Παντί τῳ προῦπτόν ἐϲτιν, ὡϲ ἡ ϲύντομοϲ ἑρμηνεία μετὰ τῆϲ δεούϲηϲ ϲαφηνείαϲ πολλῷ κρείττων καθέϲτηκε τῆϲ οὐχ οῦτωϲ ἐχούϲηϲ φράϲεωϲ. ὅθεν κατὰ δύναμιν τὴν ἰδίαν πειραϲόμεθα. τὸν περὶ τῶν ἀντωνυμιν λόγον διεξιόντεϲ, τὰ μὲν παρέλκοντα παραπέμπεϲθαι, τὰ δὲ ἐλλείποντα προϲαναπληρῶϲαι, τὰ δὲ μακροπεριοδεύτωϲ ὑπ᾿ ἐνίων εἰρημένα ἀνελλιπῶϲ ἐπιτομώτερον φράϲαι.

Ἀρκτέον δὲ ἀπἀ τῆϲ κλήϲεωϲ, ἐπεὶ παρά τιϲι διάφοροϲ. Τὸ μὲν C οῦν πάνταϲ παρατίθεϲθαι διεψευϲμένου ἐϲτὶ τὸ ἐπάγγελμα, τὸ δὲ τοὺϲ ἐλλογίμουϲ οὐκέτι.

Ἀρίϲταρχοϲ λέξειϲ κατὰ πρὸϲωπα ϲυζύγουϲ ἐκάλεϲε τὰϲ ἀντωνυμίαϲ. Ὧι καὶ ἀντίκειται τὸ μὴ ἴδιον εἶναι τοῦτο τῶν ἀντωνυμιῶν· ἰδοὺ γὰρ καὶ τὰ ῥήματα. μᾶλλον γὰρ αὐτῶν ὁ ὅροϲ· καὶ γὰρ κατὰ πᾶν πρόϲωπον ἀκολουθεῖ, αἱ δὲ ἀντωνυμίαι οὐχ οὕτωϲ, ὡϲ είρήϲεται.

2 A

Ἀλλὰ μὴν οὐδὲ κατὰ τὸν τοῦ Τροιζηνίου Διονυϲοδώρου λόγον παρονομαϲίαϲ κλητέον, ἐπεὶ καὶ ἄλλα ἔν τιϲι παρονομάζεται· πετρώδηϲ ηε γὰρ καὶ ἐργατίνηϲ. καὶ ἴϲωϲ οὐκ ἄλλαι τινὲϲ παραληφθήϲονται ἢ αἱ κτητικαί, ἐπεὶ ἡ ἐγὠ καὶ ἡ νῶι καὶ πᾶϲαι αἱ πρωτότυποι θεματικαί.

AROVMENTA. 3 Pracfatio. — 9 Pronomini quae appellatio aptissima sit utappareat, enumerantur et reiciuntur cetera nomina, quae ἀντωνυμίᾳ indita erant. —12 11 Nomen ab Aristarcho impositam. — 16 ?) Appellatio a Dionvodoro data. DISCRKPANTIA SCKIPTVRAK. 1 Fol. 184 r. codicis A. ln inscriptione απολλωνιου αλεξανὸρεωϲ περι αντωνυμιαϲ ante αντωνυμιαϲ tres lineolae erusae in A] | 4. ϲαφηνείαϲ b, ϲαφηνιαϲ A | κρείττων b in textu, κρεῖττον in indice mendorum, κρείττω A | 8. post φραϲαι in A spatium, ut finis exordii indicetur 9. κλήϲεωϲ A b, κλίϲεωϲ A1 | 10. ν post εϲτι erasum in A | 13. καὶ tollen. dum et ante μᾱλλον v 14 collocsndum esse censet G Uhlig | 14. τα ρηματα A, τῶν ῥημάτων b | μᾶλλον γὰρ A b in textu, μᾶλλον δὲ vel καὶ μᾶλλόν γε b in var. lect. μᾶλλον γὰρ usque ad 15. εἰρήϲεται eicit PSchmieder | 16. Τροιζηνίου b, τρυζηνιου A | παρονομαϲίαϲ b in textu, παρωνομαϲίαϲ in ind. mendorum, παρονομαϲία A | 17. ἐν τιϲι] τιϲὶ conicit RSchneisder | 18. και ῖϲωϲ — 19. θεματικαί spuria censet PSchmieder

εἰ τὰ ὡριϲμένα ϲεϲημείωται, αἱ δὲ ἀντωνυμίαι ὡριϲμένα πρόϲωπα παριϲτᾶϲιν, οὐκ ἀπιθάνωϲ ὁ Τυραννίων ϲημειώϲειϲ αὐτὰϲ ἐκάλεϲεν. Ἀλλ᾿ ἴϲωϲ ἐλλειπὲϲ τὸ τοιοῦτον· οὐδὲν γὰρ τῶν παρακολουθούντων B αὐταῖϲ παρίϲτηϲιν.

Οὐδὲ μὴν ϲυγκαταθετέον ἐϲτὶ τοῖϲ ὁριζομένοιϲ· ἀντώνυμόν ἐϲτι μέροϲ λόγου ἀντ᾿ ὀνόματοϲ παραλαιβανόμενον. Οἱ γὰρ ὅροι τῶν γενικῶν ἐμπεριεκτικοί εἰϲιν ν, οὐ μὴν τῶν ἰδικῶν. ὁ γοῦν ὅροϲ ὁ τοῦ ἀνθρώπου οὐ τὸν ἰδικόν, τὸν δὲ γενικὸν ϲημαίνει. καὶ νῦν ἀντώνυμόν ἐϲτι τὸ ἰδικόν ν, τὸ ἐγώ, τὸ ϲύ, ἀντωνυμία δὲ τὸ ὅλον ν, τουτέϲτι τὸ γενικόν· ὥϲπερ ἀμφιβολία καὶ ἀμφίβολον, ϲυνωνυμία καὶ ϲυνώνυμον, C διωνυμία καὶ διώνυμον, ὁμωνυμία καὶ ὁμώνυμον. τὸ γὰρ οὐκερῶ ἀμφίβολον· τό τε Αἴαϲ, ἐπὶ τοῦ Αοκροῦ παραλαμβανόμενον καὶ τοῦ Τελαμωνίου, ὁμώνυμον. Ἀλλ᾿ ἴϲωϲ φήϲει τιϲ παράλογον τὸ λέγειν ἀντωνυμίαν τὸ ἐγώ δέον γὰρ ἀντώνυμον. Ἦν δ᾿ ἂν παράλογον, εί μὴ τοῖϲ γενικοῖϲ πολλάκιϲ ϲυνεχρώμεθα ἀντὶ τῶν ἰδικῶν, τὸ ζῷον 3 A. τιθέντεϲ ἐπ᾿ ἀνθρώπου, καὶ ἐπὶ τοῦ φοίνικοϲ τὸ φυτόν. τοιοῦτον οὖν καὶ τὸ προκείμενον.

Ἐκφεύγοντάϲ φαϲι τὸ Αἰολικὸν τοὺϲ περὶ Κομανὸν ἀντωνομαϲίαϲ καλεῖν, εἴγε τὸ μὲν ὄνυμα οὐ κοινόν, τὸ δὲ ὄνομα. Ναί, ἀλλά, φαϲι, καὶ ἄλλα κατὰ τὸ ἔθοϲ ὀθνεῖα παρειϲῆλθεν, ὡϲ τὸ Εὔξεινοϲ πόντοϲ Ἰακῶϲ τῷ ῑ πλεονάϲαν ὅ τε ἀπηλιώτηϲ διὰ ψιλοῦ ϲυναλειφθείϲ, ὅπερ ϲυνεχὲϲ παῤ Ἴωϲι· τό τε ξενοδοκεῖον καὶ πανδοκεῖον· ἄλλα μυρία. Ἀλλὰ καὶ τοῦτο εὐδιάϲειϲτον. εἰ γὰρ τὰ παρειϲδύοντα τῶν διαλέκτων B οὐκ ἐν τῷ καθόλου, ἅπαξ δέ που (ἰδοὺ γὰρ κακόξενοϲ καὶ φιλόξενοϲ, ἄξενοϲ, ἓν δέ ἐϲτι τὸ εὔξεινοϲ· καὶ ἄφοδοϲ καὶ ἀφοριϲμόϲ καὶ ἀφορία, ἓν δὲ τὸ ἀπηλιώτηϲ), χρῆν ἄρα καὶ τὴν ἀντωνυμίαν ἅπαξ εἰρῆϲθαι, καὶ τὰ ὑπολειπόμενα ἔχειν κατὰ τὴν κοινὴν ἐκφοράν, λέγω δὲ διὰ τοῦ ο. νῦν δὲ οὐδαμῶϲ ἔϲτιν ἐπινοῆϲαι· πολυώνυμοϲ γὰρ καὶ διώνυμοϲ. πῶϲ C AKOVM. 13 ⟩ Nec recte Tyrannio ϲημείωϲιν nuncupavit. — 5 4) Nec eis assentiendum est, qui ἀντώνυμον dici volebant. — 18 5) Nec Comani sententia probanda ἀντωνομαϲία nomen praeferentis, quod ὅνυμα aeolicum sit. DISCR. SCRIPT. 1. ιἰριϲμένα b, οριϲμενα A | ψριϲμένα b, οριϲμενα A | 2. παριϲτάϲιν] παρίϲτηϲιν Α, ν litteram iam aprima manu acriptam sed evanidam renovavit A, παρίϲτηϲιν b in textu, παρίϲταϲιν idem in ind mendorum | ἀπιθάνωϲ b, απειθανωϲ A | 3. ελλειπεϲ Α, ἐλλιπέϲ b | 15. ν post εϲτι bis erasum in A. 7. ἴδικῶν A, εἰδικῶν b | 8. ῖδιικον A, εἰδικόν b | 9. ῖδικον A, ἰδικόν b in textu, εἰδικόν idem in ind. mendorum | 12. τό τε Αῖαϲ] fol. 184 ν. | 13. ὁμώνυμον b, in A ομω litterae nunc palluerunt, ut 14 νυμιαν in voce ἀντωνυμίαν et 15 ιϲ in τοιϲ 15. Ἦν δἄν] Ἦν τ᾿ άν conicit G GUhlig | 15. ῖδικων A, εἰδικῶν b | ζῶον, quod evanuit in. A, adecit b | 19. Nαί b, in A aliquid erasum et ante ναι et post eam voculam ⟨εἰ⟩ναι. conicit JGuttentag | ν post φαϲι erasum in A 20. τὸ Εύξεινοϲ b, ευξεινοϲ A | 21. τῷ ib, το ι A ϲυναλειφθείϲ b, ϲυναληφθειϲ A 25. ἀφορία] Suspectum vocabulum b in var. lect., ἀφορμή conicit JGuttentag 26, τὸ, b, τω A | χρῆν b in var. lect, χρὴ iden in textu cum A δὲ οὐχὶ γελοίωϲ Αίολικὸν εἰρήϲεται τὸ ἱερώνυμοϲ καὶ ἔτι τὸ ὁμώνυμοϲ, δαϲυνόμενα;

Λεκτέον οὖν, ὡϲ καὶ ἐπ’ ἄλλων μυρίων κατὰ τὰϲ ϲυνθέϲειϲ μεταβολαὶ γίνονται φωνηέντων , καὶ ἐπὶ τοῦ ὀνόματοϲ τὸ αὐτό. τὸ ἄνεμοϲ διὰ τοῦ η ποδήνεμοϲ, καὶ ἔτι τὸ ἄγειν φορτηγόϲ, ϲτρατηγόϲ· τό τε ἀνήρ ἀντήνωρ· τὸ τε α τῶν οὐδετέρων ο γίνεται, γηροκόμοϲ, κρεοπώληϲ, 4 A χρεοφείληϲ. τὰ δύο διὰ τοῦ ῑ, δύο μῆνεϲ δίμηνοϲ, δίπηχυϲ. καὶ τὸ ὄνομα οὖν τὸ μὲν ἄρχον ο ω ποιεῖ, τὸ δὲ παραλῆγον υ· ϲυνώνυμον γὰρ καὶ φερώνυμον, αὐτό τε τὸ ἀντ’ ὀνόματοϲ παραλαμβανόμενον ἀντωνυμία ἂν κληθείη. Τὸ δὲ ἀντωνομαϲία, πρὸϲ τῷ καὶ τρόπου ὄνομα δηλοῦν , καὶ τὸ ὀνομάϲαι ἔχει ἐγκείμενον , καθὸ καὶ τῷ χειμάϲαι τὸ χειμαϲία παράκειται · ὅπερ οὐκ ἐπιζητεῖ τὸ ϲημαινόμενον.

B

ῦἱ ἀπὸ τῆϲ Ϲτοᾶϲ ἄρθρα καλοῦϲι καὶ τὰϲ ἀντωνυμίαϲ, διαφέροντα δὲ τῶν παρ’ ἡμῖν ἄρθρων, ἡ ταῦτα μὲν ὡριϲμένα, ἐκεῖνα δὲ ἀοριϲτώδη. καὶ ὃν τρόπον, φαϲί, τὸ ἄρθρον διχῶϲ νοεῖται τε γὰρ ϲυμβολὴ τῶν κώλων, ἐν ὧ φαμεν ἔξαρθρον, καὶ αὐτὸ τὸ κῶλον, ἐν ῷ φαμεν μεγάλοιϲ ἄρθροιϲ κεχρῆϲθαι τὸν δεῖνα), οὕτω καὶ τὸ ἐν τῷ λόγῳ ἄρθρον τὸν αὐτὸν τρόπον. - καὶ Ἀπολλόδωροϲ ὁ Ἀθηναῖοϲ καὶ ὁ Θρᾷξ Διονύϲιοϲ καὶ ἄρθρα δεικτικὰ τὰϲ ἀντωνυμίαϲ ἐκάλεϲαν.

Ϲυνηγορεῖ δὲ αὐτοῖϲ ὁ λόγοϲ, καθὸ αἱ ἀντωνυμίαι καὶ ἀναφορικῶϲ λαμβάνονται, καὶ τὰ ἄρθρα δὲ ἀναφορὰν δηλοῖ. — τὰ ἄρθρα ἀνθυπάγεται ταῖϲ ἀντωνυμίαιϲ, προτακτικὰ μέν· ὁ γὰρ λθε (Α 12). τοῦ δ’ αὐτοῦ λυκάβαντοϲ (ξ 161), καὶ τῷ νήδυμοϲ ὕπνοϲ (ν 79), ἀλλ’ ἄρα καὶ τόν Ἥρη (1 96) 5Α ὑποτακτικὰ δέ· ἀλλὰ καὶ ὃϲ δείδοικεν (φ 198). Πάτροκλον κλαίωμεν· ὃ γὰρ γέραϲ ἐϲτὶ θανόντων ( ψ 9)· καὶ θηλυκά· AROVM 13 6) Diveras miscuerunt et Stoici, qui articulum et pronomen uno ὄρθρον nomine appellaverunt, et Apollodorus Atheniensis ac Dionysius Thrax, qui pronomina ἄρθρα δεικτικὰ dixerunt. —20 Sunt sane quaedam res, quat pronomina cum articuhs communes . DISCR. SCRIPL. 7. χρεοφείληϲ] Ἡoc quoque suspectum est’ bin var. lect.  |9.αντονοματοϲ Α΄ αντωνοματοϲ A |12. χειμάϲαι b, χειμαϲω Α | 13. τῆϲ Ϲτοᾶϲ b, τηϲτοαϲ Α | 14. ωριϲμένα b, οριϲμενα Α | 16, εξαρθρον ultimum in fol 184 v. vocabulum, quae sequntur sunt in fol. 146 r. αυτο το evan. in Α, supplevit b αι in κεχρηϲθαι evan in Α | δεῖνα b, δινα Α | 18. τρόπον b, cuius vocis una ν littera superest in Α | Θράξ b, θραιξ Α |20. vocis ϲυνηγορεὶ, quam restituit b, ϲυνη litterae evan. in Α | 21. τα om. Α, in marg. Α1 add. 1 23. post ηλθε ν erasum in Α | 24. τοῦδ’ Homerus | 30. ν erasum post εϲτι in Α ὣϲ ἡ ῥίμφα θέουϲα (ν 88), καὶ εἵνεκα τῆϲ ἀρετῆϲ (β 206) καὶ ἀντὶ τῆϲ αὐτόϲ ὁ δὲ προϲέειπεν ἄνακτα (ξ 36), ἡ δὲ χιτῶν’ ἐνδῦϲα (ε 730. Θ 387).— B ἔτι καὶ αἱ φωναὶ ὁμολογοῦϲι. δαϲύνεται γὰρ τὰ τῶν ἀντωνυμιῶν τρίτα πρόϲωπα, ἕ, οἱ· καὶ τὰ τοιαῦτα τιῶν ἄρθρων δαϲύνεται, ἡ, οἱ. — πρὸϲ τούτοιϲ αἱ ἀντωνυμίαι κλητικὰϲ οὐκ ἔχουϲιν ἐν τῷ πρώτῳ καὶ τρίτῳ · τοιαῦτα δὲ καὶ τὰ ἄρθρα . τρίτου προϲώπου νοούμενα· τὸ γὰρ ὦ οὐκ ἄρθρον. τὰ εἰϲ φωνῆεν λήγοντα ἐπ’ εὐθείαϲ καὶ κατὰ ἄρϲενοϲ λαμβανόμενα ἀντωνυμίαι είϲίν, ἐγώ, ϲύ· τοιοῦτο καὶ τὸ ὁ. — τὸ τημοῦτοϲ C τὸ αὐτὸ μέροϲ λόγου ἐϲτὶ καὶ τὸ τῆμοϲ, καὶ τὸ τημόϲδε, καὶ καθόλου ἡ ἐπέκταϲιϲ εἰϲ τὸ αὐτὸ μέροϲ λόγου προάγεται· καὶ κατὰ τοῦτο οὖν τὸ αὐτὸ μέροϲ λόγου τὰ ἄρθρα καὶ αἱ ἀντωνυμίαι, καθὸ ἀπὸ τοῦ ὁ τὸ οὐτοϲ καὶ ὅδε παρείλκυϲε, καὶ ἔτι ἀπὸ τῆϲ γενικῆϲ τῆϲ τὸ τ ἐχούϲηϲ τὸ τούτου καὶ τοῦδε, καὶ ἀπὸ οὐδετέρου, ὅπερ μόνον ἀπὸ τοῦ τ ἤρξατο κατὰ τὴν εὐθεῖαν, τὸ τοῦτο. μονοπροϲωποῦϲι καὶ εἰϲ ο λήγουϲι 6 A κατὰ τὸ οὐδέτερον αὐτό, ἐκεῖνο· οὕτωϲ   ἔχει καὶ τὸ τό οὐδέτερον.

Δεκτέον δέ, ὡϲ ἡ τοιαύτη ϲυνηγορία εὐπαράκρουϲτοϲ. οὐ γάρ, εἶ τί τινι κατά τι κεκοινώνηκε, τοῦτο πάντωϲ ἐκείνῳ ταὐτόν ἐϲτιν. πρόϲωπα παριϲτᾶϲιν αἱ ἀντωνυμίαι, ἀλλὰ καὶ τὰ ῥήματα· καὶ οὐ τὸ αὐτὸ μέροϲ λόγου. γένοϲ ἐπιδέχεται τὸ ἐμόϲ, ἀλλὰ καὶ τὸ καλόϲ· ἀλλ’ οὐ τὸ αὐτό. καὶ τί λέγω ἐπὶ λέξεωϲ: ἐπὶ παντὸϲ γὰρ φυϲικοῦ τοῦτο. ζῳότητοϲ μετέχει ὁ ἄνθρωποϲ, ἀλλὰ καὶ τὰ ἄλλα ζῷα· καὶ οὐ ταὐτὸν θεὸϲ καί τε Β ἄνθρωποϲ· καὶ ἐπ’ ἄλλων ἀπείρων. ῦὐκ ἂν οὖν, ἐὰν ἀναφορὰν ϲημαίνῃ ἡ ἀντωνυμία, πάντωϲ ἂν εἴη ἄρθρον, ἐπεὶ καὶ τὰ ἄρθρα ἀναφορὰν ϲημαίνει. Τί δὲ μᾶλλον αἱ ἀντωνυμίαι ἄρθρα ἧπερ τὰ ἄρθρα ἀντωνυμίαι, ἄλλωϲ τε καὶ τὸ ὅτε ἀναφορικόν, καὶ οὐ πάντωϲ ἄρθρον.

Οἶμαι δὲ καὶ τὸ ὑπὸ τῶν Ϲτωικῶν καλεῖϲθαι αὐτὰ ἀοριϲτώδη ὑπό τι AROVM, 20 Sed si quae voces quaedam communia habent, non sequitur ut eidem orationis parti tribuendae sint. 30 Deinde probari non potest, articulos ἀοριϲτώδη vocari Stoicis: non ]nunquam enim rulationcm significant, itaque defnit sunt. Disca. SCRIPT. 1 —2. θέουϲα καὶ b, θεεϲκε Α 7, ν erasum post ομολογουϲι in Α | 8 ἕ, οῖ b, ε αι οι Α |9. κλητικὰϲ b, κλιτικαϲ Α | 12.ἀντωνυμίαι b, ανωνυμιαι Α 13. ν erasum post εϲτι in Α |καὶ καθόλου b, καθολου καί Α | 16,ν erasum post παρειλκυϲε in Α · |17. τὸ τούτου b, του τούτου Α ἀπ ὸ τοῦ τ b, απο τ Α 18. port τοῦτο spatium in A, ut incisum indicetur |μονοπροϲωπουϲιν Α εἰϲ 5 b, ειϲ ω Α |v  post ληγουϲι eras. in Α 21. ν post κεκοινωνηκε cras. in Α |ἐκείνῳ b, εκεινο Α |25. θεὸϲ καί τε] ἰχθύϲ τε καὶ conicit G GUhlig | 27. ϲημαίνῃ b, ϲημαινει Α εἶη σρθρον] fol. 146 ν. C μαχόμενον. ἀόριϲτον μὲν γὰρ τὸ ἄνθρωποϲ παρεγένετο. πᾶϲα γὰρ ἀναφορὰ γνώϲεωϲ προῦφεϲτώϲηϲ ἐϲτὶ ϲημαντική, τὸ δὲ γινωϲκόμενον ὥριϲται. πῶϲ οὑν ἀοριϲτώδη τὰ ἄρθρα, ἀναφορὰν δηλοῦντα; Ἀλλ’ εἰ καὶ φήϲει τιϲ ἀόριϲταεἰναιἐν τῷ ὁ περιπατ τὧν κινεῖταικαὶἐν τοῖϲὁμοίοιϲ, φήϲομεν ὅτι μᾶλλον ὡριϲμένα εἰρήϲεται ἀπὸ τῶν ἀναφοράν ϲημαινόντῶν. Ἴϲωϲ οὑν πρὸϲ τὴν ϲύγκριϲιν τῶν ἀντωνυμιῶν , πάντοτε ὁριζομένων, 7 A ταῦτα ἐκάλεϲαν ἀοριϲτώδη.

Κάκεῖνο δ’ εὔηθεϲ τὸ λέγειν, ἄρθρα ἀντὶ ἀντωνυμιῶν, καὶ διὰ τοῦτο ἵν μέροϲ λόγου. — πρῶτον οὐκ εἰ τι ἀντί τινοϲ παραλαμβάνεται, εὐθέωϲ ταὐτὸν ἐκείνῳ ἐϲτίν. ἰδοὺ γὰρ Ἕκτορι δίῳ (H 75) ἀντὶ τοῦ ἐμοί, καὶ οὐ ταὐτό, καὶ τὸ καρπῷ βριθομένη (Θ 307) ἀντὶ τοῦ βρίθεται καὶ ὁ εἴ ϲυναπτικὸϲ ἰϲοδυναμεῖ τῷ ἀκολουθεῖ ῥήματι, B ἀκολουθεῖ τῷ ἡμέραν εἰναι καὶ φῶϲ εἰναι — εἰ ἡμἐρα ἐϲτί, φῶϲ ἐϲτί. (τὸ γὰρ ὅ μοι γέραϲ ἔρχεται (Α 120) οὐ πάντωϲ ἄρθρον ἀντὶ αίτιώδουϲ ϲυνδέϲμου τοῦ ὅτι ἴϲωϲ γὰρ ἀπεκόπη ὁ αἰτιώδηϲ.)

Τό δὲ πάντων μεῖζον· μεγάλην ἀϲθένειαν διὰ τὴν ἰδίαν ἀπειρίαν τοῦ ποιητοῦ καταγγέλλουϲι, φάϲκοντεϲ τοϲαῦτα ϲχήματα ἄρθρων ἀντὶ ἀντωνυμιῶν παραλαμβάνειν. τὸ γὰρ μὴ ταῖϲ κατὰ φύϲιν λέξεϲι κεχρῆϲθαι C κακία. Ἐλελήθει οὖν αὐτούϲ ἡ ὁμοφωνία τῶν ἄρθρων καὶ τῶν ἀντωνυμιῶν. ἡ γὰρ προκειμένη παραγωγὴ ὡϲ ἀπὸ τῶν ἄρθρων πίϲτιϲ γίνεται τοῦ ὁμοφωνεῖν τὰ ἄρθρα ταῖϲ ἀντωνυμίαιϲ. εί γὰρ τὸ τηλικοῦτοϲ ὄνομα, ⟨καθότι⟩ καὶ τὸ τηλίκοϲ ὄνομα τοῦ αὐτοῦ παραϲτατικόν, ὡϲαύτωϲ καὶ ⟨τὸ⟩ τηλικόϲδε, τό ⟨τε⟩ τημοῦτοϲ καὶ τὸ τημόϲδε ἐπιρρήματα , καθότι καὶ τὸ τῆμοϲ, τηνικαῦτα καὶ τηνικάδε· παντὶ προῦπτον ὅτι, εἰ τὸ οὑτοϲ AHGVM, 7 Neque illud verum est, articulos, quod prnominum loco ponantur, eidem orationis parti tribuendos esse: nam primum , si qua vocabula inter se commutantur, non sequitur ut eidem orationis parti assignanda sint 19 Deinde voces inter se diversae eadem forma haud raro proteruntur O igitur τοῦ sim ., quamquam forma conveniunt cum articulis, tamen pronomina putanda sunt ubi pronominum potestatem habent. Disca. SCRIPT. 1. μαχόμενον] Deest fortasse ἑαυτῷ. Certe in codice patet, quo id recipiatur,spatium’ in var lect. Spatium vero, si quidem aliquid indicet, incsum indicare monet JGuttentas παρεγένετο] Exciderunt haec fere: ὡριϲμένον δὲ τὸ ὁ ὅνθρωποϲ παρεγένετο b in var. lect , οὐκέτι δὲ τὸ ὁ ὅνθρωποϲ παρεγένετο adicit JGutteutag | 2 ν [post εϲτι eras, Α | 4. φηϲει Α, φήϲειε b | 5. ὡριϲμένα b, οριϲμενα Α |8. δ’ευηθεϲ Α, δὲ εὔηθεϲ b | 12. καί ου ταὑτο Α, om b |και τὸ b, και τω Α |15. 16.  v post εϲτι bis eras in Α 21. ν post καταγγελλουϲι eras. in Α 1 26 καθότι και b, καί Α | 21, καὶ τὸ b, και Α | τό τε b, το Α | 28. τηνικαῦτα καὶ τηνικάδε aut delenda esse censet GUhlip, aut sic spplenda: ⟨τό τε⟩ τηνικαῦτα καὶ τηνικάδε, ⟨καθότι καὶ τὸ τηνίκα⟩ καὶ ὅδε καὶ τούτου καὶ τοῦδε ἀντωνυμίαι, ἀντωνυμίαι ἄρα καὶ τὸ ὅ καὶ 8A. τὸ τοῦ, ὅτε οὕτω παραλαμβάνονται. — εἰ δὲ ταράϲϲονται διὰ τὴν ὁμοφωνίαν, μηδὲ τὸ ὅϲ ἄρθρον λεγέτωϲαν ὑποτακτικόν, ὅτι καὶ ϲύναρθρον ἀντωνυμίαν ϲημαίνει, καὶ ἀόριϲτον μόριον ἐν τῷ ὃϲ ἂν ἔλθ η μεινάτω με, καὶ ἴϲον τῷ οὐτοϲ παρὰ Ἀττικοῖϲ, ὡϲ Πλάτων ἦ δ’ὅϲ ἀντὶ τοῦ ἔφη δὲ οὖτοϲ. καὶ μακρὸν ἂν εἴη τὸ νῦν ὑπὲρ ὁμοφωνίαϲ διαλαβεῖν.

Οὐκ ἐπεὶ δὲ ἐγκλίϲεωϲ ἀμοιρεῖ ἥδε ἡ ϲύνταξιϲ τῶν ἀντωνυμιῶν, B πάντωϲ ἐπιλήψεωϲ τεύξεται. οὐδὲ γὰρ πᾶϲα ἀντωνυμία τὸν διϲϲὸν τόνον ἀνεδέξατο. ἄλλωϲ τε ὅϲαι γένουϲ ἐμφαντικοί εἰϲιν . αὗται μόνωϲ ὀρθότονοι (περὶ γὰρ τῆϲ αὐτόϲ ἐν τῷ ἰδίῳ τόπῳ εἰρήϲεται). ὀρθῶϲ ἄρα καὶ αἱ προκείμεναι ἀνέγκλιτοι καθεϲτᾶϲι.

Κἀκεῖνο δὲ προϲθετέον, ὡϲ αἱ μὲν ἀντωνυμίαι ἀντ’ ὀνομάτων, τὰ δὲ ἄρθρα μετ’ ὀνομάτων. πῶϲ οὖν ἓν μέροϲ λόγου τὸ μετά τινοϲ καὶ ἀντί τινοϲ, Αἱ ἀντωνυμίαι μετὰ ῥήματοϲ αὐτοτέλειαν ποιοῦϲιν, C αὐτὸϲ γράφει, ϲὺ γράφειϲ· τὰ δὲ ἄρθρα οὖ Τὰ ἄρθρα ὑποτακτικά ἐϲτι τῆϲ εὐθείαϲ, αἱ δὲ ἀντωνυμίαι εὐθείαϲ οὐϲαι οὔποτε ὑποτακτικαί. Τῶν ἀντωνυμιῶν μεταλήψειϲ γίνονται εἰϲ ὀνόματα ῆ εἰϲ τὰϲ ἰϲοδυναμούϲαϲ, λέγω δὲ τὴν ἕ καὶ ἵ καὶ τὴν οῖ , ὅτε εἰϲ τὴν αὐτόϲ ἢ αὐτῷ ἢ αὐτόν μεταλαμβάνονται· τὰ δὲ ἄρθρα ἀμετάληπτα εἰϲ ταῦτα τὸ γὰρ ὁ δὲ προϲέειπεν (ξ 36) 9A ἐδείχθη ὡϲ ὁμοφωνεῖ μόνον τῷ ἄρθρῳ, οὐκ ἔϲτι δὲ αὐτὸ ἄρθρον. — Ἔτι ἡ αὐτόϲ μετὰ ἄλληϲ ἀντωνυμίαϲ παρατεθεῖϲα μόνον ἐπιτείνει τὰ τῆϲ ἀντιδιαϲτολῆϲ, ἐμοῦ αὐτοῦ, ϲοῦ αὐτοῦ, ϲοὶ αὐτῷ· τοῖϲ δὲ ἄρθροιϲ παρακειμένη ἐπίταϲιν μὲν οὐ ϲημαίνει, δὶϲ δὲ ἀναφοράν, ὁ α ὐτόϲ, τοῦ αὐτοῦ. πῶϲ οὑν ἕν μέροϲ λόγου;

Φήϲει τιϲ· καὶ ἡ ἐγώ πολλὴν ἔχει διαφορὰν πρὸϲ τὴν ἐμόϲ, καὶ ἓν μέροϲ λόγου. Ἀλλ’ ἐμπίπτει εἰϲ τὸ γενικόν, τὸ ἀντ’ὀνόματοϲ παραλαμβάνεϲθαι, B τό τε τὰ πρόϲωπα πάντοτε ὁρίζειν τοῦ κτηϲαμένου, τὸ οὐϲίαϲ παραϲτατικὸν εἶναι. τὰ δὲ ἄρθρα οὔτε ἀντ’ ὀνόματοϲ . οὕτε ὁρίζει πάντοτε τὰ πρόϲωπα, οὔτε οὐϲίαν παρίϲτηϲιν· ὥϲτε οὐκέτι ἐν ἰδικῇ διαφορᾶ, ἀλλὰ γενικῇ.

ARGVM. 7 Banc vero pronomina  δ τό τοῦ e. q. e. ab enclisi abhorrere non est quod mireris. —12 Accedunt aliae causaIe. cur articulus a pronomine aecermendus videatur. 27 Dicat fortasse quispiam: ipsa pronomina inter se nou omnibus in rebus conveniunt. At haec non genere dIversa suut. DISCR. SCRIPT. 1. ὅδε b, ωδε Α | ἀντωνυμίαι] fol. 147 r. |5. τῷ οὗτοϲ b, το ουτωϲ Α 1 6. post διαλαβεῖν spatium in Α, ut incisum indicetur ] 8. επιληψεωϲ ex επιλειψεωϲ factum ab A΄ |10. η in ειρηϲεται corr A’, quid antea fuerit non liquet | 13 οὖν ἕν b, ουν Α |14. ⟨τὸ ⟩ ἀντί conicit PSchmieder | 16. ν post εϲτι eras. in Α |18. εἰϲ τὴν αὐτόϲ ὼ, ειϲ το την αυτοϲ (non, ut falso prodit in var. lect., εἰϲ το την) Α | 22. οὐκ ἔϲτι δὲ b, οὐκέτι δε Α 29. ὁρίζειν b, οριζ’ Α 32 ἵδικη Α, εἰδικῇ b

Ϲαφὲϲ δὲ ὅτι καὶ οἱ ἀπὸ τῆϲ Ϲτοᾶϲ αὐτὸ μόνον τῷ αὐτῷ ὀνόματι προϲκεχρημένοι εἰϲίν, οὐκέτι δὲ καὶ τῷ πράγμ⟨ατι⟩. καὶ γὰρ ὅτε παραλαμβάνουϲιν C ἕνεκα ὑποδείγματοϲ ἄρθρον ⟨τὸ⟩ ἐπὶ ϲώματοϲ, πολὺ διέϲτηκε· πόθεν γὰρ ἁρμογή τε καὶ κῶλον τὸ αὐτό: Ἄμεινον οὖν χωρίζονταϲ τὸ μὲν καλεῖν ἄρθρον , καθότι πἄντοτε ἐναρμόνιον πτωτικῷ, τὸ δὲ καλεῖν ἀντωνυμίαν, ὅτι ἀντ’ ὀνόματοϲ τίθεται.

Οὐ γὰρ ἰϲωνυμίαν, ὥϲ τινεϲ· οὐ γὰρ τὰ ἴϲα παρακολουθεῖ τῷ ὀνόματι καὶ τῇ ἀντωνυμίᾳ. τὸ μὲν γὰρ ἀμοιρεῖ δείξεωϲ, ποιότητά τε 10 A ἐπαγγέλλεται· αἱ δὲ δεῖξιν ἔχουϲι μετὰ προϲώπων ἀκολουθίαϲ, οὐϲίαν τε μόνον δηλοῦϲιν.

Ὁριϲτέον οὑν τὴν ἀντωνυμίαν ὡδε· λέξιν ἀντ’ ὀνόματοϲ προϲώπων ὡριϲμένων παραϲτατικήν, διάφορον κατὰ τὴν πτῶϲιν καὶ ἀριθμόν, ὅτε καὶ γένουϲ ἐϲτὶ κατὰ τὴν φωνὴν ἀπαρέμφατοϲ.

Ὅτι μὲν οὖν ἀντ’ ὀνόματοϲ, παντί τῳ δῆλον. Διὰ τί δὲ ἀντὸνομάτων, καὶ ποίων ὀνομάτων , εἰρήϲεται μετ’ ὀλίγον. Ὡϲ δὲ καὶ B ὁρίζει τὰ πρόϲωπα, ῥητέον.

Πᾶϲα ἀντωνυμία ἢ δεικτική ἐϲτιν ἢ ἀναφορική, αἱ κατὰ πρῶτον AKGVM. Stoici, ut ἄρθρον etiam pronomeu significare posse osrtendant, monent ἄρθρα corporis esse et iuncturas et membra. At ut haec diversa sunt, ita illa. _7 Postremo ἰϲωνυμία nomen probari non potest, quod pronomen pat non est nomini— 11 Definitio, cuius partes deinceps singillatim percenseatur. — 14 1) P rouomen est vox nomnis loco posita. —17 2) Definitas indicat personas, et demonstratione et relatione. TESTIMONIA. 11 Sϲhol.Dion. Thr. B A 906, 7 Ἔστι δὲ αὐτῆς ὁ ορος οὗτος · ἀντο ωνμία έστὶ λέξις ἁνιὶ ὀνόματος παραλ αμβαναομένη, προσώπων ώεισμένων παρκοτατικ ὴ μετὰ κλίσεως τῆρ κ ατὰ πιὦν καὶ ἀριθμὸν θιυ ατικ ἦς, ὀπότ μή διὸ τῆς φωνῆς χέκος καριστάνει. 17 Prisc Χll, 3 578, 18 Hertz Sunt autem eorum. alia demonstrativa , alia relatina,alia et demomstratina et relutiva . . et primae quidem et secumdae persomae promomina sunt semler demomstratira . ,tertiae vero alia sunt demonstrativa, ut hic, ‘iste’, alia relativa, ut ‘is’, ‘sui’, alia modo demonstratva modo relativa, ut ‘ille’, ‘ipse’. Schol. Dion. Thr BA. p.912,18 Ἰστέον δὲ ὡς πᾶαπ ἀντωνμία ῆ δικτικ ἐστιν ἁνα αφορκή. καὶ δεικτικαί κἰσ μόνον αί κατὰ τὰ προῶτο πρόσωπον (καὶ δεύτερον κατἀ δὲ τὸ τρίτον adicit RSehneider) ἅσαι γένους εἰσὶ πκρατατικαί, καὶ δεικτικαὶ και αναφορικαί ώς ἐκεῖνος, οδε. oὑτος , ὑποστελλομένης τῆς αἰτός· μόνην γὰρ ἀναφορὰ δηλοῖ. ῆτις πάλιν δεικτικὴ χέκsται αυντασσομένη ταἰς δεικτικαῖς ἀντωνυμίαις , οίον έγώ αύτός, σὺ αὐτός, ἐκεῖνος καύτός. εῖπον δὲ ὅσαι υίνους εἰσὶ παραατατικαί, έπειδὴ αί τοῦ τρέτου προσώκου, ὅτε γένους άπαρέμφατοί εἰσι, μό όνον ἁναφορικαὶ τυγχάνουσιν ῆ τε ἵ, οὑ, οἱ, ἵ. DISCR. SCRIPT. 1. τΦ αὐτῷ] fol. 147 ν 12. ατι in voce πραγματι evan. in Α 3. τὸ ἐπὶ b, επι Α | 8 ποιότητά τε b in textu. deest particula id. in var lect , ποιοτητα Α , quod servat JGuttentag l 9. post ἐχουϲι eras ν in Α 10. post δηλουϲιν spatium in Α . in margine περι του ορριϲμου τηϲ αντωνυμιαϲ maiusc.Α 11. pot ὀνόματοϲ e Schol Dion. Thr. addendum ese ⟨παραλαμβανομένη⟩ suspicatur RSchneider |12. ὡριϲμένων b, οριϲμενιυν Α |κατὰ πτῶϲιν cum Schol Dion. BSelneider |13. post εϲτι eras ν in Α |14 -15 αντ Α, ἀντὶ b |15. ποιων A, ἀντὶ τίνων b καὶ δεύτερον μόνωϲ δεικτικαί, αἱ κατὰ τὸ τρίτον καὶ δεικτικαὶ καὶ ἀναφορικαί, ⟨ὅϲαι γένουϲ εἰϲὶ παραϲτατικαί,⟩ ἐκεῖνοϲ, ὅδε, οὺτοϲ, ὑπεϲταλμένηϲ τῆϲ αὐτόϲ, ἥτιϲ πάλιν δεικτικὴ γίνεται ϲυνταϲϲομένη ταῖϲ δεικτικαῖϲ ἀντωνυμίαιϲ. αἱ ὑπολειπόμεναι ἀναφορικαί, ῆ τε ἵ, οὐ, οἶ , ἕ. εἰ οὑν τὰ δεικνύμενα ὁρίζεται , καὶ τὰ ἀναφερύμενα γνῶϲιν ἐπαγγέλλεται προῦφεϲτῶϲαν, ὅ ἐϲτι πάλιν πρόϲωπον ὡριϲμένον, ὀρθῶϲ ἄρα ὡριϲμένωνπροϲώπων C παραϲτατικὴ ἡ ἀντωνυμία.

Φήϲει τιϲ· τί οὑν: οὐχὶ καὶ τὰ ῥήματα ὁρίζει» Ἀλλ’ οὐ πάντα. τὰ γὰρ τρίτα τούτων ἀόριϲτα. γράφει γάρ, τίϲ; καὶ περιπατεῖ, τίϲ; καὶ οὐκ ἄλλωϲ ὁριϲθήϲεται ἢ ταῖϲ ἀντωνυμίαιϲ, γρά φει ἐκεῖνοϲ, γράφει ὅδε. — Ἀλλ’ ἴϲωϲ καὶ τὰ κύρια ὁρίζει, μάχεται Αἴαϲ, περιπατεῖ Δίων ». Ἀλλὰ καὶ ταῦτα ὑπὸ τῆϲ ὁμωνυμίαϲ πολλάκιϲ ἀμφιβάλλεται. 11 A. ὁρίζεται γοῦν ἐν τῷ

ἀλλά περ οἰοϲ ἴτω Πελαμώνιοϲ ἄλκιμοϲ Αἴαϲ (M 349. 362) διὰ τῆϲ ἐπιφορᾶϲ τοῦ Τελαμώνιοϲ. πῶϲ οὑν τὸ ὁριζόμενον ὑπὸ ἑτέρου ὁριϲτικὸν ἔτι κεκλήϲεται, ἡ μέντοι ἀντωνυμία οὔτε ἀναφορικῶϲ νοουμένη οὔτε δεικτικῶϲ παραλαμβανομένη ἀμφιβάλλεται.

Ἴϲωϲ τιϲὶ δόξει τὸ κεῖνοϲ δαὐ περὶ κῆρι μακάρτατοϲ (ζ 158) ἀντικεῖϲθαι. οὕτε γὰρ δεικτικόν, οὔτε ἐπί τι ὁριζόμενον ἀναφέρεται. Ἀλλ’ ἡ ἀναφορὰ ὡϲ ἐπί τι πρόϲωπον πάντωϲ ἐϲόμενον λαμβάνεται, ὅπερ B εὐφημιζόμενοϲ προληπτικῶϲ ἀνεφώνηϲεν. A Ἀλλὰ μὴν καὶ τὸ οὑτοϲ ἀνὴρ νῦν δὴ ξυμβλήμενοϲ (ω 260) τοῖϲ αὐτοῖϲ ἐγκλήμαϲιν ὑποπίπτει. » Ἀλλ’ ἡ ὑπερβολὴ τῆϲ πρὸ ὀλίγου ἀποϲτάϲεωϲ διὰ τῆϲ ἀντωνυμίαϲ ἐπεδείκνυτο, ὡϲ εί ἔλεγεν ὁ ἔτι ὑπὸ τὴν ὄψιν μου ὤν ».

Ὅτι δὲ κατὰ πτῶϲιν καὶ ἀριθμὸν διάφοροϲ ἡ ἀντωνυμία , δῆλον ἐντεῦθεν. Ποία γὰρ ἀκολουθία τῆϲ ἐγώ πρὸϲ δυῖκὸν τὸ νῶι, ἢ τῆϲ C ARGVM. 7 Cui neque hoc opponi potest, verba quoque personas definire: eorum euim tertiae indefinitae: neque illud . nominibus quoque propriis certas personas designari: nam propter homonymiam res saepe incerta relinquitur. — 17 Atque uhi pronomen et relutionis et dimonstationis expers esse videtur spectat ad personam alquam, quae aut mente anticipatur, aut tamquam si praesto sit cogitutur. 20 3)a Octo canones aferuntur, er quibus appareat, pronowina, ubi genera terminatone non discernunt, inaequalem habere et per numeros et per casus declinationem . DISCR. SCRIPT. 2. ὅϲαι γένουϲ εἰϲὶ παραϲτατικαὶ e Schol Dion. Thr adicit 6 Gblig |4. ⟨καὶ⟩ inte οὐ adicit 6 GUhlig. ἥ γε pro ῆ τε et apud Apoll. et in Schol. Din. Thr scribendum esse conicit RBSchneider |6. post εϲτι eras. ν in Α 13. γοῦν b, ουν Α JGuttents |14. τελαμονιοϲ αλκιμοϲ αιαϲ Α, μέγαϲ Τελαμώνιοϲ Αίαϲ b | 15. Τελαμώνιοϲ b, τελαμονιοϲ Α Α |19.κῆρι] fol 148r. 24. ἐγ· κλήμμϲιν b . εγκλιμαϲιν Α νῶι πρὸϲ τὸ ἡμεῖϲ; καίτοι καθϲλικοῦ ὄντοϲ τοῦ τὰ δυϊκὰ ⟨ἐν⟩ παντὶ πτωτικῷ διὰ τοῦ αὐτοῦ ϲυμφώνου ἐκφέρεϲθαι τῷ ἰδίῳ πληθυντικῷ. καὶ οὐκ ἀντίι.ειται τὰ δυϊκὰ ἄρθρα ἰδοὺ γὰρ Δωριεῖϲ τοί καὶ ταί, ἀφοῦ τὸ τώ δυικὸν καὶ τά. τὸ γοῦν μεγάλοι, ἑτερόπτωτον ὸν τοῦ μέγαϲ, ὀρθῶϲ ἐπὶ τοῦ δυικοῦ τὸ λ ἐφύλαξε, 12A καλὼ καὶ μεγάλω ϲὺν τεύχεϲιν ( C 518).— Ἔτι γε μὴν ἡ ἐμοῦ πρὸϲ τὴν ἐγώ ἀντίκειται, πρόϲ τε τὴν δοτικήν, εἴγε πᾶϲα γενικὴ ἰϲοϲύλλαβοϲ ὁμοτονεῖ τῇ δοτικῇ, ἀλλ’ ἡ μὲν ἐμοί ὀξύνεται, ἡ δὲ ἐμοῦ περιϲπᾶται. οὐδεμία αἰτιατικὴ ἑνικὴ εἰϲ ε λήγει ἀνακόλουθοϲ ἄρα ἡ ἐμέ. οὐδεμία δοτικὴ μακροκατάληκτοϲ ὀξύνεται· πῶϲ οὑν ἡ ἐμοί καὶ ἡ ϲοί:— ἀλλ’ οὐδ’ ὅλωϲ δοτικὴ μονοϲύλλαβοϲ ἀξύνεται, πᾶϲαι δὲ περιϲπῶνται, μνᾶ, γῇ· πῶϲ οὑν ἡ ϲοί; — οὐδὲν B δυϊκὸν εἰϲ μόνον ῑ λήγει· πῶϲ οὑν νῶι καὶ ϲφῶι, εἶ τι είϲ ω λήγει, θηλυκόν ἐϲτι· πῶϲ οὑν ἐγώ: — τὰ εἰϲ υ ἡ ῑ οὐδέτερα, δόρυ, μέλι· πῶϲ οὑν ϲύ. ἵ ἐπὶ τῶν τριῶν γενῶν;

Τῶ δὲ λέγειν, .αἱ μονοϲύλλαβοι γενικαὶ εἰϲ ου λήγουϲαι προϲθέϲει τοῦ ϲ εὐθεῖαι γίνονται, καὶ διὰ τοῦτο τὸ ϲοῦ πάλιν ἀνακόλουθον, εὔηθεϲ· ἰδοὺ γὰρ τὸ τοῦ. ἀλλ’ εἰ λέγοι τιϲ ἐπ’ ὀνομάτων. οὐδὲ τὸ ϲοῦ ὄνομα. ἄμεινον οὑν οὕτω τὰ εἰϲ δίχρονα ϲυνεϲταλμένα λήγοντα οὔποτε C ἰϲοϲυλλαβεῖ· πῶϲ οὑν ἀπὸ τοῦ ϲύ τὸ ϲοῦ; — Μυρίοιϲ ἔϲτιν ἐπιχει ροῦντα κανόϲι δεῖξαι, ὡϲ οκ ἀκόλουθοί εἰϲιν αἱ ἀντωνυμίαι, θέματα δὲ ἴδια κατὰ ἀριθμὸν καὶ πρόϲωπον καὶ πτῶϲιν.

Πρόϲκειται δέ ὅτε καὶ κατὰ φωνὴν γένουϲ εἰϲὶν ἀπαρέμφατοι», διὰ τὰϲ καλουμέναϲ παραγωγούϲ, ἐπεὶ αὑταί διὰ τῆϲ φωνῆϲ τὸ ἔξωθεν 13A πρόϲωπον διαϲτέλλουϲι, καὶ διὰ τοῦτο ἀκόλουθοι κατὰ ἀριθμὸν καὶ κατὰ πτῶϲιν. αἱ μέντοι πρωτότυποι διὰ μὲν τῆϲ φωνῆϲ γένουϲ ἀδιάϲτολοί εἰϲι πάντοτε κατὰ πρῶτον καὶ δεύτερον πρόϲωπον, διὰ δὲ τῆϲ ὑπ’ αὐτῶν δείξεωϲ ἡ τῶν γενῶν διαϲτολὴ παρεμφαίνεται· ϲυνεξηγούμενον γὰρ ἔχει τὸ γένοϲ ἡ δεῖξιϲ. ὅθεν καὶ μοναδικαὶ καλοῦνται, ἐπεὶ διὰ μιᾶϲ φωνῆϲ ἡ τριγένεια παρίϲταται· τὸ γὰρ ἐγώ καὶ ϲύ ἐπὶ παντὸϲ γένουϲ. — Νοητέον μέντοι, ὅτι καὶ ⟨αἱ⟩ παραχθεῖϲαι πάλιν κατὰ τὸ ἐντὸϲ ARGVM. 16 Qua in re cavendum est ne legem saucias nimis late patentem, praesertim cum centenae verae leges in prompta sint. - 23 3) b Ea vero pronomina, quae ipsa terminatione genera distingutnt, aequalem habent per casus numerosque declinationem —31 initiis autem , quibus ii qui possident indicantur, possessiva inaequalia sunt. DISCR. SCRIPT. 1. ἐν παντὶ b, παντι Α |4. τά b, τωι Α | 5. εφυλαξεν Α 14. post εϲτι eras ν in Α |o in δόρυ ex factum in Α 24 παραγωγούϲ] παραγώγουϲ b |pro bis τὸ ἔξωθεν πρόϲωπον διαϲτέλλουϲι JGuttentag scribendum esse conicit τὸ ⟨γένοϲ τῶν ⟩ ἔξωθεν προϲώπων διαϲτέλλουϲι vel τὸ ἔξωθεν πρόϲωπον διαϲτέλλουϲι ⟨κατὰ γένοϲ ⟩ 25 post διαϲτελλουϲι ν eras.in Α |26 ἀδιάϲτολοι] fol 148 v. | 27. post ειϲι ν eras. in Α |31. καὶ αἱ b, και Α πρόϲωπον ἀνακόλουθοι τοῖϲ τε ἀριθμοῖϲ καὶ ταῖϲ πτώϲεϲίν εἰϲιν· B ἐμόϲ γὰρ καὶ νωίτεροϲ, ἡμέτεροϲ. ποία γὰρ ἀκολουθία τοῦ ἐντὸϲ προϲώπου ἐν τῷ νωίτεροϲ καὶ ἡμέτεροϲ;

Αἴτιον παραλαμβάνουϲι τῆϲ ἀκλιϲίαϲ τὸ πᾶϲαν λέξιν, τῶν τριῶν οὐϲαν γενῶν παραϲτατικήν, ἄκλιτον φυλάϲϲεϲθαι, καὶ τοῦτο τεκμαίρονται ἐκ τῶν ἀριθμῶν. ἐπεὶ γὰρ τὸ τέϲϲαρεϲ καὶ τρεῖϲ οὐ μιῇ φωνῇ χρῆται κατὰ τῶν τριῶν γενῶν (τέϲϲαρα γὰρ καὶ τρία), διὰ τοῦτο κλίνεται, C τεϲϲάρων καὶ τέϲϲαρϲι· τὸ μέντοι πέντε καὶ τὰ τοιαῦτα, μοναδικὰ ὄντα κατὰ τῶν τριῶν γενῶν , ἄκλιτα. καὶ διὰ τοῦτο τὸ δυοῖν κλιθὲν ἠλογήθη, τοῦ δύο μοναδικοῦ καθεϲτῶτοϲ. (τὸ γὰρ ϲώφρονε καὶ τὸ φιλιάτρω κλιθὲν οὐκ ἀντέκειτο· ἡ γὰρ τούτων ἑνικὴ ἐκφορὰ καὶ πληθυντικὴ οὐ τὰ τρία γένη ἐδήλου.) ὅθεν καὶ τὰϲ ἀντωνυμίαϲ τὸ αὐτὸ ἀναδέχεϲθαι. ὅπου γάρ εἰϲι μοναδικαί , ἐκεῖ καὶ ἄκλιτοι· ὅπου δὲ τὸ γένοϲ διαϲτέλλεται, 14 A ἐκεῖ καὶ ἡ κλίϲιϲ.» –ὙΠπολαμβάνω δ’ εὐλόγωϲ τὰϲ πτώϲειϲ τῶν τοιούτων ϲεϲιγῆϲθαι, ϲυνεξηταϲμέναϲ τῇ τοῦ γένουϲ ϲυγχύϲει. τούτῳ γὰρ τῶ λόγῳ τὰ τῶν τριῶν γενῶν διακριτικὰ ἀκώλυτον ἔχει καὶ τὴν εἰϲ τὰϲ πτώϲειϲ μετάβαϲιν.

Τὸ λέγειν, ὡϲ τῇ μὲν ἐμέο ἀκόλουθοϲ ἡ ἡμέων, τῆ δὲ ἐμοῦ ἡ ἡμῶν . καθὸ αἱ γενικαὶ πληθυντικαὶ ἰϲοϲυλλαβοῦϲι ταῖϲ ἑνικαῖϲ, ληρῶδεϲ. οὕτε γάρ, εἰ ἦν ἀκόλουθοϲ, τὸ ἕν τὰ πλείονα ἐκανόνιζεν, οὕτε ἔϲτιν B ἀκόλουθοϲ· τὰ γὰρ ἐναντία ἐϲτίν. ἡ μὲν γὰρ δαϲύνεται, ἀπὸ τοῦ η ἀρχομένη, ἡ δὲ ψιλοῦται, ἀπὸ τοῦ ε. τί δ’ ἂν φήϲαιεν ἐπὶ τῆϲ ϲέο καὶ ὑμέων, οὐδεμιᾶϲ ἔτι ἀφορμῆϲ οϲηϲ —Οὐχ ὑγιὲϲ δὲ κἀκεῖνο. εἐπεὶ γάρ», φαϲιν , ἀπὸ τοῦ ε ἄρχονται πᾶϲαι ἐπὶ τοῦ πρώτου, ἀκολουθίαϲ ἐχόμεναι, ἡ φύϲιϲ ἐν τοῖϲ τέλεϲιν οὐδέποτε ποιεῖ ϲὐγχυϲιν» . Τί δὲ οὐχὶ πάλιν τὰ δυϊκὰ καὶ τὰ πληθυντικὰ ἀπὸ τοῦ ε ἄρχεται; — Δῆλον οὑν ὡϲ μόνον ἕνεκα ϲημαινομένου γενικήν φαμεν τὴν ἐμοῦ τῆϲ C ARGVM. 4 Causam cur singulae singulorum personalium personae pumeri casus a diversis radicibus deriventur, hanc esse statuunt, quod, quaecnque vocabula. una terminatione tria genera indicent, per casus numerosque non fleutantur. — 18 Fallntur qui aequal bilitatem aliquam in personalibus invenisse sibi videntur nam sola notione movemur ut ἐμοῦ genitivum ease dicamus ἐγώ pronominis. DISCR. SCRIPT. 1. τε et καὶ ταῖϲ πτιύϲεϲιν eicit RSchneider, [καὶ ταῖϲ πτώϲεϲιν] inserta esse, postquum γε in τε corruptum sit, censet GUhlig 2– 3. προϲώπου b, προϲωπον Α |5 τεκμηρονται Α, τεκμηριοῦνται b Ὁuod posuimun, etiam infra in cod. legitur 111 B 10’ id. in var.lect. 7. τῶν τριῶν b, τριων Α | τέϲϲαρα b, τεϲϲερα Α | 9. ηλογηθη Α, punctis indicatur dubitari de scriptura | 10. φιλατρω κλιθεν Α, φιλάτρω b |13. ειϲιν Α | 15.ϲεϲιγῆϲθαι b, ϲεϲηγηϲθαι Α —18. ἐμέο b, εμε in fine, ο in initio versus Α, non ut b in var. lect. enotavit ἐμὲ ὁ |19. ante καθὸ inseri iubet JGuttentag ⟨καὶ κατὰ (vel διὰ) τοῦτο αἰ πρωτότυποι ἀκόλουθοι ⟩, aut ⟨κατὰ τοῦτο τὰϲ πρωτοτύπουϲ ἀκολούθουϲ εἰναι⟩ ιϲοϲυλλαβουϲιν Α |22 τέ δἂν φἡϲαιεν b , φηϲαιεν Α 23. in υμεων υ ex η factum in Α |25. φύϲιϲ in κλίϲιϲ mutat GUhlig pro ποιε ϲύγχυϲιν scribendum esse ποθεῖ ϲυζυγίαν conicit BSchneider | 27. ϲημαινομένου] fol. 149r. ἐγώ, καὶ ἔτι δυϊκὴν τὴν νῶι , εἴγε καὶ ἐν ὀνόμαϲιν ἑτερόπτωτα, ὕδωρ ὕδατοϲ, μέγαϲ μεγάλου, καὶ ἐν ῥήμαϲιν ἑτερόκλιτα, ἔϲθω ἔφα γον, φέρω οἴϲω.

εὶ αἱ ϲύνθετοι τῶν λέξεων διηνεκὲϲ ἔχουϲι τὸ ϲημαινόμενον, καθάπερ 15A ὁ μιϲάνθρωποϲ, ὁ φιλάνθρωποϲ καὶ φιλοπλάτων, πῶϲ οὐ γέλοιοι οἱ ϲυνάρθρουϲ καὶ ἀϲυνάρθρουϲ ἀποφαινόμενοι τὰϲ ἀντωνυμίαϲ: καὶ γὰρ αἱ καλούμεναι ϲύναρθροι , πρόϲωπα ἔχουϲαι δεικτικά, δεκτικαὶ οὑκ εἰϲιν ἄρθρων, καθάπερ ἐπὶ τοῦ ἐμόϲ εἶ καὶ ἡμέτεροϲ εἶ οὖτε αἱ ἀϲύναρθροι ἐκτόϲ είϲιν ἄρθρων. Ἀττικοὶ γοῦν τὸν ἐμέ ἰαλλίμαχοϲ ναὶ μὰ τὸν αὐτὸν ἐμέ· καὶ τὸν ϲὲ Κροτωπιάδην (fr. 315 ΟSϲhneider)· B καὶ Μένανδροϲ ἐν Ὕμνιδι (Mein. com. gr. lV 210) νῦν δὲ κατὰ πόλιν εὕρῃ τὸν ἕτερον , τὸν ϲέ, τὸν ἐμὲ τουτον. ἀλλ’ εἰ καὶ ταῦτα παράλογον ἔχει τὴν ϲύνταξιν, ἀλλ’ οὖν γε τοῖϲ ὑποτακτικοῖϲ ϲυντάϲϲονται, ἐγὼ ὃϲ ἔγρα ψᾶ, ἐμὲ ὃν ἐτίμηϲαϲ. τί οὖν οὐ μᾶλλον ἀπὸ τῶν ὑποτακτικῶν ἄρθρων ϲύναρθροι είρήϲονται, ἧπερ ἐκ τῶν προτακτικῶν ἀϲύναρθροι καὶ ἀνάπαλιν ἡ ἐμόϲ καὶ ϲόϲ καὶ αἱ C παραπλήϲιοι, οὐ προϲλαμβάνουϲαι ὑποτακτικὰ ἄρῆορα , ἀϲύναρθροι είρή ϲονται· οὐ γὰρ ϲυϲτατὸν τὸ λέγειν ἐμὸϲ ὃϲ ἔδραϲεν, εί μὴ προϲθείημεν τὸ δοῦλοϲ, οὐ ἐϲτὶ τὸ ἄρθρον. ἀμέλει γοῦν καὶ οὕτω φαμέν, δοῦλοϲ ὅϲ ἐ δραϲε. τί δ’ οὐχὶ μᾶλλον ἐκ τοῦ πρὸϲ τὸ δεύτερον πρόϲωπον, λέγω δὲ τοῦ ἐμὸϲ εἰ, ἀϲύναρθροι ῥηθήϲονται, ἤπερ ἐκ τοῦ κατὰ τὸ τρίτον, τοῦ ⟨ὁ⟩ ἐμόϲ ἐϲτι, ⟨ϲύναρθοι ⟩

ARGVM. 4 Posaessiva non sunt ϲύναρθροι dicenda, quod et est ubi articulo (praepositvo) careant, nec cum postpostivo coniunguntur neque personalia ἀϲύναρθροι dici possunt, cum semper postpositivum, interdum etiam praepositivum admittant. TESTIM 5 Schol. Dion. Thr. BA. 923,1 0ὐδε εῖ υὰρ συνάρθρους καὶ ἀσυνάρθρους καλεῑν ὰντωνυμίας. ἰσοὺ γὰρ αί μὲν καλούμεναι αύ ύναρθρσι οὔκ εὶσιν ἄρᾶρων δεκτικαὶ καὶ (κατὰ corr. RSchneider τὸ δεύτερα πρόσωπα, καθὸ οὕ φαμεν ὁ ἐμὁς (εῖ ins. RScbneider)· αί δὲ καλούμεναι άσύναρθροι δεκτικαί εἰσιν ἄρθρων. Ἀττικοὶ γὰρ τ ὸν ἐνέ φασιν, ὡ§ καὶ Καλλίμακος ‘ναὶ μὰ τὀν αὐτὸ ἐμἐ’ καὶ. ‘τὸν oὲ Κροτωνιάσην καὶ Μένανδρος ἔν Τδατι ‘τὸν ἐμὲ τουτονί’. ὼς αὑιῶν ἐχουαν προτκκτικὰ ἄρᾶρκ αυντάσσεται αύταῖς καὶ ὑποτακτικά, ἐ γ ὼ ὃς ἐτίμησα, ἐαὶ ὅν έτίμησας. DISCR. SCRIPT. 1. δυικὴν τὴν b, δυικήν Α |6. αϲυναρθρ’ abbr. in Α | 7. καλουμεναι b, καλουμενοι Α | 12. κροτῶ πιαδην Α 15 εθlρῃ AMeineke, ευρηκεν Α, εῦρηκε b, εὔρηγ’ ἑκάτερον τὸν ϲἐ, τόν τέμε τουτονί vel εὕρηκε τὸν ἕτερον ϲέ, τὸν ἐμὲ τουτονί Cwachsmuth τουτονί b . τὸν ῖ Α , non, ut b in var. lect. enotanit, εμε iterat |19. προτακτικ’ abbr. in Α 22 εϲτιν Α |ουτωΑ, οὕτωϲ b | 23. εδραϲεν in fine versus Α τί δ’ b, τι γαρ δ’ Α | 24. sic scripsit RSchneider, RSkrzeczkam secutus, qui ἤπερ ἐκ τοῦ κατὰ τὸ τρίτον τοῦ ⟨ὁ⟩ ἐμόϲ ἐϲτι ⟨φίλοϲ ϲύναρθροι;⟩ conicit, ἠπερ ἐκ τῶν κατὰ τὸ τρίτον, τοῦ ἐμόϲ ἐϲτιν ; Ab, ἤπερ ⟨ϲὐναρθροι⟩ἐκ τῶν κατὰτὸ τρίτον, τοῦ⟨ὁ⟩ἐμόϲἐϲτιν; (G Gronke | supra εκ puncta pos.Α1

Ἐδείχθη ἄρα ὡϲ ἡ ἐπ’ αὐταῖϲ κλῆϲιϲ διέψευϲται, εἰϲ τὰ ἐναντία 16 A περιιϲταμένη. οὐκ οἴμαι δὲ ἄκαιρον γενήϲεϲθαι τὸ καὶ τὸν λόγον τῆϲ ἀϲυνταξίαϲ παραθέϲθαι. Ἡ τῶν ἄρθρων ϲημαϲία ἀλλοτρία δείξεωϲ καθέϲτηκεν, ἐπαγγέλλεται δὲ ἀναφοράν, ὅ ἐϲτιν ἀναπολούμενον πρόϲωπον. ὀρθῶϲ οὖν τῶν πρωτοτύπων, δεῖξιν ϲημαινουϲῶν, κατὰ πρόταξιν ἀμοιρεῖ, καθ’ὑπόταξιν δὲ οὐκέτι, ἐγῶ ὃϲ ἐποίηϲα· ἀναπολεῖ γὰρ ἐπὶ τὴν ἐγώ προυφεϲτῶϲαν.

Ἔϲτι καὶ οὔτωϲ εἰπεῖν. αἱ ἀντωνυμίαι τοῖϲ πύϲμαϲιν ἀνθυπαγὸμεναι B γνῶϲιν πρώτην ἐπαγγέλλονται (τίϲ ἔγρα ψεν ἐγὠ ἢ ὅδε), τὰ δὲ ἄρθρα δευτέραν γνῶϲιν ϲημαίνει, ἄνθρωποϲ ἦλθεν , ὁ ἄνθρω ποϲ ἦλθεν· πλοῖον ἦλθε, τὸ πλοῖον ἦλθε, τὸ καὶ πάλαι γινωϲκόμενον. πῶϲ οὑν δυνατὸν τὸ ἄρθρον προτάϲϲεϲθαι τῆϲ πρώτηϲ δείξεωϲ ἀκωλύτωϲ γὰρ ὑποταγήϲεται, ἀναπολοῦντα ἐπὶ τὴν προκειμένην δεῖξιν, ἐμὲ δν ἐτίμηϲα ϲ. Μαρτυροῦϲι τῷ λόγῳ αἱ παραγωγοί. δεικνύουϲαι μὲν γὰρ τὸ κτῆμα ἀπρόϲληπτοί εἰϲιν ἄρθρων, ἐμὸϲ εἰ, ἡμέτεροϲ εἰ· C ὑπὲρ δὲ ἀπόντοϲ τοῦ κτήματοϲ ἀναπολοῦϲιν ἐπὶ τὴν προκειμένην γνῶϲιν, ὁ ἐμόϲ ἐϲτι φίλοϲ, ὁ ἡμέτερόϲ ἐϲτιν οίκέτηϲ. τούτῳ τῷ λόγῳ τὸ ὦ ἐπὶ κλητικῆϲ δείκνυται, ὡϲ οὐ τῆϲ ἐννοίαϲ τῶν ἄρθρων ἔχεται.

Ῥητέον δὲ καὶ ὑπὲρ τῶν ὑποτακτικῶν, ὡϲ ταῖϲ κτητικαῖϲ οὐ ϲυντάϲϲεται. Ἔφαμεν δὴ τὸ ἄρθρον παραλαμβανόμενον γνῶϲιν προϊοῦϲαν 17 A ἐπαγγέλλεϲθαι, τὰ δὲ κτητικὰ ἐλλείπῃ ἐϲτὶ τοῦ ἐφ’ ὃ φέρεται ἡ κτῆϲιϲ προϲώπου· τὸ γὰρ Ἀριϲτάρχειοϲ καὶ ἐμόϲ ἄγνωϲτα κατὰ τὴν κτῆϲιν. πῶϲ οὑν τὸ γνῶϲιν ἐπαγγελλόμενον ἐπὶ τὴν ἐλλείπῃ προϲώπου δεῖξιν ἀνενεχθήϲεται;

Ἐπιϲτατέον δὲ κἀκείνῳ τῷ λόγῳ, εἰ ὅλωϲ τῶν προτακτικῶν ἄρθρων ARGVM . Articulis referendi, persoualibus demonstranti notio subiecta ert. Quare articuli personulibus non praeponuntur. 8 Poteris etiam sic dicere P rofomina primuriae cognitionis vim habent, articuli aecundariae, i. e. rei iam antea notae memoriam redintegrant. Quare praeponi pronomini non possunt, possunt postponi, ut repetant id quod pronomen demonstravit Cuius rei testimonio sunt possesriva. —19 Possessiva autem cur postpositivum articulum non recip iant, haec est causa, quod articulus antecedentem coguitionem indicat, in possessivis autem eius qui possidetur per-ona non cognoscitur; eius igitur cognitio articulo revocari non potest —25 Artculus possessivis praepositus non ad possessorem, quem pricre vocis parte designant, sed ad rem posaessam petinet itaque ad eam dirigitur articuli forma. DISCR. SCRIPT. 1 κλῆϲιϲ b, κλιϲιϲ Α | 3.post παραθεϲθαι parnum spatium in Α 6. ἐγώ b, εγω οϲ εποιηϲα Α | post προυφεϲτωϲαν parvum spatium in Α 8. εϲτιν Α |9. ὅδε b, οϲδε Α 11. ηλθεν bis in Α 12 -13. ἀκωλύτωϲ] fol 149 v. 13. ἀναπολοῦντα (vel ἀναπολοῦν) RSkrzeczka, ἀναπολοῦν τὰ b | πρo in προκειμενην evan. in Α |15. litterae ληπτ in voce απροϲληπτοι in fine νersus evan. in Α | 16. γνωϲ’ abbr. in Α 17. ἐϲτιν Α 18. κλητικῆϲ b, κλιτικηϲ A| post εχεται spatium in Α |19 -20. ϲυνταϲϲεται Α, ϲυντάϲϲονται b 21 ἐλλείπῃ A, ἐλλιπῆ b εϲτιν Α |23 ελλείπῃ Α, ἐλλιπ ῆ b | 24. post ανενεχθηϲεται si atium in Α ἐπιδεκτικαί εἰϲιν αἱ ἀντωνυμίαι, τουτέϲτιν ἐν τῷ ὁ ἐμόϲ εἰ τὸ ὁ B τῆϲ ἀντωνυμίαϲ ἐϲτὶν ἢ τοῦ ὑπακουομένου κτήματοϲ. ( Τὸ δὴ ἐντὸϲ πρόϲωπον νοούμενον, τουτέϲτι τὸ τοῦ κτήτοροϲ, ἡ ἀντωνυμία ἐπαγγέλλεται, εἴγε τὴν τῶν πρώτων προϲώπων μετάβαϲιν ὁρίζει· τὸ δὲ ἐκτόϲ, τουτέϲτι τὸ κτῆμα , οὐκέτι. ἐμὄϲ γάρ καὶ ϲόϲ, καὶ ζητοῦμεν τίϲ; οἶκοϲ ἢ δοῦλοϲ ἢ ἵπποϲ: ἀόριϲτον οὖν τὸ τοιοῦτον.) καὶ τοῦτο δῆλον ἐκ τοῦ τὰ ἄρθρα ϲυνοικειοῦϲθαι τοῖϲ κτήμαϲιν. εἴγε τὸ ἡμέτεροϲ, πληθυνόμενον κατὰ C τὸ ἐντόϲ, ἑνικὸν ἄρθρον προϲπαραλαμβάνει, ὅτι καὶ τὸ κτῆμα ἑνικόν, καὶ ἀνάπαλιν τὸ ἐμοί, ἐνικὸν ὁν κατὰ τὸν κτήτορα, πληθυντικὸν δὲ κατὰ τὸ κτῆμα. πληθυντικὸν ἄρθρον λαμβάνει· καὶ καθόλου ἐπὶ πάντων ταὐτὸν ἂν γένοιτο. Πρὸϲ τούτοιϲ τὸ ὁ ἐμὸϲ πατήρ μεταλαμβάνεται εἰϲ τὸ ὁ πατήρ μου· ὁμόλογοϲ οὑν ἡ ἐπὶ τὸ κτῆμα ἀναφορὰ τοῦ ἄρθρου.

Διαψεύδεϲθαι δέ φαϲι τὸν λόγον· εἰναι γὰρἴδιον ἄρθρον τῆϲ ἀντωνυμίαϲ 18 A καὶ ἴδιον τοῦ κτήματοϲ. τὸ γοῦν ὁ πατὴρ ὁ ἐμὸϲ φιλοϲοφε ῖ ἑκατέρῳ ἀπένειμε τὸ ἄρθρον v, ὅπερ οὐκ ἂν παρηκολούθει, εί μὴ καὶ ἡ ἀντωνυμία εἶχετὸ ἄρθρον. ἐπεὶεἰ ταὐτὸν ἦν ὁ ἐμ ὸϲ πατήρ καὶ ὁ ποτὴ ρ ὁ ἐμόϲ, κἆν πάντωϲ μετατιθέμενον τὸ αὐτὸ ϲημαινόμενον ἐφύλαττεν, ὅπερ οὐ φυλάϲϲει· ὁ πατὴρ γὰρ ὁ ἐμὸϲ τουτέϲτιν οὐκ ἄλλου, ἐν δὲ τῷ ἑτέρῳ οὐκ ἄλλοϲ.»

Oὐ πάνυ δὲ ἰϲχυρὰ τὰ λεγόμενα. οὐ γάρ, ἐπεὶ μετατεθέντα τὰ B ὀνόματα μετήλλαττε τὰ ϲημαινύμενα, εὐθέωϲ καὶ οὐ τῶν ὀνομάτων τὰ ἄρθρα. ὁμολογούμενόν ἐϲτιν ἐν τῷ ὁ ἐχθὲϲ ἄνθρω ποϲ, τοῦ ἐχθὲϲ ἀνθρώπου, ὁ νῦν ἄνθρωποϲ, τοῦ νῦν ἀνθ ῥώπου, ὡϲ τὰ ἄρθρα τῶν ὀνομάτων καὶ οὐ τῶν χρονικῶν ἐπιρρημάτων, εἴγε καὶ ϲυϲχηματίζονται καὶ εἰϲ τοὺϲ ἀριθμονϲ καὶ τὰϲ πτώϲειϲ. ἀλλὰ ταῦτα μετατεθέντα διακρούεται τὸ ϲημαινόμενον· τὸ γὰρ χθὲϲ ὁ ἄν θρωποϲ ἢ νῦν ὁ Πτολεμαῖοϲ C καὶ τὰ παραπλήϲια οὐκέτι πλῆθοϲ ἐπαγγέλλονται, ἀλλ’ ἕνα καὶ τὸν αὐτόν, καιροῦ μόνον μεταβολὴν ἀναδεξάμενον. τί οὖν τὸ παράδοξον, εἰ καὶ τὸ ὁ ἐμὸϲ πατήρ διαφέρει τοῦ ὁ πατὴρ ὁ ἐμόϲ;

ARGVM. 13 ld fuerint qui negarent et articulum etiam ad possessivum pertinere censerent 20 At falluntur illi Nam articulum etiam ad possessivum pertinere , colligi non potest eu ex re, quoi possessivo trnspos1to sententio mutatur. idem enim feri solet, ubi adverba loco moventur. DICSR.. SCRIPT. 2. ὑπακουομένου b, ἐπακουομένου Α | 3. τουτεϲτιν Α | ἡ ἀντωνυμία GUhlig, τὴν ἀντωνυμίαν Α b, τῇ ἀντωνυμίᾳ JGuttentas |5. τουτεϲτιν Α 11. ὁ ἐμὸϲ b, εμοϲ Α |12. ἀναφορὰ b, διαφορα Α | 13. φαϲιν Α |τον λογον in rasura Α 1 |15. ἀπένειμε b, απενεικεν Α |16. ειχεν Α | 17 litterae ττεν vocis εφυλαττεν in rasura Α1 18. ὁ πατὴρ] fol 150 r. γὰρ ὁ b, evan. in Α 19 λλοϲ b, αλλωϲ Α | 22. post αρθρα parvum npatium in Α 24—25. ϲυϲχηματίζονται A, ϲυϲχηματίζεται b ( 25. καὶ post ϲυϲχηματιζονται ut ex praecedente syllaba enutum delendum putat b in var lect, inter ἀλλὰ et ταῦτα μετατεθέντα inserendum censet RSchneider

Ἀλλὰ καὶ τὰ δύο ἄρθρα ὡμολόγηϲεν , ὅτι καὶ τῆϲ ἀντωνυμίαϲ ἐϲτὶ τὸ ἄρθρον.» Καὶ τοῦτο εὐαπόλυτον, εἴγε ἀπειράκιϲ κατὰ μιᾶϲ εὐθείαϲ δύο ἄρθρα παραλαμβάνεται. φαμὲν γοῦν ὁ δ οῦλοϲ ὁ τοῦ Ἀριϲτάρχου, ὁ π αῖ ϲ ὁ τοῦ βαϲιλέωϲ, καὶ δῆλον ὡϲ κατὰ τῆϲ εὐθείαϲ τὰ δύο ἄρθρα· 19 A ἡ γὰρ γενικὴ ἀπέλαβε τὸ ἴδιον. ἦν δὲ τὸμὲν κατ’ ἀρχὴνἀναφορὰν δηλοῦν, τὸ δὲ ἑξῆϲ ὡϲ οὐχ ὁ ἄλλου. — ἀμέλει γέ τοι ἔϲτι, μεταλαμβάνοντα ἐπὶ τρίτου προϲώπου γενικὴν πτῶϲιν, φάναι ὁ πατὴρ ὁ ἐκείνου, ὁ φίλοϲ ὁ τούτου, τοῦ *«ὁ» πάλιν ἀναφερομένου ἐπὶτὸ ὁ πατήρ-. πόθενγὰρἔτιἐπὶ τὸ ἐκείνου καὶ τούτου, εἴγε καὶ ἀϲύναρθροι καὶ κατὰ γενικῆϲ πτώϲεωϲ· — πρὸϲ τούτοιϲ ἐδείχθη, ὡϲ τὰ ἄρθρα ἀποφεύγει τὰϲ δείξειϲ. πῶϲ οὑν ἐν τῷ ἐντὸϲ προϲώπῳ, δεικτικῷ ὄντι, ὅπερ ἐϲτίν, ὡϲ προείρηται, ἡ ἀντωνυμία, B ἄρθρον ἔτι προϲελεύϲεται, ὅτε οὐδὲ τῷ ἐκτὸϲ ὑπακουομένῳ, ὅτε ἐπὶ δείξεωϲ λαμβάνεται, ἐμὸϲ εἰ φίλοϲ, ἡμἐτεροϲ ὑπάρχειϲ οίκέτηϲ;

Χρὴ ἄρα καλεῖν, καθάπερ καὶ ὁ Πρύφων. πρωτοτύπουϲ τήν τε ἐγώ καὶ τὰϲ ὑπολοίπουϲ, ὅτι οὐκ ἀπ’ ἄλλων· παραγωγούϲ δὲ καὶ κτητικὰϲ τὴν ἡμέτεροϲ καὶ νωίιεροϲ, ὅτι ἀπὸ τῶν πρωτοτύπων τὴν γένεϲιν C ἔχουϲι, κτῆϲίν τε δηλοῦϲιν, ἀπὸ γενικῶν παραγόμεναι καὶ εἰϲ γενικὴν μεταλαμβανόμεναι, καθάπερ καὶ τὰ κτητικὰ τῶν ὀνομάτων.

