Níor thúisge bhí an cheathramha sin críochnuighthe aige, ná chualaidh sé an gáire ceólmhar taobh thiar dhe.

D'éirigh sé dhe phreib, agus cia d'fheicfeadh sé ann acht an mhaighdean óg agus a dháréag ban-choimhdeachta léithe. Ní túisge a dhearcadar ar a chéile ná thug an bheirt aca grádh dhá chéile ar an bpointe boise.

"Is binn an t-abhrán atá agad," ar sise, "cia'r imthigh do chéile uait, go bhfuil tú dhá héagcaoineadh?"

"Bean nó céile ní raibh agam riamh," ar seisean, "agus ní bhéidh go deó, acht an bhean aoibhinn áluinn atá os mo chomhair. Is cuma dorcha nó geal, oidhche nó lá, fhad is bhéas mé ag dearcadh ort, mar is tú mo ghrian, mo sholus agus mo réaltan."

"Ó seadh, seadh, go dearbhtha," ar sise.

"Ní chreidfidh tú mé!" ar seisean, "acht ní bhfuair mé sgíth nó suaimhneas le trí oidhche agus trí lá, gur shuidh mé síos trom tuirseach annso ar ball, go bhfaca mé thú ag dul tharm, agus níor fhan brón nó tuirse orm níos mó, agus ní bhéidh choidhche, má bhíonn tusa liom. Is cuma liom fuacht an gheimhridh, teas an tsamhraidh, gaoth nó báisteach, sioc nó sneachta, mar is tusa mo ghrian agus mo dhídean."

"Nach milis a labhruigheas na fir," ar sise, "acht faraor nach mealltach a bhíos siad go minic?"

"Ní'l sé sa mbith bán," ar seisean, "an té a d'fhéad- fadh a beith mealltach leat-sa, a ríoghan."

"Seadh," ar seisean, "agus téigheadh na laochra eile agá n-a lár le n-a sgoilteadh ó chéile."

Rinneadar amhlaidh, agus thugadar ruathar forránach sanntach faoi na Rómhánachaibh, gur bhriseadar agus gur réabadar an sluagh mór fré chéile, agus duine ar bith a tháinic rómpa i n-a mbuillíbh, ní raibh an dara buille a' teasdáil uaidh.

'Sé an ceann dhe'n tslógh a d'ionnsuigh Eochaidh an chéad chuid a thosuigh a' teitheamh, agus lean sé iad i bhfad, dh'á dtreasgairt, go ndeachaidh sé as amharc na muin- tire eile. Lean Catach agus na laochra eile an chuid eile dho'n tslógh, nó gur shíleadar nach raibh duine ar bith níos mó le leanamhaint. D'fhilleadar ar ais annsin go lúthgháireach ag Rí Alban.

Thárlaidh go raibh trí mhíle fear dho na Romhánachaibh i suidheachán i dtom coille, agus nuair nach bhfacadar duine ar bith le Eochaidh, acht é féin, chruinnigheadar thart air.

An mhuintir a bhí ar a aghaidh amach, bhí sé dhá leagan, agus ní raibh an mhuintir taobh thiar dhe i n-ann a thigheacht suas leis. Dhéanfadh sé a bhealach amach asta meireach gur briseadh a chlaidheamh. Nuair a chonnaiceadar sin dhruideadar isteach air, le n-a mharbhadh ar áit na mbonn.

"Fóill, fóill!" ars an taoiseach a bhí os a gcionn, "gabhaidh dhe láimh é - ní'l i ndán dó sin bás fhághail, go gclaoidhtear é le beithidhigh éigcéill' na bhfásach. Is iomdha lá siamsa a bainfear fós as i bpríomh-chathair na Róimhe, agus beithidhigh fhiadhána dhá stialladh."

Ghabhadar annsin dhe láimh é, gidh gur b'iomdha duine aca a d'fhág sé ar lár le bun a chlaidhimh.

"Leig dho do chuid cainte," ar siad-san, "acht sgaoil amach an fear chugainn, acht mura ndéanaidh sibh sin, gheobhfaidh sibh amach gur beag an mhaith dhaoibh dún nó daingean."

"Is fearr dhaoibh-se an cúirse a ghlacadh go réidh," ars an Rómhánach, "agus an sgéal a leigint chugaibh. Má bhuaileann duine agaibh-se buille taobh 'muigh ar an dún, buailfear an dara buille taobh 'stigh, leis an gceann a bhaint dho'n fhear atá i láimh againn."

