت و نَتْناییل که چه جَلیلئے مێتگ کانایا اَت و زِبْدیئے چُکّ و دگه دو مُرید یکجاه اَتنت. شَمون‌پِتْرُسا گۆن آیان گوَشت: ”من ماهیگیریا رئوان.“ آیان گوَشت: ”ما هم کاێن گۆن.“ گڑا در آتکنت و بۆجیگا سوار بوتنت، بله آ شپا هچِّش نگپت. سَباه که بوت، ایسّا گوَرمئے لَمبا اۆشتاتگ‌اَت، بله مُریدان پَجّاه نئیاورت. ایسّایا گۆن آیان گوَشت: ”چُکّان! شمارا ماهیگ گۆن نێست؟“ آیان پَسّئو دات: ”نه.“ گوَشتی: ”داما بۆجیگئے راستێن نێمگا دئور دئیێت، اۆدا ماهیگ درَ کئیت.“ آیان اَنچُش کرت و همینکدر ماهیگِش گپت که دامِش دێم په بۆجیگا کَشّت نکرت. گڑا هما مُرید که ایسّایا باز دۆست اَت، آییا گۆن پِتْرُسا گوَشت: ”اے هُداوند اِنت!“ شَمون‌پِتْرُس جاندر اَت. وهدے اے هبری اِشکت، وتی کباهی گوَرا کرت و آپا دئوری کرت. آ دگه مُرید بۆجیگا سوار، هُشکیئے نێمگا آتکنت و چه ماهیگا پُرّێن دامِش کَشّان کرت، چێا که چه هُشکیا سَد گاما دورتر نه‌اتنت. وهدے هُشکیا رستنت، چه بۆجیگا اێر آتکنت. رۆکێن اِشکرِش دیست و اِشکرانی سرا ماهیگ اێر اَت. نگن هم هست‌اَت. ایسّایا گۆن آیان گوَشت: ”چه همے ماهیگان کَمُّکے بیارێت که انّون شما گپتگ‌اَنت.“ شَمون‌پِتْرُس بۆجیگا شت و دامی دێم په هُشکیا کَشّت. دام چه ماهیگا پُرّ اَت، یکّ سَد و پنجاه و سئے مزنێن ماهیگی مان اَت، بله ماهیگان دام ندِرتگ‌اَت. ایسّایا گوَشت: ”بیاێت ناشتا کنێت!“ چه مُریدان یکّێا هم جُریَت نکرت که چه ایسّایا جُست بگیپت: ”تئو کئے ائے؟“ آیان زانت که اے هُداوند اِنت. گڑا ایسّا آتک، نگنی زرت و آیانا داتی، همے ڈئولا ماهیگی هم بهر کرتنت. چه وتی جاه جنَگا پد، اے سئیمی رَند اَت که ایسّا مُریدانی دێما زاهر بوت. ناشتها رند، ایسّایا گۆن شَمون‌پِتْرُسا گوَشت: ”او شَمون، یوهَنّائے چُکّ! اینچُک که اے منا دۆستَ دارنت، تئو منا گێشتر دۆستَ دارئے؟“ پِتْرُسا گوَشت: ”جی هئو، او هُداوند! تئو زانئے که من ترا دۆستَ داران.“ ایسّایا گوَشت: ”گڑا منی گوَرگان بچارێن.“ دومی رَندا گوَشتی: ”او شَمون، یوهَنّائے چُکّ! بارێن، منا دۆستَ دارئے؟“ پِتْرُسا گوَشت: ”جی هئو، او هُداوند! تئو زانئے که تئو منا دۆست ائے.“ ایسّایا گوَشت: ”گڑا منی پَسانی دلگۆشا بدار.“ سئیمی برا گوَشتی: ”او شَمون، یوهَنّائے چُکّ! بارێن، منا دۆستَ دارئے؟“ ایسّایا که سئیمی برا جُست کرت که منا دۆستَ دارئے، پِتْرُس گمیگ بوت. گوَشتی: ”او هُداوند! تئو هر چیزَّ زانئے، تئو زانئے که من ترا دۆستَ داران.“ ایسّایا گوَشت: ”گڑا منی پَسان بچارێن. ترا راستێنَ گوَشان، وهدے تئو وَرنا اَتئے، تئو سْرێن بستگ‌اَت و هر جاه که لۆٹت، شتئے. بله وهدے پیرَ بئے، دستان پَچَ کنئے و دگرے تئیی سْرێنا بندیت و ترا اَنچێن جاهے بارت که اۆدا رئوگَ نلۆٹئے.“ گۆن اے هبران، ایسّایا پِتْرُسئے مَرکئے نێمگا اِشاره کرت، که پِتْرُس چۆنَ مریت و هُدائے شان و شئوکتا زاهرَ کنت. پدا گوَشتی: ”منی رَندگیریا بکن.“ پِتْرُسا چپّ و چاگرد چارِت و دیستی که هما مُرید که ایسّایا باز دۆست اِنت چه پُشتا پێداک اِنت، هما که شامئے وهدا ایسّائے نزّیکترا کِنزتگ‌اَت و چه آییا جُستی کرتگ‌اَت: ”او هُداوند! کئے ترا دْرۆهیت و دژمنانی دستا دنت؟“ وهدے پِتْرُسئے چمّ په آ مُریدا کپتنت، چه ایسّایا جُستی کرت: ”او هُداوند! اِشیئے آسر و آکبت چے بیت؟“ ایسّایا گوَشت: ”اگن منی رَزا همے ببیت که اے تان منی آیگئے وهدا زندگ بمانیت، تئیی چِه کارے هرابَ بیت؟ تئو منی رَندگیریا بکن.“ گڑا مُریدانی نیاما اے هبر شِنگ بوت که آ مُرید هچبرَ نمریت. بله ایسّایا نگوَشتگ‌اَت که آ نمریت، تهنا گوَشتگ‌اَتی: ”اگن منی رَزا همے ببیت که اے تان منی آیگئے وهدا زندگ بمانیت، تئیی چِه کارے هرابَ بیت؟“ اے هما مُرید اِنت که اے چیزّی نبشته کرتگ‌اَنت و اِشانی راستی و پکّاییئے شاهدیا دنت. ما زانێن که اِشیئے شاهدی راست اِنت. البت، ایسّایا دگه بازێن کارے کرت. اگن یکّ یکّا نبیسگ بوتێننت، منی هئیالا سجّهێن دنیایا په آ کتابان جاگه نبوتگ‌اَت. او واجه تیوپیلُس! وتی ائولی کتابئے تها، ایسّائے کارانی بُنگێجا بگر تان هما رۆچا که دێم په آسمانا برگ بوت، هر کارے که آییا کرتگ‌اَت و هر تالیمے که آییا داتگ‌اَت، من ترا سهیگ کرت. ایسّایا په وتی کاسِدیا، لهتێن مردم پێسرا گچێن کرتگ‌اَت و چه هُدائے پاکێن روهئے نێمگا هُکمی داتگ‌اَتنت و گوَشتگ‌اَتنتی که آیانی کار چے اَنت. مَرکئے سکّیئے سَگّگا رَند، وتی کاسِدانی دێما زاهرَ بوت و گۆن بازێن گواهیان پَدّریَ کرت که چه مُردگانی نیاما زندگ بوتگ و جاهی جتگ. آییا، تان چِلّ رۆچا وتا کاسِدانی دێما زاهرَ کرت و گۆن آیان هُدائے بادشاهیئے بارئوا هبریَ کرت. یکّ رَندے که گۆن آیان هۆریگا نِشتگ و وراک ورگا اَت، هُکمی داتنت: ”چه اورشَلیمئے شهرا ڈنّ مرئوێت، پتئے واده داتگێن پاکێن روهئے ودار و اِنتزارا ببێت که شما آییئے بارئوا پێسرا هم چه من اِشکتگ. یَهیایا مردم گۆن آپا پاکشۆدی داتگ‌اَنت، بله پتئے واده اِش اِنت که لهتێن رۆچا و رَند شما چه هُدائے پاکێن روها پاکشۆدی دئیگَ بێت.“ وهدے مرید ایسّائے کِرّا مُچّ بوتنت، چه آییا جُستِش کرت: ”او هُداوند! بارێن آ وهد همِش اِنت که تئو بادشاهیا پدا په اِسراییلا پِرَ تَرّێنئے؟“ پَسّئوی دات: ”آ وهد و زمانگ که پتئے دستا اَنت و آییا وت گیشّێنتگ‌اَنت، شمارا په آیانی زانگا کارے نێست. بله وهدے پاکێن روه شمئے دلانَ نندیت، شمارا وس و واکَ رسیت و اورشَلیمئے شهرا، یَهودیَه و سامِرَهئے دَمگان، تان سَرجمێن دنیائے گُڈّی مرز و سیمسران هم، په من شاهدیَ دئیێت و منی وشّێن مِستاگا رَسێنێت.“ چه اے هبرانی گوَشگا رَند، آیان دیست که ایسّا آسمانا برگ بوت و جمبرێا آ چه مریدانی دێما چێر و اَندێم کرت. وهدے ایسّا دێم په آسمانا رئوگا اَت، مریدانی چمّ آسمانئے نێمگا سکّ اَتنت، اَناگت دیستِش دو اِسپێت‌پۆشێن مرد آیانی کِرّا اۆشتاتگ. آیان گوَشت: ”او جَلیلی واجهان! شما چێا اِدا اۆشتاتگ و آسمانئے نێمگا چارگا اێت؟ ایسّا چه شمئے نیاما چست کنگ و آسمانا برگ بوتگ، بله اَنچُش که شما رئوگا دیستگ، همے ڈئولا یکّ رۆچے پدا چه آسمانا پِرَ ترّیت و کئیت.“ گڑا ایسّائے مرید، چه زئیتونئے کۆها پِر ترّت و اورشَلیما آتکنت. اے کۆه، چه اورشَلیما یکّ شَبَّتی رۆچێئے دوریا اِنت. وهدے شهرا رَستنت، هما بُرزادی بانا شتنت که پێسرا همۆدا بوتگ‌اَتنت. اے مُچّیئے مردمانی نام اِش اَتنت: پِتْرُس، یوهَنّا، آکوب، اَنْدْریاس، پیلیپُس، توما، بَرتولوما، مَتّا، هَلْپیئے چُکّ آکوب، سَرمچارێن شَمون و آکوبئے چُکّ یَهودا. گۆن آیان ایسّائے برات، آییئے مات مَریم و دگه لهتێن جنێن هم گۆن اَت. آ سجّهێن همدل و همسِتک و هر وهدا گۆن زِگر و دْوایا دلگۆش و دَزگٹّ اَتنت. هما رۆچان یکّ رۆچے، پِتْرُس ایسّائے باوَرمندانی نیاما، که کِساس یکّ سَد و بیست مردم اَتنت، پاد آتک و گوَشتی: ”او براتان! هُدائے پاکێن کتابئے تها، هرچے که پاکێن روها ایسّائے دَزگیر کنۆکانی رهشۆن، یَهودائے بارئوا چه داوودئے زبانا پێشگۆیی کرتگ‌اَت، اَلّما پوره و سَرجم بئیگی اَت. یَهودا چه مئے رُمب و ٹۆلیا اَت و اے هِزمتکاریا شریکدار اَت.“ آییا چه وتی گَندگێن کارئے مُزّئے زرّان ڈگارے په بها گپت و همۆدا دێم په چێر کپت و لاپی ترَکّت و رۆتی در آتکنت. اورشَلیمئے سجّهێن مردمان اے هال اِشکت و آیان، اے ڈگارئے نام وتی زبانا ”هَکِلْداما“ بزان ”هۆنئے ڈگار“ پِر بست. پِتْرُسا هبر کنانا گوَشت: ”زَبورئے کتابا نبشته اِنت: ’آییئے لۆگ و جاگه هراب و وئیران بات، اۆدا هچکَس جَهمنند مبات.‘ و ’آییئے اُگده و زِمّهواری دگرێا برسات.‘ گڑا دو کَسئے نامِش پێش کرت، یکّے ایسُّپ بَرسابا اَت که یوسْتوس هم گوَشتِش و آ دگه مَتّیاس اَت. رَندا، اے ڈئولا دْوا کرت و گوَشتِش: ”او هُداوند! تئو هرکَسئے دلئے هالا زانئے، نون وت په ما پَدّر کن که چه اے دوێنان کجامی‌اِت گچێن کرتگ تان اے هاسێن کاسِدیئے زِمّهواریا وتی کۆپگان بزوریت، هما هِزمت که یَهودایا یله دات و همۆدا شت که آییئے بێهی جاگه اَت.“ گڑا، آ دوێنانی سرا پال جتِش و مَتّیاسئے نام در آتک. اے ڈئولا، آ گۆن هما رُمبئے یازدهێن هاسێن کاسِدان هۆر کنگ بوت. وهدے پِنْتیکاسْتئے رۆچ آتک، سجّهێن یکجاه مُچّ اَتنت. اَناگت چه آسمانا یکّ اَنچێن تئوارے آتک که گوَشئے تْرندێن گواتے اَت و هما لۆگ که آ اۆدا نِشتگ‌اَتنت گواتا مان پتات. آیان بازێن آس‌پئیمێن شَهم و شَماله دیست که زُبانُک دئیان هر یکّێئے سرا اێر نِشتنت. آ سجّهێن، چه هُدائے روها پُرّ بوتنت و اَنچُش که پاکێن روه آیان واک و توان بَکشگا اَت، ڈنّی زبانان هبر کنگا لگّتنت. آ رۆچان، آسمانئے چێرا هر مُلک و هر کئومئے هُدادۆستێن یَهودی، اورشَلیما جَهمنند اَتنت. وهدے اے تئوار چست بوت، بازێن مردمے یکجاه مُچّ بوت و هئیران و هَبَکّه مَنت، چێا که هرکَس چه مریدانی دپا وتی جندئے زبانا اِشکنگا اَت. گڑا، په بَه مانگی و هئیرانی گوَشتِش: ”بارێن، اے که هبر کنگا اَنت جَلیلی نه‌اَنت؟ گڑا چِه پئیما ما سجّهێن، چه آیانی دپا وتی ماتی زبانا اِشکنگا اێن!؟ ما، چه پارس، ماد و ایلام، چه بئین‌النهرئین، یَهودیَه ، کاپادوکیَه، پُنتوس و آسیایا، چه پْریجیَه، پَمْپیلیَه و مِسرا اێن، چه لیبیائے هما هَند و دَمگان که کِرینیئے نزّیکّا اَنت و اَنچُش چه روما آتکگێن مردم اێن، یَهودی و درکئومێن یَهودی بوتگێن مردم، کْریتی و اَرَب هم. ما سجّهێن اِشکنگا اێن که مئے زبانا، هُدائے مزنێن کاران درشانَ کننت.“ گڑا په هئیرانی چه یکدومیا جُستِش کرت: ”اے کار و هبرانی مانا چے اِنت؟“ بله لهتێن په مَلنڈ و مَسکرا گوَشگا اَت: ”شرابا مَست و ملار کرتگ‌اَنت.“ آ وهدی، پِتْرُس گۆن آ دگه یازدهێنان پاد آتک و په بُرزتئواری گۆن آیان گوَشتی: ”او یَهودیان و اورشَلیمئے جَهمنندان! سرپد ببێت و منی هبران دلگۆش کنێت. اے مردم، آ ڈئولا که شما هئیالَ کنێت، مَست نه‌اَنت. اَنگت ساهت سباهئے نُه اِنت. اے هما هال و هبر اِنت که یوییل نبیا اے ڈئولا پێشگۆیی کرتگ. ’هُدا گوَشیت: ”گُڈّی رۆچان، سجّهێن مردمان چه وتی روها سررێچَ کنان. شمئے جنکّ و بچکّ پئیگمبریَ کننت، شمئے وَرنا اِلهامَ گرنت و پیرێن، وابَ گِندنت. آ رۆچان، وتی گُلام و مۆلِدان چه وتی روها سررێچَ کنان و آ هم پئیگمبریَ کننت. بُرزاد مان آسمانا مۆجزه و اَجِکّایی و جَهلاد مان زمینا اَجَبَّتێن نشانی پێشَ داران، هۆن و آس و مُجێن دوتّ. چه هُداوندئے پُرشئوکتێن رۆچئے رسگا پێسر، رۆچ تهاردێم و ماه هۆنچَکَ بیت. آ رۆچا، هرکَس هُداوندئے ناما بگیپت، رَکّیت.“‘ او اِسراییلیان! دِلگۆش کنێت. اَنچُش که شما وتَ زانێت، هُدایا شمئے نیاما مۆجزه و اَجِکّایی و اَجَبَّتێن نشانی چه ایسّا ناسِریئے نێمگا زاهر و پَدّر کرت و اے ڈئولا په آییا گواهی داتی. اے مرد گۆن هُدائے پێشزانتی و گیشّێنتگێن شئورا شمئے دستا دئیگ بوت و شما گۆن بێدینانی کُمکّا سَلیبئے سرا دْرتک و کُشت. بله هُدایا چه مُردگان زندگ کرت و چه مَرکئے رنج و اَزابا رَکّێنت، چێا که نبوتنی اَت مَرک آییا وتی پنجگانی تها بداریت، هما دابا که داوودا آییئے بارئوا پێشگۆیی کرتگ و گوَشتگ: ’من مُدام هُداوند وتی دێم په دێما دیستگ، آ منی راستێن پهناتا اِنت، چه همے سئوَبا منَ نلرزان و نٹَگلان. پمێشکا، دلُن وشّ و زبان شادان اِنت. جِسم و جانُن مان اُمێتئے کلاتا آرامَ گیپت، چێا که تئو منا مُردگانی جهانا یلهَ نکنئے و وتی هما پاکێنا سَڑَگ و پوسّگا نئیلئے. تئو منا زِندئے راه سۆج داتگ‌اَنت و وتی پهناتا منا چه شادمانیا سررێچَ کنئے.‘ او براتان! من په دلجمی شمارا گوَشان که مئے بُنپیرُک داوود مُرت، کبر و کَپن بوت و آییئے کبر تان مرۆچی مئے گوَرا هست‌اِنت. بله آ پئیگمبرے اَت و زانتگ‌اَتی هُدایا سئوگند وارتگ و کئول کرتگ که چه آییئے نَسلا یکّێا، آییئے بادشاهیئے تَهتئے سرا نادێنیت. داوودا چه پێشا، آیۆکێن رۆچ دیستگ‌اَتنت و مَسیهئے جاه جنَگئے بارئوا گوَشتگ‌اَتی که آ نه مُردگانی جهانا یله کنگَ بیت و نه آییئے جۆنَ سَڑیت و پوسّیت. هُدایا ایسّا مَسیه زندگ کرت و ما سجّهێن، اے راستیئے شاهد اێن. آ، هُدائے راستێن نێمگا بُرزاد برگ بوت. چه پتا، واده داتگێن پاکێن روه آییا رَست و هما ڈئولا که شما گِندگ و اِشکنگا اێت، نون پاکێن روهی بێکِساس بَکشتگ. چێا که داوود وت آسمانا بُرزاد نَشُت، بله گوَشتگی: ’هُداوندا گۆن منی هُداوندا گوَشت، ”منی راستێن نێمگا بنند تان هما وهدا که تئیی دژمنان تئیی پادانی چێرئے پَدَگ و چارچۆبهے بکنان.“‘ پمێشکا، اِسراییلئے سجّهێن کئوم اَلّم بزانت، هما ایسّا که شما سَلیب کَشّت، هُدایا هُداوند و مَسیه کرتگ.“ وهدے مردمان اے هبر اِشکتنت، باز دل پَدَرد بوتنت و گۆن پِتْرُس و آ دگه کاسِدان گوَشتِش: ”او براتان! ما چۆن بکنێن؟“ پِتْرُسا گۆن آیان گوَشت: ”چه وتی گناهان پشۆمان ببێت و تئوبه بکنێت و چه شما هرکَس ایسّا مَسیهئے ناما پاکشۆدی بکنت، تانکه هُدا شمئے گناهان ببَکشیت. آ وهدا شمارا هُدائے پاکێن روه، تُهپه و ٹێکیَ رسیت. هُداوندئے اے لبز و کئول اێوَک و تهنا په شما نه‌اِنت، په شمئے چُکّ و اۆبادگ و آ دگه دورێن هَند و دَمگانی هما مردمان اِنت هم، که مئے هُداوندێن هُدا آیان وتی کِرّا تئوارَ کنت.“ پِتْرُسا، آ، پنت و سۆج دئیانا کَڈّن کرت و گوَشتنت: ”وتا چه اے گُمراهێن نَسل و پَدرێچا برَکّێنێت.“ گڑا، همایان که آییئے کُلئو و پئیگام زرت، پاکشۆدی هم کرت و آ رۆچا، کِساس سئے هزار مردم گۆن باوَرمندان هۆر بوت. آیان، په کاسِدانی درس و سَبکّا، په شریکدارێن زِندا، په نانئے بهر کنگ و په دْوایا، وتا نَدر کرت. سجّهێنانی دلا بیمّ و تُرسے نِشت و چه کاسِدان مۆجزه و اَجَبَّتێن نشانی زاهر و پَدّرَ بوت. سجّهێن باوَرمند ، گۆن یکدگرا هۆر و سجّهێن مال و هستیا شریکدار اَتنت. آیان وتی مال و مِلکت بَها و نَدرَ کرت و هرکَسئے گَرَز و زلورتانی سرا، سجّهێنانی نیاما بهرَ کرتنت. آ، هر رۆچ گۆن همدلی، مزنێن پرستشگاها مُچَّ بوتنت و وتی لۆگان هم په وشّی و دلسِتکی نانِش بهرَ کرت و هۆریگا وراکِشَ وارت. هُدااِش سَتا و سَنا کرت و سجّهێن مهلوکا آ دۆست اَتنت. هُداوند هم رۆچ په رۆچ رَکّێنتگێن مردمان گێشا چه گێشتر کنان اَت. یکّ رۆچے، نُهمی ساهتئے زِگر و دْوائے وهدا، پِتْرُس و یوهَنّا مزنێن پرستشگاها رئوگا اَتنت. هما وهدا، لهتێن مردم یکّ پێدائِشی لَنگێا آرگا اَت. مردمان اے لَنگ هر رۆچ، مزنێن پرستشگاهئے ”زێبا“ نامێن دَروازگئے دپا واپێنت تان چه پرستشگاهئے رئوۆکێن مردمان پِنڈگے بگیپت. وهدے آییا پِتْرُس و یوهَنّا پرستشگاهئے رئوگا دیستنت، چه آیان پِنڈگی لۆٹت. پِتْرُس و یوهَنّایا وتی چمّ آییارا سکّ داتنت. پِتْرُسا گوَشت: ”مئے نێمگا بچار.“ لَنگێن مردئے چمّ په اے اُمێتا سکّ اَتنت که چیزّے دئینتی. گڑا پِتْرُسا گوَشت: ”منا زرّ و سُهر نێست بله هرچے که منا هست، ترا دئیان. ایسّا مَسیه ناسِریئے ناما، پاد آ، راه گِر.“ نون آییئے راستێن دستی گپت و اۆشتارێنتی. هما دمانا آییئے پاد و پادانی مُچّ، تئیار و زۆرمند بوتنت. جاه سِرّت و وتی پادانی سرا اۆشتات، راه گپت و ترَدّان و کُپّ کنان و هُدایا سِپَت و سَنا کنانا، گۆن آیان پرستشگاها شت. سجّهێن مردمان آ دیست که هُدایا سِپَت و سَنا کنانا، وتی پادانی سرا رئوگا اِنت. زانتِش اے هما اِنت که پێسرا، پرستشگاهئے ”زێبا“ نامێن دروازگئے دپا په پِنڈگا نِشتگ‌اَت. نون چه اے کارا که گۆن آییا بوتگ‌اَت مردم هئیران و هَبَکّه منتنت. آ مرد چه پِتْرُس و یوهَنّایا هچّ جتا نبوت. نون سجّهێن مردم سُلئیمانئے پێشگاها، گۆن هئیرانی تچان دێم په آیان آتکنت. پِتْرُسا که چُش دیست، گۆن آیان گوَشتی: ”او اِسراییلیان! چه اے کارا، په چے اینکدر هئیران و هَبَکّه منتگێت؟ چێا چمّۆ په ما سکّ اَنت؟ گوَشئے زانا، ما گۆن وتی جندئے توان و پهرێزکاریا اے مرد دْراه و تئیار کرتگ. اِبراهێم، اِساک و آکوبئے هُدا، بزان مئے پت و پیرُکانی هُدایا، وتی هِزمتکارێن ایسّا شان و شئوکت دات، هما که شما گراێنت و کۆشارێنت و پیلاتوسئے دێما آ نمَنِّت، هرچُنت که پیلاتوسا آییئے آزات کنگئے شئور کرتگ‌اَت. بله شما آ ’پاک و نێکێن‘ نمَنِّت و آییئے جاها په یکّ هۆنیگێا آزاتی لۆٹت. شما زِندمانئے سرچمّگ کُشت، بله هُدایا آ چه مُردگانی نیاما زندگ کرت و جاه جناێنت و ما اِشیئے شاهد اێن. اے مردا گِندگا اێت و زانێت. چه ایسّائے نامئے سرئے باوَرمندیا ، آییا واک و توان رَستگ. هئو! ایسّائے نام و آییئے سرا باوَرمندیا، اے مرد شمئے دێما سَرجما دْراه کرتگ. نون، او براتان! منَ زانان که شمئیگ و شمئے کماشانی کار و کِرد، چه نازانتیا اَت. بله هُدایا هرچے که چه سجّهێن نبیانی زبانا پێشگۆیی کرتگ‌اَت اے ڈئولا پوره و سَرجم کرت. آ پێشگۆیی اِش اِنت که آییئے مَسیه ، رنجَ کَشّیت. نون چه وتی گناهان پشۆمان ببێت و تئوبه بکنێت و دێم په هُدایا واتَرّ بکنێت تانکه شمئے گناه و مئیار شۆدگ ببنت، چه هُداوندئے نێمگا شمارا گێگ و آسودگێن وهد و رۆچ برسیت و هُدا، مَسیه بزان ایسّایا، که په شما گچێن کنگ بوتگ، رئوان بکنت. آ باید اِنت آسمانا بمانیت تان هما وهدا که هر چیزّ نۆکسرا وتی جاها پِر بترّیت، هما ڈئولا که هُدایا چه کوَهنێن زمانگان پاکێن نبیانی زبانا گوَشتگ. موسّایا گوَشتگ: ’شمئے هُداوندێن هُدا، چه شمئے براتانی نیاما په شما منی ڈئولێن پئیگمبرے گچێنَ کنت، باید اِنت شما آییئے سجّهێن هبران بمَنّێت. کَسے که اے پئیگمبرئے هبرانی سرا دلگۆش مکنت، چه کئوما سِندگ و در کنگَ بیت.‘ چه سَموێلا و رَند، سجّهێن نبیان اے رۆچانی بارئوا پێشگۆیی کرتگ. شما نبیانی پُشپَد و هما اَهد و کئولئے میراس‌دار اێت که هُدایا گۆن شمئے پت و پیرُکان کرتگ‌اَت، وهدے گۆن اِبراهێما گوَشتی: ’زمینئے سجّهێن کئوم و کَبیله چه تئیی نَسل و پُشپَدا برکتَ گرنت.‘ هُدایا وتی هِزمتکار گچێن کرت و پێسرا شمئے گوَرا رئوان دات تان شمارا برکت بدنت و هر یکّێا چه آییئے هراب و گَندگێن راها پِر بترّێنیت.“ پِتْرُس و یوهَنّا اَنگت گۆن مردمان هبر کنگا اَتنت که دینی پێشوا ، مزنێن پرستشگاهئے نِگهپانێن سپاهیگانی مستر و سَدوکی اۆدا آتک و رَستنت. آ، چه اے هبرا سکّ نارزا اَتنت که کاسِدان مردم درس و سَبکَّ دات و جارِشَ جت که چه ایسّائے نام و راها مُردگ پدا زندگَ بنت. پِتْرُس و یوهَنّااِش گپتنت، بێوهد و بێگاه اَت، پمێشکا تان اے دگه رۆچا بندیگِش کرتنت. بله بازێنے که آیانی کُلئو و پئیگامِش اِشکتگ‌اَت باوَرمند بوت و چه آیان کِساس پنچ هزار مردێن اَتنت. اے دگه رۆچا، یَهودیانی مستر، کماش و شَریَتئے زانۆگر اورشَلیما مُچّ بوتنت. گۆن آیان مسترێن دینی پێشوا هَنّا و آییئے همراهیا کئیاپا، یوهَنّا، اِسْکَنْدَر و مسترێن دینی پێشوائے سجّهێن کُٹُم و هاندان گۆن اَتنت. آیان پِتْرُس و یوهَنّا اۆشتارێنت و جُست گپتنت: ”شما گۆن کجام زۆر و واکا یا گۆن کئیی ناما اے کار کرتگ؟“ گڑا پِتْرُس چه هُدائے پاکێن روها سررێچ بوت و گوَشتی: ”او کئومئے سرۆک و کماشان! اگن مرۆچی اے سئوَبا چه ما جُست و پُرس بئیگا اِنت که ما په لَنگ و مُنڈێن مردێا نێکی کرتگ و جُستَ کنێت که آ چۆن دْراه بوتگ، گڑا شما سجّهێن و اِسراییلئے درُستیگێن کئوم بزانێت، اے مرد که دْراه و تئیار شمئے دێما اۆشتاتگ، چه ایسّا مَسیه ناسِریئے نامئے برکتا دْراه بوتگ. شما ایسّا سَلیب کَشّت و کُشت، بله هُدایا چه مُردگانی نیاما زندگ کرت. ایسّا هما سِنگ اِنت که شما، بان‌بَندێن اُستایان، پسند نکرت و چَگل دات، بله آ سِنگ، بُنهِشت بوت. چه آییا اَبێد دگه رَکّێنۆکے نێست، چێا که آسمانئے چێرا، ایسّائے ناما اَبێد، مردمان دگه نامے دئیگ نبوتگ که گۆن آییا ما رَکّت بکنێن.“ آیان که پِتْرُس و یوهَنّائے دِلێری و بهادُرّی دیست و زانتِش که آ ناواننده و آمیێن مردم اَنت، هئیران بوتنت. رندا پَجّاهِش آورتنت، که آ ایسّائے همراه بوتگ‌اَنت. بله په اے سئوَبا که آ دْراه بوتگێن مرد آیانی کِرّا اۆشتاتگ‌اَت، چیزّے گوَشتِش نکرت. پمێشکا آاِش چه هَکدیوانا ڈنّ رئوگئے هُکم دات و وت په شئور و سَلاها نِشتنت. وت‌مان‌وتا گوَشتِش: ”گۆن اے مردمان چے بکنێن؟ چێا که اورشَلیمئے سجّهێن جَهمنندَ زاننت اِشانی دستا یکّ اَنچێن مۆجزهے زاهر بوتگ که نمَنّگَ نبیت. بله چُش هم مبیت که اے هبر مردمانی نیاما گێشتر شِنگ و تالان ببیت. باید اِنت آیان بتُرسێنێن که دگه برے په ایسّائے ناما گۆن هچکَسا هبر مکننت.“ پِتْرُس و یوهَنّااِش پدا لۆٹت و هُکم داتنت که هچبر ایسّائے ناما چیزّے مگوَشنت و درس و سَبکّ مدئینت. آیان پَسّئو دات: ”وت شئور بکنێت، شمئے هبرئے زورگ شرتر اِنت یا هُدائے؟ بله ما چه وتی دیستگێن و اِشکتگێنانی پَدّر و درشان کنگا وتا داشتَ نکنێن.“ گڑا چه گێشترێن تُرسێنگ و پادتراپ. دئیگا رند، آاِش یله داتنت. په آیانی سِزا دئیگا شَرّێن راهے ندیستِش، چێا که گۆن اے اَجَبَّتێن کارئے گِندگا سجّهێن مردمان هُدا سَتا کرت و ساڑات. آ مرد که گۆن اے مۆجزها دْراه بوتگ‌اَت، اُمری چِلّ سالا گێش اَت. آزات بئیگا رَند، پِتْرُس و یوهَنّا وتی همراهانی کِرّا شتنت و آاِش چه مزنێن دینی پێشوا و کئومئے کماشانی گوَشتگێن هبران سهیگ کرتنت. آیان که اِشکت، یکدل و همتئوار هُدائے بارگاها دْوا کرت و گوَشتِش: ”او زۆرمندێن هُداوند ، آسمان و زمین و دریائے اَڈّ کنۆک و هر چیزّے که آیانی تها اِنت! تئو وت گۆن پاکێن روهئے اِلهاما چه مئے بُنپیرُک، وتی هِزمتکارێن داوودئے زبانا گوَشت: ’آ دگه کئوم په چے شۆرشَ کننت و راج چێا مُپت و ناهودگێن پندلَ سازنت؟ جهانئے بادشاه تئیارَ بنت و هاکم یکجاه مُچّ، هُداوند و آییئے مَسیهئے هِلاپا اۆشتنت.‘ په راستی، همے شهرا هیرودیس، پُنتیوس پیلاتوس ، آ دگه درکئومێن مردم و بنی اِسراییلئے سجّهێن کئوم و کَبیله همدست بوتنت و تئیی پاکێن هِزمتکار ایسّائے هلاپا پاد آتکنت، هما ایسّا که تئو گۆن رۆگن پِر مُشگا په بادشاهیا گچێن کرتگ‌اَت. آیان گۆن وتی اے کارا، تئیی واک و واهگ که تئو چه پێشا گیشّێنتگ‌اَت، پوره و سَرجم کرت. او هُداوند! نون اِشانی پادتراپانی نێمگا بچار و وتی هِزمتکاران کُمکّ بکن تانکه تئیی هبران په مزنێن بهادُرّی و نتُرسی درشان بکننت. وتی پاکێن هِزمتکار ایسّائے ناما، په دْرهبکشی و مۆجزه و اَجَبَّتێن نشانیانی پَدّر کنگا، وتی دستا شهار دئے.“ چه آیانی دْوایا رند، آ جاگه که اۆدا مُچّ اَتنت لَرزت، سجّهێن چه پاکێن روها سررێچ بوتنت و هُدائے هبرِش په دِلێری درشان کرت. سجّهێن باوَرمند یکدل و یکجان اَتنت، هچکَسا وتی مال و هستی تهنا وتیگَ نزانت و سجّهێن چیزّان شریکدار اَتنت. کاسِدان گۆن مزنێن واک و تاگتے په هُداوندێن ایسّائے جاه جنَگا گواهیَ دات و گۆن آ سجّهێنان هُدائے مزنێن رهمت گۆن اَت. چه آیان هچکَس مُهتاج نه‌اَت، چێا که هرکَسا لۆگ یا ڈگارے هست‌اَت بهاییَ کرت و زرّی کاسِدانی دێما اێرَ کرتنت. آیان اے زرّ په سجّهێنان، هرکَسئے گَرَز و زلورتانی سرا بهرَ کرتنت. هَنّانیا نامێن مردێا و آییئے سَپیرَه نامێن جنا هم وتی ڈگارے بها کرت. هَنّانیایا گۆن جنئے سهیگیا زرّانی یکّ بهرے په وت داشت و آ دگه، کاسِدانی دێما اێر کرتنت. پِتْرُسا گوَشت: ”او هَنّانیا! چێا شئیتان تئیی دلا چۆ پُترت که گۆن هُدائے پاکێن روها درۆگِت بست و چه مِلکئے زرّان بهرے په وت اێر کرت؟ زانا، ڈگار چه بهایا پێسر تئیی جندئیگ نه‌اَت؟ چه بهایا رَند، زرّ تئیی دستا نه‌اتنت؟ په چے وتی دلا شئورِت کرت که چُش بکنئے؟ تئو گۆن مردمان نه، گۆن هُدایا درۆگ بست.“ وهدے هَنّانیایا اے هبر اِشکتنت، زمینا کپت و ساهی دات. هرکَسا که اے هبر اِشکت، آییئے دلا بلاهێن تُرسے نِشت. گڑا وَرنا دێما آتکنت، جۆنئے کَپن کنگا رَند، ڈنّا برت و کبرِش کرت. کمّ و گێش سئے ساهتا رَند، آییئے جن که چه اے سرگوَستا سهیگ نه‌اَت، آتک و رَست. پِتْرُسا چه آییا جُست کرت: ”منا بگوَش، شما ڈگار که بها کرت، اِشیئے کیمّت همِش اَت؟“ سَپیرَها پَسّئو دات: ”هئو، کیمّتی همِش اَت.“ پِتْرُسا گوَشت: ”چیا په هُداوندئے روهئے چَکّاسگا گۆن یکدگرا همدست بوتێت؟ بچار، همایان که تئیی مرد کبر کرت انّون دَروازگئے دپا اَنت و ترا هم ڈنّا برنت.“ جنێن، هما دمانا پِتْرُسئے پادانی دێما کپت و ساهی دات. وهدے وَرنا آتکنت، دیستِش که آ هم مُرتگ. ڈنّا برتِش و مردئے کِرّا کبرِش کرت. چه اے هبرانی اِشکنگا، سجّهێن باوَرمند و آ دگه مردمانی نیاما مزنێن تُرس و بیمّے کپت. چه کاسِدانی دستا، مردمانی نیاما بازێن اَجَبَّتێن نشانی و اَجِکّایی زاهر و پَدّرَ بوت. سجّهێن باوَرمند ، گۆن همدلی و همسِتکی سُلئیمانئے پێشگاها مُچَّ بوتنت. باوَرمند، مردمانی گوَرا باز اِزَّتمند اَتنت، بله چه آ دگران کَسێا اے دل و جُریت نێست‌اَت که گۆن آیان هۆر ببیت. اَنگت، هُداوندئے سرا باوَرمندێن جنێن و مردێن، رۆچ په رۆچ گێش بئیان اَتنت و گۆن آیان هئوارَ بوتنت. تَنْتَنا مردمان وتی نادْراه، تَهت و نِپادانی سرا واپێنت و رهسرانَ آورتنت، تان پِتْرُس چه راها که گوَزیت، تُرے آییئے ساهگ هم په لهتێنا بکپیت. اورشَلیمئے کِرّ و گوَرئے شهرانی مردم هم رُمب رُمبا آتکنت، نادْراه و چه پلیتێن روهان رنج دیستگێن مردمِشَ آورتنت و سجّهێن دْراهَ بوتنت. مسترێن دینی پێشوا و آییئے سجّهێن همراه که سَدوکیانی ٹۆلیئے باسک اَتنت، په هَسَدّ و کُنّت پاد آتکنت. کاسِدِش گپت و بَندیجاها جێل کرتنت. بله شپا یکّ وهدے، هُداوندئے پرێشتگێا بَندیجاهئے دروازگ پَچ کرتنت و آ چه جێلا در آورتنت و گوَشتی: ”برئوێت مزنێن پرستشگاها بۆشتێت و اے نۆکێن زِندئے سَرجمێن کُلئو و پئیگاما مردمان برسێنێت.“ گڑا، هما دابا که آیانا گوَشگ بوتگ‌اَت، بامگواها پرستشگاها شتنت و مردمانی سَبکّ دئیگا لگّتنت. وهدے مسترێن دینی پێشوا و آییئے همراه آتکنت، سرۆکانی دیوانئے باسک و اِسراییلئے سجّهێن کماشِش لۆٹتنت و دگه لهتێن مردمِش رئوان دات تان کاسِدان چه جێلا بیارنت. بله آیانی رَه داتگێن مردم بَندیجاها که شتنت، کاسِدِش ندیستنت. پِر ترّت و هالِش داتنت که ”بَندیجاهئے دروازگ مُهر بستگ‌اَتنت، نِگهپان هم دروازگانی دێما اۆشتاتگ‌اَتنت، بله ما دروازگ که پَچ کرتنت، جێلا هچکَس ندیست.“ گۆن اے هبرئے اِشکنگا، پرستشگاهئے نِگهپانێن سپاهیگانی سرۆک و مزنێن دینی پێشوا سکّ هئیران و پِگریگ بوتنت که بارێن اے کارئے آسر و آکبت نون چے بیت. هما وهدا یکّے آتک و هالی داتنت: ”بچارێت، آ که شما بندیگ کرتگ‌اَتنت، پرستشگاها مردمان درس و سَبکّ دئیگا اَنت.“ گڑا پرستشگاهئے نِگهپانانی سرۆک گۆن وتی سپاهیگان شت و کاسِدِش گپت و آورتنت، بله په زۆر نه، چێا که تُرستِش ”چۆ مبیت مردم مارا سِنگسار بکننت.“ کاسِدِش آورت و سرۆکانی دیوانئے دێما اۆشتارێنتنت. نون مسترێن دینی پێشوایا چه آیان جُست گپت: ”ما هُکم نکرتگ‌اَت دگه برے په اے ناما مردمان درس و سَبکّ مدئیێت؟ بله شما اورشَلیمئے سَرجمێن شهر گۆن وتی تالیمان پُرّ کرتگ. لۆٹێت آ مردئے هۆنا مئے گردنا بلَڈّێت؟“ پِتْرُس و آ دگه کاسِدان پَسّئو دات: ”باید اِنت چه انسانان گێشتر، هُدائے مَنّۆک ببێن.“ ایسّا، که شما سَلیب کَشّت و کُشت، مئے پت و پیرُکانی هُدایا پدا زندگ کرت، وتی راستێن نێمگا نادێنت و سرۆک و رَکّێنۆک کرت، تانکه اِسراییلئے کئوما تئوبه و گناهانی پهِلّیئے مۆه برسیت. ما اے هبرانی شاهد اێن. پاکێن روه ، که هُدایا وتی باوَرمندانا بَکشتگ هم اے هبرانی گواهیا دنت. گۆن اے هبرانی اِشکنگا، دیوانئے باسک اَنچُش زهر گپتنت که په آیانی کُشگا پاد آتکنت. بله گامالیال نامێن پَریسیے که شَریَتئے استاد و سرۆکانی دیوانئے باسک و سجّهێن مردمانی چمّان شرپدارێن مردے اَت، دیوانا پاد آتک و هُکمی کرت: ”اے مردان یکّ دمانے ڈنّا ببرێت.“ گڑا گوَشتی: ”او اِسراییلیان! هُژّار بێت که شمارا گۆن اے مردمان چے کنگی اِنت. کمّے وهدا پێسر هم تیوداس نامێن مردێا جاه جت و وتا مَزَن‌مردے زانتی، چار سدے مردم آییئے همراه بوت. بله آ کُشگ بوت و آییئے همراه سِست و سێد بوتنت و هچّ نبوت. چه آییا رَند، یَهودا نامێن جَلیلی مردێا، مردم‌شماریئے رۆچان جاه جت، آشۆپ کرت و لهتێن مردمی گۆن وت تَرّێنت، بله آ هم کُشگ بوت و همراهی شِنگ و شانگ بوتنت. انّوگێن جاورانی بارئوا، منی شئور گۆن شما همِش اِنت که چه اے مردمان دست بکَشّێت و اِشان یله بدئیێت. چێا که اگن اِشانی اے کار و مکسد چه انسانانی نێمگا اِنت، بێشکّ په سرَ نرسیت. بله اگن چه هُدائے نێمگا اِنت، شما اِشان داشتَ نکنێت. گڑا بزانێت که آ وهدا شمئے جنْگ گۆن هُدایا بیت.“ آییئے هبرِش مَنِّت، کاسِدِش لۆٹت و آورتنت، لَٹّ و کُٹّ کناێنت و مکن کرتنت که په ایسّائے ناما دگه برے هبر مکننت. نون یله‌اِش داتنت. کاسِد، گَل و شادهی کنان، چه دیوانئے دێما در کپتنت، چێا که آیان اے لاهکی رَستگ‌اَت په ایسّائے ناما بےاِزّتی بگندنت. آیان مزنێن پرستشگاه و لۆگانی تها، چه اے مِستاگئے تالان کنگا که ایسّا هما مَسیه اِنت، هچبر دستَ نکَشّت. هما رۆچان که مرید گێشا چه گێشتر بئیان اَتنت، یونانی یَهودی چه اِبرانی یَهودیان گِلگدار اَتنت که هر رۆچیگێن وَرد و وراکئے بهر کنگا، آیانی جنۆزامان چیزّے نرسیت. دوازدهێن کاسِدان، سجّهێن مرید لۆٹتنت و گوَشتِش: ”اے هبر شَرّ نه‌اِنت که ما وَرد و وراکئے وَنڈ و بهر کنگئے کارانی سئوَبا، چه هُدائے پاکێن هبرئے هِزمتکاریا نادلگۆش ببێن. پمێشکا، او براتان! چه وت هپت اَنچێن نێکنامێن مردم گچێن بکنێت که چه پاکێن روه و هُدایی زانت و زانگا سررێچ ببنت تان اے زِمّه و ڈُبَّها همایانی کۆپگا بلَڈّێن و وت په دْوا و هُدائے پاکێن هبرئے هِزمتکاریا دَزگٹّ ببێن.“ اے شئور، سجّهێنان دۆست بوت و اے مردمِش گچێن کرتنت: اِسْتیپان که چه ایمان و پاکێن روها پُرّ اَت، پیلیپُس، پْروکورُس، نیکانور، تیمون، پارمیناس و اَنْتاکیَهئے یَهودی بوتگێن باوَرمند نیکولاس. اے مردمِش کاسِدانی دێما آورت و پێش کرتنت. کاسِدان په آیان دْوا کرت و دست بڈّا جتنت. اے ڈئولا هُدائے پاکێن هبر مردمانی نیاما تالان بوت و اورشَلیما مرید سکّ زوتّ گێشا چه گێشتر بئیانَ بوتنت. بازێن دینی پێشواے هم اے باوَرئے مَنّۆگر بوت. اِسْتیپان چه هُدائے رهمت و زۆرا پُرّ اَت و آییا مردمانی نیاما مزنێن مۆجزه و اَجَبَّتێن نشانی دێما آورت، بله چه یَهودیانی یکّ کَنیسَهێا که نامی ”آزات بوتگێن گُلامانی کَنیسَه“ اَت، لهتێن مردم چه آییا نارَزا اَت. آ چه کِرینی و اِسْکَنْدَریَهئے شهر و کیلیکیَه و آسیائے دَمگان اَتنت و گۆن اِسْتیپانا دَپجاکا لگّتنت. بله اِسْتیپان گۆن اَنچێن روه و زانتێا هبر کنگا اَت که آییئے دێما اۆشتاتِش نکرت. گڑا لهتێن مردمِش رَد دات تان بگوَشنت: ”ما اِشکتگ اِسْتیپانا موسّا و هُدائے بارئوا کپر کرتگ.“ آیان، مردم و کئومئے کماش و شَریَتئے زانۆگر شۆرێنتنت و اِسْتیپانش گپت و کَشّکان، سرۆکانی دیوانا پێش کرت. درۆگێن گواه و شاهدِش آورت، آیان شاهدی دات و گوَشت: ”اے مرد هُدائے پاکێن لۆگ و شَریَتئے هلاپا، چه بد و ناراهێن هبر کنگا هچبر دستَ نکَشّیت. ما وت اِشکت، گوَشتی: ’ایسّا ناسِری اے جاگها کرۆجیت و آ رسم و رئواجان بدلَ کنت که موسّایا په ما اِشتگ‌اَنت.‘“ دیوانئے سجّهێن نندۆکان چمّ په اِسْتیپانا سکّ داتگ‌اَتنت و دیستِش آییئے دێم، پرێشتگێئے دێمئے ڈئولا اِنت. مسترێن دینی پێشوایا چه اِسْتیپانا جُست کرت: ”بارێن، اے تُهمت راست اَنت؟“ اِسْتیپانا پَسّئو دات: ”او پت و براتان! دلگۆش کنێت: پُرشئوکتێن هُدا، هما وهدا مئے بُنپیرُک اِبراهێمئے دێما زاهر بوت که آ اَنگت بئین‌النهرئینا اَت و هارانا جَهمنند نبوتگ‌اَت. گۆن آییا گوَشتی: ’وتی سرڈگار و راج و کئوما بِلّ و هما مُلکا برئو که من ترا پێشیَ داران.‘ آییا کَلْدانیانی مُلک یله دات و هارانا شت. چه پتئے مَرکا و رَند، هُدایا آ چه اۆدا همے مُلکا آورت که انّون شما نِشتگێت. اِدا، هُدایا آییارا هچّ میراس و مِلکت ندات، یکّ بِچیلّے زمینی هم ندات، بله لَبزی کرت که آییئے نَسل و پَدرێچ اے سرڈگارئے هُدابُندَ بیت. هُدایا اے هبر هما وهدا کرت که اِبراهێما اَنگت چُکّ نێست‌اَت. گۆن آییا چُش گوَشتی: ’تئیی چُکّ و اۆبادگ اَنچێن مُلکێا که آیانی وتیگ نه‌اِنت، دَرامد و بێگانگَ بنت و تان چار سد سالا، دگرانی چێردستیا گُلام و بےاِزّت کنگَ بنت.‘ چُش هم گوَشتی: ’هما کئوم که آیان وتی گُلام و چێردستَ کنت، من آیان سِزا دئیان. پدا چه آ مُلکا درَ کایَنت و همے جاگها منا پرستشَ کننت.‘ هُدایا گۆن اِبراهێما اَهد و کَرارے بست که آییئے نشانی مردێن‌چُکّانی سُنّت کنگ اِنت. پمێشکا، وهدے اِبراهێما اِساکێن چُکّ بوت، هشتمی رۆچا سُنّتی کرت. همے ڈئولا اِساکا وتی چُکّ آکوب و آکوبا وتی دوازدهێن چُکّ، که مئے کئومئے کَبیلهانی بُنپیرُک اَنت، سُنّت کرتنت. آکوبئے چُکّ، گۆن وتی براتێن ایسُّپا په هَسَدّ و کُنّت کپتنت. براتان ایسُّپ گُلامێئے ڈئولا بها کرت و مِسرا برگ بوت، بله هُدا ایسُّپئے همراه اَت و چه سجّهێن سکّی و سۆریان رَکّێنتی. هُدایا آ، همینچُک لاهکی و زانت و زانگ دات که مِسرئے بادشاه، پِرئونئے مِهر و اِهتباری په وت کَٹّت و پِرئونا آ وتی سَرجمێن مُلک و مِلکتئے کارمَستر کرت. رَندا سجّهێن مِسر و کَنهانا ڈُکّالے کپت که چه آییا مردمان مزنێن سکّی و سۆری رَست و مئے پت و پیرێنان هچّ وَرد و وراکے نبوت. وهدے آکوبا زانت که مِسرا دان و گندمَ رسیت، مئے پت و پیرُکی ائولی برا په ورد و وراکئے گِرگ و آرگا همۆدا راه داتنت. آ، دومی رَندا هم مِسرا شتنت و اے رَندا ایسُّپا وتا گۆن وتی براتان پَدّر و پَجّارۆک کرت. پِرئون هم ایسُّپئے کئوم و کُٹُمئے بارئوا سهیگ بوت. گڑا ایسُّپا په وتی پت آکوبا کُلئو راه دات که آ گۆن وتی سَرجمێن کَهۆل و هاندانا که هپتاد و پنچ مردم اَتنت، بلَڈّیت و مِسرا بیئیت. اے ڈئولا، آکوب مِسرا شت و همۆدا آ و مئے پت و پیرُک بێران بوتنت. آیانی جۆن چه اۆدا آرگ و شِکێمئے شهرا، هما کبرا کَلّ کنگ بوتنت که اِبراهێما چه هامۆرئے چُکّان په چیزّے زرّا بها گپتگ‌اَت. وهدے گۆن اِبراهێما، هُدائے داتگێن کئولئے سَرجم بئیگئے وهد نزّیکّ بوت، مِسرا مئے مردم باز گێشتر بوتنت. آ وهدا، مِسرئے بادشاه دگرے بوت و ایسُّپئے بارئوا هچّی نزانت. آییا مئے کئوم رَد دات و رێپێنت، مئے پیرێنانی سرا باز زُلم و زۆراکی پِرّێنت و هُجّ کرتنت که وتی نُنُّکێن چُکّان، چه لۆگان ڈنّا دئور بدئینت که بمرنت. همے وهدا، موسّا پێدا بوت. آ باز شررَنگ و ڈئولدارێن چُکّے اَت. تان سئے ماها وتی پت و ماتئے لۆگا رُست و رُدۆمی کرت. وهدے ڈنّا اێرِش کرت، مِسرئے بادشاه پِرئونئے جنکّا زرت و وتی جندئے چُکّئے ڈئولا رۆدێنت و مزن کرت. موسّایا مِسریانی سجّهێن زانت و زانتکاری در برت و په کِردار و گُپتارا توانمندێن مردے بوت. چِلّ سالی که بوت، اے پِگر و هئیالا کپت که گۆن وتی بنی اِسراییلی براتان گِندُک بکنت. وهدے دیستی چه آیان یکّێئے سرا، مِسریے زۆراکی کنگا اِنت، اِسراییلیئے دێمپانی‌ای کرت و بێرئے گِرگا، آ مِسری‌ای جت و کُشت. موسّایا وتی دلا اَنچُش هئیال کرت که آییئے اِسراییلی برات بلکێن سرپد ببنت که په آیانی رَکّێنگا، هُدا آییا کار بندگا اِنت، بله اِسراییلی سرپد نبوتنت. اے دگه رۆچا اَناگت، آییا دو اِسراییلی وت‌مان‌وتا مِڑ و جنْگا دیست. موسّا په آیانی گیشّێنگ و تِپاک کنگا دێما کِنزت و گوَشتی: ’او مردان! شما وت‌برات اێت، چێا یکدگرا تاوانبارَ کنێت؟!‘ بله هما که وتی هم‌مُلکیئے سرا زۆراکی کنگا اَت، موسّایی یکّ نێمگے تێلانک دات و گوَشتی: ’ترا کئیا مئے سرا هاکم و کازی کرتگ؟ بارێن، هما ڈئولا که تئو زی آ مِسری کُشت، منی کُشگا هم لاکارتگِت؟‘ گۆن اے هبرئے اِشکنگا، موسّا چه آ مُلکا در آتک و میدیانئے سرڈگارا دَرانڈێه بوت. همۆدا آییا دو مردێن‌چُکّ بوت. چِلّ سالا رَند، سینائے کۆهئے گیابانا، پرێشتگے بُن گپتگێن ڈۆلُکێئے آسئے شهمانی تها په موسّایا پَدّر بوت. چه اے ندارگئے گِندگا، موسّا هئیران و هَبَکّه مَنت. وهدے په اِشیئے گێشتر چارگا نزّیکتر شت، هُداوندئے تئواری اے ڈئولا اِشکت: ’من تئیی پت و پیرُک اِبراهێم، اِساک و آکوبئے هُدا آن.‘ موسّا چه تُرسا لَرزگا لگّت و آییا تَهم و جُریت نکرت آ نێمگا بچاریت. هُداوندا گوَشت: ’وتی سواسان در کن، اے جاگه که تئو اۆشتاتگئے، پاکێن جاگهے. من مِسرئے سرڈگارا وتی مردمانی سکّی و سۆری دیستگ‌اَنت، آیانی پریات و زاری اِشکتگ‌اَنت، په آیانی رَکّێنگ و آزات کنگا اێر آتکگان. بیا، نون من ترا پدا مِسرا رئوانَ دئیان.‘ اِسراییلیان موسّا نمَنّتگ‌اَت و گوَشتگ‌اَتِش: ’ترا کئیا مئے سرا هاکم و کازی کرتگ؟‘ نون هُدایا هما موسّا بُن گپتگێن ڈۆلُکئے بُنا پرێشتگے پێش داشت. اے ڈئولا، آیانی هاکم و رَکّێنۆک کرت و مِسرا راهی دات. هما اَت که چه مِسرا اِسراییلیانی در آیگئے رهشۆن بوت. هماییا، مِسر و سُهرزِرئے تئیابا و تان چِلّ سالا گیابانان مۆجزه و اَجَبَّتێن نشانی پێشَ داشت. همے موسّا اَت که گۆن بنی اِسراییلیان گوَشتی: ’هُدا چه شمئے براتانی نیاما په شما، منی ڈئولێن پئیگمبرے گچێنَ کنت.‘ اے هما موسّا اَت که گۆن پرێشتگا هۆر، مئے پت و پیرُکانی مُچّیا گیابانا گۆن اَت. پرێشتگا سینائے کۆهئے سرا گۆن آییا تْران کرت و موسّایا همۆدا هُدائے زِند بَکشۆکێن هبر گپتنت تان آیان په ما سر بکنت. بله مئے پت و پیرُک، په موسّائے مَنّگا رزا نه‌اتنت. چه آییا پُشتِش کرت و نمَنِّت و دلِش په مِسرا بست. آیان، گۆن هارونا گوَشت: ’په ما اَنچێن هُدا بساچ که مئے رَهبریا بکننت. اے موسّا، که مارا چه مِسرا در آیگئے راهی پێش داشتگ، آییا چے بوتگ، ما نزانێن.‘ آیان گوَسک‌پئیمێن یکّ بُتے جۆڑ کرت و په وتی جۆڑ کرتگێن بُتئے شرپا، کُربانیگ و شادهی و شادکامی کرت. بله هُدایا وتی دێم چه آیان تَرّێنت و یله داتنت، بِلّ که نون ماه و رۆچ و اِستاران پرستش بکننت، هما ڈئولا که نبیانی کتابان نبشته اِنت: ’او اِسراییلیان! شما تان چِلّ سالا مان گیابانان په من هئیرات و کُربانیگ کرتگ‌اَت؟ نه! شما ”مُلوکئے تَمبو“ و وتی هُدا ”ریپانئے اِستار“ بڈّا بستگ‌اَنت، هما بُت که شما په پرستشا اَڈّ کرتگ‌اَتنت. پمێشکا من شمارا چه بابِلئے سرڈگارا هما دستا، جَلاوتن و دَرانڈێهَ کنان.‘ گیابانا ’شاهدیئے تَمبو‘ مئے پت و پیرُکان گۆن اَت و هما پئیما اَڈّ کنگ بوتگ‌اَت که هُدایا موسّا سۆج داتگ‌اَت، بزان هما نمونهئے ڈئولا که آییا دیستگ‌اَت. اے هما تَمبو اَت که مئے پیرێنان چه وتی بُنپیرُکان رَستگ‌اَت و یوشائے کماشی و سرۆکیا، مئے پت و پیرُکان گۆن وت هما وهدا آورت که اے مُلکِش گپت و هُدایا آ دگه کئوم آیانی چمّانی دێما گلّێنتنت و تان داوودئے وهدا، آ تَمبو همے مُلکا اَت. داوودا، هُدائے وشّێن واهگ و رهمت گۆن اَت و لۆٹتی په آکوبئے هُدایا جاگه و هنکێنے اَڈّ بکنت، بله اے سُلئیمان اَت که په هُدایا لۆگے اَڈّی کرت. البت، بُرزێن اَرشئے هُدا بنی‌آدمئے اَڈّ کرتگێن لۆگان جاگهَ نکنت، اَنچُش که نبیا گوَشتگ: ’هُداوندَ گوَشیت: ”آسمان منی تَهت اِنت و زمین منی پادانی چێرئے پَدَگ، شما په من چِه پئیمێن لۆگے اَڈّ کرتَ کنێت یا که منی آرامجاه کجا بیت؟ اے سجّهێن منی وتی دستئے اَڈّ کرتگێن نه‌اَنت؟“‘ او سَرکش و مانمئیاتکێن مردمان! شمئے دل و گۆش سُنّت کنگ نبوتگ‌اَنت. وتی پت و پیرێنانی ڈئولا، شما هم مُدام هُدائے پاکێن روهئے هِلاپا اۆشتێت. کجام پئیگمبر شمئے پت و پیرێنان آزار نداتگ؟ شمئے پت و پیرێنان تنتنا هما پئیگمبر هم کُشتنت که آیان آ ’پاک و نێکێنئے‘ آیگئے پێشگۆیی کرتگ‌اَت. نون شما آییئے جندئے دْرۆهۆک و هۆنیگ اێت. شما هما اێت که پرێشتگان په شما شَریَت آورت، بله هچبر نمَنِّت و شَریَتئے سرا کارۆ نکرت.“ گۆن اِسْتیپانئے هبرانی اِشکنگا، آ سکّ زهر گپتنت و په آییا دنتان گَدرۆشگا لگّتنت. بله اِسْتیپانا، که چه هُدائے پاکێن روها سررێچ اَت، آسمانئے نێمگا چارت، گۆن هُدائے شان و شئوکتے گِندگا، ایسّایی دیست که هُدائے راستێن نێمگا اۆشتاتگ. گوَشتی: ”آسمانا پَچ گِندگا آن و انسانئے چُکّ ، هُدائے راستێن نێمگا اۆشتاتگ.“ آیان گۆن اے هبرانی اِشکنگا، وتی گۆش بند کرتنت و کوکّارِش کرت. رَندا، سجّهێن همشئور بوتنت و اِسْتیپانئے سرا هَمله و اُرُشِش برت. کَشّان کنان، چه شهرا ڈنّ، در کرت و سِنگسار کنگِش بِندات کرت. هما مردمان که آییئے سرا درۆگێن شاهدی داتگ‌اَت، وتی شال و کباه چه گوَرا در کرت و شاوول نامێن مردێئے کِرّا اێر کرتنت. هما وهدا که اِسْتیپانا سِنگسار کنگا اَتنت، اِسْتیپان دْوا کنانا گوَشگا اَت: ”او هُداوندێن ایسّا! په منی نَدریگێن ساهئے زورگا رزامند باتئے.“ رَندا، اِسْتیپان کۆنڈان کپت و په بُرزتئواری گوَشتی: ”او هُداوند! اِشان په اے گناها مئیاربار مکن.“ گۆن همے هبرانی گوَشگا، ساهی دات. شاوول چه اِسْتیپانئے کۆشا رازیگ اَت. آ رۆچا، اورشَلیمئے کِلیسائے سرا سکّێن آزارے بُنگێج بوت. اَبێد چه کاسِدان، آ دگه سجّهێن باوَرمند ، یَهودیَه و سامِرَهئے چپّ و چاگردا شِنگ و شانگ بوتنت. لهتێن هُدادۆستێن مردما، اِسْتیپان کبر کرت و په آییا مزنێن سوگ و پُرسے داشت. بله شاوولا، کِلیسائے برباد کنگ بِندات کرت. لۆگ په لۆگَ شت، مردێن و جنێن چه لۆگان درَ کرت، کَشّان کنانَ برت و جێلَ کناێنتنت. هما باوَرمند که شِنگ و شانگ بوتگ‌اَتنت، هر جاه که سَرِشَ کپت، ایسّائے وشّێن مِستاگِشَ رَسێنت. پیلیپُس سامِرَهئے یکّ شهرێا شت و اۆدا مَسیهئے کُلئوئے جاری جت. وهدے مردمانی مُچّیان پیلیپُسئے هبر اِشکتنت و آییئے کرتگێن اَجَبَّتێن نشانی‌اِش دیستنت، په آییئے هبرانی گۆش دارگا، گێشتر دلگۆشِش کرت. بازێنێا که جِنّ پِر اَت، آیانی جِنّ گۆن کوکّار و چیهالان در آتکنت، بازێن لَنگ و مُنڈ هم دْراه و وشّ بوتنت. پمێشکا آ شهرئے مردمان باز گَل و شادهی کرت. همے شهرا، شَمون نامێن مردے سِهر و جادوگری کنگا اَت و سامِرَهئے مردمی هئیران و اَجکّه کرتگ‌اَتنت. آییا بٹاکَ جت و گوَشت: ”من مزنێن مردے آن.“ کَسان و مزن، هرکَسا آییئے هبر گۆشَ داشتنت و گوَشتِش: ”اے مرد هُدائے وس و واک اِنت و ’مزن‌زۆر‘ گوَشگَ بیت.“ مردم پمێشکا آییئے مَنۆگر اَتنت که باز وهد اَت چه وتی سِهر و چمبندُکی کاران، مردمی هئیران کرتگ‌اَتنت. نون وهدے مردمان پیلیپُسئے سرا باور کرت، که آ، هُدائے بادشاهیئے وشّێن مِستاگ و ایسّا مَسیهئے ناما جار جنَگا اَت، گڑا مردێن و جنێنان، پاکشۆدیَ کرت. شَمونئے جِند هم باوَرمند بوت و پاکشۆدی‌ای کرت و هر جاگه پیلیپُسئے همراهَ بوت. چه دیستگێن اَجَبَّتێن نشانی و مۆجزهان هئیران و هَبَکّهَ مَنت. وهدے اورشَلیما ، کاسِدان هال رَست که سامِریان هُدائے هبر مَنّتگ‌اَنت، گڑا آیان پِتْرُس و یوهَنّا همۆدا راه داتنت. وهدے آتک و رَستنت، په سامِریان دْوااِش کرت که پاکێن روه آیانی دلان بپُتریت، چێا که پاکێن روه تنینگه چه آیان هچکَسێئے سرا اێر نئیاتکگ‌اَت. آ په هُداوندێن ایسّائے ناما پاکشۆدی دئیگ بوتگ‌اَتنت و بَسّ. پِتْرُس و یوهَنّایا وتی دست آیانی بڈّا جت و پاکێن روه آیان رَست. وهدے شَمونا دیست کاسِد که دست بڈّا جننت پاکێن روه دئیگَ بیت، آییا په پِتْرُس و یوهَنّایا زَرّ آورت و گوَشتی: ”منا هم اے وَس و واکا بدئیێت تان هرکَسا که دست بڈّا جنان پاکێن روه آییا هم برسیت.“ پِتْرُسا پَسّئو دات: ”تئیی زَرّ گۆن تئیی همراهیا گار و گُمسار باتنت. چێا که تئو هئیال کرتگ هُدائے دادا په بها گپتَ کنئے. ترا اے هِزمتکاریا هچّ بهر و وَنڈے نێست، چێا که تئیی دل گۆن هُدایا تچک و راست نه‌اِنت. چه وتی اے بدکاریا تئوبه کن و چه هُداوندا دْوا بلۆٹ، بلکێن هُدا تئیی دلئے اے سِلّێن هئیالا ببَکشیت. من گِندگا آن، تئیی دل چه زَهراپا پُرّ اِنت و شِرّ و شِدّتئے گُلام و بندیگ ائے.“ شَمونا پَسّئو دات: ”شما چه هُداوندا په من دْوا بلۆٹێت، تان هما چیزّ که شما گوَشتنت، یکّے هم منی سرا مکپیت.“ پِتْرُس و یوهَنّا، هُداوندئے هبرانی شاهدی دئیگ و شِنگ کنگا رَند، پِر ترّت و اورشَلیما شتنت. پِر ترّگئے وهدا، راها، بازێن سامِری ڈێه و کلّگان هم وشّێن مِستاگِش تالان کرت. هُداوندئے پرێشتگێا گۆن پیلیپُسا گوَشت: ”پاد آ، جنوبئے نێمگا گیابانئے هما راها بگر و برئو که چه اورشَلیما دێم په گَزَّها رئوت.“ آ پاد آتک و راه گپت. راها، گوَهتگێن مردے دیستی که هَبَشَهئے مُلکا، ”مَلکه کَنْداکَهئے“ کلیتدار اَت. اے مرد اورشَلیما په زِگر و دْوایا شتگ‌اَت و نون وتی اَرّابهئے تها نِشتگ‌اَت و دێم په وتی مُلکا پِر تَرّان، اِشئیا نبیئے پاکێن کتابا وانگا اَت. هُدائے پاکێن روها گۆن پیلیپُسا گوَشت: ”آییئے نزّیکّا برئو و اَرّابها همراه بئے.“ پیلیپُس تچان آییئے نزّیکّا شت. اِشکتی که آ مرد اِشئیا نبیئے پاکێن کتابا وانگا اِنت. پیلیپُسا جُست گپت: ”اے کتابا که وانگا ائے، اِشیا سرپد هم بئے؟“ آییا پَسّئو دات: ”نه، تان کَسے منا سرپد مکنت، من چۆن سرپدَ بان؟“ رَندا پیلیپُسی لۆٹت و گۆن وت نندارێنت. آ مرد، اِشئیا نبیئے پاکێن کتابئے هما بهرا وانگا اَت که اے ڈئولا گوَشیت: ”پَسێئے ڈئولا که آییا په کۆشا برنت، آاِش په کُشگا برت، اَنچُش که گوَرانڈ، پَژم چِنۆکئے دێما بێتئوارَ بیت، همے ڈئولا چه آییئے دپا هم تئوارے در نئیاتک. آییئے بےاِزّت کنگ، ناراهێن کارے اَت. آییئے نَسل و پَدرێچئے بارئوا کئے هبر کرتَ کنت؟ چێا که آییئے زِند زمینئے سرا هلاس کنگ بوتگ.“ هَبَشی کلیتدارا چه پیلیپُسا جُست کرت: ”منا بگوَش، بارێن اے نبی کئیی بارئوا هبر کنگا اِنت؟ وتی بارئوا یا دگه کَسێئے؟“ گڑا پیلیپُسا چه هُدائے پاکێن کتابئے همے هبران وتی گپّ و تْران بُنگێج کرت و ایسّا مَسیهئے وشّێن مِستاگی په آییا رسێنت. آ، راها رئوان، یکّ اَنچێن جاگهێا رَستنت که اۆدا آپسَرے هست‌اَت، کلیتدارا گوَشت: ”بچار، اِدا آپ هست‌اِنت، پرواه نێست من همِدا پاکشۆدی بکنان؟“ پیلیپُسا پَسّئو دات: ”اگن تئو په دل و سِتک باوَرمند بوتگئے، پاکشۆدی کرتَ کنئے.“ آییا دَرّاێنت: ”من باوَرَ کنان که ایسّا مَسیه هُدائے چُکّ اِنت.“ هَبَشی کلیتدارا همۆدا اَرّابهئے دارگئے هُکم کرت، دوێنان آپا مان دات و پیلیپُسا آ پاکشۆدی دات. وهدے چه آپا در کپتنت، اَناگت هُداوندئے روها، پیلیپُس چست کرت و برت، هَبَشی کلیتدارا پدا پیلیپُس ندیست، بله په گَل و شادهی وتی راهی گپت. پیلیپُس اَشْدودئے شهرا گِندگ بوت، چه اۆدا تان کئیسَریَها شت و راها سجّهێن شهران ایسّائے وشّێن مِستاگی شِنگ کرت. شاوول، اَنگت هُداوندئے مریدان پادتراپ دئیان، آیانی کُشت و کۆشئے چِن و لانچا اَت. آ، مسترێن دینی پێشوائے کِرّا شت و چه آییا لۆٹتی په دَمِشْکئے شهرئے کَنیسَهانی سرۆکان کاگدے بنبیسیت که شاوولا اے اِهتیار ببیت، اگن آییا اۆدا ”اے راهئے“ هر منۆگرے دیست، مردێنے ببیت یا جنێنے، بندیگ بکنت و اورشَلیما بیاریت. وتی سات و سپرا، وهدے دَمِشْکئے شهرئے نزّیکّا رَست، اَناگت آییئے چپّ و چاگردا چه آسمانا رُژنے دْرپشت. شاوول زمینا کپت و تئوارے اِشکتی: ”شاوول، او شاوول! تئو چێا منا آزارَ دئیئے؟“ شاوولا جُست کرت: ”او واجه! تئو کئے ائے؟“ پَسّئوی دات: ”من ایسّا آن، هما که تئو آییا آزارَ دئیئے. نون پاد آ و شهرا برئو. همۆدا گوَشنت ترا چِه کار کنگی اِنت.“ شاوولئے همراه بێتئوار و مامانگ بوتنت. آیان اے تئوار اِشکت بله هچکَسِش ندیست. شاوول چه زمینا پاد آتک، بله وهدے چمّی پَچ کرتنت هچّی مئیم نکرت. همراهان دستا گپت و دَمِشْکا سر کرت. تان سئے رۆچا کۆر بوت، نه آپی وارت و نه وراک. دَمِشْکئے شهرا، هَنّانیا نامێن مریدے جَهمنند اَت. شُبێن و اِلهامێا، هُداوند په آییا زاهر بوت و گوَشتی: ”او هَنّانیا!“ آییا جواب تَرّێنت: ”جی، منی واجه!“ هُداوندا گوَشت: ”پاد آ، هما دَمْک و کوچها برئو که آییا ’تچکێن دَمْکَ‘ گوَشنت. اۆدا یَهودائے لۆگا برئو و شاوول تَرْسوسیا شۆهاز کن، که آ دْوا کنگا اِنت. شاوولا وتی شُبێنا دیستگ که هَنّانیا نامێن مردے کئیت، آییا دست پِرَ مُشیت که پدا بگندیت.“ هَنّانیایا پَسّئو دات: ”او هُداوند! من چه بازێنێا اِشکتگ که اورشَلیما، شاوولا تئیی باوَرمند باز آزار داتگ‌اَنت. اِدا هم گۆن مزنێن دینی پێشوایانی اِهتیارا آتکگ که سجّهێن هما مردمان بگیپت و بندیگ بکنت که تئیی ناما گرنت.“ بله هُداوندا گۆن هَنّانیایا گوَشت: ”برئو، من په وتی هِزمتکاریا، آ گچێن کرتگ که درکئوم و آیانی بادشاه و اِسراییلیانی گوَرا برئوت و په منی ناما گواهی بدنت. من آییا سهیگَ کنان که په منی ناما آییا چینچُک آزار سَگّگی اِنت.“ هَنّانیا شت و هما لۆگا رَست، شاوولی دست پِر مُشت و گوَشتی: ”او منی براتێن شاوول! هما هُداوند بزان ایسّا، که راها په تئو زاهر بوت، منا راهی داتگ که تئو پدا بگندئے و چه هُدائے پاکێن روها پُرّ ببئے.“ هما دمانا، چه آییئے چمّان کُچَل‌پئیمێن چیزّے کپت و آییئے چمّانی رُژن پدا آتک. گڑا آ پاد آتک و پاکشۆدی‌ای کرت. وَرد و وراکی وارت، زرنگ و زۆرمند بوت. لهتێن رۆچا دَمِشْکئے مریدانی کِرّا داشتی. شاوول، همۆدا یَهودیانی کَنیسَها شت و جاریَ جت که ایسّا هُدائے چُکّ اِنت. هرکَسا که آییئے هبرَ اِشکت، هئیرانَ بوت و جُستیَ گپت: ”اے هما مرد نه‌اِنت که اورشَلیما ایسّائے نام گِرۆکانی گار و گُمسار کنگئے رَندا اَت؟ اِدا هم پمێشکا نئیاتکگ که ایسّائے مَنّۆگران بگیپت و مزنێن دینی پێشوایانی کِرّا ببارت؟“ بله شاوول رۆچ په رۆچ زۆرمندترَ بوت و گۆن مُهرێن دَلیلان پێشیَ داشت که ایسّا، مَسیه اِنت و اے ڈئولا آییا دَمِشْکئے یَهودی سَربَتَگ و بێپَسّئو کرتنت. بازێن رۆچان و رَند، یَهودیان آییئے کُشگئے شئور کرت، بله شاوول چه آیانی پَندَلا سهیگ بوت. گڑا، آیان شپ و رۆچ شهرئے دروازگانی نِگهپانیا کرت تان بگرنت و بکُشنتی. بله آییئے شاگردان لَچێا کرت و شپا چه شهرئے دیوالا، جَهلا اێر دات. وهدے شاوول اورشَلیما رَست گۆن مریدان هۆر بئیگئے جُهدی کرت، بله سجّهێنان چه آییا تُرست. آیان باور نبوت که شاوول په راستی مریدے بوتگ. بله بارنابایا وتی همراه کرت و کاسِدانی کِرّا برت، آ سهیگ کرتنت که چِه پئیما شاوولا دَمِشْکئے راها هُداوند دیستگ و هُداوندا گۆن آییا گپّ و تْران کرتگ. بارنابایا اے هال هم دات که شاوولا دَمِشْکئے شهرا چِه پئیما گۆن دِلێری په ایسّائے ناما واز کرتگ. رَندا، شاوول اورشَلیما گۆن کاسِدان هر کارا هۆر بوت و په نَتُرسی هُداوندئے ناما وازیَ کرت. گۆن یونانی یَهودیانی هم گپّ و تْرانَ کرت. بله آ، شاوولئے کُشگئے رَندا اَتنت. وهدے باوَرمندێن برات چه اے پَندلا سهیگ بوتنت، شاوولِش کئیسَریَها برت و چه اۆدا دێم په تَرْسوسا راه دات. گڑا یَهودیَه و جَلیل و سامِرَهئے سجّهێن دَمگان، کِلیسا اێمن و آسودگ بوت و رُست و رُدۆم کنان اَت. باوَرمندان، په هُداتُرسی زِندَ گوازێنت و گۆن پاکێن روهئے دِلبڈّیا رۆچ په رۆچ گێشترَ بوتنت. پِتْرُس سات و سپر کنان اَت و لُدَّهئے شهرئے نندۆکێن هُدائے پَلگارتگێن مردمانی گوَرا آتک. اۆدا آییا اینیاس نامێن مردے دیست که لَنگ و مُنڈ اَت و هَشت سال اَت که تَهتئے باهۆٹ اَت. پِتْرُسا گۆن آییا گوَشت: ”او اینیاس! ایسّا مَسیه ترا دْراهَ کنت، پاد آ، وتی گندلان پێچ.“ هما دمانا اینیاس پاد آتک و اۆشتات. وهدے لُدَّه و شارونئے مردمان اینیاس دیست، آ هم دێم په هُداوندا آتکنت. یاپائے شهرا، مریدے هست‌اَت که نامی تَبیتا اَت (یونانی زبانا ”دُرکاس“ گوَشگَ بیت، بزان ”آسْک“). آ باز نێک‌کارێن جنێنے اَت و هر وهدا نێزگارێن مردمی کُمکّ و مَدَت کرتگ‌اَتنت. همے رۆچان ناجۆڑ بوت و مُرت. آییئے جۆنِش شُشت و لۆگئے بُرزادی بانا اێر کرت. یاپائے شهر چه لُدَّها نزّیکّ اَت. وهدے یاپائے نندۆکێن مرید سهیگ بوتنت که پِتْرُس لُدَّهئے شهرا اِنت، آیان دو مردم راه دات و مِنّتگیری‌اِش کرت که پِتْرُس زوتّ آیانی کِرّا بیئیت. پِتْرُس آیانی همراه بوت. وهدے اۆدا رَست، لۆگئے بُرزادی بانا برتِش. اۆدا سجّهێن جنۆزام آییئے چپّ و چاگردا مُچّ بوتنت و گرێوان هما پُچّ و جامگِش پێش داشتنت که دُرکاسا وتی زِندا دۆتکگ‌اَتنت. پِتْرُسا آ سجّهێن چه بانا در کرتنت، کۆنڈان کپت و دْوایی کرت. رَندا دێمی جۆنئے نێمگا تَرّێنت و گوَشتی: ”او تَبیتا! پاد آ.“ آییا وتی چمّ پَچ کرتنت، پِتْرُسئے نێمگا چارتی و نِشت. پِتْرُسا آییئے دست گپت و اۆشتارێنت، باوَرمند و جنۆزامی تئوار کرتنت و تَبیتایی زِندکا آیانی دستا دات. اے هال، سجّهێن یاپائے شهرا شِنگ بوت و بازێن مردمێا هُداوندئے سرا باور کرت. پِتْرُس تان لهتێن وهدا همۆدا یاپائے شهرا گۆن شَمون نامێن پۆست رَجۆکێا نِشت. کئیسَریَهئے شهرا، کُرنیلیوس نامێن مردے هست‌اَت، که رومی پئوجا، ”ایتالیایی لشکرئے“ سد مردمئے مستر اَت. آییئے جند و سجّهێن کَهۆلی پهرێزکار و هُداتُرس اَتنت. آییا نێزگارێن مردم په دَسپَچی کُمکَّ کرتنت و مُدام هُدائے بارگاها زِگر و دْوا کنگا اَت. یکّ رۆچے نێمرۆچا رَند، کِساس ساهت سئیا، هُدائے پرێشتگے په شُبێن و اِلهامی دیست که نزّیکّ آتک و گوَشتی: ”او کُرنیلیوس!“ کُرنیلیوسا گۆن تُرسے پرێشتگئے نێمگا چمّ سکّ داتنت و گوَشتی: ”جی واجه! چے گوَشئے؟“ پرێشتگا پَسّئو دات: ”تئیی دْوا و هئیرات یاتمانێن سئوگاتے که هُدائے بارگاها رَستگ. نون وتی مردمان یاپائے شهرا رئوان کن و یکّ مردێا، که نامی شَمون اِنت و پِتْرُس هم گوَشنتی، بلۆٹ و بیار. آ، پۆست رَجۆکێن شَمونئے مهمان اِنت که لۆگی تئیابئے نزّیکّا اِنت.“ وهدے پرێشتگا وتی هبر کرتنت و شت، کُرنیلیوسا وتی دو کاردار و یکّ پهرێزکارێن سپاهیگے که آییئے هِزمتا اَت، لۆٹتنت، گۆن آیان اے سجّهێن کِسّه‌ای کرت و دێم په یاپایا رئوان داتنت. دومی رۆچا، وهدے هر سئے راها اَتنت و یاپائے نزّیکّا رَستنت، هما وهدا نێمرۆچا پِتْرُس په دْوا کنگا لۆگئے سرا سر کپت. شدیگ بوت و آییئے دلا وراک لۆٹت. وهدے ورگان تئیار کنگا اَتنت، پِتْرُسا شُبێنگ بوت و گۆن اِلهامے دیستی که آسمانئے دپ پَچ بوتگ و مزنێن پَرزۆنَگ‌پئیمێن چیزّے چه هر چارێن لَمبان زمینئے نێمگا اێر آیگا اِنت. اے پَرزۆنَگ چه هر پئیمێن چارپادێن هئیوان، مار و گۆج و بالی مُرگا پُرّ اَت. پِتْرُسا تئوارے اِشکت که گوَشتی: ”او پِتْرُس! پاد آ، بکُش و بوَر.“ بله پِتْرُسا پَسّئو تَرّێنت: ”نه، او هُداوند! من هچبر ناپاک و پلیتێن ورگ نئوارتگ.“ دومی رندا پدا تئوار آتک و گوَشتی: ”هما چیزّ که هُدایا پاک زانتگ‌اَنت، تئو آیان سِلّ و ناپاک مزان.“ سئے رَندا همے ڈئولا بوت و پدا پَرزۆنَگ زوتّ آسمانا برگ بوت. پِتْرُس هئیران اَت که بارێن اے اِلهامئے مانا و مکسد چے اِنت؟ همے وهدا، کُرنیلیوسئے راه داتگێن مردمان شَمونئے لۆگ شۆهاز کرتگ‌اَت و آتکگ و لۆگئے دروازگئے دپا رَستگ‌اَتنت. آیان گْوانک جت و جُست کرت: ”اِدا شَمون نامێن مهمانے هست که پِتْرُس هم گوَشنتی؟“ پِتْرُس تنینگه وتی دیستگێن اِلهامئے بارئوا پِگر کنگا اَت که هُدائے روها گۆن آییا گوَشت: ”بچار، سئے مردم آتکگ و تئیی جُستا اَنت. پاد آ، جَهلا اێر کپ و په دلجمی آیانی همراهیا برئو، چێا که آ، من رئوان داتگ‌اَنت.“ پِتْرُس اێر کپت و گۆن آیان گوَشتی: ”آ که شما آییئے جُستا اێت، من آن. شما چێا آتکگێت؟“ آیان پَسّئو دات: ”ما پئوجی اَپسر کُرنیلیوسئے کاسِد اێن. آ پهرێزکار و هُداتُرسێن مردمے و سجّهێن یَهودی آییئے وشنامی و بۆهێریئے مَنّۆگر اَنت. هُدائے یکّ پاکێن پرێشتگێا گۆن آییا گوَشتگ که په تئیی هبرانی گۆش دارگا ترا وتی لۆگا بلۆٹیت.“ پِتْرُسا آ مردم لۆگا آورت و مهمان کرتنت. دومی رۆچا، آیانی همراه بوت و شت. چه یاپایا لهتێن وتبراتێن باوَرمند هم گۆن آیان گۆن کپت و شتنت. اے دگه رۆچا، پِتْرُس و آییئے همراه کئیسَریَها رَستنت. کُرنیلیوس آیانی رَهچار و وداریگ اَت و وتی لهتێن سیاد و نزّیکّێن سنگتی هم لۆٹتگ‌اَت. وهدے پِتْرُس آییئے لۆگا آتک و رَست، کُرنیلیوسا وشّاتک کرت و سُجده کنان آییئے پادان کپت. پِتْرُسا اۆشتارێنت و گوَشتی: ”پاد آ، من هم تئیی ڈئولا انسانے آن.“ گۆن آییا هبر کنان، پِتْرُس لۆگا شت. دیستی که بازێن مردمے مُچّ بوتگ‌اَت. گۆن آیان گوَشتی: ”شما زانێت که په یَهودیان، گۆن درکئومان هۆر و یکجاه بئیگ رئوا نه‌اِنت و آیانی لۆگان هم نرئونت. بله هُداوندا منا پێش داشت که هچکَسێا ناپاک و پلیت مزانان و ملێکان. پمێشکا وهدے تئو منا لۆٹت، من بے چَکّ و پد آتکان. نون بگوَش تئو منا چێا لۆٹتگ؟“ کُرنیلیوسا پَسّئو دات: ”چار رۆچَ بیت که همے وهدا ساهت سئیا، وتی لۆگا زِگر و دْوا کنگا اَتان، اَناگت یکّ مردے که دْرپشناکێن پۆشاکی گوَرا اَت، منی دێما آتک و گوَشتی: ’کُرنیلیوس! تئیی دْوا و هئیرات یاتمانێن سئوگاتے که هُدائے بارگاها یات کنگَ بیت. نون وتی مردمان دێم په یاپایا رئوان کن و هما شَمونا بلۆٹ و بیار که پِتْرُس هم گوَشنتی. آ، پۆست رَجۆکێن شَمونئے مهمان اِنت که لۆگی تئیابئے نزّیکّا اِنت.‘ من هما دمانا په تئیی لۆٹگا وتی کاسِد راه داتنت، تئیی مِنَّت سر و چمّان که تئو آتکئے. نون ما سجّهێن هُدائے دیوانا هۆر نِشتگ و وداریگ اێن تان هُداوندئے آ سجّهێن هبران بِشکنێن که ترا په مئے گوَشگا هُکمی داتگ.“ پِتْرُسا تْران کرت و گوَشت: ”من نون په دلجمی سرپد بوتگان که هُدا په کَسّێا رو و ریا نکنت. کَسے که آییئے دلا هُداتُرسی ببیت و په تچکی و راستی کار بکنت، هُدائے بارگاه په آییا پَچ اِنت، تُرے چه هر کئومێا ببیت. شما زانێت که هُدایا په بنی اِسراییلیان وتی کُلئو راه دات و چه ایسّا مَسیهئے راها، که سجّهێنانی هُداوند اِنت، سُهل و اێمِنیئے مِستاگ دات. چُش هم زانێت اے کار چۆنکا چه یَهیائے جار جتگێن پاکشۆدیا رَند، جَلیلا بُنگێج بوت و سجّهێن یَهودیَها رئواج گپت. اے کار همِش اَت که هُدایا گۆن وتی پاکێن روه و زۆرا، ایسّا ناسِریئے سرا رۆگن پِر مُشت. اے ڈئولا آ، هر جاه که شت، گۆن وتی نێکێن کاران، آ سجّهێن مردم که شئیتانئے بندیگ اَتنت دْراهیَ کرتنت، چێا که هُدا گۆن آییا گۆن اَت. ما، اے سجّهێن کارانی شاهد اێن که آییا اورشَلیمئے شهرا و یَهودیَهئے دَمگا کرتنت. بله سَلیبِش کَشّت و کُشتِش. هُدایا سئیمی رۆچا، آ زندگ و زاهر کرت، بله په سجّهێن مردمان نه، په هما شاهدان که آییا وت چه پێشا گچێن کرتگ‌اَتنت، بزان په ما که ایسّائے جاه جنَگا رَند، گۆن آییا هۆر وارت و نۆشت. آییا هُکم کرت که ما اے مِستاگا په مردمان جار بجنێن و گواهی بدئیێن که آ هُدائے گچێن کرتگێن اِنت تان زندگ و مُردگانی کازی ببیت. سجّهێن پئیگمبر، ایسّائے بارئوا گواهیَ دئینت، هرکَس آییئے سرا ایمان بیاریت، گناهی آییئے ناما بَکشگَ بنت.“ پِتْرُس اَنگت هبرا اَت، پاکێن روه ، هما مردمانی سرا اێر آتک که آییئے هبران گۆش دارگا اَتنت. پِتْرُسئے همراهیا آتکگێن باوَرمندێن یَهودی هئیران بوتنت که هُدائے پاکێن روه، په درکئومان هم تُهپه و ٹێکی دئیگ بوت. چێا که یَهودیان اِشکت آ، دگه زبانان هبر کنگا اَنت و هُدائے سِپَت و سنایا اَنت. گڑا پِتْرُسا گوَشت: ”نون که اے مردمان مئے ڈئولا پاکێن روه رَستگ، کَسے هست که اِشان چه آپئے پاکشۆدیا مکن بکنت؟“ گڑا هُکمی کرت که ایسّا مَسیهئے ناما پاکشۆدی دئیگ ببنت. رَندا آیان، چه پِتْرُسا دَزبندی کرت تان لهتێن رۆچا آیانی گوَرا بجَلّیت. سجّهێن یَهودیَها ، کاسِد و باوَرمندێن براتان اِشکت که درکئومێن مردمان هم هُدائے هبر مَنِّتگ. وهدے پِتْرُس پِر ترّت و اورشَلیما آتک، یَهودیان آییئے سرا اے ایراز گپت که ”تئو سُنّت نکرتگێن درکئومانی گوَرا شتگئے و گۆن آیان یکّێن پَرزۆنَگئے سرا ورگ وارتگ.“ گڑا پِتْرُسا سجّهێن سرگوَست هما دابا که بوتگ‌اَت په رِد و بند، بئیان کرت و گوَشتی: ”من یاپائے شهرا دْوا کنگا اَتان، منا شُبینگ بوت و گۆن اِلهامے دیستُن که چه آسمانا مزنێن پَرزۆنَگ‌پئیمێن چیزّے چه هر چارێن لَمبان اێر آیانا دێم په من پێداک اِنت. وهدے من په دلگۆشی آییئے نێمگا چارت، دیستُن که اِشیئے سرا چارپادێن دَلوَت، وَکشیێن هئیوان، مار و گۆج و بالی مُرگ اَنت. من تئوارے اِشکت که گوَشتی: ’او پِتْرُس! پاد آ، بکُش و بوَر.‘ بله پَسّئو داتُن: ’نه، او هُداوند! ناپاک و پلیتێن ورگ هچبر منی دپا نشُتگ.‘ دومی رندا چه آسمانا تئوارے آتک و گوَشتی: ’هما چیزّ که هُدایا پاک زانتگ‌اَنت، تئو آیان سِلّ و ناپاک مزان.‘ سئے رَندا همے ڈئولا بوت و پدا آ سجّهێن چیزّ آسمانا برگ بوتنت. هما وهدا، سئے مردم که چه کئیسَریَها په من راه دئیگ بوتگ‌اَت، هما لۆگئے دپا رَستگ‌اَتنت که ما مهمان اتێن. هُدائے روها منا گوَشت که من په دلجمی گۆن آیان برئوان. اے ششێن برات هم منی همراهیا آتکنت. ما سجّهێن کُرنیلیوسئے لۆگا شتێن. آییا مارا هال دات که چِه پئیما پرێشتگے وتی لۆگا دیستگی. پرێشتگا گوَشتگ: ’وتی مردمان یاپایا رئوان کن و شَمونا بلۆٹ و بیار که پِتْرُس هم گوَشنتی. آییا په تئو اَنچێن مِستاگے گۆن اِنت، که چه اے مِستاگا تئو و تئیی سجّهێن کَهۆل پهِلّ کنگ و رَکّێنگَ بێت.‘ وهدے من وتی تْران بُنگێج کرت، پاکێن روه آیانی سرا اێر آتک، اَنچُش که مئے سرا ائولی برا اێر آتکگ‌اَت. آ وهدا من هُداوندئے هما هبرانی هئیال و تْرانَگا کپتان که گوَشتگ‌اَتی: ’یَهیایا مردم گۆن آپا پاکشۆدی داتگ‌اَنت، بله شما چه هُدائے پاکێن روها پاکشۆدی دئیگَ بێت.‘ پمێشکا، اگن هما داد و بَکشش که چه هُداوندێن ایسّا مَسیهئے سرئے باوَرمندیا مارا دئیگ بوتگ‌اَت، هُدایا آیانا هم داتگ، گڑا من کئے اَتان که هُدائے کارانی دێما بۆشتاتێنان.“ اے هبرانی اِشکنگا رَند، آ بێتئوار بوتنت، هُدااِش ستا و سنا کرت و گوَشتِش: ”راست اِنت که هُدایا درکئوم هم، پشۆمانیئے مۆه داتگ‌اَنت که چه وتی گناهان تئوبه بکننت و اَبدمانێن زِندا برسنت.“ هما باوَرمند که چه اِسْتیپانئے وهد و باریگئے آزاران، شِنگ و شانگ بوتگ‌اَتنت سات و سپر کنان، پینیکیَه، کِبْرِس و اَنْتاکیَهئے سرڈگاران رَستنت، هُدائے هبرانی مِستاگا تهنا گۆن یَهودیان گوَشگا اَتنت. بله چه آیان لهتێنا، که کِبْرِس و کِرینیئے مردم اَتنت، اَنْتاکیَها آتک و اے وشّێن مِستاگِش هُداوندێن ایسّائے بارئوا په یونانیان هم سر کرت. هُداوندئے دست گۆن آیان گۆن اَت، پمێشکا بازێنے باوَرمند بوت و چه وتی کار و راهان، دێم په هُداوندا آتک. اورشَلیمئے کِلیسایا ، اے هال رَست و آیان بارنابا اَنْتاکیَها رئوان دات. وهدے آ اۆدا رَست و هُدائے رهمتی دیست، گَل بوت و مردمی دِلبڈّی داتنت که په دل هُداوندئے وپادار و مَنّۆک ببنت. بارنابا شَرّێن مردے اَت و چه ایمان و پاکێن روها سررێچ اَت. اے دابا، دگه بازێن مردمے هُداوندئے راها هئوار بوت. بارنابا، شاوولئے شۆهازا تَرْسوسا شت. وهدے شاوولی در گێتک، گۆن وت اَنْتاکیَها برتی. اۆدا اے دوێن، تان سالێا گۆن کِلیسائے باوَرمندان هۆر بوتنت و بازێن مردمے درس و سَبکِّشَ دات. اے اَنْتاکیَهئے شهر اَت که ائولی رندا مرید، ” مَسیهی “ گوَشگ بوتنت. هما رۆچان، لهتێن نبی چه اورشَلیما اَنْتاکیَها آتک. چه آیان یکّێا، که نامی آگابوس اَت، چه هُدائے روهئے اِلهاما پاد آتک، پێشگۆیی کرت و گوَشتی: ”رومئے سَرجمێن مُلکا مزنێن ڈُکّالے کپیت.“ اے ڈُکّال، کئیسَر کْلئودیوسئے بادشاهیئے دئور و باریگا بوت. گڑا مریدان شئور کرت هرکَس وتی وس و توانا، په یَهودیَهئے نندۆکێن باوَرمندێن براتانی کُمکّا، چیزّے راه بدنت. آیان همے ڈئولا کرت و اے ٹێکی، بارنابا و شاوولا په کِلیسائے کماشان رسێنت. همے رۆچان، بادشاه هیرودیسا په کِلیسائے آزار رسێنگا، لهتێن مردمئے گِرگ و بند کنگ بُنگێج کرت. آییا یوهَنّائے برات آکوب گپت و زَهم‌کۆش کرت. وهدے دیستی که یَهودی چه اے کارا وشّ اَنت، گڑا پِتْرُسی هم دَزگیر کرت. اے کار، بێهُمیرێن نگنئے ائییدئے رۆچان بوت. دَزگیر کنگا رند، آییا پِتْرُس جێل کرت. چار چار سپاهیگئے چار ٹۆلی، باریگ باریگا آییئے سرا پاسپانی کنگا اَت. هیرودیسئے دلا اَت که سَرگوَزئے ائییدا رَند، آییا کئومئے دێما کاریت و پێشَ کنت. پِتْرُس اَنگت جێلا بندیگ اَت و کِلیسا گۆن بازێن دلسِتکیے په آییا هُدائے بارگاها دْوا کنگا اَت. چه آ رۆچا که هیرودیسا پِتْرُس هَکدیوانا برگی و مئیاریگ کنگی اَت یکّ شپے پێسر، آ گۆن دو زمزیلا بستگ‌اَت و دو سپاهیگئے نیاما وپتگ‌اَت. جێلئے دَروازگئے دپا هم نِگهپانێن سپاهیگ اۆشتاتگ‌اَتنت. یکّ اَناگت چه هُداوندئے نێمگا پرێشتگے آتک و آ کۆٹی رُژناگ بوت. پرێشتگا پِتْرُسئے کَش و پهنات دست جت، چه وابا آگه کرت و گوَشتی: ”هئیّا، پاد آ.“ زمزیل چه پِتْرُسئے دستان بُتک و کپتنت. پرێشتگا گوَشت: ”لانکا بند و سواسان پادا کن.“ آییا اَنچُش کرت. پرێشتگا پدا گوَشت: ”وتی کَباها گوَرا کن و منی رَندا بئے.“ پِتْرُسا پرێشتگئے رَند گپت و ڈنّا در آتک، بله سری پِر نبوت که په راستی اَنچُش بئیگا اِنت، هئیالی کرت بلکێن شُبێنے. آ دوێن چه ائولی و دومی نِگهپانیا گوَستنت و هما مزنێن آسنی دروازگئے دپا رَستنت که شهرئے نێمگا اَت. دروازگ وتسرا پَچ بوت و آ ڈنّا در آتکنت. چه یکّ دَمکێا و رَند، پرێشتگا آ یله دات. وهدے پِتْرُسا هۆش کرت، گوَشتی: ”نون من په دلَ زانان که هُداوندا وتی پرێشتگ راه داتگ و منا چه هیرودیسئے دستا و چه هما بد و بلاهان رَکّێنتگ که یَهودی آیانی وداریگ و رهچار اَتنت.“ چه اے سرپدیا رَند، پِتْرُس مَریمئے لۆگا شت. مَریم هما یوهَنّائے مات اَت که مَرکاسئے ناما هم زانگَ بیت. اۆدا بازێن مردمے په دْوا کنگا مُچّ اَت. پِتْرُسا لۆگئے دروازگ ٹُکّت، رۆدا نامێن مۆلدے په دروازگئے پَچ کنگا در آتک. آییا پِتْرُسئے تئوار پَجّاه آورت و چه گَلا، بے دروازگئے پَچ کنگا، تچانا لۆگا پِر ترّت و هالی داتنت: ”پِتْرُس ڈنّا اۆشتاتگ.“ آیان گۆن رۆدایا گوَشت: ”تئو گنۆک بوتگئے.“ بله آ وتی گپّئے سرا اۆشتاتگ‌اَت و گوَشگا اَت که ”آ په دل پِتْرُس اِنت.“ گڑا آیان گوَشت: ”زَلور آییئے پرێشتگ اِنت.“ پِتْرُس دروازگا ٹُکّگا اَت. آیان دروازگ پَچ کرت و گۆن پِتْرُسئے گِندگا، هئیران و هَبَکّه منتنت. پِتْرُسا گۆن دستئے اِشارها بێتئوار کرتنت و هال داتنت که هُداوندا آ، چه جێلا چۆن آزات کرتگ. گۆن آیان گوَشتی: ”آکوب و اے دگه براتان چه اے هالا سهیگ بکنێت.“ رَندا چه اۆدا در آتک و دگه جاگهێا شت. سباهئے سرا، سپاهیگانی نیاما شۆر و وَلوَلهے مان کپت که بارێن، پِتْرُسا چے بوت؟ هیرودیسا شۆهاز کناێنت، بله وهدے پِتْرُس دستا نکپت، چه سپاهیگان جُست و پُرس کنگا رَند، آیانی کُشگئے هُکمی دات. گڑا هیرودیسا یَهودیَه یله دات و کئیسَریَها شت و همۆدا مَنت. هیرودیس گۆن سور و سئیدونئے مردمان زهر و نارزا اَت، بله اۆدئے لهتێن کماشا په آییئے دیوانجاهئے رئوگا اِجازت لۆٹت. بادشاهئے، بْلاستوس نامێن دست و دپی هِزمتکارِش گۆن وت همشئور کرت و چه هیرودیسا سُهل و سَلاه کنگئے مِنّتوار بوتنت. چێا که آیانی سرڈگارئے وَرد و وراک، چه هیرودیس بادشاهئے مُلکئے نێمگا آتک. گڑا په آیانی گِند و نِندا یکّ رۆچے گیشّێنگ بوت. آ رۆچا، هیرودیس گۆن شاهی پۆشاکان، بادشاهی تَهتئے سرا نِشت و مردمانی دێما تْرانی کرت. وهدے آییئے هبر هلاس بوتنت، مردمان کوکّار کنانا گوَشت: ”اے انسانی تئوارے نه‌اِنت، هُدایی تئوارے.“ هما دمانا، هُداوندئے پرێشتگێا آ جت، چێا که آییا هُدا ستا نکرتگ‌اَت. جسمی کِرم گپت و مُرت. هُدائے هبر و کُلئو رۆچ په رۆچ گێش بئیان و دێما رئوان اَت. وهدے بارنابا و شاوولا گۆن کُمکّ و ٹێکیانی رسێنگا وتی کار سَرجم کرت، چه اورشَلیمئے سپرا پِر ترّت و آتکنت و یوهَنّااِش که مَرکاس هم گوَشگَ بوت، گۆن وت آورت. اَنْتاکیَهئے کِلیسایا ، لهتێن نبی و استاد هست‌اَت: بارنابا، شَمون که ”سیاهَل“ هم گوَشگَ بوت، لوکیوس که کِرینیئے باشندَهے اَت، مَناهین که هاکم هیرودیسئے دربارا، آییئے کسانیئے سنگت اَت و شاوول. وهدے رۆچگ اَتنت و هُداوندا سنا و ستا کنگا اَتنت، پاکێن روها گۆن آیان گوَشت: ”بارنابا و شاوولا په منی هما کارانی سَرجم کنگا گچێن بکنێت که من په آیان گیشّێنتگ‌اَنت.“ چه رۆچگ و دْوایا رَند، آ دوێنِش دست بڈّا جت و راه داتنت. اے دابا، بارنابا و شاوول که چه پاکێن روهئے نێمگا راه دئیگ بوتگ‌اَتنت، دێم په سِلوکیایا جَهلاد بوتنت. چه اۆدا بۆجیگا نِشت و کِبْرِسا شتنت. وهدے سالامیسئے شهرا رَستنت، یَهودیانی کَنیسَهان هُدائے هبرِش جار جت. یوهَنّااِش په کُمکّا همراه اَت. آیان سجّهێن جَزیرها تَرّ و تابَ کرت تانکه پاپوسا رَستنت. اۆدا، یکّ درۆگێن یَهودی پئیگمبر و جادوگرے دیستِش که نامی باریَشو اَت. آییا، وتا گۆن والی سِرگیوس پولُسا همگرَنچ کرتگ‌اَت. والی، زانتکارێن مردے اَت. آییا، په هُدائے هبرئے اِشکنگا، بارنابا و شاوول لۆٹتنت. بله آ جادوگر، که یونانی زبانا آییئے نام ”اِلیماس“ اِنت، بارنابا و شاوولئے دێما اۆشتات و جُهدی کرت که والی، ایسّا مَسیهئے سرا باور مکنت. شاوولا که پولُس هم گوَشگَ بیت، چه پاکێن روها سررێچ، اِلیماسئے نێمگا چمّ سکّ داتنت و گوَشتی: ”او شئیتانئے چُکّ! تئو که چه مَکر و مَندرا سررێچ ائے و هر راستیئے دژمن ائے، تئو هچبر هُداوندئے راستێن راهئے چپّ و چۆٹ کنگئے کارا یلهَ نکنئے؟ بچار، انّون هُداوند ترا گیپت، کۆرَ بئے و تان وهدێا، رۆچئے رُژناییا دیستَ نکنئے.“ هما دمانا، آییئے چمّان مُج و تهارۆکیا مان شانت. دَزمۆش کنان شۆهازا لگّت که کَسے آییئے دستا بگیپت و راها سۆج بدنت. وهدے والیا اے دیست، چه هُداوندئے تالیمئے زۆرا هئیران مَنت و باوَرمند بوت. رَندا، پولُس و آییئے همکار، چه پاپوسئے شهرا بۆجیگا سوار بوت و پَمْپیلیَهئے دَمگا، پِرْگَهئے شهرا آتکنت. چه اۆدا یوهَنّایا آ یله داتنت و اورشَلیما پِر ترّت. بله بارنابا و پولُس، چه پِرْگَهئے شهرا دێما رئوان، پیسیدیَهئے دَمگا، اَنْتاکیَهئے شهرا سر بوتنت. شَبَّتئے رۆچا، یَهودیانی کَنیسَها شتنت. تئورات و نبیانی کتابانی وانگا رَند، کَنیسَهئے مستران گۆن آیان گوَشت: ”او براتان! اگن په مردمانی دِلبڈّیا گۆن شما کُلئوے هست، دَرشان بکنێت.“ پولُس پاد آتک، اۆشتات و گۆن دستئے اِشارها گوَشتی: ”او اِسراییلیان و درکئومێن هُداتُرسان! منی هبران دِلگۆش کنێت. اے کئومئے هُدا، اِسراییلئے هُدایا مئے پت و پیرُک گچێن کرت و مِسرا جَهمنندیئے وهد و زمانگا سرپراز کرتنت و گۆن وتی زۆر و واکا چه مِسرا در آیگئے رهشۆنی داتنت. چِلّ سالئے کِساسا مان بَرّ و گیابانا، آیانی کار و کِردی سگّتنت. آییا کَنهانئے مُلکا هپت کئوم پرۆش دات و آیانی سرڈگار وتی کئومئے میراس و مِلکت کرت. اے سجّهێن سرگوَست، کِساس چار سد و پنجاه سالا بوتنت. چه آییا رَند، تان سَموێل نبیئے زمانگا، هُدایا په آیان کازیَ داشت. پدا آیان بادشاهے لۆٹت، گڑا هُدایا چه بِنیامینئے کَبیلها، کیسئے چُکّ شاوول، تان چِلّ سالا آیانی بادشاه کرت. رَندا هُدایا آ، چه بادشاهیئے تَهتا اێر گێتک و داوود آیانی بادشاه کرت. هُدایا په آییا گواهی دات که ’منی دل چه یَسّیئے چُکّ داوودا رازیگ اِنت و آ منی هر واهگا سَرجمَ کنت.‘ چه هما داوودئے نَسل و پَدرێچا، په اِسراییلئے کئوما وتی کئول داتگێن رَکّێنۆک، بزان ایسّایی راه دات. چه ایسّائے آیگا پێسر، پاکشۆدۆکێن یَهیایا سَرجمێن اِسراییلئے کئومئے دێما جار جت که آ چه وتی گناهان تئوبه بکننت و پاکشۆدی بکننت. وهدے یَهیائے هِزمتکاریئے وهد هلاس بئیگی اَت، آییا جُست کرت: ’شمئے هئیالا من کئے آن؟ من، آ نه‌آن که شما هئیالَ کنێت. آ چه من و رَندَ کئیت و من آییئے کئوشبندانی بۆجگئے لاهک هم نه‌آن.‘ او براتان، او اِبراهێمئے نَسل و پَدرێچ و درکئومێن هُداتُرسان! اے رَکّێنگئے کُلئو و پئیگام، په ماشما رئوان دئیگ بوتگ. اورشَلیمئے مردم و آیانی هاکمان، ایسّا پَجّاه نئیاورت، بله گۆن آییئے مئیاریگ کنگا، آیان نبیانی هما هبر پوره و سَرجم کرتنت که هر شَبَّتئے رۆچا وانگَ بنت. هرچُنت آیان په ایسّائے کُشگا هچّ سئوَب و دَلیلے ندیست، بله چه پیلاتوسا لۆٹتِش که آییا بکۆشارێنیت. آییئے بارئوا هرچے نبیسگ بوتگ‌اَت، آیان سَرجم کرتنت و چه سَلیبئے دارا اێر گێتک و کبرِش کرت. بله هُدایا چه مُردگان زندگ کرت و هما مردم که چه جَلیلا آییئے همراهیا اورشَلیما آتکگ‌اَتنت، تان بازێن رۆچێا آاِش دیست. نون آ، کئومئے دێما په ایسّایا گواهیَ دئینت. انّون ما په شما همے مِستاگا دئیگا اێن، آ کئول که هُدایا گۆن مئے پت و پیرُکان کرتگ‌اَت، گۆن ایسّائے زِندگ کنگا، په ما که آیانی چُکّ و اۆبادگ اێن، سَرجم و پوره‌ای کرت، اَنچُش که زَبورئے دومی بهرا نبیسگ بوتگ: ’تئو منی بَچّ ائے، مرۆچی من ترا پێدا کرتگ.‘ هُدایا گۆن اے هبران هم کئول داتگ که ایسّایا چه مُردگان زندگَ کنت و جۆنی هچبرَ نپوسّیت: ’هما پاک و دلجمێن کئول و وادهانی برکتا شمارا بَکشان که گۆن داوودا لبزُن کرتگ‌اَت.‘ پمێشکا، دگه جاگهے هم آتکگ: ’تئو وتی هما پاکێنا سَڑگ و پوسّگا نئیلئے.‘ وهدے داوودا وتی وهد و باریگا، هُدائے واهگ سَرجم کرتنت، مُرت و وتی پت و پیرُکانی ڈئولا کبر بوت و آییئے جۆن هم پوسِّت. بله آ کَس که هُدایا چه مُردگان زندگ کرت، آییئے جۆن نپوسِّت. او براتان! بزانێت، چه ایسّائے نێمگا گناهانی پهِلّیئے جار په شما جنَگَ بیت. موسّائے شَریَتا شمارا چه گناهان رَکّێنت نکرت. بله نون هرکَس که ایسّا مَسیهئے سرا باوَرَ کنت آییئے سجّهێن گناه پهِلّ کنگَ بنت. هُژّار بێت، چُش مبیت که نبیانی هبر شمئے سرا سَرجم ببنت: ’او مَلنڈ و مسکرا کنۆکان! بچارێت، هئیران و هَبَکّه ببێت، گار و زئوال ببێت، چێا که من شمئے دئور و باریگا اَنچێن کارے کنگا آن که تُرے شمارا بگوَشنت هم، شما هچبر باوَرَ نکنێت.‘“ وهدے پولُس و بارنابا چه کَنیسَها در آیگ و رئوگا اَتنت، مردمان چه آیان لۆٹت که دێمی شَبَّتئے رۆچا پدا همے سرهالانی سرا گێشتر هبر بکننت. مُچّیئے پاد آیگا رَند، بازێن یَهودی و درکئومێن یَهودی بوتگێن هُداتُرسێن مردم، پولُس و بارنابائے همراه بوتنت. پولُس و بارنابایا آ دِلبڈّی دات و گوَشتنت که هُدائے مِهر و رهمتانی ساهگا بماننت. اے دگه شَبَّتا، کمّ و گێش شهرئے سجّهێن مردم په هُداوندئے هبر و کُلئوئے گۆش دارگا مُچّ بوتنت. وهدے یَهودیان مردمانی بازێن مُچّی دیست، چه کَست و کُنّتا زَهر گپتنت، پولُسِش بےاِزّت کرت و آییئے هبرانی دێما اۆشتاتنت. آ وهدا، پولُس و بارنابایا گۆن دِلێری آیانی پَسّئوا گوَشت: ”مارا چه سجّهێنان پێسر، هُدائے هبر گۆن شما گوَشگی اَت، بله شما هُدائے هبرا نمَنّێت و وتا اَبدمانێن زِندئے لاهکَ نزانێت، نون ما درکئومانی گوَرا رئوێن. هُداوندا مارا همے هُکم داتگ که: ’من ترا درکئومانی نور و رُژن کرتگ، که تئو رَکّێنگ و نِجاتا، تان دنیائے گُڈّی مرز و سیمسران برسێنئے.‘“ وهدے درکئومان اے هبر اِشکتنت، باز گَل و شادان بوتنت و هُداوندئے هبرِش شرپ داتنت و همینچک مردما ایمان آورت که هُدایا په نمیرانێن زِندا گچێن کرتگ‌اَت. اے ڈئولا، هُداوندئے هبر آ سجّهێن دَمگا شِنگ و تالان بوت. بله یَهودیان، شرپدار و هُداتُرسێن جنێن و شهرئے نامدارێن مردێن، پولُس و بارنابائے آزار دئیگ و بدواهیا شۆرێنتنت و آاِش چه آ دَمگا در کناێنتنت. پولُس و بارنابایا وتی پادانی دَنز همۆدا چَنڈتنت و اِکُنیَهئے شهرا شتنت. مرید گَل و شادان، چه پاکێن روها سررێچ اَتنت. پولُس و بارنابا وتی هێل و آدتئے پدا، اِکُنیَهئے شهرا هم یَهودیانی کَنیسَها شتنت. اۆدا آیان اَنچێن دابێا هبر کرت که بازێن یَهودی و یونانی باوَرمند بوتنت. بله هما یَهودی که باور کنگا تئیار نه‌اتنت، آ دگه درکئومێن مردمِش شۆرێنتنت، آیانی پِگرِش پولُس و بارنابائے هلاپا تَرّێنت و زهررێچ کرتنت. پولُس و بارنابایا تان بازێن وهدے همۆدا داشت و په نَتُرسی هُداوندئے بارئوا شاهدی‌اِشَ دات. هُداوندا آ، په مۆجزه و اَجَبَّتێن نشانی پێش دارگا واک و توانَ داتنت و اے ڈئولا پَدّریَ کرت که آییئے مِهر و رهمتئے کُلئو و پئیگام راست اِنت. شهرئے مردمانی نیاما جێڑه و ناتِپاکیا سر کَشّت. بهرے یَهودیانی نێمگا بوت و آ دگه بهر گۆن ایسّائے کاسِدان همراه بوت. یَهودی و درکئوم هۆر بوتنت و گۆن وتی هاکمانی همراهیا، کاسِدانی آزار دئیگ و سِنگسار کنگئے شئورِش کرت. کاسِد سهیگ بوتنت و چه اۆدا جِست و لیکاوونیَهئے دَمگئے شهر، لِسْتْرَه و دِرْبِه و اے دگه کِرّ و گوَرانی هلک و هنکێنان شتنت. همۆدا ایسّائے وشّێن مِستاگِش تالان کرت. لِسْتْرَها، یکّ مردے هست‌اَت که پێدائِشی لَنگے اَت و هچبر گامی جت نکرتگ‌اَت. آ پولُسئے هبران اِشکنگا اَت، پولُسا تچکاتچک آییئے نێمگا چارِت و زانتی که آییا په دْرهبکشیا ایمان و باور هست. گڑا پولُسا په بُرزتئواری گوَشت: ”پاد آ، وتی پادانی سرا بۆشت.“ آ مرد جاه سِرّت و رئوگا لگّت. وهدے مردمان پولُسئے اے کار دیست، لیکاوونیَهئے گالوارا گوَشتِش: ”اے هُدا اَنت که بنی‌آدمئے شِکل و دْرۆشما په ما اێر آتکگ‌اَنت.“ آیان، بارنابا ”زِووس“ نامێنت و پولُس ”هِرْمِس“، چێا که مسترێن هبر کنۆک پولُس اَت. زِووسئے پرستشگاه شهرئے ڈنّا اَت. پرستشگاهئے مسترا، په پولُس و بارنابایا کاییگرێن گۆک و پُلّ و شۆشِنگ شهرئے دروازگا آورتنت. پرستشگاهئے مستر و مردمانی رُمب همے شئورا اَتنت که په آیان کُربانیگ بکننت. وهدے کاسِد، بزان پولُس و بارنابا چه آیانی اے واهگا سهیگ بوتنت، وتی پُچّ و پۆشاکان دِرّان و چاک دئیانا، گۆن کوکّارے مردمانی مُچّیئے نیاما آتکنت. گوَشتِش: ”او مردمان! شما چے کنگا اێت؟ ما شمئے ڈئولێن بنی‌آدم اێن و بَسّ. آتکگێن شمارا اے مِستاگا بدئیێن که اے هراب و ناهودگێن کاران یله بکنێت و بَرهَکّ و نمیرانێن هُدائے کِشکا بگرێت. آییا آسمان، زمین، دریا و هرچے که آیانی تها هست‌اِنت، اَڈّ کرتگ‌اَنت. پێسریگێن زمانگا، هُدایا سجّهێن کئوم مۆکل داتگ‌اَنت که وتی راها وت گچێن بکننت. اَنگت هم آییا وتا چه گواهی دئیگا دور نداشتگ. په وتی مِهرئے درشان کنگا، چه آسمانا هئورَ گوارێنیت و پُربرێن کِشاران په مۆسمَ رۆدێنیت، شمارا په الکاپی وَرد و وراکَ دنت و شمئے دلان چه وشّیان سررێچَ کنت.“ گۆن اے هبران، کاسِدان په هیلّتے مردم چه هئیرات و کُربانیگ کنگا داشتنت. بله لهتێن رۆچا و رَند، بازێن یَهودی چه اَنْتاکیَه و اِکُنیَها آتک و شهرئے مردمِش وتی نێمگا تَرّێنتنت. پولُسِش سِنگسار کرت و گۆن اے هئیالا که مُرتگ، کَشّان کنان چه شهرا ڈنّ دئور دات، بله وهدے مرید پولُسئے چپّ و چاگردا آتک و مُچّ بوتنت، آ پاد آتک و شهرا پِر ترّت. دومی رۆچا، بارنابائے همراهیا، دِرْبِهئے شهرا شت. مان دِرْبِهئے شهرا هم، ایسّائے وشّێن مِستاگِش تالان کرت و بازێن مردمے مریدِش کرت. پدا لِسْتْرَه، اِکُنیَه و اَنْتاکیَها پِر ترّتنت. مریدِش سر و سۆج کرت و دِلبڈّی داتنت که وتی باوَرا مُهر بدارنت. گوَشتِش: ”ما، گۆن بازێن سکّی و سۆریانی سَگّگا هُدائے بادشاهیا شتَ کنێن.“ آیان په هر کِلیسایا کماش گچێن کرت و گۆن رۆچگ و دْوایا، آ کماشِش هما هُداوندئے باهۆٹ کرتنت، که آییئے سرا باوَرِش کرتگ‌اَت. چه پیسیدیَهئے دَمگا گوَزان بوت و پَمْپیلیَها آتکنت. پدا پِرْگَها، هُدائے مِستاگِش رسێنت و دێم په اَتّالیَهئے شهرا جَهلاد بوتنت. چه اَتّالیَها، بۆجیگا سوار بوت و اَنْتاکیَها پِر ترّتنت. چه همۆدا په هما کار و مُهیمّا هُدائے مِهر و رهمتانی سپرده کنگ بوتگ‌اَتنت، که نون آیان سَرجم کرتگ‌اَت. وهدے پولُس و بارنابا اَنْتاکیَها رَستنت، آیان کِلیسائے مردم مُچّ و یکجاه کرتنت. هر کارے که هُدایا چه آیانی دستا کناێنتگ‌اَت، گۆن آیان گوَشتِش و هالِش دات که هُدایا په درکئومان هم ایمان و باوَرمندیئے دروازگ پَچ کرتگ. پولُس و بارنابا تان دێرا گۆن اَنْتاکیَهئے مریدان منتنت. چه یَهودیَها لهتێن مردم اَنْتاکیَها آتک و براتِش تالیم داتنت و گوَشتِش: ”تان وهدے شما موسّائے شَریَتئے رَندگیریا سُنّت و بُرُّک مکنێت، رَکّتَ نکنێت.“ پولُس و بارنابایا، اے سرهالئے سرا گۆن آیان دَپجاک کرت و سکّ ناتِپاک بوتنت. گڑا شئورِش کرت که پولُس و بارنابا گۆن دگه لهتێنا، اورشَلیما برئونت و گۆن کاسِد و کماشان اے جێڑهئے بارئوا هبر بکننت. کِلیسایا آیانی راه دئیگئے چِن و لانچ کرت و آیان چه پینیکیَه و سامِرَهئے راها گوَزان، هر جاه اے وشّێن هال دات که بازێن درکئومان هم چِه پئیما هُدائے راه زرتگ. چه اے هالئے اِشکنگا، سجّهێن برات باز وشّ و شادان بوتنت. وهدے اورشَلیما آتک و رَستنت، کِلیسا و کاسِد و کماشان وشّاتک کرتنت. هر کارے که هُدایا چه آیانی دستا کناێنتگ‌اَت، هالِش داتنت، بله لهتێن باوَرمند که پێشا پَریسیانی رُمبا بوتگ‌اَتنت، پاد آتکنت و گوَشتِش: ”هما سجّهێن درکئوم که ایمانِش آورتگ، باید سُنّت و بُرُّک کنگ ببنت و هُکم دئیگ ببیت که موسّائے شَریَتئے رَندگیریا بکننت.“ گڑا کاسِد و کماشان په اے هبرئے گیشّێنگا دیوان کرت. بازێن هبر و هالا رَند، پِتْرُس پاد آتک و گۆن آیان گوَشتی: ”او براتان! شما شَرَّ زانێت که باز وهدا پێسر، هُدایا چه شمئے نیاما منا گچێن کرت که درکئوم چه منی زُبانا ایسّائے وشّێن مِستاگا بِشکننت و باور بکننت. هما هُدا که هرکَسئے دلئے هالا زانت، درکئومی هم پاکێن روه بَکشت و په وت زرتنت، اَنچُش که پاکێن روهی مارا بَکشتگ‌اَت. هُدایا مئیگ و آیانی نیاما هچّ پرک و پێرے نه‌اِشت، وهدے آ باوَرمند بوتنت، هُدایا آیانی دل هم پاک و پَلگار کرت. نون شما چێا مریدانی گردنا گرانێن جُگے بندێت و هُدایا چَکّاسیت؟ اے بارا، نه ما زرتَ کنێن و نه مئے پیرێنان زرت کرتگ. اِنّه! مارا باور اِنت، اَنچُش که ما گۆن هُداوندێن ایسّائے مِهر و رهمتئے تُهپَها رَکّێن، همے ڈئولا آ هم رَکّنت.“ پِتْرُسئے هبرانی اِشکنگا رَند، سَرجمێن مُچّی بێتئوار بوت و بارنابا و پولُسئے گپّ و تْرانِش گۆش داشتنت، که هُدایا چه آیانی دستا، درکئومانی نیاما چۆنێن مۆجزه و اَجِکّایی پێش داشتگ. وهدے آیان وتی گپّ و تْران هلاس کرت، آکوبا دَرّاێنت: ”او براتان! منی هبران دِلگۆش کنێت. شَمون پِتْرُسا گوَشت که هُدایا چِه پئیما ائولی برا درکئومانی نێمگا په مِهر هئیال گوَر کرت که چه آیان هم په وتی ناما کئومے گچێن بکنت. اے گۆن نبیانی هبران یکّ و همدَپ اِنت، اَنچُش که نبیسگ بوتگ: اے هبر چه دێریگێن زمانگان زانگ بوتگ.‘ پمێشکا منی هئیالا، ما آ درکئومانی راها جنجال اَڈّ مکنێن که هُدائے راهِش زرتگ، په آیان بنبیسێن: چه هما کُربانیگان که گۆن بُتانی نامئے گِرگا ناپاک بوتگ‌اَنت، چه زنا و بێننگیا، چه مُردارێن دَلوَتانی گۆشتا، اَنچُش هم چه هۆنئے ورگا پهرێز بکننت. چێا که چه کوَهنێن زمانگان، هر شهرا موسّائے شَریَتئے جار پِرّێنۆکێن مردم بوتگ‌اَنت که هر شَبَّتئے رۆچا مردمِش کَنیسَهانی تها وانێنتگ‌اَنت.“ گڑا گۆن سَرجمێن کِلیسایا هۆریگا، کاسِد و کماشان شئور کرت که چه وتی نیاما لهتێن مردم گچێن بکننت و پولُس و بارنابائے همراهیا اَنْتاکیَها رئوان بدئینت. آیان چه وتی نێمگا یَهودا که بَرسابا گوَشگ بوتگ‌اَت و سیلاس، گچێن کرتنت که براتانی نیاما، اے دوێن سرۆکێن مردم اَتنت. آیانی دستا کاگدے داتِش که اے ڈئولا اَت: ”ما، کاسِد و کِلیسائے کماشێن مردم و شمئے برات، شمارا، بزان اَنْتاکیَه، سوریه و کیلیکیَهئے درکئومێن باوَرمندێن براتان دْرۆت و دْرَهباتَ دئیێن. ما اِشکتگ که بے مئے پرمانا چه مئے نیاما لهتێن باوَرمند همانگُر آتکگ و گۆن وتی هبران شمارا دِلتپرکه و پرێشانِش کرتگ. پمێشکا ما په همدلی شئور کرت که چه وت لهتێن مردم گچێن بکنێن و گۆن وتی دۆستێن پولُس و بارنابائے همراهیا، په شما راه بدئیێن، هما دوێن براتانی همراهیا که په مئے هُداوندێن ایسّا مَسیهئے ناما وتی ساهئے نَدر کنگا چَکّ و پَد نبوتگ‌اَنت. مئے اے دوێن کاسِد یَهودا و سیلاس، هما هبران که ما په شما نبشتگ‌اَنت، سرزبانی هم گوَشنت. پاکێن روه و ما، همے شرتر زانتگ که لهتێن بُنیادی گپّان و اَبێد، گرانێن بارے شمئے کۆپگان مَلَڈّێن. شما چه بُتانی ناما کُربانیگ کرتگێن گۆشتا، چه هۆنئے ورگا، چه مُردارێن دَلوَتانی گۆشتا و چه زنا و بێننگیا پهرێز بکنێت. چه اے کاران وتا دور دارگ، په شما باز شَرّ اِنت. وشّ و سلامت باتێت.“ رَندا، اے گچێن کرتگێن برات اَنْتاکیَها دێم دئیگ بوتنت. اۆدا شت و کِلیسائے سجّهێن مردمِش یکجاه کرتنت و کاگدِش په آیان رَسێنت. آیان اے کاگد وانت و چه اِشیئے دلجمی و دِلبڈّی دئیۆکێن کُلئوا باز وشّ بوتنت. یَهودا و سیلاس که وت هم نبی اَتنت، اۆدئے براتِش گۆن بازێن هبران دِلبڈّی دات و آیانی باوَرِش مُهرتر کرت. چیزّے وهدا اۆدا منتنت و رَندا، براتان آ په وشّی و سلامتی رُکست کرتنت و چه همۆدا که دێم دئیگ بوتگ‌اَتنت، هما جاها پِر ترّتنت. پولُس و بارنابا، اَنْتاکیَها مهتل بوتنت و گۆن دگه بازێن مردمان هۆر بوت و هُداوندئے هبرِش تالیم دئیان و شِنگ کنانَ کرت. لهتێن رۆچا و رَند، پولُسا گۆن بارنابایا گوَشت: ”سجّهێن هما شهران که ما هُداوندئے هبر رسێنتگ، بیا پدا همۆدا برئوێن و براتان بچارێن که بارێن آ چۆن اَنت.“ بارنابائے واهگ اَت، یوهَنّایا که مَرکاس هم گوَشگ بوتگ‌اَت، همراه بکنت، بله پولُس آییئے همراه کنگا رَزا نه‌اَت چێا که آییا، پَمْپیلیَهئے دَمگا آ یله داتگ‌اَتنت و اے کارئے تها آیانی همراه نبوتگ‌اَت. اے ڈئولا، پولُس و بارنابا وت‌مان‌وتا تِپاک نبوت، نٹهتنت و چه یکدومیا جتا بوتنت. بارنابا، مَرکاسئے همراهیا، بۆجیگێا سوار بوت و کِبْرِسا شت. بله پولُسا، سیلاس گچێن کرت و براتان آ، هُداوندئے مِهر و رهمتانی باهۆٹ کرتنت. نون پولُس راه گپت. کِلیسایان مُهر و زۆرمند کنان، چه سوریَه و کیلیکیَهئے دَمگان ترّ و تاب کنانا شت. پدا پولُس، دِرْبِه و لِسْتْرَهئے شهران آتک و رَست. لِسْتْرَها تیموتاووس نامێن مریدے هست‌اَت که آییئے مات باوَرمندێن یَهودی و پت یونانیے اَت. لِسْتْرَه و اِکُنیَهئے براتانی نیاما تیموتاووس باز نێکنامێن مردے اَت. پولُسئے واهگ اَت که تیموتاووسا وتی سات و سپرا همراه بکنت، پمێشکا چه رئوگا پێسر، په یَهودیانی هاترا سُنّتی کناێنت، چێا که آ هَند و دَمگانی سجّهێن مردمان زانتگ‌اَت که تیموتاووسئے پت یونانیے. شهر په شهر تَرّان بوتنت و چه اورشَلیمئے کاسِد و کماشانی گیشّێنتگێن راه و رهبندان، براتِش په مَنّگا سهیگ و سرپدَ کرتنت. اے ڈئولا، کِلیسایانی باوَرمند رۆچ په رۆچ گێشترَ بوتنت و باوَرِش هم مُهرترَ بوت. پولُس و آییئے همراه چه پْریجیَه و گَلاتیَهئے دَمگان گوَستنت، چێا که پاکێن روها آ، آسیائے دَمگا هُدائے هبرئے رسێنگ و شِنگ کنگا مکن کرتنت. وهدے میسیَهئے سیمسران رَستنت، بیتینیَهئے نێمگا رئوگئے جُهدِش کرت بله ایسّائے روها په اۆدئے رئوگا نه‌اِشتنت. گڑا چه میسیَها گوَزان بوت و تْرواسئے بَندِنا آتکنت. همۆدا شپا پولُسا یکّ مَکْدونی مردے په شُبێن دیست که اۆشتاتگ‌اَت و مِنَّت کنان اَت که ”دریایا بگوازێن، مَکْدونیَها بیا و مارا کُمکّ کن.“ چه اے شُبێنا رَند، ما په مَکْدونیَهئے رسگا اشتاپ کرت، چێا که چه اے شُبێنا دلجم بوتێن، هُدائے رَزا همِش اِنت که ما برئوێن و وشّێن مِستاگا اۆدئے مردمانی نیاما شِنگ و تالان بکنێن. ما چه تْرواسا بۆجیگا سوار بوت و دێم په ساموتْراکیئے جَزیرها شتێن. دومی رۆچا چه اۆدا نیاپولیسئے بَندِنا آتک و رَستێن. چه اۆدا پیلیپیا شتێن، که مَکْدونیَهئے آ بهرئے مزنێن شهرے و رومیانی مِنندجاه اِنت و تان چیزّے رۆچا همۆدا مهتل بوتێن. شَبَّتئے رۆچا، چه شهرئے دروازگا در کپت و کئورئے لَمبا شتێن. مئے هئیال اَت بلکێن اۆدا یَهودیانی زِگر و دْوائے جاگهے ببیت. همۆدا نِشتێن و گۆن لهتێن جنێنا که په زِگر و دْوایا آتکگ‌اَتنت، هبرا گُلاێش بوتێن. جنێنانی نیاما، لیدیَه نامێن هُداتُرسێن جنێنے هم گۆن اَت که تیاتیرَهئے شهرئے مردمے اَت و جَمورنگێن گران‌کیمّتێن گُد بها کنۆکے اَت. آ پولُسئے هبران گۆش دارگا اَت که هُداوندا آییئے دِلئے چمّ پَچ کرتنت و آییا پولُسئے هبر مَنِّتنت. لیدیَها گۆن وتی لۆگئے سجّهێن مردمان پاکشۆدی کرت. پاکشۆدیا رَند، آییا دَزبندی کرت و گوَشت: ”اگن شما منا هُداوندێن ایسّائے هَکّێن مَنّۆگرے زانێت، گڑا بیاێت منی لۆگا بدارێت.“ لیدیَها گۆن وتی بازێن گوَشگا مارا مَنّێنت. یکّ رۆچے ما زِگر و دْوائے جاگها رئوگا اتێن، مۆلدے دیستێن. مۆلدا جِنّے پِر اَت که چه آییئے زۆرا گئیب‌گوییَ کرت و چه اِشیا په وتی هُدابُندان بازێن زَرّ و مالیَ کَٹّت. آ، پولُس و مئے رَندا آتک و په کوکّار گوَشگا اَت که ”اے مردم، بُرزێن اَرشئے هُدائے هِزمتکار اَنت و شمارا رَکّێنگئے یکّ راهے سۆجَ دئینت.“ آییا تان باز رۆچا اَنچُش گوَشان کرت. گُڈسرا، پولُس دِلرێش و بێزار بوت، چَکّی تَرّێنت و گۆن جِنّا گوَشتی: ”من ترا په ایسّا مَسیهئے ناما هُکمَ دئیان که چه اِشیا در کَپ.“ هما دمانا جِنّ چه آییا در آتک. وهدے مۆلدئے هُدابُندان دیست که آیانی نپ و کَٹّئے اُمێت هلاس بوت، گڑا آیان پولُس و سیلاس گپت، کَشّان کرت و بازارا، شهرئے مسترانی کِرّا برتنت. کازیانی دێما پێش کرتنت و گوَشتِش: ”اے مردم یَهودی اَنت و مئے شهرا جێڑه و پلێنڈی کنگا اَنت. ما رومی اێن و اے مارا اَنچێن دۆد و رَبێدگ تالیم دئیگا اَنت که آیانی مَنّگ و کار بندگ په ما رئوا نه‌اِنت.“ اے دگه مردم هم گۆن بوت و پولُس و سیلاسئے دێما اۆشتاتنت. شهرئے مستران پرمان داتنت که پولُس و سیلاسئے پُچّان بکَشّنت و آیان لَٹّ بجننت. چه بازێن لَٹّ و کُٹّا رند، بَندیجاها برت و بندِش کرتنت. بَندیجاهئے نِگهپانِش پرمان دات که آیانی نِگهپانیا شَرّ دلگۆش بکنت. همے هُکمئے سرا، بَندیجاهئے نِگهپانا بَندیجاهئے تۆک تۆکی کۆٹیا برتنت و آیانی پاد کُنٹبند کرتنت. شپنێما، پولُس و سیلاس جێلئے تها دْوا کنان، هُدایا ستا کنگا اَتنت. اے دگه بندیگ گۆش دارگا اَتنت. اَناگت، مزنێن زمین‌چَنڈے بوت که بَندیجاهئے بُنرِد، سُرگ و جُمبگا لگّت. هما دمانا، سجّهێن دروازگ پَچ بوتنت و جێلیانی زمزیل بُتکنت. جێلئے نِگهپان، چه وابا پَچ لَرزت و آگه بوت، دیستی که بَندیجاهئے سجّهێن دروازگ پَچ اَنت، گُمانی کرت که کئیدی تتکگ و شتگ‌اَنت. نون په وت‌کُشیا زَهمی کَشّت. بله پولُسا تئوار کرت و گوَشت: ”وتا تاوان مدئے، ما سجّهێن وتی جاگها اێن.“ جێلئے نِگهپانا چِراگے لۆٹت و تچانا بَندیجاهئے تۆکا شت و گۆن درَهگا پولُس و سیلاسئے پادان کپت. آ چه جێلا در کرتنت و گوَشتی: ”او واجهان! من په وتی رَکّگا چے بکنان؟“ آیان پَسّئو دات: ” هُداوندێن ایسّائے سرا ایمان بیار گڑا تئو و تئیی لۆگئے سجّهێن مردمَ رَکّێت.“ آیان هُداوندێن ایسّائے وشّێن کُلئو په آییا و آییئے لۆگئے سجّهێن مردمان رَسێنت. شپئے وهدا، پولُس و سیلاسی گۆن وت برتنت و آیانی ٹَپّی شُشتنت. آ و آییئے لۆگئے مردمان هما دمانا پاکشۆدی کرت. رَندا آییا وتی لۆگا برت و ورگ داتنت، آییئے جند و آییئے لۆگئے سجّهێن مردم، چه آییئے هُداباوَریا گَل و شادان بوتنت. دومی رۆچا، کازیان وتی کاردار جێلئے نِگهپانئے گوَرا راه داتنت که ”اے مردمان یله بدئے.“ جێلئے نِگهپانا پولُس هال دات و گوَشت: ”منا چه کازیانی نێمگا پرمان رَستگ که شمارا یله بدئیان. پمێشکا شما په وشّی و سلامَتی برئوێت.“ پولُسا پَسّئو دات: ”ما رومی باشندَه اێن، بله اے شهرئے مستران، مارا بے هُکمئے بُرّگا شهرئے مردمانی دێما جناێنتگ و جێل کرتگ. نون، آ چێرکایی مارا چه جێلا کَشّگَ لۆٹنت. چُشَ نبیت، باید اِنت پادِ وت همِدا بیاینت و مارا در بکننت.“ کارداران، اے پَسّئو په کازیان رَسێنت. وهدے سهیگ بوتنت که آ دوێن رومی باشندَه اَنت، تُرستِش. نون وت آیانی کِرّا آتکنت و چه آیان پهِلّی‌اِش لۆٹت و مِنّتوار بوتنت که چه اے شهرا برئونت. چه بَندیجاها در آیگا رَند، پولُس و سیلاس لیدیَهئے لۆگا شتنت و گۆن باوَرمندان گِند و نندِش کرت، دِلبڈّی‌اِش داتنت که وتی ایمانئے سرا مُهر و کاهِم بۆشتنت و پدا چه پیلیپیئے شهرا در کپت و شتنت. پولُس و سیلاس، چه اَمْپیپولیس و اَپولونیَهئے شهران گوَستنت و تِسالونیکیا آتکنت، یَهودیان اۆدا کَنیسَهے هست‌اَت. پولُس وتی هێل و آدتئے سرا کَنیسَها شت و تان سئے شَبَّتئے رۆچا چه پاکێن کتابان گۆن آیان گپّ و تْرانی کرت. آییا گۆن بازێن بئیان و مُهرێن دَلیلان پَدّر کرت که مَسیه باید اِنت سکّی و سۆری بسگّیت، بمریت و پدا چه مُردگان جاه بجنت. گوَشگا اَت: ”اے ایسّا که آییئے بارئوا من شمارا سهیگ کنگا آن، اے هما مَسیه اِنت.“ چه یَهودیان لهتێن، اَنچُش هم چه آ هُداتُرسێن یونانیان و دگه مزنێن رُمبے چه نامدارێن جنێنان، اے هبر په دل مَنِّتنت و پولُس و سیلاسئے همراه بوتنت. بله یَهودیان گۆن پولُس و سیلاسا هَسَدّ کرت. چه بازارا لهتێن لات و لۆپرێن مردم مُچّ کرت، رُمبے جۆڑێنت و شهرئے تها شۆرشِش کرت. آیان، پولُس و سیلاسئے شۆهاز و مردمانی مُچّیئے دێما آرگا، یاسونئے لۆگئے سرا اُرُش برت. بله وهدے ندیستنتِش، یاسون و دگه لهتێن باوَرمندێن براتِش گپت و گِرّان کنان شهرئے مسترانی جِرگها پێش کرتنت. آ په کوکّار گوَشگا اَتنت: ”اے مردمان، دنیا په سر زرتگ و نون اِدا آتکگ‌اَنت. یاسونا هم وتی لۆگا برتگ‌اَنت. رومئے کئیسَرئے ناپرمانیا کننت و گوَشنت دگه بادشاهے هست که نامی ایسّا اِنت.“ چه اے هبرانی اِشکنگا، مردم و شهرئے مستران تُرست و دِلتپرکه بوتنت. چه یاسون و آییئے همراهان زَمانَتِش گپت و یله‌اِش داتنت. اَنچُش که شپ بوت، براتان پولُس و سیلاس بیریَهئے شهرا راه داتنت. اۆدئے رسگا، یَهودیانی کَنیسَها شتنت. اے شهرئے یَهودی چه تِسالونیکیئے شهرئے یَهودیان واهگدارتر اَتنت. آیان، په هُبّ و هُدۆک هُدائے هبر مَنِّت و هر رۆچ پاکێن کتابِشَ وانتنت و پَٹّ و پۆلِشَ کرت تان بزاننت بارێن پولُسئے هبر راست اَنت یا نه؟ چه آیان بازێنێا باور کرت و دگه بازێن نامدارێن یونانی مردێن و جنێنے هم باوَرمند بوت. وهدے تِسالونیکیئے یَهودی سهیگ بوتنت که پولُس بیریَهئے شهرا هُدائے هبرا شِنگ و تالان کنگا اِنت، همۆدا شتنت، مردمِش شۆرێنت و شهرا آشۆپِش پاد کرت. گڑا، براتان اِشتاپی پولُس تئیابا برت و رَسێنت، بله سیلاس و تیموتاووسا بیریَها داشت. پولُسئے همراهێن رُکست کنۆک، گۆن آییا تان آتِنئے شهرا آتکنت. چه پولُسا اے پرمانِش گپت که سیلاس و تیموتاووس وتا زوتّ آییئے کِرّا برسێننت، نون پِر ترّتنت. وهدے پولُس، آتِنئے شهرا په سیلاس و تیموتاووسئے آیگا وداریگ و رهچار اَت، آییا دیست که شهر چه بُتان پُرّ اِنت. باز گَمیگ و دلرنج بوت. پمێشکا کَنیسَها شت و گۆن یَهودی و درکئومێن هُداتُرسێن مردمان گِند و نِندیَ کرت. بازارئے چارراهئے سرا هم گۆن رهگوَزێن مردمان هر رۆچ گپّ و تْرانیَ کرت. اۆدا، لهتێن اِپیکوری و اِسْتوییکی پیلسوپ گۆن آییا دپَ کپت. چه آیان، لهتێنا گوَشت: ”اے پوتّار چے گوَشگا اِنت؟“ دگه لهتێنا گوَشت: ”گوَشئیگا، بێگانگێن هُدایانی جارا پِرّێنگا اِنت.“ آیان، پمێشکا اے هبر کرت که پولُس، ایسّا و مُردگانی جاه جنَگئے وشّێن مِستاگا تالان کنگا اَت. آیان پولُس، ”اَریوپاگوسا“ برت و گوَشتِش: ”بوتَ کنت ما بزانێن اے نۆکێن تالیم که تئو دئیئے چے اِنت؟ تئیی هبر مئے گۆشان اَجب اَنت و ما اِشانی مانایا زانگَ لۆٹێن.“ آتِنئے مُلکی و درمُلکی سجّهێن مردمان، اَبێد چه اے کارا دگه کارے نێست‌اَت که بنندنت و نۆکێن هال و جاورانی بارئوا گپّ و تْران بکننت و بِشکننت. نون پولُس، اَریوپاگوسئے دیوانجاها اۆشتات و تْرانی کرت: ”او آتِنئے جَهمنندان! من گِندگا آن که شما باز دین‌دۆستێن مردم اێت. وهدے شهرئے سئیل و سئوادا در کپتان، بازێن بُت و کُربانجاهُن دیستنت، آیانی تها یکّ اَنچێن کُربانجاهے هم دیستُن که اۆدا نبشتگ‌اَت: ’په هما هُدایا که زانگ نبوتگ.‘ هما هُدا که شما آییا اَنگتَ نزانێت بله آییا پرستشَ کنێت، من هما هُدائے بارئوا گۆن شما تْرانَ کنان. آ هُدا هما اِنت که اے دنیا و اِشیئے تهئے سجّهێن چیزّی اَڈّ کرتگ‌اَنت. آ وت، زمین و آسمانئے هُداوند اِنت، پمێشکا آییا مردمانی دستئے جۆڑ کرتگێن پرستشگاهان جاگهَ نبیت. آ په انسانئے هچّ چیزّا وازمند نه‌اِنت و هچکَس په آییا هِزمتے کرتَ نکنت، چێا که آ وت هرکَسا زِند و ساهَ بَکشیت و انسانئے اے دگه لۆٹ و گَرَزان هم سَرجمَ کنت. آییا دنیائے سجّهێن مردم چه یکّێا پێدا کرتگ و سجّهێن کئوم و کُٹُم دنیائے چارێن کُنڈان تالان کرتگ‌اَنت. آیانی دئور و باریگ و هَند و جاگهانی مرز و سیمسری هم، پێسرا گیشّێنتگ‌اَنت، تان مردم هُدایا شۆهاز بکننت و بلکێن آییا در بگێجنت، بله راستی اِش اِنت که آ چه ما هچکَسا دور نه‌اِنت. ’چیا که مئے زِند، جُنزگ و هرکت و هستی چه هماییا اِنت.‘ اَنچُش که چه شمئے جندئے شائران لهتێنا گوَشتگ: ’ما هم آییئے پُشپَد اێن.‘ اگن ما هُدائے پُشپَد اێن، گڑا نباید اِنت ما هُدایا گۆن سُهر، نُگره و سِنگا اَڈّ کرتگێن بُتان همدَروَر بکنێن که مردمان گۆن وتی هئیال و هنرا جۆڑێنتگ‌اَنت. هُدا، چه انسانئے پێسریگێن زمانگانی اے نازانتیا سر گوَستگ، بله نون آ هر جاگه هرکَسا پرمان دئیگا اِنت که تئوبه بکنت. چێا که آییا یکّ رۆچے گیشّێنتگ که آ رۆچا دنیائے سجّهێن مردمانی کرتگێن کاران گۆن اِنساپ دادرَسی و داوریَ کنت و په اے مکسدا یکّے گچێنی کرتگ. هُدایا آ پمێشکا چه مُردگان زندگ کرت که په هرکَسا اے هبرئے راستی پکّا ببیت.“ وهدے آیان پولُسئے اے هبر اِشکت که هُدا مُردگان پدا زندگَ کنت، لهتێنا آییئے سرا مَلنڈ و مسکرا کرت، بله دگه لهتێنا گوَشت: ”اے بارئوا دگه برے مارا گێشتر سرپد کن.“ گڑا پولُس، چه دیوانا در آتک. لهتێن مردما آییئے هبر مَنِّت و ایسّائے سرا باوَرمند بوت. چه باور کنۆکان یکّے، اَریوپاگوسئے دیوانئے باسکے اَت که آییئے نام دیونیسیوس اَت و یکّ جنێنے که نامی داماریس اَت و گۆن آیان دگه لهتێن هم گۆن اَت. رَندا، پولُس چه آتِنئے شهرا در آتک و کُرِنْتئے شهرا شت. اۆدا گۆن اَکْویلا نامێن یکّ یَهودیێا دُچار کپت که پُنتوسئے دَمگا پێدا بوتگ‌اَت و گۆن وتی جنێن پْریسْکیلایا چه ایتالیائے مُلکا کُرِنْتئے شهرا نۆکی آتکگ‌اَت. چێا که رومئے کئیسَر کْلئودیوسا پرمان داتگ‌اَت که سجّهێن یَهودی چه رومئے شهرا در بکپنت. پولُس آیانی لۆگا شت. اَکْویلا و پْریسْکیلا هم پولُسئے ڈئولا گِدان‌دۆچ اَتنت. پمێشکا پولُس همایانی کِرّا مَنت و گۆن آیان همکار بوت. هر شَبَّتئے رۆچا، پولُسا کَنیسَها گۆن یَهودی و یونانیان گپّ و تْرانَ کرت و آیانی باوَرمند کنگئے جُهدا اَت. وهدے سیلاس و تیموتاووس چه مَکْدونیَها آتک و گۆن پولُسا هۆر بوتنت، آ هُدائے هبرانی شِنگ و تالان کنگا دَزگٹّ و گُلاێش اَت. آییا په یَهودیان پَدّرَ کرت و گوَشت: ”ایسّا هما مَسیه اِنت.“ وهدے یَهودیان پولُسئے هبر نمَنِّتنت و آاِش بَد و رَد گوَشت، پولُسا وتی گوَرئے کباه در کرت و آ شهرئے دَنز آیانی دێما چَنڈتنت و گوَشتی: ”من وتی کار کرتگ. نون شمئے هۆن شمئے وتی گردنا اِنت و من بێمئیار آن. چه اِد و رَند، هُدائے هبرا درکئومانی نیاما شِنگ و تالانَ کنان.“ گڑا، چه آیانی کَنیسَها در آتک و تیتیوس یوستوس نامێن هُداتُرسێن مردێئے لۆگا شت. آییئے لۆگ، کَنیسَهئے کَشا اَت. کَنیسَهئے مسترئے نام، کْریسپُس اَت. آییا گۆن وتی لۆگئے سجّهێن مردمان، هُداوندێن ایسّائے سرا باور کرت. کُرِنْتئے شهرئے دگه بازێن مردم هم گۆن پولُسئے هبرانی اِشکنگا، باوَرمند بوتنت و پاکشۆدی‌اِش کرت. یکّ شپے، هُداوندێن ایسّا، پولُسئے شُبێنا آتک و گوَشتی: ”متُرس، منی مِستاگا شِنگ و تالان کنان کن. بێتئوار مبئے. هچکَس ترا دستَ نجنت و تاوان داتَ نکنت چێا که من تئیی پُشت و پناه آن. اے شهرا منی باوَرمند باز اَنت.“ گڑا، تان یکّ سال و شش ماها همۆدا داشتی و مردمی هُدائے هبر سۆجَ داتنت. آ وهدا که گَلّیو اَکایَهئے دَمگئے والی اَت، یَهودی مُچّ بوتنت و پولُسئے سرا اُرُش و همله‌اِش برت، گپت و هَکدیوانئے دێما پێشش کرت. گوَشتِش: ”اے مرد، چه موسّائے شَریَتئے راها ڈنّ، مردمان هُدائے پرستش کنگا هُجَّ کنت.“ وهدے پولُسا هبر کنگی اَت، گَلّیوا دێم گۆن یَهودیان کرت و گوَشتی: ”او یَهودیان! اگن اے مردا مئیارے یا مزنێن رَدێن کارے بکرتێن، من شمئے هبر گۆش داشتگ‌اَت. بله شمئے جێڑه، لَبز و نام و شمئے یَهودی شَریَتئے بارئوا اِنت، پمێشکا شما بزانێت و شمئے کار. من اے کارانی تها پاد مانَ نکنان.“ آییا مردم چه هَکدیوانا ڈنّا در کرتنت. گڑا، آیان کَنیسَهئے نۆکێن مستر سوسْتینِس گپت و هَکدیوانئے دێما لَٹّ و کُٹّ کرت. بله گَلّیوا اِشیئے سرا هچّ دِلگۆش ندات. پولُسا کُرِنْتئے شهرا اَنگت بازێن رۆچے گوازێنت و رَندا براتی رُکست کرتنت، بۆجیگا نِشت و سوریَها راهی بوت. پْریسْکیلا و اَکْویلا آییئے همراه اَتنت. چه کِنْکْریَهئے بَندِنا بۆجیگئے سوار بئیگا پێسر، آییا وتی مود چت و گوَنڈ کرتنت، چێا آ کئول که آییا په هُدائے ناما کرتگ‌اَت، نون وهدی گوَستگ‌اَت. وهدے اِپێسُسئے بَندِنا رَستنت، پولُسا وتی همراه پْریسْکیلا و اَکْویلا یله داتنت و وت کَنیسَها شت و گۆن یَهودیان گپّ و تْرانی کرت. آیان دَزبندی کرت گێشترێن وهدے بجَلّیت، بله پولُسا نمَنّت. چه آیان رُکستی گپت و گوَشتی: ”اگن هُدائے رزا ببیت، دگه برے شمئے کِرّا کایان.“ گڑا بۆجیگێا نِشت و چه اِپێسُسا در آتک. مان کئیسَریَها اێر آتک و اورشَلیما شت و چه اۆدئے کِلیسائے گِند و نِندا رند، پدا اَنْتاکیَها شت. پولُس اَنْتاکیَها کمّے وهدا مهتل بوت و پدا چه اۆدا در آتک و گَلاتیَه و پْریجیَها ترّ و تاب کنان، گۆن مریدان گِند و نِندیَ کرت و آیانی سِتک و باوَری مُهر و رێدگ کنانَ کرت. هما وهدا اَپولُس نامێن یکّ یَهودیے اِپێسُسئے شهرا آتک که اِسْکَنْدَریَها پێدا بوتگ‌اَت، واننده و هبرزانتے اَت و پاکێن کتابان شَرّ بلد اَت. آییا هُداوندئے راهئے بارئوا تالیم گپتگ‌اَت و مردمان گۆن هُبّ و هُدۆناکی، شَرّیئے سرا ایسّائے بارئوا هبر کنگ و تالیم دئیگا اَت، بله آییئے زانت، یَهیائے پاکشۆدیئے بارئوا اَت و بَسّ. آییا په دِلێری کَنیسَها وتی هبرانی درشان بُنگێج کرت. وهدے پْریسْکیلا و اَکْویلایا آییئے هبر اِشکتنت، وتی لۆگا برتِش و هُدائے راهِش شَرّیئے سرا سۆج دات. اَپولُسا که اَکایَهئے رئوگئے شئور کرت، گڑا اِپێسُسئے شهرئے براتان دِلبڈّی دات و په اۆدئے مریدانِش نبشت که آییا په دلگرمی وشّاتک بکننت. وهدے اَپولُس اۆدا رَست، اۆدئے هما مردمی باز کُمکّ کرتنت که چه هُدائے رهمت و برکتا ایمانِش آورتگ‌اَت، چێا که آییا سجّهێنانی دێما گۆن یَهودیان گپّ و تْرانَ کرت و آیانی باوَری گۆن مُهرێن دَلیلانَ پرۆشت. اے ڈئولا، چه پاکێن کتابانی نبشتانکان پێشیَ داشت که ایسّا، هما مَسیه اِنت. هما زمانگا که اَپولُس کُرِنْتا اَت، پولُس هم چه مُلکئے نیامی هَند و دَمگان گوَزان، اِپێسُسئے شهرا آتک و رَست. اۆدا لهتێن مریدی دیست. چه آیان جُستی گپت: ”وهدے شما ایسّا مَسیهئے سرا باور کرت، پاکێن روه شمارا رَست؟“ پَسّئوِش دات: ”نه، ما اے هم نه‌اِشکتگ که پاکێن روه هست‌اِنت.“ گوَشتی: ”گڑا شما چۆنێن پاکشۆدیے کرتگ؟“ پَسّئو داتش: ”یَهیائے پاکشۆدی.“ گوَشتی: ”یَهیائے پاکشۆدی، گناهانی پشۆمانیئے پاکشۆدی اَت. یَهیایا وت گۆن مردمان گوَشتگ‌اَت: ’هما کَسے که چه من و رَندَ کئیت، بزان ایسّا، شما هماییئے سرا باور کنێت.‘“ چه اے هبرئے اِشکنگا رند، آیان هُداوندێن ایسّائے ناما پاکشۆدی کرت. پولُسا وتی دست آیانی بَڈّا جت و پاکێن روه آیانی دلا پُترت، نون آ نۆکێن زبانان هبر کنگا لگّتنت و پئیگمبری‌اِشَ کرت. آ، کِساس دوازده مردم اَتنت. پولُس تان سئے ماها کَنیسَها شت و آتک و بے تُرس و بیمّا هُدائے بادشاهیئے بارئوا گۆن مُهرێن دَلیلان هبر و تْرانیَ کرت. بله چه آیان لهتێن سَرکش و یاگی بوت و آییئے هبرِش نزُرت و مردمانی دێما ”اے راهِش“ بَد و رَدَ گوَشت. پمێشکا پولُسا وتا چه آیان یکّ کِرّا داشت. مریدی زرتنت و هر رۆچ مان تیرانوس نامێن مردێئے تالارا گپّ و تْرانا اَت. تان دو سالا همے کاری کرت و اے ڈئولا په آسیائے دَمگئے سجّهێن مردمان، یَهودی و یونانیان هم، هُداوندئے هبر رسێنگ بوت. هُدایا چه پولُسئے دستا اَجَبێن مۆجزه پێشَ داشت. هر دَزمال و گُدے که آییا بلگّتێن و په نادْراهانِش پِر بمُشتێن، آ وشّ و دْراهَ بوتنت و جِنّان، گنۆک یلهَ کرتنت. یَهودی ساهرانی یکّ ٹۆلیێا شهر په شهر ترّ و گردَ کرت. په چَکّاسا، جِنّیانی سرا هُداوندێن ایسّائے نامِشَ گپت و گوَشتِش: ”من شمارا هما ایسّائے ناما هُکمَ دئیان، که پولُس آییئے بارئوا گواجارگا اِنت.“ یَهودیانی یکّ مزنێن دینی پێشواے که نامی اِسْکیوا اَت، آییئے هپت بچکّان اے کارَ کرت. پلیتێن روها آ پَسّئو داتنت و گوَشتی: ”ایسّایا منَ زانان، پولُسا هم پَجّاهَ کاران، بله شما کئے اێت؟“ همے مردا که جِنّ پِر اَت، کُپّی کرت و آیانی چَکّا کپت. سرزۆر بوت و آ جاندرا و ٹَپّی، چه آ لۆگا تتکنت. چه اے هالئے اِشکنگا، اِپێسُسئے شهرئے سجّهێن مردمان، یَهودی و یونانی دوێنان، باز تُرست و هُداوندێن ایسّائے نامِش ستا و سنا کرت. بازێنے که باوَرمند بوت، مردمانی دێما وتی پێسریگێن سِلّێن کارِش مَنِّتنت. لهتێنا که پێسرا جادوگری کرتگ‌اَت، وتی جادوگری کتاب و دَپتر آورت و مردمانی دێما سۆتکنت. وهدے سۆتکگێن کتابانی کیمّتئے هسابِش کَشّت، زانگ بوت که پنجاه هزار دِرْهَمئے کتاب بوتگ‌اَتنت. اے ڈئولا، هُداوندئے هبر گۆن گێشترێن زۆر و واکے شِنگ و تالانَ بوت. چه اے کارانی سَرجمیا رَند، پولُسا وتی دلا شئور کرت مَکْدونیَه و اَکایَهئے دَمگان گوَزان، اورشَلیما برئوت. گوَشتی: ”چه اۆدئے رئوگا رَند، منا اَلّم، رومئے شهر هم گِندگی اِنت.“ آییا چه وتی کُمک‌کاران دو مردم، تیموتاووس و اِرَسْتوس مَکْدونیَها رئوان کرتنت و وت کمّے وهد گێشتر آسیائے دَمگا مهتل بوت. هما وهدا اِپێسُسئے شهرا ”اے راهئے“ بارئوا مزنێن شۆرشے چست بوت. شۆرش اے ڈئولا بوت که اِپێسُسئے شهرا دیمیتْریوس نامێن زَرگرے هست‌اَت که آییا آرتِمیسئے زیارتجاهئے نُگرهێن دُتُّکَ جۆڑێنت و بها کرت. چه اے کارا، شهرئے هُنرمندان بازێن زَرّ و مالے کَٹّت. آییا، شهرئے سجّهێن هُنرمند و اے پێشهئے مردم لۆٹت و مُچّ کرتنت. گۆن آیان گوَشتی: ”او واجهان! اَنچُش که شما زانێت، اے کار مئے هستۆمندیئے سرچمّگ اِنت. بله شما وت اِشکتگ و دیستگ، اے مردا، پولُسا، نه تهنا اِپێسُسئے، کمّ و گێش سجّهێن آسیائے دَمگئے بازێن مردمے گُمراه کرتگ و گوَشیت که مئے دستانی اَڈّ کرتگێن هُدا، په هچّ دابا هُدا نه‌اَنت. نون تُرس تهنا اے نه‌اِنت که په مردمان مئے کار کَمشرپَ بیت، تُرس اِش اِنت که مئے مزنێن هُدا آرتِمیسئے زیارتجاهئے مزنی گارَ بیت و آ، که آسیائے دَمگ و سجّهێن دنیا آییا پرستشَ کنت، وتی شان و شئوکتا باهێنیت.“ وهدے مُچّیئے مردمان اے هبر اِشکتنت، سکّ زَهر گپتنت و په کوکّار گوَشتِش: ”اِپێسُسئے هُدا، آرتِمیس مزن اِنت.“ اے پئیما سجّهێن شهرا شۆرش چست بوت. مردمانی مُچّی، کوکّار کنان شهرئے مئیدانجاها شت. آیان پولُسئے دو همراه که آیانی نام گایوس و اَریسْتَرکاس اَت و مَکْدونیَهئے مردم اَتنت، گپت، کَشّکان کرت و گۆن وت برتنت. پولُسا مُچّیئے تها رئوگ لۆٹت بله آییئے شاگردان نه‌اِشت. تنتنا آسیائے دَمگئے لهتێن مسترا هم، که پولُسئے دۆست اَتنت، په آییا کُلئو راه دات و دَزبندی کرت که شهرئے مئیدانجاها مرئوت. اۆدا باز شۆر و آڑَهۆر اَت، هرکَسا یکّ چیزّے گوَشت. بازێنێا اے هبر هم نزانت که آ چێا اِدا آتکگ و مُچّ بوتگ‌اَنت. یَهودیان، اِسْکَنْدَر نامێن مردے دێما کرت و چه مُچّیا هرکَسا آییارا هُکمے دات. دستی شهار دات که چُپّ و بێتئوار ببنت، تان مردمانی دێما گۆن وتی هبران یَهودیانی دێمپانیا بکنت. بله وهدے مُچّیئے مردمان زانت که آ یَهودیے، گڑا پدا هَمگُٹّ و همتئوار بوتنت و تان کِساس دو ساهتا جاک و کوکّارِش کرت و گوَشتِش: ”اِپێسُسئے هُدا، آرتِمیس مزن اِنت.“ گڑا، شهرئے مُنشیا مُچّی آرام کرت و گوَشتی: ”او اِپێسُسئے مردمان! سجّهێن دنیائے مردمَ زاننت که اِپێسُسئے شهر، مزنێن هُدا آرتِمیسئے زیارتجاهئے نِگهپان اِنت، که آییئے نَکش چه آسمانا اێر آتکگ. نون که هرکَس اے هبرا مَنّیت، شما آرام ببێت و په اشتاپی هچّ کارے مکنێت. اے دوێن مردم که شما گپتگ و اِدا آورتگ‌اَنت، اِشان نه چه زیارتجاها چیزّے پُلِتگ و نه مئے بانُکێن هُدااِش بێشرپ کرتگ. اگن دیمیتْریوس و آییئے هُنرمندان گۆن کَسێا جێڑهے هست، هَکدیوانئے دروازگ پَچ اِنت و والی هم هر وهدا هست‌اِنت، برئونت و وتی جێڑها پێش بکننت. اگن دگه هبرے هست، باید آییا شهرئے سرکاری دیوانا بیارنت تانکه گیشّێنگ ببیت. چه مرۆچیگێن سرگوَستا، تُرس اِش اِنت مئے سرا شۆرِشگریئے بُهتاما بجننت. اگن چُش ببیت، مارا په مرۆچیگێن شۆرشا هچّ پَسّئوے نێست.“ آییا اے هبر کرتنت و مُچّی‌ای پرۆشت. اِپێسُسئے شهرئے شۆرشے هلاسیا رَند، پولُسا آ شهرئے مرید لۆٹت و دِلبڈّی داتنت، گڑا چه آیان رُکستی گپت و دێم په مَکْدونیَها راه کپت. چه آ هَند و دَمگان که گوَست، گۆن وتی هبران، باوَرمندی بازێن دِلبڈّیے داتنت. رندا آتک و یونانا رَست. اۆدا تان سئے ماها مهتل بوت. گۆن بۆجیگێا سوریَهئے رئوگا پێسر، یَهودیان په آییا پندلے سازِت، پمێشکا چه مَکْدونیَهئے راها پِر ترّگئے شئوری کرت. آییئے همراه اِش اَتنت: پیرّوسئے چُکّ سوپاتِروس که بیریَهئے مردمے اَت، اَریسْتَرکاس و سِکونْدوس که تِسالونیکیئے مردم اَتنت، گایوس که دِرْبِهئے مردمے اَت، تیموتاووس، تیکیکوس و تْروپیموس که آسیائے دَمگئے مردم اَتنت. آ چه ما پێش کپتنت و تْرواسئے شهرا شتنت. همۆدا په مئے آیگا رهچار بوتنت. بێهُمیرێن نگنئے ائییدا رند، ما چه پیلیپیئے شهرا بۆجیگێا سوار بوتێن و پنچ رۆچا رَند، تْرواسا آیانی کِرّا آتکێن و تان هپت رۆچا همۆدا داشتێن. هپتگئے ائولی رۆچا، په نانئے چُنڈ چُنڈ کنگا هۆریگا نِشتگ‌اَتێن و پولُسا گۆن باوَرمندان تْران کرت. دومی سباها آ رئوگی اَت، پمێشکا تان شپنێما هبری کرت. هما بُرزادی بانا که نِشتگ‌اَتێن، بازێن چِراگے رۆک اَت. پولُسئے هبرانی وهدا، یوتوکوس نامێن وَرناے دَریگئے دپا نِشتگ‌اَت. وابێنگ بوت، کۆچَنڈگا لگّت و واب کپت. چه لۆگئے سئیمی تَبَکا جَهلاد کپت و مُرت. مردمان آییئے جۆن چست کرت. پولُس اێر آتک، آییئے نێمگا جَهل بوت، گُلاێشی کرت و گوَشتی: ”متُرسێت، ساهی مان اِنت.“ گڑا بُرزاد شت، نانی چُنڈ چُنڈ کرت و وارت، رندا گۆن آیان وتی گپّ و تْرانی تان گوَرباما دێما برت و پدا چه اۆدا در کپت و شت. آ وَرنااِش، زِندگ و دْراه آییئے لۆگا برت و آیان مزنێن تسلّا و دِلبڈّیے رَست. ما بۆجیگا سوار بوتێن و چه پولُسا پێسر، آسوسئے شهرا شتێن که چه اۆدا آییا گۆن وت بزورێن. پولُسئے واهگ اِش اَت که تْرواسا بگر تان آسوسا هُشکیا سپر بکنت. وهدے آسوسئے شهرا گۆن آییا دُچار کپتێن، گڑا بۆجیگا سوارِن کرت و میتیلینیئے شهرا آتکێن. چه اۆدا دومی رۆچا کیوسئے جَزیرهئے دێما آتک و رَستێن. سئیمی رۆچا، ساموسئے بَندِن و چارمی رۆچا میلیتوسئے شهرا آتکێن. پولُسئے شئور اَت، اِپێسُسئے شهرا هچّ مه‌اۆشتیت، تانکه آسیائے دَمگا باز مهتل مبیت. آییا اِشتاپ اَت که اگن بوتَ کنت پِنْتیکاسْتئے ائییدئے رۆچا اورشَلیما ببیت. پولُسا چه میلیتوسئے شهرا، په اِپێسُسئے کِلیسائے کماشان کُلئو راه دات و آ وتی کِرّا لۆٹتنت. کماش که آتکنت، گۆن آیان گوَشتی: ”شما وتَ زانێت چه هما ائولی رۆچا که من آسیائے دَمگا پاد اێر کرتگ، چِه پئیما وتی زِند گۆن شما گوازێنتگ. من اَرس رێچان و په بێکِبری و دربێشی هُداوندئے هِزمتکاری کرتگ و یَهودیانی پَندلانی سئوَبا بازێن سکّی و سۆری سَگّتگ. وتَ زانێت، شمئے نپ و سوتّا هرچے که منی دستا بئیگی بوتگ من کرتگ و هُدائے کُلئو په شما، مُچّیانی تها و لۆگ په لۆگ آورتگ و سر کرتگ. من یَهودی و یونانی، دوێن پنت و سۆج داتگ‌اَنت که چه وتی رَدێن کاران تئوبه بکننت، هُدائے راها بگرنت و مئے هُداوندێن ایسّائے سرا ایمان بیارنت. انّون گۆن پاکێن روهئے رهشۆنیا اورشَلیما رئوان. نزانان اۆدا گۆن من چے بئیگی اِنت. بله اِشیا زانان که پاکێن روه منا هر شهرا پێشگۆیی کنگ و گواهی دئیگا اِنت، کئید و بند و سکّی و سۆری منی ودار و اِنتزارا اَنت. منا په وتی ساه و زِندا پرواه نێست، منی یکّێن واهگ اِش اِنت که وتی دئور و باریگا په سر برسێنان و هُداوندێن ایسّائے داتگێن کارا سَرجم بکنان، بزان هُدائے مِهر و رهمتئے مِستاگا برسێنان. نونَ زانان، من که هُدائے بادشاهیئے وشّێن مِستاگ په شما آورتگ و رسێنتگ، چه شما هچکَس پدا منا نگندیت. پمێشکا مرۆچی شمارا په راستی و دلجمیَ گوَشان که شمئے هچکَسئے هۆن منی گردنا نه‌اِنت. چێا که من په شما هُدائے سجّهێن واهگانی رسێنگا هچبر چَکّ و پَد نبوتگان. شما وتی جند و وتی رمگئے سجّهێن باوَرمندانی هئیالداریا بکنێت که پاکێن روها شمارا آیانی نِگهپان کرتگ. هُدائے کِلیسائے شپانکی و نِگهپانیا بکنێت، هما کِلیسا که هُداوندێن ایسّایا گۆن وتی هۆنا په بها گپتگ. منَ زانان چه منی رئوگا رَند، دِرّۆکێن گُرک شمئے نیاما کاینت و رمگئے سرا رهمَ نکننت. تنتنا شمئے وتی نیاما هم اَنچێن مردم پادَ کاینت که راستێن هبران پرُشت و پرۆشَ کننت تانکه مریدان وتی نێمگا بکَشّنت. پمێشکا هُژّار بێت و یات بکنێت که تان سئے سالا، من شپ و رۆچ په شما گرێتگ و شمارا ڈاه داتگ. نون شمارا هُدا و آییئے پُرمِهر و رهمتێن هبرانی سپردهَ کنان که آ هبر شمارا مُهر داشتَ کننت تان هۆر گۆن سجّهێن هُدائے پَلگارتگێنان میراس ببرێت. منا چه کَسێا هچّ چیزّێئے تَماه و لالِچ نبوتگ، نه سُهر و تنگئوئے، نه نُگره و زَرّئے و نه گُد و پۆشاکئے. شما وتَ زانێت که من گۆن وتی اے دستان کار کرتگ، وتیگ و وتی همکارانی زلورت و گَرَز وت سَرجم کرتگ‌اَنت. من شمارا دروَر و نمونه پێش کرتگ که شما هم منی ڈئولا وتی دستان کار ببندێت و کار بکنێت و وار و بَزّگان کُمکّ بدئیێت. شما چه هُداوندێن ایسّائے اے هبران بێتْرانگ مبێت و مشمۆشێت که آییا گوَشت: ’چه زورگا، دئیگ بَهتاورتر اِنت.‘“ چه اے هبرانی هلاسیا رَند، پولُس کۆنڈان کپت و گۆن سجّهێنان هۆر دْوایی کرت. سجّهێنان پولُس گُلاێش کرت، چُکِّت و باز گرێتِش. آ گێشتر په اِشیا گَمیگ اَتنت که پولُسا گوَشتگ‌اَت: ”شما پدا منا نگندێت.“ گڑا تان بۆجیگا رسێنتِش. وهدے ما چه آیان جتا بوتێن، بۆجیگا سوار بوت و تچکاتچک دێم په کاسئے جَزیرها آتکێن. دومی رۆچا رودِسئے جَزیرها رَستێن و چه اۆدا پاتارائے شهرا شتێن. اۆدا مارا یکّ بۆجیگے دست کپت که پینیکیَها رئوگی اَت. ما همے بۆجیگا سوار بوت و راه گپتێن. وهدے بۆجیگ دریایا رئوان اَت، چه دورا کِبْرِسئے جَزیره، چپّێن پهناتا گِندگ بوت، چه اۆدا گوَزان، سوریَها، سورئے بَندِنا رَست و چه بۆجیگا اێر کپتێن، چێا که اۆدا بۆجیگا بار اێر گێجگی اَت. ما اۆدئے مرید شۆهاز کرتنت و تان هپت رۆچا آیانی کِرّا جَلِّتێن. آیان، چه پاکێن روهئے نێمگا گۆن پولُسا گوَشت که اورشَلیما مرئوت. بله وهدے اۆدا مئے جَلّگئے رۆچ هلاس بوتنت، ما پدا وتی سپر بِندات کرت. سجّهێن باوَرمند گۆن وتی جَن و چُکّان مئے همراهیا چه شهرا ڈنّ، تئیاب‌دَپا آتکنت. اۆدا ما سجّهێن کۆنڈان کپتێن و دْوااِن کرت. چه یکدومیا رُکست بئیگا رند، ما بۆجیگا سوار بوتێن و آ وتی لۆگان پِر ترّتنت. چه سورئے بَندِنا سپر کنان پُتولِماییسئے شهرا آتک و چه بۆجیگا اێر کپتێن. اۆدا هم ما گۆن باوَرمندان گِندُک کرت و یکّ رۆچے آیانی گوَرا داشتێن. اے دگه رۆچا چه اۆدا در آتک و کئیسَریَهئے شهرا رَستێن. اۆدا ما مِستاگ دئیۆکێن پیلیپُسئے لۆگا داشت که چه هما هپتێنان یکّے اَت. آییا چار نِشتگێن جنێن‌چُکّ هست‌اَت که پئیگمبریئے سئوگاتِش چه هُدائے نێمگا رَستگ‌اَت. آ لهتێن رۆچا که ما اۆدا اتێن، آگابوس نامێن نبیے چه یَهودیَها آتکگ‌اَت. مئے گِندُکا آتک، پولُسئے لانکبندی زرت، وتی دست و پادی بستنت و گوَشتی: ”پاکێن روهَ گوَشیت: ’اورشَلیمئے یَهودی اے لانکبندئے هُدابُندا گرنت و همے پئیما که من وتا بستگ، همے پئیما آییئے دست و پادانَ بندنت و درکئومانی دستا دئینت.‘“ آییئے هبرانی اِشکنگا رَند، ما و آ شهرئے مردمان گۆن پولُسا دَزبندی و مِنّتگیریَ کرت که اورشَلیما مرئوت. بله پولُسا گوَشت: ”چیا شما گْرێوێت و منی دلا پرۆشێت؟ من بند بئیگا بِلّ، اورشَلیما، په هُداوندێن ایسّائے نامئیگی وتی زِندئے نَدر کنگا هم تئیار آن.“ وهدے ما پولُس مَنّێنت نکرت، گڑا گوَشتێن: ”هرچے که هُداوندئے رَزا اِنت، هما ڈئولا ببیت“ و بێتئوار بوتێن. چه آ رۆچان و رَند، ما وتی اُرد و بُنگ بست و دێم په اورشَلیما راه گپتێن. چه کئیسَریَهئے شهرا لهتێن مرید مئے همراه بوت، آیان مارا په دارگ و مهمان بئیگا مَناسون نامێن باوَرمندێئے لۆگا برت. آ چه ایسّائے ائولی مَنّۆگران اَت و بێها کِبْرِسیے اَت. وهدے اورشَلیما رَستێن، براتان مارا گۆن واهگے وشّاتک کرت. دومی رۆچا، پولُسئے همراهیا ایسّائے برات آکوبئے گِند و نِندا شتێن. کِلیسائے سجّهێن کماش همۆدا اَتنت. تئیارجۆڑیا رَند، پولُسا په سَرجمیا گوَشت که هُدایا چه آییئے هِزمتان په درکئومان چے کرتگ. وهدے آیان اے هال اِشکتنت، هُدائے شُگرِش گپت. نون گۆن پولُسا گوَشتِش: ”او برات! تئو سهیگ ائے که هزاران یَهودی ایسّائے سرا باوَرمند بوتگ و سجّهێن موسّائے شَریَتئے سرا په دل و سِتک پابند اَنت. بله لهتێنا تئیی بارئوا گۆن آیان گوَشتگ که تئو آ سجّهێن یَهودی که درکئومانی نیاما نِشتگ‌اَنت سۆجَ دئیئے که موسّائے شَریَتا یله بدئینت و وتی چُکّان سُنّت مکناێننت و مئے اے دگه دۆد و رَبێدگانی سرا کار مکننت. نون شئور چے اِنت؟ ما چے بکنێن؟ اَلّما چه تئیی اِدئے آیگا سهیگَ بنت. پمێشکا اَنچُش که ما گوَشێن، هما ڈئولا بکن. مئے کِرّا چار مردم هست که آیان گۆن هُدایا کئولے کرتگ. تئو همایانی همراهیا برئو و گۆن آیانی پاک و پَلگاریئے رسمان هۆر ببئے. آیانی کُربانیگئے دَلوَتانی کیمّتا هم تئو پُرّ کن، تانکه آ وتی سران بساینت. اے ڈئولا هرکَسَ زانت که تئیی بارئوا آیانی اِشکتگێن هبر درۆگ بوتگ‌اَنت و تئو وتی زِندا شَریَتئے سرا گوازێنگا ائے. بله ما هما درکئومێن باوَرمندانی سرا نبشتگ که مئے هُکم آیانی بارئوا چے اِنت. چه بُتانی ناما کُربانیگ کرتگێن گۆشتا، چه هۆنئے ورگا، چه مُردارێن دَلوَتانی گۆشتا و چه زنا و بێننگیا پهرێز بکننت.“ پولُسا آ چارێن مردم زرتنت و اے دگه رۆچا گۆن آیان هۆریگا، پاک و پَلگاریئے رسمی سَرجم کرت. پدا مزنێن پرستشگاها شت تان پَلگاریئے رۆچانی سَرجم بئیگئے جارا بجنت، که هما رۆچا چه آیان هر یکّێئے کُربانیگ هم هئیرات کنگَ بیت. آیانی پَلگاریئے هپتێن رۆچ سَرجم بئیگی اَتنت که آسیائے دَمگئے لهتێن یَهودیا پولُس مزنێن پرستشگاها دیست. مردمِش شۆرێنتنت، پولُسِش گپت و کوکّارِش کرت: ”او اِسراییلیان! بیاێت مارا کُمکّ بکنێت. اے مرد، پولُس هما اِنت که هر جاگه گۆن هرکَسا، مئے کئوم و موسّائے شَریَت و هُدائے اے پاکێن لۆگئے هِلاپا تالیمَ دنت. انّون هم درکئومێن یونانی مردمی مزنێن پرستشگاها آورتگ و هُدائے پاکێن لۆگی پلیت کرتگ.“ آیان اے هبر پمێشکا کرت که پێسرا پولُسِش گۆن تْروپیموسا، که اِپێسُسئے شهرئے نندۆکے اَت، اورشَلیمئے بازارا دیستگ‌اَت. گُمانِش کرتگ‌اَت که پولُسا، تْروپیموس مزنێن پرستشگاها آورتگ. سجّهێن شهرا شۆرشے چست بوت، سجّهێن مردم چه هر نێمگا تچانا آتک و مُچّ بوتنت. پولُسِش گپت و چه مزنێن پرستشگاها ڈنّا در کرت و هما دمانا پرستشگاهئے دَروازگِش بند کرتنت. پولُسِش کُشگی کرتگ‌اَت که رومی لشکرئے مسترا هال رَست سجّهێن اورشَلیما شۆرشے کپتگ. آییا هما دمانا وتا، سپاهیگ و اَپسرانی همراهیا په مردمان رسێنت. وهدے مردمان لشکرئے مستر و سپاهیگ دیستنت، پولُسئے لَٹّ و کُٹِّش بَسّ کرت. لشکرئے مستر پولُسئے کِرّا آتک، دَزگیری کرت و پرمانی دات گۆن دو زمزیلا ببندنتی. چه مردمان جُستی گپت که ”اے کئے اِنت و مئیاری چے اِنت؟“ مردم باز کوکّار کنگا اَتنت، هرکَسا آییئے بارئوا چیزّے گوَشت، پمێشکا لشکرئے مستر چه راستێن جاورا سرپد نبوت و هُکمی کرت که پولُسا کلاتا ببرنت. وهدے پولُس کلاتئے پَدانکان رَست، چه مهلوکئے زَهر و هِژما سپاهیگ آییئے بَڈّ کنگا ناچار بوتنت، چێا که مهلوک آییئے رَندا کوکّار کنان، گوَشان اَت: ”اِشیا بکُش.“ هما وهدا که سپاهیگ پولُسا کلاتا برگا اَتنت، آییا گۆن رومی لشکرئے مسترا گوَشت: ”منا مۆکلَ دئیئے گۆن تئو هبرے بکنان؟“ لشکرئے مسترا جُست کرت: ”زانا، تئو یونانی زبانا بَلد ائے؟ اَچه، تئو هما مِسری نه‌ائے که نۆکی شۆرشی کرتگ‌اَت و چار هزار یاگیێن مردمی گۆن وت گیابانا برتگ‌اَت.“ پولُسا دَرّاێنت: ”اِنّه، من یَهودیے آن و کیلیکیَهئے دَمگئے نامیێن شهر تَرْسوسئے مردمے آن. منا بِلّ که گۆن اے مردمانی مُچّیا کمّے هبر بکنان.“ لشکرئے مسترا مَنِّت، پولُس آتک و کلاتئے پَدانکانی سرا اۆشتات و گۆن دستئے سُرێنگا مردمی بێتئوار کرتنت. وهدے مردم بے تْرِکّ و تئوار بوتنت، گڑا پولُسا گۆن آیان اِبرانی زبانا هبر کرت و گوَشتی: ”او پت و براتان! منا اے هَکّا بدئیێت که شمئے دێما وتی دێمپانیا بکنان.“ وهدے مردمان دیست که آ اِبرانی زبانا گۆن آیان هبر کنگا اِنت، گێشتر بێتئوار بوتنت. آییا گوَشت: ”من یَهودیے آن و منی پێدائِشئے جاگه، کیلیکیَهئے دَمگا، تَرْسوسئے شهر اِنت، بله منی رُست و رُدۆم همِدا اورشَلیما بوتگ. گامالیَل منی استاد بوتگ و مئے پت و پیرُکانی سَرجمێن شَریَت من چه هماییا در برتگ. په هُدا و آییئے رَزایا باز واهگدار و هُدۆناک بوتگان، اَنچُش که مرۆچی شما هُدۆناک اێت. من ’اے راهئے‘ مَنّۆگر آزار داتگ و کُشگی هم کرتگ‌اَنت، مردێن وَه مردێن اَنت، جنێن هم گپتگ و بندی کناێنتگ‌اَنت. مسترێن دینی پێشوا و سجّهێن کماشانی دیوان منی بارئوا گواهی داتَ کنت. آیان په دَمِشْکئے یَهودی براتان منا کاگد داتگ‌اَت تان اۆدا برئوان، اۆدئے باوَرمندان بگران و په سِزا دئیگا اورشَلیما بیاران. راها، وهدے دَمِشْکئے شهرئے نزّیکّا رَستگ‌اَتان، نێمرۆچئے وهدا اَناگت چه آسمانا منی چپّ و چاگردا تْرندێن رُژنے دْرپشت. زمینا کپتان و تئوارے اِشکتُن که منا گوَشتی: ’شاوول، او شاوول! تئو چێا منا آزارَ دئیئے؟‘ من جُست کرت: ’او واجه! تئو کئے ائے؟‘ پَسّئوی دات: ’من ایسّا ناسِری آن، هما که تئو آییا آزارَ دئیئے.‘ منی همراهان رُژن دیست، بله هما که گۆن من هبر کنگا اَت، آییئے تئوارِش نه‌اِشکت. جُستُن کرت: ’او هُداوند! من چے بکنان؟‘ هُداوندا منا پَسّئو دات: ’پاد آ، دَمِشْکئے شهرا برئو، هما سجّهێن کار که ترا کنگی اَنت، اۆدا ترا گوَشگَ بنت.‘ همراهان منا دستا گپت و دَمِشْکئے شهرا برت، چێا که چه هما تْرندێن رُژنئے گِندگا منی چمّانی رُژنایی شتگ‌اَت. اۆدا هَنّانیا نامێن یکّ مردے اَت که هُدادۆست و شَریَتئے پابند اَت و سجّهێن جَهمنندێن یَهودیانی نیاما وشنامێن مردے اَت. منی کِرّا آتک و اۆشتات و گوَشتی: ’او منی برات شاوول! تئیی چمّانی رُژنایی پِر بتَرّات و مئیم بکناتئے.‘ هما دمانا منی چمّ پدا رُژنا بوتنت و من آ دیست. گڑا هنّانیایا گۆن من گوَشت: ’مئے پت و پیرُکانی هُدایا ترا گچێن کرتگ تان آییئے رَزایا بزانئے، آییئے ”پاک و نێکێنا“ بگندئے و آییئے تئوارا چه آییئے جندئے دپا بِشکنئے. باید اِنت په سجّهێنان وتی اِشکتگێن و دیستگێنانی گواهیا بدئیئے. نون چێا مهتل ائے؟ پاد آ، ایسّائے ناما بگر، پاکشۆدی بکن که چه وتی گناه و مئیاران پاک و پَلگار ببئے.‘ رَندا وهدے اورشَلیما آتکان، یکّ رۆچے په دْوایا مزنێن پرستشگاها شتان، دْوائے وهدا منا شُبێن و اِلهامے رَست. ایسّا مَسیهُن دیست که منا گوَشتی: ’زوتّ کن. چه اورشَلیما در کپ، چێا که اِدئے مردم منی بارئوا تئیی گواهیا نمَنّنت.‘ من گوَشت: ’او هُداوند! آ وَه زاننت که من هر جاگه، کَنیسَهان شتگان و تئیی باوَرمند جتگ و جێل کناێنتگ‌اَنت. اے هبرا هم زاننت که وهدے تئیی شهید اِسْتیپانئے هۆن رێچگ بوت، من همۆدا اۆشتاتگ‌اَتان و په آییئے کُشگا رازیگ اَتان و آییئے هۆنیگانی گُد و پُچّانی نِگهپان اَتان.‘ پدا هُداوندێن ایسّایا منا گوَشت: ’برئو، چێا که من ترا دورێن هَند و دَمگان درکئومانی کِرّا راهَ دئیان.‘“ مردم تان همینچُکا پولُسئے هبران گۆش دارگا اَتنت، بله اے هبری که کرت نون کوکّار کرت و گوَشتِش: ”اے مرد کُشگ و گار کنگ ببیت که زِندَ نکرزیت.“ آیان کوکّار کرت، وتی گوَرئے کباه و جامگِش کَشّتنت و هاکشانی‌اِش کرت. رومی لشکرئے مسترا پرمان دات که پولُسا کلاتا ببرنت، شلّاک بجننت و چه آییا جُست و پُرس بکننت تان زانگ ببیت مردم چێا آییئے سرا کوکّار کنگا اَنت. وهدے پولُسِش په شلّاک جنَگا بست، آییا همۆدا چه اۆشتاتگێن اَپسرا جُست کرت: ”من رومی باشندَهے آن. کانونا، اے رئوا اِنت که شما بے هُکمئے بُرّگا رومی باشندَهێا شلّاک بجنێت؟“ وهدے اَپسرا اے هبر اِشکت، لشکرئے مسترئے کِرّا آتک و گوَشتی: ”او واجه! تئو چے کنگا ائے؟ اے مرد رومی باشندَهے.“ لشکرئے مستر، پولُسئے کِرّا شت و جُستی کرت: ”بگوَش، په راستی تئو رومی باشندَهے ائے؟“ پولُسا پَسّئو دات: ”هئو، من رومی باشندَهے آن.“ مسترا گوَشت: ”من په رومی باشندَه بئیگا بازێن زَرّے داتگ.“ پولُسا دَرّاێنت: ”من چه پێدائِشا رومی باشندَهے آن.“ آ سپاهیگ که چه پولُسا جُست و پُرس کنگا اَتنت، هما دمانا چه آییا پُشتا کِنزتنت. وهدے لشکرئے مستر سرپد بوت که پولُس رومی باشندَهے و آییا بند کناێنتگ، وت هم تُرستی. لۆٹتی شَرّ بزانت یَهودی پولُسئے سرا چۆنێن بُهتامے جننت، پمێشکا دومی رۆچا پولُسی چه بَندیجاها در کرت و پرمانی دات یَهودیانی مزنێن دینی پێشوا و سرۆکانی دیوانئے سجّهێن باسک دیوانا بنندنت. گڑا پولُسی آورت و آیانی دێما پێش کرت. پولُسا سرۆکانی دیوانا نندۆکێن باسکانی نێمگا تچکاتچک چارِت و گوَشت: ”او براتان! من تان مرۆچیگێن رۆچا وتی زِند گۆن پاک و پَلگارێن جَبین و وجدانے په هُدائے رَزایا گوازێنتگ.“ اے هبرا و رند، مسترێن دینی پێشوا هَنّانیایا پولُسئے پهناتا اۆشتاتگێن مردم پرمان داتنت که آییئے دپا شَهمات بجننت. گڑا پولُسا گوَشت: ”هُدا ترا جنت، او اِسپێتی پِر مُشتگێن دیوال! تئو شَریَتئے رهبندانی رَندگیریا منی مئیار و بێمئیاریئے گیشّێنگا اِدا ائے، بله اے کارئے بدلا گۆن منی شَهمات جناێنگا شَریَتئے رَهبندان پْرۆشگا ائے.“ پولُسئے کَشا اۆشتاتگێن مردمان گۆن آییا گوَشت: ”ترا لَجَّ نکنت هُدائے نامێنتگێن دینی پێشوایا بےاِزّتَ کنئے؟“ پولُسا پَسّئو دات و گوَشت: ”او براتان! من نزانتگ که اے، هُدائے نامێنتگێن مسترێن دینی پێشوا اِنت. چێا که نبشته اِنت ’وتی کئومئے پێشوایا بَد و رَد مگوَشێت.‘ “ پولُس سهیگ اَت که سرۆکانی دیوانئے لهتێن باسک، سَدوکی و لهتێن پَریسی اَنت، پمێشکا آییا په بُرزتئواری دَرّاێنت: ”او براتان! من پَریسیے آن و منی پت و پیرُک هم پَریسی بوتگ‌اَنت، مرۆچی اے هَکدیوانئے دێما پمێشکا اۆشتارێنگ بوتگان که منی باور و اُمێت اِنت که هُدا مُردگان پدا زندگَ کنت.“ اَنچُش که آییا اے هبر کرت، سرۆکانی دیوانئے پَریسی و سَدوکی باسکانی نیاما جێڑهے پاد آتک و دیوان دو بهر بوت. سَدوکیانی باور اِش اِنت که مُردگ پدا زندگَ نبنت و نه پرێشتگ هست و نه روه، بله پَریسی اے سجّهێنانَ مَنّنت. باز جاک و جیک بوت و پَریسیانی شَریَتئے لهتێن زانۆگرا په نمَنّگ گوَشت: ”ما په اے مردا هچّ مئیارے نگِندێن، بلکێن یکّ روه یا پرێشتگێا گۆن اِشیا هبر کرتگ.“ وهدے آیانی نیاما اَڑ و جنجال گێشتر بوت، لشکرئے مسترا تُرست، چۆ مبیت پولُسا بجننت و چُنڈ چُنڈ بکننت، پمێشکا سپاهیگی پرمان داتنت که جَهلاد برئونت، پولُسا چه آیانی نیاما په زۆر در بکننت و کلاتا ببرنت. هما شپا هُداوندێن ایسّا پولُسئے دێما آتک و اۆشتات. گوَشتی: ”او پولُس! دلا مزن کن، اَنچُش که تئو اورشَلیمئے شهرا په منی مِستاگا شاهدی داتگ، همے ڈئولا رومئے شهرا هم ترا شاهدی دئیگی اِنت.“ دومی سَباها، لهتێن یَهودیا پندلے جۆڑێنت و وت‌مان‌وتا سئوگندِش وارت که تان پولُسا مکُشنت، نه آپَ ورنت و نه ورگ. پلێنڈ و پِتنه ساچۆکێن مردم چه چِلا گێشتر اَتنت. مزنێن دینی پێشوا و کئومئے کماشانی کِرّا شتنت و گوَشتِش: ”ما په دل سئوگند وارتگ که تان پولُسا مکُشێن هچَّ نئوَرێن. پمێشکا شما گۆن سرۆکانی دیوانا هۆریگا، لشکرئے مسترا بگوَشێت که آ پولُسا شمئے کِرّا بیاریت. گۆن لشکرئے مسترا شمئے نیمّۆن اے ببیت که شما پولُسئے بارئوا گێشتر زانگ و جُست و پُرس کنگَ لۆٹێت. ما تئیار اێن، رَسگا پێسر، راها آییا کُشێن.“ بله پولُسئے گهارزاتک که چه اے پَندلا سهیگ بوت، کلاتا شت و پولُسی سهیگ کرت. پولُسا یکّ رومی پئوجی اَپسرے لۆٹت و گوَشتی: ”اے وَرنایا وتی مسترئے کِرّا بَر که اِشیا چیزّے گوَشگی اِنت.“ آییا وَرنا وتی مسترئے کِرّا برت و گوَشتی: ”منا کئیدیێن پولُسا لۆٹتگ و گوَشتگ که اے وَرنایا تئیی کِرّا بیاران، چێا که اِشیا گۆن تئو چیزّے گوَشگی اِنت.“ لشکرئے مسترا وَرنائے دست گپت و یکّ کِرّے برت و جُست کرت: ”ترا گۆن من چۆنێن هبرے هست؟“ آییا گوَشت: ”لهتێن یَهودیا شئور کرتگ که ترا بگوَشنت باندا پولُسا دیوانئے دێما پێش بکنئے، په اے شئورا آیانی نیمّۆن اِش اِنت که آ پولُسئے بارئوا گێشتر جُست و پُرس کنگَ لۆٹنت، بله تئو آیانی اے هبرئے مَنّگا تئیار مبئے، چێا که چه آیان چِلّ مردما گێش، راها پولُسئے سرا اُرُش کنگ و آییئے کُشگا تئیار اِنت. آیان سئوگند وارتگ که تان پولُسا مکُشنت، نه آپَ ورنت و نه ورگ. آ تئیار نِشتگ‌اَنت و وداریگ اَنت که تئو آیانی واهگا بمَنّئے.“ لشکرئے مسترا وَرنا رُکست کرت و گوَشت: ”هچکَس سهیگ مبیت که تئو منا اے هال داتگ.“ گڑا لشکرئے مسترا دو اَپسر لۆٹت و گوَشتنت: ”دو سَد پئیادگێن سپاهیگ، هپتاد اسپ‌سوار و دو سَد نئیزهبندێن سپاهیگ تئیار بکنێت که اِنشپی، ساهت نُها کئیسَریَها برئونت، په سواریا، پولُسا اسپ هم بدئیێت تان آییا په وشّی و سلامتی، والی پیلیکْسئے کِرّا برسێننت.“ لشکرئے مسترا، رومی والیئے ناما یکّ کاگدے هم اے ڈئولا نبشت: ”چه کْلئودیوس لیسیاسئے نێمگا په شرپدارێن والی پیلیکْسئے ناما: سلام و درۆت! اے مرد، یَهودیان گپتگ‌اَت و آییا کُشگی اَتنت. بله وهدے من سهیگ بوتان که آ رومی باشندَهے ، گڑا گۆن سپاهیگ شتان و من چه آیانی دستا رَکّێنت. من لۆٹت بزانان که اے مردئے سرا چۆنێن بُهتامے جننت، پمێشکا آیانی سرۆکانی دیوانئے دێما پێش کرت. سهیگ بوتان که آییا وتی شَریَتئے جێڑهانی سرا مئیاریگ کنگا اَنت و آییا هچّ چُشێن کارے نکرتگ که کئید و بند، یا مَرکئے سِزاوار ببیت. وهدے منا هال رَست که په آییئے کُشگا پندلے سازگ بوتگ، هما دمانا تئیی گوَرا راهُن دات. من، هما مردم که آییئے سرا بُهتامَ جننت، پرمان داتگ‌اَنت که گۆن آییا وتی اَڑا تئیی دێما پێش بکننت.“ گڑا سپاهیگان، پرمانئے سرا، هما شپا پولُس چه اورشَلیما زرت و اَنْتیپاتْریسئے شهرا رَسێنت. دومی رۆچا، اسپ‌سوارێن سپاهیگِش پولُسئے همراهیا رئوان داتنت و وت کلاتا پِر ترّتنت. کئیسَریَهئے رَسگا، آیان کاگد آ دَمگئے والی پیلیکْسا دات و پولُسِش آییئے دێما پێش کرت. کاگدے وانگا رَند، والیا چه پولُسا جُست کرت: ”تئو کجام دَمگئے مردمے ائے؟“ پَسّئوی دات: ”من کیلیکیَهئے دَمگئے مردمے آن.“ گڑا گۆن پولُسا گوَشتی: ”وهدے تئیی سرا بُهتام جنۆکێن مردمَ کاینت، من تئیی و آیانی هبران وت گۆشَ داران.“ گڑا آییا سپاهیگ هُکم کرتنت که پولُسا هما کلاتا ببرنت که هیرودیس بادشاها بستگ و همۆدا آییئے نِگهپانیا بکننت. پنچ رۆچا رَند، یَهودیانی مسترێن دینی پێشوا هَنّانیا گۆن کئومئے لهتێن کماش و تِرتولُس نامێن وکیلێا کئیسَریَها شت، تان پولُسئے سرا وتی بستگێن بُهتاما والیئے دێما پێش بکننت. وهدے پولُس آرگ بوت، تِرتولُسا والیئے دێما پولُسئے سرا بُهتام اے ڈئولا پێش کرت: ”مَڑاهدارێن والی پیلیکْس! شما اے سرڈگارا اێمنێن دئور و باریگے آورتگ و چه وتی دورچاری و کارزانتیا، په اِدئے مردمان گِهبودی کار کناێنتگ. پمێشکا ما هر جاه و هر کجا تئیی باز مَنّتوار اێن. من گێشێن هبر کنگ و ترا دلسیاه کنگَ نلۆٹان، بله په کَستری گۆن تئو دَزبندیَ کنان که مئے یکّ و دو هبرا گۆش دار و مارا وتی مِنّتوار بکن. گپّ اِش اِنت که اے مرد، پولُس، مزنێن پلێنڈ و پِتنهسازے و سَرجمێن دنیائے یَهودیانَ شۆرێنیت. ناسِری نامێن یکّ ناراهێن ٹۆلیێئے سرۆکے. چه اِشان و اَبێد، مزنێن پرستشگاهئے بێهُرمتی کنگئے چِن و لانچی هم کرتگ‌اَت که ما گپت. لۆٹتِن آییا وتی شَریَتئے سرا مئیاریگ بکنێن، بله لشکرئے مستر لیسیاسا، په زۆر چه مئے دستا پَچ گپت و برت. پمێشکا ما، آییئے بِڈّ و بُهتام جنۆک، تئیی کِرّا راه دئیگ بوتگێن. نون تئو وت آییا جُست و پُرس بکن، هما بِڈّ و بُهتام که ما آییئے سرا جتگ‌اَنت، آیانی راستیا سهیگ ببئے.“ یَهودی هم گۆن آییا همتئوار بوتنت و گوَشتِش: ”هرچے که تِرتولُسا گوَشتگ، همے پئیما اِنت.“ نون والی پیلیکْسا پولُسئے نێمگا اِشاره کرت که آ وتی هبران بکنت. پولُسا گوَشت: ”منَ زانان باز سال اِنت که تئو مئے یَهودی کئومئے دادرسیا کنگا ائے، پمێشکا په دلجمی وتی بێمئیاریئے پَدّر کنگا گۆن تئو هبرَ کنان. اگن تئو جُست بکنئے گڑا زانئے که دوازده رۆچا گێشتر نگوَستگ که من په پرستش کنگا اورشَلیما شتگان. مزنێن پرستشگاها ، منا هچکَسا گۆن یکّێا په جێڑه و دَپجاکا ندیستگ، شهر و کَنیسَهان هم مردم نشۆرێنتگ‌اَنت. اے بِڈّ و بُهتامان که انّون منی سرا جننت، تئیی دێما آیانی راستیا پَدّر کرتَ نکننت. بله تئیی دێما اے هبرا مَنّان که ’اے راهئے‘ رَندگیر و مَنّۆک آن که مردم آییا ناراهێن دینی ٹۆلیے گوَشنت. وتی پت و پیرُکانی هُدایا پرستشَ کنان و هرچے که تئورات و نبیانی کتابان نبشته اِنت، من آیانی باوَرمند آن. من هم، همایانی ڈئولا، چه هُدایا اُمێتوار آن و دلجم آن که سجّهێن مُردگ، نێکێن و بدێن، پدا زندگَ بنت. پمێشکا، مُدام جُهدَ کنان که گۆن هُدا و سجّهێن مردمان منی جَبین و وجدان پاک و پَلگار ببیت. نون لهتێن سالان و رَند، پِر ترّت و اورشَلیما آتکان، تان هما هئیراتان که منا په کُمکّ کنگا گۆن اَتنت وتی کئوما برسێنان و کُربانیگ هم بکنان. وتا پاک و پَلگار کرتگ‌اَت که آیان منا مزنێن پرستشگاها دیست، نه مردمانی مُچّی و مێڑیے هست‌اَت و نه هم آشۆپ و بلوایے. بله آسیائے دَمگئے لهتێن یَهودی همۆدا اَت، اگن آیان گۆن من جێڑهے هست‌اَت، آ تئیی کِرّا بیاتکێننت و منا مئیاریگِش بکرتێن. چه اے مردمان جُست کن، وهدے من یَهودیانی سرۆکانی دیوانئے دێما پێش کنگ بوتان، آیان په من چِه مئیارے راست و پَدّر کرت، اَبێد چه اے یکّێن هبرا که من اۆدا جار جت و گوَشت: ’من پمێشکا اے هَکدیوانئے دێما اۆشتارێنگ بوتگان که گوَشتگ‌اَتُن: ”هُدا مُردگان پدا زندگَ کنت.“‘“ اے هبرانی اِشکنگا رَند، پیلیکْسا، که ”اے راهئے“ بارئوا زانتکار اَت، هَکدیوانئے دادرسی دێما نبرت و گوَشتی: ”وهدے لشکرئے مستر لیسیاسَ کئیت، هما وهدا اے اَڑ گیشّێنگَ بیت.“ گڑا، یکّ پئوجی اَپسرے پرمانی کرت پولُسا اَنگت بدارنت، بله آییا گێشتر آسودگی بدئینت و آییئے دۆست و سنگتان هم چه آییئے گِندُک و هِزمتکاریا مکن مکننت. لهتێن رۆچا رَند، پیلیکْس وتی یَهودیێن زال دْروسیلائے همراهیا آتک و پولُسی هم لۆٹت و آورت. گۆن پولُسا گوَشتی: ”ایسّا مَسیهئے سرئے باوَرمندیئے بارئوا چه تئو گێشتر اِشکنگَ لۆٹان.“ بله وهدے پولُسا هَکّ و اِنساپ، پهرێزکاری و جُست و پُرسئے آیۆکێن رۆچئے بارئوا هبر کرت، گڑا پیلیکْسا تُرست و گوَشتی: ”انّون تئو برئو، وهدے دَزگٹّ نبوتان، ترا پدا لۆٹان.“ آ اُمێتوار اَت بلکێن پولُس آییا چیزُّکے زَرّ لالِچَ دنت، پمێشکا باز رَندا لۆٹت و آورتی و گۆن آییا گپّ و تْرانیَ کرت. دو سال همے دابا گوَست و پیلیکْسئے جاگها، پورکیوس پِستوس والی بوت. پیلیکْسا په یَهودیانی رزا کنگا، پولُس بَندیجاها داشت. والی پِستوس، اے دَمگئے رَسگا سئے رۆچا رَند، چه کئیسَریَها دێم په اورشَلیما شت. اۆدا، مزنێن دینی پێشوا و یَهودیانی سرۆکان آییئے دێما پولُسئے سرا بُهتام جت و دَزبندی‌اِش کرت که آیان وتی مِنّتوار بکنت و پولُسا اورشَلیما راه بدنت. شئورِش کرتگ‌اَت که پولُسئے آیگئے وهدا، راها آییئے سرا اُرُش بکننت و بکُشنتی. پِستوسا پَسّئو دات: ”پولُس کئیسَریَها بندیگ اِنت، منا وت په همے زوتّان همۆدا رئوگی اِنت. چه شما لهتێن مستر و کماش منی همراهیا همۆدا بیئیت، اگن آییا مئیار و گناهے کرتگ گڑا همۆدا آییئے سرا بُهتام بجنێت.“ هَشت تان ده رۆچا گۆن آیان نندگا رند، پِستوس کئیسَریَها پِر ترّت. دومی رۆچا آییا هَکدیوان کرت و هُکمی دات که پولُسا بیارنت. وهدے پولُسِش آورت، چه اورشَلیما آتکگێن یَهودی آییئے چپّ و چاگردا مُچّ بوتنت و آییئے سرا بازێن بُهتامِش جت، بله آیان چه آ بُهتامان یکّے هم، راست پَدّر کرت نکرت. پولُسا په وتی بێمئیاریئے پَدّر کنگا درّاێنت: ”من په یَهودی شَریَت و مزنێن پرستشگاه و په رومئے کئیسَرا، هچّ ڈئولێن رَد و نارَهبندێن کارے نکرتگ.“ بله پِستوسا لۆٹت یَهودیان وتی مِنّتوار بکنت، پمێشکا چه پولُسا جُستی کرت: ”تئو اورشَلیمئے رئوگا رزا ائے، که من همۆدا هَکدیوان بکنان و اے اَڑا بگیشّێنان؟“ پولُسا گوَشت: ”من رومئے کئیسَرئے هَکدیوانئے دێما اۆشتاتگان. منی دادرسی باید همِدا ببیت. اَنچُش که تئو وت شَرَّ زانئے من په یَهودیان هچّ مئیار و گناهے نکرتگ. اگن من اَنچێن مئیارے بکرتێن که مَرکئے سِزایا هکدار بوتێنان، گڑا مَرکئے سِزائے سَگّگا هم تئیار بوتگ‌اَتان، بله اگن منی سرا یَهودیانی اے بُهتام راست نه‌اَنت، هچکَس منا په کُشگا آیانی دستا داتَ نکنت. منا کئیسَرئے هَکدیوانا ببرێت.“ پِستوسا گۆن وتی سَلاهکاران شئور کرت و رَندا گوَشتی: ”تئو کئیسَرئے هَکدیوانا پێشی لۆٹتگ، همۆدا پێش کنگَ بئے.“ کمّے رۆچان و رَند، بادشاه اَگْریپاس وتی گهار بِرنیکیئے همراهیا، په پِستوسئے مُبارکیا کئیسَریَها آتک و تان بازێن رۆچێا همۆدا مَنت. پِستوسا بادشاهئے دێما پولُسئے بارئوا تْران کرت و گوَشت: ”منی کِرّا بندیگے هست‌اِنت که والی پیلیکْسا اِشتگ. وهدے اورشَلیما شتگ‌اَتان، یَهودیانی مزنێن دینی پێشوا و کماشان آییئے سرا بُهتام جت و منا گوَشتِش که مئیاریگی بکنان. من گوَشتنت: ’رومیانی رَهبند اِش اِنت، تان وهدے کَسێا بُهتام جنۆکانی دێما وتی دێمپانیئے مۆه دئیگ مبیت، آ سِزا دئیگَ نبیت.‘ وهدے آییئے بُهتام جنۆک اِدا آتکنت، من آیانی اے اَڑئے گیشّێنگا دێر نکرت، دومی رۆچا هَکدیوانا نِشتان و پرمان دات که پولُس پێش کنگ ببیت. وهدے بُهتام جنۆک په هبر کنگا پاد آتکنت، آیانی بُهتام چُش نه‌اتنت که من گُمان کرتگ‌اَت. اے مردئے سرا آیانی بُهتام وتی جِندئے دینی هبر و ایسّا نامێن مُرتگێن مردێئے بارئوا اَتنت که پولُسَ گوَشیت آ زندگ اِنت. من سَربَتَگ و هئیران اَتان که اے اَڑا چِه پئیما بگیشّێنان؟ پمێشکا چه پولُسا جُستُن کرت که ’اورشَلیمئے رئوگا رزا ائے، تانکه اے اَڑ همۆدئے هَکدیوانا گیشّێنگ ببیت؟‘ بله پولُسا لۆٹت همِدا بمانیت و کئیسَر وت آییئے اَڑا بگیشّێنیت. پمێشکا من پرمان دات، تان وهدے آییا کئیسَرئے دربارا راه مدئیان، همِدا دارگ ببیت.“ اَگْریپاسا گوَشت: ”من وت اے مردئے هبران گۆش دارگَ لۆٹان.“ پِستوسا گوَشت: ”باندا تئو آییئے هبرانَ اِشکنئے.“ دومی رۆچا، اَگْریپاس و آییئے گهار بِرنیکی، گۆن مزنێن شان و شرپێا، شهرئے پئوجی مَنسبدار و لهتێن نامدارێن سرۆکانی همراهیا، والیئے دیوانجاها آتکنت. پِستوسا، پولُسئے پێش کنگئے پرمان دات و پولُس دیوانئے دێما آرگ بوت. پِستوسا گوَشت: ”او بادشاه اَگْریپاس و دیوانئے نندۆکێن مردمان! اے مردا که شما گِندگا اێت، اورشَلیم و کئیسَریَهئے شهرانی سجّهێن یَهودیان اِشیئے سرا بازێن بُهتامے جتگ و گۆن من کوکّار کنان دَزبندی‌اِش کرتگ که اِشیا بکۆشارێنان. منی زانگا، اِشیا چُشێن مزنێن مئیار و گناهے نکرتگ که کُشگ ببیت، بله وهدے اِشیا لۆٹت که کئیسَرئے هَکدیوانا پێش کنگ ببیت، گڑا من شئور کرت رومئے شهرا راهی بدئیان. نون منی دستا اِشیئے بارئوا پکّاێن چیزّے نێست که په کئیسَرا بنبیسان. پمێشکا، من پولُس په شما سجّهێنان و گێشتر په تئو، او بادشاه اَگْریپاس، پێش کرتگ تان جُست و پُرسا رند، چیزّے په نبیسگا در بگێجان. چێا که اے بێسر و بُنێن کارے، من یکّ بندیگێا دێم بدئیان بله آ بُهتامان که آییئے سرا جنَگ بوتگ‌اَنت، مَنبیسان.“ بادشاه اَگْریپاسا گۆن پولُسا گوَشت: ”ترا وتی دێمپانیئے مۆه و مۆکل اِنت.“ پولُسا دست بُرز کرت و په وتی بێمئیاریئے پَدّر کنگا هبرا لگّت و گوَشتی: ”او شرپدارێن بادشاه اَگْریپاس! من بَهتاورے آن که مرۆچی تئیی دێما پێش کنگ بوتگان تان چه یَهودیانی سجّهێن بُهتامان وتی دێمپانیا بکنان. منَ زانان که تئو یَهودیانی سجّهێن دۆد و رَبێدگ و آیانی جێڑهان شَرَّ زانئے. پمێشکا گۆن تئو پِریات و دَزبندیَ کنان، منی هبرانی سرا گۆن شَرّێن سَبر و اۆپارے دِلگۆش گوَر بکنئے. سجّهێن یَهودی شَرَّ زاننت که منی زِند چِه پئیما بوتگ و منی کسانی و وَرنایی وتی مردمانی گوَرا و رَندا اورشَلیما چۆن گوَستگ. باز وهد اِنت که منا زاننت و اگن بلۆٹنت، اے گواهیا داتَ کننت که من پَریسیے بوتگ و آیانی پابندترێن دینی رُمبا گۆن بوتگان. نون، پمێشکا هَکدیوانا آرگ بوتگان که هُدائے هما لَبز و کئولئے سَرجم بئیگا دلجم و سَدّک آن که آییا گۆن مئے پت و پیرُکان کرتگ. په همے لَبز و کئولئے سَرجم بئیگئے اُمێتا، مئے یَهودیانی دوازدهێن کَبیله شپ و رۆچ په دلسِتکی هُدایا پرستشَ کننت. او مَڑاهدارێن بادشاه! یَهودی پمێشکا منی سرا بُهتام جنَگا اَنت که من په همے کئولئے سَرجم بئیگا سَدّک آن. او گۆش دارۆکان! چێا اے هبرا مَنِّتَ نکنێت که هُدا مُردگان پدا زندگَ کنت؟ یکّ وهدے من هم باور کرتگ‌اَت که ایسّا مَسیهئے نامئے نمَنّگ و آییئے مرید و مَنّۆگرانی آزار دئیگ، شَرّێن کارے. اورشَلیما، همے کارا کنگا اَتان. گۆن مزنێن دینی پێشوایانی اِهتیارا، چه هُدائے پَلگارتگێنان بازێنے، بندی کرتگ و مُدام آیانی کۆشارێنگا همشئور بوتگان. باز رَندا سجّهێن کَنیسَهانی تها، من آ په کُپر کنگا هُجّ کرتگ‌اَنت. منا بدواهی و کێنگا اَنچُش گنۆک کرتگ‌اَت که په آیانی آزار رسێنگا، ڈنّی شهران هم شتگ‌اَتان. یکّ برے گۆن مزنێن دینی پێشوایانی سَرجمێن واک و اِهتیارا، دَمِشْکا راهی اَتان. او شرپدارێن بادشاه! نێمرۆچا همے راها، اَناگت آسمانا چه رۆچا رُژناترێن شَهمے دیستُن. هما رُژن منیگ و منی همراهانی چارێن نێمگان دْرپشِت. ما سجّهێن زمینا کپتێن، تئوارے اِشکتُن که اِبرانی زبانا منا گوَشگا اَت: ’شاوول، او شاوول! تئو چێا منا آزارَ دئیئے؟ تئو هما کاییگرێن گۆکئے پئیما ائے که شَتئے توسْک و تێزێن سُجّا لگتَ جنت و وتا تاوانَ دنت.‘ من جُست کرت: ’او واجه! تئو کئے ائے؟‘ هُداوندا پَسّئو دات: ’من ایسّا آن، هما که تئو آییا آزارَ دئیئے. نون پاد آ، وتی پادانی سرا بۆشت، من پمێشکا په تئو پَدّر بوتگان که ترا وتی شاهد و هِزمتکار گچێن بکنان، تان هرچے که چه من دیستگِت و دێمترا گندئے، په آیان گواهی بدئیئے. ترا چه تئیی جندئے کئوما و چه درکئومان ، که آیانی کِرّا ترا رئوانَ دئیان، رَکّێنان. ترا پمێشکا آیانی کِرّا راهَ دئیان، تان چمّانِش پَچ بکنئے. آ چه تهاریا رُژناییئے نێمگا بیاینت و چه شئیتانئے پُرزۆرێن دستا دێم په هُدائے راها بترّنت، تان گناهِش پهِلّ کنگ ببنت و گۆن هما مردمان شریکدار ببنت که چه منی سرئے باوَرمندیا پاک و پَلگار بوتگ‌اَنت.‘ او بادشاه اَگْریپاس! من چه آ آسمانی شُبێنئے مَنّگا سر تاب ندات. پێسرا دَمِشْکئے شهرئے مردمانی نیاما، رَندا اورشَلیم و یَهودیَهئے سجّهێن هَند و دَمگانی مردمانی کِرّا و گڑا درکئومانی گوَرا هم شتان و اے کُلئو رسێنت که چه وتی گناهان تئوبه بکننت و هُدائے راها پِر بترّنت و چه وتی کاران پَدّر بکننت که هُدائے راهِش گپتگ. پمێشکا یَهودیان منا مزنێن پرستشگاها گپت و کُشگئے جُهدِش کرت. بله هُدایا منا تان مرۆچیگا کُمکّ کرتگ و نون اِدا اۆشتاتگان و مزن و کسان، سجّهێنانی دێما گواهیَ دئیان. اے هبران که من کنگا آن، چه موسّا و اے دگه نبیانی پێشگۆییان ڈنّ نه‌اَنت، که مَسیه باید اِنت سکّی و سۆری بسگّیت، بمریت و چه سجّهێنان پێسر، چه مُردگان زندگ ببیت، جاه بجنت و په وتی کئوم و درکئومان نور و رُژنئے مِستاگئے جارا بجنت.“ همِدا، پِستوسا په بُرزتئواری پولُسئے هبرئے تها دئور کرت و گوَشتی: ”او پولُس! تئو بێسار ائے، تئیی گێشێن زانت و زانگا ترا گنۆک کرتگ.“ پولُسا درّاێنت: ”شرپدارێن والی پِستوس! من بێسار نه‌آن، اے چیزّ که منَ گوَشان راست و هۆشمندێن هبر اَنت. بادشاه اَگْریپاس وت اے چیزّانی بارئوا شَرَّ زانت و من په دِلێری اے هبران کنگا آن، چێا که دلجم آن، آ چه اے سرگوَستان سَهیگ اِنت، اے سجّهێن یکّ گوَنڈێن کلّگ و کِرّێا وَه نبوتگ‌اَنت. مَڑاهدارێن بادشاه اَگْریپاس! ترا نبیانی سرا باور اِنت؟ هئو! منَ زانان که ترا باور اِنت.“ گڑا اَگْریپاسا گۆن پولُسا گوَشت: ”تئیی هئیالا، منا گۆن وتی هبران چُش زوتّ مَسیهیانی راها آورتَ کنئے؟“ پولُسا پَسّئو دات: ”زوتّ یا دێر، بله من چه هُدایا همِشیا لۆٹان که اێوکا تئو نه، هرکَس که مرۆچی منی هبران گۆش دارگا اِنت، منی ڈئولا باوَرمند ببیت، بله پادی زمزیلان مبنت.“ رَندا بادشاه و گۆن آییا والی، بِرنیکی و نِشتگێن مردم پاد آتکنت. وهدے در آیگا اَتنت، وت‌مان‌وت گوَشگا اَتنت که ”اے مردا چُشێن مزنێن مئیارے نکرتگ که جێل کنگ یا کُشگ ببیت.“ بادشاه اَگْریپاسا گۆن پِستوسا گوَشت: ”اگن اے مردا کئیسَرئے هَکدیوانا پێشی ملۆٹتێن، انّون آزات کنگ بوتگ‌اَت.“ وهدے کرار بوت ما گۆن بۆجیگا ایتالیایا برئوێن، گڑا پولُسِش گۆن دگه لهتێن بندیگا، جولیوس نامێن اَپسرێئے دستا دات، که چه کئیسَرئے لشکرا اَت. ما بۆجیگێا سوار بوت و راه کپتێن که آ چه اَدْرامیتینئے بَندِنا آتکگ‌اَت و آسیائے دَمگئے اے دگه بَندِنان رئوگی اَت. تِسالونیکیئے شهرئے اَریسْتَرکاس نامێن مَکْدونیے هم، اے بۆجیگا گۆن اَت. دومی رۆچا، مئے بۆجیگا سئیدونئے بَندِنا نَنگر دئور دات. اَپسر جولیوس گۆن پولُسا مهربان اَت و اِشتی که پولُس برئوت گۆن وتی دۆستان گِندُک بکنت و آییئے زلورتان پوره بکننت. چه اۆدا پدا راه گپتێن بله گوات مئے دێما اَت، پمێشکا ما کِبْرِسئے جَزیرهئے کَش گپت و اێرگواتا دێما رئوان بوتێن. چه کیلیکیَه و پَمپیلیَهئے زِرکِرّان گوَزان، لیکیَهئے دَمگا، میرَهئے شهرا آتکێن. اۆدا مئے پئوجی اَپسرا دگه بۆجیگے در گێتک که چه مِسرئے شهر اِسْکَنْدَریَها آتکگ‌اَت و ایتالیایا رئوگا اَت. آییا مارا همے بۆجیگا سوار کرت. ما تان بازێن رۆچان مَدان مَدان دێما شتێن و په هیلّتے کْنیدوسئے بَندِنئے نزّیکّا آتک و رَستێن. نون گوات مئے دێما اَت، پمێشکا چه کْریتئے اێرگواتێن پهناتا سَلمونَهئے کِرّا گوَزان، دێما شتێن و په سکّی و سۆریے ”زێبا“ نامێن بَندِنێا سر بوتێن که لاسیَهئے شهرئے نزّیکّا اِنت. بازێن وهدے زئوال بوتگ‌اَت، تنتنا رۆچگئے ائیید هم گوَستگ‌اَت و دریائے سپر باز تُرسناک بوتگ‌اَت، پمێشکا پولُسا آ ڈاه دات و هُژّار کرتنت، گوَشتی: ”او واجهان! من اَنچُشَ گندان که سکّێن بیمناک و تاوانبارێن سپرے مئے دێما اِنت، نه تهنا په بۆجیگ و بۆجیگئے بار و بُنَگا، په مئے زِندا هم.“ بله پئوجی اَپسرا پولُسئے هبرانی سرا دِلگۆش دئیگئے بدلا، بۆجیگئے هُدابُند و ناهُدائے هبر زرتنت. زمستانا آ بَندِن په دارگا شَرّ نه‌اَت، پمێشکا گێشترێنانی شئور همِش اَت که بۆجیگ چه اۆدا در بکپیت و اگن بوتَ کنت، آ پینیکْسئے بَندِنا وتا برسێننت و زمستانا اۆدا بگوازیننت. پینیکْسئے بَندِن، کْریتئے یکّ بَندِنے که دێمی چه شمال و جنوبا، مگربئے نێمگا اِنت. وهدے سُبکّێن زِرباری گوات وشّ وشّا کَشّگا لگّت، گُمانِش کرت که نون آیانی دلئے مُراد پورهَ بیت. گڑا بۆجیگئے نَنگرِش چست کرت و کْریتئے جَزیرهئے پهناتا گران، تئیابئے نزّیکّا رئوان بوتنت. بله دێر نگوَست که توپّانێن گواتێا چه کْریتا سر کرت، که آییا گۆریچانی رۆدَراتکئے گواتَ گوَشنت. بۆجیگ گۆن توپّانا دُچار کپت و گواتئے دێمی داشت نکرت، پمێشکا ما وتا گواتئے سپرده کرت و چئول و مئوجان مارا دێما برت. ما گوَنڈێن کئودا نامێن جَزیرهێئے اێرگواتا، په سکّی بۆجیگئے کَٹی دستا آورت. کَٹیئے سر گێجگا رَند، گۆن تئیل و سادان بۆجیگِش چپّ و چاگردا مُهربند کرت که مپرُشیت. تُرستِش چُش مبیت که بۆجیگ، سیرتیسئے بَزێن رێکانی تها مێن برئوت، پمێشکا بۆجیگئے آچارِش اێر گێتک و بۆتک، نون گوات بۆجیگا دێما برگا اَت. بۆجیگ چه گواتئے تْرندی و دریائے چئول و مئوجانی مستیا چست و اێر بئیگا اَت، پمێشکا دومی رۆچا، بۆجیگئے بار و بُنَگانی چَگل دئیگا لگّتنت. سئیمی رۆچا، بۆجیگئے بازێن کارگێج و سامانِش هم دستِ وت دریایا دئور داتنت. وهدے تان بازێن رۆچان نه رۆچ گِندگَ بوت و نه اِستار و توپّانێن گوات هم کَشّگا اَت، گڑا ما په وتی زِندئے رَکّگا هچّ اُمێت نکَشّت. تان باز رۆچا ورگِش هم نئوارتگ‌اَت. گڑا، پولُس آیانی دێما اۆشتات و گوَشتی: ”او مردان! اگن شما منی هبر بزُرتێن و چه کْریتا در مئیاتکێنێت، مئے سرا اینچک سکّی و سۆری نکپتگ‌اَت و اینچک تاوان هم نرَستگ‌اَت. بله نون گۆن شما دَزبندیَ کنان وتی دلا ڈَڈّ کنێت، بۆجیگَ بُڈّیت بله شمئے جندا هچَ نبیت. اے هبرا، من پمێشکا زانان که دۆشی چه هما هُدائے نێمگا که من آییئیگ آن و آییئے هِزمتکار آن، پرێشتگے آتک، منی کَشا اۆشتات و گوَشتی: ’او پولُس! متُرس، تئو باید کئیسَرئے دربارا پێش کنگ ببئے، مان بۆجیگا تئیی همراه هم هُدایا رَکّێنتگ‌اَنت.‘ او براتان! دلا ڈَڈّ کنێت چێا که منا هُدائے سرا سِتک اِنت و دلجم آن، پرێشتگا هرچے منا گوَشتگ، اَلّما هما ڈئولا بیت. بله مئے بۆجیگ یکّ جَزیرهێا مێنَ رئوت.“ چاردهمی شپا، مئے بۆجیگ اَنگت آدْریاتیکئے زِرا جُمبان و چست و اێر بئیان اَت. شپنێما، جانشۆان گُمان کرت که تئیاب‌گوَر نزّیکّ اِنت. گڑا آپئے جُهلی‌اِش سۆدت و کِساس کرت که بیست گواز اَت، وهدے بۆجیگ کمّے دێمترا شت پدا آپِش سۆدت و زانتِش که زِرئے جُهلی پانزده گواز اِنت. تُرستِش، چُش مبیت که بۆجیگ آپا گۆن کۆهێا ڈیکّ بوارت. پمێشکا بۆجیگئے پُشتی نێمگا چار نَنگرِش دریایا دئور دات و دْوااِش کرت که زوت‌تر رۆچ ببیت. جانشۆ چه بۆجیگا اێر کپگ و جِهَگا دِلمانگ اَتنت، پمێشکا آیان کَٹیئے ساد پَچ کرتنت و دریایا اێر گێتک. آیانی نیمّۆن اِش اَت که چه دێمی نێمگا هم نَنگر آپا اێر بگێجنت. پولُسا گۆن پئوجی اَپسر و سپاهیگان گوَشت: ”اگن جانشۆان بۆجیگ یله دات و جِستنت، گڑا شما رَکّتَ نکنێت.“ پمێشکا سپاهیگان ساد بُرِّتنت و کَٹی دریایا یله دات. وهدے گوَربام نزّیکّ بوت، پولُسا سجّهێن دِلبڈّی دات و گوَشتنت: ”شما تان چارده رۆچا ودار کرتگ که بارێن چے بیت و وَرد و وراکۆ دست هم نجتگ. پمێشکا من گۆن شما دَزبندیَ کنان چیزّے بوَرێت تان زِندگ بمانێت، چه شما هچکَسئے سرئے مودانی ٹالے هم زیانَ نبیت.“ پولُسا نان زرتنت، سجّهێنانی دێما هُدائے شُگر گپت و پدا نان تْرُنست و ورگ بُنگێج کرت. چه اِشیا سجّهێنانی دل ڈَڈّ بوت و آ هم ورگا لگّتنت. بۆجیگئے تها ما دو سَد و هپتاد و شش مردم اتێن. وهدے ورگِش وارت و سێر کرت، گَلّهێن دانِش دریایا دئور داتنت تان بۆجیگ سُبکتر ببیت. رۆچ که در آتک، تئیابِش دیست بله نزانتِش کجام سرڈگارا اَنت. تلگێن هۆرے دیستِش که تئیابی رێک اَت، شئورِش کرت، اگن ببیت بۆجیگا همے هۆرا سرَ گێجنت. نَنگرِش بۆتک و دریایا یله کرتنت. بۆجیگئے سُکّانِش که گۆن سادان بستگ‌اَت پَچ کرت و بۆجیگئے دێمی نێمگئے آچار بُرز کرت، تانکه تئیابا سر ببنت، بله آپ اے جاگها تَلگ اَت، پمێشکا بۆجیگئے دێمی نێمگ رێکانی تُمپێا مێن شت و پُشتی نێمگ چه مستێن چئولانی زۆرا پرُشگا لگّت. سپاهیگان کئیدیانی کُشگئے شئور کرت تان چۆ مبیت که چه آیان کَسے اۆژناگ بکنت و بتچیت، بله پئوجی اَپسرا په پولُسئے زِندئے رَکّێنگا سپاهیگ چه اے کارا مکن کرتنت و پرمان دات که اگن کَسے اۆژناگ کرتَ کنت، دریایا کُپّ بکنت و تئیابا برئوت، اے دگه مردم، لهتێن تَهتگێن دارانی کُمکّا و لهتێن بۆجیگئے اے دگه ٹُکّرانی سرا وتا هُشکیا برسێننت. اے ڈئولا سجّهێن مردم په وشّی و سلامتی تئیابا اێر کپتنت. وهدے ما سجّهێن په وشّی و سلامَتی هُشکیا اێر کپتێن گڑا زانتێن که آ جَزیرهئے نام مالٹا اِنت. اۆدئے مردمان گۆن ما بێدروَرێن مهربانیَ کرت، هئور گوارگا اَت و سکّ سارت اَت، آیان مزنێن آسے رۆک کرت و مارا وشّاتک کنانا گوَشت: ”وتا بتاپێت و گرم بکنێت.“ پولُسا لهتێن لَنش و دار چِت و مُچّ کرت و اَنچُش که آسئے تها دئور دئیگا اَت، چه آسئے گرمیا یکّ گرّمارے در آتک و آییئے دستا مَنگَل بوت. مردمان وهدے پولُسئے دستا پتاتگێن مار دیست، وت‌مان‌وتا گوَشتِش: ”اَلّما اے مرد هۆنیگے که چه دریایا رَکّتگ بله نون اِنساپئے هُدا آییا زندگا نئیلیت.“ بله پولُسا وتی دست چَنڈت، مار آسا کپت و پولُسا هچّ نبوت. مردم چارگا اَتنت که اَلّما آییئے جسم و جان گواتَ گیپت یا کپیت و مریت. تان دێرا ودارِش کرت بله وهدے دیستِش آییا چُشێن هچّ چیزّے نبوت، گڑا آیانی هئیال بدل بوت و گوَشتِش: ”اے چه هُدایان یکّے.“ جَزیرهئے سردار پوبْلیوسئے مِلکت و جایداد نزّیکّ اَتنت، سردار مئے کِرّا آتک و مارا وتی لۆگا برتی و تان سئے رۆچا مهمانی کرت. هما رۆچان سردارئے پت تپیگ اَت و لاپ‌رِچێا گپتگ‌اَت. پولُس آییئے کِرّا شت، دستی بَڈّا جت و گۆن وتی دْوایا دْراهی کرت. رَندا آ جَزیرهئے اے دگه ناجۆڑێن مردم پولُسئے کِرّا آتکنت و دْراه بوتنت. آیان هر پئیما مارا باز شرپ دات و رندا، رئوگئے وهدا په سات و سپرا هرچے تۆشگ که مارا پکار اَت داتِش. مالٹائے جَزیرها سئے ماها جَلّگا رَند، چه اِسْکَنْدَریَهئے شهرا آتکگێن بۆجیگێا سوار بوتێن. بۆجیگئے دێمی نێمگا دریائے جاڑێن بُتانی نشان پِر اَت. وهدے بۆجیگ سیراکوسئے بَندِنا رَست، گڑا تان سئے رۆچا همۆدا مهتل بوتێن. ما چه اۆدا راه گپت و رێگیومئے بَندِنا آتک و رَستێن. دومی رۆچا زِرباری گواتێا سر کرت، سئیمی رۆچا پوتیولیئے بَندِنا رَستێن. اۆدا ما وتی لهتێن باوَرمندێن برات دیست و آیان لۆٹت تان هپتگێا آیانی کِرّا بدارێن. چه اۆدا رومئے شهرا رَستێن. وهدے اۆدئے باوَرمندێن براتان اِشکتگ‌اَت که ما پێداک اێن، گڑا تان ”آپیوسئے بازارا“ و ”سئے مُساپرجاه“ نامێن مێتگێا مئے پێشوازیا آتکنت. پولُسا که دیستنت، آییا دِلبڈّیے رَست و هُدائے شُگری گپت. رومئے شهرئے رسگا، پولُسا اے مۆکل دئیگ بوت که جتاێن لۆگێئے تها، تهنا گۆن یکّ نِگهپانێن سپاهیگێا بنندیت. سئے رۆچا رَند، پولُسا رومئے شهرئے یَهودیانی کماش وتی کِرّا لۆٹتنت. وهدے آتک و یکجاه بوتنت، گۆن آیان گوَشتی: ”او منی براتان! هرچُنت من په وتی کئوم و پت و پیرُکی دۆد و رَبێدگان هچّ ڈئولێن رَدێن کارے نکرتگ، بله اَنگت لهتێن مردما منا اورشَلیما گراێنتگ و رومیانی دستا داتگ. رومیان بازێن پَٹّ و پۆلا رَند، په من هچّ چُشێن مئیارے ندیست که کُشگ ببان، پمێشکا لۆٹتِش منا یله بدئینت. بله یَهودیان آیانی اے شئور نمَنِّت، نون من ناچار بوتان که چه کئیسَرا په وت اِنساپ بلۆٹان، اَنگت هم وتی کئومئے زنگا نجنان و منا چه آیان گِلگے نێست. پمێشکا شمارا وتی کِرّا لۆٹتگ تان شمارا بگندان و گپّ و تْران بکنێن. من په ’اِسراییلئے اَرمانا‘ گۆن اے زمزیل و سانکلان بندیگ آن.“ گوَشتِش: ”تئیی بارئوا چه یَهودیَها په ما هچّ کُلئو و کاگدے نئیاتکگ و چه مئے براتان که اِدا آتکگ‌اَنت، نه کَسێا تئیی بارئوا گۆن ما هال و هئوال کرتگ، نه کَسێا بَد و رَدێن هبرے گوَشتگ.“ بله ما تئیی پِگر و هئیالان چه تئیی جِندئے دپا گۆش دارگَ لۆٹێن. پرچا که ما زانێن شمئے ایسّایی ٹۆلیئے بارئوا هر جاگه مردم بد گوَشگا اَنت. آیان گۆن پولُسا په گِند و نِندا یکّ رۆچے گیشّێنت و آ رۆچا، چه پێسرا گێشتر مردم پولُسئے لۆگا آتک و مُچّ بوت. گڑا پولُسا سباها بگر تان بێگاها گۆن آیان هُدائے بادشاهیئے بارئوا تْران کرت و گواهی دات. آییا چه موسّائے شَریَت و گوَستگێن نبیانی کتابانی گواهی و دَلیلان اے جُهد کرت که ایسّائے مَنّۆگریا آیانی دلان بنادێنیت. آییئے هبرانی گۆش دارگا رَند لهتێن باوَرمند بوت بله دگه لهتێنا باور نکرت. آ وت‌مان‌وت ناتِپاک بوت و چه اۆدا شتنت، بله آیانی رئوگا پێسر، پولُسا وتی گُڈّی هبر کرت: ” پاکێن روها چه اِشئیا نبیئے زبانا گۆن شمئے پت و پیرێنان چۆن وشّ و راست گوَشتگ: ’اے کئومئے گوَرا برئو و بگوَش: ”گۆن گۆشانَ اِشکنێت، بله سَرکِچَ نئوَرێت، گۆن چمّانَ چارێت بله نگندێت،“ چێا که اے کئوم سِنگدل بوتگ، گۆشِش گران اَنت، آیان وتی چمّ بستگ‌اَنت چۆ مبیت آیانی چمّ بگندنت، آیانی گۆش بِشکننت، آیانی دل بزاننت و سرپد ببنت و منی نێمگا پِر بترّنت که من آیان دْراه بکنان.‘ پمێشکا من شمارا سهیگ و سرپدَ کنان که چه هُدائے نێمگا رَکّێنگئے اے جار درکئومانی کِرّا برگَ بیت، آ گۆشَ دارنت.“ وهدے پولُسا اے هبر گوَشت، یَهودی پاد آتک و شتنت و وت‌مان‌وتا په تْرندی دَپجاکِش کرت. پولُس تان دو سالا وتی جندئے کِرێه کرتگێن لۆگێا جَهمنند بوت و هرکَس په گِندُکا بیاتکێن آییا وشّاتکَ کرت. په نَتُرسی هُدائے بادشاهیئے جاریَ جت و هُداوندێن ایسّا مَسیهئے بارئوا مردمی تالیمَ داتنت و هچکَسێا آ، مکنَ نکرت. چه ایسّا مَسیهئے هِزمتکار، پولُسئے نێمگا که په کاسِدیا گْوانک جنَگ بوتگ و زِندی په هُدائے وشّێن مِستاگا وَپْک اِنت، هما وشّێن مِستاگ که هُدایا پێسرا وتی نَبیانی وَسیلها، پاکێن کتابانی تها وادَه داتگ‌اَت. مارا چه آییئے نێمگا اے رهمت و کاسِدیئے کار رَستگ که په هماییئے نامئیگی، سجّهێن دَرکئومانی نیاما اَنچێن پَرمانبرداریے بیارێن که چه ایمانا کئیت. گۆن آیان شما هم هۆر اێت، شما که گْوانک جنَگ بوتگێت که ایسّا مَسیهئے ببێت. په رومئے هما سجّهێن مردمان که هُدایا دۆست اَنت و گْوانک جنَگ بوتگ‌اَنت که پاک و پَلگار ببنت. چه مئے هُداێن پت و هُداوندێن ایسّا مَسیها په شما رهمت و اێمنی سر بات. هر چیزّا پێسر، چه ایسّا مَسیهئے راها په شما سجّهێنان وتی هُدائے شُگرا گران، چێا که شمئے ایمانئے تئوار سجّهێن دنیایا شِنگ بوتگ. هما هُدا که من په جان و دل، گۆن آییئے چُکّئے وشّێن مِستاگئے سر کنگا آییئے هِزمتا کنان، وت شاهد اِنت که وتی دْوایانی تها مُدام شمارا یاتَ کنان. منی دَزبندی چه هُدایا اِش اِنت که گُڈسرا، گۆن هماییئے رزایا شمئے کرّا رسگا کامیاب ببان، چێا که شمارا گِندگَ لۆٹان، تان په شما روهانیێن ٹێکیے برسێنان که شمارا مُهر و مُهکم بکنت، بزان که مارا چه یکدومیئے باور و ایمانا دِلبڈّی برسیت، چه منیگ و شمئے ایمانا. او براتان! لۆٹان شما بزانێت باز رَندا وتی دلا شئورُن کرتگ شمئے کِرّا بیایان بله هر رَندا یکّ نه یکّ مُشکلێا منا داشتگ. منی واهگ اَت شمئے نیاما بَر و سَمرے بکَٹّان، هما پئیما که چه آ دگه دَرکئومان کَٹّتگ. من، وتا یونانی و بَربَر، دانا و نادانانی زِمّه‌وارَ زانان. پمێشکا، منی دل بازَ لۆٹیت شمارا هم که روما نندۆک اێت، مِستاگ و بَشارت بدئیان. پرچا که چه ایسّائے وشّێن مِستاگا پَشل و شرمندگ نه‌آن، اے په هر هما کَسئے رَکّێنگا هُدائے زۆر و توان اِنت که باورَ کنت، ائولا په یَهودیان و رندا په دَرکئومان. چێا که ایسّائے وشّێن مِستاگئے تها هما پاکی و پَلگاری پَدّرَ بیت که چه هُدائے نێمگا اِنت، هما پاکی و پَلگاری که چه اَزل تان اَبد ایمانئے سرا اۆشتاتگ، اَنچُش که نِبیسگ بوتگ: ”هما که چه ایمانئے راها پاک و پَلگار اِنت، زِندگَ مانیت“. هُدائے کَهر و گَزب چه آسمانا زاهِرَ بیت و مردمانی سجّهێن بێهُدایی و بَدکاریانی سرا کپیت، که گۆن وتی رَدکاریان، راستیئے راها لَگَتمالَ کننت. پرچا که آ چیزّ که هُدائے بارئوا زانگَ بیت، په آیان زاهر اِنت. هُدایا آ چیزّ په آیان تچک و زاهر کرتگ. چه دنیائے جۆڑێنگا بگر تان انّون هُدائے چێر و اندێمێن جئوهر، بزان آییئے اَبدمانێن زۆر و هُدایی سَرِشت چه آییئے جۆڑێنتگێن چیزّان گِندگ و زانگَ بیت، نون مردمان نامَه و نیمّۆنے نێست. هرچُنت که هُدااِشَ زانت، بله هُدایی اِزّتِشَ ندات و شُگرِشَ نگپت. اِشیئے بدلا، وتی ناهودگێن پِگر و هئیالانی تها گُمراه بوتنت و آیانی ناسرپدێن دل تهاریا پۆشِت. هرچُنت که وتا دانا گوَشتِش بله هۆڑ و اَهمک بوتنت. نمیرانێن هُدائے شان و شئوکتِش گۆن هما بُتان سئودا کرت که هاکیێن اِنسان، بالی مُرگ، چارپادێن هئیوان و مار و گۆجانی رنگ و دْرۆشما اَتنت. پمێشکا هُدایا آ، آیانی دلئے سِلّ و بدێن واهگانی تها یله کرتنت تان گۆن ناپاکیا وتی جِسمان وت‌مان‌وتا سُبکّ و بےاَرزش بکننت. آیان هُدائے هَکّ و راستی گۆن درۆگا سئودا کرت و اَڈّ کنۆکێن هُدائے بدلا، اَڈّ کرتگێنانی پرستش و هِزمتِشَ کرت، هما اَڈّ کنۆک که تان اَبد ستا و سنا کرزیت. اَنچُش اِنت، آمین. پمێشکا هُدایا هم آ، آیانی شرمناکێن هئوا و هئوسانی تها یله کرتنت. آیانی جنێنان وتی وپت و وابئے اَسلێن راه یله دات و ناراهێن کِشکا شتنت. همے پئیما، مردێنان گۆن وتی جنێنان راه و رَهبندێن نزّیکّی یله دات و وت‌مان‌وتا هئوا و هئوسانی آسا کپتنت، مردێنان گۆن مردێنان شرمناکێن کارَ کرت و اے بدراهیانی اَلّمێن سِزااِش جندا رَست. آیان هُداپَجّاری پُراَرزش و اَلّمێن کارے نزانت و هُدایا هم آ، بێننگێن پِگر و هئیالانی تها یله کرتنت تان ناراهێن کارانی تها بکپنت. آ چه هر پئیمێن بَدکاری، گَندگی، تَماه و بدێن هئیالان پُرّ و سررێچ بوتگ‌اَنت، چه هَسدّ و کُنّت، هۆن و کۆش، جنْگ و جدل، مَندر و پرێب و بدواهیا پُرّ، مردمانی باپُشتا هبر کنۆک، بُهتام جنۆک، هُدابێزار، بےاَدب، گُروناک ، بَٹاک جنۆک، بدکِردیئے جۆڑێنۆک، پت و ماتئے ناپرمان، اَهمک، بێوَپا، بےاِهساس و بێرَهم اَنت. هرچُنت آ چه هُدائے هُکما سهیگ اَنت که چُشێن کارانی کنۆک مَرکئے لاهک اَنت، بله اَنگت نه تهنا وت آ کارانَ کننت، دگرانی هم چُشێن کارانی پُشتَ بنت. پمێشکا تئو، هرکَس که ببئے، وهدے دگران مئیاریگَ کنئے، ترا هم اُزرے نێست. چێا که گۆن دگرێئے مئیاریگ کنگا، وتا مئیاریگَ کنئے. پرچا که تئو وَت هما کارانَ کنئے. ما زانێن هُدائے دادرَسی آیانی سرا بَرهَکّ اِنت که اے پئیمێن کارَ کننت. تئو، هرکَس ببئے، وهدے دگران اێرَ جنئے بله وت هما کارانَ کنئے، تئیی هئیالا چه هُدائے دادرَسیا رَکّئے؟ یا که آییئے مهربانی و سبر و تهمبُلئے گنجا بےارزشَ زانئے و اے چیزّا سَرپدَ نبئے که هُدائے مهربانیئے مکسد همش اِنت که ترا دێم په تئوبه کنگا بِبارت؟ بله تئو گۆن وتی ناپشۆمان و سِنگێن دلا، په کَهر و گَزبئے رۆچا په وت کَهر و گَزب اَمبارَ کنئے، هما رۆچا که هُدائے آدلێن دادرسی زاهرَ بیت. هُدا هرکَسئے مُزّا آییئے کرتگێن کارانی هسابا دنت. هما که گۆن سبر و اۆپار ، نێکێن کارانی سرا مُهر اۆشتاتگ‌اَنت و شئوکت، ازّت و نمیرانیئے رَندا اَنت، آیان نمیرانێن زِندَ بَکشیت. بله په وَتواه و هما مردمان وتی کَهر و گَزبا گوارێنیت که هَکّ و راستیئے بدلا بَدکاریئے رَندگیر اَنت. هرکَس که بدێن کارَ کنت، رنج و اَزابانی تها کپیت، پێسرا یَهودی و رندا یونانی. بله هرکَس که نێکیَ کنت، شئوکت، ازّت و اێمنیئے واهندَ بیت، پێسرا یَهودی و رندا یونانی. چێا که هُدا رو و ریا نکنت. آ که شَریَتا نزاننت و چه شَریَتا ڈنّ گناهِش کرتگ، چه شَریَتا ڈَنّ تباه و بربادَ بنت و آ که شَریَتا زاننت و شَریَتئے چێرا گناهِش کرتگ، آیانی دادرسی شَریَتئے هسابا بیت. چێا که تهنا چه شَریَتئے رَهبندانی اِشکنگا، کَس هُدائے چمّان پاک و پَلگارَ نبیت. هما کَس پاک و پَلگار زانگَ بیت که شَریَتئے رَهبندانی سرا کارَ کنت. وهدے دَرکئوم که شَریَت په آیان نرَستگ بله چه وتی سَرِشتا اَنچێن کارَ کننت که شَریَتئے رَهبندا اَنت، آ وتی سرا وت شَریَت اَنت، بِلّ که شَریَتِش نێست. گۆن وتی اے کاران پێشَ دارنت که شَریَتئے رَهبند آیانی دلا نَکْش اَنت. آیانی دل و جَبین په اِشیا گواهیَ دنت و پِگر و هئیالِش برے آیان مئیاریگ و برے بێمئیارَ کننت. اے هما رۆچا پَدّرَ بیت که هُدا چه ایسّا مَسیهئے راها، مردمانی چێر و اَندێمێن پِگرانی دادرسیا کنت، هما ڈئولا که منی وشّێن مِستاگَ گوَشیت. بله اگن تئو وتا یَهودیے زانئے و شَریَتئے سرا تئوکلَ کنئے، اگن گۆن هُدایا وتی نزّیکّیئے سرا پَهرَ بندئے، اگن چه شَریَتا تالیم گرگئے سئوَبا هُدائے واهگا زانئے و گهترێنا پَجّاهَ کارئے، اگن دِلجم ائے که کۆرانی رهشۆن ائے و په آیان نورے ائے که تهارۆکیا اَنت، اگن هما شَریَتئے سئوَبا که زانت و راستیئے جئوهر اِنت جاهلانی تالیم دئیۆک و کۆدکانی استاد ائے، اگن تئو دگران تالیمَ دئیئے، گڑا چێا وتی جندا تالیمَ ندئیئے؟ تئو که دُزّیئے هلاپا جارَ جنئے، بارێن وت دُزّیَ نکنئے؟ تئو که زنایا مَکَن و مَنَهَ کنئے، بارێن وت زنا نکنئے؟ ترا که چه بُتان نپرت اِنت، بارێن وت بُتانی پرستشگاهانَ نپُلئے؟ تئو که شَریَتئے سرا پَهرَ بندئے، بارێن گۆن شَریَتئے پرۆشگا هُدائے بےاِزّتیا نکنئے؟ هما پئیما که نِبشته اِنت: ”شمئے سئوَبا دَرکئوم هُدائے ناما بےاِزّتَ کننت.“ بُرُّک و سُنّتا هما وهدا اَرزش هست که شَریَتا برجاه بدارئے بله اگن شَریَتا بپرۆشئے گڑا بزان سُنّت کنگ نبوتگئے. اگن آ که سُنّت کنگ نبوتگ بله شَریَتئے رَهبندان پوره بکنت، سُنّت بوتگێن هسابَ نبیت؟ آ که جِسمی سُنّت کنگ نبوتگ بله شَریَتئے سرا کارَ کنت ترا مئیاریگَ کنت. بِلّ که ترا نِبشتگێن شَریَت و سُنّت کنگئے رسم هست، بله تئو اَنگت شَریَتا پرۆشئے. چێا که یَهودی آ نه‌اِنت که سرزاهرا یَهودی اِنت و اَنچُش هم راستێن سُنّت بئیگ، سرزاهری چیزّے نه‌اِنت. یَهودی هما اِنت که په دل یَهودی ببیت و راستێن سُنّت دلئے تها بیت، چه هُدائے روها بیت، چه نِبشتگێن لبزا نبیت. چُشێن مردما چه اِنسانا ستا نرسیت، چه هُدایا رسیت. گڑا یَهودی بئیگئے پائدگ چے اِنت و سُنّتئے اَرزش چے بوتَ کنت؟ هر پئیما که بچارێن، اِشانی پائدگ باز اِنت. ائولی گپّ اِش اِنت که هُدایا وتی هبر یَهودیانی سپرده کرتگ. بله اگن چه آیان لهتێن وَپادار نبوت، گڑا چے بیت؟ آیانی بێوَپایی هُدائے وَپاداریا هلاس و ناکارَ کنت؟ هچبر! بِلّ که سجّهێن مردم درۆگبند ببنت، هُدا راستگۆ اِنت! هما پئیما که نِبیسگ بوتگ: ”پمێشکا، تئو که هبرَ کنئے برهکّ ائے و دادرسیئے وهدا کامیاب.“ بله اگن مئے بدکاری هُدائے پاکی و پَلگاریا پَدّرَ کنت، گڑا چے بگوَشێن؟ هُدا نااِنساپ اِنت که آییئے کَهر و گَزب مئے سرا کپیت؟ (نون من اِنسانی هبر کنگا آن.) هچبر چُش نه‌اِنت. اگن چُش بوتێن گڑا هُدایا چِه پئیما دنیائے دادرسی کرتَ کرت؟ بلکێن کَسے بگوَشیت: ”اگن گۆن منی درۆگا هُدائے راستی گێشتر زاهر و پَدّرَ بیت و آییئے شان و شئوکت مستر، گڑا چێا من اَنگت په گنهکاریا مئیاریگ کنگَ بان؟“ چێا مگوَشێن: ”بیاێت بدی کنێن تان بَر و سَمری نێکی ببیت“؟ هما پئیما که لهتێن مردم مارا بُهتامَ جنت و گوَشیت که ما چُش گوَشگا اێن. آیانی هَکّ اِنت که مئیاریگ کنگ ببنت. گڑا چے بگوَشێن؟ مئے، یَهودیانی هال چه آ دگران گِهتر اِنت؟ نه، هچّ پئیما گهتر نه‌اِنت! چێا که ما اے هبر پَدّر و پکّا کرتگ که سجّهێن مردم، یَهودی و یونانی، گناهئے بندیگ اَنت. اَنچُش که نِبشته اِنت: ”کَسّ پهرێزکار نه‌اِنت، هچکَس. کَسّ سرپدَ نبیت، هچکَس هُدائے شۆهازا نه‌اِنت. سجّهێنان وتی دێم ترّێنتگ و هۆریا ناهودَگ بوتگ‌اَنت، کَسّ شَرّێن کار کنگا نه‌اِنت، هچکَس. گُٹّ و گلواِش پْراهێن کَبرے، زبانا په مکر و پرێبا کارَ بندنت، گَرّمارئے زَهرِش لُنٹانی چێرا اِنت و دپِش چه بددْوایی و جئور و کُچّلا پُرّ اَنت، په هۆنئے رێچگا اِشتاپَ کننت، هر جاه که رئونت، بێرانی و بَزّگیَ کارنت، سُهل و اێمنیئے راهِش نزانتگ و آیانی چمّان هُداتُرسی نێست.“ نونَ زانێن، شَریَت هر چے که گوَشیت په هما مردمان اِنت که شَریَتئے ساهگا اَنت، تان سجّهێن دپ بند ببنت و سَرجمێن دنیا هُدائے بارگاها مئیاریگ ببیت. پرچا که هچکَس چه شَریَتئے کار بندگا هُدائے دێما پهرێزکار زانگَ نبیت، چێا که شَریَت مردما سرپدَ کنت که گناه چێے. بله نون چه شَریَتا ڈنّ، هُدائے بَکشتگێن پاکی و پَلگاری زاهر بوتگ که شَریَت و نَبیان په آییا گواهی داتگ. ایسّا مَسیهئے سرا باورمندی، اے پاکیئے بَکشش و ٹێکیا په سجّهێن باورمندانَ رسێنیت و په کَسّا هچّ پَرک و پێرے اِلّگَ نبیت. پرچا که سجّهێنان گناه کرتگ و چه هُدائے شان و شئوکتا دور اَنت، بله گۆن هُدائے رَهمتئے ٹێکیا و هما رَکّێنگا که چه ایسّا مَسیهئے نێمگا اِنت، پاک و پَلگار زانگَ بنت. هُدایا آ پێش کرت تان چه باورئے راها گۆن وتی هۆنا هما کُربانیگ ببیت که گناهانَ بَکشیت. اے کاری په وتی اَدلئے پێش دارگا کرت، پرچا که گۆن وتی هُدایی اۆپارا چه پێسریگێن گناهان سر گوَستگ‌اَت. هُدایا پمێشکا چُش کرت تان مرۆچیگێن وهدا پێش بداریت که آ، آدل اِنت و هما کَسا پاک و پَلگارَ کنت که ایسّائے سرا باورمندَ بیت. گڑا چِه چیزّئے سرا پَهر ببندێن؟ په پَهرا جاگهے نێست. کجام راه و رَهبندئے سرا اِشیا زانێن؟ نێکێن کار و کردئے رَهبندئے سرا؟ نه، باور و ایمانئے رَهبندئے سرا. چێا که مئے باور اِش اِنت که اِنسان چه باورمندیا پاک و پَلگار زانگَ بیت، چه شَریَتئے کارانی کنگا نه. هُدا اێوَکا یَهودیانی هُدا اِنت؟ دَرکئومانی هُدا نه‌اِنت؟ البت، آ دَرکئومانی هم هُدا اِنت، پرچا که هُدا وه یکّے و سُنّت کرتگێن و سُنّت نکرتگێنان، چه یکّێن ایمان و باورئے راها پاک و پَلگارَ کنت. گڑا چه باورئے راها ما شَریَتا پرۆشێن و هرابَ کنێن؟ هچبر! ما شَریَتا مُهرترَ کنێن. گڑا چے بگوَشێن، اِبراهێم که جِسمی هسابا مئے بُنپیرُک اِنت، آییا چے کَٹِّت؟ اگن اِبراهێم چه وتی کار و کِردا پاک و پَلگار زانگ بوتێن، آییا چیزّے هست‌اَت که آییئے سرا پَهر بکنت، بله هُدائے چمّان چُش نه‌اِنت. پاکێن کتاب چے گوَشیت؟ اِبراهێما هُدائے سرا باور کرت و همے باور په آییا، پاکی و پَلگاریے هساب بوت. نون کَسے که کارَ کنت، آییئے مُزّ، تُهپه و ٹێکیے هسابَ نبیت، آییئے هَکّ اِنت. بله آ که نێکێن کارانی سرا تئوکلَ نکنت، هما هُدائے سرا تئوکلَ کنت که رَدکار و بێهُدایان پاک و پَلگارَ کنت، آییئے باور په آییا پاکی و پَلگاری هسابَ بیت. همے پئیما داوود هم هما مردمئے بَهتاوریئے هبرا کنت که هُدا چه آییئے کار و کِردا ڈنّ آییا پاک و پَلگار هسابَ کنت و گوَشیت: ”بَهتاور اَنت هما که هُدا چه آیانی ناشَریان سر گوَستگ و گناهِش بَکشگ بوتگ‌اَنت. بَهتاور اِنت هما که هُداوند آییئے گناها هچبر هسابا مئیاریت.“ اے بَهتاوری تهنا په همایان اِنت که سُنّت کنگ بوتگ‌اَنت؟ یا په آیان اِنت هم که سُنّت نکرتگێن اَنت؟ ما گوَشێن که اِبراهێمئے باور، په آییا پاکی و پَلگاری هساب بوت. چۆنێن هال و جاورێا چُش بوت؟ سُنّت بئیگا پێسر یا سُنّت بئیگا رند؟ پکّا اِنت که سُنّت بئیگا پێسر پاک و پَلگار هساب آرگ بوت، رَندا نه. بله سُنّت بئیگئے نشانی آییا رَست تان په آییئے پاکی و پَلگاریا مُهر و نَکشے ببیت که سُنّت بئیگا پێسر، چه باورئے راها هست‌اَتی. مَکسد اِش اَت که اِبراهێم هما سجّهێن مردمانی پت زانگ ببیت که بے سُنّت بئیگا ایمانَ کارنت و اے ڈئولا آ هم پاک و پَلگار هسابَ بنت. همے پئیما، اِبراهێم آیانی هم پت اِنت که نه تهنا سُنّت کنگ بوتگ‌اَنت، ایمانئے راها گام هم جنَگا اَنت، هما راها که مئے پت اِبراهێما چه سُنّت بئیگا پێسر گامَ جت. اِبراهێم و آییئے نَسل و پَدرێچا اے واده که آ جهانئے میراس‌دار بنت چه شَریَتئے راها نرَست، چه پاکی و پَلگاریئے راها رست که چه ایمانا کئیت. پرچا که اگن شَریَتئے رَندگیر و مَنّۆک میراس‌دار بوتێننت، باور بےاَرزش و واده بێمانا اَت، چێا که شَریَت کَهر و گَزبَ کاریت. بله اۆدا که شَریَت نێست‌اِنت، شَریَت پرۆشگ هم نبیت. پمێشکا، واده باورئے سرا اۆشتاتگ، تان وادهئے بُنرِد رهمت ببیت و آییئے سَرجم بئیگ په اِبراهێمئے سجّهێن نَسل و پَدرێچا زمانت کنگ ببیت. اے واده تهنا په شَریَتئے رَندگیر و مَنّۆکان مبیت، په آیان هم ببیت که گۆن اِبراهێمئے ایمانا شریکدار اَنت، پرچا که اِبراهێم ما سجّهێنانی پت اِنت. اَنچُش که نِبیسگ بوتگ: ”من ترا بازێن کئومانی پت کرتگ.“ گڑا، هُدائے چمّان آ مئے پت اِنت، هما هُدا که اِبراهێما آییئے سرا باور کرت، آ که مُردگان زِندگَ کنت و نێستیا گْوانکَ جنت و هستَ کنت. وهدے هچّ اُمێتے نێست‌اَت، اِبراهێما گۆن اُمێتواری باور کرت که بازێن کئومێئے پِتَ بیت. اَنچُش که هُدایا گۆن اِبراهێما گوَشتگ‌اَت: ”تئیی پُشپَد و اۆبادگ اِستارانی کِساسا بازَ بنت.“ وهدے وتی بێساهێن جِسم و جانی چارت، پرچا که اِبراهێما کمّ و گێش سد سال اَت، یا هما وهدا که سارَهئے سَنٹی و بێچُکّی‌ای دیست، آ وتی باورئے سرا سُست نبوت. هُدائے وادهئے سرا، اِبراهێم ناباور نبوت و شَکّی نکرت، آ وتی باورئے سرا مُهر اۆشتات و هُدایی شان و شئوکت دات. سدّک اَت که هُدایا اے واک هست که وتی وادَها پوره بکنت. پمێشکا چه هُدائے نێمگا ”پاک و پَلگار هساب آرگ بوت“. پاکێن کتابئے اے لبز که ”هِساب آرگ بوت“ تهنا په اِبراهێما نِبیسگ نبوتگ، په ما هم نِبیسگ بوتگ. ما هم چه هُدائے نێمگا پاک و پَلگار هساب آرگَ بێن، ما که هُدائے سرا باورَ کنێن که آییا مئے هُداوند ایسّا چه مُردگان جاه جناێنت. ایسّا په مئے گناهان، مَرکئے دستا دئیگ بوت و په مئے پاک و پَلگار کنگا، چه مُردگان جاه جناێنگ بوت. نون که باورمندیئے سئوَبا پاک و پَلگار زانگ بوتگێن، چه مئے هُداوند ایسّا مَسیهئے راها مئیگ و هُدائے نیاما سُهل و وشّانی برجاه دارگ بوتگ. چه ایسّا مَسیهئے راها، اے رهمتئے دروازگ هم په ما پَچ کنگ بوتگ و انّون رهمتانی ساهگا اۆشتاتگێن، وتی اے اُمێتئے سرا گَل و شادهی هم کنێن که هُدائے شان و شئوکتا شریکدارَ بێن. تهنا اِشیئے سرا نه، وتی سکّیانی سرا هم گَل و شادهیَ کنێن، چێا که زانێن سکّیئے بَر و سَمر سبر و اۆپار اِنت. اۆپار، شَکسیَت اڈَّ کنت و شَکسیَت اُمێتَ کاریت. اُمێت مارا دلپرۆش بئیگا نئیلیت، چێا که هُدائے مِهر مئے دلا اێر رێچگ بوتگ، چه هما پاکێن روهئے راها که مارا بَکشگ بوتگ. گیشّێنتگێن وهدا، مَسیها وتی ساه په رَدکار و بێهُدایان دات، آ وهدا که ما اَنگت نِزۆر و بێوس اتێن. مُشکلا چُشَ بیت که کَسے په نێک و پاکێن مردمێا چه وتی ساها سر بگوَزیت، چۆناها بوتَ کنت کَسێا اے تَهم و جُریَت ببیت که وتی ساها په نێکێن مردمێا بدنت. بله هُدا مئے سرا وتی مِهرا چُش پَدّرَ کنت: هما وهدا مَسیه په مئیگی مُرت که ما اَنگت گنهکار اتێن. پمێشکا، نون که ما چه آییئے هۆنئے راها پاک و پَلگار زانگ بوتگێن، اَنگت دلجمتر اێن که آییئے سئوَبا چه هُدائے کَهر و گَزبا رَکّێنگَ بێن. اگن آ وهدا که اَنگت هُدائے دُژمن اتێن، چه آییئے چُکّئے مَرکئے راها گۆن آییا په سُهل و وشّانیا رسێنگ بوتێن، گڑا نون که په سُهل و وشّانیا رَستگێن، سکّ دلجمتر اێن که آییئے زِندئے سئوَبا رَکّێنگَ بێن. بله نه تهنا په همینچُکا، ما چه وتی هُداوند ایسّا مَسیهئے راها هُدائے سرا پَهرَ بندێن، هما ایسّا که آییئے سئوَبا اَنّون مارا سُهل و وشّانی رَستگ. گڑا هما پئیما که گناه یکّ کَسێئے سئوَبا جهانا آتک و مَرک چه گناها، همے ڈئولا مَرک هم سجّهێن مردمانی نیاما شِنگ و تالان بوت، چێا که سجّهێنان گناه کرت. چه شَریَتا پێسر، گناه جهانا هست‌اَت، بله اگن شَریَتے مبیت، گناه هم هسابَ نبیت. بله اَنگت، چه آدما بگر تان موسّایا، مَرکا هاکمی کرت، تنتنا همایانی سرا هم که سَرکشّی‌اِش آدمئے ڈئولا نه‌اَت. آدم هما کَسئے مِسال اَت که آیگی اَت. بله بَکشش و ٹێکی، ناپرمانیئے پئیما نه‌اِنت. اگن یکّ کَسێئے ناپرمانیئے سئوَبا بازێنے مُرت، بله هُدائے رَهمت و ٹێکی چینچُک گێشتر، بازێن مردمێا سر بوت، اے ٹێکی که چه هما یکّێن اِنسانئے رَهمتا رست، بزان چه ایسّا مَسیهئیگا. اے ٹێکی، آ یکّێن اِنسانئے گناهئے آسرئے پئیما نه‌اِنت، چێا که دادرسی چه یکّ ناپرمانیێا آتک و آسر و آکبتی مئیارباری اَت، بله بَکشش و ٹێکی بازێن ناپرمانیان و رندَ کئیت و پاکی و پَلگاریَ کاریت. اگن یکّێئے ناپرمانیئے سئوَبا، چه هما یکّێنئے راها مَرکا بادشاهی کرت، گڑا آ مردم که سررێچێن رَهمت و پَلگاریئے ٹێکیئے واهُندَ بنت، چه اے یکّێنا، بزان چه ایسّا مَسیهئے نێمگا، وتی زِندا باز گێشتر بادشاهیَ کننت. گڑا هما پئیما که چه یکّ اِنسانێئے گناها سجّهێن مردم مئیاریگ کنگ بوتنت، چه یکّ اِنسانێئے نێکێن کارا سجّهێن مردم پاک و پَلگار و زِندئے واهندَ بنت. هما پئیما که چه یکّێئے ناپرمانیا بازێن مردمے گنهکار کنگ بوت، چه یکّێئے پَرمانبرداریا بازێنے پاک و پَلگار هم کنگَ بیت. نون، شَریَت آتک که ناپرمانی گێشتر ببیت، بله جاهے که گناه گێش بوت، رهمت هم سررێچتر بوت، تانکه، هما پئیما که گناها چه مَرکئے راها بادشاهی کرت، رهمت هم چه پاکی و پَلگاریا بادشاهی بکنت و چه مئے هُداوند ایسّا مَسیهئے راها مارا دێم په نمیرانێن زِندا ببارت. گڑا چے بگوَشێن؟ گۆن گناها دێما برئوێن تان رهمت گێشتر ببیت؟ هچبر! ما که چه گناها سِستگ و مُرتگێن، چۆن بوتَ کنت که اَنگت گناهانی تها زِند بگوازێنێن؟ شما نَزانێت، وهدے ما سجّهێن ایسّا مَسیهئے ناما پاکشۆدی دئیگ بوتێن، گۆن آییئے مَرکا مئے پاکشۆدی بوت؟ پمێشکا، ما چه پاکشۆدیئے راها مُرتگ و گۆن آییا کَبر کنگ بوتگێن، تان هما پئیما که مَسیه چه پِتئے شان و شئوکتا چه مُردگان زِندگ کنگ بوت، همے ڈئولا ما هم نۆکێن زِندئے تها گام بجنێن. اگن ما آییئے پئیمێن مَرکێا گۆن آییا هۆر بوتگێن، گڑا اَلّم آییئے پئیمێن جاه جنَگێا هم گۆن آییا هۆرَ بێن. ما زانێن که مئے کوَهنێن هستی و زِند، گۆن آییا سَلیبئے سرا دْرنجگ بوت تانکه هما جِسم و جان بێران ببیت که گناهئے گُلام اِنت و ما چه اِد و رند گناهئے گُلامیا مکنێن. پرچا که آ کَس که مُرتگ چه گناها چُٹّتگ. بله اگن گۆن مَسیها مُرتگێن، مارا باور اِنت که گۆن آییا زِند هم گوازێنێن. ما زانێن، مَسیه که چه مُردگان جاه جناێنگ بوتگ، نون هچبرَ نمریت و مَرک چه اِد و رَند آییئے سرا سرزۆرَ نبیت. آ، گۆن وتی مَرکا، یکّێن رندا په مُدامی، په گناها مُرت و وتی انّوگێن زِندا، په هُدایا زِندگ اِنت. همے ڈئولا، شما هم وتا په گناها مُردگ بزانێت و چه ایسّا مَسیهئے راها وتا په هُدایا زِندگ بزانێت. پمێشکا مئیلێت گناه شمئے زئوال بئیۆکێن جِسم و جانا هاکمی بکنت که آییئے سِلّێن واهگان پوره بکنێت. وتی جِسم و جانئے بَند و بۆگان گناهئے دستا مدئیێت که سِلّیئے سامان ببنت. شما چه مَرکا دێم په زِندا آرگ بوتگێت، نون وتا هُدائے سپرده بکنێت و وتی جِسم و جانئے بَند و بۆگان هم هُدائے دستا بدئیێت که پاکی و پَلگاریئے سامان ببنت. باید اِنت گناه شمئے سرا هاکمی مکنت، پرچا که شما شَریَتئے ساهگا نه‌اێت، رهمتئے ساهگا اێت. گڑا چے؟ پمێشکا که شَریَتئے ساهگا نه‌اێن و رهمتئے ساهگا اێن، گڑا گناه بکنێن؟ هچبر! وهدے وتا پَرمانبردارێن گُلامانی پئیما یکّێئے دستا دئیێت، آییئے گُلامَ بێت، پرچا که چه هماییا پرمانَ زورێت. اے هبرا نزانێت؟ یا گناهئے گُلامَ بێت که دێم په مَرکا بارت یا پَرمانبرداریئے گُلام، دێم په پاکی و پَلگاریا. بله هُدائے شُگر اِنت، هرچُنت پێسرا گناهئے گُلام اتێت، نون شما په سِتکِ دل هما تالیمئے پَرمانبرداری کرتگ که آییئے سپرده بوتگێت. شما چه گناها آزات کنگ و نون پاکی و پَلگاریئے گُلام بوتگێت. وتی سَرِشتا نِزۆر اێت، پمێشکا من اے هبران گۆن اِنسانی مِسالێا کنان. هما پئیما که شما پێسرا وتی جِسم و جانئے بَند و بۆگ په ناپاکی و گێش و گێشتر بئیۆکێن رَدکاریانی گُلامیا پێشَ کرت، نون آیان په پاکیئے گُلامیا پێش بکنێت که آسر و آکبتی پَلگاری اِنت. آ وهدا که شما گناهئے گُلام اتێت چه پاکی و پَلگاریئے نێمگا آزات اتێت. گڑا شما چه آ چیزّان چۆنێن سَمرے برت که نون چه آیان شرمندگ اێت، آ چیزّانی آسر مَرک اِنت. بله نون که چه گناهئے نێمگا آزات بوتگێت و هُدائے گُلام اێت، سَمرے که کَٹّێت پَلگاری اِنت و آییئے آسر نمیرانێن زِند. پرچا که گناهئے مُزّ مَرک اِنت بله هُدائے بَکشش نمیرانێن زِند اِنت که چه مئے هُداوند ایسّا مَسیهئے راها رسیت. او براتان! نَزانێت که شَریَت تان هما وهدا اِنسانئے سرا هُکمَ کنت که اِنسان زِندگ اِنت؟ من گۆن همایان هبر کنگا آن که شَریَتا زاننت. په مِسال، شَریَتئے رَهبندا، یکّ جَنے تان هما وهدا وتی مردئے پابند اِنت که مردی زِندگ اِنت. بله اگن مردی مُرت، گڑا آ چه سور و سانگئے رَهبندان آزات اِنت. تان وهدے آییئے مرد زِندگ اِنت، اگن آ دگه مردے بگیپت، زِنهکار زانگَ بیت. بله اگن آییئے مرد بمریت، چه شَریَتئے اے رَهبندا آزات اِنت و اگن دگه مردے بگیپت زِنهکار زانگَ نبیت. او منی براتان! همے پئیما چه مَسیهئے جِسم و جانئے راها شما چه شَریَتا آزات بوتگ و مُرتگێت تان دگه کَسێئے ببێت، هماییئے ببێت که چه مُردگان جاه جناێنگ بوت، تان په هُدایا بَر و سَمر بیارێن. وهدے مئے مَهار گُنهکارێن سَرِشتئے دستا اَت، مئے بَند و بۆگانی تها هما پُرگُناهێن هئوا و هئوسان کارَ کرت که چه شَریَتئے زانگا چست بوتگ‌اَتنت تانکه په مَرکا بَر و سَمر بیارێن. بله نون ما چه شَریَتا آزات بوتگێن، چه هما چیزّا مُرتگێن که پێسرا مارا پابَندی کرتگ‌اَت، تانکه چه روهئے نۆکێن راها هُدائے هِزمتا بکنێن، چه شَریَتئے نِبشتهانی کوَهنێن راها نه. گڑا چے بگوَشێن؟ شَریَت گناه اِنت؟ هچبر! بله اگن شَریَت مبوتێن، منَ نزانت گناه چێے. اگن شَریَتا مگوَشتێن ”تَماه مکن“، منَ نزانت تَماه و لالِچ چێے. بله گناها چه هما هُکما سوتّ و پائدگ زُرت و منی دلا هر پئیمێن تَماه‌ای پێدا کرت. چێا که چه شَریَتا ڈنّ، گناه مُرتگ. یکّ وهدے من چه شَریَتا ڈنّ زِندَ گوازێنت، بله اَنچُش که شَریَتئے هُکم آتک، گناه زِندگ بوت و من مُرتان. من دیست هما هُکما که باید اِنت زِند بیاورتێن، په من مَرکی آورت. گناها چه اے هُکما سوتّ و پائدگ زُرت، منا رَدی دات و چه همے هُکما کُشتی. گڑا، شَریَت پاک اِنت، هُکمی هم پاک و نێک و آدل اِنت. گڑا آ چیزّ که نێک اِنت، منی مَرکئے سئوَب بوت؟ هچبر! چه آ شَریَتا که وت نێک اِنت، گناها منا دێم په مَرکا برت تان گناه، گناه زانگ و پجّارگ ببیت و چه شَریَتئے هُکما آییئے شِرّی و گَندگی بێهِساب ببیت. ما زانێن که شَریَت روهی چیزّے، بله من نَپسانی مردمے آن که گُلامێئے پئیما گناهئے کِرّا بها بوتگان. من وتی جندئے کار و کِردان سرپدَ نبان. آ کاران که کنگَ لۆٹان نکنانِش، بله هما کارانَ کنان که چه آیان نپرتَ کنان. اگن هما کارانَ کنان که کنگِشَ نلۆٹان، گڑا مَنّان که شَریَت شَرّ اِنت. نون، چه اِد و رَند، اے من نه‌آن که آ کارا کنت، اے هما گناه اِنت که منی دلا نِشتگ. منَ زانان که منا، بزان منی گُنهکارێن سَرِشتا هچّ نێکیے مان نێست. منا نێکێن کار کنگئے واهگ هست، بله کرتَ نکنان. آ نێکێن کاران که کنگَ لۆٹان نکنانِش، بله هما بدێن کارانَ کنان که کنگِشَ نلۆٹان. اگن من هما کارانَ کنان که نلۆٹان بکنانِش، گڑا چه اِد و رَند آ کارانی کنۆک من نه‌آن، کنۆک هما گناه اِنت که منی دلا نِشتگ. پمێشکا اے کانونا گندان که وهدے نێکی کنگَ لۆٹان، بدی گۆن من گۆن اِنت. وتی دِل و دَرونا، چه هُدائے شَریَتا شادان آن، بله دگه کانونے وتی بند و بۆگانی تها گِندان که گۆن منی دلئے کانونا جَنْگا اِنت. اے منا گناهئے کانونئے بَندیگَ کنت که منی بَند و بۆگانی تها کار کنگا اِنت. اُه که من چۆنێن سیَه‌رۆچێن مردمے آن. کئے منا چه اے مَرکیگێن جِسما رَکّێنیت؟ هُدائے شُگرا گِران که چه مئے هُداوند ایسّا مَسیهئے راها رَکّان. هئو، وتی پگر و هئیالا هُدائے شَریَتئے گُلامیا کنان، بله وتی سَرِشتا گناهئے کانونئے گُلام آن. نون په هما مردمان هچّ مئیارباریے نێست که ایسّا مَسیهئیگ اَنت. چێا که چه ایسّا مَسیهئے راها، زِندئے روهئے کانونا منا چه گناه و مَرکئے کانونا آزات کرتگ. هما کار که شَریَتا کرت نکرتگ‌اَت، پرچا که گُنهکارێن سَرِشتئے سئوَبا نِزۆر بوتگ‌اَت، آ کار هُدایا وت کرت. اے کاری چُش کرت که وتی جندئے چُکّی گُنهکارێن اِنسانێئے دْرۆشما رئوان دات تان په مئے گناهان کُربانیگ ببیت. اے پئیما چه یکّ جِسم و جانێئے راها گناهی مئیاربار کرت، تانکه شَریَتئے لۆٹ مئے جِسم و جانا سَرجمیا پوره ببیت، ما که گُنهکارێن سَرِشتئے راها نزورێن، روهئے راها زورێن. آ که گُنهکارێن سَرِشتئے راها زورنت، آیانی پِگر و هئیال گۆن هما چیزّان اِنت که آیانی سَرِشتَ لۆٹیت، بله آ که روهئے راها زورنت، هما چیزّانی هئیالا اَنت که روهِشَ لۆٹیت. گُنهکارێن اِنسانئے پِگر و هئیالئے آسَر مَرک اِنت. بله آ پگر و هئیال که مهاری روهئے دستا اِنت آییئے آسَر، زِندمان و آسودگی اِنت. هما پِگر و هئیال هُدائے دژمن اِنت که مهاری گُنهکارێن سَرِشتئے دستا اِنت. آ وتا هُدائے شَریَتئے دستا ندنت، اے کارا کرت هم نکنت. آ که گُنهکارێن سَرِشتئے دستا اَنت، هُدایا وَشنۆد کرتَ نکننت. بله شما گُنهکارێن سَرِشتئے دستا نه‌اێت، روهئے دستا اێت، پرچا که هُدائے روه شمئے دلا نِشتگ. اگن کَسێا مَسیهئے روه گۆن مبیت، آ مَسیهئے نه‌اِنت، بله اگن مَسیه شمئے دلا اِنت، گڑا شمئے جِسم و جان گناهئے سئوَبا مُرتگ و شمئے روه پاکی و پَلگاریئے سئوَبا زِندگ اِنت. اگن هماییئے روه شمئے دلا اِنت که ایسّا مَسیهی چه مَرکا رَند جاه جناێنت، گڑا آ که مَسیهی چه مُردگان جاه جناێنت، شمئے زئوال بئیۆکێن جِسم و جانا هم چه وتی هما روها زِندَ بَکشیت که شمئے دلا نِشتگ. او براتان! گڑا ما وامدار اێن، بله گُنهکارێن سَرِشتئے وامدار نه‌اێن که آییئے هسابا زِند بگوازێنێن. چێا که اگن شما گُنهکارێن سَرِشتئے راها بگرێت، مرێت. بله اگن چه روهئے راها وتی سَرِشتئے گناه و بدکاریان بکُشێت، زِندگَ مانێت. آ سجّهێن مردم هُدائے چُکّ اَنت که هُدائے روه آیانی رَهشۆن اِنت. شمارا گُلامی روهے نرَستگ که پدا بتُرسێت، شما په چُکّی زورگ بوتگێت و هُدایی روه شمارا رَستگ. چه همے روها کوکّارَ کنێن ”اَبّا، او پِت!“ روهئے جِند گۆن مئے اَرواها گواهیَ دنت که ما هُدائے چُکّ اێن. نون اگن ما هُدائے چُکّ اێن، گڑا میراس هم برێن، چه هُدایا میراسَ برێن و گۆن مَسیها هم‌میراس اێن. چێا که اگن ما په راستی آییئے سکّی و سۆریان همراه ببێن، گڑا آییئے شان و شئوکتا هم شریکدارَ بێن. منی هسابا، اے زمانگئے سکّی و سۆری، آ شان و شئوکتئے دێما هچّ نه‌اَنت که په ما پَدّر بئیگی اِنت. چێا که سجّهێن هستی، په بێسَبری همے وَدارا اِنت که هُدائے چُکّ کدێن زاهر کنگَ بنت. سجّهێن هستی ناهودگیئے دستا دئیگ بوت. اے چه هستیئے جندئے واهگ و رَزایا نبوت، چه هماییئے واهگ و رَزایا بوت که هستی‌ای ناهودگیئے چێرا چێر ترّێنت، بله گۆن اے اُمێتا که هستیئے جند چه زئوالیئے گُلامیا آزات و هُدائے چُکّانی آزاتیئے شان و شئوکتا شریکدارَ بیت. ما زانێن که سجّهێن هستی اَنگت چه زَنک و زایگئے دردان نالگا اِنت. تهنا هستی نالگا نه‌اِنت، ما وت هم که چه روهئے ائولی بَر و سَمرا شریکدار بوتگێن، وتی درونا نالگا اێن، همے وهدا که په بێسبری وَدارا اێن که مارا په چُکّی بزوریت، تانکه مئے جِسم و جان آزات کنگ ببیت. ما گۆن همے اُمێتا رَکّێنگ بوتگێن، بله اُمێتے که سَرجم بوتگ، نون اُمێت گوَشگَ نبیت. چۆن بوتَ کنت مردم هما چیزّئے اُمێتا ببیت که هست‌اِنتی؟ اگن هما چیزّئے اُمێتوار ببێن که اَنگت مارا نێست، گڑا په سَبر آییئے وَدارا بێن. همے پئیما روه مئے نِزۆریانی تها مارا کُمکَّ کنت، چێا که ما نزانێن چۆن و په کجام چیزّان دْوا بکنێن، بله روهئے جِند گۆن اَنچێن نالگان په ما نیامجیگِریَ کنت که لبزِش بئیان کرتَ نکنت. آ که مئے دلانَ پَٹّیت پاکێن روهئے پِگر و هئیالانَ زانت، چێا که روه گۆن هُدائے واهگ و رَزایا په پَلگارتگێنان نیامجیگِریَ کنت. ما زانێن، هُدا سجّهێن چیزّان په وتی دۆست دارۆکانی شَرّی و اێمنیا کارَ بندیت، په همایان که هُدائے مکسدا گْوانک جنَگ بوتگ‌اَنت. هُدایا آ چه پێشا زانتنت و چه پێسرا اَنچُشی گیشّێنتنت که آییئے چُکّئے داب و دْرۆشما ببنت، تان آ چُکّ بازێن براتانی ائولی ببیت. آ که هُدایا چه پێسرا گیشّێنتنت، گْوانکی هم جتنت، آ که هُدایا گْوانک جتنت، پاک و پَلگاری کرتنت و آ که پاک و پَلگاری کرتنت، شان و شئوکتی هم داتنت. اے چیزّانی بارئوا چے بگوَشێن؟ اگن هُدا گۆن ما گۆن اِنت، کئے مئے دژمن بوتَ کنت؟ آ که وتی چُکّئے پرواهی نکرت و په مئیگی چه آییا سر گوَست، گۆن آییا هئوار، آ دگه سجّهێن چیزّان هم مارا ندنت؟ هُدائے گچێن کرتگێنان کئے بُهتام جتَ کنت؟ اے هُدا اِنت که پاک و پَلگارَ کنت. کئے مئیارباریئے هُکما بُرّتَ کنت؟ ایسّا مَسیه، هما اِنت که مُرت و، هئو، چه مُردگان جاه جناێنگ بوت، هما که هُدائے راستێن کَشا اِنت و آییئے درگاها په ما نیامجیگِریَ کنت. کئے مارا چه ایسّا مَسیهئے مِهرا جتا کرتَ کنت؟ سکّی و سۆری یا پرێشانی، آزار یا ڈُکّال ، جاندری، هَتَر یا زَهمئے زْراب؟ اَنچُش که نِبیسگ بوتگ: تئیی سئوَبا سجّهێن رۆچا گۆن مَرکا دێم په دێم اێن و کُربانیگێن پَسانی پئیما هساب آرگَ بێن. اِنّه، مارا اے سجّهێن چیزّانی تها چه هماییئے راها مزنێن کامیابیے رسیت که گۆن ما مِهری کرتگ. من دِلجم و سدّک آن که نه مَرک، نه زِند، نه پرێشتگ ، نه هاکم، نه انّوگێن و نه آیۆکێن چیزّ، نه واک و زۆر، نه بُرزی، نه جَهلی و نه سجّهێن هستیئے دگه چیزّے مارا چه هُدائے هما مِهرا جتا کرتَ کنت که چه مئے هُداوند ایسّا مَسیها مارا رسیت. من چه مَسیهئے اَرواه و جَبینا راستَ گوَشان و درۆگَ نبندان، منی دل و درون چه پاکێن روها اے هبرئے شاهدیا دنت که منا سۆزناکێن اندۆه و مُدامێن دردے دلا اِنت. درێچا وتی همرَگ و همزاتێن براتانی هاترا، من نالت کنگ بوتێنان و چه مَسیها بسِستێنان. آ، اِسراییلی اَنت که په چُکّی زورگ بوتگ‌اَنت. شان و شئوکت، اَهد و پئیمان، شَریَتئے رسگ، پرستشئے راه و رَهبند و هُدائے لبز و کرار همایانیگ اَنت. بُنپیرُک همایانیگ اَنت و مَسیه هم که سجّهێنانی هُدا اِنت، جِسمی هسابا چه همایانی نَسل و پَدرێچا اِنت. آییا مُدام ستا و سنا بات. اَنچُش بات. آمین. چُش نه‌اِنت که هُدائے هبرا پرۆش وارتگ. چێا که هر بنی اِسراییلیے ، اِسراییلی نه‌اِنت. اِبراهێمئے هر چُکّ و نُماسگے آییئے راستێن اۆبادگ نه‌اِنت. بله ”تئیی نَسل و پَدرێچ چه اِساکا هساب آرگَ بیت.“ اے چیزّ پێشَ داریت که هُدائے چُکّ آ نه‌اَنت که جِسمی چُکّ اَنت. واده داتگێن چُکّ اِبراهێمئے نَسل و پَدرێچ هساب آرگَ بنت. پرچا که واده و کرار چُش اَت: ”گیشّێنتگێن وهدا پِرَ تَرّان و سارَها مردێن‌چُکّے بیت.“ تهنا اِش نه‌اَت، گۆن رِبِکّایا هم همے پئیمێن چیزّے بوت، وهدے آ په وتی جاڑێن چُکّان لاپ‌پُرّ بوت. آیانی پت هم هما یکّێن اَت، بزان مئے بُنپیرک اِساک. اَنچُش که نِبیسگ بوتگ: ”آکوب منا دۆست اَت و چه ایسّوا نپرتُن کرت.“ گڑا چے بگوَشێن؟ هُدا نااِنساپ اِنت؟ هچبر! چێا که گۆن موسّایا گوَشیت: ”اگن بلۆٹان گۆن یکّێا مهربان ببان، گۆن آییا مهربانَ بان و اگن بلۆٹان کَسێئے سرا رَهم بکنان، آییئے سرا رَهمَ کنان.“ بزان، اے اِنسانئے واهگ و وَس کنگئے سرا نبیت، رَهم کنگ هُدائے دستا اِنت. پرچا که پاکێن کتاب گۆن پِرئونا گوَشیت: ”من ترا په اے مکسدا مزنی داتگ که چه تئو وتی زۆر و واکا پێش بداران تانکه منی نام سجّهێن زمینا جار جنَگ ببیت.“ گڑا بزان، هُدا هرکَسئے سرا که بلۆٹیت رَهمَ کنت و هرکَسئے دلا که بلۆٹیت سِنگَ کنت. چه من جُستَ کنئے: ”گڑا هُدا چێا اَنگت مارا اێرَ جنت؟ آییئے اِرادهئے دێما کئے اۆشتاتَ کنت؟“ بله، او اِنسان! په راستی تئو کئے ائے که گۆن هُدایا یکّ و دو بکنئے؟ اے شَرّێن هبرے که اڈّ کرتگێنے وتی اَڈّ کنۆکا بگوَشیت: ”چیا منا اے پئیما اڈِّت کرتگ؟“ کوزهگرا اے هَکّ نێست که چه گِلئے یکّێن چَنکا دَرپے په اَلکاپێن و درپے په اَنچاێن کارێا اَڈّ بکنت؟ گڑا چے؟ هرچُنت هُدایا وتی کَهر و گَزب پێش دارگ و وتی واک و کدرت پَدّر کنگ لۆٹت، بله اَنگت آییئے اِهتیارا اَت، گۆن مزنێن اۆپارے آ مردمان بسگّیت که کَهر و گَزبئے چێرا اَتنت و گار و گُمسار بئیگئے لاهک. گڑا چے؟ بلکێن آییا چُش کرتگ تان وتی شان و شئوکتا هما مردمان پێش بداریت که آییئے رَهمتئے چێرا اَنت، هما مردم که هُدایا پێسرا په شان و شئوکتا تئیار کرتگ‌اَنت. ما هم که هُدائے گْوانک جتگێن اێن اے رَهمتئے چێرا اێن، تهنا چه یَهودیانی نیاما گْوانک جنگ نبوتگێن، چه دَرکئومانی نیاما هم گْوانک جنگ بوتگێن. اَنچُش که هوشا نَبیئے کتابَ گوَشیت: ”هما که منی کئوم نه‌اَت، من آییا وتی کئومَ گوَشان، هما که منی دُردانگ نه‌اَت من آییا وتی دُردانگَ گوَشان.“ اَنچُش هم: ”هما جاگها که گۆن آیان گوَشگ بوت: ’شما منی کئوم نه‌اێت،‘ اۆدا آ، زِندگێن هُدائے چُکّ گوَشگَ بنت.“ اِسراییلئے بارئوا اِشئیا نَبی جارَ جنت و گوَشیت: ”بِلّ که بنی اِسراییلئے چُکّ، دَریائے رێکانی کِساسا باز ببنت، بله چه آیان تهنا یکّ کَسانێن پَشت کپتگێن بهرے رَکّیت. چێا که هُداوند زمینئے سرا وتی شئور و هُکما په تێزی و مُهکمی برجاهَ کنت.“ هما پئیما که اِشئیا نَبیا پێشگۆیی کرتگ: ”اگن لشکرانی هُداوندا په ما نَسل و پَدرێچ مه‌اِشتێن، گڑا ما هم سُدومئے مردمانی پئیما بوتگ‌اَتێن و مئے آسَر هم گُمورَهئے مردمانی آسَر اَت.“ نون چے بگوَشێن؟ هما دَرکئوم که په پاکی و پَلگاریا جُهدِش نکرت، پاکی و پَلگاری‌اِش رَسِت، هما پاکی و پَلگاری که چه باورا کئیت. بله اِسراییلیان که چه شَریَتئے راها په پاکی و پَلگاریا جُهد کرت، چه شَریَتئے راها په پاکی و پَلگاریا نرَستنت. پرچا چُش بوت؟ پمێشکا که آیانی جُهد، باورئے سرا نه‌اَت، کار و کِردئے سرا اَت. آیان مان گیشّێنۆکێن سِنگئے سرا ٹَگل وارت. اَنچُش که نِبشته اِنت: ”من سَهیونا سِنگے اێرَ کنان که مردمانَ ٹَگلێنیت، تَلارے که آیان دئورَ دنت، هرکَس که آییئے سرا باور بکنت پَشَل و شرمندگَ نبیت.“ او براتان! منی دلئے اَرمان و دْوا گۆن هُدایا په اِسراییلیان همِش اِنت که آ برَکّنت. من په آیان گواهی داتَ کنان که آ په هُدایا هُدۆناک و پُرجۆش اَنت، بله آیانی اے هُدۆناکی چه شَرّێن زانت و زانگێا نه‌اِنت. چه آ پاکی و پَلگاریا ناسَهیگ و ناسَرپد اَتنت که چه هُدائے نێمگا اِنت و وتی جندئے پاکی و پَلگاریئے جۆڑێنگئے جُهدا اَتنت، پمێشکا وتا آ پاکی و پَلگاریئے دستا نداتگِش که چه هُدائے نێمگا اِنت. مَسیه، شَریَتئے سَرجمی و هلاسی اِنت. آسر اِش اِنت، هرکَس که باورَ کنت، پاک و پَلگار زانگَ بیت. هما پاکی و پَلگاری که چه شَریَتا کئیت، آییئے بارئوا موسّا چُشَ نِبیسیت: ”هرکَس که اے هُکمانی سرا کارَ کنت گۆن اِشانی دارگا زِندگَ مانیت.“ بله آ پاکی و پَلگاری که چه باورا کئیت، اے ڈئولا گوَشیت: ”وتی دلا مگوَشێت ’کئے آسمانا رئوت؟‘“ ، بزان که مَسیها جَهلاد بیاریت، ”یا ’کئے جُهلێن کَبرا اێرَ کپیت؟‘“ ، بزان که مَسیها چه مُردگان بُرزاد بیاریت. گڑا چے گوَشیت؟ ”لَبز تئیی نزّیکّا اِنت، تئیی لُنٹانی سرا و تئیی دلئے تها اِنت“، بزان باورئے هما لَبز که ما آییا جارَ جنێن. اگن گۆن دپا بمَنّئے که ایسّا هُداوند اِنت و په دل باور بکنئے که هُدایا آ چه مُردگان جاه جناێنتگ، رَکّێنگَ بئے. چێا که اِنسان په دل باورَ کنت و پاک و پَلگار زانگَ بیت، گۆن زبانا هم مَنّیت و اے پئیما رَکّیت. چێا که پاکێن کتابَ گوَشیت: ”هرکَس آییئے سرا باور بکنت هچبر شرمندگَ نبیت.“ اے بارئوا یَهودی و یونانیئے نیاما پرک و پێرے نێست. چێا که همے یکّێن هُداوند، سجّهێنانی هُداوند اِنت و په هما درُستیگێن مردمان بێکِساس سَکی و بَکشۆک اِنت که آییا تئوارَ کننت. چێا که ”هرکَس هُداوندئے ناما تئوار بکنت، رَکّیت.“ نون چۆن یکّێا تئوار بکننت که آییئے سرا باورِش نکرتگ؟ و چۆن یکّێئے سرا باور بکننت وهدے آییئے بارئوا چیزّے نه‌اِشکتگِش؟ و چۆن بِشکننت اگن کَسے آیانی کِرّا اے جارا مجنت؟ و چۆن جار بجننت اگن رئوان دئیگ نبوتگ‌اَنت؟ اَنچُش که نِبشته اِنت: ”وَشکَدَم اَنت آ مردم که وشّێن مِستاگَ کارنت.“ بله بازێنێا اے وشّێن مِستاگ نمَنِّتگ، چێا که اِشئیا نَبیَ گوَشیت: ”او هُداوند! مئے پئیگامئے سرا کئیا باور کرت؟“ گڑا بزان که باور، چه پئیگامئے گۆش دارگا کئیت و پئیگامئے گۆش دارگ، چه مَسیهئے مِستاگئے جار جنَگا. بله نون جُستَ کنان: ”آیان نه‌اِشکتگ؟“ اَلّم اِشکتگِش، پرچا که: ”آیانی تئوار سجّهێن دنیایا شتگ و آیانی هبر جهانئے گُڈّی مرز و سیمسران سر بوتگ‌اَنت.“ پدا جُستَ کنان: ”اِسراییل سرپد نبوتگ؟“ ائولا، موسّا چه هُدائے کئولا گوَشیت: ”من شمارا هما مردمانی هَسَدّیگَ کنان که کئومے نه‌اَنت؛ شمارا گۆن ناسرپدێن کئومے هِژمناکَ کنان.“ گڑا، اِشئیا نَبی په دلێری و تمردی چه هُدائے کئولا گوَشیت: ”منا همایان در گێتک که منی شۆهازا نه‌اتنت، من وتا په همایان پَدّر کرت که منی جُست و پُرسا نه‌اتنت.“ بله اِسراییلئے بارئوا گوَشیت: ”سجّهێن رۆچا من وتی دست، دێم په ناپرمان و بَرهِلاپێن کئومێا دْراج کرتگ.“ نون جُستَ کنان، هُدایا وتی کئوم دئور داتگ و یله کرتگ؟ هچبر! چێا که من وت هم اِسراییلیے آن، چه اِبراهێمئے نَسل و پَدرێچا آن و بِنیامینئے کَبیلها. هُدایا وتی کئوم که چه پێسرا زانتگ، دئور نداتگ. نزانێت پاکێن کتاب اِلیاس نَبیئے بارئوا چے گوَشیت؟ آ، چِه پئیما اِسراییلئے هلاپا هُدائے کِرّا دَزبندیَ کنت؟ گوَشیت: ”او هُداوند! اِشان تئیی نَبی کُشتگ‌اَنت و تئیی کُربانجاه وئیران کرتگ‌اَنت. پَشت کپتگێن تهنا من آن و نون منی کُشگئے رَندا اَنت.“ بله هُدائے پَسّئو په آییا چے اَت؟ ”من په وت هپت هزار مردم اِشتگ که بَهَلئے دێما کۆنڈان نکپتگ‌اَنت.“ همے پئیما، مرۆچی هم لهتێن چُشێن پَشت کپتگ که چه رهمتئے راها گِچێن کنگ بوتگ‌اَنت. اگن گِچێن چه رهمتئے راها اِنت، گڑا چه اِد و رَند چه کار و کِردا نه‌اِنت، اگن چه کار و کِردا بوتێن، گڑا چه اِد و رَند رهمت، رهمت نبوتگ‌اَت. گڑا چے؟ آ چیزّ که اِسراییل آییئے شۆهازا اَت نرَستی، گِچێن کرتگێنان رست بله آ دگرانی دل سِنگ بوت. اَنچُش که نِبشته اِنت: ”هُدایا آ کاهل و سُستێن روهے داتنت، چمّی داتنت که مَگِندنت و گۆشی داتنت که مه‌اِشکننت، تان مرۆچیگێن رۆچا.“ داوودا هم گوَشتگ: ”آیانی پَرزۆنَگ په آیان دام و تَلکے بات، ٹَگل دئیۆکێن سِنگ و سِزا و اَزابے بات، چمِّش تهار باتنت تان مَگِندنت و سْرێنِش تان اَبد کُمپ و چۆٹ بات.“ گڑا جُستَ کنان، آیان اَنچُش ٹَگل وارتگ که بکپنت و پدا پاد آتک مکننت؟ هچبر! آیانی ٹَگل ورگئے سئوَبا رَکّگ په دَرکئومان آتکگ تان اِسراییلیانی هَسَدّ پاد بیئیت. اگن آیانی ٹَگل ورگ په دنیایا برکت بوت و آیانی پرۆش و تاوان په دَرکئومان گنجے، گڑا آیانی سَرجمێن هۆر بئیگ چۆنێن مزنێن برکتے کاریت. او دَرکئومان! انّون گۆن شما هبرَ کنان. نون که منی کاسِدی گۆن دَرکئومان اِنت، وتی هِزمتا پُراَرزشَ زانان، په اے اُمێتا که وتی جندئے مردمان هَسَدّیگ بکنان و اے پئیما چه آیان لهتێنا برَکّێنان. چێا که، اگن آیانی دئور دئیگ جهانئے سُهل و وشّانی اِنت، گڑا آیانی زورگ چه مُردگان زِندگ بئیگا اَبێد، چے بوتَ کنت؟ اگن هُمیرئے هما چانَگ پاک ببیت که ائولی بَر و سَمر اِنت، گڑا بزان تَرونئے سجّهێن نگن هم پاک اَنت، اگن ریشّگ پاک ببیت ٹال هم پاک اَنت. اگن درچکئے لهتێن ٹال پرۆشگ و سندگ بوتگ و تئو که جَنگلی زئیتونئے ٹالے ائے، آ دگه ٹالانی نیاما گۆن درچکا پئیوَند جنَگ بوتگئے و نون زئیتونئے ریشّگئے پُرزۆرێن شیرگا شریکدار ائے، آ ٹالانی پُشتا پَهر مبند. اگن چُشَ کنئے، مشمۆش که تئو ریشّگ نداشتگ، اے ریشّگ اِنت که ترا داشتگی. نون بلکێن بگوَشئے: ”آ ٹال پرۆشگ و سندگ بوتنت تان من پئیوَند جنَگ ببان.“ راست اِنت. آ ٹال سِندگ بوتنت که ناباور اَتنت، بله تئو چه باورا اۆشتاتگ و مُهر ائے. گُروناک مبئے و په تُرس زِند بگوازێن. چێا که اگن هُدایا درچکئے اَسلیگێن ٹالانی اۆپار نکرت، تئیی اۆپارا هم نکنت. نون هُدائے مهربانی و تْرندیا بچار، تْرندی په همایان اِنت که کپتگ‌اَنت و مهربانی په تئو اِنت، اگن آییئے مهربانیانی ساهگا بمانئے. اگن نه، تئو هم گُڈّگَ بئے. آ هم، اگن وتی ناباوریئے سرا مماننت، پئیوَند جنَگَ بنت، چێا که هُدایا آیانی پدا پئیوَند جنَگئے واک و توان هست. تئو چه هما جَنگلی زئیتونئے درچکا گُڈّگ بوتگئے که وتی زاتا جنگلی اِنت و وتی زاتئے هلاپا گۆن کِشتگێن زئیتونا پئیوَند جنَگ بوتگئے. گڑا هما که اے زئیتونئے اَسلیگێن ٹال اَنت، چِه پئیما په ارزانی گۆن وتی جندئے درچکا پدا پئیوَند جنَگ بوتَ نکننت؟ او براتان! چۆ مبیت وتا چه وتی کَدّ و کِساسا مستر بزانێت. پمێشکا نلۆٹان چه اے رازا ناسرپد ببێت که اِسراییلئے یکّ بهرێئے سرا سَکدلی تان هما وهدا آتکگ که دَرکئوم سَرجمیا بیاینت گۆن. اے پئیما، نون سجّهێن اِسراییلَ رَکّیت، هما ڈئولا که نِبشته اِنت: ”رَکّێنۆک چه سَهیونا کئیت و گُمراهیا چه آکوبئے پَدرێچا دورَ کنت.“ ”گۆن آیان منی اَهد و پئیمان همِشَ بیت، وهدے آیانی گناهان دورَ کنان.“ بنی اِسراییلی وشّێن مِستاگئے هسابا، په شمئیگی هُدائے دُژمن اَنت بله گِچێنکاریئے هسابا، آ په وتی بُنپیرُکانی هاترا هُدائے دۆست اَنت. چێا که هُدا وتی ٹێکیا پَچَ نگیپت و وتی گْوانکا پِرَ نترّێنیت. هما پئیما که یکّ وهدے شما هُدائے ناپرمان اتێت بله اَنّون چه اِسراییلیانی ناپرمانیا، هُدائے مِهر و رَهمت شمارا رست، نون آ ناپرمان بوتگ‌اَنت تانکه چه هما رَهمتا که شُمارا رَستگ، آیان هم رَهمت برسیت. چێا که هُدایا سجّهێن مردم ناپرمانیئے بندیگ کرتگ‌اَنت تانکه سجّهێنانی سرا رَهم بکنت. پُکّئو! هُدائے گنج و هکمت و زانتئے جُهلانکی چینچُک باز اِنت. آییئے شئور و سَلاه چه زانگ و در گێجگا دور اَنت و راهی چه شۆهازا ڈنّ! ”کئیا هُداوندئے پِگر زانتگ و کئے آییئے سر و سۆج دئیۆک بوتگ؟“ ”کئیا آییارا چیزّے داتگ که بَدلا چیزّے بگیپت؟“ چێا که هر چیزّ چه هماییئے نێمگا اِنت و چه آییئے سئوَبا و په هماییا اِنت. تان اَبد شان و شئوکت هماییا سر بات. اَنچُش بات. آمین. او براتان! منی دَزبندی گۆن شما اِش اِنت که گۆن هُدائے رَهمتانی چارگا، وتی جِسم و جانا چۆ زِندگێن کُربانیگێا پێش بکنێت که پاک و پَلگار اِنت و هُدایا پَسُندَ بیت. اے شمئے روهانیێن پرستش اِنت. گۆن اے دنیایا همرنگ و همدرۆشم مبێت، چه وتی پِگر و پَهمئے نۆک کنگئے راها بدل ببێت، تان شما بزانێت و گیشّێنت بکنێت که هُدائے واهگ چے اِنت، کجام چیزّ شَرّ، کامل و هُدایا پَسُند اِنت. گۆن هما رهمتا که منا بَکشگ بوتگ شما سجّهێنانَ گوَشان، همینچک که هستێت وتا بُرزتر مزانێت. وتی بارئوا په شَرّی و راستی شئور ببُرّێت و وتا برابر گۆن همینچک باورا کِساس بکنێت که هُدایا په شما گیشّێنتگ. هما دابا که مئے یکّێن جانا، بازێن بَند و بۆگ هست و سجّهێن بند و بۆگانی کار یکّے نه‌اِنت، ما که باز اێن، مَسیهئے اَرواه و جَبینا یکّێن جِسم و جان اێن و چه ما هر یکّے، یکدومیئے بَند و بۆگ اِنت. برابر گۆن اے مِهر و رَهمتا که مارا دئیگ بوتگ، تَهر تَهرێن هُدایی دادانی واهند اێن. اگن کَسێا پئیگمبریئے ٹێکی رَستگ، آییا برابر گۆن وتی باورا کار ببندیت، اگن هِزمت کنگ اِنت هِزمت بکنت، اگن تالیم دئیگ اِنت تالیم بدنت، اگن دِلبڈّی دئیگ اِنت دِلبڈّی بدنت، اگن دگرانی زلورتانی پوره کنگ اِنت گۆن دَسپَچی کُمکّ بکنت، اگن پێشوایی و سرۆکی اِنت گۆن شَرّێن دلگۆشداری و جُهدێا سَرۆکی بکنت، اگن مِهر و رَهم اِنت گۆن وشّێن دلے مِهر و رَهم بکنت. شمئے مِهر باید اِنت زَگر و په دل ببیت، چه بدیا نپرت بکنێت و گۆن شَرّی و نێکیا بلچّێت. گۆن براتی مِهرے، یکدگرا دۆست بدارێت، په شرپ و اِزّت کنگا چه یکدومیا دێماتر ببێت. هچّ کارئے تها سُستی مکنێت، وتی روها پُرجۆش ببێت، هُداوندئے هِزمتا بکنێت. په اُمێتواری گَل و شادهی بکنێت، سکّیانی تها سبر و اۆپار پێش بدارێت و وتی دْوایان مُهر بۆشتێت. هُدائے پَلگارتگێن مردمانی هاجتان پوره کنگا شریکدار ببێت و وتی لۆگئے دروازگا په دَرامدانی مهمانداریا پَچ بکنێت. اگن کَسے شمارا آزار برسێنیت په آییا برکت بلۆٹێت، برکت بلۆٹێت و نالت مکنێت. اگن کَسے شادهیَ کنت گۆن آییا شادهی بکنێت و اگن کَسے گرێت گۆن آییا بگرێوێت. گۆن یکدومیا په همدلی و همسِتکی زِند بگوازێنێت. پَهر و شان مکنێت، گۆن کمترێنان همراه ببێت و وتا باز اگلمند مزانێت. گۆن کَسّا بدیئے بدلا بدی مکنێت. گۆن هما کاران دلگۆش ببێت که هرکَسئے چمّان شَرّ اَنت. تان هما هَدّا که شمئے دستا بیت، گۆن هرکَسا په سُهل و آرامی زِند بگوازێنێت. او دۆستێن دُردانگان! هچبر بێرگیری مکنێت، کَهرا په هُدایا بِلّێت. چێا که نِبشته اِنت: ”هُداوندَ گوَشیت: ’بێرئے گِرگ منی کار اِنت، سِزا دئیۆک من آن.‘“ اِشیئے بدلا: ”اگن تئیی دُژمن شُدیگ اِنت، وراکی بدئے، اگن تُنّیگ اِنت، آپی بدئے، که گۆن وتی اے کارا، آییئے سرا رۆکێن جَل و اِشکر مُچَّ کنئے. “ مئیل بدی تئیی سرا سردست ببیت، گۆن نێکیا بدیئے سرا سردست ببئے. هرکَس وتا هکومتئے چێردست بمَنّیت، پرچا که چه هُدائے نادێنتگێنا اَبێد، هچّ واک و اِهتیارے نێست و هر واک و کدرتے که هست، هُدایا نادێنتگ. پمێشکا، هرکَس که چه هکومتا سَرکشّیَ کنت، هُدائے نادێنتگێنئے هلاپا پاد آتکگ و هرکَس که سَرکشّی بکنت، وتی سرا مئیارباریَ کاریت. آ که شَرّێن کارَ کننت، آیان چه هکومتا تُرسے نێست، بله سِلکار چه آییا تُرسنت. اگن لۆٹئے چه هکومتئے تُرسا آزات ببئے، گڑا شَرّێن کار بکن و آ ترا مَنّیت و ستا کنت. په تئیی شَرّیا، هکومت هُدائے هِزمتکار اِنت، بله اگن بدکاریَ کنئے، چه آییا بتُرس چێا که زَهم مُپت و بے سئوَب آییئے دستا نه‌اِنت. آ هُدائے هِزمتکار اِنت، سِزا دئیۆکے که په بدکاران کَهرَ کاریت. گڑا، باید اِنت هکومتئے چێردست ببئے، تهنا چه کَهرئے تُرسا نه، چه وتی جَبین و وجدانا هم. په همے سئوَبا سُنگ و مالیات هم دئیێت، پرچا که هاکم هُدائے هِزمتکار اَنت و وتی وهدا په همے کارا دئینت. هرکَسئے هَکّا باید اِنت بدئیێت. اگن سُنگ و مالیاتۆ پِر اِنت، باید اِنت بدئیێت، اگن رَسَد پِر اِنت، گڑا رَسَدا بدئیێت. اگن اِزّت اِنت، اِزّت بکنێت و اگن شرپ اِنت، شرپ. هچکَسئے دئین شمارا پِر مبیت. شمئے دئینکاری تهنا گۆن یکدگرا مِهر کنگ اِنت؛ چێا که هرکَس گۆن دومیا مِهرَ کنت، آییا شَریَت برجاه داشتگ. پرچا که ”زنا مکن“، ”هۆن مکن“، ”دُزّی مکن“، ”تَماه مکن“ و آ دگه هُکم گۆن همے هبرا گوَنڈ گِرگَ بنت: ”گۆن وتی همساهگا وتی جندئے پئیما مِهر بکن.“ مِهر گۆن همساهگا بدیَ نکنت. پمێشکا مِهر کنگ، شَریَتئے سَرجمی اِنت. اَنچُش هم، شما انّوگێن وهدا زانێت که نون آ ساهت آتکگ که چه وابا پاد بیاێت و هُژّار ببێت. چێا که نون مئے رَکّگ چه آ وهدئے هسابا نزّیکتر اِنت که ما ائولا باورمند بوتگ‌اَتێن. شپ، دێم په هلاسیا اِنت و رۆچ نزّیکّ. نون بیاێت تهارۆکیئے کار و کِردان یله کنێن و رُژناییئے زْرَها بپۆشێن. بیاێت شرپدارێن زِندے بگوازێنێن، هما زِند که رۆچئے رُژناییا گوازێنگَ بیت، چُشێن زِندے مگوازێنێن که په ایّاشی، هنۆش و ملار، وئیلانکی، لَنڈری، پَسات و هَسَدّ ببیت. اِشانی بدلا، هُداوند ایسّا مَسیها وتی پۆشاک بکنێت و وتی گُنهکارێن سَرِشتئے واهگانی سَرجم کنگئے پد و رندا مبێت. نِزۆرێن باورمندا وشّاتک کنێت و بزورێت و نگیشّتگێن هبرانی سرا گۆن آییا جێڑه مکنێت. یکّێئے باور آییا هر چیزّئے ورگا کِلّیت، بله دومی که باوری نِزۆر اِنت تهنا سبزیَ وارت. آ که هر چیزَّ وارت، دومیا په آییئے پهرێز کنگا کم‌اَرزش مزانت و آ که پهرێزَ کنت، آ دگرئے سرا که هر وراکَ وارت هُکم مبُرّیت، چێا که هُدایا، آ وشّاتک کرتگ و زرتگ. تئو کئے ائے که دگرێئے هِزمتکارئے سرا هُکم ببُرّئے؟ آ وتی جندئے هُدابندئے پێشگاها اۆشتیت یا کپیت. بله بزان که اۆشتیت، چێا که هُداوندا اے واک هست که آییا بداریت. کَسے یکّ رۆچێا چه دگه رۆچێا شرترَ زانت و دگرێئے دلا سجّهێن رۆچ یکّ اَنت. هرکَس وتی دلئے هئیالانی سرا سدّک ببیت. آ کَس که یکّ رۆچێا هاسێن رۆچے زانت، په هُداوندئیگی چُشَ کنت. آ کَس که وارت هم په هُداوندئیگیَ وارت، پرچا که هُدائے شُگرا گیپت و آ کَس که چه ورگا پهرێزَ کنت، په هُداوندئیگی چُشَ کنت و هُدائے شُگرا گیپت. چه ما هِچکَس په وتیگی زِندگ نه‌اِنت و کَسّ په وتیگیَ نمریت. اگن زِندگ اێن په هُداوندا زِندگ اێن و اگن بمرێن په هُداوندا مرێن. گڑا زِندگ ببێن یا بمرێن، هُداوندئیگ اێن. مَسیه پمێشکا مُرت و پدا زِندگ بوت که مُردگانی هم هُداوند ببیت و زِندگێنانی هم. نون تئو چێا وتی براتا اێرَ جنئے؟ په چے آییا کم‌اَرزشَ زانئے؟ چێا که هسابئے رۆچا ما سجّهێن هُدائے بارگاها اۆشتێن. پرچا که نِبیسگ بوتگ: ”هُداوندَ گوَشیت: ’اَنچُش که من زِندگ آن، اے هبر هم راست اِنت، همُک مردم منی دێما کۆنڈانَ کپیت و هر زبان هُدایا ستا کنت و ساڑاییت.‘“ گڑا چه ما هر یکّێا هُدائے دێما وتی هساب دئیگی اِنت. بیاێت چه اِد و رند یکدومیئے هُکما مبُرّێن. اِشیئے بدلا، وتی دلا شئور بکنێت که آ دگه براتانی پادْراها مان گیشّێنۆکێن ڈۆک اێر مکنێت و بند مبندێت. من، چه هُداوندێن ایسّائے نێمگا سَدّک آن که هچّ وراکے وتاوَت پَلیت نه‌اِنت، بله اگن کَسے چیزّێا په وت پَلیت بزانت په آییا پَلیت اِنت. اگن گۆن تئیی وراکێئے ورگا تئیی برات دِلرنجَ بیت، گڑا چه اِد و رَند مِهرئے تها گام نجنَگا ائے. په وتی وراکا آییا تباه مکن که مَسیه په هماییا مُرت. مئیلێت مردم آ چیزّانی بارئوا بدێن هبر بکننت که شما آیان نێکَ زانێت. چێا که هُدائے بادشاهی په ورگ و نۆشگ نه‌اِنت، آییئے بادشاهی، پَلگاری و سُهل و شادهی اِنت که چه پاکێن روها رسیت. هرکَس همے پئیما مَسیهئے هِزمتا بکنت، هُدایا وَشنۆدَ کنت و مردم هم آییا مَنّنت. گڑا بیاێت مُدام هما کارانی پد و رندا ببێن که دێم په سُهل و آرامی و یکدومیئے رُست و رُدۆما برنت. هُدائے کارا په وراکا زئوال مکن. په راستی سجّهێن وراک پاک اَنت، بله تئیی هر هما وراکے په تئو بد اِنت که دگرێئے ٹَگل ورگئے سئوَبسازَ بیت. شَرتر اِنت که چه گۆشت، شراب یا دگه هر چیزّا پهرێز بکنئے که تئیی براتئے ٹَگل ورگئے سئوَبسازَ بیت. اے چیزّانی سرا وتی مُهرێن باورا وتیگ و هُدائے نیاما بدار، تئو بزانئے و هُدا. گَل په هماییا که وتی مَنّتگێن چیزّانی سرا وتا مئیاریگَ نکنت. بله آ که وراکێئے سرا شَکّ اِنت، اگن آییا بوارت مئیاریگ اِنت، چێا که گۆن باور و ایمانا نئوارتگی. هرچے که چه باور و ایمانا مبیت، گناه اِنت. ما که زۆرمند اێن، باید اِنت نِزۆرێن باورمندانی کَمزۆریان وتی بَڈّا بزورێن و بَسّ وتی جندئے وشّیانی رندا مبێن. چه ما هر یکّے وتی همساهگا په آییئے رُست و رُدۆمئے شَرّێن مکسدا وَشنۆد بکنت. چێا که مَسیه هم وتی وَشنۆدیئے پدا نه‌اَت، اَنچُش که نِبشته اِنت: ”تئیی رَد و بد کنۆکانی رَد و بد، منی سرا کپتگ‌اَنت.“ هر چیزّے که پێسرا نِبیسگ بوتگ، په مئے تالیما بوتگ، تان گۆن پاکێن کتابئے بَکشتگێن سَبر و دِلبڈّیا مارا اُمێت برسیت. نون سَبر و دِلبڈّیئے هُدا شمارا اَنچێن زِندے ببَکشات که ایسّا مَسیهئے پئیما گۆن یکدومیا همدل و همسِتک ببێت، تان شما په همدلی و همتئواری هُدا، بزان مئے هُداوندێن ایسّا مَسیهئے پِتا، ستا و سنا بکنێت. نون په هُدائے شان و شئوکتا، شما یکدومیا هما پئیما وشّاتک بکنێت و بزورێت که مَسیها شمارا زرتگ. شمارا گوَشان که په هُدائے راستیئے پجّارگا، مَسیه یَهودیانی هِزمتکارے بوتگ تانکه هما کئول و وادهان پکّا بکنت که بُنپیرُکان دئیگ بوتگ‌اَتنت و تانکه دَرکئوم، هُدایا په آییئے رَهمتان ستا و سنا بکننت. اَنچُش که نِبیسگ بوتگ: ”پمێشکا ترا کئومانی نیاما ستا کنان و تئیی ناما نازێنان.“ پدا گوَشگ بوتگ: ”او دَرکئومان! گۆن آییئے کئوما شادهی کنێت.“ دێمترا: ”او سجّهێن کئومان! هُداوندا بنازێنێت. جهانئے سجّهێن راج آییا سَتا و سَنا بکننت.“ اِشئیا نَبی هم گوَشیت: ”یَسّیئے ریشّگَ رُدیت، هما که پادَ کئیت تان دَرکئومانی سرا بادشاهی بکنت، آییئے سرا دَرکئوم اُمێتَ بندنت.“ اُمێتئے هُدا که شما آییئے سرا باور کرتگ، شمئے دلا چه شادهی و سُهل و آرامیا پُرّ کنات، تان گۆن پاکێن روهئے واک و زۆرا چه اُمێتا سررێچ ببێت. او براتان! من دِلجم آن که شما وت چه شَرّی و نێکیا پُرّ اێت، هر پئیمێن زانتا تمان اێت و په یکدومیئے پنت و تالیما توانا اێت. بله من شمئے سرا لهتێن چیزّانی بارئوا په دلێری نِبشتگ تان پدا آ چیزّان شمئے یاتا بیاران. اے چه هما رهمتا اِنت که هُدایا منا بَکشتگ، که من په دَرکئومان ایسّا مَسیهئے هِزمتکار ببان و په هُدائے وشّێن مِستاگئے رسێنگا هِزمت و پێشوایی بکنان، تانکه دَرکئوم هُدائے درگاها زُرتگێن هئیراتے ببنت که چه پاکێن روها پَلگارگ بوتگ. گڑا، په ایسّا مَسیهئیگی، په هُدایا وتی کرتگێن هِزمتانی سرا پَهرَ کنان. منا بَسّ هما کارانی بارئوا هبر کنگئے تَهْم و جُریت هست‌اِنت که مَسیها چه منی دستا، بزان چه منی هبر و کاران، کرتگ‌اَنت تان دَرکئوم پَرمانبردار ببنت. آییا اے کار، چه نشانی و مۆجزهانی واک و کدرتا، گۆن هُدائے روهئے زۆرا کرتگ‌اَنت. گڑا چه اورشَلیما بگر تان ایلیریکومئے دَمگا، من سجّهێن راها تَرّ و گَرد کرتگ و مَسیهئے وشّێن مِستاگ په سَرجمی جار جتگ. منی اَرمان همے بوتگ که مِستاگا آ جاگهان جار بجنان که مَسیه اۆدا پجّارگ نبوتگ و دگرانی اێر کرتگێن بُنهِشتانی سرا چیزّے اَڈّ مکنان. بله هما دابا که نِبشته اِنت: ”هما که آییئے بارئوا هچبر هال دئیگ نبوتگ‌اَنت، گِندنت و هما که هچبر آییئے بارئوا نه‌اِشکتگِش، سرپدَ بنت.“ پمێشکا باز رندا منی دێم دارگ بوتگ که شمئے کِرّا آتک مکنان. بله نون په من، اے هَند و دَمگان کار کنگا جاهے پَشت نکپتگ و بازێن سالێا منی اَرمان هم بوتگ که شمئے کِرّا بیایان. پمێشکا منی دلا اِنت که دێم په اِسپانیایا وتی سات و سپرئے راها، گۆن شما گِند و نِند بکنان تان شمئے گِندُکئے وشّیان و رند، شما منا په اۆدئے سپرا مَدت بکنێت. بله نون اورشَلیما ، پَلگارتگێنانی هِزمت کنگا رئوگا آن. چێا که مَکْدونیَه و اَکایَهئے کِلیسایان شئور کرت که په اورشَلیمئے نێزگارێن پَلگارتگێنان مالی کُمکّے راه بدئینت. اے آیانی وتی جندئے شئور اَت. آ په راستی یَهودیانی وامدار اَنت، چێا که وهدے دَرکئوم گۆن یَهودیانی روهی برکتان شریکدار بوتگ‌اَنت، آ هم وامدار اَنت که گۆن وتی مالی هستیا، یَهودیانی هِزمتا بکننت. وهدے اے کارُن سَرجم کرت و دلجم بوتان که اے ٹێکی په آیان سر بوتگ، دێم په اِسپانیایا سرَ گِران و همے سپرئے راها شمارا گندان. منَ زانان که وهدے شمئے کِرّا بیایان، گۆن مَسیهئے سَرجمێن برکتانَ کایان. او براتان! په مئے هُداوند ایسّا مَسیها و په پاکێن روهئے مِهرا چه شما دَزبندیَ کنان که هُدائے درگاها په من دْوا بکنێت و گۆن وتی دْوایان منی جُهدان همراه ببێت. دْوا کنێت که چه یَهودیَهئے ناباورانی دستا برَکّان و اورشَلیمئے شهرا، پَلگارتگێن مردم منی هِزمتا بِمَنّنت، تان گۆن هُدائے واهگ و رزایا په شادهی شمئے کِرّا بیایان و گۆن شمئے گِند و نندا نۆکێن واک و توانے بگران. سُهل و اێمنیئے هُدا شما سجّهێنانی همراه بات. اَنچُش بات. آمین. شمئے کِرّا مئےشمئے گُهار پیبیئے سپارشا کنان، که کِنْکْریَهئے شهرئے کلیسائے هِزمتکارے، تانکه په هُداوندئیگی ، هما پئیما که پَلگارتگێنانی ارزش اِنت، آییا گۆن وت بزورێت و وشّاتک بکنێت و هر کُمکّے که چه شما لۆٹیت بکنێت، چێا که آ، بازێن مردمێئے مَدَتکار بوتگ و منی جندئے هم. منی سلامان په همکارێن پْریسکیلا و اَکویلایا سر کنێت، که منی همراهیا ایسّا مَسیهئے هِزمتِش کرتگ. آ په منیگی، چه وتی زِندا سر گوَستگ‌اَنت. تهنا من نه، دَرکئومانی سجّهێن کلیسا هم آیانی شُگرا گرنت. اَنچُش هم هما کلیسایا منی سلامان برسێنێت که آیانی لۆگا برجاه دارگَ بیت. منی دُردانگێن دۆست اِپئینێتوسا که په مَسیها آسیائے دَمگئے ائولی بَر و سَمر اَت، سلام سر کنێت. مَریما که په شمئیگی بازێن زهمتے کَشّتگی سلام سر کنێت. منی سیاد آنْدْرونیکاس و یونیاس که منی همراهیا بندیگ اَتنت سلام سر کنێت. کاسِدانی نیاما آ، ارزشمند و نامدارێن چِهرگ اَنت و چه من و پێسر، مَسیهئے باورمند بوتگ‌اَنت. اَمْپْلیاتوسا سلام سر کنێت. آ، په هُداوندئیگی منا باز دۆست اِنت. مَسیهئے هِزمتا مئے همکار اوربانوس و منی دۆستێن سنگت اِسْتاکیسا سلام سر کنێت. اَپِلیسا که ایسّا مَسیهئے کار و هِزمتا پایدار اِنت و اَنچُش هم اَریسْتوبولُسئے لۆگئے مردمان سلام سر کنێت. منی سیاد هیرودیونا سلام سر کنێت، نارکیسوسئے لۆگئے هما مردمان که هُداوندئے سرا باورمند اَنت سلام برسێنێت. بانُکێن تْریپینا و تْریپوسایا که په هُداوندا بازێن کارے کرتگِش و اَنچُش دۆستێن پِرسیسا که هُداوندئے راها مزنێن هِزمتی کرتگ سلام سر کنێت. په روپُسا که چه هُداوندئے نێمگا گچێن کنگ بوتگ و آییئے ماتا که په من هم ماتئے پئیما اِنت سلام سر کنێت. اَسینْکْریتوس، پْلیگون، هِرمِس، پاتْروباس، هِرماس و آ دگه براتان که گۆن آیان اَنت سلام برسێنێت. اَنچُش پیلولوگُس، یولیا، نیریاس و آییئے گُهار اولیمپاس و سجّهێن پَلگارتگێنان که گۆن آیان اَنت سلام سر کنێت. گۆن پاکێن چُکّگان، یکدومیا دْرۆت و درهبات بگوَشێت. مَسیهئے سجّهێن کلیسا په شما سلام دێمَ دئینت. او براتان! چه شما دَزبندیَ کنان، آ مردمان شَرّ بچارێت و وتا چه آیان دور بدارێت که مردمانی نیاما پلێنڈیَ کننت و شمئے گپتگێن تالیمانی هلاپا گناهئے سئوَبسازَ بنت. چێا که چُشێن مردم مئے هُداوند مَسیهئے هِزمتا نکننت، آ وتی لاپئے گُلام اَنت و گۆن وتی نرم و چرپێن زبانا سادَهێن مردمان رَدَ دئینت. شمئے پَرمانبرداریئے تئوار و آواز سجّهێنانی نیاما پرُشتگ و من چه شما شادمان آن، بله چه شما لۆٹان که په نێکێن کاران دانا و هۆشمند ببێت و چه سِلّێن کاران پاک و ساپ بمانێت. سُهل و اێمنیئے هُدا، همے زوتّان شئیتانا شمئے پادانی چێرا هورتَ کنت. مئے هُداوند ایسّا مَسیهئے رهمت شمئے همراه بات. منی همکار تیموتاووس شمارا دْرۆت و درهباتَ گوَشیت، اَنچُش منی سیاد لوکیوس، یاسون و سوسیپاتِروس په شما سلام دێمَ دئینت. من تِرتیوس، اے کاگدئے وَشنِبیس، چه هُداوندئے نێمگا شمارا سلام و درۆتَ گوَشان. گایوس که منا و کلیسائے سجّهێن مردمی وتی مهمانداریئے ساهگا داشتگ‌اَنت شمارا سلام و درۆتَ گوَشیت. اے شهرئے هزانگئے کِلیتدار اِراستوس و مئے برات کْوارتوس شمارا سلامَ گوَشنت. مئے هُداوندێن ایسّا مَسیهئے رَهمت شما سجّهێنانی همراه بات. اَنچُش بات. آمین. نون هُدایا ستا و سنا بات، که چه منی اے وشّێن مِستاگ و ایسّا مَسیهئے کُلئوئے جار جنَگئے برکتا، شمارا برجاه داشتَ کنت. اے مِستاگئے راز، کَرنانی کَرن چێر و بێتئوار اَت، بله نون پاشک و پَدّر بوتگ و گۆن اَبدمانێن هُدائے هُکم و پرمانا چه نَبیانی نبشتانکان دَرکئومانی نیاما پَجّارێنگ بوتگ، تان سجّهێن کئوم باور بکننت و بمَنّنت. چه ایسّا مَسیهئے راها یکّێن داناێن هُدایا تان اَبد شان و شئوکت برسات. اَنچُش بات. آمین. چه پولُسئے نێمگا، منِ پولُس که کاسِدے آن و منی کاسدی چه اِنسانانی نێمگا یا چه هاسێن مردمێئے نێمگا نه‌اِنت، چه ایسّا مَسیه و هُداێن پتئے نێمگا اِنت، هما هُدا که ایسّا مَسیهی چه مُردگان زندگ کرت. اے سجّهێن برات که گۆن من یکجاه اَنت، اے کاگد چه آیانی نێمگا اِنت هم. په گَلاتیَهئے کلیسایان. چه مئے هُداێن پت و هُداوندێن ایسّا مَسیهئے نێمگا شمارا رهمت و اێمنی سر بات. ایسّا مَسیها وتا په مئے گناهانی دور کنگا نَدر کرت که مئے هُداێن پتئے واهگئے برکتا مارا چه انّوگێن هرابێن زمانگا برکّێنیت. هُدائے شان و شئوکت اَبد تان اَبد برجاه بات. اَنچُش بات. آمین. من هئیران آن که شما په دگه ”وشّێن مِستاگێا“ چۆن زوتّ هما هُدایا یله کنگا اێت که شمارا تئواری کرتگ که مَسیهئے رهمتانی چێرا زند بگوازێنێت. البت دگه وشّێن مِستاگ نێست، بله لهتێن مردم هست که شمارا مان گیشّێنَگا اَنت و مَسیهئے وشّێن مِستاگا بدل کنگَ لۆٹنت. تَنْتَنا اگن ما یا چه آسمانا آتکگێن پرێشتگے اے وشّێن مِستاگئے بدلا که ما شمئے کِرّا جار جتگ، دگه مِستاگێئے جارا بجنت، آییا نالت بات. اَنچۆ که ما پێسرا گوشتگ، نون من پدا گوَشان، اگن کَسے شمئے کِرّا هما وشّێن مِستاگئے بدلا که شمارا پێسرا رستگ، دگه مِستاگێئے جارا بجنت، آییا نالت بات. انّون من مردمانی وشنۆدیا لۆٹگا آن یا هُدائے؟ من مردمانی وشّ کنگئے جُهدا نه‌آن. اگن من اَنگت مردمانی وشّ کنگئے جُهدا بوتێنان، مَسیهئے هِزمتکارے نه‌اَتان. او براتان! شمارا گوَشان، هما وشّێن مِستاگ که من شمئے کِرّا جار جتگ، اِنسانئے سازتگێنے نه‌اِنت. چێا که اے مِستاگ منا چه اِنسانێئے نێمگا نرستگ و نه که کَسێا منا درس داتگ، اے منا چه ایسّا مَسیهئے نێمگا اِلهامێا رستگ. شما منی پێسریگێن زِندئے بارئوا اِشکتگ که من یَهودیانی دینئے هسابا گوازێنتگ. من هُدائے کلیسا سکّ باز آزار داتگ و جهدُن کرتگ که کلیسایا تباه بکنان. چه وتی بازێن همکئومێن همسرۆکێا گێشتر یَهودی دینئے پابند بوتگان و وتی پت و پیرُکی دۆدانی برجم دارگا سکّ پُرجۆش بوتگان. بله هُدایا که منا چه ماتئے لاپا گچێن کرتگ‌اَت، چه وتی رهمتئے برکتا منا تئوار جت و پئیسله‌ای کرت که وتی چُکّا په من زاهر بکنت تانکه من درکئومان آییئے چُکّئے مِستاگا سر بکنان. آ وهدی من اِشتاپ اِشتاپا چه کَسّا سر و سۆج نگِپت و دێم په اورشلیما په هما مردمانی گندگا نشُتان که چه من پێسر په کاسدیا گچێن کنگ بوتگ‌اَتنت. اَرَبستانا شتان و رندا دَمِشکا واترّ بوتان. سئے سال گوَست و نون اورشلیما کێپائے دیدارا شُتان و بسّ پانزده رۆچا گۆن آییا داشتُن. من اۆدا آ دگه کاسد ندیستنت، من بسّ هُداوندئے برات آکوب دیست. بچارێت، هرچے که په شما نبشته کنگا آن، هُدا شاهد اِنت که درۆگ نه‌اَنت. رندا سوریَه و کیلیکیَهئے دَمگان شُتان. مَسیهئے هما باورمند که یَهودیَهئے کلیسایا اَنت، منی جندِش ندیستگ‌اَت، بَسّ اِشکتگ‌اَتِش که مئے آزار دئیۆک نون وت هما ایمانئے جارا جنَگا اِنت که یکّ وهدے آییئے تباه کنگئے رَندا بوتگ. گڑا اے مردمان منی سئوَبا هُدائے سَتا و سَنا کرت. گڑا چارده سالا رند من بارنابائے همراهیا پدا اورشلیما شُتان، من تیتوس هم گۆن وت برت گۆن. اِلهامێئے سئوَبا شُتان و وشّێن مِستاگ آیانی دێما بئیانُن کرت، هما مِستاگ که من په درکئومان جار جنگا آن. هما مردم که کلیسائے سرۆک زانگَ بوتنت، من گۆن آیان جتا گِند و نِند کرت، تانکه بزانان که بێپائِدگێن تَچ و تاگے کنگا نبوتگان و نه‌آن. تیتوس هم که منی همراه اَت، بِلّ تُرے یونانیے اَت، بله په سُنّتا مجبور کنگ نبوت. سُنّت کنگئے هبر پمێشکا چست بوت که لهتێن درۆگێن ”برات“ مئے نیاما پُتِرتگ‌اَت که مئے جاسوسیا بکننت و هما آزاتیا که مارا چه ایسّا مَسیهئے برکتا هست‌اِنت، سرپد ببنت تانکه مارا گُلام بکننت. بله ما په دمانێا هم آیانی دێما سر جهل نکرت تانکه وشّێن مِستاگئے راستی په شما بمانیت. آ که کلیسائے تها سرۆک زانَگَ بوتنت، آیان منی تالیمانی تها هچّ چیزّ گێش نکرت. چۆناها هم منی کرّا اے گپّا هچّ اَرزش نێست‌اَت که آ چینچُک نامدار اَنت، چێا که هُدا رو و ریا نکنت. منی تالیمانی تها چیزّے گێش کنگئے بدَلا، آ سرپد بوتنت که سُنّت نکرتگێنانانی کرّا وشّێن مِستاگئے جار جنگئے زِمّه منا دئیگ بوتگ، اَنچُش که سُنّت کرتگێنانی کرّا اے جارئے جنگئے زِمّه پِتْرُسا دئیگ بوتگ. هما هُدا که پِتْرُسا واک و توان دئیگا اَت که په سُنّت کرتگێنان آییئے کاسد ببیت، هما هُدا منا هم واک و توان دئیگا اَت که په سُنّت نکرتگێنان آییئے کاسد ببان. آکوب و کێپا و یوهَنّا که کلیسائے مِنُک زانگَ بوتنت، وهدے سرپد بوتنت که منا رهمتئے اے سئوگات رستگ، وتی راستێن دستِش منی و بارنابائے نێمگا په همکاریا شهارت که ما درکئومانی کرّا برئوێن و آ، سُنّت کرتگێنانی کرّا برئونت. آیان چه ما بَسّ همینچک لۆٹت که نێزگاران بێهئیال مکنێن و من وت هم چه پێسرا په هُبّ و واهگے همے کارا کنگا اَتان. وهدے کێپا اَنْتاکیَها آتک، من پمێشکا آییئے جندئے دێما، آییئے هلاپا پاد آتکان که آ مئیاریگ اَت. گپّ اِش اِنت که چه آکوبئے نێمگا لهتێن مردمئے آیگا پێسر، کێپایا گۆن درکئومێن باورمندان وراکَ وارت، بله وهدے اے مردم آتکنت، آییا وتا چه درکئومان دور داشت و آیانی نزّیکّا نئیاتک، چێا که چه سُنّت کنگئے مَنّۆکان تُرستی. کێپائے اے دوتَل و دوپۆستیا اے دگه یَهودی باورمند همراه بوتنت. آ دگران بِلّ، بارنابا هم آیانی دوتَل و دوپۆستیا گۆن کپت و گُمراه بوت. بله وهدے من دیست که اے مردم وَشّێن مِستاگئے راستێن راها رئوَگا نه‌اَنت، سجّهێنانی دێما گۆن کێپایا گوَشتُن: ”تئو وت یَهودیے ائے و اَنگت وتی زندا یَهودیانی ڈئولا نگوازێنئے، درکئومانی ڈئولا گوازێنئے، گڑا درکئومان پرچا هُجَّ کنئے که یَهودیانی ڈئولا زند بگوازێننت؟“ ما پێدائِشی یَهودی اێن و چه ”گُنهکارێن درکئومان “ نه‌اێن، بله انگت ما زانێن که مردم شَریَتئے رندگیریئے سئوَبا بێگناه و بێمئیار هسابَ نبیت، ایسّا مَسیهئے سرا باوَر کنگئے سئوَبا بێگناه و بێمئیارَ بیت. ما ایسّا مَسیهئے سرا باور کرتگ تانکه مَسیهئے سرا باوَرئے سئوَبا بێگناه و بێمئیار ببێن، شَریَتئے رندگیریئے سئوَبا نه، چێا که شَریَتئے رندگیریئے سئوَبا کَسّ بێگناه و بێمئیارَ نبیت. بله هما وهدا که ما مَسیهئے برکتا بێگناه و بێمئیار بئیگَ لۆٹێن، اگن زانَگ بوت که ما وت هم گُنهکار اێن، گڑا؟ مَسیه گناهئے هزمتا اِنت؟ نه، هچبر نه. نون اگن من هما چیزّان پدا ببندان که من وت کَرۆتکگ‌اَنت ، گڑا سابت کنگا آن که شَریَتئے پرۆشۆکے آن. چێا که وهدے من زانت که شَریَتا داشتَ نکنان، من شَریَتئے چَمّان مُرتان که په هُدایا زندگ ببان. من مَسیهئے همراهیا سَلیب کشّگ بوتان. نون اے مردم که زندگ اِنت، اے من نه‌آن، مَسیه اِنت که منی تها زندگ اِنت. اے جسمی زندگی که منا هست‌اِنت، منا هُدائے چُکّئے سرا باور کنگئے سئوَبا هست‌اِنت که هماییا منا دۆست داشتگ و وتی جندی په من نَدر کرتگ. من هُدائے رهمتان پادمالَ نکنان، چێا که اگن پاکی و پَلگاری شَریَتئے رندگیریئے سئوَبا بِرستێن، گڑا مَسیهئے مَرکا هچّ مانا نبوتگ‌اَت. او بےاَگلێن گَلاتیان! کئیا شمارا سِهر کرتگ؟ ایسّا مَسیهئے سَلیب کشّگئے کِسّه گۆن شما اَنچۆ پَکّاییا بئیان کنگ بوت که هر چیزّ پوره شمئے چمّانی دێما زاهر بوت. من چه شما بَسّ یَکّ چیزّے زانگَ لۆٹان، شمارا پاکێن روه شَریَتئے رندگیریئے سئوَبا رستگ یا وَشّێن مستاگئے اِشکنگ و باوَر کنگئے سئوَبا؟ همینچک بےاَگل اێت؟ شما وتی سپر، پاکێن روهئے برکتا بندات کرتگ. نون گۆن اِنسانی جُهدا منزلا سر بئیگَ لۆٹێت؟ شما اینچک سکّی و سۆری مُپت و ناهودَگا کَشِّتگ؟ منا باورَ نکنت. هما که شمارا پاکێن روهَ بَکشیت و شمارا مۆجزه پێشَ داریت، اے کاران پمێشکا کنت که شَریَتئے رندگیریا کنگا اێت؟ یا پمێشکا که شما وشّێن مستاگا گۆش دارگ و باوَر کنگا اێت؟ اِبراهێما بچارێت، آییا هُدائے سرا باوَر کرت و آییئے اے باوَر په آییا پاکی و پَلگاریے هِساب بوت. پمێشکا دلجم ببێت، اِبراهێمئے اَسلیگێن چُکّ هما اَنت که ایمانَ کارنت. پاکێن کتابا پێشگۆیی کرت که هُدا چۆن درکئومان ایمانئے سئوَبا بێگناه و بێمئیارَ کنت. هُدایا اِبراهێمئے کِرّا وشّێن مِستاگئے جار پێسرا جت، گوشتی: ” دنیائے سجّهێن کئوم تئیی سئوَبا برکتَ گِرنت.“ گڑا هما که ایمانئے راها زورنت گۆن اِبراهێما هئوار برکتَ گِرنت، هما اِبراهێم که ایمانئے راهی زرتگ. آ که شَریَتی کارانی سرا تئوکلَ کننت، آیانی سرا نالت اِنت. چێا که پاکێن کتابا نبشته اِنت: ”هرکَس که دائِما شَریَتئے کتابئے سجّهێن نِبِشتهانی پابند نه‌اِنت و آیانی سرا کارَ نکنت، آ نالتیے.“ نون اے هبر زاهر اِنت که چه شَریَتئے رندگیریا کَسّ هُدائے بارگاها بێگناه و بێمئیارَ نبیت، چێا که پاکێن کتابَ گوَشیت: ”هما که چه ایمانئے برکتا پاک و پلگار اِنت، هما زندگَ مانیت.“ بله شَریَتئے بُنیاد ایمان نه‌اِنت، اَنچۆ که نبشته اِنت: ”هما که شَریَتئے سرا کارَ کنت، همے کارانی وسیلها زندگَ مانیت.“ هما نالت که مئے سرا اَت، مَسیها وتی سرا زرت و اے ڈئولا مارا چه شَریَتئے نالتا مۆکتی ، چێا که نبشته اِنت: ”هرکَس که دارئے سرا دْرَنجگ بوت، نالتیے.“ مَسیها مارا مۆکت که چه آییئے وَسیلها اِبراهێمئے برکت درکئومان سر ببیت و چه ایمانئے راها مارا هما پاکێن روه برسیت که هُدایا کئول کرتگ. براتان! من چه هر رۆچیگێن زندگیا مِسالے دئیان. اِنسانی اَهد و کَرارے هم که گیشّێنگَ بیت، رندا نه کَسے آییا ناکار کرتَ کنت و نه آییئے تها چیزّے گێش کرتَ کنت. نون کئول گۆن اِبراهێما و گۆن اِبراهێمئے نَسل و چُکّا کنگ بوتنت. پاکێن کتابَ نگوشیت که ”گۆن تئیی چُکّان“ بزان گۆن بازێنێا. پاکێن کتابَ گوَشیت: ”گۆن تئیی نَسل و پدرێچا“، بِزان گۆن یکّێا و اے مَسیه اِنت. منی هبرئے مکسد اِش اِنت که شَریَت که چار سَد و سی سالا پد آتک، آ اَهد و پئیمانا ناکارَ نکنت که هُدایا چه پێسرا گیشّێنتگ و اے پئیما هُدائے کئولا هم ناکارَ نکنت. اگن میراس شَریَتئے بُنیادا اِنت، گڑا بزان کئولئے بُنیادا نه‌اِنت، بله هُدایا چه وتی رهمتا اے میراس اِبراهێمارا کئولئے بُنیادا داتگ. گڑا شَریَت چێا دئیگ بوتگ؟ شَریَت اِنسانئے ناپرمانیانی سئوَبا دئیَگ بوتگ. پرێشتگان آورت و میانجیگرێن مردمێئے، بزان موسّائے دستا دات و تان هما وهدا کارامَد اَت که هما چُکّ، بزان مَسیه بیئیت که آییئے آیَگئے کئول دئیگ بوتگ‌اَت. نون میانجیگر دو نێمگئے نیاما بیت، بله هُدا یکّے و آییا میانجیگرئے هاجت نه‌اِنت. گڑا شَریَت هُدائے کئولانی هِلاپا اِنت؟ هچبر چُش نه‌اِنت، چێا که اگن اَنچێن شَریَتے دئیگ بوتێن که ابدمانێن زندی دات بکرتێن، گڑا پاکی و پَلگاری الّم شَریَتئے بُنیادا بوتگ‌اَت. بله پاکێن کتابَ گوَشیت که هر اِنسان گناهئے بندیگ اِنت. بسّ ایسّا مَسیهئے سرا باوَر کنگئے سئوَبا واده هما مردمان دئیگَ بیت که مَسیهئے سرا ایمانَ کارنت. بله ایمانئے اے راهئے پچ بئیَگا و پێسر ما شَریَتئے بندیگ اَتێن، بزان تان ایمانئے زاهِر بئیَگا زندانی اَتێن. گڑا، شَریَت مئے سَرپرست بوتگ که مارا تان مَسیها سر بکنت، تانکه ما ایمانئے سئوَبا بێگناه و بێمئیار هِساب ببێن. ایمان که آتکگ، نون ما سَرپرستێئے دستئے چێرا نه‌اێن. شما سجّهێن ایسّا مَسیهئے سرا ایمانئے برکتا هُدائے چُکّ اێت، چێا که شما سجّهێن مَسیهئے ناما پاکشۆدی دئیگ بوتگێت و مَسیهئیگ اێت و نون آ شمئے سِتر اِنت که شما پۆشِتگ. هُدائے کرّا پرک و پێر نێست که شما یَهودی اێت یا درکئوم ، گُلام اێت یا آزات، مردێن اێت یا جنێن، چێا که شما سجّهێن ایسّا مَسیهئے برکتا یکّ اێت. اگن شما مَسیهئیگ اێت، گڑا شما اِبراهێمئے پَدرێچ اێت و کئولئے هسابا گۆن ابراهێما هئوار هُدائے میراسا بَهرَمند اێت. منی هبرئے مکسد اِش اِنت که تان هما وهدا که میراسدار نابالِگ اِنت، میراسدار و گُلامێئے نیاما پَرکے نێست، بِلّ تُرے میراسدار هر چیزّئے مالِک اِنت. بله تان هما وهدا که پتا په آییا پئیسله کرتگ، آ سَرپرست و کپیلێئے دستئے چێرا اِنت. گڑا ما هم، تانکه نابالِگ اَتێن، اے دُنیائے راه و رهبندانی گُلام اَتێن. بله وهد که آتک، هُدایا وتی چُکّ دێم دات. چُکّ اِنسانے بوت و چه پێدائِشا شَریَتئے رهبندانی چێرا اَت، تانکه همایان بمۆکیت که شَریَتئے چێرا اَنت و هُدا مارا بزوریت و وتی چُکّ بکنت. هُدایا وتی چکّئے روه پمێشکا مئے دلان جاگه داتگ که ما هُدائے چُکّ اێن. روه کوکّارا اِنت: ”اَبّا! او منی پت!“ پمێشکا تئو نون گلامے نه‌ائے، تئو چُکّے ائے. نون که هُدائے چُکّ ائے، گڑا هُدایا ترا وتی میراسدار کرتگ. پێسرا، هما وهدا که شما هُدا نزانتگ، هما چیزّانی گُلام بوتگێت که آ وتی زاتا هُدا نه‌اَنت. بله نون که هُدایا زانێت، یا راست‌ترێن گپّ اِش اِنت که هُدا شمارا زانت، گڑا چۆن نزۆر و بێکارێن راه و رهبندانی نێمگا پِرَ ترّێت؟ یک رندے پدا همِشانی گُلام بئیَگَ لۆٹێت؟ شما رۆچ و ماه و مۆسم و سالانی رسمانَ دارێت. منا په شما ترسیت، که بلکێن من شمئے سرا مُپت و ناهودگێن جُهدے کرتگ. براتان! گۆن شما دَزبندیَ کنان، منی پئیما ببێت، چێا که من چه شَریَتا آزات کنگ بوتگان و نون شمئے پئیما آن. شما پێسرا وَه په من هچّ بدی نکرتگ. شما زانێت که ائولی رندا که من شمئے کرّا وَشّێن مِستاگئے جار جَت، منی آیگئے سئوَب نادراهیے اَت. بِلّ تُرے منی جسمی هالت په شما چَکّاسے اَت، بله شما منا بے‌اَرزش نزانت و دئور ندات. اَنگت شما منا اَنچۆ دست گِپت، گوَشئے من هُدائے پرێشتگے اَتان، گوَشئے ایسّا مَسیهئے جند اَتان. شمئے آ شادمانی نون کُجا شُتگ؟ چێا که من گواهی داتَ کنان که اگن شمئے وَسا بوتێن، شما وتی چمّ هم کَشّتگ و منا داتگ‌اَتنت. گڑا نون من شمئے دُژمن جۆڑ بوتگان که گۆن شما راستێن هبرا کنان؟ اے مردم په پُرجۆشی شمئے رندا کپتگ‌اَنت، بله اِشانی نیّت شَرّ نه‌اِنت. اے مردم شمارا چه ما سِندگَ لۆٹنت که شما په اِشان پُرجۆش ببێت. اے شَرّێن گپّے که شما مُدام پُرجۆش ببێت، تهنا آ وهدا نه که من شمئے کِرّا آن، بله په شَرّێن چیزّێا پُرجۆش ببێت. منی چُکّان! من پدا په شما چِلّگی دردان آن، تان هما وهدا که پکّا زاهر ببیت که مَسیه شمئے دل و درونا نِشتگ. درێگتا من اَنّون شمئے کِرّا بوتێنان و من بتوانتێن گۆن شما په نَرم‌تئواری هبر بکرتێن، چێا که هئیران آن شمارا چۆن بکنان. منا بگوشێت، شما که شَریَتئے پابند بئیگَ لۆٹێت، نزانێت که شَریَت چے گوَشیت؟ چێا که پاکێن کتابا نبشته اِنت که اِبراهێما دو مردێن‌چُکّ هست‌اَت، یکّے چه مۆلِدێن جنا و یکّے چه آزاتێنا. هما چُکّ که آییا چه مۆلِدێن جنا بوت، چه انسانی واهگا پێدا بوت، بله اے دگه چُکّ که چه آزاتێن جنا پێدا بوت، هُدائے کئولئے برکتا پێدا بوت. اے گپّ مسال اَنت، چێا که اے دوێن جنێن دو اَهد و پئیمانئے نمونه اَنت. یکّ اَهد و پئیمانے چه سینائے کۆها کئیت و گُلامێن چُکّ پێدا کنت. اے هاجِر اِنت. مسالئے هبرا، هاجِر سینائے کۆه اِنت، هما کۆه که اَرَبِستانا اِنت و انّوگێن اورشلیمئے ڈئولا اِنت، چێا که آییئے جند و آییئے چُکّ گُلامێن زِندے گوازێنگا اَنت، بله آ اورشَلیم که بُرزا اِنت، آزات اِنت و مئے مات اِنت. چێا که نبیسگ بوتگ: ”شاتکامی کن، او سَنٹێن جنێن، تئو که هچّ چُکّ آورتَ نکنئے! په شادمانی کوکّار کن، تئو که چِلّگی درد نکَشّتگ! چێا که یله داتگێن جنێنئے چُکّ چه هماییئے چُکّان گێشتر اَنت که مَردی هست.“ او براتان! شما، اِساکئے ڈئولا کئولئے چُکّ اێت. آ وهدا، هما چُکّ که چه انسانی واهگا پێدا بوتگ‌اَت، هما چُکّا آزار دئیگا اَت که چه هُدائے روهئے زۆر و برکتا پێدا بوتگ‌اَت، و تان رۆچِ مرۆچیگا هم همے پئیم بئیگا اِنت. بله پاکێن کتاب چے گوشیت؟ ”مۆلِدێن جن و آییئے چُکّا گَلّێن، چێا که مۆلِدێن جنئے چُکّ گۆن آزاتێن جنئے چُکّا هچبر هم‌میراسَ نبیت.“ گڑا، براتان! ما مۆلِدێن جنئے چُکّ نه‌اێن، آزاتێن جنئے چُکّ اێن. مَسیها مارا آزات کرت که ما آزات ببێن. گڑا مُهر بۆشتێت، وتارا پدا گُلامیئے جُگئے چێرا رئوَگا مئیلێت. گۆش دارێت! منِ پولُس شمارا گوَشان که اگن شما وتی سُنّت کنگ اِشت، گڑا شمارا چه مَسیهئے نێمگا هچّ پئیمێن پائِدگے نرسیت. آ مردم که وتی سُنّت کنگَ کِلّیت، من په دلجمی گۆن آییا گوَشان که په تئو اَلّم اِنت که سجّهێن شَریَتا بدارئے. شما که گۆن شَریَتئے دارگا وتا بێگناه و بێمئیار کنگَ لۆٹێت، بزان شما چه مَسیها سِندگ بوتگێت. شما چه هُدائے رهمتان دور بوتگێت. بله ایمانئے سئوَبا، ما چه پاکێن روهئے برکتا هما پاکی و پلگاریئے ودارا اێن که مارا آییئے اُمێت هست. چێا که ایسّا مَسیهئے راها سُنّت بئیگ و نبئیگئے مانا یَکّ اِنت، تهنا هما ایمانا مانا هست که چه مِهرئے راها وتا زاهِرَ کنت. شما شَرّ دێما رئوان اَتێت. کئیا شمارا چه راستیئے پرمانبرداریا داشت؟ شمئے گْوانک جنۆکا، بزان هُدایا وَه شمارا نداشت. تُشُکے هُمیر سجّهێن آرتا هُمیرێنَ کنت. منا هُداوندئے سرا سِتک اِنت و دلجم آن که شمئے دلا دگه هئیالَ نئیئیت. آ مردم که شمارا مان گیشّێنَگا اِنت، آ وتی ملاما پُرَّ کنت، هرکَس که ببیت. او براتان! من وَه نون سُنّت کنگئے وازا کنگا نه‌آن و پمێشکا آزار دئیگ بئیگا آن. اگن من سُنّت کنگئے واز بکرتێن، گڑا چه سَلیبئے پئیگاما کَسّا بَد نبُرتگ‌اَت. هما که شمارا جنجالَ کننت، وتا گوَهتَگ کناتنت. او براتان! شما گْوانک جنَگ بوتگێت که آزات ببێت، بله چۆ مبیت که اے آزاتی په شمئے گُنهکارێن تَب و سَرِشتا مۆهے ببیت. اِشیئے بدلا په مِهر یکدومیئے هِزمتا بکنێت. چێا که سجّهێن شَریَتئے مَجگ همے یکّێن هُکم اِنت: ”وتی همساهگا وتی جندئے پئیما دۆست بدار.“ شما یکدومیا چیلّێنگ و ورَگا اێت، بچارێت، یکدومیئے دستا تباه مبێت. نون منَ گوَشان، گۆن پاکێن روها همگام ببێت. اے پئیما شما گُنهکارێن تَب و سَرِشتئے لۆٹ و واهگانی رندا نکپێت. چێا که گُنهکارێن تَب و سَرِشتئے واهَگ پاکێن روهئے هِلاپ اَنت و پاکێن روهئے واهگ گُنهکارێن تَب و سَرِشتئے هِلاپ اَنت. اے گۆن یکدومیا جنْگا اَنت و پمێشکا شما آ کارانَ نکنێت که کنگِشَ لۆٹێت. بله اگن پاکێن روه شمئے رهشۆنیا بکنت، گڑا شما شَریَتئے پابند نه‌اێت. گُنهکارێن سَرشتئے کار زاهر اَنت: سیَه‌کاری، ناپاکی، وئیلانکی ، بُت‌پَرستی، سِهر و جادوگری، نپرت، جنگ و جَدَل، هَسَدّ، هِژم ، وَتواهی، سِست و سێد، گرۆه‌بندی، کێنَگ، مست و ملاری، ائیّاشی و همے پئیمێن چیزّ. اَنچۆ که من پێسرا شمارا هَبردار کرتگ، انّون پدا هَبردارَ کنان، هرکَس که اے پئیمێن کارَ کنت، آییا هُدائے بادشاهیا هچّ میراسَ نرسیت. بله پاکێن روهئے بَر و سَمر اِش اَنت: مِهر، شادِه، اێمنی، سَبر و اۆپار، مِهربانی، شَرّی، وَپاداری، نَرم‌تَبی و داشْت. چُشێن چیزّانی هلاپا هچّ شَریَت و کانون نێست. هما که ایسّا مَسیهئیگ اَنت، آیان وتی گُنهکارێن تب و سَرشت گۆن آییئے هئوَس و سِلّێن واهگان یکجاه سَلیب کَشِّتگ. نون که ما پاکێن روهئے رِدا زندَ گوازێنێن، گڑا گۆن پاکێن روها همگام ببێن. ما باید اِنت وَتگَلا و وَتپَسند مبێن، یکدومیا سۆکلۆ مدارێن و گۆن یکدومیا هسدّ مدارێن. براتان! اگن شما سهیگ بوتێت که کَسے گناهئے تها کپتگ، شما که پاکێن روهئے هسابا زندَ گوازێنێت، آییا په نَرمی پدا راستێن راها بیارێت. بله وتی دلگۆشا بدار ێت که وت چَکّاسێا مکپێت. سکّیئے وهدا یکدومیئے کُمکّا بۆشتێت. اے ڈئولا شما مَسیهئے کانونئے پرمانبرداریا کنێت. اگن کَسے وتا مزنَ لێکیت بله هچّے نه‌اِنت، آ وتا رَد دئیگا اِنت. هرکَس وتی جندئے کاران بِچاریت. گڑا آییئے پهر کنگئے سئوَب، آییئے وتی جندئے کارَ بنت، گۆن دگرێئے کاران دێم په دێمِشَ نکنت. چێا که هرکَس وتی جندئے کارانی زمّه‌وار اِنت. هما مردما که اُستاد هُدائے هبرا سۆجَ دنت، باید اِنت آ هر شَرّێن چیزّا گۆن وتی اُستادا بَهر بکنت. رَد مکپێت. هُدایا کَلاگ بندگ بوتَ نکنت، چێا که مردم هما چیزّا که کِشیت، هماییا رُنیت. هما مردم که وتی جندئے گُنهکارێن سَرشتئے رِدا کِشیت، چه گُنهکارێن تَب و سَرِشتا تباهیَ رُنیت. بله هما که پاکێن روهئے رِدا کِشیت، پاکێن روهئے برکتا اَبدمانێن زندَ رُنیت. شَرّێن کارئے کنگا دم مبَرێن، چێا که اگن هِمّتا دئور مدئیێن، په وهدَ رُنێن. گڑا تان هما وهدا که مارا مۆه هست، بیاێت گۆن سجّهێنان شَرّیَ کنێن و هاس گۆن همایان که باوَرمند اَنت. نون که من په شما گۆن وتی جندئے دستا نبشته کنگا آن، بچارێت که گۆن چۆنێن مزن مزنێن هَرپان نبشته کنگا آن. هما که مردمان گۆن جسمی کاران وشّ کنگئے جُهدا اَنت، شمارا په سُنّت و بُرُّکا مجبور کنگا اَنت. اے مردم تهنا پمێشکا چُش کنگا اَنت که وتا چه هما آزاران برَکّێننت که مَسیهئے سَلیبئے سئوَبا رسنت. هما مردم که سُنّت بوتگ‌اَنت هم، آ وت شَریَتئے پابندیا کرتَ نکننت، بله اَنگت لۆٹنت که شما سُنّت کنگ ببێت که آ شمئے سُنّت کنگئے سرا پَهر ببندنت و وتی تئوسیپا بکننت. من هچبر پَهر مبنداتان، اَبێد چه مئے هُداوندێن ایسّا مَسیهئے سَلیبئے سرا، که همے سَلیبئے سئوَبا دنیا په من مُرتگ و من په دنیایا. چێا که سُنّت بئیَگ و نبئیگئے مانا یَکّ اِنت. تهنا اے چیزّا مانا هست که تئو نۆکێن مردمے بِبئے. اێمنی و رَهم په همایان که اے رهبندئے سرا زندَ گوازێننت، بزان په هُدائے مهلوکا. چه اِد و رند کَسّ په من جنجال اَڈّ مکنت، چێا که هما آزار که من په ایسّائیگی کَشِّتگ‌اَنت، آیانی نشان انگت منی بدنا پِر اَنت. براتان! مئے هُداوندێن ایسّا مَسیهئے رهمت گۆن شما گۆن بات. اَنچُش بات. آمین. چه ایسّا مَسیهئے هِزمتکار پولُس و تیموتاووسئے نێمگا، په ایسّا مَسیهئے هما سجّهێن پَلگارتگێن مردمان که پیلیپیا اَنت، گۆن کِلیسائے سرپرست و هِزمتکاران هئوار. شمارا چه مئے هُداێن پت و هُداوندێن ایسّا مَسیهئے نێمگا رهمت و اێمنی سر بات. من هر وهدا که شمارا یاتَ کنان، وتی هُدائے شُگرا گِران. وتی هر دْوائے تها، مُدام گۆن شادمانیا په شما سجّهێنان دْوا کنان، پرچا که چه ائولی رۆچا بگر تان اے وهدا شما وشّێن مِستاگئے شِنگ کنگا گۆن اێت. اے گپّا هم دلجم آن که هُدایا هما شرّێن کار که شمئے دل و درونا بُنگێج کرتگ، تان هما وهدا برجاهیَ داریت که سَرجم ببیت، تان هما رۆچا که ایسّا مَسیهَ کئیت. اے راست اِنت که من باید اِنت شما سجّهێنانی بارئوا اَنچُش پِگر بکنان که پِگر کنگا آن، چێا که شما منی دلا اێت. تُرے من زمزیلان ببان یا وشّێن مِستاگئے دێمپانی و سابِت کنگا، شما سَجّهێن هُدائے رهمتان گۆن من شریکدار اێت. هُدا شاهد اِنت که من شما سَجّهێنان اَنچۆ دۆستَ داران که ایسّا مَسیه شمارا دۆستَ داریت و منا په شما سکّ زهیرَ کنت. منی دْوا اِنت که شمئے مِهر گێشا گێش ببیت و گۆن کامِلێن سَرپدی و جُهلێن زانتێا همراه ببیت، تانکه شما سرپد ببێت که کجام چیزّ شَرتر اِنت و تان مَسیهئے آیگئے رۆچا پاک و بےائیب بمانێت و چه پهرێزکاریئے هما بر و سمرا پُرّ ببێت که چه ایسّا مَسیهئے برکتا کئیت، په هُدائے شان و شئوکت و ستایا. او براتان! نون من شمارا هال دئیگَ لۆٹان که گۆن من هرچے که بوتگ، اے چیزّان وشّێن مِستاگئے شِنگ و تالان کنگا کُمکّ کرتگ. کلاتئے سجّهێن نِگهپان و اے دگه مردم سهیگ بوتنت که من په مَسیهئیگی بندیگ کنگ بوتگان. منی بندیگ بئیگئے سئوبا، گێشترێن باورمندان هم چه هُداوندئے نێمگا هِمّت و دِلبڈّی رستگ و بے تُرس و لَرزا هُدائے پئیگامئے جارا جننت. اے راست اِنت که لهتێن چه زِدّ و هَسَدّا مَسیهئے پئیگاما جار جنَگا اِنت، بله دگه لهتێن اے کارا په دل و سِتک کنگا اِنت. هما مردم که په مِهر اے کارا کنگا اَنت، زاننت که من په وشّێن مِستاگئے دێمپانیا اِدا آرگ بوتگان. هما مردم که په وَتواهی و وَتگرزی مَسیهئے پئیگاما جارَ جننت، نیّتِش ساپ نه‌اِنت و هئیالَ کننت که گۆن وتی اے کارا، بندیجاها منی آزاران گێش کرتَ کننت. گڑا چے؟ تُرے په بدنیّتی مَسیهئے جارا بجننت یا په دل و سِتک، بله هر وڑا مَسیهئے جار وَه جنَگ بئیگا اِنت و من چه اے کارا شادان آن. هئو، مُدام شادمانیَ کنان پرچا که منَ زانان که اے چیزّ منی رَکّگئے راها پچَ کننت، چێا که شما په من دْوا کنێت و ایسّا مَسیهئے روه منا کُمکَّ کنت. من گۆن مزنێن دلجمیے اُمێتَ کنان که هچّ پئیما پَشَل و شَرمندگ کنگ مبان و نون هم مُدامیگێن ڈئولا دِلێر ببان و منی جسم و جانئے تها مَسیها شان و شئوکت برسیت، تُرے زندگ بمانان یا بمِران. په من، زِندئے مانا په مَسیها زندگ بئیگ اِنت و مَرک وَه کَٹّ و پائِدگے. بله اگن من اے دنیایا زندگ بمانان، گێشتر بَر و سَمر داتَ کنان. نزانان کُجامیا گِچێن بکنان. من دودِل آن، منی اَرمان اِنت که برئوان و گۆن مَسیها یکجاه ببان، چێا که اے سکّ باز گهتر اِنت، بله په شمئیگی شَرتر اِش اِنت که زندگ بمانان. نون که من اے هبرا دلجم آن، زانان که زندگَ مانان و شما سجّهێنانی همراهَ بان که شما وتی ایمانا دێمرئوی بکنێت و شادمان ببێت. اے پئیما وهدے من پدا شمئے کِرّا کایان، گڑا شما منی آیگئے سئوَبا ایسّا مَسیها گێشتر ستا و سَنا کرتَ کنێت. تُرے هرچے ببیت، وتی زِندا اَنچُش بگوازێنێت که مَسیهئے وشّێن مِستاگا بکرزێت. گڑا اگن من شمئے چارگا بیایان یا چه شما دور ببان، بَسّ سهیگ ببان که شما یَکدل و یکجان اێت و مُهر اۆشتاتگێت و په وتی باوَرا، بزان په وشّێن مِستاگا په همدلی جُهد کنگا اێت و هچّ پئیما چه دژمن و بَدواهانَ نتُرسێت. اے په آیان نشانیے که بربادَ بنت و شما رَکّێت که شمئے رَکّگ چه هُدائے نێمگا اِنت. نون اے شَرَپ شمارا چه مَسیهئے نێمگا رَستگ که شما مسیهئے سرا نه تهنا باورمند ببێت، په آییا سکّی و سۆری هم بِسگّێت، چێا که شما هم اَنچێن جُهدے کنگا اێت که من کرتگ و شما دیستگ و نون اِشکنگا اێت که من اَنگت کنگا آن. نون اگن شمارا گۆن مَسیها هۆر بئیگئے سئوبا دلبڈّیَ رسیت، اگن شمارا چه آییئے مِهرا آسودگیَ رسیت، اگن شمارا چه پاکێن روها همدلیَ رسیت و اگن شمارا همدردی و رَهم هست، گڑا تِپاک ببێت، بێگَرَزێن مِهرێئے واهُند ببێت، اَرواها یکّ ببێت، همپِگر ببێت و اے پئیما منی شادمانیا سَرجم و کامِل بکنێت. هچّ کارے په وتواهی و وتپسُندی مکنێت. په بێکِبری و دربێشی دگران چه وت بُرزتر سرپد ببێت. هرکَس وتی نَپ و سوتّانی بدلا، دگرانی نَپ و سوتّانی هئیالا بداریت. شمئے هئیال کنگئے وڑ و پئیم هما ببیت که ایسّا مَسیهئے بوتگ. آ، هُدائے زاتئے درۆشما اَت، بله گۆن هُدایا اے هَمدرۆشمی، آییا په وت کَٹّ و پائِدگے هساب نکرت و وتی شان و شئوکتی یله دات و گُلامێئے درۆشُمی زُرت و انسانێئے شِکلا پێدا بوت. جِندی که انسانئے شِکلا اَت، وتا بێکِبر و دربێشی کرت و تان مَرکا پرمانبردار اَت، تان سَلیبئے سرئے مَرکا هم. پمێشکا هُدایا آ، سَرپراز کرت و اَنچێن نامے آییارا دات که چه هر ناما بُرزتر اِنت، که هرکَس ایسّائے ناما کۆنڈان بکپیت، آسمانا هم، زمینئے سرا هم و زمینئے چێرا هم، و هر زبان بمَنّیت و بگوَشیت: ”ایسّا مَسیه هُداوند اِنت“ که هُداێن پتا شان و شئوکت بِرسیت. پمێشکا منی دُردانَگان! اَنچُش که شما مُدام پرمانبردار بوتگێت، نه تهنا آ وهدا که من شمئے کرّا اَتان، اَنّون هم که من اۆدا نه‌آن، اَنگت گێشتر پرمانبردار اێت. گڑا په تُرس و لَرز وتی نجاتئے رُست و رُدۆمئے جُهدا بکنێت. چێا که اے هُدا اِنت که شمئے دلانی تها کار کنگا اِنت که شمئے ارادهان و شمئے کاران په وتی نێکێن مکسدا سَرجم بکنت. هرچے که کنێت، بے نُرُنڈگ و بے دَپجاکا بکنێتی بله هما هِزمت و کُربانیگ که شمئے باوَرئے بَر و سَمر اَنت، اگن آیانی سرا منی هۆن هم رێچَگی کُربانیگێئے پئیما رێچَگ ببیت، من گَلَ بان و گۆن شما سجّهێنان شادکامیَ کنان. گڑا شما هم همے ڈئولا گۆن من گَل ببێت و شادهی بکنێت. بله من هُداوند ایسّائے اُمێتا تیموتاووسا زوتّ په شما رئوانَ دئیان که منا هم گۆن شمئے هالئے رسگا دلبڈّی برسیت. چێا که منا دگه چشێن همدلێن مردمے نێست که په دل و سِتک شمئے هئیالا ببیت. اے دگه سجّهێنان ایسّا مَسیهئے کار اِشتگ و وتی جندئے نَپ و سوتّانی رندا کَپتگ‌اَنت. بله شما وتَ زانێت که تیموتاووسا لاهکی پێش داشتگ. آ په وشّێن مِستاگئے شِنگ کنگا گۆن من اَنچُش همکۆپگ بوتگ که چُکّے گۆن پتا. پمێشکا، اَنچُش که من سَهیگَ بان که منی هال چے بیت، منا اُمێت اِنت که آییا زوتّ دێم داتَ کنان. من دلجم آن که هُداوند راهے پچَ کنت و منی جند هم زوتَّ کئیت. بله منَ گوَشان زلوری اِنت که من اِپاپْرۆدیتوسا پدا شمئے کِرّا دێم بدئیان که آ، منی برات و همکار و همکۆپگێن جُهدکار و شمئے کاسِد اِنت که شما په منی زلورتانی پوره کنگا دێم داتگ. چێا که آ، په شما سجّهێنانی دیدارا هدۆناک اِنت. پرێشان اِنت که شما آییئے نادراهیئے هالا سهیگ بوتگێت. اے راست اِنت که نادراه اَت، مَرکیگ اَت، بله هُدایا آییئے سرا رهم کرت. تهنا آییئے سرا نه، منی سرا هم رهمی کرت که منا گَمئے چَکّا گَمے مرسیت. پمێشکا من آییئے واترّ دێم دئیگا سکّ هدۆناک آن که وهدے شما پدا گندێتی، گَل ببێت و منی پرێشانی کمتر ببیت. گڑا په هُداوندئیگی آییا په گَلے وشّاتک بکنێت و آییئے ڈئولێن مردمان اِزّت بدئیێت. چێا که آ په مَسیهئے کارا مِرَگی بوتگ. وتی ساهئے پَرواهی نداشت تانکه شمئے هما هِزمتانی کَمّیا پوره بکنت که شما په من کرت نکرتگ‌اَنت. نون، او منی براتان! شادمانی بکنێت که شما هُداوندئیگ اێت. په من اے هبرانی پدا نبشته کنگ هچّ گران نه‌اِنت و اے هبر په شما اێمنیَ کارنت. چه کُچِکّان هُژّار ببێت. چه بَدکاران هُژّار ببێت. چه گۆشتبُرّان هُژّار ببێت. چێا که سُنّت بوتگێن ما اێن. اے ما اێن که هُدایا چه آییئے پاکێن روهئے برکتا پرستشَ کنێن. په ما پَهر و شانے که گۆن ایسّا مَسیها هئوار اێن و مارا چه وتی جِسما، بزان چه دنیایی چیزّان اُمێتے نێست، بِلّ تُرے منی جندا جسمئے سرا اۆست و اُمێت کنگئے سئوَب هست. اگن دگه کسێا جِسمئے سرا اۆست و اُمێت کنگئے سئوَب هست، گڑا منا وَه گێشتر. من پێدا بئیگئے هشتمی رۆچا سُنّت کنگ بوتگان. پێدائِشی اِسراییلیے آن. چه بِنیامینئے کَبیلها آن. چه هَپت پُشتا اِبرانیے آن. اگن شَریَتئے گپّ اِنت، پَریسیے آن. اگن دینی جۆش و گئیرتئے گپّ اِنت، من کلیسا آزار داتگ و اگن شَریَتئے هسابا پَهرێزکاریئے گپّ اِنت، بےائیب بوتگان. بله هر چیزّ که په من کَٹّ و پائدگے اَت، نون په مَسیهئیگی من آ چیزّا تاوانے سرپدَ بان. تهنا اے چیزّ نه، وتی هُداوندێن ایسّا مَسیهئے پَجّاه آرگئے گَنجئے دێما، من هر چیزّا تاوانے سرپدَ بان، چێا که من په هماییئیگی اے سجّهێن یله داتنت. من اِشان بَسّ گَند و گَسَڑ سرپدَ بان که منی کَٹّ تهنا مَسیه ببیت و گۆن هماییا هئوار ببان. منا آ پهرێزکاری مبات که چه شَریَتئے راها رسیت، هما پاکی و پَلگاری منا برسات که چه مَسیهئے سرا باور کنگا رسیت، هما پَلگاری که چه هُدایا رسیت، چه ایمانئے راها. من مَسیها زانگَ لۆٹان، آییئے جاه جنَگئے زۆر و واکا زانَگَ لۆٹان و آییئے سکّی و سۆریان شریکدار بئیگَ لۆٹان. آییئے مَرکا هماییئے جندئے هَمدروَر بئیگَ لۆٹان که وڑے نه وڑێا من هم مُردَگانی جاه جنَگا شریکدار ببان. منَ نگوَشان که من اے چیزّ دستا آورتگ و نون سَرجم و کامِلێن مردمے آن، بله جُهدَ کنان که منا هما چیزّ دَست بکپیت که په آییا ایسّا مَسیها منا دَست گِپتگ. او براتان! منَ نگوَشان که اَنگت آ چیزُّن دستا آورتگ، من بَسّ یکّ چیزّے کنان، گوَستگێنان بێهئیالَ کنان و په دێمئیگان جُهدَ کنان. من دێم په مِنزلا تَچان آن تانکه هما اِنام و دادا بِکَٹّان که په آییا هُدایا منا ایسّا مَسیهئے برکتا دێم په اَرشا تئوار کرتگ. گُڑا باید اِنت ماشُما سجّهێن که رُستگ و بالِگ اێن، اَنچُش هئیال بکنێن. اگن شما دگه هئیالے بکنێت، پدا هم هُدا راستێنا په شما زاهِرَ کنت. بله بیاێت هما چیزّان مُهر بدارێن که ماشُما تان اے وهدی دستا آورتگ‌اَنت. براتان! په هَمدِلی منی وڑا زند بگوازێنێت و اَنچۆ که مئے رندگیریا کنێت، هما مردمانی راها هم برئوێت که مئے راها رئوَنت، چێا که هما پئیما که من شمارا باز رندا گوَشتگ و انّون گۆن ارسیگێن چمّے گوَشان، بازێنے مَسیهئے سلیبئے دُژمنیا کنت. اِشانی آسر تباهی اِنت. اِشانی هُدا وتی جِندئے لاپ اِنت و بێنَنگی اِشانی پَهر و شان اِنت. اِشانی هئیال گۆن دنیایی چیزّان اِنت. بله ما آسمانئے باشنده اێن و په هُبّ و هُدۆناکی رکّێنۆکێن هُداوند ایسّا مَسیهئے اِنتزار و ودارا اێن که چه همۆدا کئیت. گۆن هما زۆر و واکا که هر چیزّا وتی دستا آورتَ کنت، گۆن هما زۆرا مئے اے هاکیێن بَدنا مَٹَّ کنت و وتی پُرشئوکتێن بَدنئے ڈئولا کنت. پمێشکا، هُداوندئے راها مُهر بۆشتێت. منی دُردانَگێن براتان! من په شمئے دیدارا هدۆناک آن. منی دُردانَگان! شما منی شادمانی و تاج اێت. من گۆن یودیا و سِنتیکی دوێنان دَزبندیَ کنان که هُداوندئے راها همدل و تِپاک ببنت. او منی وَپادارێن همراه! من چه تئو دَزبندیَ کنان که هما جنێنانی کُمکّا بکن که په وشّێن مِستاگئے شِنگ کنگا منی همکۆپگیا گۆن کْلێمِنتوس و منی اے دگه همکاران جُهدِش کرتگ که نامِش ”زِندئے کتابا“ نبشته اِنت. مُدام شادمانی کنێت که شما هُداوندئیگ اێت. من پدا گوَشان، شادمانی کنێت. بِلّ سجّهێن مردم شمئے نرم‌دِلیا بگندنت. هُداوندئے آیگئے وهد نزّیکّ اِنت. په هچّ چیزّا پرێشان مبێت، بَسّ هر هالَت و جاوَرا، گۆن دْوا و دَزبندی و شُگرگزاریا وتی اَرزا په هُدایا سَر کنێت. نون گڑا هما اێمنی که چه هُدایا رسیت و چه سجّهێن زانت و سرپدیا بالاتر اِنت، هما اێمنی ایسّا مَسیهئے برکَتا شمئے دل و هئیالانی پاسپانَ بیت. براتان! نون گُڈسرا منَ گوَشان که هرچے که راست اِنت، هرچے که شَرپدار اِنت، هرچے که شَرّ اِنت، هرچے که پاک اِنت، هرچے که دۆستناک اِنت، هرچے که ستا کرزیت، هرچے که نێک اِنت و تئوسیپ کنگَ بیت، هما چیزّانی بارئوا پِگر بکنێت. هرچے که شما چه من در برتگ و شمارا رَسِتگ، هرچے که شما چه من اِشکتگ و دیستگ، هما وڑ بکنێت. اے ڈئولا اێمنی بَکشۆکێن هُدا شمئے همراهَ بیت. من هُداوندئے ناما سکّ باز شادمانیَ کنان که نون گُڈسرا شما پدا منی هئیالداری بِندات کرتگ. هئو، شما پێسرا هم منی هئیال داشتگ، بله شمارا مۆه نرستگ. چُش نه‌اِنت که من په چیزّێئے نێستیا اے هبرا کنان، چێا که من هر ڈئولێن وهدا رَزا و رازیگ بئیگئے وڑ و پئیم در گێتکگ. منَ زانان که تَنگدَستیا چۆن گُزران کنگی اِنت و اے هم زانان که هستۆمندیا زند چۆن گوازێنگی اِنت. من هر وڑێن جاوَران زند گوازێنگئے راز در گێتکگ، سێرلاپ ببان یا شُدلاپ، منا هر چیزّ ببیت یا هچّ چیزّ مبیت. من مَسیهئے برکَتا هرچے کرتَ کنان، چێا که هما منا زۆر و توانَ دنت. بله شما شَرّێن کارے کرتگ که منی درد و گَمان شریکدار بوتگێت. او پیلیپیان! شما شَرّ سرپد اێت که وشّێن مِستاگئے شِنگ کنگئے بُنگێجا، من که مَکدونیَه یله کرت، چه شما اَبێد هچّ کلیسایا منا په دئے و گِرا کُمکّ نکرت. وهدے تِسالونیکیا اَتان هم، یکّ و دو رندا شما په منی زلورتان کُمکّ دێم دات. من ٹێکیئے واهگدار نه‌آن، بله په شما هما ”سوتّئے“ واهگدار آن که شمئے هسابئے تها گێش کنگَ بیت. منا هر چیزّ رستگ و سکّ باز رستگ. گۆن اِپاپْرۆدیتوسا هرچے که شما دێم داتگ، منا رَسِتگ‌اَنت و نون منا هر چیزّ هست. شمئے اے ٹێکی وشبۆێن شُگرانه و دلپَسندێن کُربانیگے که هُدایا وَشنۆدَ کنت. منی هُدا شمئے هر زلورتا وتی جندئے پُرشئوکتێن مال و هستیئے هسابا و ایسّا مَسیهئے برکَتا پورهَ کنت. مئے هُداێن پتا اَبد تان اَبد شان و شئوکت برسات. اَنچُش بات. آمین. ایسّا مَسیهئے سجّهێن پَلگارتگێنان سلام سر کنێت. همے برات که منی همراه اَنت، شمارا درهباتَ گوَشنت. سجّهێن پَلگارتگێن برات و گهار شمارا سلامَ کننت، هاس کئیسَرئے لۆگئے مردم. هُداوندێن ایسّا مَسیهئے رهمت گۆن شمئے اَرواها گۆن بات. اَنچُش بات. آمین. چه پولُس و سیلوانوس و تیموتاووسئے نێمگا، په تِسالونیکیانی کلیسایا که هُداێن پت و هُداوندێن ایسّا مَسیهئیگ اِنت. رهمت و اێمنی شمارا سر بات. ما هر وهدا وتی دْوایانی تها شمئے ناما گرێن و مُدام په شما سجّهێنان هُدائے شُگرا گرێن. ما وتی هُداێن پتئے دێما مُدام شمئے باوَرمندی کاران و پُرمِهرێن زهمتان و سَگّ و برداشتا یاتَ کنێن که آیانی سرچمّگ هما اُمێت اِنت که شمارا مئے هُداوندێن ایسّا مَسیهئے سرا هست‌اِنت. او براتان، او هُدائے دۆستیگێن مردمان! ما زانێن که شما هدائے گِچێن کُرتگێن اێت، چێا که مئے وشّێن مِستاگ هُشکێن گپّے نه‌اَت که شمارا سر بوت، زۆر و واک و پاکێن روهی هم گۆن اَت و مُهکمێن سِتکے هم مان اَتی. شما زانێت که ما گۆن شما چۆن اَتێن و ما په شما چے کرت. شما مئیگ و هُداوندئے رندگیر جۆڑ بوتێت چێا که گرانێن سکّی و سۆریانی تها شما مئے هبر په گَلے زُرت، گۆن اَنچێن شادمانیے که چه پاکێن روها رسیت. اے کارئے سئوَبا شما په مَکدونیَه و اَکایَهئے سجّهێن باوَرمندان مِسالے جۆڑ بوتێت. چێا که هُداوندئے هبرئے تئوار چه شما شِنگ بوت، تهنا مَکدونیَه و اَکایَها نه، هُدائے سرا شمئے باور هر جاگه زانَگ بوت. پمێشکا زلورت نه‌اِنت که ما اِشیئے بارئوا چیزّے بگوَشێن. چێا که شما مارا چۆن وشّ‌آتک کرت، مردم وت اے کسّها کننت، و اے گپّا هم کننت که شما چۆن بُت‌پرستی یله دات و دێم په هُدایا آتکێت که نمیران و راستێن هُدائے پرستش و هِزمتا بکنێت و آییئے چُکّئے ودارا ببێت، هما که چه آسمانا کئیت، هما که هدایا چه مُردگان زندگ کرت بزان ایسّا که مارا چه آیۆکێن گزَبا رَکّێنیت. او براتان! شما وتَ زانێت که شمئے کرّا، مئے آیگ بێپائِدگ نه‌اَت. اَنچۆ که شما زانێت، ما شمئے کِرّا آیگا پێسر پیلیپیئے شهرا چۆن اَزاب و بےاِزّت کنگ بوتێن، بله ما چه وتی هُدائے کُمکّا تَهم و جُرَت کرت و اینچُک دُژمنیئے تها هم ما هُدائے وشّێن مستاگ په شما سَر کرت. اے دَزبندیا که ما کنێن، اِشیا ردی یا بدنیّتی مان نێست و ما شمارا رَد دئیگ هم نلۆٹێن، وشّێن مِستاگئے جارا پمێشکا جنَگا اێن که هُدایا مارا چَکّاستگ و دیستگی که ما اے کارئے لاهک اێن. ما مردمانی وشّ کنگئے جُهدا نه‌اێن، هُدائے وشّ کنگئے جُهدا اێن، هما هُدا که مئے دلانَ چکّاسیت. شما زانێت که ما هچبر چاپلوسی نکرتگ و نه مارا چێرێن تَماه و لالِچے بوتگ. هُدا شاهد اِنت. چه مردمان تئوسیپئے لۆٹۆک هم نبوتگێن، نه چه شما و نه چه دگران، بِلّ تُرے مَسیهئے کاسدیئے ناما ما وتی اِهتیار پێش داشت کُرتگ‌اَت. بله ما چۆ نکرت و گۆن شما اَنچۆ مهربان اَتێن که ماتے گۆن وتی چکّانَ بیت. ما په شما سکّ واهَگدار اَتێن و په گَلے گۆن شما تهنا هُدائے وشّێن مِستاگ بهر نکرت، وتی جندئے زندگی هم بهر کرت، چێا که شما مارا سکّ دۆست اَتێت. براتان! شمارا مئے جُهد و زهمت الّم یات اَنت. وهدے ما شمئے کِرّا هُدائے وشّێن مِستاگئے جارا جنَگا اَتێن، ما شپ و رۆچ کار هم کرت تانکه چه شما کَسێئے سرا بارے مبێن. شما شاهد اێت و هُدا هم شاهد اِنت که ما باوَرمندانی نیاما ، بزان شمئے نیاما چۆنێن پهرێزکار و پاک و بےائیبێن زندے گوازێنت. شما زانێت که ما گۆن شما هر یَکّێا انچُش اَتێن که مهربانێن پتے گۆن وتی جندئے چُکّانَ بیت. ما شمارا دلبڈّی و دلجمی دات و دزبندی کرت که اَنچێن زندے بگوازێنێت که هُدائے لاهک ببیت، هما هُدا که شمارا تئوارَ کنت که دێم په منی بادشاهی و شان و شئوکتا بیاێت. ما مُدام هُدائے شُگرا گرێن که وهدے هُدائے هبر شمارا سر بوت، هما هبر که شما چه ما اِشکت، شما مَنّت که انسانی هبرے نه‌اِنت، هُدایی هبرے و اَنچُش اِنت هم. اے هُدائے هبر اِنت که شمئے، بزان باوَرمندانی دلان اَسَر کنگا اِنت. او براتان! شما هُداێن پت و ایسّا مَسیهئے هما کلیسایانی پئیما کرت که یَهودیَها اَنت. چێا که شمارا شمئے جِندئے مردمان هما پئیما آزار دات که یَهودیان آ کلیسا آزار داتنت، هما یهودیان که هُداوندێن ایسّا و پئیگمبر کُشتنت و مارا هم آزار دات. آ، هُدایا نارَزا کننت و هرکَسئے دژمن اَنت. آ مردمَ نئیلنت که ما گۆن درکئومان وشّێن مِستاگئے بارئوا هبر بکنێن، هما مستاگ که درکئومانَ رَکّێنیت. اے پئیما آ مدام وتی گناهان تان گُڈّی هَدّا رسێننت و گُڈسرا هُدائے کهر آیانی سرا کپیت. براتان! ما که په کَمّێن وهدێا چه شما جتا بوتێن، بلّ که دێم په دێم نه‌اَتێن بله دل وَه هئوار اَتنت، دِلبُرّێن زهیران مارا هر پئیمێن جُهد پرمات که پدا گۆن شما دێم په دێم ببێن. منِ پولُسا باز رندا جُهد کرت و ما لۆٹت که شمئے گوَرا بیاێن، بله شئیتانا مئے راه و در بند کرتنت. چێا که مئے اُمێت و مئے شادمانی شما اێت. شما مئے هما تاج اێت که ما آییئے سرا پهرَ بندێن، وتی هُداوندێن ایسّائے بارگاها، هما وهدا که هُداوندَ کئیت. هئو، شما مئے شان اێت و شما مئے شادمانی اێت. پمێشکا وهدے ما گێشتر سَگّت نکرت، ما شئور کرت که من و سیلوانوس آتِنئے شهرا دارێن و مئے برات تیموتاووس که هُدائے راها مَسیهئے وشّێن مِستاگئے شِنگ کنگئے کارا مئے همکار اِنت، آییا دێمَ دئیێن که شمئے ایمانا مُهرتِر بکنت و شمارا دِلبڈّی بدنت تانکه هچکَس اے سَکّی و سۆریانی تها ملَرزیت. چێا که شما وتَ زانێت که سَکّی و سۆری الّم مئے راها کاینت. وهدے شمئے کِرّا اَتێن، ما شمارا چه پێسرا گوَشت که ماشُما آزار دئیگَ بێن و اَنچُش بوت، شما شرّیا زانێت. پمێشکا، وهدے من گێشتر سَگِّت نکرت، په شمئے ایمانئے هالئے گِرگا یکّے دێمُن دات. منا ترست که بلکێن چَکّاسۆکێن شئیتانا وڑے نه وڑێا شمارا چَکّاسا دئور داتگ و مئے جُهد مُپت و ناهودگ بوتگ. بله تیموتاووس نۆکی چه شمئے کِرّا واترّ بوتگ و مئے کرّا آتکگ و شمئے باور و مِهرئے بارئوا وشّێن هالے گۆن اِنتی. مارا گوَشتی که شما مُدام مارا په شَرّی یاتَ کنێت و شمارا په مئے دیدارا زهیرَ کنت، اَنچُش که مارا په شما زهیرَ کنت. اِشیئے سئوَبا، او براتان، مارا وتی سجّهێن جنجال و آزارانی تها شمئے بارئوا دلجمی رست، شمئے ایمانئے سئوَبا. نون ما آراما نِشتَ کنێن که شما هُداوندئے راها مُهر اۆشتاتگێت. ما په شما هُدائے همینچُک شُگرا بگرێن هم کَمّ اِنت، چێا که ما شمئے سئوَبا هُدائے بارگاها سکّ گَل اێن. ما شپ و رۆچ چه دلئے جهلانکیا دْوا کنێن که شمارا پدا بگِندێن و هر چیزّے که شمئے ایمانئے تها کَمّ اِنت، آییا سرجم بکنێن. نون مئے هُداێن پتئے جند و مئے هُداوندێن ایسّا مئے راها پچ کنات که ما شمئے کرّا بیاێن. هُداوند شمئے مِهرا په یکدومیا و په سجّهێنان گێش کنات، شمئے دل چه مهرا سررێچ بات هما پئیما که په شما مئے دل چه مِهرا سررێچ اِنت. هُداوند شمئے دلا مُهر و مُهکم کنات که وهدے مئے هُداوندێن ایسّا گۆن وتی سجّهێن پَلگارتگێنانَ کئیت، شما مئے هُداێن پتئے بارگاها بےائیب و پاک و پَلگار ببێت. براتان! دگه گپّے اِش اِنت، ما شمارا سۆج داتگ که وتی زِندا چۆن بگوازێنێت که هُدا چه شما وشّ و رزا ببیت و شما اَنچُش کنگا اێت هم. نون هُداوندێن ایسّائے ناما گۆن شما دَزبندیَ کنێن و گوَشێن که اے چیزّا رۆچ په رۆچ گێشتر بکنێت. چێا که شما زانێت که ما چه هُداوندێن ایسّائے نێمگا شمارا چۆنێن پرمان داتگ. هُدائے رَزا اِش اِنت که شما پاک و پَلگار ببێت و وتا چه هئوَس و سْیَه‌کاریا دور بدارێت. باید اِنت چه شما هر یکّے گۆن پاکی و پَلگاری و په اِزّت وتی جسمئے لَگامئے دارَگا بزانت. درکئومانی ڈئولا مبێت که هُدایا نَزاننت و هئوا و هئوَسانی گُلام اَنت. کَسّ په وتی هئوَسا براتئے اِزّتا دست مجنت و چه آییا پائِدگ چِست مکنت، چێا که هُداوند هر گَندَگێن کارئے سِزایا دنت، اَنچۆ که ما پێسرا شمارا هُژّار کرتگ و گوَشتگ. هُدایا مارا په ناپاکیا گْوانک نجتگ، په پاکی و پَلگاریا گْوانکی جتگ. پمێشکا هرکَس که اے سۆجا نزوریت، آ اِنسانێئے ناپرمانیا کنگا نه‌اِنت، هُدائے ناپرمانیا کنگا اِنت، هما هُدا که شمارا وتی پاکێن روها دنت. مارا په شما براتی مِهرئے بارئوا نبشته کنگئے زلورت نه‌اِنت، چێا که شما وت چه هُدائے تالیمان در بُرتگ که چۆن یکدومیا دۆست بدارێت. شما وَه گۆن مَکدونیَهئے سجّهێن براتان مِهر کنگا اێت، بله او براتان، ما گۆن شمارا دزبندیَ کنێن که وتی مِهرا رۆچ په رۆچ گێشتر بکنێت. وتی سجّهێن وَسا بکنێت که په هامۆشی زند بگوازێنێت و دگرئے کارا کار مدارێت. وت کار و رۆزگار بکنێت، اَنچۆ که ما شمارا هُکم داتگ. اے پئیما شما دَرامَدانی دێما اِزّتمندێن زِندے گوازێنتَ کنێت و هچکَسئے چَمدارَ نبێت. براتان! ما لۆٹێن که شما مرکئے وابا وپتگێنانی بارئوا سرپد ببێت و آ مردمانی ڈئولا پُرسیگ مبێت که هچّ اُمێتِش نێست. اگن مارا باور اِنت که ایسّا مرت و پدا زندگ بوت، گڑا مارا اے هم باور اِنت که ایسائے هما باوَرمند که مرکئے وابا وپتگ‌اَنت، هُدا آیان ایسّائے همراهیا پدا کاریت. ما هُداوندئے جندئے هبرانی بُنیادا شمارا گوَشگا اێن، ما که انّون زندگ اێن و تان هُداوندئے آیگا زندگَ مانێن، هچّ پئیما چه وپتگێنان پێسرَ نرئوێن. چێا که هُداوند وت پرێشتگانی سردارئے تئوار و هُدائے کَرنائے تئوارئے همراهیا، هُکم دئیانا چه اَرشا اێرَ کئیت. گڑا، ائولا مَسیهئے هما باوَرمند زندگَ بنت که مُرتگ‌اَنت و پدا ما که اَنگت زندگ اێن و همدا اێن، چِست کنگ و گۆن آیان هئوار جمبرانی تها آسمانا برگَ بێن که هُداوندا دیدار بکنێن. اے پئیما، مُدام گۆن هُداوندا یکجاهَ بێن. پمێشکا یکدومیا گۆن اے هبران دلبڈّی بدئیێت. او براتان! زلورت نه‌اِنت که ما وهد و رۆچانی بارئوا په شما نبشته بکنێن. چێا که شما شَرّیا زانێت که هُداوندئے رۆچ چۆ شپی دُزّێا کئیت. هما وهدا که مردمَ گوَشنت ”اَمن و امان اِنت“، آیانی سرا اَناگت تباهیے کئیت، انچۆ که لاپ‌پُرّێن جنێنێئے چِلّگی درد اناگتَ کایَنت، و آ تَتکَ نکننت. بله او براتان! شما تهاریا نه‌اێت که آ رۆچ چۆ دُزّێا بیئیت و شمارا جاه بسِرّێنیت. چێا که شما درُست رُژنئے چُکّ اێت، رۆچئے چُکّ اێت. ما شپئے چُکّ نه‌اێن، تهاریئے چُکّ نه‌اێن. گڑا بیاێت ماشُما اے دگرانی ڈئولا نکنێن و وابَ نکپێن، آگهَ مانێن و هُژّارَ بێن. چێا که هما که وپسنت، شپا وپسنت و هما که شرابَ ورنت، شپا شرابَ ورنت و بێسارَ بنت. بله ما که رۆچئے چُکّ اێن، ما هُژّار ببێن، ایمان و مِهرا چۆ سێنَگ‌پۆشا ببندێن و نجاتئے اُمێتا چۆ جنگی کُلاها سرا بکنێن. چێا که هُدایا مارا په گَزبئے سگّگا گچێن نکرتگ، مارا گچێنی کرتگ که وتی هُداوندێن ایسّا مَسیهئے برکتا بِرَکّێن. آ په ما مُرت که ما، تُرے زندگ ببێن یا مرکا واب، گۆن آییا زندگ بمانێن. پمێشکا یکدومیا دلبڈّی بدئیێت و وتی ایمانئے رُست و رُدۆما یکدگرا کُمکّ بکنێت، اَنچۆ که شما انّون کنگا اێت. او براتان! نون ما چه شما دزبندیَ کنێن، هما مردمان اِزّت بدئیێت که شمئے نیاما زهمت کَشّگا اَنت و هُداوندئے راها شمئے مستر اَنت و شمارا سر و سۆج کنگا اَنت. آیانی کارئے سئوَبا آیان باز اِزّت بدئیێت و دۆست بدارێت. گۆن یکدومیا په اێمنی زِند بگوازێنێت. براتان! ما چه شما دَزبندیَ کنێن، هما که تَمبَل و جاندُزّ اَنت، آیان سرپد بکنێت، هما که دلپرۆش اَنت، آیان دلبڈّی بدئیێت، هما که نزۆر اَنت، آیان کُمکّ بکنێت و سجّهێنانی برداشتا بکنێت. هئیالا بدارێت که کسّ بدیئے بدلا بدی مکنت. بدی مکنێت و مُدام په یکدگرا و په هرکَسا شَرّیئے رندا ببێت. مُدام گَل و شادان ببێت. هر وهدا دْوا بکنێت. هر پئیمێن جاورانی تها هُدائے شُگرا بگرێت، چێا که په شما هُدائے رَزا همِش اِنت، شما که ایسّا مَسیهئیگ اێت. پاکێن روهئے آسا مکُشێت. پێشگۆییان کمشرَپ مکنێت، بله هر چیزّا بچکّاسێت و هما که شَرّ اِنت، هماییا وتی کرّا بدارێت. چه هر ڈئولێن بدیا دور ببێت. هُدائے جند، اێمنیئے هُدا شمارا سَرجمیا پاک و پَلگار بکنات. تان مئے هُداوندێن ایسّا مَسیهئے واترّ بئیگا شمئے اَرواه و ساه و بدن سَرجمیا بےائیب بماناتنت. هما هُدا که شمارا تئوارَ کنت، وتی کئولئے سرا اۆشتاتگ و اے کارا کنت. براتان! په ما دْوا کنێت. سجّهێن براتان په پاکدِلی بچُکّێت و سَلام سر کنێت. من شمارا هُداوندئے ناما هکمَ دئیان که اے کاگد په سجّهێن براتان وانَگ ببیت. مئے هُداوندێن ایسّا مَسیهئے رهمت گۆن شما گۆن بات. چه پولُس و سیلوانوس و تیموتاووسئے نێمگا، په تِسالونیکیانی کلیسایا که مئے هُداێن پت و هُداوندێن ایسّا مَسیهئیگ اِنت. چه مئے هُداێن پتئے و هُداوندێن ایسّا مَسیهئے نێمگا رهمت و اێمنی شمارا سر بات. او براتان! هَکّێن گپّ اِش اِنت که ما باید اِنت مُدام په شما هُدائے شُگرا بگرێن، چێا که شمئے ایمان رۆچ په رۆچ رُدان اِنت و په یکدومیا شمئے سجّهێنانی مِهر هم گێش بئیان اِنت. پمێشکا ما هُدائے اے دگه کلیسایانی باورمندانی کرّا په شمئے سگّ و برداشت و ایمانا، شمئے سرا پهرَ بندێن که هر پئیمێن آزار و جنجالانی تها اێت و انگت مُهر اۆشتاتگێت. اے درُست سابتَ کننت که هُدائے دادرسی بَرهَکّ اِنت و شما هکدارَ بێت که هُدائے مهلوک هساب ببێت، که په اِشیا آزار سَگّگا اێت. هُدا آدِل اِنت، آ مردم که په شما جنجالَ سازنت، هُدا وت آیانی زندا جنجال پێدا کنت و شما که جنجالانی آماچ اێت، شمارا آرامَ دنت و مارا هم. اے کار هما وهدا بیت که هُداوندێن ایسّا گۆن وتی زۆرمَندێن پرێشتگان چه آسمانا گۆن جمبورێن آسێا وتا زاهرَ کنت و همایان سِزا دنت که هُدایا پَجّاهَ نئیارنت و مئے هُداوندێن ایسّائے وشّێن مِستاگئے پرمانبرداریا نکننت. اِشانی سزا اِشَ بیت که اَبدی تَباهیے اِشانی چَکّا کپیت و هما رۆچا چه هُداوندئے بارگاها و چه آییئے زۆرئے شان و شئوکتا زِبهرَ بنت که هُداوند وتی پلگارتگێنانی کرّا کئیت و وتی شان و شئوکتا زاهرَ کنت و سجّهێن باوَرمند آییا گِندنت و اے په آیان اجَب و هئیران کنۆکێن نِدارَگے بیت. شما هم گۆنَ بێت چێا که شما هما شاهدی باور کرت که ما شمارا دات. پمێشکا ما مُدام په شما دْوا کنێن که شمئے زندگی انچُش ببیت که هُدائے گْوانکا بکرزیت. هُدا گۆن وتی زۆر و واکا شمئے نێکێن اِرادهان پوره کنات و هر کارے که شمئے ایمان شمارا پرماییت، آییا سَرجم کنات. ما اے دْوایا کنێن تانکه مئے هُدائے و هُداوندێن ایسّا مَسیهئے رهمتئے برکتا، شمئے دل و درونا مئے هُداوندێن ایسّائے نامئے شان و شئوکت زاهر ببیت و مَسیه شمارا اِزّت بدنت. او براتان! نون، مئے هُداوندێن ایسّا مَسیهئے آیگ و آییئے کرّا مئے مُچّ بئیگئے بارئوا، ما چه شما دَزبندیَ کنێن که اگن منی نامئے سرا انچێن گپّے شمارا سر بوت که گوَشیت هُداوندئے رۆچ آتکگ و رَستگ، تُرے پێشگۆییے ببیت یا هال و اهوالے یا کاگدے، بزانێت که درۆگے، دمانا لَرزان مبێت و دلا دئور مدئیێت. چۆ مبیت کَسے وڑے نه وڑے شمارا رَد بدنت، هُداوندئے رۆچ تان هما وهدا نئیئیت که مردم چه هُداوندا سَرکَشّ مبنت و بێرَهبَندێن مرد، بزان ”تباهیئے چُکّ“ پاشْک مبیت. آ هُدائے هلاپا اۆشتیت و وتا چه هما سجّهێن چیزّان بالاتِرَ کنت که هُدائے نامِش پِر اِنت یا پَرستش کنگَ بنت. گُڈسرا وت هُدائے پرستشگاها نندیت و جارَ جنت که هُدا من آن. شمارا یات نه‌اِنت که وهدے شمئے کِرّا اَتان، من شمارا اے هال داتنت؟ شما زانێت که هما بێرهبندێن مردا انّون کُجام چیزّ دارَگا اِنت و نئیلیتی که چه وتی وهدا پێسر زاهر ببیت. چێا که بێرهبندیئے چێرێن زۆر و واک وتی کارا چه پێسرا کنگا اِنت، بله هما که بێرهبندیئے دێما دارَگا اِنت، تانکه جندی دور کنگَ نبیت، بێرهبندیئے دێما داریت. وهدے آ دور کنگ بوت، نون بێرَهبَندێن مرد زاهرَ بیت، بله هُداوندێن ایسّا په شان و شئوکتے کئیت و آییا تباهَ کنت، گۆن وتی دپئے هُپّێا آییا نێست و نابودَ کنت. بێرَهبَندێن مردئے آیگ شئیتانئے کارانی بهرے. آ گۆن هر پئیمێن زۆر و درۆگێن نشانی و مۆجزهانَ کئیت و گۆن تَهر تَهرێن بدیان هما مردمان ردَ دنت که گاری و گمراهیئے راهِش زرتگ. اے مردم گار و گُمسارَ بنت، چێا که اِشان راستی دۆست نداشتگ و نزُرتگ که بِرَکّنت. پمێشکا هُدا په اِشان زۆرمندێن پرێبے دێمَ دنت که درۆگا باور بکننت و اے ڈئولا هما سجّهێن مردم مئیاربار کنگَ بنت که راستی‌اِش باور نکُرتگ و بدیئے تها شادمان بوتگ‌اَنت. او براتان! او هُداوندئے دۆستیگێن مردمان! ما باید اِنت په شما مُدام هُدائے شُگرا بگرێن، چێا که هُدایا شمارا چه بِنداتا گچێن کرتگ که شما پاکێن روهئے پاک و پلگار کنۆکێن کارئے برکتا و راستیئے سرا وتی ایمانئے برکتا برَکّێت. په اے کارا، هُدایا شمارا مئے وشّێن مِستاگئے برکتا تئوار کرتگ که شما مئے هُداوندێن ایسّا مَسیهئے شان و شئوکتا بَهرَمند ببێت. گڑا براتان، مُهکم بۆشتێت و هما تالیم که ما شمارا داتگ‌اَنت، آیان مُهر بدارێت، زُبانی هبر ببنت یا مئے نبشتگێن کاگد. مئے هُداوندێن ایسّا مَسیهئے جند و مئے هُداێن پت که مارا دۆستَ داریت و وتی رهمتئے برکتا مارا ابَدی دلبڈّی و شَرّێن اُمێتی داتگ، شمئے دلا ڈَڈّ کنات و شمارا په هر شَرّێن کردار و گُپتارا زۆرمند کنات. نون گُڑا، براتان! په ما دْوا کنێت که هُداوندئے کلئو و پئیگام تێزیا شِنگ و تالان ببیت و مردم اے پئیگامئے اِزّتا بکننت، اَنچُش که شما کرتگ. دْوا کنێت که ما چه بدکار و ردکارێن مردمان برکّێن ، چێا که هر مردم باورمند نه‌اِنت. بله هُداوند وتی کئولئے سرا اۆشتاتگ و شمارا مُهر و مهکمَ کنت و چه شِرّ و شئیتانا دورَ داریت. شمئے بارئوا ما هُداوندئے برکتا دلجم اێن که شما هما چیزّان کنگا اێت و دێمترا هم کنێت که ما شمارا آیانی هُکما دئیێن. هُداوند شمئے دلا هُدائے مِهر و مَسیهئے سَگّ و برداشتئے نێمگا بترّێنات. براتان! ما شمارا وتی هُداوندێن ایسّا مَسیهئے ناما هُکمَ دئیێن، هر براتے که تَمبَل و جاندُزّ اِنت و مئے کرتگێن سر و سۆجانی هسابا زند گوازێنگا نه‌اِنت، وتا چه آییا دور بدارێت. چێا که شما وتَ زانێت، ما په شما مِسالے بوتگێن که مئے رندگیریا بکنێت. ما که شمئے کرّا اَتێن، ما تَمبَلی و جاندُزّی نکرت، ما کسێئے نان مُپتا نئوارت، ما شپ و رۆچ کارَ کرت، مِهنَت و مُزّوریَ کرت که چه شما کَسّی سرا بارے مبێن. ما اے سئوَبا کار نکرتگ که هچّ پئیمێن کُمَکّئے هَکدار نبوتگێن، ما اے سئوَبا کار کرتگ که په شما مِسالے ببێن و شما مئے رندگیریا بکنێت. چێا که وهدے ما شمئے کِرّا اَتێن، ما شمارا اے هُکم دات، آ کَس که کار کنگَ نلۆٹیت، مئوارت هم. نون ما اِشکُتگ که شمئے نیاما لهتێن هست که تَمبَل و جاندُزّێن زندے گوازێنگا اَنت. وت هچّ کارا نه‌اَنت، بله هرکَسئے کارا کار اِنتِش. ما هُداوندێن ایسّا مَسیهئے ناما چشێن مردمان هُکمَ دئیێن و هبردارَ کنێن که په شِهم و رَهداری کار بکنێت و وتی رۆزیگا دَر گێجێت. او براتان! شما چه شَرّێن کارا دَم مبرێت. بله اگن کَسے اے هبران مَمنّیت که ما اے کاگدا نبشته کرتگ‌اَنت، وتی چمّان چه آییا دور مکنێت بله گۆن آییا نند و پاد آ مکنێت، بِلّی شرمندگَ بیت. بله آییا دُژمنئے هسابا مچارێت، په براتی سرپدی بکنێت که وتی رَدیا بِزانت. اێمنیئے هُداوند وت، شمارا هر وهدا و هر پئیما اێمن کنات. هُداوند شمئے سجّهێنانی همراه بات. منِ پولُس اے سلامان دستِ وت نبشته کنگا آن و اے چیزّ منی سجّهێن کاگدانی نشانی اِنت. من همے پئیما نبشتهَ کنان. مئے هُداوندێن ایسّا مَسیهئے رهمت گۆن شما سجّهێنان گۆن بات. چه پولُسئے نێمگا، منِ پولُس که چه مئے رکّێنۆکێن هُدا و مئے اُمێت ایسّا مَسیهئے هُکما، ایسّا مَسیهئے کاسدے آن، په تیموتاووسا، که ایمانئے هسابا منی هکّیگێن چُکّ اِنت. چه هُداێن پت و مئے هُداوندێن ایسّا مَسیهئے نێمگا ترا رهمت و رهم و اێمنی سر بات. هما وهدا که مَکدونیَها رئوگا اَتان، من گۆن تئو دزبندی کرت و انّون هم گوَشان که اِپێسُسئے شهرا بدار و لهتێن مردم که درۆگێن تالیم دئیگا اِنت، آیان هُکم بدئے که وتی اے کارا بند بکننت و وَتگَڑێن کسّه و هلاس نبئیۆکێن سر و بُنانی نێمگا هم دِلگۆش مکننت. اے چیزّ هُدائے کارئے دێما برگئے بدلا اَڑ و کُڑ اَڈَّ کننت، چێا که هُدائے کار چه ایمانئے راها دێما رئوت. اے هُکمئے مکسد مِهر اِنت که چه سپاێن دل و پاکێن زمیر و دل‌سِتکێن ایمانێا پێدا بیت. لهتێن اُستادا اے چیزّ یله کرتگ‌اَنت و گُمراه بوتگ‌اَنت و بێماناێن گپّانی تها مان گیشّتگ‌اَنت. اے مردم شَریَتئے زانۆگر بئیگَ لۆٹنت بله نزاننت که چے گْوشگا اَنت و هما چیزّانی بارئوا که په دلجمی هبرَ کننت، آ چیزّانی جندا هم سرپد نه‌اَنت. ما زانێن که شَریَت شَرّ اِنت، بله اگن یکّے په شَرّی کاری ببندیت. ما اے هم زانێن که شَریَت په پهرێزکاران جۆڑ کنگ نبوتگ، په شَریَتئے پرۆشۆکان، په سَرکَشّان، په هُداناپرمان و گنهکاران، په ناپاک و بێدینان، په همایان که وتی پت و ماتانَ کُشنت، په هۆنیگان، په سْیَه‌کاران ، په لئوات‌کاران ، په گُلامانی تاجِران، په درۆگبند و درۆگێن سئوگند ورۆکان و په اے دگه هما مردمان جۆڑ کنگ بوتگ که راستێن تالیمئے هلاپ اَنت. هما تالیم که آییئے سرچمّگ مزن‌شانێن هُدائے پُرشئوکتێن وشّێن مِستاگ اِنت که منی دستا دئیگ بوتگ. مئے هُداوندێن ایسّا مَسیه که منا زۆر و واکی داتگ، من آییئے شُگرا گِران که آییا منا وپادار زانت و په وتی هزمتکاریا داشت. هر چُنت که پێسرا کُپر کنۆک، آزار دئیۆک و شِدّتیێن مردمے اَتان، بله هُداوندا منی سرا رَهم کرت، چێا که من چه وتی ناباوریا زانَگا نه‌اَتان که چے کنگا آن. هئو، مئے هُداوندئے رهمتان منی سرا بێکساس گوَرت. منا چه هما ایمان و مِهرا سَررێچی کرت که چه ایسّا مَسیهئے نێمَگا رسنت. اے گپّ راست اِنت و سرجمیا مَنّگَ کَرزیت که ایسّا مَسیه په گنهکارانی رکّێنگا دنیایا آتک و اِشانی تها گَنترێن من آن. بله منی سرا پمێشکا رهم کنگ بوت که ایسّا مَسیها لۆٹت گۆن من وتی بێکساسێن سَبر و اۆپارا زاهر بکنت، من که چه سجّهێنان گَنتر آن، و اے پئیما من په هما مردمان مسالے ببان که آییئے سرا ایمانَ کارنت و ابدمانێن زندێئے واهندَ بنت. اَبدمانێن بادشاه، بزان هما یکّێن هُدا که نمیران اِنت و چه چمّان چێر و اَندێم اِنت، آییئے اِزّت و شئوکت اَبد تان اَبد برجاه بات. اَنچُش بات. آمین. تیموتاووس، منی چُکّ! من ترا اے هُکما، هما پێشگۆییانی بُنیادا دئیان که یک رندے تئیی بارئوا کنگ بوتگ‌اَنت تانکه تئو آیانی تْرانگا بکپئے و اے نێکێن جُهدا کُرت بکنئے و وتی ایمان و پاکێن زمیرا برجاه داشت بکنئے. لهتێن مردما وتی زمیرئے تئوار گۆش نداشتگ و وتی ایمانِش زئوال کرتگ. چه اِشان یکّے هیمِناووس اِنت و یکّے سِکندَر که من چه کلیسایا کَشّتگ و یَک‌کِرّ کرتگ‌اَنت که اِبرت بگرَنت و کُپر مکننت. گڑا چه هر چیزّا پێسر منی دَزبندی اِش اِنت که په سجّهێن مردمان اَرز و پِریات، دْوا، میانجیگری و شگرگُزاری بکنێت، په بادشاهان و په سجّهێن اِهتیارداران هم دْوا بکنێت تانکه ما په سرجمێن هُدادۆستی و پاکی اێمن و هامۆشێن زندے گوازێنت بکنێن. همے کار شَرّ اَنت و مئے نجات دئیۆکێن هُدایا دۆستَ بنت، هما هُدا که په سجّهێن مردمان نجاتئے واهگدار اِنت و لۆٹیت که هر مردم راستیا پَجّاه بیاریت و بِمَنّیت. چێا که هُدا یکّے. هُدا و انسانئے نیاما میانجیگر هم یکّے و آ ایسّا مَسیه اِنت که وت هم انسانے. آییا په سجّهێن مردمانی مۆکگا وتا نَدر کرت. اے گپّئے شاهدی وتی وهدا دئیگ بوت. من په اے مکسدا گِچێن کنگ بوتگان که جار جنۆک و کاسِدے ببان و درکئومان ایمان و راستیئے تالیما بدئیان. من راست گوَشگا آن، درۆگ نبندگا آن. منَ لۆٹان که مردێن زهر گرگ و جاک و جێڑهان یله بدئینت و هر جاگه پاک و پلگارێن دستان بُرز بکننت و دْوا بلۆٹنت. چه جنێنان هم لۆٹان که شِهم و رَهدار ببنت و مُناسِبێن پۆشاک گوَرا بکننت. وتا گۆن وَڑ وَڑا گوَپتگێن مودان و تِلاه و مُروارد و گْرانبَهاێن پُچّ و پۆشاکان مسَمبهێننت. اِشانی بدلا، وتا گۆن اَنچێن شرّێن کار و کردان بسَمبهێننت که هما جنێنان زێبَ دئیَنت که وتا هُدادۆستَ گوَشنت. جنێن باید اِنت په هامۆشی و پرمانبرداری تالیم بگرنت. من جنێنێا اجازتَ ندئیان که مردێنێا تالیم بدنت یا مردێنێئے سرا بالادست ببیت. جنێن باید اِنت په هامۆشی گۆش بداریت. چێا که پێسرا آدم جۆڑ بوت و رندا هئوا و اے آدم نه‌اَت که رد دئیگ بوت، آییئے جنێن اَت که رد دئیگ بوت و ناپرمان بوت. بله جنێن، چُکّئے پێدا کنگئے برکتا رکّیت، اگن جنێن ایمان و مِهر و پاکیئے راها په سَنگینی دێما رئوان ببنت. اے گپّ راست اِنت که آ کَس که کلیسائے کماشے بئیگَ لۆٹیت، آ په شَرّێن کارێا واهگدار اِنت. باید اِنت کلیسائے کماش انچێنے ببیت که آییا مردمانی مَلامت پِر مبیت، گۆن وتی جَنا وپادار ببیت، گْران و سنگینێن مردمے ببیت و وتا داشت بکنت، مَڑاهدار و مِهمان‌نئواز ببیت و شَرّیا تالیم دات بکنت، شرابیے مبیت، شِدّتیێن مردمے مبیت، نَرم‌تَبے ببیت، جنگۆلے مبیت، زَردۆستے مبیت. آ باید اِنت وتی لۆگئے مردمانی رهشۆنیا شَرّیئے سرا بکنت و په اِزّت وتی چُکّان اَنچۆ برۆدێنیت که آ پرمانبردار ببنت. کَسے که وتی جندئے لۆگئے مردمانی رهشۆنیا شَرّیئے سرا کرت مکنت، هُدائے کِلیسائے هئیالداریا چۆن کُرتَ کنت؟ کلیسائے کماش باید اِنت نۆک‌باوَرے مبیت. چۆ مبیت که گروناک ببیت و هما پئیما مئیاربار ببیت که شئیتان بوت. آ باید اِنت ناباوَرانی کِرّا هم وَشنام ببیت که شِگانیگ مبیت و شئیتانئے داما مکپیت. همے پئیما باید اِنت کلیسائے هِزمتکار هم اِزّتمَندێن مردم ببنت، تَچک و راست ببنت، شرابی مبنت و په زَرّ و مالا لالِچ و تماه مکننت. آ باید اِنت گۆن پاکێن زمیرے ایمانئے راز و رَمزانی سرا وتی باورا مُهر بدارنت. پێسرا باید اِنت آیانی کار چارگ ببنت. اگن آیانی هلاپا هچّ دست نکپت، گڑا په هِزمتکاریا زورگ ببنت. همے پئیما آیانی جن هم اِزّتمند ببنت، مردمانی باپُشتا هبر مکننت، گْران و سنگین ببنت و هر هسابا ایماندار ببنت. هِزمتکار هم گۆن وتی جَنا وپادار ببیت و وتی لۆگئے مردمانی رهشۆنیا شَرّیئے سرا بکنت. آ که شرّیا هِزمتَ کننت، آیان مزنێن اِزّتے بیت و په دِلێری گوَشتَ کننت که ما ایسّا مَسیهئے باورمند اێن. بلّ تُرے منا اے اُمێت هست‌اِنت که زوتّ تئیی کرّا بیایان، بله انگت اے سر و سۆجان په تئو نبشته کنگا آن که اگن من دێر کُرت، تئو بزانئے که هُدائے لۆگئے مردم بایَد گۆن یکدومیا چِه پئیما پێش بیاینت، هما که نمیرانێن هُدائے کلیسائے مردم اَنت و راستیئے مِنُک و بُنیاد اَنت. بێشَکّ هُدادۆستیا مزنێن رازے مان: آ، اِنسانێئے شکل و درۆشما زاهر بوت، پاکێن روها آییئے راستی سابِت کرت، پرێشتگان آ دیست، کئومانی نیاما آییئے جار جنَگ بوت، دنیائے تها آییئے سرا ایمانِش آورت، آ، پُرشئوکتێن اَرشا برگ بوت. پاکێن روه تچکا تچکَ گوَشیت که آهری زمانگان لهتێن مردم ایمانا یلهَ کنت و رَد دئیۆکێن روهانی رَندا کپیت و هما تالیمانی نێمگا رئوت که پَلیتێن روهِشَ دئیَنت. اے تالیم چه درۆگبندانی دوتَل و دوپۆستیا پێدا بنت. اے درۆگبندانی زمیر گۆن تَپتگێن آسِنێا داگ دئیگ و کُشگ بوتگ. اے درۆگبند، مردمان چه سور و آرۆسا منَه و مکنَ کننت و لهتێن وراکئے نئوَرگئے هُکما دئینت، هما وراک که هُدایا جۆڑ کُرتگ‌اَنت که باوَرمند ، بزان راستیئے زانۆکِش په شُگرگُزاری بوَرنت. هُدائے جۆڑ کُرتگێن هر چیزّ شرّ اِنت و چیزّے که یکّێا رسیت، باید اِنت په شُگرگُزاری بزوریتی و دئوری مدنت، چێا که گۆن هُدائے هبرا و گۆن باوَرمندئے دْوایا پاک و پلگار کنگ بوتگ. اگن تئو همے چیزّان باورمندان سۆج بدئیئے، گڑا بزان ایسّا مَسیهئے شرّێن هِزمتکارے ائے و ایمانئے راستیانی تها و شَرّێن تالیمئے تها رُستگئے، هما تالیم که تئو چه پێسرا آییئے رندگیریا کنگا ائے. وتا چه وَتگڑێن و بے سر و پادێن کِسّهان که گۆن هُدایا هچّ سر و کارِش نێست، دور بدار. گۆن اِشان سر و چێر بئیگئے بدلا وتا هُداتُرسیئے تَمرینا بدئے. چێا که جسمی تَمرین بێپائدگ نه‌اِنت، بله هُداتُرسیئے پائدگ هر هسابا باز اِنت که په انّوگێن زندا هم هُدائے کئول و کراری گۆن اَنت و په آیۆکێن زندا هم. اے گپّ راست اِنت و کَرزیت که سرجمیا منّگ ببیت و پمێشکا ما وتی وَسا کار و جُهدَ کنێن، چێا که ما وتی اُمێت نمیرانێن هُدائے سرا بستگ. سجّهێن مردمانی رکّێنۆک هما اِنت، هاس همایانی رکّێنۆک اِنت که ایمانَ کارنت. اے هبرانی هُکم و تالیما بدئے. تئیی کَسان‌اُمریئے سئوَبا کسّ ترا کَم‌اَرزش سرپد مبیت و تئیی گُپتار و کردار و مِهر و ایمان و پاکی په باوَرمندان مسالے ببنت. تان منی آیَگا وتا گۆن اے کاران دَزگَٹّ کن: په مردمان پاکێن کتابا بُرزتئواریا بوان و آیان دِلبَڈّی و تالیم بدئے. چه وتی هما روهانیێن نیامتا نادلگۆش مبئے که ترا هما وهدا رَست که کماشانی رُمبا تئیی سرا دست اێر مُشت و یکّێا ترا گۆن پاکێن روهئے اِلهاما اے نیامتئے هال دات. په هُبّ و هُدۆناکی اے کاران بکن و وتا سرجما په اِشان وَپْک کن که هرکَس تئیی دێمرئویا بگندیت. وتی زند و تالیم دئیَگئے نێمگا شرّیئے سرا دلگۆش بکن و دێما برانِش کن. اگن اے کاران بکنئے، وتا هم رَکّێنئے و وتی گۆش دارۆکان هم. گۆن کماشێن مردێنێا په تْرُندی هبر مکن. آییا اَنچش نسیَت بکن که وتی پتا کنئے، کَسترێن مردێنان چۆ وتی براتا، مسترێن جنێنان چۆ وتی ماتا و کَسترێن جنێنان چۆ وتی گُهارا نسیَت بکن، گۆن کاملێن پاک‌نیّتیا. هما جنۆزام که هَکّ و دل هاجتمند اَنت، آیانی هئیالا بدار. بله اگن جنۆزامێا چُکّ یا نُماسگ هست، گڑا چُکّ و نماسگ وتی هُداتُرسیا ائولا وتی لۆگئے تها پێش بدارنت و وتی لۆگئے هئیالا بدارنت و اے پئیما وتی مسترێنانی هَکّا اَدا بکننت. چێا که اے کار هُدایا دۆستَ بیت. جنۆزامے که هَکّ و دل هاجتمند و بێکَس اِنت، وتی اُمێتا گۆن هُدایا بندیت و شپ و رۆچ دْوا کنت و چه هُدایا کُمکَّ لۆٹیت. بله هما جنۆزام که په وتی جندئے لزّتان زندگ اِنت، بزان زندگا مُرتگ. باوَرمندان همے سر و سۆجان بکن که کسّ آیانی ناما په بدی مگیپت. اگن کَسے وتی سیاد و وارسانی، هاس وتی جندئے لۆگئے مردمانی هئیالداریا مکنت، بزان که آییا چه وتی ایمانا اِنکار کُرتگ و چه ناباوَرێا گَنتر اِنت. وهدے شُما هما جنۆزامانی نامان نبشتهَ کنێت که چه کلیسایا کُمَکَّ گرنت، تهنا هماییا هئوار کنێت که اُمری شَست سالا بُرز اِنت و گۆن وتی مَردا وپادار بوتگ. آ وتی شرّێن کارانی سئوَبا وَشنامێن مردمے ببیت. اَنچێن مردمے ببیت که وتی چُکّی شَرّ رۆدێنتگ‌اَنت، مهمانداری‌ای کرتگ، پلگارتگێنانی هِزمتی کرتگ، پرێشانێن مردمانی کُمکّی کرتگ و په هر پئیمێن شَرّێن کارا مُدام تئیار بوتگ. کَسترێن جنۆزامانی نامان هئوار مکنێت، چێا که وهدے آیانی جسمی واهگ هما وپائے سرا که گۆن مَسیها هست‌اِنتِش، بالادستَ بنت، آ سور و سانگ کنگَ لۆٹنت. اے پئیما، گۆن وتی ائولی کئول و وادهئے پرۆشگا وتی سرا مئیارباریَ کارنت. اِشیا ابێد تَمبَلی و جاندُزّی آدتَ کننت و لۆگ په لۆگَ رئونت. تهنا جاندُزَّ نبنت، هبر هم برنت و کارنت، هرکَسی کارا کارَ دارنت و اَنچێن هبرَ کننت که باید مکننت. گڑا په کَسانێن جنۆزامان منی شئور و سَلاه همِش اِنت که آ سور و آرۆس بکننت، چُکّ بیارنت و وتی لۆگانی هئیالداریا بکننت که دژمن آیان بُهتام جت مکنت. لهتێن وَه چه پێسرا شئیتانئے نێمگا ترّتگ و آییئے رندگیریا کنگا اِنت. هر باورمندێن جنێنے که آییئے لۆگا جنۆزام هست، آیانی هئیالداریا بکنت و مئیلیت که کِلیسائے سرا بارے ببنت، تانکه کلیسا هما جنۆزامانی هئیالداریا کرت بکنت که په راستی هاجَتمند اَنت. هما کماش که شرّیا کِلیسائے رهشۆنیا کننت، آ دو سری اِزّت و هئیالداریَ کرزنت، هاس هما که واز کنگ و تالیم دئیگئے کارا سَکّ جُهدَ کننت. چێا که پاکێن کتابَ گوَشیت: ”جۆهانئے مُشَگئے وهدا کاییگرئے دپا مبند“ و ”کار کنۆک مُزّئے هَکدار اِنت.“ تانکه دو یا سئے شاهدَ نبیت، کماشێئے سرا جتگێن بُهتاما ممَنّ، بله هما که گناهَ کنت، مهلوکئے دێما مَلامت کنگ ببیت، تانکه اے دگه مردم اِبرَت بگرَنت. من ترا هُدا و ایسّا مَسیه و گچێنیێن پرێشتگانی دێما کڈّنَ کنان که هچّ پَرک و پێر مکن و اے سر و سۆجان بزور و هچّ پئیمێن رو و ریا مکن. کَسیئے سرا دستئے اێر مُشگ و آییا کلیسائے کَماش کنگا اِشتاپ مکن که دگرانی گناهان شریکدارَ بئے. وتا پاک و پَلگار بدار. تئو آپ وَرگا ائے و بَسّ. نون په وتی لاپ و هما نادراهیان که ترا گێشتر وهدا هست‌اَنت، کمّے شراب هم بوَر. لهتێن مردمئے گُناه زاهر اَنت و چه گُنَهکارا پێسر دادرسیئے جاگها سرَ بنت. آ دگرانی گناه رَندترا زاهرَ بنت. همے وڑا لهتێن شرّێن کار دمانا زاهرَ بیت و هما شَرّێن کار که تان وَهدێا چێر و اَندێم اَنت، آ هم رَندترا زاهرَ بنت. هما مردم که گُلامیئے جُگئے چێرا اَنت، باید اِنت بزاننت که آیانی واجه سرجمێن شرپئے لاهک اَنت. اے پئیما هُدائے نام و ایمانئے تالیم بُهتام جنگَ نبنت. هما گُلام که آیانی واجه باورمند اَنت، نباید وتی واجهان اے هاترا کمتر اِزّت بدئینت که ایمانئے بُنیادا برات اَنت. اے گُلام باید اِنت انگت گێشتر وتی واجهانی هِزمتا بکننت، چێا که اِشانی هِزمت دۆستیگێن باوَرمندێا پائِدگَ دنت. اے چیزّانی تالیما بدئے و گۆن مردمان دَزبندی کن که اَنچُش بکننت. اگن کسے رَدێن تالیم بدنت و چه مئے هُداوندێن ایسّا مَسیهئے راستێن هبران و هُداتُرسیئے تالیما دور ببیت، آ گُروناک اِنت و هچّ سرپدَ نبیت. آییا نٹَهگ و لبز و مانایانی سرا اَڑ و کُڑ کنگ وَشَّ بیت و اے نادراهیے. اِشیئے آسر هما مردمانی نیاما هَسَدّ، سِست و سێد، بُهتام‌جَی، بدگُمانی و دائِمی جێڑه و جَنجال اِنت که آیانی پگر و هئیال سِلّ تَرّتگ‌اَنت و آ چه راستیا دور برگ بوتگ‌اَنت. اِشانی گُمان همش اِنت که هُداتُرسی پائدگمندێن کار و بارے. بله راستێن گپّ اِش اِنت که هُداترسی گۆن رزامندیا مزنێن پائدگے. چێا که ما دنیایا هچّ نئیاورتگ و وتی همراهیا چه دنیایا هچّ بُرت هم نکنێن. نون، اگن مارا وراک و پۆشاک هست، بَسّ اِنت، رازیگ ببێن. هما که سێر بئیگَ لۆٹنت، وتا چَکّاسان دئورَ دئیَنت و اَنچێن اَهمک و تاوان دئیوکێن واهگانی داما کپنت که مردما تباهی و بربادیا دئورَ دئیَنت. چێا که زَردۆستی هر وڑێن بدێن کارانی ریشّگ و ونڈال اِنت. لهتێن که په زرّا هُدۆناک اِنت، ایمانئے راهِش یله داتگ و گَم و رَنجان کپتگ‌اَنت. بله تئو، او تیموتاووس، هُدایی مردمے ائے. چه اے چیزّان وتا دور بدار و پهرێزکاری، هُداتُرسی، ایمان، مِهر، سَبر و اۆپار و نرم‌تَبیئے رَندا بکپ. ایمانئے نێکێن جُهدا بکن. ابدمانێن زندا دستا بیار، هما زندا که په آییا گْوانک جنگ بوتگئے و بازێن شاهدێئے دێما همے نێکێن اِکرارِت کرتگ که تئو ایسّا مَسیهئے باورمندے ائے. هُدائے بارگاها ، هما هُدا که هر چیزّا زندَ بَکشیت و ایسّا مَسیهئے بارگاها، هما مَسیه که پُنتیوس پیلاتوسئے دێما وتی شاهدیئے تها نێکێن اِکراری کرت، من ترا هُکمَ دئیان که تان مئے هُداوندێن ایسّا مَسیهئے آیگا، هُدائے بێپۆلنگ و بےائیبێن هُکمان بِمَنّ. هُداوندێن ایسّا مَسیهئے آیگئے وهدا هُدا وتَ گیشّێنیت، هما یکّێن مزن‌شانێن هاکم که بادشاهانی بادشاه و هُداوندانی هُداوند اِنت. هما که یکّ و تهنا نمیران اِنت و آییئے دَرگاه اَنچێن رُژنے که کسّ اۆدا رَستَ نکنت و کسّا ندیستگ و دیستی هم نکنت. آییئے شرَپ و اِزّت و زۆر و واک تان اَبد برجاه بات. اَنچُش بات. آمین. هما مردم که اے دنیایا هستۆمند اَنت، آیان هُکم بدئے که گُروناک مبێت و وتی اُمێتا گۆن وتی مال و هستیا مبندێت که مال و هستیَ کئیت و رئوت. وتی اُمێتا هُدائے سرا ببندێت که گۆن دَسپَچی مارا اَلکاپ و پراوانێن زندے دنت. اے مردمان سۆج بدئے که شَرّێن کار بکننت، نێکیا سَررێچ و مالا دَسپَچ ببنت. اے ڈئولا، آ په وت گَنجے مُچَّ کننت که په آیانی آیۆکێن زندا مُهکمێن بُنیادے بیت و هما زندا دستا کارنت که هَکّ و دِلێن زندے. او تیموتاووس! هرچے که تئیی اَمانت کنگ بوتگ، آییئے نگهپانیا بکن. وتا چه بے سر و پادێن گَپّان که گۆن هُدایا هچّ سر و کارِش نێست، دور بدار و وتا چه هما درۆگێن تالیمان هم دور بدار که په ردی زانتئے نام دئیگ بوتگ‌اَنت. لهتێنا اے تالیمانی رندگیری کرت و ایمانئے راهِش یله دات. هُدائے رهمت شمئے سجّهێنانی سرا ساهێل بات. چه پولُسئے نێمگا، منِ پولُس که چه هُدائے رزایا ایسّا مَسیهئے کاسِدے آن تانکه هما زِندئے کئول و وادهئے جارا بجنان که چه ایسّا مَسیها رسیت، په منی دردانگێن چُکّ تیموتاووسا. ترا چه هُداێن پت و مئے هُداوندێن ایسّا مَسیهئے نێمگا رهمت و رهم و اێمنی سر بات. من شپ و رۆچ که وتی دْوایانی تها مُدام ترا یاتَ کنان، هُدائے شُگرا گِران، هما هُدا که من گۆن پاکێن زمیرێا آییئے پَرستِش و هزمتا کنان، اَنچۆ که منی پت و پیرُکان کُرتگ. تئیی اَرسانی تْرانگا که کپان، منا په تئیی دیدارا زهیرَ کنت که ترا بگِندان و گَلا بال ببان. تئیی بێگَرَزێن ایمانئے یاتا کپان که ائولا تئیی بلّک لوییس و تئیی مات یونیکَهئے دلا جاگهی کرت و من دلجم آن که نون تئیی دلا هم جاگهی کرتگ. پمێشکا من ترا تْرانگا گێجان که هُدائے داتگێن نیامتا دوبر کارمَرز کن، هما نیامت که ترا چه هما وهدا گۆن اِنت که من وتی دست تئیی سرا اێر مُشتنت. چێا که هُدایا مارا چُشێن روهے نداتگ که مارا بُزدل بکنت، مارا زۆر و واک و مِهر و داشتئے روهی بَکشاتگ. گڑا مئے هُداوندئے بارئوا شاهدی دئیگا لَجّ مکن. منی هالتئے سرا هم شرمندگ مبئے که من په هُداوندئیگی بندیگ آن. من په وشّێن مِستاگا اے سکّی و سۆریان که برداشت کنگا آن، تئواِش هم گۆن هُدائے بَکشاتگێن زۆرا برداشت کن. هُدایا مارا نجات داتگ و په پاکێن زندێا گْوانک جتگ. مارا مئے کرتگێن کارانی سئوَبا گوانکی نجتگ، وتی جندئے اِراده و رهمتئے بُنیادا گوانکی جتگ و اے رهمت مارا ایسّا مَسیهئے برکتا، چه اَزلا دئیگ بوتگ و نون گۆن مئے رکّێنۆکێن ایسّا مَسیهئے آیگا زاهر بوتگ، هما ایسّا مَسیها که مرکئے جِند نێست و نابود کرت و چه وشّێن مِستاگئے راها ابدمانێن زند زاهر کرت. من گِچێن کنگ بوتگان که اے وشّێن مِستاگئے جار جنۆک و کاسد و تالیم دئیۆکے ببان. من پمێشکا سَکّی و سۆری سگّگا آن، بله شرمندگ نه‌آن چێا که زانان من کئیی سرا ایمان آورتگ و دلجم آن که آییا اے واک و توان هست که تان وتی آیگئے رۆچا هما امانتئے نگهپانیا بکنت که منا داتگی. هرچے که تئو چه من اِشکُتگ، اے راستێن تالیم اَنت، اِشان وتی کِرّا بدار و په ایمان و مِهر اِشانی سرا کار کن، چێا که تئو ایسّا مَسیهئے راها ائے. هما وَشّێن مستاگ که تئیی اَمانَت اِنت، گۆن پاکێن روهئے کُمَکّا، آییئے نگهپانیا بکن، هما پاکێن روه که مئے تها زندگ اِنت. تئو زانئے که آسیائے دَمگئے سجّهێن مردمان منا یله داتگ، پیگێلوس و هِرموگێنِس هم آ رُمبا گۆن اَنت. هُداوند اۆنێسیپُروسئے لۆگئے مردمانی سرا مهربان بات، چێا که باز برا منی اَرواهی تازَه کرتگ و منی زمزیلّانی سئوَبا شرمندگ نبوتگ. وهدے رومئے شهرا آتک، منا سَکّ باز شۆهازی کرت و دری گێتک. هُداوند وتی آیگئے رۆچا اۆنێسیپُروسئے سرا مهربان بات. وهدے من اِپێسُسئے شهرا اَتان، تئو شرَّ زانئے که آییا چینکدر منی هِزمت کُرت. او منی چُکّ! گڑا تئو هما رهمتئے برکتا که مارا چه ایسّا مَسیهئے نێمگا رسیت، وتا مُهر و مُهکم بدار. هرچے که من بازێن شاهدێئے دێما گوشتگ و تئو اِشکُتگ، اے تالیمان اَنچێن پُراِهتبارێن مردمانی سپرده بکن که دگران تالیم دات بکننت. ایسّا مَسیهئے شرّێن سپاهیگێئے پئیما سکّی و سۆریانی سگّگا گۆن بئے. هما سپاهیگ که جنگا رئوت، وتا گۆن اے دگه کاران دَزگَٹَّ نکنت. آ لۆٹیت که منی اَپسر چه من رَزا ببیت. همے ڈئولا، کسے که لئیب و گوازیا بهرَ زوریت، تانکه رهبندانی هسابا لئیبَ نکنت، آییا کَٹّۆکئے تاجَ نرسیت. کِشارئے ائولی بهر باید اِنت دِهکانا برسیت که هێدی رێتکگ. هرچے من گوَشگا آن، اِشانی سرا پگر بکن که هُداوند ترا اے سجّهێن چیزّانی زانت و سرپدیا دنت. ایسّا مَسیها یات بکن، هما که داوودئے نَسل و اۆبادگے و چه مردگان زندگ بوت. همے منی پئیگام اِنت و په همِشیا سکّی و سۆریَ سگّان، تنتنا چۆ ردکارا زمزیلان بَستگ آن. بله هُدائے هبر زمزیلان نبَستگ. گڑا هُدائے گچێن کرتگێنانی هاترا من هر چیزَّ سگّان که آیان هم نجات برسیت. اے نجات و اِشیئے ابدمانێن شان و شئوکت ایسّا مَسیهئے سرا ایمان آرگئے برکتا رسیت. اے گپّ راست اِنت که: اگن ما گۆن ایسّایا مُرتگێن، گڑا گۆن آییا زندگ هم بێن. اگن ما سکّی و سۆریان بسگّێن، گۆن آییا بادشاهی هم کنێن. اگن ما آییئے مُریدیا اِنکار بکنێن، آ هم مئے پَجّاه آرگا اِنکارَ کنت. اگن ما گۆن آییا بێوَپایی بکنێن، آ گۆن ما انگت وپا کنت، چێا که آ وتی تَب و سَرِشتئے هِلاپا شُتَ نکنت. باوَرمندان مدام اے چیزّانی ترانگا بگێج. هُدایا شاهد کن و آیان هبردار کن که لبز و مانایانی سرا جنْگ مکنێت. اے چیزّان هچّ اَرزش نێست، هُشکا گۆش دارۆکانی ایمانا تَباهَ کننت. وتی سجّهێن جُهدا بکن که وتا هُدائے دێما که پێشَ کنئے، هُدائے کبول کرتگێن مردمے ببئے، انچێن کار کنۆکے ببئے که شرمندگ بئیگئے زلورتی مبیت و راستیئے هبرا بے رَدیا بئیان بکنت. وتا چه بے سر و پادێن گَپّان که گۆن هُدایا هچّ سر و کارِش نێست، دور بدار چێا که چُشێن گپّ و رَپّ مردما چه هُدایا رۆچ په رۆچ دورترَ کننت. اے پئیمێن گپّ و هَبر باورمندانی نیاما اَنچۆ شنگَ بنت که شومَّکئے ناجۆڑی بدنا شنگَ بیت. هیمِناووس و پیلێتوس اَنچێن مردم اَنت که راستیئے راهِش یله داتگ. آ گوَشنت که مُردگ وَه چۆناها چه کَبران پاد آتکگ و زندگ بوتگ‌اَنت، و اے پئیما لهتێنئے ایمانا تَباهَ کننت. بله پدا هم هُدائے سرا باورمند مُهرَ اۆشتنت، لۆگێئے مُهکمێن بنیادئے پئیما. هُدایا وتی باورمندانی سرا اے هبر نَکش کرتگ و مُهر جتگ‌اَنت: ” هُداوند وتی مردمان پجّاهَ کاریت“ و ”هرکَس که هُداوندئے ناما گیپت، باید اِنت وتا چه بدکاریا دور بداریت.“ سێرێن مردمئے لۆگئے دَرپ و هیران تهنا تلاه و نُگرهئیگَ نبنت، دار و گِلئے دَرپ هم بیت. لهتێن درپ و هیران په هاسێن کاران کار بَندگ بیت و لهتێن په اَدناێن کاران. اگن کسے وتا چه بَدکاریا دور بداریت و وتا پلگار بکنت، په هاسێن کاران درپے بیت، پاک و پلگار کنگَ بیت، وتی واهُندئے دَردا وارت و په هر شرّێن کارا تئیارَ بیت. وتا چه ورناییئے هئوا و هئوَسان دور بدار و هما مردم که گۆن ساپێن دلے هُداوندئے ناما گِرنت، آیانی همراهیا پهرێزکاری و ایمان و مِهر و اێمنیا شۆهاز بکن. ترا گۆن اَهمَک و ناسرپدێن گپّان کار مبیت، چێا که تئو زانئے که اے گپّ، اَڑ و کُڑ پادَ کننت. هُداوندئے هِزمتکار باید اِنت اَڑ و کُڑ مکنت. اَڑ و کُڑئے بدلا گۆن هرکَسا مهربان ببیت، تالیم دات بکنت و سَگّ و برداشتی باز ببیت. وتی هلاپێن مردمان په نرمی راستێن راها سۆج بدنت، بلکێن هدا آیان مۆه بدنت که تئوبه بکننت و راستیئے زانتا سر ببنت، هۆش و سار بکننت و چه شئیتانئے داما بچُٹّنت، هما شئیتان که اے مردمی بندیگ کرتگ‌اَنت تانکه آییئے واهگا سرجم بکننت. اے گپّا بزان، که آهری زمانگان گْرانێن وهدَ کاینت. مردم وتی جندا دۆستَ دارنت، زردۆست، بَٹاکی ، گروناک ، زاه و بد کنۆک، پت و ماتئے ناپرمان، ناشُگر، ناپاک، بێمِهر، پَهِلّ نکنۆک، بُهتام جنۆک، بێداشْت، زالِم، شرّیئے نپرت کنۆک، درۆهۆک ، بێپرواه و پُرکِبرَ بنت و هُدائے بدلا ائیش و نۆشا دۆستَ دارنت. زاهرا هُداتُرسَ بنت بله هما زۆر و واکا نمنّنت که آیان په راستی هُداتُرسَ کنت. ترا گۆن چُشێن مردمان هچّ کار مبیت. اِشانی نیاما اَنچێن مردم هست که لۆگانی تها پُترنت و هما جنێنان وتی داما دئورَ دئینت که نِزۆر اَنت و گناها بار اَنت و هر پئیمێن رَدێن واهگانی گُلام اَنت. چُشێن جنێن مُدام نۆکێن تالیمانی رَندا کپنت، بله هچبر راستیا سرپدَ نبنت. انچۆ که یَنّیس و یَمبْریس موسّائے هلاپ اَتنت، همے ڈئولا اے رَدێن تالیم دئیۆک هم راستیئے هلاپ اَنت، سلّێن پگر و هئیال و دْرۆگێن ایمانئے واهُند اَنت. بله اے مردم باز دێما شُتَ نکننت، چێا که هرکَس اِشانی اَهمکیا گندیت، انچۆ که یَنّیس و یَمبْریسئے اَهمکی گِندگ بوت. بله تئو منی بارئوا زانئے، منی سجّهێن تالیم، منی زندئے وڑ و پئیم، منی مکسد، ایمان، سَبر، مِهر و سگّ و برداشتئے بارئوا و هما آزار و سکّی و سۆریانی بارئوا هم زانئے که اَنتاکیَه و اِکۆنیَه و لِستْرَهئے شهران منی سرا کپتنت. من اے آزار سَگّتنت و هُداوندا منا چه اے سجّهێنان نِجات دات. هرکس که ایسّا مَسیهئے راها هُدایی زندے گوازێنگَ لۆٹیت، آزار دئیگَ بیت و بدێن مردم و رد دئیۆک دگران ردَ دئینت و وت ردَ کپنت و رۆچ په رۆچ گَنترَ بنت. بله هما چیزّ که تئو در بُرتگ‌اَنت و ترا آیانی سرا یَکین اِنت، آیان برجاه بدار چێا که تئو زانئے که اے چیزّ تئو چه کُجام مردمان در بُرتگ‌اَنت. ترا سرجمێن پاکێن کتابئے زانت چه گْوانزگا گۆن اِنت. اے کتاب ترا سرپد کرتَ کنت که چۆن ترا ایسّا مَسیهئے سرا ایمانئے برکتا نجاتَ رسیت. پاکێن کتابئے سجّهێن هبر هُدائیگ اَنت که الهامئے شکلا دێمی داتگ‌اَنت. پاکێن کتاب په تالیم دئیگا، په رَدیانی سرپد کنگ و راست کنگا و په پهرێزکاریئے هێل دئیگا پائِدَگمند اِنت تانکه هر هُدادۆست په هر پئیمێن شَرّێن کارا کابِل و تئیار ببیت. من ترا هُدا و ایسّا مَسیهئے دێما سئوگِندَ دئیان، هما ایسّا مَسیه که رۆچے نه رۆچے پدا کئیت. کئیت و بادشاهیَ کنت و زندگێن و مُرتگێنانی دادرسیا کنت، تئو هُدائے هبرئے جارا بجن، وهد و ناوهد په جار جنگا تئیار بئے. مردمان هکّل کن و گۆن مزنێن سبر و اۆپار و بازێن سر و سۆجے آیانی ردیان راست کن و دلبَڈّی‌اِش بدئے. چێا که یَکّ وهدے کئیت که مردم راستێن تالیما بَرداشتَ نکننت و وتی چپّ و چاگردا انچێن تالیم دئیۆکانی مزنێن رُمبے مُچَّ کننت که آیانی دلئے هبرا بکننت. مردم راستیئے نێمگا دلگۆشَ نکننت و وَتگڑێن کسّهانی رندا کپنت. بله هر هالت و جاورێا ترا داشت ببیت، سَکّی و سۆری بِسَگّ، وَشّێن مستاگئے جار جنَگئے کارا دێما بران کن و وتی هِزمتکاریئے زِمّها سرجم کن. نون گپّ اِش اِنت که منی هۆن وَه چۆناها رێچگی کربانیگێئے پئیما رێچَگ بئیَگا اِنت و منی رئوگئے وهد آتکگ. من وتی نێکێن جُهد کرتگ، من وتی زندئے تاچ و مئیدان سَرجم کرتگ و وتی ایمانئے سرا اۆشتاتگان. نون پاکی و پلگاریئے تاج په من اێر اِنت، هما تاج که هُداوند ، بزان آدلێن دادرس وتی آیگئے رۆچا منا دنتی، تهنا منا نه، هما سجّهێن مردمان هم دنتی که آییئے زاهر بئیَگئے لۆٹۆک بوتگ‌اَنت. زوتّ کن و وتا په من سر کن. چێا که دێماسا وتی دُنیادۆستیئے سئوَبا منا یله کرتگ و تِسالونیکیئے شهرا شتگ. کْریسْکیس گَلاتیَها شتگ و تیتوس دَلماتیَها. تهنا لوکا منی کِرّا اِنت. مَرکاسا بزور و گۆن وت بیار، چێا که آ هُدائے هزمتکاریا په من مزنێن کُمکّے. من تیکیکاس اِپێسُسئے شهرا دێم دات. وهدے کائے، هما کباه که من تْرواسئے شهرا کارپوسئے کرّا اێر کُرت، آییا گۆن وت بیار و منی توماران هم، هاس هما که چه پۆستا اَڈّ کنگ بوتگ‌اَنت. آسِنکارێن سِکندَرا گۆن من بازێن بَدیے کرتگ. هُداوند آییئے کرتگێن کارانی سزایا آییا دنت. تئو هم وتا چه آییا دور بدار، چێا که مئے پئیگامئے سکّ هلاپ اَت. ائولی رندا که من هَکدیوانا پێش کنگ بوتان، کسّ منی کُمَکّا نئیاتک. سجّهێنان منا یله کُرت. هُدا اِشان ببکشات. بله هُداوند منی کَشا اۆشتات و منا زۆر و واکی دات، تانکه من سَرجمیا پئیگامئے جارا بجنان و سجّهێن درکئوم بشکُننت. اے پئیما من چه شێرئے دپا رَکّتان. هُداوند منا چه هر پئیمێن شِرّ و بَدا رکّێنیت و منا په سلامتی وتی آسمانی بادشاهیا سرَ کنت. آییئے شان و شئوکت برجاه بات، اَبد تان اَبد. اَنچُش بات. آمین. پْریسْکیلَه و اَکویلایا سَلام کن و اۆنێسیپُروسئے لۆگئے مردمان هم سلام کن. اِراستوس کُرِنتئے شهرا نِشت و تْروپیموس که نادْراه اَت، من میلیتوسئے شهرا یله دات. زوتّ کن و چه زمستانا پێسر وتا اِدا سر کن. یوبولوس ترا سلام کنگا اِنت، اَنچُش هم پودِنس و لینوس و کْلادیا و سجّهێن برات. هُداوند گۆن تئو گۆن بات. شمارا رهمت سر بات. چه پولُسئے نێمگا، منِ پولُس که هُدائے هزمتکار و ایسّا مَسیهئے کاسدے آن که هُدائے گچێن کرتگێنانی ایمانا مُهتِر بکنان و آیانی راستیئے زانتا دێما ببران، هما راستی که دێم په هُداتُرسیا رهشۆنَ بیت. اے زانت مارا ابدمانێن زندئے اُمێتا دنت و هُدا که درۆگَ نبندینت، آییا هم چه اَزلا اے ابدمانێن زندئے واده کرتگ. مئے رکّێنۆکێن هُدایا، وتی هُکمئے برکتا، اے پئیگامئے جار جنگئے زمّه‌واری منا داتگ و اے پئیما وتی هبری په وهد زاهر کرتگ. په تیتوسا که منی و آییئے ایمان یکّ اِنت و ایمانئے هسابا منی هکّیگێن چُکّ اِنت. ترا چه هداێن پت و مئے رکّێنۆکێن ایسّا مَسیهئے نێمگا رهمت و اێمنی سر بات. من ترا پمێشکا کْریتئے جزیرها نادێنت و شُتان که تئو ناسرجمێن کاران بگیشّێنئے و هر شهرا کَماش گِچێن بکنئے و کاران آیانی دستا بدئیئے، هما پئیما که من ترا هُکم داتگ‌اَت. کَماش باید اِنت انچێنے ببیت که آییا مردمانی مَلامت پِر مبیت، گۆن وتی جَنا وپادار ببیت، آییئے چُکّ باوَرمند ببنت و چُشێن کارے مکننت که کَسے آیانی سرا سرکشّی و ناپرمانیئے بهتامے جت بکنت. کلیسائے کماشا هُدائے لۆگئے زِمّه گۆن اِنت، پمێشکا باید اِنت آییا مردمانی مَلامت پِر مبیت، گروناک مبیت، دمانا زهر مگیپت، شرابیے مبیت، شِدّتیێن مردمے مبیت و په زرّ و مالا لالِچ و تماه مکنت. کماش باید اِنت مهمان‌نئواز ببیت، شَرّی و نێکیا دۆست بداریت، داشتی ببیت، پهرێزکار، پاک و پلگار و شِهم و رَهدار ببیت. کماشا هما پُراِهتبارێن تالیم که دئیگ بوتگ، باید اِنت آییئے سرا مُهر بۆشتیت تانکه آ دگران گۆن شرّێن تالیما دلبڈّی دات بکنت و هما که اے تالیمئے هلاپ اَنت، آیان سرپد کرت بکنت که آ رد اَنت. چێا که سَرکشّێن مردم و پوتّار و پرێبکار باز اِنت، هاس سُنّت کنگئے منّۆکانی تها. اے مردمانی دپ باید اِنت بند کنگ ببیت، چێا که په وتی لالِچ و تَماها لهتێن لۆگا سرجما تباه کنگا اَنت. اے اَنچێن تالیم دئیگا اَنت که باید اِنت مدئینت. اِشانی جِندئے شائِرێا گوَشتگ: ”کْریتئے مردم پُشتی درۆگبند اَنت، وَکشی اَنت و جاندُزّێن لاپی اَنت.“ اے گواهی راست اِنت، پمێشکا په ترُندی سرپدِش کن که راستێن ایمانئے سرا مُهر بۆشتنت و یَهودیانی وَتگڑێن کسّهان دِلگۆش مکننت و چُشێن مردمانی هُکمان گۆش مدارنت که چه راستیا بَر گَشتگ‌اَنت. په پاکدلێن مردمان هر چیزّ پاک و ساپ اِنت، بله آ مردم که پَلیت و ناباوَر اَنت، په آیان هر چیزّ ناپاک اِنت. اَسلا، اے مردمانی پِگر هم پَلیت اَنت و زمیر هم. اے مردمَ گوَشنت که ما هُدایا زانێن، بله آیانی کار پێشَ دارنت که آییا نزاننت. چُشێن مردم بَژّناک اَنت، ناپرمان اَنت و هچّ شرّێن کارئے کابِل نه‌اَنت. هما چیزّانی تالیما بدئے که گۆن راستیا همدَپ اَنت. مزن‌اُمرێن مردێنان تالیم بدئے که گْران و سنگین ببنت، شَرپدار ببنت و داشتِش ببیت. باید اِنت آیان راستێن ایمان و مِهر و سَگّ و برداشت ببیت. همے ڈئولا مزن‌اُمرێن جنێنان تالیم بدئے که شَرپدارێن زندے بگوازێننت، باپُشتا هبر مکننت و شرابی مبنت. آ باید اِنت شَرّێن کار و کِردئے درس و سَبکّا بدئینت. گڑا کَسترێن جنێنان سر و سۆج کرتَ کننت که چۆن وتی لۆگواجه و چُکّان دۆست بدارنت، چۆن داشتِش ببیت و پاک و پارسا ببنت، چۆن وتی لۆگئے کاران دلگۆش ببنت، چۆن مهربان و وتی لۆگواجهانی پرمانبردار ببنت تانکه کسّ هُدائے هبر بُهتام جنَگ مبیت. همے پئیما وَرناێن مردێنان هم دلبڈّی بدئے که داشتِش ببیت. تئو هر شرّێن کارا په آیان مسالے ببئے. تالیم دئیَگا تچک و راست و گْران و سنگین ببئے و تئیی هبر و بئیان راست ببنت که کسّ آیانی تها رَدیے در گێتک مکنت و تئیی بَدواه پَشل و شرمندگ ببنت و مئے هلاپا هچّ بدێن هبرے کرت مکننت. گُلامان تالیم بدئے که هر کارا وتی واجهانی پرمانبردار ببنت، آیان وشّ و رَزا بکننت، گۆن آیان همجوابی مکننت، چه آیانی مالان هچّ چیزّ مدُزّنت و شَرّێن اَمانَتدار ببنت تانکه هما تالیم که مئے رکّێنۆکێن هُدائے بارئوا اِنت، آ تالیما په مردمان دِلکَشّ بکننت. چێا که هُدائے رهمت که سجّهێن مردمان رکّێنتَ کنت، زاهر بوتگ. ایسّا مَسیها وتی زند په ما نَدر کرت که مارا چه مئے سجّهێن سِلکاریان بمۆکیت و په وت کئومے پاک و پلگار بکنت که آییئے جندئیگ ببیت و اے کئوم په شرّێن کارئے کنگا هُبّیگ و هُدۆناک ببیت. اے هما چیزّ اَنت که تئو باید اِنت اِشانی تالیما بدئیئے. گۆن سَرجمێن اهتیارے آیان دلبَڈّی بدئے و په ترُندی سرپدِش کن. مئیل که مردم ترا بے‌اَرزش سرپد ببنت. باورمندان یاتا پِرّێن که هاکم و اِهتیاردارانی اِزّتا بکنێت، آیانی پرمانبردار ببێت و په هر شرّێن کارئے کنگا تئیار ببێت. هِچکَسا بُهتام مجنێت و گۆن مردمان اَڑ و کُڑ مکنێت، باید نَرمدل ببێت و گۆن سجّهێن مردمان په بێکِبری پێش بیاێت. یکّ وهدے ما هم بےاَگل و ناپرمان و گُمراه بوتگێن و هر پئیمێن بدێن واهگ و هئوا و هئوَسانی گلام بوتگێن. ما وتی زند بدکاری و هسدّئے تها گوازێنتگ. نَپرتئے هکدار بوتگێن و ما گۆن یکدومیا نَپرت کُرتگ. بله مئے رکّێنۆکێن هُدائے مهربانی و مِهر که زاهر بوت، هُدایا مارا رکّێنت. مارا مئے نێکێن کارانی سئوَبا نرکّێنتی، وتی رهمئے سئوَبا رکّێنتی. آییا مارا شُشت و پاکێن روهئے برکتا نۆکێن زندے دات و اے پئیما مارا رکّێنتی. هُدایا مارا مئے رکّێنۆکێن ایسّا مَسیهئے برکتا، چه پاکێن روها سررێچ کرت، تانکه ما که آییئے رهمتئے برکتا بێگناه و بێمئیار هساب بوتگێن، اَبدمانێن زندئے اُمێتئے میراسدار ببێن. اے گپّ راست اِنت و منَ لۆٹان که تئو اے تالیمئے سرا زۆر بدئیئے، تانکه هما مردمان که وتی اُمێت گۆن هُدایا بستگ، وتی دلگۆشا گۆن شَرّێن کاران بکننت. اے شَرّێن هبر اَنت و په هرکَسا پائِدَگمَند اَنت. چه بێسرێن اَڑ و کُڑان و مُپتێن سر و بُن کنگان و چه دپجاک و شَریَتئے بارئوا جنگ و جێڑهان وتا دور بدار، چێا که اے بێمانا و بێپائدگێن گپّ اَنت. انچێن مردمے که باورمندانی رُمبا پرُشت و پرۆشَ کاریت، یکّ و دو رندا آییا هبردار کن. اگن شَرّ نبوت، وتا چه آییا دور بدار. چێا که تئو زانئے که اے گُمراه و گُنهکارێن مردمے و وتی جندئے گُناهان بار اِنت. من اَرتِماسا یا تیکیکاسا تئیی کرّا راهَ دئیان. اَنچۆ که کئیت، تئو جُهد بکن که نیکوپُلیسئے شهرا، منی کرّا بیائے، چێا که منی اِراده اِنت که برئوان و زمستانا همۆدا بگوازێنان. وتی سجّهێن وَسا بکن که وکیل زێناس و اَپولُسا آیانی سپرا کُمَکّ بکنئے. بچار که آ په هچّ چیزّا مُهتاج مبنت. مئے مردم باید اِنت در بِبرنت که چۆن وتا په شَرّێن کاران وَپْکَ کننت تانکه دگرانی زلورتان پوره بکننت. اے پئیما مئے مردمانی زندگی بێسَمَرَ نبیت. اے سجّهێن مردم که منی کرّا اَنت، ترا سلامَ کننت. هما باوَرمند که مارا دۆستَ دارنت، آیان سلام کن. هُدائے رهمت شمئے سجّهێنانی سرا ساهێل بات. چه پولُسئے نێمگا، منِ پولُس که په ایسّا مَسیهئیگی زندانا بندیگ آن و چه مئے برات تیموتاووسئے نێمگا، په مئے دۆستیگێن همکار پیلیمون و گهارێن اَپیَه و همراهێن جُهدکار اَرْکیپوس و په هما باوَرمندان که شمئے لۆگا په اِبادتا یکجاهَ بنت. چه مئے هُداێن پت و هُداوندێن ایسّا مَسیهئے نێمگا شمارا رهمت و اێمنی سر بات. من هر وهدا که وتی دْوایانی تها ترا یاتَ کنان، مُدام وتی هُدائے شُگرا گران، چێا که تئیی ایمان و تئیی مِهرئے هال منا سَر بئیگا اِنت، هما ایمان که ترا هُداوندێن ایسّائے سرا هست‌اِنت و هما مِهر که ترا په سجّهێن پلگارتگێنان هست‌اِنت. منی دْوا اِنت که هما ایمان که ماشُما آییا شریکدار اێن، تئیی زانت و زانَگا گێشتر کنات. هر شرّێن چیزّے که مارا چه مَسیهئے برکتا هست‌اِنت، آییئے بارئوا تئیی زانت گێشتر بات. منی بْرات! منا تئیی مِهرانی سئوَبا مزنێن وَشّی و دلبَڈّیے رستگ، چێا که تئو پلگارتگێنانی دل، آرام و تاهیر داتگ. بِلّ تُرے من مَسیهئے برکتا په دلجمی ترا هُکم داتَ کنان که چے بکن و چے مکن، بله منِ پولُس که پیرمَردے آن و انّون ایسّا مَسیهئے هاترا بندیگ آن، مِهرئے بُنیادا گۆن تئو دَزبندیے کنان. من گۆن تئو اۆنِسیموسئے بارئوا دَزبندیَ کنان که ایمانئے هسابا منی چُکّ اِنت و بندیگیئے وهدان منا رستگ، هما که پێسرا ترا هچّ پائدگی ندات، بله نون په تئو و په من، دوێنان پائدَگمَند اِنت. من آییا په تئو پِر تَرّێنَگا آن، بزان وتی دلا په تئو رئوان دئیگا آن. نون که من په وشّێن مستاگا بندیگ آن، من لۆٹت که آییا وتی کِرّا بداران که تئیی جاگها آ منی هِزمتا بکنت. بله بے تئیی رَزایا من هچّ کنگَ نلۆٹان، که تئو هِچّ کار په مجبوری مکنئے، تئیی جندئے واهگ و رَزا گۆن ببیت. بلکێن آ په کسانێن وهدێا پمێشکا چه تئو سِستگ و دور بوتگ که په مُدامی ترا برسیت، بله چه اِد و دێم گُلامے هساب مبیت، چه گُلامێا بالاتر، دۆستیگێن براتے هساب ببیت. منا وَه سَکّ دۆست اِنت، ترا اَنگت گێشتر دۆست اِنت، اِنسانی هسابا هم و هُداوندئے سرا باوَرمندێن براتێئے هسابا هم. نون اگن تئو منا وتی سنگتے سرپدَ بئے، گڑا اۆنِسیموسا اَنچۆ دست گِر که منا دستَ گرئے و اگن تئیی کارے هرابی کرتگ یا آییا تئیی وامے پر اِنت، آیان منی هِسابا نبشته کن. منِ پولُس اے گپّا دستِ وت نبشته کنگا آن: ”مَنِشَ دئیان و ترا نگوَشان هم که ترا اے نۆکێن زند منی برکتا رستگ و تئو منی وامدارئے.“ هئو منی برات، منَ لۆٹان که په هُداوندئیگی چه تئو پائِدگے بگران. په مَسیهئیگی منی دلا اے آرام و تاهیرا بدئے. من دلجم آن که تئو پرمانبردارے ائے، پمێشکا په تئو نبشته کنگا آن، چێا که منَ زانان، اینچُک که منَ گوَشان، تئو گێشترَ کنئے. و دگه گپّے، په من جاگهئے بند و بستا هم بکن، چێا که منا اُمێت اِنت که تئیی دْوایانی برکتا آزاتَ بان و تئیی کرّا کایان. اێپاپْراس که په ایسّا مَسیهئیگی گۆن من یکجاه بندیگ اِنت، ترا سلام کنگا اِنت. منی همکار مَرکاس و اَریسْتَرکاس و دێماس و لوکا هم ترا سلام کنگا اَنت. هُداوندێن ایسّا مَسیهئے رهمت گۆن تئو گۆن بات. چه هُدا و هُداوندێن ایسّا مَسیهئے هِزمتکار، آکوبئے نێمگا په دوازدهێن کَبیلهان که دنیایا شِنگ و شانگ اَنت. شمارا سلام سر بات. او براتان! وهدے وڑ وڑێن چَکّاس و آزمائِشانَ کپێت، اے چیزّا سررێچێن شادهیے بزانێت. چێا که زانێت شمئے ایمانئے چَکّاس سَبر و اۆپارَ کاریت، بله بِلّێت که اے سَبر و اۆپار سَرجم ببیت تان شما رُست و رُدۆم بکنێت و تمان و کامل ببێت و شمارا هچّ کمّیے مبیت. اگن چه شما یکّێئے زانت و هِکمت کمّ ببیت، چه هُدایا بلۆٹیت و هُدا، که چه وتی بَکشندگیا هرکَسا بے مِنَّت و شِگانَ دنت، آییا زانت و هِکمتَ بَکشیت. بله گۆن باوَرمندیا بلۆٹیت و هچّ شکّے دلا مئیاریت، چێا که دودلێن مردم زِرئے چئول و مئوجانی ڈئولا اِنت که گۆن گواتا هر نێمگا لێٹَ وارت. اے وڑێن مردمے، چُش هئیال مکنت که آییا چه هُداوندا چیزّے رسیت. پرچا که آ دودل اِنت و وتی هچّ کار و هچّ کِردارئے سرا مُهر نه‌اۆشتاتگ. نێزگارێن برات، وتی مڑاه و اِزّتمندیئے سرا پَهر بکنت و هستۆمند، وتی دربێشی و نێزگاریئے سرا، چێا که هستۆمند دَشتئے پُلّئے پئیما هُشکَ ترّیت و زئوالَ بیت. رۆچ گۆن وتی سۆچۆکێن بْرانزا سرَ کَشّیت و کاهان هُشکَ کنت، آیانی پُلَّ رِچنت و زێبایی‌اِش گارَ بیت. هستۆمند همے پئیما اِنت، وتی کَسب و کارانی چِن و لانچا گیمُّریت و بێگواهَ بیت. بَهتاور هما اِنت که وتی آزمائِش و چَکّاسان مُهرَ اۆشتیت. پرچا که وهدے آ چه چَکّاسان سربلندَ بیت، زِندمانئے هما تاج آییا رسیت که هُدایا په وتی دۆست دارۆکان واده کرتگ. آ که چَکّاسا کپیت، مگوَشیت: ”اے هُدا اِنت که منا آزمائِشَ کنت.“ چێا که هُدا گۆن هچّ بدیے چَکّاسگَ نبیت و هچکَسا چَکّاس و وسوَسها دئورَ ندنت. هرکَس که وسوَسهَ بیت، اے آییئے جندئے سِلّێن واهگ اَنت که گلاێننت و داما دئوریَ دئینت. سِلّێن واهگ که لاپ‌پُرَّ بنت، گڑا گناه پێدا بیت، گناه که رُدیت و مزنَ بیت، مرکَ کاریت. او منی دُردانگان! رَد مئوَرێت. هر نێکێن داد و هر تمانێن تُهپه و ٹێکی چه بُرزا کئیت، چه نور و رُژنئے پتئے نێمگا که هچبر بدلَ نبیت و هچّ تهاری و ساهگێا آییئے اَرواه و جَبینا راه نێست. آییئے واهگ همے بوتگ که مارا چه راستیئے هبرئے وَسیلها پێدا بکنت، تانکه آییئے جۆڑ کرتگێنانی ائولی بَر و سَمر ببێن. او منی دُردانگان! شَرّ دلگۆش بکنێت. هرکَس باید اِنت اِشکنگا تئیار ببیت، بله هبرا اِشتاپ مکنت و زوتّ زَهر مگیپت. چێا که انسانئے زَهر و هِژم، آ پهرێزکاریا په بَر و سَمرَ نئیلیت که هُدا لۆٹیت. پمێشکا هر وڑێن پَلیتی و سجّهێن بدیان چه وت دور کنێت و په بێکِبری و نَرمدلی، هما گال و هبران دلا بدارێت که شمئے دل و جانا نادێنگ بوتگ و شمئے رَکّێنگئے واک و توانی هست. هُدائے هبرا ، اَنچُش سَهل و هُشکا گۆش مدارێت و وتا رَد مدئیێت، آییئے سرا کار بکنێت. چێا که هرکَس اے هبرا اِشکنت و آییئے سرا کارَ نکنت، هما مردمئے ڈئولا اِنت که وتی چِهرگا آدێنکا چاریت، وتا گندیت، بله اَنچُش که چه آدێنکئے دێما دورَ بیت، هما دمانا وتی رنگ و دْرۆشما شمۆشیت. بله آ که وتی چمّان دێم په تمان و کاملێن شَریَت ، بزان ”آزاتیئے شَریَتا“ تَرّێنیت و آییئے سرا مُهرَ اۆشتیت، شمۆشکارێن اِشکنۆکے نه‌اِنت، مَنّۆکێن کار کنۆکے. آ وتی کار و کِردا بَهتاورَ بیت. آ کَس که وتا هُدادۆستے زانت بله وتی زبانئے مَهارا داشتَ نکنت، وتا رَدَ دنت و گلاێنیت و آییئے ”هُدادۆستیا“ پائدگے نێست. هما هُدادۆستی که مئے هُداێن پت، پاک و بےائیبیَ زانت: ”سکّیانی وهدا جنۆزام و چۆرئوانی دستا گِرگ“ و ”وتا چه اے دنیائے گَندگیان پاک دارگ“ اِنت. او منی براتان! شما که مئے مَزَن‌شانێن هُداوند ایسّا مَسیهئے باوَرمند اێت، مردمانی نیاما پَرک و پێر کرتَ نکنێت. په مِسالے، اگن یکّے گۆن تلاهێن چَلّه و مُندریکّ و وشّێن پۆشاکان شمئے دیوانا بیئیت و دگه دِرتگ‌پُچّێن بَزّگے هم بپُتریت و شما اَتلس‌پۆشا گۆن شَرّێن چمّے بچارێت و بگوَشێت: ”بیا، بیا بُرزا بنند“، بله گۆن آ بَزّگا بگوَشێت: ”اۆدا بۆشت“، یا: ”منی پادانی دێما بنند“، گڑا شما وتی نیاما پَرک و پێرے نه‌اِشت و گۆن وتی سِلّێن هئیالان اێر جنَگی کارے نکرت؟ او دُردانگان! گۆش دارێت. هُدایا اے دنیائے نێزگارێن مردم گچێن نکرتگ‌اَنت که باوَرا هستۆمند ببنت و هما بادشاهیا میراس ببرنت که هُدایا په وتی دۆست دارۆکان لبز و کئول کرتگ؟ بله شما نێزگارانی بےاِزّتی کرتگ. اے هستۆمند نه‌اَنت که شمئے سرا سِتمَ کننت و شمارا گِّرێننت و هَکدیوانانَ برنت؟ همے نه‌اَنت که هما شرپدارێن نامئے سرا کُپرَ کننت که هُدایا شمارا بَکشتگ؟ اگن شاهانگێن شَریَتا ، هما دابا برجاه بدارێت که پاکێن کتاب هُکمَ کنت: ”گۆن وتی همساهگا وتی جندئے ڈئولا مِهر بکن“ گڑا شما شَرّ کرتگ. بله اگن پَرک و پێرے بِلّێت، گناهَ کنێت و شَریَت هم شمارا هما ڈئولا مئیاریگَ کنت، که گُنهکارانَ کنت. پرچا که اگن کَسے شَریَتئے سجّهێن رهبندانی سرا کار بکنت بله یکّ رهبندے هم بپرۆشیت، بزان سجّهێن شَریَتی پرۆشتگ. آییا که گوَشتگ: ”زنا مکن،“ اَنچُش هم گوَشتگی: ”هۆن مکن.“ نون اگن زنا مکنئے بله هۆن بکنئے، تئو شَریَت پرۆشتگ. گڑا همایانی دابا کار و هبر بکنێت که آزاتیئے شَریَتئے سرا دادرَسی کنگَ بنت. چێا که آ مردم که مِهر و رهمَ نکننت، آیانی دادرسی په بێرَهمیَ بیت. بله مِهر و رهم، دادرسیئے سرا بالادست و سۆبێنَ بیت. او براتان! بے کار و کِردا، تهنا گۆن باوَرمندیئے گپّ و هبرا، کَسێا چے سوتّ و پائدگے رسیت؟ اے پئیمێن باوَرمندی، چۆن آییا رَکّێنتَ کنت؟ اگن برات یا گهارے رۆزیگ و پۆشاکا مهتاج ببیت و چه شما یکّے گۆن آییا بگوَشیت: ”په سلامتی برئو، شَرّێن پۆشاک بپۆش و لاپئے سێرا بوَر،“ بله په آییئے جسمی زلورتانی پوره کنگا هچّ مکنت، آییئے کارے شَرَّ بیت؟ بے کار و کِردا، باوَرمندی مُرتگ. نون بوتَ کنت کَسے بگوَشیت: ”تئیی کِرّا باور هست و منی کِرّا کار و کِرد. تئو وتی باوَرا بے کار و کِردا منا پێش بدار و من چه وتی کار و کِردا، ترا وتی باوَرا پێشَ داران.“ ترا باور اِنت که هُدا یکّے. شَرّ اِنت. دێه و جِنّانی باور هم همِش اِنت و چه تُرسا لَرزنت. او نادان! په بێکِردێن باوَرمندیئے بێبَر و بێسَمَریا دَلیل و نشانیَ لۆٹئے؟ مئے بُنپیرُک اِبراهێم، چه وتی کار و کِردا پاک و پهرێزکار هساب آرگ نبوت هما وهدا که وتی چُکّ اِساکی کُربانجاها برت؟ گندئے که آییئے باوَرمندی و کارکِرد، هۆریگا دێما شتنت و باوَرمندی گۆن کارکِردا سَرجم بوت. اے ڈئولا، هما نبشته په سر رَست و سَرجم بوت که گوَشیت: اِبراهێما هُدائے سرا باور کرت و همے باور، په آییا پاکی و پَلگاری هساب آرگ بوت و آ هُدائے دۆست زانگ بوت. گڑا گندێت که هرکَس چه وتی کارکِردا پاک و پهرێزکار زانگَ بیت، تهنا چه باور و ایمانا نه. اَنچُش هم، بَنّامێن جنێن رَهاب چه وتی کار و کِردا پاک و پهرێزکار هساب آرگ نبوت، هما وهدا که چاریگی جاه و پناه داتنت و چه دگه راهێا تاچێنتنت؟ هئو! بزان، هما دابا که بے روها، جسم و جان مُرتگ، بے کار و کِردا باور هم مُرتگ. او منی براتان! چُش مبیت، چه شما بازێنے استاد ببیت. چێا که زانێت، ما استادانی سرا گرانترێن دادرسیَ کپیت و ما سجّهێن باز رَدَ جنێن و ٹَگلَ ورێن. اگن کَسے چه وتی هبران ٹَگل مئوارت، تمان و کاملێن انسانے و وتی سَرجمێن جسم و جانئے مَهارا داشتَ کنت. اگن ما اَسپانی دَپا لَگام بکنێن تان آیان وتی پرمانا بیارێن، گڑا آیانی سجّهێن جسم و جانا هر نێمگے که بلۆٹێن تاب داتَ کنێن. ٹوهێن بۆجیگان بچارێت. هرچُنت که باز مزن اَنت و په آیانی دێما برگا تْرندێن گوات پکار اِنت، بله ناهُدا بۆجیگا گۆن هُردێن سُکّانے هر جاه که بلۆٹیت بارت. همے ڈئولا، زبان و لِلّک هم انسانئے جسمئے یکّ هُردُکێن بهرے بله مزنێن گُرّگَ جنت. اَنچُش که آسئے هُردێن تریشکُکے، مزنێن جنگلے سۆچیت، زبان هم یکّ اَنچێن آسے که مئے جسم و جانئے رگ و بندانی تها سِلّیانی دنیاے. مردما پَهک سِلّ و آلودگَ کنت و آییئے درُستیگێن زِندا آسَ جنت. زبان وت آسے که چه دۆزهئے آسا رۆک بوتگ. هر ڈئولێن جانوَر، بالی مُرگ، مار و گۆج و دریایی سَهدار رامگ کنگَ بنت و انسانا اے کار کرتگ، بله هچکَس زبان و لِلّکا لگام کرتَ نکنت. زبان سرکَشّێن شِرّے که چه کُشۆکێن زهرا پُرّ اِنت. گۆن همے زبانا وتی هُداوندێن پتا ستا کنێن و گۆن همے زبانا هما مردمان نالتَ کنێن که هُدایا وتی شِکل و دْرۆشما اَڈّ کرتگ‌اَنت. چه یکّێن دپا ستا و سنا هم درَ کئیت و بد‌دْوایی و نالت هم. او براتان! نباید اِنت چُش ببیت. بوتَ کنت چه یکّێن چَمّگا سۆرێن و وشّێن آپ برُمبیت؟ او منی براتان! اِنجیرئے درچکے زئیتونئے بَر داتَ کنت؟ یا که انگورئے درچکے اِنجیرَ دنت؟ همے ڈئولا، سۆرێن چَمّگے وشّێن آپ رُمبێنتَ نکنت. شمئے نیاما دانا و اَگلمند کئے اِنت؟ بِلّێت اِشیا چه وتی شَرکِردیا پێش بداریت، گۆن هما بێکِبری و مهربانیا که چه هِکمتا کئیت. بله اگن شمئے دلا تهلێن هَسَدّ و وتگَرَزی مان اِنت، گڑا پَهر مکنێت، درۆگ مبندێت و اے راستیا بمَنّێت. اے ڈئولێن ”هِکمت“ چه بُرزا اێرَ نئیئیت، زمینی، نَپْسانی و شئیتانی اِنت. چێا که هر جاه هَسَدّ و وتگَرَزی ببیت، اۆدا پِتنه و آشۆپ و دگه هر ڈئولێن گَندگیَ بیت. بله آ هِکمت که چه بُرزا کئیت، ائولا که پاک و پَلگار اِنت، رندا سُهل آرۆک و نرم، مَنّۆک و چه نێکی و رهمتئے بَر و سَمرا پُرّ اِنت، چه پرک و پێر و دورویی و دوپۆستیا هم دور اِنت. آ که سُهل و سَلاهئے تُهما کِشنت، پهرێزکاریَ رُننت. شمئے نیاما، جنْگ و دَپجاک چه کجا ودیَ بنت؟ چه شمئے جندئے هما تَماه و واهگان نه‌اَنت که شمئے رگ و بندانی تها جنْگا اَنت؟ چیزّے لۆٹێت و شمارا نرسیت. چه هماییئے تَماها، هۆن و کۆشا کپێت، بله اَنگت شمارا نرسیت. نون جنْگ و جدلَ جۆڑێنێت، پدا هم شمارا نرسیت چێا که چه هُدایا نلۆٹتگۆ. وهدے لۆٹێت و نرسیت، په اے سئوَبا اِنت که شما گۆن بدێن مُراد و واهگے لۆٹتگ تان آ چیزّان په وتی ائیش و نۆشان کار ببندێت. او زِنهکاران! نزانێت که دنیائے دۆستی، هُدائے دُژمنی اِنت؟ هرکَس که دنیائے دۆستیئے رندا اِنت، وتا هُدائے دژمنَ جۆڑێنیت. هئیالَ کنێت که پاکێن کتابا مُپت و ناهودگ گوَشتگ: ”روهے که هُدایا مئےشمئے جسم و جانا دَمِتگ، تان هَسَدّئے کِساسا په ما هُدۆناک اِنت“؟ بله رهمتے که آ مارا بَکشیت، بێهساب گێشتر اِنت. پمێشکا پاکێن کتابَ گوَشیت: هُدا پُرکِبر و گُروناکێن مردمانی هِلاپا مُهرَ اۆشتیت، بله بێکِبر و دربێشێن مردمانی سرا وتی رهمتانَ گوارێنیت. گڑا، وتا هُدائے دستا بدئیێت. شئیتانئے دێما مُهر بۆشتێت و آ چه شمئے دێما تچیت. گۆن هُدایا نزّیکّ ببێت، هُدا هم گۆن شما نزّیکَّ بیت. او گُنهکاران! وتی دستان پاک کنێت. او دودلان! وتی دلا ساپ کنێت، زاری بکنێت، مۆتک بیارێت و بگرێوێت. وتی کَندگان مۆتکئے تها بدل کنێت و شادهیان اندۆهانی تها. هُداوندئے بارگاها، بێکِبر و دربێش ببێت و هُداوند شمارا بُرز و سرپرازَ کنت. او براتان! یکدومیا اێر مجنێت و بدگۆیی مکنێت. هرکَس که وتی براتا بد بگوَشیت و آییا مئیاربار بکنت، راست اِش اِنت که آییا شَریَت بد گوَشتگ و مئیاریگ کرتگ. اگن تئو شَریَتئے دادرسیا کنئے، گڑا شَریَتئے سرا کار کنگا نه‌ائے، شَریَتئے هِلاپا شئور بُرّگا ائے. بله دادرس و شَریَتئے جۆڑێنۆک یکّے. آ هما اِنت که رَکّێنگ و تباه کنگئے واک و توانی هست. گڑا تئو کئے ائے که وتی همساهگئے دادرسیا کنئے؟ بله شما که گوَشێت: ”مرۆچی و باندا اے شهر و آ شهرا رئوێن و سالے همانگُرَ گوازێنێن، سئوداگریَ کنێن و مزنێن سوتَّ کَٹّێن،“ شَرّ گۆش دارێت. شما همینچُک هم نزانێت که باندا چے بیت. شمئے زِند چیّے؟ شما باپ و هُرمئے پئیما اێت که دمانُکێا گِندگَ بیت و پدا گارَ بیت. گڑا چُش بگوَشێت: ”اگن هُداوند بلۆٹیت، زندگَ مانێن و اے پئیم و آ پئیما کنێن.“ بله نون چُش اِنت که په کِبرے پَهرَ کنێت. هر اے وڑێن پَهرے سِلّ اِنت. گڑا، اگن کَسے بزانت کجام کار شَرّ اِنت و آ کارا مکنت، گُنهکارَ بیت. نون شما، او زرّ و مالئے واجهان، بگرێوێت و زاری کنێت، چێا که تهارێن رۆچ دێم په شما پێداک اَنت. شمئے مال و هستی زئوال بوتگ و سَڑتگ و جامگ و پۆشاک هم ورۆک و رمێزا وارتگ‌اَنت. شمئے زرّ و سیمّ زنگ گپتگ‌اَنت و زنگِش شمئے هلاپا گواهیَ دئینت و آسئے ڈئولا شمئے جسم و جانئے گۆشتا ورنت، پرچا که اے گُڈّی رۆچان، زرّ و مالۆ اَمبار کرتگ. بچارێت، انّون هما کارنده و دِهکانانی مُزّ شمئے هلاپا کوکّارَ کنت، که آیان شمئے ڈگارانی کِشار رۆن و مۆش کرتگ‌اَنت و شما گۆن مَندر و رپک آیانی مُزّ نداتگ. آ رُنۆکانی اے پریات، زۆرمندێن هُداوندئے گۆشا رَستگ. شما زمینئے سرا په ائیش و نۆش و هئوا و هئوَسّ زِند گوازێنتگ. وتا په کُشگئے رۆچا شَرّ ساٹتگ و پَزّۆرۆ کرتگ. شما تچک و پهرێزکارێن مردم مئیاریگ کرتگ و کُشتگ‌اَنت. آ شمئے هلاپا نه‌اۆشتاتگ‌اَنت. او براتان! تان هُداوندئے آیگا، سَبر و اۆپار کنێت. بچارێت که دِهکان چِه پئیما ودارَ کنت تان زمین وتی پُراَرزشێن بَرا برۆدێنیت، آ په اێرَهتی و بهاری هئوران چۆن وداریگ اِنت. شما هم سَبر کنێت و دلا ڈَڈّ کنێت پرچا که هُداوندئے آیگ نزّیکّ اِنت. او براتان! یکدومیئے زنگا مجنێت تانکه دادرسیا مئیاریگ کنگ مبێت. چێا که دادرس، دروازگئے دپا اۆشتاتگ. براتان! سکّیانی وهدا، سَبر و اۆپارا چه هما نَبیان سَبکّ بگرێت که هُداوندئے ناما هبرِش کرتگ. ما همایان بَهتاورَ زانێن که وتی زِندِش په سبر و اۆپار گوازێنتگ، شما اَیّوبئے سبر و تهمبُلئے بارئوا اِشکتگ و زانێت که هُداوندا آییئے آسر و آکبت چے کرت. چێا که هُداوند وت گَموار و مهربان اِنت. بله، او منی براتان! سئوگِند مئوَرێت، نه آسمانئے، نه زمینئے و نه دگه چیزّێئے. بِلّێت که شمئے ”هئو“، هئو ببیت و ”نه“، نه ببیت، تان چُش مبیت که مئیاریگ کنگ ببێت. اگن چه شما کَسے سکّی و سۆریان کپتگ، دْوا بکنت و اگن یکّے گَل و شادان اِنت، سنا و ستا بکنت. اگن چه شما کَسے نادْراه اِنت، کِلیسائے کماشان تئوار بکنت تان په آییا دْوا بکننت و هُداوندئے ناما رۆگنی پِر بمُشنت. باوَرمندی دْوا نادْراها دْراهَ کنت و هُداوند آییا پادَ کنت و اگن گناهی کرتگ، گناهی بَکشگَ بنت. پمێشکا، وتی گناهان، یکدومیئے دێما بمَنّێت و په یکدومیا دْوا بلۆٹێت تان دْراه کنگ ببێت. پهرێزکارێن مردمێئے دْوایا زۆر مان و برجاهَ بیت. اِلیاس مئے پئیمێن مردمے اَت، بله په دلستکی دْوایی کرت که هئور مبیت. گڑا تان سئے و نێم سالا زمینا هئور نرِتک. پدا که دْوایی کرت چه آسمانا هئوران گوَرت و زمینا بَر و سَمر دات. او منی براتان! اگن چه شما کَسے چه راستیا ٹَگل بوارت و دگرے آییا پِر بتَرّێنیت، بزانێت که هرکَس یکّ گُنهکارێا چه گُمراهیا بتَرّێنیت، گُنهکارا چه مرکا رَکّێنیت و بازێن گناهێئے بَکشگئے سئوَبسازَ بیت. مئے هُداوندێن ایسّا مَسیهئے هُداێن پتا ستا و سنا بات. چه وتی سررێچێن رهمتا و گۆن ایسّا مَسیهئے چه مُردگان زندگ بئیگا، هُدایا مارا نۆکسرا پێدا کرت تان مارا زندگێن اُمێتے برسیت. آییا په شما آسمانا میراسے اَمبار کرتگ که اے میراس هچبرَ نپوسّیت، گارَ نبیت و اَبدمان اِنت. شما هُدائے سرا باور کرتگ و هُدا هم گۆن وتی زۆر و واکا په هما نِجاتا شمئے نِگهپانیا کنت که چه انّونا تئیار اِنت و آهری زمانگا پَدَّرَ بیت. اے شمئے شادمانی اِنت، تُرے شما انّون په دمانُکێا گرانێن وهد و چَکّاسان بکپێت. اے چَکّاس پمێشکا کاینت که شمئے مُهر و مُهکمێن باور ایسّا مَسیهئے زاهر بئیگئے وهدا ستا کنگ و ساڑایگ و اِزّت دئیگ ببیت. شمئے باور چه زئوال بئیۆکێن سُهر و تلاها باز گێشترَ کرزیت، بِلّ تُرے سُهر چه آسا گوَستگ. شما مَسیه هچبر ندیستگ، اَنگت آییا دۆستَ دارێت. انّون هم شما آییا نگندێت، بله آییئے سرا باوَرۆ هست و هچّ لبزے شمئے پُرشئوکتێن وشّیا درشان کرتَ نکنت، چێا که وتی باور و ایمانئے مُرادا گِندگا اێت، بزان شمئے جانئے رَکّگ. پئیگمبران همے رَکّگئے بارئوا بازێن جُهلانکێن پَٹّ و پۆل کرتگ. آ پئیگمبران همے رهمتئے بارئوا پێشگۆیی کرتگ که شمارا رَسگی اَت. مَسیهئے روه چه آیانی زبانا هبر کنان و گوَشان بوتگ که مَسیها چۆنێن سکّی سگّگی اِنت و رندا آییا چۆنێن مزنێن شان و شئوکتے رسیت. گڑا، آ مُدام همے جُهدا بوتگ‌اَنت که بزاننت پاکێن روه کئیی بارئوا هبرا اِنت و اے کار کدێنَ بیت. په آیان پَدَّر بوتگ که وهدے هبرا اَتنت وتی هِزمتا نکنگا اَتنت، شمئے هِزمتا کنگا اَتنت. نون گۆن پاکێن روهئے زۆرا دگه مردمان اے وشّێن مِستاگ په شما رسێنتگ، هما پاکێن روه که چه آسمانا دێم دئیگ بوتگ. په اے وشّێن مِستاگئے زانگا پرێشتگ هم دلمانگ اَنت. وتی لانکا ببندێت و هُژّار ببێت. زِندا په شِهم و رَهداری بگوازێنێت. وتی اُمێتا په هُدائے هما رهمتان ببندێت که ایسّا مَسیه وتی زاهر بئیگئے وهدا په شما رسێنیتِش. هبرزورێن چُکّانی پئیما ببێت. مئیلێت که شمئے زِند هما ڈئولا سِلّێن واهگانی دستا ببیت که شمئے نازانتیئے وهدا بوتگ. هما ڈئولا که شمئے گْوانک جنۆک پاک اِنت، هر کارئے تها شما هم پاک ببێت. چێا که نبیسگ بوتگ: ”من پاک آن و شما هم باید اِنت پاک ببێت.“ اگن شما هُدایا وتی پتَ گوَشێت، که آ هرکَسئے دادرسیا بے رو و ریا، آییئے کارانی هسابا کنت، گڑا وتی دَرانڈهیئے وهد و پاسان په شرپ و اِزّت گۆن هُداتُرسی بگوازێنێت. شما زانێت که چه هما ناهودگێن زِندا که چه شمئے پت و پیرێنان شمارا رَستگ‌اَت، مۆکگ بوتگێت، بله گۆن نُگره و سُهرا نه، که اَبدمان نه‌اَنت، گۆن هما بےائیب و بێکِچهێن گوَرانڈ، بزان مَسیهئے بێبهاێن هۆنا بها زورگ بوتگێت. مَسیه چه دنیائے جۆڑ بئیگا پێسر گچێن کنگ بوتگ، بله اے گُڈّی رۆچان په شمئیگی آتک و پَدّر بوت. چه آییئے وَسیلها، شمارا هُدائے سرا باور هست، هما هُدائے سرا که مَسیهی چه مُردگان زِندگ کرت و شان و شئوکتی دات. پمێشکا، شما هُدائے سرا باوَرَ کنێت و چه هماییا اُمێتوار اێت. نون که شما گۆن راستیئے رَندگیریا وتا پاک و پَلگار کرتگ و گۆن یکدگرا په‌دِلێن مِهرئے واهند بوتگێت، گڑا په دل و سِتک گۆن یکدومیا مِهر بکنێت. چێا که شمارا نۆکێن زِند چه زئوال بئیۆکێن تُهما نرَستگ، چه زئوال نبئیۆکێن تُهما رَستگ، بزان چه هُدائے زندگ و اَبدمانێن گال و هبرا. پرچا که: ”انسان چۆ کاه و سبزگا اِنت و شان و شئوکتی چۆ کاهئے پُلّا. کاه و سبزگَ مرنت و پُلّ هم کپنت. بله هُداوندئے گال و هبر تان اَبدَ مانیت.“ اے گال و هبر همِش اِنت که شمارا مِستاگ دئیگ بوتگ. پمێشکا، هر پئیمێن بدی، مَکر و پرێب، دوتَل و دوپۆستی، هَسَدّ و کێنگان چه وت دور کنێت و هچکَسێئے پُشتا بد و رَدێن هبر مکنێت. ایسّا مَسیهئے نێمگا بیاێت، هما زندگێن سِنگ که مردمان پسند نکرت و نزرت بله هُدایا گچێن کرت و آییئے چمّا ایسّا بێمَٹّ و پُراَرزش اَت. نون شما زندگێن سِنگانی پئیما په روهانیێن لۆگێئے بندگا کار بندگ ببێت، پاک و پَلگارتگێن روهانیێن پێشوا هم ببێت و اَنچێن روهانیێن کُربانیگ بدئیێت که چه ایسّا مَسیهئے وَسیلها هُدایا وَشنۆدَ کننت. اے هما هبر اِنت که هُدائے پاکێن کتابا آتکگ: ”بچارێت، من سَهیونا سِنگے اێرَ کنان. اے سِنگ بێبها و گچێنیێن بُنهِشتے. آ کَس که اِشیئے سرا باور بکنت، هچبر پَشَل و شرمندگَ نبیت.“ اے سِنگ په شما که ایمانۆ آورتگ پُراَرزش اِنت، بله په آیان که ایمانِش نئیاورتگ: ”آ سِنگ که بان‌بَندێن اُستایان پسُند نکرت و نزرت هما سِنگ، بُنهِشت بوت.“ و ”سِنگے که مردمانَ ٹَگلێنیت و کۆهے که آیان دئورَ دنت.“ آیانی ٹَگل ورگئے سئوَب اِش اَت که هُدائے هبرِش نزرت. آیانی آسر و آکبت همِش اَت. بله شما هُدائے گچێن کرتگێن بادشاهێن روهانیێن پێشوا و پاکێن کئوم اێت، هُدائے جندئے کئوم اێت و آییا شمارا چه تهاریا دێم په وتی پرشئوکتێن رُژناییا گْوانک جتگ تان آییئے مزنێن کاران جار بجنێت. پێسرا شما کئومے نه‌اتێت بله انّون هُدائے کئوم اێت. پێسرا شمارا هُدائے رهمت نرَستگ‌اَت بله انّون آییئے رهمت شمارا گۆن اِنت. او دُردانگان! شما اے دنیایا بێگانگ و دَرامد اێت. منی دَزبندی همِش اِنت که وتا چه آ جسمانی لۆٹ و واهگان پهرێز بکنێت که شمئے روهئے هلاپا جنْگَ کننت. ناباورانی نیاما پاک و پَلگارێن زِند بگوازێنێت. بِلّ تُرے آ، شمارا بُهتامَ جننت و گوَشنت که شما رَدێن کار کنگا اێت، بله گۆن شمئے نێکێن کارانی گِندگا، هُدائے آیگئے رۆچا هُدایا شرپ و اِزّت بدئینت. شما په هُداوندئیگی ، سجّهێن اِهتیاردارێن مردمانی پرمانبَرداریا بکنێت، بادشاهئے هم که چه سجّهێنان مستر اِنت و هاکمانی هم که چه بادشاهئے نێمگا په رَدکارانی سِزا دئیگ و شَرکِردێن مردمانی شرپ دئیگا دێم دئیگ بوتگ‌اَنت. هُدا لۆٹیت شما گۆن وتی شَرّێن کِرد و کاران اَهمکێن مردمانی ناسرپدێن هبرانی دێما بدارێت. شما آزات اێت، پمێشکا آزاتێن مردمانی ڈئولا زِند بگوازێنێت بله وتی آزاتیا هچبر په رَدێن کاران نیمّۆن مکنێت، وتی آزاتیا په هُدائے هِزمتا کار ببندێت. هرکَسا اِزّت بدئیێت و په باوَرمندان هاسێن مِهرے دلا بدارێت، وتی زِندا په هُداتُرسی بگوازێنێت و بادشاها شرپ بدئیێت. او گُلامان! وتی واجهانی پرمانبَرداریا بکنێت و آیان باز اِزّت بدئیێت. تهنا نرم و مهربانێن واجهانی پرمانبَرداریا مکنێت، تْرند و زۆراکێن واجهانی پرمانبَرداریا هم بکنێت. وهدے شما گۆن هُدایا وپادار اێت و ناهَکّێن سِزایانَ سگّێت، شمئے همے سبر و اۆپار وت په شما شرپے بیت. اگن شما په رَدێن کارێا سِزا دئیگ ببێت، گڑا چۆن آ سِزائے سگّگ شمارا شرپدارَ کنت؟ بله اگن شَرّێن کار و کِردێئے سئوَبا سکّی بسگّێت، هُدا شمارا ستا کنت. شما په همے سکّیانی سگّگا گچێن کنگ بوتگێت، پرچا که مَسیها هم په شمئیگی سکّی سگّت و نمونه و مِسالے بوت که شما آییئے رَندگیریا بکنێت. ”آییا هچّ گناه نکرت و کَسّارا پرێبی ندات.“ بِلّ تُرے بےاِزّت کنگ بوت، بله اَنگت هم هچکَسی بےاِزّت نکرت. تنتنا وهدے سکّی سگّگا اَت، کَسّارا پادتراپی ندات. آییا هُدائے سرا تئوکل کرت که تچکێن اِنساپ و دادرَسیَ کنت. آییا وت مئے گناهانی بار سَلیبئے سرا وتی بڈّا لَڈّت، تانکه گناه چه مئے دلا بمریت و په نێکی و پاکی زِند بگوازێنێن، که شما چه هماییئے ٹَپّ و ٹۆران دْراه بوتگێت. مێشانی پئیما گار و سرگردان اتێت، بله نون هماییئے کِرّا پِر ترّتگێت که شمئے اَرواهانی شپانک و سَمبالۆک اِنت. او جنێنان! همے پئیما، شما وتی مردانی پرمانبَرداریا بکنێت، تان اگن چه آیان یکّے هُدائے هبرا ممَنّیت، گڑا آ گۆن هبرا نه، گۆن وتی جَنئے کار و کِردئے گِندگا هُدائے سرا باور بکنت، هما وهدا که شمئے هُداتُرسی و پاکدامنیا گندیت. شمئے سینگار و پَلگار زاهری مبیت که سرا چۆن بگوَپێن، چۆنێن سَهت و زێور پِر بکنێن و چۆنێن گُد بپۆشێن. اِشیئے بدلا، وتی دل و جَبینا گۆن نرم و آرامێن روهێئے پایدارێن زێباییا بسینگارێت، که په هُدایا اے چیزّ باز پُراَرزش اِنت. کوَهنێن وهد و زمانگا اَنچُش بوتگ و پاک و نێکێن جنێن که اُمێتِش په هُدا بوتگ، وتا گۆن وتی مردانی پرمانبَرداریا سینگارتگِش، اَنچُش که سارَها اِبراهێمئے پرمانبَرداری کرت و واجه و مستری گوَشت. اگن شمئے کار نێک و شَرّ ببنت و مئیلێت که چیزّے شمارا بترسێنیت، شما هم هماییئے چُکَّ بێت. او مردان! شما هم گۆن وتی جنان پُرمِهر ببێت که چه شما نازرکتر اَنت. جنێن گۆن شما زِندمانئے پُربرکتێن ٹێکیا شریکدار اَنت. آیان اِزّت بدئیێت، تان چُش مبیت که شمئے دْوا اِشکنگ مبنت. نێٹ، شما سجّهێن یکدل و همدرد ببێت، گۆن یکدومیا مِهر بکنێت، نَرمدل و بێکِبر ببێت. گۆن هچکَسا بدیئے بدلا بدی مکنێت. اگن کسێا شمارا زاه و زَکَت کرت، آییا زاه و زَکَت مکنێت، اِشیئے بدلا په آییا نێکێن دْوا بلۆٹێت که په همے کارا گْوانک جنَگ بوتگێت و چه همِشیا شمارا برکتَ رسیت. پمێشکا: ”آ کَس که زِندمانئے واهگدار اِنت و وشّێن رۆچ گِندگَ لۆٹیت، آییئے زبان چه بدیا دور ببیت و لُنٹ چه مَکر و پرێبا؛ چه بدیا پِر بترّیت و نێکی بکنت؛ سُهل و اێمنی بلۆٹیت و همِشیئے شۆهازا ببیت. چێا که هُداوندئے چمّ، نێک و پهرێزکارێن مردمان سکّ اِنت و گۆشی گۆن همایانی دْوایا. بله هُداوند وتی دێما چه بدکِردێن مردمانَ تَرّێنیت.“ نون که شما په نێکێن کارانی کنگا واهگدار اێت، کئے شمارا تاوان داتَ کنت؟ اگن په شمئے نێکێن کاران شمارا آزار برسیت، اَنگت هم شما بَهتاور اێت. چه آیانی پادتراپان متُرسێت و پرێشان مبێت. بَسّ، وتی دلا مَسیها هُداوند بمَنّێت و هماییا شرپ بدئیێت. اگن کَسے شمئے اُمێتئے سئوَبئے جُستا بکنت، مُدام په پَسّئو دئیگا تئیار ببێت. بله اے کارا گۆن نرمی و په سنگینی بکنێت. وتی جَبین و وجدانا پاک و ساپ بدارێت، تانکه شمارا بد و رَد گوَشگئے وهدا، آ مردم گۆن شمئے نێکێن مَسیهی کِردارئے گِندگا چه وتی زاه و زَکَتان پَشَل و شرمندگ ببنت. پمێشکا، اگن هُدائے رزا ببیت که سکّی بسگّێت، گڑا بدێن کارانی سکّیئے سگّگئے بدلا، نێکێن کارانی سکّیا بسگّێت. مَسیها هم یکّ برے په مئے گناهان سکّی سگّت، بزان آ ”نێک و پاکا“ په گُنهکاران وتی جان نَدر کرت تان مارا په هُدایا سر بکنت. مَسیه جسمی کُشگ بوت بله روها زندگ کرت. اے، هماییئے روه اَت که بندیگێن اَرواهانی نیاما شت و په آیان جارے جتی، هما اَرواه که گوَستگێن زمانگا ناپرمانی‌اِش کرتگ‌اَت، بزان نوهئے زمانگا که بۆجیگ اَڈّ بئیگا اَت و هُدا گۆن سبر و اۆپار وداریگ اَت، بله کمّێن مردمے، بزان تهنا هشت مردم چه آپئے راها رَکّت. همے آپ شمئے پاکشۆدیئے مِسال و نمونه اِنت که انّون شمارا رَکّێنیت. پاکشۆدی جسم و جانئے زاهری چِلّان پاکَ نکنت، اے په پاکێن وجدان و جَبینا، گۆن هُدایا شمئے دَزبندی اِنت که چه ایسّا مَسیهئے جاه جنَگئے وَسیلها شمارا رسیت، هما مَسیه که آسمانا شتگ و نون هُدائے راستێن نێمگا نِشتگ و پرێشتگ و زۆر و واک، هماییئے دستئے چێرا اَنت. نون هما ڈئولا که مَسیها وتی جسم و جانا سکّی سگّت، شما هم په اَنچێن کارێا تئیار ببێت، پرچا که هر وهدا کسێا مان جسما سکّی سگّتگ، چه گناها رَکّتگ. اے پئیما، نون آ وتی منتگێن جسمی زِندا اِنسانی لۆٹ و واهگانی سرا نگوازێنیت، هُدائے واهگانی سرا گوازێنیت. شما بازێن وهدے هما کارانی سرا گوازێنتگ که هُداناباورێن مردمان دۆستَ بنت، چۆ که بدکاری، هئوا و هئوَسّ، هنۆش و بێساری، شراب‌واریئے مَهپل، ائیش و نۆش و اے گَندگێن بُت‌پَرستی. نون وهدے آ گندنت که شما اے رَدێن کارانی هار و هیرّۆپا آیانی همراهَ نبێت، هئیرانَ بنت و شمارا بد و رَدَ گوَشنت. بله اے مردمان هماییئے دێما جواب دئیگی اِنت که په سجّهێن زندگێن و مُرتگێنانی دادرسیا تئیار اِنت. اے ڈئولا، هُدائے وشّێن مِستاگ په مُردگان هم رسێنگ بوت، که سجّهێنانی ڈئولا آیانی جسمی دادرسی بوتگ‌اَت، تانکه اَرواهِش هُدائے پئیما زندگ ببنت. دنیا زوتّ هلاس بئیگی اِنت، پمێشکا گۆن شِهم و رَهداریا وتا گران و سنگین بدارێت تان دْوا کرت بکنێت. چه سجّهێنان مسترێن گپّ اِش اِنت که یکدومیا په دل و سِتک دۆست بدارێت که مِهر، بازێن گناهێئے بَکشگئے سئوَبسازَ بیت. بے نُرنڈگا وتی لۆگئے دپا په یکدومیا پَچ بکنێت. شما هر یکّێا چه هُدایا هاسێن توانے رَستگ. امانتدارانی پئیما، هُدائے تَهر تَهرێن نیامتان په یکدومیئے هِزمتا کار ببندێت. کَسے که هبرَ کنت هُدائے جندئے هبران بکنت و کَسے که هِزمتَ کنت گۆن هُدائے داتگێن زۆر و واکا هِزمت بکنت، تانکه چه ایسّا مَسیهئے وَسیلها هُدایا ستا و سنا برسیت. سجّهێن شان و شئوکت و زۆر و واک اَبد تان اَبد هماییئے باتنت. اَنچُش بات. آمین. او دُردانگان! چه هما آسێن چَکّاس و آزمائِشان هئیرت مکنێت که شمئے چَکّا کپنت و وتی دلا مگوَشێت که اے اَجَبێن کارے گۆن ما بئیگا اِنت. تان اۆدا که گۆن مَسیهئے سکّیانی سگّگا شریکدار اێت گَل و شادان ببێت، تانکه هما ساهتا که آییئے شان و شئوکت پَدّرَ بیت، شما هم وشّ ببێت و بێکِساس شادمانی کرت بکنێت. اگن مَسیهئے نامئے سئوَبا شمارا زاه و زَکَتَ کننت، شما بَهتاور اێت، پرچا که هُدائے پرشئوکتێن روها شمئے دلا جاگه کرتگ. وتا پهرێزێت که چه شما کَسے هۆنی، دُزّ، رَدکار و پلێنڈ بئیگئے سئوَبا سکّی و سۆریانی تها مکپیت. بله اگن کَسے مَسیهی بئیگئے سئوَبا سکّی و سۆریانی تها بکپیت، چه اشیا پَشَل و شرمندگ مبیت و په وتی مَسیهی بئیگا هُدایا ستا و سنا بکنت. نون دادرسیئے وهد آتکگ و اے دادرسی چه هُدائے هاندان و کَهۆلا بِنداتَ بیت. اگن دادرسی چه هُدائے هاندانا بِنداتَ بیت که ما اێن، گڑا آ مردمانی آسر و آکبت چے بیت که هُدائے وشّێن مِستاگئے نمَنّۆک اَنت؟! ”اگن پهرێزکارێن مردمێئے رَکّگ چۆ گران اِنت، گڑا ناباور و گُنهکارانی هال چے بیت؟“ پمێشکا، آ که گۆن هُدائے رزایا سکّی و سۆریانی تها کپتگ‌اَنت، وتا مئے جۆڑ کنۆکئے سپرده بکننت که وپادار اِنت و نێکێن کار کنان ببنت. من وت که چه کِلیسائے کماشان یکّے آن و مَسیهئے سکّی و سۆریانی شاهدے آن و آییئے پَدّر بئیگیێن شان و شئوکتا شریکدار آن، شمئے نیاما هرچے کماش هست، چه آیان منی دَزبندی اِش اِنت که: هُدائے رمگئے شپانکی و چارگا بکنێت که شمئے سپرده کنگ بوتگ. اے کارا په نادلکَشّی مکنێت، په دل و سِتک بکنێتی هما ڈئولا که هُدا لۆٹیت. گۆن هُبّ و هُدۆناکی بکنێتی، په وتی جندئے نپ و سوتّا مکنێتی. اے رمگئے سرا واجهی مکنێت که شمئے دستا دئیگ بوتگ، په اِشیا شَرّێن مِسالے ببێت. پدا وهدے مسترێن شپانکَ کئیت و پَدّرَ بیت، شما شان و شئوکتئے هما تاجا کَٹّێت که هچبر گار و زئوالَ نبیت. او وَرنایان! اَنچُش شما هم وتی مسترێنانی پرمانبَرداریا بکنێت و گۆن یکدومیا بێکِبر و دربێش ببێت، چێا که ”هُدا پُرکِبر و گُروناکێن مردمانی هلاپا مُهرَ اۆشتیت، بله بێکِبر و دربێشێن مردمانی سرا وتی رهمتانَ گوارێنیت.“ پمێشکا، هُدائے پُرواکێن دستئے چێرا وتا بێکِبر و دربێش بکنێت تانکه آ، وتی گیشێنتگێن وهدا شمارا بُرز و سرپراز بکنت. وتی سجّهێن گَم و پرێشانیان هماییئے سرا یله کنێت، پرچا که آییا شمئے هئیال گوَر اِنت. گران و سنگین و هُژّار ببێت، چێا که شمئے دژمن، شئیتان، چۆ شێرا گُرّان اِنت و شۆهازا اِنت که کجا شکارے برسیتی تان بدِرّیت و اێری ببارت. شئیتانئے دێما بۆشتێت و وتی باوَرا مُهر و مُهکم بدارێت. بزانێت که همے پئیمێن سکّی و سۆری جهانئے اے دگه جاگهان هم شمئے براتانی سرا بئیگا اِنت. نون هُدا، که سجّهێن رهمتانی مالک اِنت و شمارا چه مَسیهئے راها دێم په هما اَبدمانێن شئوکتا گْوانکی جتگ، شمئے کمّێن سکّی و سۆرێئے سگّگا رند، شمارا نۆکسرا توانَ دنت، مُهر و مُهکمَ کنت و پایداری و زۆرَ بَکشیت. واک و کدرت اَبد تان اَبد هماییئیگ اِنت. اَنچُش بات. آمین. اے گوَنڈێن کاگدُن گۆن سِلوانوسئے کُمکّا نبشتگ، که آییا وپادارێن براتے زانان، تانکه شمارا دِلبڈّی بدئیان و گواهی بدئیان که هُدائے رهمتانی هَکّێن راه همِش اِنت. همے راها مُهر بۆشتێت. چه هما بانُکێن گهارئے نێمگا شما سجّهێنان دْرۆت و دْرَهبات سر بات که بابِلئے شهرا اِنت و گۆن شما هۆر گچێن کنگ بوتگ. چه منی چُکّ، مَرکاسئے نێمگا هم شمارا دْرۆت و دْرَهبات سر بات. گۆن پُرمِهرێن چُکّگان یکدگرا درهبات بگوَشێت. شما سجّهێنان سُهل و اێمنی سر بات که مَسیهئے اَرواه و جَبینا اێت. چه ایسّا مَسیهئے هِزمتکار و کاسِد، شَمون پِترُسئے نێمگا، په همایان که چه مئے هُدا و رَکّێنۆک ایسّا مَسیهئے برکتا، هما پئیمێن بێبهاێن باوَرے رَستگِش که مارا رَستگ. شما که هُدا و مئے هُداوند ایسّایا پَجّاهَ کارێت، چه آییئے زانگا شمئے سرا رهمت و سُهل و آسودگی گێش و گێشتر بات. آییا گۆن وتی هُدایی واک و کدرتا، مارا هر زلوریێن چیزّ په اَنچێن زِندێا داتگ که هُدایا پسند اِنت. اے چیزّ مارا چه هماییئے پَجّاه آرگا رَستگ که گۆن وتی نێکی و شان و شئوکتا مارا گْوانکی جتگ. همے پئیما، ماشمارا چه اے چیزّان وتی بێبها و سکّێن مزنێن کئول و واده‌ای داتگ تان گۆن هُدایی زاتا شریکدار ببێت و چه هما تباهیا برَکّێت که دنیایا هست‌اِنت و سِلّێن واهگانی بَر و سَمر اِنت. پمێشکا وتی وسا جُهد بکنێت که گۆن شَرکِردیا وتی باوَرا مُهر و مُهکم بکنێت و همے پئیما: گۆن زانتا وتی شَرکِردیا، گۆن شِهم و رَهداریا وتی زانتا، گۆن سبر و اۆپارا وتی شِهم و رَهداریا، گۆن هُدادۆستیا وتی سبر و اۆپارا، گۆن آ دگه باوَرمندانی دۆست دارگا وتی هُدادۆستیا مُهر بکنێت و گۆن سجّهێن مردمانی دۆست دارگا په باوَرمندان وتی مِهرا مُهکم بکنێت. پرچا که اگن شمئے نیاما همے چیزّ ببنت و برُدنت، گڑا چه مئے هُداوند ایسّا مَسیهئے زانگ و پَجّاه آرگا بےاَسر و بێسَمَرَ نبێت. بله اگن کَسێا اے شَرّی مبنت، اَلّما کَمدید و کۆرے و شمُشتگی که چه وتی پێسریگێن گناهان پاک بوتگ. او منی براتان! پمێشکا وتی سجّهێن جُهدا بکنێت که اے گْوانک جنَگ و گچێن بئیگئے تها مُهر بۆشتێت، چێا که اگن چُش بکنێت، هچبر ٹَگلَ نئوَرێت. گڑا په شما مئے هُداوند و رَکّێنۆکێن ایسّا مَسیهئے اَبدمانێن بادشاهیئے دروازگ، په دلپچێن وشّاتکیے پَچَ بیت. پمێشکا من هروهد شمارا اے هبرانی تَهتال و هئیالا پِرّێنان، بِلّ تُرے شما اے هبران وتَ زانێت و اے راستیئے سرا مُهر اۆشتاتگێت که شمارا رَستگ. تانکه من وتی جسم و جانئے اے تَمبوا آن، منی هئیالا شرتر همِش اِنت که اے چیزّان شمئے یاتا بیاران و تَهتال بدئیان، چێا که زانان کمّێن وهدێا رند اے تَمبوا رُکستَ کنان. هُداوندێن ایسّا مَسیها منا چه اے هبرا سهیگ کرتگ. وتی وسا جُهدَ کنان که منی مرکا رند هم، هر وهدا اے چیزّانی هئیالا بکپێت. وهدے ما گۆن شما هُداوندێن ایسّا مَسیهئے زۆر و کدرت و آییئے پِر ترّگئے بارئوا هبر کرت، په چالاکی جۆڑ کرتگێن کِسّهانی رَندگیریا نه‌اتێن، ما گۆن وتی جندئے چمّان آییئے شان و شئوکت دیستگ‌اَت، آ وهدا که هُداێن پتا ایسّا شان و شرپ دات. پرشئوکتێن تئوارے په ایسّایا آتک و گوَشتی: ”اے منی دۆستێن بَچّ اِنت، من چه اِشیا باز وشّ و رزا آن.“ اے تئوار که چه آسمانا آتک، ما هما وهدا وت اِشکت که گۆن آییا پاکێن کۆهئے سرا اتێن. اَنچُش مارا نبیانی پکّاێن هبر هم هست‌اَنت، سکّ شَرّ اِنت که اشانی نێمگا دلگۆش بکنێت، چِراگێئے پئیما اَنت که تهاریا دْرپشیت، تان هما وهدا که رۆچ ببیت و بامئے اِستار شمئے دلانی تها سر بکَشّیت. مسترێن هبر اِش اِنت که بزانێت پاکێن کتابئے هچّ پێشگۆیی، نبیانی جندئے مانا کرتگێن نه‌اِنت چێا که پێشگۆیی چه انسانئے اِراده و واهگا ڈنّ اِنت، پاکێن روه مردمانی دلا نِشتگ تان چه هُدائے نێمگا هبر بکننت. بله مردمانی نیاما درۆگێن نبی هم هست‌اَت، هما دابا که شمئے نیاما درۆگێن استاد ودیَ بنت که چێراَندری بێران کنۆکێن باوَران رئواجَ دئینت، تنتنا وتی هُداوندا هم نمَنّنت که آیی گۆن وتی هۆنا بها زرتنت. آ گۆن تێزێن گار و بێگواهیێا دُچارَ کپنت. بازێنے اِشانی بدکاریانی رَندگیریا کنت و راستیئے راه، اے استادانی سئوَبا کَلاگ گِرگ و بێهُرمت کنگَ بیت. اے استاد، وتی تَماه و جۆپهانی هاترا گۆن هبرانی چال و پرێبا شمارا پُلنت. بازێن وهدے بیت که آیانی سرا مئیارباریئے شئور بُرّگ بوتگ. اے شئور پوره کنگَ بیت و آیانی تباهی وابے نه‌اِنت. هُدا تنتنا چه هما پرێشتگان سر نگوَست که گناهِش کرت. دۆزهئے تهارترێن تهارۆکیا بند و زمزیلی کرتنت تان دادرَسیئے رۆچ برسیت. چه کوَهنێن جهانا هم سر نگوَست و هُداناباورانی دنیائے سرا توپّانی آورت و تهنا نوه که راستی و پهرێزکاریئے جار جنۆک اَت، گۆن هپت کَسا رَکّێنتی. هُدایا، سُدوم و گُمورَهئے شهر هم سۆتک و پُر کرت و چه زمینئے سرا گار کرتنت، تان په هُداناباوران درس و اِبرتے ببنت و پهرێزکارێن لوت که چه ناشَرێن مردمانی سِلّی و بدکاریان سکّ دلرنج اَت، رَکّێنتی (پرچا که آ نێک و پهرێزکارێن مردا همایانی نیاما زِندَ گوازێنت و لوتئے پهرێزکارێن روه، هر رۆچ چه آ ناشَرێن کاران سکّ پَدَردَ بوت که لوت گِندگ و اِشکنگا اَتِش). گڑا همے پئیما هُداوندَ زانت که وتی پهرێزکارێن مردمان چۆن چه چَکّاسان برَکّێنیت و بدکاران سِزا بدنت تان هما وهدا که دادرسیئے رۆچ برسیت. هُدائے کَهر و سِزا هاس هما مردمانی سرا کپیت که وتی جسمئے مهارِش سِلّ و ناپاکێن واهگانی تها یله کرتگ و هچّ واک و کدرتا نمَنّنت و مانَ نئیارنت. همینچُک تَمَرْد و پُرکِبر اَنت که چه آسمانی زۆرمندانی سُبکّ کنگا تُرسِش نێست. بله پرێشتگ که چه اے زۆراکان زۆرمندتر اَنت، اَنگت هُداوندئے بارگاها اِشان سُبکّ و بےاِزّتَ نکننت. اے مردم ناسرپد و بێزبانێن جانوَرانی پئیما اَنت. هما کارانَ کننت که آیانی سَرِشتَ گوَشیت و تهنا په گِرگ و کُشگا پێدا بوتگ‌اَنت. هما کارانی سرا مسکرا و ریشکندَ کننت که سرپدِشَ نبنت و جانوَرانی پئیما گار و بێگواهَ بنت. وتی گَندگێن کارانی سِزا و پدمُزِّشَ رسیت. آیانی شادهی همِش اِنت که رۆچئے رُژناییا مَست و هنۆش ببنت. گۆن شما هۆر وراک ورگئے وهدا، آ وتی ائیش و نۆشانی تها گَرک اَنت و اے په شما بَنّامی و پۆلنگے بیت. گۆن ناپاک و زِنهکارێن چمّان، هچبر چه گناها سێرَ نبنت و سُست و نِزۆرێن مردمان په مَندر و رِپک وتی داما پِرّێننت. اے مردم تَماه و لالچا بلد و زانتکار اَنت، نالت بوتگێن اَنت. چه راستێن راها در شتگ و چه بَهورئے چُکّ بَلیامئے راهئے رَندگیریا گُمراه بوتگ‌اَنت که وتی سِلّێن کارئے مُزّی دۆست اَت. بله بَلیام وتی گناهئے سرا سرزنش کنگ بوت. آییئے بێزبانێن هر، انسانێئے پئیما هبرا لگِّت و آ نَبی‌ای چه گنۆکیا داشت. اے پئیمێن مردم هُشتگێن چَمّگ و اَنچێن باپ و هُرم اَنت که توپّان آیان هر نێمگا بارت. تهارترێن تهارۆکی آیانی آسر و آکبت اِنت. اے، بَٹاکَ جننت و هبرِش پوچ و هالیگ اَنت. هما مردمان گۆن جسمی بدێن واهگان پرێبَ دئینت و وتی داما پِرّێننت که نۆکی چه رَدکارانی دستا رَکّتگ‌اَنت. آیان آزاتیئے کئول و وادهَ دئینت بله وت سِلکاریئے گُلام و بندیگ اَنت. چێا که هرکَس چیزّێا وتی واجه و مسترَ کنت، وت آییئے گُلام و بندیگَ بیت. هما مردم که گۆن مئے هُداوند و رَکّێنۆک ایسّا مَسیهئے زانگ و پجّارگا چه اے دنیائے سِلکاریانَ رَکّنت، اگن پدا هما سِلکاریانی تۆکا بکپنت، رندی هالِش چه پێسریگێنا هم گنترَ بیت. اے مردمان، اگن چه پاکی و پهرێزکاریئے راها هچّ مزانتێن، په آیان گهتر اَت چه اِشیا که زانگا و رند، چه اے پاکێن هُکما ببجّنت که آیانی سپرده کنگ بوتگ. اے بَتَل آیانی بارئوا چۆن وشَّ گوَشیت که: ”کُچِکّ په وتی شانتگێنان پِرَ ترّیت.“ و ”شُشتگێن هوکّ پدا پوجگلانی تها لێٹَ وارت.“ او دُردانگان! اے نون دومی کاگد اِنت که په شما نبیسگا آنی. هر دوێن کاگدُن په اے سئوَبا نِبشتنت تان شمئے دلا شَرّێن پِگر و هئیالانی هُبّ و واهگا پێدا بکنان و شمارا تَهتال بدئیان هما هبران وتی یاتا بیارێت که گوَستگێن زمانگان پێشیگێن پاک و پَلگارتگێن نبیان گوَشتگ‌اَنت، اَنچُش هم مئے هُداوند و رَکّێنۆکئے هُکما شمئے هئیالا بیاران که آییئے کاسِدان شمارا داتگ. چه هر چیزّا پێسر بزانێت که آهری زمانگان، مَسکرا و ریشکند کنۆکێن مردم جاهَ جننت که وتی سِلّ و بدێن واهگانی رَندگیر اَنت. گوَشنت: ”گڑا آییئے آیگئے واده چۆن بوت؟ چه هما وهدا که مئے پت و پیرێن مُرتگ‌اَنت، هر چیزّ هما پئیما اِنت که چه جهانئے جۆڑ بئیگئے وهدا بوتگ.“ اے پئیما په زانت، وتی چمّان چه اے راستیا بندَ کننت که آسمان، هُدائے هُکمئے سرا چه دێریگێن وهدان هست‌اَت و اے زمین، چه آپا و آپئے راها جۆڑ بوتگ و چه همے آپا آ زمانگئے دنیا بُڈّت و گار و بێگواه بوت. چه هما هُکم و هبرا هم سجّهێن آسمان و اے زمین، په آسا گچێن کنگ بوتگ و تان دادرسیئے رۆچ و ناباورێن مردمانی تباهی و زئوال بئیگا دارگ بوتگ‌اَنت. بله، او دُردانگان! چه اے هبرا بێهئیال مبێت که په هُداوندا یکّ رۆچے، هزار سالئے پئیما اِنت و هزار سال، یکّ رۆچێئے پئیما. لهتێن مردم گمانَ کنت و گوَشیت که هُداوندا وتی پِر ترّگ و آیگئے کئول و واده مهتل داشتگ، بله چُش نه‌اِنت. راستێن هبر اِش اِنت که هُداوند گۆن شما سبر و اۆپارَ کنت، وهد و مۆهَ دنت که گُنهکار پتئوبه بکننت، چێا که نلۆٹیت کَسّے گار و بێگواه ببیت. بله هُداوندئے رۆچ اَلّما کئیت. چُش که دُزّے اَناگتَ کئیت و سجّهێنان جاهَ سِرّێنیت. آ رۆچا آسمان گۆن تُرسناکێن تئوار و بوستگے گار و بێگواهَ بیت، اِستار و ماه و رۆچ و هرچے که آسمانا هست، آسا کپیت و آپَ بیت و زمین و هرچے که زمینا هست سُچیت و پُرَ بیت. نون که زانێت هرچے مئے چاگردا هست گار و زئوال بئیگی اِنت، گڑا باید اِنت شمئے زِند پاک و پَلگار ببیت و په هُدادۆستی بگوَزیت. هُدائے رۆچئے اِنتزار و ودارا هم ببێت و جُهد بکنێت که آ رۆچ زوت‌تر برسیت، هما رۆچ که آسمانَ سُچیت و آپَ بیت و اِستار و ماه و رۆچ و هرچے که آسمانا هست آسا کپنت و آپَ بنت. بله ما نۆکێن آسمان و زمینئے اِنتزار و ودارا اێن که آیانی تها اَدل و راستی هاکمَ بیت. چێا که اے هُدائے لَبز و واده اِنت. او دُردانگان! نون که اے چیزّانی ودارا اێت، جُهد کنێت آ شمارا پاک و بےائیب و گۆن وت په سُهل و آرامیا ودی بکنت و بگندیت. اے هبرا هم مشمۆشێت که مئے هُداوندئے سَبر و اۆپارئے مکسد رَکّێنگ اِنت، اَنچُش که مئے دُردانگێن برات پولُسا گۆن هُدابَکشتگێن هِکمتے په شما نبشتگ. وتی سجّهێن کاگدانی تها همے بارئوا نبیسیت. آ کاگدانی لهتێن هبرانی زانگ و در برَگ گران اِنت و ناسرپد و نِزۆرێن مردم آ نبشتهان وتی تَبا چَهرَ دئینت و په رَدی مانا کننت، بله اے مردم وت زئوالَ بنت. گۆن پاکێن کتابئے آ دگه نِبشتهان هم همے کارا کننت. پمێشکا، او دُردانگان! نون که شما اے سجّهێن چیزّان چه پێسرا زانێت، پهرێز کنێت تان رَدکار و ناشَرێن مردم شمارا وتی گُمراهیئے نێمگا مبرنت و شما وتی مُهر و مُهکمێن زِندا مباهێنێت. گۆن مئے هُداوند و رَکّێنۆک ایسّا مَسیهئے رهمت و زانتا، رُست و رُدۆم گِران ببێت. شان و شئوکت انّون تان اَبد، هماییا برسات. اَنچُش بات. آمین. هما که چه اَزلا هست‌اَت، هما که ما اِشکتگ، گۆن وتی چمّان دیستگ، هما که ما چارتگ و دست پِر کرتگ، آ زِندمانئے گال اِنت. زِند زاهر و پَدّر بوت، ما دیستگ و په آییا گواهیَ دئیێن. ما په شما هما نمیرانێن زِندئے جارا جنێن که گۆن پتا اَت و په ما پَدّر بوت. آ چیزّ که ما دیستگ و اِشکتگ شمارا گوَشێن تانکه گۆن ما همدل و همسِتک ببێت. مئے همدلی و همسِتکی، گۆن پت و آییئے چُکّ ایسّا مَسیها اِنت. ما اِشیا په شما نبیسێن تانکه مئےشمئے شادمانی پوره و سَرجم ببیت. آ کُلئو و پئیگام که ما چه آییا اِشکتگ و په شما جارَ جنێن، اِش اِنت: هُدا نور و رُژن اِنت و آییئے اَرواه و جَبینا هچّ تهاری نێست. اگن بگوَشێن گۆن آییا همدل و همراه اێن و پدا هم تهاریا گام جنَگا اێن، گڑا درۆگَ بندێن و راستیئے سرا کار نکنگا اێن. بله اگن رُژناییا رئوگا اێن، هما پئیما که آ رُژناییا اِنت، گڑا وت‌مان‌وتا همدل و همسِتک اێن و آییئے چُکّ ایسّائے هۆن مارا چه سجّهێن گناه و مئیاران پاک و پَلگارَ کنت. اگن بگوَشێن بێگُناه و بێمئیار اێن، وتا رَدَ دئیێن و راستیا مئے دلا جاگه نێست. بله اگن وتی گناهان بمَنّێن، آ که وپادار و آدل اِنت مئے گناهانَ بَکشیت و مئے سجّهێن ناپهرێزیانَ شۆدیت. اگن بگوَشێن گناهِن نکرتگ، آییا درۆگبندَ کنێن و آییئے هبران مئے دلا جاگه نێست. او منی دُردانگێن چُکّان! اے چیزّان په شما نبیسان که شما گناه مکنێت، بله اگن کَسێا گناهے کرت، دێمپانے هست که پتئے کِرّا په مئے رَکّێنگا هبرَ کنت، هما پاک و آدلێن ایسّا مَسیه. آ مئے گناهانی شۆدۆکێن کُربانیگ اِنت، تهنا مئێگ نه، سجّهێن جهانئے گناهانی کُربانیگ اِنت. اگن ما آییئے هُکم و پرمانانی سرا کار بکنێن، گڑا سرپدَ بێن که ما آییا زانێن. کَسے که گوَشیت: ”من آییا زانان“ بله آییئے هُکمانی سرا کارَ نکنت، درۆگبندے و آییئے دلا راستی نێست. بله کَسے که آییئے هبرانی سرا کارَ کنت، په راستی، هُدائے مِهر آییئے دلا کامل و سررێچ بوتگ. چه همے چیزّا زانێن که ما ایسّا مَسیهئے اَرواه و جَبینا اێن. کَسے که گوَشیت: ”من آییئے اَرواه و جَبینا آن،“ باید اِنت هماییئے راها برئوت. او دُردانگان! اے نۆکێن هُکمے نه‌اِنت که په شما نبیسگا آن، هما کوَهنێن هُکم اِنت که چه بِنداتا شمارا گۆن اَت. اے کوَهنێن هُکم هما گال و هبر اِنت که شما اِشکتگ. بله پدا هم په شما نۆکێن هُکمے نبیسگا آن که اِشیئے راستی، چه شما و آییا پَدّرَ بیت. چێا که تهارۆکی گارَ بیت و راستێن رُژن همے انّون دْرپشگا اِنت. کَسے که گوَشیت: ”رُژناییئے تۆکا آن،“ بله چه براتا نَپرتَ کنت، اَنگت تهارۆکیا اِنت. کَسے که گۆن وتی براتا مِهرَ کنت، رُژناییا اِنت و رُژناییئے تها هچّ چُشێن چیزّے نێست که آییئے رَد کپگ و ٹَگل ورگئے سئوَبساز ببیت. بله آ کَس که چه براتا نَپرتَ کنت، تهاریا اِنت و مان تهارۆکیا گامَ جنت. آ نزانت کجا رئوگا اِنت چێا که تهاریا کۆر کرتگ. او دُردانگێن چُکّان! په شما نبیسگا آن چێا که هماییئے نامئے سرا شمئے گناه بَکشگ بوتگ‌اَنت. او واجهێن پتان! په شما نبیسگا آن، چێا که شما آییا زانێت، هما که چه اَزلا اِنت. او وَرنایان! په شما نبیسگا آن، چێا که شما شئیتانئے سرا بالادست بوتگێت. او چُکّان! په شما نبیسگا آن، چێا که شما پتا زانێت. او واجهێن پتان! په شما نبیسگا آن، چێا که شما هماییا زانێت که چه اَزلا اِنت. او وَرنایان! په شما نبیسگا آن، چێا که توانا و تَمَرْد اێت و هُدائے هبر شمئے دلا اِنت و شما شئیتان پرۆش داتگ. دنیا و هر چیزّے که آییئے تها هست، دۆستِش مدارێت. اگن کَسے دنیایا دۆست بداریت، پتئے مِهر آییئے دلا نێست. چێا که دنیائے سجّهێن چیزّ، بزان جسمئے لۆٹ و واهگ، چمّئے لۆٹ و واهگ و مالئے کِبر و گُرور، چه پتا نئیاتکگ‌اَنت، چه دنیایا آتکگ‌اَنت. دنیا و دنیایی واهگ، گار و زئوالَ بنت، بله کَسے که هُدائے واهگانی سرا کارَ کنت، اَبدمان اِنت. او چُکّان! نون گُڈّی دمان و ساهت اِنت. هما دابا که شما اِشکتگ، ”مَسیهئے دژمن“ پێداک اِنت، همے انّون هم مَسیهئے بازێن دژمنے آتکگ و چه همِشیا زانێن که ساهت، گُڈّی ساهت اِنت. آ چه ما در آتکنت، بله چۆناها چه ما نه‌اتنت، اگن چه ما بوتێننت، گۆن ما منتنت. بله آیانی رئوگا شَرّ پێش داشت چه آیان یکّے هم چه ما نه‌اَت. بله ”آ پاکێنا“ شمارا ”رۆگن پِر مُشتگ“ و شما سجّهێن چیزّانَ زانێت. من په شما نبیسگا آن، په اے سئوَبا نه که راستیا نزانێت، راستیا زانێت و سرکچَ ورێت که چه راستیا هچّ درۆگے ودیَ نبیت. درۆگبند کئے اِنت؟ هما اِنت که نمَنّیت ایسّا، مَسیه اِنت. هما کَس که پت و چُکّا نمَنّیت، مَسیهئے دژمن اِنت. هرکَس که چُکّا نمَنّیت، پت هم آییئیگَ نبیت. هرکَس که چُکّا مَنّیت، پت هم آییئیگَ بیت. بِلّێت هرچے که شما چه بِنداتا اِشکتگ شمئے دلا بمانیت. اگن اے هبر که شما چه بِنداتا اِشکتگ شمئے دلا بمانیت، گڑا پت و چُکّئے اَرواه و جَبینا مانێت. اے هما چیزّ اِنت که هماییا مارا لبز و واده داتگ، بزان نمیرانێن زِند. من په شما اے چیزّ همایانی بارئوا نبشتگ‌اَنت که شمارا گُمراه کنگَ لۆٹنت. بله شما چه آییئے نێمگا ”رۆگن پِر مُشگ“ بوتگێت و اے ”پِر مُشگ“ شمئے دلا مانیت. شمارا زلورت نێست کَسے شمارا درس و سَبکّ بدنت، چێا که چه هُدائے نێمگا، ”رۆگن پِر مُشگ“ وت شمارا سجّهێن چیزّان سَبکَّ دنت. اے ”رۆگن پِر مُشگ“ راست اِنت و درۆگێنے نه‌اِنت. هما پئیما هُدائے اَرواه و جَبینا بمانێت که شمارا تالیمی داتگ. نون، او منی دُردانگێن چُکّان! آییئے اَرواه و جَبینا بمانێت تانکه آییئے زاهر بئیگئے وهدا، مئے دل ڈَڈّ ببیت و آییئے دێما شرمندگ مبێن. اگن زانێت که آ راست و پاک اِنت، گڑا زانێت هرکَس که راستیئے راها رئوت چه هماییا پێدا بوتگ. بچارێت که پتا چۆنێن مِهرے مارا بَکشتگ که هُدائے چُکّ زانگ ببێن و بێشکّ ما هُدائے چُکّ اێن. دنیا مارا نزانت و پَجّاهَ نئیاریت چێا که دنیایا آ هم پَجّاه نئیاورت. او دُردانگان! انّون ما هُدائے چُکّ اێن، بله اَنگت زانگ نبوتگ که ما چے جۆڑ بئیگی اێن، همینچُکَ زانێن، وهدے آ زاهرَ بیت ما هم هماییئے ڈئولا بێن، پرچا که آ وهدی ما آییا هما پئیما گِندێن که آ هست. هرکَسا چه آییا چُشێن اُمێتے هست وتا پاکَ کنت، اَنچُش که آ وت پاک اِنت. هرکَس که گناهَ کنت، شَریَتئے هلاپا کارَ کنت، چێا که گناه، ناشَری اِنت. شما زانێت، آ پَدَّر بوت تان گناهان گار و بێگواه بکنت، آییا هچّ گناه نێست. آ کَس که آییئے اَرواه و جَبینا مانیت، گناهَ نکنت. هرکَس که گناهَ کنت ایسّایی ندیستگ و نزانتگی. او چُکّان! بچارێت کَسے شمارا گُمراه مکنت. هرکَس راستیئے راها رئوت، راستێن مردمے، اَنچُش که آ، پاک و راست اِنت. آ که گناهَ کنت شئیتانئے چُکّ اِنت پرچا که شئیتان چه بُنگێجا گناه کنان اِنت. هُدائے چُکّ پمێشکا پَدَّر بوت که شئیتانئے کاران بپرۆشیت و زئوال بکنت. آ که چه هُدایا پێدا بوتگ گناهَ نکنت، پرچا که هُدائے زات آییا مان اِنت. گڑا آ گناه کرتَ نکنت، چێا که چه هُدایا پێدا بوتگ. هُدائے چُکّ و شئیتانئے چُکّ، همے پئیما زانگ و پَجّاه آرگَ بنت، آ کَس که راستیئے راها نرئوت، هُدائے چُکّ نه‌اِنت و اَنچُش آ کَس هم که گۆن وتی براتا مِهرَ نکنت. آ کُلئو و پئیگام که شما چه بُنگێجا اِشکت، همش اِنت که باید اِنت یکدومیا دۆست بدارێن. کائِنئے ڈئولا مبێن که شئیتانئے چُکّ اَت و وتی براتی کُشت. نون چێا آ کُشتی؟ په اے سئوَبا که آییئے جندئے کار و کِرد سِلّ و شئیتانی اَتنت و براتئے کار نێک و هُدایی اَتنت. او براتان! چه اے هبرا هئیرت مکنێت که دنیا گۆن شما نَپرتَ کنت. ما زانێن که چه مرکا گوَستگ و په زِندمانا رَستگێن، چێا که گۆن وتی براتان مِهرَ کنێن. هرکَس که مِهرَ نکنت، مرکئے ساهگا مانیت. کَسے که چه براتا بێزارَ بیت و نَپرتَ کنت هۆنیگے. شما زانێت، هۆنیگێن مردمے هچبر نمیرانێن زِندئے واهندَ نبیت. ما مِهر اے پئیما پَجّاه آورت، چێا که مَسیها وتی جان، په مئیگی نَدر کرت، تانکه ما هم وتی جانا په براتان نَدر بکنێن. اگن کَسێا دنیایی مال و مِلکتے ببیت و براتێا مهتاج بگندیت بله په آییا بَزّگی مبیت، گڑا هُدائے مِهر چِه پئیما چُشێن مردمێئے دلا جاگهَ کنت؟ او دُردانگێن چُکّان! بیاێت مِهر کنێن، بله نه په دپ و هبر، په دل و سِتک و گۆن کار و کِرد. او دُردانگان! اگن مئے دل و جَبین مارا مئیاربار مکنت، گڑا هُدائے گوَرا آسودگ و دلڈَڈّ اێن. آ وهدی هرچے چه آییا بلۆٹێن مارا رسیت، چێا که آییئے هُکم و پرمانانَ زورێن و په هماییئے وَشنۆدیا کارَ کنێن. آییئے هُکم همِش اِنت که آییئے چُکّ ایسّا مَسیهئے نامئے سرا باوَرمند ببێن و وت‌مان‌وتا مِهر بکنێن، هما پئیما که مارا هُکمی کرتگ. هرکَس که هُدائے هُکمانی سرا کارَ کنت، آییئے اَرواه و جَبینا مانیت و هُدا هم آ مردمئے دلا جاگهَ کنت. وتی روهی مارا بَکشتگ و اے پئیما زانێن که آ مئے دلا مانیت. او دُردانگان! هر روهێئے سرا باور مکنێت، روهان آزمائِش کنێت و بچَکّاسێت که بارێن چه هُدائے نێمگا اَنت یا نه؟ چێا که بازێن درۆگێن نبیے دنیائے چارێن کُنڈان پُترتگ. هُدائے روها اے ڈئولا زانێت: هر هما روه چه هُدائے نێمگا اِنت که باوَرَ کنت و مَنّیت که ایسّا مَسیه، انسانی رنگ و دْرۆشما اێر آتکگ. بله هر روهے که ایسّایا نمَنّیت، آ چه هُدائے نێمگا نه‌اِنت و مَسیهئے هما دژمنئے روه اِنت. شما اِشکتگ که آ روهَ کئیت و همے انّون هم دنیایا اِنت. او دُردانگێن چُکّان! شما چه هُدایا اێت و آیانی سرا بالادست بوتگێت، چێا که آ که شمئے دلا اِنت چه آییا مستر اِنت که دنیایا اِنت. آ دنیائیگ اَنت، پمێشکا هرچے که گوَشنت هم دنیایی اِنت و دنیائے گۆش آیانی نێمگا اِنت. ما چه هُدایا اێن و کَسے که هُدایا زانت، آییئے دلگۆش مئے نێمگا اِنت، بله آ که چه هُدایا نه‌اِنت، آییئے دلگۆش مئے نێمگا نه‌اِنت. راستیئے روه و گُمراهیئے روها همے ڈئولا زانێن و پَجّاهَ کارێن. او دُردانگان! گۆن یکدومیا مِهر بکنێن، چێا که مِهر چه هُدایا اِنت و هرکَس که مِهرَ کنت، چه هُدایا پێدا بوتگ و هُدایا زانت. آ که مِهرَ نکنت هُدایی نزانتگ، چێا که هُدا مِهر اِنت. هُدائے مِهر اے ڈئولا مئے نیاما پَدّر بوت که وتی یکّ و یکدانگێن چُکّی اے جهانا رئوان دات تانکه چه آییئے نێمگا زِندمانئے واهُند ببێن. ما گۆن هُدایا مِهر نکرتگ، مِهر همش اِنت که آییا کرتگ و وتی چُکّی دێم داتگ تان په مئے گناهانی شۆدگا کُربانیگ کنگ ببیت. او دُردانگان! اگن هُدایا اے ڈئولا گۆن ما مِهر کرتگ، ما هم باید اِنت یکدومیا دۆست بدارێن. کَسّا هچبر هُدا ندیستگ، بله اگن یکدگرا مِهر بکنێن، هُدا مئے دلا مانیت و آییئے مِهر مئے دلا کامل و سررێچ بوتگ. آییا مارا چه وتی روها بهرے داتگ. چه همِدا زانێن که ما آییئے اَرواه و جَبینا مانێن و آ مئے دلا. ما دیستگ و گواهیَ دئیێن که پتا وتی چُکّ رئوان داتگ تان جهانئے رَکّێنۆک ببیت. آ که مَنّیت ایسّا هُدائے چُکّ اِنت، هُدا آییئے دلا جاگهَ کنت و آ هُدائے اَرواه و جَبینا. ما هما مِهر زانتگ و آییئے سرا باور کرتگ که هُدایا مارا داتگ. هُدا مِهر اِنت و هرکَس که وتی زِندا په مِهر بگوازێنیت، هُدائے اَرواه و جَبینا مانیت و هُدا آییئے دلا. مِهر مئے نیاما همے ڈئولا کامل و سررێچ بوتگ که جُست و پُرسئے رۆچا دلڈَڈَّ ببێن. چێا که ما اے دنیایا هماییئے ڈئولا اێن. مِهرئے تها تُرس نێست. سررێچێن مِهر، تُرسا گارَ دنت. چێا که تُرس چه سِزائے هئیالا کئیت و کَسے که تُرسیت چه مِهرا سررێچ نبوتگ. ما مِهرَ کنێن چێا که پێسرا آییا گۆن ما مِهر کرتگ. کَسے که گوَشیت: ”منا هُدا دۆست اِنت“ و چه وتی براتا نَپرتَ کنت، درۆگبندے، پرچا که وتی براتا گندیت و دۆستیَ نداریت، گڑا هُدایا که نگندیت چِه پئیما دۆستی داشتَ کنت؟ ما اے هُکم چه هماییا گپتگ که گوَشیت: ”هرکَس که گۆن هُدایا مِهرَ کنت، باید اِنت گۆن وتی براتا هم مِهر بکنت.“ هرکَسا اے باوَرمندی ببیت که ایسّا هما مَسیه اِنت، آ چه هُدایا پێدا بوتگ. هرکَسا که پت دۆست اِنت، چُکّا هم دۆستَ داریت. وهدے گۆن هُدایا مِهرَ کنێن و آییئے هُکمان کارَ بندێن، زانێن که هُدائے چُکّان مِهرَ کنێن. هُدادۆستی همِش اِنت که هُدائے هُکمان کار ببندێن و آییئے هُکم گرانێن بارے هم نه‌اِنت. چێا که هرچے چه هُدایا پێدا بوتگ، دنیائے سرا بالادست و سۆبێنَ بیت و مئے باور و ایمان همے بالادستی اِنت که دنیایا اێردستَ کنت. اَبێد چه آ کَسا که باوَرَ کنت ایسّا هُدائے چُکّ اِنت، دگه کئے دنیایا اێردست کرتَ کنت؟ اے هما اِنت که چه آپ و هۆنا آتکگ، بزان ایسّا مَسیه، تهنا چه آپا نه، چه آپ و هۆنا. اے روه اِنت که گواهیَ دنت، چێا که روه راستی اِنت. پرچا که سئے گواه و شاهد هست: روه، آپ و هۆن. اے هر سئیێن همشئور اَنت. اگن ما انسانئے گواهیا مَنّێن، گڑا هُدائے گواهی باز مستر اِنت، چێا که هُدائے گواهی هما اِنت که وتی چُکّئے بارئوا داتگی. هرکَس که هُدائے چُکّئے سرا باوَرَ کنت، آییا اے گواهی وت گۆن اِنت، بله آ که هُدائے سرا باوَرَ نکنت، هُدایی درۆگبند کرتگ، چێا که هُدائے گواهی دئیگی په چُکّا باور نکرتگ. آ گواهی اِش اِنت که هُدایا مارا نمیرانێن زِند بَکشتگ و اے زِند چه هُدائے چُکّئے نێمگا اِنت. هما کَس زِندئے واهند اِنت که گۆن هُدائے چُکّا گۆن اِنت و آ که گۆن چُکّا گۆن نه‌اِنت، زِندئے واهند نه‌اِنت. اے چیزُّن په شما نِبشتنت که شمارا هُدائے چُکّئے نامئے سرا باور اِنت، تان بزانێت که نمیرانێن زِندئے واهُند اێت. چه آییا مارا اے دلڈَڈّی رَستگ، هرچے که آییئے لۆٹ و واهگئے سرا بلۆٹێن، آ اِشکنت. نون اگن زانێن هرچے چه آییا بلۆٹێن مارا اِشکنت، گڑا دلجم اێن که مئے لۆٹ و واهگ سَرجم بوتگ‌اَنت. اگن کَسے براتے بگندیت اَنچێن گناهے کنگا اِنت که مَرکئے سئوَبَ نبیت، دْوا بکنت و هُدا آییا زِندَ بَکشیت. اِشیا هما کَسئے بارئوا گوَشان که گناهی مَرکئے سئوَبَ نبیت. گناهے هست‌اِنت که مَرکئے سئوَبَ بیت، منَ نگوَشان که کَسے په چُشێن گناهێئے بَکشگا دْوا بکنت. هر بدێن کارے گناه اِنت، بله اَنچێن گناهے هم هست که مَرکئے سئوَبَ نبیت. ما زانێن هرکَس که چه هُدایا پێدا بوتگ، گناهَ نکنت، هما که چه هُدایا پێدا بوتگ هُدا وت آییئے نِگهپانیا کنت و شئیتانئے دست په آییا نرسیت. ما زانێن که هُدائے چُکّ اێن و سجّهێن دنیا شئیتانئے زۆر و واکئے چێرا اِنت. اے چیزّا هم زانێن که هُدائے چُکّ آتکگ و مارا اے پۆه و زانتی داتگ که آ ”راستێنا“ بزانێن. ما هما ”راستێنئے“ اَرواه و جَبینا اێن، آییئے چُکّ ایسّا مَسیهئے اَرواه و جَبینا. راستێن هُدا و نمیرانێن زِند، هما اِنت. او دُردانگێن چُکّان! وتا چه بُتان دور بدارێت و بپهرێزێت. چه کِلیسائے کماشئے نێمگا، په گچێن کرتگێن بانُک و آییئے چُکّان که په دل منا سکّ دۆست اَنت. تهنا منا نه، هما سجّهێنان هم دۆست اَنت که راستیا زاننت. پمێشکا مارا دۆست اَنت که مئے دلا راستیا جاگه کرتگ و تان اَبد گۆن ما همراه اِنت. هُدایی مِهر و رهمت و سُهل و آسودگی، چه پتێن هُدا و آییئے چُکّ ایسّا مَسیهئے نێمگا، په راستی و مِهر گۆن ما گۆنَ بیت. گَل و شادان بوتان وهدے زانتُن تئیی لهتێن چُکّ، راستیئے سرا زِندَ گوازێنیت، هما ڈئولا که پتا مارا هُکم کرتگ. نون، او بانُک! من نۆکێن هُکمے نبیسگا نه‌آن، اے هما هُکم اِنت که چه بُنگێجا مارا گۆن بوتگ، بله چه تئو دَزبندیَ کنان، ماشما گۆن یکدومیا مِهر بکنێن. مِهر همش اِنت که آییئے هُکم و پرمانانی سرا زِند بگوازێنێن. آییئے هُکم همش اِنت که شما چه بُنگێجا اِشکتگ. همے مِهرئے هُکمئے سرا زِند بگوازێنێت. چێا که بازێن رَد دئیۆکے دنیایا پُترتگ و تالان اِنت و اے هبرا نمَنّنت که ایسّا مَسیه انسانی جسم و جانێا اێر آتکگ. اے پئیمێن مردم رَد دئیۆک و مَسیهئے دژمن اَنت. هۆش و سار بێت که مئے کارئے بَر و سَمرا برباد و زئوال مکنێت، سررێچێن مُزّے په وت بکَٹّێت. هرکَس که مَسیهئے تالیمئے سرا مُهر مه‌اۆشتیت و وتسرا دێماتر برئوت، هُدا آییئیگ نه‌اِنت، بله هرکَس که مَسیهئے تالیمئے سرا مُهر بۆشتیت، هم پت آییئیگ اِنت، هم چُکّ. اگن کَسے شمئے گوَرا بیئیت و اے تالیما مئیاریت، آییا وتی لۆگا مئیلێت و وشّاتکی مگوَشێت. پرچا که اے ڈئولێن مردمێئے وشّاتک کنگ، گۆن آییئے رَدێن کاران شریکدار بئیگ اِنت. بازێن چیزّے هست که په تئو بنبیسان، بله نلۆٹان گۆن کلم و کاگدا ببنت. اُمێتوار آن که شمئے کِرّا بیایان و دێم په دێم گپّ و تْران بکنێن تان مئےشمئے شادمانی سررێچ ببیت. تئیی گچێنیێن گهارئے چُکّ ترا بَڈّے دْرۆت و دْرَهباتَ گوَشنت. چه کِلیسائے کماشئے نێمگا په دُردانگێن گایوسا که په دل منا سکّ دۆست اِنت. او دُردانگ! دْوا کنان که تئیی سجّهێن کار په شَرّی دێما برئونت و تئیی جسم و جان، هم تئیی روهئے پئیما دْراه و سلامت ببیت. باز گَل و شادان بوتان که لهتێن سنگت آتک و گواهی‌اِش دات که تئو راستیئے وپادار ائے، بزان وتی زِندا راستیئے سرا گوازێنگا ائے. هچّ چیزّ منا چه اِشیا گێشتر شادانَ نکنت که بِشکنان منی چُکّ راستیئے سرا زِندَ گوازێننت. او دُردانگ! تئو براتانی سجّهێن کاران گۆن وپاداریا کنئے، تُرے آ بێگانگ ببنت. آیان، باوَرمندانی دێما په تئیی مِهرا گواهی داتگ. اے سکّێن شَرّێن کارے بیت که تئو آیان هما پئیما سات و سپرا رئوان بکنئے که هُدائے رزا اِنت. چێا که آ په هما نامئیگی سر گپتگ‌اَنت و چه ناباوران کُمکّے نگپتگِش. گڑا ما باید اِنت چُشێن مردمان مَدت بکنێن، تان ما په راستیئے دێما برگا همکار ببێن. چیزّے په کِلیسایا نبشتگُن، بله دیوتْریپیس که مستریئے لۆٹۆک اِنت، مئے اِهتیارا نمَنّیت. وهدے وت بیایان، آییئے کارانی هساب و کتابا کنان، چێا که مئے هِلاپا درۆگێن بُهتام شِنگ و تالان کنگا اِنت. په اینچُکا هم بسَّ نکنت، براتان وشّاتکَ نکنت و آ دگران هم که براتان وشّاتک کنگَ لۆٹنت په اے کارا نئیلیت و آیان چه کِلیسایا درَ کنت و گلّێنیت. او دُردانگ! بدیئے رَندگیریا مکن، نێکیئے رَندگیریا بکن. هرکَس که نێکیَ کنت چه هُدائے نێمگا اِنت، بله آ که بدیَ کنت هُدایی ندیستگ. سجّهێنان، دیمیتْریوسئے بارئوا شَرّێن گواهی داتگ، تنتنا راستیئے جِندا هم. ما هم همے ڈئولا گواهیَ دئیێن و وتَ زانئے که مئے گواهی راست و بَرهَکّ اِنت. بازێن چیزّے هست‌اَت که په تئو بنبشتێنان، بله نلۆٹان گۆن کَلم و کاگدا ببنت. اُمێتوار آن که په همے زوتّان ترا بگندان و دێم په دێم گپّ و تْران بکنێن. ترا سُهل و آسودگی سر بات! دۆست ترا دْرۆت و درهباتَ گوَشنت. تئو هم دۆستان یکّ یکّا په نام، سلام سر کن. چه آکوبئے برات، ایسّا مَسیهئے هِزمتکار، یَهودائے نێمگا، په هما گْوانک جتگێنان که هُداێن پتا دۆست اَنت و په ایسّا مَسیهئیگی گۆن شَرّێن پهرێزے دارگ بوتگ‌اَنت. شمئے سرا رهمت ، سُهل و آسودگی و مِهر گێش و گێشتر بات. او دُردانگان! واهگدار اَتان په شما هما رَکّگئے بارئوا بنبیسان که ما سجّهێن آییئے شریکدار اێن. بله من زلورت دیست که گۆن اے چیزّانی نبیسگا، شمئے دلا شئوک پێدا بکنان تان په هما باوَرا جُهد بکنێت که یکّ رندے پَلگارتگێنان دئیگ بوتگ و تان اَبد گۆن ماشما گۆنَ بیت. چێا که لهتێن اَنچێن مردم چێرکایی شمئے نیاما پُترتگ که وتی بێهُداییئے سئوَبا چه پێسرا مئیاریگ کنگ بوتگ‌اَنت. آ هُدائے رهمتان تابَ دئینت و په وتی بێننگێن کار و واهگان کارشَ بندنت و مئے یکّ و یکدانگێن واجه و هُداوند ، ایسّا مَسیها نمَنّنت. شما اے سجّهێن چیزّان سرپد بوتگێت و زانێت، بله لۆٹان شمارا تَهتال پرّێنان که هُداوندا یکّ برے وتی کئوم چه مِسرا رَکّێنت، بله آ که بێباور اَتنت رندترا گار و بێگواهی کرتنت. آییا هما پرێشتگ هم تان دادرَسیئے مزنێن رۆچا تهارۆکیا گۆن اَبدمانێن زمزیلان بستگ‌اَنت که وتی اِهتیارئے بُرز و بلندێن کَدرِش نزانت و وتی جاگه‌اِش یله دات. همے پئیما، سُدوم و گُمورَه و کِرّ و گوَرئے شهرانی مردم، که همایانی ڈئولا بێننگی‌اِش کرت و نارهبندێن واهگانی پدا کپتنت، اَبدی آسا پِرّێنگ بوتنت تان په دگران درس و اِبرت ببنت. اَنچُش، گۆن اے سجّهێن سرگوَستانی زانگا، هما مردم که وتی وابانی تها زندگ اَنت، وتی جسم و جانا پلیت و گندگَ کننت، اِهتیارا نمَنّنت و آسمانی زۆرمندان سُبکّ و بےاِزتَّ کننت. تنتنا مزنێن پرێشتگ میکاییلا، آ وهدا که موسّائے جۆنئے بارئوا گۆن شئیتانا یکّ و دویی کرت، اے تَهم و جُریت نێست‌اَت که شئیتانا سُبکّ و مئیاریگ بکنت. تهنا گوَشتی: ”هُداوند ترا سِزا بدئیات.“ بله اے، هما چیزّانی سُبکّی و بێهُرمتیا کننت که آیانی بارئوا هچَّ نزاننت. اے مردم ناسرپد و بێزبانێن جانوَرانی پئیما، وتی سَرِشتئے رندا کپنت و اے پئیما گار و بێگواهَ بنت. بَژن و اپسۆز په آیان! چێا که کائِنئے راها رئونت و وتی سوتّانی پدا بَلیامئے گُمراهیا کپنت و کۆرائے سَرکشّیا بێرانَ بنت. اے مردم، شمئے پُرمِهرێن باوَرمندی دیوانان، وهدے په بێپرواهی گۆن شما هۆریگا وراکَ ورنت په شما بَنّامی و پۆلنگے بنت. اے هما شپانک اَنت که تهنا وتی جندئے پَزّۆر کنگئے رندا اَنت. هما بێهئورێن جمبر اَنت که گواتِشَ بارت. هما ڈُکّالی درچک اَنت که بێبَر و بێریشّگ اَنت و دو بَر مُرتگ‌اَنت. اے زِرئے هما مستێن چئول و مئوج اَنت که وتی شَرمناکێن کارانی کپ و گَجّان درَ رێچنت. هما گِسَر و سرگردانێن اِستار اَنت که تهارترێن تهارۆکی آیانی اَبدی آسر و آکبت اِنت. هِنۆک که آدمئے هپتمی نَسل و پَدرێچ اَت، اِشانی بارئوا چُش پێشگۆییَ کنت و گوَشیت: ”هُداوند گۆن وتی لَکّانی لَکّێن پَلگارتگێنانَ کئیت، تان سجّهێنانی دادرسیا بکنت و اے بێهُداێن ناباوران په آیانی سجّهێن گَندهکاریان و په هما سجّهێن سِلّێن هبران که اے بێباورێن گُنهکاران آییئے هلاپا گوَشتگ‌اَنت، مئیاریگ بکنت.“ اے مردم، گلّه‌گزار، ایرازگِر و وتی بدکاری و سِلّێن واهگانی بُڈّتگێن اَنت، په وت پهرَ بندنت و په وتی نپ و سوتّان گۆن چاپلوسی و چَرپ‌زبانی مردمان ستا کننت. جی، او دُردانگان! شما مئے هُداوند ایسّا مَسیهئے کاسِدانی پێشگۆییان وتی یاتا بدارێت که شمارا گوَشتِش: ”گُڈّی زمانگا، اَنچێن ریشکند کنۆک ودیَ بنت و کاینت که وتی بێهُدایی و سِلّ و بدێن واهگانی رَندگیر اَنت.“ اے، دنیایی مردم اَنت، چه هُدائے روها زِبهر اَنت و جتایی دئورَ دئینت. بله او دُردانگان! شما وتا چه پاک و بےائیبێن ایمانا مُهر و مُهکم بکنێت و گۆن پاکێن روهئے مَدتا دْوا بلۆٹێت. وتا هُدائے مِهرانی ساهگا بدارێت و مئے هُداوندێن ایسّا مَسیهئے رهمتئے اِنتزار و ودارا ببێت که شمارا په نمیرانێن زِندا سرَ کنت. گۆن آ لهتێنا که دودل اَنت مهربان ببێت، لهتێنا چه آسا بکَشّێت و برَکّێنێت و دگه لهتێنا رهمت پێش بدارێت بله گۆن تُرس و لَرز و چه آیانی جامگان هم نپرت بکنێت که آیانی جسما پلیت کرتگ‌اَنت. هما که شمارا چه ٹَگل ورگ و کپگا مُهر داشتَ کنت و بےائیب و گۆن مزنێن شادمانیے شمارا وتی پرشئوکتێن درگاها برت و سر کرتَ کنت، مئے یکّ و یکدانگێن هُدا و رَکّێنۆکا، مئے هُداوند ایسّا مَسیهئے وَسیلها، چه اَزل، انّون و تان اَبد شان و شئوکت و واک و کدرت برسات! اَنچُش بات. آمین. ایسّا مَسیهئے هما اِلهام که هُدایا آییارا دات تان وتی هِزمتکاران هما چیزّان پێش بداریت که اَلّم زوتّ بئیگی اَتنت. آییا وتی پرێشتگے په وتی هِزمتکار یوهَنّایا رئوان دات تان اے اِلهام آشکار ببیت. یوهَنّایا هما چیزّانی گواهی دات که دیستگ‌اَتنتی، بزان هُدائے هبر و ایسّا مَسیهئے شاهدی. بَهتاور هما اِنت که اے پێشگۆییئے لَبزان په بُرزتئواریَ وانیت و بَهتاور هما اَنت که اے پێشگۆییئے لَبزان گۆشَ دارنت و هرچے که نبیسگ بوتگ، وتی دلا دارنتِش، چێا که وهد نزّیکّ اِنت. بچار، آ گۆن جمبران پێداک اِنت و هَمُک چمّ آییا گندیت، هما هم که آییئے جانِش ٹُنگ ٹُنگ کرتگ و زمینئے سجّهێن کئوم هماییئے سئوَبا پُرسیگَ بنت. هئو، اَنچُش بات. آمین. هُداوندێن هُدا گوَشیت: ”بِندات من آن و هلاسی من آن، هما که هست‌اِنت، هست بوتگ و آیگی اِنت، پُرواک، آ من آن.“ من، یوهَنّا، شمئے برات آن و هما آزار، بادشاهی و سبر و اۆپارا شمئے همراه آن که مارا ایسّائے نامئے سئوَبا رسنت. من هُدائے هبر و ایسّائے شاهدیئے سئوَبا پَتموسئے جَزیرها اَتان. هُداوندئے رۆچا هُدائے روه منی دلا پُترت و من اِشکت که پُشتا بُرزێن تئوارے بوت، گوَشئیگا کَرنائے تئوارے اَت. گوَشتی: ”اے چیزّان که تئو گندئے، کتابێئے تها نبشتهِش کن و په هپتێن کِلیسایان دێمِش دئے، په اِپێسُس، سَمورنا، پِرگاموم، تیاتیرَه، ساردیس، پیلادِلپیا و لئودیکیائے کِلیسایان.“ من هما تئوارئے نێمگا چَکّ جت که گۆن من هبرا اَت. من که چَکّ تَرّێنت، هپت تلاهێن چِراگدانُن دیست و چِراگدانانی نیاما انسانی چُکّێئے ڈئولێنے دیستُن، دْراجێن پَشکے گوَرا اَتی که تان پادان اَت و سێنَگا تلاهێن پَٹّیے بستگ‌اَتی. سر و مودی چۆ پژما اِسپێت اَتنت، چۆ برپا اِسپێت، و چمّی چۆ آسئے بْرانزا. پادی پوره تاپتگێن بْرنج اَتنت که آسئے کورَهێا رۆک اَتنت و تئواری چۆ بازێن آپانی تئوارا اَت. هپت اِستاری راستێن دستا اَت و چه آییئے دپا دودپێن تێزێن زهمے در آیگا اَت. دێمی گۆن وتی سَرجمێن رُژنا چۆ رۆچا دْرپشگا اَت. من که دیست، پوره مُردگے بوتان و آییئے پادانی دێما کپتان. وتی راستێن دستی منی سرا اێر کرت و گوَشتی: ”متُرس، من ائولی و آهری آن. من زندگێن آن. من مُرتگ‌اَتان و بچار، نون زندگ آن، اَبد تان اَبد. مرک و مُردگانی جهانئے کِلیت منا گۆن اَنت. پمێشکا هرچے که تئو دیست، هرچے که انّون بئیگا اِنت و هرچے که دێمترا بیت، نبشتهِش کن. هپتێن اِستار که تئو منی راستێن دستا دیستنت، آیانی و هپتێن تلاهێن چِراگدانانی راز اِش اِنت: هپتێن اِستار هپتێن کِلیسایانی پرێشتگ اَنت و هپتێن چِراگدان هپتێن کِلیسا اَنت.“ په اِپێسُسئے کِلیسائے پرێشتگا نبشته کن: اے هبر هماییئیگ اَنت که هپتێن اِستاری راستێن دستا اَنت و هپتێن تلاهێن چِراگدانانی نیاما گام جنَگا اِنت. آ چُشَ گوَشیت: من تئیی کارانَ زانان، تئیی زهمت‌کَشّی و سبر و اۆپارا. منَ زانان که تئو بدێن مردمان سگّتَ نکنئے، همایان که وتا کاسِد گوَشتگ بله نبوتگ‌اَنت، تئو آ مردم چکّاستگ‌اَنت و دیستگ که درۆگبند اَنت. مُهر اۆشتاتگئے و گۆن سبر و اۆپارے هر چیزِّت په منی ناما سگِّتگ و دمِت نبُرتگ. بله منا گۆن تئو یکّ گِلگے هست‌اِنت. نون تئو آ پئیما مِهر کنگا نه‌ائے که بِنداتا کنگا اَتئے. پمێشکا یات کن که چه کجا کپتگئے. تئوبه کن و هما کاران بکن که تئو بِنداتا کرتگ‌اَنت. اگن وتی پشۆمانی‌اِت زاهر نکرت، من په تئو پێداک آن و تئیی چِراگدانا چه آییئے جاگها دورَ کنان. بله ترا اے شَرّی هست‌اِنت که تئو هم چه نیکولاییتانی کاران نپرتَ کنئے و من هم نپرتَ کنان. هرکَسا که گۆش پِر، گۆش بداریت که پاکێن روه گۆن کِلیسایان چے گوَشیت. هما که سۆبێنَ بیت، من آییا چه زِندئے هما درچکا ورگئے هکّا دئیان که هُدائے بهشتا اِنت. په سَمورنائے کِلیسائے پرێشتگا نبشته کن: اے هما ائولی و آهریئے هبر اَنت که مُرتگ‌اَت و پدا زندگ بوت. آ چُشَ گوَشیت: من تئیی آزار و نێزگاریا سرپد آن بله تئو هستۆمند ائے. آ کُپرانَ زانان که هما مردمان کرتگ‌اَنت که وتا یَهودیَ گوَشنت بله یَهودی نه‌اَنت. آ شئیتانئے کَنیسَهے اَنت. چه آیۆکێن آزاران متُرس. بچار، شئیتان چه شما لهتێنا په شمئے چکّاسگا زندانا کنت و تئو تان ده رۆچا آزار دئیگَ بئے. تان مرکئے ساهتا وپادار بئے و من ترا زِندئے تاجا دئیان. هرکَسا که گۆش پِر، گۆش بداریت که پاکێن روه گۆن کِلیسایان چے گوَشیت. هرکَس که سۆبێنَ بیت، چه دومی مرکا هچّ تاوانے نگندیت. په پِرگامومئے کِلیسائے پرێشتگا نبشته کن: اے هماییئے هبر اَنت که دودپێن تێزێن زَهمی گۆن اِنت. آ چُشَ گوَشیت: منَ زانان تئو کجا جَهمنند ائے، همۆدا که شئیتانئے تَهت اِنت، بله تئو منی نام مُهر داشتگ. تئو منی وپادارێن شاهد، اَنْتیپاسئے وهدا هم منی سرا باوَر کنگا اِنکار نکرت، هما اَنْتیپاس که شمئے نیاما کُشگ بوت، همۆدا که شئیتان جَهمنند اِنت. بله منا گۆن تئو لهتێن گِلگ هست. تئیی کِرّا لهتێن مردم هست که بَلیامئے تالیمئے منّۆک اَنت. بَلیاما بالاک سۆج دات که په اِسراییلئے چُکّان دامے چێر بگێجیت که اِسراییلئے چُکّ، په بُتان کرتگێن کُربانیگان بوَرنت و بێراه و رهبندێن وپت و واب بکننت. همے پئیما تئیی کِرّا دگه لهتێن چُشێن هم هست که نیکولاییتانی تالیمئے منّۆک اَنت. پمێشکا تئوبه کن، اگن نه من په تئو زوتّ پێداک آن و گۆن وتی دپئے زهما آیانی هلاپا جنْگے بُنگێجَ کنان. هرکَسا که گۆش پِر، گۆش بداریت که پاکێن روه گۆن کِلیسایان چے گوَشیت. هما که سۆبێنَ بیت، من آییا چه چێر و پناهێن مَنّا بَهرے دئیان. من آ مردما اسپێتێن سِنگے هم دئیان که آییئے سرا نۆکێن نامے نبشته اِنت. اے ناما تهنا هما زانت که آییا دئیگَ بیت. په تیاتیرَهئے کِلیسائے پرێشتگا نبشته کن: اے هُدائے چُکّئے هبر اَنت، هماییئے که چمّی چۆ آسئے بْرانزا اَنت و پادی پوره تاپتگێن بْرنج. آ چُشَ گوَشیت: من تئیی کارانَ زانان، تئیی مِهر و ایمان، هِزمت و سبر و اۆپارا. تئو انّون چه آ کاران گێشتر کنگا ائے که بِنداتا کرتگ‌اَنت. بله منا چه تئو یکّ گِلَگے هست که تئو هما جنێن، ایزابِلا سگّگا ائے که وتا پئیگمبرے گوَشیت. آ تالیم دئیگا اِنت و منی هِزمتکاران گُمراه کنگا اِنت. آیان بێراه و رهبندێن وپت و واب و هما کُربانیگانی ورگئے سۆجا دئیگا اِنت که په بُتان کنگ بوتگ‌اَنت. من آییارا وهد داتگ که بلکێن تئوبه بکنت، بله آ چه وتی زِنهکاریا پشۆمان بئیگَ نلۆٹیت. بچار، من آییا تَهتئے باهۆٹَ کنان و هما که گۆن آییا زِنا کنگا اَنت، آیان سکّێن اَزابێئے تها دئورَ دئیان، اگن آییئے کارانی رَندگیری‌اِش یله ندات و تئوبه‌اِش نکرت. من آییئے چُکّان وباے دئیان و کُشان، گڑا سجّهێن کِلیسا زاننت که من هما آن که دل و هئیالانی هالان درَ گێجیت و من شما هرکَسا آییئے کارانی هسابا مُزَّ دئیان. بله تیاتیرَهئے اے دگه مردم، شما که اے تالیمئے منّۆک نه‌اێت و ”شئیتانئے جُهلێن رازان“، اَنچُش که لهتێنَ گوَشیت، شرّیا سرپد نه‌اێت، اے گپّان شمارا گوَشان: ”شمئے سرا دگه گرانێن بارے نلَڈّان، بله هما چیزّانی سرا که شما وتا مُهر داشتگ، تان منی آیگا وتا اَنچُش بدارێت.“ هما که سۆبێنَ بیت و تان آهِرا منی کارانَ کنت، من آییا کئومانی سرا واک و اِهتیارَ دئیان. آ گۆن آسنێن اَساێا اَنچۆ کئومانی سرا هُکمرانیَ کنت که کونزگ پرۆشگَ بنت. اَنچێن اِهتیارے چه منی پتئے نێمگا منا رَستگ. من آییا سُهبئے اِستارا هم دئیان. هرکَسا که گۆش پِر، گۆش بداریت که پاکێن روه گۆن کِلیسایان چے گوَشیت. په ساردیسئے کِلیسائے پرێشتگا نبشته کن: اے هماییئے هبر اَنت که هپتێن اِستار و هُدائے هپتێن روهی گۆن اَنت. آ چُشَ گوَشیت: من تئیی کارانَ زانان. تئو نامے در آورتگ که زندگ ائے، بله اَسلا مُرتگئے. آگه بئے و هما چیزّان مُهر و مُهکم کن که اَنگت پَشت کپتگ‌اَنت بله مِرَگی اَنت. چێا که من تئیی کار دیستگ‌اَنت که منی هُدائے چمّان کامل نه‌اَنت. گڑا تئوبه کن و هرچے که ترا رَستگ و تئو اِشکتگ یاتِش کن و مُهرِش بدار. اگن آگه نبوتئے، من دُزّکاییَ کایان و تئو هچّ سرپدَ نبئے که من چِه وهدا په تئو کایان. بله ترا ساردیسا لهتێن مردم هست که وتی پۆشاکِش پلیت نکرتگ‌اَنت، آ اسپێت‌پۆشَ بنت و گۆن من گامَ جننت چێا که کرزنت. هرکَس که سۆبێنَ بیت، همِشانی ڈئولا اسپێت‌پۆشَ بیت. من آییئے ناما هچبر چه ”زِندئے کتابا“ گارَ نکنان و وتی پت و پتئے پرێشتگانی دێما آییا منّان. هرکَسا که گۆش پِر، گۆش بداریت که پاکێن روه گۆن کِلیسایان چے گوَشیت. په پیلادِلپیائے کِلیسائے پرێشتگا نبشته کن: اے هبر هماییئیگ اَنت که پاک و راست اِنت، هماییئیگ که داوودئے کلیتی دستا اِنت. آ چیزّا که آ پَچ بکنت، کَسّی بند کرتَ نکنت و آ چیزّا که آ بند بکنت، کَسّی پَچ کرتَ نکنت. آ چُشَ گوَشیت: من تئیی کارانَ زانان. بچار، من تئیی دێما پَچێن دروازگے اِشتگ که کَسّی بند کرتَ نکنت، چێا که تئیی زۆر کمّ اِنت و اَنگت تئو منی هبر مَنّتگ و چه منی ناما اِنکار نکرتگ. بچار، من چه شئیتانئے کَنیسَهئے مردمان لهتێن ترا دئیان، چه همایان که وتا یَهودیَ گوَشنت بله یَهودی نه‌اَنت و درۆگَ بندنت. بچار، من آیانَ پرمایان، آ کاینت، تئیی پادانی دێما کپنت و سرپدَ بنت که من ترا دۆست داشتگ. تئو منی هُکم منِّتگ و سبر و اۆپار کرتگ، پمێشکا من هم ترا چه دادرَسیئے ساهتا رَکّێنان که په زمینئے سرا نِشتگێنانی چَکّاسگا سجّهێن دنیایا آیگی اِنت. من زوتّ پێداک آن. هرچے که ترا هست، مُهرِش بدار تانکه کَسّ تئیی تاجا پَچ مگیپت. هما که سۆبێنَ بیت، من آییا وتی هُدائے پرستشگاهئے مِنُکے جۆڑَ کنان و آ پدا هچبر چه پرستشگاها درَ نئیئیت. من آییئے سرا وتی هُدا و وتی هُدائے شهر، نۆکێن اورشَلیمئے ناما و وتی نۆکێن ناما نبشتهَ کنان. نۆکێن اورشَلیم چه منی هُدائے نێمگا، چه آسمانا اێرَ کئیت. هرکَسا که گۆش پِر، گۆش بداریت که پاکێن روه گۆن کِلیسایان چے گوَشیت. په لئودیکیائے کِلیسائے پرێشتگا نبشته کن: اے هبر ”آمین“ ، وپادار و راستێن شاهد، هُدائے اَڈّ کرتگێنانی سرچمّگئے هبر اَنت. آ چُشَ گوَشیت: من تئیی کارانَ زانان که تئو نه سردمِهر ائے و نه گَرم‌جۆش. دْرێگتا تئو یا سارت بوتێنئے یا گرم. نون که تئو شیرگرم ائے، نه گرم ائے و نه سارت، پمێشکا من ترا چه وتی دپا شانان. تئو گوَشئے که ”من هستۆمند آن، من مال و دئولت کَٹّتگ و منا هچّ چیزّئے زلورت نه‌اِنت،“ بله تئو سرپد نه‌ائے که بدهال، بزّگ، نێزگار، کۆر و جاندر ائے. من ترا نسیهتَ کنان که چه من آسا تاپتگێن تِلاه په بها بزور تانکه هستۆمند ببئے، اسپێتێن پۆشاک په بها بزور و گوَرا کن که تئیی بێننگێن جاندری چێر ببیت و په وتی چمّان مَلَم په بها بزور و چمّان بمُش تانکه دیست بکنئے. من همایان نِهرَّ دئیان و اَدبَ کنان که منا دۆست اَنت. پمێشکا په دل پشۆمان بئے و تئوبه کن. بچار، من دروازگئے دپا اۆشتاتگان و ٹُکّگا آن. اگن کَسے منی تئوارا اِشکنت و دروازگا پچَ کنت، من تها کایان. من گۆن آییا و آ گۆن من وراکَ وارت. هما که سۆبێنَ بیت، من آییا گۆن وت، وتی تَهتئے سرا نندگئے هَکّا دئیان، همے پئیما که من سۆبێن بوتان و گۆن وتی پتا، آییئے تَهتئے سرا نِشتان. هرکَسا که گۆش پِر، گۆش بداریت که پاکێن روه گۆن کِلیسایان چے گوَشیت. چه اِشان و رند من چارت تَه آسمانا دروازگے پَچ اِنت و هما کَرنائے ڈئولێن تئوار که من پێسرا اِشکتگ‌اَت گۆن من هبرا اِنت. گوَشگا اَت: ”اِدا بُرزاد بیا که من ترا پێشَ داران چه اے چیزّان و رند اَلّما چے بئیگی اِنت.“ هما دمانا هُدائے روه منی دلا پُترت و من دیست تَه اَرشا تَهتے اێر اِنت و یکّے تَهتئے سرا نِشتگ. آ که تَهتئے سرا نِشتگ‌اَت، گِندگا یَشْم و روبیئے سِنگئے رنگ اَت و زُمُرُّدپئیمێن سَنجێا تَهتئے چپّ و چاگرد گپتگ‌اَت. اے تَهتئے چپّ و چاگردا بیست و چار تَهت اێر اَت و بیست و چار کماش آیانی سرا نِشتگ‌اَت. کماشان اسپێتێن پۆشاک گوَرا اَت و تلاهێن تاجِش سرا اَت. چه تَهتا گِرۆکئے شهم در آیگا اَت، گْرند و بُرزێن تئوار اَتنت و تَهتئے دێما آسئے هپت مَشَل رۆک اَت. اے مَشَل هُدائے هپتێن روه اَنت. تَهتئے دێما پوره دریاے اَت که چۆ شیشّگا اَت، چۆ بلۆرا. تَهتئے چپّ و چاگردا، نیامجینا، چار سَهدار هست‌اَت که دێما و پُشتا سَرجما چمِّش پِر اَت. ائولی سَهدار شێرئے پئیما اَت، دومی گوَسکئے پئیما، سئیمیا مردمی دێمے پِر اَت و چارمی بالێن وَکابێئے رنگا اَت. چه اے چارێن سَهداران هر یکّێا شش بانزُل و هر نێمگا چمّ پِر اَت، بانزُلانی چێرا هم. اے هچّ بسَّ نکننت و شپ و رۆچ گوَشگا اَنت: ”پاک اِنت، پاک اِنت، پاک اِنت، پُرواکێن هُداوندێن هُدا پاک اِنت، هما که هست بوتگ، هست‌اِنت و آیگی اِنت.“ هر وهدا که سَهدار تَهتئے سرا نِشتگێنا، اَبد تان اَبد زندگێنا شان و شئوکت و شرپَ دئینت و آییئے شُگرا گرنت، گڑا بیست و چارێن کماش تَهتئے سرا نِشتگێنئے دێما کپنت و هماییا نازێننت که اَبد تان اَبد زِندگ اِنت، وتی تاجان تَهتئے دێما اێرَ کننت و گوَشنت: ”مئے هُداوند و مئے هُدا! تئو شان و شئوکت، اِزّت و زۆرَ کرزئے، چێا که تئو سجّهێن چیزّ اَڈّ کرتگ‌اَنت و سجّهێن چیزّ چه تئیی واهگا جۆڑ بوتگ و هست‌اَنت.“ پدا من دیست که تَهتئے سرا نِشتگێنا کتابے، بزان تومارے راستێن دستا اِنت که پُشت و دێمی نبشته اَنت و هپت مُهر جتگ. و من پُرزۆرێن پرێشتگے دیست که گۆن بُرزێن تئوارێا جار جنگا اَت: ”کئے اے مُهرانی پرۆشگ و تومارئے پَچ کنگئے لاهک اِنت؟“ بله هچکَس نێست‌اَت، نه آسمانا، نه زمینئے سرا و نه زمینئے چێرا، که اے تومارا پَچ کرت بکنت و اِشیئے تها بچاریت. و من زار زارا گرێوگا اَتان چێا که هچّ چُشێن مردمے در نکپت که اے تومارئے پَچ کنگئے لاهک ببیت یا اِشیئے تها چارِت بکنت. بله چه کماشان یکّێا منا گوَشت: ”مگرێو، بچار یَهودائے کَبیلهئے شێر، داوودئے اۆبادگ سۆبێن بوتگ. آ، اے تومار و اِشیئے هپتێن مُهران پَچ کرتَ کنت.“ پدا من تَهتئے سرا، نیاما، چارێن سَهدار و کماشانی نیاما، گوَرانڈے دیست که اۆشتاتگ‌اَت و گوَشئیگا هِلار کنگ بوتگ‌اَت. گوَرانڈا هپت کانٹ و هپت چمّ پِر اَت. اے هُدائے هپتێن روه اَنت که سجّهێن زمینئے سرا دێم دئیگ بوتگ‌اَنت. گوَرانڈ شت و توماری چه تَهتئے سرا نِشتگێنئے راستێن دستا زرت. وهدے توماری زرت چارێن سَهدار و بیست و چارێن کماش گوَرانڈئے دێما کپتنت، هر یکّێا چَنگے دستا اَت و تلاهێن دَرپِش گۆن اَت که سۆچُکیا پُرّ اَتنت. اے هُدائے پَلگارتگێن مردمانی دْوا اَتنت. آ نۆکێن سئوتے جنَگا و گوَشگا اَتنت: ”تئو تومارئے زورگ و اِشیئے مُهرانی پَچ کنگئے لاهک ائے چێا که تئو هِلار کنگ بوتگئے و گۆن وتی هۆنا په هُدایا چه هر کَبیله، زبان، کئوم و راجا مردم په بها زرتگ. تئو آ په مئے هُدایا دینی پێشوا و بادشاهیے جۆڑ کرتگ‌اَنت و آ، زمینئے سرا هکومتَ کننت.“ پدا من چارت و اِشکت که بازێن پرێشتگێئے تئوار اِنت. اے لکّانی لکّ اَتنت، هزارانی هزار. تَهتئے چپّ و چاگردا اَتنت، سَهدار و کماشانی چاگردا. گۆن بُرزێن تئوارێا گوَشگا اَتنت: ”هما گوَرانڈ که هلار کنگ بوت، کرزیت که آییا زۆر و مال و دانایی و واک و اِزّت و شئوکت و ستا دئیگ ببیت.“ آسمانا، زمینئے سرا، زمینئے چێرا و دریائے تۆکا، هرچے که آیانی تها هست، من اِشکت سجّهێن اَڈّ کرتگێن چیزّ گوَشگا اَتنت: ”ستا، اِزّت، شئوکت و زۆر، تَهتئے سرا نِشتگێنئے و گوَرانڈئے بات، اَبد تان اَبد.“ چارێن سَهداران ”آمین“ گوَشت، کماش دێم په چێر کپتنت و هُدا و گوَرانڈِش نازێنت. من دیست که گوَرانڈا چه هپتێن مُهران ائولی پَچ کرت و من اِشکت چه چارێن سَهداران یکّے گْرندئے تئوارئے پئیما گوَشگا اَت: ”بیا.“ من چارت تَه اسپێتێن اسپے و اسپ‌سوارا تیرکمانے گۆن. آییا تاجے دئیگ بوت، سۆبێن اَت و په گێشتر سۆبێن و کامیاب بئیگا دێما رئوان اَت. وهدے گوَرانڈا دومی مُهر پَچ کرت، من اِشکت دومی سَهدار گوَشگا اَت: ”بیا.“ دگه اسپے دێما در آتک که چۆ آسا سُهر اَت. اسپ‌سوارا اے زۆر و واک دئیگ بوت که چه زمینئے سرا سُهل و اێمنیا هَلاس بکنت که مردم یکدومیا بکُشنت. آییا بلاهێن زهمے دئیگ بوت. وهدے گوَرانڈا سئیمی مُهر پَچ کرت، من اِشکت سئیمی سَهدار گوَشگا اَت: ”بیا.“ من چارت تَه سیاهێن اسپے و اسپ‌سوارا شاهێمے دستا اِنت. من چه چارێن سَهدارانی درنیاما تئوارے اِشکت، گوَشگا اَت: ”کیلوے گندم په رۆچێئے مُزّا و سئے کیلو جئو په رۆچێئے مُزّا، بله رۆگن و شرابئے کیمّتا کار مدار.“ وهدے گوَرانڈا چارمی مُهر پَچ کرت، من اِشکت چارمی سَهدار گوَشگا اَت: ”بیا.“ من چارت تَه منی دێما شونزێن اسپے. اسپ‌سوارئے نام ”مَرک“ اَت و مُردگانی جهان آییئے پُشتا اَت. آیان زمینئے چارِکئے سرا زۆر و واک دئیگ بوتگ‌اَت که په زَهم، ڈُکّال و وَبا و چه زمینئے سرئے رَسترانی دستا اۆدئے مردمان بکُشنت. وهدے گوَرانڈا پنچمی مُهر پَچ کرت، من کُربانجاهئے چێرا همایانی اَرواه دیستنت که هُدائے هبر و هما شاهدیئے سئوَبا کُشگ بوتگ‌اَتنت که آیان برجاه داشتگ. زار زارا گرێوگ و گوَشگا اَتنت: ”او پاک و راستێن هُداوند! تان کدێن دادرسیَ نکنئے و مئے هۆنئے بێرا چه زمینئے سرا نِشتگێنانَ نگرئے؟“ آ سجّهێنان اسپێتێن پۆشاک دئیگ بوت و گوَشگ بوتنت که کمّے اَنگت سبر کنێت تان شمئے همراهێن هِزمتکار و شمئے برات ، شمئے ڈئولا کُشگ ببنت و هساب سَرجم ببیت. من چارگا اَتان، وهدے گوَرانڈا ششمی مُهر پَچ کرت، مزنێن زمین‌چَنڈے آتک. رۆچ چه مودا اَڈّ کرتگێن پُرسی گُدئے ڈئولا سیاه بوت، چاردهی ماه چۆ هۆنا سُهر ترِّت و آسمانئے اِستار اَنچۆ زمینا کپتنت که اِنجیرئے درچک تْرندێن گواتێئے دێما وتی زَکّ و کٹکّێن بران دئورَ دنت. آسمان چۆ نَزّ آتکگێن تومارێا شت و هر کۆه و هر جَزیره چه وتی جاها سُرێنگ بوت. پدا زمینئے بادشاه، مزنێن مردم، پئوجی سرمستر، هستۆمند، زۆراور، هر گُلام و هر آزاتێن مردم، سجّهێنان وتا گارانی تها و کۆهانی سِنگ و تَلارانی نیاما چێر دات. آیان گۆن کۆه و تَلاران گوَشت: ”مئے سرا بکپێت و مارا چه تَهتئے سرا نِشتگێنئے چِهرگا و چه گوَرانڈئے گَزبا چێر بدئیێت. چێا که اِشانی گَزبئے مزنێن رۆچ آتکگ و اِشیئے دێما کئے اۆشتاتَ کنت؟“ چه اِشان و رند من چار پرێشتگ دیست. زمینئے چارێن کُنڈان اۆشتاتگ و زمینئے چارێن گواتِش داشتگ‌اَتنت تانکه گواتے نه زمین، نه دریا و نه درچکێئے سرا بکَشّیت. پدا من دگه پرێشتگے دیست که چه هما جاگها چست بوت که رۆچ درَ کئیت و زندگێن هُدائے مُهری گۆن اَت. آییا گۆن هما چارێن پرێشتگان که زمین و دریائے تاوان دئیگئے زۆر و واکِش دئیگ بوتگ‌اَت، سکّ کوکّار کرت و گوَشت: ”زمین، دریا و درچکان تان هما وهدا تاوان مدئیێت که ما، مئے هُدائے هِزمتکارانی پێشانیگا مُهر نجتگ.“ و من همایانی هساب اِشکت که مُهر جنَگ بوتگ‌اَتنت. چه اِسراییلئے چُکّانی سجّهێن کَبیلهان، یکّ سَد و چِلّ و چار هزار مردم مُهر جنَگ بوتگ‌اَت: چه یَهودائے کَبیلها دوازده هزار مردم مُهر جنَگ بوتگ‌اَت، چه روبِنئے کَبیلها دوازده هزار، چه جادئے کَبیلها دوازده هزار، چه آشِرئے کَبیلها دوازده هزار، چه نَپتالیئے کَبیلها دوازده هزار، چه مَنَسیئے کَبیلها دوازده هزار، چه شَمونئے کَبیلها دوازده هزار، چه لاویئے کَبیلها دوازده هزار، چه ایسّاکارئے کَبیلها دوازده هزار، چه زِبولونئے کَبیلها دوازده هزار، چه ایسُّپئے کَبیلها دوازده هزار، چه بِنیامینئے کَبیلها دوازده هزار کَس مُهر جنَگ بوتگ‌اَت. چه اِشان و رند، من چارت تَه بلاهێن مُچّیے که کَسّا هساب کرتَ نکرت. آ چه هر کئوم، کَبیله، راج و زبانا اَتنت و تَهت و گوَرانڈئے دێما اۆشتاتگ‌اَتنت. آیان اسپێتێن پۆشاک گوَرا اَت و مَچّی پیشِّش دستا اَت. په بُرزتئواری کوکّارا اَتنت: ”رَکّێنگ مئے هُدائے دستا اِنت، هماییئے که تَهتئے سرا نِشتگ و رَکّێنگ گوَرانڈئے هم دستا اِنت.“ سجّهێن پرێشتگ ، تَهتئے چپّ و چاگردا اۆشتاتگ‌اَتنت، کماش و چارێن سَهدارانی چپّ و چاگردا. تَهتئے دێما، دێم په چێر کپتنت و هُدااِش پرستش کرت. گوَشگا اَتنت: ”آمین، ستا و شئوکت و دانایی و شُگرگزاری و اِزّت و زۆر و واک مئے هُدائیگ اَنت، اَبد تان اَبد. آمین.“ چه کماشان یکّێا منا جُست کرت: ”اے که اسپێتێن پۆشاک گوَرا دئیگ بوتگ‌اَنت، اے کئے اَنت و چه کجا آتکگ‌اَنت؟“ من پَسّئو دات: ”واجه! تئو وتَ زانئے.“ نون آییا گۆن من گوَشت: ”اے هما اَنت که چه مزنێن اَزابا در آتکگ‌اَنت و وتی پۆشاکِش گۆن گوَرانڈئے هۆنا شُشتگ و اسپێت کرتگ‌اَنت. همے سئوَبا، اے هُدائے تَهتئے دێما اَنت و شپ و رۆچ، آییئے پرستشگاها، آییئے هِزمتا کننت و هما که تَهتئے سرا نِشتگ اِشان ساهێلَ کنت. چه اِد و دێم اے نه شدیگَ بنت و نه تُنّیگ، نه اِشانی سرا رۆچئے بْرانزَ کپیت و نه دگه تَبد و لِوارے لَگّیت. چێا که تَهتئے نیاما اۆشتاتگێن گوَرانڈ، اِشانی شپانکَ بیت و اِشان زِنداپئے چَمّگانی راها پێشَ داریت و هُدا چه اِشانی چمّان هر اَرسا پَهکَ کنت.“ وهدے گوَرانڈا هپتمی مُهر پَچ کرت اَرشا کِساس نێم ساهتا بێتئواری بوت. پدا من هپتێن پرێشتگ دیستنت که هُدائے دێما اۆشتاتگ‌اَتنت. آیان هپت کَرنا دئیگ بوت. دگه پرێشتگے آتک و کُربانجاهئے کرّا اۆشتات که تلاهێن بۆسۆچے گۆن اَتی. آییا باز سۆچُکی دئیگ بوت که گۆن هُدائے سجّهێن پَلگارتگێنانی دْوایان یکجاهِش بکنت و هما تلاهێن کُربانجاهئے سرا پێشِش بکنت که هُدائے تَهتئے دێما اِنت. سۆچُکیانی دوتّ گۆن هُدائے پَلگارتگێنانی دْوایان هئوار، چه پرێشتگئے دستا هُدائے کرّا بُرزاد شتنت. پدا پرێشتگا بۆسۆچ زرت، چه کُربانجاهئے آسا پُرّی کرت و زمینئے سرا دئوری دات. گْرندان گْرندِت، بُرزێن تئوار چست بوتنت، گِرۆکان جت و زمین‌چَنڈے آتک. پدا هپتێن پرێشتگان ، که آیان هپتێن کَرنا گۆن اَتنت، وتا په کَرنایانی جنَگا تئیار کرت. ائولیگا وتی کَرنا جت، ترۆنگل و آس گۆن هۆنا هئوار زمینئے سرا اێر رێچگ بوت. زمینئے سئےیکّ آسا اێر برت، درچکانی سئےیکّ آسا اێر برت و سجّهێن سبزێن کاه آسا اێر برتنت. دومی پرێشتگا وتی کَرنا جت، بلاهێن کۆهێئے ڈئولێن چیزّے که پَهک بُن اَت، دریائے تها دئور دئیگ بوت و دریائے سئےیکّ هۆن بوت. دریایی سَهدارانی سئےیکّ مُرت و بۆجیگانی سئےیکّ تباه بوت. سئیمی پرێشتگا وتی کَرنا جت، بلاهێن اِستارے که مَشَلێئے ڈئولا رۆک اَت، چه آسمانا کئور و چَمّگانی سئےیکّئے سرا کپت. اِستارئے نام ”جئور“ اِنت. آپانی سئےیکّ تَهل بوت و بازێن مردمے چه آپانی تَهلیا مُرت. چارمی پرێشتگا وتی کَرنا جت. رۆچئے سئےیکّ، ماهئے سئےیکّ و اِستارانی سئےیکّ اَنچُش جنَگ بوت که سئےیکِّش تهار بوت. رۆچا هم وتی رُژناییئے سئےیکّ گار دات و شپا هم وتی رُژناییئے سئےیکّ گار دات. رندا من چارِت و اِشکت که آسمانئے نیاما بالێن وَکابے کوکّار کنگا اَت: ”اَپسۆز، اَپسۆز، اَپسۆز په زمینئے نندۆکان، هما کَرنایانی تئوارانی سئوَبا که اے دگه سئیێن پرێشتگان جنَگی اَنت.“ پنچمی پرێشتگا وتی کَرنا جَت و من دیست که اِستارے چه آسمانا سِستگ و زمینا کپتگ‌اَت. آییا جُهلێن تَهتَرونئے چاتئے دپئے کلیت دئیگ بوت. اِستارا جُهلێن تَهتَرونئے چاتئے دپ پَچ کرت. نون چه چاتا دوتّ چست بوت، گوَشئیگا چه مزنێن کورَهێا دوتّ در آیگا اَت. چه چاتا در آیۆکێن دوتّان رۆچ و آسمانئے دێم تهار کرتنت. نون چه دوتّان زمینئے سرا مَدَگ در آتک و اے مَدَگان زمینئے زومّانی پئیمێن زۆرے دئیگ بوت. گۆن اِشان گوَشگ بوت که تهنا هما مردم که هُدائے مُهرِش پێشانیگا پِر نه‌اِنت، آیان و اَبێد زمینئے سرئے هچّ کاه و سبزگ یا دگه کِشار و درچکے تاوان مدئینت. مَدَگان اے هکّ دئیگ نبوت که اِشان بکُشنت بله تهنا تان پنچ ماها اَزابِش بکننت، اَنچێن اَزاب که چه زومّئے تِجا مردمێا رسیت. آ رۆچان مردم مرکَ لۆٹنت بله مرکِشَ نرسیت. مرکئے لۆٹۆکَ بنت و مرک چه آیانَ تچیت. مَدَگ پوره اسپانی پئیما اَتنت که په جنْگا تئیار کنگ بوتگ‌اَتنت و آیانی سرگئے سرا تلاهێن تاجئے ڈئولێن چیزّ اَتنت و چِهرگِش انسانئے پئیما اَتنت. آیانی مود جنێنی مودانی ڈئولا اَتنت و دنتان شێرئے دنتانانی پئیما. آیانی سێنَگا آسنی سێنَگ‌پۆش بستگ‌اَت و بانزُلانی تئوارِش پوره هما بازێن اَرّابهانی تئوارئے ڈئولا اَتنت که اسپِش بستگ و په جنْگا مانَ رِچنت. زومّانی ڈئولێن لِٹّک و تِجِش پِر اَت و لِٹّکان اے زۆر مان اَت که مردمان تان پنچ ماها ٹَپّیگ بکننت. بادشاهے هست‌اَتِش که جُهلێن تَهتَرونئے پرێشتگ اَت، اِبرانی زبانا نامی اَبَدّۆن اَت و یونانیا، اپۆلیۆن. ائولی ”اَپسۆز“ گوَستگ، بچار، چه اے چیزّان و رند دگه دو ”اَپسۆز“ آیگی اِنت. ششمی پرێشتگا وتی کَرنا جت و هما تلاهێن کُربانجاه که هُدائے دێما اِنت، من چه آییئے چارێن کانٹان تئوارے اِشکت. گۆن ششمی پرێشتگا، هماییا که کَرنایی گۆن اَت، گوَشگا اَت: ”هما چارێن پرێشتگان آزات کن که مزنێن کئور پَراتئے کَشا بستگ‌اَنت.“ نون چارێن پرێشتگ آزات کنگ بوتنت که په هما ساهت، رۆچ، ماه و سالا تئیار کنگ بوتگ‌اَتنت که بنی‌آدمانی سئےیکّا بکُشنت. من اِشکت، اسپ‌سوارێن لشکر دو هزار لکّ اَت. هما اسپ و اسپ‌سوار که من اِلهامئے تها دیستنت، چُش اَتنت: اسپ‌سوارانی سێنَگا آس‌رنگێن، سیه‌سبزێن و زردێن گۆکُرت‌رنگێن سێنَگ‌پۆش بستگ‌اَت؛ اسپانی سر، شێری سرگئے ڈئولا اَتنت و چه آیانی دپا آس، دوتّ و گۆکُرت در آیگا اَت. بنی‌آدمانی سئےیکّ، سئے اَزابا کُشت، بزان هما آس، دوتّ و گۆکُرتئے اَزابا که چه اسپانی دپا در آیگا اَت، چێا که اسپانی زۆر آیانی دپ و لِٹّکانی تۆکا اَت و آیانی لِٹّک مارئے ڈئولا اَتنت که سرِش پِر اَت و گۆن اِشان مردمِش ٹَپّیگَ کرتنت. پَشت کپتگێن مردم که اے اَزابان نکُشتگ‌اَتنت، اَنگت چه وتی دستانی کاران پشۆمان نبوتنت و تئوبهِش نکرت و تلاه، نُگره، بْرنج، سِنگ و دارئے هما پلیتێن اَرواه و بُتانی سُجده کنگِش یله نکرت که نه دیستَ کننت، نه اِشکتَ کننت و نه راه شتَ کننت. اے مردم نه چه وتی کُشت و کۆشان پشۆمان بوتنت، نه چه وتی سِهر و جادوگریا، نه چه وتی زِنهکاریا و نه چه وتی دُزّیان. نون من دگه پُرواکێن پرێشتگے دیست که چه آسمانا اێر آیگا اَت. جمبری پۆشاکی گوَرا اَت، سرا سَنجے اێر اَتی، چِهرگی رۆچئے ڈئولا اَت و پادی آسی مِنُکئے پئیما اَتنت. کَسانێن کتابے دستا اَتی که پَچ اَت. اے کتاب تومارے اَت. پرێشتگا وتی راستێن پاد دریائے و چپّێن زمینئے سرا اێر کرت و کوکّاری کرت، اَنچۆ که شێرے گُرّیت و وهدے کوکّاری کرت، هپت گْرندئے تئوار آتک که هبرا اَتنت. وهدے هپتێن گْرندان هبر کرت من لۆٹت بنبیسانِش، بله تئوارے چه آسمانا اِشکتُن، گوَشگا اَت: ”هرچے که هپتێن گْرندان گوَشت، چێرِش بدئے و نبشته‌اِش مکن.“ پدا من هما دریا و زمینئے سرا اۆشتاتگێن پرێشتگ دیست که وتی راستێن دستی آسمانئے نێمگا چست کرت. و هماییئے سئوگندی وارت که اَبد تان اَبد زندگ اِنت، هماییئے که آسمان و هرچے که آسمانان هست، زمین و هرچے که زمینا هست، دریا و هرچے که دریائے تها هست جۆڑی کرتگ‌اَنت. گوَشتی: ”نون وهد هلاس اِنت. هُدائے راز هما رۆچان سَرجمَ بیت که هپتمی پرێشتگ وتی کَرنایا جنَگیَ بیت، هما پئیما که هُدایا گۆن وتی هِزمتکارێن پئیگمبران جار جتگ.“ گڑا هما تئوارا گۆن من پدا هبر کرت که من چه آسمانا اِشکتگ‌اَت. گوَشتی: ”برئو، هما پَچێن تومارا بزور که دریا و زمینئے سرا اۆشتاتگێن پرێشتگئے دستا اِنت.“ من پرێشتگئے کرّا شتان و کَسانێن تومار لۆٹت. آییا منا گوَشت: ”بزور و بوَری. اے تئیی لاپئے تها تَهلَ بیت بله تئیی دپا بێنگئے ڈئولا شیرکن.“ من کَسانێن تومار چه پرێشتگئے دستا زرت و وارت. دپا بێنگئے ڈئولا شیرکن اَت بله اَنچۆ که من وارت، منی لاپ تَهل بوت. منا گوَشتِش: ”په تئو اے اَلّمی اِنت که پدا بازێن کئوم، راج، زبان و بادشاهانی بارئوا پێشگۆیی بکنئے.“ منا کَدّ و کِساس کنگی لَٹّے دئیگ بوت و گوَشگ بوت: ”پاد آ، هُدائے پرستشگاها و کُربانجاها کَدّ و کِساس کن و هما مردمان هساب کن که اۆدا پرستشَ کننت. بله پرستشگاهئے ڈنّی پێشگاها یله کن، کَدّ و کِساسی مکن چێا که اے درکئومان دئیگ بوتگ. آ، پاکێن شهرا تان چِلّ و دو ماها لگتمالَ کننت. و من وتی دو شاهدا واک و اِهتیارَ دئیان که تان هما هزار و دو سَد و شستێن رۆچان پئیگمبری بکننت. اِشان گۆنی گوَرا بیت.“ اے، هما دوێن زئیتونئے درچک اَنت، زمینئے هُداوندئے دێما اۆشتاتگێن دوێن چِراگدان اَنت. و اگن کَسے اِشان تاوان دئیگ بلۆٹیت، چه اِشانی دپا آس درَ کئیت و دژمنانَ وارت. گڑا اگن کَسے اِشان تاوان دئیگ بلۆٹیت، همے ڈئولا اَلّما کُشگَ بیت. اِشان آسمانئے بند کنگئے اِهتیار گۆن اِنت تانکه اِشانی پئیگمبریئے رۆچان هچّ هئور مبیت و اِهتیارِش هست که آپا هۆنئے تها بدل بکننت و هر وهدا که بلۆٹنت، گۆن هر پئیمێن وباێا زمینا جتَ کننت. وهدے اِشان وتی شاهدی سَرجم کرت، چه جُهلێن تَهتَرونا در آیۆکێن رستر گۆن اِشان جنْگَ کنت، اِشان شِکستَ دنت و کُشیت و اِشانی جۆن اورشَلیمئے بازارا اێر کنگَ بنت، هما شهر که په مِسالے سُدوم و مِسرئے ناما زانگَ بیت، همۆدا که اِشانی هُداوند سَلیب کَشّگ بوتگ. تان سئے و نێم رۆچا چه هر کئوم، کَبیله، زبان و راجا مردم اِشانی جۆنانَ چارنت بله کَبر و کَپن کنگِشَ نئیلنت. زمینئے سرا نِشتگێن مردم، اِشانی سرا گَلَ بنت و جَشنَ گرنت و په یکدومیا ٹێکی دێمَ دئینت، چێا که اے دوێن پئیگمبران زمینئے سرا نِشتگێن مردم آزار داتگ‌اَنت. بله سئے و نێم رۆچا رند، چه هُدائے نێمگا زِندئے روه اِشانی جۆنا پِر ترّت و اے وتی پادانی سرا اۆشتاتنت. هرکَسا که دیستنت، مزنێن تُرسے آییئے جانا کپت. پدا اِشان بُرزێن تئوارے اِشکت که چه آسمانا گۆن اِشان گوَشگا اَت: ”اِدا، بُرزاد بیاێت.“ اِشانی دژمن چارگا اَتنت و اے، جمبرێئے تها بُرزاد آسمانا شتنت. هما دمانا بلاهێن زمین‌چَنڈے آتک و شهرئے دَه‌یَکّ تباه بوت. زمین‌چَنڈا هپت هزار مردم مُرت. پَشت کپتگێنان سکّ باز تُرست و بُرزێن اَرشئے هُدااِش شان و شئوکت دات. دومی ”اَپسۆز“ گوَستگ، بچار، سئیمی ”اَپسۆز“ زوتّ آیگی اِنت. هپتمی پرێشتگا وتی کَرنا جَت. آسمانا بُرزێن تئوار اَتنت که گوَشگا اَتنت: ” دنیائے بادشاهی مئے هُداوند و آییئے مَسیهئے بادشاهی جۆڑ بوتگ و آ اَبد تان اَبد بادشاهیَ کنت.“ نون بیست و چارێن کماش که وتی تَهتانی سرا هُدائے دێما نِشتگ‌اَتنت، دێم په چێر کپتنت و هُدااِش نازێنت. گوَشتِش: ”پُرواکێن هُداوندێن هُدا! ما تئیی شُگرا گرێن، هما که هست‌اِنت و هست بوتگ، چێا که تئو وتی مزنێن زۆر و واک دستا گپتگ و هُکمرانی بِندات کرتگ. کئوم زَهر گپتگ‌اَنت و تئیی گَزب آتکگ. مُردگانی دادرسیئے وهد رَستگ. تئیی هِزمتکارێن پئیگمبران، تئیی پَلگارتگێنان و هرکَسا که تئیی نامئے تُرس هست، کَسان و مزن، آیانی مُزّ دئیگئے وهد آتکگ و همایانی برباد کنگئے وهد که زمینا برباد کنگا اَنت.“ پدا هُدائے پرستشگاه اَرشا پَچ کنگ بوت و هُدائے اَهد و کَرارئے پێتی، آییئے پرستشگاهئے تها گِندگ بوت. گِرۆکی شَهم، بُرزێن تئوار و گْرند اَتنت، زمین‌چَنڈ و سکّ باز ترۆنگل بوت. آسمانا مزنێن نشانیے زاهر بوت: جنێنے که رۆچ آییئے پۆشاک اَت، ماه پادانی چێرا و دوازده اِستاری تاجے سرا اَتی. لاپی پُرّ اَت و چه چِلَّگی دردان کوکّارا اَت، چِلَّگ بئیگئے تئورشتان اَت. پدا دگه نشانیے آسمانا زاهر بوت: بلاهێن سُهرێن اژدیاے، هپت سَرَگ و ده کانٹی پِر اَت و هپت تاجی سرا اَت. اژدیائے لِٹّکا آسمانئے اِستارانی سئےیکّ رُپت و زمینا دئور دات. جنێن که چُکّا کپگی اَت، اژدیا، جنێنئے دێما اۆشتاتگ‌اَت تان اَنچۆ که آییئے چُکّ پێدا بیت، هما دمانا چُکّا بوارت. جنێنا مردێن‌چُکّے پێدا کرت، هما که آییا سجّهێن کئومانی سرا گۆن آسنێن اَساێا هُکمرانی کنگی اِنت. جنێنئے چُکّ پَچ گرگ و هُدا و آییئے تَهتئے کرّا برگ بوت. جنێن تتک و گیابانا شت که اۆدا هُدایا په جنێنا جاگهے تئیار کرتگ‌اَت تانکه آ، هزار و دو سَد و شست رۆچا اۆدا چارگ و دلگۆش کنگ ببیت. پدا آسمانا جنْگے بِندات بوت. میکاییل و آییئے پرێشتگان اژدیائے هلاپا جنْگ کرت. اژدیا و آییئے پرێشتگان هم جنْگ کرت. بله اژدیا سرزۆر نبوت و چه اِد و رند آسمانا په آییا و آییئے پرێشتگان جاگهے نبوت. بلاهێن اژدیا در کنگ بوت، هما کوَهنێن مار، که اِبلیس و شئیتان گوَشگَ بیت و سجّهێن دنیایا گُمراه کنگا اِنت. آ گۆن وتی پرێشتگان زمینا دئور دئیگ بوت. پدا من بُرزێن تئوارے چه آسمانا اِشکت که گوَشگا اَت: ”نون مئے هُدائے رَکّێنگ و زۆر و بادشاهی و آییئے مَسیهئے اِهتیار رَستگ، چێا که مئے براتانی بُهتام جنۆک، هما که رۆچ و شپ آیانی سرا مئے هُدائے دێما بُهتام جنَگا اَت، گلّێنگ بوتگ. مئے برات، گوَرانڈئے هۆن و وتی شاهدیئے لبزئے سئوَبا، بُهتام جنۆکئے سرا بالادست بوتگ‌اَنت. مرکئے دێما آیان وتی ساهئے هچّ پرواه نکرتگ. پمێشکا شادهی کنێت، او آسمانان و آسمانانی نِشتگێنان! بله بَژن و اَپسۆز په شما، او زمین و دریا! چێا که شئیتان په شما اێر آتکگ، چه زهرا سکّ پُرّ اِنت، چێا که زانت که آییئے وهد کمّ اِنت.“ وهدے اژدیایا دیست که من گلّێنگ و زمینا دئور دئیگ بوتگان، هما جنێنئے رَندا کپت که مردێن‌چُکّی پێدا کرتگ‌اَت. جنێنا مزنێن وَکابئے دو بانزُل دئیگ بوت تانکه بال بکنت و گیابانا وتی جاگها شت بکنت. آ، اۆدا تان وهدێا، وهدان و نێم وهدا چه مارئے دَزرسا دور دارگ و هئیالداری کنگَ بیت. گڑا مارا چه وتی دپا کئورێئے پئیما آپ پیژّار دات که جنێنا هار ببارت. بله زمینا جنێن کُمکّ کرت، وتی دپی پَچ کرت و هما کئوری اێر برت که اژدیایا چه وتی دپا در کرتگ‌اَت. اژدیا جنێنئے سرا سکّ زهر گپت و گۆن آییئے اے دگه چُکّان په جنْگا در کپت، گۆن هما چُکّان که هُدائے هُکمانی منّۆک اَنت و په ایسّایا وتی شاهدیئے سرا مُهر اۆشتاتگ‌اَنت. نون اژدیا، تئیابئے رێکانی سرا اۆشتات. گڑا من دیست که چه دریایا رسترے چست بئیگا اَت. ده کانٹ و هپت سَرَگی پِر اَت. کانٹانی سرا ده تاج اَتنت و آییئے هر سرگئے سرا کُپری نام پِر اَت. همے رستر که من دیست، پُلنگێئے ڈئولا اَت. پادی پوره مَمّی پادانی پئیما اَتنت و دپی شێری دپێئے پئیما. اژدیایا وتی زۆر، وتی تَهت و وتی بلاهێن اِهتیار اِشیارا داتنت. رسترئے یکّ سَرَگێا گوَشئیگا کُشۆکێن ٹَپّے پِر اَت، بله کُشۆکێن ٹَپّ دْراه بوتگ‌اَت. سجّهێن زمین هئیران بوت و رسترئے رَندگیری‌ای کرت. آیان همے اژدیا پرستش کرت چێا که رسترارا اِهتیاری داتگ‌اَت و رسترِش پرستش کرت و گوَشتِش: ”کئے رسترئے ڈئولا اِنت؟ کئے گۆن اِشیا جنگ کرتَ کنت؟“ رسترا دپے دئیگ بوتگ‌اَت که بٹاک جنَگ و کُپرێن هبر کنگا اَت و اِهتیار دئیگ بوتگ‌اَت که تان چِلّ و دو ماها هرچے که کنگَ لۆٹیت، بکنت. اِشیا وتی دپ، هُدا، هُدائے نام و آییئے منندجاهئے هلاپا، بزان همایانی هلاپا په کُپر کنگا پَچ کرت که اَرشا نِشتگ‌اَنت. آییا اجازت دئیگ بوت که هُدائے پَلگارتگێن مردمانی هلاپا جنْگ و جدل چست بکنت و آیان پرۆش بدنت. آییا هر کَبیله، کئوم، زبان و راجئے سرا اِهتیار دئیگ بوت. زمینئے سرا نِشتگێن سجّهێن مردم رسترا پرستشَ کننت، آ سجّهێن که آیانی نام دنیائے اَڈّ بئیگا پێسر ”زِندئے کتابئے“ تها، گوَرانڈئے کتابا نبشته کنگ نبوتگ‌اَتنت، هما گوَرانڈ که هلار کنگ بوتگ‌اَت. هرکَسا که گۆش پِر، گۆش بداریت. ”آ که بندیگ بئیگی اِنت، بندیجاها رئوت. آ که گۆن زهما کُشگ بئیگی اِنت، گۆن زهما کُشگَ بیت.“ اِشیئے تها هُدائے پَلگارتگێن مردمان اۆپار و ایمانئے زلورت اِنت. گڑا من دگه رسترے دیست که چه زمینا چست بئیگا اَت. اِشیا گوَرانڈێئے ڈئولا دو کانٹ پِر اَت بله اژدیائے ڈئولا هبرا اَت. اِشیا ائولی رسترئے سجّهێن اِهتیار گۆن اَت و چه هماییئے نێمگا کار کنگا اَت. زمین و زمینئے سرا نِشتگێن مردمی پرماتنت که ائولی رسترئے پرستشا بکننت، هماییئے که کُشۆکێن ٹَپّی دْراه بوتگ‌اَت. اِشیا مزنێن نشانی پێشَ داشت، آسی هم چه آسمانا تان زمینا مهلوکئے چمّانی دێما اێرَ گێتک. اے نشانیانی سئوَبا که اِشیا رسترئے دێما پێش دارگئے اجازت دئیگ بوت، اِشیا زمینئے سرا نِشتگێن مردم رَدَ داتنت. هُکمی داتنت که ”هما رسترئے شرپا بُتے جۆڑ کنێت که زهمے لگّتگی، ٹَپّیگ بوتگ بله اَنگت زندگ منتگ.“ دومی رسترا اجازت دئیگ بوت که ائولی رسترئے بُتا ساه مان بکنت تانکه ائولی رسترئے بُت هبر هم کرت بکنت و همایان بکۆشارێنیت که اے بُتا پرستشَ نکننت. اِشیا سجّهێن مردم، کَسان و مزن، هستۆمند و نێزگار، آزات و گُلام، اے هُکم داتنت که وتی راستێن دستا یا پێشانیگا نشانے پِر بکننت، تانکه آ هچّ چیزّ گپت یا بها کرت مکننت، اگن نشانِش پِر نه‌اِنت. نشان رسترئے نام یا آییئے نامئے نمبر اَت. اِدا هِکمت پکار اِنت. بِلّ هما کَس رسترئے نمبرا هسابَ کنت که زانتی هست، چێا که اے نمبر بنی‌آدمئیگ اِنت. و اِشیئے نمبر شش سَد و شست و شش اِنت. رندا من چارت تَه هما گوَرانڈ سَهیونئے کۆهئے سرا اۆشتاتگ و یکّ سَد و چِلّ و چار هزار مردمی گۆن که آییئے و آییئے پتئے نامِش پێشانیگئے سرا نبشته اِنت. و من تئوارے چه آسمانا اِشکت، چۆ بازێن آپانی تئوارا، پوره بلاهێن گْرندێئے تئوار اَت. اے تئوار که من اِشکت پوره چَنگ جنۆک اَتنت که وتی چَنگان جنَگا اَتنت. اے یکّ سَد و چِلّ و چار هزارێن مردم، تَهتئے دێما و چارێن سَهدار و کماشانی دێما نۆکێن سئوتے جنگا اَتنت. اَبێد چه هما یکّ سَد و چِلّ و چار هزارێنان که چه زمینا مۆکگ بوتگ‌اَتنت، دگه کَسّا اے سئوت در برتَ نکرت. اے هما اَنت که وتا گۆن جنێنان پلیتِش نکرتگ چێا که دست نجتگێن اَنت. هر جاگه که گوَرانڈَ رئوت، اے رَندگیریَ کننت. اے چه مردمانی نیاما مۆکگ بوتگ‌اَنت، هُدا و گوَرانڈئے ائولی بَر و سَمر اَنت. چه آیانی دپا هچّ درۆگ در نئیاتکگ و بێمئیار اَنت. پدا من دگه پرێشتگے دیست، آسمانئے نیاما بال اَت. اَبدی وشّێن مِستاگے گۆن اَتی که په زمینئے سرئے نِشتگێنان، په هر کئوم، کَبیله، زبان و راجا جاری بجنت. گۆن بُرزێن تئوارێا گوَشتی: ”هُدائے بیمّا دلا بدارێت و آییا شان و شئوکت بدئیێت چێا که آییئے دادرسیئے ساهت آتکگ و رَستگ. هماییا پرستش بکنێت که آسمان و زمین، دریا و آپی چَمّگی جۆڑ کرتگ‌اَنت.“ چه اِشیا رند، دگه پرێشتگے، دومی پرێشتگ آتک و گوَشتی: ”کپتگ، مزنێن شهر، بابِل کپتگ، هما که وتی زِنهکاریانی مَست کنۆکێن شرابی سجّهێن کئومانا وارێنتگ.“ رندا دگه پرێشتگے، سئیمی پرێشتگ آتک. گۆن بُرزێن تئوارێا گوَشتی: ”اگن کَسے رستر و آییئے بُتا پرستش بکنت و پێشانیگا یا دستا آییئے نشانا بزوریت، آ، هُدائے هِژمئے هما پهکێن شرابا وارت که هُدائے گَزبئے پیالها رێچگ بوتگ و گۆن آس و گۆکُرتا پاکێن پرێشتگانی دێما و گوَرانڈئے دێما هم اَزاب دئیگَ بیت. آیانی اَزابئے دوتّ اَبد تان اَبد چستَ بنت. هما که رستر و آییئے بُتا پرستشَ کننت یا رسترئے نامئے نشانا زورنت، آیان رۆچ و شپ هچّ آرامَ نبیت. اِدا هُدائے پَلگارتگێنان سبر و اۆپار پکار اِنت، همایان که هُدائے هُکمانی سرا کارَ کننت و په ایسّایا وتی ایمانئے سرا مُهرَ اۆشتنت.“ گڑا من چه آسمانا تئوارے اِشکت، گوَشگا اَت: ”نبشته کن: مُردگ بَهتاور اَنت، هما که چه اِد و رند هُداوندئے راها مرنت.“ پاکێن روه هم گوَشیت: ”هئو، آیانی زهمت‌کَشّیَ هَلّنت و آ آرامَ گرنت، چێا که آیانی کرتگێن کار آیانی همراه اَنت.“ من چارت تَه اسپێتێن جمبرے و جمبرئے سربرا پوره انسانئے چُکّئے ڈئولێنے نِشتگ. آییئے سرا تلاهێن تاجے و دستا تێزێن داسے. دگه پرێشتگے چه پرستشگاها در آتک، په بُرزتئواریا دێم په هماییا کوکّارا اَت که جمبرئے سرا نِشتگ‌اَت: ”وتی داسا دێما بیار و برُن، چێا که رۆن و مۆشئے وهد آتکگ. زمینئے کِشار رَستگ و تئیار اِنت.“ گڑا هما که جمبرئے سربرا نِشتگ‌اَت، وتی داسی زمینئے سرا سُرێنت و زمین رۆن و مۆش بوت. دگه پرێشتگے چه آسمانی پرستشگاها در آتک. آییا هم تێزێن داسے گۆن اَت. دگه پرێشتگے چه کُربانجاها آتک که آسئے سرا اِهتیاری هست‌اَت. آییا گۆن بُرزێن تئوارێا گۆن هماییا گوَشت که تێزێن داسی گۆن اَت: ”وتی تێزێن داسا دێما بیار و زمینئے انگورئے درچکانی هۆشان بُرّ، چێا که نون انگور رَستگ‌اَنت.“ گڑا پرێشتگا وتی داس زمینئے سرا سُرێنت، انگوری مُچّ کرتنت و هُدائے گَزبئے مزنێن شَرابکَشّی هئوزئے تها دئور داتنت. شَرابکَشّی هئوز چه شهرا ڈنّ لَگَت دئیگ بوت و چه هئوزا هۆن در آتک. هۆن اَنچۆ باز اَت که اسپانی لگامان سر بوت و تان سئے سَد کیلومیترا چۆ آپا تتک. رندا من آسمانا دگه هئیران کنۆک و بلاهێن نشانیے دیست، هپت پرێشتگ که هپتێن گُڈسری اَزابِش گۆن اَتنت، گُڈسری، پمێشکا که گۆن اِشان هُدائے گَزب سَرجمَ بیت. پدا من چیزّے دیست، دریاێئے پئیما اَت بله چۆ شیشّگا اَت، گۆن آسا هئوار. و من دیست شیشّگی دریائے کَشا هما اۆشتاتگ‌اَتنت که رسترئے سرا و آییئے بُت و نامئے نمبرئے سرا سۆبێن بوتگ‌اَتنت. چَنگِش دستا اَت که هُدایا داتگ‌اَتنت. آیان هُدائے هِزمتکار موسّائے سئوت دپا اَت و گوَرانڈئے سئوت هم. گوَشگا اَتنت: ”تئیی کار مزن و هئیران کنۆک اَنت، او پُرواکێن هُداوندێن هُدا! تئیی راه په اَدل و راستی اَنت، او کئومانی بادشاه! کئے اِنت که چه تئو نتُرسیت، او هُداوند! کئے اِنت که تئیی ناما شئوکتَ ندنت؟ چێا که تهنا تئو پاک ائے. سجّهێن کئومَ کاینت و تئیی بارگاها ترا پرستشَ کننت، چێا که تئیی آدلێن کار زاهر بوتگ‌اَنت.“ چه اِشیا رند، من چارت و پرستشگاه، بزان ”شاهدیئے تَمبو“ اَرشا دیست که پَچ اَت. هپتێن پرێشتگ که هپتێن اَزابِش گۆن اَتنت، چه پرستشگاها ڈنّا در آتکنت. آیان سپا و رُژناێن لیلُمێن گُد و پۆشاک گوَرا اَت و سێنَگا تلاهێن پَٹّی‌اِش بستگ‌اَت. پدا چه چارێن سَهداران یکّێا هپتێن پرێشتگانا هپت تلاهێن دَرپ دات که چه هُدائے گَزبا پُرّ اَتنت، اَبد تان اَبد زندگێن هُدائے گَزبا. پرستشگاه چه دوتّا پُرّ بوت که چه هُدائے شئوکت و آییئے زۆرا آتک و کَسّا تان هما وهدا پرستشگاهئے تها شتَ نکرت که هپتێن پرێشتگانی هپتێن اَزاب سَرجم نبوتنت. پدا من بُرزێن تئوارے اِشکت که چه پرستشگاها پێداک اَت و گۆن هپتێن پرێشتگان گوَشگا اَت: ”برئوێت و هُدائے گَزبئے هپتێن دَرپان زمینئے سرا برێچێت.“ گڑا ائولی شت و وتی دَرپی زمینئے سرا رێتک. هما مردمان هراب و دردناکێن رێش در آتک که رسترئے نشانِش پِر اَت و آییئے بُتا پرستش کنگا اَتنت. پدا دومیا وتی دَرپ دریائے سرا رێتک. دریا چۆ مُردگێئے هۆنا بوت و آییئے تهئے هر سَهدار مُرت. پدا سئیمیا وتی دَرپ کئور و چَمّگانی سرا رێتک و آ هۆن بوتنت. گڑا من اِشکت که آپانی پرێشتگ گوَشگا اَت: ”تئو آدل ائے، تئو که هستئے و بوتگئے، او پاکێن! چێا که تئو اے دادرسی کرتگ‌اَنت. اِشان تئیی پَلگارتگێن مردم و پئیگمبرانی هۆن رێتکگ، پمێشکا تئو اِشانا هۆن په نۆشگا داتگ. اے همِشیئے لاهک اَنت.“ و من اِشکت که کُربانجاه گوَشگا اَت: ”هئو، او پُرواکێن هُداوندێن هُدا! تئیی دادرسی راست و په اَدل اَنت.“ نون چارمیا وتی دَرپ رۆچئے سرا رێتک و رۆچا اجازت دئیگ بوت که مردمان گۆن آسا بسۆچیت. مردم چه اے سکّێن گرمیا سُتکنت، بله تئوبه کنگ و هُدایا شان و شئوکت دئیگئے بدلا، هما هُدائے نامئے هلاپا کُپرِش کرت که اے اَزابانی سرا اِهتیاری هست‌اَت. رندا پنچمیا وتی دَرپ رسترئے تَهتئے سرا رێتک. آییئے بادشاهی سیاه و تهار بوت و مردم چه اے پرێشانیا وتی زبان و لِلّکان جایَگا اَتنت. په وتی درد و رێشان بُرزێن اَرشئے هُدائے هلاپا کُپرِش کرت، بله چه وتی کاران تئوبه‌اِش نکرت. پدا ششمیا وتی دَرپ مزنێن کئور، پَراتئے سرا رێتک و کئورئے آپ هُشک بوت تانکه رۆدراتکی بادشاهانی راه ساپ ببیت. من سئے پلیتێن روه دیست گوَشئیگا پُگل اَتنت که چه اژدیائے دپا، رسترئے دپا و چه درۆگێن پئیگمبرئے دپا در آیگا اَتنت. اے هما پلیتێن روه اَنت که مۆجزه پێشَ دارنت و سجّهێن دنیائے بادشاهانی کرّا رئونت که آیان په جنْگ کنگا یکجاه بکننت، هما جنْگ که پُرواکێن هُدائے مزنێن رۆچا بیت. ”بچار، من دُزّکاییَ کایان. بَهتاور هما اِنت که آگهَ مانیت و وتی پۆشاکان تئیارَ داریت تانکه آ جاندرا در مئیئیت و آییئے ننگ گِندگ مبیت.“ پلیتێن روهان اے بادشاه هما جاگها مُچّ کرتنت که اِبرانی زبانا نامی هارمَگِدون اِنت. نون هپتمیا وتی دَرپ گواتا رێتک و بُرزێن تئوارے چه پرستشگاهئے تَهتا آتک، گوَشگا اَت: ”کار هلّتگ.“ گِرۆکان جت، بُرزێن تئوار و گْرند بوت و اَنچێن بلاهێن زمین‌چَنڈے آتک که چه هما وهدا که انسان زمینئے سرا پێدا بوتگ، چُشێن زمین‌چَنڈے نبوتگ، اَنچێن زۆرمندێن زمین‌چَنڈے اَت. مزنێن شهر، بابِل سئے ٹکُّرا بهر بوت و کئومانی شهر کپتنت و هُدایا مزنێن شهر، بابِل یات اَت و وتی گَزب و هِژمئے شرابئے پیالهی آییارا دات. هر جَزیره گار بوت و هچّ کۆه پَشت نکپت. بلاهێن ترۆنگلے بوت. هر یکّ ترۆنگلے چِلّ کیلوئے کِساسا گران اَت و چه آسمانا مردمانی سرا کپت. آیان په ترۆنگلئے توپّانئے اَزابا هُدائے هلاپا کُپر کرت، چێا که اے اَزاب سکّ تُرسناک اَت. رندا چه هما هپتێن پرێشتگان که هپت دَرپِش گۆن اَت، یکّے آتک و گۆن من هبری کرت و گوَشتی: ”بیا اِدا من ترا هما مزنێن کَهبگئے سِزایا پێشَ داران که بازێن آپانی سرا نِشتگ. گۆن آییا زمینئے بادشاهان زنا کرتگ و زمینا نِشتگێن مردم آییئے زِنهکاریئے شرابا بێسار کرتگ‌اَنت.“ پدا پرێشتگا منا روهئے تها گیابانێا برت و من جنێنے دیست که اَنچێن رُژنا سُهرێن رسترێئے سرا نِشتگ‌اَت که کُپری نامان پۆشتگ‌اَت و هپت سَرَگ و ده کانٹی پِر اَت. جنێنا جَمو و رُژنا سُهرێن گُد گوَرا اَت. گۆن تلاه و گرانبهاێن سِنگ و مُرواردا سمبهتگ‌اَت. تلاهێن پیالهے دستا اَتی که چه بَژّناکێن چیزّ و آییئے زِنهکاریانی پَلیتیان پُرّ اَت. آییئے پێشانیگا نامے نبشته اَت که رازے اَت: ”مزنێن بابِل. کَهبگانی و زمینئے پَلیتیانی مات“. نون من دیست که جنێن چه هُدائے پَلگارتگێنانی و ایسّائے شاهدانی هۆنئے نۆشگا نِشه و مَلار اَت. من که دیست، سکّ هئیران و هَبَکّه منتان. پرێشتگا گۆن من گوَشت: ”تئو پرچا هئیران ائے؟ من ترا اے جنێن و هما هپت سَرَگ و ده کانٹی رسترئے رازا گوَشان که جنێن آییا سوار اِنت. آ رستر که تئو دیست، یکّ وهدێا هست‌اَت، نون نێست‌اِنت بله چه جُهلێن تَهتَرونا در آیگی اِنت و بربادیئے نێمگا رئوت. زمینا نِشتگێن هما مردم که چه جهانئے جۆڑ بئیگئے وهدا آیانی نام ’زِندئے کتابا‘ نبشته نه‌اِنت، اے رسترا که گِندنت هئیرانَ بنت، چێا که اے رستر یکّ وهدے هست‌اَت و نون نێست‌اِنت بله پدا آیگی اِنت. په اِشیئے سرپد بئیگا داناێن سَرے لۆٹیت. هپتێن سر، هپت کۆه اَنت که آیانی سرا جنێن نِشتگ. هپت بادشاه اَنت هم، پنچئے بادشاهی هلاس بوتگ، یکّے انّون بادشاه اِنت و دگه یکّے اَنگت نئیاتکگ و آ، وهدے کئیت، اَلّم په کمّێن وهدێا مانیت. هما رستر که یکّ وهدے هست‌اَت و نون نێست‌اِنت هشتمی اِنت، بله چه هپتێنان یکّے و تباهیئے نێمگا رئوت. و دهێن کانٹ که تئو دیستنت، ده بادشاه اَنت که اَنگت هچّ بادشاهی‌اِش نرَستگ، بله آیان رسترئے همراهیا په یکّ ساهتێا بادشاهیئے اِهتیارَ رسیت. اے سجّهێنانی مکسد یکّ اِنت و اے وتی زۆر و اِهتیارا رسترا دئینت. اے گۆن گوَرانڈا جنْگَ کننت بله گوَرانڈ اِشان پرۆشَ دنت، چێا که آ، هُداوندانی هُداوند و بادشاهانی بادشاه اِنت و هما که گۆن آییا گۆنَ بنت، آییئے تئوار جتگێن، در چِتگێن و وپادارێن همراه اَنت.“ نون پرێشتگا منا گوَشت: ”هما آپ که تئو دیستنت، همۆدا که کَهبگ نِشتگ، کئوم، مُچّی، راج و زبان اَنت. هما رستر و دهێن کانٹ که تئو دیستنت گۆن کَهبگا نپرتَ کننت، آییا وئیران و جاندرَ کننت، آییئے گۆشتا وَرنت و آییا گۆن آسا سۆچنت. چێا که هُدایا آیانی دلا داتگ که هُدائے مکسدئے سرا کار بکننت، همشئور ببنت و وتی بادشاهیا رسترا بدئینت تان هما وهدا که هُدائے هبر سَرجم و پوره ببنت. و هما جنێن که تئو دیست، مزنێن شهر اِنت که زمینئے سرئے بادشاهانی سرا هُکمرانیَ کنت.“ چه اے چیزّان و رَند من دگه پرێشتگے دیست که چه آسمانا اێر آیگا اَت. آییا مزنێن اِهتیارے گۆن اَت و زمین چه آییئے شان و شئوکتا رُژنا بوت. گۆن مزنێن تئوارێا کوکّاری کرت: ”کپتگ، کپتگ، مزنێن بابِل، نون پلیتێن روهانی منندجاه بوتگ و هر ناپاکێن اَرواهئے جاگه اِنت و هر ناپاکێن مُرگئے کدۆه اِنت و هر ناپاک و بَژّناکێن سَهدارئے لۆگ اِنت.“ چێا که سجّهێن کئومان آییئے زنائے مَست کنۆکێن شراب وارتگ. جهانئے بادشاهان گۆن آییا زنا کرتگ و دنیائے سئوداگر چه آییئے زیادهێن ائیش و آسودگیان هستۆمند بوتگ‌اَنت. رندا من چه آسمانا دگه تئوارے اِشکت، گوَشگا اَت: ”او منی مردمان! چه اِشیا در آێت تانکه شما اِشیئے گناهان شریک مبێت و اِشیئے اَزاب شمئے سرا مکپنت، چێا که اِشیئے گناه سر په سر اَنت و آسمانا رَستگ‌اَنت و هُدایا آییئے رَدێن کار یات کرتگ‌اَنت. هرچے که آییا کرتگ گۆن آییا هما پئیما بکنێت و دو سری بدئیێتی، هما پیاله که آییا اێر رێتکگ، چه هما پیالها په آییا دو سری اێر رێچێت. همینچک که وتا شان و شئوکتی داتگ و ائیش و نۆشئے تها زِندی گْوازێنتگ، نون همینچک اَزابی بدئیێت، چێا که وتی دلا گوَشتگی: ’من مَلکهے آن و تَهتئے سرا نِشتگان، جنۆزامے نه‌آن و هچبر پُرسَ نگندان.‘ اِشانی سئوَبا یکّ رۆچێئے تها آییئے اَزاب، بزان مرک، پُرس و ڈُکّالَ کاینت و آ گۆن آسا سۆچگَ بیت، چێا که هُداوندێن هُدا پُرواک اِنت و آییئے دادرسیا کنت.“ زمینئے بادشاهان که گۆن بابِلئے شهرا زِنا کرتگ و ائیش و نۆشئے زندِش گْوازێنتگ، وهدے آییئے سُچگئے دوتّانَ گندنت، په آییا گرێونت و پُرسیگَ بنت. آییئے اَزابا که گِندنت، تُرسنت، دورَ اۆشتنت و گوَشنت: ”اَپسۆز، اَپسۆز، او مزنێن شهر! او بابِل، او مُهکمێن شهر! چێا که یکّ ساهتێئے تها تئیی دادرسیئے وهد رَسِت.“ زمینئے سئوداگرَ گرێونت و په آییا پُرسیگَ بنت، چێا که آیانی سامانان نون کسّ په بها نزوریت؛ تلاه، نُگره، گرانبهاێن سِنگ و مُروارد، لیلُمێن گُد، جَمو و هریر و رُژنا سُهرێن گُد و هر پئیمێن وَشبۆێن دار، هر پئیمێن آجێن چیزّ، چه گرانبهاێن دار، بْرنج، آسِن و سِنگ‌مَرمَرا جۆڑ کرتگێن چیزّ، دارچینی، مَساله، سۆچُکی، مُرّ، سۆچَگی، شراب، زئیتونئے ٹێل، گهترێن آرت، گندم، گۆک و پس، اسپ و اسپ‌گاڑی، گُلام و انسانی زِند. هما بَر و سَمر که شمئے اَرواه په آییا هُدۆناک بوتگ، چه شمئے دستا شتگ. سجّهێن زینَتی و دْرپشۆکێن چیزّ چه شمئے دستا شتگ‌اَنت و نون هچبر در گێجگَ نبنت. اے چیزّانی سئوداگر که چه اے کَهبگا هستۆمند بوتگ‌اَنت، چه آییئے اَزابئے تُرسا دور دورا اۆشتنت، گرێونت و پُرسیگَ بنت. گوَشنت: ”اَپسۆز، اَپسۆز، او مزنێن شهر! چێا که لیلُمێن گُد، جَمو و رُژنا سُهرێن پۆشاک گوَرا دئیگ بوتئے و گۆن تلاه و گرانبهاێن سِنگ و مُرواردا سمبهێنگ بوتئے، بله چُشێن بلاهێن مال و مِلکت یکّ ساهتێئے تها تباه کنگ بوت.“ سجّهێن ناهُدا، جانشۆ و هما مردم که دریایا سپرَ کننت یا کارَ کننت دور اۆشتاتگ‌اَتنت. وهدے آییئے سُچگئے دوتِّش دیست، کوکّارِش کرت و گوَشتِش: ”اے مزنێن شهرئے ڈئولێن، دگه شهرے بوتگ؟“ آ هاک په سر بوتنت و گرێوان و مۆتک آرانا کوکّار کنگا اَتنت: ”اَپسۆز، اَپسۆز، او مزنێن شهر! هما که دریایا بۆجیگِش هست‌اَت، چه تئیی مال و مِلکتا هستۆمند بوتگ‌اَنت، بله یکّ ساهتێئے تها تباه کنگ بوتئے.“ آییئے سرا شادهی کنێت، او آسمانان! شادهی کنێت، او هُدائے پَلگارتگێن مردمان، او کاسِد و پئیگمبران! چێا که هُدایا اِشیئے دادرسی هما پئیما کرتگ که اِشیا گۆن شما کرتگ. پدا پُرواکێن پرێشتگێا ، جنتری تائے کَدّێن مزنێن سِنگے چست کرت و دریایا دئور دات و گوَشتی: ”گۆن همے تْرندیا مزنێن شهر، بابِل جَهلاد دئور دئیگَ بیت و پدا هچبر شۆهاز کنگ بوتَ نکنت. چَنگ جنۆک، سازگر، نَل و سُرنا جنۆکانی سازئے تئوار پدا هچبر تئیی تها اِشکنگَ نبیت. هچّ هُنرئے هُنرمند پدا هچبر تئیی تها شۆهاز کنگَ نبیت. جنتری تئوارے پدا هچبر تئیی تها اِشکنگَ نبیت. چِراگئے رُژن پدا هچبر تئیی تها ندْرپشیت. سالۆنک و بانۆری تئوارے پدا هچبر تئیی تها اِشکنگَ نبیت، چێا که تئیی سئوداگر زمینئے سکّێن مزنێن مردم بوتگ‌اَنت و تئیی جادوگریئے سئوَبا، سجّهێن کئوم رَد دئیگ بوتگ‌اَنت. پئیگمبر و هُدائے پَلگارتگێن مردم و هرکَس که دنیائے تها کُشگ بوتگ، آیانی هۆن اے شهرئے تها در کپت.“ چه اے چیزّان و رند من اَنچێن مزنێن تئوارے اِشکت، گوَشئیگا آسمانا سکّێن بلاهێن مُچّیێئے تئوار اَت، گوَشگا اَتنت: ” هُداوندا بنازێنێت، هَلّێلویا. رَکّێنگ و شئوکت و زۆر مئے هُدائیگ اَنت، چێا که آییئے دادرسی راست و په اَدل اَنت. آییا هما مزنێن کَهبگ سِزا داتگ که زمینی گۆن وتی زِنهکاریان گُمراه کرتگ‌اَت. هُدایا چه آییا وتی هِزمتکارانی هۆنئے بێر گپتگ.“ و آیان یکّ رندے پدا گوَشت: ”هُداوندا بنازێنێت، هَلّێلویا. اَبد تان اَبد چه کهبگا دوتّ چستَ بیت.“ پدا بیست و چارێن کماش و چارێن سَهدار دێم په چێر کپتنت. تَهتئے سرا نِشتگێن هُدااِش پرستش کرت، گوَشتِش: ”آمین. هُداوندا بنازێنێت، هَلّێلویا.“ گڑا چه تَهتا تئوارے آتک، گوَشتی: ”مئے هُدائے تئوسیپا بکنێت، او آییئے سجّهێن هِزمتکاران، او سجّهێن هُداتُرسان، کَسان و مزن!“ پدا من اَنچێن تئوار اِشکت که چۆ مزنێن مُچّی و بازێن آپ و تْرندێن گْرندانی تئوارا اَتنت که گوَشتِش: ”هُداوندا بنازێنێت، هَلّێلویا. چێا که مئے پُرواکێن هُداوندێن هُدا هُکمرانیَ کنت. گَل ببێن و شادهی بکنێن و هماییا شان و شئوکت بدئیێن، چێا که گوَرانڈئے سورئے وهد آتکگ و آییئے بانۆرا وتا تئیار کرتگ. آییا لیلُمێن، رُژنا و سپاێن گُد، په گوَرا کنگا دئیگ بوتگ.“ لیلُمێن گُد، هُدائے پَلگارتگێن مردمانی پهرێزکاری اَنت. پدا پرێشتگا منا گوَشت: ”نبشته کن: بَهتاور اَنت هما که گوَرانڈئے سورئے شاما لۆٹگ بوتگ‌اَنت.“ پدا گوَشتی: ”اے هُدائے راستێن هبر اَنت.“ نون من آییئے پادانی دێما سُجده کنگا کپتان، بله منا گوَشتی: ”چۆ مکن، من هم تئیی و تئیی براتانی ڈئولێن هِزمتکارے آن که ایسّائے شاهدیا دئینت. هُدایا پرستش کن. ایسّائے بارئوا شاهدی دئیگ پئیگمبریئے جئوهر اِنت.“ من دیست که آسمانئے دپ پَچ اِنت و منی دێما اسپێتێن اسپ و اسپ‌سوارے. اسپ‌سوارئے نام ”وپادار و راست“ اَت. په اَدل دادرسیَ کنت و په اَدل جنْگ هم کنت. آییئے چمّ چۆ رۆکێن آسا اَتنت و بازێن تاجے سرا اَتی. آییئے سرگئے سرا نامے نبشته اَت که آییئے جندا اَبێد، دگه کَسّا اے نام نزانت. آییا هۆنا مێنتگێن کباهے گوَرا اَت و نامی ”هُدائے گال“ اَت. آسمانی پئوج، هماییئے پُشتا گۆن اَتنت، اسپێتێن اسپان سوار و سپا و اسپێتێن لیلُمێن پۆشاک گوَرا. چه اسپ‌سوارئے دپا تێزێن زهمے در آیگا اِنت تانکه گۆن اِشیا کئومان بجنت و گۆن آسنێن اَساێا آیانی سرا هُکمرانی بکنت. آ، پُرواکێن هُدائے گَزب و هِژمئے شَرابکَشّی هئوزا لَگَت دئیگا اِنت. آییئے کباه و رانئے سرا نامے نبشته اِنت: ”بادشاهانی بادشاه و هُداوندانی هُداوند.“ پدا من دیست که پرێشتگے رۆچئے تها اۆشتاتگ. گۆن بُرزێن تئوارێا سجّهێن مُرگانی نێمگا کوکّاری کرت که آسمانئے نیاما بال اَتنت: ”بیاێت و په هُدائے مزنێن شاما مُچّ ببێت، تانکه شما بادشاهانی گۆشت، سالارانی گۆشت، پُرواکێن مردمانی گۆشت، اسپ و اسپ‌سوارانی گۆشت، سجّهێن مردمانی گۆشت، آزات و گُلامانی و کَسان و مزنێنانی گۆشتا بوَرێت.“ نون من رستر دیست و زمینئے بادشاه و آیانی پئوج هم دیستنت که گۆن اسپ‌سوار و آییئے پئوجا په جنْگا مُچّ بوتگ‌اَتنت. و رستر، هما درۆگێن پئیگمبرئے همراهیا گرگ بوت که رسترئے دێما مۆجزهی پێش داشتگ‌اَت. گۆن اے مۆجزهان، آییا هما رَد داتگ‌اَتنت که رسترئے نشانِش زرتگ‌اَت و آییئے بُتِش سُجده کرتگ‌اَت. دوێن، زندگا هما گوَرما دئور دئیگ بوتگ‌اَتنت که گۆن آس و گۆکُرتا بُن اَت. آ دگه پئوجی گۆن اسپ‌سوارئے زهما که چه آییئے دپا در آیگا اَت کُشگ بوتنت و سجّهێن مُرگان وتا چه آیانی گۆشتا سێرلاپ کرت. رندا من پرێشتگے دیست که چه آسمانا اێر آیگا اَت. آییا جُهلێن تَهتَرونئے کلیت و مزنێن زمزیلے دستا اَت. و آییا اژدیا گپت و په هزار سالا بست، بزان هما کدیمی مار که اِبلیس و شئیتان اِنت. جُهلێن تَهتَرونئے تها دئوری دات و تَهتَرونئے دپی کُبل کرت و مُهر جت که تان اے هزارێن سال پوره مبنت، آ دگه برے کئومان رَد دات مکنت. چه هزارێن سالان و رند، اَلّما شئیتان په کَمُّکێن وهدێا آزات کنگَ بیت. رندا من تَهت دیست و آ که تَهتانی سرا نِشتگ‌اَتنت، آیان دادرسیئے اِهتیار دئیگ بوت. و من همایانی اَرواه دیستنت که آیانی سر په ایسّائے بارئوا شاهدی دئیگ و هُدائے هبرئے سئوَبا بُرّگ بوتگ‌اَتنت، همایانی که رستر و آییئے بُتِش سُجده نکرتگ‌اَت و وتی پێشانیگ یا دستئے سرا آییئے نشانِش نزرتگ‌اَت. آ پدا زندگ بوتنت و هزار سالا گۆن مَسیها هُکمرانی‌اِش کرت. اے ائولی جاه جَنَگ اِنت. پَشت کپتگێن مُردگ، تان هما وهدا پدا زندگ نبوتنت که اے هزارێن سال پوره نبوتگ‌اَتنت. بَهتاور و پاک و پَلگار اَنت هما که اے ائولی جاه جنگا شریکَ بنت، دومی مرکا آیانی سرا هچّ اِهتیار نێست و آ، چه هُدا و مَسیهئے نێمگا دینی پێشوا جۆڑَ بنت و گۆن مَسیها تان هزار سالا هُکمرانیَ کننت. وهدے هزارێن سال سَرجمَ بنت، شئیتان چه وتی بندیجاها آزات کنگَ بیت و زمینئے چارێن کُنڈان نِشتگێن کئومانی رَد دئیگا رئوت که آجوج و ماجوج اَنت. اِشان په جنْگا مُچَّ کنت. اے دریائے رێکانی کِساسا بازَ بنت. اے سجّهێن کئوم دێم په زمینئے پْراهێن پَٹّا بُرزاد بوتنت و هُدائے پَلگارتگێن مردمانی اُرد و دۆستناکێن شهرِش چپّ و چاگرد کرت، بله آسے چه آسمانا جَهلاد آتک و اێری بُرتنت. پدا اِشانی رَد دئیۆک، اِبلیس، آس و گۆکُرتئے گوَرما دئور دئیگ بوت، همۆدا که رستر و درۆگێن پئیگمبر اَنت. اِشان، شپ و رۆچ، اَبد تان اَبد اَزابَ رسیت. رندا من بلاهێن اسپێتێن تَهتے دیست و هما هم که تَهتئے سرا نِشتگ‌اَت. زمین و آسمان چه آییئے دێما تتکنت و په زمین و آسمانا هچّ جاگهے پَشت نکپت. من مُردگ دیستنت، مزن و کسان، که تَهتئے دێما اۆشتاتگ‌اَتنت. کتاب پَچ کنگ بوتنت و دگه کتابے هم پَچ کنگ بوت، ”زِندئے کتاب“. مُردگ وتی کرتگێن کارانی هسابا دادرسی کنگ بوتنت، هما کارانی هسابا که کتابانی تها نبشتگ‌اَت. دریایا وتی لاپئے مُردگ در کرتنت و مرک و مُردگانی جهانا هم وتی تۆکئے مُردگ در کرتنت و هر یکّے وتی کرتگێن کارانی هسابا دادرسی کنگ بوت. مرک و مُردگانی جهان، آسئے گوَرما دئور دئیگ بوتنت. اے آسئے گوَرم، دومی مرک اِنت. اگن کسێئے نام ”زِندئے کتابئے“ تها نبشته نه‌اَت، آ، آسئے گوَرما دئور دئیگ بوت. رَندا من نۆکێن آسمان و نۆکێن زمینے دیست چێا که ائولی آسمان و ائولی زمین گار بوتگ‌اَتنت و دریا هم نون نێست‌اَت. و من پاکێن شهر دیست، نۆکێن اورشَلیم ، چه هُدائے نێمگا چه آسمانا اێر آیگا اَت. بانۆرێئے ڈئولا تئیار کنگ و په وتی لۆگ‌واجها سمبهێنگ بوتگ‌اَت. و من بُرزێن تئوارے اِشکت که چه تَهتا پێداک اَت، گوَشگا اَت: ”بچار! هُدائے منندجاه مردمانی کرّا اِنت، نون آ وت آیانی کرّا نندۆکَ بیت. آ، هُدائے مردمَ بنت و هُدا وت گۆن آیان یکجاهَ بیت. هُدا چه آیانی چمّان هر اَرسێا پَهکَ کنت. مرک نون پَشتَ نکپیت و نه پُرس و نه زاری و نه دردَ بیت، چێا که پێسریگێن چیزّ گوَستگ‌اَنت.“ هما که تَهتئے سرا نِشتگ‌اَت، گوَشتی: ”بچار، من سجّهێن چیزّان چه نۆکسرا اڈَّ کنان.“ پدا گوَشتی: ”نبشته کن، چێا که اے هبر پُراِهتبار و راست اَنت.“ چُش هم منا گوَشتی: ”کار هلّتنت. بِندات من آن و هلاسی من آن، بُنگێج و آسر. هما که تُنّیگ اِنت، من آییا چه زِندئے چَمّگا مُپت و بے زرّا آپَ دئیان. هما که سۆبێنَ بیت، اے سجّهێن چیزّی میراسا رسنت، من آییئے هُدا بان و آ منی چُکَّ بیت. بله لگۆر و ناباور و هما که بَژّناک اَنت، هۆنیگ و زِنهکار و جادوگر و بُت‌پرست و سجّهێن درۆگبند، اِشانی آسر اِش اِنت که آسئے گوَرما گۆن آس و گۆکُرتا سۆچگ ببنت. اے دومی مرک اِنت.“ چه هما هپتێن پرێشتگان که چه گُڈّی هپتێن اَزابان پُرّێن هپت دَرپِش گۆن اَت، یکّے آتک و منا گوَشتی: ”اِدا بیا، من ترا بانۆرا پێشَ داران، گوَرانڈئے لۆگبانکا.“ آییا روهئے تها منا بلاهێن و بُرزێن کۆهێئے سرا برت و پاکێن شهر، اورشَلیمی پێش داشت که چه هُدائے نێمگا چه آسمانا اێر آیگا اَت و گۆن هُدائے شان و شئوکتا دْرپشگا اَت. اِشیئے دْرپشناکی چۆ گرانبهاێن سِنگ، اکیکئے ڈئولا ساپ اَت. بلاه و بُرزێن دیوالے هست‌اَتی و دوازده دروازگ که هر دروازگئے دپا پرێشتگے اۆشتاتگ‌اَت و دروازگئے سرا نامے نبشتگ‌اَت. اے اِسراییلئے دوازدهێن کَبیلهانی نام اَتنت. رۆدراتکا سئے دروازگ، شمالا سئے دروازگ، جنوبا سئے دروازگ و رۆنندا هم سئے دروازگ اَتنت. شهرئے دیوالا دوازده بُنرِد هست‌اَت و آیانی سرا گوَرانڈئے دوازدهێن کاسِدانی نام اَتنت، هر یکّێئے سرا یکّ نامے. هما که گۆن من هبرا اَت، کَدّ و کِساس کنگی تلاهێن لَٹّے گۆن اَتی که شهرا و آییئے دروازگ و دیوالا کَدّ و کِساس بکنت. و شهر چارکُنڈ اَت، همینچک که اِشیئے دْراجی اَت همینچک پْراهی. پرێشتگا شهر گۆن لَٹّا کَدّ و کِساس کرت، سَرجمیا کِساس دو هزار و دو سَد کیلومیتر اَت. دْراجی، پْراهی و بُرزی یکّێن کَدّا اَتنت. پدا آییئے دیوالی کَدّ و کِساس کرت. انسانی کَدّ و کِساسئے هسابا که پرێشتگ کار بندگا اَت، دیوال کِساس شست و پنچ میتر اَت. شهرئے دیوال چه یَشْما جۆڑ کنگ بوتگ‌اَت و شهر چه اَنچێن پهکێن تلاها که چۆ شیشّگا ساپ اَت. دیوالئے بُنرِد گۆن هر وڑێن گرانبهاێن سِنگان سینگارگ بوتگ‌اَت. ائولی بُنرِد یَشْم اَت، دومی نیلُم، سئیمی اکیک، چارمی زُمُرُّد، پنچمی سِنگِ سُلئیمان، ششمی روبی، هپتمی تلاه‌رنگێن آکوت، هشتمی بئیرِل، نُهمی پُکراج، دهمی شونزێن اکیک، یازدهمی پێرۆزه، دوازدهمی جَموێن آکوت. دوازدهێن دروازگ چه مُرواردا جۆڑ کنگ بوتگ‌اَتنت، هر یکّ دروازگے چه یکّ مُرواردێا و شهرئے پْراهێن دَمْک چه پهکێن تلاها جۆڑ کنگ بوتگ‌اَت، چۆ شیشّگا ساپ. من اِشیئے تها هچّ پرستشگاه ندیست، چێا که پُرواکێن هُداوندێن هُدا و گوَرانڈ اِشیئے پرستشگاه اَنت. و شهرا نه رۆچ پکار اِنت و نه ماه که آییا رُژنا بکننت، چێا که هُدائے شان و شئوکت اِشیا رُژنا کنت و گوَرانڈ اِشیئے چراگ اِنت. کئوم اِشیئے رُژنئے تها گامَ جننت و زمینئے بادشاه وتی شان و شئوکتا اِشیئے تها کارنت. اِشیئے دروازگ هچبر رۆچا بندَ نبنت چێا که اۆدا هچبر شپَ نبیت. سجّهێن کئومانی شئوکت و شرپ اِشیئے تها آرگَ بنت. هچّ پئیمێن پلیتێن چیزّ یا هما که بَژّناکێن کارَ کننت و درۆگَ بندنت، اۆدا پُترتَ نکننت، بَسّ هما شتَ کننت که آیانی نام ”زِندئے کتابا“ نبیسگ بوتگ‌اَنت، هما گوَرانڈئے کتابا. رندا پرێشتگا منا زِنداپئے کئور پێش داشت که چۆ بلۆرا ساپ اَت. چه هُدا و گوَرانڈئے تَهتا در آیگا اِنت و شهرئے بازارئے نیاما تچان اِنت. کئورئے اے دست و آ دستا زِندئے درچکے که دوازده بَر و سَمرَ کاریت، هر ماه چه برا بار اِنت و درچکئے تاک په کئومانی دْراه کنگا درمان اَنت. و هچّ پئیمێن نالتے پَشتَ نکپیت. هُدا و گوَرانڈئے تَهت همۆدا بیت و آییئے هِزمتکار آییئے هِزمتا کننت. آییئے چِهرگا گندنت و آییئے نام آیانی پێشانیگانَ بیت. اۆدا هچبر شپَ نبیت، چراگ و رۆچئے رُژنئے زلورتَ نبیت، چێا که هُداوندێن هُدا وت آیانی سرا وتی رُژنا دْرپشێنیت و آ، اَبد تان اَبد هُکمرانیَ کننت. پرێشتگا گۆن من گوَشت: ”اے هبر پُراِهتبار و راست اَنت. و هُداوند ، پئیگمبرانی روهئے هُدایا، وتی پرێشتگ دێم داتگ که آییئے هِزمتکاران اے چیزّان پێش بداریت که اَلّما زوتّ بئیگی اَنت.“ ”بچار، منِ ایسّا زوتّ پێداک آن. بَهتاور هما اِنت که همے پێشگۆییئے هبرانی پرمانبرداریا کنت که اے کتابا مان اَنت.“ و منِ یوهَنّا، هما آن که اے چیزّی اِشکتگ و دیستگ‌اَنت. وهدے من اِشکت و دیست، هما پرێشتگئے پادانی دێما په سُجدها کپتان که منا اے چیزّی پێش داشتنت. بله آییا منا گوَشت: ”نه، چۆ مکن. من هم تئیی و تئیی براتێن پئیگمبرانی ڈئولێن هِزمتکارے آن و همایانی ڈئولێنے آن که اے کتابئے هبرانی منّۆک اَنت. هُدایا پرستش بکن.“ رندا منا گوَشتی: ”اے کتابئے پئیگمبریئے هبران مُهر مجن، چێا که وهد نون نزّیکّ اِنت. هما که بدیَ کنت، بِلّ اَنگت بدیَ کنت، هما که پلیت اِنت، بِلّ اَنگت پلیت اِنت و هما که پهرێزکار اِنت، بِلّ اَنگت پهرێزکاریَ کنت و هما که پاک و پَلگار اِنت، بِلّ اَنگت پاک و پَلگار اِنت.“ بچار، منِ ایسّا زوتّ پێداک آن و منا مُزّ گۆن که هرکَسا آییئے کارئے هسابا مُزّ بدئیان. بِندات من آن و هلاسی من آن، ائولی و آهری، بُنگێج و آسر. بَهتاور هما اَنت که وتی پۆشاکانَ شۆدنت تانکه چه زِندئے درچکا ورگئے اجازتِش ببیت و چه شهرئے دروازگان، تها شت بکننت. بله کُچکّ، جادوگر، زِنهکار، هۆنیگ، بُت‌پرست و هرکَس که درۆگَ بندیت و گۆن درۆگا مِهرَ کنت، اے سجّهێن چه شهرا ڈنَّ بنت. ”من که ایسّا آن، وتی پرێشتگ دێم داتگ تانکه کِلیسایانی هاترا شمارا اے چیزّانی شاهدیا بدنت. من داوودئے ریشّگ آن و داوودئے پُشپَد هم. سُهبئے رُژناێن اِستار من آن.“ پاکێن روه و بانۆرَ گوَشنت: ”بیا.“ هما که اِشکنت، بِلّ گوَشیت ”بیا.“ هما که تُنّیگ اِنت، بِلّ کئیت، هما که لۆٹۆک اِنت بِلّ چه زِنداپا مُپت و بے زرّا زوریت. من په هرکَسا که اے کتابئے پێشگۆییئے لَبزان اِشکنگا اِنت، شاهدیَ دئیان که اگن کَسے اِشانی تها چیزّے گێش بکنت، هُدا آییئے سرا هما آزاران گێشَ کنت که اے کتابئے تها نبشته اَنت. و اگن کَسے چه کتابئے پێشگۆییئے هبران چیزّے در بکنت، هُدا چه زِندئے درچکا و چه پاکێن شهرا که اے کتابئے تها آیانی بارئوا نبشته اِنت، آییئے بهرا درَ کنت. هما که اے چیزّانی شاهدیا دنت، گوَشیت: ”هئو، من زوتّ پێداک آن.“ اَنچُش بات. آمین. بیا، او هُداوندێن ایسّا! هُداوندێن ایسّائے رهمت گۆن شما سجّهێنان بات. اَنچُش بات. آمین.