ὔὐχ ὑγιέϲ τε λέγειν v, ὅτι τὰ ἄρθρα οὐ προϲτίθεται ταῖϲ ἀντωνυμίαιϲ, ὅτι ἐν τοῖϲ γένεϲιν ἀδιάϲτολοί εἰϲιν (ἐκ γὰρ τοῦ ἐναντίου ἐχρῆν, ἵνα διαϲταλῇ τὸ γένοϲ, ταῖϲ τε τὸ γένοϲ διαϲτελλούϲαιϲ ἔδει μὴ προϲτίθεϲθαι)· ἀρκετὴ γὰρ ἡ δεῖξιϲ, δηλοῦϲα τὸ γένοϲ. — πρὸϲ τούτοιϲ ἰδοὺ 20 A γενοϲ ϲημαίνει ἡ ἐκεῖνοϲ καὶ οὗτοϲ. καὶ ἄρθρον οὐκ ἐπιδέχονται. — οὐδὲ γὰρ ἕνεκα διαϲτολῆϲ παραλαμβάνεται, ἐπεὶ οὐδὲ αὐτὰ διαϲτέλλει , ϲυνεμπεϲόντα τοῖϲ γένεϲι· τὸ γὰρ τῶν ἄρθρον τῶν τριῶν γενῶν ἐϲτι παραϲτατικόν . τό τε τοῦ ἀρρενικὸν καὶ οὐδέτερον. ὡϲ ἐδείχθη οὑν, ἀναφορικὰ ὄντα τὰϲ ϲυντάξειϲ ἀποφεύγει.

ARGVM 1 Neque quidquam ex ea re effcitur, quod alter articulus nomini, alter possessivo praeponitur; nam saepissime duo articuli adl unum nominativum pertnent uorum prior inaphoram , posterior rem non alius esse indicut - 19 Verum nonest, articulum pronominibus (personalibus) ideo non addi, quod haec senus non dstinguant Nam crederes potius, ut genera discernerentur, articulum apponendum esse. Sed omnino articuli uon ponιntur, ut genus patefiat. DISCR. SCRIPT. 1. οτι και Α, ὅτι b 1 |3 γοῦν b, ουν Α | 4. κατὰ eicit RSoIneider ( 5. απελαβεν Α |6. εϲτιν Α | 7 —8. ὁ τούτου b, o εκεϊνὀῦ Α 8. ἔτι RSkrezczka, ὅτι Ab, τὸ 5 GDrouke | 9. αϲυναρθροι Α, ϲύναρθροι b 10. ἐδείχθη Α, ἀπεδείχθη b | 14. Χρὴ ἄρα — 18. ὀνομάτων hinc tollenda et 17 , 17 post ἐμὸϲ παῖϲ inserenda esse censet RSchneider; post ἀποφεύγει l. 27 collocat G GUhlig | 17. εχουϲιν Α A| 21. διαϲτελλούϲαιϲ] fol 190 v. |24. παραλαμβάνεται Ab, παραλαμβανονται in Α esse contendit b in var. lect. | 25. γενεϲιν Α | εϲτιν Α |26. ἀρρενικὸν et οὐδέτερον | in var. lect., ἀρρενικῶν et οὐδετέρων Α b in textu

Διπροϲώπουϲ τὰϲ κτητικὰϲ ὁ Δράκων ἐκάλει, καθὸ δύο πρόϲωπα B νοεῖται, τοῦ τε κτήτοροϲ καὶ τοῦ ὑπακουομένου κτήματοϲ· μονοπροϲώπουϲ δὲ ἢ ἁπλᾶϲ τὰϲ πρωτοτύπουϲ ἅπαξ γὰρ ἑνικαί τε δυϊκαί τε πληθυντικαί τε νοοῦνται,αἱδὲ δὶϲ ἑνικαὶἐν τῷ ἐμόϲ, δὶϲ δυικαὶ ἐν τῷ νωιτέρω. δὶϲ πληθυντικαὶ ἐν τῷ ἡμέτεροι. καὶ καθόλου ἐπὶ τῶν ἀριθμων ποικίλαι εἰϲί ». —Μαὶ ἐν ἄλλοιϲ δὲ ὁρῶνται διαφέρουϲαι. αἱ πρωτότυποι καὶ ἐγκλίνονται, αἱ δὲ οὖ. ἀκολουθίαϲ ἔχονται αἱ κτητικαὶ κατὰ κλίϲιν καὶ ἀριθμὸν C ἐν τοῖϲ τέλεϲιν, αἰ δὲ πρωτότυποιοὐκέτι. αὐτοτελεῖϲ μετὰῥημάτων αί πρωτότυποι τῆϲεὐθείαϲ, ἐκεῖ νοϲ γρά φει, ἔγρα φον ἐγώ, αἱ δὲ οὔ καὶταῖϲ μὲν τοῦ αὐτοῦ προϲώπου ϲυνταχθήϲεται ῥῆμα κατ’εὐθεῖαν, ϲ ὺ γρά φειϲ, ἐκεῖνοϲ γρά φει, ταῖϲ δὲ καὶ μεταβατικῶϲ, ἐμὸϲ γράφει, ἐμόϲ ἐϲτι. καὶ αἱ μὲν τὸ γένοϲ κατὰ πάν πρόϲωπον δηλοῦϲι τοῦ κτήματοϲ, αἱ δὲ πρωτότυποι κατὰ πρῶτον καὶ δεύτερον γένουϲ ἀπαρέμφατοι· αἱ γὰρ κατὰ τὸ τρίτον οὐκέτι, α γε ϲυνήθειϲ αὐτόϲ γὰρ καὶ ἐκεῖνοϲ. καὶ αἱ μὲν ταῖϲ εὐθείαιϲ ἀνθυπάγονται, αἱ δὲ κτητικαὶ καὶ ἀντὶ γενικῆϲ 21 Α τῶν κτηϲαμένων· ἀντὶ γὰρ τοῦ Ἀπολλώνιοϲ — ἐγώ, ἀντὶ δὲ τοῦ Ἀπολλωνίου παῖϲ ἐμὸϲ παῖϲ.

Ὅν τρόπον ἐπὶ τῶν ἀριθμῶν ἡ μετὰ τὸν δυικὸν αὔξηϲιϲ πληθυντικὴ καλεῖται, Αἴαϲ γὰρ καὶ Αἴαντε καὶ Αἶαντεϲ, καὶ μᾶ χομαι καὶ μαχόμεθον καὶ μαχ όμεθα , ἐγώ τε καὶ νύι καὶ ἡμεῖϲ, τὸν αὐτὸν τρόπον καὶ ἐπὶ τῶν προϲώπων τὸ μετὰ τὸ δεύτερον τρίτον καλεῖται, κἆν ἐν πλείοϲι νοῆται προϲώποιϲ· γράφει γὰρ καὶ περιπατεῖ. παρὸν B δὲ καὶ ἐπὶ τῶν ἀριθμῶν πιϲτώϲαϲθαι τὸν λόγον καὶ ἐκ τῆϲ φωνῆϲ, ὡϲ οὐκ ἄλλο τι ἐπενοήθη ϲχῆμα φωνῆϲ μετὰ τὸ δυϊκὸν ἢ μόνον τὸ ARGVM. 1 Draco possessiva διπροϲώπουϲ, personalia μονοπροϲώπουϲ appellavit. Quod improbandum est Nam sunt sane duae personae in possessivis, ana in personulibus; sed at ea re nomen invenire non possunt, quippe in qu cardo non versetur. —19 De personis Plures quam tres personae esse non possunt. Num ut omnis numerus, qui ultra dualem progredtur, pluralis dicitur: ita omnis persona quae secndam excipit, appellatur tertia. Et in prima quidem secundaque personm pronominum una forma satis est, sed in tertia complures exstant, ut personae accuratius defniantur. TESTIM. 9 Prisc. XIl, 10 582, 6 Hertz et primitivorum quidem nomimativi, si cum verbis iungumtur, perfecti sunt: ego scribo, tu vides, ‘lle facit’ possessiva vero transitiva sunt semper. ‘meus seribic, tuus dicit’. DISCR SCRIPT. 2. κτητωροϲ A' , ω in ο mut. A |6. ειϲιν Α | 7. κλίϲιν b, κτηϲιν in κλιϲιν mut. Α | 2 και ταιϲ —11. εμοϲ ἐϲτιν Α, desunt b 14. αῖ γε ϲυνήθειϲ b, αϲυνηθειϲ Α . 15. καὶ ἀντὶ Α b, καὶ delevit RSkrzeczka 19. επι in ras. Α¹ | τὸν δυϊκὸν b. τῶν δυικων Α 20 — 21. μαχόμεθον καὶ μαχόμεθα b, μαχεϲθον καί μαχομεϲθα Α, ‘Onod perinde est ac si mox ponas: ἐγώ τε καὶ ϲφῶι καὶ ἄμμεϲ ,b in var. lect. ] |13. κὰν ἐν πλείοϲινοῆται b, καιεν πλειοϲι νοειται Α | 25. ἐπενοήθη b, επηνοηθη Α |μετὰ] fol 151 r. μετα iteratum in Α πληθυντικόν· τὸ γὰρ λέγουϲιν οἱ ἄνθρωποι ἢ ἡμεῖϲ ἐπὶ παντὸϲ ἀριθμοῦ τάϲϲομεν. –ἐπὶ μέντοι τῶν ἀντωνυμιῶν κατὰ τρίτα καὶ. πλείονεϲ αἱ φωναὶ ἐϲχηματίϲθηϲαν, εἴγε ἐκεῖνοϲ, ὅδε, οὐτοϲ, αὐτόϲ, ὁδί, ὁ δεῖνα. καὶ μήποτε εὐλόγωϲ. εἰ γὰρ παρὰ τὰ ἄλλα μέρη τοῦ λόγου ἐν προϲώποιϲ ὥριϲται, ὀρθῶϲ ἄρα καὶ ἡ ἐν τοῖϲ τρίτοιϲ προϲώποιϲ διαφορὰ διήρθρωται, δείξει μὲν ὡϲ οὺτοϲ, ἀπουϲίᾳ δὲ ὡϲ C αὐτόϲ, καὶ ἔτι ἐν διαϲτήματι ὡϲ ἐκεῖνοϲ· τὸ μὲν γὰρ οὺτοϲ ἐγγύτητα ϲημαίνει προϲώπου, τὸ δὲ ἐκεῖνοϲ διάϲτημα.— ἀλλὰ μὴν καὶ τῶν κτητικῶν πλείονα τρίτα ἔϲτιν ἐπιδεῖξαι. ἐν γὰρ τῷ ἐμόϲ ἐϲτι πρώτου πρὸϲ τρίτον, καὶ ἔτι ἐν τῷ ϲόϲ ἐϲτι δευτέρου πρὸϲ τρίτον· καὶ ϲαφὲϲ ὡϲ ἐν τῷ ὅc δύο τρίτα, ἐξ ὧν τὸ κτῆμα κὰν μὴ ὁρίζηται, οὐ μάχεται · ἐδείκνυτο γὰρ ὡϲ οὐκ ἀντωνυμία· καὶ ἐπὶ πληθυντικῶν ἐν τῷ ϲφέ 22 A τεροι πολλὰ τρίτα.

Ἡ μὲν ἐν τοῖϲ ὀνόμαϲι παραγωγὴ εἰδὸϲ καλεῖται· εἴδει γὰρ παραπλήϲιόν τι παραδέχεται κατὰ τὴν ἑτεροίωϲιν τοῦ τέλουϲ, δι’ οὐ γνωρίζεται. ἡ δὲ ἐν τοῖϲ ῥήμαϲι καὶ ἀντωνυμίαιϲ μετάβαϲιϲ πρόϲωπον· ἐπιτήδειον γὰρ τοῦτο δεῖξιν ϲωματικὴν καὶ ψυχικὴν διάθεϲιν παραϲτῆϲαι. ὀρθῶϲ οὖν ἡ διορίζουϲα λέξιϲ τὰ προκείμενα πρόϲωπον ἐκλήθη.

Ὅπερ ῥητέον ἐν μὲν τῇ περὶ ἑαυτοῦ ἀποφάϲει, πρῶτον, εἴγε καὶ B ἡ ἐν τοῖϲ ἑξῆϲ προϲώποιϲ ἀπόφαϲιϲ ἐξ αὐτοῦ γίνεται· ἐν δὲ τῇ πρὸϲ ὅν ὁ λόγοϲ ὑπὲρ αὐτοῦ, δεύτερον· ἐν δὲ τῇ μήτε προϲφωνούϲῃ μήτε προϲφωνουμένῃ, τρίτον.

ARGVM. 14 Forma nominum derivata species dicitur. Mutatioautem in verbis pronominibusque facta ‘persona’ vel ‘os appellatur, quod nomen aptum est, quo et hoc indicetur, quid rationis intercedat inter loquentem et ca, de quibus loquitur: et illud, qua animi afectione ahquid proferatur ab eo, qui loquitur. - 19 Quid sit prima, secunda, tertia persona. TKSTIM. 19 Choerob. Can.477, 3 3Ἀπολλώνιος . . λ έχωε, . . ἔτι πρὲτοκ μέν ἐστι πρόσωπον, ἀφ’ οὑ λόγος καὶ περὶ ἐμοῦ τοῦ προςφωνοῦντιος, δεύτερον δ ἐστι πρόςωπον, πρὸρ ὃν ὁ λόγος καὶ περὶ αύτοῦ τοῦ προιφωνουμένον. τρίτον δέ ἰστι πρόςωπον, περὶ o ὁ λὁγος μήτε προςφωνουντος μήτε πρςφωνουμένου. ibid 478, 1 — 24. Prisc. XIL, 13 584, 11 Hertz Personae pronominum sunt tres, prima, secunda, tertia. prima est, cum ipsa, quae loquitur, de se pronuittiat; secunda , cum de ea, ad quam directo sermome Ioquitur; tertia , cum de ea, quae nec loquitur nec ad se directum accipit sermonem . DISCR. SCRIPT. 1. οἱ ἄνθρωποι Ab, Corr. ἢ ἄνθρωποι b in var. lect. ⟨λέγομεν⟩ ante ἡμεῖϲ inserit GUhlig | 3. εἴγε ἐκεῖνοϲ Ab, ‘Hoc quoque vitiatum sic corrige: ἤ τε ἐκεῖνοϲ b in var. lect. 1 |4. δεῖνα b, δινα Α |6. οὕτοϲ RSkrzeczka, ἐκεῖνοϲ Ab | 7. διαϲτήματι ὡϲ ἐκεῖνοϲ RSkrzecxka, διαϲτήματι Α b 9. et 10. εϲτιν Α | 12. ἐν τῷ inserit RSchneider 16. ρημαϲιν Α | 18. pro λέξιϲ scribendum esse μετάβαϲιϲ suspicatar RSkrzeczka | 20. ἐν δὲ τῇ πρὸϲ δν RSkreczka. ἐν δὲ τῷ πρὸϲ δν Ab, Fortasse: ἐν δὲ τῇ περὶ τοῦ πρὸϲ ὅν’ b in var. lect. | 21. ἐν δὲ τῇ μήτε προϲφωνούϲῃ μήτε προϲφωνουμένῃ τρίτον Ab, ἐν δὲ τῇ περί του μήτε προϲφωνοῦντοϲ μήτε προϲφωνουμένου τρίτον PSchmieder

ῦὐ γὰρ ὑγιὲϲ τὸ λέγειν, ὅτι πρῶτον πρόϲωπον τὸ ἀποφαινόμενον, καὶ ἔτι δεύτερον τὸ πρὸϲ δν ὁ λόγοϲ, καὶ τὸ τρίτον τὸ περί τινοϲ. - εἰ γὰρ τὸ πρῶτον πρόϲωπον τὰϲ τρεῖϲ φωνὰϲ ἀποφαίνεται, ἐγ ώ, ϲύ, C ἐκεῖνοϲ, δῆλον ὡϲ καὶ πρῶτον τὸ λέγον εἰρήϲεται, καὶ ἔτι τὸ δεύτερον καὶ τὸ τρίτον. - ἀλλὰ μὴν καὶ τὸ ϲύ πρὸϲ δν ὁ λόγοϲ τί δέ; οὐχὶ καὶ τὸ ἐκεῖνοϲ λέγεται πρόϲ τινα. — ὑπέρ τέ τινοϲ πᾶν τι πρόϲωπόν τε ἐϲτι· πῶϲ οὑν περί τινοϲ μόνον τὸ τρίτον, κοινῆϲ ούϲηϲ τῆϲ λέξεωϲ κατὰ πάϲηϲ οὐϲίαϲ;

Τὰ γοῦν πληθυντικὰ τοῦ πρώτου προϲώπου ἐμπεριεκτικὰ δύναται εἰναι καὶ παντὸϲ προϲώπου, ἅπερ τινά ἐϲτι. πῶϲ οὑν μόνα τὰ τρίτα 23 A περί τινοϲ: Δεῖ γὰρ νοεῖν ὡϲ ἡ ἐν τοῖϲ ἑνικοῖϲ προϲώποιϲ ἐκφορὰ εἰλικρινῶϲ πρῶτον ἐπαγγέλλεται πρόϲωπον, καὶ ἔτι ἡ ἐπὶ τοῦ δευτέρου δεύτερον· τὸ δὲ ἐπὶ δυικοῦ ἢ πληθυντικοῦ ϲύλληψιν ἀναδέχεται ἑτέρων προϲώπων. καὶ τὸ μὲν πρῶτον ἢ μετὰ δευτέρων ἢ τρίτων, ἢ καὶ μετὰ δευτέρων καὶ τρίτων. ὁ γὰρ ἀποφαινόμενοϲ περὶ ἑαυτοῦ καὶ πολιτῶν ἀπόντων, ἡμεῖϲ ἠριϲτεύϲαμεν, ϲύλληψιν πεποίηται τρίτων μετὰ πρώτου· ὁ δὲ παρόντων, ἡμεῖϲ αἶτιοι ἐγεν όμεθα, πρώτου καὶ δευτερῶν, B εἴγε πρὸϲ ατούϲ ἀποφαίνεται ὑπὲρ αὐτῶν. ὁ δὲ λέγων ὑπὲρ ἀπόντων πολιτῶν πρὸϲ πολίταϲ, ἡμεῖϲ τῆϲ μάχηϲ αἶτιοί ἐϲμεν, καὶδευτέρων ϲύλληψιν ποιεῖται, ἐν ῷ πρὸϲαὐτοὺϲ ἀποφαίνεται,καὶτρίτων, ἐν ῷ ὑπὲρ ἀπόντων διαλέγεται, ὅπερ ἴδιον ἦν τρίτου. τὸ δὲ δεύτερον ἢ καὶ δευτέρων ϲύλληψιν ἢ δευτέρων καὶ τρίτων. πρὸϲ μὲν γὰρ πάνταϲ παρόνταϲ ἡ ἀπόταϲιϲ δευτέρων ϲύλληψιϲ, πρὸϲ δέ τιναϲ μὲν ἀπόνταϲ, C τινὰϲ δὲ παρόνταϲ, ὡϲ εἰ Ἀλέξανδροϲ πρὸϲ τοὺϲ Ἀθηναίων πρέϲβειϲ, μεὶϲ οἱ Ἀθηναῖοι, δευτέρων καὶ τρίτων. τὸ γὰρ τρίτον πάντοτε ἐν τρίτοιϲ νοεῖται.

ARGVM. 1 Male primam dicunt ease eam quae loquatur:nam ‘nos’ has tres voces ‘ego tu ille complectitur. Nec recte secuda dicitur, quae ad aliquem spectet: nam etiam tertia ad aliquem spectat ; nec tertia, de qua agatur id enim de omni persona dici potest. —11 Pluralis prmae pers. omnes personas complectitur pluralis secundae aut recondas cum sectndis ant secundus cum tertiis: definitones igitur proprie in unum singularem quadrant; tertiae vero pluralis nihil continet nisi tertias personas. DISCR. SCRIPT. 2. τρίτον τὸ περί τινοϲ RSchneider. τὸ τρίτον περί τινοϲ Ab τὸ τρίτον ⟨τὸ⟩ περί τινοϲ RSkrzeczls a |4. post ἐκεῖνοϲ inserendum esse ⟨λέγω λέγειϲ λέγει⟩ censet PSchmieder | πρῶτον τὸ λέγον Ab, τὸ πρῶτον λέγον Rskrecska |4 — 5. τὸ δεύτερον καὶ τὸ τρίτον] ‘Expungendi forsan sunt articuli’ b in var. lect. | 6. πρόϲ τινα; RSkrzeczka, πρόϲ τινα b |ὑπέρ τέ τινοϲ πάν τι πρόϲωπόν ἐϲτι. (vel ὑπέρ τέ τινοϲ πὰν πρόϲωπόν ν έϲτι, RSkrzeczka, ὑπέρ τινοϲ πᾶν τε πρόϲωπόν τε ἐϲτι; Ab, πᾶν τι πρόϲωπόν γε ὑπέρ τινοϲ. JGuttentag 7. ἐϲτιν Α | 10. ἐϲτιν Α | 10 —11. πῶϲ — τινοϲ delet RSkrzeczka |11. ἑνικοῖϲ] fol. 151 v. | 17 — 18. δευτέρου Ab, δευτέρων RSkrzeczka 21. ἀπόντων b, σπωντων Α |2. ἢ δευτέρων ϲύλληψιν ἢ δευτέρων RSkrzeczka. ἢ καὶ δευτέρων ϲύλληψιν ἢ Ab

Ἔτι γε μὴν ἐπὶ δϊκοῦ ϲύλληψιϲ γενήϲεται, ἀλλ’ οὐκέτι ἐν τριϲὶ προϲώποιϲ, ἀλλ’ ἐν δυϲί· πόθεν γὰρ τὸ δυάδοϲ παραϲτατικὸν ϲύλληψιν τριῶν ποιήϲεται καὶ πρώτου μὲν πρὸϲ τρίτον, νῶι δ, ἐγῶ Ϲθένελόϲ τε (1 48), πρὸϲ δὲ δεύτερον, πρίν γ’ ἐπὶ νὼ τῷδ’ ἀνδρί (E 219) 12 A καὶ ἐπὶ δευτέρου δευτέρων, γυιώϲειν ύὲν ϲφῶιν ὑφ’ ἅρμαϲι (Θ 416), δευτέρου δὲ καὶ τρίτου, ϲφῶι μὲν αὐθι (Μ 366). ἐξηγήϲεται γὰρ αὐτὸϲ πρὸϲ παρόντα μὲν τὸν Αἴαντα, ἀπόντα δὲ τὸν Λυκομήδη, ϲὺ καὶ κρατερὸϲ υκομήδηϲ (M 366).

Χρὴ μέντοι κἀκεῖνο προϲειληφέναι, ὅτι, κἆν πλῆθοϲ ἀποφαίνηται, οὐ διαπίπτει πάντωϲ ὁ λόγοϲ. πάλιν γὰρ ἕκαϲτοϲ τῶν φωνούντων B ϲύλληψιν ποιεῖται τῶν ϲὺν αὑτῷ ἀποφαινομένων· δκαϲτοϲ γὰρ τῶν ἐν πλήθει μοῖρα τοῦ ὅλου. αἱ γοῦν ἐπαφαὶ τῶν ὑπερμεγεθῶν ϲωμάτων ἀπὸ βραχέοϲ τινὸϲ μέρουϲ τὸ ὅλον ϲῶμα δηλοῦϲιν.

Ὁ δὲ λόγοϲ ἅπαϲ ϲυντείνει καὶ ἐπὶ τὰ ῥήματα, τῶν προϲτακτικῶν εὐλόγωϲ ὑπεϲταλμένων. εἰ γὰρ κεχώριϲται τὸ προϲτάϲϲον τοῦ προϲταϲϲομένου, πρῶτον δέ ἐϲτι τὸ ὑπὲρ αὺτοῦ ἀποφαινόμενον, δῆλον ὅτι περιϲϲὸν ζητεῖν τὸ τούτων πρῶτον πρόϲωπον. δεῖ μέντοι νοεῖν , ὅτι τὸ C χαζώμεθ’ ἐφ’ ἵππων (Ε 249), τὁ τ’ ἄνδραϲ κτείνωμεν (Ζ 70), καὶ τὰ παραπλήϲια ἠθικώτερον ἀναπεφώνηται, τῶν ὑποτιθεμένων καὶ ARGVM. 1 Eodem modo dualis binas pers. complectitur. 14 Multis simul loquentibus cum unus quisque plurali utitur, eos qui simul vocifrantur complectitur. —19 Totus hic de personis locus etiam ad verba pertinet. Impera tivi prima pers. iure carent; in coninctivo adbortativo alios monentes nos unm complectimur. TESTIM. 14 Prisc. Χll, 14 585, 7 Hert2 quid igitur. quod multi simul loquentes dicunt, ‘nos fectmus’? non est supra dicto contrarium: umusqutsque euim loquentium cmceptiomem facit cotum. 7mi una secum loquuntur, quippe cum unusquisqme pars est totius, qmt si ueltt ceteros indicare secum loquentes. necessario secundae vel tertiae sos attribuit personae. DISC. scmrr. 6. τῷδ’b, τὸν Α | 8 γυιώϲειν b, γυιωϲει Α 11. πρὸϲ παρόντα Α, παρόντα b | 13. ϲὺ καὶ b, ϲυ καί ο Α | 14. αποφαινηται Α, παρεμφαίνηται b, Addendum fortasse, quod expressit Priscianus, nos fecimus idem in var. lect. 19. καί επι Α, κἀπὶ b 21 εϲτινΑ 24 τοι ’Α, τό τε b | 25. κτείνωμεν] fol. 152 r. 26. ὑποτιθεμένων καὶ ἑαυτοὺϲ ϲυλλαμβανόντων conicit RSkrzeczka ὑποτιθεμένων εαυτουϲ καί ϲυλλαμβανοντων Α, ‘Fortasse ὑποτιθεμένων ἑαυτοῖϲ καὶ λἅλουϲ (sic corr. in iud. menlorum pro ἀλλήλουϲ) ϲυλλαμβανόντων b in var. lect. ἑαυτούϲ ϲυλλαμβανόντων· οὐ γὰρ ἄντικρυϲ προϲτακτικαὶ αἱ τοιαῦται 25 A ἐκφοραί.

Ἐξχομένωϲ ϲκεπτέον καὶ περὶ τῶν κατὰ κλητικὴν προϲώπων, τίνα τέ ἐϲτιν ἐν πρωτοτύποιϲ, τίνα τε ἐν κτητικαῖϲ. Εἰ κλητική ἐϲτι κλῆϲιϲ τῶν πέλαϲ, ὀρθῶϲ οὔτε τὰ πρῶτα κλητικὴν ἔχει τῶν πρωτοτύπων (καὶ γὰρ περὶ αὐτῶν τὸν λόγον ποιεῖται) οὔτε τὰ τρίτα, ἐπεὶ ἢ ἄπεϲτιν ἀναφορικῶϲ λεγόμενα, ὡϲ αὐτόϲ καὶ ἐκεῖνοϲ, κεῖνοϲ ἀνήρ, ὅτ’ ἐμεῖο κυνώπιδοϲ εἵνεκ’ Ἀχαιοί (δ 145). B ἢ δείκνυται ἐν διαϲτάϲει, ὡϲ ἐν τῷ οὑτοϲ ἐκεῖνοϲ. ὅπερ οὐ προϲίεται ἡ κλητική. καὶ τούτου πίϲτιϲ τὸ τὴν μὲν οὗτοϲ καὶ ἐπὶ κλήϲεωϲϲεϲθαι, καθὸ πληϲιάζει. 5 οὑτοϲ, ἢ οἰῇ ϲτρατείαν ἐϲϲείϲθαι Ϲὠφρων (fr.23 Ahrens). Κρατῖνοϲ ἐν Δραπέτιϲιν (com.gr.llp.51 Mein.)· οὐτοϲ, καθεύδειϲ: Β. οὐκ ἀναϲτήϲειϲ βοῶν· Ἀριϲτοφάνηϲ ἐν Ϲφηξίν (v. 1) οὐτοϲ, τί πάϲχειϲ. ὧ κακόδαιμον Ξανθία. C Ἄλλοι δέ τινεϲ ὑπέλαβον ὠλιγωρῆϲθαι. ἐπεὶ ἐπὶ κλητικῆϲ ἐτέθη. δέον γάρ, φαϲι, τὴν ϲύ παρειλῆφθαι· ἐχρῆν τε εἰϲ ε λήγειν, καθὸ τὰ τοιάδε τῶν πτωτικῶν εἰϲ ε λήγει κατὰ τὴν κλητικήν· ἔτι γε μὴν τὸ παρὰ Ϲώφρονι καὶ ἄρθρον προϲέλαβεν ἐν τῷ ὦ οὗτοϲ. Πάνυ δὲ εὔηθεϲ τὸ τοιοῦτον. δι’ οὗ γὰρ λόγου κανονίζεται τὸ ἐκεῖνοϲ καὶ ἔτι τὸ πόϲοϲ καὶ ποῖοϲ ἀμοιρεῖν κλητικῆϲ, διὰ τούτου καταϲκευάζεται ὡϲ 26 A τὸ οὺτοϲ ὀρθῶϲ ἐπὶ κλητικῆϲ τετάξεται. κλητικὴ γὰρ κλῆϲιϲ τοῦ πέλαϲ, πέλαϲ δέ ἐϲτι τὸ οὐτοϲ, κλητικῆϲ ἄρα τεύξεται. — προαλὲϲ δὲ καὶ τὸ ὦ ἄρθρον παραδέχεϲθαι· ἐκπίπτει γὰρ τῆϲ τῶν ἄρθρων ἐννοίαϲ. ἄλλωϲ τε διδομένηϲ τῆϲ κλητικῆϲ δοθήϲεται καὶ τὸ ὤ. — ἴϲωϲ δὲ καὶ Ἀττιικῷ ἔθει εἰϲ οϲ ἔληξεν ἐπὶ κλητικῆϲ ὁμοίωϲ τῷ δὸϲ φίλοϲ (ρ 415). ἄλλωϲ τε ἐδείχθηϲαν πολλάκιϲ ἀνακόλουθοι αἱ ἀντωνυμίαι.

B

Ἐπί γε μὴν τῶν κτητικῶν ἀκωλύτωϲ ἐπὶ τοῦ πρώτου· οὐδὲν γὰρ ἦν ἐμποδών, ὥϲτε τὸν κεκτημένον τὸ κτῆμα προϲφωνεῖν , ARGVM. 3 Vocativo compellantur, quae prope sunt; itaque personulia et primae vocativo carent, et tertiae praeter οὺτοϲ; nam οὗτοϲ ea demonstratquae in propinquo sunt, cum cetera tertiae aut relationis vim habeant aut ad ea spectent quae remota sunt, —29 Posaeasivis primae personae vocativυs trbuendus est; secundae abrogandus, non eis ἰe causis, quae aliis visae sunt: DISCR. SCRIPT. 3. κλητικὴν b, κλιτική Α¹, in κλητικη mut. Α- |4. ει ex η corr. Α 1| εϲτιν Α |κλῆϲιϲ Arb, κλίϲιϲ Α1 5 —6. καὶ γὰρ Gulig, οὐ γὰρ Ab 9. οὐτοϲ expιngit BSkrsecxka I 11. ἢ οἴῃ HLAhrens. η οιη Α ut 72 C7, οἴῃ b ϲτρατείαν b, ϲτρατίαν Α | ἐϲϲεfϲθαι HLAbrens, ἐϲϲεῖϲθαι b |13 οὑτοϲ b, ουτωϲ Α B. οὐκ ἀναϲτἡϲειϲ βοῶν G Foen, ουκ αναϲτηϲειϲ βοτων Α, οὐκ ἀναϲτήϲει Βάτων ; ThBergk, ‘οὺτοϲ καθεύδειϲ,οκ ἀναϲτήϲει βοῶν CGCobet |15 οὺτοϲ b, ουτωϲ Α 16. ψλιγωρῆϲθαι b, ωλιγορηϲθαι Α |21. πόϲοϲ b, οποϲοϲ Α, sed in ποϲοϲ mut. Α 22. κλητικῆϲ b et Α, quem κληϲεωϲ habere falso dicit b in var. lect. | 23. Α | κλητικῆϲ b, κλήϲεωϲ Α | 29. ι in voce επι in rasura Α1 ὦ πάτερ ἡμέτερε ἰρονίδη (α 45), παῖδεϲ ἐμοί (γ 475), ὠ’μαὶ τἀπιόντοϲ ἄγκυραι (Callimachi fr. 97 Sehneider)· οὐκέτι μέντοι ἐπὶ δευτέρου, οὐ καθάπερ τινὲϲ ψήθηϲαν διὰ τὸ τὸν ἀριθμὸν διάφορον εἶναι. ἑνικὸν μὲν γὰρ τὸ κατὰ τὸ τέλοϲ, τουτέϲτι τὸ κτῆμα, πληθυντικόν δὲ τὸ κατὰ τὸ ἄρχον, ὅ ἐϲτι τοῦ κτήτοροϲ. πῶϲ γάρ φαϲι πληθυντικὸν καὶ ἑνικὸν ὑφ’ ἓν κεκλήϲεται; εἰ γοῦν ἰϲά. C ριθμα γένοιτο κατ’ ἀμφότερα, ϲυϲτήϲεται.

Πρῶτον οὐδεμία χρῆϲιϲ ἔπειτα οὐδὲ λόγοϲ ἀπαιτεῖ. εἰ γὰρ αἱ κλήϲειϲ οὐ πρὸϲ κεχωριϲμένα πρόϲωπα. τὰ δὲ τῶν κτητόρων κεχώριϲται τῶν κτημάτων, πῶϲ οὐχ μάτην τὰ τῆϲ φωνῆϲ παραληφθήϲεται, οὐ δυνάμενα παραληφθῆναι ἀμέλει τὰ τοῦ πρώτου, ἀναδεξάμενα τὸν 27 A λόγον, καὶ τὴν χρῆϲιν ἐπέδειξεν.

ὲἰ τὰ τρίτα τῶν κτητικῶν ἀντωνυμιῶν ψκείωται τοῖϲ κτητικοῖϲ ὀνόμαϲι, καθὸ ἀμφότερα δύο τρίτων παραϲτατικά, τοῦ τε κτήτοροϲ καὶ τοῦ κτήματοϲ, οὐδὲν δὲ τὸ κωλῦον φάναι Ἀριϲτάρχειε, οὐδὲ τὸ ϲφέτερε ἄρα ἀπόβλητον.

Εὶ τὸ ἡμέτερε κλητικῆϲ, καὶ τὸ τούτου ἑνικὸν ὑπάρχει, ὅπερ καὶ ἐϲχηματίϲθη παρὰ τῷ ποιητῇ, γαμβρὸϲ ἐμὸϲ θύγατέρ τε (τ 406) ὅν τρόπον ἀντὶ τοῦ γαμβρέ, οὕτωϲ ἂν ἀντὶ τοῦ ἐμέ. ὅπερ ἴϲωϲ ἄηθεϲ, B ἐπεὶ οὕτε ϲύνηθεϲ παρὰ τῷ ποιητῇ, ϲολοικιϲμοῦ τε ὑπόφαϲιν ἐποιεῖτο διὰ τὸ τῇ ἐμέ αἰτιατικῇ ὁμοφωνεῖν.

Ἀκολούθωϲ ϲκεπτέον ὑπὲρ τῆϲ ϲυντάξεωϲ τῶν ἀντωνυμιῶν, τὸ πρῶτον πότε ταῖϲ εὐθείαιϲ αὐτῶν τὰ ῥήματα ϲυνταγήϲεται, καὶ πότε ARGVM. 9 sed ex his potius: primum ὑμέτερε ὑμέτεροι vocativi non sunt in usu; deinde uno vcativo non possunt diversae personae (possessoris et rei possessae) compellari. —14 ln tertiae pers. possessivis cum duae sint tertiae personae, vocativυs admitti potest. — 18 ln prima pers. ἐμόϲ etiam vocativi loco usurpatur, ne cum ἐμέ accusativo confndatur. —25 De syntaxi pronominum. Cum obliquis eorum casibus usque construuntur verba ex his enim quae provenit actio, ad obliquos casus transit. DISCR. SCRIPT 3. cf. synt. 220, 2, ὧ ἐμαὶ τοῦ ἀπιόντοϲ ἄγκυραι Α b, ὡ μαὶ τοῦ ’πιόντοϲ ἄ. RBentlev, ὧ μαὶ τἀπιόντοϲ ἅ AMeineke ThΒergk OSchneider 4. οὐ καθάπερ b, καθαπερ Α | 5 τουτεϲτιν Α | 6. τὸ ρχον] fol. 152 v. | εϲτιν Α κτητωροϲ Α |7, φαϲιν Α | κεκλήϲεται RSkrzeczka. κεκλίϲεται Ab, in Α ante ϲ correctum , sed quid ante fuerit non liquet |εἰ γοῦν b, η γουν Α | 10. κτητωρων Α |12. παραληφθῆναι b, παραληφθηϲεται Α, puncta posuit Α΄ | 14.οικειωται Α 15. ονομαϲιν Α | κτητωροϲ Α |18. κλητικῆϲ Ab, κλιτικηϲ Α΄ |21 τρόπον ἀντὶ RSohneider, τρόπον ἀπ ὸ Ab |Sententia fere poscit: δν γὰρ τρόπον γαμβρὸϲ εἰπὲν ἀντὶ τοῦ γαμβρέ, οὕτωϲ ἐμόϲ ἀντὶ τοῦ ἐμέ’ b in var. lect. |ἂν b, in Α non liquet utrum αν ex ην an ην ex αν factum sit: delet GUhilg |22. ϲύνηθεϲ GUhlig, ϲυνεχὲϲ Ab | 25. in marg. περι τηϲ ϲυνταξεωϲ αντωνυμιων majusc. A οὕ. ταῖϲ μὲν γὰρ πλαγίοιϲ πάντοτε, ἐπεὶ αἱ ἀπὸ τῶν Ξμάτων διαθέϲειϲ ἐπί τινα πλάγιον φέρονται ἢ ὀνόματοϲ ἢ ἀντωνυμίαϲ ἢ μετοχϲ C Γρύφωνι ἔδωκαϲ, ἐμοὶ ἐλάληϲα ϲ, ἐτίμηϲαϲ τὸν νικήϲαντα· τῆϲ γὰρ τοιαύτηϲ ϲυντάξεωϲ οὐκ οὔϲηϲ, οὐδ’ ἡ ἐπὶ πρόϲωπον μετάβαϲιϲ νοεῖται.

Τινὲϲ μὲν οὖν ὑπέλαβον ἐντελεϲτέραν εἰναι τὴν μετὰ ῥημάτων καὶ ἀντωνυμιῶν φράϲιν, εἴγε ἐπ’ ἐνίων ϲυντάξεων, φαιρουμένων τῶν ἀντωνυμιῶν, ἐνδεῆ τὰ τοῦ λόγου γίνεται. ἐντελὲϲ μὲν γὰρ τὸ ἐγὼ ⟨μὲν⟩ παρεγενόμην, ϲὺ δ’ οὐ παρέτυχεϲ, ἐλλειπὲϲ δὲ τὸ παρεγενόμην 28 A μέν, οὐ παρἐτυχεϲ δέ. —Ἐγὼ δὲ οὐκ οἴμαι τὰϲ τοιαύταϲ φράϲειϲ ἐλλιπεῖϲ εἰναι τῶν ἀντωνυμιῶν, ὅπου διὰ ῥημάτων κατὰ τὸ πρῶιον πρόϲωπον καὶ δεύτερον ἡ τῶν ῥημάτων παράθεϲιϲ ἀναπληροῖ τὴν τῶν προϲώπων μετάβαϲιν v, περιϲϲὸν μέντοι τὴν παράθεϲιν ὑπολαμβάνω, εἰ μὴ διαϲτολῆϲ ὁ λόγοϲ χρήζοι. τὸ γὰρ ομεν ἀχνύμενοι (κ 570) καὶ τὸ ἤμβροτεϲ οὐδ’ ἔτυχεϲ (ἐ 287) B καὶ ϲχεδὸν ὅλη ἡ χρῆϲιϲ τοῦ βίου, πλήρηϲ οὖϲα τῆϲ τοιαύτηϲ ϲυντάξεωϲ, δόξειεν ἂν ἐλλείπειν. πέφκε γὰρ ἡ μὲν τῶν ῥημάτων ἐκφορὰ μετὰ προϲώπου τοῦ κατὰ τὴν εὐθεῖαν καὶ πρᾶγμα δηλοῦν, ἡ δὲ τῶν ἀντωνυμιῶν αὐτὸ μόνον πρόϲωπον καί , εἰ δέοι, διαϲτολήν. ὅταν οὖν τὰ ῥήματα παρατεθῇ, περιϲϲόν ἐϲτι τὰϲ ἀντωνυμίαϲ λαμβάνειν τῆϲ εὐθείαϲ, εἴγε, δι’ 5 παρετίθεντο, ἐπληροῦτο διὰ τῶν ῥημάτων. τοῦ C μέντοι λόγου δεομένου ἀντιδιαϲτολῆϲ, καὶ τῶν ῥημάτων μὴ δυναμένων ἔτι τοῦτο ἀναπληρῶϲαι, ἐξ ἀνάγκηϲ παραλαμβάνονται αῖ τε κατὰ ⟨τὸ⟩ πρῶτον καὶ αἱ κατὰ τὸ δεύτερον, ἡμεῖϲ κα τέβημεν , ἐγὼ ἐθεαϲάμήν, καὶ ἐπὶ τῶν ὀνομάτων. τούτῳ δὲ τῷ λόγῳ κἀκεῖνο ἀϲύϲτατον καθειϲτήκει· αἰρομένων γὰρ τῶν ἀντωνυμιῶν διαϲτολῆϲ εἰχε χρείαν ἡ ϲυμπλοκὴ τῆϲ φράϲεωϲ, ἐγῶ μὲν παρεγεν όμην , ϲ ὺ δὲ ⟨οὐ⟩ παρέτυχεϲ.

ARGVM. 6 Nominativo pronominis cum verbo conineto quidam statuιnt pleniorem feri orationem. Qua in τε prima et secunda pers. atertia seiungenlae sunt, Nos censemus in prima et secunda pers. superflua esse pronomina, praeterquam ubi personae, quod inter se opponuntur, distinguendae sunt. DISCR. SCBIPT. 8 — 9. ἐγὼ μὲν b, εγω Α |9. litterae ομ in παρεγεν ομην corr. Α΄ , quid ante fuerit non cernitur | ελλειπεϲ Α, ἐλλιπέϲ b | 11, ἐλλιπεῖϲ Ab, ⟨οὐκ⟩ ἑλλιπεϲ G GUhlig | 18 τοῦ βίου] fol. 153 r | 19. ἐλλείπειν b, ελλιπειν Α | πεφυκεν Α | 20. μετὰ προϲώπου τοῦ κατὰ τὴν εὐθεῖαν καὶ πρᾶγμα Ab, μετὰ πράγματοϲ καὶ πρόϲωπον τὸ κατὰ τὴν εὐθεαν GUhlig | 22. εϲτνν Α 23. επληρουτο Α, ἀνεπληροῦτο b | 25 -26. τὸ πρῶτον b, πρωτον Α | 27. pro ὀνομάτων GUblig conicit ὁμοίων |28. καθιϲτηκει A’, 1 in ει mut. Α |ειχεν Α 29.ϲυμπλοκὴ b in var. lect., ϲυϲτολὴ Ab in textu |29 —30. ἐγὼ μὲν παρεγενόμην, ϲὺ δὲ οὐ παρέτυχεϲ b, εγω μεν παρεγενομην ϲυ δε περιετυχεϲ Α, ἐν τῷ παρεγενόμην μέν, οὑ παρέτυχεϲ δέ GDronke

ϲθαι τοῖϲ ὀνόμαϲιν . ὡϲ προείρηται, ἐπεὶ ἐν τρίτοιϲ προϲώποιϲ ἐνοεῖτο, B χωρὶϲ εἰ μὴ τὰ τῆϲ ώπάρξεωϲ ῥήματα ϲυντάττοιτο· (τηνικαῦτα γὰρ ἐπὶ πρώτου καὶ δευτέρου τὰ ὀνόματα ἐτάϲϲετο. καὶ μάλα εὐλόγωϲ· οὐ γὰρ ἔτι ἡ ἀντωνυμία τὸ ἰδίᾳ τινὶ παρηκολουθηκὸϲ ἠδύνατο παραϲτῆϲαι. φαμὲν γὰρ οὖν Ἀρίϲταρ χοϲ λἐγομαι, μακρὸϲ ὑπάρχ χω). ἀναγκαίωϲ οὑν αὗται παραλαμβάνονται κατὰ πρῶτον καὶ δεύτερον, κοινὴν προϲώπων μετάβαϲιν δηλοῦϲαι. ἐπὶ γὰρ τῶν τρίτων οὐκ ἐξ ἀνάγκηϲ παραληφθήϲονται· δυνατὸν γὰρ προϲχρῆϲθαι καὶ τοῖϲ ὀνόμαϲιν, ἐγὼ καὶ C ϲὺ καὶ Ἀριϲτοφάνηϲ, χωρὶϲ εἰ μὴ δείξεωϲ δέοιτο ὁ λόγοϲ, καθάπερ ἐπὶ τοῦ οὐτοϲ δ’ Αἴαϲ ἐϲτὶ πελώριοϲ (Γ 229)· οὐ γὰρ μόνον τῷ τὴν ποιότητα παριϲτάντι ἠρκέϲθη, ἀλλὰ καὶ δεῖξιν ἐπιζητοῦντοϲ τοῦ λόγου ἐπηνέγκατο τὸ ἀντωνυμικόν. ἄλλωϲ τε ἡ γνῶϲιϲ τῶν κυρίων ὀνομάτων οὐ δῆλοϲ ἅπαϲιν ὅθεν ἐπὶ τὴν κοινῶϲ λαμβανομένην ἐπὶ παντὸϲ ἀντωνυμίαν καταδρομὴ γίνεται· οὐϲίαϲ γὰρ A αὕτη μόνον παραϲτατική. διὸ καὶ ὁ Νέϲτωρ, οὐϲίαϲ μόνον ἀντιληπτικὸϲ γενόμενοϲ, οὐκέτι δὲ καὶ τῆϲ παρακολουθούϲηϲ ποιότητοϲ διὰ τὴν ἀδηλίαν τοῦ καταϲτήματοϲ, ὁρίζει μὲν τὸ ὑποκείμενον πρόϲωπον, ἀνακρίνει δὲ τὸ ποιόν v, τίϲ δ’ οὐτοϲ κατὰ νῆαϲ (k 82) ὁ δὲ τὸ ἴδίον δηλοῖ, γνώϲεαι Ἀτρείδην (k 88).

Ὡϲ μὲν οὑν καὶ ὲπὶ τρίτων πολλάκιϲ παραλαμβάνονται ἀντ’ ὀνόματοϲ, B ἐδείχθη. Ἴϲωϲ τιϲ ὡϲ μαχόμενα ταῦτα παραλήψεται δεῦρ’ ἵτω ἐκ πάντων πρόμοϲ ἔμμεναι Ἔκτορι δίῳ (H 75), καὶ τὸ οὐκ ἄν μ’ ἐρύϲαιτ’ ἐξ οὐρανόθεν πεδίον δέ ζῆν’ ὕπατον μήϲτωρα ( Θ 21) ἰδοὺ γὰρ ὑπὲρ ἑαυτῶν λέγοντεϲ ὀνόματι προϲχρῶνται, τοῦ λέγεϲθαι ἢ ὑπάρχειν μὴ ϲυντεταγμένων. Ἀλλ’ οὐ τὰ ἐν ϲχήματι λαμβανόμενα, καὶ C ταῦτα ὀλιγάκιϲ, κανὼν τῶν πλείϲτων. ἄλλωϲ τε ἔμφαϲιν ὑπεροχῆϲ τὰ τοιαῦτα ϲημαίνει. καὶ τὸ ἐπὶ Γύκλωποϲ δὲ λεγόμενον ἐπὶ τρίτου ἂν ἠκούετο, Οὐτιν ἐγὼ πύματον ἔδομαι (I 369), ARGVM. 23 Pauca sunt exempla, in quibus prima secundaque persona nomino aliquo, non pronomine, notantur ab iis, qui aut superbe loquuntur, aut aliud quid sibi volunt. DISCR. SCRIPT. 1. ὡϲ προείρηται verba post ἐνοεῖτο collocanda esse censet JGuttentag | 3. ονοματα Α, idem coniecerat RSkrzeczka, ῥήματα b | 11. εϲτιν Α 12. τῷ b, τὸ A | παριϲτὰν τι Α | 13 ἐπηνέγκατο τὸ RSchneider, ἐπηνέγκατο Ab, ἐπήνεγκε τὸ JGuttentag] |23 — 24 ἀντ’ ὀνόματοϲ b, αντωνοματοϲ Α , sed ω in ο mut. | 27. μ’ἐρύϲαιτ’ b, μερυϲετ’ Α, ἐρύϲαιτ’ Homerus | 28. μήϲτωρα b, μηϲτορα Α εἰ μὴ ἀνθυπαλλαγῇ τῆϲ ἀντωνυμίαϲ εἰϲ δεύτερον αὐτὸ ἐπέϲτρεψε, τὸ δέ τοι ξεινήιον ἔϲται (ι 370). ὅμοιον γὰρ καὶ τὸ ἐπὶ Τηλεμάχου, ὦ γέρον, οὐχ ἑκὰϲ οὺτοϲ ἀνήρ, ὃϲ λαὸν ἤγειρα (β 40. 41) πάλιν γὰρ πρώτου διὰ τὸ ἤγειρα. οὐκ ἄλογον δὲ τὸ τὴν τῶν ὀνο 32 A μάτων ἐκφορὰν ἐν τρίτοιϲ νοεῖϲθαι, ἐπεὶ αἱ ἴδιαι θέϲειϲ τῶν ὀνομάτων οὐ τὸν πρόϲ τινα λόγον ἔχουϲιν, ἀλλὰ τὸν περί τινοϲ.

Αἱ ἀντωνυμίαι οὔτε ἀντὶ τῶν προϲηγορικῶν ὀνομάτων, οὔτε ἀντὶ ἐπιθετικῶν ν, εἴγε αἱ μὲν ὁρίζουϲιν ἕν τι, τὸ δὲ προϲηγορικὸν διήκει κατὰ πλειόνων, ἄνθ ρωποϲ, ῖππ οϲ. τὸ δὲ ἐγώ εἰμι ὁ ταῦτα δρῶν ἀντὶ ὀνόματοϲ κυρίου τοῦ Τρύφων ἢ Δίων. ἀλλὰ μὴν τἀπιθε B τικὰ ἢ πηλικότητα ἢ ποϲότητα ἢ διάθεϲιν ψυχῆϲ δηλοῖ ἥ τι τοιοῦτον· αἱ δὲ ἀντωνυμίαι οὐδενὸϲ τούτων παραϲτατικαί, μόνον δὲ οϲίαϲ. ἀμέλει τὸ λευκόϲ ἐϲτιν ἡ μέλαϲ ἢ ἀγαθόϲ εἰϲ ἀντωνυμίαν οὐ μεταλαμβάνεται, τοῖϲ δὲ κυρίοιϲ τὰ ἐπιθετικὰ ϲυναρτᾶται, μα κρόϲ ἐϲτι Τρύφων, λευκόϲ ἐϲτι Δίων· φαμὲν δὲ ἐγὼ λευκόϲ εἰμι, ἀγαθὸϲ εἶ ϲύ· καὶ κατὰ τοῦτο οὐν ἀντὶ κυρίων δείκνυνται παραλαμβανόμεναι. Ἔτι καὶ τὸ ῖπποϲ με ἐλάκτιϲε, μεταλαμβανόμενον εἰϲ C τὸ οὑτόϲ με ἐλάκτιϲεν, οὐκέτι κοινότητα τοῦ ἵππου ἐπαγγέλλεται, τὸν δὲ ἰδίωϲ νοούμενον.

Ἐπεὶ δὲ καί τινεϲ τῶν λέξεων ἀμφιβάλλονται, πότερον ἀντωνυμίαι ἢ ὀνόματα , διά τιναϲ ὁμοιότηταϲ ἢ κοινὰϲ παρακολουθήϲειϲ, καὶ περὶ τούτου λεκτέον, ἵνα τἀκριβὲϲ τοῦ λόγου προϲγινόμενον τὸ διϲταζόμενον κατὰ τάϲδε τὰϲ λέξειϲ ἀποτρίψηται.

33 A

Τὰ γοῦν ἐγκλιτικὰ τῶν πτωτικῶν ἀντωνυμίαϲ φαϲὶν εἰναι, τίμηϲόν με, κόψε γάρ αὐτὸν (Μ 204), οὐδέ τί μοι περίκειται (1 321) ARGVM. 9 Pronomina necue in adiectivorum neque in appellativorum locum substituuntur. Nam appellativum plura complectitur, adiectivum aut quantitatem aut qualitatem aut aflectum animi significat: pronomina autem certam personam desigmant ut nomina propria, quorum locum occupant.— 23 De vocibus falso in pronominum numerum relatis. —27 Τιϲ et encliticum et orthotonumenon est moment pronomen ease ut comprobent, sex deinceps afferunt adversarii argumenta, partim e forma, partim e notione ducta. DISCR. SCRIPT. 1 επεϲτρεψε Α, ἔτρεψε b] fol 154 r. | 2. εϲται Α Homerus, ἔϲτω b | 5. ἤγειρα Homerus (vid. quae sequntur), ἄγειρα Α b | 6. πρωτου Α, πρῶτον b | 7. ίδιαι θέϲειϲ 6 GUhlig, διαθέϲειϲ Ab | 10 τὸ δὲ προϲηγορικὸν b, ατο δε προϲηγορικων Α, Cod. οϲτο δὲ προϲηγορικων’ b in var. lect. 12 - 13, ταπιθετικα Α . τὰ ἐπιθετικὰ b | 16. μεταλαμβάνεται b, μεταλαμβανονται Α post utrumque εϲτι ν eras. in A | 19. post ελακτιϲε   veras in Α | 22.inscriptio περι του τιϲ ει αντωνυμια maiusc. A «διὰ τοῦτο τὸ τιϲ, ἐγκλιτικὸν ὄν, ἀντωνυμία, ἦλθέ τιϲ ἄνθρωποϲ. — τά τε εἰϲ ϲ λήγοντα ὀνόματα,  μονοϲύλλαβα ὄντα, ἐκτείνεται, Kρήϲ, θήϲ, παῖϲ, θίϲ, εῖϲ, τὰ δὲ τῶν ἀντωνυμιῶν ϲυϲτέλλεται, ϲόϲ, ὅϲ, B ϲφόϲ. — αἱ εἰϲ να λήγουϲαι αἰτιατικαὶ εἰϲ ν λήγουϲι κατὰ τὸν τοῦ οὐδετέρου παραϲχηματιϲμόν, μέλανα μέλαν, τάλανα τάλαν, τέρενα τέρεν, ἕνα ἕν. πῶϲ οὖν ἀπὸ τοῦ τινὰ οὐχὶ τίν, ἀλλὰ τί; τὸ δ᾿ ἀνακόλουθον ἐν ἀντωνυμίαιϲ· τοιοῦτον οὖν καὶ τὸ προκείμενον. — καὶ ἐκ τοῦ παρὰ Δωριεῦϲι μὴ περιϲπᾶϲθαι, καθὸ παιδῶν, πάντων, Τρωῶν. — οὐϲίαν ϲημαίνουϲιν αἱ ἀντωνυμίαι, τὰ δὲ ὀνόματα οὐϲίαν μετὰ ποιότητοϲ· τὸ οὖν τίϲ. οὐϲίαϲ ὸν μόνον παραϲτατικόν, ἀντωνυμία. C — ἔτι ἀνταποδίδοται τῷ ποῦ τὸ ἐκεῖ, καὶ γίνεται ἓν μέροϲ λόγου, τῷ τε πότε τὸ ὅτε· καὶ τῷ τίϲ οὖν τὸ ἐγώ· ταὐτὸν ἄρα.

Ἐγὼ δ᾿ οἶμαι πᾶϲαν λέξιν μᾶλλον ἀντωνυμίαν παραδεχθῆναι ἤπερ τὸ τίϲ καὶ τὰ τῆϲ τοιαύτηϲ ϲημαϲίαϲ ὀνόμιατα, λέγω δὲ τὸ ποῖοϲ, πόϲοϲ. τὸ γὰρ ἐναντιώτατον ταῖϲ ἀντωνυμίαιϲ, ἀόριϲτά ἐϲτιν, αὐτῆϲ ὁριζούϲηϲ 34 A πρόϲωπα. εἴτε γὰρ πυϲματικῶϲ, εἴτε ἀποφαντικῶϲ λαμβάνοιτο, ϲαφὲϲ’ ὅτι ἀόριϲτα. ὁ γὰρ πυνθανόμενοϲ, ἐν ῷ πυνθάνεται, ἀγνοεῖ, τὸ δ ἀγνοούμενον οὐχ ὁριϲτόν ὁ δὲ λέγων ἀποφαντικῶϲ ἦλθ τιϲ οὐϲ ἐπί τινα γνωριζόμενον ἀπερείδεται. πῶϲ οὖν οὐ παρέλκουϲα ἡ ζήτηϲιϲ;

Ἀλα τὸ τίϲ, ἀποφαντικὸν ὄν, ἐγκλίνεται. Ἀλλ᾿ οὐδεμία ἀντωνυμία, εὐθείαϲ οὐϲα, ἐγκλίνεται, τὸ δὲ τίϲ εὐθείαϲ· πῶϲ οὖν ἀντωνυμία: ἄλλωϲ τε οὐκ ἴδιον ἀντωνυμίαϲ ἔγκλιϲιϲ, ἀλλὰ καὶ ῥημάτων, B ὡϲ τὸ ἐϲτίν, εἰϲίν, καὶ ϲυνδέϲμων, ὁ πέρ, ὁ τέ, καὶ ἐπιρρημάτων, ὡϲ τὸ ποτέ, πῶϲ. οὐκ ἐπεὶ οὖν ἐγκλίνεται τὸ τίϲ, ἀντωνυμία. — Πῶϲ οὖν οὐ τείνεται μονοϲυλλαβοῦν ὡϲ τὰ ὀνόματα: Τοῦτο φωνῆϲ κατηγόρημα, οὐ τοῦ νοουμένου ἀπὸ τῆϲ φωνῆϲ. ἡ αὐχενοϲ παράλογόϲ ἐϲτιν, ἀλλ᾿ ὄνομα· τὸ πέποϲχα ἡμάρτηται, ἀλλὰ ῥῆμα. ἴϲωϲ δὲ καὶ ἡ ϲύντομοϲ τῆϲ πεύϲεωϲ ἀνάκριϲιϲ τὸ μακρὸν ῑ παρῃτήϲατο. — εἰϲ ῑ δὲ λήγει τὸ οὐδέτερον, καθότι τὰ ϲυϲτελλόμενα τῶν διχρόνων ἀποβολῇ C τοῦ ϲ τὸ οὐδέτερον ποιοῦϲι, ταχύϲ τα χύ, ῆμιϲυϲ ῆμιϲυ, μέγαϲ ARGVM. 13 At primum notio eius obstat, ne in pronomnibus habeatur. — 20 Deinde adversariorum argumenta possunt refelli. DISCR. SCRIPT. 1. post ηλθε eras. ν in A | 2. εκτεινεται in rasura A | 4. post ληγουϲι ν eras. in A | 8. παρὰ b, μη παρα A. ‘Excidisse videtur τὴν γενικήν. Mox pro typothetae vitiis repone παίδων, πάντων, Τρώων b in var. lect. Ceterum in A et videtur fuisse παιδιύν (accentus ersa) et est τρωῶν | post δωριευϲι ν eras. in A | 9. οὐϲίαν] fol. 154 v. | 11. ανταποδιδωται A | 12, ‘τε abest a codice inter τῷ et πότε b in var. lect. | 13 Norne potius μᾶλλον δεῖν vel μᾶλλον ἅν? b in var. lect | 16. ἀποα αντικῶϲ GF Schoemann, ἀποφατικῶϲ A b | 18. ο δε A, δ τε b | ἀποφαντικῶϲ GFSchoemann, ἀποφατικῶϲ Ab | 20. ἀποφαντικὸν RSchenider, ἀποφατικὸν Ab | 30. ποιουϲιν A μέγα, εχαριϲ εὔχαρι· τοιοῦτον οὑν καὶ τὸ τί. — Αἱ ἀντωνυμίαι ⟨αἱ⟩ ὀρθοτονούμεναι καὶ ἐγκλινόμεναι ἐγκλινόμεναι αὐτὸ μόνον διακρίνουϲι τὰ πρόϲωπα, καὶ ὀρθοτονούμεναι διαϲτέλλουϲι καὶ ἀντανακλῶνται· τῷ δὲ τίϲ οὐ ταὐτὸν παρηκολούθει. οὐ γὰρ ἕνεκα διαϲτολῆϲ τὸ τίϲ ὀξύνεται. ἀλλ’ ἕνεκα πεύϲεωϲ. — Τῷ τίϲ τὸ ἐγώ ἀνθυπάγεται, ἀλλὰ καὶ τὸ Ἀρίϲταρχοϲ, ἄλλα μυρία προϲῶπων δεικτικά. τὰ δὲ 35 A πύϲματα κατὰ ποϲότητοϲ, ὡϲ τὸ πόϲοϲ, καὶ ποιότητοϲ, ὡϲ τὸ ποῖοϲ, καὶ πηλικότητοϲ, ὡϲ τὸ πηλίκοϲ, καὶ κατ’ οὐϲίαϲ, ὡϲ τὸ τίϲ. καὶ οὐ διὰ τοῦτο ἀντωνυμία.

ῦὐκ ἔϲτιν εὔλογον κατατρέχονταϲ τῆϲ φωνῆϲ φάναι ὡϲ οὐδεμία ἀντωνυμία εἰϲ ιϲ ἢ εἰϲ νοϲ ἢ εἰϲ νᾷ λήγει, ἥ περιϲϲοϲυλλαβεῖ κατὰ γενικήν γ. ἐπεὶ ἕνεκά γε τούτου οὐδεμία ἀντωνυμία είϲ γω ἢ εἰϲ ϲυ. καὶ ϲχεδὸν ἐπὶ παϲῶν τὸ αὐτὸ ἦν, καὶ οὐ πάντωϲ οὐκ ἀντωνυμίαι. — εἰ δὲ χρή, ἐκεῖνο λεκτέον, ὡϲ αἱ γένουϲ παραϲτατικαὶ καὶ ἀκοινώ. B νητοι ὡϲ πρὸϲ τὰ θηλυκά, ἐκεῖνοϲ ἐκείν η, αὐτόϲ α ὐτ ή· πῶϲ οὕν ὁ τίϲ καὶ ἡ τίϲ :— τὸ οὐδείϲ ϲυντάϲϲεται γενικῇ ἀντωνυμίαϲ, οὐδεὶϲ αὐτῶν. οὐδεὶϲ ἡμῶν· οὐκέτι τῷ τινῶν. — πρὸϲ τὴν πεῦϲιν βαρύνεται τὸ τίνων, ἐπεὶ τὰ πύϲματα πρὸϲ πάντων Ἐλλήνων βαρύνεται, ὑπὲρ μίαν ϲυλλαβὴν ὄντα, ὑπεξαιρουμένου τοῦ ποδαπόϲ διὰ τὸν τύπον. οὐ AROVM. 10 Τίς nomen esse ron poteris ita comprobare, ut eius finem congruentem non ease dicas pronomnum finibus: ipsa enim pronomina analogiam non sequuntur. Hoc potius dicendum , pronomina, quae genus exitu distingumt, etiam femininum a masculino discernere, non discernere τίϲ vocem; οὐδεὶϲ coniuugi cum genitivis pronominum, non coniungi cum τινῶν. DISCR. SCRIPT 1.litterae ρι in ευχαριϲ in rasura Α | post τὸ τί GUhlip  suspicatur inserenda esse verba, quae nunc l. 17 πρὸϲ τὴν 29, 3 ὸξυτονουμένηϲ leguntur |2 — 3. sic locum restruit RSchnεidur JGuttentagium maxime secutus, qui aut sic Αἰ ἀντωνυμίαι ὀρθοτονούμεναί καὶ ἐγκλινὸμεναι, ἐγκλινόμεναι αὐτὸ μόνον ὁιακρίνουϲι τὰ πρόϲωπα, καὶ ὸρθοτονοὑμεναι καὶ διαϲτέλλουϲι, aut ita Αι ἀντωνυμίαι ὸρθοτονούμεναι καὶ ἐγκλινόμεναι ἐγκλινόμεναι αὐτὸ μόνον διαϲτέλλουϲι τὰ πρόϲωπα, καὶ ὀρθοτονούμεναι ἀντιδιαϲτέλλουϲι καὶ ἀντανακλῶνται scribi vult, Αἰ αντωνιμίαι ὀρθοτονούμεναι καὶ ἐγκλινόμεναι αὐτὸ μόνον διαϲτέλλουϲι τό πρόϲωπα, καὶ ὀρθοτονούμεναι ἀντανακλῶνται Ab, Αι ἀντωνυμίαι ἐγκλινόμεναι αὐτὸ μόνον ὁρίζουϲι τὰ πρόϲωπα καὶ ὀρθοτονοὐμέναι διαϲτέλλουϲι καὶ ἀντανακλῶνται GUhlip |3 litterae αϲτελλοιι vocis διαϲτελλουϲιν in rasura Α | 4. τῶ b, το Α 6 υρία RSkrzeczka, μυρίων Ab | RSkrzeczka aut δἐ particulam eiciendam aut lacunam maioris ambitus ante τὰ δὲ statuendam esse censet. | 7. litterae πυϲμα vocis πυϲματα in ras. Α΄ |8. πηλικοτητ in ras. Α |litterae οπηλικοϲ vocum τὸ πηλίκοϲ in ras. Α' | ου supra lin. add Α' |10 supra τηϲ φωνηϲ φαναι quiedam eraxa in Α |11. ἀντωνυμία] fol 155 r. |13. ἀντωνυμίαι RSkrzeczka, ἀντωνυμία Ab |14. παραϲτατικαὶ καὶ b, παραϲτατικαί Α 16, ὁ τίϲ καὶ ἡ τίϲ Α b , At scribendum δϲτιϲ καὶ ἥτιϲ b in var. lect. |ἀντωνυμίαϲ b, αντωνυμια Α 17. verba πρὸϲ τὴν - 22. 3 ὀξυτονουμένηϲ GUhlig post τὸ τί 1.1 collocanda. esse censet πάντωϲ οὖν οὐχὶ ὄνομα, ὅτι παρὰ Δωριεῦϲιν ⟨οὐ⟩ περιϲπᾶται, καὶ ἐπεὶ τινά ὀξυτόνωϲ φαμὲν ἐπὶ τῆϲ ἀποφάϲεωϲ, καίτοι μηδεμιᾶϲ αἰτιατικῆϲ C εἰϲ α ληγούϲηϲ καὶ ὀξυτονουμένηϲ. Πῶϲ δὲ οὐχὶ κἀκεῖνο γέλοιον «ἡ γὰρ ἵ ἀντωνυμία προϲέλαβέ», φαϲι, τὸ τ, καὶ ἐγένετο τί, τὰ δὲ τοιαῦτα τοῦ αὐτοῦ μέρουϲ λόγου, οἱ ἱοc τοῖοϲ, ὡς τ τώϲ.» Πρῶτον μὲν οὐ τῆϲ αὐτῆϲ ἐννοίαϲ· εἷτα ἔδει τὸ τί τῶν τριῶν γενῶν εἶναι παραϲτατικόν, ὥϲπερ καὶ τὸ ἵ. ἢ εἴπερ τὸ τί οὐδέτερον μόνωϲ, πῶϲ οὐχὶ καὶ τῷ τίϲ τὸ δίχα τοῦ τ παράκειται ἵϲ τί δὲ τὰ μὲν ἀπὸ 36A τοῦ τ κλίϲιν καὶ ἀριθμὸν ἀνεδέξατο, τινόϲ, τινῶν τὰ δὲ ἀπὸ τοῦ ι οὐκέτι, τῶν τοιούτων κλινομένων, οἵου γὰρ καὶ τοίου.

Τὸ τηλικοῦτοϲ καὶ τοιοῦτοϲ τά τε τούτοιϲ ὅμοια ϲύνθετα, ὥϲ τινεϲ ὑπέλαβον. ϲκεπτέον οὖν καὶ τίνα ἂν μέρη λόγου εἴη, εἴπερ ἔγκειται τὸ οὗτοϲ. Καὶ ὑπὲρ μὲν τῆϲ ϲυνθέϲεωϲ τάδε τὰ κεφάλαια· ὁ τύποϲ τῆϲ φωνῆϲ, ἐν ᾡ τὰ ἐν διαλύϲει φαμὲν τηλίκοϲ οὖτοϲ. ἡ διὰ τοῦ ι ἐπέκταϲιϲ, τηλικουτοϲί, τοιουτοϲί, ὅπερ ἐπ᾿  ὀνομάτων οὐ B ϲυμβαίνει. — τὸ δεῖξιν ἀναδέχεϲθαι· ἀφορῶντεϲ γάρ φαμεν τηλι. κοῦτοϲ καὶ τοιοῦτοϲ, τούτου μὴ παρακολουθοῦντοϲ ὀνόμαϲι. — τῶν τε οὐδετέρων ἡ εἰϲ ο κατάληξιϲ, τηλικοῦτο· ὁμοίωϲ γὰρ τῷ αὐτό καὶ τοῦτο καὶ ἐκεῖνο. »

Ὑπὲρ δὲ τοῦ μὴ οὕτωϲ ἔχειν τὰ τῆϲ ϲυνθέϲεωϲ ῥητέον πῶϲ τὸ τηλίκοϲ καὶ ἔτι τὸ τηλικόϲδε, ἀϲύνθετα ὄντα, τὸ αὐτὸ ϲημαίνει τῷ τηλικοῦτοϲ ποτε ἁπλοῦν ϲυνθέτῳ ταὐτόν ἐϲτι; — δεύτερον, οὐχ ὑγιὲϲ C τὸ λέγειν, ὅτι καὶ τὸ οὖτοϲ ἔγκειται. τί γὰρ μᾶλλον ὄνομα ἐκ τοῦ κατ᾿  ἀρχὴν μέρουϲ ἢ ἀντωνυμία ἐκ τοῦ κατὰ τὸ τέλοϲ. ἐὰν γὰρ ἅπαξ AROVM. 3 Felsum est quod dicunt, τί factum esse ex eamque ob rem eidem orationis parti tribuendum —11 Quidam τηλικοῦτοϲ τοιοῦτοϲ et cum οὗτοϲ composita et nomina esse contendunt. inesse οὗτοϲ 1) ex forma apparere 2) augeri illa i littera suffixa 3) adbiberi ad demonstrandas res 4)neutra exire in ο. —19 Quibus haec opponuntur: nonquam simplicia idem significant quod composita; est vero τηλίκοϲ idem quod τηλικοῦτοϲ — Secum ipsi pugaunt adversarii: nam cum ponunt esse οὗτοϲ in illis vocibus, hoc simul statunt, ea esse pronomina, non, ut ipsi censent, nomina ex terminatione enim, cui orationis parti tribuenda sint vocabula, apparet. Disca. scaript. 1. οὐ περιϲπᾶται b, περιϲπαται Α | 4. προϲελαβεν Α | φαϲιν Α | 8 τὸ δίχα b, τω διχα Α |παρακειται Α, πρόϲκειται b | 11. inscriptio περι του τηλικουτοϲ και τοιουτοϲ ει ἀντωνυμιαι maiusc. Α | 12 εἵπερ b, ηπερ Α |16. τούτου b, του τοῦ Α | ονομαϲιν Α | 17. ἡ εἰϲ ο b, ειϲ ὼ Α |18. τοῦτο b, τοιουτο Α |21. ϲυνθέτῳ ταὐτόν] fol, 155 v. |post εϲτι ν eras. in Α | 22. ὅτι και το ουτοϲ Α, ὡϲ τὸ τηλίκοϲ καὶ τὸ οὑτοϲ b Cod. ωϲ . . . . . . . και το ουτοϲ᾿  id. in var. lect., falso, nam nec ωϲ, nec lacunae vestigium in codice est | τι γαρ μαλλον Α, τί γὰρ οὐ μᾶλλον b |23 litterae ην vocis αρχην evan. in Α δοθῇ ἐγκεῖϲθαι τὸ οὖτοϲ, δέδοται καὶ ἀντωνυμίαν εἶναι τὸ τηλικοῦτοϲ· τὰ γὰρ τέλη τῶν λέξεων ἐπικρατεῖ κατὰ τὰϲ ϲυνθέϲειϲ. ῥῆμα γοῦν τὸ δημαγωγῶ καὶ παιδαγωγῶ, καὶ ὄνομα τὸ εὐγενήϲ, καὶ εἰ ἐξ ἐπιρρήματοϲ ϲύγκειται· καὶ ἐπ᾿  ἄλλων μυρίων τὸ αὐτό.—ἄλλωϲ τε καὶ ποίαν 37 A ἔτι ἔμφαϲιν ἔχει τὸ τημοῦτοϲ τῆϲ οὖτοϲ ἀντωνυμίαϲ, ἢ τὸ τηνικαῦτα τοῦ αὐτά, ὅτε οὐδὲν πλέον τοῦ τηνίκα καὶ τῆμοϲ ϲημαίνει, — πῶϲ δ᾿  οὐχὶ καὶ κοινά ἐϲτι κατὰ γένοϲ καὶ προπαροξύνεται; τὰ γὰρ ϲύνθετα τοιαῦτα κατὰ γένοϲ καὶ κατὰ τόνον, ὑποϲτελλομένων τῶν παραλόγων. ἀπὸ γοῦν τοῦ δοῦλοϲ προπεριϲπωμένου τὸ ϲύνδουλοϲ καὶ κοινὸν καὶ προπαροξυνόμενον· ἐχρῆν ἄρα καὶ παρὰ τὴν οὖτοϲ τὸ τηλικοῦτοϲ προπαροξύνεϲθαι. — Ἀλλὰ δύο πρόϲωπα δηλοῖ, τό τε δεικνύμενον καὶ B ἐφ᾿  ὃ ἀναφέρεται ἡ δεῖξιϲ, ὅπερ οὐκ ἂν ἦν, εἰ μὴ ϲύνθετον καθειϲτήκει.» Καὶ τοῦτο εὐαπόλυτον. ἰδοὺ γὰρ ϲύνθετοι λέξειϲ ἓν ἁπλοῦν δηλοῦϲιν, ὡϲ ἡ Θεόφραϲτοϲ, καὶ ἁπλαῖ λέξειϲ πλείονα πρόϲωπα. Ἑκτόρειοϲ γὰρ ὁ τοῦ Ἕκτοροϲ υἱόϲ· καὶ ἔτι τὸ ἱππεύϲ μετὰ τοῦ ἵππου καὶ ἀνδρὸϲ καὶ τέχνην ἐπαγγέλλεται. καὶ ἄλλα πλείονα παραχθέντα ὑπόφαϲιν παρέχει ϲυνθέϲεωϲ· τὸ μελιτηρόν τοῦ τηρεῖν, ὅπερ ὁμοίωϲ C παρῆκται τῷ καματηρόν καὶ αἱματηρόν· τὸ φαιδιμόεντεϲ, ὅτι φαίδιμα ἔντη, ὅπερ ἦν κλίϲιϲ ἁπλοῦ τοῦ φαιδιμόειϲ. — Πῶϲ δ᾿  οὐχὶ καὶ ἡ δαϲεῖα τοῦ οὖτοϲ ἐφυλάϲϲετο; τί δὲ οὐχὶ καὶ πρώτου καὶ δευτέρου ἀναλογούϲαϲ ἔχει, ἅπερ καὶ ϲύγκειται καὶ γὰρ ἡ ἐμαυτοῦ καὶ ϲαυτοῦ. οὐϲίαν μόνον ϲημαίνουϲιν αἱ ἀντωνυμίαι, ταῦτα δὲ καὶ ποιότητα καὶ τηλικότητα, τηλικοῦτοϲ καὶ τοιοῦτοϲ. —Ἄλλωϲ τε καὶ ὁμοιώϲεωϲ 38 A ὄντα τὰ ὀνόματα τῶν ὑποκειμένων ἐδόκει δεῖξιν παριϲτάνειν.» Ὅπερ Anovm, 4 Quod in τημοῦτοϲ et τηνικαῦτα vocibus pronominum οὖτοϲ et αὐτὰ notIones non apparent, haec in illia non inesse constat: idem dici potest de τοιοῦτοϲ et οὖτοϲ. —6 Τηλικοῦτοϲ et τοιοῦτοϲ si essent composita, duarum terminationum et proparoxgtona essent. —11 ‘At duas, inquiunt, ‘indicant personas, quod feri non posset, ai composita non essent’. Sunt autem multa derivata quae compositorum speciem prae se ferant. —19 Si essent composita, asper spiritus servaretur, —Similia in prima secundaque exstarent composita. — 23 Quod dicunt, vocibus illis demonstrandi notionem subiectum esse ut pronominibus, falluntur. Diversa est enim demonstrandi vis, quae in illis vocibus est, ab ea, quam habent pronomina. Nam pronomina demonstrant unam rem, de qua sermo est, quacum et genere et numero congruunt; illae veru et eam, de qua agitur, et eam, quae respicitur; ab hac et genere et numero diversae esse possunt. Disca. scaipt, 4. μυριων Α, idem coniecerat Rskrzeczka, μορίων b | 7. post εϲτι eras. ν Α |12 — 13. καθιϲτηκει Α1, ι in ει mut. Α2 | 15. υἱόϲ GUhlig, ἵπποϲ Ab | 21.ὅπερ RSkrzeczka, ὅπερ Ab, ‘Fortasse εἴπερ καὶ ϲύγκειται b in var. lect. 23. τε καὶ b, τε Α | 24. τὰ delet GUhlig ἄγαν ἐϲτὶ ληρῶδεϲ. τὸ γὰρ δεικνύμενον δἰ ἀντωνυμίαϲ οὐκ ἐπ᾿  ἄλλου ϲυντείνει, αὐτὸ δὲ τὸ ὑποκείμενον καὶ κατὰ γένοϲ καὶ κατὰ ἀριθμόν. ἀφορῶν γάρ τιϲ εἰϲ λίμνην φήϲει τηλικοῦτον εἶναι τὸν Νεῖλον. ἢ ἐπὶ πλήθουϲ, τηλικοῦτοί μοί εἰϲιν οἱ παῖδεϲ ἀποβλέπων εἰϲ ἕν τι B μέγεθοϲ τῶν ὑποκειμένων, ὅπερ ἐπὶ παντὸϲ γένουϲ δύναται παραλαμβάνεϲθαι. — Ἀλλ᾿  εἰϲ ο λήγει τὸ οὐδέτερον.» Τοῦτο ἴδιον τῆϲ παραγωγῆϲ. ἴϲωϲ δὲ καὶ εἰϲ ον λήγουϲιν αἱ οὐδέτεραι ἐκφοραί. — Αἴ τε διὰ τοῦ ῑ ἐπεκτάϲειϲ κατά τινοϲ ὑποκειμένου καὶ ἀναφερομένου θέλουϲι παραλαμβάνεϲθαι· ἐκεινοϲί γὰρ καὶ τουτοῖ. ὑπέκειτο δὲ ταῖϲ τοιαύταιϲ φωναῖϲ τὸ ὁμοιωματικόν, ἐφ᾿  ὃ ἀναφέρεται τὸ τηλικοῦτοϲ. —Ἀμέλει τὸ ἴϲοϲ μεταλαμβάνεται εἰϲ τὸ τηλικοῦτοϲ, ὅπερ ὄνομα· ὀνόματα ἄρα καὶ τὰ προκείμενα.