Bhí Rí Alban a' teacht chuca an uair sin, agus chualaidh sé an chuid dheiridh dho'n chaint.

"Tá fhios agam-sa," ar seisean leis an taoiseach, "an rud atá uait, agus bhéarfaidh mé meádhachan Eochadh dhaoibh de'n ór bhuidhe, má thugann sibh ar ais é."

"Tá roinnt staidéir annad-sa," ars an taoiseach. "Acht seo é dlighe na Róimhe: duine ar bhith a cuirtear i sáinn nó i dteannta ar pháirc an bhuailte, agus go ngaibhtear é le neart agus le calmacht muintire na Róimhe, i riocht is go gcaithfidh sé géilleadh dhóbhtha, agus cara is coimirc fhághail uatha, ní'l i ndán dó sin saoirse fhághail go mbainidh sé amach í, i bpríomh-chathair na Róimhe, a' troid le beithidhigh éigcéill' na bhfásach nó a' troid leis an muintir eile atá againn i ngéibheann."

Nuair a chonnaic na nÉireannaigh sin, chuireadar suas gáir mhaoidhte, agus shéideadar a ndois.

D'éirigh Liagán de chrannaibh a chraoisighe, go ndeach- aidh sé isteach dhe léim thar sonnach an dúna, agus rug sé ar láimh go croidheamhail carthannach ar Eochaidh.

"A laochraidhe na hÉireann," ar seisean annsin, "má's mian libh sásadh feille a bhaint amach leanaidh mise, agus ní fhágfamuid duine aca beó ar dhruim na talmhana."

D'ionnsuigh Liagán agus Eochaidh na Rómhánaigh annsin, agus is gearr go raibh na gaisgidhigh eile isteach chuca tar shonnach an dúna agus thosuigh na Rómhanaigh ag rith amach an taobh eile do'n dún. Lean na hÉireannaigh iad, agus bhí Eochaidh leobhtha chomh maith le duine, go rug Liagán ar ghualainn air.

"Ní fheileann sé seo dhuit-se," ar seisean, "tá tú a' tabhairt fola as do chneadhachaibh."

Badh mhaith le Eochaidh dul ar aghaidh, acht ní ghlacfadh Liagán sin uaidh, acht chuir sé ialach air suidhe síos gur cheangail sé a chréachtaidhe. D'fhan siad mar sin go dtáinic na gaisgidhigh eile suas chuca.

Filleadh dhoibh go cúirt rí Alban; is beag nach ndeachaidh Eochaidh ó shiubhal, le a raibh d'fhuil caillte aige.

Is gearr go raibh Eochaidh Mac Rí 'nÉirinn i n-ann a dhul amach sa tseilg agus níor bh'fhada go raibh sé chomh maith is bhí sé riamh.

Ba mhór leis fanacht i gcómhair Féise na Teamhrach mar ba mhaith leis dhul a bhaile go hÉirinn ar fhaitcheas nach dtiocfadh Eithne go dtí an Féis. Dubhairt sé le Rí Alban go raibh cruadhóg mhór air le dul go hÉirinn agus nach bhféadfadh sé fanacht nídh b'fhuide.

"Tá maithe agus mór-uaisle mo ríoghacht-sa ag dul ag an bhFéis," ars an rí, "agus ní'l nídh ar bith is mó a chuireas fonn orm a dhul ann ná mac t'athar-sa bheith linn, agus is mór orm nach bhfanfá leis na laochraidhe eile go mbéadhmuist ar fad i gcuideacht."

"Dá bhféadainn sin a dhéanamh," arsa Eochaidh, "badh mhaith liom é. Acht ní thig liom; ní móide go bhféad- ainn-se fanacht ag an bhFéis mar' dtéighidh mé abhaile anois."

"Is mór é mo bhuidheachas duit-se," ars an rí, "agus rud ar bith a iarras tú orm bhéarfaidh mé dhuit é."

"Ní éileóchaidh mé tada ort," arsa Eochaidh, "acht thú féin agus do chlann feiceáil ag an bhFéis, agus nach ndéanfaidh sibh faillighe a dhul ann."

D'íodhlaic an rí agus mór-uaisle a chúirte agus na laochraidhe Éireannach go dtí an cuan é, agus bhí Rí Alban ag tabhairt bronntanais óir agus airgid dó.

"Ní ghlacfaidh mé ór ná airgead uait, a rí," ar seisean, "ní maoin ná saidhbhreas a shanntuigh mise ariamh, acht a' foghluim gníomhartha gaisge agus dho m'oil- eamhaint fhéin i gcleasaibh lútha na nGaedheal. Bhí maoin agus dúthaigh agam ó m'athair, acht d'fhág mé ar choimhéad duine eile iad, agus ní'l mé ina ndiaidh air, cíbé buntáiste fhéadfas sé a bhaint asta, go mbídh mé féin faoi réir le aire a thabhairt dóibh."

Dubhairt Liagán lámh-éachtach go rachadh sé féin dhe chomhluadar leis, "óir is mór liom," ar seisean, "tú a bheith ag imtheacht leat féin gan duine ná deóraidhe in do chuideachtain, acht do bheirt óglách, agus ó thárla cruadhóg ort le himtheacht, ní dochar dhuit mise a bheith leat, agus bhéadh cumha orm uair a' chluig a chaitheamh annso i do dhiaidh."

"Ná raibh an oiread sin dhe thinneas bliadhna ort," ars Eochaidh, "badh mhaith é do chomhluadar níos fuide ó bhaile.

D'fhág an dís deágh-laoch sin céad slán agus beannacht ag rí agus mór-uaisle Alban agus agá n-a muinntir féin, agus ní dheárnadar stad ná mór-chomhnuidhe go dtáinic- eadar go cúirt Rí Chonnachta.

Bhí fearadh na fíor-fháilte rompa annsin agus má's tuirseach traochta a bhíodar, is meidhreach mear lúthmhar a rinneadh iad.

Agus ní lúgha an lúthgháir agus ullghárdas a bhí ar Eithne roimh Mhac Rí 'nÉirinn ná bhí air-sean í a fheiceáil aríst, gur chaitheadar ag congbháil comhráidh le chéile an oidhche sin an fhad is bhí Liagán ag aithris do'n rí imtheachta na laochraidhe i n-Albain.

Bhí an seanachaidhe i n-a sheasamh 'sa' doras, agus d'fháiltigh sé rómpa go carthannach, agus dubhairt sé:

"Má b'fhíor dho na sgéaltaibh a chualamar - má b'fhíor sin - ní bheitheá-sa go fóill abhaile ó'n gcogadh, a Eochaidh, mar chualamar go raibh tú tinn treáinneach - chuala sin; acht feicthear dhom nach bhfaca mé ariamh tú ag dearcadh chomh maith agus tá tú."

"Ní'l ádhbhar casaoide ar bith agam, go deimhin," arsa Eochaidh. "Cia'n chaoi a bhfuil an saogal ag eirghe leat féin, mar is fada nach bhfacamar beó nó marbh thú?"

"Ní'l aon chabhair a bheith ag casaoid - ní'l sin," ars an seanachaidhe. "'Ar ndóigh, is beag an mhaith fhéadfas mo leithéide a dhéanamh feasta - is beag sin - acht ag dearcadh ar dhaoinibh eile go maith, ag féachaint ar an saoghal, agus dá leigean tharm. Chualamar gur éifeachtach saoghail na gníomhartha a rinne sibh araon i n-Albain - chuala sin - agus go mbadh bheag libh gach a ndeárnabhar de shléacht agus de mharbhughadh ann, agus go raibh sibh i nÉirinn le mí, ag fáiteall ar fud na tíre agus ag caitheamh le éanachaibh."

D'innsigheadar dhó gur ag tóruigheacht Éin na gCúig nDath a bhíodar, agus go raibh sé cinnte ortha é fhagháil, agus gur ag súil le tuairisg uaidh-san a tháiniceadar chuige.

"Tá a leithéide de éan ann," ar seisean, "acht ní bhfuighe sibh-se é, mura bhfágha sibh a thuairisg. Ní'l mise i n-ann an tuairisg a thabhairt daoibh - ní'l sin - acht tá fhios agam go gcomhnuigheann an t-éan i n-áit eicín de Éirinn; agus tá baramhail agam cá bhfuighe sibh an treórughadh. Dá dtéightheá-sa, a Liagáin, abhaile go loch gCarmain, coidhcís ó shoin, gheobhfá in do theach féin an té a bhéarfadh an tuairisg duit - 'sé sin Árd-ollamh na Teamhrach, athair do mhná. Béarfaidh sibh go fóill air sa mbaile; agiis ní'l aon tuairisg le fághail agaibh mura dtugaidh seisean daoibh í."