C

Τῆϲ αὐτῆϲ ζητήϲεωϲ τυγχάνει τὸ ἡμεδαπόϲ καὶ ὑμεδαπόϲ, τοῦ δαπέδου ἢ ἐδάφουϲ κατά τιναϲ ἐγκειμένου. — Ἀλλ᾿  ἐβαρύνετο ἂν ὁμοίωϲ τοῖϲ τὸ ο φυλάξαϲιν οὐδετέροιϲ, ἄϲτεφοϲ, εὔτειχοϲ, δύϲριγοϲ, εἰ παρὰ τὸ ἔδαφοϲ· εἰ δὲ παρὰ τὸ δάπεδον, ὁμοίωϲ τῷ εὔτεκνοϲ, εὔμετροϲ, ε ὐπρόϲωποϲ. — ἀλλ᾿  εἰ καὶ τὰ τοῦ τόνου παραπεμπτέα, εἴγε καὶ τὰ παρὰ τὸ ἔργον ϲυντιθέμενα ὀξύνεται, 39 A μουϲουργόϲ, ἐλεφαντουργόϲ, ὑπουργόϲ, τὰ τοῦ γένουϲ ἀντέκειτο· κοινὰ γὰρ ἔδει εἶναι ὁμοίωϲ τοῖϲ ϲυνθέτοιϲ. — πρὸϲ οἷϲ καὶ τὰ Anavm. 6 Cur neutrum in o exeat, derivatio causa est. — 7 Ex i suffixa nihil colligitur. Ex sane augetur vis demonstrandi; sed alia est in his, alia in prononinibus, — 10 Pro τλικοῦτοϲ dicimus ἴϲοϲ, quod nomen est nomina igitur illa — 12 Voces ἡμεδαπόϲ ὑμεδαπόϲ non sunt compositae; si essent, oportebat eas barytonas et communes esse nec forma bene haberet; nec nominibus tribuerentur, nam primam et secundum personam indicant ne pronominibus, nam terminatio, ex qua de meriamo iudicatur, nomine constaret. Accedit quod pluralis nullius pronominis, singularis unius αὐτόϲ componitur. Tksyim. 1 Prisc. Xlll, 33 p. 21, 15 Hoc autem interest inter demonstrationem nominum e pronominum, quod id, quod demonstratur per pronomen. solum ostenditur per se nec ad alium pertinet extrinsecus, quod vero pet nomen. mon solum ipsorum, quae ostenduntur, sed etiam illorum, ad quos referuntur, demonstrationem habet, ut ‘talis Pyrrhus apparet, qualis pater eius’, et quod pronomina demonstrativa in eodem genere et munero manent, qui demonstratur, nomina vero demonstrativa possumus diversa ostendentes ad diversa referre, ut si aspicientes mare dicamus, talem esse Nitum. Discun. script. 1.post εϲτι ν eras in A | 3 ι vocis λίμνην in ras. A2 | 4 — 5, εἰϲ ἔν τι μέγεθοϲ] ‘Fortasse εἰϲ ἕν τὸ μέγεθοϲ b in var. lect. | 7. ἵϲωϲ δὲ καὶ] fol. 156 r. 8 post θελουϲι ν eras. in A| 11. mergini ascripsit A οπερ ονομα τουτεϲτι το ιϲοϲ 13. inscriptio περι το ημεδαποϲ και υμεδαποϲ A maiusc. καὶ ὑμεδαπόϲ b, η υμεδαποϲ A | 14. δαπέδου b, πεδου A | 15. τὸ ὁ ο b, το ω A |ἄϲτεφοϲ Ab, quod servat ChALobeck, ἄξιφοϲ RSkrzeczka | 16. δάπεδον b, πεδον A | 20. ἐδει RSkrzeczka. θέλει Ab τῆϲ γραφῆϲ ἀντέκειτο· ἐχρῆν γὰρ ἢ ἡμεδαπεδόϲ διὰ τοῦ πεδ ἢ ἡμεδαφόϲ διὰ τοῦ φ. πρὸϲ τούτοιϲ εἰϲ ἄπορον περιίϲταται τὸ ϲχῆμα τῆϲ λέξεωϲ· οὔτε γὰρ ὄνομα, ἐπεὶ πῶϲ πρώτου προϲώπου καὶ δευτέρου δεικτικόν, ὅπερ ἐν ὀνόματι οὐ παρακολουθεῖ; οὔτε ἀντωνυμία, ἐπεὶ τὰ τέλη τῶν ϲχημάτων ἐπικρατεῖ, ὄνομα δὲ τὸ τέλοϲ, ὄνομα ἄρα τὸ ἡμεδαπόϲ. ἔτι οὐδεμία ἀντωνυμία μετ᾿  ἄλλου μέρουϲ λόγου ϲυντίθεται ἢ B μόνη ἡ αὐτόϲ πληθυντικὴ δὲ οὐδεμία καθόλου· πῶϲ οὖν ϲύνθετον τὸ ἡμεδαπόϲ;

Εἰρήϲεται μὲν οὖν ἐντελῶϲ ἐν τῷ περὶ ϲυνθέτων ἡ αἰτία τῆϲ ἀϲυνθεϲίαϲ, καὶ νῦν δὲ διὰ βραχέοϲ ῥηθήϲεται. τὰ ὀνόματα δείξεώϲ ἐϲτιν ἀπαρέμφατα, αἱ δὲ ἀντωνυμίαι δείξεώϲ εἰϲι παραϲτατικαί, ἀλλὰ μὴν καὶ προϲώπων τε ὡριϲμένων, ἀπολύτων τε καὶ διαϲταλτικῶν. τά τε ϲυντιθέμενα τῶν λέξεων τὸ ἴδιον ϲημαινόμενον φυλάϲϲει, ἐάνπερ μὴ C ϲυμβολικῶϲ λαμβάνηται. καθάπερ τὰ κύρια. ὀρθῶϲ ἄρα τὴν ϲύνθεϲιν τῶν ἀντωνυμιῶν τὰ ὀνόματα παρητήϲατο. — Ἐπεὶ κἀκ τῶν προκειμένων τὰ ὀνόματα μετελαμβάνετο, (τὸ παντοδαπόϲ ἴϲον τῷ παντοῖοϲ, καὶ οὐδαμοῦ τὸ ἔδαφοϲ,) δῆλον ὡϲ καὶ τὰ προκείμενα ἀϲύνθετα. — Ἐλλειπῆ ὄντα τὰ πύϲματα τοῦ ἐφ᾿  ὃ ποθεῖ, ἀϲύνθετα καθέϲτηκεν· αἱ δὲ ϲυνθέϲειϲ αὐτοτελεῖϲ θέλουϲιν εἶναι. πῶϲ οὖν τὸ ποδαπόϲ ϲύνθετον — 40 A Παράγονται αἱ ἀντωνυμίαι. ἰδοὺ γὰρ νωίτεροϲ καὶ ἡμέτεροϲ. ἀκωλύτωϲ ἄρα καὶ ταῦτα παρήχθη. ὁμοίωϲ τῷ τηλεδαπόϲ καὶ παντοδαπόϲ.

«Ἀλλά», φαϲίν, εἰ δοθείη τὸ ἡμεδαπόϲ παρῆχθαι, δοθήϲεται καὶ τὸ ἄλλοϲ ἀντωνυμία, ἐπεὶ τὸ ἀλλοδαπόϲ τῷ ἡμεδαπόϲ καὶ ὑμεδαπόϲ, ἀντωνυμικοῖϲ Angvm. 9 Cuius rei haec est causa: Nomina demonstrandi vim non habent, habent pronomina; vocabula autem compositione coniuncta suam quodque notionem servant: ergo nomina cum pronominibus componi non possunt. — ln παντοδαπόϲ vocis notione nullum ἔδαφοϲ notionis vestigium apparet; itaque neque in hoc παντοδαπόϲ, neque in illis ἡμεδαπόϲ ὑμεδαπόϲ vox ἔδαφοϲ inesse potest. — Interrogativa composita esse non solent: qui potest ποδαπόϲ? — Ne multa: sunt pronominalis derinata. — 22 ‘Sad’, inquiunt, ‘ἡμεδαπόϲ ὑμεδαπόϲ si sunt pronominalis derivata, etiam ἀλλοδαπόϲ, quod eis in tertia respondet, a pronomine descendit, ut ἄλλοϲ pronomen sit’. At in tertia persona etiam nomina in pronominum locum substituatur. — Cum infinitus sit tertiarum pers. numerus, non potest omnium patria uno verbo designari, sed fieri potest ut primae aut secundae esse negetur; ad eam rem significandam ἀλλοδαπόϲ aptum est. Disca. script. 1. ἡμεδαπεδόϲ b, ημεδαποϲ A, supra αποϲ aliquid erasum πεδ CWachsmuth, δ Ab | 4. δεικτικον A, δεκτικόν b | ἀντωνυμία b, ἀντωγνμιαι A 10. καὶ νῦν δὲ b, και νυν A | 11 post ειϲι ν eras. in A 12. προϲώπων ὡριϲμένων b. προϲωπων τε οριϲμενων A |13 ϲημαινόμενον b, ϲυντιθεμενον A | 14. margo A ϲυμβολικωϲ τουτεϲτι κυριωϲ | verba ὁρθῶϲ ἄρα — 15. παρῃτήϲατο post διαϲταλτικῶν l 12 collocanda esse censet RSkrzeczka 15—16. Sic locum constituit RSchneider παρῃτήϲατο, ἐπεὶ κάκ τῶν προκειμένων τὰ ὀνόματα παρελαμβάνετο. Τὸ Ab, παρῃτήϲατο. Ἐπεὶ κἀκ τῶν προκειμένων ἃ ὀνόματα παρελαμβάνετο, τὸ, vel παρῃτήϲατο Ἔπειτα κάκ τῶν προκειμένων ὀνόματα παρελαμβάνετο, τὸ JGuttentag | 16. παρελαμβανετο punctis supra παρε positis A | 17. ελλειπη A, ἐλλιπῆ b 18. τοῦ] fol. 156 v, | τοῦ ἐφ᾿  ὃ ποθεὶ Ab, τοῦ ἐφ᾿  οὐ πυνθάνεται RSkrzeczka| αι δε A, αἱ γὰρ b | 21. inscriptio περι του αλλοϲ και αλλοδαπηϲ maiusc. A οὖϲι, τρίτον καθεϲτὸϲ ϲυμπαρήχθη· χρῆν γὰρ ϲφεδαπόϲ.» — Καὶ τοῦτο εὐαπόλυτον. πρῶτον ὡϲ οὐκ εἴ τι κατὰ τὸ τρίτον ἐπάγεται ταῖϲ ἀντωνυμίαιϲ, τοῦτο ἀντωνυμία· ἰδοὺ γὰρ καὶ τὰ ὀνόματα. — ἔπειτα ἐξ ἀνάγκηϲ τὸ ἀλλοδαπόϲ ἐπιφέρεται, οὐ καθὸ ἀντωνυμία, καθὸ δὲ τῶν ὑποκειμένων προϲώπων ἀναιρετικὸν ὑπάρχον εὶϲ ἀόριϲτον πρόϲωπον μεθίϲτηϲιν· ἄλλοϲ γάρ, οὐκ ἐγώ· ἄλλοϲ, οὐ ϲύ· ἄλλοϲ, οὐκ Ἀρίϲταρχοϲ. ἀναγκαίωϲ οὖν τὸ ἡμεδαπόϲ καὶ ὑμεδαπόϲ, τοῦ ὁριϲμοῦ ϲτερούμενα, εἰϲ τὸ ἀλλοδαπόϲ περιίϲτατο ἀόριϲτον, τοῦ ϲφεδαπόϲ μὴ δυναμένου κατὰ τὸ τρίτον παραλαμβάνεϲθαι, ἐπεὶ δυϲέφικτον τὸ ὁρίϲαι παντὸϲ ἀνθρώπου πόλιν· ἄπειρα δὲ τὰ τρίτα. ϲτέρηϲιϲ ἄρα ἦν πρώτου καὶ δευτέρου τὸ ἀλλοδαπόϲ, ὥϲπερ ἀρϲενικοῦ καὶ θηλυκοῦ τὸ οὐδέτερον.

Ἀλλ᾿ οὐδὲ κλητικήν φαϲιν ἔχειν τὸ ἄλλοϲ, καθότι αἱ ἀντωνυμίαι, ἐκεῖνοϲ καὶ αὐτόϲ. — Καὶ τοῦτο ληρῶδεϲ. εἰ γὰρ ἡ κλητικὴ κλῆϲιϲ τοῦ πέλαϲ, ὅπερ ἐϲτὶ δεύτερον πρόϲωπον, πῶϲ οὐχὶ βίαιον τὸ ἀφανιϲτικὸν 41 A τῶν προϲώπων ἐϲ δευτέρου προϲώπου γένεϲιν μεθίϲταϲθαι; — «Ἀλλὰ καὶ τὸ οὐδέτερον εἰϲ ο ἔληξε, καθότι τὸ αὐτό καὶ τὸ ἐκεῖνο ἀντωνυμίαι ὄντα.» Τοῦτο ἁμάρτημα φωνῆϲ, ὅπερ κατωρθοῦτο ἐν τῷ ϲυνθέτῳ, τὸ ὀφειλόμενον ν προϲλαμβάνον· ἔξαλλον γὰρ καὶ περίαλλον. — «Τὴν γενικὴν πληθυντικὴν περιϲπῶϲι Δωριεῖϲ, ἐπεὶ καὶ τὰϲ τοιαύταϲ τῶν ἀντωνυμιῶν· τουτῦν γὰρ καὶ τηνῶν, οἱϲ ὅμοιον καὶ τὸ ἀλλῶν». Ἀλλ᾿ οὐκ εἴ τι ἐν διαλέκτοιϲ παρὰ τάϲιν ὠλιγώρηται, τοῦτο καὶ τῆϲ B ποιότητοϲ τῆϲ λέξεωϲ ἐϲτέρηται· ἴϲωϲ δὲ καὶ τὸ ἐλλειπὲϲ τῆϲ εὐθείαϲ ἀνεπλήρωϲαν Δωριεῖϲ, ὡϲ ἀπὸ ὀξυτόνου εὐθείαϲ ἑνικῆϲ περιϲπῶντεϲ.

Ἡ ἀντωνυμία ὁρίζει πρόϲωπα, τὸ δὲ καὶ τὰ ὁριζόμενα ἀόριϲτα AROVM. 13. Neque ea ex re colligi potest ἄλλοϲ pronomen esse, quod vocativo caret. Nam ut omnes personas, ita secundam tollit, quae vocativo compellatur. — ‘Neutrum exit in o, ut aliorum pronominum.’ At hoc vitium vocis, quod in compositis tollitur. — Nec maioris momenti est, Dorienses genetivum pluralem perispomenos proferre. — 25. Accedunt alia argumenta, quibus ἄλλοϲ pronomen non esse comprobetur: nomen est. TESTIM. 18 Ep. Cr. 70, 21 ἀλλὰ ὃ ὤφειλεν ἔχειν ἐν τῆ ἀπλότητι, ἀνέλαβεν ἐν τῇ συνθέσει, οἷον ἔξαλλον πρόσαλλον (scr. ἀλλοπρόοαλλον). Cf. Choer. Can. 838, 10. DISCR. SCRIPT. 1. ante χρῆν γὰρ enuntiatum intercidisse censet JGuttentag | 8. post ειϲι erus. v in A | supra περιιϲτατο aliquit erasum in A | 10. δε A, γὰρ b | 13. κλητικήν b, κλιτικην A | 14. ει ex η factum in A | 15. εϲτιν A 17. εληξεν A | 18, ἀντωνυιίαι b, αντωνυμια A | 19. προϲλαμβάνον Ab, προϲλαμβάνοντι KEASchimidt | 20. περιϲπωϲιν A | 21. τουτὼν et αλλὼν A | 23. ελλειπεϲ A, ἐλλιπἐϲ b | 24. ἑνικῆϲ περιϲπῶντεϲ] fol. 157 r. καθίϲτηϲιν, ἄλλοϲ, οὐκ ἐγώ. — αἱ ἀντωνυμίαι ἀντ᾿ ὀνομάτων· Ἀρίϲταρχοϲ ἐξηγήϲατο καὶ αὐτὸϲ ἐθαυμάϲθη ἓν καὶ τὸ αὐτὸ πρόϲωπον, ἀλλ᾿ οὐκέτι ἐν τῷ Ἀρίϲταρχοϲ ἐξηγήϲατο καὶ ἄλλοϲ ἐθαυμάϲθη. — αἱ εἰϲ οϲ λήγουϲαι ἀντωνυμίαι μονοπρόϲωποι, ὀρθοτονούμεναι C μόνωϲ καὶ δεικτικαὶ οὐϲαι, διὰ τοῦ ῑ ἐπεκτείνονται, χωρὶϲ τῆϲ αὐτόϲ· αὔτη γὰρ ἀναφορικὴ οὐϲα οὔτε ἐπεκτείνεται οὔτε μόνω. ὀρθοτονεῖται· ἐκεινοϲί γὰρ καὶ οὑτοϲί δεικτικῶϲ, ἀναφορικῶϲ δὲ κατ’ ἔγκλιϲιν κόψε γάρ αὐτον ἔχοντα (Μ 204). τὸ δ᾿ ἄλλοϲ οὐδενὶ τῶν λόγων ὑποπίπτει. — ἡ αὐτόϲ πάϲη ἀντωνυμίᾳ ἐπιτάϲϲεται, ἐγὼ αὐτόϲ, ἐκεῖνοϲ αὐτόϲ· οὐκέτι δὲ ἄλλοϲ 42A αὐτόϲ. — αἱ ϲύνθετοι τῶν ἀντωνυμιῶν οὐ μεταβατικαί, ἐμαυτόν καὶ ἐμαυτῷ· τὸ δ᾿ ἐπ᾿ ἀλλήλουϲ ἐν μεταβάϲει προϲώπων. — μετὰ προθέϲεωϲ οὐ ϲυντίθενται ἀντωνυμίαι· διάλληλοϲ δέ φαμεν. — αἱ γενικαὶ πληθυντικαὶ τῶν ἀντωνυμιῶν ϲυντάϲϲονται μετὰ τοῦ οὐδείϲ χωρὶϲ ἄρθρου, τὰ δὲ ὀνόματα μετὰ ἄρθρου· οὐδεὶϲ τῶν ἄλλων παρεγένετο. Παραιτητέον τὴν λοιπὴν ἐπιχείρηϲιν ὑπὲρ τοῦ τὸν ⟨λόγον⟩ μὴ ἐπὶ πλέον προάγειν, τῶν ϲυνεκτικωτάτων κατειλημμένων.

B

Εἰ τὰ ἐν πρώτῳ προϲώπῳ νοούμενα ἢ ἀντωνυμίαι εἰϲὶν ἢ ῥήματα, ϲαφὲϲ ὅτι τὸ ὤμοι, πρώτου ὑπάρχον προϲώπου, ἀντωνυμία ἂν γένοιτο καὶ οὐ ῥῆμα καὶ ἐκ τῆϲ λέξεωϲ δὲ προφανὲϲ ὡϲ ἔϲτι δοτικῆϲ. Ἀλλ’ αἱ τοῦ πρώτου προϲώπου καὶ δεύτερον καὶ τρίτον ἔχουϲι, τὸ δὲ ὤμοι οὐκέτι. — αἱ ἀντωνυμίαι τὴν περιϲπωμένην ὑπερκειμένην φυλάϲϲουϲι, πῶϲ μοι, καλῶϲ μοι· τὸ δὲ ὤμοι οὐκέτι τοῦ ὦ τὸν περιϲπαϲμὸν C ἐφύλαξεν. — ἀπ’ ἀντωνυμιῶν ῥήματα οὐ παράγεται· πῶϲ οὗν τὸ οἰμώζειν; δῆλον οὖν ὡϲ ἐπίρρημα· καὶ γὰρ παρὰ τὸ αἰαί αἰάζειν, λίαν λιάζειν.

Ἴϲωϲ δόξει μάχεϲθαι τὸ μὴ ἐπὶ πᾶν πρόϲωπον ϲυντείνειν, καθάπερ τὰ ἄλλα ἐπιρρήματα, καλῶϲ γράφειϲ καὶ γράφεῖ, Ἑλληνιϲτὶ λέγειϲ καὶ λέγει. Ἀλλὰ τὰ ϲχετλιαψτικὰ τῶν ἐπιρρημάτων, ἐξ αὐτοπαθείαϲ ARGVM. 19 Ὥμοιι pronominibus tribuunt, quod et primae sit personae nec verbum putari possit. At falluntur. Nam deficiunt reliquae personae. — Oportebat ῶμοι esse. — Ab eo derivatur verbum. — Est igitur adverbium. — 28 Cur uni primae addatur, haec est causa, quod adverbia, quae lamentandi causa. proferuntur, suapte natura ab eo uno, qui ioquitur, emittuntur. DISCR. SCRIPT. 10. δ A, δὲ b | 10 — 11. αντωνυμια A1, ι adiecit Αx | 11. ἐπιτάϲϲεται b, υποταϲϲεται A | 13. επ αλληλουϲ Α, ἀλλήλουϲ b | 17. ὑπὲρ τοῦ τὸν λόγον b, υπερ τουτον A | 18. inscription περι του ωιμοι maiusc. A | 20. ὦμοι b, ωιμοι A, ὤμοι 〈ῆ οίμοι〉 scribendum esse suspicatur RSchneider | 21. λέξεωϲ Ab, λήξεωϲ | JGnttentag | ω εϲτιν A | 22. εχουϲιν A | 23. ωιμοι A | 23 — 24. φυλαϲϲουϲιν A | 26. οἰμώζειν b, οιμωζει A | 28. δόξει A, δόξει τιϲι b 43 A ἐκπεμπόμενα, αὐτὸ μόνον τοῦ ὑποκρινομένου προϲώπου τὸ λυπηρὸν παρίϲτηϲι, τὴν δ᾿ ἐπὶ τὰ ἄλλα πρόϲωπα μετάβαϲιν ἀπήρνηται. τοῦτο γὰρ ἦν καὶ τὸ δόξαν πρώτου προϲώπου ἔμφαϲιν δηλοῦν. εὐήθειϲ. οὖν οἱ ϲολοικιϲμὸν φάϲκοντεϲ ἐν τῷ ὤμοι ἐγὼ δειλόϲ (ε 299).

Ϲυμβέβηκε τῶν ἀντωνυμιῶν ἃϲ μὲν ὀρθοτονεῖϲθαι, τουτέϲτι τὸν κατὰ φύϲιν τόνον ἔχειν, ἃϲ δὲ ἐγκλίνεϲθαι, ὧν τὸ τέλοϲ, λέγω δὴ τῶν B ἐγκλινομένων, ἢ φύϲει ὀξύνεται ἢ δυνάμει, ὡϲ τὰ περιϲπώμενα. ἐν αὑτοῖϲ γὰρ ἔχει ὀξεῖαν. ἥτιϲ μεθίϲταται κατὰ τὴν ἄρχουϲαν ϲυλλαβήν, ὡϲ ἐπὶ τῶν τετραχρόνων, ἥρπαϲέ τιϲ ἥμων, ἢ κατὰ τὸ τέλοϲ τῆϲ ὑπερκειμένηϲ λέξεωϲ, ὡϲ ἐπὶ τῶν ἐλάττοναϲ χρόνουϲ ἀναδεξαμένων, τοῦ τονικοῦ οὐκ ἐμποδίζοντοϲ, ἀνθρώποιϲ μοι, τίϲ τάρ ϲφωε (Α 8).

Πρὸ τῆϲ οὖν κατὰ μέροϲ αὐτῶν ἐξετάϲεωϲ διαληπτέον καθολικώτερον C περὶ τῆϲ διαφορᾶϲ τῶν ὀρθοτονουμένων πρὸϲ τὰϲ ἐγκλιτικάϲ. περί τε τῶν μόνωϲ ὀρθοτονουμένων, καὶ διὰ τί, καὶ τῶν μόνωϲ ἐγκλινομένων, τῶν τε εἰϲ ἄμφω τοὺϲ τόνουϲ παραλαμβανομένων, καθ᾿ οὓϲ τρόπουϲ ὀρθοτονηθήϲονται.

Αἱ μὲν οὖν ὀρθοτονούμεναι καὶ προτάϲϲονται καὶ ὑποτάϲϲονται, ἐμοὶ ἔδωκεν, ἔδωκεν ἐμοί· αἱ δὲ ἐγκλινόμεναι μόνωϲ εἰϲὶν ὑποτακτικαί. 44 A διαφέρει δὲ ὑποκταικὸν ὑποταϲϲομένου, ἡ τὸ μὲν πάντοτε ἐν ὑποταγῇ, τόν τε ἵδιον τόνον οὐκ ἔχει, τὸ δὲ ὑποταϲϲόμενον καὶ προτάϲϲεται, καὶ τὸν τόνον τὸν ἑαυτοῦ ἔχει (ἐμ οὶ γὰρ ἔδωκαϲ, ἔδωκαϲ ἐμοί, λέγω δὲ διϲυλλάβωϲ· τὸ δ᾿ ἔδωκέ μοι καὶ βαρύτονον καὶ μονοϲύλλαβον καὶ οὐδέποτε πάντωϲ προτακτικόν)· ὃν τρόπον καὶ ἐγκλινόμενον ARGVM. 6 De accentu pronominum. Exponenda sunt baec: 1) Quil intersit inter orthotonumena et encllitica. 2) Quae sint usque orthotonumena, et qua. de causa. 3) Quae semper inclinentur. 4) Ubi rectum tenorem servent ea quae utrumque accentum assumunt. — 20 Orthotonumena et praeponuntur et postponuntur; inclinata tantummodo postpositiva sunt. Differt autem postpositivum a postposito ea re, quod postpositivum semper subsequitur, postpositum est ubi praeponatur suumque habeat accentum. Eodem modo eucliticum differt ab inclinato. DRSCH. SCRIPT. 1. ὑποκρινομένου b, αποκρινομενου Α | 2. παριϲτηϲιν A | 3. τοῦτο γὰρ ἦν] fol. 157 v. | vocis δηλουν litterae ουν cerni uon possunt, quod charta membranae illita est; b in var. lect. non recte enotavit δ . . . . 5. ὠμοι A | inscriptio A maiusc. των ειϲ το δ το α αρχη του β | 6. ϲυμβεβηκεν A | toyteϲτιν A | 11. ἥμων b, ημων ωϲ επι των A | 13. τοῦ τονικοῦ Ab in textu, ‘Fortasse, τοῦ τυπικοῦ᾿ B in var lect. | 17. καὶ τῶν b, και δια των A | 21. ἐγκλιτικαἰ KEASchmidt pro ἐγκλινόμεναι | ειϲι A | 24. ἐμοὶ γὰρ ἔδωκαϲ, ἔδωκαϲ ἐμοί] ‘Aptius videbitur ἐμοὶ γὰρ ἔδωκεν, ἔδωκ᾿ ἐμοί· b in var. lect. | 25 εδωκεν A | u vocis βαρυτονον in ras. Ax | 26. ὃν b, ω A ἐγκλιτικοῦ. τὸ μὲν γὰρ ἐγκλινόμενον αὐτὸ μόνον κοιμίζει τὴν ὀξεῖαν, αὐτὰρ ἐγὼ καὶ Τυδείδηϲ (δ 280) τὸ δ᾿ ἐγκλιτικὸν μετὰ τοῦ τὸν τόνον ἀποϲβεννύειν καὶ τὴν πρὸ ἑαυτοῦ βαρεῖαν ὀξύνει, Ἀπολλώνιόϲ μοι, ἐτίμηϲάϲ με. — Ἀπό. B λυτοι αἱ ἐγκλινόμεναι, αἱ δὲ πρόϲ τι ἐν ὀρθοτονήϲει λέγονται, δὸϲ ἐμοί, οὐκ ἀναϲτρέφοντοϲ τοῦ λόγου· οὐ γὰρ εἰ τι ὀρθοτονεῖται, τοῦτο καὶ πρόϲ τι. τὸ ὃϲ ϲφῶι προῖει (A 36) κατ᾿ ὀρθὸν τόνον, καὶ τὸ νοούμενον ἀπόλυτον· ἴϲον γὰρ ἐϲτι τῷ ὅϲ ὕμαϲ. — Καὶ ἔτι αἱ μὲν ὀρθοτονούμεναι ἀντωνυμίαι καὶ ἀντὶ ϲυνθέτων· τὸ γὰρ C ἐμὲ λύϲομαι (K 378) ἀντὶ τοῦ ἐμαυτόν καὶ τὸ ἧ ὀλίγον οἱ παῖδα (Ε 80) ἀντὶ τοῦ ἑαυτῷ· αἱ δὲ ἐγκλινόμεναι οὐδέποτε. — Καὶ αἱ μὲν ϲυντίθενταί ποτε, ἐμὲ αὐτόν — ἐμαυτόν, νόϲτον ἑταίροιϲι διζήμενοϲ ἠδ᾿ ἐμοὶ αὐτῷ (ψ 253) ἀντὶ τοῦ ἐμαυτῷ. μέγιϲτον δὲ τεκμήριον τοῦ τὰϲ ὀρθοτονουμέναϲ ϲυντίθεϲθαι 15 A ἡ διὰ τοῦ ε γραφή· αἱ γὰρ ἐγκλινόμεναι κατὰ τὸ πρῶτον πρόϲωπον ἑνικαὶ τὸ ε ἀποβάλλουϲιν. ἄλλωϲ τε ἀδύνατόν ἐϲτι μόριον ἐγκλιτικὸν ϲυντίθεϲθαι. κατὰ τοῦτο οὖν ἐκωλύετο τὸ μοί, ἐγκλιτικὸν ὄν, ϲυντίθεϲθαι· πρόδηλόν τε ἐντεῦθεν, ὡϲ τὸ ἑαυτῷ οὐκ ἀπὸ τῆϲ ἐγκλιτικῆϲ τὴν ϲύνθεϲιν ἔϲχεν, ἀλλ᾿ ἀπὸ τῆϲ ὀρθοτονουμένηϲ. (οὐκ ἐπεὶ δὲ παρὰ Ἀττικοῖϲ ϲυνθέϲεωϲ ἔτυχε τὸ πώποτε, εὐθέωϲ καὶ ὁ λόγοϲ ψευδήϲ· οὐ γὰρ τὸ ἐν παραλόγῳ ϲυνθέϲει κανῶν τῶν πάντων γενήϲεται.) B — Ἀλλὰ μὴν καὶ αἱ κτητικαὶ τὴν ἀπὸ τῶν ὀρθοτονουμένων παραγωγὴν εἰλήφαϲι, καὶ πάλιν ἡ διὰ τοῦ ε γραφὴ πιϲτοῦται τὸν λόγον ἀπὸ γὰρ τῆϲ ἐμοῦ τὸ ἐμόϲ, οὐκέτι δὲ ἀπὸ τῆϲ μοῦ. ἄλλωϲ τε οὐ ῥηταὶ κατ᾿ ἰδίαν αἱ ἐγκλιτικαί· πῶϲ οὖν ἀπ᾿ αὐτῶν παραγωγαί;

ARGVM. 5 Inclinata sunt absoluta, discretiva sunt orthotonumena, sed non omnia, quae sunt orthonumena, discretiva sunt. — 11 Orthotonumena in compositorum (reflexivorum) locum substituuntur, inclinata nunquam. — 16 Ex orthotonumenis composita fiunt, uon ex inclinatis, — 21 Omnino enclitica (praeter πώ et ποτέ in πώποτε) non componuntur. — 27 Etiam possessiva ab orthotonumenis derivantur. DISCR.. SCRIPT. 4 — 5. πρὸ ἑαυτοῦ b, εαυτου A | 6. ἐγκλιτικαὶ pro ἐγκλινόμεναι KKEASchmidt | 9. ὃϲ Ab, ὅ Homerus | 10. τῷ b, το A | 14. καὶ τὸ b, και A | 16. ἐγκλιτικαὶ pro ἐγκλινόμεναι KEASchmidt | οὐδέποτε] fol. 158 r. | 20. ἐγκλιτικαὶ pro ἐγκλινόμεναι KEASchmidt | 21. εϲτιν A 22. μοί b, μου A | 23. ἑαυτῷ] ‘Malim ἑαυτόν᾿ b in var. lect | 24. ἀλλ᾿ b, αλλα A | 25. ετυχεν A | 28. ειληφαϲιν A

Ὀρθοτονοῦνται μόνωϲ αἱ τῆϲ εὐθείαϲ. καὶ τούτου αἴτιον τὸ ἐν τοῖϲ ῥήμαϲιν ἀναπληροῦϲθαι τὸ τῶν ἐγκλινομένων εὔχρηϲτον, ὅ ἐϲτιν C ἑνὸϲ μόνου προϲώπου παραϲτατικόν, ὑπὲρ οὗ ἐντελέϲτερον εἴρηται ἐν τοῖϲ προδιειλεγμένοιϲ. Ἀλλὰ μὴν καὶ αἱ γένουϲ παραϲτατικαὶ κατὰ πάϲαν πτῶϲιν, ὑποϲτελλομένηϲ τῆϲ αὐτόϲ κατ᾿ αἰτιατικήν, ὑπὲρ ἧϲ εἰρήϲεται κατὰ τὴν οἰκείαν τάξιν. Αἱ μέντοι ὑπολειπόμεναι, καθὸ δεικτικαί, μόνωϲ καὶ ὀρθοτονοῦνται, εἴγε καὶ ἡ δεῖξιϲ ἐν διαϲτολῇ προϲώπων γιγνομένη οὔ ποτε ἀνίηϲι τὸν τόνον, μᾶλλον δὲ ῥώννυϲιν. αἱ γοῦν 46 A διὰ τοῦ ῑ ἐπεκτεινόμεναι καὶ ἔτι τὴν δεῖξιν ἐπιτείνουϲαι καὶ τὸ τέλοϲ ὀξύνουϲιν, ἐκεινοϲί, οὑτοϲί. καὶ δῆλόν ἐϲτιν, ὡϲ ἕνεκα τῆϲ δεικτικῆϲ ἐκφορᾶϲ ἡ τοιαύτη ἐπέκταϲιϲ, τῷ μὴ τὴν αὐτόϲ ἐπεκτείνεϲθαι, καθὸ οὐδὲ ὅλωϲ δεικτική.

Τούτῳ γὰρ τῷ λόγῳ καὶ αἱ μετὰ τῆϲ ἐπιταγματικῆϲ μόνωϲ ὀρθοτονοῦνται· πάλιν γὰρ πλείων ἡ διαϲτολὴ τοῦ προϲώπου· ἐμοῦ γὰρ αὐτοῦ ὁρῶντοϲ, ἐμὲ αὐτὸν ἔτυψε. Παραπεμπτέον γὰρ τοὺϲ ὑπολαμβάνονταϲ B ἕνεκα γένουϲ παρειλῆφθαι τὴν αὐτόϲ, ἐπεὶ ἀδιάϲτολοί εἰϲιν αἱ πρωτότυποι γένουϲ. πρῶτον γὰρ οὐ προϲδέονται γένουϲ, τῆϲ ἐν αὐταῖϲ δείξεωϲ ϲυνεξηγουμένηϲ τὸ γένοϲ ἔπειτα τί φήϲουϲιν ἐπὶ τοῦ οὑτοϲ αὐτόϲ καὶ ἐκεῖνοϲ αὐτόϲ οὐ γὰρ καὶ ἐνταυθοῖ ἀδιάϲτολον τὸ γένοϲ. — «Ἀλλ᾿ ἴϲωϲ ταῖϲ κατὰ τὸ τρίτον ἀδιαϲτόλοιϲ γένουϲ οὔϲαιϲ, εὐλόγωϲ ϲυνταχθήϲεται ἕνεκα γένουϲ· οὐδὲ γὰρ ἔϲτι καὶ ἐπὶ τούτων ⟨λέγειν⟩, ὡϲ ἡ δεῖξιϲ τὸ γένοϲ ἐξηγεῖται ἄπεϲτι γάρ.» Ἀλλ᾿ οὐδ᾿ ἐπὶ C τούτων ἕνεκα γένουϲ ἡ παράθεϲιϲ. ἀναφερόμεναι γὰρ ἐπί τι πρόϲωπον προεγνωϲμένον αἱ κατὰ τὸ τρίτον παραλαμβάνονται· ἐν ᾧ δὲ ἔγνωϲται, ἐν τούτῳ οὐκ ἄδηλον τὸ γένοϲ. οὐκ ἄρα οὐδὲ ταῖϲ κατὰ τὸ τρίτον ἕνεκα γένουϲ παρατίθεται. — Οὐκ ἀγνοῶν δὲ τὰϲ ἐγκλινομέναϲ κατὰ τὸ τρίτον μετὰ τῆϲ αὐτόϲ ταῦτά φημι· ἐγκέκλιται γοῦν τὸ ἀλλά οἱ αὐτῷ (δ 667) 47 A καὶ Εὐρύαλοϲ δέ ἑ αὐτόν (θ 396)· ARGVM. 1 Rectum tonum habent nominativi pronominum, et quaecunque pronomina per omnes casus terminatione genus exhibent, exhibent, αὐτόϲ vocis accusativo. — 13 Recto tenore proferuntur, quac cum αὐτόϲ appositivo coniunguntur. ld apponitur disceruendae personae causa, non ut genus patefiat. Αὐτόϲ ubi ad enclitica accedit, redundat. DISCR. SCRIPT. 3. παραϲτατικὸν RSkrzeczka, παραγωγο Ab in textu, ‘Sensus postulat παράϲταϲιϲ vel aliquid simile’ b in var. lect. | 6. ὑπολειπόμεναι b, υπολιπομεναι A | 7. καὶ ἡ] κ littera vocis και ex op facta | δεῖξιϲ b, εωδειξιϲ A | 8. γιγνομενη A, γινομένη b | 10 —11. δεικτικηϲ /// A. puncta ab A1 | 11. τῷ μὴ b, το μη A | ἐπεκτείνεϲθαι b, εκτεινεϲθαι A | 14. πλείων b, πλειον A | 15. ετυψεν A | 18. αὐταῖϲ Ab in ind. mendorum, αὐτῆϲ b in textu | 21. ϲυντανθήϲεται RSchneider, ϲυνταχθήϲονται Ab | εϲτιν A | 22. λέγειν b, om. A | 22. ὡϲ ἡ δεῖξιϲ] fol, 158 v. | 27. τρίτον b, τριτον ταυτα A, sed ταυτα delet A1 φήϲει γάρ τιϲ· εἰ ταῖϲ ὀρθοτονουμέναιϲ ϲυντάϲϲεται ἕνεκα διαϲτολῆϲ, πῶϲ οὐκ ὀρθοτονουμέναιϲ ϲυντέτακται; λείπεται οὐν ὡϲ διὰ τὸ γένοϲ. » Ἀλλὰ δειχθήϲεται ὡϲ πολλάκιϲ ὑπὸ ποιητικῆϲ ἀδείαϲ παρέλκεται ἡ αὐτόϲ, κὰδ δέ μιν αὐτόν (Φ 318), ἠέ μιν αὐτόν (Ω 412), καθὸ καὶ ἐπ᾿ ἄλλων λέξεων αἱ παρολκαί. ἔπειτα εἰρήϲεται, ὡϲ καὶ τὰ B τῆϲ ἀναγνώϲεωϲ παράλογα, ὅταν ἐφιϲτάνωμεν ὑπὲρ τῶν κατὰ τὸ τρίτον, εἰ ὀρθοτονηθεῖϲαι πάντωϲ ἀντανακλαϲθήϲονται.

Αἱ δυικαὶ τοῦ πρώτου καὶ δευτέρου πάϲηϲ πτώϲεωϲ ὀρθοτονοῦνται. Ὑπὲρ μὲν οὐν τῆϲ εὐθείαϲ οὐ χρὴ παλιλλογεῖν, ὑπὲρ δὲ τῶν λειπομένων ἐκεῖνο ἂν αἴτιον εἴη, τὸ πᾶν μόριον ἐγκλιτικὸν ἤτοι ἀπὸ περιϲπωμένου ἢ ἀπὸ ὀξυτόνου ἐγκεκλίϲθαι· ἀπὸ γὰρ βαρυτόνου ἀδύνατον· πῶϲ, ἧλθέ πωϲ, Ἀρίϲταρχόϲ ποτε, ἄνθρωποί εἰϲι· καὶ ἐπὶ C τῶν ὑπολειπομένων τὸ αὐτό. εὐλόγωϲ οὖν διὰ τὴν ἐπὶ τέλουϲ βαρύτητᾳ ἡ ἔγκλιϲιϲ οὐκ ἦν. καὶ γὰρ κατὰ τοῦτον τὸν λόγον ἡ ἐκεῖνοϲ καὶ οὖτος πάλιν μόνωϲ ὀρθοτονοῦνται, τῆϲ αὺτόϲ ἀκωλύτωϲ καὶ είϲ ἔγκλιϲιν ἐμπιπτούϲηϲ. — Οὐ μάχονται αἱ Ἰακῶϲ διῃρημέναι, λέγω δὲ τὴν ἐμέο καὶ ἡμέων καὶ τὰϲ ϲυζύγουϲ· οὐ γὰρ φύϲει βαρυτονοῦνται, 48 A. ἀπὸ δὲ περιϲπωμένων καὶ ἐντελεϲτέρων διῃρημέναι εἰϲίν.

Αἱ τῷ ῑ πλεονάζουϲαι μόνωϲ ὀρθοτονοῦνται, ἐμεῖο, ϲεῖο, εἱο· ἀπὸ γὰρ ὀρθοτονουμένων τὸν πλεοναϲμὸν ἀνεδέξαντο τοῦ ῑ, ὅτι δὲ τὸ λεγόμενον ἀληθέϲ, ⟨ϲαφὲϲ⟩ ἐντεῦθεν. πᾶν τὸ ἐν πλεονάϲματι ἢ ἐλλείψει πολὺ πρότερον ἐν ὁλοκλήρῳ καθειϲτήκει· πόθεν γὰρ ἡ διάγνωϲιϲ τοῦ πάθουϲ ἐμφανήϲ, εἰ μὴ καὶ τὸ τοῦ ὁλοκλήρου ϲχῆμα ἐν τελειώϲει ἐγιγνώϲκετο; εἰ οὖν ἐντελεῖϲ αἱ ὀρθοτονούμεναι τῶν ἀντωνυμιῶν, B καὶ ὁ ἀπὸ τούτων πλεοναϲμὸϲ οὐκέτι ἐπ᾿  ἄλλων ἢ ἐπὶ τῶν ὀροθοτονουμένων.

⟨Ὁμοίωϲ καὶ αἱ τῷ ε πλεονάϲαϲαι μόνωϲ ὀρθοτονοῦνται, οὐκ ἄλλη αἰτίᾳ ἢ τῇ προειρημένῃ. ⟩

Ὁμοίωϲ καὶ αἱ ϲύνθετοι· καὶ γὰρ αὗται ἀντιδιαϲταλτικαί. τὸ γὰρ παρὰ τῇ οἰκίᾳ μου ἕϲτηκα ἐγκλινόμενον διαφέρει τοῦ παρὰ τῇ ARGVM. 9 Recti tenoris sunt duales primae et secundae personae per omnes casus. Et nominativos quidem recto semper tenore proferri supra dictum est. Ceteri casus idco non inclinantur, quod enclitica aut perisromena aut oxgtona sunt: illi barytonos proferuntur. 20 Rectum tenorem servant, quibus bittera subfixa est. Nec mirum, nam etiam ea, ex quibus fucta sint, rectum tonum serunt. 28 Eadem de causa quae ε (in mitio) abundantem habent (ἐοῦ ὲοῑ ἐέ), accentum deponere nequent. DISCR. SCRIPT. 5. ὴἑ Ab, ἐν δἐ Homerus | 8. ἀντανακλαϲθήϲονται b, ανακλαϲθηϲονται A | 18 ἐμέο b, εμε A | 21. δὲ b, γαρ A | 22. ϲαφὲϲ b, om. A | 23. ὁλοκλήρῳ b, οκληρω A | καθειϲτήκει b, καθιϲτηκει A 25. εγιγνωϲκετο A, ἐγινώϲκετο b | 28. Verba Ömoqivϲ — 29. προειρημένῃ huc transposuit RSkrzeczka; post ὀρθοτονοθνται 39, 4 leguntur in Ab | 28. τῷ ε b, το ε A | 29. προειρημενη A, εἰρημένη b | 31. μενον διαφέρει] fol. 159 r. | sub εγκλινο in extremo fol 158 v. aliquid erasum cἐμαυτοῦ οἰκίᾳ, ἡ τὸ μὲν διαϲτέλλει τὸ οὐ τῇ τούτου, τὸ δὲ ἀπόλυτον. καὶ καθὸ ἀδύνατον ἐγκλιτικὸν ϲυντεθῆναι, διὸ καὶ παρὰ Ἀττικοῖϲ τὸ πώποτε ἐϲημειοῦτο. ὑγιῶϲ οὖν καὶ ἀπ᾿ ὀρθοτονουμένων ἡ C ϲύνθεϲιϲ καὶ μόνωϲ ὀρθοτονοῦνται.

Ὁμοίωϲ καὶ αἱ τῷ ε πλεονάϲαϲαι μόνωϲ ὀρθοτονοῦνται, οὐκ ἄλλη αἰτία ἢ τῇ προειρημένῃ.

Αἱ δυϊκαὶ πρώτου καὶ δευτέρου προϲώπου ὀρθῆϲ πτώϲεωϲ οὐκ ἐγκλίνονται, φωνῇ τε καὶ δηλουμένῳ. δηλουμένῳ μέν, ὅτι οὐδεμία εὐθείαϲ ἀντωνυμία ἐγκλίνεται· φωνῇ δέ, ὅτι πᾶϲα ἀντωνυμία ἐγκλινομένη 49 A ὀξύτονόϲ ἐϲτιν ἡ περιϲπωμένη. Ϲυνεμπεπτώκει δὲ τῇ ὁρθῆ ἡ αἰτιατική. Γενικὴ δὲ καὶ δοτικὴ οὐκ ἐγκλίνονται φωνῆϲ ἕνεκεν.

Μόνωϲ ἐγκλίνονται αἱ τοῦ τρίτου δυϊκαί, καὶ ἡ μίν, αἵ τε μονοϲύλλαβοι ϲφίν καὶ ϲφέ, ἥ τε διὰ τοῦ τοί.

Αἱ ὑπολειπόμεναι καὶ ὀρθοτονοῦνται καὶ ἐγκλίνονται. Αἱ μὲν οὖν ὀρθὸν τόνον εἰληχυῖαι τὸ πλέον ἕνεκα ϲημαινομένου ὀρθοτονοῦνται, ἔϲθ᾿ ὅτε δὲ ἢ ϲύνταξιϲ ἡ τόποϲ ἢ ποιητικὴ ἄδεια ὀρθοτονοῦϲι τὰϲ ἀντωνυμίαϲ· B καὶ ἐπὶ μὲν ϲυντάξεωϲ ἦ νύ ϲέ που δέοϲ ἴϲχει (6 812)· τὸ γὰρ ποῦ ἐγκλιτικὸν αἴτιον τοῦ τὴν ϲέ ὀξύνεϲθαι. ἐπὶ δὲ τόπου ἐμὲ δ᾿ ἔγνω καὶ προϲέειπεν (λ 91) ἀπολύτου γὰρ οὔϲηϲ τῆϲ ϲημαϲίαϲ, καθὸ καὶ ἔγνω δὲ ψυχή με ποδώκεοϲ Αἰακίδαο (λ 471), ὅμωϲ διὰ τὸ ἄρχον ἡ ἀντωνυμία ὠρθοτονήθη, εἴγε ἀδύνατόν ἐϲτιν ἐγκλινόμενόν C τι ἀρκτικὸν θέϲθαι· πῶϲ γὰρ ἔτι ἐγκλινόμενον τὸ μὴ δυνάμενον τὸν ἴδιον τόνον ἐπί τι προκείμενον μεταθέϲθαι ἀλλὰ μὴν καὶ τὸ οὐκ ἐάϲουϲιν ἐμοὶ δόμεναι (φ 233) ARGVM. 1 Composita (reffexiva) vel ideo recto tenore utuntur, quod discretiva sunt. 12 Semper inclinantur duales tertiae personae et ϲφίν ϲφέ μίν τοί. 11 Ceterae modo inclinantur, modo rectum tonum servant. Rectum habent aut quod encliticum suum in ea reicit accentum aut quod primo enuntiati loco ponuntur; aut ponuntur; licentia; aut quod discretiva suut. DISCR.. SCRIPT. 4. ὀρθοτονῦνται] ‘Addendum putem αἰ ϲὐνθετοι’ b in var. lect. 5 — 6. Vid 38, 28 | 7. A | δυικαὶ 11 ἕνεκεν delet RSkrzeezka | 8. οὐδεμία b, ουδεμιαϲ A | 9. ἀντωνυμία b, αντωνθμιαι A, in quo αν ex ειν factum est | 10. ϲυνεμπεπτώκει b, ϲυνεμπεπτωκεν A | 11. αιτιατικηι A | 13. ή b, αι A ε vocis τε in A correctum, sed quid antea fuerit non cernitur, b in var. lect. non recto dicit cese ται 16. θοτονουϲιν littere vocis ορθοτονουϲιν in ras. A1 | 23. α inm initio vocis αντωνυμια corr. Ἀ1 | 24 ο vocis αρκτικον Ax, quid ante scriptum fuerit non liquet | θεϲθαι A, τίθεϲθαι b ὁμολογεῖ τὸν ὀρθὸν τόνον διὰ τῆϲ τοῦ ε γραφῆϲ, καὶ φαίνεται ὅτι διὰ ποιητικὴν ἄδειαν, τοῦ ϲημαινομένου οὐκ ἐπείγοντοϲ. Αἱ μέντοι ὑπολειπόμεναι τῶν ὀρθοτονουμένων ἔχουϲι πρὸϲ τὸ ϲημαινόμενον τὸ αἴτιον. ἰαὶ γενικὸν μὲν τὸ πρόϲ τι λαμβάνεϲθαι, ἰδικὸν δὲ ⟨τὸ⟩ ἀντιδιαϲταλτικῶϲ, 50 A ϲοὶ μὲν ἐγώ, ϲὺ δ᾿ ἐμοί (Δ 63)· ϲεῦ δ᾿ ἐπεὶ ἐξέλετο ψυχὴν (Ω 754)· πρὸϲ τὸ ἄλλουϲ μὲν γὰρ παῖδαϲ (Ω 751). ὅ τε προκατάρξαϲ χάριτοϲ καὶ παρὰ τὸ δέον παθῶν ὀρθῆ τάϲει προϲχρῆται, ἐμὲ ἐτόλμηϲαϲ λοιδορῆϲαι, ἐμφαίνων ὡϲ ἄλλον ἐχρῆν ἥπερ αὐτόν. ὅ τε ἀμοιβὴν ὔβρεωϲ αἰτῶν ὀρθῇ τάϲει πολλάκιϲ χρῆται, δεῖ ἐμοῦ ὁρῶντοϲ αὐτὸν αἰκίζεϲθαι, καὶ τοῦτο δὲ πάλιν ἐμφαίνει, B ὡϲ οὐκ ἄλλου μᾶλλον ἢ ἐμοῦ.

Ἀλλὰ μὴν καὶ αἱ ϲυμπλεκόμεναι, καὶ ἐμοῦ, καὶ ἐμέ. πιϲτούϲθω δὲ ὁ λόγοϲ οὕτωϲ. εἰ ἐκτὸϲ τῆϲ ϲυμπλοκῆϲ ἡ ἀντωνυμία γένοιτο, πάντωϲ τότε καὶ ἀπόλυτοϲ γενήϲεται, δόϲ μοι καὶ Ἀπολλωνίῳ· εἰ δὲ ἀντιϲτραφήϲεται, πάντωϲ καὶ ὀρθοτονηθήϲεται, δὸϲ Ἀλπολλωνίῳ καὶ ἐμοί. ὅθεν τὸ καί μοι τοῦτ᾿ ἀγόρευϲον (δ 645) ἐγκλίνεται οὐ ϲυμπλακέν, τοῦ ἑξῆϲ ὄντοϲ καὶ τοῦτό μοι ἀγόρευϲον. καὶ ἔτι καί με φίληϲεν (1 481) καὶ ἐφίληϲέ με. καὶ τὰ τούτοιϲ ὅμοια. ὡϲ γὰρ αἱ ἀντωνυμίαι ού ϲυμπλεκόμεναί εὶϲιν, εἰρήϲεται μικρὸν ὕϲτερον.

Ὁμοίωϲ καὶ αἱ διεζευγμέναι, ἢ ἐμοὶ ἢ τῷδε, ἡ ἐμὲ ἢ τόνδε. Καὶ διὰ τοῦτό φαϲι τὸ ἤ μ᾿ ἀνάειρ᾿ ἢ ἐγὼ ϲέ (Ψ 724) 51 A ἐγκλιθὲν παράλογον οὐδὲν γὰρ ἐκώλυεν ὀρθοτονεῖν, τοῦ κατ᾿ ἀρχὴν ε ϲυναληλιμμένου ὡϲ ἐπὶ τοῦ τήμῆ, τώμῷ. καὶ φαίνεται ὡϲ μονοϲυλλαβήϲαϲα ARGVM. 15 Recto tenore proferuntur quac per copulativam coniunctioncm (τε vel καί) adnectuntur, — 26 et quae per disiunctivam (ῆ). DISCR. SCRIPT. 1. ομολογει iteratum in A | litterae εται vocis φαινεται in ras. A¹ | 3. εχουϲιν A | 4. με vocis μεν in ras. A1 | o in προϲ corr. ab Ax, quid antea fuerit non cernitur | ιδικον Α, εὶικὸν b | δὲ τὸ b, δε A | 4 — 5. αντιδιαϲταλτικωϲ Α, puncta ab A | 6. δέμοί b, δε εμοι A | 9. γαρ παιδαϲ in ras. Α1 | 10. παθῶν iteratam in A 11. λοιδωρησω A | ωϲ αλλον in ras. A supra αμοιβην aliquid erasum in A; atramentum, quo et haec vox ct aliae quaedam extremorum trium versuum fol. 159 r. exaratae sunt, magis nigricat quam id, quo cetera scripta sunt 13. ὁρῶντοϲ αὐτόν] fol. 159 ν. | τουτο A, τούτῳ b | εμφαινει A, ἐμφαίνων b | 21. ὁντοϲ b, οντοϲ το A, sed το delet Α1 | 23. με φίληϲεν b, μ᾿ εφιληϲεν A, με φίληϲ᾿ Homerus | 24. εφιληϲεν με A | 27. φαϲιν A | 28. ἤ μ᾿ b, ει μ᾿ Α 30. ϲυναληλειμμενου Α | τήμῃ b, τημεν A ἡ μέ δελεαϲμὸν ἐποίει τῆϲ ἐγκλιτικῆϲ ἀναγνώϲεωϲ. Ἴϲωϲ δὲ πρὸϲ ταῦτα φήϲει τιϲ, ὡϲ ἡ ἀνάγνωϲιϲ καλῶϲ ἔχει, οὐ διαζευχθείϲηϲ τῆϲ ἀντωνυμίαϲ, ἐν ὑπερβατῷ δὲ κειμένηϲ, ὥϲτε τὸ ἑξῆϲ εἶναι· ἢ ἀνάειρόν με, καθάπερ καὶ ἐπὶ τῶν ϲυμπλεκομένων τὸ B καί μοι τοῦτ᾿ ἀγόρευϲον (δ 645) ἐνεκλίναμεν, τοῦ ἐντελοῦϲ ὄντοϲ καὶ τοῦτό μοι ἀγόρευϲον.

Λείπεται πρότερον διεϲκέφθαι, πῶϲ αἱ ἀντωνυμίαι ἢ ϲυμπεπλεγμέναι ἢ διεζευγμέναι εἰϲίν· οὐ γὰρ ψιλῇ παρατηρήϲει τὰ τοιαῦτα δεῖ διακρούεϲθαι. τὰ δὴ ϲυμπεπλεγμένα ἢ διεζευγμένα κατὰ τὴν ἐπιφορὰν πάντωϲ τὸ αὐτὸ μέροϲ λόγου ἀπαιτεῖ ἢ ἰϲοδυναμοῦν τῷ ϲυμπεπλεγμένῳ ἢ διεζευγμένῳ, τοῦ ϲυντεταγμένου μέρουϲ λόγου κατὰ τὸ ἑξῆϲ πολλάκιϲ κοινοῦ καθεϲτῶτοϲ τῷ ϲυμπεπλεγμένῳ ἢ διεζευγμένῳ, οἶον τὸ καὶ C Ἀπολλώνιοϲ διελέξατο, ἤτοι Ἀπολλώνιοϲ διελέξατο, ἀπαιτεῖ τὸ καὶ Διονύϲιοϲ ἦ τι τοιοῦτον ὄνομα ἢ ἀντωνυμικόν, ὅπερ ἠν ίϲοδυναμοῦν ὀνόματι, κοινῷ τε τῷ διελέξατο πολλάκιϲ προϲχρῆται. εἰ δὲ ῥῆμα ἦν, πάλιν ἡ ἐπιπλοκὴ ἢ ἡ διάζευξιϲ ἀπαιτεῖ ῥῆμα, καὶ ἔγραψε Διονύϲιοϲ, ἥτοι ἔγραψε Διονύϲιοϲ· δεῖ γὰρ ῥῆμα ἐπενεγκεῖν πάλιν, ἢ διελέξατο ἦ τι τοιοῦτον, κοινῶϲ πολλάκιϲ νοουμένου τοῦ 52 A Διονύϲιοϲ. τῷ οὖν ἠμ᾿ ἀνάειρ, εἴπερ διεζεύχθη τὸ ῥῆμα, κὰν πάντωϲ ῥῆμα ἐπεφέρετο τὸ ἄπιθι ἢ κάθιϲον ἦ τι τοιοῦτον· ἐν ῷ οὖν τὸ ἢ ἐγῶ ϲὲ ἐπιφέρεται, ἐν τούτω δείκνυται, ὡϲ καὶ ἡ ἀντωνυμία διέζευκται, ἡ μὲν ϲε πρὸϲ τὴν ἐμέ, ἡ δὲ ϲύ πρὸϲ τὴν ἐγώ, ἥτιϲ ἐνέλειψεν, ἐν τῷ ἀνάειρε ῥήματι νοουμένη, τοῦ πλήρουϲ ὄντοϲ ἠὲ ϲὺ ἐμὲ ἀνάειρον. — Ὁμόλογοι δὴ καὶ αἱ τοιαῦται, ὡϲ τὴν πρόϲ τι πρόϲωπον διαϲτολὴν ἀναδεδεγμέναι εἰϲίν.

B

Ὀρθοτονοῦνται καὶ ὅϲαι κατὰ τοῦ αὑτοῦ προϲώπου τὴν ἀπὸ τοῦ ῥήματοϲ διάθεϲιν ἀναδέχονται, ὡϲ ἐπὶ τοῦ οὐδ’ ἐμέ φημι λελαϲμένον (N 269) καὶ ἢ ὀλίγον οἱ παῖδα ἐοικότα (Ε 800) ARGVM. 7 Quaecunque vocabula.ι copulataίu vel disiunctaι sunt,t, ad ca adnectatur oportet per coniunctionemu eadem orationis pars. Verbum igitur si subnectitur, verbumn copulatamm vel disiunetumιIm est; sin pronomen vel nomcen, coniunctio ad hoc spectat. — 26. Recto tono proferuntur, quaeιe verbi actionem in se recipiunt,, ita ut eiusdem sint personae atque subiectum. DISCR.. SCRIPT. 3. ἐν b, και εν A | 4. αναειρον A, ἀνάειρέ b | 8. δεῖ b, om. A | 11. του ϲυντεταγμενου — 12. διεζευγμενω, om b | 11. prior ε vocis ϲυντεταγμενου in ras. A | 12. καθεϲτωτοϲ vocis κ fn ras., α correctum in A 16. πάλιν ἡ b, πάλιν ην A | 19. τῷ οὑν RSkrzeczka, τὸ οῦν Ab | ήμ᾿ scripsit RSchneider, ῆ μ᾿ b, ει μ᾿  A | comma post ἀνάειρ᾿ posuit RSkrzeczka, om. b | κάν b, και A | 22. ἥτιϲ ἐνέλειψεν] fol. 160 r. | 23. αναειρον A ἀνάειρε b | 28. φημι b Homerus, φηϲιν A | 30. ῆ ὀλίγον b Homerus, η οι ολιγον A καὶ ἐμέ λύϲομαι (Κ 378)· ἀντὶ γὰρ ϲυνθέτων τοῦ ἐμαυτόν καὶ ἑαυτῷ. πάλιν δὴ τὸ ἐμὲ λύϲομαι πρὸϲ τὸ ο ὐκ ἄλλον διαϲτέλλεται.

Ὁμοίωϲ αἱ προθέϲειϲ παρατιθέμεναι ὀρθοτονοῦϲι, κατ᾿ ἐμέ, δι᾿ C ἐμέ, περὶ ἐμοῦ. Διὸ καὶ τοῖϲ ἀξιοῦϲιν ὀρθοτονεῖν τὸ ϲὺν καὶ τρίτοϲ ἁμὶν ἀλύνταϲ παρὰ Θεοκρίτῳ (VIl, 2) ϲυγκαταθετέον. τὰ γὰρ ἐν ὑπερβατῷ κείμενα ὀφείλει τὸν λόγον ἀναδέχεϲθαι τῆϲ κατὰ φύϲιν ἀκολουθίαϲ, εἴγε πάλιν τὀ καί μοι καί με ἐνεκλίναμεν, καθὸ οὐ ϲυμπέπλεκται.

Ἑξῆϲ ῥητέον καὶ περὶ τῶν κατὰ τὸ τρίτον πρόϲωπον ὀρθοτονουμένων, 53 A εἰ πάντοτε ἡ μετάληψιϲ αὐτῶν τὸ ϲύνθετον ϲχῆμα ἀπαιτεῖ, καθάπερ ἐπὶ τοῦ ἧ ὀλίγον οἱ παῖδα (Ε 800) καὶ κάλεον τέ μιν εἰϲ ἑ ἕκαϲτοϲ (Ψ 203), τῶν τε παραπληϲίων. τὸν γὰρ Ἀρίϲταρχον καὶ τούϲ ἀπὸ τῆϲ ϲχολῆϲ, ὡϲεὶ νόμον θεμένουϲ τὸ τοιοῦτον, ⟨ὡϲ⟩ ἀπ⟩ανάγνωϲμα δεῖ παραπέμψαϲθαι τὸ οἷ ταὐτῷ, ἐπεὶ οὐ τι θεῶν ἐκ θέϲφατα ἤδη (Ε 64) B καθὸ ὀρθοτονούμενον τὴν ϲύνθετον ἀντωνυμίαν ἀπαιτεῖ, τοῦ λόγου οὐ δυναμένου κατὰ τοῦτο ϲυνίϲταϲθαι· καὶ διὰ τοῦτο τούϲ μὲν μεταγράφειν τὸ ἔτευξεν, τοὺϲ δὲ ὑπερβατὸν ἐκδέχεϲθαι, ὃϲ καὶ Ἀλεξάνδρῳ τεκτήνατο νῆαϲ ἐίϲαϲ, οἱ τ᾿ αὐτῷ, ⟨αἵ⟩ κακὸν καὶ πάϲι Τρώεϲϲι γένοντο, ἴν᾿ ῇ «Ἀλεξάνδρῳ καὶ ἑαυτῷ τεκτήνατο.» καὶ ϲαφέϲ ἐϲτιν, ἕνεκα τούτου ὅτι τὸ ἀλλὰ οἱ αὐτῷ Ζεὺς ὀλέϲειε βίην (δ 668) C κατ᾿ ἔγκλιϲιν ἀνέγνωϲτο, καίτοι ὀφεῖλον κατὰ δύο τρόπουϲ ὀρθοτονεῖϲθαι, καθὸ καὶ ἐπιταγματικὴ ϲύνεϲτι, καὶ διαϲτέλλεται ἐν τῷ πρὶν ἡμῖν πῆμα γενέϲθαι. ARGVM. 5 Item tonum erigunt praepositiones appositae. — 11 Aristarchei praecipiunt, pronomina tertiae personae (οῦ οἱ ἕ) ubi apud Homerum recto tono proferantur, usque compositorum (reflexivorum) vim habere. At complluribus locis simplicium potestatem habent. DISCR. SCRIPT. 3. ἑαυτῷ b, αυτω A | 4. ἄλλον b, αλλοϲ A | 5. ορθοτονουϲιν A | 7. ϲὺν καὶ b Theocritus, και ϲυν A | ἁμὶν b, ἀμιν Klehrs, ἀμιν HLAhrens | Ἀμύνταϲ b Theocritus, αμυνὸαϲ A | 10. καί με b, και με παλιν A | 16. κάλεον τε b Homerus, καλεονται A | 18, τοιοῦτον, ὡϲ ἀπανάγνωϲμα KLehrs, τοιοῦτον ἀνάγνωϲμα, Ab | 23. ἔτευξεν KLehrs, ἔτευξαν Ab | ὃϲ b et A, quem b in var. lect. falso licit habere ωϲ | 24. αἵ b, om. A | 25. ϲαφέϲ ἐϲτιν, ἕνεκα τούτου ὅτι RSchneider, ϲαφέϲ ἐϲτιν ἕνεκα τούτου, ὅτι b, ϲαφέϲ ἐϲτιν, ὅτι ἕνεκα τούτου GUhlig Οἰμαι δὲ ὡϲ οἱ ταλαιπωρότερον ἀναϲτρεφόμενοι τὸ ἀκριβὲϲ τοῦ λόγου οὐ διέγνωϲαν. — πρῶτον γάρ, εἰ καὶ ἀληθὲϲ ἦν τὸ τὰϲ ὀρθοτονουμέναϲ κατὰ τὸ τρίτον ἀντανακλᾶϲθαι, οὐ πάντωϲ τὸ οἴ τ᾿ αὐτῷ παράλογον· 54 A ἐδείχθηϲαν γὰρ ὡϲ παρὰ τόπον τεθεῖϲαι αἱ ἐγκλιτικαί, τουτέϲτιν ἀρκτικαὶ γινόμεναι, ὀρθοτονοῦνται, ὡϲ ἐπὶ τοῦ ἐμὲ δ᾿ ἔγνω καὶ προϲέειπε (λ 91) καὶ τῶν παραπληϲίων. — ἔπειτα καὶ ϲυνεπέπλεκτο ὁμοίωϲ τῷ ἐμοί τε καὶ Ἥρῃ (6 832).— ἀλλὰ μὴν καὶ ἡ αὐτόϲ ὑποταϲϲομένη ὀρθοῦ τόνου παραιτία ἐγίγνετο. — καὶ ὁ τέ ϲύνδεϲμοϲ, ἐγκλιτικὸϲ ὤν, τὴν πρὸ αὑτοῦ λέξιν ὀξύνει, B ὅτε βαρεῖά ἐϲτιν ἐξ ὀξείαϲ· περιϲπωμένην γὰρ οὔϲαν φυλάϲϲει. τὰ τε τῆϲ ἀναγνώϲεωϲ οὐκ ἐξωμάλιϲται· πολλαὶ γὰρ ὀρθοτονηθεῖϲαι ἀντανακλαϲμὸν οὐκ ἐδέξαντο· ἀλλὰ τόδ᾿ ἠμὲν ἐμοὶ πολὺ κάλλιον ἠδὲ οἱ αὐτῷ ἔπλετο (Ο 226). ἀμυνέμεναι δὲ οἴ αὐτῷ (χ 214) τὸ γὰρ νοούμενόν ἐϲτι· μὴ πειϲάτω ϲε Ὀδυϲϲεὺϲ ἡμῖν μὲν μάχεϲθαι, αὐτῷ δὲ βοηθεῖν ὅϲ τιϲ οἱ τ᾿ ἐπέοικε (I 392) C τουτέϲτιν αὐτῷ· τοὺϲ δ᾿ ἄναγον ζωούϲ, ϲφίϲιν ἐργάζεϲθαι ἀνάγκῃ (ρ 441)· τουτέϲτιν «οἱ αἰχμάλωτου ἤγοντο εἰϲ ὑπηρεϲίαν τῶν ἐπικρατηϲάντων.» τό τε τίϲ κ᾿ οἴοοιτο μοῦνον ἐνὶ πλεόνεϲϲι, καὶ εἰ μάλα καρτερὸϲ εἴη, οἱ τεύξειν θάνατον (χ 12) 55 A πάντωϲ εἰϲ ἁπλῆν ἀντωνυμίαν μεταληφθήϲεται· ὁ γὰρ Ἀντίνουϲ οὐχ ὑπελάμβανεν, ὡϲ θάνατον αὐτῷ καταϲκευάϲειεν ἂν ἐν πολλοῖϲ παραγενόμενοϲ, ὁμοίωϲ τῷ πρόϲθεν ἕθεν φεύγοντα (θ 56 et 80) οὐ γὰρ πρὸ ἑαυτοῦ τιϲ φεύγει.

Ῥητέον ὑπέρ τε τῶν κατὰ τὸ τρίτον πρόϲωπον εἰϲ ἁπλοῦν ϲχῆμα μεταλαμβανομένων καὶ τῶν εἰϲ ϲύνθετον, τουτέϲτιν ἀντανακλωμένων.

DISCR SCRIPT. 1. ὡϲ οἱ ταλαιπωρότερον b, (Portasse, ὠϲ ἀταλαιπωρότερον b in var. lect., ωϲ οι ταλαιπορωτερον A | 3. τρίτον ἀντανακλᾶϲθαι b, τριτο ανακλασθαι Λ | 4. εδειγθηϲαν A, ἐδείχθη b | 7. ὁμοίωϲ τῷ] fol. 160 v. 9. υποταϲϲομενη A, ἐπιταϲϲομένη b | εγιγνετο A, ἐγένετο b | 11. ἐξ ὀξείαϲ KLehrs, ή ὀξεῖα Ab | 17. εϲτιν A | 19. επεοικεν A 21, ἄναγον b Homerus, ἀνάγων A 25. πλεονεϲϲιν A 28. καταϲκευάϲειεν] ‘Aut addito ἄν opus est, ni fallor, aut certe futuro καταϲκευάϲοι᾿ b in var. lect. | 30 πρόϲθεν ἕθεν homerus, προϲθεν ενθεν Α, πρόϲθε ἕθεν b | 33. ἀντανακλωμένων D, αντανακλανομενων A

Ϲυμβέβηκε τοίνυν τὰϲ ἀπὸ τῶν εὐθειῶν δράϲειϲ μετιούϲαϲ ἐπὶ τὰϲ B πλαγίουϲ ἢ ἐν μεταβάϲει προϲώπων νοεῖϲθαι ἡ κατὰ τοῦ αὐτοῦ προϲώπου τὴν μετάβαϲιν ποιεῖϲθαι. τοῦ μὲν προτέρου Ἀριϲτοφάνηϲ Ἀρίϲταρχον ἐδίδαξεν, ἐγὼ ϲὲ ἐτίμηϲα, ϲὺ ἐμοὶ διελέξω· (ἢ καὶ διὰ μόνων τῶν ῥημάτων ἡ εὐθεῖα νοουμένη μέτειϲι πάλιν ἐπὶ τὰϲ πλαγίουϲ, ἔδωκά ϲοι, ἐτίμηϲά ϲε·) τοῦ δὲ δευτέρου Φήμιοϲ ἑαυτὸν ἐδίδαξεν· ἡ γὰρ τοῦ διδάϲκειν μετάβαϲιϲ οὐκ ἐφ᾿ ἕτερον πρόϲωπον ϲυντείνει ἢ ἐπὶ τὸν Φήμιον· Αἴαϲ ἑαυτὸν ἐχειρώϲατο· C πάλιν γὰρ τὸ ἐχειρώϲατο ἐπὶ τὸ Αἴαϲ διαβιβάζεται. Ταῖϲ μὲν οὗν τοιαύταιϲ ϲυντάξεϲι παρακολουθεῖ διὰ μιᾶϲ καὶ τῆϲ αὐτῆϲ φωνῆϲ τὸ διαβατικὸν πρόϲωπον δηλοῦν καὶ τὸ αὐτοπαθέϲ. τὰ γοῦν Ὁμηρικά, ἀρχαϊκώτερα ὄντα, ἀεὶ ἐν ἁπλαῖϲ ταῖϲ ἀντωνυμίαιϲ καὶ τὰ ἀμετάβατα τῶν προϲώπων ἔχει καὶ τὰ μεταβατικά· ἐμὲ γὰρ λύϲομαι εἶϲ καὶ ὁ αὐτόϲ, ἐμὲ δ᾿ ἔγνω μεταβατικῶϲ, ὲτεροϲ ὁ τε γνωϲθεὶϲκαὶ ὁ γνούϲ. 56 A ὕϲτερον δὲ τὰϲ ϲυνθέτουϲ προϲφιλοτεχνηθείϲαϲ ϲυμβέβηκεν ἀπενέγκαϲθαι τὴν τῶν ἀμεταβάτων προϲώπων ϲημαϲίαν, τὰϲ δὲ ἀϲυνθέτουϲ ἐν μεταβάϲει· διὸ καὶ αὐτοπαθεῖϲ τὰϲ ϲυνθέτουϲ τινὲϲ ἐκάλεϲαν, ἀλλοπαθεῖϲ δὲ τὰϲ ἁπλάϲ.

ARGVM. 1 Actio quae a subiecto proficiscitur et ad obiectum transit, aut ad personam pertinett a subiecto diversam, aut ad subiectum redit. — 9 Apud Homerum qudem pronomina simpliciaι et transitive et intransitive usurpantur; sed postea composita inventa sunt, quae reflexive adhibereutur; simplicia igiturr hoc iam sibi vindicant, ut actionem transire significent. TESTIM. 1 Prisc. XIII, 23 15, 8 Hertz euenit emim, ut a nominativis actus proficiscentes ad obliquos sice in transitione personarumu1 intellegantur siue in una eadcmque persona. transitione, ut ‘Aristophanes Aristarchum docuit, ego te homoraui,, tu mihi dixisti; et per sola quoque verba nominatiuis intelleqitur et transit rursus aI obliquos, ‘dedi tibi. honoraui te’. in una quoque cademquee persona hoc idem fit, ut ‘Rhemius se docuIt, docendi enim transitio mon ad alteraum fit personam, sed ad ipsun Phemium reciprocatur, ‘Aiax se interfecit’, rursum enim ‘interfecit’ ad ipsumt Aiaccm reciperocatur. huiuscemodi igitur structuris primitiuorum pronominum: cum uerbis accidit, una cademque uocemque et transitiuam demonstrare personam et reciprocam. unde Homerus quoque, antiquitatis auctor, in simplicibus semper pronominibus et intransitiuas ponit, ut ictum est, personas et transitiuow, ut ‘έμὲ λύσομαι᾿ pro ἐμαυτόν, unus enin et idem loquitur; ἐμὲ autem ἔγν transitiue: altor enim cognouti et alter est cognitus. postea iuniores addide. unt composita pronomina, quae intransitiuas significarent personas, simplicib. vero usi sunt transitiuis. itaque αὐτοπαθεὶς compositas, id est ‘ipsas agentIs easdemque passionem facientes’ illas vero, hoc est simplices, ἀλλοπαθεῖς, hoc est ‘in alias passionem facientes’ nominaverunt. DICR.a. SCRIPT. 1. ϲυμβεβηκεν A | 2. ἢ ἐν b, εν A | 6. Φήμιοϲ b, φημι· οϲ A | 10. ϲυνταξεϲιν A | 12. ἀεὶ b, αιει A απλαiϲ ταίϲ A, ἁπλαῖϲ b | 13. εἶϲ καὶ b, ειϲ γαρ και Α, (non,  ut b in var. lect. refert, εις γαρ) |14. ἕτεροϲ ό RSkrzecxka, ὅ τε Ab

Τὰϲ μὲν οὖν κατὰ τὸ πρῶτον καὶ δεύτερον πρόϲωπον, ϲυνήθειϲ οὔϲαϲ, ϲυνέβαινε μηδεμιᾶϲ ζητήϲεωϲ τυχεῖν, ἅτε δὴ τῶν μὲν ἀϲυνθέτων Β μεταβατικῶν οὐϲῶν ν, τῶν δὲ ϲυνθέτων οὐ μεταβιβαζομένων εἰϲ ἕτερον πρόϲωπον. τὰϲ μέντοι κατὰ τὸ τρίτον ν, λέγω δὲ τὴν καὶ τὰϲ ϲυζύγουϲ, ἀτριβεῖϲ οὔϲαϲ, ϲυνέβη κατὰ τὸ παλαιὸν διὰ μιᾶϲ φωνῆϲ ἀμφοτέραϲ τὰϲ ϲυντάξειϲ δηλοῦν ν, διὰ τὸ τοὺϲ ποιητάϲ, τὸ πεπατημένον ἐκκλίνονταϲ, αὐταῖϲ κεχρῆϲθαι.