Thug an seanachaidhe aoidheacht mhaith dóibh an oidhche sin: -

Agus d'éirigheadar go moch ar maidin lá ar na mháireach, gur fhágadar slán agus beannacht ag an seanachaidhe, agus thugadar a n-aghaidh soir díreach, go dtángadar chomh fada le áitreabh Liagáin.

Nuair a bhíodar ag tarraingt chun an tighe, "Ní'l muid i bhfad as láthair anois," arsa Liagán, "acht caithfidh tusa mo leithsgéal a ghabháil le mo mhnaoi fá nach dtáinic mé abhaile roimhe seo."

"Ná bíodh imnidhe ort," arsa Eochaidh, "ní bhéarfaidh mise aon droch-cháil ort, agus ní bheidh sí 'na dhiaidh ort an t-achar a chaith tú liom-sa; mar bhí a hathair, an t-Árd-ollamh, go han-cheanamhail orm nuair a bhí mé i dTeamhair."

Leis sin chuadar isteach chun an tighe, agus bhí fearadh na fíor-fháilte rómpa, agus má's tuirseach traochta a bhíodar, is méidhreach mear-luthmhar a rinneadh iad: -

"Is rí-mhaith liom go dtaithnigheann Éire chomh maith sin leat," arsa Eithne, "agus tá súil agam go dtaithneocha sí chomh maith leat agus go bhfanfa tú choidhche innte. B'fhearr liom ná siamsa na féise dá bhfantá, agus b'fhearr le daoinibh eile freisin é.

"Cia hiad a daoine eile?" arsa Maighne.

"Ó, is cuma cia hiad," arsa Eithne, "acht tá siad ann; agus sílim go bhfuil baramhail agad féin go mbeadh Catach Cróganta ar dhuine aca."

"Ó, éist liom," arsa Maighne, "ná labhair liom ar an gcleasaidhe sin. Tá oiread cluainidheachta ag Catach agus nach ngéillfeadh duine ar bith dó. Tá sé chomh milis le mil, agus glórtha aige chomh binn leis an gcéirsigh, acht tá sé chomh haedhearach leis an gcaislín cloch, agus ní túisge agad ná uait é. Leag mise súil sáthach luath air, agus tá mé i n-ann imirt leis agus ní mór dhom é."

"Dá ríribh?" arsa Eithne, "acht is mór an t-iongnadh liom - le súgradh nó le greann - go gcuirfeá suim i nduine ar bith a gceapfá go mbeadh an dá chroidhe aige. 'Sé an bealach atá liom-sa, ba chuma agam nó uaim duine de'n tsórt sin."

"Maidir leis sin," arsa Maighne, "dheamhan fhios cia mhéad croidhe atá ag Catach bocht. An gcuala tú ariamh "ní lia tír ná gnás?" - ní lia duine ná inntinn - agus ní'l éin-fhear i nÉirinn a b'fhearr a thaithneóchadh liom ná é."

"B'fhéidir go bhfuil an ceart agad," arsa Eithne "acht feicthear dhamh-sa gur fearr an té a sheasfadh go buan ná an té a bhéadh ag athrughadh. Ní'l mórán neithe sa saoghal a sheasas go buan agus, i ngeall ar a ngainne, tá fearr is barr urrama ag dul dóibh. Cuir i gcás an ghrian agus an ghealach - is í an ghrian is seasta agus is buaine a ghealas ins na spéarthaibh, agus fóghnann feara fáil di os cionn gach nídh."

"Seadh," arsa Maighne, "agus fóghnann sí dóibh- san mar an gcéadna - ní do dhuine nó do ríoghacht atá sí ag deallradh ins na spéarthaibh, acht do'n domhan go léir - agus má chuireann sí loinnir agus bláth ar ríoghachtaibh eile chomh maith le Éirinn, ní lughaide is grian í go ndéanann sí é, agus ní chailleann sí an ur- raim atá ag muinntir na hÉireann di acht a oiread."

"Tá fhios agam sin," arsa Eithne, "agus go bhfógh- nann an ghealach do 'ch uile ríoghacht go díreach ar nós na gréine. Acht ní hionann buanas dóibh. Is é an deall- radh céadna a thagas i gcomhnaidhe ó'n ngréin, acht tig- eann dul do'n ghealaigh comh luath agus bhíos sí lán."

"D'oile, a Eithne," arsa Maighne, "is cuma, sa gcás sin, céard a dhéanfas an ghealach nó an ghrian, acht an duine a bhfuil an mhaith agus an gheanamhlacht ann is furasda aithne air é - agus ní fhaca mé samhail Chataigh imeasg feara fáil acht éin-fhear amháin, agus is mór an t-iongnadh liom nach bhfuil sé annso. Rinne sé gníomhartha móra ag cosaint ríoghachta m'athar. Loiteadh é sa gcath, agus chaith sé tamall thall sa gcúirt againn, agus a chréachta dá gcneasughadh - fear breág iomlán déanta, agus ceann-aghaidh gheanamhail theacht- mhar air, a raibh soineanntacht agus subháilce, cródhacht agus calmacht ann - is é an t-ainm a bhí air Eochaidh, agus ba mhac do Chathaoir Mhór, Rí na hÉireann, é."

"Creidim nár mhisde dó an méid aire a thug tusa dó - go méaduighthear an mhaith d'á cionn duit."

"Ní féidir go bhfuil muinntreas agad-sa leis?" arsa Maighne.

"Tá," arsa Eithne, agus d'aithris sí di iomlán an sgéil, agus an fáth nach raibh sé ag an Oireachtas.

"'Conách sin oraibh le chéile," arsa Maighne, "is minic a thug mé faoi deara nach raibh tú ag glacadh mórán spéise ins na cleasaibh lútha - anois tuigim cia'n fáth - agus ba mhinic an fiodán ar do shúil, agus tú ag dearcadh uait faoi rún. An bhfuil aon bharamhail agad cia'n uair a thiucfas sé?"

"Tá mé i gcomhnaidhe ag súil leis," arsa Eithne. "Gheall sé go dtiucfadh sé." Chuir sí an fiodán ar a súil agus d'fhan sí i n-a sost tamall ag breath- nughadh uaithi. "Seo, a Mhaighne," adeir sí, "féach an bhfeicfeá tadaí ag bun na spéire."

Chuir Maighne an fiodánar a súil. "Feicthear dhom," ar sise, "go bhfuil toirt bheag ag bun na spéire, acht is beag le gur léar dhom í - "Ó, ní'l," ar sise aríst, "ní'l sí ag corruighe."

"Ní'l annsin," arsa Eithne, "acht tom beag coill- eadh - is fada é sin dho mo chur-sa amudha."

"Badh mhaith liom dá bhfeicinn annso é," arsa Maighne, "is iongantach an treasgairt a rinne seisean ar namhaidibh ar dtíre."

"Truagh sin," arsa Eithne, "mar is obair í sin nachar chóir, dá mbéadh neart air. Bhí Eochaidh ag aithris dom fá na Romhánaighibh - go mba daoine teachtmara go maith a bhí annta le dearcadh ortha. Acht, ar ndóigh, ciar bh'iongnadh go mbeadh fuil dá dortadh imeasg daoine nachar bh'ionann dóibh cineadh agus teanga nuair a bhíos oiread imris idir Ghaedhil iad féin."

Ag críochnughadh na cainnte seo thugadar fa deara go raibh an rí ag brath ar bhreitheamhnas a thabhairt ar na cleasaibh lútha. D'éirigh sé ina sheasamh i bhfiadhnaise na ndaoine gach aon taobh de agus labhair sé:

"A ríghte, a mhór-uaisle na gcúige, agus a chomh- Ghaedheala - gidh gurab 'eo í an chéad bhliadhain agam- sa i n-árd-riaghaltas na tíre - ní hí an chéad bhliadhain agam í ag an Árd-fheis seo; agus ní fhaca mé go fóill aon tasbánadh nídh b'fearr de ghníomhartha gaisge, de luathad agus spreacadh na nGaedheal ná bhí le feic- eáil i mbliadhna. Chuir Cúchulainn na cleasa lútha seo ar bun le go ngabhfaidís chun tairbhe do'n tír, agus go ngabhfadh Gaedhil ar aghaidh agus chun treise; agus ba mhaith leis go bhfásfadh fearamhlacht agus meanmain a n-intinne comhthrom le luathad agus spreacadh a ngéaga. Is maith liom-sa go ndeachaidh cródhacht agus calmacht na hÉireann chun tairbhe d'ár gcáirdíbh i nAlbain. Agus tugaim ordughadh indiu do na hollamh- naibh agus do na draoidhtibh cunntas cruinn a chur síos i leabhar meabhránaigh na Teamhrach ar ainmneachaibh na ngaisgidheach a thóig lámh sa gcogadh sin, agus ar na gníomharthaibh ba mhó dá ndeárnadh ann. Ó thárla go bhfuil na gaisgidhigh iad féin annso, badh mhaith liom iad a theacht chun láithreach, agus teasdas agus tuairisg a thabhairt dúinn os comhair feara Fáil ar gach a ndeárna siad sa gcogadh."