Χρὴ οὖν ἐφιϲτάνταϲ τῇ διαβάϲει τοῦ ῥήματοϲ, πότερον ἐπ᾿  ἄλλο πρόϲωπον ϲυντείνει ἢ ἐπὶ ταὐτόν ν, μεταλαμβάνειν τὰ τῶν ἀντωνυμιῶν C ἀϲυνήθη εἰϲ ἁπλῆν ἀντωνυμίαν, ὡϲ τὰ μεταβατικά, ἢ εἰϲ ϲύνθετον, ὡϲ τὰ ἀμετάβατα. Τούτῳ γὰρ τῷ λόγῳ καὶ τὰϲ ἐν παραθέϲει μετὰ τῆϲ αὐτόϲ ἐπιταγματικῆϲ εἰϲ ϲύνθετον μεταλαμβάνομεν, ὅτε καὶ τὰ τῶν ῥημάτων ἰϲάριθμα εἴη καὶ ὁμοιοπρόϲωπα, καθάπερ τὸ ϲὲ γὰρ αὐτὴν παντὶ ἐΐϲκειϲ (ν 313) καὶ τὸ νόϲτον ἑταίροιϲι διζήμενοϲ ἠδ’ ἐμοὶ αὐτῷ (ψ 253) 57 A καὶ ἐμέθεν περιδώϲομαι αὐτῆϲ (ψ 78). εὐλόγωϲ τοῦ τοιούτου παρακολουθοῦντοϲ εἱϲ γὰρ καὶ ὁ αὐτὸϲ ὁ διατιθεὶϲ καὶ ὁ διατιθέμενοϲ. τὰ μέντοι ἐν διαβάϲει ἑτέρου προϲώπου ὀρθῶϲ πάλιν καὶ κατὰ τοὺϲ ἀριθμοὺϲ διαλλάϲϲει καὶ κατὰ τὰ πρόϲωπα· ἀδιαφορεῖ γὰρ ἢ ἕνα δρᾶν ἢ πλείουϲ, ἢ ὑφ’ ἑνὸϲ δρᾶϲθαι ἢ ὑπὸ πλειόνων. ἢ πλείονεϲ ἐμὲ τύπτουϲιν, ἢ ὑμᾶϲ ⟨εἱϲ⟩ τύπτει. διὸ καὶ B τὰ τοιαῦτα ἀϲυνέλευϲτα κατὰ τὴν παράδοϲιν ἦέ τι Μυρμιδόνεϲϲι πιφαύϲκεαι, ἢ ἐμοὶ αὐτῷ (Π 12) ϲοὶ δ’ αὐτῷ μελέτω (0 231)· ὁμηλικίη δ᾿  ἐμοὶ αὐτῷ (γ 49) ἀνάϲϲονται δ᾿  ἐμοὶ αὐτῷ (δ 177 ) ἠδ’ ἐμοὶ αὐτῇ ἕψεαι (Ω 733) ῶμνυε δὲ πρὸϲ ἔμ’ αὐτόν (τ 288), ARVM. 1 Et primae quidem et secundac personae simplicia et composita usn satis disceruuntur, sed tertiae simplicia quaedam minus usitata a poetis etiam pro reflexivis usurpantur. 11 Quare si cui non. satis constat, actio verbi utrum ad personam pertineat a subiecto diversam, an ad ipsum subiectum reflectatur, is in pronominum inusitatorum locum substitnat usitata. Disca. SCRIPT. 1. τὰϲ μὲν οὖν] fol. 161 r. 1 τα Α, τε τὸ b 2. ϲυνεβαινεν Α 5. litterae ει vocis ατοιβειϲ ex η correctae in Α 6 διὰ τὸ τοὺϲ b, δία τουτο τουϲ Α 9. ἐπὶ ταὐτόν b, επ αυτο Α |10. ἀϲυνήθη b in var. lect , ubi haec proponit: ῾ Corrigendum fortasse, τὰ τῶν ἀντωνυμιῶν ἀϲυνήθη ἢ εἰϲ ϲὐνθετον᾿, ϲυνήθη id. in textu cum Α |13. τὸ b, και τὸ Α |22.litteras πλει νοcis πλειουϲ corr. Α , quid antc fuerit non liquet | 23. εἱϲ adieit Rskrzeczka 25. ἠ ἐμοὶ b Homerus , ηδ’ εμοι Α | 27. ομιλικιη Α | 29. ἠδ’ Ab, ἢ Homerus ἀποϲτροφῇ τοῦ μ, ἵν’ ἡ ϲύνθετοϲ ἀπεμφαίνοιτο. ὅμοιον τὸ C οὐδ’ εἰ κεν ϲ’ αὐτὸν χρυϲῷ ἐρύϲαϲθαι ἀνώγοι (Χ 351 ) καὶ ἦ μή τιϲ ϲ’ αὐτὸν κτείνῃ δόλῳ ἠὲ βίηφι (ι 406). τὸ δὲ μεῖζον· παραλόγωϲ ἐνεκλίθη τὸ εἰ μὲν δὴ ἕταρόν γε κελεύετέ μ’ αὐτὸν ἑλέϲθαι (Κ 242), εἴγε αἱ μετὰ τῆϲ ἐπιταγματικῆϲ ὀρθοῦ τόνου ἔχονται· καὶ τὸ ἀνάγνωϲμα 58 Α οὐκ ἀπόβλητον, καθὸ τὴν ϲύνθετον ἐνέφαινεν ὀρθοτόνωϲ ἀναγνωϲθέν. καὶ ἔτι τὸ μήτ’ ἐμῶὐτᾶϲ μήτε καϲιγνήτων πόδαϲ ὠκέαϲ τρύϲηϲ (poet. lyr. adesp. 41 Bergk) διέϲταλκε δυϲὶ περιϲπωμέναιϲ· ἠδυνάτει γὰρ ϲυντεθῆναι διὰ τὸ ἐπιφερόμενον ῥῆμα. πῶϲ οὐν οὐχὶ βίαιον τὸ τὰϲ διεϲταλμέναϲ κατὰ παράθεϲιν βιάζεϲθαι εἰϲ ϲύνθετον, τοῦ λόγου οὐκ ἀπαιτοῦντοϲ;

Δέον οὐν, ὡϲ προείρηται, τὰ ἐν δυϲὶ τρίτοιϲ νοούμενα, εἴτε κα. Β τ᾿ ἀπόλυϲιν, ὡϲ τὸ ἐγκλινόμενον, εἴτε κατ’ ὀρθὸν τόνον ἀνεγνώϲθη ἕνεκα διαϲτολῆϲ ἢ ἄλληϲ τινὸϲ ϲυντάξεωϲ, εἰϲ ἁπλᾶϲ μεταλαμβάνειν· τὰ δὲ ἐν τρίτῳ καὶ ἐν ταὐτῷ εἰϲ ϲυνθέτουϲ, ἅπερ ἂν εὑρεθείη πάντωϲ κατ’ὀρθὸν τόνον, ἕo δ’ αὐτοῦ πάντα κολούει (Θ 211) ἑὲ δ’ αὐτὸν ἐποτρύνει (Υ 171) ἠ γὰρ ἔμελλεν οἱ τ’ αὐτῷ θάνατόν τε κακόν (Π 47 ) ἐπὶ γὰρ Πατρόκλου ἥ τε ἀντωνυμία καὶ τὸ ῥῆμα. Ἔτι εἰ αἱ κατὰ τὸ C πρῶτον καὶ δεύτερον ὀρθοῦ τόνου ἐχόμεναι ἀντιδιαϲτολὴν ἀναδέχονται, τί τὸ ἐμποδὼν τὸ καὶ ἐπὶ τρίτου τὴν ἀντιδιαϲτολὴν διήκειν, καὶ ὃν τρόπον τὸ καὶ ἐμοὶ ἐγένετο, καὶ ϲοὶ ἐγένετο ἀμετάληπτα εἰϲ AROVM. 16 ltaque ubi et subiectum et obliquus pronominis casus tertiae quidem, sed non einsdem personae sunt, ibi obliquus casus, sive inclinatur absolute positus, sive recto tenore profertur discretionis vel alius rei cousa, simplicis notionem induit;  ubi subiectum obliquusque casus et tertiae et eaedem suut personae, ibi obliquus casus compositi vim habet. Discr. SCRIPT. 1. ἀποϲτροφῇ b, απο αποϲτροφη Α Sitne τοῦ ε pro τοῦ μ scribendum dubitat RSKrzeczka | απεμφαινοιτο Α, ἀπεμφαίνηται b) 2. ἐρύϲαϲθαι b Homerus, ερυϲαϲθε Α | 4. ἢ Homerus, εἰ Ab | ϲ’ αὐτὸν b Homerus, αυτον Α | ἠὲ b Homerus, ηδε Α |βίηφι Homerus Α, βίηφιν b | 5. ι vocis ενεκλιθη ex η facta ab A | 6. εί μὲν b Homerus, η μεν Α |10. μητεμ’ ὠυταϲ Α .μήτε ἐμῶὸτᾶϲ HLAhrens, μήτε ἐμῶ αὐτᾶϲ b, μἡτ’ἐμῶ αὐτᾶϲ ThBergk 13. διεϲταλκεν Α | 16. Δέον οὖν] fol. 161 v. | κατ’ b, κατα Α | 21. κολούει b Homerus, κουλουει Α | 22 ἑὲ RSchueider, ἕε b | 23. ἦ Homerus, εἰ Α 24. o τ’ Ab, ο Homerus |25. Πατρόκλου b, πατροκλον Α |καὶ b, και και Α 26. ορθου τονου εχομεναι Α, ὀρθοτονούμεναι b | 27. εμποδον Α ϲύνθεϲιν, οὕτω καὶ οἱ τ’ αὐτῷ. «Ἀλλὰ καὶ αἱ κατὰ τὸ τρίτον εἰϲ ϲύνθετον μεταλαμβάνονται.» Τί δέ; οὐχὶ καὶ αἱ κατὰ τὸ πρῶτον καὶ 50 A δεύτερον, καὶ εἰ ϲπανιάκιϲ, ἀλλ’ οὖν γε μεταλαμβάνονται; αὐτὸν μὲν ϲὲ πρῶτα ϲάου (ρ 595) οὐδ’ ἐμέ φημι λελαϲμένον (N 269) καὶ ἐμὲ λύϲομαι (K 378) εἴρηταί τε καὶ ἡ αἰτία τοῦ τὰϲ κατὰ τὸ τρίτον πλείοναϲ εἶναι.

Καὶ αἱ κτητικαὶ δὲ ὁμοίωϲ μεταληφθήϲονται εἰϲ ϲυνθέτουϲ ἢ εἰϲ B ἁπλᾶϲ, προληπτικώτερον πάλιν τινῶν ὑποϲτηϲαμένων τὸ μόνον εἰϲ ϲυνθέτουϲ αὐτὰϲ μεταλαμβάνεϲθαι. Ἔχει δὲ τὰ τοῦ λόγου ὧδε. ἐπὰν μὲν ἡ διάβαϲιϲ τοῦ ῥήματοϲ ἀπὸ τῆϲ γενικῆϲ. ἥτιϲ ἐκ τῆϲ κτητικῆϲ μεταλαμβάνεται, τὴν διάβαϲιν ἐπὶ τὸ αὐτὸ πρόϲωπον ποιῆται, πάντωϲ εἰϲ ϲύνθετον μεταλαμβάνεται· ἐπὰν δὲ τὸ ῥῆμα μὴ ἀπὸ τῆϲ γενικῆϲ νοῆται, ἀπὸ δέ τινοϲ προϲώπου, τότε καὶ ἁπλῆ ἡ ἀντωνυμία. τοῦ μὲν οὐν προτέρου C δεύτερον αὐ θώρηκα περὶ ϲτήθεϲϲιν ἔδυνεν οἱο καϲιγνήτοιο Λυκάονοϲ (Γ 332) τοῦ ἑαυτοῦ ἀδελφοῦ ἐνέδυ χιτῶνα· πάρ τε καϲιγνήτῳ Θραϲυμήδεϊ καὶ πατέρι ῷ (γ 39) τῷ ἑαυτοῦ. τοῦ δὲ δευτέρου οὕνεκ’ ἄρ’ οὐχ ῷ πατρὶ χαριζόμενοϲ θεράπευον (ν 265) 60 A οὐ γὰρ ἐδεράπευον αὐτοῦ τὸν πατέρα, τοῦ ῥήματοϲ ἀποϲτάντοϲ τῆϲ γενικῆϲ. ὁμοίωϲ ὅθ’ ἑὸϲ δόμοϲ (ὁ τινὸϲ ὅτε με) ἀμφεκάλυψεν (ο 118) διὸ εἰϲ ψιλὸν μετάγεται τὸ αὐτοῦ. τότε δὲ Ζεὺϲ Ἔκτορι δῶκεν ῇ κεφαλῇ φορέειν (Π 799)· τὸν καὶ ἀνηρείψαντο θεοὶ Διὶ οἰνοχοεύειν κάλλεοϲ εἵνεκα οἱο (Υ 234) πάλιν ἐπὶ τοῦ B αὐτὰρ ὅγ᾿  ὅν φίλον υἱὸν ἐπεὶ κύϲε (Ζ 474) ARGYM. 9 Etiam in possessivorum tertiae locum et composita et simplicia substituuutur Ubi subiectum verbi eadem est persona atque genetivus, qui pro possessivo poni potest: possessivum habet vim compositi; ubi subiectum verbi diversum est a genetivo, qui in possessivo latet, simplicis potestatem habet. DISCR. SCRIPT. 1. αί JGuttentag, καί αί Ab |3. ϲπανιακηϲ Α |4. ϲάου Ab cod. Vindob, 5 Homeri, ϲάω ceteri Hom. codd. l | 5. φημι b Homerus, φηϲιν Α |10. προληπτικοτερον Α | 13. ποιειται Α |15. ἀπὸ δέ τινοϲ Ab, ἄλλου δέ τινοϲ G Uhlig | 17. θορηκα Α | 25. ῾  ln parenthesi corr. fortasse ὁ Θῶνοϲ ὅτ τ ἐμέ k in var. lect. | 26. εαυτου, sed ε deleta, Α | 29. ανηριψαντο Α 32. b Homerus, επη Α | κυϲεν Α ϲύνθετοϲ· τὸν γὰρ ἑαυτοῦ ἔκυϲε παῖδα. ὅθεν τινέϲ, πάλιν ἀγνοήϲαντεϲ τὸ μεταβατικόν ν, τὸ αἴτει δ’ οἰωνὸν ἐὸν ἄγγελον (Ω 292) μεταγράφουϲιν εἰϲ τὸ ταχὺν ἄγγελον, ἢ τὸν ἀγα θὸν ἐκδέχονται. καὶ ἐπὶ θηλυκῆϲ τὸν ξεῖνον πέμπωμεν ἑὴν ἐϲ πατρίδα γαῖαν (ν 52). φαϲὶ δὲ καὶ τὸν Ἀρίϲταρχον ἀϲμένωϲ τὴν γραφὴν τοῦ Δικαιάρχου παραδέξαϲθαι· (ἐν γὰρ ἁπάϲαιϲ ἦν τὸ (Γ 244) ἐῇ ἐν πατρίδι γαίῃ) ὑπολαβόντα τὸ ἑαυτῆϲ νοεῖϲθαι’ ἐκ τοῦ ἑῇ, δέον πάλιν ψιλῶϲ μετα C λαμβάνειν. δῆλον οὖν ὡϲ τὸ ἀλλ’ ἐυὲ θυμὸϲ ἀνῆκε πολυτλήμων πολεμίζειν θάρϲεϊ ῷ (H 152) ἀμφίβολον. εἰ γὰρ εἰϲ ἁπλῆν μεταληφθήϲεται. ἔϲται ὁ θυμὸϲ ἀνῆκέ με τῷ ἐκείνου θάρϲει πολεμεῖν ν, ὅπερ πάλιν ἐν διαβάϲει νοεῖται · εἰ δὲ εἰϲ ϲύνθετον, γενήϲεται τῷ ἑαυτοῦ θάρϲει ἀνῆκέ με πολεμεῖν, 61 A καὶ τὸ ῥῆμα ἐκ τῆϲ γενικῆϲ ἀπήρτηται. ὁμοίωϲ καὶ τὸ Νέϲτωρ φάϲχ’ ὁ γέρων, ὅτ’ ἐπιμνηϲαίμεθα ϲεῖο, οἷϲιν ἐνὶ μεγάροιϲιν (δ 191). εἰ δὲ μή, εἰϲ ἁπλῆν τὴν αὐτοῦ.—οὕτωϲ εἶχε καὶ τὸ ἐν Ἰϲθμιονίκαιϲ Πινδάρου (fr. 1 Boeckh) Αἰολίδαν δὲ Ϲίϲυφον κέλοντο ῷ παιδὶ τηλέφαντον ὄρϲαι γέραϲ ἀποφθιμένῳ Μελικέρτᾳ· B τῷ γὰρ παιδὶ τῆϲ Ἰνοῦϲ. πάλιν γὰρ οἱ ἀξιοῦντεϲ εἰϲ ϲύνθετον μεταλαμβάνειν τὴν ἑαυτοῦ, ζητοῦϲι τίνι ἀκολουθῶν Ϲιϲύφου υἱὸν αὐτὸν ἔφη. οἱ δὲ βαρυτονοῦϲι τὸ Δωρικῶϲ, δεχόμενοι ἀντὶ τοῦ ὥϲ, ὁμοίωϲ τῷ

ῶ τε χερνᾶτιϲ γυνὰ οὐδὲν προμαθιωμένα (lyr.gr.III 3 p.1359 Bergk)· DISCR. SCRIP. 1. εκυϲεν Α | πάλιν ἀγνοἡϲανταϲ] fol. 162r. | 5. θηλυκῆϲ RSkrzeczka, αἰτιατικῆϲ Ab |῾ Exspectabam tale quiddam: καὶ ἐπὶ αἰτιατικῆϲ· τὸν ξεἰνον γαῖαν. καὶ ἐπὶ δοτικῆϲ· ἑῇ ἐν πατρίδι γαίῃ. φαϲὶ δὲ κτλ. Vel sic: καὶ τὸ ἑ ῆ ἐν πατρίδι γαίη. καὶ ἐπὶ αἰτιατικῆϲ κτλ. ΑFNaeke πέμπωμεν b Homerus, πεμπομεν Α | 7 — 8. παραδέξαϲθαι b, αναδεξαϲθαι Α 9. ἑῇ ἐν πατρίδι γαίῃ b in var. lect., ἑὴν ἐϲ πατρίδα γαιη id. in toxtu, εην εϲ πατρίδα γαίην Α | 10. ἑαυτῆϲ AFNaeke, ἑαυτοῦ Ab | ἑῇ b, εηι Α | 12. ἀλλ’ ἐμὲ b Homerus, αλλα με Α | ανηκεν Α | 14. ανηκεν με Α |16, ανηκεν Α 17. ἀπήρτηται] ῾ Corr. fortasse ἀπηρτήϲεται b in var. lect. |18. φάϲχ’ b, φαϲκ’ Α 19. ῾ Cf de Syntaxi 156, 10. Unde intelligenda et reconcinnauda sunt, quae statim inferuntur᾿  b in var. lect. | 20. εἰ δὲ μὴ RSkrzeczka, εἰ δὲ οὐ Αb ειχενΑ | ᾿Κθμιονίκαιϲ b, ιϲθμιονκαιϲΑ | 22.Αίολίδαν δὲ b, αιολιδ’ ανδεΑ |24.ἀποφθιμένῳ b ABoeckh, επιφθιμενω Α, φθιμένῳ synt.156,16 | 25. γαρ οι Α, γὰρ b 27 βαρυτονουϲιν Ἄ | ὥ BSchneider, ῷ b, ω υt videtur Α | ὥϲ BSchneider, ὡϲ b, ωϲ Α | 28. ὧ τε b, ωιτε Α, ὥτε HLAhrens, ῶτε ΤhBergk |χερνᾶτιϲ b HLAhrers ThBergk, χερνίτηϲ Α | προμαθιωμένα ThBergk, προ μαθιουμενα Ab, προμαθιομένα HLΑhrensi Alemani versum tribuit HLΑhrens, Epieharmo ThBergk οἱ δὲ εἰϲ τὴν οἴ πρωτότυπον μετάγουϲι τὴν γραφήν, ἵνα δοτικὴ ἀντὶ γενικῆϲ ἀκούηται, ὁμοίωϲ τῷ C Ἀχιλῆι δαμαϲθείϲ (X 55). Χρὴ οὗν προϲανέχονταϲ τῷ προκειμένῳ λόγῳ μεταλαμβάνειν τὰϲ τοιαύταϲ τῶν ἀντωνυμιῶν εἰϲ τε ἁπλᾶϲ καὶ ϲυνθέτουϲ, τὰ νῦν περιγραφομένηϲ τῆϲ πολλῆϲ παραθέϲεωϲ ὑπὲρ τοῦ μὴ ἐπὶ πλέον προάγειν τὸν λόγον.

Ἐξῆϲ ἐπὶ τὰϲ κατὰ μέροϲ χωρητέον.

Ἡ ἐγώ τῆϲ ἔγωγε Ἀττικῆϲ διαφέρει ϲυντάξει. ἡ μὲν γὰρ καὶ 62 A κατ’ ἀρχὴν τοῦ λόγου τίθεται, καὶ καθ’ ὑπόταξιν, ἡ δὲ ἔγωγε οὐ ϲυνήθηϲ εἰϲ ἀρχὴν λόγου παραλαμβάνεϲθαι, καθὸ καταφατικωτέρα ἡ ἔγωγε· πολλάκι γοῦν καὶ κατά τιναϲ ἐρωτήϲειϲ ϲυγκατατιθέμενοί φαμεν ἔγωγε ἐν ἴϲῳ τῷ ἐγώ.—Μεμπτέοι οὐν οἱ ὑπολαμβάνοντεϲ τὴν μὲν ἀντιδιεϲτάλθαι, λέγω δὲ τὴν διϲύλλαβον, τὴν δὲ ἐγκεκλίϲθαι (καὶ ἴϲωϲ ἡ ἀφορμὴ ἐκ τοῦ ἀναβεβιβάϲθαι τὴν τάϲιν ν, τοῦ τε μὴ ἄρχειν λόγου, B ἅπερ ἐγκλινομέναιϲ παρηκολούθει)· ἐδείχθη γὰρ ἐντελῶϲ ὡϲ ἀδυνατοῦϲιν αἱ τῆϲ εὐθείαϲ ἐγκλίνεϲθαι· διὸ καὶ τὸ τί ϲὺ τόϲϲον ὁμίλου (Υ 178) μόνωϲ ὀρθοτονητέον. —ἄλλωϲ τε αἱ ἐγκλινόμεναι τῶν ἀντωνυμιῶν οὐδέποτε προοιϲταί εἰϲι κατ’ ἰδίαν, καθάπερ αἱ ὀρθοτονούμεναι, ἀλλ᾿ἀεὶ μετά τινοϲ μέρουϲ λόγου παρατίθενται, δόϲ μοι, τίμηϲόν με, καθάπερ καὶ ἄλλα τινὰ μέρη λόγου, ὡϲ αἱ προθέϲειϲ, οἱ ϲύνδεϲμοι, C τὰ ἄρθρα. πῶϲ οὖν πρὸϲ τὰϲ ἐρωτήϲειϲ φαμὲν κατ’ ἰδίαν ἔγωγε ὅτι δὲ καὶ διαϲταλτικῶϲ παραλαμβάνεται, δῆλον ἐκ τούτων, οὕνεχ’ ὁ μὲν καλόϲ τε καὶ ἄρτιποϲ, αὐτὰρ ἔγωγε (θ 310) καῖ μήτηρ μέν τέ μέ φηϲι τοῦ ἔμμεναι, αὐτὰρ ἔγωγε (α 215). αἱ ἐγκλινόμεναι τῇ αὐτῇ καταλήξει χρῶνται, ἦπερ καὶ αἱ ὀρθοτονούμεναι. 63 Α — πῶϲ οὐν ἡ μὲν ἔγωγε εἰϲ γε λήγει, ἡ δὲ ἐγώ εἰϲ γω: —Χρὴ δὲ νοεῖν ὅτι μόνον παρῆκται διὰ τῆϲ γε ϲυλλαβῆϲ· οὐ γὰρ κεῖται ὁ γέ παραπληρωματικὸϲ οὔτε ἐν ϲυνθέϲει, ἐπεὶ ἀδύνατον ἐγκλιτικὸν ϲυντίθεϲθαι, AROVM. 9 Ἐγώ ab ἔγωγε attico differt constructione: ἐγώ et in initio sententiae ponitur et aliis vocabulis postponitur ἔγωγε non solet in initio poni et affirmandi vim habet. —Ἔγωγε inclinatum non est factum est per paragogen, nam γε coniunctio expletiva nec per compositionem suffixa esse potest (enelitieae enim non componuntur), nec per appositionem (ἐγώγε enim esset). Disca. SCRIPT. 1. μεταγουϲιν την γραφην A, μετάγουϲιν b |3. αχιλληι Α 9. inscriptio περι τηϲ εγω και εγωγε maiusc. Α | 13. Μεμπτέοι b, μεμπταιοι Α 15. ἀναβεβιβάϲθαι b in textu, ἀναβεβάϲθαι id. in ind. mendorum , αναβιβαϲθαι Α τοῦ τε μὴ] fol. 162 ν. |  ἄρχειν b, αρχην Α |  18. ομηλου Α | 20. προοιϲταί b, προοιϲτε Α |  ειϲιν A | 25. 27. ἐγώ γε La Roche | 27. φηϲιν A. Apollonius Dyscolus. I. οὔτε ἐν παραθέϲει, ἐπεὶ μᾶλλον ὠξύνετο ἂν τὸ τέλοϲ τῆϲ ἐγώ. τὸ δὲ αὐτὸ καὶ ἐπὶ τοῦ ἔμοιγε. — Διὸ καὶ ἐπεζήτηϲαν ἔνιοι, διὰ τί καὶ ἐπὶ αἰτιατικῆϲ καὶ γενικῆϲ οὐκέτι. πρὸϲ οὓϲ ἂν φαίημεν ν, ὅτι οὐκ ἐξωμάλιϲται τὰ τῶν διαλέκτων, μάλιϲτα δὲ τὰ τῶν Ἀττικῶν. ὅμοιοϲ B καὶ γέλοιοϲ προπαροξύνοντέϲ φαϲιν, ἀλλ’ οὐκέτι τὰ τούτοιϲ παραπλήϲια· ἤμελλον καὶ ἠβουλόμην, ἀλλ’ οὐ πάντα τὰ παρατατικὰ οὕτωϲ ἐπεκτείνουϲι· καὶ ἐπ’ ἄλλων πλείϲτων. τὸ αὐτὸ οὐν καὶ ἐπὶ τοῦ προκειμένου.

Δωριεῖϲ ἐγών. Ϲώφρων· ἐγ ὡν δέ τοι καὶ πάλαι ὤψεον (fr. Ahrens). καὶ ὁ ποιητὴϲ δὲ ϲυνεχῶϲ διὰ τοῦ ν , ὅτε φωνῆεν ἐπιφέροιτο, ϲαφὲϲ ὅτι τὸ χαϲμῶδεϲ τῶν φωνηέντων ἀναπληρῶν τῇ τοῦ ν προϲθέϲει. C κοινῇ δὲ προφορᾷ χρῆται ἐν τῷ ἀλλ’ ἐγὼ οὐδέν ϲε ῥέξω κακόν (Ω 370) καῖ ἀλλ’ ἐγὼ οὐ πιθόμην (ε 201. x 103. t 228) καὶ τὸ ν οὐ προϲέλαβεν ν, ἐπεὶ ἀνεπίδεκτον τὸ ἔποϲ κρητικοῦ εἰϲ ϲύμφωνον καταλήγοντοϲ. —Οὐ φύϲει φαϲὶ τὴν ἀντωνυμίαν λήγειν εἰϲ ν, πλεονάζειν δέ, «ἐπεὶ ἡ κατὰ τὸ δεύτερον δίχα τοῦ ν, τύ. πᾶϲα γὰρ 64A ἀντωνυμία εἰϲ ν λήγουϲα κατὰ τὸ πρῶτον, πάντωϲ καὶ κατὰ τὸ δεύτερον ν, ἐμέθεν ϲέθεν, ἐμίν τίν, ἡμῶν καὶ ὑμῶν». Πρῶτον διάλληλα τὰ τῆϲ ἐπιχειρήϲεωϲ. τί γὰρ ⟨οὐ⟩ μᾶλλον ἡ τύ ὠλιγώρηται, ὅτι εἰϲ ν οὐ λήγει, ἢ ἡ ἐγών, ὅτι εἰϲ ν λήγει δεύτερον αἱ μακροκατάληκτοι λέξειϲ οὐ πλεονάζουϲι τῷ ν ἀδιαφόρωϲ· τὸ γὰρ τοιοῦτον ἐν τῷ ἔλεγεν ἢ ἔλεγε καὶ λέγουϲιν, ἅπερ ἐν βραχυκαταλήκτοιϲ.—τρίτον ἐν ὁμοιοκαταλήκτοιϲ ἡ μονὴ τοῦ ν γίνεται, ἐμέθεν ἢ ϲέθεν, ἐμίν τίν, τὸ B δὲ ἐγών εἰϲ ων λήγει, τοῦ δευτέρου διὰ τοῦ υ ἐκφερομένου. ἔπειτα παρὰ Βοιωτοῖϲ τὸ λεῖπον ἀνεπληρώθη· ἰδοὺ γὰρ τούν.

Οἱ αὐτοὶ Δωριεῖϲ ἐγώνγα καὶ ἐγώνη· οὐ γὰρ ἐγώνγα, Fάναϲϲα, Διὸϲ θύγατερ, ARGVM. 2 Nec ἔμουγε genetivum nec ἔμεγε accusativum exstare non mirum nam dialecti ad analogiae leges non diriguntur, minime omnium attica. — 9 Dorica forma ἐγών Homerus utitur, ubi vocalis subsequitur. ln ea ν dieunt redundare, nam omni pronomini primae personae in ν exeunti respondere eundem exitum in secunda. At complurIbus argumentis refelluntur ν igitur illa naturalis est. — 28 Ceterac formae doricae et acolicae; ἰών formam boeoticam Trypho dicit natam esse ex ἐγὼν alii nativam esse censent. DISCR. SCRIPT. 3. οτι Α, ψϲ b |5. φαϲιν iterat Α | 6. οὐ GUhlig, οὐκέτι Ab 7.επεκτεινουϲιν Α | 9. τοι Α Choeroboscus HLAhrens, τυ b | ὦψεον Α Choeroboscus HLAhrens, ὤψειον b |12. προφοραι Α | 13.κακόν Αb, κακά Homerus | 15. πειθομην Α | 16. κρητικοῦ b, κριτικου Α |17. φαϲιν Α |20. ϲέθεν b, ϲεθεν εθεν Α ἐμίν τιν’Α | διάλληλα τὰ τῆϲ b, αδελφα τα τηϲ εἰϲ Α, puncta ab Αᵗ | 21. τί γὰρ] fol. 163 r. | οὐ μᾶλλον b, μαλλον Α |22.δευτερον αι Α, δεύτερον b |23 — 24. ελεγεν η ελεγεν και Α, ἔλεγεν καὶ b | 26. ων b, ον Α | 27. τούν b, το υν Α | 29. Fάναϲϲα ThBergk, ἄναϲϲα Ab Ἀλκμάν (fr. 51 Bergk 3 ). Αἰολεῖϲ βαρέωϲ· ἐγων δ’ ἔμ’ αὔτα τοῦτο ϲυνόϊδα Ϲαπφώ (fr. 102 Ahrens, 15 Bergk 3). Βοιωτοὶ ἱὠν, ὡϲ μὲν Τρύφων C (p. 27 Velsen ), ὑφέϲει εὐλόγω τοῦ γ, ἵνα καὶ τὰ τῆϲ μεταθέϲεωϲ τοῦ ε εἰϲ ι γένηται, ἐπεὶ φωνήεντοϲ ἐπιφερομένου τὸ τοιοῦτον παρακολουθεῖ. ἀλλὰ μὴν καὶ ἐδαϲύνθη, ἐπεὶ δαϲύνεται τὰ φωνήεντα ἐν ταῖϲ ἀντωνυμίαιϲ, ὅτε πρὸ φωνηέντων τίθενται, ἑόϲ, ἑοῦ, ἑαυτῷ, ἑαυτόν, ἑοῖ. ὡϲ δὲ ἔνιοι, ὡν ἐϲτὶ καὶ ὁ Ἄβρων, θέμα ἐϲτίν, ὃ ϲυζύγωϲ οἱ αὐτοί φαϲι τῇ μὲν ἐγών τὴν ἱών, τῇ δὲ ἐγώνη τὴν ἱώνει, εἴγε τὸ παρὰ Δωριεῦϲιν η εἰϲ ει μεταβάλλεται, τῇ δ’ ἐγώνγα τὴν ἰώνγα. Κόριννα · 65 A μέμφομη δὲ κὴ λιγουρὰν Μουρτίδ’ ἰώνγα , ὅτι βανὰ φοῦϲ᾿ ἔβα Πινδάροιο ποτ’ἔριν (fr.12Ahrens, 21 Bergk3) καὶ ἔτι ἱώνει δ’ εἱρώων ἀρετὰϲ χεἰρωάδων (fr. 1 Ahrens, 10 Bergk3)

Τρύφων (p. 32 Velsen)φηϲὶ μηδ’ ὅλωϲ εὐθείαϲ εἶναι τὴν ϲύ, κλητικῆϲ δὲ μόνον, «ἐν οἷϲ αἱ μὲν εὐθεῖαι τὸν περί τινοϲ λόγον ἀναδέχονται, αἱ δὲ κλητικαὶ τὸν πρόϲ τινα, ὅνπερ ἡ ϲύ ἀναδέχεται. — ἔτι ὅν τρόπον ἡ ἐκεῖνοϲ οὐκ ἔχει κλητικήν, διότι ἐν ἀποϲτήματί ἐϲτι, τῆϲ κλητικῆϲ B κλῆϲιν ἐπαγγελλομένηϲ τοῦ πέλαϲ, οὕτωϲ οὐδὲ ἡ ϲύ εὐθείαϲ. ἐπεὶ τὰ ἐναντία ἀνεδέξατο. —αἱ κλητικαὶ δευτέροιϲ προϲώποιϲ ϲυντάϲϲονται, Ἔκτορ ἦλθεϲ, Ϲώκρατεϲ διελέξω· τοιοῦτον οὖν καὶ τὸ ϲ ὺ λέγε καὶ ϲ ὺ ϲκά πτε. — οὐκ ἐπεὶ δὲ εὐθείᾳ ϲυντάϲϲεται ἐν τῷ ϲὺ ὁ λέ. γων, πάντωϲ καὶ εὐθείαϲ· ἰδοὺ γὰρ καὶ ἐπὶ ὀνομάτων, Ἀρίϲταρχε αὐτὸϲ γέγραφαϲ. — οὐ πάϲηϲ πτώϲεωϲ εὐθεῖα, τοῦ ἀλλήλουϲ, τοῦ ASOVM. 18 Ϲύ pronomen non nominativum, sed vocativum esse Trypho praecepit. DISCR. SCRIPT. 2. δ’ ἔμ’ αὔτα b HLAhrens, δ’ ἐμαύτα ThBergk, δεμ’ αυται Α | 3. ϲύνοϊδα HLAhrens, ϲύνοιδα h ΤhBergk |4. ίών b, om. Α |5. Τρυφων Α, Τρύφων φηϲίν b |8 πρὸ FGSturz b, προϲ Α |9 ἐοῖ FMehlhorn, ἕοι b ἐϲτὶ και ὁ b, εϲτιν ο Α |10. τῇ δὲ ἐγώνη τὴν ἰώνει inserit HLAhrens | 11. η ειϲ ει Α, ε εἰϲ ι b | τη δ’Α, τῇ δὲ b |12.κορινα Α |13 —14.versus emendavit ABoeckh, quem secuti sunt HLAhrena ThBergk, μέμφομαι δε και λιγουραν Μυρτιδα ιωνγα οτι βανα φουϲα εβα Πινδαριοιο ποι εριν Α, quae servavit b, nisi quod Μυρτίδ’ et φοῦϲ’ scripsit | 16 —16. ἰώνει δ’ εἰρώων ἀρετὰϲ χείρωιάδων (vel χείρψάδων vel χείρωἰδων) ⟨αἴδω ThBergk, ίώνει Fῦδ᾿ είρώων ἀρετὰϲ χείρωάδων HLAhrens, . . Fῦδα δ᾿ ἰώνει Εἰρώων ἀρετὰϲ χείρωϊάδων ν. . ι JAHartung, ἴωνει ηδ’ ηρωων αρεταϲ χειρωαδων Α, quae servavit b, praeterquam quod ἡρώων et ἀρετὰϲ scripsit inscriptio περι τηϲ ϲυ mainsc. Α | φηϲιν Α |  κλιτικηϲ et 19 —20. κλιτικαι et κλιτικη et κλιτικηϲ et 52, 1 et 3 κλιτικηϲ Α | 21. εϲτιν Α |25. ἐπεὶ δὲ] ἐπειδὴ Ade Velsen ἐμαυτοῦ, ὥϲτε καὶ τῆϲ ϲύ οὔϲηϲ κλητικῆϲ οὐ πάντωϲ εὐθεῖα ἐπιζητηθήϲεται.

Ὄτι μὲν οὖν κλητικῆϲ ἐϲτὶν ἡ ϲύ, ἀναμφίβολον· ὅτι δὲ καὶ C εὐθείαϲ, λεκτέον. Αἱ ϲυνεμπίπτουϲαι τῶν λέξεων κατὰ τὰϲ ϲυντάξειϲ τοῦ λόγου τὸ ἀμφίβολον τῆϲ ϲυνεμπτώϲεωϲ ἀποβάλλουϲι. τὸ γὰρ οὐκερῶ, τρία ϲημαῖνον, ἐν τῷ οὐκ ἐρῶ ϲοί ἢ οὐκ ἐρῶ ϲοῦ ἢ οὐ κερῶ ϲέ οὐκέτι ἀμφίβολον καθέϲτηκε. καὶ περιϲϲὸν εἰϲ τοῦτο παρατίθεϲθαι, τοῦ λόγου ἐπὶ πάντων ϲυντείνοντοϲ τῶν παραπληϲίων. ὅθεν 66 A καὶ τὸ ϲύ κατὰ τὴν ϲύνταξιν δειχθήϲεται, πότε εὐθείαϲ ἐϲτὶ καὶ πότε κλητικῆϲ. ἐν οἷϲ γάρ φαμεν ϲὺ ἦ λθεϲ πρὸϲ ἐμέ, κλητικῆϲ· ἐγώ είμι καὶ ἐκεῖνόϲ ἐϲτι καὶ ϲὺ εἰ, εὐθείαϲ· τὰ γὰρ τῆϲ ὑπάρξεωϲ ἢ κλήϲεωϲ ῥήματα εὐθείᾳ ϲυντάϲϲονται. οὐ γὰρ πάντωϲ καθολικὸν τὸ τὴν εὐθεῖαν ἐπὶ τρίτοιϲ νοεῖϲθαι πάντοτε ἰδοὺ γὰρ ἐπὶ πρώτου καὶ δευτέρου, ϲεμνόϲ εἰμι, ϲεμνὸϲ εἰ. —Ἄλλωϲ τε τὰ μὲν ὀνόματα, δίχα τῆϲ κλητικῆϲ, ἐν τρίτοιϲ νοεῖται, ὅτε μή, ὡϲ προείρηται, τὰ τῆϲ B ὑπάρξεωϲ ἢ κλήϲεωϲ ῥήματα ϲυντάϲϲεται, Δίων περιπατεῖ, Δίωνι λέγε, Δίωνα τύπτε· αἱ δὲ ἀντωνυμίαι ἕνεκα τούτου παραλαμβάνονται, τῶν ὀνομάτων οὐ δυναμένων κατὰ τὸ πρῶτον καὶ δεύτερον πρόϲωπον παραλαμβάνεϲθαι ἐπὶ τῆϲ προκειμένηϲ ϲυντάξεωϲ. παρακολουθεῖ οὖν τοῖϲ κατὰ τὸ δεύτερον ἀνακρεμάμενον ἔχειν τὸν λόγον τὸν πρόϲ τινα ὑπὲρ αὐτοῦ τοῦ προϲφωνουμένου ὁ γοῦν λέγων ϲὺ τύπτειϲ πρὸϲ αὐτὸν λέγει ὑπὲρ αὐτοῦ. τὸ αὐτὸ καὶ ἐπὶ τῶν πλα. C γίων, ϲοὶ δίδωμι, ϲὲ φιλῶ. χωριϲτέαι οὐν ⟨αἱ ⟩ ἀντωνυμίαι τῶν ὀνομάτων κατὰ τὰϲ ϲυντάξειϲ ἕνεκα τούτου. —Ἔτι αἱ ϲυναπτόμεναι ARGVM. 3 Et hoc quidem constat, ϲύ esse vocativum idem esse nominativum, comprobandum est. —9 1) Vorba substntiva et appellandi cum nominativis construuntur construntur etiam eum ϲύ pronomine. — 14 2) ln nominum locum succedunt in prima secundaque persona pronomina (ϲύ igitur quopiam pro nominativo nominum usurpatur, sequitur ut ipsum quoque nominativus sit). —24 3) Quaecunque vocabula sive copulativis aive disiunctivis coniunctionibus conectuntur, eiusdem casus sunt. Eo modo ϲύ cum nominativis coniungitur. TESTIM. 24 cf. Prisc. XIII, 20 13, 12 Hertz cum igitur omnia quae sibi coniunguntur in diversis posita personis casualia , είνε disiunqantur seu copulentur, eumdem servant casum e. q. s. DISCR. SCRIPT. 6. οὐκερῶ b, ευκαιρω Α | ἐρῶ ϲοί ἢ οὐκ ἐρῶ ϲοῦ ἢ οὐ κερῶ ϲἐ b, ερω ϲοι η ερω ϲου η ουκ ερω ϲε Α, sed ερω ϲου delet Α |   7. καθεϲτηκεν Α | καὶ] fol. 163 v. | περιϲϲὸν b, om. Α | 9. τ in ποτε ex π corr. Α εϲτιν Α |10. κλιτικηϲ Α | πρὸϲ ἐμέ b, προϲ με Α | κλιτικηϲ Α |11.εϲτιν Α 12. κλήϲεωϲ b, κλιϲεωϲ Α |15. κλιτικηϲ Α | 16.κλήϲεωϲ b, κλιϲεωϲ Α |20. ἀνακρεμάμενον b, ανακεκραμενον Α | 21, γοῦν b, ουν Α |ω in λεγων ex ει factum ab A | 22. τύπτειϲ b, τυπτει Α | 23. οὖν αἰ b, ουν Α | 24. ϲυναπτόμεναι RSkrzeczka, ϲυμπλεκόμεναι Ab πτώϲειϲ ἢ διεζευγμέναι ἢ ϲυμπλεκόμεναι τῆϲ αὐτῆϲ ἔχονται πτώϲεωϲ· εἰ δέ που κλητικὴ παραλαμβάνοιτο, πάντωϲ ἐκτὸϲ πεϲεῖται τῆϲ ϲυντάξεωϲ. 67 A τοῦ μὲν οὐν προτέρου ἢ Ἀριϲτοφάνηϲ ἢ Ἀρίϲταρχοϲ, καὶ Ἀριϲτοφάνη καὶ Ἀρίϲταρχον, ἤτοι Ἀριϲτοφάνουϲ ἢ Ἀριϲτά ρχου, καὶ ἐμοῦ καὶ ϲοῦ, ἢ ἐγὼ ἢ ἐκεῖνοϲ· τοῦ δὲ δευ τέρου Ϲώκρατεϲ, ἢ Διογένηϲ παρἐϲται ἢ Θεόφραϲτοϲ· Ἀρίϲταρ χε, καὶ Διονύϲιοϲ ἤκουϲε καὶ Ἀπολλώνιοϲ. ὅθεν εἴ φαμεν καὶ ἐγὼ καὶ ϲὺ καὶ ἐκεῖν οϲ, εὐθείαϲ τὸ ϲύ. Τὰ δυϊκὰ καὶ τὰ πληθυντικὰ ϲύλληψιν ἔχει ὁμοιοπτώτων προϲώπων, τὸ ὑμᾶϲ ἐκ τοῦ B ϲὲ καὶ ϲὲ καὶ ἐκεῖνον, τὸ ὑμῖν ἐκ τοῦ ϲοὶ καὶ ϲοὶ καὶ ἐκείνῳ. ὅθεν τὸ ϲφῶι . . ϲὺ καὶ κρατερὸϲ Λκομήδηϲ (M 366) εἰ ϲύλληψιν ἔχει τοῦ Λκομήδηϲ κατ’ εὐθεῖαν, δῆλον ὡϲ καὶ τὸ ϲύ εὐθείαϲ καθέϲτηκεν. —Ἔτι αἱ ἀντωνυμίαι ὁμοιοπτώτοιϲ τοῖϲ ὀνόμαϲι ϲυντάϲϲονται, ἐμοῦ ὄντοϲ Ἀπολλωνίου, ἐμοὶ ὄντι Δίωνι, ϲὲ ὄν τα ἀγαθόν εἰ οὐν εὐθείαϲ τὸ ἐγώ εἰμι Διον ύϲιοϲ, εὐθείαϲ καὶ τὸ ϲ εἰ Δίων. —Ἡ κλητικὴ αὐτοτελὴϲ οὐϲα ϲτιγμὴν ἀπαιτεῖ C διὸ οὐδέποτε αἱ ἐγκλινόμεναι μετὰ κλητικῆϲ τίθενται, ὅτι μὴ μόνον ἡ μοί κατὰ πρῶτον πρόϲωπον διὰ φιλοφρόνηϲιν , Πἀτροκλέ μοι δειλῇ (T 287). ἐν ῶ οὐν φαμὲν ϲύ με, ϲύ μου, εὐθείαϲ ἡ ϲύ αἱ γὰρ εὐθεῖαι τήνδε τὴν ϲύνταξιν λαμβάνουϲι. —Πρὸϲ τὰ πύϲματα αἱ εὐθεῖαι ἀνθυπάγονται, τίϲ ἔγρα ψεν; Ἀρίϲταρχοϲ, ἐγώ· εὐθείαϲ οὖν καὶ κατὰ τοῦτο 68 A τὸ ϲύ. —Ἔπειτα εἶ τι κλητικὴν ἔχει, πάντωϲ καὶ εὐθεῖαν· οὐ μὴν εἴ τι εὐθεῖαν, πάντωϲ καὶ κλητικήν. οὔτε γὰρ τὰ πύϲματα, οὔτε τὸ ARGVM. 8 4) Duali et plurali voces eiusdem casus comprehenduntur com. prchenditur autem ϲὺ cum nominativis. —13 5) Pronomina per verbum substantivum cum nominibus eiusdem casus construuntur construitur eo modo ϲύ cum nominativis, —16 6) Voeativum enclitica subsequi non solet; subsequitur ϲ pronomen. —21 7) Ad interrogativas voces ut aliis nominativis, ita ϲύ pronomine respondemus. —23 s) Atque quae vocativum babent, eadem nominativo pon carent. TESTIM. 23 cf. Prisc. XIII,21 p.13,28 Hertz Et quicquid habet vocativum, hoc et momtnatiunm habet, quicquid antem nominatiunm , nom omnimodo et vocativum ; neque enim interrogativa nomina nec infinitα mec αbnegatica nec distributina vel impertitiva nec relativa, quae omnia carent demomstraticne, vocativos pollicentur. DISCR. SCRIPT. 1. ϲυμπλεκόμεναι RSkrzeczka, ϲυναπτόμεναι Αb | πτώϲεωϲ RSkrzeczka, κλίϲεωϲ Α et b in textu, qui falso in var. lect. refert in Α esse πτώϲεωϲ I. ηκουϲεν Α | 10. ῾ Malim semel poni et ϲοί et antea ϲέ b in var.lect 11. καὶ b Homerus, και ο Α l 13. ονομαϲιν Α | 14. ἐμοῦ ὄντοϲ Ἀπολλωνίου] fol. 164 r. | 15. εὐθείαϲ τὸ b, ευθειαϲ Α |17. prior η littera in κλητικηϲ ex ι facta ab A |19. δειλῇ b Ηomerus, δηλη Α | 22. καὶ κατὰ b, κατα Α |23. κλητικὴν Α et b in textu, qui in var. lect falso adnotat: ῾  Cod κλητικῆϲ et antea ευθειαϲ 23—24. εἰ τι εὐθεῖαν b, ει τι ευθειαϲ Α |  24. κλητικήν b, κλητικηϲ Α ἄλλοϲ, ὡϲ προείρηται , οὔτε τὸ ἐκεῖνοϲ. ὅθεν εἰ τὸ ϲύ κλητικῆϲ, πάντωϲ καὶ εὐθείαϲ. —Τὸ δὲ ϲυνεμπεϲεῖν τὴν φωνὴν οὐ ξένον πλεῖϲται γάρ εἰϲιν εὐθεῖαι ϲυνεμπίπτουϲαι ταῖϲ κλητικαῖϲ.

Ϲύγε Ἀττικοί, καθάπερ καὶ τὸ ἔγωγε. Τινὲϲ ἐν δυϲὶ μέρεϲι λόγου, ετοῦ γέ ἐν παραθέϲει κειμένου, ἐπεὶ αἱ ἐπεκτεινόμεναι ἐν πρώτοιϲ καὶ ἐν τρίτοιϲ. Ἐν μὲν οὐν τῷ τόνῳ οὐχ οἷόν τε διελέγξαι τὴν B παραγωγήν , ἐν δὲ τῇ Δωρικῇ τύγα οὔϲῃ ϲυνάγεται καὶ τὸ ϲύγε. ἡ γὰρ τύ ὀρθῆϲ τάϲεωϲ οὖϲα εὐθεῖαν ϲημαίνει παρὰ Δωριεῦϲι, καὶ τὺ Διὸϲ θύγατερ μεγαλόϲθενεϲ (lyr. gr. adesp. 42 Bergk lll 3), ἐγκλινομένη δὲ αἰτιατικήν, καί τυ φίλιππον ἔθηκεν (lyr. gr. adesp. 43 Bergk III3) καὶ τί τυ ἐγὼν ποιέω Ϲώφρων (fr. 74 Ahrens).

Οὐδεμία ἀντωνυμία ἐγκλιθεῖϲα πτώϲεωϲ ἐναλλαγὴν ποιεῖται· ϲημειωτέα οὐν ἡ τύ ἐγκλιτική. —Αἱ κατὰ τὸ δεύτερον πρόϲωπον C ἐγκλινόμεναι πάντωϲ καὶ ὀρθοτονοῦνται, τῆϲ αὐτῆϲ πτώϲεωϲ οὐϲαι· (ἡ μὲν γὰρ εὐθεῖα οὐδ’ ὅλωϲ ἐγκλιθήϲεται, ἐπεὶ ἀδύνατον)· πῶϲ οὐν ἡ τύ ἐπ’ αἰτιατικῆϲ οὐκ ὀρθοτονεῖται; —Μή ποτ’ οὐν οὐδ’ ὅλωϲ αἰτιατικῆϲ ἐϲτίν , ἀλλ’ ἐν ϲχήματι λαμβάνεται, ῶ λόγῳ καὶ δοτικὴ ἀντὶ γενικῆϲ, Ἀχιλῆι δαμαϲθείϲ (X 55). καὶ οὐκ ἀνοίκειον τὸ ϲχῆμα· ἡ μὲν γὰρ γενικὴ τῇ δοτικῇ ψκείωται, ἡ 69 A. δὲ αἰτιατικὴ τῇ εὐθείᾳ οὕτωϲ, ὥϲτε καὶ ἐν δυϊκοῖϲ ἅπαϲι ϲυνεμπίπτειν, καὶ καθ’ ἑνικὰϲ ἐκφοράϲ, ὡϲ ἐπὶ οὐδετέρων, καὶ κατὰ πληθυντικάϲ, ὡϲ ἐπὶ τῶν ϲυνῃρημένων πληθυντικῶν , οἱ ταχεῖϲ τοὺϲ ταχεῖϲ. οὐκ ἀλόγωϲ δὲ καὶ διὰ τῆϲ ἐγκλίϲεωϲ τὸ ϲχῆμα τῆϲ αἰτιατικῆϲ ἐνδείκνυται, εἴγε εὐθεῖα οὐϲα ἀδυνατεῖ ἐγκλίνεϲθαι. οὐ χρὴ ἄρα ζητεῖν, διὰ τί οὐκ ὀρθοτονεῖται καὶ ἐπὶ τῆϲ αἰτιατικῆϲ. εἰ γὰρ λέγομεν, ὡϲ B ἀπὸ τῆϲ ϲέ ἐγένετο, χωρἡϲαντοϲ τοῦ ε εἰϲ υ, ὡϲ τῆλε τῆλυ καὶ λάζεται λάζυται, καταλείψομεν ζήτηϲιν, διότι οὐκ ὀρθοτονεῖται.

ARGVM. 2 Nominativus autem vocis sono saepissime par est vocativo —4 ln ϲύγε attico quale sit γε illud, ex accentu non colligitur: efficitur per doricam τύγα, non inesse γέ vel γά particulam; ea enim ad res distinguendas pertinet, τύ autem accusativus, ut qui sit encliticus, indefinitus est, itaque ab illa particula abhorret. —14 T doricum accusativo casu inclinari, aliquid offeusionis habet. Nam nullum pronomen inclinatum per eandem formam diversos casus significat quaecunque pronomina secundae personae inclinantur, eodem casu et inelinatum ef rectum tonum habent. Portasse omnino non est accusativus, sed nominativus non legitime eius partes obtinet. DISCR. SCRIPT. 1. κλιτικηϲ Α | 4, μερεϲιν Α | 6.οἰόν τε b , οιονται Α | 8. δωριευϲιν Α |11. τυ b, τοι Α |εθηκεν Α, ἔθηκε b |21. οικειωται Α |22 ἐν δυικοῖϲ A b, qui falso ἐν in Α esse negat | απαϲιν Α | 29. οὐ χρὴ ἄρα ζητεῖν] fol. 164 ν. 28. υ b,ϲυ erat in Α,sed in υ mut.Αˣ | 29. —30.λάζεται, λάζυται b, λαζετε λαζυτε Α

Τὸ τῦν η ὠλιγωρῆϲθαί φαϲι, καθὸ τείνει τὸ υ· εἰ γὰρ ἐγώ ἐγώνη, τοῦ αὐτοῦ χρόνου μένοντοϲ, χρῆ⟨ν⟩ καὶ ἀπὸ τοῦ τύ τύνη. Τί γὰρ οὐ μᾶλλον τὸ τύ παραλόγωϲ ϲυνεϲτάλη ἤπερ τὸ τύνη ἐξετάθη; ἴϲωϲ δὲ καὶ αἱ διὰ τοῦ νη τείνουϲι τὴν παραλήγουϲαν· ἰδοὺ γὰρ καὶ ἀπὸ τοῦ C ἐμίν ἐμίνη καὶ τίν τίνη. ἴϲωϲ δὲ καὶ τῷ Βὖνη καὶ μὖνη ϲυνεξέδραμεν.

Βοιωτοὶ τού καὶ τούν καὶ τούγα.

Ἵ Ταύτην οἱ μέν φαϲι παράλογον, ὅτι οὐ διὰ τοῦ υ· «ἀποβολῇ γὰρ τοῦ ϲ τὰϲ κατὰ τὸ τρίτον ἀποτελεῖϲθαι, ϲοῦ οὑ, ϲόϲ ὅc. οἱ δὲ εἰηγηάμενοι τὰϲ κατὰ τὸ τρίτον ὀρθοτονηθείϲαϲ ἀντανακλᾶϲθαι οὐδ᾿ὅλωϲ 70 A φαϲὶ τὸ ϲχῆμα ϲυϲτῆναι· «εἰ γὰρ μόνωϲ ὀρθοτονεῖται, καθότι εὐθείαϲ, δῆλον ὡϲ εἰϲ ϲύνθετον μεταληφθήϲεται, ὅπερ ἀϲύϲτατον, ϲύνθετον εὐθεῖαν ενέϲθαι.» Ἀλλὰ πρὸϲ μὲν τοὺϲ τὴν γραφὴν μεμφομένουϲ ἐκεῖνο ἂν εἴποιμεν, ὡϲ ἡ ἀφαίρεϲιϲ τοῦ ϲ κατὰ τρίτα ἔϲτιν, ⟨εἰ αἱ κατὰ τὸ δεύτερον ταῖϲ κατὰ τὸ πρῶτον ὁμοιοκαταληκτοῦϲιν,⟩ ἐμέθεν ϲέθεν ἕθεν, ἐμέ ϲέ ἕ· ἡ δὲ ϲύ τῇ ἐγώ οὐχ ὁμοιοκαταληκτεῖ· οὐκ ἄρα καὶ κατὰ τὸ τρίτον ὁμοιοκαταληκτήϲει. πιθανὸν γοῦν ἐϲτι φάναι ὅτι, εἰ τὸ δεύτερον πρὸϲ τὸ πρὸ αὑτοῦ διήλλαξε, καὶ τὸ τρίτον B πρὸϲ τὸ πρὸ αὑτοῦ διαλλάξει. Πρὸϲ δὲ τοὺϲ ἀϲύϲτατον ἡγηϲαμένουϲ λεκτέον, ὅτι μάτην ὑπέλαβον τὴν τῶν τρίτων ὀρθοτόνηϲιν ἀντανακλαϲμὸν ἀπαιτεῖν, εἴγε ἐντελῶϲ ὑπὲρ τούτου προείρηται. — ἀξιοπιϲτότεοόϲ τε ὁ Ϲοφοκλῆϲ μάρτυϲ, χρηϲάμενοϲ ἐν Οἰνομάω· ἡ μὲν ὡϲ ἳ θάϲϲον᾿, ἡ δὼϲ ἳ τέκοι παῖδα (fr. 418 Dindorf). καὶ τὸ Ὁμηρικὸν ἔνιοι διὰ τοῦ ῑ γράφοντεϲ προϲπνέουϲιν, ἐναλίγκιον ὡϲ ἶ ἅπαϲα (X 410), C ἐκδεχόμενοι τὸ αὐτή, ἡ Ἴλιοϲ. ἀλλ᾿ εἰ καὶ ἐνταυθοῖ τὸν εἰ ϲυναπτικὸν ϲύνδεϲμον ἡ φράϲιϲ ἐπιζητεῖ, τὸ ἰωροί παρὰ Ἀττικοῖϲ ὁμολογεῖ τὴν ARGVM. 1 ln τύνη paenultimam produci, cum τύ breve sit, non est quod mireris. Nam aut νη exitus antecedentem syllabam longam reddit, aut illud aliorum similium analogiam secutum est. — 7 Ἴ formam vituperant, nam ut ex ϲοῦ οὑ, ita ex ϲύ ὔ fieri oportuisse. At haec lex non valet nisi prima secndaque eandem terminationem habent. — Alii ἴ propter accentum reiciunt nam quoniam nominativus sit, erectum tonum habere, itaque reflexivum cese reflexiva vero nominativo carere. At supra diximus, orthotonumena (in tertia persona) non usque reflexivorum vim habere, Praeterea ἵ et scriptorum testimoniis confirmatur et in compositis apparet. DISCR. SCRIPT. 1. ολιγορειϲθαι A, ὠλιγορῆϲθαι b | φαϲιν A | 2. χρῆν b in var. lect., χρὴ A et b in textu | τι γαρ A, τί δὲ b | 5. καὶ τῷ b, και το A 7. inscriptio maiusc. περι τηϲ ι, deinde ταυτην A φαϲιν A | 14, εἰ αἰ — ὁμοιοκαταληκτοῦϲιν inserit RSkrzecxka | 15. ομοκαταληκτει A | 16. πειθανον A | γοῦν b, ουν A | εϲτιν A | 17. διηλλαξεν A | 20. εἴγε] ‘Malim ὥϲγε᾿ b in var. lect. | 22. restituit haec GDindorf, ει μεν ωϲει θαϲϲονα ειδωϲ ειτεκοι παιδα A | 25. καὶ b, καν A ἀντωνυμίαν. τὰ γὰρ φυλαϲϲόμενα περιέχει ἡ τοῦ ὠρεῖν ϲύνθεϲιϲ. τὴν πύλην φυλάϲϲει πυλωρόϲ, τὴν θύρην θυρωρόϲ. οὕτω καὶ οἱ αὐτῆϲ τῆϲ πόλεωϲ φύλακεϲ ἰωροί. καλοῦνται δὲ καὶ οἱ αὐθιγενεῖϲ παρὰ Ῥοδίοιϲ ἵγνητεϲ, τῆϲ δαϲείαϲ Ἀττικῶϲ προϲελθούϲηϲ. Τρύφων φηϲὶ τὸν ἴον ἐγκεῖϲθαι, «ἀφ᾿ οὐ θηλυκὸν τὸ ἴα, ἀφ᾿ οὐ τὸ οἶοϲ κατὰ πλεοναϲμὸν 71 A τοῦ ο. καὶ εἰ τὸ αὐτόϲ εἰϲ τὸ μόνοϲ μεταλαμβάνεται, Τυδείδηϲ αὐτόϲ περ ἐὼν προμάχοιϲιν (Θ 99), εὔλογον καὶ τὸ μόνοϲ εἰϲ τὸ αὐτόϲ». κα⟨ὶ το⟩ῦτο δέ φηϲι, καθὸ οὐδεμία ἀντωνυμία ϲυντίθεται μετ᾿ ἄλλου μέρουϲ λόγου ἢ ἡ αὐτόϲ. ἀλλ᾿ εἰ ἡ αὐτόϲ ϲυντίθεται, οὐκ ἀπεμφαῖνον καὶ τὴν ἰϲοδυναμοῦϲαν τῇ αὐτόϲ ϲυντίθεϲθαι. Δῆλον δὲ ὡϲ ἡ μετὰ δαϲέοϲ βραχεῖα ἐκφορὰ τοῦ ῑ ἐλλείπῃ αὐτὴν κατέϲτηϲε κατὰ τὴν χρῆϲιν.

Ἡ ὅϲ τὴν ἴϲην ϲημαϲίαν ἔχει τῇ οὑτοϲ, B ὃϲ γὰρ δεύτατοϲ ἦλθεν Ἀχαιῶν (α 286) καῖ ὃϲ γάρ ῥα μάλιϲτα ἥνδανε κηρύκων (ρ 172) καὶ Πλάτων ἢ δ᾿ ὅϲ. Καὶ ὁμοίωϲ καὶ ἡ ὁ, ὁ δὲ προϲέειπεν (ξ 36) ἀντὶ τοῦ οὗτοϲ, ὁ δ’ ἐρεύγετο οἰνοβαρείων (ι 37 4). καὶ δῆλον ὡϲ ἀπ᾿ αὐτῆϲ καὶ ἡ ὅδε παρῆκται καὶ ἡ οὑτοϲ, ᾧ λόγῳ C καὶ ἀπὸ τοῦ τηλίκοϲ τηλικοῦτοϲ τηλικόϲδε, ⟨καὶ ἀπὸ τοῦ τόϲοϲ⟩ τοϲόϲδε καὶ τοϲοῦτοϲ, οὐδὲν πλέον ϲημαίνοντα τῶν πρωτοτύπων. — Εἴρηται ὡϲ αἱ πλάγιαι ἀναλογώτεραι αἱ ἀπὸ τοῦ τ ἀρξάμεναι, τούτου καὶ τούτῳ, καὶ τοῦδε καὶ τῷδε, ἐπεὶ ἡ τοιαύτη παραγωγὴ τοῖϲ ἀπὸ τοῦ τ ἀρχομένοιϲ παρείπετο. ἀλλὰ μὴν καὶ τὸ οὐδέτερον, ἀπὸ τοῦ τ ἀρχόμενον καὶ κατ᾿ εὐθεῖαν, διήλεγχε τὴν ἔλλειψιν τοῦ τ κατ᾿ εὐθεῖαν τοῦ 72 A ἀρϲενικοῦ καὶ θηλυκοῦ, εἴγε τὰ οὐδέτερα ϲυνάρχεται τοῖϲ ἀρϲενικοῖϲ ARGVM. 13 Ὅϲ est ubi idem significet quod οὔτοϲ; ab illo et ὅδε et αὔτοϲ derivata sunt. Horum quae formae a τ incipiunt, analogiam sequntur. DISCR.. SCRIPT. 1 — 2. τὴν πύλην φυλάϲϲει aut τὸ πύλην φυλάϲϲειν FGSturz, τὸ πύλην φυλάϲϲει A ot b in textu, qui in var. lect. priorem Sturzii emendationem praestare dicit | 2. τὴν θύρην RGSturz, τὸ θύρην Ab, ὅϲ πύλην et ὃϲ θύρην CWachsmuth | 3. Ῥοδίοιϲ JVore, δωδιοιϲ Ab 4. Τρύφων φηϲί] fol. 165 r. φηϲιν A | τὸν ἱον A et b, qui in var. lect. iubet τὸ ἴον corrigi, ut corrigi voluit FGSturz | | 5. τὸ ία b, τον ία A | 7. δ᾿ σὺτάς Homerus | 8. καὶ τοῦτο RSkrzeczka, κα υτο Ab φηϲιν A l 9. μετ᾿ b, μετα A 11. δὲ b in var. lect., γὰρ Ab in textu 11— 12. ελλειπη A, ἐλλιπῆ b 12. κατεϲτηκεν A 13. inscriptio πεοι του οϲ και ουτοϲ και οδε maiusc. A | 18. Καὶ ὁμοίωϲ — 22 καὶ ἡ οῦτοϲ sic locum restituit GUhlig, ἰαὶ δῆλον ὡϲ ἀπ᾿ αὑτῆϲ καὶ ή ὅδε παρῆκται καὶ ἡ οὐτοϲ, ὅδε προϲέειπεν ἀντὶ τοῦ οῦτοϲ ὅδ᾿ ἐρεύγετο οἰνοβαρείων· Ab, b, ἀντὶ τοῦ οῦτοϲ, καὶ δῆλον ὡϲ ἀπ᾿ αὐτῆϲ καὶ ἡ ὅδε παρῆκται καὶ ὴ οῦτοϲ· eieetia versibus Homeri RSkrzecxka 23. καὶ ἀπὸ τοῦ τόϲοϲ b, om. A | 25. πλαγίαι b καὶ θηλυκοῖϲ. καὶ ἡ κατ᾿ ἀρχὴν δαϲεῖα τὴν διὰ τοῦ τ γραφὴν μαρτυρεῖ· ἡ γὰρ ου δίφθογγοϲ κατ᾿ ἀρχὰϲ τιθεμένη ψιλοῦται, οὐδαμόϲ, οὐρανόϲ, ὥϲτε καὶ τὸ ὄλον οῦλον ψιλῶϲ λέγεϲθαι καὶ ἔτι τὸν ὅρον ο ὐρον. καὶ οὐκ ἀντέκειτο τὸ οὕνεκα, ἐπεὶ ὅϲα τὸ τ προϲλαμβάνει, ταῦτα ἀφαιρέϲει τοῦ τ δαϲύνεται, τόϲοϲ — ὅϲοϲ, τηλίκοϲ — B ἡλίκοϲ· καὶ ἐπεὶ τούνεκα, οὕνεκα δαϲέωϲ. ἐν γὰρ τῷ περὶ δαϲείαϲ περὶ τοῦ ἦμοϲ καὶ ὄφρα εἴρηται. ὁμόλογοϲ οὖν καὶ κατὰ τοῦτο ἡ ἔλλειψιϲ τοῦ τ. Δωριεῖϲ λέγουϲι τοῦτοι, ὅπερ πάλιν ὁμολογεῖ τὴν ἔλλειψιν τοῦ τ.

Διαφέρει ἡ οὗτοϲ καὶ ὅδε τῆϲ ἐκεῖνοϲ διαϲτηματικῆϲ. ἡ μὲν γὰρ πληϲιάζει κατὰ τὴν δεῖξιν, ὥϲτε καὶ ἐπιλαμβανόμενόν τινα φάναι οὗτόϲ με ἔπαιϲεν ἡ δὲ πάντοτε ἐν ἀποϲτήματι. ἔτι ἡ μὲν καὶ κατὰ τὸ πρῶτον καὶ κατὰ τὸ δεύτερον πρόϲωπον ϲυντάϲϲεται, φυϲικῆϲ C οὔϲηϲ τῆϲ ϲυντάξεωϲ· ὁ γὰρ ἑτέρου ἐπιψαύων πολὺ μᾶλλον ἑαυτοῦ· οὖτοϲ ἐγὼ ταχύτατι, Πίνδαροϲ ἐν Ὀλυμπιονίκαιϲ (lV 37) ὁμοίωϲ καὶ ἐπὶ τῆϲ ὅδε· ἔνδον μὲν δὴ ὅδ᾿ αὐτὸϲ ἐγώ (φ 207), ὁ ποιητήϲ. ὦ οὖτοϲ, ἦ οἰῇ ϲτρατείαν ἐϲϲείϲθαι; Ϲώφρων Ἀνδρείοιϲ (fr. 23 Ahreus). ἡ δὲ ἐκεῖνοϲ μόνωϲ ἐπὶ τοῦ τρίτου. πάλιν γὰρ δὴ ή 73 A κεῖνοϲ μὲν δὴ ὅδ᾿ αὐτὸϲ ἐγώ (ω 321) ἀναπολεῖ τὸν ἐκ διαϲτήματοϲ χρόνου νοούμενον. Τῷ δ᾿ ἀναφορικῶϲ τίθεϲθαι κοινὸν καὶ τῆϲ ἐκεῖνοϲ καὶ οὗτοϲ καὶ ὅδε, κεῖνοϲ ἀνήρ, ὅτ᾿ ἐμεῖο κυνώπιδοϲ (δ 145) οὗτοϲ ὁ Κροῖϲοϲ, Ἡρόδοτοϲ (I 6) τούϲδε δ´ ἔα φθινύθειν (Β 346)· ὃϲ γάρ ῤα μάλιϲτα ἥνδανε (ρ 172)· τῆϲδε δ᾿ ἂν οὐ φθονέοιμι (τ 348). B τοιοῦτο καὶ τὸ νηῦϲ δέ μοι ἥδ᾿ ἔϲτηκεν ἐπ᾿ ἀγροῦ νόϲφι πόληοϲ (α 185) ARGVM. Ἐκεῖνοϲ semper ad rem spectat, quae distat, οὗτοϲ et ὅδε ea. demonstrant, queo prope sunt; itaque οὗτοϲ et ὅδε etiam primam et secundam indicant, ἐκεῖνοϲ unam tertiam. Nullum ex iis non significut relationem. DISCR. SCRIPT 2. γὰρ ου b, γαρ η ου A | 3. ω in ωϲτε ex η tactum ab Ax | 6. τούνεκα ChALobeck, τοὔνεκα b 7. κατὰ τοὺτο b. κα (in fine versus) το υτο A | 10. inscriptio περι δίαφοραϲ τηϲ ουτοϲ και οδε προϲ την εκεινοϲ maiusc. A | 11. ἐπιλαμβανόμενον] fol. 165 v. | τινά τινοϲ pro τινα conicit JGuttentag | 12. ἔπαιϲεν b, επεϲεν A | 18. ὁ ποιητήϲ b, ποιητηϲ A | οίῆ HLAhrens, οιη A, οἴῃ b | ϲτρατείαν b, ϲτρατηαν A | ἐϲϲεῖϲθαι HLAhrens, ἐϲϲεῖϲθαι b | 20. δὴ ἡ b, δη A | 21. δὴ Ab, τοι homerus, | 23. οδ᾿ ε A 25 ηρωδοτοϲ A | 26. φθινύθειν b Homerus,, φθινυθυϲκεν, non ut b adnotavit φθινυθεϲκεν, A 22. τηϲδε δ᾿ αν ου A, τήνδε δ ἂν οὐ b, τῇ δ᾿ οὐκ ἄν Homerus | 31. νηῦϲ b Homerus, ηυϲ A | ἤδ MLehrs, ἥδ᾿ b | πολιοϲ A μεμπτέοι γὰρ οἱ ψιλῶϲ ἀναγνόντεϲ, ἵνα ὁ καί νοῆται, ὑπολαμβάνοντεϲ αὐτὴν δεικτικῶϲ μόνωϲ τίθεϲθαι.

Τὴν ἐκεῖνόϲ φαϲι τῷ ε πλεονάζειν, καθότι αἱ διάλεκτοι μαρτυροῦϲιν, Ἴωνεϲ κεῖνοϲ, Αἰολεῖϲ κῆνοϲ, Δωριεῖϲ τῆνοϲ. — τό τε ε πρὸ τοῦ κ κείμενον δαϲύνεται, ὅτε μὴ ἐν κλίϲει παρακέοιτο ἔξωθεν C προϲερχόμενον. τοῦ μὲν οὖν προτέρου Ἑκάτη, Ἑκάβη, ἑκάϲ, ἑκηβόλοϲ, ἑκών, κὰν ἀπὸ τοῦ εἴκω ἐνεϲτῶτοϲ ἐϲχηματιϲμένον ᾖ· τοῦ δὲ δευτέρου ἐκάλουν, ἔκλων, ἔκλυον. ἐχρῆν οὖν τὸ ἐκεῖνοϲ δαϲύνεϲθαι. τὸ ἐν τρίτοιϲ προϲώποιϲ ε δαϲύνεται, ἕθεν, ἕο, ἑοῖ· πῶϲ οὐν ψιλῶϲ τὸ ἐκεῖνοϲ»;

Ὑπὲρ τοῦ οὖν μὴ πλεονάζειν λεκτέον. αἱ διάλεκτοι καὶ ἀφαιροῦϲι καὶ πλεονάζουϲιν, ἑορτή ὁρτή, τελέωϲ λέωϲ, τρόμοϲ τέτρομοϲ, 74 A ἐγώ ἐγώνη. ἀλλὰ καὶ Ἀλκμὰν πρώτῳ μάκαρϲ ἐκεῖνοϲ (fr. 14 Bergk3) φηϲί. — Ψιλοῦται τὸ ε πρὸ τοῦ κ, ἔκταϲιϲ καὶ ἐκτόϲ. ἀλλ᾿ ἴϲωϲ τὴν πρόθεϲιν αἰτιάϲαιτο ἄν τιϲ· καὶ τὸ ἁπαλόϲ δαϲυνόμενον ἐπιφορᾶϲ γενομένηϲ τοῦ τ ἐψιλώθη, ἀταλόϲ ἴϲωϲ ἄρα καὶ τὸ 2 ἐκ δαϲέοϲ ἐψίλου τὸ ε. — Αἱ ἀφαιρέϲειϲ ψιλὴν καταλιμπάνουϲι τὴν ἄρχουϲαν, λείβειν εἴβειν, φημί ἠμί. γαῖα αἶα· ἀλλ᾿ οὐκέτι τὸ ὑϲ ἀπὸ τοῦ B ϲῦϲ ἐψιλώθη, ὅτι ἀρκτικὸν ὄν τὸ ῦ δαϲύνεται.— Τὸ ε πλεονάζον ἐν διϲυλλάβοιϲ ἀναβιβάζει τὸν τόνον, ἔειπεν, ἔοργεν, ἕεδνα, ἕαδεν, εἰ πλεοναϲμόϲ· τὸ γὰρ ἑώρων διὰ τὸ χρονικὸν παράγγελμα οὐκ ἀνεβίβαϲε τὸν τόνον. πῶϲ οὖν οὐ προπαροξύνεται τὸ ἐκεῖνοϲ, — Τὸ ε κατὰ τὸ τρίτον δαϲύνεται ἀφαιρουμένου τοῦ κατὰ τὸ δεύτερον ϲ, ϲέο ἕο, ϲέθεν ἕθεν· τὸ δὲ ἐκεῖνοϲ οὐχ οὕτωϲ ἔχει. Τὸ ε πλεονάζει ἐν ταῖϲ ἀπὸ φωνήεντοϲ ἀρχομέναιϲ λέξεϲιν, ἑώρων, ἐῳνοχόει, C ἑόϲ, ἐέ, ἐοῖ, ἑῆϲ πῶϲ οὖν ἐν τῷ ἐκεῖνοϲ πλεονάζει; ἐδείχθη γὰρ ὡϲ τὸ ἐχθέϲ ἐντελέϲτερον τοῦ χθέϲ καὶ τὸ ἐθέλω τοῦ θέλω. — ARGVM. 3 ln ἐκεἰνοϲ pronomine quidam ε redundare censent; nam id 1) ex dialectorum formis apparere 2) ε, quae κ litterae praeponatur, aspero pro- ferri praeter augmentum; 3) ε in pronominibus tertiae denso spiritu dici. — 11. Quae refelluntur. 1) Ex dialectis nihil colligitur; 2) ε nic ante leniter aspirari solet; 3) ε in tertia persons denso non aspiratur, nisi ζ littera, quam habet secunda, detracta est. Praeterea ἔ abundans ubi ad voees duarum syllabarum accedit, accentus retrahitur;  — ε non abundat, insi in initio vocum, quaea a vocalibus incipiunt; — ε leni aspiratur, ubi per aphaeresin vocem relirfquit non mutilam — aliquid redundare plena forma indicatur: at plena κεῖ forma non exstat. DISCR. SCRIPT. 1. μεμπαιοι, non ut b refert μεμπταιοι, A 3. inscriptio περι τηϲ εκειωοϲ maiusc. A | τῷ ε b, το ε A 4. dvrieqi A | 5. οτε A, ὅτι b | 9 ἐιῖ RSchneider, ἕοι b | 11. αφαιρουϲιν A 12. τελεωϲ λεωϲ A, θέλω λῶ b | 15. τὸ ε RSkrzeczka, τε Ab | 16. απαλοϲ, posteriore α littera correcta, A, ἁπαλόν b 17. καὶ τὸ κ Ab, καὶ τὸ τ conioit JGuttentag | 18. Αἱ ἀφαιρέϲειϲ 20. δαϲύνεται eicit RSkrzeczka | 21. ἀναβιβάζει τὸν τόνον] fol. 166 r. εωργεν A | εαδε A | 22 — 23. ανεβιβαϲεν A 20 — 27. εωινοχοει A | 27. ἐέ, ἑοῖ RSchneider, ἔε, ἔοι b Τὸ ἀφαιρούμενον ε καὶ λεκτὸν καταλιμπάνον ψιλοῦται· καὶ διὰ τοῦτο τὸ μὲν ἕϲτηκα δαϲύνεται, τὸ δὲ ἔϲτηϲα ψιλοῦται· ἐφ᾿ οὐ μὲν γὰρ ἀφαίρεϲιϲ, ϲτῆϲε δ᾿ ἐν Ἀμνιϲῷ (τ 188), 75A καὶ λεκτόν, ἐφ’ οὐ δὲ οὐκέτι. ὑγιῶϲ ἄρα καὶ τὸ ἐκεῖνοϲ ψιλοῦται, εἴγε ἡ ἀφαίρεϲιϲ λεκτὸν καταλιμπάνει. — Τὸ πλεονάζον καὶ διὰ τοῦ πλεονάϲματοϲ καὶ διὰ τοῦ ὁλοκλήρου πολύ πρότερον ϲημαίνεται, ἀδελφεόϲ ἀδελφόϲ, ἑόϲ ὄϲ· πῶϲ οὔν, εἶπερ ἐκεῖ, πῶϲ οὐχὶ καὶ κεῖ;

Αἰολεῖϲ κῆνοϲ· φαίνεταί μοι κῆνοϲ ἴϲοϲ θέοιϲιν ἔμμεν ὤνηρ, Ϲαπφώ (fr. 2 Ahrens Bergk). Δωριεῖϲ τῆνοϲ· καθαιρημένοϲ θην B καὶ τῆν οϲ ὑπὸ τῶ χρόνω, Ϲώφρων (fr. 1i1 Ahrens). ϲπανίωϲ διὰ τοῦ κὲ καὶ κῆνοϲ ἐν ϲάλεϲϲιν πολλοῖϲ ἥμενοϲ, Ἀλκμάν (fr. 13 Bergk3).

Δεικτικώτεραι γινόμεναι προϲλαμβάνουϲι τὸ ῑ, οὑτοϲί, ὁδί, ἐκεινοϲί. ϲπανίωϲ γὰρ ἐπ᾿ ἀναφορᾶϲ, ὡϲ παρὰ Δημοϲθένει Ϲάτυροϲ οὑτοϲί (p. 401, 16 Reiske). οἰκεία ἡ κατὰ τὸ τέλοϲ ὀξεῖα ἐπὶ τούτων, εἴγε τὰ δεικτικώτερα μᾶλλον τοῖϲ τέλεϲι τὴν ὀξεῖαν προϲνέμει.

C

Ἡ ὁ δεῖνα παρ᾿ Ἀττικοῖϲ πολλάκιϲ καὶ ἐπὶ τοῦ τυχόντοϲ λαμβανομένη, παρὰ δὲ Ϲυρακουϲίοιϲ δίχα τοῦ ᾱ, οὐχ ὁδεῖν τυ ἐπικαζε, Ϲφρων Ἀνδρείοιϲ (fr. 24 Ahrens). Οὐ κατὰ πρόϲθεϲιν ἡ ὁδί προϲλαβοῦϲα τὸ ν ἐγίνετο ὁδῖν, καθάπερ καὶ ἡ ούτοϲίν καὶ ἡ ἐκεινοϲίν ARGVM. 9 Aeoles κῆνοϲ, Dores τῆνοϲ, rarius κῆνοϲ forma tuntur. — 17 Οὔτοϲ ὅδε ἐκεῖνοϲ ῑ litteram, cui vis ostendendi subiecta cst, in fine assumunt demonstrationis, rarius relationis causa. 21 Falluntur, qui ὁ δεῖν ex ὁδί ὁδίν factum esse censent. Nam et oxntonon esset, et eandem haberet notionem atque ὁδί; uec in fne fecteretur, sed ab interiore parte. Aut nativum est aut ex ὁ δεῖνα per apocopen factum. DISCR. SCRIPT. ϲημαίνεται RSchneider, ϲημαίνει Ab; GUhlig ϲημαίνει. servat, sed pro καὶ διὰ τοῦ πλεονάϲματοϲ scribendum esse τὰ τοῦ πλεονάϲματοϲ conicit | 8. πῶϲ b, ουχι πωϲ A, sod ουχι deletum ab A | 10. φαίνεταί μοι Ab ThBergk. ln principio scr. Φαίωετοί For. Cf. infra 106 A 3’ b in var. lect., φαίνεταί For HLAhrens] θέοιϲιν HLAhrens ThBergk, θεοῖϲιν b, θεοιϲ A | 11. ἔμμεν Ab ThBergk, ἔμμεν’ HLAhrens | 12. καθαιρημένοϲ HLAhrens, καθῃρημένοϲ Ab | 13. τῶ χρόνω Ab, τῷ χρόνῳ HLAhrens ex Excerptis Vossianis 15. κῆνοϲ HLAhrens ThBergk, κεῖνοϲ Ab | ϲάλεϲϲιν CdePauw GHermann, | ϲάλεϲιν Ab | 17. δεικτικοτεραι A | προϲλαμβανουϲιν A 18. ωϲ παρα A, παρὰ b | 20. δικτικοτερα A | τελεϲιν A 21. inscriptio περι τηϲ ο δεινα και ο δειν maiusc. A Ἡ b, om. A καὶ delet RSkrzeczka | 22. οὐχ ὁδεῖν b. οὐχ´ ὁδεῖν HLAhrens, ουχ οδιν A | επικαζε] ἐπικηκάζειν . . fortasse etiam Sophroni retribuendum pro ἐπικάζειν᾿ ChALobeek, τι ἐπείκαζε pro τυ επικαζε JGuttents 23. post οδι. erasa est v littera ante προϲλαβουϲα in A 24. ἐγίνετο b, εγινετο το A, sed alterum το delevit A1 |εὐτοϲίν καὶ ἡ ἐκεινοϲίν παρ᾿ ὼ, ουτοϲ και η εκεινοϲιν (non εκεινοϲ ιν, ut b enotanit_ παρα A παρ᾿ Ἀττικοῖϲ. πρῶτον γὰρ ἂν καὶ τὸν τόνον ἐφύλαϲϲεν ὀξύν, καθάπερ καὶ τὸ οὑτοϲί· ἔπειτα ταὐτὸν ἂν ἐϲήμαινεν, ὥϲπερ καὶ αἱ προκείμεναι καὶ καθόλου πάϲα πλεονάϲαϲα ϲτοιχείῳ λέξιϲ. νῦν δὲ τὸ μὲν 76 A ὁδί ὀξύνεται, καὶ δεικτικόν ἐϲτι· τὸ δὲ ὁδεῖν καὶ περιϲπᾶται, καὶ ἐπί τινοϲ τυχόντοϲ παραλαμβάνεται. ἔπειτα τὰ πλεονάϲαντα ἔϲωθεν κλίνεται, τουτονί καὶ τουτουῒ· πῶϲ οὖν τοῦ δεῖνοϲ ἔξωθεν ἡ κλίϲιϲ; ἄμεινον οὖν ἦν θέμα καταλιπεῖν, ἢ ἀποκοπὴν τοῦ ὁδεῖνα, ἵνα καὶ τὰ τοῦ τόνου ϲυμφωνῇ καὶ τὰ τῆϲ ϲημαϲίαϲ. βέλτιον θέμα, ἐπεὶ καὶ αἱ ἀποκοπαὶ ἄκλιτοι.

«Πᾶν πτωτικὸν ἢ κατὰ τὸ τέλοϲ τὴν κλίϲιν ποιεῖται, ἢ πρὸ τέλουϲ, B ὅτε ἐπεκτέταται, ὡϲ ἐν τῷ τοιοῦδε, τοιῷδε· πῶϲ οὖν τοῦ δεῖνοϲ καὶ ἔτι τοῦ δεείνατοϲ, καὶ τῷ δεῖνι καὶ τῷ δείνα τι, δύο κλίϲειϲ ἀνεδέξατο; πῶϲ δὲ καὶ δύο τόνουϲ, πάϲηϲ λέξεωϲ μίαν ὀξεῖαν ἐχούϲηϲ ἢ περιϲπωμένην;» — Πολλάκιϲ καὶ ἐπ᾿ ὀνομάτων καθ᾿ ἑνὸϲ ὑποκειμένου δύο κλίϲειϲ γίνονται, Νέα πόλιϲ Νέαϲ πόλεωϲ, ἀγαθὸϲ δαίμων ἀγαθοῦ δαίμονοϲ· οἲϲ ἐξ ἀνάγκηϲ παρέπεται καὶ τὸ διτονεῖν, ὅτι καὶ δύο κλίϲειϲ. οὐ πιθανὸν οὖν καὶ τουδεῖνοϲ ὡϲ ϲωλῆνοϲ προφέρεϲθαι, C ὤϲ φηϲι Τρύψων (p. 31 Velsen), εἵνα μὴ διτονήϲῃ ἡ λεξιϲ», δύο κλίϲεων γινομένων.

Τὰϲ κατὰ τὸ τρίτον πρόϲωπον, λέγω δὴ τὴν ἵ καὶ τὰϲ ϲυζύγουϲ, ἀναφορὰν προϲώπων δηλούϲαϲ, ϲυμβέβηκε μεταλαμβάνεϲθαι εἰϲ τὴν αὐτόϲ καὶ αὐτή καὶ αὐτό, εὐλόγωϲ, ἐπεὶ καὶ αὐτὴ ἀναφέρεται πάντοτε 77 A ἐπί τι πρόϲωπον, ὅτε μὴ ἐπιτέτακται πρώτῳ καὶ δευτέρῳ· ἀλλὰ καὶ ἡ οὗτοϲ καὶ ἡ ἐκεῖνοϲ μεθίϲτανται εἰϲ αὐτήν· κατὰ γὰρ τοῦ αὐτοῦ προϲώπου νοεῖται τὸ ἐκεῖνοϲ ἐνίκηϲε, τοιγαροῦν αὐτὸϲ τιμῆϲ ARGVM. 10 Mirum non est τοῦ δεῖνοϲ, cum unu vox esse videatur, dupliciter flecti duosque assumere accentus. Nam etiam nomina interdum, cum unum rem signiticent, duplici et flexione et tonosi utuntur. — 19 ?I pronominis οβσολετι locum obtmuit αὺτόϲ. Pro eo οὖτοϲ et ἐκεῖνοϲ ponuntur, non rursus αὐτόϲ pro illis. TESTIM. 19 Prisc. XII, 5 579, 22 Hertz ipsc quoque intertia persona, ut fictum est, pet se positum all recordationcem personaee refertur iam cognitae; recte igitur demonstrationem, quae siqhificatur per iIle et ‘iste’ pronomina,, reparat memoriae pronomen,, quod est ‘ipse’; non tamen etiam ‘ille’ et ‘iste’ referri ad pronomen ‘irse’ possunt: primaα enim cognitioo est per demonstrativa pronomina, secunda vero per relativa. DISCR. SCRIPT. 7. ἦν b, ἤ A | 7 — 8. τὰ τοῦ τόνου b, τά τοῦ νου A, | 8 ϲυμφωνει A | βέλτιον — 9. ἄκλιτοι eicit RSkrzecka | 11. επεκταται A δεῖνοϲ b, δινοϲ A | 12. δεῖνι b, δινι A | 15 Νἑα πόλιϲ — Νἐαϲ πόλεωϲ CHALobeck, νέα πόλιϲ νέαϲ πόλεωϲ Ab | ἀγαθὸϲ δαίμων ChALobeck, ἀγαθοδαίμων Ab | 17. πειθανον A | 20. Inscriptio αρχη του ι του εν τω τριτω προϲωπω οπερ ϲημαινει το αυτοϲ και εκεινοϲ maiusc. A | 25. ενικηϲεν A μεταλήψεται. οὐκέτι δὲ καὶ ἡ αὐτόϲ εἰϲ τὸ ἐκεῖνοϲ, οὐδὲ αἱ ϲύζυγοι, αὐτὸϲ ἐνίκηϲε, τοιγαροῦν οὗτοϲ χαρήϲεται· δύο γὰρ τὰ νοούμενα πρόϲωπα. τοῦτο δὲ ϲυμβέβηκεν, ἐπεὶ ἡ μὲν ἐκεῖνοϲ καὶ ἡ οὗτοϲ, δεῖξιν ϲημαίνουϲαι, τὴν ὑπόγυιον γνῶϲιν τοῦ προϲώπου παριϲτάϲιν, B ἡ δὲ αὐτὸϲ ἐπ᾿ ἀναπολούμενον πρόϲωπον φέρεται. ὀρθῶϲ οὐν ἐπὶ τὴν διὰ τοῦ ἐκεῖνοϲ δηλουμένην δεῖξιν ἐπαναπολεῖται ἡ αὐτόϲ, οὐκέτι μέντοι ⟨ἡ⟩ ἐκεῖνοϲ ἢ οὗτοϲ ἐπὶ τὴν αὐτόϲ δύναται ἀναπέμπεϲθαι· πρώτη γὰρ ἡ διὰ τῶν δεικτικῶν ἀντωνυμιῶν γνῶϲιϲ.

Οὐ μόνον δὲ διαφέρει τῶν κατὰ τὸ τρίτον φωνῇ, ᾗ αἱ μὲν ἀπαρέμφατοι γένουϲ διὰ τῆϲ φωνῆϲ, (οἷ γὰρ καὶ ἕ), ἡ δὲ καὶ διὰ τῆϲ φωνῆϲ γένουϲ ἐϲτὶ παραϲτατική, ἀλλ᾿ ἡ καὶ πρώτῳ καὶ δευτέρῳ ϲυντάϲϲεται, C αἱ δὲ οὔ. καὶ αἱ μὲν ἀκωλύτωϲ ὀρθοτονοῦνται καὶ ἐγκλίνονται, ἡ δὲ μόνωϲ ὀρθοτονεῖται, ἀναμφιλέκτωϲ μὲν κατὰ πᾶϲαν πτῶϲιν, κατὰ δὲ αἰτιατικὴν οὐκ ἀναμφιλέκτωϲ. τινὲϲ μὲν γὰρ ἐγκλίνουϲιν, ὅτε ἀπόλυτοϲ ἡ ϲημαϲία, καθάπερ ἐκείνη ἡ ἀνάγνωϲιϲ κόψε γάρ αὐτον ἔχοντα (Μ 204).

Τρύφων (p. 28 Velsen) δὲ παρήνει καὶ ταύτην ὀρθοτονεῖν, «καθὸ αἱ 78 A τριγενεῖϲ τῶν ἀντωνυμιῶν μόνωϲ όρθοτονοῦνται, αἱ δὲ ἐγκλινόμεναι οὔποτε γένουϲ ἐμφατικαὶ διὰ τῆϲ φωνῆϲ. — καὶ καθὸ αἱ κατὰ γενικὴν καὶ δοτικὴν μὴ ἐγκλιθεῖϲαι οὐδὲ κατ᾿ αἰτιατικήν· οὔτε δὲ ἡ αὐτοῦ οὔθ᾿ ἡ αὐτῷ ἐγκλίνονται, οὐκ ἄρα οὐδὲ ἡ αἰτιατική. — ἔτι αἱ ἐγκλινόμεναι καὶ ὀρθοτονύμεναι κατὰ τὸ τρίτον, ἡνίκα ὀρθοτονοῦνται, πάντωϲ καὶ ἀντανακλῶνται, ἡ δὲ αὐτόν οὐκέτι.»

Ἀλλὰ ἀντίκειται τὸ ϲημαινόμενον· διαφέρει γὰρ τὸ ἔπαιϲέν αὐτον B ἐγκλινόμενον τοῦ ὀρθοτονουμένου· ὃ μὲν γὰρ ἔμφαϲιν ὑπεροχῆϲ ϲημαίνει, λέγω δὲ τὸ ὀρθοτονούμενον, ὃ δὲ καὶ ἐπ᾿ εὐτελοῦϲ τινοϲ τάϲϲεται. αἱ γένουϲ παραϲτατικαὶ καὶ δεῖξιν ϲημαίνουϲαι ἀλλότριαί εἰϲιν ἐγκλίϲεωϲ· οὐδὲν οὖν τὸ κωλῦον τὴν αὐτόν ἐγκλίνειν, ἀμοιροῦϲαν ARGVM. 9 Αὐτόϲ a primitivis tertiae differt 1) ea re, quod genera terminatione distinguit: 2) quod cum primitivis primae secundaeque construitur; 3) quod usque rectum tonum habet praeter αὐτόν, quod inclinant quidam, ubi absoluta est eius significatio. — 17 Etiam αὐτόν recto tono proferri iubet Trypho; nam. 1) pronomina trium terminationum rectum tonum servare; 2) quorum nec genetivus nec dativus inclinetur, eorum ne accusativum quidem inclinari; 3) quaecunque modo inclinata modo orthotonumena sint, ubi rectum tonum servent, reflexiva esse. — 24 At vero 3) αὐτόν etsi reflexivum non est, tamen differt notione orthotonum ab inclinato; 1) non est satis pronomen trium terminationum esse, sed demonstrandi vim habere oportet, ut inclinationem aspernetur. DISCR. SCRIPT. 1. εκειωοϲ A, idem coniecerat RSkrzeczka, ἐκεῖνο b, 〈οὖτοϲ καὶ〉 ἐκεῖνοϲ JGuttentag | 2. ενικηϲεν A | 4 — 5. παρίϲταϲιν b, παριϲταϲι A | 7. ἡ ἐκεῖνοϲ b, εκεινοϲ A  | 10. γένουϲ] fol. 167 r. | 11. εϲτιν A | 15. ϲημαϲία b, ϲημια A. | 17. καὶ ταύτην b, καταυτην A | 20. — 21. ουθ η αυτω A, αὔτε ἡ αὐτῷ b | 25. ορθουτονουμενου A δείξεωϲ. ἔτι δεικτικώτεραι γινόμεναι διὰ τοῦ ῑ ἐπεκτείνονται, οὑτοϲί, ὁδί· ἀλλ᾿ οὐκέτι ἡ αὐτόϲ, οὐδὲ γὰρ δεικτική.

«Οὐχ ὑγιὲϲ λέγειν, ἐπεὶ καὶ τὸ ἕ ἐγκλίνεται, εὐθέωϲ καὶ τὸ μεταλαμβανόμενον αὐτόν. ἰδού γὰρ τὸ ἐπεί ἑο κήδετο λίην (ξ 461) C καὶ τὸ καί οἱ ἐπευχόμενοϲ (Φ 121) καὶ τὰ μεταλαμβανόμενα ταύτηϲ τῆϲ τάϲεωϲ οὐ τυγχάνει.» Ἅπερ οὐκ ἤγειρε τὴν ὑπερκειμένην ϲυλλαβὴν εἰϲ ὀξεῖαν, ὁμοίωϲ τῇ αὐτόν αἰτιατικῇ, ἐπεὶ τοῖϲ τετραχρόνοιϲ τὸ ἐγκλιτικὸν οὐ παρείπετο· οὐδὲ κατὰ τὴν προτέραν ϲυλλαβὴν ὠξύνθη, ὅπερ τοῖϲ τετραχρόνοιϲ παρηκολούθει, 79 A ὡϲ ἐπὶ τοῦ ἔδωκεν ἥμιν, ἤρπαϲεν ἥμων, ἐπεὶ Αἰολικώτερα τὰ τῆϲ προφορᾶϲ καθίϲτατο. ὅθεν οὐδὲ ἐπὶ τῆϲ ἀπολελυμένηϲ ϲημαϲίαϲ δεῖ τὸν τόνον τῆϲ περιϲπωμένηϲ τρανότερον προφέρεϲθαι, ἀλλὰ νοεῖν ὅπωϲ τὸ τῆϲ ἐγκλίϲεωϲ ϲχῆμα φυλάϲϲηται.

Προείρηται ὡϲ παντὶ προϲώπῳ ὀρθοτονουμένῳ ϲύνεϲτι, διὸ καὶ ἐπιταγματικὴ ἐκαλεῖτο ὑπὸ Ἀριϲτάρχου. Ἀλλὰ μὴν καὶ κτητικαῖϲ ϲυντάϲϲεται, γενικῆϲ πτώϲεωϲ αὖϲα. καὶ ϲαφέϲ ἐϲτιν ὡϲ πάλιν ϲύνταξιν B ἔχει τῆϲ πρωτοτύπου, ἥτιϲ ἐν τῷ κτήτορι νοεῖται κατὰ γενικήν, αὐτῶν γὰρ ϲφετέρῃϲιν (α 7), ἢ ἐὸν αὐτοῦ χρεῖοϲ (α 409)· τὰ γὰρ ἐντὸϲ πρόϲωπα τούτων ἐν γενικῇ πτώϲει νοεῖται.

Μόνη διπλαϲιάζεται παρὰ Δωριεῦϲιν ἡ αὐτόϲ ἐν τῷ αὐταυτόϲ, αἰ ARGVM. 3 ‘Absurdum est dicere, inquit Trypho, ideo quod ἕ inclinetur, etiam id inclinari, quod pro eo usurpatur, αὐτόν nam etiam οὐ οἶ enclitica. sunt, non sunt quae in eorum locum substituutur, αὐτοῦ αὐτῷ᾿. Quae non. possunt comparari cum αὐτόν, quod omnino inclinari nequeunt nam si accentum retraherent, aeolicae formae evaderent. — 16 Omni primitivo recto tono notato adicitur αὐτόϲ, cuius genetivus etiam cum possessivis construitur. 23 Unum αὐτόν geminatur, unum componitur, cum pronominibus ita, ut posteriorem, cum aliis vocabulis ita, ut priorem locum occupet. TESTIM. 16 Prisc. XII, 6 p. 580, 11 Bertz ipse vero ommibus verbis adinndum perfectionem habet: ipse dedi, ipse dedist’. ergo hoc pronomen ἐπιταγματικόν, hoc est impositivum vel subiunctivum, vocant Graec, quod vel subiungit vel subiumqitur alteri peronomini. DISCR. SCRIPT. 1. ἔτι — 2 δεικτική eicienda esse censet RSkrzeczka | δεικτικοτεραι A 3 — 4. μεταλαμβανόμενον αὐτόν aut μεταλαμβανόμενον τὸ αὐτόν RSkrzeczka, μεταλαμβανόμενον καὶ αὐτόν Ab, Portasse, τὸ μεταλαμβανόμενον εἰϲ αὐτό vel εἰϲ αὐτήν᾿ b in var. lect. | 9. ηγειρην A 10. τὸ ἐγκλιτικὸν GUhlig, τῶν ἐγκλιτικῶν Ab | 12. ἥμιν GUhlig, ήμῖν b | 13. απολλυμενηϲ A | 14. τρανωτερον A | ἀλλa νοεῖν Ab, ἀλλ᾿ ἀνιέναι KLehrs | 15. ὄπωϲ b, o A, litterae πωϲ ab A1 | 16. ϲυνεϲτιν A | 16.—17. διὸ καὶ ἐπιταγματική] fol 167 v. | 21. ἢ b | 23. ε littera vocis εν ex η facta ab Ax in A | αυ, ταυτοϲ A, αυταυτόϲ HLAhrens, αὔταυτοϲ b | αἰ δε A, αἰ δὴ b, αἰ HLAhrens δὲ μὴ ἐ γῶν ἔμαθον ταῖϲ αὐταυτᾶϲ χερϲίν, Ϲώφρων (fr. 65 Ahrens). Μὸνη ϲυντίθεται μετὰ ἀντωνυμιῶν κατὰ τέλοϲ καὶ μετὰ ἄλλων μερῶν λόγου ἐν ἀρχῇ, αὐτάρεϲκοϲ, αὐτοδίδακτοϲ. καὶ διὰ τοῦτο ἐϲημειοῦτο τὸ φίλαυτοϲ· εἴρηται ἡ αἰτία ἐν τῷ περὶ ϲχημάτων.

Ἐπεὶ πρώτῳ καὶ δευτέρῳ ϲυντάϲϲεται προϲώπῳ καὶ τρίτῳ, ὑπέ λαβόν τινεϲ αὐτὴν κοινὴν τῶν τριῶν προϲώπων καθεϲτάναι. Πρὸϲ 80 A τοῦτο φαίημεν, ὅτι πρώτου καὶ δευτέρου νοεῖται διὰ τὰϲ ϲυντάξειϲ τῶν ἀντωνυμιῶν ἢ ῥημάτων, αὐτὸϲ ἔδωκα, αὐτ τὸϲ ἰδέ αὐτὴ μέντοι κατ᾿ ἰδίαν τρίτου ἐϲτί· καὶ δῆλον ἐκ τῶν ἀπαρεμφάτων, ἄπερ ἀντωνυμίᾳ ϲυνταϲϲόμενα παρεμφατικὰ γίνεται προϲώπου· τὸ γὰρ ἐμὲ γράφειν πρώτου καὶ τὸ ϲὲ γράφειν δευτέρου. ἐν ᾧ οὖν αὐτόν φαμεν γράφειν καὶ τρίτου νοεῖται, ὁμόλογον ὅτι τὸ αὐτόϲ τρίτου προϲώπου. — τὸ δὲ μεῖζον· αἱ κατὰ τὸ τρίτον εἰϲ αὐτὴν μεταλαμβάνονται, B ὅπερ οὐκ ἐνδεχόμενον, εἰ μὴ καὶ αὐτὴ τρίτου προϲώπου καθειϲτήκει.

Τινὲϲ ἐπεχείρηϲαν εἰϲ τὰ ὀνόματα μεταλαμβάνειν τὴν αὐτόϲ, «καθὸ ἰϲοδυναμεῖ τῷ μόνοϲ, Τυδείδηϲ αὐτόϲ περ ἐών (Θ 99), καὶ καθὸ ἄρθρου ἐπιδεκτική, τῶν εἰϲ οϲ πρωτοτύπων μὴ ἐπιδενομένων τὰ ἄρθρα. — ϲύγκριϲίν τε καὶ παραγωγὴν ἀνεδέξατο, ὡϲ ἐν Ἀλκυόνι ARGVM. 5 Αὐτόϲ quod cum prima secunda tertia construitur, quidam trium personarum commune existimarunt, At per se tertiae est. — 16 Αὐτόϲ nomen esse ut comprobent, quattuor argumenta afferunt, quae deinceps refelluntur. 1) Si αὐτόϲ idem esse potest quod μόνοϲ. non sequitur ut cidem orationis parti tribuatur. 2) Articulus cum nomine coniunctus unam, cum αὐτόϲ plures relationes indicat. 3) Comparativus fictus est ut risus moveretur. 4) Ex accentu nibil colligitur. TESTIM. 5 Prisc. XII, 5 p. 579, 28 Hertz quidam commune existimanerunt,uia quia adiungitur personis: ‘ego ipse’, ts ipse, ille ipse; non est tamem verum; figurate enim vel discretionis vel significantiae causa primae et secundae adiungitur. quod autem tertiae est, ostenditur ex eo quod dicimus ‘ego feci’, ‘tu fecisti’, ipse fecit’, et quod tertiae personae in id transferri possunt. quod maxime in interrogationibus animadverti potest. numquamαm enim interrogante aliquo ‘quis dixit?’ ‘quis fecit?’ ‘quis audivit?’ respondemus ipse pro ‘ego vel pro ‘tu’, sed pro aliqua tertia persona. quidam etiam nomen hoc putaverunt, quta est quando pro solus accipitur . . sed hic quoque per significantiam vel discretionem profertur. Nam cum pro nomine accipitur, quod suumm est pronominis implet. DISCR.. SCRIPT. 1. ἔμαθον HLAbrens. μαθον A, ἔματτον LCValckenaer b | αὐταυτᾶϲ HLAhrons,, αυ, ταυταιϲ A, αὐταύταιϲ b | 3. αὐτάρεϲκοϲ (vel αὐθαίρετοϲ) RSkrzeczka, αυταρεϲτοϲ A, αὐτάρετοϲ b | 6. τινεϲ αυτην A, αὐτὴν τινεϲ b | καθιϲτὰναι A | 7. φαιημεν A, φαίημεν ἄν b | 9, εϲτιν A | 9 — 10. αντωνυμιαι A, dvτωνυμίαιϲ b | 10. τ in ϲυνταϲϲομενα corr. in A ab Ax; quid ante fuerit non. cernitur | προϲωπου A, προϲώπων b | 14  — 15. καθιϲτηκει A | 16. επεχειριϲαν A μέτάλαμβανειν A Ἐπίχαρμοϲ, αὐτότεροϲ αὐτῶν (fr. 2 Ahrens). — ὀξύνεταί τε ὁμοίωϲ C τῷ καυτόϲ, τῶν ἄλλων βαρυτονουμένων. Πάνυ δ᾿ εὐήθη τὰ προκείμενα. οὐ γὰρ τὰ ἀντί τινων μερῶν λόγου παραλαμβανόμενα ταὐτά ἐϲτιν ἐκείνοιϲ. τὸ Ἴλιον εἴϲυ (A 71) ἀντὶ τοῦ εἰϲ Ἴλιον, καὶ τὰ ἐπιρρήματα οὐ ταὐτὰ ταῖϲ προθέϲεϲι. τὸ βριθομένη (Θ 307) μετοχικὸν ἀντὶ τοῦ βρίθεται, καὶ οὐ πάντωϲ ῥῆμα καὶ μετοχὴ ταὐτόν. ἄλλα μυρία. διὰ τί ἄρθρου ἐϲτὶ δεκτική, εἴρηται. ἄλλωϲ τε τοῖϲ μὲν ὀνόμαϲι τὸ ἄρθρον προϲελθὸν μιᾶϲ ἀναπολήϲεώϲ ἐϲτι. παραϲτατικόν, 81 A ὁ ἄνθρωποϲ ἦλθεν, ὁ καὶ πάλαι γινωϲκόμενοϲ· ἐν δὲ τῷ ὁ αὐτόϲ πλείονεϲ αἱ ἀναφοραί. ἕνεκα γελοίου ἡ κωμῳδία ϲχήματά τινα ἔπλαϲεν, ὥϲτε οὐ κριτήριον τῆϲ λέξεωϲ τὸ αὐτότεροϲ, ἐπεὶ καὶ Δαναὠτατοϲ ὑπερτίθεται παρὰ Ἀριϲτοφάνει, τῶν κυρίων οὐ ϲυγκρινομένων. — εἰ δὲ καθὸ ὀξύνεται, ὄνομα, καὶ τὸ ἐκεῖνοϲ ὅμοιον τῷ Φιλῖνοϲ καὶ τὸ οὑτοϲ τῷ κοῦφοϲ, καὶ οὐ πάντωϲ ὀνόματα.

Ἀντ᾿ ὀνομάτων παραλαμβάνεται, ὅπερ ἴδιον ἀντωνυμιῶν. — ἐδείχθη B τε ὡϲ αἱ κατὰ τὸ τρίτον εἰϲ αὐτὴν μεθίϲτανται, καθὸ δυνάμει αἱ αὐταί εἰϲιν ἀντωνυμίαι. τὰ τοῦ πρώτου καὶ δευτέρου προϲώπου ῥήματα ἀντωνυμίαιϲ παρατιθέμενα αὐτοτέλειαν ποιεῖ, ἐγὼ ἔγραψα, ϲὺ ἐλάληϲαϲ ὀνόμαϲι δὲ οὖ, εἰ μὴ τὸ λέγεϲθαι ἢ ὑπάρχειν ἤ τι τούτοιϲ ἰϲοδυναμοῦν, Δίων λέγομαι, Θέων ὑπάρχω. ἡ δ᾿ αὐτόϲ ἅπαϲι ῥήμαϲιν, αὐτὸϲ λέγω, αὐτὸϲ ἔδωκα. εἰ τὰ τέλη τῶν ϲυνθέτων C ἐπικρατεῖ, καὶ τὸ εὔτακτοϲ ὄνομα καὶ τὸ χειρογραφῶ ῥῆμα, πῶϲ οὐχὶ γέλοιον τὸ μὲν ϲαυτοῦ καὶ ἐμαυτοῦ ἀντωνυμίαϲ φάναι, τῆϲ αὐτοῦ ἐγκειμένηϲ κατὰ τὸ τέλοϲ, τὸ δὲ τέλοϲ ὄνομα;

Ἐμοῦ. Ὁμοφωνοῦϲα αὕτη κτητικῇ τῇ ἀπὸ τῆϲ ἐμόϲ, κατὰ τὰ λοιπὰ ϲχήματα διαϲτέλλεται· ἐμοῖο γὰρ ἡ παρὰ τὴν κτητικήν, ή 82 A δ᾿ ἐμέο καὶ ἐμεῦ καὶ ἐμέθεν καὶ ἐμεῖο παρὰ τὴν πρωτότυπον. καὶ ἔτι ἡ μὲν ἔγκλιϲιϲ παρακολουθεῖ, ἡ δ᾿ οὔ. — Ἀλλὰ καὶ ἡ μοῦ μονοϲύλλαβοϲ ARGVM. 15 Αὐτόϲ pronomen esse, quattuor argnmentia comprob atur. — 25 Genetivo singularis primae personac. Una ἐμοῦ forma primitivi congruit cum genetivo possessivi, qui tamen nunquam inclinatur, cum ipsa inclinabilis sit; ceterae primitivi et possessivi formae diversae sunt. DISCR. SCRIPT. 1. ‘Mox autem scribendum fortasse, ὀξύνεταί τε ὁμοίωϲ τῷ καυτόϲ vel κλαυτόϲ’ b in var. lect., ὀξύνεταί τε ὁμοίωϲ τὸ καὶ αὐτόϲ Ab in textu |5. προθέϲεϲιν b, προθεϲιν A | 7. (αλλα μυρια) A | διὰ τί ἄρθρου ἐϲτὶ] fol. 168 r. | ἐϲτιν A δεκτικὴ b, δεικτικη A | B. ονομαϲιν A | εϲτιν A | 13. Φιλῖνοϲ b, Φιλεῖνοϲ JGuttentag. φιλανθρωποϲ A | 14. κοῦφοϲ b. κουφωϲ A 16. καθὸ b, και καθο A] 18. ἀντωνυμίαιϲ b, om. A | 19. ονομαϲιν A τούτοιϲ b, τοιουτοιϲ A | 20. δ᾿ A, δὲ b | απαϲιν A | 21. εδωκα A, ἔδωκαϲ b | 23. αυτου A, αὐτόϲ b | 25. inscriptio περι τηϲ εμου maiuse. A | κτητικῇ τῆ ἀπὸ τῆϲ ἐμόϲ Ab, γενικῇ τῇ ἀπὸ τῆϲ ἐμόϲ vel γενίκῇ τῇ ἀπὸ τῆϲ ἐμόϲ κτητικῆϲ RSkrzeczka, ⟨τῇ⟩ κτητικῇ τῇ ἀπὸ τῆϲ ἐμόϲ JGuttentag | 26. ὴ b, η Ax, quid fuerit fuerit non liquet τῆϲ ἐμοῦ διϲυλλάβου προείρηται τίϲι διαφέρει. — Λείπεται διαλαβεῖν, δι’ ἥν αἰτίαν ἡ ἐμαυτοῦ ϲύνθετοϲ μεταλαμβάνεται εἰϲ τὴν ἐγκεκλιμένην, οὐκέτι δὲ εἰϲ τὴν ὀρθοτονουμένην. τὸ γὰρ πρὸϲ ταῖϲ ἐμαυτοῦ νῦν θύραιϲ (Menandri fr. .CCXCIII Meineke) ἴϲον ἐϲτὶ τῷ πρὸϲ ταῖϲ θύραιϲ μου, αὐτὸ μόνον τῆϲ ἀντιδιαϲτολῆϲ B ἀφῃρημένον. εἰ δὲ ἐντελῶϲ ἐδείχθη, ὡϲ αἱ ὀρθοτονούμεναι τῶν ἀντωνυμιῶν, ὅτε τὴν τοῦ ῥήματοϲ διάθεϲιν ἐφ’ ἕτερον οὐκ ἔχουϲι πρόϲωπον ϲυντείνουϲαν, πάντωϲ εἰϲ ϲύνθετον μεταλαμβάνονται, ὁμόλογον ὡϲ καὶ ἐπὶ τοῦ πρώτου καὶ δευτέρου ταὐτὸν παρακολουθήϲει περιϲϲὸν ἄρα ζητεῖν, διὰ τί αἱ ϲύνθετοι ⟨οὐ⟩ μεταλαμβάνονται εἰϲ ἁπλᾶϲ ὀρθοτονουμέναϲ· αὐταὶ γὰρ εἰϲ ϲύνθετον μετατιθέμεναί εἰϲιν ὑπὲρ τοῦ τὸ μεταβατικὸν C διαϲτεῖλαι τοῦ ἀντανακλωμένου.

Ἐμεῦ. κοινὴ Ἰώνων καὶ Δωριέων , ἐμεῦ δ’ ἕλετο μέγαν ὅρκον (δ 746) ἄκουε νῦν καὶ ἐμεῦ, Ῥώγκα . Ϲώφρων (fr. 64 Ahrens) καὶ Φερε. κύδηϲ ἐν τῇ θεολογίᾳ, καὶ ἔτι Δημόκριτοϲ ἐν τοῖϲ περὶ ἀϲτρονομίαϲ καὶ ἐν τοῖϲ ὑπολειπομένοιϲ ϲυντάγμαϲι ϲυνεχέϲτερον χρῶνται τῇ ἐμεῦ καὶ ἔτι τῇ ἐμέο. διὸ καὶ ὁλοκληροτέραν ἄν τιϲ αὐτὴν ὑπολάβοι τῆϲ 83 A ἐμεῖο καὶ ϲεῖο, καθὸ οἱ πεζολόγοι ⟨τῇ μὲν⟩ διὰ του i οὐκ ἐχρήϲαντο, τῇ δὲ διὰ τοῦ ε· καίτοι τῶν περὶ Τρύφωνα (p 27 Velsen) οὐκ ἀπιθάνοιϲ λόγοιϲ προϲκεχρημένων ὑπὲρ τοῦ τὴν ἐμεῖο ἐντελεϲτέραν εἶναι· εἰ γὰρ ἀπὸ τῶν εἰϲ φωνῆεν ληγουϲῶν γενικῶν μείζονεϲ γινόμεναι ἢ κατὰ τὸ τέλοϲ μεγεθύνονται ἢ κατὰ τὴν παραλήγουϲαν, οὐδέποτε δὲ ἐν ἀμφοτέροιϲ βραχύνονται, Ἀτρείδᾶο Ἀτρείδεω, Πριάμοιο, καὶ ἔτι ἐπ’ ἀντωνυμιῶν, B ἐμοῖο, ϲοῖο, πῶϲ οὐχὶ κατὰ τόνδε τὸν λόγον ἡ ἐμέο καὶ ϲέο ἐλλείπουϲι τῷ ι, ἀπὸ τῆϲ ἐμοῦ καὶ ϲοῦ αὐξηθεῖϲαι; Ἀλλ’ εἴρηται ὅτι ἰϲχυρότερα τὰ τῶν πεζολόγων μαρτύρια. ἄλλωϲ τε εἰ ἐδείκνυντο αἱ ἀντωνυμίαι AROVM. 1 Opus non est quaerere, cur ἐμαυτοῦ cum μου inclinato,non cum ἐμοῦ commutetur nam eomposita facta sunt ex ἐμοῦ sim ob id ipsum , ut discrimen . appareat inter intransitva (reflexiva) et trausitiva ( simplicia). — 16 εμέο ple nam formam esse scriptorum, quorum summa est anctoritas, testInιoniis comprobatur. Trypho autem ἐμεῖο plenius esse censet, nam genetivi in vocalem (diphthongum) exeuntis, si distrahatur, aut paenultiman produci aut ultimam . At pronomina leges perfringunt. DISCR. SCRIPT. 5 εϲτιν Α θ in θυραιϲ voce ex alia littera facta ab Α; ea quae fuerit non liquet l | pro ἀντιδιαϲτολῆϲ scribondum esse ἀντανακλάϲεωϲ conicit 6 GUhlig | 6. ἀφηρημένῳ vel ἀφῃρημένου conicit l JGuttentag | 6 —7. Fortasse post τῶν ἀντωνυμιῶν excidorunt τῶν κατὰ τὸ τρίτον᾿  RSkrzeczka | 7. Α | 8. ϲυντείνουϲαν b, ϲυντεινον Α | πάντωϲ εἰϲ] fol. 168 v. | και videtur in Α fuisse, annc fere evan , ταῖϲ b | 10. οὐ inseruit RSkrzeczka | 13. inscriptio περι τηϲ εμευ maiusc. Α | τῇ μὲν b, om. Α | 20 απειθανωϲ Α |22. ante. μείζονεϲ JGuttentag inserit αἱ γενικαὶ supra γιγνομεναι aliquid erasum in Α | 26. τῷ i b, το ι Α | ιϲχυρωτερα Α |27. εδεικνυντο ex εδεικνυτο factum ab Α Apollonius Dyscοlus. I. πρωτοτυποῦϲαι ἀνακόλουθοι καὶ κατὰ ἀριθμὸν καὶ κατὰ πτῶϲιν, οὐκ ἀπεμφαῖνον εἰ καὶ κατὰ αὐξήϲειϲ τῶν πτώϲεων.

Ἐμέθεν. Πυκνῶϲ αἱ χρήϲειϲ παρὰ Αίολεῦϲιν, ἐμεθεν δ’ ἔχειϲθα λάθαν· ῆ τιν’ ἄλλον C μᾶλλον ἀνθρώπων ἔμεθεν φίληϲθα (Sapphus fr. 89 Ahrens, 21 et 22 Bergk 3). ἀλλὰ καὶ παρὰ Ϲυρακουϲίοιϲ· ἔτι μεθὲν ἁ καρδία πα δῇ, Ϲώφρων Γυναικείοιϲ (fr. 46 Αhrens). παρά τε τῷ ποιητῇ ἡ χρῆϲιϲ καὶ ϲχεδὸν ϲυνεχήϲ. διὸ οὐδὲ Αἰολικώτερον χρὴ ἀναγινώϲκειν , διηκούϲηϲ καὶ ἐπὶ πολλὰϲ διαλέκτουϲ τῆϲ χρήϲεωϲ. «Ἐπεὶ δέ, φαϲίν , ἀπὸ τῆϲ Λέϲβου γενικῆϲ ἐπίρρημά τι ἀποτελεῖται Λεϲβόθεν , οἴκου οἴκοθεν, οὐρανοῦ 84 A οὐρανόθεν, τοῦ υ παραιρουμένου, οὕτω καὶ ἀπὸ τῆϲ ἐμεῦ τὸ ἐμέθεν ἀποτελούμενον ἐπίρρημα ἂν γένοιτο.» Πάνυ δὲ ληρώδηϲ ἡ τοιαύτη παράδοϲιϲ. οὔτε γὰρ τὰ παραγόμενα , μετατιθέντα τὰ τέλη, οὐχὶ τὸ αὐτὸ μέροϲ λόγου καταϲτήϲεται, οὔτε φυλάξαντα τὸ αὐτὸ μέροϲ λόγου. τὸ οἰκον δέ καὶ τὰ παραπλήϲια τὸ αὐτὸ τέλοϲ ἐφύλαξε τῆϲ αἰτιατικῆϲ, ἀλλ’ οὐ τὸ αὐτὸ μέροϲ λόγου τὸ ἀπὸ χαλκόφι χαλκόϲ (Λ 351) οὐκ ἐφύλαξε, καὶ ἴϲον τῷ ἀπὸ χαλκοῦ. αὐτή τε ἡ διὰ τοῦ θεν παραγωγὴ B ὁτὲ μὲν ἐπιρρηματικῶϲ τὸ ἐκ τόπου ϲημαίνει, Λεϲβόθεν, πάντοθεν, Ἰλιόθεν, ὁτὲ δὲ ταὐτὸ ϲημαίνει τῷ πρωτοτύπῳ. τί γὰρ ἂν εἴη τὸ ϲχεδόθεν δέ οἱ ἤλθεν Ἀθήνη (β 267 ) ἢ οὐ δῆλον ὡϲ ϲχεδόν; οὐ γὰρ ϲύνεγγυϲ οὐρανὸϲ τῆϲ γῆϲ, ἵν’οὕτωϲ ἀκούηται «ἐκ τοῦ ϲύνεγγυϲ τόπου». Ἴδηθεν μεδέων (Γ 276) ἀντὶ το Ἴδηϲ· εὔηθεϲ γὰρ τὸν ἐξ Ἴδηϲ τῆϲ κατὰ Κρήτην παραδέχεϲθαι, C τὸν ἐπιχώριον Ἰδαῖον Δία παραπεμψάμενον. AROVM. 3 Ἐμέθεν in multis dialectis usu receptum est. Quod qui adverl bium putant, quia eodem modo ex ἐμεῦ factum sit, quo οὐρανόθεν ex οὐρανοῦ, falluntur Non enim ex forna iudicium fertur de νocabulis per orationis partes distribuendis, sed ex notione notione vero et usu ἐμέθεν pro nomen est. DISCR. sCRIPT. 1 —2. και πτωϲιν κατα πτωϲιν Α, sed prius πτωϲιν delet Α᾿  | 3. inscriptio περι τηϲ εμεθεν maiusc Α | παρα Α, παρ’ b |4. ῾ dicendum erat ἔχεϲθα , et sic scriptum antiquitus, unde per errorem ἔχειϲθα ortum ᾿  ThBergk 5. τιν’ HLAhrens ThBergk, τινα Α | 6. ⟨μᾶλλον ⟩ adiecit ThBergk | ἔμεθεν HLAhrens ThBergκ, ἐμέθεν b, ut l 4 |  φίληϲθα Α ThBergk, φιλῇϲθαb, φίλειϲθα HLAhrens | 9. γυναικιοιϲ Α | 15 ῾ pro παράδοϲιϲ vel ἀπόδοϲιϲ scribendum vel ἀντιπαράθεϲιϲ b in var. lect |οὔτε γάρ] fol. 169 r |16. καταϲτήϲεται b in var. lect , ϲυϲτήϲεται Ab in textu | 17 οἰκον δέ RScneider, οἶκόνδε b | εφυλαξεν Α 20. εφυλαξεν Α |22. ταὐτὸ b, τ᾿ αυτα Α Αἴαϲ δ’ ἐγγύθεν ἦλθεν (p 128)· ἄλλα μυρία. διὸ καὶ ἐπὶ τῆϲ προκειμένηϲ λέξεωϲ ἡ ἐξέταϲιϲ προαγέϲθω. Εἰ μὲν οὐν ἐν τῷ ἐμέθεν καὶ ϲέθεν ἔγκειται τὸ ἔξ, καθάπερ ἐπὶ τοῦ οὐρανόθεν, Διόθεν, ὁμόλογον ὅτι ὁμοίωϲ τούτοιϲ παραχθέντα ἐπιρρήματά 85 A ἐϲτιν· εἰ δὲ τὴν αὐτὴν ϲύνταξιν ἔχει τῇ γενικῇ, ϲαφὲϲ ὅτι καὶ ταὐτὸ μέροϲ λόγου· οὐ γὰρ φωναῖϲ μεμέριϲται τὰ τοῦ λόγου μέρη, ϲημαινομένοιϲ δέ. τῶν γενικῶν μετὰ καὶ ἄλλων προθέϲεων ἡ πρό ἡγεῖται. τῶν δὲ ἐκ τόπου ἐπιρρημάτων οὐδέποτε · οὐ γὰρ πρὸ οἰκόθεν φηϲί τιϲ, πρὸ οἴκου δέ, οὐδὲ πρὸ Λεϲβ όθεν, πρὸ Λέϲβου δέ. ὅθεν εὶ τὸ πρὸ ἕθεν (ε 96) τὴν αὐτὴν ϲύνταξιν ἔχει τῷ πρὸ αὐτοῦ, ἀντωνυμία γενήϲεται ἡ ἕθεν. B ταὐτὸ καὶ ἐπὶ τοῦ ἐξ ἐμέθεν (1 456). ἴϲον γὰρ τῷ ἐξ ἐμοῦ. παρὸν δὲ καὶ τὰϲ γενικὰϲ μεταλαμβάνονταϲ εἰϲ τὰϲ προκειμέναϲ ἀνεπίληπτον τὴν φράϲιν καθιϲτάνειν. τὸ δ’ ἐξ οὐρανόθεν (θ 21) πλεονάζει τῷ ἔξ, ἐντελὲϲ μέντοι τὸ οὐρανόθεν προῖαλλεν (Θ 365). Οὐχ ὑγιὲϲ λέγειν ὅτι «τὰ ἐπιρρήματα πρόϲωπα οὐκ ἔχει· πῶϲ οὐν C ἐμέθεν, ϲέθεν , ἕθεν; πρὸϲ γὰρ τοῦτο φήϲει τιϲ, ὅτι κατὰ πρόϲωπα τὰ ἐπιρρήματα παρῆκται.

Τὰϲ μὲν οὐν ἄλλαϲ τῶν πλαγίων ϲυμβέβηκεν ἐν μεταβάϲει ἑτέρου προϲώπου νοεῖϲθαι, ἐμὲ ἐπαίδευϲαϲ, Διονυϲίῳ ἐλάληϲαϲ· διὰ γὰρ τῶν ῥημάτων αἱ εὐθεῖαι Τἀϲ δὲ ϲυνθέτουϲ τῶν ἀντωνυμιῶν τὴν μετάβαϲιν ποιεῖϲθαι ἀπὸ τοῦ αὐτοῦ προϲώπου εἰϲ τὸ αὐτὸ πρόϲωπον, 86A ἐμαυτὸν ἔπαιϲα, ἐμαυτῷ ἐλάληϲα. (διὸ καὶ ἀντανακλώμεναι καλοῦνται, ἀπὸ μεταφορᾶϲ τῶν εἰϲ αὐτὰ ἀντανακλωμένων ϲωμάτων) τὴν μέντοι γενικὴν καὶ ἐπὶ ἕτερον πρόϲωπον ϲυντείνειν. ἐν οἱϲ καὶ ἄρθρον τότε ἐπιδέχεται. τῶν ἄλλων ἀντωνυμιῶν ἄρθρον οὐ προϲλαμβανουϲῶν, τῷ ἐμαυτοῦ φίλῳ διελεξάμην, τοῦ ἐμαυτοῦ δούλου δεϲπόζω. καὶ ϲαφὲϲ τὸ αἴτιον. ἐπεὶ γὰρ ἅπαξ πᾶϲα γενικὴ ἐπὶ πρᾶγμά τι φέρεται, Β Πλάτωνοϲ ἤκουϲα, ἢ ἐπί τι κτῆμα, Πλάτωνοϲ δοῦλοϲ, ἐμοῦ ARGVM. 25 De compositis (vel reflexivis). Composita ita comparauta sunt, ut actio ad eandem personam , unde profecta est . redeat. Genetivus autem corum etiam ad aliam personam simul pertinet, scilicet possessam. Ad eam articulus accedit, quem supra ostendimus non ad genetivum , sed ad personam possessam pertinere ltaque ceteri casus, qui nunquam cum re possessa coniunguntur, articulo non indi gent. DIscr. SCRIPT. 4 παραχθέντα b, παραδεχθεντα Α, punctum adieeit Α ' | 9 φηϲιν Α |16. το δ’ Α, τὸ δὲ b | 20 —22. haec dolet RSchneider | 20. ου υγιεϲ Α | 23.inscriptio περι τηϲ εμαυτου maiusc. Α |27. ἔπαιϲα b, επεϲα Α | ἐλάληϲα b, ελαληϲαϲ Α, sed altera ϲ deleta | 28. ἀπὸ μεταφορᾶϲ] fol. 169 ν. δοῦλοϲ, τοῦτο κἀν τῇ προκειμένῃ παρακολουθεῖ. ίδοὺ μὲν γὰρ κατὰ πράγματοϲ ἐμαυτοῦ ῆκουϲα, κατὰ δὲ κτήματοϲ ἐμαυτοῦ δο ὐλ ῳ διελεξά μην, ἐμαυτοῦ ἀγρὸν ἔϲκα ψα. ἐν οἵϲ καὶ τὸ ἄρθρον προϲτίθεται, οὐκ αὐτῆϲ ὄν ἀδύνατον γάρ, ὡϲ προαπέδειξα· τοῦ δὲ κτήματοϲ. ὁμόλογον ἐκ τοῦ μεταϲχηματίζεϲθαι πρὸϲ τὸ ϲχῆμα τοῦ κτήματοϲ, τῷ ἐμαυτο ῦ δούλ ῳ, τοὺϲ ἐμαυτοῦ δούλουϲ, καὶ ἔτι ἐκ τοῦ μὴ προϲλαμβάνειν ἄρθρον , ἐν οἷϲ οὐδὲ ἐπὶ κτῆμα φέρεται, ϲαυτοῦ C ἀκούειϲ. διὸ καὶ αἱ ἐξῆϲ πτώϲειϲ, οὐδέποτε ἐπὶ κτῆμα φερόμεναι, ἀπροϲδεεῖϲ εἰϲιν ἄρθρου.

Διὸ οὐδὲ ϲυγκαταθετέον Tρύφωνι (p. 29 Velsen) φάϲκοντι, «ἐν οἰϲ ἄρθρον προϲλαμβάνει ἡ γενική, καὶ ἐν οἵϲ κτῆμα ϲημαίνει ,ἐν τούτοιϲ ὁμόλογοϲ ἡ ϲύνθεϲίϲ ἐϲτιν ὡϲ ἐκ τῆϲ ἐμοῦ κτητικῆϲ τὴν ϲύνθεϲινἐποιήϲατο· ἐν οἶϲ δὲ οὐκέτι, ἀπὸ τῆϲ ἐμοῦ, ἥ τιϲ πρωτότυπόϲ ἐϲτιν᾿ . —Εἰϲὶ δὲ καὶ 87 A ἄλλαι ἀποδείξειϲ τοῦ μὴ ἐγκεῖϲθαι τὴν ἀπὸ τοῦ ἐμόϲ γενικήν. ταῖϲ κτητικαῖϲ τὰ ὑπακουόμενα ὁμοιόϲχημα , ταῖϲ δὲ γενικαῖϲ ἀδιαφορεῖ τὸ ὑπακουόμενον. τοῦ μὲν οὖν προτέρου ἐμὸϲ οἰκοϲ, Ἀριϲτάρχειοϲ δοῦλοϲ, ἐμοὶ δοῦλοι, ἐμο ὺϲ δούλουϲ· τοῦ δὲ δευτέρου Ἀριϲτάρχου δοῦλοι ἢ δοῦλαι ἢ οἱαιδήποτε πτώϲειϲ μεθ’ οἱουδήποτε γένουϲ, μετὰ ἀριθμοῦ ἀδιαφόρου. εἰ τοῦθ’ ὑγιέϲ, ἐν οἶϲ τῷ ἐμαυτοῦ ἀδιάφορα τὰ ἐπιφερόμενα, ἐν τούτοιϲ τῆϲ γενικῆϲ ἡ κτῆϲιϲ μηνύεται καὶ οὐ τῆϲ B κτητικῆϲ ἀντωνυμίαϲ. ἔτι γε μὴν καὶ ἐκ τῶν παρατιθεμένων ἄρθρων ἐνὸν πιϲτώϲαϲθαι, ἐν οἵϲ πάλιν γενικῇ μὲν κτῆϲιν ϲημαινούϲῃ ἀδιάφορα τὰ ἄρθρα, κτητικῇ δὲ ἀντωνυμίᾳ ἢ ὀνόματι ὁμοιόϲχημα παρατίθεται, ὁ ἡμέτεροϲ, ὁ ἐμόϲ, ὁ Ἀριϲτάρχειοϲ, τοῦ Ἀριϲταρχείου, τοῦ ἡμετέρου· γενικῇ δὲ τοὺϲ Ἀριϲτάρχου, τοῖϲ Ἀριϲτά ρχου, τοῖϲ ἐκείν ου. ἐν οἱϲ οὖν πάλιν ἀδιάφορα τὰ ἄρθρα, το ὺς ἐμαυτοῦ C καὶ τὰϲ ἐμαυτοῦ, ἐν τούτοιϲ τῆϲ γενικῆϲ ἡ κτῆϲιϲ. πρὸϲ τούτοιϲ, ὅτε μὲν γενικὴ κτητική τινοϲ κτῆϲιν δηλοῖ, δύο κτήματα νοεῖται, καὶ φαίνεται ὅτι τὸ μὲν τῆϲ κτητικῆϲ ἐϲτὶ λέξεωϲ, τὸ δὲ ἕτερον τῆϲ γενικῆϲ, ὡϲ εἰ ἔλεγε τοῦ ἐμοῦ ἀγροῦ καρπόϲ, τοῦ ἐμοῦ δούλου παῖδα AROVM. 10 Tryphoni igitur non assentimur dicenti. ἐμαυτοῦ, ubi articulum habeat et aliquid possideri indicet, cum ἐμοῦ genetivο possessivi compositum esse, ceteroquin cum primitivo. —Immo genetivum primitivi semper inesse,etiam aliis argumentis demonstrari potest. 1) Cum possessivis eae res, quae possidentur, flexione congruunt, non congruunt cum ἐμαυτοῦ. 2) Articuli sequntur flexionem possessivi: cum composito omnis casus generis numeri artieulus coniungitur. 3) Ubi genetivus est possessivi, duae sunt res possessae: ubi ἐμαυτοῦ ponitur, una est. DISCR. SCRIPT. 1.καν Α, καὶ b | . 3—4. προϲτίθεται b, προτιθεται Α , 4.οὐ κτητικῆϲ pro οὐκ αὐτῆϲ Cwachsmuth | 12.τὴν Ade Velsen, τῆϲ Αb | 13. δε Α, δ’ b | εκιν Α. 14. — 15 ταῖϲ κτητικαῖϲ b, ταιϲ κτητικοκ Α | 16. οὐν Α, puncta ab Α¹ | 19. μετα Α, μετ’ b | τῷ ἐμαυτοῦ b, το εμαυτου Α (non εμαυτω, quod b in vat.lect.enotavit) 22. γενικῇ μὲν κτῆϲιν ϲημαινούϲῃ b in var. lect., γενικὴν μὲν κτῆϲιν ϲημαίνουϲιν Αb in textu |  26. ἀδιάφορα τὰ ἄρθρα] fol 170 r. | 29. εϲτιν Α |30. ελεγεν Α ἔτυ ψα. εἴπερ οὐν ἡ ϲύνθεϲιϲ ἐν κτητικῇ, κἄν δύο κτήϲειϲ ἐνοοῦντο 88 A ἐν τῷ ἐμαυτοῦ δοῦλον ἔπαιϲα μία δέ ἐϲτι· μετάξαντεϲ γοῦν εἰϲ τὴν ἐγκεκλιμένην φαμὲν δοῦλόν μου ἔπαιϲα. εἰ δὲ οὕτωϲ ἐνοοῦμεν δοῦλον τοῦ ἐμοῦ φίλου ἔπαιϲα, κἂν ὅλωϲ ὁμόλογον ἦν τὸ ϲχῆμα ἐκ τῆϲ ἐμοῦ κτητικῆϲ ϲυγκείμενον.

Πάϲῃ γενικῇ κτῆϲιν ϲημαινούϲη πᾶϲα πτῶϲιϲ μετὰ παντὸϲ γένουϲ καὶ ἀριθμοῦ ἐπιφέρεται. τῇ δὲ ἐμαυτοῦ οὔποτε εὐθεῖα ϲυντάϲϲεται. τὸ δ’ αἰτιον προῦπτον. αἱ γὰρ ϲύνθετοι τῶν ἀντωνυμιῶν ἰϲόζυγον ἀπαιτοῦϲι B ῥῆμα, αἵ τε εὐθεῖαι ἐν τρίτῳ προϲώπῳ νοούμεναι τὰ ῥήματα εἰϲ αὑτὰϲ ἐπάγονται, Δίων περιπατεῖ. Ϲωκράτηϲ διαλέγεται. ϲαφὲϲ ὅτι οὐ ϲυϲτήϲεται ἡ τοιαύτη ϲύνταξιϲ τῶν ῥημάτιυν οὐ δυναμένων προϲχωρεῖν οὔτε τῇ εὐθείᾳ διὰ τὴν ἀντανακλωμένην, οὔτε τῇ ἀντανακλωμένῃ διὰ τὴν εὐθεῖαν. Ἔϲτι μέντοι εὑρεῖν φράϲιν μετὰ γενικῆϲ καὶ εὐθείαϲ, ὅταν τὸ ῥῆμα μηκέτι μάχηται. πρώτου γὰρ καθεϲτὸϲ μετ’ C εὐθείαϲ ϲυνταγήϲεται, ὅταν ὕπαρξιν ϲημαίνη τὸ ῥῆμα, τῆϲ ἐμαυτοῦ ἀκωλύτωϲ καὶ αὐτῆϲ ἐπιζητούϲηϲ ῥῆμα πρώτου προϲώπου ἐν τῷ ἐμαυτοῦ εἰμι ϲύμβουλοϲ, ἐμαυτοῦ εἰμι κατήγοροϲ.

Εὺθείαϲ ἀμοιρεῖ ἡ προκειμένη γενική·ο γὰρ εἰ ἅπαξ εἴρηται, καὶ ταῦτα ὑπὸ κωμικῆϲ ἀδείαϲ, ὡϲ ἐν Μετοίκοιϲ Πλάτωνοϲ (fr.lI Meineke), τοῦτο κανών ἐϲτι τῆϲ κατὰ φύϲιν εὐθείαϲ ϲιγηθείϲηϲ. Πᾶϲα πλάγιοϲ εὐθείᾳ ϲυντάϲϲεται  89 A μετάβαϲίν τινα προϲώπου ἐπὶ πρόϲωπον δηλοῦϲα, ἐμὲ Διονύϲιὸϲ ARGVM. 6 Cum ἐμαυτοῦ hunquan nominativus constrnitur praeter nominativum primac personae, qui in verbo latet. Nam ut ἐμαυτοῦ verbum eiusdem personae Ieqmrit, i. e. primae, ita nomen, si nominativo ponitur, tertiam verbi persouam exposcit: itaque iuter se pugnant. l Potest tamen nominativusnominis accedere, si εἶναι verbum est. — 18 Ἐμαυτοῦ nominativo casu caret nec mirum Nam reflexivi ibi ponuntur, ubi actio e nominativo emanans ad ipsum reflectitur Cum reflexivis igitur verbum eiusdem personae construatur necesse est , quo nominativus continetur; eo igitur reflexiva non indigent. TESTIM. 21 Prisc. XIlI, 2 13 p.15,6 Hertz Nominatipum autem ideo non hubet hoc pronomen (id est ῾ sut sibi se a se ), quia necesse est, quando το ῾ έαθτοὺ᾿  siqnificat tam actionem quam passionem , in eadem intellegi perSona. non aliter iqitur potest proferri is, in quem aliquid agitur, nisi per obliquos caste. evenit emim, ut a nominativis actus proficiscentes ad obliquos sive in Iransitione personarum intelleqantur sive in una eademque persona. in transition ut ῾ Aristohanes Aristarchum doeuit. eqo te honoravi, tu mihi dixisti ; et per sola quoque verba nominatinus intelleqitur et transit rursus ad obliquos ῾ dedi tibi, honoraci te᾿ . in ana quoque eademque persona hoc idem fit, ut ῾ Phemius se docuit’, doceuddi enin transitia non ad alteram fit personam , sed ad ipsum Phemium reciprocatur, ῾ Aiax se interfecit᾿  , rursu caim. ῾ iντerfecit᾿  ad ipsum Aiacem reciprocatur. id Χlll, 28 p. 19,9 Hertz Et sciendum , quod, quotiens hoc pronomen reciprocum est, eiusdem persomae verbum habet comvenienti casui adiunetum , ut ῾ sui meminit, sibi placet’. et manifestum est, quod adiunctia verbi vim hubet nominativi casus cum actione aliqua. si iqitur pronominis quoque huiuscemodi siqnificationem habentis, hoc est in se recurrentis. ponas nominatcum et cum eo verbum eiusdem personae, erunt du0 nominativi. duo autem nominativi per se, ubi et actio et passia ostenditur, coniunqi no possunt, e. q. 8. DIscr. SCRIPT. 2. δοῦλον b, δουλου Α | εϲτιν Α |3. ἔπαιϲα Ab in ind. mendorum, ἔπειϲα b in textu | 7.ἐπιφέρεται b,επιφαινεταιΑ |8 προῦπτονRSehneider, προύπτον b | 8 — 9. αηαιτουϲιν Α |11. ϲυϲτήϲεται b. ϲτηϲεται Α |12. προϲχωρεῖν b, προχωρειν Α | 12 3— 13. τῇ ἀντανακλωμένῃ b, την αντανακλωμενην Α 13. Α |16. ακολυτωϲ Α |20, εϲτιν Α ἔπαιϲεν, ἐγώ ϲε ἐδίδαξα ἀλλὰ μὴν καὶ αἱ διαθέϲειϲ οὐ μόνον ἐκ τινων ἐπί τιναϲ ἐγίνοντο, ἀλλὰ καὶ αὐτοχειρία δρᾶϲιϲ, καὶ ὅϲα καὶ ἐν ἄλλοιϲ προϲώποιϲ ἐνοεῖτο, ταῦτα καὶ ἐπὶ ταὐτὰ πρόϲωπα μετῄει. ἐμερίζοντο γοῦν αἱ μὲν ϲύνθετοι τῶν πλαγίων εἰϲ τὰ αὐτοπαθῆ τῶν προϲώπων, αἱ δ’ ἁπλαῖ εἰϲ τὰ ἀλλοπαθῆ , ἐμαυτὸν ἔπαιϲα, ἐμὲ ϲὺ ἔπ αιϲαϲ, τῶν ῥημάτων τὰϲ εὐθείαϲ ἐν αὐτοῖϲ δηλούντων, εἴγε πᾶν Β ῥῆμα εὐθεῖαν ἔχει ἐγκειμένην. φανερὸν οὐν ὡϲ ταῖϲ ϲυνθέτοιϲ ἐξ ἀνάγκηϲ ἐπιφερόμενα τὰ ῥήματα τῆϲ εὐθείαϲ ἐγίνετο παραϲτατικά , ἧϲ καὶ χρείαν εἶχεν ἡ ϲύνταξιϲ· περιϲϲὸν οὐν ἐϲτὶ ζητεῖν εὐθεῖαν τῶν προκειμένων πτώϲεων.

’«Αλλά, φαϲιν, «οὐδὲν κωλύει ἐν τῷ πρώτῳ προϲώπῳ ἐν τῷ ἐμαυτόϲ καὶ τὴν αὐτόϲ εὐθεῖαν ἐγκεῖϲθαι, ὅθεν καὶ τὸ ἐμαυτὸϲ ἔπαιϲα πλάγιον μὲν νοεῖϲθαι ἐν τῇ ἀρχούϲῃ κατὰ ϲύνθεϲιν , εὐθεῖαν δέ, ἡ καὶ C ϲυντάϲϲεται τὸ ῥῆμα, ἐν τῇ κατὰ τέλοϲ». Ἀλλά γε πρὸϲ τοῦτο ῥητέον. —τὸ μὲν πρῶτον ἄκλιτον μένει τὸ ϲχῆμα καὶ κατὰ τὸ τέλοϲ καὶ κατὰ μέϲην λέξιν , κατὰ μὲν τὸ τέλοϲ, ὅτι πάντοτε ἡ εὐθεῖα ϲύνεϲτι πάϲη πλαγίῳ, κατὰ δὲ μέϲην λέξιν, ἡ τὰ ϲυντεθέντα ἀκίνητα. — τὸ δὲ δεύτερον, ὡϲ καὶ ἄδηλοϲ ἡ φράϲιϲ γενήϲεται· πότερον γὰρ ἡ ϲυγκειμένη γενική ἐϲτιν ἢ δοτικὴ 〈ἢ αἰτιατική⟩ , οὐ γνωϲτόν, τοῦ τέλουϲ ἐκθλιβέντοϲ. 90 A ἔπειτα , εἰ ὑπὲρ διαϲτολῆϲ τῶν μεταβατικῶν πλαγίων αἱ ϲύνθετοι γεγὸναϲι, περιϲϲὸν ζητεῖν τὴν εὐθεῖαν· οὐδὲ γὰρ ἔϲτιν εὐθεῖα ἐν μεταβάϲει προϲώπου λαμβανομιένη, ἕν δὲ καὶ τὸ αὐτὸ πρόϲωπον δηλοῦϲα, αὐτὸϲ ἔγρα ψε καὶ αὐτὸϲ ἐκλή θ η. ἔνθεν ἄρα μοι δοκεῖ, ὡϲ καὶ προείρηται, τὴν ἐγώ ἀϲύνθετον καθεϲτάναι, ἐπεὶ μὴ αὐτοπαθὴϲ ἐγίνετο ἐν ϲυνθέϲει, ἀλλοπαθὴϲ δὲ ἐν ἁπλότητι, ὅπερ καὶ ἐπὶ τῶν πλαγίων ϲυνέβαινεν.

«Οὐχὶ οὐν καὶ τὸ B ἀλλήλουϲ τρώϲητε (τ 12) ARGVM. 11 Nec ἐμαυτόϲ ita admitti potest, ut eius initium sit obliquns, finis rectus casus. Nam 1) indeclinabilis csset forma et extrema, quod semper nominativus esset, et media , quod media vocis compositae pars non variotur 2) Ἐμαυτόϲ voeis prior pars ntrum nominativis esset, an genetivus, an dativus, termin natione elisa non appareret. 3) Omnino reflexivu excogitata sunt, ut casus obliqui, non ut recti, ab transitivis discernantur. —27 Neque ἀλλήλουϲ, quo uno et obliquus et rectus casus contineatur, tιιmquμιm exemplum afferre poteris. Eius enim posterior par cum sit obliquus casus, ita flecti potest ut senteutiae conVenIat. DISCR. SCR PT. 2. εγιγνοντο Α | 3. ταὐτὰ b, ταυτα τα Α | 5. ἁπλαῖ b, αλλαι Α |εἰϲ τὰ αὐτοπαθῆ] fol. 170 ν. | 6. ἐπαιϲαϲ RSkrzeczka, ϲὺ ἔπαίϲαϲ Ab, in Α utrum επαιϲαϲ ex επειϲαϲ an hoc ex illo factum sit, nou liquet | 8. εγιγνετο Α 9. εϲτιν Α | 11. οὐδὲν κωλύει b, ου κωλυει Α | 12. ἐμαυτὸϲ ἔπαιϲα b, εμαυτηϲ επαιϲα Α | 15 ἄκλιτον b, om. Α | 16. οτι Α, καθοτι b |ϲυνεϲτιν Α |18, γενηϲεται Α, γινεται b | 19. ἢ αἰτιατικὴ b, om. Α | 21. γεγοναϲιν | 23. εγραψεν Α | ἐκλήθη b, εκλίθη Α | ἄρα RSkrzeczka, γάρ Α b |24. εγιγνετο Α | 28. τρωϲηται Α. διὰ μιᾶϲ ϲυνθέϲεωϲ φωνῆϲ εὐθεῖαν καὶ πλάγιον ἐν μεταβάϲει προϲώπων δηλοῖ; » Ἀλλὰ μὴν ἡ λέξιϲ οὔτε ἀμφίβολοϲ οὔτε ἄκλιτοϲ, οὐκ ἀμφίβολοϲ μέν, καθὸ ἐπὶ τέλει ϲυντεθεῖϲα ή πλάγιοϲ δεόντωϲ πρὸϲ τὸ ϲημαινόμενον ἐκλίνετο, ἀλλήλοιϲ ἔδωκαν, ἀλλήλουϲ ἔπαιϲαν κλιτικὴ δέ, καθὸ οὐδὲν ἦν τὸ κωλῦϲαν τὸ τέλοϲ κλίνειν, τῆϲ εὐθείαϲ C κατὰ τὸ ἄρχον μέροϲ τῆϲ ϲυνθέϲεωϲ νοουμένηϲ, ἤτιϲ καὶ ἕνεκα τοῦ ϲυντεθεῖϲθαι ἀκίνητοϲ ἐφυλάϲϲετο, καὶ ἕνεκα τοῦ τὴν εὐθεῖαν ἐν τοῖϲ μεταβατικοῖϲ προϲώποιϲ πάντοτε ϲυνυπάρχειν. Περιϲϲὸν οὐν ἐϲτι ζητεῖν, «εἰ κατ’ ἀκολουθίαν φωνῆϲ οὐκ ἔχουϲιν εὐθεῖαν αἱ ϲύνθετοι, ἀλλ’ οὐν γε κατὰ τὸ ϲημαινόμενον· ὡϲ ἡ ἐγώ πρὸϲ τὴν ἐμοῦ, οὕτωϲ ἡ ἐγὼ αὐτόϲ πρὸϲ τὴν ἐμαυτοῦ». ἅπαξ γὰρ ἐδείχθη, ὡϲ ἕνεκα τῶν αὐτοπαθειῶν αἱ ἀντωνυμίαι τὴν ϲύνθεϲιν ἀνεδέξαντο, ὅπερ ἐν μόναιϲ πλαγίοιϲ ἑωρᾶτο. οὔτε ἐν ϲυνθέϲει ἄρα εὐθείαϲ ἔχουϲιν , οὔτε ἡ ἐμαυτοῦ γενική ἐϲτι τοῦ ἐγὼ αὐτόϲ. ἐγὼ γὰρ αὐτὸϲ ἤκουϲα, καὶ κατὰ τοῦ αὐτοῦ προϲώπου μετοχῆϲ ἐπιφερομένηϲ, ἐμοῦ αὐτοῦ ἀκούϲαντοϲ, ὡϲ Ἀρίϲταρχοϲ εἶπεν, Ἀριϲτάρχου είπόντοϲ. οὐκ ἔϲτι· δέ τιϲ εὐθεῖα μὴ ἔχουϲα γενικὴν ϲυνταϲϲομένην τῷ αὐτῷ ῥήματι. ἔτι τὸ ἐγὼ αὐτὸϲ ἤκουϲα ϲημαίνει ἔξωθέν τινα φωνήν, τὸ δὲ ἐμαυτοῦ ἤκουϲα οὐκέτι.

Ἑξῆϲ ῥητέον περὶ τοῦ ἀριθμοῦ τῶν ϲυνθέτων, εί δεόντωϲ τὰ μὲν τρίτα ἀφ’ ἑνικῆϲ ϲυντάξεωϲ εἰϲ πληθυντικὰ προάγεται· Ἑαυτούϲ γὰρ καὶ ἑαυτῶν τὰ δὲ πρῶτα καὶ δεύτερα οὐκέτι. Τὸν μὲν οὐν Ἀρίϲταρχον 91 Α ἐπιμἐμφεϲθαί φαϲι τὰ ϲχήματα, καθὸ ἀφ’ ἑνικῆϲ ϲυντάξεωϲ τῆϲ ἑαυτόν πληθυντικὴ ἐγένετο ἡ ἑαυτούϲ, μάρτυρά τε ἐπάγεϲθαι τὸν ποιητήν , «παρ’ ᾡ τὰ τοῦ. Ἑλληνιϲμοῦ ἠκρίβωται, ἐν οἷϲ πάντοτε ἐν διαλύϲει ἐϲτὶ τὰ τρίτα, ὁμοίωϲ τοῖϲ πρώτοιϲ καὶ δευτέροιϲ, ϲφᾶϲ αὐ· τούϲ καὶ ϲφῶν αὐτῶν. πρὸϲ οἷϲ καὶ τῶν πρώτων καὶ δευτέρων οὐκ ὄντων ἐν ϲυνθέϲει πληθυντικῇ , ἐξ ἀνάγκηϲ καὶ τοῖϲ τρίτοιϲ παρηκολούθει B ταὐτόν . — Πρὸϲ ὃν οἱ ἀντιλέγοντέϲ φαϲιν , «ὠϲ καὶ ἀφ’ ἑνικῆϲ ϲυνθέϲεωϲ τῆϲ ἑνδέκατοϲ τὸ ἑνδέκατοι πληθυντικὸν ἐγίνετο, τήν τε χρῆϲιν ὡϲ ὑγιῆ πιϲτοῦνται διὰ τῶν Πλατωνικῶν παραδειγμάτων· τάϲ τε κατὰ τὸ τρίτον πρόϲωπον πολλάκιϲ διαφεύγειν ⟨τὰ⟩ τῶν κατὰ ARGVM. 20 Formae ἑαυτῶν ἑαυτούϲ cet quaeritur reetene a singulari ἕ simplici derivatae sint , eum prima et secunda similib us formis careant. Et Aristarchus quidem eas vituperat. Homeri nisus auetoriate. Cui alii adversantur dicentes, sitnili modo ex ἑν-δέκατοϲ fieri ἑνδέκατοι , omninoque ad regulas, quae in prima et secuda valeant, tertiam non dirigi. At Aristarcho assentiendum est. Nam paucior4 similitudinem plurium sequi oportet; DISCR. SCRIPT. 3. ὴ πλάγιοϲ b, πλαγιοϲ Α|  8 post ϲυνυπάρχειν insereuda esse, quae antea 73, 18 —74 , 2 legebantur (ubi vid. discr script ), perspexit BSkrzeczka | 21. ἑνικῆϲ b, ενικηϲ εϲτιν Α |22. εαυτων] fol. 171 r. |26. εϲτιν Α 28. πληθυντικῇ b, πληθυντικὴ Α |32. τριτον προϲωπον Α . τρίτον b | τὰ τῶν b, των Α τὸ πρῶτον καὶ δεύτερον. δυϊκαὶ γοῦν εἰϲὶν εὐθεῖαι πρώτου καὶ δευτέρου προϲώπου, ἀλλ᾿ οὐκέτι καὶ τρίτου. τὶ οὖν θαυμαϲτόν , εἰ καὶ τρίτου εἰϲί, πρώτου καὶ δευτέρου οὐκ οὐϲῶν ; ἄλλωϲ τε καὶ ἄλλαι λέξειϲ κατὰ τύχην ἐϲιγήθηϲαν· οὕτω καὶ αἱ προκείμεναι. —Ἀλλ᾿ ἔμοιγε δοκεῖ ὁ C τοῦ Ἀριϲτάρχου λόγοϲ κριτικώτεροϲ εἶναι, ἔχοι δ᾿ ἂν οὕτω τὰ τῆϲ ἐπικρίϲεωϲ. Παντὶ προῦπτον ὡϲ ἡ πλείων παράθεϲιϲ τῆϲ ἐλάϲϲονοϲ κανών. ὅθεν εἰ δεκαδυο ϲχήματα ἐϲιγήθη, πάϲηϲ πτώϲεωϲ δυϊκά, καὶ πληθυντικά πρώτου καὶ δευτέρου προϲώπου, δηλονότι γενικῆϲ καὶ δοτικῆϲ καὶ αἰτιατικῆϲ, πρὸϲ τρία πληθυντικὰ τρίτου προϲώπου, γενικῆϲ, δοτικῆϲ, αἰτιατικῆϲ, πῶϲ οὐχὶ παράλογα τὰ τρία πρὸϲ τὰ δώδεκα ; — 92 A «Ἀλλὰ τρίτα οὐκ ἔϲτι , πρώτου καὶ δευτέρου ὄντοϲ». Εἰ μὲν οὖν τὰ ἄλλα πάντα τρίτα ἐϲεϲίγηντο, κἂν ἦν τιϲ πιθανότηϲ τοῦ καὶ τὰ τρίτα ὄντα πρῶτον καὶ τρίτον μὴ εἶναι. εἰ δὲ ἕν που ἐϲιγήθη διὰ τὸ ὑφ᾿  ἑτέρων ϲυζυγιῶν ἀναπεπληρῶϲθαι, πῶϲ οὐχὶ γέλοιον τοϲαύταϲ φωνὰϲ ϲυζύγωϲ κατὰ τύχην ϲεϲιγῆϲθαι; τούτου οὐν ἐν μηδενὶ μέρει λόγου παρακολουθήϲαντοϲ, παντί τῳ δῆλον ὑπὲρ ἀκριβείαϲ ἐξετάϲαντι τῆϲ ἐν B τοῖϲ μέρεϲι τοῦ λόγου, ὡϲ ἡ Ὁμηρικὴ ποίηϲιϲ μᾶλλον τῶν ἄλλων ἠνύϲθη. ὅθεν οὐ μᾶλλον ἡ Πλάτωνοϲ χρῆϲιϲ ἀξιοπιϲτοτέρα τῆϲ οὐκ οὔϲηϲ παρὰ τῷ ποιητῇ.

Παρὸν δὲ ἐξετάϲαι καὶ διὰ λόγου τὸ ἀληθέϲ. — «Ἀπὸ ἑνικῶν ϲυνθέϲεων πληθυντικαὶ ἐκφοραὶ γίνονται κατὰ τὸ τέλοϲ, ἀνδροφόνοϲ ἀνδροφόνοι, ἑνδέκατοϲ ἑνδέκατοι. ὅθεν καὶ ἀπὸ τοῦ ἑαυτόν τὸ ἑαυτούϲ πεϲεῖται. — Οὐδὲν γὰρ κωλῦον τὰ προκείμενα εἰϲ πλῆθοϲ C μετάγειν· ἐν δυϲὶ γὰρ προϲώποιϲ ἕκαϲτον αὐτῶν ἀκούεται. ὁ γὰρ ἄνδρα φονεύϲαϲ ἢ ὁ μετὰ δέκα εἰϲ ἢ οἱ μετὰ δέκα πλείονεϲ ἀνεμποδίϲτωϲ εἴχον τὸ ἕτερον τῶν προϲώπων πληθυντικόν· τὸ μέντοι τῆϲ ἀντωνυμίαϲ ϲχῆμα ἠδυνάτει, ἅτε δὴ καθ᾿ ἑνὸϲ καὶ τοῦ αὐτοῦ προϲώπου λαμβανόμενον, κατὰ μὲν τὸ τέλοϲ τῆϲ ϲυνθέϲεωϲ εἰϲ πλῆθοϲ μετάγεϲθαι, κατὰ δὲ τὸ ἄρχον εἰϲ ἕν, ἐπεὶ ἕνεκα τούτου ἑνικὸν καὶ πληθυντικὸν 93 A. ἐνοεῖτο διὰ μιᾶϲ φωνῆϲ καθ᾿ ἑνὸϲ καὶ τοῦ αὐτοῦ προϲώπου, ὅπερ ἄλογον. εὐλόγωϲ ἄρα τὰ ϲχήματα ἐϲιγήθη.

ARGVM. 20. deinde in hoc ἑν-δέκατοϲ duae sunt personae, quarum altera commode in pluralem transire potost: in ἑαυτοῦ una est persona. DIscR. SCRIPT. 3. ειϲιν A | 7. πάϲηϲ πτώϲεωϲ δυϊκά, καὶ πληθυντικὰ scripserunt JGuttentag et RSChneider, πάϲηϲ πτώϲεωϲ τέϲϲαρα δυϊκῶν καὶ πληθυντικὰ Ab, aut πάϲηϲ πτώϲεωϲ τέϲϲαρα δυικὰ καὶ πληθυντικὰ aut πάϲηϲ πτώϲεωϲ τέϲϲαρα δυικῶν καὶ πληθυντικῶν scribendum esse censet RSkrzeczka | 11. εϲτιν A | 15. μέρει b, μερουϲ A | 16. παρακολουθήϲαντοϲ RSchneider, κατακολουθηϲαντοϲ A , puncta adscripsit A1, κατακολουθήϲαντοϲ b | 17. μερεϲιν A | 21. π in πληθυντικαι facta in A ex duabus litteris, quarum altera fuit η, ab A | 22. ἀνδροφόνοϲ] fol. 171 v. | 23. οὐδὲν γὰρ Ab, ἀλλ᾿ οὐδὲν vel ἀλλ᾿ οὐδὲν γάρ scribendum esse conicit RSkrzeczka | 24. δυϲιν A | 26. των supra lin. in A

Τὸ ἄρχον μέροϲ αἱ ϲύνθετοι κινοῦϲαι πρόϲωπα παριϲτᾶϲιν, ὁμοίωϲ ταῖϲ ἁπλαῖϲ, τὸ δὲ τέλοϲ, ὅτε γένοϲ· ἐμαυτόν γὰρ καὶ ἐμαυτήν. ὅθεν ἐπιϲτατέον τῷ οὐδετέρῳ ϲχήματι κατ’ αἰτιατικὴν ϲιγηθέντι, ἐπεὶ ἴϲωϲ καὶ ἡ κατάληξιϲ ϲυνήγετο εἰϲ ο κατ’ ὀξὺν τόνον, (καθὸ αἱ οὐδέτεραι B τῶν ἀντωνυμιῶν, χωρὶϲ τῶν κτητικῶν, είϲ ο ἔληγον μετὰ τάϲεωϲ τῆϲ τοῦ ἀρϲενικοῦ,) ὅπερ ἐν μέρει λόγου οὐκ ἐνὸν εὐρέϲθαι (τῆϲ ἀπό καὶ ὑπό ὑφαιρουμένων, καθότι ἀδύνατον πρόθεϲιν βαρύνεϲθαι, χωρὶϲ εὶ μὴ ἀναϲτρέφοιτο· οὐδὲ γὰρ Αἰολεῖϲ τὸν ἐπὶ ταύταιϲ τόνον ἀναβιβάζουϲιν)· ὑπολείπεται οὐν ϲημειούμενον τὸ αὐτό (καὶ, εἰ ἕν ἐϲτι, τὸ εἰϲὅ). ἀλλ’ εἰ καὶ τοῦτο ἁπλοῦν ἔϲτιν , οὐ πάντωϲ καὶ τὸ ἐξ αὐτοῦ ϲύνθετον, λέγω δὲ τὸ ἐμαυτό· ὑπὸ γὰρ ἀκριβεϲτέρου λόγου ἐμποδίζεται. C εἰ τι γὰρ οὐδέτερόν ἐϲτιν αἰτιατικῆϲ πτώϲεωϲ, τοῦτο καὶ εὐθείαϲ ἐϲτίν ἀλλ’ ἀδύνατον τὸ τῆϲ εὐθείαϲ ϲυνίϲταϲθαι· εὐλόγωϲ ἄρα καὶ τὸ τῆϲ αἰτιατικῆϲ ϲχῆμα ἐϲιγήθη. ἀλλ’ εἰ ἅπαξ Εὐριπίδηϲ ἐχρήϲατο ἐπὶ δευτέρου προϲώπου ἐν τῷ ἔγειρέ μοι ϲεαυτὸ καὶ γίγνου θραϲύ (fr. 694 Nauck Dindorf), τοῦτο οὐ κανῶν γενήϲεται τοῦ εὐλόγωϲ ϲιγηθέντοϲ ϲχήματοϲ.

94 A

Περιϲϲὸν οὐν ἐϲτὶ ζητεῖν , «εὶ κατ’ ἀκολουθίαν φωνῆϲ οὐκ ἔχουϲιν εὐθεῖαν αἱ ϲύνθετοι, ἀλλ’ οὐν γε κατὰ τὸ ϲημαινὸμενον· ὡϲ ἡ ἐγώ πρὸϲ τὴν ἐμοῦ, οὔτωϲ ἡ ἐγῶ αὐτόϲ πρὸϲ τὴν ἐμαυτοῦ. ἅπαξ γὰρ ἐδείχθη, ὡϲ ἕνεκα τῶν αὐτοπαθειῶν αἱ ἀντωνυμίαι τὴν ϲύνθεϲιν ἀνεδέξαντο, ὅπερ ἐν μόναιϲ πλαγίοιϲ ἑωρᾶτο. οὕτε ἐν ϲυνθέϲει ἄρα εὐθείαϲ ἔχουϲιν, οὕτε ἡ ἐμαυτοῦ γενική ἐϲτι τοῦ ἐγὠ αὐτόϲ. ἐγ ὠ γὰρ αὐτὸϲ B ἤκουϲα, καὶ κατὰ τοῦ αὐτοῦ προϲώπου μετοχῆϲ ἐπιφερομένηϲ, ἐμοῦ αὐτοῦ ἀκούϲαν τοϲ, ὡϲ Ἀρίϲταρχοϲ εἶπεν, Ἀριϲτάρ χου εἰπόντοϲ. οὐκ ἔϲτι δέ τιϲ εὐθεῖα μὴ ἔχουϲα γενικὴν ϲυνταϲϲομένην ARGVM. 1 Initia pronominum reflexivorum variata personarum mutationes. terminationes flexae generum vixissitudines indicant. Neutrius generis accusativi non exstant. quia ne nominativi quidem admittuntar; hi enim easus una esse solent. — 20) Ἐγὼ αὐτόϲ non est hominativua ad ἐμαυτοῦ genetivum pertinens. TESTIM. 26 Prisc. Χlll .26 p. 17,27: nec potest esse nominativus, cuius etiam. obliquus edem verba possit sine transitione vel reciprocatione adiunai, ut ῾ eqo scribo, ῾ mei autem ῾ scribo dicere non possumus. DISCR. SCRIPT. 1. παρίϲταϲιν b | 6. ἐν ⟨ἐνὶ ⟩ μέρει λόγου RSchneider. ἐν ⟨ἄλλῳ ⟩ μέρει λόγου JGuttentag |9 εϲτιν A | 10. εἰϲὄ RScheider, εἰϲό b, ειϲο Α | τούτο ἁπλοῦν ἔϲτιν RSchneider τοῦτο ἁπλοῖν ἐϲτίν Αb, τοῦτο τὸ ἁπλοῖν ἔϲτιν JGuttentag | 16.ἔγειρέ b ANauck GDindorf. εγειροι Α 1 Περιϲϲὸν —71, 2 οὐκέτι tollenda et 71, 8 post ϲυνυπάρχειν collocanda esse vidit RSKrzeczka 21. αὐτοπαθειῶν αἱ ἀντωνυμίαι RSKrzeczka. αὐτοπαθῶν αἱ ἀντωνυμίαι JGuttentag, αὐτοπαθῶν ἀντωνυμιῶν Ab | 21 —22 ἀνεδὲξαντο Α RSKrzeczka, ἀνεδέξατο b | 22. μόναιϲ b, μονοιϲ Α | εορατο Α | οὕτε b, ουδ’ Α | ϲυνθέϲει b, ϲυνθεϲϲι in fine versus Α, puneta adscripsit Α | αρα Α, οὐν b. | 2 εχουϲιν Α | οὔτε ἡ ἐμαυτοῦ b, ῆ ούδε εμαυτοῦ A, puncti ab) Αἰ adscriptis indicatur quomodo verba cullocanda sint | ἐγὼ αὺτόϲ] fol. 152 r. | 25 — 26 ⟨αὐτὸϲ ⟩ εἰπεν et ⟨αὐτοῦ ⟩ εἰπόντοϲ CWachsmuth | 26. εϲτιν Α | μὴ ἔχουϲα RSKrzeczka, ὴ ἔχουϲα Ab τῷ αὐτῷ ῥήματι. ἔτι τὸ ἐγὼ αὐτὸϲ ἤκουϲα ϲημαίνει ἔξωθέν τινα φωνήν, τὸ δὲ ἐμαυτοῦ ἤκουϲα οὐκέτι.

Εἰ τὰ ϲυντεθέντα καθ᾿  οἱανδήποτε πτῶϲιν μένει κατὰ πᾶϲαν πλάγιον, ϲύνθετον δὲ τὸ ἐμωυτοῦ παῤ Ἴωϲι καὶ παῤ ἡμῖν, καθὸ καὶ ὁ τόνοϲ ὁμολογεῖ (μία γὰρ ἡ περιϲπωμένη)· τί δήποτε τὸ ἐν τῇ αἰτιατικῇ C ϲχῆμα ἐϲημειοῦτο, ὡϲ οὐ δυνάμενον τὴν διὰ τοῦ ω γραφὴν ἀναδέξαϲθαι, «εἴ γέ, φαϲι, «τὸ ε καὶ τὸ α οὐκ εἰϲ ω κιρνᾶται» —ἄλλωϲ τε εἰ καὶ κατὰ πτῶϲιν ϲυνετίθεντο, οὐδὲν ἦν τὸ κωλῦον ἐν τῇ ἐμαυτόν αἰτιατικῇ τὸ α εἰϲ ω μετατίθεϲθαι Ἰωνικῷ ἔθει. καθάπερ καὶ τὸ αὐθαδήϲ αὐτώδηϲ.

Ἡ ἐμοῦϲ κοινὴ οὖϲα Ϲυρακουϲίων καὶ Βοιωτῶν, καθὸ καὶ Κόριννα 95 A (fr. 37 Bergk3) καὶ Ἐπίχαρμοϲ ἐχρήϲαντο, πρὸϲ ἐνίων ἐδόκει μᾶλλον κατωρθῶϲθαι τῆϲ δίχα τοῦ ϲ προφερομένηϲ, εἴγε τὰ εἰϲ ω λήγοντα εἰϲ ουϲ κατὰ γενικὴν λήγει. Πρῶτον μὲν οὐ παρὰ Δωριεῦϲιν· ἔπειτα τὸ ϲύμφωνον αὐτοὺϲ ἔλαθε ποῦ γὰρ τῆϲ εὐθείαϲ τὸ γ; πῶϲ δὲ καὶ τὸ δεύτερον εἰϲ ουϲ λήγει; τεοῦϲ γάρ, τῆϲ εὐθείαϲ εἰϲ υ ληγούϲηϲ. Ἔτι καὶ ἐμέοϲ οἱ αὐτοὶ Δωριεῖϲ, καὶ ἐν ϲυναλοιφῇ ἐμεῦϲ αἱ χρήϲειϲ παρ᾿  Ἐπιχάρμῳ. ἡ μέντοι ἐμίο καὶ ἐμίω καὶ ἔτι ϲὺν τῷ ϲ ἐμίωϲ καὶ B ἐμῶϲ διϲυλλάβωϲ, παρὰ Ῥίνθωνι. Ἰτέον ἐπὶ τὰϲ κατὰ τὸ δεύτερον.

Τῇ μὲν οὖν ἐμοῦ ϲύζυγοϲ ἡ ϲοῦ, πάλιν τὴν αὐτὴν ὁμοφωνίαν ἀναδεδεγμένη κτητικῇ τε καὶ πρωτοτύπῳ· τῇ δὲ ἐμεῦ ἡ ϲεῦ, ἐμέο ϲέο, ἐμεῖο ϲεῖο, ἐμέθεν ϲέθεν, ϲυνθέτῳ τε τῇ ἐμαυτοῦ ἡ ϲαυτοῦ. ἀλλὰ μὴν καὶ τῇ ἐμοῦϲ Δωρίῳ ἡ τεοῦϲ, Ἡρακλῆϲ τεοῦϲ κάρρων ἦϲ, C Ϲώφρων (fr. 27 Ahrens), καὶ ἔτι Κόριννα· περὶ τεοῦϲ Ἑρμᾶϲ ποτ᾿  Ἄρευα πουκτεύϊ (fr. 3 Ahrens, 11 Bergk3). Ἔϲτι καὶ ἡ τιοῦϲ, διὰ τοῦ ι, ἣν καὶ ἀναλογωτέραν ἡγητέον, ἐπεὶ τὸ ε εἰϲ ι μεταβάλλουϲι, φωνήεντοϲ ἐπιφερομένου. Ἔτι τῇ ἐμέοϲ ἡ τέοϲ Anovm. 3 Mirum non est ab ἐμωυτοῦ genetivo descendere ἐμωυτὸν accusativum, quod initia compositorum per omnes casus servantur. — 10 Reliquae formae genetivi singularis primae personae percensentur, —Ἐμοῦϲ quidam pro pleniore forma habuerunt, quam ἐμοῦ, sed falsi sunt. —20 Genetivi singularis secundae personae. Formae omniun usu receptae, Homericae, doricae. Discr, script, 3. ϲυντεθεντα Α, ϲύνθετα b | 4. Ἴωϲιν ⟨ὡϲ⟩ RSchneider, auti delendum καὶ παῤ ἡμῖν aut ⟨τὸ ἐμαυτοῦ⟩ addendum esse censet Cv Wachamuth 7. φαϲιν Α | 10. inscriptio περι τηϲ ειουϲ mausc. Α | 11. ⟨μᾶλλον⟩ J Guttentae 12. κατωρθῶϲθαι | b. κατορθωϲθαι Α προφερομένηϲ b, A | 14. ελαθεν Α | 16. ἐμέοϲ οι LCValekenaer b, εμεα ϲευ Α | ϲυναλειφι Α | ἡ χρῆϲιϲ pro αἱ χρήϲειϲ CWachsmuth b. | 17 ἐμίο HLAhrens, εμειο Ab | καὶ Α, καὶ ἔτι b | ἐμίω HLAhrens, ἐμείω Ab | εμιωϲ Α, ἐμείωϲ b | 21.inscriptio περι τηϲ ϲου maiusc. Α |22. ἡ ϲεῦ b, ϲευ Α | 24. καῤῥων LCValckenaer b HLAhrens, καρων Α | ἦϲ HLAhrens, ἦν Ab 26 Ἄρευα πουκτεύι A Boeekh HLAhrens ThBergk. αῤ ευα πουκτευϊ Α, Ἄρηα πουκτεὺει LCValckenaer b | 27. εϲτιν Α κατ᾿  ἔγκλιϲιν ϲύζυγοϲ, ἐκπεφάναντί τεοϲ ταὶ δυϲθαλίαι, Ϲώφρων (fr. 75 Abreus)· τὸ γὰρ ὀρθοτονούμενον κτητικὴν ϲημαίνει.

96 A

Τεῦϲ. Αὕτη ϲύζυγοϲ τῇ ἐμεῦϲ. Ἐπίχαρμοϲ ἐν Κωμαϲταῖϲ ἢ Ἁφαίϲτῳ (fr. 64 Ahrens)· Ἀλλ᾿ οὐδὲ ποτιθιγεῖν ἔτ᾿  ἐγὼν τεῦϲ ἀξιῶ· καὶ πόκ᾿  ἐγὼν παρὰ τεῦϲ τι μαθών, θεόκριτοϲ (V 39)· ἔϲτι δὲ καὶ Βοιωτιακὸν δῆλον ὡϲ· τεῦϲ γὰρ ὁ κλᾶροϲ (Corinnae fr. 17 Ahrens, 24 Bergk3). δ περιϲπαϲθὲν τὴν πρωτότυπον ϲημαίνει· ἴϲον γὰρ ἔϲται τῷ ϲοῦ, οὐκ ἄλληϲ· τὸ δὲ ἐν ὀξείᾳ τάϲει, ἐν μέντοι τῇ ἀναγνώϲει ἐγκλιθέν, ἴϲον τῇ ϲόϲ.

B

Ἡ ϲέο μεταβάλλει τὸ ϲ εἰϲ τὸ τ παρὰ Δωριεῦϲιν. Ἀλκμάν (fr. 19 Bergk3)· ἐμὲ Λατοῖδα τέο λάχοϲ χόρον καὶ ἔτι τεῦ.

Ἀπὸ τῆϲ ϲοῦ Δώριοϲ ἐγίνετο ἡ τεοῦ ὁμότονοϲ, μεταθεῖϲα τὸ ϲ εἰϲ τὸ τ καὶ πλεονάϲαϲα τῷ ε, καθάπερ καὶ ἡ ϲόϲ ἐν τῷ τεόϲ. Τινὲϲ μέντοι ἠξίουν βαρυτονεῖν, οἰόμενοι ἀπὸ τῆϲ τέο τῇ τοῦ υ προϲθέϲει γεγενῆϲθαι. Ἡ χρῆϲιϲ παῤ Ἐπιχάρμῳ καὶ Ϲώφρονι. C αἰνοδρυφὴϲ δὲ τάλαινα· τεοῦ κάτα τυμβοχόηϲα (Callim. 11 p. 753 Schneider). Ϲώφρων (fr. 76 Ahrens)· οὐχ ἥϲϲων τεοῦ. Ἐπίχαρμοϲ (fr. 157 Ahrens)· παιδὶ τεοῦ. Καὶ ἔτι ἡ τίοϲ. Ἡ μέντοι τίω καὶ τίωϲ, ϲυζυγοῦϲαι τῇ ἐμίω καὶ ἐμίωϲ, πάλιν παρὰ τῷ αὐτῷ Ῥίνθωνι εἴρηνται.

Εἰ αἱ ὁμοιοκατάληκτοι ἐν δευτέροιϲ προϲώποιϲ ταῖϲ κατὰ τὸ πρῶτον 97 A ἀποβολῇ τοῦ ϲ τὰ τρίτα ἀποτελοῦϲι, ϲυμφανὲϲ ὡϲ καὶ ἀπὸ τῆϲ ϲοῦ ἡ οὑ πρωτότυποϲ γενήϲεται, πάλιν ὁμοφωνοῦϲα τῇ ἀπὸ τῆϲ ὅϲ γενικῇ Anovm. 26 Genetivi singularis tertiae personae. Discr. script. 1. ἐκπεφάναντι HLAhrens. εκπεφαντι Α, ἐκπεφηναντι b, ἐκπέφανται LCYalckenaer ταὶ Α HLAhrens. αἱ b | 3. τῇ ἐμεῦϲ b, in Α est τηεμευϲ, parte superiore d litterae fere evanida; ita factum est ut b in var, lect. τηϲμευϲ enotaret | 5. sic fragmentur restituit HLAhrens. ουδε ποτ᾿  ϊοι γινετ᾿  εγων τευϲ αξιω Ab, οὐδέποτ᾿  . . . ἐγένετ᾿  ἀγών τευϲ ἄξιοϲ LCValckenaer | 6. ἐγὼν Ab, k apud CZieglerum, ἐγὼ vulg. | τεῦϲ Ab lunt, τεῦ p k apud CZieglerum vulg. 7. εϲτιν Α | 12. Ἀλκμάν· ἐμὲ Λατοῖδα τέο λάχοϲ χόρον FWSchneidewin. Ἀλκμάν· ἐμὲ Λατοίδα τέο δ᾿  αχοϲορον Ab, Ἀλκμὰν ἐν ε΄ Λατοίδα, τέο δ᾿ ἀρχέχορον GHermann, Ἀλκμάν· ἐμὲ. Λατοῖδα, τέο δαυχγοφόρον ThBergk (iu ed. Ill, antea conjecerat ὀϲγοφόρον) 15. τεῦ b, τευϲ Α |16. τεοῦ b, τεουϲ —Α |18. τῇ τοῦ υ προϲθέϲει PEgenolff, τὴν τοῦ υ πρόϲθεϲιν Ab |24. verba Καὶ ἔτι η τίοϲ fortasse post ἐμίωϲ 1. 26. transponenda esse censet HLAhrens | | τίωϲ b, τεωϲ Α | 24. — 25. καὶ ἐμίωϲ HLAhrens, ἐμέω καὶ ἐμέωϲ Ab | 26. inscriptio περι τηε οὐ maiusc. A | 27. αποτελουϲιν A ϲυνάρθρῳ. Τὴν μὲν οὖν χρῆϲιν παῤ Ὁμήρῳ οὐκ ἐνὸν εἰρέϲθαι, παρὰ μέντοι Ἀττικοῖϲ· καὶ γὰρ Πλάτων ϲυνεχῶϲ ἐχρήϲατο, οἵ τε κωμικοὶ καὶ τραγικοί. ὁ μέντοι Ζηνόδοτοϲ καὶ τὸ ἀπὸ ἕο χειρὶ παχείῃ (Υ 261) διὰ τῆϲ ου ἔγραφεν. ὅπερ παραπεμπτέον, οὐχ ὡϲ μὴ πρωτότυπον, ἀλλ᾿  ὡϲ μὴ ϲύνηθεϲ· τῇ γὰρ εἰϲ ου καταλήξει χρῆται ὁ ποιητὴϲ ἐπὶ B μόνηϲ κτητικῆϲ, τῇ δὲ ἐμεῦ καὶ ταῖϲ ϲυζύγοιϲ ἀντὶ τῶν πρωτοτύπων μόνων, πατρὸϲ ἐμοῦ κλέοϲ εὐρὺ μετέρχομαι (γ 83)· ἐπὶ δὲ τῆϲ πρωτοτύπου ἐμεῦ δ᾿  ἕλετο μέγαν ὅρκον (δ 746).

Ἡ εὗ ἀπὸ τῆϲ ϲεῦ, ἐν ἐγκλίϲει, εἴ πώϲ εὑ πεφίδοιτο (Υ 464) κἀκεῖνο δέ τινεϲ ὀρθοτονοῦϲι προϲπνέοντεϲ, φρίξαϲ εὖ λοφιήν (τ 446) ἀντὶ τοῦ τὴν αὑτοῦ.

C

Ἡ ἕο κατ᾿  ἔγκλιϲιν, ἐπεί ἑο κήδετο λίην (ξ 461)· καὶ κατ᾿  ὀρθὸν τόνον, ἀπὸ ἕο χειρὶ παχείῃ (Υ 261). Εἴρηται δὲ περὶ τῆϲ εἵο, ὡϲ μόνωϲ ὀρθοτονεῖται.

Ἡ ἕθεν ὀρθοτονεῖται μέν, ὡϲ ἐπὶ τοῦ ἀπὸ ἑθεν ἧκε χαμᾶζε (Μ 205), ἐγκλίνεται δέ, ὡϲ ἐπὶ τοῦ 98 A ἐπεὶ οὔ ἑθέν ἐϲτι χερείων (Α 114). Οὐ γάρ, ὡϲ ἔνιοι, χρὴ μόνωϲ ὀρθοτονεῖν, ὅτι καὶ τὸ πρῶτον καὶ τὸ δεύτερον ὀρθοτονεῖται μόνωϲ· ἰδοὺ γὰρ καὶ ἐπὶ τῶν δυϊκῶν, ὀρθοτονουμένων τῶν πρώτων καὶ τῶν δευτέρων, τὰ τρίτα ἐγκλίνεται. ἄλλωϲ τε τὸ τι μεθὲν ἁ καρδία παδῇ (Sophronis fr. 46 Ahrens) ἐγκέκλιται. οὐκ ἐπειδὴ οὖν κατὰ τύχην παῤ Ὁμήρῳ τὰ πρῶτα ὠρθοτονήθη, εὐθέωϲ καὶ τὰ τρίτα.

Ϲαφὲϲ ὅτι καὶ τὸ Αἰολικὸν δίγαμμα ταῖϲ κατὰ τὸ τρίτον πρόϲωπον B Anovm. 1 Οῦ personale non est apud Homerum, qui ου terminatione ita. utitur, ut possessivorum sit, nunquam personalium, —Ceterae formae enumerantur, 22 Ἔθεν quidam negant inclinari, quod ne ἐμέθεν ϲέθεν quidem inclinentur. At tertia hac in re primae et secundae analogian non sequitur. — 32 Digamma aeolicum est ubi praefigatur personalibus tertiae personae. Discr. script. 2 καὶ γὰρ b, και Α |3. καὶ τὸ b, και Α | inscriptio περι τηϲ εὑ maiuse. Α | 5. ‘Exeidit exemplum recti tenoris b in var lect. | 11. ορθοτονουϲιν Α | 17, inscriptio περι τηϲ εο maiuse Α | 18. ἐπεί ἕο b typothtae errore | 21. Είρηται] fol. 173 r. | 23. inscriptio περι τηϲ έθεν maiuse. A | 23. ηκεν Α | 26. εϲτιν Α προϲνέμεται, καθὸ καὶ αἱ ἀπὸ φωνήεντοϲ ἀρχόμεναι δαϲύνονται. Ἀλκαῖοϲ (fr. 6 Alrens, 11 Bergk3)· ὥϲτε θέων μηδέν᾿ Ὀλυμπίων λῦϲαι ἄτερ Fέθεν.

Ἑοῦϲ. Αὕτη ἀκόλουθοϲ Δωρικῇ τῇ τεοῦϲ. ᾖ ϲυνεχῶϲ καὶ Κόριννα ἐχρήϲατο. ἐν Κατάπλῳ (fr. 4 Ahrens, 2 Bergk3)· νίκαϲ᾿ ὁ μεγαλοϲθένηϲ C Ὠαρίων, χώραν τ᾿ ἀπ᾿ ἑοῦϲ πᾶϲαν ὠνούμηνεν.

Ἑοῦ. Αὕτη τῇ τεοῦ ἀκόλουθοϲ, ἀποβολῆϲ γενομένηϲ τοῦ κατ᾿ ἀρχὴν ϲυμφώνου. εἴρηται κατ᾿ ἀρχὴν περὶ τοῦ πλεονάϲαντοϲ ε κατὰ τὸ δεύτερον πρόϲωπον.

Τῆϲ ἐκεῖνοϲ καὶ οὖτοϲ αἱ γενικαὶ παρὰ Δωριεῦϲι διὰ τοῦ ω, 99 A τήνω καὶ τούτω, τοῦ τέλουϲ βαρυτονουμένου. πρὸϲ τῷ καὶ τὸν λόγον ἀπαιτεῖν, καθότι βαρύτονοι αἱ εὐθεῖαι, καὶ τὸ πλεῖϲτον τῆϲ χρήϲεωϲ οὕτωϲ ἔχει. πρὸϲ οἷϲ καὶ τὸ τουτῶ περιϲπώμενον. ἐπιρρήματόϲ ἐϲτι παραϲτατικόν, τουτῶ θάμεθα, Ϲώφρων (fr. 42 Ahrens.). τὸ δὲ αὐτῶ περιϲπαϲθήϲεται, ὅτι καὶ τὸ αὐτόϲ ὀξύνεται.

Τὴν ἑαυτοῦ φαϲιν ὠλιγωρῆϲθαι, καθὸ τὴν μὲν ἐν ἀρχῇ ϲύνθεϲιν αἰτιατικῆϲ ἔχει. τὸ δὲ τέλοϲ γενικῆϲ. Ἀλλ᾿  οὔτε τὰ ϲύνθετα τὴν αὐτὴν B κλίϲιν ἀναδέχεται τοῖϲ κατὰ παράθεϲιν, ἐπεὶ ἰδοὺ τὸ λεοντοφόνοϲ ἐκ γενικῆϲ ϲυνεϲτὸϲ εἰϲ αἰτιατικὴν ἀναλύεται, ὁ λέοντα φονεύϲαϲ, καὶ τὸ φιλοπλάτων ἐξ εὐθείαϲ εἰϲ αἰτιατικήν, ὁ φιλῶν Πλάτωνα· οὔτε πάντωϲ αἰτιατικὴ ἔγκειται· τί γὰρ οὐ μᾶλλον ἡ εὗ ἐϲτι ϲυντεθεῖϲα ἢ ἡ διϲύλλαβοϲ ἡ ἕο πρὸϲ οἷϲ οὐδὲ ἡ δοκοῦϲα ἐν ϲυνθέϲει κατωρθῶϲθαι ἐν δυϲὶν αἰτιατικαῖϲ, λέγω δὴ τὴν ἑαυτόν, πάντωϲ δύο αἰτιατικὰϲ ϲημαίνει· αὐτὸϲ γὰρ αὑτὸν ἔπαιϲεν.

C

Κἀκεῖνο δὲ ἐπιϲτατέον, εἰ ὅλωϲ ϲὺν τῷ ε γραφήϲεται ἢ διϲυλλάβωϲ μόνωϲ, μόνον κατ᾿  ἀρχὴν προϲπνεόμενον· τὰ γὰρ τῆϲ χρήϲεωϲ ἐπ᾿  ἴϲηϲ.» Εἴρηται ὡϲ αἱ ἀπὸ τοῦ ϲ ἀρχόμεναι ὁμοιοκατάληκτοι ἀποβολῇ Anovm. 13 Genetivi dorici τήνω οὕτω recte gravi tono proferuntur, αὐτῶ acuto. —19 ln ἑαυτοῦ offendunt, quod initium eius sit accu ativus ἕ, finis genetivus. Sed potus cum ευ vel ἕο genetivo compositum est.—30 Et ἑαυτοῦ et αὐτοῦ forma plena est quibus formae secundae personae respondent. Ad memoriam prioris compositi partis servandam satis est densa aspiratio. Discn. script. 3. ὥϲτε ThBergk | 4. λῦϲαι ἄτερ Fέθεν v b HLAhrens ThBergk λυϲεατερ γεθεν Α |5. inscriptio περι τηϲ εουϲ maiuse. A| 7. ὁ Ab HLAhrens ThBergk ὃν GHermann | μεγαλοϲθένηϲ Ab ThBergk, μεγαλοϲθένειϲ HLAhrens | 8. Ὠαρίων b HLAhrens ThBergk. ὠαρειων Α |10. inscriptio περι τηϲ εου maiuse. Α | 10 —11. κατ᾿ ἀρχὴν aut eiciendum aut post περι τοῦ ponendum esse censet RSkrzeczka, περὶ τοῦ κατ᾿  ἀρχὴν etiam PEgenolff | 13.inscriptio περι των γενικων τηϲ εκεινοϲ και ουτοϲ maiuse. Α | τῷ b, το Α | 17. εϲτιν Α |18. litteras ηϲ vocis πεοιϲπαϲθηϲεται ex εν fecit Α1 | 19. inscriptio περι τηϲ εαυτοῦ maiuse. Α | 24. γὰρ οὐ b, γαρ Α 25. δοκοῦϲ] fol. 173 v. | 28. κακεινο Α, κἀκείνω b τοῦ ϲ τὰ τρίτα ἀποτελοῦϲιν ὅθεν ἀκόλουθοϲ τῇ μὲν ϲεαυτόν ἡ ἑαυτόν, τῇ δὲ ϲαυτόν ἡ αὑτόν. —Φήϲει τιϲ τὴν διϲύλλαβον ὠλιγωρῆϲθαι, ἐν οἷϲ πᾶϲα λέξιϲ ϲύνθετοϲ μέροϲ ἔχει ἑκατέραϲ τῶν φωνῶν. ἡ γοῦν ἐμαυτόν. ϲαυτόν ἔχουϲιν ἡ μὲν τὸ εμ, ἡ δὲ τὸ ϲ. ἀνάγκη οὖν 100 A. καὶ τὴν ἑαυτόν μέροϲ ἔχειν, ὅπερ οὐκ ἄλλο γενήϲεται ἢ τὸ ε.» Ἀλλ᾿ ἡ τοῦ δαϲέοϲ πνεύματοϲ μονὴ ἀρκετὴ εἰϲ ὑπόμνηϲιν τῆϲ ϲυνθέϲεωϲ, ἐπεὶ τὰ τρίτα τῶν δευτέρων οὐ πλεονοϲυλλαβεῖ, εἰ μὴ ἐν πάθει πλεοναϲμὸϲ γένοιτο, ὡϲ ἡ ἑοῖ καὶ ἑόϲ καὶ ἑέ. —«Ἀλλά», φαϲιν, εἰ τὸ ε τῆϲ εὗ ἀντωνυμίαϲ κατὰ τὴν ϲύνθεϲιν ἐκθλίβεται, δῆλον ὡϲ καὶ τὸ πνεῦμα ἀποβληθήϲεται.» Ἀλλ᾿  οὐκ ἐκθλίβεται, ἀλλὰ κιρνᾶται. ἔπειτα ἡ ἀφαίρεϲιϲ τοῦ ϲ ἐν δευτέροιϲ δαϲείαϲ ἐϲτὶν ἐμποιητική, ϲέθεν ἕθεν. B δῆλον οὖν ὡϲ τῆϲ μὲν ϲαυτόν διϲυλλάβου ἀκόλουθον διϲύλλαβον τὸ αὑτόν, τῆϲ δὲ ϲεαυτόν τριϲυλλάβου ἀκόλουθον τριϲύλλαβον τὸ ἑαυτόν.

Φανερὸν ὡϲ οἱ προϲχρηϲάμενοι τῇ ἑαυτούϲ ϲὺν ταῖϲ ϲυζύγοιϲ ἐπὶ πρώτου καὶ δευτέρου παρὰ τὰ πρόϲωπα ἁμαρτάνουϲιν, ὅθεν καὶ τοὺϲ δαϲέωϲ ἀναγνόνταϲ τὸ αὐτῶν γὰρ ἀπωλόμεθ’ ἀφραδίῃϲιν (κ 27) καὶ ὃς δέ μοι οἷοϲ ἔην, εἴρυτο δὲ ἄϲτυ καὶ αὐτούϲ (Ω 499) C οὐ μετρίωϲ ἂν μεμψαίμεθα, οὐκ ὀλίγην ἀπειρίαν καταγγέλλονταϲ τοῦ ποιητοῦ διὰ τὴν ἰδίαν εὐήθειαν, εἴγε τρίτου καθεϲτῶϲαι ἐπὶ πρώτου λαμβάνονται. — πρὸϲ οἷϲ οὐδέποτε ἑνικὴ παῤ αὐτῷ ϲύνθετοϲ, μή τί γε καὶ πληθυντική, ἧϲ τὸ ϲχῆμα παράλογον ἐδείχθη. — καὶ εἰ μὲν τριϲυλλάβωϲ ποτὲ εἴρητο, κὰν ἦν ϲυμφανὲϲ ἁμάρτημα· ἐν οἷϲ οὖν διϲυλλαβεῖ, ϲαφὲϲ ὅτι ἁπλῆ ἐϲτι, λείπουϲα ἐθίμωϲ αὐτῷ τῇ ἡμῶν, «ἡμῶν 101 A. αὐτῶν ἀπωλόμεθ’ ἀφραδίῃϲιν», καὶ «ἡμᾶϲ αὐτούϲ». καὶ γὰρ ἐφ᾿ ἑνικῶν, αὐτὸϲ νῦν ἰδὲ πῶμα, θοῶϲ δ᾿  ἐπὶ δεϲμὸν ἴηλον (θ 443) καὶ αὐτὸϲ ἑκών οἱ δῶκα (δ 649). Ἀλλὰ καὶ ἐφ᾿  ἑνικῶν, ὡϲ ἂν ἀπαιτοῦντοϲ τοῦ λόγου, ὑπὸ τῶν περὶ τὸν Ἀϲκαλωνίτην ἐκεῖναι προϲεπνεύϲθηϲαν, Anovm. 8 Quae ut abiciatur fleri non potest; nam ε non detrahitur. sed crasi admiscetur — 14 Qui ἐαυτούϲ ita usurpant, ut ad primam secundamve personam referatur, non recte loquuntur quem abusum noli Homero obtrudere. — 22 Apud eum omnino composita non leguntur, nec in plurali, — 30 nec in singulari. Discr. script. 2 — 3. ωλιγορηϲθαι Α |4. τὸ εμ RSchnieder, τὸ ε Ab | 8, ἐοῖ et ἑέ RSchnieder, ἕοι et ἕε b | φαϲι Α | 12 —13. τῆϲ ⟨μὲν —ἑαυτόν RSchnieder. τηϲ ϲεαυτὸν τριϲυλλαβου ακολουθον τριϲυλλαβον το εαυτον Α, τῆϲ ϲαυτόν διϲυλλάβου ἀκόλουθον διϲύλλαβον τὸ αὐτόν b | 16. αναγνωταϲ Α | 24. εἴρητο b, ειρηται Α1, non ειρηται, ut b in var. lect. enotavit | κἂν ἦν ϲυμφανὲϲ ἁμάρτημα Ab, sic fortasse leg. οὐκ ἂν ἦν ϲυμφανὲϲ τὸ ἀμάρτημα· b in var. lect., articulum addi vult etiam RSkrazeczka | 25. εϲτιν Α | | 31.αϲκαλωνικ τ ν Α, hinc fol. 174 r. B αὐτόν μιν πληγῇϲιν (δ 244), ἵνα μὴ ὡϲ ὑπ᾿  ἄλλου πεπληγμένοϲ νοῆται· καὶ ἄλλῳ δ᾿  αὐτὸν φωτὶ κατακρύπτων (δ 247) καὶ τὴν αὐτοῦ φιλέει καὶ κήδεται (Ι 342), καὶ μέγα μὲν κλέοϲ αὐτῆϲ ποιεῖται (β 125) C ἐφ᾿  ἧϲ οὐδὲ τὸ τῆϲ ἐπιφερομένηϲ πτώϲεωϲ ἁρμοϲτόν· δέον γὰρ ποιεῖν «ποθήν» ϲὺν τῷ ν. Ἀλλὰ καὶ ἐπὶ τούτων ὁ αὐτὸϲ λόγοϲ εἰρήϲεται, ᾦ κατ᾿  ἔλλειψιν πάλιν τῶν τρίτων ὁμοίωϲ ταῖϲ κατὰ τὸ πρῶτον καὶ δεύτερον ἐξηνέχθηϲαν, εἴγε καὶ τὸ ἀκριβὲϲ τῆϲ ἀναγνώϲεωϲ κατὰ αὐτὸ τὸ τοῦ ποιητοῦ ϲύνηθεϲ ἐξετάζεται. ἀξιοῦμεν γὰρ ἀπαρεμφάτωϲ ἀναγινώϲκειν τὰ δ᾿  ἄποινα δέχεϲθαι (Α 20) καὶ 102 Α ἐπιτεῖλαι (Δ 64) οὐ προπαροξύνοντεϲ, τοῦ λόγου ἀπαιτοῦντοϲ πρόϲταξιν. δέον δὲ καὶ ἐπὶ τοῦ μὲν κλέοϲ αὐτῆϲ ποιεῖται (β 125) ἐκδέχεϲθαι τὸ γίνεται, ἐν ᾦ καὶ ἁπλῆ ⟨ἡ⟩ ἀντωνυμία νοεῖται, καὶ ἡ ἐπιφερομένη πτῶϲιϲ ἀκόλουθοϲ. ἀλλὰ μὴν καὶ τὸ αὐτόν μιν πληγῇϲιν (δ 244) δαϲυνόμενον τρεῖϲ ἀντωνυμίαϲ παραλήψεται· διὸ καὶ ὁ Πινδαρίων διὰ B τοῦ ε ἔγραφεν, ὁ δὲ Ἰξίων ἀξιοῖ, ὥϲτε ἀντὶ τῆϲ ἕ τὴν μίν παρειλῆφθαι. ὅπερ βέλτιον ἐπὶ τῶν τοιούτων παρέλκεϲθαι τὴν μίν ὁμοίωϲ τῷ ἠέ μιν αὐτόν (Ω 472) κὰδ δέ μιν αὐτὸν εἰλύϲω ψαμάθοιϲιν (Φ 318), ἤ, ὡϲ Τρύφων (p. 30 Velsen) φηϲίν. ὅμοιον εἶναι τῷ ϲφέαϲ αὐτούϲ αὐτοὶ C αὐτούϲ καὶ αὐτὸϲ αὑτόν· ᾦ ἀντέκειτο τὸ ⟨μὴ⟩ ἐν δυϲὶν ὀρθοτονουμέναιϲ λαμβάνεϲθαι τὸ αὐτόν μιν ὁμοίωϲ τῷ ϲφέαϲ αὐτούϲ. Τὸ Anovm. 10 Ubi composita requiri videntur, potins ἕ οὐ e. q. s. cogitando supplenda sunt. Discr. script. 1. μιν b, μεν Α | 3. δ᾿  b, δε —Α | 7. αὐτῆϲ Ab, αὐτῇ Homerus vulg.| 9.ἁρμοϲτόν GUhlig, ἁρμοϲτέον Ab | 12 —13. κατὰ αὐτὸ τὸ b. κατα το αυτο Α |13. τοῦ ποιητοῦ RSkrzeczka, τῶν ποιητῶν Ab | 15 τά τ᾿  Homerus 18—19. καὶ ἐπὶ b, κ᾿ επι Α | 22. ἁπλῆ ἡ b, απλη Α | 23 ἀλλὰ μὴν b, αλλα μιν Α | 24. αυτον Α homerus, αὐτόϲ b | 26. τοῦ ε] τοῦ ψιλοῦ Ade Velsen | ὁ δὲ RSchneider, 5 τε Ab | 31. τῷ b, το Α |32 τὸ μὴ b, το Α εὖ ἐντύναϲάν ἑ αὐτήν (Ξ 162) καὶ πυκάϲαϲάν ἑ αὐτήν (Ρ 551) μόνωϲ ἐν διαλύϲει ληπτέον, εἴγε ἀϲύνθετοϲ ἐν τῷ καθόλου ἡ τῶν ἀντωνυμιῶν χρῆϲιϲ παῤ αὐτῷ. ἄλλωϲ τε καὶ ἐλέγχονται ἐκ τῶν ϲυζύγων ἀρϲενικῶν, ἕο δ᾿ αὐτοῦ πάντα κολούει (θ 211) 103 A ἑὲ δ᾿ αὐτόν (Υ 173), ἐφ᾿  ὧν καὶ μέϲουϲ ϲυνδέϲμουϲ ἔταξεν.—Καὶ παρὰ τοῖϲ Αἰολικοῖϲ δὲ ὡϲ ἐν παραθέϲει ἀνεγνώϲθη ἔμ᾿ αὔτα τοῦτ᾿ ἔγων ϲυνόϊδα (Sapphus fr. 102 Ahrens,15 Bergk3) ἐμ᾿ αὔτῳ παλαμάϲομαι (Alcaei fr. 87 Ahrens, 72 Bergk3), ἀλλ᾿ ἐμάχετο τὸ νόον δὲ Fαύτω πάμπαν ἀέρρει (Alcaei fr. 88 Αhrens, 78 Bergk), ἅπερ ἀϲύνηθεϲ ἐν ἁπλότητι μὴ οὐχὶ τὸ ε προϲλαμβάνειν. καὶ ἔτι B ὁμοίωϲ παρὰ τῷ αὐτῷ Ἀλκαίῳ ἐν ἑβδόμῳ (fr. 89. 90) Ahrens, 87. 101 Bergk3) ϲὺ δὲ ϲαύτω τομίαϲ ἔϲῃ. ἀλλὰ ϲαύτω μετέχων ἄβαϲ πρὸϲ πόϲιν. πῶϲ γὰρ ταῦτα ϲύνθετα, τῶν πρώτων ἐν διαλύϲει ὄντων δῆλον οὖν ὡϲ ἀνώμαλοϲ ἡ ἀνάγνωϲιϲ τῶν πρώτων πρὸϲ τὰ ἑξῆϲ.

Αἱ κατὰ τὸ πρῶτον καὶ δεύτερον πρόϲωπον τῆϲ δοτικῆϲ ὀξυνόμενοι Aaovm, 19 idem usus Aeolensium est. —24 Dativi singularis. —Sidonius οἶ votiperat, quod sit circumflexo notatum, cum cetera acutum habeant. Sed hoc potius analogian sequitur. Discr. script. 3. πυκάϲαϲα Homerus | 5— 6. ϲυζύγων b in var. lect., ϲυζυγιῶν idem in textu. ϲυζυγϊων Α, puncta ab Α1 | 9. ἑὲ RSehneider, ἑὲ b | 12. ἔγων δ᾿ ἔμ᾿ αὕτᾳ τοῦτο ϲυνόῖδα Apollonius supra 51, 2, ἔμ᾿  αὔτᾳ b HLAhrens, ἐμαύτᾳ ThBergk | ϲύνοϊδα HAhrens, ϲύνοιδα b ThBergk | 15. ἔμ᾿  αὔτῳ b et ThBergk. qui haec adnotat: ‘Apparet ex Apollonii paradosi firmatum esse ἔμ᾿  αὕτῳ, sed rectius ἐμαύτῳ scribas. ut ϲαύτω, Fαύτιω, ἐμ᾿  αὔτῳ HLAhrens. εμαυτῶ Α 15 νόον FJBast HLAhrens ThBergk. νόω Abι | δὲ Fαύτω HLAhrens ThBergk, δ᾿ ἐαότω Ab |16. αερρει Α HAbrens ThBergk, ἀέρρεται b | 20 — 21. Duo essec fragmenta vidit b, quem secuti sunt HLAhrens ThBergk 20. τομίαϲ ἔϲη FJBast ThBergk, τομίαιϲ ἔϲῃ b in var. lect., τομίαϲ ἔϲϲῃ HLAhrens, το. μαιϲ εϲη, ut videatur ταμαιϲ fuisse, Α | 21. ϲαὺτω μετέχων ἄβαϲ Ab ThBergk, ϲαύτῳ πεδέχων ἄβαϲ HLAhrens; verba πρὸϲ πόϲιν traicienda et cum τομίαϲ ἔϲῃ coniungenda essc censet ThBergk, qui totum locum inde a lin. 9 — 15 sic constitnit: ἀλλ᾿  ἐμάχετο τὸ Νόω δὲ Fαὺτῳ πάμπαν ἀέρρει· καὶ· ἀλλὰ ϲαυτῶ μετέχων ἄβαϲ· ἅπερ ἀϲύνηθεϲ ἐν ἁπλότητι μὴ οὐχὶ τὸ ε προϲλαμβάνειν· καὶ ἔτι ὁμοίωϲ παρὰ τῷ αὐτῷ Ἀλκαίῳ ἐν ἑβδόμω ϲὺ δὲ ϲαύτῳ τομίαϲ ἔϲῃ πρὸϲ πόϲιν, nunc demum intellegi dicens, quo iure ἅπερ, non ὅπερ Apollonius scripserit | 22 ταυτα Α, τὰ τοιαῦτα b | 23. inscriptio περι τηϲ εμοι ϲοι οι maiusc. Α | Αι κατὰ] fol. 174 v |τὸ πρῶτον b, πρωτον Α C τὴν κατὰ τὸ τρίτον περιϲπωμένην ἔχουϲι· ϲοὶ μὲν γὰρ ἐγώ, ϲὺ δ᾿  ἐμοί (Δ 63) ἐπὶ δὲ τοῦ ἢ ὀλίγον οῖ παῖδα (ε 800) περιϲπῶμεν. ὅθεν ὡϲ παράλογον ὁ Ϲιδώνιοϲ ὤξυνεν, ἡ αἱ ὁμοιοκατάληκτοι καὶ ὁμότονοι κατὰ πᾶν πρόϲωπον. —Καὶ ἕνεκα μὲν τῶν δύο πρὸϲ τὸ ἓν τὸ ἓν εὐθύνεται, ἕνεκα δὲ τῆϲ τῶν φωνῶν ἀκολουθίαϲ εὐθύνονται αἱ δύο. — πᾶϲα γὰρ δοτικὴ μακροκατάληκτοϲ οὐδέποτε 104 A ὀξύνεται· αἱ γὰρ ὀξυνόμεναι βραχυκατάληκτοι, καὶ διὰ τοῦτο μᾶλλον τὸ ἐμίν Δωρικὸν ἀνάλογον. —ὁμότονοί εἰϲιν αἱ γενικαὶ ταῖϲ δοτικαῖϲ ἰϲοϲυλλαβούϲαιϲ· πῶϲ οὖν αὖταί ὀξύνονται, τῶν γενικῶν περιϲπωμένων ἀνάλογοϲ ἄρα ἡ οἷ. —αἱ μονοϲύλλαβοι δοτικαὶ περιϲπῶνται· ἀνάλογοϲ ἄρα ἡ οἷ. ὁμοτονοῦϲιν αἱ κτητικαὶ ταῖϲ πρωτοτύποιϲ, ἐμόϲ ἐγῶ, ἐμόν ἐμέ, ϲόν ϲέ· εἰ οὖν ἐμῷ καὶ ϲῷ, πῶϲ οὐχὶ καὶ ἐμοῖ καὶ ϲοῖ; ἀνάλογοϲ ἄρα ἡ οἷ. —«Ἀλλά», φαϲιν, «ἡ μὲν ἐμοῦ διαιρεῖται, Β ἡ δὲ ἐμοί οὐκέτι. —Ἀλλ᾿  οὐ τοῦτο αἴτιον γενήϲεται τῆϲ τάϲεωϲ, εἴ γέ τινα περιϲπώμενά ἐϲτιν ἀδιαίρετα καὶ ὀξυνόμενα διαιρούμενα. ἐκεῖνο οὖν ῥητέον, ὡϲ πολλάκιϲ τὴν ἀκολουθίαν διαψεύδονται αἱ ἀντωνυμίαι· τοιαῦται οὖν καὶ αἱ προκείμεναι.

Ἀττικοὶ ἔμοιγε. Αἰολεῖϲ ἔμοι βαρέωϲ. Βοιωτοὶ διὰ τοῦ υ, ἐμύ, ϲυνήθωϲ, καθότι καὶ τὸ καλοί κα λύ. Δωριεῖϲ ἐμίν καὶ ἔτι ἐμίνγα. C Ϲώφρων (fr. 53 Ahrens) μόνον ἐμίνγα τὸ τοῦ γόγγρου τέμαχοϲ. Ἡ ἐμίνη ϲυνήθηϲ Ταραντίνοιϲ· ἡ δὲ χρῆϲιϲ παρὰ Ῥίγθωνι.

Ϲοί. Ἀττικῶϲ. Ἴωνεϲ, Αἰολεῖϲ ὁμοίωϲ· ϲοὶ δ᾿  ἔγω λεύκαϲ ἐπὶ βῶμον αἶγοϲ Ϲαπφώ (fr. 7 Ahrens, Bergk2). καὶ τὸ κατὰ ἀπόλυϲιν διὰ τοῦ τ κἀπιλείψω τοι (Sapphus fr. 91 Ahrens, 8 Bergk3). καὶ ϲαφὲϲ ὡϲ μᾶλλον Δώριοϲ ἡ μετάληψιϲ, παῤ οἷϲ τὸ ϲ τῶν ἀντωνυμιῶν 105 A τ γίνεται. τῶν δὴ ἀπολύτων διὰ τοῦ τ λεγομένων μόνη ϲημειούϲθω διαϲταλτικὴ οὖϲα ἡ νῦν δέ τοι οἴῳ πάμπαν (τ 369). τὸ γὰρ οὖ τοι, τέκνον ἐμὸν, δέδοται (ε 428) δύναται ἔχειν τὸν λόγον οὕτωϲ· «οὐ δέδοταί ϲοι πολεμήϊα ἔργα, ἀλλὰ τῷ Ἄρει· ϲὺ οὖν μετέρχου τὰ ἔργα τοῦ γάμου, ἵνα πρὸϲ τὸν Ἄρην Anovm. 19 Dativi singularis primae personae —23 Dativi singularis secundae personae. Duscr. script. 1. εχουϲιν Α | 9. δωρικον Α, Δώριον b | 14. φαϲιν Α, φηϲιν b 22. ταραντηνοιϲ Α | 24. ϲοι δ᾿ εγω ThBergk, ϲοι δεγω Α, ϲοῖ δεγω HLAhrens, ϲοι δ εγων b | ἐπὶ βῶμον αἴγοϲ b et ThBergk, qui adnotavit ‘nisi forto fuit ἐπί τ᾿  ὦμον (i. e. ὠμόν)’, ἐπὶ βῶμον Αἴγαϲ HLAhrens, επιδωμον αιγοϲ Α | 25. κατ ἀπόλυϲιν scripsit RSchneider, κατὰ ἀπόλυτον Α b | 26. κ᾿  απιλειψώ τοι Α | 27. ωϲ μαλλον Α, ὅτι μᾶλλον b | μεταληψιϲ Α, puncta adiecit A1 | 33 — 34. ἀλλὰ τῷ Ἄρει Ab, ἀλλὰ ⟨ταῦτα μελήϲει⟩ τῷ Ἄρει KLehrs ἡ ϲύ διαϲτέλληται. —ὀρθοτονεῖται δὲ καὶ παῤ Ἀλκμᾶνι, ϲυνήθωϲ Δωριεῦϲιν· ἅδοι Διὸϲ δόμῳ ὁ χορὸϲ ἁμὸϲ καὶ τοί, Γάναξ (fr. 86 Bergk3). — B Λέγεται δὲ καὶ τίν καὶ ἔτι μετ᾿ ἐπενθέϲεωϲ τοῦ ε τεῖν, ἰδίωϲ γὰρ ἡ μετάθεϲιϲ ἡ εἰϲ τὸ τ τοῦ ε δεκτική ἐϲτι, ϲοῦ τοῦ τεοῦ, ϲόϲ τεόϲ. — Τίθεται παρὰ Κορίννη καὶ ἐπ᾿  αἰτιατικῆϲ ἐν Κατάπλῳ, οὐ γὰρ τὶν ὁ φθονερὸϲ δαίμων (fr. 5 Abrens, 4 Bergk3)· ἀντὶ τοῦ ϲέ, καὶ ϲαφὲϲ ὡϲ κατ᾿  ἐναλλαγὴν πτώϲεωϲ. —Τινὲϲ μέντοι ἠξίωϲαν τείνειν τὸ ῑ, ἵνα ἐκ τῆϲ τεί παρὰ Δωριεῦϲι διὰ τοῦ ει γραφομένηϲ C ᾖ ἐϲχηματιϲμένη, μεταθέϲει τοῦ εῑ εἰϲ τὸ ῑ, ὅπερ ϲύνηθεϲ, προϲειληφυῖά τε τὸ ν ὁμοίωϲ τῷ ἐκεινοϲίν, οὑτοϲίν. ἀλλὰ ἀντίκειται τὸ μόνον ἐν τρίτοιϲ τὸ ν προϲέρχεϲθαι.

Ϲύζυγοϲ τῇ ἐμίνη ἡ τίνη, ἣ ἔϲτι παρὰ Ταραντίνοιϲ.

Οἱ. Ϲυνήθηϲ Ἀττικοῖϲ καὶ Ἴωϲι. πεζολόγοι ἐχρήϲαντο Πλάτων καὶ Ξενοφῶν. εἴρηται ὡϲ ὀρθοτονουμένη περιϲπᾶται, τῶν ϲυζύγων 106 A ὀξυνομένων. Αἰολεῖϲ ϲὺν τῷ F· φαίνεταί Fοι κῆνοϲ (fr. 2 Ahrens, Bergk3 ad fr. 2) Ϲαπφώ. Βοιωτοὶ ϲυνήθωϲ εἰϲ τὸ Fῦ μεταλαμβάνουϲι. καὶ Δωριεῖϲ ὁμοίωϲ ἡμῖν λέγουϲιν οὐκέτι οἱ δῶ, Ϲώφρων (fr. 77 Ahrens). —Ἡ μετὰ τοῦ ε μόνωϲ ὀρθοτονεῖται. εἴρηται δὲ ὡϲ καθόλου αἱ πλεονάϲαϲαι τῷ ε μόνωϲ ὀρθοτονοῦνται.  — Τῇ τίν ϲύζυγοϲ ἡ ἵν, τοῦ τ ἀρθέντοϲ. Ἡϲίοδοϲ· ἳν δ᾿  αὐτῷ θανάτου ταμίηϲ (fr. CCIV Goettling, V Schoemann). ἔϲτι καὶ ἡ ἐῖν ἀπὸ τῆϲ τεῖν παρὰ Ἀντιμάχῳ (p. 29 Stoll) καὶ Κορίννῃ B (fr. 36 Bergk3), ἐπὶ αἰτιατικῆϲ ἔϲθ᾿ ὅτε παραλαμβανομένη·

Ἡ ἐμέ πρὸϲ παϲῶν διαλέκτων λέγεται. παρὰ Δωριεῦϲι μετὰ τοῦ ῑ, ἐμεί, ᾗ ϲυνεχῶϲ Ἐπίχαρμοϲ χρῆται. κοινῶϲ μέντοι ὁ Ϲώφρων (fr. 78 ARGVM. 14 Dativus singularis tertiae personae. Οῑ et inclinatur et recto tono profertur, ἐοῖ semper rectum accentum servat. —26 Accusativi singularis primae personae. DISCR. SCRIPT. 2. Δωρι|εῦϲιν] fol.175r | 3. ‘δόμῳ de vitio suspectum’ ThBergk| Fάναξ MMaittaire b ThBergk, γ᾿ αναξ A | 4. καὶ ἔτι GKoen b, και ετιν A | 6. εϲτιν A l αιτιατιατικηϲ A | 7. γὰρ τὶν  HLAhrens ThBergk, γαρτιν A, γάρ τιν b | δαίμων b ThBergk, δαιμωτ A, δήμων HLAhrens | 9. τείνειν b, τινειν A | τεί HLAhrens, τέ Ab | ει HLAhrens, ε Ab | 10. ει HLAhrens, ε A | 13. εϲτιν A | 14 ιωϲιν A | 17. hoc frugmentum diversum esse abo eo, quod 59,10 affertur, censet ThBergk | in margine A haec φαινεται μοι κηνοϲ repetita | 18. Fῦ HLAhrens, ἔ A et b in textu, qui in var. lect. ῦ proponit | μεταλαμβαναυϲιν A | 19. ‘suspectum est οὐκέτι’ b in var. lect. | οἱ δῶ HLAhrens, οι δω A et b in textu, ‘scribendum οἳ δῶ’ b in var lect., οι δωϲῶ conicit RSchneider | 23. ἳν b, ἵν CGoettling, ην A | 24. εϲτιν A | αἰτιατικῆϲ b in var. lect. RSkrzeczka, δοτικῆϲ Ab in textu | 26. inscriptio περι τηϲ εμε ϲἐ ἐ maiusc. A | δωριευϲιν A | 27. ἐμεί HLAhrens, ἐμεῖ b Ahreus) τί οὐ παῤ ἔμ’ ἐϲτράφθη. Ἡ ἀπολελυμένη οὐκ ἐπεκτείνεται.

Ἡ ϲέ ὁμοίωϲ πρὸϲ πάντων κοινή. Δωριεῖϲ διὰ τοῦ τ· C εἰϲ τὲ καταρρεῖ, Θεόκριτοϲ (1 5). πρὸϲ δὲ τὲ τῶν φίλων, Ἀλκμάν (fr. 52 Bergk3)· καὶ ἔτι μετὰ τοῦ ῑ, τεὶ γὰρ Ἀλέξανδροϲ δάμαϲεν (Alcmanis fr. 53 Bergk3). καὶ ἔτι κοινῶϲ· ϲὲ γὰρ ἅζομαι (Alemanis fr. 54 Bergk3). Εἴρηται ὡϲ ἡ ἐγκλινομένη διὰ τοῦ τύ ἐκφέρεται.

107 A

Ἡ ἕ ϲύζυγοϲ τῇ ϲέ, κοινὴ ἐν διαλέκτοιϲ. Αἰολεῖϲ μετὰ τοῦ F. Τὸ ἑὲ δ’ αὐτὸν ἐποτρύνει (Υ 171) εἰ κατὰ τὸ ἄρχον ὀξύνοιτο, δῆλον ὡϲ παράλογον ἕξει τὸν τόνον. εἴτε γὰρ τὸ δεύτερον ε ἐπλεόναϲε, δῆλον ὡϲ καὶ ἐν αὐτῷ ὁ ὀξὺϲ τόνοϲ γενήϲεται, ὁμοίωϲ τῷ ἤ καὶ ἠέ. καὶ ἥλιοϲ καὶ ἠέλιοϲ (οὕτω γάρ τινεϲ ὑπέλαβον ἐκ τοῦ τὸ ἄρχον δαϲύνεϲθαι, ὅπερ ἴδιον ἦν τῆϲ ἀντωνυμίαϲ. B ἐλελήθει δὲ αὐτούϲ, ὅτι ἀρκτικὴ οὖϲα ἡ δαϲεῖα ἐπὶ τοῦ πλεοναϲμοῦ ἀνατρέχει, ἑώρων καὶ ἕεδνα. ἄλλωϲ τε τὸ πλεονάζον ε ἔξωθεν ἐν ἀντωνυμίαιϲ, ἑόϲ, ἑοῦ, ἑοῖ)· εἴτε τὸ ἄρχον, ὅπερ ἔϲτι, πάλιν τῆϲ ἀντωνυμίαϲ φυλάξει τὸν τόνον, εἴγε οἱ πλεοναϲμοὶ τοὺϲ τόνουϲ τηροῦϲιν, ἑοῖ, ἑοῦ. — ὑπόψυχρον γὰρ τὸ λέγειν ὡϲ ἐδιπλαϲιάϲθη ἡ ἀντωνυμία, πρὸϲ οὐδὲν χρειῶδεϲ τριῶν ἀντωνυμιῶν παραλαμβανομένων, ϲυνήθουϲ τε ὄντοϲ τοῦ κατὰ τὸ ε πλεοναϲμοῦ.

C

Οὐκ ἔϲτι παρὰ Δωριεῦϲιν ἐν τρίτῳ ἡ διὰ τοῦ ῑ ἐπέκταϲιϲ ὁμοίωϲ τῇ τεί καὶ ἐμεί.

Ἡ μίν μόνωϲ ἐγκλίνεται. διὸ καὶ ταῖϲ ἐγκλινομέναιϲ μόναιϲ ἰϲοδυναμεῖ οὐκέτι δὲ καὶ ταῖϲ ὀρθοτονουμέναιϲ, ἐν οἶϲ κατ’ ἀρχὴν ἐκεῖναι τιθέμεναι, λέγω δὲ τὴν αὐτόν, τὴν ἕ, οὐκ ἔχουϲι τὴν μίν ἀνθυφαγομένην· Argvm. 1 Ubi absolute ponitur, με forma usurpatur. — 3 Accusativi singularis secundae personae. — 12 Accusativi singularis tertiae personae. — 13 Ἑέ oxytonon est. Nam si posterior ε redundaret, tonum sibi exposceret, ut in ἠέ sin prior superflua est, sicut est, pleni ἕ pronominis accentus, i. e. oxytonesis, servatur, quoniam pleonasmi eundem tonum habent atque plenae formae. — 27 Μίν quod tantum inclinatur, in initio sententae poni non potest. Discr. script. 4. εἰϲ Ab, ἐϲ Theocriti libri | 8. τεὶ HLAhrens ThBergk, τεῖ b | Ἀλέξανδροϲ δάμαϲεν ThBergk. Ἀλεξάνδρῳ δαμαϲαι Ab in textu, ‘fortasse Ἀλέξανδροϲ δεδάμαϲται b in var. lect., ‘rectius forsitan scripseris δάμαϲε sc. Aphrodite HLAhrens | 12. κοινὴ b, κοινηι A | 13. ἑὲ RSchneider, ἕε b | 15. επλεοναϲεν A | 16. τῷ ἤ b, τω ε A | 18. ἐλελήθει] fol. 175 v. | 19. εξωθεν A, ἐξέπεϲεν b | 20. ἑοῦ, ἑοῖ RSchneider, ἕου, ἕοι b | εϲτιν A | 22. ἑοῖ, ἑοῦ RSchneider, ἕοι, ἕου b | γαρ το A, δὲ τὸ b | 25. εϲτιν A | 26. τεί et ἐμεί HLAhrens, τεῖ et ἐμεῖ b | 27. εγκλινομεναι A εἴρηται δὲ ὡϲ ἀδύνατον ἐγκλιτικὸν μόριον ἐν ἀρχῇ εὑρέϲθαι. Ἔτι διαφέρει τῆϲ ⟨αὐτόν ἡ⟩μίν, ᾖ ἡ ἐξ αὐτῆϲ μὲν μετάληψιϲ γίνεται 108 A εἰϲ τὴν αὐτόν, οὐκέτι δὲ ἡ αὐτόν εἰϲ τὴν μίν μεταλαμβάνεται, ἡνίκα ἐν πρώτῳ καὶ δευτέρῳ ἐϲτί. τοῦτο δὲ καὶ ἐπὶ τῶν κατὰ τὸ τρίτον παϲῶν.

Ἴωνεϲ διὰ τοῦ μ, Δωριεῖϲ δὲ διὰ τοῦ ν.

Ἔτι καὶ ἡ νίν τάϲϲεται ἐπὶ πλήθουϲ· ὅϲτιϲ δὴ τρόποϲ ἐξεκύλιϲϲέ νιν, Πίνδαροϲ Ἰϲθμιονίκαιϲ (fr. 2 Boeckh). προϲφωνεῖτέ νιν ἐπὶ νίκαιϲ, Βακχυλίδηϲ (fr. 8 Bergk3) καὶ πλεῖϲτα ἄλλα. ὁ δὲ πλάνοϲ τῆϲ τοιαύτηϲ B ἀφορμῆϲ ἴϲωϲ ἐρρύη ἐκ τοῦ εὕρομεν ἐν βήϲϲηϲι τετυγμένα δώματα καλά, ἀμφὶ δέ μιν λύκοι ἦϲαν ὀρέϲτεροι (κ 210. 212) καὶ ἦ μάλα δὴ τάδε δώματα κάλ᾿ Ὀδυϲῆοϲ καῖ οὐκ ἄν τίϲ μιν ἀνήρ (ρ 264. 268). ἦν δὲ τὰ τοιαῦτα ἐπὶ τὴν ϲυνωνυμίαν φερόμενα τοῦ δῶμα, ὁμοίωϲ τῷ C νεφέλη δέ μιν ἀμφεκάλυπτε, τὸ μὲν οὐ ποτε (μ 74. 15) τὸ νέφοϲ· αἱ μὲν ἀγχιϲτῖναι· τὰ δ’ ἐρῆμα φοβεῖται (Ε 141. 140). ἐννῆμαρ μέν· τῇ δεκάτη δέ (A 53. 54). ἐποίϲει γοῦν γιγνώϲκω δ’ ὅτι πολλοὶ ἐν αὐτῷ δαῖτα τίθενται (ρ 269). 109 A τὸ δ’ ἐπὶ τοῦ Ἄρεωϲ καὶ Ἀθηνᾶϲ οὐδ’ εἰ μάλα μιν χόλοϲ ἥκει (P 399), Arovm. 2 Ab αὐτόν accusativo ita differt μίν vocula, ut ipsa in eius locum substitui possit, ille, ubi ad primam secundamve personam pertinet, cum ea commutari non possit. — 9 Nίν etiam ad plures refertur : cuius usus origo ab Homero repeti potest, apud quem μίν aliquotiens ad pluralem pertinere videtur quamquam videtur tantum, nam re vera ad synonymum singularis numeri pertinet. Discr. script 1 δε ωϲ Α, γὰρ ὡϲ b | 2. αὐτόν ἡ b, om. A | 8. ἐξεκύλιϲϲέ νιν ABoeckh, ἐξεκύλιϲέ νιν b in var. lect., ἐξεκυλίϲθη b in textu, εξεκυλιϲθη A, puncta adiecit A1 | 10. νίκαιϲ] ‘Pertinet ad fragmenta Isthmion.’ b in var lect. 11. βακχυλλιδη A | 11—12. ὁ δὲ πλάνοϲ τῆϲ τοιαύτηϲ ἀφορμῆϲ ἴϲωϲ ἐρρύη ἐκ Ab, an sit scribendum ὁ δὲ πλάνοϲ ἵϲωϲ ἐρρύη ἐκ τῆϲ τοιαύτηϲ ἀφορμῆϲ dubitat RSkrzeczka, ἡ δὲ ἀφορμὴ τοῦ τοιούτου πλάνου ἴϲωϲ ἐρρύη ἐκ GUhlig | 13. εὕρομεν Ab, εὗρον δ’ Homerus | καλά Ab, Κίρκηϲ Homerus | 16. καλα A | 20. ἀμφεκάλυπτε] ἀμφιβέβηκε Homerus 23. ἀγχιϲτῖναι Homerus, ἀγχιϲτῆναι Ab | ταδερήμα in ταδ᾿ έρηι mutavit A | φοβειτε in φοβειται mutavit A | 24. 25. δέ. ἐποίϲει b, δ δ᾿ εποιϲει A 27. Αρεωϲ A, Ἄρεοϲ b | Ἀθηνᾶϲ b, αοπναϲ A ὡϲ εἰ ἔλεγε χωρὶϲ ἐφ’ ἑκατέρου. τὸ γὰρ πληθυντικὸν ἐφ’ ἐνικοῦ μεταλαμβανόμενον καὶ εὔλογον καὶ ϲύνηθεϲ, εἴγε ἐμπεριεκτικόν ἐϲτι τὸ πλῆθοϲ τοῦ ἑνόϲ, οὐκέτι δὲ τὸ ἑνικὸν τοῦ πληθυντικοῦ. καὶ ἔτι ἐπὶ δυϊκοῦ. διὸ πάλιν τὸ δυϊκὸν οὐκ ἔϲτιν ἐπὶ πληθυντικοῦ· τὸ γὰρ B κρινθέντε δύω καὶ πεντήκοντα (θ 48) πρὸϲ τὰ δύο, καὶ τὸ οἶνον πινόντων (α 340) ἀντὶ τοῦ πινέτωϲαν Ἀττικόν ἐϲτι. — Τί οὖν οὐχὶ καὶ τὰ δύο ἐφ’ ἑνόϲ τάϲϲεται; Ὅτι καὶ τὸ δυικὸν ὄνομα κυρίου ἀριθμοῦ, ὅμοιον τῷ τέϲϲαρεϲ ἢ τρεῖϲ ὄν· τὸ δὲ πληθυντικὸν κοινὸν παντὸϲ ἀριθμοῦ τοῦ ὑπὲρ τὴν δυάδα.

Αἱ δυϊκαὶ κατὰ πρῶτον καὶ δεύτερον πρόϲωπον πάϲηϲ πτώϲεωϲ C μόνωϲ ὀρθοτονοῦνται· καὶ ἡ αἰτία εἴρηται. Εὐθείαϲ μὲν καὶ αἰτιατικῆϲ κοινῶϲ, νῶι, ϲφ ῶι Ἀττικαὶ δὲ τῶν αὐτῶν πτώϲεων νώ καὶ ϲφ φώ, αἶϲ καὶ ὁ ποιητὴϲ προϲχρῆται, νὼ ἀναβηϲάμενοι (ο 475), ϲφὼ δὲ μάλ’ ἠθέλετον (Λ 782)· γενικῆϲ καὶ δοτικῆϲ νῶιν καὶ ϲφῶιν. μονοϲυλλάβωϲ Εὔπολιϲ Μαρικᾷ (fr. XIII Meineke)· νὼ γάρ, ἄνδρεϲ, οὐχ ἱππεύομεν, 110 A καὶ ἔτι ἐν Φίλοιϲ εὐφρανῶ δὲ νώ (fr. 1 Meineke). τοιοῦτο δ’ ἦν τὸ Arovm. 1 Omnino pluralem de una re vel duabus usurpari Iicet, non licet dualem vel singularem de pluribus. Neque vero dualis de na re poni potest, ut qui definitum numerum indicet. — 12 Dualis primae et secundae personae. Atticis formis etiam Homerus utitur. Discr. script. 1. ελεγεν A | εκατερου A, ἑκάϲτου b | 2. καὶ εὔλογον καὶ ϲύνηθεϲ] Malim καὶ ϲύνηθεϲ καὶ εὔλογον b in var. lect. | ἐϲτιν A | 3. ἐπὶ ante τοῦ πληθυντικοῦ inserit JGuttentag | 4. πάλιν τὸ δυικόν] fol. 176 r. | 5. δυο A | 8. ἀντὶ A, quod ipsum RScneider proposuerat, ἀνὰ b | ἐϲτιν A | 9. κυριου A, κύριον b | 9 —10. τέϲϲαρεϲ ἢ τρεῖϲ ὄν scripserunt RScheider et JGuttentag ex A, qui haec babet δ. ηγον, δηγον b in textu, ‘corrige ὅμοιον τῷ τέϲϲαρεϲ ἢ τρεῖϲ, nimirum ex δ. ηγον’ b in var. lect. | 12. inscriptio αρχη του δυικου περι. τηϲ νωῦ και ϲφωῖ maiusc. A ‘Hic δυϊκοῦ originem traxisse ex male intellecto Δ. i e. τετάρτου, manifestum est ex iis, qui praecedunt, titulis: nam Fol. 157 v. ante vocem Ϲυμβέβηκε legitur [vid. ad 35, 5] et Fol. 166 v., post voces δύο κλίϲεων γινομένων, αρχη του τριτου [male, vid. ad 60, 20]. Hos ego titulos, cum similibus pluribus, omittendos duxi, imperite saepe nec suis locis appositos b in var. lect. Nos omnes eius generis titulos adscribimus | 14 Ἀττικαὶ b, αττικοι A | 18 καὶ add. b | verba μονοϲυλλάβωϲ Εὕπολιϲ — 22 εὐφρανῶ δὲ ϲφώ sic interpncta et scripta transponit GUhlig v. 14 post ϲφώ; post v. 21 ϲφῶιν inserenda esse talia ⟨διϲυλλάβωϲ, παρὰ δ’ Ἀττικοῖϲ μονοϲυλλάβωϲ νῶν, ϲφῷν, ῆ πάλιν και Ὄμηροϲ προϲχρῆται⟩ censet idem 23 δῆν b, γαρ ην A, quod servat GUhlig οὐ γὰρ ϲφῷν τε γένοϲ ἀπόλωλε τοκήων (δ 62), ὅπερ ἐδόκει ἐπίμεμπτον εἶναι, ὡϲ τρίτον πληθυντικὸν δίχα τοῦ ῑ γραφόμενον, τοῦ λόγου ἀπαιτοῦντοϲ δεύτερον· πρὸϲ γὰρ αὐτοὺϲ ὑπὲρ αὐτῶν· ἀλλ’ ἀνδρῶν γένοϲ ἐϲτέ (δ 63). ἡ πρόϲθεϲιϲ οὖν τοῦ ῑ, ποιοῦϲα τὸ Ἀττικόν, καὶ εἰϲ ἀκρίβειαν τὸν B λόγον καθιϲτάνει. καὶ ἦν ἱκανὴ ἀπόδειξιϲ τοῦ εἶναι αὐτὴν γενικὴν δευτέρου Ἀττικὴν τὸ καὶ ταῖϲ εὐθείαιϲ ϲυνεχέϲτερον αὐτὸν κεχρῆϲθαι. πρὸϲ οἶϲ᾿ ἀκριβὴϲ πάντοτε περὶ τὰϲ ἀντωνυμίαϲ ἐϲτίν.

Αἱ Ἀττικαὶ κατὰ τὴν εὐθεῖαν ὀξυτόνωϲ ἀνεγνώϲθηϲαν παρὰ τῷ ποιητῇ καὶ ἅπαϲι τραγικοῖϲ τε καὶ κωμικοῖϲ, αἵ τε γραφαὶ οὐκ ἔχουϲι τὸ ῑ προϲκείμενον, οἰκεία τε πτωτικῷ τῷ διὰ τοῦ ω ἡ ὀξεῖα τάϲιϲ. «καὶ διὰ τοῦτο ἐπαινετέα», φαϲίν, εἦ καὶ ἡ γραφὴ ἀνάλογοϲ καὶ ὁ C τόνοϲ, ἡ πρίν γ’ ἐπὶ νὼ τῷδ’ ἀνδρί (Ε 219). ἡ μέντοι νῶι καὶ ϲφῶι πάλιν οὐκ ἀκόλουθοι, καθὸ οὐδὲν δυϊκὸν εἰϲ ῑ λήγει. — Ἀλλ’ οὔτωϲ ἐχόντων τῶν ϲχημάτων, εἰϲ ἄπορον περιίϲταται ὁ λόγοϲ. οὔτε γὰρ ἀπὸ τῶν κοινῶν αἱ Ἀττικαὶ καταϲταθήϲονται, οὔτε ἀπὸ τῶν Ἀττικῶν αἱ κοιναί. — Εἰ γὰρ τὸ ῑ προϲῆλθε τῇ Ἀττικῇ ὡϲ 111 A ὁλοκληροτέρᾳ, καθάπερ φίλοιϲ καὶ φίλοιϲι, πῶϲ ϲυλλαβικῆϲ χώραϲ ἔτυχε πάντοτε γὰρ μετὰ φωνήεντοϲ προϲτιθέμενον ἀδιάϲτατόν ἐϲτι, μετὰ δὲ ϲυμφώνου ϲυλλαβῆϲ τυγχάνει· τοῦ προτέρου κενή κεινή, δέουϲ δείουϲ, τοῦ δευτέρου φίλοιϲι, οὑτοϲί, ἐκεινοϲί. πῶϲ δὲ οὐχὶ ἐντὸϲ τοῦ ῑ ἡ κλίϲιϲ ἔπεϲε, καθάπερ ἐπὶ τοῦ τουτουῑ, ἐκεινουΐ; φαμὲν δὲ ἔξωθεν προϲτιθέντεϲ τὸ ν, ὡϲ ἂν τοῦ ῑ μὴ προϲεληλυθότοϲ, νῶιν. Arovm. 1 ln hoc versa contracta ϲφῷν forma legenda est ϲφῶν enim si legeres, tertia esset, requiritur atem secunda. — 11 Neque atticas formae νῶ ϲφώ a formis omnium usu receptis derivari possunt, neque vice versa. 18 Nam si atticas formas plenas esse statuimus: 1) mirum est ῑ post vocalem additam per se esse syllabam. — 23 2) Nec per epectasin ῑ adiecta esse potest. Testim. 6 schol. H. M. ad δ 62 χωρὶς τοῦ ῑ ἡ σφῶν, ὡς Ἀρίσταρχος καὶ. Ἡρωδιανός. Ἀπολλώνιος δὲ ἐν τῷ περὶ άντωνυμιῶν γράφει αὐτὴν μετὰ τοῦ ῑ, ῖν᾿ δευτέρου προσώπου κατὰ συναίρεσιν. ἀλλ᾿ οὐν ἔστι κτλ. Eustath. 153, 42. Εt. M 610, 5. — 12 schol. A. B ad Ε 219 περὶ δὲ τῆ τάσεως τοῦ μονοσυλλάβου. διὰ τί οὐ περιεσπόσθη. ἐκ τῷ περὶ ἀντωνυμιῶν δηλοῦται· καὶ τάχα ἐπεὶ οὐδὲν δυϊκκὸν εἰς ω λῆγον περισπᾶται· οὕτως γὰρ ἔχει καὶ τὸ σφώ κτλ. Discr. script. 1. τε γένοϲ Ab, γε γένοϲ Homerus | απωλωλεν A | 3. ὑπὲρ Ab, οὐ περὶ Anauck | 6, τ in το ex π factum in A | 11. εχουϲιν A | 12. οἰκεία b, οικειαι A | τε Ab, τε ⟨τῷ⟩ RSkrzeczka | ⟨τῷ⟩ διὰ τοῦ ω η ὀξεῖα RSkrzeczka, ἡ διὰ τοῦ ὀξεῖα Ab, ⟨οἰκεἶαί τε πτωτικῷ⟩ ἡ διὰ τοῦ ω ⟨γραφὴ καὶ ἡ ⟩ ὀξεῖα GUhlig | 14. τόνοϲ, ⟨ἡ⟩ b, τονοϲ A | 19. προϲηλθεν A | 20. ετυχεν A | 21. εϲτιν A | 22. δέουϲ RSchneider, δέοϲ Ab | 24. τοῦ ῑ ῆ κλίϲιϲ] fol, 176 v. επαιϲεν A pro ἔπεϲε | τουτουῖ, ἐκεινουῖ φαμὲν b, τουτου εκεινου εφαμεν A B — πρὸϲ οἶϲ καὶ βίαιον ὁλοκληρότερον τὸ Ἀττικὸν ἐκδέχεϲθαι τῆϲ πάντων χρήϲεωϲ. ἀλλ’ εἰ διαίρεϲιϲ, ἑνὸϲ ὄντοϲ τοῦ ω· καὶ τοῦτο ἀϲύϲτατον. πρὸ γὰρ τοῦ ω τὰ τοιαῦτα, καὶ οὐδέποτε διὰ τοῦ ῑ, νυμφέων, μουϲέων, ὀρέων. — «ἀλλ’ ἴϲωϲ ἐν τῇ κατὰ διάϲταϲιν διαιρέϲει ἐϲτίν, ὡϲ κόϊλον, πάϊϲ· καὶ εὐλόγωϲ προπεριϲπαϲθήϲεται τὸ νῶι διὰ τὴν τῆϲ βραχείαϲ ἐπιφοράν». ἀλλὰ πολὺ πρότερον δοθήϲεται C διὰ τοῦ ῑ αὐτὰϲ γράφεϲθαι, ὅπερ οὐχ εὑρέθη. τεκμηριοῦνταί τε ἐκ τοῦ Βοιωτιακοῦ, ἐπεὶ οὐδέποτε παρὰ αὐτοῖϲ νοί διὰ τοῦ οι. — οὐκ ἐπεὶ δὲ παρ’ Ἀττικοῖϲ ἔϲτι νωίτεροϲ καὶ ϲφωίτεροϲ, εὐθέωϲ καὶ κατὰ τὴν εὐθεῖαν τὸ ῑ προϲγεγράψεται· ἀπὸ γὰρ γενικῶν αἱ κτητικαί, αἵτινεϲ ϲὺν τῷ ῑ γράφονται.

«Ἄλλ’ ἐκ τῶν ἐναντίων ἀπὸ τῆϲ νῶι τὸ Ἀττικόν.» — Εἰ μὲν οὖν κατὰ τὴν πρόϲληψιν τοῦ ῑ, καθὸ Καδμῇδεϲ καὶ Νηρῇδεϲ, πάλιν ἡ 112 A γραφὴ τὸ ῑ ἕξει, ὅ τε τόνοϲ περιϲπαϲθήϲεται, οὐδενὸϲ ἐμποδίου ὄντοϲ· εἰ δὲ ἀπεκόπη. τὸ μὲν ῑ οὐχ ἕξει, τὸν δὲ τόνον περιϲπάϲει, καθὸ καὶ ἀπὸ τοῦ δῶμα δῶ καὶ ἀπὸ τοῦ ἧλοϲ ἧλ.

Ἀπ’ οὐδετέραϲ οὖν τοῦ λόγου καθιϲταμένου, θεματικὰϲ ἀμφοτέραϲ εἰϲηγήϲαντο, εἴγε ἡ χρῆϲιϲ παρὰ τῷ ἀρχαιοτάτῳ ποιητῇ ἀμφοτέρων ἐϲτί· καὶ παρὰ μὲν τοῖϲ μετοίκοιϲ Ἴωϲι τὴν διϲύλλαβον ἐμμεῖναι, παρὰ δὲ τοῖϲ καταμείναϲιν Ἀττικοῖϲ τὴν μονοϲύλλαβον. — Εἰ δὲ δέον ἐϲτὶν B ἀπὸ τῆϲ κοινῆϲ τὴν Ἀττικὴν καθίϲταϲθαι, καθὸ καὶ ⟨αἱ⟩ ἄλλαι ἔχονται ἀφορμῆϲ τῶν κοινῶν, λεκτέον ὡϲ ἡ νώ καὶ ϲφώ ἀποκοπεῖϲαι οὐκ ἀήθωϲ τοῖϲ Ἀττικοῖϲ (Ποϲειδῶ γάρ φαϲι καὶ μὰ τὸν Ἀπόλλω τουτονί) οὐκέτι περιεϲπάϲθηϲαν, κατάληξιν δυικὴν ἀναδεξάμεναι. ἄλλωϲ τε τὰ εἰϲ ω λήγοντα πτωτικά, κλίϲεωϲ τυγχάνοντα, οὔποτε περιϲπαϲμὸν ἀνεδέξατο. τούτῳ γὰρ τῷ λόγῳ καὶ ἡ νεώ γενικὴ ὠξυτονήθη, μετὰ C καὶ ἄλλων λόγων τῆϲ γενικῆϲ τὸν περιϲπαϲμὸν ἀπαιτούϲηϲ· καὶ τὸ Λητὼ τὰρ ἥλκηϲε (λ 580) καὶ τὸ Πυθὼ δ’ ἐρχομένην (λ 581) Arovm. 2 3) Nec ea diaeresis statui potest, qua ex una vocali fiunt binae; nec ea, qua diphthongi in sua dissolvuntur elementa. — 12 Neque vero ex νῶι ϲφῶι formis atticae ortae esse possunt Nam aut ῑ, si servaretur, subscribendum esset. net gravis imponendus; aut si ῑ supprimeretur, tanen circumflexus non mutaretur. — 18 Sunt igitur qui utrasque formas primarias esse statuant. Sed ponamus monosyllabas ex longiore forma factas esse: cur formarum, ex quibus ortae sunt, accentum non servaverint, haec causa est, quod analogiam dualis et omnino atticarum in ω vocum sequuntur. ‘Discr. script. 2. ἀλλ’ εἰ b, αλλ η A | 6. τ vocis το ex ϲ facta in A | νῶϊ b, νω A | 8. παρα A, παρ’ b | νοί διὰ τοῦ οι] ‘Fortasse, νύ διά τοῦ υ᾿  b in var. lect, ABoeckh | 9. εϲτιν A | 10. την ευθειαν A, εὐθεῖαν b | 13. καδμηδεϲ και νηρηιδεϲ A | 19. εϲτιν | ιωϲιν — A | 21. καὶ αἱ b, καὶ A | 25. ουπωτε A | 26, τωυτω A pro τούτῳ | 28. ηλκηϲεν A | 30. Πυθὼ δ’ RSchneider, Πυθώδ’ b Homerus vulg. | ἐρχομένην Homerus b, ερχομενη A καὶ τὰ τούτοιϲ παραπλήϲια, κἆν τὸ ἐντελὲϲ ἔχωϲι Λητόα καὶ Πυθόα, ἀναγκαίωϲ ὠξύνθη. ἕνεκα γὰρ τούτου καὶ διϲτάϲαι τὸν Ἀρίϲταρχόν φαϲι περὶ τοῦ ἠῶ δῖαν ἔμεινε (I 662), καθὸ ἦν τὸ ἐντελὲϲ ἠόα. — Αἱ ἀποκοπαί, ἐὰν τύχωϲι πτωτικῆϲ κατα 113 A. λήξεωϲ, κλίνονται, μάκαρ, μάρτυρ, γηράντεϲϲι τοκεῦϲιν (Hesiod. O. D. 188) κλιθήϲονται οὖν αἱ προκείμεναι ἀντωνυμίαι δυϊκῆϲ μᾶλλον καταλήξεωϲ τυχοῦϲαι. — αἵ τε γενικαὶ αὐτῶν εὐλόγωϲ διὰ τοῦ ῑ γράφονται, εἴγε παντὸϲ δυϊκοῦ εὐθεῖα μὲν ἕν ἔχει φωνῆεν, γενικὴ δὲ δύο, ὧν τὸ δεύτερον ῑ· ἀλλὰ καὶ περιϲπαϲθήϲονται, εἴγε τὰ ὀξύτονα τῶν δυϊκῶν B περιϲπᾶται κατὰ γενικήν.

Διὰ τοῦ ε ἡ νῶε παρὰ Ἀντιμάχῳ ἐν Θηβαῒδι ἔδρακε νῶε μολοῦϲα (p. 28 Stoll)· καὶ τού τε νῶε ἐν Ἰολάῳ Κόριννα (fr. 16 Ahrens, 5 Bergk3).

Ϲφωέ. Αὕτη αἰτιατικὴν μόνην ϲημαίνει, τίϲ τάρ ϲφωε θεῶν (A 8) καὶ ἐπεὶ ϲύνηθεϲ Ὁμήρῳ τὸ διϲυλλαβοῦν, ϲαφὲϲ ὅτι καὶ τὸ ἤ τίϲ ϲφωε πόρεν θεὸϲ ἀντιβολήϲαϲ (K 546) οὐ τοῦ ἔπορε τὸ ε ἔχει, τῆϲ δὲ ἀντωνυμίαϲ, Ἰακῶϲ κεκλιμένου τοῦ C ῥήματοϲ. Καὶ ἔτι εἰ μή ϲφω’ Αἴαντε (P 531) τὸ πλῆρεϲ ϲφωέ. παρὰ γὰρ Ἀντιμάχῳ καὶ μονοϲυλλάβωϲ ἐν τρίτῃ Θηβαῖδοϲ (p. 28 Stoll) τὸ καί ϲφω γείνατο μήτηρ, Arovm. 5 Νώ ϲφώ formac dualium more flectuntur; ut genetivis et dativis ab iis derivatis imponatur circumflexus, analogia flagitat. — 18 Dualis tertiae personae ϲφωὲ nihil est nisi accusativus quae forma una apud Homerum est, apud Autimachum etiam ϲφώ legitur. Discr. script. 1. εχουϲι A | 2, οξυν in extr. fol 176 v. ‘Hine fol. 185 r. ubi nc quis miretur interruptum foliorum ordinem, factum est incuris compactoris, ut extrema libri de Adverbiis pars cum primo folio huius, qui de pronomine est, h. l. insereretur b in var. lect. | 3. φαϲιν A | 4. ἔμεινε Ab, ἔμιμνεν Homerus 5 καθὸ Ab, καίτοι Klehrs | τυχωϲιν A | 8. μᾶλλον inter οῦν et αἰ transponen- dum essc censet JGuttentag | 13. ἐν Θηβαῖδι HWStoll. qui dubitat, possitne ἐν Θήβῃϲιν vel ἐν Θήβῃϲ ad finem antecedentis versus Antim. relegari, ενθηβεϲιν Ab | 14. εδρακεν A | 16. τοῦ τε νῶε ABoeckh HLAhrens ThBergk, τουτε νῶε Ab | 18. inscriptio περι τηϲ ϲφωε maiusc. A | ϲφωέ RSkrzeczka, ϲφῶε b | 20. διϲυλλαβοῦν RSkrteczka, διϲυλλαβϲῖν Ab | κὰν τῷ pro καὶ τὸ RSchneider | 21. θεῦν eratin A, ex quo θεοϲ factum ab Ax x | 22. ἔχεται pro ἔχει RSoheider | 23. ῥήματοϲ b,  ϲχήματοϲ A | 24. ϲφω’ ‘HGStoll JGuttentag, ϲφω Ab | 27. τὸ A et HWStoll, τῷ b καὶ ἐν πρώτη (p. 28 Stoll) ἀϲπαϲίωϲ τέ ϲφω ἄγεν οἴκαδε.

114 A

Βίαιοϲ ὁ Ἰξίων ἐϲτὶ τὴν ϲφωε καὶ ἐπὶ δευτέρου τάϲϲων, ἀμφοτέρω τὰρ ϲφῶε φιλεῖ (H 280. K 552). «ἐπεὶ καὶ ἡ νῶε διὰ τοῦ ε. — καὶ ἔτι ὡϲ τῇ ϲφώ ἐπὶ τρίτου νοουμένῃ τὸ ε προϲέρχεται, οὕτω καὶ τῇ κατὰ τὸ δεύτερον πάλιν νοουμένῃ Ἀττικῇ προϲέρχεται». Ἀλλ’ οὕτε ἡ διὰ τοῦ ε νῶε εὐπαράδεκτοϲ, καθότι ϲπανιωτάτη, ἅπαξ που ἢ δὶϲ εἰρημένη· οὔτε ἡ κατὰ τὸ τρίτον μονοϲύλλαβοϲ, B κατὰ τὸν αὐτὸν λόγον. — πρὸϲ οἶϲ οὐδὲ ὁ χρηϲάμενοϲ ἀξιοπιϲτότεροϲ τῶν μὴ χρηϲαμένων. — πάνυ δὲ εὔηθεϲ, τῆϲ κατὰ τὸ πρῶτον πρόϲωπον εἰϲ ῑ ληγούϲηϲ, μὴ οὐχὶ καὶ τὴν κατὰ τὸ δεύτερον παραδέχεϲθαι. — πρὸϲ οἶϲ καὶ πάλιν πάμπολλοϲ ἡ χρῆϲιϲ. ποία δὲ καὶ ἀνάγκη, ὀρθῶϲ ἐχούϲηϲ τῆϲ ϲφῶι, τὴν ϲφῶε παραλαμβάνειν;

Τρύφων (p. 28 Velsen) ϲυγκατατιθέμενοϲ τῷ Ἰξίωνί φηϲι «τὴν ϲφέ ἀντωνυμίαν κατ’ ἐπένθεϲιν τοῦ ω δυϊκὴν γενέϲθαι τῆϲ αὐτῆϲ πτώϲεωϲ, καὶ ἔτι C τὴν ϲφίν, ὡϲ τοῦ ω πτωτικοῦ ὄντοϲ δυικῶν». Πῶϲ οὖν οὐχὶ καὶ αἱ κατὰ τὸ πρῶτον καὶ αἱ κατὰ τὸ δεύτερον τὸν αὐτὸν τρόπον ἐϲχηματίϲθηϲαν ; — Ἡ ϲφίν καὶ ἀποβάλλει τὸ ν, ἡ δὲ ϲφωίν οὐδέποτε. — ἡ ϲφίν δοτικῆϲ, ἡ δὲ γενικῆϲ καὶ δοτικῆϲ. — τί δὲ οὐχὶ καὶ ἐπὶ τῶν διϲυλλάβων ἡ ἐπένθεϲιϲ τοῦ ω, λέγω δὲ τῆϲ ϲφέαϲ καὶ ϲφίϲιν;

Ὁμοίωϲ οὖν τὰϲ τοῦ πρώτου καὶ δευτέρου θέματά τινεϲ ἠξίουν 115 A εἶναι, καὶ ἐκδόϲειϲ τινὰϲ παρατιθέμενοι τὸ τάρ ϲφωι (A 8) ϲὺν τῷ ῑ γράφειν, «ἐπεὶ καὶ ἡ ϲφῶιν (Θ 415), δευτέρου οὖϲα προϲώπου, κατὰ τόνου ἐναλλαγὴν τὸ τρίτον ἀποτελεῖ ἐν τῷ καί ϲφωιν δὸϲ ἄγειν2 (A 338). Ἀλλὰ μήποτε τὸ μαρτύριον παράλογον· ποία γὰρ καὶ ἄλλη ἀντωνυμία τόνου ἐναλλαγῇ προϲώπου γίνεται μεταβατική, —

Arovm. 3 lxio ϲφωε i e. ϲφῶε etiam secundae tribuere voluit sed fallitur. Nam ex paucis testimoniis eisque non gravibus nihil colligitur. Deinde νῶι forma hanc ϲφῶι tuetur. Denique ϲφῶι usitatissimum est. — 14 Trypho cum lxione consentit formas tertiae ϲφωέ ϲφωίν ex ϲφέ ϲφίν factas esse censet. At nec in prima nec in secunda dualis eo modo ortus est ϲφίν abicit ν, ϲφωίν non abicit ϲφίν dativi est, ϲφωίν genetivi et dativi; cur non ex ϲφέαϲ ϲφίϲιν similes formae, ω inserta, ortae sint? — 21 Inter duales secundae et tertiae personae quid rationis intercelat, quaerunt grammatici Alii primae et secundae duales nativos esse, ex duali secundae dualem tertiae (ϲφωί ex ϲφῶι, ϲφωίν ex ϲφῶιν) inclinatum esse censent. — 27 At nullum aliud pronomen mutato accentu in aliam personam transit. Discr. script. 2. litterae εν οικαδε vocum αγεν οικαδε in rasura A | 4. ϲφωέ b | 12. πάμπολλοϲ b, πολλὸϲ A | 13. 1 vocis ϲφωι in rasura Ax | 14. φηϲιν A 18. τὸ v b, τον v A | ϲφώιν b | 19. τί δὲ οὺχί] fol. 185 v. | 21. τὰϲ τοῦ RSchneider; ταῖϲ τοῦ Ab | 23. ϲφωϊ b, ϲφωιν A, punctum adiecit A1

«Ἀλλ’ ἴϲωϲ ἐκεῖνοϲ ὁ λόγοϲ ἰϲχυρόϲ, ὡϲ αἱ φθάϲαϲαι κατὰ τὸ πρῶτον καὶ τὸ δεύτερον ὁμοιοκαταληκτῆϲαι, πάντωϲ καὶ κατὰ τὸ τρίτον· B ὅθεν εἰ νῶι καὶ ϲφῶι καὶ ἐπ’ αἰτιατικῆϲ, πάντωϲ καὶ κατὰ τὸ τρίτον.» Ἀλλ’ αἱ ὁμοιοκατάληκτοι οὐ πάντωϲ τοῖϲ αὐτοῖϲ ϲτοιχείοιϲ χρῶνται· οὐκ ἄλογοϲ οὖν ἡ κατὰ τὸ ε ἐναλλαγή. — ἄλλωϲ τε αἱ ὁμοιοκατάληκτοι καὶ ἰϲόπτωτοι, ἡ δὲ ϲφωέ αἰτιατικῆϲ μόνηϲ, τῆϲ κατὰ τὸ πρῶτον καὶ δεύτερον καὶ εὐθεῖαν ϲημαινούϲηϲ. οὐ γὰρ ὑγιὲϲ τὸ λέγειν ὡϲ ἀκόλουθοϲ τῇ νῶε, ὅτε οὐδὲ Ὅμηροϲ ἐχρήϲατο.

«Πρὸϲ οἷϲ δοθήϲεται ἡ διὰ τοῦ ῑ γραφὴ ἀκόλουθοϲ τῇ νῶι.» Ἀλλὰ C μὴν οὐδ’ ἡ καί ϲφωιν δὸϲ ἄγειν (A 338) ἀνάλογοϲ· θέμα γὰρ ἴδιόν ἐϲτιν ὀξύτονον, οὐχὶ ἔγκλιμα τῆϲ ϲφῶιν. ποῖον γὰρ ἄλλο μόριον βαρυνόμενον δύναται ἐγκλίνεϲθαι; διὰ τοῦτο καὶ τὸ ϲφωέ κατ’ ἰδίαν λεγόμενον ὀξύνεται. εἴρηται μὲν ὡϲ ἀδύνατον ἔγκλιμα μετάβαϲιν προϲώπου ϲημαίνειν.

Ἴϲωϲ τιϲ φήϲει, ἰδοὺ ἡ ἡμέων βαρυτονουμένη ἐγκλιτική ἐϲτι.» 116 A Πρῶτον οὐ φύϲει βαρύνεται, διήρηται δὲ ἐκ περιϲπωμένου· διόπερ ἀκωλύτωϲ τὴν ἔγκλιϲιν ἀνεδέξατο. — ἔπειτα τὰ ἐγκλιτικὰ λεγόμενα τὴν τῆϲ ὑπερκειμένηϲ λέξεωϲ ὀξεῖαν ἐγείρει.

«Εἰ αἱ διὰ τοῦ ϲφ, φαϲίν, ἐκφερύμεναι ἀντωνυμίαι τρίτου καθεϲτᾶϲιν, ὥϲπιρ ἅπαϲαι αἱ πληθυντικαὶ καὶ πᾶϲαι αἱ δυϊκαί, δῆλον ὡϲ αἱ κατὰ τὸ δεύτερον ἀπὸ τρίτου μετατιθέμεναί εἰϲι. κἀκεῖνο δὲ προϲτίθενται, Arovm. 1 Nec alterum argumentum firmum: ‘Si qui casus primae se- cundaeque eundem exitum habent, ei in tertia eadem terminatione utuntur. Sed quae eodem fine utuntur, nou ab iisdem litteris incipiunt (νῶι ϲφῶι) rursus igitur, quae ab iisdem litteris incipiunt (ϲφῶι ϲφωέ, par est diversos exitus haber Deinde ϲφωέ accusativus est, ϲφῶι nominativus et accusativus. — 9 Neque tertium: ‘respondere ϲφωί illud νῶι formae’, Nam ex analogia νῶι formae non efficitur ϲφωί exstare, cum ne ϲφωίν quidem per analogiam ex ϲφῶιν factum sit, sed sit primitivum. — 16 Neque quartum. ‘Falsum est, barytonon (velut ϲφῶιν) non posse inclinari, num ἠμέων et barytonon est et encliticum’. At ἡμέων ex ἡμῶν factum, certe non est in encliticis haec enim accentum vocis, quae praecedit, erigunt, — 20 Primum argumentum corum, qui dualem secundae personae e duali tertiae ortum esse contendunt. ‘ϲφ litterae initiis pronominum tertiae personae propriae sunt; eae ostendunt, ϲφωέ ϲφωίν primitivas esse deinde: ‘inclinata etiam recto tono proferuntur ad ϲφωίν inclinatum pertinet ϲφῶιν orthotonon, quod secundae tributum est’. — At non licet usui nimiam constantiam obtrudere; ex accentu nihil colligitur ne formae quidem congrunt ϲφωίν solum dativum significat, cum ϲφῶιν sit genetivus et dativus. Discr. script. 3. εἰ — καὶ κατά] sic scripsit b in var. lect., sed ita ut καὶ ante ἐπ’ αἰτιατικῆϲ omitteret, η νῶι καὶ ϲφῶῖ καὶ ἐπ’ αἰτιατικῆϲ πάντωϲ κατὰ Aᵇ in textu | 10 ουδη A, οὐδὲ ὴ b | 12. ἀνάλογοϲ scripsit BScheider, παράλογοϲ Ab | ὀξύτονον b, οξυτονου A | 14. εἴρηται — ϲημαίνειν] haec eiecit RSkrzeczka | 16. ἰδοὺ ἡ b, ιδου A | 18. ακολυτωϲ A  | 22. ειϲιν A B «ὡϲ αἱ ἐγκλινόμεναι καὶ ὀρθοτονοῦνται· ἐγκλινομένηϲ οὖν τῆϲ ϲφωίν ἦν τὸ ὀρθοτονούμενον ϲφῶιν, ὅπερ ἐπὶ δευτέρου μετελήφθη». — Οὐ δεῖ μέντοι τῆϲ χρήϲεωϲ τὸ διηνεκὲϲ βιάζεϲθαι. — ἔπειτα δὲ ἡ αἰτία τοῦ μόνωϲ ὀρθοτονεῖν οὐ μόνον τὰϲ τοῦ δευτέρου, ἀλλὰ καὶ τὰϲ τοῦ πρώτου, εἴρηται. πρὸϲ οἶϲ καὶ τὰ τῆϲ γραφῆϲ ἀντιπίπτει· ἰδοὺ γὰρ τὸ τρίτον ϲφωέ, τὸ δεύτερον διὰ τοῦ ῑ. τὸ δὲ μεῖζον· τὰ δεύτερα C ὀρθοτονούμενα δίπτωτά ἐϲτι, τὰ δὲ τρίτα οὐκέτι ἐγκλινόμενα, τῶν ἐγκλινομένων τὰϲ αὐτὰϲ πτώϲειϲ ἀναδεχομένων. χωρὶϲ εἰ μὴ καὶ γενικὴν ϲημαίνοι ἡ ϲφωίν ἐν τῷ ἀλλ’ εἶπ’ εἶ ϲφωιν καταλύϲομεν (δ 28), περὶ ἧϲ ἄξιον ἐπιϲτῆϲαι ὡϲ ἐπὶ πλειόνων εὑρίϲκεται γενικὴν ϲημαίνουϲα, καθὸ ἐπὶ τοῦ πρίν ϲφωιν ὑπὸ κροτάφοιϲιν ἰούλουϲ (λ 319) καὶ γυιώϲω μέν ϲφωιν (Θ 402). 117 A καὶ δῆλον ὅτι δοτικαί εἰϲι καὶ εἰϲ γενικὴν μεταλαμβάνονται, ὡϲ ἐν ϲχήματοϲ ἔθει, ὁμοίωϲ τῷ Ἀχιλῆι δαμαϲθείϲ (X 55) καὶ Τρωϲὶ δαμείϲ (C 461).

«Καὶ δῆλον ὅτι ἡ κτητικὴ δυικὴ κατὰ τὸ τοῦ κτήτοροϲ πρόϲωπον ἀφορμὴν δέδωκε τοῦ τὴν γενικὴν τοῦ τρίτου ϲεϲιγῆϲθαι. εἰ γὰρ ἀπὸ B γενικῆϲ τῆϲ νῶιν νωίτεροϲ καὶ ϲφῶιν ϲφωίτεροϲ, δῆλον ὡϲ καὶ ἀπὸ τῆϲ τοῦ τρίτου γενικῆϲ ἐγίνετο δυικόν· ὅπερ οὐκ ἔϲτιν. ἔνθεν οὖν τὸ πρωτότυπον τρίτον ἀπαράδεκτον.» Ἀλλὰ πρόϲ γε τοῦτο ῥητέον, ὡϲ οὐχ ἡ τῶν παραγώγων ὑποϲτολὴ αἰτία γενήϲεται τοῦ μηδὲ τὰ Arovm. 21 Ϲφωίν solum dativum signifcare, adversurii mirum non ease dicunt, ‘quod nullum exstet possessivum tertiae personae; id enim a genetivo derivari solere; sed cum derivatum non sit, consentancum esse ne genetivum quidem exstare. At centena primitiva exstant, a quibus nihil derivatum est, quamvis ratio cogat. Deinde derivata pronomina at orthotonis descendunt ϲφωίν autem semper inclinatur. Testim. 23 — p. 92, 5 Choer. Epim. 36, 18 Ἀπὸ τοῦ νῶι (scr. νῶιν) γίνεται ὁ νωίτερος, νωιτέρα, τὸ νωίτερον· ἀπὸ τοῦ σφῶι (scr. σφῶιν) ὁ σφωίτερος σφωιτέρα, τὸ σφωίρερον· ἀπὸ τοὺ σφῶε (scr. σφωέ) οὐ γίνεται παράγωγος ἀντωνυμία διὰ τὸ μόνως ἐγκλίνεσθαι αὐτήν, πλὴν (scr. αὐτὴν. Πηθυντικαὶ) ἡμεῖς, ὑμεῖς, σφεῖς. Cf. Et. M. 314, 20. Discr. script. 3. δὲ ἡ αἰτία A et b in textu, ‘Malim καὶ ἡ αἰτία’ id. in var. lect. | 4. litterae ιν ου μ vocum ορθοτονιν ου μονον in rasura ab A1 | ταϲ του A, τὰ τοῦ b | ταϲ του A, τὰ τοῦ b | 6. τὸ ⟨δὲ⟩ δεύτερον JGuttentag | in δια desinit fol. 185 v., ab litteris α του ι incipit fol 186 r. | 7. εϲτιν A | 9. ϲημαίνοι b, ϲημαινει A | ϲφωίν scripsit RSchneider, ϲφῶιν b | 10, ε Ab, ἤ Homerus καταχυϲομεν A | 15. γυωιϲω A | 18. Αχιλληι A | 20. τρωϲιν A | 21. τὸ τοῦ b, του A | κτητωροϲ | 22. δεδωκεν A | εἰ b, ἡ A πρωτότυπα ὑπάρχειν. ἔϲτι γὰρ μυρία, ἄπερ οὐ παρῆκται, τοῦ λόγου ἀπαιτοῦντοϲ, ὥϲπερ καί τινα ϲυνεξειλκυϲμένα τιϲὶ παραγωγαῖϲ, τοῦ λόγου οὐκ ἐπιτρέποντοϲ. ἐπεὶ καὶ ἡ τοῦ κτητικοῦ ἔλλειψιϲ εὔλογοϲ, εἴγε πάϲα παράγωγοϲ ἀντωνυμία ἀπὸ ὀρθοτονουμένηϲ πρωτοτύπου C ϲχηματίζεται, ὡϲ ἐν τοῖϲ πρὶν εἴρηται, ἡ δὲ μόνωϲ ἐγκλίνεται.

Παντί τῳ δῆλον, ὡϲ ἡ δυϊκὴ τοῦ ἐκεῖνοϲ, οὗτοϲ ἐκείνω, τούτω. περὶ γὰρ τοῦ τῶδε δὲ νῶι (Θ 109) ἐζητεῖτο. «ἕνεκα γάρ». φαϲι, τῆϲ ἑνικῆϲ δοτικῆϲ ὀξυτονηθήϲεται τὸ τώ, ἵνα τὸ δυϊκὸν διαϲτολῆϲ τύχῃ». Ἀλλ’ εἰ ἕνεκα τούτου, ληρῶδεϲ· ἄπειρα γὰρ τὰ ϲυνεμπίπτοντα. «Ἔτι βαρείαϲ καὶ βραχείαϲ ἐπιφερο 118 A μένηϲ ἀδύνατον ὀξεῖαν εὑρέϲθαι μετὰ μακρᾶϲ. διὸ τὸ τῶδε προπεριϲπαϲτέον. Τί οὖν τὸ εἴθε, αἴθε, ναίχι, οὐχὶ καθὸ ἐπέκταϲιϲ, τῆϲ ἀρτίου ὑπερεχούϲηϲ τὴν ἐπεκτεινομένην; οὐχὶ οὖν καὶ τὸ τώδε δὲ νῶι (Θ 109) τῶν ἐπεκτεταμένων τὰ οὖν δυϊκὰ εἰϲ ω λήγοντα οὐδέποτε περιϲπᾶται· οὐδὲ γὰρ θέλει τὸ πτωτικὸν ω περιϲπᾶϲθαι ἐπὶ τέλουϲ. ὅτι γὰρ ἐπὶ B τέλουϲ ἐϲτίν, ὅτι ἐπεκτέταται, δῆλον, ὡϲ ἡ κλίϲιϲ ἐντόϲ, τοῦδε, τοῖνδε, οἵδε, τῶνδε, τοῖϲδε, τούϲδε.

Αἱ πληθυντικαὶ καὶ κοινολεκτοῦνται κατ’ εὐθεῖαν πρόϲ τε Ἰώνων καὶ Arovm. 6 Τώδε dualis cur acuto notetur, quidam hanc esse causam censent, quod a dativo singularis discernatur. At sunt centena, quae, cum eandem formam habeant, induant diversas notiones. Alii leges, quae de accentibus valent, secuti τῶδε scribunt. Quos fugit formas amplificatas eundem accentum habere atque nativas. — 20 Pluralis. Formae ἡμεῖϲ ὑμεῖϲ ϲφεῖϲ non solum atticae sed etiam ionicae sunt. Testim. 8 Choer.441,23. [Bekk. An 1248]. — 13 Choer.427,28 [Bekk. An 1236] ναί γὰρ ἦν καὶ εἴ ὀξυτόνως, καὶ κατ ἐπέκτασι χινάμεκα ναίχικαὶ εῖθε τὴν ὀξεῖαν τάσιν ἐφύλαξαν ἐκ τῇ αὐτῇ συλλαβῇ. πρόσκειται δὲ ‘μὴ ἐκεκτεινομένη διὰ τοῦ θ (scr. δ) καὶ ε ἐν τοῖς δυϊκοῖς’ διὰ τὸ τοιώδε καὶ τοσώδε δυϊκά· ταῦτα γὰρ παρ οξύνονται καὶ οὐ προπερισκῶνται διὰ τὸν χαρακτῆρα τῶν δυϊκῶν· τὸ γὰρ ἐν τοῦ δυϊκοῖ ἀκοστρέφεται τὴν περισπωμένην τάσιν, οἶον τὼ σοφώ, τῶ κ καλώ, τὼ ἀγαθώ. ἐπεὶ οὖν τὸ τοιώδε καὶ τοσώδε ἐπέκτασιν ἔχουσι τῆς δε συλλαβῆς, τούτου χάριν, ὡς σχεδὸν ἐν τῇ τελευταίᾳ συλλαβῇ ἔχοντα τὸ ω ἀποστρέγονται τὴν περισπωμένην τάσιν. Discr. script. 1. πρωτότυπα b, πρωτα A | ἐϲτιν A | 2. τιϲιν A | 6. in- scriptio περι του τωδε δυικοῦ οτι οξυνεται maiusc. A | 8. τωδε νῶιν A | 9. φαϲιν 12—13. προπεριϲπαϲτέον b, περιϲπαϲτεον A | 13. ἐπέκταϲιϲ Ab, ‘vel potius ἐπεκτάϲειϲ RSkrzeczka | 14. ἐπεκτεινομένην b in var. lect., επι εκφερομενην A et b in textu, ἐπεκφερομένην KLehrs | 15. νωιν A | 18. ὅτι non recte habero videtur KLehrsio, ⟨ὁ τόνοϲ⟩, ὅτι RSchneider | ὅτι ἐπεκτέταται superfluum esse conset JGuttentag ἐπὶ τέλουϲ ἐϲτὶν ὅτι delet GUhlig | ῶϲ addubitat RSkrzeczka, καθὼϲ scribendum esse putat JGuttentag | 20. inscriptio περι πληθυντικῶν πρωτοτυπων maiusc. A | καὶ delevit RSkrzeczka Ἀττικῶν, ἡμεῖϲ, ὑμεῖϲ, ϲφεῖϲ. ἔϲτι πιϲτώϲαϲθαι καὶ τὸ ἀδιαίρετον τῆϲ εὐθείαϲ παρ’ Ἴωϲιν ἐκ τῶν περὶ Δημόκριτον, Φερεκύδην, Ἑκαταῖον. τὸ γὰρ ἐν Εἰδωλοφανεῖ· «ὑμέεϲ Αἰόλιον περιχεύετε» παρὰ Παρθενίῳ C ὑπὸ ποιητικῆϲ ἀδείαϲ παραληφθὲν οὐ καταψεύϲεται διαλέκτου πιϲτουμένηϲ ἐλλογίμοιϲ ϲυγγραφεῦϲιν. Ἀμέϲ Δώριον. Ἀλκμάν (fr. 65 Bergk3)· ὡϲ ἁμὲϲ τὸ καλὸν μελίϲκον. Οὐκ ἐπίληπτοϲ δὲ ἡ τάϲιϲ, καθὸ τὰ πτωτικὰ ἀπέϲτραπται τὴν ἐπὶ τοῦ εϲ ὀξεῖαν (καὶ διὰ τοῦτο ἔνιοι τὸ βιόπλανεϲ βαρύνουϲιν ἀπὸ τοῦ βιοπλανήϲ, καὶ ἐπίτηδεϲ, καὶ ἄκλεεϲ αὔτωϲ (H 100) 119 A ἀπὸ τοῦ ἀκλεήϲ). Πρῶτον αἱ πρωτότυποι ἀντωνυμίαι οὐκ ἀκόλουθοι ἐδείχθηϲαν τοῖϲ ἄλλοιϲ πτωτικοῖϲ. ἔπειτα Δωριεῖϲ ἐπὶ τὸ τέλοϲ φιλοῦϲι τὴν ὀξεῖαν προϲάτειν, παρ’ οἶϲ πάλιν ἡ ἀφαίρεϲιϲ τοῦ ῑ ὀξείαϲ γίνεται ἐμποιητική, ἐπεὶ ποιεῖϲ ποιέϲ, πάλιν τῆϲ καταλήξεωϲ ἐπιλήπτωϲ ὀξυνομένηϲ, εἴγε τὰ ῥήματα τὴν ὀξεῖαν τάϲιν ἀπέϲτραπται· καὶ τὸ νοέν καὶ τὸ δαϲμηφορέν ὀξύνεται πάλιν τῇ αὐτῇ ὑφαιρέϲει τοῦ ῖ. πρὸϲ οἷϲ B καὶ ἡ περιϲπωμένη ϲυϲτελλομένη ὀξεῖα γίνεται, τύπου τινὸϲ μὴ ἐμποδίζοντοϲ. Αἰολεῖϲ ἄμμεϲ· ἄμμεϲ δ’ ἀν τὸ μέϲϲον (Alcaei fr. 10 Ahrens, 18 Bergk3). τοιοῦτον καὶ τὸ ἄμμεϲ ἐῒϲκομεν (ι 321).

Τοῦ δευτέρου ὑμεῖϲ. Δωριεῖϲ ὑμέϲ· ὑμὲϲ δὲ ἐπεγγυάμενοι θωκεῖτε, Ϲώφρων (fr. 41 Ahrens). Αἰολεῖϲ ὔμμεϲ· οὖ τί μοι ὔμμεϲ (Sapphus fr. 23 Bergk3). ἃϲ θέλετ’ ὕμμϲϲ, ἐν δευτέρῳ Ϲαπφώ (fr. 95 Ahrenus, 24 Berpk3). Βοιωτοὶ μετὰ διφθόγγου C τοῦ ου· οὐμὲϲ δὲ κομιϲθέντεϲ Κόριννα ἕπτ’ ἐπὶ Θήβαιϲ (fr. 9 Ahrens, 6 Bergk3).

Arovm. 6 Acutus doricae ἁμέϲ formae vituperandus non est nam 1) personalia analogiam non sequuntur; 2) Dores ultimam acuto signare solent; 3) circumflexi locum, syllaba correpta, acutus occupat, praeterquam ubi forma impedimento est. — 22 Pluralis secundae personae. Disca script. 1. εϲτιν A | καὶ fortasse ante πιϲτώϲαϲθαι collocandum esse existimat RSkrzeczka | ἀδιαίρετον] fol. 186 v. | 3. sic locum restituit LDindorf, τὸ γὰρ ἐν Εἰδωλοφαεῖ Ὑμέεϲ Αίόλιον. περιχεύετε b | 5, Ἀμέϲ HLAhrens, Ἄμεϲ b | 6. μελίϲκον Ab, μελίϲκιον ThBerpk | 7. τὴν ἐπὶ τοῦ RSchneider, την επι το A, τὴν εἰϲ τὸ b | 8. βιοπλανειϲ A | 10. αὔτωϲ JGuttentag, qui versum indicavit, ‘fortasse αὕτωϲ’ KLehrs, αυτωϲ A, ὡϲαύτωϲ b | 11. ακλεειϲ A | 12. φιλουϲιν A 13. προάγειν RSchneider | 19. ἀν τὸ μέϲϲον ThBergk, ὁν τὸ μέϲϲον HLAhrens, ἄν τὸ μέϲον A b | 20. κ in και ex τ factum ab Ax | 22. ὑμὲϲ· ὑμέϲ FWSturz b. ??μμεϲ A | 21. Homero (A 335) tribuerat b | 25. ἃϲ b, ἅϲ HLAhrens, ἅϲ ThBergk | θελετε A | 26. διφθόγγου b, φθογγὸ in fine versus A | 27. του ου est in A, non του ο, quod enotavit b in var. lect.

Αἱ ὑποϲτολαὶ τοῦ ι ὁμολογοῦϲι τὴν διὰ τοῦ ει γραφήν· παραπεμπτέον οῦν τούϲ διὰ τοῦ ε ἠξιωκόταϲ γράφειν, ὡϲ τοῦ ι εἰϲ τὸ ε μεταβαλλομένου, κέρνημι, πέρημι. ἐπὶ γὰρ βραχυνομένου ἡ μετάληψιϲ. « Ἔτι εἰ πᾶϲαί», φαϲι, «δι’ ἑνόϲ, καὶ ἡ εὐθεῖα ἕν ἕξει φωνῆεν». Ἀλλὰ καὶ ἡ ϲοφῶν ἕν ἔχει φωνῆεν , αἱ δὲ ὑπόλοιποι δύο. εἰ δὲ οὐ 120 A διαιρεῖται εἰϲ δύο ε, καθότι αἱ εἰϲ ειϲ εὐθεῖαι τοῦτο ἀναδέχονται, φαίνοτιται τὴν ἐν ὀνόμαϲιν ἀκολουθίαν ζητοῦντεϲ ἐν ἀντωνυμίαιϲ, ἤνπερ οὐχ εῦρομεν. πολλῷ δὲ πρότερον καὶ τὴν εἰϲ ϲ γενικὴν ἑνικήν· αὕτη γὰρ τῶν διὰ δύο ε ἐκφερομένων εὐθειῶν γενική ἐϲτιν.

Ούδ’ ὑγιὲϲ διὰ τὸν μακρὸν χρόνον τῆϲ εὐθείαϲ δύο φωνήεντα παραδέχεϲθαι, ὥϲ τινεϲ ψήθηϲαν. ἐπεὶ τί ἂν εἴη τὸ ἰχθῦϲ ἢ νέκυϲ καὶ Β τὰ τούτοιϲ ὅμοια ϲυναιρούμενα, αἱ τε παρ’ Ἴωϲι γραφαί, πόλιϲ, φύϲιϲ; Πάλιν δὲ καὶ τὴν δοτικὴν γράφειν διὰ τοῦ ε, ἐπεί», φαϲι, καὶ ἡ εὐθεῖα καὶ ἡ γενική· ἡμέων γάρ· καὶ ἡ αἰτιατική. ἡμέαϲ*. Ἀλλ’ ἡ μὲν γενικὴ καὶ αίτιατικὴ διήρηνται, ἡ δὲ ἀδιαίρετοϲ τυγχάνει, πιϲτουμένη παραδόϲει καὶ διαλέκτων ἐκφορᾷ· ἁμίν γὰρ Δωριεῖϲ, καὶ ἄμμιν Αἰολεῖϲ. ἄλλωϲ τε οὐδὲ τὸ νύμφαιϲ ἔχει τὸ ἕ, τοῦ νυμφέων ἐν διαιρέϲει C ἔχοντοϲ τὸ ε.

Ἡ ϲφεῖϲ οὔτε παρ’ Αίολεῦϲιν οὔτε παρὰ Δωριεῦϲιν ἀκολουθίαν ἔϲχε πρὸϲ τὰ τούτων πρῶτα καὶ δεύτερα , οὐκ ἀπεοικότωϲ· καὶ γὰρ ἡ ἐμεί καὶ τεί, παρὰ τοῖϲ Δωριεῦϲι προϲλαβοῦϲαι τὸ i, οὐκέτι κατὰ τὸ τρίτον προϲέλαβον.

Ἡ ἡμέων τριϲυλλαβοῦϲα παρ’ Ἴωϲιν ὑπεμφαίνει ἀκολουθίαν, καθὸ αἱ εἰϲ ειϲ λήγουϲαι εὐθεῖαι τὸν τρόπον τοῦτον κλίνονται· ταχέων 121 Α ARGVM. 1 Ceterum ὑμεῖϲ ἡμεῖϲ genuinas formas esse, ea ex re apparet, quod i iis subtrahitur: ex ὑμεῖϲ oritur ὑμέϲ Ex ὑμεῖϲ autem ὑμέεϲ. quae forma iam supra explosa est, nasci non potest — 5 Neque quidquam comprobatur aliarum in ειϲ vocum analgia eam enim non sequuntur pronomina. — 10 Neque nominativi ἡμεῖϲ ὑμεῖϲ terminatio duabus vocalibus constat (sed una diphthongo), neque dativi fini ε adicienda est, ut sit ἡμεῖν. — 19 Nominativus pluralis tertiae personae ϲφεῖϲ cum etiam doricus et acolicus sit , nominativorum primae secundaeque analogium non sequitur sed idem de ἕ ἐμεί τεί dici potant. — 23 Genetivi pluralis primao forma ἡμέων ionica videtur illa quidem analogiam vocum earum sequi, quarum nominativi pluralis in ειϲ exeunt, sed videtur tuntum, nam aliis rebus ab his diversa est ltaque diaeresi ab ἡμῶν vulgari descendere putanda est. DISCR. SCRIPT. 1. διὰ τοῦ ει b, δια του ε Α, ael ex ε factum est ει ab An | 2. διὰ τοῦ ε RSchneider, διὰ τοῦ ι Ab |  4. πᾶϲαί b, παϲα Α l φαϲιν Α 11 ἢ νέκυϲ b, οἱ νεκυϲ Α | 12 ιωϲιν Α 13. φαϲιν Α | 15 τυγχαννει Α | 16. διαλέκτων ἐκφορῶ ] fol. 187 r. | καὶ post παραδωϲει add. b ἁμίν HLAhrens, ἁμὶν | 18. εχοντοϲτοϲ Α | 19. inscriptio περι τηϲ ϲφειϲ maiusc. Α | ούτε παρ’ Αίολεῦϲιν add. b | ακολουθειαν Α | 20. εϲχεν Α | 21. ἐμεί καὶ τεἱ HLAbrens, ἐμεῖ καὶ τεῖ b | δωριευϲιν Α | 23. inscriptio περι τηϲ ημέων maiusc. Α | 21, τουτον bis scriptum in A γὰρ καὶ βαϲιλέων. ὡϲ τὴν ἁμέϲ Δωρικὴν καὶ ἔτι τὴν ἄμμεϲ Αἰολικὴν ὁμοίωϲ ταῖϲ εἰϲ εϲ ληγούϲαιϲ εὐθείαιϲ ἰϲοϲύλλαβον ἔχειν γενικήν ἁμῶν γὰρ καὶ ἄμμων. — Αλλ’ εἶπερ μὴ ἦν διῃρημένη, οὐκ ἂν παρὰ μόνοιϲ Ἴωϲιν εὑρίϲκετο, διαιρετικωτάτοιϲ οὐϲί. — πρὸϲ οῖϲ ἐδείχθη, Β ὡϲ ἀνακόλουθοι ἕνεκα φωνῆϲ αἱ ἀντωνυμίαι. ἐχρῆν γὰρ καὶ τὴν εὐθεῖαν ἑνικὴν λόγου ἔχεϲθαι, καὶ τὴν γενικὴν εἰϲ οϲ περατοῦϲθαι, ὡϲ ταχέοϲ καὶ βαϲιλέωϲ. — οὐδέποτε τὸ ι προϲλαμβάνουϲιν ἥ τε ταχέων καὶ αἱ παραπλήϲιοι· εἴπερ οὔν ἀκόλουθοϲ, οὐκ ἂν ἐγίνετο ἡμείων.

Ἡ ἁμῶν παρὰ Δωριεῦϲι καὶ ϲύναρθρον γενικὴν ϲημαίνει ἀκόλουθον τῇ ἁμόϲ. τῇ μέντοι διαιρέϲει ἡ πρωτότυποϲ διαλλάϲϲει τῆϲ κτητικῆϲ, οὐκέτι τὸ αὐτὸ ἀναδεχομένηϲ. Ἀλκμάν (fr. 66 Bergk3)· ὅϲαι δὲ παῖδεϲ ἁμέων C ἐντί, τὸν κιθαριϲτὰν αἰνέοντι. Ὁμοίωϲ Aίολεῖϲ. Ἀλκαῖοϲ (fr. 67 Ahrens, 88 Bergk 3) μηδ’ ὀνίαιϲ τοῖϲ πέλαϲ ἀμμέων παρέχην. ἐπὶ δὲ τῆϲ ϲυνάρθρου πατέρων ἄμμων καὶ τῇ ἐντελεϲτέρ ἀμμετέρων ἀχέων (Aleaei fr. 103. 104 Ahrens, adesp. 57. 58 Bergk 3). Ὁμοίωϲ Βοιωτοί, ἁμίων, ἐπὶ δὲ τῆϲ κτητικῆϲ ἁμῶν, ἁμῶν δόμων (Corinnae fr. 2 Berpk 3).

122 A

Ὑμῶν. Αὕτη κοινὴ καὶ Δωριέων, ϲημαίνουϲά τε πάλιν καὶ κτητικὴν τὴν ἀπὸ τῆϲ ὑμόϲ εὐθείαϲ. πάλιν δὲ ἐν διαιρέϲει διαφέρει ἡ πρωτότυποϲ. ὑμέων γὰρ ἀπρὶξ ἔχονται, Ϲώφρων (fr. 79 Ahrens). καὶ Ἴωνεϲ· ὑμέων δ’ ἀνδρὶ ἑκάϲτῳ (ν 7 ). ἔτι αἱ πρωτότυποι διοίϲουϲι τῷ ἐγκλίνεϲθαι καὶ ὀρθοτονεῖϲθαι, τῶν κτητικῶν αὐτὸ μόνον ὀρθοτονουμένων. Τὸ δ’ ὧδέ τιϲ ὑμείων μεμνημένοϲ ( Τ 153) ARGVM. 9 Ἀμῶν personale in dialecto dorica a genetivo ἁμῶν possessivi ita differt, ut illud patiatur diaeresin, hic non patiatur. — 23 Idem de ὑμῶν dici potest: praeterera personalia et iuclinantur et recto tono proferuntur, possessiva tantum modo orthotona sunt. DISCE. SCRIPT. 4. ουϲιν Α | 9. δωριευϲιν Α | 12. παίδεϲ b, παίδεϲ ThBergk | 15. τοῖϲ πέλαϲ BHase HLΑhrens ThBergk, τοι ϲπλεαϲ Ab |  ἀμμέων ΑGiese HLAhrens ThBergk, ὑμέων Ab παρέχην HLAhrens ΤhBergk, παρέχειν Ab |  17. αμμ in fine versusetin versu, qui sequitur, αμμων Α | 19. ἀχέων b HLAhrens ThBergk, ἀχαιῶν Α | 23. inscriptio περι τηϲ υμῶν maiusc Α | 21. τῆϲ ὑμόϲ b, του εμοϲ Α | 25. ἀπρὶξ ἔχονται] Ἱta codex. Quod mireris fefellisse Rubnkenium ap. Valcken. ad Theoer p 368 B , etsi illum etiam plura fefellerunt ’ b in var lect. Nimirum Ruhnkenium in errorem induxit exemplar, quo utebatur, a Capperonnerio et Musgravio conscriptum | 28. τῷ b, το Α | 29. δ’ Α, δὲ b πλεονάζον ἀκόλουθον τῇ ἡμείων. Αἰολεῖϲ ὐμμέων. Ἀλκαῖοϲ (fr. 77 Β Ahrens, 96 Bergk3)· οἵ τινεϲ ἔϲλοι ὐμμέων τε καὶ ἀμμέων. οὑμίων Βοιωτοί· τὸ δέ τιϲ οὑμίων ἀκουϲάτω, Κόριννα (fr. 13 Ahrens, 22 Bergk 3).

Ϲφῶν. Καὶ Ϲφέων ἀκολούθωϲ τῇ ἡμέων, τῷ ϲφεων πολέεϲ κακὸν οἶτον ἐπέϲπον (γ 134) καὶ ὦϲαν ἀπὸ ϲφείων (Δ 535. Ν 148), C ὡϲ ὑμείων. Τῇ ϲφείων καὶ Αἰολεῖϲ χρῶνται καὶ Δωριεῖϲ, Δωριέων δὲ Ϲυρακούϲιοι διὰ τοῦ ψ πάϲαϲ τὰϲ διὰ τοῦ ϲφ, μονοϲυλλαβούϲαϲ μὲν ἀναμφιλέκτωϲ, ἐπὶ δὲ τῶν ὑπὲρ μίαν ϲυλλαβὴν ἀμφίβολα τὰ τῶν γραφῶν· ἔνια γὰρ δίχα τοῦ ψ.

Ἐν ἴϲῳ τῷ αὐτῶν παρὰ Ϲυρακουϲίοιϲ τίθεται τὸ ὧν. Ϲώφρων (fr. 80 Ahrens) ὁ δ’ ἐκ τῶ ϲκότεοϲ τοξεύων αἰὲν ἕνα τινὰ ὧν 123 Α ζυγαϲτροφεῖ.

Ὅν τρόπον τὸ νυμφέων διαιρεῖται, τὸν αὐτὸν τρόπον καὶ τὸ αὐτέων, ὁπότε θηλυκὸν ϲημαίνει. καὶ ἔτι αὐτάων.

Δῆλοϲ ἡ ἀπὸ τοῦ ἐκεῖνοϲ καὶ τῶν ὁμοίων κλίϲιϲ.

Ἡμῖν Ἴωνεϲ, ᾦ  καὶ Ἀττικοί. Τὸ ἐγκλινόμενον παρ’ Ἴωϲι ϲυϲτέλλει τὸ ι ϲημειῶδεϲ, καθὸ αἱ ἐγκλινόμεναι τὸν αὐτὸν χρόνον φυλάττουϲι B ταῖϲ ὀρθοτονουμέναιϲ. Ἡ ἁμίν Δωρικὴ ϲυϲτέλλει τὸ ι, ἐν οἷϲ ἐγκλινομένη προπεριϲπᾶται, αἰ γὰρ ἁμιν τούτων μέλοι (Alem. fr. I7 Bergk 3)· ARGVM. 7 Genetivus pluralis tertiae personae. Pro ϲφείων Syracusani dicunt ψείων (ψέων ?). — 15 Syracusani ὧν eadem notione usurpant atque αὐτῶν. — 21 Dativus plurulis primae personae. Notabile est ἡμῶν pronominis, ubi inclinatur, ultimam corripi quantitas enim vocum inclinatione mutari non solet. Ἀμίν doricum ultimam corripit, nam inclinatum properispomenon est. DISCE. SCRIPT. 1. ὑμμέων b. υμεων Α | 3 οιτινεϲ Α, οῖ τινεϲ b. ὅττινεϲ HLΑhrens, οἰτινεϲ ThBergk | ἔϲλοι FWSϲhneidewin HLAhrens ThBergk, ἐϲθλοὶ Ab | 4. ὐμμέων b, υμεων Α |5. in priore οὑμίων non liquet utrum ι ex ε, an ε ex ι factum sit in Α; pro altero in Α ουμμιων a priore incipit fol. 187 v. | in margine adiecit Α Κοριννα |ον κυρῖ ϲυγγραφέωϲ | 7. inscriptio περι τηϲ ϲφων maiusc. Α | 11. ϲφείων] quod in ϲφέων mutaverim HLAhrens | 13. ἐπὶ δὲ b, επι γαρ A | 11. ἔνια Ab in textu, corr. forsan ἔνιαιʳ id. in var. lect | 16. ἐκ τω Α, ἐκ b | 17. ζυγαϲτροφεῖ Α b in textu et HLAhrens adiecto, corr. ζυγοϲτροφεῖ b in var. lect., ζυγοϲτοιχεῖ FVReiz | 19. αὐτέων ChALobeck, αὐτῶν Ab b | 21. inscriptio περί τηϲ ημίν maiusc. Α | ῷ scripsit RSchneider, οι Α, ή b |ιωϲιν Α ϲυϲτέλλει] Malim ϲυϲτέλλον᾿ b in var. lect. 1 22. φυλαττουϲιν Α | 23. ἁμίν HLΑbrens, ἁμὶν b 23 — 24. ϲυϲτέλλει τὸ ι, ἐν οἶϲ ἐγκλινομένη προπεριϲπᾶται RSkrzeczka, ἐγκλινομένη ϲυϲτέλλει τὸ ι, ἐν οἷϲ προπεριϲπᾶται Ab | 24. dimidia pars primae π litterae in voce προπεριϲπαται erasa in Α | 25, τούτων b ThBergk, τωυτων A, τωυτῶ LCValckenaer ὀξυνομένη τε ἁμδ’ ὑπαυλήϲει μέλοϲ, Ἀλκμάν (fr. 78 Bergk 3). οἰκεῖοϲ ὁ χρόνοϲ πληθυντικῇ διὰ τοῦ ι ἐκφερομένῃ. Αἰολεῖϲ ἄμμι· ἀλλά τιϲ ἄμμι δαίμων (Sapph.fr. 113. Ahrens, adesp. 56 Berqk 3). τοιοῦτον ἦν καὶ τὸ C ἄμμι δ’ ἀρήγει (Ο 493). ὁμόλογον ὅτι, κἂν ὀρθοτονῆται, μίαν καὶ τὴν ⟨αὐτὴν⟩ τάϲιν ἔχει.

Ὁμολογουμένηϲ δὲ τῆϲ διὰ τοῦ ι γραφῆϲ, πάλιν τινὲϲ ἐπιθανεύϲαντο, εἰϲηγούμενοι τὸ ε ἐγκεῖϲθαι· καθάπερ γὰρ τῷ ταχεῖϲ παράκειται τὸ ταχέϲιν, οὕτω καὶ τῷ ἡμεῖϲ τὸ ἡμέϲιν. τό τε ἐν τετάρτῳ Ἀλκαίου (fr. 91 Ahrens, 100) Berpk 3) ἄμμεϲιν πεδάορον 124 A οὕτω φέρεϲθαι ἀπὸ τοῦ ἡμέϲιν. ἀπὸ δὴ τοῦ ἡμέϲιν κατὰ ἀφαίρεϲιν τοῦ ϲ καὶ ϲυνέλευϲιν τοῦ ε ἐγίνετο ἡμεῖν, εὐλόγωϲ καὶ τοῦ χρόνου μηκυνθέντοϲ καὶ τοῦ τόνου περιϲπαϲθέντοϲ, εἴγε πᾶϲα δοτικὴ πληθυντικὴ τεινομένη διὰ δύο φωνηέντων ἐκφέρεται». Πρῶτον τὰ τῆϲ γραφῆϲ διαφέρεται. ἔπειτα θεματικαὶ πᾶϲαι ἐδείχθηϲαν, πρὸϲ τῷ τὰϲ δοτικὰϲ ἐν πλεονάϲματι ἔχειν τὸ ν, οὐ αἰρομένου ἀλύμαντα τὰ τῆϲ προφορᾶϲ· B ὅπερ τῷ ἡμῖν οὐ παρέπεται. τὰ γὰρ παρ’ Αἰολεῦϲιν ἕνεκα τῆϲ ϲυντάξεωϲ πολλάκιϲ ἀποβάλλει τὸ ν δι’ εὐφωνίαν, ἄειϲον ἄμμι τὰν ἰόκολπον (Alcaei fr. 4 Ahrens, 63 Bergk 3)· αἰ δέ κ’ ἄμμι Ζεὺϲ τελέϲῃ νόημα Ἀλκαῖοϲ (fr. 60 Ahrens, 77 Bergk 3), καὶ ἐπ’ ἄλλων. μένει τε ἐπὶ τοῦ ἄμμιν ἀθάνατοι θέοι νίκαν Ἀλκαῖοϲ τρίτῳ (fr. 86 Ahrens, 80 Bergk 3), καὶ ἐπ’ ἄλλων πλειόνων.

Ὑμῖν. Πάλιν παρ’ Ἴωϲι προπεριϲπᾶται ἐγκλινομένη, καθὸ ϲυϲτέλλει C τὸ ι. καὶ ἔτι παρὰ Δωριεῦϲιν· ὅϲαιϲ ὑμίν αἰνέϲω, Cώφρων (fr. 81 ARGM. 9 Ἡμεῖν genuinam formam esse quidum ita probare student, ut ἡμέϲιν formam statuant, quae aeolicae ἀμμέϲι respondeat, ex qua ἡμεῖν orta sit. — 17 At illa inter se non possunt conferri; omnino personalia suis tenentur legibus. — 27 Ut ὑμιν , ita ἥμιν apud lones properispomenon est, quia ultimam. corripit. DISCE. SCRIPT. 1. ὀξυνομένη scripsit ECValckenaer, οξυνονομεν Α in fine versus, ὁξὐνομέν b | 8. ωρθοτονηται Α αὐτὴν b, om. Α | 11 τετταρω Α | 13. ϲ in αμμεϲιν ab Ae ἀμμεϲιν HLAhrens, ἀμμέϲιν b ThBergk, πεδάορον LCValckenaer b, HLAhrens ThBergk, παιδα ορον Α | 14. κατα Α, κατ’ b | 18. comma post ἐδείχθηϲαν posuit RSkrzeczka, punetum b | 19 πλεοναϲματι A, πλεοναϲμῷ b |  21 ἀποβάλλει τὸ ν] fol. 188 r. | 22. nisi forte hoc prius fragmentum Sapphus est᾿ ThBergk | 23. τελέϲη b ThBergk, τελέϲη HLAhrens, τελεϲϲη Α | 24—25. sic locum restituit HLAhrens, μένει etiam b in var. lect. et ἀθάνατοι θεοὶ GHermanu, ἄλλων μὲν ειτε ἐπὶ τοῦ υμμιν αθανατοιο εοινικαν Ab | 28. περί τηϲ υμίν inscriptio maiusc. Α | ιωϲιν Α | προπεριϲπᾶται b, περιϲπαται Α, sed vid. quae 98, 7 I in Α leguntur | 28. ὅϲαιϲιν GHermann Ahrens). καὶ ἐν ὀρθῇ τάϲει· οὐ μάν τοι δίφρον ἐπημμένον ὑμίν (Sophr. fr. 82 Ahrens). Ὑμμιν Αἰολεῖϲ· ταῖϲ κάλαιϲ ὕμμιν τὸ νόημα τῶμον οὐ διάμειπτον (Sapph. fr. 114 Ahrens, 14 Hergk3). ὁμοίωϲ αἱ Αίολικαί, ἀποβάλλουϲαι τὸ ν καὶ φυλάϲϲουϲαι, τὴν ἐν ὀνόμαϲι δοτικῆϲ πληθυντικῆϲ ϲύνταξιν ἀναδέχονται.

Εἰ ὁμόχρονοι αἱ κατὰ τὸ πρῶτον καὶ δεύτερον, ϲαφὲϲ ὅτι ἡ ϲφίν ϲυϲτελλομένη ὁμολογεῖται ἀπ᾿ Ἰακῆϲ ἐγκλίϲεωϲ, εἴγε, ὅτε ἐγκλίνουϲιν 125 A οἱ Ἴωνεϲ, ϲυϲτέλλουϲι τὸ ι, ἡ δὲ μόνωϲ ἐϲτὶν ἐγκλιτική· ὑπὸ γὰρ Ἡϲιόδου ἐν ἀρχῇ τεθεῖϲα εὐλόγωϲ ὠρθοτονήθη ἐν τρίτῳ, ϲφὶν δ᾿ αὐτοῖϲ μέγα πῆμα (fr. 63 Goettling, 49 Schoemaun).

Ϲφίϲιν. Αὕτη ἐπεκταθεῖϲα καὶ ὀρθοῦ τόνου ἔτυχεν. Ἀμφοτέραιϲ μέντοι ἐπακολουθεῖ τὸ ν ἀποβάλλειν δι᾿ εὐφωνίαν, ἀλλά ϲφι δόϲαν (ι 93), ἔτι γάρ ϲφιϲι κῦδοϲ ὀρέξω (P 453)· φυλάϲϲεται δὲ ἐν τῷ B ὅψ ϲφιν ἐϋφρονέων (A 73), μετὰ ϲφίϲιν εἶχον ἀτυζομένην (X 474).

Οὐχ ὑγιὲϲ δὲ πάλιν εἰϲηγεῖϲθαι τὴν «ϲφίϲιν ἀπὸ τῆϲ ϲφέϲι, ⟨διὰ⟩ μεταθέϲεωϲ τοῦ ε εἰϲ τὸ ι, Βοιωτικῶϲ ἢ Ἰακῶϲ· καὶ οὕτωϲ ὁλόκληροϲ ἡ ϲφίϲιν, ἧϲ ϲυγκοπὴ ἡ ϲφίν». Παρὰ Βοιωτοῖϲ οὐ μετατίθεται, ϲυμφώνου ἐπιφερομένου. τὸ ε εἰϲ τὸ ι ἀλλ᾿ οὐδὲ παῤ Ἴωϲιν, ὅτε μὴ ἀπ᾿ εὐθείαϲ εἴη τῆϲ διὰ τοῦ ι. ἐν οἷϲ οὖν αἱ κατὰ τὸ τρίτον μιᾷ ϲυλλαβῇ C Argvm. 3. Ut nominum dativi pluralis, ita aeolicae ἄμμι ὔμμι formae ν in fine et abiciunt et assumunt. 7 Ϲφίν formam correptam esse vel ea ex re upparet, quod in dialecto Ionum enclitica est; in ea enim encliticae non sunt nixi correpta vocali. — 12 Ϲφίϲιν aucta forma rectum tonum servat. — 19 Falluntur qui ϲφίν ortum esse putant ex ϲφέϲιν ϲφίϲιν forma ϲφέϲιν enim nihil est. Deinde tertiae personae personalia una syllaba a secundae personalibus superari, et tertiae personalia amplifcari solent. Testim. 23 Cramer. An. Ox. l 385. Et. M. 738, 11 Τὸ σφέας κατὰ κλεονασμόν ἐστι τοῦ ε, ἢ τὸ σφᾶς κατὰ συναίρεσινϲ καὶ λέχομεν ὅτι τὸ σφέας κακὰ πλεοναομὸν τοῦ ε γίνεται· κατὰ τὸν κανάμα τὸν λέχοντα· καθόλου ἐν πληθυντικοῖς ἀριθμοῖρ ἠ τοῦ τρίτου προσώπου ἀντωνυμία, ἀρχομένη ἀπὸ τοῦ σφ, ἐνδεῖ συλλαβ [κατὰ τὰ δεύτερον καὶ τρίτον πρόσωπον del. RSchneider] τοῦ πρώτου τε καὶ δευτέρου προσώπου· οἷον ἡμεῖς ὑμεῖς σφεῖς ἡμῶν ὑμῶν σφῶν· ἡμἰν ὑκίν σφίν· οὕτως καὶ ἡμᾶς ὑμᾶε σφᾶς. Discr. script. 2. ὑμίν HLAhrens, ὑμῖν b | 3. τὸ adiecit b νόημα b, νοημμα A | 5. αἱ Αἰολικαὶ RSkrzeczka, καὶ Αἰολικαὶ Ab | 5 –6. ονομαϲιν A | 7. inscriptio περι τηϲ ϲφιν maiusc. A, deinde repetuntur quae sunt 97, 27 υμιν πάλιν παῤ ιωϲιν προπεριϲπαται usque ad 98, 2 υμμιν αιολειϲ, sed omnia deleta sunt, tum iteratur inscriptio περι τῆϲ ϲφιν, denique sequuntur ει ομοχρονοι e. q. s. | 8. ὁμολογεῖται scripsit RSchneider, ὁμολογεῖ Ab | ἐγκλίϲεωϲ b, κλιϲεωϲ A | 9. ϲυϲτέλλουϲιν] in margine tres voces erasae in A | 11. ϲφὶν δ᾿ αὐτῷ pro ϲφὶν δ᾿ αὐτοῖϲ Max Schmidt | 12. inscriptio περι τηϲ ϲφιϲιν maiusc. A | 13. επακολουθει A, ἀκολουθεὶ b | 17. ö homerus vulg. | 19 —20. διὰ μεταθέϲεωϲ FWSturz, μεταθεϲεωϲ A, μεταθέϲει b ἐνδέουϲι τῶν κατὰ τὸ δεύτερον, ἡ ϲφίϲιν ἀπὸ τῆϲ ϲφίν ἐπεκτέταται, καὶ καθὸ αἱ τοῦ τρίτου εὐεπέκτατιο μονοϲύλλαβο,

«Αι τοῦ τρίτου κτητικαί, ἐνικαὶ κατὰ τὸ ἐντὸϲ πρόϲωπον, διὰ τοῦ ϲφ πλήθουϲ παραϲτατικαὶ γίνονται κατὰ τὸν κτήτορα παρὰ Δωριεῦϲιν, ὅϲ ϲφόϲ· ἴϲον γὰρ τῷ ϲφέτεροϲ· ὅν ϲφόν· καὶ ἐπὶ τῶν 126 A λοιπῶν ταὐτόν. καὶ ἐπὶ πρωτοτύπων οὖν ταὐτόν· ἰδοὺ γὰρ ἕ καὶ ϲφέ. εἰ τοῦτο, καὶ τὸ ϲφίν ἀπὸ ἑνικοῦ τοῦ ἴν, Δωρικῶϲ.» Παραπεμπτέον δὲ τὸν λόγον, εὐδιάϲειϲτον ὄντα, ἐν οἴϲ καὶ ὁλόκληρον τὴν ϲφέ παραδεξόμεθα καὶ αὐτήν τε τὴν ϲφίν. — πῶϲ δὲ οὐχὶ καὶ τὸ κοινολεκτούμενον ζητήϲει τιϲ — οὐκ ἐξομαλίζεται δὲ τὸ τῆϲ εὐθείαϲ καὶ γενικῆϲ· ἀπὸ γὰρ τῆϲ ἴ καὶ οὐ οὐκ εἰϲὶν ἀκόλουθοι πληθυντικαί. — B ἐπηυξήθη οὖν ἀπὸ μονοϲυλλάβου τῆϲ ϲφίν ἡ ϲφίϲιν, οὐχ ὁμοίωϲ τοῖϲ ὀνόμαϲιν· οὐδὲ γὰρ ταὐτὰ παρακολουθεῖ, ἃ καὶ τοῖϲ ὀνόμαϲι. ταχέοϲ γὰρ καὶ ταχέεϲ, ἀφ᾿ οὗ καὶ τὸ ταχέεϲϲιν, ἅπερ οὐκ ἐπὶ τῆϲ ϲφεῖϲ.

Ϲυρακούϲιοι ψίν· αμανι ψιν γενομενα, Ϲώφρων (fr. 87 Ahrens). Ἡ διὰ τοῦ ψ γραφὴ ἐπὶ πλήθουϲ ταϲϲομένη οἰκειοτέρα τῆϲ διὰ τοῦ ϲφ.

Καὶ ϲὺν τῷ ᾱ λέγεται παρ᾿ Αἰολεῦϲιν· ὅτα πάννυχοϲ ἄϲφι κατάγρει, Ϲαπφῶ (fr. 98 Ahrens, 43 Berpk3).

C

Ἡμἃϲ. Ταύτηϲ ὁλοκληροτέραν φαϲὶ τὴν παρὰ τοῖϲ Ἴωϲι διήρημένην, λέγω δὲ τὴν ἡμέαϲ. «ὃν γὰρ τρόπον παρὰ τὸ ταχεῖϲ ταχέαϲ, οὕτωϲ ἡμεῖϲ ἡμέαϲ, καὶ Ἀττικῶϲ ἡμᾶϲ. ὡϲ Εὐβοέαϲ Εὐβοᾶϲ.» Ἀλλ᾿ οὕτε ἡ ἡμεῖϲ ὁμοία τῇ ταχεῖϲ, ὡϲ ἀπεδείχθη, οὕτε Ἀττικοὶ τὸ ε καὶ τὸ ᾱ ϲυναιροῦϲιν, ὅτε μὴ καθαρεύοι τὸ ε, ὡϲ ἐπὶ τοῦ ἱέαϲιν ἱᾶϲιν· οὐ γὰρ ἔτι ἐπὶ τοῦ τιθέαϲι. καὶ Εὐβοᾶϲ φαϲίν, ἀλλ᾿ οὐκέτι ταχᾶϲ.

ARGVM. 3 Alii ϲφίν ex ἵν natum esse putant, ut ϲφόϲ ex ὅϲ, ϲφέ ex ϲφί. At ϲφέ et ϲφί nativas esse formas persuasum nobis est. 15 Syracusani ψίν, Aeoles ἄϲφι dicunt. 20 Accusativi pluralis primae personae. Pleniorem formam ἡμέαϲ ionicam esse ex ταχέαϲ forma colligunt. At pronomina nominum analogiam non sequuntur; neque Attici ε et ᾱ (in a longam) contrahunt, nisi praecedente vocali. DISCR. SCRIPT. 1. ενδεουϲιν A | 2. εὐεπέκτατοι scripsit RSchneider, ἀνεπέκτατοι Ab | 3. inscriptio περι τηϲ ϲφοϲ maiusc. A | Αί τοῦ τρίτου] :ol. 188 v. πρόϲωπον διὰ b, evan. in A praeter πρ litteras | 4. v nocis τον evan. in A κκτητωρα A | 5 καὶ ἐπὶ | b, κ’ επι A | 7. ϲ in voce ϲφε supra lin. A | 8. τὴν b, τηι A | 9. post παραδεξομεθα iteratur ευδιαϲειϲτον οντα in A | αυτην τε A, αὐτὴν δὲ b 10. ζ in εξουμαλιζεται ex ϲ facta videtur in A | 15. αματι ψιν A, Ἀμὶν ἢ ψίν PWSturz, Saltem corr. Ἁμῖν b in var. lect, | 18 ὅτα b HLAhrens, ὄτα ThBergk κατάγρει HLAhrens ThBergk, καταγρεῖ b ‘Fortasse scribendum 〈ὁππατ᾿ ἄωροϲ〉 δτα πάννυχοϲ ἄϲφι κατάγρει ThBergk | 20 inscriptio περι τηϲ ημαϲ maiusc. A. φαϲιν A | ιωϲιν A 23 τὸ ε G GKoen b, τὸ ϲ A | 21. ante ϲυναιροῦϲι inserendum esse ⟨είϲ μακρὸν ᾱ〉 conicit RSchneider | 25. τιθεαϲιν A

Τὸ 127 A μηδ’ ἦμαϲ ὑπεκφύγοι (π 372) Ἰώνων ἔθει φαϲὶ ϲυνεϲτάλθαι κατὰ τὴν ἀπόλυτον ϲημαϲίαν.

Ἀμὲ Δωριεῖϲ ἀ δ’ ἄρ’ ἅμ’ ἐλωβ βῆτο, Ϲώφρων Γυναικείοιϲ (fr. 66 Ahrens). Ἄμμε Αίολεῖϲ· ὄπταιϲ ἄμμε, Ϲαπφὼ πρώτῳ (fr. 93 Ahrens, 115 Bergk3). τινὲϲ δὲ ἀποκεκόφθαι φαϲὶν ἀπὸ τοῦ ἀμμέαϲ καὶ ἁμέαϲ, ἐπεὶ οἰκεία αἰτιατικαῖϲ ἡ εἰϲ αϲ κατάληξιϲ.

Ὑμᾶϲ. Καὶ ὑμέαϲ, ἀκολούθωϲ τῇ ἡμέαϲ. Δωριεῖϲ ὑμέ· ἐμὲ B δ’ Ἀρχωνίδαϲ ἴαλλε παρ’ ὑμὲ, Ἀνδρείοιϲ Ϲώφρων (fr. 25 Ahrens). ὔμμε Αἰολεῖϲ· τὸ γὰρ θέων ἰότητ’ ὔμμε λαχόντων γέραϲ ἄφθιτον ἀνθήϲει, Ἀλκαῖοϲ πρώτῳ (fr. 63 Ahrens, 83 Bergk3).

Ἡ ϲφᾶϲ ἐϲθ’ ὅτε ϲυϲτέλλει τὸ ᾱ κατ’ ἔγκλιϲιν, ϲυζύγωϲ τῇ μηδ’ ἤμαϲ (π 372), C ἐν τῷ μέγα δέ ϲφαϲ ἀποϲφήλειε πόνοιο (Ε 567). Τὴν μὲν οὖν κτητικήν, ϲύζυγον οὖϲαν τῇ ἁμάϲ Δωρικῇ, ϲαωϲέμεναι νέαϲ ἁμάϲ (N 96) ἀντὶ τοῦ ἡμετέραϲ, προϲῆκον ὀξύνειν, ϲφὰϲ γὰρ παρθέμενοι κεφαλάϲ (β 237). τὴν δὲ πρωτότυπον περιϲπᾶν ὁμοίωϲ τῇ ἡμᾶϲ καὶ ὑμᾶϲ· ἀφ’ ἧϲ Ἰακὴ 128 A διαίρεϲιϲ ἡ ϲφέαϲ αὐτούϲ ἀρτύναντεϲ (M 43. 86)· ϲαφέϲ ἐϲτιν ὡϲ ἐγκλιθεῖϲα ἐν τῷ οὐ μέν ϲφαϲ ἔτ’ ἔολπα (Θ 315) περιεγράφετο τῆϲ περιϲπωμένηϲ.

Ϲφέ. Εἴρηται ὡϲ μόνωϲ ἐγκλιτιτή ἐϲτι, ϲυζυγεῖ μέντοι Δωρικῇ Arovm. 10 Accusativi pluralis secndae personae. — 16 Accusativi pluralis tertiae personae. Discr. script. 3. φαϲιν A | 4 ἅμ’ ἐλωβ βῆτο HLAhrens, ἁμὲ λωβῆτο Ab in textu, corrige ἁμ’ ἐλωβῆτο’ id. in var. lect. | 6. ὅπταιϲ HLAhrens ThBergk et sine dubio A (in eo enim ι non subscribitur), ὁπτᾶϲ b | 8. αἰτιατικαῖϲ b, αττικ’ A | 10. inscriptio περι τηϲ υμόϲ maiusc A | ἡμέαϲ b, ημαϲ A | 13. τὸ γὰρ Ab ThBergk, τοὶ γὰρ HLAhrens | θέων HLAhrens ThBergk, θεῶν b | ἰότητ’ b HLAhrens ThBergk, qui adicit exspectaveram ἰότατι᾿, ἴοτητι A | ὔμμε λαχόντων Ab ThBergk, ὔμμ’ ἔλαχον τῶν HLAhrens | γέραϲ ἄφθιτον ἀνθήϲει b ThBergk, γέραϲ ἄφθιτον ὁνθήcει HLAbrens, αφυτον θηϲει γεραϲ A | 16. inscriptio περι τηϲ. ϲφὰϲ maiusc, | Ἡ ϲφᾶϲ] fol. 189 r., in vocibus η ϲφαϲ litterae η ϲ evan. in A | 20. ϲυζυγον ουϲαν A, ϲυζυγοῦϲαν b | 21. νὴαϲ A | 23. παρθεμεναι A | 25. ἡ add b 26, εαυτουϲ pro αὐτούϲ A | 28. ϲφεαϲ Homerus vulg | 30. inscripto περι τηϲ ϲφε maiusc A | εϲτιν A τῇ ἀμέ καὶ ὑμέ. Πάλιν δὲ καὶ ταύτην ἀπὸ τῆϲ ϲφέαϲ φαϲὶν ἀποκεκόφθαι. B Ψέ Ϲυρακούϲιοι. Ϲώφρων· πῶϲ ψε καὶ γινώϲκωμεϲ, (fr. 84 Ahrens). Ἄϲφε Αἰολεῖϲ ὅτ’ ἄϲφ’ ἀπολλυμένουϲ ϲάωϲ, Ἀλκαῖοϲ δευτέρῳ (fr. 92 Ahrens, 73 Bergk3).

Ἐχομένωϲ καὶ ὑπὲρ τῶν κτητικῶν ῥητέον, ὦν καὶ διαφορὰϲ έξεθἐμεθα ὡϲ πρὸϲ τὰϲ πρωτοτύπουϲ ἐν τοῖϲ κατ’ ἀρχήν. — Αἱ κτητικαὶ τῶν ἀντωνυμιῶν εἰϲ γενικὴν ἐγκλινομένην ἀναλύονται μετὰ τοῦ ὑπακουομένου κτήματοϲ, καθ’ οἱανδήποτε ἂν ὤϲι πτῶϲιν, ἐμὸϲ οἰκὸοϲ οἰκόϲ μου, ἐμῷ δούλῳ δούλῳ μου, C ἴνα νωιτέρην ὄπ’ ἀκούϲῃϲ (μ 185), ἵνα ἡμῶν τῆϲ φωνῆϲ ἐπακούϲῃϲ· καὶ ἐπὶ τῶν λοιπῶν τὸ αὐτό. Παντὶ κτητικῷ τὸ ὑπακουόμενον κτῆμα ὁμοιόϲχημόν ἐϲτιν, Ἐξκτόρειοι δοῦλοι, Ἀλριϲτάρχειοι δοῦλοι, ἡμέτεροι δοῦλοι, δοῦλοι ἐμοί· γενικῇ μέντοι κτῆϲιν δηλούϲῃ πάλιν τὸ ὑπακουόμενον κτῆμα ἀδιάφορον, αὐτοῦ δοῦλοι ἢ δοῦλαι ἢ οἶκοϲ ἢ ὁτιδηποτοῦν κτῆμα. διὸ καὶ 129 A τὰ κτητικῶϲ ὑπακουόμενα ἐὰν μὴ ὁμοιοειδῆ τυγχάνῃ, οὔτε κτητικὴ ἀντωνυμία παραλαμβάνεται οὔτε κτητικὸν ὄνομα, γενικὴ δέ. ϲαφὲϲ δὲ ἐκ τοῦ θαύμαζεν δ’ Ὀδυϲεὺϲ λιμέναϲ καὶ νῆαϲ ἐΐϲαϲ, αὐτῶν θ’ ἡρώων ἀγοράϲ (η 43) ἡ γὰρ ἀνομοείδεια γενικὴν ἀπήτηϲε τὴν αὐτῶν. — Μὴ ὑπολαβέτω δέ τιϲ, ὡϲ αἱ κτητικαὶ τὸ γένοϲ παρεμφαίνουϲι μόνον τοῦ κτήματοϲ, τοῦ B δὲ κτήτοροϲ οὐκέτι. «ὡϲ ἐπὶ τοῦ ἐμόϲ, ἡμέτεροϲ· ἀρϲενικὰ γὰρ τὰ κτήματα, τὰ δὲ τοῦ κτήτοροϲ ἄδηλα ἐν γένει· καὶ γὰρ ἐπ’ ἄρϲενοϲ τὸ ἐμόϲ καὶ ἐπὶ θήλεοϲ.»  — Λέληθε γὰρ ὡϲ μᾶλλον ὥριϲται τὸ τοῦ Arovm. 6 De possessivis. Pro possessivis omnium casuum genetivi personatium ponuntur inclinati. —13 Cum omni possessive forma vocabuli eius, quo possessio indicatur, convenit, cum genetive personalis non convenit. 22 Ne quis credat rei possessae quidem indicari genus, non indicari possessoris: — 26 nam possessoris persona aut demonstratione aut relatione definitur per ipsum. possessivum. Discr. script. 2. ψε καὶ b, και ψε και A, sed prius και deletum, ψέ κα HLAhrens γινώϲκωμεϲ HLAhrens, γινώϲκωμεν FWSturz b, γινωϲκομεν A 4. ὅτ b, ὁτ’ HLAhrens, ὅτ· ThBergk, οτ A | ἄϲφ’ Apollonius legit, sed fuit. fortasse ὄτα ϲφ’ ThBergk ἀπολλυμένουϲ Ab, ἀπολλυμένοιϲ MLAhrens ThBergk ϲάωϲ Ab in textu HLAbrens ThBergk, corrigendum forsan ϲάωϲα vel ϲάωϲεν b in var. lect. | 6. inscriptio περι κτητικῶν maiusc. A | 9. κατοιαν δηποτε A ωϲιν A | 11. ιν’ ανωιτερην A | 13. παντὶ κτητικῷ b, παν κτητικῷ A | 16 οτι δηποτ’ ουν A | 17. ὁμοιοειδη A, ὁμοειδῆ b | 18. οὕτε b, ουτετ A | 19. δε εκ A, δ ἐκ b | 20. θαύμαζε A b | οδυϲϲεοϲ A | λημεναϲ A | 22. ἀνομοείδεια RSchneider, ανο μοειδια A, ἀνομοιοείδεια b | απητηϲεν A | 23. παρεμφαινουϲιν A | 24. κτητωροϲ A, ἐπὶ τοῦ b, απο του A | 25. κτητωροϲ A | γένει b, γενεϲει A; inde fol. 189 v. 26. litterae θε vocis λεληθε evan. in A κτήτοροϲ πρόϲωπον διὰ τῆϲ δείξεωϲ καὶ ἀναφορᾶϲ. καὶ δείξεωϲ μὲν ἐμόϲ, ϲόϲ, ἀναφορᾶϲ δὲ ὡϲ ϲφέτεροϲ, τῶν κτημάτων ἀδήλων ὄντων κατὰ τὴν ποιότητα. τῷ γὰρ ἐμόϲ τί μᾶλλον ὑπακούεται οἶκοϲ ἢ ἵπποϲ ἢ δοῦλοϲ ἢ τι τῶν οιούτων;

Αἱ κτητικαὶ ἀπὸ γενικῶν μόνων ϲχηματιζόμεναι, κτῆϲιν ϲημαινουϲῶν, C καὶ εἰϲ γενικήν, ὡϲ προείρηται, ἀναλύονται κτῆϲιν ϲημαίνουϲαι. καὶ αἱ μὲν ἀπὸ πρώτου ἑνικοῦ πρώτου ἂν ῥηθεῖεν, ἑνικαί τε κατὰ τὸν κτήτορα, οἷον ἐμοῦ ἐμόϲ. ὁμοίωϲ αἱ ἀπὸ τοῦ δευτέρου, ϲοῦ ϲόϲ, καὶ ἔτι αἱ ἀπὸ τρίτου, οὐ ὅϲ. καὶ ἐπὶ δυϊκῶν ταὐτόν, νῶιν νωίτεροϲ, ϲφῶιν ϲφωίτεροϲ. τούτων τὸ τρίτον ὑπεϲτάλη διὰ τὸ μόνωϲ ἐγκλίνεϲθαι, ὅπερ ἡ παραγωγὴ οὐ παραδέχεται· προείρηται 130 A δὲ καὶ ἐν τοῖϲ ἐπάνω. καὶ ἐπὶ πληθυντικῶν, ἡμῶν ἡμέτεροϲ, ὑμῶν ὑμέτεροϲ, ϲφῶν ϲφέτεροϲ.

Τούτων τὰ τρίτα ἐν δυϲὶ τρίτοιϲ νοεῖται, τὰ μέντοι πρῶτα καὶ δεύτερα οὐ πάντωϲ ἐν πρώτοιϲ καὶ τρίτοιϲ, καὶ δευτέροιϲ καὶ τρίτοιϲ, ὥϲ τινεϲ ὑπέλαβον ἐκ τοῦ ἐμόϲ ἐϲτι καὶ ϲόϲ ἐϲτιν. ἰδοὺ γὰρ πρώτου πρὸϲ δεύτερον, ἐμὸϲ εἰ φίλοϲ, καὶ δευτέρου πρὸϲ πρῶτον, ἀλλὰ πατὴρ τεόϲ εἰμι (π 188). B δύναται γὰρ καὶ τρίτου πρὸϲ πρῶτον, ὡϲ ἐπὶ τοῦ ὅϲ εἰμι ἴϲον γάρ ἐϲτι τῷ αὐτοῦ εἰμί. ϲκληρὸν γάρ ἐϲτι τὸ λέγειν καὶ πρώτου πρὸϲ πρῶτον καὶ δευτέρου πρὸϲ δεύτερον ἐν τῷ ἐμόϲ εἰμι καὶ ϲὸϲ εἶ. μόναιϲ γὰρ ταῖϲ ἀντανακλωμέναιϲ τὸ τοιοῦτο παρακολουθεῖ, χωρὶϲ εἰ μὴ καὶ αὐταὶ μεταλαμβάνοιντο εἰϲ τὰϲ ϲυνθέτουϲ, καθάπερ καὶ ἐνίαϲ ARGVM. 5 Possessiva ut genetivorum personalium notionem induunt, ita a solis genetivis eorum derivantur: — 10 a ϲφωίν genetivo dualis tertiae personaenihil ducitur, quod semper est encliticus — 11 Primae personae possessiva. ita usurpantur, ut possessio sit aut tertiae aut secundae, secundae possessiva ita, ut res possessa aut tertiae aut primae sit; tertiae possessivis ita plerumque utimur, ut et possessor et possessio sit tertiae quamquam in his ὅϲ εἰμι possessio primae est Ubi et possessor et possessio est primae aut secundae, ibi reflexiva locum babent, pro quibus possunt sane possessiva poni, sed ea. necessee est cum esse verbo construi: ἐμὸϲ enim γράφω nihil est. TESTIM. 14 Prisc. XII 10 p. 582, 23 Hertz Et primae quidem personae possessivum tam ad secumdam quam ad tertiam transit personam, secundae vero ad primam vel ad tertiam, ut ‘tuus sum’, tus est; ipsa enim sese possidere non potet, quomodo mec prima; nam possessiva necessario in duabus diversis intelleguntur personis et sumt transitiva . . . potest in tertia simul utraque inveniri in diversis, quod in prima et secundaa non potest, ut ipsa habeat et possessorem una et possessionem,, nisi figurate dicamus ‘meus sum’ et ‘tuus est’, hoc est mee potestatis et ‘tuae’, vel pro reciprocis, quae apud Graecos compositae sunt: ἐμαυτοῦ φίλος εἰμί ‘meus amicus sum’ e. q. s. DISCR.. SCRIPT. 8. κτήτορα b, κτηρα A ἀπὸ τοῦ b, απο A | 11 οὐ b, ο A | 12. καὶ ἐν b, κ᾿ εν A | 13. ϲφοτεροϲ A | 14. δυϲιν A | 16. εϲτιν A | 19. γαρ A, δὲ b | τρίτου b, τρίτον A | 20. εϲτιν A | εϲτιν A C τῶν κατὰ τὸ τρίτον κτητικῶν ἐπιδείκνυμεν εἰϲ ϲυνθέτουϲ μεταλαμβανομέναϲ. νοείϲθω δὲ ὡϲ ἡ τοιαύτη ϲύνταξιϲ ῥήματα ἀπαιτεῖ ὕπαρξιν ϲημαίνοντα· ἐπὶ γὰρ τῶν ἄλλων οὐκέτι· ἐμὸϲ γράφω· οὐκέτι δὲ καὶ ἐν δευτέρῳ.

Ἴϲωϲ τιϲ δόξει τὰ κτήματα ὁρίζεϲθαι ἐν τοῖϲ πρὸϲ πρόϲωπον λόγοιϲ, παῖδεϲ ἐμοί ἐμὸϲ εἶ. ϲόϲ εἰμι, ἡμέτερε. Ὅπερ οὐ τοῦ κτήματοϲ ἴδιον, τοῦ δὲ μετειλημμένου δευτέρου προϲώπου, ὅπερ πάλιν οὐδὲ 131 A τοῦτο κατὰ τὸ παντελὲϲ ὥριϲται. προϲδέεται γὰρ τὸ ϲόϲ εἰμι· ἡ δοῦλοϲ ἢ ἄλλο τι, καὶ ἡμέτερε· δοῦλε ἢ πάτερ. πάλιν οὖν καὶ ἐπὶ τῶν τοιούτων ἡ ποιότηϲ ἐνδεῖ.

Βραχύϲ λόγοϲ πρὸϲ τοὺϲ οἰομένουϲ ἀπ’ αἰτιατικῶν παρῆχθαι τὰϲ ἀντωνυμίαϲ· «παρὰ γὰρ Δώριον τὴν ἁμέ καὶ ὑμέ καὶ ἔτι ϲφέ τὸ ἁμέτεροϲ καὶ ὑμέτεροϲ καὶ ϲφέτεροϲ. καὶ ἔτι παρὰ τὴν Αἰολικὴν τὴν ἄμμε B τὸ ἀμμέτεροϲ, καὶ παρὰ τὴν νῶι καὶ ϲφῶι νωιτεροϲ καὶ ϲφιτεροϲ. — Πρῶτον οὐκ ἐξωμάλιϲται· πῶϲ γὰρ αἱ ἑνικαί: ἐμέ γὰρ καὶ ἐμόϲ, ϲέ ϲόϲ καὶ ἕ ὅϲ, οὐδαμῶϲ τοῦ ε ἐγκειμένου. πῶϲ δὲ καὶ τὸ ἡμέτεροϲ καὶ ὑμέτεροϲ τῷ ᾱ ·οὐ προϲχρῆται, εἴγε τὸ ἡμᾶϲ καὶ ὑμᾶϲ — ἔπειτα εἰϲ γενικὰϲ ἀναλυόμεναι ϲυμφανεῖϲ εἰϲι καὶ ἀπὸ γενικῶν παρηγμέναι. — ἔπειτα ἡ αὐτόϲ ἐπιταγματικὴ ὁμοιόϲχημοϲ οὖϲα ἀεὶ ἐπιτάϲϲεται ταῖϲ πρωτοτύποιϲ, ταῖϲ δὲ κτητικαῖϲ κατὰ μόνην γενικήν· C καὶ δῆλον ὡϲ τῇ κατὰ τὸ ἐντὸϲ πρόϲωπον νοουμένῃ ϲυντάϲϲεται, ἥ τιϲ οὐκ ἄλλη ὀφείλει πτῶϲιϲ εἶναι ἡ γενική, ἀφ’ ἧϲ καὶ ἡ παραγωγή, αὐτῶν γὰρ ϲφετέρῃϲιν (α 7) καὶ  ἢ ἑὸν αὐτοῦ χρεῖοϲ (α 409).

Ὃν τρόπον αἱ ϲύνθετοι τὸ γένοϲ ἢ τὴν πτῶϲιν μετατιθεῖϲαι κατὰ 132 A τὸ τέλοϲ κινοῦνται, τὸ δὲ πρόϲωπον κατὰ τὸ ἄρχον, τὸν αὐτὸν τρόπον καὶ αἱ κτητικαὶ ἐπὶ γένουϲ καὶ πτώϲεωϲ κατὰ τὸ τέλοϲ, ἐν προϲώποιϲ κατὰ τὸ ἄρχον. ἔχουϲι μέντοι περιϲϲὸν τὸ ἐν ἀριθμοῖϲ κατ’ ἄμφω τὰ μέρη κινεῖϲθαι· ἐμὸϲ γὰρ καὶ νωιτέρω καὶ ἡμέτεροι.

Arovm. 5 Si quis dicat possessionem definiri, ubi aliquem alloquimur: id ut fiat non efficere possessivi naturam, sed secundae personae monemus quamquam ne haec quidem omni ex parte definita est. — 11 Possessiva non sunt derivata ab accusativis nam 1) formae non conveniunt. 2) ln possessivorum locum quoniam substituuntur genetivi, a genetivis ea descendere consentaneum est. 3) Αὐτόϲ appositivum cum personalibus semper eodem casu, cum possessivis genetivo coniungtur — 26 Possessivorum ut genus et casus distinguantur. fines mutantur; personarum vicissitudines initiis indicantur numerum variam et initia et terminationes ostendunt. Discr. script. 3. γράφω RBScheider, γράφει A b | 6. παῖδεϲ ἐμοί aut παῖδεϲ expungendum ease vidit RSkrzeczka | 8. παντελέϲ b, παντελωϲ A | ἢ δοῦλοϲ] fol 190 r. | 14 νῶι καὶ ϲφῶι b, νωιν και ϲφωιν A, puncta adscripsit A¹ | 15 κ in και voce ex ε tacit Ax | 18. ἐπεὶ ταειϲ accentu fere eraso A |  εἰϲιν A | 21 ωϲ τῇ A, ὡϲ η b | νοουμένη Ab | 29. εχουϲιν A | περιϲον A

Ἄξιον ἐπιϲτάϲεωϲ ἐκεῖνο, ὁτιδήποτε τὰ μὲν ῥήματα κινούμενα ἐν προϲώποιϲ κατὰ τὸ τέλοϲ κινεῖται, αἱ δὲ ἀντωνυμίαι οὐκέτι, ἀλλὰ κατὰ τὸ ἄρχον. Καὶ ἴϲωϲ τιϲ οἰήϲεται τὸν λόγον περιϲϲὸν εἴναι, φάϲκων τὰ μὲν ῥήματα εἰναι, τὰϲ δὲ ἀντωνυμίαϲ. Ἀλλὰ κοινὸν ἔχουϲι τὸ B πρόϲωπον δηλοῦν, καὶ ἔτι μένει ἡ ζήτηϲιϲ. ἔπειτα ἡ μετοχὴ καὶ ἡ κτητικὴ ἀντωνυμία ἐν γένει καὶ πτώϲει κινούμεναι κατὰ τὸ τέλοϲ κινοῦνται, καθάπερ καὶ τὰ ὀνόματα, καὶ οὐ διήλλαξε, διάφορα καθεϲτῶτα. Λεκτέον οὖν ὡϲ φυϲικῶϲ τὸ τοιοῦτον ἀπετελέϲθη. αἱ πτώϲειϲ ἐν τῷ τέλει κινοῦνται, καὶ τοῦτο ἀποδείξεωϲ οὐ δεῖται· πτῶϲιν δὲ ἐπιδέχονται αἱ ἀντωνυμίαι· ὀφείλουϲιν ἄρα κατὰ τὸ τέλοϲ κινεῖϲθαι. ὅπερ καὶ C παρακολουθεῖ. ἀλλὰ μὴν εἰ καὶ κατὰ τὸ τέλοϲ ἐν προϲώποιϲ ἐκινοῦντο, ϲαφὲϲ ὅτι παρηκολούθηϲεν ἂν ϲυγχύνεϲθαι τὴν πτῶϲιν διὰ τὴν μετάθεϲιν τὴν ἐκ τοῦ προϲώπου. προνοητικώτατα ἄρα κατὰ τὸ ἄρχον κινεῖται, ἵνα ἄχραντοϲ ἡ πτῶϲιϲ μείνῃ. τὰ μέντοι ῥήματα, οὐκ ὄντα δεκτικὰ πτώϲεωϲ ἢ μόνηϲ εὐθείαϲ, ἀκωλύτωϲ τὸ τέλοϲ ἐκίνει ἐν προϲώποιϲ, ἐπεὶ οὐκέτι τὰ τῆϲ πτώϲεωϲ ἀμφήριϲτα.

Νοείϲθωϲαν οὖν πάλιν αἱ πληθυντικαὶ τῶν κτητικῶν, αἵ τε δυϊκαί, 133 A ἐν ϲυλλήψει καθεϲτῶϲαι πρώτου καὶ δευτέρου ἢ καὶ τρίτου, καθότι καὶ αἱ πρωτότυποι ἐδείχθηϲαν. ἡμέτεροϲ γὰρ ὁ ἐμὸϲ καὶ ϲὸϲ καί, εἰ τύχοι, ἄλλου του· καὶ νωίτεροϲ ὁ ἐμὸϲ καὶ ϲόϲ, ἐμὸϲ καὶ ἐκείνου.

Κοινὸν μὲν ἔχουϲιν αἱ κτητικαὶ ἀντωνυμίαι πρὸϲ τὰ κτητικὰ ὀνόματα Argvm. 1 Personis variantibus verborum fines, initia pronominun mutantur. Cuius rei haec est causa. Pronomina necesse est uti casibus, qui suapte natura. fines eorum sibi vindicarunt; nihil igitur ad personas siguificandas superest praeter initia. — 13 Verba autem, ut in quibus unus nominativus insit, nihil obstat quominus ad indicandas personas varient exitus, cum de casu non dubitetur 17 Ut personalium, ita possessivorum duales pluralesque complures personas complectuntur; et in prima quidem etiam secundam vel etiam tertiam continent. — 21 ln possessivis et pronominibus et nominibus possessio subauditur; inest et possessoris et possessionis persona; pro iis substituitur genetivus possessoris cum possessione. His vero rebus inter se differunt: 1) quod pronomina quemlibet possessorem, nomina interdum certum quendam indicant 2) quod in nominibus possessivis semper duae insunt tertiae personae, in pronominibus non semper; 3) quod in possessivis ab appellativis ductis, quot sint possessores, ignoratur, non ignoratur in pronominibus, Txstim. 21 Prisc. XII 20 588, 16 Commune habent possessiva pronomina cum possessius nominibus, quod in utrisque possessio subauditur, quod binae intellegunttur personae, quod in genetivos primitivorum similiter resolvumtur cun possessione; non commune, quod pronomina possessiva omnis sunt communic possessoris, nomina vero possessiva non omnis . ., et quod nomina tertiae intellequntur personae, nisi adiungantur verbis sustantivis vel vocativis, pronomina vero et primae et secundae inveniumtur personae. dubitatur numerus possessoris in nominibus possessivis, quae ab appellativis derivantur, . . i pronominibus vero non . . . possessiva nomina ascendentibus non solent adiungi, ut ‘Hectoreus pater’ non dicimus, ‘frater’ vero vel ‘servus’ dicimus; pronomina vero adiunquntur, ut ‘meus pater’. Discr. script. 7. διηλλαξεν A | 11. ἀλλὰ μὴν] fol. 190 v. | o (non ουντο, ut b in var. loct. refert), quod charta a bibliopesa membranae illita est, in fine vocis εκινουντο non cernitur in A | 12 vocis πτῶϲιν nihil videtur praeter vestigium π litterae in A | 15. ακολυτωϲ A 18. καὶ δευτέρου RSkrzeczka, ἢ δευτέρου Ab | 20. ϲόϲ b, η ϲοϲ sed η delet A B τὴν ἐν ἀμφοτέροιϲ κτῆϲιν ὑπακουομένην, τὴν τῶν διϲϲῶν προϲώπων ἔννοιαν, τὸ εἰϲ γενικὰϲ ἀναλύεϲθαι μετὰ τοῦ κτήματοϲ· οὐ κοινὰ δέ, καθὸ αἱ ἀντωνυμίαι κοιναὶ παντὸϲ κτήτορόϲ εἰϲι, τὰ δὲ κτητικὰ ἰδιάζει κατὰ τὸν κτήτορα ἔϲθ’ ὅτε. τὸ μὲν γὰρ ἐμόϲ, ϲόϲ κοινὸν ἐπὶ πάντων, τὸ δὲ Ἑκτόρειοϲ ἴδιον· ἐπὶ γὰρ μόνου Ἕκτοροϲ. ῷ τρόπῳ διαφέρει καὶ τὸ Ἰλιόθεν τοῦ ἄλλοθεν· τὸ μὲν ἐκ τόπου μετὰ ἰδιότητοϲ, τὸ δὲ κοινὸν παντὸϲ τόπου. Πάντοτε ἐν δυϲὶ τρίτοιϲ τὰ κτητικὰ C νοεῖται, αἱ δὲ ἀντωνυμίαι οὐ πάντοτε, ὡϲ ἐδείχθη. — Κατὰ τὸν κτήτορα ἀμφιβάλλεται ὁ ἀριθμὸϲ ἐν προϲηγορικοῖϲ, ἀνθρώπεια ἴχνη, πότερον ἑνὸϲ ἢ πλειόνων· αἱ δὲ ἀντωνυμίαι οὔποτε. αἴτιον δὲ οὐκ ἄλλο ἐϲτὶ τῆϲ ἀμφιβολίαϲ ἢ τὸ τέλοϲ τοῦ ὀνόματοϲ, δι’ οὐ τὸν ἀριθμὸν καταλαμβανόμεθα, ὅπερ κατὰ παραγωγὴν τοῦ κτητικοῦ παραφθείρεται. ὅτε μὲν γάρ ἐϲτιν ὑόϲ ἢ ὑῶν, νοεῖται ὁ ἀριθμόϲ, ἐπὶ δὲ τοῦ 131 A ὕειαι ἢ βόειαι ϲάρκεϲ οὐκέτι. αἱ μέντοι ἀντωνυμίαι, κατὰ ἀριθμὸν θέματα οὖϲαι, οὐκέτι ἀμφιβολίαν ἐνεποίουν· οὐδὲ γὰρ ἀπὸ τῶν αὐτῶν ϲυλλαβῶν ἤρχοντο. διὰ τοῦτο ἀπὸ τῆϲ ἐμοῦ γενικῆϲ ἑνικῶϲ παρελαμβάνετο ἡ ἐμόϲ, καὶ ἔτι νῶιν νωίτεροϲ δυικῶϲ κατὰ τὸν κτήτορα, καὶ. ἔτι πληθυντικῶϲ ἡμῶν ἡμέτεροϲ. ἐπεὶ δὲ τὰ κύρια ἑνικῶϲ πάντοτε νοεῖται, εἴγε ἰδίαν ποιότητα ϲημαίνει, ὀρθῶϲ οὐδὲ τὰ ἀπ’ αὐτῶν κτητικὰ ἐπὶ πλήθουϲ νοεῖται, λέγω δὲ τὸ Ἑκτόρειοϲ καὶ τὰ παραπλήϲια. B. Κάκεῖνο δὲ διαφέρουϲιν, ἡ ἀϲύνηθεϲ τῷ μὲν Αἰάντειοϲ τὸ πατήρ ἐπιφέρειν, παῖϲ δὲ ἢ ἀδελφόϲ, τῷ δὲ ἐμόϲ καὶ ϲόϲ.

Ὅν τρόπον τὰ εἰϲ οϲ λήγοντα τριγενῆ ὀνόματα εἰϲ τὰ γένη καὶ τοὺϲ ἀριθμοὺϲ καὶ τὰϲ πτώϲειϲ μεταϲχηματίζεται, τὸν αὐτὸν δὴ τρόπον καὶ αἱ κτητικαὶ τῶν ἀντωνυμιῶν κατὰ τὸ τέλοϲ ϲχηματίζονται κατὰ πᾶν πρόϲωπον. ὡϲ γὰρ τὸ καλόϲ, οὕτω καὶ τὸ ἐμόϲ καὶ ϲόϲ καὶ ὅϲ, κατὰ C τὸ ἐντὸϲ ἑνικῶϲ νοούμεναι, καὶ ὡϲ τὸ ὁϲιώτεροϲ, οὕτω καὶ τὸ νωίτεροϲ καὶ ϲφωίτεροϲ, δυϊκῶϲ κατὰ τὸ ἐντὸϲ νοούμεναι (ὑπὲρ γὰρ τῆϲ τοῦ τρίτου ἐκλείψεωϲ εἴρηται)· καὶ ἔτι ὡϲ τὸ χαριέϲτατοϲ, οὕτω καὶ τὸ ἡμέτεροϲ, ὑμέτεροϲ, πληθυντικῶϲ κατὰ τὸν κτήτορα νοούμεναι.

Ἡ τεόϲ Δωρικὴ τῇ ϲόϲ ὁμωνυμεῖ. καὶ κοινῶϲ μέν πού φηϲιν ὁ ποιητὴϲ Arovm. 18 neque in possessivis a propriis nominibus ductis. — 22 Ut adiectiva in οϲ trium terminationum, ita possessiva peI genera, numeros, casus flectuntur. — 31 Possessiva singillatim percensentur. Discr. script. 1. δυϲϲων —A | 3. κτήτορόϲ RSkrzeczka, κτήματόϲ Ab | εἰϲιν A | 8 — 9. κτητωρα A | 10. ουπωτε A | 11. εϲτιν A | 12. παραγωγὴν τοῦ Ab, scr. fortasse παραγωγὴν τὴν τοῦ’ b in var. lect. | 13. ἐπὶ δὲ b, οπου δε A 16. γενικῆϲ ἑνικῶϲ RSchneider, γενικηϲ A, ἑνικῶϲ b | 19. οὐδὲ adiecit b in var. lect., om. A et b in textu | 20. παραπλήϲια] fol. 191 r. | 21. κακεινο A, κἀκείνῳ b | 21 —22. ἐπιφέρειν, παῖϲ δὲ ἢ ἀδελφόϲ RSkrzeczka, ἐπιφέρειν ἢ ἀδελφόϲ Ab, ‘aliam scripturam expressit Priscianus’ b in var. lect. | 24. τὰϲ πτώϲειϲ b, τα γενηA | 29. χαριέϲτατοϲ b, χαριεϲτεροϲ A | 31. inscripto περι τηϲ τεόϲ A | ομονυμει A ϲὸϲ δέ που ἔκφυγε κῆραϲ ἀδελφεόϲ (δ 512), Δωρικῶϲ δὲ τὸ 135 A πατὴρ τεόϲ (π 188) καὶ ἔτι τὰ ἀπ᾿ αὐτῆϲ, τεὰ ἅρματα καὶ τεὼ ἵππω (Ε 237). καὶ παρ᾿ Αἰολεῦϲιν. Ἀλκαῖοϲ ἐν πρώτῳ· τὸ δ᾿ ἔργον ἀγήϲαιτο τέα κόρα (fr. 57 Ahrens, 14 Bergk3)· καὶ οἴκω τε περ ϲῶ καίπερ ἀτιμίαιϲ (fr. Alc. 93 Abrens, 74 Bergk3), ὁ αὐτὸϲ κοινῷ ἔθει Ἐπὶ ταύτηϲ τῆϲ λέξεωϲ Βοιωτοὶ μεταβάλλουϲι τὸ ε εἰϲ ῑ, καθότι καὶ τὸ θεόϲ θιόϲ. Εἴρηται ὡϲ ϲυναλειφθεῖϲα, τεύϲ, όξυτόνωϲ B λέγεται.

Ἡ ὅϲ καὶ ἑόϲ διϲυλλάβωϲ λέγεται. ἐν οἷϲ ἀμφίβολον κἀκεῖνο, πότερον διὰ τοῦ θ, ὡϲ Ἀρίϲταρχοϲ, ὅθ᾿ ἑὸϲ δόμοϲ ἀμφεκάλυψεν (ο 118), ἢ διὰ τοῦ τ, ὅτε ὅϲ δόμοϲ· καὶ γὰρ τὰϲ πλαγίουϲ διττῶϲ ἔϲτιν εὑρέϲθαι, ἀλλ᾿ οὐδ᾿, ἀχνύμενόϲ περ, ἑοῦ (N 419) ἡ δ᾿ ὅτε δὴ οὐ πατρὸϲ (η 3) C κὰδ δ᾿ ἐν Ἀθήνῃϲ εἶϲεν, ἑῷ (8 549) καὶ οὕνεκ᾿ ἄρ᾿ οὐχ ῷ πατρί Φν 265), καὶ αὐτὰρ Ἀχιλλεὺϲ κλαῖεν ἑὸν πατέρα (Ω 511)· ὃν καὶ Ὀδυϲϲῆοϲ φθῖϲαι γόνον (δ 741). καὶ ἐπὶ τῶν θηλυκῶν καὶ οὐδετέρων, Ζεὺϲ δὲ πρὸϲ ὃν λέχοϲ ἤι᾿  (A 609)· ἥν ἄτην ὀχέων (φ 302), 136 A καὶ μεθ᾿ ἑὸν βέλοϲ (N 513)· καὶ ἐπὶ πληθυντικῶν· ARGVM. 1 Possessiva secundae personae; nominativus singularis. — 3 Τεόϲ forma et dorica et Homerica; aeolica τέοϲ, boeotica τιόϲ et τεύϲ τεύϲ personale sit τεῦϲ) 13 Nominativus tertiae. Ὅϲ et ἑόϲ promiscue apud homerum leguntur. DISCR. SCRIPT. 5. τἑ᾿ Homerus vulg. | 7. δ᾿ ἑργον Ab HLAhrens ThHergk. Fἐργον FWSchneidewin | ἀγήϲαιτο FJBast HLAhrens ThBergk, ἁγήϲατο Ab, | τέα HLAhrens ThBergk, τεὰ b | 9. οἴκω τε περ ϲῶ FJBast HLAhrens ThBergk, οἱκῳ τε περ ϲῷ Ab | καίπερ ἀτιμίαϲ Ab HLAhrens, καὶ περ’ ἀτιμίαϲ ThBergk | 10. τῆϲ λέξεωϲ b, τηϲδε ληξεωϲ A | μεταβαλλουϲιν A | 11. καθοτι A, καθὸ b | ϲυναληφθειϲα A 13. inscriptio περι τηϲ οϲ A maiusc. | 14. τ in ποτερον ex π factum ab Ax | 17. οτ᾿ εοϲ A | 21. ηϲεν εω A 25. πατέρ᾿ Homerus vulg. 26. οδυϲϲηοϲ A, η ex εω factum ab Ax | 28. ῆι᾿ Homerus, ῇει b, ειη A ἢ ἑοὶ αὐτοῦ θῆτέϲ τε δμῶέϲ τε (δ 643). Κἀκεῖνο δὲ δύναται ὀρθὴν πληθυντικὴν ϲημαίνειν, εἰ κατ’ ὀρθὸν τόνον ἀναγνοίημεν, οἱ δὲ οἱ ἐβλάφθηϲαν (δ 643).

B

Οὐ πιθανὸν τὸ λέγειν, ὡϲ οὐ πεπλεονάκει τὸ ε ἐν τῇ ἑόϲ, ἀπὸ μέντοι τῆϲ ἕο Ἰακῆϲ παρῆκτο. Τί οὖν οὐχὶ καὶ ἀπὸ τῆϲ ἐμέο καὶ ϲέο ϲύζυγοι ἐγίνοντο ἐμεόϲ καὶ ϲεόϲ ἄμεινον οὖν λέγειν ὡϲ ἢ πεπλεονάκει τῷ ε, καθὰ καὶ αἱ πρωτότυποι πολλάκιϲ, ἢ ἀπὸ τῆϲ τεόϲ Δωρικῆϲ ἀπετελέϲθη, ἐπεὶ ἀδύνατον τὰ τρίτα τῶν δευτέρων πλεονοϲυλλαβεῖν.

Αἰολεῖϲ μετὰ τοῦ F κατὰ πᾶϲαν πτῶϲιν καὶ γένοϲ· τὸν Fὸν παῖδα κάλει, C Ϲαπφῶ (fr. 106 Ahrens,117 Bersk3). καὶ Ἀλκμὰν δέ, ϲυνεχῶϲ αἰολίζων, φηϲί τὰ Fὰ κάδεα (fr. 99 Berk3). ὁμοίωϲ καὶ Βοιωτοί Κόριννα (fr. 10 Ahrens, 19 Bergk3) ευωνυμιηϲ πῆδα Fόν θέλωϲα φίληϲ ἀγκάληϲ ἑλέϲθη.

Εἴρηται ὑπὲρ τῆϲ ὁμοφωνίαϲ τῆϲ ἐμοῦ, ϲοῦ, οὐ πρὸϲ τὰϲ πρωτοτύπουϲ. 137 A καὶ ὡϲ τῇ εἰϲ ου καταλήξει ἐπὶ τῶν κτητικῶν ὁ ποιητὴϲ χρῆται, ἐπὶ δὲ τῶν πρωτοτύπων οὐκέτι, εἰ δή τοι ϲοῦ πατρὸϲ (β 271) καὶ πατρὸϲ ἐμοῦ κλέοϲ (γ 83). ἡ δ’ ἄχεϊ οὖ παιδόϲ (ο 358) Arovm. 3 Οἵ igitur si acuto signatur, nominativus pluralis possessivi esse potest — 6 ln ἑόϲ ἕ aut redundat, aut illa forma e dorica τεόϲ facta est: ab ἕο enim orta ease non potest, nam a distractis formis possessiva non derivantur. —  11 Aeoles et Boeoti digamma adiciunt. — 18 Genetivi singularis primae secundae tertiae personae. Formae ἐμοῦ ϲοῦ οῦ ἐμοῖο ϲοῖο οἶο Homero sunt genetivi possensivorum, ἐμέο ἐμεῖο ἐμεῦ e q. s. personalium; Discr. scriptr. 1. ἢ Homerus b, ηδ’ A | 5. οϊ ἐβλάφθηϲαν b, οψε βλαβηϲαν A | 6, ὡϲ ου πεπλεοναχοι, haec ϲ ου πεπλεοναχοι in rasura, A | ἐν add RSelneider | 8 —9. ἢ πεπλεονάκει b, και πεπλεοναχοι A | 9. τῷ ε RSchneider, τὸ ε Ab | 10. in voce πλεονοϲυλλαβειν inter β et ε littera una deleta, post πλεονοϲυλλαβειν vocem aliquid erasum in A | 11. post F πλεονοϲυλλαβειν iteraturin A πάϲαν πτῶϲιν] fol 191 v. | 12. Fὸν HLAhrens ThBergk, Fεὸν b, εον A | κάλει HLAhrens ThHergk, καλεῖ b |14. φηϲιν A |15. Fὰ ThBergk, Fέα b, εα A | 16. Βοιωτοί Κόριννα· ευωνυμιηϲ b, βοιωτοι ευωνυμιηϲ Κοριννα A, Βοιωτοὶ ἐFόϲ, Μινυάϲι Κόριννα scribendum esse suspicatur ThBergk, ἐν Μινυάϲι coniecit etiam JAHartung, ευωνυμιηϲ occisit HLAhrens | 17. πῆδα Fὸν ABoeckh HLAhrens et ThBergt, qui dubitat an potius πῆδ’ ἐFὸν scribendum sit, πηδεγον A ἐλέκθῃ ABoeckh cet. editores, εληϲθε Ab | 18. inscriptio περι τηϲ ἐμοῦ ϲου ου maiusc. A | ου bis scriptum in A, alterum ου ex ωϲ ortum esse. ut legendum sit ὡϲ πρὸϲ τὰϲ, coniecit JGuttentag | 24. παιδόϲ b Homerus, πατροϲ A. ὅθεν πρὸϲ ἐνίων καὶ τὸ οἵ θ’ αἵματοϲ ἐξ ἐμεῦ εἰϲί (T 105) διὰ τοῦ ο ἐγράφετο, ἵνα μὴ δόξῃ τὸ αἵματοϲ πλεονάζειν. Ἐτι γε μὴν ἐπὶ τοῦ πρώτω γὰρ καὶ δαιτὸϲ ἀκουάζεϲθον ἐμεῖο (Δ 343) B λείπειν φαϲὶ τὴν περί ἐθίμωϲ, ἵν’ ἦ « περὶ δαιτὸϲ πρῶτοι ἐμοῦ μεταλαμβάνετε. Τί οὖν ἂν εἴη τὸ ϲέο δ’ ὀϲτέα πύϲει ἄρουρα (Δ 174)· ἢ μή τιϲ ϲεῦ μῆλα (ι 405); ἢ οὐδ’ ὅλωϲ τοῖϲ τοιούτοιϲ ἐπιϲτατέον. αἱ γὰρ γενικαί, ὅτε ἐπὶ κτῆμα φέρονται, ἰϲοδυναμοῦϲι ταῖϲ κτητικαῖϲ· διὸ καὶ ἀκωλύτωϲ τὰ κτητικὰ C εἰϲ αὐτὰϲ ἀναλύεται. οὐ μὴν τὰ Ζηνοδότεια παράλογα, μνῆϲαι πατρὸϲ ϲεῖο (Ω 486) καὶ πατρὸϲ ἐμεῖο πατήρ (Ξ 118. τ 180)· τῷ γὰρ αὐτῷ ἐνέχεται λόγῳ· προκριτέαι μέντοι αἱ κτητικαὶ γραφαί, καθότι αἱ γενικαὶ κτῆϲιν δηλοῦϲαι ἐγκεκλιμέναι θέλουϲιν εἶναι, δοῦλόϲ 138 A μου, οἶκοϲ ὕμων, αἱ δὲ ὀρθοτονούμεναι οὔ. «Οὐχὶ οὖν καὶ τὸ ϲέο δ’ ὀϲτέα πύϲει ἄρουρα (Δ 174) ὀρθοτονεῖται, καὶ τὸ ἀκουάζεϲθον ἐμεῖο (Δ 343) καὶ οἵ θ᾿ αἵματοϲ ἐξ ἐμεῦ εἰϲὶν (T 105) Ἀλλ’ ἀναγκαίωϲ, ἡ μὲν ϲέο, ὅτι ἐν ἀρχῇ, ἡ δὲ ἐμεῖο καὶ ϲεῖο μέγα κλέοϲ (π 241), καθὸ τῷ ῑ πλεονάζουϲιν, ἡ δὲ ἐμεῦ, ὅτι ϲυντέτακται προθέϲει.

Β

Εἰ αἱ κτητικαὶ οὐδέποτε ἐπὶ πρᾶγμα φέρονται, ϲαφὲϲ ὅτι ὡϲ τὸ ὀδυϲϲαμένοιο τεοῖο (Θ 37. 468) ἐπὶ πρᾶγμα φερόμενον ὠλιγώρηται· δέον γὰρ γενικὴν παραλαμβάνειν, Arovm. 2 itaque h. l. ἐμοῦ scripserunt. Aliis locis personalium genetivi, qui pro possessivis substituuntur, locum hubent; minime igitur Zenodoti scriptura hb. ll. per se reicienda, sed praeferenda sunt possessiva, quia genetivi personalium, ubi possessionem indicant, inclinata, non orthotona esse solent. — 18 Quacum lege non pognant ii loci, in quibus personalia possessive usurpata rectum tonum servunt, quod aut in initio sunt, aut cum praepositione construuntur, aut quod ῖ in iis redundat. — 27 Sed habet sane aliquid offensionis τεοῖο cum verbo constructum. Discr. script. 2. ευει ειϲιν in ras A | 3. ἵνα μὴ δόξη LFriedlaender, εἰ μὴ δόξῃ Ab, scribendum δόξειε b in var. lect. | 5. ακουεζεϲθον A | 6. φαϲιν A | 8. ποιϲει pro πύϲει A | 9. ἢ μὴ Homerus, ἢ μὴ b, ει μη A | τιϲευ A | 12. οὐ μὴν] ‘Immo οὔκουν, vel οὐ μὴν ἀλλά b in var. lect. | 16. προκριταιοι A | 17. ἐγκεκλιμέναι A, ἐγκλινόμεναι b | 21. ακουεζεϲθον A | 23. prius α in αιματοϲ ex ε fecit Ax 26. τῷ ῖ b, το ι A | μευ pro εμευ A | προθέϲει b, προϲθεϲει A ἥτιϲ καὶ ἐπὶ πρᾶγμα φέρεται. εἰ δ᾿ ἀπὸ τῆϲ τέο Θετταλικῶϲ ἐξετάθη, ὥϲ τινεϲ ὠήθηϲαν, δῆλον ὡϲ καὶ κατὰ τὸ πρῶτον καὶ τρίτον· ὅπερ οὐκ C ἔϲτι· ψεῦδοϲ ἄρα καὶ τοῦτο.

Αἰολεῖϲ ἔμω, ϲῶ, ὧ. — Ἡ ἐμοῖο, ϲοῖο, οἷο ἤτοι μετὰ διαιρέϲεωϲ τὸ ι προϲέλαβον, ἢ Θετταλικαί εἰϲιν, ὡϲ καὶ Ἀριϲτάρχῳ ἤρεϲκεν. Οὐκ ἄλογοϲ δ᾿ ἂν εἴη καὶ ἡ αἰτία τοῦ τὴν μὲν κτητικὴν διὰ τῆϲ οι παράγεϲθαι, τὴν δὲ πρωτότυπον διὰ τῆϲ ει. εἴ γε ἀπὸ τοῦ καλοῦ καλοῖο, μετατιθεμένου τοῦ υ εἰϲ τὸ ι καὶ προϲτιθεμένου τοῦ ο, ϲαφὲϲ ὅτι καὶ 139 A ἐπὶ τῆϲ ἐμοῦ ταὐτὸν παρηκολούθει. ὅπερ ἔθιμον ἐπὶ κτητικῶν παρὰ τῷ ποιητῇ, εἰϲ ου λήγειν ἐπὶ γενικῆϲ, τὸ δὲ πρωτότυπον εἰϲ εο καὶ ευ, ἀφ᾿ ἧϲ πάλιν ἀνάλογον τὸ ἐμεῖο.

Τὸ ὡϲ οὐδὲν γλύκιον ἧϲ πατρίδοϲ (ι 34) τρίτον νοητέον· τοῦτο γὰρ οὐ κατὰ τὸ αὐτῷ ἀρέϲκον ἀνεφωνήθη πρὸϲ τοῦ ἥρωοϲ. ἐποίϲει γοῦν ἔτι διῆκον ἐπὶ παντὸϲ εἰ καί τιϲ ἀπόπροθεν. B οὕτωϲ ἔχει καὶ τὸ οὔτι ἔγωγε ἧϲ γαίηϲ δύναμαι (ι 27)· τῆϲ γὰρ ἑκαϲταχοῦ γῆϲ. Τὸ μέντοι ἀλλ᾿ αἰεὶ φρεϲὶν ᾗϲιν ἔχων (ν 320), ἀντὶ τοῦ ἐμαῖϲ, εὐλόγωϲ ὑπ᾿ Ἀριϲτάρχου ὑπωπτεύετο ὡϲ νόθον, καθὸ ἀδιάπτωτοϲ ἐν ἀντωνυμίαιϲ. πλεῖϲτα γοῦν ἔϲτι παῤ ἑτέροιϲ εὑρεῖν, ϲφέτερον πατέρα (Hes. O. D. 2) ἀντὶ τοῦ ὑμέτερον, ἀντὶ τοῦ C τεά, τοι κήδεα λέξον ἑά παρὰ Καλλιμάχῳ, (fr. 536. 557 Schneider), καὶ πάλιν παῤ αὐτῷ ἀντὶ τοῦ ϲφωιτέρου. Ἀλκμάν (fr. 3. 30 Bergk3)· ὑμέ τε καὶ ϲφετέρωϲ ἵππωϲ· ϲφεὰ δὲ προτὶ γούνατα πίπτω. — ἀλλὰ μὴν καὶ τὸ ϲφετερίζομαι, ϲύνηθεϲ ὄν, ὠλιγώρηται ἐπὶ πρῶτου Argvm. 4 Aeolicae formae. Ἐμοῖο ϲοῖο οἷο possessivorum esse (apud Homerum) mirum non est; nam possessiva genere sunt adiectiva, quae illum exitum apud Homerum habere solent. — 12 Ὅϲ ad unam tertiam refertur, — 19 Quare recte Aristarchus hunc Homeri versum, in quo ad primam pertinet, eiecit: Momerus enin in bac re non peccat, ut alii solent. Discr. script. 1 δ᾿ A, δὲ b | εξεξεταθη A | 3. εϲτιν A | 4. εμῶ ϲὼι ὡ A | 7. litterae δι vocis δια charta illita teguntur in A | ει γε A, εἰ γὰρ b] binc fol. 192 r. | 9. ἐπὶ τῆϲ b, απο τηϲ A | 13 γλυκιων A | ἧϲ b Homerus, τηϲ A 14. οὐ add, b | 16. εἴπερ et ἀπόπροθι Homerus vulg. 1 18. οὔτοι Homerus vulg. | 22. ἐμαῖϲ b, εμοϲ A | 23. εϲτιν A | 25 τεά, τοι WDindorf, qui τοι aut delendum aut cum καί commutandum esse, et OSchneider, qui pro τοι fortasse τοῖϲ scribendum esse censet, τεά τοι b | 26. ϲφωτερου A HLAhrens pro Alcmanicis expectari dicit Callimachea: itaque suspicatur aut quaedam excidisse aut e Callimacbeo carmine ad Dioscuros desumpta esse verba: Ἀλκμὰν ὑμέ τε καὶ ϲφετέρωϲ ἵππωϲ (suppl. ἐκλέϊϲϲεν), ut sequentia non minus Callimachi sint. Ahrensio assentitur KBrugman | 28. προτὶ b ThBergk, ποτι A | ‘malim γωνατα’ ThBergk |  29. ωλιγορηται A καὶ δευτέρου ταϲϲόμενον. ἀλλ᾿ οὐδ᾿ ἐν τῇ κατὰ τὸ τρίτον ἐκφορᾷ ὑγιέϲ, εἴγε οὐδέποτε ἀπ᾿ ἀντωνυμιῶν ῥήματα παράγεται. — Οὐ πιθανὴν ἀπολογίαν τινέϲ φαϲιν, ὡϲ ἐν ῥήμαϲι παραλλαγὴ προϲώπων· 140 A «διώκετον (Κ 364) γὰρ ἀντὶ τοῦ διωκέτην· καὶ ἐν ὀνόμαϲιν· ἠέλιοϲ (Γ 277) γὰρ ἀντὶ τοῦ ἥλιε καὶ ἐν ἐγκλίϲεϲι δέχεϲθαι (Α 20) ἀντὶ τοῦ δέχεϲθε· οὕτω καὶ ἐν προϲώποιϲ ἀντωνυμιῶν». μένει γὰρ ἡ αὐτὴ παραλογία. πρὸϲ οἷϲ καὶ ἃ παρατίθενται, ἔθιμα διαλέκτων.  — «Αἱ κατὰ τὸ τρίτον», φαϲὶν, «εὶϲ τὸ ἴδιον μεταλαμβάνονται, διὸ καὶ τὸν ϲφέτερον πατέρα (Hes. O. D. 2) ἀντὶ τοῦ τὸν ἴδιόν τινεϲ δέχονται.» Τί δέ; οὐχὶ καὶ αἱ κατὰ τὸ πρῶτον καὶ δεύτερον κτητικαὶ τὸ B ἴδιόν τινοϲ ϲημαίνουϲι πῶϲ γὰρ ἀλλότριον ὂν κτῆμά τινοϲ Ἐν ταῖϲ Ζηνοδοτείοιϲ διορθώϲεϲι δίχα τοῦ ν τὸ Ζεὺϲ δὲ πρὸϲ ὃ λέχοϲ (Α 609) ἐγράφετο, καὶ ἡ ἀφορμὴ ἐκ τῶν ὑποτακτικῶν ἄρθρων, ἅπερ ὁμοφωνεῖ ταῖϲ κτητικαῖϲ κατὰ τὸ τρίτον. «τὸ γὰρ ὅϲ ὑποτακτικὸν ὁμόφωνον τῷ ἀπὸ τοῦ ἐμόϲ ϲόϲ ὅϲ, καὶ ἐπὶ πάντων ταὐτόν. ἄλλωϲ τε εἰ ἀπὸ C τοῦ αὐτόϲ, ἐκεῖνοϲ, οὗτοϲ τὰ οὐδέτερα εἰϲ ο ἔληξεν, οὐκ ἀπίθανον ἐπὶ τοῦ ὅϲ ἀντωνυμικοῦ τὸ οὐδέτερον εἰϲ ο λήγειν.» — Ῥητέον δὲ πρὸϲ μὲν τὸ πρῶτο, ὡϲ οὐ μᾶλλον ἡ ἀντωνυμία παράλογοϲ ἤπερ τὸ ἄρθρον, καθὸ εἰϲ ν οὐκ ἔληξεν. — ἔπειτα τὰ κατὰ τὸ πρῶτον καὶ δεύτερον ὁμοιοκατάληκτα καὶ κατὰ τὸ τρίτον· ὅθεν εἰ ἐμόν καὶ ϲόν, καὶ ὅν. — πρὸϲ οἰϲ οὐδὲ πάντοτε ὁμοφωνεῖ· ἰδοὺ γὰρ ἑόϲ μὲν ἡ ἀντωνυμία, 141 A οὐκέτι δὲ τὸ ἄρθρον. — πρὸϲ δὲ τὸ δεύτερον, ὅτι ἡ μὲν ἐκεῖνο καὶ τοῦτο μονοπρόϲωποι, τὸ δὲ διπρόϲωπον. — ἄλλωϲ τε θεματικώτεραι αἱ πρωτότυποι καὶ ἐν τοῖϲ γένεϲιν· ἀπὸ γὰρ τοῦ οὗτοϲ αὕτη, καὶ ἔτι τοῦτο, τοῦ ἀρϲενικοῦ οὐκ ἀπὸ τοῦ τ ἠργμένου. — ἔτι αἱ κτητικαὶ Argvm. 2 Neque personarum parallagen statuere poteris, — 7 neque illud dicere, possessivis tertiae personae notionen ‘proprius’ subici; ea enim etiam primae secundaeoue possessivis subicitur. — 12 Accusativus singularis, In editionibus Zenodoteis neutrum possessivi ὅϲ est ὅ, propter analogiam postpositiv; articuli et aliorum pronominum. — 18 At articulus potus cum lege pugnat; coniugorum ἐμόν ϲόν analogia flagitat ὅν; ne convenit quidem voce cum postpositivo; comparari non potest cum ἐκεῖνο τοῦτο, nam in his una, in ὅϲ duae sunt personae; in primitivis omnino femininun et neutrum a masculino non derivatur possessiva cum adiectivis in οϲ convenire solent, quorum neutrum in ov exit postpositivus ὅ cum praepositivo τό congruit. Discr. Script. 2. prior α in ρηματα ab Az | 5. εγκλιϲεϲιν A  | 5— 6, δέχθαι pro δδέχεϲθαι et δεχεϲθαι pro δέχεϲθε A | 8— 9. τον ϲφετερον A, τὸ ϲφέτερον b | 13. πρὸϲ ο A, πρὸϲ ὂν b | 11. εἰϲ ο b, ειϲ ου A, indeque fol 192 v. | απειθανον A | 18. litterae ρον vocis ουδετερον evan | 19. η ἀντωνυμία παράλογοϲ b, η αντωνυμια παραγωγοϲ A, ‘vide ne legendum sit ἡ παράγωγοϲ ἀντωνυμία παράλογοϲ ARSkrzeczka | 25. post αἰ tres quatuorve litterae erasue in fine versus, in versu, qui sequitur, litterae ωτοτιιποι vocis πρωτοτυποι in rasura A ἀντωνυμίαι ὡϲ ὀνόματα καθ’ ἅπαν εἰϲ τὰ γένη καὶ τὰϲ πτώϲειϲ παράγονται, τῶν δὲ ὀνομάτων εἰϲ ον τὰ οὐδέτερα. δῆλόν τε ὡϲ B καὶ τὸ ἄρθρον κατώρθωται. τὰ γὰρ ἀπὸ τοῦ τ ἀρχόμενα προτακτικὰ ἀποβολῇ τοῦ τ τὰ ὑποτακτικὰ ποιεῖ· ὅθεν εἰ τό, δῆλον ὡϲ καὶ ὅ.

Ἐδείχθη ὡϲ ἀπὸ ἐγκλινομένων οὐ παράγονται αἱ κτητικαί. καὶ οἱ ἀξιοῦντεϲ οὖν ἐγκεκλιμένην, ὡϲ τρίτου, εἶναι γενικὴν τὴν ἀλλ’ εἴπ’ ἤ ϲφωιν (δ 28) καὶ γυιώϲω μέν ϲφωιν (Θ 402) C καὶ ἀπ’ αὐτῆϲ κτητικὴν παρ’ Ἀντιμάχῳ (p. 30 Stoll) εἰρῆϲθαι ἐπὶ Τυ. δέωϲ καὶ Πολυνείκουϲ τὸ ϲφωιτέρην ὀϊζύν καὶ διὰ τῆϲ δευτέραϲ ἐπὶ Ἐξτεοκλέουϲ καὶ Πολυνείκουϲ τὸ ϲφωίτερον μῦθον, ἑαυτοῖϲ ἐναντιοῦνται. δέον γὰρ μᾶλλον ἐπίμεμπτον καταλείπειν τὸ ϲχῆμα ἢ μαχόμενον πρὸϲ τὰ ὅλα. ἄλλωϲ τε οὐδέποτε τρίτον δευτέρῳ ὁμοφωνεῖ· ἔϲτι δὲ δεύτερον κατὰ τὸ ἐντὸϲ δυϊκὸν ἀπὸ πρώτου τοῦ νωίτεροϲ τὸ ϲφωίτεροϲ.

142 A

Τὴν ἡμέτεροϲ, κατὰ τὸν κτήτορα οὖϲαν πληθυντικήν, διχῶϲ λέγουϲι Δωριεῖϲ· ἁμέτεροϲ γὰρ καὶ ἀμόϲ, καὶ ὑμέτεροϲ καὶ ὑμόϲ, καὶ ϲφέτεροϲ καὶ ϲφόϲ. — Προείρηται ὡϲ καὶ παρ’ Ὁμήρῳ τὰ τοιαῦτα Δωρικά, τὰ δ’ οὐ μένοϲ ἁμὸν ἐρύξει (Θ 178) ἀμφὶ ϲφοῖϲ ὀχέεϲϲι (Ϲ 231)· καὶ τὸ πρὸϲ πέτρῃϲι βαλὼν ὑμῆϲ (ι 284) B οὐ μὴν κατὰ τὸ τέλοϲ διὸ οὐδὲ τὸ ϲαωϲέμεναι νέαϲ ἁμάϲ (N 96) οὐ ϲυνεϲτάλη κατὰ τὸ τέλοϲ, καθὸ οὐδὲν τοῖϲ τέλεϲιν ἐδώριζε. καὶ γάρ πού φηϲι οὐδέπω ἁμῆϲ γῆϲ ἐπέβην (λ 166 —67). — Arovm. 5 Possessiva ab inclinatis non derivantur quare ϲφωίτεροϲ non est tertiae a ϲφωίν ductum, sed descendit a ϲφῶιν et est secundae — 17 Pluralis primae secundae tertiae. Formis quidem doricis utitur Homerus, — 24 sed non flexione dorica. Discr. script. 2. ματων litterae in voce ονοματων antea evanuerant, sed alio atramento renovatae in A | ω in ωϲ ex κ facta ab Ax | 7. η A Homerus, εἰ b | 9. γυωϲω A | 10 — 11. τυδέοϲ A | 11. ϲφωιτερον A | δευτεραϲ in margine A1, ut videtur, adscripsit, sed nitidiore atramento | 12. ἐπὶ adiecit RSkrzeczka | in πολυνέικουϲ litteras υνεικουϲ Ax scripsit, νεικου in rasura | 15 εϲτιν A | 16, ϲ prior in ϲφωιτεροϲ eodem atramento, quo δευτεραϲ, scripta | 17, inscriptio περι τηϲ ημετεροϲ υμέτεροϲ maiusc. A | κτητωρα A | 17 — 18. λεγουϲιν A | 18. ἁμόϲ b, αμον A | 22. οχεεϲϲιν A | 24. ὑμῆϲ b, υμηοϲ A | 26 νήαϲ A | 27 εδωριζεν A | 28. φιϲιν A Τὸ ϲφεᾶϲ ἔειξε χώραϲ παρ᾿  Ἀλκμᾶνι (fr. 31 Bergk3) τῷ ε πλεονάζει. — Εἴρηται ὡϲ τὸ ἤτοι γὰρ πατέρ᾿ ἁμὸν (Z 414) ἴϲον ἐϲτὶ τῷ ἡμέτερον, ἀλλ᾿ οὐχ ὥϲ τινεϲ ὑπέλαβον ἐκ τοῦ ἐμόν μετειλῆφθαι· C οὐ γάρ ποτε τὸ ε εἰϲ ᾱ μακρὸν μεταλαμβάνεται, ὅτι μὴ ἐπὶ τοῦ κέν ϲυνδέϲμου, καὶ ταῦτα, εἰ δοθείη. ἄλλωϲ τε ϲύνηθέϲ ἐϲτι τὸ πληθυντικοῖϲ ἀντὶ ἑνικῶν χρῆϲθαι, ἡμεῖϲ δ᾿  o νύ τι τοῖοι ἀμυνέμεναι (β 60) καὶ ἐφ᾿ ἑνὸϲ τοῦ Πατρόκλου, ἡμέτεροϲ θεράπων (Π 244)· τοιοῦτον οὗν καὶ τὸ «ἁμόν». — πρὸϲ οῖϲ καὶ τὸ ὑμόν καὶ ϲφόν ϲυζυγοῦντα 143 A ὁμολογεῖ τὸ ἐντὸϲ πληθυντικόν. καὶ ἡ ϲυνήθηϲ φράϲιϲ ἀνάπλεόϲ ἐϲτι τοῦδε τοῦ ϲχήματοϲ. καὶ οὐκ ἀπεμφαίνει ὁ λόγοϲ· ἐμπεριεκτικὸϲ γάρ ἐϲτιν ὁ πληθυντικὸϲ ἀριθμὸϲ τοῦ ἑνικοῦ.

Οὐχὶ οὗν καὶ ὁ δυικόϲ; τί οὖν οὐχὶ δυικοῖϲ χρώμεθα ἀντὶ ἐνικῶν· Ἀλλ᾿ οὐκ ἔϲτιν ὅμοια· ὁ μὲν γὰρ δυικὸϲ ὡϲ κύριον ὄνομα κατὰ τοῦ δύο ἐτάχθη, ὁ δὲ πληθυντικὸϲ κοινὸϲ παντὸϲ πλήθουϲ καθέϲτηκε, καὶ B διὰ τοῦτο γενικὸϲ ὢν κατὰ τῶν ἰδικῶν τάϲϲεται.  — διὸ καὶ μεμφόμεθα τὸ δυϊκὸν κατὰ πληθυντικῶν ταϲϲόμενον, καὶ ἔτι τὸ ἑνικόν. — πάλιν δὴ ὁ Ἀλκμὰν (fr. 31 Bergk) τὸ ϲφεᾶϲ ἀντὶ ἑνκοῦ ἔταξε καὶ τὸ ϲφοῖϲ ἀδελφιδεοῖϲ κᾶρα καὶ φόνον (fr. 56 Bergk3) — Ἡϲίοδοϲ μέντοι ἐπίμεμπτόϲ ἐϲτιν εἰπὼν ἑὸν κακὸν ἀμφαγαπῶντεϲ (0. D. 58), ἐν ῷ ἑνικῷ ἀντὶ πληθυντικοῦ ἐχρήϲατο· καὶ Καλλίμαχοϲ· ARGVM. 4 Ἀμόϲ ponitur illud quidem pro ἐμόϲ (solent enim pluralia pro singularibus poni), sed non est ortum ex hoc; nunquam enim ε in longam transit. — 16 Neque dualis ad unam personam refertur: dualis enim proprium est duas res signicare neque dualis aut singularis potest pluralispartes sustinere. Testim. 5. Schol. A ad Z 414 Δημήτριός φησιν ἀντὶ τοῦ ἐμόν· διὸ καὶ. ἀντικρὺς φιλοῖ· πιθανώτερον δέ ἐστι Δωρικώτερον εἷναι ἀντὶ τοῦ ἡμέτερον ἀμόν (ἁμόν corr. HLAhrens). οὕτως Ἀπολλώνιος. DISCR.. SCRIPT. 2. ϲφεαϲε, ειξεν A | 3. τῷ ε b, το ἐ A | Εἴρηται b, ειρηται γαρ A, sed γαρ delevit A | 5. εϲτιν A | εμον A, ἐμόϲ b | 5 — 6 ‘ne quis corrigat μετείληπται b in var. lect. | 6. οὺ γάρ ποτε] fol. 193 r., ceterum ου coopertum charta a bibliopega illita | 7. εϲτιν A | 9. ἀμυνέμεν Homerus vulg. | 12. αμον A, ἁμόϲ b | πρὸϲ οἷϲ b, προϲοιοιϲ A | 13 — 14. αναπλεοϲ A, ἀνάπλεώϲ b | 14. εϲτιν A 15. vocis πληθυντικοϲ litterac πλῆ in ras. in fne versus,’ θυν ultra versum, τι in versu, qui sequitur, in ras. scriptae 18. καθεϲτηκεν A 19. γενικὸϲ b, γεινικωϲ A | ιδικων A, εἰδικῶν b | 21. ϲφεᾶϲ HLAhrens ThBergk, ϲφέαϲ b | εταξεν A sic locum constituit ThBergk, verba καὶ τὸ fragmento tribuerat b | 22. ἀδελφιδεοῖϲ ThBergk, ἀδελφιδέοιϲ b | κᾶρα b in var. lect ThMergk, καραν Ab in textu 25. και καλλιμαχοϲ A, Καλλίμαχοϲ b C μοῦϲαί νιν ἑοῖϲ ἐπὶ τυννὸν ἔθεντο (fr. 420 Schneider), καὶ ἑὸν δέ μιν οἶα γονῆα (fr. 11 Schneider)· δέον γὰρ ϲφόν» καὶ «ϲφοῖϲ». καὶ παρὰ ἄλλοιϲ δὲ πλεῖϲτα· παραπεμπτέον δὲ ὑπὲρ τοῦ μὴ ἐπὶ πλεῖον προάγειν τὸν λόγον. — ὑπὲρ δὲ τοῦ Ἡϲιοδείου οὕτω τινὲϲ ἐκδέχονται· «τῆϲ ἀντὶ πυρὸϲ δοθείϲηϲ γυναικὸϲ τέρπονται ἑὸν ἕκαϲτοϲ κακὸν ἀγαπῶντεϲ».

114 A

Αἰολεῖϲ ἀμμέτερον καὶ ἄμμον καὶ ὔμμον καὶ ϲφόν. Ϲαπφώ (fr. 70 Ahrens, 10 Bergk3) ἔμε τιμίαν ἐπόηϲαν ἔργα τὰ ϲφὰ δοῖϲαι. Ὑπὲρ δὲ τοῦ τὸ ἁμόϲ καὶ ὑμόϲ μὴ ϲυγκεκόφθαι παρὰ ταῖϲ διαλέκτοιϲ οὐ ῥητέον, ὥϲ τινεϲ ὑπέλαβον, καθὸ δύο ϲυλλαβαὶ οὐ ϲυγκόπτονται· ἰδοὺ γὰρ τὸ Δευκαλίδηϲ καὶ Ἀνθεμίδηϲ· ἀλλὰ καθὸ μὴ βαρύνονται, τοῦ ἡμέτεροϲ βαρυνομένου καὶ ὑμέτεροϲ καὶ ϲφέτεροϲ. χωρὶϲ εἰ μὴ λέγοι B τιϲ ϲυνεκδεδραμηκέναι αὐτὰϲ κατὰ τὴν τάϲιν τῇ ἐμόϲ καὶ ϲφόϲ· τὸ γὰρ ϲφόϲ καὶ μονοϲυλλαβοῦν ἀναγκαίωϲ ὠξύνετο.

Τῆϲ ἐμαυτ τοῦ πλαγίου καὶ ἔτι τῶν ὑπολειπομένων οὔτε ῥητὴ ἡ εὐθεῖα οὔτε ϲυϲτατή. καὶ ὅτι οὐ ῥητή, τουτέϲτιν οὐ ϲυνήθηϲ. ϲυμφανέϲ, χωρὶϲ εἰ μὴ ἐν Μετοίκοιϲ Φερεκράτουϲ ἅπαξ ἐϲτὶν εἰρημένη, καὶ ἴϲωϲ ἕνεκα τοῦ γελοίου. ὡϲ δὲ οὐκ ἔϲτι ϲυϲτατή, ϲαφὲϲ ἐντεῦθεν. — Καθότι αἱ πλάγιοι ϲύνταξιν ποιοῦνται ἐν διαβιβαϲμῷ προϲώπων Arovm. 11 Formas ἁμόϲ ὑμόϲ non esse factus ex ἡμέτεροϲ ὑμέτεροϲ, non. poteris ita comprobare, ut duarum syllabarum syncopen non admitti dicas: admittitur enim. ln tonosi analogiam ἐμόϲ ϲφόϲ vocum secutae esse videntur. — 17 [Nominativus ἐμαυτοῦ reflexivi nec est in usu, nec esse potest. — 21 Actio subiect aut ad obliquum pronominis ab illo diversi casum transit (ad quem obliquum casum αὐτόϲ accedere potest, nequitautem cum pronomine coalescere) aut actio quae in verbo inest ad subiectum redit; quod ubi fit reflexiva (composita) locum habent. Discr. script. 1. νιν Ab, μιν OSchneider, νιν ἑοῖϲ ἐπὶ γούναϲ’ ἔθεντο DRuhken | 3. ἐόν δὲ μιν DRuhnken OSchneider, ἑὸν δὲ μοι Ab, νέοι δέ μιν Stobaeus | γονῆα A b OSchneider, τοκῆα Stobaeus |  4. παρα A, παρ’ b | 5. πλεῖον b, πλειονι A | 10. in his εμετιμιαν litterae εμετ in ras. ιμ renovatae in A, ἔμε τιμίαν b, αἵ με τιμίαν JFASeidler HLAhrens, α με τιμίαν ThBergk | ἐπόηϲαν HLAhrens, ἐποίηϲαν Ab | ἔργα τὰ JVose b HLAhrens ThBergk, ερτατα A 11. μὴ inseruit b in var. lect., om. A b in textu JGuttentag | 12. οὐ ῥητέον b in var. lect., εὐρητέον Ab in textu, οὐ ζητητέον JGuttentag | 15. τῇ ἐμόϲ τὸ γὰρ ϲόϲ καὶ ϲφόϲ καὶ μονοϲυλλαβοῦντα JGuttentag, quocum facit GUhlig, praeterquam quod τὸ γὰρ ϲόϲ καὶ τὸ ϲφόϲ scribit, servata μονοϲυλλαβοῦν scriptura 17. οτι ουρητεον εμαυτοϲ inscriptio muiusc. A | Quae sequuntur libro, qui est de pronomine, abroganda esse, ostendit RSchneider ὑπολειπομένων b, υπολειμενων A | 20. ἐϲτιν A | 21. Καθότι Ab in textu, ‘fortasse καθόλου’ b in var. lect. hinc fol. 193 v. πρὸϲ τὴν εὐθεῖαν, ἐμὲ Διονύϲιοϲ ἔπαιϲεν, ἐγώ ϲοι ἐλάληϲα, C Ἀριϲτοφάνηϲ Ἀρίϲταρχον ἐδίδαξεν (ἦν δὲ καὶ ϲύνταξιϲ ἐν πλαγίοιϲ μετὰ τῆϲ ἐπιταγματικῆϲ τοιάδε, ἐμὲ αὐτὸν ἔτυψεν οὗτοϲ, ἐμοὶ αὐτῷ ἐλάληϲεν Ἀρίϲταρχοϲ. καὶ ἡ μὲν τοιαύτη ϲύνταξιϲ ἀϲυνελεύϲτουϲ εἴχεν εἰϲ ϲύνθεϲιν τὰϲ ἀντωνυμίαϲ)· ἐπεὶ δὲ πολλάκιϲ αἱ ἐκ τῶν ῥημάτων ἐνέργειαι οὐ μόνον ἐξ ἑτέρων προϲώπων εἰϲ ἕτερα ἀπετελοῦντο, ἀλλὰ καὶ αὐτοπάθειαί τινεϲ ἐγίνοντο, τουτέϲτιν ὅτε ἓν 145 A πρόϲωπον τό τε δρῶν καὶ τὸ δρώμενον, ἀπετελεῖτο διϲϲὸν ϲχῆμα τῶν ἀντωνυμιῶν, τό τε ϲύνθετον, ὅπερ καλεῖται ἀντανακλώμενον, καὶ τὸ ἀλλοπαθέϲ. ἐμὲ αὐτὸν ἔπαιϲα ἐμαυτὸν ἔπαιϲα, ἐμοὶ αὐτῷ ἐλάληϲα ἐμαυτῷ ἐλάληϲα. ἔνθεν τὰ κατὰ διάϲταϲιν παρὰ τοῖϲ ποιηταῖϲ εἰϲ ϲύν· θεϲιν παραλαμβάνομεν, τοῦ τοιούτου παρεπομένου· ἐμέθεν περιδώϲομαι αὐτῆϲ (ψ 78)· B ἴϲον γάρ ἐϲτι τῷ ἐμαυτῆϲ· καὶ ἀλλὰ τὰ μὲν νοέω καὶ φράϲϲομαι ἅϲϲ’ ἂν ἐμοί περ αὐτῇ (ε 188)· ἀντὶ τοῦ ἐμαυτῇ.

Ἔνθεν οὖν λέγω ἐπὶ τῶν πλαγίων τὸ χρειῶδεϲ ἦν τῆϲ ϲυνθέϲεωϲ. οὐ γὰρ δή γε ἐπὶ τῆϲ εὐθείαϲ ἔτι τὸ διϲϲὸν παρείπετο τῆϲ ϲυντάξεωϲ, λέγω τὸ αὐτοπαθὲϲ καὶ τὸ ἐν μεταβάϲει προϲώπου. διὸ οὐδὲ ϲυνετίθετο τὸ ἐγὼ αὐτόϲ. — καὶ εἰ τοῦτο, προφανὲϲ ὅτι οὐδὲ τῆϲ ἐμαυτοῦ C κτητικῆϲ εὐθεῖά τιϲ καταϲτήϲεται. — ἔπειτα ὤφειλεν οὐ μᾶλλον ἐμαυτόϲ ὡϲ ἐγαυτόϲ, εἴγε καὶ τῆϲ ἐμοῦ ἐϲτὶν ὀρθὴ ἡ ἐγώ, μετ’ ἐπιταγματικῆϲ τῆϲ αὐτόϲ. — Ἔτι ταῖϲ ϲυνθέτοιϲ ἀντωνυμίαιϲ ῥήματα ϲύνεϲτι τοῦ αὐτοῦ προϲώπου, ἐμαυτὸν ἔπαιϲα, ἐμαυτῷ ἐλάληϲα, καὶ δυνάμει ἡ ϲύνταξιϲ τοιαύτη ἐϲτίν, ἐγὼ ἐμὲ ἔπαιϲα, ἐγῶ ἐμοὶ ἐλάληϲα. 146 A καὶ φανερόν ἐϲτιν ὅτι ἡ ϲύνταξιϲ τοῦ ῥήματοϲ δυνάμει ἐϲτὶν ὀρθὴ πτῶϲιϲ μετὰ πράγματοϲ. εἰ οὖν ϲυϲταίη ἡ ἐμαυτόϲ καὶ μετ’ αὐτῆϲ ῥῆμα τοῦ αὐτοῦ προϲώπου ϲυντάϲϲοιτο, γένοιντ’ ἂν δυνάμει δύο εὐθεῖαι. δύο δὲ εὐθεῖαι οὐδέποτε θέλουϲι ϲυντάϲϲεϲθαι ἐν ταῖϲ ϲυντάξεϲι τῶν ῥημάτων, ἀλλὰ πλάγιοϲ καὶ εὐθεῖα, ἔν γε ταῖϲ ἐν μεταβάϲει ἐχούϲαιϲ τὸ ἕτερον πρόϲωπον. οὐκ ἄρα ϲυϲτήϲεται ἡ ἐμαυτόϲ κατὰ τοῦτο.

Ἀλλὰ καὶ εἰ τοῦτό τιϲ παραλάβοι, ὡϲ τὸ ἀλλήλων καὶ ἀλλήλουϲ B ϲύνθεϲιν ἔχει ἀπὸ προϲώπου εἰϲ πρόϲωπον διαβατικήν, ἐν εὐθείᾳ καὶ Argvm. 11 Pro quibus apud poëtas formae non compositae substituuntur. — 18 In nominativo igitur cum non sit duplex constructio, satis est ἐγὼ αὐτόϲ dici; composita forma non requiritur. Ceterum ea non ἐμαυτόϲ, sed ἐγαυτόϲ esset — 24 In verbo nominativus inest: ad eum si alter, qui in ἐμαυτόϲ futurus esset, accederet, duo essent nominativi. — 33 Ἐμαυτόϲ, quod sibi finxerunt, non potest comparari cum ἀλλήλων; in hoc enim nominativus est prior compositi pars. Discr. script. 7. ἕν b, ἐν ὁν A, ἕν ἦν conicit RSctneider | 14. εϲτιν A | 15. ἄϲϲ’ ἂν b Homerus, αϲϲ A | 22. καταϲτηϲεται A, ϲυϲτήϲεται b | ἔπειτα b in var. lect., ἐπεί τοι Ab in textu | 29. γένοιντ’ b, γενοιτ’ A | 30. θελουϲιν A πλαγίῳ νοουμένην, καὶ κατὰ τοῦτο οὐδὲν κωλύϲει καὶ τὴν ἐμαυτόϲ ϲυϲτῆναι ἐκ πλαγίου καὶ εὐθείαϲ, φαίημεν ἂν ὅτι ἡ ἀντιπαράθεϲιϲ οὐκ ἔϲτιν ὁμοία. ἐκεῖνο μὲν γὰρ ἐξ εὐθείαϲ καὶ πλαγίου ϲυνέϲτηκε, λέγω δὴ τὸ ἀλλήλων καὶ ἀλλήλουϲ, καὶ οὐκ ἔϲτιν αὐτοῦ ἡ εὐθεῖα· δύο γὰρ C εὐθεῖαι, ὡϲ ἔφαμεν, μετὰ ῥήματοϲ ἀϲύϲτατοί εἰϲιν ὡϲ πρὸϲ διάβαϲιν δραϲτικὴν τοῦ τε δρῶντοϲ καὶ τοῦ δρωμένου. ἐπὶ μέντοι τοῦ ἐμαυτόϲ ἀντεϲτραμμένη ἡ ϲύνθεϲιϲ· πλάγιον γὰρ καὶ εὐθεῖαν ἐπινοοῦμεν ϲυντεθειμένην.

Καὶ ἐγίνετο τὸ ϲχῆμα ἄκλιτον. οὔτε γὰρ κατὰ τὸ τέλοϲ κλίνεϲθαι ἠδύνατο, ἐπεὶ μετὰ ῥήματοϲ ἡ ϲύνταξιϲ τῆϲ εὐθείαϲ οὖϲα οὐδέποτε πλάγιον ἀναδέχεται, χωρὶϲ εἰ μὴ ἐπὶ τῶν ϲεϲημειωμένων ϲυμβαμάτων 147 A καὶ παραϲυμβαμάτων παρὰ τοῖϲ Ϲτωικοῖϲ, λέγω δὲ τοῦ μέλει καὶ μεταμέλει· οὔτε μὴν κατὰ τὸ ἄρχον μέροϲ τῆϲ ϲυνθέϲεωϲ, ἐπεὶ ἅπαξ τὰ ϲυντιθέμενα ἄκλιτά ἐϲτιν. εἰ οὖν οὐκ ἔχει ἡ ἐμαυτόϲ γενικὴν καὶ τὰϲ ὑπολειπομέναϲ, οὐδ’ ἡ γενικὴ καὶ αἱ ὑπολειπόμεναι ἕξουϲιν εὐθεῖαν. — πῶϲ οὖν οὐχὶ βίαιον τετριμμένον ϲχηματιϲμὸν παρώϲαϲθαι, καὶ ἀτριβῆ καὶ ἄκλιτον καὶ ἔτι ἀμφίβολον παραδέξαϲθαι; πάλιν γὰρ τὸ B ϲυντιθέμενον μέροϲ τῆϲ ϲυνθέϲεωϲ ἢ γενική ἐϲτιν ἢ δοτικὴ ἢ αἰτιατική.

Ἀλλ’ ἴϲωϲ τιϲ φαίη, πῶϲ οὖν τὸ ἀλλήλων κλίνεται; Ὅτι ἐξ εὐθείαϲ ϲύγκειται καὶ πλαγίου. εἶτα ϲυνέβη τῇ μὲν κατ’ ἀρχὴν ϲυνθέϲει κατὰ δύο τρόπουϲ μὴ κινεῖϲθαι, καὶ καθότι εὐθεῖα ϲύν ῥήματι παραλαμβανομένη, καὶ ὅτι ϲυνῆπται κατὰ ϲύνθεϲιν· τὸ δ᾿ἐπὶ τέλουϲ κλίνεϲθαι πάλιν κατὰ δύο, καὶ καθότι ἐπὶ τέλουϲ ἐϲτίν, ὅπερ παρέπεται παντὶ πτωτικῷ κλίϲιν ἀναδεχομένῳ, καὶ καθότι τῆϲ εὐθείαϲ μενούϲηϲ ϲυντάξει C ῥήματοϲ κινούμενον τὸ πλάγιον ϲχῆμα, ὡϲ πρὸϲ τὴν διάθεϲιν τῆϲ εὐθείαϲ, ἐγώ ϲοι δέδωκα, ϲύ με ἔτυψαϲ, Ἀριϲτοφάνηϲ Ἀρίϲταρχον ἐδίδαξεν.

Argvm. 9 Nec flecti posset illa forma. Finis enim compositi non flecteretur, quod esset subiectum; — 12 neque prior compositi pars, quoniam ea omnino non flectitur. — 16 Itaque ἐμαυτόϲ qui casus esset, non constaret. — 19 Contra ἀλλήλων nibil impedit quominus flectatur nam prior compositi pars, quae suapte natura non variatur, nominativus est posterior et potest flecti et flectitur, prout verbum, quocum construitur, postulat. Discr. script. 1. και την A, τὴν b | 3. ἐκεῖνο] fol. 194 r. | ϲυνεϲτηκεν A | 5. ὡϲ πρὸϲ b, ωϲ A | 7. επινοουμεν A, νοοῦμεν b | 10. ηδυνατο A, ἐδύνατο b | η ante ϲυνταξιϲ vix cerni potest in A | ευ in ευθειαϲ alio atramento renovatum. 11. ϲυμβαμάτων καὶ delet CEASchmidt | 18. ϲυντιθέμενον Ab in textu, ‘Fortasse τὸ ϲυναπτόμενον b in var. lect | 19. ιϲωϲ A, ἴϲωϲ ἂν b | 20. τ in κατα ex θ fecit Az | 22. δ᾿επι A, δὲ κατὰ b | τελουϲ A, τέλοϲ b | 25. v vocis πλαγιον in ras. A | vocis ϲχημα littera ϲ in rasura, χ non ab A1, ut videtur, μα atriore atramento ab Az scriptum in A | 26. litteras οφ in αριϲτοφανηϲ ex αρ fecit Az

Ἡ καλουμένη ἐπιταγματικὴ ἀντωνυμία καὶ προτάϲϲεται καὶ ὑποτάϲϲεται, αὐτῷ τοι μετόπιϲθεν (1 249)· ϲοὶ δ’ αὐτῷ μελέτω (0 231)· ἐπεκράτηϲε μέντοι τὸ τῆϲ ὑποτάξεωϲ, ὃ καλεῖται ἐπιταγματικόν. δν τρόπον οὖν τὸ ἐπίρρημα καὶ προτάϲϲεται τῷ ῥήματι καὶ ὑποτάϲϲεται, 148 A ἀπὸ δὲ τῆϲ ἑτέραϲ ϲυντάξεωϲ, λέγω δὴ τῆϲ ὑποταγῆϲ, τὸ ὄνομα ἔλαβε, τὸν αὐτὸν τρόπον καὶ ἡ προκειμένη ἐπιταγματικὴ ἀντωνυμία. μή ποτε δὲ διὰ τοιοῦτόν τινα λόγον κατ’ ἀμφοτέραϲ τὰϲ ϲυντάξειϲ ἑνὸϲ τετύχηκϲν ὀνόματοϲ. ὅταν μὲν γὰρ προτάϲϲηται, ἀπὸ ταύτηϲ ἐννοίαϲ καλεῖται ἐπιταγματική, οἱονεὶ ἐφ’ ἡ τάϲϲεται ἄλλη ἀντωνυμία, τουτέϲτιν μεθ᾿ἥν πρα. ατι νδ ται εν ε . τ τάϲϲεϲθαι αὐτὴν δευτέραν .

Argvm. 1 Αὐτόϲ et praeponitur et postponitur sed nomen ἐπιταγματικόν ei a postponendo inditum est; qua in re eius appellatio convenit cum ἐπίρρημα nomine.] Testim. 1 Prisc. XII 6 p. 580, 13 Hertz hoc pronomen ἐπιαγματικόν hoc est impositivum vel subiunctivum, vocant Graeci, quod vel subiungit vel subiungitur alteri pronomini. Schol. Dion. Thr. BA p. 934, 20 εἰ δὲ καὶ παοτάττεται καὶ ὑποτάσσεται, πῶς ἀπὰ μιᾶς σθμτάκεως μόνον ὡνομάσθη; Φαμὲν οὖν ὡς ἧ ἐπί πρόθεσις δύο συντάξεών ἐστι σημαντική. καὶ προηγουμένου γὰρ τοῦ ῥήματος τοῦτο δυνάμεθα καλεὶν ἐπίρρημα, τὸ ἐπὶ τῷ ῥήματι λεγόμενον, ἀντὶ τοῦ μετὰ τὸ ῥῆμα, ὥς φαμεν ὅδε ἐπὶ τῷδε ἦλθεν ἀντὶ τοῦ μετὰ τόνδε· καὶ πάλιν ὁμοίως προηγούμενον τοῦ ῥήματος ἐπίρρημα τὸ αὑτὸ καλοῦμεν, οἷον ἐφ’ ᾧ ῥῆμά τι τίθεται, ἀντὶ τοῦ μεθ᾿  ὅ. Discr. script. 1. inscriptio περι τηϲ αυτοϲ maiusc. A | 5. ὑποτάξεωϲ b, προταξεωϲ A, RSkrzeczka dubitat utrum h. l. ὑποτάξεωϲ sit scribendum, ut 116,7 10 vera putetur codicis scriptura, an h l. codicis lectio servanda, ut 116, 7 προτάξεωϲ pro ὑποταγῆϲ et 116, 10 ὑποτάϲϲηται pro προτάϲϲηται ponatur | 11. τάϲϲεται ἄλλη] fol. 194 v. ultimum totius codicis | ⟨ἀντωνυμία⟩ KLehrs | 11—12. εϲτιν in τουτεϲτιν nunc fere evan. | 12. με⟨θ᾿ἥν⟩ RSchneider | πρα. b, sed de α littera non constat | ατι b, videtur ατιθετα esse in A | νδ . . . b, videtur νδευτερ scriptum esse in A | 13. τάϲϲεϲθαι αὐτὴν δευτέραν arcessivit RSchneider ex L., qui haec habet: ‘οἰον ει εφ η ταϲϲεται αλλη Restant quattuor lineae quarum nihil legi potuit praeterquam in fine ταϲϲεϲθαι αυτην δευτεραν’, . . . ϲϲεϲθαι . . ην δ . . αν b, εθεϲθαι αυτην δευτεραν enotavit JGuttentag, sed de eis litteris, quibus puncta subscripsit, ei non constabat.]