Tháinic na gaisgidhigh chun láithreach annsin, agus fuaireadar comhmholadh croidheamhail cáirdeamhail ó'n gcruinniughadh ar fad ar theacht i láthair dóibh.

"Creidim," arsa Conn, "gurab é Catach Cróganta as Sliabh Luachra a chuaidh mar thaoiseach ar an laoch- raidhe, agus, dá bhrígh sin, is dó is cóir cunntas a thabhairt dúinn ar a ngníomharthaibh."

"Déanfa mé sin duit, a rí," arsa Catach, "acht badh mhaith liom dá gcuirtheá an teasdas agus tuairisg seo go h-ath-lá, mar tá beirt de na laochraidhe uireas- bhach orainn."

"Cia hiad féin?" arsa Conn.

"Tá," arsa Catach, "Eochaidh mac Cathaoir agus Liagán Láimh-éachtach."

"Tá an lá indiu leagtha amach agam le haghaidh na ngnótha seo," arsa Conn, "agus ní go maith a fhéadfas mé an obair a chur go hath-lá."

Is annsin a d'éirigh Catach suas go hárd i measg na bhfear, agus d'aithris sé iomlán an sgéil ó thús go deireadh, mar d'éirigh leóbhtha i n-Albain.

Nuair a bhí sé réidh d'éirigh an t-árd-ollamh i n-a sheasamh, agus an leabhar meabhránaigh i n-a lámhaibh agus léigh sé amach an cunntas a bhí sgríobhtha síos aige. Annsin d'éirigh Conn i n-a sheasamh aríst agus labhair sé:

"Ní hé amháin gur cheart dúinn ar fad buidheachas a ghabhail leis na laochraidhe a thóig lámh ins an gcogadh sin, agus comhmholadh croidheamhail a thabhairt dóbhtha, acht badh cheart duais áirithe a thabhairt ag an bhféis seo dho'n muinntir is mó a rinne gníomh ann. Ní chuirfidh sé tadaí as do'n tír seo go bhfuair na Rómhánaigh an mhéid sin de thasbánadh ar chródhacht Chlainne Gaedheal; agus ní córtha do na h-ollamhnaibh cunntas a choinneáil ar gach teimheal a thigeas ar an ngréin agus ar an ngealaigh, agus ar na dreigíbh a thuiteas as spéartha neimhe - ná ar ghníomharthaibh laochradh na tíre seo. Is do Eochaidh mac Cathaoir atá an choróin ríoghdha ag dul as ucht go ndeárna sé an gníomh ba mhó. Tiubharfar claidheamh dorn-chúil óir dho Chatach; agus gath-bolg dhe shíoda na hEadáinne deágh-mhaisighthe le óir-ghréas Gaedhealach do Liagán. Acht ó thárla go bhfuil an dís úd uireasbhach orainn, a Chataigh, is fearr dúinn bronnadh na nduaiseanna a chur go hath-lá agus do chlaidheamh a thabhairt duit-se an uair sin."

Go díreach mar bhí Conn ag brath ar suidhe síos, d'éirigh tormán cainnte i measg na mban mar siobhrán a dhéanfadh éanlaith ag imtheacht i n-a sgaoith san aedhear, agus bhí an sgéal le cloisteáil i measg cách "Tá siad ag teacht!"

D'éirigh gach a raibh sa láthair i n-a seasamh agus chonnaiceadar chuca thríd an leirg Eochaidh agus Liagán ar dhá each bhána, agus giollaí i n-a ndiaidh agus eachraidh agus car- baid leobhtha. Chomh luath agus tháiniceadar chun láithreach, fearadh fíorchaoin fáilte rómpa; agus chuadar anonn agus d'umhluigheadar do'n rí. Chraith seisean lámh leóbhtha go croidheamail suairc agus dubhairt sé: