Περὶ συντάξεως

ΑΠΟΛΛΩΝΙΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΩΣ

ΠΕΡΙ ΣΥΝΤΑΞΕΩΣ ΒΙΒΛΙΟΝ Α C. I 3 b 9S

Ἐν ταῖϲ προεκδοθείϲαιϲ ἡμῖν εχολαῖϲ ἡ περὶ τὰϲ φωνὰϲ παράδοϲιϲ, Prooemium καθὼϲ ἀπῄτει ὁ περὶ αὐτῶν λόγοϲ, κατείλεκται· ἡ δὲ νῦν ῥηθηϲομένη ἔκδοϲιϲ περιέξει τὴν ἐκ τούτων γινομένην ϲύντοξιν εἰϲ argvmenta. § 1. Adhuc exposuimus doctrinam de vocum formis; quae numc exponemus, complectentur earum constructionem, unde nascitur congruens absolutumque enuntatum. quam accuratissime explicabimus, quia hac cognitione utique opus est ad interpretanda poemata testimonia et adnotatio exegetica. 1—p 2, 8 Prisciani lnstit. gramm. XVII § 1 et 2 107, 2—108, 16 H.: Quoniam in ante expositis libris de partibus orationis in plerisque Apollonii auctoritatem sumus secuti, aliorum quoque sive nostrorum sive Graecorum nom intermittentes necessaria et si quid ipsi quoque novi potuerimus addere, nunc quoque eiusdem maxime de ordinatione sive constructione dictionum, quam Graeci ϲύνταξιν vocant, vestigia sequentes, si quid etiam ex aliis vel ex nobis congruum inveniatur, non recusemus interponere. (§ 2) In supra dictis igitur de singulis vocibus dictionum, ut poscebat earum ratio, tractavimus; nunc autem dicemus de ordinatione earum, quae solet fieri ad constructionem orationis perfectae, quam admodum necessariam ad auctorum expositionem omnium diligentissime debemus inquirere, quod, quemadmodum literae apte coëuntes faciunt syllabus et syllabae dictiones, sic et dictiones orationem. hoc enim etiam de literis tradita ratio demonstravit, quae bene dicuntur ab Apollonio prima materia vocis esse humanae individua. ea enim non quocumque modo iuncturas ostendit fieri ligerarun, sed per aptissimam ordinationem, unde et literas verisimiliter dicunt appellari, quasi legiteras, quod legendi iter praebeant ordine congruo positae. nec non etiam auctiores literis syllabae idem recipiunt, cum ex eis coëuntes iuncturae pro debito dictionem perficiunt. — 1 — 3 ἐκδόϲειϲ infra 157, 18 et 167, 11 carminum Ho- adnotatio critica, discrepantia scriptvrae in ALCBb. A habet in inferiore mg folii 1 r a manu quinti decimi, ut videtur, saeculi Ἀπολλωνιου γραμματικου περι ϲυνταξεωϲ, in L. a prima manu in fol 1 r primis grammatici verbis haec praemissa sunt: Ἀπολλωνίου ἀλεξανδρέωϲ περί ϲυντάξεωϲ, C titulo caret, in B post γένοϲ ἀπολλωνίου (fol 1 r) et indicem capitum librorum l I—IV (fol 2r—4r). haec leguntur fol 4v: Ἀπολλωνίου ἀλεξανδρέωϲ τοῦ γραμματικοῦ πεῖ ϲυντάξεωϲ τῶν μερῶν τοῦ λόγου τῶν εἰϲ τέϲϲαρα βιβλίον πρῶτον περὶ ϲυντάξεωϲ ἄρθρων. τμῆμα πρῶτον || 1 usque ad p 2, 12 ἀπο desunt in A, qui in fol 1r et v indicem capitum1 1—32 libri primi exhibst ab sia manu non recentiore scriptum || 1 —p 2, 4 κατεπηγγείλατο] haec et his praemissum indicem capitum libri primi in folio primo a rec. manu habet καταλληλότητα τοῦ αὐτοτελοῦϲ λόγου, ἣν πάνυ προῄρημαι, ἀναγκαιοτάτην οὖϲαν πρὸϲ ἐξήγηϲιν τῶν ποιημάτων, μετὰ πάϲηϲ ἀκριβείαϲ ἐκθέϲθαι.

Quae enuntiatis cum literis, syllabis, vocibus communis sint.

Ἤδη γὰρ καὶ ἡ πρώτη ῥηθεῖϲα ἀμερὴϲ ὕλη τῶν ϲτοιχείων τοῦτο πολὺ πρότερον κατεπηγγείλατο, οὐχ ὡϲ ἔτυχεν ἐπιπλοκὰϲ ποιηϲαμένη τῶν ϲτοιχείων, ἀλλ᾿ ἐν τῇ κατὰ τὸ δέον ϲυντάξει, ἐξ ἧϲ ϲχεδὸν καὶ τὴν ὀνομαϲίαν εἴληχεν. ἥ τε ἐπαναβεβηκυῖα ϲυλλαβ ταὐτὸν ἀνεδέξατο, εἴγε αἱ ἐκ τούτων ϲυντόξειϲ ἀναπληρούμεναι κατὰ τὸ δέον ἀποτελοῦϲι τὴν λέξιν. καὶ ϲαφὲϲ ὅτι ἀκόλουθόν ἐϲτι τὸ καὶ τὰϲ λέξειϲ, 4 b μέροϲ οὔϲαϲ τοῦ κατὰ ϲύνταξιν αὐτοτελοῦϲ λόγου, τὸ κατάλληλον τῆϲ ϲυντάξεωϲ ἀναδέξαϲθαι· τὸ γὰρ ἐξ ἑκάϲτηϲ λέξεωϲ παρυφιϲτάμενον νοητὸν ~~10s~~ τρόπον τινὰ ϲτοιχεῖόν ἐϲτι τοῦ λόγου, καὶ ὡϲ τὰ ϲτοιχεῖα τὰϲ ϲυλλαβὰϲ ἀποτελεῖ κατὰ τὰϲ ἐπιπλοκάϲ, οὕτω καὶ ἡ ϲύνταξιϲ τῶν νοητῶν τρόπον τινὰ ϲυλλαβὰϲ ἀποτελέϲει διὰ τῆϲ ἐπιπλοκῆϲ τῶν λέξεων. καὶ c. Π argvm. § 2. Adstrictam certis legibus constructionem iam elementa (litterae) ostenderunt et syllabae. cui consentaneum est, voces quoque congruenter construi. nam cuiusque vocis sensus quodammodo elementum orationis est. ac sicut ex litteris syllabae, ex syllabis oriuntur verba, ita enuntiata ex verbis recte constructis. mericorum editiones vocantur, sed hic et 313, 6 (κατὰ τὰϲ ἀρχὰϲ τῆϲ ἐκδόϲεωϲ, quo relegamur ad 4, 7) ἔκδοϲιϲ idem significat, quod germanica vocabula Darbietung, Darlegung. nec magis participium προεκδοθείϲ apud Apollonium publicandi vim habet, sed τῇ προεκδοθείϲῃ ϲυντάξει τῶν ἄρθρων initio libri secundi est constructioni articulorum, quam proposui libro de syntaxi primo, verba ἐν τοῖϲ προεκδοθεῖϲιν 98, 15 et 331, 9 relegant ad ea quae technicus exposuit libro I 17, 2 et II 127, 7. ἐν ταῖϲ προεκδοθείϲαιϲ ϲχολαῖϲ denique idem valet quod in scholis quas antea praebui. exempla nonnulla similis usus vocabulorum ἔκδοϲιϲ et ἐκδιδόναι ex posterioris aevi scriptis composuimus in indice interpretationum s. ἔκδοϲιϲ. de ϲχολαί nominis significatione diximus in praefatione. testim. et adn. exeg. 1 κατάλληλα sunt verba quae recte inter se constructa sunt, itaque καταλληλότηϲ de iusta orationis forma syntactica dicitur, ubi singulae orationis partes inter se congruunt. — 3 in scholiis artis Dionysianae ϲτοιχεῖον saepe appellatu ἡ πρώτη καὶ ἀμερὴϲ (vel ἄτομοϲ) τοῦ ἀνθρώπου φωνή, e.g. 31, 6. 45, 33. 165, 6. 181, 1. 182, 12 Hilg. — 4 κατεπηγγείλατο. coniunctio litterarum non fortuito facta quasi promisit verborum quoque coniunctionem certas leges secuturam esse. — 6 τὴν ὀνομαϲίαν. cfr Dion. Thr. 9, 5 U.: τὰ δὲ αὐτὰ (scil τὰ γράμματα) καὶ ϲτοιχεῖα καλεῖται διὸ τὸ ἔχειν ϲτοῖχόν τινα καὶ τάξιν. — ἐπαναβεβηυῖα. syllaba litteram ambitu supergressa est. — 8 — p 3, 2 Prisc. XVII § 3 108, 16 — 109, 3 3 H.: igitur manifestum, quod consequens est, ut etiam dictiones, cum partes adn. crit., Discr. scr. in ALCBb. 6 ταὐτὸν L, ταὐτὸ CBb || 8 ἀποτελοῦϲι] ἀναπληροῦϲι B || 9 μέροϲ] partes Prisc. || 10 ἀναδέξαϲθαι] inc. fol 1 v L || 11 τοῦ om B | τὰϲ om || 12 ἐπιτελε L, quae corruptela videtur ex subsequenti ἐπιπλοκάϲ orta esse | τελει primae sunt litterae in fol 2 r A codicis, cuius septem folia. prima (septimum pertinet usque ad παραλαμβανόμενον 16, 25) scripta sunt ab eadem manu, quae capitum quoque indicem in fol 1 r et v exaravit | post ἐπιπλοκάϲ Portus iniuria censuit addenda esse καὶ αἱ ϲυλλαβαὶ τὰϲ λέξειϲ || 13 ϲυλλαβὰϲ] λόγον LxB | ἀποτελεῖ maluit Sophianus, perficit Prisc. ἔτι ὃν τρόπον ἐκ τῶν ϲυλλαβῶν ἡ λέξιϲ, οὕτωϲ ἐκ τῆϲ καταλληλότητοϲ τῶν νοητῶν ὁ αὐτοτελὴϲ λόγοϲ.

Ἔϲτιν οὖν καὶ ἐκ τῶν παρεπομένων τὸ τοιοῦτον ἐπιδεῖξαι, ἐν οἷϲ δὶϲ τὸ αὐτὸ ϲτοιχεῖον παραλαμβάνεται, ἔλλαβεν, ἔννεπε· ἀλλὰ καὶ ϲυλλαβή, Λέλεξ, πάμπαν· ἀλλὰ καὶ λέξιϲ, Μῶϲ᾿ ἄγε, Μῶϲα λίγεια {Alcman. fr. 1 B4.}, βαρὺϲ βαρὺϲ ϲύνοικοϲ {Sophocl. fr. 686 N2.}. Ἀλλὰ καὶ μέχρι λόγου τὸ τοιοῦτο διήκει, ἡνίκα τὰ εἰρημένα αὖθιϲ ἐπαναλαμβάνεται, ὁτὲ μὲν ἀναγκαίωϲ, ὁτὲ δὲ ἐν παρολκῇ.

argvm. § 3. Etiam affectiones easdem patiuntur enuntiata atque minores orationis particulae. velut bis ponitur non solum eadem littera, syllaba, vox, sed etiam idem enuntiatum. sint per constructionem perfectae orationis, id est τοῦ κατὰ ϲύνταξιν αὐτοτελοῦϲ λόγου, aptam structuram, id est ordinationem, quod enim ex singulis dictionibus paratur sensibile, id est intelligibile, quodammodo elementum est orationis perfectae, et quomodo elementa iuncturis syllabas efficiunt suis, sic etiam ordinatio intelligibilium imaginem quandam syllabae perficit adiunctione dictionum: est enim oratio comprehensio dictionum aptissime ordinaturum quomodo syllaba comprehensio literarum aptissime coniunctarum. et quomodo ex syllabarum coniunctione sic etiam ex dictionum coniunctione perfecta oratio constat. testim. et adn. exeg. 3 — 9 Prisc. XVII § 3 p109,4 4—11 H. Possumus autem ex accidenium quoque similitudine hoc contemplari. Bis idem elementum accipitur, ut relliquias, reddo, sed etiam syllaba, Leleges, tutudi, peperi, similiter et dictio, ut . . . Pervenit tamen hoc usque plenas orationes, cum semel dicta iterum repetantur vel necessario vel morae causa, ut magnus poeta Virgilius fuit, magnus poeta Virgilius fuit. — 3 ἐν οἶϲ quia (cfr indem), ut de adv. 120, 20. 138, 28. vide RSchneideri comm. 56. — 5 c Arcad. 19, 1 Schm. (Herodian. l 43, 8Ltz): τὰ εἰϲ εξ . . . βαρύνεται, Λέλεξ . . . et 144, 4 (Ι 396, 4): τὰ εἰϲ ξ μονοϲύλλαβα ὀξύνεται . . . Λέξ, ἔθνοϲ. Lobeck Paralip. 101. — 9 παρολκῇ = πλεοναϲμῷ. adn. crit., discr. scr. in ALCBb. 1 pist τρόπον Portus adiecit ἐκ τῶν ϲτοιχείων αἱ ϲυλλαβαὶ κα | ἡ λέξιϲ A Prisc. b, αἱ λέξειϲ LCB || 2 νοητῶν A C, pro quo in L invenitur vox radendo corrigendoque ita mutata, ut paene nihil legi possit, sed dispexisse Kaibel sibi visus est λε//ων, in mg νοητῶν L3, λέξεων B, dictionum Prisc. || 3 ἔϲτιν οὖν A, ἔϲτι γοῦν LCBb huic loco Ax in mg β adscripsit ad significandum initium capitis Π, quod caput in editionibus perperam incipit ab κ ἔτι ὃν τρόπον. infra β AII in mg indicavit argumentum capitis: οτι τα επιϲυμβαινοντα τω ϲτοιχειω καὶ εν ϲυλλαβη ευριϲκεται και λογω και λεξει | καὶ om ALCBb, quoque Prisc. || 4 τὸ αὐτὸ δὶϲ ϲτοιχεῖον L, τὸ αὐτὸ ϲτοιχεῖον δὶϲ B ἔννεπε Α1, ν in fine add Ax et ceteri. ubi apud Homerum haec forma occurrit, nusquam habet litteram ephelcysticam || 5 ϲυλλαβή] L mutavit ή in ῇ et supra add ἐν | λέλεξ A C, ἐλέλεξε L. sed primum ε rasura paene deletum, ἐλέλεξεν ἐλέλεγε B, Leleges Prisc., λέλεγεϲ b cum Sophiano | λέξιϲ] αί λέξειϲ L1, ἐν λέξει L2 || 6 Μῶϲ᾿ ἄγε om B || 7 alterum βαρὺϲ om LCB || 8 μέχρι A Prisc. b, μετὰ LCB | τοιοῦτον LCB || 8—9 ἐπιλαμβάνεται B. ln A supra επανολαμβανεται invenitur ?? idemque signum in inferiore paginae mg praemittitur his verbis ab A exaratis: ἀναγκαίωϲ ἐπαναλαμβάνεται τὸ «νιρεὺϲ ἀγλαΐηϲ υἱὸϲ χαρόποιό τ᾿ ἄνακτοϲ, νιρεὺϲ ὅϲ κάλλιϲτοϲ ἀνὴρ ὑπὸ ἴλιον ἦλθεν» (Π. Β 672—3). μετὰ γὰρ τὸ

Καὶ πλεονάζει ϲτοιχεῖον, λέγω οὐ τὸ αὐτό. φαμὲν οὕτωϲ· τὸ ὕδωρ τῷ δ πλεονάζει, τοῦ ὕειν ἐγκειμένου, καὶ τὸ α ἐν τῷ ἀλαλητῷ, ὅπερ δύναται καὶ ἐν πλεοναϲμῷ ϲυλλαβῆϲ παραλαμβάνεϲθαι, ἐπεὶ καταχρηϲτικώτερον καὶ μονογράμματοι ἐκφωνήϲειϲ ϲυλλαβαὶ εἴρηνται. φαμὲν δὲ καὶ τὰ τοιαῦτα πλεονάζειν ϲυλλαβῇ· θήρεϲϲι, κύνεϲϲι, λελάχωϲι, ~~11s~~ ἄλλα πλεῖϲτα. πλεονάζουϲι δὲ καὶ λέξειϲ, ἕζομαι καθέζομαι, ἔπω 5 b ἐνέπω, ἀντίοϲ ἐναντίοϲ, argvm. § 4. Ac praeter repetitiones quoque inveniuntur enuntiata supervacanea, sicut supervacuae litterae, syllabae, voces. testim. et adn. exeg. 1—p 5, 5 Prisc. XVII § 4 p 109, 15—110, 9 H.: Abundat litera non eadem, ut prodest pro proest . . .; abundat etiam syllaba, ut huiuscemodi pro huiusmodi . . . nec non etiam dictio tam in compositione quam in appositione: compositione, ut Terentius in Phormione «exadversum ei loco» pro adversum . . . ; in appositione quoque, Virgilius «sic ore locuta est», abundat enim ore . . .; nec mirum, cum expletivae ceniunctiones quantum ad sensum plerumque ponuntur. nec non orattiones invenimus similiter supervacue positas, ut ibant qua poterant, et qua non poterant, non ibant. — 2 Et. Or. 156, 18 παρὰ τὸ ὕω τὸ βρέχω ὕωρ καὶ πλεοναϲμῷ τοῦ δ ὅδωρ. οὕτωϲ Ἡρωδιανόϲ (in libro περὶ παθῶν. I 285, 5 Ltz). Herodianus quoque docuit ἀλαλητόϲ ἀπὸ τοῦ λαλητόϲ προϲθέϲει τοῦ α ortum esse. vide Arcad. 93, 19 Schm. (Herod. I 220, 3 Ltz) et 124, 18 (I 321, 16): τὸ ἀλαλή παρὰ τὸλαλῶ, et περὶ μονήρ. λέξ. 39, 6(Π 944, 16); τὸ ἀλαλή οὐ φύϲει τριϲύλλαβον. — 3 ἐν πλεον. ϲυλλ. παρολ. = accipi pro abundanti syllaba. — καταχρηϲτικώτερον. cfr Dion. Thr. 16, 7 U.: ϲυλλαβή ἐϲτι κυρίωϲ ϲύλληψιϲ ϲυμφώνων μετὰ φωνήεντοϲ ἢ φωνηέντων . . . καταχρηϲτικῶϲ δὲ καὶ ὴ ἐξ ἑνὸϲ φωνήεντοϲ. εἰπεῖν «νιρεὺϲ αὖ ϲύμηθεν ἄγε τρειϲκαίδεκα νῆαϲ» (671) ἐπήγαγε τὰ λοιπά, εἰκότωϲ βουλόμενοϲ αὐτὸν κοϲμῆϲαι, ἐπειδὴ ἀλλαχοῦ αὐτοῦ μνήμην οὐ ποιεῖται. ἐν παρολκῇ δὲ ἐπαναλαμβάνεται τοῦτο «τοῦ δ᾿ ἐγὼ ἀντίοϲ εἰμι καὶ εἰ πυρὶ χεῖραϲ ἔοικεν, εἰ πυρὶ χεῖραϲ ἔοικε, μένοϲ δ᾿ αἴθωνι ϲιδήρῳ» (Il. Υ 371 — 2). κατ᾿ οὐδένα γὰρ ἀναγκαῖον λόγον τοῦτο ἐπανείληπτοι. lnfra haec in mg Ax: ὅμηροϲ ἐν βοιωτίᾳ «νιρεὺϲ αἰϲύμηθεν ἄγε τρεῖϲ νῆαϲ ἐΐϲαϲ, νιρεὺϲ ἀγλαΐηϲ υίὸϲ χαρόποιό τ᾿ ἄνακτοϲ, νιρεὺϲ ὃϲ κάλλιϲτοϲ ἀνὴρ ὑπὸ ἴλιον ἦλθεν». (accentus et spiritus partim omissi sunt. animadverte in ea forma versus B 671 quam A protulit, lectionem τρειϲκαίδεκα νῆαϲ, quae aliunde nota non est.) Portus quoque in versione latina exempla iterati enuntiati adicienda censebat atque mutuatus est, ut ipse indicat, ex Theod. Gazae Instit. libro IV: sunt Il. Υ 371 — 2 et Theocrit. lX 1 — 2. nec Prisc. exemplis caret. noli autem putare, quae AIII adiecit, petita esse ex syntaxis codice pleniore. adn. crit., discr. scr. in ALCBb. 1 A in mg ἕνεκα ἐμφαϲεωϲ | καὶ in. ras L2 | πλεονάζον LCBb | ante φαμὲν supra add ὅτε A2. ab φαμὲν inc. fol 2r L | οὕτω LCBb atque in A ϲ rasura deletum | ante τὸ ὅδωρ add εἰϲ LB || 2 τῷ δ πλεονάζει Ab, τὸ δ πλεονάζειν L et supra scriptum πῆ Δ΄ ab eadem manu (i.e. cur dicitur δ abundare ?), πλεονάζειν τῇ δ C, πλεονάζει τὸ δ B | τοῦ α L | αλλαλητωι A, ἀλαλητῶ L, ἀλαλητόϲ CBb || 3 ὅπερ] ωϲπερ A1, sed in mg γρ. οπερ Ax || 4 καὶ RSchneider, αἱ codd. et edd. | εἴρηνται ϲυλλαβαὶ B || δὲ om LCB | καὶ induxit L2 | λελάχωϲι A1 L, ν add. AxCBb. apud Homerum H 80, O 350, X 343 λελάχωϲι θανόντα, neque alio Iliadis aut Odysseae loco haec λαγχάνειν verbi forma invenitur || 6 unte ἄλλα add καὶ LCB | πλεοναζωϲι A | ante ἔπω add καὶ LB || 7 ἐννέπω L οὐ ϲύ γ᾿ ἔπειτα Τυδέοϲ ἔκγονόϲ ἐϲϲι {Ε 8123} ὅπου γε καὶ παραπληρωματικοὺϲ ϲυνδέϲμουϲ φαμέν. Φαμὲν δέ γε καὶ λόγουϲ ποτὲ παρέλκειν πρὸϲ οὐδὲν ϲυντείνονταϲ, εἴγε πλείουϲ ἀθετήϲειϲ ὑπ᾿ Ἀριϲτάρχου διὰ τοὺϲ τοιούτουϲ τρόπουϲ ἐγένοντο.

Ἀλλὰ καὶ ἐναντία πάθη ἐνδείᾳ ϲτοιχείου γίνεται, γαῖα αἶα, παρὰ τὸ ϲκῆπτρον ὁ ϲκηπτοῦχοϲ βαϲιλεύϲ· τῇδε ἔχει καὶ παρὰ τὸ φαιδρόϲ ὁ φαίδιμοϲ· αἱ τοιαῦται παραθέϲειϲ ϲχεδὸν ἀπερίληπτοί εἰϲι, πάμπολλοι οὖϲαι. ἀλλὰ καὶ ϲυλλαβῆϲ, ἡνίκα τὸ θέλω λῶ, ἡνίκα ὁ αἰγοπόλοϲ αἰπόλοϲ. ἀλλὰ καὶ λέξεωϲ, ἡνίκα ἀπαιτεῖ τὸ ἀλλ᾿ ὑμεῖϲ ἔρχεϲθε {Ι 649} τὴν ἀπό πρόθεϲιν. καὶ τὸ πικρὰϲ ὠδῖναϲ ἔχουϲαι {Λ 271} ἡ γὰρ αὐτοτέλεια τοῦ λόγου ὡϲ ϲτοιχεῖον ἐζήτηϲε τὴν παράπρόθεϲιν. τό τε ἀρνειὸν δ᾿ ἐμοὶ οἴῳ {ι 550} λείπει τῷ ἄρθρῳ· ὁ γὰρ λόγοϲ τὴν ἀναφορὰν τοῦ ἀρνὸϲ ἐπιζητῶν τὴν argvm. § 5. Nec minus contraria affectio his omnibus communis est: deest interdum littera, desunt syllabae, carent nonnumquam enuntiata singulis verbis, velut praepositionibus aut articulis apud Homerum. testim. et adn. exeg. 1—2 propter γ᾿ citatur hic locus, non propter ἔκγονοϲ (quod poterat non differre videri ab γόνοϲ). cfr de coni. 246,14. — 3 cfr de coni. 252,οἱ παραπληρωματικοὶ ϲύνδεϲμοι, τὸ πλέον πλεονάϲατεϲ ἤπερ δηλοῦντεϲ, . . . ὰπὸ τοῦ πλεονάϲαντοϲ τὴν ὀνομαϲίαν ἔϲχον. — —6 — p 6,1 Prisc. XVII § 5 p110, 10—27 H.: Contrariae similiter passiones per defectionem fiunt literae et syllabae et dictionis et orationis: literae, ut siit pro sivit . . . ; syllabae, ut commorit pro commoverit . . .; dictionis, ut «Urbs antiqua fuit, Tyrii tenuere coloni», deest enim quan . . . In compositis quoque idem solet fieri, ut «Incubuere mari, totumque a sedibus imis una Eurus Notusque ruunt» pro eruunt. deest enim praepositio ad perfectionem plenae orationis. — 9 τὸ θέλω λῶ. cfr EM 73 32: τὸ λῶ, ὅπερ ἀπὸ τοῦ θέλω γίνεται ἀφαιρέϲει τῆϲ Θε. — 12 idem de adv. 136 21 docet. cfr schol. B et Townl. ad I 649: ϲκληρὸν ῆν τὸ μετὰ τῆϲ προθέϲεωϲ εἰπεῖν ἀπέρχεϲθε. — 14 de adv. 136, 23 ἐπί praepositio suppleta est, item in schol. B et Townl. — 16 cfr schol. Q ad ι 550: ἴϲωϲ τὸν ϲώϲαντα ἑαυτὸν ἔλαβε. adn. crit., discr. scr. in ALCBb. 1 γε ἔπειτα L || 2 Τυδέωϲ L | ἔγγονοϲ L 3 hic A in mg adscripta habet verba Prisciani 110, 6 —8 nec mirum . . . positas et supra παραπληρωματκοὺϲ additum expletivi | δέ] δή L1, sed L2 φαμὲν δή γε induxit; B om δέ γε et ποτὲ. Stadtmueller voluit δ᾿ ἔτι pro δέ γε, qua mutatione non opus || 6 Ἀλλὰ καὶ] inc. fol 2 v A, in quo codice hic rursus verba Prisciani adscripta sunt, 110, 10 Contrariae . . . literae | ἐναντία induxit L2 || 8 ἀπερίληπτοι] fol 2 v L || 9 πάμπολαι L1, πάμπολλαι L2CB | ϲυλλαβάϲ L1, ϲυλλαβ L2, ἐν ϲυλλαβῆ B | ante posterius ἡνίκα B inserit καὶ ἐν λέξει | posterius ἡνίκα induxit L3 cfr infra 8, 23 | ὁ ABb, τὸ LC || 10 A in mg το αιπολοϲ η παρα τω αιποπολοϲ το υψη πολων η παρα το αιγοπολοϲ | ἀλλὰ καὶ λέξεωϲ induxit L2 et in mg scripsit καὶ ἐν λέξει et paullo infra ἐν λόγω, quod B pro καὶ λέξεωϲ exhibet | τὸ om L1, add L4 || 11 ερχεϲθαι A || 12 τὸ om L || 13 πικρὰϲ] πολλὰϲ LB | ὀδύναϲ B | ἔχουϲα L 14 παρα A2 in ras || 15 ἀρνειὸν Cb, ἀρνίον A, ἀρήϊον LB | δή μοι οἴω L, δέ μοι ὀΐω B || 16 τὸ ἄρθρον LCB. cfr ad dativum e. g. 72, 20. 117, 22 | ἀρνὸϲ A b, λόγου LCB τοῦ ἄρθρου ἐνδείκνυται ἔλλειψιν. —

Ϲχεδὸν δὲ ὅλη ἡ πραγματεία ἡ εἰρηϲομένη καὶ τὰ τοιαῦτα ἅπαντα προϲδιακρινεῖ, ἐπεὶ πόθεν ἐϲτοχάϲατο Ζηνόδοτοϲ τὸ ὦλλοι {B 1. Κ 1} κατὰ ϲυνολοιφὴν τοῦ ἄρθρου γράφειν, εἰ μὴ ἐκ τῆϲ δεούϲηϲ ϲυντάξεωϲ κινούμενοϲ; καὶ 6 b πόθεν Ἀρίϲταρχοϲ οὐκ ἔλεγε μὲν πλεονάζειν τὸ ἄρθρον, περιέγραφε ~~12s~~ δὲ ὡϲ ἐλλείποντοϲ ϲυνήθωϲ τοῖϲ ἄρθροιϲ τοῦ ποιητοῦ; ἔχων γοῦν ἐκεῖϲε ἀφορμὴν τῆϲ ἀρθρικῆϲ γραφῆϲ, ἀπαιτοῦντοϲ τοῦ λόγου τὸ ἄρθρον, πρὸϲ τὸ ϲύνηθεϲ τοῦ ποιητοῦ ἑκὼν παρεπέμψατο, ἐκδεξάμενοϲ μᾶλλον τὸν δαί ϲύνδεϲμον ἤπερ τὸ αἱ ἄρθρον ἐν τῷ πῶϲ δαὶ τῶν ἄλλων Τρώων {Κ 408} ἐπιδεδείξεται δὲ τὰ τοιαῦτα ἐν τοῖϲ κατὰ μέροϲ. —

Προῦπτον δὲ ὅτι καὶ τὰ τοιαῦτα οὐκ ἀποκοπαί εἰϲιν, ὥϲ τινεϲ ὑπέλαβον, argvm. § 6. Controversiae autem hinc exortae eis, quae hoc dicentur libro, diiudicabuntur. huc pertinet, quod Zenodotus in Iliadis B1 et K 1 articulum inculcavit, Aristarchus vero consuetudinis Homericae ratione diligenter habita non dixit supervacaneum esse articulum, ubi verus articulus (non demonstrativus) in poematum Homeri editionibus inveniebatur, sed eum eiecit ex his locis, etiamsi vulgaris usus poscebat, velut K 408 praetumit δαί coniunctionem, reiecit δ᾿ αἱ scripturam. argvm. § 7. Desunt voces etiam in huiusmodi enuntiatis: ἀλλ᾿ ἄνα, πάρα δ᾿ ἀνήρ, ubi perperam ἄνα et πάρα existimantur voces in fine mutilatae. testim. et adn. exeg. 3 ὦλλοι. schol. A ad B 1 (Ariston. p 56 Fr.) ἄλλοι: ὅτι Ζηνόδοτοϲ γράφει ὦλλοι. ὁ δὲ ποιητὴϲ ἀϲυνάρθρωϲ ἐκφέρει, et ad K 1 (Ariston. p 170) ἄλλοι: παραιτητέον τοὺϲ γράφονταϲ, ὦν ἐϲτι καὶ Ζηνόδοτοϲ, ὦλλοι μὲν, ἢ καὶ τοὺϲ ὁπωϲοῦν βουλομένουϲ δαϲύνειν. ἔϲτι γὰρ ὁ ποιητὴϲ παραλειπτκὸϲ τῶν ἄρθρων. et cfr infra 38, 13. — 5 περιγράφω persaepe eximendi, excludendi vim apud Ap. habet, vide RSchneideri comm. p 141 ad 121, 19. — 6 de ἐκεῖϲε usurpato pro ἐκεῖ vide Lobeckii Phryn. p 44. demonstratur autem adverbio locus qui subsequitur Homeri, de quo uberius diputat § 127 — 128. vide quae illic adnotavimus. — 7 de ἀφορμή nominis usu vide RSchneideri comm. p 27: hoc loco rationem significat, unde quis profectus aliquid facere potest vel debet. — 7 — 8 propter poetae consuetudinem articulum reiecit. — 11 ἐπιδεδείξεται: 77, 8 — 78, 11. — 11 — p 7, 5 Prisc. XVII § 5 110, 27 — 111, 4 H.: in his sunt etiam illa, quibus deest in fine verbum, ut Virgilius in III Aeneidos «C mihi sola me super Astyanactis imago» dees enim verbum ad perfectionem orationis, nec enim apocopam possumus eam dicere, quae fit in plena dictione, sed quae in litera vel syllaba sensu per se carentibus. adn. crit., discr. scr. in ALCBb. post ἔλλειψιν quoque Portus aliquid deesse suspicatur: exemplum videlicet defectus orationis. quge vero meam suspi- cionem Theodori Gazae auctoritas, qui pleraque praecepta hinc in I IV librum suarum instiutionum transtulit. is enim posteaquam egit de defectu literae, syllabae et dictionis: Deficit, inquit, etiam oratio, ut . . . Verum Gaza l. l. non ex meliore nostris codice Apollonii hausit quae de defectu λόγου dicit, sed ex Planudis libello περὶ ϲυντάξεωϲ 108, 1 Bachm. | δὲ om B B || 2 εἰρημένη B | πάντα B | προϲδιακρινεῖ] in A post ει rasura unius litterae || 3 ωλλοι A, ὤλλοι L1, L3 add coronidis signum inter spiritum et accentum. A in mg: ωλλοι ζηνοδοτοϲ αλλοι αριϲταρχοϲ. οτι ζηνοδοτοϲ και αριϲταρχοϲ προ του απολλωνιου | ϲυναλιφην A, sed ι in ras ab A 4 γράφειν] ει in ras A2 | δεούϲηϲ] Stadtmueller ci. ἐνδεούϲηϲ || οὐκ ἔλεγε] fol 3 r L || 6 τοῦ ποιητοῦ om LCBb || 6—8 ἔχων —ποιητοῦ om A1, in mg add A2 || 6 γοῦν] οῦν B | ἐκεῖ C || 11 τά τοιαῦτα post μέροϲ conlocat B ἀλλ᾿ ἄνα, εἰ μέμονάϲ γε {Ι 247}, πάρα δ᾿ ἀνήρ, ὃϲ καταθήϲει {π 45}, ἀλλὰ πάθη λόγου ἐλλείποντα ῥήματι· πότε γὰρ ὅληϲ λέξεωϲ ἀποκοπὴ γίνεται; μαρτυρεῖ καὶ αὐτὸ τὸ ὄνομα τοῦ πάθουϲ, εἴγε πᾶϲα ἀποκοπὴ μέροϲ τι τοῦ ὅλου λειπόμενον ὑπαγορεύει.

Οὐκ ἀπίθανον δ᾿ οἶμαι κἀκεῖνο παραϲτῆϲαι. Παρεπόμενόν ἐϲτιν ἔϲθ᾿ ὅτε ταῖϲ λέξεϲιν καὶ παρὰ τὰϲ γραφὰϲ ἁμαρτάνεϲθαι, ἃϲ ἢ προφανῶϲ ἔϲτι καταλαβέϲθαι διὰ τῆϲ ἀκοῆϲ, ἀδήλου τοῦ τοιούτου ὄντοϲ κατὰ τὸν ἐπιλογιϲμὸν ἐξέταϲιϲ κατορθοῖ, ἣν κολοῦμεν λόγον τὸν περὶ ὀρθογραφίαϲ. Τοιοῦτόν τι παρεπόμενον ὑπολαμβάνω κἀν τοῖϲ λόγοιϲ. ἐπὰν γὰρ τὰ μὴ δέοντα τῶν λέξεων ἐπιϲυναφθῇ, τὸ τοιοῦτο 7p καλοῦμεν ϲολοικιϲμόν, ὡϲ τῶν ϲτοιχείων τοῦ λόγου ἀκαταλλήλωϲ ϲυνελθόντων. εἴπερ οὖν ἔϲτιν μαθεῖν τἀκριβὲϲ τῆϲ γραφῆϲ, μαθεῖν ἄρα ἔϲτι καὶ τἀκριβὲϲ τῆϲ ϲυντόξεωϲ τοῦ λόγου.

argvm. § 8. Vitiosas scripturas singularum vocum cum soloecismis, orthographicos canones cum regulis verborum construedorum comparare licet. testim. et adn. exeg. 1 cfr de adv. 136, 27 et EM 95, 47: ἄνα· «ἀλλ᾿ ἄνα εἰ μέμοναϲα» ἀντὶ τοῦ ἀνάϲτηθι. ὅλη ἡ λέξιϲ (scil ϲτῆθι) ἀκεϲπάϲθη. οὐκ ἔϲτι δὲ ἀποκοπὴ ἐπὶ τοῦ τοιούτου. Ἡρωδιανόϲ (Π 207, 16 Ltz). — 2 cfr de adv 136, 26 et de coni. 233, 19. Herodianus autem de hoc πάρα praepositionis usu cum Apollonio non consensit, si eis fides quae legimus EM 651, 25: πάρα· ϲημαίνει τρία. «τίϲ ἔϲθ᾿ ὁ πωλῶν τἀνδράποδ᾿; 〈ὅδ᾿〉 ἐγὼ πάρα» ἀντὶ τοῦ πάρειμι. «πάρα δ᾿ ἀνήρ» ἀντὶ τοῦ πάρεϲτι. «πάρ᾿ ἔμοιγε καὶ ἄλλοι» ἀντ τοῦ πάρειϲί μοι. τίνοϲ ἄρα ἡ ἀποκοπή; ἔϲτι τοῦ εἰμί καὶ τοῦ ἔϲτι καὶ τοῦ εἰϲί ἀποκοπή. πρὸϲ τὸ ϲημαινόμενον καὶ ἀποκοπή. περὶ παθῶν (scil Ἡρωδιανοῦ. D 207, 20 Ltz). at probabile Lentzio iure visum est, hoc totum adnotamentum ab epitomatore prorsus immutatum et sententiam ab Herodiano alienam inculcatam esse. — 6 —14 Prisc. XVII § 6 p 111, 12—19 H.: Quomodo autem literarus rationem vel scripturae inspectione vel aurium sensu diiudicamus, sic etiam in dictionum ordintione disceptamus rationem contextus, utrum recta sit an non. nam si incongrua sit, soloecismum faciet, quazi elementis orationis inconcinne coëuntibus, quomodo inconcinnitas literarum ve syllabarum ve eis accidentium in singulis dictionibus facit barbarismum. sicut igitur recta ratio scripturae docet literarum congruam iuncturam, sic etiam rectam orationis compositionem ratio ordinationis ostendit. adn. crit., discr. scr. in ALCBb. 2 ἳϲ om L1, add L2 | καταθήϲει] in A fol 2v extremae literae sunt κα, infra quas legitur ζήτει τὸ τέταρτον a manu recentissima. subaudiendum φύλλον: nam in quarto folio recto continuatur quod in fine secundi versi legitur, quia tertium et quartum sedem suam commutarunt. L2 ν add καταθήϲει verbo || 3 παθει A | ελλειποντα A, ἀλλείποντι L, ἑλλείποντοϲ CBb | ῥήματοϲ B, sed ι habet sub ο adscriptum || 5 ὑπαγορεύει] fol 3 v L || 6 απειθανον A | ante παρεπόμενον L2 add et in mg hoc signo repetito καίπερ | post παρεπόμενον add γὰρ C | ἐϲτιν ALb, sed in L verbum erasum, ab CB omissum 7 παρα A, περ LCBb. cfr infra 11, 4. 163, 28. 164, 1. 206, 12 et 28. 208, 8. 224 17 || 8 ἀκοῆϲ] κονῆϲ L1, corr L2 || 9 λογιμὸν LCB | τὸν] τῶν A || 10 ante τοιοῦτον add τὸ B | κἀν L2 in ras, quid L1 scripserit non liquet || 11 επιϲυναφθῆι A, ϲυναφθῇ LCBb | τὸ om L1, add L3 || 12 ἀκαταλλήλων C

κοινὸν ἔθοϲ, ὑποτακτικὰϲ δὲ τὰϲ διὰ τοῦ γμ ἢ κμ ἢ χμ· ἔτι τε λπκτικὰϲ μερῶν λόγου τὰϲ εἰϲ τὸ λϲ, ρϲ, νϲ, ἄλλαϲ πλείϲταϲ. ἀλλὰ καὶ ἐπὶ λέξεων τὸ αὐτό· προθέϲειϲ γοῦν καλοῦμεν καὶ προτακτικὰ ἄρθρα καὶ ὑποτακτικὰ καὶ ἔτι ἐπιρρήματα, ἃ μᾶλλον ἀπὸ τῆϲ ϲυντάξεωϲ τὴν ὀνομαϲίαν ἔλαβεν ἤπερ ἀπὸ τοῦ δηλουμένου. Καὶ ἐν λόγῳ δὲ ἔϲτι τὸ τοιοῦτον εὑρέϲθαι, ὁπότε τὰ ἐκ ϲυνημμένων ἀληθεύει προλημματιζόμενα τῶν ἐπιφερομένων, ὥϲπερ ἔγκειται κατὰ τὴν πρώτην τοῦ λόγου ϲυναφήν, εἰ τῇδέ τιϲ testim. et adn. exeg. 1 κοινὸν ἔθοϲ. in communi dialecto quippe ubi spiritus asper mediis in vocibus non audiatur, vocales aspiratae indicant initium vocis. — τὰϲ διὰ τοῦ γμ ἢ κη ἢ χμ. cfr AO IV 332, 14 (Herodian. II 396, 6 Ltz) de θμ. φν γδ χμ κμ ϲγ ϲδ (deest γμ): ταῦτα οὐδέποτε ἐν ϲυμπλοκῇ ἐν ἀρχῇ εὑριϲκόμενα, ἐν μέϲῳ ἀλλήλων οὐ χωρίζονται, et EM 521, 29 (Herod. D 396 12 Ltz): δεῖ γινώϲκειν ὅτι τὸ κ πρὸ τοῦ μ οὐδέποτε εὑρίϲκεται ἐν ἀρχῇ λέξεωϲ. — 2 λϲ, ρϲ, νσ. cfr Choeroboscus I 256, 35 Hilg. (Herodian. II 715, 28 Ltz): τὰ εἰϲ τὸ σ λήγοντα πρὸ τοῦ ϲ ἔχει τὸ λ ὡϲ τὸ ἅλϲ, τὸ ν ὡϲ τὸ Τῖρυνϲ, ἢ τὸ ρ ὡϲ τὸ μάκαρϲ. — 4 Apollonio ἐπίρρημα videbatur significare: quod verbo praemissum est. cfr de adv. 125, 6: τί δή ποτε, εἰ καὶ ἐν ὑποτάξει ἐϲτὶ τὰ ἐπιρρήματα τοῦ ῥήματοϲ καὶ ἐν προτάξει, ἀπὸ τοῦ προτετάχθαι τὴν ὀνομαϲίαν ἔλαβε; — ἃ non solum ad ἐπιρρήματα, sed etiam ad προθέϲειϲ et ad προτ. ἄρθρα καὶ ὑποτ. referendum est. ϲυντόξεωϲ hic de collocatione verborum dictum, ut 305, 22 alibi. ceterum vide Adnot. crit. — 5—p 10, 3 cfr infra 245, 12 — 22. — 6 — 7 ϲυνημ- μένων et ϲυναφήν. Ut coniunctiones, quas nunc condicionales vocamus, iam Stoici ϲυναπτικοὺϲ ϲυνδέϲμουϲ nuncupabant (vide Laert. Diog VII § 71), ita periodum condicionalem ἀξίωμα ϲυνημμένον. itidem ϲυνημμένα hic et infra § 10 sunt membra talis periodi et ϲυναφὴ conexio condicionalis. cfr Dion. Thr. 88, 1. 91, 2 et index in Dion. U. — προλημματιζόμενα. de tota periodo Ap. dicit quod de protasi tantum dicere ei licebat, vide Argum. — τὴν πρώτην τ. λ. ϲυναφήν ideo videtur Ap. rectam periodi condicionalis formam appellare, quia ut secundam opponit eam, quae verritati contraria est et fillius formae inversione nascitur. Adn. crit., discr. sca in ALCBb. 1 ὑποτακτικὰϲ] ϲ induxit 2 | τὰϲ] ϲ induxit L ἢ κμ ἢ χμ A Prisc. b, χμ ἢ γμ LB, γμ ἢ χ C | A in mg inferiore: οτι ουκ εϲτν ἡ γμ ἡ κμ ἡ χμ ειϲ ἐντέλειαν τάξεωϲ αλλ εἰϲ μεϲην ϲυνταξιν και οὐδέποτε εν αρχη η ληκτικη | ληκτικὰϲ] ϲ induxit I2 || 2 ante λόγου add τοῦ B τὰϲ εἰϲ τὸ add Uhlig | λc] λ in ras A2 | ρϲ A Prisc. b. om LCB A in mg inferiore: πτι το λϲ ρϲ νϲ τελικα μορια | καὶ ἄλλα πλεῖϲτα B, atque L quoque femininum in neutrum mutavit | καὶ om L1 CB, add L || 3 οῦν C || 4 pro ἐπιρρήματα Dronke 605 voluit ὑποτακτκὰ ῥήματα scribi duce Prisciano, sed ἐπιρρήματα locum hic hebet (vide Testim.), nec nisi hoc ex Prisciani discrepantia conicere licet, post ἐπιρρήματα intercidisse καὶ ὑποτακτικὰ ῥήματα. de ὑποτακτικῆϲ ἐγκλίϲεωϲ nomine vide infra 266, 6 | ὃ μᾶλλον] fol 4 v A || 5 ἤπερ vocis η in ras A2 | εὑράϲθαι L1, acutum in circumflexum mutavit L2 || 6 post ἀληθεύει add προϲλαμβανόμενα καὶ οἶον B | προλημματιζομενων ut videtur A1, ων in α mutavit A2 || 7 ὥϲπερ Uhlig, ἅπερ codd. et edd., a qua vocula inc. fol 4 v L; poterat etiam καθάπερ poni. Kayser * ἅπερ defendens et ad ἐπιφερομένων referens sic προλ. — ϲυναφήν interpretatur: vorausgeschickt als Annahme nahme dem Folgenden, was in dem erstes Teil der zusammengesetzte Periode schon enthalten ist, wie hier das κινεῖϲθαι in dem περιπατεῖν ϲυναλοιφήν L1, ϲυναφήν L4 | εἰ τῇδέ τιϲ Ab, εἴ τοι δή τιϲ L, εἴ τιϲ οὕτωϲ CB ἀποφαίνοιτο, εἰ περιπατεῖ Διονύϲιοϲ, κινεῖται· οὐ μὴν, εἰ Διονύϲιοϲ κινεῖται, περιπατεῖ. ἀντιϲτρέφοντοϲ γὰρ τοῦ λόγου οὐκ ἀληθεύει τὸ ὅλον.

Ϲτοιχεῖον ἔϲθ᾿ ὅτε εἰϲ δύο μερίζεται τρόπῳ ϲυλλαβικῷ, ἧδε ἕαδε ἀλλὰ καὶ δύο εἰϲ ἓν ϲυναλείφεται, βέλεα βέλη. καὶ ϲυλλαβὴ εἰϲ δύο μερίζεται (λέγω τὴν κυρίωϲ ϲυλλαβήν), κοῖλον κόϊλον· ἀλλὰ καὶ δύο ϲυλλαβαὶ εἰϲ μίαν ϲυνίαϲιν, ἡνίκα παρὰ τὴν γήραϊ τριϲύλλαβον 8 b διϲύλλαβόν φαμεν τὴν γήρᾳ, παρὰ τὴν Ἀΐδηϲ Ἅιδηϲ. ἀλλὰ καὶ. λέξειϲ, ἡνίκα ἡ ἀκρόπολιϲ πόλιϲ ἄκρη, ἡ καλλίχοροϲ {λ 581} ~~14s~~ argvm. § 10. Atque conectuntur aut dissolvuntur enuntiata non minus quam litterae, syllabae, voces. conectunt coniunctiones, quibus omissis dissolvitur oratio. testim. et Adn. exeg. 2 ἀντιϲτρέφοντοϲ ut ἀναϲτρέφοντοϲ de pron. 36, 7. — 4—p 11 1, 10 Prisc. XVII § 8.9. p 112, 14—113, 20H.: Elementum est quando in duo dividitur modo syllabico, id est contemplatione temporum, ut fieri pro firi . . . sed etiam duo in unum coëunt, ut tibicen pro tibiicen . . . syllaba quoque in duas dividitur, ut aulae, aulaï . . . (§9) sed etiam duae syllabae in unam coëunt, ut . . . aeripede pro aëripedem . . . sed etiam dictio dividitur, ut si dicam respublica felix est et res felix est publica . . . etium divisa possunt coniungi, ut malefida . . . Orationibus similiter accidentes coniunctiones es quando coniungunt duas ve plures orationes, est quando subtractae dissolvunt, ut . . . «Forte citi ferru, date tela, impellite remos». — 4 τρόπῳ ϲυλλαβικῷ ita, ut simul syllabarum numerus augeatur. — 5 de adv. 147, 12 Ap. dubitat. an ἑ in ἕαδε pleonasmus sit, ut in ἕεδνα et ἑώρων. Herodianus autem ita, ut hoc loco Apollonius, sentit in pros. Il. ad Ξ 340 (D 90, 21 Ltz): τὸ ἕαδε διαίρεϲίϲ ἐϲτι τοῦ ἧδε. — 6 λέγω τὴν κυρίωϲ ϲυλλαβήν. cfr Adn. exeg. ad § 4. additus hoc est, quia ἧδε vocis prior syllaba non erat κυρίωϲ ϲυλλαβή. ceterum quae nunc sequuntur tria exempla ab antecedentibus duobus ita differunt, ut eaedem litterae in diremptione et coniunctione serventur. — 6 κόϊλον. cft de pron. 87, 4 de νῶϊ et ϲφῶϊ: ἴϲωϲ ἐν τῇ κατὰ διάϲταϲιν διαιρέϲει ἐϲτίν, ὡϲ κόϊλον, πάϊϲ. Arcad. 63, 1 Schm. (Herod. I 162, 14Ltz): τὸ κόϊλοϲ ἀπὸ τοῦ κϲῖλοϲ κατὰ πόθοϲ. Theognost. AO II 61, 16 (Herod. D313, 25 Ltz): τὸ κοῖλοϲ διὰ τῆϲ οι διφθόγγου γράφπται, ὅτι εὕρηται καὶ ἐν διολύϲει κόϊλον. Priscisn. I § 53 39, 21 H.: in hoc queqme Aeolis sequimur sic enim illi dividentes dyphthongum κόϊλον pro κόλον dicsnt. quod autem syntsmis antonymicique locis et apud Theognostum Priscianumque non κόϊλοϲ, sed κόϊλον legitur, videtur ex alicuius poetae loco repetendum esse πόλιϲ ἄκρη. apud Ho- Adn. crit., discr. scr. in ALCBb. 1 prius εἰ in ras A | οὐ μὴν εἰ add Lange*, εἰ tantum add Dronke ΙΙ 601 || 2 ante περιπ. add εἰ A2L4CBb, ἴϲ. περιπ. εἰ κιν. Soph. || 4 AI in mg: οτι τα ϲτοιχεια και ϲυναιρειται και μερίζεται, γηραϊ γήραι, ῆδε εαδε βελεα βελη, κοῖλον κοϊλον, ἀϊδηϲ αιδηϲ ακροπολιϲ πόλιϲ ἄκρη καλλιχοροϲ χορω καλῆ ϲὺν άγριον παϲιμελλουϲα κηρεϲϲιφορητουϲ | δε A, ἥδε L || 5 ϲυνολοίφεται L || 6 λέγω — ϲυλλαβήν induxit L || 7 μίαν ALb, ἓν B, δύο C sed apposita iusta scriptura cum γρ | ϲυνίαϲν] coëunt Prisc., ϲυνιϲιν A1, ϲυνίζουϲιν A2L1CBb, ϲυνιζάνουϲιν L2 | post ἡνίκα add τὴν B | παρὰ] περὶ γήραϊ] ι om L1, add L τριϲύλλαβον Ab, ϲυλλαβὴν LCB. post τριϲύλλαβον vide- tur addendum esse φωνὴν. Sophianus voluit τὴν in τὸ mutari || 9 post λέξειϲ add L2 % et in mg eodem signo repetito διαλύονται. atque hoc vel tale quid desiderari patet | post ἡνίκα add καὶ B | ἀκρόπτολιϲ | ἄκρη ALb, ἄκρα CB | post ἄκρη add καὶ L | καλλίχοροϲ Ab, καλλίχωροϲ LCB χορῷ καλή {Π 180}, καὶ ἔτι ϲύαγρον ϲῦν ἄγριον {I 539} ἀλλὰ καὶ τὰ διαλελυμένα ϲυνίζει, ὡϲ ὑφ᾿ ἓν μέροϲ λόγου ἀνέγνωμεν τὸ παϲιμέλουϲα {μ 70} κοὶ κηρεϲϲιφορήτουϲ {Θ 527}. Ἀλλὰ κἀν τοῖϲ λόγοιϲ οἱ παρεπόμενοι ϲύνδεϲμοι ἔϲθ᾿ ὅτε ἑνοῦϲι δύο λόγουϲ ἢ καὶ πλείουϲ, καθάπερ οἱ ϲυνδεόμενοι λόγοι ἐκ ϲυνημμένων ἢ παραϲυνημμένων ἢ καὶ ἔτι ϲυμπεπλεγμένων· ἢ πάλιν ἀποϲτάντεϲ διάλυϲιν τῶν λόγων ποιοῦνται, ὡϲ ἔχει τὸ ᾔομεν, ὡϲ ἐκέλευεϲ, ἀνὰ δρυμά, φαίδιμ᾿ Ὀδυϲϲεῦ· εὕρομεν ἐν βήϲϲῃϲι τετυγμένα δώματα καλά {κ 251 — 2}. ἔδει γὰρ ϲυμπλέξαι τῷ καί· καὶ εὕρομεν ἐν βήϲϲῃϲι.

Ϲτοιχεῖα ὑπερτίθεται, ἡνίκα ἡ κραδία καρδία, παρὰ τὸ argvm. § 11. Invertitur ordo litterarum, syllabarum, vocabulorum nec minus enuntiatorum. merum πόλει ἄκρῃ legitur Z 88. 297. 317. H 345, πόλιν ἄκρην X 383, ἄκρηϲ πόλιοϲ Z 257. — καλλίχοροϲ χορῷ καλή. Schol. A ad Π180 (Aristonic. p 261 Fr.): ἡ διπλῆ ὅτι τὸ «χορῷ καλή» πρὸϲ 〈ἓν〉 ἐκληπτέον, καλλίχοροϲ, διαπρέπουϲα ἐν τῷ χορεύειν. testim. Adn. exeg. 2 — 3 ἀνέγνωμεν — κηρεϲϲιφορήτουϲ. cfr Schol. A ad Θ 527 (Herod. Π 62, 19 Lt z) κηρεϲϲιφορήτουϲ: ϲυνθέτωϲ ἀνέγνω ὁ Ἀρίϲταρχοϲ καὶ οἱ πλείουϲ . . . οὐδέποτε δὲ δοτικὴ ἐπεκτεταμένη κατ᾿ ἀρχὴν ϲυντέθειται, οἶον πᾶϲι καὶ πάντεϲϲι — παϲιμέλουϲα, οὐχὶ παρὰ τὴν πάντεϲϲι ἡ ϲύνθεϲιϲ . . . ἀλλ᾿ ὅμωϲ ἐπεκράτηϲεν ἡ Ἀριϲτάρχειοϲ. et Schol. HQ ad μ 70 (Herod. II 153, 17): ὑφ᾿ ἓν παϲιμέλουϲα. —5—6 ϲυνημμένοι λόγοι coniunguntur ϲυνδέϲμοιϲ ϲυναπτικοῖϲ (εἴ εἴπερ similibus), παραϲυνημμένοι παραϲυναπτικοῖϲ (ἐπεί ἐπείπερ sim.), ϲυμπεπλεγμένοι ϲυμπλεκτικοῖϲ (μέν δέ τέ καί sim.). vide Dion. Thr. 88, 3. 91, 2. 92, 2 U. — 7 —10 cfr de coni. 225, 22, ubi eisdem Homeri vermibus subicitur: λείποντοϲ τοῦ καὶ. — 11 — p 12,7 Prisc. XVII § 9 p 114, 2—5 H.: Litterae transmutantur, ut Teucer pro Teicre; sic etam syllabae, ut displicina pro disciplina; nec nen etiam dictio, ut plebis tribunus pro tri- Adn. crit., Discr. scr. in ALCBb. 1 χορῷ καλή b duce A codice, qui η in ras habet ab A2 (A1 videtur καλει scripsisse), χώρα καλή CB, χωρόκαλη L1, χῶροϲ καλή L καὶ ἔτι] fol 5 r L | ϲύαγρον add Sophianus, ϲῦν ἄγριον AL2b, ϲυνάγριον L1CB, qui subiciunt ἄγριον ϲῦν. A in mg infer.: ὅτι το ϲυν άγριον ὁυτωϲ λεγουϲιν οι αρχαῖοι, ϲύναγρον δε ου λεγουϲιν, quibuscum cfr Phrynichi epit. p 381 Lob.: ϲύαγροϲ οὐ ῥητέον· ϲῦν ἄγριον οἱ ἀρχαῖοι λέγουϲι, et Lobeckii adnotationem || 2 λελυμένα LCB | ϲυνιζάνει L2, ϲυνίζειν B || 3 A in mg infer.: ὁτι εϲχεν απολογίαν το πᾶϲι μελλουϲα ἐν ἑνὶ αναγινωϲκεϲθαι το ποιητικωτερον αυτὸ εῖναι | post καὶ add τὸ C | A in mg infer.: ὅτι το κηρεϲϲιφορήτουϲ εν ϲυνθεϲει ανεγνω αριϲταρχοϲ φαϲκων και τον ποιητην τουτο ειδεναι εκ του διαλυϲαι και ειπεῖν οὓϲ κῆρεϲ φορέουϲι κἀν A Cb, καὶ L1, καὶ ἐν L2B. Prisc. videtur non. legisse praepositionem || 5 ϲυνημμένων] prius μ in ras A2, ϲυν ras L AIII in mg απο ϲυναπτι περιπατω κινουμαι απο πρϲυνα επει π π τ κιν μ | ἢ πα- ραϲυνημμένων om B || 6 καὶ ἔτι indunit L2 | ϲυνπεπλεγμενον A, sed o in ω corr A pro posteniϲre ἢ CBb exhibent οἳ | πόλιν L | 8 ἠΐομεν L1, ἴομεν L3B, ωμεν C | ἐκέλευϲ’ L1C, corr in ἐκέλευεϲ L, δρυμὰ om L1, add L2 | ants Ὀδυϲϲεῦ add ὦ L || 9 ἐν βήϲϲῃϲι] inc. fol 3 r A || 10 τῷ Ab, τὸ L, τὸν CB | posterius καὶ om L | εὕρωμεν A || 11 κραδία καρδία A, καρδία κραδία LCBb. ordinem optimi codicis tuetur, quod in EM 538, 44 de κρίκοϲ nomine invenitur ϲκέπω τὸ ϲκέποϲ καὶ πέϲκοϲ {Nicand. Ther. 549}. ἀλλὰ καὶ ϲυλλαβαί ἡνίκα τὸ ἐξαπίνηϲ ἐξαίφνηϲ, ἡνίκα τὸ ὄρωρεν ὤρορεν {δ 712. ψ 222}. ἀλλὰ καὶ λέξειϲ, ὅτε ἡ οἰνοφόροϲ φερέοινοϲ γῆ λέγεται, οἵ τε ἀνδρόγυνοι γύνανδροι {Sophocl. frg. 878 N2}. Ἀλλὰ καὶ λόγοι, τὰϲ μὲν ἄρα θρέψαϲα τεκοῦϲά τε {μ 134} αὐτὰρ ὅ γ᾿ εἴϲω ἴεν καὶ ὑπέρβη λάϊνον οὐδόν {π 41}.

bunus plebis . . . Orationes quoque, ut nutrivit filios ac peperit pro peperit ac nutrivit. testim. et Adn. exeg. 1 EM 68, 21 post alia ὑπερβιβαϲμοῦ exempla: καὶ ϲκέπω ϲκέποϲ καὶ πέϲκοϲ· ϲημαίνει δὲ τὸ προβάτειον δέροϲ. Μεθόδιοϲ. vide etiam Lobeck. rhemat. 314. — 2 EM 633, 12 Ἔϲτι κα ὀρῶ περιϲπώμενον, τὸ διεγείρω καὶ ὁρμῶ . . . τούτου ὁ μέϲοϲ παρακείμενοϲ ὦρα καὶ ὄρωρα καὶ καθ᾿ὑπερβιβαϲμὸν ὤρορα. et 816, 47: χοώμενοϲ καὶ ἐν ὑπερθέϲει βαρυτόνωϲ χωόμενοϲ, ὡϲ ὄρω ὀρῶ ὄρωρεν ὤρορεν. Choerob. in Theodos. Π 89, 28 Hilg. (567, 6 G.): ὀλῶ ῶλα καὶ ὄλωλα, ὀμῶ ὦμα καὶ ὄμωμα, ὀρῶ ὦρα καὶ ὄρωρα· τὸ γὰρ «ὑπώρορε Μοῦϲα λίγεια» (ω 62) διὰ τὸ μέτρον ὑπερβιβαϲμὸν ἀνεδέξατο. — 3 unde Ap. φερέοινοϲ γῆ sumpserit ignoramus. — 4 Trypho π. τρόπων Rhet. gr. VIII 741 W., III p 196, 26 Sp.: κατ᾿ ἐναλλαγήν (scil ὀνοματοποιια γίνεται), ὡϲ ὅταν ἐπὶ ϲυνθέτων ὀνομάτων ἐναλλάξῃ τιϲ τὸ καθωμιλημένον, ὡϲ παρὰ Ϲοφοκλεῖ «οἱ γὰρ γύνανδροι καὶ λέγειν ἠϲκηκότεϲ» ἀντὶ τοῦ οἱ ἀνδρόγυνοι. Polybius Sard. π. ϲχηματιϲμῶν Rhet. V p 612 W., III p 106, 7 Sp.: ἢ τὴν ϲύνθεϲιν τῆϲ λέξεωϲ ἐναλλάττουϲιν, ὡϲ παρὰ Ϲοφοκλεῖ «οἱ γὰρ γύνανδροι καὶ λέγειν ἠϲκηκότεϲ» ἀντί τοῦ ἀνδρόγυνοι. —5— 7 Aliter sentiunt duo artis Dionysianae interpretes, fidi alioquin asseclae Dyscoli. Heliodorus 103, 23 Hilg.: οὐ δεῖ γε οὖν . . . τὰ Ὁμηρικὰ μέμφεϲθαι ὡϲ ἀτάκτωϲ κατειλεγμένα καὶ δεόμενα ἀναϲτροφῆϲ ἐν τῷ «τὰϲ μὲν . . . τεκοῦϲά τε», «αὐτὰρ . . . οὐδόν» οὐδὲ γὰρ τάξιν ἀπαιτεῖ, καθὰ εἰρήκαμεν, ὁ ϲυμπλεκτικὸϲ ϲύνδεϲμοϲ. Stephanus 285, 10 H.: Τούτοιϲ (scil τοῖϲ ϲυμπλεκτικοῖϲ ϲυνδέϲμοιϲ) . . . δυνάμεωϲ λόγοϲ, τάξεωϲ δὲ οὐδείϲ· διὸ τὰ ex Herodiano excerptum (D 376, 1 Ltz): ἔϲτι δ᾿ ὅτε καὶ ἐν ὑπερθέϲει γίνεται κίρκοϲ, ὡϲ κραδία καρδία. nam sic ut legatur, utique flagitatur antecedentibus Adn. crit., discr. scr. in ALCBb. 1 καὶ πέϲκοϲ om L1, add L2. CB pro ϲκέπω—πέϲκοϲ exhibent κρατῶ κάρτοϲ | post ἀλλὰ καὶ add αἱ C | ϲυλλαβῆ L, ϲυλλαβὴ B || 2 in ἐξαίφνηϲ non syllaba transposita est, sed littera, quocirca Kayser ἡνίκα —ἐξαίφνηϲ ante παρὰ τὸ ϲκέπω traiciendum esse censet. At Apollonius. aperte binis exemplis singulas ὑπερθέϲεωϲ species illustrare volebat. neque hoc suspicionem contra ἡνίκα —ἐξ. movet, quod Ap. infra 341, 22 ἐξαίφνηϲ ab ἐξ ἀφανίαϲ derivat, nec quod subsequens exemplum ipsum quoque ἡνίκα coniunctione inducitur. cfr supra 5, 15 | ἡνίκα — ὤρορεν L induxit et scripsit καὶ ὤρορεν ὄρωρεν || 3 ἀλλὰ καὶ] fol 5 v L | λέξειϲ] Prisc. dictio | ἡ Ab, ὁ LCB | οἰνοφόροϲ] οι in ras A2 | γῆ Ab, om ceteri || 3— 4 AII in mg super.: οτι το γυνανδροι και φερεοινοϲ ποιητικα || 5 λόγοι A Prisc., λόγοϲ LCBb || 7 ante αὐτὰρ add καὶ L4B | Bekker: Apud Homerum Od. 17, 30 nunc legitur αὐτὸϲ δ᾿ εἴϲω. Sed Od. 16, 41 legitur. quod codices Apollonii praebent, nisi quod omittunt γ᾿ εἴϲω] ω in ras A2 | ἴεν AL1, εῖεν L2, ἴε C, ἤϊε B | λάϊον L | AII in mg super.: οτι ταϲ μεν αρα θρεψαϲα τεκουϲα τε ει και υπερβιβαϲμοϲ ουκ αλογωϲ. οἱ γαρ ϲυμπλεκτικοι των ϲυνδεϲμων ταξιν ουκ επαγγελλοντοι. quibuscum cfr quae in Testim. ex scholiis Dionysianis exscripsimus c. III 9 b

Ἔτι ὃν τρόπον τῶν ϲτοιχείων ἃ μέν ἐϲτιν φωνήεντα, ἃ καθ᾿ ἑαυτὰ Diversae orationis partes cum vocalibus et consonantibus litteris comparantur. φωνὴν ἀποτελεῖ, ἃ δὲ ϲύμφωνα, ἅπερ ἄνευ τῶν φωνηέντων οὐκ ἔχει ῥητὴν τὴν ἐκφώνηϲιν, τὸν αὐτὸν τρόπον ἔϲτιν ἐπινοῆϲαι κἀπὶ τῶν λέξεων. αἱ μὲν γὰρ αὐτῶν τρόπον τινὰ τῶν φωνηέντων ῥηταί εἰϲι, καθάπερ ἐπὶ τῶν ῥημάτων ἔϲτιν ἐπινοῆϲαι, ὀνομάτων, ἀντωνυμιῶν, ~~15s~~ ἐπιρρημάτων, ἅπερ ἐπιλέγεται ταῖϲ γινομέναιϲ ἐνεργείαιϲ, ἡνίκα ἐπιφθεγγόμεθα τὸ κάλλιϲτα τοῖϲ κατὰ τὸ δέον τι ἐνεργοῦϲιν, ἢ ὑγιῶϲ ἢ καλῶϲ· αἱ δὲ ὡϲπερεὶ ϲύμφωνα ἀναμένουϲι τὰ φωνήεντα, τουτέϲτιν τὰ προκατειλεγμένα τῶν μερῶν τοῦ λόγου, οὐ δυνάμεναι κατ᾿ ἰδίαν argvm. § 12. Ut litterae, ita voces aliae efferri possunt per se, aliae non possunt nisi coniunctae cum illis: sunt igitur voces quae vocalium vice fungantur, sunt quae consonantium partes agant. atque harum vocum vis varia est pro varietate vocum, quibus adiunctae sunt. παρὰ τῷ ποιητῇ τὰϲ μὲν . . . τεκοῦϲά 〈τε〉 πότνια μήτηρ» καὶ «αὐτὰρ . . . οὐδόν» οὐ χρὴ καθ᾿ ὑπερβατὸν εἰρῆϲθαι νομίζειν. fortasse haec ex Apolloniano περὶ ϲυνδέϲμων libro hausta sunt, cuius de copulativis expositio periit. nam constat Dyscolum de nonnullis rebus in aliis libris alia docuisse. testim. et adn. exeg. 1 — p 14, 11 Prisc. XVII § 10 p 114, 9—115 19 H.: Praeterea quemadmodum elementorum alia sunt vocalia, quae per se vocem perficiunt, alia consonantia, quae sine vocalibus perficere vocem nequeunt, sic etiam in dictionibus animadvertimus quasdam ad similitudinem vocalium per se esse dicendas, ut in verbis maxime imperativis vel nominibus vel pronominibus saepe vocativis vel adverbiis, quae adiciuntur antecedentibus actionibus vel orationibus, cum clamamus bene recte diserte ad illos, qui oportune aliquid agunt vel dicunt aliae vero dictiones sunt, quae ad similitudinem consonantium sine adiumento aliarum partium orationis, quae imitantur in hoc vocales, proferri ad perfectionem sensus non possunt, ut praepositiones ve coniunctiones. eae etenim semper consignificant, id est coniunctae aliis significant, per se autem non itaque variatur earum significatio ad vim coniunctorum eis, ut in aliud significat, cum accusativo iungitur, et aliud, cum ablativo . . . Coniunctiones quoque copulativae et disiunctivae esse dinoscuntur ab aliis partibus orationis, quae eis sociantur, ut vel, aut non solum disiunctivae, sed etiam copulativae reperiuntur . . . Nec non etiam aliae pro aliis partibus accipiuntur, neque id aliter possumus scire nisi ex adiuctis, ut . . . horrendum clamat pro horrende, nomem pro adverbio. — 6 cfr de adv. 121, 15: αἱ ἐπιφωνήϲειϲ οὐδὲν ἄλλο εἰϲὶν ἢ ἐπιρρήματα τῶν ῥημάτων ⟨οὐκ⟩ Adn. crit., discr. scr. in ALCBb. 1 A in mg Γ i. e. caput tertium | prius ἃ mut. in τὰ Ax | ante καθ᾿ add καὶ LCB || 2 ἃ mut. in τὰ 4 τῶν induxit L2 ῥηταὶ] ι in ras A2 || 5 Ax sed recentissima haud dubie manus in mg haee scripsisse videtur: ὡϲ ἐπὶ μάλιϲτα ῥημάτων προϲτακτικῶν ἢ (certa sunt μάλιϲτα et προϲτακτικῶν ἢ), quae quamquam cum Prisciano concinunt, noli ex meliore Apollonii codice petita putare: ex Prisciano translata sunt; eademque manus supra ονοματων et supra αντωνυμιων Prisciano duce add ἢ | ὀνομάτων om B || 6 γινομέναιϲ] ex Prisciani antecedenibus iniuria collegit Th. Matthias II 605 adn. latinum interpretem γενομεναιϲ in suo codice invenisse 7 κάλλιϲτα] κάλλιϲτο L1, in ωϲ mut. L2, κάλλιϲτον B | τι om LCB || 8 ὥϲπερ εἰϲ C, ab ὡϲπερεὶ inc. fol 6 L. || 8 — 9 τουτέϲτιν —τοῦ λόγου in codd. et edd. leguntur ante καθάπερ in prima linea subsequentis pag., Uhlig huc traiecit; Kayser*, Egenolff*. Stadtmueller delenda censuerunt || 9 προκατειλεγμένα] ει in. res A2 δυνάμενα L ῥηταὶ εἶναι, καθάπερ ἐπὶ τῶν προθέϲεων, τῶν ἄρθρων, τῶν ϲυνδέϲμων· τὰ γὰρ τοιαῦτα τῶν μορίων ἀεὶ ϲυϲϲημαίνει, εἴγε ἐν γενικῇ μὲν λέγομεν δι᾿ Ἀπολλωνίου, ὡϲεὶ γινώϲκοντοϲ Ἀπολλωνίου, κατὰ δὲ τὴν αἰτιατικὴν πτῶϲιν δι᾿ Ἀπολλώνιον, ὡϲ ἂν αὐτοῦ αἰτίου ὄντοϲ. οἵ τε ϲύνδεϲμοι πρὸϲ τὰϲ τῶν λόγων τάξειϲ ἢ ἀκολουθίαϲ τὰϲ ἰδίαϲ δυνάμειϲ παρεμφαίτουϲιν, ὅτε ϲυμπλεκτικῶϲ μὲν ἀκούεται ὁ ἤτοι ὅ γ᾿ ὣϲ εἰπὼν κατ᾿ ἄρ᾿ ἕζετο {Α 68}. ἐν ἴϲῃ γὰρ δυνάμει τοῦ μέν παρείληπται, δι᾿ ὃ καὶ κατὰ τὴν ἑξῆϲ ϲυμπλοκὴν ἀναγκαίωϲ ὁ δέ ἐπηνέχθη ἐν τῷ τοῖϲι δ᾿ ἀνέϲτη {Α 68}. ~~ὁτὲ δὲ διαζευκτικῶϲ, ἤτοι νέοϲ ἐϲτὶν ἠὲ παλαιόϲ~~ τῇδε ἔχει καὶ 10 b ἐπιγινομένων, καθὸ τοῖϲ εῦ ἀναγινώϲκουϲι τὸ κάλλιϲτα ἐπιφωνοῦμεν καὶ τοῖϲ εὖ διατιθεῖϲιν ἡμᾶϲ τὸ ἤδιϲτα, καὶ τοῖϲ ἀκριβοῦαι τὰϲ ἰδίαϲ πράξειϲ καὶ τέχναϲ τὸ καλῶϲ ἐπιφωνοθῦμεν. testim. et adn. exeg. 2 τὰ τοιαῦτα τῶν μορίων. noli putare μόριον ita ab Apollonio usurpari ut a nobis pariculae nomen, id qued pugnaret cum antecedenti τῶν ἄρθρων. graecum diminutivum eandem generalem vim habet quam λέξιϲ. vide CEASchmidt Beiträge zur Gesch. der Gramm. p 218 seqq. — ϲυϲϲημαίνει = cum aliis significant: eorum emim via defintur eis vocibus, quibuscum coniuncta sunt. cfr de coni. 222, 12. — 2 — 4 cfr. de adv. 182, 23: διαφέρει τὸ δι᾿ Ἀπολλωνίου τοῦ δι᾿ Ἀπολλώνιον, ᾖ τὸ μὲν αἰτιολογικὸν ἀκούεται, ὃ δὲ τοιοῦτόν τι, γινώϲκοντοϲ Ἀπολλωνίου, et de adv. 199, 8: τὸ φάναι δι᾿ Ἀριϲτάρχου . . . ϲημαίνει . . . τὸ γινώϲκοντοϲ Ἀριϲτάρχου. — 5 ἀκολουθία non modo ordinem significat, ut τάξιϲ, sed consequentiam causalem. cfr adn. ad Dion. Thr. 91, 2 92, 1 U. — 6 —9 ϲυμπλεκτικοὶ ϲύνδεϲμοι sunt non solum quae nunc copulativae coniunctiones vocantur, sed etiam μέν δέ ἀτάρ αὐτάρ ἤτοι aliae (vide Dion. Thr. 89, 1), scilicet Homericum ἤτοι, quod ἰϲοδυναμεῖν τῷ μέν etiam scholia Melampodis et Heliodori in Dion. Thr. 63, 4. 104, 14 Hilg. docent. at ἤτοι etiam in διαζευκτικῶν ϲυνδέϲμων numero habetur (Dionys. 91, 1). etenim eandem vocem esse censebant copulativam coniunctionem et disiunctivam. vide adn. ad Dion. 89, 2. Adn. crit., discr. scr. in ALCBb. 1 ῥητὰ L || 2 ἀεί τῶν μορίων LC | supra ϲυϲϲημαίνει in A scripsit consignificat eadem manus, quae paulo ante verba ex Prisciano conversa exaraverat | μὲν om B || 3 ὡϲεὶ γινώϲκοντοϲ Ἀπολλωνίου, quod CBb exhibent, om A1, sed in mg infer. add A2; ὡϲεὶ γινώϲκοιτο Ἀπολλωνίου L1, sed indumit verbe L2. Egger Ap. Dysc. 4: on peut lire γεννῶντοϲ, qui est em rapport avec ἐν γει8c, comme αἰτίου ὄντοϲ ανεϲ αἰτιατκὴν πτῶϲιν. st vide de adv. libri locum in Testim. | κατὸ] fol 3v A || 4 οντοϲ rasura ex οντωϲ factum in A || ταξειϲ A, cυντάξειϲ LCBb | ἢ A L, κα CBb || 6 ὅεε] ὁτὲ γάρ B, ὁτὲ maluit RSchneider quoque I p 472. at ὅτε retinendum esset etiam si ὁτὲ δὲ διαζευκτικῶϲ — παλαιόϲ, quae subosequuntur, spuria non essent: namque repugnat. mutationi etiam μὲν coniunctionis locus || 6 —7 ὁ ἤτοι ὅ γ᾿ ὣϲ] sic etiam ALb, ac nequis in brachylogia offendat, remittit Bekker ad comm. suum in libr. de pron. 183, ubi comparat de pron. 57, 20. 90, 10. 100, 16. de synt. 146, 27. C vero post ὁ ἤτοι exhibet ὡϲ ἤτοι et L2 in mg ὡϲ ἤτοι et B ὁ ἤτοι· ἤτοι. Dronke 610 perperam ci. ὁ γέ ἐν τῷ ἤτοι || 7 A mg: ητοι αντι του μεν || 8 παρηλειπται A || 9 ἀναγκαίωϲ] fol 6 v L | ὁ δὲ post ἐπηνέχθη conlocant CB | ἐπηνέχθη] prius η in ras A2 || 11 ὁτὲ δὲ —παλαιόϲ om AL1, habent CB, atque L3 in mg add, nisi quod διαζευκτιϲ scripsit. etiam in b excepto ἐϲτὶν recepta sunt verba semihomerica. Ξ 107 seq. legitur: Νῦν δ᾿ εἴη ὃϲ τῆϲδέ τὰ ἄρθρα· ϲυμφερόμενα γὰρ τοῖϲ ὀνόμαϲιν τὴν ἐν αὑτοῖϲ δύναμιν ἐπαγγέλλεται, οὐκ ἔχοντα δὲ τῇδε μεθίϲταται εἰϲ τὰϲ καλουμέναϲ ἀντωνυμίαϲ, ὡϲ δεδείξεται ἐν τοῖϲ κατὰ μέροϲ, ἔνθα καὶ ἐπιδείξομεν τὸ αἴτιον, καθότι καὶ ἐπ᾿ ἄλλων μερῶν λόγου ταὐτὸ παρακολουθήϲει, ὥϲπερ πολλάκιϲ καὶ τὰ ὀνόματα ἐπιρρηματικῶϲ ἀκούεται.

Ἴϲωϲ δὲ καὶ ἡ τάξιϲ τῶν ϲτοιχείων ἐν λόγῳ παραλαμβανομένη Quis locus in enumerandis orationis partibus tribuendus sit singulis. ~~16s~~ τοῦ δι᾿ ὅ τι τὸ α πρόκειται, εἶτα μετ᾿ αὐτὸ τὸ β, ἀπαιτήϲει καὶ τὴν κατὰ λόγον τῶν μερῶν τοῦ λόγου τάξιν, δι᾿ ὅ τι τὸ ὄνομα πρόκειται, μεθ᾿ ὅ ἐϲτι τὸ ῥῆμα καὶ τὰ ὑπόλοιπα μέρη τοῦ λόγου, ὡϲεὶ καὶ πάλιν ἐν ταῖϲ πτώϲεϲιν ἡ λεγομένη εὐθεῖα καὶ γενικὴ καὶ αἱ ὑπόλοιποι, ἔν τε ταῖϲ argvm. § 13. Si persuasum nobis est ordinem litterarum in alphabeto non fortuitum, sed ratione consitutum esse, item ordinem casuum, temporum, generum, ad eam quoque rationem investigandam invitamur, qua continetur ordo partium orationis. quod siquis imperitus facere recusat, casui tribuens quod ex ratione repetendum est, is omnino negat quicquam in certum ordinem, a quo recedere non liceat, dispositum esse, quae opinio absurda est. testim. et Adn. exeg 3 δεδείξεται 106, 22 seqq. — 6 ἴϲωϲ hic non tam coniectandi quam asseverandi vim habet. cfr 17, 2. — 6 — 7 τοῦ δι᾿ ὅ τι pendet ex verbis ἐν λόγῳ. ordo litterarum a nobis accipitur, probatur deliberantibus quam ob rem cett. Explicatio rationis, e qua litterrum ordo constitutus est, legitur in Bekkeri commentario ex Paris. 2555 exscripta et in Goettlingii Theodosio 3 seqq. ex eodem libro et Paris. 2553 edita (vide de ea Lentzii praef. in Herodian. P XCVI). similes tractatu habes in Ottobon. 173 fol 166r (v. BA III 1171) et in Londinensi Add. 5118, Matritensi 81 (v. Scholia in Dion. Thr. 485, 1 488, 12. 492, 10—495, 28 Hilg). — 6 — p 16, 11 Prisc. XVII § 12 p 115, 20 116, 5 H.: Solet quaeri causa ordinis elemestorum, quare a ante b et cetera sic etiam de ordinatione casuum et generum et temporum et ipsarum partium orationis selet quaeri. restat igitur de supra dictis tractare, et primum de ordinatione partium orationis, quamvis quidam suae solacium imperitiae quaerentes aiunt, non γ᾿ ἀμείνονα μῆτιν ἐνίϲποι, Ἢ νέοϲ ἠὲ παλαιόϲ· ἐμοὶ δέ κεν ἀϲμένῳ εἴη, atque initio alterius versus Ap. de coni. 219, 20 utitur ut exemplo ϲυνδέϲμων παραδιαζευκτικῶν. inde factum enuntiatum, quod hoc loco in deteriorum codicum (CB) archetypo adiecit aliquis, ne iuxta copulativi ἤτοι exemplum deesset exemplum disiunctivi usus. cuius quidem usus documentum utrum ab Apollonio, an errore librarii in communi ommium nostrorum codicum archetypo omissum sit, dubitare licet. Adn. crit., discr. scr. in ALCBb. 1 τὴν] ταῖϲ L1, corr L3 mg | ἐν αὑτοῖϲ RSchneider l 469, ἐν αὐτοῖϲ ACL3 mg, ἑαυτῶν L1Bb δύναμιν] δυνάμεϲιν L1, corr L3 mg | A mg: την ιδιαν δυναμιν τουτεϲτιν την αναφοραν || 2 μεθίϲταϲθαι L1, corr L2 || καὶ post ἔνθα om B | ἀποδείξομεν L || 4 ἐπαλλήλων L, sed corr ipsa prima m. | ante λόγου add τοῦ LCBb. cfr 109, 8. 251, 5 et Egenolff in Fleckeiseni Annal. 1879 693 | ταὐτὸ] αὐτὸ B 5 AIII mg: ωϲ εν τω ου μεν κολὰ χολον (Ζ 326, ubi subsequuntur τόνδ᾿ ἔνθεο θυμῷ). quo exemplo in hoc usu illustrando Heliodorus quoque, artis Dionysianae interpres, 95, 16 Hilg. utitur iniuria autem Dronke 603 hoc additamentum verbis Apollonianis inserendum censuit || 6 supra ἴϲωϲ ea manus, quae saepius in A latina verba ex Prisciano exscripsit, add cp i. e. caput || 7 διότι A C, διὰ τί LBb | μετὰ τοῦτο B | AII mg: οτι κατα την δεουϲαν ταξιν τα μερη του λογου κατειληπται || 8 ante λόγον add τὸν CB | διότι AC, διὰ τί LBb || 9 ἐν ταῖϲ] fol 7r L χρονικαῖϲ τομαῖϲ κατὰ τὰ ῥήματα ὁ ἐνεϲτώϲ, εἶτα ὁ παρατατικὸϲ καὶ οἱ ἑξῆϲ χρόνοι, ἔν τε γένεϲι τὸ ἀρϲενικόν, μεθ᾿ ὃ τὸ θηλυκὸν καὶ τρίτον τὸ τούτων ἀποφατικὸν οὐδέτερον, καὶ ἐπ᾿ ἄλλων πλείϲτων, περὶ ὧν ἰδίᾳ ποιηϲόμεθα ϲυναγωγήν. κατεπεῖγον μέντοι ἐϲτὶν ἕνεκα τῶν προεκκειμένων λόγων ἀντιπαραβάλλεϲθαι τὴν τάξιν τῶν μερῶν τοῦ λόγου. ἴϲωϲ τινὲϲ ἀπειρότερον ἀναϲτρέφοντεϲ περὶ τὰ τοιαῦτα τὰϲ ἰδίαϲ ἀπειρίαϲ παραμυθοῦνται, ὡϲ οὐ δέον περὶ τὰϲ τοιαύταϲ ζητήϲειϲ καταγίνεϲθαι, ὑπολαβόντεϲ τὰ τοιαῦτα κατὰ τύχην τεθεματίϲθαι. ἀλλὰ τούτοιϲ γε 11b προϲγενήϲεται ἐν τοῖϲ καθόλου μηδὲν ἐν τάξει παραλαμβάνειν μηδὲ παρὰ τάξιν τι ἡμαρτῆϲθαι, ὅπερ πάντῃ ἠλίθιον· εἰ γὰρ ἐπὶ τινῶν δοίηϲ, ἀνάγκη κἀπὶ πάντων δοῦναι.

Ἔϲτιν οὖν ἡ τάξιϲ μίμημα τοῦ αὐτοτελοῦϲ λόγου, πάνυ ἀκριβῶϲ πρῶτον τὸ ὄνομα θεματίϲαϲα, μεθ᾿ ὃ τὸ ῥῆμα, εἴγε πᾶϲ λόγοϲ Aanvκ. β I4. Nomen et verbοum ceteris orationis partibδus sntecedere- dεbere apparebit Sbi enuntiatum perfectum contemplanti: nam alterorum illo- rum si dempseris, enuntiatum non iam erit absolutum ein adverbium, parti- cipium,praepositionem,pronomen,arficulum detraxenis,msnebδitenuntiafi perfectio. opertere de huι3eemoddi erebus quaerere, sMsρrcanfez μeffιtas ese ordieao3omsm. poetiones sed ouon3um ad sorum opntomem, eeentf generαΒter abd per oεfmα- fiiomem aecp9 sec eontra ordinotεeem pecemr , quεod exstimere pεmitus Mfudfmem. i auem ln oubugiαm conceoen1 esse οqdsogomemm, neesese e8 elem ommnibus emm mmegdere. τzsrum. xv Ans. xxso. ξ-4 περὶ ὦν - ϲυναγωγἡν. num hoc faetοm sit et nbi iactum, ignoramus. - 6 ἀναϲτρέφοντεϲ. eft de adv. 196, 9: ἀπειρότερον ἀναϲτρέφοντεϲϲπερὶ) τῶν τοιούτων ϲημαϲιῶν, et iura 31.22. 274,13. - 7 δέον. snbaudiemdum ἐϲτί ut 22,8.151,10. - 12 μίμημα. cr5213 51 2et12. 97,1. -- 12-p17,6 Pnsc.XVIψ12 p116.5 -13B.: SRcut gιtκraψta ordinatene peηemx eeddztur oεatto,sc ordisαtiome apta ~redtee smnt a diocmmts atum scrρ3orfὅus parfes orotoms cum przmo loco εεomen, Aecundo εerὸum posuer6m4, quφpe cem nκr oratοeine uuseompdetur,quod dtctosfendereαconsfructtone,quαecomgnepαezeomnes parfes orαtioεss. a qua si foHlas nome αuί eerbtm, 4mpeerecta t orato sn autem eeterα sslfrehos omnia, πen nese εφt orαionem decere, ue4 deme: *dem λomo αpsus heu odre cοcidέ4, em omnes 4nest pαrfεs oratuem4s aἔeque eomiuneteme, quae si addatur, aΒαm orαtionmm ecig0t. interiectionem emm srtieuH lοoo latini grammsfici in numerum parfium orationis reeqperunt. Ans. cx r., cαscs. scs. as AL. Bb. 2 4ἐϲ ALb, λοιπο CB R τε] τοϲ L Β ante τούτων add ἐκ l.)B | ἀποφαντικὸν B λῶν exrema vox est in 1ol 3vA, in cuius ng inferiore scripsit manus recentissima ζήτει τὸ ϛ, i.e.κτον φύλλον. atque abo πλείϲτων incipit fol 6r 1post πλείϲτων add καὶ L, γε Cξb ὧν] ν om 9 , add A 4 ίδᾳ ACb, ὄαν A 3LB ) 4 -B huc perinent quae fn ng super. χ sefipmit: ωϲπερ τοιϲ προκειμενοιϲ επκειται ταξιϲ μετα λόγου ουτω καί τοιϲ μερεο του λόγου β 44 προεκκειμένων bd, προεγκειμένων AL), προκειμένων B 1 ΒB ἀντιπεριβάλλεϲθαι L, ἀντιπαρολαμβάνεϲθάι ΒB β 6 ἀναϲτρε- φόμενοι L3B 1 7 καταγίγνεϲθαι A. V 8 -8 τούτοιϲ γε προϲγενήϲεται] πρὸϲ τούτοιϲ γενήϲεται B γε om etiem L abd ϲπται inc. fϲP7εl 1 1θ post μαρτῆϲθαι intercidisse ἡγεῖϲθαι ci. Stadtmueller ἔr τνῶν b, ndlus acoεn- tus fn A, ἔxπί τνων ceteri. Α in ng: η ποτα ατακτα ἐϲτιν η εἰ επ τνων εττκ ηταξιϲαναγηεsιπαντωναναι. 1 1ξom LCB 1 1ξ Α ng: ou φωτeν τὸ ονψμa. ἄνευ τούτων οὐ ϲυγκλείεται. παρὸν γοῦν πιϲτώϲαϲθαι ἐκ ϲυντάξεωϲ ~~17s~~ οἶον περιεχούϲηϲ τὰ μέρη τοῦ λόγου, ἐξ ἧϲ εἴπερ ὑποϲταλήϲεται ὄνομα ἢ ῥῆμα, τὰ τοῦ λόγου οὐ ϲυγκλείεται, εἰ μέντοι πάντα τὰ ὑπόλοιπα, οὐ πάντωϲ ἐλλείπει ὁ λόγοϲ. ὁ αὐτὸϲ ἄνθρωποϲ ὀλιϲθήϲαϲ ϲήμερον ρον κατέπεϲεν· ἔγκειται τὰ μέρη τοῦ λόγου παρὰ τὸν ϲύνδεϲμον, ἐπεὶ προϲτεθεὶϲ ἕτερον λόγον ἀπαιτήϲει. φέρε οὖν ἐλλεῖψαι τὸ ὄνομα ἢ τὸ ῥῆμα, καὶ ἐλλείψει ὁ λόγοϲ, ἐπιζητῶν ὅπου μὲν τὸ ῥῆμα, ὅπου δὲ τὸ ὄνομα, ὁ αὐτὸϲ ὀλιϲθήϲαϲ ϲήμερον κατέπεϲεν ἢ ὁ αὐτὸϲ ἄνθρωποϲ ὀλιϲθήϲαϲ ϲήμερον. εἰ μέντοι τιϲ ὑφέλοι τὸ ἐπίρρημα, οὐ πάντωϲ λείψει ὁ λόγοϲ· ὁ αὐτὸϲ ἄνθρωποϲ ὀλιϲθήϲαϲ πεϲεν. ἀλλ᾿ εἰ καὶ τὴν μετοχήν, οὐδ᾿ οὕτωϲ λείψει ~~ὁ αὐτὸϲ ἄνθρωπωϲ κατέπεϲεν~~, οὐδ᾿ εἰ τὴν πρόθεϲιν· ὁ αὐτὸϲ ἄνθρωποϲ ἔπεϲεν· οὐδ᾿ εἰ τὸ ἀντωνυμικόν· λελείψεται γὰρ τὸ ὁ ἄνθρωπωϲ ἔπεϲεν. 12b ἀλλ᾿ οὐδ᾿ εἰ τὸ ἄρθρον· τὸ γὰρ ἄνθρωποϲ ἔπεϲεν οὐ πάντωϲ ἀναφορὰν φορὰν ζητεῖ, πρώτην δ᾿ ἀφήγηϲιν τοῦ ἀνθρώπου. —

Οὐ τοῦτο δέ φημι, ὅτι οὐχὶ καὶ ἐξ ἀντωνυμίαϲ αὐτοτέλεια ϲυνίϲταται, ὅπου φαμὲν οὕτωϲ, ἐγὼ περιπατῶ, ϲὺ περιπατεῖϲ. τότε γὰρ ϲυνίϲταται ἡ Axαvκ. β 1Β. Βnnt sane enuntiata, in quibas non nomine sed pronomine subiectum verbi signifcstur, sed illic pronomen ie nominis fumgiur. rssrκ. sτ Ans. sxsu. B ϲυγιλείεται. cr 66,8. 82,23. 85,6.89,20. 235,1. de adv.121.1. - 15 Prisc. X 13 116.13-19: ergo si tollas nomen as4 vεrἔεm, dece4 orat4o, desmderuns es noamm el verlsm, 4 si diααm iden lapsus tea Hodie concidit, eεl idem Mono lapsus Mem nodie sin mb- 3reξaz αdεerbεum, nem omnino defcet ora4to, st: idea omo lapsus ea concidit. nec nom etam pgart4camyyyiss si αdmas, neque sic decet, ut idem omo λea λodie concidi4, aec si praepceutienem et inferectiomem: idem Mono cecidit, nec si etiam prenomen: aomo cecνdit. - 1B - 18, 4 Prsc. ζVII ὲ 1 116,19 25 Β.: non tamem dico, quod non etam ex prememine e4 eerδo peiiectα emsa4 ora4to, eum dcisuε: eg0 αmὅlo, fx αmbκlαs fun en4m con- Ans. mr., nstm. scs. m Al. Bb. 1 ὅνευ]ἐκ Β qni οὐ om | παρὸν γὰρ L, sed indunt L et post πϲτ. add δὲ δᾶ β 2 oἱἰον hebent Al.B, om A b. οαϲ7 -τοιαύτηϲ οα περιέχει β Β post ῥῆμα add 5 5 λόγοϲ Β | prius τὰ] τό L. 4 ἐλλείποι L, Ἐλλείψει L, ἐκλείπει Β ὁ ante λόγοϲ om L. β 5 A ng ἐν γαρ τω κατεπε ἐν η προθεϲιϲ εϲτν |ante ἔγκειται Dronke lΙ 605 Prisciano duce insoni vult ίδοῦ γὰρ ἔγκειτάι] fol8r L. Γ post ἔγκειται add δὲ l. CB | τῷ ’μέρει B ( παρὰ] περ LB 1 4 post ἐπεὶ add xx B A~ ng: ἐν γαρ δύο λογοιϲ o υνδεϲμοϲ ευριϲκεται ( ἐλλεψαι ALC, ἐλεῖψαι 8, ἐκλέψαι b | Β ὁ αὐτὸϲ ὅλϲιϲλ ] fol6v A β 8-θ κατέπεϲεν -ϲήμερον om B 9 ὀφέλλοι L, ὑφέλῃ B 11 oὅrω Bb | λήψει A, sed εuχra η scripsit εἰ E 1 11 12 5 αὐτὸϲ -- κατέπεϲεν om A L, babent CBb. at suffcit quod subsequitur ὁ αὐτὸϲ Sνθρωποϲ ἔπεϲεν, ut demonstretur et pssticipium εἰ praepositionem omitti posse, sicut Priscianus praeposiionis et inteniectionis omissionem uno enuntiato illosratit , 15 ooδ’ εἰ -ἔπεϲεν A ng Prisc. b, om ALB ~ 13 o om A. 14 εἰ oa B AV ng: δία γαρ ὄρθρου ωϲ φηϲιν η αναφορα 1 B προίην ξϲ , corr A , 16 οὐχὶ xx] καί ουχι A, κα οὐκ C β 18 17 ὅπου -ϲυνίϲταται A’ om, add in ng κ 1 17 ~o) fl sν L om L, add L, κ pro CB αὐτοτέλεια, ὅταν ἀντ᾿ ὀνόματοϲ παραληφθῇ ἡ ἀντωνυμία καὶ δυνάμει πάλιν ἡ αὐτὴ ϲύνταξιϲ ᾖ. ὁπότε δὲ ἀνθυπάγεται ἀντωνυμία, ἐν τοῖϲ κατὰ μέροϲ εἰρήϲεται, καὶ ποῖα ῥήματα πρὸϲ τὰϲ εὐθείαϲ μόνον ϲυναρτᾶται, καὶ τίνα αὐτῶν πλαγίαϲ ἐπιζητεῖ.

Καὶ τοῦ ῥήματοϲ δὲ ἀναγκαίωϲ πρόκειται τὸ ὄνομα, ἐπεὶ τὸ ~~18s~~ διατιθέναι καὶ τὸ διατίθεϲθαι ϲώματοϲ ἴδιον, τοῖϲ δὲ ϲώμαϲιν ἐπίκειται ἡ θέϲιϲ τῶν ὀνομάτων, ἐξ ὦν ἡ ἰδιότηϲ τοῦ ῥήματοϲ, λέγω τὴν ἐνέργειαν καὶ τὸ πάθοϲ. — (

Παρυφίϲταται οὖν ἡ εὐθεῖα ἐν αὐτοῖϲ τοῖϲ ῥήμαϲιν, κατὰ μὲν τὸ πρῶτον καὶ δεύτερον ὁριζομένη, κατὰ δὲ τὸ τρίτον Aaov. β 16. Momen autem antecedere debet verbo, quia corpιa nominibδns notas id agunt aut patiuntur, quod verbis εignifcatur. [emιa emymε unumqueοfque, qu4od au4 efct4 af detur, erat aare decionmm neque eri deemio pOs86, nis corpus ess6i, cut ess6 agendum α64 pa4uemdum, ιdcrco caen, corpora signantur, verbo antecedere oporte4 quo oectiones sgaicantur.] (β 17. inest in ipsis verbis nominativus agentis eei patiente], in prima et secenda verbδi persons fuitus, infnitus in tertis, exceptis eis verbδis, quae notmmt acfionem uni peculiarem.) sto4 piectio orα4ιom5s, cua lo5ο aom4nts smmαfuε prcomem 6f sm nem4nts ὅom- μleαt ordeπatieme quando aufem loco nomtnts per se pemtfur, in parfibss εfema- ddeter nosequettbu8, ef quae nerὸa ad nomtnatieos consungunfur solos d3 qmαe oΕleguos deeεderan4 casus. assrκ.srAns.sxso. ξἀνθυπάγειν hicaubstituendi im habet, ut B34,4.deψron. 5,21. de adv. 20t,21 εlibi. - 3 εἰρήήϲεται:113.15seqq. 277,6seqq.283.16seqq. - Β-p18,2 Prsc.V β14 p116,25-117.4 HL.: Aare eerbmm quoque necessaro m- fuer acmen, quta αgεre ef pati stbsfentiαe e5 prorum, tπ qsα s4 pοstto sο- mtmem, ex qulbus propretas verὸt, id est aefto et pαssto, nasetur. - Haesi igetur mfelεctu nomtnascus π pes verhs, guo aine suἔἔsfanttα sigmfmri nem por4, lm pr4mα quidem persona et secusdα dentes, in frtiα vero, quta inmumerαὸies sun4 personae fertiαe, 2nfsmtus, nte4 exceTra t αctto, sscset fulmina4, tonat emi eim, quamεts non eddamεεs nonen, dentfα esse edentur, cum α sdlua pε3nea4 docem. μnn οmr,msϲs.ss.1s AL.Βb. 2 ] ε L ὁπότε ALb, ὅπότερον CB Β μόνον om C ϲυναρτᾶϲθαι L, corr L β Β A ng: ὅτι τῶν του λόγου μερῶν ευλογωϲ τὸ ονομα προτετακται, L~ ng: κατὰ τίνα λόγον ἐν τῆ ἀπαριθμήϲει τῶν ὀκτὼ μερῶν τοῦ λόγου προτίθεται τὸ ὄνομα τοῦ ῥήματοϲ erxat Βekker cum dicit καὶ post ἐπε additum esse in A β θ pro ϲφματοϲ et ϲώμαϲιν AHuttmsnn perverse ῥήματοϲ et ῥήμαϲιν fugitat τοῖϲ ϲθμαϲιν Ϲ, τοῖϲ ϲώμαϲι γὰρ B 6—7 τeϲ δὲ ϲώμαϲιν -ὀνομάτων videantur reicienda esse post B τὸ πάθοϲ, nt ἐ8 5ν referri possit ad τὸ διατιθέναι καὶ τὸ διατίθεϲθαι. sed iam Erisc. legebδat traditum verborum ordinem, atque intellegere licet ἔξ ὦν ita quoque, ut refera- mus ad ϲώμαϲιν. ex corporibus, quippe quibus propruum alt agere ast pαtt, naec - fur proprεtas εerὸ4 guae ln eo poεtα est, u4 actiones as4 ymssmes εigπHεt. afciendum autem fortasse est duce Prisciano post τὸ πάθοϲ: γίνεται i ἐνέργεια Lex τν ἐνέργειανfecit β Β-p 18,2 αρυφ.-βροντὸ]haecquoque verba Priscino legebδanur et cum doctrina Apolloninna concinunt (v.101,34sqq), sed tentum abest ut ex eis cohligi possit nomini iure primum locam tribδui, ut dobitsrs licent, an ex alio Apollonii Βbro huic loco adscripta deinde in vεrbδοrum contexum irrepserint 1 Β ἡ om Β | τοϲ om L. 1 8 ente δεύτερον add τὸ L διὰ τὸ ἄπειρα εἶναι τὰ τρίτα ἀοριϲτουμένη, χωρὶϲ εἰ μὴ ἐξαίρετοϲ ἐνέργεια γένοιτο καθάπερ ἐπὶ τοῦ ἀϲτράπτει καὶ βροντᾷ.) —

. Κατεκράτηϲεν οὖν καὶ ἡ ἀπ᾿ αὐτοῦ θέϲιϲ τὸ πάντα τὰ τοῦ λόγου μέρη καλεῖϲθαι ὀνόματα, ὡϲ ἂν αὐτοῦ προϋφεϲτῶτοϲ. εἰ γὰρ ἐκ τῶν ἐναντίων τιϲ ἐκεῖνο ἀποφαίνοιτο, ὡϲ ἐκ τῆϲ κοινῆϲ ὀνομαϲίαϲ τῶν λέξεων αὐτὸ 13 b ἀπηνέγκατο τὴν ἁπάντων ὀνομαϲίαν, καὶ κατὰ τοῦτο ἂν πρωτεύοι, θέϲιν τὴν πρώτην τῶν λέξεων ἐπιδεξάμενον, καθότι καὶ δείκνυμεν ὡϲ ἕνεκα τῆϲ εὑρέϲεωϲ τῶν ϲτοιχείων πάντα τὰ ϲτοιχεῖα παρὰ τὸ ἀλφεῖν ἠδύνατο μιᾷ ὀνομαϲίᾳ χρήϲαϲθαι τῇ τοῦ α, ὅπερ ἀφείλετο τὴν πάντων ὀνομαϲίαν διὰ τὴν ἐν αὐτῷ γενομένην πρώτην θέϲιν, ϲυνδραμόντοϲ καὶ τοῦ ἀπ᾿ αὐτοῦ φθόγγου· ϲυνέτρεχε γὰρ ἡ τοῦ ἀλφεῖν ἀρχὴ τῇ ἐκφωνήϲει τοῦ ϲτοιχείου, τῶν ὑπολειπομένων ἰδίαϲ ἐπεκτάϲειϲ εἰληφότων.

Axevκ. β IΒ. uia ὄνομα ente ceteras οraionis pa tes erat, factum εεt, nt omnes heac appellationem acciperent. stque si ὄνομα e contrzrio nactmmm sit appllstionem principio omnibδns communem, ita quoque primum locum iure οbfneat, ob id ipsum quia primam omnium orationis puutium appellationem. accepit eicnt prima slphabδei littera communem omnium litterurum appellafonem occupavit. rssrκ. er Aon. sxao. χωρὶϲ εἰ μὴ ut iura 59, 25. 123,10. 224,13 et 14 de pron. 91,8. de adv.195.9. - 2 ἀϲτράnτει. c x 101,16. βροντᾳ r 288,25 nbi ὕει quoque profertur, et de pron. 24,5, ubi ὕει, βροντᾳ, ἀϲτράατει legimus (item apud Ammonium in Eistot.π.ἑρμην.102a 25 ed. Βr.). 2 7 Prise. X3I ὲ 14 p117.4 - 7 Β. Ορtsaεesιt utaque, nt eus, d est εer5i, nominαtiene aΘae gκe- ῥuee puεεz verὸα εoeefsr, ee ex cosfrarto lerum commsmem nommmatomem ps exelemtiam haec pars qast egregια proρrem possedit. nbi Priscianus lafinsε gαxammsticae nen cogebatmr, ut pro nomine vexbum ponἀεt, ssd dimul debεbδat iDud itaqne omoitterε. - B θέϲιϲ ~ ἐνομαϲία ut 56,20. 57,4 et 7. 266,20 vide Skam D . ἀπ’ αὐτοῦ, quia ab ὀνόματοϲ appellafione frus est hic gene- rεlis osus neminis. - 4 haec gmmersis is ὄνομα nominis (culus exnplum no- tismimum exhibet insemiptiolibri DionysiiHslicarmassennis) apud Apollonium ipsum pe raro invenitur: de adv.145.16 (vide HSchneidei comm. 164 ad 145,155) st infra 71,10. 291.21 et 27. 7 δείκνυμεν: in libro vel schola περὶ ϲτοιχείου. -- 7—12 ex2ϲ schol. Mercin.in Dion. Thr. 326,14 Hilg: προτάϲϲεται τῶν φωνηέντων τὸ ὡϲ πρῶτον εὐρεΕέν, ἀπὸ τούτου γὰρ ἐλφα Sνόμαϲται παρὰ τὸ ἀλφῶ, B δηλα τὸ εὑρίϲκω et schol. Lendin. 485,21 Hilg. -12 ἐπεκτάϲuιϲ vοcsntur additamenta quoae in nominibus littersrnm adlecta sunt ad cuiusqοe Hitterae so- Ans. cmv., nasce. scs. 1m Al. Bb. 1 ενx] fol 9vl. ἐξαίρετοϲ] ex ω fectum rasmra in A 1 2 5ν qnod smte γένοιτο habent A C, om LBb, videtux ex antecedenti α originem ducere | ξ A ng: ὅτι πανία τα μερη του λόγου ονοματα καλεται β 4 ὡϲ ὅν]fol5rA 1 6 ἆν indudt L 8 7 πρωτεύcι]προτευοι. A, πρώτην γε L. L supra add εποιμεν εἰληφέναι atque inter θέϲιν et τὴν add ὡϲ. item CΒ praebδent post κατὰ τοῦro ἂν εἶποιμεν εἰληφέναι πρώτην θέϲιν ὡϲ τν πρώτην β 7 ἐπιδειξάμενον A LB β Β ευρηϲεωϲ A. 1 8 ἐδύναντο L. | μιᾶι A, sed prins ι εἰ accentus ab A, et post psus ι parva rasura invenitur. ceteri codd pro hac voeαla exbibδent δfθεν 1 8 smte ὀνομαϲίᾳ add τᾳ LB χρήϲαϲθαι ALb, χρῆϲθαι B 1 10 ab μαϲίαν inc fol 9ν L. αὐτῶι A L, ἔαυτῷ ϹBb 11 ϲυντρέχει B 1ἐλφεν] εἰ in ras A 1β AP ng: ὅτι ποτε μετα τὸ ονομα παρείληπται η αντωνυμια

Οὐκ ἀλόγωϲ δὲ ἐκείνῳ οἶμαί τιϲ ἐπιϲτήϲει, τί δή ποτε οὐχὶ μετὰ τὴν τοῦ ὀνόματοϲ θέϲιν τὸ ἀντὶ τούτου μόριον παραλαμβανόμενον ὑπετάγη, λέγω δὴ τὴν ἀντωνυμίαν, εἴγε κατὰ ἀμοιβὴν τοῦ ὀνόματοϲ ~~19s~~ πάλιν ϲὺν τῷ ῥήματι ϲυνέχει τὸν λόγον. Περὶ οὗ ἂν προφανὴϲ ἀπόδειξιϲ γένοιτο ἥδε, ὡϲ ἕνεκα τῆϲ τῶν ῥημάτων ϲυνόδου ἐπενοήθηϲαν αἱ ἀντωνυμίαι. ἐπεὶ γὰρ τὰ ὀνόματα τρίτων προϲώπων ἐϲτὶν ἀποφατικά, καθὸ αἱ ἀπ᾿ αὐτῶν θέϲειϲ γινόμεναι οὔτε ἐπὶ τοῦ ἀποφαινομένου Aaevκ. ὲ 18. Mon inepte aliquis inquiret, em proximus post nomen. locas non pronomini tributus sit, sed verbo. quod optimo iure factum est, quia pronomina inventa sunt verborum causa, quibδuscum nomina in tertiatantum persona coniungi possunt. nemque verbe quidem primns quoqne et secundas personas habρent, nomimbδus autem teftise solae signifcantur. iem pronomine accessermnt, ut essent voces, quae loco nominum verbis fn pena et secunda porsena adiungi possent. (ceterum supervacanea ne in tertia quidem persona pronomina sunt.) num. Schol. Londin. in Dion. Thr. 485,19: τὰ ἐπεκτεινόμενα τῶν ϲτοιχείων εἰϲ αὐτὸ (scil εἰϲ τὸ 6) κατολήγει . . . uἶον βῆτα γάμμα. et c2r similem ἐπέκτααϲ nominis et ἔπεκτείνεϲθαι verbi usum de pron. 83,25 et 1. 37,9. 54,5. 62,1. rssrκ. xx Aot. axso. -p 21, 8 Pzsc. XV5ρ 15 16 117,7 -118.s Β : uon εerαomαὸHfer tamem ud queertuεr, quare posi nomsns poeutonem noa em χαεemm, qMαe pr0 ipso memte αecptfur, pominus, 4d esf pgεenomem, quae ree no- mas cum uωr5o comφnet orαonem: dfe qo mαuμesα proὸαtto ert Saec, quod nmrἔormεm quωue ceMsm 2nsentα suen4 pronomtnα. πomnα e3im fertiαrm smnt χersomsum indcαtiiεα . . . ( 16) Poesmus famem etam ~ud cere, quomiem eoruem, 4d est nomsnsm, pcsttones cum u5t, necue 2π persomα 4nd4cαteα smnt, 4d es4 loqmmts, quod e5 smκm gr4mαe persemae, neque emm nbi mponsnt ames nomina, neque ad ipsos pronsmtesfes nomnαtones ψαcmus, quod est secundae pεrsemαe. eerὸα αsfem in frρbus eranπ4 persomts, tdeοqκe excog~αἔαnfur pronomna sn persemas eefnsαs dserefα, st e4 nomenis postiomem 3 eerb1 ordino3omem, id eet et Amδetonatiem et denstes personas, 2ndcαreat, u ego scriὅo, tu scriδis e4 smἔstantαm mmm sgmcαt dcco nomuts posttzem pronommm e personam rὸo εbi adsnncto cogruam indicat taque n~ prohιὸet ln fertιa ρersonα dicte AA ristarchus legit, qupepe cum duae terrae comsuagsafur personae. - λ ϲυνὸ- δϲω. er 28,11. 155, 23. - 6 ἀποφατικά non negatna, sed indicativa, vide Adn. crit. - 7 οὕτε ἔπὶ τοῦ ἀποφαιν. προϲώπου. ide Adn. crit. μns. cnr., usca. sϲs.1xAl.Bb. 1 ἐκείνῳ Ab,ἐκένο lCB. vide ESchneideri comm. 103 ad 77, 28 τιϲ] ι in res scripsit et ϲ supra add A ί δή ποτε] τδε τί ποτε C 1 3 τὴν ἀντωνυμίαν] ἡ ἀντωνυμία L εἴγε ALB, ἤ γε ὕb 4 post λόγον add ἀλλὰ τὸ ῥῆμα LCB5 A in mgiuferiore: εικοτωϲ τὸ ρημα προετάγη ωϲ σιτίον ον τηϲ αντωνυμιαϲ προφανὴϲ] η in ras A 1 8 γένοι6’ l. 6 εἰϲν] CB 1 ἀποφαντικὰ LCΒb, ν om A. ut ceteris quoque locis, ubi adiecti- vαm ab ἀποφαίνεϲθαι verbo, non ab ἀποφάναι derivandum est B 7 Ἀπ’ αὐτῶν] ul10r L ἐε hΙig assentiente Schoemanno~, ἐκ codd. et edd., quod servaxi posse putaverunt Eayaer et Stadtmueller at αἱ τῶν ὀνομάτων θέϲαιϲ nequeunt non feri ex so qui loquitur, neo negari licet nisi hoc, ilisa Βeri de eo qui lο- qeitur. c2 inre 113, 22: οὕτε μὴν ἐαυτοϲ τιθέμεθα (scil τὸ ὅνομ). accedit Prsciεni ln, quam in praepositionem quin file graecum ἐπὶ converterit, dubitari non posse videtur προϲώπου εἰϲὶν, ὅπερ ἐϲτὶν ἴδιον πρώτου προϲώπου· οὐ γὰρ δή γε ἑαυτοῖϲ τίθενται οἱ παῖδεϲ τὰ ὀνόματα, οὐδὲ πρὸϲ αὐτοὺϲ ἀποφαινόμενοι τὰϲ ὀνομαϲίαϲ ποιούμεθα, ὅπερ ἐϲτὶ δευτέρου προϲώπου· — ἦν δὲ τὰ ῥήματα ἐν τριϲὶν προϲώποιϲ καταγινόμενα, καὶ διὰ τοῦτο προϲεπενοεῖτο ἡ ἀντωνυμία 14b ἐν προϲώποιϲ ὡριϲμένοιϲ καταγινομένη, ἀνταναπληροῦϲα καὶ τὴν θέϲιν τοῦ ὀνόματοϲ καὶ τὴν τάξιν τοῦ ῥήματοϲ, ὡϲ ἐν τοῖϲ τοιούτοιϲ ἐγὼ γράφω, ϲὺ γράφειϲ· καὶ διὰ τοῦτο οὐκ ἐνεποδίζετο τὸ ἐν τρίτῳ λέγειν προϲώπῳ Ἀρίϲταρχοϲ ἀναγινώϲκει, ὡϲ ἂν δύο τρίτων ϲυνόντων. (οὐ τοῦτο δὲ παρίϲτημι, ὡϲ αἱ κατὰ τὸ τρίτον πρόϲωπον ἀντωνυμίαι περιτταί εἰϲι, δυναμένων τῶν ὀνομάτων κατὰ τὸ τρίτον πρόϲωπον παραλαμβάνεϲθαι· δι᾿ ὅ τι γὰρ καὶ ἐν τρίτοιϲ προϲώποιϲ καταγίνονται αἱ ἀντωνυμίαι, ἐν τοῖϲ κατὰ μέροϲ εἰρήϲεται.) καὶ εἰ τοῦτο ἀληθέϲ, προφανὲϲ ὅτι προϋποϲτήϲεται ἡ τῶν ῥημάτων τάξιϲ τῶν δι᾿ αὐτὰ ἐπινοηθειϲῶν ἀντωνυμιῶν. —

Τὸ δὲ μεῖζον, τὰ ῥήματα ~~20s~~ προϲώπων τῶν κατ᾿ εὐθεῖαν νοουμένων ἐϲτὶ παραϲτατικά, ἅπερ Aaovκ. β 2θ. Atqne eliam magis tibi apparebit, verba ante pronomina exstiissε, si hoc consideraveris pronomine, quae ad distqnguendas personas excogitata sunt, in obliqοis casibδnsautrectoaccentu proferuntur.ubicumqueea quam notent persona sii vel eliis opponenda est, aut inclinato, ubi haec persona non τssrm.srAns.exso. 1 - ξerinfra 11ξ,19-23. - θν δὲ τὰ ῥήματα κτλ. non pendent ab smtecedenti καθὸceninnctione,ut pendent αί ἀπ’αὐτῶν-ἀποφοινομένου προϲώπου εἰϲίν. quapropter lineola ente ἦν posita est. - Β- 6 ἀνταναπληροῦϲα -ῥήματοϲ. proemεm petor pro ominibus, 4dem supyet vεrὸα. τfξν hic idem fers est atqne ϲύνταξιν. er Lebra ad Herod. 17,32 et schol. in Dion. Thr. 27s.3Βilg. 9-14 Pasc. XV5 1e et 17 118,8-13IL.: asoa tamem ideo ferie pprcomtnum ρεseemαe suherδ3cuoe sun4, quio ngssMmts m fertα persomα ymomere omtnα. quare emm 4n feris efiαm ger8ems 2nsmmtenftr promomsmo, ε parfibus oetemdetur eomsεaienmbus (ὲ 1~) ergo supra dicta rufio cera est, ma- miμetem es4, quod ure grαepottur εerbεm pronomtm4, quod serbi quoque cusa excogtatκm est. 13 εἰρήϲεται: 114,11 eq. - 14-p 23, 7 Prisc. XV5 17. 18 118.13 21 Β.: sed quod est maius, eεrὸa persemartem, quae μr omena4iemm εmfeRegεentεr ef aρdte αccpiustur, suat esdicαtica nam sic haec verbοs con- loenmda sunt duce Apollonio, non sicut redita sunt: ef sust ιndicαtsε, absdute Ans. ἀmr., mem. ses. m Al.Bδ. 1 ἐϲτν om L | πρώτου] flὅvA possis coicerε, pcεt πρώτου προϲώπου intercidisse: οὕτε ἔπὶ τοῦ προϲφωνουμένου, ὅπερ ἐϲτν διὸν δευτέρου προϲώπου. sed vicem eorum quae desidersmns supplent haee verba eubsequentia: οὐδὲ πρὸϲ αὐτοὺϲ -δευτέρου προϲώπου. ne Priscisnns quidem legebδat quae dicta esse velimus εαυτοϲ] ἐν αὐτὸϲ B β 2 ἀποφαινό- μεθα L. 8 ποιούμενοι LB ῥήματα] ὀνόματα LB, sed corr in ng L | 4 προϲε- πινοεται .0B β λ ὡριϲμένοιϲ add HSchneiderr l 470 duce Prisciano: ιπ rsenas denιtas 1 ~ γράφειϲ] εἰ in res A τὸ] τω A, om B ἐν τούτῳ λέγειν τρίτῳ προϲώπῳ B β 8 A~ ng: καί γαρ καί τὸ αριϲταρχοϲ καί τὸ ανα- γινωϲκει τρίτου ἐϲτι προϲωπου δόο ALb, δὴ B, μὴ Ϲ et γρ. μὴ L in ng , 9 τοῦτο] υ in ras εἰ τὸ suyra scripsit A β 16 δυναμένων] fol 10v L. 1 11 τρί- ταιϲ] τρίϲ L A~ ng: δία τήν δειξιν 12 ῥηθήϲεται B 14 δι’ αδτὰ Ab, διὰ ταῦτα LCB ἀπολύτωϲ νοεῖται· ὁ γὰρ ἀποφαινόμενοϲ περιπατῶ ἢ γράφω οὐ πρὸϲ ἔνδειξιν ἑτέρου προϲώπου ὁρίζεται· αἱ δὲ ἀντωνυμίαι εἰϲ διάκριϲιν προϲώπου ἐπινοηθεῖϲαι ἐν μὲν ταῖϲ πλαγίαιϲ πτώϲεϲιν ἦϲαν καὶ ἐγκλιτικαί, αἵπερ εἰϲὶν ἀπολύτων προϲώπων παραϲτατικαί, παραλαμβάνονται δὲ καὶ εἰϲ ὀρθὴν τάϲιν εἰϲ παρέμπτωϲιν ἀντιδιαϲτελλομένου προϲώπου, ὡϲ ἔχει τὸ παῖδα δ᾿ ἐμοὶ λύϲαιτε {A 20} πρὸϲ τὸ ὑμῖν μὲν θεοὶ δοῖεν {A 18} καὶ τὸ ἡ δ᾿ ἐμὲ χειρὸϲ ἑλοῦϲα {μ 33}. 15b πρὸϲ τὸ φίλων ἀπάνευθεν ἑταίρων {μ 33}. πῶϲ οὖν αἱ τῆϲ εὐθείαϲ πτώϲεωϲ ἀντωνυμίαι τὸ ἐγκλινόμενον πρόϲωπον οὐ παρεδέχοντο; ἢ ὅτι προϋφεϲτώτων τῶν ῥημάτων καὶ ἀναπληρούντων τὸ τῆϲ εὐθείαϲ ἀπόλυτον πρόϲωπον εἰϲ οὐδὲν χρειῶδεϲ ἐπενοοῦντο αἱ τῆϲ εὐθείαϲ ἐγκλιτικαὶ ἀντωνυμίαι, τάχα παρελκόμεναι πλέον τῶν παραπληρωματικῶν opponitur alii. in nominativo autem semper orthotonumena sunt pronommna, quia verba enfcinnt ad notsmdas personas omnes, quae in hoc casu cogtantuc nec eliis opponendae sunt. si vero oppositione opus est, deiciunt verbδa atque egat pronominibδus. ergo nata sunt haec ex quadam verborum indigentis. aecmnfur) qul enim prenuntiat amὅκlo se scri5o, non ad dscretiemem d- tεrises personae densi. promominα cero nemsnαgiei nrisαe et secsndαe persemae md dscεetemem αέerus persemae excogfαέα ρtnt. . . . mei omia deerngre dliαm persenam vddimus, aem opus es4 nomnogei casus premomα addere verbo. rssrικ. ar Ans. axsa. 1 ἀπολύτωϲ et 4 ἀπολύτων. cfr intra 15, 7. 97,14. 129,25.152, .166,10 et de pron. 24,12. 32.12 36,5. 39,21. 40,17. - Β5 γπαρέμ- πτωϲιν. vide Adn. crit. ns. mr., masεm. scm. im Al.ϹBb. 2 ὁρίζεται] ex ω rasura factum in A. αἰ 5ὲ Bεkker in ver. lect. duce Prisciano, α τε codices β ξ ἐν μὲν ταῖϲ πλαγίαιϲ] in L nec ἐν μὲν nec αγίαι leguntur, sed ente ταῖϲ rasura quinque fere litterarum est, item inter πλ et ϲ L scripsit in priore ras. οὐκ ἐν, supra alteram εὐθείαιϲ Aἀλλ’ἐν. ἐν τedϲ πλ.μὲν ἤϲαν]εἰϲνLetκαίindurit 1 ἐγκλιτικα]primum ι in η mutavit A β 4 εἰον] fol 7r A |εἰϲν -παραϲτατικαί induxit L~, ssd δὲ non. tetigit καὶ εἰϲ] κατ’ L. et τ in res 1 δ εἰϲ παρέμπτωϲιν ἀντιδιαϲτελλομένου aροοξποω] Eayεer: ,sm de Persom, dre emtg ord, eεssdἔedceeer. nam παρέμπτωοιϲ saepe ab Apollonio de interpositione usurpatur, velut infra. 16,11. 40,25. 85,24. 202,19. 217,2. at rectius diceretur εἰϲ ἀντιδιαϲτολὴν παρεμ- πίπτοντοϲ προϲώπου, s4 ddtεra persema, queαe ιsferponfr, oppomeretε ad παρεμπίπτειν verbi usum cfr 33.18. 319,21). ac sic ut scribδatur, suadent in- versiones, quibus verba Apollonii 322,21. 831.28 et de pron. 15,3. 23,20 depra- vata sunt | ἔχει] fol 112 L β θ λύϲαιτε A b, λόϲατε l. CB. cr adn. crit in εᾶtione HHiais Ludsichiana ( Β ente ὑμμν add καί L β 12 ἀπάνευθεν] ἀπά- τερθεν B 1 13 ἐγκλινόμενον A Lb, ἐγιλιτικὸν CB 14 παραδέχοιντο B β 15 τὸ raama ex τω factum fn A. ἐπινοοῦνται B. ἂν post ἐπενοοῦντο inseri vυlt Hgenϲl. st e2r 50.15. 309,21 de adv.127,25.157,22 β 16ἐγιλιτκα] primum. ι ras ex η factum in A. ϲυνδέϲμων, οὓϲ ἀποδείξομεν καὶ ἀναγκαίωϲ παραλαμβανομένουϲ. (ἡ γοῦν ἐγκλιθεῖϲα τῆϲ ὀρθῆϲ πτώϲεωϲ παρὰ Δωριεῦϲι τύ ἀναγκαίωϲ παρέφθειρε καὶ τὴν εὐθεῖαν, μεταϲτᾶϲα εἰϲ τὴν ϲυγγενῆ αἰτιατικήν.) καὶ φαίνεται ὅτι ἐνέμειναν αἱ τῆϲ εὐθείαϲ ἀντωνυμίαι οὐ δι᾿ ἄλλο τι ἢ καθὸ τὰ ῥήματα, οὐ δυνάμενα παραϲτῆϲαι τὴν ἀντιδιαϲτολήν, ϲυμπαρελάμβανε τὴν ἀντωνυμίαν ἕνεκα τοῦ ἐξαιρέτου αὐτῆϲ ἰδιώματοϲ, λέγω τῆϲ ἀντιδιαϲτολῆϲ.

Καὶ ἡ μετοχὴ δὲ κατὰ τὴν δέουϲαν ἀκολουθίαν κατελέχθη μετὰ ~~21s~~ τὸ ῥῆμα, τῆϲ τάξεωϲ ἐκφαινούϲηϲ τὴν ἐκ τοῦ ῥήματοϲ μετάπτωϲιν εἰϲ αὐτήν (ὥϲ γε ἐν τῷ περὶ μετοχῆϲ διὰ πλειόνων παρεϲτήϲαμεν ὡϲ ἀναγκαίωϲ αἱ μεταλήψειϲ τῶν ῥημάτων ἐγίνοντο εἰϲ πτωτικὰ ϲχήματα ϲὺν τοῖϲ παρεπομένοιϲ γένεϲι, τῶν ῥημάτων οὐ δυναμένων τὴν καταλληλότητα ARGVM. § 21. Tertium locum obfinere participium debet, cum ex verbo eina formas flectendo ortae sint (in formas enim casusles, quae etiam genera distinguunt, verba convertenda erant, ut alibi demonstratum est). testim et adn. exeg. 1 ἀποδείξομεν: 266,20. — 2—4 4 parenthesi confirmatur quod antecedentibus expositum est, pugnare inclinationem cum nominativo casu si doricum τύ inclinatur, simul cum accentu amittit nominativi vim. cfr infra. 120, 12. 183, 14 atque de pron. 54, 13: οὐδεμία ἀντωνυμία ἐγκλιθεῖϲα πτώϲεωϲ ἐναλλαγὴν ποιεῖται. ϲημειωτέα οὖν ἡ τύ ἐγκλιτικὴ. ad τῆϲ ὀρθῆϲ ascripsit Schoemann h. e. τῆϲ ὀρθοτονουμένηϲ. at ὀρθή epitheton πτῶϲιϲ nomini adiectum nihil aliud significare potest quam rectum, nominativum casum, sicut εὐθεῖα. nec in eo debes offendere, quod in uno brevi enuntiato primus casus modo ὀρθή, modo εὐθεῖα appellatur. — 8—p 24,1 Prisc. XVII § 18 119, 12—17 H.: Participium etiam oportune post verbum ponitur, ex quo et nascitur, sicut de verbo tractantes ostendimus, quod necessario translationes verborum fiebant in casuales figuras cum generibus, quae eis accidunt, cum verba non possent consequentiam sui praesentare, ut etiam per obliquos casus adiungi possent et sine coniunctione consociari, ut me legente proficio pro lego et proficio. — 10 ἐν τῷ περὶ μετοχῆϲ] vide Priscianum in eo Institut libro, quem ex Apolloniano περὶ μετοχῆϲ magnam partem hausit, XI § 8 seqq. — 12 τῶν ῥημάτων —παραϲτῆϲαι. cfr Heliodor. in Dion. Thr. 77. 6 Hilg. (904, 27 B.): βουλομένων ἡμῶν κλῖναι τὰ ῥήματα μετὰ τῶν ὀνομάτων καὶ μὴ δυναμένων λέγειν Θέωνοϲ ἀναγινώϲκει, εὐθέωϲ ὑπειϲέρχεται χαριζομένη τοῖϲ ῥήμαϲι ππώϲειϲ ἡ μετοχή. adn. crit., discr. scr. in ALCBb. 1 ante καὶ add ὡϲ L2 || 2 ἐγιλϲιθεῖϲα] prius ι ex η ras factum in A, RSchneider comm. 80* coicit ἐγκλιθεῖϲα ante ἀναγκαίωϲ lin. 3 traiciendum esse, sed dubitanter, quia Apollonius nihil sibi non indulserit in verbis conlocandis || 3 ϲυγγενῆ] η in ras A2 || 5 παραϲτῆϲαι] fol 11 v L | διαϲτολήν B || 7 ιδιοματοϲ A1, corr A | 8 ακολουθειαν A. | κατελέχθη AL1b, κατειλέχθη L2CB || 9 ἐκφαινούϲηϲ AC, ἐμφαινούϲηϲ. LBb || 10 AII mg: τινοϲ χαριν ειϲ πτωτικα ϲχηματα το ρημα μεταλαμβανεται AIII mg: ηνικα γαρ βουλομεθα δυο ρηματα αϲυνδετωϲ προενεγκαϲθαι αναγκαιωϲ 8 δεομεθα || 11 αἰ μεταλήψειϲ] fol 7vA. | ἐγένοντο B | πτωτικὰ in ras L3 παραϲτῆϲαι). —

Προφανὲϲ δ᾿ ὅτι καὶ ἡ ἐγγενομένη θέϲιϲ τοῦ ὀνόματοϲ οὐκ ἄλλωϲ ἂν ἐφυλάχθη, εἰ μὴ μετὰ τὸ ὄνομα καὶ τὸ 16 b ῥῆμα τὸ ἐκ τούτων ἐκ καταφάϲεωϲ ἠρτημένον μόριον παρελαμβάνετο, ὡϲ καὶ μετὰ τὸ ἀρρενικὸν καὶ θηλυκὸν τὸ τούτων ἀποφατικὸν εἰ γὰρ μὴ παραδεξαίμεθα τὴν τῶν προκειμένων μορίων προτέραν θέϲιν, καταλελείψεται τὸ μηδὲ μετοχὴν καλεῖν μηδὲ μὴν οὐδέτερον, ἐπεὶ τίνων δύο προϋφεϲτώτων γένοιτο ἂν ἀποφατικὸν τὸ οὐδέτερον, τίνων δὲ μεθέξει ἡ μετοχή; ἀλλ᾿ οὐδὲ ἄλλου μορίου δύναιτο ἄν τιϲ παρέμπτωϲιν ποιήϲαϲθαι, λέγω ἀντωνυμίαϲ, ἐπιρρήματοϲ, ϲυνδέϲμου, ἄλλου του· οὐδὲ γὰρ τῆϲ τούτων ἰδιότητοϲ μετέϲχεν.

Οὐχ ὡϲ ἔτυχε δὲ καὶ ἡ τοῦ ἄρθρου τάξιϲ προϲερρίφη, ρεύουϲα μὲν τὸ ϲυνηρτημένον τοῖϲ εἰρημένοιϲ πτωτικοῖϲ, ἐκκλίναϲα δὲ ARGVM. § 22. Accedit quod appellatio participii neglecta esset, si post nomen et verbum non sequeretur ea orationis pars, quae ex illis ita pendet, ut utrumque quasi affirmet, sicut post masculinum et femininum sequitur id genus, quod illa negat. inanis enim est et participii et neutrius generis appellatio, si non antecedunt quae nunc praemittunt. nec minus perversum esset, si aliae orationis partes post verbum interponerentur. ARGVM. § 23. Neque casn articulus post participium conlocatur. sic enim. significatur articuli cum casualibus antecedentibus coniunctio, evitatur autem pronomen. hoc enim ~~personale certe~~ articulos non assumit, id qnod nomen testim. et adn. exeg. 1—10 Prisc. XVII § 19 119, 17 — 28 H.: Manifestum autem, quod ipsius queoque positio nominationis, qua participium nominafum est, non bene servaretur, nisi post nomen ef verbum poneretur participium cum ex eia is utrisque per confirmationem pendens ea pars accipiebatur, quomodo pos masculinum et femininum eorum abnegativum neutrum. nisi enim praepositarum pertum patiamur priorem positionem, reliquum est, ut nec participium vocare posstimus neque tamen neutrum, quoniam duorum praepositorum generum fit abnegativum. participium quoque necesse est ex quibusdam praepositis partem capiens constare. sed neque aliam recte interponimus partem, id est pronomen vel adverbium vel coniunctionem vel aliam adiquam, cum nullam ex earum proprietate partem capiat participium. — 2 θέϲιϲ τοῦ ὀνόματοϲ. appellatio participii. — 11 Prisc. XVII § 19 119, 28—120, 1 H.: Post participium Graeci articulum ponunt, quem nos, sicut in pronomine ostendimus, non habemus. — 11—12 ὑπαγορεύουϲα τὸ ϲυνηρτημένον adn. crit., discr. scr. in ALCBb. καὶ om LCB | ἐγγινομένη L, ἐπτγενομένη B || 3 supra μόριον add ἤτοι ἡ μετοχὴ L3, καὶ ἡ μετοχὴ ante μόριον add B || 4 μετὰ] κατὰ L | post τούτων add δ' C | ἀποφαντικὸν L || 5 παρεδεξεμεθα A, παρεδεξάμεθα L, patiamur Prisc. || 6 καταλελείψεται] ει in ras A, κατελείφθη ὄρα in ras Lx || 6—7 ἐπεὶ—οὐδέτερον om B || 7 ntrubique τίνων A (acc. a prima manu) et b, τινῶν ceteri; a priore τινῶν in L inc. fol 12r | γένοιτ᾿ L, supra γένοιτο add γενῶν Ax || 9 post ϲυνδέϲμου add ἄθρθρου B | ἂλλου τέ του L || 10 οὐδὲ] οὐ L || 11 A1 mg: περι αρθρων | ὑπαγορεύουϲα ] prius ex ω rasura factum in A || 12 AIII mg: εν γαρ τω εμοϲ προϲ το κτημα εϲτ και εν τω οϲ ηκουϲε προϲ το ονοματκον το ηγουμενον |εἰρημένοιϲ om LCB | ἐκκλίναϲα Lb, ἐγκλίναϲα A2 (εγ in ras) et C, ἐγκλίνουϲα B τὴν ἀπαράδεκτον τῶν ἄρθρων ἀντωνυμίαν, ὅπου γε καὶ μέχρι ῥήματοϲ ἡ τούτου ϲυνάρτηϲίϲ ἐϲτιν, τὸ φιλολογεῖν καλόν ἐϲτιν, τῷ γράφειν ἥδομαι.

Οὐ δεήϲετει ἐπιϲτάϲεωϲ ἡ ὑποῦϲα ἀντωνυμία, ὅπου γε καὶ ~~22s~~ παρεκινδύνευε μετὰ τὴν τοῦ ὀνόματοϲ θέϲιν παραλαμβάνεϲθαι. δ᾿ ὅτι καὶ τὸ ἀντί τινοϲ παραλαμβανόμενον μεταγενεϲτέραν θέϲιν ὁμολογεῖ τοῦ μετά τινοϲ. καὶ εἰ τὸ ἄρθρον μετὰ ὀνόματοϲ καὶ ἡ 17b ἀντωνυμία ἀντ’ ὀνόματοϲ, δέδοται ὅτι τὸ ϲυνυπάρχον ἄρθρον τῷ ὀνόματι πρεϲβύτερόν ἐϲτι τῆϲ ἀντωνυμίαϲ. —

Ἴϲωϲ γὰρ καὶ αἱ ἀναφορικαὶ ἀττωνυμίαι ἀντ’ ὀνομάτων εἰϲὶ τῶν ϲὺν ἄρθροιϲ λεγομένων· οὐ γὰρ δή γε τὰ ὀνόματα ἐξ αὑτῶν ἀναφορὰν παρίϲτηϲιν, εἰ μὴ ϲυμπαραλάβοιεν τὸ ἄρθρον, οὗ ἐξαίρετόϲ ἐϲτιν ἡ ἀναφορά· δυνάμει ἄρα et perticipium atque etiam verbum ~~infinitivus certe eius modus~~ facit. [si post pronome quoque articulus in partium orationis serie positus esset, videretur etiam cum pronomine iungi posse]. ARGVM. § 24. Opus non est inquirere, num iure post articulum sequatur pronomen nam paene proximum post nomen locum occupavit. sed patet id, quod cum aliquo coniunctum invenitur, ~~articulum~~ antiquius esse eo, quod pro illo usurpatur. ARGVM. § 25. Nec minus inde apparet pronomen post articulum conlocandum esse, quod pronomina anaphorica pro nominibus cum articulo coniunctis usurpantur itaque non solum nominis, sed etiam articuli vice funguntuntur. (Articuli vero ipsi, ubicumque non iunguntur cum nominibus, in pronomina transeunt.) τ. εἰρ. πτ. cfr infra 17, 8. 86. 27 et Hdiodorum, Apollonii sectatorem, in Dion. Thr. 74. 9 Hilg. (899, 9 B.): ὁριϲτέον οὖν τὸ ὄρθρον οὕτωϲ· ἄρθρον ἐϲτὶ μέροϲ λόγου ϲυναρτώμενον πτωτικοῖϲ κατὰ παράθεϲιν προτακτικῶϲ ἢ ὑποτακτκῶϲ, et 73, 33 (898. 27 B.): ἄρθρον λέγεϲθαι ἐκ τοῦ ϲυναρτᾶϲθαι πτωτικοῖϲ. testim. et adn. exeg. 4—5 Prisc. XVII § 20 p 120, 16 H.: Quod autem post participium pronomen sequi debet, non es quaestio, cum paene post nomen debeat poni, nisi propter supra dictas causas. — 7 cfr Heliodor. in artem Dionysianam 76, 32 Hilg: τὴν δευτέραν εἴληχε τάξιν τοῦ ἄρθρου (seil ἡ ἀντωνυμία), ἐπεὶ προκρίνεϲθαι ἔδει τὸ μετά τινοϲ τοῦ ἀντί τινοϲ. Stephanus in Dion. p 256, 12 Hilg.: προτέτακται τὸ ἄρθρον τῆϲ ἀντωνυμίαϲ· ἡ μὲν γὰρ ἀντωνυμία ἀντὶ τοῦ ὀνόματόϲ ἐϲτιν, ὅθεν δικαίωϲ προτέτακται τὸ μετὰ τοῦ ὀνόματοϲ· γνηϲιώτερον γὰρ τὸ μετά τινοϲ τοῦ ἀντί τινοϲ. — 9 ἴϲωϲ hic non coniectendi habet vim, sed asseverandi ut 10, 10. — 9—p 26, 1 cfr infra 87. 1—9 et 98, 15—99, 22. ἀναφορικὰϲ ἀντωνυμίαϲ eas appellat, quae non demonstrant, sed, ut αὐτόϲ, mentionem alicuius personae vel rei repetunt. adn. crit., discr. scr. in ALCBb. 1 γε Ab, om ceteri || 2 φιλοϲοφεῖν C | γράφειν ALCb, περιπατεῖν B || 4 post δεήϲεται add οὗν B | γε om L || 6 παραλαμβανόμενον extrema vox est in fol 7v A, in quo codice desunt μεταγενεϲτέραν usque ad 66, 20 Τρύφων παρεγένετο || 7 τοῦ μετά τινοϲ add Lehrs* conl. scholio in Dion. Thr. 76, 32 Hilg. (904,13 B), quod in Testim. exscripsimus εἰ] ἢ C | καὶ ἡ] ἡ δὲ L || 8 τὸ] τῷ L1, corr L2 || 9 αἱ om C || 10 ἀνεὶ L | λεγομένων] fol 12v L || 11 ante ἐξ add τὴν L | αὐτῶν C ἀντὶ ἄρθρων παραλαμβάνεται. (αὐτὰ γοῦν τὰ ἄρθρα τῆϲ πρὸϲ τὰ ὀνόματα ϲυναρτήϲεωϲ ἀποϲτάντα εἰϲ τὴν ὑποτεταγμένην ἀντωνυμίαν μεταπίπτει, ὡϲ ἐν τοῖϲ τοιούτοιϲ, ὁ γὰρ ἦλθε θοὰϲ ἐπὶ νῆαϲ Ἀχαιῶν {Α 12}. ὃϲ γάρ ῥα μάλιϲτα ἥνδανε κηρύκων {ρ 172}, τὸν δ’ ἀπαμειβόμενοϲ {e. g. Α 84}. ὑπὲρ τῆϲ τοιαύτηϲ ϲυντάξεωϲ κατὰ τὸν προϲήκοντα λόγον ἐντελῶϲ τὰ τῆϲ ϲυντάξεωϲ ἀποδείξομεν.)

Φαίνεται δ᾿ ὅτι καὶ ἡ πρόθεϲιϲ οὐ πρώτην ἔχουϲα θέϲιν καὶ. ἀρχαιοτέραν τῶν ἄλλων λέξεων τῇδε κατελέχθη, ὅπου γε οὐκ ἀπ’ ἰδίαϲ ἐννοίαϲ τὴν ὀνομαϲίαν εἴληχεν, ἀλλ’ ἐκ τοῦ τῶν προϋπόντων μορίων προτίθεϲθαι, ἅπερ εἰ μὴ προϋφεϲτήκοι, οὐδ’ αὐτὴ ϲυϲτήϲεται, καθὼϲ ἐπεδείκνυμεν κἀπὶ τῆϲ μετοχῆϲ. ἔνθα γοῦν καὶ τῆϲ τάξεωϲ ἔτυχεν, εἴγε ὁτὲ μὲν κατὰ ϲύνθεϲιν, ὁτὲ δὲ κατὰ παράθεϲιν προτίθεται τῶν κατειλεγμένων ARGVM. § 26, Praepositio autem hunc sextum in serie partium orationis locum nec priorem tenet, cum non antiquior ceteris sit. etenim non ex peculiari quadam sua vi nomen accepit, sed quia praeponi solet vocibus eorum generum, quae ante eam exstiterunt. itaque posterior natu est, quamquam praegreditur (sicut articulus praepositivas haudquaquam, quia nominibus praeponitur, antiquior eis est). testim. et adn. exeg — 2 τὰ ἄρθρα — ἀποϲτάντα. cfr supra 10, 3 et schol. Vatic. in Dion. Thr. 257. 7 Hig.: τὰ ἄρθρα πτωτικοῖϲ ϲυναρτᾶται τοῖϲ δυναμένοιϲ δέξαϲθαι τὴν ἀναφοράν εἰ δὲ ἀπολέϲει τὴν πρὸϲ τὰ πτωτικὰ ϲυνάρτηϲιν, ἀντωνυμία γίνεται, ὡϲ τὸ «ὁ γὰρ ἦλθεα» — 1 — 7 Prisc. XVII § 20 p 120, 6—15 H ut demonstret grammaticos latinos non inepte hic haec hoc pronomina loco articulorum usurpare: nec mirum, cum apud Graecos quoque articuli inveniantur loco pronominum positi, ut apud Homerum. sequuntur exempla ab Apollonio prolata. — 2 ὑποτεταγμένην. Schoemann*: quae in grammatico systemate proximo loco sequitur. — 9 ἀποδείξομεν: 106, 22 seqq. — 10—p 27, 2 Priscian. XVII § 20 120, 18—121, 2 H.: Apparet autem etiam, quod praepositio nen primam habens positionem neque antiquioren aliis dictionibus pos supra dictas ponitur, unde neque nominationem a propria aliqua significatione accepit, sed quia supra dictis praeponitur partibus, quae si nom ante sint, neque ea constare possit (quod etiam de participio diximus), ex quibus etiam ordinationem accepit: scilice cum modo per appositionem, modo per compositionem praeponitur ante dictis partibus. ergo natura quidem posterior est, constructione vero Principalis. — 14 ἐπεδείκνυμεν. cfr 16, 7. adn. crit., discr. scr. in LCBb. 1 γοῦν L, oὖν CBb || 3 ante ἐν add καὶ L || 8 Stadmueller offendit in ὑπὲρ τῆϲ τοιαύτηϲ ϲυντάξεωϲ τὰ— τῆϲ ϲυντάξεωϲ. at similes pleonasmos hebes infra 317, 25—26. 331, 15—16. de pron 23,11—12. 47,12—13. 53, 1. 68,12.de adv. 200. 6 9 ἀπεδείξαμεν B || 10 δὲ ὅτι CBb || 11 κατελέχθη L.C cfr adn. ad initium § 21 | οὐκ ἀπ᾿] κἀπ᾿ C || 12 ἐκ τούτων τῶν C || 14 ἐπδείκνυμεν B || 15 κατειλεγμένων CBb, κατειλημμένων L. cfr Prisciani ante dictis et infra 18, 12, et κατελέχθη initio huius paragr. et 15, 21. nihilo minus dubitare licet, an genuinum sit κατειλημμένων, vide προκατειλημμένοϲ infra 26, 13. de pron. 34, 18. de adv. 157, 26. 160,2. 162,17 de coni. 222, 7. SSchneideri comm. 61 et 173 seq. ~~23s~~ μορίων, ὥϲτε μεταγενεϲτέρα μέν ἐϲτι τῇ φύϲει, τῇ δὲ ϲυντάξει 18 b ἀρκτική (καθότι ἔϲτι νοῆϲαι κἀπὶ τοῦ καλουμένου προτακτικοῦ ἄρθρου· οὐ γὰρ δή γε, ὅτι καὶ προτάϲϲεται, καὶ πρεϲβύτερον τῶν ὀνομάτων· ἰδοὺ γὰρ παρατιθέμενον τοῖϲ ὀνόμαϲι τὴν ἔκπαλαι τούτων γνῶϲιν ἀναπολεῖ).

Κἀπειδὴ τὸ ἐπίρρημα δυνάμει ἐϲτὶ ῥήματοϲ ἐπιθετικὴ ϲύνταξιϲ, ὡϲ καὶ ἡ ἐγγενομένη θέϲιϲ τοῦ ὀνόματοϲ μαρτυρεῖ, δεύτερον δὲ τὸ ῥῆμα τοῦ ὀνόματοϲ, δεύτερον ἄρα καὶ τὸ ἐπίρρημα προθέϲεωϲ τῆϲ κατὰ ϲύνθεϲιν καὶ παράθεϲιν προτιθεμένηϲ τῶν ὀνομάτων.

Ἐπὶ πᾶϲι δὲ τοῖϲ κατειλεγμένοιϲ ὁ τούτων ϲυνδετικὸϲ ϲύνδεϲμοϲ παρελαμβάνετο, οὐδὲν δυνάμενοϲ ἰδίᾳ παραϲτῆϲαι χωρὶϲ τῆϲ τῶν λέξεων ὕληϲ, καθάπερ οἱ τῶν ϲωμάτων δεϲμοὶ οὐκ εἰϲὶ χρειώδειϲ ἀνυποϲτάτων ὄντων τῶν ϲωμάτων.

Ἔϲτι δὲ καὶ διὰ πλειόνων τὰ τῆϲ τάξεωϲ ἀποδεῖξαι· ἀλλ᾿ ἐπεὶ οὐ περὶ ταύτηϲ ϲκοπὸϲ ἡμῖν πρόκειται, αὐτοῦ που περιγραπτέον τὸν λόγον.

ARGVM. § 27. Adverbium autem post praepositionem conlocandum est, quia verbum post nomen. nam sicut praepositio cum nominibus componitur aut eis apponitur, ita adverbium quasi epitheton verbi est. ARGVM. § 28. Postremo coniunctio in partium orationis seriem recipiebatur, quae ceteras coniungit neque quicquam per se potest sine materia ceterarum. ARGVM. § 29. Possumus etiam pluribus argumentis ordinem partium orationis probare, sed hic finem huius disputationis facere oportet. testim. et adn. exeg. 6—9 Prisc. XVII § 21 121, 3—8 H.: Adverbium vero quod verbi est vi adiectivum, positio, id est nominatio, quoque eius ostendit duomodo igitur in secundo loco verbum pos nomen, sic etiam adverbium in secundo loco post praepositionem bene ponitur, quae per appositionem dictionis vim sibi defendens praeponitur nominibus vel aliis casualibus: composita enim vim dictionis non habet, concedens in eam, cui adiungitur. — 10—13 Prisc. XVII § 21 p 121, 9—12 Post supra dicta vero omnia coniunctio iure accipitur, cum nullum possit per se significare sensum absue supra positarum dictionum materia, quomodo corporum quoque vincula inutilia sunt, si non sint corpora, quae ab eis vinciantur. — 14—16 Prisc. XVII § 21 121, 13—15: Possumus autem et amplioribus rationibus de ordinatione partium demonstrare sed quia non de ea propositum nobis est, sufficiat hucusque dicere. adn. crit., discr. scr. in LCBb. 1 ab γενεϲτέρα inc. fol 113r L || 2 ϲυντάξει L1B, ϲυν induxit L2, τάξει Cb. cfr 305, 3 et 22 || 3 ἄρθρου om B || 4 ἐκ παλαιοῦ C || 5 ἀνάπολεῖ LBb, ἀναπωλεπῖ C || 6 post ἐπίρρημα C exhibet προθέϲεωϲ τῆϲ κατὰ ϲύνεϲιν, sed punctis perforata: vide lin. 8 | δυνάμει ἐϲτὶ ῥήματοϲ LBb, ῥήματόϲ ἐϲτι δυνάμει C, verbi est vi adiectivum Prisc. | Schoemann* voluit λέξιϲ pro ϲύνταξιϲ; sed ϲύνταξιϲ hic significat aliquid, quod construitur cum alio || 7 ἐγγενομένη Uhlig, ἐγγινομένη LCBb, vide initium § 22 || 8 ante ἄρα add γε Cb || 9 post καὶ add κατὰ C || 11 παραλαμβάνεται B, accipitur Prisc. || 14 τὰ τῆϲ] fol13 v L | ϲυντάξεωϲ B | ἐπιδεῖξαι CBb || 15 ϲκοπὸϲ ἡμῖν om L1, add L3 De vocibus interrogativis nominalibus et adverbialibus.

Κἀκεῖνό γε πρῶτον ἐπιϲτατέον πρὸ τῆϲ κατὰ μέροϲ τοῦ λόγου ϲυντάξεωϲ, τί δή ποτε τὰ πευϲτικὰ τῶν μορίων εἰϲ δύο μέρη λόγου ἐχώρηϲε, λέγω τὸ ὀνοματικὸν καὶ τὸ ἐπιρρηματικόν, καὶ διὰ τί οὐκ εἰϲ ἓν ὀνοματικὸν καὶ ἓν ἐπιρρηματικόν, ἀλλ’ εἰϲ πλείονα, οἷον τίϲ, ποῖοϲ, ~~24s~~ πόϲοϲ, πόϲτοϲ, πηλίκοϲ, ποδαπόϲ, — πῶϲ, πότε, πηνίκα, ποῦ, 19 b πῇ, πόθεν. ἢ καὶ αὕτη ἀπόδειξίϲ ἐϲτι τοῦ τὰ ἐμψυχότατα μέρη τοῦ λόγου δύο εἶναι, ὄνομα καὶ ῥῆμα, ἅπερ οὐκ ἐν γνώϲει ὄντα τὴν κατ᾿ αὐτῶν πεῦϲιν ἔχει ϲυνεχῶϲ παραλαμβανομένην; ἦν δὲ καὶ ἐν πλείοϲιν ὀνοματικοῖϲ καὶ ἐν πλείοϲιν ἐπιρρηματικοῖϲ διὰ λόγον τοιοῦτον.

ARGVM. § 30. Priusquam singulas orationis constructiones exponamus, hoc quoque inquirendum est, cur voces interrogativae sint duarum orationis partium et cur plures nominales, plures adverbiales interrogandi voces usurpentur. quarum quaestionum altera ita solvenda est, ut meminerimus nomen et verbum animatissimas orationis partes esse, quae ubi incognitae sunt, saepenumero interrogatur alterius autem solutio haec est. testim. et adn. exeg. 1—9 Prisc XVII § 22 p 121, 16—122, 1 H.: Illud etiam primum quaerendum, antequam de constructione singularum orationis partium tractemus, quare interrogativa dictionum in duas partes orationis solas concesserunt, id est in nomen et in adverbium, et quare non in unum nomen et unum adverbium, sed in ampliora, ut quis, qualis, uter, quantus, quot, quotus, quotenus, cuius, cuias, — qualiter, qua, quo, ubi, quando, unde? an hace etiam approbatio est, principales duas esse partes orationis nomen et verbum, quae quando in notitia non sunt, habent de se interrogationem frequenter accipiendam? inveniuntur autem in pluribus, sicut ostendimus, et nominibus et adverbiis propter rationem huiuscemodi, quod in his solis dubitatio potest fieri substantiae ve qualitatis. Hertzius dubitat, num quod in his — qualitatis, quibus nihil in codicibus Apollonii respondet, ab ipso Prisciano addita sint. — 2 μορίων ═ λέξεων ( vide supra Adn. exeg. ad p 14, 2 huius ed.). — 4—5 τίϲ—πηλίκοϲ. has voces Dionysius quoque Thrax in nominum numero habebat, 39, 1 U.: Ἐρωτηματκὸν adn. crit., discr. scr. in LCBb. 1 κἀκείνῳ Bb. ad accusativum vide RSchneideri comm. 103 ad 77, 28 | γοῦ om B || 3 ἐχώριϲε L1, corr L3 | ὀνομαϲτικὸν sed τ supra ϲτ seriptum C | τὸ ante ἐπιρρ. om B || 4 ὀνομαϲτικὸν sed in mg τι C | οἶον om B | post ποῖοϲ addi vult πότεροϲ duce Prisciano Schoemann* || 5—6 πόϲτοϲ et πότε πηνίκα πόθεν om L, vide Prisc. post πῇ intercidisse ποῖ ci. RSchneider || μέρη om L1, add L3 || 7—8 ἅπερ—παραλαμβαομένην] haec radendo corrigendoque Lx sic mutavit: ὧνπερ οὐκ ἐν γνώϲει ὄντων τὴν κατ᾿ αὐτῶν πεῦϲιν ἔχει τιϲ οὐδ᾿ ὅλωϲ παραλαμβανομένην || 7 οὐκ] ne flagites μή, cfr 38, 24. 193, 2. 255,16. 306, 27. 325, 16 || 7—8 Bekker καθ᾿ αὑτῶν praeferendum esse putat conlato Prisciano || 8 signum interrogativum posui ducs Prisciano et. conlatis 38, 12—155 | ἦν] praesenti utitur Prisc.; impesfectum Apollonii indicat, iam in priore libro technographum de hac re disputasse. ac fortasse Prisciani sicut ostendimus non ab interprete additum, sed ab Apollonio repetendum est et. ὡϲ ἀπεδείξαμεν post ὀνοματικοῖϲ inserendum. plurali inveniuntur autem Pr. usus est, quia pro subiecto verbi non ἡ πεῦοιϲ habebat, sed τὰ πευϲτικά || 9 παλίοϲι ῥηματικοῖϲ C | ante διὰ add καὶ B | λόγον τοιοῦτον ex λόγων τοιούτων rasura factum in L | Dronke, qui ignorabat Planudem non Apollonio, sed Prisciano usum esse, II 606 ex illo post τοιοῦτον haec inserenda esse putavit: ὅτι ἐν

Ὕπαρξίν τινοϲ ὑποκειμένου ἐπιζητοῦντέϲ φαμεν τίϲ κινεῖται; τίϲ περιπατεῖ; τίϲ λαλεῖ; προδήλου μὲν οὔϲηϲ τῆϲ κινήϲεωϲ, τῆϲ περιπατήϲεωϲ, τῆϲ λαλιᾶϲ, τοῦ δὲ ἐνεργοῦντοϲ προϲώπου ἀδήλου καθεϲτῶτοϲ. ἔνθεν καὶ αἱ ἀνθυπαγωγαὶ ὀνοματικαὶ γίνονται, προϲηγορικαὶ ἢ κύριαι, τῶν κυρίων ἐμφανιζόντων καὶ τὴν γενικὴν οὐϲίαν· φαμὲν γὰρ ἢ ἄνθρωποϲ περιπατεῖ ἵπποϲ ἢ Τρύφων ἐγκειμένου πάλιν τοῦ ἀνθρώπου· ἢ μόριον τὸ ἀντ’ ὀνόματοϲ παραλαμβανόμενον, λέγω τοῦ κυρίου, ὅτε φαμὲν ἐγώ. —

Κἀπεὶ οὐκ ἐμφανῆ ἦν τὰ ἐπιϲυμβαίνοντα τοῖϲ προκειμένοιϲ ὀνόμαϲιν (αὐτὸ γὰρ μόνον τὸ τίϲ ARGVM. § 31. Si qua actio apparet, sed incognita est persona agens, interrogamus τίϲ voce, ac nominibus aut appellativis respondetur aut propriis aut pronominibus personalibus (et propris simul indicant, in quo sit genere persons, velut Tryphonis nomen in se continet notionem generalem hominis). ARGVM. § 32. Quibus responsis cum nondum appareant omnia personis accidentis, de his quoque interrogatur idque alia voce, ubi qualita tem quaerimus, aliis, ubi numerum aut ordinem aut quantitatem aut patriam. (scil ὄνομα) δέ ἐϲτιν, ὃ καὶ πευϲτικὸν καλεῖται, τὸ κατ᾿ ἐρώτηϲιν λεγόμενον, οἶον τίϲ, ποῖοϲ, πόϲοϲ, πηλίκοϲ. contra eos, qui τιϲ et indefinitum et interrogativum pronominibus ascribebant, disputat Ap. de pron. 26, 27—29, 10. testim. et adn. exeg. 1—8 Prisc. XVII § 23 122, 1—9 H.: nam substantiam alicuius suppositi quaerentes dicimus: quis movetur? quis ambulat quis loquitur?, cum manifestus sit actus, id est motus vel ambulatio vel loquella, persona vero agens incerta ideo subiectiones nominativae fiunt appellativorum vel propriorum, propriis manifestantibus etiam generalem substantiam. respondemus enim vel homo ambulat vel equus vel Trypho, in quo etiam homo intellegitur, vel etivam pars subicitur, quae pro nomine accipitur, sed nomine proprio, id est pronomen [Hertz: „id est pronomen om Apoll. et fortasse ipse Priscianus“], quando dicimus ego. — 4 ἀνθυπαγωγαί ═ responsiones ut 74, 3. 76, 18. — 8—p 31, 2 Prisc. XVII § 23 122, 9—123, 1: Et quia incerta erant accidentia praepositis nominibus (ipsum enim per se quis interrogativum nomen substantiam τούτοιϲ μόνοιϲ ἡ ἀμφιβολία δύναται γίνεϲθαι τῆϲ οὐϲίαϲ ἢ ποιότητοϲ. ποιότητα δὲ λέγω πάντα κοινῶϲ τὰ τῇ οὐϲίᾳ ϲυμβεβηκότα, κἂν ποιότητοϲ ὦϲι, κἂν ὁτιοῦν ἕτερον, eodemque duce pro ὕπαρξιν scribi voluit τὴν γὰρ οὐϲίαν adn. crit., discr. scr. in LCBb. 1 ἐπιζητοῦντεϲ L, ζητοῦντεϲ CBb || 2 μὲν om C | τῆϲ κινήϲεωϲ om L et post περιπατήϲεωϲ add καὶ. vide Prisc || 3 τοῦ δὲ] fol 14r L || 4 ἔνθα B || 5 καὶ τὴν desunt in L, sed ante οὐϲίαν plures litterae erasae | Priscianum secuti Portus et Dronke II 606 γενικὴν inseruere, Egenolff* praetulit κοινὴν conl. 69, 3, ubi appellativa vocantur τὰ κοινὴν ἔννοιαν ἔχοντα. poterat addere, Apollonium in definiendo nomine propria et appellativa ita distinnisse, ut illis ἰδίαν ποιότητα, his κοινὴν tribueret (vide praef in Dionysii Thr. ed. U. LXXXIV), et Dionysium προϲηγορικὸν dixisse τὸ τὴν κοινὴν οὐϲίαν ϲημαῖνον (p 34, 1 U). sed obstat Prisciani testimonium, qui κοινὴν etiam in interpretanda illa nominis defnitione Apolloniana convertit in communem, neque vero in generalcm (Instit. II § 22 57, 1 H) || 6 ἢ ἵπποϲ, quod om b, testantur omnes codd. et Prisc. || 7 παραλαμβάνομεν? Kayser || 8 ἦν b, erant Prisc., ὄντα CB. qnid L1 pro ἦν τὰ scripserit, non liquet L3 in ras scripsit ἦϲ et supra rasuram αντὰ ὄνομα τὰ τῆϲ οὐϲίαϲ ἐπεζήτει, ᾗ ἐπέτρεχε τὸ ποιὸν καὶ τὸ ποϲὸν καὶ τὸ πηλίκον), προϲεπενοεῖτο καὶ ἡ κατὰ τούτων πεῦϲιϲ, ὅτε κατὰ μὲν ποιότητα ζητοῦντεϲ λέγομεν ποῖοϲ, κατὰ δὲ ποϲότητα πόϲοϲ, κατὰ δὲ πηλικότητα πηλίκοϲ, καὶ ἐν παραγωγῇ ἐθνικῇ τῇ ἀπὸ τοῦ ποῖοϲ τὸ ποδαπόϲ. ᾧ λόγῳ καὶ τὸ ἡμεδαπόϲ, ἔχον τὴν ἀντωνυμικὴν θέϲιν, καὶ ἔτι τὸ ὑμεδαπόϲ τό τε παρὰ τὸ ἄλλοϲ ἀλλοδαπόϲ, πάλιν τὴν ἀναίρεϲιν τῶν προϲώπων τῆν ἐθνικῆϲ παραγωγῆϲ ἐπαγγελλομένηϲ. ὥϲτε ἀνθυπάγεϲθαι μὲν τῷ ποῖοϲ, προλελημματιϲμένον ἀπὸ τοῦ τίϲ, ὡϲ κατ’ ἐπιθετικὴν πεῦϲιν, εἰ τύχοι, ὁ γραμματικόϲ, ὁ μουϲικόϲ, ὁ δρομεύϲ, ~~25s~~ ἔχοντοϲ τοῦ λόγου τῇδε, τίϲ ἀναγινώϲκει; Τρύφων· πότεροϲ 20 b solam quaerebat, cui accidebat quale et quantum), excogitabatur etiam de his interrogatio, cum qualitaten quaerentes dicimus qualis, quantitatem vero quantus, numerum vero quot et quotus et quotenus, et per derivationem, quae apud Graceos non est, posseseivum cuius, cuia, cuium et gentile cuias . . . Ergo is praenoscitur, quis sit, id est si de substantia sciamus et qualitatem quaerimus, tunc supra dictis utendum est, ut puta quis legit? Trypho; qualis? sapiens, doctus; vel uter? grammaticus an orator? et in omnibus quaerendis, quae possunt accidere per adiectivam significationem eis, quae ad interrogationem quis referuntur, nominibus. testim. et adn. exeg. 1 ᾗ ἐπέτρεχε. cfr infra 104, 14 (cum accusativo 41, 6. 6. 245, 25). — 8 ἀνθυπάγεϲθαι responderi cum dativo ut de pron. 14, 8; cum πρόϲ praepositione de pron. 53, 21 et infra 245, 10; cum ἐκ praepsitione mox infra 20, 4 — προλελημματιϲμένον. vide Adn. cr. — 10—p 31, 1 πότεροϲ ἢ ποῖοϲ; Stephani schol. in Dion. Thr. 239.18 Hilg. in Vaticana scholiorum Dionysianorum collectione et in Londinensi sic legitur: ἐρωτῶμεν μαθεῖν ἐθέλοντεϲ διὰ τοῦ τίϲ οὐϲίαν, τῷ δὲ ποῖοϲ καὶ πότεροϲ πᾶν ἐπίθετον ἐπαχθήϲεται πλὴν τῶν ἐπὶ ϲωματικοῦ μεγέθουϲ. Photii lex. II p 101 N.: πότερον ἆρα, ὁποῖον, ποταπόν; et II 318 (gloss. Hom.): ὁππότεροϲ· ὁποῖοϲ. Item Suidas habet: ὁπότεροϲ· ὁποῖοϲ, et Aristo- adn. crit., discr. scr. in LCBb. 1 τὰ add Uhlig, l 13*, τὸ add Schoemann*. τῆϲ οὐϲίαϲ L1CBb. τὴν οὐϲίαν L3, atqus Priscianus quoque accusativum legisse Bekkero videtur. RSchneider τῆϲ οὐϲίαϲ ab ὄνομα pendere putat et ὄνομα ab ἐπεζήτει verbo. Dronke II 606 perperam Planudem, Prisciani interpretem, secutus ὄνομα μόνην τὴν οὐϲίαν scribit | ᾗ] ἢ C | ᾗ οὐκ ἐπέτρεχε? Lehrs* || 2 τὸ om L | προϲεπενοεῖτο L Prisc., προϲεπινοεῖται CBb. cfr supra 13, 27 | ante ὅτε add ἔϲτιν B || 4 ποῖοϲ] Lx in ras ποιοϲ τοιοϲ et supra τοιοϲ: ου | τὸ om B || 5—7 〈ᾧ . . . ἐπαγγελλομένηϲ〉 huc traiecit Uhlig ab seq. pag. lin. 12 ubi vide quae notata sunt || 8 προλελημματιϲμένου τοῦ τίϲ eiecta ἀπὸ praepo- sitione coniecere Sophianus et Schoemann*, qui ascripsit Prisciani verba ergo si praenoscitur quis sit et putabat, fortasse ἀπὸ ortum esse ex αὐτοῦ. Lehrs* quoque genetivum participii scribi et ἀπὸ omitti voluit, praeterea supra προλ addidit ϲ, quasi προϲλελημματιϲμένου praeferret. Kayser* nihil mutandum esse censuit: ἀπὸ τοῦ τίϲ dictum esse pro ἀπὸ τοῦ τῷ τίϲ ἀνθυπαγομένου. plana omnia fiant, si scribatur προλελημματιϲμένου τοῦ ὀνόματοϲ ἀπὸ τοῦ τίϲ, postquam praeceptum es nomes, quod quaesitum erat τίϲ voce, sicut mox infra dicitur τοῖϲ ἐκ τοῦ τίϲ ἀνθυπαγομένοιϲ ὀνόμαϲ || 9 πεῦϲιν] θέϲιν Ellebode || 10 πότεροϲ eicit AButtmann (item infra 20, 27 ὁπότεροϲ—Τελαμώνιοϲ). sed quin iam Priscianus hic πότεροϲ legerit (ut legisse videtur etiam 18, 28) dubitari nequit; ac vide locos ex grammaticis graecis in Testim. exscriptos ἢ ποῖοϲ; ὁ γραμματικόϲ ἢ ὁ ῥήτωρ, ἅπαντα τὰ δυνάμενα ἐπιϲυμβαίνειν τοῖϲ ἐκ τοῦ τίϲ ἀνθυπαγομένοιϲ ὀνόμαϲι κατ᾿ ἐπιθετικὴν ἔννοιαν. δι᾿ ὅ τι μέντοι τὰ ἀνθυπαγόμενα μετὰ τοῦ ἄρθρου τὴν ἀπόδοϲιν ἔχει, ὕϲτερον εἰρήϲεται. ἀλλ᾿ ἐπειδὴ καί τινα ἔϲτι δι᾿ ἑνικοῦ χαρακτῆροϲ πλῆθοϲ ἐμφαίνοντα, καὶ τούτων τῇ ἀγνοίᾳ ἡ πεῦϲιϲ χαρακτῆρα ἀπένειμε, λέγω ἐν τῷ πόϲοϲ, ὅτε ἐπὶ πλήθουϲ πυνθανόμεθα· καὶ ὅτε τάξιν τὴν καθ᾿ ἕκαϲτον ἀριθμὸν ἐπὶ πλήθουϲ ἐπιζητοῦμεν, ὡϲ ἐν τῷ πόϲτοϲ· καὶ ὡϲ προείπομεν, ἐπὶ μεγέθουϲ πηλίκοϲ, καὶ ἐπὶ ἐθνικῆϲ ἐννοίαϲ ποδαπόϲ.

ἔϲθ᾿ ὅτε ἀνθυπάγεται καὶ τὰ ἐν ποιότητι, εἰ τύχοι, ὅτε λέγομεν ποδαπόϲ ἐϲτι Τρύφων, μέλαϲ ἢ λευκόϲ τι τοιοῦτον· ἅπερ οἶμαι οὐκ ἀληθῶϲ ἀνθυπάγεϲθαι τῇ ἐθνικῇ παραγωγῇ, ἀλλὰ τῇ πρὸϲ τοῦ πρωτοτύπου πεύϲει, λέγω τῇ ποῖοϲ ᾧ λόγῳ καὶ τὸ ἡμεδαπόϲ ἔχον τὴν ἀντωνυμικὴν θέϲιν, καὶ ἔτι τὸ ὑμεδαπόϲ τό τε παρὰ τὸ ἄλλοϲ ἀλλοδαπόϲ, πάλιν τὴν ἀναίρεϲιν τῶν προϲώπων τῆϲ ἐθνικῆϲ παραγωγῆϲ ἐπαγγελλομένηϲ, τούτῳ μέντοι διοίϲοντα, ᾗ τὰ ~~26s~~ 25 μὲν ἐκ τοῦ ποῖοϲ ἀνθυπαγόμενα μετὰ τοῦ ἄρθρου ῥητά ἐϲτι, ποῖοϲ Τρύφων εἰ τύχοι ὁ μέλαϲ ὁ λευκόϲ· ὁπότεροϲ Αἴαϲ; ὁ Λοκρόϲ 21 b ἢ ὁ Τελαμώνιοϲ. ποδαπόϲ ἐϲτι Τρύφων; τὸ μὲν ἀνενδοίαϲτον καὶ ὑγιὲϲ Ἀλεξανδρεύϲ, Ἀθηναῖοϲ· τὸ δὲ παρεμπῖπτον διὰ τὴν ARGVM. § 33. Ceterum qua voce patria quaeritur (ποδαπόϲ), haec nonnumquam vim eandem habet atque ea vox, qua sciscitamur qualitatem, ποῖϲ, unde ποδαπόϲ derivatum est. phanis Nub. 157 ὁπότερα interpretatur πῶϲ voce, sicut schol. Venet. Ϲonferendum est etiam quod ὁπότεροϲ ex ὁποῖοϲ et ἕτεροϲ derivatur, EG 432, 31. EM 628, 36. testim. et and. exeg. 4 εἰρήϲεται: infra 74, 12. — χαρακτῆροϲ et χαρακτῆρα. cfr infra 103, 23 et 26 104, 16. 106, 3. [de adv.] 201, 22 — 13 ἀντωνυμικὴν θέϲιν hic θέϲιϲ nomem sensum vel usum significat, ut 37, 3. 205, 24. de coni. 225, 11 vide Skam II ἡμεδαπόϲ et ὑμεδαπόϲ Apollonio pronomina derivata gentilia erant, ἀλλοδαπόϲ et ποδαπόϲ nomina derivata gentilia contra eos, qui has voces compositione ortas esse putabant, infra pugnat Ap 186, 13 seqq. — 14 πάλιν ═ e contrario Kayser*. ad ἀναίρεϲιν cfr 193, 9 tollit, negat ceteras personas, qui ἄλλοϲ vel ἀλλοδαπόϲ dicit. adn. crit., discr. scr. in LCBb. 1 ἢ ποῖοϲ] fol 14v L | ante ἅπαντα add καὶ L2B || 3 τοῦ om B ἀνταπόδοϲιν Cb || 4 ἐπεὶ CB || 8 ὡϲ om || 9 ποταπόϲ (cfr Lobeck ad Phryn. 59), ὁποδαπόϲ B || 16 ποταπόϲ C || 11 οὐκ om Bb | τῇ ἐθνικῇ παραγωγῇ, ἀλλὰ, quae flagitantur negatione, add Uhlig || 12 τοῦ πρωτοτύπου Uhlig, τὸ πρωτότυπον codd. et edd. || 12—15 ᾧ —ἐπαγγελλομένηϲ in anteced. pag. lin. 5 traicienda esse censet Uhlig || 13 ἔχων L | νυμικὴν] fol 15r L θέϲιν LBb, sed in B supra scriptum ἢ πεῦϲιν, et πεῦϲιν pro θέϲιν habet || 15 ἐπαγγελλομένοιϲ C | ᾗ Lb, ἢ CB || 16 τοῦ ante ἄρθρου om Cb || 17 ad ὁπότεροϲ in directa interrogatione positum cfr 74, 9 et comm. RSchneideri 160 ad 140, 12 et Lobeck Elem. pathol. I p 781) ac vide postremam adn. exeg. in pag. antecedenti || 18 ποταπόϲ C πρὸϲ τοῦ πρωτοτύπου, ὡϲ ἔφαμεν, πεῦϲιν ὁ μέλαϲ ἢ ὁ λευκόϲ. —

Ἤδη μέντοι ὑπ’ ὄψιν πιπτούϲηϲ τῆϲ οὐϲίαϲ καὶ τῆϲ ποιότητοϲ καὶ ἔτι τῶν ϲυμπαρεπομένῳν, ἔτι προϲγίνεται πεῦϲιϲ ἡ κατὰ τὴν ἰδιότητα τοῦ ὀνόματοϲ. ἀφορᾷ γοῦν ὁ Πρίαμοϲ {Γ 226} πάντα τὰ προειρημένα, τὴν μὲν οὐϲίαν ἐν τῷ ὅδε, καὶ τὸ ἔθνοϲ ἐν τῷ Ἀχαιὸϲ ἀνήρ, καὶ τὴν ποιότητα ἐν τῷ ἠΰϲ, καὶ τὴν πηλικότητα ἐν τῷ μέγαϲ, οὐ μὴν τὴν ἰδιότητα τοῦ ὀνόματοϲ· ὅθεν ἀναπληροῦται ἐν τῷ οὗτοϲ δ’ Αἴαϲ ἐϲτὶ πελώριοϲ {Γ 229}.

Καὶ τὰ ἐπιρρήματα δὲ φέρεται ἐπὶ τὰϲ ἀγνοουμέναϲ διαθέϲειϲ· ἢ κατὰ ποιότητα τῆϲ πράξεωϲ, ὥϲ φαμεν πῶϲ ἀνέγνω; ἀνθυπάγοντεϲ δυνάμει ἐπιθετικὸν τὸ ἐπίρρημα, εἰ τύχοι, καλῶϲ, ῥητορικῶϲ, φιλοϲόφωϲ· — ἢ οὐ τοῦτο ἐπιζητοῦντεϲ, χρόνον δὲ καθ’ ὃν τὰ τῆϲ διαέϲεωϲ ἐγένετο, πότε, πηνίκα; οἷϲ ἀνθυπάγεται πάλιν ἐχθέϲ, πρώην, πάλαι· ἢ τόπον ἐν ᾧ τὰ τῆϲ πράξεωϲ γίνεται, ARGVM. § 34. Nonnumquam vero, ubi substantia et accidentia omnia nota sunt, restat quaestio nominis proprii, velut Priamus in Iliadis τειχοϲκοπίᾳ Aiacis personam videt et nationem et quslitatem et quam sit magnus, nomen tamen propium ignorat, quod ex Helena quaerit. ARGVM. § 35. Adverbia interrogativa autem spectant ad actiones vel passiones et quaerunt aut quslitatem earum aut tempus aut locum, ut pateat, ubi qnid factum sit vel quo quis ierit vel unde adsit. Ulixes vero, qui scit, unde Elpenor in Orcum venerit, sed nescit qua via ac ratione descenderit, interrogat πῶϲ ἦλθεϲ; testim. et adn. exeg. 2—8 Prisc3. XVII § 24 123, 1—6 H.: Est tamen et cum substantia et qualitate in ore posita et aliis coaccidentibus additur interrogatio pertinens ad proprietatem nominis, ut si dicam quis est ille Romanus formosus et magnus? possum enim, videns aliquem, scire eius et substantiam et gentem et qualitatem et quantitatem, proprietatem vero solam quaerere. quod ostendit Virgilius in VI. 3 et 7 ἰδιότητα τοῦ ὀνόματοϲ. crf 115, 4. — 9—p 83, 8 Prisc. XV § 25 p 123, 13—124, 3 H.: Adverbia quoque feruntur ad ignotos affectus, vel per qualitatem cum dicimus qualiter leit? reddentesque ei adverbium, quod adiectivi vice fungitur verbo, respondemus bene, rhetorice sapienter sin autem non qualitatem quaerimus, sed tempus, in quo actum est aliquid, dicimus quando? eque iterum redditur heri, nuper, pridem; vel locum, in quo aliquid geritur, ubi? quo? qua unde? sed ubi in loco, quo ad locum, qua per locum, unde de loco significat . . . Quamobrem igitur praepositae partes ve nominativae fiunt vel adverbiales, ostendimus. quorum de constructione in sequentibus demonstrabitur. — 11 δυνάμει ἐπιθετικὸν. cfr 18, 6 de adv. 125, 22. — 14—p 33, 2 τόπον ἐν ᾧ et διαφορᾷ τῇ ἐκ τόπου ἢ εἰϲ τόπον. adn. crit., discr. scr. in LCBb. 1 πρὸϲ τοῦ πρωτοτύπου Uhlig, πρὸϲ τὸ πρωτότυπον codd. et edd., praeterquam quod πρὸϲ τὸ om L1, add supra L3. cfr 20, 20 | πεῦϲιν Cb, θέϲιν L et supra positis πεῦϲιν B | utrumque ὁ om CBb || 3 prius ἔτι] ἐπὶ L | posterius ἔτι] ὅτι B | τὴν ἰδιότητα LB (cfr. 19, 22—24), τῆϲ ἰδιότητοϲ Ϲb | 6 τὴν ante πηλικ. om L | post πηλ. add ὡϲ B || 7 post ὅθεν add δ᾿ ἐν τῷ] fol 15v L || 10 πράξεωϲ] λέξεωϲ B | ἔφαμεν B || 13 ἐχθέϲ LB, χθέϲ Cb. monosyllabam formam Βekker praetulit conl. 23, 4 ποῦ νῦν δεῦρο κιὼν λίπεϲ Ἕκτορα {Κ 406}; καὶ διαφορᾷ τῇ ἐκ τόπου ἢ εἰϲ τόπον, πῇ ἔβη Ἀνδρομόχη {Ζ 377}; πόθεν παρεγένου; γινώϲκει γοῦν Ὀδυϲϲεὺϲ πόθεν ἦλθεν ὁ Ἐλπήνωρ, ~~27s~~ καὶ οὔ φηϲι πόθεν ἦλθεϲ; οὐ μὴν τὴν ἔφοδον, δι᾿ ὅ φηϲι 22 b πῶϲ ἦλθεϲ {λ 57}; Ὡϲ μὲν οὖν τὰ προκείμενα μόρια ἀναγκαίωϲ ἢ ἐπιρρηματικά ἐϲτιν ἢ ὀνοματικά, ἀπεδείχθη· περὶ ὧν τῆϲ ϲυντάξεωϲ κατὰ τὸ ἑξῆϲ εἰρήϲεται.

, Ἑπεὶ οὖν τὰ ὑπόλοιπα τῶν μερῶν τοῦ λόγου ἀνάγεται πρὸϲ Enumerantur quae iam tractanda siatin de syntaxi libria τὴν τοῦ ῥήματοϲ καὶ τοῦ ὀνόματοϲ ϲύνταξιν, ἐξ ἧϲ καὶ τὴν τοῦ ὀνόματοϲ ἔϲχε θέϲιν, δέον διαλαβεῖν περὶ ἑκάϲτου τοῦ τε ϲυμπαραλαμβανομένου καὶ τοῦ ἀνθυπαγομένου ἢ καὶ ϲυμπαραλαμβανομένου, ὡϲ αἱ ἀντωνυμίαι ἀντὶ τῶν ὀνομάτων καὶ μετὰ τῶν ὀνομάτων, καὶ ἔτι αἱ μετοχαὶ ARGUM. § 36. Ϲum reliquae partes orationis ad verbi et nominis constructionem referantur, unde etiam nomina sua acceperunt, iam debemus de singulis disputare, et de eis orationis partibus, quae cum nomine verbove coniunctae ponuntur, ~~de articulo, praepositione, adverbio, coniunctione~~ et de eis, quae loco nominis verbive vel etiam cum nomine verbove coniunctae usurpantur ~~de pronomine et participio~~. cfr de adv. 202, 19 et Dion. Thr 76, 2 U.: τὰ τοπικὰ (scil ἐπιρρήματα), ὦν ϲχέϲειϲ εἰϲὶ τρεῖϲ, ἡ ἐν τόπῳ, ἡ εἰϲ τόπον, ἡ ἐκ τόπου. testim. et adn. exeg. 8 εἰρήϲεται: 72, 23 seqq. — 9—p 34, 2 Prisc. XVII § 124, 3—13 H.: ergo quia reliquae partes orationis ad nominis et verbi constructionem referuntur, ex quibus etiam nominationem habuerunt, oportet de singulis tractare, id est et de eo, quod in loco sumitur vel assumitur, ut pronomen loco nominis sumitur, ut ego feci, assumitur nomini, ut Virgilius scripsit Bucolica, ipse scripsit etiam Georgica, et de eo, quod assumitur solum, ut adverbium verbo vel coniunctio verbo et nomini, et practerea de participio, quod loco verborum sumitur et cum verbis assumitur sed quoniam Apollonius de constructione, id est περὶ ϲυντάξεωϲ, scribens ab articulis, qui nominibus adhaerent, coepit, nos quoque ab eis, quae loco articulorum sumi possunt apud nos, incipiamus. — 11 δέον scil ἐϲτί, ut 10, 28 151, 10 alibi. — 12 ἀνθυπάγεϲθαι substitui, ut 12, 9. 334, 4. de pron. 5, 21. adn. crit., discr. scr. in LCBb. post Ἕκτορα add δῖον ϹBb; apud Homerum post Ἕκτορα legitur ποιμένα λαῶν. quod Portus adiecit || 3 supra πη habet οι C || 4 ὁ om CBb || 5 οὐ] οὐδὲ L || 6 πῶϲ] πότε L3 in ras. πόθεν B || 7 μὲν οὗν] Lx in ras | prius ἢ] καὶ CBb | ἐϲτιν LC, ἐϲτι καὶ Bb || 8 κατὰ] fol 16 r L || 11 διαλαβεῖν] διϲυλλαβεν C, sed διαλαβεῖν in mg m. rec. | υμπαραλαμβανομένου L, παραλαμβανομένου ϹBb 12 καὶ τοῦ ἀνθυπαγομένου om L, καὶ τοῦ — ϲυμπαραλαμβανομένου om B || 13 post ἀντί τῶν ὀνομάτων Dronke in epistula ad Lehrsium data, ut Lebrs* adnotavit, sic scribendum esse censuit (consensu fretus Prisciani et Planudis, quem nesciebat in libro de syntaxi transtulisse Prisciani verba): οἷον ἐγὼ τόδε ἐποίηϲα, καὶ μετὰ τῶν ὀνομάτων, οἷον Ὅμηροϲ ἔγραψε τὴν Ἰλιάδα, ὁ αὐτὸϲ δὲ καὶ Ὀδύϲϲειαν. καὶ περὶ τοῦ ἀντὶ τῶν ῥημάτων καὶ μετὰ τῶν ῥημάτων, καὶ ἐπὶ τῶν ἑξῆϲ μερῶν τοῦ λόγου.

Qune voces articulum praepoaitivum assumere possint.

Τὰ μὲν οὖν ἄρθρα ἡ τῶν ὀνομάτων ϲύνταξιϲ παραλαμβάνει c. IV καὶ ἔτι ἡ τῶν ῥημάτων, ὡϲ ἔνεϲτιν ἐπὶ τῶν ἀπαρεμφάτων φάναι τὸ φιλοϲοφεῖν ὠφέλιμον, τῷ περιπατεῖν ἥδομοι, καὶ ἔτι ἐπὶ παντὶ μέρει λόγου οὐδὲν ϲημαίνοντι πλέον ἢ αὐτὸ μόνον τὸ ὄνομα τῆϲ φωνῆϲ, ὥϲτε πρὸϲ τὸ ὑπακουόμενον ἔξωθεν τὸ ἄρθρον ἀνατείνεϲθαι, ὁ μέν προτακτικόϲ ἐϲτι τοῦ δέ· ἀνάγεται γὰρ πρὸϲ τὸ ϲύνδεϲμοϲ· τὸ λέγε προϲτακτικόν ἐϲτι· δῆλον ὡϲ πρὸϲ τὸ ῥῆμα. καὶ ἐπί γε τῶν πτωτικῶν. ὅτε γάρ φαμεν ὁ Ἀρίϲταρχοϲ, πρὸϲ τὸ νοούμενον γένοϲ τὸ ἄρθρον παρατίθεμεν· ὅτε δὲ οὕτωϲ, τὸ Ἀρίϲταρχοι προπαροξύνεται, ~~28s~~ τὸ Ἀρίϲταρχοι εἰϲ οι λήγει, πρὸϲ τὸ ὄνομα τῆϲ 23 b φωνῆϲ φαμεν, ὑπακουομένου τοῦ ὀνόματοϲ, καθότι καὶ εἴ τιϲ οὕτωϲ εἶποι, ἡ ϲήμερον, ἡ χθέϲ. δι᾿ ὃ καὶ ἑνικῶϲ πάντοτε τὰ τοιαῦτα ἄρθρα παραλαμβάνεται. πᾶν γὰρ μέροϲ λόγου ἕν ἐϲτιν, ἐξ αὐτῶν γε μὴν παρυφίϲταταί τινα πληθυντικά. ἓν γὰρ τὸ ἄνθρωποι ὅϲον ἐφ’ ἑαυτῷ κατὰ τὸν μεριϲμὸν τοῦ λόγου, παριϲτάνει ἐκ τοῦ δηλουμένου πληθυντικὴν ἔννοιαν. ἀλλὰ καὶ ὅτε τινὲϲ ἀποφαίνονται ἀϲυνάρθρουϲ τὰϲ ἀντωνυμίαϲ, ARGVM. § 37. Articulos assumunt nomina et infinitivi verborum. atque omni voci praeponere licet articulum, ubi non sensus, sed forma vocis cogitatur, ita ut nomen pertis orationis ad aticulum subaudiendum sit, velut ad ὁ μέν subauditur ϲύνδεϲμοϲ. hac ratione etiam ea pronomina, quae ἀϲύναρθρα nominantur, articulos assumere possunt, velut ἡ ἐγώ [ubi ἀντωνυμία subaudimus]. testim. et adn. exeg. 7 ἀνατείνεϲθαι. cfr 97, 16 et 22. 315, 11 — 15 μέροϲ λόγου hic non classem vocum (Redeteil, Wortgattung) significat, sed partem enuntiati nec differt ab λέξιϲ, μόριον vocibus. cfr 311, 17—19. 318, 23 et 25. 384, de pron. 49, 21. 78, 6. de adv. 148, 23 et 24. — 17 μεριϲμόϲ hic dictem est de distinctione singularum vocum enuntiati, qua apparet qnae litterae sint unius vocis, ut 140,11. 340, 2. — 18 τινὲϲ cfr 101, 3 et de pron. 13, 5: πῶϲ οὐ γέλοιοι οἱ ϲυνάρθρουϲ καὶ ἀϲυνάρθρουϲ ἀποφαινόμενοι τὰϲ ἀντωνυμίαϲ; παραλαμβανομένου μόνον, ὡϲ τοῖϲ ῥήμαϲι τὰ ἐπρρήματα, ἢ οἱ ϲύνδεϲμοι τοῖϲ ὀνό- μαϲι καὶ τοῖϲ ῥήμαϲι· καὶ ἔτι περὶ τοῦ ἀνθυπαγομένου τε καὶ παραλαμβανομένου, ὡϲ αἱ μετοχαὶ ἀντὶ τῶν ῥημάτων καὶ μετὰ τῶν ῥημάτων | αἱ om C adn. crit., discr. scr. in LCBb. 1 primum τῶν om C | καὶ μετὰ τῶν ῥημάτων om B | ἐπὶ] ἀπὸ L || 4 ἔνεϲτιν] ἔϲτιν Ϲb | φᾶναι LϹ || 4—5 τὸ φιλοϲοφεῖν ὠφέλιμον om L || 5 φιλοϲοφεῖν] φιλολογεν Bb | 〈ἐπὶ〉 add Uhlig 7 πρὸϲ αὐτὸ ὑπακουόμενον mavult Kayser* | ἀνατείναϲθαι B || 8 πρὸε] fol 18 v L | τὸ ϲύνδεϲμοϲ] τὸν δὲ ϲύνδεϲμον B; Lehre qu. ep. 325 voluit τὸν ϲύνδεϲμον, quod et librorum scriptura et usu Apollonii commendatum putabat, sed de codicibus errat || 9 an καὶ ἐπὶ δὲ? || 11 οὕτω CBb p || 13 ὀνόματοϲ] ne ὄνομα poscas cfr Lebrs loco modo laudato || 13—14 καθότι—ἡ ϲήμερον, χθέϲ ab Apollonio num scripta sint, dubitari potest: nam horum exemplorum alia est ratio atque antecedentium || 1 εἴ τιϲ] εἴποιϲ L. || 14 εἴποι] L iterum εποιϲ, sed hic expunxit L2; εἴπῃ B | χθέϲ] χθὲϲ πρὸϲ τὸ ἡμέρα L3 in res || 15 παραλαμβάνονται L || 16 ἓν γὰρ τὸ] ἐν γὰρ τῷ LCB, ἓν γὰρ ὂν τὸ b. Sophianus ἐν γὰρ τῷ retinens putavit adiciendum esse ἕν ἐϲτι post λόγου in subsequenti linea et δὲ post παριϲτάνει ὅϲον] ὅϲην L2 in ras οὐ πρὸϲ τὴν φωνὴν ἀποτείνονται, πρὸϲ δὲ τὸ ἐξ αὐτῆϲ δηλούμενον, ὃ μετὰ δείξεώϲ ἐϲτι προϲώπων παραϲτατικόν· ἐπειδὴ πάλιν ὅϲον ἐφ’ ἑαυτῇ ἡ φωνὴ προϲλαμβάνει ἄρθρον, ὅτε φαμέν ἡ ἐγώ μόνον ὀρθοτονεῖται, ἡ ϲοί ἐγκλίνεται.

c. V

Οὐ μετρίωϲ δέ τινεϲ ἐϲφάληϲαν ὑπολαβόντεϲ τὴν παράθεϲιν Articulorum usus non eo consilio excogitatus est, minum definiretur. τῶν ἄρθρων εἰϲ γένουϲ διάκριϲιν παρατίεϲθαι τοῖϲ ὀνόμαϲι. πρὸϲ οὓϲ ἀντείρηται διὰ πλειόνων ἐν τῷ περὶ γενῶν· καὶ νῦν δὲ ἀπαιτούϲηϲ τῆϲ ϲυντάξεωϲ ὀλίγα πρὸϲ αὐτοὺϲ ἐκθηϲόμεθα, ἅπερ διελέγξειε τὴν διεψευϲμένην αὐτῶν δόξαν.

Πρῶτον ὅτι οὐδὲν μέροϲ λόγου ἐπενοήθη εἰϲ διάκριϲιν ἀμφιβολίαϲ ἑτέρου μέρουϲ λόγου, ἕκαϲτον δὲ αὐτῶν ἐξ ἰδίαϲ ἐννοίαϲ ἀνάγεται, ~~29s~~ ὡϲ δεδείξεται ἐν τοῖϲ ἑξῆϲ. ἐπιλύεται γοῦν ἡ τοῦ γένουϲ ϲύνοδοϲ ἐκ 24 b τῶν παρεπομένων μερῶν τοῦ λόγου, καθότι καὶ τὰ ἄλλα μόρια ἐν πλείοϲι ϲημαινομένοιϲ γινόμενα διὰ μιᾶϲ φωνῆϲ τῇ προειρημένῃ ϲυντάξει ἀπολύεται τῆϲ ἀμφιβόλου προφορᾶϲ. οὐ ϲυνόντοϲ γοῦν τοῦ ἄρθρου ἐν τῷ ϲώφρων οὖϲα Ἑλένη ἡρπάγη ὑπὸ Ἀλεξάνδρου τὸ ἀμφίβολον τοῦ ϲώφρων ἐκ τῶν ϲυμπαρεπομένων ἀπέβαλε· τὸ μέντοι ἐκ τῶν θεῶν ARGVM. § 38. Valde errant qui putant articulos nominibus adiungi generis distinguendi causa. ARGVM. § 39. Primum enim patet nullam orationis partem excogitatam esse, ut quae in alia parte dubia essent distinguerentur. revera tollitur generum confusio ope verborum quae cum dubia voce coniuncta sunt, velut, cuius generis ϲώφρων sit in hac sententia ϲώφρων οὖϲα Ἑλένη ἡρπάγη, elucet ex participio et nomine subsequentibus; contra ἐκ τῶν θεῶν verbis utrum di an deae significentur, dubium est, licet articulus appositus sit. testim. et adn exeg. 1 ἀποτείνονται πρὸϲ τ. φ. cfr 25, 22. 97, 24 — 5 τινεϲ. Laertius Diog. VII § 58 in Zenonis Stoici vita: Ἄρθρον δέ ἐϲτι ϲτοιχεῖον λόγου πτωτικὸν διορίζον τὰ γένη τῶν ὀνομάτων καὶ τοὺϲ ἀριθμούϲ, οἷον ὁ ἡ τό, οἱ αἰ τά. et de pron 16, 23: οὐδὲ γὰρ ἕνεκα διαϲτολῆϲ παραλαμβάνεται κτλ. et Schol. in Dion. Thr. 256, 15 Hilg. (899, 13 B.) — 7 ἐν τῷ περὶ γενῶν. cfr 25, 18. — 11 ἐξ ἰδίαϲ ἐννοίαϲ ἀνάγεται. cfr 57, 4 — 12 δεδείξεται: 26, 12. 101, 7. — ϲύνοδοϲ idem significat, quod 24, 18 ϲύγχυϲιϲ et 24, 25 ἀμφιβολία et 52, 5 ϲυνέμπτωϲιϲ. adn. crit., discr. scr. in LCBb. 2 ἐϲτι] fol 17 r L | ἐπεὶ CBb || ὅϲον] ἡ ϲὺ L, quod videtur in mg ascriptum fuisse, ut pro subsequenti ἡ ἐγὼ reponeretur, sed perperam pro correctione ὅϲον vocis habitum esse | ἑαυτῇ] ἑαυτὴν L3 | ἡ ἐγώ] an ἡ ϲύ? vide quae modo ad ὅϲον adnotavimus || 4 μόνη B ἡ ϲοί ἐγκλίνεται om L1C, sed add L3 (qui etiam 33, 25. 34, 3. 37, 10 alibi ab L1 omissa nsupplevit) et recepit b; ἡ ϲὺ ἐγκλίνεται B, quae discrepantia fortasse inaidem originem ducit, unde ἡ ϲὺ pro ὅϲον in L || 5 δὲ om L || 8 διελέγξειε L, διελέγξει CBb ad ἄν omissum cfr 47, 6. 103, 11 166, 14. 187, 25. 278, 24. de pron. 63. 7. 115, 19. de adv. 162, 28. 171, 8. 174, 18 de coni. 241, 24. 247, 9. 248, 11 || 12 post ὡϲ add γε Cb | ante γοῦν add δὲ C || 13 τἄλλα || 14 ante γινόμενα add τὰ L || 15 τῆϲ] fol 17 v L || 16 ante ϲώφρων videtur intercidisse οὐ ἡρπάϲθη CBb || 17 RSchneider τὸ ϲώφρων scribi vult, ne ἀπέβαλε careat subiecto sed videtur antecedens exemplum ϲώφρων — Ἀλεξάνδρου simul ut subiectum huius verbi cogitari posse | παρεπομένων L ἐπεκλώϲθη Ὀδυϲϲεῖ τὸ μὴ θανεῖν κατὰ θάλαϲϲαν, κἂν μετὰ τοῦ ἄρθρου λέγηται, ἀλλ᾿ ὅμωϲ ἐπικρατεῖται πρὸϲ τῆϲ ἀμφιβολίαϲ τοῦ γένουϲ, πότερον οἱ θεοὶ ἢ αἱ Μοῖραι. πῶϲ οὖν οὐ γέλοιον εἰϲ διάκριϲιν γένουϲ παραλαμβάνεϲθαι τὰ ἄρθρα, ὅπου γε ἄρθρου μὲν ὄντοϲ ἀμφιβάλλεται τὸ γένοϲ, μὴ ὄντοϲ δὲ ἀπολύεται τῆϲ ἀμφιβολίαϲ;

Δεύτερον δὲ οὐκ ὤφειλε τὸ εἰϲ διάκριϲιν γένουϲ παραλαμβανόμενον εἰϲ τὸ αὐτὸ ἐμπίπτειν τῷ δι᾿ ὃ καὶ αὐτὸ ἐπενοήθη, λέγω δὲ τὴν ϲύγχυϲιν τοῦ γένουϲ, ὅπου γε τὸ τῶν ἢ τοῖν ἢ ἄλλο τι τοιοῦτον οὐχ ἑνὸϲ γένουϲ κατηγορεῖται. καὶ εἰ παραδεξαίμεθα τὸ ὦ ἄρθρον ἁπάντων γενῶν μετὰ τῶν ϲυνόντων ἀριθμῶν, ἐπινοηθήϲεται ἄλλα ἄρθρα εἰϲ τὴν τῶν τοιούτων διάκριϲιν. ἢ εἴπερ ἔϲθ᾿ ὅτε διὰ τῶν ϲυνόντων ὀνομάτων τῆϲ κατὰ τὸ γένοϲ ἀμφιβολίαϲ ἀπολύεται, ὅτε φαμὲν τῶν ~~30s~~ Μουϲῶν, οὐδὲν κωλύει φάναι ὡϲ τὰ ὀνόματα ἐπενοήθη εἰϲ διάκριϲιν τῶν ἐν τοῖϲ ἄρθροιϲ γενῶν· ὅπερ εὔηθεϲ. ἐκ παρεπομένου οὖν οἷμαι 25 b αὐτὰ ἀπολύειν τῆϲ ἀμφιβολίαϲ τῶν γενῶν.

Κἀκ τρίτου δὲ ἔϲτιν ἐκεῖνο προϲθεῖναι, ὡϲ ἐχρῆν μόνον τοῖϲ εἰϲ ἀμφιβολίαν τοῦ γένουϲ προβαλλομένοιϲ παρατίθεϲθαι τὰ ἄρθρα, οὐ ARGVM. § 40. Si articulus generum distinguendorum causa excogitatus esset, non debebant ipsius quoque formae aliquot hac distinctione carere, velut τῶν et τοῖν quid qnod ὦ, quae vox in articulorum numerum referri solet, omnibus generibus et numeris commune est, quocirca alii articuli excogitandi essent, ut ambiguitas generis tolleretur nec quicquam impedit, quominus nomina potius dicamue inventa esse ut articulorum genera discernerent, cum nonnusqusm neminis genus certum sit, articuli adiuncti genus sit ambiguum. per accidens igitur fit, siquando articuli tollunt ambiguitatem generis nominum. ARGVM. § 41. Denique, siquidem generis nominum definiendi causa articulus excogitatus esset, eis tantum nominibus adiungi debebat, quorum genus ambiguum testim. et adn. exeg. 8 ϲύγχυϲιν. cfr 95, 17 et ϲυγκεχυμένοϲ 50, 27 57, 14 208, 22. — 9 ad εἰ παραδεξαίμεθα τὸ ὦ ὄρθρον (quod Apollonio non articulus. sed ἐπίφθεγμα κλητικὸν erat) cfr 46, 18—53, 2. — 11 τῶν τοιούτων i. e. τῶν γενῶν καὶ τῶν ἀριθμῶν. — 12 ἀπολύεται sc τὰ ἄρθρα. — 14 ἐκ παρεπομένου ═ per accidens ut 25, 26. 112, 15 114, 19. — 15 αὐτὰ i. e. τὰ ἄρθρα. vide Adn. crit. — 16—17 τοῖϲ—προβαλλομένοιϲ, quae ambiguitati obiciuntur ut periculo. adn. crit., discr. scr. in LCBb. 1 θανεῖν Lehrs Her. 384, παθεῖν codd. et edd. || 1 — p 40, 6 κἂν μετὰ — χρόνου C a recentiore manu in folio inserto hebet || 1 τοῦ om CBb || 2 ἀλλ᾿ ὅμωϲ om L τῆϲ] τὰϲ B || 3 ἢ αἱ] καὶ L | οὖν om L1, add L || 4 ὅπου] ὅπῃ B | μὲν ὄντοϲ] μένοντοϲ L, μὲν ὄντωϲ C || 6 δὲ οὐκ L, δὲ om Cb, οὐκ om B || 7 τῷ LBb, τὸ C | καὶ om L | δὲ L, δὲ CBb || 9 εἰ om L1, add L3 | ὦ in τῶν mutavit L3 | ἄρθρων L || 10 ἁπάντων] fol 18 r L | post ἁπάντων add τῶν CBb | post ἅλλα add μὲν B || 11 post τοιούτων add ἄρθρων CBb, ἣ L | ante διὸ add ταῦτα Cb || 15 ἀπολύεϲθαι maluit Egenolff* at haec sententia est: articulos (αὐτὰ) non generis distinguengi causa excogitatos esse, sed per accidens tantum saepius exsolvere nomina ambiguitate generis. nec opus est, quod Kayser* voluit, addi τὰ ὀνόματα || 16 καί ἐκ B μὴν τοῖϲ δυναμένοιϲ δι᾿ ἑαυτῶν τὸ γένοϲ ἐνδείξαϲθαι, ὡϲ ἐπὶ τοῦ θεόϲ, ὅτε φαμὲν ὁ θεόϲ καὶ ἡ θεόϲ, ὁ ἵπποϲ καὶ ἡ ἵπποϲ· οὐ μὴν τῷ γυνή προϲκείϲεται, ὅπου γε καὶ ϲχεδὸν τὸ ὄνομα τοῦ θηλυκοῦ γένουϲ ἔγκειται. νυνὶ δὲ τῷ μὲν γυνή προϲκείϲεται ἔν τιϲι λόγοιϲ μετὰ τῆϲ δεούϲηϲ ϲυντάξεωϲ, τῷ δὲ θεόϲ ἢ ἵπποϲ τινι τῶν τοιούτων κατ᾿ οὐδένα τρόπον παρατεθήϲετι. ἐκκείϲθω δὲ ὑποδείγματα, τοῦ μὲν προτέρου πῶϲ ἡ γυνή ϲε ὕβριϲε; τὸ γὰρ δίχα τοῦ ἄρθρου ἀϲύνετον· τοῦ δὲ ἑτέρου θεόϲ τίϲ ϲε ἠλέηϲεν· ἀδύνατον γὰρ ἐπὶ τούτου τὸ ἄρθρον προϲτεθῆναι, καθότι παρεϲτήϲαμεν καὶ ἐν τῷ περὶ γενῶν ἐπὶ τοῦ μή τέ τιϲ οὖν θήλεια θεὸϲ τό γε μή τέ τιϲ ἄρϲην {Θ 7}, ὡϲ ἀκριβῶϲ προϲέθηκε τὸ θήλεια. ϲχεδὸν γὰρ πρὸϲ Ἥραν καὶ Ἀθηνᾶν ἀποτείνεται, τὸ δὲ μή τέ τιϲ ἄρϲην ϲχεδὸν προϲέρριπται ὑπὲρ τοῦ μὴ ἄντικρυϲ αὐτὸν πρὸϲ τὰϲ δαίμοναϲ est nunc autem saepius his non apponitur, apponitur eis, quae ipsa genus definiunt: γυνή vocabulo interdum praefigitur, θεόϲ nomini non adicitur ex. gr. in versu octavae Iliadis rhapsodise, ubi Juppiter numina caelestia feminina et masculina vetat auxiliari Troibus aut Danasis. testim. et adn. exeg. 5 κατ᾿ οὐδένα τρόπον absurda essent, nisi ex antecedentibus repetendum esset ἔν τιϲι λόγοιϲ. — 7 ἀϲύνετον, cuius sensus recte percipi nequit. cfr 39, 16. 41, 2. 66, 18. 77, 16. atqne οὐ ϲυνετόν 119, 7. — 8 — 11 vide Adn. crit. — 9 ἐν τῷ περὶ γενῶν. cfr 23, 20. — 14 ὑπὲρ τοῦ μὴ κτλ., ne aperte contra Junonem et Minervam verba faciat. adn. crit., discr. scr. in LCBb. 2 ὅτε] ὅτι C || 2—3 τῷ γυνή] τῶν γενῶν L, sed expunxit verba et in mg τῷ γυνή scripsit L3, τὸ γυνὴ τῶν γενῶν B || προκείϲεται L1, add ϲ L || 3—4 ὅπου — προϲκείϲεται om C, sed add in mg alia manus ὅπου—ἔγκειται | 3 θηλυκοῦ Bekker resituit in adn., γενικοῦ LB, γυνικοῦ C. γυναικείου proposuit LLange Philol. 1852 564, sed cum hoc vocabulo pugnat ϲχεδόν; contra optime quadrat id epitheton, quod technici semper usurpant ad significandum genua femininum. origo corruptelae ex γένουϲ repetenda (proxsus ab vero aberravit Kayser*, qui γένουϲ eici voluit, γενικοῦ servavit conl. infra 31, 10: γενικὸν ὄνομα τὸ ἀπαρέμφατον.) || 5 ϲυνδεούϲηϲ B | τῷ δὲ] fol 18 v L 6 ἑκκείϲθω Ϲb, ἐγκείϲθω LB. Bekker confert 35, 2. 38, 25. 122, 17 128, 23 sed corruptelam ἐγκ. L etiam 123, 23 praebet atque A ibidem et 122, 17 || 7 ϲε om L (iniuria Bekker adnotat C codicem ϲου exhibere) si ϲ᾿ et ὕβριζε scripseris, initium trimetri iambici habebis | ἀϲύνδετον L1, corr L3 || 8 ἐλέηϲεν L || 10 prius τέ om CB | θεὸϲ Uhlig, θεὰ L, θεῶν CBb. atque θεῶν scripsisse Aristarchum cognoscimu ex scholio intermarginali (At) Veneti 454 ad Iliadis locum, vide Ludwichii Aristarchum I 282. nihilominus repudiandus est genetivus pluralis, quia nequibat Apollonius de τῶν articulo dicere id, quod subsequitur: ἔμελλε διακρίνειν κτλ., poterat hoc loco, si additus esset, articulus definire per accidens genus nominis. e contrario plana sunt omnia, si legimus θεόϲ quod codices Homeri ceterique testes omnes exhibent ac Ludwichius quoque in Iliadis editionem suam recepit: at in illo exemplo θεόϲ τίϲ ϲε ἠλέηϲεν, ita hoc Homeri loco propter indefinitum τιϲ non licebat addere articulum θεόϲ. iam generis definiendi causa addotim est θήλεια || 10 ἄρϲην bis scr. L1, semel induxit L2 || 13 τέ om C || 14 ϲχεδὸν om Bb | τὰϲ] τοὺϲ Lx in ras et B, ταυϲ C ἀποφαίνεϲθαι. καὶ ϲαφὲϲ ὅτι, ὅπερ ἔμελλε διακρίνειν τὸ ἄρθρον παρατεθὲν ~~31s~~ ἐκ παρεπομένου, τοῦτο τὸ θήλεια καὶ τὸ ἄρϲην ἀφηγήϲατο, ἐπεὶ τὸ ἴδιον τοῦ ἄρθρου οὐκ ἠδύνατο ἡ ϲύνταξιϲ παραδέξαϲθαι ἀοριϲτουμένου 26 b τοῦ λόγου. —

καὶ ἴϲωϲ τιϲ φήϲει· «Οὐχὶ οὖν καὶ ἐν ἄλλοιϲ ἐλλειπτικόϲ ἐϲτι τῶν ἄρθρων;» πρὸϲ ὃν φήϲομεν ὡϲ δυνάμει τὰ ἐλλείποντα παράκειται, ἐμφανιζόμενα διὰ τοῦ ἐπιζητοῦντοϲ αὐτὰ λόγου· ἐπὶ μέντοι τῆϲ προκειμένηϲ ϲυντάξεωϲ τοῦ καταλλήλου οὐκ ἐπιζητοῦντοϲ τὰ τοῦ γένουϲ ϲυνεκέχυτο, καὶ διὰ τοῦτο οἶμαι πάνυ ἀκριβῶϲ διὰ τῆϲ ὀνομαϲίαϲ τῶν γενῶν ἀνεπλήρωϲε τὸν λόγον, λέγω τοῦ θήλεια καὶ τοῦ ἄρρην.

De articuli propria vi varloque usu

Ἔϲτιν οὖν, καθὸ καὶ ἐν ἄλλοιϲ ἀπεφηνάμεθα, ἴδιον ἄρθρου c. VI ἡ ἀναφορά, ἐϲτι προκατειλημμένου προϲώπου παραϲτατική. Ἀναφέρεται δὲ τὰ ὀνόματα ἤτοι κατ᾿ ἐξοχήν, ὅτε φαμὲν οὗτόϲ ἐϲτιν ὁ γραμματικόϲ, τοιοῦτόν τι ἐμφαίνοντεϲ ὁ πάντων προήκων, ὡϲ ἔϲτιν εἰπεῖν, ARGVM. § 42. Neque, ubi articulus deest nominibus, quae ipsa genus non definiunt, ellipsim articuli statuere licet etenim ellipses ibi tantum locum. habent, ubi omissum vocabulum quasi latet in verbis dictis et ex iis suppleri potest. ARGVM. § 43. Propria articuli revera est anaphora i. e relatio vel repetitio personae iam perceptae, cognitae. genera autem anaphoricae significationis haec sunt: primum excellentia quaedam articulo denotatur, velut Homerus ὁ ποιητήϲ nominatur, ita ut articulum tamquam syllabam constantem appellationi suae annexuerit deinde articulus adhibetur ad possessionem solitariam ~~i. e. unius rei~~ designandam; tertium genus est anaphora simplex, quae caret ratione singulari. testim. et adn. exeg. 3 τὸ ἴδιον τοῦ ἂρθρου i. e. τὴν ἀναφοράν. cfr 26, 13. — 5 ἐλλειπτικόϲ et 9 ἀνεπλήρωϲε, scil ὁ Ὅμηροϲ. — 7 τῆϲ προκειμένηϲ ϲυντ., dicit versiculum Iliadis Θ 7. — τοῦ καταλλ. οὐκ ἐπιζ. quia iusta orationis forma non. flagitabat, ut aliquid omissum suppleremus. vide Adn. exeg. ad § 1. — 11 ἐν ἄλλοιϲ: in libro de articulis, quem laudat 111, 21. — 11—p 39, 14 Schol. Vat. in Dionys. Thr. 257, 10 Hilg. (899, 30 B.): ἰϲτέον δὲ ὅτι τὰ ἄρθρα ἀναφορᾶϲ ἕνεκα παρελήφθη τῶν ὀνομάτων, ἥτιϲ ἐϲτὶ προεγνωϲμένου προϲώπου ἀναπόληϲιϲ, ἢ ὑπεροχῆϲ, ὡϲ ὁ ποιητήϲ, ἢ μοναδικῆϲ κτήϲεωϲ, ὡϲ ὁ δοῦλόϲ μου, ἢ ἐπί προλήψεωϲ, ὡϲ τὸ «κεῖνοϲ δ᾿ αὖ περὶ κῆρι μακάρτατοϲ, 〈ὃϲ» κτλ.〉. — 12 προκατειλημμένου. cfr κατέλαβε 79, 1, Adn. crit. ad § 26, RSchneideri comm. p 61 ad 34, 18. adn. crit., discr. scr. in LϹBb. 1 περιτεθὲν C || 3 ἀοριϲτουμένου] fol 19 r L || 5 ἐλλειπτκόϲ L1, sed Lx οϲ in α mutavit ἐλλειπτική CBb qui post ὄρθρων addunt ἡ ϲύνταξιϲ |. ἐκλείποντα Bb || 10 ἄρϲην Bb || 11 ante καθὸ tres fere litterae erasae in L | καθὰ B | ἀποφαινόμεθα L1, sed α supra alterum o scriptum, ἀπεφηνάμεθα L3 mg || 12 ἥ] ὅ C | προκατειλημμένου L, προκατειλεγμέου CBb 13 ὀνόματα] πρόϲωπα poscit Schoemann art. 42 vel ut ἀναφέρεται δὲ τὰ ὀνόματα deleantur. sed saepius Ap. loco personarum vel rerum vocabulis designatarum dicit vocabula ipsa (velut ἡ ἐκεῖνοϲ δείκνυται ἐν διαϲτάϲει, ἡ οὖτοϲ πληϲιάζει de pron. 21, 9—11). et vide schol. ad Dion. in Τestim. (ἀναφορᾶϲ τῶν ὀνομάτων) οὖτοϲ bis scr L1, prius in οὕτωϲ mutavit L2 || 14 ἁπάντων BC | προῆκον L1, corr L3 ὁ γραμματικώτατοϲ. τῇδε γὰρ καὶ ὡϲ ϲυλλαβὴν τὸ ἄρθρον ἀπηνέγκατο ὁ ποιητήϲ, ἀπενεγκάμενοϲ καὶ τὴν ἁπάντων ἐξοχὴν καὶ τὴν πρὸϲ ἁπάντων προπεπεραϲμένην γνῶϲιν. — Ἣ καὶ κατὰ μοναδικὴν κτῆϲιν. ὁ γὰρ οὕτωϲ ἀποφαινόμενοϲ, δοῦλόϲ ϲου ταῦτα ἐποίηϲε, πλῆθοϲ ὑπαγορεύει ~~32s~~ 25 δούλων· ὁ δὲ μετὰ τοῦ ἄρθρου, ὁ δοῦλόϲ ϲου ταῦτα ἐποίηϲε, μοναδικὴν κτῆϲιν ὑπαγορεύει. — Ἣ καὶ κατ’ αὐτὸ μόνον ἁπλῆν ἀναφοράν, 27 b ὅτε φαμὲν ὁ ἄνθρωποϲ ἦλθέ ϲε ζητῶν, ὁ γραμματικόϲ ϲε ἐζήτει, νῦν οὐχ οὕτωϲ ἀκουομένου τοῦ ὁ γραμματικόϲ, καθὼϲ πρόκειται. —

Ἕϲθ᾿ ὅτε δὲ καὶ προληπτικώτερον πρόϲωπον ἀναφέρει, ὅτε δὴ καὶ ἀοριϲτῶδεϲ φαίνεται, ὅτε οὕτωϲ φαμέν, ὁ τυραννοκτονήϲαϲ τιμάϲθω. τὸ γὰρ ὡϲ ἐϲόμενον πρόϲωπον ἀνεπόληϲεν, ὅμοιον καθεϲτὼϲ ἐκείνῳ κεῖνοϲ γὰρ πέρι κῆρι μακάρτατοϲ ἔξοχοϲ ἄλλων, ὅϲ κέ ϲε ἕδνοιϲιν βρίϲαϲ οἶκον δ’ ἀγάγηται {ζ 158 seq.}. (οὐ γὰρ ὅμοιόν ἐϲτι τῷ κεῖνοϲ ἀνήρ, ὅτ᾿ ἐμεῖο κυνώπιδοϲ {δ 145}, ἐπεὶ τοῦτο μὲν τὸ προγεγονὸϲ πρόϲωπον ἀναπολεῖ, τὸ δὲ προκείμενον ARGVM. § 44. Restant ea anaphorici articulorum usus exempla, ubi per anticipationem quandam usurpatur articulus de re futura et incerta ~~quam tamem mente iam concepit et is qui loguitur et alter ad quem loguitur. quocirca hic quoque dicere lice repeti id, quod iam antea cognitum sit~~: e. g. dici potest ὁ τυραννοκτονήϲαϲ τιμάϲθω, non solum postquam extitit tyrannicida, sed etiam quando exspectetur, ut possit comparari κεῖνοϲ pronominis cum enuntiato relativo coniunctio eo Odysseae loco, quo Ulixes beatissimum illum praedicat, qui Nausicaam aliquando uxorem ducturus sit. — Deniqne articulus etiam ad significandam multitudinem adhibetur, de quo usu infra dicemua. testim. et adn. exeg. 9—p 40, copiosius de hac constructione agit Ap. 69, 20 seqq. Schoemanm disserit de hoc loco art. 43. — 11 et 40, 1 τὸ ὡϲ ἐϲόμενον. cfr 264, 14. 272, 12 273, 20 de adv. 121, 8 129, 22. — 12—p 40, 1 cfr de pron. 10, 18—22 et schol. in Dion Thr. iam in Testim. ad § 43 citatum. adn. crit., disc. scr. in LCBb. 1 γραμματικώτατοϲ] γενικώτατοϲ LCBb, γενναιότατοϲ ci. Portus; receptam emendationem protulere LLange Philol. 1852 565 (conlato l. de adv. 168, 5) Schoemann art. p 43 || 2 prius καὶ τὴν bis scr L1, semel induxit L3 | πάντων ἐξ. Bb πρὸϲ om L | ἁπάντων] tol 19 v L || 3 πεπεραϲμένην B || 7 prius ὁ om L | ἄνθρωποϲ] δοῦλόϲ ϲου C || 8 ὁ om LC | καθὰ C || 10 δὲ] δὲ L | ἀοριϲτωδῶϲ CB | οὕτω CBb ||| 12 καθεϲτὸϲ Bb | ἐκείνῳ] ἐκείνῃ L idque ante participium positum || 13 γὰρ] δ᾿ αὗ codd. Homeri ἔξοχοϲ LC, ἔξοχον Bb (atque codd. Homeri, quibus Ludwich usus est, praeter manum alteras Palatini 45, quae cum LC concinit) || 14 κέ] καὶ L, κέν CBb (κέ etiam codd. Ludwichii praeter man. alter. Harleiani 5674, quae cum L consentit) | ϲε LC (cum 4 codd. Ludw.), ϲ᾿ Bb (cum Vindob. | ἕδνοιϲιν] codd. Homeri sine ν finali βρίϲαϲ] κόραϲ vel κόρηϲ L1, in βρίϲαϲ corr L3 | οἷκον δ᾿ ] οἷκόνδ᾿ b, vide de adv. 180, 13 seqq. et Lehrsii qu. ep. p 40 sqq. || 15—p 40, 1 οὐ γὰρ—ἐϲόμενον ambigi licet urum includenda sint parenthesis an athetesis signis. citatur δ 145 etiam de pron. 21, 8. 57, 24 || 16 ἐμαῖο C (cum 3 codd Ludw.) τὸ ὡϲ ἐϲόμενον) οὐ λέληθε δέ με ὡϲ δύναται καὶ προϋφεϲτὼϲ πρόϲωπον ἀναφέρειν τὸ ὁ τυραννοκτονήϲαϲ τιμάϲθω. φέρε γάρ, εἰ τύχοι, τυραννοκτονῆϲαί τινα καὶ μήπω τετιμῆϲθαι, ἐπιβάλλοντοϲ δὲ τοῦ τοιούτου φάναι τινὰ ὁ τυραννοκτονήϲαϲ τιμάϲθω· ὅπερ πάνυ ἐμφανέϲτατον γενήϲεται μετὰ ὁριϲτικῆϲ προφορᾶϲ, καὶ μάλιϲτα ἐπὶ παρῳχημένου χρόνου, ὁ τυραννοκτονήϲαϲ τετίμηται. — Δεδείξεται δὲ ὡϲ καὶ πλήθουϲ ἔϲθ᾿ ὅτε ἔμφαϲιν ποιεῖ.

Quando articulus litterarum nomiaibus praeffgatur.

Κατὰ τὰϲ προκειμέναϲ οὖν ἐννοίαϲ τοῦ μορίου ϲκεπτέον, εἰ c. VII ~~33s~~ πᾶϲι τοῖϲ πτωτικοῖϲ ϲυμφέρεται, καὶ τίνα τούτων ἀδυνατεῖ τὴν ἐξ αὐτῶν ϲυνάρτηϲιν ἀναδέξαϲθαι, καὶ τίνα ἅπαξ ἀναδεξάμενα αὐτὰ οὐ μεθίηϲι 28 b καθάπερ ἰδίαϲ ϲυλλαβάϲ. καὶ πρῶτόν γε ἀρκτέον τῆϲ τῶν ϲτοιχείων ϲυντάξεωϲ ὡϲ πρὸϲ τὰ ἄρθρα.

Τὰ τοίνυν ϲτοιχεῖα ἐν εὐθείᾳ καὶ αἰτιατικῇ ἤτοι χωρὶϲ ἄρθρου λέγεται ἢ ϲὺν ἄρθρῳ. καὶ χωρὶϲ μὲν ἄρθρου, ἡνίκα φαμὲν οὕτω, τοῦτο α ἐϲτί, τοῦτο β ἐϲτί, νῦν εὐθείαϲ νοουμένηϲ, ὡϲ εἰ καί τιϲ φαίη τοῦτο ἄνθρωπόϲ ἐϲτι, τοῦτο ἵπποϲ ἐϲτί διδάϲκει καὶ ἡ τοῦ ῥήματοϲ ϲύνοδοϲ, ϲυντείνουϲα ἐπὶ τὴν εὐθεῖαν. κατὰ δὲ αἰτιατικήν, τοῦτο α προϲαγορεύει ὁ διδάϲκαλοϲ, τοῦτο β, πάλιν ἐκ τῆϲ μεταβάϲεωϲ τοῦ ῥήματοϲ ϲυντεινούϲηϲ ἐπὶ τὸ τοῦτο β καὶ τοῦ ϲτοιχείου νοουμένου κατ’ αἰτιατικήν, ὡϲ εἰ καὶ οὕτωϲ ἀποφαινοίμεθα, Aaeνκ. β 4Β. am expositis diversis articuli notionibδus inquirendum est, num cm omnibus casualibus consttαui possit et quaenam canusia srticulοs tamquam sylsbas sibi smenexmerint. sique ordiendum est ab asticulorum cum nominibοus litterarum coniunctione ~~nam Haec quaque omina μονόπτωτα afer casudhte numerondα sust~~. Aaovκ. β 46. Nominativi nominum litterarum modo sine arficulia modo cum articulis ponuntu . item accusativi, qui locum habent ubi ectio verbo denotata in litteram transit. rssrικ er Ans exso. 6 Δεδείξεται: 6θ, ὅseqq. - 12 ad ὡϲ πρὸϲ ezr 32,23. 122,17 158.21. 161.24 de adv 142.3 et 6. 1ξ p48,4 de hac efpositione disarit Schoemsmn art. 44. 17 ϲυντείνειν cum ἔπί praepositione legimus, ubi dicitor verbum aliquod ad liud verboum petinere, velut etiam 53,1 et 8. ds adv. 112,10 εἰ 12( aut ubi dicuntux verba referri ad ceftss personas νεl res, ex. gr. 99.25 388, 20. Ann. eur., msca. som 1m l.)Bb. 1 οὐ μὴν λέλπηθέ με bd cum | προῦφεϲτὸϲ Bb, atque in L rasura ω in o mutatum 1 2 φέρε] fcl20rl. β 3 δ4] xm C 4 ἐμφανέϲτατα Β ψ 6 ὡϲ καί] καὶ ὅϲ Β 1 Β supra προκειμέναϲ C habet εἰρη- μέναϲ 1 9 τίνοϲ L, corn L β 12 ὡϲ] τϲ B | 14 post οὕεω duee Hitterae erasae in C 15 β5τα C ( νοουμένηϲ] fol 20vL. εἰ em L. β 17 αἰτακλν C 18 βτα C ἐκ LϹ, κdὶ Bb 19 mle τοθτο perperam ex sntecedentibbns διδfϲκαλοϲ repεitum hsboent LΒ, in Ϲ erpulsa sunt τοῦτο β ~lo repεito vοca- δullo, curectum exhibent locam δ et aoctorε Porto 26 ἀποφαινοίμεθα Lb, ἀποφαινόμεθα CB τοῦτον τὸν χαρακτῆρα ϲημαίνει ὁ διδάϲκαλοϲ. ϲὺν δὲ ἄρθρῳ, ὅτε οὕτω φαμέν, τὸ α δίχρονόν ἐϲτι, τὸ α τελικόν ἐϲτι θηλυκῶν, καὶ οὐδετέρων, καὶ ἔτι κατ’ αἰτιατικήν, τὸ α ἀπήλειψεν ὁ παῖϲ, ὡϲ εἰ καὶ τὸν χαρακτῆρα ἀπήλειψε. —

Κατὰ μέντοι γενικὴν καὶ δοτικὴν ἀδύνατον ἐκϲτῆναι τὸ ἄρθρον τῆϲ ϲυντάξεωϲ τῶν ϲτοιχείων, ~~34s~~ ὅτε οὕτω φαμέν· τῷ α παρέπεται τὸ ἐκτείνεϲθαι καὶ ϲυϲτέλλεϲθαι, τοῦ α τὴν κεραίαν ἀπήλειψε, τοῦ α ἡ ἐκφώνηϲιϲ μεγίϲτη ἐϲτίν.

29 b

Ἔϲτι δὲ αἰτία τῆϲ ϲυντάξεωϲ ἥδε. μονόπτωτά ἐϲτι τὰ ϲτοιχεῖα, καὶ προῦπτον ὅτι ἡ αὐτῶν πρώτη ἐκφώνηϲιϲ καὶ θέϲιϲ ἐν εὐθείᾳ ἐϲτίν. αὕτη οὖν ἄγνωϲτοϲ οὖϲα τοῖϲ ἀρτιμαθέϲι τῶν παίδων ἀναγκαίωϲ δίχα ἄρθρου λέγεται, εἴγε τὸ ἄρθρον προϋφεϲτῶϲαν γνῶϲιν δηλοῖ, ὁ δὲ παῖϲ ἀγνοεῖ τὸ ϲτοιχεῖον· ὑγιῶϲ ἄρα φαμὲν κατὰ τὰϲ διδαχὰϲ τοῦτο α ἐϲτίν. ἤδη μέντοι ἀναλαβόντεϲ τὴν γνῶϲιν αὐτοῦ ὡϲ προδεδιδαγμένοι, ἀναγκαίωϲ τὴν κατ᾿ αὐτοῦ ἀναπόληϲιν παρεμφαίνοντεϲ, πάντωϲ καὶ ϲὺν ἄρθρῳ ἀποφαινόμεθα, τὸ α τελικόν ἐϲτι θηλυκῶν τε καὶ οὐδετέρων, τουτέϲτιν ὃ προεμάθομεν α. ἤδη μέντοι λημματιζομένηϲ τῆϲ εὐθείαϲ ϲύνεϲτι καὶ ἡ ὁμόφωνοϲ αἰτιατικὴ ταῖϲ αὐταῖϲ ἐφόδοιϲ καὶ μετὰ Aaοvκ. β 4~. ~enetivi autem et dativi articulis carere nequeunt. Aaαvx. ὲ 48. Hatio autem harum constructionum haec est. prima nominum pronuntiatio et positio, quae nominativo feri solet, excludit articuli usum, quippe qui non admittatur, nisi res designandae iam prius notae sunt. sed ubi quid de sliqus littera iam cognita nominativo casu praedicatur, articulus apponendus est. accusativus sutem, qui forma ab nominativo non diἄrt, huius upte praeeuntis sequitur exemplum: reepnit articulum , ubοi nondum nota est littexa, conαa asciscit, ubi aetecessit sius cognitio. rssrx.sτ Ans.sxso. 2 τὸ ᾶ τελικόν ἐϲτιν κτλ. cfr Dien. Lhr. p15.1 .: Τελικὰ ἀρϲενικῶνὸνομάτωνϲτοιχεῖάἐϲτιπέντε ...θηλυκῶνδὲ ὸκτώ,ᾶη ωνξΒ ψ...οὐδετέ- ρων δὲ ἐ, S 9 5 B ῦ. 2 εραίαν.cr schol. in Dionys.Thr.Vauic.p142,3 Βilg. (691.20Β )): ἀΔιὰ τί δὲ ἡ κεραία ϲημεῖόν ἐϲτι τῆϲ μακρᾶϲ, ζητήϲειεν ἄν τιϲ. ἔϲτιν οὖν εἰπεῖν, ὅτ ἡ κεραία εὐθεῖά ἐϲτι πεπεραϲμένη· τὴν δὲ πεπεραϲμένην εὐθεαν ἔϲτι κατὰ τοὺϲ γεωμέτραϲ ἐπ’ ἄπειρον κατὰ τὸ ϲυνεχὲϲ ἐπ’ εὐθείαϲ ἐκβάλλειν, τοῦτο δὲ οὐδὲν ἄλλο ἐϲτὶν ἢ ἔκταϲιϲ. διὰ τοῦτὸ ἐϲτι καὶ ϲημεῖον μακρᾶϲ ἡ τοιαύτη εὐΕεῖα. ἐκφώνηϲιϲ μεγίϲτη. ϲὰ commentatiuncdla de slphabδsti graeci origine in Hilgrdiana scholiorum Dionysianorum editione Β20,15: διὰ μεγάλου ἀνοίγ- ματοϲ τοῦ ϲτόματοϲ ἐκφωνεῖται καὶ ἀπαγγέλλεται (seii τὸ α), τὰ δὲ dλλα τῶν ϲτοιχείων διὰ βραχείαϲ ἀνοίξεωϲ τοῦ ϲτόματοϲ ἐκφωνeται. 17 λημματιζομένηϲ. cx de coni 252, 3: ἐπιφέρονται (scil οἴ ἐπιφορικοὶ ϲύνδεϲμοι) τοῖϲ λελημματιϲμένοιϲ, es qκae praemissa suat, cum adn HSchneideri, et infra 101,27 et προλημματί- ζεϲθαι 7,17. 19, 26. - 18 ad ἐφόδοιϲ Hekkexr recte confert 39, 7 et 19 atque Sext. Empir. Pyrrb.bypct.I1ss, 1Ι 222.25s.adv.math.i1s1, DI 2, V .24.26.75, Ans. emr., msϲs. scs. 1m L.CBb. 1 δὲ om L. β 2 θηλυκοῦ καὶ οὐδετέρου L esed βlurslem eum ceteris habet infra 29. 12) 1 4 χαρακτῆρ’ C 6 τὸ om L 7 ἀπέεινψε Ϲ ψ 8 ἰτα] fol 21~ L. β 11 ἀνάγνωϲτοϲ B 12 εἴγε L, εἴπερ B5 q 13 διαδοχὰϲ Ϲ 1 17 ληματιομένηϲ L ἄρθρου λεγομένη καὶ χωρὶϲ ἄρθρου, πάλιν κατὰ τὴν πρώτην θέϲιν, τοῦτο α προϲαγορεύει ὁ διδάϲκαλοϲ, καὶ πάλιν κατὰ τὴν προϋποκειμένην γνῶϲιν, τὸ ᾱ ἀπήλειψεν ὁ παῖϲ. —

Ἡ μέντοι γενικὴ καὶ ἡ ϲυμπαθοῦϲα αὐτῇ δοτική, οὐκ ἔχουϲα διὰ τῆϲ φωνῆϲ τὴν γενικὴν ἀποδεῖξαι, ἐπεὶ ἄκλιτα τὰ ϲτοιχεῖα, βοηθεῖτα τῇ τοῦ ἄρθρου κεκλιμένῃ γενικῇ, οἷον τοῦ α ἡ ἐκφώνηϲιϲ μεγίϲτη ἐϲτί· καὶ ἔτι ἐπὶ τῆϲ δοτικῆϲ ὁ αὐτὸϲ λόγοϲ. εἰ γὰρ τὸ ἄρθρον τιϲ ἀφέλοι, ἡ λειπομένη ~~35s~~ φωνὴ ὡϲ εὐθεῖα λελείψεται, καθό, ὡϲ εἴπομεν, ἡ πρώτη θέϲιϲ εὐθεῖά ἐϲτι. καὶ οὕτω γίνεται ἀκατάλληλα τὰ τοῦ λόγου, ᾱ ἡ ἐκφώνηϲιϲ 30 b μεγίϲτη ἐϲτίν. οὐ γὰρ μᾶλλον τῷ ᾱ τὸ ἐϲτί ϲυντετάξεται ἤπερ τῷ μεγίϲτη ἡ ἐκφώνηϲιϲ. ἐπεὶ δύο οὖν εὐθεῖαι οὐδέποτε ϲυνίϲτανται, ὡϲ δύο εὐθειῶν νοουμένων ἀκατάλληλα τὰ τοῦ λόγου γίνεται. ὁ αὐτὸϲ λόγοϲ κἀπὶ τῆϲ δοτικῆϲ, τῷ α πρόϲκειται τὸ ῑ· ἐὰν γὰρ εἴπωμεν· ᾱ πρόϲκειται τὸ ῑ, πάλιν ὡϲ δύο εὐθειῶν νοουμένων ἀκατάλληλα τὰ τοῦ λόγου γίνεται. Ὅτι δὲ διὰ τὸ ἄκλιτον τῆϲ φωνῆϲ ἡ τοῦ ἄρθρου πρόϲθεϲιϲ γίνεται, ϲαφὲϲ κἀκ τῶν ἐγκλινομένων καὶ κατὰ τὴν φωνήν, Aaαvε. β 48. ia est ratio genetivi et datii, qui caeos non amoscerentur in litterarum nominibus, nisi adderetur articulus, quia haec nomina indeclinabilia euntq velut in hoc enuniato ἡ ἐκφώνηϲιϲ μεγίϲτη ἐϲτίν non solum ἐκφώνηϲιϲ sed etiam ᾶ pro nominativo haberetur itaque dno nominativi ~~nce dseeremus duo suὅiefα~~ in uno enuntiato concmrere viderentur, quod feri non licet. causam autem, cur articulis opus sit in huiusmodi constructionibus, so contineri, quod lttersrum nomina declinεri nequeunt, plane elucebit, si pro Htterae nomine posueris nomen declinsbile, quippe quod articoli non infigent. VIII (adv lοg.lE 140.142. 435, ubi vocabulum idem velet quod eia et razo. sed non debebat Βekkeradders intra 57,24,qui locus comparmndusest cum 21, 28. rssrκ sτ Ans. exso. 4 ϲυμπαΕοῦϲα cfr ϲυμπάθεια de adv.173,13. 202,8 et 13 ae προϲπάθεια ibidem 202, 1, ubi ἡ προϲπάεια τῶν ἐν τόπῳ ἐπιρρημάτων καὶ εἰϲ τόπον comparatur cum ea ratone quae intercedit inter genetivum εἰ dsivum. - Β noli ofendere in ἄκλιτα vocabulo, quia supra 39,1 Ap. μονόπτωτx dicit ad sigeifcsndam eandem rem et quia in schoΒHio ἴaticsno (Stephani) ad artem Dionysianam 231, 9-15 Hξilg.distinguitur ἄκλιτον abo μονόαπτωτον vοca- bnlo ita, ut hoc tenum dicendum sit ds Hitterarum nominibδus, ἄιλιτον auem de eis, quae nec declintri ipsa possunt nec articuum declinatum recipεrε, sicut Hrisc. lust. ψ 68 184 monoptota et aptota distinguίt. Apollonius μονό- πτωτον et ὄrλμιτον promiscue usurpat eft ξka lI 12 - 1θ οὐ μᾶλλον-περ mon tam -qam, cfr 34,10. 109,16. - 16 ad κἀκ τῶν ἐγλινομένων καὶ κατὰ Ans. cerr., masos. scs. is l.ῷβ7 2 κατὰ τὴν προκειμένην γνῶοιν )β 8 γενικὲ] fol 21ε l. 1 6 αον -ἐϲτί om L (τῆϲ om B 8 κα6ό, ὡϲ b, καἴ. καθhϲ LΒ, κxdὶ καθὰ C. Portus vοlnit γὰρ inter καὶ et καθὼϲ inseri β 8 add b (1θponteriusτῷ] τᾳ B β 11 ἡ om Ϲb β11 12 οὐδέποτε-νοουμένων om B 1ξ πρόκειται B Π 2 L, sed ipsa prima manus supra scripsit ἱ ἐὰν γὰρ εἴπωμεν] ἐὰν γενήϲεται γὰρ l-, corz L 14 πρόκειται B τὸ] τῷ C 15 γίγνεται 1 16 πρόεϲιϲ Β ἐγλινομένων L, L doerit εγ elin mgrepsivit rλινομένων,quod exhibδent stiam ϹΒb sed ut primae mmuiL cofeis ides habδea- tur, suadentloci ia Test. citati. ceterum abd hac voce inc.fϲl22rL. τὴν om ϹBb Δίωνοϲ ἡ ἐκφώνηϲιϲ μεγίϲτη ἐϲτίν· ἰδοὺ γάρ, μὴ ϲυνόντοϲ τοῦ ἄρθρου κατάλληλα τὰ τοῦ λόγου ἐϲτίν. ὁ αὐτὸϲ λόγοϲ κἀπὶ τῆϲ δοτικῆϲ, Δίωνι πρόϲκειται τὸ ι. Ἐδείχθη ἄρα ἥ τε γενικὴ καὶ ἡ δοτικὴ τῶν ϲτοιχείων, ὡϲ ἀναγκαίωϲ οὐ μεθίηϲι τὰ ἄρθρα.

c. VIII

Καὶ ἕνεκεν τοῦ τοιούτου οὐ ϲυγκαταθείμην ἂν Τρύφωνι Infinitivi cum articulis coniuncti ipsi quoque verbis ascribeudi sunt nec a ceteria infinitivia distinguendi. {p 24 Velsen} ἀποφαινομένῳ ἐν τῷ περὶ ἄρθρων ὡϲ τὰ ἀπαρέμφατα ῥήματα πῇ μὲν ὀνόματά ἐϲτι τῶν ῥημάτων, ὅτε καὶ ὡϲ ὀνόματα ἄρθρα ~~36s~~ προϲλαμβάνει, τῷ περιπατεῖν ἥδομαι, τοῦ περιπατεῖν πρόνοιαν ἔχω, καὶ ἔτι ἐπ’ εὐθείαϲ, τὸ περιπατεῖν ἀνιαρόν ἐϲτι· χωρὶϲ μέντοι ἄρθρου λεγόμενα ῥήματα ἂν εἴη, περιπατεῖν θέλω ἤπερ ἑϲτάναι. 31 b τοιαύταιϲ γάρ τιϲι ϲυντάξεϲιν ἐδόκει μερίζειν τὸ μὲν ὡϲ ὀνοματικόν, τὸ δὲ ὡϲ ῥηματικόν. πρόκειται οὖν ὁ λόγοϲ φυϲικώτατοϲ, ὃϲ οὐ παρὰ τὰϲ ἐλλείψειϲ τῶν ἄρθρων ἢ παραθέϲειϲ ἐξελέγξει τὸ ἃ μὲν εἶναι ὀνόματα, ἃ δὲ μή. ἅπαξ γὰρ ἐκεῖνο ἔϲτι διαλαβεῖν, ὡϲ πᾶν ἀπαρέμφατον ὄνομά ἐϲτι ῥήματοϲ, εἴγε καὶ οἱ ἀπὸ τῆϲ Στοᾶϲ αὐτὸ μὲν καλοῦϲι ῥῆμα, τὸ δὲ περιπατεῖ ἢ γράφει κατηγόρημα ἢ ϲύμβαμα, καὶ ἔτι τὰϲ ἀπὸ Aaovκ. β Bθ. OΙt eadem litterarum nomina modo cum articulo, modo sfnearticnlo proferuntur, ita infinitiεi quoque eidem sunt, sive praemissus est articulus sive eo carent. neque sssmmtiendum Tryphoni, qui infnitivοs ita disxbuit, ut andos appeHaret ῥήματα, afculo inetructοs ὀνόματα ῥημάτων. reeta elim omnis infniivus ὄνομα ῥήματοϲ est. quid quod Βtoici infnitvnm solum appeHant verbοum, indicativum et cemoε ex so derivatos modos κατηγορήματα vel ϲuμβάματα nuncupant. τν φωνήν, εlseet ex eis εocibss, gmarm δrma quaque decἔaamr, eetifmr, cc 152, 2 αἰ ἐγκλινόμεναι πτώϲειϲ cass exi et 83, 2 ἔγτλιμα, 277,16 ἔγκλιϲιϲ vide HSehneideri comm. 138. rxsrκ. xv Ans. xxso. 16 Ad περ cfr 32, 17 - 12 πρόκειται. pgraesto ml rocio. 1814 B μὲν - 5 δὲ. e2 9,1 seq. 253,5. 27e.2 377,3. de pron 61,25seq. 14 Sπαt. efrHSehneideri comm. 98 et 97 ad 67, 32 et 71 11, quί. hdusmodi locis adverbium interpretaur en μr eemd. - 14 - Β err de adv. 129.16: πᾶν ἀπαρέμφατον ὄνομά ἐϲτι πράγματοϲ, et de adv. 131.24: τὰ ἀπαρέμ-- φατx ὀνόματα τῶν πραγμάτων, stqus HSehneideri comm. ad priorem locum εἰ Schoemann ύabrb.tklssε.Philol.1869 214. - 16 τὸ δὲ περιπατε-ϲύμβαμα.cfr. 299,27- 360,5. 281,26-282,1. de pron 115,11 cum HSehneiderii comm. ac Ann. mr., cason. scs. is l.CBb 3 τε om bd ἡ ante δοτικὴ om Ϲξb Β mtehoc caput expositionem intercidisse ei.AΒutmann,ad quam potatreferenda εεse ἕνεκεν τοῦ τοιούτου εἰ πρόκειται B1, 2: exposuisse enim ibi Apolloifum, quo inre arficulus infnitivο quoηue praeponeretux. uomodo ἕνεκεν τοῦ τοιούτου intellegendum sit, explanat Argumentum ad illud πρόκειται vide Adn. exeg ἕνεκα Bb Ενεκεν, quod 53,4 bis in omnibus codd. legitur, hic propter L co- dicis auctoritatem praeferendum videtur ϲυγκατεθέμην B Β προϲπαραλαμ- βάνει B q 12 dummdus idetur ὁ a ticulus aut ordo substantivi et adiectSivi in - vertendus ὅϲ] ὡϲ L, 5ϲ supra scripsit L ῃ 13 παραθέϲιϲ L , corr l. ἐξε- λέγξει] ἔελαϲει L , corr L ὀνόματα] fol 22v L. β 1ᾶ-p4,ξ εγε -φέρεται am Apollonio, sed posteriori manni deberi opinatux AHatmm5, quamquam haec verba concsit cum Apolonii sententia concinere. vide Argum γ 0 et 51 τούτων ἐγκλίϲειϲ. —

Διὰ τοῦτο καὶ ὡϲ ἐπὶ γενικὸν ὄνομα τὸ ἀπαρέμφατον πᾶϲα ἔγκλιϲιϲ ὑποϲτρέφει. εἰ γάρ τιϲ τῇδε ἀποφαίνοιτο, περιπατεῖ Τρύφων, μεταβάλοι δέ τιϲ τοῦτο εἰϲ ἀφήγηϲιν τοῦ εἰρημένου προϲθεὶϲ τὸ ἐγκείμενον τῇ ὁριϲτικῇ ἐγκλίϲει, λέγω τὸ ὡρίϲατο, οὕτωϲ ἂν εἴποι, ὡρίϲατο περιπατεῖν Τρύφωνα· καὶ ἐπὶ εὐκτικῆϲ προφορᾶϲ, περιπατοίη Τρύφων, πάλιν τὸ ἐγκείμενον τῆϲ εὐχῆϲ ϲυμπαραλαβὼν φαίη ἂν ηὔξατο περιπατεῖν Τρύφωνα· καὶ ἔτι ἐπὶ προϲτακτικῆϲ ἐγκλίϲεωϲ, περιπατείτω Τρύφων, εἴποι ἂν προϲέταξε περιπατεῖν Τρύφωνα. Ἔνθεν μοι δοκοῦϲιν εὐήθωϲ ἀναϲτρέφειν οἱ ἐπιζητοῦντεϲ διὰ τί ἐλλείπει ~~37s~~ προϲώποιϲ καὶ ἀριθμοῖϲ καὶ ἔτι ψυχικῇ διαθέϲει, εἴγε οὐ πληθύνεται, ὅτι πᾶν πρᾶγμα ἕν ἐϲτιν, — εἴγε οὐκ ἔχει ψυχικὴν διάθεϲιν, ὅτι μηδὲ εἰϲ πρόϲωπα ἀνεκυκλήθη, ἅπερ ἔμψυχα ὄντα τὴν ἐν αὑτοῖϲ διάθεϲιν τῆϲ ψυχῆϲ ἐπαγγέλλεται· ὥϲτε δυνάμει αὐτὸ τὸ ῥῆμα οὔτε πρόϲωπα 32 b Aaovx. Β1. lore inθnifivum pro nomine verbi haberi inde apparet, quod ceteri verbi modi in hunc, upote qui generlle actionis nomen sit, convεrtd reverti) possunt, velut siquis περιπατε Τρ. dixit aliusque id filum diissenarars volt, hic indicativum περιπατε mutat in verbum indicandi cnm infnitivο eoninnctum. item περιπατοίη εἰ περιπατείτω in infnifinm a verbo optzmdi vel impρerandi pendentem verti licet uοcirca sbsnrdenonmulli qusermnt, cuz infnitivus csrest personis εἰ numeris et eis sfectionibοus loquentqs, quae ceteris modis nignifcantur. nam haec omnia non vi sua propria recipit verbδum, sed ibοi tantum, obi dicendum est personis agexe ant peti. atqne etiem sbsurdiores ei, qul numeros et personas infnitiis distingοi ita demonstrare congntur, ut enumerent infnittivοs cum accusativis pronominum primae, secundae, teftiae personne coniunctos. ubi pronominibδns ft distinctio, cum infnitivi eandem formam servent. HodolB Sehmidt de Stoicorum grammatica lib. 64seq., Schoemsnn l l. 214 et pusc.lV 28s. τssrκ. er Ans. sxxe. 1- 8 εxϲ 207.18 26 et 231, 7 -12. 1 sd γενικὸν ὅοομα cr 229.1 et 10. 280.6 et 9. 237.21 ac de adv.129.16: π6ν ἀπαρέμφατον . . , εἰ ἔϲτιν εἰπεῖν, αὐτὸ τὸ γενικώτατον ῥῆμα. - ὡϲ ἐπὶ γεικὸν ὄνομα τὸ ἀπα- ρέμφατον - ἐπὶ τὸ ἀπαρ. ὡϲ ἐπὶ γεν ὄνομα. Herker conferri iubet 153,24 et ΒSchsεferum in ed. lulinnese orationis in Ϲonstntii laudem LL. ita εfiam. atticos scriptores locutos esse notum est - 2 ὑποϲτρέφει. cf 207, 18. - B εἰϲ ἀφήγηϲιν im maεratosem, sαεrαndt fδrmαm. - Β-p4ᾶ, ξ ex 257,6 - 16 et 13. 226.26-28. 229,9-230,3. de adv.131,2B: ψυχικῆϲ παρεμφάϲεωϲ ϲοὐκ) ν ἔμ- φατκὰ τὰ ἀπαρέμφατα. ad ψυχικὴν διάθεϲιν, quae est ubique afectio loquentis, sed in prima persona simul afectio εnbiecti, cvr Ϲhlig Mus. Hhen. 1864 p 45 adn. et Schoemann lshrb. f. lc. Philol. 1869 14seqq. -10-11 utrumque εἴγε 1nducit rationem, qua confrmatur absurditas intmrogmtium. ϲὰ doplex ἡνκα. 5,155 μlibi. - 11 12 ὅτι-ἀνειυκλὴθηSSchoemennibid.p15receiainmpreatur, οἱ signifeent infnitivum non revοli ad loquentem, i e. nihil praedicsredeloqunte persona (quod itin primispersonis modorum fnitorum,velut eiquisdicitπεριπατῶ). Ann. cmv., mscs. sca 1s ~.Cβb. 1 γενικὸν] ἔvικὸν B 2 gmte περιπατε add τὸ L, sed inductem est ab L vul L · ξ μεταβάλοι Ϲ, μεταβάλλοιτο Β, μεταλfβοι L εἰ in ng L ascripsit λάβοι, sed videtcr voluisse exerere βfλοι | 9 εeωϲ] fol 2er L. ἐλείnoι L. 1 38 aδreϲ L. hb. e 229,27 ἐπιδέχεται οὔτε ἀριθμούϲ, ἀλλ᾿ ἐγγενόμενον ἐν προϲώποιϲ τότε καὶ τὰ πρόϲωπα διέϲτειλεν, ὄντα λοιπὸν ἢ ἑνικὰ ἢ δυϊκὰ ἢ πληθυντικά. προῦπτον δὲ ὅτι οὐδὲ ψυχικὴν διάθεϲιν, καθὼϲ προείπομεν. πῶϲ οὖν οὐκ εὐηθέϲτεροι οἱ κἀκεῖνο ἀποφαινόμενοι, ὅτι καὶ ἑνικὰ καὶ δυϊκὰ καὶ πληθυντικὰ καὶ προϲώπων διαιρίϲειϲ ἔχει, ἐν ϲυνεμπτώϲει ἐξαριθμουμένων τοῦ ἐμὲ γράφειν, ϲὲ γράφειν, ἐκεῖνον γράφειν, ἡμᾶϲ γράφειν, ὑμᾶϲ γράφειν, ἐκείνουϲ γράφειν, ἀλλ᾿ ἐνέϲται ἐξαιρέτωϲ ἐν τοῖϲ ἑξῆϲ ἔτι καὶ περὶ τούτων διαλαβεῖν, ἐν οἷϲ καὶ ζητήϲομεν διὰ τί ἐπ’ αἰτιατικὴν φέρεται.

Ἄλλωϲ τε καὶ γὰρ ἅ φηϲι χωρὶϲ ἄρθρων λέγεϲθαι, δύναται καὶ μετὰ ἄρθρων παραλαμβάνεϲθαι, τὸ φιλολογεῖν βούλομαι ἤπερ τὸ πλουτεῖν. Ὡϲ πρόκειται οὖν, ἡ τῶν ἄρθρων καὶ ἀπαρεμφάτων ϲύνταξιϲ ἡ αὐτή ἐϲτι τῇ τῶν ϲτοιχείων ϲυντάξει. χρὴ μέντοι νοεῖν ὅτι διχῶϲ πρόϲειϲι τὸ ἄρθρον, ὁτὲ μὲν τῷ λόγῳ τῷ προκειμένῳ, καθάπερ ~~38s~~ ἐπεδείξαμεν ἐπὶ παντὸϲ μέρουϲ λόγου, ὁτὲ δὲ ὡϲ πρὸϲ τὸ πρᾶγμα. καὶ τοῦ μὲν προτέρου τὸ γράφειν πρώτηϲ ἐϲτὶ ϲυζυγίαϲ, τὸ γράφειν διὰ τῆϲ ει διφθόγγου γράφεται, καὶ ὅϲα οὕτω δύναται κατὰ τῆϲ Aaovκ. ὲ Β2. Accedit ultorum argumentum conta llam Tryphonis οpinienem, ex qua distingumdi et diversis orationis partibus πribδuendi sant infuitii ϲύναρθροι et ἀϲύναρθροι: quos enim ille sine articulo proferri dicit, eidem etiam cum artictlis usurpentur. ergo articuli infnitivis sicut litterarum nomminibδns adiciuntur aut omittuntur adduntur autem et ubi sermo est de forma infnitivi alicuius, et nbi de actione infnitivο denotata loquimur. τssrιε. xx Ans. exse. I ἐγγενόμενον ἐν προϲώποιϲ. cfr 229, 16 et 230,1 2 λοιπὸν poethac subiecta participii ἐξαριθμουμένων sunt ἐμὲ γράφειν, ϲὲ γράφειν, ἐκεῖνον γράφειν cetera ϲυνέμπτωοιϲ autem sfngdlorum infnitivοrum est perperam AHntmsnn: indem dbeeεsstimmemd mit den anderes fode au geeά~lt teεrdεm ἐμὲ γράφειν uste ϲυνέμπτωϲιϲ et ϲυνεμπίπτειν ab Apollonio usurpantur, ubδi voces diversi sensns eadem forma utuntur: e Ska D 17. B ζητήϲομεν 246,12seqq. -11 fπερ. cfr 30.27. - 14 et 15 τῷ λόγῳ τῷ προκειμένῳ et ἔπεδείξαμεν. 22,15- 22 - 1ῷ ὁτὲ δὲ ὡϲ πρὸϲ τὸ πρᾶγμα, modo ita ut artt- cκeέκνs ad αetiemem pernεεt, quae mfnitεo sigmfcαtur. ad ὡϲ πρὸϲ cfr Adn exeg. ad 40, 12 huius ed. Ans. out, aascs. sos ικ l.CBh. 1 ἀλὰ Βb εἰγινόμενον L. B ἔχει om Ϲ ϲυνεμπτώϲει Ϲb, ϲυμπτώϲει L, ϲυμπώϲει BB. vide HSehneideri comm. 168 ad 151,5, ubi demonsrait, ϲύμπτωϲιϲ nomen et ϲυμπίπτειν verbδum iuxta . υνέμnπτωϲιϲetϲυνεμπίπτεινinfrmis niti fundamentis apndApollonium. accedit ad sa quae proluit, quod iura 52,14 non solum C, sed etiam Epraebet ϲυνεμπτώϲεωϲ et 213,4 non solum A Β, sed etiam L ϲυνεμπέπτωκε 1 7 ἔνεϲτι CΒb Β καὶ om b ὲν οἰϲ] fol 23v l. 10 dλλωϲ τε καὶ γὰρ, quod l. Bb exhibent, en anm esse iudicavit Schoemsmn et ci. ταῦτα vel κἀκεῖνα pro καὶ γὰρ. proime ab uaditis abesse videtur: dλλωϲ τ’ ἔκνα d φηϲι. ad dλλωϲ τε c2 37. 17. 182,23. de pren. 8, 9. 4,19 1 12 κα addmdum esse ci.Sylburg. CB εmte ἀπαρεμφά- των exhibent τῶνq b τῶν ὄρθρων τῷ ἀπαρεμφάτῳ ϲύνταξιϲ 14 προϲκειμένῳ L φωνῆϲ λέγεϲθαι· τοῦ δὲ δευτέρου τὸ γράφειν ἐπίπονόν ἐϲτι, τὸ γράφειν φιλοπόνου ἀνδρόϲ ἐϲτιν.

Errant qui τό articulum infinitivo praefixum pro adverbio habent.

Οὐκ ἔϲτι μέντοι παρέλκον ἐν ταῖϲ τοιαύταιϲ ϲυντάξεϲιν ἀποδεῖξαι, 33 b c. IX. ὅτι τὰ οὕτω παρατιθέμενα τοῖϲ ῥήμαϲιν ἄρθρα οὐκ ἐπιρρήματά ἐϲτιν. ἐπεὶ γοῦν οὐκ ἀπίθανοϲ ὁ λόγοϲ παρυφίϲταται τοῦ μὴ τάχα τὰ ἄρθρα τὰ τοιαῦτα ἀρθρικῶϲ νοεῖϲθαι, ἐπιρρηματικῶϲ δέ, φέρε διαλαβεῖν καὶ περὶ τοῦ τοιούτου.

«Ἡ κατὰ τὸ οὐδέτερον θέϲιϲ ϲυνεχέϲτερον, πρὸ τῶν ῥημάτων τιθεμένη, ἐπιρρηματικῶϲ ἀκούεται ἤπερ ὀνοματικῶϲ, εἰ οὕτωϲ ἀποφαινοίμεθα, ταχὺ παρεγένου, ὅϲ τ’ εὐρὺ ῥέει Πυλίων διὰ γαίηϲ {Ε 545} οὐ μὲν καλὸν ἀτέμβειν οὐδὲ δίκαιον {υ 294} μAsαvκ. β 5ξ. Non sopervacaneum autem est demonsrsrε, τό articulum infnitiis praefxum non adverbium ess cum enlm argumento haud improbδαδili ostendere conentur, eiusmodi acticulum adverbδii vim habδere, de hac quoque re , diaseramos. Aaαvκ. ὲ Β4. ,.Sinentrslis formanominumaᾶectivοrum - inquiunt - vαbis praeponitur, saepius adverbislis ei sensus εttt. quod locum habδere potest etiam in articulo, qui txia genεαa distinguit sicat adiecfivs. εἰ enim ταχὺ in δὲ ταχὺ λέγειν pμao adverbio accipito , non minus τὸ articϲlns ente verbum adlectus adverbiali sensu erit.“ rssrκ. ex Ans exso. 8 θέϲιϲ ema, fexo, ut 103.19. 184,13. Βks I 7. . 8 Ad Eπερ, quod non ad ϲυνεχέϲτερον (sαeyius) comparativum referen- dum est, sed idem valet quod potius quam, cfr 162,2. 170.20 311,19 et RSehneideri comm. 157 ad 1356,5. - 16λ11 eft de adv. 200,26-29: Ἴοϲ εἰϲ υϲ λήγουϲιν ὅξυτόνοιϲ παράκειται εἰϲ λήγοντα, ὁμόφωνα οὐδετέροιϲ, ἐπιρρήματα, ὡϲ τὸ εὐρὺ ῥέει1 παρὰ τὸ εὐρύϲ, ὡϲ τὸ ταχὺ ἤλθεν παρὰ τὸ ταχύϲ. -- 12 er de adv. 196.16-22: τὸ ἔμπεδον . . .ἐϲτίν ἐν ϲυνεμπτώϲει ὀνοματικῇ ϲύνταξιϲ ἐπιρρήματοϲ παρολαμβανομένη, καθhϲ ἔχει τὸ καλόν, εοὐ μὲν καλὸν ἀτέμβειν3, καὶ τὸ ενέον ἐρχομενάων5 καὶ ἄλλα πάμπολλα, ϲυνυπάρχοντα οὐδετέρᾳ. θέϲει ὀνομάτων. Hom. epimer. A I 57.31 : 5 (scil ἀϲπάϲιοϲ in ψ233) ἀντ ἔπιρ- ρήματοϲ ὄνομα, ἀντὶ τοῦ ἀϲπαϲίωϲ, ὡϲ ἐπὶ τοῦ εοῦ μὲν καλὸν ἀτέμβειν οὐδὲ δίκαιον3. ibidem 246.2: ἐὰν ὀντ’ ἐπιρρήματοϲ μηρὸϲ παραλαμβάνᾳ αὐτό (scil καλόν), εοῦ γὰρ καλὸν ἀτέμβεινα.» μAns. out., mscs. sca 1m l. Bb. 1 δὲ om CB ente γράφειν add τοῦ B, item 8 β 4 vocula negativa deest in LB, nisi quod in ng Ϲ codicis rec. m mne post ἄρθρα add οὐ μὴν, quae etiem in et b leguntmr εufθcit οὐκ pro γοῦν (~ γὰρ) habent oῦν lBb μὴ] fol 24r L μὴ τάχα] aptius esset τάχα μὴ β 8 ἀποφαινόμεθα B 11 ε) vs LC B 12 in hoc exemplo, ubi κόλον et δίκαιον vera polus adiecfiva sunt a quibδns infdffvus pendet, ita ofmdt Lange, ut in Phlulogο VD 565 pro οὐ μὲν poneret οὐ μὴν, hmc fuisse Apollonii sententiam ratus: neque vero υ 224 huius generis exemplum praebet, atque assentitur Schoemann*; sed vide Testim. Ceterum in dysseae codd legitux οὐ γὰρ. nod autem idem Langius, illa ena mttatione coactus, subδsequens τάχιον διαλέγου post ταχὺ παρεγένου xsiecit, fecit quod probsmdum πidεtur, etiam si prior motatio improbatur τάχιον διαλέγου. ὅπερ δύναται καὶ ἐπὶ τῆϲ τριγενείαϲ τῶν ἄρθρων ἐγχωρεῖν· εἰ γὰρ τὸ δεῖ ταχὺ λέγειν ἢ ταχὺ τρέχειν ἐν ἴϲῳ ἐϲτὶ τῷ δεῖ ταχέωϲ λέγειν ἢ ταχέωϲ τρέχειν, καὶ τὸ παρεμπῖπτον οὐδέτερον ἄρθρον πρὸ τοῦ ῥήματοϲ τὸ αὐτὸ ἀναδέξεται τῇ προειρημένῃ ~~39s~~ ϲυντάξει, ἐπιρρηματικῶϲ νοούμενον κατὰ ἀρθρικὴν ἐκφοράν.»

Ἀλλ᾿ ἔϲτι γε πρὸϲ τὸ τοιοῦτο φάναι, ὅτι τὰ ϲυντάξεωϲ ἐπρρηματικῆϲ τυχόντα πτωτικά, τὸν τόπον ἀπενεγκάμενα τοῦ ἐπιρρήματοϲ, ἄκλιτα καθίϲταται, μιμούμενα τὸ μοναδικὸν τῶν ἐπιρρημάτων. φέρε γὰρ οὕτω φάναι ἐπ’ ὀνοματικῆϲ ϲυντάξεωϲ, ταχὺ ἐλθὸν παιδίον ὤνηϲεν 34 b ἡμᾶϲ, ταχέοϲ ἐλθόντοϲ παιδίου ὠφελήθημεν, κἀπὶ τῶν ἑξῆϲ πτώϲεων, ϲυμπαραλαμβανομένηϲ τῆϲ δεούϲηϲ ϲυντάξεωϲ, ἡνίκα ἐπιρρηματικῶϲ καθ᾿ ἕνα ϲχηματιϲμὸν λέγομεν ταχὺ ἐλθὸν παιδίον, ταχὺ ἐλθόντοϲ παιδίου, ταχὺ ἐλθόντι παιδίῳ. εἰ δὲ τοῦτο ἀληθέϲ, ἔδει τὸ ἄρθρον, εἴπερ ἐπιρρηματικῶϲ παρέκειτο, ἄκλιτον καθίϲταϲθαι· νυνὶ δὲ κλίνεται, καὶ κλιθὲν ἀμετάϲτατόν ἐϲτι τῆϲ ϲυντάξεωϲ. καὶ Asαvκ. β Βξ. At contra haec dicendum est, omnia casualis quae adverbialiter construuntur, postquam locum adverbii οccupaerunt, indeclinabilia. ider. srrticulus vero cum infnitivο conionctus fecitur unde apparet non tam. pro adverbio sriculum esse habendum, qui infnitivis aefgtur, quam infniivοs pro nomimbous modorum verbosliεm. rssnx er Anx.sxso. λ de τριγένεια et τριγενήϲ nominum vi egit HSehδneidee comm. 24seq: τριγένεια βlerumque eis vοcibδus ccribuitur ab Apollonio, quae dinglla tria gemra diveatis notant terminstiom bδus minos accurate eis quoque, quae omo εfStu masculinum femninumque genus, alto nenαum ethibδent. - 8 τὸ μοναδικόν bic idem est stque τὸ κλιτον, ἡ ἀκμιϲία, τὸ μονοϲχημάτιϲτον. exE2 Βka D 12 et de sio μοναδικόϲ nominis uem HtSchnsideri comm. 34. - 11 νίκα. vide Adn. crit. - 12 καθ’ ἔνα ϲχηματιϲμόν ~ ese εΒa fexieme, ut 201,25. 289.22. 337,13. de adv.120,16 15 ιλιθὲν ἀμετάϲτατὸν ἔϲτι τfϲ ϲυν- τdξεωϲ. eeculs8 cmm id ssεo coniunctus si deeinαtus e8, αmonr mequt4, cum. omittere saepe possimus τό vοeem infnitivο praefxam. μns. mr, mscs. scs. m l. Bb. 1 τῆϲ om b Γ τριγενείαϲ] rec. m. in εuprs τρι scipsit πρὸ B 2 δεν CBb 3 δεν l. Bb λέγειν ταχέωϲ om lB, add Porms 1 Β ἐκφοράν Θophinnns b, ἀναφοράν l.B 6 τοιοῦτον Bb 1 7 τόπον] Helker: mdlim τύπον. vide A gum. 1 8 δικὸν τῶν ἔπρρη- μάτων em L, add in fne paginae L φέρε fϲl 24ε L 1 1θ ταχέωϲ B 11 ιυντάξεωϲ τῆϲδεοϲηϲ Bb β 11 - 12snteἡνίκα pmctum,an eκαθ’να comma habent editiones εἰ post ἡνίκα inserunt δὲ, qua mutatione hsudquaquan opo8 est: ἡνκα hic ex temporali signifcatione trsmeiit in adversativam, sicut latinum cx, gmmsnieum cMhεemd 1 12 λέγομεν om L, add L post λέγομεν add οἰον b, eale λέγομεν B ταχὺ ἐλθὸν παιδίον om L, pro ἐλθὸν B exhibet ἐλθόντι βro posteriore ταχὺ Β habet ταχέωϲ β 1ξ ταχὺ ἐλθόντι πάιδίψ om Β β 5 pro ἀμετάϲτατον AHutmmn ci. ἀμετάληπτον, quod idem volere vult atque ἀμέτοχον. ede Adn. exsg. β ὲ-p 48, 6 καὶ φαίνεται -προαπεδείξαμεν verba eicit AΒntt- mmnm, quia intehegi nequeant εἰ quoniam bis hic remiittamur ad 1,10, quem. ponifionem ipsm quoque spuriam censet ὅτι ὁ προκείμενοϲ λόγοϲ οὐ μᾶλλον παρέϲτηϲε τὰ ἄρθρα ἐπιρρήματα ἤπερ τὰ ἀπαρέμφατα ὀνόματα τῆϲ τῶν ἐγκλίϲεων μεταλήψεωϲ, καθὼϲ παρεδείξαμεν ὅτι τῶν ἐγκλίϲεων τὰ ὀνόματα αὐτὰ τὰ ἀπαρέμφατά ἐϲτι· δι᾿ ὃ κατ᾿ ἐξαίρετον αὐτοῖϲ πρόϲειϲιν ἡ τῶν ἄρθρων παράθεϲιϲ, καθὰ τὰ ὀνόματα τῶν ἐγκλίϲεων δι᾿ αὐτῶν δηλοῦται, καθὼϲ προαπεδείξαμεν. —

Κἀκεῖνο δὲ προϲθετέον, ὡϲ τὰ ὀνοματικὰ ἐπιρρηματικῶϲ νοούμενα τῇ ἐξ αὐτῶν παραθέϲει εἰϲ τὴν ὀνοματικὴν ὑποϲτρέφει ϲύνταξιν. τὸ γὰρ ταχὺ ἐλθὸν παιδίον δυνάμενον ἀκούεϲθαι ~~40s~~ ταχέωϲ ἐλθὸν παιδίον, προϲλαβὸν τὸ ἄρθρον ἀποβάλλει τὴν ἐπιρρηματικὴν ϲύνταξιν, τὸ ταχὺ ἐλθὸν παιδίον ὦφέληϲεν ἡμᾶϲ· καὶ εἰ τῷ εὐρὺ ῥέει προϲθείη τιϲ τὸ ἄρθρον, φήϲαϲ τὸ εὐρὺ ῥέει, ὄνομα ποιήϲειεν ἂν τὸ εὐρύ. πῶϲ οὖν οὐ βίαιον τὸ ποιοῦν μόριον τὰϲ ἐπιρρηματικὰϲ ὀνοματικὰϲ ϲυντάξειϲ εἰϲ ἐπιρρηματικὰϲ ϲυντάξειϲ παραλαμβάνειν;

Asovκ. ὲ 6θ. Accedit quod, quae nominalis adverbisiter usurpantur, ea additis articulis in nominslem constructionem redeunt, velut ei pro εὐρὺ ῥέει oquimux τὸ εὐρὺ δέει. perversum est autem (repugnat rationi), eam orationis partem, qus adverbises constructiones funt nominales, alicubi pro adverbδio accipere. rxsrικ er Anx exso. I οὐ μᾶλλον -περ, non fam -quam, ut 80,2 et οὐ μᾶλλον -ὡϲ 169,16 22 et ξ τὰ ἀπαρέμφατα appellantur ὀνόματα τῆϲ τῶν ἐγκλίϲεων μεταλήψεωϲ et τὰ ὀνόματα αὐτὰ τῶν ἐγκλίϲεων, quia si modi θnitii alicuius verbi convertuntur (μεταλαμβάνονται) in verba quae ψυχικὴν διαθέειν loquentium denotent (indicativus in verbum indicandi, optativus et imperativus in optandi sut imperandi verba), ex. gr. si ππεριπατε Τρύφων coavertitux in ὡρίϲατο Τρύφωνα περιπατεῖν, hic infnitivus quasi nomen actionis priore verbo designatae est. cf Sψa 15seq. 8 et 6 παρεδείξαμεν et προαπεδείξαμεν ad 31,10 referenda videntur (nisi forte Ap. ad 1hematici sui locum remittit. omisso Hbr fiitulo, ut 92,12) - 7 τ5ῇ ἐξ αὐτῶν παραθέϲει i. e. ἔξ ἄρθρων ad praepositionem , quae οfensioni eret Schoemanno et Eaysero, cib ἡ ἀπαὸ- τοῦ θέϲιϲ 12, 24. 1ξ εἰϲ ἐπιρρηματικὰϲ ϲυντόξειϲ παραλαμβάνειν. elz 109,14. 125,13.136, 14. Ans. cerr, crscs. scs. is L. Bb. 2 επερ C ἀπαρέμφατα Ϲhiig, ῥήματα .CBb ante τῆϲ add ὲκ SSchoemsnn, qui videtur hunc sensum eicere vο- lufsse: secumdum moaorum coneeeomem. vide Adn. exeg. 1 Β παρεδεξαμεν L, προεδείξαμεν ΟBb. ef 187,11 (Β καθὰ Lehre, κα LCBh καθhϲ] fol 25~ l. 8-8 δυνάμενον -παιδίον om B Β post παιδίον invenitur in C: ὠφέληϲεν ήμᾶϲκαὶἐὰντοῦ (sic)εὐρὺρέειπροϲθείη τιϲ τὸ ἄρθρον. nimirum aberravit librarius ad subsequentis. sed expuncta sunt vexbδa |προϲλαβὼν C β 11 εἰ L, ἐὲν Bb, εἰ ἐν ci. Lange τῷ] τοῦ C 12 ποιήϲοι L. οὐ om L, sed ipsa prima manns, ut videtur, supra add 12 - 1ξ ποιοῦν pssticipio μετα prae- fxum habent CBb εἰ ente ὀνοματικὰϲiidem εἰϲ inserunt β 1 εἰϲἔπρρηματικὰϲ ϲυντdξειϲ L, nihil nisi ἔπιρρηματικὰϲ Ϲ, ἐπιρρηματκῶϲ Bb παρολαμβάνειν] λαμβάνειν Ϲ, παραλαβεῖν B c.X. 35 b

Πᾶϲα γενικὴ παντὸϲ ὀνόματοϲ ἐπιμεριζομένη πάντωϲ ϲυνέχε De genetivo partitivo apposttionem articvli poscente. τὸ ἄρθρον. ἐκκείϲθω δὲ ὑποδείγματα, τῶν ἀνθρώπων οἱ μέν εἰϲιν Ἕλληνεϲ, οἱ δὲ βάρβαροι· τῶν Αἰάντων ὁ μὲν ἐπικαλεῖται Τελαμώνιοϲ, ὁ δὲ Λοκρόϲ· τῶν ἀδελφῶν μου ὁ μὲν ῥήτωρ ἐϲτίν, ὁ δὲ ἕτεροϲ γραμματικόϲ. καὶ ἐφ᾿ ἑνικῶν τῶν δυναμένων τμῆϲιν ἀναδέξαϲθαι, ὡϲ ἐπὶ τοῦ χρυϲοῦ, ἀργύρου, τῶν οὕτω παραλαμβανομένων. φημὶ δὲ ἐπιμεριζομένων, ἐπεὶ οἷόν τε γενικὴν οὐ τὸ τοιοῦτον ἐπιδεχομένην καὶ χωρὶϲ ἄρθρων λέγεϲθαι, ἀνθρώπων ἀκούω, φίλων προνοοῦμαι, οὐ μὴν φίλων ὃϲ μὲν ἀγαθόϲ ἐϲτιν, ὃϲ δὲ πονηρόϲ· πάντωϲ γὰρ ϲὺν τῷ ἄρθρῳ. οὐ μόνον οὖν ἐπ’ ἐκείνων ἡ πτῶϲιϲ ἐνηλλάγη, Νεϲτορίδαι δ᾿ ὁ μὲν οὔταϲ᾿ Ἀτύμνιον {Π 317}, ~~41s~~ ὁ δ’ ἀπέλαβεν ιὸν ἀδελφόν, ἀλλὰ προφανὲϲ ὅτι καὶ τὸ ἄρθρον λείπει, καὶ ϲαφῶϲ, ὅτι τὸ ϲχῆμα ἐξηγήϲατο τὸ ἀϲύϲτατον τοῦ λόγου· γενικῆϲ γὰρ οὔϲηϲ οὐκ ἂν ἔλειψε τὸ ἄρθρον. τὸ μέντοι Aaovκ. β B7. Omnis geneivus plureis partitivus omnium nominum poscit 2rficulum appositum, atque idem cadit ip genetivοs singularis numeri eorum neminum, quae petitionem accipere possunt ~~quae es diedduαs sgntcαnt~~ diri autem partiivum genetivum. quia genetivum, qui non sigmifcat partitionem, licet etiem sine articulo proferre. itaque in lliadia 317 non solum casum commatum legimus, verum stiam articulus deest, ae patet figuram ensllagae eleefssε, ut etiam a ticulus contαa normam omitteretur. nam si genetivns dictus eser, non deesset articlus. verum in verρn dysseae μ 73 casus tantum enallagmm habδemns. rxsrm. xv Ans. κxso. I ἄ0.16 de his paragraphis disputat Schoemann aαt. 4ὅseqq. -1 ἐπιμεριζομένη. ἐπιμερίζεϲθαι dicuntur abo Apollonio com - ψlures personae vel res, quae dίstribuuntur in singulas vel in species aliquas, velut iura 35,24. 22,21 sed stiam nominativus et genetivus ἐπιμερίζεϲθαι dicuntur, qui comprehendunt personas vel res divisas, ut γενικὴ ἐπιμεριζομένη idem valent atque gnetivns partitivus. 8 ἀνθρώπων ἀκούω. eft 93,22 μὴ προλαβοῦϲα ῥῆμα. 10-15 eft 93,26 et schol. A ad Π 317 (Ariston. 264Hx ): ἡ διπλὴ πρὸϲ τὸ ϲχῆμα, ὅτι ἀντὶ τοῦ Νεϲτοριδῶν ὁ μὲν Ἀντίλοχοϲ οὔταϲεν Ἀτύμνιον, ὁ δὲ ράυμήδηϲ Μάριν. - 16 οὐ μόνον ad ἡ πτῶϲιϲ pertinet. 14 τὸ ϲχῆμα. posi- μns. mr., uscs.sca.rs L. Bb. 2 ἐκκείϲθωϲαν CBb β B βάρβαροι]fϲl25v L . λ ἕτεροϲ om B ἑνικοῦ B β 6 τοῦ om B ante τῶν add καὶ Bb 7 φημί δὲ ἔnπμεριζομένων verbe qd mant cum ἐπιμεριζομένη initio paragraphi, quo re- fermmda emat: videtur ἐπιμεριζομένην scribendum esse | ἐπεὶ οlόν τε] οἰον τὸ B τοιοῦτο Βb B 10 ἐκείνων] sn ἐκείνου2 HSehneider pluralem putat αἰ nmbsequens Μεϲτορίδαι referendum esse β 12 ἀτήμνιον L 18 5 δ’ ἀπέλαβεν Ehhig, 5 δ’ ἀττέλαβεν L, o δ’ ἀτέλαβον Β, om Cb τὸν ἀδελφόν add bHi: ale~ ) arcui4, retinuit cafrem Atynπt, qul αggreddiebtur Aatdochum axrs uleiseadi cassa ( προφανῶϲ L 14 ϲαφῶϲ L (et aperte queiαm), ϲαφὲϲ CB5 pont ὅτι add κα B ἐξηγήϲατο] ἐξῃτήϲατο ei. Lehre, Schoemann. DhHig conl. 37, 20: guva emaΒlagae excusaet cicosam orotenem. sed postea Lehrsio videbatur ἐξηγήϲατο ita servari posse, ut ei vis eadem tribueretur quam. οἱ δὲ δύο ϲκόπελοι {μ 73} αὐτὸ μόνον τὴν πτῶϲιν ἐνήλλαξεν.

Ἔχει δὲ τὰ τῆϲ ϲυντάξεωϲ ἀπολογίαν ταύτην. τὰ ἐπιμεριζόμενα ἐκ προϋφεϲτῶτόϲ ἐϲτι πλήθουϲ, ἐν γνώϲει παραλαμβανομένου, εἴγε τὸ μέροϲ τῶν πρόϲ τι καθέϲτηκε καὶ ἔχει πρὸϲ τὸ ὅλον τὴν ἀπόταϲιν. ἀνάγκη οὖν ἐϲτι προϲγίνεϲθαι τὸ ἄρθρον τῷ ἐμπεριληπτικῷ τοῦ μέρουϲ, 36 b ἵνα τὴν προϋφεϲτῶϲαν γνῶϲιν δηλώϲῃ

Ἔϲτι δὲ καὶ ἐκ παρεπομένου παραϲτῆϲαι ὡϲ τὰ καλούμενα πληθυντικά, ἀδιάκριτα ὄντα τοῦ ἀριθμοῦ, προϲδιακρίνεται οὐ μόνον κατὰ τὴν πρόϲθεϲιν τῶν ἀριθμῶν (φέρε γὰρ οὕτω φάναι, φίλων πέντε ἐλθόντων, φίλων δέκα ἐλθόντων), ἀλλὰ καὶ κατὰ τὴν τοιαύτην ϲύνταξιν, καὶ εἰ μὴ κυρίῳ ἀριθμῷ, ἀλλ᾿ οὖν γε τῷ ἐπ᾿ ἔλαττον ἐξαριθμουμένῳ· εἰ γὰρ τὰ ἐπιμεριζόμενα ἐλάττονά εἰϲι τῶν ὅλων, προφανὲϲ ὅτι τὸ τῶν φίλων πλέον καθέϲτηκε τοῦ οἱ μέν εἰϲιν ἀγαθοί, οἱ δὲ φαῦλοι. εἰ γοῦν πάλιν τὰ τῆϲ ϲυντάξεώϲ τιϲ ἀφέλοι, οὐ μᾶλλον τὸ φαῦλοι ἔλαττόν ἐϲτι τοῦ φίλων ἤπερ τὸ ἐναντίον.

Aaovκ. ὲ B8. Hatio autem hddius usus haec est. quae dividuntur, partes sunt slicuins mulfdmdinis, quam norunt qui de pstibδus loquuntux nam pars ex notionibus relativis est etrefertur ad totum). idcirco, si sigmicamus ioum illud, quod complectitur partes, addi debet articulus, ut appareat illius notitia. AAaαvκ. β Βξ. Attque hoc quoque apparet, ulurslis quae vocantur, cum. ipsa numerum hominum vel rerum non circumseribδant artforibua fnibδus, duobδus ωliis modis telem defnitionem accipere posse, aut nominibus numeralibus adiectis aut conarucione pssrtitiva, ubi enumeratione pestium trmnsitus ft a pluribδus ad pauciαs. nem in hac sententia τῶν φίλων οἴ μὲν ἀγαθοί, οἴ. δὲ φαῦλοι speret omnes amicos plures esse quam sos qui boni aut eos qui meli vοcsntux. subδlats vero hac consrucfione numerus eorum qul φαλοί nomine sigmifcati sunt, non minor est non magis minor, quam maior) eorum. numero, qu3 φίλων nomine denotati erant. tum est in nominativo Νεϲτορίδαι; ad ἐξηγήϲατο vide Adn. crit.( τὸ ἀϲύϲτατον eontnetur omisdfone a3ticuHi ἀϲύϲτατον enim est quod dici nequit (ex. r.151,9) aut nomae certe, rationi reppmst (ex. gr. de adv.175.25). rserκ. xv μns. exse. BB τῶν πρόϲ τι ef 259.2 et Dion. Thr. 35.3 D. cum. adn. ἀπόταϲιϲ teatio, sicut ἀποτείνεϲθαι roevν 97,24. - 1ξ τῷ ἐξαριθμουμένῳ ~ τῇ ἐξαριθμήϲει. saepias (vllut Diodor. T 5I 90) habet ὑφηγεῖϲθαι cum accusativo conimeum: ψacere u4 aliquid comsεquetur, ἄmere aHquid Anx. cur., mascm. scs. im lBb. 1 ϲκόλοποι L, corr L post ϲυντάξεωϲ add ὦϲ L, quod induxit L ( τοιαύτην b cem β 4 νομένου] fol 2r 1. 5 καθέϲτηκεν C β 12 εφ L3Bb, τὸ L 13 τὸ om καέϲτηκε πλέον Bb 1 14 τοῦ] τῶν B β 15 ἀφλει (sie) ἔλαττον δὲ τοῦ φίλων L, in ng autem. L add οὐ μᾶλλον, L add item in ng δὲ τὸ φίλοι ἀφέλοι οὐ μλλον τὸ φίλοι. ἐλατὸν ἐϲτι τοῦ φλῶν Bb, nisi quod B τῶν pρro τοῦ haboεt et quod b ΒSophisni. emmmdationem φαῦλοι pro φλοι recepit. χro φλῶν ΒSchoemaen vϲluit φλοι. vide Argum.

Προφανῶν οὐϲῶν τῶν τοιούτων ϲυντάξεων οἰήϲονταί τινεϲ, Quam vim in syntacticis quoque quaestionibus praeter usum et paradosim habeant ratio et analogia. ~~42s~~ κἂν μὴ παραλάβωϲι τὸν λόγον, διαϲῴζειν τὰ τῆϲ ϲυντάξεωϲ. οὗτοι ὅμοιόν τι πείϲονται τοῖϲ ἐκ τριβῆϲ τὰ ϲχήματα τῶν λέξεων παρειληφόϲιν, οὐ μὴν ἐκ δυνάμεωϲ τῶν κατὰ παράδοϲιν τῶν Ἑλλήνων καὶ τῆϲ ϲυμπαρεπομένηϲ ἐν αὐτοῖϲ ἀναλογίαϲ· οἷϲ παρακολουθεῖ τὸ εἰ διαμάρτοιεν ἔν τινι ϲχήματι μὴ δύναϲθαι διορθοῦν τὸ ἁμάρτημα διὰ τὴν παρακολουθοῦϲαν αὐτοῖϲ ἀπειρίαν. καθάπερ οὖν πάμπολλόϲ ἐϲτιν ἡ εὐχρηϲτία τῆϲ κατὰ τὸν Ἑλληνιϲμὸν παραδόϲεωϲ, κατορθοῦϲα μὲν τὴν 37 b τῶν ποιημάτων ἀνάγνωϲιν τήν τε ἀνὰ χεῖρα ὁμιλίαν, καὶ ἔτι ἐπικρίνουϲα τὴν παρὰ τοῖϲ ἀρχαίοιϲ θέϲιν τῶν ὀνομάτων, τὸν αὐτὸν δὴ τρόπον καὶ ἡ προκειμένη ζήτηϲιϲ τῆϲ καταλληλότητοϲ τὰ ὁπωϲδήποτε διαπεϲόντα ἐν λόγῳ κατορθώϲει.

Ἤδη μέντοι καί τινα τῶν κατὰ παράδοϲιν οὐ διεϲταλμένην ἔχει τὴν προφοράν, τῶν μὲν διϲταζόντων εἰ τὸ εἴρηκαϲ Ἑλληνικὸν ἤπερ τὸ εἴρηκεϲ διὰ τοῦ ε, ἢ ὥϲ τινεϲ ἀποφαίνονται, Aaαvε. β θθ. Ϲum hee constructiones ylnae stque apuἀtae sint, putabunt nonnuli οpns sibi non esse eeαum cannae ac rutenis cognitionem. st hi patientur idem atque qni ex usa tantum formas vοcnm accipiunt nec norunt vm quae posita est in psradosi et ansogis. ut paradosis perutlis est ad emondandas poematum lectiones pravas, ad corrigendam senonem cofdianum, ad iudieendum usum nominum qu apud veteres invenituα, sic eliam inquisitio nosmαa εyntactica cormiget, quae vitiosa sunt in οrsfSone (in verborum constructione). Aaαvx β 61. Sant autem quae non diiudicentur ex paradosi, cum dubitetux e.g. urum εἴρηκαϲ nn εἰρηκεϲ, urum Ἑρμεῖ an Ἑρμῇ dicendum sit, ubi ratione εἰ anlogia rmmovebδuntur ifioss. iem hoc locum hsbδsbδit in ea quoque quam. τssrκ. xv Ans. exse. 4 ad δυνάμεωϲ Hekker confert 117,2. ad τῶν κατὰ παράδοϲιν τῶν ληνῶν cfr comm. HSchneidemi 119 ad 94,16: παράδοϲιϲ est εugαta libroεm mesore, χe qκαs srptorum cessuetado cogmoscfer. - 8 Ad τν ἀνὰ χεῖρα ὁμιλίαν - τὴν χρῆϲιν τοῦ βίου cfr de coni. 252.30. Herοd. π. μον. λέξ.p25 10.29,4 ( 931,24.985.8Lte). Sext.Emp.adv rammaticosp61.15B. τὰϲ ἀνὰ χεῖρα τῶν ἰδιωτῶν καὶ ἀνεπιϲτημόνων ὀμλίαϲ, εἰ 643,6: ἐν ταϲ ἀνὰ χεῖρα ὁμιλίαιϲ. HSchneideri comm. p45 ad 23,18. - 11 διαπεϲότα - ἡμαρτημένα. ἐν λόγῳ idεtnx cum διαπεϲόντα iumgemdum esse (ide Argum.) Eayser iengit enm sobsequenfbous: rateme cωrge5, sient 200.25 et 208.20 idem velet stque ra- tieaabHr. - 14 ad ερηκεϲ cfr infra 1,12 ἔγραψαϲ ἢ ἔγραψεϲ εἰ Ϲhoerob. in Theodos. 82 16-88,5Hig. (557,32seqq.Θ.), ubi demonsxster, cur dicen- dum fit τέτυφαϲ et ἔτυψαϲ neque vero τέτυφεϲ sut ἔτυψεϲ. Ans. cαx, mscs. ss. m l.CBb. 1 mle οὐϲῶν add oῦν B 2 οὕτω B 3 aείϲοντάι] fol 26ε L. β B εἰϲπερ ἀκολουθε C διαμάρτοιεν ἕν τινι bd cum Pαrtο, διαμάρτοιεν ἔν τε L, διαμάρτοιέν τι C, διαμάρτοι ἔν τινι B β 7 πάμπολλόϲ 8b, aaμπϲlλὴ L e 10s.15 11.10. nIs.21 1 9 χέρα LBb, χεραϲ 7 β 116 τϲϲ ἀρχαίοιϲ CΒb, τῶν ἀρχαίων L, quod dubitsmns an propter sueto- riatem codicis praeferendum sit. cfr de adv.186,9, nbi A τῶν οὕτωϲ εἰρημένων παρ’ αὐτοῦ exhibet β 11 τὰ] τὸν B 13 -14 μέντοι καί τινα τῶν κατὰ τπν προφοράν L omisnis παράδοϲιν -ἔχει, L indmit τοι καί τινα τῶν κατὰ τπν εἰ epra καί τινα scripsit εἰϲ δὲ( L in ng scr., quae CBb exhibent, καί τινα τῶν κατὰ παράδοϲιν οὐ διεϲταλμένην ἔχει τὴν προφοράν β 1ξ μὲν] μέντοι BB β 14 περ] επερ C Ἑρμεῖ διὰ διφθόγγου, τοῦ λόγου αἰτοῦντοϲ τὴν διὰ τοῦ ῃ γραφήν. καὶ φαίνεται ὅτι ἡ τοῦ λόγου ϲυνέχεια τὸ ἐν κακίᾳ εἰρημένον παρατρέψει. τοιοῦτον οὖν πάλιν τι παρακολουθήϲει καὶ ἐπὶ τῆϲ προκειμένηϲ τηρήϲεωϲ· ἀμφιβαλλομένων γάρ τινων τὰ τοῦ λόγου ἐγγενόμενα μετά τινοϲ φυϲικῆϲ παρακολουθήϲεωϲ ἀποϲτήϲει τὸ οὐ δέον τῆϲ ϲυντάξεωϲ. ἄλλωϲ τε ἐδείξαμεν ὡϲ οὐ πᾶϲα γενικὴ τὸ ἄρθρον ἀπαιτεῖ, ἡ δὲ ἐν τῇ προκειμένῃ c. XI. ~~43s~~ ϲυντάξει.

Rationia ope etiam haec quaestio solvetur, ubi ἅλλοι nomini articulus addendus ait, ubi apud Homerum supplendus.

Εἴ ποτε ποιητικὴ ἄδεια ἐξαιτουμένη τὸ καὶ πλεονάζειν καὶ ἐλλείπειν παραλείποι τι τῶν τοιούτων, τὸ ἀντιπαραπεπηγμένον τοῦ λόγου παραϲτήϲει καὶ τὸ λεῖπον καὶ τὸ πλεονάζον φέρε γὰρ πάντα τὰ τῆϲ τοιαύτηϲ ϲυντάξεώϲ τινα παραλαμβάνειν, nunc tractamus de scticulo observatione. omnis enim dubitatio quae hic οxixi potest tolletur et quod contra legem syntacticam dictum est removebitur adhibita ratione, sicut demonstravimus non omni genetivo addendum essesrticulum, sed partitivο. Aαvκ. β θ2. 8i poetae, quibus et omittere et ex abundanti addere licet, aliquid huiosmodi abnorme dicunt, frma rationis lex indicabit et ellipsim et pleonasmum. sic etiam eis locis Homericis, quibus dλλοϲ usurpatux, perutilis est ratio, quae, quod deest, supplet nec ex abundanti quicquam addit, nbi additamento opus non est. nec demonstrari putabδimus quod verum est, si acquiescimus in ~enodoti lectionibus, aut addentes aut omittentes articulum, ubi lle addidit omisitve. sed praetermittamus haec, quae ipsa supervacanea sunt nec faciunt, ut res eruentur et reete tradantur. rssrm. er Ans. exso. 1 ad Ἐρμε eE Psendoherod. A0 III 251, 23: ἁμαρτά- νουϲιν οἱ λέγοντεϲ . . . Ἐρμοῦϲ . . . καὶ Ἑρμῆ τὴν αἰτιατικήν. 2 urbis ἡ τοῦ λόγου ϲυνέχεια videtur perpetuitas rationis et analogiae sigmffcari, quae velent in vocum et formis et const uctionibus. ad κακίᾳ clx 198,6. - B - 6 Sλλωϲ τε. vide Adn. crit. 6 ἐδείξαμεν: 35,11. Ans. ent., moses. scs. is l.CBBb. 1 ἐρμεῖ L , εἰ in η mutavit l. |διὰ διφθόγγου om L, supra add L ἀπαιτοῦντοϲ Bb B 2 ϲυνέχεια] Portus per- peram ci. ϲυνήθεια. vide Adn. ex. παρατρέψει LCΒ, παρατρίψει b cum s, sed in adn.Βekker praetulit παρατρέψει conl.167,3 β Β τι] fol2όε L. καπ Bb 4 τηρήϲεωϲ] Eayeer exspectat ζητήϲεωϲ, sed cvr 70.1. 80,19. 128,16. 130, 7. 312,8. 10 ἐγγινόμενα B 1 5 ἄλλωϲ τε corrigendum videtur in καθὼϲ vel. καθώϲ γε. vide Argum. β u ἡ L, eί LBb, qui εἰ δὲ ἐν τῇ προκ.ϲυντάξει cum subsequentibus coniungunt B 8 ε ποτε L, 5 ποτε L, εἰποι τιϲ B, εποι τιϲ ὅτι b cum et Porto; ante εἴ in L. rasnrs rium vel quattuor litteraxum est, in qua Eaibel sibi videbatur conspicere aliquam formam verbi φημί, certe initio φ litteram. Dronke l 599, qui cum Bb εἰ δὲ ἐν τῇ προκ. ϲυντ. legit, ε ποτε putat in μήποτε corrigendum esse ἐξαιτουμένη Lb (eum et Soph.), ἐξαρτουμένη CB. post perticipium add ποι Bb τὸ καὶ om B 1 8 - πλεο- νάζειν καὶ ἐλλείπειν] haec verba Dronke Il 598 traicienda esse dicit ex con- stanti Apollonii consuetudine, quam ubique servatam esse in A codice. st vide 142,27. 143,2 β 8 παραλείποι L, παραλίποι Ϲ, om H, καί παραλείαειν b cum et. Sophisno l 16-11 Schoemann post ϲυντάξεωϲ inseri vult παραδείγματα vel ὑποδείγματα at videtnx παραδείγματα potina pro πάντα τὰ ponmndum esse, quae et per ss inepta sant neque concinunt cum καὶ ἐπ’ dλλων πλείϲτων 38,8q τινὰ hac mutatione probδata melius erit pro plurali hebere quam pro singuari ἄλλοιϲιν δὴ ταῦτ᾿ ἐπιτέλλεο {Α 295}, ἄλλοι μέν ῥα θεοί τε {Β 1}, 38 b ἄλλοι μὲν χαλκῷ {Η 473}, ἄλλοι μὲν γὰρ πάντεϲ, ὅϲοι θεοί εἰϲ᾿ ἐν Ὀλύμπῳ {Ε 877}, ἡ δ᾿ ἄλλουϲ μὲν ἔαϲεν {Ο 87}, ἄλλοι μοι δοκέουϲι παροίτεροι ἔμμεναι ἵπποι, ἄλλοϲ δ᾿ ἡνίοχοϲ ἰνδάλλεται {Ψ 459. 460} καὶ ἐπ᾿ ἄλλων πλείϲτων· πότερον ἐλλείπει τῇ τῶν ἄρθρων παραθέϲει ἢ ἐντελῆ ἐϲτι; καὶ πότερον ἅπαντα τὰ τοιαῦτα ἤ τινα αὐτῶν; οὐχὶ οὖν εὔχρηϲτοϲ ὁ λόγοϲ, ἀναπληρῶν μὲν τὸ λεῖπον, οὐ πλεονάζων δὲ ἐν τῷ μὴ δεομένῳ, ἢ ἐκεῖνο ἀπόδειξίϲ ἐϲτι, τὸ ἀναμεῖναι τὴν Ζηνοδότου γραφὴν ἐν τῷ ὦλλοι μέν ῥα θεοί τε {Β 1}; καὶ ϲαφὲϲ ὅτι ἐκεῖ πάλιν οὐ προϲοίϲομεν, ὅπου οὐδὲ ὁ Ζηνόδοτοϲ, ἄλλοιϲιν δὴ ταῦτ᾿ ἐπιτέλλεο {Α 295}. ἀλλὰ τὰ τοιαῦτα παρείϲθω, παρολκὴν μᾶλλον παρέχοντα ἢ παράδοϲιν πραγμάτων.

Πάντοτε οὖν τὸ ἄλλοι ϲυνέξει τὸ ἄρθρον, ἡνίκα τοῦ κατηγορουμένου ~~44s~~ πλήθουϲ ὅλου ἐϲτὶν ἐμπεριληπτικὸν τήν τε διαίρεϲιν πάλιν μερικὴν ποιεῖται· οὐ γὰρ τῇδε ἔχον οὐ πάντωϲ ἔξει καὶ τὸ ἄρθρον Aaovν. β 6ξ. Romni dλλοι ariculus sddemdus est, ubicumque univαsum numerum earum personaαum vel reαum, de quibδns sermo est, comprehendimus et ab hoc disiungimus adiquam partem , vllnt si dicimus οἴ ὅλοι Ἕλληνεϲ δα- aasrm. er Ans. exzo. θ οὐ πλεονάζων οὐκ ἐῶν πλεονζειν Eayser.— 13 Schol. A ad B1 (Ariston. 56Ht). ὅτι ζηνόδοτοϲ γράφει ὦλλοι. ὀ δὲ ποιητὴϲ ἀϲυνάρθρωϲ ἐκφέρει. 1826 E~ 87,19 et EM e8,52 ὄλλοϲ ἀϲύναρθρόν ἐϲτι ϲύναρθρον; ποτὲ μὲν ἀϲύναρθρον, ποτὲ δὲ ϲύναρθρον. ἡνίκα τοῦ κατηγορουμένου aλήθουϲ ὅλον (ἴossisnns EB ὅλου) ἐϲτὶν ἐμπεριληπτικόν, τὴν τε διαίρεϲιν μερικὴν ποιeται, ἑξει καὶ τὸ ἄρθρον παραλαμβανόμενον ὅτε δὲ ἀόριϲτόν ἐϲτιν, τότε ἐμπο- δίζει καὶ τὰϲ τῶν ἄρθρων παρεμπτώϲειϲ. Apollonius ita loquitur, amquam λλοι vοcε, si arfictuspraemittitur, fat, ut comprehendatur universitas persona- rum efnsdem gmneris et sb universitate pars separetur. ϲὰ inὰa 40.13 - 18 ad κατηγορουμένου - de uo dicιtεr ez 201, 4 et 5. - 26 οὐ πάντωϲ - neqτaq an, ut 39,27. e8,20.de pron. 20,15. 28.18 aHihS. Ans. cur, mscs. scs. 1s L.ΟBb. 1 dλλοιϲι L. β 6 post ἄλλοι add παυρότεροι LB 1 7 ίνδάlλετάι] ἱν L in ras 8 post πότερον add o5ν B τό L, L παραθέϲει I, παράθεϲιϲ L5. e22 ad dadivun 77,28. 141.20. 228,24 1 8 ἐντελὴ Soph. et Beker in adn., ἐντελϲ l.B οὐχ] fϲl 27ν l. 13 δλλοι L in Ϲ ὦλλοι, sed ω in res, in ng αλλοι β 14 o om B 16 dλλοιϲι L. 17 πραγμότων] ποιημάτων ci. EgenclΕ . ede Argum. i 18 ia περὶ τὸ0 λλοι inscriptum rmbr. (υνέξει Lb, ϲυνάξει CB. er 35,2. 40.28. 77,25. 175,28 β 18 ὅλου b cum ng et Sophinno, ὅλον LB atque Etymologica Θndismum et Magnum excepto uno Magni codice. sed ratio poscit genetivum 20 ποιε B παραλαμβανόμενον. ἐκκείϲθω δὲ ὑποδείγματα τῆϲ μὲν κατὰ τὸ ἔθοϲ προφορᾶϲ τάδε, οἱ μὲν ἄλλοι Ἕλληνεϲ δαϲύνουϲι τὰ ἐν τῇ λέξει φωνήεντα, Αἰολεῖϲ δὲ μόνον ψιλοῦϲι· τμῆμα γὰρ τῶν Ἑλλήνων 39 b οἱ Αἰολεῖϲ. καὶ εἰ τῇδέ τιϲ μᾶλλον ἀποφαίνοιτο, οἱ μὲν ἄλλοι Δωριεῖϲ τηροῦϲι τὸ Θ, Λάκωνεϲ δὲ καὶ εἰϲ Σ μεταβάλλουϲι· πάλιν γὰρ ἐμπεριληπτικὸν γέγονε πλήθουϲ, τῶν ὑποτεμνομένων Δωριέων. ὁ αὐτὸϲ λόγοϲ παρακολουθήϲει κατὰ τὴν παροῦϲαν ἔφοδον ἐπὶ πάντων τῶν τοιούτων. τοῦ δὲ ἑτέρου, ἄλλοιϲ ἀνθρώποιϲ ὁμίλει, μὴ τοῖϲ περὶ Τρύφωνα· οὐ γὰρ δή γε νῦν τὸ ἄλλοι πάντων ἀνθρώπων ἐμπεριληπτικόν ἐϲτιν. ἄλλοι μὲν γὰρ καὶ χαρίζονται ἡμῖν, ϲὺ δὲ καὶ προϲαφαιρῇ· ἄλλουϲ ὕβριζε, μὴ ἡμᾶϲ· οὐδεμία γὰρ ἀνάγκη ἐνθάδε προϲνέμειν τὸ ἄρθρον, ὅπου γε καὶ ῥητή ἐϲτιν ἡ φράϲιϲ καὶ ἡ μέντοι προκειμένη ἀϲύνετοϲ, εἰ δίχα τοῦ ἄρθρου λέγοιτο, ἄλλοι μὲν Ἕλληνεϲ δαϲύνουϲι τὰ φωνήεντα, Αἰολεῖϲ δὲ οὐδαμῶϲ. —

Ταύτῃ οὖν τῇ ἐφόδῳ διακρινοῦμεν καὶ τὰ παρὰ τοῖϲ ποιηταῖϲ. ἐμπεριληπτικὸν καθεϲτὼϲ θεῶν καὶ ἀνθρώπων τὸ ἄλλοι καὶ ἐπιμεριζόμενον εἰϲ τὸν Δία ἀπαιτήϲει τὸ ἄρθρον· οὐ μὴν τὸ ~~45s~~ ϲὐνουϲι ~~λ2c eim uaieersus ~raecorum popius comprehemdiur~~, οἴ δὲ Αἰολεῖϲ φmιλοῦϲι ~~λεc separata est Aedca stps a5 coeris Graees~~. Ιbi vero non de omdbus aliis personis vel rebus eiusdem generis loquimu , ibi ἄλλοι sine uticulo dicendum est. Axovκ β 64. Hac via ac ratione etiam poetarum usum recte iudicabimns et intellegemus, ubδi articulus apud Homerum ad ἄλλοι supplendas sit, ubi non supplendas. rxsrm xv Ans. xxo. θ γέγονε abiectum est τὸ ἄλλοι ut supra in ἐϲτίν ἐμπεριληπτικόν. - ὑποτεμνομένων. sicat supra Aeolica stu ps appellatur τμῆμx τῶν ἘἘλλήνων, ita hic Dorica ὑποτέμνεται, subdiεidtr, ac separantux ab eris Dotibus Lacones. cf ὑποτομὴ sεbdiεiso 103, 3. - 7 et 1B ἔφοδον et ἐφόδῳ. cfrAdn exeg.ad p41,18 huius ed. - 10-11 ἕλοι μὲν γὰρ -προϲαφαιρ.ex γὰρ conienctione colligere possis, hoc exemplum abo Apollonio non esse fetum, sed ex aliquo scriptore depromptum. - 16 - 17 ἐμπεριληπτικὸν -τὸ ἄρθρον referenda. sunt ad B1. 2: ἄΙλοι μέν ῥα θεοί τε καί ἀνέρεϲ ἱπποκορυϲταὶ εὕδον παννύχιοι, ία δ’ οὐκ ἔχε νήδυμοϲ nνοϲ. quod οἴ dλλοι comprehendere dicitux omne deos Ans. omr., mscs. scs. im l. Bb 1 post παρολαμβανόμενον intercidisse vi- entur quae infra 46,24-26 alieno loco leguntur 1 B ante μόνον add μέντοι L μόνον Βb, μόνοι L β 4 prius οἴ om BB 1 τηροῦϲι] τρέπουϲι B β 6 ἐμπεριληπτι- κὸν LBb, ἐμπεριεκτικὸν (πλήθουϲ] fol 28 L. τῶν] τοῦ ῦC teste Βekλero, τὸ teste ~uttentagio 7 προϲοῦϲαν CB β 8 ἀνθρξποιϲ ἄλλοιϲ C β 8 ἔμπερι- ληπτικὸν LϹ, περιληπτικὸν Hb ) 11 ἐνθάδε om B 13 ἀϲόνδετοϲ LB, sed , induxit δετὸϲ et superscr. τακτὸϲ, ἀϲύνετοϲ corr SSophisnus, receperunt sb. er 25.15.41.2. 77.1s.s7.25 15 oὕν L, γοῦν 8h *α hig, τὸ codd. et edd. ( τοϲ ποιητεϲ L, ποιηταϲ ϹB, τῷ ποιητῇ ci. Soph. εἰ receperunt sb, quae editiones post ποιητῇ non disfinguunt β 1θ ἐμπεριληπτικὸν L, ἐμπεριε~τικὸν Bb (καθεϲτὼϲ L.Ϲ, καθεϲτὸϲ Bb | post ἀνθρώπων comma, post ἄλοι colon habet b 17 ἐὸν δία L., ίδίᾳ B, τὸν b ἄλλοι μοι δοκέουϲι παροίτεροι ἔμμεναι ἵπποι {Ψ 459} οὐ γὰρ τῇδε ἔχει. τό τε ἄλλοιϲιν δὴ ταῦτ’ ἐπιτέλλεο {Α 295} οὐ πάντωϲ ἐξ ἀνάγκηϲ παραλήψεται τὸ ἄρθρον· τί γὰρ εἰ οὕτω λέγει, 40 b ἐνίοιϲ ἐπίταϲϲε; καθάπερ ἐν τῷ βίῳ φαμὲν ἄλλοιϲ προϲέρχου, μὴ ἐμοί, καὶ ἔτι ἄλλουϲ ὕβριζε, μὴ ἐμέ, οὐ τοῦτο προϲτάϲϲοντεϲ, ἅπανταϲ τοὺϲ ἐν ὑποϲτάϲει ὑβρίζειν, τοὺϲ δὲ ἐπιτηδείουϲ. ἐκεῖνό γε μὴν πάλιν ἐλλείπει, ἡ δ᾿ ἄλλουϲ μὲν ἔαϲε, Θέμιϲτι δὲ καλλιπαρῄῳ δέπαϲ {Ο 87}· ἐμπεριεκτικὸν γάρ ἐϲτιν ἁπάντων τῶν ϲυνευωχουμένων θεῶν· οὔ γε μὴν τὰ τοιαῦτα ἐλλείπει, ἄλλοι μὲν χαλκῷ, ἄλλοι δ᾿ αἴθωνι ϲιδήρῳ {Η 473} οὔτε γὰρ τῶν πάντων τὸ ἄλλοι νῦν περιληπτικόν ἐϲτιν, οὔτε ἐκ τῶν πρότερον ἐπιμερίζεται τὸ ἐπιφερόμενον ἄλλοι δ’ αἴθωνι ϲιδήρῳ· ἐν ἴϲῳ γὰρ ἀριθμῷ ϲχεδὸν τὰ τῆϲ ϲυντάξεωϲ ἐγένετο. προϲκείϲεται γὰρ καὶ τῷ ἄλλοι μὲν γὰρ πάντεϲ, ὅϲοι θεοί εἰϲ᾿ ἐν Ὀλύμπῳ {Ε 877} καθιϲταμένῳ οὕτωϲ· οἱ μὲν γὰρ ἄλλοι θεοὶ πάντεϲ, ὅϲοι εἰϲὶν ἐν Ὀλύμπῳ, πάντεϲ ϲοι ἐπιπείθονται, διὰ τὴν τοῦ ὅϲοι ϲύνταξιν, hominesque, censentit cum eis, quae modo legimus initio β 63 (vide Adn. exeg)· ἐπιμερίζεϲθαι autem εἰϲ τὸν 5ία τὸ ὅλοι dicitnr, quia separatur abd ceteris divinis humanisque animslibous luppiter. rssrε. sτ Ans. exso 4 - ὰ τί γὰρ -ἐπίταϲϲε nλd emim omgrα εiici potet, si AλEis εerὅa nc infepretαmur: ἐνίοιϲ ἔπίταϲϲε. unde petet aαticulum gmte λλοιϲιν intolerabilem fore. ~ τοὺϲ ἐν ὑποϲτάϲει, eos qui exstant. cfr ὑπόϲτατον 251, 9. - τοὺϲ ἐπιτηδείουϲ, eos quί dgni emat iιniuria. 11 ἔμπεριεκτικόν non diert ab ἔμεπεριληπτικόν voce - I4 οὕτε -περιληπτικόν ἐϲτι cfr Adn. exeg ad 53,18- 20 hnins ed. - 14 Iξ οὕτε ἐκ τῶν -ἐπιφερόμενον. neque ex es, qul prove ἄλλοι egndcuπfεr, soporantur et, qmι atero, ut Horum pars. -- 17 τὰ τῆϲ ϲυντάξεωϲ τὰ ϲυνταττόμενα (seii λλοι -ἄλλοι). hοrτm par foere unπtεrus Pet. - προϲκείϲεται. mente supplendum τὸ ἄρθρον. μAns. emr., msca. sca ικ l. Bb. 1 παυρότεροι LB ψ 2 veδ’ ΟBb τε L, oa B, ἔ’ b 1 3 dλλοιϲι l. β B ἐνίοιϲ] fol 28v L. 1 7 ante ἅπανταϲ add xxm B ὅπαντεϲ ὑaoτξει ci. Portus, recepit vide Adn. exag. 1 post ἐπι- τηδείουϲ addidit οὐ L, μὴ Β, qussi adiectivum amicos, propinquos sigdfcaret μν om B 8 ἐλλείππον L, L ex acuto feeit eircumexum i θ ἔαϲεν ΟC θέμιετη L P 11 ϲυνεuωχουμένων Lb, υμπεριεχομένων B 14- 16 οὕτε- ϲιδρῳ om L in textu, sed ipse prims manus in imo ng add praemisso vοca- bδdlo κείμενον 1 4 περιεκτκόν CBb β 1B πρότερον] προτέρου L, προτέρων B 17 πρόϲκειται Β 1 γὰρ om bd videtur in γοῦν mutendum esse, quod saepe apud Ap.adersstivam hebet vim, velat 109.2. 158.6. 159,20 τφ LB, τό Cb 20—21 καθιϲτ.-λόμπψom B B 2θκαθιϲταμένουLϹ,καθιϲτάμενονb β ξ1 repetitum. πάπτεϲ videtur delendum esse 1 post ϲοὶ add τ’ ex Homero Βb ἐπιτίθενται LC (post ἔπιππείθονται add ex Homero xx δεδμήμεϲθα ἕκαϲτοϲ B διὰ τὴν τοωῦ ὅϲmι ϲύνταξιν aptius lugetur post καθιϲταμένῳ οὕτωϲ καθὸ προέλαβε τὴν ἀρχήν. ~~δεδείξεται γὰρ ὅτι τῷ ἀοριϲτώδει ἐμποδίζει τὰϲ τῶν ἄρθρων παρεμπτώϲειϲ.~~

De articulo in inscriptionibus epistolaribus addito dativis epitbetorum.

Ἔτι πᾶϲα δοτικὴ ἐπιθετικοῦ ὀνόματοϲ κατ᾿ ἐπιϲταλτικὴν ϲύνταξινc.c. XII. ~~46s~~ ϲυνέχει τὸ ἄρθρον, Διονύϲιοϲ Τρύφωνι τῷ ἀγαθωτάτῳ 41 b χαίρειν, τῷ τιμιωτάτῳ· ἀϲύνετον γὰρ τὸ δίχα τοῦ ἄρθρου λεγόμενον. ἔχει δὲ λόγον ἡ ϲυνέχεια τοῦ ἄρθρου τοιοῦτον. ἐν τοῖϲ κυρίοιϲ ὀνόμαϲι παρεμπίπτει ἡ ὁμωνυμία, ἧϲ τὸ ἀμφίβολον οὐκ ἀπολύεται δίχα τῆϲ ἐπιτρεχούϲηϲ τὰ ὀνόματα ἐπιθετικῆϲ προϲθέϲεωϲ, ὥϲ φαμεν Τρύφων ὁ γραμματικόϲ, Δίων ὁ φιλόϲοφοϲ, ἢ κατ᾿ ἐθνικὴν ϲύνταξιν Ἀπολλόδωροϲ ὁ Ἀθηναῖοϲ, Ἀπολλόδωροϲ ὁ Κυρηναῖοϲ· καὶ οὕτω τὰ κύρια ὑπεκλύεται τῆϲ εἰϲ πλείονα πρόϲωπα ϲυντεινούϲηϲ ἐννοίαϲ. διὸ καὶ τῇ προκειμένῃ ϲυντάξει ταὐτὸν ἐνεχώρηϲεν. (ἔνθεν καὶ ὁ Μενέλαοϲ μεταπεμπόμενοϲ Aaev. β θΒ. Semper acticulum hebent epitheta dativis nonnum pro- priorum subiuncta in epistolerum inscriptionibus, cuius usne haec est cause. nominibus propriis adiciuntor saepissime epitheta, ut ambiguitas ex homonymia orta evitent. quam ob causam in his inscriptionibus quoque epitheta usurpsm- tur (ob eandem, ob quam Menelaus apud Homerum Aiaeem arcensi iubδet appellationibδna elamonii et fortis adisctis, alioque iliadis loco idem Aiax magni cognomine disfingmitux ab ilci Βlio). accedit, quod inscriptiones epistolarum quasi poscunt epitheta ornantis. lam vero ilud quoque apparet, epitheta ipsa ad plures personas vel res referri posse. ideo his epithetis epistolaribδns additus est axticulus, quippe qui relationem singularem signifcare pρossit. rssnm. r Ans. xxκο. I καθὸ -ἀρχήν, quia ~eppiter εegmum occupαe44, omnes ei oboedust. - 4 ad ἀγαθωτάτῳ cfr Lobeck Phryn. 23. - B ἀϲύνε- τον. cfr Adn. exeg.ad 37, 7 huius ed. θ ϲυνέχεια τοῦ ἄρθρου ὅτι ἡ δοτικ ϲυνέχει τὸ ὄρθρον. 6 - 7 (ν τοῖϲ κυρίοιϲ -ὁμωνυμία. eft de pron. 10,12 ταῦτα (scil τὰ κύρια) ὑπὸ τῆϲ ὁμωνυμίαϲ πολλάκιϲ ἀμφιβάλλεται. παρεμπίπτειν hic interveniendi vim habet: impedit enim homonymia saepe, quominus certo inteHlegamus, quemnam dicat is qui nomine ufitu. - 8 ἐπιτρεχούϲηϲ cum accu- safivο ut 81.6. 245.25. - ϲυντεινούϲηϲ. vide Adn exeg. ad 40,17 hoins ed. - 8—9 ad Τρύφων ὁ γραμματικόϲ cfr 20,2 et 28. 11 - 12 τῇ προκειμένῃ ϲυντάξει i e inscriptionibus epistolaribus. An. cmv., moses. ss. 1m l.CBb. 1 καθὸ προέλαβε τὴν ἀρχὴν inepte alc mutat AΒottmann: καθὸ ϲυμπεριέλαβε τὰ ἄρθρα 1- 2 δεδείξεται-παρεμππτώ- ϲειϲ, ad quae Schoememn etAΒnttmsnn iniuria τὸ ὅϲοι smbaudiendnm esse puta- bent, cum proxime sntecedentbns minime cohaerent, neqne in sequenibus locas est quo referri possit δεδείξεται. non τὸ ὅϲοι sed τὸ ἄλλοι subiectum est ἐμπο- δίζει verbi, et traiciendum videtur totum enυntqatum post παρολαμβανόμεον 54,1 huius eL.: αemonerabitur emim (quod θt 54.8-55,17 h.ed.) dλλοι nemen exSedere eεeieuoruaa ediecfomem sensu αdeato, f. e. ubi numerus personarum dλλοι nomine nigmifcatarum indefnitus est. vide locum exE- et EE sd 53,18-20 holus ed. exscriptum ἀορίϲτω δὴL, ἀορίϲτῳ δεΒ.qui idem ἐμποδθειν exhibet 3 es] eτι B 1 5 τὸ ὄχα] ol 29~ l. 6 ονόμαϲιν 1 2 ϲ] εἰϲ L, eorx L5 , 8 προθέϲεωϲ C 1 11 ϲυντεινούϲηϲ] ἰοόϲηϲ B 1 12 ταδτδ LB ἐεεν] ὅθεν B Αἴαντα οὐκ ἀπιθάνωϲ διὰ δύο ἐπιθέτων τὸν Αἴαντα τῆϲ ὁμωνυμίαϲ ἀπέλυϲεν ἐν τῷ ἀλλά περ οἶοϲ ἴτω Τελαμώνιοϲ ἄλκιμοϲ Αἴαϲ {Μ 349}, καὶ ἐν ἑτέροιϲ Αἴαϲ δ᾿ ὁ μέγαϲ αἰὲν ἐφ’ Ἕκτορι {Π 358}.) ϲαφὲϲ δ᾿ ὅτι καὶ ἡ προκειμένη ϲύνταξιϲ καὶ εὐφημότερα τὰ ἐπιθετικὰ ἀπαιτεῖ ἕνεκα τοῦ διὰ φιλοφροϲύνην ϲυμπαραλαμβανομένου ῥήματοϲ, λέγω τοῦ χαίρειν, περὶ οὗ τῆϲ ϲυντάξεωϲ καὶ ὅλωϲ τὰ τῆϲ ϲυνεπείαϲ ~~47s~~ κατὰ τὸ δέον εἰρήϲεται. Ἀλλ’ ὡϲ πάλιν τὰ ἐπιθετικὰ τῶν ὀνομάτων διὰ πλείονοϲ ὕληϲ χωρεῖ, προῦπτον. ἵν᾿ οὖν καὶ τὸ τοιοῦτον ἀποϲτῇ 42 b τῆϲ ϲυντάξεωϲ, ἀναγκαίωϲ προϲτίθεται τὸ ἄρθρον, ϲημαῖνον ἔϲθ᾿ ὅτε καὶ μοναδικὴν ἀναφοράν, καθὼϲ καὶ ἐν τοῖϲ προκειμένοιϲ ἐδείξαμεν. —

Ἕϲτι καὶ οὕτω φάναι. τὰ ἄρθρα ἔϲθ᾿ ὅτε προϲτιθέμενα ἰδιότητα ὀνόματοϲ παρίϲτηϲιν· οὕτω γὰρ τὸ ἐκ Δήλου τὸ πλοῖον εἰϲ Ἀθήναϲ παραγενόμενον κατέπλευϲεν εἶχε τὴν ϲυνέχειαν τοῦ ἄρθρου ἐν τῷ τὸ πλοῖον κατέπλευϲε, καθὸ καὶ ὡϲ τὸ ὁ ποιητήϲ ὑπαγορεύει Aaαvε. ὲ 66. ESan alia via demonstrare licet srticnlοs addendos esse epihεfis in episularum inscriptionibus. nominibus (sppellativis)adiectussctieulus ssepins effcit, ut eorum sensus communis rrsnseat in proprium, velut ὁ ποιητήϲ significat Homerum apte igitur idcirco quoque in uitulis epistolsribns adlectio artictli est: nam ibδi qnoque nomini (adiecfivο) tribuit vim propriam itaque confert ad defniendam eam personam, sd quam epistula missa est. τssrκ. er Anx κxso. 1- 5 cfr acbol. A ad Π 358 (Ariston. 265 Pr): ἡ διπλῆ ὅτι ϲυγκριτικῶϲ λέγεται πρὸϲ τὸν ἕτερον Ααντα ὁ μέγαϲ ὁ Τελαμώνιοϲ, ἐuπε ἐκεῖνοϲ μείων. et schol. A ad B 111 (Hdym 205 Lndε.). 1 ἐπθέτων et θ ἔπι- Εετκά. de discrimine horum nominum egit CEASchmidt Heitr. 240. - 9 εἰρήϲεται: 232.5 234.22. - 10-11 νᾷ τὸ τοιοῦτον τῆϲ ϲυντ. ἀποϲτ. ut ex cosetruetone eerὸοεum anoeeαtur, αἔeα4 emἅguufαs quae παscttur, quta αdiectisα nom ad snam fantum persomαm, sed ad p( ures reri possunt. - 12 ἐδείξαμεν. 25.22. - 18 ad ἰδιότητα νόματοϲ cr 21, 7.11.e9.2 78,23 et 112,21.115, 4. 13.21. 249.5 et Dion. Thr. p33.6-34.1 : κύριον (scil ὄνομα) ἐϲτ τὸ vν ἰδίαν οὐϲίαν ϲημαῖνον· προϲηγορικὸν δὲ τὸ τὴν κοινὴν οὐϲίαν ϲημαῖνον. - 4 ad ἐκ ὀΔπλου τὸ πλόον κτλ. err Piat ziton. 43 C. τὸ πλόον ἀφκται ἐκ Δήλου. Ans.ϲmr.,m1scs.sϲm.sl.CBb. 1 ante prins Αἴαντα add τὸν Βb 6 καὶ εὐφη- μότερα] fol 29ν L. β 7 παραλαμβανομένου B5 β 8 περὶ o5 τqϲ LCb, L facit ϲ ex οὖ et supra τῆϲ ϲυν exaravit ϲυν, L in ng περὶ οὖ, Β περὶ οὖ τὰ τῆϲ Eayser mavult τῶν τῆϲ ϲυνεπείαϲ, sed tolerari potest nominativus articuli: de cuεus cosstructtome et fotus εerἔorum contextus n emsteαrum snsrptomtbs ex- ponetur 1 10 ἀποϲτῇ LBb, ὑποϲτῇ L , cui testi si des habebitur, ve bs ita interpretenda erunt: ut haec tas comsructto quaet sfare et infeRegi possit nece eerrua4 propfεr amἔiguitafem obscuraεe αἱ. cfr ὑπόϲταϲιϲ 40,4 et πόϲτατον 201, 9 1 12 posterius καὶ om L. ἀπεδείξαμεν b B 14 posterius τὸ om CB IB post παραγενόμενον add κατέπλευϲεν bo cnm et Sopbiano | 1θ τὸ πλοῖον πλοίῳ Β | καθὸ] καθότι B, et in L. καθὸ ex καθότι rasura factum ὡϲ quod l.)B praebent uncis inclufit b, nec emme defendi posse πidetur iuxta καθό, nini forte ite, ut comparetur cum his βleonaemis apud Apollodum saepius occurrrentibus: τὸν Ὅμηρον. δεόντωϲ ἄρα καὶ κατὰ τὸ τοιοῦτον ἡ πρόϲθεϲίϲ ἐϲτι τοῦ ἄρθρου, ϲυνιδιάζουϲα τὸ ἐπιθετικὸν τῷ κυρίῳ ὀνόματι.

De articuis in inscriptione epistulae ab Philippo ad Athenlenses datae.

Ὑπὸ τὸν αὐτὸν λόγον πίπτει καὶ ἡ τοιαύτη ϲύνταξιϲ· «βαϲιλεὺϲ c. XIII. Μακεδόνων Φίλιπποϲ Ἀθηναίων τῇ βουλῇ καὶ τῷ δήμῳ χαίρει». ἔϲτι γὰρ τὸ ϲυμφραζόμενον τοιοῦτον, Ἀθηναίοιϲ χαίρειν. κἀπειδὴ οὐχ ἅπαϲι ταὐτὸ παρείπετο (ἦϲαν γὰρ οἱ μὲν δημόται, οἱ δὲ βουλευταί), ἐδέετο δὲ τοῦ διαϲτέλλοντοϲ ἐπιθέτου ἡ ἐπιϲταλτικὴ ϲύνταξιϲ, ἀπεμέριϲε τοὺϲ μὲν βουλευτὰϲ διὰ τοῦ βουλῇ, τοὺϲ δὲ δημόταϲ διὰ τοῦ δήμῳ, ὥϲτε πᾶν τὸ ϲυμφραζόμενον εἶναι τοῖϲ βουλευταῖϲ καὶ τοῖϲ δημόταιϲ. (καὶ ϲαφὲϲ ὅτι τὴν τοιαύτην ἄθροιϲιν ἀπηνέγκατο τὰ ~~48s~~ ἀθροιϲτικὰ ὀνόματα, ἅπερ ἑνικῶϲ μὲν λέγεται, πληθυντικῶϲ δὲ νοεῖται. καὶ διὰ τοῦτο εὐμαρὲϲ τὸ Aaovκ. θ7. Ac similis ratio est articulorum datiis aditorum in sia verbis quae Philippus epistulae ad Athenienses scriptae praemisit. nam distin- gumdi erent Athenarum cives in duas partes, βουλευτὰϲ st δημόταϲ, atque sigmmifcati sunt elteri βουλῆϲ nomine, δήμου nomine alteri, ut quod scriptum est, idem valeat atque τοῖϲ βουλευτϲ κxὶ τοϲ δημόταιϲ. (omnino talis coHectionis vim accepere nomina colscfiva, quae singularem formam, sensum plurmlem haboent, quocirca Τ 166 parficipium cum δῆμοϲ nomine coniunctum non tam ad hunc singdarem quam ad pluralem, qui subauditur, se accommodait.) demon- stratum est igitur, articulum βουλῇ et δήμῳ nominibous non potuisse non adici. rssrm. xv Ans. κxs. 2 ϲυνιδιάζουϲα. ἰδιάζω saepius apud Apollonium est διὸν εἰναι, velut 103,22 plopρria fεma κti, atque ϲυνιδιάζειν quoque in- ransitive usurpatur 49,15. sed hic rsnsitiva vis inest verbo composito. idetuc autem Ap. hoc loco dues confudisse sententias. dicere poterat, τῷ articulum, si ἀγαθωτάτῳ nomini adderetur, huic tribuere simul vim propriam, ἰδίαν ἔννοιαν, ut txibuit ὁ praemissum ποιητήϲ nomini. quae sententia inesset solis ϲυνιδιάζουϲα τὸ ἐπιθετικόν verbis. aut dicere ei licebat, illam arti- culum inscriptioni epistulae dere sensum propsium idque fecere simul cum Τρύφωνι nomine, quae sententia sigmfcaretur his verbis: ϲυνιδιάζουϲα τὴν ἔε- γραφὴν τῷ κυρίῳ ὀνόματι. 4 err Demosth. de corona § 39 εἰ 77. 8 τὸ ευμφραζόμενον quod simml (i. e. ambobus nominibus, quae sunt βουλή εἰ δῆμοϲ) eugnifcamr. item Β πᾶν τὸ ϲυμφραζόμενον omne quod eima Βs aomiaιbms sigafcaεr. eft 24.14. 175.15. - 11 ἀθροιϲτικὰ ὀνόματα Ap. nuncupet ea, qua5 Dion. Thr. 40.4 περιληπτικά (τὸ τῷ ἑνικῷ ἀριθμῷ πλῆθοϲ ϲημαῖνον, οἰον δῆμοϲ χορόϲ ὄχλοϲ). 12 εὐμαρέϲ, nεHam abens dScμlcatem. ὡϲ ὅτι, ὅτι ὡϲ (de quibus vide HSehneideri comm. 131 ad 108,27), δι’B καὶ ἕνεκα τοῦ τοιούτου 146,7. 286,24) Ans. εmr., mscs. scs. is LBb. 2 ϲυνπδιάζουϲα] ϲυνοικειουμένη Β perperam. interpretatus verbum Apchonianum 1 B δπὸ) fol 30r L. 4 φλιποϲ C β 6 δη- μῶται L 1δὲ om L , add L ῇ 8 ante ἀπεμέριϲε edd κα B βούλευ L, τὰϲ add L τοῦ L. sed inter διὰ εἰ τοῦ videtux aliquid erasum esse), τὸ Ϲ, τῇ Β, τὸ τ b cum |δημώταϲ L 1 8 voῦ L, τὸ Ϲ, τῷ Β, τὸ τῷ b cum , 16 vc om Β 1 16 -p Β, 2 καὶ ϲαφὲϲ-ὑπήκουϲεν fortsεse quispiam ex elio Apollonii libro adscripserst, ut melius peteret, ApoHonio licuisse δῆμοϲ singu- larem cum δημόται plurli 8equare. cerίe haec verbδa abδesse malis. ἀγρόμενοι πᾶϲ δῆμοϲ {Υ 166} 43 b πρὸϲ γὰρ τὸ ὑπακουόμενον τὸ ϲχῆμα ὑπήκουϲεν.) Ἐδείχθη ἄρα ὡϲ κατηναγκαϲμένη ἐϲτὶν ἡ ϲύνταξιϲ τοῦ ἄρθρου ἡ ἐν τῷ τῇ βουλῇ καὶ c. XIV. τῷ δήμῳ χαίρειν. —

Κἀκεῖνο δ᾿ ἐπιϲτατέον, τί δή ποτε οὐκ ἐν ἄλλῃ πτώϲει προϲεχώρει τὰ τῆϲ ϲυντάξεωϲ, καὶ μάλιϲτά γε τῇ δοτικῇ, ἧϲ ἐϲτι ϲύνταξιϲ, μόνῃ δὲ τῇ γενικῇ· ἢ ὅτι τὰ ἐπιμεριζόμενα, μέρη ὄντα ὅλου ἀθροίϲματοϲ, κτητικὴν ϲύνταξιν ἀπῄτει, δι᾿ ἄλληϲ δὲ πτώϲεωϲ οὐκ ἐμφανίζεται κτῆϲιϲ ἢ διὰ μόνηϲ γενικῆϲ.

Καὶ τοϲαῦτα περὶ τῶν ἀεὶ ϲυνυπαρχόντων ἄρθρων τοῖϲ πτωτικοῖϲ. De voeibus articulum repudlantibua. ἑξῆϲ χωρητέον καὶ ἐπὶ τὰ ἀδυνατοῦντα μόρια τὴν ϲύνταξιν τῶν ἄρθρων παραδέξαϲθαι.

c. XV.

Ἀνέφικτον τὸ ἀλλήλων εἰϲ ἄρθρου παράθεϲιν. καὶ προφανέϲ Non. admittit articulum ἀλλήλοιν Aaovκ. ὲ θ8. Had quoque quaerendum est, cur non dativus pro Ἀλθηναίων genεivο positus fit in fronte epistmlae Philippi quod nullam sliam ob causam. laetum est, nisi quia, ubi pertitio ft, possessiva constructio fagitatur, solus autem genstivns possessionem indicare potest. Aaovκ. β θ8, Βsec diota intdevocibuscasualibus,adquas articulus accedere debet. Muno progrediendum est ad eas quae constructionem arficuorum respuunt aaαvκ. q 7θ, Ac primum ad ἀλλήλων ponere articulum non licet, quod rssrκ. xx Ans. exse. 1 ef2 schol. A ad 7 186 (Ariston. 299 Pr ). ἡ δι- πὡῆ πρὸϲ τὸ ϲχῆμα, ὅτι εδῆμοϲ ἀγρόμενοι3, ἐπεὶ ὀ δῆμοϲ ἔννοιαν πληθυν- τικν ἔχει. - 2 ὑπακούω hic modo subaudiendi modo οbosdiendi vim habet - ἐδείχθη. nisi quid antea intercidit, qno hoc planius demonsratum erat, cogitan - dum est, Apolonium ideirco sibi visum esse rem demonsrasse, quia dixerat βουλϲ et δήμου nomina non dierre sensu ab βουλευτῶν et δημοτῶν nominibus, et qnia haec nomine cum arrticdlo proferri debent, εἰ in has partes populus Atheniensium dividitur. Β- 6 τὰ τῆϲ ϲυντάξεωϲ, scil nomen Atheniensium, quod ad dativοs βουλῇ et δήμῳ accessit. τῇ δοτικῇ ἦϲ ἐϲτι ϲόνταξιϲ, datiεo, csiss ddfddtαmenfum Ἀθηνοίων ezr. ϲύνταξιϲ sϲυνταϲϲόμενον, αddtαmemtm, ub 18, 7. 6 5 ὅτι verba saepius post intεrogationem inducunt causam, quae quaesita erat: naΕam alam ob causam, quam qκιa. cr 15, 5. 106,5. 267,20 275.20. 276.1( item καθότι 52.4. - 12- θλ,12 de hoc capite egit Schos- mann ut. 46. e2 EM 67 20: ἀϲύναρθρόν ἐϲτι (scil ἀλλήλων), διότι ὲν ὀρθῇ κxὶ ἐν πλαγίᾳ πτώϲει νοεῖται. ὁποτέρᾳ οὖν πτώϲει προϲέλθῃ τὸ ἄρθρον, ἀκατολ- ληλότητα παρέξει. Epim. Homer. A0 I 48.22: ἀλὴλῃϲι (Δ 449) ϲύνθετον ὄνομά ἐϲτν ἐκ τοῦ ἄλλαι dλλαιϲ ἀλλήλαιϲ. καὶ γὰρ ἀπὸ πληθυντικοῦ ἀριθμοῦ ϲυντί- θεεnι κατὰ τὴν τριγένειαν καὶ διαβιβαϲτικὴν ϲχέϲιν ἐμφαίνει καί ἄρθρον οὐκ ἔπδέχεται, καθότι διάφοροι νοοῦνται πτώϲειϲ, εὐθέα καὶ πλάγιοϲ. ὁπότερον οὖν ἄρθρον ἐπιδέξεται, μάχεται τῷ τῆϲ ετέραϲ ἰδιώματι κατὰ τὸ νοητόν. vide etiam iura 179,6 et de pron. 34,13. - 12 ad ἀνέφικτον εἰϲ παράθεϲιν er 51,24 et 44,6. Ans. cur., ciscs. scs. is L. Bb. 1 post παϲ add o β 2 γὰρ om CBb B κατηναγκαϲμένη om L, add L et ab hec voce inc. fol 30ν l. ἡ ἐν L, κ7ν ξb τῷ om B 1 4 κdκeνο LϹ, κἀκείνῳ Βb. elz ΒSehneideri comm 103 sd 77,28 δὲ] δὲ 1 προεχώρει ci. Portus γε in ἐν mutavit L. forsitm scribendum γ’ ἐν 6 ἔπιφερόμενα L, ἐπιμεριζόμενα in ng L 7 ante ὅλου add τοῦ b Γ ἀπαιτ 8 ente γενικῆϲ add τ5ϲ B 1 8 ὄρθρων om L. edd L 12 post ἀνέφικτον add δὲ B ὄρθρων C ἐϲτιν ἐκ τῆϲ παρὰ πᾶϲι χρήϲεωϲ καὶ τοῦ ϲυμπαρεπομένου λόγου. μετὰ ῥήματοϲ γὰρ διαβατικὴν προϲώπων διάθεϲιν ϲημαίνει, ἀλλήλουϲ τρώϲητε {π 293, τ 12}, ἀλλήουϲ δ' ἐλήϊϲαν {?}, ἀλλήλων ἀλεείνοντεϲ βέλεα ϲτονόεντα {P 374} ~~49s~~ αἱ δὴ τοιαῦται ϲυντάξειϲ ἐν ὀρθῇ καὶ πλαγίᾳ πτώϲει νοοῦνται, ἔϲτι δὲ τὸ προκείμενον ὄνομα ἐν ὀρθῇ καὶ πλαγίᾳ· ἄλλοι γὰρ ἄλλων καὶ ἄλλοι ἄλλοιϲ καὶ ἄλλοι ἄλλουϲ. ὁποτέρᾳ οὖν πτώϲει ἐπὰν προϲέλθῃ τὸ ἄρθρον, ἀκαταλληλότητα παρέξει. εἰ γὰρ τῇ λεγομένῃ ὀρθῇ, τὸ ἐγκείμενον 44 b τῆϲ πλαγίαϲ οὐ παραδέξεται· καὶ εἰ τῷ τῆϲ πλαγίαϲ, τὸ ἐγκείμενον τῆϲ ὀρθῆϲ ἀντικείϲεται· ἑνί τε ὀνόματι δύο προτακτικὰ ἄρθρα ϲυντάττεϲθxι ἀμήχανον. καὶ οὕτωϲ ἀνέφικτοϲ ἡ ϲύνταξιϲ ἐγένετο.

Non admittit articulum ἀμφύτροι.

Ὁμοίωϲ ἀνέφικτον τὸ ἄρθρον πρὸϲ ϲύνταξιν τὴν τοῦ ἄμφότεροι, c. XVI. καὶ τῆϲ χρήϲεωϲ τὸ τοιοῦτον ἀπαγορευούϲηϲ καὶ τοῦ elucet cum ex usu tum e ratione. ἀλλήλων enim cum verbo coniunctum indicax transitum actionis in alies personas atque hebet in se et rectum casum et obli- quum. iam vero si accederet articulus, is aut cum nominativo aut cum οbδliquo non conveniret, nec possunt duo acticuli praepoωtivi cum uno nomine consrui ergo ἀλλήλων cum articulo iungi nequit. μaovν. β ~1. item ἀμφότεροι voci praemitti articulum vetant et usus et ratio, quae demonsrst hanc vocem diferrs senρm abo δύο nomine. ἀμφότεροι. enim indicat δυάδα iam esse notamq δύο primam eius notitiam signifcat. unde bl, ut post ἀμφότεροι sequentur nomine ϲύναρθρα (quae de notis hominibous vel rebus dicuntur), post δύο semper ἀϲύναρθρα. sed e contrario praeἅgere licet articulum δύο nomini (ubi mentio δυάδοϲ repetitur), non licet ἀμφότεροι nomini, cui cum prioris notitiae vis insit, iam per se ipsum sigmifcat illud, eui ignif - cando articulus inservit. itsqne iure respuit articulum praemissam ut supervacaneum. τssrm. sτ μnx εxεo. 1- 7 cr de pron. 0, 27 : οὐχὶ οὖν καὶ τὸ εἀλλή- λουϲ τρώϲητε1 διὰ μιαϲ ϲυνθέϲεωϲ φωνῆϲ εὐθεῖαν καὶ πλάγιον ἐν μεταβάϲει προϲώπων δηλο; et (de pron.] 114.33: τὸ ἀλλήλων καὶ ἀλλήλουϲ ϲύνθεαν ἔχει. ἀπὸ προϲώπου εἰϲ πρόϲωπον διαβατικὴν, ἐν εὐθείᾳ καὶ πλαγίῳ νοουμένην. - τῷ scil ἐγκειμένῳ. 13-p θ2,5 de hoc capite Schoemann art. 47 disserit. μοs. cur., msca. sca. ia L. Bb. 2 διόθεϲιν] fol 31 L. β 4 ἀλλλουϲ δέλπιϲαν quod omnes codd. exhibent AΒuttmann Apollonium scripsisse putat pro ἀλλήλουϲ ἐνάριζον (Ἄ 387) memoriae lapsu. Lehre ci. dλλλοιϲ ἐρίϲωϲιν (ϲ 277), quo posito etiam dativi exemplum haberemus Schneider ci. ἀλλήλουϲ δ’ (λέ - ηϲαν et verba inter fragmenta anonyma Callimachi recepit (p 751 n. 258). for- tasse portentum netum est ex ἀλλήληιϲιν, et intercidit ante hmmc vocem ἔπληντ’ (5449. 8e8) vel νεικεῦϲ’ (254) 1 6 δὲ] δ B ῃ 7 Βb. ε L.C ente πλαγίᾳ add τὸ ἑπόμενον ἐν B fλοι] ἄλλω C 1 7 - 8 xx ἄλλοι ἄλλοιϲ om L 8 dλλοιϲ] ὄλλων C | xx dλλοι ἄλλουϲ om Ϲ pro ὁποτέρᾳ ~ d erari Mgnol hand recte ci. ἑκατέρᾳ ἐπὰν om EM (in ~estim.) 16 εἰ eranam in L, om B τῷ] τὸ L 11 ἐν] ἐνίοτε h sed expunctum Γ τε L, γὰρ CBb ϲυντάϲ- (εϲθαι B 1 12 ἀμήχανον om BB ἡ ϲύνταξιϲ ἀνέφικτοϲ B 14 prius καὶ om L. , sed addidisse supra ipsa pmima manus videtuz οϲυμπαρεπομένου λόγου. ἐξ οὗ δείκνυται ὡϲ οὐ ταὐτόν ἐϲτι τῷ δύο τὸ ἀμφότεροι, εἴγε κατὰ τὸν δέοντα λόγον τῷ δύο καὶ τὸ ἄρθρον προϲτίθεται, καθὸ καὶ τοῖϲ ἑξῆϲ ἅπαϲιν ἀριθμοῖϲ, οὐ μὴν τῷ προκειμένῳ μορίῳ. ἔϲτι δὲ αἰτία ἥδε. Ἐπὶ δυάδοϲ ἐγνωϲμένηϲ τὸ ἀμφότεροι παραλαμβάνεται. ἔϲτιν οὖν φάναι δύο ἄνθρωποι τρέχουϲιν καὶ ἀμφότεροι οἱ ἄνθρωποι τρέχουϲιν ὡϲ ἂν τοῦ δύο πρώτην γνῶϲιν τὴν κατὰ τῶν ἀνθρώπων ὑπαγορεύοντοϲ, τοῦ δὲ ἀμφότεροι δηλοῦντοϲ τὴν πάλαι ~~50s~~ γνῶϲιν. ἔνθεν οὐδὲ ἔϲτι προϲθεῖναι μετὰ τὴν τοῦ δύο ϲύνταξιν πρὸ τοῦ ἄνθρωποι τὸ ἄρθρον, δύο οἱ ἄνθρωποι τρέχουϲι (πρώτη γὰρ ἦν ἀφήγηϲιϲ, ἡ δὲ πρόϲθεϲιϲ τοῦ ἄρθρου ἐδείχθη ἀναπολοῦϲα τὰ προδεδηλωμένα) μετὰ μέντοι τὸ ἀμφότεροι, ἀμφότεροι οἱ ἄνθρωποι τρέχουϲιν ἀμφότεροι οἱ φίλοι τρέχουϲι· προέγνωϲτο γὰρ ἡ τοῦ ἀμφότεροι δυάϲ, καὶ διὰ τοῦτο εὐέφικτοϲ ἡ τοῦ ἄρθρου παράθεϲιϲ. ἀναποληθεῖϲα 45 b γοῦν ἡ διὰ τοῦ δύο ϲύνταξιϲ δεκτικὴ γίνεται τοῦ ἄρθρου, οἱ δύο ἄνθρωποι τρέχουϲι. προῦπτον οὖν ὅτι ἡ τοῦ ἀμφότεροι ϲύνταξιϲ, τὸ εὔχρηϲτον τοῦ ἄρθρου ὑπαγορεύουϲα, ὡϲ περιττὴν τὴν τούτου ϲύνταξιν ἀπεώϲατο. τὸ γὰρ ἀμφότεροι μέμαϲαν πολεμίζειν ἠδὲ μάχεϲθαι {Η 3} κατηγορεῖ τῶν ἐγνωϲμένων διὰ τῶν προκειμένων λόγων, λέγω δὲ Ἕκτοροϲ καὶ Ἀλεξάνδρου, ἐξέϲϲυτο φαίδιμοϲ Ἕκτωρ {H 1} καὶ τῷ δ’ ἅμ᾿ Ἀλέξανδροϲ κί᾿ ἀδελφεόϲ {Η 2},

Οὐ λέληθε δέ με ἡ ὑπαρκτικὴ τῶν ῥημάτων ϲύνταξιϲ παραδεχομένη Aaαvκ. ψ 72, Non autem fogit me, enuntiata esse ubi ἀμφότεροι vocem τasrrκ. xx Ans. exso 10 ἐδείχθη. 26,13. 22,18. - 24 ἡ ὑπαρκτικὴ τ. ρ ϲύνταξιϲ. nomine βημάτων ὑπαρκτικῶν vel ὑπάρξεωϲ saepias comprehenduntuϲ etiam appellandi verba. vide HSehneideri comm. 48 ad 25,2. Anx cnr., moses. scs. m l.ϹBb. 1 παρεπομένου L δείκνυται] fol 31 v L. ταὐτ5 C τὸ δύο τῶ L, L5 corr δόω et ex τῶ fecit τὸ 1- 2 τὸ ἀμφότεροι] τἀμφότεροι | 2 δύο] o in ω mutavit προκειμένψ] κ et ω in ras L mle δύο add οἴ L. Γ B θ Βekker in adnotatione critica recte coniecit ad- dendum esse καὶ ἀμφότεροι οἴ ἄνθρωποι τρέχουϲιν. quod exemplum videtur hic omissum et in ng ascriptam infra in lin. 11 uαrepsisse 6 Beker in adn mavult ὡϲ τοῦ μὲν δύο. sed ad ὡϲ 5ν cvr e. g.12,25. 14.5. 117.27. 122,16 7 ὑππαγορεόοντεϲ εοῦ b cum s, τὸ l. CB 8 τὴν μετὰ τοῦ B β 11 τὸ] xo0 B alterum ἀμφότεροι om L ( 12 ἤη] οἴ ἡ τοῦ] fol 32r L. Γ ἀμφο- τέρου C 1ξ ente εὐέφικτοϲ inserit εί L ἀνέφικτοϲ Β quod perperam Por- tas praetuit, quia verba ἡ τοῦ ἄρθρου παράθεϲιϲ ad articulum ἀμφότεροι voci praemissum, non subiectum referebat , 14 διὰ om b cum β 1θ χρηϲτὸν εἰ ἀπαγορεύουϲα ci. Portus, quem sequitur; atque Hayser quoque ἄχρη- ϲτον poscit. vide Argum. et cf ad εὔχρηϲτον (εἰ) 87,14. 186,8. 278,28. de pron. 37,2 st comm. BSehneideri περιϲϲὴν Bb 1 17 ἀπώϲατο L. er 57,11 ubi in L ἀπεώϲαντο verboi ε erasum est 112, 26 et 184,17 ubi L. ἀπώϲθηϲαν ex- hibet (at A. ἀπεώϲθηϲαν), 185.20 ubi idem ἀπωϲμένον habet (A. ἀπεωϲμένον) 19 5 L, δὲ L ψ 23 κίεν L 1 24 δὲ ea Cb μετὰ τοῦ ἀμφότεροι τὰ ϲυνόπτα ὀνόματα χωρὶϲ ἄρθρου, ἀμφότεροι φίλοι εἰϲίν, ἀμφότεροι ἄνθρωποί εἰϲιν, ἀμφότεροι γραμματικοὶ ὀνομάζονται, καθὸ ὑπέκειτο μέν τιϲ δυὰϲ ἡ διὰ τοῦ ἀμφότεροι, τὸ δ᾿ ἐπιγεγενημένον ταύτῃ ἡ ὑπάρκτικὴ ϲύνταξιϲ ἀφηγεῖται, ὡϲ ἐν τοῖϲ ἑξῆϲ τὸ τοιοῦτον ἀκριβέϲτερον ἀποδοθήϲεται.

Non admittit articulum vocativus: nam ὦ non est articulus.

Μετὰ δὲ τὰϲ εἰρημέναϲ ϲυντάξειϲ τῶν ἄρθρων ἀκολούθωϲ c. XVII ~~51s~~ ϲκοπητέον, εἰ καὶ αἱ κλητικαὶ τῶν ὀνομάτων κατὰ τὴν κοινὴν δόξαν δεκτικαί εἰϲιν ἄρθρων. διαϲτολὴν γὰρ ἐξ αὐτῶν φαϲι γίνεϲθαι τῶν ϲυνεμπιπτουϲῶν εὐθειῶν τε καὶ κλητικῶν, ὁ Θέων - ὦ Θέων ὁ Ἑλικών - ὦ Ἑλικών. «εἰ γοῦν καὶ αἱ φωναὶ ἐναλλαγείηϲαν τῶν ὀνομάτων κατά 46 b τι ἐθνικὸν ἔθοϲ, πάλιν ἡ παράθεϲιϲ τοῦ ἄρθρου τὸ ϲχῆμα διελέγξει. κλητικῆϲ μὲν γάρ ἐϲτι τὸ Θυέϲτα· ἀλλ᾿ ὁπηνίκα προϲλαμβάνει τὸ ὁ ἄρθρον, τὸ τηνικαῦτα ϲυντάξεωϲ τῆϲ κατ᾿ εὐθεῖαν τυγχάνει, αὐτὰρ ὁ αὖτε Θυέϲτ᾿ Ἀγαμέμνονι λεῖπε {Β 107} sequatux nomen sine srfculo. quod ξῖ in sorum verborum constroefdonibus, quae esse aliquid vel nominari indicat. ibδi enim ἀμφότεροι subiectum est, de quo verbοa cum nomine coniuncta aliquid narrsmt. Asovκ. β 7ξ. lam inquirendam est, num verum sit quod opinmtur, efism. vocsfivοs nomnnm aecipers a fdculum εἰ ὦ vocem in erfienlorum numero- habendsm esse. quam sententiam ita coxfmsre student, ut ostend3mt nomi- nstivοs ab vοcatiis distingui addita aut ὁ aut ὦ vοcε, nbi hi duo casus in commoni semone vel apud poete emo inter se concinunt. xsrκ. er Ans. exso. Β ἀποδοθϲετοι: 64, 12 -65, 10. ad verbi ugmm Beker confert 76, 17. vide eliam ἀποδόϲειϲ 155, 26. - 7 κατὰ τὴν κοινππν δόξαν, velat Dionysias Thrax in capite περὶ ἄρθρου 62, 5 O. docet: πτώϲ- ειϲ δὲ (scil τοῦ θρθρου) ὀ τοῦ τῷ τόν ὦ. Apollonium vero cum commui opinione non consensisse appa εἰ ex sis quae iffra β 6- 85 disputet et ex 63,17 εἰ libro de pron. 6,10.21, 24. itaque quae subsequuntur, ubi quater ὡ vocatur articulus, non ex Dyscϲli sententis dicta eunt. Dionysium interpres artis Dionysianae, qui Apollonium sequitur, sic excusat 257,33 HEilg. (903.3 Β): πρὸϲ εἰϲαγομένουϲ γράφων ὁ τεχνικὸϲ καὶ τὸ ὦ μετὰ τῶν ὄρθρων κατέταξε, μηδὲν περιεργαϲάμενοϲ. ceterum vide adnot. nosram ad locum Dionysii. -- 10 - θ8,8 cEr 213,18 - 214,10. - 11 ad ἑθνικδν ἔθοϲ, quod bic usum dia- lecticum sigmifcst, fr 214, 2 Ἀττκὸν ϲχῆμα et 214, 6 8ακεδονικὸν ἔθϲϲ εϲϲολικόν. - τὸ ϲχῆμα ponitum est in permuafione formarum nominafivi εἰ. οcεtivi. 14 Schol. A ad B 107 (Ariston 59 Pr.) A διαλῆ ὅτ κλητιcπ ἀντ τϲ ὅρθῆϲ, Θυέϲτα ἀντὶ τοῦ θυέϲτηϲ. An~. mr, msεs. scs. κ L. Bb. 1 ὅνόματα om Ϲ 1 τιϲ] fol s2v L διὰ om b cum s. vide supra ἡ διὰ τοῦ δύο ϲύνταξιϲ 1 4- B 5ϲ ἐν γοtϲ ἐξῆϲ om. L, L~ in ng ante τὸ τοιοῦτον add ὅπωϲ δὲ, ssd eedem mus posca inddt ) ὃ ἀποδoθήϲεται] φανήϲεται s. c 6.18 6 δὲ] μέντοι Hb ὄρθρων] ρημx- των L, corz L 7 ϲκεπτέον Bb q 8 γίγνεeθάι Ϲ, γενᾶcθαι B 1 133 τό] τῷ , on B i 14 τὸρ Eυέϲτa LL λίsε C καὶ εἰ εὐθείαϲ εἴη, πάλιν ἡ παράθεϲιϲ τοῦ ἄρθρου κλητικὴν ϲύνταξιν ἀποτελεῖ, ὦ φίλτατ᾿ Αἴαϲ {Soph. Ai. 977 et 996}, καὶ ἔτι ὦ φίλοϲ, οὐ ϲέ γ᾿ ἔολπα {γ 375}. διϲτάζεται τὸ παρὰ Μενάνδρῳ ὦ Λάχηϲ Λάχηϲ {fragm. 921, III p 239 K.} πότερον ἐν ϲχήματί ἐϲτι τῷ προκειμένῳ, ἢ δεόντωϲ μετὰ τοῦ ἄρθρου καὶ τὴν πτῶϲιν ἔχει τῆϲ κλητικῆϲ». ἔϲτιν οὖν εἰϲ τὸ τοιοῦτον πάμπολλα παραθέϲθαι.

c. XVIII

Ὁ μὲν οὖν Τρύφων {p 25 Vels. ἐκ τῶν παρεπομένων τῇ φωνῇ, ὡϲ ἔϲτι κατὰ πολὺ ἀφεϲτῶϲα τῆϲ ἀκολουθίαϲ τῶν ἄρθρων, περιγράφει τὸ μόριον τῆϲ τούτων ἰδέαϲ. ἀλλὰ καὶ ἔτι διὰ τῆϲ ἐννοίαϲ, ~~52 s~~ ἐν οἷϲ τὰ μὲν ἄλλα ἄρθρα τὴν ἐν τρίτοιϲ προϲώποιϲ ϲύνταξιν ἀνεδέχετο, τὸ δὲ ὦ τὴν ἐν δευτέροιϲ.

ἅπερ πάλιν ἀναϲκευάζει, εἰϲ τὸ κοινὸν τῆϲ δόξηϲ προαγόμενοϲ. καὶ πρὸϲ μὲν τὸν ἀπὸ τῆϲ φωνῆϲ λόγον φηϲὶ μὴ δεῖν τὰ ἄρθρα ἐν ἀκολουθίᾳ εἶναι, καθότι καὶ ἄλλα πολλὰ 47 b ἀνακόλουθα κατὰ πτώϲειϲ καὶ τὰ ϲυνόντα γένη· οὐκ εὔλογόν τε ἡγεῖται μααvκ. β ~4. Ac ~rypho primo quidem ὦ ex articulorum numro excludit εἰ proptex formam vocis abo ceteris srficulorum formis nimis abhofrentem et proptx smmsum, qdia ceteroquin articolus ad terties personas referendus sit, ὦ semper ad seenndss. Aaαvκ. ψ ~Β. Postea autem ille grammaficns ad vulgarem opinionem rdapsus dubitationem ex vοeis fogma ortam ita refutzαe conatus est, ut diceret, fHierum quoque mdtarum vocum ceεusregddam non seqmf atque addidit, si casus arfSculi umine vocis ferione icti essent, hoc cum ratione perum consensurum ese [deoque eetadum fisse], ne haec pars orationis (atticdus) in una tantum voce xsrx. er Ans exse. 7 Sueton vita espas 23 CMeραtur et eerεibse graεcts mmgestiee saἔs . . .et de εrulo Βbro, qui dιees admodum o5 suὅfr- fMgedum quandoque ius sc mgεmuum se et Leehefem mufα3o nom4e coᾳperα4 Sere: ὡ Αάχηϲ, ἄχηϲ, ἐπὰν ἀποθάνῃϲ, αὕθιϲ ἐξ ἀρχῆϲ Εϲει κηρύλοϲ (ad ἐπὰν κτλ. crMenandzi fr.223.2L.) - 13 sd ἰδέαϲ eas cr 48,2 227,3. - 14 ad ἐν αἰϲ verborum im caosslem vide Adn. exeg ad ξ, B huius ed. 17 ἀκολουθία. est aequllitss fεionis, analogia ἀνακόλουθον inaequaliter foxum, anomsum. de PSchaederi comm. 21. Ans. εmr., msεm. scm. m L.CBb. 1 εὐΕείαϲ in Ϲ ex εὐθέα factum 1 ἡ πα- ράθεϲ] fol 33z L β ὰ γ’ nemo ceterorum testium hoc dyssese loco praebet vide ALndεiehii adn. crit. 1 6 τὸ εmte παρὰ in L. rasore ex τῶ factum Γ posδ Μmενάνδρῳ supra ursum τὸ addtum in L ab ipsa prima maen 1 8 oὲὖν om b τὸ τοιοῦτον] τοῦτο Β, τὸ τοιοῦτο b β 11 ad hanc versum in intexiore ng Ladscxipmit: παρέπεται τῷ ἄρθρῳ τὸ δαϲύνεϲθαι, τὸ πρὸϲ τρίτον πρόϲωπον ἀνα- φέρειν τλ. παραδεδομένων B 1 12 ὄρθρων in ras L 13 διὲ] τὸ B 14 sate τρτοιϲ add ταῖϲ B 17 φηϲ] η in res L | μὴ δπν] Lehre e. μηδὲ, quod vεlde probabile θt ccxl. 47,14 | supra πολλὰ scr. μέρη λόγου La μίαν φωνὴν κεκλίϲθαι τῶν ἄρθρων, ἵνα μὴ ἐν μιᾷ λέξει μέροϲ λόγου καταχωρίζηται. πρὸϲ δὲ τὸν ἀπὸ τῆϲ ἐννοίαϲ λόγον, ὡϲ οὐκ ἐν τῷ τρίτῳ προϲώπῳ καταγίνεται τὸ ὦ, ἐκεῖνό φηϲιν, ὡϲ «οὐδὲ ἡ κλητικὴ ὄνομα εἴη, ἐπειδὴ πρὸϲ δεύτερον πρόϲωπον, τῶν ἄλλων πτώϲεων τὴν ἐν τρίτοιϲ προϲώποιϲ ϲύνταξιν ποιουμένων, καὶ εἰ ἀπεμφαῖνον τὸ τὴν κλητικὴν ὄνομα μὴ παραδέχεϲθαι, ἀπεμφαῖνον ἄρα καὶ τὸ τῆϲ κλητικῆϲ ἄρθρον μὴ φάναι ἄρθρον, ὅτι ϲύνταξιν τὴν πρὸϲ τὸ δεύτερον πρόϲωπον ποιεῖται».

Ἀλλ᾿ ἔϲτι καὶ πρὸϲ ταῦτα φάναι, ὡϲ τὸ πρῶτον οὐκ ἀληθεύει c. XIX. τὸ μὴ ἐν ἀκολουθίᾳ εἶναι τὰ ἄρθρα· ἐν γὰρ τῇ δεούϲῃ ἀκολουθίᾳ αὐτὸ μόνον τῆϲ εὐθείαϲ ἐμπαθοῦϲ γινομένηϲ. ἀλλ᾿ ὅτι ὀφείλει καὶ ἐν ἀκολουθίᾳ εἶναι, δῆλον ἐκ τοῦ ϲυνηρτῆϲθαι αὐτὸ τοῖϲ κατὰ ἀκολουθίαν πτωτικοῖϲ, καὶ ἕνεκα τούτου ϲυνελεύϲεται τῇ τούτων ἀκολούθῳ ~~53s~~ versaretur. argumentum sutem, qnod ipse ex ὦ vocis sensu petiverat, postea idcirco putat1t nibil valere, qula nominum quoque vocativi ad secundam persο- n8m spectarent nec amen desinerent nomas esse. Aaovκ. β 7θ. At primum verum non est, articulos non sequi anllogam in fexione. immo fectuntur omnino sd regulam excepto solo nominativo [masculinr et ~emrniai geaerτsl. pstetηue hoc etiam debere feri, qnia articulus ttissime conectitur cum nominibus ad regulam lexis, quorum quas membrum est. nec opus erat acticuli casus ex diversis thematis perSi, ne qua pars οrationia in una voce ad snslogiae normam declinata verssrstur: nam in partibδns orationis ciremscribendis non multitudo vocum, sed signifcstio solum spectanda est τssrm sτ Ans.sxso. I 2 Ἴνα μὴ -καταχωρίζητοι, ne pars ortuens curcum- srrbetur unius voce nibus quod enunSatum fnale pertinet ad sententiam ab Apollonio omissam, quam in Argumento huius pa agr. suppleimus. ~Trypbo puta- vit, consulto ad ceteros articuli casus unias vocis fexione fctοs additam esse in vοcativοvοculam plsnealienaeoriginis. -4εη optativuspotentialisest,qui dicendi modus saepe apud Ap. ὄν vocula caret: vide 103.11. 166,14. 187,25. 278,24. de pron. 63, . 115,19. de adv. 162, 28.171, 3.174, 18. de coni. 241,24. 247,9. 248,11. - post πρόϲωπον mente supplendum est λέγεται. - ὅ ἀπεμφαῖνον Ap. vοcst, quod ei abo ratione, vero, probabili abhorrere videtur. c2 105,16. 151,2. 169.22. - 11 ἐμπαθοῦϲ. duplex πάθοϲ accidit nominativo ὁ, simplex nomina- tivis ἡ οἴ αἰ. Ans.oxr., mosea. scs. 1κ l.CBb. 1 μίαν φωνὴν L, μιᾷ φων CBb κεκλί- ϲθαι L, κλίνεϲθαι B et superscripsit L, κεκλίνθαι Cb. Schoemann att. 49 adn. et hlig scriptmae codicis L ignari, usitatissimi apud ApoHlonium circumlocu- tionis generis memores coniecerunt: μιὰ φωνῇ κεκλίνθαι τὰ τῶν ἄρθρων Γ κατα-- χωρίζηται] fol 3av L, καταχωρζεται C 1 2 ὡϲ om B τῷ om CBb 1 4 εἴη) 5ν addi vυlt Βεkker in variis lectionibus. vide Adn. eseg. post πρόϲωπον adici voluit τ9ν ϲόντοξιν ποιeται Hάtus, quem sequitur 1 ἀποφανον C τὸ om B 7 ὄρθρον μὴ φάναι] μὴ φάναι ἄρθρον B πρόϲωπον om B l 11 γενομένηϲ Βb 1 12 ϲυνηρτῆϲθαι Lhlig codl. 16.16. 48.19. 68,16. 86,27 s8.7( 16.19. 17.8. 28.1. ἐνηρτ5ϲθαι L. Bb κατ’ C 13 sq τοότων ants ωνελεύϲεται ponit B κλίϲει· ἐπεὶ πῶϲ ἄρθρον ἂν γένοιτο; ἀλλ᾿ οὐδ’ ἐκεῖνό ἐϲτιν ἀναγκαϲτικὸν τοῦ πάντωϲ ἐν θέμαϲιν αὐτὸ καταγίνεϲθαι, ἵνα μὴ διὰ μιᾶϲ λέξεωϲ ἀκολούου μέροϲ λόγου καταλαμβάνηται, τῷ μὴ ἐν πλήθει λέξεων τὰ μέρη τοῦ λόγου διακεκρίϲθαι, ἐν δ᾿ ἐννοίᾳ ἰδίᾳ.

Ἀλλ᾿ εἰ καὶ τὸ τοιοῦτόν τιϲ μὴ δῴη, καθὸ καὶ μέρη λόγου ὄντα ἀνακόλουθα, 48 b οὐ μὴν διαφεύγοντα τὸν μεριϲμὸν τῆϲ ἐννοίαϲ ὑπὸ τὴν αὐτὴν ἰδέαν τοῦ μεριϲμοῦ παραλαμβάνεται (εἴγε τὸ ἐγώ τοῦ νῶϊ διέϲτηκε κατὰ πολύ, καὶ ἔτι τὸ ἡμεῖϲ, καὶ μενούϲηϲ τῆϲ ἐννοίαϲ μένει ἡ ταυτότηϲ τοῦ μεριϲμοῦ), ἐκεῖνό γε ἀληθεύϲει, ὡϲ τὰ ἐκτὸϲ γινόμενα τῆϲ ἰδίαϲ ἐννοίαϲ, κἂν πάνυ τῆϲ δεούϲηϲ ἀκολουθίαϲ ἔχηται κατὰ φωνήν, ὡϲ ἔχει τὰ τῆϲ ὁμοφωνίαϲ, οὐκ εἰϲ τὸν αὐτὸν μεριϲμὸν καταλήψεται. πῶϲ οὖν οὐ Aaevκ. β 77. Siquis autem hoc non concedat |5 ideo articulis asεribi nem posse, quta α5 es fcεmα nimis aborreatl, - siquis igitur hoc non concedat, cum multae voces anomalae, sed sbδ eigmifcatione elus classis, cui psrtifione orafionis fxibutae sunt, non discedentes recte eidem classi sque ceteerse elus gmxis scribatur, iHlnd eemte vermm est, ommes voces, quae discedunt a proprio siculus pertis orationis senαsu, in hanc pa tem nen esse reciβSdendss. itaque eliam magis ὦ ex articulis exelodetur, utpote quod non solum analogiam torma- rum articuli, ssd stiam eius sensum sbδnust. τxsrm. xv Ans. κxxε. 2 ἐν έμαϲιν. vide 168, 22 ubi pronomina tertiae personae, ut ἐκεῖνοϲ οτοϲ μίν, dicuntur ἐν ίδίοιϲ θέμαϲι καταγίνεϲθαι, qua sulla trum vocum ab ulla eeersrum derivari potest. et er 102,21. de pron. 11, 21. ESθehneideri comm. 21. - 6 τὸν μεριϲμὸν τῆϲ ἐννοίαϲ. vide Adn. crit. ἰδέαν SSassem, cr 46, 21. 227,3. 1θ τὰ τῆϲ ὀμοφωενίαϲ. ὁμόφωνα quae veteres diver- sis orationis petibus ascribebant, sunt ex. gr. ὅϲ artictllus posposifivus et ὅϲ pxonomen possesivum: vide 222 26. I1 μεριϲμόϲ nomem nen solum ds emnium voenm in partes oraionis diseriptione usurpetur, sed eliam classes ex disriptione ortas signifcst: vide 102,4. 236,20. 238,2 deadv. 184,24. - κατα- λήψεται. vide Adn. crit. Ans. mr., mstm. scs. ικ L.Cβb. 1 Bν ὄρθρον b cum β Β καταλαμβάνη- τάι L, καταχωρίζηται L ng et Ϲb, παρολαμβάνηται Β sed supra scriptum καταχωρίζηται. huic elteri scripturae noli praesidium petere ex 47,3: nam κατα- χωρίζεϲθαι ἐν μιᾷ λέξει recte dictum est, διὰ μιᾶϲ λέξεωϲ καταχωρίζεϲθαι inepte. iΙstum est verbum huc ex illo loco τῷ Cb, τὸ L, διὰ τὸ B β 4 διακεκρίϲθαι] LB, διακεκρίνθαι Cb ἐνοίᾳ L 1 ὃ μὴ] μοι Ϲ, sed supra scriptum μή ab rec. n. in L οἱ supra η scriptum ὄψη] δώῃ LCB, δοίη b cr 124,8.148,26 post δώῃ add τὸ ἐν ὀκολουθίᾳ εἰναι τὰ ὄρθρα L ng Hb, quae falsa inter- pretatioτὸτοιοῦτονverborum est. videArg. β exεpectatux οὐ διαφ.τοῦῦ μεριϲμοῦ τν ἔννοιον. 3Ece8 eoa sεmsmm sεrvom4es, quem es fερμit ὀ μέριϲμόϲ, o3mmtsm ema t gsmgηelαs orutiems parfes dieeiο. ac verieimile est inversionem traditam soa AApclonio, ssd Hbrsrio elicui sslf mendam esse, sicut quae traditae sunt 309,11. 322,21. 831,28. de pron.15,3. 23,20.84,11 1 7 ἐγὼ τοῦ] ἑαυτοῦ C B δμfϲ Ϲ, sed ὁ in ras β 8 ἀληθεύει bd β 16 κατὰ φωνὴν] καταφρονεῖν L. , ssd hoc indemdit L et posuit iustam scripturam in ng β 11 οὐκ εἰϲ om B pro κατολήψεται Sylburg ci. κατελεύϲεται vel καταϲτήϲεται. si non hebet hoc loco passivam vim κατολήψεται verbum (ut ϲυλλήψεται Een. An. ,2,14 in ali- quot bonis codd. pro ϲυλληφθήϲεται legitur nactumque est paronos), facillime cerigetnr in καταλελήψεται, ad quod c2r Aristid. or. 54,θ8 D. μᾶλλον περιγραφήϲεται τοῦ εἶναι ἄρθρον τὸ ὦ, ἀπονεῦϲαν καὶ τὴν ἀκολουθίαν τῶν φωνῶν κατὰ πάντα τρόπον καὶ ἔτι τὴν ἔννοιαν τοῦ ἄρθρου; ὑποτεμνέϲθω δὲ ὁ λόγοϲ εἰϲ τὸ τοιοῦτον, ὡϲ οὔτε παρὰ τὸ ἀκόλουθον τῶν φωνῶν οὔτε μὴν παρὰ τὸ ἀνακόλουθον τὰ τοῦ λόγου καταϲτήϲεται μέρη, ὡϲ δὲ πρόκειται, ἐκ τῆϲ παρεπομένηϲ ἰδιότητοϲ.

Φηϲὶ γοῦν ὁ Τρύφων· «Καθότι ἡ κλητικὴ ὄνομα, κἂν δεύτερον πρόϲωπον ᾖ, καὶ τὸ ὦ ἄρθρον ἐϲτὶ ϲυνοδεῦον τῇ ϲυνηρτημένῃ ~~54s~~ κλητικῇ». Ἀλλὰ τὸ μὲν ὄνομα διαϲῴζει τὸ ἴδιον κατὰ πᾶϲαν πτῶϲιν, εἴγε οὐκ ἴδιον αὐτῷ παρέπεται τὸ κατὰ πρόϲωπα ἐγγίνεϲθαι, ὅπου γε καὶ ἐν πρώτῳ καὶ ἐν δευτέρῳ παραλαμβάνεται, εἰμὶ Ὀδυϲϲεύϲ, καὶ ἐπὶ δευτέρου προϲώπου Ὀδυϲϲεὺϲ εἶ· ϲυνοῦϲαν γὰρ ἔχει τὴν ἰδίαν ποιότητα. γε μὴν τοῦ ἄρθρου παράθεϲιϲ ἓν ἰδίωμα ἔχει τὴν τῶν τρίτων προϲώπων ἀναπόληϲιν, ἐναντιώτατον τ᾿ ἔχει τὸ ὑπ’ ὄψιν παραλαμβανόμενον 49 b πρόϲωπον, ὅπου γε καὶ τὸ ἐμόϲ ἐϲτι, προϲλαμβάνον τὸ ἄρθρον κατὰ τὸ τρίτον πρόϲωπον, οὐκέτι προϲλαμβάνει ἐν τῷ ἐμὸϲ εἶ διὰ τὴν πρὸϲ τὸ δεύτερον πρόϲωπον ϲύνταξιν. εἴπερ οὖν ταὐτὸ Ακnvκ. β 78. typho quidem dicit, sicut vοcativns nomen sit, quamquam ad secnnd8mm person8m referatur, ita ὦ, licet ipsum quoque secundae persense sit, intex ertieulos nnmermmdum esse, upοe vocativi comitem. At nomem fn omnibδns casibus servat quod elus proprium est, sigifcstonem ἰδίαϲ vel κοινῆϲ ποιότητοϲ, ὦ vero deseiseit ab sxticuorum proprieate, qni tertisum pexsonsrum. mentionem repetunt nec qdicquam hebent, quod dfe magis conrarium sit quem ad personam ocmlis subiectam perfnere. quo ft ut 5 ἐμόϲ ἐϲτι dicere licent, ἐμὸϲ ε ilietαm mit iem vero εἰ ema eademque vox (ἔμόϲ) non semper arficuum admittdt, eliam magis eum repudiabit nomen in vοcafivi fenam mutωum [mec ~uὸttar5 pεer6t, que8 ὦ, qεga5 gmod εocattεo nomsnss aduumgαfur, eεteεlκs aαm set), praεsstim eum elam forma sua emneino abnormi demonsrεt voeua, nollem eibi communionmm esse emm srticuiε. - em igitur vocstvus semper secundam personam quae at, inquirendum non est, num ὡ grtieullua eit. [uam εtiemlκs ubgκe frtae nersemae est]. rssrε. xv μAnm. exso. B ὑποτέμνεϲθαι supra ξ9.5 idem vet quod nb - dividi hic breindi, praecidmmdi vim hebere videtur: Κ~eeeιtr ta dicatεr de cometmendts oratiemεs pαrὸεs - 11 16 ePr de pron. 14, 14: δεικνύουϲαι μὲν γὰρ τὸ κτῆμα (scil pronomina possessiva) ἀπρόϲλπτοί εἰϲιν ἄρθρων, ἐμὸϲ εἰ, ἡμέτεροϲ ε ὑπὲρ δὲ ἀπόντοϲ τοῦ κτήματοϲ ἀναπολοῦϲν ἐπ τὴν προει- μns. emr., msa scm. 1m l.)Bb. 1 περιγραφήϲεται L, ssd L empta plius ε scripsit α, vidεtnr vοlnisse παρα, et παραγραφήϲεται exhibet B ἀπονεθϲαι ) 2 τρόπον] πρόϲωπον B 1 3-4 τὸ ἀκόλουθον] fol 34ν l. β 4 τὰ om L B, εεd add L | epra λόγου sex L ἐϲ ἐννοίαϲ 1 Β μέρη om L, add in ng L post μέρη eupra add L ὸ ἄρθρον δηλονότ 1 6 ὄνομα add b eum Βophino 8 πρόϲωπον L, sed in ng corr. ipse pr. m. i 1θ posterius ἐν em Ϲξb 11 Ὁδυϲϲεδϲ εἰ om -, ssd add in ng L 1 18 προϲώπων om B ἐνάντ5- εητα B ε) 8~ 8n ἐr’ ὄψει B 1 14 γε] γὰρ B | παραλωμβάνον 14—15 1t DronkeD s09 vult ἔϲτι post ἔμόϲ deleri et post πρόϲωπον inseri: 6 μόϲ ἐϲτι. qua mutatieme hmdquaquam οφus est μόριον παρὰ τὸ διάφορον πρόϲωπον καὶ ἄρθρον προϲλαμβάνει καὶ οὐ προϲλαμβάνει, πῶϲ οὐ μᾶλλον καὶ τὸ τῇ φωνῇ παραλλάξαν ἐκϲτήϲεται τῆϲ τοῦ ἄρθρου παραθέϲεωϲ, μάλιϲτά γε τῆϲ φωνῆϲ ἐνδειξαμένηϲ διὰ τῆϲ πάμπαν ἀνακολουθίαϲ τὸ ἀκοινώνητον τῶν ἄρθρων; ζητούϲηϲ ἄρα τῆϲ κλητικῆϲ δεύτερον πρόϲωπον, περιϲϲὸν ζητεῖν εἰ τὸ ὦ ἄρθρον ἐϲτί.

Πῶϲ οὖν κατελέχθη πρὸϲ πάντων; φαίην ἂν ϲυνεκδρομῇ τῶν ἄλλων πτώϲεων, ἐπεὶ τὰ ταύταιϲ ϲυνιδιάϲαντα ἄρθρα ἐκαλεῖτο, ᾧ λόγῳ ϲυλλαβαὶ καὶ αἱ μονογράμματοι· ἦν δὲ ἴδιον κλητικῆϲ τὸ ὦ.

c. XX. ~~55 s~~

Οὐ παρέλκον δέ ἐϲτι καὶ διὰ τῆϲ φωνῆϲ παραϲτῆϲαι τὸ ἀκόλουθον τῶν ἄλλων ὡϲ πρὸϲ τὴν ἀντιπαράθεϲιν τοῦ ὦ. Τὸ μὲν τῆϲ εὐθείαϲ, ἀποβαλὸν τὸ τ, ἀναγκαῖον καὶ ἕτερον πάθοϲ ἀνεδέξατο, λέγω τὴν ἀποβολὴν τοῦ ϲ· ἔμελλε γὰρ ταὐτὸν γενέϲθαι τῷ ὑποτακτικῷ, οὗ Asαvx β 7ξ. Cuz igitnx ῶ inter srtticulos numeratum est7 ex snslogia, ad dfmlitudinem cetαorum casuum factum etl, quia voces ceteris casibδus praefx8e nomm articuoxum inenerunt. Asevκ. β Βλ Nec eupervacnneum est ex formis articulorum demonstrure, nemsm εοs seqdi,εicum abδnormi ὦvοce compsrsntnr. 3ticulns mascuini generis sfngdaris numeri in οϲ exiit et ϲ litteram amisit, postquam τ sbiecit, quis τ litra abiecta praeposifivnsarticnlus haudquaquam diferetapospositivο(ὅϲ)ita- μένην γνῶϲιν, ὀ ἐμόϲ ἐϲτι φίλοϲ, ὀ ἡμέτερόϲ ἐϲτιν οἰκέτηϲ. τούτῳ τῷ λόγῳ τὸ ὦ ἐπ τλητικῆϲ δείκνυται ὡϲ οὐ τῆϲ ἐννοίαϲ τῶν ἄρθρων ἔχεται. Pe. DII 17 11, 23B.: Mes est gιωr prenomen (scil ο): asc artculus sero, em semger 4π dememMrαttome pomεsfεer 0, quae comreriα etl εeiαttom4, quam sels5 gadcα4. zsrκ. xv Ans. exso. 6 ϲυνεκδρομῆϲ umine εἰ ϲυνεκτρέχειν verbo Ap. uittr, ubi nos nucne fslεs snsogis aliquid laetum esse dicimus: quamquam. prrzοs elia rano est srffcuorum ceteris canibus sdnnctorum et ὦ vocis cum vοcativο coniunctsε. tsmεm fHorum nomen in Memo vοeemm rmllatum est. ϲὰ 51,4. de adv. 142,9 et 16. 143, 26 et 27.144,1 154,155. 175, 22. 183, 20. 202,1. HSeλnεideri comm. 210 ad 202, 1 plerisque locis forma (aut accentus) vocis ϲυνεκδρομῇ musta dicitur - ~ ϲυνιδιάϲαντα. exAdn.exeg.ad 58,2 huius ed. - 8 ϲυλλαβαὶ καὶ αἰ μονογράμματοι. cfr supra 4,26 et Dion. Thδr. 17,1 0. - 16 ad ἀντιπαράθεϲιν cfr 165.20 et de pron.]115.2 - τὸ τῆϲ εὐθείαϲ ἡ εὐθέα. vn quo circudlocutionis genere Ap. saepius srticϲlo plurativο ufStur, sed etiem εagdari: vide 59,14 127.17 154,9. Ans. omr., mscs. scm. im l.CBb. 1 dρθρα C |κα οὐ] fol 35r L. β 2 aα- ραλἀξον L 1 4 πάμπολλα L, sed corr L in ng παν ἄν praefgmdum esse ἀκολϲυθίαϲ nomini ci. Sophimus, Lebrs, Eayser, ABottmsnn. Lehre autem petes retineri posse traditam lectionem putavit, cum de articulorum acoluthia, nem de Θ vocis smaccluthia sezmo esset, cui sententiae prsεtεx elia hoc obstat, quod πάμπαν ἀκόλουθον esse articulum Ap. ne subsequentibus quidem ostendit, ὡ vοeem autem demonstαst πάμπαν ἀνακλουθον 1 ὰ δεύτερον πρόϲωπον om L, add L ng Γζζητεν] αἰτεν 1 6 κατειλέχθη C 1 7 τὰ post ϲυνιδιάϲαντά. pcmit 1 ἐπεκαeτο B 8 oὁ oo B δ’ ἑϲε Bb 1 10 Sλλων] Sρθρων ci. Βophinus Τὸ] τοῦ B 1 11 post εὐθείαϲ add ὁ b cum (ἀποβάλλον B aοa ) | ὀναγκαωϲ Βb eναδέξεται 1. 1 12 αδτὸ b l γtεϲθa CΒb τὰ τῆϲ ϲυντάξεωϲ οὐ ταὐτὰ ἀπαιτεῖ τῷ προτακτικῷ, ὡϲ δεδείξετι ἐν τῷ περὶ ὑποτοκτικῶν, καὶ ἐντεῦθεν ἔμελλε τὰ τοῦ λόγου ὡϲ ἀκαταλληλότερα φαίνεϲθαι. — ὅτι γὰρ καὶ τὸ ϲ λείπει, ϲαφὲϲ 1. ἐκ τοῦ τὴν 50 b αὐτὴν εἶναι κατάληξιν προτακτικῶν καὶ ὑποτακτικῶν, ἔϲτι δὲ τὸ ὑποτακτικὸν ὅϲ, καθότι καὶ ἐπὶ τοῦ οὗ καὶ τοῦ, καὶ ᾧ καὶ τῷ, καὶ ὅν καὶ τόν. — 2. ϲαφὲϲ κἀκ τοῦ πληθυντικοῦ· τῶν γὰρ εἰϲ οι πληθυντικῶν τὰ ἑνικὰ εἰϲ οϲ, κἂν ἐκ ϲυνῃρημένων ᾖ, ὡϲ ἐπὶ τοῦ χρυϲοῦϲ καὶ τῶν ὁμοίων. — 3. ϲυμφανὲϲ δὲ κἀκ τῶν πλαγίων πτώϲεων, εἴγε ἅπαϲαι αἱ τοιαῦται τῶν εἰϲ οϲ εὐθειῶν εἰϲι (καὶ ἔτι ἡ Θεϲϲαλικὴ διαίρεϲιϲ κατὰ γενικήν, λέγω ἐπὶ τῆϲ τοῖο, ὡϲ καλοῖο). — 4. ἐκ θηλυκοῦ τε τοῦ η· πάλιν γὰρ τοῖϲ εἰϲ οϲ λήγουϲι τὸ τοιοῦτον γένοϲ παράκειται.

1. Οὐ γὰρ εἰϲ η ἔληξεν, εἰ μὴ ϲυντάξεωϲ εἴχετο τῆϲ τοῦ τ, c. XXI. ~~56s~~ καθότι καὶ τῷ νοητόϲ τὸ νοητή παράκειται. — 2. ἰδοὺ δὲ καὶ τὸ que necessario efθecisset, ut οrstio ab nima symtactica abhorrere viderettr. demonstrstuz autem ϲ abiectum esse quattuor argumentis: 1. quod in cetera caeibδus exitus praepositivi articuli cum postpositivo congruit 2.quod pluralia in οἱ exeuntia habδent singularem in οϲ desinentem 3. quia casus οbδliqni, quslεs articulo praepositivο sunt, nominativum in οϲ exeuntem hsbδent ἐ. quia cum exitu femininae formae iῆ convenit haec terminatio masculina. μavκ. β Β1. Atque stiam τ litteram nominativis artictli masculini et feminini olim fnisse ostendunt complura indicis. 1.non in η femininum singdlaris numeri earet, nisi antecessisset τ consonsnsq 2. dorica dislectus plurali numero loquitnx τοί ταί, fn qua dialecto si saepe inenitur usus τ litteras, ex mutatSone ρ litteras ortus, etiam magis consentaneum est, hoc usu (oc τ litέerae qasί rssτκ. er Ans. exso. 1 δεδείξεται. 85,12seqq. in huius de axicnlorum cοn- strucfonslibri pstteextrems. 2orattοnon pofεratnoasmepe4’efert, si εficΕeκspraepoetisssIormam aecysset articrεέ pεepeetist. ὡϲ esαεt, qmodam- modo.vide Axm exeg.ad9.11huiused. -B θerrschol.inDionyε.Thr (Βeliodorus) 75,13-15Βilg.(961,20H.). έπονθε δὲ τὸἀρϲεικὸν κὶ ἀποκοπὴν τοῦ ζ κατὰ τὸ τέλοϲ· καὶ ἔϲτιν ἐντεῦθεν γνῶναι· πᾶν γὰρ πτωτικὸν εἰϲ εῖ λῆγον κατὰ τὸ πληθ- υντικὸν εἰϲ οϲ λἡγουϲαν ἔχει τὴν ἔνικὴν εὐθαν. - 8 ad Εεϲϲαλικὴ διαίρεϲιϲ eft 159,9. 12 13 verba non ita interpretanda sunt, ut Apollonius sentiat (quod abenrdum esset), post τ tantummodo sequi debers η in emito gsners feminini, sedits,ut memor sit eius regulas, quae iubet femininum gamus adiecfivο- rum in οϲ desinentium in η exmαε, si consonans ante οϲ praecedit, excepta ρ littera 1 -pθ8,2 cvr de adv.180,6 et de pron.111,M εἰ schol ia Dion. Thr. μns. cur., mscs. sca. ικ l.CBb. 1 προϲτακτικῷ Ϲ β 2 ὡϲ om Βb ἀκα- ταλληλότατα L, in quo libro sb λληλότατα inc. fol 35v β 4 προϲτακτικῶν C B - 6 κα τοῦ et καὶ τῷ et καὶ τόν om B 5 κα ῷ κxὶ τῷ om L 1 8 εἰϲ em L. 1 εϲϲαλονικὴ L. 1θ post λέγω add 5ϲ C ( ad θηlυκοῦ τε τοῦ i Sophimus adnotat: δοκεῖ λείπειν τι. euffcerε videtur ἐκ praepositio ab ϲυμφανέϲ penfens, sieut κἀκ τῶν πλαγίων ( 12 pro οὐ γὰρ fortasse scribendum οὐδὲ γὰρ. vide Argum. ( ἔληξεν] ἅν addi iusserat Βεkkerr ad l. de pron. 79 8 186 at eΕr Adn. crit. ad 22,15 huius ed. | εχετo] L ἔχε τὸ, corr L τῆϲ om B , 13 τῶνοκητ L, τὸ νοητόϲ B τὸ ante νοητὸ om Ϲ, τῷ νοητή B δὲ oa CBb λεῖπον τ ἀνεπλήριωϲε τὸ Δώριον ἔθοϲ, τοὶ ἄνθρωποι, ταὶ γυναῖκεϲ, οὐκ ἀπιθάνωϲ· ἡ γὰρ διάλεκτοϲ κατάπυκνοϲ ἐπὶ τὴν τοῦ τ χρῆϲιν, προτί, λέγοντι, φαντί, πέρυτι, τύ, ἄλλα μυρία· εἰ γὰρ ἐκ μεταπτώϲεώϲ ἐϲτι τὰ τῆϲ χρήϲεωϲ, πολλῷ μᾶλλον ἐφελκύϲεται τὸ λεῖπον. — 3. ϲαφὲϲ κἀκ τοῦ πνεύματοϲ· οὐ γὰρ ἄλλωϲ δαϲύνεται τὰ ἄρθρα, εἰ μὴ ἀποβάλοι τὸ τ. — 4. ἔϲτι δὲ πιϲτώϲαϲθαι κἀκ τοῦ οὐδετέρου, ἀρξαμένου axοεe] attrahi |se potius sereari] τ literam, ubi in communi disecto omissa estc 3. non aspro spiμitu pronunieretnr ὁ et ἡ, nisi initio abiecta esset τq 4. dεmique indicio est litera initialis nominafiti generis nenrins. p 75, 4-6 Bilg. (961,8 B ): τὸ ὁ τὴν ἀφαίρεϲιν τοῦ i πέπονθε κατὰ τν εὐθεαν xx τὸ θlωκὸν αὖ τὸ ἡ· καὶ μαρτυροῦϲι τούτων τὰ πληευντιικὰ ἐντελῶϲ λεγόμενα παρὰ Δωριεθϲι τοί καὶ ταί. alios locos ide indicatos apud Ahrenminm D285adn - rssrκ. xv μAns. exse. B ad προτί cr Epim. Homer. A I 37, 27 et Ἑκ τῶν τοῦ ~ρωδιανοῦ A0 ID 287. 32, quae Lenz D 198,8 ita eoninnmit et in ragmenta Hibri Herodisnεi περὶ παθῶν inseruit: προτί. τινὲϲ λέγουϲιν, ὅτι ἀπὸ τῆϲ πρόϲ γέγονε κατὰ τροπὴν Δωρικὴν τοῦ ϲ εἰϲ i, ὦϲπερ ϲύ τύ· καὶ ἔnnιδὴ οὐδέποτε εὑρίϲκεται λέξιϲ ἙἘλληνικὴ εἰϲ ἄφωνον καταλήγουϲα, πλεονάζει τὸ καὶ γίνεται προτί, (quae opinio invenitur etiam Epim. Homer. 351, 12 - E6 477,81). eλλ’ ἔϲτιν εἰπὲν (A I5 l. L: καὶ λέγει 5 τεχνικὸϲ Ἡρωδιανόϲ), ὅτι οὐδέποτε Δωριεῖϲ τρέπουϲι τὸ ϲ ἐν τέλει λέξεωϲ, ἀλλ’ ἐν ἀρχ . . - ἐν τῷ μέϲψ . . . καὶ οὐκ ἐγένετο πρότ καὶ οὖτω προτί κατὰ πλεοναϲμὸν τοῦ . ἔϲτιν οὖν εἰmεῖν, ὅτ πρῶτον ἔπλεόναϲε τὸ 1 κxὶ ἐγένετο προϲί . . . καὶ τότε τέτρααται τὸ ζ εἰϲ τὸ παρὰ Δωριεθϲι ἐν μέϲq λέξει ἐκ τοῦ ϲ γενόμενον τ, οἶον προϲί προτί, καὶ ἐκβολῇ τοῦ 5 ποτί (quam sententiam legimus etiam PM e85, 24). - ad λέγοντι, φαντί c Epim Homer. A I 147.26 de ἔϲτ forma: Δωρικὸν οὐκ ἔϲτιν, ἐπεὶ τὰ Δώρια τὸ φατί καὶ τὸ τίθητι πρὸ τοῦ καθαρά εἰϲι, τοῦτο δὲ οὐχί. . . . πάλιν τὰ εἰϲ vi πληθυντικὰ Δώρια ἔχει πρὸ τοῦ ϲύμφωνον τὸ ν, φαντί, λέγοντι, τοθτο δὲ ο6. stque Ϲhoerob. in Theod. I 331,17 Hξilg. 855,31 θ.) εἰ Περ τῶν εἰϲ μῖ A0 TV 358,3, ubi eadem ratione demon- sfratmr ἔϲτιν non esse Doriesmm formam et exempla smmt: φηϲί φατί, δίδωϲι δίδωτι, δίδοντι φαντί. - γὰρ noli sd proϲime sntscedentia refero referendum est ad illa: τὸ Δώριον ἔθοϲ ἀνεπλήρωϲε τὸ λεπον . proptr proMime antecedentia eptem esset εἰ οὕν pro εἰ γάρ. - ὲ 6 cx schol. in Hen. Thr. 75,9-13 Hig. (961,14 Β.): ὁμοίωϲ καὶ τὸ πνεῦμα ϲαφὲϲ τοῦτο παρίϲτηϲιν, ἔπεὶ οὐ δαϲύνεται ἄρθρον ἀπὸ φωνήεντοϲ ἀρχόμενον, εἰ μὴ ἀποβολὴν τοῦ t ποιήϲηται· οὐκοῦν ἐν οἶϲ δαϲύνεται τὸ ὁ καὶ τὸ ἡ κοὶ τὰ τούτων πληθυντκά, ἐν τούτοιϲ δείκνυϲι τὴν ἀφαίPxεϲιν τοῦ . μns. εmr., msεm. scs. 1m l.ϹBb. 1 δόριον L 1 post ἔΕοϲ add ποτί λέγοντι φατί β 2 κατάπυκνοϲ τ τοῦ t χρήιει ci. θHξehaεfen sd Dion. Βω. de com- pos verb. 2055, quam mutationem refutavit Hεkker conl. de adv. 186, 2 || ξ προτί om Ϲ. pro qua forma Sophisnus mslnit ποτί, ae revera hoc, quod ) pot ἔθοϲ exhibet, contra codicum LΒ auctoritatem legendem esse videatur, quia προτί Ahrenio teste (H 358)in purioribus Doridis fontibus non reperituor. Sed ex testimoniis supra allatis quoque coligi potest, grammaticos non solum ποτί, verum etiam προτί pro Horica forma habuisse | φαντ] Ϲ φατί, quod εἰ ipsum. aptum est (vide Testim.), sed cedere dεbοet plurali ceterorum codicum lde eom- mendsto ante dλλα add κω L β 4 ἔϲv] fϲl 38r L. post μᾶλλον add bc B 4 aaoβάλλει . | δὲ om CBb τῶν ἄρθρων μιμοῦνται τὴν ἐν τοῖϲ ὀνόμαϲι κλίϲιν, κλητικὴ δ᾿ οὐδέποτε ~~57s~~ πλείονι χρόνῳ χρῆται εὐθείαϲ, πῶϲ τὸ ὦ πλεῖόν ἐϲτι τοῦ ὁ; — 2. τί γὰρ μᾶλλον οὐκ εἰϲ ε ἔληξεν ὡϲ πρὸϲ ἀκολουθίαν γενικῆϲ τῆϲ τοῦ καὶ αἰτιατικῆϲ τῆϲ τόν; — 3. ἐν θηλυκοῖϲ τε διὰ τί οὐχ ὁμοφωνεῖ εὐθεῖα κλητικῇ, καὶ ἔτι ἐν οὐδετέροιϲ; — 4. πῶϲ οὐχὶ καὶ κατὰ τὴν πληθυτικὴν προφορὰν αἱ εὐθεῖαι ταῖϲ κλητικαῖϲ ὁμοφωνοῦϲιν, ὅπερ ἔϲτιν ἐπὶ παντὸϲ πτωτικοῦ παραδέξαϲθαι τοῦ ϲυνέχοντοϲ κλητικήν; — 5. πῶϲ δαϲυνομένων τῶν δίχα τοῦ τ ἐκφερομένων ἄρθρων αὐτὸ ψιλοῦται; — 6. πῶϲ δ᾿ οὐχ ὁμοτονεῖ ταῖϲ εὐθείαιϲ; οὐ γὰρ ἀνέφικτον τὸ ω εἰϲ ὀξεῖαν τάϲιν, καθότι ἔνιαι τῶν ϲυλλαβῶν. — 7. τί δέ, εἰ περιϲπᾶται, οὐκ ἐνεκλίθη κατὰ τὰϲ Αἰολικὰϲ ἀναγνώϲειϲ ὦ vοcuam legibδus rep mere demonstratur neo posse in artienlis numerari 1. voesins nulus plus temporis hebet quam nominativus, sed ὡ hebet plus quam ὀ. - 2.genefivο τοῦ εἰ accusativo τόνrespondαεt vοcativnsin εdeefnems. 3. in fnminno gmmere vοcstivus congruere debet cumnominativο,item in nsuαo - 4. congruunt sliss nodinativus εἰ vocativus plursHis numeri. 5. artienΒ nb sine τ pruferuntm, asperum habδent spinitum, sed lenem. 6. debebat ὦ, εἰ arfictllus esest, eodem aeemmn pronuntSari quo nominafivus. - . ne Aristarchum qdidem ὡ pro articulo habuisse inde patet, quod in lecionibns aeolicis non mutait circumfexum accentum huius vocis, sicut articuorum circumfexorum, 257,35-258,13 Βig.(903.5-22Β):ἐν aπολλϲϲ βἐλέγχεταιμὴεἰναιdρθρον (scilτὸ5) . . καὶ ὅτι οὐδέποτε κλητικὴ μείζων ἐϲτὶ τῆϲ ἰδίαϲ εὐθείαϲ· γὰρ ἱϲη ἔλάτ- των, ϲή μὲν ὡϲ 5 Αfχηϲ Θ Λάχηϲ, fῆττων δὲ ὡϲ 5 Μενέλαοϲ 5 Μενέλαε· φαϲὶ γὰρ ὅτι βραχύτερόν ἐϲτι τὸ ὲ τοῦ Θ ἐνταῦθα δὲ μεῖζον τὸ ὦ τοῦ ὁ· οὐκ ἄρα ὄρθρον. Epim. Hom. A0 I 451,18-24: ἑξαχῶϲ ἐλέγχεται τὸ τῷ (lege ὡ) τῆϲ ιλητικῆϲ μὴ εἰναι ἄρθρον . . . καὶ πᾶϲα κλητικὴ τὸν ϲὸν χρόνον θέλει ἔχειν τῆϲ εὐθείαϲ ϲ 5 ) ἐλάττονα, οὐδέποτε δὲ μείζονα. τserκ. er Ans. axae. 8-8 Schol. ia Dion. 258.6- 7 PEig.(903,12 -14 B ) κxὶ ϲὅτι ) π3ν ὄρθρον ἀπὸ φωνήεντοϲ ἀρχόμενον δαϲύνεται, τὸ δὲ ὡ mιλοθται· οὐκ ἄρα ἅρθρον.Epim. Hom. Al 451,19: παν ἄρθρον ἀπὸ φωνήεντοϲ ἀρχόμενον δαϲύνεται. 10 ad ἀνέφικτον εἰϲ cfr 43,15. 44,6. sunt syllabae quae εἰϲ ὀξeαν τάϲιν ἀνέφικτοι sint, velut νικῶ, χορῷ. - 1I ἐγκλίνειν de grai accentu, ut 333,10 de coni. 255,16. de pron. 36,1. Herodign.l 551,3. 552,1 Lte. ne- que euim A isteerchus putandus est eam accentus inclinationem, quae tenorem in sysbsm antecedentem reicit, sticullis sliss eircumfexis tribδuisse in poema- tis aeSlicis. Ans. emr., mscs. som. ικ l. Bb. 1 ὀνόμαϲιν Ϲ κλητικὴ δ] ἡ δ’ in res L oὕεοτε B 2 εὐθeαι L, corr L β 4 ente ἐν add κα ξ5 τε] τγ B, δὲ δ eum e et Soph. 1 t ante εὐθέα add ἡ et post εὐEεα add τ CBb κλη- τκδ L 1 post τλητικ signum intuιrogandi babent, post οὐδετέροιϲ nuHlam istiattionem b et ( πῶϲ οὐ κατὰ CBb β 8 εἰϲφερομένων L 1 8 ψιλοῦϲι B μοφων L, corr L, ὅμοιον ε B β 1θ ἀνέφι~πτον] ν fase om L, edd L smrrs υλλαβῶν add fτοι λέξεων L β 11 ἐναλίνθη Ϲ sed alterum ν erasum, ἔ~λθπ B ὑπ’ Ἀριϲτάρχου, καθὸ καὶ τὰ ἄλλα τῶν περιϲπωμένων ἄρθρων; ἐν ὑπονοίᾳ καὶ αὐτὸϲ οὐκ εἶχε τὸ μόριον. — 8. διὰ τί οὐκ ἀπὸ τοῦ τ 52 b ἤρξατο ὡϲ τὰ ἄλλα τῶν προτακτικῶν οὐ γὰρ ἀφορμή τιϲ ἀποβολῆϲ τῆϲ τοῦ τ. — 9. διὰ τί ὑποτακτικὸν οὐκ ἔχει; ἢ καθότι οὐδὲ προτακτικὸν ἄρθρον ἐϲτί.

«Πρὸϲ τὴν ϲυνέμπτωϲιν τῶν γενῶν — φηϲὶ Τρύφων {fr. 27 Vels.} — μηδὲ τὸ τῶν ἄρθρον χρὴ παραδέχεϲθαι, ὅτι τριγενέϲ· εἰ δὲ τὸ τῶν ἄρθρον, καὶ τὸ ὦ ἄρθρον, τὴν αὐτὴν ϲυνέμπτωϲιν παραδεξάμενον.» Ληρῶδεϲ δὲ τὸ τοιοῦτον. πάνυ γὰρ ἄρθρον τὸ τῶν διὰ τὴν ϲυνέμπτωϲιν, εἴγε ϲυναπήχθη τῷ πρὸϲ ὃ ἤρτηται· μεμίμηται γὰρ τὸ φίλων, ~~58s~~ μέϲων, καλῶν. καὶ ϲχεδὸν πᾶϲα ϲυνέμπτωϲιϲ γένουϲ μίμημά ἐϲτιν ὀνοματικῆϲ ϲυνεμπτώϲεωϲ κατὰ γένη, κἂν ἐν ϲχήματι καταγίνηται, ὡϲ ἐν τῷ μὰ τὼ θεώ· ὅμοιον γάρ ἐϲτι τῷ «καλυψαμένω» {Hesiod. in gruem. - 8. Ϲur ὦ, si ariculus est, nen abd τ incipit, quod facinat srficuli praeponitivi7 9. ~usm ob causam ὡ non habet postponitivam formam luxa praepositivam, εicnt veri εticuli7 nuHlam ob aliam, nisi qnia ne praepositivus quidem arficulus est. Aaovκ. β B4. Eos qui ὦ in articulorum numero habmndum esse negabδsnt, quis emnium generum nominibus praemitteretur gmnere non distincto, ~Trypho ite refutare conatus est, nt eodem iure τῶν in sticuorum clasem referendum non esse diceret, qula haec quoque vox distinctionis generum expers eeset. At. hoc abogurdum. τῶν enim articulum esse appa et propter ipsam coineidentism gamerum, quandoquidem ad hamc inductum est nominibus, quibuscum coniunctum εεt, dicut omnis coincidentia articulorum imitatio est coincidentise nominum. ὦ vero vide accusatur [in εocatur, quonism non eam coincidmmtiem generum, quae in nominibδuslocum bδabet, imitatur [nef sempereadem sttεr feεmal. τssxκ. sτ Ans. sxκe. 4 Βθchol. in Dionys.258, 4 Βilg.(903.10 B ) κεὶ ὅτι πᾶν ἄρθρον προτακτκόν ἐϲτι καὶ ὑποτακτικόν, τὸ δὲ ῶ προτακτκὸν μόνον· οὐκ ὄρα ὄρθρον. Epim.Hom.Al 451,19: καὶ πᾶν ὄρθρον προτακτικὸν θέλι ϲεἰναι⟩ (m legendum καί7)ὑnποτακτικόν. - ad καθότι crrAdn.exsg.ad 58,θhdnaed. -- 6 - 7 propter eencddentiαm geεrum ne τῶν qmtdem pro ricεo λαδre lim, qmέa τριγενὲϲ est. quod nomen hic usmrpatur de vοcibδns, quae una forma teia genera ~ignifcsnt. cfr 212.28 et HSehneideri comm. 34. - 11 ad ϲυνέμπτωοιϲ aut addendum aut cogitando supplendum est ἀρθρικ. 12 13 e22 209,6. ϲχῆμα hic, ut 35.19 et saeissims, vim syntacticsm habet ide qua egere Eriedlamndex Ariston 1, HSchneider comm. θ1 aP 54.1Ε). fguram hic efθeit mascdina forma posita pro feminine, ut 35.19 nominativus pro genεtivο. Ans. cur, uasc . scs. 1s L. Bb. 2 διὰ ε) fols7z L. β 3 τϲ L, τῆϲ ,ϹLBb β 4 τῆϲ τοῦ t] τῆϲ τοότων L, sed indoϲit L εἰ in ng xo9 t scripsit, τοῦ t sine τῆϲ etiem CBb ( διὰ r Lebrs~. διότι L.CBb εἰ post ἔχει colen posuit b. vide Testim. ὄρθρον] ον in res L, L videtur seripεisse ὄρθρων, quod hebet C ὅτι τριγενέϲ om Lμ, add supra lmnsam L | δὲ] δὴ L. 1 Β pro priore ἄρθρον LC act. ρθρων, corr L ϲυνέμπτωϲιν] ϲύμπτωϲιν C 1 16 τῷ] τὸ L, eorx L μεμίμηται b cum ng Ϲ et Sopbimo, μέμνηται LB τὸ Sylburgius in adn., τῶν LCB, τήν b 1 11 μμημα om B 12 ϲυμπτώιεωϲ B καταγίγνηται Ϲ 1ξ ὅμοιον] noli putere ἀνόμοιον scribendum esse proptex opp. 198}· καὶ τοϲούτῳ μᾶλλον ἐπιτέταται τὸ ἄρθρα εἶναι. καὶ εἰ τὸ τοιοῦτον ἀληθέϲ, κατὰ πολὺ διώκεται τὸ ὦ, κατὰ μηδένα τρόπον ϲυνέμπτωϲιν ὀνοματικὴν ἀναδεδεγμένον.

Τὰ μετὰ διαφόρου ἀριθμοῦ καὶ διαφόρου γένουϲ ϲυμφερόμενα ἄρθρα μὲν οὔποτ’ ἐϲτίν, ἄκλιτα δὲ μόρια, ϲύνδεϲμοι, ἐπιρρήματα, προθέϲειϲ· καὶ ϲαφὲϲ ὅτι ἐν ᾧ τὸ ὦ οὐ ϲύνδεϲμοϲ, οὐ πρόθεϲιϲ, ἐν τούτῳ ἐπίρρημα κλητικὸν ἄκλιτον. Ἀλλὰ διὰ τί ϲυμφέρεται ὀνόματι ὅτι κλητικὸν ἐπίφθεγμα, ὡϲ τὰ ὀμοτικά, λέγω τὸ νή ἢ μά, τῇ αἰτιατικῇ πτώϲει, 53 b καὶ οὐ πάντωϲ ἄρθρα. ὦν καὶ ἡ ϲύνταξιϲ ἐπὶ τὰ ϲυγκεχυμένα τοῦ ὦ ϲυντείνει· παντὶ γὰρ ἀριθμῷ ϲυμφέρεται, παντὶ γένει. (δείξομέν τε ὡϲ καὶ ϲύνδεϲμοι οὐκ ἐπὶ πτώϲειϲ φέρονται διαφόρουϲ, ἕνεκεν Ἀλπολλωνίου, ἕνεκεν Διονυϲίου, εἵνεκ᾿ ἐμῆϲ ἔριδοϲ καὶ Ἀλεξάνδρου {Γ 100}. Aaevκ. β Βξ. use voces cum nominibons diversorum numerorum et generum iunguntur, non srtienli sed indeclinabiles orstienis putes sunt, con- inncfiones vel adverbia vel praepositiones. stqne cum ὦ pateat coniunctionem sut praepositionem non esse, effθeitur ut adverbium sit. eet autem adverbium vοcativnm, qnod casui vοcstivο sdicitur sicut adverbia iurendi νή εἰ μάaccusativο, quae ipse quoque cum omni numero εἰ genere iunguntur. (ostendemusque ne coniencfiones quidem cum diverzis cssibns construi, neqneidcirco ἐνεκα coniunctio ex hac orationis pite excluditur, qna semper genεtivus ex ἕνεκα pendet. ergϲ voces suam notionem clsssemve non deserunt, si peculiari modo construumtuz, ut ἕνεκα cum genεtivο, μά cum accnsativο, ὦ cum vοcativο.) τssrκ. er Ans. sxxo. 1 πιτέταται cofεmatum est - 78 ar schol. in Dien 258.13 Βlg.(903.22 B) : ϲτι τοίνυν ἐπρρημα κλητικόν. οὐδὲν δὲ θαυμαϲτόν, εἰ ἐsίρρημα 8λητικῇ nτώϲει ϲυντάϲϲεται. καὶ γὰρ τὰ χωριϲτικὰ ἐπιρρήματα δουλεύα τῇ γεικῇ πτώϲει, ὡϲ ἔχει τὸ ἐκτὸϲ τούτου . ..Ἀττικοὶ οὖν προϲάπτωυϲι τούτψ scil accusstivο 5Δία) ἔπίρρημα τὸ μά καὶ τὸ νἡ, φάϲκοντεϲ ἐμά Δί3 κdὶ ενὴ καὶ ϲημαίνουϲιν αἰτατικὴν ππτῶϲν. οὐδὲν οὖν θαυμαϲτόν, εἰ καί τὸ ὦ, ἔππίρρημὰ ὅν, κλητικῇ δουλεόει πτώϲει. 8 ad ϲυγκεχυμένα cvr 26,8. 50,27. 57,14. 138,15. 208.22. n12.26.(24,18. 95.17) de adv. 123.26. 182,18. νὴ et μά adeεrbοrum coructo prtinet etiam ad ὦ αdegrτέ sumπ, qu4 aem mage genera mumeroεεε detinguιt. - 1θ δεξομεν: in syntaxis pule quae periit, nisi ἐδείξαμεν scribendum et ad libδrum de coni. referendum est. HI ϲύνδεϲμοι.praεter ἕνεκα, ἕνειεν etiam χάριν. vide de coni. 244,28. ad ἐνεκεν cr infra 125,23 et de coni. 288,23 ϲοτοϲ ) 5 ϲύνδεϲμοϲ πάντοτε ἐπὶ γεικὴν πτωτικοῦ φέρϲεται ) et Dion. Thr. 23.2 l qni ipse quoque, nicut technici veteres omnes, ἕνεκα in numerum con- iunctionum caussium rεttolit. 209.12. nam ilic θεώ, hic τώ cum καλυψαμένs eemfertur 1 τῶ L, rh LB, τω eum utαoqus accentu C, τῷ τὼ bo, ssd Βesiodi loco legitur perticipium sine articulo Ans. car , mscx. scs. 1κ l.B b. 1 τοϲούτου B ψ 3 eληθέϲ) fol37ν l. d 4 sa] τὸ 1 B ooπorε CB 6 τὸ ὡ add Βθilgard 8q on Βb β 10- δεξομεν -ἐννοίαϲ AΒutmaen eicienda putat, necintelegi possunt nisi ploribδus locis coqrecta 1 11 οὐκ add Ohlig καὶ οὐ τοῦτο τὸ ἐξαίρετον τῆϲ πτώϲεωϲ ἄλλο τι ἐπιδείξεται τὸν ἕνεκα ϲύνδεϲμον. οὐκ ἄρα περὰ τὰϲ ἐξαιρέτουϲ ϲυντάξειϲ ἀποϲτήϲεται τὰ μόρια τῆϲ ἐννοίαϲ.)

Non admittunt articutum nomina interrogativa.

Ὁμοίωϲ δὲ καὶ τὰ πευϲτικὰ ὀνόματα ἀπαράδεκτά ἐϲτι τῆϲ c.XXII. ~~59s~~ τῶν ἄρθρων παραθέϲεωϲ, ἐπεὶ ἃ μὲν ἐμφανίζει πρόϲωπον προδεδηλωμένον, μένον, ἃ δὲ ἐν ἀγνοίᾳ καθέϲτηκε προϲώπου, καθάπερ καὶ ἐν τοῖϲ προκειμένοιϲ ἐδείχθη.

Neque anim articulus inest in ὀποῖος, ὅπόος, ὑπηλικος nominibus.

, Οὐχὶ οὖν οἰήϲεταί τιϲ ἐν τῷ ὁποῖοϲ ἄρθρον εἶναι τὸ ο, ἔκ τε c. XXIII. τῆϲ φωνῆϲ, καθὸ δαϲύνεται οὐ δυναμένου τοῦ ο δαϲύνεϲθαι πρὸ τοῦ π, καὶ καθότι ἐπί τι ἀναφέρεται πρόϲωπον ἡ ϲύνταξιϲ αὐτοῦ ἐν τῷ ὁποῖόϲ ἐϲτι Θέων, τοιοῦτόϲ· ἐϲτι καὶ Τρύφων ; Ἀλλ᾿ ἔϲτι γε πρὸϲ τὸ τοιοῦτον φάναι, ὅτι οὐ τῷ ποῖοϲ τὸ ὁ προϲῆλθεν, ἀλλ᾿ ἔϲτιν ἁπλοῦν ἓν μέροϲ λόγου τὸ ὁποῖοϲ, ϲημαῖνον οὐ τὴν ἐν τοῖϲ ἄρθροιϲ ARGVM. § 86. Ut vocativi nominum articulum non recipiunt (nam ὦ adverbium est), ita ne interrogativa quidem nomine, quoniam articulus priorem. notitiam significat, interrogatio autem fit de rebus ignotis. ARGVM § 87. Atque errabunt etiam qui ὁποῖοϲ, ὁπόϲοϲ, ὁπηλίκοϲ nomina ex articulo et nominibus interrogativis constare censebunt, id quod fecerit forsitam quispiam propterea, quia o ante π simplicibus in vocibus spiritu leni profertum et quia ὅποῖοϲ ad aliquam personam refertur (relativam vim habet), si dicimus ὁποῖοϲ . . . τοιοῦτοϲ. At articuli vis relativa prorsus elia est atque ὁποῖοϲ vocis et similium, quibus poscuntur responsiones similitudinem significantes, sicut οἶοϲ voce et similibus TESTIM. ET ADN. EXEG. 1—2 quod ἕνεκα coniunctio cum genetivo solo iungitur, non demonstrabit eam ese aliud quid (non coniunctionem). — 4 ad πευϲτικὰ ὀνόματα cfr 18, 24 et Dion Thr. 39,1 1 U in enumeratione specierum nominalium: ἐρωτηματικὸν (scil ὄνομα) δὲ ἐϲτιν, ὃ καὶ πευϲτκὸν καλεῖται, τὲ κατ᾿ ἐρώτηϲιν λεγόμενον, οἶον τίϲ ποῖοϲ πόϲοϲ πηλίκοϲ. Apollonianum usum πευϲτικόν nominis explanavit RSchneider comm. 30. — 7 ἐδείχθη. vide 26, 13. 19, 11. — 9 Herodiani prosod. cathol. Arcad. 224, 12 Sctm.: τὸ πρὸ τοῦ π ψιλοῦται, εἰ μὴ τὸ λ ἔπάγοιτο, ὀπίϲω· ὁπόϲοϲ, ὁποῖοϲ καὶ τὰ ὅμοια ὡϲ ἀναφοριὰ δαϲύνεται. et prosod. lliac, schol A ad Λ 257: ὄπατρον ψιλωτέον, οὐχ ὡϲ οἴονται διὰ τὴν ϲυγκοπήν . . . ἄμεινον λέγειν, ὅτι φιλε τὸ πρὸ τοῦ π κείμενον μὴ κατὰ ἀναφορικὴν ἔννοιαν ψπιλοῦϲθαι, ὀπιπεύω, ὀπή, ὀπώρα . . προϲέθηκα δὲ «εἰ μὴ ἀναφορικὴ ϲημαϲία» διὰ τὸ ὁποῖοϲ, ὅπωϲ καί τὰ τοιαῦτα. ἀντιπίπτει δὲ τῷ προκειμένῳ κανόνι τὸ ὁπλ καὶ τὸ ὅπλον καὶ τὰ ἀπὸ τούτων παρηγμένα. (utrumque locum consociavit Lentz Herod. I 545, 3.) ADN. CRIT., DISCR. SCR. IN LCBb. 1 τὸ om B [πτώϲεωϲ] fol 38 r L. ἄλλο τι Uhlig et Lehrs,* ἀλλ᾿ ὅτ LCBb ἐπιδείξεται Uhlig et Lange*, ἐπιδέξεται LCBb || 2 ante ϲύνδεϲμον Lange* add ἢ, fositan recte παρὰ om B || 5 δεδηλωμένον B || 10 καὶ om Ϲ | ἡ ϲύνταξιϲ πρόϲωπον B || 11 ante Τρύφων add ὁ B 12 ὅτ om B τῷ] τὸ L1, corr L | ὁποῖοϲ B || 13 οὐ ϲημαῖνον οὐ | οὐ τὴν] fol 38v L ἀναφοράν, ὥϲ φαμεν ὁ ἄνθρωποϲ παρεγένετο, ὁ ἵπποϲ ἔδραμεν. ἐπί τινι γὰρ ἐγνωϲμένῳ κατὰ τὴν ἰδίαν ποιότητα τὸ τοιοῦτον παραλαμβάνεται· 54 b γε μὴν διὰ τοῦ ὁποῖοϲ ἀναπόληϲιϲ ὁμοιωματικὴν ἀνταπόδοϲιν ζητεῖ, καθάπερ κἀπὶ τοῦ οἷοϲ. ταὐτὸ παρακολουθεῖ κἀπὶ τοῦ ὅϲοϲ καὶ ἡλίκοϲ· οὐ γὰρ δή γε κἀπὶ τούτων ἄρθρων ἔννοιά τίϲ ἐϲτιν. ~~60s~~ 5 ἀδιαφόρωϲ οὖν πάλιν τὰ ἀνταποδιδόμενα τοιαῦτά ἐϲτιν οἷα τοῖϲ ἀπὸ τοῦ καὶ π ἀρχομένοιϲ· καὶ γὰρ οὕτω φαμέν· οἶόϲ ἐϲτι Τρύφων, τοιοῦτόϲ ἐϲτι καὶ θέων. τὸ αὐτὸ κἀπὶ τοῦ ὅϲοϲ καὶ ὁπόϲοϲ καὶ ἐπὶ τῶν ὁμοίων.

Καὶ τὰ παρεπόμενα δὲ γένη καὶ ἔτι αἱ πτώϲειϲ καὶ οἱ ἀριθμοὶ ἐμφανῶϲ ἐνδείκνυνται τὸ μὴ τὰ τοιαῦτα ἄρθρα εἶναι. ϲυγκλίνεται γὰρ τοῖϲ πτωτικοῖϲ τὰ ἄρθρα· πῶϲ οὖν ὁποίου καὶ ὁποίῳ καὶ ὁποῖον; — κατὰ γένοϲ ἀμείβετι ὁ ἵπποϲ καὶ ἡ ἵπποϲ· πῶϲ οὖν ὁποῖοϲ καὶ ὁποία; τοῖϲ μὲν γὰρ ὀνόμαϲιν ἔϲθ᾿ ὅτε καὶ τὸ γένοϲ ἐπικοινωνεῖ, οὐ μὴν τοῖϲ ἄρθροιϲ. — φαμὲν οἱ ἵπποι καὶ τοὺϲ ἵππουϲ, ϲυμπληθύνοντεϲ τῷ ὀνόματι τὸ ἄρθρον· πῶϲ οὖν φαμεν ὁπόϲοι, ὁπόϲουϲ;

ARGVM. § 88. Atque etiam inde patet, non inesse articulos in ὁποῖοϲ voce et similibus, quia non flectitur illud ὁ, sed immotum manet in omnibus generibus, casibus, numeris. ESTIM. ET AND. EXEG. 2 ἰδία ποιότηϲ alias tribuitur nominibus propriis, contra appellativis ποιότηϲ κοινή, vide 103, 13. 104, 1. 48, 26. Dion. Thr 33, 6 34, 1 U. sed si dicimus ὁ ἄνθρωποϲ παρεγένετο, unum quendem hominem inrellegimus, ut nomem appellativum cum articulo iunctum eandem vim habeat quem nomen proprium. ὁμοιωματικὴν ἀνταπόδοϲιν. cfr Dion. Thr. 40, 1 U. ἀναφορικὸν δέ ἐϲτιν, ὃ καὶ ὁμοιωματικὸν καὶ δεικτικὸν καὶ ἀντάποδοτικὸν καλεῖται, τὸ ὁμοίωϲιν ϲημαῖνον, οἶον τοιοῦτοϲ τοϲοῦτοϲ τηλικοῦτοϲ. et ad Apollonisnum usum vocabulorum ἀνταπόδοϲιϲ, ἀντάποδοτικόϲ, ἀνταποδιδόμενον de adv 172. 8. 173, 18. 178, 14. 179, 30. 183, 8. 203, 4. 209, 31 de coni 236, 25. 237, 9. et 12. 238, 3. 244, 19, quibus locis de correlativis demonstrativis (casuslibus sut indeclinabilibus) sermo est, atque ita etiam lin. 6 τὰ ἀνταποδιδόμενα sunt τοιοῦτοϲ, τοϲοῦτοϲ, τηλικοῦτοϲ; sed infra § 92 ἀνταποδιδόμενον et ἀνταπόδοϲιϲ de οἶοϲ usurpantur et 321, 10 et 12 ἀνταποδίδοται δι᾿ ὅντινα — διὰ τοῦτον, δι᾿ ἥντινα —διὰ ταύτην (respondendi vim habent ἀνταπόδοϲιϲ et ἀνταποδίδοται 20, 6 et de pron. 27, 11). — 6 vide Adn. crit. — 13 τὸ γένοϲ ἐπικοίνωνεῖ. cfr Herodian. pros. Il. ad Θ 178: οὕτωϲ ἀβληχρά (scil feminini generis est), οὐ κοινωνοῦντόϲ ποτε τοῦ γένουϲ, λέγω δὲ ὁ ἄβληχροϲ καὶ ἡ ἄβληχροϲ alibi ab Apllonio adiectiva, quae masculinum genus et femininum non distinguunt, ἐπικοινωνεῖν dicuntur, velut [de adv.] 201, 12. egit de hoc verbo RSchneider comm. 24. — 15 simul cum nomine articulum in plurativam formam flectentes. cfr 205, 1. 224, 26. 236, 3. ADN. CRIT., DISCR. SCR. IN LCBb. 1—2 ὁ ἄνθρωποϲ —ποιότητα om C 2 ἐγνωϲμένῳ] ϲ om L1, add L4 || 4 prius κἀπὶ] ἐπὶ Bb ταὐτὸν B | posterius κἀπὶ] κἀπὸ B || 6 τοιαῦτα LC, τὰ αὔτ᾿ Bb, qua lectione praelata AButtmann interpretatur: Ohne Unterschied ist der korrespondierende Teil derselbe, wie be den mit οπ anfangenden. Sed haec sententia ut efficeretur, opus esset addere ἃ vel ὡϲ post ἐϲτίν. satius videbatur semel tantum deserere meliorum codicum lectionem et post ἐϲτν inserere οἷα || 7 π] Ο || 8 post ὅϲοϲ om καὶ B 8—9 κα ἐκ τῶν L, ἐπὶ τῶν CB, καὶ τῶν b || 9 δὲ om B 10 ante ἐμφανῶϲ add ἁμοίωϲ | τὸ in ras L || 11 γὰρ om L1 , add L πῶϲ οὖν] fol 39 r L. 13 ant ὁποῖοϲ add ὁ C || 15 τῷ usque ad οῦν φα Ϲ in ras

Ἀλλ᾿ οὐδ᾿ ἐν ϲυνθέϲει τιϲ ὑπολάβοι τὸ ἄρθρον, καθὸ τὰ ἄρθρα οὐ ϲυντίθεται. ἀλλ᾿ εἰ καὶ ϲυνετίθετο, ἐπὶ τῆϲ τοιαύτηϲ ϲυνθέϲεωϲ ἀδυνατεῖ, εἴγε ἐδείξαμεν τὰ πύϲματα μαχόμενα τῇ τῶν ἄρθρων ἐννοίᾳ. — ἔϲτι κἀκ τῆϲ φωνῆϲ παραϲτήϲαϲθαι. τά τε γὰρ παροξυνόμενα ἢ προπεριϲπώμενα ϲύνθεϲιν ἀναδεξάμενα προπαροξύνεται, κοῦροϲ ἄκουροϲ ἐπίκουροϲ, δόλοϲ ἄδολοϲ, πόνοϲ ἄπονοϲ, πληϲίοϲ παραπλήϲιοϲ· πῶϲ οὖν ὁποῖόϲ φαμεν καὶ ὁπόϲοϲ; ἀλλὰ κἀκ τοῦ γένουϲ, εἴγε τὰ ϲύνθετα 55 b πρόδηλον ἔχει τὴν κοινότητα τῶν ὀνομάτων, ὅπερ οὐ παρέπεται τῷ ~~61s~~ ὁποῖοϲ καὶ ὁπόϲοϲ.

Ἔτι δὲ καὶ ἐπιρρήμαϲιν ἑνικὰ ἄρθρα προτίθεται ἐμφανίζοντα γένοϲ ἀρϲενικόν, ποῦ ὅπου, πῇ ὅπῃ. ἀλλ᾿ ὡϲ γέλοιον τὰ τοιαῦτα ἄρθρα φάναι, εὔηθεϲ κἀκεῖνα παραδέξαϲθαι ἄρθρα. —

Καθὼϲ πρόκειται οὖν, ἁπλαῖ λέξειϲ αἱ τοιαῦταί εἰϲιν, κατὰ τὰϲ c. XXIV. ἀνταποδόϲειϲ διάφορον πνεῦμα ἀπαιτοῦϲαι. τὸ οἷοϲ ἀπὸ δαϲείαϲ ἤρξατο, καὶ πάλιν τὸ τούτου ϲύζυγον καὶ τὸ φωνῆεν παρῃτήϲατο καὶ τὸ πνεῦμα τὸ ἐν τῷ φωνήεντι, καὶ ἐντεῦθεν παρεδέξατο ψιλὸν ἀντίϲτοιχον τὸ τ, τοῖοϲ· καὶ ἔτι τὸ ποῖοϲ, ἀρξάμενον πάλιν ἀπὸ ψιλοῦ ARGVM. § 89. Nec dicere licet, ὁ cum ποῖοϲ coaluisse in modum vocum. compositarum: numquam componitur articulus, nec si componeretur, cum voce interrogativa componi posset, nec accentum in paenultima syllaba retinent. paroxytona vel properispomena, si componuntur, nec triplicem, sed duplicem. terminationem habent adiectiva composita. ARGVM. § 90. Quid, quod in ὅπου quoque et similibus articulum inesse dicendum est, si credimus inesse eum in ὁποῖοϲ? ARGVM. § 91. Immo simplices voces sunt ὁποῖοϲ ὁπόϲοϲ ὁπηλίκοϲ, quae spiritum asperum habent, quia voces respondentes (correlativae) interrogativae, ποῖοϲ πόϲοϲ πηλίκοϲ, ab consonanti tenui incipiunt etenim correlativae voces diversis spiritibus proferri debent, qua are etiam τοῖοϲ respondens nomini οἶοϲ initium capit ab tenui. TESTIM. ET AND. EXEG 3 ἐδείξαμεν: § 86. — 15 5 ἀντίϲτοιχον. vide Dion. Thr. 13, 3 U. ἀντιϲτοιχεῖ τὰ δαϲέα τοῖϲ ψιλοῖϲ, τῷ μὲν π τὸ φ . . . τῷ δὲ κ τὸ χ . . . τὸ δὲ θ τῷ τ. et scholion Heliodori 339, 1 Hilg: ἡ ἀντί πρόθεϲιϲ δύο ϲημαίνει· ποτὲ μὲν τὸ ἐναντιούμενον . . . ϲημαίνει δὲ καὶ τὸ ἴϲον . . . οὕτω καὶ ἐνταῦθα ἀντίϲτοιχα λέγομεν τὰ ἰϲόϲτοιχα, ἐπεί ἰϲοϲτοιχεῖ καὶ τὴν ἴϲην καὶ τὴν αὐτὴν ἀναδέχεται τάξιν τε καὶ θέϲιν τὰ δαϲέα τοῖϲ ψιλοῖϲ, καὶ ἀντιμεταβάλλεται καὶ ἀντιπαραχωρεῖ τοῖϲ δαϲέϲι τὰ ψιλά. cfr etiam EM 596, 48. 673, 39 ergo θ φ χ nominabatur ἀντίϲτοιχα δαϲέα, π κ τ ἀντίϲτοιχα ψιλά. ADN. CRIT., DISCR. SCR. IN LCBb. 1 ante ἐν add ἂν b, vide Adn exeg. ad p 64, 6 huius ed. | θέϲει B 4 ἔϲτ] ε in ras C || 4—5 ἢ— ἀναδεξάμενα om B 5 προπαροξύνονται Ϲ, sed tertium o mutatum in ε || 7 τὰ ϲύνθετα] fol 39v L. 8 ὀνομάτων] γενῶν b. at non solum genera vocantur κοινά, sed etiam nomina, velut 105, 23. 187, 22 || 9 προτίθεται L1C, κροϲτίθενται L4B, πρκτίεται b 12—p 77, 4 Καθὼϲ —τεθηπότεϲ om C || 12 καθὼϲ πρόκεται οῦν, ἁπλαῖ λέξειϲ αἰ τοιαθταί εἰϲιν L1, καθὼϲ οὖν πρόκεινται, αἱ τοιαῦται φωναὶ ἁπλαῖ λέξαϲ εἰϲί L4Bb, nisi quod B γοῦν habet et b πρόκειται || 3 τὸ in ras L || 14 τούτου L, τούτῳ b, τοῦτο B 16 ante πόλιν add δὲ B ἀντιϲτοίχου, ἔϲχε τὸ ϲύζυγον ἀναγκαίωϲ ἀπὸ φωνήεντοϲ ἀρχόμενον ἐν c. XXV. πνεύματι τῷ τοῦ οἷοϲ. — (

Διὰ τοῦτο καὶ ἡ Ἰωνικὴ μετάθεϲιϲ ἐξηλλάγη ἐπὶ τούτων τῶν μορίων, ἐπεὶ τὰ ψιλὰ εἰϲ δαϲέα μετατιθέαϲιν οἱ Ἴωνεϲ καὶ τὰ δαϲέα εἰϲ τὰ ψιλά, ὡϲ ἐπὶ τοῦ τάφοϲ τεθηπότεϲ, ἐνταῦθα, καὶ ἐπὶ τῶν ϲυναλοιφῶν, ἐϲκατορᾷϲ πόλιν {Anacr 1 5 Hergk4}, οὐ μὴν ἐπὶ τοῦ ποῖοϲ καὶ τῶν ὁμοίων, εἴγε κοῖόϲ φαϲι καὶ κόϲοϲ. οὐ γὰρ διὰ τοῦ φ ἠδύνατο τὰ τοιαῦτα μόρια ἐκφέρεϲθαι ~~62s~~ διὰ τὸ ἀνταποδιδόμενον δαϲὺ φωνῆεν. ἀλλ᾿ οὐδ᾿ ἄλλο τι ϲύμφωνον ἐδύνατο παραδέξαϲθαι ἢ μόνον τὸ κ δέδεικται γὰρ ὅτι ἡ ἀνταπόδοϲιϲ ARGVM. (§ 92. Eadem lex quae nomina correlativa ab divrsis spiritibus incipere iubet, vetuit ionica dialecto dici φοῖοϲ pro ποῖοϲ, quemquam slias ab Ionibus tanues litterae in asperas, asperae in tenues mutari solent. nam φοῖοϲ eundem spiritum haberet atque οἶοϲ.) TESTIM. ET AND. EXEG. 1—2 τὸ ϲύζυγον ὁποῖοϲ incipit a vocali quae pronuntiafur spiritu vocis οἶοϲ i. e aspero. cft de coni. 235. 31: τοῖϲ κατὰ πεῦϲιν προοιϲτοῖϲ παρά〈κεινται 〉 ἀναφορικὰ κατὰ πρόϲθεϲιν τοῦ ο, ποῖοϲ ὁποῖοϲ, πόϲοϲ ὁπόϲοϲ. — 2 Ἰωνικὴ μετάθεϲιϲ. cfr Et. Or. 151. 30: τάφοϲ θήπω ἐϲτὶ ῥῆμα τὸ ταράττομαι καὶ ἐκcπλήττομαι. ἔνθεν τὸ τέθηπέ τιϲ (Larchero scribendum videbatur τέθηπά τε, quod legitur ζ 168 immo scribi debet τεθηπότεϲ, quod legimus Δ 243. 246. ω 392). ἔϲτιν οῦν θήπω, καὶ ῥηματικὸν ἄνομα θάποϲ ⟨καὶ〉 τροπῇ κατ᾿ Ἴωναϲ τοῦ θ εἰϲ τ καὶ τοῦ π εἰϲ φ τάφοϲ. Ἀπολλώνιοϲ ἐν τῷ περὶ ἐπιρρημάτων (legendum videtur ῥημάτων). et Epim. Hom. AOI 396. 31 ad τάφοϲ (ψ 680) ex Herodisni περὶ παθῶν libro (Il 382 Ltz): τάφοϲ· ὁ ἐπὶ τῶν νεκρῶν γίνεται μὲν παρὰ τὸ θάποϲ μεταβολῇ τοῦ ψιλοῦ εἰϲ δαϲὺ καὶ τοῦ δαϲέοϲ εἰϲ ψιλόν. γίνεται δὲ παρὰ τὸ θάπτω καὶ ὤφειλεν εἶναι θάποϲ . . . ἀλλ᾿ ὑπερβιβαϲμὸϲ γέγονε καὶ ἐναλλαγὴ ϲτοιχείων Ἰωνική. καὶ τάφοϲ δέ, ὃ ϲημαίνει τὴν κατάπληξιν . . . παρὰ τὸ θήπω γενόμενον ῥῆμα ἔδει εἶναι θάποϲ· ἔθαπον γὰρ ὁ δεύτεροϲ ἀόριϲτοϲ ἀλλ᾿ Ἰωνικῶϲ ἀνέϲτρεψε τὰ ϲτοιχεῖα. τοιοῦτόν ἐϲτι καὶ τὸ ἐνταῦθα καὶ ἐντεῦθεν. τὸ μὲν παρὰ τὸ ἔνθα, καὶ ὤφειλεν εἶναι ἐνθαῦτα, τὸ δὲ παρὰ τὸ ἔνθεν, καὶ ὤφειλεν ἐνθεῦτεν. Ἴωϲι δὲ ϲύνηθεϲ τὰ μὲν παῤ ἡμῖν ψιλὰ εἰϲ δαϲέα μεταβάλλειν καὶ ἔμπολιν τὰ δαϲέα εἰϲ ψιλά. Schol. L. in Iliadem ad Δ 243: τεθηπότεϲ θαυμάζοντεϲ, ἐξ οὗ θάποϲ καὶ μεταλλαγῇ τῶν ϲτοιχείων τάφοϲ, ὡϲ παῤ Ἡροδότῳ βάθρακοϲ ὁ βάτραχοϲ καὶ μονόχυτρον μονόκυθρον. — 5 ϲυνολοιφῶν. cfr 140, 21. 335, 9. de pron. 4, 21: ὁ ἀπηλιώτηϲ διὰ ψιλοῦ ϲυναλειφθείϲ. ADN. CRIT., DISCR. SCR. IN LCBb. 1 post φωνήεντοϲ add δαϲυνομένου B 2 καί om B || 3 ἐξηλλάγη] fol 40r L. | an εἰϲ τὰ δαϲέα? || 4 τὰ ante ψιλὰ om b ὡϲ ἐπὶ τοῦ τὸ τεθηπότεϲ B. fortasse τεθιγπότεϲ ab aliquo lectore adscriptum in verborum textum irrepsit vide Testim. || 5 ἐνθαῦτα pro ἐνταῦθα posuit Sophianus, post ἐνταῦθα add b, ne deesset forma ionica. at vide quae in Testim. ex Epim. Hom. exscripsimus, unde colligendum est Herodianum non putasse ἐνθαῦτα ex ἐνταῦθα ortum esse ionica metathesi, sed ἐνταῦθα ex ἐνθαῦτα, quam formam recte ab ἔνθα (sicat ἐνθεῦτεν ab ἔνθεν) derivavit et pro genuina hebuit. ac probabile est Apollonium non aliter sensisse, quamquam ἐνθαῦτα et ἐνθεῦτεν recentioris quidem dialecti ionicae propria erant || 6 ἐϲ supra κατορᾶϲ in B 7 ἐπὶ] ἐϲτὶ Ϲ, sed rec. m. corr τοῦ] τὸ L | ante τῶν add ἐπὶ B || 8 φ] π L1, corr L ἠδύνατο L, ἐδύνατο CBb || 9 φωνῆεν δαϲύ b cum | ϲύμφονον C 10 ἡ ἀνταπόδοϲιϲ Uhlig, κἀνταπόδοϲιν L, κἂν ἀνταπόδοϲιϲ CBb ψιλὸν ἀπαιτεῖ ϲύμφωνον, ἀλλ᾿ οὐδὲν ἐλείπετο ψιλὸν ἢ τὸ τ, ὅπερ 56 b κατετέτακτο εἰϲ τὸ τοῖοϲ καὶ τόϲοϲ.)

De articalo titalis librorum addito.

Ἀλλ᾿ οὐδὲ αἱ τῶν Ἑλλήνων ϲυντάξειϲ ἀναδέξονται τὴν τῶν c. XXVI. ἄρθρων παράθεϲιν, εἴγε ἐκ κοινῆϲ ἐννοίαϲ, λέγω τῆϲ τῶν ϲυνταγμάτων ἢ ποιημάτων, διάκριϲιν πρώτην δηλοῦϲι, πρῶτον Ἀλκαίου, Φοίνιϲϲαι Εὐριπίδου· ἐν γνώϲει γὰρ τὰ τοιαῦτα γενόμενα ἀκολούθωϲ τὸ ἄρθρον προϲλαμβάνει, αἱ Φοίνιϲϲαι Εὐριπίδου περιέχουϲι τὸν Θηβαϊκὸν πόλεμον, τὸ πρῶτον Ἀλκαίου ἀνέγνωμεν.

Καὶ τοϲαῦτα μὲν περὶ τῶν ὀνομάτων τῶν χωρὶϲ ἄρθρου οὐ δυναμένων ἐκφέρεϲθαι καὶ ἔτι τῶν μὴ δυναμένων ἄρθρον προϲλαβεῖν.

Num articulus cum pronominibus construatur. De συνάρθρων et ὰσυτάρθρων nominibus.

Ἑξῆϲ ῥητέον περὶ τῆϲ τῶν ἄρθρων ϲυντάξεωϲ πρὸϲ τὰϲ 15 5 c. XXVII. ἀντωνυμίαϲ, ἅϲ τινεϲ ἐξαιρέτωϲ ϲυνάρθρουϲ καὶ ἀϲυνάρθρουϲ ἐκάλεϲαν, ARGVM. § 93. Atque etiem in titulis librorum graecorum articuli desunt, quia libri inscriptionibus primum secenuntur ex communi notione et genere poematum aut operum prosae orationis. sed si cogniti libri sunt, articulum inscriptionibus addimus libros laudantes. ARGVM. § 94. lam dicendum est de articulorum cum pronominibus constructione, quae ab nonnullis sola ϲυνάρθρων et ἀϲυνάρθρων epithetis ornantur, quasi ea nomina, quibus modo demonstravimus numquam articulos adici, TESTIM, ET ADN. EXEG. 3 de αἱ τῶν Ἑλλήνων ϲυντάξειϲ verbis vide Adn. crit. — 4 ϲυντάγματα opponuntur sicut ϲυγγράμματα Dion. Thr. 6, 5 U et ϲυγγραφεῖϲ poetis ibidem 5, 2. — 9—10 οὐ—μὴ cfr 325, 15 et 16. — 12 cfr Dion. Thr. 69. 4 U.: τῶν ἀντεvυμιῶν αἱ μέν εἰϲιν ἀϲύναρθροι, αἰ δὲ ϲύναρθροι· ἀϲύναρθροι μὲν οῖον ἐγώ, ϲύναρθροι δὲ οἷον ὁ ἐμόϲ. Ap. de pron. 13, 5: πῶϲ οὐ γέλοιοι οἱ ϲυνάρθρουϲ καὶ ἀϲυνάρθρουϲ ἀποφαινόμενοι τὰϲ ἀντωνυμίαϲ; καὶ γὰρ αἱ κολούμεναι ϲύναρθροι, πρόϲωπα ἔχουϲαι δεικτικά, δεκτικαὶ οὔκ εἰϲιν ἄρθρων, καθάπερ ἐπὶ τοῦ ἐμὸϲ ε καὶ ἡμέτεροϲ εἶ οὔτε αἱ ἀϲύναρθροι ἐκτόϲ εἰϲιν ἄρθρων Ἀττικοὶ γοῦν τὸν ἐμέ κτλ. vide supra 23. 10 et infra 60,3. 101, 4. ϲύναρθροϲ autem nomine Apollonius ipse quoque ad significanda pronomina possessiva suus est, velut infra 170, 3. 22. 27 et 222, 14 de pron. 76, 1. 95, 9 et 16. ADN. CRIT., DISCR. SCR. IN LCBb. 1 ἀπαιτε L, ἀπαιτῇ CBb ἄλλ᾿ b ἐλείπετο Ϲ | ante desideratur πλὴν τοῦ κ, quod mente supplendum est 2 κατεπέτακτο L, sed επ in ras ab L4, κατατέτακτο B | post τόϲοϲ in b lacunae signum || 3 Ἑλήνων CBb, ἐλέγχων L. αἱ τῶν Ἑλλήνων ϲυντάξειϲ, si scripta haec verba ab Apollonio sunt, significant libros graecos ommium generum, et ad ἀναδέξονται opus erit addere εἰϲ τὰϲ ἐπιγραφάϲ vel tale quid, quod in enuntiato subsequenti subiectum erit verbi δηλοῦϲι. sed fortasse habemus optimi codicis lectione veram Dyscoli manum. in mentem venit ἔλεγχοι nomen ad catalogos, indices bibliothecae Alexandrinae referre et αἱ τῶν ἐλέγχων ϲυντάξειϲ interpretari: indicum. quae interpretatio si recte se habet, non iam desideramus additamentum εἰϲ τὰϲ ἐπιγραφάϲ || 5 πρῶτον] fol 40v L 8 ἀνέγνωμεν L, ἀνέγνων CBb 9 μὲν om |ὀνομάτων τῶν inserit Uhlig propter subsequentia πρὸϲ τὰϲ ἀντωνυμίαϲ | ἄρθρων CB || 11 περὶ in ras L 11 — 12 πρὸϲ τὰϲ ἀντωνυμίαϲ om L1, add L || 12 τιναϲ Ϲ sed corectum in τινεϲ ϲυνάρθρουϲ καὶ uncis inclusit b ut spuria. vide Testim. ὡϲ οὐ δυναμένων τῶν προκατειλεγμένων ὀνομάτων ἀϲυνάρθρων καλεῖϲθαι. ϲθαι. καὶ ἴϲωϲ ἂν εἴη μᾶλλον ἡ τοιαύτη θέϲιϲ, καθὸ τὰ μὴ προϲλαβόντα ~~63s~~ οὐδ᾿ ὅλωϲ εὐπαράδεκτά ἐϲτιν εἰϲ τὴν πρόϲθεϲιν τῶν ἄρθρων ~~τὰ δὲ προϲλαβόντα οὐδέποτε χωρὶϲ τούτων~~. καὶ γὰρ τὰ ἐν ϲτερήϲει λέγομενα ἐν ἐπιβάλλοντοϲ ἀτευξίᾳ νοεῖται. ἡνίκα γὰρ λέγομεν ἄτεχνον αὐλητήν ἐπιβαλλούϲηϲ τῆϲ τέχνηϲ ἀτευξίαν παρίϲταμεν. καὶ οὕτω φαμὲν οὗτοϲ ἄφιλοϲ· δέον γὰρ φιλικὸν εἶναι. εἰ οὖν ἐν τοῖϲ ὀνόμαϲι 57 b ϲυμπαρεπόμενα τὰ ἄρθρα, καὶ τοῖϲ ἀτευκτήϲαϲι παρείπετο ἂν τὸ καἀϲύναρθρα appellari nequeant immo etiam meliore iure nomina ita appellentur, quia ea, quae articulos nem assumere exposuimus, omnino abhorrent ab assumendis artictlis. quae epitheta ab α privstivo incipiunt, ita intellegenda sunt, ut significent absentiam rei convenientis. convenit autem nomini adiectio articuli [si universum nominum gemus spectas], itaque omnia nomina, quibus articlus alicubi deest, recte ibi ἀϲύναρθρα nuncuparentur. quod si concedetur, etiam multo magis aptum videbitur ea nomina, quae numquam aticulos assumunt, velut ποῖοϲ, appellare ἀϲύναρθρα. TESTIM. ET AND. EXEG. 4—7 Ϲhoer. in Theod. I p 334 21—28 Hilg. (362, 2 — 11 G ═ BM 639. 52—640,9): διαφέρουϲιν ἀλλήλων (scil ἡ ἀπόφαϲιϲ κα ἡ ᾱ ϲτέρηϲιϲ), καθότι ἡ μὲν ϲτέρηϲιϲ ἔπιβάλλοντοϲ ἤγουν ἁρμόζοντόϲ ἐϲτιν ἀτευξία (sic Venetus et EM ἀταξία Coislinianus) τουτέϲτιν ἀποτυχία, ὡϲ ὅταν εἴπωμεν ἄτεχνοϲ ὁ ῥήτωρ. ἐπιβάλλει μὲν γὰρ ἤτοι ἁρμόζει αὐτὸν εἶναι ἔντεχνον, οὐκ ἔτυχε δὲ τούτου. ἡ δὲ ἀπόφαϲιϲ ὡϲ ἔτυχε λαμβάνεται· δυνατὸν γὰρ λέγειν οὐ τεχνικὸϲ ὁ ὄνοϲ, ἄτεχνοϲ δὲ ὁ ὄνοϲ οὐ δυνατὸν λέγειν, ἐπειδή, ὡϲ εἴρηται, ἡ ϲτέρηϲιϲ ἐπιβάλλοντοϲ ἤγουν ἁρμόζοντόϲ ἐϲτιν ἀτευξία (Ϲoisl. ἀτοξία) τουτέϲτιν ἀποτυχία, οὐχ ἁρμόζει δὲ τῷ ὄνῳ τοῦτο, φημὶ δὴ τὸ εἶναι αὐτὸν τεχνικόν. — ad ἐπιβάλλοντοϲ et ἐπιβαλλούϲηϲ cfr 72, 19. 123, 17. 167, 3. 205, 23. 226, 18 251,18. — 7 ἔν. ad hunc ἐν praepositionis usum cfr 36, 23. 307, 8; 96, 23; 233, 7. 240, 19. RSchneideri comm. 34 ad 16, 10. — 8 ϲυμπαρεπόμενα. cfr 21, 5 24, 6. 36, 22. 43, 17. 44, 8. 226, 8. ADN. CRIT., DISCR. SCR. IN LCBb. 2 post μᾶλλον omissum esse censet Uhlig εὔλογοϲ vel similis sensuns adiectivum (Schoemann* putavit καλλίων pro μᾶλλον scribendum esse): ac fortasse magis conveniat haec apepellatto, i e. nomina, non pronomina Appellare ἀϲύναρθρα. ad θέϲιϲ ═ θέοιϲ ὀνόματοϲ, ὀνομαϲία cfr 57, 4. 7. 266, 20 atque 12, 24.13. 21. Ska D * | προϲλαμβάνοντα maluit Kayaer*, sed cfr Argum. || 3 οὐδόλωϲ L | ἐϲιν] εἰϲιν Bb πρόθεϲιν L. || 3—4 προϲλαβόντα Cb, προϲλαμβάνονται L, προϲλαμβάνοντα B. τὰ δὲ—τούτων eicienda censet Uhlig, stque etiem Schoemann* pro alieno additamento habuit. videtur factum ex antec. paginae lin. 9—10. Kayser *pro οὐδέποτε (pro quo L οὐδήποτε exhibet) exspectari ποτὲ dicit stque RSchneider quoque οὐδέ deleri vult: hoc expuncto, εὐπαράδεκτα adiectivo in ἀπαράδεκτα mutato, μᾶλλον adverbio in ἄλογοϲ comrrecto Apollonii manum restitutam fore. AButtmann post προϲλαβόντα lacunam esse ststuit, quam sic in interpretatione explet: da di annehmenden aber 〈keineswegs als solche bezeichnet werden können, die) 〉niemals ohne dieselbe stehen 4 τὰ om B || ἐπιβάλλοντοϲ] ἑπι ex ὑπο fecit L | ἀταξίᾳ LCB, b correxit ex EM | λέγοιμεν | ἄτεχνον] fol 41r L. || 6 ἀταξίαν LB, ἀταξίαϲ C 7 εἶναι φιμκόν B ε Bb, ῆν L ἐν L, καὶ CBb || 8 post ἄρθρα add ἦν Bb ἀτακτήϲαϲι LCB, corr b | ἂν] αὖ? Lehrs*, ac delendam vocem censet AButtmann. sed vide Argum. λεῖϲθαι ἀϲυνάρθροιϲ ὀνόμαϲιν. εἴπερ οὖν ἀναφορᾶϲ μὴ οὔϲηϲ παρέπεται πεται ἡ τοιαύτη θέϲιϲ, ἐξ ἰδίαϲ ἐννοίαϲ ἀναγομένου τοῦ ὀνόματοϲ, πῶϲ οὐ μᾶλλον τοῖϲ μηδ᾿ ὅλωϲ δυναμένοιϲ μορίοιϲ ἐν παραδοχῇ τεῦ ἄρθρου γενέϲθαι ἡ τοιαύτη θέϲιϲ παρακολουθήϲει; ὥϲ γε ἐκ τῶν εἰρημένων δεδείξεται.

Pronomins primitiva (personalia) atque ἐκεῖνος, οὐτος, ἕδι articulos.

Οὐχὶ οὖν ἄπορον ἔϲται πῶϲ τὰ μὲν ὀνόματα μετὰ ἄρθρων ἐκφέρεται, αἱ δὲ ἀντὶ τούτων παραλαμβανόμεναι ἀντωνυμίαι ἀπεώϲαντο τὴν τῶν ἄρθρων παράεθεϲιν, τάχα καὶ τῆϲ φωνῆϲ ἐπιζητούϲηϲ τὴν τῶν ἄρθρων ϲύνταξιν ἕνεκα τοῦ ϲυτκεχυμένου κατὰ τὴν φωνὴν γένουϲ; Ἔϲτιν οὖν πρὸϲ τὸ τοιοῦτον φάναι· ὥϲπερ καὶ αὐτὰ τὰ ὀνόματα διά τινα παρεπόμενα οὐδ᾿ ὅλωϲ δύναται ἄρθρον ποραδέξαϲθαι, ὡϲ ἐδείχθη, τὸν αὐτὸν ἄρα τρόπον καὶ τὰ μόρια τὰ ἀντὶ τούτων παραλαμβανόμενα ὑφέξει αἰτίαν τῆϲ ὑποϲτολῆϲ τῶν ἄρθρων.

προϲώπων ἀοριϲτουμένων ~~64s~~ διακριτικά ἐϲτι τὰ μόρια, διὸ καὶ τὰ ἐξ αὐτῶν πρόϲωπα νοούμενα ὁριϲμῷ καταλαμβάνεται. καὶ ϲαφὲϲ ὅτι αἱ ἐξ αὐτῶν δείξειϲ πρῶδεικτικῶν, ARGVM. § 95. Mirum fortasse videbitur, quod nomina quidem cum articulis iunguntur, sed pronomina [personadia] quae vice nominum funguntur, articulos respuunt, idque quamquam indigere videntur ariculis, quis genera formis non. distinguunt. At sicut fit, ut nomine ipsa certis de causis articulos assumere nequeant, ita etiam voces eae quae pro nominibus usurpentur, causam prsebent excludendi articulos. ARGVM. § 96. Pronomina [persenalia I et D personae] personas indefinitas distguunt et definitas reddunt, atque apparet demonstrationem, quae his pro- TESTIM. ET ADN. EXEG. 1—2 εἴπερ —θέϲιϲ. siguidem, ubi nem ἀναφέρεται persona vel res nomine aliquo significata, ibi nomer appellatur ἀϲύναρθρον. cfr 98, 22: οὐκ ὀνομάτων ἴδιον (scil τὸ ἀναφέρεϲθαι), εἰ μὴ προϲλάβοιεν τὰ ἄρθρα. — 2 ἐξ ἰδίαϲ —ὀνόματοϲ. Lebrs * postquam ἐγγινομένου pro ἀναγομένου coniecit, ad tuendam traditam scripturam affert Sext. Emp adv. gramm. § 320: οἱ ἀπὸ τούτου τοῦ μαθήματοϲ (i e. ab grammatica) ἀναγόμενοι = ab hac scientia profecti cfr spud Apollonium ipsum haec ἀνάγεϲθαι verbi cum ἐκ vel ἀπό praepositione coniuncti exempla: 23, 26. 277, 13. 298, 8. 299, 11; 264, 19. de adv. 121, 25. hoc loco τὸ ὄνομα est nomen ἀϲύναρθροϲ, ἡ τοιαύτη θέϲιϲ est positio huius nominis. dicit autem, ubi substantiva sine anaphora prolata appellentur ἀϲύναρθρα, hanc appellationem proficisci a proprio ἀϲύναρθροϲ nominis sensu. — 5 δεδείξεται non ad demonstrationem sequentem referendum est: sicut ex eis quae dixi satis apparebit — 9 τοῦ ϲυγκεχυμένου γένουϲ cfr Adn. exeg. ad 73, 9 huius ed. — 11 ἐδείχθη: 39, 22. 43, 15 44, 6 et 18. ADN. CRIT., DISCR. SCR. IN LCBb. 1 ϲυνάρθροιϲ B | ἀναφορᾶϲ μὴ] ἀφορμῆϲ L, sed hoc loco ut mox infra Apollonii menum exhibent codices ceteroquin. deteriores || 3 οὐ ex οὖν fecit ipsa L1 | μηδόλωϲ L, οὐδ᾿ ὅλωϲ B || 4 παράθεοιϲ L, cuius corruptelae origo ex subsequentis verbi initio repetenda est 7 ἀπεώϲαντο] ἀπώϲαντο B, in L ε erasum est || 8 snte τάχα add ἤ C, ἢ καὶ B, [ἢ] legitur in b 9 εἵνεκα C || 10 ante ὥϲπερ add ὅτ L3CBb | περ om L1, add L | καὶ om CBb ὀνόματα] fol 4 L. || 11 οὐδόλωϲ L 13 post προϲώπων add ἔτι B || 15 ante ὁριϲμῷ add ἐν CBb κατολαμβάονται L | αἱ om Ϲ sed addit in mg ἀκωλύτωϲ προϲαρτᾶϲθαι. Ἀλλ᾿ οὐδ᾿ αὗται δέονται τοῦ ἄρθρου· δἰ αὑτῶν γάρ εἰϲιν ἀναφορικαί, ὥϲ γε καὶ ἐπιδείξομεν ἀμοιβὴν γινομένην αὐτῶν τε καὶ τῶν ἄρθρων.

Articulum admittit αὔτός pronomen.

Ἀλλὰ πῶϲ πάλιν ἡ αὐτόϲ ἄρθρον προϲέλαβεν, εἴπερ αἱ ἀναφορικαὶ c. XXVIII. φορικαὶ οὐ προϲλαμβάνουϲι; Καὶ πρὸϲ τοῦτο δὲ ἔϲτι φάναι ὡϲ καὶ ἐν ~~65s~~ ἄλλοιϲ μορίοιϲ τὸ τοιοῦτον ἔϲτιν εὑρέϲθαι, εἴγε ἔγκειται ἐν τῷ Πριαμίδηϲ ὁ υἱόϲ, καὶ οὐκ ἀναγκαίωϲ πρόϲκειται ἐν τῷ Πριαμίδην νόθον υἱόν {Λ 490}. ἀλλὰ καὶ ἐν τοῖϲ ϲυγκριτικοῖϲ ἔγκειται τὸ μᾶλλον, καὶ πολλάκιϲ ϲυμπαραλαμβάνεται 59 b ἡ τοῦ μᾶλλον ϲύνταξιϲ, ῥηΐτεροι γὰρ μᾶλλον Ἀχαιοῖϲι δὴ ἔϲεϲθε {Ω 243} τὸν αὐτὸν δὴ τρόπον ἔγκειται μὲν ἐν τῇ αὐτόϲ ἡ ἀναφορά· ὁπηνίκα δ᾿ ἑτέρα προϲγίνεται, τὸ ἐγκείμενον τῆϲ ἀναφορᾶϲ ἐν τῇ αὐτόϲ ϲυμπαραλαμβάνεται διὰ τοῦ ὁ ἄρθρου, δηλοῦντοϲ καὶ αὐτοῦ ἀναφοράν, καὶ οὕτωϲ δὶϲ ἀναφέρεται, ὡϲ δὶϲ ἐπιτέταται τὸ ῥηΐτεροι γὰρ μᾶλλον Ἀχαιοῖϲι δὴ ἔϲεϲθε. Προφανὲϲ δὲ ὅτι τῇ ϲυνηθεϲτέρᾳ ἀντωνυμίᾳ προϲεχώρηϲε τὸ τῆϲ ϲυντάξεωϲ. ARGVM § 98. Sed cur αὐτόϲ pronomen articlum assumit? Fit per pleonasmum quendam, cuius similis invenitur, ubi ad Πριαμίδηϲ additur υἱόϲ vel ad comparativos μᾶλλον adverbium. nec tamen admissa est haec abundantia in tertiae personae personalibus, velut οἶ ἕ, quae a poetis tantum usurpantur et. eiusdem generis sunt atque primae et secundae personae pronomina, quae articulos respuunt. TESTIM. ET ADN. EXEG. 2 ἐπιδείξομεν: 106, 23 seqq q. — 4—p 83, 3 vide Schoemann art. p 55. — 6—8 cfr 117, 6 et schol. Stephani in Dion. Thr. 220, 28 —221, 1 Bilg (849, 8 —13B.): ἀντί τοῦ εἰπεῖν Πηλέωϲ υἱόϲ, Αἰακοῦ υἱὸϲ ἢ ἔγγονοϲ, φημὶ Πηλείδηϲ, Αἰακίδηϲ ὅθεν οὐδὲ προϲτίθεται τὸ υἱόϲ τι τοιοῦτον· τὸ γὰρ « Πριαμίδην νόθον υἱόν» ποιητικῶϲ πλεονάζει. — 11 cfr 118, 16 et de coni. 226, 5: πολλάκιϲ ἐγκειμένων τινῶν κατά τιναϲ λέξειϲ παραλαμβάνομεν τοῦ αὐτοῦ δηλουμένου παραϲτα〈τικὰ〉 μόρια. οἶον ἐν ϲυγκριτικοῖϲ ἔγκειται τὸ μᾶλλον ἀλλὰ 〈καὶ〉 φαμεν ταχύτερον μᾶλλον περιπάτει, «ῥηίτεροι γὰρ μᾶλλον». —15 δὶϲ ἀναφέρεται. cfr de pron. 8, 24: τοῖϲ ὄρθροιϲ παρακειμένη (scil ἡ αὐτόϲ ἀντωνυμία) ἐπίταϲιν μὲν οὐ ϲημαίνει, δὶϲ δὲ ἀναφοράν, ὁ αὐτόϲ, τοῦ αὐτοῦ. ADN. CRIT., DISCR. SCR. IN LCBb. 2 αὐτῶν C | γάρ om L γε] τε B || 3 γινομένων L | τε om B || 4 εἴπερ] fol 42v L || 5 δὲ] δὴ L. || 6 εὑρέϲθαι] έ ex α fecit in L, ut videtur, ipsa pr. manus || 6 —7 ριαμίδηϲ—τῷ om B || 7 οὐκ om LCB, add b cum || 10 ϲύϲταϲιϲ L || 11 ῥηΐτεροϲ C | Ἀχαιοῖϲ sine v codd. et edd. (item 15). cfr Ludwichii adn ad hunc Homeri versum | δὴ ἔϲεϲθε] διέϲεϲθε L 15 οὕτω CBb 16 δϊέϲεϲθε L | 17 προφανὲϲ δὲ ὅτι] Kaibel: haec videtur in L, quamuis in continuo verborum ordine, manus diversa scripsisse. nobis videbatur eadem menus exaravisse, sed posteriore tempore addidisse δὲ] δ᾿ CBb | τῇ] ἡ B. ab τῆ inc. fol 43r L. τὸ] τψ B | supra τὸ τῆϲ ϲυντάξεωϲ L add ἄρθρ. ἣ τε γὰρ οἷ καὶ ἡ ἕ καὶ ἡ μίν καὶ αἱ ϲύζυγοι οὐδὲ ῥηταὶ ὅ τι μὴ παρὰ ποιηταῖϲ, ἀλλὰ καὶ αἱ ϲύζυγοι ταῖϲ κατὰ τὸ πρῶτον καὶ δεύτερον, ὧν ἡ ϲύνταξιϲ ἀπαράδεκτοϲ.

Μηδὲ ἐκεῖνό γε παραλελείφθω, ὡϲ ἐξαιρέτωϲ ἡ Ἀττικὴ χρῆϲιϲ Praster normam articulus nonnumquam accusativo pronominum personalium praedgitur. οὐ δεόντωϲ ἐπὶ μόνηϲ αἰτιατικῆϲ τὸ ἄρθρον παρελάμβανεν, ὡϲ ἐν τῷ ~~66s~~ τὸν ἐμέ, τὸν ϲέ. αὐτίκα γοῦν καὶ παρὰ Καλλιμάχῳ τὸν ϲὲ Κροτωπιάδην {fr. 315a Schn.}, ναὶ μὰ τὸν αὐτὸν ἐμέ {fr. 315b Schn.}. χωρὶϲ εἰ μὴ τὸ ἄρθρον ἐξοχὴν παρίϲτηϲιν ἐν τῷ «τὸν ϲὲ Κροτωπιάδην», εἴγε πάλιν ἡ τοιαύτη ϲύνταξιϲ ἐπίφοροϲ πρὸϲ τὴν τοῦ ἄρθρου παράθεϲιν. 60 b προείρηται δὲ ἡμῖν ὡϲ καὶ ἐξοχῆϲ ἕνεκα τὰ ἄρθρα παραλαμβάνεται.

c. XXIX.

Ἀλλὰ καὶ τὰϲ καλουμέναϲ ϲυνάρθρουϲ ἀντωνυμίαϲ, ἐν πρώτῳ Articuli pronominibus possesnivis praemissi non ad pronomen, sed ad nomen cum pronomine coniunctum pertinent καὶ δευτέρῳ προϲώπῳ δεικτικῶϲ παραλαμβανομέναϲ, οἰεταί τιϲ παραδέχεϲθαι TTζῇββ37ζ73ζζ δέχεϲθαι τὰ ἄρθρα ἐν τῷ ὁ ἐμόϲ, ὁ ϲόϲ ἢ ὁ ἡμέτεροϲ. ἦν δὲ ἡ ϲύνταξιϲ οὐ τοῦ ἀντωνυμικοῦ προϲώπου, λέγω τοῦ κατὰ τὸν κτήτορα, τοῦ ARGVM. § 99. Denique nolumus praetermittere usum quendem Atticum, ex quo cum accusativo pronominum personalium praeter normam articulus nonnumquam coniunctus est, velut invenitur τὸν ἐμέ, τὸν ϲέ, nisi forte hoiusmodi locis articulus excellentiam significat. ARGVM. § 100. Sed erunt qui putent, pronomina possessiva, quae ipsa quoque in I et lI persona demonsrendi vim habent, assumere articulum. pertinent vero in ὁ ἐμόϲ et similibus articuli ad possessam rem, non ad possidentem persenam quae demonstratur. TESTIM ET ADN. EXEG. 2 ἀλλὰ καὶ ϲύζυγοι κτλ.: οἶ ἕ μίν in eodem genere sunt etiam cum ἐγώ ἐμοῦ ϲύ ϲοῦ, non solum cum ceteris personalibus tertiae personae. nam ϲύζυγοι appellantur voces, quae aliquam ob ratonem in uno genere poni possunt, unius classis sunt, velut supra 55, 11. 16 οἶοϲ τοῖοϲ ποῖοϲ ὁποῖοϲ, 100, 7 ἐμοῦ ἐμοί ceteraque pronomina, quorum accentus inclinari potest, 73, 2 ἐγώ οὗτοϲ ceteraque pronomina quae demonstrandi vim habent. — 3 ἀπαράδεκτοϲ, subaudiendum ὄρθρων. — 6 cfr de pron. 13, 9: Ἀττικοὶ γοῦν τὸν ἐμέ. Καλλίμαχοϲ «ναὶ μὰ τὸν αὐτὸν ἐμέ» καὶ «τὸν ϲὲ Κροτωπιάδην», καὶ Μένανδροϲ ἐν Ὕμνιδι (fr. 474 Eock) «νῦν δὲ κατὰ πόλιν εὕρῃ τὸν ἕτερον, τὸν ϲέ, τὸν ἐμὲ τουτονί». unde hausit Heliod. in Dion. Thr. 91, 2 Hilg (923, 5B). et vide Schoemann art. 57 — 59. — 10 ἡ τοιαύτηπαράθεϲιν: siquis ἐξοχὴν παριϲτάναι vult. amat articulum apponere. —11 προείρηται: 26, 15. AND. CRIT., DISCR SCR. IN LCBb 1 — 2 supra ὅτι μὴ L scripsit εἰ μὴ || 2 αἱ eiciendum censet Uhlig || 3 supra ἀπαράδεκτοϲ L4 add τῶν ὄρθρων, quae subaudienda sunt. in C rec. m. supra ἀ scr. εὐ || 4 γε] δὲ L. || 6 ante ἐμέ add αὐτὸν B | αὐτίκα γοῦν] ἀντὶ οὖν B l post παρὰ add τῷ C || 7 τὸν om L1, add L3 | κροτοπιάδην LC || 8 — 9 ναὶ —Κροτωπιάδην om C || 8 ναὶ μὰ τὸν αὐτὸν ἐμέ] αἱ ἐμαυτὸν αὐτὸν ἐμέ L, τὸν ἐμέ B. totum versum alterum om bs || 9 τὸ ἄρθρον] τῷ ἄρθρῳ L, quod fortasse praeferendum est propter huius codicis anctoritatem, videlicet ita, ut Callimachus pro subiecto verbi habeatur | κροτοπιάδην raδην L. || 10 εἴ] ἥ L | παράδοϲιν B || 11 ἕνεκα] fol 43v L. | προϲλαμβάνεται Cb || 16 ἀντωνυμιακοῦ B δὲ ὑπακουομένου κατὰ τὸ κτῆμα, λέγω τοῦ δοῦλοϲ ἢ οἶκοϲ ἤ τινοϲ τῶν τοιούτων.

, Ἅβρων μέντοι ἐν τῷ περὶ ἀντωνυμίαϲ οὐκ εἶναί φηϲι τὰ ἄρθρα τῶν ὑπακουομένων, λόγῳ τοιούτῳ. «Εἴπερ τὰ ἄρθρα ἐπὶ τὰ ὑπακουόμενα φέρεται, πάντωϲ ἂν τὴν αὐτὴν καταλληλότητα ἐφύλαϲϲον ὑπερβιβαϲθέντα πρὸ τῶν ὀνομάτων· οὐ ταὐτὸν δέ ἐϲτι τὸ ὁ ἐμὸϲ πατήρ τῷ ἐμὸϲ ὁ πατήρ. — καὶ εἰ ἐν τοῖϲ τοιούτοιϲ ἀνεπληρώθη τὸ ἄρθρον τοῦ ὀνόματοϲ ~~ἐν τῷ ὁ πατήρ~~, πῶϲ ἔτι τὸ ὁ ἐμόϲ ἄρθρον προϲλαμβάνει, ὁ πατὴρ ὁ ἐμὸϲ φιλοϲοφεῖ, εἰ μὴ ἡ ἀντωνυμία ἄρθρου εἴχετο;» καὶ ἕνεκα τῆϲ τοιαύτηϲ ϲυντάξεωϲ ἔδοξε καὶ τῇ τοιαύτῃ ~~67s~~ ἀντωνυμίᾳ ἴδιον ἄρθρον προϲνέμειν καὶ τῷ ὑπακουομένῳ κτήματι. —

Ἔϲτι δὲ παραπέμπεϲθαι τὴν τοιαύτην πιθανότητα. πρῶτον εἰ ἑκατέρῳ μορίῳ πρόϲεϲτιν ἄρθρον, τί οὐκ ἤρξατο ἀπὸ τοῦ ὁ ἐμόϲ καὶ ἐπήνεγκε τὸ ὁ πατήρ μετὰ τοῦ ἄρθρου, καὶ φαίνεται ὅτι οὐκ ἐν ARGVM. § 101. Habro quidem dicit, articulos in huiusmodi constructionibus non ad possessas res pertinere, quae signifcantur addito nomine aut cogitantur, sed ad possessores. „Si emim — inquit — ad illas referendi essent, pronomine ante nomen articulumque traiecto servaretur eadem constructio et sententia. sed differunt inter se ὁ ἐμὸϲ πατήρ et ἐμὸϲ ὁ πατήρ. — et quomodo fieri potest, ut etiam ὁ πατὴρ ὁ ἐμόϲ dicatur, nisi alter articulus ad pronomen et personam possiddentem referendum est? ARGVM. 102. Sed haec revera non sunt probabilia. Ac primum, si in πατὴρ ὁ ἐμόϲ alter articulus ad pronomen, non ad nomen pertinet, quidni etiam ὁ ἐμὸϲ ὁ πατήρ dicere liceat? patet, si praeponitur pronomen possessivum, duos articulos poni non posse. — deinde perverse indicat, siquis articulum in ὁ TESTIM ET ADN EXEG. 1 ὑπακούεϲθαι Ap non solum de verbis quae ab audientibus cogitando adiciuntur usurpat, sed etiam de eis, quae ab loquente addentur: cfr 151, 11. 152, 2. 171, 1. verba cogitando adiecta saepius appellat ἔξωθεν ὑπακουόμενα, velut 22, 21. —3 —11 de pron. 15, 13: διαψεύδεϲθαι δέ φαϲι (scil Habro et qui eum sequuntur) τὸν λόγον (scil eorum, qui dicunt in ὁ πατὴρ ὁ ἐμόϲ utromque articulum pertinere ad nomen)· εἶναι γὰρ ἴδιον ἄρθρον τῆϲ ἀντωνυμίαϲ καὶ ἴδιον τοῦ κτήματοϲ. «τὰ γοῦν ὁ πατὴρ ὁ ἐμὸϲ φιλοϲοφεῖ ἑκατέρῳ ἀπένειμε τὸ ἄρθρον, ὅπερ οὐκ ἄν παρηκολούθει, εἰ μὴ καὶ ἡ ἀντωνυμία εἶχε τὸ ἄρθρον». — 7 — 8 τὸ ἄρθρον τοῦ ὀνόματοϲ. vide Adn. crit. ADN. CRIT. , DISCR. SCR. IN LCBb. 4—5 post ὑπακουομένων add μόνων Lange*, idem μόνα post ὑπακουόμενα, conl lin. 11 et loco libri de pron. qui in Testim. exscriptus est || 5 φέρεται] φαίνεται L, ἐφέρετο poscit Lange * || 6 ταὐτὸ Cb τὸ] τῶ L, a qua voce inc. fol 44r || 7 prius πατὴρ om L1, add L 7 — 8 τοῦ ἄρθρου τὸ ὄνομα ci. Uhlig, si impletur, satiatur nomen articulo, conlatis corruptelis similibus 48, 1. 309, 11. 322, 21. 331, 28. Aliter sentit Schoemann Articulus nomine impleri dicitur, quia eius vis addito demum nomine cognoscitur. Kayser*: Der zua nomen gehörige Artikel || 8 ἐν τῷ ὁ πατήρ eicienda esse recte censet Lange τὸ om L | ὁ ante ἐμόϲ iure eicit Lange * || 9 ἡ om B 10 et 11 signum interrogandi b habet post κτήματι demum, virgulam post εἴχετο nostram distinctionem voluit etiam Lehrs || 14 ante φαίνεται add ἕτ οὐκ om LCBb, add Sophianus 61 b ἴϲῳ τὰ τοῦ λόγου ἐγένετο· ἐπὶ μὲν γὰρ τῆϲ προτέραϲ δύο ἦν τὰ ἄρθρα, ἐπὶ δὲ τῆϲ δευτέραϲ ἀδύνατον ἦν δύο ἄρθρα παραθέϲθαι. — δεύτερον οὐ παρὰ τὰϲ μεταθέϲειϲ τῶν ἄρθρων καὶ τὰϲ ἐξ αὐτῶν γινομεναϲ διαφορὰϲ τῆϲ φράϲεωϲ ἀποϲτήϲεται τοῦ μὴ ϲυμφέρεϲθαι τοῖϲ ὀνόμαϲι τὰ ἄρθρα, εἴγε διαφέρει τὸ οἱ νῦν ἄνθρωποι ἀγαθοί εἰϲι τοῦ νῦν οἱ ἄνθρωποι ἀγαθοί εἰϲι, καὶ οὐκ ἔϲτιν ὅϲτιϲ τολμήϲει φάναι ὅτι οὐ τὸ οἱ τοῦ ἄνθρωποι ἐϲτὶν ἄρθρον. οὐκ ἄρα παρὰ τὴν ἐξαλλαγὴν τῆϲ φράϲεωϲ κατὰ τὴν μετάθεϲιν οὐχὶ τοῦ κτήματόϲ ἐϲτι τὸ ἄρθρον ἐν τῷ ὁ ἐμὸϲ πατήρ καὶ ἐν τῷ ἐμὸϲ ὁ πατήρ. τὴν γὰρ c. XXX. 15 τούτων διαφορὰν κατὰ τὸ δέον ἀκριβώϲομεν. — τὸ μέντοι δύο ἄρθρα κατὰ μιᾶϲ πτώϲεωϲ φέρεϲθαι οὐκ ἔϲτιν ἀϲύϲτατον. ἔϲτι γοῦν φάναι ὁ πατὴρ ὁ ἐκείνου, καὶ προφανὲϲ ὅτι τῷ πατήρ τὰ δύο ἄρθρα ϲυντείωει, ~~68s~~ ἐπεὶ πῶϲ ἡ ἀπαράδεκτοϲ ἀντωνυμία τῶν ἄρθρων ἐν γενικῇ πτώϲει εὐθείαϲ ἄρθρον παραδέχεται; ἀλλὰ καὶ ἔτι ἐπ᾿ ὀνομάτων, ὁ δοῦλοϲ ὁ τοῦ Ἀριϲτάρχου πρὸϲ ἐμὲ ἦλθεν· ἰδοὺ γὰρ καὶ ἡ γενικὴ τὸ ἴδιον ἀπέχει ἄρθρον, καὶ τὰ λειπόμενα δύο ἄρθρα εἰϲ μίαν τὴν εὐθεῖαν ἀναφέρεται. οὐκ ἄρα ἐν τῷ ὁ πατὴρ ὁ ἐμόϲ κατηνάγκαϲται τὸ ἕτερον τῶν ἄρθρων ἐπὶ τὴν ἀντωνυμίαν φέρεϲθαι.

62 b

Ἡ οὖν ἐμοῦ δὶϲ οὖϲα γενικὴ τὸ μὲν τοῦ κτήτοροϲ ἔϲχε πρόϲωπον ἀντωνυμικόν (ἐξ οὗ καὶ τὴν ὀνομαϲίαν εἶχε, τὸ ἀντωνυμία ἐμὸϲ πατήρ et in ἐμὸϲ ὁ πατήρ pariter ad nomen pertinere negat, quia haec inter se sensu differantk. differunt senu etiam οἱ νῦν ἄνθρωποι ἀγαθοί εἰϲιν et νῦν οἱ ἄ. ἀ. εἰϲιν, sed nemo negabit, in utroque enuntiato οἱ iunctum esse cum ἄνθρωποι. — nec quicquam impedit, quin duo articuli ad unum casum pertineant. immo utrumque ὁ in ὁ πατὴρ ὁ ἐμόϲ non minus ad nomen referendum. est quam in ὁ πατὴρ ὁ ἐκείνου et ὁ δοῦλοϲ ὁ τοῦ Ἀριϲτάρχου. ARGVM. § 103. ln forma ἐμοῦ pronominis possessivi inest duplex genetivus, TESTIM. ET ADN. EXEG. 2 — 7 cfr de pron. 15, 20 — 27. — 16 ἀκριβώϲομεν: 79, 17 seqq. — 10—17 cfr infra 80, 7 seqq. et de pron. 16, 2—9: ἀπειράκιϲ κατὰ μιᾶϲ εὐθείαϲ δύο ἄρθρα παρολαμβάνεται. φαμὲν γοῦν ὁ δοῦλοϲ ὁ τοῦ Ἀριϲτάρχου . . ., καὶ δῆλον ὡϲ κατὰ τῆϲ εὐθείαϲ τὰ δύο ἄρθρα· ἡ γὰρ γενικὴ ἀπέλαβε τὸ ἴδιον . . . ἀμέλει γέ τοι ἔϲτι, μεταλαμβάνοντα ἐπὶ τρίτου προϲώπου γενικὴν πτῶϲιν, φάναι ὁ πατὴρ ὁ ἐκείνου, τοῦ ὁ πάλιν ἀναφερομένου ἐπὶ τὸ ὁ πατήρ. πόθεν γὰρ ἔτι ἐπὶ τὸ ἐκείνου καὶ τούτου, εἴγε καὶ ἀϲύναρθροι καὶ κατὰ γενικῆϲ πτώϲεωϲ; 12 τῷ πατὴρ ϲυντείνει. cfr 299, 23. — 16 ἀπέχει idem valet quod de pron. 16, ἀπέλαβε. — 19—p 86,10 efr 158, 6 — 162.27. Schoemann art. 59. — 19—20 in. ἐμοῦ inet possessoris persona pronomne denotta. cfr 60, 7 τοῦ ἀντωνυμικοῦ) προϲώπου, λέγω τοῦ κατὰ τὸν κτήτορα. DNA. CRIT. Disdcs. sca. IN LCB.r I post προτέραϲ videtur τάξωϲ inserenfum dum esse β 3 μεταθέϲειϲ] fol 44v L. 6 ὅϲτιϲ] 5ϲ οὐ bounbaye ban chning || 9 καὶ ἐν τῷ ἐμὸϲ ὁ πατήρ om L1 , add L | posterius ἐμὸϲ om B |γὰρ] δὲ CBb i 10 διακριβώνμεν Bb μέντοι CBb, δὲ L. 11 ἔϲτιν = οὖν B 12 τῷ] τὸ l. 18 ἐπε) fol 45r L. 14 ἐπ᾿] ἀπ᾿ B 16 ἀπέχει] ἐπέχει L, sed prima ε littera in ras, incetum a qua manu || 19 Ἡ εἰ ex ἡ factum ab L1 | ἐμοῦ ex ἐμόϲ correctum ab L1 | post ἔϲχε add τὸ CBb b || 20 προϲώπου L | τὸ] τῶ L καλεῖϲθαι), ὅπερ ὁμολογεῖ τὴν δεῖξίν του ὡριϲμένου προϲώπου καὶ ἔχει τὴν μετάβαϲιν τὴν ἐπὶ τὸ δεύτερον καὶ τρίτον τὸ δὲ ἕτερον τοῦ ὑπακουομένου κτήματοϲ, ὃ κλίϲιν ποιεῖται τὴν εἰϲ τὰϲ πτώϲειϲ μετάθεϲίν τε τὴν εἰϲ τὰ γένη ἀριθμούϲ τε τοὺϲ κατ᾿ ἀκολουθίαν τοῖϲ ὀνόμαϲιν. τὸ γὰρ ἀντωνυμικὸν πρόϲωπον ἐν γενικῆ μόνον νοούμενον ἄκλιτόν ἐϲτιν εἰϲ τὰϲ πτώϲειϲ· ἡ γὰρ πτῶϲιϲ ἡ γενικὴ κρατεῖ τὴν κτητικὴν ἔννοιαν. διὰ τοῦτο κοὶ πᾶϲα κτητικὴ ἀτωνυμία μετὰ τοῦ κτήματοϲ εἰϲ γενικὴν ἀναλύεται. καὶ φαίνεται ὅτι αἱ μὲν πρωτότυποι οὐ κλίνονται εἰϲ τὰϲ πτώϲειϲ, αἱ δὲ κτητικαὶ οὐκ εἰϲ ἄλλο τι ἢ εἰϲ πτώϲειϲ, εἰϲ γένη καὶ εἰϲ ἀριθμούϲ. —

Καὶ ἕνεκα τούτων τοῖϲ δύο προϲώποιϲ ἴδια μόρια παρίϲταται, τῷ μὲν ὀνοματικῷ τὸ ἄρθρον, τῷ δὲ ἀντωνυμικῷ ἡ ϲυνή- duplex persona, altera possessoris, possessae rei altere. ac possidentis persona. mutari potest in secundam et tertiam, sed servare debet casum genetivum, qui unus habet possessivam vim. contra possessae rei persona transibit in alios casus, numeros, genera ad normam nominis, quocum pronomen coniunctum est. ARGVM. § 104. lam utrique personae, quae pronominibus possessivis significatur, vocem peculiarem adiungere licet, alteri (i. e possessoris) genetivum αὐτόϲ pronominis, velut ἐμὸν αὐτοῦ χρεῖοϲ dictum est ab Homero, alteri (i. e. rei possessae) articulum, qui lpse quoqne in diversos casus, numeros, genera flectitur TESTIM. ET ADN. EXEG. 1 cfr ad ὡριϲμένου de pron. 9, 11: ὁριϲτέον τὴν ἀντωνυμίαν ὧδε λέξιν ἀντ᾿ ὀνόματοϲ προϲώπων ὡριϲμένων παραϲτατικήν. et ad δεῖξιν supra 60, 5 et de pron. 10, 1. — ὁμολογεῖν ═ significare, declarare, ut 229, 28. 291, 25 alibi. — 2 ὑπακουομένου. vide Adn. exeg. ad 84, 1 huius ed. — 8 ad ἀναλύεται cfr infra 158, 18 et de pron. 101, 7: αἱ κτητικαὶ τῶν ἀντωνυμιῶν εἰϲ γενικὴν ἐγκλινομένην ἀναλύονται μετὰ τοῦ ὑπακουομένου κτήματοϲ. — αἱ μὲν πρωτότυποι. Schoemann* recte: scil quatenus insunt in possessivis, aut si genetirus eorum ponitur significatione possessiva, ut ὁ πατήρ μου, τῷ πατρί μου. de subsequentibus vide Adn. crit. ADN. CRIT., DISCR. SCR. IN LCBb. 1 Sohoemann* non antecedentia, ut nos fecimus, sed ὅπερ —προϲώπου signis parentheticis inclusit | δεῖξίν του ὡριϲμένου προϲώπου] δεῖξιν τῶν ὁριϲμένων τοῦ προϲώπου L1, L3 induxit τῶν ὁριϲμένων et supra scripsit τοῦ ὡριϲμένου, oblitus τοῦ ante προϲώπου inducere δεῖξιν τοῦ ὡριϲμένου προϲώπου CBb. pro articulo τοῦ indefinitum του posuimus | ἔχει Uhlig, ἔτι LCBb 2 μεταβολὴν B ante τρίτον add τὸ B || post κτήματοϲ addi vult Abuttmann ἢ τὸ ὀνοματικὸν πρόϲωπον conl. lin. 11 ὃ κλίϲιν] fol 45v L | τὰϲ om B || 4 τὸ γένοϲ B | posterius τε in ras L et dein duae fere litterae erasae κατὰ Ϲ | ὀνόμαϲι C || ἀντωνυμικὸν] ὸν ex οῦ factum. ab L || 6 πτῶϲιϲ] πτώϲειϲ C || 8 οὐ om L1, add L || 9 posterius πτώϲειϲ] πρόϲωπα L1, corr L3; at forsitan in primae manus scriptura lateat genuina ac scripserit Ap.: αἱ μὲν πρωτότυποι οὐ κλίνονται εἰϲ τὰϲ πτώϲειϲ οὐδ᾿ εἰϲ ἄλλο τι ἢ εἰϲ πρόϲωπα, αἱ δὲ κτητικαὶ εἰϲ πτώϲειϲ, εἰϲ γένη κτλ. Lehrs* quoque ita offendit in αἱ δὲ κτ. οὐκ εἰϲ ἄλλο τι ἢ εἰϲ πτώϲειϲ, ut coniceret: αἱ δὲ κτ. οὐ κωλύονται εἰϲ πτ. Hilgard ci. αἱ μὲν πρωτότυποι οὐ κλίνονται εἰϲ τὰϲ πτώϲειϲ οὐδ᾿ εἰϲ ἄλλο τι, αἱ δὲ κτητικαὶ εἰϲ πτώϲειϲ, εἰϲ γένη καὶ εἰϲ ἀριθμούϲ εἰϲ γένη om L1, add L || 10 εἰϲ ante ἀριθμοὺϲ om B δυϲὶ B || 11 ϲυνήθηϲ LC, ϲυνήθωϲ ἐπιταϲϲομένη verba ut glossam eicienda esse suspicantur AButtmann et Kayser* ~~69s~~ θωϲ ἐπιταϲϲομένη ἐπιταγματικὴ ἀντωνυμία κατὰ μίαν πτῶϲιν τὴν γενικήν, ἣν καί φαμεν μόνην ἐγκεῖϲθαι ἐν τῇ κτητικῇ ἀντωνυμίᾳ, ἀλλ᾿ ἐμὸν αὐτοῦ χρεῖοϲ, ὅ μοι κακὸν ἔμπεϲεν οἴκῳ {β 45}, αὐτῶν γὰρ ϲφετέρῃϲιν ἀταϲθαλίῃϲιν {α 7}, ἦ ἑὸν αὐτοῦ χρεῖοϲ {α 409}. 63 b ἐν δὲ ἁπάϲαιϲ πτώϲεϲι τὸ ἄρθρον, καθὸ ἡ τοῦ κτήματοϲ πτῶϲιϲ, κλίνεται, ὁ ἐμόϲ, τοῦ ἐμοῦ, τῷ ἐμῷ. ϲυμμεταπίπτει τε καὶ ἐπὶ τοῦ γένουϲ, ἡ ἐμή, τὸ ἐμόν· προφανὲϲ γὰρ ὅτι ἓν καὶ τὸ αὐτὸ πρόϲωπον τοῦ κτήτοροϲ, διάφορα δὲ τὰ κτήματα ἐν γένει. ὁ αὐτὸϲ λόγοϲ κἀπὶ τοῦ ἀριθμοῦ· ἔϲτω γὰρ πάλιν εἷϲ μὲν ὁ κτήτωρ, πλείονα δὲ τὰ κτήματα κατὰ πᾶν γένοϲ, οἱ ἐμοί, αἱ ἐμαί, τὰ ἐμά. κἂν ἀμειφθῇ δὲ τὰ τοῦ ἀριθμοῦ, καὶ τὰ τοῦ ἄρθρου ϲυναμείβεται. φέρε δὲ πλείοναϲ ἑνὸϲ ἀγροῦ ἐπικρατεῖν· φαίηϲ ἂν ὁ ἡμέτεροϲ ἀγρὸϲ ϲκάπτεται, τοῦ ἄρθρου ἑνουμένου πρὸϲ τὸ ὑποκείμενον κτῆμα. καθὼϲ οὖν πρόκειται, ἐν ταῖϲ τοιαύταιϲ ϲυντάξεϲιν οὐδ᾿ ὅλωϲ ἐπὶ τὴν δεῖξιν φέρεται τῶν ἀντωνυμιῶν τὰ ϲυναρτώμενα ἄρθρα. (Καὶ αὕτη δέ ἐϲτιν ἀπόδειξιϲ τοῦ τὸ ὦ μὴ εἶναι ἄρθρον, καθὸ προτίθεται ἔϲθ᾿ ὅτε δεικτικῆϲ τῆϲ οὗτοϲ.)

Καὶ τοϲαῦτα περί τε τῶν μοναδικῶϲ προϲλαμβανόντων τὰ Quando articulus nominibus appellativis praemittatur. c. XXXI. ἄρθρα καὶ ἔτι τῶν ἀπροϲλήπτων. Ἥ γε μὴν ὑπόλοιποϲ ϲύνταξιϲ κατὰ ~~70s~~ 25 μίαν προφορὰν πτωτικοῦ πρὸϲ τὸ δέον τοῦ λόγου τὰ ἄρθρα προϲλή- imitatus nomen coniunctum neque igitur ad eam personam pertinet articulus in his constructionibus, quae pronomine possessivo demonstratur, sed ad rem possessam. (atque hinc quoque intellegitur, ὦ non esse articulum, cum ὦ οὖτοϲ dicere, ergo ὦ praemittere pronomini demonstranti liceat. nam demonstrationi pronominali repugnat articulus.) ARGVM § 105. Quoniam de eis constructionibus disputatum est, ubi articulus sut semper aut numquam ponitur, restat ut disseratur de eis, in quibus praefigitur aut non praefigitur uni eidemque formae vocis casualis, prout oratione TESTIM. ET ADN. EXEG 1 ad ἐπιταγματική cfr 194, 8 et de pron. 62, 16: παντὶ προϲώπῳ ὀρθοτονουμένῳ ϲύνεϲτι (scil ἡ αὐτόϲ), διὸ καὶ ἐπιταγματκὴ ἐκαλεῖτο ὑπὸ Ἀριϲτάρχου. — 14 ἑνουμένου, singulari numero prolati secundum numerum rei possessae (alibi ἑνόω apud Ap. copulandi vim habet). — 15 δεῖξιν explanatur Argum. — 18 μοναδικῶϲ ═ μόνον, quae ita tantum usurpantur, ut articulum assumant. — 19 κατὰ μίαν προφ. πτωτικοῦ explanatur Argum De tota quae sequitur expositione cfr Schoemann art. 60. ADN. CRIT., DISCR. SCR IN LCBb. 3 ἀλλ] fol 46r L. | αὐτοῦ ex αὐτὸ factum ab L1 || 4 ϲφετέροιϲι C | post ἀταϲθολίῃϲιν add ἄλοντο Bb || 5 ἢ καὶ ἑὸν LC. fortasse καὶ Apollonii verba sunt, quae verbis Homericis ἑὸν αὐτοῦ χρεῖοϲ praemisit respiciens ad primum exemplum. si vero ab η incipit versus, circumflectendum est ex veterum doctrina. vide Lehrsii qu. ep. 50 seqq. || 7 τε bis L. 10 ἔϲτω L, ἔϲτι CBb | amte πάλιν add κα B | ὁ om B || 11 δὲ om. CB || 12 post δὲ add κα B 13 ἂν] γὸρ B 14 ἑνουμένου] prius ου in ras L4, ἐννοουμένου B | οὖν post πρόκειται conlocat L1, corr L4 || 15 οὐδ᾿] fol 46ν L οὐδ᾿ ὅλωϲ Uhlig Lehrs*, οὐδ᾿ οὕτωϲ LCBb, οὐ δεόντωϲ ci. Sophianus || 17 καθότι CBb | δεικτικῆϲ AButtmann. δεικτικῶϲ LCBb. cfr 170, ϲυνάρθρου τῆϲ ἐμοῦ || 20 μίαν quod ex α΄ ortum sit, in πρώτην mutandum. esse opinatur AButtmann. vide Argum. ψεται ἢ οὐ προϲλήψεται, ἵπποϲ τρέχει, ἢ ἐπὶ προεγνωϲμένῳ τῷ ἵππῳ ὁ ἵπποϲ τρέχει· πλοῖον κατέπλευϲεν, τὸ πλοῖον κατέπλευϲεν. ἔνθεν φαμὲν λείπειν τὸ ἄρθρον ἐν τῷ 64 b ἀρνειὸν δ᾿ ἐμοὶ οἴῳ ἐϋκνήμιδεϲ ἑταῖροι {ι 550}, καθὸ περὶ ἐκείνου διαλέγεται τοῦ προκατειλεγμένου ἐν τῷ ὕϲτατοϲ ἀρνειὸϲ μήλων ἔϲτειχε θύραζε {ι 444} τοῦ κτὰ νῶτα λαβών {ι 433}. εἰ γὰρ μὴ οὕτωϲ εἴη, οὐ λείπει τὸ ἄρθρον. πληρέϲτερον γὰρ ἐκεῖ προϲκείϲεται, τὰ δὲ μῆλα λαβὼν ἀπεδειροτόμηϲα {λ 35}· προκατείλεκτο γὰρ καθ᾿ ὃν καιρὸν ἐνεβιβάζετο ὑπὸ τῆϲ Κίρκηϲ.

Διήκει ὁ λόγοϲ ἐπὶ πάϲηϲ τῆϲ τῶν ῥημάτων ϲυντάξεωϲ, ὑποϲτελλομένων τῶν ἐϲομένην ὕπαρξιν δηλούντων. ἔϲτω δὲ ὑποδείγματα, Διονύϲιοϲ ὁ γνώριμόϲ μου θέλει φιλολογεῖν, οὗτοϲ ὁ ἄνθρωποϲ θέλει ἀναγινώϲκειν· καὶ ἐπὶ τῶν ὁμοίων ὁ αὐτὸϲ λόγοϲ. εἰ μέντοι ἐπιφέροιτο τὸ γενέϲθαι, τὸ καλεῖϲθαι, τὰ τούτοιϲ ϲύζυγα, (verbis antecedentibus aut sequentibus) postulatur: velut ἵπποϲ τρέχει dicitur aut, ubi equus iam designatus cognitusque est, ὁ ἵπποϲ τρέχει. unde patet, quibus locis apud Homerum a articulus desit. ARGVM. § 106. Haec regula (quae iubet articulum nomini addi, si res nomine designata iam innotuit) valet in omni verborum constructione exceptis eis verbis, quae aliquid futurum esse signifcant. quibus adiungitur nomen appellativum vel adiectivum sine articulo, etiam si iam innotuere res vel homines, de quibus sermo est. etenim notio articuli [cuius vis est anaphorica] cum notione horum verborum futuras res significantium pugnat. — si vero in enuntiatis, quae eiusmodi verbum habent, articulus epitheto adicitur, velut siquis dicat Διονύϲιοϲ ὁ γνώριμόϲ μου θέλει γενέϲθαι, alterum epitheton sine a articulo TESTIM. ET ADN EXEG 8 πληρέϲτερον. cfr 81, 15 140, 28. 159, 5. 9. 16, ubi ἐπιθετικώτερον, ἐγκλιτικώτερον, κοινότερον, Θεϲϲολικώτερον, Δωρικώτερον vocum vis comparativa pariter exstincta est. — 11 ἐνεβιβάζετο ὑπὸ Κ., scil Ulixes κ 527. — 13 noli putare ὕπαρξιν nemen non sufficere, quia etiam sppellandi verbum sequitur, cfr 82, 2: ῥημάτων τῶν ὕπαρξιν ϲημαινόντων ἢ ὀνοματικὴν ἢ οὐϲιώδη et 45, 13—17. (sed 115, 13 distinguuntur verba ὕπαρξιν et ἰδίαϲ ποιότητοϲ θέϲιν i e. appellationem significantia.) cur autem ἐϲομένην ὕπαρξιν dixerit Ap, patet ex exemptis sequentibus. ADN. CRIT., DISCR. SCR. IN LCBb. 1 ἢ οὐ προϲλήψεται add Uhlig; Abuttmann voluit οὐ post ἄρθρα addi || 2 —3 τὸ πλοῖον κατέπλευϲεν om LCB, add b cum Porto et s] 3 ἔνθεν] alterum εν ex α factum ab L4, ἔνθα C, ἔνθα et supra α scriptum εν B || 4 ἀρνίον L, ἀρήϊον CB (ut supra 5, 15 huius ed. LB) δέ μοι LC (cfr Adn erit. ad loc. modo laudatum) || 5 προκατηγγελμένου 6 ὕϲτατοϲ] fol 47 r L | μήλω L1, add ν | ἔϲτιχε L. || 7 ente τοῦ κατὰ Portus et Sylburg inserenda censuerunt καὶ ἐν τῷ et versum ι 432: ἀρνειὸϲ γὰρ ἔην, μήλων ὅχ᾿ ἄριϲτοϲ ἁπάντων. sed fortasse Apollonium memoria fefellit, ut opinaretur ι 433 subsequi post ι 444 || 8 πληρέϲτατον C | ἐκεῖ] ἐκεῖνο L 10 ἀπεδείρετο LCB || 11 ἀνεβιβάζετο B || 13 δ Bb || 15 ὁ αὐτὸϲ λόγοϲ om C || 16 τῷ τούτοιϲ ϲυζύγῳ B ἀποϲτήϲεται τὸ ἄρθρον, Διονύϲιοϲ θέλει μοι γνώριμοϲ γενέϲθαι, Θέων γραμματικὸϲ θέλει καλεῖϲθαι, πάνυ εὐλόγωϲ· ἐϲομένην γὰρ ~~71s~~ ποιότητα τὸ ῥῆμα ὑπαγορεύει, τὸ δὲ ἄρθρον τὴν γενομένην οἶδεν. — εἰ γοῦν προϲθείη τιϲ καὶ τὸ ἄρθρον, ἕτερον προϲθήϲει ἐπιθετικόν, ἐφ᾿ ὃ ἐπενεχθήϲεται τὸ ῥῆμα, ἐπεὶ τὸ ἄρθρον ἀπηνέγκατο τὸ ἕτερον, ὡϲ ἂν ἐν γνώϲει προϋφεϲτώϲῃ, Διονύϲιοϲ ὁ γνώριμόϲ μου θέλει γενέϲθαι 65 b φιλόϲοφοϲ. (προφανὲϲ γὰρ πάλιν ὅτι, εἰ τὸ ἄρθρον τιϲ ἀφέλοι, ἀκατάλληλον τὸ τοῦ λόγου γένοιτ᾿ ἄν, τοῦ ῥήματοϲ οὐ δυναμένου εἰϲ τὰ δύο ἐπίθετα ἐγχωρῆϲαι. καὶ κατ᾿ ἄλλαϲ δὲ ϲυντάξειϲ δύο ὀνομάτων εἰϲ ἕν πρόϲωπον ϲυντεινόντων διαφορά τίϲ ἐϲτι τῶν προκατειλεγμένων ῥημάτων. ἐξ ὧν καὶ ὁ Τρύφων {p 24 Vele.} ἤρξατο τὴν ἐν τοῖϲ ἄρθροιϲ ϲύνταξιν παραδιδόναι, τῶν προκατειλεγμένων τρόπων οὐδὲ ἔννοιαν παραθέμενοϲ.)

c. XXXII.

, Τὰ δὲ ἐπιθετικὰ ἐπὰν ϲυντάϲϲηται κυρίοιϲ ὀνόμαϲι, πάντωϲ ϲὺν ἄρθροιϲ λέγεται, εἰ μὴ τὰ ὑπαρκτικὰ τῶν ῥημάτων ἐπιφέροιτο, ὁ γραμματικὸϲ Τρύφων ἀναγινώϲκει, ὁ φιλόϲοφοϲ Δίων περιπατεῖ. addi opus est, quod cum verbo iungitur, cum prius epitheton articulo quasi occupatum sit neque possit cum verbo coniungi. (articulum si dempseris, incongrua oratio fiet, quia verbum cum duobus epithetis construi nequit. ceterum. alibi quoque, ubi ad unam personam duo nomina pertinent, differunt illa verba ὑπαρκτικὰ constructione sua ab ceteris.) ARGVM. § 107. Ac semper epithetis, quae propriis nominibous adlecta sunt, articuli praemittuntur (ὁ φιλόϲοφοϲ Δίων διαλέγεται), nisi verbum enuntiati TESTIM. ET ADN. EXEG. 3 τὸ ἄρθρον τὴν γενομένην οῖδεν, revera ὁ τῷ ἄρθρῳ χρώμενοϲ: cfr de adv. 183, 18: ἡ ἐκ ϲυνθέϲεωϲ προφορὰ πολὺ πρότερον οἶδε τὴν ἐν ἁπλότητι, quis usui vocis compositae antecedit usus simplicis (paullo differt vis verbi εἰδέναι 125, 19. 241, 14. 316, 8.)— 4 ἐπιθετικόν et ἐπίθετον ab Ap nem solum de eis nominibus usurpantur, quae nos nunc adiectiva nuncupamus, sed de appellativis quoque, quae imponuntur elicui personae eiusque nomini adiunguntur. vide infra 65, 4 et 11. 66, 23. supra 41, 7 et quae de vocabulorum usu exposuit CEAScbmidt Beitrk. 237 seqq. — 5— 6 ὡϲ ἂν inducit rationem obiectivam, ut saepe apud Ap. cum participio, ex. gr. supra 12, 25. 14, 5. 44, 16. — 9 ἐγχωρεῖν, quod plerumque eandem vim habet apud Ap. quam locum habere, permissum esse, cum εἰϲ praepositione coniunctum motum significat. hic videtur inte pretandum esse: verdum nequit inire societatem duorum horum epithetorum. vide infra 110, 27. 111, 8 254, 6. — 10 ϲυντείνειν εἰϲ πρόϲωπον. cfr 41, 12. — 12 οὐδὲ ἔννοιαν ut Germani dicunt nicht eine Idee, keinen Gedanken. itidem fortasse οὐκ ἔννοιά τιϲ intellegendum 54, 4. — 14 cfr ad totam quae sequitur expositionem Schoeann art. 60 seq. ADN. CRIT., DISCR. SCR. IN ICBb. 2 ἐϲομένην] η in ras L3, L1 fortasse ἐϲομένων | γὰρ om Ϲ || 3 τὸ ῥῆμα] fol 47v L | γινομένην οῖδε C || 4 καὶ videtur ante ἕτερον conlocandum esse | τὸ om B 7 ὑφέλοι Cb || 8 γένοιτο CBb || 9 χωρῆϲαι L. | ἄλλαϲ factum ex ἀλλήλαϲ ab L || 10 ante τῶν desiderat ἐκ Kayser*. vide Argum. || 12 τρόπων] προϲώπων B || 15 ῥημάτων] fol 48 r L 16 Δίων Uhlig, Τρύφων LCBb. vide sequentia. nec usquam alibi ab Apollonio philosophus Trypho inducitur, sed praeter grammaticum solus rhetor (20, 2) καὶ οὐκ ἄλλωϲ ἀποϲτήϲεται τὸ ἄρθρον, εἰ μὴ ὑπαρκτικὴ μετοχὴ ἐπενεχθείη, γραμματικὸϲ ὢν Τρύφων ἀναγινώϲκει, φιλόϲοφοϲ ὢν Δίων διαλέγεται, πάνυ εὐλόγωϲ διὰ τὴν νῦν ἐμφανιζομένην ποιότητα διὰ τῆϲ ὤν. οὐ γὰρ ἐν ῥήματι τὸ τοιοῦτον ἐδύνατο παραληφθῆναι ἕνεκα τοῦ ἐπιφερομένου ῥήματοϲ, ἐπεὶ δύο ῥήματα οὐ δύναται ~~72s~~ μίαν ϲύνταξιν ἐπιδέξαϲθαι δίχα ϲυμπλοκῆϲ. καὶ ϲαφὲϲ ἐκ τοῦ ὑποδείγματοϲ, τοῦ μὲν προειρημένου ὁ φιλόϲοφοϲ Δίων διαλέγεται, τοῦ δὲ δευτέρου φιλόϲοφοϲ ὢν Δίων διαλέγεται, τοῦ δὲ τρίτου φιλόϲοφόϲ ἐϲτι Δίων καὶ διαλέγεται· οὐ γὰρ ϲυϲτήϲεται δίχα τοῦ 66 b καί ϲυνδέϲμου, φιλόϲοφόϲ ἐϲτι Δίων διαλέγεται.(εἴρηται δὲ ἀκριβέϲτερον ἡ τοιαύτη ϲύνταξιϲ ἐν τῷ περὶ μετοχῶν, ἐν ᾧ καὶ ἐπεδείξαμεν ὡϲ τὸ αὐτὰρ ὁ βηριϲον τε καὶ Ἄντιφον ἐξεναρίξων {Λ 101 }, εἰ μέν ἐϲτιν ὄνομα τὸ βηριϲον, ἐπὶ ῥῆμα πάντωϲ τὸ ϲυγκλεῖον τὴν διάνοιαν ἀναχθήϲεται τὸ τέλοϲ, λέγω τὸ ἐξενάριξεν· εἰ δὲ ἔγκειται τὸ βῆ ῥῆμα, ἀνέφικτον μὲν τὸ τοῦ ῥήματοϲ, κατάλληλον δὲ τὸ τῆϲ μετοχῆϲ, λέγω τὸ ἐξεναρίξων.)

ὑπαρκτικόν est (φιλόϲοφοϲ Δίων ἐϲτίν) aut inseritur participium ὑπαρκτικόν (φιλόϲοφοϲ ὢν Δίων διαλέγετα). verbum autem (non paticipium) huius sensus si iuxta eliud verbum inseritur, etiam conionctio addi debet: φιλόϲοφόϲ ἐϲτι Δίων καὶ διαλέγεται. (quae alibi diligentius exposita sunt, ubi hoc quoque demonstratum est, in Iliadis Λ 101 si βη verbum est, in exitu verus participio opus esse, non verbo finito.) TESTIM. EXEG. 5—6 οὐ δίχα ϲυμπλοκῆϲ. cfr 8, 12. — 11 μετοχῶν. τὸ περὶ μετοχῆϲ appellat Ap. hunc librum 15, 23. 302, 9, sed ceteris locis eum laudat plurali numero usus. — 11 — 17 Schol. A. in Il. 101: βῆ ῥ᾿ Ἶϲον] Ζηνόδοτοϲ ἔξω τοῦ ρ «βῆ Ἶϲον». μὴ ἐμφέρεϲθαι δέ φηϲιν ὁ Ἀρίϲταρχοϲ νῦν ἐν τοῖϲ Ποϲειδίππου ἐπιγράμμαϲι τὸν Βήριϲον, ἀλλ᾿ ἐν τῷ λεγομένῳ ϲωρῷ εὑρεῖν. εὔλογον δέ φηϲιν ἐξελεγχόμενον αὐτὸν ἀπαλεῖψαι (Ludwichii Aristarch. l 325). κατὰ διάϲταϲίν ἐϲτ «βῆ ῥα», εἶτα « Ἶϲόν τε καὶ Ἄντιφον» (Herodisn. II 73, 1 Ltz. cfr I CXXI). τὸ μέντοι ἐπιφερόμενον ἐν τῇ ϲυντάξει ἐν μετοχῇ ὀφείλει κατακλείεϲθαι «ἐξεναρίζων», ὡϲ δείκνυται ἐν τῷ περὶ ϲυντάξεωϲ. quae Didymeis et Herodianeis assuta verba patet ad hunc Apollonii locum referenda esse. 14 — 5 τὸ ϲυγκλεῖον τ. δ. ad ῥῆμα pertinet eodemque referendum λέγω τὸ ἐξενάριξεν: clausula versus reducetur ad verbum quod sententiam absolvit. ἀνάγεϲθαι verbo Ap videtur usus esse, quia participium ex verbo derivatur. — 16 ἀνέφικτον passiva vi, ad quod perveniri nequit, quod fieri, dici non licet, ut 44, 5. 76, 3. 91, 2 114, 25. 180, 26. 331, 12 (active vi cum εἰϲ vel πρόϲ praepositione, quod pervenire nequit, 43, 15. 44, 6. 51, 24). ADN. CRIT., DISCR. SCR. IN LCBb. 4 οὐ] οὐδὲ Cb || 5 ἐπιφερομένου] φαινομένου | post ἐπεί add καὶ CBb, Schoemann* pro καὶ scribendum esse τὰ suspicatur || 8 —9 τοῦ δὲ — διολέγεται om L sed postea add ipsa prima m. || 9 οὐ ϲτήϲεται B || 10 δὲ om L. | ἀκριβέϲτερον ponit post ϲύνταξιϲ B || 12 ὡϲ τὸ] ὡϲ ἐν τῷ? || 13 βηριϲον] βῆ ῥῆϲον L, βῆ ῤ ἶϲον C, βηριϲόν B, ΒΗΡΗΣΟΝ b. cfr Testim. | ἐξεναρίζων C || 14 βηρῆϲον L, βῆ ῤ ἶϲον Ϲ, βηριϲόν B, ΒΗΡΗΣΟΝ b ϲυγκλεῖον] ϲυγκείμενον B || 15 ἐνεχθήϲεται L, a quo verbo inc. fol 48v. hic quoque, ut in postremis paginis saepius, optimi codicis scriptura contra peiores defendi nequit | ἐξενάριζεν C || 17 τὸ ante τῆϲ om C | ἐξεναρίζων C

Τῇ προκειμένῃ ϲυντάξει ἄρα διαφόρωϲ τὰ ἄρθρα προϲτεθήϲεται, εἰ, ὡϲ εἴπομεν, τὰ ἐπιφερόμενα ῥήματα πρώτηϲ κατηγοροίη ποιότητοϲ. πάλιν δὲ ἔϲτω ὑποδείγματα τοῦ μὲν προτέρου ὁ γραμμα τικὸϲ Τρύφων ἀείδει (ἦν γὰρ ἀϲύνετον φάναι ὁ Τρύφων γραμματικὸϲ ἀείδει)· τοῦ δὲ δευτέρου ὁ Τρύφων γραμματικὸϲ καλεῖται· ται· ὁ γραμματικὸϲ Τρύφων παρεγένετο, ὁ Τρύφων γραμματικὸϲ ~~παρ~~εγένετο. καὶ ϲαφὲϲ ὅτι τὰ ῥήματα κατηγοροῦντα τοῦ ARGVM. 108. Huic igitur de qua sermo est construtioni nominum. propriorum et epithetorum adiumguntur articuli diverso modo, si verba ex eorum numero sunt, quae primum de qualitate aliqua loquuntur eamque quasi inducunt cuius modi sunt verba εἶναι, γίγνεϲθαι, καλεῖϲθαι, ὀνομάζεϲθαι]. velut debemus dicere ὁ γραμματικὸϲ Τρύφων ἀείδει (nam ὁ Τρ. γρ. ἀείδει dicere non licet), sed. ὁ Τρ. γρ. καλεῖται, item ὁ γρ. Τ. παρεγένετο, sed ὁ Τρ. γρ. ἐγένετο. ac patet TESTIM. ET ADN. EXEG. τῇ προκειμένῃ ϲυντάξει i. e. γραμματικὸϲ Τρύφων (65, 14). — 2 verba, quae πρώτηϲ ποιότητοϲ κατηγοροῦϲι, Ap. nominat ea, quae aliquid esse vel appellari dicunt, quia his primum cognoscimus qualitatem vel nomen alicuius personae. debebat igitur dicere πρῶτον pro πρώτηϲ. eadem verba mox nominat κατηγοροῦντα τοῦ ἐπθετικοῦ ac 89, 3 huius ed. ἐϲομένην ποιότητα δηλοῦντα, quoniam illo loco exempla animo Apollonii obversabantur, in quibus qusitas quaedam optata, nondum imperata dicitur. RSchneider putat τὰ πρώτηϲ ποιότητοϲ κατηγοροῦντα et τὰ τοῦ ἐπιθετικοῦ κατηγοροῦντα ῥήματα non ὑπαρκτικὰ verba, sed potios omnia praeter ὑπαρκτικὰ esse atque opponi ab Ap. ὑπαρκτικοῖϲ, quae supra ἐϲομένην ποιότητα significare dixit. at ubicumque verba dicuntur κατηγορεῖν τοῦ ἐπιθετικοῦ, ibi patet epitheton non ad subiectum, sed ad verba pertinere, id quod in ὑπαρκτικὰ cadit item in ὑπαρκτικὰ tantum, quod infra dictum est: τὴν τοῦ ἄρθρου ϲύνταξιν παρείλετο, ademit epitheto articulum. κατηγορεῖν ποιότητοϲ dictum est ut de adv. 204, 17: τὸ κύκλοϲ κατηγορεῖ ϲχέϲεωϲ τοπικῆϲ. κατηγορεῖν τοῦ ἐπιθετικοῦ autem ut de adv 120, 20: τὰ πτωτικὰ ἐπιθετικά, κατηγοροῦντα οὐ τῶν ὀνομάτων, τῶν δὲ ῥημάτων, ἐπιρρήματα ἐγένετο. ADN. CRIT., DISCR. SCR. IN A (ab 6) LCBb. 1 ἄρα διαφόρωϲ Uhlig, ἀδιαφόρωϲ codd. et edd.: non solum pugnat a privativum cum sequentibus, sed etiam coniunctionem, qualis est ἄρα, desideremus ibi, ubi Ap. ad eandem rem redit, quam iam ante parenthesin exposuerat || 2 πρώτηϲ κατηγοροίη] πρὸϲ τῆϲ κατηγορημένηϲ B. Schoemann art. 61 pro πρώτηϲ scribi vult παρούϲηϲ, ipse quoque, ut RSchneider, opinatus hanc, de qua hic Ap. loquitur, ποιότητα opponi ei, de qua 88, 13. 89, 2 huius ed. dictum est, ἐϲομένῃ ποιότητι vel ὑπάρξει. quomodo πρώτηϲ intellegendum sit, explicatur in Adn. exeg. || 5 γραμματικὸϲ ante καλεῖτα conlocavit AButtmann, ὁ γρ. Τρ. καλεῖται LCBb || 6 —7 ὁ Τρύφων γραμματικὸϲ παρεγένετο om L, sed exhibet A quoque, cuius fol 8r ab hoc enuntiato incipit (vide ad 25, 6 huius ed.). παρ delendum censet Uhlig, ut habeamus alterum par exemplorum eius generis, cuius sunt antecedentia. fortasse post καλεῖται intercidit: οὕτω καὶ. RSchneidero comment. 12 med. sic videtur locus restituendus esse, ut post γραμματικὸϲ ἀείδει haec sequantur: ὁ γρ. Τρ. παρεγένετο, (omisit Ap. ἦν γὰρ ἀϲύνετον φάναι vel aliquid eiusmodi) ὁ Τρ. γρ. παρεγένετο· τοῦ δὲ δευτέρου γρ. ό. Τρ. καλεῖται. καὶ ϲαφὲϲ ὅτι κτλ. || 7 ὅτι] ex ϊ factum ε ab L κατηγοροῦνται LC, sed in C rec. m. supra αι scripsit α κατ . . . ουντα A, qui in fol 8 et priore pagina folii 9 multas hebet litteras maculis ita obscuratas, ut legi vix ac ne vix quidem possint ἐπιθετικοῦ εὐλόγωϲ τὴν τοῦ ἄρθρου ϲύνταξιν παρείλετο. (ἔνθεν δὲ τὰ τῆϲ ἀναϲτροφῆϲ δῆλα, ~~73s~~ οὕνεκα τὸν Χρύϲην ἠτίμαϲεν ἀρητῆρα {A 11}. εἰ γὰρ ἀφέλοι τιϲ τὸ ἠτίμαϲεν, ἀντιθείη δὲ τὸ ὠνόμαϲε, διάφορον πάλιν ἕξει τὴν ϲύνταξιν, οὕνεκα τὸν Χρύϲην ὠνόμαϲεν ἀρητῆρα.)

67 b De articulo adiectivis praemisso.

, Ἡ αὐτὴ ϲύνταξιϲ καὶ ἐν προϲηγορικοῖϲ καὶ ἐν ἐπιθετικοῖϲ, ὁ λευκὸϲ ἵπποϲ τρέχει, ὁ ἵπποϲ λευκόϲ ἐϲτιν. εἰ μέντοι εἴη δύο ἐπιθετικά, δύο καὶ τὰ ἄρθρα προϲγίνεται, πάλιν τῶν προειρημένων ῥημάτων ὑποϲτελλομένων, ὁ ϲεμνόϲ, ὁ καλὸϲ ὑβρίζεται· ὁ φρόνιμοϲ, ὁ ἀγαθὸϲ ἐξέϲτη τοῦ καθήκοντοϲ. προῦπτον τὸ ἀκατάλληλον, εἰ ὑφέλοι τιϲ τὸ ἕτερον τῶν ἄρθρων. καὶ δῆλόν ἐϲτιν ὡϲ οὐ τὸ ἕτερον iure suo haec verbοs, quae de epitheto sliquο dicantur (de eo praedicant), demere epitheto articulum. (apparet indidem in Hiadis Α 11 anastαopham inveniri, quae tollimmx si pro τίμαϲεν ponitur verbum nominandi.) Aaovκ. β 169. idem velet, ubi adiectivum cum appellativis iungitur: ὁ λευκὸϲ Τπποϲ τρέχει, ὁ . λ. ἐϲτιν. Si autem duo adiectiva ponuntur, etiam articuli dno accedunt rursus exceptis verbδis ὑπάρξεωϲ), velut ὁ ϲεμνόϲ, ὁ κολὸϲ ὑβρίζεται. ubi si alteruter artictllus demptus erit, constructio ab norma sbhrrebδit. nam stermm nomen steri cedere nequit de articulo propterea, qda utrumque (ϲεμνόϲ et καλόϲ) ab una materia nominum ducitur [entus eusdemqκe gemere nonnum est, a4 non att in erius terum αdtero. slterins modi exemplum [u5i eεrὸum ὑπαρκτικὸν αcceάrt est ὁ ϲεμνὸϲ ϲοφόϲ ἐϲτι. eademque ratio est ceterorum verborum ὑπάρξεωϲ. rssrκ. er Anx xxso. 1 παρείλετο. vide A gum. - - ἂ cr Schol. B. ad IΙ.Α 11 (Ariston 40 r ): ἡ διπλῆ διὰ τὴν τξιν τοῦ ὄρθρου, τὸν ἀρητῆρα Χρύϲην (ubi ante τὸν addendum videtur ἀντὶ τοῦ). ἀναϲτροφή signifcat inversum ordinem verborum, ut de coni. 218.17 et iura 245, 15 alibi memorat autem hoc loco Ap. inversionem in Hliadia versa, quia Homerum ebo insto ordine recessisse optime elucet, si verbo appellandi in locum verδi τίμαϲενillsto versnsita mutator, utiam ~leordo,qui vituperatur. fatinstns. - θ si appcHaαea, mo propranemina, cum eyithetis conexuuntur. II-p Βξ,- Scboemmn art. p61 sic interpretatur: Aοs. cur, mosea. sca. im AL.CBb. 1 εὐλόγωϲ om A. , add in ng A παρείλετο] Hekker: serδi herus unum legtuur in A nttentag vero omnes litteras legere sibi videbatur, quod disefte memorendum est, quia Schoemsmn pro παρείλετο scribi iussit ἀπηνέγκατο. HSchneider vult προείλετο. vide de utziusque interpretatione totius loci Adn. exeg. et crit. ad antecedentis pg. lin. 2 6 ἠτίμηϲεν L 4- εἰ -ἀρητῆρα om A. ,add in ng A | 4 ἀφέλῃ L. ήτίμηϲεν L ὠνόμαϲεν L | ἀδιάφορον B B ὠνόμαϲεν] ητιμαϲεν A, ἠτίμηϲεν L 6 alterum ἐν deleri iussit Schoemsnn tt. 61. A in ng οτ η αυτη ϲυνταξιϲ ἐν προϲηγορικοιϲ καί επιθετικοιϲ | 7 Α P ng: ὅτι εαν δύο επ- θετικα δύο καί τα ἄρθρα εἰ μή επιφεροιτο κλητικα η υπαρκτικα ρρηματα 1 Β δύο] fol 49rr L καὶ om B θ φρονημοϲ A. 10 προῦπτον L. | 11 ἀφέλοι CBb οὐ om Β β 11 p98,1 τὸ ετερον θατέρῳ Ab, τὸ θάτερον sine θατέρῳ LCB θατέρῳ ἐκχωρεῖ τοῦ ἄρθρου, καθὸ ἀπὸ μιᾶϲ ὕληϲ τῶν ὀνομάτων ἄγεται. τοῦ δὲ ἑτέρου ὁ ϲεμνὸϲ ϲοφόϲ ἐϲτιν, ὁ ϲεμνὸϲ φρόνιμόϲ ἐϲτιν, ὁ ϲώφρων ἀγαθόϲ ἐϲτιν, ὁ ἀγαθὸϲ ϲώφρων ἐϲτίν· καὶ ἐπὶ τῶν ἄλλων ῥημάτων ὁ αὐτὸϲ λόγοϲ.

c. XXXIII.

Ϲυμφέρεται τοῖϲ ὀνόμαϲι καὶ ἡ τῶν μετοχῶν ϲύνταξιϲ, Quando articalus participits prsemittatur. καθ᾿ ὃν ἐπεδείξαμεν λόγον ἐν τῷ περὶ μετοχῶν. μετὰ μὲν οὖν κυρίων, ἡνίκα οὕτω φαμέν, ὁ Πτολεμαῖοϲ γυμναϲιαρχήϲαϲ ἐτιμήθη, ὁ Διονύϲιοϲ τυραννήϲαϲ ἐμέμφθη, ὅπερ καὶ χωρὶϲ ἄρθρου τὸν αὐτὸν ~~74s~~ λόγον ϲυγκλείει. καὶ ἡ μὲν τοιαύτη ϲύνταξιϲ χρονικῶϲ νοεῖται, μετὰ τὸ γυμναϲιαρχῆϲαι ἐτιμήθη, μετὰ τὸ τυραννῆϲαι6 ἐμέμφθη. εἰ δὲ αἱ μετοχαὶ προϲλάβοιεν τὰ ἄρθρα, πλειόνων Πτολεμαίων ἐμφάνιϲιϲ Aaαvκ. β 116. Cum nominibus etiam pasticipis iungunturr atque si propria nomina, quibus articulus praefxus est, participium sequitur, constructio sensum hsbεt temporlem [rationem tesφmpordem sigmcat, qκae 4nter αctemem par4scpto demc4atam et actoaem εerρi eειti ntereedι4), velut ὁ Πτολεμαῖοϲ γυμναϲιαρχήϲαϲ ἐτιμήθη idem vset atque ὁ Πγ. μετὰ τὸ γυμναϲιαρχῆϲαι ἐτ Si vero participia articulum assumunt, plures homines eius nonnis exstare designa-- mus, ex gr. si ὁ γυμναϲιαρχήϲαϲ Πr. ἐε. dicimus, nbi articulo singula ri mdltitu- dinem sigmifcari extemylo patebit, simdatque eum abiecerimus. nem qui γυμναϲιαρχήϲαϲ Πv. ἐτ. dicit, unum tantummodo Ptolemaeum cogitat. εmoni estmmeEtal4rm em4erinomcomcederedfeαrtcμ οporopterea,queod sαἔunαnomt- mum sκἔetentiα ductor.3 hoc emim stggmscαt ἡ ὅλη τῶν ὀνομάτων· suἔMfontαm see eam rem, cmi smaeent quddtfαes nomtnιἔss se edectics εapepeR αfimisdeeigau4αe: am que iales rerum smmὸsfomtαe 4παeremfes, non meras suἔstenftas Miroque nominum genere sgndcari αeferes grammatcos acm fgeὸat. S2c ιgιtr Ap nunc artculum sfrque αdιectieo propterea addendum esse att, quia urique parler sεbs5t una quaedam eμδetantia, quam aεcculo demotar convenrat. Eayser pro subiecto ὄγεται verbi habet τὰ ἐπιθετικὰ atque addit has explanationes: Dν Suὅecte sad ἔeιden A geetieea sn ἔeidea Sὰtzen gemein, oder edhiger: ἔeιde Aeyectiea goe ater ax das ene Euὅect, nicht au ias lv5. vide nostram interpretationem in Argum. et ad ὑλη nominis usum 268,10. rzsrκ xv Ans. exso 2 γρῦ ἑτέρου. ne putes omissum esse nomen, cfr supra 66,16 et 19. Ans. eur., mscs. sos. im AL.CΒb. 1 ἐκχωρεῖ] κ in γ mutuum sb L τοῦ ρθρου]urumqueουin ωcorrectumsb Lή,quοdinre laetum esse AHutmann opina- tur sed ad τὸ ἕτερον et θἀτέρῳ subaudienda sunt ὄνομα et ὀνόματι, vide Argum. τῶν -ὄγεται. Schoemnnn, qui art. 61 traditam scripturam retinuit, in exem- plati sno ed. Βekkerianae susserst nt scriberetur τὰ τῶν ὀνομάτων ἀνάγεται, stque Lehre quoque adscripsit: ἀνάγεται7 e 57, 4 Γ 2 A ng: οτ εαν δύο εππθετικον (pro εππιθετκοιϲ) κλητιxον η υπαρκτιxον ρημα ϲυνταγή ηδηη του δευτέρου επιθετκου τὸ ἄρθρον αφιϲταται 1 ὁ ϲοφὸϲ ϲεμνόϲ Β 1 2 11 ϲοφόϲ-πλειόνων] horum verborum in A sliquοt tsnmm litterae legi possunt β 2 ὁ ϲεμνὸϲ φρόν.A, ὁ ϲοφὸϲ φρόν. LBb β 3 ὁ ϲώφρων-ϲώφρων ἐϲτίν om L β 44 posi λόγοϲ ra- εnra in A, qua fortasse ἐϲτίν deleta est 1 Β capitis numerus λγ in ng A . A ng: οτ ϲuμφερονται τοιϲ ονομοϲι μέτοχοι καί διαφοραν χρονικήν πποιουϲι τα ἄρθρα 1 Β ὅπερ] 5cπερ L 1 1θ γυμν3ϲιαρχῆϲαι] fole9ε L νοεῖται, ὥϲτε οὐκ ἀπιθάνωϲ ἔϲτιν φάναι ὡϲ τὰ ἑνικὰ ἄρθρα παρεμφαίνειν 68 b καὶ πλῆθοϲ. εἰ γὰρ τῇδέ τιϲ ἀποφαίνοιτο, ὁ γυμναϲιαρχήϲαϲ Πτολεμαῖοϲ ἐτιμήθη, οὐχ ἕνα δηλώϲει Πτολεμαῖον, πλείοναϲ δέ, ἐξ ὧν ὁ εἷϲ τιμῆϲ μετέλαβεν. ὅτι γὰρ τὸ ἄρθρον αἴτιόν ἐϲτιν τῆϲ παρεμφάϲεωϲ c. XXXI. τοῦ πλήθουϲ, ϲυμφανὲϲ ἐκ τοῦ ἀποβαλλομένου ἄρθρου· ὁ γυμναϲιαρχήϲαϲ Πτολεμαῖοϲ ἐτιμήθη, καὶ πάλιν τοῦ ἑνὸϲ νοουμένου Πτολεμαίου, γυμναϲιαρχήϲαϲ Πτολεμαῖοϲ ἐτιμήθη. —

Ἔϲτι καὶ ἐν προϲηγορικοῖϲ ἡ τοιαύτη ϲύνταξιϲ. ἐφ᾿ οὗ καὶ τρίτοϲ λόγοϲ ἀνακύπτει. καὶ ἔϲτω ὁ μὲν πρῶτοϲ τοιοῦτοϲ, χρονικὴν διαφορὰν παρεμφαίνων, ὁ παῖϲ δειπνήϲαϲ κοιμάϲθω· ὁ δὲ δεύτεροϲ, ἡνίκα πλῆθοϲ παρεμφαίνεται, ὁ δειπνήϲαϲ παῖϲ κοιμάϲθω, ἐφ᾿ οὗ καὶ ἀοριϲτώδηϲ ἡ ϲύνταξιϲ γίνεται τοῦ ἄρθρου, ἔνθεν καὶ οἱ ἀπὸ τῆϲ Ϲτοᾶϲ τὰ τοιαῦτα μόρια ἀοριϲτώδη ἐκάλεϲαν· τρίτοϲ δὲ ὃϲ τὴν αὐτὴν μὲν ἔχει ϲύνταξιν, οὐ μὴν ἀοριϲτωδῶϲ πάντωϲ νοεῖται, ἀναφορικῶϲ δέ. φέρε γάρ τινα ~~75s~~ δειπνῆϲαι τῶν παίδων καὶ κατὰ τούτου γίνεϲθαι τὰ τῆϲ προϲτάξεωϲ· καὶ πάλιν τὰ τοῦ λόγου τῇδε καταϲτήϲεται, ὁ δειπνήϲαϲ παῖϲ κοιμάϲθω, καθὼϲ εἰ ἐν παιϲὶν ἀτακτήϲειεν παῖϲ, ἐφ᾿ οὗ ἂν φαίη ὁ διδάϲκαλοϲ Aaevκ. β I11. Appellativorum autem singddarium cum sticolo et parti- cipio constructioni triplex inesse potest vis. si enim dicimus ὁ παῖϲ δειπνήϲαϲ κοιμἀϲθω, rationem temporsem designamus. si vero loquimur ὁ δειπνήϲαϲ παrϲ κοιμάϲθω aut mutitudinem denotamus aut unam persenam, quae nota est ao εἰ multitudinem, indefnitam im accipit constructio, quapropter θtoici aeticuum indεfnitam vοeem nmcupaverunt. τzsrix. er μnn xse. 1 τὰ ἑνικὰ κτλ. hic praestat Ap. quod promisit 27.24. - ad παρεμφαίνεν coasigmcaεe, simei sigmfcare et 4 παρεμφλϲεωϲ eft 29.10.182.7 et 12 εἰ 26. 230.8. 334.15. de adv 204.22. ad anacoluthiam. ὡϲ παρεμφαίνειν cr 181, 10. - 11 - 1ξ ἀοριϲτbδηϲ ἐκάλεϲαν. c2r 69, 108.18. de pron. 5,13. 6,30 et comm HSchneiderri et Eodolfus Schmidt de Stoi- corum grammatica ξ9-42. Ans. mr., mscs. sca. im Al. Bh. 1 απειθάνωϲ A Γπαρεμφαίνειν AL, παρεμφαίνει CBb 3 etiem mle Πτολεμαῖοϲ A. exhibet ὁ, in L smte nomen una littere erasa |δηλώϲει post Πολεμαῖον ponit B ante πλείοναϲ add xλὰ LBb |πλείοναϲ] εἰ ex ε factum ab L δὲ recepimus ex A, om L. Bb 1 4 εἰϲ in ras A3 γὰρ b, δὲ L n ras et CB 1 A mgι οτ τα ενικα ἄρθρα παρεμφαίνει κmι πληθοϲ 1 aὰ-6 ὁ γυμν. Πτολ.ἐτιμήθη habet A ~uttentagio teste, om LCB, uncis inclusit b, qui Portum de suo haec verba. addidisse putabet 7 Α Γ ng: οτ προϲηγορικοιϲ ϲυνταϲϲονται μετοχαί καί παντωϲ αει ὄρθρου τρειϲ δὲ εἰϲι διαφοραί 1 Β pro τρίτοϲ HSehneider vult τριττόϲ. at accedit hic revera τρίτοϲ λόγοϲ ad eos, de quibus modo dixit Ap. β 1θ κοιμάϲθω in res A, a qao verbo inc. fal 8v δὲ om B | aλθοϲ] fol 50r L. 1 11 aαιϲ εuprs scriptum habet A pr. m. ( ἀφ’ B o] ῷ C καὶ om Cb β 1Β κατὸ] μετὰ L in res et CB τούτου b, τουτον A, τοῦτο l. CB, sed in L. post τὸ littera erasa 1 17 ἀτακτήϲει LCB ὁ ἀτακτήϲαϲ παῖϲ τυπτέϲθω.

Οὐκ ἔϲτιν ἡ πρώτη 69 b ϲύνταξιϲ ἐντριβεϲτέρα χωρὶϲ ἄρθρων λεγομένη, καθάπερ ἡ ἐπὶ τῶν κυρίων, εἴγε τὰ κύρια διὰ τὴν ἐν αὐτοῖϲ ἰδιότητα οὐχ οὕτωϲ προϲδέεται τοῦ ἄρθρου, καθάπερ τὰ κοινὴν ἔννοιαν ἔχοντα. δυνάμει γὰρ ϲυϲτέλλεται ἐκ τῆϲ πολλῆϲ ποιότητοϲ τῇ παραθέϲει τοῦ ἄρθρου, εἴγε ἀοριϲτῶδεϲ μὲν τὸ παῖϲ δειπνήϲαϲ ἐκοιμήθη, οὐ μὴν τὸ ὁ παῖϲ δειπνήϲαϲ ἐκοιμήθη. εὐπαράδεκτον δὲ τὸ ὁ Πτολεμαῖοϲ δειμπαται. ἐκοιμήθη, οὐχ οὕτωϲ ἀπαιτοῦν τὸ ἄρθρον.

Οἷόν τὲ ἐϲτιν τοῖϲ προϲηγορικοῖϲ ὀνόμαϲι προϲνέμειν ἄρθρον καὶ ταῖϲ ϲυνταϲϲομέναιϲ ϲομέναιϲ μετοχαῖϲ, ὁ παῖϲ ὁ δειπνήϲαϲ κοιμᾶται, καθότι καὶ ἐπὶ τῶν προϲηγορικῶν καὶ ἐπιθετικῶν, ὁ ἵπποϲ ὁ λευκὸϲ τρέχει· ὅπερ ταὐτὸν ϲυνάγει τοῖϲ ἀπὸ τοῦ ἐπιθετικοῦ ἀρχομένοιϲ ϲὺν τῷ ἄρθρῳ καὶ τοῖϲ ἀπὸ μετοχῆϲ, ὁ λευκὸϲ ἵπποϲ τρέχει, ὁ δειπνήϲαϲ παῖϲ κοιμᾶται. ἃ δὴ καὶ μᾶλλον καταλληλότερά ἐϲτιν τῶν ὑπερκειμένων.

Aaavκ. ὲ 112. Ubi participium subicitur appellativo nomini, usitatum non est srticnlum ante nomen omittere, quod licet, si proptia nomina cum pscticipio iunguntur. Aaovκ. ψ 11ξ. Hoc quoque licet, et appellativo et pcticipio vel adiectivο succedenti μtictlnm praefgere, ex. gr. ὁ παῖϲ ὁ δειπνήϲαϲ κοιμᾶται, quae con - structio idem velet ac participium vel adiectivum cum aticnlo prsemiseum appellativo: ὁ δειπνήϲαϲ παῖϲ κοιμαται. rssrm. er Anx exse. 2 ἐντριβεϲτέρα. ad comparativi vim vide Adn exeg ad θθ.8 huius ed. - 4- B δυνάμει-ἄρθρου. appellativa nomina (τὰ κοινὸν ἔννοιαν ἔχοντα) articulis appositis non revera, ssd δυνάμει in propriorum nomi- num numerum intrant, quia quasi contrahuntur et excipinntnr ex multitu- dine personarum vel rerum earum, qmbus haec qnahtas communis est, quae appellativo signifcatur. - 12 ταὐτὸν ϲυνάγει. idem efψict, easdem cim hobel. er Adn.exeg.ad 99,4. - 14 μᾶλλον. cfr μᾶλλον dξιοπιϲτοτέρα de pron. 72,18. - ὑπερκειμένων hic sigmifcat eam ὑπέρθεϲιν i. e. trsiectionem, qua ὀ λευκὸϲ Τπποϲ mutatum est in ὁ πποϲ ὁ λευκόϲ. cvr ὑπερτίθεται 8,20 (de pron. 65,12. 62, 9. 9λ.19diciturhocps ticipium de vοcs εεl syHlaba, quae antecedit vοculae encliticae). Ann. ιmτ, mscs. scs. 1s A L.CBb. 1 πρώτη LϹhlig, τοιαύτη Al.CBb. at referenda sunt haec verbδa ad primum eorum modorum, quos percensuit Ap. 2 ὀκριβεϲτέρα h | ἡ om B τῶν om L. 1 2-B τὸν κυρίον A. , corr A β 4 δυ- νάμει] εἰ in ras A9, A fortasse δυναμιϲ. Eayser iniuria in δυνάμει ofendit. Β πολλῆϲ] fol 50v L. post πολλῆϲ inserenda esse ci. Schoemsnn ὕληϲ τῆϲ, quibus non opus est 7 ὁ eiecerent HSchneidex comm. θ9 adn., Lebrs. Schoemmmn. ac iam Sophisnus adscripsit ἱϲωϲ ἄνευ τοῦ ἄρθρου 1 Β ἀπαιτοῦν- τοϲ ὄρθρον CB 1 ξ ente τοϲ inseri vult καὶ Schoemann . A ng: ὅτι δυνα- τxι εαν πρδϲηγορικον ειη καί μετοχή αμφοτερα λαμβάνειν ἄρθρα 1 lθ posterius ὁ om C β 11 A ng: ὅτι εαν ῆ προϲηγορικὸν μετα ἐπιθέτου δυνανται λαμβάνειν αμφοτερα ἄρθρα β 12 ταὐτὸ . A~ ng: ὅτι εαν η μετοχή του προϲηγορικου προταγειη, επεται τὸ επιθετον, αυταιϲ μονοιϲ (sic) προϲει . . . τὸ . . . (προϲειϲι τὸ ἄρθρον7). unde noli colligere in verbis ApoHonianis, quae codices exhiboent, ali- quid deesse 1 I ὑπερκειμένων] ὑποκειμένων h post ὑπερκειμένων add A Α et in ng Α λε, qui est capifis numerus

Ἔτι κἀκεῖνο τηρητέον, ὡϲ ἡ προϲτακτικὴ ἐκφορὰ τῶν ῥημάτων c. XXXV μάτων αἰτία γίνεται τοῦ ἀοριϲτωδῶϲ νοεῖϲθαι τὴν ϲύνταξιν τοῦ ἄρθρου ~~76s~~ καὶ τῆϲ μετοχῆϲ, ὁ τυραννοκτονήϲαϲ τιμάϲθω. ἡ γὰρ ὁριϲτικὴ ἔγκλιϲιϲ ἐπὶ ἐνεϲτῶϲι καὶ παρῳχημένοιϲ ἀναφορικωτέραν τὴν ϲύνταξιν ποιεῖται, ὁ τυραννοκτονήϲαϲ τιμᾶται, ὁ τυραννοκτονήϲαϲ ἐτιμήθη. πάλιν γὰρ ἡ τοῦ μέλλοντοϲ ἀοριϲτωδῶϲ νοεῖται καθ᾿ ἣην προεκτεθείμεθα 70 b τήρηϲιν, ὁ τυραννοκτονήϲαϲ τιμηθήϲεται, πάνυ εὐλόγωϲ, εἴγε τὰ γινόμενα καὶ γεγονότα εὔδηλα, τὰ δὲ ἐϲόμενα ἀδηλότερα καὶ ἐντεῦθεν ἀοριϲτοῦται τὰ τῆϲ ϲυντάξεωϲ. Καὶ προφανῶϲ ἐκ τοῦ τοιούτου δείκνυται ὡϲ ἅπαντα τὰ προϲτακτικὰ ἐγκειμένην ἔχει τὴν τοῦ μέλλοντοϲ διάθεϲιν, προϲταϲϲόμενα ἢ εἰϲ παρατατικὴν διάθεϲιν ἢ εἰϲ ~~ὑπερ~~ Aaανκ. ψ 114. Atque etiam illod notgmdum est, imperstivοs adiunctoa participiis, quibus articulus praefdxus est, id eicere, ut indefnitum sensum ps ticipis habesmt (ὁ τυρανοκτονήϲαϲ τιμάϲθω ὅϲ ἄν τυραννοκτονήϲῃ τιμάϲθω), id quod indicativus non sffcit in praesenti certe tempore nec in praeterito. fntnri enim indicativus eandem ssne vim habet quam fmperstivus. atque elucet, in omnibns imperativis inesse statum futuri temporis, neque temporum, sed modorum tantum discrimine ὁ τυρ.τιμάϲθω et ὀ τυρ.τιμηθήϲεται inter se diferrε. rxsrrκ. sτ Ans exso. 1 er 27 , 3 - -24 et Schoemann art. 62. - 6 post μέλλοντοϲsubaudiendum ϲύνταξιϲ.-προεκτεθείμεθα.68.16.sn inl.deverbia7 -- 11 διόθεϲιϲ vοcabnlum Ap. usmmpat non solum de stain activo, passivo, medio, qui verborum generibus signifesntur, et (cum ψυχικὴ coniunctum) de aξectiο- nibus loquentium, quae verbi modis declarentur, sed etiam de temporibus verbo denotatis. cfr 251 1. 253,4. παρατατικήν. Ap. hic παρατατικόϲ adiectivo et pag. subδsequentis lin. 12 παράταϲιϲ substantivo non de praeterito imperfecto utitur, sed de imperfecto praesenti, sicut constat Βtoicοs praesens nuncupasse ἐνεϲτῶτα παρατατικόν (ESchmidt de Stoicor. grammatica 76). eft 252,4 et 10. 273.17, et ad totam hanc expositionem 253.1 -19. de |ὑπερϲυντελίκην dictum est in Adn. crit. Ann. cnr., scs. sca. κ AL.CBb. 1 τηρητέον] ῥητέον b cum s. A ng: οτ η προϲτακτική εκφορα τοῦ ῥήματοϲ αοριϲτει (pro ἀοριϲτοῖ) τὸ ἄρθρον καί τήν μετοχήν 3 ὁ τυραννοκτονήϲαϲ] fol 51z L. 4 Aᵗ ng: ὅτι η οριϲτικη εγrλιϲιϲ επ παρωχημενων καί ενεϲτωτων ανοφορικην τήν ϲuντοξιν του ὄρθρου ποίει οδε μέλλων αοριϲτοι | αναφορικοτερον A., corr A ποιετάι] fol 9rr A B τυραννοκτονι- ϲαϲ bis A | Β γενόμενα L post γεγονότα add πάνυ εὐλόγωϲ ALϹ, quae ex superiore versu repetita sunt et in A expnmcta | εὔδηλα] ἔκδηλα L, πρόδηλα B ἐϲόμενα] γενηϲόμενα L. | 10 Α ng: ὅτι παν προϲτακτικὸν εγκειμενον ἔχει τὸν μεlλοντα β 1I προταϲϲόμενα L |ὅπερ Ska lI 14 recte vdit delen- dum esse. ut subseq. pag. l.1Β-14 παράταϲιϲ et ϲυντελείωϲιϲ inter se oppositae sunt, ita hic παρατατικόϲ et ϲυντελικόϲ, quod ad aoristum signicsndum inveni- tur usurpatum ab Aristonico in schol. A ad 1578 (p 167 ξnedl.) ἑλέϲθαι: ἡ διπλῆ ὅτι ϲυντελικῶϲ τὸ ἑλέϲθαι, et ad φ 83 (p 306 ξr.) δαζέμεναι μενεαίνων: ἡ διπλῆ πρὸϲ τὴν ἐναλλαγὴν τοῦ χρόνου, ὅτ ἀντὶ τοῦ δxξαι προθυμούμενοϲ κατὰ τὸ ϲυν- τελικόν. item in schol. L. at Toεnl. ad Α 600 ποιπνύοντα: ποιπνύϲαντα αἰ πᾶϲαι ϲυντελικῶϲ, et in Apoll. Soph. lexico 93, 33 ad γ 286 ίών: πορευόμενοϲ ϲυντε- λικῶϲ ἔλθών, ἔπεὶ πᾶϲα μετοχὴ ὅξύτονοϲ εἰϲ ων λήγουϲα ϲυντελική. ὑπερϲυντλι-- κοϲ vero non usurpetur nisi ad desigmsndum plusquamperfectum. ϲυντελικήν. ϲχεδὸν γὰρ ἐν ἴϲῳ ἐϲτὶν τὸ ὁ τυραννοκτονήϲαϲ τιμάϲθω τῷ τιμηθήϲεται κατὰ τὴν τοῦ χρόνου ἔννοιαν, τῇ ἐγκλίϲει διηλλαχόϲ, c. XXXVI. καθὸ τὸ μὲν προϲτακτικόν, τὸ δὲ ὁριϲτικόν. — (

Πῶϲ οὖν Excursas contra cos qui futuri quaque imperativos exstare opinabantur. οὐ γελοῖοί εἰϲιν οἱ μὴ ὑπολαβόντεϲ ῥήματα προϲτακτικὰ μέλλοντοϲ ~~77s~~ χρόνου, ὅπου γε πάντα ϲυνωθεῖται εἰϲ τὴν τοῦ μέλλοντοϲ ἔννοιαν; ἐπὶ γὰρ μὴ γινομένοιϲ ἢ μὴ γεγονόϲιν ἡ πρόϲταξιc τὰ δὲ μὴ γινόυενα ἢ μὴ γεγονότα, ἐπιτηδειότητα δὲ ἔχοντα εἰϲ τὸ ἔϲεϲθαι, μέλλοντόϲ ἐϲτιν, Εἴγε καὶ τῶν προϲταχθέντων τὰ μὴ γινόμενα τὸν λόγον ἔχει μετὰ ἀποφάϲεωϲ καὶ τῆϲ τοῦ μέλλοντοϲ ἐννοίαϲ, οὐ δυνήϲομαι, οὐ ποιήϲω. κἂν γὰρ οὕτω φαμέν, οὐ δύναμαι βαϲτάϲαι, ἐν ἴϲῳ ἐϲτὶ τῷ οὐ δυνήϲομαι. εἰϲ τὸ γίνεϲθαι οὖν ἢ γενέϲθαι ἡ πρόϲταξιϲ γίνεται, ἀποφαϲκομένη μετὰ τῆϲ τοῦ μέλλοντοϲ ἐννοίαϲ, εἰϲ μὲν παράταϲιν, 71 b ϲκαπτέτω τὰϲ ἀμπέλουϲ, εἰϲ δὲ ϲυντελείωϲιν, ϲκαψάτω τὰϲ ἀμπέλουϲ.

Τί δὲ τὸ ταράξαν τοὺϲ παραδεξαμένουϲ μέλλοντοϲ προϲτακτικά; Μόνον τὸ γραψέτω καὶ γραψάτω καὶ τὸ Aaovκ (β 11ὲ, Ergo ridiculi sunt qui peculiares temporis futuri impera- tivοs statuont. nam omnibδus imperatiτis vis est futuri, ut etiam qui iussa ex- seηui nolunt, loquuntur οὐ adverbio usi et indicativo futuri. Aaovκ. ψ 116. uod ilos, qui futuro quoque tempori imperativοs tribδu- τxsrκ. er Ans sxxe. 4 ῥήματο προϲτακτικά ν eerδorum μδrmαe smpe- ratcae. 15 γραψέτω formam Ϲhoerob. in Theodos. Hl 243.27 Βilg.(753,11 0) afnt, sed non ut ipsam quoque usitatam, sed ut inusitatam quamvis cnm noma convenientem: τὸ τρίτον πρόϲωπον (imperativi sοristi D activi) διὰ τοῦ ἑ ὦφειλεν εἶναι, οἰον τυψέτω καὶ γραψέτω, ὡϲ ἀπὸ τοῦ τύψε καὶ γράψε προϲτακτικοῦ, ύϲπερ τύπτε τυπτέτω καὶ γράφε γραφέτω, dλλ’ ἐγένετο διὰ τοῦ ᾱ τυψάτω καὶ γραψάτω. Heraclides quoque apud Eustath. ad 8 158 (p 1755,60): ποιηϲέτω, inquit, ἢ νυξέτω οὐδείϲ λέγει. - De καὶ γραψάτω vide Adn. crit. Anx. out., mscs. scs. im A l.CBb. 1 ἐϲτίν om C 2 ente κατὰ add κε B τοῦ om C διηλαχόϲ L 1 4 εἰϲιν] fol 51v L. μὴ quod omnes codices praebδent eiecit b conl. lin.14 β Bπάντα]μᾶλλον B β θγενομένοιϲLC | secundum μὴom γενόμενα L 7 δὲ om C 8 γινόμενα Ab, γενόμενα LB | τὸν om l.CBb , 10 φαμέν] Βekker: δrtasse φῶμεν ut 97,6 ubi κἆν παρειϲδύηται in A eei κmὶ γὰρ ὅτε οὕτω φαμέν. at cvr 163.23. 188,9-11. 199,15 atque 200, 24, ubi Βekker codicum κὅν ν retinuit laudato Ϲoraὲ, qui in adn. ad Putsrch.~V 184,7 p402) etiam apud Apollonium talia οὐκ ἀντιγραφέων παροράματα, sed ϲυγγραφέωϲ ἁμαρτήματα et ἐλληnιϲμῷ παρακμάζοντι προϲήκοντu censet τῷ] τὸ A L , 11 γίνεϲθαι οὖν ἤ γενέϲθαι A bo, γενέϲθαι οῦν ἤ μὴ γενέϲθαι CB (nisi quod L γοῦν pro οὕν praebet) 12 μετὰ hlig, ἀπὸ ALCB b, quod originem ducit sb initio antecedentis verbi. plene hariolator de hoc loco AΒuttmann 14 in ng A λϲ, capitis numerus l 14 - 98,10 Τί -ῥημάτων ab Apollonio scripta non. esse opinatur AHuttmann, sed abo elio insεfta, qui libris Apollonianis περὶ προϲώποιϲ. τακτικῶν et περὶ ῥημάτων usus sit 1 14 ταράξαν A, quocum Schoemaen ταρdϲϲονται de pron. 8, 2 confert, παρατάξαν LC B, παράξαν b cum et Sopbiano, qui adscripserat ἴϲ. παράξαν ἀντ τοῦ ἀπατῆϲαν, quam coniecturam sibi vindica- vi Portus ψ IB καὶ γραψάτω om LCΒb, unus exhibet A, quod ita inerpretan- asoxεoxα de matam MMhn ed. ὕὕα1tg οἶϲε θέειον, γρπΰ {χ 481}, ἅπερ ἀπολύεται ἐντελέϲτερον ἐν τῷ περὶ προϲτακτικῶν· ἀπαιτοῦντοϲ δὲ καὶ νῦν τοῦ λόγου ὀλίγα παραθηϲόμεθα, ὅτι ποιητικώτερον μὲν τὸ οἶϲε κατ᾿ ἐναλλαγὴν εἴρηται φωνῆϲ τῆϲ φέρε, τῆϲ δὲ γραψάτω τὸ γραψέτω καὶ τὰ ὅμοια, οὐ κατὰ διάφορον μὲν χρόνον, κατὰ δὲ ἐκλογῆν ὀνόματοϲ, ὁπότερον εἴη κατωρθωμένον, καθάπερ ἤδη προεμελετήθη ἡ τοιαύτη ζήτηϲιϲ ἐν τῇ ὁριϲτικῇ ἐγκλίϲει, ἔγραψαϲ ἢ ἔγραψεϲ, οὐ διαφορᾶϲ οὔϲηϲ χρονικῆϲ, αὐτὸ δὲ μόνον γραφῆϲ, δυναμένηϲ οὐκ ἀπιθάνωϲ παραλαμβάνεϲθαι, ὡϲ ἐπιδείκνυμεν ἐν τῷ περὶ ῥημάτων.)

bunt, in εrorem induxit, nihil erat nisi οἶϲε et γραψέτω imperativi, qui revera praesentis vel aoristi temporis sant nec vi tempϲrsli sed forma tantum diferunt. abd φέρε et γραψάτω.) ssττrκ. er Ans. exso. 1 οtϲε. cr schol. A ad Γ 103 (Aristonicus p83 Hriedl.) οἶϲετε: ἡ διπλῆ πρὸϲ τὸ οϲετε, ὅτι οὐ μέλλοντόϲ ἐϲτι χρόνου ἀλλ’ ἀντὶ τοῦ φέ- ρετε, ἀπὸ τοῦ οῖϲε, 5 ἐϲτι φέρε, item schol. A. ad Ο 718 (Ariston. 255 Pr. οἶϲετε. ἡ διπλῆ ὅτι οϲετε ἀντὶ τοῦ φέρετε· οὐ γὰρ τὸν μέλλοντα δηλο τὸ οϲετε, ἀλλ’ ἀπὸ τοῦ εοῖϲε θέειον1 (χ 4β1) ἐϲτὶν ἀνάλογον τῷ φέρε. et Ϲhoerob. in Theodos. Il 243,4 Hilg. (752.18 0 : ἀποροῦϲι δέ τινεϲ . . .πῶϲ ὁ ποιητὴϲ εἰϲ ε εἶπε τὸ οἶϲε προϲτακτικὸν καὶ οὐκ εἰϲ ον, οἶον εοὶϲε θέειον, γρη 3, ἀντὶ τοῦ κόμιϲον θεὸν. καὶ ἐπλύεται ὀ γραμματικὸϲ Ἰωάννηϲ ὁ Χάραξ λέγων, ὅτι . . . τοῦ ὁριϲτικοῦ ἀορίϲτου μὸ εὑριϲκομένου ἐν χρήϲει, ἐξ οὖ ὦφειλε κανοιϲθῆναι τὸ προϲτακτικόν, ὡϲ ἔτυχε καὶ οὐ κcπτὰ ἀκολουθίαν προηνέχθη. ὁ δὲ Ἡρωδιανὸϲ οὐ δοξάζει τὸ εοὶϲε θέειον2 προϲτακτικὸν ἀορίϲτου καὶ μέλλοντοϲ, ἀλλὰ προϲτα- κτικὸν ἐνεϲτῶτοϲ καὶ παρατατικοῦ, τοῦ μέλλοντοϲ εἰϲ ἔνεατῶτα μετενεχθέντοϲ (cfr Epim. Hom. Aῦ I 321.e0. PM 619,1). atque idem sensisse Apolonium, ex hac quae supra legitur expositione colligendum est nec redsαguitur eis quae Dyscolum de ξον docuisse tradunt Epim. Βomn. A0 205, 24. EE 472,12-25 (quod diximus contra Eriedlaenderum Ariston. 6 adn.ξ). - 2 ἐν τῷ περὶ προϲτα- κτικῶν. vide lin. 8 ἐν τῷ περὶ ῥημάτων, cuius libri pers fnisse commentatio de imperativis videtur. 7 ἔγραψεϲ. cfr εἰρηκεϲ 37, 9. dnm videtur: turδαeit ensmos ιΕorum grommotcorunm, quod et γραψάτω et γρα- ψέτω dictum est. A ng: περί του γραψάτω καί γραψετω Ans. cnr., mscs. scs. im Al.CBb. P Α ng: περί του οιϲετε θεινον Β qui in ng habet οϲε θeον πῦρ γρη] γρηὶ i. e. γρηνὸν L, γρίνον CB 2 ἀπολύεται] fol 52~ L. β B παραθήϲομεν B 4 A in ng οἴϲετε τῆϲ φωνῆϲ τnϲ LB Γφέρε] εlterum ε in ras A, pro quo ω scripsisse videtur A τῆϲ δὲ γραψάτω A. non τὴν, ut Βekker ait), τῆϲ γραψέτω l.CBb, ssd in B eupra ἐ scriptum ά τῆϲ γραφέτω Sophisnus 4-B τὸ γραψέτω add Lhlig,τὸ δὲ γραψέτω τῆϲ γραψάτω vοldit HSchneider l 471 Porus ci. ποιητκώτερον μὲν τὸ γραψέτω καὶ τὸ οϲε κατ’ ἐναλλαγὴν εἴρηται τῆϲ φωνῆϲ τῆϲ γραψάτω καὶ τῆϲ φέρε, οὐ κατὰ τλ. β 6 ὀνόματοϲ] L supra scripsit λέξεωϲ, Schoemenn coniecit γράμ- ματοϲ. at ὄνομα apud Ap. subinde generalem vim hebet, ut nilla οrstionis pars excludetur: 37, 3. 291,21 et 27. de adv.145, 16 1 ὀπποτερον A. | κατορ- θούμενον L.B | προεμελετήθη] ἐνεργετήθη μὲν L , sed L aduxit μὲν β om L. Bb τοιαύτην ζήτηϲιν L, sed ἱν factum ex ιϲ ab L β Β μόνον A b, μόνηϲ L. CB γραφῆϲ] fol 9v A ( 8 προϲλαβάνεϲθαι C | ἐπεδείκνυμεν B ~~78s~~

Αἱ προκείμεναι ϲυντάξειϲ, ὑποϲτελλομένων τῶν κυρίων ὀνομάτων, De anastropha participii vel adioctivi appellativo additi e de articulo cellentiam significante. ἀδιαφόρωϲ ἔχουϲι τὰϲ ἀναϲτροφὰϲ χωρὶϲ ἄρθρου λεγομέναϲ, ἄνθρωποϲ δραμὼν ἐνίκηϲεν, δραμὼν ἄνθρωποϲ ἐνίκηϲεν· ἄνθρωπον ἀγαθὸν ὕβριϲαϲ, ἀγαθὸν ἄνθρωπον ὕβριϲαϲ. οὐκ ἐπιζητήϲει οὖν τὸ ἄνδρα πολύτροπον {α 1} πάντωϲ ἄρθρον, χωρὶϲ εἰ μὴ τὸν κατ᾿ ἐξοχὴν ἄνδρα θέλοιμεν διαϲτεῖλαι, (καθὼϲ ἐδιδάξαμεν κἀν ταῖϲ ἀρχαῖϲ ὡϲ καὶ ἐξοχῆϲ παραϲτατικὰ τὰ ἄρθρα, ὅτε οὕτω φαμέν, οὗτόϲ ἐϲτιν ὁ ἀνήρ, οὗτόϲ ἐϲτιν ὁ γραμματικόϲ), καθότι ἔϲτιν 72 b ἐπινοῆϲαι κἀν ταῖϲ κατὰ γενικὴν κτητικαῖϲ ϲυντάξεϲιν. —

μοναδικαὶ Quando articulum assumat nomen, a quo genetivus poascssivus pendet. γὰρ οὖϲαι αἱ κτήϲειϲ τὸ ἄρθρον ἀπαιτοῦϲιν, οὐ τῇδε δὲ ἔχουϲαι 10 καὶ χωρὶϲ ἄρθρων λέγονται. τοῦ μὲν προτέρου ἡ ψυχή ϲου ἀγαθή ἐϲτιν, ἡ μοῖρα ἡ Νέϲτοροϲ πολυχρόνιοϲ ἦν τοῦ δὲ ἑτέρου θεράπαινά ϲου πρὸϲ ἐμὲ ἦλθεν, γνώριμοϲ Ἀριϲτάρχου διελέξατό μοι. ταῦτα γὰρ εἰ ἐθέλοι τιϲ μοναδικῶϲ ἐκθέϲθαι, προϲθήϲει ἄρθρον, Aaαvκ. ὲ 117, Participia et adiectiva etiam post appellativa, ad quae pertinent, ponere licet, si non est praefxus nomini articulus [quipae quoi εetet αnstrogmαm. quocirca [mrooemtum dseseae tπ prosam oretioem coneertemtes) non dicemus τὸν ἄνδρα πολύτροπον. Ac ne invmso quidem ordine horum nomi- num adiciemns articulum, nisi vοlemns virum excolentem distinguere abd ceteris. qualis distinctio non minna a ticulum poscit quam constructiones quaedam no- minis cum genetivο quae possessionem indicant. μAaαvx. β 118, Βi enim possessio sliqna unica est (si non plures eiusdem gmeris res possidentur), articulus addi debet. unde cognoscitur articulum deesse α 185 et α 182 εἰ Α 1. τssrκ. er An. xxsο. 4- duee sententies hic commxtae sunt: 1. τὸν ἄνδρα πολύτροπον dicere non licet, 2 ommno non est addendus aticnlus his nominibus, nisi . . . Ad οὐ πάντωϲ cfr e. g. 39.27. 68.20. - 7 ἐν τοmϲ ἀρχὸϲ: 2ε.15 9-11 c2r 26.22-2e. 79,6 -16. Ans.οmr, usca. scs.ιm Al.CBb. 1- 10, 12 hanc quoqne explicationem, ut antecedentem, non Apollonii manui deberi putat AΒutmann, sed temere compositam esse ex aliia libris Apollonisnis et superioribus huius libri locis 1 ϲυντdξειϲ] ουν ταξειϲ AL, L supra lineam ϲυν add, οὖν ϲυντόξειϲ CBb. Α ng: ὅτι τα ονοματα ειτε μετ’ ἐπιθετικοῦ ειτε μετα μετοχηϲ μή ὄντα κυρία ἀδιαφορωϲ αναϲτρεφεται χωρίϲ ὄρθρου 1 2 ἀδιαφόρουϲ l. Cb 3 ΑἼ ng ανθρωποϲ δραμων ενικηϲεν P 4 bδis ὑβρίϲαϲ A sed accentus a rec. mann, ὕβριϲεν CBb ( οὐκ] fol 52ν L. 1 B τὸ] τὸν A | A ng: περί του ανδρα πολυτροπον ὅτι ου παντωϲ ζήτει ἄρθρον 1 παντὸϲ A , corr A ὄρθρου A. , corr A Α Τ ng: ὅτι εξοχηϲ παραϲτατικα τα ἄρθρα ( 6 ἐδιδόξαμεν AL, ἐδείξαμεν CBb ῇ 7 ἀρχαϲ] in ras L 8 Α ng: ὅτι οἱ κατα γενικήν κτητικαί ϲυνταξειϲ μοναδικαί ουϲαι ἄρθρον λαμβανουϲιν ουχ ουτωϲ δὲ καί χωρίϲ ὄρθρου 1 1t1 τὁ] τω)~ A. ἄρθρον A , o in ω mutavit E δὲ om A. , add A εχουϲαι A~ scripserat, sed ex ai raam a factum ι, ἔχουϲι L.B 11 καὶ om B, εἰ pro καὶ habent L, post εἰ in L raama paucarum litterzrum 12 ἡ mle ~έϲτοροϲ om CΒb β 13 θεράπων νάϲου C 1 14 ἐθέλει L, θέλοι C |ἐκθέϲθαι] θεϲθαι A. , ἐκ A add et subo- sequentem θ teram scripsit in rasura ἡ θεράπαινά ϲου, ὁ γνώριμοϲ Ἀριϲτάρχου. καὶ πολλῶν ὑπουϲῶν νεῶν φαίη τιϲ ἂν ναῦϲ ϲου κατέπλευϲεν, ναῦϲ ϲου ἕϲτηκεν ἐν τῷ λιμένι· μοναδικῆϲ δὲ πάλιν τῆϲ κτήϲεωϲ νοουμένηϲ προϲθείη τιϲ ἂν τὸ ἄρθρον, καθὼϲ κἀκεῖνο νοητέον λείπειν νηῦϲ δέ μοι ἧδ᾿ ἕϲτηκεν {α 185}, καθὼϲ ἐν ἑτέροιϲ ἐδιδάξαμεν. νῦν δ᾿ ὧδε ξὺν νηἴ κατήλυθον {α 182} ὑπαγορεύει γὰρ ξὺν μιᾷ νηΐ· ξυμφανὲϲ κἀκ τοῦ ὧδε, ϲημαίνοντοϲ τὸ ~~79s~~ οὕτωϲ ὡϲ ὁρᾷϲ, οὐχ ὡϲ ἐπέβαλλεν βαϲιλεῖ. Προδήλωϲ οὖν κἀκεῖνο λείπει ἄρθρῳ μῆνιν ἄειδε θεά {A 1}, τὴν Ἀχιλλέωϲ οὐλομένην μῆνιν ἓν γὰρ τὸ πάθοϲ, ὡϲ μοῖρα, ὡϲ ψυχή.

De nonnullis speciebus enuntiatorum interrogativorum et quando in eis articulus ponatur, quando non ponatur.

Ἀκολούθωϲ χωρητέον καὶ ἐπὶ τὰϲ πυϲματικὰϲ ϲυντάξειϲ. Τὸ c. XXXVII. δὴ τίϲ ϲυντάϲϲεται κυρίοιϲ ὀνόμαϲιν μετὰ ῥήματοϲ τοῦ ὀνομάζεται ἤ ἔϲτιν ἤ τινοϲ τῶν ϲυνωνυμούντων, ἀνθυποφορὰν δὲ ἔχει τὴν ἐκ τοῦ πύϲματοϲ ἀντωνυμικήν, τίϲ Τρύφων ὀνομάζεται; τίϲ Τρύφων Aaοvκ.β 118, lem transeundum est ad constructiones interrogativas. si intεurogamus τίϲ vocula cum nomine proprio et verbo nominandi vel similibus coniuncta, respondetur pronomine personali εεl ddemonstrativο sin autem intezmο- gatio et τίϲ nomen et pronomen continet, responsio ft per nomen propsum. τssrm. κτ Ans. exse. Β eft scholia ad α 182 νῦν δ’ ὦδε: τοι οὕτωϲ ὡϲ ὁρᾶϲ, ὡϲ ἰδιώτηϲ, οὐχ ὡϲ ἐπέβαλε βαϲλ. τὸ δὲ ὦδε οὐδέποτε κεται παρὰ τῷ ποιητῇ τοπικῶϲ, ἀλλ’ ἀντ τοῦ οὕτωϲ. de adv. 178.25: ἔχοι δὅν ἐπίϲταϲιν καἰ τὸ ὦδε, ϲυνήθωϲ μὲν τὴν εἰϲ τόπον ϲχέϲν δηλοῦν, ἐν δὲ τοϲ μηρικοῖϲ, ὡϲ Ἀρι- ϲτάρχῳ δοκε (ide Lehrsii Ax. 70), ἐν τῷ καθόλου μὴ τοπικῆϲ ἔχεϲθαι ϲχέϲεωϲ, τϲ δὲ κατὰ ποιότητα. [de adverbio] 202, 31: παρ’ αὐτῷ (apud Homerum) οὖ τοπικόν ἐϲτι (sci τὸ ὦδε). ποιότητοϲ δὲ παραϲτατικὸν καὶ ίϲοδυναμοῦν τῷ οὕτωϲ. -- 12 Perspbrasis Hiadis init.: τὴν ὀργὴν εἰπὲ τὴν ὀλεθρίαν. - ut ina exmmpls amyra pr~atιs μορα est ana et ψυχὴ una. -1θ -p161,2 Priscin.XD §33 p129,7 H.: quis interrogativum proprio queque adiungitur cum verbis substantivis vel vocativis vel similem vim habentibus. et pronomem etam reditur haic: quίs est ~rypho~ ve qu4s nmtnatar ῥrχρἅo7 ego el ta ve ille, ve e contrario cuam preno- mine αfunctum τὸ qus nomem ddesdddεrat ρibi reddi: qais est μle eei qu9s eocatur Acλidles. disputait de Apolonii expositione Schoemann ait. 62. Ans. emr., mscs. scs. ικ Al..ᾳBh. 2 5ν om A , add A β 3 λιμένι in B. rasura factum exλημεvι 1 τήϲεωϲ] κτίϲεωϲ A, νηὸϲ Β β 4 ρθρον] 4ol 83r L. κἀκενο A L, κdκ A Bb β 1 ναῦϲ L. ( δ] de accentu vide HSchmeideri comm. 83 ad 57,31 A ng: οτ τὸ νηυϲ δ’ εμοι ηδ’ εϲτηκε λείπει τὸ ἄρθρον 6 ἑδιδdξαμεν A L, ἐδείξαμεν Bb 1 9 ἔἐπέβαλε LCB ( προδήλωϲ oὕν om L, add in ng L B 10 dρθρo L, sed o in ras B 11 μνιν ὅειδε θεά oa A LCB, in mgadd A 12 τν in τὸ mutavit L B 18 capitis numerum edd in ng A. ποιϲματικαϲ Rϲ, corr Α 1 A ng: περί τῶν πυϲματικων ϲυνταξεων περί του τϲ 14 δὴ τίϲ] η τι in ras A , δὴ om B | ϲυντάττεται L etiam ante ῥήματοϲ habent τὸ6 LOB et add A 3 ( ente δνομζεται add λέγεται B A ng: περί του καλεῖτxι λεγεται ὑπάρχει ἢ ante ἔϲτιν in ras A , A scripserat εἰ β 1B δὲ om L 73 b λέγεται; πρὸϲ ὅν φαμεν ἐγώ ἢ οὗτοϲ ἤ τι τῶν ϲυζύγων. ἢ ἀντεϲτραμμένωϲ μετὰ ἀντωνυμίαϲ, ἀνθυποφορᾶϲ οὔϲηϲ ὀνοματικῆϲ. διὰ μὲν γὰρ ἄγνοιαν καταϲτήματόϲ φηϲιν ὁ Νέϲτωρ τίϲ δ᾿ οὗτοϲ κατὰ νῆαϲ ἀνὰ ϲτρατὸν ἔρχεαι οἶοϲ {Κ 82}; ᾧ ἀνθυπηνέχθη τὸ γνώϲεαι Ἀτρείδην Ἀγαμέμνονα {Κ 88} ὁ μέντοι Πρίαμοϲ ὁρῶν τὸν Ἀλγαμέμνονα πεῦϲιν ποιεῖται τὴν κατὰ τοῦ κυρίου ὀνόματοϲ, πρὸϲ ὃν πάλιν ὑπάγεται τὸ οὗτοϲ δ᾿ Ἀτρείδηϲ {Γ 178}, ἀναγκαίωϲ ϲυνενεχθείϲηϲ τῷ ὀνόματι τῆϲ δεικτικῆϲ ἀντωνυμίαϲ, ἵνα ἀφορίϲῃ τὸ τοῦ Ἀγαμέμνονοϲ πρόϲωπον πολλῶν ϲυνόντων.

καὶ ~~80s~~ ϲαφὲϲ ἐντεῦθεν ὡϲ διὰ μὲν τῆϲ ὀνοματικῆϲ ϲυντάξεωϲ τὴν οὐϲίαν ἐπιζητοῦμεν τοῦ ὑποκειμένου (ταύτην γὰρ μόνον αἱ ἀντωνυμίαι ἐμφαίνουϲι, τῆϲ ὑπ᾿ αὐτῶν δείξεωϲ ϲυνεξηγουμένηϲ τὰ παρεπόμενα, ἔνθεν ἐπὶ Aaovs. β 126. Βinc apparet, si nomen personae cum τίϲ voce coniungimus in quaestione (si ex. gx. interrogamus τίϲ Τρύφων λέγεται), requirere nos subo- stantiam eius personae, de qua semo est sin autem pronomen snboicimus τίϲ voci interrogantes (velut si interrogatur: τίϲ δ’οὖτοϲ), substantiam nos non imo- rare, imorere nomen. ac simul ex hoc quoqοe usu elucet, pronomine nominum propriorum vice fang1, quoniam, ubi per pronomina interogamus, per propria. nomina respondetur, ubi per propria quaerimus, pronominalis respondent. rssxm. xx Ans. sxsu. 8-6 er de pron. 25,16-22 ὁ Μέϲτωρ, οὐϲίαϲ μόνον ἀντιλπτκὸϲ γενόμενοϲ, οὐκέτι δὲ καὶ τῆϲ παρακολουθούϲηϲ ποιότητοϲ διὰ τὴν ἀδηλίαν τοῦ καταϲτήματοϲ (i. e. nocis), ὁρίζει μὲν τὸ ὑποκείμενον πρόϲωπον, ἀνα- κρίνει δὲ τὸ ποιόν, ετίϲ δ’ οὖτοϲ κατὰ νῆαϲ~. ὁ δὲ τὸ διὸν δηλοῖ, εγνώϲεαι Ἀτρείδηνα. ad καταϲτήματοϲ cfr etiam infra 297.9. - 7 πεῦϲιν ποιεῖται: D. Γ167 ὅϲτιϲ ὅδ’ ἐϲτν Ἀχαιὸϲ ἀνὴρ ἡῦϲ τε μέγαϲ τε. 11 -p 162, 5 Proc 2V g 83-34 129, 12 -130.1 Β.. Et maestum ex acc qκαque, quod, quando nomini adisagιfur [scil quta), substenfiαm denrtαm in αdquα ceta persoa quae- rimss suppomti heac emim sd am osgemiust pronomina, quorum demosstrαtio ρὁi ququee αccidenfiα comsgmfcα4, unde ad omae sugposutum petteut. qudndo vero permominiὸms tsngtur qu44s, substontian quidem inteR egimus, on etam proprie- fαtem qudhtats, quae nomune exsanutur. et est moni esrum, quod loco proμro- rum nomntem poreπomtno αccpunur, cum ex eorum vεnferogα4tone proprio m- 4eeguntnr (cum enim dico quis es ta vel id(er, sine dubio de quιbusάam initis hoc drco Mmbsfontms, in quιὸus etam propretαtes desidero ecre), e cum α propre quaque ppremominatieae redditiones t: curs est ~r χpho ego ee ille. μnn. cmv., manca. sca. 1m A L. Bb. 1 ὅν] praestieerit 5, Bεkker in adn recte ουτωϲ Ac, corr A 1αντεϲτραμμενοϲ A, sed alterum α in ras 2 οὕϲηϲ] οὐ τῆϲ C 3 mle καταϲτήματοϲ inserendum esse ἐκ τοῦ coniecit. SSophmus pρrobsbiliter, tgmorantiam ex statu noctεnο oriem 4 ἀνὰ b cum s, κατὰ A l. CB ἔρχεται L.B in marg adscripsit χρϲιϲ A , item ad 8 . οἰοϲ] fol e3ν l. 6 ϲεαι Ἀτρ.] fol 10r A β 7 ὁ μέντοι -Ἀγαμέμνονα om L , add in ng L 8 τὁ om CB 9 5) γ’ βlerique codd. quos Ludsich in Diade recensenda adhibuit β 12 18 ζητοῦμεν C sine ἐπί 13 μόνην L | 14 οπ) υ in ras A (A videtur scripsisse ε) ( αὐτῶν] αὐτὴν L. ἐνδείξεωϲ B πᾶν ὑποκείμενον ϲυντείνουϲιν), διὰ μέντοι τῆϲ ἀντωνυμικῆϲ ϲυντάξεωϲ τῆϲ μὲν οὐϲίαϲ ἐπιλαμβανόμεθα, τῆϲ δὲ ἐπιτρεχούϲηϲ ἰδιότητοϲ κατὰ τὴν τοῦ ὀνόματοϲ θέϲιν οὐκέτι. καὶ δῆλον ὡϲ ἀντὶ τῶν κυρίων ὀνομάτων εἰϲὶν αἱ ἀντωνυμίαι, εἴγε διὰ τῆϲ ἐξ αὐτῶν πεύϲεωϲ τὰ κύρια νοεῖται, κἀκ τῆϲ τῶν κυρίων πάλιν τὰ ἀντωνυμικὰ ἀνθυπάγεται. —

Εἰ μέντοι γε μόνον παραλαμβάνοιτο τὸ τίϲ, οἷόν τέ ἐϲτιν καὶ τὰ 74 b ὑπόλοιπα ῥήματα ϲυντάϲϲεϲθαι, τίϲ περιπατεῖ; τίϲ ἀναγινώϲκει, ἐφ᾿ ὧν ἀνθυπαγωγὴ γινομένη διὰ μὲν ἀντωνυμίαϲ οὐκέτι δέεται ἑτέραϲ πεύϲεωϲ, εἰ φαίημεν ἐγώ ἢ οὗτοϲ (ὡριϲμένα γὰρ πρόϲωπα ἐμφαίνει), ἐπὶ δὲ ὀνομάτων διὰ τὴν παρεπομένην ὁμωνυμίαν οὐκ ἐν τῷ αὐτῷ ὁριϲμῷ ἀνθυπάγεται ἡ ϲύνταξιϲ. φαμένου γάρ τινοϲ Αἴαϲ, ἀνθυπαχθήϲεται ὁπότεροϲ; διὰ τὴν προειρημένην ὁμωνυμίαν· ᾧ πάλιν ἀνθυπαχθήϲεται τὸ ἰδίᾳ παρακολουθῆϲαν τῷ ἑτέρῳ, καθὼϲ προείπομεν, μετὰ ϲυντάξεωϲ ἀρθρικῆϲ, τὸ ὁ μέγαϲ ἢ ὁ Τελαμώνιοϲ, Αἴαϲ δ᾿ ὁ μέγαϲ αἰὲν ἐφ᾿ Ἕκτορι {Π 358}, πάνυ εὐλόγωϲ, ἐπεὶ τὰ ἐπιθετικὰ μετὰ κυρίων ἐκφερόμενα ϲὺν ἄρθρῳ παραλαμβάνεται· τοιοῦτον γάρ ἐϲτιν τὸ ὅλον, Αἴαϲ δ᾿ ὁ Τελαμώνιοϲ, ~~81s~~ Αἴαϲ δ᾿ ὁ μέγαϲ, Αἴαϲ δ᾿ ὁ Ϲαλαμίνιοϲ. πάλιν γὰρ ἐκεῖ ἐδείξαμεν λείπειν τὸ ἄρθρον, ἀλλά περ οἶοϲ ἴτω Τελαμώνιοϲ ἄλκιμοϲ Αἴαϲ {M 349}.

Aaovκ. β 1ξ51. Cum sola τίϲ voce vero etiam reliqua verba (non solum ὑπαρκτικὰ vel κλητικά) coniungere licet, ex. gr. τίϲ περιπατεῖ quodsi responsio ft per pronomine, non inἅgemns altera quaestione, sin autem per nomina, mopter homonymiam saepias, velut si Ααϲ nominatur, opus est εlteram inter- rogationem subicere, cui ita respondetur, ut epitheton proferatur et epitheto articulus adicietur, sicut additur epithetis quae cum nominibous proferuntur. rssrκ. er Anx. κxκo. 6-14 Prsc. X 5 § 34 130,1 - 6 Β.: cum autem per se qu4s ponitur in errogativun, poέest cuicumque erbo αdungι, a quta αmbulatὲ euin loquiturT quis legitP et si pronomem redtur, nem ege dltera ιnferrogαtieme sin sero noπen potius, eget altera interogatione propter multorum simulitudinem nominum, ut qu4ts curri P A iαx. qu4s A iαeΤ ~Tela - mosius se Locrus. 1B καθhϲ προείπομεν cum subsequentibus verbis videtur cqniunggεndum et ad 41,27 -42,2 referendum esse. 18 ἐδείξαμεν: vide 41,15 —42,2. Anx. cur., mscs. sca.1ιm Al. Bb. 1 μέντοι] μὲν L 2 ἐuιλανθανόμεθα L , L induxit θανόμεθα et supra scripsit μβανόμεθα | 4 πεύϲεωϲ] πτώϲεωϲ ῦC τὰ κύρια] fol e4r l. 5 τῆϲ om L. β 6 περιλαμβάνοιτο L. | θ οριϲμενα A. , corr A 10 ὁμωνυμίαν LBb, ἀντωνυμίαν A L 12 προειρημένην exhibet. A in ng εἰ L, om ACBb β 13 παρακολουθῆϲαν] η ex εἰ factum ab l. τῷ] ὡ L, in A. invenitur τω, sed ligatura scriptum, quas facile poteret legi ω ~ ἑτέρῳ CBb dcereri,ἐκατέρῳ AL. β 1θ ente κυρίων add τῶνl.B 17 τοιοῦτον] ol54ν L. β 18 αϲ δ’ ὁ μέγαϲ om CBb ϲαλαμηνιοϲ A

Μετὰ μέντοι προϲηγορικῶν καὶ τῶν προειρημένων ῥημάτων ϲύνταξιϲ Quando articulus appellstivis es participiis pracmittatur in enuntiatis ab τίς incipientibus. ταξιϲ ἀρθρικὴ γίνεται, τίϲ ὁ ἄνθρωποϲ καλεῖται. πάνυ εὐλόγωϲ· πάλιν γὰρ τὸ τίϲ τὸ ἴδιον ἐπιζητεῖ τοῦ ὀνόματοϲ, τοῦ κοινοῦ προεγνωϲμένου. Μετὰ δὲ τῶν μετοχῶν κατὰ τὴν τῶν ῥημάτων ἐπιφορὰν εἱ προϲθέϲειϲ τῶν ἄρθρων γίνονται, ἢ οὐ πάλιν. ϲυμφερέϲθω τὸ λέγεται, 75 b ὀνομάζεται, καλεῖται, καὶ ϲυνοιϲθήϲεται τὸ ἄρθρον, τίϲ ὁ δραμὼν καλεῖται; τίϲ ὁ νικήϲαϲ ὀνομάζεται, εἰ μὴ γὰρ τῇδε ἔχοι, οὐδὲ τὸ ἄρθρον προϲτίθεται, τίϲ δραμὼν ἐϲτεφανώθη; τίϲ παλαίϲαϲ ἐδοξάϲθη, τίϲ ἀναγνοὺϲ ἐτιμήθη; καὶ πρόδηλοϲ πάλιν ἡ αἰτία, εἴγε τὰ μὲν μετὰ ἄρθρων εἰρημένα γνῶϲιν τούτου διὰ τῆϲ μετοχῆϲ ἐπαγγέλλεται, καθὸ μόνον ἐνήργηϲεν, οὐ μὴν τὴν ἰδίαν παρακολουθοῦϲαν θέϲιν τοῦ ὀνόματοϲ· ἡ γὰρ δίχα τοῦ ἄρθρου ϲύνταξιϲ λεγομένη ζητεῖ τὸ πρόϲωπον διὰ τοῦ τίϲ τὸ τῆϲ μετοχῆϲ. — (

Ἐντεῦθεν οὖν ϲυνάγεται Aaovκ. β 122. Sed appellativa nomina in enuntiatis interrogativis, quae a τίϲ voce incipiant, aMticulum sssumnnt si verbum nominandi vel ὑπάρξεωϲ sequitur, quis communis qusHitss personas, cuius proprium nomen ignoratur, nota est. ac participiis quoque in huiusmodi enuntiatis adiciuntur articuli aut non adicientur, prout verba nominstivs vel ὑπαρτικὰ subiciuntur aut alia. Asαvε. (β 12ξ. ende colligendum est, ἐρωμένη vocem exuisse naturam τssrκ. er Ans. exse. H προειρημένων: 72, 25. 4 ad μετὰ τῶν μετοχῶν αἰ προϲθέϲειϲ γίνονται cfr de pron. 86, 21: μετὰ φωνήεντοϲ προϲτιθέμενον (scil τὸ ) ἀδιάϲτατόν ἐϲτ, μετὰ δὲ (υμφώνου ϲυλλαβῆϲ τυγχάνει· τοῦ προτέρου κενἡ κεινὴ, . . . τοῦ δευτέρου φίλοιϲι. - Β π λῖν hic non, ut B, repetitionis vim hebet, sed adversativam: aut e confrarto non ent. - ϲυμφέρεϲθαι ceiungι, comerai οἱ 27,27. 52,25. 53,2. - 1θ τούτου huius de guo sermo est. edn. out., mscs. scs. im AL.CBb. 6 προεγνωϲμένου] fol 10ε A β 4 ad se- quentia in ng ascripsit Α περὶ τοῦ τιϲ οτε μετα μετοχων ϲυνταϲϲεται 1ente μετὰ intercidisse videtur κα. vide Argum. ( δὲ om L, add ante τῶν add vπϲ LCBb κατὰ (secuduma) hlig, καὶ lΒb, non magis coninnotionem. quam praepositionem habet A | τήν A, τῆϲ Β, om hunc articulum Lβb, ssd L~ mle τῶν supra add τῆϲ κλητικῆϲ ( ente ῥημάτων add CBb κλητικῶν επππφοραν A, ἐππιφορ3ϲ L.CBb β Β προθεϲειϲ A οὐ πάλιν υμφερέϲθω ex- hibet unus A, om etiam b τὸ A. (de quo Hekker erait) et L, τοῦ Cβb 6 ϲυνοιϲθήϲεται] υνηϲθηϲεται A, qui unns hoc enuntiatum καὶ ϲυν τὸ fρθρον praebet, quod etiam b om exhibent autem eius loco b τίϲ ὁ παλαίϲαϲ λέγεται, B τϲ ὁ παραινέϲαϲ λέγεται. L nibil habet inter καλεται et τίϲ ὁ δραμν || 7 γὰρ μὴ CBb δὲ A , cor A ἔχει L.B 11 καθὸ μὴ μόνον A, sed μὴ adrasum estc fαrtssse scsipsit Ap. καθὸ μὲν μόνον pro μόνον μὲν καθὸ. exempla perversae verborum coHlocationis apud Ap. vide in HSchneideri comm. pθ9 ( οὐ] fl eet L ἰδίαν A L, ἰδίᾳ CΒb β 18 τηϲ ex τιϲ factum ab A 18-p 1M4,104,9 Ἐντεῦξεν -ἀπεδίδου AHnttmann ab hoc loco dliena esse censet εἰ fortasse ex Hiδro περὶ μετοχῶν petitaq nec negari potest, es quae hic de τίϲ ἔρωμένη ἐϲτὶ θέωνοϲ dicuntur,pugmare cum eis, quae Ap. modo 1- B docuit, neque tam articuli quam praepositionis omissione probari, ἐρωμένη pro nomine vslerε. nibilominus dnbδitare licet, an hic habeamus additamentum ab Apollonio ipso adnexum. ὡϲ τὸ ἐρωμένη ὀνοματικὴν ἔχει ϲύνταξιν. ἰδοὺ γὰρ χωρὶϲ ἄρθρου φαμέν, ἐπιφερομένου ῥήματοϲ τοῦ ὀνομάζεται ἢ ἔϲτιν τινοϲ τῶν τοιούτων, τίϲ ἐρωμένη ἐϲτὶ θέωνοϲ; ὡϲ εἰ καὶ φαίη τιϲ τίϲ ~~82s~~ δούλη ἐϲτὶ Θέωνοϲ; ὅπερ οὐ παρακολουθήϲει, ὡϲ προείρηται, ἐν μετοχῇ, τίϲ νικωμένη ἐϲτὶν Θέωνοϲ, μετὰ μέντοι ἄρθρου καὶ τῆϲ ὑπό προθέϲεωϲ κατὰ γενικὴν τὴν ϲυνοῦϲαν διὰ τὸ πάθοϲ. ἐφ᾿ ἧϲ πάλιν ϲυντάξεωϲ οὐ παρείπετο, λέγω ἐπὶ τοῦ ἐρωμένη ἐϲτὶν θέωνοϲ· ἅπαξ γὰρ ἡ ϲύνταξιϲ οὐ παραδεξαμένη τὸ ἄρθρον οὐδὲ τὴν ὑπόλοιπον ϲύνταξιν τῆϲ μετοχῆϲ ἀπεδίδου.)

Quando articulus appellativis praemittatur in cunntiatis ab ποῖος, πόσος, πηλίκος incipientibus.

, Τὸ ποῖοϲ μετὰ προϲηγορικῶν ϲυνταϲϲόμενον, ἡνίκα τὸ ἔϲτιν ἐπιφέρεται, ἐπιδέχεται ϲύνταξιν τὴν τοῦ ἄρθρου, ποῖοϲ ὁ ἄνθρωπόϲ 76 b ἐϲτιν; ἄλλου δὲ ῥήματοϲ ἐπιφερομένου ἀνέφικτοϲ ἡ πρόϲθεϲιϲ τοῦ ἄρθρου, ποῖοϲ ἄνθρωποϲ ἐνίκηϲεν; Καὶ τὰ ὑπόλοιπα δὲ πευϲτικὰ περὶ τὰϲ αὐτὰϲ ϲυντάξειϲ καταγίνεται, πόϲοϲ ὄχλοϲ ἐν τῇ ἀγορᾷ διατρίβει; πόϲοϲ ὄχλοϲ ἐϲτὶν ἐν Ἀλεξανδρείᾳ; καὶ μετὰ participii, induisse nominis naturam, qua mutatione ft, ut dicatur τίϲ ἐρωμένη ἐϲτν θέωνοϲ neqne vero τίϲ ἡ ἔρωμένη ἐϲτίν ὑπὸ θέωνοϲ.) Aaovκ. β 124. idem usne quem observare licet in enuntiatis ab τίϲ no- mine incipientibus, valet etiam ubi nomina interogativa sunt ποοϲ vel πόϲοϲ vel πηλίκοϲ. τssrκ. xz ~Ann. exso. 1- 8 ez infra 109.14 et Choerob. in Theodos. l 130, 39 - 131, 5 Βilg. ι104,34 ): Αέγει δὲ περὶ τοῦ ἐρώμενοϲ 5 Ἀπολ- λώνιοϲ, ὅτι τὸ ἐρώμενοϲ ἡνίκα μὲν ϲυντάϲϲεται τῇ ὑπό προθέϲει, μετοχή ἐϲτιν, οἰον ἐρώμενοϲ ὑπὸ Πλάτωνοϲ, ἡνίκα δὲ μὴ ϲυντάϲϲεται τῇ ὑπό προθέϲει, ὄνομά ἐϲτι μετοχικόν, οἶον ἐρώμενοϲ Δίωνοϲ, ἐρώμενοϲ Θέωνοϲ, ὡϲ Ἴνα εἴπῃ τιϲ φίλοϲ Τλατωνοϲ, φίλοϲ Δίωνοϲ, φίλοϲ Θέωνοϲ. - θ διὰ τὸ πάθοϲ. cfr 290,25. - 8 -3 ede ΒSehneideri interpretationem in Ad. crit. et cfr ad ἀπεδίδου 326.20. Ans. emr., msca. scs. m Al. Bb. 1 ὡϲ om C A ng: περί του ερωμενη (2 mle ἄρθρου add τοῦ B ΒB vικομενη A. , corr A β 6 smte γεικὴν add τὴν L ~ οὕϲαν B πάθοϲ] πλῆθοϲ C post πάθοϲ add οἱον τίϲ ἡ νικωμένη ἐϲτίν ὁπὸ θέωνοϲ Βb nisi quod ἡ deest in C) β 7 παρείπετο] παρήπτετο A. Hekker: deesse eidetur ἡ πρόθεϲιϲ. st ssnstum ite nondum esse locum patet. Schoemann coniscit: ἐφ’ ἤϲ δὲ παρεθέμην vel προείρηκα ϲυντάξεωϲ οὐ παρείπετο ἡ πρόθεϲιϲ, sed si no dubitandi apposito. Lhlig suspicetur ἐφϲ πfλιν ϲ.οὐ παρ.coruptum esse ex ἣ (i.e. ἡ ὑπό πρόθεϲιϲ) ἐπὶ τῆϲ dλληϲ ϲυντfξεωϲ οὐ παρείπετο, vel παρήπτετο (αdnecteδαfur). nam haec optimi codicis script a non prorsus contemnenda videbitur, si contuleris ϲυνάπτειν verbi usam 322, 25 6.28. 77.28. Schneider ci. ἐπ’ ἐκείνηϲ πάλιν τῆϲ ϲυντάξεωϲ οὐ παρήπτετο (scil ἡ ὑπό πρόθεϲιϲ): am posίquαn construct4o seme αεccεum on αsssmpst4, e reuquαm qεedem cenructonem pαεucpt4 (. e. cum ὑπό prαepossione) αdmist ἐρωμένη] A in ng adscripsit τίϲ ἐρωμένη 10 ϲυνταϲϲόμενον] fol 55 ε l. A ng: περί τηϲ ϲυνταξεωϲ του ποιὸϲ 12 πρόθεϲιϲ A B 1ξ ente ἄνθρω- ποϲ in A erasum o Γ14 γίνεται l.)B 14 1B repetitum ἐν τη αγορα erasum in A. | 15 ente ὄχλοϲ inserendum esse ὁ coniecit EgenοlE, quae opinio imavi videtur sntecedentibδus (lin.1θ), sed refutatur subsequenfibus καὶ μετὰ ἄρθρου γὰρ κτλ.: etenim non sdlum πόϲοϲ ὄχλοϲ ἐϲτίν ἐν Ἀλ.q dci potes4, sed etiam πόϲοϲ ὁ ὄχλοϲ ὲ. ἐν Ἄι. ἄρθρου γὰρ ἡ τοιαύτη ϲύνταξιϲ. πηλίκοϲ ἄνθρωποϲ ἐνίκηϲεν τὰ Ὀλύμπια; πηλίκοϲ ὁ παῖϲ, πηλίκοϲ ὁ ἀνήρ ἐϲτι; πρόδηλον ὡϲ διὰ τὴν τοῦ ἔϲτιν ϲύνταξιν.

Τὸ τίϲ καὶ τὸ πότεροϲ καὶ ἐπὶ ~~τὰϲ~~ πλαγίουϲ πληθυντικὰϲ Quando articulus pracmittatur genetivo qui ex τίς vel πότιρος pendet. φέρεται πάντωϲ ϲὺν ἄρθροιϲ λεγομέναϲ, χωρὶϲ εἰ μὴ ἀντωνυμικαὶ εἴηϲαν, τίϲ τῶν ἑταίρων παραγίνεται; τίϲ τῶν Τρώων ὑπερμαχεῖ; καὶ ἐπὶ κυρίων, πότεροϲ τῶν Αἰάντων ἰϲχυρότεροϲ, ἐφ᾿ ὧν πάλιν ~~83s~~ ἡ προαποδεδομένη ἀνθυπαγωγὴ παραλαμβάνεται. καὶ ἔτι ἐπ᾿ ἀντωνυμιῶν, τίϲ ἡμῶν; πότεροϲ ὑμῶν πότεροϲ αὐτῶν; (πῶϲ οὖν οὐ γελοῖοι οἱ καὶ τὸ ἄλλοϲ ἀντωνυμίαν παραδεξάμενοι; ἰδοὺ γὰρ ϲὺν ἄρθροιϲ φαμὲν τίϲ τῶν ἄλλων ἀνθρώπων;)

c. XXXVIII

Τῶν προειρημένων ϲυντάξεων αἱ μὴ δυνάμεναι τὰ ἄρθρα De articulo appellativis pracmisso in cnuntiatis ab πῶς vel πότε incipicntibus. προϲλαβεῖν, ἀμείψαϲαι τὸ πτωτικὸν πύϲμα εἰϲ ἐπιρρηματικόν, δεκτικαὶ γίνονται ἄρθρου. ποῖοϲ ἄνθρωποϲ ἐνίκηϲεν; πῶϲ ὁ ἄνθρωποϲ 77 b ἐνίκηϲεν, τίϲ δραμὼν ἐνίκηϲεν; πῶϲ ὁ δραμὼν ἐνίκηϲεν; πόϲοϲ ὄχλοϲ παραγίνεται, πότε ὁ ὄχλοϲ παραγίνεται; Ἔϲτω οὖν καὶ τοιαύτη ἡ ϲύνταξιϲ, ποῖαι τῶν Τρώων φυλακαὶ φυλάϲϲονται; καὶ κατὰ τὴν προκειμένην αἰτίαν μεταλαμβανέϲθω τὸ ἐπίρρημα, καὶ Aaαvε. β 125, 8i τίϲ vel πότεροϲ coniunctum est cum οbliqno casu ylura- lis numeri (cum genetivo pluralis), hic cesus semper ssticulum assumit, nisi forte pronomen est. exemplum est: τίϲ τῶν ἑταίρων παραγίνεται et pronominis exemplum: τίϲ ἡμῶν refutantur igitur hinc quoque, qui ἄλλοϲ non nomen sed pronomen esse opinantu. ecce enim, loquimar: τίϲ τῶν ἄλλων). μxevκ. β 126, 8i in eis ennmtiatis, quae ab τίϲ vel ποοϲ vel πόϲοϲ no- mine incipiunt, casualis intefrogstio conversa enit in adverbislem (ut ex. gr. dicatur πῶϲ vel πότε), articuli accedent, qui excludebemtur iuxta τίϲ et ποῖοϲ. τxsrε. er Ans. exso. 6 Τρώων non pupmat cum subsequentibus καὶ ἐπὶ ωρίων, nam κύρια ὀνόματα ea tentum appellabantur grammaticis, quibus dinguli homines denotabantur. - 8 προαποδεδομένη: 74,3-13. - 10 pluribus argumentis haec opinio refellitur et ἄλλοϲ demonstratuxr in nominum numero habmmdum esse de pron. 32.22 - 34.18. - 18 μεταλαμβάνεϲθαι hic non de eo usrpatur, quod in aliud mutatur, sed de eo, quod pro alio dicitur, ut 144,23. de pron. 62,3. Ans. mr., mscs. scs. im AL.CBh. 1 ente ἄρθρου add τοῦ CB γὰρ om. I. CB ente ἄνθρωποϲ add o A. | 1 - 2 πηλίκοϲ - ~λύμπια l.CBb conlocent ante καὶ μετὰ ὄρθρου ἐ 4 prius καὶ om CB πότεροϲ AHuttmann, ποῖοϲ AL.CBh τὰϲ uncis inclusit LChlig, quia de genetivis partitivis tantummodo sermo est | πλαγίαϲ h, πλαγίωϲ C 6 Τρώων] τριῶν LCB, vide Adn. exeg. 7 ente ιυρίων add τόν .B ποτερον A. Αἰάντων] fol 56r L. Γ ιϲχυρω- τεροϲ 1 8 ἔτι, quo facile careas, om L. CB fortasse ex subsequenti ἐπ’ citum. est in A. β θ μῶν A. L, ὑμῶν A3CBb ῃ 10 oὁ om B οἴ κω] fol11~ A. αλλοϲ in ng A l αντωνυμια A. 10 -11 ϲύν ἄρθροιϲ om C 11 τιϲ τῶν αλλων in ng A β 12 μὴ om B ῇ 13 δεκτικα A 15 τίϲ -πῶϲ ὁ δραμών ἐνίκηϲεν om β 16 πότε] πῶϲ ὁ om A. πότε -παραγίνεται om h 17 ἡ τοιαότη ϲύντ. CB 18 prius καὶ om A. , add A2 πάντωϲ ἄρθρον ἀπαιτήϲει, πῶϲ αἱ τῶν Τρώων φυλακαί;

Τί οὖν οὐχὶ προϲεπηνέχθη ἐκεῖ πρὸϲ τοῦ Ἀριϲτάρχου, πῶϲ δαὶ τῶν ἄλλων Τρώων {K 408}, καὶ τοῦ λόγου ἀπαιτοῦντοϲ τὸ ἄρθρον καὶ τῆϲ φωνῆϲ ἐγκειμένηϲ τοῦ ἄρθρου; πρὸϲ οἷϲ οὐ μόνον διὰ τὸ προειρημένον πύϲμα τὸ ἄρθρον Aaovx. ψ 127. lam quaesiverit quispiam, cur Aristarchus in Hiadis Κ 408 non adiecerit αtictlum ad φυλακαί τε καὶ εὐναί, qusmqusm noma loquendi afticulum poscebat εἰ inerant litterae εticuli in tradita scripture. accedit quod genetivus possessivus, cui articulus praefxus est, fugitat ut ei quoque nomini articulus addatur, quod rem possessam signifcat, velut in hoc enuntiato αἰ τῶν Ἐλλήνων πόλειϲ ἔπανέϲτηϲαν debent et genetivus et nominativus cum ἀναφορᾶϲ signifcstione proferri, qnod ft per articulum. rssrκ. er Ans. exso. 1-p 167, 17 err supra 6,9 et scholion A. in Κ 408 interma3ginale (Aristoniceum): ὅτιτ ϲόνδεϲμοϲ ὁ δαί καὶ οὐκ ἄρθρον, et maαgi- nsle (ex hoc Apollonii loco depromptum): ἡ μὲν ϲύνταξιϲ ἔπιζητεῖ επῶϲ δ’ αἱ», τὸ αἱ ὄρθρον ὁ δὲ Ἀρίϲταρχοϲ δύο παρέλαβε χαρακτηριᾶτικὰ τοῦ ποιητοῦ, λ- λειψιν ἄρθρου καὶ τοῦ δαί ϲύντοξιν μετὰ τὸ πύϲμα. οὕτωϲ γὰρ αὐτῷ ἔθοϲ· ἕπου δαὶ νηῦϲ ἕϲτηκε3 (ω 299), ετίϲ δαὶ ὅμιλοϲα (α 225) (ride Lehre Arist. 360 Ludvich Arist.I a2). Etym. Flor. p259 MiD.: επῶϲ δαὶ τῶν ὄλλων Τρώωνα. ἰϲτέον ὅτι ὁ Ἀπολλώνιοϲ (in libri περὶ ϲυνδέϲμων pu te quae periit7) λέγει, ὅϲοι l. ὁτὲ) μὲν ϲπαρα)πληρωματικὴν λέξιν εἰναι διὰ τοῦ ἑ ψιλοῦ ἰϲοδυναμεῖ γὰρ τῷ δὴ, ὅτε παρέλκει, οἶον ἕπου δέ οἴ ἔντεα κεῖται ⟨Ἀρήῖα), ποῦ δέ oἰ Τπποι1 (Κ 407) ὁτὲ δὲ ϲυμπλεκτικὸν διὰ τοῦ ά καὶ ἱ, διόπερ οὐ πειθόμεθα εἶναι exstere iΙIo Homeri loco) τὸν δέ ϲόνδεϲμον διὰ τοῦ ἑ ψλοῦ καὶ τοῦ ᾶὶ ὄρθρου eΙ. τὸ αἱ ὄρθρον), ἐπειδὴ ὁ μηρὸϲ ἐλλειπτικὸϲ τῶν ρθρων ἐϲτίν . ..Ἡρωδιανὸϲ καὶ ωάννηϲ ἐκ θηβῶν Οὐηϲτνοϲ. Scholion in Pars. 2679 et 2766 ad Κ 408 apud Cramerum AP I 13 et 284: επῶϲ δαίx ὁ δαί διὰ διφθόγγου, καὶ ἔϲτι μὲν ϲυμπλεκτικόϲ, μόνοιϲ δὲ τοϲ πυϲματικοῖϲ ϲυντάϲϲεται. καὶ ἀπορεῖ ὁ Ἀπολλξνιοϲ περιαυτοῦ λέγων, ὡϲ οἴ μὲν παραπληρωματκὸν αὐτὸν θέλουϲιν εἶναι, ἰϲοδυναμοῦντα τῷ δή ὅτε παρέλκει. οἴ δὲ περὶ Ἀρίϲταρχον αὐτόν φαϲιν ἰϲοδυναμεῖν τῷ δέ τῷ διὰ τοῦ ἕ ψιλοῦ, καὶ εἶναι ϲυμπλεπτικόν διόπερ ἔν τῷ επῶϲ δαί τῶν ἄλλων Τρώων φυλακαί τε3 δυνάμενοϲ ἀποϲτρέψαι μὲν τὸ δαί, Ἴνα ῇ ὁ δέ ϲυμπλεκτικὸϲ ϲυναληλιμμένοϲ, δαϲύνει (Ι. δαϲύνειν) δὲ τὴν αἱ δίφθογγον καὶ πληθυντικὸν ἄρθρον ἐκδέχεϲθαι (δεταί γὰρ τοῦ ἄρθρου ἡ ϲύνταξιϲ), τοῦτο μὲν οὐ πεποίηκε, ψλῶϲ δὲ τὸν δαί προϲήγαγε, κοθ’ ἕν μέροϲ λόγου ϲύνδεϲμον ἐκδεχόμενοϲ ϲυμπλεκτικόν, γινώ- ϲκων τοῦ ποιητοῦ τοῦτο τὸ ἰδίωμα, ὡϲ ἔλλειπτικὸϲ μὲν τῶν ὄρθρων ἐϲτί· τούτῳ δὲ τῷ ϲυνδέϲμῳ μετὰ πυϲματικῶν χρῆται· ετίϲ δαὶ ὅμιλοϲ ὅδ’ πλετοx; ἕπου δαὶ νηῦϲ ἕϲτηκεν3; οἷϲ ὅμοιόν ἐϲτι καὶ τὸ προκείμενον. Apoll. Βoph. 56, 27 : δαί ϲύνδεϲμοϲ ἴϲοϲ τῷ δέ· ετίϲ δαῖϲ, τίϲ δαὶ ὅμιλοϲα, επῶϲ δαὶ τῶν ἄλλων Τρώων φυλακαί τε καὶ εὐναία. Β πρὸϲ οἰϲ praetereπ acedut quod. Βekkee conferri iubet 87.26. 96,27. 184.12. 287.22. 270,16. 228.14 atque complures Sexti Empirici locos. - πύϲμα vox ιnterogatιca, ut mox iura μετὰ τὰ πύϲματα. Ans. mr., msca. sca. im Al. Bb. 1 αἰ τῶν] fol 56v L. post φυλακαi add φυλάϲϲονται b cum in ng A~ capitis index λ 1 2 προϲεπενέχθη A L ἐκε om B | προτοῦ A. , corr A 3 πῶϲ δαὶ in res l. δ’ αἱ A. 4 posterius καὶ om B 6 διὰ τὸ προειρημένον om L, sed L ante πύϲμα add μετὰ τὸ, CB om προειρημένον πύϲμα] υ in ras A2 ὀφείλει παραλαμβάνεϲθαι, ἀλλὰ καὶ καθὸ αἱ γενικαὶ μετὰ ἄρθρου λεγόμεναι κατὰ ϲύνταξιν τὴν τῶν κτημάτων ἔχουϲιν καὶ τὰ κτήματα ϲὺν ~~84s~~ ἄρθροιϲ λεγόμενα, αἱ τῶν Ἑλλήνων πόλειϲ ἐπανέϲτηϲαν τοῖϲ βαρβάροιϲ. ἀϲύνετον γὰρ τὸ δίχα τοῦ ἄρθρου· χρὴ γὰρ ἀμφότερα ϲυναναφέρεϲθαι, ἐπεί τοι, εἰ λείψει τὸ ἄρθρον τοῦ πόλειϲ, ἔϲται ὁ λόγοϲ παραλαμβάνων τὸ τινέϲ, μερικωτέραϲ τῆϲ ἐπαναϲτάϲεωϲ γινομένηϲ, τῶν Ἑλλήνων τινὲϲ πόλειϲ ἐπανέϲτηϲαν. καὶ κατὰ τὸ τοιοῦτον ἄρα τὸ πῶϲ δαὶ τῶν ἄλλων Τρώων ἄρθρον ϲυνέξει.

Ἀλλὰ φαίνεται ὅτι τὸν Ἀρίϲταρχον ἐκίνει τὸ ἔθιμον τοῦ ποιητοῦ, ὡϲ ϲυνήθωϲ 78 b μὲν ἐλλείπει τοῖϲ ἄρθροιϲ, ϲυνάπτει δὲ μετὰ τὰ πύϲματα τὸν δαί ϲύνδεϲμον, «τίϲ δαί ἐϲτιν ὅδε ὅμιλοϲ»; {ex α 225 factum} ποῦ δαὶ νηῦϲ ἕϲτηκεν {ω 299}; κατὰ γὰρ τὴν προειρημένην ϲύνταξιν ἐπὶ τούτου πάλιν λείπει τὸ ἄρθρον· καὶ ἦν ἐγκείμενοϲ ὁ δαί ϲύνδεϲμοϲ, λείποντοϲ ἑνικοῦ ἄρθρου, λέγω τοῦ ἡ. καὶ ϲαφὲϲ ὅτι κατὰ τὴν τοιαύτην ϲύνταξιν πρόδηλα τὰ τοῦ λόγου καθειϲτήκει, λέγω ἡ λεῖψιϲ μὲν τοῦ ἄρθρου, παράθεϲιϲ δὲ ἡ τοῦ δαί ϲυνδέϲμου. καὶ οὕτωϲ ἀκριβέϲτερον τὸ Ὁμηρικὸν ἔθοϲ ἀπεδείκνυτο. — (

καὶ γὰρ ἐπ᾿ ἄλλων τὸ δέον ἦν παραδέξαϲθαι, καὶ τὸ ϲύνηθεϲ προὐκρίνετο· Aaαvκ. β 128. Θed Aristarchum movit usus Homeri, qui εtticulos omittere solet et vocibus interrogativis amet δαί coniunctionem adiungere. res plsma facta est ex eliis caminum Homericorum exemplis, nbi δαί post vocem inter- rogativum Aristarchus inveniebat et scticulus deerat nec licebat iHlas litteras ita. interpretati, ut articulus inde eiceretur. Aauvκ. (ὲ 128. Alies quoque Aristerchns in constituenda lectione csr- rxsτ1ε. er Ans. sxsu. 18 κατὰ τὴν προειρημένην ϲύνταξιν, secundum ez quae de arucura artcui diximus. Lehre Ar. p. 360 . 18 τὸ δέον, quod phlo- spica taio reqmirt, Lehre Ar. 361. - 18 προὐκρίνετο. videtnx ὄπ’ Ἀριϲτἀρχου snbsndiendum esse, non Ἀρίϲταρχοϲ, col.167.10. 176.21. (de adv] 207,7. - 18-p 168,, 7 eE2 inτra 282,1 - 5 et de pron. 79,12. τὸ dκριβὲϲ τῆϲ ἀναγνέϲεωϲ Ans. εmr., moses. scs. is Al.Βb. 22 τν om C |κτημάτων] κτητόρων~ Hayser. κατὰ ϲύντ. τἡν τῶν κτημάτων est n c pcssessιeα lθ περι- λαμβάνων LCB μερικώτερον C β 7 καί κατά] fol 57r L. ( καὶ κατὰ τὸ τοι- οθτον ἄρα bδis scripta, sed semel inducta in L. τὸ om A , add A 8 pro τὸ A videtur τουτο scripsisse, corr A δ’ αἱ A. lαλων A, A fort. εληνων ὄρθρων A , quod rasura cffrectum ἄρθρον post ϲυνέξει poumt L ( *υνόsει CB 9 ὡϲ A L, 5ϲ Bb ῃ 10 ελειπει A. , corz A δᾶ] δὲ A β 11 sic mutatum exhibent locum dysseae A (quem Βekker iniuria ad- notat δαίϲ habere) et l.B. in b et versus integer legitur: τίϲ δαίϲ, τίϲ δαὶ 5ϲλοϲ ὅδ’ ἔπλετο β 12 δ] δὲ A B. vide scripturae discrepantiam in Lud- sichisna ed. dysseae | νηῦϲ A Lbδ, ναῦϲ CB 14 δᾶ] δὲ A. λιποντοϲ A. 14-15 τοῦ ἡ] τὸ ητα A, τὸ η Ϲ. post ἡ in L sequebantur duodecim fere litterae iam erasae β 16 καθιϲτηκει A. μὲν in ras A , A fort. ἡ scripserat δὲ om L. δαί om A b, add A et exhibent l.B 17 ἐπεδείκνυτο B 19 προὐκρίνετο] ἕτο in ras A, sc postea etiam duae litterae erasae ϲὺ δὲ θᾶϲϲον Ἀθηναίῃ ἐπίτειλαι {Δ 64}, λέγω κατὰ προϲτακτικὴν προφορὰν προπαροξύνειν. ἀλλ᾿ ἦν ἄλλα τινὰ τὰ διδάϲκοντα ἀπαρεμφάτωϲ ἀναγνῶναι, εὐθέωϲ ἐκ παρακειμένου τοῦ ~~85s~~ πειρᾶν δ᾿ ὥϲ κεν Τρῶεϲ {Δ 66} καὶ ἐκ τοῦ τὰ δ᾿ ἄποινα δέχεϲθαι {Α 20} καὶ πλείϲτων ἄλλων.)

Αἰτία δ᾿ ἐϲτὶν τοῦ τὰ πευϲτικὰ ἐπιρρήματα εὐπαράδεκτον ποιεῖϲθαι τὴν τῶν ἄρθρων ἐπένθεϲιν, καθὸ οὐκέτι τὰ ϲυνόντα πτωτικὰ πάντωϲ ἐν ἀγνοίᾳ ἐϲτίν. ἡ γὰρ ἐκ τῶν πυϲμάτων ἄγνοια ἐπιρρηματικὴ οὖϲα ἐπὶ τὰ ῥήματα φέρεται, εἴγε ὁ οὕτω λέγων ποῖοϲ ἄνθρωποϲ ἐνίκηϲεν, τὸν μὲν ἄνθρωπον ἀγνοεῖ, τὸ δὲ πρᾶγμα 79 b κατέλαβεν, τὸ ὅτι ἐνίκηϲεν· ὁ δὲ οὕτω λέγων, ὅτι πῶϲ ὁ ἄνθρωποϲ ἐνίκηϲεν ὁμολογεῖ μὲν εἰδέναι τὸν ἄνθρωπον, τὴν δὲ γενομένην πρᾶξιν εἰϲ τὸ νικῆϲαι ἀγνοεῖ.

De vi et conlocatione articuli cum nomine et pronomine poesceslvo confuncti.

Ἑξῆϲ ῥητέον καὶ περὶ τῆϲ τῶν κτητικῶν ἀντωνυμιῶν ϲυντάξεωϲ. c. XXXII τάξεωϲ. Αὗται δὴ προταϲϲόμεναι τῶν κτητικῶϲ νοουμένων ὀνομάτων minum Homericorum usum poetae praetulit nomae, quam scmiptores Attici sequnntur, velut 5 64 licsbδst ἐπίτειλαι pro imperstivο accipere et acue in εyllabδa sntepaenultims, sed mslebst grammaticus voci indere accentum infnitii.) Aaovκ. β 1ξθ. Ϲansa autem, οbo quam adverbia interrogativa dffciunt, ut articuli intoponi possint (inter interrogativum adverbium et sequens nomen), hec in re posita est, quod casuaMIa, quae interogativum smbsequuntu1, personam iam cognitam signitcant. Axuvν. β 1ξ1. lam dicendum est de pronominibδus possessivis, quae si sine ssticnlis proferuntur, sim indicent, pltres esse personas vel res quae posnidentur sin uμticnlum sssumnnt, unam tentum personam vel rem possideri. κατὰ αὐτὸ τὸ τοῦ ποιητοῦ ϲύνηθεϲ ἐξετάζεται. dξιοῦμεν γὰρ ἀπαρεμφάτωϲ. ἀνα- γινώϲκειν ἔτα δ’ ἄποινα δέχεϲθαι1 καὶ εἐπιτελαι3, οὐ προπαροξύνοντεϲ, τοῦ λόγου ἀπαιτοῦντοϲ πρόϲταξιν. Schol. A ad 5 64 (Aniston. 92 Hs ): ἡ διπλῆ, ὅτι τὸ ἐπιτεῖλαι ἀντὶ προϲτακτικοῦ κεῖται. et Hriedlaenderi schematologiae Aristarcheae 14. Schol. Londinensis in Dion. Thr. 455,6-9 Hg.: ϲυνήθεια, ὡϲ ἐπί τοῦ εΑθηναίῃ ἐπιτελοῖ3· ἀντὶ τοῦ προϲτακτικοῦ γὰρ τοῦ ἐπτειλον τὸ ἐπιτεῖλαι παρα- λαμβανόμενόν ἐϲτιν, ἔπειδὴ ἔχει ἔθοϲ ὁ ποιητὴϲ ἀπαρεμφάτοιϲ ἀντὶ προϲτακτικῶν χρϲθαι. EM se5,40. rxsrιm. xv Ans. exso. 2 προπαροξύνειν. subaudi ex sntecedentibδus ἦν ἐξfν. 8ὰ οὐκέτι πάντωϲ πάντωϲ οὐκέτ, Haudquaquαn amplius, sicut οὐ πἀντωϲ κ nuΒo modo. Ans. cmv, msca. sca. im AL.CBb. 1 δὲ] δᾶ L θαϲϲον] fol e7ν l. 2 προπαροξύνειν Lehre Arist. 361, προπαροξύνων codd. et edd. ἀλλ’ ἤν] ol 11v A | ἄλα om A. , add A β ante παρακειμένου add xo0 Al. Bb τοῦ om omnes praeter A. 1 B ἐκ τοῦ] οὐ τούτου Β β 6 δέχεϲθε C. A in ng: αποινα δεχεϲθαι β 8 παράθεϲιν L. | 10 εἴγε] εἰ B ὁ om L | λέγω A L 11 dνθρωποϲ om C τὸν] τό L, ν add ῃ 12 κατελαβεν τὸ ὅτι A et sine τὸ B, sine ν b κατελβετο ὅτι Al.0 1 18 γενοζμενην A. |14 post ἀγνοε spatium vacuum relictum in A L. 1B A in ng scr.λθ,capitis numerum ϲυν- τξεωϲ] fol 58~ L. 16 δὴ] η in ras A~, om voculam LCB προϲταϲϲομεναι A χωρὶϲ μὲν ἄρθρων πλῆθοϲ παρεμφαίνουϲιν, ἐμὸϲ οἰκέτηϲ προϲῆλθεν, καθὼϲ δὲ εἴπομεν, προϲλαβοῦϲαι ἄρθρον ὡϲ μοναδικὴν κτῆϲιν παρεμφαίνουϲιν, ὁ ἐμὸϲ οἰκέτηϲ παρεγένετο. διὸ καὶ λείπει τὰ τοιαῦτα ἄρθροιϲ, ϲὸϲ δέ που ἔκφυγε κῆραϲ ἀδελφεόϲ {δ 512} περὶ ἑνὸϲ γὰρ τοῦ Ἀγαμέμνονοϲ ἀποφαίνεται· πατὴρ δ᾿ ἐμὸϲ οὐτίκ᾿ ὀϊϲθείϲ {1 453} μία γὰρ κτῆϲιϲ ἡ τῶν πατέρων.

καὶ μᾶλλον τὸ ἑξῆϲ ἐϲτιν ὁ δὲ ἐμὸϲ πατὴρ ὀϊϲθείϲ. εἰ γὰρ προτεθείη μὲν τὸ ὄνομα, ἐπενεχθείη δὲ ἡ ἀντωνυμία, πάντωϲ καὶ τὸ τῆϲ ὑπάρξεωϲ ῥῆμα ἐπενεχθήϲεται, ~~86s~~ βεβαίωϲιν τῷ κτήτορι δηλοῦν, ὁ πατὴρ ἐμόϲ ἐϲτιν, ὁ ἀγρὸϲ ἐμόϲ ἐϲτιν. εἰ μέντοι ἀναϲτραφείη ἡ ἀντωνυμία, ἡ ὑπόλοιποϲ χρῆϲιϲ τῶν ῥημάτων εὐπαράδεκτοϲ, ὁ ἐμὸϲ πατὴρ τρέχει, νικᾷ, ὑβρίζει, ὑβρίζεται· εἰ δὲ καὶ τῷ ὁ πατὴρ ἐμόϲ ~~ἐϲτι~~ προϲθείημεν ἕτερον ἄρθρον, ἔχοι ἂν τὴν αὐτὴν ϲύνταξιν τῇ προειρημένῃ. οῦ μὲν πρώτου ὁ πατὴρ 80 b ἐμόϲ ἐϲτιν, τοῦ δὲ δευτέρου ὁ ἐμὸϲ πατὴρ φιλοϲοφεῖ, τοῦ δὲ τρίτου ὁ πατὴρ ὁ ἐμὸϲ φιλοϲοφεῖ. ἢ δώϲει τιϲ οὖν, ὡϲ ἔφαμεν, τὸ ἑξῆϲ εἶναι ὁ δὲ ἐμὸϲ πατὴρ ὀϊϲθείϲ, ἢ ἑτέρου πρόϲθεϲιν ἄρθρου πρὸ τοῦ ἐμόϲ, πάλιν τοῦ δέ ὑπερβιβαζομένου, ὁ δὲ πατὴρ ὁ ἐμὸϲ ὀϊϲθείϲ.

Χρὴ δὲ γινώϲκειν ὡϲ ἡ ἀντωνυμικὴ ϲύνταξιϲ ἀρξαμένη ἀπαράδεκτόϲ De articulo post nomen suum repetito, post attributum nomiais non repetendo. ράδεκτόϲ ἐϲτιν δύο ἄρθρων, ὁ ἐμὸϲ ἀγρόϲ, ὁ ἐμὸϲ δοῦλοϲ· καθὼϲ μμΑ ν. β 182. ustus autem verborum ordo is est, ut nomen cum artiedlo aommκ aοa antecedat, sequatur pronomen sine articulo, si verba ὑπάρξεωϲ snbiciunturq sin reφetendo elia verbe, antegreditur pronomen cum articulo, smccedit nomen sine articulo. restat tertia loquendi ratio, ut articulus praefgatur et nomini et eubsequent pronomini, quae eandem constructionem εἰ vim habet quam altera ratio itaque versuo Diadia 453 ita convertendus est in prosam orationem, ut aut ὁ δὲ ἐμὸϲ πατὴρ ὁϊϲείϲ dicatur aot 5 δὲ πατὴρ ὁ ἐμὸϲ ὀϊϲθείϲ. Aaovκ. 183. 8i pronomen praemittitur nomini, velut si dicitur ὁ ἐμὸϲ ἀγρόϲ, feri non potest, ut alter articulos addatur, sed hoc ft, ubi nomen prae- mittitnxr pronomini. neque merus pleonasmus est ὁ δοῦλοϲ ὁ ϲόϲ. nam ὁ δοῦλοϲ rssτκ. er Ans. exso. 3 εἶπομεν: 26, 22. 72, 1. 8-19 e2 de hoc loco Schoemenn smt. 65. - 17 ἔφαμεν: lin. Β. - 18 πρόϲθεϲιν pendet ex δώϲει. -- 19 πόλιν τοῦ δέ ὑπερβίη.: nam rursus trsicitur δέ post ὁ ex eo loco, quem in. vαεu Βomerico obtinet. Ans. cmv., mscs. scs. 1s A L. Bb. 1 A ng: εμοϲ οικετηϲ πληθοϲ ϲη- μαίνει (παρεμφαίνουϲι L 1 B καὶ λείπει] καλεῖται B ( A in ng o εμοϲ οικετηϲ μοναδικὸν 4 ὄρθρα B 7 αὐτίκα L. θ προϲτεθείη ACB, corr A 11 post πατὴρ rasura unius litterae, item post ἀγρὸϲ in L. 13 δεκτὸϲ] fol δ8ν l. β 14 τῷ] τὸ A post πατὴρ add ὁ Al. | ἐϲτι eicienda esse cen - euerunt etiam Lehre et Schoemann ἕτερον om L. | 1B τοῦ] οὖ B , 1λ 16 πρώτου ὁ ἐμὸϲ πατὴρ φιλοϲοφεῖ, τοῦ δὲ δευτέρου ὁ πατὴρ ἐμόϲ ἐϲτιν codd. et edd., emend. Βilgard (16 post πατὴρ exhibet ὁ A, post idem nomen erasa ena littera in L. 17 post τρίτου inserit ὁ πατὴρ ὁ ἐμόϲ ἐϲτιν L, eadem verba post eubsequens φιλοϲοφε insermnt CBb ex εἰ factum sb L’ | ἔφη- μεν L β 18 πρόϲθεϲιν] πατρὸϲ θέϲιν A. Γπρὸ] πρὸϲ C 19 εμοϲ in ras A δὲ] 4ξ B γ 20 χρὴ] fol12z A. ~ άντωνυμιακὴ B πρόκειται δέ, ἡ τοῦ ὀνόματοϲ πρόταξιϲ καὶ δύο ἄρθρων ἐϲτὶν δεκτική, c. XL. ὁ δοῦλοϲ ὁ ἐμόϲ, ὁ πατὴρ ὁ ϲόϲ, τῶν δύο ἄρθρων δύο ἀναφορὰϲ διαφόρουϲ δηλούντων. ἐν μὲν γὰρ τῷ ὁ δοῦλοϲ τοιοῦτόν τί ἐϲτιν, οὐκ ἄλλοϲ ἢ ἐκεῖνοϲ ὁ πάλαι νοούμενοϲ· ἐν δὲ τῷ ὁ ϲόϲ ὁ οὐκ ἄλλου ἢ τοῦ ἔκπαλαι νοουμένου δεϲπότου, καθὼϲ ἐπεδείξαμεν ἐν τῷ ὁ πατὴρ ὁ ἐκείνου. ὁμοίωϲ δὲ κὰν τῷ ὁ πατὴρ ὁ ἐμόϲ τὰ τῆϲ ϲυντάξεωϲ τὸν αὐτὸν ἐπέχει λόγον· τὸ γὰρ πρόϲωπον τὸ τῆϲ ἀντωνυμίαϲ, ὡϲ εἴπομεν, γενικῆϲ ἐϲτιν, εἰϲ ἣν καὶ μεταλαμβάνεται, ὁ πατήρ μου. (

Καὶ ἔνθεν τρία ἄρθρα παραλαμβάνεται κατὰ δύο ὀνομάτων κατὰ τὴν προειρημένην τήρηϲιν, ὁ φίλοϲ ὁ τοῦ ἀνθρώπου· διὰ μὲν τοῦ ~~87s~~ πρώτου οὐκ ἄλλοϲ ἢ ὁ προεγνωϲμένοϲ, διὰ δὲ τοῦ δευτέρου οὐκ ἄλλου ἢ τοῦ προγινωϲκομένου ἀνθρώπου, οὗ καὶ τὸ τρίτον ἐϲτὶν ἄρθρον. ἐν γοῦν τῷ ὁ πατὴρ ὁ τούτου οὐ προϲτίθεται τὸ τοῦ ἄρθρον, οὐδὲ ἐν τῷ ὁ πατὴρ ὁ ἐκείνου, ἐπεί γε οὐ δύνανται αἱ τοιαῦται γενικαὶ ἀντωνυμιῶν δεικτικαὶ οὖϲαι ἄρθρον ἀναδέξαϲθαι, καθὼϲ ἐπεδείξαμεν.) 81 b est servus ile dudum cognitus, non ulios ὁ ϲόϲ est servus tuus, domini dudmn noti, non alterius. ϲnec aliter intelegendnm est ὁ πατὴρ ὀ ἔμόϲ. nam sempeδ persona possessoris, quae pronomine possessivo designatur, in genetivο casu cogtstur.⟩ Asovν. (β 184, Βinc accidere potest, ut etiam tres articuli duobus nomini- bus adiengentur, velut si loquimur ὁ φίλοϲ ὁ τοῦ ἀνθρώπου. verum ita tantum hoc licet, ut genetivus sit nominis slicnius, non pronominis. nam ὁ πατὴρ ὁ τοῦ ἐκείνου dici nequit.) rxsrκ. er μns. sxsο. l πρόκειται : θ0, 255. - ἐπεδείξαμεν: 61, 16. -- 8 εἶπομεν: 62,13 - 8-16 κ. τὴν προειρημ.τήήρηϲιν: secesndum ezm obsereatiomem quam modo ιndicaenus, ρesse ici ὁ δοῦλοϲ ὁ ἐμόϲ - 1λ ἐπεδείξαμεν: 57,23- 28. Ans. cmv., nscs. sem. im Al.CBb. 1 πρόκειται δὲ, ἡ] πρόκειται ἡ ἀπὸ L., πρόκειται ἡ Ϲ sed supra scriptum habet δὲ, πρόκειται ἡ δὲ B et bd, qui colon posuit post πρόκειται, comma ante καθὼϲ (πρόταξιϲ hlig, πραξιϲ A, τfξιϲ sed. τα in ras L, προκατάρξαϲα CBb δεικτικὴ L. β 2 ϲόϲ A LCB, ἐμόϲ b cum s. propter subsequentia scribendum videtur: ὁ πατὴρ ὁ ἐμόϲ, ὁ δοῦλοϲ ὁ ϲόϲ. A in ng ascripsit ὁ δοῦλοϲ ὁ ϲόϲ post ϲόϲ insermnt ὁ δοῦλοϲ ὀ ἐείνου ,βb 3 δηλούντων] fol 39r L. ante hoc verbum una vel dnae litterae erasae in A. τί om LB β 4 τῷ] τὸ A , corr E | ϲόϲ] ἐκείνου Cb εἰ B. sed hic supra scriptum habet ϲόϲ 4- 5 ὁ οὐκ ἄλου 5] ὅϲ οὐκ ἄλλου ν L. sed ϲ et alterum υ ab L), ὅϲ οὐκ ν dλλου CB 5 επεδειξαμεν A, ἀπεδείξαμεν l.ΟBb (nisi quod L απε in ras habet ab Lx) β 6-8 ὀμοίωϲ-πατὴρ μου huc traiecit Lhlig ab exitu paragraphi 134. HSchneider quoque iHic verba delenda censet, sed non hac traicienda d 8 τρία] δύο sed supra scriptum τρία Β. A III in ng ὅτι γ ἄρθρα παραλαμβανεται κατα β ονοματα κατὰ δύο A b, μετὰ δόo L. CB, sed L. με in ras | 10 A in ng o φιλΕo του ἀνθρώπου β 11 5 ὁ προεγνωϲμένοϲ om A L, add L. exhibent CBb ante posterius οὐκ inserit ὁ Schoemann 12 ἀνθρώπου ex ὄρθρου factum ab L |13 τφ] τὸ A. , corr post πατὴρ duae litterae erasae in A. Γπροϲτεθήϲεται L. | Α in ng: ὅτι τὸ τούτου καί εκεινου απροϲληπτα εϲτ του του ὄρθρου ωϲ δεικτικα ὄτα τοῦ] τὸ A. , corz A 14 γε] περ LB 1 15 δεικτικαὶ om L, add L ὄρθρα B παραδέξαϲθαι LB ἀπεδείξαμεν L. Bb, sed L. prius α habet in ras ὁμοίωϲ δὲ κἀν τῷ ὁ πατὴρ ὁ ἐμόϲ τὰ τῆϲ ϲυντάξεωϲ τὸν αὐτὸν ἐπέχει λόγον· τὸ γὰρ πρόϲωπον τὸ τῆϲ ἀντωνυμίαϲ, ὡϲ εἴπομεν, γενικῆϲ ἐϲτιν, εἰϲ ἣην καὶ μεταλαμβάνεται, ὁ πατήρ μου..

Μὴ ποραλελείφθω δὲ κἀκεῖνο, ὡϲ τὰ ἐπιτρέχοντα πτωτικὰ τὴν τῶν προϲηγορικῶν θέϲιν, προϲλαμβάνοντα κατ᾿ ἀρχὴν τοῦ λόγου ἄρθρον, ἐμποδίζει τὴν τοῦ ἑτέρου ἄρθρου παρείϲδυϲιν. οἷόν τε γάρ ἐϲτιν φάναι ὁ ἄνθρωποϲ ὁ ἀγαθόϲ, οὐ μὴν ὁ ἀγαθὸϲ ὁ ἄνθρωποϲ· ὁ δοῦλοϲ ὁ ἐμόϲ, οὐ μὴν ὁ ἐμὸϲ ὁ δοῦλοϲ· ὁ παῖϲ ὁ γράψαϲ, οὐ μὴν ὁ γράψαϲ ὁ παῖϲ. καὶ ϲαφὲϲ ὅτι αἰτία ἐϲτὶν τοιαύτη. ἐπεὶ γὰρ τὰ ἐπιθετικώτερον ἀκουόμενα φέρεται ἐπὶ τὰ ὑποκείμενα. οὐ μὴν τὰ ὑποκείμενα πάντωϲ ἐπὶ τὰ ἐπιθετικά, εἴγε τὸ ἄνθρωποϲ οὐκ ἐπιζητεῖ τὸ λόγιοϲ, τό γε μὴν λόγιοϲ τὸ ἄνθρωποϲ, ϲυμβαίνει καὶ τὴν ϲυνοῦϲαν ἀναφορὰν ἐν τῷ ὁ λόγιοϲ ϲυμφέρεϲθαι ἐπὶ τὸ ἄνθρωποϲ, καὶ ὡϲ οὐκ ~~88s~~ ἔϲτι προϲθεῖναι μετὰ τὸ λόγιοϲ τὸ αὐτὸ ἐπιθετικὸν λόγιοϲ, οὕτωϲ οὐδὲ μετὰ τὸ ὁ ἐν τῷ ὁ λόγιοϲ ἄνθρωποϲ ἕτερον ἄρθρον προανενήνεκται γὰρ διὰ τοῦ ϲυνόντοϲ ἐπιθέτου.

Aκαv. 185, Meque ilud praetermittendum est, omnia caenalia, quae ad aomina appeHlativa accedunt, si ntecedunt et aticuοs praefxοs habδent, βlane prohiboεre, quomdinus alter articulos fater ipsa et appellativa inseratur, ergo non icere dicere ὁ ἀγαθὸϲ ὁ ἄνθρωποϲ, ὁ ἔμὸϲ ὁ δοῦλοϲ. nec latet cause. nam ut adiectiva (vel voces in adiectivorum modum ustrpstaε) ad personas v8d res per- inent, de quibus sommo est, neque vero hae personae ad adiectiva, ia eliam ariculns simul cum adiectivο cui praefxms est, pertinet ad iiam, de qua loqui- mur, personam, neque magis aptum est post ὁ λόγιοϲ ante ἄνθρωποϲ articulum repetere quam repetere epitheton rrsrε. er μAns. xxxo. 2 εἶπομεν: θ2,13. - 4 ἐπιτρέχοντα. cum aecusatiεo ut 41,6. 245,25 - 1ξ ϲυμφέρεϲθαι. ϲύν simsd. - B ad προανενήνεκται cfr 84, 10. iam prun ἀναφορὰ sigdfcata es eo articulo, qui adieetεo pruemtssus est. ans. emr., mscs. sca. m Al.CBb. 1 B ὁμοίωϲ -ὁ πατὴρ μου post lin. θ anteced ppaginse ἐκείνου trsicienda censet ~lig. vide Argum. § 133 β 1 καν A, κxὶ ceteri τῷ] τὸ A , corz A τὰ om B 1 2 μterum τὸ om B ὡϲ om C ὡϲ πομεν] fol e9v L. 1 4 δὲ ente παραλελείφθω conloesnt LCB A in mgr ὅτι τα προϲηγορικα κατ ορχην κείμενα καί δεχομενα ἄρθρον ἐμποδίζει τήν του ἑτέρου ὄρθρου nαρειϲδυϲιν οιον ανθρωποϲ αγαθοϲ ου μήν αγαθοϲ ανθρωποϲ μολλον δὲ αγαθοϲ ανθρωποϲ 1 πτωτικὰ] fSchoemsnn’ poscit ἔπιθετικὰ. at hoc nec necesssωum est εἰ hanc dubitationem habet, quod alibi Ap. ita non digeifeat nisi nomina adiectiva, aen pronomina, non participia: ubi iura (11) ἐrΕετικὰ dicit, vidstnr sobsequens tantum exemplam λόγιοϲ ante οculoa habnitse Ha. 1θ praefert τὰ ἐπιθετικώτερον ἀκουόμενα ( kλ παραλαμβάνοντα B β θ smte ἐμ- εοδίζει add οὐκ B ῇ 7 o ente poster. ὄνθρωποϲ om L , add ψ 8 5 ante δοῦλοϲ om A L, add L 2 post γράψαϲ om L, add P ἐπε) ἐπὶ A. , corr A γὰρ om LCBb β 10ἐπιθετικώτερα LC ( φέρεται] φαίνεται L, om C 12 τόγε] τὸ δὲ B ( τὸ ente dνθρωποϲ] τῶ L, corz L ϲυμβαίνει] ϲημαίνει ante κω add tἔ LOB ψ 18 τὸ] τφ καὶ ὡϲ] fol eor L. 1 14 τὸ αὐτὸ ἐπθετικὸν λόγιοϲ om LCB 1 15 τὸ] τν L, τοῦ C ὁ add HBebode, recepit b ex |ἐν L in ras hebet |προϲενήνεκται LCB (sed L. ϲ in ras habet). ide Adn. exeg. De concursu duorum articulorum.

Τρύφων {p 25 Vels.} φηϲὶν προτάττεϲθαι καὶ τῶν ἄλλων 25 c.XLI, πλαγίων τὸ ἄρθρον τὸ ὁ μετοχῆϲ ἐπιφερομένηϲ καὶ τῆϲ οὗτοϲ ἀντωνυμίαϲ μετὰ ῥήματοϲ τοῦ ἔϲτιν, ὁ τὸν ἄνθρωπον ὑβρίϲαϲ οὗτόϲ 82 b ἐϲτιν. οὐδὲν δὲ κωλύει καθολικώτερον φάναι· καὶ εὐθείαϲ οἱοϲδήποτε ῥημάτων τε τῶν ὕπαρξιν ϲημαινόντων ἢ ὀνομαϲτικὴν ἢ οὐϲιώδη, ὁ τὸν ἄνθρωπον ὑβρίϲαϲ Θέων ὀνομάζεται, ὁ τὸν ἄνθρωπον λακτίϲαϲ ἵπποϲ ἐϲτίν, ὁ τὸν ἄνθρωπον ὑβρίϲαϲ ἐγώ εἰμι· ἐπεξεργάϲαϲθαί τε τὴν αἰτίαν οὕτωϲ ἔχουϲαν.

Αἱ πλάγιαι ϲυντάϲϲονται ταῖϲ εὐθείαιϲ μεταξὺ πίπτοντοϲ ῥήματοϲ, οὗ τὰ τῆϲ διαθέϲεωϲ ἐπὶ τὴν πλαγίαν μέτειϲιν ἐκ τῆϲ ϲυνούϲηϲ εὐθείαϲ, τὸν ἄνθρωπον ὕβριϲεν Θέων, τὸν ἄνθρωπον ἐλάκτιϲεν ἵπποϲ. ἐφ᾿ ἧϲ δὴ ϲυντάξεωϲ εἰ προϲθείημεν τὸ ἄρθρον πρὸ τῆϲ ἐγκειμένηϲ εὐθείαϲ, μένει τὰ τοῦ λόγου, τὸν ἄνθρωπον ὕβριϲεν ὁ Θέων, τὸν ἄνθρωπον ἐλάκτιϲεν ὁ ἵπποϲ· εἰ μέντοι πρὸ τῆϲ αἰτιατικῆϲ, οὐ γενήϲεται τὰ τοῦ λόγου κατάλληλα, ὁ τὸν ἄνθρωπον ὕβριϲε Θέων τὸ γὰρ ἄρθρον ἀποϲτὰν τῆϲ εὐθείαϲ τὸν λόγον παραφθείρει. καὶ ἔνθεν τὸ ῥῆμα μετοχὴ γίνεται, ἵνα ἀποδῷ τῷ ἄρθρῳ καὶ τὴν ὀρθὴν πτῶϲιν καὶ Aaovκ. ἐ 1ξ6. Tryph o docet, ὁ articulum praeponi etiam ceteris obliquis casibus [non scium genetιeo, de qua constructione am dctam est pαrαgr. I34), si sequatur perticipium et οὖτοϲ pronomen et ἔϲτιν verbδum, ex. gx. ὁ τὸν ὄνθρωπον ὑβρίϲαϲ οὐτόϲ ἐϲτιν. at mυlto latius bic usus patet, et dicendum est, non solum si οὖτοϲ et ἔϲτιν subiciuntur, illud feri, sed etiam, si alius nominativus se- qoitur, velut Θέων, Τπποϲ, et aliud verbnm ὑπάρξεωϲ, velat ὀνομάζεται. Aaovκ. β 137, Causa autem huius nens haec est. si in hoc enuntiato τὸν ὄνθρωπον ὕβριϲε Θέων articulum ad nominativum pertinentem ente ipeum nomen propxium inserimus, non corrumpitur oratio sed soloecismum admitfe- remmns, si diceremus ὁ τὸν ἄνθρωπον θβριϲε Θέων, quod vitium ut evitetur, ver- bum ὕβριϲε mutandum est in participium et adiciendum verbum ὑπαρκτικόν. rxsrκ. er Ann. exso. τῶν ὄλλων πλαγίων. SSchoemann’: quo petine5 hoc ἄλλων7 Ad gemeheum de quo dictum supra. -4 εὐθείαϲ οἰαϲδήποτε. subaudiendum ἐπιφερομένηϲ. - B ῥήματα θπαρξιν ϲημαίνοντα vel ὁπαρκτικὰ nonnusquam distinguuntux a nominandi verbis, velut inὰa 115, 13 τὰ ὕπαρξιν ἢ ἰδίαϲ ποιότητοϲ θέϲιν ii. e. nomenclationem) ϲημαίνοντα, de pron. 52,16 τὰ τῆϲ ὑπἀρξεωϲ ἢ κλήϲεωϲ ῥήματα sed saepius ὑπαρκτικῶν vs ὑπάρξεωϲ nomine com- prehmmdunturetiam verbanuncupsndi:videsupra 45,1Β.64,14.de pron.25,2. inde quae hoc loco legtur ὕπαρξιϲ notionis partilio. ad οὐϲιώδη cfr iura 83,11 et de toto loco Schoemenn art. 65. - 8 ἔπεξεργάϲαϲθαι. er 122, 7. pendet e κωλύει. Ans. emr., cscs. sca. im A l.CBb. 1 προϲταττεϲθαι A , corz A β 8 τοῦ ἐϲτιν] τουτέϲτιν AL. ὑβρίϲαϲ] fol 12v A. ψ 4 κολυει A ~, corr A καολι- κοτερον A. , corz A 5 νῶν] τπν C ὅνομαϲτικὴν Lhlig, ὀνοματκὴν Al. Bb, quas coruptela invemituretiam ubδi de nominativo casu sermo est, unt 313.2. 314, ψ 8 επεξεργαζεϲθαι l.B 8 ϲϲοντάι] inc. fol eor l. 1 10 εὐθείαϲ] ἰτίαϲ A. , corz A 16 11 τὸν - πποϲ om A. , add in ng A β 1B post λόγου add κατάlληλα CBb, καταiλήλου L 16 παραφθερε B B 16 -17 ro ρημα om A ’, add supra A A in ng: διὰ τί τὸ ρημα γίνεται μετοχή 17 τῷ ὄρθρῳ] utrumque ω in ras A prius xm om L ~~89s~~ τὸ ἀρϲενικὸν γένοϲ. καὶ ἐπεὶ ἀδύνατόν ἐϲτιν δίχα ῥήματοϲ λόγον ϲυγκλείεϲθαι, παραλαμβάνεται ῥῆμά τι τῶν ὕπαρξιν δηλούντων, ἵνα τὴν τοῦ δράϲαντοϲ προϲώπου διάθεϲιν δηλώϲῃ, ἐπεὶ καὶ προϲώπων ἡ μετοχὴ ἀμοιρεῖ, ὁ τὸν ἄνθρωπον ὑβρίϲαϲ Τρύφων ἐϲτίν ἢ Τρύφων 83 b ὀνομάζεται.

Καὶ ἐπὶ τῶν ἀντωνυμιῶν αὐτὸ μόνον τὸ ἔϲτιν ἔγκλιμα τούτου παραλαμβάνεται, οὗτόϲ ἐϲτιν ἢ οὗτοϲ ἦν, ἐγώ εἰμι, ϲὺ εἶ οὐϲίαϲ γὰρ μόνηϲ εἰϲὶ ϲημαντικαὶ αἱ ἀντωνυμίαι, ἥνπερ ϲημαίνει τὸ εἰμί· τοῖϲ δὲ ὀνόμαϲι τὸ ὀνομάζεται καὶ τὰ ϲύζυγα, ἐπεὶ ὀνομάτων ἴδιον τὸ ὀνομάζεϲθαι ἢ καλεῖϲθαι, ὁ τὸν ἄνθρωπον ὑβρίϲαϲ Τρύφων λέγεται ἢ καλεῖται. Οὐχὶ οὖν καὶ τὸ ἔϲτι ϲυντάϲϲεται; Πάνυ εὐλόγωϲ, ἐπεὶ ἐνυπάρχει τοῖϲ μὲν ὀνομαζομένοιϲ τὸ οὐϲιῶδεϲ, οὐ μὴν τοῖϲ οὐϲιώδεϲιν ἡ ἰδία θέϲιϲ τῶν ὀνομάτων. οὐ γὰρ εἰ οὗτοϲ, πάντωϲ καὶ Οδυϲϲεύϲ· εἰ δέ τιϲ Ὀδυϲϲεύϲ, πάντωϲ καὶ οὗτοϲ, οὗτοϲ δ᾿ αὖ Λαερτιάδηϲ πολύμητιϲ Ὀδυϲϲεύϲ {Γ 200}.

A τοιαῦται ϲυντάξειϲ ἐγχωροῦϲιν καὶ ἐπὶ γενικῶν καὶ ἐπὶ δοτικῶν, τῶν γενικῶν ἐξαίρετον ἐχουϲῶν τὸ καὶ μετοχῆϲ μὴ ἐπιφερομένηϲ Axαvκ. β 1ξ8. Afque nbi post participium pronommn personlle vs1 de- monsrafivum sequitur, ibi non εubicitnr nisi forma εἶνρι verboi (velut 5 τὸν dνθρωπον ὑβρίϲαϲ οὖτόϲ ἐϲτιν) ubi vero nomen sequitur, ibi etiam verbδa sppellsndi subicere licet (velat ὁ τὸν ἄνθρωπον ὑβρίϲαϲ Τρύφων ὀνομἀζεται). sed sequi potest etiem ἔϲτι verbδum post parficipium et nomen (ὸ τὸν ἄνθρωπον ὑβρίϲαϲ Τρ.ἐϲτίν), idque optimo iure. nam sunt quoque omnes qui sppellanmx, neque vαo appellantux quicumque sunt. Aaevε. β 1ξ8, Non solum autem accusativus (ex participio pendens) post ὁ articuum locum habδet, sed etiam genetivi et dativi. atque genetivorum hoc proprium est, ut eliam, si participium non subicitur, axticulum assument: ὁ τοῦ ἀνθρώπου οἰκέτηϲ ἔδραμεν, ubδi genetivus acticuli τοῦ cum ἀνθρώπου ad κτῆμα rssrm. er Ans. sxsα. 2-ξ Ἴνα -δηλώϲῃ: adiecto verbδo etiem personne ψυχικὴ διάθεϲιϲ signifcaur, quae vis est propnia verbi, deest paticipio. vide 208.6. - 6 ad ἔγrλιμα δrmam fexam ef 277.16 ἡ παθητικὴ ἔγκλιϲιϲ, de adv.119,6 120,19)τῶν ἐν τοϲ ῥήμαϲιν ἐγκλίϲεων, ad quem locum videHSohneideri comment. (etquem Ska B 4eontulit. Theon.progymn.D 89,22Sp.ἐπίτῶνκατὰτὸϲ nπτώϲeιϲ ἔγrλίϲεων), iura 152,2 αἰ ἐγκλινόμεναι πτώϲειϲ, denique de adv. 173,24 τὸ ἀναγινώϲκω καὶ ἀνεγίνωϲκον καὶ τὰ ἐξῆϲ aλίματα. - 8 ϲύζυγα de verbis non eiusdem felonis, sed eiusdem vel nimilis signifcationis, ut 64, 19. ad τὸ ὁν. καὶ τὰ ϲύζ. snbaudiendαm ϲυντάϲϲεται ex antecedenti παραλαμβάνεται. An~. οmr, msca scs. AL. Bb. 1 καὶ om C β 2 ῥῆμα om L. CB παραλαμβανεϲθαι A Β προϲώπου) ου in ras A δηλώϲῃ] fol61r L. δηλωϲει A , corz E β 6 εγλημα A L , corr A ψ 7 A in ng ὅτι ουϲιαϲ ϲημαντικαί αἱ ἀντωνυμίαι (αἰ om C P 8 ἐπε] ἔr A L post ἐπεὶ add τῶν CB 9 η om A. , add A3 ) 16 o5ν] δ C ἔϲτ] ὅϲτιϲ A , corr A 1 11 πάνυ αsiecit ante ϲυντάϲϲεται L, corn L ν ὑπάρχει A L | τοῖϲ] τουϲ A. , corr A μὲν o5ν δνομ. B 1β 12 δία om B θέϲιϲ ALb, διάθεοιϲ CB | 13 ουτωϲ A, ubi ab τωϲ καί ουτωϲ inc.fol13z β 14 οὕτοϲ) fol e1ν L. 1 15 posterius ἐπὶ om L προϲλαμβάνειν ἄρθρον, ὃ πάντωϲ φέρεται ἐπὶ τὸ κτῆμα, ὃ ἐξ αὐτῆϲ μόνηϲ νοεῖται, διὸ καὶ ἐξαίρετον ἔϲχεν τὴν ϲύνταξιν, ὁ τοῦ ἀνθρώπου οἰκέτηϲ ἔδραμεν. εἰ γὰρ μὴ τῇδε ἔχοι, ἐπὶ ῥῆμα δὲ φέροιτο, οὐδὲ ~~90s~~ προϲλαμβάνει τὸ ἄρθρον, ἀνθρώπου ἀκούω, ἀγροῦ δεϲπόζω.

Ϲὺν δυϲὶν ἄρθροιϲ λέγεται ἐν προϲηγορικοῖϲ, καθ᾿ ἣν προεκτεθείμεθα c. XLII. ϲύνταξιν, τὸ τῆϲ ἐλάφου ἔκγονον, ὁ τοῦ ἀνθρώπου 84b υἱόϲ. μετὰ δὲ κυρίων οὐ λυπεῖ κἂν χωρὶϲ τοῦ ἰδίου ἄρθρου, ὁ Ἀριϲτάρχου γνώριμοϲ, ὁ Ἀπολλωνίου φίλοϲ. καὶ κατὰ τὸ τοιοῦτο κυρίου ϲύνταξιν ἀποφέρεται τὸ βαϲιλεύϲ· φαμὲν γὰρ ὁ βαϲιλέωϲ παρεγένετο, τῶν ἄλλων προϲηγορικῶν ἀπαραδέκτων ὄντων. Καὶ μήποτε εὐλόγωϲ τὰ προϲηγορικὰ δύο ἄρθρα αἰτεῖ. οὐ γὰρ ἔνδεκτον ἀναφέρεϲθαι κτῆμά τινοϲ, τοῦ κτήτοροϲ μὴ οὐχὶ προαναφερομένου· ἢ γὰρ ἀμφότερα χωρὶϲ ἄρθρου, λέοντοϲ ϲκυμνίον ἔδραμεν, ἢ ἀμφότερα ϲυνανενεχθήϲεται, τὸ τοῦ λέοντοϲ ϲκυμνίον ἔδραμε. τὰ μέντοι κύρια διὰ τῆϲ ἰδίαϲ θέϲεωϲ ἀναπολούμενα οὐχ οὕτωϲ προϲδέεται (οἰκέτηϲ) eferendus est, quod esse κτῆμα ex scio genetivo intellegitur. si vero genetivus non ad eliud nomen sed ad verbum pertinet, srticnlum non [emper] assumit: ἀνθρώπου ἀκούω. Aaαvκ. ψ 14θ. Θenetivus possessivus nominis appellativi articulum hebet, ubicumque alteri nomini, ex quo pendet, ariculus praefxus est: ὁ τοῦ ἀνθρώπου υίόϲ. nam quicumque personam velrem, quae possidetur, ut cognitam designet, ia stiam possessorem ut notum signifcaαe deboet. neque tamen lex velet, s1 genetivus nominis proprii est aut βαϲιλεύϲ nominis, quod proprii vice fungitur. nam propria, quia pecolisres unius appelationes sunt, arficulo non inἅigent, si repetantur. rssrκ. er Ans. exse. ἁ-p l1λ,B vide Schoemsnmi aαt. θὅseq. - ῖ οὐ λυπε soa dyadst legentem ed αuedientem. HSehneider coxferri iubet Platonis ratylum 393E. - 1θ ἀπαραδέκτων. mente supplendum: τῆϲ τοιαύτηϲ ϲυν- τξεωϲ, ν ἀποφέρεται τὸ βαϲιλεύϲ. cr 16, 18. 61.18. 80. 8. - 11 ἔνδεκτὸν ἐϲτιν -ἐνδέχεται, δυνατόν ἐϲτιν. cr 148,4. 181,10 342.26. de adv.134, 1. - 15 ad ἰδίαϲ θέϲεωϲ cx pag anteced lin. 12. Ans. mmm.,maacs.sca.rm A L. Bb. 1 παραλαμβανεινA.,corA | ὅ] εἰ in ras L φαιρεται A. ,corr A 8 τιδε A ,corr A ἔχει L ἐπίρρημα A B δὲ om. B φέροιτο] ερ in ras babet L, φαίνοιτο A β 7 οὐ λυπε κἆν χωρὶϲ τοῦ ἰδίου ἄρθρου ALb (nisi quod in A. post χωρὶϲ legitur repetitum sed inductum κυρίων), τὸ ν ἐκλείπει καὶ τὸ κύριον χωρὶϲ τοῦ ἰδίου ἄρθρου λέγεται CΒ, eandemque scriptu- ram in genuinae locum ita substitmdit L, ut induceret οὐ et κἆν χωρὶϲ, mutεet λυπε in λείπει, in ng ascriberet τὸ ἕν ἐκ et κxdὶ τὸ κύριον χωρὶϲ, denique post ρθρου adderet λέγεται 1 Β κατα τοιουτο ἄ , sine τὸ et sine ν, τὸ supra add A, κατὰ τὸ τοιοῦτον L.CBb 9 ἀποφέρεται] fol e2z l. A ng βαϲιλευϲ ωϲ κυρίον ( 5] τὸ 5 B | 10 ἀπαραδέκτων] ϲ. εὐπαραδέπτων Sophianus vν EBe- bοde, quod Portas recepit sic interpretatus: quamquam eetεra nomena appeΕatiεα ψaee admstuat artculum. vide Adn. exeg. β 1I μήποτε] μὴ om CB, in L. ra- sura duarum litterarum ἔνδεκτον] ἀνένδεκτον L, Portus voluit εὔδεκτον ad- smmssu ~acde, consentaneum. vide Adn. exeg. 1 12 κτητωροϲ A , corr A μὴ οὐχ] οὐχὶ μὴ L 1 13 ὄρθρων C 1 14 ϲυνανενεχθήϲεται A Lb, ϲυνενεχθήϲεται CB ( 15 διὸ] τὰ B ουτωϲ A, οὕτω ceteri τοῦ ἄρθρου. ταύτῃ μοι δοκεῖ εὐπαράδεκτον γίνεϲθαι καὶ τὸ ὁ βαϲιλέωϲ οἰκέτηϲ, καθὸ δυνάμει κύριόν ἐϲτιν ὄνομα τὸ ὁ βαϲιλεύϲ. νοεῖται γὰρ ἐκ τοῦ ἐπικρατοῦντοϲ ὁ Πτολεμαῖοϲ, καὶ μᾶλλόν γε ἰδιάζεται τοῦ ~~91s~~ Πτολεμαίου, εἴγε ὁμώνυμοι μὲν Πτολεμαῖοι, εἷϲ δὲ εἰϲ ὃν τὰ τῆϲ βαϲιλείαϲ ἀνηνέχθη.

Ἔϲτιν δὲ καὶ ἑτέρα ϲύνταξιϲ μετοχικὴ μετὰ ἀπαρεμφάτου ῥήματοϲ καὶ τῆϲ ὑπολοίπου ϲυντάξεωϲ, ἣν προεκτεθείμεθα, ὁ τὸν ἄνθρωπον θέλων ὑβρίϲαι οὗτόϲ ἐϲτιν. καὶ καθόλου ἡ τῶν προαιρετικῶν ῥημάτων ϲύνταξιϲ εἰϲ μετοχὴν μεταλαμβανομένη οὕτω καθίϲτηϲιν 85 b τὸν λόγον. διότι μέντοι τὰ προαιρετικὰ ῥήματα ἐξαιρέτωϲ ἀπαιτεῖ ἀπαρεμφάτων ϲύνταξιν, κατὰ τὸν δέοντα καιρὸν παραϲτήϲομεν. (Κατὰ δὴ τὰϲ προειρημέναϲ ϲυντάξειϲ ἡ ἑκών μετοχὴ ἀποϲτήϲεται τῆϲ τῶν μετοχῶν ἐννοίαϲ· οὔτε γὰρ μετὰ ἀπαρεμφάτου ϲυγκλείει λόγον οὔτε χωρὶϲ ἀπαρεμφάτου, ὁ τὸν ἄνθρωπον ἑκὼν ὑβρίϲαι οὗτόϲ ἐϲτι. Aaαvκ. ψ 141. Hostat denique haec articulicum participio consructio: ὁ τὸν νθρωπον θέλων ὑβρίϲαι οὖτόϲ ἐϲτιν, nbi non ex participio pendet accosativua nominis, sed ex infnitivο, qui ipse ex participio pendet verbi volontatis. (ceterum ex psrticipislibus quas modo explanavimus constructionibus hoc quoque patet, ἑκών pa ticipii vi discedere: nam illic in participii locum subsitutum neque cum innitivο neque sine infnitivο effciet enunfiatom absolutum et congruens.) rssxε. xv Ans. exso. 1 εὐπαράδεκτον quod ace, sne uHu admstti petet. cf 56.21. 78.28. 79.23. 146,22. - 25 νοeται ἔκ τοῦ ἔπικρ. ὁ Πe eques imprastem dict, ater, qui ιΒum audi, stacim ex hac appellatione intellegit de P7eemaeo ese senonem. - Β μᾶλλον tδ. mαgs proprium es4 quam nemen go- prium. videAdn.ex.ad 128.13. -- ~ προεκτεθείμεθα:82,1 - 28. - 11 παραϲτήϲομεν: promisso stetit 228,2ξseqq. - 12 ἐκ5ν in participiorum numero habδebδsmt et Apollonius et Herodianus et posteriores φammatici. vide de pron. 58,4 : τὸ ἕ πρὸ τοῦ ϲ κείμενον δαϲύνεται, . . . ἑκών, κἆν ἀπὸ τοῦ εἶκω ἐνεϲτῶτοϲ ἐϲχημα- τιϲμένον ῇ. Choerob.in Theod. I 300.4 Βilg.(s17.34 Θ ): αἰ μετοχαὶ ϲυντιθέμεναι οὐκ ἀναβιβάζουϲι τοὺϲ τόνουϲ . . .ἐὰν γὰρ ἀναβιβάζωϲι τοὺϲ τόνουϲ, οὐκέτι μένουϲι μετοχαί, ἀλλὰ γίνονται ὀνόματα . . .δὲ προϲθεῖναι εχωρὶϲ τῆϲ ἑκών ἀέκωο. αὕτη γὰρ ἀνεβίβαϲε τὸν τόνον καὶ ἔμεινε μετοχὴ, et quae sequuntur usque ad 301, 33. Arcad. p 201,6Schm.(Βerod I47 10Lte) et schd.A adΜe79(Βerod.H88.19Ltz). EM 19.40. 850,36. Eostath. ad P112 1097,64. Ans. omr., mscs. scs. ix A l.CBb. 1 εὐπαράδεκτον] ϲ. ἀπαράδεκτον Soph νml Βlebode, scil subaudito ὄρθρου. vide Adn exeg. l γενέϲθαι CB 3 διa- ζετο L, prius ι in ras et post alterum item perra rasura 1 4 ἐϲ δὲ] fol e2τ L 6 μετὰ om B B Β καὶ om L.B, sed in ng E adacsipsit κ sine ullo compendii signo 1 μετοχικὴν L β 10 ἐξαιρέτωϲ) fol 13v A 11 ente κατὰ add καEhϲ L β 16 ante λόγον add τὸν l. 18 -14 οὕτε χωρὶϲ-ἔϲτι om A. , add A in ng 14 τὸν] τῶν A. ὑβρίϲαι A (de quo Hekker eruavit) et b, ὑβρίϲαϲ .CB, ex qua cfroptela orta est altera verborum eubsequentium, quam Portas in libro manuscripto se invenisse naαrat: καὶ γὰρ χωρὶϲ μετοχῆϲ ἀκατάλ- ληλοϲ ὁ λόγοϲ post ἐϲτι Hekkero intercidisse videtur alterum exemplum: ὁ τὸν ἄνθρωπον ἑκὼν οὕτόϲ ἐϲτι, qnod tamen cogitando supplesii potest, praeseftim εἰ articulus legitur ante subδsequens ἀπαρεμφάτου καὶ γὰρ χωρὶϲ τοῦ ἀπαρεμφάτου ἀκατάλληλοϲ ὁ λόγοϲ. εἴρηται ἡμῖν ἀκριβέϲτερον ἐν τῷ περὶ μετοχῶν ἡ αἰτία τῆϲ ἀκαταλληλότητοϲ.)

De articulo postpositivo.

Ἑξῆϲ ῥητέον καὶ περὶ τῶν ὑποτακτικῶν ἄρθρων, ἅπερ οὐ c. XLIlI. μόνον τάξει καὶ φωνῇ διαφέρει τῶν προτακτικῶν, ἀλλὰ καὶ ἐν ϲυντάξει πάνυ διαφόρῳ. καὶ πρόδηλα μὲν τὰ διάφορα τῆϲ φωνῆϲ καὶ τῆϲ τάξεωϲ, οὐ μὴν καὶ τὰ τῆϲ ϲυντάξεωϲ, περὶ ἧϲ καὶ προειλάμεθα ἐκθέϲθαι.

Pro articulo postpos., qui peculiare exigit verbum, substitui potest etism coniunctio copulativa.

Τὰ προτακτικὰ τῶν ἄρθρων ϲυνοδεύει τοῖϲ ὀνόμαϲιν εἰϲ τὸ αὐτὸ ῥῆμα καὶ εἰϲ τὴν αὐτὴν μετοχήν, ἄνθρωποϲ περιπατεῖ, ἀνθρώπου ~~92s~~ ᾄδοντοϲ ἤκουϲα· καὶ ἔτι ϲὺν ἄρθρῳ. ὅπερ ἀδύνατον ἐγχωρῆϲαι ἐν ὑποτακτικῷ, λέγω κατὰ ἑνικὴν ϲύνταξιν· ἑτέρου γὰρ πάντωϲ ῥήματοϲ Aaαvκ. 142. Porro dicendum est de articulis postpositivis, qui non. modo οrdins et forma diferumtt a praepositiτis, verum etiam consructione. ac diξerentia ordinis et formae apparet, discrimen constructionis non item, de quo iam disserere in animum induximus. Aaovκ. β 14ξ. Praepositivus arficdlus ad idem verbum vel paricipium pertinet, ad quod nomen, cui praefxus est. elia est ratio pospositivi, qui alterum verbδum eigil, sive eius subiectum est persons articulo designata sive rssrm. er Ans. exse. 8 ὰ Schoemann art. 33 offendit in εἰϲ τὴν αὐτὴν μετοχήν verbis et in exemplo ἀνθρώπου δοντοϲ κουϲα, quia, si dicatur τοῦ ἀνθρ. Sd. κ., neque εticulus neque nomen aut subiectum aut obiectum εἰ perti- cipii, sicut in altero exemplo ὁ νθρ.subiectum sit περιπατε verbi: nam propterea tantum perticipium ᾶδοντοϲ additum esse, ut signifcetur, fn quanam condicione versans homo audiatur. at ϲυνοδεύει τάϲ ὁνόμαοι τὸ ὄρθρον ec τὸ αὐτὸ ῥῆμα καὶ εἰϲ τὴν αὐτὴν μετοχήν non signifcsnt aticulum eiusdem verbi vel participii eubiectum aut obiectum esse atque nomen, cui praemssus est, sed hanc tantum vim habent: comdtafur πominibss ad fiem cerm et idem pαrtieiytm, ut 48, 19> ῶ adverbium dicitur ϲυνοδεύειν τῇ κλητικῇ. - 10 κατὰ ἔνικὴν ϲύνταξιν. vide Adn. crit. 16- 117,3 Pzsc. XV1 30 p127,12 EL : quν qκcαee suδinngιtur Ans. omr., mscs. scm.ιm Al.CBb. 1 καί γαρ in ras A (γαρ supra scriptum est), γὰρ om B xo0 om A b, praebent Al.ΟCB ὀκατάλληλοϲ] fϲl e3r L. ὁ om AL. β 2 ἀκαταλληλότητοϲ A Βb, καταλληλότητοϲ L. 1 8 A ng: περί τῶν ὑποτακτικῶν ὄρθρων 1 4 ante ϲυντdξει add τᾳῇ CBBb B διαφόρῳ] διαφέραι )Bb - 6 καί τηϲ ταξεωϲ ου μήν καί in ras A habet ab Eo non ab A3 teste Θuttentagio), verba sequentia τα τηϲ ϲυνταξεωϲ, quae A~ om, add A in ng EC om οὐ μὴν καὶ τὰ τῆϲ ϲυντάξεωϲ b pro οὐ μὴν καὶ exhibδet δυϲχερέϲτερα δὲ, quam mutationem Porto iam accepit β 6 προειλαμεθα A, προελό-- μεθα ceteri, sed in L llterum in ras est 7 αὐτὸ om h β Β αὐτὴν om l.B 1 μετοχὴν] in ras L β 8 καὶ om LB 10 A ng: ϲυνταξιϲ ὑπο- τακτικοῦ ὄρθρου ἑνικὴν A Eb. γενικὴν (B7), τἡν αὐτnν ci. Soph., Schoemann: ortαsse (egmmdua κατά γε μίαν, sed idem art. 33 ἑνικὴν retinet et Apollonium putat dicere, lagen, quam proposuerit, ad iDud tantum genus enumtistorum pex- tinere, in quibous nomen atque articulus numeri singularis sint (nam ἑνπικὴν ϲύν- ταξιν nibil esse posse nisi constructionem nometi singularis). ante οcuos enim hoc loco fuisse grammatico huiusmodi enunfiats: οἱ δὲ δύο ϲκόπελοι ίκάνουϲιν παρέμπτωϲιν αἰτεῖ, ἦλθεν γραμματικὸϲ ὃϲ διελέξατο, ὃϲ ἀνέγνω, κἂν ἐν μεταβάϲει γένηται τὰ τοῦ ῥήματοϲ, λέγω ἐν ἑτέρῳ προϲώπῳ, ἀνθρώπῳ ὡμίληϲα ᾧ παρέϲχον ξενίαν. εἰ μέντοι τιϲ τῇ προκειμένῃ 86 b ϲυντάξει προϲδῷ τὰ προτακτικὰ ἄρθρα, ἀϲύϲτατοϲ ὁ λόγοϲ γενήϲεται, ὁ γραμματικὸϲ ἦλθεν διελέξατο, τῷ ἀνθρώπῳ ὡμίληϲα παρέϲχον ξενίαν, χωρὶϲ εἰ μὴ ϲυμπλεκτικὸν ϲύνδεϲμον λάβοιεν, δυνάμενον εἰϲ κοινότητα τοῦ ἀνθρώπου παραλαμβάνεϲθαι· καὶ προῦπτον ὅτι τὸν καί ἤ τινα τῶν τούτῳ ἰϲοδυναμούντων, ὡϲ ἀκριβέϲτερον ἐντελῶϲ ἐπεδείξαμεν ἐν τῇ τῶν ϲυνδέϲμων ϲυντάξει. καθίϲταται γοῦν οὕτωϲ, ὁ γραμματικὸϲ παρεγένετο καὶ διελέξατο, τῷ ἀνθρώπῳ καὶ παρέϲχον ξενίαν.

Καὶ φυϲικώτερόν πωϲ ἔϲτιν τὸ τοιοῦτον ἐπινοῆϲαι. ὡϲ ἔφαμεν, τὸ ὑποτακτικὸν ἄρθρον ἐπὶ ῥῆμα ἴδιον φέρεται, ϲυνδεδεμένον διὰ τῆϲ ἀναφορᾶϲ τῷ προκειμένῳ ὀνόματι, καὶ ἐντεῦθεν ἁπλοῦν λόγον οὐ παριϲτάνει κατὰ τὴν τῶν δύο ῥημάτων ϲύνταξιν, λέγω τὴν ἐν τῷ ὀνόματι καὶ τὴν ἐν αὐτῷ τῷ ἄρθρῳ. ὅπερ ulia: ῆλθε γραμματικὸϲ Sc διελέξατο, ἀνθρώπῳ ὡμίληϲα ῷ παρέϲχον ξενίαν. cuius- modi enuntiatis si (dempto postpositivο) sdicitur praeponitivus, cfgrumpitur oratio, nisi forte additur etiam coniunctio copulativa. Aauvκ. β I44. Nec mirum sed consentaneum est, eundem sensum effci. si dicimos παρεγένετο ὀ γραμματικὸϲ ὃϲ διελέξατο, et si loquimur ὁ γρ. παρεγένετο . κὶ διελέξατο, sicut etiam nomine articoli et coniunctionis idem fere sigifcnnt: nem (υνηρτῆϲθαι, quod eiusdem originis atque ἄρθρον est, et ϲυνδεδέϲθαι paene synonyma sunt. amni, quomodo ὅϲ αpsd Θrαecos, necesse est nom ellum ad nomem prαeostum, sed eftnm ad 4d eεἔsunefum dierum eerὸum proμeri, u4 eirκm cαnnό, qu44 enit. si emmnat5o Aom4netems αddiεeagfur, add eosdem persomαm prδa εeygruntεr Homo εeat4, qi scrtps9t stπ duo oἅνἐgκέ sust, ad αΒαm prsomam ronefto eerδorum se n e recprocαfur, u53 Mοmtnem, qκem vttκpero, αccusο et πeme4, quem eifupero, accuso. τssrκ. er. Ans. sxxo. 2 κἆν ἐν μετοβάϲει γέν. τὰ τοῦ ῥ. si actio erbo ddeotαta a5 αgentts persema frausit ad αliαm. - 8 ἐπεδείξαμεν: locus in ea. quam hsboemns syndesmici parte non reperitur. - 12 ἔφαμεν: 65, 23. θϲ μὲν dχρι τοῦ οὐρανοῦ, ὅϲ δὲ ὄχρι xo6 λύμπου, ubi articulus sobiunctivus ὅϲ non fagitet alterum sibique proprium verbum (vide infra 23,16). at haec interpretatio videtor eliam in Apollonisno libro actifcioior esse et ἑνικὴν hic sigiξcare unscun, unam eendemoue: ubi articulus subiunctivus ponitur, ibδi addi debet alterum verbum nec constabit oratio ex uno mmuntqato, sed ex dnobus κάντωϲ] παντὸϲ A. , corr A, om CB Ans. oαr., nosce. sca. ia AL.CΒb. 1 ἀπαιτε L. | ὅϲ ἀνέγνω] fol o3 L. 2 τὰ om B γῆ μέντοι] μὲν τὸ Ac ,corr A 4 προδῷ LϹB, ad προϲδω, quod A. exhibet, Βekker124,8.162,5. 208,4 confnri iobet. ad conionctivum cr 121.19. 20,28 τὰ om L q 6 λdβοιε L 7 παραλαμβάνεϲθαι] λαμβάνε in ras L 8 τούτῳ b, ουτω A , τουτω A, οὕτωϲ L. CB ψ θ δπεδείξαμεν L, ἀπεδείξαμεν B 16 ωμηληϲα A , corr A β 11 καὶ φυϲικ.] fol 14r A φυϲικοτερον A. , corr , 11—12 τὸ τοιοῦτον] τὸ ποιοῦν τοῦτο B 12 ἐπινοῆϲαι] ἧϲαι fole4rrL επρημα A, videmx alterum ρ erasum esse 1B αὐτῷ om B |ὅπερ] ωπερ A, ὤϲπερ L πάλιν παρείπετο τῷ καί ϲυνδέϲμῳ· κοινὸν μὲν παρελάμβανεν τὸ ὄνομα ~~93s~~ τὸ προκείμενον, ϲυμπλέκων δὲ ἕτερον λόγον πάντωϲ καὶ ἕτερον ῥῆμα παρελάμβανεν. καὶ οὕτω τὸ παρεγένετο ὁ γραμματικὸϲ ὃϲ διελέξατο δυνάμει τὸ αὐτὸ ἀποτελεῖ τῷ ὁ γραμματικὸϲ παρεγένετο καὶ διελέξατο, ἐγγιζούϲηϲ καὶ τῆϲ ὀνομαϲίαϲ τῶν μορίων· τὸ γὰρ ϲυνηρτῆϲθαι καὶ ϲυνδεδέϲθαι οὐ μακρὰν τῆϲ ϲυνωνυμίαϲ πέπτωκεν.

Pro artic. postpos. substitui potest etiam coniunctio et pronomen anaphoricum, neque tamen illud pronomen et articulum posipos. unt orationis parti ascribere licet.

, Ἔϲτιν δὲ καὶ ἄλλη ϲύνταξιϲ· ἰϲοδυναμοῦϲα τῇ ὑποτακτικῇ 87 b ϲυντάξει τῶν ἄρθρων, ἡ διὰ τῶν ἀναφορικῶν ἀντωνυμιῶν, ἀνθρώπῳ ὡμίληϲα καὶ αὐτῷ παρέϲχον ξενίαν, ὁ γραμματικὸϲ παρεγένετο καὶ οὗτοϲ διελέξατο. πάλιν γὰρ ἡ ἐτκειμένη ἀναφορὰ ἐν τῷ ἄρθρῳ ϲυνυπῆρχε ταῖϲ τοιαύταιϲ ἀντωνυμίαιϲ, καὶ ἔνθεν τὰ τοῦ λόγου καθίϲτατο ἐγγίζοντα ἑαυτῶν.

Οὐχὶ οὖν ὑπολάβοι τιϲ ὑφ᾿ ἓν μέροϲ λόγου πίπτειν τὰ μόρια; Οὐ πάντωϲ· οὐ γὰρ ὅτι τὸ παρεπόμενον τοῖϲ ἄρθροιϲ ἀπηνέγκαντο, καὶ ἄρθρα ἐϲτίν, εἴγε καὶ ἄλλοιϲ διαφόροιϲ διέϲτηκε τὰ μόρια. καὶ γὰρ καὶ τὰ ῥήματα τὸ εὔχρηϲτον τῶν κατεὐθεῖαν ἀντωνυμιῶν ἀπηνέγκαντο, καὶ οὐ πάντωϲ ἓν μέροϲ λόγου· πάλιν γὰρ καὶ αὐτὰ πολλοῖϲ διέϲτηκεν ἰδιώμαϲιν. ἀλλὰ καὶ προεκτεθείμεθα ὅτι ἀντὶ τῶν ὑποτακτικῶν ἄρθρων ἀθροιϲτικὸϲ ϲύνδεϲμοϲ παραλαμβάνεται, Aavκ. β I4ξ. Est autem eliam altera consructio, quae idem velet aque articulus postpositivus. licet enim pronominibos anaphoricis (quae repetunt mentionem siculus personae) pro artienlis postpositivis uti: γραμματικὸϲ παρε-- γένετο καὶ οὖτοϲ διελέξατο, ubi pronomini snaphorica vis eadem inest, qu8e er- ticolo ὅϲ. Aauvκ. ψ I46. Monne igitur pronomina snaphϲrica εἰ articuli postpositivi uni orationis parti adscribi debent7 Minime: non magis hoc aptum est quam verba et pronomina personsia uni generi vocum ideo subicere, quis in verbis inest etiam notio nominativi pronominis. nam ilia multa sunt, quibδus verba εἰ pρronomina difξerunt item sunt quae discemant pronomen ab atiquo. τssrιx. er Ans. sxxu. 1θ οὐ πάντωϲ ἕν μέροϲ λόγου. er de pron. 6, 20: οὐκ, ε τί τινι κατά τι κεκοινώνηκε, τοῦτο πάντωϲ ἔκείνῳ ταὐτόν ἐϲτιν. πρόϲωπ παριϲτᾶϲιν αἰ ἀντωνυμίαι, ἄλὰ καὶ τὰ ῥήματα· καὶ οὐ τὸ αὐτὸ μέροϲ λόγου. -- 17 προεκτεθείμεθα: pag antec. 6-11. nam καί etiam ἀθροιϲτικὸϲ ϲύνδεϲμοϲ ab Apollonio vocatur, eni ἀθροιϲτικοὶ sunt species ϲυμπλεκτικῶν. ct 122, 13 et de coni. 280.20. atque adn. ad Dion. Thr 89.1 U. Ans. omιr., mscs. scs. ικ AL.CBb. 2 ϲυμπλέκον Al.C BB 8 4 ὁ-ππαρε- γένετο om C β 4 ante δυνάμει (quod B om) duae litterae erasse in A. | τὸ αὐτὸ Ab, ταυτὸν A , τὸν αὐτὸν l. CB τῷ] τοῦ C β 6 ϲυνηρτειϲθαι A. ἀντωνυμίαϲ C 7 ἰϲοδυναμοῦϲα] fol 64v l. 8 ϲυντάξει om A b, add A in ng 8 o iure deleri iubet Lebrs~, cfr exempla in § 147 β 16 οὕτοϲ] αὐτὸϲ B *ν om C β 12 ἑαυτῶν A Lb, ἐν αὐτφ B post οὐχὶ add τοῦτο B 1ὁπολάβη L. de omissa ὅν coniunctione ide Adn. exeg.ad 64, 4 huius ed. 1 18 Οὸ πάντωϲ om A , add A 1 14 ἀπηνέγκατο Bb ἔϲτίν om AL 15 διέϲτηϲε B (posterius καὶ om L. CB 16 ἀπηνέγκατο Hb β 18 ὅτι] fol e3r L. ὄρθρων om L A ng: αθροιϲτικοϲ ϲυνδεϲμοϲ καὶ οὐχὶ ἓν μέροϲ λόγου οἱ ἀθροιϲτικοὶ ϲύνδεϲμοι καὶ τὰ ~~94s~~ ἄρθρα.

ἀλλ᾿οὐδὲ κατὰ τὴν αὐτὴν ϲύνταξιν ϲυμφέρονται αἱ ἀντωνυμίαι· νυμίαι· αἰτοῦϲιν γὰρ πάλιν τὸν ϲύνδεϲμον, γραμματικὸϲ παρεγένετο καὶ οὗτοϲ διελέξατο· προῦπτον ὅτι, εἰ ὑφέλοι τιϲ τὸν ϲύνδεϲμον, ἀϲύνετα τὰ τοῦ λόγου γίνεται. (πρὸϲ οἷϲ καὶ δύναται καὶ δεικτικώτερον αὐτὸ τὸ πρόϲωπον νοεῖϲθαι, γραμματικὸϲ παρεγένετο καὶ οὗτοϲ 88 b διελέξατο, λέγω δεικτικῶϲ· καὶ ἔτι ἐπὶ τῆϲ αὐτόϲ ἀναφορικῆϲ τὸ κατ᾿ ἐξοχὴν πρόϲωπον νοούμενον, γραμματικὸϲ παρεγένετο καὶ αὐτὸϲ διελέξατο, ὡϲ εἴ τιϲ οὕτω λέγοι, ὁ δεϲπότηϲ, ὁ κύριοϲ.) εἰ μέντοι τῇ ἀρθρικῇ ϲυντάξει ἐπενθείη τιϲ τὸν ϲύνδεϲμον, ϲαφὲϲ ὅτι τὸ ἄρθρον τοῦ ϲυνηρτῆϲθαι οὐκ ἀνοίϲει τὸ προκείμενον ὄνομα, ἄλλο δέ τι ἀοριϲτωδῶϲ νοούμενον, ἀνθρώπῳ ὡμίληϲα καὶ ᾧ ξενίαν παρέϲχον. Πῶϲ οὖν τοϲαύτηϲ διαφορᾶϲ οὔϲηϲ παραδέξεταί τιϲ τὸ ὑφ᾿ ἕν μέροϲ λόγου ὑπάγειν τὰ ἄρθρα καὶ τὰϲ ἀντωνυμίαϲ;

c. XLIV.

Ἔτι τὰ ὑποτακτικὰ ἄρθρα ἀδιαφορεῖ πρὸϲ τὸ κατάλληλον De casibus articuli posipositivi et sius nominis, ad quod articulus remittit. τῆϲ πτώϲεωϲ τῶν προταϲϲομένων αὐτῶν ὀνομάτων, πρὸϲ ἃ καὶ ἀναπέμπει πέμπει τὴν ἀναφοράν, ἄνθρωποϲ ἦλθεν ὃν ἐξένιϲα, φίλου ἤκουϲα ᾧ καὶ πρώην ϲυνέβαλον. καὶ ἐξ εὐθείαϲ μὲν ὀνόματοϲ παράθεϲιϲ μaovκ. 147. quid, quod alia prorsus ratio est, qua articuli posposifSi et qus pronomina snaphorica construuntur7 etenim non licet haec ecla pro ilia ponere, sed coniunctio quoque addi debet. (accedit quod οὗτοϲ non solum ana- phoricam vim, verum etiam demonstrativam habere potest, si dicitur γραμματικὸϲ παρεγένετο καὶ οὐτοϲ διελέξατο, εἰ quod αὐτόϲ signifcare potest etiam personam. excellentem, si loquimur γραμματκὸϲ παρ.καὶ αὐτὸϲ διελ.) si vero coniunctio co- pulativa adlecta erit articulo postposiivο, non iam referetur articulo nomen. antecedens, sed designabitur elia persona indefnita, velut καὶ ῷ in illo enuntiato ἀνθρώπῳ ὡμίληϲα καὶ ῷ ξενίαν παρέϲχον idem velet atque καὶ ἄλῳ τινὶ ῷ. Aaovκ. 148. Ϲsεus articuli postponitiτi handquaqusm se accommodat ad. nominis antecedentis casum. nominativum nominis sequitur obliquus artieddi, si elii personae contingit verbi aterius διἀθεϲιϲ activa vel passiva [si dia χrsona suἔisctum est serbi a εauatiato reatisol conαa obliquo nominis enccedit nomi- nativus articuli, ubicumque articulus antecedenti nomini tribuit verboum [eῇct, uπ4 perscmα Ro nomiae deeigmαfa εerὸi dferius sit suἔiectumt. ibi tentum et μticulns embiunetivus et nomen nominativo proferuntur, ubi eadem persona εἰ ppfioris et alterius verbi subiectum est. Ans. emr, mscs. sos. im AL.CBb. 1 οὐχ B i Β γραμματικὸϲ] fol 14v A. 4 mteὅτιaddoῦν B Βαc]oῦϲL prius καὶ om L δεικτικοτερον A , corxA 6 αὐτὸ] ἄλλο A. , corz A 7 δεικτικὸϲ A. , corr A ἀναφορικὸν L A ng: ὅτι η αυτοϲ αντωνυμια αναφορικη 18 prius εἴ] A, corr A λέγοι bo cum s, λέγων libδri ῇ 10 ἀρθρικῇ] ἀθροιϲτικῇ C ἀφιϲτάμενον] ἐπιϲτάμενον codd., emondavit Soph. 1 11 xo0] τὸ L.B non A, de quo Bekkex erravi) (υτηρεϲθαι CC sed in ng ϲυνηρτεϲθαι 12 νθρώπῳ] fol 65ν l. 15 ἔτ] επ A~, coxm A~ ( uποτἀωποκτικα A, sed posterius υπο rssnra paene deetum ante ἀδιαφορε add οὐκ B atque inseruit etiam L Sophisnus: ξνευ τοῦ οὐκ 16 αὐτῶν] αυτον A. , corr A ψ 17 5ν] ω A. , corr A β 18 προην A. , corr A( πρώτῳ B | ξυνέβαλον C γίνεται καὶ πλαγίαϲ πτώϲεωϲ, ἐπὰν ἑτέρῳ προϲώπῳ ἡ διάθεϲιϲ τοῦ ~~95s~~ ῥήματοϲ προϲγίνηται· ἐκ δὲ πλαγίαϲ ὀνόματοϲ εὐθείαϲ ἐπιφέρεται ἄρθρα, ἐπὰν ἡ τοῦ ἄρθρου ἀναφορὰ τὸ ῥῆμα προϲνείμῃ τῷ προκειμένῳ ὀνόματι τῷ κατὰ τὴν πλαγίαν. τότε γὰρ δύο εὐθεῖαι νοοῦνται, λέγω τοῦ ὀνόματοϲ ματοϲ καὶ τοῦ ὑποτακτικοῦ ἄρθρου, ὅταν τὸ αὐτὸ πρόϲωπον τὰϲ δύο διαθέϲειϲ ϲυνέχῃ.

τοῦ μὲν οὖν πρώτου γραμματικὸϲ ἦλθεν ᾧ ὁ Τρύφων ὡμίληϲεν· ἐν γὰρ τῇ εὐθείᾳ τοῦ Τρύφων τὰ τοῦ ῥήματοϲ 89 b ἐνεγένετο· τοῦ δὲ δευτέρου ἄνδρα μοι ἔννεπε, Μοῦϲα, πολύτροπον, ὃϲ μάλα πολλά πλάγχθη {α 1} οὐλομένην, ἣ μυρί᾿ Ἀχάιοῖϲ {A 2} ἦϲαν μὲν γὰρ πλάγιαι, τῆϲ δὲ διαθέϲεωϲ ἠρτημένηϲ ἐκ τῶν Μουϲῶν, αἱ δ᾿ εὐθεῖαι ἐπηνέχθηϲαν διὰ τὸ τὸν ἄνδρα τὴν διάθεϲιν ἀναδεδέχθαι καὶ ἔτι τὴν μῆνιν ἔϲτι γὰρ ὃϲ ἐπλάγχθη, ἣ ἔθηκε μυρία κακὰ τοῖϲ Ἕλληϲι. καὶ ἔτι τοῦ τρίτου ἦ κε μέγ᾿ οἰμώξειε γέρων ἱππηλάτα Πηλεύϲ, ὅϲ ποτέ μ᾿ εἰρόμενοϲ μέγ᾿ ἐγήθεεν {H 125 et 127} καὶ γὰρ τὸ οἰμώξειεν ἐπὶ τοῦ Πηλέωϲ τέθεικε καὶ τὸ γηθῆϲαι.

Postpositivo articulo semper, ut enuatiatum congruens conficiatur, verbum subiungi debet.

Ταύτῃ μοι δοκεῖ καὶ ἀκαταλλήλωϲ κείμενα τὰ ἄρθρα πρὸϲ c. XLV τὰ προκείμενα πτωτικὰ λόγον κατάλληλον ϲυγκλείειν, καθό, τοῖϲ ῥή- Aaevκ. β 14ξ. exemplum primi generis est γραμματικὸϲ ~λΕεν ῷ Τρύφων ὡμίληϲεν. secundi exempla exhibδent primi versus dysseae st Hliadis, ubi εmte- cedentis enuntiati snbisetum MMnsa est, sed in sequenti psαtes εubιecti suscipit ΒΙixes aut ira Achillis. tertii generis exemplum continetor duobus iliadis ver - sibδus, quibδus poeta de eodem Pelso primum οἰψμώξαιε, tum ἐγθεεν dicit. Aaαvκ. β 1Β ltaque etiam ei articuli postpositivi, qui casu non con- cinunt cum nominibδus antecedentibus, enuntiatum congruens confcinmt, quma enorum verborum ops enuntiatum sbsolentεs eum casum induunt, qui his verbis Ans. out., mscs. scs. m A l.CBb. 1 post πτώϲεωϲ addendum ὄρθρϲυ vel cogitando supplendum est 1 2 προϲγίνεται A L, corr A post raeuram, sura ε scripsit η L ὀνομάτων A β 3 ἐπὸν] ἑὰν CB ὄρθρου] υ in res A , προϲνειμει A. 14 pro γὰρ HSchneider I 472 δὲ fugitat. melius videatυr, siquidem mutafione opus est, post γὰρ inserere μόνον. Hayser′ putat, ante τότε γὰρ tale quid intercidisse: ἐκ δὲ εὐΕείαϲ ὀνόματοϲ παράθεϲιϲ γίνεται καὶ εὐθείαϲ ρθρου β θ ϲυνεχει A. , corr A τοῦ μὲν] fol 68r l. β 7 ῷ om A, in L. postea insetum (ab L7) ὀ om Bb ωμηληϲεν A. , corr A, in l. μίληϲεν in ras ab L inter εὐθείᾳ et Τρύφων rasuram trium fere ittersrum εἰ o habet L. 1 8 ἐγέννετo LCB β 8 ante ἅνδρα add xo0 B ῃ 12 μὲν om B δὲ quod omnes codd. praebent et b retinet,eiεcit Ska ~V 3 β 13 α δ’ Ska l l., αἰϲ ALΒ, ϲmϲ αἰ Ϲ, scium b 14 ἔτ]ἐπ cod, corn Dudithins τν] τὸ l. 16 κε] κmὶ A L |μέγα L γ’ οἰμhξειε] fol 1ez A 1 17 enoτε L, ϲ add L nποτ’ ἐμ’ B μέγ’ ἐγΕεεν] μεγεγηθε7 A, γέγηθε L, μέγα γέγηε CB 1 18 γηθή- ϲαι A, γέγηΕε L in res et CB, ἐγΕεεν b 18 post καὶ add εἰ L. ( ἀκατολ- λήλωϲ] καταληλωϲ A , sed α supra A, ἀκατάλληλον L.C 1 19 -26 κείμενα- κατάλληλον om C β 26 ante τὰ προκείμενα legitur in A τααμφοτερα, sed τα inductum, αμφοτερα paene totum αasum |προκείμενα πτωτικὰ] α πτῶ in ras μαϲι κατακλείοντα λόγον, τὴν τούτοιϲ ϲυνοδεύουϲαν πτῶϲιν μεταλαμβάνει, ~~96s~~ ὥϲτε τὴν ἀναφορὰν μὲν χαρίζεϲθαι τῷ ὀνόματι, τὴν δὲ πτῶϲιν τῷ ῥήματι, διεπεμψάμην φίλῳ ὃν καὶ Τρύφων γινώϲκει, εἴγε τὸ γινώϲκει αἰτιατικὴν ἀπαιτεῖ. Ἔτι τὸ Ἀρίϲταρχόϲ ἐϲτιν ὁ ἐξηγηϲάμενοϲ τὰ ποιήματα προφανῶϲ ἀνελλειπέϲ ἐϲτιν· εἰ μέντοι ἀντὶ 90 b τοῦ ὁ τὸ ὅϲ τιϲ θείη, οὐκέτι, Ἀρίϲταρχόϲ ἐϲτιν ὃϲ ἐξηγηϲάμενοϲ. τὰ ποιήματα. καὶ φαίνεται ὅτι, καθὼϲ προείπομεν, διὰ τὴν ἰδιότητα τοῦ ὑποτακτικοῦ ἄρθρου· προϲλαβὸν γοῦν τὸ ῥῆμα ἀπαρτίζει τὸν λόγον, Ἀρίϲταρχόϲ ἐϲτιν ὃϲ ἐξηγηϲάμενοϲ τὰ ποιήματα ἐθαυμάϲθη.

Προφανὲϲ οὖν ὅτι τὰ τῇ φωνῇ προτακτικὰ ἄρθρα οὐκ ἄλλωϲ Articulum, qui forma est praepositivus, vi esse postpositivum elucet, si verbum subiungitur, ad quod pertinet. οηθήϲεται ὅτι ἀνθ᾿ ὑποτακτικῶν ἐϲτιν, εἰ μὴ ἐπὶ ῥῆμα φέροιτο, ὅ ιον ὑποτακτικῶν, ἤδη καὶ τῆϲ τάξεωϲ ~~καὶ τῆϲ φωνῆϲ~~ τὸ τοιοῦτον μένηϲ, ὡϲ ἔχει τὸ τῷ οὐδὲ κρείων Ἀχελώϊοϲ ἰϲοφαρίζει {Φ 194}. itstur. Ae propria verba adiel debere srficulis postpositivis ad absolvendum μumtiaum, sic quoque patet, si in locum aruiculi praepositivi cum participio eemioncti substituimus postponitivum, velut si dicimus ἠἈ. ἐϲτιν 5ϲ ἐξηγηϲάμενοϲ pro ὁ ἐξηγ. Aaovκ. ὲ 161. Artieulns forma ena praeposifivns ubi postpositivi vioe fungatur, iam ordine verborum indicaur, sed non conset, nisi ad verbum ali- quod smbinmctum pertinet: velut vφ Φ 194 sensu postposifivum esse iam inde rssrε. xv Ans. exzo. μεταλαμβάνει. αεticudlus pospoetieus αduι4 pro αsfeedestis nomAms casa eum, qu9 comeemε cum eeqemti eerὸo. er de pron. 16,6: ἔϲτ, μεταλαβάνοντα ἐπ τρίτου προϲώπου γεπικὴν πτῶϲιν, φάναι ὀ πατὴρ ὁ ἐκείνου, ὁ φίλοϲ ὁ τούτου, id est μεταλαμβάνοντα ἀντὶ κτητικῆϲ ἀντωνυμίαϲ. quem ad modum saepius pasniva huius verbi forma Ap. utitur, velut de pron. θ2, 3: τὸ μεταλαμβανόμενον αὐτόν i.e. αὐτόν quod pro ἔ sdpaἅωr. vide Lehrsii aAtή pp 1θseq. de vario verbi usu apud ggrammsticos. ~ προείπομεν: supra 85,23. L ( ϲυγκλείειν b cum Sophiano, ϲυγκλείει AL.Β, ϲυγκατακλείει Ϲ. ab hac voce inc. fol e6r l. Iente τοϲ adici volebant ϲύν Soph. εἰ Schoemann ert. 36 quo non videtur opus esse. vide Argum. Ero τοϲ di.Βhig ἰδίοιϲ conl. 86,14 Ans. mr., mosea. scs. m AL.CBb. 2 χαρεται A β 3 διεπεμψάμην Ab, διεπέμψατο L, sed ex pule in res, L in ng scsipeit διελεξάμην, CB ἐχαριϲάμην ’ 4 γινώϲκει A (ubi ν post εἰ erasum) et L, γινώϲκειν CΒBb τὸ] ὁ A L λ ανελ- λαεϲ A, ἀνεlλιπέϲ ceteri 1 B- 6 τὸ ὅϲ ante ἀντtrsicit L, τὸ ὁ ἀντ τοῦ ὅϲ CB β 6 ente Ἀρίϲταρχοϲ add 3 A (nbi tamen arieulus erasus est) et CB β κrὶ om L.B (ὅτι om B ψ 7 - 9 καὶ -ποιήματα om A. , add in ng A., 8 ππροϲλαβν A L , cr P γοῦν om l.B 9 ente ΑἈριϲτ.add ὁ CB , 10 τϲ φωνὴϲ B προτακτικὸ] fol e7r L. 1 11 επζρημα A. 1 12 A ng ιδιον uποτακτκων ὄρθρων τὸ sπ ρημα φερεϲθαι τάξεωϲ A Lb, ϲυντξεωϲ CB καὶ τῆϲ φωνῆϲ delcit Sehoemann εαt. ξ6. vide quae mox exponemus et Argum. 1 4 τφ οὐδὲ] τωι ουδε A in ras, post τῷ add δ’ l.Βb, quod neque in eoficibus Diadis invenitur et adim totam dispotationem corrumpit κρειον A . corz A , sequntur duae litterae erasae | ἰϲοφαρίζοι A L, A scripserat indicativum καὶ γὰρ ἕνεκα τῆϲ τάξεωϲ· μετὰ γὰρ τὸ ὄνομα τέθειται· ~~καὶ ἕνεκα τῆϲ φωνῆϲ· ἀπὸ γὰρ τοῦ τ ἤρξατο, τῶν ὑποτακτικῶν δίχα τοῦ τ λεγομένων·~~ καὶ ἔτι τῆϲ ϲυντάξεωϲ· φέρεται γὰρ ἐπὶ τὸ ἰϲοφαρίζει. Πότε μέντοι τὰ τοιαῦτα τῶν ἄρθρων οὔτε ὑποτακτικὰ εἶναι δύναται ἄρθρα οὔτε προτακτικά, ἀλλ᾿ ἀντωνυμικὰ ἢ ἀοριϲτούμενα μόρια, ἐπὰν τὰϲ ϲυντάξειϲ ἐπίωμεν τῶν ἀντωνυμιῶν, παραϲτήϲομεν.

Quomod interpretandum sit ὅ Iliadis Σ 460 et loco quodam Alcaei.

, Τούτων τῇδε ἐχόντων ἐπιϲτατέον τὸ c. XLVL ~~97s~~ καὶ θώρηχ᾿· ὃ γὰρ ἦν οἱ, ἀπώλεϲε πιϲτὸϲ ἑταῖροϲ {Σ 460}, πότερον τὸ ὁ προτακτικόν ἐϲτιν πρὸϲ τὸ πιϲτὸϲ ἑταῖροϲ, ἢ ἀνθ᾿ ὑποτακτικοῦ ἐϲτιν τοῦ ὅϲ, ἀναφερόμενον πρὸϲ τὸ θώρηκα, ἢ πρὸϲ τὸ ἑταῖροϲ 91 b colligere licet, quod post nomen Διὶ Κρονίωνι positum est, sed plane demon- stratur eius constructione demum, cum pertinent ad ἰϲοφαρίζει verbum. - ~ngmdo autem hi articuli neque postpositivi neque praepositivi, sed pronominses sint aut indefnitss personas signifcent, exponemus, ubi pronominum construcfonem. tractabimus. asαvκ. ψ 152. Nenc vero inquiramus in 5 vocem Il. ζ 460: utrum arti- culus praepositivus sit ad ἑταῖροϲ referendas, an vim ϲ postposiivi habeat, id- que ita ut ad θώρηκα pertineat an ita, ut ad ἑτᾶῖροϲ. iem queminus pro prae- ponitivo articulo vocem habeamus, impedit ἤν verboum: postpositivus est. sed postpositivus ad θώρηκα refeαri non debet, quia non scium thoracem amisit ssrε. xv Ans. exso. θ παραϲτἡϲομεν: de uticuis pronominslibus 106,22 108,13 de articulis indefniti sensus 108.14-109.6. -7 - p124,8 Schol. A. ad 2 480 (Ariston. p288 Priedl.): ἡ διπλῆ ὅτ καταλλήλωϲ (Spitsner recte ἀκα- ταλλήλωϲ) dρηκεν ε5 γὰρ ἤν οἴ1 ἀντ τοῦ ἐν γὰρ εἶχεν3. Miesnοr ad eundem versum in schol. A: ὑποϲτκτέον μετὰ τὸ οἱ τὸ γὰρ ὅ ἀντὶ ὑποτακτκοῦ κεται τοῦ ὅϲ ὅϲ γὰρ ἦν αὐτῷ, τοῦτον ἀπώλεϲεν ἑτῖροϲ. λείπει γὰρ τὸ τοῦτον,, τῆϲ ἀναφορᾶϲ ἐπὶ τὸν θώρακα, οὐκ ἐπὶ τὸν Πατροκλον οὕϲηϲ, ὡϲ ψήθηϲάν τινεϲ. Schol. ἴeneti B. τινὲϲ ἔπὶ τοῦ θώρακοϲ τὸ 5 ἀλλὰ πάντα ἀπώλεϲε, καὶ οὐκ ἂν περὶ τῆϲ ἀπωλείαϲ μόνου τοῦ θώρακοϲ επεν. οἴ δὲ ἐπὶ τοῦ ἑταῖροϲ, ἶνα λίπῃ ταῦτα. τινὲϲ δέ α γὰρ ἦν οἴ ὅπλα. adn. om τ., msca. scs. vm Al.CBb. 1 prins γὰρ om CB τάξεωϲ] υν- τόξεωϲ CB ωνομα A , corr A έΕειται] εἰ in ras A 1- 2 καὶ ἕνεκα- λεγομένων] haec quoque, ut supra καὶ τῆϲ φωνῆϲ, eicienda esse Schoemmn ert. 36 vidit, ac petet haec cum illia ant stete aut corruere. nec minus appe et, qnid hdic et ilho oξensioni sit. etenim φωνῇ non demonstratur, τῷ vocem postpositiτi rim habere, sed potius τ littera obstat quominus primo obtutu hamc vim agnoscamus. neqne aliud qoid cogitari potest, quod ordine et fo ma et constructione τῷ voculae demonstretu , nisi hoc, duplicem quasi nsturzm it esse. at hoc nunc nem erat demonsrsndum 1 2 in ras amyiore L. ἰϲο- φαρίζειν L, idem ποτὲ 1 μέντοι om A , add A 4 ὄρθρα δύναντάι ἕναι CB λ post ἐπὰν add δὲ B β 6 παραϲτήϲομεν] fol e7ε L παραϲτήϲωμεν A. β 7 post τούτων add δ C B τὸ] τῷ Cb. vide HSehneider comment. 103 ad 77,28 , 9 πότεροϲ L , corr L3 καθ᾿ ὑποτακτικὴν ϲύνταξιν εἴρηται. ἀνέφικτον οὖν προτακτικὸν αὐτὸ παραδέξαϲθαι· οὐ γὰρ μετὰ προτακτικὸν ἄρθρον ῥῆμά ποτε ἐπιφέρεται, ἐπιφέρεται δὲ τὸ ἦν. ὃ οὐκ ἄλλο τι ἀπαιτήϲει ἢ ὑποτακτικὸν ἄρθρον, ὅπερ οὐ πιθανὸν ἐπὶ τὸν θώρακα ἀναφέρεϲθαι· οὐ γὰρ τοῦτον μόνον ἀπώλεϲεν ὁ Πάτροκλοϲ· ἅμα γὰρ ἀϲπίδα καὶ τρυφάλειαν καὶ καλὰϲ κνημῖδαϲ ἐπὶ ϲφυρίοιϲ ἀραρυίαϲ κω θώρηκα {Σ 458—460}. καὶ ἐάν τιϲ τὸ τοιοῦτο παρῇ, ἔτι μάχεται τὸ ἀκατάλληλον τοῦ λόγου. δοθήϲεται γὰρ ὅτι ἡ ὕπαρξιϲ τοῦ θώρακοϲ διὰ τῆϲ τοῦ ἄρθρου ϲυντάξεωϲ νοεῖται, καθὼϲ προὐπεδείξαμεν· καὶ εἰ τοῦτο, πῶϲ τὸ πιϲτὸϲ ἑταῖροϲ ϲυναρτηθήϲεται μετὰ ῥήματοϲ ἑτέραϲ εὐθείαϲ νοουμένηϲ ϲὺν ἑτέρῳ ῥήματι τῷ ἦν; πότε δύο εὐθεῖαι κατάλληλον λόγον ἐποίηϲαν; Paroclns et quis pugmsrent inter se nominativus ἑταῖροϲ et is nominativus, quem. totum prius εnumtiationis membδrum (ὃ ἢν οἰ)exprimit, ἡ θπαρξιϲτοῦθώρακοϲ. nam qui poterit πιϲτὸϲ ἑταῖροϲ coniungi cum verbo, quod iem alterius nominativi est? rxsnm. ex Ans. exso. HI καθhϲ προὐπεδείξαμεν. secundum e quae modo dεmossrαmms. etenim videntur verba ad initium bnins paragraphi remittere: ἡ ἀνθ’ ὑποτακτικοῦ -θώρηκα. 12-1ξ noli ἑτέραϲ εὐθείαϲ νοουμένηϲ pro gene- tivο absoluto accipere, quod feeit Βekker, qui post ῥήματοϲ vrglam posuit. nam abδeurdnm est dicere, ἑταῖροϲ nomen cum ἀπώλεϲε veιboo coniungi non posse, si alter nominativus (5) suum habδeat verbum. pendet ἑτέραϲ εὐθείαϲ abo ῥήματοϲ ηuo intellecto haec evadit sententia: ἑτεροϲ cum ἀπώλεϲε consαui nequit, si hoc verbum iam alterius nominativi est (iam altero nominativo quasi oecnpstum Ans. out., mscs. sos. im AL.CBb. 1 ente εἴρηται add ὡϲ b, εἴρηται ex- punxit Sophinmus, καθ’ ὑποτακτκὴν ϲύνταξιν ερηται deleri vμlt SSchoemann ut. ξ7. at omnia plana sont. antecedentibus: un pro pospostico ὅϲ dicmm et ad θώρηκα reeremdum etl ὅ, optime respondent: am dfcfum sit ὃ in pospoetδa comsfrueeione reerendum ad ὲταῖροϲ. nee quia ὃ antecedit ἐτεῖροϲ nomini, cum Sehoemanno ofendere debes in καθ’ ὑποτακτικὴν ϲύνταξιν: ὑποτακτικόϲ enim hic apparet non de corlocatione, sed de constrmctione verborum dici β 1 et 2 προϲτακτικὸν A β 2 προτακτικῷ ἄρθρῳ L ποτε om L. add L 3 ἐπιφέρεται] επιφερ et αἱ in ras L |δὲ om L , add L | ην om A, add A οὐκ] οὐκέτ’ CBb τι om C 4 θώρηκα B τουτο A ,corr A 5 ἀπώλεϲεν] fcl15ε A. ὁ om B 6 aϲπδι C β 8 κα θώρηκα] fclesr L. 1 θταιοῦτονLBb παρ] ππαραλόβῃ L in rasura angustiore et CB β 16 ὅπαρξιϲ] ϹhHig Em. Ap. 6 sub- sequenti expositione nisus coniscit ἐὐθfα πτῶϲιϲ, de qua mutatione Schoemsmn art. ξ7 : potusse sc a5 ApdHonto scrbν idque pauo anius ntsrum μαιsse aeno aegαhtέ: cαrigendαm aufem sc etegαfαm scrpturαm esse non αrὸ4tror. nam loricae θπαρΕιν coμtαri in Ecc quidem coafextu verδorsm d ahiud esse poles, quam eer5i existentiae, quo παρξιϲ sigmcatur, subiectum esse loricαnm cogdtαri, q40 qstd es3 αdιsd quam loricam a casa nominativo cogιfαr, qιrpe qui edus orbi aiii Ameectm indicare possit. concedimus, verba Apollonii licere ita intεύpretsri: ὃ γὰρ ν οἱ plane idem salet cuod ἡ ὅπαρξιϲ τοῦ θώρακοϲ 11 προ- ἀπεδείξαμεν L, προεπεδείξαμεν b cum 5 ἄμεινον οὖν ἐκεῖνο φάναι, ὡϲ πλαγία καὶ εὐθεῖα κατάλληλον λόγον ποιεῖ.

ἡ οὖν εὐθεῖα ἡ διὰ τοῦ ὅ εἰϲ τὴν αὐτὴν εὐεῖαν παραλαμβανέϲθω τοῦ ἑταῖροϲ, ὃϲ ἦν αὐτῷ πιϲτὸϲ ἑταῖροϲ, ἀπώλεϲε τὰ προκατειλεγμένα, λέγω ἀϲπίδα καὶ τρυφάλειαν καὶ κολὰϲ κνημῖδαϲ ~~98s~~ καὶ θώρηκα· ἕτερα γὰρ ἀντὶ τούτων ἁπάντων ἐξαιτεῖται. χωρὶϲ εἰ μὲ 92 b θέλοι τιϲ αἰτιατικὴν ἔξωθεν προϲνεῖμαι, ἐφ᾿ ἣν πάντωϲ ἐνεχθήϲεται τὸ ἀπώλεϲεν καὶ ἡ πρόθεϲιϲ τοῦ ἄρθρου γένοιτο τοῦ ὅϲ, καὶ θώρηχ᾿· ὃϲ γὰρ ὑπῆρχεν αὐτῷ, τοῦτον ἀπώλεϲεν ὁ πιϲτὸϲ ἑταῖροϲ.

Καὶ παρὰ Ἀλκαίῳ οἱ περὶ Ἀπίωνα τὸν Μόχθον τὸ Κυλλάναϲ ο μέδειϲ {fr. 5 Bergk4} Axovκ. ψ 1Bξ. itaque ὃ ad ἕτεροϲ nomen referendum est, et dicitur is qui AehilΙti idus socius eret, aminisse omnis a ma, quae Thetis modo enumera- verat nisi fofte quis cogitando ad ἀπώλεϲε supplere malit accusativum prono- minis demonstαatiτi τοῦτον (scil θώρηκα), ad quem 5 ὅϲ referri possit. μaovκ ἐ 1ὲ4. Dobitatio οfta est de Alcaei versiculo ΧMρε, Κυlλάναϲ μέδειϲ, utαum μέδειϲ pstticipium nit, an potius secunda persona indicatiti, quo pacto non pro articulo praepositivο habendum esset, sed ut HHiadis loco, de qno disputatum modo est, pro postpositivο. in hac altera sententia Apio erat, quae refutata est. est, scilicet eo, qui continεtnr hoc enunfiato relativo: ὃ γὰρ ἦν οἴ). rrxsrε. xv Ans. exse. -B Sehoemsnn tri. B recte: eram sErucεrαm et iatepretatiemem po5t multas demum αmbαgεs tandem dhιquaudo, lseet duὸsαfε, agosctt. quam neque Azistonicum fugisse neqne Micanorem. 7 ἡ πρόθεϲιϲ- γένοιτο τοῦ ὅϲ videtur non pendere ex χωρὶϲ εἰ μὴ, sed εlterum membδrum esse . enuntiati relativi, ut ἐφ’ ν cogtetur etiam ad γένοιτο. - 8 οἱ πεxὶ Ἀπωνα τὸν Μόχθον: huius cognominis slίa testimonia vide in Lehrsii qu. ep. 23. ibidem 28 multis exemplis illustratur, quid sibi velit οἴ περί τινα apud ram- maticos. 1θ integer versus servatus est ab Hephaesticme 84, 3 Oμμdsζ (p 44.14 ): χαῖρε, Κυλλάναϲ ὁ μέδειϲ, ϲὲ γρ μοι. Hergk in sd.ΙV soripmit ἐ μέδειϲ, cuod Ayon recto iεdico μψss εmdz secundam ese eer5i persomaz: uam egimus ὁ μέδειϲ t.e. ὁ μέδων, εεficdlus ommino edιenss eademque meiesam adδεν 49. Ἀχιλλεῦ, 5 ταϲ κυθίκαϲ μέδειϲ. Apollonius vidit hoc pugnare Ans. out., msca. scs. 1m AL.CBb. 1 λόγον om A. , add in ng A 1 S oῦν] γοῦν l.B posterius ἡ om C 5 Ϲhlig, ὅϲ codd. et edd. |εἰϲ τnν αὐτὴν εὐθεαν] exspectaveris εἰϲ τὸ αὐτὸ πρόϲωπον. ac fortasse emtecedens εὐθeο efεcit, ut fud in raditam scripturam curumperetur 1 B αὐτῷ] ῶ ex ὁϲ factum in L β 4 προκαταλελεγμένα B 1 τριφάλειαν L. β B θώρακα L γὰρ] γοῦν Βb ἀπαιτεῖται b εrore eperuruem B 6 ἔξωθεν] fol θ8v L. προνεῖμαι L ~ post ἀπώλεϲεν bo habet virgulam. at vide Adn. eseg. 1 ἡ deleri vult Βchoe- msnn πρόθεϲιϲ SSchoemnno cum anonymo in ng s, πρόϲθεϲιϲ codd. et edd pdius τοῦ] τω A. , corxr A | τοῦ ὅϲ] nn τοῦ 5 ἀντὶ τοῦ ὅϲ7 ex2Mienmοrad I 460: τὸ γὰρ ὅ ἀντὶ ὑποτακτικοῦ κεται τοῦ ὅϲ β Β ὑπῆρχεν αὐτῷ, τοῦτον ἀπώλεϲεν ALb, ἤν οἴ ἀπώλεϲε CB 9-p126,8 Κα παρὰ-ίολεῦϲιν om CB 1 8 καί παρ’ Ἀλκαίῳ om L, sed ente οἱ περὶ tertia Hinεae pa vacet. in eodem eodicε omnia ab οἴ περὶ Ἀπίωνα usque ad Αίολεῦϲιν 12B, 8 duabus obliquis lineis induxit L q 16 o Lb (B) ( μηδεϲ L, μεθείϲ b ἐν ῥήματοϲ ϲυντόξει ἤκουον, οὐ παραδεχόμενοι μετοχὴν τοιαύτην ἐκ βαρυτόνου ῥήματοϲ, εἴγε τῆϲ τοιαύτηϲ λήξεωϲ οὐκ ἔχονται κατὰ τὸ κοινὸν ἐκ βαρυτόνων οὖϲαι ῥημάτων. ἀλλὰ καὶ πρὸϲ τὸ τοιοῦτον ἐδείκνυτο ὡϲ καὶ περιϲπώμενον εἴη ῥῆμα τὸ μεδῶ, ἔνθεν καὶ τὸ Δωδώνηϲ μεδέων {Π 234}, ἀφ᾿ οὗ τὸ μέδημι, ὡϲ οἴκημι, καὶ ἔτι ἡ μέδειϲ ϲυνοῦϲα μετοχὴ κατὰ τὸ ἀκόλουθον. κἀκ τῆϲ γραφῆϲ δὲ ϲυνηλέγχοντο, οὐκ οὔϲηϲ ποτὲ διὰ τοῦ ει κατὰ πᾶν δεύτερον πρόϲωπον παῤ Αἰολεῦϲιν.

XLVII.

Τὰ ὑποτακτικὰ ἄρθρα τότε μὲν ἐν κοινότητι ἔχει τὸ ῥῆμα, De articults postpositivia qui genus personarum vel rerum atecedenti nomine significatum in partes dividunt ὅταν καὶ ἐπιμερίζῃ τὰ πρόϲωπα τὰ προϋποκείμενα. φέρε γὰρ οὕτω φάναι, διέπτηϲαν ἀετοὶ ὃϲ μὲν ἀπὸ ἀνατολῆϲ, ὃϲ δὲ ἀπὸ δύϲεωϲ, ἢ καὶ ἔτι ἐπὶ τῆϲ τοιαύτηϲ ϲυντάξεωϲ, ARGVM. § 155. Saepius accidit, ut articuli duo postpositivi in partes dividant genus aliquod, quod antecedenti nomine signifcatum est, et commune habeant id verbum, quod cum illo nomine coniunctum est, ut Αἰθίοπεϲ, τοὶ διχθὰ δεδαίαται, οἳ μὲν δυϲομένου Ὑπερίονοϲ, δ’ ἀνιόντοϲ. cum usu Aeolici sermonis, qui μέδηϲ requirere videbatur, sed qua fuit religone. non ausus est hanc formam contra librorum auctoritatem restituere, sed statuit participium esse; at Aeolenses forma μέδημι usos esse no poterat exemplo idoneo probare, itaque satis habuit Homericum μεδέων comparare. quare tuebimur secundam personam, quam sermonis lex flagitat. improbat Apionis opinionem Lehrs qu. ep. 30. TESTIM. ET ADN. EXEG. 4 ἐδείκνυτο: in rhematico, ad quod etiam 253, 5 omisso libri nomine Ap. relegat, sicut 126, 9 et 137, 11 nudis προϲεθήκαμεν et παρεδείχθη ad librum de pron. remittimur. —9 ὑποτακτικὰ cfr pag. seq. lin. 3 et Prisc. XVII § 27— 28 125, 9 H.: illi (i. e. Graeci) articulis subiunctivis utuntur, nos vero pronominibus vel nominibus, ut τῶν ἀνθρώπων οἳ μέν εἰϲιν ἀγαθοί, οἳ δὲ πονηροί; non dicimus hominum hi sunt boni, illi mali. Graeci enim grammatici in omnibus huiusmodi constructionibus articulos in postpositivorum numero duxerunt, quia revera postponuntur nominibus, ad quae pertinent. — 11— 12 Prisc. XVII § 28 125, 14 H.: in huiuscemodi constructione si per prae- ssmytemem, d est κατὰ πρόληψιν, proεpeet4sr ySurαle eerῥm ad usumque se- qmεms, dece nomnαtsetm amfeμerre, d4 αqtdαe deeohαverun4, Haec ab orien4e, illa a5 occidente. c2 Srabonis l. lL 6 419 Ϲαε.: ἐκfλεϲαν τῆϲ γῆϲ ὅμφολόν (scil τὸ ἐν Δελφοῖϲ ίερόν), προοπλάϲαντεϲ κα μῦθον, ὅν φηϲι Πν- δαροϲ, ὅτι ϲυμπέϲοιεν ἐνταῦθα οἴ ἀετοὶ οἴ ἀφεθέντεϲ ὑπὸ τοῦ Διόϲ, ὁ μὲν ἀπὸ τῆϲ δύϲεωϲ, ὁ δ’ ἀπὸ τῆϲ ἀνατολῆϲ. et schol. ad Pind. Pytb. IV 8 ἔνθα ποτὲ Ans. mr, mscs. scs. m A l. Bb. 1 τξει L 1 2 post ἔχονται tres vel qusttucx litterae erasae in A. Hergk post ἔχονται inseri vult αἰ, quod aptum esse post κοινὸν, verum haudquaquam opus est: subandiendum αἰ μετοχαί , 4 εη] εἰϲ L |prius τὸ] τοῦ H. B δωλῶνεϲ L. 6 post o add καὶ L. μέδημι om L, sed spatium vacuum relictum μέδειϲ] μεδέουϲα A Lbο, corn Ahrens disl.aeol. 135 ϲυνοῦϲα] Hergk: δrt. ὡϲ οκειϲ scrbeaadum (). atparti- cipium plane nihil ofensionis habet: ἡ μέδειϲ μετοχὴ ϲύνεοτι τῷ μέδημι ῥήματι 7 δὲ om L 8 u o A Lb, ccrx Ahrens l l. κατὸ] fol e9r l. ὃ 16 ἐπι- μερίζει A. lpost πρόϲωπα add κω CB ὁποκείμενα B β 11 διέϲτηϲαν CB Αἰθίοπαϲ τοὶ διχθὰ δεδαίαται ἔϲχατοι ἀνδρῶν, οἳ μὲν δυϲομένου Ὑπερίονοϲ, οἳ δ᾿ ἀνιόντοϲ {α 23. 24}. μετὰ τὸ Αἰθίοπαϲ ἐπιφέρει ὑποτακτικὸν ἄρθρον τὸ οἵ, ὅπερ ϲυνηθέϲτερον 93 b διὰ τοῦ τ Ὅμηρόϲ φηϲιν, τοὶ διχθὰ δεδαίαται, ἔϲχατοι ἀνδρῶν. καὶ ϲαφέϲ ἐϲτιν ὅτι ἡ τοῦ δεδαίαται ϲύνταξιϲ φέρεται πρὸϲ τὴν πληθυντικὴν εὐθεῖαν, ἥτιϲ κατὰ τὸ ἑξῆϲ ἐπιμεριζομένη πρὸϲ τὴν τῶν Αἱθιόπων διάϲταϲιν κοινὸν παραλαμβάνει τὸ ῥῆμα μετὰ τῶν ὑποτακτικῶν ἄρθρων. ~~Αἰθίοπεϲ, τοὶ διχθὰ δεδαίαται, ἔϲχατοι ἀνδρῶν,~~ ~~οἳ μὲν δυϲομένου Ὑπερίονοϲ, οἳ δ᾿ ἀνιόντοϲ.~~ 156. ὡϲ εἰ καὶ ἐπ᾿ ἐκείνου τοῦ ϲχήματοϲ προϲτεθείη ῥῆμα, πάλιν τὸ ἐξ αὐτοῦ ἐπιμεριζόμενον ἀνενδοίαϲτον ἔϲται, οἱ δὲ δύο ϲκόπελοι ἱκάνουϲιν ὃϲ μὲν ἄχρι τοῦ οὐρανοῦ, ὃϲ δὲ ἄχρι τοῦ Ὀλύμπου {ex μ 73}. ~~99s~~ οὐ προϋπόντοϲ γὰρ τοῦ τοιούτου ἀνάγκη πᾶϲα τῷ ὑποτακτικῷ ἄρθρῳ μauvκ. ψ 1B6. eiusdem generis esset etiam file 0Odysseae locus μ 7ξ: οἴ δὲ δύο ϲκόπελοι ὁ μὲν οὐρανὸν εὐρὺν ἱκάνει (eui postea subiciuntur: τὸν δ’ ἕτερον ϲκόπελον χθαμολώτερον ὄψει), si post ϲκόπελοι inserereturἰκάνουϲιν verbδum. quod quia nomini adiectum non est, postpositivo artienlo adiungebδatur necessario ver- bum ἱκάνει. ac praecedens nominativus pluralis mutari debet in genetivum, qui casus solus sine verbo usurpari potest, ubδi genus dividitur in singdlas per- χρυϲέων Διὸϲ αἰετῶν πάρεδροϲ. Λόγοϲ τιϲ τοιοῦτοϲ περιηχεῖ, ὅτιτ ὁ ζεὺϲ τὸ μεϲαί- τατον τῆϲ οἰκουμένηϲ καταμετρήϲαϲθαι βουληθεϲ ἶϲουϲ κατὰ τὸ τάχοϲ ἀετοὺϲ ἐκ δύϲεωϲ καὶ ἀνατολῆϲ ἀφῆκεν οἴ δὲ διιπτάμενοι ϲυνέπεϲον ἀλλήλοιϲ κατὰ τὴν ΤΠυθῶνα, ὤϲτε τὴν ϲυνέμπτωϲιν ὁρίζειν αὐτόθι τῆϲ ὅληϲ οἰκουμένηϲ τὸ μεϲαίτατον· ὕϲτερον δὲ ϲημεῖον τοῦ γεγονότοϲ καὶ χρυϲοῦϲ ἀετοὺϲ καταϲκευάϲαϲ ἀνέθηκε τῷ τοῦ θεοῦ τεμένει. ακsrκ. er μns. ssxe. ξ,, 8, 1ᾶ ὑποτακτικὸν, ὑποτακτικῶν, ὑποτακτικῷ. vide Adn.exeg.ad pag.antecedentfs lin. 2. - 12 ϲχῆμα continetur nominativo ϲκόπελοι, qui pro genetivο positus est. vide schol. A. ad Γ 211 (Ariston. 85 Ht.) ἄμφω δ’ ἑζομένω: νῦν λέγει ἀμφότεροι δὲ καθήμενοι κατ’ ἐναλλαγὴν πτώϲεωϲ ἀντὶ τοῦ καθημένων δὲ ἀμφοτέρων, καὶ ἔατι ϲύνηθεϲ, ὡϲ ἔπ’ ἔκείνου εϲδν δὲ δό’ ἑρχο - μένω3 (Κ 224), εοὶ δὲ δύο ϲκόπελοι ὁ μέν3 (μ 3) ἀντὶ τοῦ τῶν δύο ϲκοπέλων. et cfr intra 197, 24. Ans. dmr., mscs. scs. m AL.CBb. 11 2 hi duo verane in omnibus codicibus hic omissi post lin. 8 transmigraverunt. urumque hic quoque posuit Pontos, Βekkero posterior suΒeere videbstux 1 Β ἐπιφέροι A. | 4 ro6 ~] τούτων B ι Β τοι om A. , add A . ab hoc versu inc. fol 16r A. |B et 10 δίχα L ’ 5. 6. 10 δεδέαται A L , sed in L primo et altero loco ita, ut L scripserit δεδ et L in spatio vacuo relicto addiderit ἔσται 6 intex ἐϲτιν et ὅτι intercedit rann a τrium littereαum in L. 7 εὐθeαν in res L αιθιωπων A, sed prius ω rasura corectum in o 8 τῶν om B 16-11 vide ad 1- 2 β 1θ sd nominafivum Αἰθίοπεϲ cfr adn. Ludsicbii. ab hac voce inc. fol θ9ε L || 11 δυϲομένου] δυϲομένοι L, δυϲομένου CB δ) δὲ AL. 12 poet καὶ add. uterum εἰ π) δπr’ L.B ϲχήματοϲ] ϲχ ex ρ fecit A β 14 fχρι τοῦ Ἐλύμπου] χθαμολώτεροϲ Portos ex dysseae loco. vide Argum. προϲγίνεϲθαι τὸ ῥῆμα τήν τε προϋποῦϲαν εὐθεῖαν, καθὼϲ ἐπεδείξαμεν, εἰϲ γενικὴν μετελθεῖν. αὕτη γὰρ μόνη μὴ προϲλαβοῦϲα ῥῆμα ἐπιμερίζεται εἰϲ τὰ ἐξ αὐτῆϲ πρόϲωπα νοούμενα, αἵ γε μὴν ἄλλαι πτώϲειϲ οὐκέτι, εἰ μὴ προϲλάβοιεν ῥῆμα· Νεϲτορίδαι δ’ ὁ μὲν οὔταϲ᾿ Ἀτύμνιον {Π 317}. προφανῶϲ γὰρ πάλιν τὸ ὁ ἀντὶ τοῦ ὅϲ ἐϲτιν, χωρὶϲ εἰ μὴ πτωτικὸν λείπει, οὗ προηγήϲεται πάντωϲ τὸ ὁ προτακτικὸν ἄρθρον, ἔχοντοϲ τοῦ 94 b λόγου τῇδε, τῶν Νεϲτοριδῳν ὁ μὲν ἕτεροϲ οὔταϲ᾿ Ἀτύμνιον, τῶν δύο ϲκοπέλων ὁ μὲν ἕτεροϲ οὐρανὸν ἵκει. 157, καθὸ ἄν τιϲ κἀκεῖνο ἐπιϲτήϲειε, καί μιν πειραίνουϲι δύω πόλοι ἀμφοτέρωθεν, ἀλλ᾿ ὁ μὲν οὐκ ἐπίοπτοϲ {Arat. Phaen. 24—25}, πάλιν τοῦ ἐντελοῦϲ ὄντοϲ ἀλλ᾿ ὃϲ μὲν οὐκ ἐπίοπτοϲ· ἀπὸ γὰρ κοινοῦ τοῦ πειραίνουϲι δυνάμει ἔχει ἐγκείμενον ῥῆμα τὸ πειραίνει, ἐφ᾿ ὃ καὶ φέρεται. ὁ αὐτὸϲ λόγοϲ καὶ ἐπὶ τοῦ ἐπιφερομένου λόγου, ϲδ δ’ ἀντίοϲ· sonas vel res. sicut etiam Π 317 Νεϲτορίδαι nominativus mutandus est in genetivum. etenim hic quoque, ut μ 73, habemus ὁ pro postpositivo ὅϲ dictum, nisi forte quis opinetur et Π 317 et μ 73 ἕτεροϲ nomen deesse, cui praemitti potest articulus praepositivus. ARGVM. § 157. eadem ratio atque Homerici loci, a quo interpretando profecti sumus (α 24), est Aratei Phaen. 24 seq. (ubi itidem ut illic ὁ pro postpositivo ὅϲ dictum est). nam bic quoque ea quae dividuntur antecedunt cum verbo, quod subaudiendum est ad partium descriptionem quae sequitur. TESTIM. ET ADN. EXEG. ἐπεδείξαμεν: 35, 21. — 5 cfr 35, 15 et schol. A ad Π 317 (Ariston. 264 Fr.). ἡ διπλῆ πρὸϲ τὸ ϲχῆμα, ὅτι ἀντὶ τοῦ Νεϲτοριδῶν ὁ μὲν Ἀντιλοχοϲ οὔταϲεν Ἀτύμνιον, ὁ δὲ Θραϲυμήδηϲ Μάριν. 11 antecedunt haec verba: μάλ᾿ αὕτωϲ Ἄξων αἰὲν ἄρηρεν, ἔχει δ᾿ἀτάλαντον ἁπάντῃ Μεϲϲηγὺϲ γαῖαν, περὶ δ᾿οὐρανὸν αὐτὸν ἀγινεῖ. — 15 τοῦ ἐπιφερομένου λόγου. sequuntur post ἀλλ’ ὁ μὲν οὐκ ἐπίοπτοϲ apud Aratum: ὁ δ’ ἀντίοϲ ἐκ βορέαο Ὑψόθεν Ὠκεανοῖο. ADN. CRIT., DISCR. SCR. IN ALCBb. 1 τε προϋποῦϲαν] τ et prius υ in ras A2 εὐθεῖαν] ν in ras A2 | ἀπεδείξαμεν L3 in ras et B, ὑπεδείξαμεν C 2 μόνη μὴ om B | προλαβοῦϲα C | ante ῥῆμα add τὸ LCB || 4 οὐκέτι om ALB | post ῥῆμα intercidisse videtur ὡϲ ἔχει καὶ τὸ vel aliquid eiusmodi || 5 οὔταϲεν L et ab hac voce inc. fol 70 r L | ἀττέμνιον L || 8 λογο?? A1, λόγου A2 | Ἀτύμνιον] posterius ν in ras A2, ἀττέμνιον L || 9 post τῶν add δὲ B | ἵκει] ἥκει B || 10 κἀκείνῳ b contra omnium librorum auctoritatem | ἐπιϲτήϲειε b cum s, ἐπιϲτήϲει codices || 11— 14 καὶ—κοινοῦ om A1 , add in mg A2 || 11 μιν] μὴν LCB | πειραίνουϲι] Lx ει in ε mutavit | δύο L | πόλοι] ὑπολάβοι LϹ, κόλαβοι B || 12 ἐπίοπτοϲ] ἐϲτὶν οὗτοϲ LC.B || 13 πάλιν —ἐπίοπτοϲ om B | ἐπίοπτοϲ] ἐϲτὶν οὗτοϲ LC | γὰρ om B || 14 πειραίνουϲι] Lx ει in ε mutavit, item mox bis in πειραίνει || 16 ὁ δ’ ἀντίοϲ inseruit ex Arato Uhlig, pro quibus in omnibus codd. et edd legitur interpretatio verborum Arateorum, quam traiecimus post ϲυμφράζεται in pagina subsequenti πάλιν πειραίνει τὸν ἄξονα. τοῦτο γὰρ ϲυμφράζεται· ὃϲ δ’ ἐπίοπτοϲ ὤν· ἐκ γὰρ τοῦ βορεινοῦ ὕψουϲ ἀντίοϲ ἐϲτὶ τῷ τοῦ Ὠκεανοῦ.

TESTIM. ET AND. EXEG. 1 πάλιν πειρ. τὸν ἄξονα: rursus subaudienda sunt ad ὁ δ᾿ ἀντίοϲ, sicut ad μὲν οὐκ ἐπίοπτοϲ, haec verba πειραίνει τὸν ἄξονα. — τοῦτο γὰρ ϲυμφράζεται, hoc enim significatur verbis ὁ δ᾿ ἀντίοϲ. cfr 42, 15 et 22. 175, 15. — 2 Ap. perperam Ὠκεανοῖο pendere putabat non ab ὑψόθεν, sed ab ἀντίοϲ ADN. CRIT., DISCR. SCR. IN ALCB. 1 interpretamentum ὃϲ δ᾿ ἐπίοπτοϲ ὤν (quod L in ὃϲ δ’ ἐπὶ ὁποϲῶν corruptum habet) in omnibus codd. et edd. legitur ante πάλιν || 2 βορινοῦ AL | ἀντίοϲ] ι ex ε factum in L | τῷ] τὸ L | sub Ὠκεανοῦ legitur in L (in exitu folii 70r) τέλοϲ τοῦ πρώτου βιβλίου

ΠΕΡΙ ΣΥΝΤΑΞΕΩΣ ΒΙΒΛΙΟΝ Β c. I. 95b

Τῇ προεκδοθείϲῃ ϲυντάξει τῶν ἄρθρων ἀκόλουθον ὑπολαμβάνω Prooemium. ~~100s~~ καὶ περὶ τῆϲ τῶν ἀντωνυμιῶν ϲυντάξεωϲ διαλαβεῖν· ἐκεῖνα μὲν γὰρ μετ’ ὀνομάτων ἐν τοῖϲ λόγοιϲ παρελαμβάνετο, αὗται δὲ ἀντ’ ὀνομάτων, οὐ παραδεχόμεναι τὴν τούτων προτακτικὴν ϲύνταξιν καθ᾿ ἃϲ προεκτεθείμεθα αἰτίαϲ.

Καὶ ϲαφέϲ ἐϲτιν ὅτι ἕνεκα τοῦ τοιούτου καὶ πτώϲεων ἐγένοντο Pronomina et flexionem casualem et distinctionem personarum receperunt. δεκτικαί, ἵνα κατὰ παντὸϲ τοῦ ὀνόματοϲ ἀνθυπέλθωϲιν, καὶ προϲώπων ἁπάντων διακριτικαί, ἵνα τὸ ἐλλειπὲϲ τοῦ ὀνόματοϲ. λέγω τὴν τῶν προϲώπων διάκριϲιν, αὗται ἀνθυπενεχθεῖϲαι ἀναπληρώϲωϲιν, καὶ τοῦ μὲν ὀνόματοϲ ἔχωϲι τὴν πτῶϲιν, τοῦ δὲ ῥήματοϲ τὸ πρόϲωπον.

Aaovκ. 4 . ~uoniam articulorum constructio exposita est, aptum vide- tur de pronominum stxuctura ἄisserere. Asavε. β 2. Pronomine quis nominum vice funguntur, et casus εἰ per- sonas disfingunmt, personarum signifcatione id supientia quod nominibus deest. rssrm.srμns. exso. i προεκδοθείϲῃ. videAdn.exeg.ad 1,1 - 3 hniused. -- 1 5 Prisc. XV q 52 139.20 - 29 Β.. Ϲuonιam xe λιs, quae loco ertcslorωm uccpt possum4 apud ζattos, ln supra dcts ostmmφimus . . . , coπseques esee eesttmo, de premomuunum quoque comstruetiome disserere. articuli enlm cum nommi- ὅes n orαtice αecpfmfur, ea cero pro nomingbμs. eque αpmd ~recos fammez promosmma demonstrαtieα, qutne prαesetes otemdemtiα persemαs, quae 4πnn prmα sum4 cogmteme, αricldloruum esse posu4 cupacto prepoe tiioruπ, qufbts (αtntαs care, etcu4 documus. - 4 τούτων 1 e. τῶν ἄρθρων: que3quαa mom leet eg sc pronominibusperseαltbms]praemitti αrticεdos προεκτεθείμεθα: 557.θseqq. -- 6—10 Pee.XI e 52 p189,29-140.sB.: Et manestκπ, qκo0 ideo et casus recyunt premomnα, s4 pro 4oto nomne sbean, id et pro omntὅus eiμs casibus, Ans. mr., manca. scm. 1m Al..Bb ln A foHi 16ε initio legitur απολλωνιου περί τηϲ τῶν αντωνυμιων ϲυντοξεωϲ κεφαλαία msinscnlia litteris. sequnntur ar- gumenta capitum libri I usque ad medium foliam 17r, ubi verbδa rammatici incipiant praemisso hoc titolo litteris maiusc: απολλωιου αλεξανδρεωϲ περί *υνταξεωϲ β. atηueplaneeadem inveniuntur in L. fol 70ν - 722 1 ὑπολαμβάνω] υ E in res β 2 ἐκeναι L μὲν om l. CB 3 λόγοιϲ Ab, δέουϲι l.B 6 πτώϲεωϲ LB β 7 κατὸ] fort. ἀντ, e2 Prisc. τοῦ om CB ( 8 ελλειπεϲ A, ἑλλιπὲϲLBb β MνθυπαχθeϲαιLB ἀναπληρώϲιB abρώϲωϲι inc. fol 2ε l. 16 ἔχωϲ] an ἔχουϲι7 eE2 Prisc. β 10-p 130, 1 πρόϲωπον δεότερον ἔνθεν A l. CB. additamentum ex secemdi capitis notatione ortum De duplici pronominum (personalium et possessivorum) flexione.

Ἕνθεν δι’ ὅλου κλίνονται, δύο τὰϲ γενικωτάταϲ κλίϲειϲ ἀποϲπάϲαϲαι, 15 c. II. καὶ οὐ κατὰ ϲύγχυϲιν, ἀλλὰ κατὰ μεριϲμὸν τὸν δέοντα· τῷ μὲν ~~101s~~ γὰρ τέλει ἐνῆκε τὴν πτωτικὴν κλίϲιν, τῷ δὲ ἄρχοντι τὸν τῶν προϲώπων 96 b ἐπιμεριϲμόν· ϲαφὲϲ γὰρ ὅτι, εἰ κατὰ τὸ αὐτὸ μέροϲ αἱ δύο κλίϲειϲ ἐνεγένοντο, ϲυνέβη ἂν τῆϲ μὲν πτώϲεωϲ τὸ ἑτεροιούμενον ἀποτρίβεϲθαι τὸ τοῦ προϲώπου διακριτικόν, καὶ ἔμπαλιν τοῦ προϲώπου μεταβαίνοντοϲ παραφθείρεϲθαι τὸ τῆϲ πτώϲεωϲ ἰδίωμα. δι᾿ ὃ πτῶϲιν μὲν διακρίνουϲα ἀποτελεῖ τὸ ἐμοῦ καὶ ἐμοί καὶ ἐμέ, πρόϲωπον δὲ τὸ ἐμοῦ-ϲοῦ, Aaevκ. β Β. Hlectuntur hanc ob causam dupliciter, fne caena, initio per- sonas notantis. nam si utraone ferio in inem pronominum incidisset, non poteret non delere altera steram. (fn nomne autem et verbδo, quae unam fefionem paiuntur, aut casualem aut personalem, exitus tantum feetitur.) χersomermque ouπniuum d4scretrsα su5t, u4 quod deest ommi, ld est gersemαruem dueretionem, ε loco Θοεum prSαta congeaat, e nomines qεε4dem aἔemt cαsκs, εgrὸέ sero personas. rssτκ.sr Ans.sxso. I -p131,7 Pree XV5 53 p140, 3-16H.: taqκeun~i- que deenααπtur duas geuerdles declinotiones assumengα, κeπαm ominis, αlferem ser5, necper cofέ ᾶsonem,sed per αptussmam parttonem:fermunα44emi snm aπnιece- εusfcαsuαdemdeenαfiemem,prnep4o veropersonarum dεeeoasm. es emim ylanusm, quod si ln eadem pαrfe duae Merent deeinαtomεs, eemttgeὸαt caess muatonem εmpedmsmto Sεrί persomorum dssetont, et comrra persemarum rameeme ceεrumpt cosulem propruefαfem, qu4αre casum oudem dseemems efHiet3 me4, mih9, me, persomαm ero net, 1u4, stὲ4, nersemπαm nero et cαsunm me4, fiὅι. e 4n omἔss deistum est supra decta, ud est persenis et casibus, ln qutbεs etam numeri mαniμeestentur propter ddistrγbuciiomem, quae n ufrαmoue paεem eorμm ddeeemt, id est pεncuplam et Suem. (uΓr3que tamen decdinotio tam cusum quom personarum ad proprus pares αbssteas, id est ad nomem et ad verbum, ne ufebattr, ut ὅοnss, ὅona, ὅonum ὅοni, ὅοnae, ὅοnt scriδo, scrtὅιs, scriδit.) 2y de pron.104,1 -16 et Stephanus in Dionysii atem 262,7 -10 Hilg.(912.1 Β): κινοῦνται αἰ ἀντωνυμίαι καὶ κατὰ πρόϲωπον καὶ κατὰ πτῶϲιν· ἀλλ’ οὐκ ἡδύναντο ἑκατέραν κίνηϲιν ἐν τέλει ποιήϲαϲθαι, ῖνα μὴ ϲύγχυϲιϲ γένηται. κατεμέριϲαν οὖν τῷ μὲν προϲώπῳ τὴν ἀρχήν, τῇ δὲ πτώϲει τὸ τέλοϲ. - Β mu3atto casus deferret detmnctionem perseαe. Ans. emr., μscs. sca. im Al. Bb. 1 κλίϲειϲ] prius ι in ras E ἀπocπά- ϲαϲαι] an ἀπολαβοῦϲαι2 eft Priscianum et infra 242,9. de pron. 16, 5 de adv. 20s.18 β 2-3 τφ μὲν γὰρ Ab et Prisc., τῷ μὲν L, κα τῷ μὲν B q 8 ἐνῆκε] ενη καί A, γρ.ενηκε Ao ng antecedens luralis et Prisciani iniecersn4 fortasse fagitsre videntur ἐνῆκαν, sed efrr de moutatione numerorum apud Ap. requen- issima HSchneider in comm. 14. ceteri codices et editiones δηλϲῖ pro ἐνῆκε praebent, sed L in ras ab rec. manu, ac restat ex psiore scriptura etiamnunc vestigium κ litterae κλίϲιν] κληϲιν A. β 4 κατὰ] καί L, corr B ἐνεγέ- νοντο A C, ἐνεγίνοντο L, ἐγένοντο Hb | ἆν om L πτώϲεωϲ τὸ ἑτεροιούμενον Prisc. et A, in quo εροιου et ον Mitteres quoque iam (prims m. scripsere nec nisi renovavit Α πτώϲεωϲ τὸ ἕτερον νοούμενον L, πτώϲεωϲ γινομένηϲ τὸ ἕτερον νοούμενον CBb. editiones virgdam ponent post ἀποτρίβεϲθαι | 7 post διὸ add καὶ B 8 ἀποτελε] inc. fol 17v A ( prius τὸ] τοῦ L πρόϲωπον δὲ καὶ πτῶϲιν τὸ ἐμοῦ- ϲοί· καὶ ἐν ἅπαϲιν ὥριϲται τοῖϲ προκατειλεγμένοιϲ διὰ τὸ ἐν ἑκατέρῳ μέρει ἐγχωρῆϲαν ἰδίωμα. (ἑκάτεραι. γοῦν αἱ κλίϲειϲ ἀποϲτᾶϲαι ἐπὶ τὰ ἴδια μόρια, λέγω τὸ ὄνομα καὶ τὸ ῥῆμα, τῷ τέλει ϲυνεχρῶντο κατὰ τὴν κλίϲιν, καλόϲ καλοῦ, γράφω γράφειϲ γράφει, οὐκ ἀπιθάνωϲ καὶ τῆϲ ἀντωνυμίαϲ χρηϲαμένηϲ τῇ ὑποϲτολῇ τοῦ ϲ, οὔϲῃ διακριτικῇ τρίτου προϲώπου, ϲοί-οἷ, ὡϲ εἰ καὶ λέγειϲ λέγει).

Εὔηθεϲ μέντοι ὑπολαμβάνω, εἰ ἐξεργάϲεταί τιϲ διὰ τί μὴ μᾶλλον τὸ τέλοϲ οὐ προϲεχώρει τῷ προϲώπῳ, καθάπερ ἐπὶ τῶν ῥημάτων, ἤπερ τὸ ἄρχον. ἔδει γὰρ ἅπαξ ἐν ἑνὶ μέρει προϲχωρῆϲαι Aaevκ. β . Absurdum est perdfigenter inquirere, cuz non fne potius pronominum quam initio personae signiξcentur. etenim patet nem pronominum sa fεione, quae nominum propre est, i. e. casuali, qοasi occupatum esse, quia nomen est prius verbo, quod personas citu distinguit. accedit qnod pronomen usurpatur pro nomine. nec aptum esest ἀντωnυμίαν appellere hanc orationis τssrm. ex Ans. exso 4 ϲυνεχρῶντο: utrἀquee ~exio simil εfeδαfμr ne. praepositio verbδi compositi bic referenda est ad subiectum, alibi ad obiectum: vide 114,4. 140,4. - κατὰ τὴν κλίϲιν. ad pleonasmum er e. g. suyμra 17,15 iura 3s1.16 et deadv.2006. 7 -p182, 8 Pεsc.XVD§54 p140,17-141,2 Β.: ἄoa arὸegror neeessαrlm esse, si qus qu3erαt: q8αre aufem 4n pronomine non αoaeedeὅαt persets mαgts ferminato, ouemadmodsm n eerb4s, quan prncgytsmE, quta emorteὸat seme emi coseedere parti fsem et, s9 est dscendum, rotionαb~ter memet, qu44όpe cum priκs es4 acmen verbo, quεmαdmodum ostmmdεmus, et mαnη- μeMfum, qu3d etas propriefes, ie est cusos, ure οbtnet4 nem proeterea preomem. e8, quod pro nomne αeegafur et εεmitαtur nomen. ε4 cer3n quod αcedengμm est ess sgmdcαgom3, ld es4 smὅetαntae, quae tmnoscsfur, persomα. et s4 fermuunαtto obmset moxne parfes orαfrons, Sas autem pεonommts cesus est, ob(ineὸ4t per inem, 46 prοnποπen vocetur, qu4t590e qεo unitatur αomnts propruefαfem, id est c3sum, qums etam eer5i ρuὸst propruetas, id est persomα. 8 ἐνὶ μέρει. Schoemann’: sni porti orations, aut πτωτικῷ μέρει, t.e. ὀνόματι, au4 ῥήματι. alterum si factum esset, personalem fexionem accepisset finis. Ans. omαx., mscs. scs. im A l.CBb 1 ἐμοῦ Βerts auctore Prisc., ἔμοί codd. et edd. ab τὸ ἐμοί inc. fol 78~r L. ϲοί codd. st Prisc., ϲέ edd. 2 μέρει om L, add L 4 τν om L post καλοῦ add καλῷ Bb 6 ϲουϲη A. , ϲ ουϲηι A τρίτου] τοῦ B καὶ om B 7 ὁπολαμβάνω) μ in ras A τὸ τέλοϲ om L, add L οὐ, quod omnes codd. et edd. praebent, Skrmecxka VI 15 autδ delendum aut post περ lin. 8 corlocandum esse censet, sed non se ίnvenisse apud Ap. uHum locum fatetur, qui steram mntendi rationem tueatur Schoemsnn dobitat, urum τί δὴ μᾶλλον scribendum an οὐ expungendum sit AHuttmenn vim negationis augeri opinatux leonasmo β fπερ] ειπερ A. τὸ ρχον Sopbianns coniecit Priscianum testatus, τῷ ἄρχοντι A B L nihil scripsit inter ῥημάτων et ἔδει, sed L ente ἔδει add fλλα ἀρχὴ (sic), atque ea- dem mmns in ng asezipsit: ἀρχὴν καλεῖ τὴν ἐναλλαγἡν τῶν πρώτων γραμμάτων τῶν ἀντωνuμιῶν οἶον τὸ ἔγώ ϲύ . ἐνηλλάγη γὰρ τὸ ἕ τοῦ πρώτου προϲώπου εἰϲ τὸ ϲ ὲν quod codices praeter L omnes praebent, delevit Hekker, defendit Srsecrks l 6 codlatis 233.7. 240,19. 250.13.de pron. 16,10.de adv.131,25. 138,3, qui locrum numerus augeri potest μέρει] fort. intercidit λόγου , προχωρῆϲαι L τὸ τέλοϲ, καὶ εἰ ἔϲτιν εἰπεῖν, εὐλόγωϲ τῷ πτωτικῷ, εἴγε καὶ πρότερον τοῦ ῥήματοϲ τὸ ὄνομα, καθὼϲ ἐπεδείξαμεν, καὶ δῆλον ὅτι τὸ τούτου ἰδίωμα ἐπικρατήϲει τοῦ τέλουϲ, λέγω τὴν πτῶϲιν. πρὸϲ οἷϲ καὶ ἀντωνυμία ~~102s~~ ἐϲτὶν τὸ ἀντ’ ὀνόματοϲ παραλαμβανόμενον καὶ ὄνομα μιμούμενον, 97 b καὶ ϲαφὲϲ ὅτι ἐπακολούθημά ἐϲτιν τὸ ἐγγινόμενον πρόϲωπον). καὶ εἰ τὰ τέλη ἐπικρατεῖ τῶν μερῶν τοῦ λόγου, τὸ δὲ τέλοϲ τῆϲ ἀντωνυμίαϲ πτῶϲίϲ ἐϲτιν, ἐπικρατήϲει ἄρα διὰ τοῦ τέλουϲ τὸ καλεῖϲθαι ἀντωνυμία, κἂν ῥήματοϲ ἰδίωμα παρειϲδύηται, λέγω τὸ πρόϲωπον.

De (ceteris) pronominum proprietatibus.

Εὔλογον ἡγοῦμαι πρὸ τῆϲ κατὰ μέροϲ ϲυντάξεωϲ προδιαϲαφῆϲαι τὰ ἐπακολουθοῦντα ἰδιώματα τοῖϲ μορίοιϲ ὑπὲρ τοῦ τὴν εἰρηϲομένην διδαϲκαλίαν τῆϲ ϲυντάξεωϲ εὐϲυνοπτοτέραν γενέϲθαι.

De duplici demonstratione et accentu pronominum (personalium).

Πρόκειται μὲν οὖν ἡ ἐξαίρετοϲ κλίϲιϲ κατ’ ἀμφότερα μέρη, partem, nisi eius fais nominslem accepisset femiionem: nam praevalet fais in nuncupandis vocibus. Axovκ. ὲ ὅ6. Hriusquam de pronominum constructione agsmns, idoneum est de eis exponere, quae eorum propria sunt. Aaαvκ. θ. uorum unum iam adlatum est (seii θexio duplex), alterum in duplici pronominum demonsratione versatmm, qdpp5 quae aut absoluta sit rxsrι. er Ans. exse. 2 ἐπεδείξαμεν: 12,13- 13.2. - τούτου i. e. τοῦ πτωτικo0, τοῦ ὀνόματοϲ. 4 Schol in Dion. Thr. 282.10 Βilg.: οἰκείωϲ τ πτώϲει τὸ τέλοϲ δοῦϲαι (scil αἰ ἀντωυμίαι), ὡϲ ἀντὶ ὀνόματοϲ οὖϲαι, οὖ ἡ nπτω- τικὴ κίνηϲιϲ ἔν τέλει ἢν. ἂ ἐπακολούθημα hic usurpatur ut παρακολούθημαz 229,13 de re quae non natura (non a principio) posnidetor, sed per accidens, ἐκ παρεπομένου (ad cuius pstticipii neum vide e. g. 24,28. 25,26). -. 6 e2188, et de pron 64, 21: τὰ τέλη τῶν ϲυνθέτων ἔπικρατε. et ad ἐπκρατεν verbi usam etiam 109,17. 187,4. 9 -11 Pe XV § 54 141,3-5 E.: Caere sεd4co, untequam de anglorum consErucfome proπomtnsem dscαm, dsserre de eorum prepritαtibas, ex qu4bus man]es um trodemdae ~et docsmem consrκc- emιs. 12 -g188 ,8 Pec. XVDI § 55 p141,6-15: ueniam getr εaedieωm est de prαecpsa e sngslαri deinatione (ita pro codicum demoaasfrαtione cum Βekkerolegendum] pronomuns, quae t in urαquee parte, in princφpto persemaruem, ln ~ne cosuπ, de cefers edeamss. αpsd Graecos αhα sun4 dεmoμstrαftnorum βromomnm ubsdεtα, αhtα diseretva. αbso(utα dscunfur, ouαe on comt ed4erims αdiuactonπe persπαe, quae ἐγκλιτικά, sd est indinatiea, apud os sunt, u4 ἔδεν μ4, ἰλάληϲέν μοι d4scretso sun4, quae egem4 αdssnetone ciarum perseπuruem, quae ὀρθοτονοόμενα ocan4, ut εἶδεν ἐμέ, οὐκ ἐκεῖνον: necesse est emim dtαm 4n- fere personau, qomodo in comparutems nominbμs necesse est ad αlιas ea τι nersonas, absoluta cero eorum, sd est poeitea, nor se proferusetr. 12 πρόκαιται: 95.15 seqq. - ἡ ἐξαίρετοϲ ~λίοιϲ: solius pronominis propria est duplex fefio. μAns. omr., nscs. scs. is AL. Bb. 1 πτωτικῷ] fol 73v L. 1 2 τὸ ὄνομα ῦhHig add ex Prisciano ἐπεδείξαμεν A L, ἀπεδείξαμεν ΟBb β 3 τἡν πτῶον] ἡ πτῶϲιϲ L, corr L 1 4 ἀντ] ντ A in ras et post τ quoque rasura, A vide- tux αυτο scripsisse B B ἐϲτιν] ν inπ A erasum est, totam vocem om ceteri codd. πρόϲωπον Prisciano duce iam Sopbianus add 8 κὸν Ab, κd LB, sed L eupra scripsit κἆν παρειϲδύηταιὶ ὕῃ in ras L, παρειϲδόεται CB | 8 προϲτηϲ A, sed prius ϲ add A β 11 γενέϲθαι A L, γίνεϲθαι A LBb πρόκειται] fϲl 74~ L. 1 12 κατ’ A, κατα LCBb ϲύνεϲτιν δὲ δεῖξιϲ διττή, ἡ κατὰ ἀπόλυτον ἐκφοράν, ἔπαιϲέ με (φανερὸν γὰρ ὅτι δεῖξιϲ, ἀλλ’ οὐκ ἐπιτεταμένη οὐδὲ πρόϲ τι ἀνατεινομένη), καὶ. ἀντιδιαϲταλτική, ἐμὲ αὐτὸν ἔπαιϲε· πρόδηλον γὰρ ὅτι ἐπιτέταται τὰ τῆϲ δείξεωϲ, καθάπερ τὰ ἐν τῇ ποιότητι ἐπινοεῖται. λευκόϲ ἀπολελυμένην ἔχει τὴν ποιότητα, ἐπιτεταμένην δὲ ἐν τῷ λευκότεροϲ πρὸϲ ἕτερον πρόϲωπον ὃ πάντωϲ ἐπιζητοῦμεν. ᾦ λόγῳ καὶ τὸ ἐμέ ἐπιτεῖναν τὴν δεῖξιν ἀπῄτηϲε πρὸϲ ὃ ἐπετάθη. δ’ ὅ τι μέντοι ἐν ἁπάϲαιϲ τὸ τοιοῦτον οὐκ ἐγχωρεῖ, ἐν τοῖϲ κατὰ μέροϲ εἰρήϲεται.

~~103s~~

Καλοῦνται αἱ ἐντελεῖϲ κατὰ τὴν φωνὴν καὶ τὸν διεγηγερμένον τόνον ὀρθοτονούμεναι, τάχα ϲυνωνυμοῦντοϲ τοῦ ὀρθοῦ καὶ τοῦ ὑγιοῦϲ· 98 b αἱ δὲ τὸν τόνον μετατιθεῖϲαι ὡϲπερεὶ βάροϲ ἀπὸ τῶν ἐγκλινόντων τὰ βάρη ἐφ’ ἕτερον ϲῶμα ἐγκλιτικαί· εἴγε τὸ ϲοὶ μὲν ἐγώ, ϲὺ δ’ ἐμοί {Δ 63} μετὰ τῆϲ ἐντελοῦϲ γραφῆϲ καὶ τὸν ἴδιον τόνον ἔχει, τὸ δὲ καί μοι ταῦτ’ ἀγόρευϲον {ν 232} παρῆκεν μὲν τὴν γραφήν, μετέθηκεν δὲ καὶ τὸν τόνον.

aut discretiva et intenta, personam quae demonstratur elteri opponens. Sicut positiva qnaliatis nomina, e.g. λευκόϲ, absolute dicuntur, eomparauiva vero qusitatem quasi intendunt ad sim personam spectantia, quam quaenimus, -- ita ἐμέ et similia δέξιν intendentia personam poscunt aliam, ad quam spectantia demonsrationem intendunt. μsαvκ. β 7. Mominentur pronomina, quae integram vocem et rectum ἅmmmorem habδent, orthotonumens, ea sutem, quae tenorem fn antecedentem vοeem reieiunt, mmcliics. rssrκ. er Ans. xxse. 2 ἐπιτείνεϲθαι de intentione dicitur, ἀνατείνεϲθαι de relatione, ut 22,22. 315,11. Β εἰρήϲετάι: 121,9seqq. Ans. mr., nscs. som. im A.CBb. 1 δεξιϲ] εἰ A in ras, sed a prims m. smte ἔπαιϲε add οον CBb | ἔπαιϲε] αἱ in ras L β 2 ἐπιτεταγμένη H qui om οὐδὲ πρόϲ τι ἀνατεινομένη |Β ente ἀντιδιαϲταλτικὴ add ἡ CBb, sed vide PϲSehneideri comment. 13 ἐμέ, οὐκ αὐτὸν perperam ci. AHnttmann | ἔπαιϲε] παιϲ in ras L | τὰ om A. β 4 τὰ om Β |ante ἐπινοeται intercidisse ἐπιτε- ταμένα suspicator Ϲhlig 1νοεται CB B 4 6 A ng: λευκὸϲ ἀπολελυμένην ἔχει τήν πποιοτητα λευκοτεροϲ ἐπιτεταμένην β θ post ἕτερον add γὰρ CB5, n qus editione distinguendi signum positum est post λευκότεροϲ 1 post πρόϲωπον add ἀνατείνεται CB b | ἐπιτεναν Ab, ἐπί τινα l. CB β 7 ἀπήντηϲε vοlnit Sopbianus ( prius 5ὅνDudithins ἐπετάθηA,ϲυνετάθιL.B απετάθηSophisnus et b δι’ 5 τ] διὰ τί L μέντοι om L, add L 1 8 ερηται B θ post κολοῦνται add οὖν Bb |pro καὶ ci. κατὰ hig l διεγειγερμενον A. 10 ὀρθοτονούμεναι] fol 74ε L. 1 11 μετατεθeϲnι LB βάροϲ om L.CBb 12 ἐγλμιτικα fol 18~ A 1 13 ϲοὶ μὲν ἐγώ] ϲυ καὶ ἐγh L, sed υ in ras L ϲ5 δ’ ἐμο] ϲοί τε καὶ εμοι L, sed οἱ τε in res L, quae eadem κdὶ inserυit 14" τ5ϲ] τοῦ sed supra scripum τῆϲ B β 1B μοι A quoque, sed cum rasusis sate μ et supra οἱ ταῦτ] τοῦτ’ A , corr A |16 μετέθηκεν] quattuor pimus litteras A in ras De anaphorica et demonstrativa vi pronominum tertise personse.

Παρέπεται καὶ ἀναφορὰ κατὰ τὸ τρίτον πρόϲωπον, δι’ ἧϲ τὰ προκατειλεγμένα ὀνόματα ἀναπολούμενα ἀντονομάζεται, Ζεὺϲ δ’ ἐπεὶ οὖν Τρῶάϲ τε καὶ Ἕκτορα νηυϲὶ πέλαϲϲεν, αὐτὸϲ δὲ πάλιν τρέπεν ὄϲϲε φαεινώ {Ν 1. 3}

Ἐπεδείξαμεν ἐν τοῖϲ προεκδοθεῖϲιν ὡϲ αἱ τοιαῦται τῶν ἀντωνυμιῶν c. III. οὐχ ὡϲ ἔτυχον ἀνθ’ ἁπλῶν ὀνομάτων παρειλημμέναι εἰϲίν, ἀλλὰ δυνάμει ἀντὶ τῶν μετὰ ἄρθρων παραλαμβανομένων. οὐ γὰρ μόνον ἀντωνόμαϲται, καθάπερ καὶ ἐπὶ τῶν ἄλλων ἔϲτιν ἀντωνυμιῶν ἐπινοῆϲαι, ἀλλὰ καὶ ἀναφέρεται, ὅπερ οὐκ ὀνομάτων ἴδιον, εἰ μὴ προϲλάβοιεν τὰ ἄρθρα.

ἐϲτιν καὶ οὕτωϲ φάναι· δι᾿ οὖ ἀντονομάζεται προκατειλεγμένου, διὰ τούτου ἐπιδέξεται τὴν ἀναφοράν, εἴγε ἰδίωμα ἀναφορᾶϲ προκατειλεγμένου προϲώπου δευτέρα γνῶϲιϲ, ἣν ἐπαγγέλλεται ἡ αὐτόϲ ἀντωνυμία.

μααvκ. B, Praeter demonstrativam vim pronomina terfdae personae hsbδent etiam relativam, nbi nominis praedicti notionem repetunt, vllut αὐτόϲ. Aaαvε. 8. Non nudorum tamen nominum vice funguntux pronomina relationem sigmifcantis, sed cum articulis eoninnctorum: nam relationis im non habδent nomina nuda. Aaavκ. ψ 1θ. praecedens igtur nomen, pro quo pronomen ponitur, hoc quoque effeit, ut pronomen im recipiat relativam: etmmim hoc proprium rela- tionis est, ut praedicta persons iterum cogmoscatur. τasrκ. er μns. exso. 1- 4 Prisc. XV5 ἐ 56 141, 20-23 B.: Aeedt pronomni relatio n ferrtα persona, per quas prαedicfα nomto per reeorda3iemωm pronominαfur, id est per premonmem sign3 cantur, ut upptter pοstquαm Troas et Eectora naeiὅus αppulι4, ipse reiecit οcu(os caros. - ὰ ἐπεδείξαμεν: 17, 2seqq. -προεκδοθeϲιν. videAdn.exeg. ad 1, 1 - 3 huius ed. - 16 ἀντο- νομάζεϲθαι quod lin. 2 dictum erat de nominibus, in quorum locum pronomine substituuntur, hic (ut 101,8) dicitur de pronominmibus, quae πice nominum fun- guntur. δι’ οὗ autem, pro quo ἀνθ’ οὖ desideramus, defendi posse videtur, quis praecedens nomen causa est, ut pronomen ponatur. μnn. out., mscs. sca. im Al.CBb. 1 ante καὶ add δὲ l.B πέλαϲεν AL 1 B ἀπεδείξαμεν L | ἐν] ν in ras A 6 ἔτυχον A Lb, ἔτυχεν LCB. ab ἔτυχον inc. fol 75r L ἁπλῶν] πab A ηuid A scripserit, dispici nequit 6—7 παρειλημμέναι-ἀντὶ om B β Β post ἀλλὰ add γαρ A. β 7 Aντ τῶν ὀνο- μάτων τῶν μετὰ L, ἀντὶ τῶν ὀνομάτων μετὰ CC post μετὰ add τῶν B προϲλαμβανομένων LB |μόνων L, cor L | 8 αντονομαϲται A , corr A ἀντονομάζονται L in ras εἰ B 9 ἀναφέρεται in ploralem mutavit L4 || 10—11 ἔϲτιν-ἀναφοράν eicienda censmit Portus, omnia ab ἔϲτιν usqne ad παρα- ληφθῆναιpsg.seη.lin.2futilirationeabApollonioabiudicstAHottmsnn |1θοὅτωϲ] ϲ in A erasum om ceteri praeter L δέ’ o5] διότι L in ras et B δι’ expunxit Schoemsnn, ssd in ng adscripsit: . e. προκατειλεγμένου τούτου, δι’ οὗ ἀντονομάζεϲθαι. μάζεται, διὰ τοότου. vide Adn. exeg. ἀντονομζεται] ε in ον mutavit L, plorslem etiam B praebet προκατειλεγμένου] Eaysex ci. τὸ προκατειλεγμένον. vide Adn. exeg |11 12 δια-προκατειλεγμένου om LC, eod L add in ng inferiore, ubi legitur ἐπιδέξονται. falsa refert b de ibri scriptura ~~104s~~

Δεδείξεται γὰρ ἐν τοῖϲ ἐξῆϲ ὡϲ αἱ δεικτικαὶ οὐκ εἰρημένων 99 b τῶν ὀνομάτων ἀνθυπηνέχθηϲαν, ἀλλ’ οὐ δυναμένων παραληφθῆναι. Καὶ οὕτωϲ μερίζονται εἰϲ δεικτικὰϲ καὶ ἀναφορικὰϲ εἰϲ μίαν ὀνομαϲίαν ϲυνελθοῦϲαι· κατὰ γὰρ ἑκατέραϲ τὰϲ διαφορὰϲ ἓν ϲυνάγεται τὸ ἀντονο ἢ γὰρ μὴ δυναμένων τῶν ὀνομάτων αὗται παραλαμβάνονται, ἢ εἰρημένων μέν, πάλιν δὲ μὴ δυναμένων παραλαμβάνεϲθαι. εἰ γάρ τιϲ ἀντὶ τοῦ αὐτὸϲ δὲ πάλιν τρέπεν ὄϲϲε φαεινώ {N 3} ἀντιθῇ τὸ Ζεύϲ, οὐ ϲυνάξει τοὺϲ δύο λόγουϲ κατὰ τοῦ Διόϲ, ὡϲ ἀρχὴν δὲ λόγου ποιήϲεται. ὁ αὐτὸϲ δὲ λόγοϲ ἐπὶ ἁπαϲῶν τῶν οὕτωϲ παραλαμβανομένων· παρὸν γὰρ ἀντὶ τῶν ἀναφορικῶν τὰ ὀνόματα θέϲθαι καὶ τὰ τοῦ λόγου ἀλλοιῶϲαι.

ὁπηνίκα μέντοι τὸ ἐκεῖνοϲ καὶ τὸ μααvκ. ὲ 1I. Demonstratfτi sensus pronominibδns locas non est, ubi nomina antecedunt, sed ibδi ubi non possumne nominibus nt. itaqne pronomna aut demonstrativa aut snaphotica sunt, quorum altera usnrpantoα, ubi nominos poni omnino nequeomt, altera ubδi posita sent nomina, sed iterum poni non possunt, nisi valde mutata oratione. nam si ex. gr. ~ 3 pro αὐτόϲ ponitur ζεύϲ, tollitux stus conexus huius enuntati cum antecedenti et nova oratio incobatr. Aaovκ. β 12. nbi vero ἐκενοϲ et οὐτοϲ refermnt, tamen demonsrandi vim rssruε. xv Ans. exso. 1 Δεδείξεται: 112,6seqq Pro γὰρ noli aliem con- iuncfionem fugitare aut ante δεδείξεται nonnihil intercidisse putare: causam. dicit Ap., cur anaphorica pronomina doenerit εἰρημένων τῶν ὀνομάτων usurpas, de demonsrstiis taenerit. e2 100,13 et HSchneideri comm. 31 ad 14, 12. - δεικτικὰ ab Ap. non solum οὖτοϲ ἐκεῖνοϲ ὅδε nominantor, sed etiam personaHis. - 1- 12 Pree. X II y 56 141, 23-142.13 Β.. E seendunm, quod demonerratica promomtno non αdquoruem pruedicforτm loco somtnunm, quoπodo reativm, sed ecuen, quae proerν demonsfrαftεe nem possunt, αccyiunfur, εelαtisα uero prae- dfietorem qmsdem oeο nominum, sed qαe terum eccp4 non possunf. sί ques enam pro lpse reiecit oculos charos penπat uιtersm Rupptter, non coHigιt duas οrα- ftoaes ad Hoeem, sed quas9 prncmnι αderies ~acι7 orotonts . . . ombus ugtur relαtiss pronomtnibμe εnα eademque esf orato ex supra doto omine pemdms. leet aufem pro reαfes prononnibus nomina ponere e cratonem mutare. ξ ἀνθυποφέρεϲθαι suἔsctui ut 25.12 (respomdeν 73. 7. depron 24,17). -- 4 ϲυνάγειν hio eiciendi vin habet, lin.8 iungendi. ad priorem vim eE 227,5 et (ubi idem est atque efθeere, ut aliquid creduto , vel demonstrare) 75,13 328,9 et (ubi idem fere velet quod εignidcsre) 69,14. - 12-p 186, 4 Peac.XVI 57 142, 17- 20 Β.: quotiens vero ille eei hic non ostendendum ante oculos alqud ro( ruat Th Matthias ύahrb. cl.Philol.Suppl XV 605 cogrigebat: non Ans. οrr., mscs. scs. im Al. Bb. 1 post δεικτικαὶ add καὶ AL β 2 ανθυ- πενεχθηϲαν AL. ἀλλ’] τῶν ἄλλων LB 8 oὅτωϲ] ϲ in A erasum om ceteri ψaaetexL ( post εἰϲ add τὰϲCB ( δεκτικαϲ A εἰϲ fol 5ε l. 4 ἐκατέρων B ϲυνάγεται] L αγ scripte hebet ab L in ras 1 BB post ὀνομάτων add εἰρῆϲθαι CB β 6 μέν om A L, sed testatur etiam Prisc. μὴ add B, recepit b 9 ἀνvθῆ A L, ἀντθᾳ B, ἀνvθείη b. at c2 86,1. 121 12. 2eo,28 10 prius δὲi τοῦ C | posterius δὲ om L οὕτωϲ] ϲ in A. erasum om celer l 11 παρὸν] ἔξεϲτι L in ras et B 12 posterius τὸ om LCB οὗτοϲ οὐ δεικνῦϲιν τὰ ὑπ’ ὄψιν, ἀναφέρουϲι δέ, δεῖ νοεῖν ὅτι ἡ ἐκ τούτων δεῖξιϲ ἐπὶ τὸν νοῦν φέρεται, ὥϲτε τὰϲ μὲν τῆϲ ὄψεωϲ εἶναι δείξειϲ, τὰϲ δὲ τοῦ νοῦ. φύϲει γοῦν οὖϲαι δεικτικαὶ καὶ τὸ ἀντικείμενον ἄρθρον τῇ ϲυντάξει οὐ παραλαμβάνουϲιν.

, Καὶ ἔτι ἐξαιρέτωϲ καὶ τὰ τρίτα πρόϲωπα ἐν διαφόροιϲ φωναῖϲ c IV. διάφορα τρίτα ἀποτελοῦϲιν, τῶν ῥημάτων διὰ μιᾶϲ φωνῆϲ ἐπὶ πλείονα πρόϲωπα ϲυντεινόντων, γράφει Διονύϲιοϲ ἢ Τρύφων τιϲ ἄλλοϲ ~~105s~~ τῶν δυναμένων τὸ πρᾶγμα παραδέξαϲθαι. οὐ μὴν ἐπὶ τῶν ἀντωνυμιῶν, εἴγε ἀναφορικὴ μὲν ἡ αὐτόϲ, δεικτικὴ δὲ ἡ ἐκεῖνοϲ καὶ ἔτι ἡ οὗτοϲ, 100 b διαφέρουϲα τῷ διαϲτήματι τῆϲ δείξεωϲ. ὁ αὐτὸϲ λόγοϲ κἀπὶ τῆϲ ὅδε.

, Καὶ ἐπεὶ ἔφαμεν τὰϲ δεικτικὰϲ ἐπιτείνεϲθαι εἰϲ πλείονα δεῖξιν, ϲ. V. αἱ δὲ προκείμεναι φωναὶ οὐκ ἠδύναντο τὸ διϲϲὸν τοῦ τόνου ἀναδέξαϲθαι, non prorsus sxunnt. non demonstrmt quod idere icet, sed quod cogitatu itaque respuunt articuli appositionem, qui repugnat demonsrationi. Aaαvκ. ὲ 13. Pronomen terties personas non una voce sigmifcat (sicut verbi una eademque forme ad plures terties pertinet), sed pluribus diversis vοcibδus, relativa quidem vi αὐτόϲ, demonstαativa vi ἐκεῖνοϲ οὕτοϲ ὅδε, quae inter ss diferunt personerum demonsratarum distantis. Asαv. β I4. Demonsratiis pronominibus tertiae personae ἐκνοϲ εὐτοϲ ὅδε ad intendendam demonstrsfionem in fne adnectitur ι vocalis (quam αὐτόϲ recipere non poterat, quia demonstrandi vi caret). osfesdεnt ate ocudos dἔuoutd, sed so erus4), opoεtet inteHlegere, quod eϲrum demon- ftruto ad nteectum re rt9r tαquee quuedαm sunl ocdlorum dememsrαtiea, s4 ego et tu, quaedam et oculorMs et isEeectus. τssnκ. er μns.sxso 6- 10 Pnsc.XV 58 p142,25-143.2B.: Paetrea sοlα promemnα d ceres εocbus dseersas frtias μαcsn4 prsenαs, cum verἔα snα voce ad plures personas pεrneant ferttαε: dicemus mim scriδνt Prορus se Serpius eei qucumqee pοfest hunc αcfum ssscpεre, nem femen Hoc etiam 4nm pronominibus. am relatica quεdfem sunt lpse eei ἐs ee sut, quod est arimi- tieunm, demonasraticα vero λic, iste e iile. sed intrent, quod ille spatio lem- gοre εnfellegtur, 9ste uro proynqutore, hro autem uon solnm de proesemte, verua etιαm de absente possumus dcere. 7 ϲυντεινόντων. cfr Adn. exeg. ad 40, 17 huius ed. 11 -p 187, 8 Pxse. 29Ι 60 p143,27 -144,2 E.: uemoio tamem apud Graecos αddὅrι euibusdαm pronominibus ad emm eigmcαtioas ieeem- demdan, u4 ἔκεινοϲί, οὁτοϲί, ὁδί, sic etiam (pud uos met, te, p4e, ce apepostae untemdun4 eigcatuonem. 11 ἔφαμεν: 97,1B. - 12 αἰ προκείμεναι i e. οὕτοϲ ἐκεῖνοϲ ὅδε. Ans. eur., ceca. scs. im AL. Bb. 1 δεικνῦϲιν] δείκνυϲι b τὰ] τι vdt Ph.Matthise ύahrb.f ωῦ. Phi. Suppl. XV eo5 Pmiscisnum secutus Γ ante ἡ add κ CB β 2 όϲτε A Lb, τε om CB τὰϲ] τα A , ϲ add A3. sb hac vocula inc. fϲl 7e~ l ὄψεωϲ] δείξεωϲ B β τὰϲ] ϲ ab A iterum omiseum. hic iam prima m. eupra add ( B ἔτι] ἔϲτιν Ϲ (posterius καὶ om B β 8 τὸ om L. CB οὐ μὴν] fol 18v A 1 8 post εγε add μν CB A ng: ἀνα- φορική η αυτοϲ δεικτική η εκεινοϲ 1 10 κεὶ ἐr L. 11 καί επει A , κἀπεὶ A3. Bh ἔφημεν L | ἔπιτείνεϲθαι] ἐπινοeϲθαι LB 12 δὲ) fol εε l. φωναὶ om A , add Α2 καθάπερ ἡ ἐμοῦ καὶ ἐμοί καὶ αἱ ϲύζυγοι, διὰ τὴν ἐπὶ τέλουϲ βαρεῖαν, εἰϲ παραγωγὴν τὴν διὰ τοῦ ι μετῆλθον, ἐπιϲπώμεναι κατὰ τοῦ τέλουϲ τὴν ὀξεῖαν εἰϲ ἐμφανιϲμὸν τῆϲ πλείονοϲ ἐπιτάϲεωϲ, καθάπερ καὶ αἱ προκατειλεγμέναι κατὰ πρῶτον καὶ δεύτερον πρόϲωπον, ἐκεινοϲί οὑτοϲί ὁδί. (προῦπτον γὰρ ὅτι ϲτερομένη ἡ αὐτόϲ τῆϲ δείξεωϲ ϲυνεϲτέρετο καὶ παραγωγῆϲ τῆϲ ἐπαγομένηϲ ἐπὶ πλείονα δεῖξιν.) δοκεῖ δέ μοι μηδὲ ἀλλοτρίωϲ ἡ παραγωγὴ τοῦ ι παραδεδέχθαι· ἦν γὰρ τοῦτο θεματικὸν ἐν τρίτῳ προϲώπῳ τῆϲ εὐθείαϲ.

Πῶϲ οὖν οὐκ εὐήθειϲ οἱ περὶ Ἅβρωνα καταδραμόντεϲ Ἀριϲτάρχου Pronominum συζυγία. ὡϲ οὐ δεόντωϲ φαμένου κατὰ πρόϲωπα ϲυζύγουϲ τὰϲ ἀντωνυμίαϲ, Aaαvκ β 1. Perperam igitur [u4 ex es patet, cae modo dota sent de pronomiasm εἰ] Aristarchum Habδro vitnperait, quod κατὰ πρόϲωπα ϲύζυγα pronomina appellaverat. quae deξniio, sicut omnes (ustae] defnitiones, non ad rzsnε. ex Ans exso. 1-2 διὰ τὴν ἐπὶ τέλουϲ βαρέαν cr synt. 164, 15. 263, 22: encRitica sunt aut oxytona aut perispomens. - 2 B εἰϲ παραγωγὴν-- ὀδί. cfr de pren. 59, 17 : δεικτικώτεραι γινόμεναι προϲλαμβάνουϲι τὸ , οὑτοϲί ὁδί ἐκεινοϲί . . . οἰκεία ἡ κατὰ τὸ τέλοϲ δξα ἐπὶ τούτων, εἴγε τὰ δεικτικώτερα μὸλλον τοϲ τέλεϲι τὴν ὀξeαν προϲνέμει. pro παραγωγῆϲ vοcabnlo Βerodisnus utitur nomine ἐπεκτάϲεωϲ apud Arcad 203, 23 Schm. et περὶ διχρ. 301, 3 (Ι 523, 4 Lta) modo ἐπέκταϲιϲ, modo παραγωγὴ applllatnr hoc πάθοϲ EE 643,23 (ex Herod. π. παθῶν libro, I 196. 31 Lte): κατ’ ἐπέκταϲιν τοῦ πρὸϲ ἔμφαϲιν πλείονοϲ δείξεωϲ . ..τὸ οὑτοϲί παραγωγὴ ἀντωνυμίαϲ καί οὐ πλεοναϲμόϲ. -- 4 αἰ προκατειλεγμέναι κότα πρ.κ.δ.προϲ. i.e. ἐμοῦ καὶ ϲοῦ καὶ αἰ ϲύζυγοι. nam. perispommma habent δυνάμει τὴν ὁξεαν ἐπὶ τέλουϲ (vide134.16). - BB- 6 προῦπτον δέξιν. e2r EM 1 l.: 5 δὲ αὐτόϲ ϲτερηθεϲα τῆϲ δείξεωϲ ἐϲτέρηται καὶ τῆϲ διὰ. τοῦ ῖ ἔπεκτάϲεωϲ. 8 ad θεματικὸν cfr synt.109, 22. depron.3,19.deadv.174,6 ApoHonium patet haec dicere de nominativo sing. tertiae pers pronominis per- sonalis ἱ, de quo agit in l. de pron. 55,7. e~r intra 167, 2e. 195,12 -- 8-p 1ξ8, 1 Pzse. X § 60 144,5-14 EL.: DeΑnuntur autem personae mo- emsmum nem su demoneromone, e proesmm4um cogιgomem sub oeelts eetendzt, sed etiam relatioe, quae αbsentitm recogmt3tonem habet. eaque eme diee- ὁzt Areardhus, eemtugο esse persons promomtπ, cum emer ef comatencfe per oxnes personas densuntier ee demonsfrαtione se reαiome, verbo vero 2ncontug3, cmm tππ prima quodem e secumdα persomα niεntur, in ferttα cero uπon, tsί prae- ccpuus st4 af dlεquen εmtm pertnens actas, ef4 μulminα4 e3 tοαα4 de Ioεe sdlo nte egmus, not quod verἔum fertiαe personae fntsm est, sed quo0 is, qmt eise sgmRcatenem ag6, preprium Habet hμac actum. 10 κατὰ πρόϲωπα ϲυζύγουϲ. dfrr de pron. 6,12, ubi cum Habrone consenδit Ap. eiusque iudicium profert ub suum. vide etiam HSSchneideri comm. 4, ubi elia inconstemtiae exempla ex Apollonii scmiptis citantur. Ans. mr., meos. sem. is A.Bb. 2 ἐπιϲπώμεναι] επ in res A 3 τὸ τέλοϲ L ( ππλοιονοϲ L 1 4 αἰ om C | οδι om A. , add A ϲτερουμένη A5. B β 6 ϲυνεϲτερεῖτο l.B τῆϲ ente ἐπαγομένηϲ add b post ἐπαγομένηϲ λL praebδent τὴν πλείονα] α in res A, A videtmr πλείονοϲ scripsisse l 7 τὴν aαρογωγὴν h, non videns passivam παραδεδέχθαι verbi vim προϲδέχε- ϲθαι C Β τρίτῳ προϲώπῳ Schoemsmx, τρίτοιϲ προϲώποιϲ codd. et edd. ξ noli propter Hriseimi verba et οὖν eoniencfionem putere, nonnihil mle Πῶδϲ οὕν intercidisse B 16 πρόϲωπον LB τὸϲ] fol 77r L «καθὸ κοινὸϲ ὁ ὅροϲ καὶ ῥημάτων, καὶ μᾶλλόν γε αὐτῶν. ϲυζυγοῦϲιν γὰρ αἱ φωναὶ κατά τε ποιότητα τῶν ϲτοιχείων καὶ κατὰ ποϲότητα τῶν~~106s~~ ϲυλλαβῶν, καὶ φαίνεται ὅτι καὶ κατὰ χρόνον καὶ τάϲιν· ταῖϲ γε μὴν ἀντωνυμίαιϲ οὐ ϲυνῆν τὸ τοιοῦτον, εἴγε αἱ πλείουϲ ἀϲύζυγοι, ὡϲ ϲαφέϲ ἐϲτιν τοῖϲ κλίναϲιν τὰϲ ἀντωνυμίαϲ». Φαίνεται γὰρ ὅτι ὁ μὲν Ἀρίϲταρχοϲ 101 b οὐ τὴν φωνὴν ὡρίϲατο τῆϲ ἀντωνυμίαϲ, ἀλλὰ τὸ ἐξ αὐτῆϲ παρυφιϲτάμενον, καθὼϲ καὶ ἅπαντεϲ οἱ ὅροι ἔχουϲιν. φαϲὶν γοῦν ἀϲυνάρθρουϲ ἀντωνυμίαϲ, καὶ ὅϲον ἐπὶ τῇ φωνῇ, οὐκ εἰϲὶν ἀϲύναρθροι, ἐπεί φαμεν ἡ ἐγώ μόνωϲ ὀρθοτονεῖται, ἡ ἔγωγε Ἀττική ἐϲτιν. —

Ἐκεῖνο οὖν ἀντωνυμία, τὸ μετὰ δείξεωϲ ἢ ἀναφορᾶϲ ἀντονομαζόμενον, ᾧ οὐ ϲύνεϲτιν τὸ ἄρθρον. ἰδοὺ οὖν ~~ἡ δεῖξιϲ καὶ~~ ὁ ὁριϲμὸϲ τῶν προϲώπων ἄχρι τοῦ τρίτου διῆλθεν· καὶ γὰρ ἀναφερόμεναι ὁρίζονται, καθὸ τὰ πρόϲωπα ἐγνώϲθη, καὶ δεικνύμεναι, καθὸ τὰ πρόϲωπα ὑπ᾿ ὄψιν ἐϲτί. καὶ τοῦτό ἐϲτιν ἡ ϲυζυγία τῶν ἀντωνυμιῶν. τὰ γὰρ ῥήματα ἀϲύζυγα· ὁριζόμενα γὰρ κατὰ πρῶτον καὶ δεύτερον ἀοριϲτοῦται κατὰ τὸ τρίτον, τοῦ ἀϲτράπτει καὶ τῶν τοιούτων ὑποϲτελλομένων, καθὸ ἡ τοιαύτη ἐνέργεια ἐξαιρέτωϲ τῷ Διὶ ἀναπέμπεται, ὥϲτε οὐ τὸ ῥῆμα formas, sed ad signifcstionem vocum spectat. non magis liceret pronomina ἀϲύναρθρα appeharε, si de eorum formis hoc nomen usnrpstum putaretur: nam eece, dicimus ἡ ἐγ5 ρθοτονέται. Aauvν. ψ 1θ. Ϲυζυγία pronominum in eo posita est, quod omnium perso- narum pronomina demonstratione aut rεlstione personas signifcant deθnitaa qua vi cum verba caresmt in tertia persona (exeeptis ἀϲτράπτει et similibus), iure licet verba appelare ἀϲύζυγα. rxsnκ. er Ans. exso. 7 ᾶπαντεϲ οἴ ὅροι. non omnino omnes, sed omnes iustae deθnitiones. Βtadρmueller pulait addendum aut sobδaudiendum esse τοῦ Ἀριϲτάρχου. - 8 err de pron. 49, 9: ἡ ἐγῶ τῆϲ ἔγωγε Ἀττικῆϲ διαφέρει. - 16-11 deθnitio, quam legimos de pron. 9.11, non disfinguit vim snaphoricsm abo demonstrativa, sed distinguit pronomina primitiva (personalia) a possessivis: ὁριϲτέον οὖν τὴν ἀντωνυμίαν ὦδε λέξιν ἀντ’ ὀνόματοϲ προϲώπων ὡριϲμένων παραϲτατικὴν, διάφορον κατὰ τὴν πτῶϲιν καὶ ἀριθμόν, ὅτε καὶ γένουϲ ἐϲτ κατὰ τὴν φωνὴν ἀπαρέμφατοϲ. ad ῷ οὐ ϲύνεϲτιν τὸ ὄρθρον eft l β 95 - 97. - 16-17 ex supra 12, 21. Ans emr., msϲm. soa m A l. Bb. I κοινὸϲ] smte ϲ et post ϲ resura in A ὁ supra eddium in A, sed a prima m. ϲυζυγοῦϲαι B 2 τε om C β 4 x om B B5 post κλίναϲι in A. ras unias litterae, κλίνουϲι LCBb, sed in L ου ex α factum β- 6 φαίνεται-ἀντωνυμίαϲ om L, add L 1 8 μόνοϲ L ἐϲτιν om L, add L ψ 10 ἀναφορᾶϲ] supra primum α ras in A. ψ 11 oῦν hig pro redito γοῦν. sn γοῦν2 1ἡ δeξιϲ, quod omnes codices praebδent, recte deleri iussit Beker ad l. de pron 157 : sed καὶ quoque expmgendum est , καὶ 5] fol 77ε l.. B 12 τὸ0 om OB β 14 ἀντωνυμιῶν hlig pro redito προ- ϲώπων. Stadmueller mslnit ἡ ϲυζυγία τῶν ϲἀντωνυμιῶν διὰ τοῦ ὁριϲμοῦ τῶν ⟩ προϲώπων (γὰρ om B 1ὲ πρῶτον] fol 19r A. I ἀοριϲτοῦνται CB 17 ἐξαιρέτωϲ]εξαιρετοϲ A, sed videtur slteraps tiεula ωHitterae fortuito deteita esse ὥριϲται, ὁ δὲ τούτου τὴν διάθεϲιν ἐνεργῶν.

Πρόδηλοϲ οὖν ἡ πολυμερὴϲ τῶν φωνῶν θέϲιϲ ὑπὲρ τοῦ μὴ διὰ μιᾶϲ φωνῆϲ διάφορα ~~107s~~ πρόϲωπα λέγεϲθαι. παρηκολούθηϲεν γὰρ τὸ καὶ αὐτὰϲ ἐν τρίτοιϲ ἀοριϲτοῦϲθαι, εἴγε μία λέξιϲ πλείονα ϲημαίνουϲα ἀορίϲτου παρεμπτώϲεωϲ αἰτία γίνεται.

c. VI.

Ἔτι τὰ μὲν ἄλλα τῶν πτωτικῶν ἀπ’ εὐθείαϲ λημματιζομένηϲ De abnormi pronominum personalium flexione. γενικὴν καὶ τὰϲ ὑπολοίπουϲ πτώϲειϲ πρὸϲ ἀκολουθίαν τῆϲ εὐθείαϲ 102 b ἀποτελεῖ, οὐχ ὑποϲτελλομένου τοῦ ἄρθρου, εἴγε καὶ αὐτὸ ἐδείχθη ἐν τῇ δεούϲῃ ἀκολουθίᾳ κεκλιμένον· αἱ δὲ προκείμεναι πρωτότυποι ἀντωνυμίαι θεματικώτερον ἐκλίθηϲαν, οὐ δυναμένηϲ τῆϲ ἐγώ κατὰ λόγον τῶν πτωτικῶν τὴν ἐμοῦ γενικὴν παραδέξαϲθαι, οὐδὲ μὴν τῆϲ ἐμοῦ τὴν Aaovκ. β 17. lam patet, quare pronomen tertias personas pluribus voci- bus notet: quod si non faceret, pronomen ipsum quoque in tertia persona desineret defniendi vim habere. μααvx. β 18. Proprium pronominum pπrsenlism]illud quoque est, quod non fectnntur constanίer per casus numerosque ne genetivns ex nominativo orituα neqne ceteri casus ex genetivο, sed singuli casas voces primitivae sunt ex gmnεtivο singularis enim nec numeri nec casas reliqui possunt nesci, nisi gemetivus natus est ex nominativo si vero ita ictus est, etiam casus et numeros ceteros ipse Engit. τasrm ex ns. exso. 1 - λ Pac. P~5 I β 61 144,14-18 Β.: man sim est ιgttur, quood odeo disersαe sunt promomsts positiones 4n 4εrtfα perscπα, ne una soce deersαe stgmfgeemtur peraeae. comsequebαfur enlm, s04 ysαe qu4όquee nfnfαe esem4, quomodo ln eerρs ferfiae perseαe, qu4od confrarlm erεz4 propεietati mo- aomuum, qd4pa5, cum una dictio plura stgmdcat, inntatis causa t. - B ad παρηκολούθηϲεν sobaudiendum ὅν. vide Adn. crit. ad 22,15 hnins ed. - καί αὐτάϲ, scil ut verbe. 4 ἀορίϲτου παρεμπτώϲεωϲ αἰτία: e ct, u4 ahigud - finiti εrrepatiasemonem. cvr 203,22 παρέμπτωϲιν χρόνου et 251,5. - θ- p146, 4 Hxee.X1I Ε 61 144,18-145.2EL.: Paeterea ahiae quidem partes casuales a no- mnαfio genetivsm et ceferos casus αdf conseouetem nomna44ei s~et pere. εncpdia cero promomtma, id est ego, tu, mei, tu4, sui, mtai, ti5ν, sibi, postve mαgts per sngddοscαsusdfeeinantur, cuπ nen pf4es ego seceπdum rαφtonem casu ium mei genetεeem αdibere, neque fumea mei genemsus mii et me oοr- 4ueιe asosct, nsmerts queoquee pomtce commsfαts, eg0, me4, uos, (2, u4, uos. nuHus eusm geeftnus, qu4 πem ex nomnαtno t, cosmmienfer deSinαfus polest nsemerum guden nomtnα4eo comsequeenfem eES(beεe deSnαtms euim e nomnαφieo cemgrue uic coaddeSinat fam sequetes casmes quam αumeros. - 6 n’ ἐὸθ. λημμα- τιζομένηϲ, a5 nominatieo praeesnte. vide Adn. exeg. ad 41,17 huius ed. et Aαgum. ibri Ι 48. - 8 ἐδείχθη: 4,13 seqq. Ans. ear., mscs. scs. is Al. Bb. 1 o δὲ SopbiannsH iscinmo duce et bd, ουδε A, οὐδ’ 5 L sed ου et in ras ab L, οοδὲ CB ἐνεργῶν] ων L, item ϲ in πρόδλοϲ qid L senipserit non liquet | 2 μὴ Sϲpbianus ex Erisc. add, codd. εἰ edd. om | 3 αὐτὸϲ hlig pro πradito τὰϲ Prisciano auctore, eandemque emendationem adnot it Lehzrm 4 παρεμπτώϲεωϲ] παρεμφἄϲεωϲ ci. AΒutmmmn conl. e8.6 182.7.12. vide Adn. exeg. β 6 ἔτι τὰ fol 8r L, ἔτι τ A in ras r ἑv’ B λημματιζομένηϲ Chlig, λημματιζόμενα codd. et edd. 8 ὅπο- ϲτελλομένου] ὑπολειπομένου l. 11 ἐμοῦ] εμην A ἐμοί ἢ ἐμέ, δεόντωϲ καὶ τῶν παρεπομένων ἀριθμῶν ἐξαλλαγέντων πάλιν θεματικῶϲ. ἀδύνατον γὰρ τὴν μὴ κλιθεῖϲαν γενικὴν ἐξ εὐθείαϲ ἀριθμὸν ἀκόλουθον παραϲτῆϲαι· κλιθεῖϲα γὰρ ϲυγκλίνει τοὺϲ ἀριθμοὺϲ καὶ τὰϲ ἐξῆϲ πτώϲειϲ.

διὰ τοῦτο καὶ τοῖϲ ἑτεροκλίτοιϲ παρηκολούθει τιϲ εὐθεῖα τῆϲ γενικῆϲ τὰ λοιπὰ ϲχήματα ἀποδιδούϲηϲ, οἷον ἡ μεγάλου ἐποίηϲε τὸ μεγάλοι, καὶ ἐκ λήμματοϲ τοῦ τοιούτου ἡ μεγάλοϲ εὐθεῖα διαϲῴζεται. καὶ ὁμοίωϲ ἡ ὕδατοϲ καὶ ἔτι ἡ γυναικόϲ ἥ τε πολλοῦ· πολλοί γὰρ καὶ ὕδατα καὶ γυναῖκεϲ, καὶ διὰ τοῦτο ϲυνυπῆρχεν τὸ πολλόϲ, τὸ γύναιξ, τὸ ὕδαϲ.

διὰ τοῦτο οὖν ἡ ἐμοῦ οὐ κλιθεῖϲα, γενομένη δὲ ἐν θέματι, καὶ τὸ ἀκόλουθον τῶν ~~108s~~ πτώϲεων παρῃτήϲατο καὶ τοὺϲ ἀκολούθουϲ ἀριθμούϲ. ἡ γοῦν ἐκεῖνοϲ c. VII. καὶ αἱ ϲύζυγοι κλιθεῖϲαι ἔϲχον καὶ τὰ ϲυμπαρεπόμενα ἀκόλουθα.

Σαφὲϲ οὖν ὅτι ληροῦϲιν οἱ ἐγχρονίϲαντεϲ εἰϲ τὸ ἐπιϲκώπτειν Aauvκ. β 2. unde colligendum est, nomina heterocita, quorum genstivus ex nominativo usitato oriri non poteret, sed ipse dativum, accusativum, dualem, ulurslem procreavit, olim alterum habuisse nominativum, ex quo genetivus po- terat fectendo nasci, e3. gr. exstitisse nominativos μεγάλοϲ, γύναιξ, ὕδαϲ. Aaαvκ. β 2θ. itaque ἐμοῦ genetivus, quis originem non duct ex ullo nominatvο, recusavit in cetἀos casas et numeros fecti. at ἔκεῖνοϲ et similia constanter in omnes fe mss feetuntur. Aaαvκ. ψ 21. Χugantux qui non desinunt pronomina ut snomlla vitu- perere nominum analogiam comparantes, cnm ne nomen quidem omne omni τssrκ. xv μns. exso. 4- 9 Pxsc. XVDI β 62 145,2-6 B . dtaqe ἑτερό- κλιτα, 4d est dfeeeSiinia, neeesarto dεqus nomnafseu8 αpfus geme- fseo, ex quo εεlsquαe gεrαfioms tam numerorum qκom esum rdfdusfmr, s4 itneris geetiεκsμcit itineri et ifinera, et ex Sec nomnαtteus quoque ifεuer aecessarto αccpttur. - BB εὐθέα. vide Adn. erit. θ λῆμμα usitatam logicam. habet vim 245,13. 273,24, neque hoc loco proteus diversam, sed sigmifcat for- m, ex qua sliam colligere, conelndere licet. err etiam Adn. exeg. ad antec. pag. lin. 6. μεγάλοϲ. cfr Choeroboscus in Theod. I 122,19 Βilg. (93.30 ~.): ἡ μεγάλου γενικὴ ἐτερόιλιτόϲ ἐϲτιν ὡϲ ἀπὸ τῆϲ μεγάλοϲ εὐθείαϲ, ἐξ ἧϲ καὶ ἡ εὐθέα τῶν πληθυντικῶν οἱ μεγάλοι. - 8 γύναιξ, ὕδαϲ. Ϲhoer.in Theod. I 18.37 B. (487.23 Θ ): ἡ γυναικόϲ γενικὴ κὶ ἡ ὕδατοϲ ἑτερόιλιτά εἰϲιν ὡϲ ἀπὸ τοῦ γόναιξ κα θδαϲ. 8-12 Pisc.XVI ἐ62 p145.10-14ΓL.: ergo mei geneticus μns.omr., masos. scs. s A l. Bb. 3 ϲυκλίνει τὸν ἀριθμὸν L 1 4 τοϲ om A , add A β 5 deest εὐθέα nominis epitheton, quod Hriac. legisse videtor: fortssεe post γενικῆϲ intercidit dκόλουθοϲ τῆϲ dποδιδούϲηϲ] fol 78ν L. ὅποδιδούϲηϲ C 6 ἐκ λήμματοϲὶ εκληματοϲ A , alterum μ add A, restitnit genuinam scripturam Dronke D 597 eoddlatie 245.18. 278,24 ἐγκλίματοϲ LCB, ἐκ κλίματοϲ Sqphianus, quod praetulere b et Βkrmecxka lII 3 7 καὶ ὀμοίωϲ-γυναικόϲ om L , add L β 8 ante γυνκεϲ add mἰ Al. 8 rω γυναιξ τω υδαϲ A. | 16 δὲ om B | 11 ἐκeνοϲ] antecedentibus responderet ἐκείνου 1ξ - I41, Β Ϲαφὲϲ -περιγ- ράφειν, quae Priscisnns non convertit, AHutmanm iniuria dubiat num ab Apollonio scripta sint 18 ἐγχρονίϲαντεϲ A L, ἐγχειρήϲαντεϲ CΒb post iHlod verbum in A sequuntur οιεγ litterae Hneola trsnsfxaε, quae ex sntecsdenfSbus οἴ ἐγχρονίϲαντεϲ perperam repetitae sumt 1επιϲκοπτειν A τὰϲ φωνὰϲ ὡϲ ἀνακολούθουϲ καὶ παραλόγουϲ, παρατιθέμενοι τὴν ἀπὸ 103 b τῶν ὀνομάτων ἀναλογίαν, ὅπου οὐδὲ ἐκεῖνο αὐτοῖϲ δέδοται, τὸ παντὶ ὀνόματι πᾶν ἀντιπαραβάλλειν. ἀλλ’ ὑποτομὴ εἰϲ τὸ τοιοῦτον ἄπειρόϲ ἐϲτίν τιϲ· τοῦ ὁμοίου ἀκολουθίᾳ ἀντιπαραβάλλονται αἱ λέξειϲ, καὶ εἰ τοῦτο, πῶϲ οὐ μάταιον τὸ διάφορα μέρη λόγου ἀντιπαραβάλλειν; οὐδὲν δὲ ἐκώλυεν, ἐπειδὴ καὶ προϲώπων διακριτικόν ἐϲτιν τὸ μόριον, ἀντιπαραθέϲθαι τὰϲ φωνὰϲ τῶν ῥημάτων, καὶ οὕτω πάλιν τὰϲ ἀντωνυμίαϲ τοῦ δέοντοϲ περιγράφειν.

Ἴϲωϲ οὖν ἐκείνῳ τιϲ ἐπιϲτήϲειεν, ἕνεκα τίνοϲ τὸ ἀκόλουθον ἀπένευϲαν αἱ ἀντωνυμίαι, καὶ διὰ τί οὐ πᾶϲαι.

nomini comparzre liceat. potest etiam cum verbοo pronomen conferri et ita efϲ 3nsogis edmi (potest demomsπrαr, qnam st andlogαe expes]. Aaovκ. β 22. lam inquirat quispiam, cur pronomina consequentem nomi- num fenionem abnuerint et cur non omnis. Romine psmulta diversa ficta non deehnαfus, sed poete μαcfus comsequemftαm fam ceum oum numerorum rεcusaet, ille αεfem εἰ este et smtα, cem geeteum α omnmteo hαἔent de- diaafzm, ξαἔmerun4 etiam rdeouos cαsms e numeros comsequemfes. rxsrε. xv Ans. sxsa. Β ὑοτομή nominis vis eadem est ac vocis ὑποδιαίρεϲιϲ. c 39.5 ὑποτεμνομένων et Βdliodori schol. Dice. Thr 97,19seq.Hilg. (989,3Β.)): εὐποτακτέον1 ἀντ τοῦ ἐν ὑποτομῇ θετέον. ἔτα καιροῦ παραϲτατικά3 τουτέϲτι τὰ ὑποτομὴν χρόνου δηλοῦντα. atque schol. 274.21 B 988.26 Β). ὑποτομὴν χρόνου ποιεῖται, ὡϲ ἔχει τὸ χθέϲ αὕριον αὐτίκα ἔνεεν αὖθιϲ. - 4 τοῦ ὁμοίου ἀκολ. ἀντι- παραβάλλονται αἰ λ., smetudine andogαque tt ut εoces ιmter se compρararpoeent. ad ἀκολουΕία e2 ESehneider comm. 21. - 10 αί ἀντωνυμίαι αἰ προκείμεναι πρωτότυποι ἀντωυμίαι 102, Β, pronomtπa persondlia. - οὐ πᾶϲαι. eft 102, 23: nea ἐκῖνοϲ καὶ αἰ ϲύζυγοι. θ-p 148, 1 Pee.XV1I y63 145,15 -146,8 B.. Rged δrte qsaerat dlιouss: ἔur cesequetiαm eetorsnt pronomsmα e cur mo ommiᾳh Roεuιnum pom4io ιneefa es ad eigmifcatemem quαhtα4mm pel eom- msnium sel proprarun, quae suen4 4nnumerαἔles, u5 omo, Plάto. et queπtam aeqκe dem · Hnὸenf sa egue εlotonem, queibus SSctumfur personae εo- aemtnum, 4πmsmerαὸfls n eis, d est nomintὁus, poetro fεὸα4, u4 mgε(orum gurαfto nomitnum sngκlis redidα4 supomforum sam euαhfafem. (queαe nem medfoεier igfurὸαst quαlitafis s4gmcαtonem, cum tπ snam eomcddᾳm4 eocem, neminum poshtones tam tπn propρrts quam tπ appeαtims. inde cart defnttone μns. ϲuux., mscs. scs. 1m Al.CBb. 2 oδδ’ CBb δίδοται l. 3 ἀντι- λαμβάνειν B β ξ 4 Schneider comm. 22 Ἁλλ’ -λέξειϲ delenda censet 3 λλ] κα B ὑποτομὴ om l. Bb, ~estituit Cblig ex A codicis scripture υπο τὸ μή, simul interpunxit post τιϲ, qua vocula inc. fol 92 l. β 4 τοῦ om C ἀκολουθίᾳ] ι mnium add Chlig et delevit pactum, quod in edd. ponebatur post hanc vocem αντιπαραβαλονται A, ἀντιπαραλαμβάνονται B | ante αἰ add γὰρ .Bb λέξειϲ] λήξειϲ, quod in ng habet, niuria probavit Schoemann hac interpretatione addita: cuae εppφomuetur παντὶ ὀνόματι e. ὅλῳ ὀνόματι 5 ἀντιπαραλαμβάνειν B οὐδὲν] fol 19v A 6 ἐπε CB 7 τπν φωνὴν L 9 ἐκeνo LB ἐπιϲτήϲει b. vide Adn. exeg. ad 64,4 huius ed. τὸ ἀκόλου- θον) τῆϲ ἀκολουθίαϲ L. β 10 πάϲαιϲ A L.B. Sopbianus: ϲ. καὶ διὰ τί οὐ παϲαι καὶ μετὰ τὸ πᾶϲαι τελείαν ϲτικτέον et ita legit Panudes ιimmo potina inter- pretatus est Hriscianum)

Ἡ τῶν ὀνομάτων θέϲιϲ ἐπενοήθη εἰϲ ποιότηταϲ κοινὰϲ ἢ ἰδίαϲ, ὡϲ ἄνθρωποϲ, Πλάτων, καὶ ἐπεὶ οὔτε ϲὺν δείξει τὰ τοιαῦτα οὔτε ἀναφορᾷ, πάμπολλοϲ ἡ ἐπὶ τούτων θέϲιϲ ἐγίνετο, ἵν᾿ ἑκάϲτου τὸ χαρακτηριϲτικὸν ἀπονείμῃ τὴν ἑκάϲτου τῶν ὑποκειμένων ποιότητα. (οὐ ~~109s~~ μετρίωϲ γ’ οὖν τὰϲ ποιότηταϲ ἐπιταράττουϲιν αἱ ϲυνεμπεϲοῦϲαι θέϲειϲ ἐν τε προϲηγορικοῖϲ καὶ κυρίοιϲ ὀνόμαϲιν, δι᾿ ὃ καὶ ἐϲτέρετο τὸ διὰ τῶν ὀνομάτων νοούμενον πρόϲωπον τοῦ ὁριϲμοῦ.) καὶ ἕνεκα τοῦ τοιούτου ἰδιάϲαϲα ἡ εὐθεῖα καθ’ ἕκατον χαρακτῆρα, ἅπῄτει τὰϲ πλαγίαϲ sant ad significandas subiectorum diversorum qoslitates. (obscurantur quidem baud mediocriter qualitates homonymis appellativorum et propriorum nominum.) hanc ob causam, quia quisque personarum vel rerum character peculiare nomen habere solet, nominativus nominum in obliquos casus ita fectendns est, ut illi servent nominis proprietatem quae in nominativo cernitur. quod nisi feret, etiααιι αugerefur verietαs ln desgmαndis rεὸus di Helioremque redderet ρerὸorum tι- teiletum.] persona eo, ouαe in nomine pso ιnPellegιtur nec murum, quem proptuα gαque fomis, qeoπvs odeo ponαnatur, u4 unuemquemque α5 es dtscernαat, ιecmtα gir5 ranem, cum non possum4 omnes eus oudtfαtes, quae εHlum sepαem4 α5 αhι5s onnτ- bus, osfendere absque demonfrotioums αxtbo, quae 4 per pronomem . ) propter qu4od per siegdαs guratioes separatus nominotiεus extgεὸat ob( quos casca eom- gruos propriefats suae, oue eret sigmScαtto tan comfusa. rssτm. er Ans.sxso. 1-4 cfz nominis deiuditio abb ApoHonio in libδro περὶ ὀνόματοϲ prolata: μέροϲ λόγου ἑκάϲτου τῶν ὑποκειμένων ϲωμάτων ἢ πραγμάτων κοινὴν 5 ἰδίαν ποιότητα ἀπονέμον, de qua in praeL ad editionem Dionysii Thr. LXXMV egimus, et Dionysiana defnitio 24,3 D.: ὄνομά ἐϲτι μέροϲ λόγου πτωτκόν, ϲῶμα ἢ πρᾶγμα ϲημαῖνον . . . κοινῶϲ τε καὶ ἰδίωϲ λεγόμενον, κοινῶϲ μὲν οἶον dνθρωποϲ Τπποϲ, ἰδίωϲ δὲ οἶον Ϲωκράτηϲ. 2 - ἐπεὶ-ἀναφορᾳ. namque et δεῖξιϲ et ἀναφορά ita designent τὰ ὑποκείμενα, ut certo sciamus, quae res vel persona dicatur, nec indigeamus nox ns qualitatem indicante. - Β χαρακτηριϲτικόν. cfr vοcabδuli usus in expositione, quam Ϲhoeroboscns ex rhenatico ApoHloniano excerpsit in explanatione Theodosii Hl 31,22 et 27 Βig. 503, 2 et 9 Θ.): τὸ χαρακτηριϲτικὸν τῶν δυικῶν ῥημάτων, τῶν πληθυντικῶν. hoc loco τὸ χαρακτηριϲτικὸν ὀνόματοϲ est id, quo nominis llicuins forme distin- guitur ab ceteris nominibus. 4 ἀπονείμῃ. cfr defnitio nominis Apolloniana modo prolate. u4 cutusque ὑποκειμένου quαlfαs μomine tribuatur τῷ ὑποκειμένῳ ὑποκείμενον id quod observationi subiectum est vel de qοo sermo est, nt 7. 73.17 et 20, alibi. B αἰ ϲυνεμπεϲοῦϲαι θέϲειϲ. er deθnitio homonymi apud Dion. Thr 3ε.1 D. 8 et 143, 2 χαρακτὴρ hic est proprietas rei vel personae nomine nostae. As. m r., mscs. scs. κ AL. Bb. 1 post ὴ add ἴϲ B 2 πλάττων A. καὶ ἐπε x, κἀπε A).βh 2 - B ἀναφορᾳ] ι et accentum A. habet ab A 3 παμπολοϲ A ἡ Cb, om A Β, add A καὶ ἡ L 4 απονειμει A, ἀπονέμᾳ L, ἀπονέμοι C B τῶν ὑποκειμένων iam Dudithins addidit, vide Priscianum. ΑHnttmann haud recte censet legendum esse ἀπονείμῃ ἑκάϲτῳ τὴν τῶν ὑποκαι- μένων ποιότητα, nec recte Lehre post ἀπονείμῃ inserit κατὰ |B γοῦν A, o5ν L, γοῦν CBb ϲυμπεϲοῦϲαι B θέϲειϲ] fol 79v L β 6 ἐϲτέρετο] ὑϲτερετο t., ὑϲτεροῖτο B ἀνηκούϲαϲ πρὸϲ τὸ ἴδιον τῆϲ εὐθείαϲ.

ἐντεῦθεν οὖν ἀναγκαίωϲ καὶ τὰ γένη παρειϲάγεται, ἵνα μετὰ τῆϲ ποιότητοϲ τοῦ χαρακτῆροϲ ϲυνδιαϲτείλῃ τὸ γένοϲ. — ἐντεῦθεν ϲυνεπενοήθηϲαν καὶ ἐπιθετικαὶ θέϲειϲ, 104 b ἵνα καὶ τὰ παρακολουθήϲαντα τοῖϲ κοινῶϲ ἢ ἰδίωϲ νοουμένοιϲ ἀναπληρωθῇ, τῷ μὲν ἵπποϲ, εἰ τύχοι, τὸ λευκόϲ ἢ τὸ ταχύϲ, τῷ δὲ Πλάτωνι τὸ ϲοφόϲ, τὸ ἀγαθόϲ, ἄλλα τε πάμπολλα τὰ δυνάμενα παρέπεϲθαι. — ἐντεῦθεν καὶ αἱ ϲυνθέϲειϲ ἐπενοήθηϲαν, μιϲάνθρωποϲ, φερέπονοϲ, φιλόλογοϲ, αἵπερ ἐξ ἐπιϲυμβεβηκότων ἐνεγίνοντο.

Αἱ μέντοι ἀντωνυμίαι εἰϲ οὐδὲν ἄλλο ἀποβλέπουϲαι διὰ τῆϲ ἐν αὐταῖϲ ἐγκειμένηϲ δείξεωϲ ἢ εἰϲ τὴν ὑποκειμένην οὐϲίαν, ἔχουϲιν εὔληπτα καὶ τὰ ἐπιϲυμβεβηκότα τῇ ποιότητι, λέγω τὰ δυνάμενα δι᾿ ὄψεωϲ Aaαvκ. β 2ξ. atqne ad qualitates subiectorum plenius signifcandas etiam ymerum disfdnetio inventa est et epithetorum sdiectio et compoutorum fctiο. Aaαvκ. β 84. Pronomina vero non qualitates, sed substsntiss tanum pectant demonsαatione sua, quam tamen eecuti facfls percipimus non solum personas vel res ipsas, ssd eliam ea quas flia accidunt (ea certe, quae oculis prcipi possunt, non animae accidentia). idcirco muleitudinem notafionum pecα- liasium, quam nomina exhibδent, repudiaverunt pronomina, nec minna repudia- rωnt, qnia unumquodque pronomen pro omnibδus nominibοus ponitur, consequentem nominum fenionem praetuleruntque abnomem, ne id, quod pro tot ac tam variis nominibδus usmpstur, angustis fnibus unius consequentis fmionis circum- rasnm. er Ans.sxso. 1- 8 Pnsc.XII 68. 64 146, 8-15Β.: esde e(ram genera necessαro suἔeun4, u4 cum quαhtαfe gerαtisε3s dfscernαnt ettam genus. ende isemfαe suni efron αdeφραe postfones, u4 comsequenttο nomtὁss communt- ὅus ee propris compleantur, u4 equo αlδus sel ortis, Pαtos cero sαptens eei ὅοnus αdιctεr, Eztν Gradivus et ahια multa, quae possum4 αccdeεe. unddc etiam eompoeitionεs smnt neemfue, ut ὅene icus nale tou οnntpotes, quae ex aeeidfentbus eonfc obanter 8-p 144, 10 Prisc. XV II β 64. 65 146.15 -- 147, 7 Β.: Pronomra cero sa, quae add sth~ ahud apicsn4 per demonsxratonem mei add proprαm αdquαm subsfontαm ef ad et αccdentes quαdfαtes, q ae posent oculte comsyc, s4 αlάm eei nιgruπ, οnganu ee breve (ece aufem ips3 promomimrs non meniyesfontur nisi suὅsfontae), 4ure plurimas recuusoeerunt vocum gurαtones, qeιp9e cun sngulαe earum [an egendum sgdlα eorumi per sun- gddos casus pro omnibμs αecyentur nomtetbms: ln ommtbεs enim reὸμs sub- Mαnαae idem sngdlae sunt, quahtates vero mudtae, quae nomine eolo54 inteRegί. quod si serum est, nafurdlter αὸstt4 α5 es omtnm consequens deeinαto, ne, Ans. emr., nscs. scs. im A L. Bb. 3 ϲυνδιαϲτέλλῃ B ante ἔπιθετικαὶ add α B5 5 πποϲ A Lb, ῖππῳ CB εἰ] ἡ A. λευκὸν A. 5 so A Lb, B 6 Τλάτων b. vide de consructionum variatione apud Ap. HSSchneideri comm. 14 7 παραπέμπεϲθαι B 8 φιλολόγοϲ L(CB)b, sine accentu A. notum est saepius παροξυτόνηϲιν vοcia in codicibus inveniri ac recentiores quυ- que grammaticos nonnuhlos eam probasse, vεlnt Βekker etiam in Platonis edi- tione sua φιλολόγοϲ imprimi iussit nec hodierni Θraeci aliter pronuntiare solent: quasi signifeet ὅϲ φίλα λέγει neque vero ὅϲ φίλε λόγον. Herodianas bis prae- cepit προπαροξυτόνηϲιν, Arcad. 102,25. 108,3 Schm. ( 233, 22 et 24 Lt2) απερ] fol 0r L ἐ8] οὐκ B | ἐνεγίνοντο Ab, ἐγίνοντο C, ἐγένοντο LB 10 ente ἔχουϲιν add ὅπου B 11 εὅληπτα om LB ϲυμβεβηκότα LCB ἐπινοηθῆναι, λευκὸν ἢ μέλαν, μακρὸν ἢ βραχύ. (οὐχ ὑπὸ δεῖξιν γὰρ πιπτούϲηϲ τῆϲ ψυχῆϲ οὐδὲ τὰ ταύτῃ ὑποτρέχοντα εὐϲύνοπτα ἂν γένοιντο πρὸϲ τῶν ἀντωνυμιῶν.) ἔνθεν τοὺϲ πολλοὺϲ χαρακτῆραϲ παρῃτημέναι εἰϲὶν αἱ ἀντωνυμίαι. ἑκάϲτη γὰρ αὐτῶν καθ’ ἑκάϲτην ~~110s~~ πτῶϲιν ἀντὶ πάντων ὀνομάτων παραλαμβάνεται· καὶ εἰ τοῦτο ἀληθέϲ, φυϲικώτερον ἄρα ἀφέϲτηκεν ἡ ἐν τοῖϲ ὀνόμαϲιν ἀκόλουθοϲ κλίϲιϲ, ἵνα μὴ ἀντὶ ἅπαντοϲ ὀνόματοϲ παραλαμβανόμεναι μιᾷ καταλήξει τῇ ἐκ τούτων ὑποπέϲωϲιν. (διὸ καὶ τὰ γένη οὐκ ἐκκοπτόμενα ἰδίοιϲ τέλεϲιν κατάλληλον ἔϲχεν τὴν ἐν τοῖϲ τριϲὶ γένεϲιν θέϲιν διὰ μιᾶϲ ϲυλλαβῆϲ, εἴγε καὶ ἡ ἐξ αὐτῶν δεῖξιϲ αὐτὸ μόνον οὐϲίαν παρεμφαίνει.) —

καὶ γὰρ εἰ ϲυνεμπέϲοι λῆξιϲ ὀνοματικὴ αὐτῇ ἰδία τοῦ ϲυνόντοϲ scriberetur. (sicut fexionem casualem nominum, ite etiam distincfonem gene- rum, quam nomina habent, pronomina personaHqa abnnεrunt, atqne sine ullo congruentiae detrimento una eademque syllaba fnali utuntur, sive masculini sive fenmnini eivs neueius generis personae vel rea notandae sunt, qua sub- stantiam tantum, non qualitatem demonsαatio pronominis denotat.) μxαvκ. β 2ξ. etiam εἰ nominsis terminatio soi numeri propria [ex. gs. ου, qu4ae snglαrs fantum umeri etl cum pronominsli congrui, ex feione cum pro omnibns αccpanfur nominbus, uni eorum fermnαtioni smeeedαn3 |legθm- dum succdaat conl. Apollonio] . . . taque gmmera quoque omnia non αbscsa [auctore Apollonio eccsa scribendum ] proyιs ferminαφonibus, sed per eusdem Hnem conguαm Sαὸuerun4 poetionenπ, quipp5 cum pe9 ea demonsgrαtio gmbgfontiom per se simffca4 αἔsque discretione generum. τssr~κ. er Ans. exso. 3 ὑποτρέχοντα. 19.20. 73,23 Ap. ἐπιτρέχειν verbo utitur de eis quae accidunt alicui. sed ὑποτρέχειν quoque hic aptum videtur: quae ψυχὴν subeunt, ut apud Polybium 16,6.10 ὑπέδραμέ τιϲ ἔννοια τοϲ ἀν- θρποιϲ. B τοὺϲ πολλοὺϲ χαρακτῆραϲ de ingenti multitudine εἰ varietate nominum. 8 ἐκκόπτειν bie exeudendi hebet vim, ut dieitur de numm s. - I1 ϲυνόντοϲ. ϲυνών saepias apud Ap. idem fere vslεt quod pronomen possessi- vum. vide Adn. crit. ad 271,26. Ann. enτ., nsοs. scs. im. AL. Bb. 1 βραχύν A L 1- B οὐχ ὑπὁ -- ἀντωνυμιῶν] hoc mirum, ut ait, additamentum AHutmann dabitat num sb Apollonio scripum sit, praesertim cum apρnd Pincianum nullum eins vesfigium reperiatur 2 γὰρ om C ἐπιτρέχοτα CBb ψ 6 γενοιντο A, γένοιτο CΒb, ἐγένετο L. 7 Aνv dπαντοϲ] δι’ ἑπαντοϲ A Ϲ, διὰ παντὸϲ LB, ἀντὶ παντὸϲ Portue b παραλαμβανόμεναι] fol 20r A. 1 μιᾳ om A. ,add A β 8 δποπέϲωϲιν] υπο A in ras ante ἰδίοιϲ add τοῖϲ AL. 8 κατάλληλον] sex ultimas litteras in fine paginae ab L~ omissas add L ἔϲχε] fol 80ν L τὴν om B ( τοϲ om A 9-10 ϲυlλαβῆϲ] Stadtmueller poposcit λήξεωϲ propteϲ Prisciani per eudem Suem |6 καὶ molestum est, et pro αὐτῶν melis ἀντωυ- μιῶν, sed Prisc. αὐτῶν legebat 11 ϲυνεμπεϲει A. , corr A ἴδα Lhlig, ἡ διὰ A, ceteri διὰ tentum prasbδent, sed in L. ante hanc vocem invεmditux rasura parvi ambitus simul virgulam, quam edd. post αὐτῇ habent, posuimus post ἀριθμοῦ. SStadtmueller: αὐτῇ, ἤ διὰ τοῦ ϲυν. ἀριθμοῦ, quibus postea rεεpondere vult 5 τῆϲ ἐγγινομένηϲ κλίϲεωϲ 105 b ἀριθμοῦ, ὑπεκλύεται τοῦ ἀκολούθου ἐκ τῆϲ ἐγγινομένηϲ κλίϲεωϲ, ὡϲ ἔχει ἡ ἐγώ καὶ ἡ ἐμοῦ. ἐφ’ ἧϲ καὶ αἱ διάλεκτοι οὐ τὴν αὐτὴν λῆξιν ἐπεμέτρηϲαν, ἄλλωϲ τὰϲ φωνὰϲ προενεγκάμεναι ἤπερ τὰϲ γενικὰϲ τῶν ὀνομάτων· ἐμεῖο γὰρ καὶ ἐμεῦ, οὐχ ὡϲ ἡ Ἀτρείδεω καὶ ἡ Ἀτρείδαο ἢ καλοῖο. (ἡ γοῦν ὁμόφωνοϲ κτητική, ὀνόματοϲ ἤδη τὸ τέλοϲ ἀναδεδεγμένη, ἐφ’ ὃ καὶ φέρεται, πάλιν τὸ δέον ἀνεδέξατο κατὰ τὰϲ διαλέκτουϲ, ἐμοῖο ὡϲ καλοῖο.)

Καθὼϲ πρόκειται οὖν, ἀναφερόμεναι ἢ δεικνύμεναι ἀπροϲδεεῖϲ De analogia flexionis pronominum εἰϲι τῶν παρεπομένων τῷ ὀνόματι, ἀλλὰ ἀντίκειται τε ἐκεῖνοϲ καὶ ἡ αὐτόϲ. (ἡ γὰρ οὗτοϲ παραγωγῆϲ κατάληξιν ἔχει, οὐκ ἀντωνυμίαϲ, ~~111s~~ καθὸ καὶ τὸ τημοῦτοϲ ἐπίρρημα ὂν παραγωγῆϲ τῆϲ αὐτῆϲ ἔτυχεν.) καὶ οὐκ ἀπεμφαῖνον δύο ἀντικεῖϲθαι ἁπαϲῶν τὸ δέον ϲχῆμα ἀναδεδεγμένων. μήποτε δὲ εὐλόγωϲ καὶ διὰ τῆϲ φωνῆϲ ϲυνεπίϲχυϲαν ὁρίϲαι τὸ ὑποκείμενον. ἡ γὰρ ἐξ αὐτῶν νοουμένη ἀπόϲταϲιϲ ἀμαυροτέραν τὴν δεῖξιν καθιϲτάνει, καὶ ἔνθεν παρειϲεδύετο τὸ γένοϲ, οὐχ ἵνα τὴν οὐϲίαν apparet pronominslem esse analogiae expertem, velut ἐμοῦ abnormis fexio est ἐγώ nominatiti. atque in dialectis discrepat pronominis personalis primae per- sonae genetivns ab genetivο nomdnali: vide ἐμέο et ἐμεῦ. possessivi tantum genetivns cum nominali in dialectis quoque congruit: ἐμοῖο cum καλοῖο.) Aaovκ. ψ 26. A. pronominum propsietate, quam modo explicuimus, dis- cedunt ίi. e. geεra dfshmgκuen4 et cmsequenter eetμntur] ἐκεῖνοϲ et αὐτόϲ (οὖτοϲ non addimus, cum eius elia iit ratio: est enim derivativum, non primitivam). Sed non caret idoneis causis exceptio illorum duorum pronomoinum. nam quia longius distant a nobis ese personae, quas ἐκεῖνοϲ pronomine demonstramus, aptum est earum genna indicare (conferetur, quod appellativis generis communis rzsr. er Ans.sxxe. 4ad ἡ-ή supψlendum γενική. λ ἡκτητική,scil ἀντω-- νυμία ἐν τq γενικγ πτώ~ει. 8-p 146, 7 Pnsc.XVD § 66 p147,7-11 E.: eΙΙe αs4em e4 lpse et ase ef infe εἰ 9s, quta ι5 dieersis terρts poferαn4 esse persemts α5eentibμs ee praeeentiδμs et longe ee isxta postte, deεitionts cuusα mαai- feetenαe eruam gens cum censequeati deeinotime acceperunt θ-I1 ad οτοϲ cfr infra 109,19 ad τημοῦτοϲ de adv.184,28. de pron 6,12. 12 τὸ δέον, qnia in pronominibous personslibous anomalia fexionis quasi legitima est. an τὸ μὴ δέον coum. 6 et 103,10 scribendum ? Ans. cair., msca sca is Al.CBb. 1 ὑποκλίνεται τὸ ἀκόλουθον l. CB in A ante ἀκολούθοϲ ras quae αν delevisse videtur ἐκ τῆϲ lblig. η τιϲ A , ἡ τῆϲ A, τῆϲ ceteri, sed in L ente τῆϲ rasura invenitur. SStadtmueller ἑ ⟨διὰ⟩ τῆϲ Γfort. ἐγγενομένηϲ scribendum 2 Θϲ b, οἰϲ codice 3 ὄλλωϲ A b, ἀλλ’ ὡϲ Eo, dλλὰ ceteri περ bo, ειπερ A, οὐχ ὤϲπερ ceteri, sed L οὐχ ὤϲ in ras habet ab L ( 4 ουχ bis scripsit A. |prius ἡ om A, alterum B 5 5) κr ἡ B ὁμόφωνοϲ] in A. post φ ras, qua videtur ρ deletum esse 6 ἐφ’ B Βlebode et HSchneider comm. 96, ἐφ’ ῷ codd. et edd. at cum φέρεϲθαι iunctum ἐπί semper accusativum habet apud Ap. 8 καθὼϲ πρόκειται. Ἄι οὕν B δεικνύμεναι] κ in ras A | ἀπροϲδεεῖϲ] α in ras A β θ post ἀλλὰ add κα L β 10 γὰρ om ἄ , supra add A οὕτοϲ] pρosterius o in ras A καὶ οὐκ C τωνυμίαϲ] fol 81r l. 11 καθὸ-ἔτυχεν abo ApoHlonio scmipta esse AHuttmann credere nequit. at τημοῦτοϲ cum οὗτοϲ comparat technicus etiam de pron. 6,12. 7.27 τιμουτοϲ A. 12 14 καὶ-ὑποκείμενον om LCB 12- 18 ἀναδεδεγμένον A 15 καθιϲτάνει] εἰ in ras A | παρειϲδύετο L παραϲτήϲῃ, ἀλλ’ ἵνα τὸ γένοϲ διαϲτείλῃ. (τὰ γοῦν κοινὰ λεγόμενα ἐν γένει, λέγω ἐπὶ τῶν προϲηγορικῶν, ἐξ ἀποϲτήματοϲ ἐπινοηθέντα οὐκ ἐξίϲχυϲεν τὸ γένοϲ διαϲτεῖλαι, λέγω ἐπὶ τοῦ ἵπποϲ ἢ ἄνθρωποϲ· πληϲιάϲαϲι δὲ αὐτοῖϲ καὶ δήλοιϲ γενομένοιϲ κατὰ τὸ γένοϲ ϲυνεγένετο καὶ τὸ ἄρθρον.) πολλῷ δὲ μᾶλλον καὶ ἡ αὐτόϲ· τὰ γὰρ ἀπόντα τῶν 106 b τρίτων προϲώπων ἀναφέρουϲα ὑπόμνηϲιν καὶ τοῦ γένουϲ ἐποιεῖτο διὰ τοῦ χαρακτῆροϲ.

Ἀλλ’ ἐκεῖνο λείπεται, τίνοϲ ἕνεκα εἰϲ οϲ κατέληξαν, πλείϲτηϲ οὔϲηϲ καταλήξεωϲ ὀνομάτων· ἢ ὅτι γενικωτέρα ἐϲτὶν ἡ εἰϲ οϲ κατάληξιϲ. διὰ τοῦτο καὶ τὰ ἄρθρα, πᾶϲιν ὀνόμαϲι παρατιθέμενα, ἐν ταύτῃ τῇ καταλήξει ἐγένετο, καὶ αὐταὶ αἱ παραχθεῖϲαι ἀντωνυμίαι εἰϲ ὀνόματοϲ κτῆϲιν, ὡϲ ἐπὶ τῆϲ ὁ ἐμόϲ καὶ τῶν ϲυζύγων, καὶ ϲχεδὸν ἅπαϲαι αἱ πτωτικαὶ πεύϲειϲ, ἐπιζητοῦϲαι πᾶν ὄνομα, ποῖοϲ, πόϲοϲ, πηλίκοϲ, ποδαπόϲ. πρόϲκειται τὸ ϲχεδόν διὰ τὸ τίϲ, ὅπερ ~~112s~~ οὐδὲ αὐτὸ ἐκτόϲ ἐϲτιν τῆϲ εἰϲ οϲ καταλήξεωϲ, εἴγε τὸ τίοϲ παῤ Αἰολεῦϲιν articulum aut masculinom aut femininum non addimus, ni animalia e longinquo animadvertimus, sed tum demum, cum appropinquaverunt, ut pateat, cuius generis sint ) etiam aptiox generum distinctio in αὐτόϲ pronomine est, quod non modo longius a nobis distantes personas sigmifcat, sed prorsas absentes. Aaovν. β 27. Atqne hoc quoque patet, cnr ἐκεῖνοϲ et αὐτόϲ pronomina in οϲ desinant. est emim haec terminatio generalior quam ceteras, quocirca etiam s3ticuli ea utuntur et pronomina possessiva et paens omnes voces inter- rogativae casuales. paene omnes diximus propter τίϲ, quod tamen ipsum quo- que non omnino exelnsnm est ab hac terminatione. rxsrm. er Ans. exso. B ὅτι nuHlαm αdiαm o5 cαusαmm, quπ ouα cfrrAdn. exeg.ad 59,θ huiused. - 11 Schoemann: είϲ ὀνόματοϲ κτῆϲιν. Gemetiεas est obectiεμs. ὀνόματοϲ dix-t pro re omre destgmαtα. Pronomina εἰϲ κτῆϲιν παρα- χθέντα suat quae ornantur ad sgmcendem rei posseseonea et quorum 3eεmeatio rei possessae accommodatμr. 14 τίοϲ. elz Choerob. in Theod. l 193, 31 B (184,26 G.), ηui hausit ex Βerodiani momatico (ΙΙ 622.22 Ltr): οὐ λήγει εἰϲ οϲ ἀλλ’ εἰϲ ιϲ (scil τὸ τίϲ), τῶν ἄλλων πευϲτκῶν εἰϲ οϲ ληγόντων· dλλωϲ τε δὲ τὸ ὀφειλόμενον αὐτῷ, λέγω δὴ τὸ ὅϲ (τὸ οϲ Lentzius, τὸ τὶϲ ant τῷ τὶϲ codices), οἴ Αίολeϲ ἀναπληροῦϲι τίοϲ λέγοντεϲ, ὡϲ παρὰ Ϲαπφοῖ (fragm. 168 B) τίοιϲιν ὀφθαλμοῖϲιν, ἀντὶ τοῦ τίϲιν. Πάλιν ἀποροῦϲί τινεϲ λέγοντεϲ, τί δήποτε τῶν πευϲτικῶν ὑπερβαινόντων τὴν μονοϲυλλαβίαν, οἶον ποῖοϲ πόϲοϲ πηλίκοϲ πόϲτοϲ ποδαπόϲ, τὸ τίϲ μονοϲυλλαβεῖ, καὶ ἔϲτιν εἰπόν τὴν αἰτίαν ταύτην, ὅτι τὸ κεχρεω ϲτημένον αὐτῷ οἴ Αἰολεϲ ἀνεπλήρωϲαν τίοϲ λέγοντεϲ, ὡϲ παρὰ Ϲαπφοῖ τίοιϲιν ὀφθαλμοῖϲιν. Hpimer Βoner. A0 I 403.4. To (B 225). ϲτι τίϲ τινόϲ καὶ Ans. οαr, mscs. scs. 1m AL.CBh. 2 γένει] γενή A 3 ἐξίϲχυϲεν] ἱϲχυϲε l. ἑ καί B 4 πληϲιαϲι A. γινομένοιϲ L. 5 ἡ] Ϲ β 6 καὶ om L , ante τοῦ γένουϲ add διὰ et ante διὰ τοῦ χαρ.add κω CB 7 ἐνεκεν l. CB 8 πλείϲτηϲ] fol 81v L. | πλείϲτων οὐϲῶν καταλήξεων B 9 xx τὰ ὄρθρα] fol 20v A 10 (γένοντο L αἰ om B | παραδειχθεϲαι Ϲ, παραμιχθεϲαι B 11 om CBb 12 πεόϲειϲ] πτώϲειϲ A L. 13 ποταπόϲ L προκειται A. , prius τὸ om B i 14 ente εἴγε in A. legitur εγγε, sed lineola ransfxum τίοϲ A et Portas (nos τίοϲ emendavimus), τίοιϲ Al. Cb, τοοϲ B. fr Sapphus ragm. apud Ϲhoeroboscum et Ahrens de dial. Aeol.127,11 τῆϲ εἰϲ οc εὐθείαϲ ἔτυχεν, ϲυνεπιϲχύοντοϲ καὶ τοῦ ἰϲοδυναμοῦντοϲ αὐτῷ, λέγω τοῦ ὅϲ, ᾧ καὶ ϲυμφέρεται ἐν τῷ ὅϲτιϲ ἐμὸν παρὰ ϲῆμα {Callimachi epigr. 21. AP VII 525} καὶ ἐν τῷ ὅϲτιϲ ἐπὶ δεῖπνον ὀψὲ κληθεὶϲ ἔρχεται {Corp. Paroemior. II p 577}.

c. VIII.

Ῥητέον δὲ καὶ περὶ τῶν τῇ φωνῇ ἄρθρων καθεϲτώτων, τῇ De articulis qui vi sua sunt pronomina. δὲ ἐξ αὐτῶν μεταλήψει ἀντωνυμιῶν, ὁ γὰρ ἦλθε θοὰϲ ἐπὶ νῆαϲ Ἀχαιῶν {Α 12} ἀντὶ τοῦ οὗτοϲ· τὸν δ’ ἀπαμειβόμενοϲ {e. g. A 84}· ὣϲ ἡ ῥίμφα θέουϲα {ν 88} 107 b εἵνεκα τῆϲ ἀρετῆϲ ἐριδαίνομεν {β 206}, ὃ μεταλαμβάνεται μὲν εἰϲ τὸ ταύτηϲ, προϲλαμβάνει δὲ ἔξωθεν δεόντωϲ τὸ ἄρθρον, καὶ καθόλου περὶ ἁπάντων τῶν τοιούτων.

Αἱ ὀνοματικαὶ πτώϲειϲ καὶ αἱ ἀντὶ τούτων παραλαμβανόμεναι ἀντωνυμίαι Aaαvκ. ψ 28. ueniam quae pecularia pronomini sint, exposuimus, nunc disserendum est de srficullorum uem pronominad, velat β 206 vόῆϲ idem velet quod ταύτηϲ ac supplendas est m ticulus, qui deεεt ex usu homerico. Aaαvκ. β 28, Caeos nominum et pronomina, quae pro illis usurpantur, οἴ Αἰολϲ ἔκβάλουϲι τὸ ~ καὶ μετάγεται ἡ γενικὴ εἰϲ εὐθeαν, καὶ οἱ Αἰολεϲ βα- ρυντκοί εἰϲι ἀλλὰ καί κανών ἐϲτιν ὀ λέγων, ὅτι αἰ γενικαὶ μεταγόμεναι εἰϲ εὐθεῖαν, πολλάκιϲ ἀμείβουϲι τοὺϲ τόνουϲ, καὶ γίνεται τίοϲ καὶ ἡ γενικὴ τίου κτλ. P0 526,3 (PM 752.12): ἔϲτι τίϲ τινόϲ, καὶ Αἰολικῶϲ ἐκβολῇ τοῦ i τίοϲ, καὶ μετάγεται ἡ γεικὴ εἰϲ εὐθeαν (M add καὶ γίνεται τίοϲ τίου· οἴ γὰρ Αἰολεϲ βαρυντικοί εἰϲιν) καvhν γάρ ἐϲτιν ὁ λέγων, ὅτι αἰ γενικαὶ (EE om κανὡν-λέγων et pergit: ὅτι καὶ αἰ γενικαὶ) μεταγόμεναι εἰϲ εὐθεαν (PE inserit βαρύνονται) πολλάκϲ ἀμείβουϲι (PE ἀμείβουϲαι) τοϲ τόνουϲ. καὶ γίνεται τίοϲ καὶ ἡ γενικὴ τίου. τssτm. sτ Ans. exso. B Βchϲl. in Theoct. ,24: οἴ κεrλημένοι ϲπεύδουϲιν. ἐπ δὲ τῶν βραδυνόντων παροιμία· ἐΟϲτιϲ ἐπὶ δeπνον ὀψὲ κληθεὶϲ ἔρχεται, ~ χωλόϲ ἐϲτιν, οὐ δfδωϲι ϲυμβολάϲ3. θ 7 τῇ ἐξ αὐτῶν μεταλήψει. ei sua, si ex Homercts αr2cuds coneerelo t in voces sermets eudgαrs. elz μετολαμβανό- μενοϲ cum ἐκ praepositione 111,19. 195,14 et μεταλαμβάνεϲθαι cum εἰϲ prae- ponitione mox iura 107. 2 et 26 atqne Lehre Arist. 19. - 13 er schol. BMέῷB ad β 206. o Ἀρίϲταρχοϲ λείπειν φηϲὶ τὸ ὄρθρον, ῖν’ ῇ ενεκα τοϲ ταύτηϲ ἀρετῆϲ ακὸν δὲ τὸ ἔθοϲ εἰναι. - I4 τὸ ὄρθρον scil verum, non modo τῇ φωνῇ arti- culum. 14-p 148, 5 Psϲ.XVDye6 -67 p147.12-148,2EL : εemadmodum ns. οmr., moses. sca. 1mAl. Bb. 2 ὅϲ, ῷ] ϲ et 5 A in ras ( καὶ om B ente ἐν add 5ϲ LCB τῷ] posteriorem ptcticulam ω litterae A in ras scripsit. et embsequitux rasura quattuor fere litterarum 4 ante ἐν add φϲ CBb τφ] τ L, eorx L ψ 6 aερ om L , add L τᾳ] τι A , τηηι A 1 7 μετα- λήψει] fol 82r L (ente ἀντωνυμιῶν add ἀντ B 1 16 προλαμβάνεται LB 14 καὶ om L. CB ( post ὄρθρον in b punctum invenito , post τοιούτων irgula aaντων LOB β 14 -15 ὀνοματικαὶ L.B, ὀνομαϲτικαί Ab, quod non fagtatun subsequentibus α γε μὴν πλάγιαι. vide Erisciannm 1 Πὴ αἰ om C ϲύνταξιν τὴν αὐτὴν ποιοῦνται τοῖϲ ῥήμαϲιν, ὡϲ ἔχει τὸ Τρύφων διδάϲκει καὶ οὗτοϲ διδάϲκει· αἱ γε μὴν πλάγιαι τὴν ἐκ τῶν εὐθειῶν ϲύνταξιν ἀναδέχονται, τῶν μεταξὺ πιπτόντων ῥημάτων ἐνδεικνυμένων τὴν ἑκάϲτηϲ διάθεϲιν, ὡϲ ἔχει τὸ Θέωνα διδάϲκει Τρύφων, τοῦτον φιλῶ ἐγώ, φιλεῖ Θέων.

ἔϲτιν γε μὴν κἀκεῖνοϲ ὁ λόγοϲ ἀληθήϲ, ὡϲ ϲύνεϲτι τὰ ἄρθρα μετὰ τῶν ὀνομάτων ἀνθ’ ὧν παραλαμβάνεται ἡ ἀντωνυμία, οὐ ϲημαίνοντα τὰϲ πηλικότηταϲ ἢ ποιότηταϲ ἤ τι ~~113s~~ τῶν παρεπομένων τοῖϲ ὀνόμαϲιν, καθὸ ὑπεδείξαμεν καὶ ἐπὶ τῶν ἀντωνυμιῶν τὸ αὐτό· ὡϲ γὰρ τὸ οὗτοϲ κατὰ παντὸϲ ὑποκειμένου παραλαμβάνεται, καὶ τὰ ἄρθρα ϲὺν παντὶ ὑποκειμένῳ παραλαμβάνεται, ὁ μέγαϲ, ὁ βραχύϲ, ὁ λευκόϲ, ὁ χρυϲοῦϲ.

καὶ τούτων τῇδε ἐχόντων, ὅταν τὸ ἄρθρον μὴ μετ’ ὀνόματοϲ παραλαμβάνηται, ποιήϲηται δὲ ϲύνταξιν ὀνόματοϲ ἣν προεκτεθείμεθα, ἐκ πάϲηϲ ἀνάγκηϲ εἰϲ ἀντωνυμίαν μεταληφθήϲεται, εἴγε οὐκ ἐγγινόμενον μετ’ ὀνόματοϲ δυνάμει ἀντὶ ὀνόματοϲ παρελήφθη· καὶ ἐντεῦθεν ἡ ϲύνταξιϲ αὐτοῦ προϲεχώρει εἰϲ ἀντωνυμικὴν 108 b μετάληψιν. ἔϲτω γάρ τι τοιοῦτον, Χρύϲηϲ γὰρ ἦλθε θοὰϲ eodem modo cum verbis construuntur, velat et Τρύφων διδάϲκει et οὕτοϲ διδάϲκει dicimus οbliqοi vero casas et nominum et pronominum recipiunt con- stmctionem, quae ex nominativis pendet, |persoaαe οbeμs denotatae actenem recpiunt, quae a subiecto eerbi profcsetεr] verbis afectionem sigifcsntibus unuscuiusque personae quae nominativo aut οbliquο casu notatur. Asevκ. β ξθ. item constat articulos eodem modo cum nominibδus usur- pari quo pronomina pro nominibδus. Aaovκ. β ξ1. iam ubi srtictlus nomine caret, consruitur autem ite, ut nomine consrni modo exposuimus, ibοi necessario pronominis rim induit. adde duodecimo verani libri primi Hiadis nomen sacerdotis: ὀ γὰρ Χρύϲηϲ λθε θοὸϲ ἐπὶ νῆαϲ, et postea deme: statm apparebit, articulo constuctionem quasi tαa - diram esse omissione nominis factumque eum esse pronomen. omna, sc etiam promonttα per sngrμ os cesus smtliter cum eerbs αoatfrusntar. e3 nomtnαtes ouιdem infrenstee, οἅhιquts vero frenstiee verὸα coεungunfε . . . . οbligu4 famem cemsfruchonem verborum , quae μ 2ntrensitiee cm nominαtes, excpeunt franettee, cisi ent verδα absoluta, . . . αectus tamem sigudorum ostmm- dentbus verbis. τssτκ. er Ans. exse. τοϲ ῥήμαϲιν pendet ex ϲὐντοξιν. eim 224, 8. -- 4 ἐκἀϲτηϲ. Schoemann’ interpretatur: ἑκ.εὐθείαϲ. sed intεrpretsndum est: ἑκάοτηϲ πτώϲεωϲ, εὐθείαϲ τε καὶ πλαγίαϲ. Β ὁπεδείξαμεν: 104,8seqq. - 1B-16 προϲε- χώρει εἰϲ ἀντ. μετάληψιν. αccedebαt ad seeum ppromominαlem. cfr Adn. exeg. ad antecedentis pag. lin. 6 - 7. Ans. cerr., masos. sos. 1s Al.CBb. 4 τρυφωνι A. 1 Β ante φίλε add 5ν L, τοῦτον CBb ἐϲτιν] fϲl s2ν l. 6 ὡϲ] oo B 7 ϲημαίνουϲα L.B 8 καθὼϲ L ἀπεδείξαμεν LBb καὶ om A. , add A ῃ 10 ϲόν] ν in μ mutavit E 11 ὀ χρυϲοῦϲ] fol 21r A 18 προεκτιθεμεθα A. c Adn. crit. ad 148, 28 14 μεταληφθήϲεται] fol 83z L. ( 15 παρελείφθη A. 1 προϲεχώρει AL, παρεχώρει CBb 15 16 ἀντωνυμιακὴν B β 1θ-p148,1 γάρ τι-dρθρου om CB ἐπὶ νῆαϲ Ἀχαιῶν {cfr A 12}, καὶ ἔτι μετὰ ἄρθρου ὁ γὰρ Χρύϲηϲ ἦλθεν θοὰϲ ἐπὶ νῆαϲ Ἀχαιῶν· καὶ ϲαφὲϲ ὅτι ἡ ἔλλειψιϲ τοῦ ὀνόματοϲ τῷ ἄρθρῳ παραδώϲει τὰ τῆϲ ϲυντάξεωϲ, καὶ οὐκ ἄλλο τι γενήϲεται τὸ ἄρθρον ἢ ἀντωνυμία, ἐϲτιν ἀντὶ παντὸϲ ὀνόματοϲ, ἐπεὶ καὶ αὐτὸ μετὰ παντὸϲ ὀνόματοϲ, οὐκ ἐμποδιζόμενον ἐν ποιότητι ἢ ἄλλῳ τινὶ τῶν παρεπομένων, καθὼϲ εἴπομεν. ἐν μέντοι τοῖϲ ἑξῆϲ δεδείξεται, πότε οἱ λόγοι τὰ ὀνόματα παραιτοῦνται ἀντιπαραδεχόμενοι τὰϲ ἀντωνυμίαϲ. (

Καὶ ἡ μὲν τοιαύτη ϲύνταξιϲ προϋφεϲτώτων ὀνομάτων, (De articuli usu indefinito.) καθ’ ὧν ἀναφέρεται τὰ ἄρθρα, ποιεῖται ἀντωνυμικὴν μετάληψιν· ἡ ~~114s~~ μέντοι μὴ οὕτωϲ ἔχουϲα, αὐτόθεν δὲ ἐν προλήψει του ἐϲομένου προϲώπου, ἀόριϲτον μετάληψιν τῶν ἄρθρων ποιεῖται, ὡϲ τὰ τοιαῦτα ἔχει, ὁ περιπατῶν κινεῖται, καὶ ἔτι ἐν ὑποτακτικοῖϲ ὃc ἂν παραγένηται ἀναγινωϲκέτω, πάνυ εὐλόγωϲ· ϲυμφερόμενον γὰρ παντὶ ὀνόματι καὶ ἐπὶ πᾶν ὄνομα ἀναδραμεῖται ἓν καθεϲτηκόϲ, ὅπερ ἴδιον ἀορίϲτου. — Aaovκ. (β ξ2. Praeter propriam vim et pronominlem articulus habet etiam indefnitam, ubi non ad nomina antecedentia refert, sed futuram aliquam personam anticipat. idque facere potest et praepositivna ὁ et postpositivus ὅϲ. - ergo articulus interdum pronominis vice fungitur, quod personas initas signi- fcat, interdum illius τίϲ nominis loco, quod defnitione prorsus caret, usurpatur. - si vero eis consfructionibδns, ubi articulus indefnitam habebat vim, accesserit sliqnod nomen, ransibit ile in snam classem, i. e. fiet articolus verus.) rzsrκ. er μns. exso. 5B οὐκ ἐμποδιζόμενον ἐν ποιότητ. on εmρefftum. qudltafe αrticudo denofαta. nam ηualitatem articulus numquam denotat. ad intrumontulem ἐν praepositionis vim cfr 99.24. 238.23. - 6 εἰπομεν: pag antec. lin. . - δεδείξεται. 1t 3.15seqq. - 8 - 1B6, 7 er lib. l § 44. -14 noli in ἀναδραμεῖται verbo ( ἀνοιϲθήϲεται) propterea ofendere,quia Ap. hicdeproleptico sruieulli usu loquitur. e22 27, 6: τὸ ὄρθρον τὸ ὡϲ ἐϲόμενον πρόϲωπον ἀνεπόληϲεν. - -ἕν καθεϲτηκόϲ opponitur antecedenti πᾶν ὄνομα: quamquamunα eocelα est arculus. Ans. cmv., mscs. scs. 1m A L.CΒb. 1- 2 καὶ ἔτι--Ἀχαιῶν om L. καὶ om A, add A post μετὰ add xo0 CBb | Χρύϲηϲ om CB 2 post Ἀχαιῶν Stadmneller inseri vοlnit: καὶ μετὰ τοῦ ὄρθρου ἀντ τοῦ ὀνόματοϲ· 5 γὸρ λθε θοὰϲ ἐπὶ νῆαϲ Ἀχαιῶν, quibus non opus est ἡ om B β 3 τῷ ὄρθρῳ LBb, τὸ ἄρθρον AL παραδώϲει Lb, προϲδώϲει A h, quod ita. dεndit HSchneider ut interpretetor: trodet etam coaeruchionem, non solum · mmicorio 4 post ὀνόματοϲ add παρειλημμένη Β atque L ng 4-B ἐπεὶ-ὀνόματοϲ om Ϲ ἐπεὶ - οὐκ om A, add A, ἔπεὶ καὶ οὐ in ras, cetera in marginibus interiore et exteriore, ac μετὰ ex κατὰ factum B μετὰ] τοῦ L, κατὰ CB post ὀνόματοϲ add CB παραλαμβάνεται, quod subaudiendum est β 6 παρεπομένων A in ras, sed sub πα apparent vestigia litterarum ἐμ, ut A videatux ἐμποδιζομένων sczipsisss | 7 παραιτοῦται L, post υ rasura 1 Β ϲύν- τοξιϲ] fol 83v l. προϲυφεϲτωτων A. 8 ἀντωνυμικὴν add Dronke Il 612 || 10-11 post προλήψει add παρολαμβανομένη τὸ CB, παραλαμβάνομεν L supra lineam post προϲώπου add παρολαμβανομένη b Portum secutus stque commo- dum est part cipium, sed necessarium non videtux 10 του] τὸ0 l.CBb ἑπομένου Β 11 μετάληψιν-τοιαῦτα om L. CB β 11 12 ὁ περιπατῶν κινεῖται om LB 12 5ϲ 5ν] ὡϲ ἐύν A L, sed in L. ex hac scriptura rasura factum ϲ ἄν β 14 ἕν καθεϲτηκόϲ Chig, ενκαθεϲτηκοϲ A, ἐγκαθεϲτηκόϲ l.Cθbo, qοοὸ. Schoemsnn interpretatur: nomem quod in εmsntatεone poi potμerit. ὑγιῶϲ ἄρα τὰ ἄρθρα ἢ εἰϲ ὡριϲμένα πρόϲωπα παραλαμβάνεται, τὰϲ ἀντωνυμίαϲ, ἢ εἰϲ τὸ ἀοριϲτότατον, λέγω τὸ τίϲ· οὐ γὰρ πόρρω πέπτωκε τὸ ὁ περιπατῶν κινεῖται τοῦ εἴ τιϲ περιπατεῖ κινεῖται, οὐδὲ 109 b τὸ ὃϲ ἂν ἔλθῃ τοῦ εἰ τιϲ ἂν ἔλθῃ. — εἰ γοῦν ϲυνενεχθείη τι τῶν ὀνομάτων ταῖϲ προκειμέναιϲ ϲυντάξεϲι, καὶ αὐτὰ καταϲτήϲεται εἰϲ τὸν ἴδιον μεριϲμόν, ὁ Διονύϲιοϲ περιπατῶν κινεῖται Τρύφων κοιμᾶται, ὃϲ μενεῖ με διαναϲτάϲ).

De articulculorum pronominalium appellatione.

Δεόντωϲ δ᾿ ἂν καὶ ἀντωνυμίαι ῥηθεῖεν κατὰ τοὺϲ μεριϲμούϲ, καθότι καὶ ἄλλα μέρη λόγου, πάλιν μετατεθέντα τῆϲ ἰδίαϲ ϲυντάξεωϲ καὶ ἄλλων ἀναπληρώϲαντα τὰϲ ἰδιότηταϲ, πάλιν τῆϲ τούτων ὀνομαϲίαϲ ἔτυχεν, ὡϲ ἔχει ἅπαντα τὰ ὀνοματικὰ ἐπιρρήματα, πυκνά, κάλλιϲτα, ἥδιϲτα, ἰδίᾳ, δημοϲίᾳ, τόνῳ, κύκλῳ, καὶ ὅτε αἱ μετοχαὶ εἰϲ ὀνομάτων ϲύντοξιν παραλαμβάνονται, ὡϲ τὸ ἐρωμένη, εἱμαρμένη· ἐφ’ ὧν χρὴ αὐτὸ μόνον τὴν μετάπτωϲιν διδάϲκειν. οὐ γὰρ μᾶλλον αἱ. φωναὶ ἐπικρατοῦϲι κατὰ τοὺϲ μεριϲμοὺϲ ὡϲ τὰ ἐξ αὐτῶν ϲημαινόμενα.

Aaovκ. β 38, D2 idem velent articυli quod pronomina, debδent etiam. appellari pronomina, sicat eliae quoque voces nomen suυm accipiunt non ex. forma, sed ex signifcstione, ex. gx. κάλλιϲτα appellatur advexbium, εἱμαρμένη nomen. rxsxε. xv Ans. exse. de παραλαμβάνεται vide Adn. crit. - μεριϲμόϲ. bic est clessis vocπ, pars orationis, ut 286, 20. de adν. 14,24 mox infra in. 8 et 1ὲB εocum αstεbutio in denses. vide Lebrsium Herod. 41θseqq. 8—15 Prsc. XVII y 69 148, 16- 24 HL.: nec myrum eandem eoeem mstatioae stgndcαtionιs ad αham spectem tranmre, cum soeαt φisersα sigmcαtiο easdem εοεs etam ad alas pares frαnserre, u5 nomina vn edngrὸια, ε4 suὸ9se vοlα4 . . et cenfrα αdserὸiα ie nomnα, uf sponte sκa . . . et pαrcimα lm nomtnα, ue4 amans ὁ ἔραϲτήϲ . . . (actum τὸ ἔργον: cαremt enim tempore in sιgafcα- tomtbus. igtur uon εoees πmαgιs eαlemt ln pertigone deoπum qu3m eεεm sgniicaees. 12 τόνῳ, κύrλῳ. cr 343, 3. de adv. 165, 30. 18 ἔρωμένη. cfr 75,13. I4 οὐ γὰρ μᾶλον κτλ. cr supra 47, 28 -48, 9 et de pron. 67,6 οὐ φωναῖϲ μεμέριϲται τὰ τοῦ λόγου μέρη, ϲημαινομένοιϲ δέ. - 18ᾶ ιὡδϲ . eft de pron. 114, 23 et comm. ESehneideri. Ans. cuιx., mscs. sca.ιm AL.CBb. 1 οριϲμενα A , corr A παραλαμβάνετάι] μεταλαμβάνεται ci. hΙig atque assensi sunt Βchoemann et Mayaer. ms arti- cuρorum coneerfttur in personas defntαs, t. e. ln pεonomtna, o84 4πm αocem mααme adenιtaa, t.e. im nomes τίϲ. HϲSehneider defendit παραλαμβάνεται, quia hoc verbum cum εἰϲ praepositione coniunctum sigmifcsre possit pαrticuedam orαtemts attribεee err Schneideri comm. ad libr. de pron. 63,16. StadtmueHler scribi vοloit. παραλαμβάνεται ἀντὶ τῆϲ ἀντωνυμίαϲ β B τοῦ εἶ -κινeται om A. , add A in ng 4 ε] εἰ in ras A, A videtur οϲ scripsisse posterius ἆν ἔλθῃ] Κλθοι sine 3ν Bb |γοῦν] γε ουν A. , γ’ οὖν A ϲυναχθείη B ἐν] fol 84r L. 5 τὸν om B 7 μένε Elebode, μένει L. CB b, A ut solet accentu caret | με] μὴ B 8 δον) δὲ B post καί add αἰ A L | ἀντωνυμία ῥηθείη B β 8 ante λόγου add τοῦ B μετατεθέντα L. Cb (sed in L. ἔντα ab L), μετατιθέντα A, μεταταχθέντα B β 10 dλλωϲ B 11 ὡϲ ἔχει] tol 21v A. ἅπαντα om l. CB 11-12 πυκνὰ et τόνψ om LCB 12 eτε] ὅτι B 14 διδαϲκει A. , ν add A5 ~ μᾶλλον] fol 84v l. 16 ἐπικρατοῦϲιν αἰ φωνα LCB ~~115s~~

Ὁμολόγωϲ γ’ οὖν καὶ ἡ οὗτοϲ, παραχθεῖϲα ἐξ ἄρθρου τοῦ Ex οὔτος; pronominis flexiono cognoscitur origo vocis et cui orstionis parti asctibi debeat. ὁ καὶ ὅϲ ϲημαίνοντοϲ οὐκ ἀρθρικὴν ϲύνταξιν ἀλλὰ ἀντωνυμικήν, εἰϲ τὰϲ ἀντωνυμίαϲ ἐχώρηϲεν (οὐ γὰρ θεματική ἐϲτιν, ὥϲ τινεϲ ᾠήθηϲαν). ϲαφὲϲ ἐκ τῶν ϲυμπαρεπομένων.

Ἀπὸ παντὸϲ ἀρϲενικοῦ πρωτοτύπου ἢ παραγωγοῦ τοῦ εἰϲ οϲ λήγοντοϲ θηλυκὸν γίνεται τοῦ τέλουϲ εἰϲ η ἢ εἰϲ α μακρὸν μεταπίπτοντοϲ, ὅ τι μὴ μόνον ἐκ τῆϲ προκειμένηϲ 110 b παραγωγῆϲ· ἡ γὰρ τοιαύτη παραγωγὴ ὑποϲτρέφει εἰϲ τὸ πρωτότυπον κατὰ γένοϲ, τηλίκοϲ τηλικοῦτοϲ — τηλίκη τηλικαύτη, καὶ ἔτι ἐπὶ οὐδετέρων· ὁ αὐτὸϲ λόγοϲ καὶ ἐπὶ τοῦ τοϲοῦτοϲ, τοιοῦτοϲ. ὅπερ παρηκολούθει καὶ τῇ ὗτοϲ· ὡϲ οὗτοϲ οὐκ ἔχει τὸ θηλυκὸν οὕτη, ἀλλὰ πάλιν παρὰ τὸ ἡ αὕτη. καὶ ἐπεὶ τὸ οὐδέτερον, λέγω τὸ τό, ἀπὸ τοῦ τ ἤρχετο, καὶ τὸ τοῦτο ἀπὸ τοῦ τ ἤρχετο.

καὶ κατὰ πτῶϲιν δὲ παράγεται. οὐ γὰρ ἀπὸ τοῦ τηλικαῦται γενικήν φαμεν τὴν τηλικαύτων ἢ ἀπὸ τοῦ τοιαῦται τοιαύτων, καθὸ ἔϲτιν ἐπινοῆϲαι Axοvκ. B4. Eliam οὐτοϲ oriundum non est ex vero, sed ex pronominali erfculo ideoqne in pronominom classem ascriptum est. αεs apparet ex fexione hαius vocis. Aaavκ. β ξξ. Etenim in τοϲοῦτοϲ, τοιοῦτοϲ, τηλικοῦτοϲ, οὖτοϲ non sicut in ceteris casnahibus, quae genera distinguant, femininum neutrumqοe ex ma- scdlino fgurantur, sed omnia gnera ex formis primitivae vocis. hanc ob causam non οὕτη dicitur nec οὐτο, sed αὕτη et τοῦτο fgursntur abo ἡ et τό. Aaαvκ. β 6. nec aliter casus singuli harum vocum (τοϲοῦτοϲ, τοιοῦτοϲ, τηλικοῦτοϲ, οτοϲ) naseuntur, qui in niis vocibus oriuntur ex nominativo: non rssrε. zv Ans. exso. B ad εματική cfr 162, 4 et Β. 1655, 13. qni θεματικὸν esse censuennt οὕτοϲ pronomen, negavemnt id derivatum esse. 7 12 ef e3, 2 emb τοϲαῦτα: κατὰ γένη καὶ ἀριθμοὺϲ xἰ παραγωγαί (τοϲοθτοϲ vocis εἰ similium) γίνονται οἶον τηλίκοϲ τηλικοῦτοϲ, τηλίκα τηλικαθτα. Ans. emr., nmscs. scs. m Al. Bb. 1 ὁμολόγωϲ Ab, εὐλόγωϲ lB γοῦν A. et cum accentu b, oῦν l.ΟB β 2 ὁ καὶ add Stadmueller. ruditum ὅϲ in ὁ ut mutetur, suadent 110.6. 20 111,1 de pron. 7, 28-8, 2 sed dissuadent 111, 16. de pron. 56,13-24 tcllitor difθeultas, ei araque lma, praepositiva εἰ post- positiva, ponitur. postpoεifivam quoque in derivando οὖτοϲ pronomine protuHit Ap, quia ὅϲ propina abest abd οὖτοϲ quam ὁ, neque longius quam τοοϲ ab τοιοῦτοϲ ἀλλ’ I. 05Bh ἀντωνυμιακὴν B 3 ωηθηϲαν A. , ι add A 4 ente ϲαφὲϲ add κεὶ LB ϲυμπαρεπομένων A. (erravit Βekker) et L, παρε- πομένων ΟBb β 7 τὸ om B |ab τύπον inc. fol 85r l. ψ 8 ἕε] ἐϲrν C ξ κε ἐ τοῦ τοϲοῦτοϲ] A habet καπι sed απι in res ab A , tum seqnitur rasura qinqne litterarum, deinde του cuine utima littera scripta est in res ab A . postea rasura vacua durum irre littererum, demique τοϲ ουτοϲ, qu8e A~ con- iunxit. pro καὶ ἔπί etiam ceteri eodd.et b κάπ praebδent β 10 τῇ οὕτοϲ· ὡϲ οὖτοϲ οὐκ ἔχει] τῇ ὅϲ οὕτοϲ καὶ οὐκέτι B b, τῇ οὕτοϲ ὡϲ οὖτοϲ καὶ οὐκέτι L et A, sed hic καὶ additum ab A, eademηue manus οὐκέτι vocis τ litteram in ss scripsitq prims optimi codicis manu duce scripsit quae supra leguntur Ϲhlig assentiente Schoemannc Stadmueler mslnit παρηκολούθει καὶ ἐπὶ τοῦ οὖτοϲ, ὡϲ οὐκ ἔϲτι τὸ θηωκὸν (οὕτη] οὔτι A , corr A β 11 παρὰ τὸ om l. CB καὶ πε] καί επ A. , κᾶπε Ab, καπ L.B τὸ οὐδέτερον] οὐδετέρου l. CB τὸ τό] supra uterum τ5 C hebet τῶ 12 Mρξατο l. Bb 14 τν om CB ἐπὶ ἁπάντων θηλυκῶν· αὐταί γοῦν αὐτῶν φαμεν, καὶ ἔτι ἀπὸ τοῦ ἀνεπεκτάτου τοῖαι τοίων, τηλίκαι τηλίκων. καὶ ϲαφὲϲ ὅτι παρὰ μὲν τὸ τηλίκαι τὸ τηλικαῦται, παρὰ δὲ τὸ τηλίκων τὸ τηλικούτων. ταὐτὸν οὖν παρηκολούθει καὶ ἐπὶ τοῦ αἱ -αὗται, καὶ ἐπεὶ εἴχετο παραγωγῆϲ τῆϲ προκειμένηϲ, οὐκέτι αὕτων, καθὼϲ καὶ ἐπὶ τοῦ ὀξυτόνου ~~116s~~ πρόκειται αὐταί αὐτῶν. πάλιν οὖν τὸ τούτων ἔπιπτεν ἀπὸ γενικῆϲ πρωτοτύπου τῆϲ τῶν, τοῦ τ ϲυμπαραλαμβανομένου, ὅπερ ἐπὶ τῆϲ εὐθείαϲ οὐ ϲυμπαρελαμβάνετο, ἐπὶ δὲ τῆϲ γενικῆϲ· αἱ γὰρ καὶ τῶν. — (De ὅδε voce aliisque in δε desinentibus) (

Τῇ προκειμένῃ παραγωγῇ ϲυνυπάρχει ἑτέρα παραγωγὴ ἡ διὰ τοῦ δε, οὖϲα ϲυνηθεϲτέρα ποιηταῖϲ, τοῖοϲ τοιόϲδε, τόϲοϲ τοϲόϲδε, ἧϲ τηλικαύτων ex τηλικαῦται nec αθτων ex αὗται, sed τηλικούτων et τούτων ex τηλίκων et τῶν. μααvκ. (ὲβ ξ7. Praeter derivata de quibons modo disputavimus, ex τοοϲ τόϲοϲ ὁ oriuntur alia in δὲ desinentia, quae τι sua non difermnt ab iis |nec eone]. itaqne de ὅδε vocis deriτafione idem valet, qnod de οὕτοϲ pronominis origine demonsratum est.) τxsrκ. xv Ans. exso. 6 πίπτω de lenione ut 318, 21 et de pron. 72, 23 - 10 ϲυνηθεϲτέρα ποιηταϲ. cfr Adn. crit. Ans. mr., mscs. sem. m Al.CBb. 1 θηυκῶν] ΕΕεματικῶν l. CB ἀπὸ] ἐε 2 τοιαὶ τοίων A. , priorem accentum corr A Β παρὰ δὲ] fol3v l. τηλίκων τὸ τηλικούτων Βb, τηλίκον τὸ τηλικοῦτον A LC 4 ταὸτὸ CB πα- ρηκολοόει Ab, ἐπηκολούθει LϹ, ἐπακολουθe B αἰ om B καί επει A. , κἀπεί A ceteri 1 Βλ προκειμένηϲ Ab, παρακειμένηϲ ceteri καὶ om Ab 6 πρόκειται ALH, πρόϲκειται Cb |τούτου A. , corr A 7 τῶν τοῦ t] τοῦ τῶν C ) 8 οὐ om A L. , add L, οοδὲν CBb δὲ in L post ἐπὶ erasum, sed legitur post γενικῆϲ ( xἰ γὰρ καὶ τῶν Ab CB ἔτι γὰρ καί, cum subsequentibδus videicet coniungendum qitem L ἔτι καὶ Γ post αἰ γὰρ καὶ τῶν intercidisse idetur numerorum anomalae fgurationis expositio, ad quam remitit Ap seq. pag lin.10 verbis καὶ τὸν αὐτὸν ἀριθμόν. quae expositio niti poterat formis τοϲαῦτα τοιαῦτα ταῦτα: vide eliam EMagni locum, quem in Testim. ad antecedentis pag. lin. 7 - 12 exscripsimus -p1Bξ,8 Ὕα -παραχθέν, quae signis παρενθέϲεωϲ inclusimus, fortasse potina ἀθετήϲεωϲ caneelis circumoscrihenda sunt, quippe quibus verδia non tantum incommode divellatur conexus antecedentium et sequentium (Ιὐ χρὴ ἄρα κτλ.). iam Autmann iure ofendεbat in οὖϲα ϲυνηθεϲτέρα ποιηταῖϲ nam ἄρ. nec dicere poterat τὴν παραγωγὴν τὴν διὰ τοῦ δὲ ϲυνηθεϲτέραν εἶναι ποιηταϲ 5 τππν διὰ τοῦ ουτοϲ, nec usitatiorem sam esse poetis quam ceteris scriptoribus. τοοϲ τηλίκοϲ recte ποιητικὰ esse iudicat ifra 111, 1ξ et opponit usitatis τοιοῦτοϲ τηλικοῦτοϲ. at qui possunt verba οὖϲα ϲυνηθεϲτέρα ποιηταῖϲ ita corrigi, ut iHud iudicium hic quoque evadat7 accedit quod mox τοιόνδε dicitur μεταλαμβάνεϲθαι εἰϲ τὸ τοιοθτον et ὅδε εἰϲ τὸ οὖτοϲ: hoc enim veαbδum usurpatur de vocabuis poeticis in usitata conversis. itaque haec et ϲυνηθεϲτέρα ποιητἀἀϲ inter ss concinunt. denique quae in efitu psrentheeis leguntur, ab Apohlonio scribδi nequeunt. cui si totus locus tribuendus est, sic ultima verba corrigemus: ϲοὐκ) ἐκ ϲυντξεωϲ τῆϲ ἰδίαϲ τοῦ ὁ παραχθέν, i. ε. non ex vero articulo, sed ex pronominsli derivatum β 10 τόϲοϲ om A 1 τοϲόϲδε] fol 222 A. ἧϲ] η in ras A2 τὸ μεταλαμβανόμενον εἰϲ παραγωγὴν τὴν διὰ τοῦ ουτοϲ ἐγχωρεῖ, τοιόνδε τοιοῦτον, τοϲόνδε τοϲοῦτον. ἔϲτιν οὖν καὶ τὸ ὅδε, 111 b μεταλαμβανόμενον εἰϲ τὸ οὗτοϲ, ἐκ ϲυντάξεωϲ τῆϲ διὰ τοῦ ὁ παραχθέν.)

Οὐ χρὴ ἄρα ϲυγκατατίθεϲθαι Ἅβρωνι ὅτι ἡ οὗτοϲ παρῆκται ἐξ ἄρθρου, καθότι καὶ ἐξ ἐπιρρήματοϲ τοῦ ὀψέ ἄλλο μέροϲ λόγου γέγονεν τὸ ὀψινόϲ. ἐν μὲν γὰρ ταῖϲ ἄλλαιϲ παραγωγαῖϲ ἀδιαφορεῖ τὸ τοιοῦτον, ἔν γε μὴν τῇ προκειμένῃ ἀδύνατόν ἐϲτιν εἰϲ ἄλλο μέροϲ λόγου ἐγχωρῆϲαι τὸ πρωτότυπον, ὅπου γε ἐδείχθη οὐ μόνον τὸ αὐτὸ μέροϲ λόγου αἰτοῦν, ἀλλὰ καὶ ταὐτὸ γένοϲ καὶ τὴν αὐτὴν πτῶϲιν καὶ τὸν αὐτὸν ἀριθμόν. δεόντωϲ οὖν φαμεν ὡϲ ἐκ τῆϲ ἀντωνυμικῆϲ ϲυντάξεωϲ τοῦ ἄρθρου ἡ παραγωγὴ ἐγίνετο, καὶ ὡϲ ποιητικὸν μὲν τὸ φάναι τηλίκοϲ τοῖοϲ, ϲύνηθεϲ δὲ τὸ τηλικοῦτοϲ τοιοῦτοϲ, τὸν αὐτὸν τρόπον ποιητικὸν τὸ ὅϲ, ὃϲ γάρ ῥα μάλιϲτα ἥνδανε κηρύκων {ρ 172} ϲύνηθεϲ δὲ τὸ ἐξ αὐτοῦ μεταλαμβανόμενον, οὗτοϲ γάρ.

Κἀκεῖνο ~~117 s~~ δὲ προϲθετέον, ὡϲ ἐνέλειψεν ἡ εὐθεῖα τῷ τ, καθὼϲ ἐπεδείξαμεν κἀν τῷ περὶ ἄρθρων. πάλιν οἱ Δωριεῖϲ οὐκ ἐπλεόναϲαν ἐν τῷ ταῦται καὶ τοῦτοι, ἀλλ’ ἀπέδωκαν τὸ προοφειλόμενον, ὡϲ δέδεικται καὶ ἐπὶ τῶν ἄρθρων. ὁμολογοῦϲι καὶ αἱ πλάγιοι ἀπὸ τοῦ τ ἀρξάμεναι καὶ τοῦ οὐδετέρου ἡ εὐθεῖα καὶ τὸ κατὰ τὴν εὐθεῖαν πνεῦμα. πότε γὰρ ἡ ου Aaαvκ. ὲ ξ8. Meque igitur assentiendum est Babroni, qui οὕτοϲ pro- nommm ex articuo ita derivatum esse dicit, ut ex ὀψέ adverbio nomen adiectivum ὀqνόϲ. nam ceterae derivafiones, ubi nibil nisi primitiva vox in psragogis inest, in dim orsfionis partem paragoge xsnsire peti possunt. verum in fοεmis οὅτοϲ pronominis non solum ὅϲ, sed etiam feiones hodius vocis inemnt. ergo ὅϲ εἰ οὕτοϲ nequeunt nem eiusdem partis orafionis esse. Asevκ. β ξ8. ud quoque addendum est [quod ipεuem queque dememsrat, qnam aeques ent ornae vocum οὗτοϲ et ὁ, in nominativis msscuini et femi- ni generis οὖτοϲ vocis deesse τ litteram, a qua incipere deboεbδsnt sicut neutum gnus et obliqui casus. nec spiritu aspero prior vocis syllaba pronunαaretur, μsi τ littera omissa esset. rssruκ. ar Ans. sxxe. ὅψινόϲ. er 188, 28. 189, 4. Lobeck ad Pbryn. 52. - 17 ἐπεδείξαμεν: 49, 21. - 19 δέδεικται: 50, 15. Ans. emr., mscs. scs. im AL.CΒb. 1 smte τὴν add τε B 2 τοοϲονδε B. τοϲοῦτον] fol θ6r l. τὸ ὅδε] τὸ δὲ A , corr A i 3 παρολαμβανόμενον L 4 dβρωνι B παρῆκται Abd, παρήχθη LCB 6 οψινοϲ A , ὄψιμοϲ A3l.Bb ~ post ἄλλο in A res unius lifterae 8-8 ἔγχωρῆϲαι-λόγου om C 8 ὅποu] ὅτου ἔr , corr A β 8 ἀύτουν A , corr Aq fort. αἰτοῦϲα scribmndum 1 secundum. semi om Ϲ β 11 ἐγέντo AB5 11 - 12 εὸ φάναι] fϲl seν l. 14 ὅϲ ῥά γὰρ L β 1ὰὰ post fνδανε in A. raeura, quae videtur alterum κη deleisse κηρύκων] θυμῷ B 16 δὲ τὸ] τὸ δὲ L. κdκeνο Ab, ὀκeπνo L, ἑκeνο CB 17 ἔλειψεν ὲν τῇ εὐθείᾳ τὸ B B 18 ὄρθρου L οὐκ Βb, om ceteri 20 aλάγιοι A Lb, πλγιαι B τοῦ v Ab, τούτων LCB δίφθογγοϲ δαϲύνεται, ὅπου γε καὶ τὰ δαϲυνόμενα ἐγγινομένηϲ αὐτῆϲ 112 b ψιλὰ γίνεται, ὅλοϲ οὖλοϲ, ὅροϲ οὖροϲ; δαϲύνεται δὲ τὸ οὕνεκα διὰ τὸ τούνεκα. οὐκ ἂν οὖν ἄλλωϲ δαϲυνθείη τὸ οὗτοι, εἰ μὴ ἀπολογίαν τὴν ἔλλειψιν τοῦ τ.

Pronominibus in 1 et II persona utimur, quia nominibus uti non licet.

Τὴν τῶν ὀνομάτων ϲύνταξιν ἀνθυπῆλθον αἱ ἀντωνυμίαι οὐχ, c. IX. ὥϲ τινεϲ ᾠήθηϲαν, δι’ ἄγνοιαν τῶν ὀνομάτων· ποία γὰρ ἄγνοια τῶν ὀνομάτων ἐν τῷ ϲοὶ μὲν ἐγώ, ϲὺ δ’ ἐμοί {Δ 63}; ἀλλὰ ϲαφὲϲ ὅτι οὐ δυναμένων τῶν ὀνομάτων ἐν τοῖϲ πρώτοιϲ καὶ δευτέροιϲ προϲώποιϲ καταγίνεϲθαι, καθὼϲ δεδείξεται. —

Φήϲει τιϲ· «Οὐχὶ οὖν καὶ ἀγνοίαϲ οὔϲηϲ ὀνομάτων φαμὲν ϲύ ἢ ϲέ;» Πρὸϲ ὃ ῥητέον Aaevκ. β 46. Pronomina pro nominibous ueurpantux non propter fgmoran - tiamnominum. sed qnia in prima εἰ seennda persona nominibδus uti nonpoesumus. Aaαvκ. β 41. Megari nequit, ibi quoqne, ubi nomina inorantur, nonnum- quam pronomina uem pari, sed hoc per accidens ft neque idcirco, quia fHla igno- ramus. nam etiam ubi nomina non ignoramus [n prma et secanda persoαl, pronominibus uti debemus. haec enim [pruncφρahis] vis pronominum est, ut pro nomine proprio sint, i.e. ut peculiarem personne oculis subiectae qulli- tatem ddemonetent. rssmκ.sr μns.xxao. 2 ὅλοϲ οὖλοϲ, ὅροϲ οὖροϲ. cr schol. Bl. ad H. Α 554 (Βerotisn. H 29, 37 Lx): τὸ εὔκηλον ψιλοῦται κατὰ δύο λόγουϲ, κὶ ὅτι τὸ ῦ ἐπεντιΕέμενον ψιλοῖ τὰ δαϲυνόμενα φωνήεντα, ὅροϲ οροϲ, ὅλοϲ οὖλοϲ, κzὶ ὅτι κτλ. 2 - B οθνεκα διὰ τὸ τούνεκα. iHlud οὕνεκα hic dicit Ap., quod non ex οὖ εἰ ἕνεκα composimm censet, sed pro simplici vοee habet. c de coni. 237, 23: ῥητέον οὖν, ὡϲ ὅτε τὸ οὕνεκα ἱϲην δύναμιν ἔχει τῷ ὅτι, . . . ἁπλοῦν καταϲτήϲεται. BB - 10 Pec. XVII 69 148,25 -149.4 EL.: Loco aomnsm premomta pemuntur, no3, aπ4 qsueam exemezt4, propΕer nomxsm tgmorantca. quae emim tgoranfta nominum est, cum d4cαt Aeneas ad Hidonem: eg0 4e, q8αe purime Iαndo enumerare vαlesῖ sed manfeam, qa40d quta nem possunt ommtmα im prma e4 secunda esse persomα, u4 ostendimus. - ἂ Τgν τ. ὁ. ϲ. ἀνθυ-- πῆλθον: suὅteruat nommum comsructεomem pro nomsmtbεs. - 1θ-p IΒ. ἂ Prisc. 2VII β 70 149, 4-12: at det alguts sq ld igιtεrξ som etiam ιgnοras nom - nιbεs dicimus ego et tψP2 ad quem respodendum est, quod ex accidere hoc ~πt [id est demomsratteme proprαe quat fetis), cum nimiter eliam cogmuta nemen3 promominalem saepe exugum3 ’em. nom minus tament s4c qaοque boec eorum uccpotumfsr. et eim proprum nomem isfeRlegfur per prenomen: nom dm eece nomm, sed quod ex ea oefeaditur, ld est proprα quαdtas sspyωmtt, tπ qua sen4 proprtn nomεa. - I6 δεδείξεται: 113, 15 seqq. μns. cnr, neca. scs. ακ Al. Bh. 2 δὲ om lCΒ β 3 τούνεκα] fol87r L οὔτοι] οτοϲ B Β post ἐγ6 add γράφω Β et γράφειϲ post ἔμοί |δὲ ἔμοί Al. 1 10 δεδείξεται] Prisc. videtur δέδεικται legisse (sicut ait 149, 25: sκψerτκε quoque dxmss), quod perfectum referendum esset ad 13, 17 seqq.; sed fnmrum. quoque habet, quo referi possit ι113, 15), et concinit cum eo 108, 12 φηϲι A, φήϲει Prisc. L.CBb β 11 ἑγὸ κα co Prisc.2 πρὸϲ 5ν Pεee ? ὅτι ἐκ παρεπομένου τὸ τοιοῦτον ἐγένετο, εἴγε καὶ ἐν γνώϲει ὄντα τὰ ὀνόματα πάλιν ἀπαιτεῖ τὴν ἀντωνυμικὴν ϲύνταξιν, οὐκ ἔλαττον δὲ καὶ οὕτωϲ ἀνθυπέϲτη τοῦ ὀνόματοϲ. καὶ γὰρ δυνάμει κύριον ὄνομα νοεῖται ~~118s~~ διὰ τῆϲ ἀντωνυμίαϲ, οὔ φημι τὸ τῆϲ φωνῆϲ ὄνομα, τὸ δὲ ἐξ αὐτῆϲ δεικνύμενον, τουτέϲτιν ἡ ἰδία ποιότηϲ τοῦ ὑποκειμένου.

Ἕνεκεν τούτου πρὸϲ οὐδὲν χρειώδειϲ εἰϲὶν αἱ ἀντωνυμίαι ϲτερόμεναι τοῦ τε δεικνύντοϲ προϲώπου καὶ τοῦ δεικνυμένου, εἴγε αἱ ἐγγραφόμεναι πάνυ ἀοριϲτόταταί εἰϲιν, ὅτι καὶ τῆϲ ἰδίαϲ ὕληϲ ἀπεώϲθηϲαν. ἔνθεν δοκεῖ 113 b μοι πάνυ εὐλόγωϲ κατὰ τὰϲ ἐπιϲταλτικὰϲ γραφὰϲ χωρὶϲ τῶν προτεθειμένων ὀνομάτων τὰ τοῦ λόγου μὴ καθίϲταϲθαι. ἐγγραφομένων γὰρ Asαvκ. (ὲ 42. Βemc οbδ rem inutilia sunt pronomina, si absumi per- sonae demonstrantis et demonstrati, velat prorsas indefnita [per se] sunt scripta pronemins. itaqne aptissime epistulis praeponuntux nomina scribδentis et eius, sd quem acrbitor. nam si in epistula pronomina scribuntur, ut memorentur quae aut scribδmmti acciderint aut ei ad quem ille verba facit, opus est prae- mitti nomina uziusque, ut pronomina ad haec nomina qussi demonstrndo remittent. demptis enim nominibδus pronomina carent defnitionε.) rzsrx. er μAns. exso. B ἀνθυπέϲτη scil ἡ ἀντωνυμία. - 4 τὸ τῆϲ φωνῆϲ ὄνομα, eece apelato grammatica. er 22. 20. 23, 1. B-p 1Βθ,, 7 er inτs. 232, 5-284, 28 et Prisc. XVII 70- 1 149,11-28 B.: quamobrem ad md ulle perfsnen4 prononma, st cαrεn4 personis ostedemρis et etus qutosfendtur. ιωque quem seribmntur per se premomna, nnsem ifnfα sunt, sclicet cum sua maferα excidunt 1d ezr demonsfrαfioe quuαhtacs propriae. ude rαtionabter, qs sibi inccem sribunt, soeat momtna prαepoere proprus, qκιὸms sne perfcto orαfom4s nom eoms4emce, cum pemenπfur promaomtno fun prmαe quam secundae αersmae proper accdenes αetεs fam seribεnti quam ii ed quem scὸt. prae- nestin igtur nominibss propris, ut Ϲieero rulo, ei ad ea demonsrotones μacin4 preomtna. nim pomam: ego tibi et dudκπι scrιps4, osfendut ps prmonmm ego nomnts prαepoefsm mominotouπ, por ti5i aufem dαNeum secuat- dae persemαe, qu4 loco dαtiei nomine praepomti aceytur nec duὅum est, qu4od sκἅats nominibs αέepomtis etiam pronomina inHnita funi. 8 ὅτι καὶ τῆϲ ίδίαϲ θληϲ ἀπεώϲθηϲαν. Schoemann t. 61 not 23: quia uἔa certa substantaz sut, quam preπominibεs desgmαrt apαreat. μnx cur., nscs scs. 1m A l.CBb. 1 γνώϲει] fol 22v A ὄντα Ab, ῥητὰ l.B 3 ooωϲ Prise. Ab, οὕτοϲ A. L, ἡ oτοϲ CΒ 4 διo fol s7v L. χρειῶδεϲ Pzac 7 sicut legimus πρὸϲ (aut εἰϲ) οὐδὲν χρειῶδεϲ 15, Β. 166, 28. de pron 83. 23. st alia ratio est et huius loci et eius qui legitur 114.12 ϲτερομεναι λ, ϲτερούμεναι A 3l. Bb 7 εἴγε ἐνθὲν Prisc.2 ante αἰ add κα CB ι γραφόμεναι B B Β ἀοριϲτότατοι B | ἀπεώϲθηϲαν Cb, απεωθηϲαν A. , corr A ἀπώϲθηϲαν l.B 8 ἐπιϲταλτικὰϲ Hekker in adn. restituit Priscieno duce et conlato 241, 6, cui loco poterat addere 40,28. 42.19. 232.5 et 12. 234, 240, 7. ac iam Sophianum ἐπιϲταλτικὰϲ scribi voluisse docet ldina Ambrosiana. ἐντλικὰϲ codd. omnes et edd., quod AHnttmann frustra conatur defendere. Hebode ci. ἔπιϲτολικὰϲ. GAGerhard ,Untersuchumgen zur Gesch des griech Βεefz I 5 adn 3 dobitat, an sufθciat ἐντελικὰϲ mutare in ἐντολικὸϲ Sadi - mueller mlloit ἀγγεμικὰϲ 8-16 προτεθειμένωνPrisc.Β, προϲτεθειμένων ceteri 10 ἐγγραφομένων γὰρ κτλ. Priacisnus negecta γὰρ voce cum antecedentibδna in unum enuntiatum copulavit τῶν ἀντωνυμιῶν διὰ τὰϲ ἐπιϲυμβεβηκυίαϲ πράξειϲ τῷ τε ἀποφαινομένῳ προϲώπῳ ὑπὲρ αὑτοῦ καὶ τῷ πρὸϲ ὃν ἡ ἀπόταϲιϲ τοῦ λόγου, ἀναγκαίωϲ ϲυμβαίνει τὸ γράφεϲθαι τὴν τῶν ὀνομάτων θέϲιν, ἵνα δυνάμει κατὰ τούτων τὰϲ δείξειϲ ποιήϲωνται αἱ ἀντωνυμίαι. τὸ γὰρ ἐγώ ϲοι καὶ. πάλαι ἔγραψα δείκνυϲι διὰ μὲν τῆϲ ἐγώ τὴν προκειμένην εὐθεῖαν, διὰ δὲ τῆϲ ϲοί τὴν ἀνθυπαγομένην δοτικήν. πρόδηλον γὰρ ὅτι τῶν ὀνομάτων περιγραφέντων καὶ τὰ τῶν ἀντωνυμιῶν ἀόριϲτα γίνεται.)

Ἔϲτιν οὖν αἴτιον τοῦ μὴ δύναϲθαι τὰ ὀνόματα παραλαμβάνεϲθαι c. X. κατὰ πρῶτον καὶ δεύτερον τὸ τὰϲ θέϲειϲ τῶν ὀνομάτων μήτε ἐν πρώτῳ μήτε ἐν δευτέρῳ προϲώπῳ δύναϲθαι καταγίνεϲθαι. οὐ γὰρ πρὸϲ τοὺϲ γενομένουϲ ἡ ἀπόταϲιϲ γίνεται τοῦ ὀνόματοϲ ὑπὲρ τῆϲ αὐτῶν θέϲεωϲ, ὅπερ ἴδιον δευτέρου προϲώπου· οὔτε μὴν ἑαυτοῖϲ τιθέμεθα, ~~119s~~ ὅπερ ἴδιον πάλιν τοῦ πρώτου προϲώπου. ἀνάγκη οὖν πᾶϲα εἰϲ τὰ Aaαvκ. ὲ 4ξ. Meqneunt autem nond na in prima et secunda persona eam ob cansam usorpari, quia nec nobis ipsi nomine damus nec inientes slloquimux nomina eis imponentes. quocirca nomine in omni caen debent in terfias per- sonas cedere praeter vocativum, qui tertiarum personarum appsllstiones in secundam convertit, quoniam is, qui eo utitur, personam eios, qui appellatur, quasi apprehendit. τssταm. xv Ans. sxsa. 1 ἔπιυμβεβηκυίαϲ. ἔπί praepositionis vis hic eva- nuisse videtur. alibi (19.18. 20, 4. 104,7 et 11) signifcat hoc vuιbum bis com- positum: praeterea αcmdere. - 2 ἀπόταϲιϲ τοῦ λόγου. cr iura Ha. 11 et 188.23. 250,24. 254,55. 279,18. - 7 περιγραφέντων cr Adn. exeg. ad 6, 5 huius ed. 8-p 167, 4 Prsc.X ρ 71. 72 p149.24-150,s Β.: Eet aunem consa, όrop4er quam nomina nom possum4 αccpt t prma et secunda persema, quan superus qu4oque d4xumus, eei quod subetoatiαe et ouαRtates gemerdes et eommsnes ef specαles et iadimduae, ix quὸus sunt nomino, nom αρεmt cerfem disretomιem persoaaruem . . . ; ue propfer λoc autem sel etiam pρropfer Θsd, cuod nom ιpsl so5is imponimus nomuno , qu4od suum e8 prnπαe persoαe, sc ad eos qul παscun- tar εnfendemfes semoem, quood es4 secuendαe personae, εoruem postomem (sd es aomotomem) μacmus. necesse ez erg0 4f fertαm pDesomοm coμedere nomer per ommes casds αἔsque vocu4ino, qul mus cgrαader posftεomem a fertta persona dd secuedαm, properea qu4od per eum t ddemonsfra4to praesens eius, iu queam μacta sit posutεe nomine. 10-13 eft supra 13.23 26 et schol. Dionys. Vεtic (Stepheni) 259,5 -14 Hilg.(905.16 B): ὅτι οὐ πρώτου προϲώπου ἐϲτί τὸ ὄνομα, δῆλον ὁ γὰρ τεχθείϲ παϲ οὐκ ἆν λέξαι περὶ αὁτοῦ, ὅτι Ἀρίϲταρχοϲ λεχθείην . . . καὶ ὅτι οὐδὲ δευτέρου προϲώπου ἐϲτὶ τὸ ὄνομα, προφανέϲ· οὐδὲ γὰρ πρὸϲ τὸν τεχθέντα παῖδα ἀποτεινόμενοι τὸν λόγον ποιούμεθα, ὅτ Ἀρίϲταρχοϲ Ans. ωr, scs. sa 1s Al. Bb. 2 προϲωπου B. B Β ϲυμβαίνει] ϲημαίνοι. A1 ut videtur, ϲυμβαίνοι A ἐγγράφεϲθαι coni. HSSehneider comment. 47* codl. 112,25.113.2 τὴν τῶν] fol s8r L. διαΕεϲιν B | κατὰ] κϲ LB 4 τὰϲ] αϲ in ras A ποιηϲοται A. , corz Ex ϲοι] ϲυ A. , corz A B 6 ϲοί] ϲυ A. , cor A 8 post δεότερον add πρόϲωπον CBb τό] τῷ C 1 11 πρὸϲ τοὺϲ γενομένουϲ A Lbo, πρὸϲ τοὺϲ γινομένουϲ Erisc 7, πρὸϲ οῦϲ λέγομεν CB, quod. AΒuttmann praetulit ut eineg sigeaάΑ9, πρὸϲ τοϲ ἱϲταμένουϲ ELASchmidt. Βeitr. 367. st vide Testim. τῶν ὀνομάτων L. 18 ἀνάγκη] fol 88ε L τρίτα πρόϲωπα χωρεῖν τὰ ὀνόματα κατὰ πᾶϲαν πτῶϲιν χωρὶϲ κλητικῆϲ· αὕτη γὰρ πρώτη ἐπιϲτρέφει τὴν ἐκ τῶν τρίτων προϲώπων θέϲιν εἰϲ τὸ δεύτερον διὰ τὴν ἐξ αὐτῆϲ γινομένην ἀντίληψιν τοῦ ἀναδεξαμένου 114 b προϲώπου τὸ ὄνομα.

Προφανὲϲ δὲ κἀκεῖνό ἐϲτιν, ὡϲ ἐξ αὑτῶν ποιούμενοι τοὺϲ λόγουϲ πρόϲ τιναϲ, ὀφείλομεν ἀναμερίϲαι τὰ πρόϲωπα. καὶ φαίνεται ὡϲ οὐκ ἐνὸν τοῖϲ ὀνόμαϲι ϲυγχρῆϲθαι, καθότι τρίτα ἦν ταῦτα, ὁ δὲ λόγοϲ ἀπῄτει τὸ ἐκ πρώτου προϲώπου δεύτερον. καὶ Aaovκ. β 44, Tam patet personas nobis distinguendas esse, si quem ello- quimur. itaque nominibus uti non possumus, quoniam illatertiae personae sunt, λέγει (fort. λέγου vel λέξει nominαbers) . . .τοῦ οὖν τρίτου προϲώπου ἐϲτὶν ὁμολογουμένωϲ τὸ ὄνομα· καὶ γὰρ περὶ) τοῦ τεχθέντοϲ λόγον ποιούμενοι λέγομεν, ὅτι Ἀρίϲταρχοϲ λεγέϲθω. ceterum iure adnotat Scboemenn, allocutionem. infantis, quam ApoHlonius eiusque asseclae feri negant, apud nos solere feri in baptismais formula. τascm. er Ans. exso. 3 πρώτη. vide Adn. crit. - ξ τοῦ ἀναδεξαμένου προϲώπου τὸ ὄνομα. ad verborum conlocutionem cfr e. g.2,9. 99, 21. 162,10. de pron.18.18. 4 -p168,4 Pree. XVD ρ 73 p150.8-17 Β.. sd qκαqκe manifeetm, quod α nobis eerὅa μacentes, 5d est proferrenfes, ad alias αeἔemus eu persmαs infenfere. et αpepαr6, sod nom Hicet nomieibus ut4, quod fertαrκm ssmt sm ppersonrunm, sed rato exrgit α prinmα ad secundam eri verὸα quαmoὸremm aμgerunt precomina, hoc quod nom pofera4 nome complemtta, cum emus eg0 trὸi scripsi. Proedicfα αsέeπ est cousα, quαpronfer pronomen nuπ pro ommmt- δus accyatur nominibμs, id est quod demonstrotionem vel reotionem habet αέ- euius celae suὸstantαe, quae fn ometbus proprrs est nominibus, una edenquee soce sgmdfcanda - BB ἀναμερίζω apud Ap. ab distribuendi εἰ dividendi nofionε, quam 262.3. 204.13 (utrobique cum εἰϲ praepositione) et 337, 9 (cum dativo) et 205.22. 206.10 habet, ad distinguendi vim transit, velut hoc loco et 127.26 et 226.8, atque diefinotionem fexione effectam εignifcat 213,19. 225,18. 229,22. - 6 τοϲ ὀνόμαϲι ϲυγχρῆϲθαι etiam nominibus sti. cvr 140,4. 221,26. 7 ἐκ πρ. προϲώπου vide Adn. crit. Ans. emr., neca. scs. im A L.CBb. 1 post χωρὶϲ add τῆϲ CB κλιτικηϲ A, corr A 2 πρώτη] AHuttmann μία conicit, quod idem atque μόνη sigmi- fcsre vυlt (co4ruptelam ex mels intellecto α exortam esse), aut πρώτη vocem censet ad eum nominativorum nominum usam referendam esse, de quo ifὰa 115,13 agitur ac revera videtur πρώτη nomine indicere velle Apollonius, voca- tivum qnasi iam aperuisse, qus postea nominsfivi quoque nominum ransgressi sint terfSae personae ines. Stadtmneller pro πρώτη scite inverso π et τ litte- rzxum ordine ci. τροπῇ, coneersone ex ferζa ln primam αdζerαmque gersomαm Iacta. sed desideramus alterum exemplum telis usne holus nominis apud Ap. l τν ἐκ τῶν τρίτων πρὸϲ. θέϲιν] PSchneider Prisciano duce legendum putat ἐκ τῶν τρίτων πρ. τὴν θέϲιν, at quae Εradita sunt eiusdem esse generis videntur stque οἱ ἀπὸ θαλάϲϲηϲ Ἀκαρνανεϲ apud Thucyd. I 80.1 innumeraque similia l 2-3 εἰϲ τὸ δεύτερον] fol 28r A 3 γινομένην Prisc. A L b, γενομένην CB 4 κὸκενo Prisc. A Lb, ἑκενo CB αὐτῶν Prisc. Ab, αὐτηϲ l.B 5 ποιου- μεναμ A, sed iam prima manns supra scr. οἱ post τιναϲ virgddla posita est, nequis in enomdem ε1rorem incidat, quo Prisc. obstrictas subsequentia perverse intorpretatus est 6 (ννHSchneider comm. p48 oli conl. Prisciano p152,14 st hoc loco non legebοat ie imperfectum 6 - 7 καθότι-ταῦτα om L, add L in ng 1 7 ἀπῄτει A Lb, ἀπαιτε CB Prisc. et pro ἀπῄτει et pro ἤν praesens posumit post προϲώπου fortasse intercidit προϲφωνούμενον ἔνθεν παρειϲέδυον αἱ ἀντωνυμίαι τὸ ἀδύνατον τοῦ ὀνόματοϲ ἀνταναπληροῦϲαι, ἡνίκα φαμὲν ἐγώ ϲοι ἔγραψα. προείρηταί γε μὴν ἡ αἰτία τοῦ μίαν οὖϲαν τὴν ἀντωνυμίαν ἀντὶ πάντων ὀνομάτων παραλαμβάνεϲθαι.

Pronomina in tertia quoque persona utilia sunt, quia demonstrant.

Οὐκ ἂν οὖν τιϲ ὑπολάβοι ὡϲ πρὸϲ οὐδὲν χρειώδειϲ αἱ κατὰ τὸ τρίτον πρόϲωπον ἀντωνυμίαι, δυναμένων τῶν ὀνομάτων παραλαμβάνεϲθαι; «καὶ γὰρ εἰ ἐνεχώρει κατὰ πρῶτον καὶ δεύτερον πρόϲωπον παραλαμβάνεϲθαι τὰ ὀνόματα, ἴϲωϲ ἂν ἐγένετο μηδὲ τὴν ἀντωνυμίαν προϲηυρῆϲθαι». ἀλλ’ ἔϲτι γε πρὸϲ τὸ τοιοῦτον φάναι· αἱ ἀντωνυμίαι ἅπαξ ἀντὶ ὀνομάτων γενόμεναι ἐκ παρεπομένου ἔϲχον καὶ τὴν δεῖξιν· ὑπ’ ὄψιν γὰρ πίπτοντα τὰ ἐξ αὐτῶν πρόϲωπα ἑωρᾶτο, καὶ οὕτωϲ τὸ μόριον ἐξαιρέτωϲ ἀπηνέγκατο τὴν δεῖξιν, ἥτιϲ ϲυνώδευϲεν κατὰ ϲυζυγίαν ~~120s~~ oratio autem postulat secuondam. hanc ob causam pronomina luxa nomina in orationem introierunt et supμleverumt id, qnod nomina praestare nequeumt. Aaovκ. β 4ξ. heqne vero ideirco pronomina tertiae personae, quia in tertia ueurpare nomina licet, inutilia sunt, sed omnia pronomina babδent sibi pectiarem vim demonstrativam usque ad verfSam personam. fψlluntur igitur qui putant pronomina excogitata esse, quonism nomina nequeunt in omnibδus tribus personis poni sed factum est, quia demonstratione carent nomine. neqne rssrκ. er ns. exso. B-p 1Β8, 7 Pree XVDI q 74. 75 p150.17 -151,4 Β. ἄemo fame pidet, quod eῷtl usus hbeαnt fertiαe proαomtua persae, cunπl omsiα fomιmα in eam psssmt persoαz αccpl, et ficαt: ss possea4 in prim3 et| secuμffα ineen4ri nomzno pesoα, ~orTosms nec excogfαreniur promomna παm ρossunus ad hoc dφιcere, quo3 pronomra semel nominem loco nαtα ex αccdeafe αὸεerunt ettam dem onsrunotem ; su5 ocuts enim omes eOum personπαe perum- que eεrmuntur. 4fαque prmεcpuum αὸεerues4 αecdess demonstrotioeem, quae p9o- Sectα per αonisnqφionen prmαe e4 secuπdαe personae gereemt4 ettam add 3er3iαn. on iefur quo no hhαbet ferties personas acmen, ideo excogαfα sum4 promomtnα, ed euoniαmπ expers e5 desmosruomss, quae est in pronomintὸus εfaoue inet urumque sn fΙῷo Prgaao hie aesar et omnis Iuli progenies, satis μeeesserum. quutα enrm eertεts9 Aκqustus, demonsrαtome use esf per pronomem, quae nomrne eri nen potεrαt hic u4 αεtem qualtefem quoόuee proprrαm osfendfere5 nersenαe, quan demonetrαret, αdfdit Caesar. - 2 τὸ μόριον, i. e. pronomen. - ϲυνώδευϲεν. demonsfrαfio comsfαfα es poroome usque ad fertiαm peremam. κατὰ ϲυζυγίαν τοῦ πρώτου καὶ δευτέρου προϲώπου hoc factum esse dieitur propter conexum et consensum tertias personae cum prima et seconda. Ans. οurr, mss. sca. is AL.CBb. 1 παρειϲέδυον] A add ν post υ, sed cfr de pron. 4, 23 τὰ παρειϲδύοντα 1- 2 ανταναπληρωϲαι A. , corr A, ἀνα- πληροῦϲαι l. CB 2 ante ἡ add καὶ l. β 5- 6 Οὸκ ᾶν-παραλαμβάνεϲθαι om L L καὶ γὰρ εἰ ἐν, quae L in ultima linea folii 88v scripserat, erasit et loco illorom posuit οὐκ ἂν, tum οὖν τιϲ usque ad παραλαμβάνεϲθαι scripsit in ng inferiore, καὶ γὰρ εἰ ἐν autem in ng foHi 89vn β 7 ἐνεχώρει] ἐγχωρεῖ . ~ θ προϲηυρῆϲθαι Ab, προϲκυρϲθαι L , οῦ post alterum ρ add L, προϲκυροῦϲθαι B post φάναι add ὡϲ LB ψ 16 γινόμεναι LB παρεπόμενον L, corr L 11 ἔὲ in ras L πρόϲωπα A. in ng habet ab A | οὕτωϲ L, ϲ in A erasum, in CBb omissum 1 12 post κατὰ add τὴν LB τοῦ πρώτου καὶ δευτέρου προϲώπου ἄχρι τοῦ τρίτου. οὐ καθὸ οὖν τὰ ὀνόματα ἀνέφικτα ἐν τριϲὶ προϲώποιϲ, ἐγένοντο αἱ ἀντωνυμίαι, ἀλλὰ καθὸ ἀμοιρεῖ δείξεωϲ, ἥτιϲ ἐϲτὶν ἐν ἀντωνυμίαιϲ. ϲύνεϲτι γοῦν ἀμφότερα ἐν τῷ 115 b οὗτοϲ δ’ Αἴαϲ ἐϲτὶ πελώριοϲ {Γ 229} πάνυ ἀναγκαίωϲ· ἕνεκα γὰρ τοῦ ὁρᾶϲθαι τὸν Αἴαντα ἡ δεῖξιϲ παρείληπται, ἕνεκα δὲ τῆϲ ἰδίαϲ ποιότητοϲ, ὑπὲρ ἧϲ καὶ ἠρώτηϲεν, τὸ Αἴαϲ.

c. XI.

Τούτων οὖν τῇδε ἐχόντων ϲαφὲϲ ὅτι τὸ Ἀπολλώνιοϲ γράφω καὶ τὰ τούτοιϲ ὅμοια προφανῶϲ ἀκατάλληλα, καὶ οὐ δι’ ἄλλο τι ἢ διὰ τὴν τῶν προϲώπων ἀκαταλληλότητα, εἴγε τρίτου μὲν προϲώπου τὸ ὄνομα, πρώτου δὲ τὸ ῥῆμα· κατάλληλον δὲ τὸ ἐν δυϲὶν τρίτοιϲ Ἀπολλώνιοϲ γράφει.

Quae verba poscant aut admittant in I et II persona nominativos nominum.

Ἀλλ’ οὐκ ἐν τῷ καθόλου πάλιν τὸ τοιοῦτο. τὰ γὰρ ὕπαρξιν ἢ ἰδίαϲ ποιότητοϲ θέϲιν ϲημαίνοντα τῶν ῥημάτων προϲίενται τὸ δοκοῦν ἀκατάλληλον, εἰμὶ Ὀδυϲϲεύϲ, Τρύφων igtur mirmm, quod sobinds etiam nomen et pronomen fn uno ennoniato con- iuncta inveniuntur ad eandem personam designandam, velut Iliadis Γ 229 Aiax pronomine οὕτοϲ ostenditur et nomine quaHitss propria indicatur. AAsαvε. β 46. Ex eis quae exposumus patet, nominativos nominum cum prima et secenda verbi persona iungi non licεαe, sed cum tertia tentum. Aaαvκ. β 47. Excipiendatamen verba, quae signifcsnt aliquid sliquemve esse vel nominari nominandi enim verba e contrsriofagitant nomina, repudiant pronomina, quia propia appellatio concedi [demandari] nequit vocibus, quae vim habδent generllem. (εἶναι quidem verbum non utiqne fugitat nomine, sed praetex ss admittit eiam pronomina, quia hoc tantum indicat, alioid esse, αssmκ.sr Ans.sxxe. 2 ἀνέφικτοϲ cfr 44, 5. 66,10. 76,8. 91,2. - ἠρώ- τηϲεν. non addendum, sed subandiendum Πρίαμοϲ. - 8- 12 Prae. XVI g 75. 76 151,5-9 Β.. ERs itaque uta se abenαbus certmm es, quod, si dfmcam Priscianus scribo et hs simtἔa, sne dabro incongrue dico, aecprontera iud quid httmm propfer persomαrum πncomseqsεntαmm: fevfiαe eim pe8emαe e8 nosen, εerἔum εεro primae est igtur comsequems, quod im duαὸεs fertis prd eωtr, ut Pryscia - πκs scribit. - 1ξ-p 1θ0, 1 Priec. XVII ῳ 76 151, 9-13: aon tamen omnino κheque Hoc oἔservomus; quae enim smἔsten ium sigmfcan4 eerὸα eei nomsnαtioem, ascscenπ4 αp4ssme omia εἰ ta pmα et sn sεcuado persmα, 4d quod est ln ades uncemseosms, u4 saκm piusAeneαs,ϹCicero nominor et hs eimdrα. 4 ὕnαρξιν ἢ ἰδίαϲ ποιότητοϲ θέϲιν. aHila locis Ap. παρξιν ϲημαίνοντα vel ὑπάρξεωϲ ῥήματα ita dicit, ut nominandi verba comylectatur (videAdn. exeg.ad 112.5 huius ed ) ssd hoc loco εἰ pag. subsequentis lin. 4 et de pron. 52,16 distinguuntur nomi- nativa verbοs et ὑπαρκτικά. Ans. ox r., mscm. scs. is Al..CBb. 1 οὖν om B 2 ἀνέφικτα τὰ ὀνόματα B ( τριϲὶ ALCB. τρίτοιϲ Prisc. b Β ante καθὸ add καὶ AL ϲύνεϲτι γοῦν] aptius videtux ϲύνεϲτιν οὕν B οὖτοϲ] fol 89ε l. 7 ίδίαϲ ποιότητοϲ] ἰδιότητοϲ B β 8 oὐν δὲ L. (16 τρίτου] ι et ου in ras L 11 τὸ ante ἄομα om A L, etiam dierum τὸ om L 1ξ τοιοῦτο A b, τοιοῦτον l. CB 14 5 ἰδίαϲ ποιότητοϲ θέϲιν om A L, add L, hebent CB, legebat Priscianus || 14—15 προϲίεντάι] fol 23v A, προϲίεται L ὀνομάζομαι καὶ τὰ τούτοιϲ ϲύζυγα. πάλιν γὰρ οὐκ ἐγχωρεῖ τὴν ἰδίαν θέϲιν κοινῇ φωνῇ προϲχαρίϲαϲθαι ἐπὶ πᾶν ϲυντεινούϲῃ, εἰ φαίημεν ἐγὼ ὀνομάζομαι, ἐγὼ κληΐζομαι. (καὶ ϲαφέϲ ἐϲτιν ὅτι τὸ ἐγώ εἰμι ἐνεχώρει ἐγγίνεϲθαι· ὕπαρξιν γάρ, οὐκ ἰδίαϲ ποιότητοϲ θέϲιν ἐϲήμαινεν, ~~121s~~ κοινῆϲ δέ, ἐφ’ ἣν ϲυντείνει τὸ ἐγώ.) ὁ αὐτὸϲ λόγοϲ καὶ ἐπὶ τῶν ἐξῆϲ προϲώπων. — ϲαφὲϲ οὖν ὅτι οὐ δυνάμενα διαψεύϲαϲθαι τὴν ἰδίαν θέϲιν τῶν ὀνομάτων τὰ ῥήματα ἐπιϲπᾶται αὐτὰ ἐκ τρίτου κατὰ τὸ πρῶτον, ὅτε φαμὲν Τρύφων ὀνομάζομαι, οὐ μὴν ἐν τῷ Τρύφων βιάζομαι. τὸ γὰρ βιάζεϲθαι οὐκ ἴδιον ἦν Τρύφωνοϲ, καθάπερ ἡ ἐπ’αὐ 116 b τοῦ ὀνομαϲία· δι’ ὃ καὶ τὴν κοινὴν κατὰ παντὸϲ ὀνόματοϲ ἀντωνυμίαν παραλαμβάνει.

neque, sicut nominandi verba, ubique ad appellationem propriae qualitatis per- tinet.) - appeαεt igitur eis verbδis, quae non possunt non profteri nominum proptsm posftfonem ἰquae nomen proprium αdisnctmm Habere deἔemt, ex tertia in primam [sel secundam] personam nomina transferri, e. g. ὀνομάζομαι verbo Τρύφων nomen. τssrm sτ.Ans. exso. 1 6 Pree XII y 78 152,14- 20Β.:aon erat emim poseibfe proρramπ postioem, quae sgtcαtur nomye proprio, αftrbmere soci communi, d est ad omnes generdrer pErtmεntr, cuod est pronomen, si dieeremss eg0 sum, eg0 πominor, εorὸα ad pronomen εeerentes. nam igmfcαtiomem nem prog7αe qmalitatis, sed quae communifer ommtὸms αeed54 essentαe demem- srαteαe αceremus, ad quam pertinet ego. eαdfem est vaco in eeters quοquee pgεr- semεis. P- 2 τν ἰδίαν -ϲυντεινούο. propsiae appellationis numus perperam tribueretur pronomini, si diceremus ἔγὡ ὀνομάζομαι: nam ἐγ generalem habet vim. ad ϲυντείνειν ἐπὶ π5ν cfr Adn. exeg. ad 40, 17 hnins ed - 3 - B verba parentheticis sigis inclusa videmur ad responsiones referenda esse, ubi dicit alicnis: ἐγώ εἰμι, postquam interogatum est: τίϲ οὖτοϲ τίϲ ἐϲτνq vel ad huiusmodi enuniatum: ὄν ζητεϲ, ἐγώ εἰμι. - 8 8 Prisc. XVH 79 152,20 2ξ : monietum tgιtur, qnod qua comStεmtur suam poeἅiemem nomasm snpra dicta verba, 2e est nomnotioiem, eεocan4 ea α fertα ad prmum, quando dιcο Priscianus sum vel icero eocor. - 6 ad inftisndi vim 3ccefit διαψεύδεϲθαι etiam 268,6 et de pron. 61,17. - 8-11 Pse XV5 ἐ61 153,26-154.1 Β.: fon fomem εhαm, si dicamus Cicero αccsso, bene dictur, st si dieἀm Ϲicero sunm: non emim accusatems erlumm propεtefefem sc eigmdcaεef susfemtiαe, qM0- modo smbsentεmm eerδμm, ee nomsnaomts, quae per εocαttκm verἔsm indscαfur. Ans. c r., mscs. scs. is A l.CBb 1 ὀνομάζεται A ἐνεχώρει poposcit Egenolθ conl. Hriaciano | 2 προϲχαρίϲαϲθαι Ab, προϲχαρζεϲθαι l. CB | ρζεϲθι primae Mtterae sunt in fol 90~ L. ϲυντεινουϲη A , η in ἱν muuait EE εἰ in ras A A fοιt.η 3 κληῖζομαι] ηι in res A 8 B totum hunc locum mele intelldt Priscianus, quo duce AHuttmsmn genuinam scripturam quam codd. prae- bent cιrupιt 1 4 ἰδίαϲ]ιδιοϲ A. , corr A ὄαν B 1 4-Β ἐϲήμαινε ALb, sed in A. αἱ ab A scriptum est (quid Ai scripserit non liquet) et post νε rasura unius litterae invenitor ἐϲήμανε CB Β κοινῆϲ A L, κοινὴ CΒ, κοινὴν editiones ἐφ’ ἤν] ἔφην L. ϲυντείνειν L Β πρῶτον om L, add L ὸνομάεται L 9 βιάζεϲθαι οὐκ] εϲθαι ου in res A in citu veαsus etl κ praeposuit sequenti versui, A ’ scripserat βιαζομαι ουκ 9 10 αὐγo0 Portus b, οὕτων A, αὐτὸν lCB c. XII.

Ἑξῆϲ ῥητέον καὶ περὶ ϲυντάξεωϲ τῆϲ τῶν ἀντωνυμιῶν πρὸϲ Obliqui casus pronominum cum verbis constructi. τὰ ῥήματα. Αἱ πλάγιοι πτώϲειϲ τῶν ἀντωνυμιῶν πάντωϲ ἐπὶ ῥῆμα φέρονται, ἐξ ϲυντάξεωϲ νοεῖται ἡ ἐγγινομένη διάθεϲιϲ τοῦ προϲώπου. — οὐ μὴν ἀναϲτρέφει τὰ τοῦ λόγου· οὐ γὰρ ἅπαντα τὰ ῥήματα πλαγίουϲ ἀπαιτεῖ ὀνομάτων ἢ ἀντωνυμιῶν, ἐπεὶ ἃ μὲν αὐτῶν αὐτοτελῆ ἐϲτίν, ἃ δὲ ἐλλείπῃ· τό τε γὰρ περιπατεῖ πλουτεῖ ἢ ζῇ τι τῶν τοιούτων οὐκ ἐπιζητεῖ πλαγίαν πτῶϲιν, περὶ ὧν καὶ ἐντελῆ τὸν λόγον παραϲτήϲομεν ἐν τῇ κατ’ ἰδίαν αὐτῶν ϲυντάξει.

Οὐ λέληθε δέ με ὡϲ οἱ πλεῖϲτοι ὑπέλαβον τὴν τῶν ῥημάτων Num perfectior sit verborum constructio, si nominativi pronominum adiciuntur ϲόνταξιν ἐντελεϲτέραν εἶναι, εἰ προϲλάβοι καὶ τὰϲ ἀντωνυμίαϲ, ἐγὼ Aaαvε. β 48. lam dieemdum est de pronominum cum verbοis constuctione. autataamn Oeiqni casus pronominum semper ad verba peftinent, ex qua consrucfione ϲqmoscitur afectio personae gronomine denotatae sed non ilem verba sempeϲ obliquos casus exigunt. Aaαvκ. β 48. Perique inimia putant verborum constructionem perfecfiorem esse addifds pronominum nominativis, hoc argumento usi, quod non licet pro- nomina omitfere in huiusmodi enuntiatis: ἐγὼ μὲν παρεγενόμην, ϲύ δ’ o6. at rssrκ. er Ans. exso. 1- 8 Prec.XVI β 83 154,21 -155,4 EL : Dendo dfeemdum de comsπructione pronommnmm aBd eerα. οδegsi cus8s premomintm cmm aedo azd verὸα μerungmr, qmomodo et nomam, ut illiάs misereor, εdt. acceo, ιllusm accuso, illo altor. ex qκa · nfeRegdtεr, quas sescfεr eᾶecus personae. sed eoa εecprocαtsr esodd dfcmus. nem εaim omma εrbα oblqϲs deedea4 cesse nomlmum eei βrmemnum, queomemo omnz oΕlqMst cαsMs erρα desderan4, quemum quαedαm ex Ste prTecfα emen4 e4 αἔmolsta, quae- das deectiεa, ut si dicas αmδulαt Mono, eie4, currit, sedet, simdta, qκa5 suat αbsolω4a, nc egent oἅquιs cesibεs sia dcαm αccusαt, eide4, rπsimκa4, mprecfa sunt e egat obdiquorum cesuusm αdunctione ad yεrectoem semsuus. ed de ss oporfuntus smporα4tm, cum de εer5i conEfructone frocfemus, dfcefur. - 7-8 παραϲτϲομεν: 2s1, 11seqq. - 8-p 1θ2, 10 Pzsc. XVD q 83. 84 p155, 5 — 15 H.: udam famem pufaεerunt, βeerectiorem esse eerborum αomerueteneπ, si preomina αssmanπἔ. ego scripsi fib2, ego loquor tibi e gimiα, cuis8 ap- Ans. mir., masos. scs. m AL. Bb. 1 τῆϲ om L, ante ϲυντάξεωϲ collocat B 1-2 πρὸϲ-ἀτωνυμιῶν om ) 2 Α] foνl 90ε L. ( πλάγιοι A b, πλάγιαι LOB ι post ἀντωνυμιῶν Prisc. legisse videtux ὡϲ καὶ τῶν ὀνομάτων B smte ἡ add κ L β 4 μὴν om B ἀναϲτρέφει A, ἀντιϲτρέφει ceteri, c de pron. 36, 7 4—6 Hπαντα-ἐλλειπὴ om 1 4 πλαγίουϲ A b, πλαγίαϲ Al.B β B αὐτοτελῆ αὐτόν LB ἐλλείπῃ A, ἐλμιnη LBb. Ot hic, eliam 95,11. 118,9. 119,5. 130.6. 199,22. 239,12. 285,12 A solius auctoritatem secuti diphthongum dedi- mus voci. veteres de eios seripturs inter se dissensisse discimus ex hhoeroboaci orthoraphia A0 5 289,6: λέγει 5 ~ροϲ, ὅτι πάντα παρὰ τὸ λείπω διὰ τῆϲ εἷ διφθόγγου γράφεται, οἶον λειπόνεωϲ, λειποταξία, λeιποτάξιον, λειποϲτράτειον. 1 δὲ ριγένηϲ διὰ τοῦ 7 λέγει γράφεϲθαι,οον ἔλιπον7) παρ’Εθὐφορίωνι, λιποτρόφια παρὰ Κεοπτολέμῳ, ἐλλιπέεϲ παρ’ Εὐφορίωνι | 6 τε] quod omnes codd. et edd. prae- bεmt, iem Βekerus in adnotatione vocavit in suspicionem 1 7 πλαγίαν] in A. ultorum α paene detritum est, sed dobitari nequit quin non πλαγιον scripserit aλατπαν Ε κxὶ om B ῇ 8 1ort. κατ’ ἰδίαν ἐν τῇ scribendum auctore Prisciano ἔγραψα, ἐγὼ λαλῶ, καὶ ἐπὶ τῶν ὁμοίων τὸ αὐτό, καὶ τούτου ἀπόδειξίν ~~122s~~ φαϲιν τὸ μὴ δεόντωϲ ἔχειν τὴν τοιαύτην φράϲιν, εἰ μὴ ϲυμπαραλάβοι τιϲ καὶ τὰϲ ἀντωνυμίαϲ, ἐγὼ μὲν ~~γὰρ~~ παρεγενόμην, ϲὺ δ’ οὔ· «ἀκατάϲτατα γὰρ τὰ τοῦ λόγου γενήϲεται». ἐγὼ μέντοι οὐχ ὑπολαμβάνω ἐν τῷ καθόλου τὸ τοιοῦτον ἀληθὲϲ εἶναι, πιϲτούμενοϲ οὐκ ἐκ ποιητικῶν παραθέϲεων, εἴγε τῇ ποιητικῇ ϲυντάξει ἐφεῖται καὶ λείπειν καὶ πλεονάζειν, ἐκ μέντοι τῆϲ κοινῆϲ φράϲεωϲ ἁπάϲηϲ καὶ τῆϲ τῶν ϲυγγραφέων ἀκριβοῦϲ ϲυνθέϲεωϲ καὶ τὸ μεῖζον ἐκ δυνάμεωϲ τῆϲ 117 b τοῦ λόγου, ἣν καὶ δέον ἐϲτὶ παραθέϲθαι τῶν ἄλλων ϲυντάξεων προδήλων οὐϲῶν.

qnod pleriqne putant, non omnino verum esse demonsαabitnr non ex poθticia exemplis, sed cum ex communi dicendi genere et scriptorum accurata dictione, tum ex vi rationis, quem nferre opftet etiam nbi constructio nullam habet dobitationem. probationem dicuεεt esse εαm, quod, cum dicam eg0 quidem α si, t cero soa, si fellae prmomem, sncomgruα er4 locutio. sed Hoc ac t E4c maxime on- 2εmcto qκtdem. tfαquee ego aοa arδtror, quod dficust, serum esse gmmerαHifer son esim omnrmodo egen4 pεmomsntbts verὸα, sdque α~)emafur nom ex podtc ρolμm eossfructteme, cui icet et decere e αἔundαre, sed ex commsni eoeuαione dfocforum et muxtme a scrptorum construcfione, qu9 sne metra Mαribeέes pεr- Mptcαc4 mαgts ea fantur et ex e4 upsus oratsomts s~ea4 quod eeessorum est aypouere. - cir de pron. 23, 6- 30. rssrκ. er Ans. sxsu. 8 videtur τῶν ἄλλων ϲυντάξεων pendere ex ν (rotionemε debemus dere elom cderarum ’m), προδήλων οὐϲῶν antem habδere concessivam im (ettam st glanae sunt). milis quidem deesse aut τῶν aut dλλων. ide etiam Adn. crit. μnx. omr, μscs. scm. m ALBb. 1 τοότου Priec. Lb, τοῦτο Al. 2B β 2 δεοντ A exremo vαεu, A in ng οντωϲ 1ἔχειν] fol 91z L. φράαν] φαϲιν A. l 2 4 Dnditbius ita scribδendum esse coniecit: τοιαύτην φράϲιν, ἐγὼ μὲν παρεγενόμην, ϲὺ δὲ οὕ. εἰ γὰρ μὴ προϲλάβοι τιϲ καὶ τὰϲ ἀντωνυμίαϲ, ἀκατά- ϲτατα . . .Sylburgius add γὰρ post εἰ idque recte fecisse videtor Βeλkero, εἰ post φράϲιν inseres haec: παρεγενόμην μέν, ϲὺ δ’ o6 1 2- B ϲυμπαρολάβοι AL, προιλάβοι CBb β 3 καὶ om A τὰϲ ἀντωνυμίαϲ] τὴν ἀντωνυμίαν Erisc.f Dronke H 610 scribi vult ἐν τῷ γὰρ παρεγενόμην μέν, ϲὲ δ’ o6 [γὰρ] omnes habδent praeter B, hlig traiecit post ἀκατάϲτατα l. 4 | 4 δὲ L 1 ἀκα- τάϲτατα τὰ-γενήϲεται om A. , add A in ng β ΒB εἰναι ἀληθέϲ L | 6 ἐρέται] ειται in ras A, ἐφίεται B β 7 λείπειν καὶ πλεονάειν A, ἐλλείαπειν κ. πλ. b, πλεονάζειν καὶ ἐλλείπειν l.CΒ cum ordine verbἀrum, quem A. praebet, consentit Prisc. φαϲεωϲ A. , ρ add Α 1ἁπαϲ A extremo versu, ηϲ in ng add A 8—9 longe hic aboerravit a sententia Apollonii Priscianus τῆϲ τοῦ λόγου δυνάμεωϲ L B 8-16 τῶν -οὐϲῶν Prisc. cum sequentibous coninn xl. ThMatthiaa in Eeϲkeiseni Anm. Suppl. 15 606 ci. τῶν ϲυντdξεων ἄλλωϲ μὴ προδήλων οὐϲῶν StadtmueHer vϲloit τῶν ϲυντάξεων ἄlλωϲ προδήλων οὐϲῶν

Παρυφίϲταται ἔν τιϲι μέρεϲι λόγου δηλούμενα ἑτέρων μερῶν Quambrem plerumque nominativi pronominum I et II personae verbis non debeant addt. λόγου, ἐν τῷ Αἴαϲ τὸ εἰϲ, ἐν τῷ Κρονίδηϲ γενικὴ ἑνικὴ τοῦ πρωτοτύπου καὶ τὸ υἱόϲ μετ’ εὐθείαϲ ἑνικῆϲ, ἐν τῷ Λεϲβόθεν μετὰ τῆϲ ὀνοματικῆϲ ἐννοίαϲ καὶ ἡ ἔξ πρόθεϲιϲ, ἐν τῷ Αἴαντε τὸ δύω, ἐν τῷ ταχύτεροϲ τὸ μᾶλλον· πάμπολλοϲ ἡ εἰϲ τὸ τοιοῦτο παράθεϲιϲ. καὶ οὐκ ἔϲτιν ὅϲτιϲ φηϲὶ τὸ Κρονίδηϲ λείπειν τῷ υἱόϲ, ὃ μᾶλλον προϲτεθὲν περιϲϲὴν θέϲιν ἐπαγγέλλεται. ἐφιϲτάνομεν τοὺϲ ἀποφαινομένουϲ Axevκ. β Βθ, ln mdfia vocabulis inest non solum ipsorum vis, sed eliam sliοrum, velut in Αἴαϲ nominis numero singulari etiam εἰϲ vοcabδuli senens, nec dicere licet numeri sigmifcationem deesse addiqne debere, ut unitas intelle- gater. rasrκ. xx μns. exse. 1 -p 164, 7 Pe. XVD e s4. 85 155.16-- 156,13 Pξ. (um mendestum est de oblguorum εomsructsone, sendum, qnod n- smat in qubusdam pertibεs crαttoms αharum partium inteectεs, u4, si diem Atax, ιnfdlegο et unum per numerum sεgεlarem ; si decem Ascλisiαdes, ntelegο geetiem stngdHlarem primitisν et μlrus cus nominageo stgsdari si dicam dreίnitus, 2nfeRlegο omem cum ex pragpoecieme si dicam forfiοr, εn- feΘego magis et poeitiesem pgrmtici |an legndum primitieμs~]. inneemraὅHs est Huissexᾳdi exemplorum copa. nec est d4emmdzem, quod, si dιcαm Ancisia- des, deest εἰ debet ei addi filius. et si addatur, pcέtca est lieentia, quomodo εἰ prpoettones slemt afdere ef minuere, ut ~Eereatiss . . . ἄeqme, si dscαm Atax, qκod est singmlare, deest xnus. - 2 eft 58.25 et de eqni. 237.16: τὸ Αἰακίδηϲ, δπηλοῦν καὶ τὸν υίόν, οὐκ ἔχει τὴν υἱόϲ φωνὴν. B e22 58.28 et de coni. 287,17 — τὸ γοργότεροϲ, δηλοῦν καὶ τὸ μᾶλλον, οὐκ ἔχει ἐγκείμενον τὸ μᾶλον, scilicet vocem μdλλον, nam notio adverbii ἔγκειται (vide etiam de coni. 226, ). - Β παράθεϲιϲ, erεmSoruem quae αyεri possunt cφpta. - 7 ἐφιϲτάνομεν τοὺϲ ἀπο- φαινομένουϲ: nhibemss eos oui stc doqusntur moremque αnimsm ad memdm αd- sertimus. et de adv. 186.2: καὶ τὸ ἐξ οὐρανόθεν ἀπολογίαν ἔξει, ἀφορμὴν δεδωκόϲ τϲι τοῦ κακοῦν τὰϲ φράϲειϲ ἔπεί γὰρ οὐχ ὑγιὲϲ τὸ λέγειν ἐξ οἱκοθεν, φαϲίν ὡϲ καὶ μηρὸϲ ϲκακῶϲ⟩ εἴη κεχρημένοϲ τῷ ὲξ οὐρανόθεν, ubδi κακῶϲ add Lehrs. Ana. omr., msc. scs. im Al. Bb. 1 αρυφίϲταται] fol 24~r A | 1 - 2 δη- λούμενα ἑτέρων μερῶν λόγου Hrisc. Ab sed ἑτέρων vocis ων in ras A, δηλ. ἐξ ἐτ. μ.λ. Β, δηλούμενα καὶ ἕτερα μέρη τοῦ λόγου L 2 ente prius ἐν add 5ϲ l. Β μετ’ εὐθείαϲ ἑνικῆϲ, quae iam Prisc. legebat, eliense menni deberi videntnrq nic potoisse seriboere Apollonium putat HSchnεider. Stadmneller locum ita sa nendum esse censet: ἐν τῷ Κρονίδηϲ μετ’ εὐθείαϲ ἑνικῆϲ τοῦ υίόϲ καὶ γενικ ἔνικὴ τοῦ πρωτοτύπου 4 ἐννοίαϲ] fol 9ι v l τὴν ἐξ πρόθεϲιν L ἐν τῷ Αtαντε τὸ δύω A in rem | δύο L B - 6 πάμπολλοϲ -μᾶlλον om C || 5 παμπολοϲ A. ente πάμπολλοϲ add κxὶ B | τοιοῦτο Ab, τοιοὕτον l,B 6 φηϲ] φήϲει Bb τὸ A Lb, τφ PH λείαει L, ν add L τῷ ente υόϲ b, τὸ ceteri 5 hlig, codd. et edd. ( ente μᾶλλον add LB τῷ ταχύ- τεροϲ τὸ, quae etiam b recepit sic morata: τὸ ταχύτεροϲ τῷ 1 θ - 7 post προ- ϲτεθὲν add δὲ LBb, ut abd paticipio novum enuntiatum incipiat β 7 ἐφι- ϲτάνομεν L.B, εφιϲταννομεν A, ἀφιϲτάνομεν Portus (stc emendaεimus optεmo sensu: excipmus) quod etiam bo recepit | post ἀποφαινομένουϲ add A. τουϲ επαγγελλομενουϲ, quae A quattuor piris uncis inclusit τοδϲ ἐπαγγελλομένουϲ καὶ τοὺϲ ἀποφαινομένουϲ LCB ἐξ οἴκοθεν, ποιητάϲ χαριζόμενοι τὸ τοιοῦτο, παῤ οἷϲ λείπουϲιν αἱ προθέϲειϲ καὶ πλεονάζουϲιν· ἀλλ’ ὑμεῖϲ ἔρχεϲθε καὶ ἀγγελίην ἀπόφαϲθε {1 649} ~~123s~~ κατ’ ἔλλειψιν τῆϲ ἀπό· ἐξ οὐρανόθεν προΐαλλε {Θ 365} κατὰ πλεοναϲμὸν τῆϲ ἔξ. ἀλλ’ οὐδὲ τὸ Αἴαϲ ἑνικὸν καλούμενον λείπει τῷ εἰϲ.

καὶ δὴ ἐν τοῖϲ ῥήμαϲιν πάμπολλά ἐϲτι παρυφιϲτάμενα, ἐν μὲν τοῖϲ ὁριϲτικοῖϲ αὐτὸϲ ὁ ὁριϲμὸϲ καὶ ἡ ἐξ αὐτοῦ νοουμένη κατάφαϲιϲ, ὅπου γε καὶ πρὸϲ τὰϲ ἐρωτήϲειϲ ἀνθυπάγομεν τὸ ναί ἢ οὔ ἢ ῥῆμα ὁριϲτικόν, ὡϲ ἂν πάλιν ἐγκειμένηϲ τῆϲ καταφάϲεωϲ κατὰ τὰ ὁριϲτικά. γράφειϲ; λέγω κατ’ ἐρώτηϲιν, καὶ τὸ ἀνθυπαγόμενόν ἐϲτιν 118 b ἢ ναί ἢ γράφω. ἐνθένδε καὶ ἡ οὔ ἀπόφαϲιϲ τὸ ἐναντίον ἀναιροῦϲα αὐτὸ μόνον τὰ ὁριϲτικὰ ἀποφάϲκει, οὐ γράφω. ἀλλ’ ἐνέϲται καὶ ὑπὲρ Aauvκ. ψ ΒI. idem observare licet in verbis, velut γράφω non solum in- dicat, sed simul afirmat atque unum scribere dicit. plene itidem inest in hoc verbo etiam nominativus pronominis primae personae. rssκ. er Ans. sxxo. 4 cfr schol. ΒLToεul. ad 1 649: ϲxληρὸν ν τὸ μετὰ τῆϲ προθέϲεωϲ εἰπεῖν ἀπέρχεϲθε - θ κατὰ πλέον. conferantnα quae modo ex- scripsimus ex l. de adv. et quae ibi subssqitur Homeri excusatio: τοῦ οὐρανόξεν παρ’ αὐτῷ ϲημαίνοντοϲ τὸ οὐρανοῦ, ὡϲ καὶ τὸ δnqθεν τὸ ~δηϲ· καὶ οὕτωϲ ἡ ἔξ πρόθεϲιϲ εξει χώραν. - 7-p165,4 Pzsc.XV5 ἐ86 p156,14-28 E.: ia erδs ιgtfur mmieter occdduum4, quae uene cum es ιnteRlegustεr, u4 in edicaties ipsa inadicαtio et, qκae ex eo ιnfelegHtur, Sfmαtio. unde ad inferogμιemes resyoa- eestes etiam αdεerὁiμm eonemotisμm pe mon eei εmqrρμm ddicatisμm edimus, upote habms n se α Srmationem, ut ιatεrogandi scribendum cum Monacensi interroganti legιsT etiam sel non respcmdemus eei lego. sed et de Sis n coAa- structone umrρoruum subSilius tracfαbsmus. εnes etiam sngmdαrs numerus en. eerὸo scriὅο nec ege4, u4 eddαtur unu. mαndesfunque, q4od etam nomεinαἅems promomsms inest a cerὸo. ergo s4 supra dieta non desunt, quta unteHeguamr, neo prαommn deest. 8 eft de coni. 226, 11. - 1218 ἡ o6 ἀπόφαϲιϲ-οὐ γράφω. cfr 245.23-246.3. - 1ξ ἐνέϲται παραθέϲθαι: vide iura 244,23 seqq. Ans. ϲmr., moses. scs. 1x AL.CBb. 1 τοιοῦτον L, τοιοῦτο ceteri β 4 ~mte κατ’ add καί 4 -6 κατ’ ἐλλειψιν-τῆϲ ἐξ om L 1 4 ἀκὸ ϹΒb, om A. 5 8 385 in omnibus iliadis codicibus legitur ἀπ’ οὐρανόθεν. Ap. videtur 8 385 et 21 (ἔξ οὐρανόθεν πεδίον δέ) confudisse 1 6 τὸ A Lb, ἐν τφ B post ἔνικὸν add μὲν B 7 τῷ] τὸ AL. |Sylbδorgius vοlτit geminata καὶ conimctione legi κα δὴ καί ἐν β 8 αὐτὸϲ ὁ ὁριϲμὸϲ Prisc. ALb, 5 αὐτὸϲ λόγοϲ L(CBῃ νοουμένη] γινομένη L, mινουμένη B β 8 -8 κατάφαϲιϲ] ἀπόφαϲϲ L 8 Stadt- mueler o5 delet ult β 10 5 ῥῆμα] fol 92z L pro ὅν Eayser mavult δὴ. at vide de ὅϲ ἄν coniunctionum usu Adn. exeg. ad θ9,5-6 hnins ed. ὅν πάλιν ἐγκειμένηϲ] ἀνθυπαγομένηϲ L, sed supra scripsit παρακειμένηϲ L, Ἐν παρακειμένηϲ B, ἐγκειμένηϲ etiam Prisc. legebat β 12 prius om . Beker in adnotatione iniuria putat Prisciano auctore post ναί addendum esse ἢ οὔ τοῦ ἐναντίου B β 13 ἐνέϲται Hrisc. Ab, ἐϲr LCB τούτων παραθέϲθαι. — ἔγκειται καὶ ὁ ἑνικὸϲ ἀριθμόϲ, καὶ πάλιν τὸ εἷϲ οὐκ ἐπιζητεῖ τὸ γράφω. — ϲαφὲϲ δ’ ὅτι καὶ ἡ εὐθεῖα ἔγκειται τῆϲ ἀντωνυμίαϲ· καὶ εἰ τὰ κατειλεγμένα οὐ λείπει διὰ τὰ παρυφιϲτάμενα, οὐδὲ τὸ γράφω ἐλλειπέϲ ἐϲτιν τῆϲ ἐγώ ἀντωνυμίαϲ.

«Οὐχὶ οὖν λέγεται ἐγὼ γράφω, καὶ οὐ κακία τὸ τοιοῦτον Qua de causa nonnunquam nominativi pronomiuum I et II personae verbis addi debeant. Καὶ αὐτὸϲ προείρηκα ὅτι οὐκ ἐν τῷ καθόλου. ἰδοὺ γὰρ καὶ τὰ προκατειλεγμένα ἀνάγκηϲ ποτὲ οὔϲηϲ τῆϲ κατὰ τὸν λόγον ϲυμπαραλαμβάνει τὰ μόρια τὰ παρυφιϲτάμενα, ῥηΐτεροι γὰρ μᾶλλον Ἀχαιοῖϲιν {Ω 243}, δὶϲ γὰρ γενομένηϲ ἐπιτάϲεωϲ, μιᾶϲ μὲν ὑπούϲηϲ ἐν τῷ γοργότεροϲ, Aaαvμ. β Βξ. Nihilominus saepe optimo iure prmomina adduntur. ut enim cetera quoque vocebula, quorum vis in el iis vocsbδulis inest, nonnusquam tamen illis adicienda sunt, ita nominativi pronominum ad verba accedunt, ut. verborum subiecta aliis personis opponantux, non ut indicentur personae. nam has verbe ipsa indicant praeter infnitivοs, qui idcirco pronominum egent ad- innctione. τxsrum.xx Ans.sxso. παραθέϲθαι ut παράθεϲιϲ de exemplis,quaesd probδan- dsm aliquam sententiam aferripossunt. cr de pron.52,7: περιϲϲὸνεἰϲ τοῦτοπαρα- τίθεϲθαι. -- ἔγκειται.Schoemann. setl ἐν τῷ γράφω. - ὃ-p 166, 11 Prae. XVII y 87. 88 156, 28-157.11 Β.: Χctame, si addatur (scil promonea , mtuperaμda fit eomsfructto. est emεm quondo ampdorιs causa sigmιcαtions afdsntur ea, quae mosεunt, efai non αddαntar. rfteegι, u4 legisi etiam lego ecce enim hic, quαm- cis αdeerbism etia m per se posdtum iateectm verbi habeat proediϲti in infer- εog3eme, fame αddtum nποa μeεt vitosαm oratomεmm, sed mαgιs cerforemt r - ntor enim t promtssto dupltc9 cosmαttome. smlifer snm bomem diemus amὅuαre ad ddieersorsnm mεelgtudinem, non quod ipsi Momtn, cum sngulerter dscmss, non ιnλαeree etiam uειtus uuemεri iμellectus. fteruμm od ommim αb- negαttomem dcimus nu us ambula4, ominem tave4, singdudlαri numero nnmerum adtuzgefes shgulerem. eodem gtur modo, cum αἔρolufa et non disme- tiva ιaeet prda4to, dicemus absque pronomine disputo, disputas; sin autem alicuius rei dsefionemm soluumss mαaefrre, εidimus proπonmea, cutes pronriunι est diseemre persemas: nom emim, te4 ψπdcemts persosαm, Hoc ψacmus, eum mim haἔet ina se erὸα. smde n nmta eorum, ouια decient persons, egent eerὸis in- ducαtiεts, u4 quod deest ex hta assumant. - 8 hoc versa etiam supra 59,3 et ds coni. 226.2 Ap. utitur, nt demonstret nonnusquam comparativo etiam μᾶλλον adverbium addi. 11 de lacuna mle δίϲ γὰρ indicata et de γενομένηϲ vide Adn. erit. -γοργότεροϲ eremyμlum comparati saepius est apud Ap., 190, 2. 231,1. de adv.168.24. de cosi. 237.17. item in EM 275.47. ns. eur., ciscs. scs. im Al. Bb. 1 ιmte ἔγκειται add ὡϲ CB 2 οὐ A , κ add A3 1 2-8 τn ἀντωυμία 1 4 ἐλλειπέϲ A,ἐϲιπέϲ l. Bb. eft Adn. crit. ad 161. 5 hnins ed. 1 7 ἀνάγκηϲ] in A ϲ add A , tum sequitur perra rasura εἰ post ποτὲ in eodem codice invenitur rasura duarum vel trium litterarum 1 τῆϲ oftum videtux ex antecedenti ϲήϲ Γ τὸν om B Γ (υμπαραλαμβάνει] fol 92ε l. , 9 αχαιοιϲι nine ν A. β 10 de ad γοργότεροϲ 11 β 11 ὅϲ] διό C et L, sed in hoc codice ipsa manus prima cmrexisse videtnx 1 γενομένηϲ] fort. αἰτουμένηϲ pro γοργότεροϲ coniecit Βlebode ac poenit Portus ρηῖτεροι, quod antecedenti ἀνάγκη πᾶϲα τὸ καὶ τὴν ἑτέραν ϲυμπαραληφθῆναι. — φαμὲν δὲ καὶ ~~124s~~ ναὶ γράφω, βεβαιοτέραν ποιούμενοι τὴν ὑπόϲχεϲιν διὰ τῆϲ δὶϲ παρειλημμένηϲ ϲυγκαταθέϲεωϲ. ἀλλὰ καὶ ἕνα ἄνθρωπόν φαμεν περιπατεῖν, πρόϲ τε τὸ ἀντιπαρακείμενον πλῆθοϲ καὶ πρὸϲ τὴν τῶν πάντων ἀναίρεϲιν, λέγω οὐδεὶϲ περιπατεῖ, οὐδένα εὗρον. — τὸν αὐτὸν δὴ τρόπον ὑπούϲηϲ ἐκφορᾶϲ ἀπολελυμένηϲ φήϲομεν φιλολογῶ, φιλολογεῖϲ· εἰ μέντοι γε τὴν πρόϲ τινα ϲύγκριϲιν ἐθέλοιμεν διαϲαφῆϲαι, ἐπιϲπώμεθα τὴν ἀντωνυμίαν, ἴδιον ἔχουϲαν τὴν ἐν τοῖϲ προϲώποιϲ 119 b ἀντιδιαϲτολήν. ϲαφὲϲ γὰρ ὅτι οὐχ ἵνα τὸ πρόϲωπον διαϲτείλωμεν· τοῦτο γὰρ κοινὸν εἶχεν καὶ τὸ ῥῆμα. διὸ καὶ πάντωϲ τὰ ἀπαρέμφατα δέεται τῆϲ τούτων ϲυντάξεωϲ, ἐλλειπῆ καθεϲτῶτα προϲώπων.

Φηϲὶ μέντοι Ἄβρων ὡϲ τὸ ἐγὼ μὲν παρεγενόμην οὐ ϲυνετόν, εἰ παραλείποι τὴν ἀντωνυμίαν, οὐκ ἐπιϲτήϲαϲ ὡϲ ὁ ϲύνδεϲμοϲ αἴτιοϲ γενόμενοϲ ἐπιπλοκῆϲ ἑτέρου λόγου πάντωϲ διήγειρεν τὴν ἀντωνυμίαν, Aaovκ. β BΒ. uod autem Βbro ἐγὼ μὲν παρεγενόμην omisso pronomine intellegi non posse censet, recte iudicat, sed fagit eum causa rei. excitatum est enim pronomen adiunctione alterius enuntiati, in quo subsequitur altere persona antecedenti opposita sicat erectum tenorem tribuimus accusativo singulari pronominis primae personae in dysseae thaps. μ ξΒ, quia opponuntur personae sociorum lixis. rxsuιε. xv Ans. exso 6 ἐκφορᾶϲ ἀπολελυμένηϲ. cfr ἀπόλυτον ἔκφορόν 97,14. 11 τοότων i. e. τῶν ἀντωνυμιῶν. 12-p 167, 4 Pse XV y 88 15,11 - 13 H.: ergo discretiois cusa et mocme si conienctto αssumttur, pro- nomem adφtur εeroo, ego quίdem α u, tu cero uon. - 1ξ οὐκ ἔπιϲτήϲαϲ qaia uc αnimoieertit. de senen et construetione ἐφίϲτημι verbi vide ΒSchneider comm. 10θseq. ad 77, 28. versa fagitari ιidetur. AHuttmann assentitα, corruptelam ita ortam esse retus, ut γοργότεροϲ, quod apud Ap. saepius compsratii exemplum esse testimonia in Adn. exeg. allata ostendunt, ab aliquo in mrgine archetypi nosαorum codicum adscriptum postea pro ῥηῖτεροι in textum irrepserit. at multo veri similius est id, quod punctis indicavimus, post iliadis versum intercidisse alium nobis adhuc incognitum, ubi γοργότεροϲ cum μᾶλλον coniunctum erat Anx. cur, mosea. scm. 1s A l.CΒb. 1 xx] κατὰ B ϲυμπαραληφθεναι A, sed ipsa pr. manus supra scripsit η, παραληφθῆναι CB 2 ποιούμενοι] inter tertium et sequens ι parva rasuαa in A, ποιοῦντεϲ L |ὑπόϲχεϲιν Prisc. AL, ἀπόκριϲιν Cb, ἀπόδεξιν B ὅϲ om A. ,add A 1 B do] δὲ B inc. fol 24v A. 6 ὑπούϲηϲ codd. et edd., ἐνούϲηϲ fortasse legebat Priscianus | φηϲόμεθα L 7 ϲύγκριϲιν] AHuttmann perperam ci. διάκριϲιν 1 θ ab ϲτολὴν inc. fol 93vl. διαϲτειλομεν A. 10 πάντωϲ] πάντα C 11 τούτων] noli putare Priscianum legisse ὁριϲτικῶν, sed perperam interpretatus est τούτων ἔλιπῆ omnes praeter A 111 καθεϲτωϲα A. ϲπροϲώπων) ex Hrisc.add ΒSehneider l 470 εἰ ThMatthias Ann. Eeck. θuppρl.15 606 12 Ἄβρων] spiritum asperum habent A (sed hic ab A ) Cb, lenem LB μὲν om AL, add L 1 13 παρα- λείποι A, παραλείπει L, παραλίποι CBb β 14 γενόμενοϲ] posterius o in ras A2 ἑτέρου] ἑκατέρου B ἵνα δεόντωϲ ἀντιδιαϲτείλῃ τὸ ἐπιφερόμενον ἕτερον πρόϲωπον, c. XIII. ὅπερ ἐνέκειτο ἐν τῷ ἐπιφερομένῳ λόγῳ. ὀρθοτονοῦμεν γοῦν τὸ ἡ δ’ ἐμὲ χειρὸϲ ἑλοῦϲα {μ 33} διὰ τὸ ἀντιδιαϲτελλόμενον πρόϲωπον τῶν ἑταίρων.

Τὸ δὲ πάντων ϲυνεκτικώτατον, αὐταὶ αἱ ἀντωνυμίαι ὑπαγορεύουϲιν Omnes nominativi pronominum inclinari noqueunt. τὸ ἕνεκα μόνον τῆϲ ἀντιδιαϲτολῆϲ ϲυμπαραλαμβάνεϲθαι. οὔποτε ~~125 s~~ γὰρ μόνον περιττεύουϲαι παρῆκαν μὲν τὴν ἐγκλιτικὴν τάϲιν, ἐπεὶ αὕτη ἀνεπληροῦτο πρὸϲ τῶν ῥημάτων, ἐνέμειναν δὲ διὰ τὸ ἐπακολουθοῦν αὐταῖϲ ἰδίωμα.

καὶ καθόϲλου πᾶϲα ἀντωνυμία ὀρθῆϲ πτώϲεωϲ ἐγκλιτικῆϲ ϲυντάξεωϲ ἀπαράδεκτόϲ ἐϲτιν, οὐ μόνον τῆϲ χρήϲεωϲ τὸ τοιοῦτον ἐπιδειξαμένηϲ, ἀλλὰ καὶ τῆϲ φωνῆϲ ϲυνεπιϲχυούϲηϲ τῇ χρήϲει, εἴγε ἀπὸ τοῦ ε ἀρχόμεναι αἱ ἀντωνυμίαι ἅμα τῇ ἐγκλίϲει καὶ τὸ κατ᾿ ἀρχὴν 120 b ε παρέφθειραν, ὅπερ οὐ παρηκολούθει τῇ ἐγώ, ἐπειδὴ ἀπαράδεκτοϲ Asovκ. ὲ Βλ4. Ae pronominum personslinm nominativi ipsi se oppositionis causa adhiberi demonstrant. quoniam enim numquam supervacanei sunt neque adhibentor nisi nbi subiectum verbi elteri personae opponitur, incinatas formas omiserunt, nec tamen prorsus aboliti sunt, ssd manserunt formae eae, quae recto tenore profermntur, propter propriam harum vim ἀντιδιαϲταλτικήν. μsevκ. β Βία. atque omnino omnes nominativi pronominum personalium inclinationem accentus repudiant, id quod non solum usus declarat. nam ἐγὼ inclineri non posse vox ipsa probat, quippe quae numquam ε vocalem abiciat ut etei casas numeri singularis. ex servata ε littera apparet etiam aeolicae rssrm. er Ans exso ξ efrr schol B ad Odysseae locum: ἀντιδιαϲταλτικὴ ἡ ἐμέ. - 8 Τ δὲ πντuν ϲυνεκτικώτατον ut de con 222, 18 et sine πάντων de adv. 182.9 - θ 7 οὔποτε περιττεύουϲαι. si umquam ex abundanti adderentur, inclinatam formam non omisissent. ceterum cfr ad totum hunc locum lib. l § 20. - 7 αὕτη i. e. ἡ ἐγκλιτικὴ τάϲιϲ, ἡ ἐγκλινομένη ἀντωνυμία. expleri haec dicitux verbοo, qnia vis eius inest in verbo. Ans. mr., crscs. sca im A l.CBb. 1 διαϲτείλῃ CB ἑτερον om LCB 2 - 5 ὀρθοτονοῦμεν -ἑταίρων verba Lange’ post ϲυμπαραλαμβάνεϲθαι lin. θ collo- candaessecenset,ubitamen minime apta sunt. quo vincalo cum antecedentibouscο- haeresnt, indicatum est in Argum. Β χεῖρα L ΒB ϲυνεκτικοτατον A. , corz A αὐτεὶ Poctos, αὕται L.Βb, αυται A. 5 - 6 ὁπαγορεύουϲι] fol θ3ν l. 6 διαϲτολῆϲ L οὔποτε Lhlig, τοῦτο codd. et edd. Lehrrs voluit αὐτὸ, Schoe- mani ούτῳ vel διὰ τοῦτο 7 περιττεύουϲα παρῆκε B τάϲιν] θέϲιν mavult PϲSehneidex 8 ἔμειναν CB 816 ἐνέμειναν -ἐϲτιν iniuria eicit Eronke Il 613. vide A gum. et cfr supra 15,15 ψ 8 καὶ καθόλου Chlig, καὶ καθὸ codd. εἰ edd. Schoemann primo καθὸ delendum censuit, tum κατ’ αὐτὸ pro eo scribδen- dum esse, tertio loco adscripsit: an καθ’ 5 καὶ pro καὶ καθὸ2 Roc oerum puto. Sed ne hoc quidem aptum videtur: pronominum personatum nπominatci omise- runt ιnenαtαs μsmαs, monseue4 foπeu, qeocrcα efαm omnes emeἔ4cαm co- structioaem exdadunt. nec magis placet, quod HScbneider proponit, καὶ ante καθὸ (quia) expungendum esse, quoniam (ut ml τὸ ἐπακολουθοῦν ίδίωμα hoc ipso con- tineatur, quod πᾶϲα ἀντ. ὀρθῆϲ πτώϲεωϲ ἐγκλιτ. ϲυντάξεωϲ ἀπαράδεκτόϲ ἐϲτιν. aptum est καὶ καθόλου, quia sequentibus demonstratuα, sine ulla exceptione nominstivοs repudiare inclinationem et encliticam constructionem. nec dieplicet καὶ coniunctio: ac renra omnino β 16 -11 τὸ τοιοῦτον τοῦγον B β 12 α CB post εἴγε ponunt 1 18 ὲ oa B τᾳ Ab, τφ LCB τῆϲ ἐγκλιτικῆϲ ϲυντάξεωϲ. — καὶ διὰ τοῦτο τῇ μονῇ τοῦ ε αἱ παῤ Αἰολεῦϲιν ἀντωνυμίαι ὀρθοτονοῦνται, κἂν βαρύνωνται κατὰ τὸ τέλοϲ. — πῶϲ οὖν οὐ γελοῖοι οἱ ὑπολαμβάνοντεϲ τὴν ἐγώ ἐγκλιτικὴν εἶναι, ἔτι τοῦ ἰδιώματοϲ ϲυντηρουμένου τῆϲ ὀρθῆϲ τάϲεωϲ, ὅπου γε καὶ πλεονάϲαν τὸ ε τὰϲ ἐγκλινομέναϲ τῶν ἀντωνυμιῶν εἰϲ τὸν ὀρθὸν τόνον μετέθηκεν, ἃϲ οὐκ ἄλλωϲ τιϲ ἐγκλίνειεν, εἰ μὴ περιγράψειεν τὸ ε, ὅπερ ἴδιον ἦν μόνον τῆϲ ὀρθοτονουμένηϲ ἀντωνυμίαϲ. — ἔνθεν μοι δοκεῖ μόνωϲ ἐγκλίνεϲθαι τὴν τύ ἀντωνυμίαν παρὰ Δωριεῦϲιν, ἵνα τὸ ἀλλότριον τῆϲ εὐθείαϲ ἐγγινόμενον, λέγω τὴν ἐγκλιτικὴν ϲύνταξιν, ἀποβάλῃ μὲν τὴν εὐθεῖαν πτῶϲιν, μετίῃ δὲ ἐπὶ τὴν ϲυγγενῆ αἰτιατικήν, ἡ καὶ. ϲυνυπάρχει καὶ ϲυνεμπίπτει ἐν δυϊκοῖϲ καί τιϲι τῶν πληθυντικῶν καὶ ἐν ἅπαϲιν οὐδετέροιϲ.

dislecti ἔγων, ἔμεθεν, ἔμοι, Eμε orhotonumena esse, non sicut ῆμων incHinata. — perverse igitux iudicent qui ἔγωγε in numero inclinorum habδent. — nec sliam οbo causam τύ a Dotibus accusativo casu inclinetur, nisi ut inclinatio nominauivum excludat, accnsativnm prodat. τxsrm er Ans. exso 22 κἆν βαρύνωνται κατὰ τὸ τέλοϲ referenda sunt ad eum1 accentus incinationem, qua in ῆμων et similibus tenor in priorem syllabam Metractus est: nam haec quoqu5 βορυτονηθέντα in inclinaturum vocum numero habouisse veteres constat: vide infra 130, 3 et 21 - 27. ds pron. B5,10. Lehδrs qu. ep. 12Β. quαmquαnι ἔγων ἔμοι ἔμε accentum in prrorem sgHahαa reiecerc, u4 ἧμων, tamen non suut voces εnelintαe, sed ὀρθοτονούμεναι. - ξ 4 Ap. de ἔγωγε loquitar. vide Adn. crit. - B πλεονάϲαν. ε in ἐμοῦ ἐμοί ἔμέ ex abδun- dsnti additum videbator. 8 ad doricum τύ c supra 15,12. iura 131,16. 183.14. de pron. 54,10. 83,11. - 1012 cognatio nominativi et accusativi in hac re cernitur, quod saepe eisdem formis utuntur. subiectum verborum μετίᾳ, ϲυνυπάρχει, ϲυνεμπίπτει est ἡ εὐθεῖα πτῶϲιϲ. Ans. cur., mscs. scs. 1s AL. Bb. 1 τῇ μονῇ] fol 94r L. 3 βαρυνονται A, czar A. Meister disll. I 35 scribi vult καὶ βαρύνονται. ac sic iam Ahrens de dial. aeol. 15 scripserat. vide Adn. exeg. 3 γελοῖοι] γελ A in ras | ἐγῦ5] Βεkker in adnot. ad l. de pron. 179 ἔγωγε scriδi vult, atque dubitandum non est, quin ad eorum sententiam haec Apollonii verba spectent, qui perperam. ἔγωγε formam inclinatam esse putabδsnt et ab Apollonio de pron. 42, 1ξseqq. refutati ermnt (SSΙrxecrka l 13 iniuria πῶϲ οὖν οὐ γελοῖοι κτλ. ad aeolicum. ἔγων vel ἔγω refert) at γῆν ἔγωγε ἐγκλιτικὴν εἶναι parum recte dictum esset pro so, quod in l. de pron. legimus, ἐγκεκλίϲθαι (eft de adv. 126, 21). fnιtssse post ὀρθῆϲ τάϲεωϲ intercidit ἐν τῷ ἔγωγε 4 γε om LB B3 τὸ ὀρθότονον L 6 ἐγκλίνοιεν L 1περιγράψειεν] ν om omnes praeter A, παραλείψοιε L, παρα- λείψειε H 7 8 ἐνθὲν -Δωριεῦον] in hoc enuniato deideramns κατὰ τὴν αἰτιατικὴν τπτῶϲιν 8 ἐγκλίνεϲθάι] νεϲθαι primae litterae sunt folii 25r A. ἐγκλίνουϲαι C τύ] τοι A post Δωριεῦϲιν add CB αῖον ὤϲ τυ, Sophianus adiecit etiam φιλάϲω, ut exaisterεt clausula versus Theoczitεi l 19. quod addi- tamentum recepere Portus b β 8 ἐγγινόμενον A Ϲ, ἐγγενόμενον A Bb ἀποβάλλῃ LB ~ 10 τν εὐθeαν] fol 94v L. ( μετείη A L | ϲυγγενπ] η in raa A ῃ 11 ϲυμπίπτει B ~~126 s~~

Ἀνάγκη μέντοι πᾶϲα τοῖϲ τρίτοιϲ προϲώποιϲ προϲεῖναι ἢ In III persona pronomina aut nomina adici debeus verbis. αὐτὰϲ τὰϲ ἀντωνυμίαϲ ἢ τὰ ἀνθ’ ὧν παραλαμβάνεται, λέγω τὰ ὀνόματα, οὐχ ἕνεκεν πτώϲεωϲ, ἐπεὶ πάλιν πάρυφίϲταται ἡ εὐθεῖα, ἀλλ᾿ οὐδὲ ἕνεκα προϲώπου (νοεῖται γὰρ ὅτι τρίτον), ἀλλ᾿ ἕνεκά γε τοῦ μὴ ἀοριϲτοῦϲθαι. ἄπειρά γε ὄντα τὰ τρίτα πρόϲωπα μιᾷ ἐπαρκεῖται ϲυντάξοι 121 b τοῦ ῥήματοϲ· καὶ ϲαφὲϲ ὅτι μία λέξιϲ κατ᾿ ἀπείρων κειμένη ἀόριϲτον πρόϲωπον ὑπαγορεύει, εἰϲ πολλὰ τῆϲ διανοίαϲ τρεπομένηϲ. οὖϲαι δὴ ὡριϲμένων προϲώπων παραϲτατικαὶ ἀναγκαίωϲ παρατίθενται τοῖϲ ῥήμαϲιν, ἵνα ἐκ τῆϲ αὐτῶν παραθέϲεωϲ περιγράφηται ἡ ἀόριϲτοϲ ἔννοια τῶν ῥημάτων· γράφει γὰρ ὅδε ἢ οὗτοϲ, ἐκεῖνοϲ, αὐτόϲ.

c. XIV

Καὶ ὡϲ μὲν ἀναγκαίωϲ αἱ τῆϲ εὐθείαϲ μόνωϲ ὀρθοτονοῦνται, De orthotonesi et inclinatione obliquorum casuum pronominum. ἐδείχθη. ἀκολούθωϲ δὲ χωρητέον καὶ ἐπὶ τὰϲ ἑξῆϲ πτώϲειϲ, αἷϲ τὸ διϲϲὸν τοῦ τόνου παρεπόμενόν ἐϲτιν παρὰ τὰϲ ὑπούϲαϲ ϲυντάξειϲ τοῦ λόγου, εἴγε μὴ τὸ τῆϲ φωνῆϲ ἰδίωμα ὑπεξέληται τὸ διτονῆϲαι.

Ἔϲτιν οὖν ὁ γενικώτατοϲ τρόποϲ τῆϲ ἐν αὐταῖϲ ὀρθῆϲ ἐπὰν ἔμφαϲιϲ ἑτέρου προϲώπου παραλαμβάνηται· τὸ γὰρ μaov. β Β6. PTεrtiis vero verbδi personis semper pronomina aut nomina ipsa addenda sunt. nam cum tertiae personne innumerabiles sint, opus est hac defnitione. Aaαvx. β B7. Postquam demonsratum est nominativos pronominum personsium semperrecto tenore profαιri,iam dicendum est de οbδliquis hovum yronominum cssibδus, qui etrecto tenore pronuntiantur et inclinato, nisi vocis natmra inelinstionem impedit. Asovκ. β B8, Perumque recti accentus causa in alterius personae oppoeitione sita est. Hxeistit autem haec oppositio pluribus modis. τssrκ. ex Ans. exso. 1 16 Prisc. XVV 1 β 89 157, 21 — 28 B.: P~νna quddem ve secunda persemα verἔorum . . nem een promomintbts, quι0p5 cum. sa4 fnftEimae . . fernae sero cem sn4 unumerαdles, una eεrὸt soce ufenΕes neeemero comPeionem μaciunt isinttαm. tfαquee coaεmiemter ad eam demendαm proaomtna, quae smatt fntta, adiunguntur fertis εerὸὰ persemts, s4 pe eoruem αd- ιeeiemem incerta sigmffeatto fnra4ur, a4 scrtὸt hic, scribrt ἐlle, scribit ιaae, scrεὸit is, scrτbit edem. Ans. mr, masos. scs. m AL.CBb. 1 προϲώποιϲ om B 2 παραλαμβάνονται L 3 ἐαε] επ A , corr A 1 4 τρίτου C 1 B- 7 dπειρα-τρεπομένηϲ AHuttmann temere dobitat num ab Ap. scripta sint β Β γε] γὰρ 0Bb μιd] αἱ A in res | ἑπαρκεται] κeται B 6 7 ἀόριϲτα πρόϲωπα L 7 ὁπαγορεύϲει ῦC οὕϲαι] αἱ A habet sb A 1 Β ωριμενον A. , corr A παρατίθενται] fol 95r l. 9 παραγράφηται B 1 1ῦ ἐκeνοϲ L in ras, sed sb L 1 ente αὐτόϲ in A. res 11 μόνωϲ ὀρθοτονοῦνται om A, add A μόνηϲ pro μόνωϲ B 18 oῦ τόνου Abd, τϲῦ τὸ ου L cum ras inter aterum et teruium ο, τοῦτο οὐ CB 14 εἴγε Ab, εἰ γὸρ D.B, ἔάν γε Βekkex vcluexat in ed. l. de pron. 207. at cvr ad ceniuncfivum ex εἰ pendentem 86,1. 260, 28 | διτονῆϲαι] A. habδet η in ras ab A L. διττὸννοηθη purim in res scriptapraebδst et supra addita ϲεται, sed omnia exarata sb L διττὸν οὐ νοηθήϲεται B 1β Ἕϲιν οὖν b, ἔϲτι γοῦν codices αὐτamϲ] αὐτφ ῇ 16 ἐπν Ab, ἐeν L in ras et B ἔμφαϲιϲ] παρέμφαϲιϲ LCB παῖδα δ’ ἐμοὶ λύϲαιτε {Α 20} εἴρηται πρὸϲ τὸ ὑμῖν μὲν θεοὶ δοῖεν {Α 18} καὶ ϲαφὲϲ ὅτι τὸ ὑμῖν μὲν θεοὶ δοῖεν διὰ τῆϲ ϲυνούϲηϲ τάϲεωϲ προϲυνίϲτηϲι ~~127 s~~ τὸ ἀνθυπαχθηϲόμενον πρόϲωπον. τὸν δὴ προειρημένον τρόπον εἰϲ πλ είοναϲ τρόπουϲ πάλιν τέμνουϲιν, ἐξ ὧν πάλιν περιίϲταται. ταὐτὸν τῷ προειρημένῳ.

Pronomen personaie coniunctione aliqua, velut copulativa, alii casusii antegreso adnexum (non solum post coniunctionem positum) semper orthotonesin habet.

Πᾶϲα, φαϲίν, ἀντωνυμία ϲυμπλεκομένη ἐν τάϲει ὀρθῇ ἐϲτι, Διονυϲίῳ ἐλάληϲεν καὶ ἐμοί, Διονύϲιον τιμᾶ καὶ ἐμέ. εἰ γοῦν ἐκτὸϲ τοῦ ϲυνδέϲμου γένοιτο ἡ ἀντωνυμία, οὐ πάντωϲ ὀρθοτονηθήϲεται. 122 b ἐχαρίϲατό ϲοι κα Διονυϲίῳ, ἐτίμπϲέ ϲε καὶ Διονόϲιον. καί φαϲι τὰ τοιαῦτα μὴ ϲυμπεπλέχθαι ἐν τῇ ἀντωνυμίᾳ, καί μ’ ἐφίληκε {Ι 481}, καί μοι ὑποϲτήτω {Ι 160.} καὶ δῆλον ὅτι, εἰ μὴ τὰ τοιαῦτά τιϲ ἐπεξεργάζοιτο, δόξει αὐτὸ μόνον τοῖϲ ἀναγνώϲμαϲιν ἠκολουθηκέναι, ἀφορμήν τε δώϲει τοῖϲ θέλουϲιν διαταράϲϲειν τὰ ἀναγνώϲματα, καθὸ οὐκ ἐπέχονται ὑπὸ λόγου δυναμένου ἐπιδεῖξαι τό τε δέον τοῦ καταλλήλου καὶ τὸ ὑπερβατόν.

Οἱ δὴ καλούμενοι ἀθροιϲτικοὶ ϲύνδεϲμοι ἐκ τῶν προκειμένων λόγων ἀπὸ κοινοῦ λαμβάνουϲιν ἢ ὄνομα ἢ ῥῆμα. ἐντεῦθεν καὶ ϲτιγμῆϲ Aaαvκ. § 59. Ac primum pronomen coniunctione elii casuali antegrεsso adnexum huic opponitur itaqne semper orthotonesin habet. nbi vero pronomen. antegreditur aut coniunctio non ad pronomen, sed ad aliam enuntiati partem pemtinet, ibi inelinstio non excluditur. iam diligenter defniendum est, ubi pronomina revera coniuncfione apposita adnectsntnr, ubi videantur tantummodo adnecti. quod siquis negegit, nibil aliud quam traditis lectionibus Βdem habet ansamqne prasbδet eis qui lectiones turbosre volunt, quis ratione carent qua iustus verborum ordo et hyperbδata cognoscuntur. Aaovν. β θθ. Coniunctiones collectivae [cqpulatcae, καί et sines] poscunt, rssrκ. er μns sxxo. B ἀνθυπαχθηϲόμενον, qnod opponetur. - 6—7 ὦν περιίϲταται ταὐτὸν τῷ προειρημένῳ, ex quibus idem comsegutsr (erent., qnod ex supra dicto. - 8 -14 err de pron. 40, 155-25. - 18 ἀθροιϲτικοὶ ϲύνδ. εἰ qui nunc copulativi nuncupantur (cf 87. 18 et 20), quae est species ϲυμπλεκτικῶν. vide indicem ad Dion. Thr. in ed. Ϲ. sub ϲυμπλεκτικοί et ἀθροιοτικοί (Prisc. copnlativss coni. nencupat ϲυμπλετικοὺϲ ϲυνδ., collsctivas ϲυλλογιϲτικούϲ). -- 20 ἀπὸ κοινοῦ λαμβάνεϲθαι ut 124, , ἐκ κοινοῦ subseq. pag. lin. θ, κοινὸν παρα- λαμβάνεϲθαι ibid. Ha. 3 et 7 et ter in q 62. Ans. emr., nasce. scs. 1m Al. Bb. 1 παδα δέ μοι L 4-B προϲϲυνίοτηϲι A teste Βekkero, non ~uttentagio. ab ϲτηϲι inc. fol a3ν l. β 7 ταὸτὸν ALb, ταυτὸ B προειρημένψ] πρὸϲ ἡμν L , corr L ψ 8 post παϲα add γὰρ ΟB5 | φαϲν] φηϲιν A β 10 γένηται L β 11 - 12 καί φαϲι] fol 25v A. , 15 τὰ om CB δόξει δὸϲει L. 1 16 τοϲ ἀναγνώϲμαϲιν] fol 96~n L. 18 δέου A , corr A τὸ ὑπερβατόν Beker in adnot., τοῦ ὑπερβατοῦ codd. et edd., βtadtmueller τ5 ’ διὸν τοῦ καταλλήλου καὶ τοῦ ὑπερβατοῦ. at τὸ δέον τοῦ καταλλλου nihil οfensionis habet · 19 δ] δὲ CB ἀπροϲδεεῖϲ εἰϲιν, ὡϲ ἂν ἔτι ἐχομένου τοῦ προϲιόντοϲ λόγου ὡϲ πρὸϲ τὸν ὑποκείμενον. ἐκκείϲθω δὲ ὑποδείγματα, ἐκ μὲν τοῦ ϲυνήθουϲ λόγου καὶ Διονύϲιοϲ περιπατεῖ καὶ Ἀπολλώνιοϲ, κοινοῦ παραλαμβανομένου τοῦ περιπατεῖ· ἐκ δὲ τοῦ ποιητικοῦ Βοιωτῶν μὲν Πηνέλεωϲ καὶ Λήϊτοϲ ἦρχον Ἀρκεϲίλαόϲ τε Προθοήνωρ τε Κλονίοϲ τε {B 494 seq.}, ~~128 s~~ κοινοῦ πάλιν παραλαμβανομένου τοῦ ἦρχον. οὔ φημι δὲ τοῦτο, ὡϲ πάντωϲ ἐν κοινότητι τὰ τοιαῦτα παραλαμβάνεται, ἀλλ’ ὡϲ τὰ ἐκ κοινοῦ 123 b παραλαμβανόμενα ἐν τοιαύτῃ ϲυμπλοκῇ καθέϲτηκεν, λέγω τῇ ἐκ τοῦ καί τῶν τε τούτῳ ἰϲοδυναμούντων. (

δείξομεν γὰρ ὅτι ὁ δέ καὶ πάλιν οἱ τούτῳ ἰϲοδυναμοῦντεϲ παραιτοῦνται τὰϲ κοινότηταϲ, μετάβαϲιν ποιούμενοι καὶ τῶν πτωτικῶν καὶ ἔτι τῶν ῥημάτων. καὶ ἔνθεν ἀπροϲδεεῖϲ ὄντεϲ τοῦ παρακειμένου λόγου ϲτιγμῆϲ αἴτιοι καθεϲτᾶϲιν, ὡϲ ἔχει τὰ τοιαῦτα, Διονύϲιοϲ μὲν ἔγραψεν, Τρύφων δὲ ἀνέγνω· χωρὶϲ εἰ μὴ ἐπιμεριζόμενα εἴη ἐκ πλήθουϲ, ὡϲ ἔχει τὸ φιλολογήϲωμεν ϲήμερον ϲὺ μὲν κατὰ ϲχολὴν ἐγὼ δὲ ἐν οἴκῳ· ἀλλ’ τοι μὲν ταῦτ’ ἐπιείξομεν ἀλλήλοιϲιν ϲοὶ μὲν ἐγὼ ϲὺ δ’ ἐμοί {Δ 62seq.} τὴν δὴ τοιαύτην τήρηϲιν πάνυ ἀκριβεϲτάτην οὖϲαν ἐν τῇ ἐπιβαλλούϲῃ ut prioris enuntiati nomen aut verbum in altero quoque enuntiato cogitetur, quapropter interpunctione non egent. Asαvx (β 61. e contrario δέ coniunctio et quae eandem habent vim, postulant ut et veιbδa et casualia mutentur utque interpungstur, nisi si eub- iectum verbi in duas vel plures psrtea dividitor.) rssrκ er Anx xxso. 1θ-p 172, 1 § 61 parenthesin esse Ap. ipse indicat extremis interpositionis verbis. 16 δείξομεν et 172, 1 ἐκθηϲόμεθα: in post- 2ema paαte horum de syntaxi librorum quae perit - δέ non in ἀθροιϲτικῶν ϲυνδέϲμων numero habδebatm, st ϲυμπλεκτικῶν clausi adacribebatur etiam abo Dion. Thr 89.1 O.,necminus μέν ἀλλά ἀτάρ αὐτάρ. videadn nostram adDionysii locum. Ans. cmv., aises. sca 1s AL. CB b. 1 5ν om l.B lebode ϲ ὦϲ ἀνεχο- μένου, quod Dudithins recepit perperam ad ὡϲ 5ν cfr Adn exeg. ad 89,5 - 6 haina ed. ἔχεϲθαι cum πρόϲ praepositione ut saepe cum nudo genetivο ccλaerere cum atqua re Γ προϲιόντοϲ A b, aed prius ϲ in A rasura paene dele- tum, προιόντοϲ ceteri 1 2 τὸν A Lb, τὸ CB εγκειϲθω A 4 ποιητοῦ l. || Β μὲν] δὲ A. |virgulam in b post ἤρχον positam recte Lhriedlaenden Micam. 52 ex doctrina Apollonisna omittendam esse censet ῇ 6 προθωηνωρ AL secundum τε om AL β 7 τοῦ ἤρχον] fol 96 L. β 8 dλλωϲ L 812 ede Adn. crit. ad 173,9-10 huius ed. 8 καθίϲταται B ἐκ τοῦ καὶ τῶν τε τούτῳ A habet ab Α β I2 primum καὶ om B tertium καὶ om omnes praeter A. ἔνΕεν] ἔνθα B β 1B παρακειμένου] προκειμένου ci. Hllebode et EASchmidt Βsitr. 521 λόγου omB καθεϲτῶϲι CB 14 μὲν om AL. 15 τὸ om A , hebent LBb ψ 16 ν οκῳ A LB, κατ’ οκον Cb 17 ταῦτα l. ἐπείξομεν A Βb, ἐπιδεξομεν L, ὑποείξομεν C et codices Βomeri β 17 18 viτr - gdlss in b post ἀλλήλοιϲν et ἔγὡ positas recte Lhriedlaender deleri iubet l. l. 18 δὲ ἐμοί L B 19 δ] δὲ LB ταότην L τιρηϲιν A , corz A | ἀκρι- βεϲτάτην] fϲl 97r l. ἐπβαλούϲῃ L τάξει πάλιν ἐκθηϲόμεθα. ἀνιτέον οὖν ἐπὶ τὸ προκείμενον.)

Ἐὰν πτωτικὸν ϲυμπλακῇ, οὔποτε κατὰ τὸν ἑξῆϲ λόγον δύναται κοινὸν παραληφθῆναι, τό γε μὴν ῥῆμα· καὶ ἀνάπαλιν ἐὰν ῥῆμα ϲυμπλακῇ, οὔποτε κατὰ τὸν ἐξῆϲ λόγον κοινὸν παραλαμβάνεται, τό γε μὴν ϲυνὸν πτωτικόν. ἐκκείϲθω δὲ ὑποδείγματα· καὶ Τρύφων διελέξατο καὶ Ἀπολλώνιοϲ, οὐ κοινοῦ μὲν τοῦ Τρύφων παραλαμβανομένου, τοῦ γε μὴν διελέξατο· καὶ ἀνάπαλιν καὶ διελέξατο Τρύφων καὶ ἀνέγνω, νῦν ~~129 s~~ πάλιν τοῦ Τρύφων κοινοῦ παραλαμβανομένου. τὴν αὐτὴν ϲύντοξιν 124 b ποιήϲει ὁ καί ἐπὶ τῶν ἀντωνυμιῶν.

Εἰ μέντοι γε ὁ προκείμενοϲ λόγοϲ μὴ ἀναδέξαιτο τὸν ϲύνδεϲμον, τὸ τηνικαῦτα ἀδιαφόρωϲ ἔχει τὸ ἐπιφερόμενον τοῦ κοινοῦ, Τρύφων περιπατεῖ καὶ Ἀπολλώνιοϲ, Τρύφων περιπατεῖ καὶ διαλέγεται, ἀμφοτέρων ἀπὸ κοινοῦ δυναμένων λαμβάνεϲθαι. ᾧ λόγῳ εἰ προϲδῴημεν τὸν ϲύνδεϲμον, Aaove. β θ2. lam si casuale conectitur, non ipsum commune est alteri enuntiato sed verbum: καὶ Τρύφων διελέξατο καὶ Ἀπολλώνιοϲ contαa si verbum. coniungetur, casuale commune εfit utrique enuntiato: καὶ διελέξατο Τρύφων καί ἀνέγνω. Aaovx β 6ξ, ξi vero prius enuntiatum coniunctone caret, nondum con- stet, urum secuturum sit cssusle an verbum. at si coniunctio priori enuntiato praemittitur, oratio ita conformabitur, ut fugitat ea vox quae coniuncfione cum sequentibδus conexa est. abnorme est enim καὶ περιπατεῖ Τρύφων καὶ Ἀπολλώνιοϲ. rssτhκ.sτ μns. exso. 1 -9 Pec. XI 95 160,16- 21 H.: Et eeindum, que03, si preeponαέar comiuactto casuαh, necesse est α am queόque pαfem casueem copulari et ad ramque verbum referi, ut et DGioa gaius οquπitur et Trypo, et Apollonius scripsit et ego, e4 ergίlαus pro icit et legens et centa, si serbo proepoonafr comtuncιo, uecesEe est α(iud εerbum ε eonisngi et ad trμm- que adiquιd casuale cfrrτ, ut et scriδit et legit Erypao, e pugnat e4 eincit Aeneas. - θ-p 17, 6 Prrsc. XV51 96-97 161, 4 -12 Β.: 9ἵν esaim aά prapemαtur ϲeieenctto, hicet diεereαs erre parfes, u4 scriδνρ ῶοnysius et Erχpho, scrι5rt Dioaaystus et legit. si emrm prαεuαm coniunemomem drceado: e1 scrνὸit Diοnysrus, necesse est alterum eerbnι subruugere e αieεre: et scriδrt DDiοn ysius et legit rursus si ~ιcam: et Dionysius scrνhι(, necesse est αfεruuμ cαsuαle isμλrre et dcere: et Dion ysius scribit ef Apollo - uιu6, tἀμe cum proeyosta cemtuncfto coplelαtcα eei dieiuncgiεα omnimodo con- β amem cogi4 partem reρe4erε, id est casuem ee carentem cαsm, e emmdem cusum ee modum. - 11 τοῦ κοινοῦ. vide Adn. crit. μAnx. eur., mιscs. sca. is Al.CBb. 1 ἐπανιτέον B | 2 ϲυμπλακῇ] α in ras A, item 3 1 5 ἐγκείϲθω A L. διελέξατο) fol 2er A 5 6 oὁ] xx C Τρύφων ALb, Τρύφωνοϲ A~CB ψ 7 secundum καὶ om A L 8 Τρύφωνοϲ CB l 9 ποιήϲει] ποιήϲειϲ Β | ὁ καί] anticulum, ad ηuem subaudiendum ϲὐνδεμοϲ, add Ϲhlig. Stadtmueller voluit ποιήϲει ἄϲτοιαύτη ϲυμπλοκὴ) καὶ ἐπὶ τῶν ἀ. . 10 ὀνεδέξατο CB τῷ τηνικαῦτα ἀδιαφόρωϲ] fol 97ε L. 1 11 inter ἐπιφερόμενον εἰ τοῦ κοινοῦ videtur διὰ τὸ ἀόριϲτον νel διὰ τὸ ἀοριϲτούμενον in- serendum esse. Hekkero videbδstur intercidisse ἀπὸ vel ἐκ, Stadmuellero πρὸϲ τὸ ἀπὸ. Hayser putabat τοῦ κοινοῦ pmndere posse ex ἀδιαφόρωϲ 1 I2 περι- πατε Τρόφων CBb παρὰ τὴν ϲύνταξιν τοῦ ϲυνδεδεμένου τὰ τοῦ λόγου καταϲτήϲεται, καὶ Τρύφων περιπατεῖ καὶ Ἀπολλώνιοϲ, καὶ περιπατεῖ Τρύφων καὶ διαλέγεται· οὐ γὰρ ἐν ὑγιεῖ λόγῳ τὰ τοιαῦτα, καὶ περιπατεῖ Τρύφων καὶ Ἀπολλώνιοϲ.

Ὁμολογουμένωϲ οὖν τὸ ϲυνδεδεμένον πτωτικὸν ἀπαιτεῖ ἕτερον πτωτικὸν πάντωϲ, καὶ τῆϲ αὐτῆϲ πτώϲεωϲ, ὥϲ γε προῦπτόν ἐϲτιν καὶ ἐξ ἐκείνου, εἰπὲ καὶ ἡμῖν {α 10}, καὶ γὰρ ἄλλοιϲ· ~~ὃν πέρι μοῦϲα φίληϲε, δίδου δ᾿ ἀγαθόν τε κακόν τε·~~ ~~ὀφθαλμῶν μὲν ἄμερϲε, δίδου δ’ ἡδεῖαν ἀοιδήν {θ 63 sq.}~~ ἢ ὡϲ Ἀρίϲταρχοϲ ὡϲ οὐ κείμενον τὸν ϲύνδεϲμον παραιτεῖται, ἵνα μὴ ἐξ αὐτοῦ τὸ ὁμοιόπτωτον πρόϲωπον νοῆται.

Ἔνθεν οὖν ὀρθοτονοῦνται αὶ ϲυμπλεκόμεναι ἀντωνυμίαι, 12 b διὰ τὸ ἐπιϲυμπλεκόμενον πτωτικόν. ἔνθεν τὸ καί μοι ὑποϲτήτω {I 160}, καί μ’ ἐφίληϲεν {I 481} Aaoνκ. 8B4. Ergo casuale [prenomen), ad quod conienctio pertinet, ex- poscit alterum casule et eiosdem cesus, ut petet elam ex εἰπὲ καὶ ἡμῖν. nam guplendumκαὶ ἄλλοιϲ, nisi cum Aristarcho καὶcensesvοcem superacsnεam esse. Aaαvκ. β 65. Binc igitur pronomine personalia, si copulata sant, recto t-more proferuntur, quis alterum casuale adnscfStnr Γet qφpemstur]. ea vero pronomina, qua5 non τeveαa copulantur, sed videntux tentum propter snteceden- em coniunctionem copulsi, tenorem inclinere possuntt, qdis vincta non sumt coiunctione. rasrκ. er Ans. xxxa. 1 παρὰ eo sensu quo invenitur 121, 11. 4B, 14 et 15. 49, 6. 164, 22. - 11 5 ὡϲ Ἀρίϲταρχοϲ. ne quid denideres, cfr 146, 11. - ὡϲ οῦ κεμενον. ez Eostathius in dysseae α 10 1383 extr.: Τὸ δὲ καὶ ἡμῖν ἢ παρέλκον ἔχει τὸ καί, καθὰ πολλαχοῦ γίνεται, ἢ διὰ τὸ μέλλον εἴρηται, ὡϲ εἰκὸϲ ὅν,πολλοὺϲμεθ’ Ἄμηρον ἐγχειρήϲειν τοιούτῳἔργῳ,et Hrisdlaender Ariston.pΒ4. - 18-p 174, 5 cr de pron. 40,19-25. Ans. cx., mscs. scs. is Al. Bb. 1 παρὰ Hllebode et ESchneider, περὶ codd. εἰ edd. i 8 ὁγ] ὑγιῆ A, atque L habet εἰ ex η correctum β 4 post Ἀπολλξvιοϲ idebstorPortο addendum esse: κdΤρύφων περιπατεῖ καὶ διολέγεται pἀεt οὖν add κω BB 1 B pro priore πτωτικὸν lhlig coniecit ἀντωνυμικὸν, quod Eaysex probait ( mle ἕτερον add καὶ B 6 κxὶ om CBb 8 καὶ τοῖϲ Ελλοιϲ B 8 16 hos verens ab hoc loco alienos esse inde apparet, quod ὡϲ ~Ἀρίϲταρχοϲ lin. 11 srfissime cohaerent cum καὶ γὸρ ἄλλοιϲ lin. Β. adscripti fnisse videntur in ng ad init.paginae12ξ,quia confinent et ἀθροιϲτικῶν ϲυνδέϲμων exemplum εἰ sios eonezionis documentum, quae ft per μέν εἰ δέ. Stadmneller putabδat locam ita senari posse, ut conlocarentur ὅν πέρι-ἀοιδὴν post ἐξ ἐκείνου Hin. 6, deinde sequermtnr: ἔτι δὲ ἔξ ἐκείνου εἰπὲ καὶ ἡμῖν 1 8 μοῦ~’ ἐφίληϲε B ψ 8-10 δίδου-ἄμερϲε om CB β 11 οὐ om B 1 13 αἰ ϲυμπλεκόμεναι vτωvυμίzι add hlig et virguam posuit ante διὰ τὸ ἔππϲυμπλ. πτωτικόν, quis his verbis explicatur ἔνεν adverbium 1 14 ab ϲυμπλεκόμενον inc. fol 98r L οὐ ϲυμπλέκεται κατὰ τὸ ἀντωνυμικόν, κατὰ δὲ τὸ ῥῆμα, καὶ ἔϲτι τὰ τοῦ λόγου ἐν ὑπερβατῷ· ἰδοὺ γὰρ ἡ ϲυμπλοκὴ οὐκ ἐπήγαγεν ὁμοιόπτωτον ~~130 s~~ πρόϲωπον πρὸϲ τὸ ϲυμπεπλεγμένον ὑπὸ τῶν ἀντωνυμιῶν. ἔνθεν δὲ ἀνεθεῖϲαι τῆϲ διαϲτολῆϲ αἱ ἀντωνυμίαι παρῆκαν τὸν ἴδιον τόνον, ὡϲ ἂν οὐκ ἐνεχόμεναι ὑπὸ τοῦ ϲυνδέϲμου.

Etiam disiunctivae coniunctiones et ἔνεκα coniunctio erigunt tenorem personalium ad quae pertinent.

, Τὸν αὐτὸν δὴ λόγον ποιήϲει καὶ ἐπὶ τῶν κατὰ διάζευξιν παραλαμβανομένων καὶ καθόλου τῶν δυναμένων εἰϲ ϲύνταξιν πτωτικὴν παραλαμβάνεϲθαι. φημὶ δὲ τὸ τοιοῦτον, καθότι ὁ ὅτι ϲύνδεϲμοϲ ἐπὶ ῥήματα φέρεται μόνον, ὅθεν οὐδὲ ἀναγκαίωϲ διεγείρει τὰϲ ἀπτωνυμίαϲ, εἰ μὴ τὰ τοῦ λόγου ἀπαιτήϲει· οἷόν τε γὰρ φάναι ὅτι ϲε ἐτίμηϲα ὑβρίϲθην. καθόλου γὰρ οὐκ οἶδε τὴν ἀντωνυμίαν. εἰ δὲ κατ᾿ ὀρθὴν τάϲιν φαίημεν ὅτι ϲὲ ἐτίμηϲα, δῆλον ὅτι ὡϲ οὐ διὰ τὸν ϲύνδεϲμον, διὰ δὲ τὴν ἐπακολουθήϲαϲαν ἀντιδιαϲτολήν.

Ἀνάπαλιν οὖν ὁ ἕνεκα ϲύνδεϲμοϲ, φερόμενοϲ πάντοτε ἐπὶ μααvν. β 66. idem velet, nbi iuxta disinnctivas coniunctiones pronomina collocata invenientur vel iuxta elias, quae casualia coniungere possunt. non omnes enim coniuncfiones casnslia coniungunt, sed pleraeque verbοa tentum unde pronomina iuxta hes posita, si rectum tenorem habent, non propter coniuncfiones habοere patet, sed propter ea casualia quae illis opponuntur. μaov. β 67, Coniunctio ἕνεκα contra usquequaque tenorem pronominum erigit, ηuia horum genetivοs coniungit. rssrε. x Ans. exso. 2 ξ ἡ ϲυμπλοκὴ -ἀντωνυμιῶν copulatio adiungit hia locis enuntiatum, quod verbum et pronomen continet, sed pronomine nom αdιungit ad efecedentiα εocem eusdem casms, qul sn aafeeedentibus legitur. eb πρὸϲ praepositio et ὑπὸ pendent ex ἐπήγαγεν. 8 5 ὅτι: unias conionctionis exemplum snffcere videbatur Apollonio, quamquam dicit quod de plenisque con- iunctionibus valet. 11 καθόλου -ἀντωνυμίαν. ὅτι coniunet5o omnino ignora preomen, 1. e. nusquam ulla ratio intercedit iΙli coninnctioni cum pronomine. cfr 241,14. 316,8. - 14 ὁ ἐνεκα ϲύνδεϲμοϲ κτλ. eft de coni 238.23 - 28. ἕνεκά. omnes technici veteres (quin etiam vetustissimi recentiorum) in coninonctionum numero habuerunt. vide Dion. Thr. 93, 2 . et adn. et Lehre qu. ep. 110 coniungere autem videbοatnr Apollonio ceterisque ἕνεκα vox genefivum, nisi· falimor, cum vοbο. μns. cmv., msca. scs. aa Al.CBb. 1 post οὐ add γὰρ B β 3 ὁπερβατῷ] ὑπερβόλω L, sed ipsa prima m. cϲrr | 3 BΙlebode: ~ort. sine ὑποϲτρέφει AΒottmenn putavitautὑπὸdelendum ant ἀντωνυμιῶνin ϲυνδέϲμωνmutsndum essε,HSchneider ὑπὸτῶν ἀντωνυμιῶνdeleri vυlt.StadtmueHlerci. ὑπὸ τῶν ϲἀνομοίων πτώϲεωντῶν)- ἀντωνυμιῶν. vide Adn. exeg. ἀντωνυμικῶν B ante ἔνθεν add κε C | δὲ in L add l. 5 οὐκ om B ἀνεχόμεναι Ϲb, ἐχόμεναι B 6 dn] δὲ B | ne ποιήϲουϲι poscas, vide HSSehneideri comm. 14 de numerorum variatione apud Ap. rrequentissima Γτῶν] του A. 7 ἐῶν om L 8 φηϲ C δὲβ δὴ L | καθὸ CBb ὅτι post ϲύνδεϲμοϲ add Portus et b, sed verisimilius est haec verbe ante ϲύνδεϲμοϲ intercidisse, quod coniecit ΒΙebode β 8 ρηματά. A, sed inter ρ et η rasura unius litterae ῥήματοϲ Ι.Bb 10 τὰ] μετὸ B 10-11 ἐτίμηϲα] fol 98ε l 11 -12 ὑβρίϲθην-ἐτίμηϲα om C β 11 ente κα- θόλου add κω LB post οἰδε add διεγείρειν LB, quod Schoemanx iniuria censet necessarium. vide Adn. exeg. β 12 ὅτι ϲὲ] fol 26v A ὅτι Φϲ] ὡϲ om LB, ὅτι om b. cx ad ὅτι ὡϲ HSchneidειi comm. 131 ad 108, 27 γενικήν, μόνωϲ ὀρθοτονεῖ τὴν ἀντωνυμίαν, ἡνίκα τὰϲ τούτων γενικὰϲ ϲυνδεῖ, εἵνεκ’ ἐμεῖο κυνόϲ {Z 356}. τίϲ γὰρ ἂν θαρρήϲειεν Ἑλλήνων ἐγκλίνειν τὸ ἕνεκ’ ἐμοῦ, καὶ δῆλον ὡϲ 126 b μόνωϲ πάλιν ὀρθτονοῦνται, καθὸ ϲυνδεθεῖϲαι πρόϲ τι πτωτικὸν τὸν λόγον ἀνέχουϲι.

Φηϲὶ δέ που καὶ ὁ Ἅβρων οὐ δεόντωϲ ἐγκεκλίϲθαι τὸ ἢ μ’ ἀνόειῤ ἐγὼ ϲέ {Ψ 724}, καθὸ διέξευκται ἡ ἀντωνυμία· ὡϲ οὐκ ἐνὸν πρὸϲ αὐτὸν φάναι ὅτι τὸ ~~131 s~~ ἑξῆϲ ἐϲτιν ἢ ἀνάειρόν με, ὡϲ ~~αὐτὸϲ παρῃτήϲατο~~ ἐν τῷ καί μ᾿ ἐφίληϲεν {I 481} ἀντὶ τοῦ καὶ ἐφίληϲέν με. αὐτὸϲ παρῃτήϲατο εἰ μὴ κατέλειψεν, ὃν προϲεθήκαμεν λόγον, ὡϲ ὄντωϲ διέζευκται ἡ ἀντωνυμία, ἐκ τοῦ ἀντιδιαζευχθέντοϲ λόγου, εἴγε ἐπιφέρεται ἢ ἐγὼ ϲέ. ϲαφὲϲ γὰρ ὅτι εἰ τὸ ARGVM. § 68. Recte Habro in Iliadis Ψ 724 accusativum pronominis primae personas inclinandum non esse censet nec scribendum μ᾿ ἀνάειρε. neque enim contra eum dicere licet, iustum verboram ordinem esse ἢ ἀνἀειρέ με, ut alibi Homerus dixit καί μ᾿ ἐφίληϲεν pro καὶ ἐφίληϲέν με. quam conradictionem Habro ipse avertisset, si addidisset, unde appareret pronomen Ψ 724 inclinari non debere. etenim hoc patet ex subseqnentibus verbis ἐγὼ ϲέ, quae demonstrant ante- cedens quoque pronomen disiunctum esse. error autem ille natus est, quia TESTIM. ET ADN. EXEG. 1 μόνωϲ. at Γ 128 Herodianns quidem poposcit οὕϲ ἑθεν εἵνεκα. vide pros. Iliacam, II 39, 26 Ltz: ἐγκλιτικῶϲ ἀνεγνώϲθη διὰ τὸ μεταλαμβανόμενον, ἐπεί εἰϲ ἀπλῆν (scil ἀντωνυμίαν) ἡ μετάληψιϲ οὓϲ αὐτῆϲ. τοῦτο δὲ ἐπὶ τῆϲ ἕθεν φαϲίν, ὅτι εἰ μὲν εἰϲ ἁπλῆν μεταλαμβάνοιτο, ἐγκλιτικῶϲ ἀναγινώϲκειν δεῖ. —5— 6 ad καθὸ ϲυνδεθεῖϲαι et ἀνέχουϲι vide Adn. crit. — 11 αὐτὸϲ παρῃτήϲατο. ipse avertisset quod ei oppositum est. ad hunc verbi usum proxime accedit 213,13. magis repudiandi vim habet 55,12. 102,22. 104,16. 108,12. 123,4. de omisso ἄν vide Adn. crit. ad 22,15 huius ed. B προϲεθήκαμεν: de pron. 41,19—23. cfr ibidem 40,27 —41.6. — 15 —16 ἐκ τοῦ ἀντιδιαζ. λόγου pendent ex ὃν προϲεθήκαμεν λόγον. ADN. CRIT., DISCR. SCR. IN ALCBb. 1 τὰϲ ἀντωυμίαϲ Sylb. propter subsequens. τούτων | ηνικα in ras A2 | τούτου B || 3 ἐμοῖο L || 4 ἕνεκ’ ἐμοῦ AB, ἔνεκέ μου L, ἕνεκά μου Cb || 5 καθὸ ϲυνδεθεῖϲαι] fortasse καὶ ὅϲαι ϲυνδεθεῖϲαι scribendum. (cfr 132,21. 137,2.139,1) certe de pronomim nibus ab ἕνεκα coniunctione penden- tibus dici nequit: ϲυνδεθεῖϲαι πρόϲ τι πτωτικόν || 5—6 του λόγου A1, || corr A2 || 6 fotasse ϲυνέχουϲι, quia pronomina ϲυνδέϲμοιϲ cum ceteris verbis coniuncta. conferunt ad orationem continendam, ad eius conexum interiorem conficiendum 7 καὶ om L | ὁ om B | εγκεκλειϲθαι A, ἐγκεκλίνθαι Cb || 9 ϲυνέζευκται L 10 Sylburg coniecit ὡϲαύτωϲ παρῃτήϲατο καί μ᾿ εφ., eodem modo reiecit etiam. istud; παρῃτήϲατο ante εἰ μὴ κατέλειψεν 12 traiecit Uhlig. vide Adn. exeg. ἐν τῷ om CB || 12 κα om L | ante εἰ μὴ add καὶ B εἰ] fol 99r L κατελειψεν A, κατ’ ἔλλειψιν LCBb || 13 διέζευκται] ἀντιδιέζευκται b cum Dudithio || 13—14 ante ἐκ τοῦ ἀντιδιαζευχθέντοϲ λόγου deest virgula in edd. |αντιδιαζευχθεντοϲ A, διαζευχθέντοϲ ceteri || 14 εἰ post ὅτι om omnes praeter Ab ῥῆμα διέζευκτο, οὐκ ἂν αἰτιατικὴ πτῶϲιϲ ἐπηνέχθη ἀλλὰ ῥῆμα, καθάπερ ἐπεδείξαμεν καὶ ἐπὶ τῆϲ ϲυμπλοκῆϲ. τοὺϲ μέντοι ἀπαναγνόνταϲ παρεκρούϲατο ἡ ὡϲ μονοϲύλλαβοϲ ἀντωνυμία, ἣν δεόντωϲ διϲύλλαβον παρεδεξάμεθα, πείϲαντεϲ ὡϲ ὑποϲυνηλείφθη κατὰ τὸν τρόπον τῆϲ κράϲεωϲ, ὁμοίωϲ τῷ τὠμῷ κεχαριϲμένε θυμῷ {δ 71}, τἠμῇ κλιϲίῃ {I 654}. καὶ δῆλον ὅτι οὐ μεταθήϲει τὸν ἴδιον τόνον ἐπὶ τὸν ἤ ϲύνδεϲμον, ϲυνέξει δὲ ἐν αὑτῇ ἐν τῷ ἤ ἔμ’ ἀνάειρ’ ἢ ἐγὼ ϲέ, καθάπερ καὶ ἐπὶ τοῦ διαϲαφητικοῦ, ἢ ἐμοί, ὅϲ πέρ οἱ θαλερὸϲ πόϲιϲ εὔχομαι εἶναι {Θ 190} πρὸϲ τὸ ὑμῖν πὰρ προτέροιϲι μελίφρονα πυρὸν ἔθηκεν {Θ 188}. — πάλιν μέντοι τὸ ἑξῆϲ ἐν τῷ 127 b monosyllaboum videbatur pronomen, quod revera bisyllabum est et crasi cum antecedenti coniunctione coaluit. — rursus vero in Odyssese ζ 32 pronomem iuxta καί coniunctionem positum tamen illa non coniungitur itaque incinari potest. TESTIM. ET ADN. EXEG. 2 ἐπεδείξαμεν: 123,18seqq. — 2 — 5 cfr Herodian. pros. Il. ad I 614 (II 68, 16 Ltz): ὁμοία ἐϲτίν ἡ πλάνη (scil in scribendo hoc versu) τῷ «ἤ μ᾿ ἀνάειρ’ ἤ ἐγὼ ϲέ» καὶ τῷ «τάχα δὴ με διαρραίϲουϲι καὶ αὐτόν» (α 251), εἴγε ἐχρῆν καὶ ταῦτα ὀρθοτονεῖϲθαι. ἀλλὰ τῷ μὴ ὁρᾶϲθαι κατ’ ἀρχὴν τὸ ε οὕθτωϲ ἀνέγνωϲαν τοῦτο γὰρ ἐπακολουθεῖ τοῖϲ πρωτοτύποιϲ. ἐχρῆν δὲ αὐτοὺϲ ἐπιγνῶναι, ὅτι κρᾶϲιϲ δύναται ἐπακολουθεῖν, καὶ οὕτωϲ ῥῶϲαι τὴν ὑγιῆ ἀνάγνωϲιν. — 2 ἀπαναγνόνταϲ ut ἀπανάγνωϲμα de perversis lectionibus 146, 24. 157,10. 166, 20. — 3 ἡ ὡϲ μονοϲύλλαβοϲ. ad ὡϲ cfr 27,6. 264,14. 272.12. 273.20. de adv. 121, 8. — 4 παρεδεξάμεθα: de pron. 40,29. — ὑποϲυνηλείφθη: 142, 24 ὑποϲυνηλιμμένα dicuntux αὑτοῦ, αὑτούϲ similis. 7, 26 ϲυναλείφεϲθαι usurpatmr de βέλη ex ἵλεα οfto. B ἐμέ aem frommeret suum acetum in eemettemem, ssd eieeῷ5t an se ιpsο. - 11 διαϲαφητικὸϲ ϲύνδεϲμοϲ vocatur abd Ap. nbi idem signifcst stquequαm. vide de coni.221,16- 223.22. - 1B τὸ ἐξῆϲ iπtss erἔorum οεdo ut 79.17 80,3. Ans. cmv, mscs. scs. is Al.CBb. 1 ante οὐκ add ἐπϲ lB post ν add ἡ L Γpost ἀλὰ A. τὸ praebere iniuria dicit Bεkker 6 2 καί επ A , κάπ A Lb, ἐπ ΟB μέντοι] μὲν L ὑπαναγνόντοϲ AH. 8 ϲ HSchmmidex 1 478, ϲ A, in ras L, oi B, eiecit incommodum vocabulum b cum Forto et s, οὐ proposuerat Lhlig Em. Ap. 24 1 4 ὑποϲυνελήφθη LϹ, ϲυνελήφθη B 5 τῷ om A L 1 6 τωμω A,τψμῷ L(0B)b,τῷ’μῷ s. at vide Ϲhoer. ia Thsod.D 288, 23 Βig.(782.4 0.): ἐν τῷ ἐμῷ πρῶτον ἀποβάλλεται τὸ τοῦ τῷ ἄρθρου, κωὶ οὕτω γίνεται ἡ κρ3ϲιϲ, οἰον τῶμῷ (eE I 175, 3. 183, 7). apud Ap. fortasse legendum τῷ 4μφ β 7 τιμή , τἠμῇ A, τὸμῃ L(h )b, τ’μ s. vide Chorob. ad 6. fortasse legendum τ ἐμὸ β θ ϲυνέξει ALb, ϲυνάξει B ente ἐν τῷ add ὡϲ B 10 (μ’ Lhlig, quod fagitatur proxime antecedentibus et εubsequen- fibus (nec refslHtittur eis, quae loco Herodianeo supra exscripto leguntur: τῷ μὴ ὄρθαι κατ’ ἀρχν τὸ ὲ)q εἰμ’ A, μ’Lb (sque CB2), ἐμ’ HSeλneider de pron. 41,19 1 12 οιεμοιωcπερ A. 1 18-14 τὸ ὁν] τοῦ μν l. 14 προτε- ροιϲιν A. 1πυρὸν] θυμὸν L καί τοι ἐγὼν ϲυνέριθοϲ {7 32} ἐϲτὶ κἀγώ ϲοι ϲυνέριθοϲ ἔϲομαι, δῆλον ὅτι ταῖϲ ϲυμπαρούϲαιϲ ἐπὶ ε τοὺϲ πλυνούϲ. προφανὲϲ ὡϲ ἐπὶ πάντων τῶν τοιούτων ὁ λόγοϲ κα-- ταϲτήϲει τὸ δέον τῆϲ ϲυντάξεωϲ.

c. XV.

Καὶ αἱ προθέϲειϲ δὲ παρατιέμεναι ταῖϲ ἀντωνυμίαιϲ ταὐτὸν Quamobrom pronomins ex praepositionibus pendentia recto aooeotu pronuntiontur. ἀποτελοθϲι, παρ’ ἐμοί, διὰ ϲοῦ, ἀφικνεῖται παρὰ ϲέ. καὶ ἕνεκα e~rcaaoua* τούτου τὸ παρὰ Θεοκρίτῳ ϲὺν καὶ τρίτοϲ ἁμὶν Ἀμύνταϲ {V5I 2} ~~132s~~ δεόντωϲ πξίωϲάν τινεϲ ὀρθοτονεῖν. Περιϲϲὸν ἡγοῦμαι, τῆϲ ϲυντάξεωϲ προδήλου οὖϲηϲ, πλείοϲιν ὑποδείγμαϲιν χρῆϲθαι. ἐκεῖνο γάρ ἐϲτιν ἐπεξεργάϲαϲθαι ἀναγκαῖον, εἰ κατά τινα φυϲικὴν ἀκολουθίαν τὸ τοιοῦτο παρεπόμενόν ἐϲτιν. οὐ γὰρ οὕτω κατεπείγει τὸ τῆϲ ϲυντάξεωϲ, καθὸ πρόδηλόν ἐϲτι· τὸ δὲ τοῦ λόγου ἐπὶ πᾶϲιν οὐκ εὐϲύνοπτον.

c.XV1.

Α πλάγιαι τῶν ἀντωνυμιῶν ϲυνταϲϲόμεναι τοῖϲ ῥήμαϲι καὶ προϲώπων δύο παρεμφατικαὶ γενόμεναι, τοῦ τε διατιθέντοϲ καὶ τοῦ διατιθεμένου, διὰ τῆϲ ὀρθῆϲ τάϲεωϲ παρεμφατικαὶ γίνονται καὶ τρίτου προϲώπου, εἴγε διαφέρει τὸ τύπτω ϲε τοῦ ϲὲ τύπτω. καὶ ἕνεκα τούτου τὰ τῆϲ ϲυντάξεωϲ ἀνεμερίϲθη, καθὸ ἡ ἀπολελυμένη ϲύνταξιϲ 128 b αἰτοῦϲα ὑποτακτικὴν ἀντωνυμίαν μετατίθηϲιν καὶ τὴν τάϲιν, τουτέϲτιν Aaαv.. β 68, Priam praepositiones accentum pronominum , quae ex. illis pendent, erigunt. pluribus exemplis opus non est, sed causam rei indagare opcftet. Aaαvε. ὲ 76. Pronomina personalia in absoluta constructione [i.e. κb9 persea egdcata nen oppemtur lii] accentum inclinant et a primo enemtisti loco exelnduntur, nbi autem relativam vim hsbδent, et accentum servant et ab initio ponuntur. rxsrκ xx Ans xxxo. ἂ ὰ er de pron. 42, 5- 9. Lehre qu. ep. 109: soleδαnt ἄμιν rὅt, quae est Iεmα emcletim, sed ἁμίν, orhofonumema Eorca. -- 13 ἐr πᾶοιν οὐκ εὐϲύνοπτον ~ nem ubique ace cmesεcta, ιnfelectu. er 161,13 ἐντελῶϲ μὴ ἔχειν. 14 1ὲ Οbliqui promomimm cagus ex vεrὸo pendemta una cum serbo das sgmcant personas. paullo aliter Prisc.XV5I § 103 163,25- 28 B Pὴoaomissm oἅdqus cuebus coniuncta erδa duas exigunt persons, αH- cents et d Scendi, id est agentis et patientta. Ans. ox r., uscm. scs. is Al.CBb. 1 ἐγh] fol 99v L β 1-2 καί τοι -ἐϲτί om B 1 prius ϲυνέριθοϲ-ἔϲομαι] A’ ϲυνερι in extremo versa, A~ θοϲ ἐϲτι add εἰ καγω ϲοι ϲυνεριεοϲ εϲομαι, quae in subsequenti versa leguntur, in ras scripsit L. κοί τοι bis scripsit, semel delevit, tum ἐϲτὶ om, sed spafium vacuum relinquens ente κἀγ5 β 2- ξ δῆλον ὅτι-πλυνούϲ om L | ante ὅτι add δ’ βῆ ταῖϲ ϲυμπ.-πλυνούϲ om CB β 3 ante ὡϲ L. add οὖν, C δὲ 3 4 καταντήϲει L. 1 6 προτθέμεναι B ταὸτὸ CB 6 ἔμοί] ἐμοῦ CBb 7 τό] τω A. 7—9 εὸ παρὰ-ὁρθοτονπν om L.B 8 ϲόν] fol 27r A. 11 τοιοῦτον CB 18 ἐr] ἐπεί B ευϲυνωπτον A β 15 supra γενόμεναι habet 5 οὕϲαι B 1B - 16 γενόμεναι-ππαρεμφατικαὶ om C β 1BB posterius τοῦ om l. CB β 16 δια- τεθαιμένου l..B καὶ τρίτου] fol 1002 L. 1 17 τοῦ) τὸ A. , corz A 18 διεμερίϲθη CB ἐγκλιτικὰϲ αὐτὰϲ καθίϲτηϲιν, ἡ δὲ πρόϲ τι ἐν ἀρχῇ παρεδέξατο τὴν ἀντωνυμίαν, ᾗ ϲύνεϲτι καὶ ἡ ὁλόκληροϲ φωνὴ καὶ ἡ παρεπομένη γραφή· πρόδηλον ἐκ τοῦ δόϲ μοι καὶ ἐμοὶ δόϲ.

Ἀλλὰ κἀκεῖνοϲ ὁ λόγοϲ ἀληθήϲ ἐϲτιν, ὡϲ αἱ προθέϲειϲ ϲυντίθενται κατ᾿ εὐθεῖαν καὶ κατὰ τὰ ῥήματα, κατὰ δὲ τὰϲ πλαγίαϲ παρατίθενται, ἐπὶ μὲν ἀντωνυμιῶν προφανῶϲ, ἐπὶ δὲ ὀνομάτων δόξει τὰ τοῦ λόγου διαψεύδεϲθαι· λέγομεν γὰρ Ὑπέρβολον, Ἐπίκουρον. ὅπερ εἴ τιϲ τἀκριβὲϲ ἐξετάϲειεν, οὐχ εὕροι ἂν τὴν πλαγίαν ϲυντιθεμένην, ϲυνθέτου δὲ εὐθείαϲ κλίϲιν γενομένην ~~133 s~~ μένην. ἰδιάζουϲαι γοῦν αἱ πλάγιοι ἐν ταῖϲ προθέϲεϲιν πρόδηλον ποιοῦνται τὴν παράθεϲιν, κατὰ Κτηϲ¦ω[ωντοϲ, πρὸ Ἀριϲτάρχου. καὶ δι᾿ ὅ τι τὸ τοιοῦτο παρεπόμενόν ἐϲτιν, ἐν τῇ περὶ αὐτῶν ϲυντάξει εἰδι᾿

Αἱ γὰρ παρατιθέμεναι ἐν ταῖϲ πλαγίαιϲ τῶν ἀντωνυμιῶν ἀναγκαίωϲ ἀρκτικὰϲ αὐτὰϲ ποιοῦϲιν· προθετικαὶ γὰρ οὖϲαι ϲυμπροτιθεῖϲι Axαvκ. β ~1. Atque illud quoque verum est, praeposffionεs componi cum. nominativis et verbis, apponi οbiqnis casibus. nec dobitari potest, quin cum. pronominum obliquis solo appositivο modo praepositiones coniungentur, cum in. nominum obliquis hoc videntur non vεlerε. nam ~πέρβολον, Ἐπκουρον dicimus. at hae non sunt compositiones praepositionis et nominis, sed compositi nomina-- ffri fexiones. si vero non omnes obliqui cum prseposifione coniuncti inveniuntur, ut dieitur Ἐπκούρου Ἐπικούρῳ Ἐπίκουρον Ἐπκουρε, sed unus vel complures au- tum, velut πρὸ Ἀριϲτάρχου dicere licet nec tamen πρὸ Ἀριϲτάρχῳ aut πρὸ Ἀρίϲταρχον, appositio manifeste est. μaoνκ. β 72. Appositae autem obliquis pronominum casibus praepositiones ad initia enuntiatorum eos trahunt, qua collocatione οrthotonesis fagitatur. rssτm. xx Anx sxκo. 8-10 Prse.XVI β 104 164, 5-12 B.: Χλla. pruenosdto per compoeitoaem potes premomini αdfiungt. taque per sdεm αpmo- etionem oblquss caeὸεs eorum praepomstur: αpmd Θεmeϲοs quodem re omatms, αeud nos vero αccssαφvo soli sel αblatiyo, u4 ad nos, fn nρhis. aominfbsz sero pρruepoeftomes αdι8εstμr fαam per αpppeetiemem quπm per comgoetoaem: αompoetonem quidem, quae t iπ nomsnatvo, cuίss servan4 αompoetiεomem etam. oἔdqut, s4 εndoctus, indocti . . . , pe2 appostioaaem cero scyra dcl duobue obiguis caebus. 7 ad ὅπερ conta, quamquam er HScbneideri comm. 127 ad 108, 7. - 8ίδιάειν (84, 20 medium ἰδιάζεϲθαι) est διον εἶναι 103.22 253.26. 261,1. de pron. 105,4. ἰδιάζουϲαι αἰ πλάγιοι ἐν τxϲ προθέϲεϲι videtur sic inter- pretandum esse: pi οὸὲiqst nom ommes pregpostionibus ouibssdαm guἔiciuntgr, sed usius ve eomplurum Hoc progrum est, veut genetivns tantum subicitur πρό praepositioni, genetivus et accusativus κατά voci ide Argum. - 11 - 12 εἰρ- ϲεται: 310, 7 seqq. μns. cerr, m1scs. scs. m Al.Cβb 2 ϲόνεϲτι κr] ϲύνεϲτιν L γραφή] aptius dixisset τάϲιϲ Ap, quod ut reponetur poscit BtSehneider l 595 εἰ comem. 88 8 Ἁλλ’ ἐκενοϲ B 4 προτίθενται C | 4- κατ’-παρατίενται om C . παρατίΕξεται L. , ν add L. 6 ente ὀνομάτων add τῶν L. 7 ὅπερ ἅν κ B εἰ in ras A Γ post τιϲ add 5ν ΟB εξαιταeειεν A. Γουχ’ A. Β ευροιεν A ϲυντεΕξεμένην B εὐθείαϲ] fol 10ον l. β 8 aλγιαι CB ~. 10 πρὸ A , πρὸϲ LΒ, δπἑρ b cum Porto 1 11 ταιοῦτον CB ~ 13 ] εἰ A. γὰρ] ratio, qus haec sententia cum sntecsdentibus (lin. Β- ~) cohaeret, poscere vdetmr δὲ vel γοῦν β 13 ϲυμπροτιθέαϲι LCΒb, sed in L εα ex η vel ε factum καὶ τὰϲ πλαγίουϲ, αἷϲ καὶ ϲυντάϲϲονται· καὶ οὕτω τῶν ῥημάτων δευτέρων γινομένων μετὰ τὰϲ ἀντωνυμίαϲ ἀνάγκη πᾶϲα ἐγγίνεϲθαι ὀρθὴν τάϲιν ταῖϲ ἀντωνυμίαιϲ, καθὼϲ ἐπεδείξαμεν ὅτι ἀδύνατόν ἐϲτιν ἐπινοῆϲαι ἐγκλιτικὴν πρὸ ῥήματοϲ τοῦ πρὸϲ ὃ ποιεῖται τὴν ϲύνταξιν. φαμὲν 129 b γὰρ ἔγραψά ϲοι λαλῆϲαι Ἀπολλωνίῳ, οὐ τῆϲ ἀντωνυμίαϲ ϲυνταϲϲομένηϲ τῷ λαλῆϲαι, τῷ δὲ ἔγραψα, πρὸϲ ὃ καὶ τὴν τάϲιν ἀπηρείϲατο.

c. XVII.

Ἔωθεν μοι δοκεῖ ἡ μετὰ τὰ ῥήματα τῶν ὀροθοτονουμένων Legitimus personatium orthotonumenorum locus est ante verbum, inclinatorum post verbum, sed inveniuntur byperbata. ἀντωνυμιῶν ϲύνταξιϲ ἀνεϲτράφθαι, εἰ οὕτωϲ τιϲ φαίη, ἐλάληϲαϲ ἐμοί· τὸ γὰρ δέον ἐϲτὶν ἐμοὶ ἐλάληϲαϲ, καὶ τὸ οὕτωϲ ἔχον ϲοὶ μὲν δὴ Μενέλαε κατηφείη καὶ ὄνειδοϲ ἔϲϲεται ἤματα πάντα {P 556 seq., admixtus versus Π 499}. εἰ γὰρ τὸ ἀπολελυμένον πρόϲωπον τῆϲ θέϲεωϲ τοῦ ὀρθοτονουμένου ~~134 s~~ οὐκ ἔτυχεν, τουτέϲτιν ἡ ἐγκεκλιμένη ἀντωνυμία οὐδέποτε προτακτική, οὐδὲ ἐκείνη ὑποτακτικὴ δεόντωϲ παραληφθήϲεται, ὅπου γε καὶ αἱ ὑποτακτικαὶ ἐν ἀρχῇ γενόμεναι παρῆκαν μὲν τὴν ἰδίαν φωνήν, μετέλαβον δὲ τὴν τῆϲ ὀρθῆϲ τάϲεωϲ· ἔγνω δὲ ψυχή με ποδώκεοϲ Αἰακίδαο {λ 471}, καὶ ἐν ἑτέροιϲ ἐμὲ δ᾿ ἔγνω καὶ προϲέειπε {λ 91}. νῦν γὰρ οὐ δηλουμένῳ ἡ ὀρθὴ τάϲιϲ, τάξεώϲ γε μὴν ἐναλλαγῇ. — Asevκ. ὲβ 7ξ. lade videntur pronomina orthotonumens, si post vαbδa in- venfnmmr, sieno loco posita esse, debδere ante verba coloci. nam si inclinatum pronomen nusquam praεponmitur, orthotonumenon non oportet postponi. rssrrm. er Ans. exse. 1θ prior versus est P 556, sed ibi pergitur ἔϲϲεται, ε κ’ Ἀχιλῆοϲ ἀγαυοῦ πιϲτὸν ἑταῖρον τείχει ὕπο Τρώων ταχέεϲ κύνεϲ λκήϲουϲιν. Π 498 500: ϲοὶ γὰρ ἐγδ καὶ ἔπειτα κατηφείη καὶ ὄνειδοϲ ἔϲϲομαι ματα πάντα διαμπερέϲ, εἶ κέ μ’ Ἀχαιοὶ τεύχεα ϲυλήϲωϲι νεῶν ἐν ἀγῶνι πεϲόντα 17 - 26 ep de pron. 39, 19-24: ἐπὶ τόπου (seii ἀντωνυμία ὀρθοτονεῖτmι) εὲμὲ δ’ ἔγνωα· ἀπολύτου γὰρ οὕϲηϲ τῆϲ ϲημαϲίαϲ, καθὸ καὶ εἔγνω δὲ ψυχὴ με3, ὅμωϲ διὰ τὸ ἄρχον ἡ ἀντωνυμία ὠρθοτονήθη. et de pron. 43, 4-6: παρὰ τόπον τεθeϲαι αἰ ἐγκλιτικαί, τουτέϲτιν ἀρκτικαὶ γινόμεναι, ὀρθοτονοῦνται. item Herodisnns Arcad. 165,11 Schm. (Ι 560.5 Lte): αἰ κατ’ ἀρχὴν τιθέμεναι,κᾶν μὴ ἔχωϲιν ἀντιδιαϲτολήν, διὰ τῶν ἀρκτικῶν τόπων ὀρθοτονοῦνται· εἐμὲ δ’ ἔγνω καὶ προϲέειπεν3. - 2θ ob δηλουμένῳ κτλ. Schoemsmn. on propter semsun, sed propfer mutαtαn posiieπem. Anx. car., uιsca. scs 1m A l.CBh 1 πλαγίουϲ A , πλαγίαϲ AI.CBb 2 γενομένων C μετὰ τὰϲ] fol 27ε A αναγκη παϲα εγγινεϲθαι bis A. , semel deleεt A B 3 ἀπεδείξαμεν B 4 πρὁ τοῦ ρήήματοϲ L, sed πρὸ add . πρὸϲ 5ν A L. | BB oὁ Sylbδurgio traiciendom videtur post ϲυνταϲϲομένηϲ. vide HSchnederi comm. 69 de Apollonii negegentia in verbis collocandis 1 6 ἀπη- ρείϲατο A Lb, sed in A η εἰ εἰ in ras scripta sunt ab A, quae eadem totam vοeem in ng maiusculis litteris repetivit in L η ex εἰ et εἰ ex ε factυm. ceterum ab hac voce inc. fol 11r in L ἀπεκτείνατο Ϲ, ἀπετείνατο B ψ 7 vide Adn. crit ad initium § 77 8 ανεϲτρεφθαι A |οὕτω l. Bb τι A. , ϲ add A 9 κr τὸ οὐτωϲ ἔχον om L 10 ϲυ A , ϲοι A 11 ματι παντί L. | 13 οὐκ’ A | post τουτέϲτιν add εἰ b cum Poto ἐγκλινομένη CB 14 εκειν A , η add A, ἐκείνη om B q 17 3 ABb, γὰρ A in ras et l. 20 δηλουμένη B β εναλλαγη om A. , add A2

Ϲυνεπιϲχύει καὶ ὁ ἀπὸ τῆϲ φωνῆϲ λόγοϲ. ὑπὲρ γὰρ τοῦ εὔληπτα τὰ τῆϲ ϲυντάξεωϲ γίνεϲθαι τὸ ἀπόλυτον πρόϲωπον καὶ ὑποτακτικὸν παρῆκε τὸ ε, καὶ ἐπεὶ μὴ τοῖϲ μονοϲυλλάβοιϲ ἠδύνατο τὸ τοιοῦτο παρέπαρῆκε λέγω τὸ ϲυλλαβὴν ἀποβάλλειν, τόνου γε ἀποβολὴν ἐποιήϲατο· 130 b ἔνθεν γὰρ καὶ ἐγκλιτικαὶ ἐγένοντο.

Οἰήϲεταί τιϲ ἀντικεῖϲθαι τὰϲ πληθυντικάϲ, καθὸ εἰϲ ἔγκλιϲιν παραλαμβανόμεναι οὐ παραφθείρουϲιν τὸν ἐν ἀρχῇ χρόνον, ἤκουϲεν ἤμων Διονύϲιοϲ. ἀλλ᾿ εἴιπομεν κατ᾿ ἀρχὴν ὡϲ ἔϲθ᾿ ὅτε ἰδίωμα φωνῶν ἐλλειπεωτέραϲ καθίϲτηϲιν διηνεκεῖϲ τηρήϲειϲ, ὥϲπερ καὶ ἐν τοῖϲ τριγενέϲι τῶν ὀνομάτων πάλιν ἰδίωμα φωνῆϲ ἐκκόπτει τριγένειαν. —πρῶτον μὲν γὰρ ἡ δαϲεῖα οὐ θέλει Aaovκ. β 74. uia autem orthotonumena etiam post verbοa invediuntur, pronomina absolute posita, ut facile statim agnoscantur, non solum hypots3i distinguuntur ab eis, quae aliis casualibus opposita sunt, sed prima persona (ἐμοῦ, ἔμοί, ἐμέ) amisit εἰ priorem syllabam et accentum, mnosyllaba seeundse εἰ fertSae personae aceenmm. Aaovκ. (β 7Β. Siquis vero putabit, cum his quae modo dixi pumare, quod plurali numero pronomina personalia |primae persone], ubi absolnts dienntur, non mutent initium sce4 mutan4 sngudlari numeroἰ, dicendum est, nonnumquam. feri, ut regula generalis exceptiones patiatur propter vocum proprietates - asrκ. xx Ans.sxso. ~ fκουϲεν ῆμων.crr Adn. exeg.ad 182, 55 huius ed. - 7-8 εἶπομεν κατ’ ἀρχὴν referendum est ad initium expositionis de duplici ac- eentn obliquorum casuum pronominum personalium, 121, 12. - 910 ἐν τοϲ τριγενέϲι-τριγένειαν. illustrat sententiam exemplo A in ng: ὅτι ἰδίωμα φωνῷν ἐλλιπεϲτερουϲ τουϲ κανοναϲ ποιεῖ ὡϲπερ τὸ γερων ου δυναταί ἔχειν ουδετερον διὸ τινεϲ αἰτῶνται τὸν ποιήτην εἰρηκότα γερων ἐϲτι επειδη εκωλυεν απο τηϲ φωνηϲ κανων τα γαρ διὸ του ντ κλινομενα ου δυναταί ἔχειν ουδετερο, ubi pro γερων ἐϲτι legendum γέρον ϲάκοϲ, χ 1θ4: nam hoc uno loco γέρον apud Homerum adiectivum. neutrius generis est. (ex Ϲhoer in Theod. I 274. 34 Bilg, qui poetam non vitu- perat: τὸ γέρων γέροντοϲ, ἐπειδὴ ἔχει οὐδέτερον τὸ γέρον, οἶον ετῇ δ’ ἑτέρῃ ϲάκοϲ εὐρὺ γέρον πεπαλαγμένον ἄζῃ3, τουτέϲτι ϲάκοϲ γέρον, διὰ τοῦτο οὐκ ἐφύλοξε τὸ ω ἐν τῇ γενικύ.) τριγενῆ ὀνόματα hic adieetiva sunt, quae ad describoendss res vel personas nominibus masculini aot feminini aut neutrius generis signifcatss ad- dantur. ἐκκόπτει τριγένειαν expellunt triplex gemus, impediunt quomεnsas mepria3 quοfque geuπus terminatioe exprumafur nisi forte οὐκ ἐκκόπτει scribendum est ~ nom excudεat, non exprimunt triplex genus, sicut supra 104, 23 legitur τὰ γένη οὐκ ἐκκοπτόμενα ἰδίοιϲ τέλεϲι. ceterum exempla adiectivοrum immobilium vel minna mobilium, quae moveri eliqua lex vetat, nemo nescitinnumerabilia esse. - 16-p 181, 1 ἡ δαϲεῖα οὐ θέλει ἀφαιρεῖϲθαι. A ng post es verba, quae in. Adn.crit.proferemus: μή ουν δόξει (lege δόξῃ) τιϲ αντικεῖϲθαι τὸ απαϲ μονηρεϲ γαρ Ans. omr., nsϲm. scs. 1s A l.)Bb. 1 υνεπιϲχύει non separatur inter- punctione ab antecedentibus in editionibus ὑπὲρ] fol 101 v l. 8 ὲ] ι ex ε factum in L ( καὶ ἐπεὶ A. , κὰπε Al. Bh τοιοῦτον lBb 4 λέγω δὴ τοῦ ϲυλλαβὴν L γε] γὰρ B 6 A in ng: περί τῶν πληθυντικῶν αντωνυμιῶν 7 5λλ’ add hig, HSehneider post επομεν adici vult δὲ, nam asyndeton hic in- tolerabile est 8 ἑλζιπεϲτέραϲ L. Bb 9-10 quae A in ng addidit, vide in Adn. exeg. 10 κόπτει] fol 28r A οὐ θέλει] οὐκ ὀφείλει B A in ng superiore ante es verba, quae in Adn exeg. exscripsi, haec habet: δεῖ καν- ταυθα τὸ αυτο ϲημειωϲαϲθαι ὅπερ ενηλλαξε ι διαφοραιϲ μία δὲ καί αυτη του ψι- ἀφαιρεῖϲθαι· δείκνυμεν δὲ ὅτι ἀναγκαίωϲ αἱ πληθυντικαὶ ἀπὸ δαϲείαϲ ἤρξαντο. εἰ γὰρ καὶ χρόνοϲ ἀφῃρεῖτο τοῦ η, πάντωϲ ἂν καὶ ἡ ἄρχουϲα ψιλὴ ἐγένετο· αἱ γὰρ ἀπὸ βραχείαϲ ἀρχόμεναι ἀντωνυμίαι ψιλοῦνται. ~~135 s~~ ἔνθεν ὁ Αἰολεὺϲ ϲυνέϲτειλεν εἰϲ βραχὺ ᾱ τὸ ἄμμων. —καὶ ϲυνεχὲϲ τὸ quominus η vocalis in ἡμῶν corripietur, impedit ea lex, quae iubet a spiritu aspero incipere βlursis pronominum. nam si breis vocalis pro longa initio pronominis substitueretur, elam spirtus aspex in lenem mutaretur. -[ac ae εϲτν εἶτε γαρ τὸ παϲ φήϲομεν εντελεϲ αντικειται οuδεποτε γαρ πλεοναϲμὸϲ δαϲυν- τικοϲ εἰ δὲ τὸ ἅπαϲ (eubaudiendum φήϲομεν ἐντελέϲ) οuδεποτε δαϲυ αφαιρειται. quibuscum cr quae ΒM 655.15 ex Herodiani περὶ πα9ῶν libro (Ιl p258.1 Lix) de ἅπαϲ habet: ἀμφίβολον (scil πότερον ἀφαίρεϲιϲ ἢ πρόϲοδοϲ). οὐδέποτε δαϲυνό- μενον α ἀφαιρέται. πῶϲ οὖν τὸ ξπαϲ γέγονε πᾶϲ; ἐπλεόναϲε τὸ α. πῶϲ δαϲύνεται τὸ ᾶ; τὸ γὰρ πλεονάζον ᾶ οὐδέποτε δαϲύνεται. vide etiam quae de initiali ε docent Apollonius et Herodianus, ille de pron. 52, 1: τὸ ἀφαιρούμενον ϲ (i e. quod ιmstto voce demi potes) ψιλοῦται, καὶ διὰ τοῦτο τὸ μὲν ἕϲτηκα δαϲύνεται, τὸ δὲ ἔϲτηϲα ψιλοθται, et Herodirnus pros.ll.ad Α 535: ψιλωτέον τὸ ἔϲταν, ἔπεὶ γίνεται εϲτὰν δὲ μεταϲτοιχεία (9 358). τὸ γὰρ αἰρόμενον ἐκ τοῦ ῥήματοϲ ἕ ἐν ψιλῷ πνεύ- ματ. ϲἕϲτηκα) δαϲύνεται, ἐπεὶ οὐκ ἀποβάλλει τὸ ε. rssrum. xv Ans. exse. I- 2 δείκνυμεν δὲ ὅτι-ρξαντο. nbi hoc demon- strait vel demonstraturus erat Apollonius7 in libro de pronomine nibil huius- modi invenitur. Βerodianns normas dedit, quae ἡμεῖϲ et ὑμεῖϲ aspero spiritu pronuntiari iobent. nam ex illo non solum ea derivanda sunt, quae apud Arcad 226,17 Schm. (Ι 545.17 Liz) leguntur: τὸ ῦ πάϲηϲ λέξεωϲ ὄρχον δαϲύνεται πλὴν τῶν Αἰολικῶν, sed sine ulla dubitatione ea quoque, quae anonymus tractatus περὶ προϲψδιῶν in scholiis artie Dionysianae 154,11 Βilg. (15.28 B ) docet: τὸ ῆ πρὸ τοῦ μ, εἰ μὴ ἐκ κλίϲεωϲ εἶη (ex. gr. in μέλλον), ἤ ἰωνικῶϲ κατὰ τὴν προϲθήκην τεθείη (velut in ἠμύω), ἢ ἑτέρῳ κανόνι κωλύεται (aferuntur ῆμαρ ῆμοϲ), δαϲύνεται, οἶον ἡμέρα μεροϲ ἡμερίϲ ἡμν ἡμᾶϲ καὶ τὰ ὅμοια (cir Lentzii pneuma- telogia 65). - 4 A~ in ng ὁ αιολευϲ ἐπεὶ δὲ (lege ἔπειδὴ) ψιλωτικόϲ ἔϲτι πρωτὸν εβραχυνεν ειτα εψιλωϲεν ειδωϲ οτ αἱ απο μακρα ρχομεναι ἀντωνυμίαι δαϲυνονται. ad ἄμμων cfr de pron. 95, 3 et quae HSehneider comm. 120 ad 95, 3 ex Ahrensii epistula profert. λουϲθαι. Βekker ante ὅπερ virgulam, ante μία punctum poenit et αὕτη scripsit. verba hand dubie lacunosa, ac fortasse post ἐνήλλαξε intercidit τοὺϲ κανόναϲ Hic queoquee idem anitmemdeertenddsem est quod nπormas ms3αet, exeepfones eect, i. e. ἰδίωμα φωνῶν (vide scholion in Adn. exeg. ad 8 16). sed quae illae re- deeim species mutationis normarum fuerint, fmoramus. nec magis petet, de qua exceptione ψιλώϲεωϲ hic sermo sit. gn ita dicta est necessitas, quae plu- rstiva pronomina person lia ἡμeϲ et ὑμMϲ cogit ut spirtu aspero pronuntientur, nqm leni, ut ἐμοῦ ἐμοί ? Ans. mm, msca scs. m Al.CBb. 1 δείκνυμεν] ente δ in A. rasura odius litterae δὲ] γὰρ et supra scr. δὲ B ψ 2 ἀπήρξαντο CB εἰ in ras A, A fort. η 1 εἰ γὰρ] εγε L ἀφήρητο L 3 ἐγίνετο l. 4 cθεν] δθκν B ηuse A in ng addit, vide in Adn. exeg. τὸ ἄμων primae voces sunt folii 102r L, ante ques Stadtmneller inseri vult: τὸ ῆ κατὰ 1ἄμμων] αμόν A. , όν in ῶ mutavit A , fμων L.CBb 4-p 182, 4 καὶ ϲυνεχὲϲ-διαφθείρουϲιν] haec verba, quae AHuttmsen ab hoc loco siena censet, ita defendi posse videntur, ut indicatum est in argumento § 75. Stadtmueller putat intex καὶ et ϲυνεχἔϲ nserendum esse: οὐδέποτε τὸ η, ἀλλὰ ε ἐν ταῖϲ κατὰ πρόϲωπον κλίϲεϲιν καὶ προϲτίθεται καὶ ἀφαιρεῖται, ἑώρων, ἕηκα, ἔειπα, ἀλλὰ κα τὸ ἔβη βῆ, ἔφη δῆ, καὶ ἐν ἀντωνυμίαιϲ τὸ ἑοῖ, ἑοῦ. καὶ διὰ τοῦτο αἱ ἀπὸ τοῦ ε ἀρξάμεναι ἀντωνυμίαι ἀναγκαίωϲ τὸ ε διαφθείρουϲιν. — ἠρκέϲθη οὖν ἡ ἔγκλιϲιϲ αὐτὸ μόνον διὰ τῆϲ μεταθέϲεωϲ τοῦ τόνου, ἤκουϲ᾿ ἥμων, λέγω ἀπολύτωϲ, τῆϲ τάϲεωϲ μετατιθεμένηϲ κατὰ τὴν ἄρχουϲαν· ἠδυνάτει γὰρ ἐπὶ τὸ προκείμενον μόριον προελθεῖν, εἴγε μέχρι τριῶν χρόνων τὰ τῆϲ ἀμοιβῆϲ τοῦ τόνου ἐγγίνεται. καὶ ἕνεκα τούτου τὸ καί ϲφεαϲ {Δ 284. 337 alibi} ἐξ ὅληϲ τῆϲ ἀντωνυμίαϲ μετέθηκεν τὸν τόνον, οὐ μὴν πάλιν τὸ ἡμᾶϲ. 131 b ἐν τῷ περὶ τόνων ἀκριβέϲτερον τὰ τοιαῦτα ἐπιδείκνυμεν.)

Κἀκεῖνο δ᾿ ἔτι ἔϲτι παραϲτῆϲαι, ὡϲ ταῖϲ μὲν ὀρθοτονουμέναιϲ c. XVIII ἀρκτικαῖϲ οὔϲαιϲ παρείπετο καὶ μετατίθεϲθαι τοῦ ἰδίου τόπου, καθὸ καὶ ἐν τάϲει καὶ ἐν τῇ παρεπομένῃ γραφῇ ἀνελλειπεῖϲ οὖϲαι οὐκ ἐκωλύοντο demi qκιdem pgctest μriοr voemiis ia ἡμῶν nam] ε littera additur st subotrahitux idtio verborum et pronominum [sed aella εocels praeter ε]. - itaque in pro- nominibus personalibus pluralis numeri nihii mutetur, ubi vim habent absolu- sm, praeter secenum, qui in priorem sylsbam retrahitur. in antecedentem enim vocem reici non potest, quis ἡμῶν ἡμῖν ἡμᾶϲ plus quam taes mores con- inent.) Aaαvκ. β 7θ. Atque apparet quam ob causam orthotonomena quidem abo initio enuntiati removeri possint, sed ineinata nonlicest invicem in initioenuntiati rssτm.sr Ans. exso 4διαφθείρουϲιν ἄποβάλλουϲι(134,Β παραφθείρουϲι). - 5 κουϲ’ ῆμων. cr 135, 26 de pron. 35,10. Euststh. ad α 166 1407, 40: ὅτι τὸ ἡμῖν καὶ ἡμῶν καὶ ἡμᾶϲ ἔγrλίνονται μὲν παρὰ τοῖϲ παλαιοῖϲ, οὐκ ἀναιλίνουϲι δὲ ἑτέρᾳ λέξει τὸν τόνον, ἀλλὰ ἀναπέμπουϲιν εἰϲ τὴν οἰκείαν παρολήγουϲαν. et Lehre qu. ep. 125. - ~ μέχρι τριῶν χρόνων. cfr183, 26 et de pron. et Enstath. locis laudatis. μnr. mr., mscs. scs. ia Al. Bb. 2 εηκα A, ἔοικα L, ἐηα 0Bb ἔειπα] verisimilius est Apoonium forma ἔειπον usum esse | οἵα A., corr A καὶ τὸ] καὶ om Β, τὸ om A. , add supra A ( ante καὶ in A rasura duarum litte- rarum | 8 ϲ, ἐo0) ἐοι οἱ A , οἱ in ἑοῦ mutavit Ah, ἔοι ὅcυ o L.CΒbq mte- esdentibδns et ordini casuum responderet οὖ ἔοῦ, οἶ ἔα. st deesse idstur exem- ulum omissae ε vocalis in pronominibus praeter μου, μοι, με. nam ἑοῦ et ἑοῖ exempla abundantis ε eunt, cfr de pron. 77, 11. 82, 20 fortasse intercidit ἐκεῖνοϲ κενὸϲ, cvr de pron. 58,11 -59, 8 4 οὖν) γοῦν L αὐτὸ Ab, αὐτοῦ LCB ψ B ἤκου’ A b, κουϲεν LB | ημων A. , ῆμων AL. Cb, ἡμῶν B β -6 τάϲεωϲ] α in ras A β 6 κατα τήν αρχουϲαν A in ng ἰ ἀδυνατέ L. CB γὰρ om C ἐπ] πρὸϲ B 7 επελΕειν A, sed supra scr. πρὸ prima manus | 9 A in ng ad καί ϲφεαϲ: επειδη τρίχρονον. AHottmanm desiderat mentionem ϲφέων genefSivi inclinati, quia perverse interpretatur ἐξ ὅληϲ τῆϲ ἀντωνυμίαϲ ex omnibus prono- minibus, non ex tota hac voce pronominsli 16 A in ng επει τὸ α μάιφον, scil in ἡμᾶϲ β 11 ante ἐν add καΕὡϲ L, ὡϲ B | τὰ τοιαῦτα om L (επ- δεικνυμενον A, sed ον paene totum erasum, ἔπεδείκνυμεν ), ἐπεδεξαμεν h, ἀπε- δείξαμεν L 1 12 δὲ omnes praeter A. ταϲ] ταϲ A. , corr A ψ 14 ἀνελιπεϲ LCBb τῆϲ μεταθέϲεωϲ· ἔκ γε μὴν τῶν ἐναντίων αἱ ἐγκλιτικαὶ προϲαπηρειϲμέναι πηρειϲμέναι προκειμένῳ τινὶ μορίῳ, ἐφ᾿ ὃ καὶ τὴν τάϲιν μετέθηκαν, οὐκ εἶχον ἐν δέοντι τὰ τῆϲ μεταθέϲεωϲ. ἐϲτέροντο γὰρ τοῦ παρεπομένου αὐταῖϲ ἰδιώματοϲ· πρὸϲ οὐδὲν γὰρ εἶχον τὰ τῆϲ ἐγκλίϲεωϲ μεταθέϲθαι. — ~~136 s~~ ἐντεῦθεν καὶ μόνωϲ ἐγκλιτικαὶ ἐπενοήθηϲαν ἡ ϲφίν καὶ ἡ ϲφέ καὶ ἡ μίν καὶ ἡ τοί διὰ τοῦ τ γραφομένη, καὶ ἡ παρὰ Δωριεῦϲιν τύ κατ᾿ αἰτιατικὴν πτῶϲιν, καὶ αἱ δυϊκαὶ τοῦ τρίτου προϲώπου· οὐ γὰρ ῥημάτων ποτὲ προηγήϲαντο.

Πάνυ μέντοι εὔηθέϲ ἐϲτι δόξαι τοὺϲ λόγουϲ διακρούεϲθαι ὑποθεμένου τινὸϲ τὰ ἐναντία, ὡϲ καὶ ἐγκλιτικαὶ πρὸ ῥημάτων καὶ ὁρθοτονούμεναι ἐν ταῖϲ προθέϲεϲιν μετὰ τὰ ῥήματα τίθενται, εἰ οὕτω τιϲ φαίη, ϲήμερον ἐλάληϲα κατὰ ϲοῦ, ϲήμερόν ϲε ἐθεαϲάμην, καί τυ φίλιππον ἔθηκεν {adesp. 43 A. Lyr. gr. Bergk4}. εἰϲ γὰρ τὸ τοιοῦτο τὰ τῆϲ ϲυντάξεωϲ ἀπεδείχθη, ἵνα καὶ τὰ λεληθότα 132 b τῶν ὑπερβατῶν, ὄντα καὶ κατὰ τὸ ϲύνηθεϲ, ἔχηται τοῦ ἀκολούθου λόγου, pom. namqne haec non heberent quo accentum suum refcerent. ideo nonnullae pronominum formae quae semper inclinentur ex enuntiati principio exclusae sunt. Aaevκ. β 77. Hegulae quas proposuimus haudquaquam evertuntur, siquis exempla adfert, in quibδus orthotonumena cum prsepositiombus coniuncta post verba collocantur aut inclinsmta ante verbe. nam propositae sunt normas, ut hypsqbδata agnoscerentur, quae non solum apud poetas, sed stiam in prosa oratione, fn vulgari sermone occurrunt. itaque aιgumentatio fle aeque per- vεrza est ac siquis coniunctiones contnustivas (εἰ, εἴπερ, εἰδὴ, εἰδήπερ) et subο- coninmsfivss (ἔπεί, ἐπείπερ, ἔπειδή, ἐπειδήπερ), quis non semper in initio cona- etructemum condiconahium aut cossalsem] collocantur, in praepositivarum con- iuncfionum noumerum referendas esse neget. τzsrικ. sτ ~Ans. sxκe. Β οὐκ εἶχον ἐν δέοντι. Eayser′. non αdεiζeὅαnt. - 4 τὰ τῆϲ ἐγκλίϲεωϲ τὴν τάϲιν. λλ- 7 e de pron. 39, 12: μόνωϲ ἐγκλίνονται αἰ τοῦ τρίτου δυικαί, καὶ ἡ μίν, αἶ τε μονοϲύλλαβοι ϲφίν καὶ ϲφέ, ἢ τε διὰ τοῦ τα. - 6 et 13 ad so eft 15,12.120,12. de pron. 54, 11. Ans cuc, usos. sos. s Al. Bb. 1 θέϲεωϲ primae litterae sunt fol 102ε L γε om A’, edd ante αἰ add εἰπeν L, καὶ Ϲ, εἰπὲν καὶ BB 1 1- 2 προϲα- πηρειϲμέναι] ηρειϲ Aᵗ ia ras 5 2 προκειμένῳ]κin ras A | ἐφ’ῷ AL. 3 ἐϲτε- ροῦντο LC, sed in L ex ἕτερον τὸ ab P factum, quae eadem manus supra οῦ scripsit ὑϲτεροῦντοϲ Β sd τοῦ παρεπομένου in ng A : του τὸν ιδιον τόνον εαερειδειν ετερω 4 γὰρ om L 1 Βἁ exspectatur propter antecedentia id, quod in agumento expressum est: καὶ α μόνωϲ et virgula ante ἡ ϲφίν et postea lin. προϲώπου, οὐ ῥημάτων sine γὰρ sed Ap. ipse corrigeretur hac mutatione ᾶ alterum εttertium καὶ om L Ac in ng: ϲφιν ϲφε μιν τοι τυ αιτιατκη εγrλι νονται (Β-6 καὶ ἡ μίν om | 7 αἰ om B β 8ὲ -p 184, 14 aptius post § 72 legerentur 1 1θ τινα A. 1 post καὶ add αἰ L. καὶ om h | ἐγκλιτικά] rectius dixisset ἑγκμινόμεναι l posterius κα om L, edd 11 ἐν ταϲ om Β ϲύν ταῖϲ legi voluit P Schoemann, quam coniecturam commomdat 128,20 defendit ἐν τϲ HSehneidex l 473 conlatis 128,14. 336,17 τίθεντάι] ιθεν L in ras εἰ οὕτω] fol 28ε A. 1 14 τοιοῦτον CB prius τὰ] παρὰ B καὶ μὴ μόνον τὰ παρὰ ποιηταῖϲ ὡϲ ἐξαίρετά τιϲ ὑπολαμβάνοι. ἡ γὰρ δέουϲα κατάϲταϲιϲ τοῦθ᾿ ὑπαγορεύει, ϲήμερον ἐθεαϲάμην ϲε, τοῦ ἐπιρρήματοϲ ἐπὶ τὸ ῥῆμα φερομένου καὶ τῆϲ ἀντωνυμίαϲ ἐπὶ τὴν δέουϲαν θέϲιν τῆϲ ἐγκλίϲεωϲ, καὶ ἔτι ἐπὶ τῆϲ ὀρθοτονουμένηϲ κατὰ ϲοῦ ἐλάληϲα, καὶ ἔτι ἐπὶ τοῦ καί τυ φίλιππον ἔθηκε, καὶ ἔθηκέν ϲε. ὡϲ εἰ καὶ ἐπὶ τῶν ϲυναπτικῶν τιϲ ὑπολάβοι ἢ καὶ ἐπὶ παραϲυναπτικῶν μὴ ἵϲταϲθαι τὸ καὶ ἀρκτικοὺϲ αὐτοὺϲ εἶναι, εἰ φαίημεν φῶϲ ἐϲτιν, εἰ ἡμέρα ἐϲτίν. αὐτὸ γὰρ μόνον τῇ ϲυνθέϲει τὸ εἰ ἡμέρα ἐϲτίν δευτερεύει, οὐ μὴν τῇ διεξοδικῇ ἐπαγγελίᾳ· πρῶτον μὲν γὰρ ἐπιδέχεται ἡ διάνοια τὸ εἰ ἡμέρα ἐϲτίν, καὶ τότε ἐπιδέχεται τὸ φῶϲ ἐϲτιν, καὶ οὐ πάντωϲ οὐχὶ προτακτικὸϲ ὁ εἴ ϲυναπτικόϲ, ~~137 s~~ καίτοι γενόμενοϲ καὶ ὑποτακτικὸϲ ἐνίοτε, οἵ τε παρὰ τοῦτον ἐϲχηματιϲμένοι.

Recto etnore pronuntiantur etiam ea pronomina, quae ira incensi proferimus.

Ὀρθοτονοῦνται καὶ ὅϲαι ἐκ προϋπηργμενηϲ χάριτοϲ τὴν ἐναντάν διάθεϲιν ὁμολογοῦϲιν, ἐμοὶ ἐτόλμηϲεν ταῦτα ποιῆϲαι, ἐμὲ 4aem sm~ Aaovκ. β 78, Tam quoque pronomina recto tenore pronuntiamus, cum ~- irati de ingrais loquimur, qui pro benefcio nobis iniuriam intulerunt, vel de eliis, qui nos iniuria afecerunt. rssrκ. er Anx exso. 1θ pro διεξοδικῇ ἐπαγγελίᾳ coniecimus in Emend. App. 6 διανοητικῇ ἑπακολουθίᾳ, quod Schoemann’ probare videtur. sed fort. scripsit Ap. quod ruditum est. Eayser5. Deμtet διεξοδ. ἐπαγγ. niet die Iδrt- schreieeade Ausdruεἔe δrm gedgnd aso et alio loco: Pe Ecnanee dωcλ eom Eom- sequmter Ausenandersetzung geὸrauελt εiehtig sein. Apud artis Dionysianae scholiastae, Apmlonii asseclas, ribus locis διεξοδικόϲ nomen legimus, 175.9 Βilg. (754.25 Β.): ἡ ἀπὸ διανοίαϲ ἐκπεμπομένη καὶ εἰϲ διάνοιαν ἀνερχομένη (scil ἡ τοῦ ἀνθρώπου φωνή),καὶδιεξοδικὴκαλεται·διεξοδικὴνδὲκολοθμεν τὴν ἐγγράμματον ... ἦϲ ὁ νοῦϲ εἰϲακούων διέξει τὰ ϲτοιχεῖα, et 214.11 Βilg.(840,19 H.): δ5 ἐνταῦθα. (in λόγου defnitione Dionysiana) νοεῖν λόγον τὸν διεξοδικόν, τὸν ϲυνιϲτάμενον ἐκ τῶν μερῶν τοῦ λόγου, εἰ 355,14 Hilgz: Λόγον δὲ ἐκάλεϲεν ἐνταθθα (Eionysius in deθnitione) τὸν διεξοδικόν, τὸν ἀναπληρούμενον ἐκ τῶν μερῶν ⟨τοῦ λόγου). ἐπαγγελία autem apud Apohonium signRcatto est: vide 205. 13 ἐπαγγελία τοῦ ἐϲομένου, et de coni 216,14: ἡ ἐπαγγελία τῶν διαζευκτικῶν (coniunctionum dis- innctivarum) ϲἑνὸϲ θπαρ⟩ξιν ἐπαγγέλλεται, τοῦ δ’ δπολειπομένου ἀναίρεϲιν, item. ἔπαγγέλλεϲθαι sgcre, ut etiam 10,3. 20,23. 31,28. de pron. 10,5. 14,23. 15.27. - 1ξ 14 οἴ παρὰ τοῦτον ἐϲχηματιϲμένοι ~ coniuactiomes a5 εἰ drueataε, ut εἶπερ. 1θ ὁμολογοῦϲιν sgticant,dieSarant. cfr Adn. ex. ad 86.1 huius ed. Aοs. cmιr, mosea scs. is Al.βb. 1 ὁπολαμβάνοι) fol 103r L ὑπολαμβάνῃ CBb ψ 4 τοϲ ὁρhοτονουμέοιϲ B β 6 τυ in ras A 7 εί em L. τῶν om B β 8 ἐε om B (post ἐπ add τῶν C κxὶ ἀρκτκοὺϲ] καταρκτικοῦϲ Β || 9 ante φαίημεν add κε L. CB εἰ in ras A θέϲει L, quod coniecit AΒutt- msnn β 16 εὸ] τὸ6 B εἰ in res A ἔξοδικ B ἀπαγγελίᾳ CΒb q 11 κί in ras A, om B β 13 κdὶ post γενόμενοϲ in A paene erasum om ceteri 1ente ἐνίοτε in l. δὲ, sed inductum οἶ τε παρὰ τοῦτον ἐϲχηματιϲμέοι editiones per- peram cum subsequenti ὀρθοτονοῦνται coniunxerunt, ac b idcirco αἰ-ἐϲχηματιϲμέ- ναι scripsit παρὰ ALb, περ B τούτων 15 A in ng περί τῶν ὀρθοτονουμένων αντωνuμιων ὑπέμεινεν ὑβρίϲαι. καὶ ϲαφὲϲ ὅτι ϲυντείνει πάλιν ἐπὶ τὸν προειρημένον λόγον. τοιοῦτον γάρ ἐϲτιν· ἄλλον ὤφειλεν ὑβρίϲαι, οὐκ ἐμὲ τὸν παρ᾿ αὐτῷ τίμιον. ὁ αὐτὸϲ λόγοϲ καὶ ἐπὶ τῶν παραλαμβανομένων ἐκ 133 b προϋπηργμένηϲ ἀδικίαϲ, δεῖ ἐμοῦ ὁρῶντοϲ ἐκεῖνον αἰκίζεϲθαι· οὐκ ἄλλου γὰρ ἢ ἐμοῦ τοῦ προαδικηθέντοϲ.

Ὀρθοτονεῖϲθαί φαϲι καὶ τὰϲ πεπλεονακυίαϲ, λέγω τὴν ἐμεῖο De orthotonesi formarum ἐμεῖο σεῖο εἷο ἑοῖ ἐέ. καὶ τὰϲ ὁμοίαϲ, πάνυ εὐλόγωϲ, πρῶτον καθὸ ϲύνεϲτι πάλιν ἡ ἐν αὐταῖϲ διαϲτολή, εἵνεκ᾿ ἐμεῖο κυνὸϲ κά Ἀλεξάνδρου ἕνεκ᾿ ἀρχῆϲ {Z 356}· οὐ τοῦτο δέ φημι, ὅτι ἐὰν μὴ μετὰ τοῦ ῑ λέγηται, οὐ πάντωϲ ὀρθοτονηθήϲεται, ἐπεὶ ἰδοὺ καὶ τὸ δίχα τοῦ ῑ, ϲέο δ᾿ εἵνεκ᾿ ἀϋτή τε πόλεμόϲ τε {Z 328} πρόδηλον γὰρ καὶ ἐκ τοῦ ϲημαινομένου καὶ τοῦ ἕνεκα ϲυνδέϲμου, καθὼϲ ἐπεδείξαμεν. — δεύτερον οὐκ ἄλλωϲ οὔτε πλεόναϲμά τιϲ ἐπινοήϲειεν οὔτε ἔνδειαν, εἰ μὴ πρότερον ἡ φωνὴ ὁλόκληροϲ ἐπιδειχθείη, ἴνα μὴ τὸ ἐγγενόμενον πάθοϲ τὸ ἕτερον ἀποτρίψηται, λέγω τὴν ἔνδειαν ἢ τὸν ~~138 s~~ πλεοναϲμόν. καὶ περιϲϲὸν εἰϲ τὸ τοιοῦτο παρατίθεϲθαι· ὁ γὰρ λόγοϲ προφανήϲ. οὐχὶ οὖν πλεοναϲμὸϲ ἐγγενήϲεται ἐν ἀντωνυμίαιϲ οὐχὶ αὐτῆϲ Aaevκ. β 7ξ. Eliam eae pronominum personalium formae, quibδus ex ab-- undanti adiscta est ι vocalis, velut μεο, recto tantum tenore proferri debent, primum quis ne hae quidem usu pantur nisi ubδi oppositio ft. - deinde inte- gris tantum vocibus aliquid aut additor ex abundanti aut demitur,ne ea afectio, quam antea vox passa est, leonssmum aut defectum deterat obscuretve. inte- grae autem pronomoinnm formsε, ex quibos ἐμεῖο et imiles factae sunt, rectum αxsrε. er Ans. exse. 4 δὲ ἐμοῦ-αἰκίζεϲθαι. ponendus es4 ante oc9dlo8 meos. - θ-p 18θ, 8 ox de pron. 38.20-27. - 14 ἐπεδείξαμεν: 125,22. - 15 17 vide Arg. sed dobiteαi licet, an enuntiatum fnsle sic intoιpretandum. eit: ae noea αfectio quae accessit, pleoιasmus au4 defectus, eas deterat, quan vox emec p3s80 est. Ans. eur, nscs. sca im A l. Bb. 1 ὑβρίϲαι] fol 103v l. 1 προκείμενον Β A ng τὸν δηλουντα διαϲτολήν 2 τοιουτοϲ A | Β καί επι A. , κάπ A I,)Bb 4 προῦπαρχούϲηϲ ἀδείαϲ et supra ηργμένηϲ ἀδικίαϲ B 6 A ng περὶ τῆϲ ἐμέο β ~ καθὸ] καθον A, ὁ in ras L 9 ξανδρου] fol 29~ A. Γ ἀρχῆϲ voca- bulum in hunc versum irrepsit ex Γ 100 pro dτηϲ etiam in nonnullis lliadia codicibus, vide anot. ALudεichii 16 οὐ] καὶ CB φημι] φαϲι C | ἐὰν HSehneider, κἆν codd et edd. μὴ om A |ι in ras A Α ng περὶ του ϲέο καί ϲεο 11 τὸ om L.B 12 εἵνεκεν L πόλεμοϲ, quod omnes codd. exhibδent, recte ne Hekkerus quidem in πτόλεμοϲ correxit. vide adn. Ludεichii ad Homeri locum 13 καί ἐκ A. , κdκ A et ceteri | posterius τοῦ om l.ϲB 14 οἵωϲ x , corr A post ἐπινοήϲειεν ThMathias I 74 intercidisse putat ὅν, quo apud Ap. carere possumus: vide Adn. exeg. ad 64, 4 huius ed. | 15 ἐπδειχθείη ὁλόκληροϲ B ⟨μὴ) add hmlig 16 γινόμενον l. 17 πλεο- ναϲμόν) fol 104r L τοιοῦτον omnes praetex A β 18 post ἐν add ταϲ C8 ante posterius οὐχὶ in A rasura duarum littera um, qua fortasse deleta est μὴ negatio, atque haec iuxta alteram recipienda esset (err 84, 10). nec tamen mplex οὐχὶ οfensioni est, quamquam pa ticipium vim habet eondicionslem: cfε 19.3. soe.27. 325,16. πρότερον ἐντελοῦϲ οὔϲηϲ· ἐντελὴϲ δὲ καθεϲτῶϲα μόνωϲ ὀρθοτονουμένη ἐϲτίν. ὑγιῶϲ ἄρα τὸ ἐγγινόμενον πάθοϲ ὁμολογεῖ ὁλόκληρον τὸ ἀφ᾿ οὗ ἐγίνετο· ἦϲαν δὲ ἐντελεῖϲ αἱ ϲὺν τῷ ε λεγόμεναι, καὶ οὕτωϲ αἱ πλεονάϲαϲαι μόνωϲ ὀρθοτονοῦνται. — τρίτον τὸ μέγιϲτον μέγεθοϲ τῶν ἐγκλιτικῶν τρίχρονόν ἐϲτι· πῶϲ οὖν ἡ ἐμεῖο ἐγκλιθήϲεται; — ἀλλ᾿ οὐδὲ ἡ ϲεῖο, κἂν τρίχρονοϲ ᾗ. εἰ γὰρ τὰ ἐγκλιτικὰ μόρια κατάφορα περὶ 134 b τοὺϲ ἐλάττοναϲ χρόνουϲ, πῶϲ οὐχὶ αἱ πλεονάϲαϲαι χρόνῳ ἀντωνυμίαι εἰϲ τὸ ἐναντίον τῆϲ ἐγκλίϲεωϲ μεταϲτήϲονται;

Καὶ ὁ τοῦ ε δὲ πλεοναϲμόϲ, ἐν τῇ ἑέ - ἑοὶ καὶ ἔτι ἐν ταῖϲ ϲυζύγοιϲ ἐγγινόμενοϲ, πολλῷ μᾶλλον ἐπιϲπᾶται τὴν ὀρθὴν τάϲιν. εἰ γὰρ αἱ ἀπὸ τοῦ ε ἀρχόμεναι ἀντωνυμίαι, ἡνίκα ἐγκλίνονται, παραφθείρουϲι τὸ ε, ὡϲ ἐν τῷ δόϲ μοι, ἄκουϲόν μου, πῶϲ αἱ τοῦτο πλεονάϲαϲαι οὐ τὰ ἐναντία τῆϲ ἐγκλίτῆϲεωτῆϲ ἀπαιτήϲουϲιν καθάπερ καὶ ἐν τοῖϲ προκειμένοιϲ ἐδείξαμεν.

De orthotonesi dualis pronominum personalium I et Il personae et de inclinatione dualis personalium III personae.

Ἀλλὰ καὶ αἱ δυϊκαὶ τοῦ πρώτου καὶ δευτέρου προϲώπου μόνωνϲ ὀρθοτονοῦνται διὰ τὸν τόνον τῆϲ βαρείαϲ. προευθέτιϲται γὰρ τὰ ἐγκλιτικὰ μόρια ἐπὶ τέλουϲ ἔχειν τὴν ὀξεῖαν, ἢ φύϲει ἢ δυνάμει (λέγω ~~139 s~~ δὲ δυνάμει διὰ τὰ περιτῆϲπώμενα), ἵνα ἡ τοῦ τόνου ὑποϲτροφὴ τὸ μὲν tenorem habent, ergo etiam formae inde natas habere debent. - tum cose vοcea plus tria tempora haboent, qualis ἐμεῖο est, inclinari nequeunt. - ac ne ϲεο quidem inclinari potest, quia auctio temporum orthotonesin fugitat. Aaovκ. ὲ 80, Eas quoque tertiae personae pronominum formas, quibus ab initio ε adiectum est (ὲέ, ἐo), inclinare non licet. Aauvκ. q 81. Etiam duales primae et secundae personae encliein respuunt, quia barytoni sunt. rssrm. xv Ans. exse. 4 etc 130, 25. - 8-18 eft de pron. 38,28seq. et 83,12 -22. 10 ἐπιϲπᾶται. cfr 100,9.115,26.118,28. 256,14. - 12 αἰ τοῦτο πλεονάϲαϲαι. πλεονάζειν cum datίvο est abundare ὅliqua re, ut 4,23. sed etiam πλεονάζειν τι dictum est, siquid ex abundanti additur, velat EM 84.17: οἴ Αἰολεϲ (in ἄμμι) ϲυϲτέλλουϲι τὸ ῖ καὶ βαρύνουϲι καὶ πλεονάζουϲι καὶ ἕτερον ϲύμ- φωνον, et 128.4B ad ἀπορρυήϲεται: αί εἰϲ φωνήεντα λήγουϲαι προθέϲειϲ, ἐὰν ϲυντεθῶϲι μεθ’ἑτέραϲ ϲυλλαβῆϲ ἀπὸ τοῦ g ἀρχομένηϲ, πλεονάζουϲι καὶ ἕτερον ρ. -- 18 ἐν τοῖϲ προκειμένοιϲ, in eis quae modo exposuimus ( 72). - 14 cfr de pron. 38,9-15 et synt. 181,25. 15B προευθέτιϲται. er 309, 7 προευθετιϲμένων. -- 17 δποϲτροφὴ de retractione accentus ut ὑποϲτρέφον 308,8. μAns. omr., μasca. scs. ix A L. Bb. 1 δὲ] δή A. 2 prius τὸ om B Β εγινετο A. , ἐγένετο A et ceteri 5 6 οὐδὲ ἡ ϲεο] οὐ δεήϲειε ALϹ, οὐ δεήϲει B, emendavit Sophianus 6 περὶ codd., ἐπὶ b cum ceteris edd , forsitan recte, cr de adv. 1θ9, 28 κατάφορα ἐπὶ τὸ παροξύνεϲθαι λ ng τα εγλιτικα μορία καταφορα περί τουϲ ελαττοναϲ χρονουϲ 3 ἐε ἔοι A, ἕε ἕοι A.Cb, ἕε καὶ ἔοι B. ad accentum ἑέ ἑοῖ cfr de pron. 82,20. 83.12seqq. Lobeck Pathcl. elem. l χ 60 ( ϲυζυγίαιϲ C 16 ἐπιϲπᾶται Βb, ἐπιτάϲϲεται A L quod non defenditur eis Thueydidis (V1 e1τ, 2) vel Menophontis An. VI 5, 9) locis, ubi ἐπιτάξαϲθαι inveritur ( αί om LB 12 τοῦτο] τούτψ CBb5 οὐ τὰ] fol 104v L. 1 4 ~ν ng περί τῶν δυικῶν του πρωίου καί δευτέρου προϲωπου 1λ X ng οτ τα βαρυτονα ου δυνανται εγιλινεϲθαι 1 προηυθέτιϲται CBb 16 ἔχει , ν add A 18 -17 λέγω δὲ δυνάμει A. in ng habet ab A 17 ἀποϲτροφὴ vult HtSchneider lI p 591 3) προκείμενον ὀξύνῃ, αὐτὸ δὲ μεταϲτήϲῃ εἰϲ βαρεῖαν τάϲιν· ὅπερ ἐπὶ τῆϲ νῶϊν καὶ ϲφῶϊν οὐκ ἠδύνατο ἐγγενέϲθαι.

A γοῦν κατὰ τὸ τρίτον πρόϲωπον μόνωϲ ἐγκλιτικαὶ μόνωϲ καὶ ὀξύνονται, τε ϲφωέ καὶ ἡ ϲφωΐν· ἐπεὶ τίϲ ἡ αἰτία τοῦ μὴ βαρύνεϲθαι αὐτάϲ; ἔνθεν τὸ εἰμί καὶ φημί ὠξύνθη, διὰ τὴν ἐποῦϲαν αὐτοῖϲ ἔγκλιϲιν, καίτοι τῶν ῥημάτων καταφερομένων εἰϲ τὴν ἐπὶ τέλουϲ βαρεῖαν. τὰ πύϲματα οὐκ ἔϲτιν ἐγκλιτικὰ διὰ τὸ βαρύνεϲθαι, τά γε μὴν παρακείμενα αὐτοῖϲ ἀόριϲτα, 135 b ἐπεὶ μᾶλλον ἐν τῷ τέλει ἔϲχεν τὴν ὀξεῖαν. (ρὐ τοῦτο δέ φημι, ὅτι τὰ ἀόριϲτα μόνωϲ ἐγκλιτικά ἐϲτιν· ἀλλ᾿ εἴ τι τῶν τοιούτων μορίων ἐγκλιτικόν ἐϲτι, τοῦτο καὶ ἀόριϲτόν ἐϲτιν, ὡϲ τὸ ἦλθέν τιϲ, ἦλθέν ποτε.) καὶ ἔνθεν δείκνυται ὅτι τὸ τίϲ ἀοριϲτούμενον μᾶλλον ὀξύτονόν ἐϲτιν, πευϲτικὸν δὲ καθεϲτὼϲ τῷ λόγῳ ἐπὶ τῆϲ ἀρχούϲηϲ ὀξύνεται. ἔϲτιν καὶ ἄλλα παραθέϲθαι.

Προῦπτον οὖν ὅτι καὶ ἡ ἐκεῖνοϲ καὶ ἡ οὗτοϲ ἀνέγκλιτοι διὰ Inclinari nequeunt ἐκεῖνος et οὕτος. τὸν αὐτὸν λόγον, προϲτιθεμένου τοῦ ὅτι καὶ δεικτικαί εἰϲιν ἤν δὲ παρεπόμενον Aaαvκ. 82. Teertise vειo personae duales (ϲφωέ, ϲφωὶν) et inclinentur et οxytoni sunt. etenmm ob eandem causam Praem tenorem non habδent, ob quam εἰμί et φημί verba stque indefrita nomina et adverbia oxytena sunt: quis οxy- tena tantum inclinabilia sant, bsrytona inclinationem non admittunt. Aaαvκ. β 8ξ. Htiam ἐκένοϲ εἰ οὖτοϲ inclinafionem respuunt propter bary- tonesin. accemit qnod demonstrativa sunt. rssτrε. er μAns exeo. B μόνωϲ ἐγκλιτικαί. cir 181, 26 de pron. 39,1ξ. - B Choerob. ia Theod. D 39ε.17 Βlgg. (849,23 O ): διὰ τοῦτο ταῦτα (sci τὸ εἰμί καὶ τὸ φημί) ὅξύνονται, ἔπειδὴ ἐγιλιτικά εἰον . . . τὰ δὲ ἐγκλιτικὰ αὐτὰ καθὲ- uυτὰ ὄντα ἐν τῇ τελευταίᾳ ϲυλλαβῇ θέλουϲιν ἔχειν τὸν τόνον, οἶον ἔϲτί τινῶν πώϲ τέ. - 8 et 11 μ3λλον non tam augendi, quam corrigmndi vim habet ~ petiκs, eiemeξr, ut 39,2. 79,16 alibi. - 8-ξ nomina et adverbia indefnits, ut τινῶν ποτέ, nonnumquam recto tenore proferuntur, qui est acutus aut circum- fexms in exitu vοcfε. - 12 τῷ λόγῳ ex orotonis sementia. ans. cur., aasεs. sos. im Al.CBb. 1 ὀξύν et post ν 1asora unius vel dua- rum litterarum L |μεταϲτήϲει L 2 νοῖ CBb ϲφῶιν om A. , add A καἴ ϲφῶιν om LCBb | οὐκ] fol 29v A | ἐγγίνεϲθαι L. 3 τοῦ τρίτου προϲώπου B κωὶ om B β 8- 4 ϲφῶε καὶ ἡ ϲφῶιν L | Ac ng: ἡ ϲφωιν καί ϲφωέ εἰ εγλιτικαί εἰϲιν 1 4 ἔνθεν Soph. bo, εθεν A, ὅεν l. CB ΒB ἐποῦϲαν] π in ν mutavit I θ post τὰ intercidit fαntasse τε |πύϲματα] alterum α A. habet ab A Α ng περί τῶν πυϲματων 1 Β μᾶλον] πάλιν ci. Hekker in adn. οὐ τοῦτο] fol 105~r L. 1 8 - 9 ταοριϲτα A. , corr A 8 ἐϲτιν] εἰϲιν L. αλλ A. cum ceteris, dllterum α add A ψ 10 ϲ ἐν τῷ λθε B 11 A ng περί του τιϲ. ὅτι ὀπερδήποτε τῶν πυϲματων εγκϲινεται τουτο αοριϲτον εϲτν Γante μᾶλλον add μὲν CB 18 καθεϲτὸϲ AΒb τῷ λόγῳ] HSchneidex l 473 ci. ἐν λόγῳ conl. 200. 25. vide Adn. exeg ἐπί edd Chlig. assentitur Eayser ὀξόνεται ALb, ὀξύνεται et supra scr. ἢ βαρύνεται Β, βαρύνεται C 13 ἐϲτιν A, ἔϲτι b, ἔϲτι δὲ ceteri ἐε add Chlig ( 14 A ng περί τηϲ εκεινοϲ καί ουτοϲ oὕν] δὲ L. ente διὰ add εἰϲι CB γ 15 ὅτι A Lb, ι ceteri ταῖϲ ἐπιτεταμέναιϲ κατὰ δεῖξιν τὸ μὴ παραφθείρειν τοὺϲ τόνουϲ, καθὼϲ ἔϲτι τηρῆϲαι ἐπὶ τῶν προκειμένων.

Inclinari potest αὐτόν.

Ὁ προκείμενοϲ λόγοϲ ἀναγκαίωϲ διδάϲκει ὡϲ ἀναλόγωϲ ἡ ~~140 s~~ aὐτόν αἰτιατικὴ τὴν ἔγκλιϲιν παρεδέξατο· ἡ γὰρ αὐτόϲ ὠξύνθη· ἀπέωϲτο γὰρ τῆϲ δείξεωϲ καὶ ἡ μετάληψιϲ τῶν κατὰ τὸ τρίτον πρόϲωπον, οἷϲ παρηκολούθει καὶ τὸ ἐγκλίνεϲθαι. — ἀλλὰ διὰ τί ἐπὶ τῆϲ ὀνομαϲτικῆϲ οὐκ ἐγκλίνεται ϲαφὲϲ ὅτι δι᾿ αὐτὴν τὴν πτῶϲιν, καθότι καὶ ἡ ἐγώ καὶ ἡ ϲύ καὶ αἱ ϲύζυγοι. τί οὖν οὐχὶ καὶ ἐπὶ γενικῆϲ καὶ δοτικῆϲ φαίημεν ἂν διὰ τὸ τετραχρονεῖν. «ἀλλὰ καὶ ἐπὶ τῆϲ ἡμῶν καὶ ἐπὶ τῶν τετραχρόνων τὰ τοῦ λόγου μάχεται. εἰ γὰρ καὶ τὴν τάϲιν οὐκ ἀποβάλλουϲιν, ἀλλ᾿ αὐτήν γε μετατιθέαϲι κατὰ τὸ ἄρχον μέροϲ, ὡϲ ἐν τῷ ἄκουϲον ἥμων· ὅπερ οὐ παρηκολούθει καὶ ἐπὶ τῆϲ αὐτῷ ἢ αὐτοῦ.» καὶ τὸ τοιοῦτον ἔχει ἀπολογίαν· εἰϲ γὰρ ὑποϲτολὴν τὴν τοῦ 136 b Αἰολικοῦ τὰ τοῦ τόνου παρεπέμφθη. — διὰ τοῦτο καὶ ἡ αἰτιατικὴ Aaovκ. β 84. Hinc patet αὐτόν inelinstionem iure admittre. nam αὐτόϲ οxytonum est, ac demonstratione cxet non solum pronomen personne tertiae personae ipsum, sed stiam ea vox, quae illius vice fungitur. nec non apparet, quibδus de causis ceteri casus accentum non inclinent ac ne reαshant quidem. quibδus impedimentis cum liber sit accusativus, inclinari potest. perperam enim. censetur αὐτόϲeam obcausam non inclinari, quia genera divεαsis formis distinguat. τssrκ. er Ans. sxao Β-p188,6 eft de pron.61,14. Lehre qu. ep. 124 - 4 et B utrumque γὰρ inducit rationem qua confrmatur αὐτόν inclinari posse. eft duplex ἡνίκα 5,15 et duplex εγε 31,24 et 26. B ἡ μετάληψιϲ τῶν κατὰ τὸ τρίτον πρόϲωπον nominsmtux αὐτοῦ αὐτῷ αὐτόν, quis personalia pronomine teftiae personne οὖ οἶ ἕ, ubδi inclinata sunt, in illa μεταλαμβάνονται, si Homericus usus in vulgarem conveftitur vide de μετάληψιϲ et μεταλαμβάνεϲθαι vocabulorum usu Lebrsii Arist. 1θseη. 1ξ - 14 εἰϲ ὑποϲτολὴν τὴν τοῦ Αἰολικοῦ. u4 amoeeαtur peces didectt aeolicae, quae exsisteret, si pronontiaremns αὔτου αὔτψ. an. διαϲτολὴν scribendum 7 BΒehneider comm. 137 ad 119. 3 vult ὑποϲδια⟩ϲτολὴν. Anx. omr, οscs. scs. im AL. CB b. 1 τὸ A b, τοῦ ceteri β B προκείμενοϲ Ab, παρακείμενοϲ ceteri A ng περί τηϲ αυτόϲ β 4 ϲαὐτὸν-γὰρ) add Ohlig HSchneide comment 865 locam sanari putat, si scribetur: ἀναλόγωϲ ἡ αὐτόν ἐνεκλίθη ἀπέωϲτο γὰρ. Eayser nihil mutandum esse censet, sic inter- pretatus: μie xgfonierung des Prronomens αὐτόϲ λat ihεen Grμsd daris, da6 es scλt ePtscλ st es ha2t es xstono aucλ f λrgλet, enλlitκλ sm eerdes, abr nur im AAλusαρiε. Stadmueller putavit suffoerε hanc mutsfonem: ἡ αὐτόν ὠξύνθη ἁ καὶ om Bb Schoemann art ὅ4 poscit ut post μετά- ληψιϲ inseratur ἀντ. vide Adn. exeg. τὸ om B 6-7 Aλλὰ-ἐγκλίνεται. om B 6 ονοματικηϲ A. A ng περί τηϲ αυτου καί αυτω 1 8 ε ϲύζυγοι] fol 103ε L. retium καὶ om B quartum καὶ om A. , add A β 10 ἐε τῶν] n ἑτέρων7 11 Ἁλλ’ om A teste Βekkero, sed non ~uttentagio αὐτήν] αὐτ5 A LB μετατιθeϲι C κατὰ] ἐπὶ L.’ ψ 12 παρακολουMε B κfπί omnes praeter A αὐτῷ Lb, αυτο A. , corr A , αὐτῶν CB. vide A ad sub- sequentia verba 1ξ ng οἴ γὰρ αιολειϲ αὕτου καί αὔὔτω λεγουϲι τν] τὰ B ψ 14 καὶ om A πτῶϲιϲ ἀπολυθεῖϲα τῶν ἐμποδιζόντων, λέγω τῆϲ τε πτώϲεωϲ καὶ τῶν χρόνων, ἀναγκαίωϲ τὴν ἔγκλιϲιν παρεδέξατο. παραπεμπτέον γὰρ ἐκεῖνον τὸν λόγον, καθ᾿ ὃν αἱ γένουϲ παρεμφατικαὶ ἀνέγκλιτοί εἰϲιν καὶ διὰ τοῦτο οὐκ ἐγκλίνεται ἡ αὐτόϲ· γένοϲ γὰρ οὐκ ἐπίϲταται ἡ ἔγκλιϲιϲ οὐδὲ ἄλλο τι τῶν παρεπομένων, ὅπου γε καὶ ἐν ϲυνδέϲμοιϲ καὶ ῥήμαϲιν καὶ ἔτι ἐν ἐπιρρήμαϲιν ἐγκλιτικὰ γίνεται καὶ ἐν τριγενεῖ τῷ τίϲ.

~~141 s~~

Εἴρηται οὖν διὰ τί ἡ ἐκεῖνοϲ καὶ ἡ οὗτοϲ οὐκ ἐνεκλίθηϲαν. Inclinari nequeunt articuli, pronominum vice funguntur. Ἀλλ᾿ οὐδ᾿ ὅτε ἄρθρα εἰϲ ϲύνταξιν ἀντωνυμίαϲ παραλαμβάνεται, ἔγκλιϲιν ἀναδέχεται, οὐ καθὸ γένουϲ ἐϲτὶ παρεμφατικά, ἀλλὰ καθὸ ἄρθρα ὄντα τῇ φύϲει ἀδυνατεῖ εἰϲ ἔγκλιϲιν παραλαμβάνεϲθαι· τόπον γὰρ ἐπέχει ἐναντίον τῇ ἐγκλίϲει, λέγω τῶν προτακτικῶν, οὐ μαχομένων τῶν ὑποτακτικῶν, ἐπεὶ δόξειεν μὴ ἐμποδίζεϲθαι τὰ τῆϲ ἐγκλίϲεωϲ. ἦν γὰρ καὶ αὐτὰ προτακτικά, τὴν μὲν ἀναφορὰν ἐπιϲτρέφοντα εἰϲ τὰ προκείμενα, ἐν ἀρχῇ δὲ λόγου παραλαμβανόμενα εἰϲ ϲύνταξιν ῥηματικήν, ὃϲ μάλα πολλά πλάγχθη {α 1 seq.}, ἣ μυρί᾿ Ἀχαιοῖϲ ἄλγε᾿ ἔθηκε {Α 2} 137 b τῆϲ ἐγγινομένηϲ ϲτιγμῆϲ ἐπιμαρτυρούϲηϲ τῇ ἀρκτικῇ ϲυντάξει τῶν ἄρθρων.

Aaovκ. ψ 85. Ne articuli quidem, ubδi pronominum vim habent, enclisin admittunt, non quia genera sigmifcant, sed quia, cum srticnli sint, protaxin fagitsnt.namque etiam subiunctiτi articuli( ὅϲ 6 ὅ) in initio enontiati codocsntur. τssrrε. sτ Ans. xxxo. 1 τῆϲ πτώϲεωϲ. scil nominativi, vide smtec. pag lin. 8 - 7. - 1 2 τῶν χρόνων τοῦ τετραχρονεῖν. vide antec. pag. lin. 2. -- 4 οὐκἐπίϲτατm. nuHlαm rationem habet αfgεnersm dstinctionem. cfrrοδε 125,19. - θ τριγενεῖ τῷ τίϲ. τριγενῆ non solum ea vοcabua vocantu ,quaeuna forma utuntux in omnibδus tribus generibδus (velat τῶν 52, 7 τριγενὲϲ appeHlatur), sed es quoque, quas neutrum genus ab masculino εἰ feminino aut omniatria fexione distnguunt. (ex2 HSSchneider comm. 25seq.) 12 ἐπεὶ quamquam. in hoc enuntiato mente supplendum quod Portus adiecit: ἐν τοῖϲ ὑποτακτικοῖϲ. 14 εἰϲ ϲύνταξιν ῥημα- τικήν, ia constructionem cem verbo quod sequitur. - 1B et I7 ente Sc et ante ἣ in. vermibus Homericis ϲτιγμὴν posuere grammatici cfr schol. A ad Α 161 (Micanor. 143 ξriedl ) πρὸϲ Τρώων. τῶν οὔτι μετατρέπῃ οὐδ’ ἀλεγίζειϲ: ἐὰν ἐπ τὸ Τρώων Ans. cerr., masϲa. sca. is AL. Cb. 1 τῆϲ τε πτώϲεωϲ AL, τῆϲ ἐμπτώϲεωϲ Bb ; ϲκαὶ) add Lhlig 1 8 τὸν λόγον κα6’ Βν α b, τὸν χρόνον λόγον καθὸ αἱ AA sed χρόνον 1nductum, τὸν χρόνον ὃν λόγον καὶ αἰ L sed exitus καὶ voculae fn res, τὸν χεονικὸν λόγον καὶ καθὸ αἰ CB ἀνέγrλιτοι] οἱ in ras A B τῶν om omnes praetex Ab |δεϲμοιϲ primae Mitterae sunt fol ξ0rr A A ng ὅτι τα τρίτα προϲωπα εἰϲ τήν αυτοϲ μεταλαμβανεται εγVλtτκα ὄντα ante ῥήμαϲιν A. rasuram habet, quae fortasse ἐν delcit |6 ἐγιλιτικὴ Ϲ, ἔγκλιϲιϲ ἐγγίνεται~ ὕhlig γίνονται l. β 8 ϲόντοξιν] fol106~r L. 1 9 ἐϲv]εἰϲ CBb ὄρθρον C 11 τῶν προτακτικῶν] flasse scribδendum τὸν προτακτικόν, quod iam SSophianus videtur coniecisse 1 12 δόξειεν] δόξει εἰ A, δόξειε ceteri. ad nudum optativum. petenuslem v. Adn. ex. ad 64, 4 huius ed. ψ 7 post οὕεοϲ Hilgard addi vult καὶ αὐτόϲ 1post ἐγ~λίϲεωϲ add Portus ἐν τcϲ ὑποτακτικοῖϲ, quod recepermnt b , 15-16 πολλ’ ἐπλάγχθη omnes praeter Ab ῇ 17 λγ’ L. 1 18 ἐπιγενομένηϲ . , suaa ἄρθρων in Ϲ sczipum ἀντωνυμιῶν Recto tenore proferuntur pronominum personalium obligqui, quibus αὐτός pronominis forma subiungitur; si vero antecedit hace vox, inclinari possunt.

Ὀρθοτονοῦνται καὶ ὅϲαι ϲυντάϲϲονται τῇ αὐτόϲ ἐπιταγματικῇ, ἠέ τι Μυρμιδόνεϲϲι πιφάϲκεαι ἦ ἐμοὶ αὐτῷ {Π 12}, ϲοὶ δ᾿ αὐτῷ μελέτω {Ο 231}, οὐδὲ ϲεῦ αὐτῆϲ {Ξ 327}, οὐδ᾿ ἐμοὶ αὐτῷ θυμὸϲ ἐνὶ ϲτήθεϲϲι ϲιδήρεοϲ {ε 190 seq.}. τά γε μὴν τοῦ τρίτου οὐκ ἐξωμάλιϲται καθότι οὐδ᾿ ἀληθὴϲ λόγοϲ παρεδείχθη τὸ τὰϲ κατὰ τὸ τρίτον πρόϲωπον ὀρθοτονηθείϲαϲ πάντωϲ μεταλαμβάνεϲθαι εἰϲ ϲυνθέτουϲ. ὡϲ γάρ ἐϲτι ψευδὴϲ ὑπόληψιϲ καὶ οὐχ ὡϲ ἐξωμαλίϲθη Aaevκ. β 86. Etiam ea pronomina personalia qulbus αὐτόϲ adiungtur, recto tenore proferuntur. - tertia emme persona non ubδique heac reglsm sequ4 censetur, sed iniuria, quia id, quo ad illam opinionem nonnulli adducebantur, fslsnm est, pronomina tertiae personne ormhotonumena semper esse refermdiva. quod cum putarent, inclinaverεnt Od. δ 667 εἰ ἔ d. θ 396 stque abmeume censuerunt o D. Ε 64. adiungitur autem αὐτόϲ pronominibus personalibus, quo clarina oppositio personarum notetur. ἀναφέρηται (scil τὸ τῶν) καὶ ἀντὶ ὑποτακτικοῦ τοῦ ὦν κέηται, βραχὺ διαϲτελοθμεν ἐπὶ τὸ Τρώων, ὡϲ ἐπ τὸ εούλομένην, π μυρ’ ΑἈχαιοϲι. Schol. cod. Hegil 27,6 ad Α 2 in Ϲrameri AP ID 271: πρὸ τοῦ ἤ διαϲτολή. πρὸ γὰρ τῶν ἀναφορικῶν μορίων αἰ διαφοραὶ (ξrisdl. corr. διαϲτολαί) τίθενται. ex doctrina Dionysii Thracis hic locum hebet ὑποϲτιγμὴ (p 6,1 .). - 188, 18 ἐπιμαρτυρεῖν cum dativo τε4, quae testimonio confmstur, etiam de adv. 138, 11. axsrκ. er Ans. exse. 1 eft de pron. 37,13, ubi additur ratio rei: πλείων ἡδιαϲτολὴτοῦ προϲώπου.adἑπιταγματικῇ v.Adα.eϲad87.1 huiused. - B...καθότ. eoiusmodi enuntiatum hic desit, ide in Adn. crit. παρεδείχθη: de pron. 42, 11 seqq, ubi discimus Aristarchum eiusque scholam ὡϲεὶ νόμον θέϲθαι τὸ τοιοῦτον, scil τὴν μετάληψιν τῶν κατὰ τὸ τρίτον πρόϲωπον ὀρθοτονουμένων πάντωϲ τοτε τὸ ϲύνΕετον ϲχῆμα ii. e. refexivam formam) ἀπαιτεῖν. 8 μεταλαμβάνεϲθαι et mox μετάληψιϲ de convertione vocum poeticarum in sermonem vnolgarem. vide ad 188,5 huius ed. - 10 ἐξωμαλίϲθη, scil ἡ κατὰ τὸ τρίτον πρόϲωπον ἔρθοτονηθεῖϲα ἀντωνυμία, etas sensus nos4 ubεoue reexicms est. Aοs. omr., msca sca. m Al. Bb. 1 A ng περί τῶν του τρίτου προϲωπου ϲυνταϲϲομενων τη αυτοϲ 2 ρ ἔγι A L. ad ἠέ er Lehre qu. ep. 53 1 μυρμη δοεϲϲι A 1 πιφάϲκεαι, non πιφαύϲκεαι codd. et edd., quae verbi forma stiam in Honeri codicibus saepe invenitur. efV Choerob in Theod.5 20.29Βilg. ad e Lebrs l. l. β B μελέτω om omnes praeter A. β 4 οὐδὲ om CB B Β ante οὐδ’ raeurain A αὐτῇ Homeros.in sermone Ϲalypsus |θϲτήεεϲι L Βsnteκαθότ tsleqnidintercidisse Ϲhligputat:καθhϲ ὁ Ἀρίϲταρχοϲκαὶοίἀπὸτῆϲϲχολῆϲφαϲιν,οὶϲ οὐ ϲυγκαταθετέον. Sadmnellero εofeit inserere φαϲίν οὐκ ὀρθῶϲ. HSehneider nulla verborum motatione οpusesse emnset, sed tantum addenda esse sigma llienae orationis ente τά γε μὴν εἰ post ἐξωμάλιϲται: nam non Apollonii haec verbδs. esse sed sorum, qui negabant omnia personalia esse orrthotonumena, qdbus αὐτόϲ adiunctum esset. ante καθότι autem cogitan do tale quid supplendum esse: ἀλλ’ ὄντωϲ ἔξωΘλιϲται καθότι vocolse ι litteram A habet in res ab A mle λόγοϲ add 5 LB. sb ὁ λόγοϲ inc fol 16ἐν L. β 8 τὰϲ κατὰ b cum s, κατὰ τὸϲ Al.B ) 10 Eaysex κα-ἑξωμαλίϲθη elei rut οὐχ ὡϲ] ὡϲ οὐκ ΒBb, sed er ds adv. 168,6: ἀλλ’οὐχ ὡϲ ἔϲτι τὰ τοιαῦτα ἔπιρρήματα, παντί προῦπτον. καὶ ὡϲ οὐ τόνου ἐναλλαγὴ αἰτία γίνεται ϲυνθέτου μεταλήψεωϲ, εἰρήϲεται. κατὰ τὸ ἐξῆϲ. ἐντεῦθεν οὖν ἐνεκλίθη τὸ ἀλλά οἱ αὐτῷ ~~142 s~~ Ζεὺϲ ὀλίϲειε βίην πρὶν ἡμῖν πῆμα γενέϲθαι {δ 667 seq.} καὶ τὸ Εὐρύαλοϲ δέ ἑ αὐτὸν ἀρεϲϲάϲθω ἐπέεϲϲι {θ 396}, ὠρθοτονήθη δὲ τὸ ἀμφὶ ἓ παπτήναϲ {Δ 497}, ἄλογόν τ᾿ ἐδόκει τὸ οἱ τ᾿ αὐτῷ {ε 64}, διήκοντοϲ τοῦ λόγου ἐπὶ ἁπάντων ὁμοίωϲ. — ἔϲται μέντοι ἡ ϲύνταξιϲ 138 b εἰϲ ἔμφαϲιν πλείονα διαϲτολῆϲ παραλαμβανομένη, ἐμὲ αὐτὸν ἐτίμηϲεν, ϲὲ αὐτὸν ἐμέμψατο.

Ἐν προτάξει γοῦν ἁπάντοτέ εἰϲιν αἱ ἀντωνυμίαι, καθὸ ἔχονται τοῦ ὀρθοῦ τόνου, ὥϲ γε ἐδείχθη κἀν τοῖϲ μAaαvκ. ὲ 87, lbi certe, ubδi pronomina personalia praeponuntm, rectum tenorem habent. si vero conlocstio invertitur, pronomen non dεbδet quidem, sed potest inclinari. rssrε. xv Ans. exso. 1 εἰρήϲεται: 14ξ,1θθseqq. - 2 ἐνγεῦθεν: quia Ari- starchus eiusque discipali illo nrore obarioti erent. cErr 146.24 εἰ de pron. 37,26-88,8 et schol. B sd ῦd. δ ee7 (Βerodiani pros. 0d. D 141 15 Lte) ἐχρῆν ὀρθθοτονεν τὴν ο. ἔϲτι γὰρ ἀντιδιαϲταλτικὴ καὶ προηγεῖται τῆϲ αὐτόϲ. ἀλλ’ὅμωϲ ἐγιλιτικῶϲ ἀνεγνϲθη. stqne schol A ad Ο226 Ἁλλὰ τόδ’ πμὲν ἔμοὶ πολὺ κέρδιον ἠδὲ α αὐτῷ (Βerod. pros.IΙ.P 94,4Lte): καθόλου ἡ ὁπότε προηγεῖται τῆϲ αὐτόϲ ἀντωνuμίαϲ κατὰ δοτικὴν πτῶϲιν, ὀρθοτονεῖϲθαι θέλει, εἶτε εἰϲ ἁπλῆν εἴη ἡ μετάληψιϲ εἶτε καὶ εἰϲ ϲόνθετον. 6 Schol B ad Od. 8 396 (Βerod. pros. 0d. D 148.8 Lix): Ἀρίϲταρχοϲ τὴν 6 ἐγκλίνει καὶ Ἡρωδιανόϲ (em ὤϲ φηϲιν καὶ Ἡρ7). - 7 8 ἐ ~e4 θ 396 quia non haδet refexieum sensum, ααciisata est (quam- quam smbsequdtur αὐτόν),cuum eidem pronomm4 in 5Δ 427 (u5i αὐτόν nom secetur) rectusaceεmfus datus att, quta refexieam hαὸet sim. cfr schol. A ad 5Δ 497 (Βrod. pros. D. I 47.1 Lix): δαϲυντέον τὸ ὲ καὶ ὀρθοτονητέον· μεταλαμβάνεται γὰρ εἰϲ ϲύνΕετον. 8 e infra 145,20 εἰ de pron. 42.17 et schol. A ad ἔ64 (Βerod. pros. D. 48.1 Lix): ἡ ὅρθοτονεται νῦν διὰ τὴν ἀρχήν, οὐ πάντωϲ δὲ εἰϲ ϲύνθετον μεταληφθήϲεται. ἔτι δὲ ϲυνεπέπλεκτο. ὅμοιον δέ ἐατι τὸ εἀλλὰ τόδ’ μὲν ἐμοὶ πολὺ κάλλιον ἠδὲ αὐτῷ3. -1ξ -14 Ἐν-τόνου. quibοos modis hic locus sanari possit, vide in Adn. crit. - I4 ἐδείχθη κὰν τοῖϲ προκειμένοιϲ: 129,16-23. εἰ de pron. 39,19-25. Ans. cur., msca scs. im A l.B b (usque ad 4 βίην, nbοi inc. magms lacuna. codicum L.ῦB). 1 οὐ om CB habetA quoque,qnοd ΒBεkkerus neget) 2 ante κατὰ addendum καὶ7 | post ἑξῆϲ in L rasura ηuattuor fere litterarum τὸ om AL. 4 πρὶν osque ad 181,18 εγε καὶ om L. CB | ηἡμν πῆμα γενέϲθαι. scriptura non Aristarchi, sed τῶν κοινοτέρων ἐκδόϲεων. vide Lndsichii ed. β 6 ευρυ ἄλλο A. , ϲadd A β 7 8 bρθοτονήθη -παπτήναϲiniuria eieceramns Em Ap p19. AHott- mnn perperam expunzit ὦρθοτονήθη- 11 ὁμοίωϲ vide Adn. exeg Γ 2 ε’ἐδόκει] τεδοκει A. τε δοκε b B 11 18 ϲται-ἐμέμψατο aptius legerentur ante πρὸϲ δέ in seq. pag. lin. 9 β 12 παραλαμβανομενηϲ A. 1814 ~ν προτόξει -τόνου] invεxza est ea sententia, qnam exspectamus nec dubitere licet quin Apollonius expresserit ssneαi potest inversio aut ita, οἱ εἰϲιν et κοθὸ eicientur, aut sic, ut προκειμένοιϲ. εἰ μέντοι τὰ τῆϲ ϲυντάξεωϲ ἀναϲτραφείη, οἷόν τέ ἐϲτιν καὶ ἐγκλίνεϲθαι τὴν ἀντωνυμίαν, αὐτῷ τοι μετόπιϲθ᾿ ἄχοϲ ἔϲϲεται {l 249}, αὐτόν ϲε φράζεϲθαι ἐν Ἀργείοιϲιν ἄνωγεν {I 680}. οὐ τοῦτο δέ φημι, ὡϲ οὐχ οἷόν τε καὶ ἐπὶ τῆϲ τοιαύτηϲ ϲυντάξεωϲ ὀρθοτονεῖν, ἀλλ᾿ ὡϲ ἀφορμὴν ἔχει ἐγκλίϲεωϲ ἡ τοιαύτη ϲύνταξιϲ, αὐτόν με πρώτιϲτα ϲυνοικιϲτῆρα γαίαϲ ἔκδεξαι τεμενοῦχον {Pindari frgm. 167 Bergk4 186 Schr.}.

Πρὸϲ δὲ τοὺϲ οἰομένουϲ τὴν αὐτόϲ ϲυμπαραλαμβάνεϲθαι εἰϲ 15 c. XIX. διαϲτολὴν γένουϲ ϲυγκεχυμένου κατὰ τὴν φωνὴν βραχὺϲ ἀρκέϲει λόγοϲ, ὥϲ γε καὶ πρόκειται, ὡϲ οὐ δέονται αἱ ἀντωνυμίαι τοῦ διαϲτέλλοντοϲ τὸ γένοϲ ἢ ὑπὸ δεῖξιν πίπτουϲαι ἢ ὑπὸ ἀναφοράν. τί δ᾿ ἂν εἶποι τιϲ ἐπὶ τῆϲ τοιαύτηϲ ϲυντάξεωϲ, οὗτοϲ αὐτόϲ, ἐκεῖνοϲ αὐτόϲ. ὅδ᾿ αὐτὸϲ ἐγῶ {φ 207 vel ω 321}; φαίνεται δ᾿ ὅτι καὶ μὴ ἐπιτεταγμέναι διήρθρωϲαν τὸ γένοϲ καὶ οὐκ ἄδηλον ἔϲται κατὰ τὸ γένοϲ τὸ ~~143 s~~ ἐμεῦ δ᾿ ἕλετο μέγαν ὅρκον {δ 746} περιϲϲὸν ἡγητέον πρὸϲ εὐήθειϲ ὑπολήψειϲ ἐπὶ πλέον ἀντιλέγειν.

Recto accentu pronuntiari semper debent personalis, si eandem personam, quae verbi subiectum est, significant; si vero aliam, modo inclinant tenorem, modo erigunt.

Ὀρθοτονοῦνται μόνωϲ καὶ ὅϲαι ἐν τῷ αὐτῷ προϲώπῳ τὸ 139 b ῥῆμα ἔχουϲιν· εἴγε ἐν τῷ Aaαvκ β 88. Ei, qui αὐτόϲ ad disfinguenda gmners pronominibδus per- sonsibδus addi putant, refuteri facile possunt. nam de genere personne prono- ugdfeaat, mine notatae dubitari nequi, quia aut demonstratur aut refertur persona pro- nomine. nec intellegi posset, qua de causa αὐτόϲ etiam cum οὖτοϲ, ἐκεῖνοϲ tenorem, aodε con1ungeretur. Aaαvκ. ψβ 88, Hecto sempertenore proferuntur etiem pronomine personllia rssrκ. τ Ans. exzo. 4 efrr schol. ad 1 680 (Herod. pros. lI II 68.22 Lta): αὐτόν ϲε ὁ Ἀϲκαλωνίτηϲ ὀρθοτονεῖ τὴν ϲὲ, ἐπεί, φηϲίν, ἀεὶ μετὰ τῆϲ ἐπιταγματκῆϲ xἰ πρωτότυποι φιλοῦϲιν ὀρθοτονεῖϲθαι . . . αἰ πρὸ τῆϲ αὐτόϲ εἰϲιν αἰ ὀρθοτονού- μεναι, οχ xἰ μετὰ τὴν αὐτόϲ. ἐγκλιτικῶϲ οὖν ἀναγνωϲτέον. - 8 P8 eft de pron.a7.15-20. 11 πρόκειται: 104,23.105,11.depron.11,26. 1lseqq.cfrr de pron. 41,26. 65,6. καθὸ tantum espungatur et inter ἁπάντοτε et εἰϲίν adicietur ὅτε, quo deleto καθὸ additum esse comIci potest. in hac verborum conlocatione: ἔν προτ. ἁπάν- τοτε ὅτεεἰϲίν, non ofendescorlatisexemplisquaeHSchneidercomm. θ9 congessit. Ans. qmr., masos. scs. ικ A bd. B μετοπιϲθεν A β 4 ἐν] ὅμ’ b cum s. vide ALudεichii adn. crit. ad hunc veroum ανωγα A. β B τοῦτο] τὸ A~ (non τόδε, ut Hekker ait), τουτο A ψ 6 ἀφορμὴν] fol 30ν A. β ~ post με in A. restra unias Hitterae B Κ εϲδεξαι τεμενουχον om A~, add A et in ng aπινδαρου η χρήϲιϲ A 9 αυτον A. β 1B δ’ ὅτι A, δὲ καὶ ὅτι b cum sed in adn. Hekker: δὲ] mein δὴ ve γὰρ (post prius καὶ add xἰ Ab ne ofendss in ἐπι- τεταγμέναι participio non de αὐτόϲ usurpato sed de pronominibous personslibous, quibδus αὐτόϲ ἐπιτάϲϲεται, cfr 141.1 οὐκ add AΒutmann. HSchneider putat nihil mutandum esse nisi intεpunetionem: post γένοϲ ponendum esse puncum, pos1 ὅρκον signum interrogativum at inteιrogatio posceret ἢ pro καὶ 18 περιϲϲο A~, ν add A β 1ὰ ng περί τῶν ἀμεταβάτων ἀντωνυμιῶν καὶ μεταβατικῶν ϲὲ γὰρ ἅζομαι {Alecmanis fr. 54 Bergk4} τὸ μὲν ἅζομαι ἐν πρώτῳ ἐϲτὶ προϲώπῳ, τὸ δὲ ϲέ ἐν δευτέρῳ, οὐ μὴν ἐν τῷ ϲὲ γὰρ αὐτὴν παντὶ ἐΐϲκειϲ {ν 313}, τό τε γὰρ ἐΐϲκειϲ καὶ τὸ ϲέ τοῦ αὐτοῦ προϲώπου. ἔϲτι γε δὴ τὴν προτέραν ϲύνταξιν καὶ ἐγκλίναντα φάναι ἅζομαί ϲε, οὐ μὴν τὴν δευτέραν· ἐδείχθη γὰρ ἐντελέϲτερον ὡϲ ἀδύνατόν ἐϲτιν τὰϲ ἀντωνυμίαϲ ἐγκλιθῆναι ϲυνερχομέναϲ τοῖϲ ῥήμαϲιν κατὰ τὸ αὐτὸ πρόϲωπον. καὶ ἕνεκά γε τούτου μόνωϲ αἱ τῆϲ εὐθείαϲ ὠρθοτονοῦντο, ἐπεὶ πάντοτε ϲυμφέρονται τοῖϲ ῥήμαϲιν κατὰ τὸ αὐτὸ πρόϲωπον· τῶν γε μὴν καὶ ἐν μεταβάϲει γινομένων ἐφικτὰ καὶ τὰ τῆϲ ἐγκλίϲεωϲ ἐγίνετο. (οὐ τοῦτο δέ φημι, ὡϲ πάντωϲ ἐγκλιθήϲονται ἀποϲτᾶϲαι τῶν ῥημάτων, ἀλλ᾿ ὡϲ καὶ ἔνεϲτί ποτε αὐτὰϲ ἐγκλίνεϲθαι.) ὑγιῶϲ ἄρα πάλιν προϲελθοῦϲαι καὶ. αἱ πλάγιαι τοῖϲ ῥήμαϲι κατὰ τὸ αὐτὸ πρόϲωπον τὴν ὀρθὴν ἀναδέξονται, οὐδὲ γὰρ οὐδ᾿ ἐμέ φημι λελαϲμένον {N 269}, ζωγρεῖτ᾿, αὐτὰρ ἐγὼν ἐμὲ λύϲομαι {Κ 378}

Τὰ τῆϲ τοιαύτηϲ χρήϲεωϲ ἀρχαικώτερα ὄντα παρεφθάρη μεταγενέϲτερον Reflexinvus pronominum personalium usus obsolevit, postquam composita pronomina excogitaata sunt. γενέϲτερον ἐπινοηθείϲηϲ τῆϲ ἀντ᾿ αὐτῶν ϲυνθέτου μεταλήψεωϲ, εἰϲ ἣν ~~144 s~~ καὶ μεταλαμβάνομεν τὰϲ προκειμέναϲ ϲυντάξειϲ. ἐντεῦθεν γοῦν ἡ Ὁμη 140 b ρικὴ ποίηϲιϲ ἀπροϲδεήϲ ἐϲτι τῆϲ ϲυνθέτου χρήϲεωϲ, καθὸ γινώϲκει ἡ ποίηϲιϲ τὸ ἐμέ φημι. ϲαφὲϲ γὰρ ὅτι, εἰ ἀντὶ τοῦ τοιούτου ἐπενοήθηϲαν eandem persenam notsntqa, quae verbi suboiectum est. e contrario ea, quae siam personam denotent, inclinare Licet. μaovκ. 96. Ceterum fle refexivus pronominum personalium usus anti- quiox est nec iam licitus, postquam composita pronomina inventa sunt, quae Βomerus ignorabat. τssrκ. xx Ans. zxxe. I ϲὲ γὰρ ἅζομαι. idem exemplum Edemanicum cum eodem Homerico compositum est 14.8 cum eliis accusativi singularis secundae personae formis ab Alemano usurpatis legitur de pron. 83,10. - 7 ἐδείχθη: de pron. 41,26 -42,4. - 11 μετάβαϲιϲ ab Ap. dicitur de transitu verbi (vel potius actionis verbοo denotatae) in aliam personam, quae non est verbi sub - lectum, velut 28.14. de pron. 44, 7 alibi personae vel personarum μετάβαϲιν feri dicit in verbis transitivis, ut178.28.de pron. Β4,13. cvr Skrseeska VI hoc loco vel ῥήματοϲ vel προϲώπου mente suppleri potest - 12 ἀποϲτᾶϲαι: a verbδο qnasi desciscant pronomina quae non eam personam sigmifcant, de qua verbum praedicatur. 1B idem exemplum 151.26. de pron. 41, 6. 4,5. - 16 idem exemplum 147.15 et de pron 36,13. 42,2. 47. . - 19 em de pron. 8.22-80,10. Ans. cnr., moses. scs. is Ab. 4 εειϲκειϲ A B δὴ scr. Ohlig, μὴν Ab | Β ϲυνερχομέναϲ τοῖϲ ῥήμαϲιν] x ng τουτ ἐϲτι ταϲ αμεταβατουϲ 1 8 Α ng δία τι αἰ τηϲ ευείαϲ ορθοτονουνται ὦρθοτονοῦντο] extremam syhabam in ras A 11 A ng περί μεταβατικῶν 15 oὐδ] ουδε A. 1 16 ζωγρει A. β 18 ἀντ] post αν, quod in exitu versus legitur, rasuram haboet A et intio subsequentis 6’ ab A β 21 εἰ in ras A ἐνοήθηϲαν A. , επ add A2 αἱ ϲύνθετοι, περιϲϲόν ἐϲτιν ϲυγχρῆϲθαι τῇ ἁπλῇ ϲυντάξει· κακία γὰρ τὸ τοιοῦτον, ὦϲ γε εὐκαιρότερον ὑπὲρ τῶν τοιούτων κατὰ τὰ ἐξῆϲ εἰρήϲεται.

Homerum composita pronomina reflexiva noudum novisse.

Ἔνθεν δύο μέρη λόγου ἐϲτὶν τὸ πυκάϲαϲα ἓ αὐτήν {P 551}, καὶ κατὰ τὸν προκείμενον λόγον, πάνυ ἀκριβέϲτατον ὄντα, κεὶ καθὸ ἐν ταῖϲ ἄλλαιϲ πλαγίαιϲ τὰ τοῦ μεριϲμοῦ ἀναμφίλεκτά ἐϲτιν (ἕο γὰρ αὐτοῦ ἐϲτιν καὶ ἑοῖ αὐτῷ), ὁπότε καὶ κατὰ δεύτερον πρόϲωπον ὡϲ παραθέϲεωϲ οὔϲηϲ ἐνέθηκεν τὸν γάρ ϲύνδεϲμον, ϲὲ γὰρ αὐτὴν παντὶ ἐΐϲκειϲ {ν 313}. προφανῶϲ οὖν λύεται τὸ ἀμφίβολον τῶν προκειμένων ἀντωνυμιῶν διὰ τῆϲ ἀναμφιλέκτου παραθέϲεωϲ τῶν ἄλλων πλαγίων. ὁ αὐτὸϲ λόγοϲ καὶ ἐπὶ τοῦ καὶ μαχόμην κατ᾿ ἔμ᾿ αὐτὸν ἐγώ {A 271{ · κατὰ γὰρ παράθεϲιν τὰ τῆϲ ϲυναλιφῆϲ ἐγένετο, τοῦ πλήρουϲ ὄντοϲ ἐμὲ αὐτόν, ὡϲ ἔχει τὸ μaevν. 1. Hinc petet ϲ αὐτὴν et similia apud Homerum dues vοcea esse neque in unam compositam coniungenda, quod etiam ex ceteris esεbδua estis elucet nam ἔo αὐτοῦ εἰ ἔα αὐτῷ quoque apud Homerum leguntur) et ex sis verzibδus, ubi eoxiuncuo inter αὐτόϲ pronomen εἰ persemsle incerta ixεmdtur. neqne aliter iudicandum est de eis locis, ubi ε fase ἐμέ εἰ ϲέ pronominum ante αὐτόν elisum est. quibus locis erent qui inclinata pronomina praeferent, qumm- quam αὐτόν adiungitur, ne species compositi pronominis exorerεtur. rssrm. xv μns exso. 3 εἰρήϲεται: 178, 10. 196,17 - 25. - 4 er de pron. 80, 3 - 6 ὲo αὐτοῦ] cfr de pron. 80, 7 ubi citatnx θ 211: ἕο δ’ αὐτοῦ πότα. κολούει. scripserat Aristerchus ἕο αὐτοῦ etiem Τ 384 teste Herofimo in schol. A ad hunc versum (pros. D. D111, 3dLix). 7 ἔα αὐτῷ legitur N 495 εἰ δ 38 - 18 er schol.A ad Α 271 κατ’ἔμ’ αὐτόν (Βerod.pros.D. 25,a2Ltx): οὕτωϲ κατὰ παράΕεοιν ἐν δύο τόνοιϲ, ἐμὲ αὐτόν· ϲύνθετοϲ γὰρ ἀντωνυμία παρὰ τῷ ποιητῇ οὐκ ἔϲτιν. Anx. emr, mιsca. sca. 1s A b. 1 αἰ ϲύνθετο] fol 31r A, in cuius superiore ng Ἐϲ scripsit ενταυθα γαρ καί τὸ ϲημαινομενον ειργει μεταβατικὸν γαρ l 2 ἅϲ γε] ωϲτε A, corr iem Soph. vel ΒlΙebode | uπερ τῶν τῶν τοιούτων, quae A scripsit, uncis inoluit A β 4 πυκάϲαϲά ὲ b A ng περὶ τοῦ πυκάϲαϲα ἐαυτην 1 7 ἔοι b, at vide de pron. θ2, 20.83, 20 et 22 ὁπότε κά] HSehαneider mavult καὶ ὁπότε ante δεύτερον add τὸ b cum εἰ Soph. at cf e. g. 118,16 et 18.139, 3 et 4 12 καί επι Ac, κάπ Ab 1ξ καί ante μαχόμην om A , add A β 14 ϲυναλιφηϲ A, ϲυναλοιφῆϲ bd cum s. fenam sine diphthon- go scriptam melius erat etiam supra 5, 28 εἰ 55, 22 ponere, ηuamquam de diphthongo in simplici ἀλοιφή nulla potest oriri dubitatio εἰ quamηuam de coni. 228, 18 A. exhibet οἱ et 5, 28 implex ι sb E in ras exaratum est nec ullus codex 55, 22 non exhiboet diphthongum. at hoc loco non habemus A librum, ullisque locis. ubi hsbemns, testatuxr fle ι, infra 335, 7. adv.156, 22. conii 229,2 - vel εἰ, pron. 74, 16. adv. 174, . coni. 228, 25. (de coni. 223, 29, ubi Hεkker et HSehneider ϲυναλοιφὴν ediderunt, in codice nibil praeter ϲυ εἰ φῆν legi potest.) decernit rem id, ηuod Eustathius scribit ad dysε. 7 227 1561, 2 εἰ μή τιϲ ϲ᾿ αὐτὸν κτείνῃ δόλῳ {ι 406} καὶ εἰ μὲν δὴ ἕταρόν γε κελεύετ᾿ ἔμ᾿ αὐτὸν ἑλέϲθαι {Κ 242}. 141 b ἐφ ὦν καὶ ἐγκλιτικώτερον παρελήφθηϲαν αἱ ἀντωνυμίαι, καίπερ ἐπιτεταγμέναι· ὀρθοτονηθεῖϲαι γὰρ ὡϲ ἀκαταλλήλου λόγου ἔμφαϲιν ἐποι- οῦντο.

Διὸ καὶ μάτην τὰ τοιαῦτα ὑπ᾿ ἐνίων προϲεπνεύϲθη, τὴν αὐτοῦ φιλέει {I 342} ~~145 s~~ αὐτόν μιν πληγῇϲιν ἀεικελίῃϲι δαμάϲϲαϲ {δ 244}. μέγα μὲν κλέοϲ ποιεῖται {β 125 seq.}. μxevκ. β 82. Οnm Homerus compoits pronomina igmorεt, fHlud quoque menifestum est, iniuria nonnullis carminum Homericorum locis spiritum asperum inditam esse casibus obliquis αὐτόϲ pronominis, ita ut ex hoc pronomine re- Βexivum evaderet, velat Ι 342, δ 244, β 125. immo potius omissum a poeta est I 342 pronomen personsε, ut θ 443, δ 649, κ 27 omisit. δ 244 autem fortasse μειν explet vicem prmominis quod deest. β 125 denique non necesse est elipsim pronominis statuere, si ποιεται ita interpretamuα, ut idem vueat qnod γίγνεται. axsrκ. er Ans. exse. 1 cx de pron. 46, 4. - Βseqq. ϲὰ de pron. 46, ὅ: παρολόγωϲ ἐνεκλϲθη τὸ εεt μὲν δὴ ἕταρόν γε κελεύετέ μ’ αὐτὸν λέϲθαι3, εἴγε αἰ μετὰ τῆϲ ἐπιταγματικῆϲ ὀρθοῦ τόνου ἔχονται· καὶ τὸ ἀνάγνωϲμα οὐκ ἀπόβλητον, καθὸ ττἡν ϲύνΕετον ἐνέφαινεν ὀρθοτόνωϲ ἀναγνωϲεέν. et Herod.pros. ll. ad Μ 242 ( 70,16 Ltμ): Ἀλεξίων τὸ ὲ τῇ ἀντωνυμίᾳ δίδωϲιν, οὗ τῷ ῥήματι τελικόν . . . κxὶ τοῦτὸ γε ἐχρῆν εἶναι· ἀεὶ γὰρ αἰ τοῦ πρώτου προϲώπου ἀντωνυμίαι προταϲϲό- μεναι τῆϲ αὐτόϲ ὀροτονοῦνται. ὁ μέντοι Ἀϲκολωνίτηϲ καὶ Ἀρίϲταρχοϲ ἐγrλιτικῶϲ ἀνεγνώκαϲιν, ἐπὶ τἡὴν Τὲ ϲυλλαβὴν ποιοῦντεϲ τὴν ὀξεῖαν, Ἴνα μὴ ὡϲ κατάλληλον φανῇ τὸ ἐμαυτὸν ἑλέϲθαι. Lehre qu. ep. 114. 4 ἐγκλμιτικώτερον. ad com- paratiνi vim ide Adn. exeg. ad 88, 8 huius - 7 er de pron. 78, 30: ἐφ’ ἐνικῶν, ὡϲ ἅν ἀπαιτοῦντοϲ τοῦ λόγου, ὑπὸ τῶν περὶ τὸν Ἀλϲκολωνίτην (a Pro- de vοcibοus ex ἀλείφω derivatis: τὸ ὀλείφω παρὰ τὸ ἀλέω ἐπενθέϲει τοῦ 1. ὅπερ (scil τὸ ) ἔϲτιν ὅτε μονάζει, ἐκδραμόντοϲ ἐν τοϲ ἐκ τοῦ ἀλείφω παραγωγαῖϲ τοῦ φυϲικοῦ ϲ. γίνεται δὲ αὐτὸ οὐ μόνον ἐν τῇ ϲυνολιφῇ τῇ δηλούϲ κρᾶϲιν καὶ ϲυναί- ρεϲιν, ἀλλὰ καὶ ἐrὶ dλλων. τὰ γάρ (φαϲιν) ἐκ τοῦ ἀλείφω ὀνόματα διὰ μὲν τοῦ t ὄντα φυλάττει τπὴν δίφΕογγον . . .οἶον ἀλειπτόν, ἀνλειπτον . . ., διὰ δὲ τοῦ φ μόνον τὸ ἰῶτα ἔχουϲιν, οἶον ἀνηλιφήϲ. quod praeceptum Herodianεum est, ab Choerobosco ia orthor. A D 175.11 et in EB 61, 1 sic traditum: τὰ ὀνὸ- ματα τὰ ἐκ τοῦ ἀλείφω γενόμενα . . . εἰ διὰ τοῦ φ ἐκφέρονται ϲύνθετα ὄντα, διὰ τοῦ γράφονται (Βerod. 472, 32Lt). 1θ4, 15 post αὐτὸν add ἐγώ cum SSophieno,sεd iniuria hεkker etiam in A codice additamentum exstare dicit. As. ur, mss. sca. 1is A b. 1 εἰ 5 codd. Homeri, edd. Βom. τϲ b || Β κελευε εμαυτον A, κελεόετέ μ’ αὐτὸν b 4 ἐπιτεταγμέναι interpretatux Α ng ϲυνταϲϲόμεναι τη ευτοϲ 1 post υπ in A erasum 8 δαμαϲαϲ A. β 10 αὐτῆϲ] genetivum et hic et 142, 14 et de pron. 9. 7 et 20 exhibet A, nec recte Lehre qu. ep. 115 ex entonymici loco colligit, ApoHloninnam lectionem fuisse ατῇ, quae legi solet in editionibus et invenitux in comuμluribδns Odysseae eodicibοus (sed in quinque ab Ludsicbio adhaibitis exstat αὐτῆϲ) c ESehneider in comm. ad l. de pron. 79, 7-23 καὶ ἄλλα πλεῖϲτα. ὡϲ γὰρ ἐν ταῖϲ προκειμέναιϲ ϲυντάξεϲιν ἀπεδείξαμεν ὅτι ἐκ παρεπομένων τῷ λόγῳ ἐλλείπουϲαι λέξειϲ νοοῦνται, τὸν αὐτὸν δὴ τρόπον καὶ ἐπὶ τούτων ἔϲτιν παραϲτῆϲαι. ϲυνηθέϲτερόν πωϲ ἐλλειπτικόϲ ἐϲτιν τῶν προκειμένων μορίων, ἀρκούμενοϲ διὰ τῆϲ ϲυντάξεωϲ τοῦ λόγου τὸ λεῖπον ἐμφανίϲαι, αὐτὸϲ νῦν ἴδε πῶμα {θ 443} ἡ γὰρ αὐτόϲ ϲυμφέρεται ταῖϲ ὀρθοτονουμέναιϲ ἀντωνυμίαιϲ, καὶ τὸ μὲν ἴδε δύναται μὴ ἐλλείπειν, τό γε μὴν αὐτὸϲ ἴδε πάντωϲ ἐλλείπει τῷ ϲύ· εἰϲ γὰρ τοῦτο ἡ αὐτόϲ ϲυμπαραλαμβάνεται καὶ κατὰ τὸ πρῶτον καὶ δεύτερον, ἵνα τὰϲ ϲυνούϲαϲ ἀντωνυμίαϲ ὀρθοτονήϲῃ. ὁ αὐτὸϲ λόγοϲ καὶ ἐπὶ τοῦ αὐτὸϲ ἑκών οἱ δῶκα {δ 649} πάλιν. γὰρ μόνον τὸ ῥῆμα οὐ λείπει, τὸ μέντοι ὅλον, ὡϲ πάλιν ἐγκειμένηϲ τῆϲ αὐτόϲ, αὐτὸϲ ἐγώ οἱ δῶκα. οὕτωϲ ἔχει καὶ τὸ αὐτῶν γὰρ ἀπωλόμεθ᾿ ἀφραδίῃϲιν {κ 27}, αἰτούϲηϲ τῆϲ ϲυντάξεωϲ τὸ ἡμῶν αὐτῶν. ἔϲτιν οὖν ὁμοίωϲ καὶ ἐπὶ τῶν 142 b προκειμένων {I 342} τὸ πλῆρεϲ τὴν ἕο αὐτοῦ, ὥϲ γε καὶ κατὰ πληθυντικὴν ϲύνταξιν ϲφῶν αὐτῶν καὶ ϲφέαϲ αὐτούϲ. ὁ αὐτὸϲ λόγοϲ καὶ ἐπὶ τοῦ αὐτόν μιν πληγῇϲιν {δ 244} τάχα τῆϲ μίν δυναμένηϲ ἀναπληροῦν τὸ λεῖπον τῆϲ ἀντωνυμίαϲ. προϲτίθημι τὸ τάχα, ἐπεὶ ἐν ἑτέροιϲ παρέλκουϲα εὑρίϲκεται, lemano Ascalonita) ἐκεῖναι προϲεπνεύϲθηϲαν. sequuntur exempla hoc syntafis loco sΙata et δ 247. Et eft Βerodian. pros ll ad 1 342 αὐεοῦ (Ι e5, 24 Liz): ὁ Ἀϲκα- λωνίτηϲ δαϲύνει, ϲὐνθετονἐκδεχόμενοϲτὴν ἀντωνυμίαν, ἀγνοῶνὅτιμηροϲ οὐδέποτε ϲυνθέτῳ κέχρηται ἀντωνυμίᾳ . . . τί οὖν ἐϲτιν ἐνθάδε λέγειν; ὅτι λείπει ἡ ἕο; ὡϲ τὸ εἔo τ’ αὐτοῦ πάντα κολούεια (θ 211), οὕτωϲ καὶ ἐνθdδε ἔτην ἕο αὐτοῦ φιλέεια. idem pros. Od. δ 244 αὐτόν μιν (ΙΙ 140.1 Lt2): ψιλῶϲ. οὐκ οἰδε τὴν αὁτόν ϲύνθετον ὁ ποιητήϲ. rssτm. er Ans. sxκο. 6 cfr de pron. 24, 10. 78, 27. 12 er de pron. 24, 9. 8, 29. 13 ecrδud scium non caret supplemento. 1B 14 ad ἐγκειμένηϲ vide Adn crit. - 1Β cr de pron. 78.17. 21 eft de pron. 88, 3: πολλάnιϲ ὑπὸ ποιητικῆϲ ἀδείαϲ παρέλκεται ἡ αὐτόϲ, et sequuntur eadem exempla: nam ἦέ μιν αὐτὸν Βekkeros et PϲSchneider illic iniuria retulerunt ad 472. Ans. cmv., isca. sca. 1κ Ab. Β κπὶ A b post ἐϲτιν in B. δή legitur et tres litterae ita deletae, ut legi nequeant 3- 4 ente ἐλλειπτικόϲ add Poftus ὁ ποιητὴϲ, quo opus non est. clx 25, 21. 157,11. de pron. 109, 23 β 6 ειδε A. l 7 A ng τῆ ἐγὼ καὶ ταιϲ ομοιαιϲ επειδη ἄνευ ῥήματοϲ ουκ ἐϲτι διανοία 1 Β ad δύναται μὴ ἐλλείπειν Soph. in ng x: ὑπακούεται γὰρ ἀναγκαίωϲ τὸ ϲύ ἰ τῷ] τὸ A. 8 εἰϲ] εἰ A , ϲ add 11 καε Ab 16 γαρ μόνον τὸ ρημμὰ A habet ab A~ in ng dextro et ου λείπει ab eadem initio sequentis versus fn res ( οἵω A | I4 prius αὐτόϲ om A, e coni. add Portus, ἐγώ pro hoc αὐτόϲ add Bebode b ac mavult HSchneider. at ἐγώ non πάλιν ἔγκειται, sed αὐτόϲ, sicυt θ 443, nec nisi ex αὐτόϲ pronomne, qnod inest in hoc enuntato, apparet aliquid deesse β IB απωλομεθ A. in exitu versus, sed θ paene evanuit et A in prncipio subsequentis verens Hqtteram repetivit |αφραδιηϲι A. sine ν | 16 κἀπ Ab ψ 17 ἐo) εου A. 1 18 ϲονταsιν] fol sIv A. κᾶπ A5 21 ετεροϲ A. , ι add A2 κὰδ δέ μιν αὐτόν εἰλύϲω ψαμάθοιϲι | Φ 318seq.), πέ μιν αὐτὸν πατρὸϲ ἐάϲειε μνηϲθῆναι {δ 118}. ~~14s~~ οὐ μέντοι ἀνάγκη ἐπὶ τοῦ μέγα μὲν κλέοϲ αὐτῆϲ ποιεῖται {β 125seq.} λείπειν τὴν ἀντωνυμίαν, τοῦ ποιεῖται νῦν ἐν ἴϲῳ παραλαμβανομένου τῷ γίνεται, καθότι καί φαμεν ποιεῖται ἀγορά ἐν ἴϲῳ τῷ γίνεται. —

Τὸ δὲ μεῖζον, αἱ ϲύνθετοι δοκοῦϲιν ἐντελέϲτεραι εἶναι ἀπὸ τοῦ ἕ ἀρχόμεναι, ἑαυτοῦ ἤκουϲεν ὁ δεῖνα, ἑαυτοὺϲ ὕβριϲαν, ἑαυτὸν ἐτίμηϲεν· καὶ προφανὲϲ ὅτι, εἰ τὰ ἐντελέϲτερα τῶν ϲχημάτων οὔποτε παρ’ αὐτῷ εὑρέθη, οὐδὲ τὰ ὑποϲυνηλιμμένα· εἴγε παντὸϲ πεπονθότοϲ προῦφέϲτηκε τὸ ὁλόκληρον. -

Επερ οὖν καὶ αὐταὶ m λέξειϲ διὰ τῆϲ τῶν ϲυλλαβῶν ϲυμμετρίαϲ καὶ τὸ πλεονάζον ἐπιδείκνυνται καὶ τὸ 143 b ἐνδέον, οὐ βίαιον κατὰ τὸ ἐξ αὐτῶν ἐπηυξημένον τῇ ϲυμμεμετρημένῃ τῶν λέξεων ϲυνόδῳ καὶ τὸ πλεονάζον καὶ τὸ λεῖπον δείκνυϲθαι. ἐδείξαμεν ὡϲ καὶ ἐπὶ τῶν ἄρθρων τοῦ λόγου τὸ τήρημα ἀνεπλήρου τὰ λείποντα ἄρθρα· οὐ παρηλλαγμένον οὖν καὶ τὸ λείπειν ταῖϲ τοιαύταιϲ ἀντωνυμίαιϲ τοὺϲ προκειμένουϲ λόγουϲ.

Aaovκ. β 8ξ. Atque etiam clarius αὐτοῦ et similia Homero tribouenda non esse inde appa et, quod nusquam in eius caeminibus βμlenae trisyllabae com- positorum formae inveniuntur. μaovν. ὲ B4. Ϲt igitur, quae supervacanea sint aut desint, in singulis vocibus ex sylabarum symmetria eucet, ita in enuntiatis ex verbοorum con- gruenti coniunctione. ubοi de articulorum consxuctione diesereboamus, demonstra-* vimus articulos supplendos pateferi observatione enuntiati sic etiam ea enum - tiata, de quibus nono sermo est, possunt carere pronominibδns personalibus, quippe quae facile suppleantur. τxsrτιm. sτ μns. xxso. 7 eft de pron. 79, 18: δέον ἐπὶ τοῦ εμέγα μὲν κλέοϲ αὐτῆϲ ποιεῖται3 ἐκδέχεϲθαι τὸ γίνεται et schol. Θdyss. Ambr. B ποιεται] ἀντὶ τοῦ γίνεται. 12 - 13 c2r 133,14. de pron. 38, 22: πν τὸ ἐν πλεονάϲματι ἢ ἐλλείψει πολὺ πρότερον ἐν ὀλοιλὴρῳ καθειϲτήκει. et HSchneideri comm. θ5 ad 59, 7. - 15 τὸ - ἐπηυξημένον, quod ex snguhs εocibus creet, i. e. enuntiatum. Soph. in ng m γοῦν ἐν τῷ λόγψ. - 1θ- 17 ἐδείξαμεν: 77, 8 - 78,11. Ann. οmτ., 1scs. sca. 18 Ab. 4 Αϲ ng περί του μέγα μὲν κλέοϲ αυτηϲ ποιdMται Βλαὐτῆϲ]v.Adn.cr.195,10huiused. 7λείπει A 1θδιναA 1ξυπο- ϲυνειλημμενα A. vide 126, 17 : ὑποϲυνηλείφθη (sic A) κατὰ τὸν τρόπον τῆϲ κρά- εεmϲ (ἔμέ pronomen cum sntecsdenti ὲ ψ 724), et de coni. 231, 3: καὶ εἰτα ὑποϲυνήλιπται ἐν τῷ κἆτα, uboi tamen A eadem confmsione corruptus est, quae hddic inventur: nam υποϲυνειληπται praebet παντὸϲ b cum s, παντωϲ A, post πάντωϲ inseri voluit τοῦ Βebode πεπονθοτωϲ A. β 18 - 19 περ -λόγουϲ] poenit quispiam suspicari haec verba ante Τὸ δὲ μeζον 8 trsicienda esse. sed videntnx Τὸ δὲ μέζον - 1B ολόκληρον quasi pro parenthesi habenda esse, post quam Ap. redit ad antecedentem expositionem adlecta sa coniunctione, quae saepias post parenthesin occmrit 1B βίαιον] aterum ι in ras A β 17 (ε Sephinns, qnod recepit b, δία A λῆ ρημα A Non semper pronomina personalia orthotonumena apud Homerum reflexivam habent vim.

Εἶπερ οὖν αἱ κατὰ τὸ πρῶτον καὶ δεύτερον πρόϲωπον ὀρθοτονούμεναι τονούμεναι ἀντωνυμίαι εἰϲ ϲύνθετον μεταλαμβάνονται ϲυνόντοϲ τοῦ ῥήματοϲ ἰϲαρίθμωϲ κατὰ τὸ αὐτὸ πρόϲωπον, καὶ μένουϲι κατὰ τὴν αὐτὴν ἁπλότητα τοῦ ῥήματοϲ ἐν ἑτέρῳ προϲώπῳ νοουμένου, ὡϲ τὸ ἐμεῦ δ᾿ ἀπὸ μούνου Ἀχαιῶν εἵλετο {I 335 seq}, ϲεῦ δ᾿ ἐπεὶ ἐξέλετο ψυχήν {Ω 754}, πᾶϲα ἀνάγκη καὶ ἐπὶ τοῦ τρίτου προϲώπου ταὐτὸν ἐγχωρεῖν, ϲυνεπιϲχυούϲηϲ ~~147 s~~ καὶ τῆϲ ἐγγενομένηϲ χρήϲεωϲ. ~~ἔτι κατ᾿ ὀρθὸν τόνον ἀνέγνωϲτο τὸ~~ ~~μνηϲτήρεϲϲι μάχεϲθαι, ἀμυνέμεναι δὲ οἷ αὐτῷ {χ 214}~~ μααvκ. β ξ5. Οἱ primae εἰ secandae, ita etiam tertiae personne prono- mina personalia οthotonumena apud Homerum modo refeivam im hebent atque idem velent quod apud Atticos pronomine compouita, modo personam sigmifcsnt ab verbi subiecto diversam. εοdem pacto etiem οἶ χ 214 rectum tenorem hebet, non propter refexivam im, quae non inest illic in hoc pronomine, sed propten oppositionem]. rxsrm. xv Ans. xxao. 1-4 ἐμοῦ, ϲοῦ, ἔμοί, ϲοί, ἐμέ, ϲέ ets, qui Romercsa sermonem ιtn vldlgαrem coneertunt, im composita (rεexso) pronomina frasseremddτ sua4, si em persomαm stgmtfcant, qκαe ver5i gmbecum est sed sereαtur emdem implcttas, quam λαἔemt, ln eemeersiome, si adia persona eer5o denofαtur. eft 139,18-23. - τ-p 1t8,4 eft de pron. 43,12 -18 et Βerodian. pros.Β. ad 226 ( 23,41 -24, 4 Lix): καὶ ἐπ’ ἐκείνου κατ’ ὀρθὸν τόνον ἀνέγνωμεν τν εΜέντορ, μή ϲ’ ἐπέεϲϲι παραιπεπίθῃϲιν ~δυϲϲεὑϲ μνηϲτήρεϲϲι μχεϲθαι, ἀμυνέμεναι δὲ αὐτῷα. καὶ τὸ ἐξϲ ἐϲτι τοιοῦτον· μὴ πειϲάτω ϲε ~δυϲϲεὺϲ ἡμν μάχεϲθαι, αὐτῷ δὲ ἀμύνειν. quae verba mox parentheticis signis inclusimus, τὸ γὰρ-ἀμύνειν, referenda sunt ad ea, quae ad 8 - 10 τι κατ’ ὀρθὸν τόνον ἀνέγνωϲτο τὸ - οἶ αὐτῷ mente supplenda sunt: καίπερ οὐκ ἀντανακλώμενον, quamquam os εe- fexieum est Hlzc οἶ pronomen. cui qοam οbo cansam rectus accentus inditus sit, post parenthesim declaretur genεtivo τῆϲ ἀντωυμίαϲ ὀρθοτονηθείϲηϲ πρὸϲ τὴν ἀντιδιαϲτολήν, qul cum ἀνέγνωϲτο coniengendus est. totum autem hoc enuntia- tum [ἔτ κατ’ ὀρθὸν -ήμν sede sua expelli insexique debet in seeiem sorum. exemplorum, ubδi pronomina orthotonumena tεtise personae non bsbδent vim re- fsxivam. quod εἰ factum est, facilius illa subaudiri possunt, quae modo diMimus mente euplenda esse. vide Adn crit. Ans. cur., masεm.scs. m Ab. 2 μεταλαμβάνονται] μετα in res A β 8 Βadt - mueHer pulait post posterius κατὰ intercidizse: τὴν αὐτὴντάϲιν μετολαμβανόμεναι εἰϲ 1 B ἄπο (sic) A a prima menn μονου A, sed post psiorem rseura unias litterae (7 post ϲευ, quod in exitu vειεus legitur, ansuper δ scripserat A, ssd A ~ erasit et coniemctionem cum apostropho praescripsit vereui sequenti ( ἔπε] επι A. 1 Β κε Ab 8-p 188, 4 ἐτι-ἡμῖν ab hoc loco siena esse et post 144, 12 μάντεωϲ conlocsnda censuit Lhlig Em. Apollon. 20, atque assensi sunt Eaysεx et Βebneider melius autem 145, pont ἀντωνυμίαν conlocari vidεntnr 1 8 ανεγνωϲτο A, ἀναγνωϲτέον b cum s. ente hoc verbum in Hm. Apoh. 15 ea intercidisse ceneuimus, quae nunc subaudienda εεse put8mns vide Adn. exeg. τὸ om A, add sb β 16 μνηϲτηρεϲι A. δὲ coninnctionis puiorem litteram A. in res habet ab A2 (τὸ γὰρ ἀμύνειν ἐν προϲώπῳ τῷ τῆϲ Ἀθηνᾶϲ ἀπεικαϲθείϲηϲ τῷ Μέντορι νοεῖται, οὐ τῷ τοῦ Ὀδυϲϲέωϲ· μὴ πειϲάτω ϲε Ὀδυϲϲεὺϲ ἡμῖν μάχεϲθαι, αὐτῷ γε μὴν ἀμύνειν) εὐλόγωϲ τῆϲ ἀντωνυμίαϲ ὀρθοτονηθείϲηϲ πρὸϲ τὴν ἀντιδιαϲτολὴν τοῦ ἡμῖν

τὸ γὰρ ἦ ὀλίγον οἷ παῖδα ἐοικότα γείνατο Τυδεύϲ {Ε 800} 144 b εἰϲ ϲύνθετον μεταλαμβάνεται, ἐπεὶ τὸ γείνατο ταὐτὸν ἦν πρόϲωπον τῷ ἀντωνυμικῷ· ἐγέννηϲεν γὰρ παῖδα οὐδὲ κατ᾿ ὀλίγον ὅμοιον ἑαυτῷ· πρόδηλον γὰρ ὅτι ἡ ἁπλῆ μετάληψιϲ ἕτερον πρόϲωπον ὑπαγορεύει τοῦ Τυδέωϲ. καὶ τὸ πτωχὸν δ᾿ οὐκ ἄν τιϲ καλέοι τρύξαντα ἓ αὐτόν {ρ 387} μόνωϲ ἀντωνυμίαν ἁπλῆν ὑπαγορεύει· οὐ γὰρ κλητέοϲ ὁ πτωχόϲ, ἵνα μὴ αὐτόν, τὸν καλέϲαντα, καταπονήϲῃ, εἴγε χρειώδηϲ ἡ ἀναδοχὴ τῶν ἄλλων μετακλήτων, τέκτονοϲ ἢ ἰατροῦ ἢ μάντεωϲ.

οὕτωϲ ἔχει καὶ τὸ Axovκ ψ 86. velat o Ε 800 rεfθexivum est, sed ἔ ρ 38 idem valet quod αὐτόν. Aaevε. 4 ξ7. item neque ἐμοί neque οἱ Ο 226, quae propter oppositionem et copuationem rectum tenorem habδent, in composita convεrtilicεt, qula neutrum rssrm. x Ans. axae. ἕλsqq. cfr de pron. ξ6, 35. 41, 30 -42, 3 et de accentu S pronominis de pron. 81, 3. - 13 efrr de pron. 43,14 et Herodian. pros. D. ad Ο 226 H 23, 35 Lt): αὐτῷ ὀ Ἀϲκαλωνίτηϲ ἀξία ἐγιλϲιτικῶϲ ἀναγνώϲκειν, ἐπεὶ ἁπὸ προϲώποtM ἔπὶ πρόϲωπον ἡ ἀναφορὰ καὶ εἰϲ ἀπίην ἡ μετάληψιϲ· ἀντί γὰρ τῆϲ αὐτῷ διϲυλλάβου. ἄμεινον δὲ πείΕΕεϲθαι τοῖϲ περιϲπῶϲι διὰ τὸ δή δια- ϲτολὴν γεγενῆϲθαι διὰ τῆϲ ἐμοί· τὸ γὰρ ἔξῆϲ τοιοῦτόν ἐϲτιν ἐμοὶ καὶ αὐτῷ ἔπλετο, ὡϲτε ἀπὸ κοινοῦ λαμβάνεϲθαι τὸ ἔπλετο ῥῆμα . . . καί καθόλου ἡ αὲ ὁπότε προηγεῖται τῆϲ αὐτόϲ ἀντωνυμίαϲ κατὰ δοτικὴν πτῶοιν, ὀρθοτονeϲθαι θλe, ἕτε εἰϲ ἁπλῆν εἴη ἡ μετάληψψπιϲ ἕτε καὶ εἰϲ ϲύνθετον.etidsa adΕ64ίL,p48,1 Lix): ἡ οἶ ὀρθοτονεῖται νῦν διὰ τν ἀρχήν, οὐ πάντωϲ δὲ εἰϲ ϲύνθετον μετοληφθήϲεται. ἔτι δὲ ϲυνεπέπλεκτο. ὅμοιον δὲ ἔϲτι τὸ εἀλλὰ τόδ’ μὲν ἔμοὶ πολὺ κάlλιον δὲ o αὐτφα. Aaz. emr., nscs. scm. fn Ab. I ξ ἐν προϲώπῳ τῷ τοῦ δυϲϲέωϲ νοέται, οὐ τῷ τϲ Ἀθηνὸϲ ἀπεικαϲείϲηϲ τῷ λέντορι A bc verborum ordinem commαavit hlig Em. Ap. 14 elatis eliis telis ccruptelae exemplis: 322,21. 331, 28. ds pron. 23, 20. Βllebode in ng 2 ad Tδυϲϲέωϲ scripsit: ἴϲωϲ Μέντοροϲ, τὸ δὲ οἶ αὐτῷ ἐν προϲώπῳ τῷ τοῦ ~δυϲϲέωϲ. Stsdnmneller msnit: ἀμύνειν ϲοὐκ ) ἔν προϲ.et postea ἀλλὰ pro οὐ β 2 ου τω A, non, ut Hεkkero videbδatur, οὕτωϲ mle δυϲϲεὺϲ add 5 b cum 1 4 τὸ γὰρ] fol s2r A. β B ἑ et ὁί A. (cigna prosodiaca iam prima manu), ἦ et οἴ b 7 ἐγέννηϲεν] secundum ν A. habet ab A β Β ἡ b, η x , οὐδὲ A in ras et m et s, quod ex antecedenti linea oriondum est sed in ng c: ἴϲωϲ ἡ 8 τυδεοϲ A. pro καὶ noli fugitare ἀλλὰ: nam ex his vειsibus Ε 800 et ρ 387 apparet, retiae personae personalia orthotonumena modo refexivam vim habere, modo simplicem 10 A δὲ et ουκ, ut nonnusquam ante vocalem τρύξοντα aut τρύζοντα codd, Homeri nec unns τρύξαντα, quod cum sententia enuntiati pugnat 11 ἀπλῆν om R , add A ου γαρ rλιτεοϲ πτωχὸϲ A. 1n ras a pr. m , atqne λιτέοϲ er quoque habet, sed supra scmiptum η 1 12 καταπονήϲει A. β 12 13 εΓγε-μάν- τεωϲ eici voluit Egenolff ἀλλὰ τόδ᾿ ἠμὲν ἐμοὶ πολὺ κέρδιον ἠδὲ οἷποϲ, αὐτῷ ἐπλετο {Ο 226 seq.}, πάνυ ὑγιῶϲ τῶν ἀντωνυμιῶν τὸ δέον τοῦ τόνου ἀναδεξαμένων ἕνεκα τῆϲ παρακολουθούϲηϲ πρὸϲ ἄλληλα διαϲτολῆϲ, ϲυνούϲηϲ ἔτι καὶ τῆϲ ϲυμπλοκῆϲ. καὶ ἐπεὶ πάλιν τὸ ἔπλετο κοινὸν κατὰ ἀμφοτέρων τῶν ἀντωνυμιῶν παρελαμβάνετο, οὐ δυνάμενον ἑτέρᾳ προϲχωρῆϲαι κατὰ τὸ ~~148 s~~ αὐτὸ πρόϲωπον, ἵνα τὸ ϲύνθετον μεταληφθῇ, ἀναγκαίωϲ ϲυνετήρει τὰϲ ἀντωνυμίαϲ εἰϲ ἁπλοῦν ϲχῆμα· εἴγε τὸ ἐν τῇ ϲυνθέτῳ ἀντωνυμίᾳ ῥῆμα οὐ δύναται ἕτερον πρόϲωπον γινώϲκειν, ὡϲ δὲ προείρηται, τὸ ἔπλετο κοινὸν κατὰ ἀμφοτέρων εἴληπται, ἔχον τὴν διάθεϲιν ἔξωθεν τῶν δύο 145 b προϲώπων, ὡϲ εἴ τιϲ λέγοι ἐγένετο Τρύφωνι καλῶϲ, δηλονότι ὑπό τινοϲ περιϲτάϲεωϲ. προείρηται δὲ ὅτι, εἰ μὴ αἱ διαθέϲειϲ ἐξ αὐτῶν τῶν προϲώπων ἐγγίνονται, ἀδύνατον ἐπινοηθῆναι τὴν ϲύνθετον ἀντωνυμίαν. — οὕτωϲ ἔχει καὶ τὸ ὅϲτιϲ οἷ τ᾿ ἐπέοικεν {I 392}, ὅϲτιϲ Ἀγαμέμνονι ἔοικεν οὐ γὰρ νῦν ὁ λόγοϲ ἀπαιτεῖ τὸ τὸν Ἀγαμέμνονα ἑαυτῷ ἐοικέναι, τοῦ ὅϲτιϲ ἐπὶ τὸ ἀόριϲτον ϲυντείνοντοϲ τοῦ τε οἷ ἐπὶ τὸ ὡριϲμένον πρόϲωπον τοῦ Ἀγαμέμνονοϲ. — τοὺϲ δ᾿ ἄγαγον ζωοὺϲ ϲφίϲιν ἐργάζεϲθαι ἀνάγκῃ {ξ 272. ρ 441} οὐ γὰρ ἄγονται οἱ αἰχμάλωτοι ἵνα ἑαυτοῖϲ ὑπηρετῶϲιν, τοῖϲ γε μὴν ἐπικρατήϲαϲιν. — οὕτωϲ ἔχει καὶ τὸ eandem personam signifcat, quae verbi subiectum est item 392, P 272 δ 683 pronomina οthotonumena in composita converti nequeunt. rrssrκ. er μAns. exse. 6- 7 οὐ δυνάμενον ἑτέρφ-μεταληφθῇ. ἔπλετο verbum. neqit ita cum sterutαo pronomine. aut cum ἔμοί aut cum οἶ, coniungi, ut eadem persona verbοo et pronomine signifcetur quod si feri posset, ἐμοί aut οἱ in pronomen compositum (refexivum) convertendum esset. ad νᾷ μεταληφθῇ Φϲτε μεταληφθῆναι etz 205.11. 248, 5. 269, 28 (cum Adn. exeg.). 276, 2. 306, 2 et 4. de coni. 249, 5. - 14 eft de pron. 43, 19. nmtecedunt vεrbδa: ὁ δ’ Ἀχαιῶν dλλον ἑλέϲθω. 16 pro τὸν Ἀγαμέμνονα debebat dicere τὸν ἄλλον. 17 τὸ ἀόριϲτον, sci πρόϲωπον. - 19 eft de pron. 43, 21. ante hunc versum mente suppleri debet οὕτωϲ ἔχει καὶ τὸ. Ann. cnr, m1scs. scs. im Ab. 1 ἠμὲν om A. ξ δέον] an ὀρθὸν~ B κάπ Ab ( κατ’ b 1 6 ἑτέρᾳ Chlig, ἑτέρῳ A b, sed in adnot. ad 145, 21 Hekker ci. οὐδετέρῳ 1 8 et 9 post ϲχῆμα colon posuimus, post γινώϲκειν virgulam b ex contrario post γινώϲκειν colon exhibet, post ϲχῆμα virgulam 8 τὸ] τω A 1 16 κατ’ b β 14 ente οὕτωϲ ἔχει videntur ea verba scripta fnisse, quae nunc supra 14ξ,18-27 (ἔτι -ἡμν) leguntur l 16 γὸ τὸν] τοῦ τὸν A 17 τοῦ ὅϲτιϲ -ϲυντείνοντοϲ] HSchneider ci. τοῦ ἐπέοικεν ἐπ τὸ ἀόριϲτον ὅϲτιϲ ϲυντείνοντοϲ, quas mutatio refelltur enbδsequentibδus. vide de ϲυν- τείνειν verbi usu Adn. ex. ad 40. 17 huius ed. 18 οριϲμενον A , corz A β 19 ὄγαγον) ὄναγον plerique Homeri codices, item Herod. pros. Disca ad Α 368 et ad 5 2 Π 27,9.42,25 Lte), atque de pron. 43,21 in A legtur ἀνάγων ζωουϲφηϲιν A , corr A2 ϲφίϲι δ᾿ αὐτοῖϲ δαῖτα πένεϲθαι {δ 683} οὐ γὰρ οἱ μνηϲτῆρεϲ ἑαυτοῖϲ τὰ πρὸϲ τὴν δαῖτα εὐτρεπίζουϲιν.

Πῶϲ οὖν οὐκ ἄλογον παραδιώκειν ὡϲ ἄλογον τὸ οἱ τ᾿ αὐτῷ, ἐπεὶ οὔ τι θεῶν ἐκ θέϲφατα ᾔδη {Ε 64}, κατὰ τρόπουϲ πλείοναϲ δυνάμενον μᾶλλον κατορθοῦϲθαι τῶν προκειμένων; μένων; εἰ γὰρ δὴ καὶ ἦν ἀληθὲϲ τὸ πάντωϲ τὰϲ ὀρθοτονουμέναϲ εἰϲ ~~149 s~~ ϲύνθετον μεταλαμβάνεϲθαι, εἶχεν ὑποπαραίτηϲιν τὸ ϲχῆμα, καθότι αἱ 146 d ὀφείλουϲαι ~~ἅπαξ~~ ἐγκλίνεϲθαι ἅπαξ εἰϲ ἀρχὴν τοῦ λόγου γινόμεναι εἰϲ ὀρθὴν τάϲιν μεταλαμβάνονται, ὡϲ ἔχει τὸ ἡμέαϲ ὑβρίζοντεϲ {Λ 695}, ἐμὲ δ᾿ ἔγνω καὶ προϲέειπεν {λ 91}. ἀλλὰ καὶ ϲυμπέπλεκται.

«Τό τε ϲυνερχόμενον ῥῆμα πληθυντικόν ἐϲτιν, ἔχον τὴν ϲύνταξιν τοιαύτην, ἐμοὶ ἐγένοντο, ϲοὶ ἐγένοντο, μsavκ. β 88. Ergo abδsnrdum est vituperare orhotonummnon οἱ Ε 64 quia non sit refexivum. atque etiam si deberent omnia οrthotonumena re- fexiva esse, plures haberet illud οἶ excusationes: nam in initio versus positum est et coniunctione copolativa adnexum. Aκαvκ. β θθ. .Et verbum, quod cum singdlsri o Ε64 coit, plnrstivum esu, inquiunt qui locum Homericum ituperant. quocirca aut ἅϲ ἔτευξεν rescribendum. esse cenenermnt aut οἶ cum antecedenti ἐτεκτήνατο coniungendum, qussi lege nstursli rectas tenor personslinm tertiae personae vim refezivam indiesret. quod fslenm esse ex possessivis quoque encet, quae semper orthotonumena sunt, sed non ubique in rεfeniva converti possunt. - perverse igitur eliam οἴ δ 667 inclinetur, quia refexivum non sit: immo propter oppositionem recto tencre pronuntiari debet. rssrrm. sτ Ans. sxxo. Hseqq. Antecedunt verεni vitupeato hi: ϲϲ καὶ Ἀλεξάνδρῳ τεκτήνατο νῆαϲ ἐϲαϲ ἀρχεκάκουϲ, c πᾶϲι κακὸν Τρώεϲϲι γένοντο. cfr. de pron. 42, 17: τὸν Ἀρίϲταρχον καὶ τοὺϲ ἀπὸ τῆϲ ϲχολῆϲ, ὡϲεὶ νόμον Εεμέ- νουϲ τὸ τοιοῦτον (refexivam vim ἄthotonumenorum lDΙ personae, ὡϲ ἀπανά- γνωϲμα δεῖ παραπέμψαϲθαι τὸ εοὶ τ’ αὐτῷ . . . δή3, καθὸ ὀρθοτονούμενον τὴν ϲύνθετον ἀντωνυμίαν ἀπαιτεῖ, τοῦ λόγου οὐ δυναμένου κατὰ τοῦτο ϲυνίϲταϲθαι καὶ διὰ τοῦτο τοὺϲ μὲν μεταγράφειν τὸ ἔτευξεν, τοὺϲ δὲ ὑπερβατὸν ἐκδέχεϲθαι εὅϲ καὶ Ἀλεξάνδρῳ . . . ἑϲαϲ ol τ’ αὐτῷ, d . . .γένοντοα. Herod. pros Il. ad ἔ 64 (D 48.1 Lt ): ἡ ιἶ ὀρθοτονεται νῦν διὰ τὴν ἀρχήν, οὐ πάντωϲ δὲ εἰϲ ϲύν- θετον μετοληφθήήϲεται. ἔτι δὲ ϲυνεπέπλεκτο. Aristonicus ad Ε 64 (p 104 Hriedl.): ἀξετεῖται, ὅτι οὐχ ὑγιῶϲ ἐξενήνοχεν sem παϲι . ..γένοντο ἑαυτῷ τεx ἔδει γὰρ αὐτῷ τε. cvr etiam Lehrsii qu. ep. 116. -11 dr 129, 21 et de pron. 43, 6. Ans. emr, nsϲs. sex. 1m A b. 1 ente αυτοιϲ A habet αλληλοιϲ, sed sb ipsa prima msmu transverso dueta deletum. atque plane itidem in m ἀλλἡλοιϲ ante αὐτοῖϲ legitur, sed inductum B ουκ A ~ scripserat in exitu versus, A erasit κ eandemque Hitteram sequenti vermoi praeposuit B κατορθωϲθαι A , κατωρ- θῶϲθαι b Β prius ἅπαξ habent Ab, eiciendum censet ὕhlig. posterius ἅπαξ habδεt A , om b. HSehneider utrumque ἅπαξ serveri vult: prius idem velers quod interdum, ut de adv. 170,18. de coni. 252. 22, alterum cum participio γινόμεναι coniunctum esndemm vim habere, quam ἑὰν παξ cum coniunctivο , 12 ἀλλe] ls2v A ( post ϲυμπέπλεκται virgulamtantua habetb β 12 - 1ξinter πληθυντικόν et ἔχον A hsbst Λ- i. e. ἐϲτιν, quod b om οἷ ἐγένοντο». δι᾿ ὃ καὶ ἕνεκα τοῦ τοιούτου μετατίθεται εἰϲ τὸ ἔτευξεν, ἵνα ἑνικὸν γενόμενον ϲυμφωνήϲῃ κατὰ ἑνικὸν τῷ οἷ τ᾿ αὐτῷ, ἃϲ πᾶϲι κακὸν Τρώεϲϲιν ἔτευξεν καὶ ἑαυτῷ, ἢ ὡϲ ὁ Κομανὸϲ ἐν ὑπερβατῶ ἤκουεν, Ἀλεξάνδρῳ ἐτεκτήνατο νῆαϲ καὶ ἑαυτῷ, αἳ πᾶϲι κακὸν Τρώεϲϲι γένοντο {Ε 63} ὡϲ φυϲικῆϲ τινοϲ ἀκολουθίαϲ νόμον θεμένηϲ τοῦ πάντωϲ τὴν ὀρθὴν τάϲιν ἐν τρίτοιϲ προϲώποιϲ ϲυνθέτου ἀντωνυμίαϲ μετάληψιν ὁμολογεῖν. τί γὰρ ἂν ποιήϲειαν ἐπὶ τῶν καλουμένων κτητικῶν ἀντωνυμιῶν, ὧν ἡ θέϲιϲ ἀπαράδεκτοϲ ἐγκλιτικῆϲ τάϲεωϲ; ἐφ᾿ ὦν γε δεδείξεται ὡϲ κατὰ πᾶϲαν πτῶϲιν μενούϲηϲ τῆϲ αὐτῆϲ τάϲεωϲ τό τε ἁπλοῦν ϲχῆμα τῶν ἀντωνυμιῶν εὐπαράδεκτον καὶ ἔτι τὸ ϲύνθετον, τῆϲ τοῦ ῥήματοϲ ϲυντάξεωϲ πᾶν τὸ τοιοῦτο διαϲτελλούϲηϲ. — πῶϲ οὖν οὐκ ἀπανάγνωϲμα τὸ ἀλλά οἱ αὐτῷ {δ 667}, κατ᾿ ἔγκλιϲιν ἀναγνωϲθέν, ἀντιδιαϲταλτικῆϲ ἐπιφερομένηϲ τῆϲ πρὶν ἡμῖν; — Ἀπόχρη εἰϲ ἐντελῆ διάγνωϲιν τὰ προκείμενα ὑποδείγματα.

τssrme xx μns. exso. I - ede Adn. exeg. ad antec. pag. lin. ξseqq. - 8 5 ὡϲ 5 Κομανόϲ. ad hanc brachylogiam cr 124, 24. Ϲomsnum laudat Ap. stiam de pron. 4, 18 et de coni. 230, 7. 8 δεδείξεται: 149, 1seqq. et 24seqq. - 12 - 18 ex de pron. 37, 27 - 38, 8 et 42, 26: τὸ εᾶλὰ o αὐτῷ ζεδϲ ὅλέϲειε βίην3 κατ’ ἔγκλιϲιν ἀνέγνωϲτο, καίτοι ὀφόλον κατὰ δύο τρόπουϲ ὀρθοτονεῖϲθαι, καθὸ καὶ ἔπταγματικὴ (i. e αὐτόϲ) ϲύνεϲτι καὶ διαϲτέλλεται ἔν τῷ επρίν ἡμῖν πῆμα γενέϲθαια. μαί δὲ ὡϲ οἱ τολαιπωρότερον ἀναϲτρεφόμενοι τὸ ἀκριβὲϲ τοῦ λόγου οὐ διέγνωϲαν. Herodisn.pros Od ad δ e67 (ΙI p141,15 Lte) ἀλλά οἴ αὐτφ: ἐχρῆν ὀρθοτονεῖν τὴν οἴ. ἔϲτι γὰρ ἀντιδιαϲταλτικὴ καὶ προηγεῖται τῆϲ αὐτόϲ. ἀλλ’ ὅμωϲ ἐγιλιτικῶϲ ἀνεγνώϲθη. et pros. H. ad Ο 228 I 24, 4 Lt): καθόλου οἶ ὁπότε προηγεῖται τῆϲ αὐτόϲ ἀντωνυμίαϲ κατὰ δοτικὴν πτῶϲιν, ὀρξοτονεϲθαι θέλει, ἕτε εἰϲ ἁπλῆν εἴη ἡ μετάληψιϲ εἶτε καὶ εἰϲ ϲύνθετον. διὸ μεμπτέον ἐκείνην τὴν ἀνάγνωϲιν εἀλλά οἴ αὐτῷ ζεὺϲ ὀλέϲῃ3. ἐχρῆν γὰρ διὰ τὴν ἐπιφερομένην ἀντιδιαϲτολὴν κατ’ ὁρsὸν τόνον ἀναγινώϲκεϲθαι. Schol. Βῷ ad δ 668 (Eidym. 548, 1 Ludεich): επρὶν fβηϲ μέτρον ίκέϲθαια αἰ Ἀριϲτfρχου, αἰ δὲ κοινότερmι επρὶν ἡμῖν πῆμα γενέϲθαια. vide ALudyichii adnot. cciticam in ed. dyas. et Lehrsii qu. ep. 117. Ans. cur., asca sos. is Ab. 1 οἶ ἐγένοντο A add in ng δι’ 5 καί ἕνεκα τοῦ τοιούτου] διὸ καὶ εἰκῇ τὸ τοιοῦτον comeεit Βekkex in adnot., at cfr 286, 24 δι’ 5 καὶ ἕνεκα τούτου, 337,13 ἔνΕεν κατὰ τοθτο, de coni. 129, 25 δ’ καὶ δοκε μοι διὰ τοῦτο | 3 ϲυμφωνηϲη vocis posterius η in res habet A ab A τῷ] τοῦ A. ἐϲ παϲι Lhlig Em. ΑAp. 20, fπαϲι Ab ψ 3 Τρώεϲϲιν τευξεν] in A. νετευξ ab A in ras β B -~ καί εαυτω -γενοντο A add in ng 3 Μόμανοϲ b, vide ESchneideri comm. ad l. de μ on. 4, 18 et Henselerum in Papii lex. nominum 6 του παντωϲ τήν ορθην ταϲν om A’, add A Βθekkeε pro παντωϲ in A perperam legebat αυτῶϲet scribendum esssconiciebst τοῦτ’ αὸτὸ pIo του αυτῶϲ in adnotatione, in textum ex recepit αὐτὸϲ, quod osiginem ducit ex xm, electum ab Lehrsio qu. ep. 11e 7 τρίτοιϲ] τρ A. , ιτοιϲ in ras A 8(γκλϲιτικῆϲ)in A post prius ι rasura exigua, fortasse legebatur η pro ι 1 11 ἔτι h cum et Sopbisno, επι A. l 12 τοιοῦτον b ουκ in esitu versus A scrip- serat, A erasit κ εἰ eandem litteram sequenti versui praescripsit 147 b

Οὐ μὴν περιϲϲὸν ἡγητέον παραθέϲθαι τὸ εὔχρηϲτον τῆϲ γενομένηϲ XX. ~~150 s~~ μένηϲ ἀφορμῆϲ κατὰ τὸ τρίτον, ὡϲ τὸ μὲν ὀρθοτονούμενον εἰϲ τὸ ϲύνθετον ἐχώρει, τὸ δὲ μὴ οὕτωϲ ἔχον εἰϲ ἁπλὴν μετάληψιν. — Ἡ ἐν τοῖϲ πρώτοιϲ καὶ δευτέροιϲ προϲώποιϲ ϲύνταξιϲ προφανεϲτάτη ἐϲτὶν ἔν τε τῷ διαβιβαζομένῳ προϲώπῳ ἐφ᾿ ἕτερον καὶ τῷ μὴ οὕτωϲ ἔχοντι, ὡϲ ἔχει τὸ ϲὲ γὰρ ἅζομαι {Alcmanis fr. 54 Bergk4} πρὸϲ τὸ ϲὲ γὰρ αὐτὴν παντὶ ἐῒϲειϲ {v 313} καὶ τὸ ἀλλ᾿ ἐμὲ μὲν ϲὺ ϲάωϲον {Λ 828} πρὸϲ τὸ ἐμὲ λύϲομαι {K 378} τὸ αὐτὸ καὶ ἐπὶ τῶν ὁμοίων. ἡ μέντοι κατὰ τὰ τρίτα πρόϲωπα ϲύνταξιϲ πάνυ πῶϲ ἐϲτιν δυϲπαρακολούθητοϲ· παμπόλλων γὰρ ὄντων τῶν τρίτων καὶ διὰ μιᾶϲ λέξεωϲ νοουμένων, λέγω τῆϲ ῥηματικῆϲ ἢ καὶ ἔτι τῆϲ ἀντωνυμικῆϲ, παρείπετο διὰ τὴν ἐποῦϲαν ϲυνέμπτωϲιν τά τε ἐν μεταβάϲει πρόϲωπα νοούμενα καὶ ἔτι τὰ ἐν τῇ αὐτοπαθείᾳ τῆϲ αὐτῆϲ ϲυντάξεωϲ ἔχεϲθαι.

ἡ ἕο ἀντωνυμία καὶ αἱ ϲύζυγοι κατὰ τὰϲ Aaavκ 4 1θλ. Atque εtism apparet, ent iHam falsam regulam de αtho- tomummmorum refexiva vi statuerint εἰ quid commodi hsbδeret, si rεvra Homerus eam secutus esest. in teriia enim pexsona εἰ verbi et pronominis propter ho- minum mutitudinem, ad quos pronomina et verba referri possunt, mamma est obscuritas (qua carent prima et secunda), ut saepe dubitari possit, utum eadem persona pronomine tertiae sigmifcstur, quae verbi subiectum sit, am aHie. aec emἔgsiffas ut ectarefur, αp(e orthofonsmena ι5i fαnfuzm usurpremfεr, u54 per- sona eerbi sgnffcaada esset]. Aaαvκ. ψ 1θ1. ambiguitas elucet exempli gαratia ex dysseae thaps. ξ 461, axsrκ. xv Ans. exse. 1-2 τὸ εὔχρηϲτον utilitas est, ἀφορμὴ id unde qοia profciacitur ad rem perfciendam, adiumentm rei perfciemdaε, hoc loco id quod adiuvet legentes in disfinguendis pronominibδus terfiae personne refeniis et nox. reθexivis. γενομένη autem dicitnr haec ἀφορμή, quia facta, excogitata est ab grammaticis. B διcβιβάζεϲθαι de personis transenntibous (εubiecfis verborum faositivorum), ut 148, 18 de actionibous transitivis 277, 10. 291, 10 de codi. 119,15 - 7 er 139, 2. 9 e2r 139, 5. 13 e 1s9,23. - 15 e 12, 20. 101,2. - 1Β μετdβαϲιϲ nt διάβαϲιϲ de transitu actionis vel peraonse in uliam personam quae petitur. cfr e. g. 26, 14. 178, 28. - αὐτοπάΕεια de rεfemione actionis in eandem personam pronomine εigmiffcata, ut 172, 15 alibi. ans. εmr., n4scs. soa. Ab. IοHim putaimus corigmmdum esse τὸ εὔχρηϲτον τῆϲ γενομένηϲ ἀφορίϲεωϲ (distinctionis) vel ἡ ἀφορμὴ τοῦ γενομένου εὐχρήϲτου (causa sins commodi usus qui excogitatus est), sicut de pron. 84,11 ἡ ἀφορμὴ τοῦ τοιούτου aλάνου corruptum est in ὅ πλάνοϲ τfῆϲ τοιαύπτηϲ ἀφορμῆϲ. at vide supra Adn. exeg. qua παadita seripturs estis defensa idetur 1 BB τε in rea A posterinsτῷ] τοA. 1 8 πρὸϲ τὸ add b β 11 αλλo με cu ϲαωϲον A. ί 17 επουϲαν A, ποῦϲαν b cum et Soph. 1 I8 ἔχεϲθαι b, quod eoniseerst Sophisnus, λεγεϲθαι A πλαγίαϲ πρόδηλον ὅτι τρίτου εἰϲίν· ἀλλὰ καὶ τὸ κήδεται καὶ ἅπαντα τὰ τοιαῦτα ῥήματα ὁμοίωϲ τρίτου ἐϲτὶν προϲώπου, ἃ δὴ κατὰ τὴν ϲύνταξιν ταξιν τῶν ἀντωνυμιῶν δύο τρίτα ποιήϲει, λέγω ἓν μὲν τὸ ἐκ τοῦ ἀντωνυμικοῦ πρόϲωπον, ἕτερον δὲ τὸ ἐκ τοῦ ῥήματοϲ. γενήϲεται γὰρ 148 b ἕο κήδεται, ἐν δυϲὶ προϲώποιϲ, αὐτοῦ κήδεται, δι᾿ οὗ ἐμφανίζομεν, ὅτι τίϲ τινοϲ κήδεται. ἀλλὰ κἀκεῖνο ἕνδεκτόν ἐϲτιν τό τινα ἑαυτοῦ κήδεϲθαι, καὶ δῆλον ὅτι οὐ δι᾿ ἄλλων πάλιν ϲυντάξεων τὸ τοιοῦτον ~~151 s~~ εἰρήϲεται ἢ τῶν αὐτῶν· πάλιν γὰρ ἐγγενήϲεται τὸ ἕο κήδεται. ἔνθεν οὖν δυϲέφικτον ἐγίνετο διαγνῶναι, πότερόν τίϲ τινοϲ κήδειαι ἢ οὔ τινοϲ μέν, ἑαυτοῦ δέ. φέρε γὰρ τὸν Εὔμαιον ἑαυτοῦ κήδεϲθαι· τί ἂν γένοιτο ἄλλο ἢ τὸ ἐπεὶ ἕο κήδετο λίην {ξ 461}; ἢ τοῦ Τηλεμάχου, καὶ πάλιν προϲεχώρει τὸ ἐπεὶ ἕο κήδετο λίην· πρὸϲ τὸ τοιοῦτο οὖν εὐτρεπίζοιντο αἵ τε ὀρθοτονούμεναι εἰϲ τὸ ἀμετάβατον τοῦ προϲώπου, λέγω εἰϲ τὸ ϲύνθετον, αἵ τε ἐγκλινόμεναι εἰϲ τὸ ἁπλοῦν, τουτέϲτιν τὸ διαβιβαζόμενον εἰϲ ἕτερον πρόϲωπον.

Καὶ τὸ μὲν πιθανὸν τοῦ λόγου τοιοῦτον ἦν, χρὴ μέντοι τὸν νοῦν ἐπερείϲανταϲ μὴ διὰ τοῦ τόνου διδάϲκεϲθαι, διὰ δὲ τοῦ παρεπομένου λόγου, καθάπερ καὶ ἐπ᾿ ἄλλων ἀπείρων ἀμφιβόλων διακρίϲειϲ παρέπονται ἐκ τῶν ἐπακολουθούντων τοῖϲ λόγοιϲ, οὐκ ἐξ ἐγκλίϲεων οὐδὲ ἐξ ὀρθῶν τάϲεων. καθάπερ οὖν εἴπομεν ὅτι, εἰ καὶ δῴη τιϲ ἐν obi quae leguntur ἕο κήδετο, per se possunt et idem valere qnod αὐτοῦ κήδετο et idem quod ἑαυτοῦ κήδετο. itaque perotilis esset distinctio excogitata. Aauνx ψ 162, Nunc autem non ex tenore pronominum, sed ex eis, quae enuntiatis conveniunt, intellegere debemus, uttαum refexivam vim pronomina habeant an transitivum. id quod, ut iam diximus, plane manifestum est. in pro- nominibδus possessivis, quae semper orthotonumena sunt, sed βliss in compo- siti, elias in simplicis genetivum converti deboent. rssrm. er Ans. sxxα. 12 Antecedunt: τοϲ ’ δυϲεὺϲ μετέειπε, υβώτεω πειρητίζων, εἰ πώϲ οἴ ἐκδὺϲ χλαῖναν πόροι, τιν’ ἑταίρων λλον ἔποτρύνειεν. - 13 Τηλεμάχου Ap. memoriae lapsu scripmit pro ~δυϲϲέωϲ. sic explenda est oratio: ἢ φέρε τὸν Εὔμαιον τοῦ Τηλεμάχου κήδεϲθαι. 1λ 1θ εὐτρεπίζοιντο- προϲώπου. enomfeα des ant, quae επdrcent perseam pronomts easdem esse αfque serὸμ. - IB γὸ πιθανὸν τ. λ. quᾳ~ commemdapt lam ncεmam. μns. emr., neca. sca. im Ab. 8 λέγω om A. b, add A (Beker perperam ἕν quoque manui rec. tribuit β 4 προϲώπου Abo, πρόϲωπον hlig conlatis ad ἀντωνυμικοῦ 11. 27. 207. 20. 308, 3. de pron. 25,13. de adv. 127, 28.180, 5 || ἐo]ου A. , so A β 6 ὅτι add Beker in adn. in textu τίϲ τίνοϲ exhibet, ergo utrique voci non indefnitam, sed intrrogaivam vim dedit 7 πἀμιν] fol 33r A 8ὰ ενθεν ουν δυϲεφικτον A in ras |16 ευμαῖον A. 12 er A. | λίην] λῖ in ras A 13 Τηλεμάχου A, ~δυϲϲέωϲ b et s, concinentes cum Homero. errorem Apollonii corr Portus 1BB ευτρεπιζοιντο A, εὐτρεπίζοντο δ enm s. ad ὅν omissum vide Adn. ex. ad 64, 4 huius ed. β 17 post εἰϲ A. hebet τὸ, sed paene totum erasum 1 22 ὅγι delendum? τῇ ϲυνούϲῃ τάϲει διάκριϲιν τῶν ἁπλῶν καὶ ϲυνθέτων, ἀνάγκη πᾶϲα 149 b ὑποϲτρέψαι εἰϲ ὃν προεκτεθείμεθα λόγον. αἱ γὰρ κτητικαὶ τῶν ἀντωνυμιῶν τόνῳ οὐ διοριζόμεναι τὸ διϲϲὸν τῆϲ μεταλήψεωϲ ἔχουϲιν, οὕνεκ᾿ ἄρ᾿ οὐχ ὧ πατρὶ χαριζόμενοϲ {ν 265} πάρ τε καϲιγνήτῳ Θραϲυμήδεϊ καὶ πατέρι ᾧ {γ 39}· δῆλον γὰρ ὡϲ τῷ ἑαυτοῦ κατὰ ϲύνθετον προφοράν, καὶ οὐδαμόϲε ἑναλλαγὴ τοῦ τόνου διέϲτειλεν τὸ ϲημαινόμενον διάφορον ὄν, τὸ μέντοι ~~152 s~~ ἀκόλουθον τοῦ λόγου, ᾧ χρὴ ὁμοίωϲ προϲανέχονταϲ καὶ ἐπὶ τῶν προκειμένων ἀντωνυμιῶν ταὐτὸν ἀποτελεῖν, καὶ μὴ παρὰ τὰϲ τῶν τόνων ἐναλλαγὰϲ ἐπιταράϲϲειν καὶ τὰϲ διανοίαϲ ἢ καὶ καταμέμφεϲθαι τὰϲ ποιητικὰϲ ϲυντάξειϲ, ὅ τι μὴ τῇ προκειμένῃ τηρήϲει ὑπαντήϲεται τὰ τοῦ λόγου.

Ἀκολούθωϲ ἰτέον καὶ ἐπὶ τὴν κτητικὴν ϲύνταξιν τῶν ἀντωνυμιῶν.

c. XXI.

Ἀκολούθωϲ ἀντωνυμίαι δύο πρόϲωπα παριϲτᾶϲαι, λέγω τό τε τοῦ De pronominibus possessivis in genetivos simplicium sut compositorum personatium convertendis κτήματοϲ καὶ τὸ τοῦ κτήτοροϲ, δεόντωϲ καὶ ἐν ϲυντάξεϲι τριϲὶν καταγενήϲονται, γενήϲονται, εἴγε αἱ τούτων πρωτότυποι μονοπρόϲωποι οὖϲαι δύο ϲυντάξειϲ τάξειϲ ἀνεδέξαντο, καθὼϲ ἀπεδείχθη. ἔχει δὲ τά τοῦ λόγου τῇδε. Τὰ Asevκ. ὲ I6ξ, lam trsnseamns ad constuctionem pronominum possessi- vorum. ln enuntiatis, quae possessivum habδsnt, subiectum verbi ant persons est quae possidetur (vεlnt si dicimus ὁ ἐμὸϲ ἵπποϲ τρέχει), aut ea quae possidet rzsrrκ. zv Ans. exzo. 4 sequitur in exitu vermns θεράπευον. stiam in l. de pron. 47, 22 dyssess ν 265 est exemplum eius neus pronominum possessivorum, nbοi embiectum verbi non est persona possidentis. - B efrr de pron. 47, 20. - 6 οὐδαμόϲε, neam iπ perlem, Saudqεaquam. - Β τὸ ἀκόλ. τ. λόγου, cemsequens μδrma orattomts. - τῶν προκειμένων, pron. personalium DI personne. Β παρὰ, prepter. 11 5 τι μὴ (εἰ μὴ) cum peculiari verbo ut 259, 15. - ἡ προκειμένη τἡρηϲιϲ st fila falsa observatio et noma, de qua semo erat. - ad ὑπαντήϲεται (repoadeἅmt, consemte) cfr de coni.232.23 256,16. 13-p 266,3 Priec. XV1 108 165, 15 Β Possessisa tamen quea duas eomtnent personas, ld est possesso- re et possesttem4s, necessαro 3γὸμs eonsfractomibss ordnonfur, cum eorum prmt- tεα dfκαs aἔean4, recprocαm eei sui possam, quam raeci ἰδιοποθή vocant, et 3remettnemm: su9 pessaz, u44 nι~eo seme4, tranefnmm proco te 8e ι((uεm. Poeeme εεro mode commfruustsr gεbss, cem nerρ pe possemmeεe ln possemο- nes εεl a posseso3e ln nossessorem ee exrnsecus rea~erantur. - IB ἀπεδείχθη: de rεξeniva constructione pronomoinum personalium et de ea, nbi pronominis persona difert a embiecto verbi, agitur supra 1ξ9,1 seqq. de pron 44,3 seqq. Ans. cm r., c1sοs. scs. is Ab. 2 προεκτεθείμεθα bd, προεκτιθεμεθα A. (non παρεκτιθέμεθα, ut Hekker ait), eft 07, 25 ~ 6 τῷ] τὸ A Stadtmuehler putavit, propter prius exemplum sic extendam esse sententiam: ὡϲ τῷ ⟨αὐτοῦ πατρὶ κατὰ τὴν ἁπλῆν καὶ τῷ) ἑαυτοῦ κατὰ ϲύνθετον προφοράν 7 ϲημαινόμενον b5 eum Sophisno, ϲήμαινον A. Β προϲανεχονταϲ A, προϲέχονταϲ b cfr de pron. 49,4 ( κάtί Ab 1 13 A ng περί κτητικῶν 1 16 τρίϲ Prisc. A b, τιϲιν A 18 ἔχει δὲ τὰ τοῦ λόγου HtSSchneider DΙ 4, ἔχειν τα του λόγου A, ἔχοντοϲ τοῦ λόγου b cum Sophismo ῥήματα ϲυνόντα ταῖϲ κτητικαῖϲ ἀντωνυμίαιϲ ἤτοι ἐκ τοῦ προϲώπου ἐϲτὶν τοῦ ὑπὸ τὴν κτῆϲιν πεπτωκότοϲ ἢ ἐκ τοῦ κτηϲαμένου ἢ ἐξ οὐδετέρου μὲν τούτων, ὑπ’ ἄλλου δέ τινοϲ ἔξωθεν παραλαμβανομένου. — καὶ. ἔϲτι μὲν τοῦ πρώτου ὁ ἐμὸϲ ἵπποϲ τρέχει, ὁ ἐμὸϲ ἀγρὸϲ εὐφορεῖ· 150 b ὁ αὐτὸϲ λόγοϲ καὶ ἐπὶ δευτέρου καὶ τρίτου. ἡ τοιαύτη ϲύνταξιϲ πάντωϲ ἐν ὀρθῇ πτώϲει ἐϲτίν, καθὸ τὰ ῥήματα πλαγίαιϲ μὲν οὐ ϲυντάϲϲοντα κατὰ τὸ αὐτὸ πρόϲωπον, ὀρθαῖϲ δὲ ἁπάντοτε. — τοῦ δὲ δευτέρου τὸν ἐμὸν ἀγρὸν ἔϲκαψα, τὸν ἐμὸν φίλον ἔπειϲα, τὸν ϲὸν υἱὸν ἐπαίδευϲαϲ. — τοῦ δὲ τρίτου τὸν ἐμὸν υἱὸν ἐδίδαξεν, τὸν ϲὸν υἱὸν ἐδίδαξεν, τὸν ϲὸν φίλον ἔπειϲεν· πρόδηλον γὰρ ὅτι ἡ τοιαύτη ϲύνταξιϲ ἐκτόϲ ἐϲτιν τῶν δύο προϲώπων τῶν ἐν ταῖϲ κτητικαῖϲ ἀντωνυμίαιϲ ~~153 s~~ νοουμένων. καὶ εἰϲὶ πάντοτε ἐν πλαγίαιϲ πτώϲεϲιν αἱ τοιαῦται ϲυντάξειϲ, καθὸ τὸ ῥῆμα ἐν ἑτέραιϲ εὐθείαιϲ νοεῖται, ἐχθρὸν ἐμὸν ἐλύπηϲαϲ, τουτέϲτιν ϲύ· ἐχθρὸν ἐμὸν ἐλύπηϲε Τρύφων ἤ τιϲ ἄλλοϲ τῶν δυναμένων κατὰ τρίτα πρόϲωπα παραλαμβάνεϲθαι.

Ἡ δὲ πρὸϲ τὸ κτῆμα ϲυντρέχουϲα διάθεϲιϲ, ἐάν τε κατ’ ἐνεργητικὴν ἐκφορὰν ἐάν τε κατὰ παθητικήν, μόνωϲ ἀναλύεται εἰϲ ἁπλῆν ἀντωνυμίαν, ὡϲ ἔχει τὰ τοιαῦτα, ἐμὸϲ διαλέγεται φίλοϲ, ϲὸϲ ὑβρί δοῦλοϲ, ὅθ ἑὸϲ δόμοϲ ἀμφεκάλυψεν {δ 618 et o 118} (si dicimus e.g. τὸν ἐμὸν ἀγρὸν ἔϲκαψα) sut neutαs (siquis dicit τὸν ἐμὸν υίὸν ἐδίδαξεν). Axαvx. ψ 164. 8i verbi subiectum persona vel res quae possidetur est, prmomen possessivum in genetivum rεfeivi convsti nequit, sed tantum fn gmetivum simplicis pronominis. serm ar Aes. exso. 1 ξ de pron. 47,11-15 Ap. duplicem dicit rationem intercedere inter verbδa εἰ pronomina possessiva: ἐπὰν ἡ διάβαϲιϲ τοῦ ῥήματοϲ ἀπὸ τfϲ γενικῆϲ, τιϲ ἐκ τῆϲ κτητικῆϲ μεταλαμβάνεται (ut ἑαυτοῦ ex olo Γ 333), τὴν διfβαϲιν ἐπ τὸ αὐτὸ πρόϲωπον ποιῆται, et ἐπὰν τὸ ῥῆμα μὴ ἀπὸ τῆϲ γενικῆϲ νοῆται, ἀπὸ δέ τινοϲ προϲώπου. Ans. εmr., msϲs. scs. Ab. I smte ϲυνόντα in A. rpetium Mticuuὀm legi Hekker falso refert et ipse τὰ ϲυνόnτα scmipmiit β 3 ὀε HSehneider poscit ἐξ 1 Β κἀπὶ Ab 1 ἡ τοιαύτη] fol 38ε A 1 8 επαιδευϲα A, ἔπαίδευϲαϲ coαεniδ DIebode, exhibet b 1 9-10 τόν ϲὸν υὸν ἐδίδαξεν om b ῇ 12 ~ἰϲ] εἰ A , ϲι add A ψ 14 εχθρον εμον ελυπηϲε τρυφων in A legitux post 1 παρολαμβάνεϲθαι, traiecit b 1Bὰ κατα τρίτα προϲωπα A (προϲωπα in ras), κατὰ τὸ τρίτον bem , 16 τὸ A b, τι A β 16 -17 BSehneider censet virgulam, quae ante ὲάν in- veuqtur, delendam et ante μόνωϲ inserendum esse ἡ κτητκὴ. nec negzsi potest, non διάθεϲιν verbοi sed pronomen possessivum rescivi in genstfvum simulicis prm- nomnis personalis. at veremur, ne Schneideri correctura corzigatur ipse ApoHlo- nius 20 οτεὸϲ A , 56’ ἐδϲ A. itom de pron. 47, 25 invnitur ὅ6’ ἐδϲ de pron. 106, 1ξ autem legmus: ἀμφίβολον κἀεῖνο, πότερον διὰ τοῦ 8, Φϲ Ἀρί- ϲταρχοϲ, κ56’ ἐδϲ δόμοϲ ἀμφεκάλυψεν2, διὰ τοῦ εὅγε ὅϲ δόμοο. dubitere igitur licet sn prima A codicis manus genuinam scripturam praebeat ἔϲτιν γὰρ ὅτε ὁ αὐτοῦ με δόμοϲ ἐκάλυψεν, κεῖϲέ με νοϲτήϲαντα {δ 619 et o 119} ϲὸϲ δέ που ἔκφυγε κῆραϲ ἀδελφεόϲ {δ 512}, ὁ ἀδελφόϲ ϲου ἐξέφυγεν, ἐμὸϲ δέ κε καὶ πάιϲ εἴηϲ {Ι 57}, 151 b πατὴρ δ’ ἐμὸϲ ἄλλοθι γαίηϲ {β 131} ὁ αὐτὸϲ λόγοϲ καὶ ἐπὶ τῶν ὁμοίων.

Οὐκ ἀπεμφαῖνον μέντοι ἐϲτὶν καὶ τὸ ϲυνταϲϲόμενον ῥῆμα ἐπὶ τὸν κτήτορα ϲυντείνειν, εἰ ϲημαίνοι ὕπαρξιν· εἰ γὰρ ἄλλο τι, τὰ τοῦ λόγου ἀκατάλληλα ἂν γένοιτο. οἷόν τε γάρ ἐϲτιν φάναι ἐμόϲ εἰμι οἰκέτηϲ, ὃ πάντωϲ μεταληφθήϲεται εἰϲ ϲύνθετον, ὅτε φαμὲν οὕτωϲ, ἐμαυτοῦ εἰμι οἰκέτηϲ· ἀϲύϲτατον δὲ τὸ τοιοῦτον, ἐμὸϲ θεράπων γράφω. δέον γὰρ γράφει, εἴγε πρὸϲ τὴν ὑπακουομένην τρίτου προϲώπου εὐθεῖαν ϲυντρέχει τὸ ῥῆμα. ἢ εἴπερ ἐν δευτέρῳ γένοιτο, πάντωϲ καὶ μετὰ τῆϲ ὑπαρκτικῆϲ μετοχῆϲ, ἐμὸϲ ~~154 s~~ ὢν θεράπων τρέχειϲ.

Ἐντεῦθεν οὖν δεῖ νοεῖν ὡϲ πᾶν ῥῆμα ἐκ τοῦ κτήτοροϲ γε λέγω κατὰ διάθεϲιν τὴν πρὸϲ τὸ κτῆμα, πάντωϲ καὶ ϲύνθετον μετάληψιν ποιεῖται, εἰ ἐγγένοιτό τιϲ διαϲτολή, τὸν ἐμὸν υἱὸν διδάϲκω, τὸν ϲὸν υἱὸν ἐπαίδευϲαϲ, τὸν ἐμαυτοῦ υἱὸν διδάϲκω, τὸν ϲαυτοῦ υἱὸν ἐπαίδευϲαϲ, πάνυ ἀναγκαίωϲ. οὐ γὰρ ἔτι τὸ μAaαvκ. ψ 1θ6. Excipiendum tamen est ἕναι verbδum, quod ita cum no- mine et pronomine posseesivο coniungi potest, ut embδieetmm sit simil possessor εἰ persona quae possidetur. quod εἰ θt, pronomen in gεnεtivum refexivi con- vertd debet. asαvκ. β 14B4, Deinde animadetendum est. ubi verbi subiectum possesson εεt εἰ obiectum persona quae possidetur, ibδi pronomen posssemfvum ransferendum esse fn genetivum rsfexivi, ni possessox elii personae opponitur, ex. gr. τὸν ἔμὸν υίὸν διδάϲκω in τὸν ἐμυτοῦ υίὸν διδάϲκω. etemm ix hufummodi enuntiatis actio verbis signifesta non iam, ut fn exemplis smtecedenfibus (διαλέγεται, ὑὑβρίεται), retinebatur nomnativο qui in qqbi terminatione latet [sem 2am dmpefeeafmr, qκo- mιaus raneret in diam personaa],ssd πrzmmibstad ·τ εf]petaonam pos- rzsrκ xx Ans. exzo. I eadem αὐτοῦ vel αὐτῆϲ genetiεi collocatio 155ξ, 3 εἰ 6 et 22. 154, 23. 156,10. 157, 2 εἰ 23. - 2 uroque dyssese loco legίtur: ἔργον δ’ Ἡφαίϲτοιο· πόρεν δέ ἐ Φαίδιμοϲ ρωϲ, Ϲιδονίων βαϲιλεύϲ, ὅθ’ ἑὸϲ δόμοϲ ἀμφεκάλυψεν κεῖϲέ με νοϲτήϲαντα. cr de pron. 47, 25. - ΒB ἐμὸϲ πάιϲ non. nmbiectum est, sed praedicatvum, quod tamen discrimen εlibi quoque Apollonius neglegit. 7 Pse 2V11 q 110 166,13 Β.. et substantica quidem εerba pes- seees comεunctα ad possesores reμrunfur, u4 tus sκa μ~laεs, meaὲ8 es pαer, sκus est iilras aereas. - 1ὲ ἘντεῦΕεν hic non hebet argumentεndi vim, sed progrediendi. 18 εἰ ἐγγένοιτὸ τιϲ διαϲτολή. de hac condicione cfr Adn. ex. ad subsequenis pag. lin. 3. Ans. mr., nscs. sca. m Ab. 1 ἐκάλυψεν] αμφεκολυψεν 8, sed αμφ rasura ppsme deεtum 1 7 κᾶε Ab β 11 δὲ τὸ b cum s, τὸ δὲ A β 17 καὶ om A b, . add A 1 19 20 τὸν ἑμευτοῦ-ἔπαίδευϲαϲ add Uhlig ῥῆμα ἐκ τῆϲ κατὰ τὸ τέλοϲ εὐθείαϲ ϲυνείχετο, μετῄει δὲ ἐπὶ τὸ ἀντω πρόϲωπον· πρόκειται δὲ ὅτι, ἐὰν ῥῆμα κατὰ τὸ αὐτὸ πρόϲωπον ϲυντάϲϲηται πλαγίᾳ ἀντωνυμίᾳ, πάντωϲ ϲύνθετον μετάληψιν ἀπαιτεῖ, ὧϲ τὸ ἐμέ φημι {Ν 269} καὶ τὰ ὅμοια. ἀλλὰ μὴν καὶ δέδεικται ὡϲ αἱ κτητικαὶ ἀντωνυμίαι μόνηϲ γενικῆϲ εἰϲιν πτώϲεωϲ, εἰϲ ἣν καὶ μεταλαμβάνονται, καὶ ὡϲ αἱ 152 b ἐγκλινόμεναι πτώϲειϲ τῶν ὑπακουομένων κτημάτων εἰϲίν. δυνάμει γὰρ ὁ λέγων οὕτωϲ, τὸν ἐμὸν δοῦλον ἔπαιϲα, φηϲὶν τὸν ἐμοῦ δοῦλον ἔπαιϲα, ὅπερ οὐκ ἄλλο τι γενήϲεται ἢ τὸν ἐμαυτοῦ.

ἔνθεν τὰ τῆϲ ἀναλύϲεωϲ, εἰ μὲν ἐν ἀπολύτῳ εἴη προϲώπῳ, εἰϲ ἐγκλινομένην μεταλαμβάνεται ἁπλῆν ἀντωνυμίαν· εἰ δὲ δέοιτο ἀντιδιαϲτολῆϲ, πάντωϲ seesozis, quae pronomine possessfvο denotata est. demonstravimus autem, nbi οbliqno casu pronominis personalis eadem persona signifcanda est, quae verbi est sobiectum, ibi semper referiva pronomina locum habere. atque etaiam hoc demonstαaimns, possessoris casum, qui in possesivis pronominibus latet, aοlum gsnεtfvum esse et sos casus, in quos possessiva fectuntnr, esse posseslionum, querum nomina embiciuntur. Aaαvκ. β 167. ex his rationibous effcitur, ut, si persona possessoris subo- isctum verbi est et elii personae opponitur, pronomen possessivuπm in rεθθexivi genetivum conrvertendum sit sin oppositio nula est, in genetivum simplicis: rxsnικ. xv Ans. exse. I 2 vide huius loci explsnstionem in ΑArgumento εἰ de lacuna, qua deformatus videtur, Adn. crit. cum ϲυνείχετο eft 342, 18, cum· μετῇει42,10etμετάβαϲιϲ,μεταβατικόϲnominum usum. - 2πρόκιται:1B2,1seqq 2ξ Prisc. X) 111 166, 28 Β.: en autem in una eademque persema εerbum oδlιqaο contungαur pronominis emsuι, necesse es3 εecprocn4temem, odd ee smt nasetonem, feri. - Β πάντωϲ. smbaudiendum, quod supra dictum est: εἰ ἐγγένοιτό τιϲ διαϲτολὴ. - ᾶ cfr 140, 2. - 6 δέδεικται: de pron. 101, 7. 102, 5. synt.62,14. -- 8 ἐγκλινόμεναι hic de fexionε. cfr Adn. exeg. 42, 16 huius ed. - ὑπακούεϲθαι de verbδis quae ab loquente adiciuntur, non ab sndientibns cogitendo supplentur. vide Adn. ex. ad ~4, 1 huius ed. - 8 τὸν ἐμοῦ δοῦλον vel similia loqui non licere docet Ap. etiam 100, 5. 161, 21. de pron. 655, 1. - 16 ἔνθεν referendum est ad id, quod πρόκειται 8), et ad id, quod δέδεικται (θ). - 11 ἀπυτον πρόϲωπον oppositum ἀντιδιαϲτελλομένῳ ut 22, 4 huius ed. (ubi vide Adn. ex.) alibique. Ans. cerr., nscs. sca. is Ab. 11- 2 ϲυνείχετο b cum SSophiano, ϲυνείλεκτο A. post μετῄει δὲ ἐπ τὸ fotasse intercidit κτῆμα καὶ ἐπὶ τὸ. nam transitus actionis verbo significatae ft ad possessionem nec nisi per possessionem etiam ad pos- sessorem, qui pronomine denotatur. HζSehneider ci. οὐ γὰρ ἔτι τὸ ῥῆμα ἐξ ὄλληϲ κατὰ τὸ παντελὲϲ εὐθείαϲ ϲυνείχετο, μετῄει δὲ ἐπὶ τὸ ϲαὐτὸ⟩ ἀντωνυ- μικὸν πρόϲωπον (οὐ κατὰ τὸ παντελέϲ οὐ πάντωϲ), quae veιba sic interpreta- tur: omnino enim verbum non ιαm regitur αho suἔecto (i. e. dsuerso a5 eo, quood in ipso eerὸo lαfe(), ssd αctto eius ad eandem personam frenet4 (ouαe sεἔ4ecsm eerbi est) 1 1 μετῄει A b, μετίει A β Β πλαγίαιϲ αντωνυμιαιϲ A , aλαγίᾳ ἀντωνυμικὸν νυμίᾳ Prisc. Ah 7 ὡϲ] ωϲει A, εἰ eiecit b cum Sopbiano 1 ἐγλινόμεναι quid sibi hic velit non intellegens AHuttmann poscit ἐγγενόμεναι vel tale quid μένοι ππτωϲειϲ) fol 34r A. | κτημάτων] ῥημάτων λ , corr A2 εἰϲ ϲύνθετον. δι᾿ ὃ καὶ μόνωϲ αἱ ϲύνθετοι ὀρθοτονούμεναί εἰϲιν· χρειώδηϲ γὰρ ἦν ἡ ἐξ αὐτῶν διαϲτολή. παρὸν οὖν φάναι πρὸϲ ταῖϲ ἐμαῖϲ θύραιϲ ἕϲτηκα καὶ μεταλαβεῖν εἰϲ τὸ πρὸϲ ταῖϲ θύραιϲ μου ἕϲτηκα, πρὸϲ ταῖϲ ἐμαυτοῦ νῦν θύραιϲ ἕϲτηκ᾿ ἐγῶ {Menandri fr. CCXCII M. 830 K.}, ~~155 s~~ καὶ πάνυ ἀναγκαίωϲ τοῦ Μενάνδρου τὴν ϲύνθετον παραλαβόντοϲ, ϲυμφερομένην ὀρθοτονουμένῃ τῇ ἕϲτηκα ἐγώ· ἔμφαϲιν γὰρ ἔχει ὡϲ οὐ πρὸϲ ταῖϲ ἄλλου.

Προφανῶϲ καὶ ἐπὶ τοῦ τρίτου προϲώπου τὰ τῆϲ ϲυντάξεωϲ ϲυντείνει, αὐτὸ μόνον ἐπιϲτάϲεωϲ τῆϲ αὐτῆϲ παρακολουθούϲηϲ ἧϲ κἀν τοῖϲ προκειμένοιϲ ἔφαμεν δεῖν μεμνῆϲθαι. ἢ ἐν τῷ αὐτῷ προϲώπῳ velut pro possessivo in bis verbis: πρὸϲ ταῖϲ ἐμαϲ θύραιϲ ἕϲτηκα, ponere possu- mus μου aut ἐμαυτοῦ, ut Menmder dixit primam personam opponens aliis, quod fecit eliam ἐγὸ pronomine adiecto. Aaevκ. β 168. Meque sliaratio est possessiviterfiae personae atque primae rssrκ. er An. exse. 4 de lacuna vide Adn crit. - Β est fagmentum. ἀδήλου δράματοϲ. 7 ξ de pron. 65, 3: τὸ επρὸϲ ταῖϲ ἐμαυτοῦ νῦν θύραιϲ» ἶϲον ἐϲτὶ τῷ πρὸϲ ταῖϲ θύραιϲ μου, αὐτὸ μόνον τῆϲ ἀντιδιαϲτολῆϲ ἀφηῃρημένῳ (non. ἀφqρημένον, vide HSeneidexi comm. 91). ergo hic quoque abo Apollonio μου et ἐμαυτοῦ ita inter se distinguuntur, ut composito vis tribuatur oppositionis - I1 ϲυντείνειν ἔπί ( petinere ad) Ap. cum aeensativο coniungere sdlet ssd habemus genetivum etiam de adv.123, 24: ὁ αὐτὸϲ λόγοϲ ϲυντεινέτω ἐπὶ πάντων τῶν τοιούτων. - ἐπίϲταϲιϲ eius condicionem signifcat, qni retinetur et subδmistit, ut aliquid observet vel deHiberst, sed saepe etiam ipsam observationem vel deli- berationem denotat. vide locos ad 318, 14 congestos. hic quoque delibergmdi habet vim: qnae aorem eigitur deHiberstio, haec est, unαum persona pronomine personali tertiae personae signifcata verbi gmbiectum sit, sm sb hoe diferat. - 12 ἔφαμεν: 159, 3seqq. et 147, 14seqq. Ans. omr., msca sca im Abd. 1- ξ AHutfmann δι’ 5- διαϲτολή, ubi αἰ ϲύν- θετοι verbis signifcari ei videntur pronomina simplicia apud Homerum compo- sitorum sensu praemita, non ebo Apollonio scripta esse suspicatux β Β μετα- λαβεῖν b, μεταλαμβάνειν A, sed αν paene erasum l εἰϲ τὸ praebet A, om b πρὸϲ] πρὸ A. β 4 smte ἔφη, si non est eurruptum, apparet uiqnid intercidisse. suffceret ὡϲ ὁ Μένανδροϲ. nec ofendit genetivοs absolutue subδsequens τοῦ Μενάνδρου παραλαβόντοϲ (cvr. 168, 24. 178, 1), nec magis ἔφη pro usitato prae- senti, cr de pron. 112, 21 Ἀλκμὰν ἔταξε. olim (Em. Ap. Β) opinati sumus ἔφη corruptum esse ex ἐγh ἢ. at Ap. videtur pntssse ἐμαυτοῦ in Menandri versiculo cum addito ἐγώ concinere et μου in priore μεταλήψει cum nudo ἔθηκα. b pro A libri εφη habet ἀλλὰ καὶ, quod recepit ex s, ex Porti exemplari, ex- hibet autem iam supplementum . msmn scriptum in Sophisni exemplari edi- tionis dldinae (m). apmte hoc ἀλλὰ καὶ slicni debetur, qui de interpret ndo ἔφη verbo desperaboat | λ νῦν om Abo, sed praeboet A de pron. 65, 4 εϲτηκα A. Β ὀρθοτονουμένῃ b cum et Sοphiano, ὀρθοτονουμένην A, quod iniuria praetu- limus Em. Ap. Β ἐμφάϲεωϲ γὰρ ἔδει haud recte expetivimus l.l. 10 κᾶr Ab B 12 ὄν om A, add b cum et Porto post μεμνῆϲθαι in A. legitur εἰ, sed fasma paene deletum ἐϲτὶ τὰ τῆϲ διαθέϲεωϲ καὶ τὰ τοῦ ἀντωνυμικοῦ προϲώπου, ἢ ἐν ἑτέρῳ προϲώπῳ καταγίνεται ἡ ἐκ τῶν ῥημάτων διάθεϲιϲ, ἐπεὶ ὁμοίωϲ πάλιν διὰ μιᾶϲ φωνῆϲ πλείονα ὄντα τὰ πρόϲωπα νοεῖται, ὡϲ ἔχει τὰ τοιαῦτα, ὃν καὶ ἀνηρείψαντο θεοὶ Διὶ οἰνοχοεύειν 153 b κάλλεοϲ εἵνεκα οἷο {Υ 234 seq.}· ἔϲτι γὰρ ἕνεκα τοῦ αὐτοῦ κάλλουϲ, καθὸ τὸ ἀνηρείψαντο ϲυντείνει ἐπὶ τὴν εὐθεῖαν τοῦ θεοί, ἀνήρπαϲαν οἱ θεοὶ Γανυμήδη τοῦ αὐτοῦ ἕνεκα κάλλουϲ. εἰ γοῦν μεταληφθείη ἡ αἰτιατικὴ τοῦ Γανυμήδηϲ εἰϲ εὐθεῖαν, εἰϲ ἣν καὶ προϲχωρήϲει τὸ ῥῆμα, πάντωϲ καὶ ἡ μετάληψιϲ ϲύνθετοϲ γενήϲεται, ἡρπάγη ὁ Γανυμήδηϲ ἕνεκα τοῦ ἑαυτοῦ κάλλουϲ, καθό ἐϲτιν καὶ ἐπὶ τοῦ δεύτερον αὖ θώρηκα περὶ ϲτήθεϲϲιν ἔδυνεν οἷo καϲιγνήτοιο Λυκάονοϲ {Γ 332 seq.}, δῆλα δὴ ὡϲ ὁ Ἀλέξανδροϲ· καὶ ἐπεί τοι ἐξ αὐτοῦ τὰ τῆϲ κτῆμα δὲ ἔχει τὸν ἀδελφόν, τὸ οἷο καϲιγνήτοιο εἰϲ τὸ ἑαυτοῦ μεταληφθήϲεται.

Ἔτι τὸ ἑή τέ μιν ὤλεϲεν ἀλκὴ {Π 753} τὴν τοῦ ῥήματοϲ διάθεϲιν ἔχει ἐκ τοῦ κτήματοϲ, ἐφ’ ἧϲ πάλιν ϲυντάξεωϲ ἁπλῆ μετάληψιϲ γενήϲεται, ἡ αὐτοῦ ἀλκὴ αὐτὸν ἀπώλεϲεν. εἰ γοῦν ~~156 s~~ ὁ λέων τὰ τῆϲ διαθέϲεωϲ μεταλάβοι ὡϲ ἐπὶ τὸ κτῆμα, τὴν ἀλκήν, et secundae. nam tertiae quoque possessiva ita tantum in referiri genetivum verti licet, si possessoris persona verbi est subiectum. exempli grstia in Diadis οἶo in αὐτοῦ transferri debet neque potest in ἑαυτοῦ, nisi activa con- structione in passivam mutata subiectum verbi Θanymedes ft (sient Γ 333 ao in ἑαυτοῦ verendum est, quia persona hoc pronomine denotata subiectum verbi est). Aaovκ. β 10θ. lien Π 53, ubi legitur ὲὴ τέ μιν ιscil τὸν λέοντα) ὦλεϲεν ἀλκή, possessivum in genetivum simplicis convertendum est. compositi genetivus locum haberet, si leοsubiectum verbi feret et afectionem pereendi in possessionem suam i. e. robur) transferret, ut haec evaderet sententia: leo perdimit robδur snum. si vero alia persons reciperet actionem ὦλεϲε verbo signifcatam, velut Hercules, rursms fn simplicis genetivum vertendum esset possessivum. rssrε. sτ Ans. exso. B cfr de pron. 47, 30 8 εἰϲ Βν καὶ προϲχωρήϲει τὸ ῥῆμα, ut praedicatum ad subiectum. - 11 καθὸ interdum, ut saepe καθότι, non cauealem,sed comparativam vim habδet, cr51.27. 328.9. 1ξ ex de pron 47,18. Ans. out., msϲs. scs. is A b. B ὄντα iniuria eiecit Eayaer β 4 ανηρι- ψαντο A. β BB καλεοϲενεκα A. , corr A θ καλουϲ A ’, corn A ανηρι- ψαντο A 7 γανυμηδη A, μή in ras scriptum ab A, Γανυμήδην δ του αυτου A traiecit post ἕνεκα Β εἰ γοῦν b ut m, ἤγουν A, εἰ οὖν β 8 προ- ϲχωρήϲει b cum sm’, προχωρήϲει A. | 10 αυτου A. , ἑαυτοῦ A 11 καθὸ b, καθότι A, sed τι adrasum β 14 κἀπε Ab τοι fecimus ex τα, quod A in rasura scripsit, om b. cvr de coni. 232.18 | 19 εἰ γοῦν A , ε γ’ οὖν A , ε γοῦν b cum recte: nam opas est coiienctione adversativa, quam vim γοῦν saepe apud Ap. babδet (e. g. 277,19. 285, 23) β 20 λεων A, sed ε ab A n ras, qua videtur εγ deletum esse λέγων et m, sed hnins in ng SSopbianus scripsit λέων; leonem praetulit etiam b γένοιτο ἂν ἑὴν ὤλεϲεν ἀλκήν, τουτέϲτιν τὴν ἑαυτοῦ· εἰ δὲ γένοιτο ἄλλο τι πρόϲωπον τὸ ῥῆμα ἀναδέξαϲθαι, ὡϲ εἴ τιϲ ἐφ’ Ἡρακλέουϲ 154 b φαίη καταγωνιϲαμένου τὸν λέοντα ἑὴν ἀλκὴν ὤλεϲεν, ἔϲται ἁπλῆ πάλιν ἡ ἀντωνυμία, τὴν ἀλκὴν ὤλεϲεν αὐτοῦ, τοῦ λέοντοϲ. —

Ἔτι τὸ Νέϲτωρ φάϲχ’ ὁ γέρων ὅτ’ ἐπιμνηϲαίμεθα ϲεῖο οἷϲιν ἐνὶ μεγάροιϲιν {δ 191 seq.} ἔχει δύο ῥήματα δυνάμενα ϲυντάϲϲεϲθαι τῷ οἷϲιν ἐνὶ μεγάροιϲιν, ἐξ ὦν εἰ τὸ ἑνικὸν πρὸϲ ἕνα ὄντα τὸν Νέϲτορα καὶ κτήτορα τῶν οἰκημάτων ϲυντρέχον ϲυνταγείη, καὶ τὰ τοῦ λόγου ϲύνθετον ἀπαιτήϲειεν τὴν ἀντωνυμίαν, ἔφαϲκεν ἐν τοῖϲ ἑαυτοῦ· εἰ δὲ τὸ ἐπιμνηϲαίμεθα, ὃ ἐν πρώτῳ καταγενόμενον ἐν ἑτέρᾳ εὐθείᾳ γένοιτο, τοῦ λέγοντοϲ κατὰ ϲύλληψιν τὴν τοῦ Νέϲτοροϲ, ἀδύνατον τὰ τῆϲ μεταλήψεωϲ μὴ οὐκ εἰϲ ἁπλῆν χωρῆϲαι· ὅτ’ ἐπιμνηϲαίμεθα ϲεῖο οἷϲιν ἐνὶ μεγάροιϲιν, τουτέϲτιν ἐν τοῖϲ αὐτοῦ.

Οὕτωϲ ἔχει καὶ ἐπὶ τοῦ τότε δὲ Ζεὺϲ Ἕκτορι δῶκεν ᾗ κεφαλῇ φορέειν {Π 799 seq.}· τρία γὰρ ὑποκείμενα νοεῖται, ὁ Ζεύϲ, ὃϲ μετέδωκεν Ἕκτορι ὥϲτε τῇ Aaαvκ. β 11θ. οἰϲίν δ192 utrum in simplicis sm in compositi pronominis gmefivum converti debeat, apparet pendere ex hac doliberatione, utrum ad φάοε Mm ad ἔπμνηϲαίμεθα verbum pronomen referendum sit. Aaavκ. 111. Π 800 ad Ἕκτορι relatum poscit ut in genefivum sim - βlicis vertatur. si autem Ἕκτορι demeretur, possessor capitis feret luppiter et ῇ rmmsferri debδeret in ἑαυτοῦ. xsrε. er Ans. sxxe. I γένοιτο. sb γίγνεϲθοι verbo acensatSvus cuam fn- fditvο coniunctus pendet, ut 114, 16. - 7 e2 de pron. 48, 18. - 12 xo6 λέγοντοϲ genstivο defmitor ἐν ἑτέρᾳ εὐθείᾳ: scdiceteiusquioquιtεr ta ut ἄestoεem secem comprendat. - 18 e2r de pron. 47, 28. 26 τρία ὑποκείμενα, res per- sonae vel res de quibus semo est, ζεύϲ, Ἕκτωρ, κεφαλή. Ans. emr., msϲs. sce. m Ab. 2 εφ Aᵗ, επ A ψ θ φαϲκ’ A |eππμνηϲο- μεθα A 6 7 ϲειοιϲιν A , corr A ceterum ab ϲειο inc. fol 34v A | Β τφ] τὸ A β 10 ϲυντρέχον add hmig conl. 150,18. 151,12. Stadmuellex praetuliδ ϲυντεῖνον con. 156, 10, vel προϲχωροῦν ente πρὸϲ ἕνα inserendum conl 153, ad ϲυνταγείη εupβlendum est τῷ οἶϲιν ἐνὶ μ. καὶ om b |τα A, τὸ A απαιτηϲειεν A. (de ὄν omisso vide Adn. ex. ad 64, 4 huius ed.), ἀπαιτήϲει b 11 εἰ in res A 11 - 12 c5 ⟩ cum antec. virgulaadd hlig,ad εἰ τὸ ἔπιμνηϲαί- μεθα supplendum est ϲυνταγείη τῷ οἶϲιν ἔνὶ μεγάροιϲιν 1 πρώτῳ om A. , add A ante τοῦ λέγοντοϲ virgulam addidimus β 14 ουκ et in initio sobsequentόs veαsus εἰϲ ά , ου et κεἰϲ A | χωρήϲειεν videtur A scripmisse, χωρήϲαι A 1 15 επι- μνηϲθηϲομεθα A, sed θηϲο in ras senipsit A 15 16 ϲειοιϲν ἄ , corz A 18 τότε δὲ] τε δὲ A 20 5ϲ expun it Hlebode haud inepte αὐτοῦ κεφαλῇ φορεῖν. εἰ γοῦν ἡ δοτικὴ ὑποϲταλείη τοῦ Ἕκτοροϲ, γίνεται κτήτωρ ὁ Ζεὺϲ ὡϲ πρὸϲ τὴν κεφαλήν, ὁ Ζεὺϲ ἔδωκεν ᾗ κεφαλῇ φορεῖν, ὃ γενήϲεται τῇ ἑαυτοῦ.

Ἀμφιβάλλεταί γε μὴν καὶ τὸ ἀλλ’ ἐμὲ θυμὸϲ ἀνῆκε πολυτλήμων πολεμίζειν θάρϲε ᾧ {Η 152 seq.}. 155 b δύναται γὰρ θάρϲοϲ ἔχειν ὁ θυμόϲ, ὥϲτε εἶναι ἔπειϲέ με ὁ θυμὸϲ τῷ ~~157 s~~ ἰδίῳ κτήματι πολεμεῖν, τουτέϲτιν τῷ αὐτοῦ θάρϲει· ἢ οὕτωϲ, ἔπειϲέ με ὁ θυμὸϲ τῇ ἰδίᾳ δυνάμει, τουτέϲτιν τῷ ἑαυτοῦ θάρϲει, πολεμεῖν τῷ προκαλεϲαμένῳ, ὃ καὶ μᾶλλον ἐπιδέχεται ἡ διάνοια, ὡϲεὶ καὶ εἰ οὕτωϲ τιϲ λέγοι, τῷ ἰδίῳ λόγῳ ἔπειϲέ με Τρύφων διαλέγεϲθαι Ἀπολλωνίῳ· ἢ κἀκ τρίτου ἔπειϲέ με ὁ θυμὸϲ τῷ θάρϲει τῷ ἐκείνου πολεμεῖν, κατὰ τρόπον τὸν τῆϲ περιφράϲεωϲ, ἀνῆκέ με αὐτῷ πολεμεῖν. καὶ πάλιν χρὴ νοεῖν ὡϲ τὸ ῥῆμα οὐκέτι ἐγγινόμενον ἐν τῷ ἀντωνυμικῷ προϲώπῳ ἀναγκαίαν μετάληψιν ἐποίει τὴν εἰϲ τὸ αὐτοῦ· αὐτὸϲ γὰρ ὁ θυμὸϲ ἀνῆκε, καὶ οὐκέτι αὐτοῦ κτῆμα ἐγένετο τὸ θάρϲοϲ, ἀλλὰ τοῦ προκαλεϲαμένου.

Aaovκ. β 112. Dmbitationi revera obnoxium est pronomen ῷ Κ 153. nam. θάρϲοϲpotestesseθυμοῦ personae loquentis et θάρϲεϊpendereaut exπολεμίζειν, cuius subiectum est ἔμέ, quo pacto ῷ in αὐτοῦ verti debet, - aut ex ἀνῆκε, cuius subiectum est θυμόϲ, quo pacto ῷ in ἑαυτοῦ ransferendum est. potest autem. θάρϲοϲ esse etiam eius qui provocavit et dativus pendere ex πολεμίζειν. quod si probabimus, rursus ῷ convertemus in αὐτοῦ. rssrκ. sτ Ans. exse. 2 ad ὦϲ πρὸϲ cfr Adn. ex. ad 40, 12 huius ed. - 3—17 e2 de pron. 48, 11: δῆλον ὡϲ τὸ εἀλλ’ ἐμὲ θυμὸϲ-θάρϲει ῷα ἀμφίβολον. εἰ γὰρ εἰϲ ἁπλῆν μεταληφθήϲεται, ἔϲται ὁ θυμὸϲ ἀνῆκέ με τῷ ἐκείνου θάρϲει πολεμεῖν, ὅπερ πάλιν ἐν διαβάϲει νοεῖται εἰ δὲ εἰϲ ϲύνθετον, γενήϲεται τῷ ἑαυτοῦ θάρϲει ἀνῆκέ με πολεμεῖν. Schol. B ad Κ 153: θάρϲει ῷ] τῷ ἑαυτοῦ. εβουλὴ γὰρ ὄρχει, χεὶρ δ’ἐπεξεργάζεται3 (Ιonis versus ap Sext. Emp. p679,29 B.). νεώτεροϲ δὲ ἤμην, φηϲί, δι’5 καί ἐθάρϲουν. Schol. Tοsnl. post lonis verba pergi: τινὲϲ δὲ ἀντ τοῦ τῷ ἀπλήϲτῳ θάρϲει αὐτοῦ τοῦ Ἐρευθαλίωνοϲ μάχεϲθαι. Schol. A. ad eundem versum (Ariston. 130 Hriodl): ἡ διπλῆ, ὅτι ζηνόδοτοϲ θάρϲει ἐμῷ. ἀδιανόητον δὲ γίνεται ἡ ψυχὴ με ἀνέπειϲε τῷ θάρϲει τῷ ἔμῷ. - 10 καὶ μᾶλλον, etiam Hbentus. ἐπιδέχεται ἡ διάνοια. cr 132, 16. - 16 αὐτὸϲ ὁ θυμόϲ, upse, εmlus animus incitavit, non θάρϲει, quod possidet, hoc fecit. Ans. out., msca. scm. m Ab. φορεν A. , corxr A β 1 3 γ’ oῦν (sic) -φορεῖν in ng add A, om A β 8-4 γε μήν in ras A ψ B πolυτλήμων υτλη in ras A β 7 ἐαειϲε] εἰ ab A quid A scripsesit, perspici nequit 7—8 τὸ ιδιον A. 7 9 xo ιδιον κτηματι-ο θυμὸϲ uncis inclusit A, ac doeunt haec verbοa in ms 8 αυτου A β I1 εἰ om b: ὡϲεὶ καὶ εἰ etiam de coni. 224, 5 legtur. ex2 Sehneidex comm. 229 ad 224, 5 οὅτω b 12 κακ A, κεκ Ἐϲ | ὁ om A. 16 τὴν] τινα ut videtux A , corz A αὐτοῦ αὐτὸϲ LChlig, αὐτοῦ αὐτοῦ Ab

Πάμπολλοϲ ἡ εἰϲ τὸ τοιοῦτο παράθεϲιϲ, ἥν τινεϲ ἐπὶ πλέον παρέτειναν αὐτὸ μόνον τὴν χρῆϲιν παραθέμενοι τῆϲ μεταλήψεωϲ, οὐ τὸν ἐμμεθόδωϲ ἀποδειχθέντα λόγον, ὅνπερ ἡμεῖϲ παρεθέμεθα, πείϲαντεϲ ὡϲ διὰ τῆϲ ϲυνόδου τοῦ ῥήματοϲ τὸ ἀμφιβαλλόμενον τῆϲ μεταλήψεωϲ ἀδιϲτάκτωϲ καταϲτήϲεται. παραπεμπτέον οὖν τὰϲ τοιαύταϲ ἀποδόϲειϲ· αἴτει δ’ οἰωνὸν ἐὸν ἄγγελον {Ω 292} 156 b νῦν γάρ φαϲιν οὐκ ἀντωνυμικῶϲ κεῖϲθαι τὸ ἐόν ἀλλ’ ἐπιθετικῶϲ, ϲημαῖνον τὸ ἀγαθόν, ἢ καὶ ἐν μεταγραφῇ τοῦ ταχὺν ἄγγελον, ὡϲ πάτωϲ τῆϲ ἀντωνυμίαϲ ϲύνθετον μετάληψιν ἀπαιτούϲηϲ· ἐπ᾿ ἐκείνου δ’ εὐπαράδεκτα τὰ τῆϲ ἀντωνυμίαϲ φαϲίν, εἰ δέ τοι οὐ δώϲει ἐὸν ἄγγελον {Ω 296} ἀντὶ τοῦ τὸν ἑαυτοῦ. ἦν δὲ κἀκεῖνο ἀντωνυμικῶϲ παραδέξαϲθαι ὁμοίωϲ ~~158 s~~ τοῖϲ προκειμένοιϲ, μετιὸν εἰϲ ἁπλῆν μετάπτωϲιν ἕνεκα τοῦ τὸ ῥῆμα ἐπὶ τὸν Πρίαμον ϲυντείνειν, αἴτει τὸν αὐτοῦ ἄγγελον.

Ἀλλὰ καὶ τὸ ἐν Ἰϲθμιονίκαιϲ Πινδάρου ἐτάραξεν τοὺϲ ὑπομνηματιϲαμένουϲ, Αἰολίδαν δὲ Ϲίϲυφον κέλοντο ᾧ παιδὶ τηλέφαντον ὄρϲαι γέραϲ, φθιμένῳ Μελικέρτᾳ {fr. B. 5 Schr.} μxαvκ. 118. Etiam plora exemyla colligi possunt at non exemplϲrum. copie opus est, sed indicium conoscere, quo ubique inteHlegi poenit, uum possessivum fn genetivum simplicis sm compositi vermndum eit. hoc cognito patet in 9 292 ἐόν (quod noenulli perveαse interpretati sunt aut iniuria mutarunt, quia possessiva leriae personne semper refexivam im haboere opinabantur) in αὐτοῦ converti debere. Aaovκ. β 114. Nec maiorem dΒθenltstem pumabit in Eindsri csnmine lsthmio ῷ παιδί, quod se non aliter posse interpretari censebsmt nisi ita, ut τssrκ. er Ans. exso B ἀποδόϲειϲ videtur signifcsαe rationes, quas inter- pretes reddunt. - 6 cf2 de pron. 48, 1 ὅΕεν τινέϲ, πfλιν ἀγνοήϲαντεϲ τὸ μετα- βατικόν, τὸ εαἷτει - ἄγγελοn μεταγράφουϲιν εἰϲ τὸ ταχὺν ἄγγελον, 5 τὸν ἀγαθὸν ἐκδέχονται. Schol. A. intermsrginsle ad 292: ταχύν] ἐν ἄλλῳ εὲὸν γγελον3, schol. Tοεnl et V. εὲό ἀγαθόν, οἴ δὲ τὸν αὐτοῦ. vide Ludsichii Aristerchum I 500. Β ad ἐν μεταγραφ cogitando sopplndum est tεle qnid: ἀναγινώϲκουϲ τὸν ϲτχον.- 8 τὸ τῆϲ ἀντωυμίαϲ, scil ἐόν. - 14-p214,18 cr de pron. 48, 20seqq: οὐτωϲ ἔχε καὶ τὸ ἐν ϲθμιονίκαιϲ Τινδόρου εΑἰολίδαν Ans. mr., msϲm. scm. m Ab. 2 αὐτὸ] αυτῶ A | ente παραθέμενοι . παρέτειναν repeitum habet, sed lineola rsnsfxum 1 3 ἐν μεθοδωϲ A. Β καταϲτήϲεται HSeMneider, καταϲτήϲει Abd. in Em. Ap. 1ξ proposueramus ὡϲ τὰ τῆϲ ϲυνόδου -καταϲτήϲει, quod idem valeret 1 6 ατει] xιτ in res A 7 aλ vocis, quam A in exitm verens habδst, ulferum λ exmit εἰ subsequenti. versui λ praeposuit A β 8 ϲυνθετου A, corz A δ’ em A, add b eum sm 11 οὐ δὅϲει] fol 35r A β 12 ἀντωνυμικῷ A. 1 13 μεταπτωϲιν A, μετfεϲν b cum s5, μετάληψιν HSchneidr, quo vocabulo solet Ap. pronominum simplicem aut compodit8m conexmionem et vim denoere ssd hoc in μετάπτωϲιν cofruptum esse dieimile veιi est 1 1Β ιϲομιονικαιϲ A. ,cotrA β 17 ωρϲαιA β 1 φθιμένψ] pro simplici verbo in l. de pron. legiter compositmm ἀποφθιμένῳ, sed hoc loco non Apolonii. sεdlibrsriiincuxiapraepodiionem omissam sese, demonaxreri nsquit μεταλαβόντεϲ γὰρ τὴν ᾧ ἀντωνυμίαν εἰϲ ϲύνθετον τὴν ἑαυτοῦ ἀποροῦϲιν πῶϲ, ὃν εἶπεν Ἀθαμαντιάδαν, καὶ Ϲιϲύφου παρίϲτηϲιν. ἔνιοι μέντοι τὸ ω ἐπιρρηματικὸν ἐκδεξάμενοι τοῦ ἀπόρου δοκοῦϲιν ἀπηλλάχθαι, ἐγκλίνοντεϲ τὸν τόνον ἴν’ ὣ παιδί, καθὼϲ ἔχει καὶ τὸ ὥ τε χερνᾶτιϲ γυνά {fr. lyr. adesp. III p 742 Bergk4. οἱ δὲ καὶ εἰϲ τὴν οἷ μετέλαβον, κέλοντό οἱ, ἵν᾿ ᾖ δοτικὴ ἀντὶ γενικῆϲ, ἐκέλοντο τῷ αὐτῆϲ παιδὶ τηλέφαντον ὄρϲαι γέραϲ, τουτέϲτι τῆϲ προειρημένηϲ Ἰνοῦϲ, πάντα μᾶλλον ἢ τὸ δέον ἐπιϲτήϲαντεϲ. τί γὰρ τὸ ἐμποδὼν τὴν ᾧ ἀντωνυμίαν κτητικὴν ὑπάρχειν μεταλαμβάνεϲθαί τε εἰϲ 157 b τὸ αὐτῆϲ ἐκέλοντο τῷ αὐτῆϲ παιδί, ὃν καὶ Ἀθαμαντιάδην εἶπεν; —

Καὶ τὸ Ὁμηρικὸν δὲ δυνάμενον κατ’ ὀρθὴν τάϲιν ἀναγινώϲκεϲθαι, λέγω ἐπὶ τοῦ οἱ δὲ οἳ ἐβλάφθηϲαν {Ψ 387}, τῷ ἑαυτοῦ παιδί sigmifcaxet εἰ ἐuυτοῦ ad Βisyphum referetur. iem cum nen posset poeta Melicertem nominare Sisyphi flium, quem modo Athamsntiadam appellaverat, ῷ pronommm possssivum ant in ῶ5 ( ὡϲ) mutaverunt aut in incli- natum dativum pronominis tertiae personae οἴ, quem possessivum vim habere vοlnerunt et idem velere atque αὐτῆϲ, scil lans. Aaαοκ. β 115. Denique etiam in ψ 387 et Γ’ 244 ab tradita lectione recesserunt, qua temere opinsbgmtuα pronomen possessivum terfiae personne non Μὲ Ϲίϲυφον κλοντο ῷ παιδὶ τηλέφαντον ὄρϲαι γέραϲ ἀποφθιμένῳ Μλελικέρτᾳα (ἀποφθιμένῳ bd cum Hoeckhio, επιφθιμενω A) τῷ γὰρ παιδὶ τῆϲ νοῦϲ. πλιν γὰρ οἱ ἀξιοῦντεϲ εἰϲ ϲύνθετον μετολαμβάνειν τὴν ἑαυτοῦ, ζητοῦϲι τίνι ἀκολουθῶν Ϲιϲύφου uἰὸν αὐτὸν ἔφη. οἴ δὲ βαρυτονοῦϲι τὸ ῶ Δωρικῶϲ, δεχόμενοι ἀντ τοῦ ϲ (de quo 5 vide Ahrensii Dia. dor. 377, ESchneider comm 75 sd 48,27), ὁμοίωϲ τῷ ἐῶ τε χερνᾶτιϲ(χερνιτηϲ A) γυνὰ οὐδὲν προμαθιωμένα3 (sic HSergk, πρὸ μαθιουμενα A, προμαθιομένα Ahrens) οἴ δὲ εἰϲ τὴν οἶ πρωτότυπον μετάγουϲ τὴν γραφὴν, νᾷ δοτικὴ ἀντὶ γενικῆϲ ἀκούηται. sd totum autem Pindari fragmentum intehegendum cr quae verns interpres lsthmiorum in hypoth l habet: χορεύουϲαι τοίνυν ποτὲ rἰ Nηρεῖδεϲ ἔπεφάνηϲαν τῷ Ϲιϲύφῳ καὶ ἐκέλευϲαν εἰϲ τιμὴν τοῦ Μει- κέρτου fγειν τὰ ~ϲθμια (p 514 Hoeckh, 349,1ξAbel) rssnε. Ans. exse. 2 Ϲϲύφου scil υίόν. - B πάντα-ἔπϲτήϲαντεϲ Portus: qεdes potius quam ld quod oporueraf duρ4αfes, quam fnterpretstionem recte Sylbδorg improbavit, Eayser probro videtur. Loheck ad Phryn. 282 ostmendit hoc verbum etiem annotgmdi, docendi vim habere. 11 -p 316,6 ex 222,19-24 εἰ de pron. 107, ξ: κἀκεῖνο δὲ δύναται ὀρθὴν πληθυντικὴν ϲημαίνειν, εἰ κατ’ ὀρθὸν Ans. emr., amasεm. sos. m Ab. 1 μετολαμβάνοντεϲ b cum et m 1 2 5ν b, οὖν A ειπε A , ν add E αθαμαντιαδα A, ν fnsle adium it A β 3 0 A, ῶ b 1 επρηματικον A , lltrum ρ add A β 4 ἐγκλίνοντεϲ] βαρυτονοῦαν de pron. 48,27, sed ἔγιλίνεινhic idem vslεt quod βαρυτονeν. cfz 333,10 | 55 παιδί] ω ϲπαιδὶ A, ὡ παιδί b Β χερνὸτιϲ bd, item Ahrmns Dial dor. 377 et Βergλε, χερνατηϲ A 1 6 ἴ’ η A, ῖνα b β τῷ) τὸ A. 1τηλεφαντo V , ν ad- iunxit A ωρϲαι A. 1 8 εἰρημένηϲ b 1 θ εμποδὸν A, ἐμποδLν b ut et e. e2 Adn. cx. ad 161,3. 143 15.176 13.182,2. 228.19. de pron 46,27. de adv. 150,28 1 1θ τφ] τὸ A 1 ανθαμαντιαδιν A .situm corr A β 11 αναγιγνωϲεϲθαι A eum duplici γ conta ceterorum locorum consensum 1 1B εβλαμφθηϲαν A παρεπέμφθη διὰ τὴν εἰκῇ πιϲτευθεῖϲαν τήρηϲιν, ϲυντάξεωϲ ὁμοίαϲ οὕϲηϲ τῇ οἱ ἐμοὶ ἐβλάβηϲαν, οἱ ϲοὶ ἐβλάβηϲαν, οἱ οἳ ἐβλάβηϲαν. καὶ. φαίνεται ὅτι τὸ Ὁμηρικὸν ἰδίωμα ῥύεται τὸ ἀπανάγνωϲμα, καθὸ ἀπειράκιϲ δοτικὰϲ παραλαμβάνει ἀντὶ γενικῶν· ὡϲ εἰ μὴ ἦν τὰ τῆϲ ἐναλ τάχα καὶ ὁ ϲτίχοϲ ἠλογεῖτο, ὡϲ ἀκατάλληλον ἔχων τὴν ἀντωνυμίαν. ~~159 s~~ — Κατὰ τὸν αὐτὸν λόγον δεῖ νοεῖν, ὡϲ καὶ τὸ τοὺϲ δ’ ἤδη κάτεχεν φυϲίζοοϲ αἶα ἐν Λακεδαίμονι αὖθι φίλῃ {Γ 243 seq.}, ὅπερ εἶχε τὸ ἑῇ ἐν ταῖϲ πλείοϲιν ἐκδόϲεϲιν, ὃ ἦν μάλιϲτα ἀκόλουθον· τὸ γὰρ κάτεχεν ῥῆμα ϲυναφέϲ ἐϲτιν τῷ γῆ, καὶ τὰ τῆϲ ἀντωνυμίαϲ πάντωϲ εἰϲ ἁπλῆν μεταϲτήϲεται, κατεῖχεν ἡ γῆ τοὺϲ προειρημένουϲ δαίμοναϲ ἐν τῇ αὐτῆϲ πατρίδι, τῆϲ προειρημένηϲ Ἑλένηϲ, ὡϲ κἀκεῖνο ἔχει, usurpari nisi pro genetivο pronominis personalis compositi (refeivi). ln ψ mutata est scriptura οἴ δὲ c in οἴ δέ οἴ, dativum pronominis personalis posses- siva i praeditum. et quod permultis locis revera dattivο pro genstivo possessivo Homerus uitur, hoc tuetur hamc falsam seiptnram. quod praesidium εἰ de- esset, fοtasse totus locus pro spurio habδeretur abd eis, qui possessiva HI pers. semperrefmivorum p-sonslium vim habereputant. ln Γ244 autem ἑῇ quamquam. in plenisque editionibus legitur, tamen mutatum est in φίλῃ, quia in refexivum ἑαυτῆϲ verti neηuit, sed idem valet atque αὐτῆϲ, ut Χ 4υ4 idem atqne αὐτοῦ. τόνονἀναγνοίημεν εοὶδὲcῖἑβλάφθηϲαν3.Herodian.D.prosod.κdh.l.(H122.20Lt): οἱ δέ οἴ ἐβλάφθηϲαν· ὁ Ἀϲκαλωνίτηϲ ἐκδέχεται τὸ πλῆρεϲ εἶναι ἑοί καὶ μετολαμβάνει εἰϲ τὸ δίοι καὶ μήποτε ὑγιῶϲ. ὡϲ γάρ φαμεν οἴ ἐμοί ἐβλάφθηϲαν ἱπποί, οἰ- ϲοὶ ἐβλάφθηϲαν, οὐτωϲ οἱ ϲἱ ἐβλάφθηϲαν, τουτέϲτιν οἱ αὐτοῦ. τινὲϲ μέντοι. εὐλαβηθέντεϲ, ὦν ἐϲτι καὶ Ἀρίϲταρχοϲ, τῷ τὴν ὅϲ [ὀρθοτονουμένην] ἀντωνυμίαν ποlλάκιϲ εἰϲ ϲύνθετον μετολαμβάνεϲθαι ἐγκλιτικῶϲ ἀνέγνωϲαν, οὐκέτι ἔκδεχόμενοι. πληθυντικὴν κτητκὴν εὐθεαν, ἀλλ’ ἑνικὴν δοτικὴν μονοϲύλλαβον ὁμοίωϲ τῷ εοd δ4 x ποι ὑψόϲ’ dειρέϲθην3 (ψ 500), καὶ δῆλον ὅτι δοτικὴν ἀντὶ γενικῆϲ. καὶ. οὕτωϲ τὰ τῆϲ ἀναγνώϲεωϲ. rssrκ.xr Ans. exse. ξ ἀπανάγνωϲμα ut 146, 24. 166,20. - 4- ἐναλλαγῆϲ: pεrmutatemss cusuem. - ἡλογτο damaretur, sicut ἠλογῆϲθαι 199,22. |de adr] 205,21 damnatm, abnorme esse. - 7- p216,6 ex2r de pron. 48, : φαϲ δὲ καίτὸνἈρίϲταρχονἀϲμένωϲτὴνγραφὴντοῦ Δικαιάρχουπαραδέξαϲθαι(ἐνγὰρἁπάϲαιϲ ν τὸ εὲῇ ἐν πατρίδι γαίq3), ὑπολαβόντα τὸ ἑαυτῆϲ νοεὶϲθαι ἐκ τοῦ ἑῇ, δέον πόλιν ψmλῶϲ μετολαμβάνειν, et HSehneideri comm. 4. Ariston. in schol. A. ad Γ 244 (p 86 Hs ): ζηνόδοτοϲ γράφει ἑῇ ἐν πατρίδι. εἴτε δὲ ἔπὶ τῶν ἀΔιοϲκούρων ἔϲται τὸ ἐῇ, ἑνικὸν οὐχ ἁρμόϲει ἕτε δὲ ἐπ τϲ Ἑλένηϲ, ἔκθεϲμόν ἐϲτι τὸ οὕτω λέγειν· τοδϲ δ’ δή κάτεχεν φυϲίζοοϲ αἰα ἐν τῇ ἑαυτῆϲ πατρίδι. 8 ἀκόλουθον: scilicet i habebat ἐῇ. Iθ ϲυναφέϲ hic de coniunctione sobiecti cum praedicato. Ans. out., mscs. scs. is Abo. 2 τῇ οἴ b cum s, τίϲοι A. , τῆϲ οἴ A οἱ ϲοι εβομβηϲαν A. Β απαναναγνωϲμα A 1 Β ἀκαταλλήλου A , corz A | εχοντοϲ A, sed τοϲ rasura paene deletum | 6 ὡϲ hebent A et m, sed bic in ng: εacat ὡϲ om b cum 1 7 τοὺϲ] τουτουϲ A. φυϲιζωοϲ A 1γ Β λακεδωνι A. B ὅπερ hlig, επερ Ab |ο ην in ras habet Aλ, incertum uαum ab A an ab A. 5, quod etiam b haboet, eiciendum censemus: videtur ex correctione επερ vocis in margine adscripta οtnm esse 1B ἔχει) fol 35ε A τότε δὲ Ζεὺϲ δυϲμενέεϲι δῶκεν ἀεικίϲϲαϲθαι ἑῇ ἐν πατρίδι γαίῃ {Χ 403 seq.}, ἐν τῇ πατρίδι αὐτοῦ, τοῦ Ἕκτοροϲ.

Οὐχ ἡγητέον τὴν τοιαύτην παράθεϲιν παρέλκειν, καθὸ ἀπήρκει 158 b τὸ ὑπόδειγμα τοῦ λόγου διακρῖναι τὰ τοιαῦτα· εἰϲ γὰρ γυμναϲίαν τοῦ λόγου παρεθέμεθα, καὶ ἔτι εἰϲ βεβαιοτέραν πίϲτιν τῆϲ τηρήϲεωϲ καὶ ἔλεγχον τῶν παραπεμψαμένων τὸ δέον τῆϲ ϲυντάξεωϲ.

De ἐμοῦ (σοῦ, οὖ ) primitivo te ἐμοῦ ( σοῦ, οὖ) possesivo distinguendis.

Ἑξῆϲ ῥητέον περὶ ϲυντάξεωϲ τῆϲ ἐμοῦ, κτητικῆϲ οὔϲηϲ κατὰ γενικὴν πτῶϲιν καὶ γενικῆϲ τῆϲ ἀπὸ τοῦ ἐγώ, ἥτιϲ οὐ μόνον δύναται κατὰ φωνὴν ϲυνεμπίπτειν ἀλλὰ καὶ ἐν τῇ ϲυντάξει τῇ κατὰ κτήϲεωϲ. — τε γὰρ κτητική, ἴδιον τοῦτ’ ἔχουϲα, ἐπὶ κτῆμα φέρεται, καθὸ καὶ αἱ ἄλλαι πτώϲειϲ, ἐμόϲ -ἐμόν καὶ ἐξῆϲ ἀλλὰ μὴν καὶ ἡ ἀπὸ τοῦ ἐγώ γενικὴ ἐπὶ κτῆμα φέρεται, διὸ καὶ πρὸϲ ἐνίων κτητικὴ ἐκαλεῖτο. φαμὲν γοῦν Ἀριϲτάρχου ἔκδοϲιϲ. τά τε κτητικὰ τῶν ὀνομάτων καὶ αἱ ~~160 s~~ κτητικαὶ τῶν ἀντωνυμιῶν οὐκ ἀπ’ ἄλληϲ πτώϲεωϲ παράγονται ἢ ἀπὸ γενικῆϲ, εἰϲ ἣν καὶ ἀναλύονται. καὶ δῆλον ὡϲ μὲν τὰ ὀνόματα οὐκ ἐδέετο ἐπιϲτάϲεωϲ· αὐτάρκειϲ γὰρ αἱ φωναὶ εἰϲ διαϲτολὴν τοῦ τοιούτου, μaovκ. β 116. Βaec exempla non solum exercendi cansa attulimus, sed etiam ut observatae regdse msiοr haberetur ides et ut refelleremus sos, qui legiimum usum non agnoverunt. Aavκ. ὲ 117. lam dicendum est de ἐμοῦ genetivo, qni εἰ possessivi et personalis (primitivi) pronominis esse potest, cuiusque ambiguitas eo augetur, quod urumque ἐμοῦ de posseseione dicitur. nam posseseivum hanc vim pez omnes casas habet sed etiem genetivus nominarii ἐγώ [sάpe] ad rem quae posmidetαr pertinet quamobrem a nonnullis κτητικὴ πτῶϲιϲ sppelabδatur. nec sb alio casu derivantur possesfiva pronofddna et nomine. iam genetiτi nominum possessivorum sine uHta difθeultate abd genstiis primitivorum nominum disfn- guuntur, vllnt Ἑκτορείου ab Ἕκτοροϲ, quia voces intex se diHαrunt, sed ut genefivus nominarii ἐγώ ab genefivο nominativi ἐμόϲ distinguatur, opus erit animadyεαtere verba coniuncta. rasr. er Ans. axso. 8 Pes. X5 129 p173,21 L : uaertωr, gκae sit difeeεemtia 4nter geneum semrtiei et possemet me4, tu4, su4, nos4r9, cestr4. ef euenfun outdem ad eocem nmlhα, ouantm sero ad senem, aec est dyerenta, quod gemetcus primitiεieimylcem ’ eignca4,possessiei ero duyieem. 17 ἔπίϲταϲιϲ,animadeerso etrptetaztio. v.Adn.ex.ad 209,11 huins ed. μns. ear., msϲs sca. 1s Ab. 8 αηκιϲϲαϲθοι A , sed ϲϲα in res ab A εη δ’ ἐν A 1 4 παράθεϲιν b, διάθεϲιν A et m, sed hic in ng legitur παρα μμιχ, i. e. Sopbianus 1 B υποδειγ μα. sic vocabulum divisit intex duos verme A. , ὑποδεῖ γμα cϲrrA β 7 τῶν] τὸν A 1 1θ καταιπτήϲ legitur in A. prims manu, Α add τήν supra κατα et post ϲ in ras ἱν, deniqne acutum mutait in circum- fexum;κατὰ τὴν κτῆϲιν bd cum set m. ad genetivum cfr 99.12. 259,19 1 11 του- τεχουϲα A, χ in ras ab A τοῦτο ἔχουϲα b 1ante καθὸ addi voluit Βtadmueller ἡ γενικὴ P 1B post φέρεται in A leguntur iterum καθὸ καί αἱ αλλαι πτωϲειϲ εμοϲ εμον καί εξηϲ, uncis inclusa ab Α | κτητικὸν A 1 I4 εκδοϲιϲ A, ἐκδόϲειϲ b cum ( inter καὶ et αἰ quattuor litterae in A erasae sunt, αιτε, ut videtur 15 πτωϲεοϲ A Ἑκτόρειοϲ Ἑκτορείου ὡϲ πρὸϲ τὴν Ἕκτοροϲ· ἡ μέντοι προειρημένη ἀντωνυμία οὐ ϲαφηνιζομένη διὰ τῆϲ φωνῆϲ δεηθήϲεται τῆϲ εἰρημένηϲ ϲυντάξεωϲ, ἵνα περιγράψῃ τὴν ϲυνοῦϲαν ἀμφιβολίαν.

Οὐ λέληθεν δέ με ὡϲ παρὰ ταῖϲ ἄλλαιϲ διαλέκτοιϲ καὶ διὰ τῆϲ φωνῆϲ ἐϲτιν ἡ διάκριϲιϲ· ὅθεν ὑπολαμβάνω τὸν ποιητὴν ϲυνειδότα τὸ ἀμφίβολον τοῦ 159 b ϲχήματοϲ τὴν μὲν πρωτότυπον ϲχεδὸν διὰ πάϲηϲ διαλέκτου προενέγκαϲθαι, ἐμέθεν λέγοντα ἢ ἐμέο ἢ ἐμεῖο ἢ ἐμεῦ, οὐ μὴν ἐμοῦ (οὐ γὰρ καθὸ ἀγνώϲἐϲτιν τῆϲ εἰϲ ου ληγούϲηϲ γενικῆϲ, ὅπου γε καὶ τὰϲ ἀπ’ αὐτῆϲ πλαγίαϲ ἁπάϲαϲ κοινότερον προηνέγκατο), τήν γε μὴν κτητικὴν ἀκολούθωϲ κλιθεῖϲαν κατὰ τὸ τέλοϲ ἀπ’ εὐθείαϲ τῆϲ εἰϲ οϲ ληγούϲηϲ. ἁπάντοτε γὰρ διὰ τῆϲ ου προφέρεται ἢ καὶ Θεϲϲαλικώτερόν πωϲ διὰ τοῦ οιο, καθὼϲ καὶ τὸ καλοῖο, πατρὸϲ ἐμοῖο πατήρ {Ξ 118 et τ 180} καὶ πατρὸϲ ἐμοῦ κλέοϲ εὐρὺ μετέρχομαι {Υ 83}· εἰ δή τοι ϲοῦ πατρὸϲ ἐνέϲτακται μένοϲ ἠΰ {β 271}, ἢ καὶ τεοῖο, Δωρικώτερον μετατεθέντοϲ τοῦ ϲ εἰϲ τ καὶ ἐπενθέϲεωϲ Aaovε. β 118. ln ceteris quidem diueetis haud ignoro foύmarum dierti- tste disfingdi possessivi et personalis pronominis genetivοs Homerusque ideo, opinor, nt ambiguitatem citaret, personalis genetivum in ἑθεν, ἑο, so, εῦ ex- euntem formait, possesεiti genetivum in οῦ vel oo. rssrκ. er Ans. exso. ξ 16 ex de pron 64,25. 6,6. 107.18.109,9. Herod. pros. D. ad Α 396 (Ι p27,23Ltx): αὐτὸϲ ὁ Ἀρίϲταρχοϲ τὸ τοιοῦτο παρε- φύλαϲϲεν, ὡϲ ὅτι ταῖϲ μὲν πρωτοτύποιϲ οὐτωϲ χρῆται (scil Βomαus)κατὰ γενικήν, Lμέo, ἐμεῖο, ἐμεῦ, ἐμέθεν, ὁμοίωϲ καὶ ἐπὶ δευτέρου καὶ τρίτου, ταῖϲ δὲ κτητικαϲ τοι ἐμοῦ 5 ἐμοῖο, ϲοῦ ϲοο. - 11 εϲϲαλικώτερον. cfr 50.9 Eεϲϲαλικὴ διαίρεϲιϲ εἰ ad comparativum Adn. exeg ad 88,8 huius ed. 1ξ eE de pron.108,16 ubδi post sllatss 2enodoti scriptmas εμνῆϲαι πατρὸϲ ϲεο1 (9 486) εἰ επατρὸϲ ἔμeο πατήρ5 haec sequnntur: προκριτέαι μέντοι αἰ κτητικαὶ γραφαί (scil ϲαο et ἐμοῖο), καθότι αἰ γενικαὶ κτῆϲιν δηλοῦϲαι ἐγκεrλιμέναι θλουϲιν εἶναι. - 1B ex2 de pron. 107,23. - 16 exrϲ de pron.107,21 - 17 τεο. cr de pron.105,31 -106, . Herod. π.παθῶν in Epimer. Homericis Aῦ I412.8 (D226. 19Lum): τὸ κοινὸν ϲόν, Δωρικὸν τεόν· πέπονθε γὰρ πλεοναϲμὸν τοῦ ὲ καὶ τροπὴν τοῦ ζ εἰϲ τ, ἀλλ’ ἐπ τῶν πρωτοτύπων τροπὴ μόνη γίνεται ϲύ τύ ἐψὶ δὲ τῶν κτητικῶν οὕτε ἡ τροπὴ χωρὶϲ πλεοναϲμοῦ οὕτε ὁ πλεοναϲμὸϲ ἄνευ τῆϲ τροπῆϲ παρὰ Δωριεῦϲι ϲόν τεόν, ϲῇ τεῇ. Anx emr, m4scm. scs. m Ab. 2 post φωνῆϲ duee Htterae erasae in A. δεηθήϲεται A, δεήϲεται b cum er5 eft ad δεηθήϲεται e.g. Plut. Apophth Lacon. p21s , D 114,1 Hera., Arsud or. LV p42.3 ύebb. 3 ~υντόξεωϲ] Stadmuεllee ci ἐπϲτάϲεωϲ conl. lin. 17 antec pag. ου λεληθεν A, οὐκ ἐλαΕε b cum 4 διὰ τῆϲ A b, διττϲ A es. quod in ng mcorx Sophianns in διττὴτϲ,HHebode in διὰ τῆϲ 1 προηνεικαϲθαι A ( 8 καθὸ b cum smή, καθα A, quod semper in- ducit comparationem αγονοϲ A ~, αγνωϲ A καὶ om b 1 8 προηνεικατο A. 10-11 γὰρ om b nec interpnmrit post ληγούϲηϲ habδent γὰρ Am, sed in ng 2: περιϲϲόν μιχ. uncis inclusit 1 11 Εεϲολικοτερον A’, prius fn ω muta- εt A3 12 oω A , oιo A 1 18 εμοειο A , corrx Ἐϲ 1 16 εἰ A ~, η A τοιϲοῦ]τουϲου A , ταϲ’oὁ A 1 17 δωρικοτερονA posterius κάίom A, add A2 τοῦ ε γενομένηϲ, καθὸ παρεπόμενόν ἐϲτιν μετὰ τὴν μετάθεϲιν ἔϲθ᾿ ὅτε τὸ πλεονάζειν. (οὐκ ἐνὸν γὰρ εὑρέϲθαι τὸν πλεοναϲμὸν ϲὺν τῷ ϲ· ~~161 s~~ ἡ γοῦν πάλιν ϲοί, γενομένη τίν παρὰ Δωριεῦϲιν, γίνεται καὶ τεΐν, τεΐν τάδε μυθήϲαϲθαι {Λ 201}.

Ἁπάντοτε μὲν οὖν ἡ γενικὴ φερομένη ἐπὶ ῥῆμά ἐϲτι πρωτό ἐμοῦ ἀκούει Θέων, ϲοῦ ἤκουϲα, καὶ ἔτι ἐν ταῖϲ κατὰ διάλεκτον, λεκτον, ἐμεῦ δ’ ἕλετο μέγαν ὅρκον {δ 746}, ϲεῦ δ’ ἐπεὶ ἐξέλετο ψυχήν {Ω 754}, ἐμεῖο δὲ ϲύνθεο μῦθον {τ 268} ἴϲωϲ παρὰ Ἰωνικὴν τὴν ἐμέο κατ’ ἐπένθεϲιν τοῦ ι, ἢ καὶ κατὰ μετάθεϲιν 160 b τοῦ υ εἰϲ τὸ ι παρὰ τὴν ἐμεῦ, ὡϲ καὶ παρὰ τὴν ἐμοῦ τὸ ἐμοῖο, ὥϲτε καὶ κατὰ τὸ τοιοῦτον ἀναλογωτάτην τὴνι φωνὴν καθίϲταϲθαι.

«Οὐχὶ οὖν καὶ ἐπὶ κτῆμα φέρεται ἡ γενική;» Ἀλλ’ ἐν διαφόρῳ τάϲει, λέγω τῇ ἐγκλιτικῇ, καὶ διαφόροιϲ κτήμαϲιν, ἐϲκάφη μου μAaovκ. ὲ 119. Ubicumque ἐμοῦ ad verbum perfinet, geneivus est prono- minis primitivi personalis). Aaovκ. 4 126. Siquis autem ieterroget, nonne pronomoinis personalis ge- netivi saepe etiam ad rem, quae possideatur, referantur et ad nomen elus rei adiungantur, hoc concedendum est, sed tenore inclinato ~Ιli genetivi proferontuϲ atqne cum nominibus, quibus adiunguntur, in genere, caen, numro saepissime non consentiunt, qui consensus in possessivis numηuam deest. rssτικ. Ans. exso. ξ cr de pron. θ2,4: λέγεται δὲ (dativus pronominis personalis l personae) καὶ τίν κεὶ ἔτι μετ’ ἐπενθέϲεωϲ τοῦ ϲ τεν. ἰδίωϲ γὰρ ή μετάθεϲιϲ ἡ εἰϲ τὸ τοῦ ἐ δεκτικὴ ἐϲτι. et Ahrens. Dial. dor. 252. - -p 318, B διαφόροιϲ κτήμαϲιν. cfr quae sequuntur: παντὸϲ κτήματοϲ ή γενικὴ (scil personslispronominis)δεκτική,et170.18: αἰ γενικαὶ (pronominum personslinm) διαφόρων κτημάτων εἰϲὶ δεκτικαί. nec pugnat cum diversitate possessionum, quod eobsequitmr: τὰ ἐπιφερόμενα κτήματα ἀδιαφορεῖ κτλ. nam si diversorum generum (casuum, numerorum) possessiones cnm genetivο pronominis personalis iungi possunt, revera nibil interest, utrum masculini an feminini sm neutrius gemetis sint. eft 88.13.161,18. 202,14 atque de pron. 68,14: ταϲ κτητικαϲ (pronomini- bδus possessivis) τὰ ὑπακουόμενα (nomina quae illis snbiunguntur) όμοιόϲτημα, Ans. c r., csοs. sca. m Abd. 1 γενομένηϲ] in res A | 2 πλεονάζει . ου κενὸν Am, unde οὐ καινὸν fecit s, sed Sοphianus οὐκ ἐνὸν scripsit in ng 3m β ξ γενομένη] in A. post et post η parva rasura τι A , ν add A - 6 τοτυποϲ] fol 36r A. β θ ἐπε] επι A. 112 post τοῦ una littera erasa in A. ] an ιο7 ἐμεῦ] A videtur ἐμοῦ scripsisse, A7 ευ in res scripsit ωϲ καί παρα τήν ἐμοῦ A om, A in ng add εμοo] oo A in res β 1ξ τόν om A, in add Sophianns 1 14 Ἀλλὰ ἔν b 15 εγκλητικη A. , corr A καὶ διαφόροιϲ κτήμαϲιν A b, sed in adn. Βekker: mλν hoc aenum eidetur κ διαφόροιϲ κτῆμα ἐϲτίν ~m, sed in ng SSopbianus et Βebode poscunt κd ἀδια- φόροιϲ κτήμαϲιν. HSchneider comm. 90~ deleri vult καὶ διαφ.κτ., ut quae ex eubsequentibous τὰ ἐπιφερόμενα κτήματα ἀδιαφορεῖ ascita sint. At nonne inter- polator illinc ἀδιαφόροιϲ κτ asciisaet2 vide Adn. sxeg. post κτήμαϲιν in A. rasura, ηuae videtur alterum εϲκαφη μου deleviese ὁ ἀγρόϲ, ἐνίκηϲέν μου ὁ παῖϲ. καὶ τὰ ἐπιφερόμενα κτήματα ἀδιαφορεῖ κατὰ γένοϲ, κατὰ πτῶϲιν, κατὰ ἀριθμόν· παντὸϲ γὰρ κτήματοϲ ἡ γενικὴ πτῶϲιϲ δεκτική ἐϲτιν. καὶ ἐπὶ τῶν ὀνομάτων ταὐτόν. τά γε μὴν κτητικῶϲ παραχθέντα ἀντωνυμικὰ ἢ καὶ ἔτι ὀνοματικὰ τὸν αὐτὸν ἀριθμὸν ἐπιζητεῖ καὶ τὸ αὐτὸ γένοϲ καὶ τὴν αὐτὴν πτῶϲιν, Ἑκτόρειοϲ χιτών -Ἑκτορείου χιτῶνοϲ, ἐμὸϲ φίλοϲ -ἐμοῦ φίλου· πρόδηλόϲ ἐϲτιν ἡ ἑξῆϲ ἀκολουθία. τοιοῦτόν ἐϲτι τὸ πατὴρ δ’ ἐμὸϲ αὐτί᾿κ᾿ ὀϊϲθείϲ {1 453} καὶ ἔτι πατρὸϲ ἐμοῦ κλέοϲ εὐρὺ μετέρχομαι {Υ 83} καὶ ἔτι τὠμῷ κεχαριϲμένε θυμῷ {δ 71}.

«Οὐχὶ οὖν καὶ τῇ γενικῇ ὀρθοτονουμένῃ, λέγω τῇ πρωτο ~~162 s~~ τύπῳ, ϲυνοιϲθήϲεται γενικὴ πτῶϲιϲ, ὥϲτε κατὰ ϲύνταξιν καὶ κατὰ φωνὴν 161 b ἀμφιβάλλεϲθαι, καθότι καὶ παντὶ πτωτικῷ γενομένῳ κατὰ γενικὴν τὸ τοιοῦτο παράκειται, φαμὲν γὰρ Ἀριϲτάρχου ἀγροῦ ὁ καρπόϲ ἐϲτιν, καὶ οὐδὲν ἐμποδὼν τὸ φάναι, ὡϲ Ἀριϲτάρχου ἀγροῦ καρπόϲ, οὕτωϲ Aaαvε. β 191. At diserit quispiam: εἅonne etiam genetivο orthotonumeno pronominis personalis primitivi)adiungere licet genetivum nominis7 quod si ft, non poterimus non dobitare, utrum personmle an possessivum pronomen usux- pstum sit3. mmo in eiusmodi constrmctionibus habemas sine lla dubitatione gnetivum pronominis possessivi,cumpersonslis pronominis genetivns[posseeeems) semper inclinεtux, quo discerni possit a pronomine possesεivο. τάϲ δὲ γενικMϲ pronominum personsium) ἀδιαφορεῖ τὸ ὑπακουόμενον. τοῦ μὲν οὖν προτέρου ἐμὸϲ οἰκὸϲ, Ἀλλριϲτάρχειοϲ δοῦλοϲ, ἐμοὶ δοῦλοι, ἐμοὺϲ δούλουϲ. τοῦ δὲ δευτέρου Ἀριϲτάρχου δοῦλοι δοῦλαι 5 οἰαιδήποτε πτώϲειϲ μεθ’ εουδήποτε γένουϲ, μετὰ ἀριθμοῦ ἀδιαφόρου. de ron. 68,19: τῷ ἐμαυτοῦ ἀδιάφορα τὰ ἐπιφερόμενα. de pron 101,15: γενικῇ κτῆϲιν δηλούϲῃ τὸ ὑmακουόμενον κτῆμα ἀδιάφορον. sunt igtur eadem διάφορα et ἀδιάφορα. rssrrκ. z Ans. sxsο. 2 ξ ἡ γενικὴ πτῶϲιϲ, scil pronomine personalis. -- 6-7 aρόδλοϲ ἡ ἔξῆϲ ἀκολουθία. dμbtato orvi nequi de seqenbus, i. e. de ἐμῷ φίλῳ, ἐμὸν φίλον, ἐμοὶ φλοι κτλ. - 1ξ τῇ γενικῇ ὀρθοτονουμέν. hic patti- eipium est praedicativum aliter interpretmdum est 162, 1. - 1ξ 14 πρωτο- τύπῳ ~ pprsemdi. - 1 16 καθότι καὶ-παράκειται. sicu4 omn caεualt, qκod gemtiεo casm proREgrfεr, aecsdere pest, ε04 emm αl4εro genefiεo coniungatur. Ans. εmr., neom. scs. is Ab. 1 2 ὀδιαφορε hlig, αδιαφερει A, ἀδιά- ψορα b 1 2 κατ’ ἀριθμόν b 1 4 η in res A ὅνοματικὰ] ονοματι in res A 6 εκτοριου , cam A 1 8 ἔτ] επ A, in x corr θoph. 1 12 χαριϲαμεναι A. 14 ϲυνοιθηϲεται E , corr A 15 κατα om ϲ , add in ng A | post γενικήν raeura duarum litterarum in A β 16 τοιοῦτον b | παράκειται] sn παρέπεται 17 εμαοδὸν A, sed accentus ab A. c ad 156, 27 εὸ] Hεkker in adn. rpenmmdum censet τοῦ, accusafinm defendant Sὡa I 12 εἰ EξSchneidex ad l. de pron. 46, 27 pοεt αριϲταρχου rasura rium Hitterurum in A ἐμοῦ ἀγροῦ καρπόϲ». Ἀλλὰ πάλιν γενόμενον τὸ τοιοῦτον ὑπο εἰϲ κτητικὴν ἀντωνυμίαν τὴν ἀπὸ τοῦ ἐμόϲ. οὐ γὰρ ἄλλωϲ ἂν τῆϲ πρωτοτύπου γένοιτο, λέγω τῆϲ ἐγώ, εἰ μὴ καὶ ἐγκλιθείη, ὅπερ ἴδιον αὐτῇ παρηκολούθει πρὸϲ τὴν τῶν κτητικῶν ἀντεξέταϲιν, καθὸ αὗται μόνωϲ ὀρθοτονοῦνται· γίνεται γὰρ τοῦ ἀγροῦ μου ὁ καρπόϲ ἐϲτιν.

Ἀλλ’ ἴϲωϲ οἰήϲεταί τιϲ τὰ τῆϲ ἀποδείξεωϲ ἐντελῶϲ μὴ ἀποϲτρέφει ἔτι δὲ ἀμφιβάλλεϲθαι τὰ τοῦ λόγου. πρὸϲ ὃν ἔϲτιν φάναι εἴπερ ἡ πρωτότυποϲ γενικὴ ἦν κατ’ ὀρθὴν τάϲιν ἐκφερομένη, κἂν πάντωϲ ϲυμπαρείπετο τὰ ταύτηϲ ἰδιώματα. ἔφαμεν γὰρ τὰϲ γενικὰϲ περὶ τὰ ἐπιφερόμενα κτήματα ἀδιαφορεῖν, τά γε μὴν κτητικῶϲ παραχθέντα πρὸϲ ἑκάϲτην πτῶϲιν καταλλήλωϲ ἐκφέρεϲθαι. οὔ φαμεν δέ γε τῶν ἐμοῦ ἀγρῶν ὁ καρπόϲ οὐδὲ τῷ ἐμοῦ ἀγρῷ ϲυνέβη ἐϲκάφθαι ~~163 s~~ οὐδὲ τῆϲ ἐμοῦ οἰκίαϲ οὐδὲ ἄλλο τῶν κατὰ διαφορὰν ὡϲ πρὸϲ τὸ ἐμοῦ, ἀλλὰ κατὰ ϲύνταξιν τὴν τῶν ἐπιφερομένων ϲυμμεταλαμβάνομεν τὰϲ ἀντωνυμίαϲ, τῶν ἐμῶν ἀγρῶν καρπόϲ, τῷ ἐμῷ ἀγρῷ ϲυνέβη ἐϲκάφθαι. διὰ τοῦ τοιούτου λύεται ὡϲ, ἐπὰν φῶμεν τοῦ ἐμοῦ Aaαvν. β 122, Eos autem, qui etiamnunc dubitant, meminisse iubemus numquam dici τῶν ἐμοῦ ἀγρῶν, sed τῶν ἐμῶν ἀγρῶν, ende patet in τοῦ ἐμοῦ ἀγροῦ agnoscendum esse possessivum pronomen, non genetivum primitivi. nam primitivi pronominis genetiis discrepare licet ab nominibδus coniunctis genere et nummo et casu, non licet pronominibous possessivis. - potest autem τῶν αxs3ε. xv Ans. exso. παλιν iunge cum ὑποϲτρέφει. sic si loqumur, rureus εeeertfur orofto ad prenomen posseseεum (a5 persoml). - 7 ἐντελῶϲ μὴ - μὴ ἐντελῶϲ. cr Adn. ex. ad 177.13 huius ed. et HSchneideri comm. 69. 1θ ἔφαμεν: 160, 9. 12 πρὸϲ ἑκάϲτην πτῶϲιν καταλλήλωϲ. ta ut eum unoqκoque casus comsetαnt. - 114IB oὸδὲ ὄλλο τῶν κατὰ διαφορὰν ιhϲ πρὸϲ τὸ ἐμοῦ - τῶν διαφερόντων, neque αlιud, quod fexiene diert α5 ἐμοῦ. -17 λύεται, scil τὸ dπορον, quod adieitun 206, 26. μns. out, mscs. scs. im Ab. Β αυταὶ A, αῦται A τοῦ ἀγροῦ] praeter τ omnia in res scripsit A 6 ἐϲτι A 7 8 ἀποχρῆν Cblig, ἀπέχειν A, ἐπέχειν x sed in ng Hllebode ἔχειν coniecit, quod ex ng recepit b. Stadt- mueHer pulait ἀπέχειν servari posse, nam hoc etiam snfffciendi vim nonnusquam. habuisse. at neque intellegitm, quomodo hie sensus ex ullo elio verbi usu oriri potuerit, nectestimonis cmιta huius sensus prolata sunt. nam in lexico Heaychiano quod olim legebatur, ἀπέχει ἀπόχρη, ἐξαρκε, Musuro debebatur. nec magis licet nferre ἀπέχει in Evang Marci 14, 41. etenim AMerx in libro doctrina sags-- citsteque egregio, qui inscribitur ,.Die Evangeliea des Markus und Lnkss nach der syrischen im SinaiHioster gefundenen Palimpsesthandschrit eyutert, 154 demonstravit ab testbns locupletissimis verboum non M monci. restat unns locu8 Anacreonteorum 15, 33 ed. Herghϲ., ubi ἀπέχου scribendum esse intellSt Mεhl- hom ( 8 5 5δ’ b 1 θ post εκφερομενη rasura onius litterae in A. 10 ϲυμ- παρείπετο] alterum π in ras A 12 πρὸϲ in res A β 12 -18 τὸν εμον αγρον A , corr A 1 18 ente οὐδὲ add ἐϲτν b ut et x β 14-17 oὁδὲ τῆϲ- ἐϲκάφθαι om A. .add inmgA 14dλλo)αλλωνA. 17επαμφωμενA,ἐπ’ἅμφω μὲν ma, sed in ng m Sophiemus conieeit ἐπὰν φῶμεν, quod ex ng recepit b 162 b ἀγροῦ ὁ καρπόϲ, ϲύνταξίϲ ἐϲτιν τῆϲ κτητικῆϲ περ τῆϲ γενικῆϲ ὀρθοτονουμένηϲ. — παρὸν γοῦν, ἐγκλίναντα τὴν ἀντωνυμίαν καὶ περιγράψαντα τὴν κτητικὴν ϲύνταξιν, διὰ τῆϲ ἐγκλίϲεωϲ προϲδοῦναι τὰ ἰδιώματα τῆϲ γενικῆϲ, καὶ ὅϲα μὴ κατάλληλα ἐν τοῖϲ προκειμένοιϲ, ταῦτα διὰ τῆϲ ἐγκλίϲεωϲ κατάλληλα ποιῆϲαι, τῶν ἀγρῶν μου ὁ καρπόϲ, τῷ ἀγρῷ μου ϲυνέβη ἐϲκάφθαι, καὶ ἐπὶ τῶν ἑξῆϲ ταὐτόν.

Δέδεικται ἄρα ὡϲ ἡ ὁμοφωνήϲαϲα γενικὴ τῇ κτητικῇ ἀντω νυμίᾳ περιγραφήϲεται τῆϲ κτητικῆϲ ϲυντάξεωϲ διὰ τὸ ἐπικρατεῖν τὴν φύϲει κτητικὴν ἀντωνυμίαν, ἰδίωμα ἔχουϲαν τὸ κτῆμα, ὃ οὐ μόνον διὰ τῆϲ γενικῆϲ νοεῖται, ἀλλὰ πολὺ πρότερον ἀπὸ τῆϲ εὐθείαϲ εἶχεν. ἡ γὰρ ἐν πρωτοτύποιϲ κτητικὴ ϲύνταξιϲ διὰ μιᾶϲ πτώϲεωϲ τὸ τοιοῦτον ἐπαγγέλλεται, ἢ τῆϲ γενικῆϲ μετατεθείϲηϲ καὶ τὰ τῆϲ κτήϲεωϲ ϲυμμετατίθεται. — ἐμοῦ ἀγρῶν ite ad usus normam refugi, ut pronomen inclinetur (τῶν ἀγρῶν μου): quod si ft, possessivum pronomen exclutor. Aaαvκ. β 128. Ergo is gnetivus pronominis personalis, qui fonma et accentu cum pronomine possessivo congrωt, locum non habet in εigmifcands- possessfons, utpote repusus pronomine possessivo, cui vis possessiva inest nstuαa- et per omnes caeos, cum in primitiis haec vis genetivo propria sit, ite ut gene- tivο in aHium casum mutato simul sensus posseesivοs tcllatmr. - atque ne in- τssnε. er Ans. sxsu. I περ ~ potres quam. vide Adn. exeg. ad 46,9 hnins ed. - 1- 2 ὀρθοτονουμένηϲ substantivi vice fungituα, γενικῆϲ stπribntum est gεnetciscλ, cr 283, 7 - 9. 286, 25. ad γεν. ὀρθοτ. eubaudiendum πρωτοτύ- που. - Β τἡν κτητικὴν ϲύντοξιν τὴν τῆϲ κτητικῆϲ (pronominis possessivi) ϲύντ. - 4 ad γενικῆϲ rmrsus smbandi πρωτοτύπου. 7 B csta personaEe nro- nemem eendem βοεmem tπ gεmetpo αcfum m 3c poSsesepum, nm pofrt7 nom excludi ex omeractteme possessruα. - 2 τῆϲ -ϲυμμετατίθεται. au4 si genehεus απ α um cuam msfα4es es, stmaudl msfαfur (fmltur) semsss posseseoas. μns. emr., csοs. sos. 1m Abo. H post ἀγροῦ rasura unias litterae in A. καρπόϲ] καρ A , ποϲ add A ἤπερ] ειπερ Ame s, sed Sophianus in ng m cuarexit περ, quod bo ex ng recepit 1 - 2 ορθοτονουμενηϲ ultima vox est fol ξ6r A, in cuius paginae exremo interiore ng legitux ΑΜΑ2, unde librario nomen Anastasio fuisse collegit ~uttentag 4 κατ αλληλα A et post τ haboet α paene totum erasum | ὃ κατάλληλα κατα in exitu verens et αλληλα initio snb- sequenbis Ac, τα erasit et τ ante αλλ.add Α τῶν ἀγρῶν ipseA ex τῶν καρπων radendo corrigendoque fecit 6 ἐϲκάφθαι om A, add bo cum κἀπὶ A5 ~ post ωϲ in A. εἰ erasum Β περιγράφεται bo cum post ϲυντάξεωϲ in A. εlterum δία τὸ erasum 1 Β post κτημα rasura unias litterae in A | 10 ειχεν in A lineola inductum om bec. sobandiendum ἡ ἀντωνυμία τό κτῆμα l 12 ὴ] ἡ A, ἡ δὲ b ut cs γενικῆϲ μετατεθείϲηϲ] γενική ϲμετατεθειϲηϲ A, ηϲ ab A compendio seriptum, ab A Mtteris. Hekkero non liquebat, quid inter γενική et καί in A esset, ac revera ϲμετατεθειϲηϲ perdiffcile est legere: eo enim loco, qui in folio 36 recto respondet, (p 160, 14) litteras ab A scriptas A erasit et ονο- ματι exaravit, acciditque ut membδrana transmitteret atramentum correctionis iam is qui lacunas Aldinae in Sophiani exemplari ope A. codicis explevit (vel is, qui A librum desϲxibens eum codicem confecit, cuius ope illae lacunae ex- pletae sunt), pro μετατεθείϲηϲ temere posuit κτητικῆϲ ϲόνταξιϲ, quae verba in et b recepta sunt. HSchneider comm. 125, hac scriptura niens, volt scribi: ἡ δὲ τῆϲ κτητικῆϲ ϲύνταξιϲ κατὰ τὰ τῆϲ κτήϲεωϲ ϲυμμετατίθεται | κτίϲεωϲ A προϲθείην δ’ ἂν κἀκεῖνο, ὡϲ οὐδ’ ἂν ἡ ἐγκλινομένη γενικὴ πρωτότυποϲ κτητικὴν ϲύνταξιν ἀνεδέξατο, εἴπερ αἱ κτητικαὶ τῶν ἀντωνυμιῶν ἔγκλιϲιν ἀνεδέχοντο· κἂν οὕτω γὰρ κατεκράτηϲεν ἡ κτητικὴ ἀντωνυμία. ϲαφὲϲ οὖν ὅτι ἀποφυγοῦϲα τὴν φωνὴν τὴν κτητικὴν εἰϲ τὴν ἐγκλιτικὴν μετῆλθεν· καὶ γὰρ ἐν τῷ καθόλου τὸ τοιοῦτον ἐπιδεδείξεται, ἡνίκα κατὰ ~~164 s~~ τὸ εὔκαιρον περὶ αἰτίαϲ καταλλήλου καὶ ἀκαταλλήλου διαληψόμεθα.

De locis Homericis, ubi perperam pro genetivo primitivi regetivus possesivi scriptus invenitur aut pro genetivo posessivi genetivus primitivi.

Ὁμολόγωϲ οὖν τῶν κτητικῶν ἁπάντοτε ἐπὶ κτῆμα φερο 163 b μένων τὸ ὡϲ μὴ πάντεϲ ὄλωνται ὀδυϲϲαμένοιο τεοῖο {Θ 37} ἄλογον κατατήϲτεται μετὰ καὶ τῶν cυμπαρεπομένων τή ἀθετήϲει τῶν ϲτίχων· αἱ γὰρ cυντάξειc αἱ ἐπὶ τὰ ῥήματα καὶ ἐπὶ τὰϲ μετοχὰϲ γενικὰϲ πρωτοτύπουϲ ἐπιζητοῦϲιν, καθὼϲ πρόκειται.

Διὸ καὶ τὸ Ζηνοδότειον οὐ πάντωϲ ἄλογον, λέγω δ’ ἐπὶ τοῦ elimatus quidem genetivus pronominis personalis possessivum vim heberet, si possessiva pronominaincHneri possent, nam ita haec pronomina omnem possessio- nis sigmifcationem occopavissent. Asevκ. β 124. Βi possessive pronomina semper ad rem, quae possidetur, itaqne ad nomen referuntur, patet ὀδυϲϲαμένοιο τεοῖο conαa regdlam dietum esse. nam pronomina cum verbis vel participiis construca debδent primitiva esse. Aaovκ. β 1ξξ. ltaque non prorsus contra regulam pugnat Eenodoti lecto ἀπὸ οὖ ἔϲχετο. nam defendi quidem ita potest, ut conferantur exempla usus genetivorum ἐμοῦ et ϲο9, ubi a praepositionibus pendentes cum verbis con- rasruκ xv Ans. exse. I ἡ ἐγιλινομένη γενικὴ πρωτότυποϲ. eadem attribu- torum collocatio e.g. etiam 146, 5 τὸ ϲυνερχόμενον ῥῆμα πληθυντικόν. - 4 gmeticus primitivi ἐμοῦ (ubi possessio signifcsnda erat) emtamt μormam pro- nomtnts possessvi et trenstsf ln feεmαm εncinαtαm. 6 διαληψόμεθα. de caus8 soloecismi agit 201,15seqq. -2-11 eft de pron. 108,27: εἰ αἰ κτητικαὶ οὐδέποτε ἐπὶ πρᾶγμα (i e. verbum) φέρονται, ϲαφὲϲ ὅτι ὡϲτὸ εὸδυϲϲαμένοιο τεοῖοα ἐπὶ πρᾶγμα φερόμενον Lλιγώρηταt δέονγὰρ γενικὴν παραλαμβάνειν,ῆτιϲκαὶἔπί πρᾶγμα φέρεται. et schol. A ad θ 28 (Ariston. 137 Ht ):ἐντεῦθεν ἕωϲ τοῦεπρόφρονι μυθέομαια(40) ὀθετοῦντοι ϲτίχοι ιγ , ὅτι ἐξ ὄλλων τόπων μετάκειται. καὶ ἐν τοῖϲ κατὰ μέροϲ δια- πίπτει, οὐκ ὀρθῶϲ χρώμενοϲ ταϲ λέξεϲιν, εὸδυϲϲαμένοιο τεοῖο3. τοῦτο γάρ ἐϲτι τοῦ ϲοῦ, θλει δὲ ὁ λόγοϲ ὸργιϲθέντοϲ ϲοῦ, ἀϲυνάρθρωϲ. et schol Toεnl.et V ad 8 37 (Ariston. ibidem, Aristarcb. Lndsichii l 288): τεοῖο, τοῦ ϲοῦ οὐδετέρωϲ, ὡϲ εἰ λέγοι ἔπεὶ τὰ ϲὰ οὕτωϲ πρὸϲ αὐτοὺϲ ἔχει. τεοῦ. ἀθετοῦϲιν οὐδὲ ἐν τῇ ζηνοδότου δὲ ἐφέρετο τὸ γὰρ τεοῖο ϲυγχεῖ τὸν λόγον. - 10 τῶν υμπαρεπομένων. vide Adn. cr. 12 πρόκειται: 159.23. - 12- 223,15 cfr de pron. 75, 26: εἰ αἰ ὁμοιοκατάληκτοι ἐν δευτέροιϲ προϲώποιϲ τἀϲ κατὰ τὸ πρῶτον ἀποβολῇ τοῦ ϲ τὰ Ans. omr., Sma scs. sca m Abo. H post προϲθείην in cfciitu versus δ erasit A et eandem litteram sequenti versui praescripsit | ἐγκλινομένη add hlig 2 post ειπερ in A καί erasum 1 4 εἰϲ τὴν ἐγκλιτικὴν add Lhlig β 8 post ὄλωνται in A τε, sed ab ipso A indnctαm ὀδυϲαμενοιο A. β 1θ posterius τῶν in mpunctis deetum,qnοrum auctorinterpretatnsessevidetnr:cumeseembms,qu4 emεlcuμmθ 37 condemanαfi sumt. sed fortasseτῶν ϲτίχωνpendetex ἀθετήϲει,etμτὰ τ.ϲτίχωνsigmfcsnt:praetreα etπtα,quαeetmtlraeμntin hoclecοetἀθετήϲειsεa- gantεr β 1d μετοχὰϲ γενικὰϲ b cum s, γενικαϲ μετοχαϲ A 1 13 oὁ ESehneider comm. 1025 iniuria deleri vult: nam revera non omnino abnorme censet Ap. ἀπὸ οὖ ἔϲχετο, sed ab Homerica tantum ent i discrepare (vide l. 10 pag. sub- sequentis) δ’ sb A oncis inclusum, δὲ b Πηλείδηϲ δὲ ϲάκοϲ μὲν ἀπὸ οὗ χειρὶ παχείῃ ἔϲχετο ταρβήϲαϲ {Υ 261 seq.}. εἰ γὰρ καὶ ἡ κατὰ τὸ πρῶτον πρόϲωπον καὶ δεύτερον ἐπὶ ῥῆμα φέρε ται, ἀπ’ ἐμοῦ ἔϲχετο ϲάκοϲ, ἀπὸ ϲοῦ ἔϲχετο ϲάκοϲ, οὐδὲν ἐμποδὼν καὶ ἐπὶ τοῦ τρίτου ταὐτὸν ἐγγενέϲθαι, νῦν οὐ κτητικῶϲ ἀκου τῆϲ ἀντωνυμίαϲ, ὥϲ τινεϲ ὑπέλαβον, ὅπου γε καὶ τὸ ἀμφίβολον τῆϲ γενικῆϲ ὡϲ πρὸϲ τὴν κτητικὴν γενικὴν παραπέμπεται ἡ τοῦ ῥήματοϲ ϲύνταξιϲ, καθάπερ προεκτεθείμεθα. εἰ δὴ ἡ οὖ φέρεται ἐπὶ ῥῆμα ἐν τῷ ἔϲχετο ἀπὸ οὗ, τί τὸ κωλῦον πρωτότυπον γενικὴν αὐτὴν φάναι, κἂν ϲυνεμπίπτει κτητικῇ ἔϲτιν γε μὴν πρὸϲ τὸ τοιοῦτον φάναι ὡϲ ἐν ἑτέρᾳ μὲν ϲυντάξει κατώρθωται, οὐ μὴν ἐν τῇ Ὁμηρικῇ, εἴγε τὴν ~~165 s~~ τούτων ϲυνέμπτωϲιν ἐφυλάξατο, ὡϲ ἐδείχθη ἐν τοῖϲ προκειμένοιϲ. δείκνυται 164 b οὖν ὡϲ οὐ παρὰ τὰϲ ἀντωνυμίαϲ Ζηνόδοτοϲ ἥμαρτεν, παρὰ δὲ τὸ Ὁμηρικὸν ἔθοϲ. καὶ ἕνεκα τούτου προκέκριται ἡ Ἀριϲτάρχειοϲ ἀνάγνωϲιϲ, ἀπὸ ἕο χειρὶ παχείῃ.

Ἔτι κἀκεῖναι αἱ γραφαὶ εἰϲ αὐτὸν ἀναφέρονται, μνῆϲαι πατρὸϲ ϲεῖο {Ω 486}, πατρὸϲ ἐμεῖο πατήρ {Ξ 118. τ 180}, fungentur, ut pateat eoa ibi esse genetivοs primitivorum, non possessivorum. at conta dici debet, apud elios quidem scriptores primitivum οὖ locum habere, non hsbers in Homericis carminibous, quia Homerus coincidentiam primitivi et possessivi evitabat, sed cum Aristercho Τ 261 ἔo scribendum esse. μaovκ. β 126. Centra duobos iadis locis, 9 486 et E 118, Zenodotus τρίτα ἀποτελοῦϲ, ϲυμφανὲϲ ὡϲ καὶ ἀπὸ τῆϲ ϲοῦ ἡ οὖ πρωτότυποϲ γενήϲεται, πάλιν ὁμοφωνοῦϲα τῇ ἀπὸ τῆϲ ὅϲ γενικῇ ϲυνάρθρῳ. τὴν μὲν οὖν χρῆϲιν παρ’ μήρῳ οὐκ ἐνὸν εὑρέϲθαι, παρὰ μέντοι Ἀττικὸϲ καὶ ϲγὰρ) Πλάτων ϲυνεχῶϲ ἐχρήϲατο, τε κωμικοὶ καὶ τραγικοί. ὀ μέντοι ζηνόδοτοϲ καὶ ϲτὸ) εἀπὸ ἕο χειρὶ παχείῃ» (7 261) διὰ τῆϲ oῦ ἔγραφεν. ὅπερ παραπεμπτέον, οὐχ ὡϲ μὴ πρωτότυπον, ἀλλ’ ὡϲ μὴ ϲύνηεεϲ τῇ γὰρ εἰϲ δῦ καταλήξει χρῆται ὁ ποιητὴϲ ἐπὶ μόνηϲ κτητικῆϲ, τῇ δὲ ἐμεῦ καὶ ταῖϲ ϲυζύγοιϲ ἀντὶ τῶν πρωτοτύπων μόνων. et schol. A ad 261 (Aristonic. 301 Ht.): ἡ διπλὴ, ὅτι Eηνόδοτοϲ γράφει ἀπὸ οὖ. 222, 1ξ od πάντωϲ hic non εignifcat nequaquam ut alibi saepe apud ApoHlonium (vide Adn. ex. ad 53, 20 holus ed.), sed en prorsus. cfr 122, 1. τssruε. er Ans. exso. Β προεκτεθείμεθα: 152, 28. - 12 158. 27 seqq. -- 1θseqq cfr eupra 159.11 et de pron. 108,10: αἰ γενικαί, ὅτε ἐπὶ κτῆμα φέ- Ans. εαε., mscs. scs. m Ab. δρ Α in rasura triam littererum μὲν Α scripsit et μ in rasura post απο raama unias litteras in A. post οὖ rasura duarum litterarum in A εχειρι A. | Β non sunt addenda signa alienae craionis (quod HSehneider vult) ante εἰ γὰρ et infra post κτητικῇ l. 16 β 4 απὸ ϲου εϲχετο ϲακὸϲ A in ng, om A 4- BB εμποδὸν A, sed accentus ab A. aVr Adn. cri. ad 156. 27 5 κξε ABb 7 κτητικὴν] ne cor igas τῆϲ κτητικῆϲ, cvr Adn exeg.ad 231, 8 huios ed. 8 εἰ in ras A ἐπ ῥῆμα] in A. ante ρ erasum alterum ρ 1 B ἔϲχετο b, εϲχε A. , ν adiunxit A3 10 ϲυνεμπίπτει A, ϲυνεμπίπτῃ b. sed cr Adn. crit ad 97,10 huius ed. γε in res A, A fort. scripsit καί 1 τοιοτον] ν in A erasum β 11 ἑτέρᾳ] fol 3r A ϲυντόξει] Stadt- mneller: malim ϲυνηθείᾳ ( κατώρθωτο ἆν bo cum β 14 καὶ om A b, add A 16 αὐτὸν, scil ζηνόδοτον. vide Loentzeri 2en. 4 17 ιeo] εοιο A. , corr A2 ὥϲτε κατὰ τὸ ἐναντίον τῷ προκειμένῳ λόγῳ γενικαῖϲ αὐτὸν κεχρῆϲθαι πρωτοτύποιϲ ἀντὶ τῶν κτητικῶν. καὶ ἔϲτι πωϲ ϲυνηγορῆϲαι τῇ πρὸϲ c. XXII. αὐτοῦ γενομένῃ γραφῇ, ὅτι οὐκ ἀπεμφαῖνον τὰϲ γενικὰϲ ἐπὶ κτῆμα φέρεϲθαι, ἐπεὶ καί, ὡϲ ἔφαμεν, αἱ κτητικαὶ εἰϲ γενικὰϲ μεταλαμβάνονται. ἔτι καὶ ἄλλαι ϲυντάξειϲ εἰϲὶν ἐν αὐτοῖϲ τοῖϲ ποιήμαϲιν τὸν αὐτὸν ἐπέχουϲαι λόγον, πρώτω γὰρ καὶ δαιτὸϲ ἀκουάζεϲθον ἐμεῖο {Δ 343}, ϲέο δ’ ὀϲτέα πόϲει ἄρουρα {Δ 174} εἰ μή τίϲ ϲευ μῆλα {ι 405}, οἱ θ᾿ αἵματοϲ ἐξ ἐμεῦ εἰϲιν {Τ 105} ὥϲτε μηδὲ κατὰ τὸ Ὁμηρικὸν ἔθοϲ ἀπαραδέκτουϲ εἶναι τὰϲ γραφάϲ. πρόδηλον γὰρ ὡϲ, εἰ αἱ Ζηνοδότειοι μετατεθεῖεν, αἱ τοιαῦται ἀντικείϲονται· εἰ δὲ εὐπαράδεκτοι αὗται, οὐδὲ αἱ Ζηνοδότου ἀπόβλητοι. —

δέον πρὸϲ τὴν γραφὴν οὕτωϲ ἀντιθεῖναι, ὡϲ ἀδύνατον παραδέξαϲθαι ὀρθοτονουμένην ἀντωνυμίαν εἰϲ κτητικὴν ϲύνταξιν, ἀλλ’ ἢ 165 b genetivum primitivi scripsit pro genetivο possessivi (ἐμέο et ceo pro ἔμοῖο et co). Ht defendi possent quodammodo hee scripturae, quia non alienum est ab genetiis primitivorum ad possessionem refeαri, utpote in quos etiam conver- tantux pronomina possessiva atque eliis quoque locis homericis genetivns primi- tivi pro possessivo invenitur. Aaαvκ. β 127. Atreiciendae potius sunt ~enodoti lectiones, quia orthotonu- mena pronomina primitiva ad possessionem signifcandam non usurpentur, sed inclinata tantum ant possessive. quocirca recte se habδent ι 405 et similes ver- ρονται, ἰϲοδυναμοῦϲι ταϲ κτητικαῖϲ· διὸ καὶ ἀκωλύτωϲ τὰ κτητικὰ εἰϲ αὐτὰϲ ἀνα- λύεται. οὐ μὴν τὰ ζηνοδότεια παράλογα εμνῆϲαι πατρὸϲ ϲεῖο5 καὶ επατρὸϲ ἔμεῖο πατήρx· τῷ γὰρ αὐτῷ ἐνέχεται λόγῳ. προκριτέαι μέντοι αἰ κτητικαὶ γραφαί, καθότι αἰ γενικαὶ κτῆϲιν δηλοῦϲαι ἐγκεκλιμέναι θέλουοιν εἶναι, δοῦλόϲ μου, οκοϲ ὑμῶν, αἰ δὲ ὀρθοτονούμεναι οὕ. atqne Didymus in schol. Tοsrl. et V ad ~ 486 (Ι 503 in Ludsicbii Aristarcho): μνῆϲαι πατρὸϲ ϲϲο Eηνόδοτοϲ ϲεῖο, κακῶϲ. et in schol. A ad Β 118 (p 370 Lndv.): πατρὸϲ ἔμοῖo πατήρ οὕτωϲ Ἀρί- ϲταρχοϲ· ζηνόδοτοϲ δὲ ἐμεῖο, οὐκ ὀρθῶϲ. τxsτκ. er Ans. axso ξ et 4 γενικὰϲ, scil τῶν πρωτοτύπων. - 4 ἔφαμεν: 152,1. - 7 oΕ2r165, 7 cum Adn. ex. 8 cr 165.21. 166,17. 9 efΕ 165,4. - 10 cfr 1e5.22 et ie6,22 cum Adn. exeg. - 11 παρὰ. v. Adn. cr. 14 δέον. sequitur sententia flia verbis lin. 2 ἔϲτι πωϲ ϲυνηγορῆϲαι opposita, quam quia Apoonins proboat, in Arg. scripsimus: At pous. Ans. mr., usca. scs. Ab. 1 γενικxϲ] γ om A, add A 2 ἀνv vocis vi A~ in res sex. atque etiam τῶν et subsequens κ erasit, hanc aufem litteram redintegrait. articulum om b β 2- 4 καὶ ἔϲτι -~τῆμα φέρεϲθαι] A in ng siam. eamque vεlde co1ruptam huius loci lectionem adscripsit: καὶ ἐϲτι πωϲ απεμφαῖνον ταιϲ γενικαιϲ αυτον κεχρῆϲθαι πρωτοτύποιϲ αντι κτητικῶν, ubi pro ϲυνηγορῆϲαι-- φέρεϲθαι irrepsit repetitio verborum antecedentium |2 πωϲ] πῶϲ 5 | ϲυνη- γοριϲαι β Β ἀπεμφαῖνον] 1n A. ex ω rasura correctum 1 B ἔτι bd, ὅτι A. eπεχουϲαι in ras A 6 post λόγον erasum videtur sltαum επεχουϲαι in A. 8 πύϲει] υ in ras duarum litterarum A 8 ε] in codd. Βomeri, sed εἰ ex- hibet A etiam 165, 4 et de pron. 108, 9 | τι ϲευ A. ( 11 κατὰ Hilgard, παρὰ Ab 12 μετατιθειεν A ἐγκλινομένην ἢ κτητικήν, καθάπερ ἀπεδείχθη. — καὶ προφανὲϲ ὡϲ δεόντωϲ ἔχει τὸ ~~166 s~~ εἰ μή τίϲ ϲευ μῆλα βροτῶν {ι 405} καὶ τὰ τούτοιϲ ὅμοια, ἐγκλιτικῆϲ ϲυνούϲηϲ ἀντωνυμίαϲ. — τὸ γὰρ πρώτω γὰρ καὶ δαιτὸϲ ἀκουάζεϲθον ἐμεῖο {Δ 343} ϲυνήρπαϲται εἰϲ κτητικὴν ϲύνταξιν· ἄμεινον γὰρ τῷ ῥήματι ϲυντάϲϲειν Ὁμηρικώτερον λειπούϲηϲ τῆϲ περί προθέϲεωϲ, ὡϲ τὸ τίϲαϲθαι δ’ Ἑλένηϲ ὁρμήματά τε ϲτοναχάϲ τε {B 356}, ἐκ γὰρ Ὀρέϲταο τίϲιϲ ἔϲϲεται Ἀτρείδαο {α 40}, Κύκλωποϲ κεχόλωται {α 69} καὶ ἄλλα πλεῖϲτα, ἔχοντοϲ τοῦ λόγου οὕτωϲ· ἐμοῦ ἀκουάζεϲθον πρώτω περὶ δαιτόϲ, τῆϲ ὀρθῆϲ τάϲεωϲ δεότωϲ ἐχούϲηϲ διὰ τὴν τοῦ ῑ παρένθεϲιν.

«Οὐχὶ οὖν ὀρθοτονεῖται τὸ ϲέο δ’ ὀϲτέα πύϲει ἄρουρα {Δ 174}, οἵ αἵματοϲ ἐξ ἐμεῦ εἰϲιν {Τ 105};» Ἀλλὰ καὶ πρὸϲ τὸ τοιοῦτον ἔϲτιν φάναι ὡϲ πᾶϲα ἀτωνυμία τότε sus, ubi inclinati sunt genetivi. — ἐμεῖο Δ 343 perperam putatur a nomine pendere et possessivam vim habere immo cum audiendi verbo coniungendum est. [ergo no magis quam ι 405 potest ad scripturas Zenodoteas tuendas Ω 486 et Ξ 118 produci]. AROVM. § 128. Neque dicere licet orthotonesin pronominum, quae sunt Δ 174 T 105, patrocinari Zenodoto, quia illa suas habent excusationes. patet enim. pronomen propter rectum accentum vituperari non posse, si potest solum rectum. TESTIM. ET ADN. EXEG. 1 ἀπεδείχθη: 152,6. 160, 6 — 4 γὰρ si scripsit Ap., no referimus ad proxime antecedentia, quae flagitant coniunctionem adversativam, sed ad exitum paginae anteced. — 7 cfr de pron. 108,6: λείπειν φαϲὶ τὴν περί ἐθίμωϲ, ἵν’ ᾖ· περὶ δαιτὸϲ πρῶτοι ἐμοῦ μεταλαμβάνετε. Didymus in schol A. ad Δ 343 (in Ludwichii Aristarcho I 249): οὐ λέγει τῆϲ ἐμῆϲ δαιτὸϲ πρῶτοι ἀκούετε, ἀλλὰ πρῶτοί μου ἀκούετε περὶ δαιτόϲ. οὕτωϲ Ἀρίϲταρχοϲ. — 8 cfr schol. A. ad Β 356 (Aristonic. 67 Friedl.): ἡ διπλῆ πρὸϲ τοὺϲ χωρίζονταϲ. ἔφαϲαν γὰρ τὸν μὲν Ἰλιάδοϲ ποιητὴν δυϲαναϲχετοῦϲαν ϲυνιϲτάνειν καὶ ϲτένουϲαν διὰ τὸ βίᾳ ἀπῆχθαι ὑπὸ τοῦ Ἀλεξάνδρου, τὸν δὲ τῆϲ Ὀδυϲϲείαϲ ἑκοῦϲαν, οὐ νοοῦντεϲ ὅτι οὐκ ἔϲτιν ἐπ’ αὐτῆϲ ὁ λόγοϲ, ἀλλ᾿ ἔξωθεν πρόθεϲιν τὴν περί δέ λαβεῖν, ἵν’ ᾖ πεαὶ Ἑλένηϲ. — 12 — 13 διὰ τὴν τοῦ παρένθεϲιν. cfr de pron. 108.24 de ἐμεῖο Δ 343: ἡ ἐμεῖο καὶ «ϲεῖο μέγα κλέοο» (π 241), καθὸ τῷ ι πλεονάζουϲιν (scil ὀρθοτονοῦνται). vide Adn enit. — 14 cfr 166.18—20. —15 cfr 166, 21—23. AND. CRIT., DISCR. SCR. IN Ab. 3 τιϲ ευ A1, τιϲ ϲεῦ A 2 | βροτον A. 6 ϲυνήρπαϲται A2b, ϲυνηρπαϲαι A || 7 ὡϲ τὸ om A, habet b ut m*s || 8 τιϲαϲθελενηϲ A, αιδ supra A2 || 9 εϲεται A || 10 κεχόλωται] κεχολω A2 in ras. 11 ἀκουάεϲθον] posterius α A2 in res 12 πρωτο A1. corr A 13 τοῦ παρένθεϲιν Uhlig, ἀντιπαράθεϲιν A b, de cuins vi cfr RSchneider comm. p 171 ad 1 de adv.155,1; hic autem sensu ceret vocabulum. nam ἐμεῖο opponi ϲφῶιν pronomini Δ 341 dicere non poterat Apollonius. ide Adn. exeg. || 14 πύϲει] υ in res A2 || 15 θ᾿ in rae A2 ἄλογοϲ γίνεται κατὰ τάϲιν, ὅταν τὸ διϲϲὸν τοῦ τόνου δυναμένη παρὰ τὸ δέον τοῦ τόνου ἐναλλαγῇ. (τοῦ γὰρ λόγου οὐκ ἀπαιτοῦντοϲ ὀρθὴν τάϲιν ἐν τῷ πολλάκι γάρ ϲεο πατρὸϲ ἐνὶ μεγάροιϲιν ἄκουϲα {Α 396} 166 b ἄλογον τὸ κατ’ ὀρθὴν τάϲιν ἀνάγνωϲμα· ἐπί γε μὴν τοῦ ὡϲ ϲέο νῦν ἔραμαι {Ξ 328} ἄλογον μὴ ὀρθοτονῆϲαι διὰ τὴν ὑποῦϲαν διαϲτολήν. — οὐ γὰρ ἐκεῖνο ἄλογον, ὃϲ ϲφῶι προΐει Βριϲηΐδοϲ εἵνεκα κούρηϲ {Α 336}, ὀρθὴν τάϲιν ἀναδεξάμενον τοῦ λόγου ἀπαιτοῦντοϲ ἀπόλυτον εἰϲ ἣν καὶ μεταλαμβάνεται, ὃϲ ἐξέπεμψεν ὕμαϲ· τοῦτο γὰρ τῇ φωνῇ ϲυμβέβηκεν, τὸ μὴ δύναϲθαι ἐγκλιθῆναι, καὶ οὐκ ἔϲτιν ὅϲτιϲ τὴν ~~167 s~~ recipere. (velut tolerari ssne nequit orthotonumenon ϲέο A 396, quippe quod inclinari liceat sed ϲέο Ξ 328 non potest non recto tenore protei, quia persona denotata aliis opponitur. —neqne quisquam improbaverit ϲφῶϊ A 336, quoniam hoc pronomen inclinari omnino nequit.) iam demonstravimus pronomina in initio enuntiati conlocata rectum tantum tenorem recipere posse, unde petet ϲέο Δ 174 TESTIM. ET ADN. EXEG. 1 τὸ διϲϲὸν τοῦ τόνου δυναμένη ἐπιδέξαϲθαι, quae per se et recto temore et inclinato pronuntiari potest. — 5 Herodian. pros. II. ad A 396 (II 27 Ltz): Ἀρίϲταρχοϲ ἐγκλιτικὴν παρέλαβε τὴν ἀντωνυμίαν ϲέο, λέγων τὸ δηλούμενον εἶναι τοιοῦτο πολλάκιϲ γάρ ϲου ἐν τοῖϲ τοῦ πατρόϲ μου δόμοιϲ (Lentzius errore δόμου) ἤκουϲα καυχωμένηϲ. ἐὰν γάρ, φηϲί, κατ’ ὀρθὸν τόνον ἀναγνῶμεν, ἔϲται ἐν τοῖϲ τοῦ Νηρέωϲ οἴκοιϲ ὁ Ἀχιλλεὺϲ αὐτὴν ἀκηκοώϲ· ταύτην δὲ τὴν ἱϲτορίαν οὐκ οἶδεν Ὅμηροϲ. τοϲαῦτα ὁ Ἀρίϲταρχοϲ καὶ οἱ ἀπ’ αὐτοῦ. Πτολεμαῖοϲ δὲ ϲυγκατατίθεται μὲν τῇ ἐγκλιτικῇ ἀναγνώϲει, οὐ μὴν τῇ προκειμένῃ αἰτίᾳ . . . ἐγένετο οὖν ἐγκλιτικὴ ἡ ἀνάγνωϲιϲ, ἐπειδήπερ ἁπλῆ ἐϲτι καὶ οὐκ ἔχει ἀντιδιαϲτολήν. Apollonius facit cum Ptolemaeo. — 6— 7 Herod. pros. II. ad Ξ 328 (II 90 Ltz): ϲέο ὀρθοτονητέον ἀντιδιαϲτολή γάρ. et ad Γ 446, ubi idem versus legitur (II 42 Ltz): ὥϲ ϲεο: ἐγκλιτικῶϲ ἀναγνωϲτέον οὐ γὰρ ἀντιδιαϲτολὴ προϲώπου· ἐκεῖνο δὲ ἐπὶ τοῦ Διὸϲ ὀρθοτονητέον· «ὡϲ ϲέο νῦν ἔραμαι» (Ξ 328). ἀντιδιαϲτολὴ γὰρ πρὸϲ ἄλλα πρόϲωπα. apud Ap διαϲτολήν =ἀντιδιαϲτολήν ut 137, 28. 259, 1. — 9 de pronom. 36, 5: ἀπόλυτοι αἱ ἐγκλινόμεναι, αἰ δὲ πρόϲ τι ἐν ὀρθοτονήϲει λέγονται, δὸϲ ἐμοί, οὐκ ἀναϲτρέφοντοϲ τοῦ λόγου· οὐ γὰρ εἴ τι ὀρθοτονεῖται. τοῦτο καὶ πρόϲ τι. τὸ «ὃϲ ϲφῶι προΐει» κατ’ ὀρθὸν τόνον, καὶ τὸ νοούμενον ἀπόλυτον ἴϲον γάρ ἐϲτι τῷ ὃϲ ὕμαϲ. — Didym. in schol A ad A 336 (in Ludwichii Arist. I p 190): διὰ τοῦ ἑνὸϲ ϲ «ὃ ϲφῶι», ὁμοίωϲ τῷ «καὶ θώρηχ᾿ , ὃ γὰρ ἦν» (Σ 460). Aristonicus in schol. A ad A 336 (p 50 Fr.): ἡ διπλῆ ὅτι Zηνόδοτοϲ γράφει ϲὺν τῷ ν, ὃ ϲφῶιν. τοῦτο δὲ ϲημαίνει ὑμῶν ἢ ὑμῖν, ὦν οὐδὲν ἁρμόζει. τῷ λόγῳ, ἀλλὰ τὸ ὑμᾶϲ. ADN. CRIT., DISCR. SCR. IN Ab. 1 τοῦ τόνου] τουτων ου A, emendata scriptura iam in mg m *legitur, τοῦ τόνου οὐ perperam b || 4 πολλακιϲ A. | ἐνὶ fol 37v A || 9 ὃc b ut m*s, ωϲ Α.· de pron. 36, 9 A habet οϲ. ὃ legebant Zenodotus et Aristarchus, vide Testim. et adnotationem Ludwichii ad hunc versum ϲφῶι] ϲφωϊν A sed ωϊν in ras ab A2, ϲφῶϊν b. de pron. 36,9 Ab sine v, Zenodotus vocem scripsit cum v, vide Testim. | προΐη A, sed ιη in ras A |βρηϲηιδοϲ A || 11 ὃϲ] A, ὃ A2, ὃϲ b ut m*s || 12 ἐγκλίνεϲθαι b ἀνάγνωϲιν καταμέμψαιτο. ἐπιμένειν τοῖϲ τοιούτοιϲ ὑποδείγμαϲι περιϲϲὸν οἰητέον· πρόκεινται γὰρ αἵ τε μόνωϲ ἐγκλινόμεναι καὶ μόνωϲ ὀρθοτονούμεναι.) ἐδείξαμεν ὡϲ αἱ ἀρκτικαὶ ἀντωνυμίαι φυϲικῶϲ ὀρθοτονοῦνται· τὸ οὖν ϲέο δ’ ὀϲτέα πύϲει ἄρουρα {Δ 174} ἀπανάγνωϲμα; ἢ δύναται ἐγκλιθῆναι καὶ μὴ ἐγκέκλιται; ὁμοίωϲ ὅτι καὶ. αἱ προθέϲειϲ ὀρθοτονοῦϲι τὰϲ ἀντωνυμίαϲ· οὐκ ἄλλην ἄρα τάϲιν ἀναδέξεται τὸ ἐξ ἐμεῦ {T 105} ἢ τὴν ὀρθήν.

Οὐ μὴν τοιαύτη πρόφαϲίϲ ἐϲτιν ἐπὶ τῆϲ Ζηνοδοτείου γραφῆϲ τοῦ παραδέξαϲθαι τὴν ἐμεῖο, καθὸ κυριωτέρα λέξιϲ, λέγω ἡ κτητικὴ ἀντωνυμία, δυναμένη καὶ ἕνεκα μέτρου καὶ ἕνεκα λόγου παραλαμβάνεϲθαι, 167 b πρὸϲ οὐδὲν χρειῶδεϲ μετετίθετο. καὶ γὰρ ἐν τῷ καθόλου τὸ ποιοῦν ἀκαταλληλίαν οὐκ ἄλλο τί ἐϲτιν ἢ κυριωτέρου ϲχήματοϲ παρεκτροπὴ κατὰ τὴν αὐτῷ ἐπιβάλλουϲαν ϲύνταξιν. —

Ἐπεὶ οὖν προήλθομεν εἰϲ τὰϲ ἀντωνυμικὰϲ γραφὰϲ τοῦ Excursus de duali pronominis prosonalis III personae et de scriptura σφωι in II. A s. Ζηνοδότου, οὐ παρέλκει καὶ περὶ τοῦ τίϲ τάρ ϲφωι {Α 8}. perversam lectionem non esse. item ostendimus, pronomen praepositione pendens inclinari non licere: ergo ἐμεῦ Τ 105 orthotonumenon necessario est. ARGVM. § 129. Sed caret excusationibus talibus Zenodoti ἐμεῖο Ξ 118 [item ϲεῖο Ω 486], ubi perperam possessivum pronomen, quod nec metro ne sensu excluditur, in personale mutatum est. ARGVM. § 130. Ϲum Zenodotearum pronominum scripturarum mentionem fecerimus, libet etiam de Iliadis A 8 hic disserere, ubi grammaticus ille et alii TESTIM. ET ADN. EXEG. 2 πρόκεινται: 131, 14.119, 22. —3 ἐδείξαμεν: 129,16. 146,1 de pron. 108, 24 ϲέο Δ 174 ὀρθοτονεῖϲθαι dicit, ὅτι ἐν ἀρχῇ. — 6 ὁμοίωϲ (subaudi ἐδείξαμεν) ὅτι κτλ. vide 127, 7. item de pron. 108, 26 de ἐμεῦ Τ 105: ὀρθοτονεῖται, ὅτι ϲυντέτακται προθέϲει. — 11 ἐμεῖο. vide 164, 7 — 13 πρὸϲ οὐδὲν χρειῶδεϲ. cfr 15,8. 166,28. de pron. 83,23. — 13— 15 orato fit incongrau, si propria aptaque vocis alicuius forma non manet in constructione convenienti, sed deflectit et convertitur in alienam. —16— p228,10 de pron. 89,21: Ὁμοίωϲ οὖν τὰϲ τοῦ πρώτου καὶ δευτέρου θέματά τινεϲ ξίουν εἶναι, καὶ ἔκδόϲειϲ τινὰϲ παρατιθέμενοι τὸ «τάρ ϲφωι» ϲὺν τῷ ι γράφειν, ἐπεὶ καὶ ἡ ϲφῶιν, δευτέρου οὖϲα προϲώπου, κατὰ τόνου ἐναλλαγὴν τὸ τρίτον ἀποτελε ἐν τῷ «καί ϲφωιν δὸϲ ἄγειν» (A 338). Ἀλλὰ μήποτε τὸ μαρτύριον παράλογον ποία γὰρ καὶ ἄλλη ἀντωνυμία τόνου ADN. CRit., DISCR. SCR. IN Ab. καταμέμψαιτο] in A. τὸ erasum |ἐπιμένειν] secundum ε in ras A2 || αἵ τε om A1, add A |ante μόνωϲ Kayser* addi vult αἱ || 5 πύϲει] υ ex οι fecit A || 6 ἀπανάγνωϲμα, ἢ Uhlig, απαναγνωϲμα η A, ἀπανάγνωϲμα, εἰ b ut m*s | pro μὴ noli flagitare οὐ. nam οὐ et μή negationum discrimen sensui Apollonii aliquantum evanuisse testantur hand pauci loci: vide e. g. 226, 22. de adv. 157 ,17. synt. 56,13. 325. 15 et 16 | post ἐγκέκλιται signum interrogandi pro puncto posuimus || 11 ante ἐμεῖο Stadtmueller adici voluit ϲεῖο καὶ propter 164. 6 |12 κτιτικη A || 15 παρεκτροπὴ] εκ in ras A2, παρατροπὴ b ut m* | κατὰ] παρὰ ci. Ellebode et Elgger, qua mutatione non opus | επιβολουϲαν A || 16 τὰϲ] αϲ in ras A 18 τ᾿ ἄρ b ϲφωε A, ϲφωι Sophianus διαλαβεῖν· τὴν γὰρ τοιαύτην γραφὴν καὶ Ϲέλευκοϲ προκρίνει καὶ πλεῖϲτοι, παρατιθέμενοι καὶ ἐκδόϲειϲ Ὁμηρικάϲ. καθιϲτᾶϲί τε τὸν λόγον οὕτωϲ. «εἴπερ ἡ γενικὴ πτῶϲιϲ καὶ δοτικὴ κατὰ δεύτερον πρόϲωπον μεταθεῖϲα τὸν τόνον, τουτέϲτιν ἐγκλιθεῖϲα, μενούϲηϲ τῆϲ γραφῆϲ τρίτον πρόϲωπον παρίϲτηϲιν, ἐν τῷ γυιώϲει μὲν ϲφῶιν ὑφ’ ἅρμαϲιν ὠκέαϲ ἵππουϲ {Θ 416}, ~~168 s~~ καὶ κατ’ ἔγκλιϲιν ἐπὶ τοῦ τρίτου προϲώπου γυιώϲω μέν ϲφωιν ὑφ’ ἅρμαϲι {Θ 402}, πᾶϲα ἀνάγκη καὶ τὴν ϲφῶι, ὀρθοτονουμένην κατὰ δεύτερον πρόϲωπον, τὸν τόνον μεταθεῖϲαν κατὰ τὴν αὐτὴν γραφὴν τὸ τρίτον παραϲτῆϲαι». — ἔϲτιν καθολικώτερον φάναι κἀκεῖνο, ὡϲ τὸ ἐν πρώτῳ καὶ δευτέρῳ προϲώπῳ ἀνομοιοκατάληκτον πάντωϲ κἀν τρίτῳ. πρόϲκειται ἐν πρώτῳ καὶ δευτέρῳ διὰ τὸ ἐγώ, ϲύ, ἵ ἰδοὺ γὰρ ἀναλόγωϲ καὶ τὸ τρίτον διήλλαξεν τοῦ δευτέρου, καθὸ καὶ αὐτὸ τὴν τοῦ πρώτου κατάληξιν οὐκ 168 b ἐνεδέξατο. καὶ κατὰ τοῦτο ἄρα ἀναλογωτέρα ἡ ϲφωί διὰ τοῦ ι γραφομένη.

ϲφωι (non ϲφωε) ut pronomen tertiae personae scripserunt inclinatum, hac usi ratione, quod ϲφῶιν quoque, si tenorem inclinet, in tertiam personam transeat. — ac ϲφωι eo defendi videtur, quod pronomina tertiae personne terminatione a pronominibus primae et secundae discrepant, si prima et secunda ipsae diversis terminationibus utuntur [sed si harum extus inter se concinunt, concinit etiam tertiae extus]. ἐναλλαγῇ προϲώπου γίνεται μεταβατική; schol. A ad ΙΙ. A 8: ϲφωε] ὅτι Zηνόδοτοϲ ϲφωι ἔγραφεν (Aristonicus 39 Fr.) cfr Ludwichii Arist. 175. Schol. Townl. et L: οἱ περὶ τὸν Ϲιδώνιον τῇ ϲφῶι ἀρέϲκονται, οὐ καλῶϲ· ἡ γὰρ ϲφῶι δύο πτώϲειϲ ἐπδέχεται, ὑμεῖϲ τε καὶ ὑμᾶϲ, ὦν οὐδέτερον ἁρμόζει τὸ δὲ ϲφωέ μᾶλον τρίτου ἐϲτ δυϊκοῦ προϲώπου καὶ ϲημαίνει τὸ αὐτούϲ. cfr Duentzeri Zenod. p 57 et Max Mueller de Seleuco Hom. 15 et 34 Ad τάρ cfr de coni. 254,2 cum adn. RSchneideri et Lehrs. qu ep. 131. TESTIM. ET ADN. EXEG. 6 scilicet hic ϲφῶιν secundae personae est. — 8 Herodian. Il. pros. ad Θ 402 (ΙΙ 62 Ltz): ἐγκλιτικὴ νῦν ἐϲτιν ἡ ἀντωνυμία· τρίτου γὰρ προϲώπου, τὰ δὲ τρίτα δυϊκὰ τό τε ϲφωέ καὶ ϲφωίν ἐγκλιτικά ἐϲτιν. ὅτε μέντοι δευτέρου γίνεται τὸ ϲφωιν, προπεριϲπᾶται· ὀρθοτονεῖται γάρ· «γυιώϲειν μὲν ϲφῶιν» (Θ 416). cfr etiam de pron. 111, 9. — 11 ante τὸ ἐν πρώτῳ mente supplendum est μόνον. — 11 —15 de pron. 55,15: ἡ ϲύ τῇ ἐγώ οὐχ ὁμοιοκαταληκτε οὐκ ἄρα καὶ κατὰ τὸ τρίτον ὁμοιοκαταληκτήϲει πιθανὸν γοῦν ἐϲτι φάναι ὅτι, εἰ τὸ δεύτερον πρὸϲ τὸ πρὸ αὑτοῦ διήλλαξε, καί τὸ τρίτον πρὸϲ τὸ πρὸ αὑτοῦ διαλλάξει. —13 de vide de pron. 55, 7 seqq. cum adn. RSchneideri. ADN. CRIT., DISCR. SCR. IN Ab. 3 ante κατὰ add ἡ b ut m* et mg | 4 μετατιθειϲα A. || 6— 7 γυιώϲει—προϲώπου eici iubet RSchneider. sed metuendum, ne ita Ap. ipse corrigatur. γυιώϲει etiam de pron. 20,8; Hom. γυιώϲειν 11 κωτερον φαναι] fol 38r A || 11 — 15 Kayser*ab hoc loco aliena esse censet, 11 τὸ] τω A || 13 ϲὺ ἵ] ϲοι A, ϲι ἢ ὅϲ b ut m*s || 14 ουκ A2 in exitu versus, A2 erasit κ et praescripsit eandem litteram subsequenti verani || 15 ενεδεξατο A1, ἐδέχετο A2b | ante καὶ κατὰ τοῦτο AButtmann putat enuntiatum huius sensus intercidisse: Weil nun im Plurad alle drei Endungen wieder übereinstimmer und au im Dual die Endungen der ertsen und zweiten Personen gleichlauten | ϲφωί] ϲωι A et post ι erasum videtur ν, ϲφῶϊ b cum s

Ἀλλ’ ἔϲτι γε καὶ ὑπὲρ τῆϲ παραδεδομένηϲ γραφῆϲ ἐκεῖνο φάναι, 1. ὡϲ μᾶλλον κατώρθωται, ἵνα μὴ ἡ αὐτὴ οὖϲα φωνὴ παρὰ τὴν ἔγκλιϲιν προϲώπου μεταβατικὴ γίγνηται, ὅπερ οὐκ ἔϲτιν ἐπινοῆϲαι ἐν ἀντωνυμίαιϲ παρεπόμενον· αὐτὸ γὰρ μόνον ἀνίεται τὰ πρόϲωπα καὶ ἐπιτείνεται, οὐ μὴν ἐναλλάϲϲεται. — 2. τά τε ὁμοιοκατάληκτα κατὰ τρίτα πρόϲωπα οὔποτε ϲυνάρχεται, ἡμῶν -ὑμῶν -ϲφῶν, ἐμέ -ϲέ -ἕ, καὶ ἐπὶ τῶν ἄλλων ὁ αὐτὸϲ λόγοϲ. ἀϲύϲτατον οὖν καὶ ϲυνάρξαϲθαι καὶ ϲυλλῆξαι τὴν κατὰ τὸ τρίτον τῷ δευτέρῳ, καὶ δῆλον ὅτι, εἰ τὰ ὁμοιοκατάληκτα οὐ ϲυνήρξατο, οὐδὲ τὰ ϲυναρξάμενα λήξεωϲ τῆϲ αὐτῆϲ τεύξεται. κατὰ ~~169 s~~ τοῦτο οὖν ἡ ϲφωέ κατώρθωται. — 3. κἀκεῖνο δὲ δείκνυται, ὡϲ ἐν μὲν ῥήμαϲιν τὰ δεύτερα πρόϲωπα πρὸϲ τὰ τρίτα ϲυμπάθειαν ἔχει, καὶ περιϲϲὸν εἰϲ τὸ τοιοῦτο παρατίθεϲθαι· ἐν μέντοι ἀντωνυμίαιϲ τὸ πρῶτον πρὸϲ τὸ δεύτερον, τῶν τρίτων ἔϲθ᾿ ὅτε καὶ ἐκλειπόντων καὶ πλεοναζόντων καὶ ἐν ἰδίοιϲ θέμαϲι καταγινομένων, ὡϲ ἡ ἐκεῖνοϲ, ἡ οὗτοϲ, ἡ μίν, ἄλλαι πλεῖϲται· οὔϲηϲ γε μὴν τῆϲ κατὰ τὸ πρῶτον καὶ δεύτερον δυϊκῆϲ εὐθείαϲ οὐ πάντωϲ καὶ κατὰ τὸ τρίτον ϲυνυπάρχει· ϲυνθέτων γινομένων πληθυντικῶν κατὰ τὸ τρίτον οὐ ϲυνυπάρχει καὶ κατὰ τὸ 169 b πρῶτον καὶ δεύτερον· ἔϲτι πλεῖϲτα παραθέϲθαι. οὐκ ἄρα κατηνάγκαϲται ARGVM. § 131. Sed ad vulgatam scripturam quae est ϲφωε defendendam haec dicere licet: 1. non solet tenore tentum mutato pronomen transire in aliam personam. — 2. sicut pronomina, quae eadem terminatione utuntur, diversa inita habent, ita necesse est pronomina, quae eodem initio utuntur, diversas terminationes habere. —3. similitudo intercedere solet inter pronomina primae et secendae personae, non intercedere inter has personas et tertiam, quae caret nominstivo duali, quem prima et secunda habent, et hebet composita plurativa, quibus carent prima et secunda (ἑαυτῶν κτλ.). TESTIM. ET ADN. EXEG. 2. παρὰ, propter. — 3 προϲώπου ab μεταβατικὴ pendet: personam mutans. cfr de pron. 89, 28. — 5 ἐπιτείνεται persons, si ἐμοῦ loquimur; sin μου, ἀνίεται cfr 97, 16 seqq. ad ἐπτείνεται, 125, 8 ad ἀνίεται. — 10 δείκνυται: haud dubie in rhematico. — 11 ϲυμπάθεια. cfr Adn. ex. ad 42, 4 huius ed. — 13 ἐκλειπόντων. deest nominativus dualis atque κατὰ τὴν χρῆϲιν etiam singularis. vide de pron. 88,18. 56.12. — 14 πλεοναζόντων, quia non uno pronomine, sed pluribus tertiae personae significantur. —14 ἐν ἰδίοιϲ θέμαϲι. cfr Adn. ex. ad 65, 2 huius ed. ADN. CRIT., DISCR. SCR. IN Ab. 3 ἐπινοῆϲαι] ινο in ras hebet A atqne inter η et ϲαι rasuram trium fere litterarum || 4 αὐτὸ b ex recepit, ουτῶ A | ανειται A, ἀνίεται b cum Sophiano || 5 εναλαϲϲεται A | post ὁμοιοκατάληκτα rasura sex fere litterarum in A. | κατα τριτα A, κατὰ τὰ τρία b cum Dudithio, sed ante Dud. iam Soph. || 6 κἀπὶ A2b 7 ϲυνληξαι A. || 10 ϲφῶε A1, corr A || 11 ἔχει] ει in ras A2 et post ἔχει trium fere litterarum rasura (A1 videtur εχουϲιν scripsisse) || 12 εἰϲ om A, add b ac iam Ellebode || 13 εκλειπότων A || 14 ουτωϲ A. || 15 μιν rasura factum ex μην in A || 16—17 ϲυνθέτων —ϲυνυπάρχει om A1, add in mg A2 || 18 κατηναγκαϲθαι A οὔτε διὰ τὸ ϲφωέ ἡ κατὰ τὸ πρῶτον εἰϲ ε λῆξαι, οὔτε διὰ τῆν νῶϊ ἡ κατὰ τὸ τρίτον εἰϲ ι καταλήγειν.

Ϲαφέϲ ἐϲτιν ὡϲ τὰ ϲυνηγοροῦντα τῇ ϲφωέ ἀντωνυμίᾳ μάχεται τῇ κατὰ τὸ τρίτον ϲφωίν. ὑπὲρ ἧϲ ἐκεῖνο ἔϲτιν φάναι, ὡϲ ἀϲύϲτατον ταύτην δοτικὴν οὖϲαν ἐκϲτῆναι τοῦ ἰδιώματοϲ, λέγω τῆϲ τοῦ ι γραφῆϲ μετὰ τοῦ ν, ὅτι δυϊκὴ δοτική. — καὶ εἰ τἀκριβέϲ τιϲ ἐπιϲτήϲειεν, εἴϲεται ὡϲ ἐπὶ τοῦ δευτέρου προϲώπου δυϊκαὶ ~~δεόντωϲ~~ ἐξέλιπον, αἱ δὲ τοῦ τρίτου δεόντωϲ καὶ εἰϲ τὸ δεύτερον μετατιθέμεναί εἰϲιν, εἴγε πᾶϲα ἀντωνυμία διὰ τοῦ ϲφ ἐκφερομένη μόνωϲ τρίτου ἐϲτὶν προϲώπου, ϲφέαϲϲφίϲι -ϲφέτεροϲ -ϲφόϲ. — καὶ οὕτω καὶ τὰ τῆϲ τάϲεωϲ ὥϲτε τὰ μὲν τῆϲ ὀρθῆϲ τάϲεωϲ μετατεθῆναι εἰϲ τὸ δεύτερον, τάχα οὐκ ἀπιθάνωϲ, ἐπεὶ τὰ δεύτερα ὑπὸ δέῖξίν ἐϲτιν ᾗ ϲυντρέχει ἡ ὀρθὴ τάϲιϲ· ~~170s~~ τὰ μέντοι κατὰ τὸ τρίτον ἀποϲτάντα τῆϲ δείξεωϲ εὐθέτιϲται εἰϲ ἔγκλιϲιν. διὰ τοῦτο καὶ μοναδικαὶ τρίτου προϲώπου ἐγκλιτικαὶ ἐπενοήθηϲαν, ἡ ϲφέ, ἡ μίν. — οὐ μέντοι ἀπεμφαῖνον τὴν ϲφωέ ἀντωνυμίαν διὰ τοῦ ε λέγεϲθαι, ϲυνεκδραμοῦϲαν τῇ ἑνικῇ αἰτιατικῇ πτώϲει.

De diversis quas Trypho putabat ἐμαυτοῦ pronominis compositionibus.

Ἀκολούθωϲ ῥητέον καὶ περὶ τῆϲ ἐμαυτοῦ, ἣ καὶ ϲυντεθεῖϲα, c. LXXIII. καθά φηϲι Τρύφων {p 29 Vels.}, τὴν αὐτὴν ἔχει ἀμφιβολίαν ἐκ κτητικῆϲ ARGVM. § 132. Eadem, quibus ϲφωέ defenditur, contra dativum ϲφωίν pugnare petet, pro quo tamen dici licet. dativum dualis numeri non potuisse non in ιν exire. — ac verum si quaerimus, apparet formas dualis numeri tertiae personae in secundam personam translatas esse, quoniam secundae personae numerus dualis deerat. — qua in translatione tenores inter secundam et tertiam ita. distributi sunt, ut rectus tenor daretur secundae, inclinatus tertiae. — ϲφωέ autem, non ϲφωί haud inepte dicitur ad similitudinem accusativi singularis ἕ. ARGVM. 133. Post hanc digressionem dicendum est de ἐμαυτοῦ genetivo, TESTIM. ET ADN. EXEG. 14 μοναδικαὶ ἐγκλιτικαί, voces quae inclinato tentum accentur pronuntiantur. — 17 seqq. de pron. 68, 10: οὐδὲ ϲυγκαταθετέον Τρύφωνι φάϲκοντ, «ἐν οἶϲ ἄρθρον προϲλαμβάνει ἡ γενική, καὶ ἐν οἶϲ κτῆμα ϲημαίνει, ἐν τούτοιϲ ὁμόλογοϲ ἡ ϲύνθείϲ ἐϲτιν ὡϲ ἐκ τῆϲ ἐμοῦ κτητικῆϲ τὴν ϲύνθεϲιν ἐποιήϲατο· ἐν οἶϲ δὲ οὐκέτι, ἀπὸ τῆϲ ἐμοῦ, ἥ τιϲ πρωτότυπόϲ ἐϲτιν». — 18 τὴν αὐτὴν. cogitando supplendum est τῇ ἐμοῦ: etiam in composito ἐμαυτοῦ idem observare licet quod in simplici ἐμοῦ. de huius ambiguitate egit 158, 6 seqq. ADN. CRIT., DISCR. SCR. IN Ab. 1 prius οὔτε] ε in res A2 | η in res A2 | post πρῶτον addi vult Stadtmueller καὶ δεύτερον, quod mente supplendum est post νωι in A rasura quinque fere litterarum et ἡ in hac rasura scriptum ab A2. Stadmueller post νῶι adici iussit καὶ ϲφῶι, quae in A. erasa esse coniecit. nos putamus hoc non minos mente suppleri posse quem καὶ δεύτερον post πρῶτον 3 ϲφῶε A1, corr A || 4 ϲφῶϊν b || 5 ουϲαν in ras A2 ἐκϲτῆναι] ϲτ redintegravit A2 || 6 τακριβωϲ A1, corr A2 | τιϲ ἐπιϲτήϲειεν] fol 38v A || 7 δεόντωϲ] ωϲ in ras A; adverbium post τρίτου traiecit Uhlig || 10 ϲφιϲι ex ϲφηϲ rasura factum in A | καὶ τὰ b ut m* s, και κατα A. || 14 ante τρίτου add τοῦ b, μόνωϲ αἱ τοῦ pro μοναδικαὶ voluit Sophianus || 15 μέντοι] alteram syllabam in. ras A | ϲφῶε A1, corr A 16 ἑνικῇ quod cum ἴϲωϲ legitur in mg m* et Dudithio ascribitur in mg s, recepit b δυικη A || 18 καθα A1, καθώϲ A2b | ἀμφιβολίαν RSohneide conl. 158, 25 et 28. 160, 27, ἀκολουθίαν A b, cuius corruptelae 170 b ϲυντεθεῖϲα καὶ πρωτοτύπου. τὴν γὰρ ἀπαράδεκτον τοῦ ἄρθρου οἴεται ἐκ πρωτοτύπου ϲυντεθεῖϲθαι, ἐμαυτοῦ ἀκούω, ϲαυτοῦ φείδῃ, τὴν δὲ ἐν προϲλήψει τοῦ ἄρθρου ἐκ ϲυνάρθρου τῆϲ ἐμοῦ, τοῦ ἐμαυτοῦ φίλου ἤκουϲα, τοῦ ἐμαυτοῦ οἴκου δεϲπόζω. φαίνεται δὲ ὅτι παρῆξεν αὐτὸν ἡ κτητικὴ ϲύνταξιϲ καὶ ἡ πρόϲθεϲιϲ τοῦ ἄρθρου, ἅπερ οὐκ ἐξαίρετά ἐϲτιν τῆϲ κτητικῆϲ ἀντωνυμίαϲ. παρὸν γοῦν ἐξ ὧν ὑπενόηϲεν, ἀποδεῖξαι ὡϲ οὐκ ἔγκειται ἡ κτητικὴ ἀντωνυμία ἐν τῇ τοιαύτῃ ϲυνθέϲει, καὶ πρῶτόν γε ἐξ αὐτῶν τῶν ἄρθρων.

Πρόκειται ὅτι ἑκάϲτη τῶν κτητικῶν ἀντωνυμιῶν ἄρθρον ἐπιπαραδέχεται ὁμοιόπτωτον καὶ ἰϲάριθμον γένουϲ τε τοῦ αὐτοῦ· πῶϲ οὖν ~~171 s~~ ἔγκειται ἡ κτητικὴ ἀδιαφόρωϲ ϲυνόντων τῶν ἄρθρων, τὸν ἐμαυτοῦ, τοὺϲ ἐμαυτοῦ, τὰϲ ἐμαυτοῦ, καὶ ἅπαντα ϲχεδὸν τὰ γένη μετὰ τῶν ϲυνόντων διαφόρων ἀριθμῶν; εἰ δὲ αἱ γενικαὶ ἐπὶ κτῆμα φερόμεναι διαφόρων κτημάτων εἰϲὶν δεκτικαί, πῶϲ οὐχὶ γενική ἐϲτιν ἡ ἐγκειμένη ἤπερ κτητικὴ ἀντωνυμία;

ἀλλ’ εἰ, καθὸ ἄρθρον προϲέλαβεν, ἡ in quo Trypho censet eandem ambiguitatem inesse atque in ἐμοῦ: nam αὐτοῦ modo cum ἐμοῦ primitivo compositum esse, ubi a articulus additus non sit, modo cum ἐμοῦ possessivo, nbi articulus accesserit. at ἐμοῦ possessivum numquam. inesse in ἐμαυτοῦ demonstrari licet indidem, unde Τrypho contrariam opinionem. repetivit. ac primum ex ipsis articulis res apparet. ARGVM. § 134. Articuli possessivis pronominibus adiuncti eundem casum. et numerum idemque genus habent. ἐμαυτοῦ vero cum omnibus articuli formis coniungitur. ARGVM. § 135. deinde si ex addito articulo colligi potest, ἐμαυτοῦ compositum TESTIM. ET ADN. EXEG. 6 ἐξαίρετα, propria possessivi pronominis — 9 Πρόκειται: de pron. 68, 21, ubi legimus: καὶ ἐκ τῶν παρατιθεμένων ἄρθρων ἐνὸν πιϲτώϲαϲθαι, ἐν οἶϲ πάλϲιν γενικῇ μὲν κτῆϲν ϲημαινούϲῃ ἀδιάφορα τὰ ἄρθρα, κτητικῇ δὲ ἀντωνυμίᾳ ὀνόματι ὁμοιόϲχημα παρατίθεται· . . . ἐν οἶϲ οὖν πάλιν ἀδιάφορα τὸ ἄρθρα, τοὺϲ ἐμαυτοῦ καὶ τὰϲ ἐμαυτοῦ, ἐν τούτοιϲ τῆϲ γενικῆϲ ἡ κτῆϲιϲ. — 9 —p 233, 16 vide Adn. ex. ad finem § 137. — 12 ϲχεδὸν modeste affirmat, ut 201,26. — 13 14 γενικαὶ et γενικὴ, sci primitivi pronominis. — 15 ἤπερ potius quam. cfr Adn. exeg. ad 46, 9 huius ed. origo fortasse ex ἀκολούθωϲ repetenda est. Stadmueller putabat traditam lectionem servandam esse: compositum pronomen sequitur analogiam pronominis a quo ductum est. Ellebode ci. inter Τρύφων et τὴν inserendum esse οὐ ἐκ κτητικῆϲ] εκκτη in res A2, quae manus etiam ϲ add ADN. CRIT., DISCR. SCR. IN Ab. 1 οεται A1, corr A || 2 post ἀκούω add ϲαυτοῦ ἀκούω A2 mg || 6 ἐξαίρετα] αι in ras A2 || 7 ἀποδεῖξαι ὡc b cum s, ἀποδεῖξαι m* et in mg ὡϲ ab Sophiano, αποδειξεωϲ A. || 10 ομοιωπτωτον A. 11 τον A, τῷ b || 12 τὰϲ ἐμαυτοῦ om A1, add supra A2. aptius esset ταῖϲ ἐμαυτοῦ, ut etiam casu hoc exemplun differret ab antecedentibus. τῶν ἐμαυτοῦ b καὶ ἅπαντα] καθ’ ἅπαντα maluit Stadtmueller || 14 διαφόρων κτημάτων. Ellebode: ἴϲωϲ ἀδιαφόρων. quod patet eum ita interpretatum esse: κτημάτων omninum casuum, generum, numerorum sine ullo discrimine. vide And. ex. ad 218,15 huius ed post οὐχὶ rasura unius litterae in A || 15 ἤπερ] ειπερ A | ante κτητικὴ add ἡ b cum sm* | ἀλλ’ εἰ b cum sm*, αλλη A | post καθὸ add τὸ A2 | προϲέλαβεν sic divisit A inter duos versus: προϲ—ελαβεν, προ—ϲελαβεν corr A2 ϲύναρθροϲ ἔγκειται, οὐδὲν κωλύει ϲύναρθρον ἐκδέχεϲθαι καὶ τὴν ἐγκλιτικὴν ἀντωνυμίαν, τοὺϲ φίλουϲ μου, τοῦ φίλου μου· ὡϲ οὖν δικαίωϲ εὔηθεϲ τὸ τοιοῦτον, εὔηθεϲ καὶ τὸ διὰ τῆϲ παραθέϲεωϲ τοῦ ἄρθρου ἐκδέξαϲθαι ϲυνάρθρου ϲύνθεϲιν. οὐ γὰρ δή γε τὰ παρατιθέμενα ἄρθρα τῆϲ ἀντωνυμίαϲ ἐϲτίν, τῶν δὲ ὑπακουομένων κτημάτων πρὸϲ ἃ 171 b καὶ τὰ ἄρθρα ᾠκείωται.

Ἀλλ’ εἰ, καθὸ ἐπὶ κτῆμα φέρεται, ἡ κτητικὴ ἔγκειται, οὐδὲν κωλύει καὶ πᾶϲαν γενικὴν παντὸϲ πτωτικοῦ ἐπὶ κτῆμα φερομένην κτητικὴν καλεῖν ἀντὶ γενικῆϲ. καθὸ οὖν γενική ἐϲτιν ἡ ἐμαυτοῦ, παρεδέξατο καὶ κτῆϲιν· καὶ δῆλον ὡϲ τῆϲ πτώϲεώϲ ἐϲτιν ἡ ϲύνταξιϲ, οὐχὶ τῆϲ ϲυνθέϲεωϲ. μετελθοῦϲα γοῦν εἰϲ αἰτιατικὴν ἢ δοτικὴν κτήματόϲ ἐϲτιν ἀπαράδεκτοϲ, ὅπερ ἐπὶ τῶν κτητικῶϲ παρηγμένων οὐκ ἐνὸν ἐπινοῆϲαι· κατὰ γὰρ πᾶϲαν πτῶϲιν τῆϲ κτητικῆϲ παραγωγῆϲ ~~172 s~~ ἐγκειμένη ϲύνεϲτιν ἡ κτητικὴ ϲύνταξιϲ, ἐμόϲ -ἐμοῦ -ἐμῷ -ἐμόν, Ἀριϲτάρχειοϲ -Ἀριϲταρχείου -Ἀριϲταρχείῳ. καὶ ἐν μὲν τῷ οὐδὲν ὑπακούεται κατὰ κτῆϲιν, οὐδὲ μὴν ἐν τῷ Ἀρίϲταρχον, ἔν γε μὴν τῇ Ἀριϲτάρχου γενικῇ. ὁ αὐτὸϲ λόγοϲ καὶ ἐπὶ τῆϲ ἐγώ καὶ ἐμέ· πάλιν γὰρ ἐν γενικῇ μόνῃ τῇ [ἐ]μοῦ, οἶκόϲ μου, φίλοϲ μου. ὅπερ παρακολουθεῖ esse ex possessivo pronomine et αὐτοῦ, non minus licet μου encliticum pro possessivo habere, ubi articulus accedit, quod absurdum est. ARGM. § 136, Nec magis eam ob causam credendum est ἐμόϲ possessivi genetivum in τοῦ ἐμαυτοῦ φίλου et similibus inesse, quia ἐμαυτοῦ ibi possessionem significat. etenim baec est genetivi vis, non pronominis possesnivi, quod perperam putatur cum αὐτοῦ compositum esse. res extemplo patebit, si pro genetivo accusativum ἐμαυτόν vel dativum ἐμουτῷ posueris. possessivorum autem pronominum et nominum omnes casus possessionem denotant (sic etiam in Κόρακοϲ πέτρα et ὑὸϲ κύαμοϲ genetivus possessionem significat, itaque possessiva notio tolleretur, si pro Κόρακοϲ vel ὑόϲ alius casus poneretur; contra in Νέα πόλιϲ et in similibus duorum nominum coniunctionibus utrumque per omnes casus flectere licet.) TESTIM. ET ADN. EXEG. 4 cfr de pron 68, 2: ἐμαυτοῦ δούλῳ διελεξάμην . . . ἐν οἶϲ καὶ τὸ ἄρθρον προϲτίθεται, οὐκ αὐτῆϲ ὄν (scil τῆϲ ἀντωυμίαϲ) . . . τοῦ δὲ κτήματοϲ. — 16 —17 πάλιν —τῇ μοῦ, scil ὑπακούεταί τι κατὰ κτῆϲιν additur aliquid, quod possidetur. ADN. CRIT., DISCR. SCR. IN Ab. 1 κολυει A1, corr A2 |ϲυναρ A1, supplevit A2 | ἐκδέχεϲθαι] fol 39 A || 3 τοιοῦτον] ν erasum in A | τὸ διὸ] τ scripsit A1, δια in ras A2 || 4 εκδεξαϲ—θαι divisit A1, corr A || 6 ᾠκείωται] οικειωται A, cfr adnot. criticam ad 1. de pron. 54,21 et 1. de coni. 221, 6 || 11 post παρηγμένων add ϲυντεθειμένων A2, quae leguntur etiam in m*, sed ab Ellebodio punctis ut spuria notata sunt recte nam etiamsi fortasse possint κτητικῶϲ ϲυντεθειμένα appellari Ἑλλήϲποντοϲ, Διόϲκοροϲ, similia, tamen de talibus dicere non licet quod de ἐμόϲ, Ἀριϲτάρχειοϲ: assumere ea posse etiam in nominativo, dativo, accusativo nomen alicuius rei quae possidetur || 13 post ἐγκειμένη una littera erasa in A | ϲυνεϲτι A || 14 interciditne Ἀριϲτάρχειον? | τῷ] το A. 17 μονη τη A et post τη una littera (ϲ?) erasa | ἐμοῦ A b, ἐ deleri iussit RSehneidex comm. p. 94*, quia diserte negavit Ap. bisyllabam formam usurpari posse cum nomine coniunctam ad significandum possessorem καὶ τῇ ἐμαυτοῦ, οὐκ οὔϲηϲ κτητικῆϲ ἐννοίαϲ ἐν τῇ ἐμαυτῷ ἢ ἐμαυτόν.(διὰ γοῦν τὸ τοιοῦτο τὸ μὲν Νέα πόλιϲ, ἀγαθὸϲ δαίμων, τὰ παραπλήϲια οὐ κτῆϲιν ὑπαγορεύοντα ἀκώλυτον ἔχει τὴν ἐν ἀμφοτέροιϲ τοῖϲ ὀνόμαϲι κλίϲιν· τὸ δὲ Κόρακοϲ πέτρα ἢ ὑὸϲ κύαμοϲ ἤ τι τῶν παραπληϲίων ϲυνέβη μοναδικῶϲ κλίνεϲθαι κατὰ τὴν ϲυνοῦϲαν εὐθεῖαν. κλιθεῖϲα γὰρ ἡ γενικὴ ἀποτίθεται τὴν κτητικὴν ϲύνταξιν, καὶ 172 b ἄϲημα τὰ τοῦ ὑποκειμένου γίνεται).

Ἔτι εἴπερ ἡ κτητικὴ ἐνέκειτο ἐν τῷ ἐμαυτοῦ, κἂν ἐπεδέχετό ποτε τὸ ϲχῆμα διϲϲὰϲ κτήϲειϲ, μίαν μὲν τὴν ἐγκειμένην ἐν τοῖϲ κτητικοῖϲ, ὥϲπερ καὶ ἡ ἐμόϲ ἔχει καὶ. ἡ ἐμόν, ἑτέραν δὲ τὴν ἐκ τῆϲ γενικῆϲ ἐγγινομένην, καθὸ ἔϲτιν ἐπινοῆϲαι καὶ ἐπὶ τῶν ἄλλων κτητικῶν, Ἀριϲταρχείου ἀγροῦ πρόϲοδοϲ, κτῆμα γὰρ καὶ ὁ ἀγρὸϲ καὶ ἡ πρόϲοδοϲ (ἁπλῆ γὰρ νοεῖται ἡ ἐκ γενικῆϲ κτῆϲιϲ, Ἀριϲτάρχου ἀγρόϲ, Ἀριϲτάρχου πρόϲοδοϲ). καὶ πάλιν ἐπὶ τῆϲ κτητικῆϲ ἀντωνυμίαϲ, ἐμὸϲ ἀγρόϲ, τοῦ ἐμοῦ ἀγροῦ πρόϲοδοϲ· ~~173 s~~ κτῆμα γὰρ καὶ ὁ ἀγρὸϲ καὶ ἡ πρόϲοδοϲ. οὐ δὴ ἐπὶ τοῦ ἐμαυτοῦ διϲϲή ποτε κτῆϲιϲ νοεῖται, ἀλλὰ μία ἁπάντοτε.

ARGVM. § 137. Deindo si revera in τοῦ ἐμαυτοῦ φίλου et similibus inesset genetivus pronominis possessivi cum αὐτοῦ coniunctus, duas possessiones ibi pronomen compositum significaret, alteram ipso possessivo, genetivo alteram. at numquam duplex possessio in ἐμαυτοῦ cogitatur. TESTIM. ET ADN. EXEG. 2 — 7 cfr infra 292,20—25 et Priscian. XVI § 132 175,6 H.: nec mirum tantam uim in possessionibus habere genetivos, cum in compositis quoque immobilis maneat idem casus, ne, si declinetur, significatio quoque eius evanescat, ut tribunusplebis, plebisscitum, senatusconsultum. — 4 Od. v 408: πὰρ Κόρακοϲ πέτρῃ. — 5 μοναδικῶϲ ad κατὰ τὴν ϲ. εὐθεῖαν referendum: nominativum tantum flectere licet. — 7 ἄϲημα—γίνεται. no iam significatur, de qua re sermo sit. —7 — 16 cfr de pron. 68, 28: ὅτε μὲν γενικὴ κτητικῆϲ (v. RSehneideri comm. 94) τινοϲ κτῆϲιν δηλοῖ, δύο κτήματα νοεῖται, καὶ φαίνεται ὅτι τὸ μὲν τῆϲ κτητικῆϲ ἐϲτι λέξεωϲ, τὸ δὲ ἕτερον τῆϲ γενικῆϲ, ὡϲ εἰ ἔλεγε τοῦ ἐμοῦ ἀγροῦ καρπόϲ, τοῦ ἐμοῦ δούλου παῖδα ἔτυψα. εἴπερ οὖν ἡ ϲύνθεϲιϲ ἐν κτητικῇ, κἂν δύο κτήϲειϲ ἐνοοῦντο ἐν τῷ ἐμαυτοῦ δοῦλον ἔπαιϲα. μία δὲ ἐϲτι· μετάξαντεϲ γοῦν εἰϲ τὴν ἐγκεκλιμένην φαμὲν δοῦλόν μου ἔπαιϲα. — 16 ad §§ 134—137 vel ad 1. de pron. 68. 10—69,5 referenda videntur quae Heliodor. ad Dionys. Thr. 89,23 Hilg. scribit: ἰϲτέον ὅτι οὐκ ἀπὸ τῆϲ ἐμοῦ κτητκῆϲ ἀντωνυμίαϲ ἐγένετο ἡ ἐμαυτοῦ ϲύνθετοϲ ἀντωνυμία· διὰ τίνα τεχνικὴν αἰτίαν, μαθηϲόμεθα προϲέχοντεϲ ταῖϲ βιωφελέϲι τέχναιϲ τῶν μεγάλων τεχνογράφων Ἡρωδιανοῦ καὶ Ἀπολλωνίου. ADN. CRIT., DISCR. SCR. IN Ab. 2 post τοιουτο in A ν erasum posterius τὸ add b ut m* mg et νέα b 3 ακολυτον A1, corr A 4 κόρακοϲ b | ὑὸϲ υϊὸϲ A, punctis ab A2 additis || 7 post ὄϲημα rasura unius litterae in A. 8 τῷ] τῇ b cum || 10 ἐκ τῆϲ γενικῆϲ Uhlig, ἐν τοῖϲ κτητικοῖϲ A2 in ras et bsm*, quae tamen rasura vestigia γενικηϲ vocis ab A1 scriptae reliquit. ἐν τοῖϲ κτητκοῖϲ ex antecedentibus repeitum est || || 12 posterius γὰρ paene erssum in A. sequitur rasura unius litterae, deinde νοειται η εκ γ in rasura, sed non minus ab A1 scripta quam ενικηϲ et q. s. A2 nihil nisi redintegravit nonnullos ductus 13 pro priore Ἀριϲτάρχου A1 αριϲταρχειου, corr A2 || 14—15 αγρου προϲοδοϲ ου δη A1, προϲο κτημα γαρ καὶ αγροϲ καὶ A2 add in mg, quas habent bs, sed προϲοδου genetivo in nominativum mutato et a articulo ἡ post ἀγρὸϲ καὶ addito

Τοῦτό γε δὴ ἀπεδείχθη ἐπὶ τῆϲ γενικῆϲ, ἐμαυτοῦ ἀγρὸν Nomina pronominum compositorum noninveniuntur, neque magis compositorum genetivi possessivi cum nominativo aliam personam significante. ἔϲκαψα, ἐμαυτοῦ φίλῳ ἀνεθέμην· τὴν μέντοι τῶν τοιούτων γενι- c. XXIV. κῶν εὐθεῖαν οὐκ ἔϲτιν εὑρεῖν οὔτε ἐν λόγῳ οὔτε ἐν χρήϲει δυναμένην ϲυνίϲταϲθαι, οὐ καθάπερ ἄλλα ἀτριβῆ ϲχήματα (ἐν ἀγνοίᾳ γὰρ τοῦ λόγου τινὲϲ γενόμενοι ὡϲ ἀτριβεῖϲ τὰϲ τοιαύταϲ εὐθείαϲ παραδέξονται), οὐδὲ μὴν ἐν ϲυντάξει τῇ κατ’ εὐθεῖαν, εἴγε οὐ ῥητὸν τὸ ἐμαυτόϲ ἢ ϲαυτόϲ, ἀλλ’ οὐδὲ ἡ τοιαύτη ϲύνταξιϲ, ἐμαυτοῦ δοῦλοϲ ἔτυψεν, ἢ ἐμαυτοῦ δοῦλοϲ ἔτυψα, τῆϲ ἀϲυνθέτου γενικῆϲ τὴν ϲύνταξιν τῆϲ εὐθείαϲ παραδεχομένηϲ ὁμοίωϲ ἁπάϲαιϲ γενικαῖϲ, ὡϲ ἐν τῷ ὁ δοῦλόϲ 173 b μου ἔτυψεν.

καὶ ϲυμφανὲϲ ὅτι οὐχ ἡ πτῶϲίϲ ἐϲτιν ἡ ἀπαράδεκτοϲ, τὸ δὲ ἐν αὐτῇ γενόμενον ϲχῆμα ϲύνθετον, ὅπερ ἐπενοήθη εἰϲ διάκριϲιν τῆϲ ἐκ προϲώπου γενομένηϲ διαθέϲεωϲ εἰϲ τὸ αὐτὸ πρόϲωπον. ὁ γὰρ οὕτω λέγων, ἐμαυτὸν ἔτυψα, διάθεϲιν ὁμολογεῖ τὴν ἐξ αὑτοῦ γενομένην εἰϲ αὑτόν, ὡϲ εἰ καὶ ἔλεγεν οὕτωϲ, ἐγὼ ἐμὲ αὐτὸν ἔτυψα. τοῦ οὖν ῥήματοϲ ϲυνόντοϲ τῇ πλαγίᾳ πτώϲει κατὰ τὸ αὐτὸ ἀνέφικτον ἦν τι ἕτερον πρόϲωπον ἐν εὐθείᾳ πτώϲει ἐπινοῆϲαι, οὐ ~~174 s~~ λέγω κατ’ αἰτιατικὴν ἢ δοτικήν· οὐδὲ γὰρ αὗταί τι ἔξωθεν πρόϲωπον ἐπιζητοῦϲιν· ἡ μέντοι ἐπὶ κτῆμα φερομένη γενική, πρόϲωπον ἔχουϲα ARGVM. § 138. Nominativi pronominum compositorum nec exstant et rationi repugnant; neque magis genetivi possessivi compositorum cum nominativis alias personas notantibus coniuncti inveniuntur, sed simulicium tentum genetivi. ARGVM. § 139. cuius rei causa non in casu genetivo posita est, sed in figura composite. nam compositum pronomen excogitatum est, ut ibi tantum nsurparetur, ubi verbum de eadem persona praedicatur quam pronomen denotat. atqne cum accusativo aut dativo pronominis reflexivi nominativum alterius personae numquam coniungi per se patet, quia accusativus aut dativus numquam. flagitat ut alterius personae notatio addatur; sed genetivus possessivus semper TESTIM. ET ADN. EXEG. 4—5 οὐ καθάπερ—παραδέξονται. aliae formae inusitatae tantum dici possunt, in quo numero fortasse nonnullos ἐμαυτόϲ ϲαυτόϲ ἐαυτόϲ posituros esse Ap. putat. — 6 οὐδὲ μὴν —εὐθεῖαν, scil τὴν ἐμαυτοῦ ἔϲτιν εὑρεῖν. neque potes ἐμαυτοῦ inven niri cum nominativo (alterius personae) conniunctum. — 7 οὐδὲ ἡ τ. ϲύνταξιϲ, scil ῥητή ἐϲτιν. — 16— 18 οὐ λέγω —ἐπιζητοῦϲιν. non loquimur de accusativo vel dativo, quia his casibus non adiungitur alius casus, ut adiungi debet genetivo possessivo. — 18 seqq. cfr de pron. 69, 7: τῇ ἐμωυτοῦ οὔποτε εὐθεῖα ϲυντάϲϲεται. τὸ δ’ αἴτιον προῦπτον. αἱ γὰρ ϲύνθετοι τῶν ἀντωνυμιῶν ADN. CRIT., DISCR. scr. IN Ab. 1 τοῦτό γε Uhlig, τοῦτο γὰρ Ab | ἐμαυτοῦ] fol 39v A, ante ἐμαυτοῦ rasura trium litterarum || 2 post ἀνεθέμην punctum posuit b cum | τὴν] τῆι A, sed ι in ras ab A2, quae manus etiam circumflexum addidit || 7 ἢ ῆ A, om b cum || 8 δοῦλοϲ ἔτυψα] δοῦλοι ἔτυψαν ci. Schoemann*; sed cfr infra 174,1 || 10 inter ετυψεν et και in A rasura novem litterarum, quarum septem, και εδον, etiamnunc dispiciuntur auctore Guttentagio, qui εδον complet in ϲχεδὸν | posterius ἡ om A1, add A || 12 γενομένηϲ] o in A ex α factum |τὸ αὐτὸ Soph. et s, αὐτὸ τὸ Ab 13 et 14 αὐτοῦ et αὐτόν b, sed in var. lect. spiritus correcti || 14 αὐτὸν om b cum || 15 τῇ] τ scripsit A1, η in ras A2. fort. scribendum indefinitum τῳ, cfr του 62, 4 et de adv. 122, 28 || 16 τι RSchneider in comm. 95*, το A, om b cum et m* τοῦ κτήτοροϲ, ἐπιζητοῦϲα δὲ τὸ τοῦ κτήματοϲ, ἀπαράδεκτοϲ ἐγίνετο εἰϲ τὸ ἐπιδέξαϲθαι τὴν τούτου ὀνομαϲτικήν, καθὸ ἔμελλεν ἡ ἐκ τοῦ κτήματοϲ εὐθεῖα ἀνθέλκειν εἰϲ αὑτὴν τὸ ῥῆμα, ὥϲ γε καὶ ἐπὶ τῶν ἄλλων ϲυντάξεων προφανέϲ ἐϲτιν, Ἀριϲτάρχου γνώριμοϲ ἀνέγνω, φίλοϲ μου διαλέγεται. οὐ δὴ οὖν ἐδύνατο τὸ μεταξὺ πῖπτον ῥῆμα ἐπαρκέϲαι ἀμφοτέροιϲ τοῖϲ προϲώποιϲ, διαφόροιϲ οὖϲιν, εἴγε δὴ τὸ ἐμαυτοῦ ἐϲτιν πρώτου προϲώπου, ᾧ δὴ πάντωϲ ὀφείλει ϲυντετάχθαι τοῦ αὐτοῦ προϲώπου ῥῆμα, ἐμαυτοῦ ἔτυψα παῖδα. ἀλλ’ εἰ καὶ ἡ ϲυνταϲϲομένη αἰτιατικὴ μετέλθοι εἰϲ εὐθεῖαν, οὐκ ἄλλο τι προϲλήψεται ῥῆμα ἢ τὸ 174 b τοῦ τρίτου προϲώπου, παῖϲ ἔτυψε. καὶ ἔνθεν οὔτε τὸ ἐμαυτοῦ ἔτυψα παῖϲ ϲυϲτατόν, οὔτε μὴν τὸ παῖϲ ἔτυψεν ἐμαυτοῦ ~~ἢ ἐμαυτόν~~.

ὅτι δὲ τὸ διάφορον πρόϲωπον αἴτιόν ἔϲτι τοῦ ἀκαταλλήλου, ϲαφὲϲ ἂν γένοιτο, εἰ ἡ ἐν τρίτῳ νοουμένη εὐθεῖα κατὰ τὴν ὑπαρκτικὴν ϲύνταξιν τῶν ῥημάτων ἐπινοηθείη καὶ ἐν πρώτῳ προϲώπῳ, εἰμὶ δοῦλοϲ· ἐφ’ οὗ εἰ καὶ προϲθείημεν τὸ ἐμαυτοῦ, κατάλληλα ἂν personam eam quae possidetur requirit, itaque hunc casum pronominis reflexivi demonstrandum est cum nominativo alterius personae construi non posse. non potest autem, quia ille nominativus necessario verbi subiectum esset, reflexivum vero pronomen exigit, ut subiectum verbi ea persona sit, quam ipsum significat. ARGVM. § 140. neque ullam aliam ob causam nisi ob diversitatem personarum pronominis reflexivi et nominativi coniunctionem illam illicitam esse inde elucet, quod nihil obstat quin genetivus reflexivi cum nominativo coniungatur, ἰϲόζυγον ἀπαιτοῦϲι ῥῆμα, αἵ τε εὐθεῖαι ἐν τρίτῳ προcώπῳ νοούμεναι τὰ ῥήματα εἰϲ αὑτὰϲ ἐπάγονται . . . ϲαφὲϲ ὅτι οὐ ϲυϲτήϲεται τοιαύτη ϲύνταξιϲ, τῶν ῥημάτων οὐ δυναμένων προϲχωρεῖν οὔτε τῇ εὐθείᾳ διὰ τὴν ἀντανακλωμένην, οὔτε τῇ ἀντανακλωμένῃ διὰ τὴν εὐθεῖαν. TESTIM. ET ADN. EXEG. 2— 3 ἡ ἐκ τοῦ κτήματοϲ εὐθεῖα. praepositio addita est, quia ἐκ τοῦ κτήματοϲ ἀνθέλκεται τὸ ῥῆμα. — 5 μεταξὺ πῖπτον propter ordinem verborum in subsequenti exemplo. — 12 — 236, 6 cfr de pron. 69, 13: Ἔϲτι μέντοι εὑρεῖν φράϲιν μετὰ γενικῆϲ καὶ εὐθείαϲ, ὅταν τὸ ῥῆμα μήκει μάχηται. πρώτου γὰρ καθεϲτὸϲ μετ’ εὐθείαϲ ϲυνταγήϲεται, ὅταν ὕπαρξιν ϲημαίνῃ τὸ ῥῆμα, ADN. CRIT., DISCR. SCR. IN Ab. 1 κτήτοροϲ, ἐπιζητοῦϲα δὲ τὸ τοῦ add Uhlig, in A leguntur κτηματοϲ vocis altera syllaba et tertia supra rasuram ab A scriptae, in linea autem dispiciuntur vestigia litterarum τοροϲ; RSchneider comm. 25 *κτήματοϲ in κτήτοροϲ mutari vult, deinde 1. 2 τούτου in τοῦ κτήματοϲ et l. 2 — 3 τοῦ κτήματοϲ in τούτου. Stadtmueller maluit γενικὴ 〈παρεπόμενον vel προϲερχόμενον vel προϲχωροῦν〉 πρόϲωπον ἔχουϲα τοῦ κτήματοϲ || 2 επιδεξαϲθαι A1 b, ἐπδείξαϲθαι A2. in m* quoqne ἐπιδείξαϲθαι, sed supra ει a correctore scriptum ε | καθὸ] καθὼ A, καθὼϲ b || 8 ἀλλ’ εἰ] αλλη A1, corr A2 | καὶ videtur delendum || 11 ἢ ἐμαυτόν del. RSchneider comm. 95 || 12 post αιτιον in A sex litterae erasae, fortasse repetitum αιτιον | τοῦ ἀκαταλλήλου] υ prioris vocis et initiale α alterius scripsit A2, A videtur τουκαταλληλου scripsisse. 13 ἡ] και A, καὶ ἡ b cum et Sophiano, sed καὶ sensu caret | κατὰ] fol 40r A. 14 ϲύνταξιν vocis litteras ϲυντα in ras A2 exaravit || 15 καταλληλα vocis ultimam litteram in ras A2 γένοιτο τὰ τοῦ λόγου, καθὸ τὸ ῥῆμα οὐκέτι ἀνθέλκεται ὑπὸ διαφόρων προϲώπων. καὶ ἔτι ἐπὶ δευτέρου, ϲαυτοῦ εἶ ὑπηρέτηϲ, καὶ ἐπὶ ~~175 s~~ τρίτου, ἑαυτοῦ ἐϲτιν ἐπίβολοϲ. ἐφ’ ἧϲ ϲυντάξεωϲ εἴ τιϲ πάλιν παραλάβοι τὰϲ ἁπλᾶϲ ἀντωνυμίαϲ, προϲχωρήϲει ἡ εὐθεῖα ἐν προϲώπῳ νοουμένη μετὰ τοῦ ϲυνόντοϲ ῥήματοϲ, ἐπίβολοϲ αὐτοῦ ἐϲτι, δοῦλόϲ μου εἰ. Καὶ τοϲαῦτα μὲν περὶ τῆϲ ϲυντάξεωϲ.

Quamborem nominativi reflexivorum pronominum (ἰμαυτός, σαυτός, ἰαυτός) non sint formati.

Περὶ δὲ τῆϲ ἀνυποϲτάτου εὐθείαϲ ἡ ἀπόδειξιϲ πάλιν ἂν c. XXV γένοιτο τῇδε. Ἔφαμεν ἐν τοῖϲ προκειμένοιϲ τὰϲ μὲν πλαγίαϲ πτώϲειϲ ἀναφέρεϲθαι ἐπ’ εὐθείαϲ τῶν μεταξὺ ῥημάτων τὴν μὲν ἐνέργειαν ταῖϲ εὐθείαιϲ ἀναπεμπόντων, τὸ δὲ πάθοϲ ταῖϲ πλαγίαιϲ, ὡϲ Διονύϲιοϲ ἔτυψεν Θέωνα, ἐγώ ϲε ἐτίμηϲα. (τὸ δὲ πάθοϲ ἐγγενόμενον κατὰ τὰϲ πλαγίαϲ μεθίϲτηϲιν αὐτὰϲ εἰϲ εὐθεῖαν, τῆϲ προκατειλεγμένηϲ εὐθείαϲ τρεπομένηϲ εἰϲ γενικὴν μετὰ τῆϲ ὑπό προθέϲεωϲ, ἐγώ ϲε ἔδειρα, ϲὺ 175 b ἐδάρηϲ ὑπ’ ἐμοῦ.) ἦν μέντοι καὶ τοῦτο ὁμόλογον, τό τινα διάθεϲιν ἐμποιῆϲαι οὐ μόνον εἰϲ ἕτερον πρόϲωπον ἀλλὰ καὶ εἰϲ τὸ ἑαυτοῦ. ἐξ ubi nominativus cum verbo εἶναι coniunctus et pronomen eandem pesonam significant, velut in ϲαυτοῦ εἰ ὑπηρέτηϲ. in hoc enim et similibus enuntiatis verbum non abstrahitur a diversis personis in contrarias partes. ARGVM. § 141. Nominativum autem genetivorum ἐμαυτοῦ ϲεαυτοῦ ἑαυτοῦ exstare lane non posse hinc intellegitur. Obliqui casus referuntur ad nominativos, ac ba interposita actionem nominativis tribuunt, passionem obliquis (nisi si passio, quas inerat in obliquis, mutat hos in nominativum cum passivo coniunctum). stque hoc quoque constat, affcere aliquem posse etiam se ipsum, non modo alterum. iam ideo excogitata est duplex pronominis figura, praeter simplicem composita, affectionem ad eandem personam redeuntem signifcans. ac forma compositae concinit cum significatione. etenim quonam una persona est quae afficit et quae afficitur, una vox quoque ex duabus compositione facta est. τῆϲ ἐμαυτοῦ ἀκωλύτωϲ καὶ αὐτῆϲ ἐπιζητούϲηϲ ῥῆμα πρώτου προϲώπου ἐν τῷ ἐμαυτοῦ εἰμι ϲύμβουλοϲ, ἐμαυτοῦ εἰμι κατήγοροϲ. TESTIM. ET ADN. EXEG. 7 —p 241, 2 cfr Choer. ad Theod. II 299,9 Hilg., qui Apollonium hoc in rhematico exposuisse dicit; et EM 496,17 — 32. EG 305,38—53. — 8 Ἔφαμεν: 107, 8. —8—14 Prisc. XVII § 135 176,6 H.: necesse est obliquos casus ad nominativos referri interpositis verbis actum quidem ad nominativos passionen vero ad obliquos reddentibus, ut Caesar vicit Pompeium, ego te diligo. passio vero facta per obliquos (activo coniunctos verbo) transfertur in nominativum pertinentem ad ipsam, quae patitur, personam (passivo coniunctum verbo), praedicutum vero nominativum quia ad agentem pertinet, transfert in ablativum, ut Caesar vincit Pompeium, vincitur Pompeius a Caesare, ego te diligo, tu diligeris a me. — 14 — 237, 7 cfr de pron 70, 1: αἱ διαθέϲειϲ οὐ μόνον ἔκ τινων ἐπί τιναϲ ἐγίνοντο, ἀλλὰ καὶ αὐτοχειρία δρᾶϲιϲ, καὶ ὅϲα καὶ ἐν ἄλλοιϲ προϲώποιϲ ἐνοεῖτο, ταῦτα καὶ ἐπὶ ταὐτὰ πρόϲωπα μετῄει. ἐμερίζοντο ADN. CRIT., DISCR. SCR. IN Ab. 2 εῖ] A 3 et 5 ἐπίβολοϲ Uhlig = ἑπὴβολοϲ, quod coniecit Bekker in var. lect., ἐπίβουλοϲ Ab || 6 fort. τῆϲ cuνθέτων ϲυντόξεωϲ || 8 τῇδε ex A codicis ει δε fecit b conl. 256,1. 232,13. Soph. vel Ellebode ci. εἴγε || 11 δὲ Soph. vel Ellebode, δὴ Ab. vero Prisc. Stadtmueller voluit ante ἐγγενόμενον inseri μηκέτι || 12 post εὐθεῖαν tale quid desideratur: παθητικῷ ῥήματι ϲυμφερομένην. ac vide Priscianum ἧϲ ϲυντάξεωϲ ἐπενοεῖτο τὸ διϲϲὸν ϲχῆμα τῆϲ ἀντωνυμίαϲ, λέγω τὸ ἁπλοῦν, ὅπερ ἐϲτὶν ἐν μεταβάϲει ἑτέρου προϲώπου, καὶ τὸ ϲύνθετον, ὅπερ τὴν ἐκ τοῦ αὐτοῦ προϲώπου διάθεϲιν ὑποϲτρέφουϲαν εἶχεν εἰϲ ταὐτό, τὸ διατεθὲν καὶ διατιθὲν πρόϲωπον (ἔνθεν καὶ ἀντανακλώμενον ~~176 s~~ ἐκλήθη, ἀπὸ μεταφορᾶϲ τῶν εἰϲ αὑτὰ ἀντανακλωμένων ϲωμάτων, ἢ αὐτοπαθέϲ· τὰ γὰρ ἁπλᾶ τῶν προϲώπων ἐδείχθη ἀλλοπαθῆ, τουτέϲτιν ὑπὸ ἄλλου προϲώπου διατιθέμενα), πάνυ καὶ τῶν φωνῶν ϲυνῳκειωμένων τῇ τοῦ ϲυμφραζομένου ἑνώϲει· ἐπεὶ γὰρ ἓν πρόϲωπον τὸ διατιθὲν καὶ τὸ διατιθέμενον, μία καὶ ἡ φωνὴ κατὰ ϲύνθεϲιν ἐγένετο, ἐμαυτὸν ἔπαιϲα, ὑπ’ ἐμαυτοῦ ἐπλήγην.

«Εἴπερ οὖν αἱ πλάγιοι ἐπιζητοῦϲιν εὐθείαϲ, ἵν᾿ ἡ διάθεϲιϲ προφανὴϲ γένηται ἡ ἔκ τινοϲ γινομένη», πῶϲ ἡ ϲαυτοῦ γενήϲεται ϲαυτόϲ; γενομένη γὰρ πλαγίαν ἐπιζητήϲει ἐφ’ ἣν τὰ τῆϲ ϲυντάξεωϲ ἐρείϲειεν φήϲει τιϲ, «πῶϲ δὴ πλαγία οὖϲα ἐν τῇ ϲαυτόν οὐκ ἐπιζητήϲει ARGVM. § 142. «Si autem obliqui nominativos poscunt —inquiet quispiam — cur is obliquus, qui inest in ϲαυτόν, non flagitabit nominativum, qui significet personam afficientem?» contra quem dicemus, nominativum satis verbo significari, et siquis ϲαυτόϲ finxerit cumque verbo transitivo coniunxerit, in eiusmodi enuntiato futuros esse duos nominativos, alterum pronomine, verbo alterum exhibitum, et flagitatum iri obliquum casum: hunc autem pronomine tantum, non verbo exhiberi posse. γοῦν αἰ μὲν ϲύνθετοι τῶν πλαγίων εἰϲ τὰ αὐτοπαθῆ τῶν προϲώπων, αἱ. δ’ ἁπλαῖ εἰϲ τὰ ἀλλοπαθῆ. ἐμαυτὸν ἔπαιϲα, ἐμὲ ἔπαιϲαϲ. et de pron. vel potius de verbo 114, 5: ἐπεὶ πολλάκιϲ αἰ ἐκ τῶν ῥημάτων ἐνέργειαι οὐ μόνον ἐξ ἑτέρων προϲώπων εἰϲ ἕτερα ἀπετελοῦντο, ἀλλὰ καὶ αὐτοπάθειαί τινεϲ ἐγίνοντο, τουτέϲτιν ὅτε ἓν πρόϲωπον τὸ τε δρῶν καὶ τὸ δρώμενον, ἀπετελεῖτο διϲϲὸν ϲχῆμα τῶν ἀντωνυμιῶν, τό τε ϲύνθετον, ὅπερ καλεῖται ἀντανακλώμενον, καὶ τὸ ἀλλοπαθέϲ, ἐμὲ αὐτὸν ἔπαιϲα ἐμαυτὸν ἔπαιϲα, ἐμοὶ αὐτῷ ἐλάληϲα ἐμαυτῷ ἐλάληϲα. TESTIM. ET ADN EXEG. 2—7 cfr Prisc. XVII § 136 176,14 H.: Et Graeci quidem composita invenerunt pronomina quibus utuntur, quando eadem persona in sese ve in suam, ut dictum est, possessiconem facit aliquid, quae ἰδιοπαθῆ vel ἀντανάκλαϲτα vocant, id est sui passa vel α se patientia sive refractiva translative a corporibus, quae in se refringuntur; simplicia vero ἀλλοπαθῆ nominant, id est extrinsecus passionem facientia vel patientia, ut doceo te, doceor a te. — 6 ἐδείχθη: in rhematico. ad ἀλλοπαθῆ cfr etiam Prisc. XIII 15,27. ADN. CRIT., DISCR SCR. IN Ab. 4 ταὐτό Uhlig et subiecit virgulam, αὐτὸ Ab. cfr 178, 11 | διατεθὲν καὶ διατιθὲν] διατεθεν A m*. sed in A sequitur rasura novem fere litterarum, quarum tres primae και etiamnunc certo dispici possunt διατιθεν vocis vestigia non Guttentagius, at Βekkerus se vidisse dicit. in b activum participium solum legitur || 6 αὐτοπαθέϲ] b cum s et EIlebodio, αὐτοπαθῆ A, accentum add A2, o rasura factum est ex α. sequitur rasura qunque fere litterarum, quarum duae primae dispici possunt: τα. fortasse τα γαρ bis scriptum, semel deletum est προϲώπων codd. et edd, cui scripturae suffragantur subsequentia, repugnant antecedentia et Prisc.; recte coniecisse videtur Hilgard ἀντωνυμικῶν (cfr 11,27. 107.20) | ἀλλοπαθῆ] αλοπα A2 in ras || 7 αλλου προϲωπου A2, αλλων προϲωπων A1b || 8 διατιθὲν] posterius ι in ras A || 9 διατθέμενον] posterius ι in ras A2 || 12 |—14 verba πῶϲ ἡ ϲαυτοῦ —ἐρείϲειεν hic locum non habere intellexit RSchneider comment. 95*, sed iniuria dicit haec εὐθεῖαν ἐξ ἧϲ ἡ διάθεϲιϲ»; πρὸϲ ὃν φαίημεν ὡϲ ἔνεϲτιν ἡ εὐθεῖα διὰ τοῦ ῥήματοϲ, ϲαυτὸν ἔπαιϲαϲ, τουτέϲτιν ϲύ. γενομένη γὰρ ἐν τῷ ϲαυτὸϲ ἔπαιϲαϲ δύο ϲυνέξει εὐθείαϲ, τήν τε ἐκ τῆϲ ἀντωνυμίαϲ καὶ 176 b τὴν ἐκ τοῦ ῥήματοϲ, δι’ ὃ λόγον καταϲτῆϲαι οὐκ ἂν δύναιντο, εἰ μὴ ἡ ἑτέρα αὐτῶν πλαγία γένοιτο. καὶ ἡ μὲν ἐκ τοῦ ῥήματοϲ παρυφιϲταμένη ἄκλιτοϲ, καθὸ ἄπτωτα τὰ ῥήματα· ἡ μέντοι ἐκ τῆϲ ἀντωνυμίαϲ ἐφικτὴ εἰϲ τὸ κλιθῆναι.

Ἔτι κἀκεῖνό τιϲ ἐπιζητήϲει, ὡϲ. «εἴπερ ἐκ τοῦ ῥήματοϲ παρυφίϲτατοι εὐθεῖα, οὕτωϲ καὶ ἐκ τῆϲ ἐμαυτόϲ καὶ ϲαυτόϲ ὑποϲτήϲεται πλαγία κατὰ τὸ ἄρχον μέροϲ τῆϲ ἀντωνυμίαϲ, ARGVM. § 143. Atque hoc quoque dixerit quispiam, cur non sicut verbo exhibeatur simul nominativus, ita in ἐμαυτόϲ et ϲαυτὸϲ formarum initio obliqui inesse possint. at non unns obliquus, sed tres, genetivus, dativus, accusativus, in illarum formarum initio inessent; ergo dobiae formae praeferrentur ceris et distinctis. TESTIM. ET ADN. EXEG. 1 —2 cfr de pron. 70, 6, quae subiciuntur verbis modo allatis: τῶν ῥημάτων τὰϲ εὐθείαϲ ἐν αὑτοῖϲ δηλούντων, εἴγε πᾶν ῥῆμα εὐθῖαν ἔχει ἐγκειμένην. —2 —4 cfr [de pron.] 114, 28: εἰ οὖν ϲυϲταίη ἡ ἐμαυτόϲ καὶ μετ’ αὐτῆϲ ῥῆμα τοῦ αὐτοῦ προϲώπου ϲυντάϲϲοιτο, γένοιντ’ ἄν δυνάμει δύο εὐθεῖσι. δύο δὲ εὐθεῖαι οὐδέποτε θέλουϲι ϲυντάϲϲεϲθαι ἐν ταῖϲ ϲυντάξεϲι τῶν ῥημάτων, ἀλλὰ πλάγιτοϲ καὶ εὐθεῖα. —7— 239, 8 cfr de pron. 70, 11 —14. 18—19: Ἀλλά, φαϲιν, οὐδὲν κωλύει ἐν τῷ πρώτῳ προϲώπῳ ἐν τῷ ἐμαυτόϲ καὶ τὸν αὐτόϲ εὐθεῖαν ἐγκεῖϲθαι, ὅθεν καὶ τὸ ἐμαυτὸϲ ἔπαιϲα πλάγιον μὲν νοεῖϲθαι ἐν τῇ ἀρχούϲῃ κατὰ ϲύνθεϲιν, εὐθεῖαν δέ, ᾗ καὶ ϲυντάϲϲεται τὸ ῥῆμα, ἐν τῇ κατὰ τέλοϲ. verba glossema esse ad subsequentem interrogationem πῶϲ δὴ πλαγία —διάθεϲιϲ ascriptum. est aliud argumentum (fortasse ex alio Apollonii libro depromptum), quo demonstratur ϲαυτόϲ nominativum ratione carere. nos olim coniecimus l. 11 scribendum esse: εἴπερ οὖν αἱ εὐθεῖαι ἐπιζητοῦϲιν πλαγίουϲ, et πῶϲ ἡ ϲαυτοῦ κτλ. apodosin esse ad hanc protasin, ante φήϲει τιϲ autem retinebamus punctum. priorum editionum || 237,13 γενομένη) prius ε A2 scripsit in ras | γὰρ] fol 40v A | ἐπιζητήϲει] ει in ras A2, sequitur rasura etiam unius litterae. fort. A1 ἐπιζητήϲειε scripserat ADN. CRIT., DISCR. SCR. IN Ab. 2 ϲαυτὸν] primam syllabam A2 scripsit ante versus initium, quae manus easdem litteras in exitu antecedentis verens erasisse videtur || 3 ϲαυτὸϲ] ϲ fnale in ras A2, A1 videtur v scripsisse | ἔπαιϲαϲ] επεϲαϲ A1, αι supra scripsit A2 | quae Bekkerus ad hunc versum annotat, referenda sunt ad p176, 2—4 || 4 —5 δι’ ὃ—ῥήματοϲ om A1, add A2 in mg || 4 δι’ ὦν b cum s mg, δύο δὲ ci. Stadtmueller | δύναιτο b cum s || 5 post παρυφι, quod A in exitu versus habet, A2 erasit ϲ eandemque litteram praescripsit subsequenti versui. παρυφιϲταμενηϲ A, sed pars ultimae litterae erasa || 7 post κακεινο in A videtur erasum esse εϲτιν | ἐπιζητήϲει] ἐπιϲτήϲει ci. Uhlig conl. 156, 27, vide RSchneider comm. ad 77, 28 104. Schoemann * ἐπιζητήϲει retinet, sed πῶϲ pro ὡϲ scribendum esse conicit et postea οὐ pro οὕτωϲ. Stadtmueller ci. ἐπιζητήϲει, εἰ, ὥcπερ || οὕτωϲ] c in A erasum | posterius καὶ compendio in ras scr. A2 || 9 post αρχον in A quinque litterae erasae; trium ultimarum vestigia etiamnunc certo dispici possunt: κον prima et altera fortasse erant τι. videtur igitur αρχοντικον in A fuisse, confusum ex ἄρχον et ἀρκτικόν ac dubitare licet, an pro ἄρχον scribendum sit ἀρκτικὸν, quod legitur 17,28. 128,19. 131, 4. 132,12. 166,17. 180,6. 324,12. 329,15. de pron. 43,4. 58, 20. de adv. 201, 2 ~~177 s~~ ἐμαυτὸϲ ἔπαιϲα, τοιούτου ὄντοϲ τοῦ λόγου, ἐμὲ αὐτὸϲ ἔπαιϲα, ὡϲ εἰ καὶ χωρὶϲ τῆϲ ἐπιταγματικῆϲ φαίημεν ἐμέ φημι, καὶ οὐδὲν ἐμποδὼν τὸ ϲυϲτῆναι τὸ ἐμαυτὸϲ ἔπαιϲα». ἀλλ’ ἔϲτι γε πρὸϲ τὸ τοιοῦτο φάναι, ὡϲ οὐ μία πλαγία ἐϲτὶν ἡ παρυφιϲταμένη, αἱ τρεῖϲ δέ τί γὰρ μᾶλλον ἐν τῷ ἐμαυτόϲ ἔγκειται ἡ ἐμέ ἢ ἐμοῦ ἢ ἐμοί; καὶ ἦν χρεία τῶν τοιούτων πτώϲεων ὑπὲρ τοῦ τὸ κατάλληλον προφανὲϲ γίνεϲθαι, ἄδηλον δὲ γίνεται κατὰ τὴν ϲύνθεϲιν· περιϲϲὸν ἡγητέον τὸ ἄδηλον προκρῖναι τοῦ προφανοῦϲ καὶ ϲυνήθουϲ.

Ἀλλ’ ἴϲωϲ πρὸϲ τὸ τοιοῦτόν τιϲ πάλιν ἐνϲτήϲεται, ὡϲ «τα ἀμφίβολα πρὸϲ τῶν ϲυνταϲϲομένων ἐκλύεται· εἴπερ οὖν τὰ ϲυνιόντα τῶν ῥημάτων οὐ πρὸϲ πᾶϲαν πλαγίαν πτῶϲιν εὐθέτιϲται ϲυνίϲταϲθαι, ἀλλ’ ἃ μὲν γενικὴν αἰτεῖ, ἃ δὲ αἰτιατικήν, τινὰ 177 b δὲ δοτικήν, διὰ τῆϲ ϲυντάξεωϲ τοῦ ῥήματοϲ τὸ ἄδηλον τῆϲ πτώϲεωϲ προφανὲϲ γενήϲεται. φέρε γὰρ εἶναι τὸ τοιοῦτον, ἐμαυτὸϲ ἀκούω· τὸ ἀκούω γενικὴν μηνύει ἐγκειμένην, ἐφ’ ἣν φέρεται· ἐμαυτὸϲ τύπτω· ARGVM. § 144. Nec licet huic argumento opponi, saepius dubia illustrari verbis eonionctis, atque ubi ἐμαυτόϲ cum ἀκούω coniunctum sit, intellectum iri genetivum, — ubi cum τύπτω, accusativum. etenim sunt verba quae cum duobus casibus iungantur, velut dicere possumus τέμνω ϲέ et τέμνω ϲοί, quocirca in ἐμαυτὸϲ τέμνω dubitaremus utrum accusativus an dativus intellegendus esset. Ἀλλά γε πρὸϲ τοῦτο ῥητέον . . . ὡϲ καὶ ἄδηλοϲ ἡ φράϲιϲ γενήϲεται· πότερον γὰρ ἡ ϲυγκειμένη γενικὴ ἐϲτιν ἢ δοτικὴ ⟨αἰτιατικὴ⟩, οὐ γνωϲτόν, τοῦ τέλουϲ ἐκθλιβέντοϲ. TESTIM. ET ADN. EXEG. 2 χωρὶϲ τῆϲ ἐπιταγματικῆϲ = χωρὶϲ τῆϲ αὐτόϲ. vide Adn. ex. ad 87, 1 huius ed. — pro ἐμέ φημι exspectatur ἐμὲ ἔπαιϲα. at fortasse tradita scriptura ita interpretanda est: ut si cum Homero (N 269) omisso epitagmatico pronomine ἐμέ φημι dicamus. vide 139, 22. 151, 26. de pron. 41, 28. 47, 5. 3 —8 [de pron.] 115,16: πῶϲ οὐχὶ βίαιον τετριμμένον ϲχηματιϲμὸν παρώϲαϲθαι, καὶ ἀτριβῆ καὶ ἄκλιτον καὶ ἔτι ἀμφίβολον παραδέξαϲθαι; πάλιν γὰρ τὸ ϲυντιθέμενον μέροϲ τῆϲ ϲυνθέϲεωϲ ἢ γενική ἐϲτιν δοτικὴ αἰτιατική. —10 —11 οὐ πρὸϲ—ϲυνίϲταϲθαι nom ita comparata sunt, ut cum omni casta iungantur. ad ϲυνίϲταϲθαι cfr 261, 13. AND. CRIT., DISCR. SCR. IN Ab. 1 pro priore ἔπαιϲα A επαιϲαϲ, sed finale c adrasum 2 φημι Am*, ἔπαιϲα b cum Porto || 2 — 3 ἐμποδὼν τοῦ b cum s, εμποδον το A. ad accusativum articuli cfr RSchneideri comm. ad 46, 27,ad εμποδον Adn. crit. ad 214,9 huius ed. || 5 η εμου η εμε η εμοι A, ἡ ἐμοῦ ἢ ἡ ἐμέ ἢ ἐμοί b. sed neque hic ordo neque codicis aptus est exemplis antecedentibus, propter quae praeposuimus accusativum | ἦν] εἰ ci. Sophianus et περιϲϲὸν ἡγητέον 7 pro apodosi habuit enuntiati condicionalis. sed hoc asyndeton non est offensioni 8 τοιοῦτόν] v in A erasum || 9 πρὸϲ τῶν] προτων A1, ϲ inseruit A 10 ϲυνιόντα] ϲυϊοντα A, ϲυνόντα b cum Dudithio in mg s, ac iam Soph. vel Ellebode deleverunt ι in m*. cfr τὸ ϲυνερχόμενον ῥῆμα 146,5. 180,4 || 11 εὐθέτιϲται Uhlig, ευθετειϲθαι A. cfr 169, 19. de adv.140,11 et εὐθετιϲμόϲ ibid.144,19. εὐθετεῖται b cum s et Sophiano. εὐθετε mavult RSchneider | ϲυνίϲταϲθαι] post ϲυ, quod A in exitu versus habet, A2 v erasit eandemque litteram sequenti versui praescripsit | μὲν γενικὴν] μεναιτιγενικην A, sed αιτι inductum || 13 τὸ] in ras A2 ||post τοιουτο in A rasura unius litterae || 14 ante ἐμαυτὸϲ Sylburgius ci. addendum esse ἐν δὲ τῷ διὰ τοῦ τύπτω ἡ ἐμέ αἰτιατικὴ δηλωθήϲεται». ἀλλ’ ἐκεῖνο πάλιν ἀνακύψει, ὡϲ ἔνια ἐπὶ δύο πτώϲειϲ φέρεται, τέμνω ϲέ - τέμνω ϲοί, γυμνάζω ϲέ γυμνάζω ϲοί· καὶ πῶϲ ἐπὶ τῶν τοιούτων τὸ ἐμαυτὸϲ ~~τέμνω~~ διάκριϲιν τῆϲ πτώϲεωϲ ποιήϲεται; οὐδὲ γὰρ ἐκ παραθέϲεωϲ ἄρθρων τὸ τοιοῦτο βοηθεῖται. μένον μέντοι τὸ ϲύνθετον ϲχῆμα τῇ ~~178 s~~ ϲυνηθεϲτέρᾳ παραδόϲει διακρίνει τὸ ἐμαυτὸν τέμνω καὶ ἐμαυτῷ τέμνω.

Τὸ δὲ μεῖζον, εἰ καί τιϲ ἀποϲταίη τῆϲ τοιαύτηϲ ἀποδείξεωϲ, πάλιν μάτην τὰ τῆϲ ζητήϲεωϲ καταϲτήϲεται· παραδεχθεῖϲα γὰρ ἡ ἐμαυτόϲ ἄκλιτοϲ γενήϲεται. οὔτε γὰρ κατὰ τὸν λόγον τῆϲ ϲυνθέϲεωϲ δύναται κλίνεϲθαι, λέγω ἐν μέϲῃ τῇ λέξει, καθὸ ἅπαξ ϲυντεθέντα τὰ πτωτικὰ ἄκλιτά ἐϲτιν· ἀλλ’ οὐδὲ κατὰ τὸ τέλοϲ· ἀεὶ γὰρ ἡ εὐθεῖα ἕϲτηκεν μετὰ τοῦ ῥήματοϲ, ἐγὼ ἀκούω ϲου, ἐγὼ ἐτίμων ϲε, ἐγώ ϲοι χαρίζομαι. ~~καὶ δὴ ἐν τῷ ἐμαυτὸϲ ἔτυψα ἡ αἰτιατικὴ νοείϲθω ἐκ τοῦ ἔτυψα.~~ οὐχὶ οὖν γενήϲεται ἄκλιτοϲ ἡ ἐμαυτόϲ κατὰ μὲν τὸ τέλοϲ διὰ τὸ ῥῆμα, κατὰ δὲ τὸ ἄρχον διὰ τὴν ϲύνθεϲιν; καὶ εἰ τοῦτο ὑγιέϲ, πῶϲ οὐχὶ μάταιον τῆϲ ἐμαυτοῦ ζητεῖν εὐθεῖαν; γενομένηϲ γὰρ ἡ 178 b ARGVM. § 145. Ac si omnis haec demonstratio pro nihilo ducitur, tamen hanc quaestionem, nonne ἐμαυτόϲ nominativus fingi possit, vanam esse apparebit. fac enim admitti eum, indeclinabilis erit, quia nec media in voce flecti poterit, nec in extrema. TESTIM. ET ADN. EXEG. 1 ἐκεῖνο ἀνακύψει. ex illa observatione hoc argumentum emerget, exsistet. cfr ad verbi usum 68,12. 287,14. —2 —3 ad τέμνω ϲοί, γυμνάζω ϲοί vide Adn. crit —4— 5 οὐδὲ—βοηθεῖται. nam ae id quidem fieri potest, ut articulis ad pronone compositum appositis adiuvemur et omnis de casu dubitatio tollatur. — 6 ad ϲυνηθεϲτέρᾳ comparativum cfr Adn exeg. ad 88, 8 huius ed. — 7 — 241,2 cfr [de pron.] 115,9—5. Καὶ ἐγίνετο τὸ ϲχῆμα ἄιλιτον. οὔτε γὰρ κατὰ τὸ τέλοϲ κλίνεϲθαι ἠδύνατο, ἐπεὶ μετὰ ῥήματοϲ ἡ ϲύνταξιϲ τῆϲ εὐθείαϲ οὖϲα οὐδέποτε πλάγιον ἀναδέχεται . . . οὔτε μὴν κατὰ τὸ ἄρχον μέροϲ τῆϲ ϲυνθέϲεωϲ, ἐπε ἅπαξ τὰ ϲυντιθέμενα ἄκλιτά ἐϲτιν. εἰ οὖν οὐκ ἔχει ἡ ἐμαυτόϲ γενικὴν καὶ τὰϲ ὑπολειπομέναϲ, οὐδ’ ἡ γενικὴ καὶ αἱ ὑπολειπόμεναι ἕξουϲιν εὐθεῖαν. et de pron. 70,15 —17: ⟨ἄκλιτον⟩ μένει τὸ ϲχῆμα καὶ κατὰ τὸ τέλοϲ καὶ κατὰ μέϲην λέξιν, κατὰ μὲν τὸ τέλοϲ, ὅτι πάντοτε ἡ εὐθεῖα ϲύνεϲτι πάϲῃ πλαγίῳ, κατὰ δὲ μέϲην λέξιν, ᾖ τὰ ϲυντεθέντα ἀκίνητα. —10—11 ἅποξ —ἄκλιτά ἐϲτιν] patet hoc de priore parte vocum compositarum dici. — 16 γενομένηϲ. mente supplendum τῆϲ ἐμαυτόϲ. ADN. CRIT., DISCR.. SCR. IN Ab. 2 —3 τέμνω ϲοί tuentur hi loci, 297,17 et de adv. 130,1: Διονύϲιοϲ τέμνει Ἀπολλωνίω· τοιοῦτον γάρ τί ἐϲτι, τέμνει τι εἰϲ περιποίηϲιν Ἀπολλωνίου. sed dubitatione non caret γυμνάζω ϲοί, praesertim conlatis 299,8 et 9. 298,12. fortasse hoc quoque loco Ap. γυμνάζομαι ϲοί scripsit, quamquam medio verbi posito dubitari nequit, quis casus adiungendus sit || 3 καὶ] fol 41r A β 4 τέμνω eiecit Uhlig | παραθεωϲ A. 5 αρθρων A, ἄρθρου b cum Porto | μένον] videtur aut ἐμμένον scribendum esse aut ἐν ante τῇ ϲυνηθεϲτέρᾳ inserendum. (186,5 παραμένω cum dativo usurpatur. 15,15 et 119,21 ἐμμένω sine casu obliquo dicitur.) || 13 14 καὶ δὴ —ἔτυψα ab hoc loco aliena esse recte censet Buttmann. fortasse inserenda sunt post δηλωθήϲεται» || 16 γενομένηϲ] RSchneider flagitat participium coniunctum γενομένη εὐθεῖα οὐχ ἕξει πλαγίαν, καὶ δῆλον ὡϲ καὶ πάλιν τῶν πλαγίων οὐϲῶν οὐκ ἐγγενήϲεται ἡ εὐθεῖα.

c. XXVI.

Ἀκολούθωϲ μέντοι προϲκείϲεται καὶ τὸ αἴτιον τοῦ μὴ ϲυντεθῆναι Quamobrem ne ἐγώ quidem curs αὐτός compositum sit. τὴν εὐθεῖαν. ἔϲτω γὰρ ϲύνταξιϲ ἡ ἐγὼ αὐτὸϲ ὕβριϲα καὶ παθητικῶϲ ἐγὼ αὐτὸϲ ὑβρίϲθην, ἐφ’ οἷϲ ὁμόλογόν ἐϲτιν ὡϲ ἐν δυϲὶ προϲώποιϲ αἱ ἐγγενόμεναί εἰϲ διαθέϲειϲ, ἥ τε τοῦ ὑβρίϲαντοϲ τε τοῦ ὑβριϲθέντοϲ. (εἰ γὰρ πάλιν μοναδικὴ γένοιτο ἡ διάθεϲιϲ ἐκ τοῦ αὐτοῦ ~~179 s~~ προϲώπου εἰϲ τὸ αὐτό, ὥϲτε φάναι ἐγὼ αὐτὸϲ ὕβριϲα ἐμέ, ὑποϲτρέψει τὰ τῆϲ ϲυντάξεωϲ εἰϲ τὴν ϲύνθετον πλαγίαν ἐν τῷ ἐμαυτὸν ὕβριϲα) —ϲαφὲϲ δὲ κἀκεῖνο, ὡϲ αἱ ϲυνθέϲειϲ πρὸϲ ἐξαλλαγὴν τῶν κατὰ παράθεϲιν ἐπενοήθηϲαν. εἰ γὰρ τὴν αὐτὴν ϲημαϲίαν εἶχον τοῖϲ κατὰ παράθεϲιν, κἂν πάντωϲ παρέλκοντα ἦν τὰ ϲυντιθέμενα τῶν ϲχημάτων. διαφέρει τὸ χὴν καὶ ἀλώπηξ τοῦ χηναλώπηξ, τὸ μιϲῶν ARGVM. § 146. lam dicetur etiam, cur nominativus pronominis personalis (ἐγώ) non compositus sit cum αὐτόϲ in pronomer signifcationis reflexivaee ln his enuntiatis ἐγὼ αὐτὸϲ ὕβριϲα et ἐγὼ αὐτὸϲ ὑβρίϲθην duas cogitamus personas, et eam, quae violavit, et violatam. (ei enim una eademque persona violavit et violata est, rursus usurpatur obliquus casus compositi pronominis, ὕβριϲα ἐμαυτόν). — atque hoc quoque apparet, compositione excogitatas esse, ut aliquid a parathesi diversum notaretur. ergo si ἐγαυτόϲ aliud quid significaret atque ἐγὼ αὐτόϲ, facta esset compositio. at ἐγαυτόϲ vi non differret ab ἐγὼ αὐτόϲ. simplices pronominum obliqui casus transitum actionis ad aliam personam significant, compositi autem obliqui ab hoc transitu alieni sunt quae differentia quia in nominativo locum habere nequit, nominativus non est compositus. TESTIM. ADN. EXEG. 2 οὐκ ἐγγενήϲεται ἡ εὐθεῖα. excipit Ap. de pron. 69,18. 113,19 unum locum Μετοίκων, comoediae Platonis aut Pherecratis, ubi ioci causa ἐμαυτόϲ dictum esse tradit. — 3—p242,8 c scholia Dionysiana 265,28—266, 3 Hilg. (Stephani): καὶ ζητεῖται, διὰ τί τὸ ἐμοῦ αὐτοῦ εἰϲ τὸ ἐμαυτοῦ καὶ ἐμοὶ αὐτῷ εἰϲ τὸ ἐμαυτῷ καὶ ἐμὲ αὐτόν εἰϲ τὸ ἐμαυτόν, ἡ δὲ ἐγὼ αὐτόϲ οὐ ϲυντίθεται. Καὶ ῥητέον ὅτι ἐπεὶ ἀμετάβατόϲ ἐϲτιν εὐθεῖα, οἶον οὐ μεταβαίνουϲα ἐπὶ ἕτερον πρόϲωπον· ἡ ⟨δὲ⟩ ϲύνθεϲιϲ ἐπενοήθη πρὸϲ διάφορον ϲημαινόμενον. ὃ δὲ λέγω τοιοῦτόν ἐϲτιν· αἱ κατὰ διάλυϲιν ἀντωνυμίαι, ἤτοι κατὰ παράθεϲιν, καὶ αὐτοπαθεῖϲ εἰϲι καὶ ἀλλοπαθεῖϲ, οἶον καὶ τὸ ἴδιον λαβοῦϲαι πρόϲωπον καὶ [τὸ] ἀλλότριον δύναμαι γὰρ λέγειν ἐμοῦ αὐτοῦ ἀκούω καὶ ἐμοῦ αὐτοῦ ἀκούει· ἡ δὲ ϲύνθετοϲ τὸ ἴδιον μόνον ἔχει, ἐμαυτοῦ ἀκούω, καὶ ἔϲχε διαφορὰν πρὸϲ τὴν κατὰ διάλυϲιν. et scholia Dion. 266,8 H.: εἰ ἐν εὐθείᾳ τὴν ϲύνθεϲιν ποιήϲαιμεν ἑγαυτόϲ λέγοντεϲ, δύο ἔϲονται εὐθεῖσι, ὅπερ ἀδύνατον. et EM 496,32 —53. EG 306,1—16. ADN. CRIT., DISCR. SCR. IN Ab. 1 πλαγίαν] in A v ex ϲ rasura factum est ὡϲ καὶ b cum Porto, ωϲ καν A. | ουϲων in mg add A2 || 2 ουκ εγγενηϲεται A, οὐ γενήϲεται b || 4 ϲύνταξιϲ] prius ϲ et ι A habet ab A2. A1 pro ϲ scripserat o; pro ι quid scripserit non liquet | ἐγὼ] εγ in ras A2 || 5 εφ’ οιϲ A, ἐφ’ ἦϲ b cum s et m* || 6 ὑβρίϲαντοϲ] alterum ϲ in exitu versus add A || 7 ει in ras A2, η A1 || 8 ὥϲτε φάναι b cum Porto et ELLebodio, φαναι ωϲτε A, quod Sophianus corrigendum esse putavit in φανερὸν ὡϲ ἐν τῷ || 11 ει in ras A 12 post παράθεϲιν ex antecedentibus repetivit ἐπενοήθηϲαν A || 13 του χηναλωπηξ in mg add A2 | μιϲειν A γυναῖκα τοῦ μιϲογύνηϲ, ἄλλα πλεῖϲτα. εἰ δὴ οὖν τὸ ἐγὼ αὐτόϲ ϲυντεθὲν πλέον τι ἐϲήμαινεν τοῦ κατὰ παράθεϲιν, ἀναγκαία ἦν ἡ ϲύνθεϲιϲ· νυνὶ δὲ οὐχ οὕτωϲ ἔχει. ὅπου γ’ οὖν ἐγένετο διαφορά τιϲ ἐκ τῆϲ ϲυνθέϲεωϲ, ἐκεῖϲε καὶ προϲεχώρηϲεν τὰ τῆϲ ϲυνθέϲεωϲ. αἱ πλάγιαι ἁπλαῖ οὖϲαι ϲύνταξιν τὴν ἐφ’ ἕτερον πρόϲωπον ἔχουϲιν, ϲυντεθεῖϲαί γε μὴν ἠλλοτρίωνται τῆϲ μεταβάϲεωϲ τοῦ προϲώπου. ὅπερ οὐκ ἐνεχώρει, 179 b ὡϲ ἔφαμέν γε, καὶ ἐπὶ τῆϲ εὐθείαϲ. δεόντωϲ ἄρα ἡ εὐθεῖα ἀπροϲδεὴϲ ἐγένετο τῆϲ ϲυνθέϲεωϲ.

Excursus de ἀλλήλων nomine: qua de causa etiam hace vox nominativo careat.

Οὐ μόνον δὲ αἱ ἀντωνυμίαι ἐκ τῶν πλαγίων ἀρχὴν ἔϲχον c. XXVII ϲυνθέϲεωϲ, ἀλλὰ καὶ τὸ ἀλλήλων· οὐ γὰρ δή γε ἡ τούτου εὐθεῖα πάλιν ϲυϲτατή. ἡ γὰρ τοῦ ῥήματοϲ ϲύνταξιϲ τὴν ἐν τοῖϲ δύο προϲώποιϲ μετάβαϲιν δηλοῖ· τὸ γὰρ ἀλλήλων ἤκουϲαν τοιοῦτόν τί ἐϲτιν, ἄλλοι ~~180 s~~ ἄλλων, ἀλλήλουϲ ἔπαιϲαν, ἄλλοι ἄλλουϲ. ἐγγενομένηϲ γὰρ τῆϲ εὐθείαϲ ἐν τῷ ἄλληλοι νοηθήϲεται τὸ ἄλλοι ἄλλοι, ὅπερ ἄλογον· οὐ ARGVM. § 147, Nec solum pronomina ab obliquis demum casibus incipiunt compositionem, nominativum non componunt, sed etiam ἀλλήλων nomen. verba enim cum hac voce coniuncta significant actionem in alteram personam [vel a alteras personas] transeuntem, velut ἀλλήων ἤκουϲαν significat ἄλλοι ἄλλων. At ἄλληλοι nominativi sensus esset ἄλλοι ἄλλοι, quod ratione caret. nimirum sententia enuntiati propter hos duos nominativos absoluta non esset [sed desideraret alter nominativus alterum verbum]. TESTIM. ET ADN. EXEG. 3 — 4 οὖν. si ὅπου γ᾿ οὖν —τὰ τῆϲ ϲυνθέϲεωϲ scripta ab Apollonio sunt coniunctio conclusiva adl.10 0—12 antec. pag. referenda est, sicut ea quae 1 legitur. — 9—p 244,9 Choerob. in Theodosii canones 299,11 H: περὶ τοῦ ἀλλήλων, διατί οὐκ ἔχει εὐθεῖαν, ἐν τῷ περὶ ϲυντάξεωϲ Ἀπολλωνίου, θεῷ φίλον, μαθηϲόμεθα. Prisc. XVII § 139 p 177, 19—23 H.. Praeterea sciendum, quod illud quoque, quod apud Graecos dicitur per solos obliquos compositum casus, ἀλλήλων κήδονται, ἀλλήλοιϲ παρέχουϲιν, ἀλλήλουϲ φιλοῦϲιν, necessarid invicem actum et passionem alterius in alteram personam uno eodemque casu significat nec potest nominativo proferri. cfr praeterea supra 43,15 —44, 5. de pron. 34,1. 51, 27. 70, 27 — 71,8. [de pron.] 115, 3: ἐκεῖνο ἐξ εὐθείαϲ καὶ πλαγίου ϲυνέϲτηκε, λέγω δὴ τὸ ἀλλήλων καὶ ἀλλήλουϲ, καί οὐκ ἔϲτιν αὐτοῦ ἡ εὐθεῖα δύο γὰρ εὐθεῖαι, ὡϲ ἔφαμεν, μετὰ ῥήματοϲ ἀϲύϲτατοί εἰϲιν. A Ο l 48, 23 seqq. EM 67, 50. EG 37, 1. — οὐ μόνον αἱ ἀντωνυμίαι dicit Ap., quia ἀλλήλων non magis in pronominum. numero habebat quam ἄλλοι. — 13 γὰρ referendum est ad 10: οὐ ϲυϲτατὴ ἡ εὐθεῖα. ADN. CRIT., DISCR. SCR. IN Ab. 1 ἄλλα] fol 41 v A | ει in ras A 2 εϲημανεν A, sed post α una littera erasa est || 3 — 4 ὅπου—τὰ τῆϲ ϲυνθέϲεωϲ, quae post 1 — 3 plane supervacanea sunt, fortasse aliena manus addidit, quibus eiectis aptissime αἰ πλάγιαι κτλ. subsequuntur post νυνὶ δὲ οὐχ οὕτωϲ ἔχει 3 γ’ οῦν] γουν A, γοῦν b || 4 προεχωρηϲεν A1, ϲ praepositioni add A2 | ante αἱ scripserat A καὶ, quod rasura paene deletam est || 6 οπερ ουκ ενεχωρει om. A1, add in mg A || 7 καὶ om b || 8 ϲυνθέϲεωϲ] primum ϲ in ras A 9 ante ἀρχὴν add τὴν b cum s || 10 post το una littera erasa in A || 11 ϲύνταξιϲ] νταξιϲ A2 in ras || 13 post ἄλλων in A alterum αλλων erasum | post ἄλλουϲ addi iubet RSchneider propter 180, 15: ἀλλήλοιϲ ἐχαρίϲατο, ἄλλοι ἄλλοιϲ γὰρ | exspectatur δὲ, sed vide Adn. ex. γὰρ κατακλείει διάνοιαν διὰ τὸ ἐπάλληλον τῶν δύο εὐθειῶν. —

Ἔϲτιν γε μὴν οὐχ ὅμοιον τῇ ἀντωνυμικῇ ϲυνθέϲει. ἡ μὲν γὰρ τὴν αὐτοπάθειαν ϲημαίνει, ἑαυτοὺϲ ἔτυψαν, ἡ δὲ τὴν ἐκ προϲώπων πρὸϲ ἕτερα πρόϲωπα μετάβαϲιν. τὸ γὰρ ἀλλήλουϲ τρώϲητε {π 293, τ 12} οὐ ταὐτόν ἐϲτιν τῷ ἑαυτοὺϲ τρώϲητε, ὥϲπερ καὶ τὸ Πινδαρικὸν οἱ περὶ Τρύφωνα {p 29 Vels.} ἐϲημειοῦντο ἐπί τε τοῦ Ὥτου καὶ τοῦ Ἐπιάλτου, ϲυγκατατιθέμενοι μὲν τῷ ἀλλαλοφόνουϲ ἐπάξαντο λόγχαϲ {fr. 137 Boeckh, 140 Βgk4, 163 Schr.}, οὐ μὴν ἐν τῷ ἐνὶ ϲφίϲιν αὐτοῖϲ· οὐ γὰρ ἑαυτοῖϲ τὰ δόρατα ἐνῆκαν, ἀλλὰ ἀλλήλοιϲ.

Φαίνεται 180 b δ᾿ ὅτι καὶ ἡ ἐξ αὐτοῦ ϲύνταξιϲ, πλαγίαν ἐπιζητοῦϲα καὶ εὐθεῖαν, δεόντωϲ τὴν εὐθεῖαν ἐν τῷ ἄρχοντι μέρει ἤνωϲεν, ἵνα κατὰ τὸν λόγον τῆϲ φωνῆϲ ἀκίνητοϲ μένῃ καὶ ~~κατὰ τὸ δέον τῆϲ ϲυντάξεωϲ~~ διὰ τὸ ϲυνερχόμενον ῥῆμα· τὸ τέλοϲ δὲ κινεῖται κατὰ τὸ δέον τῆϲ ϲυντάξεωϲ. ARGVM. § 148. Differt autem ἀλλήλων quadamtenus ab sensu pronominum reflexivorum. haec enim personam agentem etiam pati significant, recivproca autem vox ἀλλήλων transitum indicat actionis ad alias personas. quocirca notavit Trypho locum Pindari, ubi ϲφίϲιν αὐτοῖϲ pro ἀλλήλοιϲ usurpatum est. ARGVM. § 149. Recte nominativus, qui in ἀλλήλων cogitatur, initiali parti vocis tributus est, quae pars immutari nequit, obliquus finali, quae flecti potest, quia TESTIM. ET ADN. EXEG. ϲυγκατατιθέμενοι = probantes, ut 194,15. 296, 5. 326, 4. — 14—p 244, 9 cfr de pron. 71, 2—8: ἡ λέξιϲ (scil ἀλλήλων) οὕτε ἀμφίβολοϲ οὔτε ἀκλιτοϲ, οὐκ ἀμφίβολοϲ μέν, καθὸ ἐπ τέλει ϲυντεθεῖϲα ἡ πλάγιοϲ δεόντωϲ πρὸϲ τὸ ϲημαινόμενον ἐκλίνετο, ἀλλήλοιϲ ἔδωκαν, ἀλλήλουϲ ἔπαιϲαν· κλιτικὴ δέ, καθὸ οὐδὲν ἦν τὸ κωλῦϲαν τὸ τέλοϲ κλίνειν, τῆϲ εὐθείαϲ κατὰ τὸ ἄρχον μέροϲ τῆϲ ϲυνθέϲεωϲ νοουμένηϲ, ἥτιϲ καὶ ἕνεκα τοῦ ϲυντεθῖϲθαι ἀκίνητοϲ ἐφυλάϲϲετο, καὶ ἕνεκα τοῦ τὴν εὐθεῖαν ἐν τοῖϲ μεταβατικοῖϲ προϲώποιϲ πάντοτε ϲυνυπάρχειν. — 15 ἥνωϲεν. hoc verbum saepissime de compositione dicitur, cfr e. g. 270, 3. 317,21. 322,1. nominatius in priore parte ἀλλήλων vocis compositus est cum altera parte. — κατὰ τὸν λόγον τῆϲ φωνῆϲ, quiod prior vocis compostae pars immutabilis est. — 16 διὰ τὸ ϲυνερχόμενον ῥῆμα, quia verbum coniunctum semper flagitat nominativum. — 17 κατὰ τὸ δέον τῆϲ ϲυντάξεωϲ, prout postulat constructio. ADN. CRIT., DISCR. SCR. IN Ab. 1 διάνοιαν add Uhlig, λόγον Ellebode. διά〈νοιαν〉, τὸ Hilgard || 5 τρωϲηται A1, corr A || 6 τῷ] το A. | τρωϲηται A1, corr A || επιαλτου A, Ἐφιάλτου b. cfr OSchroeder proleg in Pindarum 16,15 | ϲυγκαθιέμενοι OSchneider Z. f. Alt. 1843 647 | τῷ b cum Dud., ac iam in mg m* ascriptus est dativus; A. το || 11 ἐν om b. cfr Adn exeg. ad 79, 7 et Adn crit. ad 131, 9 huius ed || 13 ἀλλ᾿ b || 14 δὲ ὅτι b 15 post ἵνα in A videtur και erasum esse || 16 μένῃ] η in ras A || 16 — 17 κατὰ τὸ δέον τῆϲ ϲυντάξεωϲ Stadtmueller vidit post κινεῖται traiciendum esse || 17 το τελοϲ δε in ras A2, deinde in exitu versus vestigia κ syllabae, quam A2 hic. erasit et subsequenti versui praescripsit ἐν γὰρ τῷ ἀλλήλουϲ ἔτυψαν τὸ ἔτυψαν πρὸϲ τὴν ἀρκτικὴν ϲύνθεϲιν ἀναφέρεται, ἄλλοι ἔτυψαν ἄλλουϲ, καὶ ἐπεὶ χρεία τῶν διαφόρων πλαγίων πτώϲεων, ἵνα τὰ ϲυνόντα τῶν ῥημάτων τοῦ καταλλήλου τύχῃ, εἰϲ τὸ κλιτικὸν μέροϲ παρελαμβάνοντο, λέγω τὸ τελικόν, ἵνα δεόντωϲ διὰ τὸ ἤκουϲαν γενικὴν ὁμολογήϲῃ, αἰτιατικήν τε ἐν τῷ ἀλλήλουϲ διὰ ~~181 s~~ τὸ ἔτυψαν τι τῶν τοιούτων, καὶ ἔτι ἀλλήλοιϲ διὰ τὸ ἐχαρίϲαντο. πρόδηλον γὰρ πάλιν ὡϲ εἰ ἀνέϲτραπτο ἡ ϲύνθεϲιϲ, ἄκλιτον τὸ μόριον καθειϲτήκει, καθὸ πάλιν οὔτε τὰ ἡνωμένα κινεῖται οὔτε ἡ εὐθεῖα μετὰ τῶν ῥημάτων ἀφίϲταται τῆϲ τοιαύτηϲ ϲυντάξεωϲ.

Utrum ἐαυτῶν ἐαυτοῖς, ἐαυτούς pronomina cum Aristarcho improbanda an cum Habrone defendenda sint.

Ἐπεὶ δὲ καὶ ταῖϲ ϲυνθέτοιϲ ἀντωνυμίαιϲ ἀριθμὸϲ πληθυντικὸϲ c. XXVIII. ϲύνεϲτιν ἐν τρίτοιϲ προϲώποιϲ, οὐ μὴν ἐν πρώτῳ καὶ δευτέρῳ, ἀνάγκη καὶ περὶ τοῦ τοιούτου τὸ δέον παραϲτῆϲαι. Τὸν μὲν οὖν Ἀρίϲταρχόν φαϲι μὴ παραδέχεϲθαι τὰϲ ἐγγενομέναϲ τῶν τρίτων προϲώπων ϲυνθέϲειϲ, καθὸ ἀνέφικτον τὸ ἑνικῶϲ ϲυντεθὲν πρόϲωπον εἰϲ πληθυντικὸν μετατίθεϲθαι, ὡϲ ἔχει τὸ ἑαυτόν τε καὶ ἑαυτούϲ, ἔτι ἐπιμαρτυρόμενον nominativo ubique opus est. obliquorum vero varietas exigitur varietate verborum. etenim si nominativus fini assignatus esset, vox reciproca esset indeclinabilis, quia nec priores vocum compositarum partes umquam declinari possunt, nec nominativum cum verbis coniunctum in alium casum mutare licet. ARGVM. § 150. lam dicendum est de plurali numero pronominum compositorum tertiae personae. Atque Aristarchus improbavit ἑαυτῶν, quia censebat compositum, quod formam singularis numeri continet, non posse in pluralem verti, adiciens figuras compositas plurativas primae et secundae personae (ἐμαυτῶν, ϲαυτῶν) non usurpari atque etiam Homeri usum proferens, qui ϲφέαϲ αὐτούϲ dixit, non ἑαυτούϲ. TESTIM. ET ADN. EXEG. 1 πρὸϲ τὴν ἀρκτικὴν ϲύνθεϲιν. ad priorem partem compositionis verbum refertur, quia illic latet subiectum. — 4 παρελαμβάνοντο, scil αἱ διάφοροι πτώϲειϲ. — 5 ad ὁμολογήϲῃ cfr Adn. exeg. ad 86, 1 huius ed. — 8 τὰ ἡνωμένα, priores partes vocum compositarum. — 8—nominativus cum verb coniunctus numquam deserit hanc constructionem, i. e. semper 0pus est nominativo in verborum constructione — 10—p 245, 5 cfr de pron. 71, 20— 29: Ἑξῆϲ ῥητέον περὶ τοῦ ἀριθμοῦ τῶν ϲυνθέτων, εἰ δεόντωϲ τὰ μὲν τρίτα ἀφ’ ἑνικῆϲ ϲυντάξεωϲ εἰϲ πληθυντικὰ προάγεται· ἑαυτούϲ γὰρ καὶ ἑαυτῶν· τὰ δὲ πρῶτα καὶ δεύτερα ADN. CRIT., DISCR. SCR. IN Ab. 1 τῷ] το A. |το ετυψαν uncis inclusit A 3 τὰ] alterum ductum α litterae in ras scripsit A || 4 κλιτικὸν b cum s, restituit Ellebode, κλητικον A, ληκτικὸν coniecerat Sophianus |παρελαμβανοντο A1, παραλαμβάνονται A2b | λέγω] fol 42r A | δεόντωϲ fortasse ante παρελαμβάνοντο ponendum est, ut coniecit Stadtmueller || 5 post γενικὴν addenda esse ἐν τῷ ἀλλήλων ci. Bekker in adn. || 6 post καὶ ἔτι add δοτικὴν ἐν τῷ b cum Porto | εχαρηϲαντο A || 7 ανεϲτραπτο A1, ἀντέϲτραπτο A2b. cfr 79, 22. 129,5.138,5 || 8 καθιϲτηκει A. || 11 posterius ἐν om A1, add A || 12 καὶ om A1 b, add A || 13 φαϲι om A1, add A2 παραδεχεϲθαι A1, παραδέξαϲθαι A2b | ἐγγενομέναϲ A2 b, εγγινομεναϲ A1 || 14 το in A. rasura factum ex τα vel τω || 15 μετατατιθεϲθαι A. |ἑαυτόν] ε A. habet in ras atque ante hanc vocem quinque fere litterae erasse sunt, quarum ultimae τω fuisse videntur επιμαρτυρομενον A1, επιμαρτυρουμενον A2b 181 b τὴν τοῦ πρώτου καὶ δευτέρου προϲώπου χρῆϲιν, ἥτιϲ οὐ γενομένη διήλεγχε τὴν κατὰ τὸ τρίτον οὐ δεόντωϲ γινομένην ϲύνθεϲιν, καὶ ἐκ τρίτου παρατιθέμενον τὴν Ὁμηρικὴν χρῆϲιν· πρὸϲ γὰρ ἀκολουθίαν τὴν τοῦ ἡμέαϲ αὐτούϲ καὶ ὑμέαϲ αὐτούϲ ἦν πάλιν τρίτου προϲώπου τὸ ϲφέαϲ αὐτούϲ.

Ὅ γε μὴν Ἄβρων πειρᾶται τοὺϲ τοιούτουϲ λόγουϲ ἀναϲκευάζειν τὴν χρῆϲιν ἐπάγων καὶ ταύτην πιϲτούμενοϲ ἐκ παραθέϲεων Πλατωνικῶν· καὶ ὡϲ ἔνδεκτον εἶναι ἀπὸ ἑνικῆϲ ϲυνθέϲεωϲ γίνεϲθαι ~~182 s~~ πληθυντικὸν ἀριθμόν, ὅπου γε καὶ τὸ ἑνδέκατον ϲυντεθὲν ἀποτελεῖ τὸ ἑνδεκάτουϲ πληθυντικόν. «οὐ μήν», φηϲίν, «εἀνάγκη τὸ ἐν τρίτῳ γενόμένον ARGVM. § 151. Habro autem has rationes refutare conatur usu allato et confirmato exemplis ex Platone philosopho petitis. additque nihil obstare, quin ex compositione singularis numeri plurativa forma fingatur, velut ἑνδέκατοι ex ἑνδέκατοϲ. nec debere tertiae personae formis respondere formas primae et secundae, sicut ne tertiae quidem forma ficta est ubicumque exstent formae personae οὐκέτι. Τὸν μὲν οὖν Ἀρίϲταρχον ἐπιμέμφεϲθαί φαϲι τὰ ϲχήματα, καθὸ ἀφ’ ἑνικῆϲ ϲυντάξεωϲ τῆϲ ἑαυτόν πληθυντικὴ ἐγένετο ἑαυτούϲ, μάρτυρά τε ἐπάγεϲθαι τὸν ποιητήν, «παῤ ᾧ τὰ τοῦ Ἑλληιϲμοῦ ἠκρίβωται, ἐν οἶϲ πάντοτε ἐν διαλύϲαι ἐϲτὶ τὰ τρίτα, ὁμοίωϲ τοῖϲ πρώτοιϲ καὶ δευτέροιϲ, ϲφᾶϲ αὐτούϲ καὶ ϲφῶν αὐτῶν. πρὸϲ οἶϲ καὶ τῶν πρώτων καὶ δευτέρων οὐκ ὄντων ἐν ϲυνθέϲει πληθυντικῇ, ἐξ ἀνάγκηϲ καὶ τοῖϲ τρίτοιϲ παρηκολούθει ταὐτόν» vide etiam Lehrsii qu. ep. 114. TESTIM. ET ADN. EXEG. 6—p 246, 12 cfr de pron. 71, 29: πρὸϲ ὅν (scil Ἀρίϲταρχον) οἱ ἀντιλέγοντέϲ φαϲιν, ὡϲ καὶ ἀφ’ ἑνικῆϲ ϲυνθέϲεωϲ τῆϲ ἑνδέκατοϲ τὸ ἑνδέκατοι πληθυντικὸν ἐγίνετο, τήν τε χρῆϲιν ὡϲ ὑγιῆ πϲτοῦνται διὰ τῶν Πλατωνικῶν παραδειγμάτων· τάϲ τε κατὰ τὸ τρίτον πρόϲωπον πολλάκιϲ διαφεύγειν ⟨τὰ〉 τῶν κατὰ τὸ πρῶτον καὶ δεύτερον. «δυϊκαὶ γοῦν εἰϲὶν εὐθεῖαι πρώτου καὶ δευτέρου προϲώπου, ἀλλ᾿ οὐκέτι καὶ τρίτου. τί οὖν θαυμαϲτόν, εἰ καὶ τρίτου εἰϲί, πρώτου καὶ δευτέρου οὐκ οὐϲῶν; ἄλλωϲ τε καὶ ἄλλαι λέξειϲ κατὰ τύχην ἐϲιγήθηϲαν· οὕτω καὶ αἱ προκείμεναι.» —6 Ἅβρων, scil ἐν τῷ περὶ ἀντωνυμίαϲ, ex qno libro omnia sumpta sunt, quae Ap. de huius technici opinionibus profert: vide 60,10 (ubi index libri legitur), 100.19 (hic item refelluntur quae Habro contra Aristarchi sententiam quandam dixerat), 111,3. 119, 6. 220, 16. de pron. 51,9. — 8 Πλατωνικῶν. in libro de pron. 69,19, ubi semel, ἐν Μετοίκοιϲ Πλάτωνοϲ, ἐμαυτόϲ dictum esse Ap. narrat, laudat comicum. hic vero Πλατωνικὰϲ παραθέϲειϲ apparet esse exempla ex philosophi dialogis, quem saepius laudat quam alios prosae orationis scriptores: praeter hunc locum etiam de pron. 8, 5. 56,18. 72,18. 76, 2. 82,14. non nominato auctoris nomine usurpat Critonis locum supra 42, 5. ADN. CRIT., DISCR. SCR. IN Ab. 2 γινομενην A1, γενομένην A2 b | κἀκ A2 b 4 και υμεαϲ αυτουϲ ab A1 omissum add A2 in mg | ἦν] η A1, corr A || 6 γε μἡν in ras A2, A1 videtur pro illis repetivisse ϲφεαϲ, nam dispicitur etiamnunc φ littera | λολογουϲ A || 8 εἶναι] Sylburg: congruentius indicativo modo ἐϲτιν. sed cfr 68,1 || 9 πληθυντικων A. | ενδεκατον A, ἑνδέκατοϲ Soph. b 10 prius το in A resura factum ex τουϲ? | ex ενδεκατουϲ in A rasura factum ενδεκατοι, quod b recepit atque Sophianus quoque voluit. at accusativos ἑνδέκατον et ἑνδεκάτουϲ fortasse praetulit Habro, quia comparabat ἑαυτόν, ἑαυτούϲ πληθυντικόν] finale v in ras A2 | τριτω ex τριτον fecit ipsa prima manus in A πάντωϲ καὶ ἐν πρώτῳ καὶ ἐν δευτέρῳ ~~προϲώπῳ~~ γίνεϲθαι», τουτέϲτι τὸ μὴ πάντωϲ ἐξακολουθῆϲαι τῷ ἑαυτῶν ἢ ἑαυτούϲ τὸ ἐμαυτῶν ἢ ἐμαυτούϲ, «εἴγε καὶ τὰ ἐν τοῖϲ πρώτοιϲ καὶ δευτέροιϲ γινόμενα οὐ πάντωϲ καὶ ἐν τρίτοιϲ· εἰϲὶν γοῦν πρώτου καὶ δευτέρου προϲώπου δυϊκαὶ ὀρθῆϲ πτώϲεωϲ, οὐ μὴν τρίτου». εἰ καὶ φαίνεται ὅτι εἰϲ τὸ τοιοῦτο κἀκεῖνο ἂν προϲήγαγεν 1. τὸ ὡϲ ἡ ἐκεῖνόϲ ἐϲτιν ἐν τρίτοιϲ, οὐ μὴν ϲύζυγοι ταύτηϲ κατὰ πρῶτον καὶ δεύτερον, ἡ αὐτόϲ, ἡ οὗτοϲ, ἡ μίν. — 2. καὶ ὅϲαι μὲν ἐν πρώτῳ καὶ δευτέρῳ δυϊκαί, ὀρθοτονοῦνται, αἱ δὲ κατὰ τὸ τρίτον μόνωϲ ἐγκλιτικαί. — 3. καὶ κτητικαὶ εἰϲὶν πρώτου καὶ δευτέρου δυικαί, οὐ μὴν τρίτου. — φηϲὶ δέ που κἀκεῖνο, ὡϲ κατὰ 182 b τύχην τινὰ ἡ χρῆϲιϲ παρεώϲατο, καὶ οὐδὲν ἐμποδὼν ταὐτὸν παρηκολουθηκέναι ταῖϲ ϲυνθέτοιϲ ἀντωνυμίαιϲ.

primae st seenndas qmbδns argumentis iure HSabro adiecissεt 1. ἐκενοϲ, αὐτόϲ, οὖτοϲ, μίν pronomine cerere vocibus quae eis respondeant in prima et secunda persona [etque4 inter se rependent οὖ ἐμοῦ ϲοῦ, οἶ ἔμοί ϲοί, ἕ ἐμέ ϲέ), -- 2. dualis numeri formes in l et H pers.rectotenore proferri, in tertia inelimato, - Β. possessiva pronomina ex duali personalium pimae et secundae personsε, nec tamen terfSae icta esse. - ac dicit Habro ipse alicubi hoc quoque: usum re- pudiasse saepius formes sliquοt fortuito idque accidisse etiam pronominibus composiis μuεatiee I et RI personae]. rssrε. er Ana. exso. B οὐ μὴν τρίτου. eft 183, 6 ibique testimonia -- 10 οὐ μὴν τρίτου cr 183. 17 et de pron. 111, 5-16 cum comm. HSSehneideri. Ans.ωε,msca.sϲs.mAb.ablin.Β rs A l..CBb (videAdn.crit.191,4huiused.). 1 προϲώπῳ post δευτέρῳ add Abo, sed induit ipsa prims manus in cod. γίνεϲθαι om A, add b cum et 5 2 τουτεϲτι τὸ μή παντωϲ εξακολουθηϲαι A, τουτέϲτιν οὐ μὴ πάντωϲ ἔξακολουθήϲει b, quod Sophianum coniecisse legimus in ng s, sed in m nullum huius correctionis vestigium: in verborum contestu ibi legitur τὸ μὴ πάντωϲ ἐξακολουθήϲεται, in ng Soph. adscripsit ἐξακολουθῆϲαι 2—3 τὸ εμαυτον η εμαυτουϲ A, τὸ ἐμαυτοῦ ἐμαυτῶν x, sed Soph. ϲ supra oῦ add, τὸ ἐμαυτούϲ ἐμαυτῶν b β 3 ante εἴγε add |ὴ ϲαυτούϲ] bd, 5 ϲαυτὸν x, sed supra scripsit ουϲ Sophisnus ab τὰ articulo deteriores codieea l. CB in ordinem redeunt, qui post τὰ inserunt δ’ τοϲ om L γενόμενα A2C || 5 δυικὰ L 5 16 τρίτου -μὴν om C β 5 εἰ A, [εἰ] b cum s( fortasse mo εἰ κxὶ scribendum est εἰτα 1 ὰ- 8 καὶ φαίνεται -ἐγκλιτικαί eicienda censet AΒnttmemn 1 θ τοιοῦτο om omnes praeter Ab | προϲήγαγεν τὸ A, προϲήγαγε L, προϲηγάγετο Lb, προϲηγάγετο τὸ B. ad τὸ ὡϲ cfr 79.1 τὸ ὅτι post προϲήγαγεν intercidisse videtur εἰκότωϲ vel tale quid 1 6 - 8 οὐ μὴν ⟨ὡϲ ἰ) ϲύζυγοι ταύτηϲ ϲκαὶ) κατὰ πρῶτον καὶ δεύτερον, ἡ αὐτόϲ, ἡ οὕτοϲ Γἡ μίν) HSehneider scribi vυlt comm. ad l. de pron. 84, 2 conl. de pr. 5,10seqq. at hic est verbοorum sensns: pronomina ἐκεῖνοϲ voci forma simlia non estgmt in pers. l et D 1 κατὰ om B ente πρῶτον et ante δεύτερον add τὸ L l 7—8 ἡ αὐτόϲ -μίν si eddidit Apohlonius ipse, videtur ante ἡ αὐτόϲ intercidisse ille quid: καὶ ὁμοίωϲ 1 8 ὀρθοτονοῦνται in codd et edd. legiturpost ὅϲαι μέν, Portus recte traiecit. Soph.coniecit ὡϲ αἰ μὲν ὀρθοτονοῦνται, αἰ ἔν πρ.καὶ δ.δυικϲzί, αἰ δὲ, quod probavit HSchneider 10 φαϲ LB |11 ante τχην add τὴν L | παρεώϲατο] fol 42v A. εμποδον AL , ἐμποδὼν CBh ταὸτὸ CB c. XXIX.

Ὑπέρ γε μὴν τοῦ Ἀριϲτάρχου ἔϲτιν φάναι ὡϲ οὐ ϲυνεῖδε τὸ πρὸϲ αὐτοῦ εἰρημένον. οὐ γὰρ ἐν ἀγνοίᾳ ἦν τοῦ ἑνδέκατοι, οὐδ’ ὅτι ~~183 s~~ ἀπὸ ἑνικῆϲ ϲυνθέϲεωϲ πληθυντικὸν γίνεται. ἔϲτι γὰρ ἐπινοῆϲαι τὸ πρὸϲ αὐτοῦ διαπορηθὲν οὕτωϲ. εἴπερ ἐκ δύο ἑνικῶν ϲυνέϲτηκεν τὸ ἑαυτόν, καὶ δύο ἑνικὰ ἐπὶ ἓν πρόϲωπον ϲυντείνει διάθεϲιν δηλοῦν τὴν ἐξ ἑαυτοῦ εἰϲ ἑαυτό, πῶϲ ἐκ τοῦ τοιούτου πλήθουϲ παρέμφαϲιϲ ἂν γένοιτο, τῆϲ μὲν κατ’ ἀρχὴν ϲυνθέϲεωϲ ἑνικὸν ἀριθμὸν ὑπαγορευούϲηϲ, τῆϲ δὲ κατὰ τὸ τέλοϲ πληθυντικόν;

Οὐ γάρ ἐϲτιν ὅμοιον τὸ ἑνδέκατοϲ καὶ ἑνδέκατοι· δύο γὰρ ὑποκειμένων παρέμπτωϲίϲ ἐϲτιν ἐν τῷ ἕνδεκα· μετὰ γὰρ δέκα εἷϲ. οὕτωϲ ἔχει καὶ τὸ ἑνδέκατοι· πάλιν γὰρ μετὰ δέκα οἱ πλείουϲ ὑπὸ τάξιν τὴν τοῦ ἕνδεκα ἐξαριθμούμενοι μετέϲχον τοῦ καλεῖϲθαι ἑνδέκατοι. «Ἀλλά», φήϲει τιϲ, «πῶϲ τοῦ ἑνὸϲ Aaαvκ. β 1ξ2. Alnon intelledit Βabro Aristarchi verba. difθeultss,quam iBi ἑαυτούϲ forma et nimiles habδere videbantur, in eo posita est, quod ἑαυτόν dues vοcεs dingdlaxis numeri continet, quae ad umam eandemque personam per- finent. iam perversum videtur, talem compositionem ita fecterε, ut prio pars siagddarem numerum denotet, posteior pluralem. Aser. β 1ξξ, Meque comparate licet ἑνδέκατοι. nem ἕνδεκα voce non mum, ssd duo mbiscta sgmifcsntur, et decem homines et post decem unus. ita rssrκ.sr μnm. exso. -p 248, 8 e2 de pron. 72, 4 -6.20-31: ~λ’ἔμοιγε δοκε ὁ τοῦ Ἀριϲτάρχου λόγοϲ κριτικώτεροϲ εἶναι, ἔχοι δ’ ἂν οὕτω τὰ τῆϲ ἐπι- κρίϲεωϲ . . . εἈπὸ ἑνικῶν ϲυνθέϲεων πληθυντικαὶ ἐκφοραὶ γίνονται κατὰ τὸ τέλοϲ, ἀνδροφόνοϲ ἀνδροφόνοι, ἑνδέκατοϲ ἑνδέκατοι. ὅθεν καὶ ἀπὸ τοῦ ἑαυτόν τὸ ἔϲωτούϲ πεϲeταυ. Οὐδὲν γὰρ κωλῦον τὰ προκείμενα εἰϲ πλῆθοϲ μετάγειν· ἐν δυϲὶ γὰρ προϲώποιϲ καϲτον αὐτῶν ἀκούεται. ὁ γὰρ ἄνδρα φονεύϲαϲ ἢ ὁ μετὰ δέκα εἰϲ οἱ μετὰ δέκα aλείονεϲ ἀνεμποδίϲτωϲ εἶχον τὸ ἕτερον τῶν προϲώπων πλθυντικόν τὸ μέντοι τῆϲ ἀντωυμίαϲ ϲχῆμα ἠδυνάτει, ξτε δὴ καθ’ ἑνὸϲ καὶ τοῦ αὐτοῦ προϲώπου λαμβανόμενον, κατὰ μὲν τὸ τέλοϲ τῆϲ ϲυνθέϲεωϲ εἰϲ πλῆθοϲ μετά- γεϲθαι, κατὰ δὲ τὸ ρχον εἰϲ ἕν, ἐπεὶ ἕνεκα τούτου ἔνκὸν καὶ aληθυντκὸν ἐνοeτο διὰ μιᾶϲ φωνῆϲ κο6’ ἔνὸϲ κxὶ τοῦ αὐτοῦ προϲώπου, θπερ ἄλογον. - 1 οὐ ϲυνεῖδε, seii Habro, πρὸϲ αὐτοῦ, seii sb Aristarcho. - πλήθουϲ pendet ex παρέμφαϲιϲ nomSne - 7 8β τϲ ϲυνθέϲεωϲ κατ’ ἀρχὴν μὲν . . . κατὰ δὲ τὸ τλοϲ. - 8-16 δύο ὑποειμένων παρέμπτωϲίϲ ἔϲτιν, quis δύο ὑποκείμενα παρ’ ἀλλἡλοιϲ ἔνεϲτιν ἕε τῷ ἕνδεκα, ut 259,5 διϲϲὸν πρόϲωπον ππαρεμsίπτειν fieinr. sibi παρέμnτωαϲ εἰ ππαρεμntπταν dicuntuz de accesdfonbδus, interpoεitonibδus, vide Adn. crit. ad 22.5 εἰ Adn. ex. ad 189,4 huius ed. - 11 -12 μετὰ δέκα -ἐνδέ- κατοιι. βεεs, qu4 χm6 decem smquufεr, si ία emeras κr s3 oεfeni sdeedmο eκἔeientur i. ε. si huius ordinis sunt), nmcspantωr uadεcimi. Ans. emr., maοa. scm. im. AL.BBb. 1 πέρ] fol 107r L Γϲυνιδε A, cυνοιδε L. β 2 ν om Β 1 8 πληθυντικὸν A, πληθυντικὴ L, aληθυντικὴ παρέμφαϲιϲ LBb | γίνεται delevit L 1 4 post πρὸϲ rasura in A. αὐτοῦ] posterius υ in res A post εἶπερ in A erasum εἰ | 6 ἑωυτό A b, ἑαυτὸν Al.ζB Β posterius τὸ ALb, τφ CB 1 9-16 ἔν τφ ἐνδεκα add Lhlig β 16 post γὰρ videtur τὸ erasum esse in A. | 11 oί B quem emendationem probaveremt Schoe- mnm εἰ HξSchneider comm. 100~, q ALb( Portus ci. δέκα εἰϲ 5 πλείουϲ ἕνδεκα SSchoemnnn et ΒSehnεidεr, δέκα AlCBb ἀριθμούμενοι LCB 18 ἐγκαλεκκθαι B φήϲι Lb, φηϲι , φαϲι B τοῦ om L, add P 12- 248, 2 λλά-δνόματά ἐϲτν AΒuttmann eicit, ut quψe βlane idem atque ἐγκειμένου ἔμφαϲιϲ δευτέρου πληθυντικοῦ γίνεται;» πρόϲκειται ὅτι τάξεωϲ ὀνόματά ἐϲτιν. — ἄλλωϲ τε αἱ δύο προϲώπων ἐμφατικαὶ ϲυνθέϲειϲ καὶ ἐξ ἑνικῆϲ ϲυνθέϲεωϲ πλῆθοϲ ὑπαγορεύουϲιν καὶ ἐκ πληθυντικῶν ἓν παρεμφαίνουϲιν· τὸ γὰρ φιλάνθρωποϲ ἑνικῶϲ ϲυντεθὲν πλῆθοϲ ὑπαγορεύει, καὶ ἐκ τῶν ἐναντίων πληθυντικῶϲ λεγόμενον τὸ φιλοπλάτωνεϲ ἕνα τὸν Πλάτωνα ϲημαίνει. οὐ δὴ οὖν παρηλλαγμένον καὶ τὸ 183 b ἑνδέκατοι ἐξ ἑνικῆϲ ϲυνθέϲεωϲ πλέον τι παραϲτῆϲαι· διάφορα γὰρ τὰ πρόϲωπα. ὅπερ οὐκ ἐνεχώρει ἐπὶ τῆϲ ἑαυτόν· ὡϲ γὰρ εἴπομεν, ἓν καὶ τὸ αὐτὸ πρόϲωπον.

Πῶϲ δ’ οὐχὶ εὔηθεϲ φάναι ἔλλειψιν κατὰ τύχην γεγενῆϲθαι ~~184 s~~ τοῦ τρίτου προϲώπου κατ᾿ εὐθεῖαν πτῶϲιν; λέγω ἐπὶ τοῦ δυϊκοῦ ἀριθμοῦ. φυϲικώτερον γὰρ ἡ ἀντωνυμία ἀπέϲτη, εἴγε οὐδέτεροϲ τῶν τόνων etiam plures, qui ordini undecimo adnumerantur.plursli forma nominari possunt ἑνδέκατοι. ac iqnis dicet, quomodo possit in ἑνδέκατοι voce, in qua notatio unius inest, subδici notatio secundi ὑποκειμένου, quod plurativum est, respondebimus nos addidisse, ἑνδέκατοϲ et ἑνδέκατοι voces esse nomina ordinslis. - praeterea animadvertendum est compositiones, quae non ad unam, sed ad dues personas [sel potius duas otones persendles] pertinent, posse mclitudinem signifcsre stiam, ubi singulari numero proferuntmr, et unum aliquid, nbi plurali: nam φιλάνθρωποϲ [n quo inest notro amic et sotio homia4sl nominatur unus qui mudtos homines amet, φιλοπλάτωνεϲ n quo dnsust sotuones emιci et Patomss nuncupentur multi qui unam Petonem diligunt. itaque optimo inore ἑνδέκατοι quoque, quod ad divαrsas personas perfdnet, mulStudinem denotat, quamquam prior pars est numexi singdlaris. ἑαυτόν sero denotat unam eandemque personam [quomobrem in nuemrum ylurddlem frαaere non debeδαt]. μααvκ. β 154. uod autem Habro dixit, fortuito pronominis personalis IΙ personae dualis numeri nominativum ictum non esse, absurdum est. necessario deest hssc forma, cum nec recto tenore proferri potuerit (nam dualis pronomoinis rxseκ.sr Ans. exse. I ad δευτέρου πληθυντ. mente supplendum ὑποκειμένου conl. l. 2 pag.sntec. δύο ὑποκειμένων. - πρόϲκειται α noδasαddetum est referen- dum ad illa δπὸ τdξιν τπν τοῦ ἕνδεκα ἐξαρ. τάξεωϲ ὀνόματα, nomina εdiαλa, vel ut noa dicimus numeri οrdinsles. quorum pa te maxima notatur non unus numerus, sed plures. - θ οὐ παρηλλαγμένον ἐϲτί, os ddsropa4, eiusdem gemere est, ut 143.55. ἑνδέκατοι cum φλοπλάτωνεϲ comparatur, quia utrumque plures εignifcst,qusmoquam notio unius inest. - 1θ φάναι. hoc diii Βabro,vide 181,20. antecedentia dicant et ex a1gumento margini adscripto cta videantur ἀλὰ φήϲει τιϲ praemissa esse, ut nserta conecterentur eum ceteris Ans. eur., moses. scs. im Al.CBb. 1 ἐγκειμένη 1.B δευτέρου om A b, add A~, ἕτερον LB, ἑτέρου Sophianus et Βῶῶlebode | πληθυντικοῦ A b, A ου in ων mutait, πληθυντικὸν l.B. nomen eici vcloit Βllebode | γίνεται om A. , add A προϲκειται A , sed εἰ in ras ab A (quid A pro εἰ scripserit non lique), πρόκειται L. Bb ente ὅτι add o5ν CBb β 2 sn ὅνομα,ut eubiectum. hdins enontisti ἐνδέκατοιtantum sit2 ἅλωϲ] fol 167ν l. ἐμφαντικοὶ LBb, in A ν erasum ϲυνθέϲειϲ A radendo et corrigendo fecit ex ϲυντεθέϲαι 3—4 ἕν παρεμφαίνουϲι l. Bb, εμπαρεμφαινουϲιν A, sed prius μ A ex ν feeit 4 ἐνικὸν L | φλοπλάτων 1 7 pro πλέον HSehneider sλῆθοϲ mavult 8 ἑαυτῶν B, in L ἑαυτὸν ex illo facum (ὡϲ γὰρ in adn. Βekker, ὅϲπερ AL, φϲ Bb β 11 ἕε em LB 12 οὐδέτερον B τὸν τόνον omnes praeter b αὐτῆϲ παρεδέχετο, οὔτε ὁ ὀρθοτονούμενοϲ, ὅτι τρίτου προϲώπου δυϊκαῖϲ παρείπετο τὸ μόνωϲ ἐγκλίνεϲθαι, οὔτε ὁ ἐγκλιτικόϲ, εἴγε ἀδύνατον εὐθείαϲ πτώϲεωϲ ἐγκλιτικὴν εὑρέϲθαι ἀντωνυμίαν. (ἡ γοῦν βιαϲθεῖϲ πρὸϲ Δωριέων, ἅμα τῷ ἐγκλιθῆναι παρεῖϲα τὴν οὐ δυναμένην ἐγκλιθῆναι πτῶϲιν, μεταπίπτει εἰϲ τὴν ϲυγγενῆ αἰτιατικήν.)

Κτητική γε μὴν τρίτου προϲώπου δυϊκὴ οὐκ ἐγένετο, οὐχ, ὥϲ τινεϲ ᾠήθηϲαν, ὅτι οὐδὲ τρίτου προϲώπου δυικὴ ἔϲτι γενικῆϲ πτώϲεωϲ, ἀφ’ ἧϲ ἔδει παρῆχθαι τὴν κτητικήν, ἀλλ’ αἱ παρειλημμέναι δοτικαί εἰϲιν ἀντὶ γενικῶν· ἔϲτιν γὰρ καὶ ἕνεκα τῆϲ φωνῆϲ καὶ ἕνεκα τοῦ ϲημαινομένου. οὐ μὴν personalis llI personae semper inclinari debδet), nec inclinato tono pronuntiari (omnis enim nominativus inclinari nequit; τύ Doriensium simul cum οfthotonesi exuit casum nomoinativum). μaovκ. β 1ἀλB, Possessivum autem pronomen dualis numαi lI personae deest non eam ob causam, quia nullus est genetivns tertiae personne duεis numeri, a quo possessivum derivaαi debebat (est enim revera), sed quia nulla Βt derivatio ex formis inclinatis. rxsrκ.xτ Ans. exso. 1 αὐτῆϲ παρεδέχετο. cfr Adn. crit. - 1 - ξ er 134,21- et losnnes Aex. τὸν. παραγγ. 28,34 - Βerodisn. pros. cath. l 475. 11 Liz: αἰ κ τρίτου προϲξπου (scil δυικαὶ) ὀξύνονται πᾶϲαι καὶ ἐγκλίνονται πᾶϲαι, αἰτατικῆϲ μὲν ϲφωέ . .. εὐθεῖα γὰρ τούτου οὐκ ἔϲτ, διότι οὐδεμία ἔϲτιν εὐθεία ἀντωνυμίαϲ ἐγπλινομένηϲ. 3 err 15.12. 120.12. 131,16. de pron. 54,7: ἡ τύ ὀρθῆϲ τάϲεωϲ οὖϲα εὐθεῖαν ϲημαίνει παρὰ Δωριεθϲι . . . ἐγrλινομένη δὲ αἰτιατικὴν . . - Οὐδεμία ἀντωνυμία ἐγιλιθεῖϲα πτώϲεωϲ ἐναλλαγὴν ποιεῖται· ϲημειωτέα οὖν ἡ τὰ ἐγλιτική. - BB-p 2566,2 ad181.27 referenda sunt. cfdepron. 91,21 : ϲόῆλον,ὅτι ἡ κτητικὴ δυϊκ κατὰ ϲτὸ) τοῦ κτήτοροϲ πρόϲωπον (pronomen possessivum quod ex duali pronominis personalis derivatum est) ἀφορμὴν δέδωκε τοῦ τὴν γενικήε τοῦ τρίτου ϲεϲιγῆϲθαι ιita ut ϲφωίν dativus tantum sit, nusquam genetivus). dἰ γὰρ ἀπὸ γενικῆϲ τῆϲ νῶιν νωίτεροϲ καὶ ϲφῶιν ϲφωίτεροϲ, δῆλον ὡϲ καὶ ἀπὸ τῆϲ τοῦ τρίτου γενικῆϲ ἐγίνετο δυῖκόν ὅπερ οὐκ ἔϲτιν. ἔνθεν οὖν τὸ πρωτότυπον τρίτον ἀπαράδεκτον . Ἀλλὰ vπρόϲ γε τοῦτο ῥητέον, ὡϲ οὐχ ἡ τῶν παραγωγῶν ὑποϲτολὴ αἰτία γενήϲεται τοῦ μηδὲ τὰ πρωτότυπα ὑπάρχειν. ἔϲτ γὰρ μυρία, ἅπερ οὐ παρῆκται, τοῦ λόγου ἀπαιτοῦντοϲ . . .~~ τοῦ κτητικοῦ ἔλλειψιϲ εὔλογοϲ, εἴγε πᾶϲα παράγωγοϲ ἀντωνυμία ἀπὸ ὀρΕοτονουμένηϲ πρωτοτύπου ϲχηματίζεται . . . ἡ δὲ μόνωϲ ἔγιλίνεται. lο.Alex. τον.παρ.25.22 - Herod. pros.cath.l p478,22Lts: ἀπὸ τῆϲ τοῦ τρίτου δυικῆϲ οὐ γίνεται κτητκὴ παραγωγἡ, διότι αἰ μὲν τοῦ τρίτου δυικαὶ πᾶϲαι ἐγχλίνονται, ἀπὸ δὲ ἐγιλινομένων οὐ γίνεται κτητικὴ ἀντωνυμία. - 8 παρῆχθαι τὴν κτητικὴν. eft 158,16. 188,4. 8 - 9 ln l. de pron. 91,16 id ipsum sie matum invenimus, quod hic falsum esse iudicetur: ὅλον ὅτι δοτικαί Ans. qmr., masos. scs. is A ,)βb I fort ἐνεδέχετο - neuter αeemmnfus eiuz (i. e. neuter qui ei iadipoterat) lectus erat. ΒΒchneider ci. αὐτῇ παρείπετο post οὕτε add γρ LCBb ( ὁ om A C ante τρίτου add τοῦ CB β 1 -2 δυική αιϲ παρείπετο A, sed η αιϲ πα in ras ab A, A videtur quod supra legitur scripsisse, δυικαί αἰϲ παρείπετο L.CBb β 2 τὸ om CB ὁ om B | dδόνατον] fol 1o8r L. 3 ἐγrλϲιτικὸν |ente ἀντωνυμίαν add εἵν CB ἡ γοῦν] fol 43r A. 1 post βιαϲεϲα add εό Portus 4 τῷ] τὸ A παρεῖϲα] εἰ in ras A , A η 1 τ-ν om B ι 6 ἔγίνετο B ψ 7 ἐϲτιν ἔνικηϲ A. β Β παρῆχθαι τὴν] χθαι τ in res .. habδεt, sed ab ipsa prima mmmm τη κτητική A , corr A παρειλημμέναι] εἰ ex η laetum in L. 8 ἕνεκα τοῦ ϲ.καὶ ἕνεκα τῆϲ φ. C παρήχθη ἐξ αὐτῆϲ κτητικόν, καθότι ὑπεδείξαμεν ἐξ ὀρθοτονουμένων τὰϲ παραγωγὰϲ γίνεϲθαι.

Ἀλλὰ μὴν καὶ ἐν τοῖϲ προειρημένοιϲ εἴρηται ὡϲ δεόντωϲ πλείονεϲ ἐκ πρώτων καὶ δευτέρων ἢ ἐκ τρίτων προϲώπων ἐγένοντο ἀντωνυμίαι. πῶϲ δ’ οὐ δοθήϲεται τὸ ἔλαττον ὑπὸ τοῦ πλείονοϲ διελχεϲθαι, 184 b οὐ μόνον ἐν παραθέϲει τῶν λέξεων, ἀλλὰ καὶ ὅτε ἡ ϲυμπεφωνημένη παρὰ πᾶϲιν ἱϲτορία τὴν παρηλλαγμένην πρόϲ τινοϲ οὐ προϲίεται, καὶ ϲχεδὸν ἐπὶ ἁπάντων τὸ τοιοῦτον ϲυμφωεῖν; οὐ δὴ κατὰ τύχην ~~185 s~~ μaov. ψ 15θ. Praeterea in eis, quae antea disputata sunt, dictum est, numerum pronominum psimae et secundae personae necessario maiorem ess6 quam numerum pronominum leriae. iam vαo plnribοns exemplis norma contine- tur, ad quam pauciora dirigenda sunt (non modo in comparafions vocum diver- sarum sed etiam, ubi ex observatione gmnerali improbantur quae abo singulis scriptoribus sliqusndo conas regulam dicta sunt). itaque nequeunt fortuito plures formas, quam exstant, suppressae esse contrarium potest feri. [ergo noa loe putare cusu αccdtsse, u4 ἐμαυτῶν, ϲεαυτῶν, ceierae muretieae fsesαe coεm- postae et PI persemae πen agerentur, contra ngerextur Iδrmae PI personae, . se ae eemsemdαe sunt αἔnoεmes εἰϲι καὶ εἰϲ γενικὴν μεταλαμβάνονται (scil ϲφωίν δ 28, λ 319, θ 402), sed pauHlo ante 89,19 legimus: ἡ δὲ (scil ϲφωίν) γενικῆϲ καὶ δοτικῆϲ, de qua discrepantia vide HζSchneideri comm. ad 89.19 lο.Al. τὸν. παρ. 24, 2 Herod. pros. cath. l 475,15 Liz: γενικῆϲ καὶ δοτικῆϲ ϲφωίν. rssrκ.srAns.sxao 1 ὑπεδείξαμεν: depron.36 27.92,4.111,5. - ξ p2ξ1,2 contra 182, 1 dicta. εἴρηται, scil de pron. 72, 6: παντὶ προῦπτον ὡϲ ἡ πλείων παράθεαϲ τῆϲ ἐλάϲϲονοϲ κανών. ὅΕεν εἰ δεκαδύο ϲχήματα ἐϲιγήθη, πάϲηϲ aτκεωϲ δυικά καὶ πληθυντικὰ πρώτου καί δευτέρου προϲώπου, δηλονότι γενικῆϲ καὶ δοτκῆϲ καὶ αἰτιατικῆϲ, πρὸϲ τρία πληθυντικὰ τρίτου προϲώπου, γενικῆϲ, δοτκῆϲ, αἰτατικῆϲ, πῶϲ οὐχὶ παράλογα τὰ τρία πρὸϲ τὰ δώδεκα . . . πῶϲ οὐχὶ γέλοιον τοϲαύταϲ φωνὰϲ ϲυζύγωϲ κατὰ τύχην ϲεϲγῆϲθαι de cuius lοei dffθeultate aeithmstica vide comm. HSehneideri. et ezr de pron. 25,81. 36.26. de coni. 252,19: τὸ πλέον ἀεὶ ἐπικρατεῖ τοῦ ἐλάττονοϲ. - 6 8 οὐ μόνον-λέξεων cum διελέγχεϲθαι iungenda sunt, sed subsequentia ὅτε-ροϲίετmιaeque ae ϲχεδὸν ἐπ ἀπόντων cum τὸ τοιοῦτο ϲυμφωνεῖνverbia - ἡ υμπεφωνημένη παρὰπᾶϲιν ἱϲτορία. ussseeemiα,oὅὅsereatto quae αpmd omes scrptores par eademque es. - τὴν παρηλλαγμένην. subδaudi λέξιν ex antecedenti λέξεων. nam congruenti apud omnes scriptores observationi opponitux quod ab usu discrepens divit aliquis. - υμφωνεῖν pendet ex πῶϲ οὐ δοθήϲεται, sicat διελέγχεϲθαι. Ans. cmv., mscs. scs. 1s Al. Bb. 1 καθότι] ὅτι in res ampliore L. hebet, ab L7 υπεδειξαμεν A. , ἐπεδείξαμεν A 3Bb, ἀπεδείξαμεν L β Β ante ἀλὰ nonnulla intercidisse putat AHuttmann, quibus subsequentia opposita fuerint. sed ἀλλὰ μὴν καὶ hic ut 151,27 transitum non ad contrariam, sed ad sliam. senteniam significat β 4 πρώτων καὶ δευτέρων ἐκ add hlig. ad pluralem προϲώπων cfr 180,21. 181.18. HSchneider mavυlt scribi μείονεϲ ἐκ τρίτων προ- ϲώπων 1 Βὃ ante ἀντωνυμίαι add αἰ OB ελαττον A. 1 6 ὅr B β 7 παρὰ] fol 108v L A~ παρηiλαγμενην divisit, A ρ in fne versus erasit, subsequenti praeposuit β Β ϲυμφωνn Bb δὴ A L, add τα L, δῆτα CBb πλείονα ϲχήματα δύναται ϲεϲιγῆϲθαι τῶν ὄντων· ὡϲ γὰρ πρόκειται, ἐκ τῶν ἐναντίων δύναται.

ἀλλ’ οὐδ’ ὑπ’ ἀκολουθίαν τὰ ὁπωϲ ἐκλιπόντα ἐϲτίν. γυνῆϲ γοῦν οὔ φαμεν, καὶ οὐ πάντωϲ τὰ τοιαῦτα ϲυνεκλείπει· ἀλλ’ οὐδ’ ὁ μεγάλοϲ, καὶ οὐ πάντα εἰϲ λοϲ λήγοντα ϲυνεξέλιπεν, ἄλλα πλεῖϲτα. πρὸϲ οἷϲ ἀντὶ τούτων ἑτέρα θέϲιϲ ἔϲτιν ἰϲοδυναμοῦϲα, ἡ γυναικόϲ ἀντὶ τοῦ γυνῆϲ, ἡ μέγαϲ ἀντὶ τοῦ μεγάλοϲ, ἡ ὕδωρ ἀντὶ τοῦ ὕδαϲ. πῶϲ οὖν ἡ ἐμαυτῶν καὶ αἱ ἑξῆϲ μετὰ τῶν ϲυνόντων προϲώπων ὡϲ ἐξ ἐπιτάγματοϲ ἀπεώϲθηϲαν καὶ τοῦ κοινοῦ ἔθουϲ καὶ τοῦ παρὰ ποιηταῖϲ; οἷϲ προϲφιλὲϲ μᾶλλον μεταδιώκειν τὸ παρηλλαγμένον τῆϲ ϲυνήθουϲ χρήϲεωϲ. δίδοται γοῦν καὶ ἐν ἀντωνυμίαιϲ ϲέο φάναι αὐτοὺϲ καὶ μίν καὶ ἄλλα πλεῖϲτα.

Aaαvκ. ψ 1B7. neque subo analogiam cadunt quae desunt [sed excptenes sumt), velat nec cum inusitato γυνῆϲ deesse vides omnes in ηϲ desinentes gene- tivοs, nee cum μεγάλοϲ fοrms omnes in λοϲ exeuntes nominatSvοs. quocirca. ineptum est putare, ἐμουτῶν et reliquas lorativss formes compositas peimae εἰ secundae pexsonae omnes extrusas esse et ex commonui et ex poetarum neu, praesertim cum poetae saepios praeferent quod ab conenettndine discrepat. rssrκ. zv Ans. exso. 1 2 ἐκ τῶν ἐναντίων ut 12.26. 182,27. Eayaer ex nom4rarο possum4, sed nem sub anulogεam cαduat quae quomodocumque defcunt. Maht der Es a (egl. 89,M. 1~3,6)) λat bemrὲt, do6 mehrere Eormen μnter den ἔeMfeedem ml Sa ecεeeigen ergαgem sined, somdem es iet dies αε nαtur- ρenἄe Τesse gescheem (egl. I83, e). Ee λana eia solcher Asfal dεrch ιrgead eines ΤP~deremmnd beeerὲt sein (eg. 183, 9). Eαgο ἐκ τῶν ἐναντίων et κατὰ τύχην Hayser inter se opposita pntst. nobδis ad δύναται aut addendum aut mentre supylendum videtur τὰ ἐλἀττονα. 8 7 γυνϲ-ὅδαϲ. eft Ϲhoerob. in Thsod.BI 18.35 Hig.(487.20 ~.), ubi expemitur, quibons quattuor modis ἐπιλιμπάνουϲιν αἰ φωναί γὰρ διὰ ϲημαϲίαν, ἢ δι’ ἀϲυνταξίαν, κατὰ τὸ φορτικόν, ἢ κατὰ τύχην . . . Κατὰ τύχην δὲ, ὡϲ ὅταν εἶπωμεν, ὅτι τοῦ γυνὴ ἡ γενικὴ οὐκ ἔϲιν, λέγω δὴ ἡ γυνῆϲ, οὐδὲ τοῦ ὕδωρ ἡ γενικὴ ἔϲτιν, λέγω δὴ ἡ ὅδωροϲ· ἡ γὰρ γυ- ναικόϲ γενικὴ καὶ ἡ ὅδατοϲ ἑτερόκλιτά εἰϲιν ὡϲ ἀπὸ τοῦ γύναιξ κxὶ ὄαϲ. Ans. mr., nusm. scs. m Al.ϹBb. I ϲχέϲεωϲ et supra scriptum ἥματα ) 2 αλλουδυπακολουθιαν diisit A. , αλλουδυπακολουθιαν A ἀλλ’ οὐ δι’ ἔπακολου-- θίαν LB. pro ἀκολουθίαν HSchneider poscit ἀνακολουθίαν, hac interpretatione usne: eod ne hoc quedem eomtingt4, s4 emαe tπuudslαfαe seb ἀνακολουθίαν cαdan4, t.e. u4 aloyae smαe es desint, εeltm4 γυνῆϲ geneιnus inusfαtus est, sed multi gεnetsci n ηϲ deenentes esep3atur ψ Β ἐκλιπόντα A, sed ε et πον in ras A, ἔιλείποντα ceteri ἐϲτίν om ommes praeter Abo Γ posterius οὖ om A , add A πάντα b 4 οὐδὲ omnes praeter A. post πάντα add τὸ l. Bb λὁϲ A L, οϲ CBb β B ϲυνεξέλιπεν] ξε et ἐν in res A 1 θ κοϲ αντι του γυνῆϲ η habet A ab A in ng τῆϲ pro του Β, ὁ pro ἡ B 7 τὸ ὅδωρ codd. et edd. atque τῆϲ pro τοῦ ALB. τὸ ὅδωρ ἀντ τῆϲ ὕδαϲ orta sunt ex ή(scilθέϲιϲ) ὕδωρ ἀντ τοῦ ὕδαϲ ppsmutatis ariculorum generibus εμαυτον 8, ἔμαυτὸϲ CB αἰ add A2 post ἐξῆϲ add γοῦν ϲαυτὸϲ ἐαυτὸϲ CB ψ 8 ὡϲ om L, add L | ἀπώϲθηϲαν L 10 τὸ παρηλλαγμένον om L, add L γοῦν A b, οῦν ceteri 1 11 ϲέο φάναι Ab, ssd in codice ante ϲ et post una littera erasa et ε in ras scxptum ab A( in L ϲέ φάναι, sed ab ipsa L inductum, in ng ϲφεᾶϲ αὐτοδϲ L in CΒ ϲφέαϲ dine φάναι αὐτοὺϲ i. e. poetas) om b, in ἑαυτοὺϲ mutait L l prius κxὶ. om A , add A ( μίν κ b, ἐψν L (quid L scripserit non liquet), ἐμὶν Ϲ, ὲ μν B Quamobrem ἐμαυτούς et σαυτούς dicta non sint.

Λείπεταί γ’οὖν ἐκεῖνο προϲδιαϲαφῆϲαι, εἴπερ τὸ ϲφέαϲ αὐτούϲ ἀναλογώτερον τοῦ ἑαυτούϲ, τί δή ποτε, καὶ εἰ ἐν ἐλάττονι λόγῳ τὸ ἑαυτούϲ τετόλμηται κατὰ τρίτον πρόϲωπον ἐγγενέϲθαι, — τί μὴ καὶ κατὰ τὸ αὐτὸ ἀκόλουθον καὶ ἐν τῷ ἡμέαϲ αὐτούϲ ἐνεχώρηϲεν, κἂν πάλιν ἐν ἐλάττονι λόγῳ καταγίνηται, τὸ ἐμαυτούϲ, ὁ αὐτὸϲ λόγοϲ καὶ 185 b ἐπὶ τοῦ δευτέρου προϲώπου.

Ἐπιδέδεικται ἐν τοῖϲ προκειμένοιϲ ὡϲ ἐπενοήθηϲαν αἱ ϲύνθετοι ἀντωνυμίαι εἰϲ τὸ μὴ παραδέξαϲθαι διαφόρου προϲώπου ϲύνταξιν, τῶν ἁπλῶν ϲυνταϲϲομένων διαφόροιϲ προϲ — ἦν δὲ κἀκεῖνο ἀληθέϲ ὡϲ ἅπαν πληθυντικὸν πρώτου προϲώπου c. XXX ~~186 s~~ καὶ δευτέρου ϲύλληψιν ἀναδέχεται διαφόρων προϲώπων. τὸ γὰρ ἡμᾶϲ τοιοῦτόν ἐϲτιν, ἐμὲ καὶ ϲὲ κἀκεῖνον, ἢ ἐμὲ καὶ ὑμᾶϲ, ἢ ἐμὲ καὶ αὐτούϲ. ὁ αὐτὸϲ λόγοϲ καὶ ἐπὶ τοῦ δευτέρου· πάλιν γὰρ τὸ ὑμᾶϲ ϲὲ καὶ αὐτούϲ ἐϲτιν. — πῶϲ οὖν ἡ ἐμαυτοῦ ἀντωνυμία καὶ αἱ ϲύζυγοι ἐπιδέξονται ἀριθμὸν μαχόμενον τῷ ἰδιώματι τῆϲ ϲυνθέϲεωϲ, καθὸ διάφορα πρόϲωπα μAaovκ. β 158. Hostat ut declaremus, cur ἑαυτούϲ quidem dictum sit, licet minus rationi et regulae respondeat quam ϲφέαϲ αὐτούϲ, at dicta non sint ἐμαυτούϲ et ϲαυτούϲ, licet non magis rationi repugnent quam ἑαυτούϲ. Aaαvκ 1β8., Demonstravimus compoεits pronomina excogitata esse ut ibi usu1parentur, ubi persona pronomine notata non difrt a persona verbδi e conrsmo simpHicia coniungi cum diversis personis (cem eerὸs quorum sb- ιeeam aha nersona est). - probavimus autem hoc quoque, omnes forme βlorativas pronominum I et ll personae signifcare comprehensionem personarum diversarum, velut ἧμαϲ idem volere potest quod ἐμέ et ϲέ et ἐκεῖνον. -eἀgo pugmst notio pronominum compostorum, quae diversitatem personarum repudiet, eum signicatione pluralis numeri pronominum l et D personae. tertiae vero pronomen numquam in plurali simul primam aut secundam complectitur, sed tertias tentum plures denotet. quocirca terrae pronomen compositum elam in pluralem fecti poterat. rxsrκ xv Ans. sxs. 2 ξ καί εἰ ἐν ἐλάττονι λόγψ-ἐγγενέϲθαι. quaπgam mεore ratoue (ure) αusί sunt ἑαυτούϲ in PP persoa usuεpare 8 vί repetitio est sntseedenfis γί. - Β B cur occupαnertt ἐμαυτούϲ docum promomtnsm ἡμέαϲαὐτούϲαdαndogιαπ δrnaeἑἀυτούϲ. - θέν τοϲ προκειμένοιϲ:175, 7-19. - 81ξὅταν - ἐϲτιν. errPzisc.DΙβ13p5θ4.23H. n Sεrali eeomcepmenem (scil yer- semα βεmα) χαcit αdαrum persetεεεuen, hoc est secsndαrum eei fr4iαεum 6.q.5. Ans. cr., msϲm. scs. 1m Al. Bb. 1 γοῦν codd., οὕν b προδιαϲαφῆϲαι L β 2 dλογώτερον B τοῦ] τὸ A. ab τοῦ inc. fol 09r l. εἰ] η A, ἡ C ελ-- λαττον A. Β post κατὰ add τὸ B ἐγγίνεϲθαι L Γ τί μὴ καὶ ALb, sed A. τι et καί in ras ab A habet, μὴ κωὶ sine v CB 4 αὐτοόϲ om Β ἀνεχξ-- ρηϲε Β ) B λόγῳ] in A λ et γ in ras et ente λ uns vel duae litterae erasae καταγίνεται l.B ἐμαυτούϲ ALb, ἡμαυτούϲ C εἰ L qui supra ἡ addidit ἑαυτούϲ B 1 Β- θ καε Al.ΟBb 6 ἐπδέδεικται A Cb, ἄποδέδεικται B idemque legitur in L, sed ἀπo in ras scriptum ab L ἐν τοῖϲ] fol 43v A ad ἀπο- δέδεικται ὲν τϲϲ πρ.in ng ascripsit L μὲν β 8 κκενo] ἐκeνο L β 1θ post δευτέρου add xx τρίτου B post προϲώπων add Bb 5 πρώτου κα δευτέρου πρώτου καὶ τρίτου (πρώτων καί τρίτων C) 5 δευτέρου καὶ τρίτου Γ ἡμᾶϲ] post μ in A rasura, quae videtur ε delevisse | 11 5 ἐμὲ καὶ ὑμᾶϲ om C 1 12 καε A51. Bb 1 18 ἐμαυτοὺϲ C | ἀντωnυμία] fϲl109ν L. 14 κα6ὸ] o in res A2 νοηθήϲεται, ἐκ ϲυλλήψεωϲ γενόμενα δευτέρου καὶ τρίτου καὶ πρώτου, τό γε μὴν τρίτον πρόϲωπον, ἀπεωϲμένον τῆϲ προειρημένηϲ τηρήϲεωϲ, λέγω τῶν διαφόρων προϲώπων, εὐέφικτον ἔϲχεν τὴν εἰϲ τὸ πληθυντικὸν μετάθεϲιν· ἦν γὰρ ἐκ τῶν αὐτῶν προϲώπων ϲυνεϲτηκόϲ.

Φαίνεται Quibus de causis neque ἡμῦ; nec σφίας cum αὐτούς in unam vocem coaluerint. δ’ ὅτι καὶ κατὰ τὸν προειρημένον λόγον οὐκ ἀπορήϲει τιϲ δι’ ἣν αἰτίαν ἐκ πληθυντικῶν πληθυντικαὶ ϲυνθέϲειϲ οὐκ ἐγένοντο· ἐκ γὰρ τῶν ἁπλῶν πληθυντικῶν ἀντωνυμιῶν ἔϲτιν ἐπινοῆϲαι τὸ μαχόμενον ὡϲ πρὸϲ τὴν 186 b ϲύνθετον ἀντωνυμίαν. εἴπομεν γὰρ ὅτι ἐπιμιξίαι διαφόρων προϲώπων ~~187 s~~ εἰϲὶν ἐν πληθυντικοῖϲ· περιϲϲὸν οὖν τὸ τὰϲ πληθυντικὰϲ ἀντωνυμίαϲ ϲυντίθεϲθαι, ὅπου γε αἱ ἑνικαὶ ἀντωνυμίαι ϲυντεθεῖϲαι παρέμειναν τῷ ἑνικῷ ἀριθμῷ. ἀλλ’ οὐδὲ τὸ ϲφέαϲ αὐτούϲ καὶ τὰ τοιαῦτα, οὐκ ὄντα ἐκ διαφόρων προϲώπων, ϲυνετέθη, καθὸ τὸ ἐϲόμενον ἐξ αὐτῶν εὔχρηϲτον . Asevκ. β 166. Nec minus patet ex sntecedentibns, quam ob cansam ἡμᾶϲ εἰ αὐτούϲ, ὑμᾶϲ et αὐτούϲ, similia non in unam vocem coslnerint. nam com- positio repudiat diversitatem personarum, quam plalis l et Il personae semper notet. perversum igtur esset plurativas horum Tronominum formas componere. singdlares auteMm, qdppe quae singularitatem personerum retineant, componi Hcet ac ne ϲφέαϲ αὐτούϲ quidem vel similia coslnerunt (quamoquam tertias tenum personas signifcent), quia locum compositi pluratiνi pronominis IΙI per- sonae iam ἑαυτούϲ occnpaserat (in quod inre convertmnt illud Βomericum inter- pretes), taque exelnserst coalescentium ϲφέαϲ εἰ αὐτούϲ vocum usum. τasτιm. er Ans. exso. 2 τήρηϲιϲ esus oquendi obsereαtus. item 80, 19 κατὰ τὴν προειρημένην τἡρηϲιν, 130, 7 διηνεκεῖϲ τηρήϲειϲ. B εὐέφικτον est quod Iacee eri potest (ad quod lace pereeri potest), ut 44.26. 299.6. - 8 περιϲϲὸν non solum supervacaneum signifcat. sed pereersun, ut 176, 21 140, 3. - 16 ὅπου γε hic non cansslem vim habet, sed adversativam, ut 16, 18. vide Argum. - 12- 2Bλ4, 1 quam ueihitαten proebere poterat (habitura era) compositio prono- minum ϲφέαϲ et αὐτούϲ, ϲφέων et αὐτῶν, ϲφίϲιν et αὐτοῖϲ, eam occupαverαnt ἑουτούϲ, ἑαυτῶν, ἑαυτοῖϲ. Ans. ca r, mscs. scs. is AL.CBb. 1 γενόμενα Al.B, γινόμενα A Cb post γενόμενα add πρώτου καὶ τρίτου 5 CBb δευτέρου καὶ τρίτου καὶ πρώτου Lhlig, δευτέρου καὶ ′ A, sed x’ in ras abo A , δευτέρου καί πρώτου L, δυτέρου καὶ τρίτου CBb. HSchneiderr comm. 97 rut scribi γενόμενα πρώτου ϲκαὶ .δευτέρου καὶ τρίτου, ἢ πρώτου καὶ δωτέρου, ἢ πρώτου) καὶ τρίτου δευτέρου καὶ τρίτου; sed non necessaria videtur plena enomerstio omnium comprehensio- num, sed soffcere unum exemplum, compρrehensio secundae et tertiae cum prima in ἡμᾶϲ β 2 ἀπωϲμένον L τηρήϲεωϲ] δητήϲεωϲ L, χρήϲεωϲ ci. HSchneider l.l. 3 λέγω] λόγω L εὐέφικτον A δο, sed in codice φ ab A in res οὐκ ἀνέφικτον L. CB, sed οὐκ in L. sb L insertum τὸ om CB 4 ην in res A ( γὸρ] γ εἰ ρ in res A | ἐκ supra add A ϲυνεϲτηκόϲ] inter et ϲ parva rasura in A 1 δ’ scripserat A in fne versus, A erasit et praescripsit idem subο- sequenti verani debebant verbοa ita eollocaxi: φαίνεται δὲ κατὰ τὸν ποειρ. λόγον καὶ ὅτι, sed hoc esset corrigere Apollonium. cfr HSehneider comm. 69 ~ 7 τὸ om l..CB ψ 100 ε] καὶ A L, καὶ αἰ CBb. cticulum in coniunctionem cor- rmptum tum conimctioniadditumesse viditΒSchneider 1 11 ἀριθμῷ] fol110r l. ’ 12 ϲυνετεθη divini A, ϲυνετεθη A post καθὸ add καὶ L ἡ προειληφυῖα πληθυντικὴ προφορὰ περιέγραψεν, εἰϲ ἣν καὶ μεταλαμβάνονται· νονται· ϲφέαϲ αὐτοὺϲ ἀρτύναντεϲ {N 152}, ἑαυτοὺϲ παραϲκευάϲαντεϲ.

De origine pronominum gentitlum ἠμεδαπός et ὀμεδαπος, videntur composita esse ex ἡμῶν aut ὑμῶν et ἴδαφος.

Ἐπεὶ οὖν ἐδείχθηϲαν ἀϲύνθετοι πληθυντικαὶ ἀντωνυμίαι κατὰ c. XXXI. τὸ προειρημένον τήρημα, φέρε καὶ εἰϲ ἐντέλειαν τοῦ λόγου περὶ τοῦ ἡμεδαπόϲ καὶ ὑμεδαπόϲ διαλάβωμεν, ἐπεί τινεϲ οὐδὲ κατ’ ὀλίγον ἐνδοιάζουϲιν ὡϲ παρὰ τὸ ἡμῶν καὶ τὸ ἔδαφοϲ τὰ τῆϲ ϲυνθέϲεωϲ ἀπετελέϲθη. οἶϲ ἄν τιϲ ϲυνηγορήϲειεν μαρτυρόμενοϲ καὶ τὸν ἀπὸ τῆϲ φωνῆϲ λόγον καὶ τὸν ἀπὸ τοῦ δηλουμένου, εἴγε παντὶ ϲυνθέτῳ τὸ τοιοῦτο παρακολουθεῖ. — ἐν γὰρ τῷ μιϲογύνηϲ καὶ τὸ μιϲεῖν ἔγκειται καὶ ἡ Aaαvκ. β 161. Muno ut disputatio de pronominum constructione absolva- tur, disseramus eiam de ἡμεδαπόϲ et ὑμεδrπόϲ vocibus, quae quin ex ἡμῶν, ὑμῶν pronominibδns et ἔδαφοϲ nomine composita sint, nonnulli minime dubitmmt. ac frmari haec sententia videtur et forma vocum et signifcstione. ommis emdm. compositio ex his duobus indiciis, foma εἰ i, dmoscitnr, nec licet compositam appelare vocem, in qua slterurum deest - velut ϲκυτεύϲ, quamquam inest etiam αxsrκ. er μns. sxxo. 4 eft psrsphrasis Diadis a HSεkkero edita p 732: ἑαυτοὺϲ εὐτρεπίϲαντεϲ. - ὃ peMfqam demonsvam est compomt no3 posse εemό- mna prsenπalia pluratieα. 6 τήρημα ut τήρηϲιϲ etiam 143,4. 7- p2Β6θ,4 τινὲϲ-ϲχήματα. cfr de pron. Β1,1Β: τῆϲ αὐτῆϲ ζητήϲεωϲ (ut τηλικοῦτοϲ, τοιοῦτοϲ) τυγχάνει τὸ ἡμεδαπόϲ καὶ ὑμεδαπόϲ, τοῦ δαπέδου ἐδάφουϲ κατά τιναϲ ἐγκειμένου. Α0 I 398.32 (Epimer. Hom ): τηλεδαπόϲ ὄνομα ἐπιθετικόν. τινὲϲ δ’ ψήθηϲαν τὸ ἔδαφοϲ ἐγκeϲθαι. ὀλόγωϲ. παραγωγὴ γάρ ἔϲτι διὰ τοῦ δαποϲ κε ἐπ ἔθνουϲ τθεται. EM 56, 44 τηλεδαπόϲ: οὐχ, ὤϲ τινεϲ, ἔγκειται τὸ ἔδαφοϲ . . . ἀλὰ παραγωγόν ἐϲτ . . . ὡϲ ἡμέτεροϲ ἡμεδαπόϲ καὶ ὑμεδαπόϲ. Eustatb. ad Φ 454 1246, 22 H.: γίνεται δὲ τὸ τηλεδαπόν ἀπὸ τοῦ τῆλε καὶ τοῦ ἔδαφοϲ . . . τοιαύτην δὲ παραγωγὴν ἔχει καὶ τὸ μεδαπόϲ καὶ ἀλλοδαπόϲ. idem ad γ 74 1457, 54: ἔν τῷ ἀλλοδαπόϲ . . . ἔγκειται τὸ ἔδαφοϲ . . . τοῦτο δὲ οἴ παλαιοὶ παρέλκουο καὶ ἐϲ τὸ ἡμεδαπόϲ. Apoll. Soph. sub τηλεδαπόϲ: πόρρωθεν καί ἄλου δαπέδου καὶ (scr. ) dλλου ἐδάφουϲ. fslssm opinionem videatur eliam Βerodianus secutus esse, quia in eis, quae ex Herodiεni Hibro προτάϲεων excerpta semi in schol. A. ad 2657.hoc quoque legitur de ποδαπόϲ:ἔπἔγκειται τὸ ποῖοϲ τῷ δαπέδῳ. sed haec verba abo epitomstore adlecta esse recte Lentsius censet Herod. B 907,13 adn., μns. emmr, msca. scs. im AL. Bb. 1 προφορὰ] πρὸ in res A β 3 οτρυ- ναντεϲ ἄ , αρτυναντεϲ A β B ἐδείχθηϲαν] ἰ δείχθηϲαν L ἀϲύνθετοι] αἰ ϲύν- θετοι codd. et edd., corr HSchneider comm. 53 ec Stadmneller. OSehneidec mus. rhen.lIΙ (1845) 451 scripserat ἡπλέγχθηϲαν αἰ ϲόνθετοι conl. 158,4 hlig voluerat ἀϲύϲτατοι ἐδείχθηϲαν αἰ ϲύνθετοι. post ἀϲύνθετοι HSchneider addi ult αί, quo non opus 6 ϲυντελειαν A. , εντελειαν A β 7 καὶ ὑμεδαπόϲ om L , διαλαβομεν ἄ , corr A ( διολάξωμεν C 8 ενδυαζουϲιν A , corr A β 8 ϲυνη- γορήϲειεν A et abinea ν θnsli b, ϲυνηγορήϲοι LΒ, cυνηγορήϲη C μαρτυρό- . μενοϲ ABb, μαρτυρούμενοϲ A, προϲμαρτυρόμενοϲ L. 1 10 λόγον] fol 44r A. τοιοῦτο A Lb, τοιοῦτον B β 11 τῷ] τὸ A μιϲογυνηϲ ex μιϲεγυνηϲ rasura factum in A. ἡ] τὸ L γυνή, καὶ ἐν τῷ φιλόπονοϲ τὸ φιλεῖν καὶ ὁ πόνοϲ. οὐ γὰρ τὰ ἐν μιᾷ λέξει ἁπλῇ πλείονα ϲημαίνοντα ϲύνθετα, ὡϲ ἐπὶ τοῦ τοξότηϲ, ϲκυτεύϲ, κἂν ἐνέργειαν ϲημαίνῃ τὴν τοῦ τέμνειν, εἰ μὴ καὶ τὴν φωνὴν προϲλάβοι ἐν τῷ ϲκυτοτόμοϲ. — ἐντεῦθεν τὸ Ἀρίϲταρχοϲ καὶ τὰ 187 b τούτῳ ὅμοια κύρια ὄντα πρὸϲ ἐνίων οὐ κατηριθμεῖτο εἰϲ τὰ ϲύνθετα, ~~188 s~~ ὅγι μὴ καὶ τοῖϲ δηλουμένοιϲ ἐκέχρητο. ἀλλ’ ἐπί γε τούτων ἐδείκνυτο ὡϲ ἡ πρώτη ϲύνθεϲιϲ ἐπεκράτει, καθὼϲ ἔχει τὸ is secendi, compositum non est, quia foma synthetica deest stque nomdna propria, quae est Ἀρίϲταρχοϲ εἰ similia, abd nonnullis non adnumerabδsntur com- positis, quia vi compomitorum erent. alin his nominibus propriis non posterioc sensns ususque, sed principalis is apud plerosque grammaficos inre praevlllebat, ut compositis es sscribδerent. iam cum ἡμεδαπόϲ et ὑμεδαπόϲ urumque inἅicium. compositionis habδere videantur, nibil obstat quin composita nuncupentur. et quid revαs senserit technographus, eomoscimus ex reliquiis catholicae apud lo. Mlex. 25, 27 Ι p478.26 Lix): ἀπὸ τῆϲ μῶν καὶ ὑμῶν ἐγένετο ἔθνικὴ παρα- γωγή, ἡμεδαπόϲ καὶ ὑμεδrπόϲ, ατινεϲ ὠξύνθηϲαν τῷ χαρακτῆρι τῶν ὁμοίων, τοῦ ἀλλοδαπόϲ καὶ παντοδαπόϲ καὶ τηλεδαπόϲ. (c r Arcad. 76,16 Schm.) impugnasse compositionem iam Hpaphroditum radit schol. Tοεol.et V se Τ 324 ἀλλοδαπῷ: παραγωγὴ, οὐ ϲόνΕθεϲιϲ, ὡϲ φηϲιν Ἐπαφρόδιτοϲ vg.44 Luenmmm). etiam L 37,37 sub ἀλλοδαπῷ agnoscit παραγωγὴν. (contrariam sententiam eis qnae illic legantur praemittit EM 68.1 sub ἀλλοδαπῆϲ καὶ ἀλλοδαπόϲ.) rzsτε. xv Ans. exse. 4 noli in ἐντεῦθεν ofendere, quia ad proxime ante- cedentia referri nequit. referendum est ad lin.10 sntec.pag. videArgum. - 5B οὐ κατηριθμεῖτο εἰϲ τὰ ϲύνθετα. cvr schol.Mrc.ad Dion.Thrac.379.4 Hgψ.: ὡϲsερ ἔπὶ τῶν ἄλλων εἰδῶν ἢν τινα φωνῇ μόνῃ καὶ οὐ ϲημαινομχῳ παρηγμένα, καὶ λέγομεν ὅτι τὸ Εὐριπίδηϲ καὶ Ἡρψδηϲ φωνῇ μόνῃ καὶ οὐ ϲημαινομένῳ πατρωνυμικά ἐϲτ . . ., οὕτω καὶ ἐπὶ τῶν ϲυνθέτων· τὸ μὲν γὰρ μιϲάνθρωποϲ κυρίωϲ ϲύνθετον, τὸ 5ὲ Ἀγαμέμνων καὶ Φίλιπποϲ καὶ Διόϲκοροϲ καί Ἀρίϲταρχοϲ καί ἁπλόϲ ὅϲα ἐϲτν ἐν sυρίοιϲ ϲύνθετα φωνῇ ϲμόνῃ)καὶοὐϲημαϲίᾳ τὴν ϲύνθεϲινἀνεδέξαντο.-- 6 ὅτι μὴ hic non, ut saepe apud Apollonium, idem valet atque εἰ μή, sed signi- fcat quta nen. μή apud indicativum enuntiati cansslis etiam 31, 26. 206, 22. 209, 27. 263, 9 et 15. 312,1. de adv.171, 23; stque ἐπεὶ μή 129, 26. de pron. 70, 24, de adv. 134, 24. - ἐδείκνυτο: in libro περὶ ϲχημάτων vεν περὶ ϲυνθέτων, qui de coni. 229.12 penfeeto tempore citatux, de pron. 32, 9 futuro: εἰρήϲεται μὲν οὖν ἐντελῶϲ ἐν τῷ περὶ ϲυνθέτων ἡ αἰτία τῆϲ ἀϲυνθεϲίαϲ (scil pronominum ’cum nominibour). Ans. emr., msom. som. 1m A Ι,)βb. I post φιλοπονοϲ in A. καί exesum ὁ] τὸ β 1 -2 oὁ γὸρ -ἄπλ om i-, edd L β 2 πλείονα] fSl11οv L || Β ϲημαίνῃ] posterius η in ras A i 4 προϲλfβοι ἐν] προϲλάβοιε L, προϲλάβοιεν ἐν |τῷ] τὸ A 1post ἐντεῦεν in A. duee vel tres litterae erasae, fortasse καὶ, quod hic peraptum est. ΒStadmneller voluit πfλιν τὸ om L 1 αριϲταρχοϲ dividdt A , ἀρίϲταρχοϲ A β 5 τοότων B καταριθμειται A. , corr A β 6 τοιϲ raeura factum ex τουϲ in A δουλουμενουϲ A ~, corr A εκεχρητο .. in ng habet ab A επει A. β post τὸ add τοῦ L ἀρίϲταρχοϲ Ζεύϲ παρὰ τοῖϲ περὶ Βακχυλίδην {XII 58 Blass.3, fr. 52 Bergk4}, καὶ οὐχ ἡ ἐξ ὑϲτέρου γενομένη ϲυμβολικὴ μετάθεϲιϲ. — ἐγκειμένων οὖν καὶ τῶν φωνῶν καὶ τῶν ϲημαινομένων ἀκώλυτον τὸ φάναι ϲύνθετα τὰ ϲχήματα.

«Ἀλλ’ ἔδει», φαϲίν, «αὐτὰ βαρύνεϲθαι, καθὼϲ ἔχει τὸ ἄξιφοϲ, δύϲριγοϲ, εὔτειχοϲ». τὸ τοιοῦτο δ’ οὐ ϲυνεκτικόν· ἰδοὺ γὰρ καὶ ἐπ’ ἄλλων ϲυνθέϲεων διάφοροι τόνοι ἐγένοντο. ὀξύνεται τὸ εὐτελήϲ, εὐειδήϲ, ἀλλ’ οὐκέτι τὸ εὐμήκηϲ, μεγακήτηϲ, καθὸ τὸ η ἔχει παρεδρευόμενον. Aaαvκ. 1θ2. ,,At debebεnt inquίunt - ἡμεδαπόϲ et ὑμεδαπόϲ bary- tona esse, si composita essent, ut ἄξιφοϲ, δύϲριγοϲ barytona sunt quod argu- mentum non plene expedit rem, οἱ dubitatio nulla relinquatur. nam variat accentus compositorum non solum in ἧϲ sed etiam in oc desinentium, velut rssτκ. sτ Ans. exso. 1- 2 loco supra laudato Βaccbylidis in papyro legi- tur βωμοναριϲταρχουδιοϲ. cfr Athen. II 99 b, qui ipse quoque hunc usum. festatur, sed ad alium refert auctorem: οἴδα δ’ ὅτι καὶ Ϲιμωνίδηϲ που ὁ ποιητὴϲ ἀρίϲταρχον εἰπὲ τὸν Δία καὶ Αἰϲχόλοϲ τὸν Αἴθην ἀγηϲλαον. (vide stiam quos Hekkerus ut similis usus testes laudat Hesych. emb ἀγεολαοϲ et ἀγήϲανδροϲ et Cεllim. Lav. Pallad.130 et Eustathium ad I. Β25 p168.11 .) ad τοϲ περὶ Β. eft Lεhrs qu. ep. 2 et de coni. 177,5: τοῖϲ περὶ τὸν Ἄλκεον. - 8 48 ὑϲτέρου γενομένη ϲυμβολικὴ μετάθεϲιϲ. Schoemsnn Hed. 78. dfe aν ~beenEunft be- ruhemde spatere ἔberragug des ἄνamems ohne Edeecλ4 as fae urprungEiehe Eedeutunπg. eft 314,6 ubi Ἐπίκουροϲ, si proprium nomen est, dicitur υμβολικῶϲ positum esse et additur: ἡ τῆϲ ϲυνθέϲεωϲ πρώτη ϲύνοδόϲ ἐϲτι κατὰ τὴν ἐπιθετικὴν προφοράν, ϲυμβολικώτερόν πωϲ μετατεθειμένη. et de pron. 32, 13: τὰ ϲυντιθέμενα τῶν λέξεων τὸ ἴδιον ϲημαινόμενον φυλάϲϲει, ἐάνπερ μὴ ϲυμβολικῶϲ λαμβάνηται, καθάπερ τὰ κύρια. nomina propria ϲύμβολα ab omnibus accepta eorum hominum sunt, qui sic nominantur. - 6 eft de pron 31,14: ἐβαρύνετο ἆν (scil τὸ ἡμεδα- πόϲ καί ὑμεδαπόϲ) ὁμοίωϲ ποϲ τὸ φυλάξαϲιν οὐδετέροιϲ, ἄϲτεφοϲ, εὔτειχοϲ, δύϲριγοϲ, εἰ παρὰ τὸ ἔδαφοϲ· εἰ δὲ παρὰ τὸ δάπεδον, ὁμοίωϲ τῷ εθτεκνοϲ, εὔμετροϲ, εὐπρὁϲωποϲ (alia nomina ex τεῖχοϲ nomine derivata, quae in οϲ desinunt, congessit Lobeck Perslip. 245. ad δύϲριγοϲ vide efnsdem Phryn. 420). 6 ϲυνεκτικόν de argumento omnia, quae ad demonstrand8m aliquam rem opas sunt, complectente cfr 189.15. de adv. 141.21. 181,16 et ubi super- lativus vocis invenitur synt. 119,16. 201,15. 231.13. de pron. 34, 18. de adv. 182, 9 - 7 8 in eis quae Lentxius ex compluribus fontibοus doctrinae Βero- disneae congesta inter fragmenta prosodiae catolicae 80,26 81,9 recepit, in- vεninntur etiam haec quattuor epitheta: εὐτελήϲ, εὐειδήϲ, εὐμήκηϲ, μεγακήτηϲ. Ans. aur., msοx scs. m AL. Bb. 1 αριϲταρ et χ supra ρ in fne versus A, ἀριϲτάρχου LCΒ, ἀρίϲταρχοϲ b quod iam Sylburg commendaverat. sed corlsto Hacchylidis loco in papyro Londinensi fortasse scribendum ἀριϲτάρχου Διόϲ 2 post καὶ rsεura unias litterae in A B 2 - B οὐχ ἡ] ουχι A, B sine negatione 3 γενομενη A , ϲ add Βni A γινομένη L |μεταθεοιϲ in ras A, A utten- tagio idetur scripsisse μετάληψιϲ. μετάθεϲιϲ defenditur μετατεθειμένη pstticipio 314, 9 β 4 ακολυτον A. Β φαϲίν Ab, φηϲίν LCB dξιφοϲ Ab, εόξιφοϲ 1.B β 6 δόϲριγοϲ om LB εὔτειχοϲ] A videtur υ pro n scripsisse, corr A. vide Testim. |τὸ τοιουτο in A rasura factum ex τω τοιουτω, ν pronomi adiciunt LB ϲυνεκτκόν] εκτκόν in res L 7 εὐτελϲ A, qui η in raa hebet ab A.et B(ἑντλϲ Lb. εdε Teetin. Β ευηδηϲ A. ἔχει]tol111r L τί οὖν ἐμποδίζει τὸ φάναι· τὰ παρὰ τὸ ἔδαφοϲ ϲυντι ὀξύνεται, καθὸ καὶ τὰ παρὰ τὸ ἔργον ἐν τῷ κακοεργό ὑπουργόϲ, εἰ μὴ τὰ ῥήματα προϋπέϲτη, λέγω τὸ ὑπουργῶ καὶ τὰ ὄμοια. — «Ἀλλὰ κοινά», φαϲίν, «αὐτὰ ἔδει εἶναι.» πρὸϲ ὃ ἔϲτιν πάλιν φάναι ὡϲ ἅποξ εἰ δέδοται ἡ ὀξεῖα τάϲιϲ, ϲυνδοθήϲεται καὶ ἡ τοῦ γένουϲ παραλλαγή, εἴγε τὰ κοινὰ καὶ ἐν βαρείᾳ τάϲει ἐϲτί, κακόπαϲτοϲ, δύϲριγοϲ, κακόπαθοϲ.

οὖν κᾳὶ τὰ τῆϲ ἀναϲκευῆϲ ἀκριβέϲτερα, εἰ τῇδέ τιϲ ἀποφαίνοιτο, Firmis argumentis demontratur ἡμεδαπός et ὑμεδαπός esse pronomina derivala. ὡϲ οὐδέποτε ἀντωνυμία πρώτου ἢ δευτέρου προϲώπου ϲυντίθεται 188 b μετὰ ἄλλου μέρουϲ λόγου, καὶ ὡϲ οὐδέποτε πληθυντικὴ ἀντωνυμία ~~189 s~~ ϲυντίθεται· παράγονται γὰρ μᾶλλον αἱ ἀντωνυμίαι ἤπερ ϲυντίθενται dicimus, quod compositum est ex ὑπό et ἔργον (nisi parasyntheton est, ex ὑπουργῶ derivatum). -,,At commomis generis - inquiunt - debebδεnt esse ἡμεδαπόϲ et ὑμεδαπόϲ, i compositione oro essent ~ perperam. nam mutatio genSds concedenda est, si οxytoneεis concessa erit, quia bδsrytona sunt commuis generis, non oxytons. Aaαvκ. β 1θ8, Potest autem refutatio eorum, qui ἡμεδαπόϲ et ὑμεδαπόϲ sntheta esse opinentur, mioribus argummtis feri. numquam enim pronomen. I vν H personne cum elia voce compomiittr, nec umquam componuntur prono- mina βluralis numeri. accedit quod, i ilse voces non derivatae, sed compositae sumt, nec fn nemnum nec in pronomnam numero habai poesunt. nem cui eque in pros. Hiaca ad 57 II 99,21 Lt) legimus: τὰ παρ’οὐδέτερα διϲλαβα εἰϲ oζ λήγοτα, μὴ τῷ η παροληγόμενα, ϲυντθέμενα, εἰϲ ηϲ λήγοντα, ἀρϲενικὰ ὀνόματα ὀξύνεται ἐπιθετικὰ ὄντα, εἰδὸϲ εὐειδήϲ . . . τὸ η παρῃτηϲάμην διὰ τὸ εὐμήκηϲ. - τὸ ῆ ἔχει παρεδρευόμενον, mn paemutima η ~terαm haἔemt. sHbi dicit vocem παρεδρεύεϲθαί τινι, velat μακρᾷ 275,12 et de coni. 237,13( τφ ὲ de adv.143,10 τῷ 5 de adv. 155, 24. 190,17 ϲυμφώνῳ de adv 191, 4. vide Srrzecskam lD 6*. rssrκ. er Ans. exso. - 4 cxv de pron. 31 17 : λλ’ εἰ καὶ τὰ τοῦ τόνου (sci τοῦ ἡμεδαπόϲ καί ὑμεδάπόϲ) παραπεμπτέα, εἴγε καὶ τὰ παρὰ τὸ ἔργον ϲυντιθέμενα Εέμενα ὀξύνεται, μουϲουργόϲ, ἔλεφαντουργόϲ, ὑπουργόϲ, τὰ τοῦ γένουϲ ἀντέκειτο κοινὰ γὰρ ἔδει εἶναι ὁμοίωϲ τοϲ ϲυνθέτοιϲ (deest excnosatdo quae in. symtεci legitur). - 6 εγε -ἐϲτί. quia hoc quoque cemastat, communra esse ὅury- tema. - κακόπαϲτοϲ si scripsit Ap., fortasse eumpsit a posta, quo uic signi- fcstus erat homo κακόγαμοϲ, κακὸν παϲτὸν (θάλαμον) ἔχων. - B καὶ non ad nb - lectum ennnfiati, sed ad totum enuntiatum pertinet. - 8 - 11 cfr de pron. 32,6: ἔτι οὐδεμία ἀντωνυμία μετ’ ὄλου μέρουϲ λόγου ϲυντίθεται ἢ μόνη ἡ αὐτόϲ· πλη- θυντικἡ δὲ οὐδεμία καθόλου. Ans.omr., uasca. scm. m AL. Bb. 1 ἔμποδΙει] εἰ in res A τὸ] τὸ A. , eorx A ὡϲ 2 δξόνεται A , ὅξόνονται L, ὅξόνεϲθαι Bb β Β ente ὑπουργόϲ add κ L ( τὰ ῥήματα in ras L β 4 φηϲίν L 1 6 ἐϲτ τMϲει LΒb post τάϲει add ἡ L κακόπαϲτοϲ A.Β, κακόπατοϲ(mdla ca usP) A et fortasse, ut adt Βεkker, Cκακόπαθοϲ bo, κακόπιϲτοϲ ci.LronksD 602,κακόπλαϲτοϲ Hilgard 7 κακόπαθοϲ in ng add A atqne haboent LB, κακόποθοϲ Ϲ, om tertium exem- plum b 8 εη oὕν] εἰ ουν A, εἴη δ’5ν l.Bb,sed L in ras ab L. de omissione ὄν vocis vide Adn. exeg. ad 64,4 huius ed. | εἰ L. hebet in ampliore rasura ab L τήδε b cum s, τι δὲ A, δὲ CB, totam vocem om L. 1 10-11 μετὰ -- υντΕεται om 11 αἰ om ειπερ AL μετὰ ἄλλου μέρουϲ λόγου, καθάπερ παρὰ τὸ ἐμοῦ ἐμόϲ, νῶιν νωίτεροϲ, ἡμῶν ἡμέτεροϲ. εἰ γὰρ δοθείη τὰ τῆϲ ϲυνθέϲεωϲ, οὐ ϲυϲτήϲεται οὔτε ἐν ἀντωνυμίαιϲ τὰ ϲχήματα οὔτε ἐν ὀνόμαϲιν. εἰ γὰρ ἐν ταῖϲ ϲυνθέϲεϲιν τὰ τέλη ἐπικρατεῖ (εἴγε τὸ μιϲάνθρωποϲ ὄνομα κἂν τὸ μιϲεῖν ῥῆμα ἐνυπάρχει, καὶ τὸ εὐϲεβῶ ῥῆμα κἂν τὸ εὖ ἐπίρημα ἔγκειται, ὁμοίωϲ καὶ τὸ χειρογραφῶ κἂν ἡ χείρ ϲυνυπάρχει· καὶ ἕνεκα τοῦ τοιούτου πᾶν μέροϲ λόγου ἔϲτιν ἐπινοῆϲαι τὸ αὐτό, καὶ ἁπλοῦν καὶ ϲύνθετον, λέγω τὸ δυνάμενον ϲυντεθῆναι, οὐ μὴν τὴν πρόθεϲιν καίτοι ἀπειράκιϲ τοῦ μορίου ϲυντεθειμένου, καθὸ ἡ ϲύνθεϲιϲ ἁπάντοτε αὐτῆϲ ἐν ἀρχῇ ἐϲτιν, ἡ δὲ ἀρχὴ οὐκ ἐπικρατεῖ) — εἰ δὴ τοῦτο ἀληθέϲ, πῶϲ οὐκ ὄνομα τὸ ἡμεδαπόϲ, εἰ τὸ ἔδαφοϲ ἔγκειται; ἀλλὰ πῶϲ ὄνομα τὸ ἀντ’ ὀνόματοϲ παραλαμβανόμενον; πῶϲ ὄνομα ὡριϲμένου προϲώπου διάκριϲιν ποιεῖται, φαμὲν γὰρ ἡμεδαπόϲ καὶ ὑμεδαπόϲ, ἑαυτούϲ τε ἀντονομάζοντεϲ καὶ πρὸϲ οὓϲ ἡ ἀπόταϲιϲ.

οrstionis ps ti ascribδenda sit composita vox, ex eius fne iudicatur. (veut μιϲάνθρωποϲ nomen est, εὐϲεβῶ εἰ χειρογράφῳ verbe. quocirca omnis vox, quem exime vocsbδuli componiti confnst, in eedem orationis parte manet, in qua zat ente compositionem, praeposifio autem, ubδi componitur, deserit praepositionum elasssm, quia sempex in initio vocabulorum componitorum conloesta εεtt.) quae cum ita sint, ἡμεδαπόϲ, si ἔδαφοϲ nomen inest, ipsum quoque nomem est at in nominum numerum referri nequit, quoniam nomen nullum, sicutpronomen, loco nominis ustrpstur, nec ullum, sicat pronomen, disesmere personas potest. τssrκ. er Ans. exso. B - 14 eft de μron. 32,2: πρὸϲ τούτοιϲ εἰϲ ἄπορον περιίϲταται τὸ ϲχῆμα τῆϲ λέξεωϲ οὕτε γὰρ ὄνομα, ἔπεὶ πῶϲ πρώτου προϲξπου καἰ δευτέρου δεικτικόν, ὅπερ ἐν ὀνόματι οὐ παρακολουθε; οὕτε ἀντωνυμία, ἔπεὶ τὰ τέλη τῶν ϲχημάτων ἔπικρατε, ὅὅνομα δὲ τὸ τέλοϲ, ὄνομα ἄρα τὸ ἡμεδαπόϲ. et de pron. B0.2: τὰ τέλη τῶν λέξεων ἐπικρατε κατὰ τὰϲ (υνθέϲειϲ. ῥῆμα γοῦν τὸ δημαγωγῶ καὶ παιδαγωγῶ, καὶ ὄνομα τὸ εὐγενήϲ, καί εἰ ἐB ἐπρρήματοϲ ϲύγκειται. - 7- B comma post αὐτό positum est, quia καὶ ἀπλοῦν καὶ ϲύνθετον appositio est ad παν μέροϲ λόγου: omnes κ es, see emplicεs sunt ese compos4ae, menemt ln ea oratents pαεe, quam nis ndicat. ad τὸ δυνάμενον ϲυντεθῆναι addendum aut subauξendum ἐν τέλει vel κατὰ τέλοϲ. 1ξ ἑαυτούϲ. de hoc usu. pronominis compositi plurativi tctise personae agit Ap. 195,21. 266,25. - 14 πρὸϲ οῦϲ ἡ ἀπόταϲιϲ. ques aΕoquιmur cxv 113,5 et 20. μns. εmr, msca. sos. m AL. Bb. 1 παρὰ] περί Ϲ 1 τὸ] τοῦ ALC conαa Apollonii usum. eft HSehneider comm. 196 ad 186,9 I ente ἐμόϲ add ὁ l. ν2ι B 1 2 νωίτεροϲ] fol 111v L τὰ τῆϲ] τὸ ἔν B ε] οὐ ὃ, xx voluit Hllebode 1 4 ϲυνθέϲεϲιν] fol ἐ4v A 1 Β ἐνυπάρχει A, ἔνυπάρχφ ceteri. cr Adn. crit. ad 97,10 huius ed. 1 6 ἔγκειται A L, ἐγκέηται Cξb |ϲυνυπαρχει υνυπάρχῃ Lhb, ϲυνυπάρχοι ζ | 8 post λέγω add δὲ τὴν om A. , add A , 9 καθὸ rasura factum ex καθωϲ in A 1 ξ-10 ϲύνθεϲιϲ αὐτῆϲ ἔν ἀρχ ἐϲτι πάντωϲ τοτε, τὴ δὲ ἀρχή L 16 δ] δὲ B β 11 πῶδϲ) παν οὐκ om L.ζB 12οριϲμενου A ,cotrA B 1ξποιεται]112rL l ὑμεδαπόϲκαὶήμεδαπόϲL τεem L

«Ἀλλά», φήϲει τιϲ, «καὶ αἱ παραγωγαὶ ἐπικρατοῦϲιν, εἴγε παρὰ τὸ ὀψέ ὀψινόϲ οὐκ ἐπίρρημα, τό τε παρὰ τὸ ποιῶ ῥῆμα ὄνομα, τὸ ~~196 s~~ ποιητήϲ. οὕτωϲ εἰ παραγωγὸν τὸ ἡμεδαπόϲ, δοθείη ἂν τὸ πᾶν ὄνομα 189 b εἶναι.» πρὸϲ ὃν φήϲομεν· τὸ ὀψινόϲ ἀπέϲτηϲε τὸ ἐπίρρημα πτῶϲιν καὶ γένοϲ ἐπιδεξάμενον, ἐπιθετικῶϲ ἐπ’ ὄνομα φερόμενον καὶ οὐκέτι ἐπὶ ῥῆμα, εἴγε διαφέρει τὸ ὀψὲ ἦλθε τοῦ ὀψινὸϲ ὁ Διονύϲιοϲ ἦλθεν· εἴγε τὸ ὁ ποιητήϲ οὐκ ἐν ἀκολουθίᾳ ἐνέργειαν καὶ πάθοϲ ἔχει, οὐ προϲώπου διάκριϲιν, οὐ χρόνου μεταϲχηματιϲμόν. τὸ μέντοι ἡμεδαπόϲ, ἐπεὶ ἀντ’ ὀνόματόϲ ἐϲτιν, ἔτι τὰ πρόϲωπα διακρίνει· οὐκ ἀπέϲτη οὖν τοῦ ἰδιώματοϲ, καὶ ἕνεκα τούτου οὐδὲ τῆϲ ὀνομαϲίαϲ ϲυναποϲτήϲεται, ᾧ λόγῳ καὶ τὸ ἡμέτεροϲ μένει ἔτι ἀντωνυμία, κἂν ἡ κατὰ τὸ τέλοϲ παραγωγὴ ὀνοματικὴ καθειϲτήκει· ἅπαντα γὰρ πάλιν διαϲῴζει τὰ τῆϲ ἀντωνυμίαϲ.

Asαv. β 164. Sionis auem forts contαa nos dicet: eliam si ἡμεδαπόϲ εἰ ὑμεδαπόϲ non syntbeta, sed pargoga ex pronominibδus sint, tamen intem nomina numeranda ea esse, qnia derivatione saepe in siam orationis paαtem. voces trenseemt atque ex specie derivationis fndicsmdnm πit, cui orafionis prid siqua vox sscxibi debeat, - niquis forte hoc dicet, respondebimus, iHum tren- ditnm feri, nbi vox abiciat proprietates enas (velut ποιητήϲ nom deseruit classem vοcnm acfionem ant passionem, personas, temporrs sigmifcantium), ἡμεδαπόϲ antem et ὑμεδαπόϲ idiomata pronominslia refinere. rssrm. xv Ans. sxme. 2 ὅψινόϲ, pro quo ὄψιοϲ ἄνευ τοῦ v diεd iubet Phryn. 51 ed. Lob., etiam in subsequentibous bis legitur. - οὐκ ἔπίρρημα prae- dicatmm est subiecti ὀψινόϲ, nec recte irgdam poenit b ante οὐκ. -2 - ξ τὸ ποιητήϲ appositio est ad subiectum τὸ παρὰ τὸ ποιῶ ῥῆμα. Haec a5 ποιῶ eεrbo dεrivαta eox est nomen. B τὸ πᾶν. AHntmanm perperam nterpretator dae ΘΘaase idem est quod πάντωϲ. 7 εἴγε. ide Adn. crit. - 10 ἰδιώματοϲ scil ;prynominum. - οὐδὲ τῆϲ ὀνομαϲίαϲ ϲυναποϲτήϲεται. 1πe αppeRatieme qudemm emml prvatutur. idioma relinet et hanc ob rem simul retinebit appellationem. Ans. mr., msεm. scs. m ALCBb. 1 -8 Ἁλλ’ εἴγε B omisnis φήϲει -ἔπι- κρατοῦϲιν 1 1 ἀλλά Lb, αλλη A, dλλ’ εἰ . et hoc ἀλλ’ εί praefot HSchneider comm. 577, quo recepto apodosin patret abd οὕτωϲ εἰ παραγωγὸν Β incipere φἡϲει] in A post ε rasura, quae videtmr ε litteram deleviese | ante ἔπκρατοῦϲιν add οὐκ B (ex subsequenti οὐκ otum) Γ ne articulum τὸ ante παρὰ desideres, cx 280,1. 286.6. 319.27 de pron. 47,1 1 2 5ψιμοϲ L. τ5 τε AL, κωὶ C8b ξ ποιητήϲ] prior η littera in ras ab A, altera η ex ι facta ab A B 4 φήϲομεν] ἐν in res A, A videtur φήϲομαι scipsisse l ὀψινόϲ] L. habet νοϲ in res , B οὐκέτι ἔπὶ ῥῆμα b, quod iam Βῶlebode coniecerst οὐκέτι ἔππίρρημα A L, οὐκ ἔϲτιν ἔπιρρημα CB 6 ὀανὸϲ] in L. ν ex μ factum διογυϲϲοϲ A. 1 pro εἴγε Patus καὶ coniscit et convrtit, ac putari potest εἴγε ex sntecedentibδus repetitum iHlam coniunctionem expulisse sed fortasse ante εἴγε nonnulla inter- ciderunt | ὁ om L. CB in A videtur rssnra ϲ post ἀκολουθία delevisse in post ἔχει erasum videtor ν β 8 ἔτι] καὶ B οὖν om B β 1θ ϲυναποϲτή- ϲεται AB, αποϲτήϲεται A Lb λογω ex καγω factum ab ipsa A 11 τὸ ἡμέτεροϲ] fol 112v L, in eodem cod ὁ suppra η additmm ἔτι om L, add C post τελοϲ A habet αντωνυμια, sed inductum 1 12 καθειϲτήκει] καθεϲτήeeqῃ b, A ἐϲ in ἐϲ mutait. cx Adn. crit. ad 97,10 holos ed. τὰ om C

Τοῦ τοιούτου δὲ ἀποδειχθέντοϲ καὶ τὰ προειρημένα ϲυλλήψεται τῷ λόγῳ, οὐ μὴν ϲυνεκτικὰ γενήϲεται, καθὼϲ πρόκειται, ἔτι καὶ τῆϲ γραφῆϲ ὁμολογούϲηϲ τὸ μὴ ἔχειν τὸ ἔδαφοϲ. — ἡ ψευδὴϲ οὖν ὑπόληψιϲ ἐγένετο ἐκ τοῦ τὴν παραγωγὴν ὁμοίαν καθίϲταϲθαι τῇ τοῦ ἐδάφουϲ φωνῇ, καθότι καὶ ἄλλαι πλεῖϲταί εἰϲι τοιαῦται δόξαι, εἴγε τὸ χαλκήρηϲ οὐ τὸ ἀρηρέναι ἔχει, ὅμοιον δέ ἐϲτιν τῷ Φανίαϲ καὶ Ἀρχίαϲ καὶ Γοργίαϲ· οὐδὲ μὴν ἔχει τὸ τηρεῖν τὸ μελιτηρὸν ἀγγεῖον, ἀπὸ γενικῆϲ δὲ τῆϲ μέλιτοϲ, ὡϲ δείματοϲ δειματηρόϲ, Aaαvκ. β 1θξ. AAdiuvsnt hanc demonsrationem stiam quae supra dicta sunt, sed rem non expediunt ills, ut iam dὡ d. seripttra quoque vοeum ἡμεδαπόϲ εἰ ὑμεδαπόϲ indicat, non inesse ἔδαφοϲ nomen. - causa autem eαoris contine- asmκ. er. Ans. exse. I τὰ προειρημένα: 1θξ. 2 κeEEὡϲ πρόnαιτει: 187,11. - B de pron. 31, 20: πρὸϲ αἰϲ καὶ τὰ τῆϲ γραφῆϲ ἀντἔειτο· ἐχρῆν γὰρ ἢ ἡμεδαπεδόϲ διὰ τοῦ πεδ ἡμεδαφόϲ διὰ τοῦ β. - 6 Hrod. pros. Diac. ad Γ 316 (Ι 41, 18 Lt): χαλκήρει· προπαροξυτόνωϲ ἔϲτι γὰρ παραγωγὴ διὰ τοῦ ηρηϲ, Βτιϲ βαρύνεται, ξιφήρηϲ, ὅλϲιγὴρηϲ, θυμήρηϲ, ἔνΕεν τὸ εθυμῆρεϲ κεράcαcα». εἰ μέντοι γε τὸ ἄρω ἔγκειται ἐπὶ τούτου καὶ διὰ τοῦ α ἡ ϲύνθεϲιϲ γένοιτο, καὶ δξeα τάϲιϲ ἐϲτίν· εἔχει δ’ dλοχον θυμαρέα3. falsa opinio legitur in Epimesismis Homericis A I 489,17 sd eundem liudis locum: χαλκήρει γένϲυϲ θηωκοῦ. ἡ εὐθέα χαλκήρηϲ χαλκήρεοϲ καὶ χολκήρουϲ. . . . γίνεται ἐκ τοῦ χαλκόϲ κα τοῦ ἄρω, τὸ ἁρμόζω. quae eadem praebet E6 561, 27 et (nbi additur ἡ τῷ χοικῷ ρμοϲμένι) EE 805, 40. Apollon. lex. Homer. 166, 28: χαλκήρεαϲ· χαλκῷ ἡρμο- ϲμένουϲ. c22r Lehrsii qu. ep. 156-158. 7 de lacuna ente Φανίαϲ indicata vide Adn crit - 8-B ad μελιτηρὸν ἀγγeον extr Polox L 93 . ἔν δὲ Ταγιιϲτᾶϲ (scil Aistophanis) ὦνόμαϲταί τι καὶ μελιτηρὸν ἄγγοϲ (codices μελιτήριον, μελιτηρὸν Lobeϲk prol. psth. 281), stque Athen. D 475d: ~ίκανδροϲ δ’ Κολοφώνιοϲ ὲν τeϲ Γλώϲϲαιϲ ποιμενικὸν ἀγγεον μλιτηρὸν τὴν κελέβην ἕναι (scil divit in inter- pretanda hac voce ab Anacreonte usorpats). Ans.qmr, mecs.sca.ικ Al. Bb. 1 δὲ A, δ’ Ab, om l.B ὅποδειχθέν- vοϲ C post vocis προειρημένα idetur ϲ erasum esse in A ψ 2 ϲυν εκτκα divisit Ac, ϲυνεκτικα A . ϲύνΕετα ci. HSchneider BI 595. at eadem is haic est ϲυνεκτικόϲ adiectiεo quae supra 187, 11. vide Aαgum 1 B τὸ μὴ AL ac Β, qui tamen ῶ euprs o scsipsit τῷ μὴ b ἡ ante ψευδϲ om LCB εἰ ponnmt ante ὑπόληψιϲ (fn A smte ὑπόληψιϲ videtur η erasum esse) |4 καθίϲταϲθαι] fol 45r A 1 ΒB εmte ἄλλαι add m C (ab πλείϲται εἰϲι in B. inc secundus veεna fol 455r. haec verbe A scripnit, cetεαs usque sd versus eiusdem inem pemtinentia τοιαυται-αρηρεναι ἔχει A eadem leguntur in l. Bb β θ τφ] τὸ AL. 1 6 B ants Φανίαϲ nonnulla deesse apparet. nam credi nequit Apollonium tria nomina propria in ίαϲ deeinentis protulisse, nt eorum comparatione proberet χαλκἡρηϲ nomen non compomitum esse. hig ci. haec vel simdlίs intereidisee: ξιφήρηϲ καὶ ὅλιγἡρηϲ καὶ θυμήρηϲ (quae Herodianus loco in testimoniis exscripto afert). οὐδὲ ἔχει τὸ οξίαϲ τὸ ἰ ὄνομα τὸ ἰέναι ῥῆμα ἐγκείμενον, ἀλλ’ ὅμοιόν ἐϲτιν τῷ. ex Etym. r 93, 9 - BM 5e9. 46: οξίαϲ, ὡϲ μὲν oἰ Πυθαγορικοί, ἀπὸ τοῦ λοξπν ἔχειν τὴνίάν, τουτέϲτι τὴν φωνήν, παρὰ τὸ λοξῶϲἰέναι τὸν ζον διὰ τοῦ ζψδιακοῦ 1 Β οὐδὲ μὴν A Lb, οὐ μὴν B μελιτηρὸν A b, sed Rελι in ras ab A μελιτήριον LOB ῃ 8 ἀγκεον L post τῆϲ add xo5 B δειμα- τηρόϲ] η in ras A, A εἰ. Βtadmueller voluit scribi αματοϲ αἱματηρόϲ καμάτου καματηρόϲ, ὀλίϲθου ὀλιϲθηρόϲ· ἔϲτιν εἰϲ τὸ τοιοῦτο πάμπολλα παραθέϲθαι. — ὃν οὖν τρόπον καὶ ἄλλαι παραγωγαὶ λέξεωϲ 190 b ϲημαινόμενον ἀποτελοῦϲιν εἰϲ ἣν καὶ μεταλαμβάνονται (Κρονίδηϲ γὰρ ~~191 s~~ ὁ τοῦ Κρόνου υἱόϲ, καὶ γοργότεροϲ ὁ μᾶλλόν τινοϲ γοργόϲ, καὶ ἐν ἐπιρρήμαϲιν οἴκοθι ἐν οἴκῳ), τὸν αὐτὸν δὴ τρόπον καὶ τὸ ἡμεδαπόϲ ἐθνικῶϲ παραχθὲν μετὰ τῆϲ παραγωγῆϲ καὶ τὸ ϲημαινόμενον ἔϲχεν ϲυντρέχον τῇ μεταλήψει τοῦ ὀνόματοϲ.

Χρὴ μέντοι κἀκεῖνο ἐπιϲτῆϲαι, δι’ ἣν αἰτίαν ἀπὸ μόνων Cur pronomina gentilia nec ab singulari aut duali nec ab tertia persona personalium derivata sint. πληθυντικῶν ἡ παραγωγὴ ἐγένετο, τῶν κτητικῶν ἀντωνυμιῶν καθ’ ἕκαϲτον ἀριθμὸν παρηγμένων, καὶ δι’ ὅ τι μέχρι τρίτον ἡ παραγωγὴ οὐ ϲυνέτεινεν. ἀντὶ γὰρ τῆϲ ϲφεδαπόϲ τὸ ἀλλοδαπόϲ παρήχθη, καὶ οὐ τολμῶ τοῦτο φάναι, ὡϲ τὸ ἄλλοϲ ἀντωνυμία ἐϲτίν, ὅπου γε καὶ μάχεται τῇ lux dimliudinε huius nominis et derivsfionis εtbnicae (εδαποϲ), sicut eliae quo- que fuisse εtymdogiae ex vocum siddlitndine originem ducunt. iam quo- modo aHia derivati vim εfus dictionis habδent, in quam verti possunt (e g. Κρο- νίδηϲ idem est qnod ὁ τοῦ Κρόνου υίόϲ), ia etiam ἡμεδαπόϲ cum derivatione habet etiam vim ethnicam. Aaevκ. β 166. Sed Dud quoqne deliberandum est, quamobrem haec deri- vatio sthSmca fat a pluxsli tantum numero pronominum persona ium, cum pos- sesεfta pronεmina fngsmtz ex numeris omnibδus, εἰ qum οbo causam nom usque ad terfsm persenam progrediatur. ϲφεδαπόϲ enim fetum non est, sed ἀλλοδαπόϲ illins loco. sseκ.zr Ans. sxxo. θ 7 (τὸ ἡμεδαπόϲ) τὸ ϲημαινόμενον ἔϲχεν ϲυτρέχον τῇ μετολήψει τοῦ ὀνόματοϲ. vox μεδαπόϲ cm aeeεptt een eo nomte αmmcnetem, ππ qκod eomeert potes4 (ἡμῶν πολίτηϲ). hoc τῇ μεταλ. τοῦ ὁν. verbδis migmifesri posse petet, quis non solum dieimr μετολαμβάνειν λέξιν εἰϲ ἄlλην, ut lfa. ξ, sed eiam μετολαμβάνειν λέξιν ἀντὶ λληϲ. vide Lehrsii Arist 3ξseq. - 1θ-. ξθ2,,2 ex2 de pron. 33, 5: τῶν ὑποκειμένων προϲώπων ἀναιρετκὸν ὑπάρχον (scil τὸ dλλοϲ) εἰϲ ἀόριϲτον πρόϲωπον μεθίϲτηϲιν· dλλοϲ γdρ, οκ ἐγώ dλλοϲ, οὐ ϲύ ξλλοϲ, οὐκ Ἀρίϲταρχοϲ. ἀναγκαίωϲ οὖν τὸ ἡμεδαπόϲ καὶ ὑμεδαπόϲ, τοῦ ὀριϲμοῦῦ ϲτερούμενα, εἰϲ τὸ ἀλλοδαπόϲ περιίϲτατο ἀόριϲτον, τοῦ ϲφεδαπόϲ μὴ δυνα- μένου κατὰ τὸ τρίτον παραλαμβάνεϲθαι, ἔπεὶ δυϲέφικτον τὸ ὁρίϲαι παντὸϲ ἀνθρώπου Ans. qmr., mscs. scs. 1is AΙ.CΒb. 1 καματειροϲ A, sed ipsa prima memus supra ε scripsit η | τοιοῦτον] ν in A erasum om ceteri 1 2 5ν] fol 11ξr L οὖν om l.B, in L autem hoc loco vacuum spatium est rasura factum 1 παρα γωγα] αρα in res L 1mslimns τὸ τῆϲ λέξεωϲ 1 3 8ν] 5 vclueruent Soph., Dudith , Eayser, quia pronomen ad ϲημαινόμενον refxebant, non ad λέξεωϲ μεταβάλλονται L. 1 4 τοῦ om L. B B-6 quae inter μεδαπόϲ εἰ ἔϲχεν leguntur, om l. CB 1 6- 7 μετὰ τῆϲ παραγωγῆϲ καὶ τὸ ϲημαινόμενον ἔϲχεν υντρέχον HSehneider, μετὰ τοῦ ϲημαινομένου κxὶ τnν παραγωγὴν ἔϲχεν ϲυντρέχουϲαν Ab. er ln. Β atque ad corruptelas specimen 331, 28 st de prom. 15, 3. 23, 20 (ubi legmndum est μετὰ πράγματοϲ καὶ πρόϲωπον τὸ κατὰ τπν εὐθέαν pro aditds μπὰ προϲώπου τοῦ κατὰ τὴν εὐθeαν καὶ πρᾶγμα) 1 ~ ϲυντρέχουϲαν CB nt A b, παρα- τρέχουϲαν L 1τῇ μεταλήψει] τπν κατάληψν Β Β κἀκείνῳ b. vide ad tra- dimm accusatimmm HS6meidεri comm. 103 ad 77. 28 β 10 παρηγμένων divi- sit A , παρηγμένων A τρίτου A , τρίτων A l. Bb |οὐ ϲυνέτεινεν ALb, οὐκ ἐνέτεινεν B 11 τπϲ) xo0 ἡ B τὸ] A B ψ 12 ϲλον A ἐννοίᾳ τῶν ἀντωνυμιῶν ὃ γὰρ ὁρίζει ἡ ἀντωνυμία, ταῦτα ὑπὸ τοῦ ἄλλοϲ ἀναιρούμενα ἀοριϲτοῦται, ἄλλοϲ, οὐκ ἐγώ· ἄλλοϲ, οὐ ϲύ.

Πρὸϲ μὲν οὖν τὸ πρότερον ἔϲτιν φάναι, ὡϲ μᾶλλον ἀνέφικτον ἦν ἐξ ἑνικῶν ἢ δυϊκῶν ἐθνικὴν παραγωγὴν γενέϲθαι· οὐ γὰρ δή τιϲ ἐπινοήϲει ἔθνοϲ ἐν ἑνὶ ἀνθρώπῳ ἢ δυϲίν, ἐν μέντοι ἀπείροιϲ, οἷον ὁ φάμενοϲ οὗτοϲ ἡμεδαπόϲ ἐϲτι ϲυλλαμβάνει ἑαυτόν τε καὶ τοὺϲ ϲὺν αὐτῷ πολίταϲ. τό γε μὴν ἐμόϲ, ἡμέτεροϲ, φερόμενα ἐπὶ πάντα τὰ δυνάμενα ὑπὸ κτῆϲιν πίπτειν, ἀδιάφορον ἔϲχε τὸ ἀπὸ παντὸϲ ἀριθμοῦ τὴν παραγωγὴν ἀναδέξαϲθαι. (δι’ ὃ τῷ μὲν ἡμέτεροϲ ὑπακούεται τὸ 191 b οὐ μὴν τῷ ἡμεδαπόϲ· εἰϲ γὰρ τὸ τοιοῦτον ἡ παραγωγὴ ἐμόναϲεν.)

Aaαvκ. β 167, Ac prius problema ita solvendum est, ut dicatur, numquam. constare nsfionem vel urbδem ex uno vel duobδus, sed ex inmnmeris. possessiva vεαο quia ad omnia referri possunt quae possidentur, sine ullo discrimine ab omni pefsonalium numero derivari licuit. (cum ad ommia quae possidentux ἡμέτεροϲ referri possit, ad hoc pronomen additur πολίτηϲ, εἰ quem aigniξcsre volumus civem nostrum. neqne vero addi debet πολίτηϲ ad ἡμεδαπόϲ, cuine forma derivativa specisem vim hsbδet, ut ibi tantum hac voce nti liceat, ubi patria. slicuins signifcsnds est.) πόζν· ἄπειρα δὲ τὰ τρίτα. atque ἄλλοϲ nomen, non pronomen esse demonstrat de pron. 32, 22-34,18. Epimer. Βom. A0 I 30,13 - E0 e7, 37 εἰ PM e8, 3: Ἀλλλοδαπόϲ referendum ad Π 556, sed in Ἐῶ Aἀλλοδαπῷ.quοd Τ 324. θ 211. ψ 219 legitur)· γίνεται ἐκ τῆϲ γενικῆϲ τῶν πληθυντικῶν, γοῦν τῶν ἄλλων, καὶ κατὰ παραγωγὴν (Ep. et EΘ παράγωγον) ἀλλοδαπόϲ . . . διὰ ταύτην τὴν παραγωγὴν ἔδοξαν καὶ τὸ ὄλλοϲ, ἐν τῷ ἀλλοδαπόϲ γενόμενον, ἀντωνυμίαν εἰναι. οὐκ ἔϲτι δέ, ἐπειδὴ μάχεται τῇ ἔννοίᾳ τῶν ἀντωνυμιῶν. γὰρ ὁρίζει ἡ ἀντωνυμία, ταῦτα ὑπὸ τοῦ ἄλλοϲ (Ep. τῶν ἄλων) ἀναιρούμενα ἀοριϲτοῦται, οἶον dλλοϲ, οὐκ ἐγ· ὅλοϲ, οὐ ϲό. rserκ. ex Ans. sxao. Β 9 Pzsc. XVII 142 178. 22 B. uaertεr, cus nostras ef eestras, d e5t ἡμεδαπόϲ et ὑμεδαπόϲ, α soΒs serdibus tam apud nos quam apud Graecos ἡμεδαπόϲ et ὑμεδαπόϲ derieenfur. ad quod dfeendum, fdεo a solis pluralibus sa feri, quis patria ad plures pertinet, non ad unum. Epimer. Hom. A0 ~ 30,15 - 80 37. s9 et EM e8, 3 δι’ Μν δ’ αἰτίαν ἐκ μόνων τῶν πληθυντικῶν ἐγένετο ἡ παραγωγἡ τῶν ἐθνικῶν ἀντωνυμιῶν (Ep. ἐθνικῶν om, EG κὲ PE in κτητικῶν corruptum habδent) καὶ οὐ κοθ’ ἕκαϲτον ἀριθμόν καὶ λέγουαν, ὅτι (καὶ oὐ-ὅτι om Epim., sed indicata est lacuna unus cod. EM λέγει, sius φαμέν) ἔπειδὴ ἀνέφικτόν ἐϲτιν ἐξ ἑνικοῦ δυικοῦ ἀριθμοῦ ἔθνικν παραγωγὴν γενέϲθαι. οὐ γὰρ ἔϲτιν ἐπινοῆϲαι ἔθνοϲ ἐν ἑνὶ ἀνθρξπῳ ἤ δυϲίν, ἀλλ’ ἔν ἀπείροιϲ. 8 ὑπακούεται hic de verbo, quod adieitur ab eo qui loquitur. vide Adn exeg. pp θ4, 1 huius ed. Ans. out., mscs. scm. m Al.ὕBb. 1 ταῦτα] fol 113v l. 1 ξ ἀναιρούμενα] ναί in ras A eademque memus α finale supra add | ἀοριϲτοῦνται C post ἐγὸ in A. κxὶ erasum 1 post πρὸϲ erasum τὸ in A. | οὖν om lB τὸ om A, add αναιφικτον 8, φ in ras A, supra αἱ scr ε B B ἐν Ab atque Hpim. E0 EM (ie Testim.), ἐφ’ L, ἐπ B | δύει A. 1 Β-6 5 φάμενοϲ] φαμεν AL quod εtsnt subsequentia 1 7 αὐτῷ] posterior pars ω litferae et ι mutum in ras sb A ἐε τὰ πάντα τὰ B | 8 εφ Al. Cb, τὸ AB τὸ A supra add 10 τφ] τὸ AL 1 τοιοῦτον] ν erasum in A ~~192 s~~

'Υπὲρ δὲ τοῦ τὴν ἐν τῷ τρίτῳ προϲώπῳ μὴ παραδεδέχθαι οἰήϲεταί τιϲ αἴτιον τὸ ἀϲύνηθεϲ τῆϲ ἀντωνυμίαϲ· ὅπερ οὐ πιθανόν. ἔϲτι γοῦν καὶ τὸ ϲφετερίζεϲθαι παρηγμένον ἀπὸ ἀϲυνήθουϲ τῆϲ ϲφῶν (καὶ ἔτι τὸ μὲν μῆλον ἀϲύνηθεϲ ὡϲ πρὸϲ τὴν ὀνομαϲίαν τὴν τοῦ προβάτου, οὐ μὴν τὸ ἀπ’ αὐτοῦ παραγωγόν, λέγω τὸ μηλωτή· καὶ ἔτι τὸ δέρκεϲθαι, οὐ μὴν τὸ δορκάϲ ἢ ϲύνθετον τὸ ὀξυδορκεῖν). — 169. φαίνεται γὰρ ὅτι φυϲικώτερόν πωϲ τὰ τῆϲ ἐλλείψεωϲ ἐγένετο. ὃν γὰρ τρόπον οὐκ ἀπίθανοϲ ἀφορμὴ ἐγένετο τῆϲ ἐν τρίτοιϲ ϲυνθέϲεωϲ, λέγω κατὰ τὸ πληθυντικόν, τῆϲ ἐν πρώτῳ καὶ δευτέρῳ προϲώπῳ οὐκ ἐγγενομένηϲ, τὸν αὐτὸν τρόπον ἐγγενομένων κατὰ τὴν παραγωγὴν τῶν κατὰ τὸ πρῶτον καὶ δεύτερον οὐκ ἐξακολουθήϲει τὸ πάντωϲ καὶ κατὰ τὸ τρίτον τὴν παραγωγὴν γενέϲθαι. καὶ δῆλον ὅτι αἰτίαϲ ὑπούϲηϲ. Axαvε. β 168. ~uominus autem progrederetur paragoge ethnica usque ad tertiam personam, fortasse putabit quispiam eo impeditum esse, quod inusi- tatum est pronomen personale tertiae personae [4n prosa orαtiemel. quae tmen cansa probabilis non est. nam etiam ϲφετερίζεϲθαι derivatum estsb inusitato ϲφῶν (et μλωτ, δορκάϲ, ὀξυδορκeν etiem a pedestris orationis seriptoribδus usnr- psntur, qui non solmmt uti μῆλον nomine pro πρόβατον vocabδullo nec δέρκεϲθαι verbδo). μααvκ. β 1θξ. natursi potius causa ft, ut tertiae personne derivatio genfilis deit, qusmoquam primae et secundae exstat. possunt enim pronomina genflia a persδnalibus l et Ι personne derivata ἡμεδαπόϲ et ὁμεδαπόϲ εigmi - fcare unam gentem, quia praevolet in ἡμεῖϲ una persons, eius qni loquitur, item in ὑμeϲea ad quam loquimar. sed in ϲφeϲ defeit illa unius personae dominatio ergo ne gentem quidem unam signifcare posset ϲφεδαπόϲ rssrκ. er Ans. exso. 8 e2 de pron. 110.1 et de adv. 128,4, quibδus locis ϲφετερίζω vituperatur ut οὐχ ὑγιὲϲ et λόγον, sed non quis ab inufitato ϲφῶν derivatum est, sed qnoniam omnino ἀπ’ ἀντωνυμιῶν ῥήματα οὐ παράγονται (cvr eliam Herodien.π. μον.λέξ. 28,16 Lehrsianae, II 934,30 Lomtsianae ed ). - ϲφῶν. cr de pron. 102,5 -103,25, ubi exponitur, omnia pronomine possessiva ex genetiis personalium derivata esse. 4 Apol. Soph. 112,17 Β. μῆλα: κοινῶϲ μὲν τὰ τετράποδα, ὅθεν καὶ πᾶν δέρμα μηλωτικὴ λέγεταc κατ’ ἔuπικράτειαν δὲ πρόβατα καὶ αἶγεϲ (~ Hesych. sub μῆλα) 6 δέρκεϲθαι ut ἀϲύνηθεϲ etiam leicorapbi veteres inmpretantur, vide e g. Hesych. s. δέρκεϲθαι, δερκομένου, δερκομένῳ, Apoll. Soph. s. δερκομένοιο 57, 5 B. - ὀξυδορκεῖν. e2 Lobeck ad Phrn. 576. Ans. cmιr, nasce. sca. m ALBδ. 1 τοῦ om C Γμὴ om B |ππαρα- δεδeιχθαι A, corr A | 2 οηϲεται Ac , corr A αἰτον] fϲl 114rr L αϲυνηθεϲ iAt A , αϲυνηΕεϲ A , et sb hoc νηθεϲ inc. tol 45v A. β B ἔϲτι γοῦν b, ϲτν oὕν A LB lϲφων A L, ϲφῶε LB, ϲφέ Cb β 4 τnν etiam post ὀνομαϲίαν exhibent Al., om ABb. raro invenitur apud Ap. huiusmodi repetitio srti- euli, sed invenmitur, ide de adv. 122,14. 192,16. hic ὁ ὸνομαcα ἡ τοῦ προβάτου qqppenitur cogit ndo τῇ ὀνομαϲίᾳ τῇ τοῦ καρποῦ τῆϲ μηλέαϲ 1 οξυδοκεν A , coz A 1 7 πῶϲ A 1 8-16 οὐκ-τρόπον om L.B β προϲωποιϲ vidεtuz Ἐν scripmissε, corz A 11 κατα τὸ add A et κα in ras scripsit Γ posterius καὶ om B ὁμόλογόν ἐϲτιν ὡϲ τὰ πρῶτα καὶ δεύτερα πληθυντικὰ ϲύλληψιν εἰϲ ἑαυτὰ ποιεῖται τῶν κατὰ τὸ τρίτον διαφόρων προϲώπων. ὁ γὰρ λέγων ἡμᾶϲ ἑαυτόν τε λέγει καὶ τὰ ϲυνόντα ἔξωθεν αὐτῷ πρόϲωπα, καὶ. ἀποτεινόμενόϲ τιϲ ἐρεῖ πρόϲ τινα ὑμᾶϲ, ϲυλλαμβάνων πάλιν καὶ τὸ παρὸν πρόϲωπον καὶ τὰ ἀπόντα. ἀπὸ δὴ τούτων ἐθνικὴ παραγωγὴ γινομένη τῇ ἐπικρατείᾳ τῶν ἐγκειμένων ἑνικῶν κατὰ τὸ πρῶτον καὶ δεύτερον ἓν καὶ τὸ αὐτὸ ἔθνοϲ παραϲτήϲει. τό γε μὴν τρίτον ἐκ 192 b c. XXX πλειόνων τρίτων νοούμενον οὐ ποιήϲεται ἐθνικὴν παραγωγήν· δηλώϲει ~~193 s~~ γὰρ οὐχ ἓν ἔθνοϲ, ἀλλὰ πάντα τὰ δυνάμενα ἐμπεριλαμβάνεϲθαι κατὰ τὸ τρίτον πληθυντικόν. οὐ γάρ, ὡϲ ἔφαμεν, ἓν ἐξ ἑνικῆϲ ἐπικρατείαϲ τρίτον ἐϲτίν, ἵν’ οὕτωϲ καὶ ἡ ἐθνικὴ παραγωγὴ μία νοηθῇ ὡϲ ἐπὶ τοῦ ἡμεδαπόϲ.

Ἄλλωϲ τε ἐγχωρούντων τῶν ἐθνικῶν ὀνομάτων κατὰ τὸ τρίτον παραλαμβάνεϲθαι τὰ τοῦ ἐπιμεριϲμοῦ τῶν ἐθνικῶν γίνεται, ὅτε μaevκ. β 17B. ln tertis persona gentilia nomina usnrpsti possunt, quae in prima aut secunda locum non habent. nam qui cinis Atheniensis de alio Atheniensi loqmitur, si nomine gentili utetur, se ipsum ex numero Atheniensium τssnε. xv Ans. xxso. 4 sd ἀποτεινόμενοϲ cfr 25, 22. - 10 (P ἐνικfῆϲ ἔπι- κρατείαϲ, ex dominetome unius pεrsomae (c r supra τῇ ἔπκρατείᾳᾳ τῶν ἐγειμένων ἑνικῶν). haec dominatio deest in tertia persona βlurslis numeri pronominis persondlis, quamobrem non unam tεftism prae ceteris signifcat ϲφεῖϲ, sicut unias primae aigmifcatio, eios qui loquitu, inest in ἡμεῖϲ. 11 Ἴνα hebet consecotivam vim, inducit consequentiam quae eeniret, si in ϲφεϲ praevleret una teftia persons. ite enim etiam ϲφεδαπόϲ, sicut ἡμεδαπόϲ et ὑμεδrπόϲ, unam posset denoteαe nationem. fr Adn. ex. ad 200,6- 7 huius ed. - 13 λλωϲ τε hic quoque, ut 37.17. 182.23. 240.9 de pron. 8,9. 49.19 alibi, nignifcst, etiam μlind vel aliter dieendnm esse de eadem re adde quod. - ad ἐγχωρούντων cfr 115, 20. - 14 ἐπιμεριϲμόϲ est distributio nominum gentilium, qus suum cuique nationi cribδuitur nomem. An~. cmv., masos. sca. κ Al. Bb. post δεύτερα add πρόϲωπα πλη- θυντκὰ scribi iusserunt SSchoemsnn, AΒntmann cl. 185, 8. 216,12. in A. post δεύτερα sex fere litterae erasae, tum ενικα legitur, ἴκα abo A. , ἐν ab A in res L.b ἑνικὰ, CB ἑνικὴν, quod etiam L corigendo intulit 8 inter λέγων et ἑαυτόν hebet A rasuram quattuor fere Hitfererum et in hac rsεura sfgmum omis- eionis ab A factum, cui respondet in ng abd eadem meno exaratum idem si mum cum ἧμαϲ ( τε om LB τὰ] α in rasA αυτο A. ab αὐτφ inc. fol 114v L 4 πρόϲ quod omnes codices prsebδent, om b eum s. τινα addendum esse vidit HSchneider 1 B ἀπόντωϲ C, δὴ om B (παραγωγὴ em Β 1 ΒB -6 παραγωγὴ γινομένη] γη γινομενη et posteriorparsentecedmmtiaωhsbet A in res abA, fort.A scripserat παραγομενη 1 7 αὐτὸ om Ab, exhibent l.B atque A , ubi supra καί τὸ scriptum est τὸ νυ |Β τρίτων] τριῶν A L β B γὰρ om L, add , ουχεν diiεit A, ουχεν A ἔθνοϲ] post in A parra rasmra δυνάμενο. trsicinnt post ἐμπεριλαμβάνεϲθαι B ἔμπεριλαμβάνεϲθαι] ἐμ om A , add supra A β 10 πληθυντικόν A Lb, πληθυντικὰ CB post ωϲ in A. rasura duorum litterarum ἕν add HSchneider, vide Adn. ex. 1 11 τρίτου B οὕτω CBb ἡ om LB, C sliam ἐθνικὴ om 1 μία ante ἐθνικὴ ponit B νοηθείη A , εἰ erasit εἰ θ cum η coniunit lineola A2 φαμὲν Περγαμηνόϲ, Ἐδεϲϲηνόϲ, Ἀλεξανδρεύϲ. ὅπερ οὐκ ἐνεχώρει ἐπὶ πρώτου καὶ δευτέρου, λέγω τὰ ὀνόματα παραλαμβάνεϲθαι. εἰ γοῦν Ἀθηναῖοϲ ἀφορῶν εἰϲ Ἀθηναῖον εἴποι ὅδε Ἀθηναίων πολίτηϲ ἐϲτίν, ἑαυτὸν ἀποϲτήϲει τοῦ ἔθνουϲ, καθὸ οὐ ϲυνείληπται τοῖϲ Ἀθηναίοιϲ· ϲυλλαμβανόμενοϲ δὲ ἐν πρώτῳ γενήϲεται προϲώπῳ, καθότι αὐτὸϲ ἀποφαίνεται. καὶ εἰ τὸ ἐν πρώτῳ προϲώπῳ παραλαμβανόμενον ὄνομα μὲν οὐ δύναται εἶναι, ἀντωνυμία δέ, ϲαφὲϲ ὅτι ἀντονομάϲει ἑαυτόν. καὶ εἰ τὸ πρῶτον ἐπικρατεῖ τῶν διαφόρων προϲώπων, οὐκ ἄλλο τι ἐγγενήϲεται ἢ τὸ ἡμεδαπόϲ, ὅπερ τὴν ἀνάλυϲιν ἕξει εἰϲ τὸ ἡμῶν πολίτηϲ, καθότι καὶ τὸ Κρονίδηϲ εἰϲ τὸ τοῦ Κρόνου υἱόϲ, καὶ τὰ τούτοιϲ ὅμοια. ὁ αὐτὸϲ λόγοϲ καὶ ἐπὶ τοῦ δευτέρου προϲώπου. ἐπὶ γὰρ τρίτου 193 b γινωϲκόμενα μὲν τὰ ἔθνη παραληφθήϲεται αὐτοῖϲ τοῖϲ ὀνόμαϲιν, καθώϲ ~~194 s~~ ἔφαμεν, οὐ μὴν γινωϲκόμενα παραγωγὴν ἀναδέξεται ἐξ ὀνόματοϲ τοῦ ἀναιροῦντοϲ τὰϲ θέϲειϲ τῶν ὀνομάτων, λέγω τοῦ ἄλλων. τὸ γὰρ exeludεt, nec se quoqne annumerabit nisi ita, ut pronomine utatur. quod primae personae esse debδet, quia simϲl de se loquitur et quia prima praevalet prae esteris itaque dicet ἡμεδαπόϲ. st in tatia persons, ut dini, nomina gemfilia usmpsntur, εἰ nota eunt; sin incognita, opus erit iHlo nomine uti, quod pacriam non nmcupst, sed nuncopsfionem tollit (ἀλλοδαπόϲ). rssrκ. zv Ans. exse. 1 Ἐδεϲϲηνόϲ. eor iurta nomina gentilia flustrissima hoc quoque poeuert, ignoramus. Heromsni asseclae de un nominis et scribδendi ratione loqenntur. Steph. Βyz 193.1. 515.10 tradit et Ἐδεϲϲηνόϲ t Ἐδεϲϲαοϲ in unm feisse. heom cen. Aῦ 67,10 η vοcεlem in pammultima praecipit. lstetne in scriptura υπεϲϲηνοϲ aHiud nomen7 - 6 7 si d, gκodd n prma persomz dicἅr, omem esse nen pc4ett, ssd pteomem tan4sm, αpmaεe eum, qκι Βud de, g iussa promomsmαltfr dfeotαgursem ese. - I4 dλλων. ex gmmetvo possessivo ylurslis nuaei Ap. derivat ὀλλοδαπόϲ, sicut ἡρεδαπόϲ et ἡμέτεροϲ. μns. mr , maεm. scs. m Al. Bb. 1 Ἐδεϲϲηνόϲ Bb, ἐδεϲηνόϲ L, sed εlterum ϲ add P. in A uπεϲϲηνοϲ, ssd uπε in res scripsit et η ex ι feeit A ἐγχωρε 1.B 1 2 nρέτηϲ καὶ δευτέραϲ A L ab κε iac. fϲl 115r L. EDle- bοde post λέγω adici vult τὸ, quo non opus | εἰ fecit A ex o ab hac vοcnla inc fol 46r A 1 γοῦν] γ in res duarum littereerum A β 8 θηναίων πολίτηϲ] dθηνemοϲ B B 4 τουϲ αθηναιουϲ E, corr A β Β ϲυμβαλλόμενοϲ B β β - θ κα- θότι-προϲώπῳ om LB θ εἰ om A b, add A | παρολαμβανόμενον] ον ad- ieet A | ὅομα om Β post μὲν duae tresve litterae erasae in A 1 8 εἰ τὸ-προϲώαων ab hoc loco aliena esse εἰ lin. 6 post ἀποφαίνεται inserenda esse (mutato εἰ in κα) eensuimns in Hm. Apdll. 24seq. At ne hic quidem senen cermmt: postquam demonstratum est, pronomne pus esse, siquis de se quoηue loqutur, additux primae persnae pronommm ponendum esse, qua prima prse- vset prae ceteris |ἐγγενήϲεται ~hlig, ἔπιγενήϲεται codd. et edd., cfr ad ἐγγίνεϲθαι e.g.107,27.148,7.191.15 β 9 ξεῖ] ~ξ in aas A , ἔχει A2 β 10 καθὸ κάν τὸ L, L τὸ in τῶ mutait Γειϲ supra add A γ 11 καε l. Bb γὰρ] fagitamns coninncfSonem adveraafivam, ao fοtasse γοῦν scribmndum est, quo saepius Ap. adnecit opposita, velut 109,2. 153,6. 159,20 |ante τρίτου add xo0 B ί 1B μήν A, μέντοι LΟBb, sed in L. ex μήν factum ab L παρα- γωγν in ras L ( ὀνόματοϲ] primam o litteram in ras hsbεt A β 14 λέγω] fϲl115v L | fλων A Lb, ἄλλοϲ CB ἀλλοδαπόϲ ἀποφάϲκει τὸ οὐχ ἡμεδαπόϲ ἐϲτιν, οὐχ ὑμεδαπόϲ, οὐκ Ἀθηναίων πολίτηϲ. κατ’ οὐδένα λόγον ἄρα τοῖϲ ἀντωνυμικοῖϲ ϲυζυγεῖ τῷ ἡμεδαπόϲ καὶ ὑμεδαπόϲ, κατὰ δὲ ἀναίρεϲιν τῶν προειρημένων ἐθνῶν.

rssrε. xv Ans. sxxo. 2- noHa ratione eiusdem claseis est ἀλλοδαπόϲ vοϲ cum pronominibous ἡμεδαπόϲ et ὑμεδαπόϲ. cfr ad ϲυζυγὲν 100,22 et Adn. exeg. ad 83, 2 hnins ed. - 3 vide Adn erit. Ans eur., mscs. scs. 1s A L. Bb. 1 οὐκ] κ in ras A 1 2 κατcυδενα] v in ras A β 3 τφ Soph. , τὸ A L. Bb post ἀναίρεϲιν HSScbδneider inseri iubet ἐϲτν, Stadmneller mavult ἀπέϲτη δὲ κατὰ ἀναίρεϲιν. ac logica ratio hand dubie vstst euppleri ϲυζυγε, postquam Ap. divit κατ’ οὐδένα λόγον υζυγν τὸ ἀλλο-- δαπόϲ τῷ ἡμεδαπόϲ κxὶ ὑμεδαπόϲ. at dnbδitare tamen licet, an scripserit Ap. ita ut traditum est, quia hoc sane vinculo ἀλλοδαπόϲ cum his pronominalibus conienctum est, quod haec sigmifcsfionem genis ponunt, iliud tolHit sobscripta in L legantur: τέλοϲ ἀπολλωνίου τοῦ περὶ ϲυντάξεωϲ β βιβλίου.

ΠΕΡΙ ΣΥΝΤΑΞΕΩΣ ΒΙΒΛΙΟΝ Γ c. I. 194 b

Τῶν ἐξαιρέτωϲ παρεπομένων ταῖϲ ἀντωνυμίαιϲ κατειλεγμένων Iam exponendum est, quo pacto omnino oriantur soloectant. ~~194 med. s~~ ἐν τῷ πρὸ τούτου, ἀναγκαίωϲ καὶ περὶ τῶν κοινῇ αὐταῖϲ παρεπομένων μετὰ καὶ τῶν ἄλλων τοῦ λόγου μερῶν πειραϲόμεθα διαλαβεῖν, καθὸ ὃ μὲν αἴτια γίνεται ϲ,ἀκαταλληλότητο ἃ δὲ ἀδιαφορεῖ, ὥϲ γε ἔϲτιν τὸ πρῶτον ἐπινοῆϲαι ἐξ αὐτῶν τῶν ἀντωνυμιῶν. —

c. ΙΙ.

Ἐπιταγματικὴν καλοῦϲιν τὴν αὐτόϲ, καθό, φαϲίν, ἐπιτάϲϲεται praecipue αὐτός, sed οὑτος quoque et ὅδ᾿ non solum de tertiis personis usurpantur, sed etiam adiunguntur, ubi de primis aut secundis sermo est. Axαvε. β I. ueniam enumeravimus quae pronominum tantum propria de ιen8s perκo- sant, ccnabime~ de eis disιerere, quae cmomunia pronomini sunt cum ceteris orationis psrfSbδus, fn qdbδus sunt quae effcisnt soloecismos, sunt alia quae indierenter construentur, ut apparet pnmum ex ipsis pronominibus. Aaοvε. β 2. αὐτόϲ pronomen appelationem ἔπιταγματικοῦ nactum est ssrκ. ex μns. exso. 1- Pec. XII § 144 172, 22 B.: Penommna quesdαm Mαὸεm4 proprus ooserεotees stguda, qusdαm eommunεs. . . . cm de proprus tg4seε πone etgfdorem suτεruss d4csm ee, nuc de commsm4bs dcamus. - 4 dδιαφορε ex. gx. ἑuυτούϲ, quod indiferenter cum omnibus verbi personis iungi potest, ut Ap.195, 22 dict, cum ἑαυτόν censeat soloecismum efB- cere, si cum l vel H persona inngitur. cfr ad ἀδιαφορεῖνverbum Adn.ex.ad 218,15 hdins ed. - 6-p 2θ8, 16 Prsc.ibid. 179, 25: ipse adhsum ee epposeueωm detεr, gmod Apchlomιus ἔπιταγματικόν omina4, π quod solum Soc ponomen εlss promomnibss sel etιαm aosminιbss agpomdtur, sed quod equentius quam ada, ut ego ίpse, tu ipse, ille ipse, Τirgεlius ipse, Cicero ipse. iaeεnisntaωr emis e4 aa promemta apposttiεa |sd eet ἐnπταγματικά]: Τrgέius lle eg0 . . . tκss λic . .. Eane ille . . . perexeeHmatiam igtur hoc pronomen, d est lpse, qua84 propruu3, qu4od commtne esf mddorum, cpppoeitons nomen posedet. - 6 ἐαιταγματικὴν.cfr 62,21. 137,3. de pron. 62,16 παντὶ προϲώπῳ ὀρθοτονουμένῳ ns. em r., masos. scs. 1s Al.CBb. A in folii 46v initio habet pr. manu αππολλωνιου περί ϲυνταξεωϲ αντωνuμιων καί λοιπων~ του λόγου μερῶν. eisdem verbis in l. fol115r med.) adiunctum est βιβλίον τρίτον. in uroque codice seqnitur index capitum β 1 Τδνfol 116~ LL 1 2 τφ] A videtur τοιϲscripsisse, corr in res A3 post τοότου add βιβλίῳ LOB β 3 καὶ post μετὰ om CBb. c2 ad eollocstionem coniunctionis 163.4. 837.14 (322.13) καθὸ] fol 47v A. β 4 γίνονται L 1 4- τὸ πρῶτον post ἐπινοῆϲαι traicit B β θ -p 268,, 16 Ἑmι- ταγματικἑν-ἔπειράτηϲεν Portus post § 55 ἐλαλήϲαμεν posuit, item ε. Hekker recΕe εeutsfsm asne oεdinem ruer etiam PEscianus β θ φηϲιν L)B ὑποτάϲϲεται IϹBb, in A videurεπι pro υπο fuisse, sed A post rasuram scr. υπο.ἔπιτάϲϲεται iure poposcit Βka I 24: ὑπὸ repugnat subsequentibδus ἅπαϲιν τοῖϲ ἀντωνυμικοῖϲ προϲώποιϲ. καὶ εἰ μὲν ἐξαιρέτωϲ, ϲαφὲϲ ὅτι οὐκ ἀληθεύουϲιν· ἰδοὺ γὰρ καὶ ἡ ὅδε, ὅδ’ ἐγὼ χείρων {?}, κεῖνοϲ μὲν δὴ ὅδ’ αὐτὸϲ ἐγώ, πάτερ {ω 321}· οὗτοϲ ἐγὼ ταχυτᾶτι (Pind.Ol. IV 26 Boeckh, 22 Schroed.}. εἰ δὲ κατὰ τὸ πλέον παρὰ τὰϲ ἄλλαϲ, ϲυγκαταθείμην ἂν τῷ λόγῳ· οὐ 195 b γὰρ δή γε θαρρήϲει τιϲ ἀλόγουϲ τὰϲ τοιαύταϲ ϲυντάξειϲ φάναι, τῶν ἐλλογιμωτάτων ἀνδρῶν χρηϲαμένων καὶ τοῦ λόγου οὐκ ἐμποδίζοντοϲ, ὡϲ δείξω. δῆλον οὖν ὡϲ ἡ κατὰ πολὺ γενομένη ϲύνταξιϲ ἀπηνέγκατο τὴν ὀνομαϲίαν, ᾧ λόγῳ καὶ ἄλλα κατὰ τὸ πλέον ἐπεκράτηϲεν.

nand iniuria. nam elia quoque pronomina nonnusquam ἔπιτάϲϲοντzι ceteris 1m- nominibons apud scriptores illusrissimos neque invita ratione, sed constat illud pronomen saepias quam sis ἔπιτάϲϲεϲθαι. ϲύνεϲτ, δι’ 5 καί ἐπιταγματικὴ ἐκαλeτo ὑπὸ Ἀριϲτάρχου. [de pron.] 116,1. de adv. 125, 9. recte Priacianns intepretatur ἐπιτάϲϲεται (de quo vide Adn. cx.) apyo- asturet ἐπιταγματικήappoeitiεa,quοlatiore sensu Ap, verbδum et nomen llibδi qno- que usurpat 62,20seq. 137. 176.12. de pron. 62.17. de coni. 222,18 atque, ubi pronomina quibδus αὐτόϲ adiungitur ἐπιτεταγμένα appellantur, 138, 23 et 141,1 sed alibi modo praeponendi vim voces haboent (de adv 125, 9), modo postponendi sensum (de pron. vel potina de verbo 116, 1- 8). vide ΒSchneidesi comm. 144seq. τxsrκ. xv Ans. sxxo. 6 vide Adn. emit. - 6 εἰ δὲ κατὰ τὸ πλέον παρὰ τὰϲ ἄλλαϲ, si cero αὐτόϲ appeRatur pronomen epdtαgmatcum nonπ, qκtα s~um aypontεr (ἐξαιρέτωϲ ἐπιτάϲϲετα), sed quia mtdto sαeyus, comparatum cum eeters pronomi- arδs. ad κατὰ τὸ πλέον efrr lin. 10 et vide Adn. crit. - 9 δεξω: tangit iterum hunc usum 206, 24. - 16 ef de coni. 252, 19: τὸ πλον ἀὲ ἔπικρατε τοῦ ἐλάττονοϲ. μns. eur., msϲs. scs. im Al. Bb. 1 post εἰ in L ϲ erssnm ( 2 fortasse post ἡ ὅδε inserendum καὶ ἡ οὕτοϲ aut antelin B B χείρων exhibδet unns A. Portos putavit, ὅδ’ ἐγώ, quae sola legebδat, ex π 205 Ἅλ’ 55’ ἐγὼ τοιόϲδε, παθὼν κακ, πολλὰ δ’ ἀληθείϲ eumpta esse et ita complenda: Ἁλλ’ ὅ5’ἐγὼ τοιόϲδε Βyl- burgins meluit ὅδ’ ἐγ expungere AΒutmanm opinabatur Apollonium ὅδ’ ἐγὼ χείρων, ut in b legituα, memoriae lapan scripsisse pro eis, quae l. l. Odysseae in- veniunturl Fortasse χείρων nomen proprium est et haec verbδa ex eiquo dramate petita sunt, ubi centaurms hos anapaestos loquitur, dum in scaenam prodit, 4 κακενοϲ B δὴ A exhibet etiam de pron. δ, 21, sed codd. dysseae prae- bδent τοι. hic revra memoria ApοHonii a vero abducta videtur idqne efecisse similis locus, φ 207: ἔνδον μὲν δὴ ὅδ’ αὐτὸϲ ἐγὸ ( B ουτοϲ εγω ταχυτατι, ut Pndaxi Hibri, etiam A. in libro de pron. 57,15 exhibet, ubi additum: ϊίνδαροϲ ἐν λυμπιονίκαιϲ. contra hic praebδent οὅτωϲ A B, δ’ post οὕτωϲ l. CB, τοχυτάτη A L. 6 κατὰ] κα in ras L τὸϲ ἄλαϲ hlig, τὰ ποlλὰ A LΒb, ἐed fn A parva rasura post ο, stque prins εἰ uterum α et ππο ab A exersta sunt. Haysex παρὰ τὰ πολλά interpretatur rote ciεler Assmdmmm 1 γε om B, γ in res A θαρηϲει A. 1 ὅλον οῦν] δηουν A. , cer A γινομένη 1.B 16 τό om LCB, Βελker eonfaαt Ha. 6

Διαπορῶ γε μὴν τί δή ποτε αἱ μὲν τοῦ πρώτου καὶ δευτέρου Sed non omnia pronomina III personae usurpare licet in significandis I et II personis. ~~195 s~~ οὐ μετίαϲιν ἐπὶ τὰ τρίτα πρόϲωπα, τά γε μὴν τρίτα πρόϲωπα μετίαϲιν ἐπὶ τὰ πρῶτα καὶ δεύτερα, καὶ πάλιν οὐχ ἅπαντα. ἰδοὺ γὰρ ἡ καὶ ἡ ἕο καὶ αἱ ϲύζυγοι ἑνικαὶ ἁπλαῖ οὖϲαι ἐπὶ τὰ πρῶτα ἢ δεύτερα πρόϲωπα οὐ μετέρχονται, γε μὴν μεταλαμβανομένη ἐξ αὐτῶν αὐτόϲ, αὐτὸϲ ἑκών οἱ δῶκα {δ 649}, αὐτὸϲ νῦν ἴδε πῶμα {θ 443}. τὸ δὲ μεῖζον, πρὸϲ ἁπάντων ὡμολόγηται ὅτι ἡ ἑαυτοῦ καὶ ἑαυτόν καὶ αἱ ϲύζυγοι ἐκ δύο τρίτων ϲυντεθειμέναι εἰϲίν, ἐξ ὧν καὶ αἱ πληθυντικαὶ ἑαυτῶν, ἑαυτούϲ, αἵπερ κατὰ πρῶτον καὶ δεύτερον παραλαμβάνονται. πῶϲ οὖν οὐκ ἄλογον τὸ καθ’ ἑνικὴν ϲύνταξιν ἀποράδεκτον ἐν πληθυντικῇ μεταπτώϲει εὐπαράδεκτον γίνεϲθαι; οὐ γάρ φαμεν ἑαυτὸν ὕβριϲα ἢ ἑαυτὸν ὕβριϲαϲ, ἑαυτοὺϲ δὲ ὑβρίϲαμεν.

Ἔϲτιν γε μὴν ϲυνελόντι ἐκεῖνο φάναι· μὴ ἄρα αἱ τοιαῦται Cur soloecismus non exsistat, si plurativa pronomina composita III personae ad denotandae I aut II personas usurpantur. 196 b ϲυντάξειϲ ϲολοικιϲμὸν ὑπαγορεύουϲιν παρὰ τὴν τῶν προϲώπων μεταλλαγήν. Aaevκ. ψ Β. Dubito autem, cur primae et secundae personae pronomine eaκ numquam usmpentur sd teftiss personas sigmifcandss, sed tertiae pronomine aui D1 peraoaaa sd primns εἰ sscundss, quamquam non omnia. nem Τ et ἔo et cetera eiusdem u*upaatan generis (personsia tertiae personae) non transeunt ad primam aut secundam personam, transit αὐτόϲ, quod ilorum loco dicitur. atqne ἑαυτοῦ et ἑαυτῷ et cetera singdlaeia composita tertiae personas non admittuntur in prims aut se- cunda persons, contra admittuntur eorum pluralis, vllut dicere licet ἑαυτοὺϲ ὑβρίϲαμεν, non licet ἑαυτὸν ὕβριϲα. Monne ratione caret haec repugnantia? Aaαvκ. 4 4. Aporema brevitex ita expedire possumus. Τdentur quidem rssruκ. xv Anx. exso. 1 Pree XV 1 § 145 180,11 Βθ.: Et sciendum, quod iriae omnes psseαe prmommmm possunt pe supra dictam figuram apponi primae et secundae personae excepto sui, stὸ4, se, 6 se, prmα auem se e- emda per8ma nec nocem eibi mec frtαe αppemt ossmnt. - ὃ μεταλαμβανομένη ἐP αὐτῶν. cr 111,19. - 6 st 7 in priore versa omissum esse ἐγώ, in altero ϲύ exponit 141, 26 et 20 8 Pasc. X5 β 146 180.17 B . eεaeci queque prάε- tieamm ferttαm pprsomαm e ex ea compositam, id emi ἑαυτοῦ, ἑαυτῷ, ἑαυτόν, primae et secundae pmsemαe non αppenun4, quomodo nec nos sueι, qu4od em tam simpἔcρ prmιtiεi eertαe persemae ΕΘraecae quam compoetti poesdet apud nos plurαEem 4amem αopoetfαm fertiαm, quta nom αδen4 composΜa α pltralibus pr4mαe et eecundαe persemαε, necessario αduengun4 et χmαee secundae, ut ἑαυτῶν κηδόμεθα pro ἡμῶν αὐτῶν et ἑαυτῶν κήδεϲθε pro ὑμῶν αὐτῶν. I4 μὴ ἄρα. er 342, 9: μήhicidem signifcat quod saepe(e.g.θ4,8 105,18) μήποτε. 15 παρὰ ~propter. Ans. mr., mscs. scs. m A L.CBb 1 A in ng απο i. e. ἀπόρημα vel ἀπορία μὴν] μιν A , corz A mἰ l. in res β 2 prius τρίτα] fol11eν L 8 γὰρ em LB ALb, eἱἱ B ψ 4 ἐo Ab, ὲ xx ἀ L, e B π Ab, κα L.ϹB , 7 αὐτὸϲ δὲ νῦν πόμα L εἰ (cum πῶμα) Ϲ, αὐτὸϲ δὲ ϲ5 δῶκαϲ B β Β μείζων AL-, corr ομολογηται A, corr A ἑαυτόν] εὐίου A , corr A 10 ἑαυτῶν] εευτον A, post ἑαυτῶν add ἐαυτcϲ B | κατὰ] καὶ L, corr L post κατὰ edd τὸ LCB 1 11 τὸ om A L .recte adᾶisss videntur B5 1 13 όβριϲα] ὑβρvcθην L, ὑβρίϲαϲ L ὅβριϲαϲ] ὕβριϲα L, corr L δὲ om L καθυ- βρίϲαμεν L. CB 14 γε post μὴν posuerunt LC (μὴν] μιν A. , corr A 1B ϲολοκιϲμον A. 1μεταλλαγήν] ετ in res A2 εἰ γάρ τί ἐϲτιν ἐν τρίτῳ, τοῦτο ἐν πρώτῳ παραλαμβανόμενον ἢ 196 b δευτέρῳ ἀκατάλληλον ποιεῖ λόγον. (καὶ ἀνάπαλιν εἴ τί ἐϲτιν ἐν πρώτῳ καὶ δευτέρῳ, τοῦτο ἐν τρίτῳ παραλαμβανόμενον τὴν αὐτὴν ἀκαταλληλότητα παρέξει, εἰ τῇδέ τιϲ ἀποφαίνοιτο, γράφω ἐγώ, γράφειϲ ϲύ, γράφουϲιν ἡμεῖϲ) καὶ εἰ τοῦτο ἀληθέϲ, πῶϲ τὸ ἑαυτούϲ τρίτον καὶ ἐκ τρίτων γενόμενον κατάλληλον ποιεῖ λόγον ἐν τῷ πρώτῳ καὶ δευτέρῳ; ~~196 s~~ τὸ γὰρ δέον ἐϲτὶν ἑαυτοὺϲ τύπτουϲιν, οὐ μὴν τὸ ἑαυτοὺϲ τύπτομεν.

Ἀλλὰ πάλιν πᾶν ἀκατάλληλον ἔχει ἐπανόρθωϲιν διὰ τοῦ ἀκολούθου ϲχήματοϲ. εἴπερ οὖν ϲολοικιϲμὸϲ τὸ ἑαυτοὺϲ ὑβρίζομεν, τί τὸ ἐπανορθοῦν τὸ ϲχῆμα, φήϲει τιϲ τὸ ἡμᾶϲ ὑβρίζομεν οὔ φημι ἕνεκα μόνον χρήϲεωϲ, ἀλλὰ καὶ ἕνεκα ἀποδείξεωϲ ἧϲ προεξεθέμην τοῦ eiusmodi construetionibns, quatis est ἔαυτοὸϲ ὑβρίϲαμεν, soloecismi effci. nem siquid teftiae personne est, id in prima et secunda persona usurpatum orsfionem reddit incongruam. (sicut incongruentia exsistit, ubi primae vel secundae per- sonae pronomen cum verbo tertiae copustur.) quod si verum est, feri nequit, ut congrua fat οrstio, ubi ἑαυτούϲ in prima secundave persona admittitur. Aauvε. β Β. At contra dicendum est: quaecumque revera incongrua et sbnormia sunt, ea produntur et corriguntu congrua iustaque consαuctione ap- positaq ἑαυτοὺϲ ὑβρίζομεν vero siquis dicat ita corrigi, ut ἡμᾶϲ pro ἑαυτούϲ po- natur, is εrrabδit nam nominativum tentum simplicium pronominum personalium rssrκ. er Ans. ex e. 1-B vide Adn. cr. sd 1 εἰ ad 4-Β. - Bλ- 7 πῶϲ -τύπτομεν. cfr de pron. 78, 14: φανερὸν ὡϲ οἴ προϲχρηϲάμενοι τ ἑαυτούϲ ϲὺν τῖϲ ϲυζύγοιϲ ἐπὶ πρώτου καί δευτέρου παρὰ τὰ πρόϲωπα ἁμαρτάνουϲιν. - 11 προεξεθέμην remittere videor ad 178.10-14. 26-28. Ann. qmr., esce. scm. im Al. Bb 1 indefnitum τι resfitnit b, ὅτι codices, quod si refineretur, pro relativo aeeipiendum esset et quod sequitur enuntiatum καὶ ἀνάπολιν -ἡμεϲ pro apodosi mtecsdentis enuntiati εἰ γὰρ ὅτ -ποιεῖ λόγον. scripsit antem fla xx ἀνάπαλιν -ππμeϲ Apollonios, siquidem revera scripsit, in modum παρενθήκηϲ |post vοῦτο add xx L. Bb β 35 ακαταληατον A, sed supra ulfimss litteras sciipsit λον A. , supra medisφ vocem λλ A | ente λόγον add τὸν L. CB ἐν πρώτψ] fol 117r L 3 τοῦτο post τρίτῳ ponat L0 4 τήδε] τη om ἄ, add A β 4-B γραφω ϲυ γραφείϲ εγω γραφουϲιν ημειϲ A , E supra ϲυ scripsit εγω, debebat stiam supra εγω seribere ϲυ L γράφω ἐγh ϲὺ γράφειϲ ἐγὼ γράφουϲιν, quae sequitur non ἡμeϲ, at rasura trium vel quattuor Hitterrum Βb ἐγὼ γράφει, ϲὺ γράφει, ἡμεϲ γράφουϲιν,ὑμεϲ γράφουϲιν. appa et in deteriorum codicum srchettypo conlectura raditam scripturam ita mntat8m esse, ut quatuor exempla legerentuα, in qωbus cum verbo tertiae per- sonae copdlatnm esset pronommm primae et sscumdae. st quae optimorum codi- cum ope restituta sunt, sic videntur interpretmmda esse: Sᾶ qen feϲdt γράφω ἐγώ et ϲὺ γράφειϲ ac imm haec ία eomprελedere εεΕet: γράφουϲιν ήμεϲ, dseefret a5 arma. Scrupus autem residet, num tota haec parenthesis sb ApoHlonio addis sit 1 Θ post τρίτον addi vehi 5ν BSehneider comm. ad 78, 14-16 6 ληλον ποιe] fol 48r A 1 8 rᾳν ἀκατάλληλον A b, πάνυ κατάλληλον L (sed υ in. ras) et CB 1 16-11 sne φήϲει addendum esse οὐ eonieeit Dndithius, quo afiecto hic erit loci sensos: nexo αddeὸst dφcre ἡμᾶϲ ὑβρίζομεν. qnod em sdεm proaer usum dio. Sοphisnus, Portus, Eayser οὐχ inseri voluerunt mle ἕνεκα, stque interpretatur Porms: ἡμϲ ὑβρίζομεν dierit ddquιs ego nego non solum μὴ δύναϲθαι μετὰ τῶν ϲυζύγων ῥημάτων ἁπλᾶϲ ὑπάρχειν τὰϲ ἀντωνυμίαϲ, ὁ τι μὴ μόνον ἐπὶ τῆϲ εὐθείαϲ, ἐγὼ ὕβριϲα, ἡμεῖϲ ὑβρίϲαμεν· τὸ γὰρ ἐμὲ ὕβριϲα εἰϲ τὸ ἐμαυτόν μεταλαμβάνεται. οὐ δὴ οὖν ϲυϲτήϲεται τὸ ἡμᾶϲ ὑβρίϲαμεν ἢ ἡμῖν ἐλαλήϲαμεν.

c. III. ~~197 s~~

Χρὴ οὖν ἐπιϲτήϲανταϲ ἐκθέϲθαι τί δήποτ’ ἔϲτι τὸ ποιοῦν τὸ Grammaticorum est universe inquirere, quid sit quod efficiat soloccismum. ἀκατάλληλον, οὐ παραθέϲει τρόπων χρηϲάμενον μάτην, καθάπερ τινὲϲ εure,aua ι cum verbis coniungere licet, quorum smbiectum persona promomine dssigmata est, itaque ἡμεῖϲ ὑβρίϲαμεν licitum est, ilicitum ἡμᾶϲ ὑβρίϲαμεν. Asevκ. θ. lam exponendum est, quid sit, quod incongruentiam sffciat, ne- que acquiescendum. ut nonnulli fecerunt, in aferendis exemplis ffguraαum et pro- rxsτm. er μns. sxxe. I ϲυζύγων. ϲόζυγα ῥήματα Apollonio non solum ea erant, quae pariter fectontur, sed eliam qοae similem vel eandem vim habδent, velut 64, 19 is nuncupat quaecumque ἄπαρειν οὐϲιώδη ἢ ὀνοματικὴν signitcant. hic aorem ϲυζύγων nomen referendum est ad eum qui inter verbδa εἰ pronomina adfuncta inercedere potest consensum, ut persona pronomine desigmsta embiectum verbi nit. -- 4 simili modo excusantuα ἑαυτοὺϲ τύπτομεν siaqne eiusdem generis iura 206, 25-207, 2. iΙic enim Ap. ait licere ἑαυτούϲ pronomen cum prima persons verδi coniungere, quia non licent dicere ἐμαυτούϲ, sicut hic ἑαυτοὺϲ ὑβρίζεται ζομεν imoprobδa i non posse dicit, quia non concessum uit ἡμᾶϲ ὑβρίζομεν. atque illam excusationem etiam in rhemsticο suo technographum protulisse discimus ex Ϲhoerobosci in Theod. commentario Hl 125. 27 Βilg. (610, 21 Θ ): λέγει Ἀππολλνξνιοϲ (scil. ἔν τῷ περὶ ῥημάτων, quem librum exhausit Ch in interpretgn- dis reguis verbsibus), ὅτι εἰϲί τινα παράλογα καί λανθάνουϲιν ὅτι εἰϲί παράλογα, a οἶον λέγομεν ἔμαυτὸν ἔτυψα, ϲαυτὸν ἔτυψαϲ, ἑαυτὸν ἔτυψε· τὸ οὖν τρίτου προϲώ-- που ὑπάρχον ἐὰν τολμήϲῃ ἐνταθθα ὑπειϲελθεῖν εἰϲ χρείαν πρώτου ἢ δευτέρου προϲώπου, οἶον ἑαυτὸν ἔτυψα, ἑαυτὸν ἔτυψαϲ, ἐλέγχεται ἐκ τῶν εὐλόγωϲ προϲφερο- μένων, τοῦ ἐμαυτόν καὶ ϲαυτόν, καὶ οὐ λανθάνει ἡ παραλογία· ἐὰν δὲ ἐν τοϲ πληθυντικὸϲ ὑπειϲέλθῃ εἰϲ χρείαν τοῦ πρώτου καὶ δευτέρου προϲώπου τὸ τρίτον πρόϲωπον, καὶ εἶπωμεν ἑαυτοὺϲ ἐτύψαμεν, ἑαυτοῶϲ ἐτύψατε, λανθάνει ἡ παραλογία ἐνταῦθα, ἐπειδὴ ἡ ἀντωνυμία ϲύνθετοϲ ἐν τοϲ πληθυντικοῖϲ οὐκ ἔϲτι, καὶ λοιπὸν οὐκ ἔχει τι τὸ ὀφέλον ἐλέγξαι τὴν παραλογίαν. neque abδstinnit Apollonius ipse ab hoc uem refmivorum tertiae personae, ide PSchneideri comm. ad 78.14-16. at hoc libri de pron. loco etiam pluralem ἑαυτούϲ in I vel Il persona usumrpatum vituperat. B τί δήποτε pendet non solum ab ἐκθέϲθαι, sed etiam ab ἐπιϲτἡ- ϲαταϲ, quod inquirendi vim hsboet. er 276.21 ubi cum intmrogafivο εἰiungitux (saepiuscum dativo vεlaccusativοconstruitnr, vide HSehneideri comm. ad 77,28). -- 6 τρόπων nomine hic et mox infe ea εignifcantnr, quae normae smtacticae rqpagmmt. cx etiam 5, 9. proptr usκm. Hestst tertia ratio medendi, quae praeferenda videtur, ut post ὑβρίζομεν supyleatux enuntiatum vel unum verbum refutandi, velat ὀλόγωϲ. neque enim sola hac interpmctionis mutatione locus senari potest, id quod. HSchneider putat: eεῖπερ οὖν ϲολοικιϲμὸϲ -ϲχῆμα 1 φήϲει τιϲ. Τὸ ἡμᾶϲ ὁβρί - ζομεν. οὕ φημι κτλ. An.. ur., mscs. scs. m A L. Bb. B ὅβριϲα] ὕβριϲεν C B β 5 oὕν om l., δὲ pro ~lo ponunt L B ἐπιϲτήϲανταϲ] ανταϲ in ras ποτε A β Β χρη- ϲάμενον AϹ, χρηϲαμένοιϲ L sed fais vocis correctus est, χρηϲαμένουϲ Βbδ. ser- mda apud Ap. videtur snaculuthia numeri, qnam meliores codices exhibent, conlais variati numeri exemplis quae congesdit HSchneider comm. p 14 αὐτὸ μόνον ἐκήρυξαν τοὺϲ ϲολοικιϲμούϲ, οὐ μὴν ἐδίδαξαν τὸ ποιοῦν 197 b ὅπερ εἴ τιϲ μὴ ϲυνίδοι, εἰϲ οὐδὲν ϲυντείνουϲαν ἕξει τὴν παράθεϲιν τῶν τρόπων.

Πρὸϲ οἷϲ οὐδ’ ἀληθεύουϲιν οἱ ἐξ αὐτῶν λόγοι. φέρε γὰρ φάναι ὡϲ γίνεται ἀκατάλληλον παρὰ τοὺϲ ἀριθμούϲ, ὥϲ τινεϲ ὑπέλαβον, κούρω δὲ κρινθέντε δύω καὶ πεντήκοντα {θ 48}. οὐ γάρ φαϲι κατὰ τοῦ πληθυντικοῦ τὸ δυϊκὸν τίθεϲθαι, τό γε μὴν πληθυντικὸν κατὰ δυϊκοῦ. καὶ ϲαφὲϲ ὅτι αἰτίαϲ τινὸϲ ὑπούϲηϲ, οὐδὲ τοῦ τοιούτου διδομένου, ὥϲ γε ἐν τοῖϲ ἑξῆϲ δεδείξεται, ὅτι τὸ κρινθέντε διήκει καὶ κατὰ τοῦ πεντήκοντα. — ἀλλὰ καὶ παρὰ τὰ πρόϲωπα, ἀλλ’ αἰεὶ φρεϲὶν ᾖϲιν ἔχων ἀλάλημαι ὀϊζύν {ν 320 mixtus cum λ 167}· «ἀκατάλληλον γάρ, δέον ἐμῇϲ.» καὶ ἔϲτι πρὸϲ τὸ τοιοῦτον ἐγκείμενοϲ nuntiandis soloecismis. quorum causas siquis ignorat, niul ei proderit copia exemplorum. Asαvκ. ψ ~. ~uid7 quod marmmt fii saepius et iniuria ituperant quae iure dicta eunt, velut si improbent θ 46, quia dualis invenitur, ubδi de duobδns et quinquaginta hominibus Homerus loquitur:nam posse quidem dicuntplurεem de duobδus neque vero dualem ds mυltis dici. at certa causa enbest nec eoncsdipotest ilHie dualem participii pertineve usque ad numerum qu3nquagenasium. - item iIi grammatici perperam in ν 320 vituperavere βϲιν, pro quo poetae, ut aiunt, ἔμήϲ diendum zat. nam ef ἑαυτοὺϲ ὑβρίζομεν admissum est, ne βῇϲν quidem reici potest aut demcmstrsndum est, quae causa find quidem admittat, βϲιν τasxκ. er Ans. exse. 4 ad φέρε φάναι ezr 33,25 36,6. 92.22. 321,25 *11.17. 27.1s.s8,e. 37.28). Β. 10 et 273, 8 ad παρὰ e2 207.11. de pron. 88,22. Lehre ad Herod. o1. 8 αἰτίαϲ τινὸϲ ὑπούϲηϲ. Eayaer: ss οὕτωϲ ἔχει ἡ γραφή. - 8 δεδείξεται. quod factum non est in eis quae exstgnt paribus smtuis ApoHonisnse. ssd in libro de pron 85,1 legimus: τὸ πληθυντικὸν ἐφ’ ἑνικοῦ μεταλαμβανόμενον καὶ εὔλογον καὶ ϲύνηθεϲ, εἴγε ἔμπεριεκτικόν ἐϲτι τὸ πλῆθοϲ τοῦ ἑνόϲ, οὐκέτι δὲ τὸ ἐνικὸν τοῦ πληυντικοῦ. καὶ ἔτι ἐπὶ δυικοῦ. δι’ ὃ πάλιν τὸ δυικὸν οὐκ ἔϲιν ἐπὶ πληθυντκοῦ· τὸ γὰρ εκρινθέντε δύω καὶ πεντήκοντα πρὸϲ τὰ δύω. idem docent schol. Βer. ad huno Od. locum et Epim. Βom. Aλ I96.10. - 18 ἀκατάλληλον -ἐμῆϲ. ofensioni fuisse βϲιν etam ex l. de pron. 109,20 discimus, neque deteriori quam Aistsrcho; atque illic non tuetur Ap. hunc usum: τὸ εἀλλ’ αἰεὶ φρεϲὶν ᾖϲιν ἔχων3 ἀντὶ τοῦ ἐμαῖϲ. εὐλόγωϲ ὑκ’ Ἀρι- ϲτάρχου ὑπωπτεύετο ὡϲ νόθον, καθὸ ἀδιάατωτοϲ ἔν ἀντωνυμίαιϲ (scil Homerus). cvr schol. B. ῷ.ἴind. 133 ad locum: νοθεύονται δ’ ϲτίχοι. ὁ μὲν πρῶτοϲ ὅτι ἀντ τοῦ ἐμϲιν ἔχει τὸ βϲιν, ὅπερ ἐϲτὶ τρίτου προϲώπου, τηροῦντοϲ ἀεὶ τοῦ ποιητοῦ τἡν ἐν τούτοιϲ διαφοράν. - πρὸϲ τὸ τοιοῦτον, contre ituperstionem hnins loci. μns. emr., m1sca. sca. m Al. Bb. 1 τοδϲ] fϲl 11όε L 2 ϲυνειδοι L , ϲυνήθει L0 4 γὰρ om LOB β BB γίγνεται A. ante ἀκατάλληλον add τὸ B 6 16 τοδϲ-παρὰ om l.B β 6 κριθέντε A, post ιadd ν A. efradn. cr. in ed. Lndsichiana 1 κα] α in ras A. Γ πεντήκοντα] A. Β 7 φηϲι .. 8 ente δυικοῦ add τοῦ b cum et Soph. 1 8 κριθέντε A 16 ente δικn add ου A ( πεντήκοντα] ν in ras A ψ I1 pro clsusuls verens ν 320, quae est δεδαιγμένον ῆτορ, Ap. memorae lapsu posuit efitum va sus λ 167 : γῆϲ ἐπέβην, ἅλ’ αἰὲν ἔχων dλάλημαι δζύν ὀλόλημαι LΒb, αλαλημαι A, dλλ’ dλημαι LxC λόγοϲ· εἰ γοῦν τὸ ἑαυτοὺϲ ὑβρίζομεν καὶ ἔτι τὰ τοιαῦτά τιϲ περαδέξεται, δῆλον ὡϲ καὶ τὸ προκείμενον· ἢ ἔϲτιν τιϲ αἰτία ἣ τὸ τοιοῦτο μὲν παραπέμπεται, προϲίεται δὲ τὸ ἑαυτοὺϲ ὑβρίζομεν; — ἀλλὰ καὶ παρὰ τὰϲ πτώϲειϲ, ἡνίκα ἐν ἐκείνῳ τῷ ϲχήματι ἀπαιτοῦϲι γενικήν, ἐν τῷ οἱ δὲ δύο ϲκόπελοι {μ 73}· ~~198 s~~ πάλιν γὰρ ἔϲτι ϲυνιδεῖν καὶ ἐπὶ τούτου, εἴ τι λείπει, ἢ τί τὸ αἴτιόν 198 b ἐϲτιν τὸ τὴν γενικὴν ἀπαιτοῦν. Παρείϲθω τοίνυν ἡ τοιαύτη παράθεϲιϲ ὑπὲρ τοῦ μὴ πολὺ ἀφίϲταϲθαι ἡμᾶϲ τοῦ προκειμένου.

c. IV.

Οὐδὲ ἐκεῖνο δέ με λέληθεν, ὥϲ τινεϲ ἐπετάραξαν τὴν παρὰ Perperam nonnulli consuerunt soloecismum nonnumquam una voce contineri. πᾶϲιν ϲυμφώνωϲ πιϲτευθεῖϲαν δόξαν, ὡϲ μιᾶϲ λέξεωϲ κακία ἐϲτὶν ὁ βαρβαριϲμόϲ, ἐπιπλοκῆϲ δὲ λέξεων ἀκαταλλήλων ὁ ϲολοικιϲμόϲ, αὐτοὶ εἰϲηγηϲάμενοι τὸ καὶ ἐν μιᾷ λέξει καταγίνεϲθαι ϲολοικιϲμόν, εἰ κατὰ θηλείαϲ φαίη τιϲ οὗτοϲ ἢ πλήθουϲ ὑπόντοϲ, παραθέμενοι καὶ ἄλλα τῆϲ reiciat - atqne etiam in iustum casuum neum peccavisse Homerum temere dicunt μ 3 non conspicientes, num quid desit, aut quae causa genetivum postulet. Aaαvκ. β Β. Nec fugit me aliorum mror qui trbaverunt opinionem vul- gatam, ex qua barbarismus positus est in una voce, sοloecismns in verborum. copdlstione. nam eiam soloecismum una voce continei posse putgnt, siquis ex. gr. οὗτοϲ dicat de femina vel de multitudine. at hoc ineptum est primum, assτ~κ. ex Ans. sxs. 3 7 e22r supra 35,21. 93,144 -94,3 et Hrec. XζI ψ 148 181.18 B Homerus auctoriate poetica ΕΒct: δὲ δύο ϲκόπελοι ὁ μὲν οὐρανὸν εὐρὺνίκάνει, quommodo et ali odazm tem αpd nos qκaaπ apud Θraecos. - 6 πόλιν -καὶ ἔπὶ τούτου, εἴ τι κτλ. non idem quaerebatur de θ 48 et ν 320. sed πάλιν et καὶ dicere poterat Aλ α., quia rasus hic quoque inquirendum est, qua ratione id defendi possit, quod poeta diii. - ad 8- 27B, 9 efrm eupra 7, 1 et Sext Hmpir. adv. ram. § 210-213 646, 27 B ὁριζόμενοι τόν τε βαρβα- ριϲμὸν καὶ τὸν ϲολοικιϲμὸν φαϲὶ εβαρβαριϲμόϲ ἐϲτι ποράπτωϲιϲ ἐν ἁπλῇ λέξει παρὰ τὴν κοινὴν ϲυνήθειαν1 καὶ εϲολοικιϲμόϲ ἐϲτι παράπτωοϲ ἀϲυνήθηϲ κατὰ τὴν ὅλην ϲύνταξιν καὶ ἀνακόλουθοϲα. πρὸϲ B δυνάμεθα λέγειν . . . εἰ ἐν λέξει μιᾳ ὁ βαρβα- ριϲμὸϲ νοεῖται καὶ ἐν ϲυνθέϲnι λέξεων ὁ ϲολοικιϲμόϲ, ἀλλ’ οὐκ ἐν τοῖϲ ὑποκειμένοιϲ πράγμαϲι, πῶϲ ῆμαρτον εἰπὼν εοῦτοϲ3, δείcυμι δὲ γυναῖκα, ἢ ἑαυτῇ3, δείκνυμι δὲ νεανίαν; οὕτε γὰρ ἐϲολοίmϲx οὐ γὰρ ϲὐνθεαν πολλῶν ἀκαταλλήήλων λέξεων προη- Ana. m r., casca. sss. AL. Bb. 1 γοῦν b, οὖν libzi praeter C qui om. vocdlsm β 2 ἑ ALb, ϲ LOB τοιοῦτον LB ψ 3 δὲ om pro ἔαυτοὺϲ ὑβρεομεν Potos fagitavit ϲιν. vide Argum. 1 6 γρ om B ε τι Portus, η τι A, sed η in ras ab A , τι et AHutmann, 5 τί l. Bb |λίπει A. , corz A τι mavul AHnttmann | 7 παριϲθω A , corr A β 9 A in ng ὅτι δὲ ουκ ἐν μία λέξει βαρβαριϲμὸϲ | ὑπετάραξαν Β β 1θ κακία] fol 48v A 11 ἐπιπλοκῆϲ] fol 1182 L 1 12 smte ϲολοικ.add τὸν B 1ξ η πληθυϲ υποντοϲ A. (quod Βεkker dicit, uποντοϲ vocem in primis Htteris corectam esse, neget ottentag). unde nascitur vera integraque scripture, modo una littera post θ inseratur vide A gum. Att auctor archetypi deornm codicum seripεit ἡ πλη- θύϲ et om ὑπόντοϲ (quae lectio invenitur in LOB), id quod. Potum indunit, ut Apolonium hic verba Hiadis B 278 ὧϲ φάϲαν ἡ πληθύϲ citasse poteret et ὅϲ φάϲαν adiceret. quam sctiptnram recepere et b |παραθέμενοι] in L efiitus vocis erasus et tota inducta, in CB deest αὐτῆϲ ἐχόμενα εὐηθείαϲ. τὸ πρῶτον, ὅτι οὐδεμία εὐθεῖα ϲυνίϲταται δίχα ῥήματοϲ εἰϲ αὐτοτέλειαν, καὶ ῥήματοϲ τοῦ μὴ ἀπαιτοῦντοϲ ἑτέραν πλαγίαν. ἔϲτιν γὰρ τὸ οὗτοϲ περιπατεῖ αὐτοτελέϲ, οὐ μὴν τὸ βλάπτει· λείπει γὰρ τὸ τίνα. ἀλλ᾿ εἰ καὶ οὕτωϲ φαίημεν, ϲε ἔτυψε, τὸ ἀνθυπαγόμενον οὗτοϲ κοινὸν ἔχει παραλαμβανόμενον τὸ ῥῆμα· τίϲ καλεῖται Αἴαϲ; οὗτοϲ. οὐκ ἄρα ἀληθὲϲ τὸ ἐν μιᾷ λέξει ϲολοικιϲμὸν γίνεϲθαι.

Καὶ φαίνεται ὅτι ὅϲον ἐπ’ αὐτῷ ὁ λόγοϲ κατώρθωται, παρὰ δὲ τὴν ἐξ αὐτοῦ γενομένην δεῖξιν τὰ τοῦ γένουϲ ἐνήλλακται. ϲαφέϲ τε ὡϲ οὐδὲ ἐν νυκτὶ ἐγχωρήϲει ὁ καινότερον ἐπινοηθεὶϲ διὰ τῆϲ ~~199 s~~ οὗτοϲ ἀντωνυμίαϲ ϲολοικιϲμόϲ, καὶ δέον προϲθεῖναι τῷ ὅρῳ, ὅτε μὴ ἐν νυκτερινῷ καταϲτήματι εἴη τὰ τῆϲ ϲυντάξεωϲ· δῆλα γὰρ τὰ ὑπ’ ὄψιν 199 b πίπτοντα τοῦ γένουϲ ἐϲτίν. ὅπερ γελοῖον· οἱ γὰρ ϲολοικιϲμοὶ ἀκοῇ ὑποπίπτουϲιν, ἐλεγχόμενοι ἐκ τῆϲ κατὰ παράθεϲιν τῶν λέξεων ϲυνούϲηϲ ἀκαταλληλίαϲ, ὧν μεταλαμβάνουϲιν καὶ οἱ τεθρυμμένοι τὰϲ ὄψειϲ· οὐ γὰρ ἐλλειπεῖϲ εἰϲιν τοῦ ἐξιδιοποιουμένου τὴν φωνήν, λέγω τῆϲ ἀκοῆϲ. quoniam nominsfivns nuHlus per se orationem confcit absolutam, sed adiel debet verbδum ac, si transitivum est verbum, etiam obiectum nec opponenda εmmt talia, pulle est οὕτοϲ responsam interroganti τίϲ ϲε ἔτυψεν nem hic cogitgmdo εupplmmdum est ex interogatione verbδum. μxαvε. β 8, Deinde petet, siquis de femina οὗτοϲ dicit, per se orationem reste se habδere,nsc aliunde intellegi gmnera psmutsta esse nisi ex demonstratione. quid7 quod noctu soloecismos hic nuper excogitatus non exstaret, ac debet, qui- cumquetslia in soloecismorum nummo haboet, eorum defnitioni addere excepta nocte, quofmiam apsta sunt ea tentum quae sub οeulos cadmi: id quod idi- euum. n8εm sdoeca subo ames cadεmt itaque sb caecis quoque perdipiuntur. νεγκάμην, ἀλλ’ ἀπλῆν τnν οὕτοϲ λέξιν αὕτη οὕτ’ἐβαρβάριϲα· οὐδὲν γὰρ ἀϲύνηθεϲ . ἔχεν ἡ οὕτοϲ λέξιϲ, ὡϲ ἡ παρὰ τοϲ Ἀεξανδρεῦϲιν ἐλήλυθαν. Apollonii aio- rumque technicorum sententiam habes apud Ϲhoerob. in Theodos.I 103, 9—104,2 Hig. 1,10 ~ ): ἰϲτέον δὲ ὅτι dλλο τὸ βαρβαρζειν καὶ dλλο τὸ ϲολοικθειν· βαρβαρίζειν μὲν οὖν ἐϲτι τὸ ἁμαρτάνειν περὶ μίαν λέξιν, εἶτε περὶ τόνον εἶτε περὶ γραφὴν eτε περὶ κλίϲιν ἕτε περὶ χρόνον eτε περὶ πνεθμα . . . Ϲολοικζειν δέ ἐϲτι τὸ περὶ τὴν ϲύντοξιν καὶ τν φράϲινᾶραρτάνειν,τουτέϲτινἐκάϲτηϲλέξεωϲκαθ’ἐαυτὴν κειμένηϲ καλῶϲ ἔχούϲηϲ, ἐν δὲ τῇ υντάξει καὶ τῇ φράϲει ἀτάκτωϲ καὶ ἀνακολούθωϲ παρολαμβανομένηϲ. item in uuoque de brbarismo et soloecismo tractatu posδ ἴμckenaerii Ammonium 191-204, nisi quod in altero 203 ea opinio legitux, quam Ap. hoc locorefdlit: ϲολοικει δὲ καὶ ὁ τὸ παιδίον δεικνὑϲ καὶ λέγων οὕτοϲ. rsseε. xx Ans. exso. IB γοῦ ἐξιδιοποιουμένου τν φωνἡν, ess parᾶs cor- pοrs, qκa5 nomos, eocεs n5i εmnfce4, recipet. Ans. mir, masos. scs. m A L. Bb. 1 εὐηθείαϲ] εὐθείαϲ L. β 2-3 κxὶ ρήματοϲ-πλαγίαν bis scripta, semel deleta in L 1 4 βλάπτειν B dλλ’ ε] εί δὲ B 1ουτοϲ A, οὕτω et. Γτι ϲε A. , corr A 1 6 ουτωϲ A. , corrx A5 7 ὅτι om L, ὅϲον om B ψ θ ϲαφὲϲ τέωϲ L ( χωρήϲει B | καινότερον Leb, καινότεροϲ A ϹΒ, sed A ϲ in ras habet ab A β 10 ὅρῳ deest in L abscissa psriedla foti 118 ὅτε] fϲl 118ν L, ὅτι B 1 1 post κατὰ add τα A. 14 τεθρυμμέναι]υμ in ras A β 1 ἐλλπϲ lξb. eft Hθehnεideri comm. p 5 sd 4, B | ἐξιδιοπcιουμένου] puimum ι et aiterum ιο in res A2 δοθήϲεται δὲ κἀκεῖνο, ὡϲ παρὰ τὰϲ προτάξειϲ ἐναλλαϲϲόμενα ὑπὸ λόγον τὸν τοῦ ϲολοικιϲμοῦ οὐ πεϲεῖται. ὡϲ γὰρ εὔηθεϲ τὸ τοιοῦτον, καὶ. τὸ προειρημένον.

Τὸ οὖν κατὰ θηλείαϲ λεγόμενον οὗτόϲ με ἔτυψεν οὐχ ἁμάρτημα τοῦ λόγου· τὸ δέον γὰρ τοῦ καταλλήλου ἀνεδέξατο. εἰ γοῦν ὑπούϲηϲ θηλείαϲ φαίη τιϲ αὕτη με ἔτυψαν, ὁμολόγωϲ ϲολοικιεῖ διὰ τὸ ἀκατάλληλον τῶν λέξεων, κἂν ἀληθεύει τὸ γένοϲ. οὐ γὰρ ἐν τοῖϲ ὑποκειμένοιϲ τὸ ἀκατάλληλόν ἐϲτιν ἢ κατάλληλον, ἐν δὲ τῇ ϲυντάξει τῶν λέξεων, αἷϲ παρέπεται τὸ μεταποιεῖϲθαι εἰϲ τὸ δέον, τῶν ὑποκειμένων ἁπάντοτε τῶν αὐτῶν ὄντων. ἔϲτι γοῦν καὶ οὐδετέρωϲ φάναι τοῦτό με ἔτυψε, καὶ οὐδὲ οὕτωϲ τὰ τοῦ λόγου ἠλόγηται· ARGVM. § 10. Ergo οὗτόϲ με ἔτυψεν de femina qui dicit, noa peccat in eges dicendi; is peccat qui αὕτη με ἔτυψαν loquitur, etiam si pronominis genus convenit cum genere personae. nam incon ruentia posita non est in rebus vel personis, de quibus sermo est, sed in verborum constructione. atque licet nonnusquam etiam neutrius generis pronomine loqui de femina vel re feminini generis aut singularis numeri pronomine de nomine plurativo, videlieet siquod nomen synonymum neutrius generis aut singularis numeri exstat, quod simul cogitari potest. ADN. CRIT., DISCR. SCR. IN ALCBb. 1 post ὡϲ 1 — 2 litterae erasse in A | παρὰ] περὶ B. vide Adn. ex. ad 272, 5 huius ed. | προτάξειϲ] προϲτάξειϲ Ellebode et AButtmann, qui interpretatur: ωας den grammatischen Vorschiften zuvider vertauscht wird. RSchneider II 25 verba παρὰ τὰϲ προτάξειϲ ἐναλλαϲϲόμενα ad exemplum ὣϲ φάϲαν ἡ πληθύϲ, quod in et b 198. 12 ante παραθέμενοι legitur, referenda esse putaverat, quandoquidem ilic et similibus locis alius numerus praecedit, alius sequitur. sed illud exemplum nullo codice exhiberi supra diximus. nunc Schneider censet, παρὰ τ. πρ. ἐναλλαϲϲόμενα verbis in universum omnia signifcari, quae abo consequenti constructione discrepant. at haec interpretatio pariterque Ellebodii coniectura προϲτάξειϲ pugnant cum subsequenti enuntiato ὡϲ γὰρ εὔηθεϲ κτλ., quod enuntiatum verbis illis 198, 12 καὶ ἄλλα τῆϲ αὐτῆϲ ἐχόμενα εὐηθείαϲ respondet neqne ut annotatio aliena eici potest. hinc enim elucet non de veris soloecismis hic Apollonium loqui, sed de constructionibus quas ex soloecismorum numero excludebat, et ante πεϲεῖται negationem intercidisse. fortasse προτάξειϲ ex πράξειϲ ortum est, quo voccabulo reposito Ap. hoc dixit: non solum si secus, sed etiam si actiones dicuius personae falso significantur, id in soloecismorum numero habere, ut omnes concedent, ineptum est. 1—2 οὐ post ϲολοικιϲμοῦ nos addidimus, Kayser* voluit scribi δοθήϲεται δὲ οὐδ᾿ ἐκεῖνο ‖ 2—3 ὡϲ γὰρ—προειρημένον quod RSchneider et AButtmann eiciunt, Portus et Kayser* putaverunt sic corrigendum esse: ὡϲ γὰρ εὔηθεϲ τὸ προειρημένον, καὶ τὸ τοιοῦτον. qui ipsi quoque eraverunt nam hoc studet Ap. demonstrare, τὸ προειρημένον (i. e. siquis οὖτοϲ de femina dictum soloecismis adscribit) εὔηθεϲ esse. id quod hic ita demonstrat, ut aliud proferat, de cuius εὐηθείᾳ dubitari nequit, et pergat, non minus τὸ προειρημένον ineptum esse quam hoc aliud ‖ 2 τοιοῦτον] ν erasum in A ‖ προειρημένον] προκείμενον LC | οὖν] γοῦν LC | 4 οὐχ] χ in ras A 5 ὑπούϲηϲ] ηϲ in ras A2, sequitur rasura 2—3 litterarum | ἔτθψαν] ν in ras A ‖ 6 ϲολοικιζει A1, corr A αληθευει A1, ἀληθεύῃ A2LCBb. cfr Adn. cr. ad 97, 10 huius ed. ‖ 8 λέξεων αἶϲ desunt in L abscissa particula folii 118 | posterius τὸ em B ‖ 8 ὑποκειμένων] φολ 119r L | πάντοτε L ἔϲτι γοῦν] ἔϲιν οῦν L ‖ 10 post ἔτυψε in A rasura trium fere litterarum | καὶ οὐδδὲ] fol 49r A | οὕτω CBb κατ᾿ οὐδένα γὰρ τρόπον ἐλλειπὲϲ γενήϲεται, ἀναφερόμενον ἐπὶ τὸ γύναιον, καθάπερ ἐκεῖ τὸ νεφέλη δέ μιν ἀμφιβέβηκε κυανέη, τὸ μὲν οὔ ποτ᾿ ἐρωεῖ {μ 74 sep.}· ~~200 s~~ πρὸϲ γὰρ τὸ ϲυνώνυμον τοῦ νέφουϲ ἀπήντηϲε. καὶ ἔτι ἐπὶ πλήθουϲ ἦ μάλα δὴ τάδε δώματα κάλ᾿ Ὀδυϲῆοϲ {ρ 264}, 200 b οὐκ ἄν τίϲ μιν ἀνὴρ ὑπεροπλίϲϲαιτο {ρ 268}· πρὸϲ γὰρ τὸ ϲυνώνυμον τοῦ οἴκου παρείληπται· ἐπιφέρει γοῦν γινώϲκω δ᾿ ὅτι πολλοὶ ἐν αὐτῷ δαῖτα τίθενται {ρ 269.}

Compositis ἑνδέκατος ἐνδεκάτη nonmagis soloecismus continetur quam simplicibus vocibus.

Ἦν μέντοι ἐκεῖνο παρακινδυνευόμενον, τὸ ἐν ϲυνθέτῳ λέξει c. V. ὑποφαίνεϲθαί τινα ϲολοικιϲμόν, λέγω ἐπὶ τοῦ ἑνδέκατοϲ ἢ ἐπὶ πλέον ἐπὶ ARGVM. § 11. Haud multum autem aberat, quin soloecismus inesse videretur in voce composita, in ἑνδέκατοϲ nomine ordinali atque etiam magis in ἑνδεκάτη [quia pugnat ἕν neutum cum δέκατοϲ masculino et δεκάτη feminino]. etenim ex ἑνόϲ genetivo non licet hoc ordinale nomen derivare, cum compositiones harum vocum fiant ex nominativis. ac ne ita quidem [scil si genetivo TESTIM. ET ADN. EXEG. 2—B cfr. de pron. 84, 11, ubi contra eos, qui μίν aliquotiens ad pluralem pertinere opinati sunt, haec dicit: ὁ δὲ πλάνοϲ τῆϲ τοιαύτηϲ ἀφορμῆϲ (lege ἡ δὲ ἀφορμὴ τοῦ τοιούτου πλάνου) ἴϲωϲ ἐρρύη ἐκ τοῦ . . . «ἦ μάλα δὴ τάδε δώματα κάλ᾿ Ὀδυϲῆοϲ» καὶ «οὐκ ἄν τίϲ μιν ἀνήρ». ἦν δὲ τὰ τοιαῦτα ἐπὶ τὴν ϲυνωνυμίαν φερόμενα τοῦ δῶμα, ὁμοίωϲ τῷ «νεφέλη δέ μιν ἀμφεκάλυπτε, τὸ μὲν οὔ ποτε». et schol. V ad μ 75: πρὸϲ τὸ ϲυνώνυμον ἀπήντηϲε τὸ οὔποτ᾿ ἐρωεῖ, et ad eadem verba: ϲχῆμα τῶν ϲημαινομένων ἀκόλουθον. sed schol HQ: Ἀρίϲταρχοϲ οὐ λέγει πρὸϲ τὸ νέφοϲ τὴν ἀπόταϲιν εἶναι, ἀλλά φηϲιν ὅτι τοῦτο οὐδέποτε λήγει, τὸ κεκαλύφθαι τὸν ϲκόπελον τῷ νέφει. Eustath. 1713, 64 R.: τὸ μὲν τουτέϲτι τὸ νέφοϲ, ὃ ταὐτὸν τῇ νεφέλῃ κατὰ πολυωνυμίαν. schol. H ad ρ 268 μιν] αὐτὸ τὸ δῶμα. Apoll Soph. 159, 18 B.: «οὐκ ἄν τίϲ μιν ἀνὴρ ὑπεροπλίϲαιτο»: εἰϲ γὰρ τὸ ἐνικὸν μετείληφε τὸ δῶμα. — 5 νέφουϲ est genetivus qui dicitur definitivus, ut in subsequentibus οἴκου. — ἀπήντηϲε etiam. schol. V ad μ 75 supra exscriptum exhibet, atque eodem modo eadem scholiorum collectio usurpat ad γ 184 φίλε τέκνον: τοι πρὸϲ τὸ ϲημαινόμενον ἀπήντηϲε . . . ἢ πρὸϲ τὸ ϲυνώνυμον, τὸ παῖϲ. habet respondendi, consentiendi vim, ut ὑπαντᾶν 149, 15 et de coni. 232, 23. — 9—p 279, 4 cfr 182, 15—183, 3, ubi demonstratur optimo iure ἑνδέκατοι plnres personas signifcare, quamquam unitatis nomen. continet, itaque discrepantia numerorum (non generum) in ἑνδέκατοι defenditur. — 10 παρακινδυνευόμενον. cfr 215, 11. 237, 18. 20. ADN. CRIT., DISCR. SCR. IN ALCBb. 1 οὐδένα] α in ras A | ἐλλιπὲϲ LCBb ‖ 2 γύναιον] γένοϲ B ‖ 3 μιν] ν in ras A. ‖ 4 τὸ μὲν οὔ ποτ᾿ ἐρωεῖ om L(C?)B, quorum verborum loeo μελάντερον B habet, atque stiam L3 in dimidiam lineae partem, quam L vacuam reliquerat, scripsit μελάντεροϲ, quod ad κυανέη nomem. interpretandum ab aliquo adscriptum videtur ‖ 5 πρὸϲ γὰρ] τὸ μὲν γὰρ οὐκ ἐπ᾿ ἄλλο πρὸϲ LCB | ϲυνώνυμον] ϲημαινόμενον L1C, sed Lx delevit et substituit ϲυνώνυμον | ἀπήντηκε LCBb ‖ 7 ὑπεροπλίϲαιτο L. vide adn. in ed. Ludwichiana ‖ 9 γιγνώϲκω de pron. 84, 26. vide adn. Ludwichianam | αυτωι δαιτα] ι et αι in ras A2 ‖ 10 κἀκεῖνο manult Kayser* ‖ 11 pro secundo ἐπὶ Hilgard ci. ἔτι, tertiumm ἐπὶ om LCBb τοῦ ἑνδεκάτη. οὐδὲ γὰρ ἐκεῖνο ἔϲτιν φάναι, ὅτι ἡ ἑνόϲ ἔγκειται γενική· παρὰ γὰρ εὐθείαϲ αἱ ϲυνθέϲειϲ τῶν τοιούτων γίνονται, τρειψκαιδέκατοϲ, τεϲϲαρεϲκαιδέκατοϲ. καὶ οὕτωϲ δὲ τὸ ἑνδεκάτη οὐ ϲυνίϲτατο. Ἐφ᾿ οὗ ϲχήματοϲ ἔϲτιν φάναι, τὸ μὲν ἁπλοϊκόν, ὡϲ παρὰ τὸν ἀριθμὸν τὸν ἕνδεκα, εἴτ᾿ ἐκ παραθέϲεωϲ ὄντα εἴτε καὶ ἐκ ϲυνθέϲεωϲ, παραγωγή τιϲ ἐγίνετο ἡ τοῦ ἑνδέκατοϲ, ὡϲ ἕβδομοϲ ἑβδόματοϲ, ἀφ᾿ οὗ καὶ τὸ θηλυκὸν ἑβδομάτη ἑνδεκάτη. ὅτι δὲ ἐκ παραθέϲεων δύο ἓν γίνεται παραγωγόν, διὰ πλειόνων ἐδείξαμεν, τὸ αὐτό —ταὐτότηϲ, παρὰ ποταμὸν uti liceret in compositione] ἑνδεκάτη fingi poterat [quia feminini generis genetivus μιᾶϲ est]. Duabus autem rationibus ἑνδέκατοϲ et ἑνδεκάτη defendi possunt, quarum prior simplex est: ἑνδέκατοϲ derivatum est ab ἕνδεκα. nec mirum, quod ex duabus vocibus (ἕν et δέκα) non compositione, sed appositione coniunctis una exstitit vox derivata, id quod saepius factum est. TESTIM. ET ADN. EXEG. 7 παραθέϲεων δύο ═ παραθέτων δύο, voces duae n eompositione sed appositione coniunctae. — 7 — 278, 1 cfr de adv. 176, 1: παρὰ δύο διεϲτῶτα τὸ Ἄρειοϲ πάγοϲ Ἀρειοπαγίτηϲ, παρὰ τὸ τὸ αὐτό ἕν που ἀποτελεῖται τὸ ταὐτότηϲ, παρὰ τὸ Νέα πόλιϲ ἓν τὸ Νεαπολίτηϲ. ϲυϲταίη ἄν οὖν καὶ παρὰ τὸ νοῦν ἔχων τὸ νουνεχόντωϲ κατὰ τὸν τοιοῦτον λόγον, sed pluribus hoc demonstravit hand dubie Ap. in libro περὶ ϲυνθέτων, qui liber videtur onomatici pars fuisse. cum Apollonio consentit Herodian pros. Il. ad Ε 19 (II 47 Ltz) de μεταμάζιον: παρῆκται παρὰ τὸ μαζόϲ καὶ τὴν μετά, ὡϲ παρὰ τὸ χθονόϲ καὶ τὴν ἐπί ἐπιχθόνιοϲ, παρὰ ποταμόν παραποτάμιοϲ. γίνεται γὰρ καὶ ἀπὸ δύο λέξεων κατὰ παράθεϲιν ἕν τι παραγωγόν, ὡϲ τὸ Νεαπολίτηϲ καὶ ἄλλα μωρία. EM 606. 35 et EG 411, 48 νουνεχόντωϲ: ὑφ᾿ ἓν ἀναγνωϲτέον· πολλάκιϲ γὰρ ἀπὸ δύο διεϲτώτων μερῶν τοῦ λόγου γίνεται ἑνότηϲ (exempla sunt Ἀρειοπαγίτηϲ, Νεαπολίτηϲ, ταὐτότηϲ). et EM 719, 4 ϲκορακιϲμόϲ: οἱ παλαιοὶ παρὰ δύο λέξειϲ διεζευγμέναϲ παραγωγὰ ποιοῦϲι πολλάκιϲ· Νέα πόλιϲ Νεαπολίτηϲ, παρὰ ποταμόν παραποτάμιοϲ. (sed erant etiam qui negarent ἀπὸ δύο λέξεων ἐν παραθέϲει οὐϲῶν derviationem fieri, EM 278, 33). ADN. CRIT., DISCR. SCR. IN ALCBb. 1 ἑνδέκατοι B ‖ 1—3 οὐδὲ γὰρ —ἑνδεκάτη om L1C, add in imo mg L3, sed omittens et δὲ post οὐ et ἔϲτιν ‖ 1 ουδε A, δὲ om etiam Bb ‖ 2 post γὰρ add τὰϲ L3Bb ‖ 2—3 τρειϲκαιδέκατοϲ L3Bb, τριϲκαιδεκατοϲ A, quae tamen forma usitata hic pumat cum παρὰ εὐθείαϲ. atque ει diphthongus etiam in A legitur lin. 5 pag. subseq. et invenitur apud Aristonicum in schol. A ad K 400 (p183 Fr.) et abo Lehrsio in Herodiani pros. Il. ad O 678 (II 97, 12 Ltz) necessario pro tradito ι restituta est illic enim hic numerus ordinalis non compositus dicitur, sed appositione ortus: κατὰ παράθεϲιν, ὡϲ τὸ τρεῖϲ καὶ δέκατοϲ, ὥϲτε καὶ τὸ θηλυκὸν τρεῖϲ καὶ δεκάτη ‖ 3 τεϲϲαριϲκαιδεκατοϲ κιδεκατοϲ A. non solum τεϲϲαρακαιδέκατοϲ sed etiam τεϲϲαρεϲκαιδέκατοϲ dictum esse compluribus exemplis probavit Lobeck. Phryn. p 409 | οὕτω LCBb ‖ 4 τὸ μὲν ἁπλοικόν om B et deleri vult AButtmann | post ἁπλ. repetunt ἔϲτι φάναι LCB et add supra A 5 ὄντα—ϲυνθέϲεωϲ om C | εἴτε καὶ] εἴτ᾿ L ‖ 6 εγι- γνετο A, ἐγένετο cett. ‖ 7 ἑνδεκάτη om LC. fortasse ante hoc nomen intercidit καὶ ὁμοίωϲ vel tale quid παραθέϲεων A2LCb, παραθέϲεωϲ B et fortasse A | fol 119v L. ‖ ταὐτότηϲ sine coronide b hic et de adv. 176, 2. RSchneider illic signum posuit, Lobeck. Ell. path. I 558 testatus in comm. p 189. ac nos socium secuti sumus consensus causa, quamquam dici nequit hic quoque ἐν ἁρμογῇ δύο λέξεων coronidem poni, ut in τατόν et τοὐμόν (vide Porphyr. π. προϲῳδ. in schol. Dion. Thr. 147. 13H., EM 763, 9) μένει ὁ δεῖνα—παραποτάμιοϲ.

Ἔϲτιν δὲ καὶ οὕτωϲ φάναι. κἂν παρὰ τὸ δέκατοϲ ἦν ἡ ϲύνθεϲιϲ, τὰ τῆϲ ϲυνθέϲεωϲ ἐν λόγῳ τὴν τοῦ οὐδετέρου ϲύνθεϲιν ἀνεδέχετο. εἴ τι γὰρ παρὰ ἀριθμὸν ϲύγκειται, ~~201 s~~ τοῦτο ἐκ κοινότητοϲ τοῦ ἀριθμοῦ παρελαμβάνετο, οἷον οἱ τέϲϲαρεϲ - αἱ τέϲϲαρεϲ τεϲϲαρεϲκαιδέκατοϲ, τρεῖϲ-τρειϲκαιδέκατοϲ, οἱ λοιποὶ 201 b ἀριθμοί. οὐ δὴ οὖν παρὰ τὸ εἶϲ ἐδύνατο τὰ τῆϲ ϲυνθέϲεωϲ ἐγγίνεϲθαι, ὅτι μὴ κατηγορεῖτο καὶ τὸ θηλυκόν· οὐδὲ μὴν παρὰ τὸ μία, ὅτι μὴ ϲυγκατηγορεῖτο καὶ τὸ ἀρρενικόν. καὶ εἰ ἀμφότερα τὰ γένη ϲυνωθεῖται εἰϲ τὰ οὐδέτερα (τὸ γὰρ οὗτοϲ καὶ αὕτη εἰϲ ἓν ϲυνωθεῖται τὸ τοῦτο, καὶ ARGVM. § 12. Deinde hoc quoque dicere licet: etiam si ἑνδέκατοϲ non ab ἕνδεκα derivatum, sed ex ἕν et δέκατοϲ compositum est, non caret vox ratione. nam ubi nasculinum et feminum genus numerorum cardinalium forma utuntur comuni, haec componitur in ordinalibus, velut τεϲϲαρεϲκαιδέκατοϲ et τρειϲκαιδέκατοϲ dicitur. sed ubi feminina forma numeri cardinalis distat ab masculina, ut in εἶϲ μία, neutra locum habere in compositione poterat, quia aut TESTIM. ET ADN. EXEG. 2 —279, cfr EM 766, 48: Ἐὰν οἱ ἀριθμοὶ ἐκ τῶν ἀρϲενικὼν ϲυντίθενται ὅρων, ὁ τριϲκαιδέκατοϲ καὶ ὁ τεϲϲαρεϲκαιδέκατοϲ, καὶ οὐκ ἀπὸ τῶν οὐδετέρων τριακαιδέκατοϲ καὶ τέϲϲαρακαιδέκατοϲ, διὰ τί μὴ ἐγένετο καὶ ἀπὸ τοῦ εἰϲ εἱϲδέκατοϲ, ἀλλ᾿ ἀπὸ τοῦ οὐδετέρου ἑνδέκατοϲ; ἐπειδὴ οἱ ἀριθμοὶ ϲυντιθέμενοι τὴν αὐτὴν ἀρχὴν θέλουϲι φυλάϲϲειν ἐπὶ τοῦ ἀρϲενικοῦ καὶ θηλυκοῦ· οἶον τριϲκαιδέκατοϲ τριϲκαιδεκάτη τὸ δὲ εἰϲ οὐ λέγεται ἐπὶ θηλυκοῦ ὥοπερ οἱ τρεῖϲ καὶ αἰ τρεῖϲ, ἵνα ἦν εἱϲδέκατοϲ εἱϲδεκάτη. εὐλόγωϲ οὖν ἀπὸ τοῦ ἕν γέγονεν, ἵνα γένηται ἑνδέκατοϲ καὶ ἑνδεκάτη πολλάκιϲ γὰρ τὸ οὐδέτερον ἐπὶ ἀρϲενικοῦ καί θηλυκοῦ τίθεται, ὡϲ λέγομεν ἐπὶ ἀρϲενικοῦ οὐδέτερον τὸ παιδίον, ἀλλὰ καὶ ἐπὶ θηλυκοῦ ὁμοίωϲ . . . Ἰϲτέον ὅτι τοῦ τριϲκαιδέκατοϲ ἡ ϲύνθεϲιϲ οὐκ ἐγένετο ἀπὸ τοῦ τρίϲ ἐπιρρήματοϲ, ἀλλ᾿ ἀπὸ τοῦ τρεῖϲ ὀνόματοϲ· δηλοῖ γὰρ ἡ ϲημαϲία, ὅτι τὸ τρίϲ ἐπίρρημα τὸ τριϲϲὸν δηλοῖ. —7 κατηγορεῖτο. subiectum huius passivi etiam 38, 22 id est, de quo quid praedicatur (24, 19 habemus usitatam constructionem). ADN. CRIT., DISCR. SCR. IN ALCBb. 1 ad παραποτάμιοϲ adnotat Bekker, Plutarchum Syllae 16, 6 Parapotamios memorare in Boeotia Cephisi accolas, sed. recte maiorem litteram initialem non tribuit nomini in Apollonii verbis, quod fieri vetant verba μένει ὁ δεῖνα | δινα A | οὕτω LCBb ‖ 2 κἂν εἰ scrib vult GHermann ad Vigerum 836 ed. IV. Bekker defendit κἂν cum indicativo coniunctum laudato Coraae iudicio, quod exscripsimus in Adn. cr. ad 97, 10 huius ed. ‖ ἐνεδέχετο L ‖ 4 ἐν κοινότητι L | ἀριθμοῦ] contra omnium codicum auctoritatem γένουϲ b, ut 55, 2 invitis codicibus scripsit κοινότητα τῶν γενῶν pro κοιν. τῶν ὀνομάτων. at κοινὰ non solum genera vocantur, sed etiam nomina et formae numeralium, quae utriusque geneeris eunt | παραλαμβάνεται B ‖ 5 τεϲϲαρεϲκαιδεκαιδεκατοϲ A1, corr A | ante τρεῖϲ add οἱ τρεῖϲ αἱ b cum et Porto | τρεῖϲ om LϹ, τρεῖϲ τρειϲκαιδέκατοϲ om B ‖ 6 δὴ] δει A. ‖ 7 κατηγοποῖτο LCB ‖ 7 — 8 καὶ τὸ—ϲυγκατηγορεῖτο om L, ubi subsequens τὸ ἀρρενικόν L mutavit in τοῦ ἀρρενικοῦ et in mg add καὶ τοῦ θηλυκοῦ. B pro καὶ τὸ θηλυκόν —ἀρρενικόν exhibet τοῦ ἀρϲενικοῦ καὶ τοῦ θηλυκοῦ ‖ 7 — 9 θηλυκόν—οὐδέτερα τὸ om C ‖ 8 καὶ εἰ om b cum et Porto. post εἰ et A et L Habent rasuram 2 — 3 litterarum, fortasse τα deletum post ἀμφότερα add δὲ b cum et Porto 9 τὸ οὐδέτερον ci. Egenolff*. pluralis defendi potest ita, ut interpretemur: in voces neutrius generis πάλιν ὑποϲτατόν τί ἐϲτιν· δι᾿ ὃ καὶ κατὰ τοῦτο, κἂν φῶμεν ἐπὶ γυναίου τοῦτο, οὐ ϲολοικιοῦμεν, ὥϲ τινεϲ ὑπέλαβον· καὶ περιϲϲὸν εἰϲ τὸ τοιοῦτο παρατίθεϲθαι), — ἀναλόγωϲ ἄρα τὸ ἕν παρελήφθη κατὰ τὴν ϲύνθεϲιν, ἵνα μήτε τὸ ἀρρενικὸν ἐξιδιοποιήϲηται μήτε τὸ θηλυκόν.

c. VI.

Ἔϲτι γε μήν, ὡϲ προείπομεν, ϲυνεκτικωτάτη αἰτία τοῦ ἀκαταλλήλου Potissima incongruentiae causa in flexionibus vocum posita est. ταλλήλου ἥδε. Τῶν μερῶν τοῦ λόγου ἃ μὲν μεταϲχηματίζεται εἰϲ ἀριθμοὺϲ καὶ πτώϲειϲ, ὡϲ τὸ ὄνομα καὶ τὰ ἄλλα ὅϲα δύναται ἀριθμὸν μετὰ πτώϲεωϲ ἐπιδέζαϲθαι· ὃ δὲ εἰϲ πρόϲωπα καὶ ἀριθμόν, ὡϲ τὰ ῥήματα καὶ αἱ ἀντωνυμίαι· ἃ δὲ εἰϲ γένη, ὡϲ τὰ προκατειλεγμένα ὀνόματα ~~202 s~~ καὶ ὅϲα δύναται γένουϲ διάκριϲιν ποιήϲαϲθαι· τινὰ δὲ οὐδὲ ἓν τοιοῦτον ἐπιδέχεται, ὡϲ τὰ καθ᾿ ἕνα ϲχηματιϲμὸν ἐκφερόμενα, ὥϲπερ οἱ ϲύνδεϲμοι καὶ αἱ προθέϲειϲ καὶ ϲχεδὸν ἅπαντα τὰ ἐπιρρήματα.

femininum genus exclusum esset praelata masculina forma ant masculinum praelata feminina. quamobrem apte neutrius generis forma ἕν cum δέκατοϲ composita est. nam masculinum et femininum genus quasi comprimuntur in neutrum. ARGVM. § 13. Potissima incongruentiae causa eo continetur, quod aliae orationis partes in diversos numeros et casus flectuntur, aliae in personas et numeros, eliae in genera sunt antem etiam quae nihil eiusmodi accipient, sed unam formam ubique servent. TESTIM. ET ADN. EXEG. I ad ὑποϲτατόν cfr. ἀνυπόϲτατον nominis usum 18, 16 (quod non exstat) st 174, 19 (quod exstare nequit). 2d quod τοῦτο pronomine significatur, ipsum quoque, ut personae οὖτοϲ et αὕτη pronominibus significatae, aliquid est, quod exeat. — δι᾿ ὃ καὶ κατὰ τοῦτο. cfr Adn. cr. ad 202, 1 huius ed. — γυναίου. cfr 199. 23. — 2—3 περιϲϲὸν—παρατίθεϲθαι scil plura exempla ═ 133, 18. 168, 19. 231, 6. — 4 ἐξιδιοποιήϲηυσι (cfr 199. 6): ne masculinum aut femininum; genus hunc numerum ut sibi proprium occupet. — 5 προείπομεν: 16, 1. AΒuttmann ad 196. 26 refert et interpretator: wie wir angekündigt haben. — 5 — 12 Prisc XVD § 153 182. 22 H.: Partium orationis quaedam habent inter generaliter sib accidentia numeros et casus et genera, ut nomen, pronomen, participiuctio, quaedam persas et numerum, ut verbum e pronomen quaedam tempora, ut berbum et participium; quaedam nih ex his, ut praepositio, adverbium, coniunctio, interiectio, quae nec declinationen aliquam habent. — 9 προκατειλεγμένα partimus. hic tam extenuatum vim habet, ut nibil significet nimi quae modo diximus. item 202, 1. — 12 ϲχεδόν. cfr 203, 24—204, 6. ADN. CRIT., DISCR. SCR. IN ALCBb. 1 καὶ εαν A1, corr A2 ‖ 2 ϲολοικίζομεν LC | τοιοῦτον LCE ‖ 3 ante παρατίθεϲθαι add πλείονα B. vide Adn. ex κατὰ] fol 120r L ‖ 4 ἐξιδιοποιηϲεται A ‖ 5 ἔϲτ] ἔτ LCB | προείπομεν] προείρηται LCB | ϲυνεκτικοτατη A1, corr A | τοῦ πρώτου καταλλή- λου codd. omnes, corr b. vide Bekkerum ad l. de pron. 187 ‖ μερῶν] fol 49v A | τῶν μερῶν τοῦ λόγου LCB cum antecedentibus ita eoniumgunt, ut LC pro ἥδε ponant τὰ, B ἡ. dein pergunt ἃ μὲν γὰρ μεταϲχηματεται LC, τούτων γὰρ τὰ μὲν ϲχηματίζεται B ‖ 7 8 ὃϲα—δὲ om B ‖ 8 ante ἀριθμόν add εἰϲ CB ‖ 10 noli ex eis quae Prisc. de temporali verborum et participiorum flexione dicit colligere, post ποιήαϲθαι aliquot verba intercidisse: etiam 202, 2 de hac flexione tacetur

Τὰ δὴ οὖν προκείμενα μέρη, μεταληφθέντα ἐξ ἰδίων μεταϲχηματιϲμῶν εἰϲ τὰϲ δεούϲαϲ ἀκολουθίαϲ τῶν προκατειλεγμένων ἀριθμῶν 202 b ἢ προϲώπων ἢ γενῶν, τῇ τοῦ λόγου ϲυνθέϲει ἀναμεμέριϲται εἰϲ ἐπιπλοκὴν τοῦ πρὸϲ ὃ δύναται φέρεϲθαι, εἰ τύχοι πληθυντικὸν πρὸϲ πληθυντικὸν κατὰ τὴν τοῦ αὐτοῦ προϲώπου παρέμπτωϲιν, γράφομεν ἡμεῖϲ, γράφουϲιν οἱ ἄνθρωποι. τὸ γὰρ ἐν διαβάϲει τοῦ προϲώπου οὐ πάντωϲ ἐξαιτήϲεται τὸν αὐτὸν ἀριθμόν· οἶόν τε γάρ ἐϲτιν φάναι τύπτουϲι τὸν ἄνθρωπον ἢ καὶ πάλιν τύπτουϲιν τοὺϲ ἀνθρώπουϲ.

Ὁ αὐτὸϲ λόγοϲ καὶ ἐπὶ τῶν κατὰ γένοϲ ϲυμπαραλαμβανομένων ARGV. § 14. am quae suis flexionibus immutantur, ut numero vel persona vel genere cum aliis enuntiatorum partibus concinant, in componendis enuntiatis distribuntur ut copulentur cum eis, ad quas pertinent, exempli gratia pluralis vox cum plurali, si eadem persona inest etiam in altera voce: γράφομεν ἡμεῖϲ. sin transitus fit in aliam personam, non flagitatur idem numerus, quamquam non excluditur: velut τύπτουϲι τοὺϲ ἀνθρώπουϲ ficere licet, verum etiam τύπτουϲι τὸν ἄνθρωπον. ARBVM. § 15. Eadem ratio est earum vocum, quarum genus vel casus ad TESTIM. ET ADN. EXEG. 1 — 9 Prisc. XVII § 153 182, 26 H.: quae sunt igitur declinabiles, cum ex propriis figurationibus ad conuenientes supra dictorun numerorum vel generum vel casuum vel personarum vel temporum consequentias accipiuntur, orationis constructione, id est dispositione, ad aptam coniunctionem ferri debent, ut puta singulare ad singularem et plurale ad pluralem, cum ad unam eandemque refertur personam intransitive, ut ego Priscianus scribo intellegens et nos oratores scribimus intellegentes. cum enim transitiva sunt vel fractiva, licet diversis uti numeris, ut docemus discipulum ef docemus discipulos. — 2 ἀκολουθίαϲ, consequentes flexiones. vide RSchneideri comm. 21. — 3 ἀναμεμέριϲται. hoc verbum, quod dividendi et tribuendi notiones complectitur. hic usurpatur de ea distributione, qua flexiones vocum attribuuntur constructionibus idoneis. ita etiam 205, 21. 225, 18. [de adv.] 205. 16 voces casuales in casus ἀναμεριϲθῆναι dicuntur, ut idem fere valeat verbum quod fecti, 213, 19. (ἔνδον adverbium ἀνεμερίϲθη ἐξαιρέτωϲ [de adv.] 205, 19, quia soli ϲχέϲει ἐν τόπῳ tributum est coniunctiones, quae cum omnibus casibus, generibus, personis indifferenter copulari possunt, non uni horum tributas dicere licet, unde intelegendum est 204, 13: ϲύνδεϲμοι εἰϲ οὐδὲν τῶν προκατειλεγμένων ἀναμεριζόμενοι; constructio pronominum personalium ἀνεμερίϲθη in inclinatam et recto tenore prolatam 127, 26.) — 5 παρέμπτωϲιϲ nomen non solum nbi vox vel littera interponitur usurpat Ap. (ex. gr. 40, 25. 202, 19. 217, 2), sed etiam ubi simul significatur aliquid, ut idem fre valeat atque παρέμφαϲιϲ. vide 161, 24. 203, 22. 251, 5. — 9—p 281, 11 Prisc. XVII § 154 et 155 p 183, 9 H.: eadem est ratio et ADN. CRIT., DISCR. SCR. IN ALCBb. 3 τοῦ bis scr. L | λόγου] fol 120v L | ϲυνθέϲει] ThMatthias II 607 ϲυντάξει poscit propter Prisciani 5 τοῦ om C ‖ 6 τὸ A1, τὰ A2LCBb. cfr lon. 2 pag. seq. 7 ἐξαιτήϲεται]εται τον A2 in ras αὐτὸν om omnes codd, add b cum et Porto ‖ 8 καὶ om LCBb 9 κἀπὶ A2LBb ‖ 9 ante γένοϲ add τὸ B | cυμμεταλαμβανομένων ci. Uhlig. nam de eis vocibus loquitur Ap., quae ad eas quibuscum coniunctae sunt accommodantur. cfr 161, 21, nbi: οὔ φαμεν, inquit, τῶν ἐμοῦ ἀγρῶν . . . , ἀλλὰ κατὰ ϲύνταξιν τὴν τῶν ἐπιφερμένων ϲυμμεταλαμβάνομεν τὰϲ ἀντωνυμίαϲ, τῶν ἐμῶν ἀγρῶν νομένων καὶ ἐπὶ τῶν κατὰ πτῶϲιν, ἡμῶν αὐτῶν ἀκούουϲιν· πάλιν γὰρ τὸ ἐν διαβάϲει ἀδιαφορεῖ καὶ κατὰ τὴν πτῶϲιν καὶ κατὰ τὸν ἀριθμόν, ἡμῶν αὐτὸϲ ἀκούει, ἡμῶν αὐτοὶ ἀκούουϲιν. ὅπερ πάλιν εἰ ϲυνέλθοι κατὰ τὴν αὐτὴν πτῶϲιν, ὑποδραμεῖται εἰϲ τὸ αὐτὸ πρόϲωπον διὰ τὸ κατάλληλον τῆϲ πτώϲεωϲ, εἰ μὴ ϲυνδεϲμικὴ παρέμπτωϲιϲ ἀποϲπάϲει τὸ πρόϲωπον, ὡϲ τὸ ἡμῶν καὶ αὐτῶν ἀκούουϲιν. —

Ὁ αὐτὸϲ λόγοϲ καὶ ἐπὶ τῶν γενῶν. φήϲομεν γὰρ οὗτοι οἱ ἄνδρεϲ, ἢ καὶ κατὰ πλαγίαν πτῶϲιν τούτουϲ τοὺϲ ἄνδραϲ· πάλιν γὰρ ~~203 s~~ τὸ ἐν μεταβάϲει τοῦ προϲώπου ἀδιαφορήϲει καὶ κατὰ γένοϲ καὶ κατὰ ἀριθμόν, τούτουϲ γυνὴ ὕβριϲε. περιϲϲὸν εἰϲ τὸ τοιοῦτο παραθέϲει χρῆϲθαι· προφανὲϲ γὰρ τὸ λεγόμενον.

alterius vocis genus ve casum accommodatur, velut in ἡμῶν αὐτῶν ἀκούουϲιν consentiti αὐτῶν casu suo cum ἡμῶν. id quod fit, si eandem personam utraque vox significat.] si enim aliam personam αὐτὸϲ prenomen significat, non curat casum nec numerum alterius vocis (indifferenter accipit alios casus et numeros): ἡμῶν αὐτὸϲ ἀκούει, ἡμῶν αὐτοὶ ἀκούουϲιν. contra si eodem casu [e numero] cum pronomine personali copulabitur, propter casus [et numeri] congruentiam denotabit personam eandem, nisi coniunctio interponitur: ἡμῶν καὶ αὐτῶν. ARGVM. § 16. Item in ea flexione, quae ad genera nominum pertinet. concinit pronominis genus eum genere nominis subsequentis in οὖτοι οἱ ἄνδρεϲ. ubi vero alia persona designatur pronomine atque nomine, nom curat pronomen nominis genus aut numerum: τούτουϲ γυνὴ ὕβριϲε. in generibus, ut bonus homo . . . est ille bona nulier . . . est illa; boni homines . . . , bonae mulieres. . . . Similiter et in casibus mei ipsius dolentis misereor et illius vel fu dolentis misereor te ipsum legentem video et me ipsum intellegentem sentio cum igitur ad snam eandemque personam et casus et genera et numeri referuntur, supra dicta consequentia est obsevanda. variantur autem, ut dietum est, per transitiones ef reciprocationes non solum casus et numeri, sed etiam genera, ut illos laedit mulier et illua laedunt mulieres. supervacuum est in re tam manifesta usus auctorum testimonia proferre. TESTIM. ET ADN. EXEG. 3 ὅπερ voce hic adnectuntur opposita (qnod contra, wogegen), ut 128, 11. 325. 17. de pron. 108, 6. de adv. 179, 5. cfr RSchneideri comm. 127 ad 103, 7. ADN. CRIT., DISCR. SCR. IN ALCBb. 1 κἀπὶ A2LCBb | ἀκούουϲιν] ἀκούομεν b cum Soph.; at non congruentiam personarum verbi et pronominum hoc exemplo Ap. illustrare voluit, sed αὐτόϲ vocis et personalis pronominis concentum casualem. prorsus corrupit locum AButtmann. ἡμῶν καὶ αὐτῶν ἀκούουϲι scribens ‖ 1—3 πάλιν—ἀκούουϲιν om A1B, add in mg A2 ‖ 2 τὴν et τὸν om LCb ‖ 5 ἀκα- τάλληλον B, ἐπάλληλον AButtmann. vide Argum. 6 ἀποϲπάϲει ALC, ἀποοϲπάϲη A2B, ἀποϲπάϲειε b | ακοουϲιν A1, corr A2; ab hae voce inc. fol 121r L ‖ 7 κἀπὶ A2LCBb ‖ 8 καὶ om B ‖ 9 et 10 ante γένοϲ et ἀριθμόν add articulum culum A2LCB ‖ 10 τοιοῦτον LCBb ‖ 10 — 11 παραθέϲει χρῆθαι] ει et χρ in. ras et ϲθαι in mg A2; fort. A1 scripsit παραθέϲθαι, cfr Adn. ad 279, 2 huius ed.; sed etiam qnod A2 et ceteri codd. exhibent, non abhorret ab usu Apolonii. nam etiam παράθεεϲιϲ nemine de exemplis quae afferuntur. utitur: 5, 13. 181, 9. 312, 8. de adv. 122, 33 ‖ 11 nter λεγόμενον et subsequens περ οὖν, quae artissime inte se cohaerent, AButtmann opinatus est et appendice VII 326 seqq demonstrare Voces indeolinabiles pleraeque, sed non omnes cum flexis omnibus indifferenter construuntur. 1. de adverbiis.

περ οὖν, ὡϲ προείπομεν, μὴ ἐπιϲυμβαίη τινὶ λέξει τούτων 203 b διάκριϲιν ποιήϲαϲθαι, ἀδιαφορήϲει τὸ ἐπιπλέκεϲθαι ἅπαϲιν τοῖϲ προκατειλεγμένοιϲ, λέγω γένεϲι διαφόροιϲ, πτώϲεϲιν, ἀριθμοῖϲ, προϲώποιϲ, ἄλλοιϲ τοῖϲ δυναμενοιϲ τοιοῦτό τι ἀναδέξαϲθαι· οὐ γὰρ δή γε ἔλεγχον ἔχει τὸν ἴδιον μεταϲχηματιϲμόν.

Ἔϲτω γὰρ ϲύνταξίϲ τιϲ τοῦ καλῶϲ ἢ τῶν ὁμοίων ἐπὶ παντὸϲ προϲώπου, ἐπὶ παντὸϲ ἀριθμοῦ, ὅτε φαμὲν καλῶϲ ἔγραψα ἢ καλῶϲ γράφω ἢ καλῶϲ γράφετε, καὶ ἐπὶ τῶν μεταϲχηματιζομένων χρόνων, λέγω τοῦ ἔγραψα ἢ γράψω. ἡ δὴ ARGVM. § 17. sI vox aliqua plane caret flexionibus, [plerumque] indifferenter copulabitur cum diversis geneeribus, casibus, numeris, personis, ceteris, quibus accidere potest, ut cum tali voce immutabili copulentur. neque enim. coarguetur incongruentiae flexionibus propriis eiusmodi vox. ARGVM. § 18. Si enim habes καλῶϲ adverbium coniunctum cum diversis persenis, numeris, temporibus, constructionem appareti congruentem esse, quis omnia adverbia, quae nec numerorum nec personarum nec modorum nec temporum significationem recipiunt, liberam habent quamlibet copulationem, cum propter TESTIM. ET ADN. SEXEG. 1 προείπομεν: 201, 23. — 2— 8 Prisc. XVII § 172 196, 23 H.: Adverbiorum quaedam sunt, quae cum supra dictis omnibus accidentibus, tibus, id est diversis numeris et generibus et casibus et temporibus et personis, indifferenter ponuntur, ut non bonus vir, non bona mulier . . . , non boni viri, non bonae mulieris est . . . , non ego, non tu . . . , non facio, non studuit, magnam partem huius de congruentia et incon ruentia syntactica expositionis intercidisse, inductus praecipue a Prisciano, qui post conversa verba περιϲϲὸν —λεγόμενον pergit 183, 20 H.: illud tamen sciendum, quod per figuram, quam Graeci ἀλλοιότητα vocant, id est variationem, et per πρόληψιν vel ϲύλληψιν . . . et per ζεῦγμα . . . et concidentiam, quam ϲυνέμπτωϲιν Graeci vocant, vel procidentiam, id eet ἀντίπτωϲιν, ef numeri diversi et diversa genera et diversi casus et tempora et personae nom solum transitive et per reciprocationem sed etiam intransitive copulantur, quae diversis auctorum exemplis tam nostrorum quam Graecorum necessorum esse duximus comprobare. quae verba sequitur usque ad § 196. 22 schematologia multis utriusque linguae documentis illustrata, quam non magis ex Apollonii libro haustam esse credere licet, quam copiosam graecarum et latinarum constructiionum comparationem, qua finem imposuit Priscianus libro institutiionum ultimo. Etiam ThMatthias II 607 in diligentissima Apollonianae et Priscianese exponitionis comparatione Buttmanni opinionem improbavit ADN. CRIT., DISCR. SCR. IN ALCBb. μὴ om B | τουτων A, τοῦ τὴν L1C, τὸ τὴν L4Bb ‖ 2 post διάκριϲιν add δυνάμενον προφανῶϲ Lb, δυνάμενον B ποιήϲαϲθαι] προϲποιήϲαϲθαι L1B, προϲ induxit L4 | προκατειλεγμένοιϲ] προ om LCBb, add in mg A ‖ προϲώποιϲ] οιϲ in mg A ἄλλοιϲ] οιϲ in ras A2 ‖ 4 τοιοῦτον LCBb, | οὐ γὰρ] fol 50 r A. | ἔλεγχον ἔχει] ἐλέγχουϲι LCB ‖ B post τιϲ add τηϲ A, in L post τιϲ tres fere litterae erasae ‖ 6 ὅτε] ὅτι B ‖ 7 ἔγραψα] videtur ἔγραψαϲ scribendum esse, quia ἔγραψα ab γράφω nec persona nec numerodiffert | prius et posterius om A1, add A pro posteriore καλῶϲ L habet κακῶϲ | γράφετε] γράφεται AL, quod si reciperetur, deesset exemkplum καλῶϲ adverbii cum plurali coniuncti ‖ 8 μεταϲχηματιζομένων] fol 121v L | τοῦ] τοῦτ᾿ ACB | ἔγραψα] ψα evanuit in L | γράψν] γράφω LC | δὴ] δὲ LCB τοιαύτη ϲύνταξιϲ πρόδηλον ὅτι κατάλληλοϲ· ἡ γὰρ τοῦ ἐπιρρήματοϲ ϲύνοδοϲ οὐ δεκτικὴ οὖϲα τῶν ἀριθμῶν ἢ τῶν προϲώπων ἢ τῶν ἐγκλίϲεων καὶ ἔτι τῶν χρόνων ὧν τὸ ῥῆμα παραδέχεται, ἀκώλυτον ἔϲχε τὴν ἐπιπλοκήν, οὐκ ἐλεγχόμενον ἐκ τοῦ ὁμοειδοῦϲ. οὐ μὴν ἔτι ἐπὶ τοῦ καλόϲ ταὐτὸν ἔϲτιν εὑρέϲθαι· προϲώπου γὰρ τυγχάνει τρίτου ἀριθμοῦ τε τοῦ ἑνικοῦ, καὶ ἔνθεν προϲίεται αὐτὸ τὸ τρίτον ἑνικὸν τοῦ γράφειν, καλὸϲ γράφει, καλὸϲ περιπατεῖ. καὶ ἐπεὶ πάλιν τὸ καλόϲ οὐ παρέμπτωϲιν ~~204 s~~ χρόνου ϲημαίνει, ἀδιαφορεῖ τὸ ἐν διαφόροιϲ χρόνοιϲ ϲυντάϲϲεϲθαι. —

Ἔνθεν πάλιν τὰ τετμημένα τῶν ἐπιρρημάτων εἰϲ διαφόρουϲ χρόνουϲ τοῖϲ μὲν διαφόροιϲ προϲώποιϲ καὶ ἔτι ἀριθμοῖϲ ϲυντάϲϲεται, οὐ μὴν τοῖϲ τοῦ constantem suam formam incongruentiae coargui non possint. neque vero idem observare licet in καλόϲ nomine, quod tertiae personae et singularis numeri est ideoque non copulatur nisi cum verbis eiusdem personae numerique. sed temporibus verbi omnibus adiungi potest, quia nulla ei subest notio temporalis. ARGVM. § 19. Ea autem adverbia, quibus singulorum temporum notio inest, cum personis quidem numerisque diversis indifferenter iungi possunt, sed non possunt cum verbis futuri vel praesentis temporis fungi ea, quae praeteritum facis . . . ; similiter bene, male . . . possunt supra dictis omnibus apte adiungi et cfr de adv. 123, 1: φαμὲν δὲ καθολικῶϲ ϲυνεῖναι τοῖϲ ῥήμαϲι τὰ ἐπιρρήματα ἢ μερικῶϲ, ἐπεί τινα μὲν ϲύνοιϲτά ἐϲτι, ϲημαϲίαϲ οὐκ ἀντικειμένηϲ, ἁπάϲαιϲ ταῖϲ ἐγκλίϲεϲιν, ἅπαϲι 〈τοῖϲ χρόνοιϲ, ἅπαϲι〉 τοῖϲ προϲώποιϲ, ὡϲ ἕνεκα ὑποδείγματοϲ τὸ καλῶϲ ἔϲτι παραλαμβάνειν. TESTIM. ET ADN. EXEG. 4 ἐκ τοῦ ὁμοριφοῦϲ. Schoemann * ═ἐκ τοῦ μὴ μεταϲχηματίζεϲθαι. cfr Arg. — 6 τὸ τρίτον ἑνικὸν, scil πρόϲωπον. — 7 παρέμπτωϲιν vide Adn. exeg. ad 280, 5 huius ed. —8—p 284, 3 Prisc XVII § p 197, 28 H.: sunt adverbia, quae propre diversis temporibus adiungi nem possunt, ut heri feci, nunc acio, cras faciam. et cfr de adv. 123, 16 — 24 Τὰ χρονικὰ ἐπιρρήματα ϲυμφωνοῦϲαν τοῖϲ τοῦ ῥήματοϲ χρόνοιϲ ποιεῖται ϲύνταξιν. οἶον τὸ ἐχθέϲ παρῳχη μένῳ ϲυντετάξεται, ἐχθὲϲ ἔγραφον, ἐχθὲϲ ἔγραψα. τὸ γὰρ αὔριον, ἀντικείμενον τῷ παρῳχημένῳ, οὐ ϲυντετάξεται ἤ πόλιν τοῖϲ ὁμολογοῦϲι τὸ 〈μὴ〉 παρῳχῆϲθαι, ADN. CRIT., DISCR. SCR. IN ALCBb. 2 τῶν ante ἐγκλίϲεων om A1, add A2 | ἐγκλίϲεων] πτώϲεων omnes libri, emendavit RSchneider comm. 142 ad 123, 3, qui h. l., ubi verborum flexiones enumerentur, casus locum non habere recte iudicat (nam participium a veteribus grammaticis a verbo seiungi), contra deesse modorum mentionem, de quorum cum adverbiis copulatione Ap. subsequenti expositione 204, 2—9 egit. nec dubitationem movere debet Prisciani locus in Testim. ad 2—12 exscriptus: nam ibi non solum de verborum et adverbiorum constructione sermo est ‖ 3 παρεδέχετο L | ακϲωτον A1, corr A2 ‖ 4 ἔκ του ὁμοειδοῦϲ voluit Dudithius non intellecta tradita scriptura | καλωϲ A atque in L rasura o ex ω factum ‖ τε] γε ALC ‖ 6 αὐτὸ] ὁ in ῶ mut. L4, αὐτω Ϲ, αὐτὸ μόνον malit Bekker | ἑνικὸν] γενικον A, in quo latere γ΄ ἑνικὸν perspexit AButtmann, sed perperam pro αὐτὸ legi iubet τοῦ et γ′ in τρίτου convertit. intercidit τὸ et ante τὸ fort. etiam μόνον | του γραφειν A, τὸ γράφει LCBb 〈sed in L rasura unius litterae et post ὁ et post ει). post γράφει add τοῦ LB, quod videtur ortum esse ex infinitivi articulo ‖ 6 καλῶϲ AL, item Ϲ, sed cum supra scripto ὸ ‖ 7 prius καλὸϲ] καλῶϲ A L | κἀπε A2LCBb posteriius κολόϲ] καλωϲ A ‖ 9 ante τετμημένα habet τεταγμένα τῶν ἐπὶ L sed. inducta μὲν) μέντοι L ‖ 10 οὐ μὴν om LCB μέλλοντοϲ ἢ τοῦ ἐνεϲτῶτοϲ οὐ μὴν πάλιν τὰ ἐν παρατάϲει τοῦ ὅλου χρόνου παραλαμβανόμενα, λέγω ἐπὶ τοῦ νῦν καὶ τῶν ὁμοίων. — 204 b ὁμοίωϲ δὲ καὶ ὅϲα ϲημαινόμενον ἐγκλίϲεωϲ ἐπιδέχεται, λέγω τὸ εἴθε ἢ ἄγε· ἡ γὰρ προϲτακτικὴ ἔγκλιϲιϲ ἀνεπίπλοκοϲ τῇ εὐκτικῇ, καὶ οὕτωϲ τὸ tempus denotant, sed cum illis ea tantum, quae ipsa quoque futurum aut praesens tempus significant〉; rursus vero non excluduntur ab ullius temporis verbo ea adverbia, quae ad totius temporis ambitum pertinent, velut νῦν. — itidem sunt adverbia, quae significationem singulorum modorum habeant ideoque cum aliis modis copulari nequeant: εἴθε, cui optativi vis inest, repugnat imperativo, ἄγε repudiat optativum. sed quae adverbia modalis sensus expertia sunt, ea cum omnibus modis codunguntur. αὔριον γράφω, αὔριον γράψω, αὔριον ἀναγινώϲκω. τὰ μέντοι οὐ διορίζοντα τὸν χρόνον, κοινὴν δὲ παράταϲιν δηλοῦντα τοῦ παντὸϲ χρόνου, ϲυμπαραλαμβάνεται κατὰ πάντα χρόνον, ὡϲ ἔχει τὸ νῦν ἐφρόνηϲα, νῦν φρονῶ, νῦν φρονήϲω, ἤδη ἔγραψα, ἤδη γράφω, ἤδη γράψω. TESTIM. ET ADN. EXEG. 1 vide Adn. erit. — 3 νῦν. cfr de adv. 123, 23, qui locus in Testim. supra exscriptus est, et schol. Heliodori ad Dion. Thr. 97, 2 Hilg. (937, 2 B.): τὰ γενικὴν παράταϲιν χρόνου δηλοῦντα ἐπιρρήματα ϲυμπαραλαμβάνεται κατὰ πάντα χρόνον, ὡϲ τὸ νῦν· λέγομεν γὰρ νῦν φρονῶ, νῦν ἐφρόνηϲα, νῦν φροωήϲω· καὶ μαρτυρεῖ ἡ χρῆϲιϲ, τοῖϲ τριϲὶ χρόνοιϲ αὐτὸ ϲυντάξαϲα, ἐνεϲτῶτι καὶ παρῳχημένῳ καὶ μέλλοντι, οἶον «νῦν γὰρ δὴ γένοϲ ἐϲτί» (Hes. opp 176), «νῦν ὤλετο πᾶϲα κατ᾿ ἄκρηϲ» (N 772), «νῦν δὲ δὴ Αἰνείαο βίη Τρώεϲϲιν ἀνάξει» (Υ 307). et Ammon. 99 V.: νῦν καὶ νυνί διαφέρει, φηϲὶ κατά τιναϲ Ἡρακλείδηϲ ἐν πρώτῃ περὶ καθολικῆϲ προϲῳδίαϲ. τὸ μὲν γὰρ νῦν χρονικὸν ἐπίρρημα τάϲϲεται ἐπὶ τῶν τριῶν χρόνων, ἐνεϲτῶτοϲ, παρῳχημένου καὶ μέλλοντοϲ, οἶον ὅτι ἀγὼν νῦν ἐϲτι, νῦν 〈παρῆλθεν, νῦν) ἔϲται. τὸ δὲ νυνί ἐπὶ μόνου ἐνεϲτῶτοϲ. et ceteros locos quos citat LCohn de Heracl. Mil. 39. — 4—B εἴθε ἢ ἄγε. iam Dionysius ADN. CRIT., DISCR. SCR. IN ALCBb. 1 ἢ τοῦ] fol 122r L ‖ 2—3 in his verbis offenderunt complures. Portus traiciendo atque omittendo locum sanandum esse ratus proposuit: οὗ μὴν πάλιν τοῖϲ τοῦ μέλλοντοϲ τοῦ ἐνεϲτῶτοϲ ἔν παρατάϲει τοῦ ὅλου χρόνου παραλαμβανόμενα, condemnatis quae subsequuntur λέγω— ὁμοίων. Egger 229 post ἐνεϲτῶτοϲ haec certe exspectari dicit: τὰ ἔν παρῳχημένῳ λαμβανόμενα vel τὰ ὁμολογοῦντα τὸ παρῳχῆϲθαι. Ska lD 9* coniecit οὐ μὴν τοῖϲ παρῳχημένοιϲ τὰ τοῦ μέλλοντοϲ τοῦ ἐνεϲτῶτοϲ, ac deinde scribendum esse: ἀδιαφορε δὲ πάλιν τὰ vel διαφόροιϲ δὲ χρόνοιϲ πάλιν τὰ. AButtmann in interpretatione sua addit plura enuntiata. Kayser* vult: οὐ μὴν τοῖϲ τοῦ μέλλοντοϲ ἢ τοῦ ἐνεϲτῶτοϲ τὰ τοῦ παρῳχημένου, οὐ μὴν τούτοιϲ πάλιν τὰ ἔν παρατάϲει κτλ. Quin nonnula interciderint, non licet dubitare haec autem ratio supplendi simplicissima et probabilissima videtur, ut post ἐνεϲτῶτοϲ inserantur: ῥήμαϲι τὰ ἐπὶ παρῳχημένου χρόνου ἐπιρρήματα παραλαμβανόμενα, ἀλλὰ μόνον τὰ ἐπὶ τοῦ μέλλοντοϲ καὶ τοῦ ἐνεϲτῶτοϲ. quibus adiectis nulla sia epus est mutatione. τὰ ἐπὶ παρῳχημένου χρόνου ἐπιρρήματα παραλαμβανόμενο Ap. dixit. etiam de adv. 124, 155. οὐ μὴν πάλιν κτλ. significant: neque tamen adverbiorum γενικοῦ χρόνου ϲημαντικῶν usus talibus terminis coërcetur ‖ 2 τὰ om ϹB ‖ 3 ἐπὶ—ὁμοίων] noli poscere τὸ νῦν καὶ τὰ ὅμοια. cfr 157, 4. de pron. 50, 7 καὶ ἐπ᾿ ἄλλων πλείϲτων. de adv. 138, 20 καὶ ἐπὶ τοῦ οὕτωϲ ‖ 4 δὲ om L | λέγω om A1, add A22 | τὸ L ‖ 5 ἀνεπίπλοκοϲ] posterius o in ras A2 | οὕτω LCBb εἴθε ἀφίϲταται τῶν προϲτακτικῶν καὶ τὸ ἄγε τῶν εὐκτικῶν. πάλιν οὖν ἀμοιρήϲαντα τὰ ἄλλα ἐπιρρήματα τῆϲ τοιαύτηϲ ϲημαϲίαϲ ἀκώλυτον ἔϲχον ἐν ἁπάϲαιϲ ταῖϲ ἐγκλίϲεϲι ϲύνταξιν. τὴν τοιαύτην ϲύνταζιν ἀκριβέϲτερον ἐν τῷ περὶ ἐπιρρημάτων ἐξεθέμεθα· περὶ ἧϲ ἔτι καὶ κατὰ τὸ δέον πάλιν εἰρήϲεται.

Ἔϲτι καὶ ἐκ ϲυνδέϲμων τὸ τοιοῦτο παραϲτῆϲαι, ὡϲ εἰϲ οὐδὲν 2. de coniunctionibus. ἀναμεριζόμενοι τῶν προκατειλεγμένων ἀδιαφοροῦϲι τὰϲ ϲυνδέϲειϲ ποιεῖϲθαι πρὸϲ γένη διάφορα ἢ πτώϲειϲ ἢ διακρίϲειϲ προϲώπων. εἰ γοῦν τιϲ πάλιν μερικὴ γένοιτο ἐπ᾿ αὐτῶν διαφορά, ἀπολειφθείη ἂν πάλιν τῆϲ προκειμένηϲ ϲυντάξεωϲ διὰ τὸ ἐγκείμενον τοῦ ϲυνδέϲμου. ὑπὲρ δὲ τοῦ μὴ περὶ ϲυνδέϲμων ἄρτι λέγεϲθαι αὐτὸ μόνον ἑνὶ ὑποδείγματι ARGVM. § 20. Etiam coniunctiones si non sunt singulis casualium aut verborum flexiionibus tamquam propriae assignatae, construuntur indifferenter cum diversis generibus, casibus, personis. sin autem eam differentiam habet usus coniunctionis, ut parti tantum flexionum adiungi possit, generalis illa constructionis licentia deficit porpter eum qui coniunctioni inest sensum. quod uno exemplo demonstrare hic sufficiat. Thr. utrumque in adverbiorum numo ducit, εἴθε adscribens τοῖϲ εὐχῆϲ ϲημαντικοῖϲ (p 76 .4 U.), ἄγε autem τοῖϲ παρακελεύϲεωϲ (p 82, 1). ex Apollonianis scriptis cfr de adv. 123, 10 καί τινα τῶν ἐπιρρημάτων εἴργεται τῆϲ ϲυντάξεωϲ ἕνεκα τοῦ ϲημαινομένου. τὸ ἄγε παρακελευϲτικὸν οὐ τετάξεται ϲὺν ὁριϲτικῇ προφορᾷ, ἀλλ᾿ οὐδὲ εὐκτικῇ ἄλλῃ τινὶ ἢ μόνῃ τῇ προϲτακτικῇ, οὕτωϲ ὥϲτε καί τὰ ἀμφίβολα τῶν ῥημάτων τῇ ἰδιότητι τῆϲ ϲυντάξεωϲ ἀπολύεϲθαι τῆϲ ἀμφιβολίαϲ διὰ τῆϲ ἰδίαϲ αὐτοῦ παραθέϲεωϲ. τὸ λέγετε ὁριϲτικόν, ἀλλ᾿ οὐ τὸ ἄγε λέγετε, ἄγε τύπτεϲθε. ad εἴθε cfr etiam infra 248, 2—20. TESTIM. ET ADN. EXEG. 4 ἐξεθέμεθα: de adv. 123, 1 —125, 4. — 5 εἰρήϲεται: promisso stetit, siqnidem stetit, in ea ibri quarti pate, quae periit. — 6—8 Prisc. XVII § 175 198. 5 H.: Coniunctio quoque communiter cum omnibus supra dictis invenitur, sd et generibus, casibus, numeris, temporibus, personis, ut vir et mulier, virorum et mulierum . . . si facio et si faciam. — 7 ἀναμεριζόμενοι. vide Adn. ex. ad 280, 3 huius ed. — προκατειλεγμένων. cfr 203, 3. — 9 μερική. cfr de adv. 123, 1 in Testim. ad 203, 2—8. — 9 —10 ἀπολειφθείη verbi subiectum est ἡ διαφορά ═ οἱ ϲύνδεϲμοι, ἐφ᾿ ὦν μερικὴ διαφορὰ γίνεται (vide Arg.). ἢ προκειμένη ϲύνταξιϲ ea est, in qua οἱ ϲύνδεϲμοι ἀδιαφοροῦϲιν. ad τὸ ἐγκείμενον τοῦ ϲυνδέϲμου cfr 340, 4 τὸ ἐγκείμενον τῆϲ δοτικῆϲ. AButtmann mire interpretatur; so dürfte doch die Einschaltung eines Abschnittes über die Konjunktionen dem Zweck der Untersuchung etwas zu fern liegen. ADN. CRIT., DISCR. SCR. IN ALCBb. 2 4 τῆϲ τοιαύτηϲ—ἐπιρρημάτων om A1, add A2 in mg ‖ 3 pro posteriore ϲύνταξιν exhibentt ὡϲ L in multo ampliore rasura et CBb, ubi τὴν τοιαύτην refertur ad antecedens ϲύνταξιν ν ‖ 4 καὶ om C 6 τοιοῦτον LCB | εἰϲ] τίϲ | ουδενα A, cuius α ex initio subsequentis verbi ortum est ‖ 7 ἀδιαφοροῦϲι] initialem litteram om A1, add A2 | ϲυνδέϲειϲ] δ ex θ factum in L ‖ 8 ante διάφορα rasura 1—2 litterarum in L | εἰ] fol 122v L ‖ 11 περὶ om C ‖ ϲυνδεϲμον A1, corr A2 χρηϲόμεθα.

Ὁ δὲ ἄν ϲύνδεϲμοϲ αὐτὸ μόνον ἐκ τηρήϲεωϲ εἴρηται ὡϲ παρῳχημένοιϲ ϲυντάϲϲεται, ἐξῃρημένου πάλιν τοῦ παρακειμένου. ~~205 s~~ ἐφ᾿ ἧϲ ϲυντάξεωϲ εἰ ἔροιτό τιϲ, ἐν τῷ γράψω ἄν παρὰ τί τὸ ἀκατάλληλόν τάλληλον ἐγένετο, οὐκ ἔϲτι φάναι ἢ μόνον ἐκ τῆϲ ἀντιλήψεωϲ, ὃ ἀκατάλληλόν ἐϲτιν· οὔτε γὰρ ἀριθμοῦ ἀνθυπαλλαγὴ οὕτε ἄλλου του, ὃ δύναται διελέγξαι τὸ ῥῆμα μὴ ϲυμπληθυνόμενον ἢ ϲυγχρονούμενον ἢ 205 b ϲυνδιατιθέμενον. ἦν δὲ τὸ αἴτιον τοῦτο. τὰ γεγονότα τῶν πραγμάτων ὁ ϲύνδεϲμοϲ ἀναιρεῖν θέλει, περιιϲτάνων αὐτὰ εἰϲ τὸ δύναϲθαι, ἔνθεν καὶ δυνητικὸϲ εἴρηται. τὸ μὲν γὰρ ἔγραψα ἢ τὸ ἔγραφον ἢ τὸ ἐγεγράφειν ARGVM. § 21. ἄν coniunctio cum praeteritorum tantum indicativis construitur idque perfecto tempore excepto. iam siquis interrogaverit, cur γράψω ἄν incongruum sit, non licet respondere, in ὄν voce aut numeri aut temporis aut affectionis vim inesse, ex qua appareat verbo coniuncto alium numerum aut aliud tempus aut aliam affectionem significari. sed haec est illius incongruntiae causa quae facta esse verbo aliquo dicuntur, tollit (negat) ἄν coniunctio, non revera ea facta esse significans, sed posse tantum vel potuisse feri [siquid aliud esset vel fuisset] iam ἔγραφον et ἔγραψα et ἐγεγράφειν denotant ea, quae partim RESTIM. ET ADN. EXEG. 1 αὐτὸ μόνον cum τηρήϲεωϲ iungendum est, non eum παρῳχημένοιϲ ex sola observatione, non ita ut simul ratio rei perspecta sit. sed subaudiendum est μόνοιϲ ad παρῳχημένοιϲ, atque etiam τῆϲ ὁριϲτκῆϲ ἐγκλίϲεωϲ subaudiendum esse patet: optativum cum ἄν coniunctum, quo ipse saepissim utitur Ap., hic neglegit. εἴρηται, scil ab aliis grammaficis, qui rationem usus. non curant. — 4 ἀντίληψιϲ vocabulum perverse interpretatur Portus: aliud nihil responderi potes, quam ἔν τῇ ἀντιλήψει, hoc est in usurpatione particulae contrarium sensum recipientis, quae facit orationem incongruam. quasi legatur ἐξ ἀντιλογίαϲ. etiam perversius AButtmann, qui hic et 113, 28 idem valere ἀντίληψιϲ opinatur ac latinogermanicum Anticipation! Schoemann * adnotat, pro ὃ ponendum esse ὅ τι, videlicet interrogativum ex ἀντιλήψεωϲ pendens at non ex ge nerali perceptione, qus comoscimus, quid incongruum sit, intelegimus causam. eius usus, de quo sermo est, sed ex cognitione proprii ἂν voculae sensus. itaque videtur tale quid intercidisse: τῆϲ ἰδίαϲ τοῦ ἂν δυνάμεωϲ (cfr 9, 21), et ὃ ἀκατάλληλόν ἐϲτιν ut enuntiatum relativum cum φάναι coniungendum esse: nom licet dicere id quod incongruens est. — 5 ἀριθμοῦ ἀνθυπαλλαγή. vide Argum. — 6—7 μὴ ϲυμπληθυνόμενον —ϲυνδιατιθέμενον. nen eodem numero (ex. gr. plurativo) prolatum atque ὄν, aut non eodem tempore aut non eadem affectione (activa vel passiva vel medi). cfr Argum. et ad ϲυμπληθύνε θαι 224,26. 2363 (54, 17). — 7—9 ἂν et κέν ab Dionysio Thr. inter ϲυμπλεκτικοὺϲ ϲυνδέϲμουϲ numerantur (89.2 U.) et inter παραπληρωματικούϲ (22, 1). δυνητικόϲ appellatio apud Apollonium etiam infra 265, 15 occurrit idque plurali numero, quis κέν, ut par erat, idem nomen invenit, cuius nominis sensum illustrat schol. Vatic. in ADN. CRIT., DISCR. SCR. IN ALCBb. 1 περι του αν ϲυνδεϲμου A in mg | 3 εἰ in ras et CBb, om L1, ἢ L | ἔροιτο] φέροιτο L1C, corr L το τιϲ εν] fol 50v A ‖ 5 ἀνθυπηλλάγη LCB ‖ 6 διελέγξει in L. ex διαλῆξαι factum, ut videtur | ϲυμπληθυομενον A, sed 236, 3 A. quoque ϲυμπληθυνεται habet et 224, 26 ϲυμπληθυνθήϲεται | ϲυνχρονουμενον A, ϲυγχρονιούμενον B ‖ 7 ante γεγονότα add μὲ B ‖ 8 παριϲτάνων L (sed παρ in ras) et CB ‖ 9 δυνητικὸϲ] η in ras A2 | αν δυνητικοϲ AII in mg | γὰρ om B ἢ ἀπὸ μέρουϲ γεγονότα ἐϲτὶν ἢ καὶ ἔκπαλαι γεγονότα· ἔνθεν προϲέρχεται τοῖϲ δυναμένοιϲ τὴν ὕλην αὐτοῦ παραδέζαϲθαι, ἔγραφον ἄν, ἔγραψα ἄν, ἐγεγράφειν ἄν, οὐ μὴν τῷ γράφω ἢ γράψω· 'ὐ γὰρ παρῴχηται, ἵν᾿ ἐγχωρήϲῃ καὶ ἡ ἐκ τοῦ ϲυνδέϲμου ἀναίρεϲιϲ μὲν τοῦ γεγονότοϲ, ἐπαγγελία δὲ τοῦ ἐϲομένου. καὶ ἐντεῦθεν δὲ πειθόμεθα ὅτι aut iam diu praeterita sunt, neque vero γράφω aut γράψω. ideo ἄν locum habere potest iuxta illa tria, sed iuxta haec duo nequit. stque quod ne perfecto quidem tempori vocula adiungitur, praeter sia documento est, ne perfectum quidem in praeteritorum temporum numero habendum esse, sed praesentem denotaree perfectionem. Dionys. 292, 3 Hilg (972, 25 B.): παρῆκε (scil technographus in enumerandis coniunctionum speciebus) καί τοὺϲ ἀναιρετικούϲ, τὸν κέν 〈κxὶ〉 τὸν ἄν, οἳ τοῖϲ παρῳχημένοιϲ ϲυνταϲϲόμενοι τὰ δδηλούμενα κτῶν ἐγκλίϲεων ἀναιροῦϲι· τὸ γὰρ ἔγραψα ϲημαϲία τοῦ πράγματοϲ, τὸ δὲ ἔγραψα ἄν ἀναίρεϲιϲ. τούτουϲ 〈καί〉 δυνητικοὺϲ καλοῦϲιν, ὅτι τἢν τοῦ δύναϲθαι ἔννοιαν δηλοῦϲιν, οἶον «ὠφελήθην ἄν, εἰ ἀνέγνων», ἀντὶ τοῦ «ἠδυνάμην ἀναγνοὺϲ ὠφεληθῆναι». et lexicon Seguerianum syntacticum BA 126, 11 sub ἄν: τοῦτον τὸν ϲύνδεϲμον οἱ τεχνικοὶ δυνητικὸν προϲαγορέύουϲτ· ϲημαίνει γὰρ πρᾶγμα μὴ γενόμενον, δυνηθὲν δὲ γενέϲθαι, εἰ μή τι ϲυμβὰν ἐκώλυεν, οἶον «εἰ μὴ πὴν Ἑλένην Ἀλέξανδροϲ ἥρπαϲεν, οὐκ ἂν Τροία ἀπώλετο». ἠδύντὸ φηϲ μὴ ἀπολέϲθαι Τροία, εἰ μὴ τῆϲ ἀπωλείαϲ τὴν αἰτίαν παρέϲχε, τὴν Ἑλένην ἁρπάξαϲ, Ἀλέζανδροϲ. TESTIM. ET ADN. EXEG. 1 ἀπὸ μέρουϲ. vide Adn crit. — 2 ὕλην. vide. Adn crit. — 4 ἵνα cum coniunctivo hic idem valet atque ὥϲτε cum infinitivo coniunctum, ut 269, 28. 306, 2. de coni. 242, 5. vide Wyttenbachium ad Plut. Mer. VI 517. — 5 ἐπαγγελία τοῦ ἐϲομένου, significatio eius quod potest fieri. ADN. CRIT., DISCR. SCR. IN ALCBb. 1 ἀπὸ μέρουϲ] ἄρτι L (sed in ampliore rasura) et Ϲ, quam scripturam inde originem ducere apparet, quod technici docueerunt, ἄρτι adverbio assumpto aoristum transirein perfecti vim, πάλαι adiecto in plusquamperfecti (vide schol. Dion. Thr. 249, 20. 251, 11 et 19. 404, 8. 405, 7 Hilg. et Choerob. in Theod. II 130, 8 B. 615. 35 G.). offensioni est autem, quod hic vis indicatur et imperfecti et plusquamperfecti, nihil vero dicitur de aoristo. accedit quod ἀπὸ μέρουϲ inusitatum videtur. fortasse legendum ἅπαξ ἢ ἐπὶ μέρουϲ conl. schol. in Dion. 405, 15 Hilg. Τί ἐϲτιν ἀόριϲτοϲ, Ὁ ἀόριϲτον καὶ ἄδηλον ἔχων τὴν ϲημαϲίαν, οἶον ἔτυψα. Κα ἄλλωϲ ὁ μὴ δηλῶν καιρὸν ὡριϲμένον μηδὲ παράταϲιν ἐνεργείαϲ, ἀλλὰ τὴν εἰϲάπαξ ποτὲ ἐνέργειαν ἢ τὸ πάθοϲ, οἶον ἔτυψα . . . ἐτύφθην . . . ‖ 2 δυναμένοιϲ] fol 123r L | ὕλην] Portus quae possunt eius vim et naturam recipere. id quod et Kayser et AButtmann probant. sed nec ex Apollonii libris nec aliunde haec vocabuli interpretatio confirmari potest. affert Buttm. 112, 26, ubi tamen simile nihil invenitur, sed personae pronominibus significatae ὕλη appellantur. nec magis tuentur traditam scripturam 3, 9. 18, 15. 41, 27. 67, 12. 281, 27. 249, 2 288, 10. quin etiam contrarius his locis nominis sensus est ei qui a Porto fictus est. At enta loci emendatio datio nondum reperta. comici possit, siquid coniciendum est, post δυναμένοιϲ intercidisse δύναμιν st ὕλην corruptum esse ex ὅλην vel διπλῆν: nam duad quasi notiones tribuit ἂν coniunctioni Ap. lin. 4 et paginae antec. lin. 8. articuli conlocatio talis δύναμιν τὴν διπλῆν apud eum perfrequens ‖ primum ἄν tineae opera corrosum in L | γεγραφειν A | τῷ] τὸ AL | γράψω] αψω corrosum. in L ‖ 4 καὶ 'm LCB ‖ 5 οτι παρακειμενοϲ ου παρωχημενου ϲτβτεκεθαβ ϲημαινει AII mg | posterius δὲ] ὃ B οὐ παρῳχημένου ϲυντέλειαν ϲημαίνει ὁ παρακείμενοϲ, τήν γε μὴν ἐνεϲτῶϲαν, ὅθεν οὐδὲν δυνηϲόμενον γενέϲθαι παρεδέξατο καὶ διὰ τοῦτο ἀπροϲδεὴϲ τοῦ ἄν ϲυνδέϲμου ἐγεγόνει. ἐν τῇ ϲυνδεϲμικῇ ϲυντάξει ἐντελέϲτερον τὰ τοιαῦτα δεδείξεται. ἀνιτέον μέντοι ἐπὶ τὸ προκείμενον.

Voces declinabiles soloecismos non efficiunt, nisi vox incongrua coarguitur voce iusta et congrua.

Αἱ δὴ οὖν λέξειϲ, ὡϲ προείπομεν, ἀναμεμεριϲμέναι κατὰ τὰϲ ~~206 s~~ ἰδίαϲ θέϲειϲ, τὰϲ ὁπωϲδήποτε παρεμπιπτούϲαϲ εἰϲ οὐκ ἐπιβάλλουϲαν θέϲιν διελέγχουϲιν διὰ τῆϲ ἐξ αὐτῶν ἀκολουθίαϲ. παρὸν πιϲτώϲαϲθαι ὧν ἠπορήϲαμεν ἐν τοῖϲ προκειμένοιϲ καὶ δι᾿ ὧν παραθηϲόμεθα. — τὸ ἐμοί ἐπὶ τρίτου οὐ τίθεται· ὑπὸ γὰρ ϲυζύγου τοῦ οἶ διελέγχεται. καὶ ϲαφὲϲ ὅτι καὶ τὸ οἶ οὐκ ἐπὶ πρώτου διὰ τὸν αὐτὸν 206 b ARGVM. § 22. Voces quae secundum eam quae eis convenit positionem in sermone distributae sunt [suis locis usurpantur, suos occupant], ipsae normam secutae coarguunt et expellunt eas voces, quae irrepunt in alienum locum: velut ἐμοί in tertia persona dici non potest, quoniam coarguitur οἶ voce, quae illam personam occupavit. neque minos similemque ob causam οἶ prima persona excluditur. αὐτόϲ vero etiam de prima et secunda persons dicitur, quia non exstant pronomina eiusdem elassis (ϲύζυγα), quorum quasi dominium est, nt primam vel secundam personam designent. hinc enim [sc quia formam in alieno loco positam prodit et repellit iusta] fit ut consequenter usurpentur ese voces, quae singulas personas vel alia accidentis diversis formis denotant. TESTIM. ET ADN. EXEG. 1 — 2 cfr Stoicorum doctrinam in Stephani scholio ad Dion. Thr. 251, 4 H. (891. 23 B.): ὁ δὲ παρακείμενοϲ καλεῖται (scil ὑπό τῶν Ϲτωϊκῶν) ἐνεϲτὼϲ ϲυντελικόϲ, τούτου δὲ παρῳχημένοϲ ὁ ὑπερϲυντέλικοϲ, et apud Prisc. VIII § 54 415, 23 H: sciendum, quod Romani praeterito perfecto non solum in re modo completa utuntur, in quo [an qua?] vim habet eius, qui apud Graecos παρακείμενοϲ vocatur, quem Stoici τέλειον ἐνεϲτῶτα nominaverunt, sed etam pro ἀορίϲτου accipitur. — 3 ἀπροϲδεήϲ ═ non patiens, ut 246, 17. 317, 23. — 4 δεδείξεται: ut videtur, in ea lib IV parte, quae periit. cfr 204, 11. — 5—p 289, 2 Prisc. XVII § 175 p 198, 10 H.: Sed ad pronominis ordinandi tractationem redeamus. sciendum quod coniugata pronomina, quae ϲύζυγα Aristarcus vocat, trium personarum primitiva seu derivativa invicen pro se poni per confusionem personarum ideo nec figurate possunt, quomodo nec verba, quia tres solas [lege singulas] voces in tribus personis habent: aei, tui, sui; mihi, tibi, sibi . . . — 5 ἀναμεμεριϲμέναι. vide Adn. ex. ad 280, 3 huius ed. — 8 ἠπορήϲαμεν: 195, 8. ADN. CRIT., DISCR. SCR. IN ALCBb. 1 ἐνεϲτῶϲαν] ϲαν in ras A2. dubitari potest an A ἐνεϲτῶτοϲ scripserit. Schoemann*: melius aut παρῳχημένην aut ἐνεϲτῶτοϲ scripsisset ‖ 2 οὐδὲν om B ‖ 3 ante ἐν add ὡϲ LCB | οτι αυ λεγομεν γέγραφα ἄν AII in mg 4 δέδεικται LCBb, quod RSchneider comm. 267 praefert quia putat Apollonium hic remittere ad eam libri περὶ ϲυνδέϲμου partem, quae periit ‖ 5 Α δὴ] αι η in ras A ἀναμεμεριϲμέναι] ανα om A1, add A2 ‖ 6 παρεμπεϲούϲαϲ L 7 αὐτῶν] ων ex ηϲ factum in L ‖ 8 ἐν om A1, add A προειρημένοιϲ | B ‖ 10 prius καὶ] fol 123 v L | post το παρνα rasura in A λόγον, ὡϲ οὐδὲ τὸ γράφω ἀντὶ τοῦ γράφει οὐδὲ μὴν τὸ γράφει ἀντὶ τοῦ γράφω. ὁ αὐτὸϲ λόγοϲ καὶ ἐπὶ τῶν δευτέρων προϲώπων. πῶϲ οὖν ἡ αὐτόϲ τρίτου καθεϲτῶϲα ϲύνταξιν τὴν κατὰ τὸ πρῶτον καὶ δεύτερον ποιεῖται; ἕνεκα τοῦ μὴ ἔχειν ἀκόλουθον πρόϲωπον κατὰ ϲυζυγίαν, ὃ ϲυνελέγξει τὸ ἀλλότριον τοῦ προϲώπου. ἔνθεν γὰρ οἶμαι ἐρρυηκέναι καὶ τὸ ἀκόλουθον πρὸϲ τὰ ἀναμεριϲθέντα μόρια ἐν τῇ δεούϲῃ ἀκολουθίᾳ.

καὶ ϲαφὲϲ ὅτι τὸ μὴ γενόμενον ἐν προϲώπου ἀκολουθίᾳ οὐδὲ παρὰ τὸ ἀκόλουθον τῶν προϲώπων ἁμαρτήϲεται, γενόμενόν γε μὴν ἐν γένουϲ ἀκολουθίᾳ καὶ πτώϲεωϲ καὶ ἀριθμοῦ οὐκέτι ϲυνοιϲθήϲέται παρὰ τὸ δέον τῶν προκειμένων· ἐμὲ γὰρ αὐτόν καὶ ἡμᾶϲ αὐτούϲ. — ϲαφὲϲ δὲ πάλιν καὶ ἐκ τῶν ἄλλων ἀντωνυμιῶν, αἳ γένοϲ οὐ διακρίναϲαι ἀκώλυτον ἔχουϲι τὴν ἐν τοῖϲ τριϲὶ γένεϲιν ὑπαγωγήν· φαμὲν ARGVM. § 23. patet eas voces, quae carent consequenti in diversas personas flexione, peccare non posse in consequentem personarum usum. si vero eaedem (velut αὐτόϲ) consequenter flectuntur in genera, casus, numeros, ita coniungendae sunt cum ceteris enuntiati verbis, ut non neglegatur norma, quae in utendis his flexionibus observanda est (dicendum est ἐμὲ αὐτόν, non ἐμὲ αὐτοῦ vel ἐμὲ αὐτούϲ). — rursus siqua vox genera non distinguit, ut ϲύ et ἐμοί, non peccabimus copulantes eam cum vocibus diversa genera notantibus, ex. gr. ϲύ cum αὐτόϲ vel cum αὐτή. nam vitium hic nullum est, quia nula forma feminini generis iuxta ϲύ exstat, qua vitium detegatur. — similemque ob causam ὅδε et TESTIM ET ADN. EXEG 1 — 2 cfr Prisc. XVII § 178 p 199, 6—8 H —3 — 5 Prisc. XVII § 176 198, 17—20: ipse autem et ille et hic et iste et is figurate et pro prima et pro secunda solent accipi, quippe cum non habeant sibi coniugatas primas et secundas, quibus impediantur pro illis accipi. —4 κατὰ ϲυζυγίαν. cfr 181, 23. — 6—7 ἐν τῇ δεούϲῃ ἀκολουθίᾳ, ea qua decet consequentia, quae sane prorsus superflua sunt, iunge cum ἐρρυηκέναι τὸ ἀκόλουθον. — 10 τῶν προκειμένων referenda videntur ad γένουϲ, πτώϲεωϲ, ἀριθμοῦ. — 12 ὑπαγωγὴν. vide Adn. crit. ADN. CRIT., DISCR. SCR. IN ALCBb. 1 γράφει] γράφε A L ‖ 3 τρίτου] ου ex η corr L 5 οἶμαι] fol 51r A. ‖ 7 καὶ—ἀκολουθία om A1, add A2 in mg τὸ om B | προϲώπου] ου in ras L | ακολουθιαν L, sed αν ab L ‖ 8 παρὰ] περὶ B | του προϲωπου A1, corr A2 | αμαρτηϲεται A1, quod ita interpretandum videtur ut vox ipsa dicatur non peccare, ἁμαρτηθήϲεται A2LCBb ‖ 9 ἐν γ. ἀκολουθίᾳ b, ἐκ γ. ἀκολουθίαϲ codd. et ceterae edd. ; 10 ἐμὲ] prius ε in ras A αὐτόν] αυτῶν AL1, corr L3 ‖ 11 αἳ] ὅτι αἱ Hilgard ‖ 12 διακρίνουϲαι LCB | ἀκώλυτον] ἀκόλουθον CBb | ὑπαγωγήν] Kayser* coniecit ἀνθυπαγωγήν, quod 19, 12. 74, 3. 76, 18 responsionem significat, ut saepe passivum ἀνθυπάγεϲθαι idem valet quod responderi vel opponi (e. g. 19, 25. 20, 4. 6. 15. 73, 27. 74, 8. 9; 121, 21. 321, 8). invenitur autem apud Ap. alter quoque usus ἀνθυπάγεϲθαι verbi, quo idem ac substitui significat (velot 12, 9. 22, 9. 293, 26), quem sensum hic Kayser nomini a se coniecto tribuisse videtur, ut dicat technicus, ϲύ ἐμοί similia substitui (pro nominibus) in omnibus generibus st traditae scripturae aliquatenus patrocinantur ei loci, ubi ὑπάγειν Ap. usurpat, 88, 11. 235, 7. de coni. 251, 8: προϲλαβὼν τὸν μήν (scil ὁ καὶ) ἀποδεικτικὸϲ γίνεται, πάλιν ὑπαγομένηϲ ἐναντιώϲεωϲ. fortasse interpretari licet: non est impedita horum pronominum (fn usum) introductio in omnibus generibus γοῦν ϲὺ αὐτόϲ ἢ ϲὺ αὐτή καὶ ἔτι ἐμοὶ αὐτῷ καὶ ἐμοὶ αὐτῇ, καὶ οὐ κακία τὸ τοιοῦτο, ὅτι μὴ ἐνεχώρει τὸ δυνάμενον ἐλέγξαι τὴν ~~207 s~~ κακίαν. — ὁ αὐτὸϲ λόγοϲ καὶ ἐπὶ τῆϲ οὗτοϲ καὶ ὅδε· πάλιν γὰρ ἀκώλυτον τὸ δ᾿ ἐγώ καὶ οὗτοϲ ἐγώ, καθὼϲ προείπομεν. — λύεται δὲ κἀκεῖνο τὸ ἄπορον, ὡϲ τὸ ἑαυτούϲ καὶ ἐπὶ πρῶτον ϲυνέτεινεν· ὅπερ ἦν ἂν ἐν κακίᾳ, εἰ διηλέγχετο ὑπὸ τοῦ ἐμαυτούϲ ὡϲ παρὰ τὸ πρόϲωπον ἡμαρτημένον. ἀνεξέλεγκτον οὖν καθεϲτὼϲ ἀδεεϲτέραν τὴν ϲύνταξιν κατὰ 207 b τῶν προϲώπων ἐποιήϲατο.

Καὶ ἐπὶ ῥημάτων δὲ ὁ αὐτὸϲ λόγοϲ. πᾶϲαι γοῦν αἱ ἐγκλίϲειϲ, μεριϲθεῖϲαι εἰϲ πρόϲωπα καὶ ἀριθμούϲ, τὸ ἀκατάλληλον ϲυνελέγχουϲιν διὰ τῶν ἀριθμῶν καὶ τῶν προϲώπων· ἥ γε μὴν ἀπαρέμφατοϲ τούτων ἀμοιρήϲαϲα ἐπιτρέχει καὶ ἐπὶ πάντα τὰ πρόϲωπα καὶ ἅπανταϲ τοὺϲ οὗτοϲ (som minues quam αὐτόϲ] cum primae quoque personae pronomine iungere licet. — atque etiam ea difficultas hac deliberatione solvitur, quae in ἑαυτούϲ posita est, ubicumque non tertiam, sed primam [vel secundam] personam designat. nam hunc usum falsum esse probaretur, si ἐμαυτούϲ [et ϲεαυτούϲ] exstaret. quonian autem ἐμαυτούϲ (et ϲεαυτούϲ] deest, ἑαυτούϲ sine dubitatione etiam primae [et secundae] personae tribui potest. ARGVM. § 24. Idem observari potest in verbis. quicumque enim modi in personas et numeros flectuntur, simul produnt hac sua flexione, quae peccata sunt contra personarum numerorumque usum. infinitivus vero, quis horum TESTIM. ET ADN. EXEG. 3—4 Prisc. XVII § 178 199, 3—5 H.: ille ego et tu ipse et hic ego et iste ego et omnia tertiae personae pronomina exceptis sui et eius derivativo suus licet et primae et secundae figurate uni eidemque coniungere personae. — 4 προείπομεν¨ 124, 12. — 4 —5 λύεται κἀκεῖνο τὸ ἄπορον. vide 195, 18 —196, 25 cum Argum et Testim. ad 196, 25 — 7 —8 ἀνεξέλεγκτον —ἐποιἤϲατο. pronomen tertiae personae ἑαυτούϲ cum nem coarguatur (condemnetur) ἐμαυτούϲ et ϲεαυτούϲ formis, libere ponitur etiam in prima et secunda persona. cfr ad ἀδεεϲτέραν usus ἄδεια nominis, nbi licentiam significat, 37, 20. 289, 3. de pron. 38, 3. 39, 16. 40, 2. 69, 19. ad comparativum vide Adn. exeg. ad 88, 8 huius ed. — 12 ἐπιτρέχει. cfr 41, 6. 81, 6. 245, 25 ubi verbum cum nudo accusativo construitur. ADN. CRIT., DISCR. SCR. IN ALCBb. 1 αὐτόϲ] όϲ ex ή corr L1 | ἢ] fol 124r L | ϲυ αυτοϲ ϲυ αυτη εμοι αυτω εμοι αυτη A in μγ | αὐτῷ] αυτο A1, corr A ‖ 2 τοιοῦτον LCB ‖ 3 — 4 ὁ αὐτὸϲ-προείπομεν] aptius haec verba legerentur post προϲώπου l. 5 pag. antec. ‖ 3 τῆϲ τοῦ B | ὅ δε A, acc. ab A | ακολυτον A1, corr A2 ‖ 4 ὅδ᾿ ἐγώ evanidum in L | ὁδ᾿ εγω οῦτοϲ εγώ AII in mg ‖ 6 ὰν] om εἰ] η A |διηλέγχετο] η ex ε corr L3 | ὑπὸ] ἀπὸ L1C, corr L2 | ἐμαυτοῦ ALCB, sed in B supra scriptum οὺϲ | 7 καθεϲτὼϲ] καθεϲτὸϲ A2Bb. cfr 27, 7 et 16. 39, 20. 317, 12 et Choerob. ad Theod. II 313, 22 HIlg. 834, 10 G.: ἰϲτέον ὅτι τὸ ἑϲτώϲ καὶ βεβώϲ καὶ τεθνώϲ καὶ γεγώϲ διὰ τοῦ ῡ γράφονται, δηλονότι κατὰ τὰ οὐδέτερα ‖ 8 τῶν προϲώπων A A2LCBb, το προϲωπον A1. cfr ad. κατά cum genetivo coniunctum 80, 19. 99, 12. 107, 19. 259, 19 ‖ 9 κἀπὶ A2LBb. καὶ ἐπιρρημάτων Ϲ | ῥημάτων δὲ] των δε om A, add A2; δὲ om B αἱ om B ‖ 11 περι απαρεμφατων A in μγ ‖ 12 ἅπανταϲ] ἐπὶ πάνταϲ B ἀριθμούϲ, γράφειν ἐμέ, γράφειν ἡμᾶϲ, γράφειν ϲέ, γράφειν ὑμᾶϲ. καὶ ἐπεὶ πάλιν οὐκ ἀμοιρεῖ διαθέϲεωϲ ἢ χρόνων, παρὰ τὴν τού. των ἐναλλαγὴν τὸ ἀνακόλουθον ἐπιδείκνυται.

φυϲικώτερον δέ πωϲ καὶ ψυχικῆϲ διαθέϲεωϲ ἡ ἔγκλιϲιϲ ἀμοιρήϲαϲα οὐκ ἐμποδίζεται καὶ ἀντὶ παϲῶν ἐγκλίϲεων παραλαμβάνεϲθαι, προϲτιθεμένου τοῦ ἰδιώματοϲ τῆϲ ἐγκλίϲεωϲ, καὶ πάλιν πᾶϲαν ἔγκλιϲ\ν εἰϲ ταύτην ὑποϲτρέφειν. τὸ γὰρ γράφε δύναται ἴϲον εἶναι τῷ γράφειν ϲοι προϲτάϲϲω, ἀναγκαίωϲ accidentium expers est, indifferenter cum omnibus personis et numeris iungitur rursus cum activam, passivam, mediam διάθεϲιν (affectionem) et tempora distinguat, nen latet, quodcumque cum horum usu legitimo in infinitivis pugnat. ARGVM. § 25. denique consentaneum est infinitivum, quia affectiones animi personae loquentis [quaw ceteri modi significant] denotare nequit, pro omnibus aliis modis usurpari, si adicitur id quod alterius modi proprium est, atque omnes alios modos in infinitivum [ex qua generalissima verbi forma originem ducunt] reverti posse, velut pro γράφε imperativo dicere licet γράφειν ϲοι προϲτάϲϲω, ubi ad infinitivum accedunt quas ipse designare non potest significationes personae et iubendi. TESTIM. ET ADN. EXEG. 2 παρά ut 31, 3. 196, 1. — 4 ψυχικῆϲ διαθέϲεωϲ, inclinationis animi, quae modis verbi signifcatur excepto infinitivo. cfr 31, 24 et 26. 32, 5. 229, 25 et ψυχικὴν ἔννοιαν 208, 7 et Choerob. in Theod. II 5, 4 H. (471, 20 G.): τὰϲ ἐγκλίϲειϲ οἱ παλαιοὶ καὶ τὰϲ διαθέϲειϲ κοινῶϲ ἐκάλουν διαθέϲειϲ, καὶ λοιπὸν ὕϲτερον διεμέριϲαν, καὶ τὰϲ μὲν ψυχικὰϲ ἐκάλεϲαν ἐγκλίϲειϲ, τὰϲ δὲ ϲωματκὰϲ διαθέϲειϲ. ad ϲωματικὴν καὶ ψυχικὴν διάθεοιν verba, quae leguntur de pron. 18, 17, vide RSchneideri comm 38. — ψυχ. διαθ. ἡ ἔγκλιϲιϲ ἀμοιρήϲαϲα. ad conlocationem verborum vide Adn. crit., ad rem cfr verbi ὅρον Apollonianum in interpretatione Heliodorea artis Dionysianae 71, 24 Hilg. (882, 20 B.): ῥῆμά ἐϲτ μέροϲ λόγου 〈ἄπτωτον〉 ἐν ἰδίοιϲ μεταϲχηματιμοῖϲ διαφόρων χρόνων ἐπιδεκτικὸν μετ᾿ ἐνεργείαϲ πάθουϲ 〈οὐδετέρου〉, προϲώπων τε καὶ ἀριθμῶν παραϲτατικόν, ὅτε καὶ τὰϲ τῆϲ ψυχῆϲ διαθέϲειϲ δηλοῖ. ad cuius definitionis partem extremam Hel. adnotat.: φηϲὶ δὲ προϲώπων τε καὶ ἀριθμῶν εἶναι αὐτὸ παραϲτατικόν, καὶ οὐκ ἀεί, ἀλλ᾿ ὅτε καὶ τὰϲ τῆϲ ψυχῆϲ διαθέϲειϲ δηλοῖ,. ὅ ἐϲτι τὰϲ τῆϲ ψυχῆϲ βουλήϲειϲ, ἵνα περιλάβῃ καὶ τὰ ἀπαρέμφατα· ταῦτα γὰρ ψυχικὴν βούληϲιν μὴ ἐμφαίνοντα οὔτε προϲώπων οὔτε ἀριθμῶν ἐϲτι παραϲτατικά. cfr etiam Choerob. in Theod. II 3, 22 — 4, 26 Hilg. (469, 30 G.) et RSchneider VII 582. — 5 post παϲῶν cogitando supplendum τῶν ἄλλων. — 6 πᾶϲαν ἔγκλ. εἰϲ τ. ὑποϲτρέφειν. subaudi οὐδὲν ἐμποδίζει et cfr ad sententiam 31, 10. ADN. CRIT., DISCR. SCR. IN ALCBb. 1 ἡμᾶϲ] υμαϲ A ‖ 1— 2 γραφειν υμαϲ om A1, add A2 in mg ‖ 2 κἀπε A2CBb οὐκ] fol 124v L. ἀμοιρεῖ] in A. post α rasura 1 — 2 litterarum (πο?) ‖ 3 ἀκόλουθον B | ἐπιδείκνυται] A2 ν post υ add, L δείκνυται ‖ 4 ante ψυχικῆϲ add ἡ, post διαθέϲεωϲ om ἡ LϹ. quam articuli conlocationem praetulit Ska lV 4*: talem enim attributi divisionem (ψυχ. διαθέϲεωϲ — ἀμοιρήϲαϲα) haud raram esse apud Apollonium. hand dubie. at ψυχ. διαθ. ἀμοιρ. melius praedicato tribuitur, quia indicat, cur infinitivus non impediatur | ψυχικῆϲ] ψυχῆϲ B, in A supra ψυχηϲ scriptum ικ, sed pr. m. ante ἔγκλιϲιϲ add, quod facile mente suppletur, ἀπαρέμφατοϲ Bb, ἀπαρεμφάτωϲ L, ἀπαρεμφάτων Ϲ; in mg scr. E argumenti indicem η απαρεμφατοϲ ‖ 6—7 το γαρ bis scriptum, semel inductum in A ‖ 7 δυνάμει ἴϲον ἐϲτ ei. Uhlig coll. 107, 27. 152, 3 | τῷ] το A καὶ τοῦ προϲτάϲϲειν ἐγκειμένου καὶ τοῦ ἀντωνυμικοῦ· τούτων γὰρ ἠμοίρει τὸ ἀπαρέμφατον· περιπατοίηϲ—εὔχομαί ϲε περιπατεῖν, γράφειϲ — ὁρίζομαί ϲε γράφειν. πρόδηλοϲ καὶ ἡ ἐκ τούτων μετάληψιϲ, ~~208 s~~ γράφοι Διονύϲιοϲ —ηὔξατο γράφειν Διονύϲιον, γραφέτω Διονύϲιοϲι — προϲέταξεν γράφειν Διονύϲιον. διὰ τί μέντοι αἱ ϲυνοῦϲαι πτώϲειϲ εὐθεῖαι πλάγιοι γίνονται, ἀκριβώϲομεν ἐν τῷ περὶ ῥημάτων, ἐν ῷ καὶ διαληψόμεθα περὶ τῆϲ παρεπομένηϲ καθόλου ϲυντάξεωϲ τῶν ἀπαρεμφάιῶν. 208 b

Παρὸν καὶ ἐκ τῶν μετοχῶν αὐτὸ πιϲτώϲαϲθαι, αἷϲ προϲδίδωϲι μὲν ἡ ἐκ τῶν ῥημάτων μετάληψιϲ γένοϲ καὶ πτῶϲιν καὶ τὸν ἐν τούἔννοιαν. ἀριθμόν, ἀφαιρεῖται δ᾿ αὖ τὴν προϲώπου διάκριϲιν καὶ ψυχικὴν ἔννοιαν. καὶ ἕνεκα τούτου παρὰ τὰ ἀφῃρημένα οὐχ ἁμαρτάνομεν, ἐν μὲν προϲώποιϲγράψαϲ ἀνέϲτην, γράψαϲ ἀνέϲτηϲ, γράψαϲ ἀνέϲτη, ἐν δὲ ἐγκλίϲεϲι γράψαϲ ἀναϲταίην, γράψαϲ ἀνάϲτηθι· τά γε μὴν ἐμμείναντα, λέγω διάθεϲιν ἢ χρόνων διαφοράν, τῷ ἀκαταλλήλῳ λόγῳ ὑποπίπτει, εἰ παρὰ τὸ δέον ϲυνταγείη.

Si quae flexiones sine ullo discrimine consonant, excluditur permutatio earum et soloectsmus.

Ὁμόλογον δ᾿ ὅτι καὶ τὰ ϲυνεμπεϲόντα ἢ κατὰ γένοϲ ἢ πτῶϲιν c. VII. ἢ πρόϲωπον ἢ τι τῶν δυναμένων τὴν ταὐτότητα ἀπενέγκαϲθαι κατὰ ARGVM. § 26. Ex participiorum quoque usu hoc demonstrari potest, quod supra ex infinitivis probavimus, incongruentiam ibi fenum locum habere, ubi exstat diversitas formarum. caret participium distinctione personarum et modorum, quocirca γράψαϲ ἀνέϲτηϲ aeque ac γρ. ἀνέϲτην dicere licet, γράψαϲ ἀνάϲτηθι aeque ae γρ. ἀναϲταίην. habet vero participium distinctionem temporum et activas, passivae, mediae condicionis. quae distinctio si neglegitur, incongruentia exsistit. ARGVM. § 27. Ubi formae coincidunt (sine ulo discrimine consonant) generum diversorum vel casuum vel personarum vel aliorum nominis verbive TESTIM. ET ADN. EXEG 1 — 4 cfr 231, 7 —12. — 6 ἀκριβώϲομεν: infra 240, 12 — 244, 22. — 10 ἡ ἐκ τῶν ῥημάτων μετάληψιϲ, si verba in participia mutantur. — 11 — 12 ψυχικὴν ἔννοιαν. quod alibi appellatur ψυχικὴ διάθεϲιϲ, vide Adn. exeg. ad lin 4 antecedentis pag. — 17 ϲυνεμπεϲόντα de plane consonantibus eiusdem ADN. CRIT., DISCR. SCR. IN ALCBb. 2 ἀμοιρεῖ LCB | περιπατοίηϲ] η in ras A2 ‖ 3 τούτων] τρίτων ci. Uhlig. nam sic differunt sb antecedentibus exemplis sequentia, ut in bis tertiae personae verba in infinitivos convertantur 4 ηὐξάμην Βb | Διονύϲιον] διονυϲιοϲ A, διονυϲι et supra ϲι L, add supra ν L ‖ 5 προϲέταξα Bb | διοτι A, sed post o parva rasura. hic incipit fol 51 v A ‖ 6 ἀκριβώϲομεν] ν in ras duarum litterarum A2, A fortasse ἀκριβωϲόμεθα. sed ἠκριβώϲαμεν etiam A exhibet 312, 5. 26. medium, quod testibus minime caret, bic ortum esse videtur ex subsequenti διαληψόμεθα | ἐν v] fol 125r L 9 περι μετοψων A in mg | κἀκ A2LCBb | προδιδωϲι AL1B, ϲ post o supra add L 10 τὸν] τῶν A 11 αὖ τὴν] αυτον A, αὐτὴ L1, αὕτη L3CBb, sed in adn. Bekker: praestet αὖ vel ἡ αὐτή. scribi potest praeter αὖ τὴν etiam αὖ τοῦ ψυχῆϲ H, in A ipsa pr. m. ψυχηϲ mutavit in ψυχικηϲ. cfr Adn. ex. ad lin 4 pag. antec. 13 παρὰ AL b, περὶ L3CB | ἁμαρτάνοντεϲ AL1, corr L3. an ἁμαρτάνοντέϲ ἐϲμεν? ‖ 16 ϲυνταγειην A ‖ 17 ϲυμπεϲόντα LCB. vide RSchneideri comm. 168 ad 151, 5 ante πτῶϲιν add κατὰ LCB φωνὴν ἀποϲτήϲεται τῆϲ τοῦ ἀκαταλλήλου κακίαϲ. ἔϲθ᾿ ὅτε γὰρ ἐν οὐ δεούῃ ϲυντάξει καταγινόμενα μέτειϲιν ἐφ᾿ ἑτέραν ϲύνταξιν ἐν λόγῳ δυναμένην παραλαμβάνεϲθαι διὰ τὸ ϲυγκεχυμένον τῆϲ φωνῆϲ. ἔϲτω ~~209 s~~ γάρ τι ϲοφόϲ ἢ κλυτόϲ ἤ τι τῶν δυναμένων ὑπὸ τριγένειαν πίπτειν, ἔϲτω δὲ καὶ τὸ θεόϲ ἤ τι τῶν δυναμένων κατὰ κοινότητα μόνον ἀκούεϲθαι. ἐφ᾿ ὧν τῆϲ ϲυντάξεωϲ τὸ μὲν θεόϲ, κἂν ἐπὶ θηλυκοῦ τάϲϲηται, 209 b ἀνενδοίαϲτον κατὰ τὸ γένοϲ ἐϲτίν, οὖ γε μὴν τὸ κλυτόϲ ἢ ἄγριοϲ ταὐτὸν πείϲεται. καὶ ἔνθεν γνωρίζεται τὸ κλυτὸϲ Ἱπποδάμεια {Β 742} καὶ ἄγριον ἄτην {T 88} ἐν ὑπαλλαγῇ γένουϲ καθεϲτῶτα. —

Δι᾿ ὃ καὶ τὸ παρ᾿ Ἀθηναίοιϲ μὰ τὼ θεώ οὐκ ἐν τῷ θεώ τὸ ϲχῆμα ἐπεδείξατο, ἐν δὲ τῷ ϲυνόντι accidentium, quibus hoc (ἡ ταὐτότηϲ) evenire potest, ne ibi quidem incongruentes constructiones exsistere possunt: velut θεόϲ de dea quoqne dictum recte se habet sed quae adiectiva nomina flexione triplex genus discernunt, eorum forma masculina nomini generis feminini adiecta repugnat nomae. ARGVM. § 28. lta permutatio generum, quam in illo Atheniensibus vocis flexionibus dicitur, ut 45, 26. de pron. 54, 22, aliis locis, et ϲυνέμπτωϲιϲ 52, 5. 8. 10. 13. (alibi de vocibus diversis, quae sono inter se non differunt). cfr Ska 9 **. TESTIM. ET ADN. EXEG. 1 — 3 Prisc. § 179 199, 18 H.: psa confusionecom licentia datur in diversis ea significationibus accipere (scil indiscreta genera vel numeros vel casus vel tempora). — 2 ἐν λόγῳ. cfr 200, 25: ratione, iure. — 3 τὸ ϲυγκεχυμένον τῆϲ φωνῆϲ ut ϲυνέμπτωϲιϲ de flexionibus vel vocibus sententia omnino diversis, sono non discretis, cfr 26, 8. 50, 27. 57,14. 138, 15. propter hanc confusionem subinde accidit, ut voces primo obtutu falso constructas et mse intellectas deinde videamus aliter constructas recte se habere. — 4 τριγένειαν de es flexione, qua singula trai genera suas habent terminationes, ut [de adv.] 201, 11 ἔϲτι τινὰ τριγενῆ, ἐν ἑκάϲτῃ φωνῇ λεγόμενα, καλόϲ καλή καλόν, et de adv. 167, 18: ἔϲτι τὸ οὕτοϲ οὐ μοναδικόν, τριγενὲϲ δέ. cfr RSchneideri comm. p 24—25 —7 ἀνενδοίαϲτον. quod recte se habet, vituperari nequit, ut 20, 28. 93, 15 (non id de cuius genere dubitae non licet). — cfr Aristonicus in schol. A ad B 742 (p 77 Friedl.): ἡ διπλ5, ὅτι ἀντὶ τοῦ κλυτὴ κλυτόϲ εἶπεν, idemque Aristonicus in schol. A ad Σ 222 (p 284 Fr.). — 12—p 284, 4 cfr 72 12—13 huius ed. cum Adnot. exeg. et vide eandem de τώ duali θηλυκῶϲ usurpato sententiam ADN. CRIT., DISCR. SCR. IN ALCBb. 1 οὐ om B ‖ 2 καταγινόμενα] post add supra γ A2. ab hac voce inc. fol 125v L. μέτειϲιν] post τ parva rasura in A 3 δυναμένην] η in ras L | ἐγκεχυμένον LCB ‖ 4 prius τι AL, τιϲ B, τὸ b eum Porto, quia, nt Bekker ait, non eadem est ratio locorum similium 43, 16. 86, 18. 287, 9. at non ea videtur dissimilitudo esse, ut contra librorum auctoritatem mutari debeat | ϲοφοϲ κλυτοϲ AII in mg ‖ 7 ανενδυαϲτον A | τὸ om LCBb ‖ 8 ταὐτὸ CB ‖ 9 A in mg repetivit κλυτὸϲ Ἱπποδάμεια et ἄγριον ἄτην ‖ 11 ἄτην] αἶγα coniecerat Sophianus Iliadis O 271 secutus, recepit Portus et s ‖ 12 παρ’ A, παρὰ CΒb, περὶ et Ἀθηναίουϲ L. ‖ 16 ἀπεδείζατο B | ϲυνόντι] τι A2 in ras ἄρθρῳ, ὃ οὐ κοινωνοῦν τῷ θηλυκῷ ἐδείκνυεν ὡϲ καὶ τὸ θεόϲ νῦν ἀρρενικόν ἐϲτι· δῆλον γὰρ ὅτι, εἰ ἀφαιρεθείη τὸ ἄρθρον, καὶ τὰ τοῦ ϲχήματοϲ ἀποϲτήϲεται. οὐ γὰρ ὅμοιόν ἐϲτι τῷ καλυψαμένω χρόα καλόν {Hesiod. opp. 198} οὐδὲ τῷ οὐκ ἂν ἐφ᾿ ὑμετέρων ὀχέων πληγέντε κεραυνῷ {Θ 455}, εἴγε τὰ τοιαῦτα δι᾿ αὐτῶν ἐπεδείξατο τὰ ϲχήματα, τὸ δὲ προκείμενον διὰ τῆϲ τοῦ ἄρθρου παραθέϲεωϲ.

Προφανὴϲ ὁ λόγοϲ ἐπὶ ἁπάντων τῶν χρόνων, εἴγε τιϲ μὴ ἐνδεέϲτερον τὴν τούτων διάκριϲιν γινώϲκοι. τὸ γράφω καὶ ἔγραφον ὁμόλογον ὅτι χρονικῶϲ διαφέρει, καὶ οὐχ οἷόν τε φάναι ἐχθὲϲ γράφω, ἐπί γε μὴν παρατατικοῦ ἐχθὲϲ ἔγραφον. ὁμόλογον δὲ κἀκεῖνό ἐϲτιν, ὡϲ τοῦ γράφω ἡ μετοχὴ γράφων ἐϲτίν, καὶ οὐχ οἷόν τε ἦν φάναι usitato μὰ τὼ θεώ habemus, posita non est in nomine, sed in articulo. nam θεόϲ de utroque genere, ut diximus, usurpare licet, nec comparari hoc θεώ potest cum locis Hesiodi Homerive, ubi participia dualia masculini generis contra congruentiae normam de feminis dicuntur ARGVM. § 29. ln ps articipiorum et infinitivorum temporibus simile quid observare licet. γράφω indicat praesens tempus itaque ἐχθὲϲ γράφω dicere non licet. γράφων autem participium est γράφω indicativi. ergo ne γράφων quidem ἐχθέϲ licitum esset. attamen incongruentia non exsistit hac coniunctione, quia coincidentia (ϲυνεμπτώϲει) ft, ut praesentis participium etiam imperfecti sit res inde quoque apparet, quod pro ἔγραφον καὶ ἠνιώμην dicere possumus γράφων apud scholiastam ad Aristoph. ran. 1378 παρὰ τὼ πλάϲτιγγ᾿: τὸ ϲχῆμα Ἀττικόν, ὡϲ τὼ χεῖρε, τὼ πόλει καὶ νὴ τὼ ϲιώ, pro quo Lobeck. Rhem. 331 diet eum. θεώ scribere debuisse. aut τὼ θεώ, τὼ ϲιώ haud inepte scripsit, nam figurae atticae nomine, quippe quae posita sit in articulo τώ, etiam dorica forma appellari potest. TESTIM. ET ADN. EXEG. 1 ad ἐδείκνυεν subandiendum (niti addendum) est ἄν sqne enuntiatum condicionale: εἰ μὴ ἔν ϲχήματι ἦν τὸ ἄρθρον. cr ad ἄν omissum Adn. crit. ad 22, 15 huius ed. — 8 — 6 cfr Ariston. in schol. A ad Θ 455 (p 149 Fr.): ἡ διπλῆ, ὅτι ἀρϲενικῶϲ τὸ δυικὸν ἐϲχημάτιϲται, πληγέντε ἀντὶ τοῦ πληγείϲα. κα Ἡϲίοδοϲ «προλιπόντ᾿ ἀνθρώπων» (Opp. 199. Hesiodi codd. ἀνθρώπουϲ) ἐπὶ αἰδοῦϲ καὶ νεμέϲεωϲ ἀντὶ τοῦ προλιποῦϲαι (legendum προλιπούϲα). Sehοl. Townl. et V ad eundem versun: ὡϲ «καλυψαμένω χρόα καλόν». — 9 εἴγε hic non habet vim causlem (qui frequentissimus eius apud Ap. usus est), sed restrictivam (si modo, wenn wenigstens). cfr 121, 12. ADN. CRIT., DISCR. SCR. IN ALCBb. 2 ἀρρενικόν] ex ω feeit A5, ἀρϲενικόν C ‖ 6 ἐφ ex υφ corr A1 | κεραυνῷ] fol 128r L. ‖ 7 τὰ ante τοιαῦτα om B | δι᾿ add Dudithius, recepit b, om codd. | αὑτῶν CΒb, αυτων A, αὐτῶν L ‖ 9 ab παντων fol 52r A incipit | χρόνων Uhlig, γενῶν codd. et edd |ante εἴ punctum, non virgulam habet b cum s ‖ εἴ γε A L, εἰ δέ Bb, δ supra γ scr. C | μὴ om Bb cum et Porto ‖ 10 γινώϲκει B sed supra scr. οι. post hoc verbnm perperam virgulam, non punctum habet b cum s ‖ 11 ὁμόλογον—οἶόν τε om LCB οὐ φαμεν εχθὲϲ γράφω A repetivit in mg ‖ 11. 12 et 236,1 ἐχθέϲ] χθὲϲ LB ‖ 12 ἐπί] ι in ras A2 ex ει ‖ 13 ante γράφων add ὁ B | ἐϲτίν om LCB ἦν om LC ἐχθὲϲ γράφων, ὅτι μηδὲ ἐχθὲϲ γράφω. ἀλλ᾿ οὖν γε παρεδέξατο ἡ 210 b μετοχὴ τὸ ἐπίρρημα, καθὸ ϲυνέμπτωϲιν ἐπεδέχετο τὴν τοῦ παρατατικοῦ· ~~210 s~~ φαμὲν γοῦν οὕτωϲ, ἔγραφον καὶ ἠνιώμην, ἐφ᾿ ἧϲ ϲυντάξεωϲ ἡ μετάληψιϲ γενήϲεται γράφων ἠνιώμην. — Ὁ αὐτὸϲ λόγοϲ καὶ ἐπὶ τῶν ἀπαρεμφάτων. πάλιν γὰρ τὸ γράφειν, μεταληφθὲν ἐξ ἐνεϲτῶτοϲ καὶ παρατατικοῦ κατὰ τὴν αὐτὴν φωνήν, ἐν τῇ προκειμένῃ ϲυντάξει τῶν ἐπιρρημάτων κατάλληλον ἀποτελεῖ λόγον οἶόν τε γὰρ φάναι ϲυνέβη ἐχθὲϲ γράφειν Ἀπολλώνιον καὶ ϲυνέβη ϲήμερον γράφειν. οὔ γε μὴν ἐπὶ τῶν ἕνα χρόνον ὑπαγορευόντων τὸ τοιοῦτον ἂν εὕροιϲ, λέγω ἐπὶ τοῦ γράψειν, γράψειν ἐχθέϲ· ἐπί γε μὴν πάλιν τοῦ ἀϲυνεμπτώτου, λέγω τοῦ γράψαι, ϲυνέβη ἐχθὲϲ γράψαι Ἀπολλώνιον.

ἠνιώμην. — nec magis incongruus est infinitivus praesentis cum hoc adverbio coniunctus. aque etiam aoristi infinitivo adverbia diversorum temporum addere possumus; sed futur infinitivis adverbium praeteriti temporis adicere non possumus. TESTIM. ET ADN. EXEG. 1 — 8 Prisc. XV § 180 199, 28 H.: participia praesentis temporis et infinita eadem etiam praeteriti imperfeci sunt: licet igitur utrobique ea proferre, ut scribens hodie proficio et scribens heri proficiebam, et scribere volo hodie et scribere volebam heri. — 5 μεταληφθὲν ἐξ ἐνεϲτῶτοϲ καὶ παρατατικοῦ ita intellegendum est, ut cogitetur ἐκ τῶν ὁριϲτικῶν τοῦ ἔν. καὶ παρ.: sicut modo μετάληψιϲ appellata ab Ap. est ea motatio, qua et γράφω et ἔγραφον in γράφων converti potest, ita siquis pro verbo finito γράφω vel ἔγραφον infinitivum usurpat ab verbo eveniendi pendentem, is μεταλαμβάνει praesentis vel imperfsoti formam in eandem formam infinitivi modi cfr 232, 5. 241, 25. 243, 13. 256, 9, et Hoerschelmann mus. rhen 1880 (XXXV) 386. —8 ϲυνέβη ϲήμερον. vide Adn. crit — 10 ἀϲυνεμπτώτου. vide Adn. crit. ADN. CRIT., DISCR. SCR. IN ALCBb. 1 εχθὲϲ γράφων repet. AII in mg 3 ἡ om A1, supra add A2 ‖ 4 γράφων ἠνιώμην in mg repet. AII | subsequentia (τῶν ἐπιρρημάτων et ϲήμερον γράφειν) et Priscianus supra in Testim. citatus suadent ut post ἠνιώμην tale qnid intercidisse putemus: δι᾿ ὃ οἶόν τε φάναι καἲ ϲήμερον γράφων ἀνιῶμαι καί ἐχθὲϲ γράφων ἠνιώμην | κἀπὶ A2LCBb 5 γὰρ] δὲ B ‖ 5 — 6 καὶ παρατατικοῦ] RSchneider ci. εἰϲ παρατατικόν. vide Adn. ex. ‖ 7 γὰρ om LCB ‖ 7 — 8 ϲυνέβη ἐχθὲϲ γράφειν in mg reret. A 8 ϲυνεβη ϲήμερον γράφειν] RSchneider ci. ϲμβαίνει ϲ. γρ. conl. Prisciani exemplis supra exscriptis: scribere volo hodie, scribere volebam heri ‖ 8—8 9 oὔ γε] fol 126v L ‖ 9 τῶν] τὸν LCB ‖ 10 alterum γράψειν om LCB ‖ 16—11 ἀϲυνμπτώτου] Kayser adnotat: ═ ἀορίϲτου, AButtmannn hoc substitui vult vel certe scribi ἀϲυνεματώτου καὶ ἀορίϲτου. at aoristi modi obliqui adeo non excludunt ϲυνέμ- πτmϲν, ut magis quam cetera tempora admittent. quin etiam fndficativus aoxsti duo tempϲra signifcare videbstuxr Apollonio, de adv. 124, 21: ὁ κολού- μενοϲ ἀόριϲτοϲ, προιλαβλν τὸ πάλαι, ὑπερϲυντέλικοϲ μᾶλον ἀκούεται. ἕπεριέχει γὰρ τὸ nπαρψχημένον τοῦ παρακειμένου καὶ τοῦ ὑπερϲυντελίκου. er Βtephsm. ad Hice. Thr. 249, 20 Hig.(p 889, 28 B). ϲύν μὲν τῷ dρτ ταὸτδν δόναται τῷ παρακειμένῳ, . . . ϲϲδν) τῷ δὲ πάλαι ἴϲον δύναται τῷ ὑmερϲυντελίκῳ. faturum empus, cui aoristus hoc loco οppontu, ἀϲυνέμπτωτον est, aοristus eontra εϲυνέμμπτωτοϲ, quod vοcabumm, quamquam slimde non notum, reponendum. vidter (ictum ut εὐμετάετωτοϲ) β 11 prius γράψαι om B

Ἔϲτι καὶ ἐπὶ διαθέϲεωϲ τὸ τοιοῦτον ἐπιδεῖξαι. τὰ γὰρ καλούμενα μέϲα ϲχήματα ϲυνέμπτωϲιν ἀνεδέξατο ἐνεργητικῆϲ καὶ παθητικῆϲ διαθέϲεωϲ, ὥϲ γε ἀκριβέϲτερον ἐπιδείξομεν ἐν τῇ δεούϲῃ ϲυντάξει τῶν ῥημάτων, καὶ ἔνθεν οὐ παρὰ τὰϲ διαθέϲειϲ ἁμαρτάνεται. τὸ γὰρ ἐλουϲάμην καὶ ἐποιηϲάμην καὶ ἐτριψάμην καὶ τὰ τούτοιϲ ὅμοια ἔχει ἐκδηλοτάτην τὴν ϲύνταξιν ὁτὲ μὲν ἐνεργητικήν, ὁτὲ δὲ παθητικήν, εἴγε τὸ ἔτριψα τοῦ ἐτριψάμην διαφέρει καὶ τὸ ἔλουϲα τοῦ ἐλουϲάμην, παράκειται δὲ τῷ ἐποίηϲα τὸ ἐποιηϲάμην καὶ ἔτι τῷ προῆκα τὸ Asevε. β ξθ. item eoincidentiam activae afξectionis εἰ passivae videmus in mediis vsrborοm formis, quae modo actionem modo passionem fgmf- fcsnt. nam ἐλουϲάμην apparet abo ἑλουϲα difnre et passivam vim hebere, e contrario ἔποιηϲάμην iuxta ἐποίηϲα usorps3i sensu activo. quem mediorum duplicem vim qui ignorent, opinnmtnr nonnusquam passivas foιmas pro acriis usmpari, qnod hεnd leve orationis vitium esset: incongrua enim feret. si igitux perfecta secunda, vεlnt κεκοπώϲ, πεπληγώϲ [quae om acteo gemεrt, sed medio triδεenda sunt), et imperfecta, quelle est ὁρᾶτο, actionem signifcant, hoc non ft pe mutatione gmmerum, sed qnia media verbδa et pasdionm et actionem εigmi- fcare possnmt. rssrκ. xv Ann. exso. 1 Psc.XVD ἐ 182 200, 5 Β.: communia εerδa fam ucteαm quam poseeam(omeructemem cecuptsnt. Βἔπιδείξομεν:276,1θseqq. sed ἀκριβέϲτατα haec demonstrait Ap. in rhematico suo, quod apparet ex sorum. expoaiitionibus, qui ilo Hbro usi sunt, Macrobio de difer et societatibδus raeci latinique verbi 627.4 -e28.19 in ram. lst.V ed Eeil, Prisciano inst II cap.2 § ~ seqq., Ϲhoerobosco ad Theod. can. veαbslssD 9.4 -22.100,6-102,26 Heg.(p 476 et 579 siεf). - 4 ἔλουϲάμην κ laεatus sum mea ysius opera. clx Macrob. l. l. 627, 36: εἴα quoque pαsεca hoc momine, id est μέϲα, eecantmr, ut ἠλειψάμην, ήϲάμην, ἐλουϲάμην. saec emim licet τfϲ μέϲηϲ διαθέϲεωϲ dcaat, nἔd famem αhιud eigmdcα5t aei πfθοϲ: nam hoc et λειψάμην quod λείφθην. Ϲhoerob. l. l. 2, 8: τὸ μὲν γὰρ ἐγραψάμην ἐνέργειαν δηλο ἀντὶ τοῦ ἔγραψα, τὸ δὲ λουϲάμην πάθοϲ παρίϲτηϲιν ἀντὶ τοῦ ἐλούϲθην. et 100, 30-35. - B ἐτριψάμην dfegrtεs vel detersus sum mea ipsius opera, quod foftasse fn palaestris audie- batur, icut πλειψάμην. cr schol. dliodori sd Dionys. Thr. 401, 26 Hig: ἐνεργητικῶν μὲν μόνων ἐγραψάμην ἐφάμην, παθητκῶν δὲ μόνων ἐτριψάμην πλει- ψάμην· ϲήν γὰρ ἔχουο δύναμιν κατὰ ϲημαϲίαν τῷ ἐτρίφθην καὶ πλείφθην παθη- τικῷ τύπψ. - 6 ὁτὲ μὲν ἐνεργητικἡν, ὁτὲ δὲ παθητικὴν. parm acicam (velut ἔποιηϲάμην), paεttm passieesm (velut ἐτριψάμην, ἔλουϲάμην). - Β παράκειται ἐποιηϲfμην. Heliodorms l. l. 401, 3ξ: τὸ ἐποιηϲάμην ὲν φωνῇ παθητικῇ ἐνέργααν ϲημαίνει, ἴϲον γάρ ἔϲτι τῷ ἔποίηϲα. diemntur hoc medium et προηκάμην aetfia formis παρακεῖϲθαι, qdia smmsu non difξerumt ab eis, οἱ difmt ἐλουϲάμην ab ἔλουϲα. μns. cmv., msc. scs. 1s Al.CBh. 1 περὶ διαθέϲεων A ng 1 2 μέϲα om. ALϹ, μεϲότητοϲ add Βb, cui μέϲα praetulimus, quia faeilios post mtecedens καλούμενα omitti poteret 1 4 ἁμαρτάνονται L.) 1 Β κεὶ mle ἐποιηϲάμην om. βb. καὶ ἐποιηϲάμην trsicinndum videtur post ἐτριψάμην. ac fοztssse post ἐποιηϲάμην adiciendum καὶ προηκάμην post ἔχει fn A. rasura unius litterae 7 τοῦ ἐλουϲα τὸ LC β 8 τὸ ἐποίηϲα τῷ Bb |ἔτι ίn ras A , ἐϲτι2 A τῷ προῆκα τὸ AL., τὸ πρ.τῷ A2Bb. 211 b προηκάμην. οἵ γε μὴν ἀπειρότερον περὶ τὰϲ τούτων διαφορὰϲ καταγινόμενοι οἴονται ἔϲθ᾿ ὅτε παθητικὰϲ διαθέϲειϲ ἀντὶ ἐνεργητικῶν παραλαμβάνεϲθαι, οὐ μικρὸν ἁμάρτημα προϲάπτοντεϲ τοῖϲ λόγοιϲ. τὸ γὰρ ~~211 s~~ ἀντὶ ἐνεργητικοῦ παθητικῷ χρῆϲθαι λόγου ἐϲτὶν τοῦ ἀκαταλλήλου· οὐκ ἂν γοῦν τιϲ τὸ φύϲει ἐνεργητικὸν ἢ τὸ φύϲει παθητικὸν εὕροι ἂν ἐν ὑπαλλαγῇ τῶν διαθέϲεων, λέγω τὸ ἐποίηϲα ἀντὶ τοῦ ἐποιήθην ἢ τὸ ἐποιήθην ἀντὶ τοῦ ἐποίηϲα. ὁμόλογον οὖν τὸ ἀμφοτέρω κεκοπώϲ {N 60} ἢ πεπληγὼϲ ἀγορῆθεν {B 264} ἢ ῥάβδῳ πεπληγυῖα {κ 238} ἢ ὅτι ῥα θνῄϲκονταϲ ὁρᾶτο {A 56}, τὰ τούτοιϲ ὅμοια, ὡϲ διὰ τὸν προειρημένον λόγον τῆϲ μεϲότητοϲ οὐκ ἀνθυπήλλακται κατὰ τὴν διάθεϲιν, κατὰ δὲ τὸν δέοντα λόγον τῆϲ ϲυντάξεωϲ ἐπ᾿ ἀμφοτέραϲ τὰϲ διαθέϲειϲ ἔφθαϲαν.

Ἔcτι καὶ ἐπὶ ϲυνεμπτώϲεωϲ προϲώπων ταὐτὸν ἐπιδεῖξαι. τὸ γὰρ νικῶ πρώτου ὂν προϲώπου οὐ μετελεύϲεται ἐπὶ δευτέρου, καθ᾿ οὗ μaevx. β 31. Etiem diversae verborum personae coincidemt (eadem rxsκ. xv μns. exse. Β 7 ea eεrfe εerὸi μormα, quae φύϲει est aetiea, u4 ἔποίηϲα, a5d4 ea, quae nufurα est pusεeα, amc αectonum commsfaf4omem 4gοrαt. ἔποιηϲάμην enim acm natura, sed usa activum est. - 8 εἰ 1θ Aziston. in schol A. ad 8 60ip 215 Ht.): ἡ διπλ, ὅτι ἀντ τοῦ κόπτων, idemque in schol. A ad B 264 (p 65 Er): ἡ διπλ3ῆ, ὅτι ἀντὶ τοῦ πλήϲϲων τὸ παθητικὸν παρείληφεν (ok ad 6 763 ππεπληγυα: ἡ διπλῆ, ὅτι ἀντί τοῦ πλήϲϲουϲα τῷ παθητικφ). MscrobV 628.13E.: πέπληγα cero, ἀφ’ οὖ τὸ επεπληγὡϲ ἀγορῆθεν3, καὶ κέκοπα, ἀφ’οὖ τὸ εἀμφοτέρω κεκοπώο, fam de actu quom de pαseome d4cuntμr. Rectum eet emim§ et πεπληγώϲ ϲε et πεπληγὼϲ ὑπὸ ϲοῦ, επεπληγὡϲ ἀγορῆθεν3 καὶ εράβδῳ πεπληγυῖα . perfeca secmda activa iam Dionysina Thrax μεϲότητι adscripsit, quae, ut sit, ποτὲ μὲν ἐνέργειαν ποτὲ δὲ πάθοϲ παρίϲτηϲιν. vide Adn. ad Dion. 49, 2- 3 in ed. Τhl. - ἔφθαϲαν λθον. cf2 iura 217,23. 218.8. de adv.130,9: τὸ ῥῆμα φθάνει ἐπί τν εὐθεαν τοῦ ὀνόματοϲ. Ϲhoerob. ad Theodos. H 100.13 Hg. 579,12 O.: μέϲη διάθεϲιϲ λέγεται, ἔπειδὴ ὁ τύποϲ ὁ αὐτὸϲ ἔπ’ ἀμφοτέραϲ φθάνει τὰϲ διαθέϲειϲ, εἰ καὶ εἰϲ ὧν καὶ ὁ αὐτὸϲ κατ’ ἀμφοτέρων τίθεται 18 κα6’ οὖ. genetivus ab Anx mr., mscs. scs. m Al.Bδ. 2 οονται] fol 127r L, οἷοντε A. 4 ἐνεργητικῶν L παθητικῷ om Ϲ λόγου CBb, λόγῳ A L. Βekex eon- Ment 208.15 β 5 γο5ν hlig, ουν A, om L.CBb 6 θfεων B ἀντ] fol 52ν A ἐποιήθη L. β 7 ομολογωϲ A. (post τὸ rasore umine litterae in A. 13 ἑ om codd., add b β 14 ὅττι AL. ῇ 15 mle τὰ add κω B β 17 θekker: con- enniss legas ἔφθαϲεν. st numsai saepissime varientur apud Ap., vide ESchnsideni comm. 14 1Β ϲυνεμπτώϲει B 19 νικῶ] fol127v L. πρῶτον 5ν πρόϲω- πον B δευτέρου A B, δεύτερον Lb, sed genetivum tuentux 152,19. 338,17. de coni. 242,9: ἡ διά πρόθεϲιϲ ἐπ’ αἰτιατικῆϲ φέρεται (sic A). de adv. 123, 24: ὀ αὐτὸϲ λόγοϲ ϲυντεινέτω ἐπὶ πάντων τῶν τοιούτιων κοθ’ οὖ A L (uterque cum simis prosodiacis), καθὸ CBb ἔχει δεύτερον τὸ νικᾷϲ· ἀλλ᾿ ἐπεὶ πάλιν προϲτακτική τιϲ προφορὰ ἐν δευτέρῳ προϲώπῳ ἀναμένει τὴν φωνήν, κἂν ἐπὶ δευτέρου τιθῆται, καταλληλότητα ἀναδέχεται, ὡϲ ἔφαμεν, γενόμενον προϲτακτικόν. μέτειϲιν 212 b ὁ λόγοϲ καὶ μέχρι τοῦ τρίτου, ὃ δύναται περιγράφεϲθαι τῆϲ ϲυνεμπτώϲεωϲ διὰ τὴν προϲιοῦϲαν τοῦ ῑ γραφήν· ὅμωϲ γοῦν ἀκουόμενον ϲυνεμπίπτει τῇ πρὸϲ τὸ πρῶτον καὶ δεύτερον προφορᾷ, καὶ ἔϲτιν ἐν τῷ δέοντι λόγῳ, ἐὰν ἡ ἐπακολουθοῦϲα αὐτῷ ἔγκλιϲιϲ ϲυνῇ, λέγω ἡ εὐκτική, ὡϲ ἔχει τὸ παρ᾿ Ἀλκμᾶνι νικῷ δ᾿ ὁ κάρρων {frgm. 89 B4}, καὶ ἔτι ἐν τῷ Ὁμηρικῷ τρυπῷ δόρυ νήϊον ἀνήρ {ι 384}. ϲαφὲϲ γὰρ ὅτι ἐν ὁριϲτικῇ ἐγκλίϲει ἀκατάλληλόν ἐϲτιν, ἐν δὲ τῇ εὐκτικῇ ~~212 s~~ κατάλληλον, ὥϲ γε καὶ ἐν τοῖϲ προκειμένοιϲ τὸ μὲν νικῶ ἐγώ πρὸϲ τὸ forma utuntur). νικῶ primae personne est in indicativo. cum autem imperativus pannii in secanda persona eandem formam accipiet, νικῶ ibi quoque, ubοi de secunda persona dicituα, congruens est, εἰ quidem imperativum sensum habet. atque etiam in tertiam persenam νικῶ trensit, quamquam non sine ulla muta- fione hoc ft, sed addite ι littera muts. si vero sonum tentum respicimus, coin- cidit optativi tertia νικῷ cum ea forme, quae pertinet ad primam et secundam personam, cum prima indicativi et secunda imperati. ergo in tribus personis haec vox conrua esse potest. hoc exemplum ad cognoscenda similia suffeiet eis, qui in declinsmdis verbδis totam fenionum seriem persecuti sumt. κατά praepositione pmmdens ita videtur intehlegi posse, ut ilis locis, ubi inmgitur cum verbis diemmdi, uem pendi, ponmmdi (cfr e.g. 107,19: τὸ οὖτοϲ κατὰ παντὸϲ ὑποκειμένου παρολαμβάνεται). ad quuπ persemαm stgmfcandαm νικῶ lxma Mαbet suxfα se νικᾶϲ μeemαm. rxsrκ. xv Ans. exso. 1 δεύτερον. cum hoc pleonasmo ϲὰ tsleε, quslea legmtux de pron. 23,11: διὰ ῥημάτων .. . ἡ τῶν ῥημάτων παράεϲιϲ ἀναπληρο τὴν τῶν προϲώπων μετάβαϲιν, et supra 17,15-16. de pron.47,12-13. - προϲτακτκὴ προφορά. cf 27.22. 31,17. 78,15. 264,4. 1sπma qκaedam mperatieι, sci passiva temporis praesentis - 2 ἀναμένει de aliυnde acceptis, ut ἀναδέχεϲθαι. ef2 326,1. de adv. 169,22: τὰ προκείμενα τῶν ἐπιρρημάτων (adverbia in ὧϲ α nominibus orta), ἰδίαϲ παραγωγῆϲ οὐ τυχόντα, οὐδὲ τὸν διὸν τόνον ἔχει, ἀναμένει δὲ τὸν πτωτικὸν τόνον, ὅϲ ἐϲτιν ἀπὸ γενικῆϲ πληθυντκῆϲ, et 12,4 et 174,14: ἄπερ οὐκέτι ἀναμένει τόνον λλότριον. vide ΒSebmeideri comm. ad l. de adv.138,25. Ans. cmv., mscs. scs. im AL.CΒb. 1 προφορὰ b atque fem Sophi3mus, διαφορὰ omnes coἅices, quem lectionem Hortus sic putavit corrrverti posse: diersκs modes myerafici I 2 τεθῆται B 4 τρίτου om A~, supra add A 5 om LOB post δόναται add δᾶ B ( cυμπτώεωϲ Ϲ 1 B γοῦν] oῦν L ακοουμενον A. 1 πρὸϲ τὸ -δεύτερον] προϲτακτικᾳῇ LCB, πρὸϲ τὸ ᾶ καί β A. vide Argum. β 7 ἐὲν] ε om A , add A β 8-11 Ἀλκμᾶνι νικφ-ἀνρ] ia A. αἵ ab A~ scriptum, κμᾶνι νικῶι ab A in res, ac subsequonta quoque usque ad ἀνήρ A scripsit (sed in vacuo spatio, ubδi A niLi exaraverat), pro τγρυπῷ autem τροπω scripsit, sient B et fctasse CC. L. in Elemnis verbis δὲ pro δ’ praebδεt. B post dνὴρ add Κθόνει β 12 1ξ ἐϲτν-κατάλληλον om C νικῶ ϲύ. ὁριϲτικὸν γὰρ ὂν ἀκατάλληλόν ἐϲτιν, χρὴ γὰρ νικᾶϲ ϲύ, προϲτακτικὸν δὲ κατάλληλον. Ἀπόχρη τὸ παράδειγμα εἰϲ ἀφορμὴν τῶν παραπληϲίων τοῖϲ ἀνελλειπέϲτερον κεκλικόϲι τὰ ῥήματα.

Ἔϲτι καὶ ἐξ ἀριθμοῦ τοῦ ἐν ὀνόμαϲιν ταὐτὸν ἐπιδεῖξαι. τὸ γὰρ φίλων ἤ τι τῶν τοιούτων, γενικῆϲ ὂν πληθυντικῆϲ τριγενείαϲ τε τῆϲ ὑπούϲηϲ, ϲύνταξιν ἀπαιτήϲει κατὰ τὴν ταὐτότητα τοῦ προϲώπου γενικῆϲ πληθυντικῆϲ, οὐκ ἐν γένει δυναμένην ἀκατάλληλον εἶναι διὰ τὸ ϲυγκεχυμένον τοῦ γένουϲ (οἷόν τε γὰρ φάναι φίλων περιπατούντων 213 b καὶ φίλων περιπατουϲῶν), ἔν γε μὴν πτώϲει ἢ ἀριθμῷ, εἰ φαίη τιϲ φίλων περιπατοῦνταϲ ἢ περιπατοῦντα· οὐ μὴν ἐν τῷ Φίλων περιπατῶν ἢ περιπατεῖ, ἐπεὶ πάλιν εὐθεῖα ἑνικὴ ϲυνεμπέπτωκε. πάλιν γὰρ προφανὴϲ ὁ λόγοϲ ἐπὶ τῶν ὁμοίων.

Ἀλλὰ καὶ ἐπὶ ῥημάτων. τὸ γὰρ ἔλεγον καὶ τὰ ὅμοια ἑνικά Aaavκ. β ξ8. Congruentiae et incongruenfise exempla ex numeris quo- que nominum petere licet. φίλων plmralis cum omnibus generibous iungi potest, qd4a gnmera non disfnguit, neque t8men cum omni casu et numero, velut φίλων περιπατοῦντα inconruens estc st Φλῶν περιπατῶν rursus congruum, ei qddem Φλῶν non genetivus plnrslis est, sed nominativus singdlaris nominis propzii. Aaαvκ. β Bξ. Htiam verborum numeri diversi nonnumquam coincidunt. qno ft, ut nonnose formae verbales de diversorum numerorum subiectis prae- azsrκ. xv Ans. sszo. 2 ἀφορμὴν. ezr 290, 6. utroque loco hoc vocabulum id mignifcat, nmde quis profectus rem siquem recteiudicsre potest. - - 9 eὰε Pzsc. XV 5I § 186 201.3 Β.: emas dames et atlatεus plεreis mobua nomi- num ee premom4nsm sel pereptorεm smrs est per ria geπιεr, s4 ponas, iil4z, αccasαfis. e famem cum ee merbmsloqutmεr,mescldnis ea eem4sagims, cua de comtruro seca, μemunints, cMm ecrα sfrssqκe sgmicafsemem, neure. - 6—8 φίλων poetslaat, ut sibi adsmgαtur pluras (nen sngdlars) gmetiess (pEcyt), st eadem persemα sigmcztεr hoc senetiεo atque φίλων nom4ne, sed geεε em nem pposfmlαὅt. - H1 πόλιν. non ru sus εὐθέῖα ἑνικὴ cofncift, ssd rtrsus ϲυνέμnπτωϲιϲ hic exstitit. - 12β ελιν γὰρ κτλ. hoc enuntiato excusatux quod non βSlura huius generis exempla proferuntur, sed unum rursus suffcere videbatur, sicut eupra lin. 2. Ans. omr., csom. som. is Al. Bb. 1 ὀριϲτκὸν] fol128r L. 1 2 ἀπόχρη] α in res I3 β mle τοϲ addi volmt Portus παρὰ, quia τοῖϲ κεκλικόϲι verba pttabδst ad eos postes referenda esse, mi mumεs smperecte verὸα aclinarsaat 3 ἀνελιπέϲτερονALb,ἐνελλμιπέϲτερον Β.crAdn.cr.ad161,5 εἰ 182,14huius ed. τὰ om L β 4 περί αριθμων E ng 1 Ἕϲτι-ἐππιδeξαι] καὶ ἐξ ἄρ. δὲ τοῦ ἐν ὅν. ἔϲιν αὐτὸ ἐrιδ. B 1 6 τ5ϲ AHuttmsen deleri vult, scilicet ut genetivus pm dieitur absclotus hic legatur st nibil impedit, quin τριγενείαϲ τῆϲ ὑπούϲηϲ sicut γενικῆϲ πληθυντκῆϲ pndest ab ὅν (post ϲύνταξιν rasura quattuor fere litte- rarum in A Γ ταἔτότητα] primum τ om A , add A προϲώπου AΒnttmnn. mutari vult in πτωτικοῦ uπτώϲεωϲ. vide Adn. exeg 1 7 dκατάλληλον] in L primam α litteram omissam postea add ipsa L, κατάλληλον ῦ εἶναι om B 10 5 περιπατοῦντα fol 53r A Φλῶν] ω ex o fectum ab A ent A5 11 aπεριπατῶν] ν om A , add A ενικη ἄ , γενικ Al. Bb, fostaese ἑνικὴ γενκῃ 1 ϲυμπέnπτωκε 1 18 ἔm] περ A L. e 207, 3 ἐνκa] fcl1ssν L ἐϲτι πρώτου προϲώπου, ὅμοια ὄντα τῷ ἔγραψα, ἔλεξα. ἐφ᾿ ὧν εἴ τιϲ φαίη ἔλεξα ἐκεῖνοι, ἀκατάλληλον λόγον παραϲτήϲει καὶ ἕνεκα τοῦ πρώτου προϲώπου καὶ ἕνεκα τοῦ ἀριθμοῦ, οὐ μὴν ἐν τῷ ἔλεγον ἐκεῖνοι· πάλιν γὰρ ἡ ϲυνέμπτωϲιϲ ἡ πρὸϲ τὸ τρίτον πληθυντικὸν τὸ ~~213 s~~ ἀκατάλληλον παρῄτηται, καθὸ δέουϲα ϲύνταξιϲ γέγονεν ἡ πρὸϲ τὸ πληθυντικόν. Ὑπεξῃρήϲθω τὰ Δωρικά· ἡ γὰρ παρ᾿ αὐτοῖϲ καταβιβαζομένη ὀξεῖα ἐπὶ πληθυντικῶν ἀφίϲτηϲι τὴν πρὸϲ τὸ ἑνικὸν ϲυνέμπτωϲιν.

Ἔϲτιν καὶ κατὰ τὰϲ πτώϲειϲ τὸ τοιοῦτο παραϲτῆϲαι. τὰ γὰρ ἀναμεριϲθέντα εἰϲ πέντε πτώϲειϲ τὰϲ ἀνθυπαλλαγὰϲ τῶν πτώϲεων ἐμφανίζει, ἃϲ παραδεχόμεθα ἢ κατὰ τὸν τῶν ϲχημάτων λόγον, ἐθιμώτερον διαλέκτου τὸ τοιοῦτον ἐνδειξαμένηϲ, ἢ ἀπαραδέκτουϲ ποιούμεθα κατὰ τὸν τοῦ ἀκαταλλήλου λόγον. οὐχ ὑποπίπτουϲα γὰρ ἀρχαικῇ χρήϲει, ἀπειράκιϲ κατὰ τὸ αὐτὸ παρειλημμένη τὸ dicari possint, velut ἔλεγον de persona prima singularis numeri et de tertia. plureis. Aaovκ. β Β4. ln eis nominibδus, quas omnes casus propriis terrminsfionibus distinguant, permutatio casuum observa i potest, ubicumque slienns casus pro legtimo ponitus est, qualis constructio aut pro Dg a accipitux aut pro incon- gruentia non accipienda habδetur. huius generis est nominativus pro vοcativο rssrε. xv μAns. sxxo. 4-B ad ἡ ϲυνέμπτωϲιϲ cogitando supplendum τοῦ πρώτου ἑνικοῦ et prins τὸπληθυντικὸν2eferendum adἔλεγον, alterum ad ἔκεῖνοι. -- 6 τὰ Δωρικά. losnn.Alex 3,16: παρὰ Δωριεῦϲι τὸ ἔλεγον ἐκεῖνοι παροξύνουϲιν (Abrens de dial. dor. 26 poposcit παροξύνεται). Macrob. de diΒer p614, 32E. Δωριεῖϲ sn Es serbis, qaae tπ ον mttuat parataticem et proter βραχυκαταληξίαν in tetiα a Sne pαtsmtut4 αceεnfeem, ferram aner4 gurulis dsαrettoms grα4ιt βαρυτονοῦϲιν, ἔτρεχον ἐγώ προπαροξυτόνωϲ, ἐτρέχον ἔκeνοι βαρυτόνωϲ (ubiAhrens iniuria παροξυτονοῦϲιν pro βαρυτονοῦϲιν fagitait et παροξυτόνωϲ pro βαρυτόνuκϲ cf2 adnotationes ad supplem. Dionysii Thr. de prosodiis 107.6 - 109,1 .). - 9 ἀναμεριϲθέντα εἰϲ π. πτώϲειϲ. vide Adn. exeg ad 157, 5 hnins editionis. -- 181ξ Ap.psimo videtur scribδere voluisse: παραδεχόμεθα ἢ κατὰ τὸν τῶν ϲχημά- των λόγον . . . ἢ κατὰ τὸν τοῦ ἀκαταλλήλου λόγον. - 12 -1ξ οὐχ-παρειλημμένη . . . τὸ. ad ὑποπίπτειν cfr 208.13. de adv. 17s.2. ad ἀρχαῖκῇῇ χρήϲει ef2 139,24. κατὰ τὸ αὐτό, eodem modo. cetermm vide Adn. crit. μns. emr, asϲs. scs. m AL.CBh. 1 τῷ] τὸ A , τοῦ l. ε] 5ν B 2-B πρώτου om Bb. A uncis inclueit καὶ ἕνεκα -προϲώπου i B ἡ om B 6 ὑπεξαιρείϲθω l. CB Βylburg: δrtasse roccus μεταβιβαζομένη. at vide e.g. de adv.178,8 β 7 ἐνικὸν] δωρικὸν B β 8 περί πτωϲεωνAP ng l τοιοῦτον L. ~ 16 5ϲ] ϲ B εὐθιμὸτερον 1 18 οὐχ] fcl12a~ L. οὐχ B β 12-18 mle οὐχ nonnula deesse censet lortns, sed supplere omissa non audet. Eayaer~ eonicit scribendum esse: ἡ γὰρ εὐθέα ϲχῆμα ποιὲ τῇ κλητικῇ ϲυνεμnίππτουϲ ἀρχαικῇ χρήϲει ἀπειράκιϲ κτλ. sed lacuna in subsequentibus post παρειλημμέ statuenda est, οbδi videntur huiusmodi verbδa omissa esse: ἐϲτν εὐθεῖα ἐνικἡ ἀντί κλητικῆϲ ἐnππὶ ἀρρενικῶν τῶν μὴ ὀμοιοκατοληκτούντων κατ’ εὐθεῖαν καὶ κλητικἡν, ὡϲ ἔχει. ad ἀρρενικῶν adiecimos τῶν μὴ -κλητικήν propter subsequens ὡϲ ἔφαμεν. cfr in eelim ad lin.1 subseq. pugnae de adv. 202,4 1 12 γὰρ om. A , add supra A post γὰρ add ἐϲτι L β 18 παρειλλημενα A ἠέλιόϲ θ᾿, ὃϲ πάντ᾿ ἐφορᾷϲ {Γ 277}, δόϲ, φίλοϲ {ρ 415}, 214 b ῶ φίλτατ᾿ Αἴαϲ {Soph. Ai. 977 et 996}, ἄπειρα τὰ τούτοιϲ ὅμοια, ἃ τὸ Ἀττικὸν ϲχῆμα παραϲτήϲει, καθότι, ὡϲ ἔφαμεν, ἡ κλητικὴ ἕτερον τέλοϲ ἀπῄτει. ἢ ἀντεϲτραμμένωϲ, ὅτε ἡ κλητικὴ ἀντ᾿ εὐθειῶν παραλαμβάνεται κατὰ Μακεδονικὸν ἔθοϲ ἢ Θεϲϲαλικόν, ὡϲ οἱ πρὸ ἡμῶν τὸ τοιοῦτον ἐπιϲτώϲαντο, αὐτὰρ ὁ αὖτε Θυέϲτ᾿ Ἀγαμέμνονι {B 107}, ϲυνελέγχοντοϲ καὶ τοῦ ἄρθρου τὴν παραλλαγὴν τῆϲ πτώϲεωϲ. Ἀλλ᾿ ὁπηωίκα ἡ κλητικὴ καὶ ἡ εὐθεῖα ϲυνεμπίπτει, εὐθέωϲ καὶ τὰ προκείμενα τῶν ϲχημάτων ἀφίϲτανται· οὐδετέρα γὰρ τῶν πτώϲεων εἰϲ ἔλεγχον osurpatus, qui usms non solum vetustos est, sed sexcenties invenitur Atficaeque fgurae nomine appellatnrrq et ex contrario vocativus loco nominativi positus secundnm Macedonum vel Theesslorum consuetudinem. ἴerum in eorum casuum usu, qui coincidunt, nee fgnra nec incongrmentia exsistere potest. τssrκ. er Ans. exso. 1 eft Aristonicus in schol. A ad Γ’ 977 (p 87 Pr ) ἡ διαλῆ περιεϲτιγμένη, ὅτι λιοϲ ἀντὶ τοῦ λιε, ὡϲ κἀκε εδὸϲ φίλοοα καὶ εἀλλὰ φίλοϲ θάνε καὶ ϲόα (Φ 106), et de pron. 110, 3: ἐν ῥήμαϲι παραλλαγὴ προϲώπων . . . καὶ ἐν ὀνόμαϲιν· ἠέλιοϲ γὰρ ἀντ τοῦ λιε, et de adv.] 202.4: πάμπολλοϲ ἡ υμμονὴ τῶν πτώϲεων καὶ (υνέrπτωϲιϲ, δυικῶν ἁπάντοτε ϲυμπιπτόντων, οὐδετέ- ρων τε κατ’ εὐθεαν καὶ αἰτιατιχὴν καὶ κλητικήν, καὶ ἔπὶ τῶν πλείϲτων ἀρρενικῶν κατ’ εὐθεfαν καὶ κλητκήν, ὡϲτε καὶ μέχρι ϲχημάτων ἀνάγεϲθαι τὴν ϲυμπάθειαν, ὡϲ εήέλιοϲ ὅϲ πάντ’ ἐφορᾶο καὶ τὰ τούτοιϲ ὅμοια, καὶ ἐπὶ πληθυντικῶν ἁπάντων. -- 2 de pron. 21,23 tϲωϲ Ἀττικῷ ἔθει εἰϲ ὅϲ εληξεν ἐπ ιλητικῆϲ (scil. τὸ οὕτοϲ) ὁμοίωϲ τῷ εδὸϲ φλoc. -6 e22 supra 46,9. - 4 Ἀττικὸν ϲχῆμα. ezr infra 291,25 et de pron. 21,25. Ϲhoer. in Theod. I 131.12 HHlg: Ἀττικο τὰϲ αὐτὰϲ εἰώθαϲι ποιeν ὀρθὰϲ καὶ κλητικάϲ, οἰον ... ὁ Ααϲ 5 Αἴαϲ, ε5 οὖτοϲ, Αἴαϲ, δεότερόν ϲε προϲκαλῶ3 (Soph. Ai. 89). Θreg. Ϲοr. de dialecto attica 53: τὰϲ εὐθείαϲ καὶ τὰϲ κλητικὰϲ ἐπίϲηϲ ἐκφέρουϲιν. οἰον ὦ οὕτοϲ, ὦ φίλοϲ ἀντὶ τοῦ φίλε, ὡϲ καὶ Ϲοφοκλῆϲ ε9 οὕτοϲ Ααϲ, δεύτερόν ϲε προϲκαλῶα. rammaticns Augustanus de dial. att. ὲ 19: εὐθείαιϲ ἀντὶ κλητικῶν χρῆται· ὦ φίλοϲ ἀντ τοῦ ὡ φίλε καὶ ὦ dνθρωποϲ ἀντὶ τοῦ ὦ ἄνθρωπε. - θ Atticis huno quoqne usum tribmit ~reg. Ϲοr. 41: καὶ τὸ ἐκφέρειν ἔπὶ κλητικῆϲ τὰϲ εὐθείαϲ ενεφεληγερέτα ζεύο . . . εἰππότα Νέϲτωρ . . . εὐρυόπα ζεύο . ..Ἀττικῶν ἐϲτι, ram. Aug. Β: xἰ παραλήψειϲ τῶν κλητικῶν ἀντὶ εὐθειῶν Ἀττικῶν εἰϲιν δίαι (cum eisdem exemplis) tribuit Atticis et Aeolensibδns Excerptum Haroccisnum a HSehneidero in Hibello schϲlastico Lmieburgmsi a. 1894 editem 30 de dia. Att.: Τούτων ἐϲτὶ καὶ ἡ χρῆϲιϲ τῶν κλητικῶν ἀντ εὐθειῶν, ὡϲ καὶ οἴ Αἰολεῖϲ ποιοῦϲιν, ἱππότα ἀντὶ τοῦ ίππότηϲ λέγοντεϲ καὶ νεφεληγερέτα ζεύϲ ἀντ τοῦ νεφεληγερέτηϲ (cfr ibid ὲ 10 de disl.Aeol.). 7 8 οί πρὸ ἡμῶν κτλ. vide Ariston. ad schol. A. ad Β 107 (p 59 Er): ἡ διπλ5, ὅτι . . . καὶ ὅτι κλητικὴ ἀντ τῆϲ ὀρθῆϲ, θυέπτα ἀντὶ τοῦ Θυέϲτηϲ, et cfr Arist. ad Π185 (p 261 Hrt.) ἀκάκητα: ἡ διπλῆ, ὅτι τῇ προϲαγο- ρευτικῇ ἀντὶ τῆϲ ὀρθῆϲ κέχρηται, ἀντὶ τοῦ ἀκακήτηϲ. ὡϲ κυανοχαῖτα ἀντὶ τοῦ υανοχαίτηϲ, et Lebrsii Aristarch. 266 seq. An~. cerr., nmsca. scs. is Al. Bb. 1 ~ 3’ l. πανία A. , corr A 4 5 add 0mig ϲχμα Hb, χρῆμα A L. 1 6 ιλιτικη A , corz A. iren l. 10. et in seq. pag. Hin. 1. 2. 6 (bi). 10 7 θετταλικόν L Γ eπιϲταντο A (non. επεϲταντο, ut Βekker it), supra α scripsit ωϲ A β 11 ἀφίϲταται Cb τοῦ ϲχήματοϲ δύναται παραλαμβάνεϲθαι, οὔθ᾿ ὅτι ἡ κλητικὴ ἀντ᾿ εὐθείαϲ, οὐθ᾿ ὅτι ἡ εὐθεῖα ἀντὶ κλητικῆϲ.

De coincidentia σύ nominativi et σύ vocativi, quam vocem Tryho iniuria ubique vocativum esse censuit.

Καὶ δῆλον ὅτι διὰ τὴν τοιαύτην ϲυνέμπτωϲιν Τρύφων ἐν τῷ c. VIII. ~~214 s~~ περὶ προϲώπων {p 32 Vels. αἴτιοϲ ἀφορμῆϲ ἐγένετο τοῖϲ ἐθέλουϲιν πρὸϲ αὐτὸν ἀντιλέγειν, οὐ παραδεξάμενοϲ τὴν ϲυνέμπτωϲιν τῆϲ εὐθείαϲ καὶ τῆϲ κλητικῆϲ ἐπὶ τῆϲ ϲύ ἀντωνυμίαϲ. φηϲὶν γὰρ μόνηϲ εἶναι κλητικῆϲ διὰ ϲύνταξιν τὴν πρὸϲ τὸ δεύτερον πρόϲωπον τῶν ῥημάτων· «ὡϲ γάρ φαμεν Ἀρίϲταρχε γράφε καὶ ἔτι ἐπὶ ὁριϲτικῆϲ προφορᾶϲ Ἀρίϲταρχε ἀναγινώϲκειϲ ἢ καὶ κατ᾿ ἐπερώτηϲν, τὸν αὐτὸν δὴ τρόπον καὶ τὸ ϲὺ γράφε ἢ ϲὺ γράφειϲ τὴν κλητικὴν ὁμολογεῖ». κἀκεῖνο δὲ παρατίθεται, ὡϲ ἡ μὲν εὐθεῖα ἐν τρίτῳ προϲώπῳ νοεῖται, γε μὴν 215 b κλητικὴ ἐν δευτέρῳ, οὗ ἐϲτι καὶ ἡ ϲύ· καὶ δῆλον ὅτι κατὰ τὸν λόγον τῆϲ κλητικῆϲ. πιϲτοῦταί τε πρὸϲ τοὺϲ ζητήϲανταϲ, πῶϲ ἄν ϲυϲταίη κλητικὴ εὐθείαϲ μὴ οὔϲηϲ, τῷ καὶ εὐθείαϲ μὲν οὔϲηϲ μὴ ὑπάρχειν κλητικὴν μααvκ. β 8B. Trypho quia nominstii cesus et vocativi coincidemtiam in ϲύ pronomine non agnoit, eneam dedit vitupersmdi adverseris suis. dixit enim , ϲύ aοlins vocativi esse nsque ulitex indiesndum esse de ϲὺ γράφε aut ϲύ γράφειϲ quam de Ἀρίϲταρχε γράφε aut Ἀρίϲταρχε γράφειϲ. adhditque hmmc rationem: nominativum sempex terti8e personne esse, vοcatiyum seenmdse, ϲύ sutem ipsum qboqu esse sscumdse nec fmrum esse, quod vοcstivus exstet fne nominstivο, cum sint etiam nominativi sine vocstivο. rasnκ. ex μns. κxse. 3 16 Pec. XVD § 190 202.8-18 Β.: Ee ts quόqu4e quudαm duὸαeεrun4, nomnoeus att tanfmm an eocαtes . . . et quodam Eεχpo, qu4od A pollonίus urgε4ιt, ocatem eum szs pstαnt, deceptas az omnum voααtsts, gu4 eemsnguntεr secundae peraeae nerἔorn, quod d4cmus tu legis et dscίpale legis. et eft de pron. 51, 18: Τρύφων φηϲὶ μηδ’ ὅλωϲ εὐθείαϲ εἶνοι τὴν ϲύ, κλητικῆϲ δὲ μόνον . . . εαί ιλητικαὶ δευτέροιϲ προϲξποιϲ ϲυντάϲϲονται, Ἕκτορ λθεϲ, Ϲώκρατεϲ διελέξω τοιοθτον οὖν καὶ τὸ ϲ5 λέγε καί ϲύ ϲκάπτεα. atque conferenda est cum hac ἴryphonis refutafione (usque ad 218.19) tota eiosdem a gumenti exposiio, quae de pron. 51,18-54, 3 legitur, et HSehneideri interpretatio. - 1B ππϲτοῦται. vide Adn. crit. ad 14. - 13—303,2 cvr de pron. 51,27 ex Tryphonis argumentatione: εοὐ πάϲηϲ πτώϲεωϲ εὐθεῖα, τοῦ ἀλλήλουϲ, τοῦ ἐμαυτοῦ, ὥϲτε καὶ τῆϲ ϲύ οὕϲηϲ κλητικῆϲ οὐ πάντωϲ εὐθεῖα ἐπιζητηθήϲεται.» μns. cur., mscs. acs.1κ AL. Bb. 1 oo8) ooδ’l.CB ~ ἀντ) ἀνrt LBb( ante ἀντὶ add xx B 1 2 o58) ooδ’ B ϲύμπτωϲιν B 4 ϲωπων αιτοϲ] fϲl 53ν A. (τοϲ] fol129ν L. i πρὸϲ αὐτὸν post ἀντιλέγειν ccllocst B ι 7 rἡὴν] τη A. 1 8 κα om LB (περί τηϲ ϲυ αντωvυμιαϲ A ng β 1θ Bελker: αytus eddefur ὀμολογεν. perperam: nam rectam, non οbHiqnam orstonem habemas ab ὡϲ γάρ usqueadόμολογε 1 12 ιλιτικηA. ,co rA. item l.13.14 (bis). et l. 2. 5.11.12.18 psg.seq. l ἡ om L β 1ξ τε om LCB β 14 ante κλητικὴ add A l. |τῷ καὶ Huttmsnn, τὸ καί A LCb, καὶ τὸ B. πιϲτοῦϲθαι, demonsrure, ab Ap. modo cum accusativo rei demonstratae vel demonstrsmdae usupatur (ex. gx. 1s1,9. 208.3. 214,7 300 10 de pron. 17,24. de adv.151,27), modo cum enumtisto, quod ὡϲ coninctione inducitur (ut 324,28), modo sine obiecti sigmi- fcatione ιut hic et 11 10. 50.23.11e.s5. 205.25) | μὲν hig, μὴ AL Ϲ, γε μὴν L ng et Bb ἐπὶ τῆϲ ἐκεῖνοϲ καὶ ἐπὶ τῆϲ αὐτόϲ καὶ ἐπὶ τῶν οὐ δυναμένων κλητικὴν ἐπιδέξαϲθαι.

Τὴν πρὸϲ αὐτὸν ἀντίρρηϲιν γενομένην ἐπιτομώτερον ἐκθηϲόμεθα, ἐκεῖνο ἔτι προϲτιθέντεϲ, ὡϲ μᾶλλον παρακινδυνεύεται ἡ ϲύ ἀντωνυμία κατὰ τὴν τῆϲ κλητικῆϲ ϲύνταξιν ὡϲ οὐ δεόντωϲ παρειλημμένη ἤπερ κατὰ τὴν τῆϲ εὐθείαϲ ;ύταξιν. ἔχει δὲ τὰ τοῦ λόγου οὕτωϲ. — ~~215 s~~ 1. Τὸ πρῶτον, ὅτι μάτην ἡ ἐν τοῖϲ ὀνόμαϲιν εὐθεῖα παραβάλλεται τῇ τῶν ἀντωνυμιῶν· τοῦτο γὰρ ἐξαίρετον ἔϲχεν ἡ ἀντωνυμία, τὸ καὶ ἐν πρώτῳ καὶ ἐν δευτέρῳ προϲώπῳ ἐν εὐθείᾳ παραλαμβάνεϲθαι, οὐ δυναμένων τῶν ὀνομάτων τὸ τοιοῦτον ἀναδέξαϲθαι, καθὼϲ παρεϲτήϲαμεν. — 2. Ἀλλ᾿ εἰ καθὸ δεύτερον πρόϲωπον, διὰ τοῦτο κλητική, οὐδὲν κωλύει καὶ τὰϲ ὑπολοίπουϲ τῶν πλαγίων κατὰ δεύτερον πρόϲωπον κλητικὰϲ εἶναι· καθάπερ οὖν ἐκεῖναι ἀντ᾿ ὀνομάτων ἐν πλαγίᾳ πτώϲει κεκλιμένων παρελήφθηϲαν, οὕτωϲ καὶ ἡ ϲύ ἀντ᾿ εὐθείαϲ. — 3. Εἰ τὸ ϲοὶ ὄντι ἀγαθῷ καὶ ϲὲ ὄντα ἀγαθόν τῶν αὐτῶν πτώϲεων, δῆλον ὅτι καὶ τὸ 216 b ϲὒ ὢν ἀγαθόϲ. — 4. Εἰ τὰ ῥήματα μιᾶϲ ϲυντάξεωϲ ἔχεται καὶ τὸ ἐγώ εἰμι ὀρθῆϲ καὶ τὸ ἐκεῖνόϲ ἐϲτιν ὀρθῆϲ, δῆλον ὅτι καὶ τὸ ϲὺ εἶ τῆϲ αὐτῆϲ πτώϲεωϲ.

5. Εἰ τὸ εἶ οὐδέποτε κλητικῇ ϲυντάϲϲεται, εὐθείᾳ δέ, Ἀρίϲταρχοϲ εἶ, γραμματικὸϲ εἶ, οὐ μὴν Ἀρίϲταρχε Aaovκ. ψ Bθ. use contra ~ryphonem dicta sumt, brεiter exponemus, hoo praefmisso, vocativum ϲύ fortasse magis quam nominativum 1arioni nofmae- que repmare. 1. Perversum est, nominum nommnstivum et pronominum eom- perarε, quoniam hoc est proprium pronominis, ut eins nominativo uti possimus in prima et seenmda pmcsens, ubi nomina nsmrps3i nequeunt. - 2. i ϲύ vοca-- tivns esset, quia seenmdae pexsonse est, εtism ϲοῦ ϲοί ϲέ pro vocativis habmda essent. st revxa, ut haec femgmtur nominum vice in οbδliquis casibus, ita ϲύ in nomnstivο. - 3. 8i in ϲοὶ ὄντι ἀγαθῷ pronominis casus idem est ae participii nomimisquε, non minna hoc valebit in ϲὺ Oν ἀγαθόϲ. - 4 Βi verba semper cum iisdem casibus constrmontux et ἐγ5 in ἐγώ εἰμι nominativus est, appetet εti8m ϲύ in ϲύ εἶ nominstium esse. μsevκ. ψ 87. 5. ε (verbi εἰνά) sempex cum nominativo imgitur, velat Ἀρίϲταρχοϲ εἰ, numquam cum vοcativο. ergo stiam ϲύ in ϲ ε pro nominativo rserκ. zv Ans. sxaa. 1θ παρεϲτήϲαμεν: supra 11ξ, 1ὅseqq. cr 112, 11 atqne de pron. 52, 17 - 19: αἰ δὲ ἀτωνυμίαι -ϲυντάξεωϲ. - 18-p ξM4, 5 ele Pmae TV I 192 203, 3-11 EL.: guod etam aeminaeiei emmism casudιm seemds eeγοεum e5t pundo comiuegεnttεε pgersemts, osfemdunt guμἔgtostiεα verba μns. emr, csϲs. scs. m Al.CBb. 1 ὲπὶ ante τῆϲ αὐτόϲ om LϹ, καὶ-αὐτόϲ om Β β 3 ἐκθηϲόμεθα] fol130~ L. β 4 προϲτεΕεντεϲ A. B παρειλημμενηϲ A, ππαρειλλημμένηϲ C 1 6 fπeρ Βb, ὅπερ A, εἴπερ L. sed n ἤπερ correctum, ut videtux, ab L ϲόνταξιν om Bb | τὰ om A, add A ψ ~ παραλαμβάνεται B 8 8 τοῦτο-πρξτῳ om LB 8 8 γὸ δ cum et Porto, τω A. θ ante xx ἐν δευτέρῳ exhibent τῶ L. (ex τοῦ laetum ab E) et , xo0 B β 11 5λλ’ εἰ Ab, ἄλλα .B ψ 14 ϲυτω cum rasura nina Htterae A, οὕτω L. Bb | ante πἡ so add τό B ψ 17 ἐἔϲτιν om L ( ὅλον) fol 54~ A. ( a posteriore καὶ τὸ iac. fϲl 1s0v L 1 18 post ππτώκεωϲ add Ao LB Ε] L eπ, ccax L β 19 τό ε-γραμματιικὸϲ ε om LCB εἶ οὐδὲ γραμματικὲ εἶ, πῶϲ οὐ δοθήϲεται ὅτι τὸ ϲὺ εἶ ἐν εὐθείᾳ ϲυντάξει ἐϲτίν; (οὐδὲ γὰρ ἐκεῖνο ἀληθέϲ ἐϲτιν, ὡϲ ἁπάντοτε αἱ εὐθεῖαι τῶν ὀνομάτων ἐν τρίτοιϲ καταγίνονται, καθὼϲ ἐπεδείξαμεν ὅτι τὰ ὑπαρκτικὰ τῶν ῥημάτων τὰϲ εὐθείαϲ ϲυνεγκλείει εἰϲ τὸ πρῶτον καὶ δεύτερον πρόϲωπον).

6. Εἴπερ τὰ πρῶτα πρόϲωπα πληθυντικὰ ὄντα ϲύλληψιν ἀναδέχεται δευτέρου καὶ τρίτου τῶν κατὰ τὴν αὐτὴν πτῶϲιν, ἡνίκα φαμὲν κατὰ μὲν μεριϲμὸν ἐμοὶ καὶ ϲοὶ καὶ Διονυϲίῳ ~~216 s~~ ἐλάληϲεν Τρύφων, κατὰ δὲ ϲύλληψιν ἡμῖν ἐλάληϲεν Τρύφων, καὶ ἐπὶ τῶν λοιπῶν, πῶϲ οὐκ ἂν δοθείη τὸ ἐγὼ καὶ ϲὺ καὶ Τρύφων ἐν ταῖϲ αὐταῖϲ πτώϲεϲιν καταγίνεϲθαι ϲυνόντοϲ πάλιν τοῦ κατὰ ϲύλληψιν πληθυντικοῦ ἐν εὐθείᾳ, ἡμεῖϲ παραγινόμεθα.

7. Ἔcτιν κἀκ τῆϲ ϲυντάξεωϲ τῶν ϲυνδέϲμων παραϲτῆϲαι. ϲυνδεόμενα τὰ πτωτικὰ habendum est. neque enim verum est, nominstivοs nominom semper tertiae esse personas, sed εἶναι verbum et similia eos etiem in primam εἰ secundem. personam cogunt, ut pateat Ἀρίαταρχοϲ εἶ prorsus recte dici.) μaovκ. β B8. 6. Βi ἡμῖν plurali comprehmmdimus singularia eiusdem casus, e.g. ἐμοί et ϲοί et Διονυϲίῳ, etiam ἐγὼ καὶ ϲὺ καὶ Τρύφων eiusdem casus sunt, quia ἡμεῖϲ nominativo comprehenduntur. μaovκ. β ξ8. 7. usndo cssuεlia, quibδus idem verbδum commune e t, con- er εocαteα, quae εmsi nominotiiεs nom sociantur, s4 eg5 grαπmαficuρ sum , tu orator es, ille philosophus est, ego Priscianus nominor, tu Apollo- nius vοcαris, lle Prrgilius uncupαfuer . . . ergo sne dubio haec comsruetio osfemdt h5c aominαteuum esse. rssrm. er Ans. sxsu. B ἐπεδείξαμεν: supra 115, 1ξseqq., de pron. 85, 1 : ἐν τρίτοιϲ προϲώποιϲ ἐνοeτο (scil τὰ ὀνόματα), χωρὶϲ εἰ μὴ τὰ τῆϲ ϲυντάξεωϲ ῥήματα ϲυντάττοιτο. - d4 ϲυνεγκλείει. vide Adn. crit. - B 11 elz 185, 7 - de pron. 19, 9-26 et 53, 8-13. ούλληψιϲ hic, ut illis antonymici locis, nm tam comprehensionem quam assumptionem sfgmiffcst. - ~ μεριϲμόϲ hio de se- parata notatione singuμarum personarum. - θ pro ἐν ταῖϲ αὐταῖϲ πτώϲεϲιν logica ratio poscit ἐν τῇ αὐτῇ πτώϲει, sed cogitari potest Apollonium plαsli usum esse, qula antecedunt nominativi primae, secundas, tertiae personae. -- 11-p865,10 depron. 52,24: αἰ ϲυναπτόμεναι πτώϲειϲ 5 διεζευγμέναι ἢ ϲυμπλεκό- Ans. ent., msοm. scs. im A l.ΟBb. 2 post ϲυντfξει rasura 2 litterarum A. ἁπάντοτε] πάντοτε L, ἄπαϲαι B ῃ 3 ἀπεδείξαμεν B β 4 ὑποτακτικὰ l.B, sed ab ipse L in ὑπαρκτικὰ correctum 1 ϲυνεγκλείει (non ϲυγκλείει, ut ex Βekkeri sfentio cohlegeris) exhibet A, quod videtux defendi posse: cerba ὑπαρκτικὰ aon solum 2n tertia persemα secum αἔest nominotvos nomsnsnm, sed simdl x primam et seemndam introducunt. ϲυγκλείει lCBb, quod qui praeferent, vim cogendi verbo tribumnt, quam cum εἰϲ praepositione coniunctum saepios apud historicos habet (sliam cum λόγον vel διάνοιαν coniunctum apud Apol. 11,9 et 12. 66,8. e7.23. 82,23.85.6. 89,20. 285,1. deadv.121,1. 122,29).cυντείνnι ci.Hgenol8 6 αὐτηὴν] αὐτοῦ 7 prius καὶ om B, uterum 1 8 κατὸ-Τρόφων om L ἡμῖν] εμοι A, sed ipsa prima manos sugra add ημιν β 8 tertiam κὶ om B 10 πτωϲεϲεϲι cum ras ν litterae A. β 11 παρεγενομεθαLB β 12 περί ϲυνδεμων AN ng ante παραϲτῆϲαι add τὸ τοιοθτον LaBb, ut in omnibδus codd. additum est 213,16, sed eiam cogtando facile suppletur. cr 54,24. 141,13 πτωτκὰ] fϲl 131r L κατὰ τὴν αὐτὴν κοινότητα τῶν ῥημάτων πάντωϲ καὶ τῆϲ αὐτῆϲ πτώϲεωϲ ἔχεται, ἢ ἐμοὶ χαρίζεται Τρύφων ἢ ϲοὶ ἢ Διονυϲίῳ, ἢ ἐμοῦ ἀκούει Τρύφων ἢ ϲοῦ Θέωνοϲ, καὶ ϲαφὲϲ ὅτι τὸ παρεμπῖπτον 217 b ἀλλότριον τῆϲ πτώϲεωϲ ἢ ϲολοικιϲμὸν ποιήϲει ἢ παρέμπτωϲιν ἑτέρου ῥήματοϲ· ἢ ἐμοῦ ἀκούει Τρύφων ἢ ϲοῦ ἢ Δίωνοϲ, διὰ τὴν κοινότητα τοῦ ῥήματοϲ, ἐπεὶ οἷόν τε φάναι ἢ ἐμοῦ ἀκούει Τρύφων ἢ ϲοὶ ὁμιλεῖ. ὁμολόγωϲ οὖν ἑνὸϲ ὄντοϲ τοῦ ῥήματοϲ καὶ λόγου καταλλήλου ὄντοϲ δίδοται καὶ τὰϲ αὐτὰϲ πτώϲειϲ εἶναι. ἢ ἐγώ οὖν ἀπέρχομαι ἢ ϲὺ ἤ Διονύϲιοϲ· καὶ εἰ μὲν ἀκατάλληλοϲ ὁ λόγοϲ, εἴη ἂν καὶ τὸ ϲύ ἑτέραϲ πτώϲεωϲ, εἰ δὲ κατάλληλοϲ, δίδοται τὸ καὶ εὐθείαϲ εἶναι. —

8. Ἀλλ᾿ οὐδ᾿ ἐκεῖνο δίδωμι, ὡϲ καὶ τὸ ϲὺ γράφειϲ ἔχει ἐν κλητικῇ ϲυντάξει. τὸ γὰρ τοιοῦτον οὐ παραϲτήϲει τὸ ϲύ, ὅτι καὶ εὐθείαϲ, ἀλλ᾿ ὅτι καὶ κλητικῆϲ· ὅπερ ἑνούμενον εὐθείαϲ ἐϲτίν, ὅμοιον τῷ ἐγὼ γράφω iunctionibδns conectnontur, semper profermntur eodem essu mutatio cagus si in- fnrtur, aut soloecismum effcit aut postulat, ut aliud verbδum quoque inferatur. nmde apparet, in ἤ ἐγὼ ἀπέρχομαι ἤη ϲὺ Διονύϲιοϲ etiam ϲύ nominativum esse. Aaαvκ. 4θ. 8. Ac ne hoc quidem concedimus, in ϲὺ γράφειϲ verbδis ϲύ esse aperte vocativum. nam diligenter rem considersmti tiboi apparebit, in ϲ γράφειϲ et simiHibus pronomen ySlerumque nominativum esse, perra o vocativum. μένοι τῆϲ αὐτῆϲ ἔχοται πτώϲεωϲ . ..ὅθεν e φαμεν καὶ ἐγὼ καὶ ϲὺ καὶ ἑκενοϲ, εὐθείαϲ τὸ ϲύ. αssxιm κr μns. exso. 1 κατὰ τὴν αὐτὴν κοινότητα τῶν ῥημάτων pro κατὰ τπν κοινότητα τῶν αὐτῶν ῥημάτων dictum defenditux eo usa, cuius exempla multa Lobeek ad Aiacis v. 7 coHlegit, ex quo usa adiectivum vel pronomen non cum genetivο iungitur, ad quem sensu sno pertinet, sed cum nomine, unde gune- tivus pendet. - β- 7 ad prius exemplum mente supplendam est λεκτέον. deinde ἔπε (εcἄhremd) adiungit qnod oppositum est, exemplum diversorum casuum cum duobδos verbis. soloecismi exemplo non egemus. - 10 δίδοται τὸ καὶ vide Adn. enit. - I1 ἔχει non videtur intrsnsitivam vim hebere, sed subaudiendus esse accusativus τὸ ϲύ. - 121B τὸ γὰρ τοιοῦτον-ιλητικῆϲ. oc ϲδ γράφειϲ mom dfememsrα5t ϲύ pronomem om solum vocetom, sed inferduμm elam nomtnαfinum ese, ed pxtius, ug4cuαmque εocetess est, munere quasi exraordnarto ~emgι. ad παραϲτϲει c2r 36, 3. 141,13. 216, 23. - 18 ὅπερ eodem refermmdum est quo τὸ τοιοθτον: si lud ϲὺ γράφειϲ umus emuntatua est side Argum. Ans. car., isca. scs. m ALBb. 5 Dronke H 609 sut senibi 5 co ἢ ὀίωvι et postea addi ϲολοικιϲμὸν ποιὲ. vide Adn. ex. κοινότητα] δεινότητα B osηλει A. 1 8 δίδοται] o in A rasura factum ex ω, ut videtux β 8 τὸ] ἡ 1θ τὸ καί A, καὶ τὸ LBb, quod rectius (hoc quoque coaaeftr), sed trsiectione metummdum est ne Ap. ipse corrigatur. vide BSchneideri comm. θ9. ceterum opimum esset: δίδοται τὸ καὶ ϲύ εὐθ.εἶναι 1 11 ουδε .. Γκx] HSehneider εἰ. ἀὲ ίεχι A, ἐϲτν LBb, sed L in ras ὲν] ν in ras A. 1 κλτικη A. , corr A . idem mendum eademque correctio l. 18 β 12 1ξ τὸ γὰρ-ιλητικῆϲ em LB neque ex A. recipi vult BEeλmeider comm. 78 extr., quibus veιbis v8i, quae artissime cohaereant. at non divdHontur, vide Adn. ex. β 12 Βehoe- maen putat, pro ὅτι καὶ εὐθείαϲ scribendum esse ὅτιτ οὐκ εὐθεαϲ. vide Adn. ex. 1 1ξ ἐννοούμενον B, ὄν νοούμενον AHuttmsnn τῷ] τω A. cum rasura duarum litterarum ante τ εἰ cum unius Hitterse rmsnra post ω, τὸ L κἀκεῖνοϲ γράφει, ἐπεχόμενον δὲ κατὰ τὴν ϲύ καὶ ἐπιϲτρέφον τὸ ~~217 s~~ προϲφωνούμενον κλητικὴν ὁμολογήϲει οὐ δεόντωϲ παρειλημμένην κατὰ τὸ ἀντωνυμικὸν ἔθοϲ. ἐδείξαμεν γὰρ ὅτι οὐ δυναμένων τῶν ὀνομάτων παραλαμβάνεϲθαι ἐπενοήθη τὸ μόριον· ἡ δὲ κλητικὴ τῶν ὀνομάτων φθάνει κατὰ δεύτερον πρόϲωπον, καὶ ϲαφὲϲ ὅτι ἐν κλητικῇ περιϲϲὴ ἡ ἀντωνυμία ἐϲτίν.

οὐδὲ γὰρ ἔχει ἀπολογίαν ἥνπερ ἔϲχον αἱ κατὰ τρίτον πρόϲωπον ἀντωνυμίαι, ὡϲ δυναμένων τῶν ὀνομάτων παρα λαμβάνεϲθαι περιϲϲαὶ αὗται ἐγένοντο· ἐφ᾿ ὧν ἦν ὁ λόγοϲ ὡϲ ἕνεκα τῆϲ δείξεωϲ ἢ τῆϲ ἀναφορᾶϲ παρειλημμέναι εἰϲίν, καθὸ ἠδυνάτει πάλιν τὸ 218 b ὄνομα τὸ τοιοῦτον ἐμφανίϲαι. παραλαμβανομένη γὰρ ἡ ϲύ κατὰ κλητικὴν οὔτε ἀναφορὰν ἠδύνατο παραϲτῆϲαι, δευτέρου γὰρ προϲώπου, οὔτε τὴν δεῖξιν, καθὸ οἱ προϲφωνούμενοι ἐπιϲτρέφονται καὶ οὐ δείκνυνται, ὅπου γε καὶ ἐπὶ τοὺϲ μὴ ὑπ᾿ ὄψιν πίπτονταϲ φθάνει ἡ κλητική. οἵ etmmim si ϲύ cum γράφειϲ in unum enmtiatum coniumgitor, non diξert casu ab ἔγώ 1n ἐγὼ γράφω, sin autem post ϲύ cunctamux (Sliquntsper sobsistimua) et eius quem sHoquimur simum ad vαbοa nostαa compellatione adertere volumnus, s5me patebit, ϲύ esse vοcstivum, sed prester necessitatem ueurpatum, si quidem spectes, cuz prcmomins usurpmαi sοlemnt. excogitata enim sυnt, qdia nominibus in l et D persona uti non licet excepto vοcstivο, qul quoniam in seenmda per- sona admittitur, apparet ϲύ pronomen in vοcativο sopervacaneum esse. μAaevz. β 41. namque ne hanc qmidem excusationem hic ϲύ pronominis usus bsbοet, quem retiae personae pronomina nacta smt (quae supαfua ide- bsmtux nbi nominibδus uti possumne), scilicet quod usmpmmtur, ut demomstrstionem aut reationem sigmifcent. nam ϲύ in vοcstivο neque refero neque demonstrre potest. atque ef, qu3 ϲύ pronomine compelmmtur, hoc aegre ferunt, quis nomem nzerε. xv Ans. exzo. β οὐ δεόντωϲ, oon contra normam, ssd prαegr ne- eesefd4em. - ὃ φθάνει κατὰ δ. ππρ. prαeeem5t et locum oecMχα4 4n secmsdα βr- εmna. 7 8 5ϲ δυναμένων -ἔγένοντο. vide Adn. ext. - 10 -12 Paee.XVII 191 202. 18 Β. eocatieo emm pronommtna os ege4, qu4 nec demomeruiemea aec reettoem, qεtὸus fegsntur pronomna, posstfet, Aed edlαm emoaeerspomem, d et ἀποϲτροφὴν. 12 18 Prisc. l. l. 202, 2ά: eei sata se εoes daλeeωesee soa sdlsm ad eos, quos edemus, sed eliam ad Hos, ad gκos εox aosyra sofest pereemre etam αἔsmmfes, εocere solemus. - nam vοcatfvis etiam abοsentes, SΒ1, mortni vocantur. - φθάνειν ἔπὶ cum aecusativο, ut 211,22. de adv. 1ξ0, 9 vide HSehneidexi comm.). μns.qmr., mscs. scs. m AL. Bb. 1 κἀκεῖνοϲ] fol 11v L. fαιt.καὶ ἐκεῖνοϲ β 1- 2 τὸ προϲφωνούμενον] aut τὸ in τὸν mutandum aut post pssticipium πρόϲωπον addendum β 2 ιλιτικην A. , corr A. idem mendum eademque cofmectio Hin. Βξ., 10, 13 ουδεουτωϲ.Eϲ, corz A β 4 post παραλαμβάνεϲθαι add κατὰ τὸ πρῶτον καὶ δεύτερον πρόϲωπον LΒb. quae meare eupplnda sunt ( ιλιτκη LB. B ante δεότερον add τὸ l. Bb πρόϲωπον om CΒ b β 6 oὸδὲ) fol 54v A. | 7 ente τρίτον add τὲ L. Bb ὡϲ om A , add supra A 7 8 Φϲ -ἐγένοντο eicit Lronke H 601. sed quod hio ofenioni est, aut ita tcllendnm ut ente ὡϲ addetur πρὸϲ τοδϲ λέγονταϲ vel tale quid, aut ita ut ἐγένοντο in ἐφαίνοντο mutetur 1 8 in A evaeum, ab L.B omissum 1 8 ἠδυνάτει A (non, ut Hεkkex εἰ, ηδυναται) st b, ἀδυνατε LB β 10 τὸ ente τοιοθτον om A β 13 γὰρ om 1 12 κaeὸ] fl 1322 . ( oὁ em ( κα ἐπ] κaa b, κω LCB γ᾿ οὖν προϲφωνούμενοι διὰ τῆϲ ἀντωνυμίαϲ δυϲαναϲχέτωϲ ἔχουϲιν, ϲαφὲϲ ὅτι ἐπιζητοῦντεϲ τὸ ἴδινο ὄνομα, καίπερ ἐπὶ τῶν ϲυζύγων ἀντωνυμιῶν τοῦ τοιούτου παρεπομένου· οὐ γὰρ ἐνεχώρει ἡ ὀνοματικὴ θέϲιϲ, καθὼϲ ἐπεδείξαμεν. Πῶϲ οὖν ἡ οὐ δεόντωϲ παραλαμβανομένη ἀντωνυμία ~~218 s~~ παρώϲεται μὲν τὴν ἀναγκαίωϲ παρειλημμένην κατὰ δεύτερον πρόϲωπον ἐν εὐθείᾳ πτώϲει, αὐτὴ δὲ ἀποίϲεται τὸ μόνηϲ εἶναι κλητικῆϲ; Περιϲϲὸν οἶμαι ἐπειϲάγειν ἄλλαϲ ϲυντάξειϲ τοῦ λόγου ἀνενδοιάϲτωϲ ἀποδειχθέντοϲ.

c. IX.

Ἐκεὶνό γε μὴν οὐ δοκεῖ μοι παρέλκειν, τὸ καὶ ὑπὲρ τῶν Quae pronomina praeter σύ habeant vocativde, quae vocativis careant. ὑπολοίπων κλητικῶν, λέγω ἐν ἀντωνυμίαιϲ, προϲδιαϲαφῆϲαι, ὡϲ κατὰ 10 τὸν αὐτὸν μὲν λόγον καὶ αἱ δυϊκαὶ καὶ αἱ πληθυντικαὶ cύνειϲι καὶ ἐν κλητικῇ τοῦ αὐτοῦ ὑπόντοϲ λόγου, πάλιν ἐν ὁμοφωνίᾳ οὖϲαι ταῖϲ κατ᾿ εὐθεῖαν, οὔ γε μὴν ἐν πρώτῳ ἢ τρίτῳ, καθότι οὔτε ἑαυτόν τιϲ προϲκαλεῖται οὔτε τὰ ἀπόντα καὶ κεχωριϲμένα τῶν προϲώπων· κλητικὴ samm audire mslumt, quemquam ts is pronomine secundae personne facta com - petatio per ceteras huius pronominis formas feri debδet, cum pro ϲοῦ ϲοί ϲέ no- mina snbstitni nequesmt. am estis demonstraimns, ϲύ nominativum non posse ϲύ vοcafSvο eedrε, quia ille saepe necessario osnrpatnr, hic semper praeter neceseitstem, stque pεperam Tryphonem existimasse, ϲύ solius esse vocativi. Asevκ. β 42, Sed empeffuum non videtur, hic οccaeione data nommula addere de eeters pronominum vocativis. habmnt eum casum stiam dudmmis numerus et plmralis pronominis personalis secundae personae, atque rursus hi vocativi eadem forma utmtux atque nomnstivi verum primae et tertiae pronomina ftre carent vοcstiis, qnoniam nec se ipsum vocat qdsquam neqne absentem rssrm. er az. ssxe. 1 γ’ oῦὖν. vide Adn. amit. - 2 ϲυζόγων. cr de pron. 45,4: τὰϲ κατὰ τὸ τρίον, λέγω δὲ τν ἱ καὶ τὰϲ ϲυζύγουϲ, ac ide Argum. -- voῦ τοιοότου verbis signifcatur compelatio personarum, quae in genetivο, da- fivο, aceusafivo px pronomina St exclusis nominibus. 4 ἐπεδείξαμεν: eupra 113, 15seqq. - B παρώϲεται. Βekker confe ri iuboεt 221, 22 poterat siem 182, 2 et [de pr] 115, 16. - 11 ϲύνειϲι, md exstant omem sngκlaεbεε. HSehneider eenferαi iubet 92, 16 ϲυνοῦϲα. 12 τοῦ αὐτοῦ ὑπόντοϲ λόγου, sta at eadem sεbst raeo cfr ad ὑπεναι 72, 11. 118,17. 121,11. 13 -p 368, 4 e de aron. 21, ἐ-10: Εί κλητικὴ ἐϲτι ιλῆϲιϲ τῶν πέλαϲ, ὀρθῶϲ οὕτε τὰ πρῶτα rλητκὴν ἔχει τῶν πρωτοτύπων (καὶ γὰρ περὶ αὑτῶν τὸν λόγον ποιεται) οὕτε τὰ τρίτα, ἐπεὶ ἢ ἄπεϲτιν ἀναφορικῶϲ λεγόμενα, ὡϲ αὐτόϲ καὶ ἐκeνοϲ, ἐκεῖνοϲ ἀνήρ, ὅ’ ἐμέο τυνώπιδοϲ ἕνεκ’ Ἀχαιοί3, δείκνυται ἐν διαϲτάϲει, ὡϲ ἐν τῷ ἐκενοϲ. ὅπερ οῦ προϲίεται ἡ κλητική. et schol. SStepbani in Dion. Thr. 264, 34-36 H. Ans. cmv., msϲm. scm. m AL.CBb. 1 γ’ οὖν] γοῦν edd., sed nec adversatita nec causalis vis vοcia hic locum hebet. quocfαca γε seperavimus, quod ape inmgεtur cum διὰ τῆϲ ἀντωνuμίαϲ verbis |τῆϲ] τὰϲ l, CB 4 οὐ om B B παρεται sed eupra ἢ παρώϲεται B ante δεύτερον add τὸ .B 6 κοττ- κηϲ A , corz A. idem mmmdum eademque corectio l. 10 et 12 7 ομαι om. E, add A αλλαϲυνταξιϲ A , corr A |ανενδυαϲτοϲ A. β 8 xx om L 11 μὲν em L posterius αἰ om Γϲόνειϲι]ει in ras A καὶ ἐν) fol132ε L | ὲν] ν in aas A β 12 τοῦ αὐτοῦ ὑπόντοϲ λόγου, quae Portas ut soperfua eiecit, eandem sene vim hsbδent atqne κατὰ τὸν αὐτὸν λόγον, sed idcirco ab Apolloxio nem abiudicanda ( τεϲ) τϲ A LϹ, carectum in Βb β 18 o] ὡ5ϲ Β γὰρ παρόντοϲ προϲώπου πτῶϲίϲ ἐϲτιν, τοϲαύτην ἔχοντοϲ ἀπόϲταϲιν 219 b ἐφ᾿ ἣν ἂν ἡ φωνὴ ϲυντείνειεν. ὀρθῶϲ οὖν οὔτε ἡ αὐτόϲ κλητικὴν ἔχει, ἄπεϲτι γάρ, οὔτε ἡ ἐκεῖνοϲ· εἰϲ ἀπόϲταϲιν γὰρ προϲώπου ἐπενοήθη, ἥτιϲ μάχεται τῷ ἰδιώματι τῆϲ κλητικῆϲ. — ἡ γοῦν οὗτοϲ, οὐ ταὐτὰ ἐπιδεξαμένη ταῖϲ προκειμέναιϲ ἀντωνυμίαιϲ, δεόντωϲ καὶ ἐπὶ κλητικῆϲ τίθεται. δι᾿ ὃ καὶ μάτην κατεμέμψαντο τὴν τῶν ἀρχαίων χρῆϲιν, αὐτὸ μόνον ὑπολαβόντεϲ ὡϲ τὸ τρίτον πρόϲωπον ἐν ἀντωνυμίαιϲ ἀπαράδεκτόν ἐϲτι κλητικῆϲ πτώϲεωϲ. ἦν δὲ οὐ τὸ τρίτον, τὸ δὲ παρεπόμενον τῷ τρίτῳ, ἐπεὶ καὶ τὰ ὀνόματα τρίτου ἐϲτὶν προϲώπου καὶ οὐκ ἀμοιρεῖ ~~219 s~~ κλητικῆϲ πτώϲεωϲ.

De vocativis pronominum possessivorum.

Ἀκόλουθόν ἐϲτιν διαλαβεῖν καὶ περὶ τῶν ἐν ταῖϲ κτητικαῖϲ κλητικῶν. Αἱ μὲν οὖν τοῦ πρώτου προϲώπου καὶ ἕνεκα τοῦ παρεπομένου personam, quam αὐτόϲ et ἐκενοϲ srmifesmt. exceptum est οὖτοϲ, quia hoc pronomine compehari solent qui adsunt. nec recte hic veterum neus ab non- nullis vituperatur. nam non tertia persona impedit, quominus αὐτόϲ et ἔκένοϲ vοcstivο casu proferantur, sed id, quod histertiae personne pronominibδns accidit [eigmfcatio personarum absentiam]. res aperta est, quis nomina quoque omnia eunt fertiae personae nec tamem carent vocativis. Aaαvκ. β 4ξ. Atque etiam de possessivorum pronominum vocativis disse- rendum est. Hrimae igitur personae vοcativοs admittit et usne et ratio. nam. mibi obstat, quin possessiones, quarum nomina pronominibus adiciantur, sHlo- quamur. (917, 6-8 B.): πρῶτον μὲν πρόϲωπον οὐ δόναται ἔχειν ἡ ιλητκή· οὐδεὶϲ γὰρ ἑαυτὸν κολεῖ ἀλλ’ οὐδὲ μὴν τρίτον τὸ γὰρ τρίτον ἄπεϲτιν, οὐδεὶϲ δὲ φρονῶν τὸν ἀπόντα καλe. rssrκ. er Ans. sxao. Β ὄπεϲτι. de pronomine id feitα, quod ad homi- nem pronomine signifcstum pertinet. cfr ἄπεϲτιν de pron. 21, 6. εἰϲ ἀπόϲταϲιν Haysex~: ad distantiam sigmcandam. 4 er de pron. 21, 10: τὸ τν μὲν οὖτοϲ καὶ ἐπὶ κλήϲεωϲ τάϲϲεϲθαι, καθὸ πληϲιάζει, et 21, 22: κλητικὴ tλῆϲιϲ τοῦ πέλαϲ, πέλαϲ δέ ἐϲτι τὸ οὖτοϲ, κλητικῆϲ ὄρα τεύξεται. cum comm. HSehnederi. - 11-p ξ08, 12 exc de pron. 21, 29: ἐπὶ τῶν κτητικῶν (scil ἡ κλητικὴ πτῶοϲ) ἀκω-- λὐτωϲ ἔπὶ τοῦ πρώτου· οὐδὲν γὰρ ἦν ἔμποδών,ὦϲτε τὸν κεκτημένοντὸ κτῆμα προϲώποιϲ. Ans. cvr., msca. scs. im AlC Bb. 2 Βν] ὅϲην b cum ιλιτκην A , κλητικήν A. idem mendum eademque correctio l. 5. 8. 12 1 Β ἀπέϲτη ALϹ, correctum in Bb. vide Adnotationem exeget. 4 τῷ ἰδιώματι-ταὐτὰ om A. , add A in ng, pro γοῦν scribens γ’oῦν β 6 κατεπέμψαντο A. (ν add A) L, correctum in Βb. cr supra 149, 14. 166, 14 (χρῆϲιν] rλιϲιν A, sed supra scriptum χρηϲιν ab eadem manu teste uttentagio. reeentio manus si χρηϲιν exaruisset, quod Helkerms putabst.ex κλίϲιν genuina lectio ehcienda erst,sciicet κλῆϲιν β 8-9 ν δὲ τὸ οὕτοϲ τρίτον, τοῦτο δὲ παρεπόμενον τῷ τρίτῳ ἐϲτίν, ἐπεὶ. .B, et abd τοῦτο inc. fol133r L. vide in Argumento interpretationem scripturae optimi codicis, quam b recepit (in quo codice τω supra additum est ab A ) | 9 τρίτου] fol55rA |ἑϲτν] ὄντα εἰ eupra ἐϲτι A (post ι res unius litturae) προϲωπου ex προϲωπα factum ab A 1 11 περί κτητικῶν A- ng ( διολαμβά- νειν L | κτητικαϲ] τη in res A2 λόγου ϲυνίϲτανται καὶ ἔτι τῆϲ ϲυνούϲηϲ χρήϲεωϲ. οἷόν τε γὰρ προϲφωνεῖν τὰ ὑπακουόμενα κτήματα, ὅπου γε καὶ ἐν εὐθείᾳ πρὸϲ πρόϲωπον λέγεται κατὰ τὰϲ ὑπαρκτικὰϲ ϲυντάξειϲ, ἡμέτεροϲ ὑπάρχειϲ φίλοϲ, ἐμὸϲ εἶ γνώριμοϲ. ~~ἀλλὰ πατὴρ τεόϲ εἰμι {π 188}~~ ἔϲτι δὲ καὶ τὰ τῆϲ χρήϲεωϲ, ἡνίκα ὁ Νέϲτωρ τοὺϲ ἰδίουϲ παῖδαϲ προϲφωνεῖ παῖδεϲ ἐμοί {γ 475}, 220 b καὶ ἔτι παρὰ Καλλιμάχῳ ὦ ἐμαὶ τοῦ ἀπιόντοϲ ἄγκυραι {fr. 97 Schn.}, καὶ ἐπὶ τῆϲ ϲυλλαμβανούϲηϲ τοὺϲ ἄλλουϲ παῖδαϲ Ἀθηνᾶϲ ὧ πάτερ ἡμέτερε Κρονίδη {Θ 31. α 45 et 81. ω 473}.

φωνεῖν, eum eisdem exemplis. Prisc. XV ἐ 197 204, 20H.. P oaomina prmae g fetae persemαe mtntme possmst Hαδere εoceteum n4s4 possessteα prsmαe, quando comiunguntur sel derguntur ad secundam perseαnπ, quippe coum possi lqus ad suam loqu4 possessoem, d est ad frum . . . e3 dcere. mi . . . o noster . εἰ β 200 205, 14: vocatieum dlιud pronomen in usu aon Hαδet sisi primieum secudαe et possesseeuι ~rtmαe, quando ad id armo dirigfur, 1d es quondo secunoαe sociαfur personae loe emm nαfεrahiter add auam loqί pnossemronem, u4 ε genitor soMter Soturnie maxime dfiem3. hoc enim exemplum Ennianum, qno Priscisnns utebatux Homericam Apollonii imitatus, hac traicin- dum est ex § 251 Sehcl. in Dien. Thr. 265.14 B. (s17,22 B) ἰϲτέον ὅτι τὸ παραγωγὰ ἐπί μὲν τοῦ πρώτου προϲώπου rλητικὴν ἔχουϲιν· ὀ ἐμόϲ γὰρ ὦ ἐμόϲ ἔφη ὁ ποιητὴϲ (vide τ 406 et ina 222, 1) ἀττικῶϲ κλίναϲ, ἶνα μὴ ϲυνεμπέοῃ τῇ αἰτιeπττκῇ τοῦ πρωτοτύπου τῇ ἐμέ, καὶ οἱ ἐμοί ὦ ἐμοί, εἔμοὶ πxδεϲ3, καὶ ὁ ἡμέτεροϲ, ἐῶ πάτερ ἡμέτερε». assτκ. er Ans. exse. 1 ad λόγου et χρήϲεωϲ cr 220, 6 et 13 et 15. 221,19 εἰ 20. - 2 ὑπακουόμενα. hoc passivum etiem de verbis abo loquente vel seribδmmte adiectis dicitur, cfr Adn. ex ad 84, 1 hnins ed. - πρὸϲ πρόϲωπον λέγεται ita intorpretndum est, ut Ap. de pron. 103, 5 dicit: ἴϲωϲ τιϲ δόξει τὰ κτήματα ὁρίζεϲθαι ἐν τοϲ πρὸϲ πρόϲωπον λόγοιϲ, ἐμὸϲ εἰ, ϲόϲ εἰμι. ad persenam lo- quetes eam tπ nomtaatieo uιmur pronomtniξus possessεs primae personae, si εerὸum sgmcαt substoatiαm. Ans. οmr., msca. sem. m AL. Bb. 1 ἔτι b cum Dudithio, ἔπ ALCB || 2 πρὸϲ A, pro quo δεύτερον L. Bb. Dronke ~ 597, qui A codicem πρὸϲ δεύτερον praebere putabat, hoc ipsum legendum esse dicit, sic interpretatas: aΕoqu4 possmmss persoεs, qua6 posedemus, si qudem eae cum verὸs subsfontiεm Mgn9- eqnebss n nomisαtivo Βbα ponentur, uf ad seegnoαm personam εeferendαe eimt. At δεύτερον nomine non egemus. ride Adn. exegeticam. AHuttmsmn locum ite 2eseituere sibi visus est, ut post ἐνεὐθείᾳδεύτερονπρόϲωπονfnsererεt: πρὸϲ πρῶτον πρόϲωπον, ἢ πρῶτον πρόϲωπον πρὸϲ δεύτερον πρόϲωπον 1 post γνώριμοϲ add ε L. sc faciunt ex duobus exemplis tria: ἡμ. ὑπ., φλοϲ ἐμὸϲ ε, γνώρ.εἱ ~ B exemplum hic ineptum, cum hoc pronomen possessivum personam compeHlatam non denotet οἱ κτῆμα eins, qui compellet. fortasse iαrepserunt Homeri verbοa ex l. de pron. 102.18 1 6 ἐϲτ] Sylborg cum Porto mdlloit ἔτι δὲ om B ηνικα in A bδis exaratum, semel erasum 1 8 κολιμμαχω A. 1 10 verbe Ϲεli- machi plgme itidem in A. codice scripta leguntux de pron. 22, B, ubi aθert HSehneider mutationes recentiorum criticorum mle ὅγκυραι add x B β 11 (r] ἔτι A , corr A2

Ἥ γε μὴν κατὰ τρίτον ὑπὸ μὲν τοῦ λόγου ϲυνίϲταται· οἷόν 220 b τε γὰρ τό τινοϲ κτῆμα προϲφωνεῖν, ὡϲ ἔϲτιν ἐπινοῆϲαι καὶ ἐπὶ τῶν κτητικῶν ὀνομάτων. καὶ ταῦτα γὰρ ἐν δυϲὶ τρίτοιϲ προϲώποιϲ καταγινόμενα ἔχει χρῆϲιν τῆϲ κλητικῆϲ, Ἀριϲτάρχειε, Αἰάντειε, Τελαμώνιε. ὅπερ ἂν ϲυμβαίη καὶ ἐπὶ τῶν ἀντωνυμιῶν· ϲυϲταίη γὰρ ἂν ἡ ϲφέτερε· οὔ γε μὴν τὰ τῆϲ χρήϲεωϲ ἐγένετο ἡμῖν ἐμφανῆ.

Aaovκ β 44. Tertiae autem personae pronominis possesnivi vοcstivua ratione admittitur, cum nibil impediat, quin possessionem atinam complemus, quem usum saepe οbservere licet in nominibδus posseesivis sed pronominsHis usus huiusmodi nobδis incognitus est. rasxκ. er μns. κxso. 1 6 Γree. 211 ἐ 201 205.17 20e,1 Β.: ferca ero χpossesstεa, efai nafsrαm λabeat, u4 per tocatieum dcl pet, ue4 praedcfum m4 - possmus mim efιαm α0 edenα drtgete sermenem, s4 [ἐῷ getοr noster Saturaie maxime αiεmm3 et] Euaaadrie μνdν sm Tclamosie A yαx - tfαque queαmes quaπt4um ad γpsαm rerum mauram eece edeαtur pone dici o sue r~ν Euαndri e4 o sua uxor Euandri, ut si dicam Euaadrie ψνli pt Euαndriα ueor,cum ιaa λocduαe fertiαe inafeReganfur persemαe, χossessαrus ef mossessronts: usse famem defhct4, quomodo etam apud Θraeeos teste Apollonio ϲφέτερε, quem ratioaaabiter possit dic, in uem tamen nen unsemtur. de λoc caim ἐν τῷ περὶ ϲυντάξεωϲ tertio carius ructat. (de verbis eiectis et v. Testim. in g. antec.) εἰ cfr de pron. 22, 14: εἰ τὰ τρίτα τῶν κτητικῶν ἀντωνυμιῶν ψκεί- ωται τοῖϲ κτητικὸϲ ὀνόμαϲι, καθὸ ἀμφότερα δύο τρίτων παραϲτατικά, τοῦ τε κτήτοροϲ καὶ τοῦ ~πτήματοϲ, οὐδὲν δὲ τὸ κωλθον φάναι Ἀριϲτάρχειε, οὐδὲ τὸ ϲφέτερε ὄρα ἀπόβλητον. Βchol. Stepheni in Dion. Thr. 265, 23 H. (91s,1 Β.): Ans qmr., mscs. scs. 1κ Al.ΟBb. 1 ente τρίτον add τὸ l.B τρίτου A ( ὁπδ] fol1s3v L. β 2 τε] ε in res A HΙεbodε: ἴϲωϲ λείπει προϲφωνεν, quod codd om,Pαrtus de suo additum esse dicit,rsceperunt sb | κἀπί A Ι.Lἔρ προϲποιϲ Portus, τυποιϲ A, om vocem l.CBb 1 4 κλιτικηϲ A , corn A Ἑκτόρειε, Τλαμνιε] ἄνδρε αἰώνιε omnes codd et edd. nullius momenti est quod αιωνιε vocis alterum ι A in res scripsit). st neutrum epitheton hic locum habοεt, qnoniam nec ἀνδρεῖοϲ nec αἰώνιοϲ est κτητικὸν ὅνομο ἔν δυϲὶ τρίτοιϲ πρὸϲ. καταγινόμενον, qu, sicut pronominibus poesessivisὅϲεt ϲφέτεροϲ, de duabus tertia personis aliquid praedicetur, de poseidente et ea quae possidetur. pro aenie quid sobstituendum sit, docet Priseigmi locas in esffmoniis exscxiptus: Τελαμξmιε. ac iem EIebode hoc ab Ap. scriptum esse coniecit stiam ἀνδρfε adiectivum ex Ϲaesariensi corrigeremus, videlicet in ΕΕὐάνδριε, ef hoc adiscfivum usquam. apud Apolloniam vel Βerodianum vel alium grammaticum inveuiiretur ut exem- plum nominis possessii. nunc dubitari nequit, quin Ezisc. hoc nomen, quuλo frequentissime utitur, non ex Apollonio sed ex Vergilio eumpserit uliamque opus sit correctionem circumspicere ac mqmopere Εκτόρειε comomendaturhis Apollonmi locis: 158, 21. 160,15. de pron. 105, 5 et 20. accedit, quod ξκτόρεοϲ χιτών exemβlum est nominis possessivi in Dionysii ute 27, 1 ., idemque luxa ΤλαμώιοϲΑαϲ in stis schol. Londin 530, 27 Hig. verum etam propius quem. Ἑκτόρειε (quod Em. Ap. coniecimuε) ab ἄνδρε abδest ἰάντειε, quod ΒΙlgard proposuit conmsfds de pron.105, 21 et schϲl. Dion Thr. 224, 34. 531, 7. 533, 3 B (HSehneider probδsre nobis studuit, etiam ἀνόρεοϲ et αἰώνιοϲ vera nomina posses- siva esse: nam altero sigmifcari eos dicit qui ἀνδρείᾳ, altero qui αἰῶνι possideaa- turεed non persuasit nobis) 1 Β κᾶε A3l.Bb. κἀπὸ C γὰρ om L, add L* || 6 μν γε L μφα5] ἐφάνη A , corz A2

Τὰ γὰρ ἐπὶ δευτέρου προϲώπου οὐ μόνον ἡ χρῆϲιϲ κατέλειψεν, ἀλλὰ καὶ ὁ λόγοϲ ἀδυνατεῖ ϲυνέχειν, οὐχ, ὡϲ οἴεται Ἅβρων, ὅτι διάφοροϲ ~~220 s~~ ὁ ἐπ᾿ αὐτοῖϲ ἀριθμὸϲ γενήϲεται. «τὸ γὰρ ὑμέτερε», φηϲί, «πληθυντικὸν μὲν ἀκουϲθήϲεται κατὰ τὸν κτήτορα, ἑνικὸν δὲ κατὰ τὸ κτῆμα· καὶ ϲαφὲϲ ὅτι δώϲει τὸ ὑπάρξαι κλητικὴν δευτέρου προϲώπου ἰϲαρίθμου καθεϲτώϲηϲ τῆϲ ἀντωνυμίαϲ, εἴ τιϲ φαίη ὦ ὑμέτεροι».

ἔϲτιν οὖν αἴτιον τοῦ μὴ ϲυνίϲταϲθαι τὴν ἀντωνυμίαν τὸ διάφορον τῆϲ πτώϲεωϲ, ἔχοντοϲ τοῦ λόγου οὕτωϲ. πᾶν πρόϲωπον πληθυντικὸν ϲυνέϲτηκεν ἐξ ἑνικῶν ὁμοιοπτώτων, ἐάν τε κατὰ ϲύλληψιν διαφόρων προϲώπων, ἐάν τε καὶ ἐξ ὁμοειδῶν ϲυνεϲτήκῃ. διαφόρων μὲν οὖν προϲώπων, Aaavε. β 4, ln seennda persona pronominum possessivormm non solum usus vοcstii deest, sed hos vοcstivοs ne ratio quidem tueri poesi, idque non. eam obo cansam , quam Habro protulit: in ὑμέτερε diversos numeros intex se qusε4 1pp matαοs esse, plurεlem possessoris, singdarem possessionis. quae si causa esset, ὑμέτερε quidem improbδari debebat, sed ὑμέτεροι vocativus probari. Asevκ. 4 4θ. immo, verum ni quaeris, casuum diversitas οbstst, quominus seeemdse personne vocativis utsmnr. ubi emim pluxεs personas plnrsli numero denotamns,ibδi quas comψlectimur eiusdem cesus sunt. iem in ὦ ὑμέτεροι duplex secunda persona compellata inesset, possessorum et possessionum. sed possessores cqgitarentur in genetvο casu, possessiones fn vοcativο. τὰ τρίτα ἡδύναντο μὲν ἔχειν κλητικάϲ, οὐχ εὑρέθηϲαν δὲ ἐν χρήϲει. Βeliodori autem interpretatio ntis Dionysianae Β5, 8. 15. 25 in enumeratione fomarum pronominslium praebδet etiem ὦ ϲφέτερε, ὦ ϲφετέρω, ὦ ϲφέτεροι. rssrx er Ans. exse. 1 6 de pron. 22, 4: οὐκέτι μέντοι ἔπί δευτέρου (sei αἱ κλητικαὶ τῶν κτητικῶν ϲυνίϲτανται), οὐ) καθάπερ τινὲϲ ψήθηϲαν διὰ τὸ τὸν ἀριθμὸν διάφορον εἶναι. εὲνικὸν μὲν γὰρ τὸ κατὰ τὸ τελοϲ, τουτέστι τὸ κτῆμα, πληθυντικὸν δὲ τὸ κατὰ τὸ ὄρχον, ὅ ἐϲτι τοῦ κτήτοροϲ. πῶϲ γάρ, φαϲι, πληθυντι- κὸν καὶ ἐπικὸν ὑφ’ ἕν κεκλήϲεται 3 εἰ γοῦν ίϲάριθμα γένοιτο κατ’ ἀμφότερα, ϲυϲτή- ϲεται. ultima verbοa rorsnsApollonisna sunt, non uliena, ut HSehneiderputabat. -- 6 ξ12, 13 Pμe XVI 197 204, 24 Β : est proariκπ pessesseorκm prono- minum, duas sgmicare persons, psam quidem quae eeidet, per gmetemm uὅε- qu5, em ter0, quae posSdefur, per omnes casωs. ὦoque seemedαe pemαe pos- sesseum, cum tπ gemetivo edi pse possεssοr infeRegendus, ad quem durigtur semo, εocotiesm queoquee hαδere no χεte5, nisi fgurafe eelmus dieve: fue et non aliene, id est lai potestatem habens, quomodo ego meus sκm. Euripides. ἐγὼ δ’ἔμόϲ εἰμι. sed quemve aαm cavea4 ratonπe, famem ἰn uem nem est. et β 202 206, 1: secandae persomαe, u4 smχra dotum esf, derisαtieua deo nom pofeet Hαρgre vocαteum, quta ece88e e8 gemeαεum prmtsci in so 4eEeleg sn posessore upso, ad quem loquίnur, et vocαφεsm fn pesseszeme, sed possessio secundae per- somae necessurio ve ad prmαm ee ad 3rtiαm persomαm re grTur, quae neturαlier μns. cxrr., nisϲx scm. m ALBb. 2 ϲυνέχειν] ἐνέχειν LB B 3 αὐτοϲῇ * in ras A , αὐτϲ LB ὑμέτερε] ἡμέτερε LB β 4 ενικον in res A B κμτικην , corr A | ειϲαριθμον A. β θ καθεϲτωϲ A. , ηϲ add A β 7 xo0] τὸ L0 8 οὕτωϲ] fϲl 134 L ιϲα A in ng, quod referendum videtuxr ad ειϲαριθμον lin. B ῇ 8 ὀμοιόππτωτον L | τε ῇ Abd, pro quo ϲυντε8ῆ l, CB post κατὰ idetcx τπν erasum in L ϲύλληψιν] ψ in res L β 1θ ϲυνεϲτήκῃ Βb, ϲυνεϲτήκει AL, ϲυνειϲτήκει C ἐμὲ καὶ ϲὲ καὶ τοῦτον ἐθεάϲατο Τρύφων, ὃ γενήϲεται ἡμᾶϲ 221 b ἐθεάϲατο Τρύφων· ἐμοὶ καὶ ϲοὶ καὶ τοῖϲ περὶ Διονύϲιον ἐλάληϲεν Τρύφων, ὃ γενήϲεταιι ἡμῖν ἐλάληϲεν ἐκ δὲ τῶν αὐτῶν προϲώπων ϲὲ καὶ ϲὲ ἐθεάϲατο Δίων — ὑμᾶϲ ἐθεάϲατο Δίων, τοῦτον καὶ τοῦτον μέμφομαι — τούτουϲ μέμφομαι. δεδομένου δὲ τοῦ τοιούτου δίδοται κἀκεῖνο, ὡϲ πάντα τὰ δεύτερα πρόϲωπα προϲφώνηϲιν ἔχει τὴν πρὸϲ αὐτά, ὡϲ ἔχει τὸ ὑμῶν, ὑμᾶϲ. τὸ δὴ οὖν ὑμέτεροι δευτέρουἐϲτὶν προϲώπου κατ᾿ ἄμφω τὰ πρόϲωπα· καὶ γὰρ προϲφωνοῦνται οἱ κτήτορεϲ ἕνεκα τῆϲ ἐγκειμένηϲ ἀντωνυμίαϲ, καὶ τὰ κτήματα ἕνεκα τῆϲ ἐγγενομένηϲ κλητικῆϲ. ἀμφότερα οὖν δεύτερα καθεϲτῶτα διάφορά ἐϲτιν κατὰ τὰϲ πτώϲειϲ, εἴγε γενικὴ μὲν ἔγκειται τῶν κτητόρων, κλητικὴ δὲ τῶν κτημάτων. δι᾿ ὃ καὶ οὐκ ἀπερειδόμενοι μόνον πρὸϲ τὴν χρῆϲιν ~~221 s~~ περιγράφομεν τὰϲ ἀντωνυμίαϲ, πρὸϲ δὲ τὸν ἐκτεθειμένον λόγον.

Ἔτι δὲ καὶ ἡ χρῆϲιϲ τῆϲ ἐμόϲ τὸ κλητικὸν παρέωϲται, ὅπερ AAaavε. β 47, Praeterea usus vοcativnm dingdsrem ἐμόϲ pronon nis repu- eεεmt εecamεo: fκs filius sus em tκκz μilέs es4 ills. 6 quames fgmrdme, ε4 supεα dsefua est, dtαma tκ 4pse taκ8 ss e4 domiuus e4 nereus, fem tmαm-- aeum som meeιεs nec fgmrate in Hoc εomemme prSmεm, u4 eumdem et gαsses- sοrem et is sena εαdemque persema cdeαtur αHqets d arν diendo tue, quomodo φtdd Θraeeos ϲέ ἀπὸ τοῦ ϲόϲ feste eodem A pollosto (petet mente supylendum esse numquam dιeκm est). rserκ. er Ans exse. 1-p ξ18, 6 de pron. 22, 18 Εἰ τὸ ἡμέτερε κλτκῆϲ, καὶ τὸ τούτου ἑνικὸν ὑπάρχει, ὅπερ καὶ ἐϲχηματίϲθη παρὰ τῷ ποιητῇ, εγαμβρὸϲ Ans. mr, msϲa scs. m A l. Bb. 1 2 5 Τρύφων om L.B in A. o ra- sura factum est ex α et ἐθεάϲαντο legituα, sed ν inductom est β 2 post περὶ add τὸν B ( διονυϲιον A. in ras habet exceptis ultimis duabus litteris β B poet γενήϲεται add hoc signum ζ Lo, quo repetito in ng scripfit ἑμν ἐθεάϲατο. in B ἡμὸϲ ἐθεϲατο post γενήϲεται insutum est post ἐλάληϲεν add Τρόφων CB5 4 - 5 τοὕτον κα] fϲl 55v A 1 1 A in ng μεμφομαι ϲε β θ δεότερα om LCB 7 δμέτεροι] desideretur signum vocativi, stque post ea quae lin. 3 pag antec. leguntur, etiam singusrem vocativum eiusdem pronominis desideramus fortasse mle ὑμέτεροι intercidermnt ὑμέτερε καὶ, quibδns additis simu sais indicatum est, ὑμέτεροι quoque vοcatinm esse 1 8 post προϲώπου conlocat ἐϲτνB β 810 ἐγ- κειμένηϲ-τῆϲ om Ϲ β 16 ἐγγινομένηϲ B κλιτικηϲ A , corz A 1 11 ιλιτκη A. corr A β 12 καὶ om B | ἔπερειδόμενοι B ῇ 18 ἐὸν om Β. ab hac vοcε inc. fol 134 L. τὸν ἐκτεεειμένον λόγον] post hanc perversam argumomafionem, qus non soluem vocativus, sed eodem irre nominstivns, dsfvus, accusstivns αo- nominum possessivormm secandae personae condemnaMentur, forsiten Ampeetaverit quispiam stiam senam iHsmm, qua Ap. in Hibro de pronomine 22, 9 utitur: εἰ εἰ κλϲειϲ οὐ πρὸϲ κεχωριϲμένα πρόϲωπα, τὰ δὲ τῶν κτητόρων κεχώριϲται τῶν κτη- μάτων, πῶϲ οὐχί μάτην τὰ τῆϲ φωνῆϲ (seii vocstfi possessivorum secundae pex- sonae) παραληφθϲεται, οὐ δυνάμενα παροληφθῆναι (cᾶachοl.Hien. Thr. p88,3 Β. 918, 4 B. et 265.18 Β. 917, 27B.). sthuins argumentationis ne Prisciani quidem loeis supra exscriptis uum vesiginm est β 14 ε Τhlig, ἔπεὶ codd. et edd. δὲ praeboit A, om l. Bb | παρέωϲται Abo, παρώϲατο L, παρεώϲατο C8 14-p 318,1 ὅπερ ν Ab, ὡϲ LCB ἦν ὁμόφωνον αἰτιατικῇ τῇ ἐμέ. καὶ ἴϲωϲ τοῦτο αἴτιον ἐγίνετο τῆϲ ἐλλείψεωϲ, καθὸ παραλαμβανόμενον ἔμφαϲιν ἀκαταλλήλου λόγου παριϲτάνει. δεόντωϲ γ᾿ οὖν Ἀττικῷ ϲχήματι ϲυνεχρήϲατο ὁ ποιητὴϲ κατεπείξαντοϲ τοῦ λόγου παραλαβεῖν τὸ κλητικὸν ϲχῆμα ἐν τῷ 222 b γαμβρὸϲ ἐμὸϲ θύγατέρ τε {τ 406}. πῶϲ ἄρ᾿ οὐ δοθείη καὶ διὰ τὸν προεκκείμενον λόγον καὶ διὰ τὰ ϲυνυπάρχοντα αὐτῷ ἑνικὰ κατὰ γένοϲ, οὐδετέρωϲ μὲν τέκνον ἐμόν {λ 155}, θηλυκῶϲ δὲ μῆτερ ἐμή {λ 164}; τούτων γὰρ ὑπαρχόντων ἀνάγκη καὶ τὸ ἀρϲενικὸν ϲυνυπάρχειν.

diavit, cuius legifima foma concineret cum accusativo pronon nis personnis. ita Homerus quoque dyssese τ 406, obi ei opus exal vοcstivο pronominis pos- sessivi primae personas, Mguum usms attice, ex qua licet nominativo pro vοca- fivο uti, deit ἐμόϲ. qni vocativus non selom ratione quam exposuimus defenditur, verum simul eo, quod etiam in neuro et feminino gauere usurpmtur vocativi possessivοrmm primae pexsonae. ἔμὸϲ θύγατέρ τεx· ὅν τρόπον ἀντὶ τοῦ γαμβρέ, οὕτωϲ ἀντὶ τοῦ ἐμέ. ὅπερ ἴϲωϲ ὄηθεϲ, ἔπεὶ οὕτε ϲύνηθεϲ παρὰ τῷ ποιητῇ, ϲολοικιϲμοῦ τε ὑπόφααιν ἔποιέτο διὰ τὸ τό ἔμέ αἰτιατικῇ όμοφωνεν. Schϲl.Stephsni inDion.Thr.p 265,14Β.(917,21 B ): τὰ παραγωγὰ ἐπὶ μὲν τοῦ πρώτου προϲώπου κλητικὴν ἔχουϲιν· ὁ ἐμόϲ γὰρ ὦ ἐμόϲ ἔφη ὁ ποιητὴϲ ἀττκῶϲ κλίναϲ, Ἴνα μὴ υνεμπέϲῃ τῇ αἰτιατκῇ τοῦ πρωτοτύπου τῇ ἐμέ. εἰ schol. Buiodori 83, 2 εἰ 88.18 B , quem scholiastam vocativum ἔμόϲ in ipsa techne Dionymii legisse appret ex 88, 11 et 15 (vide Adn. ad Dion. e7. ). Eustath ad d. τ 406 1871, 24: τὸ δὲ εγαμβρὸϲ ἐμό51 ἀντ τοῦ ῶ γαμβρέ μοι (an μου7), ὡϲ δηλοῖ καὶ τὸ θόγατερ ἔπαχθέν. κωλύει δὲ τὸ εἰπὲν γαμβρέ κατὰ κλητικν ἡ ἔμόϲ ἀντωνυμία, ἧϲ οὐκ ἔϲτι ιλητικὴ διὰ τὴν ϲυνέμπτωϲιν τὴν πρὸϲ ἑτέραν ἀντωνυμίαν (an ἀντωυμίαϲ7) αἰτιατικὴν τὴν ἐμέ. assnε.xx Ans.sxse. 1 ν - ἤν ὄν. - Β ϲυνεχρήϲατο. praepositio hic ad obiectum perfdnet, ut 131.4 huius ed. (ubi vide Adn. ec): Eomerus cua Atties ueeebαturαc fera (quae in so posita est, ut nominativus provοcatvο ponetur). -- θ δοΕείη, scil illa atfca fgtαs apud Homerum - τὸν προεκκείμενον λόγον: 219,17seqq. Ans. mr., msϲm. sos. m Al.ϹΒb. 1 post ην add τίν A, quae mus fortasse ην corrigere vϲluit in εϲτν 1 ἔμέ] post hanc vocem fortasse id inter- εidit, ad quod verba Prisciani XVD 202 266,10 (in exitu eorum quae in. antec. pag. εxsemipsimns) refermmda sunt: quomodo apsd Graecos ϲέ ἀπὸ τοῦ ϲόϲ sse codex AyoHotο. nam etiam in libro de pronomine tustra locum quaeris, ende haec a liseisno sumpta sint ἐγένετο Β β 2 παριϲτάνει] παριϲτᾶν. εἰ IC β 8 γ’ o5ν videbδatnr scriboendum esse pro codicum εἰ editionum γοῦν ξ 4 ϲυνεχρήϲατο-λόγου om Ϲ 4 ϲχῆμα hic ofonioni est non scium quia uliam bic vim vocabulum habet atque in initio enuntiati (hmfc fomse fθexae sen- sum, filie fguαae syntacicae), sed stiam quia ἐμόϲ in vermn Homerico non. forma, sed smnsu tenum vocatfvns est. dubitet5 lieεt, an hoc ϲχῆμα originem ducat ex sntεesdmti ϲχήματι B Β γαμβρὸϲ] μ om A, add A i 6 ρ] ὅρα L aptius eεsεt γὰρ 1pius καὶ om B προεκκείμενον bd, προεγκείμενον A, προ- κείμενον LCB De coincidentia quadam pronominis personalis et possessivi.

Εἴρηται ἡμῖν περὶ ϲυνεμπτώϲεωϲ τῆϲ ἐμοῦ, πότε κτητική ἐϲτι καὶ πότε πρωτόἡνίκα καὶ περὶ τῆϲ ζηνοδοτείοιυ γραφῆϲ διαλαμβάνομεν. — πρόδηλόϲ τέ ἐϲτι καὶ ἡ ἐμοί ἀντωνυμία ϲυνεμπίπτουϲα πληθυντικῇ ϲυνάρθρῳ καὶ δοτικῇ ἑνικῇ κατὰ πρῶτον καὶ δεύτερον, οὐ μὴν κατὰ τρίτον· ὀρθοτονομένη γὰρ ἡ ἑνικὴ περιϲπᾶται, ἣ γε μὴν κτητικὴ ὀξύνεται. ϲαφὲϲ δ᾿ ὅτι καὶ ἐγκλιθεῖϲαι αἱ πρωτότυποι ἀποβάλλουϲι τὴν ϲυνέμπτωϲιν. δι᾿ ὃ κἀκεῖνο τὸ ἀνάγνωϲμα οὐκ ἐγκλινόμενον τὴν κτητικὴν ἀντωνυμίαν ϲημαίνει, ~~222 s~~ οἱ δὲ οἳ ἐβλάφθηϲαν {Ψ 387}· ἐγκλιτικῶϲ γε μὴν ἀναγνωϲθέν, ἡνίκα ὀξύνομεν τὴν δέ ϲυλλαβήν, ἔθοϲ τηρεῖ Ὁμηρικὸν τὸ δοτικὴν ἀντὶ γενικῆϲ παρειλῆφθαι.

De coinoidentia artiouli postpositivi et pronominis possessivi.

Εἴπομεν καὶ περὶ ϲυνεμπτώϲεωϲ τῆϲ τῶν ἄρθρων, ὡϲ τὰ ὑποτακτικὰ ταῖϲ κτητικαῖϲ κατὰ τρίτον πρόϲωπον ὁμοφωνεῖ, καὶ ὡϲ πάλιν διὰ τὸ τοιοῦτον πτωτικῶν μὲν ϲυνόντων κτητικαί εἰϲιν ἀντωνυμίαι 223 b τὰ τοιαῦτα, μAaαvκ β 48. Ϲoincidentia quaedam de qua iam supra disputavimus haec est. eisdem fomis utuntur genetii singulares pronomiis primitivi personlis) et pronominis possessivi (ἔμο9, co9, oῦ). item coincidunt dativus singularis pro- nominis personshis et nominsfivus pluralis pronondinis possessisi (ἔμοί, ϲοί), ex- cepta tertia persona, fn qus dativus, εἰ recto tenore, circumfexo profertur (οἶ), neminstivus acuitur (cἶ). n omnibδus autem persoris pstst datfvos personalium, qui inclinatum aeemmtum habent, coincidentiam abiere. Asαvε. ψ 48. Atque eisdem formis utuntur etiam articuli postposifivi et rssrκ r Anm. sxκa. H εἴρηται: 158.6- 167, 4. - 2 περὶ τῆϲ ζηνοδοτείου γραφῆϲ. exspectatur pluralis τῶν γραφῶν conl. 167.6 et 9. 164, 4 et 11 εἰ 23. ssd videtcx hic γραφὴ non unam Eenodoti scripturam, sed totam Eenodotesm aebmmdi rsfionen sigmifesre. - διαλαμβάνομεν. praesenti tempore Apellonεm in citandis eάpositionibus suis smperioribus uibi quoque uitur, ex. gr. de adv. 147, 16. 180,1. vide Dronkinm lI 64seqq - 4 ad πληθυντκ υνάρθρᾳψ mmmte supplendum εὐθείᾳ (ϲύναρΕροϲ ἀντωνυμία κτητική), ad δοτκῇ ἔuικcῇ supyle πρωτοτύπῳ personlli). ceterum ide ad hoc enuntiaum Adn. emit. - 7—11 e2 157, 3-14. - 12 -p 81B, 7 tangit heac coincidentiam Ap. de pron. 8, 26 et 110, 14 uberiorem de hac re exposifionem fortasse deξt in libro περὶ ἄρθρων. μns.mr., mscm. sss. is Al. Bb. 1κζιτικη A , κλητική A β 2 ζηνοδότου Β διελομβάνομεν Βb ψ τε A in res et LΟBb, δq L post Lμοί add καὶ cm L in ng et Β. ast sic resfituendus locas aut ita, ut μοί εiciatm, pund. velant ΒSchoemn5 et HSehmeider comm. 0 ad 64, 26 1 4 eme πληθυντcῇ videtcz infercidisse ἐν. nem elia ratio est nudi dafii iuxta ϲυνεμvίατειν verbδum de pron. 16, 25, ubi srfdoϲli dicuntur ϲυνεμτίπτειν τϲϲ γένεϲι in τῶν et τοῦ: Ιo habet cesus im insrmmenεlem. HSchneider comm. ad 64, 26 pro dafiis πληθυντικῇ ϲυνάρθρῳ εἰ δοτικῇ ἑνικῇ scribi vult nominstfvοs |καὶ δεύτερον] fω 135r L β B ἐuικδ] γενικὴ A β 6 δὲ A , 5’ A ceteri | post κα add ε Lῦ ( xἰ om L 1πρωτοταποι A 11 post τὸ A hebet raeursm duarum. litterzxum exxema in linea, εἰ in imino eubsequentis A eme τκην add δο παρελῆπται L β 12 επωμεν A lB, o ex ω fecit A et εἰπομεν deξit b cum 13 τeϲ κτητικcϲ] fϲl 56r A 1 ante τρίτον add τό l. LCB ὃν γόνον {λ 234}, οὕνεκ᾿ ἂρ᾿ οὐχ ῷ πατρί {ν 265}, ᾧ θυμῷ εἴξαϲα {ε 126}, ᾗ κεφαλ φορέειν {Π 800}, ἦε ὃν αὐτοῦ χρεῖοϲ {α 409}. ῥημάτων δὲ ἐπιφερομένων πάλινκατάλληλα τὰ ϲχήματα γίνεται ἀρθρικὴν ἀναδεξάμενα ϲύνταξιν, εἴγε καὶ τὸ τοιοῦτον ἐδείχθη, ὡϲ καὶ τὰ ὑποτακτικὰ ἄρθρα ἐπὶ ῥῆμα φέρεται, ἣ μυρί᾿ Ἀχαιοῖϲ ἄλγε᾿ ἔθηκεν {Α 2}, τοῦ ἐξῆϲ ὄντοϲ ἢ ἔθηκεν μυρία κακὰ τοῖϲ Ἕλληϲιν· ὅϲ ποτέ μ᾿ εἰρόμενοϲ {H 127}, ὃϲ εἰρόμενόϲ με.

Δυϲέφικτόν ἐϲτιν τὴν ἐν ἅπαϲι τοῖϲ μέρεϲιν τοῦ λόγου ϲυνέμπτωϲιν παραθέϲθαι· ἀρκετὴ γάρ ἐϲτι καὶ ἡ προκειμένη εἰϲ τὸ παραϲτῆϲαι τὴν ὑπόλοιπον ϲυνέμπτωϲιν.

c. X.

Οὐ μὴν ἐκεῖνο ἄξιόν ἐϲτι παραλιπεῖν, δι᾿ ὅτι ἐπὶ μὲν ἀρϲενικῶν De constractione verborum singularis numerl cum subiecto plurativo neutrius generis. καὶ θηλυκῶν πληθυντικῶν προφανὲϲ γίνεται τὸ ἀκατάλληλον ποιουμένων ~~223 s~~ μένων ϲύνταξιν τὴν πρὸϲ τὸ ἑνικόν, εἰ φαίημεν οἱ ἄνδρεϲ λέγει, αἱ γυναῖκεϲ λέγει, οὐ μὴν κατ᾿ οὐδετέραν προφοράν, κἂνμ τὸ αὐτὸ δηλούμενον ᾖ μόνον τοῦ χαρακτῆροϲ ἐνηλλαγμένου, εἰ φαίημεν τὰ γύναια prmcmina possseniva tertiae personas, quorum tamen distinctio fEacile ft, quis pronomina cum nomdeibδus inmguntur, articoli postpositi cum verbis. Sn98- cient, quae de his coincidentiis divimus, etiem sd reliques iudiosndss. Aaavκ β Βθ, illa autem quaestio non est praetereunda, cur si nomina - tirus pluralis generis masculini vel feminini cum verbo singμlsris numeri iungi- tur, incongruentia sentiatur, conαa lateat, quando neutrius generis est ylurslis quod aporema non sοlvitnr.si dicimnshenc esse Βoeotorum consuetumem. neque ita haec incongruentia defendi potest, ut dicator casualia neutrius genecis apta esse respondere) singularis numeri vocibus. nam vοcεs caenali feμione esrentes (cε4ssmodi eεrδa smnt] sine ullo discrimine cum diversis generibus construuntur. rzscuε. xx Ans.sxao. ~ ἐδείχθη: 85, 19 -28. 86, 14 - ad posterius καὶ vide Adn cx. Ans. m ε., e4sϲm. sos. m A l.CBb. 1 γόνον] post prius o rssurs parva in A 1 2 ῷ] οἱ A. , corz A ( πατρί] omnes codd. et edd. παιδί, quem lapsum. non Apoonio, sed ibrario sicul deberi verisimile est, quia sopρra 149, 4 et de pron. 106, 23 πατρί legimus 1 Β ηξαϲα A. β ἕ η ἐὸν αυτου A, ἤ ἑαυτοῦ ἐόν L, 5 ἑωυτὸν ἑὸν Β, ἠὲ 5ν αὐτοῦ b. properispomenon ἦε respondet praeceptis ueterum de acemntibδus η vοcuaeinposteriore membro diionctivae inerrogationis. cf2 Lεhrs qu. p. 51 seqq. 1 7 Ἀναδεξάμενα] fol 1s5v L | posterna καὶ idemx ex sntscedonfSbus repetStum vel ex ἀεὶ ortum esse 1 ἕ pot ρημα erasum τα in A B 16 ἐϲτι om Βb | ἀρρενικῶν B 17 πληθυντικῶν om ALϹ, εὐθειῶν πληθυντικῶν add Βb, quod coniecturae debetur. sdffcit πληθυντικῶν ποιουμένων b, nπποιουμενον A, ποιούμενοι LB 1 30 ἐνηλλαγμένον A , sed ulti- mum ν ζastra fn υ mutatum λέγει. οὐδὲ γὰρ ἐκεῖνο τὸ ἄπορον ἐπιλύει, ὡϲ Βοιώτιόν ἐϲτιν ἔθοϲ, ὅμοιον τῷ παρὰ Πινδάρῳ ἀχεῖται ὀμφαὶ μελέων ϲὺν αὐλοῖϲ fr. 45, 18 Boeckh, 224 b 75, 18 Schroeder} αὐτὸ γὰρ τοῦτο ἐπιζητεῖ ὁ λόγοϲ, ὡϲ λανθάνει τὸ ϲχῆμα τὸ τοῦ οὐδετέρου. ὅτι γὰρ οὐδὲν ἡ τοῦ γένουϲ ϲύνταξιϲ ὑπεκλύει τὸν λόγον, ὡϲ ὅτι τὰ οὐδέτερα ἁρμόδιά ἐϲτιν τοῖϲ ἑνικοῖϲ, ϲαφὲϲ ἐκ τοῦ ἐν μὲν τοῖϲ ἀπτώτοιϲ ἀδιαφορεῖν τὴν τῶν γενῶν ϲύνταξιν· πᾶν γὰρ μέροϲ λόγου ἄπτωτον μίαν καὶ τὴν αὐτὴν ἔχει ϲύνταξιν ἅπαϲι τοῖϲ γένεϲιν. —

Ἕϲτιν δὲ καὶ οὕτωϲ φάναι. ἐδείξαμεν ἐν τοῖϲ προκειμένοιϲ ὡϲ μxevκ. ψ ΒB1. Ac sic quoque demonsrsre licet, hanc uurslium nominum cum singuuleri verbo constxuctionem conas no3mam pugna e. eatenus tantum rssrκ. ar μns. exso. 1 Βοιώτιον. cr Lsεbδon. de fguxis 184 ἴlck.: ἔϲτι δὲ καὶ ἄλλο ϲχῆμα ἀπὸ Βοιωτίαϲ, 5 δὴ κὶ Πινδαρικὸν λέγεται, ὅτι πολλάαϲ αὐτῷ κέχρηται. γίνεται δὲ οὕτωϲ ακεδαιμόνιοι πολεμε Ἀθηναίοιϲ, εελιρρόEων δ’ ἕπεται πλοκαμοί1 dντ τοῦ ἕπονται (rgm. Pinder. 386 BBoeckh, 248 Sehroeder), καὶ εδιήγετο ϲάρκεϲ3 ᾶντὶ τοῦ διήγοντο (rgm.Eind. 286s B., 248 Sehr. qni scho- liastam Philostrati secutusδιοίγετοscripsit),μηροϲ· εκαὶ δὴδοῦραϲέϲηπε νεῶνκαὶ ϲπάρτα λέλυνται1 ἀντὶ τοῦ ϲεϲήπαϲιν (B 135). et ἀΔιάλεκτοι κατὰ Λεϲβξνατα ediae ex Βodeisno Mibro a Ϲramero A0 ~V 272, 3: θηβαῖκὸν τὸ ἐναντίωϲ ἔχον τούτῳ (id est fgurae Ϲumsnorum, qui τοῖϲ ἑνικοῖϲ ὀνόμαϲι πληθυντικὰϲ ἔπάγουϲινν ἔπιφοράϲ) πληθυντικὸϲ γὰρ ἀρϲενικοῖϲ καὶ θυκοῖϲ ὀνόμαϲιν ἔπιφέρουϲ ῥπάγουϲιν ἐνικ, ὡϲ τὸ ἔτου δ’ ν τρεῖϲ κεφαλαία (Hes. theog. 521, ubi tamem τῆϲ δ’ legi- tur: nam de Ϲhimaera verba dicantur) - Β ὡϲ λανθάνει, qui fat, *t lafeat. -- 6 vide Adn. crit. - 6 7 ὡϲ ὅτι. idem pleonasmus apud Herodianum H. posod. ad Α 385 (B 75, 23 Lix), sed Ap. de coni. 237, 23 pro redito ϲ ὅτι recte ESehneider ὡϲ ὅτε scripsit ὅτι ὡϲ apud Apollonium habemus supra 125, 20 et. iura 264, 13 εἰ de pron. 108, 27, quibδus locis antecedit ὅλον aut ϲαφέϲ. vide PSehneideri comm. 1B1 ad 108, 27. - 7 ἐν μὲν τοῖϲ ἀπτώτοιϲ. opposium cogitattr: ἐν τοῖϲ πτωτικοῖϲ οὐκ ἀδιαφορε ή τῶν γενῶν ϲύνταξιϲ. - Iθ ἐδεξαμεν: 201,15seqq. μns. mr., mscs. scs. m A1.Bbδ. 1 βοιωταιον L. β B ἀχεῖται] prius α et aeeentus supra ι debentur A qnid A~ pro α scripserit, incertum. Hoeckh v’ post verbum inseruit, Schroeder cum Hergio scr. ἀχεῖ τ HΙebode ἴϲωϲ ἀχe ταὶ 5 ωϲ) οϲ A L, corr Lh. hic inc. fol13e~ L posterius τὸ om L 6 γένcυϲ] λόγου A, ssd supra scr. γενουϲ ipsa manus prima 1ἡ τοῦ -λόγον] videntur εub- iectnm verδi εἰ οbisctnm partes ρuss inter se commutasse et scSbendnm esse: τὴν τοῦ γένουϲ ϲὐντοξιν δπειλύει 5 λόγοϲ, quo fseto ὅϲ ὅτι ex λόγοϲ pendet. αἔexemem ἀmmarts nemΕris3 αomsrseetiosem aem εtsdlet vtuperuieme Haee eeememzo. eΕr sidddiem corroptllem de pron.15,3 etAdn.erit ad 65, 6 huius ed. Hξehmsdder uaditam scmipturam dεfondit sic interpretetus: Eeiaesεeegs Eet das eersdsdedme eeeElgλt, d. λ. der Lmetand, da6 cr es ier met dea Mearum sa tua λae, die ratio, de af dem eemocsgen Emmὲem μsende HRege, aid desλam5, eod eftea (nzελ Anmhme maneher) eine δeeomdere PceaedseHa eesdm dem ἄeursm ud dem Sξnagεdar ἔemtάsdde. st praeter εHa dedideramns εlternm locum, ubi ῶϲ ὅει vel ὅτι ὡϲ caussem babent vim 1 7 μὲν vetϲ Ιhlig, μόνοιϲ codd. et edd. 9 dπαϲι) παϲ L. ( γένεϲι A , ν add A 16 oὅω CBb οὐδὲν μέροϲ λόγου γίνεται ἀκατάλληλον ἐν ᾧ μὴ διεκρίθῃ, ὡϲ τὰ ἐπιρρήματα ἐν ἀριθμῷ, χωρὶϲ εἰ μὴ αὐτὰ δηλώϲειεν ἀριθμόν, οὐδ᾿ ἐν διαφόροιϲ χρόνοιϲ, χωρὶϲ εἰ μὴ αὐτὰ πάλιν διαϲτείλειε χρόνον, ὡϲ ἐν τῷ χθέϲ, αὔριον καὶ ἄλλοιϲ οἷϲ παρεθέμεθα. οἱ ϲύνδεϲμοι ἀριθμὸν οὐκ ἐπιδεξάμενοι οὐδὲ παρὰ τοὺϲ ἀριθμοὺϲ ἁμαρτάνονται, ἀλλ᾿ οὐδὲ γένοϲ. πρόδηλον ϲ. XI. τὸ εἰρημένον ἐπὶ πάντων τῶν μερῶν τοῦ λόγου. τὰ δὴ ῥήματα γένοϲ μὲν οὐ διακρίνει, ἀριθμὸν δὲ καὶ πρόϲωπον καὶ ἄλλα περὶ ἃ ~~224 s~~ καταγίνεται. οὐκ ἄρα ὀφείλει γινώϲκειν ἐν διαφόρῳ ϲχήματι τὸ οὐδέτερον καὶ ἐν διαφόρῳ τὸ ἀρϲενικὸν ἢ θηλυκόν· πῶϲ οὖν φαμεν λέγουϲιν οἱ ἄνθρωποι καὶ λέγει τὰ παιδία; εἰ δὲ ἀριθμὸν παρεμφαίνει, ϲαφὲϲ ὅτι ϲυμπληθυνθήϲεται τοῖϲ ϲυνοῦϲι πληθυντικοῖϲ, καὶ δῆλον ὅτι τὸ ϲπάρτα λέλυνται {B 135} 225 b ἀναλογώτερον τοῦ δοῦρα ϲέϲηπεν {B 135}. —

Παρὸν κἀκ τῶν πρώτων καὶ δευτέρων προϲώπων διελέγξαι τὸ feri potest ut eliqua orationis pars cum aliis incongruam coniunctionem ineat, qusenus ipsa quoque discemit ea, quae vocibus, qmbuscum coniungenda est, diseermuntur: velut temporalia adverbia incongruenter cum verbδis ienguntnr, si eliud tempus signifcent ac vαbε, sed temporum discretionis expertia adveαbia numquam in huiusmodi incngruentiam incident. atqui verba distinguunt nu- meros iliaque, numquam distinguunt genus mascdlinum, femininum, neutrum. idarco in verbis eum nomine congruentex construendis nulline est momenti genus hοins nonnis, magn1 momenti est numerus eius. Aaαvκ. β B2. Mormse repugnare nominativum pluralem neurius generis assrκ. r Ans. exso. 1- 2 ὡϲ τὰ ἔπιρρήματα ἐν ἀριθμῷ. mbaudi οὐ γίνε- ται κατάλληλα. 2 χωρὶϲ εἰ μὴ κτλ. aiei sν (c2 12, 21. 123,10. de pron. 91, 8. de adv. 195, 9) ipsa numerum siyuιcant, velut δίϲ. cx Dion. Thr. 76, 1 . - 2—3 οὸδ’ ἐν διαφόροιϲ χρόνοιϲ. rurεns subaudiendum γίνεται ἀκατάλληλα. -- 4 παρεθέμεθα: 203, 24. - B ϲλὲ’ οὐδὲ γένοϲ. cogtsmdo supplendum ἐπδεξάμενοι ἁμαρτάνονται παρὰ τὰ γένη - Β γινώϲκειν. cfr 144, 25. 339, 9 et 15. ac vide εἰδέναι in ndiee graeco. - 11 ϲυμπληθυνθήϲεται. cf 236, 3. - 13 14 e2rr Aristonicus in schdl. A ad B 135 (p 61 Hs): ὅτι κατὰ τὸν αὐτὸν ϲτίχον καὶ ἑαυτῷ καὶ ἦμῖν ϲυνήθωϲ ἐξενήνοχε τὸ λέλυνται καὶ ϲέϲηπε. Ans. omr., mscs. sem. is Al.)Bb. 1 γίνεται] in A raa unius litterae ante ν 2-3 δηηλ.-αὐτὰ om B 2 δηλώϲειεν b, δηλώϲει LϹ, δηλωϲη A. Γ οδ] οὐκ codd. et edd. 1 Β διαϲτείλειε χρόνον] ειλειε in ras A, εε ex ἐϲ, ut videtur, factum ab L~. χρονωι A, χρόνῳ B, χρονω L. accusativum b ab Lmmithio accepit. fortasse dativus retinendus et activa verbi forma, quae in AA. recentiori m noi debetux, in διαϲταλείη mutanda est 1 4 post καadd ν | οϲ] cὖ (sic) in res ser. et ϲ ediamter it 5 παρὰ] περὶ B 1 6 δὲ] δὲ B | 7 προϲώ- πcυ L Γκαὶ dλλα] fol13ev L β Β καταγίνονται L ὠφείλει A | γορω *χηματ] Eol ev A 1 8 5) καὶ O |post 5 add τὸ B A8 ng πωϲ τοιϲ ουδετεροιϲ ϲυνταϲϲονται τα ρηματα S 1θ δὲ] aptius esset γὰρ ἰϲαφὲϲ om L , add L 1 14 ϲέϲηηπται L (sed αἱ in ra) et B 15 παρων AL, sed ab L correctum 1 προϲώπων om l.ΟΒb, adraeum in A ϲχῆμα. εἰ γὰρ ὑγιὲϲ τὸ φάναι φιλοπονοῦμεν παιδία ὄντα, οὐχὶ φιλοπονῶ παιδία ὄντα, καὶ ἔτι ἐπὶ δευτέρων προϲώπων ταὐτόν, πῶϲ οὐ δοθήϲεται ἄλογον μὲν καθίϲταϲθαι τὸ φιλοπονεῖ παιδία ὄντα; Καὶ αὕτη μὲν ἀπόδειζίϲ ἐϲτιν τοῦ ὑγιοῦϲ λόγου.

Αἴτιον μέντοι ὑπολαμβάνω τοῦ παραδέξαϲθαι τὴν ἑνικὴν ϲύνταξιν τὰ ῥήματα οὐκ ἄλλο τι ἢ τὴν ὁμοφωνίαν τῆϲ εὐθείαϲ ὡϲ πρὸϲ τὴν αἰτιατικήν, ὅπερ οὐ παρείπετο τοῖϲ τε ἀρρενικοῖϲ καὶ θηλυκοῖϲ. δι᾿ ὃ καὶ ἐν τῇ εὐθείᾳ προφανὴϲ ἡ ἀκαταλληλότηϲ γίνεται ἐν τῷ οἱ ἄνδρεϲ γράφει, οὐ μὴν ἐν αἰτιατικῇ· ἐν μεταβάϲει γὰρ τὸ πρόϲωπον νοεῖται τοῦ γράφει, ἄνδραϲ γράφει. ἀναμεριϲθεῖϲαι οὖν αἱ πτώϲειϲ ἐν ἰδίαιϲ φωναῖϲ διέκριναν τό τε κατάλληλον καὶ τὸ ἀκατάλληλον. οὐ τοῦ τοιούτου δὲ παρεπομένου κατ᾿ οὐδέτερον ϲχῆμα ϲυνέβαινε τὸ μὲν ἕτερον φυϲικώτερόν πωϲ ἔχειν, λέγω τὸ κατ᾿ αἰτιατικήν, φέρε εἰπεῖν γράφει τὰ παιδία, ὡϲ εἰ καὶ γράφει τοὺϲ παῖδαϲ· καὶ ἐπεὶ ἐν μὲν ~~225 s~~ τῷ ἀρϲενικῷ οὐχ αἱ αὐταὶ φωναί, γράφει γὰρ οἱ παῖδεϲ, ὅπερ ἦν ἀνακόλουθον, ἐν δὲ τῷ οὐδετέρῳ ταὐτόν, τῇ πρὸϲ τὴν αἰτιατικὴν ὁμοφωνίᾳ cum singdai numero verbοi coninonctum, etiam ex prima et secunda verbδi persona demonstrare licet. nam si φιλοπονῶ παιδία ὄντα abnorme est, φιλοπονε παιδία ὄντα non potest non abδnormme esse. Asevκ. β Bξ. Βi quis autem interrogabit, cur haec incongruentia admissxλ sit et lstest, respondendum est, causam positam esse in coincidentia nofdina- dτi et accosativi nominum neutrius generis. εἰ enim bi cesus propriis termi- nstionibns utuntuα, quod faciunt in mascuino genere et feminino, statim senfitur τxsrm xv μ3nm. exso. 1 ϲχῆμο. guva symfαctca, αbmorms coaeructto, ut l. 1 pag seq et 209. 8. 11. 17 aHhi. 10 ἀναμεριϲθeϲαι. ϲὰ pag seq. l. 6 et Adn. exeg. ad 157.5 huios ed. - I2 κατ’ οὐδέτερον ϲχῆμα, tπ fxema neurus geεrs. I4 κdὶ ἔπεὶ. exspectatur ἀλλ’ ἔπεὶ, sed etiam copulaiva coxiunctio ferri potest. quenεαm in neutro gemere om omnes casus yroprts sfuafur smts, sed ominomips eodfem qua accusatess, pr4msm u5i αeemsααess est τὰ παιδία, αomgruemfer 4εmgfur cum sngddαεi numero erὸ4 deefe quta ln mascumlsἐ qqmtdem. gemere omine πάῖϲ unter se Mi erunt aominetiuus e3 αeemsαteus yurαls, sed som. dfgrust ln neutro παιδίον, H4c late εneemgruemtiα nomiπαfiei plsrds cun sngu- lαr cero cosruc t. - Πᾶ ὅπερ ἦν ἀνακόλουθον ant ita interpretsmdum est: id quood ex es quae nodo demus feomgrum est, aot sic: cuod unαomgrutem e88663,. si dieretεr. cr Adn. crit. ad 22, 15 huius ed. - 16 ad ταὐτόν si quid supplosi debet, ϲχῆμα est. μns. cvr., μastm. scs. m AΒb atque L usque ad lin. 7. 1 φιλοππονουνμεν A, sed secundum ν indnetum 1 3 φιλοπονῶ] ῶ in ras L ἔτι om A b, add Al.B ταὐτὸ CB β 3 μὲν om Βb φιλοπον5] εἰ in res A. 1 4 ente ἀπόδειξιϲ add ἡ A, sed adrasum est β 7 τε om Β (ἀρϲενικὸϲ Lb. ceterum hac voce teminatur codex L de uno folio adnexo viHioris chartae vilioMisque scriptuαae, quod continet ex libro tertio extremo quaedam, vide Adn. crit. ad 301, 9 1 8 ἀκαταλληλότηϲ) primum α om A , add A 1 1 posterius τὸ om Ϲ ου om 9 , add A ) 12 τοῦ om Β β 13 αιτιατιατικην A. β 14 τοϲ] ϲ om A , add A κἀπεὶ AλBb ) 15-16 ὅπερ-ταὐτόν]ἐν δὲ τφ οὐδετέρψι ταὐτόν, ὅπερ ἦν ἀνακόλουθον codd. omnes et edd., rsieeit EhHig 16 ταὸτὸ sine ν B τη ex τηϲ facum rasαa in A 226 b τὸ ϲχῆμα δύϲληπτον ἐποίει τὸ ἀκατάλληλον. —Ἐδείχθη ἄρα καὶ δι᾿ ὅτι ἀκατάλληλον καὶ δι’ ὅτι λανθάνει.

c. XII.

Ἐξῆϲ ῥητέον καὶ περὶ τῆϲ καθολικῆϲ ϲυντάξεωϲ τῶν ῥημάτων, Quae iam explicari debeant in verborum syntaxi exponenda. ἣν πάνυ διείληφα πολυμερεϲτάτην οὖϲαν δεῖϲθαι οὐ μετρίαϲ ἐπιϲτάϲεωϲ· 1. αἵ τε γὰρ παρεπόμεναι ἐγκλίϲειϲ λόγον ἀπαιτήϲουϲι τῆϲ ϲυντάξεωϲ, καὶ 2. οἱ ἐν αὐταῖϲ ἀναμεριϲθέντεϲ χρόνοι, καὶ 3. ἡ ϲυμπαρεπομένη διάθεϲιϲ, ἐνεργητικὴ οὖϲα ἢ παθητική, καὶ ἡ μεταξὺ τούτων πεπτωκυῖα μέϲη, οὐ προϲχωροῦϲα οὐδετέρᾳ, κοὶ 4. τὰ ἐγγινόμενα πρόϲωπα ἐν τῷ καθόλου ἢ μερικῶϲ ἢ οὐδ᾿ ὅλωϲ, καὶ 5. εἰ ἅπαϲιν ϲύμφωνοί εἰϲιν αἱ. δύο διαθέϲειϲ, ἥ τε ἐνεργητικὴ καὶ ἡ παθητική, 6. τίνα τε αὐτῶν πλαγίαιϲ θέλει ἐπαρτᾶϲθαι, καὶ πότερον ἀδιαφόρωϲ ἢ κατὰ μεριϲμὸν τὸν δέοντα τῶν πτώϲεων. εἰϲὶ καὶ ἄλλαι ἰδικώτεραι ϲυντάξειϲ τῶν προκατειλεγμένων, ἃϲ κατὰ τὸ ἐπιβάλλον διακρινοῦμεν.

neongruentia, obicumque nominativus pro accusativo ponitur, velut latere nequit γράφει οἴ πεδεϲ contra regulam dictum veαum γράφει τὰ παιδία non sonat in- congruentex, ne tum quidem, cum τὰ παιδία nominativus est, quis haec forma etiam accosativi manere fnngitur. μααvκ. β B4. lam de univεαsa verborum symtsxi agamus, quae magna eget diligentis. nam ratio reddenda est 1. de modis verbi constrummdis, 2. de temporibus, 3. de activa, passiva, media afectione, 4. de persois quae acm omnes in omni verbδorum modo insunt |sed pars fαntm im mecrαἅiεo, nωαe ia ιnndtiεo] denique explicandum est, 5.num et activa et passiva afὄectio emmdibous verbis sigaifcetur, et 6. quae veαbοa cum οbliqοis casibus iungantur, stque urum sine ulo discrimine cum omnibδns an cum singdlis pro propria cdusque casus vi. rssnκ. er Ans. sxze I ad ϲυντρέχον sobaudiendum τῇ αἰτιατκῇ. snteeedens dativus est insαumentslis. - 4 πάνυ ad δεϲθαι refezendum est. - διεληφα. ὅια-- λαμβάνειν ylerumque disserendi vim apud Ap. habδet (vide 22, 8. 33, 6. 95, 3. 162, 27. 167, 9), sed hie et 31, 5 delibermmdi, reputandi sensum. - Β ϲόμφωνοι. vide Adn erit. - 1ξ κατὰ τὸ ἐπβάλλον edoneo modo vel loeo. Ans.qmr, asca. nox. A Bb. 1 - 2 ἐδείχθη-ἀκατάληλον om CB β 2 pro postexioreδι’ὅτιerhibet τοϲ πλείοϲιB 8 in ng περί τηϲ καθολικηϲ ϲυνταξεωϲ τῶν ῥημάτων 1 4 6ν] η A ’, corz A διείληφα] b recepit eoniecteram, qum. in ng praebet: ὑπείληφα. aide Adn ex. i Β προχωρουϲα A. , ϲ sopra add A i εvγινομενα A. β 8 dπαον] ἅπαϲαι B 80 εἰ dπαϲιν ϲύμφωνοί εἰϲιν αἱ δύο διαΕέϲειϲ] num active et passiva afectio cum omnibns verbis concinerent, disse- rere Ap. non potαst. idetnr ϲυμφώνωϲ scribendum esse, ut diεatnr disputan- dum esse, utrum βlsme omnia verba afeetiones illes habeant, sm aiquot verbδa abhoc cqmcentu discrepent quae aut pssliva forma aut activa carent. ez 198, 5: τὴν παρὰ πἅϲι ϲυμφώνωϲ πϲτευθεϲαν δόξαν β 16 δόο om OB διαθέϲειϲ] ϲl57r A ~ posterius ἡ om ῦC β 12 δικώτεραι omnes libzi, εἰδικώτεραι b, qui hamc sdieεtivi form pro tradita ab ι incipiente reposuit etiam 230, 11 et 20. 282, 4. 268, 13. de pron. 4, 7 et 8 et 15. 8, θ2. 40, 4 112, 19. de coni. 258, 22. vide Sehmeideri comm. 6, ex cuius sententis hoc loco εἰδικώτεραι scxibendum uret, quonism compsrstivus hdic idem velet quod magis specilles Dubitatur, num infinitivus revera sit modus verbi, atque utrum omniao verbum, an potius adverbiorum classi ascribendus sit.

Ἡ ἀπαρέμφατοϲ ἔγκλιϲιϲ διϲτάζεται πρόϲ τινων εἰ ἔγκλιϲιϲ καὶ εἰ ὅλωϲ ῥήματα τὰ ἀπαρέμφατα· «Τί γὰρ μὴ μᾶλλον ἐπιρρήματα ἐκ ῥημάτων γενόμενα;» καὶ εἴη ἂν τὰ ϲυνηγοροῦντα τῷ λόγῳ τοιαῦτα. c. XIII. «Τοῖϲ ῥήμαϲιν ἐξαίρετοϲ παρέπεται ἡ ψυχικὴ θιάθεϲιϲ, ὅπερ οὐ ϲύνεϲτι ~~226 s~~ τοῖϲ ἀπαρεμφάτοιϲ, καὶ τὸ ἐν ἀριθμοῖϲ καὶ προϲώποιϲ καταγίνεϲθαι, ὧν τῆϲ διαφορᾶϲ οὐκ ἔτυχεν τὸ ἀπαρέμφατον, καθὸ καὶ ἡ ἐξ αὐτῶν 227 b Aaαvε. β ΒΒ. infinitivus num revera modus sit verbδi, num ommino verbum, abo nonnυllis dubitatur: in adverbiorum potius numero habendum eum esse autumant. quam sententiam quae defendere posse videntur, haec sunt: orborum proprium munna est, ut animi aectom vel inclinafionem indicafivo, optativo, imperativo, coniunctivὸ signifeent inθnitivus vero nihil huiusmodi indicet. nec numeros personasve distinguit, quod verba faeinnt. ide etiem parfcipium, quod ex verborum classe exclusum est, quia nec animi sfectum nec personas denotat. quod si iure ft, eodem iure excludetur infnitivus, quam- quam temporum et generum (activi, passivi, medii) distinctio ei cum verbo com - mimis est. rssr~κ. sτ μns. exso. iseqq Prsc.XVII 40 224,23 Β.: A5 aMnuto 4nepdt expeere serbi ordfinotioem A pοllontus, ostendens hoc eerῥum geerale esse et pro omni posse accpi modo eerborum. Et er quae ex rhematico Apollonii abMaerobio, Prisciano,Ϲhoerobosco sumpta sunt (videMus.Hhen.1864 3θseqq) Maerob.Excerpta Βcbiensia in Felii Gramm. lat V p644,13 (capVI §1 p291 lan.): 2nfnifum modum oueιdam minime haδenadμm incer eerδa exstmαn4, quta neque numrum et persenam, quae nerὸi pronrα sun4, desgα4, sed αdeerδms ρotiuz temporis αdpiicare eonantμr. Prisc. II § 64 422, 8 L : qμuuιdam dubitaeeruunt, an verὸα sn4 haec, e afer ρdprὸiα mαgs ponπefdα eemsuerunt, quod aec numeros nec persoπαs nec eήectus αisrmi certos habent e4 egen4 semper dius eerδts, scot aderha. Ϲhoerob. in Theodos. H 6, 27 B. 473,18 ~.(et eadem HΙ 209,34 Β. 712,10 .): εἶπωμεν, πῶϲ ἀμφιβάλλεται ἡ ἀπαρέμφατοϲ εἰ ῥῆμά ἐϲτιν οὕ. δὲ γινώϲκειν ὅτι π3ν ῥῆμα θέλει ἔχειν πρόϲωπα, θλει ἔχειν θέλημα ψυχῆϲ, θλει ἔχειν ἀριθμούϲ· τὰ δὲ ἀπαρέμφατα οὐδὲν ἐκ τούτων ἔχουϲιν . . .ἐντεῦθεν οὐκ ἄρα ῥήματά εἰϲιν. Ceterum vide ad totam hanc de infnitii natura disputationem, quae usque ad 251,14 pertinet, Schoemanni opusc.~ἴ 235seqq - B ad ἔν ἀριθμὸϲ vide Adn. crit. - 6 ad ἡ ἐξ αὐτῶν (id est τῶν ῥημάτων) μεταληφθeϲα μετοχὴ eft 272, : καϲὶ τὰ ὁποτακτικὰ (verba modi coniunctivi) ἐξ αὐτῆϲi.e. τῆϲ ὀριϲτιτκῆϲ) μετείληπται. Ans. ϲmἀr., nasϲm. scs. ικ AΟBb. 11 Ἡ -τινων om CB |post εἰ add ἀπαρέμφατοϲ B ξ γινομενα ἄϲ , ι in ε mutavit Α τοιαῦτα Ab, τοϲαῦτά τε καί τὰ τοιαῦτα Ϲ, τοϲαῦτα καὶ τοιαῦτα Β β 4 A in ng περί τῶν κλίϲεων καί διαθεϲεων ἐξαίρετοϲ A Ϲ (in A videtur raεurafactum esse ex ω), ἔξαιρέτωϲ Βb, sed adiectivum intolersbfle non est παρέπεται hlig, παράκειται eodd.et edd., quo tamen verbo nusquam sigmifcat Ap. pstti orationis aicui aceidentfa. haec iam ab Dionyzio Thr. seaper παρεπόμενα vocantux (ide 24, 6. 46, 5. 60, 3. 62, 1. 64, 1 O.), iisdemque de accidentibus ab Ap.tam verbum quam parcipfum saepe usmrpatur. vide ex. gr. 48, 22. 105,12 et in antec. pgina lin. 5 εἰ 6 et 307, 8: ἐν ἄλλοιϲ μέρεϲι τοῦ λόγου ἐξαίρετά τινα παρέπεται β B dobδitavert quispiam de ἔν ἀριθμὸϲ verbis proptex subsequens ή μετοχὴ ϲτερουμένη τῶν πφοκειμένων,nam puticipium numeris non ca et sedtuentr πxaditam scripturam, εἰ quidem opus εεt, toi in Testim. ex Maorobio,Priscisno, hhoercbosco esscripti μεταληφθεῖϲα μετοχὴ ϲτερουμένη τῶν προκειμένων καὶ τῆϲ τῶν ῥημάτων ἰδέαϲ ἀπεβλήθη. οὐ γὰρ δή γε ὁ μεταϲχηματιϲμὸϲ τοῦ χρόνου ἐν τῷ γράφειν ἢ γράψαι καὶ ἔτι ἡ ϲυνοῦϲα διάθεϲιϲ ϲυνάξει τὸ ῥήματα αὐτὰ πάντωϲ καλεῖϲθαι, ἐπεὶ ταὐτὸν ϲύνεϲτι τῇ μετοχῇ καὶ οὐ ῥήματα αἱ μετοχαί.»

Πόθεν δέ, ὅτι ἐπιρρήματα; 1. «Καθότι ἔγκλιϲιϲ μὲν διάφοροϲ φοροϲ κατὰ ϲύνταξιν τοῦ αὐτοῦ προϲώπου οὐ παραλαμβάνεται· οὐ γάρ φαμεν γράφειϲ λέξαιϲ τι τῶν τοιούτων μὴ δυναμένων παραλαμβάνεϲθαι, ἀλλά φαμεν θέλειϲ γράφειν, ἀναγινώϲκειν βούλει. — 2. ἴδιον δὲ ἦν ἐπιρρημάτων τὸ ϲὺν ῥήμαϲι παραλαμβάνεϲθαι προτακτικῶϲ ἢ ὑποτακτικῶϲ, ὅπερ παρείπετο τῷ γράφειν θέλω, θέλω γράφειν, ὡϲ εἰ καὶ Ἑλληνιϲτὶ λέγω, λέγω Ἑλληνιϲτί. — 3. καὶ ὡϲ Aaevκ. ψ BBθ. ln adverbiorum numero habendum esse infnitivnm, hoc modo demonstrare consti sunt. ε1. humquam (fn eodem enuntiato) duo diverzi moξi praedicantur de una persona, velut γράφειϲ λέξαιϲ dicere non licet, sed licet γράφειν θέλειϲ (sicut οὐκ se dliad adserbim cmm θέλειϲ dπeg potest]. - 2. adverbia aut praeponuntur verbis aut postponuntnrq item infnitivi. - 3. ut Ἑλληνιϲτίenuntiatum absolvit sdiunctολέγω verbo, ita γράφειν, εἰ additurθέλω. — rssrε. er Ans. sxsu. 2 ἰδέαϲ emis. cfr 46, 21. - ἀπεβλήθη. cr de cοnm. 226, 13: οὐκ ἀπόβλητον τὸ ναί τῶν ἐπιρρημάτων. ad totam sententiam cf Macrobii, qui rhematico Apolloniano utebatur, Exc. Perisins V e21, 38 Eeῦ. l 263, cap. LL § 4 la.: hoc ecam addunt: si a5 so quod est γράφω cum Ml γράφων, ιαm eerὸum nem fictur, sed poεtcpimπ, quta ddtimαm mufat ef personam αmtt3t4, cur non e4 γράφειν n derum nomm nmtgre3 ex nerὸo, cum nom solum Hnem moeeat, sed etiam sigmicationem personae nuemerque perdαtP - Β ἡ υνοῦϲα διάθεϲιϲ. genus activum uel posseum eei mediim, quae inniics quoqu4e sunt. -- 5 Τόεν δέ: mente supplendum λέγεται, eἰρηται. 5- 8 Macrob. Exc. Paris. e21, 25 E. EX 1 L : asΒεus ἐγκλίϲεωϲ εerbmm erbo elsriue isaactm* efHαtsmsum(quis caim dicat βουλοίμην λέγω, λέγοιμι βούλομαι, γράφοιμι τρέχω7) oparemphatmm vero cum queibet modo iuneum μact4 smmsmm: θέλω γράφειν, θέλε γράφειν, ἐὰν θέλω γράφειν, εἰ θέλοιμι γράφειν. simifεr et apmd Laφos e. q. a.- Ϲhoeroboscus in Thsodoiom I e.32 Βilg.473, 23 6. (εἰ Dε10,e Β.η12.17 6) ipse quoque Apollonii rhematico usne in explanandis Theodosii canonibδus verba - libne: ἄλωϲ τε δὲ οὐδέποτε δύο ῥήματα ἄνευ ϲυνδέϲμου παραλαμβανόμενα τέλειον λόγον ἀποτελοῦϲιν· οὐδεὶϲ γὰρ λέγει τύπτω ἀνfγνωθι . . ., ἀλλὰ μετὰ ϲυνδέϲμου, οἶον τύπτω καὶ ἀνάγνωθι . .. τὰ μέντοι ἀπαρέμφατα παραλαμβάνονται ἄνευ ϲυνδέϲμου μετὰ ῥημάτων καὶ ἀποτελοῦοι τέλειον λόγον, Φϲ τὸ βούλομαι ἀνα- γινώϲκειν . ..θέλω γράφειν. - ξ11 cfr de adv. 125, 18: τὸ δέον ἐϲτίν ἡ πρόταξιϲ, καὶ τὸ ὑποτεταγμένον δυνάμει ἐϲτίν ὑπερβατόν ἀλλὰ τὸ ϲύνηθεϲ τοῦ λόγου ὡδϲ ἔν ϲῳ τὴν ϲύνταξιν ἐποιήϲατο. Macrob. Exc. Pariins V 681, 30 E. cap.LΙL β 2 L: dicmntque adeerhum esse magis, quia ifnrtum, scit4 αderὸiem, μns. o r, mscm. scs. m ABb. 1 μετειληφυῖα C 2 5 om A , add A 4 rαδὸ CB ( κα] ἅλ’ β 4-B καὶ-μετοχαί om B 1 καθότι -διάφοροϲ]. xm ἔγrλιοιϲ διάφοροε B i 6 prius οὐ om A. β 7 λέξαιϲ] λέξαι CB post τοιούτων add γῶν b Γ μὴ om A,habδent C (enpra versum) et Bb 8 ἀλλὰ erasum. in A, om CBb pontt φαμὲν add δὲ A3Bb | βουλή A. , corr A β 2 επιρρημα εἰ τ snpra α A, inem in ματων corr A προϲτακτικοιϲ ἄϲ, οἱ in ω corr A 1θ υποτακτικοιϲ A. , corr A τῷ] τὸ A τὸ Ἑλληνιϲτί προϲλαβὸν τὸ λέγω ἀπαρτίζει τὸν λόγον, οὕτω τὸ γράφειν προϲλαβὸν τὸ θέλω. — 4. καὶ ὡϲ ἀδιαφορεῖ κατὰ παντὸϲ ἀριθμοῦ τὰ ἐπιρρήματα, οὕτωϲ καὶ τὸ γράφειν θέλω ἢ θέλομεν. — 5. καὶ ὡϲ ~~227 s~~ ἀδιαφορεῖ κατὰ τὰ πρόϲωπα, Ἑλληνιϲτὶ λέγω, Ἑλληνιϲτὶ λέγειϲ, οὕτωϲ τὸ γράφειν θέλω, γράφειν θέλειϲ. — 6. καὶ εἰ ἀπὸ ῥημάτων ἔϲθ᾿ ὅτε τὰ ἐπιρρήματα παράγεται, ὡϲ αὐτῷ τῷ Ἑλληνιϲτί τὸ ἑλληνίζω παράκειται, οὐ κωλύει καὶ τὸ γράφω παρακεῖϲθαι τῷ γράφειν, 228 b οὐ μαχομένου τοῦ διαφόρου χρόνου· δύναται γὰρ κατὰ χρόνον τὸ ἐπίρρημα ἀποτελεῖϲθαι, καθὸ ἔϲτιν ἐπινοῆϲαι κἀπὶ τῶν μετοχῶν, εἴγε τῷ μὲν γράφω ἡ γράφων παράκειται, τῷ δὲ ἔγραψα ἡ γράψαϲ. τῷ γὰρ αὐτῷ λόγῳ καὶ τῷ γράφω τὸ γράφειν παρακείϲεται, τῷ τε ἔγραψα τὸ γράψαι.»

4. cum omnibδns numeris sine ullo discrimine iungentur st adverbiaetinfθniti. -- 5. item cum omnibδus personis. - 6. ut a verbοis saepe aderbia decivsntnr, ita. infnitii sb indicativis verborum, nec dubitationem movere deboet, qnod ab indi- estiisdiversorum temporum. nam potest adverbδinm quoqne ita fngi,ut defnitum tempas denotet ex. g si diemus ἐχθέϲ, αὕριον], sicut etiam parficipia Hξλ- remtiam notant temporum.» praeppeitur et postpeeitur serbo, u4 γράφω καλῶϲ, καλῶϲ γράφω . . .Ἑλληνιϲτὶ διαλέγομαι, διαλέγομαι Ἑλληνιϲτί . . . ita et hoc, θέλω γράφειν, γράφειν θέλω (cfr Exe.Βob.V e44. 1eE. cap. V1 q1 3). Ϲhoerob. ia Theod. D 210.13 Β. 712.25 O. πρὸϲ τούτοιϲ ἔτι τρίτον ἐπιχείρημα προεβάλλοντο λέγοντεϲ, ὅτι ἐπιρρήματά εἰϲι τὰ. ἀπαρέμφατα· ὤϲπερ γὰρ λέγομεν καλῶϲ γράφω, γράφω καλῶϲ, κατὰ πρόταξιν καὶ κοθ’ ὑπόταξιν τοῦ ἐπιρρήματοϲ παρολαμβανομένου, οὕτω λέγομεν καὶ θέλω γράφειν καὶ γράφειν θέλω, κατὰ πρόταξιν καὶ καθ’ ὑπόταξιν τοῦ ἀπαρεμφάτου παρολαμβανομένου. τserm. κτ μnx exso. 5- 12 Macrob. Exc. Pens. V e21, 36 E. DX β 3 l.: nec mirum aunt, cum mufα αdnerὸα eascmntur α erhts, oc qmoquee ex erbo esse profectum. si eim ἑλληνίζω Ἑλληνιϲτί cit et κάμνω ἀκμητί, cur non. et ἀπὸ τοῦ γράφω nascatur αdeerἔium γράφειν7 (e2 Lxo. Bob V 644,19 E. εap.ἴI β 1 .) - 8-ξ δύναται -ἀποτελεῖϲθαι. de adv. 123. 16-24 distinguit adverbia temporalia, quae ϲυμφωνοῦϲαν τοῖϲ τοῦ ῥήματοϲ χρόνοιϲ ποιοῦνται ϲύν- ταξιν οloν τὸ ἐχθέϲ . . . etadverbia οὗ διορίζοντατὸνχρόνον. Dion. Thr. 73,3 . τούτοιϲ ii e τοϲ χρόνου δηλωτικοῖϲ ἐπιρρήμαϲιν) ὡϲ εδη ὑποτακτέον τὰ καιροῦ παραϲτατικά, οἶον ϲἡμερον. verbδum ἀποτελεν de vocum fctione etiam 230, 26 341, 8 alibi. Ans. ems., m1sca. scs. m A ϹΒb. 1 2 οὅτω-θέλω om B β B οθτωϲ] ϲ erasum in A, om CBb τὸ om B 5 οὅγω Bb, οὅτω καὶ C τὸ γράφειν θέλω om B θέλω ex θελειϲ corr E εἰ καὶ B β 6 παράγεται] ετ in res A, παραγονται videtur scripsise A. , παρέπεται B αὐτῷ τῷ) αὐτὸ τὸ Cb τὸ τῷ δο. cfr de coni. 232, 9-11 : τῷ ἀϲέμνωϲ τὸ ϲεμνὸϲ παράκειται, τῷ ἀψευδῶϲ τὸ ἀψευδήϲ, τῷ ἀκλαυτί τὸ dκλαυτοϲ, et de adv. 155. 28 et vide ESchmeideri comm. ad 5,12 | 7 τὸ A Ϲ, τῷ ABb τῷ] τὸ Βb β 8 ante δύναται add οὐ A) ex fine entecedentis nominis ortum 1 θ καθὼϲ C κἀπί τῶν] fol 3fv A. ( l δὲ) δ’ Βb, pro δὲ hebet τε γὸρ st 1011 ἐγραψα-τῷ τε em 1 11 τε] δὲ B

Ἄλλ᾿ ἔϲτιν γε πρὸϲ ταῦτα φάναι. καὶ πρὸϲ μὲν τὴν ϲύνταξιν Refutantur qui infinitivum non verbi modum, sed adverbium esse opinantur τοῦ θέλω γράφειν καὶ τῶν τοιούτων, ὡϲ οὐκ ἐν τῷ καθόλου δίδοται τὸ κατὰ τοῦ αὐτοῦ προϲώπου διαφόρουϲ ἐγκλίϲειϲ μὴ παραλαμβάνεϲθαι· φαμὲν γὰρ ἐὰν ἀναγινώϲκῃϲ πρόϲεχε, ἐὰν διαλέγῃ ἐπίϲτρεφε ϲεαυτόν, πρὸϲ τῷ μηδὲ ἐν τῷ καθόλου τὴν τοιαύτην ϲύνταξιν διήκειν· φαμὲν γὰρ προαιροῦμαι ἀναγινώϲκειν καὶ φιλῶ γράφειν, οὐ μὴν γελῶ γράφειν οὐδὲ ϲκάλλω λέγειν, ἅπερ εἰ κατὰ τὸν λόγον ἦν τῶν ἐπιρρημάτων, οὐκ ἂν ἦν τι ἐμποδὼν τὸ τὰ ἐπιρρήματα ἐπὶ ῥήματα φέρεϲθαι.

Ἔϲτιν οὖν τῆϲ ϲυντάξεωϲ αἰτία ἥδε. τῶν ῥημάτων μέν ἐϲτιν ἐμπεριεκτικὰ πραγμάτων, ἐφ᾿ ἃ καὶ ἡ ὁριϲτικὴ ἔγκλιϲιϲ ἐπερείδεται καὶ αἱ ὑπόλοιποι, ὡϲ τὸ γράφω, ἐρέϲϲω, τύπτω· ἃ δὲ Aauvν. β 57. Attamen mrant,qui infnitivum adverbiorum classi ascribunt. ac primum falsum est sαgumemtum ex θέλω γράφειν similibδusque ennontiatia petitum: numquam de eadem persons in uno enunfiiato dnobus modis verbalibus praediesri. nam ofensione caret ἐὰν ἀναγινώϲκῃϲ πρόϲεχε, similis. Accedit. quod infnitivns non, sicut adverbia, omnibus eum verbis consrui potest: nam προαιροῦμαι ἀναγινώϲκειν ut θέλω γράφειν dicere licet, non licet γελῶ γράφειν. Aaαvκ B8. Ϲausa autem, cur alterum liceat, altermm non liceat, haec est alia verba signifcant aliquem actum, qui quani fundamentum frmum idο- rxsnκ. er μAns. exse. ΒB - ξ24 , ξ conferentur rursus qui rhematico ApcHlonii usi sent. Macrob. Exe Pszisn. V e22.10 E M3 ἐ e .: nec omne ἀπαρέμφατον es4cumque eer5o ιεncfum smsum exprimit, sed Βs tntsm quae ntΘαm rem per se dιctα stgmααnt, quae α5 ~Βs προαιρετκά, α5 λis αrbtraria non αbsmrde vocari possu4t4, qeα per 4psa stgmdfctur, d4spoetoem sss amorem se arδifriεμm subesse nobe rei adhuc 4ncerfae, sed per αdiunctionnπem eerbi alterius e3φprimedαe. nom ἐϲθίω μετὰ τοῦ τύπτειν aut περιπατῶ μετὰ τοῦ πλουτεν ιmπgνon possunt. Ϲhoerob. in Theod. II 7, 29 Bθ. 474, 28 6. (eadem II 211, 31 B. 714, 22 .): περὶ δὲ τῆϲ ϲυντdξεωϲ, ὅτι ὄνευ ϲυνδέϲμου παραλαμβανόμενα τὰ Ans. emr,cscs. scs. mACBb. 4 - 5 φαμὲν-διήκεινeici vult PCSohoemsnn nepos comment Macrobisnae 21 adn., qnia in hoc quidem sententierum nexu cereant seno sensu neqne tale quid Apolonius dimise putari poscit, unde pateret, non potuisse eum discsrmere duo ennnfata per ἐάν eonienetionem copulata ab uno atque fn se absoluto. at his eieetia evertitur argumentatio. nam verbδis φαμὲν γὰρ προαιροῦμοι ἀναγινώϲκειν et sequentibus Ap. acm potuit eos refellere vdie, qui dicebant: ex Εὕέλω γράφειν et similibδus apparere infeitivum esse adverbium, neqne enim umquem de eadem persona in nnc enuntiato dici modos diversos sed potuit pogmare Ap. talibons exemylis, quale ἐὰν ἀναγινώϲκῃϲ πρόϲεχε est, siqnidem hoc pro nnc enuntiato habebat, id quod feeit. e Βλr. V p13 Β τῷ] τὸ A. διοικεν β 6 7 οὐ μὴν γελῶ γράφειν om C 7 ϲκάλλω A CBb, καλω A. , quod tritum verbδum non debet praeferri multo rariori ϲκάλλω. inter exempla ab Apollonii asseclis, Macrobio et Choerobosco, usurpata nec ϲκάλλω nec καλῶ invenitur ἅπερ Schoemsx x, ὅπερ codd et edd. β 8 οὐκ Bν ἦν τι ἐμποδὼν τὸ τὰ ὲπιρρήματα om CB b( τι om A. , add supra A , RSchneiderr I469 Il 5 et 11 οὐδὲν ἂν ν ἐμπ. mavult εμποδον A, cfr Adn. er. ad 214, 9 haina ed. τὸ aecn- sativum tuentur 161,3. 176.14 ( ἔπὶ ῥήματα om Pc, add A θ post φέρεϲθαι add ἔμελλε Β, μέλλεν bo cum | ente αἰτία add B | ῥημάτων] ἐπιρρημάτων A, sed επιρ inductum 1 11 ἀπερείδεται Β b, sed eliam quod meliores codd. ex- hibδent ἐπερείδεϲθαι aptum. vide Argum. ἰ ερεϲω A αὐτὸ μόνον προαίρεϲιν ψυχῆϲ ὁρίζεται, ἐλλείποντα τῷ πράγματι, ὡϲ τὸ θέλω, βούλομαι, προθυμοῦμαι, ἃ δὴ ὡϲπερεὶ κενὰ ὄντα ἀναπληροῦνται ~~228 s~~ τῇ τοῦ πράγματοϲ παραθέϲει, ὅπερ οὐκ ἄλλο τί ἐϲτιν ἢ τὸ προκείμενον ἀπαρέμφατον, γενικώτατον καθεϲτὼϲ τῶν ἄλλων ῥημάτων, 229 b ὡϲ ἐν τοῖϲ ἑξῆϲ δεδείξεται, θέλω περιπατεῖν, βούλομαι γράφειν. τά γε μὴν ἀπειληφότα διὰ τοῦ ἐπακολουθοῦντοϲ ὁριϲμοῦ τὸ πρᾶγμα ἀπροϲδεῆ καθειϲτήκει ὡϲ πρὸϲ τὴν ϲύνταξιν τῶν ἀπαρεμφάτων· ἐγκειμένου γὰρ τοῦ τύπτειν ἐν τῷ τύπτω περιϲϲὸν τὸ ἐπάγειν ἕτερον πρᾶγμα, τύπτω γράφειν, οὐ μὴν ἐν τῷ θέλω γράφειν.

Καθὼϲ ἔφαμεν, ἔϲτιν γενικωτάτη ἡ τῶν ἀπαρεμφάτων ἔγκλιϲιϲ, ἀναγκαίωϲ λείπουϲα τοῖϲ προδιαπορηθεῖϲι, τοῖϲ προϲώποιϲ καὶ τῷ παρεπομένῳ ἀριθμῷ, ὃϲ οὐ φύϲει παρέπεται τῷ ῥήματι, παρακολούθημα neumqne est, quo innitentur indicativus ceterique modi non indigentes ullo adξ- tamento verbali elia non actum, sed tantum inclinationem animi denotant, quae poscunt, ut notio sua hand plena compleatur addito verbo quod actum sigmifcet. Aaαvκ. ὲ 5ξ. nθnitivus generslissimns veαbδi modus est, cui desunt tia, ἀπαρέμφατα μετὰ ῥημάτων ἀποτελοῦϲι τέλειον λόγον, οἶον θέλω γράφειν, βοέλομαι φιλοϲοφεῖν, ἔϲτιν εἰπὲν, ὅτι οὐ μετὰ πάντων τῶν ῥημάτων ϲυνταττόμενα τὰ ἀπα- ρέμφατα τέλειον λόγον ποιοῦϲιν (οὐδὲ γὰρ λέγομεν τύπτω ἀναγινώϲκειν ἢ περι- πατῶ διολέγεϲθαι), ἀλλὰ μετὰ μόνων τῶν προαιρετκῶν, φημὶ δὴ τοῦ θέλω καὶ βούλομαι καὶ προαιροθμαι, καὶ τῶν ἐφετικῶν . . . καὶ τῶν εὐκτκῶν . . . καὶ ἁπλῶϲ εἰπεῖν μετὰ τῶν ϲημαινόντων Lλειψιν πρλγματοϲ ... Ταῦτα . . . ἔχουοι θέλημα ψυχῆϲ, ἔχουϲι πρόϲωπα, ἔχουϲιν ἀριΕμούϲ, πράγματι δὲ μόνψ ἔλλείπουϲιν . . . τὰ δὲ ἀπαρέμφατα ἐκ τοῦ ἐναντίου πραγμάτων μόνων δηλωτικά εἰϲιν, μὴ ἔχοντα μήτε πρόϲωπα μήτε ἀριθμοὺϲ μήτε θέλημα ψυχῆϲ· εἴ τι οὖν λείπει τοϲ ἀπαρεμφά- τοιϲ, ἀναπληροῦται διὰ τούτων, καὶ εἴ τι λείπει τούτοιϲ, ἀναπληροῦται διὰ τῶν ἀπαρεμφάτων. rssrim. sτ Ans exso 4 γενικώτατον. eft 31,10. 230,6. 237,21. de adv. 129,ι7. Peec.XVID ἐ 40 224,23EL.: A5 enfsto incit ezpenere verδi rdna- tomaem ApoHomus, osfemdems acc uerὸm geπεrdle esse. - θ τά γε μὴν -πρᾶγμα. cetera verba (quae non voluntatem tentum denotent) per defamitam notionem, quae in eis inest, plenam actionis vel passionis (πράγματοϲ) signiEcaionem acceperunt. 10 Καθὼϲ ἔφαμεν: lin. 4. - 16-p B25,12 c2rr 31, 22-32, 4 et Choerobosc. in Theod. H 7,11-28 Β. 474, 6 .: περὶ δὲ τοῦ μὴ χεῖν τὰ. ἀπαρέμφατα μήτε πρόϲωπα μήτε ἀριθμοὺϲ μήτε θέλημα ψυχῆϲ λέγομεν, ὅτι τὰ ἀπαρέμφατα ὀνόματά εἰϲι τῶν πραγμάτων . . .Τὰ ἀπαρέμφατα ὡϲ ὀνόματα ὄτα τῶν πραγμάτων αὐτὰ καθ’ ἑαυτὰ ὄντα οὐκ ἐγένοντο ἔν τινι, μὴ γενόμενα δὲ ἔν τινι εἰκότωϲ οὐδὲ πρόϲωπα ἔχουϲιν . . . Προϲώπων δὲ μὴ ὄντων εἰκότωϲ οὐδὲ ελημα ψυχῆϲ δύναται εἶναι ...Ἀλλ’ οὐδὲ ἀριθμὸϲ δύναται εἰνmι προϲώπων μὴ ὄντων κτλ. - 1I λείπουϲα τοϲ προδιαπορηθεῖϲι, carens eis, de ouibus smpra Ans οxr., manca. sca A CB5. 2 δ5ὲ] η in res A ἀναπληροῦτάι Ϲb 4 καθεϲτὼϲ A ,καθεϲτὸϲ ABb 1 6 απηλειφοτα A. 1 ~ καθιϲτηκει A. β 10 poet καθωϲ duae litterae erasae in A. ἡ om A, add ABb ente ἔγιλιϲιϲ fn A. η erasum 11 ane τῷ παρεπομένῳ in A. rasura 12 fre litterarum plsme deleterum nttentagio teste invenitur, quas verisinmile est foisse τοϲ προϲώποιϲ κὶ. iam Schoemsnn, qul ιasuram ignorabat nam Βekker de ea tacet), Hed. 20 adn. haec verba suspicatus est addenda esse δὲ γίνεται προϲώπων τῶν μετειληφότων τοῦ πράγματοϲ. αὐτὸ γὰρ τὸ πρᾶγμα ἕν ἐϲτιν, τὸ γράφειν, τὸ περιπατεῖν· ὅπερ ἐγγινόμενον ἐν προϲώποιϲ ποιεῖ τὸ περιπατῶ, τὸ περιπατοῦμεν, τὸ περιπατοῦϲιν. — Οὐδὲ γὰρ ἐκεῖνο ἀληθεύϲει, ὡϲ τὸ ῥῆμα δεκτικόν ἐϲτιν προϲώπων πάλιν γὰρ ἐκ τοῦ παρεπομένου τὸ τοιοῦτον ἐπεγένετο. τὰ γὰρ πρόϲωπα τοῦ πράγματοϲ εἰϲ πρόϲωπα ἀνεμερίϲθη, περιπατῶ, περιπατεῖϲ, περιπατεῖ· αὐτό γε μὴν ἐκτὸϲ ὂν προϲώπων καὶ ἀριθμῶν ϲυμφέρεται ἅπαϲιν ἀριθμοῖϲ καὶ ἅπαϲι προϲώποιϲ. — Ἀλλ᾿ οὐδὲ ψυχικὴν διάθεϲιν τὸ ῥῆμα ἐπιδέχεται. πάλιν γὰρ τὰ μετειληφότα πρόϲωπα τοῦ ~~229 s~~ πράγματοϲ τὴν ἐν αὑτοῖϲ διάθεϲιν ὁμολογεῖ διὰ τοῦ ῥήματοϲ· τὰ δέ, 230 b ὡϲ οὐκέτι ἐγγενόμενα ἐν προϲώποιϲ, οὐδὲ τὸ ἐν τούτοιϲ ἐπιγενόμενον ἐνδιάετον τῆϲ ψυχῆϲ ὁμολογεῖ.

Ἴδιον οὖν ῥήματόϲ ἐϲτιν ἐν ἰδίοιϲ μεταϲχηματιϲμοῖϲ διάφοροϲ χρόνοϲ διάθεϲίϲ τε ἡ ἐνεργητικὴ καὶ παθητικὴ καὶ ἔτι ἡ μέϲη· ὧν πάντων μετέλαβεν τὸ γενικώτατον ῥῆμα, λέγω quae ceteris modis accidunt. nec in numeros flectitur nec in personas, nec affectum (inelinationem animi) denotat, quae omnia verbo accidere non possunt, nisi quae persona dieitur particeps esse eius actus, quem verbum significat. ARGVM. § 60. ln omnibus modis proprium verbi hoc tantum est, ut diversa tempora et activam ant passivam aut mediam affectionem propriis flexionibus (226, 25 seqq.) dubitavimus, scilicet an eorum absentia infinitivum ex verborum classe excludat. sunt ria διαπορηθέντα: πρόϲωπα, ἀριθμόϲ, ψυχικὴ διάθεϲιϲ. de secundo agit lin. 4, de tertio lin. 8. ad passivum προδιαπορηθῖϲ cf 182, 8. Sehoeman* putat προ praepositione Apollonium remittere ad 31, 22 seqq. TESTIM. ET ADN. EXEG. 4 ante δεκτικόν subaudi φύϲει conl. lin. 12 pag antec.; item Lin. 9 ante ἐπιδέχεται. — 10 ad τὰ δέ smbaudiendum ἀπαρέμφατα. — 12— 14 ln rhematico Apollonium ita defnivisse verbum discimus ex Choerob. in Theod. II 3, 22 H. (469, 30 G.) et ex Heliodor scholio in Dion. Thr. 71, 24 H. (882, 20 B.): ῥῆμά ἐϲτι μέροϲ λόγου ἄπτωτον ἐν ἰδίοιϲ μεταϲχηματιϲμοῖϲ διαφόρουϲ χρόνουϲ δηλοῦν μετ᾿ ἐνεργείαϲ πάθουϲ ἤ οὐδετέρου τούτων, προϲώπων ⟨Hel. add τε καὶ ἀριθμῶν⟩ ϲημαντικόν, ὅτε καὶ τὰϲ τῆϲ ψυχῆϲ διαθέϲειϲ δηλοῖ. cfr Prisc. VIII § 1 et 2 369, 2 et 17 H. ADN. CRIT., DISCR. SCR. IN ACBb. 1 ante προϲώπων add τῶν B | μετηλειφοτων A || 2 post περιπατεῖν rasura 28 fere litterarum in A primae erant οπερ εγγινομενον, ut vemisimile sit rasura repetitionem deletam esse || 3 ame περιπατῶ add μεν A C, quod Apollonius fortasse post αὐτὸ lin. 1 scripserat περιπατοῦμεν] περιπατεῖτον Βb || 4 κτικον εϲτιν] fol 58 r A | προϲωπου A1, corr A || 5 ἐπεγίνετο B | μετειληφοτα A, sed ab eadem manu supra ει scriptum est η et η mutatum in ει. cfr lin. 1 et 9 || 6 prius πρόϲωπα iniuria vult deleri CEASchmidt Beitr. 354 adn.: a priore πρόϲωπα differt sensu alterum, quo significantur flexiones personales. ceterum pro posteriore πρόϲωπα. hebet C πρόϲωπον | μετεμερίϲθη B || 8 ἅπαϲι om B || 9 μετηλειφοτα A || 11 ἐγγινόμενα B | ἐπιγενόμενον] επι in ras A² || 12 οὖν] αὖ Bb || 14 — 15 παθητικη και ενεργητικη et post και erasum η in A, ἐνεργητικὴ παθητικὴ Ϲ, ἐνεργητικὴ ἡ παθητικὴ Bb τὸ ἀπαρέμφατον, ἐπεὶ εἴπερ τῇ φύϲει ἦν ἀπαρέμφατον, πῶϲ ταῦτα παρεμφαίνει; ἔϲτι γοῦν ἐπινοῆϲαι τὸ γενικώτατον ὄνομα ἐν θέϲει ἰδίᾳ καταγινόμενον ἢ κοινῇ ἐν πτώϲει τῇ παρεπομένῃ, ἐν γένει τῷ δέοντι· τό γε μὴν ἰδικώτατον καταγίνεϲθαι ἐν πατρωνυμικῇ ἐννοίᾳ ἢ ἐν κτητικῇ καὶ ἔτι ταῖϲ ὑπολοίποιϲ· καὶ δῆλον ὅτι οὐκ ἂν θαρρήϲειέ τιϲ φάναι μὴ εἶναι ὄνομα ὃ μή ἐϲτιν πατρωνυμικὸν ἢ κτητικὸν ἤ τι τῶν ὑπὸ τοιοῦτο πιπτόντων. τούτῳ οὖν τῷ λόγῳ παραδεξόμεθα τὸ ὁριϲτικὸν ῥῆμα καὶ εὐκτικὸν καὶ ἔτι τὰ ὑπόλοιπα εἴδη τοῦ γενικοῦ ῥήματοϲ, ὃ δὴ οὐ πάντωϲ ϲτερήϲεται τοῦ μὴ ῥῆμα εἶναι, ἐὰν μὴ ὑπαγορεύῃ τὴν ἰδικὴν ϲημαϲίαν.

Ἕϲτιν καὶ οὕτωϲ ἐπιδεῖξαι. Καθόλου πᾶν παρηγμένον ἀπό τινοϲ ἀνάλυϲιν ἔχει τὴν πρὸϲ τὸ πρωτότυπον μετὰ λέξεωϲ τῆϲ ϲημαινούϲηϲ denotet, quarum flexionum particeps etiam generalissimum verbum est, infnitivum. dico. qui si natura sna prorsus infnitus esset, non posset diversa tempora diversasque affectiones sigifcare. habemus etiam nomen generale, quod modo singulis modo ommibus eiusdem generis hominibus vel rebus imponitur, verum etiam species multas nominis babemus, velut patronymicam, possessivam, nec tamen propter has species quemquam ausurum esse puto generale nomen ex nominum classe appellationeque excludere. ita ne erbum quidem generale communi verborum appellatione privabitur, quia specialis ei notio non inest. ARGVM. § 61. Atqne hoc quoque modo res demonstrabitur. Omnis vox derivata dissolvi potest in primitivam vocem et eam, quae idem valet quod derivatio velut Ἑξτορίδηϲ in Ἕκτοροϲ υἱόϲ. Itidem omnem alium modum convertere licet in infnitivum et eam vocem, quae vim propriam illius modi reddit, ut περιπατῶ vertere possumus in ὡριϲάμην περιπατῖν. cum ratione igitur is pugnat, qui infnitivos ex verborum notione et classe eximit. TESTIM. ET ADN. EXEG. 2 ln onomatico Apollonii hanc nominis definitionem legebat Priscianus: μέροϲ λόγου ἑκάϲτου τῶν ὑποκειμένων ϲωμάτων ἢ πραγμάτων κοινὴν ἰδίαν ποιότητα ἀπονέμον. vide lnstit. D § 22 56, 29 H. et XVII § 63 p 145, 20 et praet Uhl. in Dion. Thr. LXXXIV. — 4 cfr Dioe. Thr. 25, 6 U. (634. 25 B.). εἴδη δὲ παραγωγῶν ἐϲτιν ἑπτά πατρωνυμικόν, κτητικόν, ϲυγκριτικόν, ὑπερθετικόν, ὑποκοριϲτικόν, παρώνυμον, ῥηματικόν. ADN. CRIT., DISCR. SCR. IN ACBb. 1 pro ἐπεὶ εἴπερ Egger Apoll. 156 adn. vult ὅπερ εἴπερ aut ὅπερ εἰ scribi. Schoemann Opusc. IV 236 adn. iure tuetur traditam lectionem hac explanatione: nemo mirari debet, infinitivum, cuius nomen omnem παρέμφαϲιν execludere videatur, haec tamem quae dixi (h. e. tempera et διάθεϲιν) adsignificare (παρεμφαίνειν). neque enim natura sua (φύϲει) prorsus planequee ommi παρεμφάϲει carere gotest: nam hoc si esset, qui posset illa adsignificare? | εἶπερ] εἴγε B | παρεμφαίνει noli mutare in παρενέφαινεν cum ἄν vel sine ἄν 2 ἔϲτι γοῦν A²CBb, εϲτν οῦν A1 || 3 ante prius ἐν omnes codd. exhibent οὐκ, quod expunxit Dudithius || 4 ἰδικώτατον A CB, εἰδικώτατον b cum | ἢ ἐν om B || 5 θαρρήϲειε Bb, θαρρηϲει A, θαρρήϲη Ϲ || 6 ante ὄνομα add ἰδικώτατον B | ὂ] εἰ | τοιοῦτο Uhlig, τὸ αὐτὸ codd. et edd. vide Testim. ad 4 || 8 ante εὐκτικὸν add τὸ Bb || 9 παγορεύῃ b, ϲυναγορεύῃ ACB, sed A habet ϲυν in ras ab Α | τὴν] fort. scribendum τινὰ vel integrum vel synaloephe cum ἰδικὴν coniunctum | ἰδικὴν ACB, εἰδικὴν b cum || 12 λήξεωϲ et in A λεξεωϲ ex ληξεωϲ factum, sed sb A1 ταὐτὸν τῇ παραγωγῇ. παρὰ τὴν Ἕκτοροϲ γενικὴν ἀποτελεῖται τὸ Ἑκτορίδηϲ, ᾧ καὶ προϲγίνεται τὸ υἱόϲ, καὶ διὰ τοῦτο ἀναλύεται 231 b εἰϲ τὸ Ἕκτοροϲ υἱόϲ. παρὰ τὸ γοργόϲ ἀποτελεῖται τὸ γοργότεροϲ ~~230 s~~ προϲγινομένου τοῦ μᾶλλον, ὃ δὴ πάλιν ἀνάλυϲιν ἔχει εἰϲ τὸ γοργὸϲ μᾶλλον. παρὰ τοὺϲ ἵππουϲ ἐμπεριεκτικόν τι ἀποτελεῖται, τὸ ἱππών, ὃ δὴ πάλιν ἀναλύεται εἰϲ τὸ ἵππουϲ ϲυνέχον. καὶ περιϲϲὸν ἂν εἴη εἰϲ τὸ τοιοῦτο παρατίθεϲθαι· δῆλον γὰρ τὸ εἰρημένον. Καὶ δὴ πᾶϲα ἔγκλιϲιϲ οὐκ εἰϲ ἄλλο τι μεταλαμβάνεται ἢ εἰϲ ἀπαρέμφατον μετὰ λέξεωϲ τῆϲ ϲημαινούϲηϲ ταὐτὸν τῇ ἐγκλίϲει, ὅτε οὕτωϲ φαμέν, περιπατῶ —ὡριϲάμην περιπατεῖν, περιπατοῖμι — ηὐξάμην περιπατεῖν, περιπάτει — προϲέταξα περιπατεῖν. Πῶϲ οὖν οὐ βίαιον τὸ τὰ ϲυνεκτικώτατα τῶν ἁπάντων ῥημάτων περιγράφειν τῆϲ τῶν ῥημάτων ἐννοίαϲ;

Οὐ λέληϲμαι ὡϲ ἐν ἑτέροιϲ ϲυμφερόμενόϲ τιϲι τὴν ὁριϲτικὴν Infinitivo primus locus in modorum serie tribuendus est. ἔγκλιϲιν παρεδεχόμην ὡϲ πρωτεύουϲαν τῶν ἄλλων. ἀλλ᾿ οὖν γε ἡ ἀκριβὴϲ ἐξέταϲιϲ τοῦ λόγου κατηνάγκαϲε τὸ μεταθέϲθαι, ϲυγχωρουμένου ARGVM. § 62. Oblitus non sum, me alio loco cnm quibusdam grammaticis indicativo primum locum tribuisse sed invertere ordinem cogebar diligenti deliberatione, quamquam indicativus infinitivum superat mulitudine et perspicuitate formarum, ideoqus in fletendis verbis ab indicativo apte incipimus. TESTIM. ET ADN. EXEG. 3 γοργότεροϲ. cfr 118, 18. 190, 2 de adv. 168, 4 et 24. de coni 237, 17. — 5 ἐμπεριεκτικόν. cft Dion. Thr. 42, 1 U : περιεκτικὸν δέ ἐϲτ τὸ ἐμφαῖνον ἐν ἑαυτῷ τι περιεχόμενον, οἷον δαφνών παρθενών, et quae in indice graeco ad Dion. ds ἐμπεριεκτικόν et περιεκτικόν nominum nsu notata sunt. — 7 — 12 cfr supra 31,10—22. 207,13—26 et Prise. XVIII § 47 p 228, 2 H. omnes modi in hoc (id es infinitum) transsumuntur sive resolvuntur, ut ambulo indico me ambulare; ambula: impero te ambulare; utinam ambularem: opto me ambelare; cum legam (an legeria?) ambulo: dico me prius legere. et Choer. in Theod. II 5, 14—21 H. (471, 31 G. ): ἀπὸ τῆϲ ἀπαρεμφάτου ϲυνίϲτανται αἱ ἄλαι ἐγκλίϲειϲ καὶ εἰϲ αὐτὴν ἀνολύονται· ἐκ γὰρ τοῦ τύπτειν λαμβάνω καὶ λέγω τύπτω καὶ τύπτε καὶ τύπτοιμι καὶ ἐὰν τύπτω, καὶ ἰδοὺ ἐξ αὐτῆϲ ϲυνίϲτανται. ἀλλὰ καὶ εἰϲ αὐτὴν ἀνολύονται· ἐὰν γὰρ λέγω τύπτω καὶ ἐρωτηθῶ τί ὡριϲάμην, λέγω τὸ τύπτειν, καὶ πάλιν ⟨ἐὰν εἴπω τύπτε καὶ ἐρωτηθῶ τί προϲέταξα, λέγω τὸ τύπτειν, καὶ πάλιν⟩ ἐὰν εἴπω τύπτοιμι καὶ ἐρωτηθῶ τί ηὐξάμην, λέγω τὸ τύπτειν, καὶ πάλιν ἐὰν εἴπω ἐὰν τύπτω καὶ ἐρωτηθῶ τί ἐδίϲταϲα, λέγω τὸ τύπτειν. et schol. Marc. in Dion. Thr 400, 11 H.: εἰϲ αὐτὴν (scil τὴν ἀπαρέμφατον) ἀναλύονται αἱ λοιπαὶ (scil ἐγκλίϲειϲ) ὡϲ πρωτότυπον. vide etiam Sophronium in Adn. subsequenti. — 13 ἐν ἑτέροιϲ: in rhematico. vide Sophronii Excerpta ex loannis Characis comm. in Theodosii canones 410, 36 Hilg.: Τινὲϲ δὲ ἠξίουν ADN. CRIT., DISCR. SCR. IN ACBb. 1 ταὐτὸ B | ante Ἕκτοροϲ add τοῦ B | ἀποτελεῖται] ἀπαιτεῖται B || 2 ᾧ καὶ] ὅτι C. RSehneider pro ᾧ poscit ᾗ, quia relativum non ad τὸ Ἑκτορίδηϲ, sed ad τὴν Ἕκτοροϲ γενικὴν referendum sit εχει in res A || 5 ενπεριεκτικον A | τὸ ante ἱππών om A1, add A 6 ἀναλύεται] A videtur ἀναλύϲεται scripsisse, corr A | ante ἵππουϲ add τοιὺϲ B 7 τοιοῦτον CB | ante παρατίθεϲθαι add πλείονα B | δὴ om 9 ταὐτὸ CB. ab ταὐτὸν inc. fol 58 v A | οὕτω CBb || 10 περιπατοῖμι ευξαμην περιπατειν om A1, add in mg A || 11 οὐ] o A A1, corr A² | τὸ] τω A || ϲυνεκτικοτατα A1, corr A² || 12 ἁπάντων τῶν CB ἐκείνου, ὡϲ δεόντωϲ ἀπὸ τῆϲ ὁριϲτικῆϲ ἐγκλίϲεωϲ ἀρχόμεθα, οὐχ ὡϲ πρώτηϲ οὔϲηϲ, ὡϲ δὲ ἐκφανεϲτάτηϲ οὔϲηϲ καὶ πολλῆϲ καὶ δυναμένηϲ διδάξαι καὶ τὰϲ ἐγγενομέναϲ ϲυνεμπτώϲειϲ καὶ τὰ ἐγγενόμενα πάθη καὶ παραγωγάϲ, οὐδὲ τοῦ τοιούτου μαχομένου, καθὸ ἐν τοῖϲ τοιούτοιϲ ἐλλειπεϲτέρα ἡ ἀπαρέμφατοϲ ἔγκλιϲιϲ, εἴγε καὶ τὰ πρωτότυπα τῶν λέξεων ἐν ἐλάττονι καταγίνεται ὕλῃ τῶν παραγωγῶν.

προτάϲϲειν τὴν ἀπαρέμφατον λέγοντεϲ, ὅτι ὕλη τίϲ ἐϲτι καὶ ἀρχὴ τῶν ῥημάτων· ἐντεῦθεν οὐδὲ βούληϲιν ψυχῆϲ οὐδὲ πρόϲωπα οὐδὲ ἀριθμοὺϲ παρεμφαίνει . . . Ϲυνηγορεῖται δὲ τούτοιϲ Ἀπολλώνιοϲ ἐν τῷ πραττομένῳ περὶ ϲυντάξεωϲ λόγῳ. ἔχει γὰρ οὕτωϲ· ὡϲ γὰρ τὰ ϲώματα εἰϲ τὰ ἀφ᾿ ὦν ϲυνετέθη ἀναλύεται ϲτοιχεῖα, ὥϲ πού φηϲιν ὁ ποιητήϲ «ἀλλ᾿ ὑμεῖϲ μὲν ⟨πάντεϲ⟩ ὕδωρ καὶ γαῖα γένοιϲθε» (Η 99), τουτέϲτιν εἰϲ τὰ ἀφ᾿ ὦν ϲύγκειϲθε ἀναλυθείητε, οὕτω καὶ τὰ ἀπαρέμφατα ῥίζα τιϲ καὶ ἀρχὴ τῶν ῥημάτων καθέϲτηκεν· εἰϲ ταῦτα γὰρ ἀναλύεται, οἶον εἴ τιϲ εἴποι γράφω καὶ ἐρωτηθείϲ τί ἀπεφήνω; φήϲειεν ὅτι γράφειν ἀπεφηνάμην· ὁμοίωϲ καὶ ἐπὶ τῶν ἄλλων· ἐδείχθη δὲ ὅτι ἡ ἀνάλυϲιϲ ἐπὶ τὰϲ ἀρχὰϲ ἀνάγει τῶν ἄρα ῥημάτων ἀρχαὶ τὰ ἀπαρέμφατα. et Choerob. in Theod., in quo commemterio Apollonii de verbo librum diligenter secutus est, II 4, 29 H. (471,10 G.): ἐγκλίϲειϲ μὲν οὖν εἰϲι πέντε ὁριϲτκή, ἀπαρέμφατοϲ, εὐκτικὴ, προϲτακτική, ὑποτακτική· οὕτω γὰρ δοκεῖ τῷ Ἀπολλωνίῳ περὶ τῆϲ τάξεωϲ αὐτῶν διαλαβεῖν. vide de hac Apollonii inconstantia Skrzeczkam V 9. TESTIM. ET ADN. EXEG. 3 ϲυνεμπτώϲειϲ. cfr Macrob. Exc. Parisin. V 611 7— 23 K. XIII § 2—4 J.: omnia tempora in hoc solo disiuncta et libera proferuntur. dicunt enim ἐνεϲτῶτοϲ ποιῶ, παρατατικοῦ ἐποίουν at in imperativ\ iunguntur haec tempora ἐνεϲτῶτοϲ καὶ παρατατικοῦ ποίει, item in coniunctivo ἐν. καὶ παρ. ἐὰν ποιῶ, et in optativo ἐν. καὶ παρ. εἰ ποιοῖμι, in infinitivo ἐν. καὶ παρ. ποιεῖν. similiter indicativus παρακειμένου facit πεποίηκα et ὑπερϲυντελίκου ἐπεποιήκειν . . . urque ergo (id est Graeci et Latini) modum integritate temporum liberum contractis et coartatis iure praeponunt. et Choerob. in Theod. 5, 31 H. 472, 16 G.: προτέτακται ἡ ὁριϲτικὴ κατὰ τρόπουϲ τοιούτουϲ ἐπειδὴ οὐκ ἔχει ϲυνεζευγμένουϲ τοὺϲ χρόνουϲ ἀλλὰ πάνταϲ διακεχωριϲμένουϲ, τῶν ἄλλων ἐγκλίϲεων μὴ ἐχουϲῶν διακεχωριϲμένουϲ πάνταϲ τοὺϲ χρόνουϲ. ἔχομεν δὲ ἐν τοῖϲ ὁριϲτικοῖϲ ἐνεϲτῶτα ἰδίᾳ, οἷον τύπτω, καὶ παρατατικὸν ἰδίᾳ, οἶον ἔτυπτον, καὶ παρακείμενον ἰδίᾳ, οἷον τέτυφα, καὶ ὑπερϲυντέλικον ἰδίᾳ, οἷον ἐτετύφειν, καὶ ἀόριϲτον ἰδίᾳ, οἶον ἔτυψα, καὶ μέλλοντα ἰδίᾳ, οἷον τύψω κτλ. — 4 παραγωγάϲ. cfr Macrob. Exc. Pariain. V p 611, 23—36 K. cap XIII § 5. 6 J.: derivativa verba, id est ea quae ex verbis aliis derivantur, non nisi ex definitivo originem sortiuntur, ut est θρῶ principale et ex eo derivativum θραύω . . . . Speciatim vero urba apud Graecos quae in μι exeunt ex definitivo tracta sunt verbi in ω exeuntis, ut τιθῶ τίθημι, διδῶ δίδωμι, ἱϲτῶ ἵϲτημι. item nomina ex verbis mascentia, quae illi ὀνόματο ῥηματκά vocant, de hoc solo modo sub varia vel personarum vel temporum declinatione procedunt et quae sequuntur. item Prisc. VIII § 63 421, 22 H.: ex ipso omnes modi accipiunt regulam et derivativa nomina sive verba vel participia ex hoc nascuntur, ut duco ducens duxi ductus dux, rego reges rexi rectus rex cett. — 5 ἐλλειπεϲτέρα. cfr Choerob. in Theod. II 211, 27 H. (714,17 G.): ADN. CRIT., DISCR. SCR. IN ACBb. 2 πολλῆϲ δυναμένηϲ B, sed supra λῆϲ SCR. ὰ. suspiceris pro πολλῆϲ scribendum esse ὅληϲ conlato Priscino VIII § 63 p 421, 21 H.: isdcctivus ideo primus ponitur, quia perfectus et in omnibus fam personis quam temporibus. sed defendi potest πολλῆϲ de multitudine formarum dictum. cfr 271, 25 ἐγγινομέναϲ CBb | posterius καὶ] κατὰ C | ἐγγινόμενα CBb || 5 ἐλλιπεϲτέρα ACBb. vide Adn. cr. ad 161, 5 huius ed. | ἔγκλιϲιϲ om C c.XIV 232 b

Οἶμαι δὲ καὶ τὸ Ὁμηρικὸν ἔθοϲ, ἐκϲτὰν τῆϲ προϲτακτικηϲ De Homerico infinitivi usu imperative et de χαίρειν infinitivo in epistularum inscriptionibus. ~~231 s~~ ϲυντάξεωϲ, δεόντωϲ ἀνθυπαλλάξαι τὴν ἀπϲρέμφατον ἔγκλιϲιν, οὖϲαν γενικήν εἰϲ ἣν καὶ ἐδείχθη ἅπαντα τὰ ἰδικὰ μεταλαμβανόμενα. Οὕτωϲ γὰρ ἔχει καὶ ἡ ἐπιϲταλτικὴ ϲύντοξιϲ, Τρύφων Θέωνι χαίρειν, τοῦτο διαφέρουϲα τῆϲ Ὁμηρικῆϲ ϲυνηθείαϲ, καθὸ ἡ μὲν ἐπὶ τὸ προϲτακτικὸν φύϲει καταφέρεται, καὶ οἷόν τέ ἐϲτιν ἐπ᾿ αὐτῆϲ τὰ προϲτακτικὰ παραλαμβάνειν, προϲῆπται μέντοι τῷ δοθέντι ϲχήματι τοῦ λόγου· οὐ μὴν ἔτι τὸ ἐν τῇ ἐπιϲταλτικῇ ϲυντάξει ἠδύνατο τοιοῦτον παραδέξαϲθαι. ἔχει γὰρ ὁ λόγοϲ οὕτωϲ.

Εἴπομεν ὡϲ ἀναγκαίωϲ ἡ εὐθεῖα τῶν κυρίων ὀνομάτων παραλαβάνεται· ἀλλὰ καὶ ἡ δοτική, ἣν περιποιεῖται ἡ τοῦ λόγου ϲύνταξιϲ, ARGVM. § 63. Ex generali infinitivi sensu eius quoque usus ratio repetenda est, quem apud Homerum invenimus, qui saepe infinitivo pro imprativo utitur, nec minos eius ratio conenetudinis, quam in epistolis inacribendis sequimur. sed hac re differunt hi duo usus, quod pro illis Homericis infinitivis, qu imperativi sensum habent, etiam modum imperativum ipsum ponere licet, epistolaris vero consructio repudiat imperativum. sic enim se res hebet. ARGVM. § 64. In epistularum inscriptionibus, ut demonstravimus, opus est et nominativo et dativo nominum propriorum. hic antem dativus imperativum ἡ ἀπαρέμφατοϲ ὡϲ ἀρχὴ καὶ ῥίζα οὖϲα τῶν ἄλλων ἐγκλίϲεων ἁπλουϲτέρα ὑπάρχει καὶ ἀποίκιλοϲ. TESTIM. ET ADN. EXEG. 1 — 3 cfr supra lib. l § 129 cum Adnotatione. Prisc. XVIII 48 228, 6 H. post illa verba, quae in Testim. ad 327, 7—12 huius exscripsimus: itaque apud Graecos quidem pro imperativo ponitur. Choerob. in Theod. II 210, 26 H. 713, 7 G.: πολλάκιϲ εὑρίϲκομεν τὸν ποιητὴν ἀντί τινων ῥημάτων προϲτακτικῶν τοῖϲ ἀπαρεμφάτοιϲ κεχρημένον . . . . Ἔλαβε τὸ γένοϲ, φημὶ δὴ τὸ ἀπαρέμφατον, ἤγουν τὴν ἀρχὴν καὶ τὴν ῥίζαν, ἀντὶ τοῦ εἴδουϲ, λέγω δὴ τοῦ προϲτακτικοῦ. — 3 ἐδείχθη: 231, 7—12. 3—p 333, 5 cfr 40, 27 7— 43, 3. — 5 —7 usus Homericus inclina natura ad imperativum (Homerus si naturam linguae semper secutus esset, usurpavisset imperativum ubicumque imperatur), sed quasi affixus est ad hanc figuram, quae poetae concessa erat, itague saepius in carminibus Homericis in infinitivum invenimus pro imperativo usurpatum. ad καταφέρεϲθαι cfr 134, 25. figura in eo posita est, quod infnitivus pro imperativo ponitur (vids Friedlaenderi schematologiam Aristarcheam ante Aristonici fragmenta 14). ad τοῦ λόγου vide Adn. criticam Kayser hand recte: Die homerische Syntax neigt sic mehr der angegebenen Konstruktion zu, d. h. dem Infinitiv fur dem Imperativ zu zetzen. — 8 τοιοῦτον, i. s. imperativum. — 10 εἴπομεν: 112, 27—113, 14. — 11 δοτικὴ —ϲύνταξιϲ, dativus quem constuctio inscriptionis epistolaris sibi asciscit. ADN. CRIT., DISCR. SCR. IN ACBb. 1 προϲτακτικῆϲ Ab, τῶν προϲτακτικῶν CB || 2 ἔγιλιϲιν om CB || 3 εἰδικὰ CBb | οὕτωϲ] ϲ erasum in A om CBb 6 τε om A1, add A2 | αὐτῆϲ b cum Porto, αὐτοῖϲ ACB || 7 ante προϲῆπται add οὐ CB. Ellebode ci. οὐ προϲείληπται | fortasse ante τοῦ addendum est τὰ, ut τὰ τοῦ λόγου = ὁ λόγοϲ subiectum sit verbi || 8 ante τοιοῦτον add τὸ CBb | ἔχει] ειχει A, sed ab eadem manu supra priorem syllabam sciptum est ε, εἰ ἔχει CB οὐ δυναμένη τὴν προϲτακτικὴν ἔγκλιϲιν παραδέξαϲθαι, ἀλλ᾿ οὐδ᾿ ἄλλην τινά. ἔϲτι γὰρ τῷ Διονυϲίῳ χαίρειν ἐν ἶϲῳ τὸ Διονύϲιε χαῖρε, ὅπερ οὐ δύναται ἐγχωρῆϲαι, ἐπεὶ ἡ προϲτακτικὴ ἔγκλιϲιϲ καὶ ἔτι ἡ κλητικὴ πτῶϲιϲ ἐπὶ παροῦϲι τοῖϲ προϲώποιϲ ϲύνεϲτιν, ᾧ δὲ τὰ τοῦ λόγου ἐπιϲτέλλεται, ἄπεϲτι, καὶ αὐτὸϲ δὲ ὁ ἐπιϲτέλλων παρὼν ἀπόντοϲ ϲύνταξιν ποιεῖται. ἡ γὰρ εὐθεῖα τῶν ὀνομάτων δέδεικται ὡϲ τρίτον ἐϲτὶν πρόϲωπον. (ἐδείξαμεν γὰρ ὡϲ οὐ προϲεχώρει ἡ ἐν εὐθείαιϲ ἀντωνυμικὴ ~~232 s~~ ϲύνταξιϲ, ἐν δείξει οὖϲα τῶν παρόντων προϲώπων. ὃ πάλιν 233 b οὐκ ἐνεχώρει τῷ λόγῳ, εἴγε ἀμφότερα τὰ πρόϲωπα οὐχ ὁρώμενά ἐϲτιν, τό τε τοῦ ἐπιϲτέλλοντοϲ καὶ τὸ τοῦ ἐπιϲτελλομένου.) ϲυνούϲηϲ οὖν assumere non potest neque alium modum [praeter infinitivum]. etenim Διονυϲίῳ χαίρειν idem sane valet quod Διονύϲιε χαῖρε, sed et vocativus et imperativus ex epistolarum titulis exclusi sunt, quia uterque de praesentibus tantum personis dici potest, persona autem, ad quam litterae mittuntur, abest. ac scribentis quoqne persons, quamquam adest, ita de se loquitur nominativo nominis sui usa, tamquam si absit. (pronomine enim personali primae personae uti non licet scribenti, quia hoc pronomen quasi digitis demonstrat personam praesentem, scribentis vero persona non magis ab altera conspicitur, quam eius ad quem scribitur persona a scribente.) ergo cum nomina utriusqne in tertia persona sint, verbum quoque, quod cum eis iungitnr, in tertia persona proferendum esse patet et ita quidem, ut nominativus prioris nominis subiectum verbi sit. TESTIM. ET ADN. EXEG. 1— 2 οὐδ᾿ ἄλλην τινά, scil τὴν ἀπαρέμφατον. — 6—7 ἡ γὰρ εὐθεῖα —πρόϲωπον. hinc apparet, personam scribentem facere absentis constructionem. nam tertia persona est secundum defnitionem Apollonianam πρόϲωπον περὶ οὖ ὁ λόγοϲ μήτε προϲφωνοῦντοϲ μήτε προϲφωνουμένου. vide Adn. ad Dion. Thr. 51, 4—5 ed. Uhl. — 6 δέδεικται: 113, 15 seqq. — 7 ἐδείξαμεν: 113, 2—14. — 7 —10 ἐδείξαμεν —ἐπιϲτελλομένου. parentheticis signis haec verba inclusimus, quia interrumpunt nexum sententiarum: nomina in inscriptionibus epistolaribus tertiae personae sunt. quocirca etiam verba cum eis coniuncta debent tertiae personae esse. sed aptissime cohaeret cum antecedentibus parenthesis, qus exponitur, cur nominum nominativi usurpentur in titulis epistularum: pronomium nominativi usurpari negueunt, quia demonstrant personas, quae adsunt et conspiciuntur. quibus verbis excludit Ap. ἐγώ ex huiusmodi titulis. hoc superscribi non licere nec magis ϲοί licere exponit etiam scholiasta Londin. in Dion. Thrac. 550, 10 Hilg.: ἴϲωϲ τιϲ λέγει ὅτι κατὰ ϲυνυπακοήν ἐϲτι τὸ ἐγώ καὶ τὸ ϲοί (in inscriptionibus epistularum), οἷον ἐγὼ Γεώργιοϲ ϲοὶ τῷ Ἀριϲτάρχῳ . . . Ἕcτι δὲ πρὸϲ τοῦτο εἰπεῖν, ὅτι οὐ δύναται ϲυνυπακούεϲθαι, ἀλλ᾿ οὐδὲ γράφεϲθαι τὸ ἐγώ τὸ ϲοί, ἐπειδὴ αἱ ἀντωνυμίαι τοῦ πρώτου ⟨καὶ τοῦ δευτέρου⟩ προϲώπου δεικτικαί εἰϲιν, ἡ δὲ δεῖξιϲ παρόντοϲ ἐϲτὶ προϲώπου δεῖξιϲ, ὁ δὲ ἐπιϲτέλλων πρὸϲ τὸν δεχόμενον τὴν ἐπιϲτολὴν ἄπεϲτιν· πῶϲ οὖν δυνατὸν δεικτικὴν παραλαμβάνειν ἀντωνυμίαν ἀπόντα πρὸϲ ἀπόντα; ADN. CRIT., DISCR. SCR. IN ACBb. 1 ἔγκλιϲιν] ϲόνταξιν B || 2 τῷ] τὸ CBb τὸ] τῷ CBb || 3 ουδυναται A1, ουκ ηδυναται A2, οὐκ ἠδύνατο CBb | ειχωρηϲαι A || 4 κλητικὴ] ἐγιλιτκη A1, corr A 5 ἄπεϲτι] ἀπέϲτειλα A2C | παρον A || 6 —7 τριτον εϲτι// προϲωπον A, τρίτου ἐϲτ προϲώπου CBb. cfr ad nominativum 114, 5 || 7 ἐδείξαμεν] fol 59 r A | οὐ om CB || 10 τὸ post καὶ in A. erasum om CBb τῆϲ εὐθείαϲ καὶ ἔτι τῆϲ δοτικῆϲ κατὰ τὸ τρίτον πρόϲωπον ἀνάγκη πᾶϲα καὶ τὰ ϲυνταϲϲόμενα ῥήματα ἐν τρίτῳ καταγίνεϲθαι, καὶ ϲυντάϲϲεϲθαι οὐκ ἐν ἄλλῃ γε πτώϲει ἢ τῇ εὐθείᾳ.

Τό γ᾿ οὖν προκείμενον ῥῆμα ἐπὶ τὴν εὐθεῖαν ϲυντείνειεν· Ἀπολλώνιοϲ Διονυϲίῳ χαιρέτω ἢ καὶ ἔτι χαίρει ἢ χαίροι. ἀλλ᾿ ἵνα δῶμεν τὰ τοῦ λόγου κατάλληλα εἶναι, ἐκεῖνο ϲαφέϲτατόν ἐϲτιν, ὅτι τὸ κατὰ τὴν εὐθεῖαν μετέλαβεν τοῦ χαίρειν, οὐχὶ τὸ κατὰ δοτικήν· ἦν γε μὴν τοὐναντίον τὸ προϲχωροῦν τῷ ἐπιϲτελλομένῳ τὸ χαίρειν, ὡϲ εἰ καὶ τοῖϲ ὑπ’ ὄψιν ϲυνοῦϲίν φαμεν τὸ χαῖρε, οὐχ ἑαυτοῖϲ προϲτιθέντεϲ τὸ χαίροιμι ἢ χαίρω. οὐ δυναμένου οὖν τοῦ τοιούτου παραλαμβάνεϲθαι ἀνάγκη πᾶϲα εἰϲ τὸ γενικὸν ἀπαρέμφατον μεταλαμβάνεϲθαι τὴν ϲύνταξιν, ϲυνηθέϲτερον ὑπακουομένηϲ τῆϲ ϲυντάξεωϲ τῆϲ λέγει ἢ εὔχεται, Τρύφων Θέωνι λέγει χαίρειν, ϲυνήθωϲ καὶ ἅλλων ὑπακουομένων, ὡϲ κόπτων ἀμφοτέρῃϲιν {ϲ 28 }, ARGVM. § 65. lam possit χαίρειν verbum cum nominativo Ἀπολλώνιοϲ ita iungi, ut dicatur Ἀπολλώιοϲ Διουϲίῳ χαιρέτω aut χοίρει aut χαίροι. at ut concedamus haec congrue dicta esse, elucet hoc modo personae seribentis tribui gaudiam, cum revera tribui debeat ei ad quem scribitur. sic igitur qnia dici nequit, verbum verti debet in generalem modum personas non distinguentem, id est infinitivum, ad quem sobanditur ex consuetudine vel λέγει vel εὔχεται, ut aliae quoque voces subaudiri solent, ex.gr.χερϲίν, ubi Homerus ἀμφοτέρῃϲιν dicit, et Ζεύϲ, si dicitur ὕει. ac praecipue verborum modis insunt alis verba et subaudiuntur TESTIM. ET ADN. EXEG 4 ad ϲυντείνειν verbnm cfr 40, 17 huius ed. cum Adn. exeg, ad ἄν omissum Adn. ex. ad 64, 4 huius ed. — 5 ἵνα δῶμεν. cfr 269, 19. — 9 ἑαυτοῖϲ ad primam personam referendum, ut 188, 22. 256, 2 vide RSchneideri comm. 104 ad 78, 14. — 11 ϲυνηθέϲτερον. ad comparativi vim a positivo non differentem cfr Adn. ex. ad 88, 8 huius ed.: noli enim verbis, quae 234, 5 sequuntur, induci, ut hic quoque ϲυνηθέϲτερον pro vero comparativo habeas et pro coniunctione comparativa, non disiunctiva. ADN. CRIT., DISCR. SCR. IN ACBb. 1 ἔτι] επι A1, corr A || 3 ἐν delere mavult Bekker in adn.; at vide exempla dativi cum ἐν praepositione pro nudo dativo positi in RSehaederi comm. ad 16, 10 γε om A1 CBb, add A2 γ᾿ οὗν] γοῦν codd. et edd., vide A gum. || 4 ϲυντείνει codd. et edd., εν add Uhlig 5 ἔτ om A1, add A2. χαίρειν pro χαίρει A CBb, corr Ska V 21. ἢ καὶ ἔτι χαίρειν ab hoc loco aliena esse censuit Kayser*. vide quae mox lin. 9 sequuntur χαῖρε, χαίροιμι, χαίρω | χαίροι B et Ska V 21, χαίροιϲ A Cb | ἀλλ᾿ Uhlig, καὶ codd. et edd., vide Argum. | δῶμεν] ἴδωμεν B || 6 ϲαφέϲτατα B τὸ om AC 7 δοψικην A | posterna τὸ] τῷ Ϲ | προϲχωροῦν Ska V 21, προϲχωρεῖν ACBb 8 ὡϲ om A1, add A ϲυνιοῦϲι ci. Egenolff || 9 prius το supra add non A2, ut Bekker putabat, sed A | δυναμένου] ου ex ω fecit A || 11 μεταλαμβάνεϲθαι] παραλαμβάνεϲθαι ACBb, quae corruptela nata est ex antecedenti παραλαμβάνεϲθαι. alia est ratio eius loci, quo Ska V 21 traditam scripturam defendi opinatur, 109, 14 | ὑπακουομένηϲ] prius υ A2 fecit ex ε || 12 poeterins τῆϲ] τιϲ A. an τοῦ? || 13 ἐπακουομένων AC ὕει, βροντᾶ. ἐξαιρέτωϲ γε μὴν καὶ τῶν ῥημάτων αἱ ἐγκλίϲειϲ ἔχουϲιν ἐγκείμενα ῥήματα, καθὼϲ ἐδείξαμεν ὅτι ἐν τῷ χαίροιϲἔγκειται τὸ εὔχεϲθαι, ἐν τῷ χαῖρε τὸ προϲτάξαι, ἅπερ μετὰ τῶν ἀπαρεμφάτων παραλαμβάνεται, 234 b ὁπηνίκα καὶ ἐγκλίϲειϲ εἰϲ αὐτὰ μετατίθενται.

Τὸ δὲ οὖν Διονυϲίῳ ~~233 s~~ χαίρειν ἔχει ϲυνυπάρχον ῥῆμά τι τῶν προκειμένων, φέρε εἰπεῖν τὸ εὔχεται ἢ λέγει, ὅπερ ϲυνηθέϲτερον· ἔννοιαν γὰρ προϲτακτικωτέραν ὑπαγορεύει, ᾗ καὶ ἐν δευτέροιϲ προϲώποιϲ ϲυγχρώμεθα τὴν εὐκτικὴν παραπεμπόμενοι, οὕτωϲ ἐχόντων καὶ τῶν Ὁμηρικῶν ἄνδρα μοι ἔννεπε, Μοῦϲα {α 1}, χαῖρε, ξεῖνε {θ 461}, μῆνιν ἄειδε, θεά {Α 1} ἐνθένδε γὰρ καὶ προειλόμην φάναι ὡϲ ἀντὶ προϲτακτικῶν τὰ ἀπαρέμφατα παρείληπται κατὰ τὴν τοιαύτην ϲύνταξιν. — ϲαφὲϲ γὰρ ὅτι καὶ τῷ ARGVM. § 66. lta ad Διονυϲίῳ χαίρειν mente suppletur optandi verbum ant dicendi, atque cum usu magis convenit dicendi verbum, quippe quod magis quam εὔχεται habeat imperandi sensum, quem in secunda quoqne persons praefemimus optandi modo (ut iam Homerus praeulit). quocirca malui dicere pro imperativo poni infinitivos in titulis epistularum (non pre optativo). — patet hoc quoque, verbo dicendi snppleto orationem fieri absolutam. nam infnitivus solus sine illo supplemento minime absolvit orationem. TESTIM. ET ADN. EXEG 1 ὕει, βροντᾃ. cfr 12, 23. 101,16. Schol. ad Dion. Thr. 259, 28 H. in cod. V. —2 ἐδείξαμεν: 231, 7. —7 ϲυγχρώμεθα dicit, quasi antecedat ἔγιλιϲιν προϲτακτικωτέραν. — 11 cfr schol. A ad hunc locam: ἄειδε] ὅτι κατὰ τὴν ποιητικὴν ἄδειαν ἢ ϲυνήθειαν λαμβάνει τὰ προϲτακτικὰ ἀντὶ εὐκτικῶν καὶ γὰρ Ἡϲίοδόϲ φηϲι «δεῦτε δὴ ἐννέπετε» (Opp. 2) κτλ. — 12 ἀντὶ προϲτακτικῶν τὰ ἀπαρέμφατα παρείληπται ita intellegenda sunt, ut Ap. censeat cum suppleto dicendi verbo infinitivum χαίρειν fungi vico imperativi. GAGerhard „Zur Geschichte des griech. Briefs“ p 6—10 hand recte existimat Apollonium modo putare χαίρειν solum pro imperativo usurpari, modo censere λέγει subandiendum esse. pluralis τὰ ἀπαρέμφατα non significat diversos infinitivos, sed idem χαίρειν vexbum in sescentis illis epistulis, quibus praemissum erat. — 13 ϲαφὲϲ γὰρ ὅτι καὶ = ϲαφὲϲ γὰρ καὶ ὅτι. cfr RSehneideri comm. 69 ad 42, 25. ADN. CRIT., DISCR. SCR. IN ACBb. 1 ὕει] οιει A || 1— 6 ἐξαιρέτωϲ—λέγει] perversa haec comparatio: ut in χαῖρε insit praeter gaudii notionem etiam προϲτάξαι verbi vis, ita in Διονυϲίῳ χαίρειν inesse et subaudiri λέγει verbum. sed noli idcirco ab Apollonio abiudicare, quae ab ἐξαιρέτωϲ usque ad μετατίθενται lin. 4 leguntu || 4 καὶ] aptius καὶ αἱ | δὴ om A1 Bb, add A2C || 5 χαίροιϲ ἔχοι C || 6 ἢ λέγει] Ellebode ci. προϲτάϲϲει. post λεγει in A rasura unius litterae || 6 —11 ὅπερ—θεά AButmann perperam seiunxit ut fragmentum alterius argumentationis. conexum sententiarum perspexit GAGerhard l. supra l. p 9. vide Argum. || 6 προϲτακτικοτεραν A1, corr A πρακτικωτέραν B || 7 ᾖ Ska, V 2, in A inter υπαγορευει et και duae litterae erasae, fortasse ην, ut Guttentagio videbatur. ceteri codd. et edd. nihil habent inter verbnm et coniunotionem. Schoemann aliquid intercidisse adnotat | τγ εὐκτικ || 8 καὶ om A1, add A || 10 χερε A || 12 και προειλομην φαναι in verborum contextu om, sed alteram et tertiam vocem in mg seripsit A1, και add A2 || 13 τοιαύτην] αὐτὴν B ὑπακουομένῳ ῥήματι προϲχωρεῖ τὰ τῆϲ αὐτοτελείαϲ. οὐ γὰρ ἡ ἐξ ἀπαρεμφάτου ϲύνταξιϲ κατακλείει λόγον, εἰ μὴ ἀναπληρωθείη δι᾿ ὧν ἀπαρέμφατόϲ ἐϲτι. τὸ δὴ οὖν Θέων Ἀπολλωνίῳ χαίρειν οὐκ ἂν εἴη αὐτοτελέϲ, εἰ μή, ὡϲ εἴπομεν, τὸ ϲυνυπάρχον ἐγκέοιτο ῥῆμα. Καὶ τοϲαῦτα μὲν περὶ τῆϲ ἐπιϲταλτικῆϲ ϲυτάξεωϲ.

c. XV.

Ἐχομένωϲ ῥητέον καὶ περὶ τῆϲ ὑπολοίπου ϲυντάξεωϲ τῶν De infinitive ex δεῖ et χρῆ verbis pendente ἀπαρεμφάτων. Τὸ δεῖ γράφειν, δεῖ ἀναγινώϲκειν, χρὴ φιλολογεῖν καὶ τὰ τούτοιϲ ὅμοια ϲαφὲϲ ὅτι τῆϲ ἐπιϲταλτικῆϲ ϲυντάξεωϲ διαφέρει. ἐκείνη μὲν γὰρ ἀπροϲδεὴϲ τῶν προκειμένων μορίων, λέγω 235 b τοῦ χρή καὶ τοῦ δεῖ ἡ δὲ οὐ ϲυγκλείει διάνοιαν χωρὶϲ τούτων, δεῖ ἀναγινώϲκειν Τρύφωνα, δεῖ ἀκούειν ϲου, χρὴ ὁμιλεῖν Τρύφωνι. ~~234 s~~ καὶ τί ποτε τὸ ποιοῦν ἐϲτιν ἐν μὲν τῇ ἐπιϲταλτικῇ ϲυντάξει τὸ ἀκατάλληλον, ἄξιον διαλαβεῖν, προευκρινηθέντοϲ γε τοῦ τοιούτου, λέγω δὴ τοῦ τίνι μέρει λόγου ὑπαχθήϲεται τὸ χρή καὶ τὸ δεῖ. περὶ ὧν καὶ ἐν τῷ περὶ ἐπιρρημάτων ἀπαιτοῦντοϲ τοῦ λόγου ἐξεθέμεθα· καὶ νῦν δὲ ἐπιτομωτέρᾳ χρηϲόμεθα φράϲει ὑπὲρ τοῦ ταὐτὸν ϲυμπαραϲτῆϲαι, εὔλογον ἡγούμενοι ἀνελλειπῆ τὴν πραγματείαν καθίϲταϲθαι.

ARGVM. § 67. Prorsus autem ab constructione titulorum epistolarium differt ea, qua cum infinitivis iungitur δεῖ vel χρή, quas voces siquis inscriptioni epistulae adiciat, prorsus incongrua fat oratio quod priusquam demonstremus, breviter exponamus, cui orationis parti duo illa tribuenda sint. TESTIM. ET ADN. EXEG. 1 τῷ ὑπακουομένῳ ῥήματι instrumentalia dativus est. ad προϲχωρεῖ subasudi τῷ λόγῳ. — 2 δι᾿ ὧν = διὰ τούτων ὧν, nisi expletur eis, quorum significatione illa constructio caret. ad ἀπαρέμφατοϲ nominis usum adiectivum cfr de pron. 9, 13 32, 11. 61, 9. — 5 Summa igitur argumentationis Apollonianae haec est: Cum nominibus scribentis et eius ad quem scribitur debebat constui verbum finitum tertiae personae; si vero addemus χαιρέτω vel χαίροι, gaudium tribuetur scribenti. idcirco infinitivus verbi gaudendi, qui personarum distinctione caret, ponitur, ac suppletur ad eum verbum tertiae personae, εὔχεται vel λέγει. — 15 ἐξεθέμεθα: de adv. 128, 10—133, 12. — 16 ταὐτὸν ϲυμπαραϲτῆϲαι, (etiam) hoc loco ostendere, probare. ADN. CRIT., DISCR. SCR. IN ACB b. 1 προϲχωρεῖ] ϲυγχωρεῖ CB, προχωρεῖ ci. Schoemann*, sed προϲ praepositio nihil offensionis habet. vide Adn exeg. 2 καταλύει τὸν λόγον C | δι ον A || 3 οῦν δὴ B || 4 ἐγκέοιτο ῥῆμα] εοιτο ρημα A2, εοιτο in ras, ρημα ultra lineam. ἔγκειται pro optativo CB || 4—5 καὶ τοϲαῦτα] fol 59 v A || 5 περὶ] τὰ CB || 6 εχομενωϲ vocis ultimam et paenultimam syllabam in ras A2 et postea dnae etiam litterae erasse || 8 ante τῆϲ add τὰ B || 10 posterius τοῦ om B | δειν A, sed ν inductum | ϲυγλιει A1, corr A 11 ομιλειν ex ομηλειν rasura factum in A || 12 μὲν om B || 13 προϲευκρινηθεντοϲ A, ac dubitari potest, an hic quoque soli A codici obtemperandum sit γε Uhlig, γὰρ A CB, quod delevit b cum Sophiano et Dudithio. Portus aliquid deesse in tradita scriptura suspicatus est propter γὰρ coniunctionem, sed quid desit, divinare se non posse dicit. Bekker in adn.: cur lacunam suspicarer, causae videbam mih admodum | δὴ Ab, δὲ B, om C 14 ὑπαχθήϲεται τὸ] η et εται et in ras A2 atqne etiam post το perva rasurs | καί ἐν A, κὰν A2CBb || 15 ante ἐπιρρημάτων om περὶ CB, add τῶν B | δὲ om C ¦ 16 ταὐτὸ CB | ἄλογον B 17 ἀνελλιπῆ A Cb, ἐλλιπῆ B cfr Adn. crit. ad 161, 5 et 182, 14 huius ed. Quae proferri Hceai ut oribetur δεῖ es χρὴ adverbiorum classi asorbenda esse.

Ἡ μὲν οὖν ϲυνηγορία τοῦ τὰ προκείμενα μόρια ἐπιρρήματα εἶναι γένοιτ᾿ ἂν τοιαύτη. «1. Καθάπερ τῆϲ εὐκτικῆϲ ἐγκλίϲεωϲ ἐπί τινοϲ ϲυντάξεωϲ προηγεῖται ἐπίρρημα τὸ εἴθε καὶ ἐπὶ τῆϲ προϲτακτικῆϲ τὸ ἄγε, τοῦτον τὸν τρόπον καὶ ἐπὶ τῆϲ ἀπαρεμφάτου ἡγήϲεται τὸ χρή καὶ τὸ δεῖ ἐπιρρήματα.

2. Οὐδὲ γὰρ ἐκεῖνό τιϲ οἰήϲεται, ὡϲ ϲύνδεϲμοί εἰϲιν, καθὸ οὐ ϲυνδέουϲιν ἐπιφορὰν ἑτέρου λόγου, ὅπερ ἴδιον ϲυνδέϲμων, ἐμφαίνουϲίν τε ἐπίταϲιν ὡϲ καὶ τὸ μάλα ἢ ἄγαν, καὶ ἔτι ἐν ϲυνθέϲει τοιαύτῃ καταγίνονται, ἣ οὐ παρακολουθεῖ ϲυνδέϲμοιϲ, ῥήμαϲι δὲ ἢ ἐπιρρήμεϲιν· φαμὲν γὰρ ἀποδίϲ, ἀπεχθέϲ, ἀπῆλθεν, ἄπεϲτιν· εἶχε δὲ οὕτω καὶ τὸ ἀποδεῖ, ἀπόχρη.

3. Ὁμόλογον δὲ κἀκεῖνο, ὡϲ τὰ ἐπιρρήματα ϲύνεϲτιν διαφόροιϲ προϲώποιϲ, ϲύνεϲτιν διαφόροιϲ ἀριθμοῖϲ, 236 b καλῶϲ γράφω ἢ καὶ γράφομεν καὶ ἔτι ἐπὶ τῶν ἑξῆϲ προϲώπων· τά ARGVM. § 68. Quae dici possunt, ut δεῖ et χρή in adverbiorum numero habenda esse demonstretur, haec sunt. «1. Ut optativo praemittitur εἴθε, imperativo ἄγε, quae adverbia sunt, ita χρή et δεῖ quoque infinitivis praemissa adverbiis ascribi debent. ARGVM. § 69. 2. Coniunctionum classi ascribi nequeunt, quia numquam adiungunt alterum enuntiatum, quod faciunt coniunctiones, et quia intentionem significant ut adverbia intentiva μάλα et ἄγαν, et quia componuntur cum praepositionibus, quod observari potest in verbis et adverbiis, non potest in coniunctionibus. ARGVM. 70. 3. Ne verbis quidem [finitis] tribui possunt, quoniam carent numerorum et personarum flexione, quam habent verba [praeter infinitivos], non habent adverbia. TESTIM. ET ADN. EXEG. 2 — 5 de adv. 128, 13— 22: ἐκ μὲν οὖν ϲυντάξεωϲ γένοιτο ἂν ἐπιρρήματα τῇδε· ὅτι ἐπίκειται τὰ ἐπιρρήματα τοῖϲ ῥήμαϲιν . . . καὶ μερικώτερόν γε, καθότι καὶ τὸ ἄγε ἔπίρρημα τοῖϲ προϲτακτικοῖϲ καὶ τὸ εἴθε τοῖϲ εὐκτκοῖϲ. — 7 ἐπίταϲιν. cfr de adv. 130, 6: ὅπερ (scil δε γράφειν Ἀπολλώνιον) ὁ βίοϲ ὡϲ ἐπιτατικὸν μᾶλλον ἀνεδέξατο, ὅπερ οὐκ ῆν, ἀλλὰ ἔλλειψιϲ τοῦ πράγματοϲ, ὃ καὶ δέον ῆν ποιεῖν· καὶ ἐντεῦθεν ἡ δόκηϲιϲ τῆϲ ἐπιτάϲεωϲ. et Dion. Thr. 84, 1: τὰ δὲ (scil ἐπιρρήματα) ἐπιτάϲεωϲ, οἶον λίαν ϲφόδρα πάνυ ἄγαν μάλιϲτα. — 9 ἀποδίϲ etiam 304, 16. 336, 24. 339.14 exemplum adverbii compositi est, ἀπεχθέϲ etiam 340, 8. usurpatur ἀπεχθέϲ Anth. Pal. XI 35, 4. — 10—p 335, 5 de adv. 128, 22: ἔτι τὰ ἐν προϲώποιϲ ἀντωνυμικοῖϲ καθ᾿ ἕνα ϲχηματιϲμὸν ἐκφερόμενα. κατὰ τὰ τρία πρόϲωπα ἐπιρρήματά ἐϲτιν. ἡ γὰρ ἐν ῥήμαϲι ϲύνταξιϲ μετὰ ἀπαρεμξφάτου ϲυϲχηματζει (Egenolff ϲυϲχηματίζεται, vide RSchneideri comm.) κατὰ τὸ πρῶτον καὶ δεύτερον καὶ ἔτι τὸ τρίτον. ADN. CRIT., DISCR. SCR. IN ACBb. 1 τοῦ] που C || 2 εῖναι om B || 3 ἐπ AC, ἔτι Bb. concinnior sane nudus genetivus ex προηγεῖται verbo pendens,. sed ἐπί praepositio et hic et mox ante τῆϲ ἀπαρεμφάτου tolerari potest; ἔτι autem ut omnia, quae B ab AC libris discrepantia exhibet, tribuimus neglegentiae aut corrigendi studio | 4 ἐπὶ om A1 b, praebent A2CB 5 οἰήϲεται] ἡγήϲεται B 6 ἑτέρου om A1, add A2 in mg | ϲυνδέϲμου Βb || 7 ante ἐμφαίνουϲιν add καὶ B | καὶ τὸ] ἐν τῷ C || 8 καταγίνεται CB || 9 post γὰρ add οὕτωϲ B ¦ αποχθεϲ A1, corr A2 | post απεϲτι om ν ειχε δε ουτω και το αποδει απο A1, add in mg A2 | εῖχε] ἔχει B || 9—10 δὲ οὕτω] καὶ οὕ C || 10 καὶ om CBb γε μὴν ῥήματα ϲυμπληθύνεται καὶ ϲυμμεταβαίνει τοῖϲ προϲώποιϲ, ἡμεῖϲ ~~235 s~~ ιγράφομεν, ὑμεῖϲ γράφετε. οὐ μὴν τὸ χρή καὶ τὸ δεῖ· χρὴ γὰρ ἡμᾶϲ γράφειν, χρὴ ἐμὲ γράφειν, καὶ δεῖ ϲὲ ἀναγινώϲκειν, δεῖ ὑμᾶϲ διαλέγεϲθαι. καὶ ἕνεκα πάλιν τοῦ τοιούτου μᾶλλον ἐπιρρήματά ἐϲτιν.

4. Οὐδὲ γὰρ ἐνὸν φάναι ὡϲ ῥήματά ἐϲτιν ἀπαρέμφατα, οἷϲ παρακολουθεῖ τὸ μὴ εἰϲ ἀριθμὸν διάφορον παραλαμβάνεϲθαι, τὸ μὴ προϲδιακρίνειν πρόϲωπον, περὶ ὧν καὶ ἐν τοῖϲ προκειμένοιϲ ἐκτεθείμεθα. ἰδοὺ γὰρ οὔτε τὰ τῆϲ φωνῆϲ ὑπακούει ἰδιώματα οὔτε τὰ τῆϲ ϲυντάξεωϲ. ποῖον γὰρ ἀπαρέμφατον εἰϲ ει δίφθογγον λήγει ἢ εἰϲ η; ἢ πότε ἀπαρέμφατα δύο μετὰ πτωτικοῦ τινοϲ λόγον παρίϲτηϲιν, φαμὲν δέ γε δεῖ περιπατεῖν Διονύϲιον. καὶ ἕνεκα τούτου ἀποϲτήϲεται τοῦ μεριϲμοῦ τῶν ἀπερεμφάτων. οὐ μὴν πάλιν ὑποϲταλήϲεται τοῖϲ λοιποῖϲ ῥήμαϲι, καθὸ πάλιν ἀντίκειται τὸ ἀδιάκριτον πρόϲωπον καὶ ἔτι ὁ μὴ παρακο λουθῶν ἀριθμόϲ, ὃϲ ἦν κοινὸϲ ἁπάντων ῥημάτων.»

Ἀλλ᾿ ἔϲτι γε πρὸϲ ταῦτα φάναι· 1. Εἰ ἔϲτιν ἐπιρρήματα αὐτὸ Quibus argumentis confirmotur δεῖ et χρή coces verba esse non adverbia. ARGVM. § 71. 4 Atque etiam ex infinitivorum numero δε et χρή exclusa sunt et forma sua et construetione: nam infnitivus nullus in ει vel η desinit neque unquam duo infinitivi cum una voce casuali coniuncti enuntiatum efficiunt.» ARGVM. § 72. At haec opponenda sunt, quae demonstrant renera χρή et δε verba esse. 1. Si δεῖ adverbium esset, nihil impediret, quin cum nominativo TESTIM. ET ADN. EXEG. 1 ad ϲυμπληθύνεται cfr Adn. exeg. ad 75, 15 huius ed. — 6 εἰϲ ἀριθμὸν διάφ. παραλαμβάνεϲθαι. cfr 14, 22. 130, 3. 233, 19. — 6 —7 τὸ μὴ προϲδιακρίνειν. vide Adn. cr. —7 ἐκτεθείμεθα: 226, 26. — 11 μεριϲμοῦ. classis, genus vocum (non distributio in classes) hoc nomine significatur etiam 109, 4. 238, 2. de adv. 134, 24. — 12 οὐ μὴν ὑποϲταλήϲεται vide Adn. crit. ADN. CRIT., DISCR. SCR. IN A CBb. 1 ϲυμπαραλαμβάνει τὰ πρόϲωπα B | 3 ante posterius δεῖ rasura και deletum videtur in A || 4 διαλεγεϲθαι in ras A 5 οὐδὲ] ὡϲ B ἀπαρέμφατα] fol 60r A || 6 prius μὴ om CBb | posteius τὸ] Kayser, ut asyndeton tollatur, vult τῷ. fort. post παραλαμβάνεϲθαι omissum est καὶ || 8 οὔτε—ἰδιώματα om A1, add in mg A || 9 διφθογγον A2 uncis inclusit post η in A erat vox ultra lineam exarata, quae erasa est || 11 μεριϲμοῦ ἀριθμοῦ CB. vide Adn. ex. || 12 ad ὑποϲταλήϲεται, quod omnes codices praebent, in mg Sylburgianae adscriptum est ἴϲωϲ ὑποταγήϲεται, quod b recepit. Porti coniectura videtur, qui interpretatus est subicientur. sed vix credi potest Apollonius dexisse, rursus non ὑποταγήϲεϲθαι δεῖ et χρή ceteris verbis (id est modis finitis, indicativo, optativo, imperativo, coniunctivo) nam de distribuendis in diversa genera vocibus non utitur ὑποτάϲϲειν verbo. quocirca AButtmann καταταγήϲεται maluit conl. de adv. 128, 12. videtur autem depravatio loci posita esse in enuntiati initio. καὶ μὴν si reposueris pro οὐ μὴν, omnia plana fient: praeterea etiam ceteris modis subtrahentur (ex ceterorum modorum numero excipientur) δεῖ et χρὴ (cfr ad ὑποϲτέλλειν verbum cum dativo constructum infra 242, 5). quae conisctura nihilominus in verborum contextum non est recepta, quis hoc quoque cogitari potest, post οὐ μὴν siquid intercidisse 14 πάντων CB. post ἁπάντων desiderabis τῶν λοιπῶν, quoniam ne infinitivi quidem numeros distinguunt; sed Ap. ipse hoc additamento corrigeretur 15 πρὸϲ ταῦτα] οϲταυτ A2 in ras | αὐτὸ b cum Dudithio, αὐτὰ AC, om B μόνον φερόμενα ἐπὶ ἀπαρέμφατα, ὡϲ τὸ εἴθε ἐπὶ εὐκτικὰ καὶ τὸ ἄγε ἐπὶ προϲτακτικά, τί δή ποτε οὐ ϲυμφέρεται τοῖϲ κατ᾿ εὐθεῖαν προϲώποιϲ; 237 b ὡϲ ἔχει τὸ εἴθε ἐγὼ γράφοιμι, εἴθε ἡμεῖϲ γράφοιμεν, ἄγε γράφωμεν ἡμεῖϲ, ἄγε γράφετε ὑμεῖϲ. οὐδὲ γὰρ ἔϲτι φάναι δεῖ ἐγὼ γράφειν οὐδὲ χρὴ ὑμεῖϲ γράφειν, τῆϲ τῶν ἐπιρρημάτων ϲυντάξεωϲ τὸ τοιοῦτον οὐκ ἐμποδιζούϲηϲ, εἴθε ὑμεῖϲ ἀκούοιτε, εἴθε ὑμᾶϲ θεάϲαιτο, εἴθε ὑμῶν ἀκούοι· ὁ αὐτὸϲ λόγοϲ καὶ ἐπὶ τῶν ὁμοίων. —

2. Ἴδιον ῥημάτων τὸ ἐν παρῳχημένοιϲ χρόνοιϲ καὶ χρόνον ἔξωθεν ~~236 s~~ προϲλαμβάνειν, οὐ μὴν ἐπιρρημάτων. φαμὲν ϲήμερον γράφω, ϲήμε ρον ἔγραφον, τοῦ μὲν ῥήματοϲ προϲλαμβάνοντοϲ κατ᾿ ἀρχὴν χρόνον, τοῦ δὲ ἐπιρρήματοϲ ϲυναρχομένου. φαμὲν δέ γε δεῖ γράφειν καὶ ἔδει γράφειν, καὶ τὸ μὲν ἔδει χρόνον προϲέλαβεν ὁμοίωϲ τῷ ἔπλει καὶ ἔπνει, τό γε μὴν γράφειν οὐ προϲελάμβανε. καὶ τάχα τὸ παρακινδθνευόμενον εἶναι ἐπίρρημα ἔνδειξιν ἱκανὴν τοῦ εἶναι ῥῆμα παρίϲτηϲιν, τὸ δὲ γράφειν παρεκινδυνεύετο εἰ ῥῆμα ἦν, περὶ οὗ πᾶϲαν ἀκρίβειαν quoque pronominum iungeretur, δεῖ ἔγὼ γράφειν, ut dicitur εἴθε ἐγὼ γράφοιμι. nam adverbia nec nominativum neque alium casum repudiant. ARGVM. § 73. 2. Verborum proprium est, minime vero adverbiorum, in praetetitis temporibus augmentum assumere. atqui loquimur ἔδει γράφειν, δεῖ vocem augmento instruentes, γράφειν non instruentes. itaque hoc enuntiato δεῖ verbum esse demonstretur. ac fortasse ea quidem vox, quae videbostur adverbium esse (δεῖ), satis ostendit verbalem suam naturam, γράφειν autem [eis, quae modo dixi- TESTIM. ET ADN. EXEG 8 —13 cfr de adv. 132, 15: ἴδιον ῥημάτων ἐϲτὶ τὸ ἐν παρῳχημένῃ προφορᾷ, εἰ ἀπὸ ϲυμφώνων ἄρχοιτο, τὸ ε προϲλαμβάνειν ἔξωθεν. καὶ οὐκ ἄλλῳ τῳ μέρει λόγου τοῦτο παρεπόμενόν ἐϲτι. πῶϲ οὖν κἂν κατ᾿ ὀλίγον τιϲ διϲτάϲειε τὸ δεῖ, ὅτι ῥῆμά ἐϲτι, καὶ οὕτωϲ ὥϲτε τὸ ϲυγκεχυμένον τῶν χρόνων διαϲτέλλειν; ἐνεϲτῶτοϲ γὰρ χρόνου γενήϲεται τὸ δεῖ γράφειν· . . . παρατατικοῦ δὲ τὸ ἔδει γράφειν, προλαβὸν ἔξωθεν τὸ ε, ὅπερ ἴδιον ῥήματοϲ. — 11 ϲυνάρχεϲθαι verbum etiam 168, 10. 14. 15 sine dativo idem valet quod ὁμοίωϲ ἄρχεϲθαι, pari initio uti. cum dativo iungitur 168, 12 et de pron. 56, 29. — 13 —1 τάχα referendum tantummodo ad τὸ γράφειν παρεκινδυνεύετο εἰ ῥ. ἦν, haec autem verba ad lin. 13 τὸ γράφειν οὐ προϲελάμβανε. quod non esse indicium, quo γράφειν non debere verbis ascribi demonstretur, exponit Ap. lin. 3— pag. subosequentis. — 13 et 15 ad παρακινδυνεύεϲθαι cfr 200, 8. 215, 11. ADN. CRIT., DISCR. SCR. IN ACBb. 1 μόνον ACb, μόνα B || 1— 2 ευκτικον et προϲτακτικον A1, singularem A2 corr in pluralem, quem habent etiam CBb. ante εὐκτικὰ add τὰ B || γράφωμεν] γραφομεν A, γράφετον B || 4 ἡμεῖϲ] ὑμεῖϲ B || χρὴ] δεῖ CB επιρρηματων A, ῥημάτων CBb || 6 οὐκ om B 6—7 his exemplis verisimile fit post ἐμποδιζούϲηϲ tale quid intercidisse: ἀλλὰ πτώϲειϲ πάϲαϲ προϲιεμένηϲ || 8 χρονοιϲ exhibet A (de cuius scriptura Bekkex erravit), om Cb C etiam καὶ om, Β καὶ χρόνον om || 9 ante ἔπιρρημάτων add ἐπὶ | επιρηματων A1, alterum ρ add A2 || 11 ϲυναρχομένου b cum Sophiano, ϲυναρχομενο A, ϲυναρχόμενον C B. ϲυνερχομένου ci. Schoemann* || 13 337, 3 τό γε μὴν—ὁμοίοιϲ eicienda esse censet AButtmann ut superflua et inepta, qusmquam τὸ μὲν ἔδει et τὸ γε μὴν γράφειν aperte inter se opposita sunt || 15 post δέ add γε C | εἰ ῥῆμα ἦν Ab, εἰ ῥῆμα C, μὴ εἶναι ῥῆμα B εἰϲηνεγκάμεθα ὡϲ ἔϲτι γενικώτατον τῶν ἄλλων ῥημάτων. πρὸϲ οἷϲ καὶ διπλαϲιάζεται, ὅπερ ἴδιον ῥημάτων, ὡϲ ἐν τῷ γεγραφέναι καὶ τοῖϲ ὁμοίοιϲ. οὐδὲ γὰρ ἐκεῖνό φαμεν, ὡϲ τὰ μὴ προϲειληφότα κατὰ τοὺϲ παρῳχημένουϲ τῶν χρόνων οὐχὶ ῥήματά ἐϲτιν, ἐπεὶ καὶ αἱ ἑξῆϲ ἐγκλίϲειϲ 238 b ἅπαϲαι οὐ προϲλαμβάνουϲιν (μόνη γὰρ ἡ ὁριϲτική), ἀλλ᾿ ἐκεῖνο ἦν ἀληθέϲ, ὡϲ τὰ προϲλαβόντα ῥήματοϲ μεριϲμὸν ὑπαγορεύει, ὑπεδείκνυτο δὲ καὶ τὸ ἐχρῆν καὶ τὸ ἔδει προϲειληφότα· οἷϲ καὶ ὡϲ ῥήμαϲι ϲύνεϲτιν ἀπαρέμφατα τὸ χρῆναι καὶ τὸ δεῖϲθαι, καθότι καὶ ϲτῆναι καὶ πνεῖϲθαι.

3. Ἀλλὰ καὶ ἐκ τῶν τόνων ἔϲτιν αὐτὰ καταλαβέϲθαι. περιϲπᾶται τὸ δεῖ ὁμοίωϲ τῷ πλεῖ. οὐχὶ οὖν καὶ ἐπιρρήματα περιϲπᾶται, ὡϲ τὸ πεῖ, αὐτεῖ, τουτεῖ τὸ πρῶτον Δώρια, ὅπερ οὐ παρείπετο mus, rursus] in dubium vocabatuρ, num revera verbum esset. at infinitivum diligentissime demonstravimus generalissimam omnium formarum verbalium esse. accedit quod reduplicatur, quae flexio verborum propria est. neqne diximus eas tantum formas inter verba numerandas esse, quae augmentum assumunt (id quod solus indicativus temporum praeteritorum facit), sed eas voces, quae habent etiam formas augmento instructas, hac ipsa re ostendere verborum classi se ascribendas esse. in qno numero etiam δεῖ et χρή sunt, quae, ut verbe, infnitivos quoque habent. ARGVM. § 74. 3. Atque etiam ex affectionibus, quas δεῖ et χρή passa sunt, intelegitur adverbia ea non esse. comparatur quidem δεῖ cum adverbiis πεῖ, αὐτεῖ, quae ipsa quoque circumflexo accentu proferuntur. sed haec Doriensium TESTIM ET ADN. EXEG. 1 εἰϲην.: § 55— 61. — 4—5 αἱ ἑξῆϲ—προϲλαμβάνουϲιν. poterat sic loqui Ap. de omnibus post indicativum sequentibus modis omnium praeteritorum non solum aoristi), quia veteres grammatici etiam imperfecto et plusquamperfecto illos modos tribuebant: etenim γράφειν, γράφοιμι, γράφε, item coniunctivus γράφω non solum praesentis, sed etiam imperfectitemporis modi illis erant, γεγραφέναι, γεγράφοιμι, γέγραφε, γεγράφω non solum perfecti, sed etiam plusquamperfecti. vide supra 210, 5 et Theodosii canones verbales 61 — 63. 64—66. 68 — 70. 73 —5 Hilg. —9—p 338, 4 de adv. 132, 24: καὶ κατὰ τὸ λῆγον δὲ ῥῆμά ἐϲτι τὸ δεῖ, εἴγε αἱ τοιαῦται προφοραὶ ἐν ϲυναιρέϲει εἰϲί, πνέει πνεῖ, χέει χεῖ, ῥέει ῥεῖ. καὶ οὕτωϲ δέει καὶ δεῖ καὶ ἔδει. οὐδὲ γὰρ ἔϲτιν ἐπινοῆϲαι ἐπίρρημα εἰϲ ει λῆγον ἐν περιϲπαϲμῷ κατὰ τὸ κοινὸν ἔθοϲ, διὰ τὸ παρὰ Δωριεῦϲι «πεῖ γὰρ ἁ ἄϲφαλτοϲ» καὶ «εἶ τὰ τῶν χοιραγχᾶνα» (Sophronis fragmenta 35 et 86 Ahr. inter κατὰ τ. κ. ἔθοϲ et διὰ sobaudiendum: ὃ προϲέθηκα). — 10 —11 οὐχὶ οὖν— τουτεῖ. fingit Ap. quod sibi opponi posse putabat. post ἐπιρρήματα subaudiendam εἰϲ ει λήγοντα. ADN. CRIT., DISCR. SCR. IN A CBb. 1 ὡϲ ἔϲτι Bb, ὡϲ εἰ AC | ῥημάτων] τ in ras A || 2 ὡϲ om A1, add supra A1 || 4 τῷ χρόνῳ] B | οὐχ] fol 60 v A || 5 ἅπαϲι C | post ἀλλ’ add οὐκ B | ἦν] οὖν B || 6 ἐπεδείκνυτο B || 7 — 8 καὶ τὸ ἔδει—ϲτῆναι om A1, add in mg A2 || 7 ῥήμαϲι] ῥῆμα CB || 8 δεῖϲθαι] exspectas δεῖν, sed medium defenditor insequenti πνεῖϲθαι. cfr etiam pag. seq. lin. 6 || 9 πνεῖϲθαι] πν in ras A τόνων] fort. παθῶν legendum conl. pag. seq. lin. 5: synaeresin passum est δεῖ, apocopen χρή, de cuiue accentu nihil infra dictum est nec quicquam dici poterat ad verbalem eius naturam probandam || 10 επιρρηματ A1 in exitu lineae, α add A2 || 11 πεῖ αὐτεῖ τουτεῖ] πη αυτη τουτει A, ποῖ αυτη τοῦ τ Ϲ, πα solum B. Frohne observ. in Ap. synt. 28 poscit πεῖ εῖ αὐτεῖ, sed nec εἶ inserere opus est propter subsequentia nec τουτεῖ eicere (quod legitur Theocr. V 45 et 103) | δώριον B τῷ δεῖ· τὸ δεύτερον ἀντιπαρακειμένου τοῦ ποῦ καὶ ἔτι τοῦ οὗ καὶ αὐτοῦ ~~287 s~~ ϲύνεϲτι τὸ πεῖ, τὸ εἷ, τὸ αὐτεῖ, ὅπερ οὐ παρείπετο πάλιν τῷ δεῖ· ἦν γὰρ κατὰ ϲυναίρεϲιν ἐκ τοῦ δέει, ϲυνῃρημένον ὁμοίωϲ τῷ πλέει καὶ ῥέει καὶ χέει, πρῶτον δὲ πρόϲωπον ἔχει τὸ δέω ὡϲ πνέω. — ἦν δὲ κἀπὶ τοῦ χρή τι πάθοϲ παρεπόμενον, ὅπερ ἔϲτιν εὑρέϲθαι καὶ ἐπὶ ἑτέρου ῥήματοϲ. τοῦ δέω ϲημαίνοντοϲ τὸ ἐνδέομαι, ϲυνωνυμεῖ τὸ χρῶ καὶ χρέω, ἀφ᾿ ὧν καὶ τὸ δέοϲ καὶ τὸ χρέοϲ. καὶ δὴ παρείπετο τῷ χρῶ παραγωγὴ ἡ τοῦ χρῆμι, ὡϲ φημί, ἀφ᾿ οὗ τρίτον πρόϲωπον χρῆϲι ὡϲ φηϲί, ἐξ οὐ τὸ χρή ἐν ἀποκοπῇ ἀπετελεῖτο ὁμοίωϲ τῷ παρὰ Ἀνακρέοντι propria sunt. neqne habet δεῖ correlativas voces, ut habet πεῖ. contractum emim. est synaeresi ex δέει, ut πλεῖ ex πλέει. — item χρή affectione quadam ortum est. etenim ex χρῶ natum χρῆμι et tertia persona χρῆϲι, hinc autem per apocopen χρή, ut φὴ ex φηϲί. TESTIM. ET ADN. EXEG. 4 —7 ἦν δὲ—χρέω. vide Adn. crit — 4 —p 339, 1 de adv. 132, 32: τὸ δέω καὶ τὸ χρέω ϲυνωνυμεῖ, οὐκ ἀγνοοῦντόϲ μου, ὅτι καὶ τὸ δέω πλείονα ϲημαίνει καὶ τὸ χρέω· ἀλλὰ καὶ αὐτὸ τὸ ἐνδεῖν ϲημαίνει τὸ χρέω. ϲαφὲϲ ἐκ τοῦ παρακειμένου οὐδετέρου, λέγω τοῦ χρέοϲ, ὡϲ καὶ ἐν τῷ ἔπω ἔποϲ παράκειται. . καὶ ἐξ ὑπομνήϲεωϲ τὸ τοιοῦτον δεῖ παραλαβεῖν, ὅτι παραγωγὴ τίϲ ἔϲτιν ἡ τοῦ χρῆμι, ἧϲ τὸ τρίτον πρόϲωπόν ἐϲτι χρῆϲι, καθότι καὶ παρὰ τὸ φημί φηϲί, καὶ ὃν τρόπον παρὰ Ἀνακρέοντι τὸ φηϲίν ἀποκοπὲν φὴ ἐγένετο, «ϲὲ γάρ φη ταργήλιοϲ», τὸν αὐτὸν τρόπον καὶ τὸ χρῆϲι χρή ἐγένετο ἀποκοπέν. ubi ἐξ ὑπομνήϲεωϲ verba. ad rhematicum referenda videntur. efr Choer. in Theod. ll 24, 32 H. 494, 28 G.: ἔϲτι δὲ καὶ τὸ χρή ὀξυτονούμενον . . . γέγονε δὲ τοῦτον τὸν τρόπον· ἔϲτι χρῆμι χρήϲ χρῆϲι, καὶ κατὰ ἀποκοπὴν γίνεται χρὴ ὀξυτονούμενον. vide Lobeckii Elem. path. II 307 7 ἀφ᾿ ὦν —χρέοϲ. sic etiam κλέοϲ nomen ab κλείω verbo, non κλείω ab κλέοϲ derivatur infra 284, 19. vide alias eiusmodi derivationes in Lobechkii rhemstico 289 seq. ad δέοϲ autem vocis originstionem cfr praeter es ADN. CRIT., DISCR. SCR. IN A CBb. 1 — 2 τῷ —παρείπετο om B || 1 ἀντιπαρακειμένου Egger Ap. 177 adn., ἀντὶ παρακειμένου Ab | post αὐτοῦ perperam colon in b || 2 post ϲύνεϲτι exhibet τῷ pro τὸ b cum s, τὸ A C, sed in. A ex ω rasura factum est | πεῖ, τὸ εἶ, τὸ αὐτεῖ] ἐπεὶ τὸ εἷ τοι C | οὐ om C || 3 ϲυνημένον C || 4 καὶ om A. | ὡϲ] καὶ B | πνέω] πλέω B. post πνέω punctum posuit Lehrs qu. ep. 327, comma habet b || 4— 6 ἦν δὲ— παρεπόμενον cum Porto post ἐνδέομαι conlocari voluerunt Egger 177, Schoemann*, Kayser*. at mutata ea interpunctione, quam edd. exhibent, sed Lehre correxit, omnia plana funt. post παρεπόμενον enim colon praebet b, virgulam. posuit Lehrs post ῥήματοϲ virgulam b, punctum Lehrs (ἑτέρου ῥήματοϲ non ad δεῖ, sed ad φηϲί φή referendum) post δέω virgulam b, quam Lehrs delevit post ἐνδέομαι punctum b, virgulam Lehrs (ubi δέω idem significat atque ἐνδέομαι, synonymum ei est χρῶ χρέω) || 5 τι Lehrs, τὸ ACBb || 6 χρῶ] δέω AButmann 7 ὧν A C, oὗ Bb | δέοϲ καὶ τὸ χρέοϲ] χρέοϲ ὡϲ τὸ δέοϲ Kayser* | παρείπετο] supra posterius π A1 scr. χ || 8 ἡ add RSehneider comm. 153* | ὡϲ φῶ φημί B | τριτο A1, ν add A || 8—9 χρῆϲιν ὡϲ φηϲίν CBb || 9 τὸ χρή om CB | ἀπετελεῖτο] π in ras A2, cui etiam το debetur. ab alia manu rec. secundum ε ex factum est et ει ex littera, quae non iam potest 10 ανεκρεοντι A ϲὲ γάρ φη Τργήλιοϲ ἐμμελέωϲ διϲκεῖν {fr. 40 B.4}.

c. XVI.

4. Καὶ τὰ μὲν τῆϲ φωνῆϲ οὕτωϲ καταϲτατέον, τά γε μὴν τῆϲ ϲυντάξεωϲ ἀναπληρωθείη. Δοκεῖἑνικῶϲ ϲυντάϲϲεϲθαι διαφόροιϲ προϲώποιϲ 239 b καὶ ἀριθμοῖϲ, ῥῆμα καθεϲτὼϲ ὁριϲτικόν· ὅπερ οὐ παρείπετο, εἰ τὴν ϲύνταξιν ἐλάμβανε τῶν προϲώπων καὶ τῶν ἀριθμῶν. ἔϲτιν γὰρ τὸ δεῖ ἡμᾶϲ γράφειν ἔχον ϲύνταξιν τοῦ δεῖ πρὸϲ τὸ γράφειν, οὐ πρὸϲ τὸ ἡμᾶϲ. καὶ διὰ τοῦτο ἁπάντοτε ἐν τῇ τοιαύτῃ ϲυντάξει οὔτε πρόϲωπον διακρίνει ·οὔτε ἀριθμόν, ἐπεὶ ᾧ ϲυμφέρεται τούτων ἐϲτὶν ἀπαρέμφατον, ARGVM. § 75. 4. Constructio autem vocum, de quibus sermo est, sic se habet. quod δεῖ sine ulla mutatione cum diversis personis et numeris pronominum iungitur, id videtur nonnullis vitium esse, si δεῖ non adverbium, sed indicativus est at non careret motatione δεῖ, si pronomen, quod cum δεῖ et infinitivo iunctum est. esset δεῖ verbi subiectum. nunc autem subiecti vice fungitur infinitivus, qui cum non mutetur, ne δεῖ quidem mutari potest. quae modo ex l. de adv. exscripsimns EM 250, 39: Δέω ϲημαίνει τέϲϲαρα· τὸ δεϲμεύω· τὸ φοβοῦμαι, ἐξ οὖ δέοϲ, ὁ φόβοϲ· τὸ πρέπω, ἐξ οὗ ἔδεον ἔδεεϲ ἔδεε καὶ κράϲει ἔδει, τὸ ἔπρεπε· τὸ ἱκετεύω, ἐξ οὗ καὶ δέηϲιϲ. et EG 140, 35—42. TESTIM. ET ADN. EXEG. 1 choerob. in Theod. II 25,18 H. 495, 23 G.: ἀπὸ τοῦ φημί γίνεται φῇϲ φηϲί καὶ κατὰ ἀποκοπὴν φὴ, «ϲὲ γάρ φη Ταργήλιοϲ», τὸ δὲ Ταργήλιοϲ ὄνομά ἐϲτι δαίμονοϲ. atque inter ea, quae in scholio ad II. Ε 256 de apocope formarum verbalium traduntur, Townl. et L hoc quoque habent: ὡϲ τὸ «ϲὲ γάρ φη Ταργήλιοϲ« παρὰ Ἀνακρέοντι. — 3 ἀναπληρωθείη. sic suppleatur quod etiam restat ut dicatur de constructione δεῖ et χρή verborum. — ἑνικῶϲ. vide Adn. crit. —5 —p 340, 2 ἔϲτιν γὰρ—ἀπαρεμφάτῳ. cfr de adv. 129, 21: τὰ ῥήματα θέλει ϲυντάϲϲεϲθαι τοῖϲ πτωτικοῖϲ ἢ ὡϲ πτωτικοῖϲ. καὶ δὴ τὰ προκείμενα τῶν μορίων (scil τὸ χρή καὶ τὸ δεῖ), ῥήματα καθεϲτῶτα, ϲύνταξιν ποιεῖται τὴν εἰϲ τὰ ἀπαρέμφατα ὡϲ πτωτικά, ὅτε λέγομεν οὕτωϲ· δεῖ περιπατεῖν. ϲημαίνει γὰρ τὸ τοιοῦτον· λείπει ὁ περίπατοϲ. et ibid. 131, 5: ἡ γινομένη αὐτοῦ (scii τοῦ δεῖ) ϲύνταξιϲ οὐκ ἐπὶ τὰ πρόϲωπά ἐϲτιν, ἐπὶ δὲ τὸ προϲὸν ἀπαρέμφατον, ὅ ἐϲτι μονοπρόϲωπον, καὶ ἔνθεν μονοϲχημάτιϲτον τὸ ἐμὲ δεῖ γράφειν. τὸ γὰρ δεῖ ἐπὶ τὸ γράφειν φέρεται, ὅπερ οὐ προϲώπου ἐϲτὶ δεκτικόν. καὶ ἔνθεν, ϲυντεῖνον εἰϲ τὸ γράφειν, καὶ αὐτὸ τὸν ἕνα ϲχηματιϲμὸν ἀναδέχεται. 8 τούτων ex adiectivo ἀπαρέμφατον pendet: cum ea vox, quacum iungitur δεῖ, nec numerum nec personam significare possit. ADN. CRIT., DISCR. SCR. IN A CBb. 1 ϲε γαρ in ras A2 | φη om CB Ταργήλιοϲ] η in ras A2 | ἐμμελέωϲ b et Bergk, in A tertium ε erasum, ἐμμελῶϲ CB | διϲκειν bis, sed semel erasum in A || 2 οὕτω CBb | καταϲτατέον b, καταϲτεον A, παριϲτεον Ϲ, κοθιϲτέον B. Bekker conferri iubet de adv 135, 21 3 post τῇδ᾿ add ἂν CBb. sed vide Adn. ex. ad 64, 4 huins ed. | post δοκεῖ desideratur τὸ δεῖ, sed vide pag. seq. lin. 12 | ἑνικῶϲ corrigendum esse videtux in ἐνδεῶϲ conl. lin. 7 pag. seq., ubi structura verborum non minus ἐνδεὴϲ futura esse dieitur, si pro δεῖ ponitu λείπει. accedit qnod δεῖ non solum δοκεῖ ϲυντάϲϲεϲθαι, sed revera construitur ἑνικῶϲ cum diversis personis et numeris. vide Argum. || 4 καθεϲτὸϲ ACBb. sed cfr Adn. crit. ad 290, 7 huius ed. || 6 εχον—γραφειν bis scripta, semel erasa in A || 7 τοῦτο] prius τ ex ϲ factum in A | ἁπάντοτε] οὐ πάντοτε B || 8 ῷ] οὐ CB | τούτων] τούτοιϲ CB | ἀπαρέμφατον] ον in ras A2 καὶ διὰ τοῦτο οὐ ϲυμμετατίθεται τῷ οὐ μετατιθεμένῳ, λέγω δὲ τῷ ἀπαρεμφάτῳ.

5. Ἔϲτιν γὰρ καὶ τὸ δηλούμενον τοιοῦτον. τῶν ~~238 s~~ οὖν γινομένων πραγμάτων ἐλλειπέϲτερον ἀποτελουμένων ἡ ἐγγινομένη παράθεϲιϲ τῶν προκατειλεγμένων ῥημάτων παρελαμβάνετο εἰϲ ἐντέλειαν τῶν προϲηκόντων. τὸ γὰρ δεῖ φιλολογεῖν τοιοῦτόν ἐϲτιν, ἐπεὶ λείπει τὸ φιλολογεῖν φιλολογῶμεν, ὡϲ εἰ καὶ αὐτῷ τῷ λείπει προϲχρηϲαίμεθα, οὐδὲν ἔλαττον τὰ τῆϲ ϲυντάξεωϲ ἐνδεῆ καταϲτήϲεται, λείπει τὸ φιλολογεῖν ἡμᾶϲ, λείπει τὸ φιλολογεῖν ἐμέ, καὶ οὐκ ἔϲτιν ὅϲτιϲ τολμήϲει φάναι τὸ λείπει ἐπίρρημα, κἂν ἀπειράκιϲ καθ᾿ ἕνα ϲχηματιϲμὸν ἐκφέρηται ἕνεκα τῆϲ ϲυνούϲηϲ ϲυντάξεωϲ τοῦ ἀπαρεμφάτου. —

6. Αὕτη γὰρ καὶ μόνη ἂν εἴη αἰτία τοῦ μὴ ἐν τοῖϲ ἐπιϲταλτικοῖϲ τῶν ἀπαρεμφάτων παραλαμβάνεϲθαι. εἴπομεν γὰρ ὡϲ τοῖϲ τοιούτοιϲ ἀπαρεμφάτοιϲ ὑπακουόμενόν ἐϲτι τὸ ῥῆμα τὸ λέγει ἢ εὔχεται, Διονυϲίῳ ARGVM. § 76, 5. Vis quoqne δεῖ et χρὴ vocum eiusmodi est [i. e. cum constructione concinit]. usurpantur, ubi actio aliqua deest vel non snfficit ad perfcienda ea, quae agi debent: δεῖ φιλολογεῖν idem valet ac φιλολογῶμεν ἐπεὶ λείπει. τὸ φιλολογεῖν, sicut etiam, si ipso λείπει pro δεῖ voce utemur (λείπει τὸ φιλολογεν ἡμᾶϲ vel ἐμέ), aeqne vitiosa videri debet constructio [illis qui censeat, δεῖ si verbum esset, vitiosum fore cum diversis pronominum personis vel numeris conunctum]. neqne tamen quisquam audebit λείπει dicere adverbium, quamquam sine uls mutatione cum diversis pronominum personis et numeris coniungitur. ARGVM. § 77, 6. δεῖ et χρή vocum natura verbalis hoc quoqne efficit, ut TESTIM. ET ADN. EXEG. 6 ὡϲ. pro voce comperativa exspectatnr coniunctio quae significat argumentationem progredi. nam patet Apollonium idcirco δεῖ cum λείπει aequare, ut inde quoqne eluceat δεῖ non adverbium, sed verbum esse. — εἰ καὶ pro καὶ εἰ ut 261, 26. 309, 19. — 7 προϲχρηϲαίμεθα. praepositio sic interpretanda videtur: si utamur etiam λείπει serbo. — 12 ad παραλαμβάνεϲθαι supplendum est τὸ δεῖ. cfr ϲυντάϲϲεϲθαι pag. antec. lin. 3. ADN. CRIT., DISCR. SCR. IN A CBb. 1 οὐ μετατιθεμένῳ b, ϲυνμετατιθεμενω A, ϲυμμετατιθεμένῳ CΒ, μὴ ante ϲυμμετ. addendum esse ci. Soph., ἴϲ. οὐ in mg S λέγω] λ in ras A || 2 και το] fol 61r A || 3 οὖν A B, fortasse ex antecedenti ων exortum γοῦν Ϲb | γιγνομένων A, γενομένων B | ελλειπεϲτερον A (non ελλειπεϲτερου, ut Bekker ait), ἐλλιπεϲτέρον Cb, ἐλλιπεϲτέρων B. cft Adn. crit. ad 161, 6 hnius ed. | ἀποτελουμένων] τ et λου in ras A2 | ἐγγενομένη B || 5 — 6 ἐπε λείπει] επι λειπει A, sed primum ι in ras ab A2 ἐπιλείπει CB || 6 φιλολογεῖν uncis inclusit A et in mg adscripsit οὐ, quo significavit verba inclusa in eo codice deesse, quem cum A. conferebat φιλολογῶμεν om B || 7 προϲχρηϲόμεθα Ϲ, sed supra scripsit αι. Kayser praepositionem deleri voluit || 10 ἕνεκεν ϲυνούϲηϲ] ϲυν erasum in A, οὔϲηϲ CB || 11 post τοῖϲ add τοιοότοιϲ A2 CB | 12 τῶν ἀπαρεμφάτων Uhlig, τὸ ἀπαρέμφατον A Ϲ, ἀπαρεμφάτοιϲ Bb ante παραλαμβάνεϲθαι add τὸ χρή ἢ δεῖ Bb. vide Adn. exeg. | εἴπομεν] ex ω factum. in A | ωϲ in ras A || 13 ante εὔχεται ab A2 ⋇ additum et hoc signo repetito ab eadem mann in mg scripta sunt, quae 240, 1 — 6 subsequuntur: ευχεται αϲυϲτατον usque ad χαιρειν του λεγειν (sic). verum postea, cum intellectum esset haec in contextu verborum non deesse, in mg erasa sunt nec minus ⋇ in contextu || 13 —p 341, 1 διονυϲω—ευχεται uncis inclusit A2 et in mg adscripsit ου, de cuine voculae vi vide adn. ad lin. 6 240 b Ἀπολλώνιοϲ λέγει χαίρειν ἢ εὔχεται· ἀϲύϲτατον δὲ παραδέξαϲθαι ἀπαρέμφατον δύο ϲυντάξειϲ ὁριϲτικῶν ῥημάτων, ἑνόϲ γε μήν. καὶ διὰ τοῦτό φαμεν θέλει γράφειν, δεῖ γράφειν· ἐγκειμένου γε μὴν ἐν τῷ Διονυϲίῳ χαίρειν τοῦ λέγει ἢ εὔχεται ἀϲύϲτατον τὸ ἐπεντεθῆναι τὸ χρή ἢ δεῖ, εἰ μὴ ἀποϲταίη ἡ ἐπιϲταλτικὴ ϲύνταξιϲ, ἐφ’ ἧϲ ἂν λοιπὸν φαίημεν δεῖ χαίρειν. ἄλλωϲ τε προϲγίνεται τῷ ἐπιϲτελλομένῳ τὸ χαίρειν, οὐχὶ ἀφίϲταται, ὅπερ ἐν τῷ δεῖ χαίρειν ἐγγενήϲεται.

~~239 s~~

Ἑξῆϲ ῥητέον καὶ περὶ τῶν ϲυνταϲϲομένων πτώϲεων τοῖϲ ἀπα De casibus cum infinitivo coniunctis. ρεμφάτοιϲ. Καὶ πρῶτόν γε ἐξεταϲτέον, εἰ ἀληθεύει τὸ ἐπὶ αἰτιατικὴν αὐτὰ πάντωϲ φέρεϲθαι, ὡϲ ἐν τῷ χρή καὶ δεῖ, χρὴ ἀναγινώϲκειν Διονύϲιον, καὶ τοῖϲ τοιούτοιϲ. ἦν μέντοι τὸ ἀληθεῦον τοῦ λόγου, ὡϲ οὐκ αὐτὰ τὰ ἀπαρέμφατα πάντωϲ αἰτιατικὴν ἀπαιτεῖ, πτῶϲιν δὲ τὴν καὶ ἐν τοῖϲ ὁριϲτικοῖϲ καὶ τῇ ὑπολοίπῳ ἐγκλίϲει ϲυνταϲϲομένην. ἔϲτι γὰρ τὰ τοῦ λόγου οὕτωϲ ἔχοντα.

τὸ χρή καὶ τὸ δεῖ αἴτια γίνεται αἰτιατικῆϲ παραθέϲεωϲ, καθὸ ῥήματα ὄντα πλαγίαν ἀπαιτεῖ τὴν in inscriptionibus epistolaribus uti eis non liceat. nam ad χαίρειν infinitivum in illis titulis vidimus subaudiendum esse λέγει vel εὔχεται. atqui duo indicativi cum uno infnitivo construi nequeunt. ergo si adicitur δεῖ, expellitur constructio epistolaris. accedit qnod qni epistulam scribunt, inscriptione ei, ad quem scribunt, tribuunt gaudium, non dicunt deesse. quod dicerent, si seriberent δεῖ χαίρειν. ARGVM. § 78. lam de casibus cum infinitivo coniunctis disserendum est. ac primum quaerendum, num verum sit, infinitivos semper ad aliquem accusativum pertinere, velut fit in χρὴ ἀναγινώϲκειν Διονύϲιον. verum autem est, non. infinitivos ipsos [id est: quia infinitivi sunt] semper accusativum requirere, sed posci infinitivis ubiqne eos casus, quos indicativi ceterique verborum modi poscunt. ubi enim χρή vel δεῖ cum infnitivo et accusativo iungitur, huius structurae ratio haec est. ARGVM. § 79, Ibi accusativus ex δεῖ vel χρή pendet et obiecti partes agit [non subiecti, id quod modo reiectum est], sicut] plurima alia quoque verba gene- TESTIM. ET ADN. EXEG. 2 post ἑνόϲ γε μήν mente supplenda sunt: ὁριϲτικοῦ ϲύνταξιν παραδέξαϲθαι ἀπαρέμφατον ἔξεϲτι vel ϲυϲτατόν ἐϲτι. cfr 280, 20. — 5—6 deleretur constrictio inscriptionis epistolaris, si adderemus δεῖ, quippe in qud ita (hoc addito) diceremus δεῖ χαίρειν. cfr ad hunc usum λοιπόν adverboii (= dann) 32, 4. 314, 28. — 8 seqq. De argumento paragraphorum 78 —87 exposuit Ska 19—20. 11 ἦν. imperfecto videtur Ap. legentes ad superioris libri (rhematici) explanationem remittere. —13 τῇ ὑπολοίπῳ ἐγκλίϲει ceteris modis = 241, 22. — 14—p 342, 6 cfr de adv. 130, 3: ἡ διάθεϲιϲ ἡ τοῦ δεῖ ἐλλειπτικὴ μετὰ τοῦ ἀπαρεμφάτου ⟨ἐν⟩ εὐθείᾳ ϲυνταϲϲομένου μέτειϲιν ἐπὶ τὴν αἰτιατικὴν, δεῖ γράφειν Ἀπολλώνιον, ἵνα ᾖ τι τοιοῦτον· λείπει τὸ πρᾶγμα τὸ ἐκ τοῦ γράφειν Ἀπολλώνιον. ADN. CRIT., DISCR. SCR. IN A CBb. 2 δύο] διο A1, corr A || ϲυνταξιϲ A1, corr A2 || 3 ante δεῖ perperam add ὡϲ b cum Porto | δεῖ γράφειν om B || 4 λεγειν A | η om A1, add A || 5 Sehoemann* ante ἂν intercidisse putat οὐκ. vide Adn. exeg. || 6 ἄλωϲ τε] ἀλλ᾿ οὐ B, οὐ C || 7 οὐχ ὑφίϲταται δὲ ὅπερ B || 8 περι των ϲυνταϲϲομενων πτωϲεων τοιϲ απαρεμφατοιϲ Ax in mg | ϲυνταττομένων C || 10 πάντωϲ] πάντα B | ἐν τῷ] τὸ B | καὶ τὸ δεῖ B || 10—14 χρὴ—δεῖ om C || 11 τὸ om B || 12 παντωϲ om A1, add A2 in mg | δὲ om B δέουϲαν, καθὸ καὶ ἄλλοιϲ πλείϲτοιϲ ῥήμαϲι τὸ τοιοῦτο παρηκολούθει, τὸ ἐπὶ γενικὴν φέρεϲθαι ἢ ἐπὶ δοτικὴν ἢ αἰτιατικήν. ᾧ γὰρ λόγῳ καὶ ἡ τοῦ λείπει ϲύνταξιϲ πάλιν ἐπ᾿ αἰτιατικὴν φέρεται, λείπει Δίωνα, 241 b λείπει ἐμέ, τούτῳ τῷ λόγῳ καὶ τὸ δεῖ ἐπ᾿ αἰτιατικὴν φέρεται, δεῖ ἐμέ, δεῖ ϲέ· τοῦτο γάρ ἐϲτιν τὸ κατάλληλον τοῦ λόγου, δεῖ ἐμὲ ἀκούειν. οὐ γάρ, ὡϲ ἔφαμεν, ἡ τῶν ἀπαρεμφάτων χρῆϲιϲ τὸ τοιοῦτον ἀπαιτεῖ· πρόκειται γοῦν ἡ ἐπιϲταλτικὴ ϲύνταξιϲ οὐκ οὔϲηϲ αἰτιατικῆϲ πτώϲεωϲ. ἀλλὰ καὶ ἐν τοῖϲ τοιούτοιϲ, τῷ περιπατεῖν ἥδομαι καὶ περιπατεῖν θέλω ἤπερ γράφειν, ἐθέλει κοιμᾶϲθαι ἢ περιπατεῖν· ὧν εἴ τιϲ ἀφέλοι τὰ ϲυνόντα μόρια καὶ προϲθείη τὸ δεῖ, πάντωϲ ὑπακουϲθήϲεται καὶ ἡ αἰτιατική, δεῖ περιπατεῖν, χρὴ διαλέγεϲθαι.

De duobus accusativis cum infinitivo coniunctis.

Οὐχὶ οὖν καὶ τὰ ἀπαρέμφατα οἶδεν αἰτιατικήν; Οὐ τὴν ἐν τῷ καθόλου, ἀλλὰ τὴν ἐμφερομένην ἐν ταῖϲ ὑπολοίποιϲ ἐγκλίϲεϲιν, φιλεῖ ~~240 s~~ Θέωνα, φίλει Τρύφωνα, ἐὰν φιλῇ Τρύφωνα, καὶ οὕτωϲ γίνεται φηϲὶ φιλεῖν Τρύφωνα. ἔνθεν γὰρ καὶ δύο αἰτιατικαὶ προϲγίνονται tivum vel dativum vel accusativum ex ipsis pendentem iuxta se habent. qua ratione enim λείπει ἐμέ dicitur, eadem δεῖ ἐμέ. haec est enim iusta verborum conlocatio: δεῖ ἐμὲ ἀκούειν. nam non infinitivo hic, sed δεῖ verbo accusativum requiri, elucet ex inscriptione epistolari, ubi infinitivus accusativum non tolerat, et ex aliis infnitivorum constructionibus, quae accusativum repudiant, velut περιπατεῖν ἐθέλω, κοιμᾶϲθαι ἐθέλει. in quibus si pro eis verbis, ex quibus infinitivus pendet, δεῖ substituetur, statim vel addendus vel subaudiendus erit accusativos. ARGVM. § 80. Nonne autem etiam infinitivus cum accusativis construitur, qui ex eo pendent? construitur non omnis quidem, sed eorum verborum infinitivus, quorum reliqui quoque modi habent accosativum adiunctum ex ipsis pendentem. unde etiam duo accusativi nonnumquam in uno enuntiato inveniuntur cum infinitivo coniuncti. quod hac ratione fit. TESTIM. ET ADN. EXEG. 5 τὸ κατάλληλον τοῦ λόγου de ea verborum coucatione, qua demonstratur qnae ratio inter singulas enuntiati pa tes intercedat, sicut 305, 14 ἐν καταλληλότητι. — 13 ad ἐμφερομένην et ἐν vide Adn. crit. ADN. CRIT., DISCR. SCR. IN ACBb. 1 τοιοῦτον CBb || 2 posterius ἐπὶ om CBb γὰρ om CB || 3 πάλιν om CB | περι απαρεμφατων Ax mg || 3— 4 λείπει Δίωνα—φέρεται om B || 5—p 343, 14 τοῦτο —ϲοι om C || 5 ἀκατάλληλον B δεῖ ἐμὲ] fol 61 A || 7 πρόϲκειται B || 8 τῷ] το A || 8 θέλω] ἐθέλω b cum s, sed cfr 30, 27 | ἢ] Bekker in adn.: haud dubitanter reponeadum ἤπερ. composita coniunctio ita usurpatur 30, 27. 32, 17. 162, 2. 170, 20. 311, 19. ac περ facillime praeteriri poterat ante περιπατεῖν. sed de adv. 136, 7 simplex ἢ legitur pro μᾶλλον ἢ. cfr RSehneideri comm. 157 ad 136, 5 et Ϲhoerob. in Theod. I 106, 20—25 H. || 12 οὐχὶ οὖν] ὥϲτε B | οἶδεν] λαμβάνουϲι τὴν B || 13 ἐμφερομένην] ϲυμφερομένην (= ϲυνταϲϲομένην) scribendum videtur, cfr e. g. 27, 27. 152, 17. 272, 16. 327, 25 et ad ἐν 233, 7. 240, 19, ubi praepositio cum casu suo pro nudo dativo iuxta ϲυντάϲϲεϲθαι verbum invenitur. RSehneider mavult ἔπιφερομένην | ἐν ταῖϲ om B || 14 desideratur exemplum optativi ante imperativum | καὶ non om A (errat Bekker) | οὕτω Bb, in A ϲ erasum || 15 φηϲὶ] RSehneider ci. χρή ϲε propter subsequentia. at duorum accusativorum exemplum hic nondum locum habet: sequuntur talis in pag. seq. lin. 18 demum τῇ τοιαύτῃ ϲυντάξει.

γενικῆϲ μὲν γὰρ καὶ δοτικῆϲ γίνεται ϲύνταξιϲ, ὅταν πάλιν καὶ ἡ ὑπόλοιποϲ ἔγκλιϲιϲ ἐπὶ γενικὴν φέρηται, ἀκούει Τρύφωνοϲ, ἢ ἐπὶ δοτικήν, δίδωϲι Τρύφωνι, καὶ πάλιν ἐπὶ τῶν ἑξῆϲ ἐγκλίϲεων, ἐξ ὧν πάλιν τὰ μεταλαμβανόμενα ἀπαρέμφατα ταὐτὸ ἀναδέχεται, φηϲὶν ἀκούειν Τρύφωνοϲ, φηϲὶν διδόναι Τρύφωνι. 242 b οἷϲ εἴ τιϲ προϲθείη τὸ δεῖ, ὑφελόμενοϲ ἀναγκαίωϲ τὸ φηϲίν, καθὼϲ ἐπεδείξαμεν, πάλιν προϲγενήϲεται καὶ ἡ αἰτιατική, δεῖ ἀκούειν Τρύφωνοϲ Ἀπολλώνιον, δεῖ ἐρᾶν Θέωνοϲ ἐμέ, δεῖ ϲοι Τρύφωνα χαρίζεϲθαι. — (

ἐὰν γὰρ ἐπὶ τούτων τὴν αἰτιατικὴν ὑποϲτέλλειν ἐθέλῃ τιϲ τῇ δεούϲῃ ϲυντάξει, ὁμόλογοϲ ἔϲται τῇ λειπούϲῃ αἰτιατικῇ, εἰ οὕτωϲ φαίημεν, δεῖ ϲοι χαρίζεϲθαι, δεῖ ϲου ἀκούειν· πάντωϲ γὰρ αἰτιατική ἐϲτιν ἡ ὑπακουομένη, ἣν ἀπολαβὼν ὁ λόγοϲ τὸ ἑαυτοῦ τέλοϲ παραϲτήϲει, ἐπεὶ εἰ μὴ ἔλιπεν, ἔδει τὸ προϲενεχθὲν ὡϲ ἐν πλεοναϲμῷ τῆϲ αἰτιατικῆϲ καταγίνεϲθαι, δεῖ ϲοι χαρίζεϲθαι ἐμέ, δεῖ ἀκούειν ϲου c.XVII. Δίωνα.)

Τούτων οὖν τῇδε ἐχόντων, ἐὰν ὡϲ εἴπομεν τὸ ῥῆμα φύϲει φέρηται ἐπ᾿ αἰτιατικήν, λέγω τὸ ἀπαρέμφατον, τὸ τηνικαῦτα καὶ ~~241 s~~ δύο αἰτιατικαὶ προϲγίνονται, μία μὲν ἐκ ϲυντάξεωϲ τοῦ δεῖ καὶ χρή, ἑτέρα δὲ ἐκ τῆϲ τοῦ ἀπαρεμφάτου ϲυντάξεωϲ, ὡϲ ἔχει τὰ τοιαῦτα, δεῖ Τρύφωνα διδάϲκειν Διονύϲιον, δεῖ ϲὲ ἐμὲ τιμᾶν.

ARGVM. § 81. genetivus aut dativus ex infinitivo pendere potest, si etiam indicativus ceterique modi eiusdem verbi hos casus adiunctos habent: ἀκούει Τρόφωνοϲ, φηϲὶν ἀκούειν Τρύφωνοϲ. cui enuntiato si dempto dicendi verbo addidermus δεῖ, accedet accusativus quoque: δεῖ ἀκούειν Τρύφωνοϲ Ἀπολλώνιον. ARGVM. (§ 82. nam, siquis acensativo dempto dicet δεῖ ϲοι χαρίζεϲθαι, contra regulam eum locutum esse apparebit, quia accusativus desideratur. nec perfecta erit oratio, nisi assumet illum casum, qui si non deesset [non esset nesessarius], pleonasmum accusativi haberemus, ubi talia dicuntur, quale est δεῖ ϲοι χαρίζεϲθαι ἐμέ.) ARGVM. 83. Quse cum ita sint, si verbum, quod modo infinitivo profetur [et ex δεῖ pendet], natura [id est sensu suo] accusativum obiecti poscit, duos accusativos enuntiatum continebit, ex δεῖ alterum, alterum ex infinitivo pendentem. TESTIM. ET ADN. EXEG. 6 καθὼϲ ἐπεδείξαμεν pertinet ad subsequentia, remittit ad pag. antec lin. 10. — 10 ὁμόλογοϲ personalis quae dicitur constructio huius locutionis ὁμόλογον εἶναι etiam de pron. 68, 11 et 69, 4 invenitur. subaudiendum est ἁμαρτάνων. — 12 ἣν—παραϲτήϲει. accusativo recepto enuntiatum perfectionem suam ostendet. — 13 adiectum ἐμέ vel Δίωνα esset quasi pleonasmus accusativi. ADN. CRIT., DISCR. SCR. IN ACBb. 6 ἐδείξαμεν B || 7 Τρύφωνοϲ] οϲ A2, purtim in ras; A1 videtur scripsisse τρυφωνα || 8 απολλωνιου A1, in accusativum mut. A || 9 ἐὰν Uhlig, κἂν codd. et edd. | υποϲτελλοι A1, in infinitivum mut. A2 | εθελοι A || 10 ὁμόλογον B | λειπούϲῃ] ει A2, A1 videtur ι scripsisse οὕτω Bb || 11 ϲου] ϲοι A1, corr A2 || 12 ἡ om B | ἀποβαλὼν B || 13 ωϲ om A1, add A2 || 14 κατάγεϲθαι B || 15 ὡϲ om B || 17 ϲυνθέϲεωϲ B 19 διονυϲιον extrema vox est folii 61 v A, in infer. mg A2 add: δει τρυφωνα τιμᾶν διονυϲιον, quae post Διονύϲιον in contextu verborum exhibet B. fol 62 r A codicis incipit ab δει ϲε

Ἕϲτι καὶ ἑτέρα ϲύνταξιϲ δύο αἰτιατικὰϲ ἀποτελοῦϲα, ὁπηνίκα καὶ τὰ ἐγκείμενα ῥήματα ἐπ᾿ αἰτιατικὰϲ φέρεται, οἷον τὸ ἀναγκάϲαι, τὸ ποιῆϲαι, τὰ ὅμοια· φέρεται γὰρ ἐπ᾿ αἰτιατικήν. ἀλλὰ καὶ τὸ ἑλεῖν, ὑβρίϲαι, τὰ τούτοιϲ ὅμοια. ἐφ᾿ ἧϲ ἂν ϲυντάξεωϲ γένοιτο ἀνάγκαϲόν με ὑβρίϲαι ϲε, ποίηϲον Τρύφωνα φιλεῖν Ἀπολλώνιον.

Ἑκ δὴ τῶν τοιούτων ϲυντάξεων καὶ τὰ ἀμφίβολα γίνεται. 243 b γενικῆϲ μὲν γὰρ ϲυνούϲηϲ ἢ δοτικῆϲ εὔληπτα τὰ τοῦ λόγου ἐϲτίν, λέγουϲι Τρύφωνα ἀκούειν Ἀπολλωνίου, ποίηϲον Τρύφωνα χάριϲαϲθαι Ἀπολλωνίῳ· οὐ μὴν ἐν τῷ δὸϲ δέ τ᾿ ἔμ᾿ ἄνδρα ἑλεῖν {ε 118}, ϲυνέβη ἐμὲ φιλεῖν Τρύφωνα· προϲνεῦον γὰρ τὸ ἀπαρέμφατον ἀμφοτέραιϲ ταῖϲ αἰτιατικαῖϲ οὐκ ἐμφανῆ καθίϲτηϲι τὸν ἐνεργοῦντα καὶ τὸν ἐνεργούμενον.

Τὰ μέντοι τῆϲ διαλύϲεωϲ οὕτωϲ ἂν ἔχοι. εἴπερ c. XVIII. ἐκ τοῦ πλουτεῖ Τρύφων, ὑγιαίνει Τρύφων γίνεται μετάληψιϲ φαϲὶ. Τρύφωνα πλουτεῖν, λέγουϲι Τρύφωνα ὑγιαίνειν, δῆλον ὡϲ καὶ ἐπὶ τῶν ὁμοίων ταὐτὸν γενήϲεται. ἔϲτω γάρ τι Θέων ὕβριϲε Δίωνα, ARGVM. § 84. Nec solem ubi ab δεῖ vel χρὴ infinitivus pendet, sed etiam ubi alia verba finita infinitivum adiunctum babent, duplicis accusativi constructio occurrit, siquidem infinitivus verbi est, quod cum accusativo iungitur. ARGVM. § 85. Ex eiusmodi constructionibus ambiguitates oriuntur. nbi enim ex infinitivo genetivus vel dativus pendet, ibi sententia enuntiati facile percipi potest sed qnando duo accusativi inveniuntur iuxta infinitivum, hoc ad utrumque vergente non apparet, utra persona agat, utra patiatur. ARGVM. § 86. Solvitur autem aporia et ambiguitas hoc modo. si dicimus Θέων ὕβριϲε Δίωνα, patet uter violaverit, uter violatus sit. iam si hoc enuntiatum in infinitivi constructionem ita convertimus, ut activum verbi genus servemus (λέγουϲι Θέωνα ὑβρίϲαι Δίωνα), manifestum est violandi verbum cum priore accusativo ut subiescto iungendum esse, sicat iunctum erat cum eiusdem nominis TESTIM. ET ADN. EXEG. 6—13 c Prisc. XVIII § 64, qui partim sane discrepat ab Apollonio, attamen aperte eum secutus 234, 10 H. haec dicit: Omnia verba transitiva vel genetivo vel dativo vel accusativo vel ablaivo adiunguntur . . . ergo si coniungantur duo verba, quorum alterum sit in netum, eosdem casus asciscentia, fit dubitatio — 16 τι. vide Adn. crit. ad 293, 4 huius ed. ADN. CRIT., DISCR. SCR. IN A CBb. 2 αἰτατικὴν || 3 ante τὰ add καὶ B et τούτοιϲ post ὅμοια | ante ἐπ᾿ add καὶ | ελειν A1, spir. asp. add A2, τελεῖν C, φιλεῖν voluit scribi Schoemann*. at vide 10 et 346, 1 huius ed. || 4 ante τὰ habet καὶ B et scripserat etiam A, sed bic erasum est || ϲε etiam A habet (Bekker in adn. sic loquitur, quasi με illic legatur). sententia autem huius exempli adeo inepta est ut possis dubitare, num ab Apollonio profectum sit, quamquam in exemplis fingendis non tam sententiae quam formae vel constructionis rationem habere solet | 10 et 346, 1 huius ed. b dedit τ᾿ ἔμ᾿, nec discrepans scriptura affertur ex ullo codice a Bekkero aut Guttentagio. sed omnes fere codices Homeri exhibent auctore Ludwichio τέ μ᾿ || 11 τρυφωνα φιλειν A1, A2 φιλειν erasit et ante τρυφωνα supra add || 14 ὑγιαίνει Τρύφων om C || 15 inter posterius τρυφωνα et δηλον A1 exaraverat γινεται, quod tamen eadem manus induxit et supra scripsit υγιαινειν | καὶ om C || 16 ταὐτὸ B | ὕβριϲε] ε in ras A2 ~~242 s~~ προδήλου ὄντοϲ τοῦ ὑβρίϲαντοϲ καὶ τοῦ ὑβριϲθέντοϲ· ἐξ οὗ κατὰ τὴν αὐτὴν διάθεϲιν μεταληφθήϲεται λέγουϲι Θέωνα ὑβρίϲαι Δίωνα· καὶ δῆλόν ἐϲτιν ὡϲ τὸ ῥῆμα πρόϲκειται τῇ προτέρᾳ αἰτιατικῇ, ᾗ καὶ προϲέκειτο κατ᾿ εὐθεῖαν, Τρύφων ὕβριϲε, λέγουϲι Τρύφωνα ὑβρίϲαι, ἐπιφερομένου τοῦ διατιθεμένου προϲώπου, φέρε εἰπεῖν Δίωνα, Θέωνα. ἐκ δὴ τοῦ τοιούτου ἡ πρωτεύουϲα αἰτιατικὴ μετὰ τοῦ ἀπαρεμφάτου προϲχωρήϲει καὶ τῇ ἐνεργητικῇ διαθέϲει, καὶ εἰ ὧδέ τιϲ ἀποφαίνοιτο, 244 b περιέχει ὁ οὐρανὸϲ τὴν γῆν ἐξ οὗ γενήϲεται λέγουϲι τὸν οὐρανὸν περιέχειν τὴν γῆν, καὶ ἀνάπαλιν, περιέχει ἡ γῆ τὸν οὐρανόν, λέγουϲι τὴν γῆν περιέχειν τὸν οὐρανόν. —

Κἀκεῖνο γὰρ ὁμόλογόν ἐϲτιν, ὅτι ἡ ἐνεργητικὴ διάθεϲιϲ προτέρα τῆϲ παθητικῆϲ· τότε γὰρ πέπονθεν, ὅτε καὶ ἀναδέδεκται τὴν ἐνεργητικὴν διάθεϲιν, ὥϲ γε καὶ τὰ τούτων ἀποφατικὰ ὁμολογεῖ. ὁ γὰρ λέγων οὐκ ἔδειρα ἀναιρεῖ τὴν προκατάρξαϲαν διάθεϲιν τοῦ ὁμολογήϲαντοϲ προϲώπου τὴν παθητικὴν διάθεϲιν ἐν τῷ δαρῆναι. καὶ εἰ τοῦτο ὑγιέϲ, εὔλογον ἂν εἴη τὸ προϲχωροῦν ῥῆμα τῇ προτέρᾳ αἰτιατικῇ τὴν ἐνεργητικὴν διάθεϲιν ἐμφανίζειν, καὶ τὴν δευτέραν παραλαμβανομένην αἰτιατικὴν ἐν πάθει καταγίνεϲθαι, ἐπεὶ καὶ δεύτερα τὰ πάθη τῶν ἐνεργειῶν ἐϲτιν, ϲυνέβη ἐμὲ φιλεῖν Ἀπολλώνιον· τοιοῦτο γὰρ ἂν εἴη, ἐγὼ φιλῶ Ἀπολλώνιον. καὶ δῆλον ὅτι τὸ τοιοῦτο ὑπερβατόν ἐϲτιν, τὸ nominativo in priore enuntiati forma, sequi autem personam patientem [accusativum obiecti] ergo prior accusativus cum infinitivo activam affectionem significabit non solum, si dicitur λέγουϲι τὸν οὐρανὸν περιέχειν τὴν γῆν, sed etiam si loquimur λέγουϲι τὴν γῆν περιέχειν τὸν οὐρανόν. ARGVM. § 87, Atque antecedenti accusativo agentem personam, altero patientem significari, idcirco quoque aptum videtur, quod antecedit actio passioni. ln versu autem Iliadis Ε 118 hyperbaton occurrit, quia infinitivus post utrumque accusativum collocatus est. Et haec hactenus de infinitivis. TESTIM. ET ADN. EXEG. 3 δῆμα, scil ὑβρίϲαι. — posteriori καὶ respondet id quod subsequitur lin. 9. in b ante prins καὶ iniuria positum est punctum. pro virgula. — 13 —155 siquis ei, qui dixit ἐδόρην ὑπὸ ϲοῦ, respondet οὐκ ἔδειρα, negat affectionem alterius, qui verberatum se esse dixerat, revera antea exstitisse. — 20 cfr Prisc. XVIII § 65 234, 19 H.: auctores frequentissime hyperbatis, id est ADN CRIT., DISCR. SCR IN A CBb. 1 πρόδηλον B | ὄντοϲ om CB | ἐξ om A1, add A2 || 3 εϲτι A | ᾖ om A, καὶ om CBb || 4 ὑβρίϲαι] αι in ras A2 || 5 ante θεωνα add η A2 || 6 δὴ] δὲ C | prius τοῦ om B || 8 ἐξ οὗ γενήϲεται om CB || 8—9 λέγουϲι —γῆν om CB || 9 περιέχειν] περιεχει A || 10 περιεχει A1, ν add A || 11 προτερεύει C || 12 post γὰρ intercidisse videtur τιϲ | prius καὶ om B | ὡϲ γε] ωϲτε A || 13 ὁμολογεπῖν B || 14—15 τὸῦ — διάθεϲιν om B || 16 παραχωροῦν B | τῇ] A scripserat τι, sed in τη mutavit | προτέρᾳ inseruit Bekker in adn., quod censebat fortasse α littera signifcatum fnisse ideoque facile a librario omitti potuisse ac iam Ellebode nomen ordinale intercidisse viderat: nam in mg m* post signum omissionis legimns ?? i. e. νικάϲιοϲ πρώτῃ || 17 ἐμφανίζει A | αἰτιατικὴν παραλαμβανομένην B | ατικην εν παθει] fol 62 v A || 19 et 26 τοιοῦτον CB δὸϲ δέ τ᾿ ἔμ᾿ ἄνδρα ἑλεῖν {Ε 118}, ~~243 s~~ τόνδε τὸν ἄνδρα. Καὶ τοϲαῦτα μὲν περὶ ϲυντάξεωϲ τῶν ἀπαρεμφάτων.

Denomine et vi modi indicativi.

Ἀκολούθωϲ ῥητέον καὶ περὶ τῶν ὑπολοίπων ἐγκλίϲεων, αἷϲ c. XIX παρέπεται ἀπὸ τῶν ἐν αὐταῖϲ δηλουμένων πραγμάτων τὴν θέϲιν τοῦ ὀνόματοϲ ἀναδεδέχθαι. Ἡ μὲν γὰρ καλουμένη ὁριϲτικὴ καλεῖται καὶ ἀποφατική. καὶ δῆλον ὅτι κοινῆϲ μὲν ἐννοίαϲ εἴχετο τὸ καλεῖϲθαι αὐτὴν ἀποφατικήν, εἴγε καὶ τὸ ἀποφαίνεϲθαι κατὰ πάϲηϲ φράϲεωϲ παραλαμβάνεται, 245 b ἀλλὰ καὶ ἐπιρρήματά τινα ἀποφαικὰ καλοῦμεν· ἰδίαϲ μέντοι ἐννοίαϲ ἔχεται ἡ ὁριϲτική· διὰ γὰρ ταύτηϲ ἀποφαινόμενοι ὁριζόμεθα. ARGVM. § 88. Deinde de ceteris modis disserendum est, qui nomina acceperunt abo sensu sno proprio nam ὁριϲτική quidem etiam ἀποφατικὴ appellatur, quod nomen de omnibns enuntiationibus nsurpare licet ὁριϲτική autem notionem habet peculiarem. transitionibus, utuntur, ut: «Aio, te, Aeacida, Romanos vincere posse» est emim ordo: Romani te possunt vincere. Schol. A ad Il. Ε 118: δὸϲ δέ τέ μ᾿ ἄνδρα ἑλεῖν· οὕτωϲ ἔν τιϲιν Ἡρωδιανόϲ. ἡ δὲ γραφὴ· τόνδε τέ μ᾿ ἄνδρα, de quibus verbis dobitationis plenis vide ALudwichium in Aristarcho suo l 252. certum est, sic quoque Iliadis locum scriptum esse: τόνδε τέ pro δὸϲ δέ τέ, id quod etiam schol. A ad O 119 testatur. TESTIM. ET ADN. EXEG. 7 φράϲιϲ = λόγοϲ, enuntiatum, ut 39, 15. 116, 21. de pron. 24, 7. — 8 ἀλλὰ καὶ = atque etiam, ut 4, 15 et 16 et 19. — ἀποφατικά. cfr Dion. Thr. 78. 1 U.: τὰ δὲ (scil ἐπιρρήματα) ἀρνήϲεωϲ ἀποφάϲεωϲ, οἷον οὔ οὐχί οὐδῆτα οὐδαμῶϲ. non distinxit hoc loco Apollonius ἀποφατικόν adiectivum ab ἀποφαίνομαι derivatum et id, quod ex ἀπόφημι fictum est, in quem lapsum indecebatur, quia illud quoque, quod ex φαίνειν originem ducit, sine ν pronuntiabat et scribebat (de qua scriptura vide Indicem graecum). — 9 cfr Prise. XVIII § 68 235, 16 H.: indicativus, quia essentiam plerumque psius rei significat, hoc nomine numcupatur. ADN. CRIT., DISCR SCR. IN A CBb. 1 ad τ᾿ ἐμ᾿ cfr Adn. crit.a d 344,10 huius ed. 2 τόνδε τὸν ἄνδρα] RSchneider ci. ante τόνδε (post ἑλεῖν) intercidisse alterum ἑλεῖν et Apollonium versui Homerico addidisse ἑλεῖν τόνδε τὸν ἄνδρα, ut hyperbaton appareret opposito insto ordine. at cur dixit ἑλ. τόνδε τὸν ἄνδρα, non ἑλ. ἄνδρα tantum? fortasse τόνδε τὸν ἄνδρα oriunda sunt ex altera huius versus lectione in Testimoniis prolata, τόνδε τέ μ᾿ ἄνδρα, quam conicere licet aliquem hoc loco in. margine ascripsisse. — nullius momenti est, quod B τὸν ἄνδρα om | καὶ om B 3 περι των λοιπων εγκλιϲεων Ax mg || 4 τὴν om B | διάθεϲιν | 5 ἀναδέχεϲθαι CB | καλεῖται] ἔγιλιϲιϲ B || 6 ἀποφατική A2C, ἀποφαντική Bb; A1 Bekkero videbatur απαρεμφατικη exaravisse, Guttentag sibi rem non liquere dixit. cfr Adn. crit. ad 20, 6 huius editionis et ad lin. 7 | εἴχετο] εἴχε τὸ C, εἶχε τὸ B. τὸ post εἴχετο add Portus || 7 ἀποφατικὴν Ϲ, αποφατικη A1, ν post η add A2, ἀποφαντικὴν Bb || 8 ἀλλὰ — καλοῦμεν eici iubet AButmann, quia incredibile putat, Apollonium hic adverbia negativa et modum indicativum eodem loco habuisse. consentit RSchneider. nobis credibile videtur, vide Adn. exag. | ἀποφαντικὰ Bb | καλοῦμεν] ουμεν in ras A2, καλεῖται Ϲ. κολοῦμεν ante ἀποφαντικὰ conlocat B

Ἕνθεν γὰρ καὶ οἱ καλούμενοι διαβεβαιωτικοὶ ϲύνδεϲμοι καὶ ἔτι αἰτιολογικοὶ ϲυντείνουϲιν ἐπὶ ταύτην. ὁριζόμενοι γάρ φαμεν γέγραφα, καὶ ἐπιδιαβεβαιούμενοι ὅτι γέγραφα εἰϲ ἐπίταϲιν τοῦ ὁριϲμοῦ· πρὸϲ ὃ ἀνθυπάγετα πάλιν τούτου ἐναντίον κατὰ ἀπόφαϲιν ὅτι οὔ. ἀλλὰ καὶ ἐπὶ αἰτιολογικῆϲ ἐννοίαϲ· ὡϲ γὰρ καταφαϲκομένου τοῦ περιπατῶ ἐπὶ λήμματι τῷ τοιούτῳ τὸ αἰτιῶδεϲ ϲυνταχθήϲεται, ὅτι περιπατῶ κινοῦμαι. (ὅπερ οὐκ ἀληθεύϲει, εἰ ἀναϲτροφὴν τὰ τοῦ λόγου, ὅτι κινοῦμαι περιπατῶ. καὶ δῆλον ὅτι οὐ διὰ τὸν ὁριϲμὸν τὸν ἐγκείμενον τοῖϲ ῥήμαϲιν, διὰ δὲ τὸ ἀκόλουθον τὸ ἐκ τοῦ ϲυνδέϲμου ~~244 s~~ ἐγγινόμενον, ἐπεὶ ὅϲον ἐπ᾿ αὐτοῖϲ τὰ ῥήματα κατ᾿ ἰδίαν ταϲϲόμενα διὰ τὸν ἐγκείμενον ὁριϲμὸν ἀληθεύει· κινοῦμαι, περιπατῶ.)

c. XX.

Ϲαφὲϲ οὖν ὅτι καὶ ἐγκειμένην ἔχει τὴν κατάφαϲιν. καὶ ἕνεκα De negatione indicativi et ceterorum modorum. τούτου τὸ καλούμενον ἀποφατικὸν ἐπίρρημα, ὡϲ ἂν μαχόμενον τῇ ναί καταφάϲει, ἐπιτρέχει τὴν ὁριϲτικὴν ἔγκλιϲιν, ἵνα τὴν ἐγκειμένην κατάφαϲιν ἀποϲτήϲῃ, οὐ γράφει, οὐ περιπατεῖ· οὐ μὴν ἔτι τὴν εὐκτικὴν 246 b προϲτακτικήν· οὐδὲ γὰρ ἔγκειται ἐν ταῖϲ τοιαύταιϲ ἐγκλίϲεϲιν ἡ μαχομένη ARGVM. § 89. Quia ὁριϲτικῇ finimns, id est aliquid certi enuntiamus, huic modo praemittuntur coniunctiones affirmativae et causales, velut γέγραφα verbo, ut fimetur definitio, addimus ὅτι, atqne si revera ambulo, hanc constructionem. causalem fingere possum ὅτι voce: ὅτι περιπατῶ κινοῦμαι (quod si invertetur in ὅτι κινοῦμαι περιπατῶ, desinet verum esse non propter indicativorum vim, sed propter consequentiam ὅτι voce significatam: nam indicativi per se ac separatim prolati veras res enuntiant). ARGVM. § 90. Hoc quoque patet, indicativo inesse vim adnuendi. quocirca adverbium abnuendi (οὔ) cum hoc modo iungitur ut adverbio tollatur verbi vis. neque vero iungitur οὔ cum optativo aut imperativo, quippe quibus non init notio adnuendi. his cur praemittatur μή adverbium, alibi exponetur. TESTIM. ET ADN. EXEG. 1— 14 cfr Prisc. XVIII § 69 p 236. 3 H.: itaque oportune aptatur adverbiis vel coniunctionibus affirmativis vel causalibus, quae substantiam vel essentiam rei comprobant, vel abnegativis, quee eam abnuunt. — 1 διαβεβαιωτικοί. cfr 318, 27 et de coni. 235, 26: ⟨ἔ⟩τι ⟨δὲ ὁ ὅτι⟩ ϲύνδεϲμοϲ ἑτέραν ἔχει ϲημαϲίαν (scil praeter αἰτιολογικήν), λέγω δὲ ⟨διαβεβαι⟩ωτ⟨ικὴν⟩ ἐν τοῖϲ τοιούτοιϲ ὅτι μὲν τὸ μέλι γλυκύ ἐϲτι, προφ⟨ανέϲ⟩ δι᾿ ὅει δέ, ἀγνοῶ ὅτι μὲν ὁ δεῖνα ἔβλαψέ με, δῆλ⟨ον· δι᾿ ὅτι δέ⟩, ἀγνοῶ. — 6 ἐπὶ λήμματι τῷ τοιούτῳ, hoc sumpto, posito. cfr 273, 24. — 7 ἀναϲτροφὴν. cfr Adn. exeg. ad 92, 1—5 huius ed. — 10 ὅϲον ἐπ᾿ αὐτοῖϲ. cfr 198, 22. 23, 7 et 13. 101, 4. — 14 ἐπιτρέχειν cum nudo accusativo etiam 41, 6. 81, 6. ADN. CRIT., DISCR. SCR. IN A CBb. 2 γάρ om B || B επιδιαβεβαιουμενα A, sed supra exitum vocis ipse prima manus scr. οι | ὁριϲμοῦ] ἀριθμοῦ A2C 4 πρὸϲ om B, ὃ om C (non A, de quo Bekker follebatur) || 5 καταφαϲκομενου το A (non, quod Bekker ait, καταφαϲκομενο τὸ), καταφάϲκομεν οὐ τὸ C, φάϲκομεν ὅτι B || 6 τῷ om B | τὸ] τω A | ϲυνυπαχθήϲεται C, ϲυναχθήϲεται B 9 posterius τὸ om B | ἐκ om CB, adrasum in A | τῷ ϲυνδέϲμῳ C || 11 ἀληθεύϲει B || 14 κατάφαϲιν] tertium α in ras A2, A1 fort. κατα φυϲιν || 16 RSchneider propter μὴ γνῷϲ lin. 4 pag. seq. ei. post προϲτακτικὴν intercidisse ἢ ὑποτακτικήν μένη τῇ ἀποφάϲει κατάφαϲιϲ, ἣν ὡϲ προείπομεν ϲυνέβη ἀναιρεῖϲθαι ὑπὸ τῆϲ οὔ ἀποφάϲεωϲ. δι᾿ ὅτι μέντοι ἡ μή ἀπαγόρευϲιϲ ἐπὶ τὰϲ προειρημέναϲ ἐγκλίϲειϲ ϲυντείνει, ἐν τῷ περὶ αὐτῶν εἰρήϲεται· φαμὲν γὰρ μὴ γίνωϲκε, μὴ γνοίηϲ, μὴ γνῷϲ. —·

Χρὴ μέντοι νοεῖν ὅτι οὐδὲ ἐπὶ τὴν ἀπαρέμφατον ϲυντείνει ἡ οὔ ἀπόφαϲιϲ· οὐδὲ γὰρ δι᾿ αὐτῆϲ τι καταφάϲκεται. ἐν γὰρ τῷ οὐ δεῖ γράφειν πάλιν τὸ ὁριϲτικόν ἐϲτιν ῥῆμα τὸ ἀποφαϲκόμενον, λέγω τὸ δεῖ ἢ χρή, ὡϲ εἰ καὶ λέγοιμεν οὐ λείπει τὸ φιλολογεῖν. καὶ διὰ τῆϲ τοιαύτηϲ ϲυντάξεωϲ ἄρα δέεικται ὅτι τὸ χρή καὶ τὸ δεῖ ὁριϲτικὰ ῥήματα.

Ὁμόλογον δ᾿ ὅτι καὶ ἡ καλουμένη ὑποτακτικὴ ἔγκλιϲιϲ, ϲυνηρτιϲμένη οἷϲ ὑποτέτακται, τὴν ἐκ τούτων δύναμιν ἀναδεξαμένη ἀπροϲδεὴϲ γενήϲεται τῆϲ οὔ ἀποφάϲεωϲ. μετὰ γοῦν τὴν τούτων ϲύνταξιν οἷόν τε πάλιν ἐϲτὶν αὐτὴν ἀποφαίνεϲθαι, ~~245 s~~ ἐὰν θέλῃϲ οὐκ ἀναγινώϲκω ἢ οὐκ ἀναγνώϲομαι, καὶ μάλιϲτά γε ἐπὶ ἐνεϲτῶτοϲ καὶ μέλλοντοϲ· δι᾿ ὅτι γὰρ οἱ παρῳχημένοι οὐ παραλαμβάνονται ἐν ὑποτακτικοῖϲ, ἐν τῷ ἰδίᾳ περὶ αὐτῶν εἰρήϲεται.

Aaαvκ. β Β1. Hoc quoque addamus, οὕ non magis infditivο adiungi quam. optativo aut imperativo, quia infnitivο non magis quam illis quicquam afrma- tur. etenim in οὐ δὲ γράφειν et similibδus indicativus negatur, non infnitivnus. Aaαvκ. β 82. Denique ne conionetivi quidem ο6 negafionem assumere possunt. aptati enim coniunctionibus, quibδns sobiecti sunt, eornm accipiunt vim ideoqne ο6 vocem recusant. sed in apodοsi, quae post conienctionis et con- iumctivi construcfionem sequitur, rursus hac negatione utilicet inque primis cum. indicativo praesentis vel futuri iuncta, velut ἐὰν θέλῃϲ οὐκ ἀναγινώϲκω vel οὐκ ἀναγνώϲομαι. cur enim praeterita non usurpentur in teli spodosi, alibi demon- arabitur. rssrm xv Ans. exzo. l προείπομεν: 245, 10. 118, 2. - 2 ἀπαγόρευϲιϲ. e~ Dion. Thr. 78 - 79 ., qui post es quae modo exscripsimus pergit: τὰ δὲ (scil ἐπιρρήματα) ἀπαγορεύϲεωϲ, οἶον μὴ μηδῆτα μηδαμῶϲ. ἐν τῷ περὶ αὐτῶν εἰρήϲεται. eft 71, 55 ἀπολύεται ἐντελέϲτερον ἐν τῷ περὶ προϲτακτικῶν. sed in sequentibδus syntaxis partibus, ut nunc leguntur, tustra disputationem de μή negatione cum οptativο et imperativo conioncta quaeres. 10 olϲ ὑποτέτακται. vide Ϲhoer. in Theod 274. 30 B. 789, 3 : λέγεται ὑποτακτικὴ ἐκ τοῦ ὕπο- τάττεϲθαι ἑνὶ τούτων τῶν ϲυνδέϲμων, φημί δὴ τῷ Ἴνα, τῷ ὄφρα, τῷ ὅπωϲ, τῷ ἐ9ν, τῷ 4ν, τῷ μὴ ἀπαγορευτικῷ ἐπιρρήματ . . . 1B ad ἐν ὑποτ. vide Adn. crit. - ἐν τῷ ἰδίᾳ περὶ αὐτῶν εἰρήϲεται: 268,16-269.10. efrr de eod. 245,11 : ἐν τοϲ περὶ ὑποτακτικῶν παραθήϲομαι, quae referenda sunt ad synt. 273, 20seqq. Anx omr., mscs. scs. 1m A CBb. 1 ην ωϲ] fol 6ξr A. |ἀφαιρεϲθαι B 2 ὁπὸ] υ in res A διὸ B ~ 3 ἐν τῷ περὶ αὐτῶν] οὕτωϲ CB 4 μὴ γνφϲ alienam additamentum videtur. nam in antecedentibus de optativo εἰ imperativo tantum loquitur Ap., de coniunctivο in subsequentibus demonm | prius τὸ om C λέγομεν C 8 post ῥήματα add ἐϲτιν Sb 10 ϲυνηρτιϲμενη A, ϲυνηρτημένη )βb optimi codicis lectio hic quoque praeferenda videta , cum ϲυναρτίζω verbum sicut ἀρτίζω aptandi, accommodsndi vim babδeat, ϲυναρτάω iungendi tan- tum sensum ὑποτάϲϲεται C |11 προϲδεὴϲ B 12 μετὸ] κατὰ C αὐτὴν om C 1 14 δ’ ὅτι] διὸ CB 1B aptius ἐφ’ ὑποτακτικοῖϲ μεθ’ ὑποτακτικά ίῥἡματα), post coniunctos, cum non de confunctivis praeteritormm fn protasi sermo sit, sed de indicatis praeteritorum fn apodosi. vide 268,20 ἰδίῳ B c. XXI.

Ἡ δὴ οὖν προκειμένη ἡ ὁριϲτικὴ ἔγκλιϲιϲ τὴν ἐγκειμένην κα De indivativo interogativo et affirmativo. τάφαϲιν ἀποβάλλουϲα μεθίϲταται καὶ τοῦ καλεῖϲθαι ὁριϲτική. εἰϲ γὰρ ἐπερώτηϲιν τῶν πραγμάτων ἐγχωρεῖ, ἡνίκα φαμὲν γέγραφαϲ; λελάληκαϲ; 247 b καὶ εἰ μὲν μὴ εἴη τὸ τοιοῦτον ἀληθέϲ, φαμὲν οὔ· εἰ δὲ ἀληθὲϲ εἴη τὸ γεγραφέναι, φαμὲν ναί. καὶ οὕτωϲ ἡ ἐπερώτηϲιϲ ἀπληρωθεῖϲα διὰ τῆϲ καταφάϲεωϲ ὑποϲτρέφει εἰϲ τὸ εἶναι ὁριϲτική. — καὶ μεγίϲτη ἂν εἴη ἔνδειξιϲ τοῦ τοιούτου τὸ ἔϲθ᾿ ὅτε τῷ ναί μὴ χρῆϲθαι μορίῳ, ῥήματι δὲ τῷ αὐτῷ δι᾿ ὁριϲτικῆϲ προφορᾶϲ, ὡϲ ἂν ἐγκειμένηϲ τῆϲ καταφάϲεωϲ· πρὸϲ γὰρ τὸ γράφειϲ; κατ᾿ ἐπερώτηϲίν φαμεν γράφω ἢ κατὰ βεβαίωϲιν τοῦ ὁριϲμοῦ, δυνάμει διπλαϲιάϲαντεϲ τὴν κατάφαϲιν, ναὶ γράφω. οὕτωϲ ἔχει καὶ τὸ ναὶ δὴ ταῦτά γε πάντα, γέρον, κατὰ μοῖραν ἔειπεϲ {e. g. A 286}, οὐκ ἀλόγου τοῦ τοιούτου ὄντοϲ, εἴγε ἐν τοῖϲ προκειμένοιϲ παρεϲτήϲαμεν Aauvκ. β 8ξ, indicativus autem, de quo nunc sermo est, quando afrma- tivam vim abicit, deponit simol ὄριϲτικῆϲ nomen. ransit enim, si γέγραφαϲ λελάληκαϲf dicimus, in interogationem, coi respondetur o6 vel ναί vοcibδus. sic igitur ex modo dεθnidiiνo θt interrogstivus, ssd si interrogationi satisfactum est sfrmations, revertitux in defθnitivum. - atque optime inde apparet indicativo inesse affrmsndi vim, quod afrmative respondere licet etiam indicativo solo ant indicativo cum ναί voce coniuncto, qus reione qnοdammodo duplicatuc affrmatio, ut saepius voci alicui adiengimus alteram eiusdem sensus, quo clarius indicemus quod sentimus. τssr.. ex Ans. exso. 1- B cfr Prisc. XVII1 § 68 235,17 B.. ineentνε (scil indicativus) saeyissime etam dubitatieus ee interrogatcus. Ϲhoerob. in Theod. Il 282. 25 B. 739. 29 ~.: οἱ φιλόϲοφοι ἄλλαϲ δύο ἐγκλίϲειϲ μετὰ τὰϲ πέντε προϲτιθέαϲιν, φημὶ δὴ τὴν ὑποθετικὴν καὶ τὴν ἔρωτηματικὴν· καί τὴν μὲν ἔρωτη- ματικὴν οὐ δεχόμεθα, ἐπειδὴ πᾶϲα λέξιϲ ἐρώτηϲιν δέχεται . . .ὄλλωϲ τε δὲ οὐδὲ δύναται ἔγκλιϲιϲ εἶναι ἡἐρωτηματικὴ,ἐπειδὴ οὐκ ἔχει ἰδίαϲ φωνάϲ.- 4 - ξ cfr supra 117, 25-118.2. 10-p350,2 ὴ κατὰ βεβαίωϲιν-περιπάτει. c r supra 118,19-21 et de coni. 226, 5: πολλάκιϲ ἐγκειμένων τινῶν κατά τιναϲ λέξειϲ . . . παραλαμβά- νομεν (ESehneider explet spafium litterarum quae post λέξειϲ evanuerunt ὅμωϲ voce, praestat ϲυμ conlato e. g. 118,14) τοῦ αὐτοῦ δηλουμένου παραϲταϲτικὰ⟩ μόρια. οἰον ἐν ϲυγκριτικοῖϲ ἔγκειται τὸ μᾶλλον ἀλλὰ ϲκαί) φαμεν ταχύτερον μᾶλλον περιπάτει . . .ἔτι γε μὴν πρὸϲ τὰϲ ἔρωτήϲειϲ ὁτὲ μὲν οὕτωϲ ὑπαντῶμεν· πεποίηκα, ἢ ἀποκρινόμενοι τὸ ναί διὰ τοῦ ὁριϲμοῦ τοῦ ναὶ πεποίηκα nam πεποίηκα ἤη scribendum pro HSchneideri πεποίηκαϲ cum signo intemoga- tionis. inter τοῦ et ναὶ πεποίηκα autem videtur intercidisse τε ναί, per ιaadi- cαtsesm et ναί adeerbium). I4 παρεϲτήϲαμεν: 58, 24 seqq 11Β, 4 seqq. Ans. u r., mscs. som. m ABb. 1 δὴ b, η δή A, δή , ἤ γε B . postεuius ἡ om CCBb β 2 ἀποβαλοῦϲα Bb καὶ om CB β 3 τῶδν om B λέληκαϲ B 1 λ ante οὕτmϲ add γίνεται A CBb, sed in A. ab eadem mann in- ductum est 1 ἔπερώτηϲιϲ] A perperam prius ε in υ mutavit. cfr lin. 8 et 8 et 214, 26 i θ ente διὰ add δὲ b cum et punctum posuit post ἔπερώτηϲιϲ 7 νῷ] τὸ A β 8 ἐρώτηϲιν B Ipost γράφω, quod in efitu lineae est, rasura parva in A. 10 5) 5 0 ψ 11 νd) ν in ras A 1 18 ἔειπαϲ CB ὅτι πολλάκιϲ τὰ ἰϲοδυναμοῦντα παραλλήλωϲ τίθεται εἰϲ πλείονα ἔμφαϲιν, ὡϲ τὸ τάχιον περιπάτει καὶ μᾶλλον τάχιον περιπάτει.

De opiativo modo et de adverbiis optativis cum co coniunctis.

Ὁμοίωϲ δὲ καὶ ἡ εὐκτικὴ ἔγκλιϲιϲ ἀπὸ τῆϲ γινομένηϲ εὐχῆϲ c. XXII. κατὰ παραγωγὴν τῆϲ κλήεωϲ ἔτυχεν. Εἰ οὖν ἐϲτιν τὰ τῆϲ εὐχῆϲ ἐπιρρήματα ~~246 s~~ παραϲτατικά, αἴθ᾿ ἔγω, χρυϲοϲτέφαν᾿ Ἀφροδίτα, τόνδε τὸν πάλον λαχοίην {Sapph. fr. 9 B4.} αἴθ᾿ οὕτωϲ ἐπὶ πᾶϲι χόλον τελέϲει᾿ Ἀγαμέμνων {Δ 178}· καὶ μήποτε τὰ τῆϲ ϲυντάξεωϲ δόξῃ κατὰ παρολκὴν ἔχειν τὰ ϲυνόντα 248 b ἐπιρρήματα, καθὸ ἡ ἔγκλιϲιϲ δυνάμει ἐγκείμενον ἔχει τὸ εἴθε. (ἐπὶ μὲν Aaαv. β 84. Dt ὁριϲτικὴ ab notione defnitiva, ita εὐκτική inde, quod hoc modo εὐχῆϲ εignifcatio ft, nomen accepit per derivationem iam si simul ad- verbia optativa ponuntur, dicitur ex. gr ἔθε λαχοίην, εἴθε τελέϲοιεν. ac fοruitgm. hic prorsus soperfua videantur adverbia, quorum vis iam in modo insit optativo. (aHiter se res habδet, si dicimus ἔθε ἔγραψεν, ubi necessario adverbδium adicitux, ut indicativus vim optativam accipiat.) sed appetet, ubi ad optativum modum. adverbium optativum additur, feri hoc ad augendam signifcationem. rssrm. er μAns. exso. 1 παραλλήλωϲ τίθεται. vide Adn. crit. - ξ- ξΒ1, 7 er Pmisc. XVII 76 239,13-23 Β.: statιea cerba indicant per se cum re et sotum, αdnerbium cero uftαm foafuπ eottem s4ymcαt. ad αmpdorem tgιtur demonsErαtenem αddtur eerὸis optattes, quomodo et conemotieα αdnerἔα mdiη-- catvo . . . et apud Groεcos quodem αἶθε, d eet u iam, αdεerbium non sdunm optahiεo, sed etiam nfieαiso αdszngtur modo et ~aeεt d loco optate αccα, ut Homerus ΑΑ6’ ὄφελεϲ . . . (Α 415, quem versum Ap. citat iura 249, 24), idem Α6’ οθτωϲ ἔnππὶ πᾶϲι χόλον τελέϲει’ Ἀγαμέμνων (quem versum ab ApoHlonio apto lοcο citatum Priscianus in sienum locum reiecit) αpmd nos tamen ufinαm indi- cαtco non adiungtur. 4 τὰ τῆϲ εὐχῆϲ ἐπιρρήματα παραϲτατικά. ef Dion. Thr. 76, 4 ῦ : τὰ δὲ εὐχῆϲ ϲημαντικά, οἰον εἴε, αἴθε, ὄβαλε. 4 - θί -παρα- ϲτατικά. vide Adn. enit. ad 4-B. apodosis vice fungi videntux exempla subse- quentis. sed possit etiam καὶ μήποτε lin. θ pro apodosi accipi. μAns. cur., masos. sos. is A CBb. 1 παραλλήλωϲ Hb, προϲαλληλωϲ A, πρὸϲ λληλα C. B restitoit usitatum artis vocabulum, quo indicatur duarum vocum idem significantium parathesis. eft παράλληλοϲ adiecfivum 250, 3. 321, 2. de adv. 140, 1Β. de coni. 241,1. 256,11. 257. 2 et παραλληλότηϲ sobstsntivum. 318, 22 de adv. 140, 14. 142.12 2 περιπατ utrubique b cum s, in A. posteriore loco post περιπατει rasura unius litterae. a posteriore περιπατnι inci- pit fol e3ν A 1 Β γενομένηϲ β 4 κλήϲεωϲ Ϲb, κλίϲεωϲ A, ἔγιλυεωϲ B εἰ. οῦν ἐϲτι τα τῆϲ cum rasura unius litterae post ἐϲτι A, εἰ μὲν οῦν τὰ τῆϲ Ϲ, εἴαν οὖν τϲ Bb 4 BB post οὖν videtur intercidisse ϲυν (cfr ad ϲυνεῖναι e.g. 58,14. 107.14) vel ϲυμπαρειλημμένα post παραϲτατικά (e e. g. 118, 14 et 19. 15, 17. 17, 5) θ χρυϲοϲτέφαν’ Ἀφροδίτα] apostrophum add A3 itera nna post ν erasa, χρυϲὸϲ 6’ οὅτωϲ sine ἀφροδίτα Ϲ, γενοίμην χρυϲὸϲ α6’ ἀφροδίτα B 7 πολν A , corz A post πάλον in bo lacunae signum, sed ndlum lacunae vesigiumin codicibus λαχοίην) λαχοίηΒ. Herγkmulitλαχόηνecn.EE558,31. vide etismm Ϲhoerob. in Theod. I 259.29 B. β 8 τελέϲει et οἱ supr εἰ Ϲ, τελέϲοι B 8 εχnι A , ν add A2 γὰρ τοῦ εἴθε ἔγραψε Τρύφων, εἴθε ἐλάληϲε καὶ ἐπὶ τῶν τοιούτων δῆλον ὅτι ἐν τῷ δέοντι παράκειται τὸ εἴθε, ἵνα ἡ ὁριϲτικὴ ἔγκλιϲιϲ διὰ τοῦ παρακειμένου εὐκτικοῦ ἐπιρρήματοϲ εὐκτικὴν ϲύνταξιν ἀναδέξηται· δῆλον γὰρ ὡϲ διαφέρει τὸ ἔγραψεν Τρύφων τοῦ εἴθε ἔγραψεν Τρύφων.) ἀλλὰ ϲαφὲϲ ὅτι εἰϲ πλείοναϲ ἐπιτάϲειϲ τῶν ϲημαινομένων αἱ τοιαῦται παραθέϲειϲ γίνονται, ὡϲ παρεϲτήϲαμεν καὶ ἐπὶ τοῦ ναὶ γράφω καὶ ἄλλων πλειόνων.

c. XXIII

Χρὴ μέντοι νοεῖν ὡϲ διαφέρει ἡ ἐκ τῶν ῥημάτων εὐκτικὴ ἔγκλιϲιϲ τῆϲ ἐπιρρηματικῆϲ τῷ τὰ μὲν ῥήματα μετὰ τοῦ ϲυνόντοϲ πράγματοϲ ϲημαίνειν τὴν εὐκτικὴν διάθεϲιν· τὸ γὰρ γράφοιμι εὐχή ἐϲτιν ~~247 s~~ πράγματοϲ τοῦ γράφειν καὶ τὸ φιλολογοῖμι τοῦ φιλολογεῖν, τό γε μὴν εἴθε ϲχεδὸν ὄνομά ἐϲτιν εὐχῆϲ· οὐ γὰρ ϲυμπαρίϲταται καὶ τὸ ἐν τίνι τὰ τῆϲ εὐχῆϲ.

Τὸ τοιοῦτον καὶ ἐπ᾿ ἄλλων πλείϲτων παρεπόμε νον ἔϲτιν ἐπιδεῖξαι. 1. τὸ λευκότεροϲ ἐπιτέταται εἰϲ τὴν τοῦ λευκοῦ ποιότητα καὶ ἔτι τὸ γλυκύτεροϲ εἰϲ τὴν τοῦ γλυκέοϲ· κοινῆϲ μέντοι ἐπιτάϲεωϲ ὀνόματά ἐϲτι τὰ τοιαῦτα, βελτίων, ἄριϲτοϲ, ἀμείνων. Axαvκ. β ξΒ. Hac autem re inter se diferunt optativus usus verborum εἰ adverbiorum, quod verδοa et afectum optandi et actionem aliquam denotant, adverbia optativa nibil nisi afectum ilum. Aaαvκ. ψ 86. Similia observare et ostendere licet permuls. 1. λευκότεροϲ εἰ γυκύτεροϲ qualitatem et intenfionem [αhtorem gradum] desigmsnt. sed aunt eiam nomine comparativa quae generalem intentionem sine qualitate sigmi- rxsrε. er Ans. sxxo. 2 ἐν τῷ δέοντι δεόντωϲ. - 6 παρεϲτήϲαμεν: 247,11 seqq. - Β ἔγκλιϲιϲ. Ska V 5: Err δesechaet ἔγχλιϲιϲ cvnber aaicst die Eodus orm, sonderm den Hegrif , der dμreλ deeselbe ausgerάcϲt cιrζ simi- liter vocabulum psurpatum esse 265,12 et de adv 181, 24. Schoemann addit 269,12 - 8 - 2 διαφέρει -ἔπιρρηματικῆϲ sic interpretamur: dῇrt inchinatio animi eerὸιs dicαtα a5 incliaαtιoae αdεerbio denotata 12 ϲχεδόν excusare videtur appellationem subsequentem ὄνομα εὐχῆϲ, ut idem fere signifcet atque gκodαmmodo, uf ita eicαm nam minus solitas est hic ὄνομα vocis usus apud. gammaticos, quem postquam semel excusavit Ap., repetit 249, 4 9. 16. 18. - 1ξ τὰ τῆϲ εὐχῆϲ. mente suplendum καταγίνεται vel tale quid. - 14 ἐπιτέταται. c2r 97,19-22. μAns. emr., nscs. sca. 1s A CBb. 1 γράψαι et λαλήϲαι A ~, corr A επι A, ἔτι Α )βb praepositio non solum primae manus A. codicis auctoritate, verum etiam ratione commendatur: post καὶ ἔτι aliud exemplum locum habδeret, minime τὰ τοιοῦτο |τοιούτων in ras A β 4 τὸ εγραψεν om sed in ng add A 6 παρεϲτήϲαμεν] παρεδείξαμεν κα om CB 1 8 ὡϲ] ὅτ C ἔγκλιϲιϲ H, κλίϲιϲ A. B libri correctionem recepit b PSchneider comm. 16f mavlt διάθεϲιν conl. l 16 β 8 τῷ] τὸ A. , corr A πραγματοϲ om A , add in ng A 11 γε μὴν] δέ γε B 12 pro ϲχεδὸν HSehneider comm pIe1 μόνον poscit el. 249, 3. 9. 13. 16. 18. sed vide Adn. exeg fortasse μόνον poέt ὄνομα intercidit ἔν τινι B β 1ξ παρεπομένων A Ϲ, corr B 1 14 ἐπιδείξοι eliam A habδet, non ἀποδείξοι, ut Hekker adnotet (τπν τοῦ λευκοῦ ποιότητα] τὸ τοῦ λευκo0 B β 15 τν] τὸ B 16 τὰ om Β pro dριϲτοϲ maluit ἀρείων Βylbrg. verum etiem in l. de adv. 190, 2 ἄριϲτοϲ exemplum est vocabulorum, quae τροπικεώτερον a peculiari senen in generalem transierunt. οξendit sane 2. ἀλλ᾿ εἰ καὶ τὰ τοιαῦτα ἔχεταί τινοϲ ἐννοίαϲ, ἀφ᾿ ἧϲ καὶ τὴν ὀνομαϲίαν εἴληφε, καὶ τροπικώτερον μετῆλθεν εἰϲ κοινὴν ἐπίταϲιν (ὡϲ τὸ ἁλιεύϲ, κἂν ποτάμιοϲ ᾖ, καὶ ἡ πυξίϲ, κἂν διαφόρου ὕληϲ τύχῃ), ἐκεῖνο 249 b μέντοι ὁμόλογόν ἐϲτιν, ὡϲ τὸ εἰϲ διαφέρει τοῦ Αἴαϲ, ᾗ αὐτὸ μόνον ὄνομά ἐϲτιν ἀριθμοῦ τὸ εἷϲ, τὸ δὲ Αἴαϲ μετὰ ἰδίαϲ ποιότητοϲ παρυφιϲτάμενον ἔχει τὸ εἷϲ. 3. καὶ ἔτι τὸ ἐγώ πρὸϲ τὸ γράφω, καθὸ μετὰ πράγματοϲ καὶ τῶν ϲυμπαρεπομένων τὸ γράφω ἐγκείμενον ἔχει τὸ ἐγώ, αὐτή γε μὴν ἡ ἀντωνυμία αὐτὸ μόνον ὄνομά ἐϲτι προϲώπου. 4. ἔτι καὶ τὸ Ἰλιόθεν διαφέρει τοῦ ἄλλοθεν, καθὸ τὸ μὲν Ἰλιόθεν μετὰ τῆϲ ἐκ τοῦ τόπου ϲημαϲίαϲ ϲυμπαρίϲτηϲι καὶ τὸ ἴδιον τοῦ τόπου, τό γε μὴν ἄλλοθεν αὐτὸ μόνον παρίϲτηϲιν τὴν ἐκ τόπου ϲχέϲιν. 5. ἔτι καὶ τὸ τάχιϲτοϲ μετά τινοϲ ὑποκειμένου τὴν ἐπίταϲιν ϲημαίνει, οὐ fcent, velat ἀμείνων. 2. ao εἰ diei haec possunt revera ipsa quoque peculiarem notionem hebere nec nisi rsnsiisse saepias ad generalis intentionis im (ut ἁλιεύϲ et πυξίϲ nominum nens latins nunc patet quam principio), cerissimum eins rei, de qua agnus, exemplum eo praebetux discrimine, quod inter εἰϲ et sliquοd nomen proprium intercedit. nam εἰϲ nihil est nisi numeri nomen, Ααϲ praeter numerum etiam personam denotat. Β. atque ἔγώ abo γράφω verbo ita diξert, ut personam tantum signifcet, γράφω praeterea actionem. 4. neque aliter ϲιόθεν et dλλοθεν inter se discrepent. etenim illud et nomen urbis exhibδet et ab hec urbe aliquid profectum esse dicit, ἄλλοθεν vero motum tentum abo eiquo loco profectum signifcat. 5. ἄγαν aderboio inest solius intentionis vis, τάχιϲτοϲ τssrτrκ. er Ans. exse. 1 ad ἐννοίαϲ subaudiendum ἰδίαϲ. peculiaris notio, ηuam βελτίων et similes habeboant, opposita est generali sensui, ad quem postea transierunt. 1- 2 ἀφ’ ἤϲ-εἰληφε. βελτίων, ἄρ., ἄμ. appellabantur ἐπίετα, quam appeHationem ab notionibous suis accepisse dicuntα, quis propter has idonea sunt, quae eliis nominibus ad eliquas personas vel res describδendas adi- ciantur. 2 τροπικώτερον. cfr de adv. 190, 1: τροπικώτερον ἡ λέξιϲ (scil ἔνερθεν) τίθεται ἐπὶ παντὸϲ τοῦ κάτωθεν, ῷ λόγῳ καὶ ἄριϲτοϲ μέν ἐϲτιν ὁ ἐν πολέμῳ ἰϲχυρόϲ, τροπικώτερον δὲ καὶ ἐπὶ παντὸϲ τοῦ προϲήκοντοϲ. 3 πυξίϲ. cfr schol. Londin. in Dion. Thr. 459, 5 E.: κατάχρηϲίϲ ἐϲτι μέροϲ λόγου κυρίωϲ καὶ ἑτοίμωϲ κατονο- μαϲθέν, λεγόμενον ἐπί τινοϲ ἑτέρου ἀκατονομάϲτου κατὰ τὸ οἰκεῖον, οἶον πυξίϲ χαλκῆ· κυρίωϲ γὰρ ἡ ἀπὸ ξόλων (p 458, 24 additur ἀνδριὰϲ γυναικόϲ). vide Lobeckii Hhematicon Β46-349. θ πρὸϲ τὸ γράφω. subaudiendum οὕτωϲ ἔχει. ~ ϲυμπαρεπομένων. ϲυμπαρέπονται τῷ πράγματι in γράφω voce praetec personam etiam numerus, tempus, moun, genus afectionis. - 11 τὴν ἐκ τόπου ϲχέϲιν. de adv. 184, 12: αἰ διὰ τοῦ θὲν παραχθεῖϲαι λέξειϲ τοπικαὶ ἔππιρρηματικῶϲ τὴν ἐκ τόπου ϲχέϲιν ϲημαίνουϲιν. Dion Thr. 76, 2 0.. ὦν (scil τῶν τοπικῶν ἐπιρ- ρημάτων) ϲχέϲειϲ εἰϲὶ τρεῖϲ, ἡ ἐν τόπῳ, ἡ εἰϲ τόπον, ἡ ἐκ τόπου, οἶον οἴκοι οἴκαδε οἴκοθεν. - 12 ὑποκειμένου. rectius dixisset ποιότητοϲ. superativns inter comparativοs interpositus. fμtasse eum ex iHlo epirrhematici loco sumptum hic aliquis in margine adscripsit, unde postea in verborum con- textum immigravit μns. mr, masos. sos. m ABb. θ πρὸϲ] Hekker in aᾶm : maim ὡϲ πρὸϲ, et eonfεrt pag. seq. lin. 2 β Β αὐτὸ] fol 64~ A, αὐτοῦ C ὄνομα om B πρόϲωπον Β διαφέρει-λιόθεν om Β β 10-11 ϲημαϲίαϲ-τόπου om Β ~~248 s~~ μὴν τὸ ἄγαν· αὐτὸ γὰρ μόνον ὄνομα ἐπιτάϲεώϲ ἐϲτιν. 6. οὕτωϲ ἔχει καὶ τὸ γράψον ὡϲ πρὸϲ τὸ ἄγε· πάλιν γὰρ μόνον ὄνομα προϲτάξεώϲ ἐϲτι τὸ ἄγε, τὸ δὲ γράψον μετὰ τῆϲ ἐγκειμένηϲ προϲτάξεωϲ καὶ τὸ πρᾶγμα ὑπαγορεύει καὶ τοὺϲ ϲυνόνταϲ ἀριθμούϲ, ἔτι καὶ τὰ πρόϲωπα. ἔϲτιν πλεῖϲτα εἰϲ τὸ τοιοῦτο παραθέϲθαι.

Τό γε μὴν αἴθ᾿ ὄφελεϲ παρὰ νηυϲὶν ἀδάκρυτοϲ καὶ ἀπήμων ἧϲθα {A 415. 6} καὶ τὸ ὡϲ ὄφελεϲ ϲὺ μὲν αὖθι μετ᾿ ἀθανάτῃϲ ἁλίῃϲι 250 b ναίειν, Πηλεὺϲ δὲ θνητὴν ἀγαγέϲθαι ἄκοιτιν {Σ 86. 7} οὐ χρὴ παραλαμβάνειν εἰϲ τὸν τῶν παραλλήλων λόγον· ἰδοῦ γὰρ ἐκ τοῦ ὤφελον παρυφίϲταται καὶ προϲώπου διάκριϲιϲ, ἥτιϲ οὐ ϲύνεϲτιν τῷ εἴθε. καὶ δῆλον ὅτι ἕνεκα τοῦ τοιούτου τὸ μὲν εἴθε ϲυντάϲϲεται εὐκτικοῖϲ, οἷϲ ϲύνεϲτι τὸ διακρῖναι πρόϲωπον, αἴθ᾿ οὕτωϲ, Εὔμαιε, φίλοϲ Διὶ πατρὶ γένοιο {ξ 440} αἴθ᾿ οὕτωϲ ἐπὶ πᾶϲι χόλον τελέϲει᾿ Ἀγαμέμνων {Δ 178} praeter intentionem etiam quod intentum est indicat 6. ἑγε imperandi hebet im, γράψον praeterea etiam acfionem εἰ personam et numerum denotat. Aaevκ. ψ 87, bi autem coniungitur αΕε vel ὡϲ cum ὅφελεϲ,noli opinsi coiiunctss esse dnae voces plρme idem signifcantes. nam ὄφελον ὄφελεϲ ὄφελε personas distinguunt, αθε εἰ ὡϲhuins distinctionis emat expertia. quocirca οpta- fvornm et indicativοrnm cum αἴθε consrucfSones pmaptae sumt: nam hi modi si deessent, simul deesset deθnitio personarum. ideo ne cum infnitivο quidem. τssr~κ. zv μns exso. 1 dγαν. Dion. Thr 84.1 .: τὰ δὲ (scil ἔπιρρήματα) ἔπτάϲεωϲ, οἰον λίαν ϲφόδρα πάνυ ὅγαν μάλιϲτα, et schol. Τatdc. ad h.l. 281, 16Β.: ἔπιτάϲεώϲ ἐϲτιν οἶϲ ἐπιτείνοντεϲ τὰ πράγματα χρώμεθα ταῦτα δὲ ἐνεληπται τοῖϲ ὑπερθετικοῖϲ τὴν κατὰ πάντων ἐπίταϲιν ἔχουϲιν, οἶον ταχύτατοϲ, ξγαν ταχύϲ. cr schol. eadem 226.1 Β. τίϲ ἔϲτι ϲοφώτατοϲ; ὁ ὄγαν ϲοφόϲ· ἔχει οῦν ἡ φωνὴ τοῦ δπερθετικοῦ τὸ ὅγαν. - 2 Dion. Thδr. 82,1 .: εὰ δὲ (scil ἔπιρρήματα) παρακελεύϲεωϲ, οἶον εἴα γε φέρε. 6 14 de adv. 142, 9-14: τὸ ὄφελον οἴ μὲν κατὰ ϲυνεκδρομὴν ῥήματόϲ φαϲι κεκλίϲθαι (quasi verbδum sit, flea snslogia duce) παρὰ τῷ ποιητῇ εἰϲ πρόϲωπα, εἴγε καὶ τὸ δεύτερον ὄφελεϲ καὶ τὸ τρίτον ὄφελεν. οἴ δὲ ἔκ ῥήματοϲ ὑποϲυγκεκόφθαι τοῦ ὦφειλον (genuinum igitur veαbδum esse) 12 παραλλήλων. vide Adn. erit. ad 356, 1 huius ed. Ans.cur,mss. sos. m ABb. 1 μόνον post ὄνομα collocat B | 2 prius τὸ om A 1A indicet sic conlocsnds esse verbοa: ππροϲταξεωϲ ονομα εϲτ 1 Β προ- ταξεωϲ A. Iκαὶ om β 4 καὶ τοὺϲ ϲυνόνταϲ ἀριθμούϲ, ἔτι κzὶ τὰ πρόϲωπα ψluralia ferri possunt, si γράψον ita interpretaris, ut totum aoristi imperativum ignifcet eiam ante ἔτι habet κxὶ B post ἔϲτιν add δὲ B β 7 et 10 ωφελεϲ A. 1 10 ϲὴ μὲν αὕθι om Ϲ μετ’] ετ in ras A | αθανατηϲν .. 12 τῶν] τὸν Ac , corr A 1 1ξ ante προϲώπου add τοῦ B 1 15 οἰϲ om A. , edd A πρόϲωπα CB 16 ευμοε om 9 , add A in ng Γἀι] δή A || 17 τελέϲοι C ἀλλὰ παρεϲτήϲαμεν ὡϲ καὶ ἐν ὁριϲτικοῖϲ ἐν τῷ εἴθ᾿ ἔγραψε Τρύφων· οὐ μὴν τοῖϲ ἀπαρεμφάτοιϲ, ἐπεὶ καὶ διὰ τοῦ ἐπιρρήματοϲ καὶ διὰ τοῦ ϲυνόντοϲ ἀπαρεμφάτου ἄδηλον ποίῳ προϲώπῳ τὰ τῆϲ εὐχῆϲ ἐπιγίνεται. ὅθεν εἰϲ ἀναπλήρωϲιν τοῦ λείποντοϲ τὸ ὄφελον παραλαμβάνεται, εἰϲ ἐμφανιϲμὸν προϲώπου ᾧ τὰ τῆϲ εὐχῆϲ περιγίνεται· ἐν γὰρ τῷ αἴθ᾿ ὄφελεϲ παρὰ νηυϲὶν ἀδάκρυτοϲ καὶ ἀπήμων ἧϲθαι {A 415. 6} νοεῖται ὁ Ἀχιλλεύϲ, πρὸϲ ὃν ἡ ἀπόταϲιϲ τοῦ λόγου, οὐκ ἐξ ἄλλου του ἢ τοῦ ὄφελεϲ. Καὶ τοϲαῦτα μὲν περὶ ϲυντάξεωϲ τοῦ εἴθε καὶ τῶν ὁμοίων.

De eptativis temporum praeieritorum.

Ἤδη μέντοι καὶ περὶ τῆϲ ἐγγινομένηϲ χρονικῆϲ διαθέϲεωc ἐν 251 b ~~249 s~~ c. XXIV. τῇ ἐγκλίϲει διαποροῦϲί τινεϲ, ὡϲ μάτην εἰϲκυκλεῖται ἡ τῶν παρῳχημένων χρόνων φωνὴ κατὰ τὴν ἔγκλιϲιν, ὡϲ οὐ δυναμένου τοῦ τοιούτου ϲυϲτῆναι, καθὸ καὶ ἐπ᾿ ἄλλων μερῶν λόγου δηλουμένου παρέμπτωϲιϲ αἰτία γίνεται τοῦ μὴ ϲυνίϲταϲθαι ϲχήματά τινα τῆϲ λέξεωϲ, ἐν ῥήμαϲιν ἡ τοῦ πλουτῶ ἢ ὑπάρχω ἤ τινοϲ τῶν τοιούτων παθητικὴ ἐκφορά, καὶ sοlο εἴθε iungere licet, quippe qui non magis persensa diseemat ut autem appareat, ad quam personam pertineat votnm, ὄφελον adicitu , ex quo infnitivus pendet. Axovκ. β 88. Noenulli putmnt in optativum puperam inferri praeterita, tempora: sies quoque fαεmas verbδsles et nominses non fag, qula sensus vocum . obstet quomnus eis utamur, vlut πλουτῶ et ὑπάρχω verbοοαum paseivumo non usmrpεtur, nec activum μάχομαι verbi, nec masculine forma ἐκτροῦϲα participii, nec feminina ἄρϲην nominis ifidem feri non posse, ut optativi usurpentur de praeterifis, quonόam non optemus nisi fnturss res. rxsrm xx Ans. exse 1 παρεϲτήϲαμεν: 248,3. - 11 -pξB5,5 Ϲhoerob. in Theod. I 256.16B. e8.8 ~.: ὄπ δὲ γινὸϲκειν, ὅτι φαϲί τινεϲ, ὡϲ οὐκ Φφειλον τὰ εὐκτικὰ ἔχειν παρψχημένουϲ. οὐδεὶϲ γὰρ περὶ τῶν παρελθόντων εὔχεται, ἀλλ’ περὶ τῶν ὄντων, Ἴνα μένωϲν, περὶ τῶν μελλόντων, νᾷ γένωνται. περὶ δὲ τῶν Hπαξ παρελθόντων πῶϲ εὔχεταί τιϲ; 12 13 μάτην-ἔγκλιϲιν. vide A gum. -- 16 πλουτῶ ὑπάρχω. Ϲhoerob. in Theod. II 330.16B 854.18 .: οὐδέποτε, φηϲίν μns. mr., casca. scs. 1m ACBb. 1 παριϲτηϲαμεν A , corr A καὶ om B ἐν ante ὁριϲτικοῖϲ om b eontra omonium codicum auctoitatem. sed ϲυντάϲϲεϲθαι modo eum nudo dativo, modo cum ἐν ab Apollonio iungitur. vide HSohneideri comm 54 ειθεγραψαι A. 2 ante τοϲ add ἐν B β 8 αδηλω A. , corr A , 4 οφελον A, sed ν in ras A ὦφελον CBb B παραγίνεται Ϲ. videtur ἐm- γίνεται legendum esse, nt l. ξ: nam nulla περιγίγνεϲθαι verbi vis bic apta esd 8 του om B β 8 Φφελεϲ CBb β 10 post ὁμοίων habδet αυτου A. sed ab ipsa prima m. 1mductum, αὐτῷ Βb 11 διαθέϲεωϲ] Εεϲεω in aas A , A videtux scripsisse διανοίαϲ 1ξ τὴν, quod CBb om, Βekker in adnot. addendum esse coniecit, exhibet A 1 I4 μερῶν λόγου δηλουμένου] Sylburg: ~δrtaee retsκe cum articulo τοῦ δηλ., Lehre qu. ep. 328 pro μερῶν λόγου ci. παραλόγου, Lεhrs′ ἀλόγου sel παραλόγου. at μερῶν λόγου servuri debet, post λόγου autem intercidisse videtur ἡ τοῦ. ad παρέμπτωϲιϲ vοcabnli sensum cf 203, 22. eigi- eαtio vocum quarumdam quαst ιnferεenens obstat quominus ln omnes μsaα8 ectantur 16 ἡ τοῦ conlectura est quam H praeboet, b recepit A. τω, ) τὸ habδet sine ἡ ἐπὶ τοῦ μάχομαι ἡ ἐνεργητική· καὶ ἐν γένεϲι, καθὸ οὔτε τοῦ ἐκτροῦϲα τὸ ἀρρενικόν τιϲ ζητήϲει, οὔτε τοῦ ἄρϲην τὸ θηλυκόν. καὶ ἦν εἰϲ τὸ τοιοῦτο παράθεϲιϲ δυϲπερίληπτοϲ. καὶ δὴ οὖν ἐπὶ τοῦ προκειμένου ἐκεῖνό φαϲιν· «εἰ ἐν τοῖϲ οὐκ οὖϲιν αἱ εὐχαὶ γίνονται εἰϲ τὸ ἐγγενέϲθαι, πῶϲ τὰ γενόμενα εὐχῆϲ ἔτι δέεται;»

Πρὸϲ ὃ ἔϲτιν φάναι ὡϲ πᾶϲα ἀνάγκη ὑπάρξαι καὶ τὴν ἐκ παρῳχημένου εὐχήν. φέρε γὰρ τὸν ἐπιβάλλοντα χρόνον τοῦ γινομένου ἀγῶνοϲ Ὀλυμπίαϲι παρῳχῆϲθαι, καὶ μaovε. β ξξ. Contαa quod haec dicenda sunt. etiam praetorias res nonnum- ( scil ὁ Ἀπολλώνιοϲ in rhematico, quod Choer. in interpretatione canonum Theo- donii verbalium exscripsit), τὰ ὑπαρκτικὰ εἰϲ πάθοϲ λαμβάνονται, γοῦν οὐκ ἔχουϲι παθητικά. οὐδὲ γὰρ τὸ ὑπάρχω γίνεται ὑπάρχομαι. πῶϲ γὰρ δύνανται ἔχειν πα- θητικά, ὅπου οὐδὲ ἐνέργειαν ϲημαίνουϲιν; τὸ γὰρ ζῶ πλουτῶ ὑπάρχω ὑγιαίνω οὐδέτερα καλοῦϲι διὰ τὸ μήτε ἐνέργειαν ϲημαίνειν μήτε πάθοϲ. τsscm. er Ans. exse. ἐκτροῦϲα. vide intra 278, 1 et Ϲhoer. in Theod. I 299, 28: τοῦ ἐκτροῦϲα τὸ ἀρϲενικὸν οὐχ εὑρίϲκειται. Etym. r. 59, 5: ἐξέτρω· παρὰ τὸ τρῶ τὸ δηλοῦν τὸ κόπτω . . . παρὰ δὲ τὸ τρῶ παραγωγὸν τρῶμι καὶ παρψχημένοϲ εἴρων ἔτρωϲ ἔτρω, καὶ ἔξέτρω· οἶον ἐβλάβη καὶ ἐξεκόπη ἡ κύηϲιϲ. EMdss7.4s. E 193.24. - Β - 356,Β hoer.in Theod.2eε.19 B. ss.13 ~.: λέγn. ὁ Ἀπολλώνιοϲ (in rhematico) πιθανῶϲ ἔπιχειρῶν, ὅτι ἔϲτι καὶ περὶ παρελθόντων εὐχὴ, καταϲκευάζων οὕτωϲ. θῶμέν τινα εἶναι ἐν Ἀθήναιϲ ἔχοντα υίόν, ὅϲτιϲ τῶν Ὀλυμπίων τελουμένων ἔπεμψε τὸν διὸν υίὸν ν Ἥλιοι ὀφείλοντα ἀγωνίϲαϲθαι· ὁ δὲ ἀπελθὼν καὶ ἀγωνιϲάμενοϲ νενίκηκεν, καὶ μετὰ τὸ αὐτὸν ἀγωνίϲαϲθαι καὶ. νικήϲοι ἀγνοῶν ὁ πατὴρ ὅτι ἐνίκηϲεν εὔχεται λέγων· νενικήκοι ὁ ἐμὸϲ παῖϲ, ἀντὶ τοῦ εἴθε ἀκούϲαιμι ὅτι ὑπάρχει νενικηκὼϲ ὁ παῖϲ μου. καὶ ἰδού, φηϲίν, δή παρελθούϲηϲ τῆϲ πράξεωϲ, γοῦν τῆϲ νίκηϲ, εὔχεται λέγων νενικήκοι. παρακειμένου καὶ ὑπερϲυντελίκου, ὅπερ δή ἐπράχθη. τοῦτο δὲ πιθανόν ἔϲτιν, ἀλλ’ οὐ καταναγκαϲτικόν. ἔϲτιν οὖν εἰπeν, ὅτι εἰ καὶ ἡ νίκη παρῆλθεν, ἀλλ’ oὕν ὡϲ περὶ μέλλοντοϲ ποιεῖται τὴν εὐχήν. ἠγνόει γὰρ ὅτι ν νικήϲαϲ ὁ υίὸϲ αὐτοῦ. Macrob. de difem et soc. gr. latinique verδοi, qui et ipse rhematico Apolloninno utebatux, Exc. Par. 620,12 E. cap. XVII 1 L.: Ee hee uodo (scil optativo) questo grαea proecesst4, si proefεrtu4m fempts possi4 αdmiftere, cum soto pm0 rebus au4 proesemtibus au4 ~eturs seleαm4 αgιfαr, mec tπ specem posen4 froasαcαm revocαr promsntitatumque est prαeferfum quoque fempss opfemti neeesαrem, qul33 saepe ln doagnquts quid eeemertt mescientεs opρtemus ense quod nobis commodet. qui eim Εsnπyαcαe pdmae deederium habunt domi recidens ipse, cerfαfum eque8 snos cum αuεgαnte ~lέo ms4, frensmcto ιαm die qui certamini status est, en4umm adhuc aescεns et deedersm vote αdueαns, quid dud d4cere exisstimondus est qκam εἴθε 5 υίόϲ μου νενικήκοι2 (cr Τxc. Βob. 642, 32-648,1 Β ) Peμe.XVII β 77 239. 28 B. syntaxi Apolloniana usus: optatiea praetertum ideo habent, qquaπ ea deἔeαmus orare, qu ae nondum μeεrτn4, qt5 s3εpe eeen1t αὅesse eo8, pro qulbus orαnus et ogtamus, ut id ιlhιs ιαm perfectum st, cuod cupimus, us4 ufinαmm μίlrus meuse qu4 Athenrs es4 doctus esset ee ursset, id est utι- nαm ner ectα ln ipso doctrteιo st4, utinαnπ cogaοscαmus id νlli eee- nisse. 7 γινομένου. vide Adn. erit. Ans. omr., usca. sos. im A Bb. 1 καὶ ἐν] fol 64v A. καθὸ οὕτε] ου A3 in ras Γ ἐκτρώϲαϲα Βb. vide Testim. 2 ἀρϲενικόν CB ὄρϲεν CB 4 α om B β 5 γενόμενα] prius ε in res A ἔτι] επι A. , corr A θ posb ἐκ add τὸ6 B β 7 γινομένου A, γενομένου CBb. sed optimi codicis praesms recte se hebet: eertame quod feri alet lympue ολυμπιαϲι A, ὀλυμπιᾶϲι Ϲ, ὀλυμπιάϲι Βb. vide Herod. pros. cath. 501,13 Lte πατέρα εὔχεϲθαι ὑπὲρ παιδὸϲ ἀγωνιϲαμένου περὶ τῆϲ τούτου νίκηϲ· καὶ δῆλον ὡϲ οὔτε ποιήϲεται εὐχὴν διὰ τῆϲ τοῦ ἐϲομένου χρόνου οὔτε μὴν τοῦ κατὰ τὸν ἐνεϲτῶτα παρατεινομένου (τὰ γὰρ τοῦ παρῳχημένου ἀντίκειται), ἐξ οὗ ἂν ἀκολούθωϲ γένοιτο ἡ εὐχὴ εἴθε νενικήκοι μου ὁ παῖϲ, εἴθε δεδοξαϲμένοϲ εἶη.

De praesontibus et aoristis opiativorum.

Ἕϲτι καὶ οὕτωϲ φάναι, ὡϲ ἀληθεύει ὅτι ἐπὶ τοῖϲ μὴ ϲυνοῦϲιν ~~250 s~~ αἱ εὐχαὶ γίνονται· οὐ ϲυνόντοϲ γὰρ τοῦ φιλολογεῖν φαίημεν ἂν φιλολογῖμι, 252 b λογοῖμι, οὐ ϲυνόντοϲ τοῦ πλουτεῖν τὸ πλουτοῖμι· χρὴ μέντοι νοεῖν ὡϲ τὸ ἐξαιτούμενον ἐκ τοῦ εὐκτικοῦ ἢ εἰϲ παράταϲιν τοῦ ἐνεϲτῶτοϲ παραλαμβάνεται, ἵνα ἐν αὐτῷ διαγίνηται, ὡϲ εἴ τιϲ φαίη ζώοιμι ὦ quam optare necesse est. fac lndοa Ιlympios iam praeterisse et virum, cuine θlius certavit, nondum scire, num ile vicerit. iam si optabδit, ut flius coronans sit, non poterit non dicere: εἴθε νενικήκοι μου ὁ παῖϲ. Aaovκ. 100. Etiam uliud de temporibus optaivi addendum est. opta- mus |merumque] quae non habemas: ex gr. πλουτομι dicimus, si pauperes sumne ettamen diversa vοtοrum genera distinguenda sant. ant enim optamus, ut es, quae sunt, msnesnt, velut siquis dicit ζώοιμι, sut ut quae nondum sunt, evenient, vεlnt Agamemno optavit: εε πορθήϲαιμι τὴν λιον, quod votum non τxsxε. xv Ans. exso. 2 διὰ τῆϲ τοῦ ἐϲομένου χρόνου. snbandiendnm εὐχῆϲ. 8 4 τὰ τοῦ παρψχημένου ἀντίκειται. vide Adn. crit. 4 ἐξ οὖ qmamobεemt: sei quia nec praesenti nec futuro oti poterit. - θ ἀληθεύει. si non addendum, certe subaudiendum est ἐπ τὸ πλέον. ηnod si non ft, hoc enuntiatum: ὅτι ἐπὶ τοϲ μὴ ϲυνοθϲιν αἰ εὐχαὶ γίνονται, pugnat cum subsequenti: ὡϲ τὸ ἐξαιτούμενον ἐκ τοῦ εὐκτικοῦ εἰϲ παράταϲιν τοι ἐνεϲτῶτοϲ παραλαμβάνεται. - 8-p 867,10 Choerob in Theod. 25s, 25 B. 771. 2 Θ.: oὁ de λέγειν ζήϲειαϲ, τοῦτο γὸρ ἀορίϲτου χρόνου ἐϲτὶν εὐκτικόν· ἔγνωμεν δέ, ὅτι καὶ ὁ ἀόριϲτοϲ πεπλη- ρωμένην καὶ παρψχημένην ἔχει τὴν ϲημαϲίαν. ἐὰν οὖν εἴπωμεν ζήϲειαϲ, δηλοθμεν ὅτι μὴ ἐπιμένοιϲ ζῶν μηδὲ ἔχοι τὸ πρᾶγμα παράταϲιν, ἀλλ’ εἰϲ πέραϲ καὶ ϲυμπλήρωϲιν τοῦ ζῆν ἔλθοιϲ, ὅπερ ἐϲτὶν ἀποθάνοιϲ, ὤϲπερ καὶ τὸ τύψειαϲ δηλο τὸ εἰϲ πέραϲ τοῦ τύψαι ἔλθοιϲ. χρὴ δὲ λέγειν ζψηϲ. τοῦτο γὸρ ἐνεϲτῶτόϲ ἐϲτι καὶ παρατατκοῦ, καὶ δηλοῦμεν δι’ αὐτοῦ τὸ ἐπιμένοιϲ ζῶν καὶ ἔχοι τὸ πρᾶγμα παράταϲιν. Ann. carr., masos. scs. 1s A CBb. 2 inseri post χρόνουvult φωνfϲCEASchmidt Βeitr. p404. subaudiri εὐκτικῆϲ SkaIIΙ p13. videAdn.exeg. Β παρακειμένου B τὰ Ab, ταῦτα CB τοῦ παρψχημένου] ωχη A in ras, A fort. παρακειμένου B τῷ παρψχημένῳ,atque Herm.Schmidt doctx tempor. l p1θiniuria praefert ταῦτα γὰρ τῷ παρψχημένψ: haec eerὸa αpotissme add insetatαm prαesents αppellotiemem. exphcαndam a grummαtico αdάifα eunt. immo retinenda cum b meliorum codi- cum scriptura: res proeferto fempore acta oδetat post parenthesin inseren- dum esse ci. τοῦ δὲ παρακειμένου HSchneider comm 142, quo non opus. vide Adn. exeg. ad ἐξ οῦ ἐξ in ras Aᵗ et una littera erasa ibidem ante ου ν ἀκολούθωϲ] ἀνακόλουθοϲ CB, 5ν ἀκόλουθοϲ b ad adverbium, quod A exhibet, cfr e. g. 45.23. 334,14 β B δεδοξαϲμένοϲεη.ἐϲτι] ϲ ειη ἐϲτι in ras A β 6 oθτω AB5 ἀληθεόει B | ϲυνοῦϲιν]οὕϲιν B 7 αἰ om B β 10 διαγίνηται A b, A praescripsit ι, quod videtur ex ι muto antecedentis vocis originem ducere ἰδία γίνηται Ϲ, διαγένηται B θεοί, ἢ εἰϲ τελείωϲιν τῶν μὴ ὄντων πραγμάτων, ὡϲ ὁ Ἀγαμέμνων εὔχεται, εἴθε ὦ θεοὶ πορθήϲαιμι τὴν Ἴλιον· εὐχὴ γὰρ νῦν γίνεται εἰϲ τὸ παρῳχημένον καὶ ϲυντελὲϲ τοῦ χρόνου. τὴν γὰρ παράταϲιν ἀπευκταίαν ἕξει· πορθοῦντι γὰρ αὐτῷ τὴν Ἴλιον ἐννέα δὴ βεβάαϲι Διὸϲ μεγάλου ἐνιαυτοί, καὶ δὴ δοῦρα ϲέϲηπε νεῶν καὶ ϲπάρτα λέλυνται {B 134 seq.}. καθότι πάλιν κατὰ τὸ ἐναντίον ἔϲτιν ἐπινοῆϲαι ἐπὶ τοῦ ζώοιμι. οὐ γὰρ δή γέ τιϲ παραλήψεται εἰϲ εὐχὴν τὴν τοῦ ζῆν ϲυντέλειαν ἐν τῷ ζήϲαιμι. ἡ γὰρ τοιαύτη ϲυντέλεια τῆϲ εὐχῆϲ δυνάμει περιγράφει τὴν τοῦ βίου διατριβήν.

Τὸ αὐτὸ ἄπορον μέτειϲι καὶ ἐπὶ τὰ προϲτακτικά. πάλιν γὰρ De temporibus imperativorum. τὰ οὐ γενόμενα προϲτάϲϲεται, καὶ ἀληθὲϲ ὅτι τὰ παρῳχημένα γέγον. καὶ κατὰ τὸ αὐτὸ οὐ χρὴ παρῳχημένου χρόνου προϲτακτικὸν παραλαμβάνειν. Καὶ ἔϲτιν γε πάλιν ἐπὶ τῶν τοιούτων ταὐτὸν φάναι, ὡϲ τὸ 253 b πρῶτον διαφέρει τὸ κλειέϲθω ἡ θύρα τοῦ κεκλείϲθω, καθὸ ἡ μὲν κατὰ τὸν eo spectat, ut oppmatio urbis maneat continnetnrqns (id quod detestatur potius Agamemno), sed eo, ut tempus oppugnationis quandoque praeteritum et fuitum. ait. at ζήϲαιμι pro ζLοιμι dicere non licet, quia nic fais itae optaretur. μaavν. 161. Eadem de imperativis exsistit dubitatio videtur enim. praeteiiti temporis imperstivns non posse usorpari, qua imperantur quae non- rssrκ. er Ans. exzo. Β ϲυντελέϲ καὸsdlutum. - 7 καθότι ὡϲ. - 7 -o6) Ap. igitur hoc loco non initium, sed inem alienius actionis optativo aoristi εignifcari censet. 11 -p ξ58, 8 Pree, XVIDI e 4 238.13 Β.. raeeiquιiem Hαὸent 4mperαtiea preeferiti fempors, nos autem επ αctιeis sel meutrαlιbμs eerρg ppεnιtus ea hαὸere non χossemus, tπ pαseεo vero et omιbss, quae haben4 pαrti- cytα proeterufi femporus, per crcumbocutonem poscumus Hαὸere, s4 ddοcfus es eei esto δεδίδοξο . . . (ὲ 75) hanc vim hαὸent, u4 imperemus, ut ιπ μuturo arnt frαnsαcta, ut si dicam clausa s4t mox enestrα, εmpero, ut stafim clαdαtur et mox st Sauna. cfr Psc.VII §41.nbi1hematicum Apolloniiexacribit. p406.20 - 407.1 Β. Macrob. de d (item αheoatico usus) Exc. Paris. 618,34E. 2V ἐ 10 ύ.: Grᾳeci infrospectα soertius 4uἔendfi nαturα enmodeertuat posse comprehe3: prae- cepto fempus elapsum, ut est ἡ θύρα κεκλείϲθω, quod ahiud est quam ἡ θύρα κλείϲθω (sic). nam κλείϲθω cm d2cο, ostendo hocfenus pαtuιsse cuπ ero dico κεκλείϲθω, hoc mpero, u4 dαdeadi ofHicrμm tam perαctueπ s5. quod et lotinitas iubendum noel, cum περιφραϲτικῶϲ dd5ct ostrum clausum sIt eft Exc Βob. 640,14E. I ἐ1 Λ 14- 15 τὸ πρῶτον. opposita sunt lin. 3 pag. sequentis Ἄλα καὶ εἴπομεν κτλ. Ans. cur, masos. scs. ικ ACBb. 1- 2 εἰϲ-θεοὶ om A. , add A in ng 1 ὁ om CB β 2 ν0ν om B 3 ϲυντελὲϲ τοῦ] ϲυντελούμενον C β 4 απαικτεαν A. Β βεβααϲιν A. β 6 ϲέϲηπται Ϲ, ϲέϲηπτε B 1 10 οῦ βίου conlocat ante περιγράφει C 12 γινόμενα A 18 καὶ om B ταὐτὸν bo, μδrt. τοῦτο Βllebode. sed τὸ αὐτὸ recte se habet: referendum est ad ea, quae de optativo praeteriti temporis dicta sunt 1 14 τὸ αὐτὸ B 14 -15 ὡϲ τὸ πρῶτον] ωϲ τὸ ά A, sed α in res A, atqne etiam tres litterae post α erasae: A videtur ἄλφα sccpsisse ὡϲ τὸ , ὅε Bb 155 κατὰ τὸν] κατὸν A ἐνεϲτῶτα ἐκφορὰ ὑπαγορεύει τὴν ὑπόγυον πρόϲταξιν, ὅπερ ἐνεϲτῶτοϲ τοῦ παρατεινομένου ἦν ἴδιον, τό γε μὴν κεκλείϲθω τὴν ἔκπαλαι ~~251 s~~ ὀφείλουϲαν διάθεϲιν γενέϲθαι.

Ἀλλὰ καὶ εἴπομεν ὡϲ ἃ μὲν προϲτάϲϲεται αὐτῶν εἰϲ παράταϲιν. ὁ γὰρ ἀποφαινόμενοϲ οὕτωϲ, γράφε, ϲάρου, ϲκάπτε, ἐν παρατάϲει τῆϲ διαθέϲεωϲ τὴν πρόϲταξιν ποιεῖται, ὡϲ ἔχει καὶ τὸ βάλλ᾿ οὕτωϲ, αἴ κέν τι φόωϲ Δαναοῖϲι γένηαι {Θ 282}· φηϲὶ γὰρ ἐν τῷ πολέμῳ καταγίνου εἰϲ τὸ βάλλειν. ὅ γε μὴν λέγων κατὰ τὴν τοῦ παρῳχημένου προφορὰν γράψον, ϲκάψον, οὐ μόνον τὸ μὴ γινόμενον προϲτάϲϲει, ἀλλὰ καὶ τὸ γινόμενον ἐν παρατάϲει ἄπαγορεύει εἴγε καὶ τοῖϲ γράφουϲιν ἐν πλείονι χρόνῳ προϲφωνοῦμεν τὸ γράψον, τοιοῦτόν τι φάϲκοντεϲ, μὴ ἐμμένειν τῇ παρατάϲει, ἀνύϲαι δὲ τὸ γράφειν.

De secundis et tertiis personis imperativorum.

Τὰ δεύτερα πρόϲωπα τῶν προϲτακτικῶν πρόδηλον ἔχει τὴν c. XXV ϲύνταξιν, κἂν ὁμόφωνα καθεϲτήκῃ τῇ ὁριϲτικῇ ἐγκλίϲει· ἡ γὰρ ϲυνοῦϲα αὐτοῖϲ κλητικὴ ἀφίϲτηϲι τὴν ἀμφιβολίαν τὴν πρὸϲ τὸ ὁριϲτικόν, καὶ τὸ dum facta sunt. sed ut inter praesentis et perfecti οptstivοs aliquid interest, ita inter κλειέϲθω ἡ θύρα et κεκλείϲθω, quia praesenti dicimos stetim porum elsndendemm esse, perfecto autem fam dadum eam fnisse claudendam. Aaevκ. 102. Atqne ut optativis aonsti optatur fais ulicnins actionis, ita imperativis huius temporis imperatur, ut aliquid absolutum et praetexitum sit, cum praesentis imperativus iubδeat rem aHiquam manere. Aaovν. β 168, Seeunds persona imperativi agnosciur etiam, ubοi cum. secunda indicativi concinit cels4 λέγετε, διανοεῖϲθε εtriesquee modi smnt). nem dobitatio omnis tollitur addito cesa vocativo aut adverbio imperandi. de tertia imperativi persona dubitari numquam potest, utpote quae etiam forma sempen φropria utatur. rssruκ. er Ans exso. ὑπόγυον. Moeris 211,14 Β.: ὑπόγυιον δὲ τάττειν ἔπὶ τοῦ μέλλοντοϲ, οὐκ ἐπὶ τοῦ παρεληλυθότοϲ. Antiatticista ΒA. l 115,5: δπόγυοϲ ἀντὶ τοῦ ἐγγύϲ. ϲοκράτηϲ περὶ τῆϲ ἀντιδόϲεωϲ( 310D ἐ4, ubi dicitux de re lamiam. ntnra). έξειϲ ῥητορικαί BA l 210,27: Sρτι τὸ παρὸν καὶ ὑπόγυον, τὸ παραυτίκα μέλλον γίνεϲθαι. PM 82 3: ϲημαίνει (scil ὑπόγυον) τὸ παραυτίκα μέλλον γίνεϲθαι. P2sc.VIII Ε 40 406, 16: ea imperomus, quae statim sn praesenti εolumus eri ene alεqκa dattone. Β εἴπομεν: 70.24- 71.1 et uberius sine ulla dubitatione in rhematico. Β,καταγίνεϲθαι εἴϲ τι eersαri im αlqua re etiam 298,21. cum ὲν praepositione iunctum ex. gr. 13,28. 230.9. 254.8. 258.6. de adv 203, 4 et 11 cum περί supra 10,28. 7e.5. 211,1. 224.21 cum πρόϲ infra 280,15. - 15 κ5ν ὁμόφωνα -ἐγκλίϲει. in plorsli numero. cfr 255.12. - 16 ἡ κλητική. ele 261, 23. Ans. ouτ., masϲs. ss. is A ϲβb. 1 υπογυον A, ὑπόγυιον b, ssd vide LDindorΒi adn. ad Χenoph. Ϲyr. 6,1,43 in ed xoniensi ὑποῦϲαν B β 9 παρα- κειμένου B τnν ἔκπαλαι] fϲleer A ῇ 3 κα] ὡϲ B ὡϲ 5 b, ὅϲα A Ϲ, om B (μὲν) μὴ B β 4 ooτω Cb 7 e A in res Γ φόωϲ] ω in res A 8 5] o in α mat A B 16 prins γινόμενον] γιγνομενον A , γενόμενον Bb. praesens optimi codicis videbatur etiam propter oppositum τὸ γινόμενον prae- feermndum esse posterius γινόμενον] γενόμενον C 1ξ καθεϲτήκει A , corr A 16 ιλιτικη A , corr A2 ϲυνταϲϲόμενον ἐπίρρημα, λέγω δὴ τὸ ἄγε, ὥϲ γε ἐν τοῖϲ ἑξῆϲ παραϲτήϲομεν. τὰ γὰρ τρίτα καὶ τῇ φωνῇ ἰδιάϲαντα οὐδὲ κατ᾿ ὀλίγον ἀμφιβάλλεται.

Τά γε μὴν τοῦ πρώτου προϲώπου πρόϲ τινων οὐδὲ παραλαμβάνεται, Num primas quoque peraonas imperativus habeat. 254 b λαμβάνεται, λόγοιϲ τοιούτοιϲ. κεχωρίϲθαι φαϲὶ δεῖν τὸν προϲτάϲϲοντα τοῦ προϲταϲϲομένου, «ὅπερ οὐκ ἔϲτιν ἐπινοῆϲαι ἐν πρώτῳ προϲώπῳ· ~~252 s~~ ἐϲτιν γὰρ πρῶτον τὸ ὑπὲρ ἑαυτοῦ ἀποφαινόμενον, δεύτερον δὲ τὸ πρὸϲ ὃ ἡ ἀπόταϲιϲ ὑπὲρ αὐτοῦ τοῦ προϲφωνουμένου, εἰϲ ὃ καὶ ἐγχωρεῖ ἡ ἔγκλιϲιϲ ἐν τῷ φεῦγε, λέγε, γράφε.»

ἀλλὰ κἀκεῖνο δῆλόν ἐϲτιν, ὡϲ αἱ κλητικαὶ ἐν δυϲὶ προϲώποιϲ καταγίνονται, τῷ τε προϲκαλοῦντι καὶ τῷ προϲκαλουμένῳ· καὶ διὰ τοῦτο τῶν κατὰ τὸ πρῶτον πρόϲωπον ἀντωνυμιῶν κλητικαὶ οὐκ ἦϲαν, τῶν γε μὴν πάλιν κατὰ τὸ δεύτερον. ϲαφὲϲ οὖν ὅτι καὶ ἐκ τῆϲ τοιαύτηϲ ϲυντάξεωϲ δείκνυται ὡϲ πρώτου προϲώπου οὐκ ἔϲτι προϲτακτικά· τὴν γὰρ ἐκ τῶν κλητικῶν Aaovκ. β 164. Pzimss antem personas imperativi exstare non posse non- nulli hia rationibus probδant: personas iubentis et eius qui inbetux separatas ac diversas esse debere quod non fieri in prima persona, quippe quae ea sit, quae de se ipsa aliquid praedicet. Aaovκ. ψ 16θὲ. aceedit slind. sicut personae vocantis et sius qui vocatur, ubicumque ceεu vοcativο utimar, diversae sunt nec invenitur qni se ipsum vοcεt, ita (cum vocandi structuram imitetur imperandi structura) feri nequit, ut idem et iubeat et iubeatur. ergo prima persona imperativi exclusa est, quae εἰ ad- mitteretur, idem imperaret cui imperaretur. rssrrκ. er Ans. exso. I παραϲτήϲομεν: 258, 2-12. 261, 23 - 262, 2 - 4—9 de ion. ξ0, 20: εἰ κεχώριϲται τὸ προϲτάϲϲον τοῦ προϲταϲϲομένου, πρῶτον δέ ἐϲτι τὸ ὑπὲρ αδτοῦ ἀποφαινόμενον, δῆλον ὅτι περιϲϲὸν ζητεῖν τὸ τούτων (scil τῶν προϲτακτικῶν) πρῶτον πρόϲωπον. Ϲhoerob. in Theod. D 231,11 B. 788, 5 ~.: ἰϲτέον δὲ ὅτι ἐν τοῖϲ προϲτακτικοῖϲ καθόλου οὐκ ἔϲτιν εὑρεῖν πρῶτον πρόϲωπον, οὕτε ἐν τοϲ ἔνικαϲ οὕτε ἐν τϲ δυϊκοϲ οὕτε ἐν τοῖϲ πληθυντικὸϲ, ἐπειδὴ οὐδεὶϲ ἑαυτῷ προϲτάττει, ἐπειδὴ ὁ προϲτάττων τοῦ προϲταττομένου θέλει χωρίζεϲθαι ἐὰν οὖν προϲτfξῃ τιϲ ἑαυτῷ, μέλλει αὑτοῦ αὐτὸϲ χωρίζεϲθαι, ὅπερ ἐϲτὶν ἀδύνατον. ὁ δὲ τεχνικὸϲ (scil ὁ Θεοδόϲιοϲ) λέγει, ὅτι διὰ τοῦτο ἐν τοῖϲ προϲτακτικοῖϲ οὐκ ἔϲτι πρῶτον πρόϲωπον, ἐπειδὴ πρῶτον πρόϲωπόν ἐϲτι τὸ ὑπὲρ ἑαυτοῦ ἀποφαινόμενον . . . ἡ δὲ πρόϲταξιϲ πρὸϲ παρὸν καὶ ἕτερον πρόϲωπόν ἐϲτιν ἀπόταϲιϲ κτλ. -- 7—8 eΕr de pron. 18,19-22: Ἥπερ ῥητέον ἐν μὲν τῇ περὶ ἑαυτοῦ ἀποφάϲει, πρῶτον, εἴγε καὶ ἡ ἐν τοϲ ἑξῆϲ προϲώποιϲ ἀπόφαϲιϲ ἐξ αὐτοῦ γίνεται ἐν δὲ τῇ πρὸϲ ὅν ὁ λόγοϲ ὑπὲρ αὐτοῦ, δεύτερον ἐν δὲ τῇ μήτε προϲφωνούϲῃ μήτε προϲφω- νουμέν, τρίτον. et comm. HSchneideri. - 14-p 60, 5 exc 218,26 et de pron. 21, 4: ε ~λητική ἐϲτι κλῆϲιϲ τῶν πέλαϲ, ὀρθῶϲ οὕτε τὰ πρῶτα (scil πρόϲωπα) ιλητικὴν ἔχει τῶν πρωτοτύπων (scil ἀντωνυμιῶν) - καὶ γὰρ περὶ αὐτῶν τὸν Anx. mr., nscs. scs. is ABb. 1 δηὴὴ om A , add A ῇ 2 ἰδιάϲαντα] ϲα in res A, A vdetur ιδιαζοντα scripmsse teste Gnttentagio, διαϲταντα tene Hekkero | Β κεχωρηϲθαι A | φηϲι C Μᾶ B 8 ἑαυτοῦ B | προϲφαινο- μένου B ψ 16 ιλιτικαι A , corr A ( πρόϲ τε τῷ καλοῦντι B β 11 τῶν] κα , sed τόν hsbδεt ante ἀντωνυμιῶν 1 12 ιλιτκαι A , corr A 1 1B post δεύτε- ρον add ϲαν C κ5κ A3Bb ψ 14 τῶν om CBb (ιιλιτκων A. , cor A2 κλητικϲ CBb ϲύνταξιν ἀναδέχονται, τιϲ ἐδέδεικτο ἀϲύϲτατοϲ κατὰ τὸ πρῶτον πρόϲωπον. καὶ ὡϲ οὐκ ἔϲτιν ἐπινοῆϲαι ἑαυτόν τινα προϲκαλούμενον διὰ τὸ ἀχώριϲτον τοῦ προϲώπου, οὕτωϲ οὐδὲ ἑαυτῷ προϲτάϲϲοντα διὰ τὸ ἀχώριϲτον τοῦ προϲώπου· πᾶν γὰρ προϲτακτικὸν ἐκ προϲώπου ἐπικρατοῦντοϲ ϲυνέϲτηκεν ὡϲ πρὸϲ ἐπικρατούμενον.

Οἵ γε μὴν παραδεχόμενοι τὴν ἐν πρώτοιϲ προϲώποιϲ ἐπιγινομένην πρόϲταξιν, οὐκ ἀναϲκευάϲαντεϲ τοὺϲ προκειμένουϲ λόγουϲ, παρατίθενται ὡϲ προϲτακτικὰ ἐν τῇ χρήϲει, φεύγωμεν ϲὺν νηυϲὶ φίλην ἐϲ πατρίδα γαῖαν (B 140 et l 27}, ἀλλ᾿ ἄγε δὴ χαζώμεθ᾿ ἐφ᾿ ἵππῶν {Ε 249}, 255 b καὶ ἅπαντα κατὰ τὴν κοινὴν χρῆϲιν οὕτω λεγόμενα. ἐξ ὧν πειρῶνται καὶ τὰ ἑνικὰ παραλαμβάνειν. «ὃν γὰρ τρόπον τῶν δευτέρων πληθυντικῶν ἡ παραλήγουϲα ἀποβάλλουϲα τὴν τε λήγουϲα γίνεται τῶν ἑνικῶν, ~~253 s~~ λέγετε λέγε, νοεῖτε νόει, τὸν αὐτὸν τρόπον καὶ τῶν πρώτων ἡ παραλήυουϲα ἀποβαλοῦϲα τὸ μεν καταϲτήϲει τὸ ἑνικὸν προϲτακτικόν, φέρω μεν φέρω, ἀριθμήϲωμεν ἀριθμήϲω. καὶ οὐ ξένον εἰ ὁμοφωνεῖ ταῖϲ ὁριϲτικαῖϲ φωναῖϲ, ὅπου γε καὶ ἡ ἐν δευτέροιϲ προϲώποιϲ ὁμοφωνία ἐγγίνεται.»

«πρόδηλον κἀκ τῆϲ ϲυντάξεωϲ τῆϲ ἄγε λέγωμεν, ἄγε φέρωμεν, ἧϲ τὸ ἑνικὸν γενήϲεται φέρε λέγω, φέρε ἀριθμήϲω. μααvκ. βῆ 166, Τι autem qui imperativis primas quoque personas esse contendunt, haec argumenta non refntmt, sed talia proferunt exempla, qualia sunt φεύγωμεν, χαζώμεθα, similia atqοe etiam singularem imperativum primae personae ex plurali elicient. sicut enim ex λέγετε imperativo plurativο nascatux singularis λέγε, ita ex φέρωμεν abiecta rursos ultima syllaba oriri imperaivum. eingularem φέρω. nec mirum esse, quod hic imperativus cum indicativo concinat, quoniam etiam in secunda persona horum modorum concentus inveniatur. Aaevκ. β 107. ϲAtque primam personam singularem imperativis non de- λόγον ποιεται οὕτε τὰ τρίτα. Schol. Βdliod. in Dion. Thr. 81, 3 et18 et 82 B. Schol. Vatic. in Dion. Thr. 264.34Β. 917.6 B : πρῶτον μὲν πρόϲωπον οὐ δύναται. ἔχειν ἡ κλητικὴ οὐδείϲ γὰρ ἑαυτὸν καλὲ. abo vocativis igitur acceperunt impe- rativi constructionem, vocativοs imitantur, si primam personam respuunt. ceterum uberius hanc rem demonstrasse idetur Ap. in libro de nomine. rserκ. sτ Aon. exso. 6- 11 Ϲhoerob. in Theod. l 281,29B 38.2e θ.: Αέγουϲι δέ τινεϲ, ὅτι εὑρίϲκομεν ἐν χρήϲει τινὰ πρῶτα πρόϲωπα προϲτακτικἀ, Φϲ παρὰ τῷ ποιητῇ. sequuntur eadem fere exempla, quae Ap. hic et infra 255,21. 257, 7 profeιt: ν 215. 1 61. ζ 70. B 140. - 17 ὅπου -ἐγγίνεται. non semper, sed in plurali numero et dnsli praesentis. μnx. qmr., msca. sca. vm A CBb. 4 ἐν προϲώπῳ C ὡϲ πρὸϲ] fol 65v A ’ 6 ἐπιγενομένην )Β, post ἐπιγινομένην in A octo fere litterae erasse sunt 7 οὐ καταϲκευάϲαντεϲ B 13 ὲ om C λήγουϲαν C γίνεται post ἑνικῶν conlocat 14 post αὐτὸν add δὲ CBb · 15 ἀποβάλλουϲα Β prius τὸ] τὴν Bb προϲτακτικὸν om A, add A 1θ 18 καί ου -αριθμηϲω om A.~, add A in ng β 17 ἡ om Ϲ atque abδesse malimus, quia secundae personae indicativi et imperativi non semper inter se concinunt 18 κdκ ἐκ Bb 19 λέγω φέρε in ras A1 (τὸ γοῦν δεύτερον πρόϲωπον τῆϲ ὁριϲτικῆϲ ἐγκλίϲεωϲ, οὐ ϲυνεμπῖπτον τῇ προϲτακτικῇ ἐγκλίϲει, οὐδὲ τὴν τούτων ϲύνταξιν ἀναδέχετάι· τίϲ γὰρ ἂν φαίη φέρε λέγειϲ ἢ φέρε ἀριθμήϲειϲ;) οὕτωϲ δ᾿ ἔχει κἀκεῖνο ἀλλ᾿ ἄγε δὴ τὰ χρήματ᾿ ἀριθμήϲω καὶ ἴδωμαι {ν 215}· ἀλλ᾿ ἄγ᾿ ἐγών, ὃϲ ϲεῖο γεραίτεροϲ εὔχομαι εἶναι, ἐξείπω {l 60 seq.}»

c .XXVI.

Ἐμοί γε μὴν δοκεῖ τὰ τῆϲ ἐγκλίϲεωϲ ἐπιτεταράχθαι, ἐπεὶ Revera imperativus modus et adhoriatius confusl sunt ab eis, qui primas personas imperativo tribuunt. ϲχεδὸν ἐγκλίϲειϲ δύο ϲυνωθοῦϲιν εἰϲ μίαν ἔγκλιϲιν. ἔχει δὲ τὰ τῆϲ ἀπο 256 b δείξεωϲ τῇδε. Δέδοται ὅτι οὐ προϲκαλούμεθα ἑαυτούϲ, οὐδὲ μὴν προϲτάϲϲομεν ϲτάϲϲομεν ἑαυτοῖϲ, καθ᾿ ἣν εἴπομεν ἔννοιαν τῶν προϲτακτικῶν. ὑποτιθέμεθα μέντοι ἑαυτοῖϲ, ὥϲ γε ἔχει ἐπὶ τοῦ Διόϲ. ἐν γὰρ πολλαῖϲ ~~254 s~~ ὑποθήκαιϲ ἐγγενόμενοϲ καὶ μίαν ἀρίϲτην ὑπονοήϲαϲ τοιοῦτό τι εἶπε, πέμψω ἐπ᾿ Ἀτρείδῃ Ἀγαμέμνονι οὖλον ὄνειρον· esse, ex hoiusmodi quoque construcfionibus patet: φέρε λέγω, φέρε ἀριθμήϲω, quae respondent his plmratiis: ξγε λέγωμεν, ἄγε φέρωμεν. (contra secnmdae pesonae indicativi forma, quae cum imperativo non concinit, cum φέρε num- quam coniuncta inenitux. quis enim dicat: φέρε ἀριθμήϲειϲ?)» Aaαvε. β 168, Mihi vero videntur ei qui sic argumententur duos modos in unam confundere. quae sententia sic probari potest. neqne vocamus nos ipsos neque imperamus nobδis ipsis, sed feri potest ut nobis ipsis aliquid sua- deamus vεlnosmet ipsosadhortemur, velut qnae Homerus de love nsαrat in Dliadis libro altero: ἥδε δέ οἴ κατὰ θυμὸν ἀρίϲτη φαίνετο βουλή, πέμψαι ὄνειρον, ea in hanc orationem suasoriam vel adhortativam convertenda sant: πέμψω ὄνειρον. τssnκ. er Ans. exso. B oτωϲ-κἀκεῖνο. ία u4 αnfecεdento φέρε λέγω, φέρε ἀριθμήϲω. - 7 - 365, 8 Choerob. in Theod. D 232, 21 B. 739,25 G.: λέγομεν ὅτι οὐκ εἰϲὶ προϲτακτικά (scil δωμαι, κτείνωμεν), τὰ γὰρ προϲτακτικὰ οὐκ ἔχουϲι πρῶτα πρόϲωπα, ἀλλ’ ὁποθετικά ὑποθετικὰ δὲ λέγονται, ἔπειδὴ ὑποτί- θεταί τιϲ καὶ ϲυμβουλεύει τὸ πρακτέον, οἶον ποιήϲωμεν . . . Δεῖ γὰρ γινώϲκειν, ὅτι οἴ φιλόϲοφοι ὄλλαϲ δύο ἐγκλίϲειϲ μετὰ τὰϲ πέντε προϲτιθέαϲιν, φημὶ δὴ τὴν ὑποθετικὴν καὶ τὴν ἐρωτηματικὴν . ..Ἴν δὲ ὑποθετικὴν οὐ δεχόμεθα ἑτέραν ἔγrλιϲιν, ἔπειδὴ πρῶτον μὲν τὰ ὑποθετικὰ ϲπάνιά εἰϲι καὶ οὐ πολλάκιϲ εὑρημένα ἐν τῇ χρήϲει· δεύτερον δὲ ὅτι τὰ ὑποθετικὰ πρώτου καὶ μόνου προϲώπου εἰϲί . . . τρίτον δὲ ὅτι οὐκ ἔχουϲιν ἰδίαϲ φωνὰϲ τὰ ὑποθετικά· αἰ γὰρ φωναὶ αὐτῶν ὑπο- τακτικαί εἰϲιν. (ergo in rhematico, quod Ϲhoeroboscus in explanandis Theodosii canonibus verbalibos exscriboere sοlet,Apollonius non agnovit ὑποθετικὴνἔγίλιϲιν.) Macrobius de d6 χe Paris. 617.38E. cap. XV § 4 .: maaastum est iιmpe- rotisum nec snguίαrem nec pluralem hαὸere mrmam perseam. cueπm aufem ecέ- mss ~τqtαmus . . . , ad exhortotinμm sensum, πon ad rmperatipum modum perti- nere conda sunt. 9 11 ad ἑαυτούϲ et ἐαυτοϲ de primis personis dicta vide HSehneideri comm. 104 ad 78, 14 -16. - 12 δποθήκαιϲ ~ comslies. Ana. mr., mscs. sca. 1s A Βb. οὕτω CBBb β B εγω A. , ν add A ὅϲ] ωϲ A. , corz A 7 γε μὴν om, sed in ng add Ἐϲ | εὰ] τὸ B β 9 προ- ϲταϲϲωμεν A. 10 ἐαυτοϲ] εαυτουϲ A , corr A ἰ 11 ἐαυτοϲ b cum ng 8 ἐαυτοὑϲ ACB γε] περ Ϲ 12 ἐγγινόμενοϲ Ϲ Γτοιοῦτον C 18 ἀτρείδην B ἀγαμέμνονα A CB οὗ πάλιν ἡ μετάληψιϲ γενήϲεται εἰϲ ἀπαρέμφατον κατὰ τὸ διηγηματικόν, πέμψαι ἐπ᾿ Ἀτρείδῃ Ἀγαμέμνονι οὖλον ὄνειρον {B 6}. —

Ἀπὸ δὴ τοῦ τοιούτου ἑνικοῦ μετῄει καὶ πληθυντικὸϲ ἀριθμόϲ, ἐπιϲπώμενοϲ τὴν ἐκ δευτέρων καὶ τρίτων προϲώπων ϲύλληψιν, πέμψωμεν, ἀριθμήϲωμεν· ἣν μάλιϲτα καὶ εὔχρηϲτον ὑπολαμβάνω καθίϲταϲθαι ὡϲ πρὸϲ τὰ ἐπικρατοῦντα πρόϲωπα, εἴγε ϲύνταξιν ἐπικρατουμένων προϲώπων ἄντικρυϲ οὐκ ἀναδέχεται. εἴπομεν γὰρ ὡϲ τὰ προϲτακτικὰ ἐξ ἐπικρατούντων ἐϲτὶν προϲώπων καὶ ἐξ ἐπικρατουμένων, ἃ καὶ τὴν πρόϲταξιν ἀναδέχεται τοῦ πράγματοϲ. ἱν᾿ οὖν ἐκκλίνῃ τὴν ἐν δευτέροιϲ προϲώποιϲ γινομένην πρόϲταξιν, ϲύλληψιν ἀναδέχεται τὴν εἰϲ τὸ πρῶτον, ἥτιϲ κατὰ τὸ ἑνικὸν ἐδείχθη ὑποθετική. καὶ δῆλον ὅτι τῇ ἐπικρατείᾳ τῇ κατὰ τὸ πρῶτον καὶ τὰ ϲυγγενόμενα πρόϲωπα τῆϲ αὐτῆϲ ἐγκλίϲεωϲ 257 b ἐτύγχανεν. τοιοῦτο γάρ ἐϲτι καὶ τὸ πρὸϲ Ϲθενέλου εἰρημένον μaovκ. β 168, Ab hoc singularis numeri usu ortus est plurativos, qui complectitur etiam secundas personas, velut ἀριθμήϲωμεν. quae dicendi ratio utilissima saepe est eis qni imperare volunt, cum bac usi plane abstineant ea constructione, qua aperte iubentur alii aliquid facere. etenim imperativi, quibδus hoc ft,habδent et imperantes personas et eas, quibus imperatur. iam nt imperandi formam evitent [quod nonnumquam commodm eπt), hortantes compxehendunt secundam personam vel secundas cum prima, atque quoniam pxima praevslεt pree ceteris personis in construenda oratione, secundas quoque hortantur eo serbi modo, quo primam [modo adhortatiso]. huius generis est qnod Sthenelus Tydidae in Διομήδουϲ ἀριϲτείᾳ dicit: χαζώμεθα, et ea verbδa quibus Mentor Danaos. incitat in VI Βadis rhapsodia: ὄνδραϲ κτείνωμεν. renum ex An~. exso. I πάλιν dicit Apollonius, quia nunc retro verutuz πέμψω in πέμψαι. Β μετιέναι verbum mutationem, fefionem signifcat, qua pluralis ex singulari ortus est. 3-p 363,6 Peso. XVI g 70 286, 24 Β.: Pmyerαtsa primas personas sungulares non hαὸemt, quia πemo sibi ipse noέest tmpεrure ..Pτμrols vero nμgmerus αpmd nos habet omnes persemas. poles enim per coanumerotionem odiquts sese ιHdιs, qulbus umpera4, αdιungere, ut dux suos mlites ubens commitfere proelium αphssime dcii pρugueπus, cοnligαmκs. Graeci tamen ea ὑποθετικά nominant, ιdd est horfatisa, dicentes, quod quasi ad sines et soctοs hεisscemodi verda solent dici, imperαtiea vero ad suὅιectos αὅ eminentiorbus 4 ἔπιϲπώμενοϲ. cir 100, 9. 115, 26. 118, 28.134, 6. - 4 εἰ 10 ϲύλληψιν. videESehneideri comm 41. - 7 ὅντικρυϲ. cfr 25, 24. de pron. 21,1. de adv.183, 19. - εἶπομεν. cr 254, 21. - 8 - 2 5 ἀναδέχεται, scil τὰ ἐπικρατού- μενα πρόϲωπα. - θ ἐκκλίνῃ, scil τὰ ἔπικρατοῦντα πρόϲωπα. 11 ἐδείχθη: lin.10 pag. antec. 12 - 368, 6 efrr de pron. 20, 22 τὸ εχαζώμεθ’ φ’ ἰπῶν1 τό γ’ ϲξνδραϲ κτείνωμεν1 καὶ τὰ παραπλήϲια ἦθικώτερον ἀναπεφώνηται, τῶν ὑποτι- θεμένων καὶ ἑαυτοὺϲ ϲυλλαμβανόντων· οὐ γὰρ ἄντικρυϲ προϲτακτικαὶ αἰ τοιαῦται ἐκφοραί. Ans. omr., usca. sca. am ABb. 2 ἀτρείδην ἀγαμέμνονα B 3 μετείη A. | 4 τρίτων] an πρώτων2 β Β ἀριθμήϲωμεν] fol e6r A. 6ν] 5ν Bb καί. om A, add A 16 γενομένην AB |ϲυλληψιν αναδεχεται τήν A , sed A pnncis hanc verborum collocationem poposcit: τήν ϲυλλ. ἄν. ἄνα et τὴν om ΟB 11 ὑποθεματικὴ A 1 1B προϲθενελου A. , προϲϲθένελον A2C ἀλλ᾿ ἄγε δὴ χαζώμεθ᾿ ἐφ᾿ ἵππων {ε 249}, ἵνα μὴ ἐν τῷ ὑπερέχοντι προϲώπῳ προϲτάξῃ ἐν τῷ χάζου. τοιοῦτό ἐϲτιν καὶ τὸ πρὸϲ Νέϲτοροϲ εἰρημένον ἀλλ᾿ ἄνδραϲ κτείνωμεν {Ζ 70}· ἑαυτὸν γὰρ ϲυλλαβὼν προθυμοτέρουϲ καθίϲτηϲι τοὺϲ Ἕλληναϲ εἰϲ τὸν κατεπείγοντα πόλεμον.

Οὐ δὲ οὖν δεύτερα καὶ τρίτα ὑπολαμβάνω πρόϲωπα εἶναι ~~255 s~~ τῶν τοιούτων ὑποθετικῶν· ἴνα γὰρ μὴ γένηται δεύτερον, πρῶτον ἐγένετο καθ᾿ ἣν εἴπομεν ϲύλληψιν τῶν ἑνικῶν. ἔϲτι καὶ διὰ τῆϲ φωνῆϲ τὸ τοιοῦτον παραϲτῆϲαι. πάϲηϲ ἐγκλίϲεωϲ τὰ δεύτερα πρόϲωπα πληθυντικὰ εἰϲ τε λήγοντα ἰϲοχρονεῖ κατὰ τὴν παρεδρεύουϲαν τοῖϲ πρώτοιϲ, Axαvκ. β 11θ. Sseendse et tertiae prsonse desunt modo adhortativο. so enim consilio, ne secundia verbδi personis adhortatio fat, prima plurali ad- hortantes utfmtα, comprehendentes primam et secundam singularem. rem etiam ex forma vocum demonstrrs ieεt. omnis modi verbalis personne secundae lursles, quae in ἰὲ exeant, eandem quantitatem paenutimse syllabae habent rasnκ. xx μns. exse. 2 ὸ ὑπερέχον πρόϲωπον idem est quod antea τὸ ἐπικρατοῦν nominabatur - 7 - ξ64, 7 err Choerob in Theod B 232, 5 B. 739, 6 .: οὐ δύναται τὸ κτείνωμεν καὶ φεύγωμεν πρῶτα πρόϲωπα προϲτακτικὰ εἶναι· κανὼν γάρ ἐϲτιν ὁ λέγων, ὅτι παν πρῶτον πρόϲωπον εἰϲ μὲν λῆγον ϲο- χρονeν θέλει κατὰ τὴν παραλήγουϲαν τῷ ἰδίῳ δευτέρῳ προϲπῳ, οἶον τύπτομεν τύπτετε . .. ἰδοὺ γὰρ καὶ τὸ πρῶτον πρόϲωπον βραχείᾳ παραλήγεται καὶ τὸ δεύ- τερον ὁμοίωϲ. καὶ πάλιν ποιοῦμεν ποιεῖτε . . . καὶ πάλιν ἐὰν γράφωμεν ἐὰν γρά- φφτε, ὁμοίωϲ ἀμφοτέρων μακρὰ ἡ παραλήγουϲα. εἰ οὖν τὸ εᾶνδραϲ κτενωμεν» (ζ 70) καὶ εφεύγωμεν ϲὺν νηυϲία (B 140. 1 27) μακρᾷ παραλήγονται, τὸ δὲ κτείνετε καὶ φεύγετε δεύτερα προϲτακτικὰ βραχείᾳψ παραλήγονται, δηλονότι οὐκ ἔϲτι τὸ κτείνωμεν πρῶτον τοῦ κτείνετε οὐδὲ τὸ φεύγωμεν πρῶτον τοῦ φεύγετε. ἄρα οὖν οὐκ εἰϲὶ τὸ κτείνωμεν καὶ τὸ φεύγωμεν πρῶτα πρόϲωπα πληθυντικὰ προϲτακτικά. Macrob. de d6 Erc. Paris. 617,21 E. XVI 2-4 l.: omne εerδm quod n Rὲν dfesinst qudlem pαnltimαm Habμerit im prma persona, fdlem Eronsmittit sεcuadee, id est tempas retinet eei soductae vel brevis sβyllαὸae ...SSi igitur φεύγωμεν srummm personam imperαtiei esse dicemues, sequtts4π u4, outa tnπ μὲν extr ω proecedemfe, etam secdαe persemae pmenuΒimαm ex necesSfαte prodμcαt quod s9 es, φεύγητε acef . . . sed eonetitit eoadem se3mper esse secundem persoam umperαhεt, quae et snαicatiei μu5t φεύγετε autem ia dicatιvo et, non φεύγητε. ex hta coHιytur, uπeque αdαm tmperαζisi secμndαm persoαm esse nisi φεύγετε, nec in deelinetone φεύγετε secumoαx esse posse pos φεύγωμεν, ef ideo φεύγωμεν on potes mperttisi prma esse persenα. 8 εἶπομεν: lin Β pag. antec. - ἑνικῶν. certe in priore exemplo (Ε 249) duo ἑνικὰ comprehenduntur. 11 ad παρε- δρεύουϲαν e2r 274.27. 275,1. de adv. 185.16. Ska I1 p 6*. ans. mr., uiscs. scs. m ABb. 1 χαζομεθ A. B 2 ἐν post μὴ om b, sed in adn. refinendum censet editor | προϲώπῳ] τῶν προϲώπων C 1 Β νεϲτωρο. A ί Β ἐπυτὸν προλαβὼν B ( προθυμωτερουϲ A. 7 δ] η in ras A, A videtur εἰ scripnisss Β τοιουτω A. γὰρ om Β πρῶτον] πρόϲωπον CB ἔγένετο om B 8 Ska 6 τῶν ἐνικῶν aut delendum aut in τῶν δυικῶν mutandum censet. ide Argum. et Adn. exeg. 1 I1 παρεδρευουϲαν A’, παρα λήγουϲαν A in ng et CBb λέγοιμεν λέγοιτε, λέγομεν λέγετε. διὰ τοῦτό φαμεν τῷ ῥιπτοῦμεν παρακεῖϲθαι τὸ ῥιπτεῖτε, τῷ δὲ ῥίπτομεν τὸ ῥίπτετε. περιϲϲὸν ὑποδείγμαϲιν χρῆϲθαι καθολικοῦ ὄντοϲ τοῦ λόγου. πῶϲ οὖν καὶ κατὰ τὸν λόγον τῆϲ φωνῆϲ παρακείϲεται τῷ φεύγετε τὸ φεύγωμεν; τὰ εἰϲ θε λήγοντα μιᾷ ἐνδεῖ ϲυλλαβῇ τῶν εἰϲ θα ληγόντων κατὰ πᾶϲαν ἔγκλιϲιν· οὐκ ἄρα καὶ κατὰ τὸ τοιοῦτον τῷ πεποιηκώμεθα παρακείϲεται δεύτερον τὸ πεποίηϲθε.

Φαίνεται οὖν ὅτι τὸ λεῖπον τῶν προϲτακτικῶν προϲώπων, ae primae personas, vllnt dicitur λέγοιμεν λέγοιτε, λέγομεν λέγετε. quocirca φεύγωμεν et φεύγετε eidem modo tribui nequeunt. stque quae feiones verbsles in ἔκ desinant, uns syllaba minores sunt quam in θᾶ exeuntes quae eiusdem modi eunt. ε1go πεποιηκώμεθα et πεποίηϲθε diversorum sunt modorum. Aaαvκ. ψ I11. lam patet, hos duos modοs,imperativum et adhortativum, fn unumidcircoconfundi,quiaimperativοdesuntprimaepersonaε adhortativο secundae rssrrκ. ex Ans. exso. 4 - 5 Macrob. de diξ. Exc. Peris. 616, 24 E. X ῳ 13 l.: αdιa regεla . . ., ϲuιus imperiem est, set omnia eerὸa, quorum prma αersonα π θᾶ extr, secuendαm meorem syHαὸα profrαnt - θ ππεποιηκώ- μεθα. ef Theod. can. verb 96, 28 B. 1059, 1 B. ἐὰν τεθῶμαι . . . τέεμαι τὸ ὁριϲτικόν, καὶ τροπῇ τῆϲ παραληγούϲηϲ εἰϲ ῶ τεθῶμαι. Ἀπολλώνιοϲ δὲ ἐὰν τεθείκωμαι φηϲὶν αὐτὸ εἶναι, ἀμαρτύρωϲ, ὥϲ φηϲιν Ἡρωδιανόϲ. Ϲhoerob. in Theod. I 367.33Β. 9ο0.29 ~ ad ἐὰν τεθῶμαι: ὁ Ἀπολλώνιοϲ οὐχ οὕτωϲ κανονίζnι, ἄλά φηϲιν ἀπὸ τοῦ ἐνεργητικοῦ ὑποτακτικοῦ γίνεϲθαι προϲθέϲει τῆϲ μᾶὶ, οἶον ἀπὸ τοῦ ἐὰν τεθείκω ἐὰν τεθείκωμαι καὶ ἀπὸ τοῦ ἐὰν δεδώκω ἐὰν δεδώκωμαι. ἐλέγχει δὲ αὐτὸν ὁ Ἡρωδιανὸϲ λέγων, ὅτι οὐ καλῶϲ δοξάζει οὐδὲ γάρ, φηϲίν, εὕρηται παν- τελῶϲ ἐν χρήϲει τὸ ἐὰν τεθείκωμαι καὶ ἐὰν δεδώκωμαι . . .ἄλλωϲ τε εἰ ὑπῆρχεν ἀληθὴϲ ὁ λόγοϲ τοῦ Ἀπολλωνίου . . . , ὦφειλεν ἐὰν τετύφωμαι εἶναι . . . καὶ πάλιν ἑὰν μεμνήκωμαι ὦφειλεν εἰναι. atque idem lI 291.31 B. 808.11 .: ἐπὶ τοῦ πα- θητικοῦ παρακειμένου (scil modi coniunctivi) καὶ ϲυγκοπὴ παρακολουθεῖ, οἶον ἐὰν πeποιήκωμαι ἐὰν πεποιήκῃ ϲύ καὶ ἐὰν πεποιῶμαι ἐὰν πεποιῇ ϲύ (nam sic legen- dum). ὡϲ γὰρ ἐν τοῖϲ ὀριϲτικοϲ ἐμάθομεν (p 189,30), ὁ παθητικὸϲ παρακείμενοϲ ϲυγκοπὴν ἔπαθεν. at alter Apollonii assecla, Macrob. de B6 Exc. Paris. 620.1 E. cap. XV I § 5 .: passica de actiειs ita formantur, ut primae personae αctieαe st addas μαί ssllαὸαm, pαsεeum eusdem emporus ~αcιas, ἐὰν ποιῶ ἐὰν ποιῶμαι, ἐὰν πεποιήκω ἐὰν πεποιήκωμαι, ἐὰν ποιήϲω ἐὰν ποιήϲωμαι. ubi exempla perfecti subditicia putanda non sunt, quamquam 6ι6,26E. cap XV q 13 ). πεποιήκαϲθε reicitur. - 8 365. sic interpretanda videntur: id, quod imeratεo deest (scil prima persona), et ea, quae αdhorftiεo modo desunt (sc secunda et Ans. mr., n1sοs. scm. 1m A )Bb. 1 λεγωμεν scripserat A, sed ω in mut. ipsa px m. |τῷ] τὸ CB 1-2 ῥιπτοῦμεν -τῷ δὲ om B τῷ ρ.τὸ δὲ ρ.τῷ ρ. 3 καὶ om 4 τὸ φεύγετε τῷ φ CB φεύγωμεν] ω in mut. A β θ κα om B τῷ] τὸ ΟBb πεποιώμεθα ci Portus, at vide est. δευτέρῳ bd cum ng 1 7 τὸ] τῷ Bb πεποιηϲθαι scripserat A, sed ipse pr. m. supra· αἱ, quod induxit, exaravit ε. item in C legitux πεποιῆϲθαι cum supra scripto ε. idem post πεπ.exhibδet δευτέρῳ, quod fortasse abd aliquo in ng adscsiptum rat, ut pro antecedenti δεύτερον sobstitueretur 1 Β λεπον] ex ω rasura factem in A SλaVI . Per eiad dee Partcpιa λεπον und λείποντα ansdEθρ Mtatt des geελnPichea τὸ τῶν προϲτακτικῶν τὸ πρῶτον λείπαν. vide Adn. exeg. 258 b λέγω τὸ πρῶτον, καὶ τὰ λείποντα τῶν ὑποθετικῶν δεύτερα καὶ τρίτα εἰϲ ἕνωϲιν ἄγει τὸ τὰϲ δύο ἐγκλίϲειϲ παραλαμβάνεϲθαι, ἵν᾿ ἑκατέρα ἀνταναπληρωθῇ τοῦ λείποντοϲ, τῶν ἐγκλίϲεων καὶ κατὰ τὸ ϲημαινόμενον ϲυντρεχουϲῶν. Εἰ δέ τινεϲ προϲβιάϲονται καὶ ἐν δευτέροιϲ προϲώποιϲ καταγίνεϲθαι τὰ ὑποθετικὰ καθ᾿ ὁμοφωνίαν τὴν πρὸϲ τὰ προϲτακτικά, ἐκεῖνο ἂν φαίημεν, ὡϲ ϲυνοῦϲα ἡ διὰ τοῦ ἄγε ϲύντοξιϲ ἐξαίρετον καταϲτήϲει τὴν προϲτακτικὴν ἔγκλιϲιν· προφανῶϲ γὰρ τὸ ἐγκελευϲτικὸν ἐπίρρημα ἐπέτεινε τὴν πρόϲταξιν.

et tertias, ita ut uterque atero compleatur. siquis autem contendet, efi8m sdhoftativum modum hebere secundas personas, quaxum formae congrusddS cum secundis imperativi, refotatio inde petenda erit, quod adverbium imperativum ὅγε saepe cum his secundis iungitur. hoc enim adverbium solo cum imperativo iungi potest. ἐotiα), efcun4, sd4 usse horum duorsm modorsm n saum moduaa eomynadfαfμr. Aliorum mustiones hnins loci vide in Adn. crit. ad huius paginae lin. 2. rssτrκ xv Ans. sxao. 4 εἴ τινεϲ προϲβιάϲονται. si ufque (quasi ei) id gfΧ- eere colen4, ut hortetieus nodus etam en secunda persma aguoscafur. βιάζεϲθαι nsmpatur etiam de ύon. 21, 3 st de adv 140, 6 de grammaticis qui conttαa sermonis leges et rationem sliqnid contendunt. βίαιον saepius legimus apud Apollonium, velut 34,26. 231.12, de opinionibus.quaecontαarationempugmant -- θ -8 ϲυνοῦϲα -πρόϲταξιν. quοί ἀγὲ cum secunda persons iungitur, id demon - stαst, soum imperatinm, non adbortstivum modum agnoscendum esse, nbi se- cundam verbi personam andimos vel legimns: nam hoc adverbio vis alicnins imperii augetur (solo igitur cum imperativo construi potest). ἐξαίρετοϲ alibi apud Ap. signifcat quod unias proprium est exclusis aliis, velat 12,22 ὅει voca- tur ἐξαίρετοϲ ἐνέργεια, scil Διόϲ, et 15,18 ἀντιδιαϲτολὴ nominaturἰδίωμα ἔξαίρετον ἀντωνuμίαϲ vααum hic ἔξαίρετον est quod exclusis aliis solon valet, solum agnosci potest. Patet autem Apollonium secum pugnare hac agumentatione, quia paullo ante 255,21 et 23. 257,3 txia exempla protulit, ubi ὅγε cum prima persona iunctum est, quam technographus adhortativο modοsscribit. (consentiunt cum hoc quem nunc interpretamur loco ea quae de adv. 123.12 legimus: τὸ ἄγε παρακελευϲτικὸν οὐ τετάξεται ϲὺν ὁριϲτικῇ προφορ, ἀλλ’ οὐδὲ εὐκτικῇ ἢ ἄλλῃ τινὶ μόνῃ τῇ προϲτακτικῇ.) Ans cmx., csϲs. scs. is A ζβb. 1 smte δεύτερα add λέγω C καὶ τρίτα] fol e6v A β 2 εἰϲ ἕνωϲιν -παραλαμβάνεϲθάι] Poιtus, quem Sylburg secutus est, ci. εἰϲ ἕνωϲιν ἄγει τὰϲ δύο ἐγκλίϲειϲ, εἰϲ μίαν φωνὴν παραλαμβάνεϲθοι, et con- vertit: in enum com endunt duos modos, u4 pro uno sumantεr. Ska Π ἐ) Der Arρλel eor τὰϲ δύο mu6 ml Syb. geerichen erdem. Lneersondle eiad exdlicλ ds ΤΓoree εἰϲ ἕνωϲιν ἄγει τὰϲ δύο ἐγκλίϲειϲ παραλαμβάνεϲθαι. Maeλ me ner Eeimung m aaa entteeder παραλαμβάνεϲθαι tlgen und e~eHa~λt auc nπoe ἄγει in υνάγει eerveandεln, oder προάγει -παραλαμβάνεϲθοι lesen, naforlic etzteres sλt iπ pω er Eeddestang. Schoemann ad τὸ ascripsit: an τῷ7 ed nen opaus, si 257, 2 po5 φαίνεται οὖν comm pomae, u4 a φαίνεται pemdeαt τὸ παραλαμβάνεϲθαι. quomquam τὸ ne male Sslδurg expsnoendem putat. ude Adn exeg. ad initium ἐ 111 β 3 ανταπληρωθη A. , αν supra add A, ἀναπλη- ρωθῇ Ϲ, πληρωθᾳ Β | καὶ om B 1 4 προϲβιάϲονται A b, προϲβιάϲοιντο A (de quo errat HSekker) et CB β B καταγίνεϲθαι] καταπνέεϲθαι Β 7 ενκελευϲτικον A~, corr A β 8 ἀπέτεινε B Num tertiae personae imperativi simul zint secundae.

Ἐχομένωϲ ῥητέον καὶ περὶ τῶν κατὰ τρίτον πρόϲωπον προϲτακτικῶν, c. XXVII. ~~256 s~~ δὴ καὶ αὐτὰ δευτέρου προϲώπου φαϲὶν εἶναι, διαφέρειν δὲ τῶν προκειμένων, καθὸ ἐκεῖνα μὲν αὐτόθεν τὴν πρόϲτοξιν τοῦ πράγματοϲ παραδέχεται, ταῦτα δὲ ἐγκελεύεται εἰϲ ἑτέρων προϲώπων πρόϲταξιν. «το γὰρ λεγέτω καὶ τὰ ὅμοια ϲαφὲϲ ὅτι καὶ τὰϲ ἐγκελεύϲειϲ ἔχει διττάϲ, τήν τε ἐν δευτέρῳ καταγινομένην καὶ τὴν ἐξ αὐτοῦ εἰϲ τρίτον μετιοῦϲαν, καθάπερ ἔϲτιν ἐπινοῆϲαι καὶ ἐπὶ τῶν μονοπροϲώπων καὶ διπροϲώπων ἀντωνυμιῶν· ἡ μὲν γὰρ ἐγώ καὶ αἱ ϲύζυγοι καὶ μaavκ. ψ 112. lam dicendum de imperativis terfiae personae, quos ipsos quoque secundae personae imperativοs esse dicant, diξrre autem ab ceteris fs, ut λέγε similesque ipsi coram imperent, λεγέτω et eiusmodi imperaivi smiss pex- senas iubeent tertiis aliquid imperare. ,ita, inquiunt, λεγέτω et similes bis imperant, et secundae et retiae personae, duas igitur personas sigmifcant. con- ferri possunt pronomina possessiva bipersonalia ut ἐμόϲ (quae pρersmas τssrκ. sτ μns. axae. 1- 5 err Prise. 2V 5I1 72 237.15 B.: scendum, quod od secsndαm personam sermo drtetur ιmprents, cuicumque 4mpera4 gr- soaae . . . uί dιcεt pκgπe4 exercitus, smperat, ut intenantιa secanda por- sena eHcatr per tertam quod imperat. Choerob. in Theodosium D 234, 19 B. 42, 2 .: καὶ τὸ προϲτακτικὸν τρίτον πρόϲωπον πρὸϲ παρὸν δεύτερον πρόϲωπον ἀπόταϲίϲ ἐϲτιν εἰϲ μετάδοϲιν τοῦ τρίτου λέγομεν γὰρ καὶ προϲτάττομεν τῷ δευτέρῳ προϲώπῳ, ἶνα μεταδῷ τοῦ προϲταττομένου τῷ τρίτῳ . . .Τούτων οθτωϲ ἐχόντων ἀποροθϲί τινεϲ λέγοντεϲ, διατί γὰρ μὴ καrὶ τὸ τυπτέτω καὶ λεγέτω καὶ πάντα τὰ τρίτα πρόϲωπα τὰ προϲτακτικὰ δεύτερα εἶναι λέγομεν, ἔνθα καὶ ἐν αὐτοῖϲ, ὡϲ eἰρηται, πρὸϲ παρὸν δεύτερον πρόϲωπόν ἐϲτιν ἡ ἀπόταϲιϲ. 4 παραδέχεται. vide Adn. crit. - 8367,2 cfr de pron. 17, 1: διπροϲhπουϲ τὰϲ κτητικὰϲ ὁ Δρόκων ἔκάλε, εκοθὸ δύο πρόϲωπα νοεῖται, τοῦ τε κτήτοροϲ καὶ τοῦ ὑπακουομένου κπτή- ματοϲ· μονοπροϲώπουϲ δὲ ἁπλᾶϲ τὰϲ πρωτοτύπουϲ θποξ γὰρ ἑνικαί τε δυῖκοί τε aληθυντικαί τε νοοῦνται, αἰ δὲ ὅϲ ἑνικαὶ ἔν τῷ ἐμόϲ, δὶϲ δυικαὶ ἐν τῷ νωῖτέρω, ὅϲ πληθυντικαὶ ἐν τῷ ἡμέτεροι.3 et supra 149, 1seq. - 8 διπροϲώπων. apud Dion. Thr. 68, 4 . legimus: αἰ κτητικαί, α καὶ διπρόϲωποι καλοῦνται. atque Draconem Sratonicensem pronomina possessiva nuncupasse διπρόϲωπα testam Ap de pron. 17 ,1. insoitam appelationem ilic censet hand recte praeferri nomini κτητικῶν, sed hoc loco solam aptam eam esse apparet. Ans. omr., masos. scm. 1s A CBb. 1 in ng argumentum subsequentium indicavit repetitis bia verbοis: περί τῶν κατα τρίτον προϲωπον προϲτακτκων ἁ δή post κατὰ add τὸ codices et bo, sed in A erasum est et in argumento om. ab E τρίτον] ex ω fecit A πρόϲωπον] alterum ex ω fecit A , vοeem. om CB 3 A punctis indicat, iustam verborum collocationem esse τοῦ πράγμ. τὴν πρόϲτ. (τὴν et τοῦ om CB · 4 παραδέχεται] videtur παρακελεύεται vel παραγγέλλει scribendum esse. HSchneider ita defendit raditam scxipturam, ut dicat ἐκενα non esse τὰ δευτέρου προϲώπου προϲτακτικά, sed ea πρόϲωπα, quae δευτέρου προϲώπου προϲτακτικῶν subδiecta sant. obstat hnic interpretationi etiem. eubseqοens ταῦτα, quod non potest non sigmifcare τὰ κατὰ τρίτον πρόϲωπον προϲτακτικά B 4- BB προϲταξιν προϲωπων A , ordinem corz A Β ἐγκελεύϲειϲ] ἐγκλίϲειϲ C 7 τρίτα B ante ἔϲτιν add καί A, sed induxit ipsa pr. m. κάπ A ~Bb μονοπροϲώπων] μονο in res A β 8 καὶ διπροϲώπων add hHig, ede entim. Hilgard mavult διπροϲώπων pro μονοπροϲώπων scribi ἅπαξ ἑνικῶϲ νοούμεναί εἰϲιν καὶ ἓν πρόϲωπον ὑπαγορεύουϲιν, ἥ γε μὴν ἐμόϲ καὶ δὶϲ ἑνικῶϲ νοεῖται καὶ δύο πρόϲωπα παρεμφαίνει. ἴϲωϲ δὲ καὶ ἡ ὀρθοτονουμένη ἀντωνυμία, κἂν ἁπλῆ ᾖ, διὰ τῆϲ ἐπιούϲηϲ διαϲτολῆϲ 259 b τὸ διϲϲὸν πρόϲωπον ὑπαγορεύει, καὶ τὰ ϲυγκριτικὰ καὶ τὰ πρόϲ τι ἅπαντα, καὶ δὴ οὖν τὸ λεγέτω δεύτερον καὶ τρίτον ὑπαγορεύει.»

Ἀλλ᾿ ἐϲτι γε πρὸϲ ταῦτα φάναι ὡϲ οὐ ψεῦδοϲ μέν ἐϲτι τὸ παρεμπίπτειν διϲϲὸν πρόϲωπον, οὔτε μὴν ὅτι ἐν δευτέρῳ προϲώπῳ καταγίνεται· οὔ γε μὴν ἐξαιρέτωϲ ἐπὶ τῶν προϲτακτικῶν τὸ τοιοῦτον ἐγχωρήϲει· πολὺ γὰρ πρότερον καὶ ἐπὶ τῆϲ ὁριϲτικῆϲ ἐγκλίϲεωϲ τὸ τοιοῦτον ἂν παρέποιτο. ἀποφαινόμεθα γὰρ καὶ πρόϲ τιναϲ περί τινοϲ, ὀρθῶϲ διαλέγεται Τρύφων, ἡμέρα ἐϲτίν· καὶ οὐ πάντωϲ τὰ τοιαῦτα, ~~257 s~~ αῦτα, ὅτι πρόϲ τινά ἐϲτι, καὶ δεύτερα εἰρήϲεται. διὸ καὶ ἐπίμεμπτοι οἱ ἀφοριϲάμενοι τὸ δεύτερον πρόϲωπον «πρὸϲ ὃν ὁ λόγοϲ», ὅτι μὴ et possessidenotant] possunt conferri εfiam pronomina pexsonslia orthotonumena, ut ἐμοῦ, quippe quae ipsa quoqne duas personas designant crfἔotonesi emim haec, de qua semo est, alteri oppomttur] conferri denique possunt nomina com- parativa et quae πρόϲ τ ἔχοντα, ad siquid dicta, nominsntu , [εeiut πατήρ, υἱόϲ. efeutm Saec quoque αuudenfes non ueαm pmsoαm sed duas cogtfomus].“ μAaαvκ. ὲ 11ξ, At contαa hanc sententiam plma dicere licet. ac primum. verum quidem est, duplicem persenam cogitari in his imoperativis, qualis est λεγέτω, non scium tertiam sed stiam secundam. inest autem haec duplicites personarum etiam in indicstivο. etenim huius quoque modi persona tertia utimuc ita, ut ad aliquem vel aliquos de sliquο loquamur, neque tamen ideo, quia λέγει ad lliqnem dicitur, secundae quoque tribuitur personae. quocirca etiem vitu- perandi sant, qui secundam defnientes (abd ceteris personis distinguentes) eam. esse dicunt, ad quam loqαimur, omittuntque quod addendum est: atqne de qua loquimm. imperantur quidem λεγέτω et similia seenndis personis, sed rssrm. er Ans. exse. ~ οὕτε μὴν post simplex οὐ etiem 113, 22. - 1B πρὸϲ 5ν o λόγοϲ. Dion. Thr. 51, 4 O.: πρῶτον μὲν ἀφ’ o5 ὁ λόγοϲ, δεύτερον δὲ πρὸϲ 5ν ὁ λόγοϲ, τρίτον δὲ περὶ o5 5 λόγοϲ. Choer. in Theod. Β p10.25Β. s7.31 . λαμβάνεταιδὲ ὁ Ἀπολλώνιοϲ (scil in rhematico) τοῦ προκειμένου λόγου (defnitionem Dionysianam dicit), λέγων ὅτι δέον ἐϲτὶ προϲθεῖναί τινα καὶ εἰπὲν οὕτωϲ, ὅτι πρῶτον μέν ἐϲτι (πρόϲωπον) ἀφ’οὐ ὁ λόγοϲ περὶ ἐμοῦ τοῦ προϲφωνοῦντοϲ, δεύτερον δέ ἐϲτι πρόϲωπον πρὸϲ ὃν ὁ λόγοϲ περὶ αὐτοῦ τοῦ προϲφωνουμένου, τρίτον δέ ἐϲτι πρόϲωπον περὶ οὖ ὁ λόγοϲ μήτε προϲφωνοῦντοϲ μήτε προϲφωνουμένου de pron. 19, 1ι οὐχ ὑγιὲϲ τὸ λέγειν, ὅτι πρῶτον πρόϲωπον τὸ ἀποφαινόμενον, καὶ ἔτι δεύτερον τὸ πρὸϲ ὅν ὁ λόγοϲ, καὶ τρίτον ⟨τὸ) περί τινοϲ. Ann. out., uoscs. sca. 1m A Bb. 1 νοομεναι A. , corr A β 2 νοειτε A. 3 ἀντωνυμία] ἀντῶ in 1as A | 4 7 ὑπαγορεύει-πρόϲωπον om B 6 γε om C οὐ et μὲν om B 8 o γε μὴν EHebοode, οὕτε μὴν codd. et edd. Sψa VI 855 perperam non alterum, sed prius οὕτε μὴν mutat idqne in οὐ μέντοι τὸ τοιοῦτον post ἐγχωρήϲει ponit B |1θ post αν erasum τι in A. ἰ τινοϲ A. , τινων A 3LBb 11 ὁρθδϲ] fol 67~ A πάντωϲ] πάντα C 12 n τινάϲ δεύτερα in ras A 13 προϲωπον om A. , add A in ng. post πρόϲωπον inseri vυlt τὸ ΒSchneider comm. 39, quo non opus est ὃν] Βylbmrg: legi etiam potes4 πρὸϲ ὃ netero genere u4 supra 254, 5]: ad quem locum hic repict. respicit potius ad locum Dionysii, ubi cr adn. crit. in ed. Uhl. προϲτιθέαϲι «καὶ περὶ αὐτοῦ τοῦ προϲφωνουμένου». καὶ δὴ τὰ προκείμενα προϲτάϲϲεται μὲν δευτέροιϲ προϲώποιϲ, οὐ μὴν δεύτερά ἐϲτιν· οὐ γὰρ κατὰ τῶν προϲφωνουμένων αἱ προϲτάξειϲ γίνονται, κατὰ δὲ τῶν ἐν τρίτοιϲ νοουμένων.

ϲαφὲϲ κἀκ τοῦ παρεπομένου ἀριθμοῦ. ἡνίκα γὰρ δευτέρῳ προϲτάϲϲεται, ἑνικῶϲ μὲν γίνεται λέγε, πληθυντικῶϲ δὲ λέγετε. οὐ μὴν ἐν τῷ λεγέτω ταὐτὸν παρακολουθήϲει· τρίτου γὰρ καθεϲτῶτα τὴν ἐν τρίτοιϲ προϲώποιϲ διαλλαγὴν ἴϲχει τοῦ ἀριθμοῦ, λεγέτω λεγέτωϲαν, τοῦ ἐγκειμένου δευτέρου προϲώπου οὐδαμῶϲ τοιοῦτον ἀναδεχομένου. ὃ δὴ εἰ φύϲει προϲέκειτο κατὰ προϲώπου μεριϲμόν, 260 b ἀνεδέξατο ἂν καὶ τὸν ϲυνόντα ἀριθμὸν ἑνικὸν καὶ πληθυντικόν, καθάπερ καὶ ἐπὶ τῶν ἀντωνυμιῶν, ἡμέτεροϲ, ἐμόϲ· νυνὶ δὲ τὸ λεγέτω καὶ λεγέτωϲαν καὶ τὰ ὅμοια οὐκ ἔχει διαϲτολὴν τῶν κατὰ τὸ δεύτερον πρόϲωπον ἐν ἀριθμῷ, πότερον ἑνί τιϲ ἀποφαίνεται περὶ ἑνὸϲ ἢ πλείοϲι περὶ ἑνὸϲ ἢ καὶ περὶ πλειόνων. οἷόν τε γάρ ἐϲτιν φάναι καὶ ἀθροίϲματι ἐγρηγορείτω ὁ ϲτρατηγὸϲ ὑμῶν καὶ ἑνὶ ἐγρηγορείτω ϲου ὁ non sunt personae secundae, quoniam iussa hic non perinent ad sos quos aHlο- quimur, sed ad eos, qui in tertia persons cogitantur. Aaovκ. β 1I4. 1es patet etiam ex numeri signifcatione. namque numerus imperativοrum secundae personae alias est, quando ad unum, alius, quando- cumque ad plures loquimur: λεγέτω et similia hoc diaerimine carent, neque elia forma utimur, si ad unum nos convertimus, alia si ad plures sed ad eorum tantum numerum, quos facere aliquid vοlumns, mntatnr forma horum impera- tivοrum. assriκ. er Ans. exse. 1 τὰ προκείμενα: λεγέτω et similis. - 4-p 369, 7 Choer. in Theod. ~ 234. 29B. 42, 14 .: οὐ δύνανται τὰ τρίτα προϲτακτκὰ δεύ- τερα λέγεϲθαι, ἔπειδὴ ἐν τοῖϲ προϲτακτικοῖϲ τὰ δεύτερα πρόϲωπα οὐ λέγονται ἀνομοιοϲχήμωϲ ἀλλ’ ὀμοιοϲχήμωϲ ἐὰν μὲν γὰρ ἑνὶ προϲτάξωμεν, τύπτε φαμὲν ἑνικῶϲ . . .,ἐὰν δὲ πολλοῖϲ, τύπτετε πληθυντικῶϲ . .. τὰ δὲ τρίτα πρόϲωπα ἐν ταϲ προϲτακτικοῖϲ καὶ ἀνομοιοϲχήμωϲ λέγονται· καὶ γὰρ ἑνὸϲ παρόντοϲ προϲώπου λέγομεν καὶ προϲτάττομεν τυπτέτωϲαν πληθυντικῶϲ, καίπερ πρὸϲ ἔνα τὴν ἀπὸ- ταϲιν ποιούμενοι, εἰϲ μετάδοϲιν πολλῶν . . .καί πάλιν ἐκ τοῦ ἐναντίου πολλῶν παρόντων λέγομεν καὶ προϲτάττομεν τυπτέτω ἑνικῶϲ, καίπερ πρὸϲ πολλοὺϲ τὴν ἀπόταϲιν ποιούμενοι, εἰϲ μετάδοϲιν ἑνόϲ κτλ. -. Β -8 γοῦ ἔγκειμένου-ἀναδεχομένου. secumdαe perscαe, quae tπ umperαtiuis fefiαe personae quas4 lae4, nom indicafut aRΠα diεeretαρ. - 8 β δὴ -προϲέκειτο. qαe persea st no modo lαfεet n fertαe mperαhcs, sed nofura (non solum cogitendo) his ιmperoticis αdiuncta eser -- κατὰ προϲώπου μεριϲμόν. fa u4 secunda quoque persono propriis orme indica- retsr. ubδi enim personae fezione indicantur, ibi verbοum quasi dividant in di- versas formas. paullo aliter 207, 4 ἐγκλίϲειϲ praeter infnifivum εἰϲ πρόϲωπα καὶ ἀριθμοὺϲ μεριϲθeϲαι dicentur. 14 5 καὶ περὶ πλειόνων. dicere debebat καὶ πότερον νὶ πλείοϲι περὶ πλειόνων. An~. emr., mscs. som. 1s ABb. 2 προϲτάϲϲεται Lhlig et ESohneider comm. 39~, ϲυντάϲϲεται codd. et edd. β 4 ante τρίτοιϲ add τοϲ CB 6 εαὸτὸ Β 7 καθεϲτῶτοϲ C ἔχει CB 8 ente τοιοῦτον add τὸ b cum 9 μεριϲμόν] ἀριθμόν B | 11 εμοι A. , corr A 12 λεγετϲαν A. , ω add A 13 ἐν fecit ex επ A ἀποφαίνοιτο C 14 5 καὶ περὶ πλειόνων om A. , add in ng A 1 1λ γρηγορείτω bis Ϲ. posterioris ἐγρηγορείτω litterae mi in A correcturae δεϲπότηϲ, καὶ οὐδεμία ἐϲτὶν ἐναλλαγὴ ἢ μόνη ἡ κατὰ τὸ τρίτον νοουμένη, ἧϲ ἐϲτι καὶ τὰ πρόϲωπα.

Τὸ δὴ οὖν λεγέτω καὶ ~~258 s~~ πάντα τὰ τοιαῦτα ϲημαίνει ἀπόντων προϲώπων πρόϲταξιν, ἀναγκαίωϲ δευτέρου προϲώπου ἐναλλαϲϲομένωϲ παραλαμβανομένου εἰϲ μετάδοϲιν τῆϲ προϲτάξεωϲ, ἐπεὶ πάλιν ἡ πρόϲταξιϲ ἐκτὸϲ δευτέρου προϲώπου ἀϲύϲτατόϲ ἐϲτιν· ἔνθεν γὰρ καὶ ταῖϲ ἐν δευτέρῳ προϲώπῳ νοουμέναιϲ ἁπάντοτε κλητικαῖϲ ϲύνεϲτιν.

Πρόκειται δὲ ὡϲ τὸ πλέον ϲυνεμπίπτουϲι τῆϲ ὁριϲτικῆϲ ἐγκλίϲεωϲ De ambigaitato formarum imperativorum secundae personae eiusque remedlis. κλίϲεωϲ αἱ φωναί, ὡϲ τὸ λέγετε καὶ λέγεϲθε καὶ ἔτι διανοεῖϲθε καὶ ἅπαντα τὰ τοιαῦτα. καὶ ἐπεὶ πάλιν αἱ κλητικαὶ ϲυνεμπίπτουϲι ταῖϲ Aaovκ. β 11Β. Ergo λεγέτω λεγέτωϲαν si dicimus, indicamus quod absentes personae facere debent, secundaque persona non assumitur nisi eo consilio, ut ϲinssum elii tradat. nam sine secunda imperari sane nequit. ita ft, ut iussa etiam cum vocativis, quos nbδiqne secundae personae esse patet, proferantur. Aaαvκ. β 11θ. Ϲongruunt, ut iam diximus, formae indicativorum in se- cunda persona plerumqne cum imperativis [act in plurdli et duali numero], s. g. λέγετε et διανοεῖϲθε et cum rmrsus nominum vocativi cum nominativis in plurali congruant, quorum bi cum indicativis, illi cum ioperativis iunguntur, rursus distinctio deest in διανοεϲθε ἄνθρωποι, nisi accedunt elia, quae imperati vocstivive ant indicativi nominative propmia sunt. velut si ὄντεϲ adicitur τxsrκ. er Ans. exso. 4 ἐναλλαϲϲομένωϲ adverbio idem signifcari dicit Ska VI Β, quod loco Choerobosci in Testim. exscripto ἀνομοιοϲχήμωϲ voce. immo hoc potina velet: squιs αcit λεγέτω ἐκεῖνοϲ vel λεγέτωϲαν ἔκεῖνοι, modo eomset4t numerus ecunπ, que4 tuὸenfr tunsum qqli9 pel elas frodere, quem uuπe0 εmperutici, modo disεrepat. - 7 ϲύνεϲτιν verbi snbδiectum ἡ πρόϲταξιϲ est: haec cem vocαtets, qu9 semper t secunda persma cogιtαnfur, (non sempe1, sed saepe) ιungtna4, quta πρόϲταξιϲ uεα ona pertinet ad secundam persenam. - Β πρόκειται: 253, 20 seqq. debentur, sed ab ipsa pr. m. factae. Phrynichns 118, 3 L. vituperat γρηγορῶ eb γρηγορεῖ pro ἐγρήγορα et ἐγρήγορεν dicte sed etiam ἐγρηγορέω dictum est (Aristot. probl.lV 5 877 a 9 et Themist. or. 26 315 H), nec dubitari potest quin qnae forma abo γ incipit ex altera nata sit. vide Lobeckinm ad Ehrym. locum ϲτρατηγὸϲ] ϲτρατὸϲ HΒSchneider comm. 39, videlicet ut haec ad multitudinem dicantur. at multitudo signifcatur ὑμῶν pronomine accedit quod, si collectivum ϲτρατόϲ ponitur, deest exemplum, in quo πλείοϲι περὶ ἑνὸϲ ἀπο- φαίνεταί τιϲ Ans. emr., masεs. scs. im ACBb. 1 - 2 μονή -νουμένη om A , add A in ng β 1 ἡ om ῦ 2 ente πρόϲωπα fortasse addendum est ἀπόντα | ente πανία videtur α erasum in A ἀπόντων] ex ω factum in A. rasura β 4 ἐν- αλλαϲϲομένωϲ Βb, ἐναλλαϲϲομένου A C sed in A vox, quae ita in similitudinem subδsequentis cornpta eret, inducta est παρολαμβανομένου] primum et alterum α in ras A , A videtur περί scmipsisse | B προταξεωϲ A , corr A πράξεωϲ B ἐκτὸϲ] ἐκ τοῦ B β 7 κλιτικαιϲ A·, corz A κλητικαὶ ϲύνειϲιν poscit HSchneider comm. 39 μbicumque ιpss secunde persons impeamms, u4 aHquid fμciαnt, voeatiei accedunt, qulbus eas aΒoquimur. at non ubδiqοe accedunt, neque idcirco eos apponi dicere licet, quia imperari sine secunda persona nequeat. vide Adn. exeg. Β πρόϲκειται codices, πρόκειται EIebode et b 8 λεγεται A. Γ λεγεϲθαι et διανοειϲθαι A. |ab διανοειϲθαι inc. fol 67 v A 10 κλιτικαι A , eorm A2 εὐθείαιϲ, ϲυγγίνεται δ᾿ εὐθείαιϲ τὰ ὁριϲτικὰ καὶ ἔτι αἱ κλητικαὶ τοῖϲ προϲτακτικοῖϲ, πάλιν τὸ διανοεῖϲθε ἄνθρωποι οὔπω διακέκριται, εἰ μὴ ἐπιπροϲγένηται τὰ ἰδιάζοντα πρὸϲ ἑκάτερα τῶν μερῶν τοῦ λόγου. 261 b φήϲομεν γὰρ ἐπ᾿ εὐθείαϲ ἄνθρωποι ὄντεϲ διανοεῖϲθε, οὐχ ὡϲ οἴονταί τινεϲ κατὰ προϲτακτικὴν ἔγκλιϲιν, κατὰ δὲ ὁριϲτικήν, καθάπερ ἔϲτιν ἐπινοῆϲαι κἀπὶ τοῦ πρώτου καὶ τοῦ τρίτου, ἄνθρωποι ὄντεϲ διανοούμεθα, ἄνθρωποι ὄντεϲ διανοοῦνται. καὶ ἐκ τῆϲ ἑνικῆϲ ϲυντάξεωϲ προφανὴϲ ὁ λόγοϲ, ἄνθρωποϲ ὢν διανοῇ, ἄνθρωποϲ ὢν διανοοῦμαι καὶ ἔτι διανοεῖται· ἐφ᾿ ἧϲ ϲυντάξεωϲ κατὰ τὸ κλητικὸν αἱ δύο φωναὶ ἐναλλάϲϲονται, ἄνθρωπε διανοοῦ. ἀλλὰ κἀκ τῆϲ ϲυνούϲηϲ μετοχῆϲ προφανέϲ. οὐ γὰρ ϲυνίϲταται· ἡ ὤν μετοχὴ μετὰ κλητικῶν, μετὰ μέντοι τῶν εὐθειῶν· οὐ γάρ φαμεν ἄνθρωπε ὤν, ἄνθρωποϲ δὲ ὤν. (οὕτωϲ ἀπεδείκνυτο καὶ ἡ ϲύ ὡϲ εἴη εὐθείαϲ ἐν ~~259 s~~ τῷ ϲὺ ὤν ὡϲ εἰ καὶ ἐγὼ ὤν.)

Μἂν μετὰ ἄρθρου δὲ λέγομεν οἱ ἄνθρωποι διανοεῖϲθε, οὐ κατ᾿ ἐγκέλευϲιν τοῦ διανοεῖϲε, κατὰ δὲ τὴν ὑπάρχουϲαν ἑκάϲτῳ διάνοιαν, ἣν ὁριζόμεθα ἐν τῷ διανοεῖϲε, ὡϲ εἰ καὶ λέγοιμεν ὑπάρχει ἐν ὑμῖν τὸ λογιϲτικόν, τοῦ ἄρθρου μηνύοντοϲ τὴν εὐθεῖαν. — εἰ γὰρ προϲθείη τιϲ τὸ ὦ, γενήϲεται καὶ τὸ ἄνθρωποι διανοεῖϲθε enuntiato, verbum indicativum esse apparet, ut in prima et teria persona ἄνθρωποι ὄντεϲ διανοούμεθα εἰ διανοοῦνται. stiam ex dngulsri νθρωποϲ ὦν διανοῇ, διανοοῦμαι, διανοeται res elucet; atque inde, quod psrti- eipium cum vocativo consαui nequit. (ands etiam demonsraimns ϲύ enm -ν conienctum nominativum, non vocativum esse.) μααvκ. β 117. Atque etiam i articulo addito οἱ ὅνθρωποι διανοεϲθε dici- mus, hoc non facimus imperantes, ut homines quidam recte cogitent, sed indi- esmus unumquemque hominem mente praeditum esse, cum ex arfdeulo ap- parent ἄνθρωποι esse nominativum si εerο pro articulo adverbium ὦ addetux, διανοεϲΕε fel imperativus. item si adicietur ἄγε. - e conxario si pro ἄγε ponetux ὄι, vm sus constructio mutabitur in indicativum modum. τssrm. er μns exse. 1B ἀπεδείκνυτο: 215, 28. - 1B ad κατ’ ἐγκλευϲιν subandiendum λέγομεν. - ad τοῦ διανοέϲθε vide Adn. crit. μns. cmx., nasϲs. scm. rs A Bd. 1 ϲυγγίνεται] γγινεται A in ras, γίνεται B δ’ om A , add A δ’ ν B ευθειαϲ A. , corz A κλιτκαι A. , corr A 2 oi A, sed οἱ in res A 8 ἐππροϲγίνεϲθαι B ad eoniunctivum post εἰ sequentem cr Adn. crit. ad 117, 4. 135, 9. 169,14 huius ed. i 4 Εοι A. 4-θ οντεϲ -ανθρωποι om A , add A in ng β 4 διανοειϲθε ex διανοειϲθαι factum in A. 1 6 τοῦ ente τρίτου om Bb ( 7 κὸκ AλBb β θ pro καὶ ἔτι exhibet ὅνθρωποϲ ν 10 ιλιτικον A. 1 αλλαϲϲονται A , ἐν supra add A 12 ιλιτικων A , corr A κλητικῆϲ B β 1B ϲ] ω in ree A , item ειη 1 14 ωϲ εἰ καί εγω ων om A. , add in ng A |ἄρθρα scripserat A, sed ipsa m. pr. correxit δὲ om C |λεγομεν A, λέγωμεν CBb. vide Adn. crit. ad 97,10 huius ed. 15 οὐ κατ οὐκέτ’ Dodithins διανοειϲθαι A, sed αἱ induxit et supra scr. ε A. Βilgard conicit aut τοῦ διανοεϲθαι aut τὸ διανοeϲθε scriben- dum esse | 1ὲ 16 κατὰ -διανοῖϲθε om B 17 λέγομεν ϹB ὑπάρχειν omnes codd., ὑπάρχει b ἡἡμν OB ~ λογιϲτικόν] κλητικόν 18 ε] η A. γὰρ] an γοῦν7 colus vis apud Ap. modo causalis modo adversativa est. hic enim coniunctione adversativa omnino οpns est l προϲθείη] εἰ in raa A2 διανοεῖϲθε προϲτακτικόν, ὦ ἄνθρωποι διανοεῖϲθε. ἀλλ᾿ εἰ καὶ ἔτι τὸ ἄγε, ἄγε διανοεῖϲθε ὦ ἄνθρωποι. — ἐφ᾿ ἧϲ ϲυντάξεωϲ πάλιν 262 b εἴ τιϲ ἀντιθείη τὸ ὅτι, ὅτι διανοεῖϲθε, μεταϲτήϲεται τὰ τῆϲ ϲυντάξεωϲ εἰϲ τὴν ὁριϲτικὴν ἔγκλιϲιν. Καὶ τοϲαῦτα μὲν περὶ τῶν ὁμοφωνούντων.

Περὶ δὲ τῶν μὴ ὁμοφωνούντων μήτε ἐν τοῖϲ ὀνόμαϲι μήτε ἐν τοῖϲ ῥήμαϲιν οὐδὲ κατ᾿ ὀλίγον τὰ τῆϲ ϲυντάξεωϲ δεῖται λόγου, ἄνθρωποϲ ἔγραφεν, ἄνθρωπε γράφε. εἰ γὰρ ἀνὰ μέροϲ πάλιν τὸ ἕτερον γένοιτο ὁμόφωνον, τὸ ϲυμφερόμενον τὸ ἀμφίβολον ἀποτρίψεται. φέρε φάναι ἐπὶ τοῦ Ἑλικών καὶ τῶν ὁμοίων ὀνομάτων· προϲκείμενον γὰρ τὸ ὁριϲτικὸν εὐθείαϲ ϲύνταξιν ἀποτελεῖ, Ἑλικὼν γράφει, τό γε μὴν προϲτακτικὸν κλητικήν, Ἑλικὼν γράφε.

ἢ ἀνάπαλιν ἐπὶ τοῦ ἤχει, λέγω κατὰ παρατατικὴν προφορὰν τοῦ τρίτου προϲώπου, ἤχει ποτὲ τὸ ἐν (Δωδώνῃ χαλκεῖον· ἀλλὰ καὶ κατὰ προϲτακτικὴν Aaevκ. HI8. Βi neque imperativus cum indicauivο nec vocativus eum no- minativo congruit, consructio non indiget explanationis, sed per se plana est, ex. gr. in his. ἄνθρωποϲ ἔγραφεν, ἄνθρωπε γράφε. si vero alterutrius, aut nomi- nis aut verbi, sensus ambiguus est, tolletux ambiguitas plerumque voce altαra, velut appa εἰ nomen proprium Ἑλιεών et similia, quae vocativum et nomina- uivnm non disfinguunt, nominstivοs esse addito indicativo, vοcativοs adiecto imperativo. Axαvκ. ὲ 119. itidem χεῖ aperte indicafivus imperfecti est, ubicumque accedit nomcinafivus, contra imperatdvus, nbδi vocativus additur. si vero adiectum nomen dubitari potest utrum vοcafivi sn nominativi casus sit, plena erit am- biguitas. ibi proderunt illa additamenta, de quibus modo disseruimus, articulus, ὦ et ὅγε adverbia, ὅτι coniunctio. nec fugit me indicium vοcatiτi in eo posi- tum, quod absolmtsm vim habet nec indiget verbi, quo eget nominativus. τssrκ. xv Ans. sxze. 2 efrr de adv. 123, 10 καί τινα τῶν ἐπιρρημάτων eργετοι τῆϲ ϲυντάξεωϲ ἕνεκα τοῦ ϲημαινομένου. τὸ ἄγε παρακελευϲτικὸν οὐ τετά- ξεται ϲὺν ὁριϲτικῇ προφορὸ. - 8 φέρε φάναι ἔπὶ τοῦ Ἑλικών, exempli gratia a Eeheoaιs nomiae. cr 38. 26. 10 Ἑϲικὡν γράφει interpretamur: E. plag. textorem enim celeberrimum dicere videtur - 1ξ ὸ ἐν Δωδώνῃ χαλκεῖον. cfΕ Sαab. rgm. 3 ex bro VD, 45 M. Ans. omr., Ssϲs scs. m Α )βb. 1 2 διανοειϲθε -ανθρωποι om A, add in ng A ψ 2 5, qnod omnes codd. et edd. praebδent, uncis inclusit Ϲhlig, quippe quod pugnet cum enbsequentibus. neqne ἀλλ’ εἰ καὶ ἔτι τὸ ἄγε interpretan- dum est sed si etam praefer ὦ addimus ἄγε, verum idem vilet atque ἀλλὰ καὶ ἔτι εἰ τὸ ἄγϲ. ide exempla abnormis verborum coHlocationis fpnd Ap. in. ESehneideri comm. 69 3 εἰ om C alterutrum ὅτι om C 1 4 ιλιαν A. , εγ add A τῶν om B περί τῶν μή ὁμοφωνούντων Α in ng ἰ 7 εγραφε A 8 γένηται C τῷ ϲυμφερομένῳ B ἀποτριθήϲεται C 8 sa A, περὶ β5 προκειμένων C 1 10 εδθcαν Βb, qnod non est praeferendum meliorum codicum scmipturae εὐθείαϲ, quamquam l. 11 seqnimr κλητικἡν post γραφει suρs add ελικων A ) inter γράφει et τό exbibet ὁριϲτικόν, B ibidem ἐνικόν. Sophianns (apographo A codicia correcti usus): ἀποτελe τὸ Ἑλικών, γράφει. Ἑλικών 1 11 ιλιτικην A. , corr A κλητικόν OC 12 posterius τοῦ om Β 13 προϲτακτικὴν] πρὸϲ scripsit A in Βne folii 67v, τακτικήν initio fol 68r. A erasit ilic et eddidit hic ϲ προφοράν, ἡνίκα λέγω ἤχει ϲύ. ὃ προϲδεχόμενον τὸ τῆϲ εὐθείαϲ ~~260 s~~ ϲχῆμα παρατατικὸν ἀποτελέϲει τὸ ἤχει, ἤχει ὁ τρίπουϲ, ἤχει ὁ ἄνθρωποϲ· ἢ πάλιν τὸ κλητικὸν τὸ προϲτακτικὸν ἀποτελέϲει, ἤχει ἄνθρωπε. ἐφ᾿ οὗ δὴ προϲγινομένη ἡ ὁμόφωνοϲ εὐθεῖα τέλεον ἀμφίβολον ποιήϲει τὴν ϲύνταξιν ἐν τῷ ἤχει Ἑλικών· ἐφ᾿ ἧϲ πάλιν ϲυντάξεωϲ χρεία ἐϲτὶ τῶν προκειμένων μορίων, ὁ Ἑλικὼν ἤχει, ἄγε ἤχει ὦ Ἑλικών, ὅτι ἤχει Ἑλικών. — οὐ λέληϲμαι ὅτι καὶ ἡ αὐτοτέλεια τεκμήριόν ἐϲτιν κλητικῆϲ· ἰδοὺ γὰρ καὶ αὐτὸ τὸ Ἑλικών ἐλλεῖπον μὲν ῥήματι εὐθεῖαν ὁμολογεῖ, οὐ τῇδε δὲ ἔχον κλητικῆϲ ἐϲτιν πτώϲεωϲ τὸ 263 b τοιοῦτον, οἷον ὦ Ἑλικῶν ~~ἤχει~~.

De ἔστε imperativo.

Ἐδείκνυμεν τοῦ ἐνεϲτῶτοϲ ἁπάντοτε τὰ πληθυντικὰ ϲυνεμπίπτοντα, πίπτοντα, ὧν ἡ διάκριϲιϲ ἐγίγνετο διὰ τοῦ ἄγε ἢ ὅτι, ὑποϲτελλομένου ἑνὸϲ ῥήματοϲ τοῦ ἐϲτε. τοῦτο γὰρ ἀπέβαλλε τὴν ἀμφιβολίαν, εἴγε βαρυνόμενον μὲν προϲτακτικόν ἐϲτιν, ὀξυνόμενον δὲ ὁριϲτικόν. καὶ ἴϲωϲ Aaαvκ. β 126. mperativus igitur praesentis pluralis personae secondae et indicativus semper congruunt, excepta una forma verbali ἐϲτε, quae ambi- guitate caret, quia βαρυτόνωϲ prolata imperativi est, ὀξυτόνωϲ indicativi. ac videbitur generalis regula neglegentia violata esse et vitium inesse aut in οxy- tono ἐϲτέ aut in barytono ἔϲτε. rssrm. er Ans. exso. ἑ Ϲχει Ἑλικῶν. Βllebode in ng remittit legentes ad duos locos Plutarchi,unnm Philostratimaioris,ubi mathematicusΒelico, Ϲyzieenus, Platonis socine laudatur: sunt περὶ Ϲωκράτουϲ δαιμονίου , περὶ δυϲωπίαϲ 11 vitae Apollonii Tyan. Β5. at non ita χεῖ verbum indicat Ϲyxicenum, ut γράφει textorem. - 7 ἡ αὐτοτέλεια. cfr de pron 53, 16: ἡ κλητικὴ αὐτοτελὴϲ οὖϲα ϲτιγμὴν ἀπαιτεῖ· διὸ οὐδέποτε αἰ ἐγκλινόμεναι (scil ἀντωνυμίαι) μετὰ κλητικῆϲ τίEενται, et vide comm. HSchneideri ad h l et Hriedlaenderum Micanoris sui 36seq., qui tamen de exempli hic subsequentis forma fallitur. Nicanor ad Α 59 Ἀτρείδη νῦν ὄμμε (p 141 Pr): μετὰ τὸ Ἀτρείδη δὲ ϲτίζειν, ἐπεὶ αἰ προϲαγο- ρευτικαὶ τῶν περιόδων αὐτοτελεῖϲ εἰϲιν. - 1θ ad ἤχει vide Adn. orit. - 11 Ἐδεί- κνυμεν: 2e1. 2e. 2e2.25. - 11 -p873,3 Ϲhoerob.in Theod.1 se.sθ. 743.a2 ~., qui Apollonii rhematicum in explanandis canonibus verbοslibns exscribere solet: ὁμοτονοῦϲι ταῦτα (imperativi ψlursles secundae personae) τῷ δευτέρῳ προϲώπῳ Ans. cmv., nscs. sca. 1κ A CB5. 2 παρατατικὸν ζBb, προϲτακτικὸν .. 3 κλιτικὸν A. , cor A ῇ 4 τέλειον B β 7 5 Ἑλικών ὅτι χεῖ om Ϲ Γpost χεῖ add Βb, quod non solum supeffuum est, sed οfendit, quia tertio hoc exemplδ demonstrare volebat Ap., ὅτι coniunctione satis indicari χεῖ indi- cativum esee 8 κλιτικηϲ A , corr A |ενλειπον A, ἐλλείποντι C | 9 ῥήμαϲιν h (non A, de quo Hekkeᾳ aravit) ente ομολογει exbibet rποτελει A, sed abo ipsa pr. m. inductum κλιτικηϲ A. , corr A ἐϲτιν om B τὸ om A B 16 5 om Βb |χεῖ oncis inclosit hlig. Priedlaender Miesnoris sni 36 putet cἰον Ἑλικών. χεῖ scribδendum esse, quae ita intelegit: Sλ a. exemylo Ἑλικὼν ἤχει post prmam εocem postura ndcαtmm μuert λu4c uox de- esse eerἔtem, ex ac pere ζone condudetur vocαfisum esse sin eufem aec ue poeturαm non admiser4t sed verbum dederoeert ad αomyendαm sentεmtiαπ, om9- nativum esse. st si boc vοlnisset Ap., ϲτγμῆϲ mentionem fecisset β 1I Haαντα ) τὰ ante τοῦ posuit B ~ 12 ἑγένετo B ~ 18 τούτου A. 1 ἀπέβαλε CBb δόξει ὠλιγωρῆϲθαι τὰ τῆϲ φωνῆϲ, ὅτι μὴ τῷ καθολικῷ ὕπεϲτιν· καὶ ἤτοι τὸ ὀξυνόμενον ἡμάρτηται ἢ τὸ βαρυνόμενον προϲτακτικόν. —

Ἐρ᾿ οὗ ἂν φαίη τιϲ ὡϲ ἅπαντα τὰ εἰϲ τε λήγοντα προϲτακτικὰ βαρύνεται, καὶ διὰ τοῦτο βαρυνόμενον τὸ ἔϲτε κατώρθωται, καὶ λείπεται ~~261 s~~ τὸ ἐϲτέ ὠλιγωρῆϲθαι, ὅτι μὴ ὁμοφωνεῖ τῷ κατωρθωμένῳ. ἀλλ᾿ ὁμοτονεῖν θέλει τὰ δεύτερα ὁριϲτικὰ πληθυντικὰ τοῖϲ πρώτοιϲ, ἴμεν ἴτε, δίδομεν δίδοτε· εἰ οὖν ἐϲμέν, δῆλον ὅτι καὶ ἐϲτέ, ἡμάρτηται δὲ τὸ ἔϲτε προϲτακτικὸν βαρυνόμενον.

Τί οὖν χρὴ ἐπὶ τοῦ τοιούτου διαλαβεῖν; ἢ ἐκεῖνο ἀποφήναϲθαι, ὡϲ ὀξύνεται μὲν τὸ ὁριϲτικὸν ἐν τῷ ἐϲμέν καὶ ἐϲτέ διὰ τὸ εἶναι ἐγκλιτικά, οἷϲ οὐ ϲύνεϲτι βαρὺ τὸ τέλοϲ· καὶ ἐπειδὴ ἐν τοῖϲ προϲτακτικοῖϲ ἀφίϲταται ἡ ἔγκλιϲιϲ, ϲυναφίϲταται καὶ ἡ ἐπὶ τέλουϲ ὀξεῖα, ἥτιϲ αἰτία ἦν τῆϲ ἐγκλίϲεωϲ. — διὰ τοῦτο τὸ Aaαvκ. β 121. lam dixerit quispiam, imperativοs omnes in τε desinentes βαρυτόνωϲ pronuntiari. cuine regulae si rationem habδebimus, ἔϲτε legtimum. esse dicemus, ἐϲτέ illegitimum, quia cum legtimo non consentiat. at alia regula docet, secundas personas indicativi plurmlis numeri accentu suo concinere cum primis, unde colligendum est, ἐϲτέ recte se habere, quia pronunfiatur ἐϲμέν, et εοs arse qni imperativo barytonesin trribunnt. Aaevκ. ψ 122. Solvenda quaestio ita videtur, ut dicamne indicativum qui- dem ἐϲτέ, sicut ἐϲμέν, in uluma acui, quia voces encliticae sunt, quae barytonesin respuunt, in imperauivο autem enciein locum non habδere itaque ne oxytonesin τῶν πληθυντικῶν τοῦ ἰδίου ὁριϲτικοῦ . . .πλὴν τοῦ ἔϲτε καὶ φάτε· τὸ μὲν γὰρ ὀριϲτκὸν ὀξύνετοι, ἐϲτέ καὶ φατέ, τὸ δὲ προϲτακτικὸν βαρύνεται, οἶον ἔϲτε καὶ φάτε. πituperaverat oxytonesin ἐϲτέ εοcis Heraclides Mfiesius, vide Enstath. ad d. γ 1 p1457,4(frgm.4B ps4 in LϹohnii ecllectione fragmoentorum Heraclideorum): μάρτηται κα6’ Ἡρακλείδην τὸ ἐϲτέ. ὡϲ γὰρ οὐ λέγομεν δείκνυϲτε ἤ φαϲτέ,οὕὕτωϲ οὐὲ’ ἕτε ἔϲτέ. ἔτι δὲ καὶ καθότι ὀξύνεται, οὐδὲν γὰρ τῶν εἰϲ τε ληγόντων ὀξυτο- νεται, ἡμαρτημένου τοῦ φατέ. καὶ Ἀρίϲταρχοϲ ἁμαρτάνει, φηϲίν, ἐγκλίναϲ ἐν Ἠλϲάδι τὸ εὑμεϲ μάρτυροί ἔϲτα (Γ 280). οὐ γὰρ ἀνῇρηται τι μὴ πρότερον ὅξυτο- νούμενον εἰ δὲ ἀνῇρηται τὸ ὀξυτονούμενον, ἄτοποϲ, φηϲί, καί ἡ ἔγκλιϲιϲ. Herodian. pros. H. in schol. A ad Γ 280 (Ιl 41,11 Lt2): μdρτυροι ἔϲτε: παροξύνεται τὸ ἔϲτε Ἴνα προϲτακτκὸν γένηται ὁμοίωϲ τῷ φυλάϲϲετε . . . ἀναγκαῖον μέντοι ἐϲτὶ παρα- φυλfξαι ἐκεῖνο, ὡϲ ὅτι τὰ εἰϲ τε λήγοντα πληθυντικὰ ὁριϲτικὰ καὶ προϲτακτικὰ ἀεὶ ὁμοτονεῖ ὑπεϲταλμένου τοῦ ἔϲτε, οἰον λέγετε ὅτι λέγετε, ἄγετε - ὅτι ἄγετε. e eliam Hpim. Homer. Aῦ I152.16. EM 381, 59. rssxκ. er μns. xxo. 1θἐγκλιτικά - τέλοϲ. cfὰ supra 1ξ4, 15 - 17 et de pron. 38, 11: πᾶν μόριον ἐγιλιτικὸν τοι ἀπὸ περιϲπωμένου ἢ ἀπὸ ὀξυτόνου ἐγκεκλίϲθαι· ἀπὸ γὰρ βαρυτόνου ἀδύνατον . . .εὐλόγωϲ οὖν διὰ τὴν ἐπὶ τέλουϲ βαρύτητα ἡ ἔγιλιϲιϲ οὐκ ἦν. Ans. qmr., crsca som. 1m ACBb. 1 ὠλιγωρῆϲθαι] utrumqne ω ab A ex factum, λιγωρεῖϲθαι , ὀλιγωρῆϲαι C ὅπεϲτιν] ὑπέϲτη CB β 5 ὠλιγωρῆϲθαι] eaedem discrepantiaein A Β, quae lin. 1 | μὴ Ab, οὐκ Β, om C ὀμοφωνε] όμοτον5 ci. Soph. ( κατωρθωμένψ] primum ω ex fecit A , κατορθουμένῳ CB 6 δίδομεν) μὲν in ras A β 7 ἡμάρτηται δὲ τὸ ἔϲτε inseruit lhlig, τὸ δὲ tan- tum inter ἐϲτέ et προϲτακτικὸν addunt Bb 1Β χρὴ om C τοῦ τοιούτοu) τοότου , τοῦ ποιητοῦ B ἀποφαίνεϲθαι β 12 καὶ om C ante τέλουϲ add τοῦ B τιϲ om C τὸ om C μὲν εἰμί ὀξύνεται ὁριϲτικὸν ὄν, καθὸ ἐγκλιτικόν, οὐ μὴν τὸ ἴϲθι προϲτακτικόν, καθὸ οὐκ ἐγκλιτικόν, καίτοι πάλιν τῶν εἰϲ θι ληγόντων προϲτακτικῶν 264 b ὁμοτονούντων τοῖϲ εἰϲ μι ⟨ὁριϲτικοῖϲ⟩, ζεύγνυμι ζεύγνυθι, εἶμι ἴθι. (ἔνθεν οὐ ϲυγκατατίθεμαι τοῖϲ ἐν προϲτακτικῇ προφορᾷ ὀξυτονοῦϲι τὸ φαθί, ϲυνελεγχομένοιϲ κάκ τοῦ τρίτου προϲώπου τοῦ φάτω, ὃ δὴ ὁμότονον καθεϲτὼϲ τῷ δευτέρῳ ὁμοίωϲ τοῖϲ .ἄλλοιϲ ἤλεγχε τὴν παρὰ τὸ δέον ὀξεῖαν.)

Num iure corniunetivus modus etiam dubitativus nuncupetur.

Ἑξῆϲ ῥητέον περὶ τῆϲ ὑποτακτικῆϲ ἐγκλίϲεωϲ ἥν τινεϲ καὶ c. XXVII διϲτακτικὴν ἀποφαίνονται ἀπὸ τοῦ ἐξ αὐτῆϲ δηλουμένου, καθάπερ καὶ. αἱ προκατειλεγμέναι ταὐτὸν ἀνεδέξαντο· ϲαφὲϲ γὰρ ὅτι ὡϲ τὸ ἐὰν quidem. — sic etiam εἰμί, quippe quod inclinari possit, in ultima acuitur, ἴϲθι imperativus, utpote qui inclinationis expers sit, non acuitur, quamquam ceteri imperativi in θι desinentes eodem tenore utuntur atque indicativi in μι exeuntes. (Nec assentiendum est ies, qui in ultima acuto acentu pronumfieri iubent φαθι imperativum, quem ipsum quoque, quia imperativi numquam inclinantur. βαρυτόνωϲ proferri necess est. ac refelluntur illi etiam teria imperativi persona φάτω.) ARGVM. § 123. Deinde de coniunctivo modo dicendum est, quem nonnulli etiam dubitativum nuncupant ab eius significatione, sicut reliqui quoque modi, de quibus iam disseruimus, nomen ab vi sua acceperunt. namque ἐὰν γράφω et similia dubitationem de actu qni futurus esse videtur denotant. TESTIM. ET ADN. EXEG. 4 ἔνθεν ad 1 —2 referendum est. φημί ut εἰμί cum inclinatione accentus habet oxytonesin, φἀθι ut ἴϲθι cum orthotonesi barytonesin. — 4— 7 in alio libro contrariam sententiam secutus oxytonesin φαθι vocis probasse vietur. Ἐκλ. διαφόρων λέξεων AC II 468, 9: διὰ τί ὀξύνει τὸ φαθί Ἀπολλώνιοϲ; ἐπειδὴ πᾶν ῥῆμα τῶν εἰϲ μι τροπῇ τοῦ μ εἰϲ θ, ϲυϲτέλλων τὴν παραλήγουϲαν εἰϲ τὴν τοῦ πρώτου προϲώπου τῶν πληθυντκῶν (sci παρελήγουϲαν ϲυλλαβήν), μετὰ τοῦ αὐτοῦ τόνου προϲτακτικὸν ποιεῖ τίθημι τίθει, ἵϲτημει ἵϲταθι, καὶ ἐπειδὴ ὀξύνεται τὸ φημί, ὀξύνεται καὶ τὸ φαθί. ὁ δὲ Ἡρωδιανὸϲ ἐβάρυνεν οὐδὲν γὰρ προϲτακτικόν φηϲιν εἰϲ θι λῆγον ὀξύνεται (cfr Lentzii Herod. I 463.16).item schol Rav.in Aristoph. Equ.22: τὸ δὲ φάθι ἀπὸ τὸῦ φημί· φήϲω ἔφην φάϲ φάντοϲ φάθι. ὅπερ ὁ μὲν Ἀπολλώνιοϲ ὁξύνει, ὁ δὲ Ἡρωδιανὸϲ βαρύνει. — 6 ὁμοίωϲ τοῖϲ ἄλλοιϲ, sicut imperativi φάτον et φάτε. 8—p 875, 2 Prisc. XVII § 79 et 80 241, 4 et 17 H.: Subiunctivus et dubitativus dicitur . . Frequntissime si coniunctio dubitationem significans ei sociatur, id est pro ἐάν graeca coniunctione posita Choerob. in Theod. B 25, 8 et 13 B. 789, 7 et 13 G.: ἰϲτέον δὲ ὅτι τὰ ὑποτακτικὰ ἔξ ἔχουϲιν ὀνομαϲίαϲ, τρεῖϲ ἀπὸ τῆϲ ϲημαϲίαϲ καὶ δύο ἀπὸ τῆϲ ϲυντάξεωϲ καὶ μίαν ἀπὸ τῆϲ φωνῆϲ. καὶ ἀπὸ μὲν τῆϲ ϲημαϲίαϲ λέγονται ἀποτελεατκὰ καὶ αἰτιολογικὰ καὶ διϲτακετικά . . . διϲτακτικὰ δὲ, οἶον ἐὰν λούϲωμαι ὑγιαίνω, ADN CRTI., DISCR. SCR. IN A ACBb. 1 ὁριϲτικὸν om C ὃν —προϲτακετικόν om B | ὃν καθὸ ἐγκλιτικόν] ἐγιλιτικὸν ὄν C| ἴϲηθι C || 2 καθὸ οὐκ] οὐ καθὸ καὶ B || 3 ὁριϲτκοῖϲ add Uhlig || 4 εῖμι ἵθι om A1, A in mg add ειμι ειθι; C pro ἴθι exhibet ἐϲτί, B ἴϲθι ἔνθεν] fol 68v A || 6 καθεϲτὼϲ C, καθεϲτὸϲ ABb. vide Adn. crit. ad 290, 7 huius ed. || 8 περι υποτακτοκ supra scripsit ut indicem argumenti A1, in mg repetivit ante περὶ add κε B | ὑποτακτικῶν || 10 ταὐτὀ B |ὡϲ om Bb, vide ad ὅτι ὡϲ RSchniederi comm. 131 ad 108, 27 | τὸ] ἐν τῷ C γράφω καὶ τὰ τούτοιϲ ὅμοια διϲταγμὸν τοῦ ὡϲ ἐϲομένου πράγματοϲ ~~262 s~~ ϲημίνει.

Ἀλλ’ ἴϲωϲ ἀντικείϲεται τὸ μηδὲ αὐτὰ ἔχεϲθαι τῆϲ ἐννοίαϲ τοῦ διϲταγμοῦ, τὸν δὲ παρακείμενον ϲύνδεϲμον αἴτιον γίνεϲθαι τῆϲ διϲτακτικῆϲ ἐννοίαϲ. καὶ εἰ ἀπὸ τῆϲ δυνάμεωϲ τῶν ϲυνδέϲμων ἔοικεν τὰ ῥήματα ἀνάγεϲθαι, οὐδὲν κωλύει καὶ τὰϲ λοιπὰϲ ἐγκλίϲειϲ μετατίθεϲθαι τῆϲ ἰδίαϲ κλήϲεωϲ, ἀναδεξαμέναϲ τὴν ἐκ τῶν ϲυνδέϲμων δύναμιν. οὐ γὰρ ἔτι ὁριϲτικὸν τὸ εἰ ἔγραψα, εἰ ἐφιλολόγηϲα, οὐδὲ ταὐτόν ἐϲτι τὸ φιλολογήϲω τῷ ἤτοι φιλολογήϲω ἢ πορεύϲομαι εἰϲ περίπατον, οὐδὲ τὸ γράψαιμι ἄν εὐχὴν ἐπαγγέλλεται, ὁριϲμὸν δὲ τοῦ ἐϲομένου πράγματοϲ. ϲχεδόν τε ὑπὸ τὸν αὐτὸν διϲταγμὸν πίπτει 265 b τὸ εἰ περιπατεῖϲ κινῇ τῷ ἐὰν περιπατῇϲ κινηθήϲῃ, καὶ οὐ καλεῖται τὸ εἰ περιπατεῖϲ διϲτακτικόν.

Ἀλλὰ πρὸϲ τὴν τοιαύτην ἀντίρρηϲιν ἐνὸν ὑπαντῆϲαι ὡϲ αἱ μὲν ἄλλαι ἐγκλίϲειϲ ἐκτὸϲ οὖϲαι τῶν ϲυνδέϲμων τὸ ἐξ αὑτῶν δηλούμενον ἀνεδέξαντο, ἐξ οὗ καὶ τὴν θέϲιν ἔϲχον τοῦ ὀνόματοϲ. προῦπτον γὰρ ὅτι τὸ γράψαιμι εὐχῆϲ ἐϲτιν παραϲτατικὸν καὶ τὸ περιπατῶ ὁριϲμοῦ· ARGVM. § 124, At fortasse contra dici poterit, in coniunctivis ipsis non inesse vim dubitativam, sed hanc effici coniunctione adiecta. ac si aptum est formes verbales nuncupari ex coniunctionum adiectarum sensu, nihil obstabit, quin ceteri quoque modi propria sua nomina cum eis commutent, quae coniunctionum praemissorum sensui respondent. ita ἔγραψα ab εἰ pendens non iam indicativi nomine vocabitur, et φιλολογήϲω in huiusmodi enuntiato: ἤτοι φιλολογήϲω ἢ πορεύϲομαι, nomm disiunctivi modi inveniet. nec minus profecto quam ἐὰν περιπατῇϲ dubitationem signifcat εἰ περιπατεῖϲ, quod tamen dubitativum non appellatur. ARGVM. § 125. Sed nomen dubitativi hoc modo defendi potest. Ceteri modi, qui ex coniunctione non pendent, accepere suam propriam vim atque ex vi sua accepere appellationem. nec si additur eis coniunctio, ex hac nomen capient, sed tantummodo ex ea inclinatione animi quam significant, sicut coniunctiones quoque ex snm significatione nuncupantur. itaque si is modus, quem nonnulli dubitativum appellari volunt, etiam sine coniunctione aliquid signifcaret, διϲταγμὸν γὰρ ϲημαίνει· οὐ πάντωϲ γὰρ ἀλλ’ ἐὰν λούϲηται ὑγιαίνει. Schol. Vatic. in Dion. Thr. 245,10—15 H.: ἢ ὁριζόμεθα, καὶ καλεῖται ἡ ἔγκλιϲιϲ ὁριϲτκή . . . διϲτάζομεν, καὶ καλεῖται ἡ ἔγκλιϲιϲ διϲτακτικὴ, οἶον ἐὰν λέγω . . . ἡ δὲ αὐτὴ λέγεται καὶ ὑποτακτική. TESTIM. ET ADN. EXEG. 1 ὡϲ ἐϲομένου. vide Adn exeg. ad 38,11 huius ed. — ἀνάγεϲθαι. vide Adn. crit. ADN. CRIT., DISCR. scs. IN ACBb. 1 ὡϲ om CB || 2 τὸ] τοῦ B || 3 γενέϲθαι Β || 5 aut ὀνομάζεϲθαι pro ἀνάγεϲθαι ponere opus videtur, aut τὰ ῥημάτων ὀνόματα ἀνάγεϲθαι scribere. ad ἀνάγεϲθαι ἀπό τινοϲ= repeti alicunde cfr de adv.121, 24 || 6 κλήϲεωϲ b, κλίϲεωϲ A Ϲ, ἐγκλίϲεωϲ Β || ante ἐφιλολόγηϲα add καὶ C || 8 τω ητοι φιλολογηϲω uncis inclusit A2 || 10 τε in ras A2 || 11 περιπατεῖϲ Βekker in adn., περιπατε codd. et edd. | κινῇ τῷ]κνείτω C, κινεῖται B || 13 ἀντίρρηϲιν] τηρηϲιν A1, corr A2 | ἀπαντῆϲαι CΒb. ad ὑπαντᾶν cfr 325, 3 || 15 ἀνεδέξαντο] prius α et prins ε in ras A 16 προϲτακτικὸν B ὅθεν εἰ ταύταιϲ προϲγένοιτό τιϲ ϲυνδεϲμικὴ ϲύνταξιϲ, οὐκ ἐκ ταύτῃϲ ἕξουϲιν τὴν θέϲιν τοῦ ὀνόματοϲ, ἐκ δὲ τῆϲ φύϲει αὐταῖϲ ἐγκειμένηϲ ἐγκλίϲεωϲ, καθὸ καὶ αὐτοὶ οἱ ϲύνδεϲμοι ἐκ τῆϲ ἰδίαϲ παρεμφάϲεωϲ τὴν θέϲιν τοῦ ὀνόματοϲ ἀνεδέξαντο, διαζευκτικοὶ καλούμενοι, δυνητικοί, ϲυναπτικοὶ καὶ ἄλλοι οἱ ὑπόλοιποι. ὅθεν εἰ καὶ τῇ καλουμένῃ διϲτακτικῇ ~~263s~~ ἐγκλίϲει παρείπετο τὸ ἐκτὸϲ ϲυνδέϲμου ϲημαίνειν τι, κἂν πάντωϲ τὴν ἐκ τούτου ὀνομαϲίαν ἀνεδέξατο. νυνὶ δὲ οὐδέποτε ἐμόναϲεν ἐκτὸϲ ϲυνδέϲμου, καὶ οὕτωϲ ἄδηλον ἔϲχε τὸ ϲημαινόμενον, καὶ διὰ τοῦτο αὐτό, οὐκ ἔχουϲα ἰδίᾳ δηλούμενον, παρεδέξατο ἐκ δυνάμεωϲ τοῦ ϲυνδέϲμου τὴν τοῦ ὀνόματοϲ θέϲιν εἰληφέναι. —

Ἦν δ’ ἂν ὁ λόγοϲ πάνυ εὐπαράδεκτοϲ, εἰ τὰ καλούμενα ὑποτακτικὰ ῥήματα ϲυντάξει μιᾷ ἐκέχρητο ϲυνδεϲμικῇ τῇ προκειμένῃ. νυνὶ δὲ καὶ οἱ καλούμενοι ἀποτελεϲτικοὶ ἐπὶ ex hac significatione nomen acciperet. nunc vero numquam sine coniunctione profertur neque umquam peculiaria ei inest vis. ergo necessario nomen cepit ex coniunctionis vi. ARGVM. § 126. Quae argumentatio plane probari posset, si coniunctivus cum sola ἐάν coniunctione proferretur. nunc antem praemittuntur ei etiam coniunctiones ationes finales et causales. ergo patet id tantum nomen huius modi verbalis aptum esse, quod indicat, non posse consistere eum, nisi e coniunctionibus pendentem (i. e. ὑποτακτική nomen). TESTIM. ET ADN. EXEG. 3 ἐγκλίϲεωϲ. Ska V 5 seq. recte: Hier beziechnet ἔγκλιϲιϲ offenbar bucgt de Modusform, sonder den Begriff, der durch dieselbe ausgudruckt wird. et confert 248, 14 et de adv.131, 25. — 4 διαζευκτικοί. disiunctivae coniunctionis nomine nuncupavit Ap, sicut Dionysius Thr. 90, 1 U., ἤ ἤτοι ἠέ. vide de coni. 217. 22. 218,16. 220, 24. — δυνητικοί. cfr supra 205, 5: καὶ δυνητικὸϲ εἴρηται (scil ὁ ἄν ϲόνδεϲμοϲ). schol. Vatic. in Dion.Thrr. 292, 3 3 H. 972, 25 B.: παρῆκε (Dionysius) καὶ τοὺϲ ἀναιρετικούϲ, τὸν κέν δυνητικοὺϲ κολοῦϲιν, ὅτι τὴν τοῦ δύναϲθαι ἔννοιαν δηλοῦϲιν. vide indicem in ed. Dion. Uhl. — ϲυναπτικὸν ϲύνδεϲμον Ap. appellat, sicut Dionysius, εἰ: vide 132, 10. ϲυναπτικοί plurali autem uti poterat, quia haud dubie etiam εἴπερ, ut Stoici et Dionysios, hoc nomine appellavit, fortasse etiam εἰδή et εἰδήπερ: vide adn. in ed Dion. Uhl. ad 91, 2 et 92. 1 (ἐπεί Apollonio semper est παραϲυναπτικὸϲ ϲύνδεϲμοϲ, ἐάν ἐπιζευκτικόϲ: vide ind. ed. Dion. sub ἐάν). — οὐδέποτε ἐμόναϲεν. cfr l. 6 pag. seq. et 269, idem docuit in rhematico: cfr Prisc. V VIII II § 68 p 424, 12 H.: quartus est subiunctivus, qui eger non modo adverbio vel coniunctione, verum etiam altero verbo, ut perfectum significet sensum. Ϲhoerob. in Theod. II 8, 28 H. 475, 31 G.: ἡ ὑποτακτικὴ οὐκ ἀποτελεῖ τέλειον λόγον . . . . οὐδέποτε τέλειοϲ λόγοϲ γίνεται χωρὶϲ ἑνὸϲ τῶν τριῶν ῥημάτων τούτων, τουτέϲτιν ὁριϲτικοῦ προϲτακτικοῦ εὐκτικοῦ, ἢ λεγομένου ἢ νοουμένου. — 12 ἀποτελεϲτικοί. cfr 268, 21. 272, 14. 273, 2. de coni. 248, 20 et ind. ad Dion. Thr. sub hac voce. ADN. CRIT., DISCR. SCR. IN A CBb. 1 ὅθεν] in ras A2. A1 εννθεν? || 2 ἕξουϲιν] ἔϲχον B || 3 —4 τὴν θέϲιν] fol 69 r A || 4 ἀνεδέξαντο] videtur in A rasure ex α factum | δυνητικοι ϲυναπτικοι in mg repetivit A || 5 ἄλλοι] an ἅπαντεϲ, ut 266,18? || 7 ἀνεδέξατο] A ad posterius α supra add v || 9 ἔχουϲα Bb, ἔχον A C || 10 τοῦ ὀνόματοϲ θέϲιν] ὀνομαϲίαν B | εἰληφέναι deleri vult Schneider comm. 216*. at quomodo infinitivus huc irrepere potuit? eratne εἴληφεν alia scriptura pro παρεδέξατο verbo, quae in margine ascripta erat 12 αποτελεϲτικοι A II mg 266 b τὴν αὐτὴν ϲύνταξιν φέρονται, ἡνίκα φαμὲν Τρύφων περιπατεῖ ἵνα ὑγιάνῃ ἢ δὸϲ τὸν χάρτην ἵνα γράψω· καίτοι μᾶλλον ἀποτελεϲτικὰ. ὀφείλει καλεῖϲθαι τὰ ῥήματα ἢ διϲτακτικά. ἀλλ’ οὐδὲ ἀποτελεϲτικά· ἰδοὺ γὰρ καὶ κατ’ αἰτιολογικὴν ϲύνταξιν, ἡνίκα φαμὲν ἵνα ἀναγνῶ ἐτιμήθην, ἵνα ἀναϲτῶ ἠνιάθη Τρύφων. ὑγιῶϲ ἄρα ἀπὸ ἑνὸϲ τοῦ παρακολουθοῦντοϲ τῇ προκειμένῃ ἐγκλίϲει, τοῦ μὴ ϲυνίϲταϲθαι αὐτὴν εἰ μὴ ὑποταγείη τοῖϲ προκειμένοιϲ ϲυνδέϲμοιϲ, εἴρηται ὑποτακτική.

Ὅτι δὲ καὶ ἐπ’ ἄλλων μερῶν λόγου μερικὴ διαφωνία αἰτία Comparaturtio cum ὑποτακτικ nomine appellatio coniunctionum expletivarum. γίνεται τοῦ εἰϲ κοινὸν ὄνομα ἀνάγεϲθαι τὴν θέϲιν, ϲαφέϲ ἐϲτι καὶ ἐξ ARGVM. § 127. Coniunctionum quoque unum genus nomen suum accepit non ex propria sua vi, sicut ceterae coniunctiones. nam continuativae [condicio TESTIM. ET ADN. EXEG. 2 καίτοι. vide Adnotationem criticam. — 4 ad ἰδοὺ γὰρ καὶ κατ’ αἰτιολογικὴν ϲύνταξιν cfr de coni 243, 19: ἔχει (scil ἵνα) καὶ τὰϲ ϲυνδεϲμικὰϲ διαφορὰϲ δύο οὔϲαϲ, μίαν μὲν αἰτιολογικὴν, ἑτέραν δὲ ἀποτελεϲτικὴν. ἐν γὰρ αἰτίᾳ τοῦ ἀναγνῶναί φαμεν οὕτωϲ· ἵνα ἀναγνῶ ἐτιμήθην, ἵνα λοιδορήϲω ἐπεπλήχθην. Ϲhoerob. in Theod. lI 257.12 B. 769, 11 G.: ἐὰν ὑποτακτικὴ ἔγκλιϲιϲ αἰτιολογίαν ϲημαίνῃ, παρῳχημένου ἔχει τὴν ϲημαϲίαν, οἶον ἵνα πράξω, ἐφθόνηϲάϲ μοι καὶ πάλιν ἵνα ἀναγνῶ, ὠφελήθην ἀντὶ τοῦ διότι ἀνέγνων ὠφελήθην καὶ διότι ἔπραξα ἐφθόνηϲάϲ μοι. cfr II 275.12 H. 789, 12 G. et 277. 34 H. 792.13 G. et Sophronii excerpta ex Characis comm. in Theodos. in Hilgardi Choer. Il 410, 14: ϲημαίνει (scil ἡ ὑποτακτική) σἰτιολογίαν καὶ ἀποτελεϲμὸν ϲυντεταγμένη τῷ ἵνα καὶ ὅταν μὲν ἀπηρτιϲμένον ῇ τὸ πρᾶγμα, αἰτιολογίαν, οἶον ἵνα προκόψω ἐφθόνηϲάϲμοι, ἴϲον γὰρ τῷ διότι προέκοψα ἐφθόνηϲάϲ μοι. de hoc ἵνα coniunctionis usu causali, non finali egerunt CEASchmidt Beitrage 399. Ska VI p 13 —14, RSchneider comm. 245 med. — 6 τοῦ μὴ ϲυνίϲταϲθαι. cfr 269.15. — 7 οἱ προκείμενοι ϲύνδεϲμοι (de quibus modo diximus) sunt ἵνα et ἐάν. non usurpari coniunctivos, nisi his coniunctionibus subiunctos, censet Apollonius reliquis coniunctivorum speciebus partim neglectis partim ex coniunctivorum genere exclusis. (qnid de eis coniunctivis senserit, quos nunc adhortativos vocamus, vide 254, 23—258, 12 ) 3 8 —9 μερικὴ διαφωνία. cfr 204,16. — κοινὸν ὄνομα. vide Adnotationem criticam. —8 —p 381, 4 cfr de coni. 253,10: οὐδὲ ἀπὸ τοῦ δηλουμένου δυνατὸν ἦν τὴν ὀνομαϲίαν (scil τῶν παραπληρωματικῶν ϲυνδέϲμων) θέϲθαι. οἱ μὲν γὰρ ἄλλοι τῶν ϲυνδέϲμων ἐν πλείοϲιν ὄντεϲ φωναῖϲ ἓν ἐπηγγέλλοντο, τὸ ϲυμπλέκειν οἱ ϲυμπλεκτικοί, τὸ δὲ διαζευγνύειν οἱ διαζευκτικοί, τὸ δὲ διαπορεῖν οἱ διαπορητκοί, καὶ ἐπὶ τῶν ὑπολοίπων τὸ αὐτό. οἱ μέντοι παραπληρωματικοὶ οὐχ ἓν ἐπηγγέλλοντο κατὰ τὸ δηλούμενον, εἴγε ὁ μὲν δή παραγραφὴν (sic A, περιγραφήν RSchneider cum Βekkero) τινα ἐδήλου, ὁ δὲ ADN. CRIT., DISCR. SCR. IN A ACBb. 2 ὑγιαίνῃ B | καίτοι] an καὶ οὕτω? 4 καὶ om B || ἴνα ἀναϲτῶ? |ηνιαθην A, sed posterius ν adrasum | post ᾶπὸ add τοῦ CB 6 τὸῦ b, τὸ A C, τῷ B || 9 κοινὸν] CEASchmidt in Hoeferi Zeitscbr. f d. Wiss. d. Sprsche IV 81 voluit καινὸν, quod iure repudiat Dronke II 611. ipse οὐκ ante αἰτία inserit et μὴ ante εἰϲ. at Ska VI 9 traditam scripturam recte defendit allatis his verbis ex l. de coni. 253, 25: ἐπεὶ τὰ καλούμενα παρώνυμα ἐν πλείϲτοιϲ ϲημαινομένοιϲ κατεγίνετο, πάλιν εἰϲ μίαν ὀνομαϲίαν μετετίθετο, λέγω τὴν κοινῶϲ πᾶϲιν ἀκολουθήϲαϲαν, καθὸ πάντα παρηγμένα ἦν. ipsum significationum discrimen in coniunctionibus expletis quoque effecti, ut communi, generali nomine comprehenderentur. cfr etiam infra 268, 3 et 5 et locos ex libro de coni. et Ϲhoerobosco in Adn. exeg. exscmiptos καὶ om B αὐτῶν τῶν ϲυνδέϲμων. οἱ μὲν γὰρ ἄλλοι ἀπ’ ἰδίαϲ δυνάμεωϲ ἀναδεχόμενοι τὴν θέϲιν ἔϲχον τῶν ὀνομάτων, ἀπὸ τοῦ ἐν ϲυναφείᾳ τοὺϲ λόγουϲ ~~264s~~ ἐπάγειν ϲυναπτικοί, ἢ ἀπὸ τοῦ διαζευγνύειν διαζευκτικοί, καὶ ἅπαντεϲ οἱ ὑπόλοιποι· οἵ γε μὴν καλούμενοι παραπληρωματικοὶ οὐκ ἀπὸ τοῦ δηλουμένου τὴν θέϲιν ἔϲχον. οὐ γὰρ ἀληθέϲ ἐϲτιν, ὥϲ τινεϲ ὑπέλαβον, μόνον αὐτοὺϲ ἀναπληροῦν τὸ κεχηνὸϲ τῆϲ ἑρμηνείαϲ καὶ διὰ τοῦτο εἰρῆϲθαι παραπληρωματικούϲ· ὅτι γὰρ ἕκαϲτοϲ αὐτῶν ἔχει τινὰ δύναμιν, nales] quidem inde nuncupantur, quod continuationem et consequentiam rerum significant, disiunctivae inde quod disiungunt. expletivis vero non inest una eademque vis, ex qua nominari possint. nam verum non est, eas nihil aliud. quam orationem hiantem expler; immo singulae signifiant aliqnid, sed alis aliud. πέρ ἔναντιότητά τινα μετ’ αὐξήϲεωϲ, καὶ ἔτι ὁ γέ μειότητα ἢ ἐπίταϲιν θαυμαϲμοῦ. καὶ εἰ διάφοροι κατὰ τὸ δηλούμενον, πῶϲ ἦν δυνατὸν μίαν ὀνομαϲίαν ἀπὸ τοῦ δηλουμένου χωρίϲαι; οὕτε γὰρ παραγραφικοί (sic A, περιγραφικοί Β. et PSchneider), ἐπεὶ οὐ πάντεϲ, οὔτε ἐναντιωματικοί, ὡϲ πρόκειται. ὑγιῶϲ ἄρα ἀπὸ τοῦ πεπλεο- νακότοϲ ϲχήματοϲ ἐπϲκοίνωϲ κατὰ πάντων ἡ ὀνομαϲία ἐτέθη. Ϲhoerob. in Theod. II 276, 17 —33 H. 790, 21 —791, 8 G.: τοῦτο δὲ αὐτὸ καὶ ἐπὶ τῶν ϲυνδέϲμων εὑρίϲκομεν ὅϲοι μὲν γὰρ αὐτῶν πρὸϲ μίαν ἔϲχον ϲημαϲίαν, ἐξ αὐτῆϲ ὠνομάϲθηϲαν, οἷοι ϲυμπλεκτικοὶ . . . . οἱ μέντοι παραπληρωματικοὶ διαφόρουϲ ἔχοντεϲ ϲημαϲίαϲ — ϲημαίνουϲι γὰρ καὶ μείωϲιν, ὡϲ ὁ γέ, ἐν τούτῳ γε χαρίϲαιμι (lege χάριϲαί μοι), τουτέϲτι κὰν τούτῳ τῷ μικρῷ, καὶ ἐναντίωϲιν ϲημαίνουϲιν, ὡϲ ὁ πέρ, «μὴ δ’ οὕτωϲ, ἀγαθόϲ περ ἐών, θεοείκελ’ Ἀχιλλεῦ, κλέπτε νόῳ» (Α 131), ἐναντίον γὰρ τῷ ἀγαθῷ τὸ παρολογίζεϲθαι, καὶ μετάβαϲιν ϲημαίνουϲιν, ὡϲ ὁ δή, ὡϲ παρ’ Ἀριϲτοφάνει «καὶ ταῦτα μὲν δὴ ταῦτα· τῷ δὲ Λοξίᾳ» (Plut. 8), μετέβη γὰρ ἐφ’ ἕτερον πρᾶγμα — καὶ μὴ δυνάμενοι ἀπὸ μιᾶϲ αὐτῶν κληθῆναι διὰ τὸ μὴ ἁρμόζειν αὐτὴν ἅπαϲι τοῖϲ παραπληρωματικῖϲ, ἀπὸ τοῦ κοινῶϲ παρεπομένου πᾶϲιν αὐτοῖϲ, φημὶ δὴ τοῦ παραπληροῦν — παραπληροῦϲι γὰρ τὰϲ φράϲειϲ — παραπληρωματικοὶ ὠνομάϲθηϲαν. Schol. Vatic. in Dion. Thr. 291, 16 H.: ἐπεὶ δὲ πολλὰ ἔϲήμαινον οἱ παραπληρωματικοί, καὶ ἐναντίωϲιν ὡϲ ὁ πέρ, καὶ παραγραφήν (sic cod., περιγραφήν Bekker), ὡϲ ὁ δή, οἶον «οἱ μὲν δὴ παρ’ ὄχεϲφιν» ( 3), καὶ αὔξηϲιν καὶ μείωϲιν, ὡϲ ὁ γέ, τούτου χάριν οὐκ ἠδυνήθηϲαν ἀπὸ ϲημαινομένου ὀνομαϲθῆναι, ἀλλ’ ἐκ τοῦ πλεονάζοντοϲ. et schol. Heliod. 105, 31 —106, 11 H. TESTIM. ET ADN. EXEG. 2 ἀπὸ τοῦ ἐν ϲυναφείᾳ κτλ. Schol. Vatic. in Dion. Thr. 284, 31 H. 966, 9 B.: ὁ ϲυναπτικὸϲ μόνην (lege cum Londinensi μόνον) ϲυνάπτει διάνοιαν, μὴ πάντωϲ τοῦ πράγματοϲ ὑφεϲτῶτοϲ· ἐὰν γὰρ εἴπω εἴπερ ὁ ἥλιοϲ ὑπερ γῆϲ, ἄδηλον εἰ ὑπέρ γῆϲ ἐϲτιν. eadem scholia 288, 24 H. 964,22 B.: δοκε κα αὐτὸϲ (scil ὁ εἴ) ϲυμπλεκτικὸϲ εἶναι, καθὸ ϲυνάπτει ἀλλ’ ὁ μὲν ϲυμπλειπτικὸϲ ἄπειρα ἐπάγει, καὶ πληροῖ τὴν διάνοιαν. — 5 ὥϲ τινεϲ ὑπέλαβον κτλ. cfr de coni. 247, 22: παρὰ τοῖϲ πλείϲτοιϲ ἐϲτὶ πρόληψιϲ, ὡϲ οἱ καλούμενοι παραπληρωματικοὶ ϲημαϲίαν τινὰ οὐ ποιοῦνται. ὁ γοῦν Τρύφων ἐν τῷ ὅρῳ (in definitione generali coniunctionis) βουλόμενοϲ καὶ αὐτοὺϲ ἐμπεριλαβεῖν, φηϲὶ «καὶ τὸ κεχηνὸϲ τῆϲ ἑρμηνείαϲ ἔϲτιν ὅπου παραπληρῶν». et vide Dionysii Thr. definitionem coniumctionis 86, 3 U. atque ibidem adnotationem. ADN. CRIT., DISCR. SCR. IN A ACBb. 1 ἀναδεχόμενοι Ab, ὀνομαζόμενοι CB || 2 ϲη A2 mg i. e. ϲημείωϲαι || 3 διαζευγνοιην scripserat A, sed ipsa pr. m. η in ει mutavit, A οι in υ || 4 οιγεμην A1, μην erasit et ante οι supra add αλλ A2, ἀλλ’ οἵ γε CB || 5 θέϲιν] ϲχέϲιν Β || 7 τινα] ινα in ras A2, την A1? παρεϲτήϲαμεν ἐν τῷ περὶ ϲυνδέϲμων. οὐ γὰρ ταὐτόν ἐϲτι τὸ τοῦτό μοι χάριϲαι τῷ τοῦτό γέ μοι χάριϲαι {Callim. frg. anon. 259, II 752 Sehn.}, οὐδὲ τὸ ἀγαθὸϲ ὤν τῷ 267 b ἀγαθόϲ περ ἐών {Α 131}· οὐδὲ τὸ αὐτὸ ἐμφαίνει τὸ οἱ μὲν παρ’ ὄχεϲφι τῷ οἱ μὲν δὴ παρ’ ὄχεϲφι {O 3}· παραγραφῆϲ γὰρ λόγου ϲημεῖόν ἐϲτιν ὁ δή. —

οὐδὲ γὰρ ἐκεῖνο ARGVM. § 128, nec verum est eas solas abundare, immo alise quoque conuunctiones atqne omnis fere generis voces subinde ex abundanti adiciuntur. TESTIM. ET ADN EXEG. 1 παρεϲτήϲαμεν: de con. 249,31 —252, 17. — 3 eadem poetae inceti verba citantur de coni. 250, 8. 251, 7. cfr etiam Choerob. in Theod 276, 24 Hilg., quem locum modo exscripsimus et restitiumus. — cfr l. 16 pag. seq. et de coni.251, 2: ὑπεναντίωϲιν γὰρ ἐδήλωεν ὁ καί καὶ δῆλον ὅτι διὰ τὸν πέρ, ὅπου γε καὶ κατ’ ἰδίαν ὁ πέρ ἐναντιωματικόϲ ἐϲτι μετ’ αὐξήϲεωϲ, «ἀγαθόϲ περ ἔών». — 8 παραγραφῆϲ. cfr. l. 16 pag. seq. et de coni. 251, 19: ἔτι ὁ δή ὡϲ μὲν παρέλκει, παντὶ προῦπτον ὡϲ δὲ καὶ πολλάκιϲ μετάβαϲιν λόγου ποιεῖται, ϲαφὲϲ ἐκ τῶν τοιούτων «οἱ μὲν δὴ παρ’ ὄχεϲφιν ἐρητύοντο μένοντεϲ» καὶ τῶν παραπληϲίων. νοοῦμεν γὰρ λόγου ἔκλειψιν καὶ ἀρχὴν ἑτέρου, ὡϲ εἰ καὶ ἐν παραγραφῇ (sic A, περιγραφῇ Berkker et RSchneider) κατελιμπάνετο ὁμοίωϲ τῷ «ὣϲ οἱ μὲν Τρῶεϲ φυλακὰϲ ἔχον» (I 1), «ὣϲ ὁ μὲν ἔνθ’ ἠρᾶτο» (η 1). et de coni. 253,15 et 18 et schol. Vatic. in Dion. Thr. 291,17 H., qui loci modo exscripti sunt. Schol. Heliodori sd Dion. Thr. 105, 34 H.: ὁ μὲν γὰρ δή καὶ οἱ ἰϲοδυναμοῦντεϲ αὐτῷ ἐν ϲυγκεφολαιώϲει καὶ παραγραφῇ (sie optimus testis, cod. Londinensis, περιγραφῇ Barocc. et Marcianus et Bekker) λόγου παρολαμβάνονται, «ἄλλοι μέν ῥα θεοί τε καὶ ἀνέρεϲ» (Β 1), «οἱ μὲν δὴ παρ’ ὄχεϲφιν ρητύοντο«. Homeri epimer A O I 384, 22: ὁ πέρ ἐναντίωϲιν ϲημαίνει, ὁ δή παραγραφήν· παραγραφή δέ ἐϲτι μακρὰ παρολκὴ πρὸϲ διακοπὴν νοήματοϲ καὶ ἀρχὴν ἑτέρου λόγου, ὡϲ ἐν τῷ «οἱ μὲν δὴ παρ’ ὄχεϲφιν ἐρητύοντο μένοντεϲ». Schol. B et Townl. ad Α 304: «ὣϲ τώ γ’ ἀντιβίοιϲι μαχεϲϲαμένω ἐπέεϲϲιν ἀνϲτήτην»· ὁ τρόποϲ παραγραφὴ· μετιὼν γὰρ ἐπὶ ἑτέραν διήγηϲιν τούτῳ χρῆται, et Eustath. ad eundem versum 107, 32: τὸ «ὣϲ τώ γε» κτλ., ϲχῆμα ὂν καταϲτατκὸν ἐννοίαϲ, οἱ γραμματκοὶ παραγραφὴν καλοῦϲι, ϲυγκαταριθμοῦντεϲ αὐτὸ τοῖϲ ποιητικοῖϲ τρόποιϲ. χρώμεθα δὲ τούτῳ τῷ ϲχήματι, ὅτε ϲυμπληρώϲαντεϲ τὰ φθάϲαντα ἐπὶ ἑτέραν διήγηϲιν μεταβαίνομεν. Schol. B et Town. ad l 1: ὅταν ἄλλων πραγμάτων ἄρχεϲθαι μέλλῃ (scil Βomerus), παραγραφὰϲ (παρεγγραφὰϲ Townl.) ἐμβάλλει, ὡϲ οἱ νόμοι (νόμιμοι B) τῶν ἰϲτοριογράφων. Schol. B et Townl. ad Π 1: «ὣϲ οἱ μὲν περὶ νηόϲ»· . . . ὡϲ μέλλων ἑτέρων μεγάλων ἐνάρχεϲθαι πραγμάτων, ADN. CRIT., DISCR. SCR. IN A CBb. 1 ταὐτό CB || 1— 3 το τουτο μοι χαριϲαι τω του (non τουτο) A1 in ras et infra in exitu paginae γε μοι χαριϲαι. Α11 in mg τουτο μοι τουτο γε μοι || 14 οὐδὲ τὸ] fol 69v A. || 5 αγαθοϲ ων αγαθοϲ περ εων mg || 6 ταὐτὸν CBb || 7 οιμεν παροχεϲφι οι μεν δη παρ οχεϲφι A mg || 8 παραγραφηϲ A1,. περιγραφῆϲ A2CBb, et A in mg περιγραφηϲ λογου ϲημειον δη. HSchneider II 21 et comm. 252 περιγραφή nomen hic et lin. 16 pag. seq. praetulit, quis περιγράφειν verbum apud Ap. praeter alias vim habeat praecidendi, finem imponendi. at vide locos in Testim. congestos, ex quibus apparet παραγραφή nomen ab grammaticis ita usurpatum esse, ut signi- orationis conclusionem et transitum ad aliam rem ἐξαίρετόν ἐϲτιν, τὸ αὐτοὺϲ μόνον ἐν πλεονάϲματι εὑρίϲκεϲθαι· ἀλλὰ ϲχεδὸν τὸ τοιοῦτον πάθοϲ ϲύνεϲτι καὶ κατὰ τῶν ὑπολοίπων ϲυνδέϲμων, τὸν καὶ Μηριόνηϲ πρότεροϲ {N 306}, ἤτοι μὲν Μενέλαοϲ {Γ 213}, καί τε χαλιφρονέοντα {ψ 13}· μυρία ἔϲτιν εἰϲ τὸ τοιοῦτο παραθέϲθαι. ἀλλ’ οὐδὲ ἴδιον ϲυνδέϲμων τὸ ἐν πλεοναϲμῷ καταγίνεϲθαι· ϲχεδὸν γὰρ ἐπὶ πάϲαϲ τὰϲ λέξειϲ τὸ τοιοῦτον ϲυντείνει.

καὶ εἰ ἀπὸ τοῦ πλεονάζοντοϲ ἡ θέϲιϲ τοῦ ὀνόματοϲ, τίϲ ἡ ἀποκλήρωϲιϲ τοῦ ἐπὶ τῶν ϲυνδέϲμων τὸ τοιοῦτο πορη κολουθηκέναι, λέγω τῶν παραπληρωματικῶν, ἢ ὅτι οἱ μὲν ἄλλοι ϲύνδεϲμοι, διάφοροι ὄντεϲ κατὰ τὰϲ φωνάϲ, μίαν δύναμιν ἐπηγγέλλοντο, ~~265s~~ ἐξ ἧϲ καὶ τὴν θέϲιν τοῦ ὀνόματοϲ ἀνεδέχοντο, οὐ μὴν τοῖϲ παραπληρω ματικοῖϲ ταὐτὸν ϲυνηκολούθει, ϲχεδὸν γὰρ ἕκαϲτοϲ αὐτῶν ἴδιόν τι ἐπηγγέλλετο, μείωϲιν μὲν ὁ γέ ἐν τῷ τοῦτό γέ μοι χάριϲαι {Callim. frg. anon. 259 Schn.}, παραγραφὴν λόγου ὁ δή, ἐναντιότητα ὁ πέρ μετ’ αὐξήϲεωϲ ἐμφατικῆϲ. 268 b ARGVM. § 129. iam si nihilominus ab abundando generale hoc expletivarum nomen acceperunt, id factum est quia non omnes unam eandemque significationem habent, sed diversas, nee quicquam eis commune est nisi hoc, ut abundent. παραγραφὴν ἐνέβαλε τὸν ϲτίχον. profectas hic παραγραφῆϲ nominis usus ab ea videtur vi, qua signifcavit lineam finis notandi causa appictam. vide Aristotel. rhetor. III 8 1409 a 19: δεῖ δήλην εἶναι τὴν τελευτὴν μὴ διὰ τὸν γραφέα μηδὲ διὰ τὴν παραγραφήν, ἀλλὰ διὰ τὸν ῥυθμόν. TESTIM ET ADN. EXEG 1 ἐξαίρετον. peculiare expletivis. cfr Adn. exeg. ad 365.6— 8 huius ed.— 2 κατὰ τῶν ϲυνδ. cfr 276.10. —3 Schol. A ad h. v.(Ariston. 219 Fr. ) ἡ διπλῆ, ὅτι περιϲϲὸϲ ὁ καί ϲύνδεϲμοϲ. — 4-5 de adv. 140, 13: πλεῖϲτά ἐϲτιν ἐν παραλληλότητι κείμενα, ὡϲ . . .ἐν ϲυνδέϲμοιϲ «καί τε χαλιφρονέοντα», «ἤτοι μὲν Μενέλαοϲ». de coni 256, 19: τὸ ἐπάλληλον ὅμοιον καθεϲτηκὸϲ τῷ «ἤτοι μὲν Μενέλαοϲ». — 9 τίϲ ἡ ἀποκλήρωϲιϲ κτλ. qua sortitione factum est, ut expletivae coniunctiones solas ab redundando appellarentur, nisi quia ceterae quidem coniunctiones . . . ? — 14— 16 cfr de coni. 253, 15 — 18. Choerob. in Theod. II 276. 28 — 29. Schol. in Dion. Thr. 291, 16 6 H., quos locos modo exscripsimus. — 16 μετ’ αὐξήϲεωϲ ἐμφατικῆϲ. cfr 247.17 εἰϲ πλείονα ἔμφαϲιν. ADN.. CRIT., DISCR. SCR. IN A CBb. 1 μόνον A1, μόνουϲ A2 CBb. Apollonius ipse corrigeretur, si scriberetur ἐϲτιν αὐτῖϲ μόνον τὸ || 5 και τεχ’ αλινοφρονεοντα A1, A2 induxit apostrophum et coniunxit χ cum α. καδ δ’ ἂλλο φρονέοντα B || 6 ante μυρία add κα τοιοῦτον CH | οὐδὲ] οὐκ CB || 9 ante τίϲ ἡ 4— 5 litterae erasae in A, fortasse ϲυϲτη. pro ἀποκλήρωϲιϲ B exhibet ἀποπλήρωϲιϲ- || 9 τοιοῦτον CB | παρακολουθηκεναι A. 10 post παραπληρωματικῶν in b invenitur signum interrogationis, quod post ϲυνηκολούξει demum lin. 13 ponendum erat || 13 ταὐτὸ B | ϲυνηκολούθει A 1, A2 pro ει post rasuram exaravit ηκει et induxit accentum ϲυνηκολουθήκει CB 14 A mg μειωϲιν γε ϲημαινει περιγραφήν λόγου δη εναντιιοτητα περ μετ’ αυξηϲεωϲ εμφατκηϲ 16 παραγραφην A ~, περιγραφὴν A2 CBb ἐμφατκῆϲ] in A inter α et τ rasura est et hae litterae lineola coniunctae sunt ab A 1, ἐμφαντκῆϲ Bb ἦν οὖν ἀνέφικτον τὸ ἐκ τοῦ ϲημαινομένου τὴν ὀνομαϲίαν αὐτοὺϲ ἀναδέχεϲθαι διὰ τὸν προκείμενον λόγον. κοινὸν οὖν παρείπετο αὐτοῖϲ τὸ πλεονάζειν κατὰ τὸ μὴ ἐλλεῖπον, καὶ ἐκ τοῦ κοινῶϲ παρεπομένου τὸ ὄνομα ἀνεδέξαντο, οὐ διαψευδόμενοι τὴν θέϲιν τοῦ ὀνόματοϲ. —

Ὁ τοιοῦτοϲ λόγοϲ ϲυντείνει καὶ ἐπὶ τὰ παρώνυμα τῶν ὀνομάτων Comparantur cum ὑποτακτικῆ; nomine appellationes nominun denominatinoum rum et verhalium. καὶ τὰ ῥηματικά. καὶ γὰρ ταῦτα ἐκ τῆϲ προϋφεϲτώϲηϲ ὕληϲ τὴν ὀνο μαϲίαν ἀνεδέξαντο· ἠδυνάτει γὰρ ἐκ τοῦ δηλουμένου ἕνεκα τῆϲ ἐν αὐτοῖϲ γινομένηϲ παμπόλλου διαφορᾶϲ, εἴγε πάλιν τὰ ἄλλα τῶν ἰδικῶν ἑνὶ δηλουμένῳ ἐκέχρητο, ἐξ οὐ καὶ τὴν θέϲιν τοῦ ὀνόματοϲ ἀνεδέχετο.

Ἡ προκειμένη ἔγκλιϲιϲ μετὰ τοῦ ἐάν ϲυνδέϲμου καὶ τῶν ἰϲο De temporibus, quae in apodosi quae in apoddosi enuntiatorum ab ἐάν vel λνα coniunctione pendestium usurparl possunt. δυναμούντων ἐπὶ μέλλοντα φέρεται ἢ ἐνεϲτῶτα, ἐὰν φιλολογῶ παρα γενήϲεται Δίων, ἐὰν ἀναγινώϲκω παραγίνεται Τρύφων· ἀκα- ARGVM. § 130, Idem observare licet in nominum denominativorum et verbalium appelatione etenim haec ab ea materia, ex qua formata sunt, nomen. acceperunt, quia ab signifcatione sua nuncupari non poterant propter signifcationum varietatem contra nominabantur ex vi sua ceterae nominum species, quia unam tantum vim habent. ARGVM. § 131. Coniunctivus modus cum ἐάν coniunctus ad futurum aut praesens tempus pertinet (numquam ad praeteritum), item [ plerumque] cum finali ἴνα coniunctus. cum finali inquam, quia si post ἵνα et coniunctivum seqnitur in apodosi TESTIM. ET ADN. EXEG. κατὰ τὸ μὴ ἐλλεῖπον. ubi oratio perfecta est neque ullo additamento eget. — 4 οὐ διαψευδόμενοι, cfr 115. 24. nom infitiantur appellationem suam, sed profitentur (usu suo indicant) iure se expletivas coniunctiones appellari. 5— 9 cfr de coni 258 21: καί μοι δοκε (scil ὁ παραπληρωματικὸϲ ϲύνδεϲμοϲ) παραπλήϲιόν τι ἀναδεδέχθαι τῷ καλουμένῳ παρωνύμῳ ὀνόματι. τὰ μὲν γὰρ ἄλλα ἰδικὰ (scil ὀνόματα), ἔχοντα ἕν τὸ δηλούμενον, ἔλαβε τὴν θέϲιν τοῦ ὀνόματοϲ ἀπὸ τοῦ δηλουμένου, τὰ πατρωνυμικὰ . . . τὰ κτητικὰ . . .καὶ ἔτι τὰ ϲυγκριτικὰ κα τὰ ὑπόλοιπα. καὶ ἐπεὶ τὰ καλούμενα παρώνυμα ἐν πλείϲτοιϲ ϲημαινομένοιϲ κατεγίνετο, πάλιν εἰϲ μίαν ὀνομαϲίαν μετετίθετο, λέγω τὴν κοινῶϲ πᾶϲιν ἀκολουθήϲαϲαν, καθὸ πάντα παρηγμένα ἤν. Priscianus lnst. V VIII ubi rhematicum Apollonii secutus est, § 68 424, 17 H.: cum diversas habeat significationes (scil coniunctivus), non ab una earum, sed a comstructione nomen accepit,, veluti denominativa, quae diversas habentia significaiones generale tamen nomen multarum specierum sibi defendunt. Schol Stephani in Dion Thr. 228. 5 H.: ἕκαϲτον τῶν εἰδῶν (illas παραγωγῶν species dicit, quas Dionysius 25, 6 — 29,4 ed. U. enumerat et describit) μίαν ἔχει ϲημαϲίαν, ἔξ ἧϲ καὶ ὀνομάζεται . . . τὸ παρώνυμον δὲ πολλὰ ἐδήλου . . . ἐπεὶ οὖν οὐκ ἡδύνατο ἐξ ἑνὸϲ τὴν ὀνομαϲίαν ἔχειν, ἐκ ADN. CRIT., DISCR. SCR. IN ACBb. 1 τὸ] τοῦ A C || 2 προκειμεν A. || B πλεονάζειν] πλ in ras A μὴ add Uhlig, conlato 38. 12 ελλειπ A in exitu lineae, λεῖπον C || 6 ταῦτα A2CBb, αυτα A || 7 ἀδυνατε CB 8 γενομένηϲ B παμπωλλα A, sed ω in rasura correctum ἰδικων A, εἰδικῶν CΒb. vide locum. in Testim ex libro de coni. exscriptum et RSchneideri comm. 6 ad 4, 7 || 9 A. margini ab A adscriptum habet νεδεχοντο, prima littera abscisa est 11 μέλλοντα A2Bb, μέlλοντι A φερεται omissum in mg add A ἐνεϲτῶτι post ἐὰν add γὰρ B παραγενήϲεται] γε in ras A || 12 παραγινηται A1. corr A2 τάλληλον γὰρ τὸ ἐν παρῳχημένῳ. ὁμοίωϲ καὶ ὁ ἵνα ἀποτελεϲτικόϲ, ἵνα φιλολογήϲω παραγενήϲεται Τρύφων καὶ ἔτι παραγίνεται. ~~266s~~ εἰ γὰρ ἐγγένοιτο παρῳχημένου ϲύνταξιϲ, δύναται ὁ αἰτιώδηϲ ἀκούεϲθαι, ἵνα φιλολογήϲω παρεγενήθη Τρύφων· ἐν ἴϲῳ γάρ ἐϲτιν τῷ διότι ἐφιλολόγηϲα παρεγενήθη Τρύφων. οὐ τοῦτο δέ φημι, ὅτι καὶ. ἀποτελεϲτικῶϲ πάλιν οὐ δύναται ἀκούεϲθαι· δυνατὸν γὰρ πάλιν οὕτωϲ 269 b ἀκούειν, εἰϲ τὸ φιλολογῆϲαί με παρεγενήθη Τρύφων. — ἐπὶ τοῖϲ οὖν ἐϲομένοιϲ ἡ ϲύνταξιϲ τοῦ αἰτιολογικοῦ οὐκ ἂν γένοιτο· ἐπὶ γὰρ γεγονόϲιν αἱ αἰτίαι ἐπιλέγονται. ὅθεν καταλληλότεροϲ γίνεται ὁ αἰτιολογικὸϲ ἐπιφερομένων τῶν παρῳχημένων· ἵνα ὑβρίϲω Θέωνα, οὐ praeteritum, potest in illo ἵνα inesse etiam vis causalis. finalis autem nem excluditur, velut ἵνα φιλολογήϲω παρεγενήθη Τρύφων non solum ita dicere licet, ut significet διότι ἐφιλολόγηϲα περεγενήθη Τρύφων, sed etiam ita, ut idem valeat quod εἰϲ τὸ φιλολογῆϲαί με παρεγενήθη. — causalis vero vis huius coniunctionis cogitari nequit, nbi de foturis rebus loqumur, cum causae non dicentur nisi de praetritis.. ergo causalis coniunctio ἵνα congruenter construitur, si sequuntur in apodosi praeterita [ neque vero si futura] post finalem vero ἵνα futura seque possunt. τοῦ παρεπομένου πᾶϲιν ἐκλήθη, τοῦ παρωνύμου, οἶόν τι καὶ ἐπὶ τῆϲ ὑποτακτκῆϲ ἐγκλίϲεωϲ γέγονεν. cfr schol. in Dion. 228,14—24. 876, 26 — 377, 7 (ubi de coniunctivo additum est. οὐ γὰρ ἔκ ϲημαϲίαϲ, ἀλλ’ ἐκ ϲυντάξεωϲ ὠνόμαϲται). 540, 3—14 H. TESTIM. ET ADN. EXEG. 3 αἰτιώδηϲ. de causali, non finali ἵνα coniunctionis usu vide adn. in Adn. exeg. ad 377, 4 huius ed.— 3— 9 cfr de coni. 244, 24: ὁ ἵνα καὶ οἱ ἰϲοδυναμοῦντεϲ ϲύνδεϲμοι παρὰ τὸ διάφορον τῆϲ ϲυντάξεωϲ, λέγω τὸ ἀποτελεϲτικὸν καὶ αἰτιολογικόν, καὶ διαφόρουϲ ἕξουϲι τοὺϲ ϲυνταϲϲομένουϲ χρόνουϲ (sci in apodosi), ὥϲτε τὸν μὲν ἀποτελεϲτικὸν καὶ μέλλουϲι ϲυντάϲϲεϲθαι (etiam futuris, non solis futuris), τὸν δὲ αἰτιολογικὸν λεγόμενον παρῳχημένοιϲ· τὰ γὰρ γεγονότα αἰτιολογεῖται. —9 καταλληλότεροϲ. comparativus pro positivo dictus est. vide Adn. exeg. ad 88, 8 huius ed. ADN CRIT., DISCR. SCR IN ACBb. 1 τὸ] τω A καὶ ὁ ἵνα] fol 70 r A. αποτελεϲτηκωϲ A, A mg o ινα αποτελεϲτικοϲ || 2 παραγιγνεται A. || 3 ὁ] ἡ Ϲ, om B || 4 — 5 εν ιϲω —τρυφων om A1, add A2 in mg || —7 οὐ τοῦτο— Τρύφων AButtmann perperam eicienda putat, qnia cum antecedentibus et cum sequentibus pa ment. vide Argum. et locum ex libro de coni. 244, 24 exscriptum in Testim. || 5 ante ὅτι add δ’ A || 6 αποτελεϲτηκωϲ A1, sed ex ω factum o ab A2, ἀποτελεϲτικὸϲ C, ὁ ἀποτελεϲτικὸϲ Β saepius ab Apoll. cum adverbio coniungitur ἀκούεϲθαι verbum, ubi dicit, quomodo vox aliqua intellegatur vel intelaegenda sit, velut 9. 22. 10, 9 33, 9. sed sent etiam loci, ubi adiectivum verbo adiungitur, ut 220.18: τὸ ὑμέτερε πληθυντικὸν ἀκουϲθήϲεται, de adv. 124, 21 ὁ ἀόριϲτοϲ, προϲλαβὼν τὸ πάλαι, ὑπερϲυντελικὸϲ μᾶλλον ἀκούεται || 6 —7 δυνατὸν— ἀκούειν om B, omitti iussit Dronke Il 595, quia falso ea opinabatur in optimis codicibus deesse || 7 ἀκούεϲθαι C || 8 οὖν] aptius esset γοῦν =vero, ut 153,6. 159,20. 218.8 alibi Α mg: οτι επι τοιϲ εϲομενοιϲ η υνταξιϲ του αιτιολογικου ου γινεται || 9 A mg: οτι επι τοιϲ γεγονοϲιν αι οιτιαι επλεγοται φήϲομεν ἀγανακτήϲει Δίων, ἠγανάκτηϲεν δέ. ἐπί γε μὴν τοῦ ἀποτελεϲτικοῦ ἔνεϲτι φάναι ἵνα ὑβρίϲω Θέωνα παρέϲται Τρύφων.

c. XXIX.

Ἀκόλουθόν ἐϲτιν ἐκθέϲθαι καὶ περὶ τῆϲ ϲυντάξεωϲ τῶν ὑποτακτικῶν, E quo modo coniunctivi flexione orti sint. ἀπὸ ποίαϲ ἐγκλίϲεωϲ οἱ παρατιθέμενοι ϲύνδεϲμοι ἀφιϲτᾶϲι τὰ ῥήματα. (ἔφαμεν γὰρ ἐν τοῖϲ προκειμένοιϲ τὰ τοιαῦτα ῥήματα μὴ ϲυνίϲταϲθαι χωρὶϲ τῶν ϲυνδέϲμων) ϲαφὲϲ γὰρ ὅτι πᾶν ὅ ἐϲτι μέροϲ λόγου ἐν παραθέϲει ϲυνδέϲμου, τὸ αὐτὸ πάντωϲ καὶ κατ’ ἰδίαν ῥητὸν ἦν. οὐ γὰρ δή γε ἓν μέροϲ λόγου τὸ ἐὰν δράμῃϲ, ἐὰν γράψῆϲ, ἵνα δῶμεν τὸ μὴ πάντωϲ ῥητὸν εἶναι τὸ ϲυντεθειμένον κατ’ ἰδίαν, ὥϲ ~~267 s~~ γε ἐνόν ἐϲτιν εὑρέϲθαι μυρία ϲχήματα ἐν ϲυνθέϲει μεταπεποιημένα κατὰ τὴν ϲύνθεϲιν, ὧν τὸ διαλυόμενον κατ’ ἰδίαν οὐκ ἔϲτιν ῥητόν. παρὰ τὸ ϲέβομαι ἐγένετο εὐϲεβήϲ, καὶ οὐ ῥητὸν κατ’ ἰδίαν τὸ ϲεβήϲ· ὁμοίωϲ καὶ τὸ πρωτοπαγήϲ παρὰ τὸ ἐπάγη, καὶ οὐ ῥητὸν τὸ παγήϲ· γείνω ἀγενήϲ. οὐ δὴ οὖν, ὡϲ ἔφαμεν, ἓν ἔϲται τὸ ἐὰν λάβῃϲ, 270 b ἵνα μὴ πάντωϲ τὸ λάβῃϲ καταναγκάζηται κατ’ ἰδίαν λέγεϲθαι. — ARGVM. § 132. Nunc exponendum est, a quo modo verba coniunctionibus in coniunctivum declinentur. nam semper, ut diximus, coniunctivi coniunctiones secum habent.) patet enim omnem vocem, cui apposita est coniunctio, etiam. separatim proferri posse. ita δράμῃϲ quoque, quod noli opinari coaluisse cum. ἐάν vel ἵνα in unam vocem, sicut confusione duarum vocum orta sunt εὐϲεβήϲ, πρωτοπαγήϲ, ἀγενήϲ, quorum alteram partem sine priore dicere non licet. hoc igitur in numero ἐὰν δράμῃϲ et similia haberi non debent. [quae si ipsa quoque composita essent, coniunctivus dici nom posset declinari ab alio modo.] TESTIM. ET ADN EXEG. 5 ἔφαμεν: 266, 8. — 6 ἔφαμεν —ϲυνδέϲμων rotundis cancellis ut parenthesis inclusa sunt, quia alterum γὰρ lin. 6 non ad. proxime antecedentia referendum est, sed ut prins γὰρ lin. a. 5 ad 4 — 5 ἀπὸ ποίαϲ —ῥήματα. vide A gum. — 9 ἵνα δῶμεν. cfr 233, 11. — 10 —11 ϲχήματαϲύνθεϲιν, invernire licet sescentas formas in compositione, quae propter compositionem mutatae sunt. —15 μὴ πάντωϲ (= haudquaquam) referenda sunt ad κατ’ ἰδίαν λέγεϲθαι. cfr exempla perversae verborum collocationis quas congessit RSchneider comm. 69. ad ἵνα autem cfr 205.11. 276.2. 306,2 et 4. de coni. 249,5, ubi coniunctio consecutiva est et enuntiato consecutivo id signifcatur, quod feret, si. verum esset, quod enuntiato antecedenti negatur. si ἐὰν λάβῃϲ una vox esset, λάβῃϲ cogeretur nunquam separatim proferri. nunc antem duae voces sunt. ergo potest separatim pronuntiari. Kayser ἵνα — λέγεϲθαι iniuria ita interpretatur: jedoch so, dab das λάβῃϲ nicht durchaus eine selbstandigen Charakter hat. ADN. CRIT., DISCR. SCR. IN ACBb. φηϲωμεν A. μὴν] η in ras A2 || 3 A mg: περι τηϲ ϲυνταξεωϲ τῶν υποτακτικῶν || 4 ἀφιϲτῶϲι B || τῶν om C || 6 —7 ϲαφὲϲ ϲυνδέϲμου om Β || 8 A mg: ϲημειωϲαι πωϲ το δηγε τεθεικεν post λόγου add ἐν παραθέϲει B 9 post ἵνα add μὴ A 2CB ϲυντιθέμενον B || 10 ενον εϲτι A1, ἔνεϲτι A2CBb, Dronke ll 601 maluit ἐνὸν solum, quod alibi sane Apollonius ut verbum finitum usurpat, ex. gr. 114, 4. 265, 4 ϲυνθέϲει A b, θέϲει CB, Elebode pro θέϲe poposcit τέλει 11 τὴν om CB διαλυομενου A. 12 pro ἐγένετο B exhibet ὁ || 14 γινω A. | post ἀγενήϲ fortasse intercidit καὶ οὐ ῥητὸν τὸ γενήϲ | ἔϲτι CB 15 ἀναγκάζηται Bb Ellebode ei. ante κατ’ ἰδίαν intercidisse μὴ. vide Adn. exeg.

δὲ καὶ τὸ τοιοῦτον δεῖται ἀποδείξεωϲ, βραχέα παραθηϲόμεθα ὑπὲρ τοῦ μὴ ἡνῶϲθαι εἰϲ ἓν μέροϲ λόγου τοὺϲ ϲυνδέϲμουϲ τοῖϲ ῥήμαϲιν. πόθεν γὰρ αἱ μεϲαζόμεναι λέξειϲ παρεμπίπτουϲιν; ἐὰν ϲήμερον καὶ αὔριον ἀκούϲῃϲ, ἀντιλήψει τῶν λεγομένων. ἀλλ’ ἐπεὶ καὶ. ἐν ϲυνθέτοιϲ τὸ τοιοῦτον ἐγγίνεται, ὡϲ ἐν τῷ λέων κατὰ ταῦρον ἐδηδώϲ {P 542}, νήπιοι οἳ κατὰ βοῦϲ περίονοϲ Ἠελίοιο ἤϲθιον {α 8 seq.}, ἐκεῖνό γε ὁμόλογόν ἐϲτιν ὡϲ τὸ ἵνα δράμῃϲ, ὄφρα πεποίθῃϲ {Α 524 et ν 344}, τὰ τούτοιϲ ὅμοια τὴν ἐν ἑκατέρῳ μέρει λόγου τάϲιν ἀναδέχεται, ὡϲ ἂν παραθέϲεωϲ οὔϲηϲ καὶ οὐ ϲυνθέϲεωϲ. —πρὸϲ οἷϲ οὐδὲ οἱ ϲύνδεϲμοι ϲυνϲιν. καθ’ ἓν μέροϲ λόγου, οἵ τε ϲυντεθειμένοι μόνοι εἰϲὶν ϲυναπτικοί.

Ἔϲτιν οὖν ἡ πρώτη ἐκφορὰ τῶν ὑποτακτικῶν ὁριϲτική, ἣν οἱ παρατεθέντεϲ ϲύνδεϲμοι ἐν φωνῆϲ ἰδιώμαϲιν κατέϲτηϲαν. δι’ ὃ καὶ ARGVM. § 133. Alio quoque argumento demonstrare possumus, coniunctivos cum coniunctionibus suis non soaluisse in unam vocem. fieri enim potest, ut inter coniunctiones et coniunctivos alia verba inserantur. ac siquis hnic argumento licentiam poeticam opponat, qus praepositio ab verbo suo, quocum composita est, saepe separatur, illud certe concedet, in ἵνα δράῃϲ, ὄφρα πεποίθῃϲ et coniunctionem et coniunctivum suum habere accentum, unde elucet duas esse voces. accedit quod coniunctiones cum aliis vocibus omnino non componuntur exceptis solis continnativis. ARGVM. § 134. Ea forma, quam principium originemque coniunctivi appellare licet, indicativus est, quem adiectae coniunctiones ita immntnt, ut quae TESTIM. ET ADN. EXEG. 13 οἱ ϲυντεθειμένοι μόνοι ϲυναπτκοί. cf Dion. Thr. 91, 2 U. ϲυναπτικοὶ δέ εἰϲιν ὅϲοι ὕπαρξιν μὲν οὐ δηλοῦϲι, ϲημαίνουϲι δὲ ἀκολουθίαν. εἰϲὶ δὲ οἶδε· ε εἶπερ εἰδή εἰδήπερ. easdem voces Ap. quoque in ϲυναπτικῶν numero duxit. sed num εἴπερ εἰδή εἰδήπερ pro compositis vocibus habuerit, dubium est: Herodianus certe apud Io. Alex. 40, 21 —23 (I 516,15 Ltz) εἰδή et εἴπερ censet δύο μέρη λόγου esse. videtur quod Dyscolus hoc loco de ϲυναπτκῶν compositione dicit, ad παραϲυναπτικοὺϲ ἐπεί ἐπείπερ ἐπειδή ἐπειδήπερ et ad ἐπιζευκτικὸν ἐάν referendum esse. vide Heliodori comm. in Dion 93, 4 H.: ἐν ϲυνδέϲμῳ κατὰ ϲύνθεϲίν ἐϲτιν ἅπαξ (scil ἡ πρόεϲιϲ), ὡϲ ἐν τῷ ἐπεί ἡ γὰρ ἐπί πρόθεϲιϲ καὶ ὁ εἶ ϲύνδεϲμοϲ ϲυντεθέντα ἐποίηϲαν τὸν ἐπεί ϲύνδεϲμον κατὰ ἔκθλιψιν τοῦ ι. S Schol. Vatic. in Dion. 269,7. 283.7. 289,7. Schol. Merc.439,16 H.: παραϲυναπτικοὶ δὲ ἐκλήθηϲαν, ἐπειδὴ ἀπὸ τῶν ϲυναπτικῶν γεγόναοιν, ὁ ἐπεί ἀπὸ τοῦ εἴ, ὁ ἐπείπερ ἀπὸ τοῦ εἴπερμ, ὁ ἐπειδὴ ἀπὸ τοῦ εἰδή. Schol. Vatic. 283.10: ὁ ἐάν ϲύνθετοϲ ἀπὸ τοῦ εἴ καὶ ἄν. et 289,8. 10 H. ADN. CRIT., DISCR. SCR. IN A CBb. 1 δεταί] αι in ras A 2 3 γὰρ om Β 4 ἀντιλήψῃ CBb || 7 ante νηπιοι add η A, sed adrasum est 11 ante τὰ add καὶ B τὰ τούτοιϲ] fol 70 v A. 12 οὐδὲ] Bekker in adn. ci. οὕτε. vide Argum. | οἱ om 14 AΒuttman et Egenolff ante ὁριϲτική addi volunt 15 ἐκ φωνῆϲ ἰδιωμάτων CB, Sophianus inter ἐκ et φωνῆϲ inseri voluit τῶν τῆϲ. idem mox ἀπέϲτηϲαν vel μετέϲτηϲαν scribi iussit. vide Argum. || 15 —p 385, 7 δι’ ὃ — ἐγκλίϲεωϲ perperam AButtmann entschieden unecht appellat, quia perverse ea hic repetantur, quae iam 264, 18 seqq. exposita sint. vide Egenolff II p 150 προϲεγένετο ἡ κλῆϲιϲ, ἐπεί τοί γε, εἰ ἐφυλάϲϲετο τὸ ἔλαβεϲ ἐν τῷ ~~268 s~~ ἐὰν λάβῃϲ, ϲυνέμεινεν ἂν καὶ ἡ αὐτὴ ὀνομαϲία τῆϲ ἐγκλίϲεωϲ, καὶ εἰ μὴ ὁριϲμὸν ἐϲήμαινεν, καθὼϲ καὶ ἐν τοῖϲ προκειμένοιϲ παρεϲτήϲαμεν ὡϲ καὶ τὸ ἔγραψα ἄν, οὐκ ἐμφανίζον ὁριϲμὸν τοῦ πράγματοϲ, καλεῖται ὁριϲτικὸν διὰ τὸ ϲυνημμένον ϲχῆμα τῇ ἐγκλίϲει. ἅμα οὖν καὶ τῷ τὴν 271 b φωνὴν ἀποϲτῆναι ἐν τῷ ἐὰν λάβῃϲ, ἐὰν δράμῃϲ, ϲυναπέϲτη καὶ ἡ ὀνομαϲία τῆϲ ἐγκλίϲεωϲ.

Προφανῶϲ γὰρ αἱ φωναὶ διέϲτηϲαν εἰϲ μείζονα χρόνον ἐν τοῖϲ ϲυνοῦϲιν βραχέϲι φωνήεϲιν κατὰ τὰϲ ὁριϲτικὰϲ ἐγκλίϲειϲ, τῶν ὑπολοίπων ϲυλλαβῶν ϲυμμενουϲῶν. 1. εἰϲ μαι λήγει τὸ ὁριϲτικόν, λέγομαι, ἀλλὰ καὶ τὸ λέγωμαι, ἐπεὶ ποία οἰκειότηϲ πρὸϲ εὐκτικὸν τὸ λεγοίμην ἢ τὸ ἀϲύϲτατον προϲτακτικὸν ἢ πρὸϲ ἀπαρέμφα coniunctivi propria sunt induat. ideo etiam coniunctivus appellatur. nam si indicativi forma retineretur praemissa ἐάν vel ἵνα coniunctione, nomen quoque servaretur, ut ἔγραψα ἄν, quamquam ὁριϲμὸν non significat, nihilominus ὁριϲτικὸν nuncupatur, quia manet forma indicativi. ARGVM. § 185. Formae coniunctivi ita distant ab indicativi, ut quas breves vocales hic ante exitum habet, ille producat, ceteroqui nihil mutetur. velut λέγομαι in λέγωμαι convertitur, cum nulla huiusmodi necessitudo inter con- TESTIM. ET ADN. EXEG. 3 ἐν τοῖϲ προκειμένοιϲ: 265, 4— 12 2? — 5 τὸ ϲυνημμένον ἐγκλίϲει. vide Adn. crit. — 7 —8 εἰϲ μείζονα χρόνον. cf. Choerob. in Theod. II 275.19 H. 789, 20 G ἐπηρμένα λέγονται (scil τὰ ὑποτακτικά), καθὸ τὸ φωνῆεν τῶν ὁριϲτκῶν εἰϲ μεῖζον φωνῆεν ἐπαίρουϲιν, . . .οἶον τὸ μὲν τύπτομαι διὰ τοῦ o ἐϲτίν, τὸ δὲ ἐὰν τύπτωμαι διὰ τοῦ ω. et schol. Vatic. in Dion. 245,18 H., Marcianum 400, 23 H. 11 τὸ ἀϲύϲτατον προϲτακτικόν. imperativum primae personae consistere non posse exponitur 253,27 seqq. ceturum vide Adn. crit. ADN. CRIT., DISCR. SCR. IN A CBb. 1 κλῆϲιϲ b, ἔγλιϲιϲ ACΒ, quod non spernendum censet Schoeman* conl. 265,12, ubi ἔγκλιϲιϲ vim signigicat, quae fn modo inest. at κλῆϲιϲ flagitatur subsequentibus ante ἔλαβεϲ add εἰ B || 2 ϲυνέμεινεν] ϲυνέλαβεν B || 3 εϲημαινεν A1, ϲημαίνει A2 CB, ϲημαίνοι b || 4 ἐμφανίδον] ex ω in A. factum rasura et subsequens ν in ras A2 | οριϲμω A1, corr A || B οριϲτικον δια το ϲυ in ras A2, eadem manus in sequentis lineas principio v praemisit ημμενον litteris, quas A1 exaravit ϲυνημμένον etiam ceteri codd. atque edd. praebent. τη εγιλιϲει A1, τῆϲ ἐγκλίϲεωϲ A A2CBb. in genetivum veri similius est dativum depravatum esse quam genetivum in dativum sed quid sibi haec διὰ —ἐγλίϲει volunt? num propter formam ita cum indicativo coniunctam ut ab eo separari nequeat, ut semper hanc formam induere indicativus debeat? desideratur apud Ap. aliud exemplum talis ϲυνάπτεϲθαι verbi usus, quod aut de formis compositis aut de enuntiatis condicionalibus usurpat. RSchnieder II 596 τὸ ϲυμμένον ϲχῆμα τῆϲ ἐγκλίϲεωϲ scribi vult conl. lin. 2 et 9. Potasse διὰ τὸ ϲυνεμμένον ϲχῆμα τῇ ἐγκλίϲει scriboendum: quia simul (scil cum nomine) forma in modo indicativo mansit || 5— 6 τη φωνη A1, corr A 10 λέγομαι] λεγομεν A. | ante λέγωμαι add ἐὰν B λέγωμαι] ωμαι in ras A quid A scripserit, non liquet |οικιοτηϲ A, corr A || λεγοίμην A2Bb, λέγοιμι A τὸ ἀϲύϲτατον προϲτακτικὸν] iure miraberis, quod Ap. dicit nullam propinquitatem intercedere inter λέγωμαι coniunctivum et imperativum primae personae, quia hunc nec exstare nec fingi posse supra exposuit sed haec verba delens ipsum Dyscolum corrigeres | πρὸϲ om C Bb et adrasum est in A τον τὸ λέγεϲθαι; — 2. ὁμοφωνεῖ δ’ ἐν τῷ δευτέρῳ, ὅτι λέγῃ ἢ ἐὰν λέγῃ, τοῦ λέγοιο ἢ λέγου οὐδεμίαν οἰκειότητα ἐχόντων πρὸϲ τὴν ὑποτακτικὴν φωνήν. —3. τὰ τρίτα ἐϲτὶ πληθυντικὰ λέγοιεν ἢ λεγέτωϲαν, τό γε μὴν ὁριϲτικὸν λέγουϲιν, καὶ πάλιν τούτῳ ϲυμφέρεται τὸ λέγωϲιν, ἐὰν λέγωϲιν. — 4. ὁμοφωνεῖ δὲ ἁπάντοτε κατὰ δευτέραν ϲυζυγίαν τῶν περιϲπωμένων, ἐπί τε προϲώπων τῶν κατ’ ἐνεϲτῶτα, λέγω δὲ κατ’ ἐνεργητικὴν κατάληξιν, ἐὰν λέγω ὅτι λέγω, ἐπί τε δευτέρων προϲώπων ἁπάντοτε παθητικῶν, ὅτι λέγῃ ϲύ ἐὰν λέγῃ ϲύ, ὅτι νοῇ ϲύ ἐὰν νοῇ ϲύ. περιϲϲὸν ἡγοῦμαι τὸν λόγον ~~269 s~~ ἐπὶ πλέον προάγειν· προφανὴϲ γάρ.

Ἄλλωϲ τε ἐδείξαμεν τὴν ὁριϲτικὴν ἔγκλιϲιν κατάρχουϲαν τῶν ἐγκλίϲεων, ὡϲ ἂν ἐμφανεϲτάτηνοὖϲαν καὶ πλείοϲι τομαῖϲ χρόνων προϲκεχρημένην καὶ ταῖϲ ϲυνούϲαιϲ φωναῖϲ· ὅθεν εἰ τὰ εὐκτικὰ καὶ τὰ προϲτακτικὰ κανόνα ἔχει τὴν ὁριϲτικὴν ἔγκλιϲιν, περιϲϲὸν ἂν εἴη τὸ ζητεῖν εἰ καὶ τὰ ὑποτακτικὰ ἐξ αὐτῆϲ μετείληπται.

272 b iunctivum et ceteros modos intercedat. — item 2. secunda persona coniunctivi praesentis passivi plane congruit cum indicativi forma, distat ab reliquis modis. — 3. tertia persona pluralis coniunctivi λέγωϲι proxime accedit ad indicativum λέγουϲι, aliquantum recedit ab λέγοιεν et λεγέτωϲαν. — 4. semper congruit coniunctivus praesentis et activi et passivi generis cum indicativo in secunda verborum circumflexorum coniugatione [verborum in άω exeuntium] semper congruunt in prima persona singularis praesentis actii indicativus et eoninnctivus verborum barytonorum et circumflexorum. item in altera persona singularis praesentis passivi. ARGVM. § 136. Accedit quod indicativus ceteros modos antereditur, quia singuas formss clearissime discrnit et temporum distinctionesplures habet. si igitur etiam optativi et imperativi ex indicativo oriuntur illoque tamquam norma utuntur, supervacaneum est inquire, num revera coninnctivi ex indicativo nati et conversi sint. TESTIM. ET ADN. EXEG. 5 κατὰ δευτέραν ϲυζυγίαν τῶν περιϲπωμένων. Dion. Thr. 57. 5 U .: περιϲπωμένων ῥημάτων ϲυζυγίαι εἰϲὶ τρεῖϲ, ὦν ἡ μὲν πρώτη ἐκφέρεται ἐπὶ δευτέρου καὶ τρίτου προϲώπου διὰ τῆϲ ει διφθόγγου . . . ἡ δὲ δευτέρα διὰ τῆϲ αι διφθόγγου, προϲγραφομένου τοῦ ι, μὴ ϲυνεκφωνουμένου δέ. — 10—13 vide 231,20 —24. — 12 πλείοϲι τομαῖϲ χρόνων προϲκεχρημένην. indicativus plura tempora flexione distinguit quam ceteri modi. — ad ϲυνούϲαιϲ vide Adn. crit. ADN. CRIT., DISCR. SCR IN A CBb. 1 δ’ ἔν Βekker in adn., δὲ codd. et edd. ἢ om C |η εαν λεγη A in ras || 2 λέγοιο] οιο in ras A 2 | οικιοτητα A1, corr A | εχων τον A1, corr A2 || 3 τὰ] καὶ B ἐϲτ] ϲτ in A. intercidit rasura, quae in pagna adversa folii 70 facta est || 5 prius λέγωϲιν om A. , add A2 in mg post ἁπάντοτε add ἐὰν βοῶμαι ἐὰν γελῶμαι A supra et C B, quae inre b non recepit || 6 πρώτων add Βekker in adn. || 8 ἁπάντων C 8—9 ὅτι λέγῃ ϲύ —ἐὰν λέγῃ ϲύ abesse melis propten lin. 1 et quia in hac expositione Ap. nbique num tantum exemplum profert || 10 ἀλλ’ ὦϲ ἐδείξαμεν B | τε A, ἔ’ Cb || 12 χρόνων] χ et o in ras A |προϲκεχρημένην] προϲ in ras A καὶ τεῖϲ] fol 71r A. ϲυνούϲαιϲ AButtmann intellegi non posse censet atqne suspicatur ex ϲυνεμπιπτούϲαιϲ ortum esse. αἱ ϲυνοῦϲαι φωναί sunt eae formae, quibus utuntur distinctiones temporum, quibus diversa tempora denotantur. saepius enim ϲυνών apud Ap. idem fere valet, quod pronomen possessinum, ut in paginae e antec. lin. 8 et 322, 9 || 13 τὰ] τ in ras A2 c. XXX.

Ὀφειλόμενόν ἐϲτι κεὶ τῇ ϲυντάξει τῶν ἐπιζευκτικῶν ἐπιϲτῆϲαι, cur ἐάν, ἵνα coniunetiones non liceat coniungere cum verborum formis quae rom practeritse signincant. τί δή ποτε τὰ τέλη παρῃτήϲαντο τῶν παρῳχημένων φωνῶν· οὐ γὰρ ἐφικτὴ ἡ ϲύνταξιϲ τοῦ ἐὰν ἔλεγον, ἐὰν πέποιθα καὶ τῶν παραπληϲίων, καίτοι τῶν παραθέϲεων, ὡϲ ἔφαμεν, οὐ μεταποιουϲῶν τὰ τέλη τῶν οἷϲ παράκεινται.

Φαίνεται δ’ ὅτι τῆϲ τοιαύτηϲ ἀκαταλληλίαϲ ἐϲτὶν αἴτιον τὸ μάχεϲθαι τοὺϲ παρῳχημένουϲ χρόνουϲ τῇ ἐκ τῶν ϲυνδέϲμων δυνάμει. διϲταγμὸν γὰρ τῶν ὡϲ ἐϲομένων πραγμάτων παριϲτῶοιν, καὶ ἔτι τῶν ὡϲ τελεϲθηϲομένων, οὓϲ καὶ ἀποτελεϲτικοὺϲ ϲυνέβη καλεῖϲθαι· πόθεν οὖν τὸ γεγονὸϲ τῷ μὴ ἐϲομένῳ ϲυνοιϲθήϲεται; ἔνθεν ARGVM. § 137. Inquirendum hoc quoque est, cur coniunctiones adiunctivae (ἐάν, ἵνα) repudient terminationes vocum praeteritarum [id est eas vurborum formas, quae res praeteritas denotant]. neque enim ἐὰν ἔλεγον, ἐὰν πέποιθα [neque ἐὰν ἔλαβον] dicere possumus [sed ἐὰν λέγω, ἐὰν πεποίθω, ἐὰν λάβω debemus], quamquam cetoroquin appositae voces non flagitant, ut entus earum, quibus appositae sunt, mutetur [sed compositione tantum talis poscitur mutation]. ARGVM. § 138, Videtur autem causa huius incongruentias, quae inter ἐάν et illas verborum formas intercedit, inde repetenda esse, quod harum coniunctionum is cum tempore praeterito pugnat. significant enim dubitationem de rebus futuris vel finiendis, unde quae alteram habent vim, etiam finales vocantur. propterea illicita sunt (consistere nequeunt) ἐὰν ἔλαβον, ἵνα ἀνέγνων, licita ἐὰν λάβω, ἐὰν ἀναγνῶ, qui coniunctivi utuntur terminatione quae in prima quidem persona numquam tempus praeteritum signifcat [sed tantum in tertia, velut TESTIM. ET ADN. EXEG. 1 ἐπιζευκτικῶν ϲυνδέϲμων species (Dionysio Thraci nondum cognita), quae ἐάν et coniunctiones finales complectitur, memoratur etiam 275, 26. 306, 9. 329. 12. de coni. 215, 6 et 243, 14. Priscianus adiunctivas coniunctiones nuncupat XVI § 1 et 4. — 3 ἐὰν πέποιθα. perfectum quoque Ap. in. numero praeteritorum habebat. vide 27, 23. 204, 22. (at 205,14 agnoscit, non. praeteriti perfectionem perfecto signifcari, sed praesentem pefectionem). — 7— 8 ὡϲ ἐϲομένων et ὡϲ τελεϲθηϲομένων. vide 39, 11 huius ed. et Adn. ex. ADN. CRIT., DISCR. SCR. IN A CBb. 1 επιϲτηϲαι om A1 , add A2 mg. παραϲτῆϲαι B 2 παριϲτηϲαντο A || 8 A mg: ὅτι ουκ ἐϲτιν εἰπεῖν εαν ελεγον εαν πεποιθα |καὶ erasum in A || 4—5B καίτοι-παράκεινται. haec aperte pugnant cum 270,19 — 24, ubi coniunctiones adiunctivas dicit appositas indicativum in coniunctivum mutere, et cum l. de coni. 243, 12: ϲυνδεϲμικὸν καθεϲτηκὸϲ (scil τὸ ἵνα) τὰ ϲυνταϲϲόμενα ῥήματα μετατίθηϲιν εἰϲ τὰ καλούμενα ὑποτακτικά, καθότι καὶ ὁ ἐάν ἐπιζευκτικόϲ. at defendi posse videturtradita scriptura ea interpretatione, quae in A gum. legitur, et ὡϲ ἔφαμεν referri posse ad 269, 21, ubi exponitur, multas voces mutetari compositione, ut haec earum forma separatim dici nequeat, appositione vero adiunctas, utpote quae mutatae non sint, etiam separatim proferri posse || 5 οιϲ in ras A2, ἐν οἷϲ B παράκειται B1 | δ’] δὲ CBb || 7 ὡϲ om B ante πραγμάτων in A. legitur μερῶν, sed adrasum παριϲτῶϲιν A1CB, ω in α mut. A2, et ὃ hebet b || 8 ἀποτελεϲτικοὺϲ A1 b, supra ϲτ add μα A, ἀποτελεϲματικοὺϲ CB || 9 μὴ expunxit Sophianus, cui assensus est Ska VI 11. sed dubitare licet, an ita potius locus corrigendus sit, ut ante μὴ addatur τάχα: ei quod fortasse non erit. Ellebode voluit pro μὴ scribi ὡϲ ϲυνοιϲθήϲεται Soph. bo, ϲυνιϲθηϲεται A, ϲυϲτήϲεται CB οὖν ἀϲύϲτατον τὸ ἐὰν ἔλαβον, ἴνα ἀνέγνων, καὶ ἔτι ἐπὶ τῶν ὁμοειδῶν ϲυνδέϲμων, ϲυϲτατὸν δὲ τὸ ἵνα ἀναγνῶ, ἐὰν ἀναγνῶ· τέλει γὰρ ἐχρήϲατο τὰ ῥήματα οὐ δυναμένῳ χρόνον παρῳχημένον ϲημᾶναι ~~270 s~~ κατὰ πρῶτον πρόϲωπον. (ὦν τὰ δεύτερα καὶ τρίτα ὀφείλοντα ἰϲοχρονεῖν ἢ τὸ αὐτὸ ω παραδέξεται ἢ τὸ ἰϲόχρονον η ϲυγγραφομένου· τοῦ ι, καθὸ ἡ ἐν πρώτῳ γενομένη κατάληξιϲ τοῦ ω τὴν ἐν δευτέροιϲ καὶ τρίτοιϲ προϲώποιϲ ἐκφορὰν ἔχει μετὰ φωνήεντοϲ ϲυνόντοϲ τοῦ ι, τοῦ τοιούτου ἐντελέϲτερον ἀποδεικνυμένου ἐν τῷ περὶ ὀρθογραφίαϲ.) — 273 b

Φαίνεται οὖν ὅτι ὁ αἰτιολογικὸϲ ϲύνδεϲμοϲ τῇ πρὸϲ τὸν ἀποτελεϲτικὸν ὁμοφωνίᾳ ϲυνήρπαϲε καὶ τὰ τῆϲ ϲυντάξεωϲ εἰϲ ταὐτό, τάχα ἀνέγνω]. (secunda et tertia persona florum coniunctivorum, quae ipsae quoque in ultima syllaba longam habere debent vocalem; aut eandem habent, quam prima persona, aut η vocalem sed utramque ita, ut adiciatur ι mutum.) ARGVM. § 139, Quod autem etiam causalis coniunctio ἵνα numquam cum indicativo praeteriti (imperfecti vel perfecti vel plusquamperfecti vel aoristi) construitur, quamquam ceterae coniunctiones causales cum indicativis praeteritorum construuntur, hoc ratione non caret. finalis ἵνα enim causalem, quia cum finali congruit, in eandem constructionem quasi rapuit. ac fortasse commendavit TESTIM. ET ADN. EXEG. ἵνα ἀνέγνων. hanc constructionem Apollonius in eis quoque finalibus enuntiatis improbat, quae nos nunc irrealia vocamus, neque usurpat ipse: vide de pron. 16, 21 et de coni 249, 5, ubi Atticus scriptor dixisset ἵνα διεϲτάλη et ἵνα ἐγίνοντο. RSchneider comm. 34 et 250. — 4 —7 cfr Choerob. in Theod D 219, 22 B. 23, 21 1 G., ubi postquam docuit ῥήματα πρώτου προϲώπου ὄντα non babere in exrema syllaba ι mumtum, adcit: πρόϲκειται πρώτου προϲώπου ὄντα διὰ τὸ ἐὰν ἀναγνῷ ἐκεῖνοϲ, ἑὰν γνῷ ἐκεῖνοϲ· ταῦτα γὰρ ἔχουϲι τὸ προϲγεγραμμένον, ἀλλ’ οὐκ εἰϲὶ πρώτου προϲώπου ἀλλὰ τρίτου. — 4— 8 vide Adn. crit. ADN CRIT., DISCR. SCR. IN A CBb. 1 οὖν] νυν A |ἀνέγνων] ανεγνωϲται A. sed ται in ras A ἐπὶ om CB 2 ϲυϲτατὸν] ϲυνιϲτάμενον C ἐὰν ἀναγνῶ om CB fortasse ἐὰν λάβω legendum, nam ἐὰν ἀναγνῶ non solum antecedentibus ἐὰν ἔλαβον, sed etiam sequentibus τὰ ῥήματα repugnat || 2— 8 τέλει—ὀρθογραφίαϲ AButtmann eici vult, quippe quae nec cum antecedentibus nec cum sequentibus cohaereant atqne obscura sint. quo conexu 2— 4 τέλει — πρόϲωπον cum antegressis chhaereant, in Argum indicatur 4— 8 ὦν —ὀρθογραφίαϲ parva est digressio. quales Ap. saepius in his scholis facit. ab ipso haec scripta esse vel inde collegeris, quod ad librmm de orthographia remittimur 3 δυναμενων A, sed tertium ν erasum παρῳχημένον Ellebodel παρακείμενον codd. et edd. (nisi qnod A exitum ον in ω mutavit). at hoc solum perfectum tempus significa, nosquam omnia praeterita. vide supra lin. 2 et 6 pag. antec. ϲημαναι A1b, ϲημῆναι A 2CB ||4 ante πρῶτον add τὸ B | ὀφείλουϲιν B ϲύγχρονον C προϲγραφομένου B, quo verbo Dion. Thr. 58, 3 U. et scholiastae utuntur in designando ι muto || 6 ante ἡ add καὶ C | γινομένη CB 7 προϲώποιϲ in ras A2, om CB || 9 ἀποτελεϲτικὸν] A2 supra ϲτ add μα, et ἀποτελεϲματικὸν praebent CB. cfr lin. 6 pag. antec. cum Adn. crit. et 265,27. 266, 4. 268. 21 et 28 et de coni. 243, 20 et 25. 244, 27. 245, 3. Choerob. in. Theod. D 275, 10 H 789, 10 G., schol. Vat. in Dion. Thr. 245, 17 H. 10 ϲυνήρπαϲε] ηρπαϲε in ras A2 καὶ τῆϲ ἐπιρρηματικῆϲ ὁμοφωνίαϲ ϲυλλαμβανομένηϲ τῷ λόγῳ· ϲυνταϲϲόμενα γὰρ τὰ ὁριϲτικὰ μετὰ τοῦ νᾷ ἐνδείκνυται τὸ τοπικὸν ἐπίρρημα, ἵνα τ’ ἔτραφεν ἠδ’ ἐγένοντο {κ 417}. ὁμόλογον γὰρ ὅτι οἱ αἰτιολογικοὶ παρῳχημένοιϲ χρόνοιϲ ϲυντάϲϲονται, ὅτι ἔγραψα, ὅτι ἐνόηϲα.

Ἐχρῆν μέντοι γινώϲκειν ὡϲ αἱ ἐγγινόμεναι παραθέϲειϲ ἐξ Ἐάν et ἵνα iunguntur cum coniunotivia et pracsentium et praetaritorum, numquam cum futuria. ἐνεϲτώτων εἰϲὶν καὶ παρῳχημένων, τοιοῦτόν τι τῆϲ ϲυντάξεωϲ ἐπαγγελλομένηϲ ἐν τῷ ἐὰν μάθω, εἰ ἀνύϲαιμι τὸ μαθεῖν, ἐὰν δράμω, ε praesenttium et ἀνύϲαιμι τὸ δραμεῖν· ἔν γε μὴν τῷ ἐὰν τρέχω, ἐὰν ἐν παρατάϲει numquam futuris cum γένωμαι τοῦ τρέχειν. καὶ ἔνθεν ἀνέφικτοϲ ἡ τοῦ μέλλοντοϲ ϲύνταξιϲ· αὐτοὶ γὰρ οἱ ϲύνδεϲμοι τὸ ὡϲ ἐϲόμενον ϲημαίνουϲιν εἰϲ παράταϲιν ἢ ἄνυϲ. τί οὐ περιϲπῶϲιν; ὁ γὰρ λόγοϲ αὐτῶν ἐξ ἀϲυϲτάτου λήμματοϲ ϲννέϲτηκεν. ἦν δὲ τὸ δελεάϲαν τὴν τούτων ἄγνοιαν ἡ γενομένη ὁμοφωνία ἐκ τοῦ εἰϲ α λήγοντοϲ ἀορίϲτου, ἔχουϲα οὕτωϲ. ὁ προϲγενόμενοϲ χρόνοϲ ἐν τοῖϲ ὁριϲτικοῖϲ ἅμα τῷ μεταϲτῆναι τὴν ὁριϲτικὴν ἔγκλιϲιν περι 274 b γράφεται· παρὰ γὰρ τὸ ἔλεξα εὐκτικὸν μὲν γίνεται τὸ λέξαιμι, ἀπαρέμφατον δὲ τὸ λέξαι, προϲτακτικὸν δὲ τὸ λέξον. καὶ δὴ οὖν ἐν τῇ ὑποτακτικῇ ἐγκλίϲει ταὐτὸν παρείπετο μεταποιουμένου τοῦ τέλουϲ εἰϲ τὸ ω, καθότι καὶ ἐπὶ τῶν ἄλλων παρῳχημένων ταὐτὸν ϲυνέβαινεν· ἔφαγονἐὰν φάγω, ἔδραμον ἐὰν δράμω, καὶ οὕτωϲ τὸ ἔλεξα ἐὰν λέξω γίνεται ὅμοιον ὁριϲτικῷ μέλλοντι τῷ λέξω. ὅτι γὰρ οὐχ ἡ ϲύνταξίϲι ἐϲτιν τοῦ μέλλοντοϲ τοῦ ἀχωρίϲτου, ϲαφὲϲ ἐκ τῆϲ προκειμένηϲ ϲυντάξεωϲ· ἧϲ εἰ μὴ μεταλάβοιεν οἱ ἐντελέϲτερον τῶν λόγων ατακούοντεϲ, δυϲπειθέϲτερον ἀναϲτρέφουϲιν.

circumflectere ultimam syllabam coniunctivorum futuri, inquiruntque, cur non. circumflectant. indexit eorum ignorantiam in hunc errorem, quod coniunctivus aoristi in α exeuntis eandem formam habet, quam haberet coniunctivus futuri si exstaret. quae consonantia sic oritur. augmentum, quod adicitur indicativis aoristi, abicitur simulatque indicativus in alium modum mutator. ita ex ἔλεξα nascuntur λέξαιμι, λέξαι, λέξον ita etiam coniunctivus λέξω, quod non futuri temporis esse ex antecedenti expositione patet. quam si non accipiunt qui plenam demonstrationem audiunt, difficilius adduci possunt ut credant. ϲτου. πλείϲταϲ ἔχω ἐκθέϲθαι εἰϲ τὸν τοιοῦτον λόγον παραθέϲειϲ, ἃϲ ἐν τοῖϲ περὶ ὑποτακτικῶν παραθήϲομαι, ἐν οἶϲ καὶ τὴν διαφορὰν ἐκθήϲομαι τῆϲ καταλήξεωϲ τῶν ὑποτακτικῶν, καὶ ὡϲ εἰϲ μίαν κατάληξιν πάντα ϲυνέωϲται, λέγω τὴν εἰϲ ω. ἔνθεν γὰρ καὶ ἡ ὑπόληψιϲ τοῦ ἵνα γράψω, ὅτι καὶ μέλλοντοϲ. conferri iussit Bekker etiam schol. in Theoncrit. I 51 et Ill, 5, ubi καθίξῃ et κορύψῃ circumfecti scholiasta vetat. quia τὰ ὑποτακτικὰ τῶν ῥημάτων ὁμοίωϲ οἱ Δωριεῖϲ ἡμῖν προφέρουϲιν. TESTIM. ET ADN. EXEG. 1 ἐξ ἀϲυϲτάτου λήμματοϲ. quia sumebant quod verum non est. cfr 245, 13. — 3 χρόνοϲ. cfr supra 237.10 et 26. — 8 ἐπὶ τῶν ἄλλων — ϲυνέβαινεν. ceterorum quoque praeteritorum coniunctivis deest auqmentum, scilicet imperfecti et plusquamperfecti. nam his quoque temporibus veteres technici eos coniunctivos ascribebant, quos nos praesenti solum et perfecto tribuimus — 11 ἀχωρίϲτου. apparet λέξω in ἐὰν λέξω non esse coniunctivum futuri ab aoristi coniunctivo non distantem. cfr Choer. in Theod. II 5, 31 H. 472.16 G.: ἡ ὀριϲτιικὴ οὐκ ἔχει ϲυνεζευγμένουϲ τοὺϲ χρόνουϲ (sicut coniunctivus, optativus, imperativus, infinitivus ex doctrina veterum), ἀλλὰ πάνταϲ διακεχωριϲμένουϲ. Macrob. de diff p 611.16 K. cap. XID § 4 J.: indicativus utitur temporibus separatis. — 11 τῆϲ προκ. ϲυντάξεωϲ: pag. antec. lin 10. ϲύνταξιϲ = expositio ut 8, 4. 12 μετολαμβάνειν τῆϲ ϲυντάξεωϲ ei dicuntur, qui expositionem probantes quasi participes eius fiunt. — οἱ —κατακούοντεϲ. vide Adn crit. — 13 ἀναϲτρέφουϲιν, cfr 31, 22. de adv. 196, 9. ADN. CRIT., DISCR. SCR. IN A CBb. 2 γεναμενη A. |ὁμοφνωία] α supra add A || 3 προϲγενόμενοϲ] A prius ε mutavit in ι 7 ταὐτὸ CB τὸ om B 8 ταὐτὸ CB || 9 οὕτωϲ] ϲ in A erasum, in CBb omissum τὸ om B || 11 του αχωριϲτου A, τοῦ ἀορίϲτου δέ Bb, ἀλλὰ τοῦ ἀορίϲτου C || 12 εἰ] οὖ C1, cor C post οἱ A rasuram duarum litterarum habet. Βekker in adn.: malim inverso ordine ἐντελέϲτερον οἱ. fortasse ante ἐντελέϲτερον intercidit μὴ, quo inserto opponuntur eis, quibus antecedens expositio sufficiet, ei qui non credent non audita pleniore demonstratione. Ellebode pro ἐντελέϲτερον ci. ἀτελέϲτερον| των

Ἵν’ οὖν εὐϲύνοπτοϲ ἅπαϲιν ἡ ϲύνταξιϲ γένηται, καὶ τοὺϲ ἀπὸ τῆϲ φωνῆϲ λόγουϲ ϲυντρέχονταϲ τῇ προειρημένῃ ϲυντάξει παραθήϲομαι, πρῶτον παραλαβών, ὑπὲρ οὗ ἐϲτιν ἡ ζήτηϲιϲ, μαρτύριον τὸ τοὺϲ Δωριεῖϲ καθ᾿ ὅληϲ τῆϲ ἐγκλίϲεωϲ τὴν περιϲπωμένην φυλάττειν ἐν μέλλοντι, οὐ μὴν ἐν ὑποτακτικοῖϲ, ὅτι μηδὲν ἔϲτιν ὑποτακτικὸν μέλλοντοϲ. —

Δεύτερον καὶ τὸν ἀπὸ τῆϲ Ἀτθίδοϲ ϲχηματιϲμόν. κατὰ μέλλοντά ~~272s~~ φαϲιν λυριῶ καὶ κομιῶ, κατὰ δὲ ἀόριϲτον ἐλύριϲα, ἐκόμιϲα· τί οὖν οὖ φαϲιν καὶ ἐὰν λυριῶ καὶ ἐὰν κομιῶ, ϲὺν δὲ τῷ ϲ, ϲυνούϲηϲ καὶ τῆϲ βαρείαϲ τοῦ ἀορίϲτου καὶ τῆϲ γραφῆϲ;

Τρίτον ἡ πέμπτη ϲυζυγία κατὰ τὴν παρεδρεύουϲαν τοῦ εἰϲ τὸ α λήγοντοϲ ἀορίϲτου 275 b καὶ ἔτι κατὰ τὴν παρεδρεύουϲαν τοῦ μέλλοντοϲ τῷ ἐναντίῳ χρῆται ARGVM. § 142. lam ut sine ulla dubitatione omnibus constet, verba ab ἐάν vel ἴνα pendentia aoristi coniunctivo esse, non futuri, afferam etiam quinque argumenta, quae manant ex verborum formis. ac primum in eo postum est, quod Dorienses circumflectunt omnes futuri modos praeter coniunctivum, videlicet quia coniunctivus futuri non exstat. ARGVM. § 143. Alterum an argumentum ex flexione Attica repeto. etenim in hac dialecto futura verborum in ιζω desinentium exeunt in ιω, aoristi in ιϲα. cur igitur ἐὰν λυριῶ numquam dicunt, sed ἐὰν λυρίϲω, nisi qnia futurum coniunctivo caret? ARGVM. § 144. ln quinta coniugatione [verborum liquidorum] aoristus in TESTIM. ET ADN. EXEG. 3 — 5 Choerob. in Theod. D 289,18 H. 805,19 G.: οἱ Δωριεῖϲ πάνταϲ τοὺϲ ὁριϲτκοὺϲ μέλλονταϲ περιϲπῶϲιν, ποιηϲῶ γὰρ καὶ τυψῶ λέγουϲι περιϲπωμένωϲ· εἰ ἄρα οὖν τὸ ὁποτακτικὸν ἐὰν τύψω καὶ ἑὰν ποιήϲω. λέγουϲι βαρυτόνωϲ, καὶ οὐκ ἐὰν τυψῶ καὶ ἐὰν ποιηϲῶ περιϲπωμένωϲ, δῆλον ὅτι ἐκ τοῦ ἔτυψα καὶ ἐποίηϲα ἀορίϲτου γέγονεν, καὶ οὐκ ἐκ τοῦ τυψῶ καὶ ποιηϲῶ μέλλοντοϲ. — 4 ὅλη ἡ ἔγκιλϲιϲ non videtur totum indicativum significare, sed totam flexionem futuri apud Dorienses. ad hunc ἔγκλιϲιϲ et ἐγκλίνεϲθαι vocum. usum cfr 277.16. 152.2. RSehneider comm. 138. — ad καθ’ ὄλ. τ.ἐγκλ. cfr 267,8. — 6—9 Ϲhoerob. in Theod. ΙΙ 289.11 H. 805.10 0 G. οἱ Ἀθηνοῖοι ἐπὶ τῶν διὰ τοῦ ἵζω ῥημάτων, τῶν διὰ τοῦ ι γραφομένων τῶν ὑπὲρ δύο ϲυλλαβάϲ, ἔθοϲ ἔχουϲιν ἀποβάλλειν τὸ ϲ κατὰ τὸν μέλλοντα καὶ περιϲπᾶν, οἶον λακτίζω λακτίϲω λακτιῶ, ϲυρίζω ϲυρίϲω ϲυριῶ· εἰ ἄρα οὖν τὸ ὑποτακτικὸν ἐὰν λακτίϲω καὶ. ἐὰν ϲυρίϲω λέγουϲιν καὶ οὐκ ἐὰν λακτιῶ καὶ ἐὰν ϲυριῶ, δῆλον ὅτι ἐκ τοῦ ἐλάκτιϲα καὶ ἐϲύριϲα ἀορίϲτου γέγονεν καὶ οὐκ ἐκ τοῦ λακϲτιῶ καὶ ϲυριῶ μέλλοντοϲ. — 6 ϲχηματιϲμόν, formationem. cfr 201,25. 310.21. 841,9. —9 πέμπτη ϲυζυγία. vide Dion. Thr. 56, 2 U .: ἡ δὲ πέμπτη διὰ τῶν τεϲϲάρων ἀμεταβόλων, λ μ ν ρ, οἷον πάλλω νέμω κρίνω ϲπείρω. — 9—p 392,8 Ϲhoer. in Theod. II 289.4 H. λογων A, τὸν λόγον CBb | κατακουοντεϲ A, παρακρούοντεϲ CBb. Schoemann cum Bekkero peiores codices secutus coniecit ἦϲ τὸν λόγον εἰ μὴ μεταλάβοιεν ἐντελέϲτερον, παρακρούοντεϲ (αὐτὸν) δυϲπιθέϲτερον ἀναϲτρέφουϲιν δυϲπειθέϲτερον A2CB, δυcπιθεϲτερον A1b ADN. CRIT., DISCR. SCR. IN A CBb. 1 ευϲυνωπτοϲ A, sed ex ω factum rasura 2 λόγουϲ om CB || 3 A in mg add α | ἐϲτ ζήτηϲιϲ CB || 4 ante μέλλοντι add τῷ B μηδὲ CBb || 6 A2 in mg β δευτέρου A1, corr A χρηματϲμον A. || 9 καὶ τῆϲ γραφῆϲ] τῇ γραφῇ ci. Kayser perperam. λυρίϲω habet et accentum e scripturam coniunctivi aorist. ad ϲυνούϲηϲ cfr Adn. crit. ad 386,12 huius ed. | A2 in mg || 10—11 παρεδρεύουϲαν—τὴν om B τοῦ —παρεδρεύουϲαν om A1, add A2 mg || 11 ἔτι malimus deesse χρόνῳ. ὁ μὲν γὰρ ἀόριϲτοϲ πάντωϲ μακρὰν αἰτεῖ, ὥϲτε καὶ ἐκ βραχείαϲ τῆϲ κατὰ τὸν ἐνεϲτῶτα μακρὰν γίνεϲθαι, ὡϲ δέρω ἔδειρα, νέμωἔνειμα· ὅ γε μὴν μέλλων βραχεῖαν, ὡϲ καὶ ἐκ μακρᾶϲ βραχεῖαν γίνεϲθαι, κείρω κερῶ, φθείρω φθερῶ. καὶ εἰ τοῦτο, πῶϲ οὐκ ἂν δοίημεν τὸ ἐὰν νείμω καὶ ἐὰν δείρω ὡϲ δὴ μόνου ἐϲτὶν ἀορίϲτου, ὅπου γε τὸ ἀνεφικτότατον τοῦ μέλλοντοϲ παρέλαβεν, λέγω δὲ μακράν, μετεδίωξεν δὲ τὸ ἴδιον τοῦ εἰϲ α λήγοντοϲ ἀορίϲτου, τὸ μακρῷ παρεδρεύεϲθαι; —

Τέταρτον οἱ ζητοῦντεϲ κατὰ τί οἱ ὑποτακτικοὶ. μέλλοντεϲ οὐ περιϲπῶνται παρὰ Δωριεῦϲιν, γελοῖόν τι πείϲονται, ὡϲεὶ λεληϲμένοι τῶν ϲυνήθων φωνῶν τῷ ζητεῖν διὰ τί οἱ Δωρικοὶ μέλλοντεϲ οὐ περιϲπῶνται, τῶν κοινῶν πολὺ πρότερον τὸ τοιοῦτον ἀναδεδεγμένων. πῶϲ γὰρ πρὸϲ τὸ τοιοῦτον οὐκ ἔϲτι φάναι, διὰ τί τὸ πλυνῶ περιϲπᾶται, οὐ μὴν τὸ ἐὰν πλύνω; ἤη ὅτι διὰ τῆϲ περιϲπωμένηϲ ἐμφανιζό α desinens paenultimam habet longam, futorum brevem. ergo ἐὰν νείμω aoristo tantum ascribere licet, non futuro. ARGVM. § 145. Qui interrogant, quamobrem Dorienses non circumflectant coniunctivos futuri, videntur plane obliti esse quorundam communis dialecti futurorum, quae eodem accentu atqne dorica futura utuntur. cur enim non licet tali quaestioni hanc opponere, quam ob causam πλυνῶ circumlfectatur, sed non dicatur ἐὰν πλυνῶ? etiam ex hac circumflexione futuri verborum liquidorum apparet, non futuri, sed aoristi coniunctivum cum ἐάν et ἵνα construi, 805,1 G.: πρώτη μὲν αἰτία ἐϲτὶν ἡ ἀπὸ τῆϲ πέμπτηϲ ϲυζυγίαϲ τῶν βαρυτόνων· δε γὰρ γνώϲκειν, ὅτι τοῦ κείρω καὶ ϲπείρω ὁ μὲν μέλλων κερῶ καὶ ϲπερῶ ἐϲτὶ περιϲπωμένωϲ καὶ διὰ τοῦ ἑ, ὁ δὲ πρῶτοϲ ἀόριϲτοϲ ἔκειρα καὶ ἔϲπειρα ἐϲτ βαρυτόνωϲ καὶ διὰ τῆϲ ει διφθόγγου. εἰ οὖν τὸ ὑποτακτικὸν ἐὰν κείρω καὶ ἐὰν ϲπείρω φαμὲν καὶ οὐκ ἐὰν κερῶ καὶ ἐὰν ϲπερῶ, δῆλον ὅτι ἔκ τοῦ ἔκειρα καὶ ἔϲπειρα ἀορίϲτου γέγονεν καὶ οὐκ ἐκ τοῦ κερῶ καὶ σπερῶ μέλλοντοϲ. TESTIM. ET ADN. EXEG. 6 ἀνεφικτότατον vide Adn. crit. — 10 post τῶν subaudiendum ὁμοίων. eas communis dialecti formas dicit, quae similes sunt formis doricis.— 10—11 τῷ—περιϲπῶνται non inepte causam significant, ob quam illi technici obiliti sint formarum communis dialecti. ante μέlλοντεϲ subaudiendum ὑποτακτικοί. —13 ἢ ὅτι = nullam aliam ob causam, quanm quia. cfr Adn. exeg. ad 59, 6 huius ed. ADN. CRIT., DISCR. SCR. IN ACBb. 1 ὥϲτε] ὡϲ A1, τε add A2 || 2 κατὰ] fol 72 r A | post ὡϲ add ἐν τῷ Cb, τὸ B || 4 φθείρω φθερῶ om CB καὶ om CB || 6 post γε add καὶ B ἀνεφικτότατον τοῦ μέλλοντοϲ] videtur aut ante τοῦ addendum esse ἐπὶ aut genetivus in dativum mutandus esse: quod impetrari minime potes, quod eri minime liett in futuro (vide de hoc passivo adiectivi usu Adn. exeg. ad 90, 16 huius ed.). cnm nudo genetivo ἀνέφικτοϲ sane, sicut ἐφικτόϲ, iungi potest, si activam vim habet (de qus vide eandem adnotationem), sed credemusne Apollonium dixisse longam paenultimam minime pervenire posse ad futurum? || 7 δὲ om A1, add A A2 | A, sed in fne rasura unius litterae || 8 παρεδρεύεϲθαι] παραλήγεϲθαι CB Τέταρτον] ad initium quarti a argumenti A in mg ascripsit δ || 9 παρὰ] posterius α ex ι fecit A 9 — 11 παρὰ—περιϲπῶνται om B || 10 τῷ Ϲb, το A. ||10 —11 τῷ- περιϲπῶνται eici vult Egenolff*. vide Adn exeg. 12 posterius τὸ om A. A mg: πλυνῶ μελλων εαν πλυνω μενοϲ ὁ μέλλων τὸ δέον τοῦ λόγου καθιϲτάνει. ὡϲ εἴ γε πάλιν ϲυνετονοῦτο τῷ ἀορίϲτῳ, κἂν τὰ τῆϲ ϲυντάξεωϲ ἐλάνθανεν, ὡϲ ἐπὶ τοῦ ϲτήϲω ~~273 s~~ καὶ ἔϲτηϲα ἐὰν ϲτήϲω. —

Πέμπτον ὅτι τὸ δώϲω καὶ τὸ θήϲω, ἐὰν προϲλάβῃ τινὰ τῶν ἐπιζευκτικῶν, ἀκατάλληλον λόγον ἀποτελεῖ. πόθεν ῥήματι εἰϲ ω λήγοντι οὐ ϲυνάπτονται ἐπιζευκτικοί, ὁπότε 276 b καὶ τὰ τέλη εἰϲ ω τρέπουϲιν; ἢ ὅτι οὐκ ἦν ὁ ἔδωϲα καὶ ἔθηϲα διὰ τοῦ ϲ γραφόμενοϲ, ἵνα τὸ μεταπῖπτον α εἰϲ ω τὸ δέον τοῦ καταλλήλου παραϲτήϲῃ. ὠλιγωρημένοι γὰρ οἱ ἀόριϲτοι μετὰ τὴν ὁριϲτικὴν ἔγκλιϲιν ἐϲιγήθηϲαν, καὶ οὕτωϲ οὐκ ὄντων ἀορίϲτων οὐδὲ τὰ τῆϲ ἐγκλίϲεωϲ ἐγίνετο qdia nequi in ilis verbis ea dubitatio exsistere, quae nascitur ubi futurum et aoristus eodem tenore pronuntiantur, ut in ἱϲτάναι verbo. ARGVM. § 146. Deniqne non futuri coniunctuvos esse, qui ab ἐάν et ἵνα vocibus pendent, sed aoristi, hinc quoque patet, quod ἐὰν δώϲω et ἐὰν θήϲω abhorrent ab congrua oratione nec dicere sic licet. hae enim formae futoro tantum adscribendae sunt nec pro coniunctivis soristorum ἔδωϲα, ἔθηϲα habendae, qui aoristi non exstant, sed illorum loco formae abnormes ἔδωκα, ἔθηκα, quae TESTIM. ET ADN. EXEG. I nam si quidem. ϲυνετονοῦτο, scil ὁ μέλλων. — 4 ἐπιζευκτικῶν. cfr 272. 3 ibique Testim. —5 — 6 quemobrem nom licet coniunctiones adiunctivas cum verbis in ω desinentibus conectere qualia sunt δώϲω et θήϲω, cum saep etam exitum verbi hac coniunctiones in ω convertant? ὁπότε vocis is hic in adversativam, concessivam transiit: quamquam, wahrend doeh. — 6 ὅτι. vide Adn. exeg. ad antec. pag lin.13. — 7 ad ἵνα vide Adn. ex. ad 383.15 huius ed. — 8—9 ὠλιγωρημένοι —ἐϲιγήθηϲαν. ὠλιγωρῆϲθαι dicitur de formis, accentibus, vocalium qusntitate, vocum compositione, verborum structuris abnormibus, e. g. 263,9 et 15. de pron. 21.16. 33,22. 50,21. 55,1 vide RSchneideri comm. 43 idem velet stque παράλογον εἶναι. hic ὠλιγωρημένα dicuntur ἔδωκα et ἔθηκα, quorum παραλογίαν Apollonius putat impedivisse, quominus in ceteros modos fecterentur. opinionem technographi accurate expositam legimns apud Choerob. in Theod. II 125.21 H. 610.15 G., qui, ut solet, rhematicum Dyscoli exscripsit. Ἄιόν ἐϲτι ζητῆϲαι, διὰ τί τῶν πέντε ϲεϲημειωμένων ἔν τῷ πρώτῳ ἀορίϲτῳ, φημὶ δὴ τοῦ ἤνεγκα καὶ εἶπα καὶ ἔδωκα καὶ ἔθηκα καὶ ἦκα (ὃ ϲημαίνει τὸ ἔπεμψα, ἐξ οὗ τὸ ἀφῆκα), τὰ μὲν δύο τὰ ἀπὸ τῶν εἰϲ ω, λέγω δὴ τὸ εἶπα καὶ ἤωεγκα, κλίνοται καὶ εἰϲ τὰϲ μετοχὰϲ καὶ εἰϲ τὰϲ λοιπὰϲ ἐγκλίϲειϲ, τὰ δὲ τρία τὰ ἀπὸ τῶν εἶϲ μι, λέγω δὴ τὸ ἔθηκα καὶ ἔδωκα καὶ ἧκα, οὐ κλίνονται οὕτε εἰϲ τὰϲ μετοχὰϲ ADN. CRIT., DISCR. SCR. IN A CBb. 1 δέον] ουδεν A. ὡϲ εἴ γε Ellebode, ὡϲ γὰρ A Ϲ, sed in A ipsa prima manus postea ει ante γαρ addidit ὅϲ γε B, ὃϲ ε γε b cum s || 2 κἂν τὰ] μετὰ B ἐλάνθανεν om B ὡϲ om B 3 ante ἐὰν add καὶ CB Πέμπτον] A in mg ascripsit ε || 4 ἐπιδιαζευκτικῶν B 5 πόθεν RSchnieder comm. 267 et Schoemann*, πότε A Cb, τότε B, πῶϲ vel διὰ τί scribi voluit AButtmann ante ῥήματι 2—3 litterae erasse in A; Bb ante ῥήματι add γὰρ | εἰϲ ω] εἰϲ α ci. Sophianus. vide Adn. exeg οὐ om B | οἱ ἐπιζευκτικοί Ϲ, οἱ ἐπιδιαζευκτικοί B || 6 posterius καὶ om A1. add A 8 ολιγορημενοι A1. corr A2 | μετὰ] κατὰ ci. Schoemann*, qui etiam τοιοῦτοι ante ἀόριϲτοι inseri vult, et AButtmann. uterque οἱ ἀόριϲτοι ad ἔδωϲα et ἔξηϲα formas, quae numquam auditae sunt, referunt debebant referre ad ἔδωκα et ἔθηκα. ceterum iam Ellebode eodem errore obstrictus in ng m’ ascripsit: ἴϲ. κατὰ 8 ἐγένετο Ϲ, ἐγένοντο B νετο. — τῶν εἰϲ μι ληγόντων οὐκ εἰϲὶ δεύτεροι μέλλοντεϲ, εἰϲὶν δὲ ἀόριϲτοι δεύτεροι, οἷον ἔδων, ἀπέδων, ἔθην, ἀφ’ οὖ ἐθέμην. καὶ ἐπεὶ ἦϲαν ἀόριϲτοι, ἦν καὶ ὑποτακτικὴ ἔγκλιϲιϲ κατ’ αὐτῶν, ἐὰν ἐὰν δῶ. — δέδεικται ἄρα ὡϲ μελλόντων μὲν ὄντων, οὐ μὴν ἀορίϲτων, ἡ ὑποτακτικὴ ἔγκλιϲιϲ ἀκατάλληλοϲ· ἀορίϲτων δὲ ὄντων, οὐ μὴν μελλόντων, κατάλληλοϲ καὶ ἡ ὑποτακτικὴ ἔγκλιϲιϲ.

Iam de affectionibus, qaue verbis significantur, activa passiva media, disserendum est ac primum inquirendum, num omnes omnibus verbis sint.

Ἀκόλουθόν ἐϲτιν διαλαβεῖν καὶ περὶ τῆϲ ἐγγινομένηϲ διαθέϲεωϲ c. XXXI. καθ’ ἑκάϲτην ἔγκλιϲιν, ἧϲ οὐδὲ τὰ ἀπαρέμφατα ἐκτὸϲ ἐγένετο διὰ τὸ propter abnormitatem non poterant fecti in eetεrοs modos. verbis in μι desi- nenfibus deest hntorum Il, est lΙ aoristus, qui coninnctivum quoque procat et cambas vert4s huiusmodi consructiones: ἐὰν θῶ, ἐὰν δῶ. - nbi igitur futurum habδemus (velut aar. θήϲω) neque vero aoristum, ibi non licet coniunctivο nti, sed incongruus est nbi conta aorisus usa receptus est (velut ἔθην), deest vero futurum, ibi coiuncti- vum usurpare possumus neque abhorret ie sb congrua orations. [unde caet fμtμri censsnctiεos nshlos esse.] μααvκ. ψ 147. lam disserendum est ds afecfionibus, quae verbis signi- fcsntur, quibus ne inffmitii quidem carent, quia necesserio ipsi quoque actionem οὕτε εἰϲ τὰϲ λοιπὰϲ ἐγκλίϲειϲ. Κεὶ λέγει 5 Ἀπολλώνιοϲ ταύτην τν ἀπολογίαν, ὅτι εἰϲί τινα παράλογα καὶ λανθάνουϲιν ὅτι εἰϲὶ παράλογα . . . οὕτωϲ οὖν καὶ ἔν- ταῦθα, ἔπειδὴ τὸ εἶπα καὶ νεγκα οὐκ ἔχουϲι μέλλονταϲ ἐν χρήϲει, τούτου χάριν οὐ κωλύονται κλίνεϲθαι καὶ εἰϲ τὰϲ μετοχὰϲ καὶ εἰϲ τὰϲ λοιπὰϲ ἐγκλίϲειϲ· τὸ δὲ ἔδωκα, ἔθηκα καὶ ἦκα, ἔπειδὴ ἔχουϲι μέλλονταϲ ἐν χρήϲει τοὺϲ ὀφείλονταϲ ἐλέγξαι. τὴν παραλογίαν αὐτῶν, λέγω δὴ τὸ θήϲω, δώϲω, ϲω, . . .τούτου χάριν κωλύονται κλίνεϲθαι εἰϲ τὰϲ μετοχὰϲ καὶ εἰϲ τὰϲ λοιπὰϲ ἐγκλίϲειϲ. Ταῦτα μὲν ὁ Ἀπολλὦνιοϲ. Ὁ δὲ Ἡρωδιανὸϲ dλλην ἀπολογίαν ἀποδίδωϲιν . . . ι126.29Β.) ἐπειδὴ τὸ ἔθηκα ἔδωκα ἧκα διὰ τοῦ ϲ ὦφειλεν εἶναι, οὐκ ἐγένετο δὲ οὕτωϲ, ἀλλὰ διὰ τοῦ 2, τὸ δὲ ϲ πρὸϲ τὸ ϲ οὐδεμίαν ϲυγγένειαν ἔχει, εἰκότωϲ, ὡϲ μὴ φυλάξαντα μέροϲ τι τῆϲ ἀναλογίαϲ,κωλύονταικλίνεϲθαι. - pξ8ξ,ξοὐκ ὄντων ἀορίϲτων. nam ἔδωϲαεt ἔθηϲα omnmno non exstant, ἔδωκα autem et ἔθηκα tam abnormia sant, ut revera indigna sint quae aoristorum nomine appeHentur. - τὰ τῆϲ ἐγκλίϲεωϲi.e. feio in modos. rasrκ. xv μns. exse. 2 ἔδων, ἀπέδων, ἔθην. eft Theodos.csn.verb.85,21 B 1047,29 B. ἔθην, ἔθηϲ, ἔθη. πᾶϲ μέλλων τῶν εἰϲ μι τὴν τελευταίαν ϲυλλαβὴν τρέπων εἰϲ ν καὶ τὴν ἄρχουϲαν ἐκτείνων κλιτικῶϲ τὸν δεύτερον ἀόριϲτον ποιεῖ, δώϲω ἔδων, θἡϲω ἔθην, ῆϲω ἦν. et padio post: Ϲεϲημείωνται κατὰ πολλοὺϲ τρόπουϲ οἱ τρεῖϲ οὖτοι δεύτεροι ἀόριϲτοι, λέγω δὴ ὁ ἔθην ἔδων ἦν, πρῶτον ὅτι ϲυϲτέλλουϲι τὴν ἐϲχάτην ἐν τοῖϲ πληθυντκοϲ, τῶν ἅλλων φυλαϲϲόντων αὐτὴν, ἔθεμεν ἔδομεν ἕμεν, ἔϲτημεν δὲ καὶ ἔγνωμεν αἰ ἄλλοι κτλ. Ϲhoerob. ia Theod. D 345,27 B 873.35 Θ.: ἐπειδὴ οὐχ εὕρηνται τὰ ἑνικὰ αὐτῶν ἐν χρήϲει, λέγω δὴ ὁ ἔθην καὶ ὁ ἔδων καὶ ὁ ἦν δεύτεροϲ ἀόριϲτοϲ, τούτου χάριν τὰ πληθυντικὸ αὐτῶν ὡϲ ἔτυχε καὶ οὐ κατὰ ἀνολογαν ἐγένοντο. - B κατ’ αὐτῶν. cfr 267.8. - 4 et B ad o5 participio condicionali adiectum cfr 19, 3. 38.24. 255,16. 306.27. 325.16. - 7—8 Pe. XVIII 127 267.e EL: φuae genera vel significationes verborum Ans. pur, mscs. som. is ACBb. 1 6 τῶν εἰϲ -ἔγκλιϲιϲ iniuria spuxa eennet AHuttmann, qdiis fn Apollonii quae exstant scriptis non inveniatur usus nominum πρώτου et δευτέρου ἀορίϲτου 1 2 δεύτεροι ἀόριϲτοι Β β ξ-6 κατ’αὸ- τῶν -ἔγιλιϲιϲ om A, add in ng A 1 κατάλληλοϲ B 7 ἐγγινομένηϲ A b, ἔγrλινομένηϲ CB κατηναγκαϲμένον τοῦ ϲυνέπεϲθαι ἅπαϲι τοῖϲ χρόνοιϲ ἢ ἐνεργητικῶϲ ἢ παθητικῶϲ ἢ καὶ ἔτι μέϲωϲ. Ἔϲτιν οὖν ἐπιϲτῆϲαι τὸ πρῶτον, εἰ ἐν ἅπαϲι τοῖϲ ῥήμαϲι ϲύνεϲτιν τὸ διϲϲὸν τῆϲ διαθέϲεωϲ, ϲυνούϲηϲ τῆϲ ~~274 s~~ προειρημένηϲ μεϲότητοϲ (ὡϲεὶ καὶ ἐπὶ τῆϲ τῶν ὀνομάτων κατὰ γένοϲ διακρίϲεωϲ, εἰ ἅπαϲι παρέποιτο τὸ ἐν παραϲχηματιϲμοῖϲ καταγίνεϲθαι θηλυκοῦ τε καὶ οὐδετέρου)· ἤη οἷϲ μὲν παρακολουθήϲει τὸ αὐτὸ μόνον 277 b ἐν ταῖϲ ἐγκλίϲεϲιν καταγίνεϲθαι, ἐν ὁριϲτικῇ ἀποφάϲει ἢ εὐκτικῇ καὶ. ἐπὶ τῶν ὑπολοίπων, οὐ μὴν κατὰ διάθεϲιν ἐνεργητικὴν ἢ παθητικήν· καὶ ἔτι οἷϲ μὲν μετὰ τῆϲ ὁριϲτικῆϲ ἐγκλίϲεωϲ καὶ ἔτι τῶν ὑπολοίπων διάθεϲιν δηλοῦν ἐνεργητικήν, οὐ μὴν ἐπιδεχομένοιϲ τὴν ἔϲτιν δὲ τὸ λεγόμενον τοιοῦτον.

Οὐκ εἶ τι ῥῆμα ὁριϲτικόν ἐϲτιν τινοϲ ἄλληϲ ἐγκλίϲεωϲ, Sunt verba formae activae, quae non singificent actionem in altam pertionam transeuntem ideoque in passivas formas flectl nequeant. τοῦτο πάντωϲ ἐν διαθέϲει καταγίνεται τῇ ἐνεργητικῇ. χρὴ γὰρ νοεῖν ὅτι ἡ ἐνέργεια ὡϲ πρὸϲ ὑποκείμενόν τι διαβιβάζεται, ὡϲ τὸ τέμνει. τόπτει, τὰ τούτοιϲ παραπλήϲια· ἧϲ καὶ τὸ παθητικὸν ἐκ προϋφεϲτώcηϲ ἐνεργητικῆϲ διαθέϲεωϲ ἀνάγεται, δέρεται, τύπτεται. οὐ δὴ τούτοιϲ auti passionem aut mediam sfectionem denotant. Atque primum inquirendum est, omnibuene verbis signifcstio duplicis afectionis atque etiam mediae sit (sicat de nominibus quaestio est, num habeant fefionem in formam femini- nam et neutram), an nonnulla verbοa modos tantum enuntiandi notent neque vero afectiones, an etiam quaedam praeter modos activam afeetionem, neque vero passivam. Aaovκ. β 148. Men omnia verba indicativi vel alterius modi signifcant actionem. nam actio trsmsit ad ahiquam personam vel rem subiectam. cai actioni quod respondet pssnivum verbum, oritur ex activo, e.g. τύπτεται ex τύπτει. neqne vero talia sunt ὑπάρχω, ζῶ, εἰμί, πνέω, φρονῶ. qutbωs casibus comstrsuntur. uonιαm igtur de eonerucftome modorum veroi dεefum e8, qu4 omnes eusdem cαsunm sequuen4ur, quem gens ste sigmiScotio eer5i exgt4, quam διfθεϲιν Θrαeci εocasat, de hac queque dὦigentιssme est qaaerεndam. rssnκ. er Ans. exso. 2 - 11 de hac expositione e22 Θka l 6 - . - Βλ παραϲχηματιϲμοῖϲ. de distinctione generum nominalium hoe nomen et παρα- ϲχηματίζεϲθαι vεαbum ueurpatur 50, 25. de adv. 143, 27. de codi. 287, 27. vide Lobeckii proleg. pstb. 5. 16 ἀνάγεται. cfr 23, 26. 57,4. 29s.8 299, 11. de ads. 121, 25 δυνάμει ἀπὸ διαθέϲεωϲ ῥηματικῆϲ ἀνάγονται (scil τὰ ϲχετλιαϲτικὰ ἔπιρρήματα et similia). μns. oαr., neca. sex. im A )Bb I κατηναγκαϲμένωϲ ϲυνέπεϲθαι B τοϲ om B 2 εἰ in ras A β 8 διϲϲὸν] ϲϲ A quid A scripserit, non liquet post ϲυνούϲηϲ denideramns ἔτι vel κε β 4 προκειμένηϲ H μεϲότητοϲ] fol 72 v A 1 5 εἰ Bb, η A, ἑ ψ 6 ante θηλυκοῦ add ἀκενικo0 B 5 om C 7 ἀποφάϲει omnes codices, ἀποφάνϲει b cum Eofto, qui pontt ἀποφ.addidit ἢ προϲτακτικῇ β 10 δηλοῦν A b, δηλοῦμεν B. ente διάθεϲιν δηλοῦν adici volent τὸ AΒutmann et Egenol, sicat arficulus infnitivο praemittiturr ln. 6 | δεχομένοιϲ β 11 δὲ] ε in ras Ἐν , E δκ2 1 12 ἐϲτιν om B ( η om A. , edd A 13 γὰρ] δὲ B 1 14 ὡϲ πρὸϲ] ἐπ B β 15 ante τὰ add κα CB 1B- 16 τὰ τούτοιϲ-τόατεται om A , add in ng A B 16 pro δέρεται Potus posit τέμνεται propter antecedens τέμνει. at vide 279,6 δὴ] δεῖ A ὅμοιά ἐϲτιν τὸ ὑπάρχω, τὸ ζῶ, τὸ εἰμί, τὸ πνέω, τὸ φρονῶ, τὰ ὅμοια.

τῶν δὴ τοιούτων ἀναλόγωϲ ἡ παθητικὴ ἔγκλιϲιϲ ὑποϲταλήϲεται, ὅτι μηδὲ διὰ τῆϲ ἐνεργητικῆϲ ἐγκλίϲεωϲ τὰ ἐνεργούμενα πρόϲωπα παρέϲτηϲαν, ἃ πάντωϲ διατεθέντα τὸ παθεῖν ὁμολογήϲει. (εἰ γοῦν τὸ φρονῶ ἐν ϲυνθέϲει γένοιτο καταφρονῶ, τὴν ἐκ τοῦ φρονεῖν διάθεϲιν μεταβιβάϲαν ἐπί τι ὑποκείμενον ἐν τῷ καταφρονῶ ϲου, ἀκώλυτον ἕξει τὴν ἀντιπαρακειμένην παθητικὴν διάθεϲιν, καταφρονοῦμαι ~~275 s~~ ὑπὸ ϲοῦ.) ὡϲ οἱ τὰ τοιαῦτα ῥήματα κλίνοντεϲ καὶ εἰϲ παθητικὰϲ ἐκφορὰϲ ὁμόλογοί εἰϲι μελετήματα φωνῆϲ παραλαμβάνοντεϲ, οὐ μὴν φυϲικὴν κλίϲιν οὐδὲ ϲυϲτατήν, ὡϲ εἰ καὶ ἀρϲενικόν τιϲ ἀποφαίνοιτο τοῦ ὑϲτερική ἢ ἔτι τοῦ ἐκτροῦϲα ἤ τι τῶν κατὰ φωνὴν μὲν δυναμένων 278 b Aaovκ β 14ξ. horum verborum passiva fefio deerit, quia activa feione non denotaverunt personas, quae actione sffeiuntux itaque se pat indicare pos- sunt (εἰ vero φρονῶ cum praepositione κατά componitur et rsnsire signifcst hanc effectionem ad aliquam personam sobiectam, nihil impedit quominus in passivum genna verbum mutetur.) qui enim intransitiva illa verbδa, ὑπάρχω ζῶ simlia, etiam in passivas formas fectunt, eos apparet exercendi tantum cansa rssrκ. er Ans. exso. 2 ἔγκλιϲιϲ κλίϲιϲ. cfr Ska D 4 adn. item ἐγκλϲί- νεϲθαι ~ κλίνεϲθαι 152, 2 et ἔγκλιμα ψδrma fexa 83, 2. 4 ὄμολογὴϲει. ele 229, 28. - 11 κτροῦϲα. hoerob. in Theod. II 299, 26 B. 817.18 ~ : αἰ μετοχαὶ τριγενέϲ εἰϲιν· δὲ προϲθεῖναι εχωρὶϲ εἰ μὴ τὸ ϲημαινόμενον κωλύει3, ὡϲ ἐπὶ τοῦ ἐκτροῦϲα· τούτου γὰρ τὸ ἀρϲενικὸν οὐχ εὑρίϲκεται, ἔπειδὴ τὸ ϲημαινόμενον κωλύει, οὐδὲ γὰρ παρέπεται τοϲ ἀνδράϲι τὸ ἐκτροῦν, αὐτὴ γὰρ ἡ φύϲιϲ κωλόει. e2 PM 347, 48 ( r. 59, 5): ἐξέτρω, ἐξεβλβη, ἐξεκόπη ἡ κύηϲιϲ. παρὰ τὸ τρῶ ῥῆμα, 5 ϲημαίνει τὸ κόπτω ὅΕεν τρῶϲαι, τὸ ϲιδήρῳ τέμνειν καὶ κόπτειν . . . τὸ δὲ παρα- γωγὸν αὐτοῦ τρώω· ἐξ οὖ παραγωγὸν τρῶμι· καὶ παρψχημένοϲ χρόνοϲ εἴρων καὶ ἐξέτρων, ὡϲ ἔδων ἐξέδων. et 752, 4ἅ: δηλο δὲ τὸ τρῶ τὸ κόπτω. ἔνθεν τὸ τρῶϲαι καὶ ἔκτρῶϲαι, ὅ ἐϲτι διακόψαι τὸν τοκετόν. et 401, : τοῦ ἐκτρώϲαϲα τὸ ἀρϲενικὸν (scil ἀπολιμπάνει)· οὐ γὰρ ἀνὴρ ἐκτιτρώϲκει. formam primi aoristi habet etiam Choer. D 18, 4 E..item schol. in Dion. Thr. 255,10 Β.et E6 389,49: ἡ μετοχὴ τἡν τριγένειαν ήϲπάϲατο . . . χωρὶϲ ἐκείνων, ἐφ’ ὦν ἡ φύϲιϲ ἐναντιοῦται. τοῦτο δὲ ἔφην διὰ τὸ ἐκτρώϲαϲα (sic EΘ schol. Vat. ἐκτρώϲαϲ, quod Lebrs in. ἐκτρώϲαϲα mutavit). ταύτηϲ γὰρ τῆϲ μετοχῆϲ ἢ φωνὴ κατὰ τὸ ὄρρεν οὐ ϲυνίϲταται. Ans. qmr., mscs. sca. is A CBb. 1 ente τὰ add καὶ B Β μηδὲ] μὴ B ἐνεργητικῆϲ Ohlig, ὁριϲτικῆϲ codd. et edd. 4 παρέϲτηϲεν Ϲ, A breviavit inem vocis in exitu lineae διατεθέντα Ab, διατιθέντα CB εἰ] η A 1 θ τι] τὸ B | ϲου] ϲοι A, sed ι in ras A ϲοῦ b 7 mle ἀκLυτον add οὐκ A (ου in. ras) et παρακειμένην B β 8 ὡϲ] όϲτε Bb 8-10 ε τὰ -ϲυϲτατήν] oendebat Haysex in hoc enmtiato, quia τὰ τοιαῦτα ρ.ad proxime sntecedenia referebat nec videbat 4- Β εἰ γοῦν-ϲοῦ parenthesin esse β Β κλίνοντεϲ] α pro o A0 καὶ om BB 8 μελετήματα] posterior pers poste ioris μ et ατ in ras A A exaraverat μελέτην et fortasse εἰϲ ante τα. Hekkero videbatur A μελέτην ενϲκα pro μελετήματα scripsisse, quod legi omnino negavit Gnttentag 10 fortasse ante ἀρϲενικόν intercidit τὸ 11 ὁϲτερική Chlig, υϲτερηκει A, γαλουχήϲαϲα CBb ἐκτροῦϲα A , ἐκτρώϲαϲα Bb. e2 251,10 τ hlig, τινοϲ codd. et edd. ἐπὶ τοῖϲ μὴ οὕτωϲ ἔχουϲιν, ὁμόλογον ὅτι οὐ ϲυϲτήϲεται παθητικὰ τοῦ πάϲχω, χαίρω, ἐρυθριῶ, θνῄϲκω, γηρῶ, θάλλω, οὐρητιῶ, τοιοῦτον γάρ τι παρακολουθήϲει, ὡϲ εἰ καὶ ἀρϲενικοῦ ὀνόματοϲ ἀρϲενικόν τιϲ ζητήϲειεν ἢ θηλυκοῦ θηλυκόν· οὐ δὴ οὖν παθητικοῦ ὄν ~~276 s~~ Sun verba passivae formae quae actionem significent ideoque forma actia creant. τοϲ παθητικόν τιϲ ζητήϲειε. —151. τὰ γοῦν διὰ τοῦ μέϲου ἐνεϲτῶτοϲ ἐν τύπῳ παθητικῷ ἐνέργειαν ϲημαίνοντα ἀπαράδεκτον ἔχει τὴν διὰ τοῦ ω κατάληξιν, ἐνεργητικὴν οὖϲαν, ἐπεὶ τὸ ταύτηϲ εὔχρηϲτον διὰ τοῦ careant. προειρημένου μέϲου ἐνεϲτῶτοϲ κατείληπτο, ὡϲ ἔχει τὸ βιάζομαί ϲε 279 b μάχομαί ϲοι, χρῶμαί ϲοι καὶ ἄλλα πλεῖϲτα. ϲαφὲϲ οὖν ὅτι παντὸϲ παθητικοῦ εἰϲ μαι λήγοντοϲ ἐνεργητικὸν ἔϲτιν παραδέξαϲθαι, ἐὰν μετὰ τῆϲ καταλήξεωϲ ϲυντρέχῃ καὶ τὰ τῆϲ ϲυντάξεωϲ, ἵϲταμαι ὑπὸ ϲοῦἵϲτημι ϲέ, δέρομαι ὑπὸ ϲοῦ δέρω ϲέ, ἕλκομαι ὑπὸ ϲοῦ ἕλκω ϲέ· οὐχὶ τὸ πέταμαι ὑπὸ ϲοῦ, διὰ τοῦτο οὐδὲ τὸ πέτημι ϲέ. ὁ αὐτὸϲ λόγοϲ καὶ ἐπὶ τοῦ ἄγαμαι, δύναμαι, ἔραμαι.

Sunt verba, quael tertias tantum personas flexionis passivae habeant.

Ἔϲτιν ἃ καὶ διάθεϲιν ϲημαίνει ἐνεργητικήν, οὐ μὴν ἔχει ἀντι- παρακειμένην παθητικὴν ἐκφοράν, καθὸ τὰ διατιθέμενα ἄψυχα καθεϲτῶτα ARGVM. 11. e contrario verba medis, quae in tempore praesenti actio- nem signifcsnt forma passive, velut βιάζομαι, repudient terminationem activam, quia id, quod haec praestere potest. iam praesenti medio quasi praeceptum est. atqne in universum dicere licet, activam formam iuxta passivam ibi tantum ex- stsαε, udi verbδum passivum non solnm teeminationem, sed etiam im psssivax consrmcfionemque haboet. μaevκ. β 1Β2. Deinde sunt verba quae actionem signifeent neque tamen habeant βlenam ferionem passivam sed tertias tantum personas, qu1ᾶ, quae bis assrκ. er ns.sxso B -14 Choer in Thsod.I19.22 B. 488.186. Τὸ δὲ ἔκ τοῦ ἐναντίου φωνὴν μὲν ἔχουϲι παθητκήν, ϲημαϲίαν δὲ ἐνεργητκήν, ὡϲ τὸ ἔρχο - μαί εὔχομαι δέχομαι ὀρχοῦμαι πέτομαι . . . τούτων ἐνεργητικὴ φωνὴ οχ εὑρίϲκεται· οὐδείϲ γὰρ λέγειἔρχω εὕχω ἢ πέτω δέχω ἢ ὀρχῶ,ἔπειδὴ τὸ ϲημαινό- μενον κωλύει· προανεπληρώθη γὰρ τὸ ϲημαινόμενον αὐτῶν διὰ τῆϲ παθητκήῆϲ φωνῆϲ. EM 400. 57: τὰ φωνὴν ὄντα παθητικά, ϲημαϲίαν δὲ ἐνεργητικά, ὡϲ τὸ ἄλλομαι . . .ἀπέλειψε τὰ ἐνεργητικά· τὴν γὰρ ϲημαϲίαν αὐτῶν προῦφήρπαϲε τὰ παθητικd. 15 -p 399, 9 Pene XVID ρ132 269,10 E.: IΒa quoque εerba aetivoruem vocem αὸenfto, quorum actus ad res caremfes dequellα pertinen4, gama8 quidem et secuπdαs voces nem possunt nα4urαhrfer posecαs habre, qtpye cum nec xe se loqui insae quud patiuntur posse4, quod es4 promae persenαe, asc ed eas, cum carent αudtta, quet propre pertinef ad secndαm persenam, doqs4 pensu8; fertαm pero Hαὸen4 personam, de qua dufer pr4mam e5 secεedam loqμeΘa seete feri potest, ut lαὸoratur estis . . .decurriur spαttum. μnx. cur, mscs. scs. 1m A CBb 2 οὐρητιῶ A b, ὀρεκτιῶ CB β 4 οὐ] ὦϲ B B ζητήϲει bo. ad optativum potentidem sine ἄν usurpatum vide Adn. exeg. ad 64,4 huius ed. B Β κατειλιπτο A , corr A 8- 9 A ng βιάζομαί ϲε μάχομαί ϲοι χρῶμαί ϲοι 1 8 χρῶμαί ϲοι om CB ὅτι om B β 11 - 13 A ng repe- tit exempla ιϲταμαι υπο ϲοῦ -εἵκω ϲε. Βekker ϲέ pronomini in exemplis actiνis iure accentum rectum indidit, quis ϲέ et ὑπὸ ϲοῦ inter se opposita suntδ 12 δαίρομαι δαίρω B i 11 πετομαι A , in α mutavit A , πέτωμαι Ϲ | posterius ϲέ om C β 14 A ng αγαμαι δυναμοῖ εραμαι 1 16 παθητκὴν om A , add A2 οὐκ ἠδύνατο ὁμολογῆϲαι τὸ παθεῖν, εἰ μὴ τὸν αὐτῶν τιϲ λόγον διαθεῖτο, ὡϲ ἔχει τὸ περιπατῶ. τούτου γὰρ οὐ ϲυϲτατὸν τὸ περιπατοῦμαι οὐδὲ τὸ περιπατῇ, καθὸ οὐδὲ πρὸϲ τὰ ἄψυχα αἱ ἀποτάϲειϲ τῶν λόγων, οὐδὲ ἐξ ἀψύχων αἱ ἀποφάϲειϲ γίνονται, περί γε μὴν αὐτῶν, περιπατεῖται ἡ ὁδόϲ, οἰκεῖται ἡ γῆ. ὁ αὐτὸϲ λόγοϲ ἐπὶ τοῦ πλέω, τρέχω καὶ ἁπάντων τῶν τοιούτων. διαθέϲεωϲ ἐνεργητικῆϲ ἐϲτι ~~277 s~~ τὸ δωρίζω, αἰολίζω καὶ τὰ παραπλήϲια· ἀλλ’ οὐ ϲυϲτατὰ τὸ δωρίζομαι, αἰολίζομαι· τό γε μὴν αἰολίζεται τὰ Ἀλκαίου ποιήμα τα, δωρίζεται τὰ Ἀλκμᾶνοϲ. —

τὸ αὐτὸ καὶ ἐπὶ τοῦ ἀριϲτῶ, δειπνῶ. προδήλου ὄντοϲ τοῦ λόγοω περιϲϲὸν ἐγχρονίζειν ἐν τοῖϲ ὑποδείγμαϲι. 280 b ϲαφὲϲ γὰρ ὅτι καὶ τὸ δειπνίζω ἢ ἀριϲτίζω, ἐπιδεξάμενα. πλαγίαν πτῶϲιν τὴν αἰτιατικὴν ὡϲ πρὸϲ ἔμψυχον, ἀνελλειπὲϲ ἔχει τὸ ἀριϲτίζομαι καὶ δειπνίζομαι. τοιοῦτον γάρ ἐϲτιν, ἄριϲτον παρέχω urbia dicontur affci, inanima sunt, neque loquuntur inenims, neque sdloquimux ea, sed de eis verbοa facimus. huius gemetis est περιπατῶ. nam licet dicere περιπατεῖται ἡ ὀδόϲ, non iicet περιπατοθμαι neque περιπατῇ. item αἰολίζομαι dici nequit, potest αἰολίζεται τὰ Ἀλκαίου ποιήματα. Axevκ. β 15ξ. idem valet etiam in ἀριϲτῶ et δειπνῶ, quippe quibδus ina- nima tantum obiecta adiungantur, cum ἀριϲτίζω et δειπνίζω, utpote quibus emi- mstum οbisctum adiungatm, ptmam quoque [et secμnddαm] personam passivi habοeant. (γαμῶ et γαμίζω vi inter se diferunt itidem ut ἀριϲτῶ et ἀριϲτίζω, nam ἀριϲτῶ de sis dieitur, qui ἀρίϲτου participes sent, ἀριϲτίζω de eis qui elios in. rssmε. er Ans. exso. I εἰ μὴ -διαθετο. ide Adn. crit. Ans. cur., c4sca. scs. m ABb. 1 αὐτῶν Ab, αὐτὸν CB, περὶ αὐτῶν Sopbinmus, quod Eayserc et AΒuttmanno probatum est et eis, quae lin 4 se-- qumtur, commendeti idetur. num vero τὰ διατιθέμενα ἄψυχα καθετῶτα δύνα- ται ὁμολογῆϲαι τὸ παθεῖν, εἰ τὸν περὶ αὐτῶν τιϲ λόγον διατίθεται7 siquis de xebδns loquitur, non res ipsas indicent quod patiuntur. τὸν autem fοtasse in τιν’ mutandum est assi quta ιex. gr. fn ns3matione fsbolari) ngr orαtenem alsquαm rerum tantmarum. ceterum melina quam ΒSophismus sententiam Apol- lonii intellexit Βllebode, qui coniecit ἀπ’ ante αὐτῶν intercidisse sed nudas genetivοs sufθcit διαθeτο] in A ante θ erasum est τ et τὸ in ras. scriptum ab Ἐϲ 1 2 ωϲ in ras A A ng περιπατῶ Β περιπατῇ A, A add ι mutum β 4 post οὐδὲ add γὸρ B ἀποφάνϲειϲ δ β 6 A ng πλέω τρέχω διαθέϲεων A B ἐνεργητικῶν B β 7 οὐ ϲυϲτατὸ] οὐδὲ ϲτατὰ ῦ τὸ] τὰ C (sed non A, ut Hekker refert) θ κἀπ AΒh A ng αριϲτω δείπνω 1 10 ενχρονιζειν A. Β 11 καὶ malimus abesse |τὸ om CBb A ng δειπνίζω αριϲτιζω 1 12 ἐν om B αἰτιατικὴν] ἀριϲτίζομαι codd. et edd., quod ΒΒebode ex ἀριστίζω ϲε ortum esse coniecit. Βka ~V 19 διαβιβαζό- μενα pro τὴν ἀριϲτζομαι proposuit Schoemann dubitat, uttαum τὴν αἰτατκὴν scribendum sit, sn ἀριϲτίζω τινά vel ἀριϲτίζω ϲε sine τὴν nobis videtur ἀριϲτίζομαι. ex smbsequentibδus, nbi in nostris codd. deest, hac arrepsisse et genuum αἰτια- τικὴν expulisse putem veri iam AHuttmsnn suspicatus est ὡϲ πρὸϲ] fol 7ev A ἀνελιπἑϲ ΟBb. vide Adn. cuit ad 161, 6 huius ed. ( 16 ἀριϲτίζομαι καὶ om codd., add Portne, vide Adn. ad lin. mtecedentem 1τοιοῦτον] ν erasum in A τινὶ καὶ δεῖπνον, ὥϲτε διαφέρειν τὸ ἀριϲτῶ τοῦ ἀριϲτίζω, ἡ τὸ μὲν ἀριϲτῶ ὑποφαίνει ἀρίϲτου μεταλαμβάνω, τό γε μὴν ἀριϲτίζω ἀρίϲτου μεταδίδωμί τινι· ᾦ καὶ τὰ τῆϲ ϲυντάξεωϲ ἐγγενόμενα, ὡϲ ἔφαμεν, τὸ παθητικὸν ἀπετέλεϲεν. (τὴν αὐτὴν ἔχει διαφορὰν καὶ τὸ γαμῶ ποὸϲ τὸ γαμίζω· ἔϲτι γὰρ τὸ μὲν πρότερον γάμου μεταλαμβάνω, τὸ δὲ γαμίζω γάμου τινὶ μεταδίδωμι. τό γε μὴν γαμῶ παθητικῶϲ κλίνεται, καθὸ τὰ τῆϲ διαθέϲεωϲ πρὸϲ ϲύνταξιν ἐμψύχου προϲώπου κατεγίνετο.)

Excursus de loco Pludari.

Τούτων οὖν τῇδε ἐχόντων ἐπιϲτατέον τῷ ἐρίπω ῥήματι, εἰ loco Pindar ϲυνωνυμεῖ τῷ πίπτω, ῷ παράκειται κατὰ διάλεκτον γενομένη ὀξύτονοϲ μετοχὴ ἐριπών· καὶ εἰ τὸ πεϲών οὐκ ἔχει παθητικόν, ϲυϲτατὸν δέ ἐϲτιν φάναι πεϲόντι, δῆλον ὅτι καὶ τὸ ἐριπόντι Πολυνείκει perlem vοcgnt. attamen non solum γαμίζομαι sed etiam γαμοῦμαι dicitur, qda γαμῶ ad obiectum animatum pertinet.) Asαvκ. 4 1B4. Propter locam Pindericum (nbi duplex lectio invenitur, ἐριπόντι et ἐριπέντ) quaestio exorta est, utαum ἐρίπω synonymum sit πίπτω verbo, quod in passivum non fectitur, an potina eandem habδest vim quam rssrκ. xv Ans. exso. θ τὸ γαμῶ παθητικῶϲ κλίνεται. Pollux quidem H 45 , 169,10 Βethe: γῆμαι δὲ ἐπί τοῦ ἀνδρὸϲ λέγεται, γήμαϲθαι δὲ ἔπί τῆϲ γυναικόϲ, οὐ γαμηθῆναι. sed exempla aoristi passii collegit Lobeck ad Phryn. 42. - Β ἐρίπω. ex Herodiani περὶ ὀρθογραφίαϲ libro excerpta sunt quae leguntur E6 205, 37. PMν 372. 38. B 415, 8 Lte: 5 Φιλόξενοϲ λέγει, ὕϲ φηϲιν ὁ τεχνικόϲ, ὅτι ἐρίπωδιὰτοῦ ῖ ὤφειλεν scil γράφεϲθαι), ὡϲκα ὄἀίδυμόϲφηϲιν (p 838 in MSchnmdidtii Did.). εἰπὼν δὲ εhφειλεν3 ἐδήλωϲεν οὐ διὰ τοῦ 1 γράφε(θαι, ἀλλὰ διὰ τῆϲ ὲῖ διφθόγγου τῆϲ παραδόϲεωϲ οὕτωϲ ἔχούϲηϲ. atque Herodienns dnbitsri nequit quin παράδοϲιν secutus sit ApoHlonius videtur in hac qnoque voce scribδends, ut alibi, maluisse rationi abd ipso probatae obtemperare quam παραδόϲει et usui. - 9—10 ῷ (id est ἔρίπω) παράκειται ἐριπών. παρακεῖϲθαι de derivatis de pron. 5,12. de adv.134, 31. 139.12. ΒSchneidex comm. . - 12 ἐριπόντι exhibent recentiores codd. Pindari, ἐριπέντι veteres. hoc cur praeferendum sit, exponit Boeckh ApoHonium antestatus ὕber die Mrit. Βehandlung des Pinder p 373 P. Sehr. V 368. Scholia vetera intrpretantur Πολυνείκουϲ πεϲόντοϲ vel ἀναι- ρεθέντοϲ, recentiora καταβληθέντι, θανόντι. Ans. out., nmasca. scs. m A CBb. 1 διαφέρει Β τὸ] τοῦ C τοῦ] τὸ C . ῇ Cb, η A, B β 2 Α ng αριϲτω αριϲτου μεταλαμβάνω αριϲτιζω αριϲτου μεταδίδωμι τινι 3 ἐγγινόμενα CB 4 Α ng γαμω γαμίζω 1 ἂἀ- θ γάμου- γαμίζω om B 7 καθὼϲ B ante τὰ add κxὶ OB κατεγίνετο] A post ι add γ in ng A: nola quod tale erbum γαμω pseεe dedinαfur, ab eadem manu quae etiam in bris I et Ι nonnulla latina in ng adscripsit β 8 τῷ] τὸ A ἔρίπω] in A. ente ι erasum ε, Ϲ ἐριπῶ, Β ἐρείπω | pro ῥήματι Β ex- hibet καὶ ἔτι διὰ διφθόγγου τῆϲ ὲ κα ι 3 τῷ] τὸ A |γινομένη CB | 10 ἐριπών Portus, πεϲών ACBb, quae corruptela ex subsequenti πεϲών nata videtur. πεϲών servari vetant κατὰ διάλεκτον verbδs, relativum ῷ lin. 8 ad ἔρίπω referendum est. ceterum in A. prius πεϲων rasuram habδet unius litterae post ε, alterius πεϲων autem ϲω litterae in res scriptae sunt ab A 1 12 ἔριπόντ] οντ. in ras A πολυνικι A. , corr A2 παρὰ Πινδάρῳ {Olymp. II 48 Boeckh, 43 Schrodeer} ἀναλογώτερον ~~278 s~~ καταϲτήϲεται διὰ τοῦ γραφόμενον. Ἀλλ’ εἰ ἦν ἀληθὲϲ τὸ ϲυνωνυμεῖν τὸ ἐρίπω τῷ πίπτω, οὐκ ἂν ὑπῆρχε τὸ ἐρίπεται, ὡϲ οὐδὲ τὸ πίπτεται. μήποτε γὰρ μᾶλλον τῷ βάλλω ϲυνωνυμεῖ, καὶ ὡϲ βάλλω ϲε, οὕτωϲ ἐρίπω ϲε, καὶ ὡϲ βληθέντι, οὕτωϲ ἐριπέντι. καὶ γὰρ τὸ ἐρέριπτο, 281 b ἐρέριπτο δὲ τεῖχοϲ Ἀχαιῶν {Ξ 15}, οὐχ, ὡϲ οἴονταί τινεϲ, ἀπὸ τοῦ ῥίπτω κέκλιται· οἰκειότερον γάρ πωϲ τὸ καταϲτρέφεϲθαι τεῖχόϲ ἐϲτιν ἢ ῥίπτεϲθαι. ἔϲτι δὴ οὖν ἀπὸ τοῦ ἐρίπω, κατὰ παθητικὴν διάθεϲιν τρίτου προϲώπου κατὰ χρόνον τὸν ὑπερϲυντέλικον, κατὰ Ἀττικὴν διάλεκτον ϲυϲτολῆϲ γενομένηϲ τοῦ η εἰϲ ε, καθὼϲ ἔχει καὶ τὸ ξηρόν ξερόν, ποθῆϲαι ποθέϲαι· ἀπὸ τοῦ ἐρίπω ἤριπτο, ἐπρήριπτο, καὶ ἔτι ἐρέριπτο.

βάλλιυ haec altera sententis praeferenda est, quia eiam ἐπίπεται exstat et apud Homerum ἐρέριπτο. hanc enim formam perperam nonnuli ab ῥίπτω derivant. rxsrκ. er Ans. exse. B- 12 Schol. A in iliad. ~ 15 ἐρέριπτο] ἔϲτι ῥῆμα ἐρίπτω, ϲημαῖνον τὸ πίπτω· εριπε δ’ὡϲ ὅτε τϲ δρῦϲ ἢ ἀχερωῖϲα (~ 389). ϲημαίνει. δὲ καὶ τὸ καταβάλλω· ερε’ ὸχθὰϲ βαθείαϲ ποϲϲὶν ἐρίπτων3 ( 356 obi vulgo legi- tur ἐρείπων, in ἴen. A. ἐρίπων) ἀντὶ τοῦ καταρίπτων καὶ καταβολῶν. οὖ γίνεται παθητικὸν ἐρίπτομαι ἀντὶ τοῦ καταβάλλομαι καὶ ἤριμμαι παρακείμενοϲ καὶ ἡρίμμην ὑπερϲυντέλικοϲ, ἤριψο ἤριπτο,καὶ Ἀττικὸϲ διπλαϲιαϲμὸϲ ἔρήριπτο καὶ κατὰ ϲυϲτολὴν ἐρέριπτο. mde in Apollonii locum induci vοloitLehrἐρίπτω scripturam pro ἐρίπω 3, 6B, 8, 11 et pag. antec. lin. 8. ceterum legimus etiam qua tam scribendi ra - tionem praetex ἐρίπω, ἐρείπω, ἐρίπτω. Ϲhoerob. Orthogr. Aῦ I 200,12: ἐρειπίῳ διὰ τῆϲ ἑι διφθόγγου· ἔϲτι γὰρ παρὰ τὴν ἔραν, ὃ ϲημαίνει τὴν γῆν ἰϲτέον δὲ ὅτι τὸ ἐρειπίῳ καὶ ἐνεργητικὸν ϲημαίνει καὶ παθητικόν· ϲημαίνει δὲ τὸ καταβάλλω καὶ πίπτω. PM 372, 34: ἀπὸ τοῦ ἔρα ἡ γῆ γέγονεν ἐρέπτω, καὶ πλεοναϲμῷ τοῦ καὶ ἀποβολῇ τοῦ τ ἐρείπω. . . . ἐρείπω καί ἐρείππτω τὸ εἰϲ γῆν βάλω. E0 205, ἔϲτιδὲκαὶ ἐρέπτω καὶ πλεοναϲμῷ τοῦ ι ἐρειπίῳ καὶ κατὰ ἀποβολὴν τοῦ τ ἐρείπω. - 10 κατὰ Ἀττικὴν διάλεκτον. vide Adn erit. - 11 ξηρόν-ξερόν. η nonnusquam Ana. mr, mscs. scs. m A CBb. 2 μικροῦ CB ῇ B ἐριπῶ C εριπτετε et πτπτετε A. β ἁ ἐρέριπτο om Bb 6 Α in ng ἐρέριπτω 1 8 - 12 ϲτι δὴ -- ἔτι ἐρέριπτο eliennm additamentum putat AΒuttmann, quod oriundum eit ex scholio Βomerico ad ~15 tali, quale legtnr in ἴen. A (ride Testim.) Γ8 του supραa add A ἐρίπω] in A videtur τ post π erasum esse, h ἐρείπω 10 κατὰ Ἀττ. διάλεκτον ϲυϲτολῆϲ γενομένηϲ τοῦ ῆ εἰϲ ἑ. Atticae dislecti pro- priam esse hanc correptionem nec diuit quisquam grammaticorum veterum, quod. sciamus, nec dicere poterat. lones η in ε convertere, Atticos e contrario ε in η docet Gregor. Ϲor. 461 Sehr.: ἡ μὲν ϲυϲτολὴ τῶν ὦνων ἐϲτίν, οον ἐρόχθει δὲ μέγα κῦμα ποτὶ ξερὸν ἡπείροιοα (ε 402) . . . ϲυνεϲτάλη γὰρ ωνικῶϲ τὸ ῆ εἰϲ ὲ. ἡ δὲ ἔκταϲιϲ Ἀττικῶν ἐϲτιν, τρέπουϲοΤτὰ βραχέα εἰϲ μακρά· τιθέμεναι, τιθήμεναι. (c2r Θramm. Meermanm. 645 Seh q MIV, Gramm. August. 674 ibidem ἐ X3I, Exc. ex ἴatic. 688, ubοi ἠδυνάμην ἠβουλόμην μέλλον formae proferuntur, ut ex Attica consuetudine ε in η convati probstux.) quae cum ita sint, HSehneider conicit pro Ἀττικὴν scribendum esse ωνικὴν. nobis verisimilius videtur post διάλεκτον intercidisse δεδιπλαϲιαϲμένον conlato scholio in liudis ~ 15, quod modo exscsipsimus, et ad διπλαοιόζειν verbδnm conl. 237, 22. post δεδιπλαϲιαϲμένον vάrgula ponenda erit β 11 acte ποθέϲαι add καὶ A. ( ἐρείπω B B 12 ἐρήριπτο Cb, ρεριπτο A, om vocem Β. A in mgεριπῶ ήριπτοηρέριπτοκαιερεριπτο τειχοϲ ἀχαιῶν De verbis intransftivis et transitivis.

Τὰ δὴ προκατειλεγμένα τῶν ῥημάτων πρὸϲ εὐθείαϲ ϲύνταξιν ἀπαρτίζει διάνοιαν, περιπατεῖ Τρύφων, ζῇ Πλάτων, ἀναπνεῖ Διονύϲιοϲ, πλεῖ, τρέχει, χωρὶϲ εἰ μὴ ἐπὶ τῶν αὐτοπαθῶν αἰτήϲειέ τιϲ τὸ ποιοῦν τὸ πάθοϲ, φθίνει Θέων ὑπὸ τῆϲ λύπηϲ, πάϲχει θέων ὑπὸ τοῦ γυναίου, πυρέϲϲει Θέων διὰ τὸν κόπον. ἅπερ κἂν μὴ προϲκέηται, τῇ αὐτοτελείᾳ τὸ πάθοϲ ἀνενδοίαϲτόν ἐϲτιν, ἐπεὶ καὶ τῷ περιπατεῖ καὶ ζῇ καὶ ἀριϲτᾷ καὶ τοῖϲ ὁμοίοιϲ, αὐτοτελέϲιν οὖϲιν, προϲτίθεται ἔϲθ’ ὅτε τὸ ἐν γυμναϲίῳ ζῇ ἢ ἐν οἴκῳ.— ἥ γε μὴν παράθεϲιϲ τῶν ἄλλων ῥημάτων πάντωϲ τὸ ἡμιτελὲϲ καθίϲτηϲιν, ὡϲ ἔχει τὸ Τρύφων βλάπτει, Τρύφων φιλεῖ. δ’ ὂ καὶ τὰ τοιαῦτα οἱ ἀπὸ ~~279 s~~ Aaovκ. ὲ 1BΒ. Sed redeamus abd hoc excursa ad ea verba quorum enηra. mentionem feci (περιπατεν, τρέχειν, similia) haec cum nominativo coniuncta. sententiam enonfiati absolvunt, nisi quis in eis, quae indicent subiectum ipsum peti, scire velit, quid passionem efθeist, velut φθίνει Θέων ὑπὸ τῆϲ λύπηϲ dici potest. ηualia additamenta si non accedunt, tamen de passione dobitari nequit, quia verbδa perfecta absolutaque sunt sicut etiam περιπατε verbo aliisque ab- solutis non nusquam aliquid addi potest neque vero debet. - cetera autem verba [act tranmitiea] si cum nominstivο tentum iunguntur, non absolvent sententiam, sed semiperfectum sensum effcinnt, ex gr. Τρύφων βλάπτει. quo- circa Stoicihuiusmodi enuntiata absolutis verbis opponentes ἔλαττον κατηγορή- ματα nuencupant. in ε mutari demonstrare hoc exemplo student etiam Choerobosc. in Theod. I s09,15 B. 831, 9 ~. et schol. Londin. in Dionys. 493, 29 Β., prolato dysseae loco ε 402. rsseκ. xv Ans. exso. I τὰ προκατειλεγμένα: 279, 10seqq. - Β χωρὶϲ εἰ μ. vide Adn. exeg.ad 19, 1 huius ed. - αὐτοπαθῶν. eft Ϲhoerob. in Theod. B 19, 14 Β. 488.6 O.: θνῇϲκω nίπτω ὀφθαλμιῶ πυρέϲϲω ῥιγῶ φρίϲϲω τρέμω χαίρω: ταῦτα τῇ φωνῇ μέν εἰϲιν ἐνεργητικά, καθὸ εἰϲ 0 λήγουϲιν, τῷ δὲ ϲημαινομένῳ παθητικά, πάθοϲ γὰρ ϲημοίνουϲιν δι’ 5 καὶ αὐτοπαθῆ καλοῦνται, ἔπειδὴ οἶκοθεν ἔχουϲι τὸ πfθοϲ. ergo ita interpretatur Ϲhoer appeiationem ut sigmifScet verbδa, quae iam ipsa (iam in activo genere) passionem denotent st sic potius videtur nomen intellegendum esse, ut signifcet es, quorum sobiecta ipsa patimtnr. vide 288,14 et 21: αὐτοπάθειαν ϲημαίνει, εἰ 278, 16. similiter αὐτοπαθήϲ et αὐτοπά- θεια nominibus utitur Ap., ubi de pronominibδus refenivis loquitυr, quorum per- sonae ipsae pstinntur, velat147, 21. 175.12. 179,15. 6 αὐτοτελείᾳ et ~ αὐτο- τελέϲιν. haec nomina de vαrbis eis, quae nos absoluta vocamus, dicuntur, quta non indigent casu obliquo, sed per se perfecta sunt. cr 116, 11, nbi ῥήματα. ἐλλείπῃ opponuntur. Stoici similiter mmuntiata αὐτοτελῆ et ἐλλιrῆ inter se opponuerunt, vide Diog.Laert.VD q 63. Ans. emir., msca. scs. is ABb. 1 δέε] δὲ B (προκατηλεγμενα M. εὐεαν B β Β ~ἰτιάϲειε B β 6 τὸ παθοϲ hlig, τοῦ πάθουϲ codd. εἰ edd. q fostasse post αὐτοτελείᾳ intercidit τοῦ ῥήματοϲ (ἀενδοίαϲτον ῦ, ανενδυαϲτον ξ. qua voce inc. fol 74r), ἀνενδοίαϲτα Βb β 7 τῷ] τὸ A |8 ft γε μὴν παρά- εϲιϲ HΙεbode, ου γε μήν η παραθεϲιϲ A, ο6 γε μὴν παρ. Ϲ, ε γε μὴν ππαρ. Β. iebοᾶί coniectnram tortus in interpretatSone secutus est ao b recepit 9 πάντωϲ om CB τῆϲ Ϲτοᾶϲ ἔλαττον ἢ κατηγορήματά φαϲιν, ὡϲ πρὸϲ ϲύγκριϲιν τῶν ἐν 282 b αὐτοτελείᾳ καταγινομένων ῥημάτων καὶ μὴ πάντωϲ ἐπιζητούντων πλαγίαν.

Οὐ μέντοι μοι δοκεῖ βίαιον εἶναι τὸ καὶ ἔνια τούτων τὸν αὐτὸν ἐπέχειν λόγον τοῖϲ προειρημένοιϲ, ὥϲτε μὴ πάντωϲ πλαγίαν ἐπιζητεῖν. αὐτὸ γὰρ μόνον μηνύειν ἐθέλοντεϲ τὰ ἐγκείμενα πάθη ἐρᾷ οὗτοϲ, φιλεῖ οὗτοϲ, ὡϲ εἰ καὶ ἐπ’ ἀναγνώϲματοϲ ἀναγινώϲκει οὗτοϲ, αὐτὸ μόνον τὸ πρᾶγμα μηνύοντεϲ· καὶ ἐν ἀποφάϲει γὰρ ἔϲτι φάναι οὐκ οἶδεν ἀναγινώϲκειν οὗτοϲ. παρὸν μέντοι ἐξεργαϲτικώτερον φάναι οὗτοϲ ἀναγινώϲκει Ἀλκαῖον, Ὅμηρον, οὗτοϲ φιλεῖ Διονύϲιον, οὗτοϲ ἐρᾷ Ἑλένηϲ. ὁ αὐτὸϲ λόγοϲ καὶ ἐπὶ τοῦ τύπτειν καὶ τῶν δυναμένων ταὐτὸν παραϲτῆϲαι· οἷόν τε γὰρ φάναι οὗτοϲ τύπτει, ὡϲ εἰ καὶ οὖτοϲ ἠχεῖ ἢ ψοφεῖ, ὅτε καὶ ἐν Asαvν. β 156. At non quasi per im (cont a naturam) ft, εἰ etiam non- nulla rsnsitiva verbδa sine obliqnο casu usu1pantur. etenim afectionem vel acfio- nem tentum subiecti indicantes loquimar φιλεῖ vel ἀναγινώϲκει οὕτοϲ. item οὕτοϲ τύπτει sἰne accnsativο recte se habδet, sicat etiam vetantes loqui sοlemns μὴ τύπτε. aque appsxet huiusmodi verba, si cum casu οbliquο construuontn , n pasnivum gmmus fecti posse non posse, si absolute ponuntur, ηuia ita i aequalis sunt verbis intransitivis. rssxκ. sτ Ans. exse. 1 ἔλαττον ἢ κατηγορήματα. cr Ammonii in Axistot. περὶ ἑρμηνείαϲ comment. 105 a12 Βr. 44, 33 Βusse, ubi Stoicorum doctrina syn- acfica efplanatur: ἄν μὲν τὸ τοῦ ὀνόματοϲ κατηγορούμενον δέηται προϲθήκηϲ πτώϲεωϲ ὀνόματόϲ τινοϲ πρὸϲ τὸ ποιῆϲαι ἀπόφανϲιν, ἔλαττον ἢ κατηγόρημα λέγε- ται, ὡϲ ἔχει τὸ φιλεῖ καί τὸ εὐνοεῖ, οἶον Πλάτων φίλε. τούτῳ γὰρ προϲτεθὲν τὸ τίνα, οἶον Δίωνα, ποιεῖ ὡριϲμένην ἀπόφανϲιν τν ΤΠλάτων Δίωνα φιλεῖ ad κατηγορήματοϲ nomen vide praeterea 43, 16 hnins sd. cum Adn exeg. - Β μὴ πάντωϲ equaquam. vide Adn. ex. ad 53, 20 hnins ed. - Β-p 404, θ vide Hermanni Mueler de generibous verbi dissertationem 27. - 3 8 Pyee. XVI β 136 270, 23 B.: etiam traneca (icet aδsdute prcerre, cum maxime aliquan emi passonem ipso actκ sgncant, ut asc amat, idle lκget. - Β βίαιον. cfr 327,28. 334, 3. de pron. 89, Β. - 8-10 Prisc. ibid. 271,6B.: et rursus eadem cem cαsibμs fronetpe: amo clemesttαm, nge0 πsertαm. - 8 β err 296, 24-297,1. - 8 ἐξεργαϲτικώτερον. cr 312, 9. Ans. cmv., mscm. scs. 1m A Bb. I ελαττον η κατηγορήματα A (non ἐλατέον η ϲ, ut legitux in Βekkeri adn.) et in ng A , ἐλάττονα κατηγορήματα sine ί ϹRb. in optimi codicis lectione ὲλαττον non declinatur, sicut πλέον et ἔλαττον ente numerorum nomas. cfr eliam περὶ τῆϲ τῶν ῥημάτων ϲυντἀξεωϲ κατὰ τοῶϲ παλαιούϲ(C.Lascsrisopusculum)An.Hachm.H 313,10: τὰ μὲν αὐτοτελῆ καλεται κατηγορικά· τὰ δὲ μὴ ὄντα αὐτοτελῆ λάτον ἢ κατηγορικά | 2 καταγινομένων om A , add A μὴ om CB πάντων Ϲ, vocem om B 3 κα om CB 4 ἐπέχειν] ν om A. , add A β Βλ μηνύει A. Γ 7 post πραγμα in A. ουτοϲ legitur. sed inductum β 8 εξεργαϲτικοτερον A. , corr A ουτωϲ A. Ἀλκ ῖον αλκεων A, τὰ Ἀλκαίου CΒb. e~ 297,1 1 post ΑἈἈλκαίου add κε Bb μηρὸν] μρου codd. et edd. eft 297,1 1 10-11 κᾶὶ ACBb ῇ 11 εόπτειν A. Ϲ. τύπτει Bb ente τῶν add ἐε B ταὸτὸ B 12 prius οὕτοϲ] ουτωϲ A. ψοφεῖ] ψόφον ποιὲ A Ϲ, quod interpretandi cansa adscriptum erat ad genuinam lectionem, quae restituta legitur in Bb ἀπαγορεύϲει φαμὲν μὴ τύπτε, μὴ βόα, οἷϲ πάλιν ἔϲτι προϲθεῖναι αἰτιατικὰϲ πτώϲειϲ. καὶ δῆλον ὅτι τούτων παθητικὰ γενήϲεται φερο μένων ἐπὶ πλαγίαν πτῶϲιν, οὐ μὴν τῶν δοκούντων κατ’ αὐτοτέλειαν τὸν λόγον καθιϲτάνειν καθὸ δυνάμει ὅμοια γέγονεν τοῖϲ προκατειλεγμένοιϲ, λέγω τὸ περιπατεῖν καὶ πλουτεῖν· πρόκειται γὰρ ὅτι τὰ τοιαῦτα οὐκ ἔχει πλαγίαν πτῶϲιν.

De tranaitiverum verborum in passivum mutation.

Ἔϲτιν οὖν καθολικώτερον φάναι ὡϲ τὰ πρὸϲ εὐθεῖαν ϲυναρ τώμενα τῶν ῥημάτων, οὐκ ἀπαιτοῦντα πλαγίαν πτῶϲιν, οὐδὲ παρακειμένην ~~280 s~~ ἕξει παθητικὴν προφοράν· τά γε μὴν πλαγίαν ἀπαιτοῦντα πάντωc 283 b καὶ εἰϲ παθητικὴν τὴν ἐνεργητικὴν διάθεϲιν μεταϲτήϲειεν, ϲυμπαρα λαμβανομένηϲ γενικῆϲ μετὰ τῆϲ ὑπό προθέϲεωϲ, δέρομαι ὑπὸ Τρύφωνοϲ, τιμῶμαι ὑπὸ Θέωνοϲ. Καὶ αὕτη μὲν μόνη ἐϲτὶν τῶν ἡ ϲύνταξιϲ· τῶν γε μὴν ἐνεργητικῶν ἐϲτιν καὶ γενική, οὐ ϲυνούϲηϲ τῆϲ ὑπό προθέϲεωϲ, ὡϲ τὸ κυριεύω ϲοῦ, καὶ δοτική, ὡϲ τὸ παλαίω ϲοί, καὶ αἰτιατική, ὡϲ τὸ τιμῶ ϲέ.

Ιam recensenda sunt verba qua accusativum aut genetivun aut dativum poseunt.

Ἡ δὴ προκειμένη ϲύνταξιϲ αὐτάρκηϲ καταϲτήϲεται τοῖϲ προαιρουμένοιϲ c. XXXII. ἁπλούϲτερον τὰϲ παραδόϲειϲ τῶν λόγων παραλαμβάνειν· Aaovκ. β 1ὲ7, ln universum dici licet, quaecumque verba cum nomina- tivo construuntur neque obliquum fagtant, passivis formis carere, obliquum vero fagitantia etiam in passivum genus fecti additis genetivο et ὑπό praepositione. qua constructione sola paesium verbum utitur, cum activum genetivοs nudos vel dativοs vel accnsafivοs adiunctοs babeat. Asovν. β 1838. Haec quae exposuimus sufhcimt eis qui nihil accipere cupiuntnisisimpliciterusum traditum eis autem,quidiligentissime constructiones orationis persequuntur, restet ut inquirent, quaenam vειbδs cum genetivο aut dativo aut accusativo iungantur et qnae habeat usus singulorum casuum caonas. τxsτκ. er Ans. sxao. 7 - 12 Prisc. XVII S 187 271, 7 E: qκae sero acu egen4 olιquts caaἔms, ea uec ppassisα habeant, u4 spiro, eleo . . . a4 quae coen coebus et franstise dicentur, ... habent et passiea, u4 μerio rχpofem, quen actum elle inferpretαndo, ln quen t, μαct eerδuum paseeum: μerior α te. Ann. cmv., ninom. scs. im A Bb. 1 επαγορευϲει A. , corr A 4 τὸν λόγον b cum Sophiano, τῶν λόγων codd. B τὸ] τφ Bb καὶ] τῷ B 7 ϲυναρτο- μενα A. , corz A ψ Β ante οὐκ add κε B B 8 παντωϲ bis in A, sed semel uncis inclusam β 10 vἡν ἐνεργητικὴν add hlig μεταϲτήϲειεν A Ϲ quod ser- vazi potest inserto accusativo obiecti (ad ὄν conionctionis omissionem vide Adn ex. ad 64, 4 huius ed.), μεταϲχηματίϲεται h, μεταϲχηματιϲθήϲεται b cum 11 pro προθέϲεωϲ in A. legitur πρὸ et supra scriptum θ Γ δαίρομαι CB 12 - 13 αὕτη-ϲύνταξιϲ]rectiusHerodianus in excerptis eod. Βar.72 AῦII272,17 παθητκὰ μετὰ δοτικῆϲ ἢ μετὰ τῆϲ ὑπό προθέϲεωϲ μετὰ γενικῆϲ, οἰον τύπτομαί ϲοι τύπτομαι ὑπὸ ϲοῦ. sed noli dubitare quin Ap. tradita scripserit β 12 ἐϲτι μόνη B 13 ἐϲτιν om )B 18 -1B γενικη-δοτικη -αιτιατικη A, γεικῇ-- δοτικῇ -αίτιατικῇ Bbδ. sed in adn. Βekker fortasse nominativos scribδendοs esse censet conlato 286, 25 16 δὲ b, δὲ AB τοῖϲ προαιρουμένοιϲ Ab, τῷ τοὺϲ προαιρουμένουϲ ΟB 17 λαμβάνειν CB τοῖϲ μέντοι γε μετὰ πάϲηϲ ἀκριβείαϲ ἐπεξιοῦϲιν τὰ τῆϲ ϲυντάξεωϲ τοῦ λόγου προϲγενήϲεται ἐπιϲτῆϲαι, τίνα τῶν ῥημάτων γενικὴν ἀπαιτεῖ καὶ τί τούτου τὸ σἴτιον, καὶ τίνα δοτικήν, ϲυνόντοϲ πάλιν τοῦ αἰτίου· τὸ αὐτὸ καὶ ἐπὶ τῆϲ αἰτιατικῆϲ. καὶ δῆλον ὅτι διὰ τὸ ϲυνὸν πλῆθοϲ τῶν ῥημάτων καὶ τὰ τῆϲ ϲυντάξεωϲ ἰδιώματα δυϲπερίληπτα γενήϲεται, ἅπερ οἶμαι κατὰ τὸ δέον προϲδιευκρινήϲειν.

Α μὲν οὖν ἐκ τῆϲ εὐθείαϲ ἐγγινόμεναι δράϲειϲ ϲχεδὸν ἐπ’ αἰτιατικὴν De verbis quae accusativum poscunt. ἅπαϲαι ϲυντείνουϲιν, παρυφιϲταμένου καὶ τοῦ ἐνεργοῦντοϲ καὶ τοῦ τὸ πάθοϲ ἀναδεχομένου, ὡϲ ἐν τῷ δέρω ϲε, τύπτω ϲε, τῶν παθόντων ~~281 s~~ κατὰ παθητικὴν ϲύνταξιν ἀνθυπαγομένων εἰϲ εὐθεῖαν τῶν τε 284 b δραϲάντων εἰϲ γενικὴν μετὰ τῆϲ ὑπό, ἐγὼ δέρομαι ὑπὸ ϲοῦ· καὶ διὰ τί μετὰ τῆϲ ὑπό, ἐν τοῖϲ ἑξῆϲ εἰρήϲεται. Ἡ δὲ προκειμένη ϲύνταξιϲ, κἂν ϲωματικῶϲ τὰ τῆϲ ἐνεργείαϲ ϲημαίνῃ κἂν ἔτι ψυχικῶϲ, ὡϲ εἴπομεν, μιᾶϲ καὶ τῆϲ αὐτῆϲ ϲυντάξεωϲ ἔχεται. καὶ ἐπεὶ πολλαχῶϲ ἔϲτι τὸ διατίθεϲθαι, πλεῖϲτοι καὶ τρόποι παρακολουθήϲουϲι τῶν ῥημάτων κατὰ τὰϲ ἰδιότηταϲ τῶν ἐνεργειῶν.

εἰϲὶ μὲν γὰρ ϲωματικαὶ διαθέϲειϲ αἱ τοιαῦται, τρίβω ϲε, νίπτω ϲε, ῥήϲϲω ϲε, ἕλκω ϲε, βιάζομαι, Aaovν. β 159. Prope omnes actiones quae a nominativo profciscuntur per- tinent ad accusativum. passivo autem genere si loquimar, ei qui passi sunt ii nominativum transeunt, contαa qui egerunt transeunt in genetivum cum ὑπὸ praepositione coniunctum. ac sive ad colpus sive ad animum attinet actio, una eademque consructione utimar. sed cnm moltiplices variaeque actiones sint, species quoqne vefborum plurimae eis respondent. Aaovκ. ψ 1θ6. Hnumerantur abo Ap.verbaquae actionesadd corpusvelanimu asτrm. er Ana. exso. 7 - 11 Priee. XVII e 189 271, 29 Β.: cetera ommια, nsi sin4 αcquietieα ee αequtperanttα vel superemnmmtα ee sub4ectα, a omtα- αso actum fronsitise ad Honines μαeemtα add nccωsatiεos comsfruuutur, cum etrα- qu4e supponatur persono tam agentis quam pαtemts, t doceo te, docet a te. nam ts, qul pαttur, t sgmdicαtoe pαseea troas er αccusοιeun, qul ad sc pεtιneὸa4, cum αc4euem proμereὸαfur verὸμm, t nomnαtieum αdtnctum paseeo, qui βn ipso serbo infeegιtur, etiam si nen αpeponotur, contra sero nomineficum agentis ia αblαtiesenm, u4 eradio fe, erudior a te. 16 ἀνθυπαγομένων. v. Adn. crit. 12 εἰρϲεται: quod feeitfort. in liba V paαtedeperdita. -16-p 466, 5 Prisc.l.l. 272.9 B. Pgrδorum alra ad corpus, ala ad animam,aea ad urrumqεe, αhα add extrinsecus αccdenta pertinent: ad coεpuε: lαpo te, (odeo, vulnero, Anx. mr., msca. sca. m A Bb. 1 ἀκριβείαϲ] fol 74v A. Ao ng: περί τῶν τη γενική καί δοτική ϲυνταϲϲομενων καί τι τούτου τὸ σιτίον d 2 γεικὴν om 2 B καί του τὸ αιτιιον A. A supra add τι inter καί et του atque του inter του et τὸ 1 4 κἀπὶ A βb 1 γινόμεναι CB. Schoemann mavult ἐκγινόμεναι vel γινόμεναι sed ἐγγίνεϲθαι saepe nibil eliud signifcat quam feri, exsistere, ut 15, 28. 143,17. 180, 25 lϲχεδὸν om A. , add A ἕε CBb 9 παθόντων] παθῶν τῶν A 16 ἀνθυπαγομένων] ἀνθυπάγεϲθαι, quod apud Ap. modo responsionem, oppositionem, modo embstitutionem signifcat, hic in- teleginequit. fontasseἀνθυπαλλαϲϲομένωνscripsit: nam οἴ παθόντεϲetοίδράϲαντεϲ ita permutanturin passivaconsructione, ut illi in nominativum, hi in casum obli - quum anseant τε] δὲ CB β 11 καὶ om CBb 12 post τί add δὲ CBb post ὁπό add προθέϲεωϲ CB ἐν τοϲ om CB 13 ϲωματικῶϲ] posterius ω in ras A 14 κᾶπεὶ A3CB b 16 ἐνεργητικῶν B ϲωματικωϲ A ng 1 1 ριϲϲω A. , corr A2 χαλῶ, γυμνάζω, νύϲϲω, κνήθω, ξύω, ϲμῶ, βρέχω, τύπτω, παίω, λούω, δεϲμεύω, λύω, πλήϲϲω, φονεύω, κτείνω, φθείρω, καίω, φλέγω, καθίζω, θερίζω, ζημιῶ, βλάπτω. καὶ ϲωματικῶϲ καὶ ψυχικῶϲ ὑβρίζω· καὶ γὰρ καὶ διὰ χειρῶν καὶ ψυχικῆϲ διαθέϲεωϲ, καθὸ ἔχει καὶ τὸ λοιδορῶ καὶ τὸ κακολογῶ, ἀνιῶ, λυπῶ. καὶ ὅϲα ἐπ’ ἐγκωμίων, ὑμνῶ ϲε, μεγαλύνω ϲε, ᾄδω, μέλπω, δοξάζω, κλείω, ἀφ’ οὗ καὶ τὸ κλέοϲ, αἰνῶ. καὶ ἐπὶ τῶν διακρουϲτικῶν, παραλογίζομαί ϲε, attinentes signifegmt. in altero genere distinguuntur verba msedicendi, lau- dandi, fallendi, quaerendi, dominandi, venerandi, opinandi. sordido ad ansmam erudio, doceo, insti( uo, mοππeo, consulo, suadeo aduErsmque: lαedo,o ~edo,moveo, noceo, mαledico,ὅenedico, proeideο. Theod. ~axa, quem ipso Apollonio usum esse constat, sed non melioris notae codice (hlig Em. p6), lnrod.gramm.Βib.lV 507 ed. ΒasiL.1538: ἐπ ϲωματκὴν διαθέον ἀναφέρεται, οἶον γυμνάζω νικῶ νίπτω πλήττω φθείρω δύω δεϲμῶ βρέχω βιάζομαι τρίβω κρατῶ κείρω θερίζω καίω . . . ἐπ ψυχὴν τε καὶ θοϲ φιλῶ ἀγαπῶ ϲτέργω δικαιῶ ἀδικῶ βλάπτω ὦφελῶ ὑβρίζω ἀνιῶ λοιδορῶ. Const.Lascais, qui in extrema praefatione libri secundi Epitomae: νῦν δὲ πρῶτον, inquit, περὶ τῆϲ ὀνομαϲίαϲ τῶν ῥημάτων καὶ τῆϲ γενικῆϲ αὐτῶν ϲυντά- ξεωϲ κατὰ τὸν δεινὸν Ἀπολλώνιον λέγωμεν, statim subicit haec (p 120 ed. Ald 1557): Τῶν ῥημάτων τὰ εἰϲ ϲωματικὴν διάθεϲιν ἀναφερόμενα αἰτιατικῇ υντάαϲεται, οἶον γυμνάζω τρίβω χαλῶ νίπτω ἕλκω βιάζομαι βρέχω τύπτω λύω δεϲμεύω πλήττω φονεύω καίω φλέγω θερίζω ζημιῶ βλάπτω, ὅπερ ψυχῇ καὶ ϲώματι κοινόν. Ἕτι τὰ εἰϲ ψυχικὴν καὶ ἠθικὴν διάθεϲιν· φιλῶ ἀγαπῶ ϲτέργω δικαιῶ ἀδικῶ ὦφελῶ ὑβρίζω ἀνιῶ λυπῶ λοιδορῶ κακολογῶ. rssrrm. er Ans. exso. 4 καὶ διὰ χειρῶν καὶ ψυχικῆϲ διαθέϲεωϲ. hie patet διάθεϲιϲ nomem non passivam, sed activam vim bebere, signifcare actionem eius qui ulium atSeit. eft Sλa V 6. 5 7 Psc.l. l. § 141 272.19: et sent aha ladαtiεa sel vituperatica, ut cano, praedico, laudo, celebro, αmpliico, vitupero, culpo, repreheuιdo, incuso, accuso, tnsimulo, succenseo. ~axal. L: ἔτι ἐπιδεικτικά, ἐπαινῶ ἐγκωμιάζω ὑμνῶ dδω εὐλέγω. Lanc. l. l. ~γ τὰ ἔπιδεικτικά, ἔτ’ ἐγκωμιαϲτικὰ καλούμενα· ὑμνῶ ἐπαινῶ ἐγκωμιάζω εὐφημίζω μεγαλύνω Sδω μέλπω δοξάζω εὐλέγω. 6—7 ἀφ’ οὲ-κλέρϲ non inutile additamentum est, sed adiectum ad κλείω,ne cogitetu claudendi verbum. - 7 ad διακρουϲτικῶν supplendum ῥημάτων atque οὕτωϲ ἔχει: etiam esrborum μa leeιέ λaec ratio est, ut saepius οὕτωϲ ἔχει cogitando addendam est ad ἔπί praepositionem et genetivοm. eft HSehneideri comm. 12 exa. -- 7-p 407,1 Pzsc.l.l.§ 142 272.25 E.: sunt aia eecptva, ut allo,decipιo, Ans. cur., mscs. scs. 1s ACBb. 1 ξύω om B ϲμῶ] ἰϲμῶ B 2 pro λούω exhibent λύω, atque λύω post δεϲμεύω om B 3 καθίζω A, om CΒb. Apollonium in componendis exemplis non diligenter rationem habouisse sensus vοcsbulorum constat sed καθίζω verbum inter tot verba nocendi eum posuisse tamen dissimile veri est. HSehneider l 40 proposuit κακίζω. st κακὕειν idem quod maledicere volet itaque non est verbδum ϲωματικῆϲ διαθέϲεωϲ, ut κακόω. Hilgsrd scite ci. καπνίζω, quod post καίω εἰ φλέγω aptissimum videtur θερίζω, quod etissm aa et Lascaris habδent, om A. ζημιῶ] ζη in ras A . A in ng: ϲωματκωϲ καί ψυχικωϲ i 4 ψυχικῆϲ] ψυχῆϲ Β 4-BB καθὸ -λυπῶ tolerari possunt, εἰ ad ψυχικῆϲ διαθέϲεωϲ tsntnm refermntnr. καὶ εmte τὸ λοιδορῶ om. CB 1 6 ϲε post ὑμνῶ om B ψ 7 etiam A 1ng habet ἐε τῶν διακρουϲτικῶν κλέπτω, ἀπατῶ, περιγελῶ, παίζω, ἀπαφῶ, ἐξαπατῶ, πλανῶ. καὶ ὅϲα κατ’ ἀπόϲταϲιν τῶν ὑποκειμένων, ὡϲ ἐπὶ τοῦ ζητῶ ϲε ἢ εὑρίϲκω. καὶ ὅϲα ἐν ἐπικρατείᾳ, ἔχω, κρατῶ, φυλάϲϲω, τηρῶ, εἴργω. καὶ. τὸ μὲν ἐρίζω ϲοι, παλαίω ϲοι καὶ τὰ τούτοιϲ ὅμοια δοτικὴν παραδέχεται διὰ λόγον ὃν ἐκθηϲόμεθα· τό γε μὴν νικῶ ἐν ἐπικρατείᾳ πάλιν 285 b γινόμενον αἰτιατικῇ ϲυμφέρεται. ὁμοίωϲ καὶ αἱ ϲεπτικώτερον παραλαμβανόμεναι ~~282 s~~ ϲυντάξειϲ ~~ϲέβομαί ϲε~~· πολλῶν γὰρ ἀποφάϲειϲ ἐνεργειῶν, ὧν περιληπτικόνἐϲτιν τὸ ϲέβομαι· ἐντρέπομαι, αἰϲχύνομαι, προϲκυνῶ, elado, induco, illicio pellicio. Gaza l. l.: διακρουϲτικά πλανῶ ἐξαπατῶ φενακίζω κλέπτω παραλογίζομαι. Lasc. l. l.. Ἔτι τὰ διακρουϲτικά· κλέπτω πλανῶ παραλογίζομαι ϲοφίζομαι ἐξαπατῶ φενακίζω παίζω περιγελῶ. rssrιm. sτ μns. exso. 2 - 8 Prsc. l.l. § 146 274, 7 Β.: desideraiεa sel ia- qusttiεα uccusαtιeo socιaatur quaero te, similer iaaeeuto, reperio, expecto, desidero, ὀρperiοr, scrutor, aequor et sector . . . et quae per obtinenαm, ie est κατ’ἔπικράτειαν, dcsntur: haδeo, pοsstdeo,teneo,conπttneο, sustyneo, nereo, custodio, tueor, tutor, de cado, prohiδeo, arceo, impedio, sm - plico, so( eo, orco, supero, domito, subicio, deicio. Θaxa l. L: ζητητικά· ἐξετάζω ἀνακρίνω ἐρωτῶ ἐρευνῶ εὑρίϲκω . . .ἐπικρατητικά· ἔχω φυλάϲϲω ἀναγκάζω εἴργω ἐλαύνω νικῶ. Lanc. l. l. Ἕτι τὰ ἀνακριτικὰ καὶ ἔρωτημα- τικὰ καὶ ζητητικά, οἶον ἐξετάζω ἀνακρίνω ἐρευνῶ ἐρωτῶ ἔρομαι εὑρίϲκω. . Ἕει τὰ ἐπικρατητικά· ἔχω φυλάϲϲω τηρῶ κρατῶ ἀναγκάζω εἶργω ἐλαύνω νικῶ. 8 5 Priae.l.l. 1 145 274, 3 EL : αequperana lκctor tibi,sermo- cinor, certo, lοquοr,αdtercor, iuasideo tibi. BB ἐκθηϲόμεθα: 228,θseqq. - 6-p 408, 1 Pree. XVI5 § 147 p274.16 Β.:adioratica quoqκe:colo te, λoaoro, adoro, eruὅeo, adulor. Gana .L.: ἔτι εἰ ϲεnπτικά, τιμῶ, ϲέβω, πρεϲβεύω, προϲκυνῶ, κολακεύω, αἰδοῦμαι. Lascaris l. l.: ἔτι τὰ ϲεπτκά, τιμῶ, ϲέβομαι, προϲκυν ῶ, προϲβοῶ, κολακεύω, θωπεύω, αἰδοῦμαι,αἰϲχύ - νομαί, ἅζομαι. 7 - 8 ϲέβομοί ϲε-ϲέβομαι. vide Adnot. crificam. Ans. emr., usca. sca. im A CBb. 2 κατ’ ἀπόϲταϲιν bo, καθυποϲταϲιν A, ἀπό- ϲταϲιν sine κατ’ CB. optimi codicis scipturae causa videtur in subsequenti ὑποκειμένων posita esse, nisi forte καθ’ ὑπόϲταϲιν refnendum et locus ita smgm- dus est: ὅϲα μὴ καθ’ ὑπόϲταϲιν. AE ng repetivit καὶ ὀϲα καθ υποϲταϲιν τῶν ὑποκειμένων 2 ξ ωϲ-επικρατεια in 1ss A. ~, ευρι tantum abo A scriptum est Β καὶ ὀϲα ἐν επικρατεια A ng 1 ante παλαίω add κα CB β 5 5ν] fol 7er A. ἐκθήϲομεν B |θ γενόμενον CB A ng καὶ αἰ ϲεπτιικωτερον παραλαμβανομεναι ϲυνταξειϲ ϲεπτικοτερον Ἐϲ , corn A 7 post ϲέβομαί ϲε add τιμῶ ϲε C, ante ϲέβομαί ϲε idem add Bb (eft ~axam et Lanc. in Testi- moniis) neutro loco abo Apollonio scriptum videtuα, nec magis ϲέβομαί ϲε eins menni debδeri. verba πολλῶν - Β ϲέβομαι indicant qnamobδrem dixerit αἰ ϲεπτικώ- τερον παραλ. ϲυντ. sequnntur exempla eorum, quae ϲέβομαι verbo comprehen- duntur l ἀποφάϲειϲ] ἀποφάνϲειϲ b. in A prius α debetur A , quid A scripserit non liquet post parva rasura pro φ A’ scripserat τ, sed ipsa m. pr. cor- rexit in φ post φ iterum parva rastra alterum quoque α correcturae debδetnr, sed corr A ~uttentag putat υποταϲειϲ scripum fuisse. Sylburg: aad scio aa eerier lectio et πολλαὶ γὰρ ἀποφάνϲειϲ θρηϲκειῶν |8 περιλιπτικον A. , corr Α προϲκυνῶ] προϲβοῶ Β, quod iuxta προϲκυνῶ habet Lanc. θωπεύω, κολακεύω, ἅζομαι. καὶ ὅϲαι ἐν ὑπονοίᾳ εἰϲὶν ψυχικῆϲ διαθέϲεωϲ, ϲυντείνουϲαι ἐπί τι, οἴομαί ϲε, ὑπολαμβάνω, ὑπονοῶ, ὑφορῶμαι.

De verbis celuntatis.

Καὶ τὰ προαιρετικὰ δὲ τῶν ῥημάτων τὰ τῆϲ διαθέϲεωϲ ἔχει ϲυντείνοντα κατ’ αἰτιατικὴν πτῶϲιν ἐπὶ πάντα τὰ πρόϲωπα, ὦν ἐϲτιν καὶ ἐλλείπῃ, εἰ γένοιτο ἐκ πρώτου πρὸϲ δεύτερον καὶ τρίτον ἢ ἐκ τρίτου πρὸϲ δεύτερον καὶ πρῶτον· ὅπερ ἔϲτιν ἐπιτομώτερον φράϲαι, εἰ ἐν διαβάϲει εἴη τὰ τοῦ προϲώπου. τὸ γὰρ βούλομαι προαιροῦμαι ἀναγινώϲκειν οὐ δέεται τῆϲ προϲδιαϲτελλούϲηϲ ἀντωνυμίαϲ, ἐπεὶ δυνάμει ἐν αὐτοπαθείᾳ ἔχει τὰ τῆϲ ϲυντάξεωϲ (ἐπεί τοι Aanvκ. β 161. Htiam verbοa voluntatis iunguntur cum accusaivo earum personarum, quarum indigent [quippe quas upsa πe indieeat], si actio trmsit a prima ad secundam vel tertiam le. g. βούλομαί ϲε γράφειν vel β. αὐτὸν γράφειν, au4 a5 secede ad primam ve fortiam, aut ab tertia ad secundam vel primam. βούλομαι φιλολογεῖν enim et similia non postulant accusativum pronominis, quo personae sffcientis et eins qui affcitur distinguantur, quia hic eadem persons εἰ sfθcit et affcitur. nam plena hninmodi enuntiatorum forma erat βούλομαι ἔμαυτὸν πλουτεῖν, id est afθciοr desiderio divitiarum.) rssxm.sr Ans. exso. 1- 2 ad ὅϲαι mente supylendum ἐνέργειαι vεlἐνεργειῶν ἀποφάϲειϲ. ψυχικῆϲ διαθέϲεωϲ pendet ex ὅϲαι: qu4o4 αctenes eius gemεrs, qnod αὸ anima procEcitur, eontaentmr adque oeutome. sd ἐπί τι subaudiendum (nisi adiciendum) πρόϲωπον conl. lin. Β. ad totum autem enuntiatum relativum, si- cut ad ὁμοίωϲ καὶ αἰ ϲεπτκ. παραλ. ϲυντdξειϲ, ex antecedenfibus cogitando addi dεbεt αἰτιατικ ϲυμφέρονται. - 1 ξ Prisc.l.l. 274,17 HL.: suseectiea eἅem sel epiaativat: suspίcοr, optor, arδifror, existimo, seor. Θara l. l.: ἔτι εἰ ὑπονοητικὰ καὶ δοξαϲτικὰ γνωϲτικά, νοῶ, κρίνω, οἴδα, οἶομαι, ὑφορῶμαι. Lanc. l. l.: ἔτι τὰ ἐπινοητικὰ καὶ δοξαϲτικὰ καὶ γνωϲτικά, οἴομαι καὶ οἴμαι, ὑπολαμβάνω, ὑφορῶμαι, δοξάζω, νομίζω. 4- 10 Prisc. ibid.p274,23Β.: Polsntatem quoque stgmcantiα accusαtiεo cemuumguntur cum iafseo atriuz εerbd volo te currere, eimiiter studeo, propero, cupίo, af ecto, estimo. Θara l.l. ἔτι εἰ προαιρετικά βούλομαι, προαιροῦμαι, ἐθέλω. Apud Lanc. deest haec classis. - ἂ- 6 ὦν - ἔλλειπ. e 8 eb δέεται - ἀντωνυμίαϲ: me fαgtant λαec emftα4α, u4 ad verδμm εolunfatas et intieum aedat εfiam pεememnen, quod detinguat personas efHcεntis et affecti. Ans. cur., masos. scs. 1m ACBb. 1- 2 ὅϲα et ϲυντείνοντα CB || 1 υπονοια A atque etiam A ng: καί οϲαι ἐν υπονοια ψυχικηϲ διαθεϲεωϲ, CΒb ἐuινοίᾳῳ (vide Prisc., Gazam, Lanc. in Testim.) β 2 post ὑπολαμβάνω add ιε C 4 AP ng καί τα προαιρετικα τῶν ῥημάτων ἔr b cum Sopbismo, ἐπεὶ codices πρόϲωπα hlig probantibus Schoemanno εἰ Eayserc, ῥήματα codd. εἰ edd. . ante ὡν add καί A, sed ipsa pr. m. induxit 6 ἐλνειπ A, ἔλιππ CBb mle δεύτερον add γὲ CB5 Hekker in adn.: post εocem τρίτον excifese εi- dentur 5 ἐκ δευτέρου πρὸϲ πρῶτον καὶ δεύτερον vοlebst καὶ τρίτον]. ac iem Rlebode adnotavit: ϲωϲ λείπει 5 ἔκ δευτέρου πρὸϲ τὸ πρῶτον καὶ τρίτον. at Θka L 5 recte emmset haec ab Apollonio ipso omitti potuisse 1 7 εἰ in res A 8 τὰ om CB 8 προϲδιαϲτελλούϲηϲ CΒb, προδιαϲτελλουϲηϲ A. vide Adn. ex. . 10 ππεί-ϲυντάξεωϲ om Ϲ ἐν αὐτοπαθείᾳ] αὐτοπάθειαν B πάλιν ἦν ὁ λόγοϲ τοιοῦτοϲ, βούλομαι ἐμαυτὸν πλουτεῖν, βούλομαι ἐμαυτὸν περιπατεῖν, τουτέϲτιν διατίθεμαι εἰϲ τὸ περιπατεῖν, εἰϲ τὸ πλουτεῖν.)

Ἐν τοῖϲ γοῦν διαβιβαζομένοιϲ προϲώποιϲ ἀνάγκη τὸ ἀντωνυμικὸν ἐγγενέϲθαι, βούλομαί ϲε γράφειν, βούλομαί ϲε Διονύϲιον φιλεῖν· εἰ γὰρ μὴ τῇδε γένοιτο, πάλιν ϲυνδραμεῖται τὸ ἀπαρέμφατον τῷ βούλομαι καὶ οὕτωϲ ὡϲ αὐτοπαθὲϲ ἔϲται, ϲυμπαραλαμβανομένηϲ 286 b μὲν τῆϲ ἐμαυτόν ἀντωνυμίαϲ, ἐὰν καὶ τὸ ῥῆμα ~~283 s~~ ἐπὶ πλαγίαν φέρηται, οὐ ϲυμπαραλαμβανομένηϲ δέ, εἰ μὴ τῇδ’ ἔχοι. τοῦ μὲν προτέρου ἐϲτὶν τὸ γυμνάζω ϲέ βούλομαι γυμνάζειν ἐμαυ τόν, δέρω ϲέ βούλομαι δέρειν ἐμαυτόν· τοῦ δὲ δευτέρου ἐϲτὶ πλουτῶ ἀδιαβίβαϲτον, ἐξ οὗ οὐ πάντωϲ ἐπιζητήϲει τὸ βούλομαι πλου τεῖν ἐμαυτόν, ἀλλὰ καὶ χωρὶϲ τῆϲ ἀντωνυμίαϲ. ταὐτὸ καὶ ἐπὶ τοῦ βούλομαι περιπατεῖν καὶ τῶν ὁμοίων, ὥϲτε ϲυνάγεϲθαι τὸ ἐκ μὲν τῆϲ προτέραϲ ϲυντάξεωϲ πάντωϲ ἐπιζητεῖν τὴν ἐμαυτόν ἀντωνυμίαν (ὡϲ ἐν τῷ βούλομαι βλάπτειν, βούλομαι φιλεῖν), οὐ μὴν ἐπὶ τοῦ περιπατεῖν, τρέχειν καὶ τῶν ὁμοίων.

Aaovκ. β 1θ2. uandocumque autem ad alteram personam transit volun- tas, ψlane necesse est pronomen adici: βούλομαί ϲε γράφειν. quod si non ft, infnitivus rmrsus (ut sn βούλομαι φιλολογεῖν] coibit cum verbo volontatis et de eadem persona praedicabitm, accedente pronomine refezivο, si verbum infnitivi trmsitivum est, e. g. βούλομαι ἐμαυτὸν γυμνάζειν vel δέρειν, non accedente pro- nomine, si verbum infθnitivi intransitivum, absolutum est, e. g βούλομαι πλουτεν vel περιπατεῖν. nam hic ἐμαυτόν adici licet quidem, sed non necesse est. in illia igitur exemplis (βούλομαι ἔμαυτὸν γυμνάζειν, δέρειν) fagitatur pronomen ἐμυτόν (ut requiritur simplex pronomen in βούλομαι βλάπτειν ad signifcandam eam personam, cui quis nocere vult), contαa non fagitatur reθexivum in βούλομαι περιπατεῖν. rssrκ. xv Ans. exso. Β διαβιβαζομένοιϲ προϲώποιϲ. cvr 147, 7 et de pron ] 118, 21 ἐν διαβιβαϲμῷ. olibi actio διαβιβάζεϲθαι dicitur, ut 277,10. de pron. 44, 9. et de adv. 119,13 ἡ ἐνεργητικὴ διάβαϲιϲ διαβιβάζεται. θ ὡϲ qκasi. cfr 79.10. 99. 12.126,15. - 1 12 quocrca πλουτῶ non omniaιo agιta5at, ut dν- catur promomne αdiecto βούλομαι πλουτεῖν ἔμαυτόν, sed etiam sne promomine dic Hcet βούλ. πλουτεῖν. - 1ξ ϲυνάγεϲθαι ut 227, 5. efctεr, u4 poscamus ἐμαυτόν prenomen. 1B in parenthesi non licet eubaudire ἐπιζητοῦμεν τὴν ἐμαυτόν ἀντωνυμίαν, sed tantum ἔπιζ. ἀντωνυμίαν vel αἰτατικήν. Anx. cmv., mscs. scs. im ACBb. 1- 2 βούλομαι ἐμαυτὸν περιπατεῖν om A. 2 διατίθεμεν A. 3 ~ν om Cb | γοῦν post Ἐν ponit B προϲώποιϲ om B β 4 ἐγγίνεϲθαι B 6 τῷ] τὸ A. |ὡϲ om CBb Β ϲυμπαραλαμβα- νομένηϲ] ομενηϲ A in ras ( ἔχει CB 11 fortasse ante πλουτῶ intercidit τὸ, e2 287.19. A ng πλουτῶ αδιαβιβαϲτον 1 11 12 Α ng βουλομαι πλουτεῖν χωρίϲ τηϲ αντωνυμιαϲ. Βllebode probaboilitex coniecit ente ἐμαυτόν intercidisse τὴν, quo recepto τὸ βούλομαι πλουτεῖν subiectum erit ἐπιζητήϲει verbοi. contαa si deest tticulus, pro smbiecto habendum est antecedens πλουτῶ 12β κἀr A Bh 13 post περιπατeν add ἐμαυτὸν B ἐκ] malimus ἔπὶ, sed etiam ἐκ intellegi potest: signifcat causam β 1B5 φιλεῖν] περιπατεῖν A. , corz A2

Ἴϲωϲ τιϲ οἰήϲεται τὸ βούλομαι, προαιροῦμαι, θέλω, τὰ τούτοιϲ ὅμοια ἐπ’ αἰτιατικὴν πτῶϲιν μὴ φέρεϲθαι, τά γε μὴν ϲυμφερόμενα ῥήματα. ἔϲτω γάρ τι βλάπτω ϲε, γράφω ϲε, ἀφ’ οὐ ἂν γένοιτο θέλω ϲε βλάπτειν, θέλω ϲε γράφειν, ὥϲτε τῶν ἀπρεμφάτων εἶναι τὴν ϲύνταξιν, μὴ τῶν ἐγκειμένων ὁριϲτικῶν. καὶ ἔτι ἐξ ἐκείνου πιϲτώϲεται, ὡϲ τὸ ἀκούειν ἐπὶ γενικὴν φερόμενον· δι’ ὃ καὶ ἕνεκα τούτου πάλιν τὸ θέλω ἀκούειν Διονυϲίου γενικὴν ϲύνταξιν ἀνεδέξατο, ἕνεκα τοῦ τὸ ἀκούω ἐπὶ γενικὴν φέρεϲθαι.

Ἔϲτιν δὲ τὸ τοιοῦτο ληρῶδεϲ. ὡϲ γὰρ προείπομεν, πάντωϲ τὰ προαιρετικὰ ἐπ’ αἰτιατικὴν φέρεται. 287 b προϲλαμβάνοντα ἑτέραν πτῶϲιν, ἐὰν καὶ τὸ ϲυνταϲϲόμενον ἀπαρέμφατον ἐκ ῥήματοϲ ϲυνεϲτήκει του φερομένου ἐπὶ πλαγίαν πτῶϲιν· εἰ γὰρ μὴ ~~284 s~~ τῇδε ἔχοι, μόνη αἰτιατικὴ παραλαμβάνεται ἡ ἐκ τοῦ προαιρετικοῦ. τοῦ μὲν οὖν προτέρου λόγου θέλω ϲε ἀκούειν Διονυϲίου· παρείληπται γὰρ ἡ ϲέ αἰτιατικὴ διὰ τὸ θέλω, ἤ γε μὴν γενική, λέγω ἡ τοῦ Aaαvκ. β 168, Portasse putaverit quispiam, non verbe vοlentatis cum accusativo iuncta esse, sed infθnitivοs. hoc inde apparere, quod ex βλάπτω ϲε fat praemisso θέλειν verbδo θέλω ϲε βλάπτειν, itidemque θέλω ἀκούειν Aιοvυϲου ex ἀκούω Διονυϲίου. Aaovε. β 164. At hae nugae sunt. revera semper verbum voluntatis per- tinet ad acensativum [au4 pontum aut cogψtatum, veut cogitatur ad βούλομαι πλουτεν aecssαtieus promomtats prmae persomαe. accedit autem elam aler casus οbδliquus, si infnitivοs est verbi fransitii. sin verbi inransitivi, solua accusativna a verbo voluntatis pendens ponitur. - prioris generis exempla sunt rssrx er μns. sxao. B τι. cfrpag.seq. lin.1 et 243, 16. 312, 22 et 28. - 6 ὡϲ τὸ-φερόμενον. vide Adn, crit - δι’ 5 καὶ ἕνεκα τούτου. cr 146, 8 387, 14. de adv. 129, 25 δι’ 5 καὶ δοκε μοι διὰ τοῦτο. 7 γενικὴν ϲύνταξιν. vide Adn. crit. Ans. emr., msca. scs. is A CΒb. 1 τιϲ οἰήϲεται b, τιϲ οιηϲει A’, ποιήϲεται ine τιϲ AΒ. δ’ οἴϲεταί τιϲ Soph. 1 ante τὰ add καὶ CB 1 2 e CBb st ente ἐπὶ add τφ B 4 θέλω ϲε γράφειν] fol 75v A 1 B μὴ τῶν] η τῶν A in ras i 6 5ϲ τὸ-φερόμενον] Βllebode coniecit post ἀκούειν addendum esse οὐκ ἐπιζητεῖ αἰτιατικὴν, Potus pro ὡϲ τὸ vοlnit scribi καmὶ τὸ, AHutmann ita. locum sanandum esse opinatuα, ut post φερόμενον adiciantur: τἡν γενικὴν (υμ- παραλαμβάνει, ὡϲ τὴν αἰτιατικὴν τὸ βλάπτειν ἐπ’ αἰτιατικὴν φερόμενον. Lebrc ὡϲ τὸ in ἔϲτι τι mutari iussit conlato 287, 9. propius accedit ad traditam scripturam nec minus aptum est ἔϲτω ἀκούειν. cr ad imperativum supra lin. B et 243, 16. 312, 22 et 23. res etam hinc probabitur: sumamus ἀκούειν εεrὅm, quod cum geaetiεo ιuagtur 1 7 5ιονυϲίου] ου ex ον factum resur5 fn B, διονύϲιον γενικὴν] HScbneider comm. 1345 γενικῆϲ fagitst: nam γενικὴ ϲύνταξιϲ esset cousrructto generαhis. at vide 283, 7 9 et 316, 19 nbi γενικὴ, δοτική, αἰτιατική, εὐθέα respondent nostris gmmetiescλ, datieecλ, aEsaαtese, omineteseλ 7-8 γοῦ τὸ] τουτο in A rasura factum ex τούτου 1 Β τοιοῦ- τον CB 16 ταϲϲόμενον CB β 11 ϲυνεϲτήκει A, ϲυνειϲτήκει Β, ϲυνεϲτήκῃ δ cum Porto. vide 189.12 188,11 163, 28 et Adn. crit. ad 97.10 hdius ed. pro του indefnito srticnlom exhibent edd. B 12 ἐyει B |μόνq αἰττατκῇ Β 13 oῦν om A b, add AB ἀιονυϲίου] ου ex ον rasura factum est in A. | 14 ἤ γε] εἰ γε A post γενική parva ras in A | posterius ἡ om B, τοῦ om b Διονυϲίου, διὰ τὸ ἀκούειν. πάλιν ἔϲτι τι ϲοὶ χαρίζομαι, καὶ πάντωϲ γενήϲεται θέλω ϲε χαρίζεϲθαι Διονυϲίῳ, προϲγενομένηϲ πάλιν τῆϲ αἰτιατικῆϲ καθ’ ὃν εἴπομεν λόγον, καὶ ϲυνούϲηϲ δοτικῆϲ διὰ τὸ χάρίζεϲθαι. ἔνθεν δὲ καὶ δύο αἰτιατικαὶ ἀνακύπτουϲιν, εἰ καὶ τὸ ῥῆμα ἐπ’ αἰτιατικὴν πάντωϲ φέροιτο, ὡϲ ἔχει τὸ βλάπτω ϲε θέλω ϲε βλάπτειν Διονύϲιον θέλω Διονύϲιον βλάπτειν Ἀπολλώνιον, περὶ ὦν καὶ τῆϲ ἀμφιβολίαϲ διελεξάμεθα. τοῦ δὲ ἑτέρου ἦν τὸ πλουτῶ ἀδιαβίβαϲτον, τὸ περιπατῶ, τὸ ζῶ, ἄλλα πλεῖϲτα. οὐ δὴ ἐν τῷ βούλομαί ϲε ζῆν λείπει ἑτέρα πτῶϲιϲ διὰ τὸ ἀδιαβίβαϲτον τοῦ ῥήματοϲ, ἡ μέντοι αἰτιατικὴ ἔγκειται ἡ προϲγενομένη ἐκ τῆϲ προαιρετικῆϲ ϲυντάξεωϲ. Καὶ οὕτωϲ ἀπεδείχθη ὡϲ τὰ προαιρετικὰ ῥήματα φέρεται ἐπ’ αἰτιατικήν.

Καὶ ὅϲα ἐπ’ ἀνακρίϲεωϲ παραλαμβάνεται ἢ ἐπ’ ἐρωτήϲεωϲ, De ceteris verbis quae accusatirum poacunt. ἐξετάζω ϲε, ἀνακρίνω ϲε, θέλωϲε ἀκούειν Διονυϲίου, θέλω ϲε χαρίζεϲθαι Διονυϲίῳ, θέλω ϲε βλάπτειν Διονύϲιον, nbi duo accusativi emergunt, alter ex θέλω pendens, ex infnitivo alter. - slterina generis exemplum est βούλομαί ϲε ζῆν, ubi casas ab inθnitivο pendens non desi- deratur, quia ζῆν intrennitivnm est. Aaovκ. β 16B. Etiam verba inquirendi et interrogandi cum accneativο rssrκ. er Ans. exso. 7 διελεξάμεθα: 243, 1seqq. -1ξ 14 Pec. XVI ὲ 149 275, 6 Β : eiseter ιnferrogatsaz interrogo te, rogo, stipulor. Θasa 1.IV 507 ed. Βαε. 1538 ἔτι εἰ ζητητικά ἐξετάζω, ἀνακρίνω, ἔρωτῶ, ἐρευνῶ, εδρίϲκω. Lascaris l. H 120 ed. Ald. 1557. ἔτι τὰ ἀνακριτικὰ καὶ ἐρωτηματικὰ καί ζητητκά, οἶον ἐξετάζω, ἀνακρίνω, ἐρευνῶ, ἐρωτῶ, ἔρο- μαι, εὑρίϲκω. cfr Testim. ad 407, 2-3 huioe ed. Ans. εmr., usca. scs. is ABb. 1 ἀκούω B τιϲ A sed ϲ erasum, τὸ CB, quod Βllebode quoque mslnit. at vide Adn.exeg ad pag.antec.l. 3 β 2 - 3 προϲγενομένηϲ-χαρίζεϲθαι om A , add in ng A 3 καὶ om CBb |ante δοτικῆϲ add δὲ r5ϲ B 4 post χαρζεϲθαι add Διονυϲίῳ A 3CΒ δ) δq CBh ἀνακύnπτουϲιν] ante π parva rasura in A B 4-B εἰ-φέροιτο) εἰ om A Ϲ. post ρημα in A erasum παντωϲ est et posteaικην παντωϲ in ras scr. A. Dronkell p 602 eicienda censet εἰ καὶ-φέροιτο: cum Ap de dsοὸus αccusatcis iπ ac comstrsc- tμone modo locεtus est 285, seqq., hic pαucιs tantum serbis uitur: ἔνθεν-- ἀνακύπτουϲιν, ὡϲ ἔχει κϲτλ. -uod cero ad hoc exylicandem ln margue edyoemm erat: καὶ τὸ ῥῆμα ἐπ’ αἰτιατικὴν πάντωϲ φέροιτο, poe ἀνακύπτουϲιν receptzmm est, et u4 ineptiae nonnλd defereretur, inferpdlαtor ~ee odies E εἰ particulam ad- xit. At nec inepta haec repetitio est, praesertim apud ApcHoninm, qui saepe bis idem dicit, nec intellegi queat, unde otus sit optativus φέροιτο. ergo hic quoque, ut nonnusquam, in B habere videmur iustam cαrrectnram archetypi l post καὶ add A περί, sed erasum est ἀμφιβολίαϲ] μ ex ν fecit et φι in ras scr. A (A αντιβολιαϲ7) (διεξεθέμεθα B δὲ ἑτέρου] δευτέρου AΟBb 8 A ng πλουτῶ ππεριπατω ζῶ αδιαβιβαϲτα Γ θ αβιβαϲτον A. ,δία supra add A 10 ἡ προϲγενομένη Ab, προϲγίνεται A BB 11 A ng τα προαιρετκα ρηματα καί ὅϲα ἐπ’ ανακριϲεωϲ η eπ’ ερωτηϲεωϲ ἐπ’ αιττατικην φρερεται |1B λαμ- βάνεται B ἐγὼ δ’ ἐρέεινον ἁπάϲαϲ {λ 234}. 288 b καὶ ἕνεκα τούτου τὸ πεύθεϲθαι καταλλήλου ἔχεται φερόμενον ἐπ’ αἰτιατικήν, κατὰ τὴν Ὁμηρικὴν χρῆϲιν ϲημαῖνον τὸ ἀκούομεν ἢ ἠκούετο ἐν τῷ πευθόμεθ’ ᾖχι ἕκαϲτοϲ {γ 87} ~~285 s~~ καὶ πεύθετο γὰρ Κύπρον δέ {Λ 21}, οὐχ ὅτε κατὰ πεύϲεωϲ παραλαμβάνεται ἐν τῷ πυνθάνομαι ϲοῦ. πρόκειται γὰρ ἡ ϲυζυγία τῶν τοιούτων ἐπ’ αἰτιατικὴν φερομένη. — Ὁμοίωϲ καὶ τὰ ἐπ’ οἴκτου παραλαμβανόμενα, ὡϲ ἐπὶ τοῦ μύρεϲθαι, ὀδύρεϲθαι, iunguntur, ut ἐξετάζω, ἀνακρίνω. quocirca πεύθεϲθαι normae respondet, si cum accusativo construitur (velut γ 86 seq. ἄλλουϲ μὲν γὰρ πάνταϲ, ὅϲοι Τρωϲὶν πολέμιζον, πευθόμεθ’, ᾖχι ἕκαϲτοϲ ἀπώλετο et Λ 21 πεύθετο γὰρ Κύπρον δὲ μέγα κλέοϲ, ubi secundum Homeri usum vim audiendi hebet verbum) nec tamen si cum genetivο de percontatione nstpatux in πυνθάνομαι ϲοῦ: demonstrant rem cetera verbδa intεrogandi,quae cum accusativοtsntum funguntur. item verba lamen- τssrκ. xv μns. exse. 2 καταλλήλου καταλληλότητοϲ. - Β κατὰ τὴν μηρικὴν χρῆϲιν ad sequentia psctinet. vide scholia in iliadem ilico profermnds. itaque vnιgula, quem bd post χρῆϲιν habet, delenda erat. 4 ἠκούετο et 7 πεύθετο. Schol. Ven. A ad 21 (Ariston. 186 ξr): ἡ διπλῆ, ὅτι οὕτωϲ εἴρηκεν εἰϲ Κύπρον ἦκούετο, διὰ τὸ εἰϲ τόπον ἐκ τόπου διαγγέλλεϲθαι, ὅμοιον τῷ εϹκάν- δειαν δ’ ὅρα δῶκε3, sci 8 268, ubi schol. Ven. A (Ariston. 17e Pr.) haec habet: ἡ διπλῆ, ὅτι οθτωϲ εἶπεν ἀντὶ τοῦ εἰϲ Ϲκάνδειαν ἀπέϲτειλεν, ὡϲ ἐπεύθετο γὰρ Κύπρον δέ3 ἀντὶ τοῦ εἰϲ Κύπρον ἦκούετο διὰ τὸ διαγγέλλεϲθαι ἐκ τόπου εἰϲ τόπον. Schol.A ad Π 515 (Ariston. 267): εδύναϲαι δὲ ϲὲ πάντοϲ’ ἀκούεινs· ἡ διπλῆ, ὅτι οὕτωϲ εἴωθε λέγειν πάντοϲε ἀκούειν, εἰϲ πάντα τόπον ἀκούειν ἐπ τῶν ἐκ τόπου εἰϲ τόπον ἀφικνουμένων· ἐπεύθετο γὰρ Κύπρον δὲ μέγα κλέοϲ». εἰϲ Κύπρον ἦκούετο. Schol. A ad B 119 (Ariston. 60): ἡ διπλῆ, ὅτι τὸ πυθέϲθαι ἀντὶ τοῦ ἀκοῦϲαι τίθηϲιν, et ad 8 381 ubi πεπύθοιτ’ legitur (Ariston. 180): ἡ διπλῆ, ὅτι ἔπὶ τοῦ ἀκοῦϲαι ἀεὶ τάϲϲει τὴν λέξιν. z Lebrsii Arist. 147 3 148). - 5 Schol. Baάl. et Merc. in dyas. γ 87: πευθόμεθ’ οδαμεν οὐ γάρ ἐϲτιν ἀντὶ τοῦ ἐρωτῶμεν. - Β πρόκειται, prαeso est u3 documem um, αrggmmm- (us. e2r s1, 2. 0-p 413, 2 Prisc.XVD1 e150 275,18 E.: ~uaebra qκο- qee eerbα ad accusateum erufur, u4 lugeo te, ploro, lacrimo, plag, Ans. omr, moses. scs. m ABb. 1 δ’ om A, add A 2 8 locum per- verse ite conatus est restituere Ahuttmann, οἱ ApoHonium dicentem faceret, πυθέϲθαι verbo, ubi audiendi vim hebet, gnetivum adiungi, ubi percontandi, aecnsativum. vide Argum. ( 2 πευεϲθαι A , πυθέϲθmι AC, πεύΕετo Βb. A ng πεύΕεϲθαι |ante καταλλήλου SSchoemann inseri vult τοῦ ἐπ’ αίτιατικὴν] ἐπὶ γενικὴν A Ϲ, quod correctum est in Bb β 8 ante κατὰ efrore in b ππτῶδϲιν additum τὸ ἀκούομεν add Lhlig, quod nisi ft, subsequens locus dysseae delmndns est |4 τκούετο] ηκουεντο A, κουε τὸ b. at asticuus molestus est, et ἠκούετο medio, quod ceteri codices exhibent, patrocinentur tria scholia in Testim. slata 1 Β5 πευθομεθα A. (8 ὅτε EIebode, Schoemsnn, Lehre, ὅτι codd. et edd. λαμβάνεται B 8 post φερομενη in A rasura unias litterae ’ 10 οἴκτου] οἶκτον codd. et edd., nisi ηuod Δὴ in ng scripsit τα επ οἴκτου παρα- λαμβανομενα. vide supra 287, 27. 284,18 γοᾶν, κλαίειν, οἰκτίζειν, θρηνεῖν, αἰάζειν· τὸ γὰρ οἰμώζειν καὶ αὐτοπάθειαν ϲημαίνει. καὶ ὅϲα κλῆϲιν ὑπαγορεύει, φωνῶ ϲε, βοῶ ϲε, κλῄζω, καλῶ· προφανὴϲ ἡ γινομένη ἐνέργεια ἐκ τῶν εὐθειῶν ἐπὶ τὴν αἰτιατικήν.

Καὶ ἕνεκα τοῦ τοιούτου ἐπιϲτάϲεωϲ ἄξια τὰ τοιαῦτα, τρέμω ϲε, φεύγω ϲε, φρίϲϲω ϲε, τοῦτον φοβοῦμαι, ὡϲ οὐδεμιᾶϲ ὄντα ἐνεργείαϲ ἐμφατικὰ φέρεται ἐπ’ αἰτιατικήν. μᾶλλον γὰρ αὐτοπάθειαν ϲημαίνει τὸ φρίϲϲειν καὶ φεύγειν διὰ φόβον, καὶ ἔτι τὸ τρέμειν καὶ τὰ παραπλήϲια, ϲυνεπιϲχύοντοϲ καὶ τοῦ μὴ γίνεϲθαι ἐπὶ τῶν τοιούτων ϲυντάξεων παθητικὰϲ διαθέϲειϲ. εἰ γὰρ τῆϲ αὐτῆϲ ϲυντάξεωϲ εἴχετο τῷ ὑβρίζω ϲε, δέρω ϲε τὸ φρίϲϲω ϲε καὶ τὸ τρέμω ϲε, καὶ πάντωϲ 289 b εἶχεν ἀντιπαρακείμενα τὸ τρέμομαι, φεύγομαι, φρίϲϲομαι, ὁμοίωϲ τῷ ὑβρίζομαι, δέρομαι. χρὴ οὖν νοεῖν ὡϲ οὐ μόνον ποιητικὴ ἄδεια ἐν ἐλλείψει λέξεων καταγίνεται, ἀλλὰ καὶ ϲυνήθειϲ λόγοι. λείπειν φαμὲν τὸ ὁρμήϲει πεδίοιο {N 64} randi sccneativum habδent et vocativa, in quibus actionem petet ab nominativis in accusativum transire. Aaovκ. β 1θ6, ~rba timendi quoque et fugiendi cum accusstivο iunguntur, quamquam actionem non sigmifcant. eam enim person8m, de qua pρraedi- cantnr, ipsam pati indicent ideoque etiam passivam fexionem recusmt. quibδns quod accusstii adiunguntur, id ita intelegendum est, ut cogitando sopψlestur διά praepositio, quae sliss quoque omittitur. queror te. Θara l. L.: ἔτι εἰ οἰκτικά· ὀδύρομαι, κλαίω, θρηνῶ, οἰκτίζω, ἐλεῶ. Lanc. l. l. : ἔτι τὰ οἰκτικά· μύρομαι, ὀδύρομαι, κλαίω, θρηνῶ, γοῶ, οἰκτίζω, ἐλεῶ. rzsτε. er Ans. exso. 1- 2 τὸ γὰρ-ϲημαίνει. dicit γάρ, quia hinc app8- ἀet, cuz fn enumerandis verbis lamentandi transitivis οἰμώζω praetermiserit. - 2—3 Pec. XVII ἐ 151 276,1 H : εocatiεa qκεque: εocote,imploro, claπo, omino, nκacuρo, 9neoco, accerso. Θaxa l. l.: ἔτι εἰ κλητικά· φωνῶ, ὀνο - μάζω, καλῶ. Lasc.l. l.: ἔτι τὰ κλητικά κλῶ, καλῶ, φωνῶ, προϲαγορεύω, ὀνομάζω. -- 5 - 7 Prisc. l. l. 276, 8: Βa qκoque notanda, qκae cam nullim e4gπfcεmt aem, sed mage sui possionem demonstrent, femen qεta αctivαm αἔemt vocem, αccusatteo eemiuuguntur, ut trepido, aorreo, ormido, et4o, κgίo, recuso, excuso simthiter metuo et timeo. Apud ~asam et Lanc. haec claenis deest. - Β ἐπιϲτάϲεωϲ, dehberatιosis. eft Adn. exeg. ad 209, 11 huius ed. - 15 cfr schol. A ad Μ 64 (Ariston. 215 Ht): ἡ διπλῆ, ὅτι λείπει ἡ διά, διὰ πεδίου. similes similium locorum Homericorum intorpretationes in Aristonici fragmentis enumerat Hriedlaendex p 26. Ans. pur., msca scs. is AϹBb 1 γοᾶν] fol 7er A 2 ιλιϲιν A , corz q 3 κλγζω Ab, ἱλῶ CB. vide Lanc. in Testim. et EM se0,46. 513, 38 520,33 | γενομένη CB ἐκ]ἐπB τν om B ῃ 6 A ng τα αυτοπαθειαν ϲημαίνοντα 7 ἐμφατικὰ A Β, ἐμφαντικὰ Cb Β φεύγειν] τρέμειν CBb τρέμειν] φεόγειν CBb 1 8 γενέϲθαι CB 16 τῷ] τὸ AB 11 αrumque τὸ om B i 13 τῷ] τὸ A 1 13 ϲ] ὅε CBb β 18-14 A οττ ου μόνον usque ad λόγοι in ng repetit 14 λόγουϲ B τὸ] τῷ CB 15 πεδίοιο] posterius in ras A2 τῇ διά προθέϲει, τὸ καὶ οὔ τι πολὺν χρόνον {Μ 9}, τοῦ ἐντελοῦϲ ὄντοϲ διὰ τό, ἴθυϲε μάχη πεδίοιο {Z 2} τῇ διά. ἔϲτι δὴ οὖν καὶ ἡ προκειμένη ϲύνταξιϲ ἐν πλήρει λόγῳ καθιϲταμένη οὕτω τρέμω διὰ ϲέ, φεύγω διὰ ϲέ· ὁ αὐτὸϲ λόγοϲ καὶ ἐπὶ ~~286 s~~ rssrum. er Ans. sxxo. 2 e2r de adv. 199, 27 - 200, 16 ubi exponitor τώ ad- verbium otum esseexτό,adquod,quando cansslem vim habeat,οtΜ 9,mmntesup- plendam esse διά praepositionem (vide ESehneideri comm. 208 ad 200, 13 et. PM 73, 26). - 4 de adv. 200, 9: μεταλαμβανόμενον τὸ εθυϲε μάχη πεδίοιοα ἀπολαμβάνει τὴν διά, i. e. st nterpretamur hunc εersmm, gεneεus accip6 pprαe- peeetieaem. et schol. A. ad ζ 2 (Ariston. 116 Pr ). ἡ διπλ5ῆ, ὅτι ἐλλείπει ἡ διά, Ἴν’ ῇ διὰ πεδίου. 5- 6 PM 778. 22: πολλαὶ λέξειϲ ἐλλείπονται προθέϲεων· οἰον τρέμω ϲε ἀντὶ τοῦ διὰ ϲέ. A0 3IΙ ~κ νῶν Ἡρωδιανοῦ 272.19: τὸ φεύγω ϲε καὶ φοβοῦμαί ϲε, καὶ μὴ ὄντα δραϲτήρια, ὁμοίωϲ μετὰ αἰτιατικῆϲ ϲυντάϲϲεται· νοεται δὲ ἐν τούτοιϲ ἡ διά πρόθεϲιϲ· οον φεύγω διὰ ϲέ καὶ φοβοῦμαι διὰ ϲέ, Φϲ αἰτίου ὄντοϲ ἔκείνου ὅν φεύγειϲ. quae conferenda sunt cum loco quodam eins commentationis, quam rimus Aldus in Thesaα o Ϲamucopiae edidit sic in- scriptam Αἰλίου ιουϲίου περὶ ἀκλίτων ῥημάτων, posremns Hilgard in pror. Θymnasii Βeidelbergensis s. 1887 27 seqq. hoc titudlo praemisso, quem Βsrleia- nns 5656 praebet: Πcρὶ ἀκλίτων ῥημάτων Αἰλίου Ἡρωδιανοῦ. in huius commen- tationis exitu 30, 30 Β. legitur: καὶ τὸ τρέμω δὲ καὶ φρίϲϲω καὶ φεύγω οὐκ ἔχει παθητικά, καίτοι γε δοκεῖ αἰτιατικῇ ϲυντάϲϲεϲθαι, φεύγω ϲε, φρίϲϲω ϲε, τρέμω ϲε καὶ τὰ ὅμοια. οὐκ ἔχει δὲ οὕτωϲ· οὐ γὰρ ὅν τρόπον ἐν τῷ τύπτω ϲε αἰτιατκὴ ἡ τυπτομένη, οὕτω καὶ ἐν τῷ φρίϲϲω ϲε· ἔϲτιν οὖν ἐν τῇ τοιαύτῃ ϲυντόξει ἡ διά πρόθεϲιϲ, φρίϲϲω διὰ ϲέ καὶ τὰ ὅμοια. ad quem locum iam Sophiεnns reminit his verbis in ng m ad τρέμω ϲε ascriptis: αἰλιοϲ διονύϲιοϲ περὶ ἀκλίτων ῥημάτων. ~na. carr., mscs. sca. 1s A CBb. 1 τὴν διὰ πρόθεϲιν O B. er ad λείπειν verbi constructionem, quam A. exhibet, e. g. 5, 23. 72, 20.143, 5 2 τὁ] τω A, τῷ CΒ, quam crruptelam etiam εliquot liudis codices praebδent (vide Ludsichii adnot.), sed de adv. 200, 5 accusativum habet A attinetqne ad accusativum ex- positio Apolloni. Sylburg repetivit Aldinae lecfionem, quae in B quoque in- venitur, τῷ καὶ οὖτοι π. χρ., haec adnotans: coεruptκs edetur locus para ra- 4ectιene prtim omiseome; restituto falia qu4esptαm ert poles: ἀλλὰ καὶ ϲυνήθαϲ λόγουϲ λείπειν φαμέν, ὡϲ τὸ καροῦται πολὺν χρόνον τοῦ ἐντελοῦϲ ὄντοϲ καροῦται ἐπὶ πολ. χρ., καθάπερ καὶ τὸ εὸρμήϲει πεδίοιο3 καὶ τὸ εδιίθυϲε μάχη πεδίοιο3 λείπει τῇ διά προθέϲει, ut prius exemplum att e communi ser- mome, posteriora duo e poέei. sciteqne sic locum restitutum esse censet AΒntt- msnn. at corruptela posita est in subsequentibus. legitur enim in omnibδus codd. et edd. exitus verticuli secυndi libri ζ (πολλὰ δ’ dρ’ ἔνθα καί ενe’ Βeυκε μάχη πεδίοιο) ita depravatus: διίθυϲε μάχη πεδίοιο, nisi quod in A habemus ra- suram parvam inter διιθυϲε verbi prius et alterum ι, qua5 quin ab A facta sit, dubitari nequit, quis subo ι ι eo quo illa manus utebδatux atramento hyphen pictum est. hinc profecti lin. Β post ὄι addidimus ὰ τό. cfr verba epiruhema- tici in ~estim. exscripta B τῇ διά videtur non ab Apollonio scriptum, sed fortasse adnotamentum esse quod ex mcrgine irrepsit. sin Apcllonismum est, πfλιν certe adici debet δέε] δὲ , om B 6 ng ὅτι του φευγω(ε καί τρέμω ϲε η ἐν πλήρει γινομενη ϲυνταξιϲ ἐϲτιν ουτωϲ φεύγω δία ϲέ τρέμω δία ϲέ κἀπ A2CBb τοῦ φρίϲϲω, φοβοῦμαι καὶ τῶν ὁμοίων. καὶ διὰ τοῦτο εὔλογοϲ ἡ ὑποπαραίτηϲιϲ τῶν παθητικῶν ϲχημάτων.

Καὶ ὅϲα παρορμητικά ἐϲτιν, ὡϲ τὸ ὀτρύνειν, ἐρεθίζειν, ὀρίνειν, παρορμᾶν, διεγείρειν. καὶ ὅϲα ἱκετείαν ϲημαίνει, γουνοῦμαί ϲε ἄναϲϲα {ζ 142}, ἐρωτῶ ϲε νῦν ἐν ἴϲῳ τῷ παρακαλῶ ϲε, λιτανεύω, τὴν ἱκόμην φεύγων {Ξ 260} ἀντὶ τοῦ ἱκέτευϲα, τοὔνεκα νῦν τὰ ϲὰ γούναθ’ ἱκάνω πολλὰ μογήϲαϲ {γ 92 cum η 14 confusus}. καὶ δῆλον ὅτι τὸ δέομαι ϲοῦ οὐ κατὰ τῆϲ τοιαύτηϲ ἐννοίαϲ παραλαμβάνεται· τοιοῦτο γάρ τι ϲημαίνει· τῆϲ ϲῆϲ βοηθείαϲ λείπομαι.

290 b

Καὶ ὡϲ προείρηται, πολυμερεϲτάτη ἐϲτὶν ἡ κατ’ αἰτιατικὴν ϲύνταξιϲ, ἑνὶ ϲυμφωνοῦϲα τῷ ἀναδέχεϲθαι τὴν ἐξ εὐθείαϲ ἐνεργητικὴν μααvκ. β 167. Nec minus verba impellendi cum accusativo construuntur, velat ἐτρύνω item quae precafionem signifcant, ut γουνοῦμαι et ἐρωτῶ, quamdo hoc, sicut hodie apud nos, precandi vim habet, et λιτανεύω et ἱκνοῦμαι. sed δέομαι εἰ afa constructione et notione elia utitur: etenim δέομαί ϲου idem valet quod auxlii tui indigeo. Axαvκ. β 1θ8. Ϲenaructiones, qdbus accusativus cum verbo iungtur, mopere variae sunt nec nisi hac re consentiunt, quod a persona, quae nomi- nstivο easn vel dicitnr vel cogitatur, 8ficitur altera. sufSciunt autem , quae modo composuimus, ad intellegendum ceterormm huiusmodi verborum usum. rxsεκ. z μns. exam. ὑnποπαραίτηϲιϲ excusαtο, ut 145, 27. 332, 25. - 3—4 Pec. 2VIIῦ §152 276.15 EL: λcrta iva qκοquue accusatieεm ascscunt: excito, incito,λortor, moneo,αgito,stimulo. Gaza l. l.: ἔτι εἰ προτρεπτικά· παρακαλῶ, ἐρεθίζω, προτρέπω, παρορμῶ, παροξύνω. Lanc. l. L: ἔτ τὰ προτρεπτικά,ετεπαρορμητικάοἶον παρακαλῶ,ἐρεθίζω,προτρέπω,παρορμμ ῶ, παροξύνω. 4 12 P~isc.l. l. 276, 16: precatiea eMam accssaeo eengεntur: oro, obsecro, οbfestor, quaeso, litor, precor, supplico. ~ara l. L.: ἔτι εἰ ἱκετευτικά· ἀντιβολῶ, ἱκετεύω, ἐκλιπαρῶ, λιτανεύω, ἐρωτῶ ἐν ἱϲῳ τῷ παρακαλῶ, γουνοθμαι. Lssc. l. l.: ἔτι τὰ ἱκετικά λιτανεύω, ἱκετεύω, ἐκλιπαρῶ, ἀντιβολῶ. - θ ἐρωτῶ ϲε παρακαλῶ ϲε, ult saepius in Mοvο Testamento et Alexandrina intopretatione ἴeteris. - 13 προείρηται: 283,19. 284, 6. Ans. mr , mιscs. scs. m ABb. 1 παραίτηϲιϲ hd ) ξ A ng καί οϲα παρορμητικα 1 4 ικετιαν A , corr A. AP ng οϲα ἱκετείαν ϲημαίνει 1 6 Α ng ερωτω ϲε ἐν ιϲω τω παρακαλῶ ϲε. τήν ἱκόμην φεύγων αντι του ικετευϲα postλιτανεύω add ἱκνοῦμαι δ cum Porto 8 γ92 τούνεκα νῦν τὰ ϲὰ γούναθ’ίκά- νομαι, αἴ ε ἐθέλῃϲθα, et η 147 : ϲόν τε πόον ϲά τε γούναθ’ ίκάνω πολλὰ μογήϲαϲ, Ap. memoriae lapan confudit Portus pulait confusionem librario deberi atque urumque versum restituendum esse 1 11 τοιαύτηϲ] αὐτϲ Βb et A, qui in ng adscripsit: τὸ δὲ δέσμαι ϲου ου κατα τηϲ αυτηϲ εννοιαϲ παραλαμβανεται ϲήμαινον τηϲ ϲήϲ βοηθείαϲ λείπομαι 1 12 τοιοθτo] ν add B supra λείπομαι signum. posuit A, quo repetito in ng adiecit γρ. δέσμαι διάθεϲιν, ὁρκίζω ϲε, πείθω ϲε, κακίζω ϲε, ϲωφρονίζω ϲε, θλίβω, θερμαίνω, ψύχω, διατιθῶ. αὐτάρκηϲ δὲ εἰϲ ἀφορμὴν τῶν ὑπολοίπων ῥημάτων ἡ προκειμένη ϲύνταξιϲ καθέϲτηκεν.

De diversis cructionibus verborum sensuum.

Ἴϲωϲ δόξει μὴ ἐξωμαλίϲθαι ἡ ἐκ τῶν αἰϲθήϲεων ἐνέργεια, ἐπεὶ αὐτὸ τὸ αἰϲθάνεϲθαι ἐπὶ γενικὴν φέρεται, καὶ ἔτι τὰ μερικώερον παραλαμβανόμενα, τὸ ἀκούειν, τὸ ὀϲφραίνεϲθαι, γεύεϲθαι, ἅπτεϲθαι· οὐ μὴν ἔτι τὸ βλέπειν (ἐπὶ γὰρ αἰτιατικὴν φέρεται) καὶ τὰ τούτῳ ϲυνωνυμοῦντα, ὁρῶμαί ϲε, θεῶμαί ϲε, Aaovν. β 1θ9. Portasse videbuntur aequabilitate carere constructiones verborum sensuum. nam αἰϲθάνεϲθαι et ea, quibοns huius nofiomis species sigmi- fcantur, ἀκούειν, ὀϲφραίνεϲθαι, γεύεϲθαι, ἅπτεϲθαι, cum genetivο iunguntur, βλέπειν vero et reliqua verba videndi cum accnsativο. quam tamen inconstantiam iustam esse censeo. τxsnκ. er Ans. sxκo. 2 ἀφορμήν. vide alios locos, ubi hoc nomine fun- damentum aigifcatur, quo quis nititur ad rem aliquam cognoscendam vel in - tellegendam, in comm. HSchneideri 27. hanc enim notionem nomini hic quo- que inesse puto, non copiae vim, id quod Schneider conset. 4-p 418, 7 Prsc. XVI β 153 276. 23 Β.: Ad sensωπ pertinentia, quae Graeci geκctiso eemtunguen4, quaet pαsstonem quoque tπ pso actu sigmfcantia (ἀκούω ϲοῦ, ἄπτομαί ϲου, ὀϲφραίνομαι, γεύομαι τοῦδε, αἰϲθάνομαι), excepto eideo et emiιbss, quae Ans. cur., imsca. sca. is ACBb. 1 post διδάϲκω add ϲε CB 2 8ὲ Cb, δή A, γὰρ B 1 Β post καθέϲτηκεν intercidisse putat AΒutmann expositionem maioris ambitus, qua Apolonius sliqnοt classes verborum, quae cum genetivο iunguntur, percensuerit. atque testem producit omissionis Theod. Θaxam, Apol- lonii sectstorem,quiin ntrod.grammatics nonnulas huius generis classesproferat, quae in nostris Apollonii codicibus desiderentur. ac primum desiderat Βuttm. disputationem de verbis sensuum, ex quibous genetivus pendet: nam non sufcere ea, quae technographus de hia dicat 290, 9 - 291, 16, quam expositionem ipse ἐκτροπὴν λόγου 291, 18 appeHlet. at quae axa de verbis αἰϲθήϲεωϲ scribit (quae supra in ~estimoniis attulimus), ea illum ex hnins libri ὲ 162 et 170 ex- scnipsisse patet. nec omnino deest elassis verborum κτητκῶν,quonfam ea, quae ἔπικράτειαν sigmifcant, esse verba possessionem siguifcantia demonsrst Dysccus 292, 12 seqq. Sed desont sane alia κτητικά, quae axa φροντιϲτικοῖϲ adnecfit (vide infra Testim. ad 173), deest etiam ultima asae classis: καὶ τὰ διαφορικὰ καὶ τὰ ἀποϲτηματικὰ καὶ ἐκϲτατικά· διαφέρω, χωρίζομαι,ἀπέχω,ϲτέρομαι,ἁμαρτάνω. verum enimvero haec ~aae praecepta originem ducere ex meliore Apollonmi codice nec propter ipsorum nautam veri simile est nec Ϲonstntini Lascsxis cum Θasa consensus nobis persuadebit. nam utebatur quidem ipsis Apollonii de constructione libris Lascaris quoque, sed exscribebat simulsaepissime~azae lnro- ductionem (vide Appendicem artis Dionysianae a nobis compositam DIl seq.) ; 4 ante δόξει fotasse intercidit δὲ, quod in insertum est δοξη A , corr A εξομαλιϲθαι A. , cor Aq ante ι videtur ibidem alterum λ erasum esse ἡ ἐκ τῶν] fol 6v A 1 ΒB μερικώτερα h 1 θ ante γεύεϲθαι duae litterae erasae in A, fort. τὸ β 7 ἔτι] ἐϲτιν A. , corz A | βλέπειν] βλάπτειν AB 8 τουτοι A . sed ab ipsa pr. m. οἱ in ω correctum τούτοιϲ CB ( medium ὁρῶμαι (quod etiam asa legebδat) Homerico usa defndi potest, cuius ApoHlonius praecipue rationem habebat sed verisimdle est, exitum ab subsequenti θεῶμαι oriundum esse ~~287 s~~ λεύϲϲω, δέρκομαι, ὀπτεύω. καὶ δοκεῖ μοι τὰ τῆϲ ϲυντάξεωϲ πάνυ δεόντωϲ καθίϲταϲθαι.

Α μὲν οὖν ἐκ τῶν αἰϲθήϲεων διαθέϲειϲ πεῖϲιν ἀναλαμβάνουϲι τὴν ἀπὸ τῶν ἔξωθεν εἴγε καὶ ἀκουϲίωϲ ἐπειϲιοῦϲα τῇ ἀκοῇ ἡ φωνὴ προϲδιατίθηϲι τὸ ὅλον ϲῶμα· τε γὰρ τῶν πριόνων ἦχοι καὶ αἱ βρονταὶ οὐχ ὑπεχομένην ἔχουϲι τὴν ἀκοὴν τῇ φωνῇ. τοῦ μέντοι πάθουϲ ἐγγίζει ἡ κατὰ γενικὴν ϲύνταξιϲ, καθὼϲ εἴπομεν· οὐ μέντοι μετὰ τῆϲ ὑπό τὰ τῆϲ ϲυντάξεωϲ γίνεται, καθὸ καὶ ἐνέργεια 291 b ϲύνεϲτιν ἡ γενομένη ἐκ τῆϲ διαθέϲεωϲ, ἐπεὶ τὸ ἅπτεϲθαι μετ’ ἐνεργείαϲ καὶ ἀντιδιατίθεται διὰ τῆϲ τῶν θερμῶν ἐπαφῆϲ ἢ ψυχρῶν ἢ ἄλλων τῶν τοιούτων. οὕτωϲ ἔχει τὸ ὀϲφραίνεϲθαι, τὸ γεύεϲθαι· περιϲϲὸν ἂν εἴη περὶ τῆϲ τῶν τοιούτων ἀντιδιαθέϲεωϲ διαλαμβάνειν, καθὸ πρόδηλόν μsevκ. 176, Nam afectiones activae, quae ceteris sensibδus funt, cum passione quadam conexae sunt, velat vox eliqua auditur a nobis etiam invitis totumque corpus nostrum affeit. passioni autem prouime respondet genetivus neqοe tamen genetitus cum ὑπὁ praepositione (quae constructio nisi ad meram. pssdionem indicandam non est apta) his verbis adinngtur, qnia actio et passio concmrrunt quandocumquetengimussliquid vllodoramnrvelgustamus[εiaudimus]. plus acus habmmt quam ali sensus, os accusαtieo eopmlαmms. ~aza l p 509 ed. Has. 1538 τοῦ δὲ δευτέρου (secemdae speciei verborum quae cum genetivο imguntm) τὰ κατ’ αἴϲθηϲιν ἀναληπτκά, οἶον αἰϲθάνομαι, ἀκούω, ἅπτομαι, γεύομαι, ὀϲφραίνομαι, ἔρῶ, ἐπιθυμῶ. τὸ δὲ ὀρῶ αἰτιατικῇ, διὰ τὸ ἐναργε- ϲτάτην εἶναι τὴν ὄψιν καὶ ἔπὶ πλέον διήκειν, καί τὰ τούτοιϲ ϲυνωνυμοῦντα, ὁρῶμαι, θεῶμαι. Lascaris lib. IΙ 121 ed. Ald.1557 εὰ δὲ αἰϲθητικὰ εἴτε κατ’ αἴϲθηϲιν ἀναληπτικὰ καλούμενα γενικῇ ϲυντάϲϲεται· αἴϲθομαι καὶ αἰϲθά - νομαί, ἀκούω, γεύομαι, ὅϲφραίνομαι, ἅπτομαι, ἅπερ πολλάκιϲ καὶ αἰτια- τκ. Τὰ δὲ τῆϲ ὄράϲεωϲ μόνα αἰτιατικῇ· ὀρῶ, βλέπω, ϲκοπῶ, εἰδον. κατὰ γὰρ τὸν δεινὸν Ἀπολλώνιον αἰ dλλαι αἰϲθήϲειϲ κατ’εἰϲπομπὴν γινόμεναι, τουτέϲτιν ἐκ τῶν ἐκτὸϲ εἰϲ ἑαυτὰϲ λαμβάνουϲαι ἐνεργοῦϲιν. ἡ δὲ ὅραϲιϲ κατ’ ἐκπομπήν, τουτέϲτιν ἀφ’ ἑαυτῆϲ εἰϲ τὰ ὁρώμενα τὴν ἐνέργειαν πέμπει. τxsrrε. xv Ans. sxxo. Β αί ἐκ τῶν αἰϲθήϲεων διαθέϲειϲ. universe loquitnc p, quamquam postea excipit eas afectiones, quae verbis videndi signifcantur. Schoemanno adnotavit: non tanen aeram πεϲιν ia λis esse Aestoteles docet. e ~~emdeEmburg, ἄesch. der Eategorienlehre 26. θ ὑπεχομένην. cr ὑπέχειν τα Φτα Aelian π.ζψων XD 44 med., Aristiid.D p3o2.17 I., Themist.XV s2s,8 Dind. Schoemann ascripsit: οὐχ ὑπεχομένην on is intentem et quas admotam, adhibitam, sed ἀκουϲίωϲ πεπληγμένην. - Β- 8 καθὸ - διαθέϲεωϲ. quta simul adet actio coryoris Humant, quae orta em dectione. 8 ad μετ’ ἐνεργείαϲ sub- auἄendum ἐϲτίν vel γίγνεται. παm tactus St cm αcfiene nosra. Iθ enbiectum ἀντιδιατίθεται verbi est ἡ ἁπτικὴ αἴϲθηϲιϲ, quod sumendum est ex smtecedenti τὸ ἅπτεϲθαι: sensus a5 altera parte d ἄctεr, si res calidas vel f~igidas corpore πoero fongimus. Ans. cmx, mscs. sca. is A Βb. 2 λεύϲω Aζ ( δερκωμαι A. Γ 4 πεῖϲιν] aει in ras A ( επιϲιουϲα A 1 6 ὑπεχομένην] ὑπομένειν B ( τῆϲ φωνῆϲ B , 7 A ng ὅτι παθουϲ εγγιζει η κατα γενικήν ϲυνταξιϲ β 8 ἡ om B | post ἐπεὶ add καὶ B β 12 διαθέϲεωϲ B διαλαμβάνειν b cum Elεbodio, παραλαμβάνειν AB, sed παρ A in ras, A fortasse προϲδιαλαμβανειν, περιλαμβάνειν ci. Soph. ἐϲτιν ὡϲ ἀεὶ ἡ γινομένη τῶν πικρῶν γεῦϲιϲ ἀντιδιατίθηϲι τὴν γεῦϲιν καὶ τῶν δυϲωδῶν ἡ ὄϲγρηϲιϲ τὴν ὄϲφρηϲιν.

Ἥ γε μὴν ἐκ τοῦ ὁρᾶν διάθεϲιϲ ἐνεργεϲτάτη ἐϲτὶν καὶ ἐπὶ πλέον διαβιβαζομένη, ὡϲ κἀκεῖνο μαρτυρεῖ, οὔ τέ τοι ὀξύτατον κεφαλῆϲ ἐκδέρκετον ὄϲϲε {ψ 477}. οὐδὲ γὰρ εἰϲ τὸ ἀντιπαθεῖν ὑπὸ τῶν ἔξωθεν εὐδιάθετοϲ, ἐπεὶ τὸ προϲδιατιθὲν εἴργεται ὑπὸ τῆϲ καταμύϲεωϲ τῶν ὀφθαλμῶν.

De diversis constructionbusib verborum et ἐρῦν.

Τὸ ἀνώμαλον τῆϲ ϲυντάξεωϲ κατήπειξεν ἡμᾶϲ εἰϲ τοιαύτην ἐκτροπὴν λόγου ϲυγκαταβῆναι. φαίνεται δ’ ὅτι καὶ τὸ φιλεῖν τοῦ ἐρᾶν διοίϲει, καθότι ἡ μὲν ἐκ τοῦ φιλεῖν ἐγγινομένη διάθεϲιϲ ἐνεργείαϲ ὄνομα ϲημαίνει· οἱ γοῦν φιλοῦντεϲ παιδεύουϲιν, πάλιν τῆϲ διαθέϲεωϲ ~~288 s~~ κοινῆϲ τοῖϲ προκειμένοιϲ ἐπ’ αἰτιατικὴν ϲυντεινούϲηϲ. οὕτωϲ ἔχει καὶ Aaovν. ψ 171. Actio videndi vero et afeetio quae ex vien oritux vali- dissima est et magis trmsitiva quam ceterorum sensuum actiones, nec facile admittit passionem ab externis rebus emanantem, quae arcetur, si operimus οcnlos. Aaovε. β 172. Eadem ratio intercedit inter φιλεῖν et ἐρᾶν veιba atque inter ὁρᾶν et ἀκούειν. nam φιλεῖν verbo inest sigmifcatio merae actionis, afsetio- rrssrκ.zr Ans.sxso. 1 et 2 prins γεῦοϲ et prins ὅϲφρηϲιϲactionem gustandi odorantive signiἕcant, posteriora sensns nosαos. θ ἀντιπαθεῖν, quod antea ἀντιδιατίθεϲθαι vοcsbatur. προϲδιατιθέν idem fere est quod ἀντιδιατιθέν, de εfectionibos dictum, quae extrinsecus accedent. - Φ -p 419, 8 Pysc. X7III 154 277.14 Β. hunc locum, quem ad verboum imitari non poterat, sic immu- tavit: multa αdiα quque et αcticα et neutra, quae quαmeis df psa vi infeRecus upstus αduquιd pαfi eideαntur,αccssαέe4s tomen αdiungunfur, u4 amo et desidero. ~asa l. l. φιλeν verbum non memoret, ἐρῶ adnectit verbis sensnum. Lsscaris l. l. ἐρᾶν primo loco ponit in ea classi, quam τὰ μετοχικὰ πάθουϲ nuncupat. paϲlo post autem, ubδi multa verbοa quae in acensstivum xansennt enumerat eormmque fenionem temporalem tradit, hoc Apollonii loco utituα, parum tamen intellecto: τὸ δὲ ἐρῶ ϲυνώνυμον ὅν (sci τῷ φιλῶ, τῷ ἀγαπῶ) ὡϲ τὰ πολλὰ ἐπὶ διαβολῆϲ λαμβάνεται. καὶ διὰ τοῦτο γενικῇ ϲυντάϲϲεϲθαί φηϲιν ὁ Ἀπολλώνιοϲ. ὅτε δ’ἐπ’ἀγαθῷ κεῖται, πλέον τοῦ φιλεῖν ϲημαίνει. ὅΕεν καὶ τὸν ἀγαθὸν βαϲιλέα φάει μὴ μόνον ὄπ’ ἀνθρώπων φιλεῖϲθαι, ἀλλὰ καὶ ἐρᾶϲθαι. θ-11 afecttο quae inde ortur, quod φιλεῖ τιϲ, indcαt Hoc εerbun esse actiosts εocabεlsm. ὄνομα bic non primam partium orationis denotat, sed generalem vocabuli rim habδet, vide Adn. crit. ad 98, 6 huius ed. 11 12 τῆϲ διαθ. ἐπ’ αἰτιατικὴν ϲυντεινούϲηϲ, cum eectro ad αccusαteum pereaeαt. cir 294, 16: τὰ τῆϲ ἐνεργείαϲ ἐπὶ δοτικὴν ϲυνέτεινεν, et Adn. ex. ad 40. 17 huius ed. κοινῆϲ τοῖϲ προκειμένοιϲ vide Adn. crit. Ans. cur., msca. scs. m A Bb. 1 dεἰ ἡ b, ἆν εἴη A Β, ὅν εί C 2 ἡ ὄϲφρηϲιϲ add Hlig Β ϲοραν A, sed A indurit ϲ (ἐναργεϲτάτη ng (et Θaxa) 5 ἐνδέρκετον Β, ἔνδέρκετο C 6 ἐῶν CB, τὸν non του) A, τῆϲ B ἐπεὶ] επι A. 1 προϲδιατεθὲν ( 7 εργεται A b, ερηται B 8 κατήπειξεν] η et εἰ in ras A 16 διοίϲει] εἰ in ras A ( ἡ μὲν] ημιν A 12 τοϲ προκειμένοιϲ] utrumque οἱ in ras A, τῆϲ προκειμένηϲ CBb ac fοιt. eliam A. . κοινὴ τοῖϲ προ- κειμένοιϲ appellatur afectio, quae φιλεῖν verbοo signifcatur, quia huius gmeris διθεϲιϲ etiam illis verbis denotatur, de quibus Ap. 159seqq disputavit. Sopbianns ad κοινῆϲ adnotanit: ϲ. ὀβελιϲτέον, atque etiam Sylburg et Eayaer κοινῆϲ deleri voluerunt, quod sensu sane cassum est, si legitur τῆϲ προκειμένηϲ ϲυντεινούϲηϲ Ab (in A. ηϲ scriptum per compendium, cui o inepte adiecit ν), ϲυντείνουϲιν Ϲ, ϲυντείνειν B τὸ διδάϲκειν καὶ τὸ πείθειν. τό γε μὴν ἐρᾶν ὁμολογεῖ τὸ προϲδιατίθεϲθαι ὑπὸ τοῦ ἐρωμένου. δι’ ὃ καὶ δεόντωϲ ἡ Ϲαπφῶ ἐπιτεταμένῳ μᾶλλον ὀνόματι ἐχρήϲατο, εγω δε κην’ οττωτιϲ εραται {fr. 101 Ahrens, 13 Βergk4}. 292 b καὶ ϲαφέϲ ἐϲτιν ὡϲ ϲυνετοῦ μέν ἐϲτι καὶ ἀγαθοῦ τὸ φιλεῖν, καθάπερ καὶ πατέρεϲ παῖδαϲ φιλοῦϲιν, οὐ μὴν ϲυνετοῦ τὸ ἐρᾶν, ἀλλ’ ἤδη παρεθεϲθαι τὸ λογιϲτικόν. Οὐ χρὴ ἄρα ἀπορεῖν ἕνεκα τίνοϲ τὸ μὲν φιλῶ ἐπ’ αἰτιατικὴν φέρεται, τὸ δὲ ἐρῶ ἐπὶ γενικήν.

Καὶ τὸ κήδεϲθαι δὲ καὶ προνοεῖϲθαι καὶ φροντίζειν, De verbos curandi ἐπὶ γενικὴν φερόμενα, μετ’ ἐνεργείαϲ τῆϲ τοῦ φροντίζειν ἔχει ἐγκείμε De verbis curandi et dominandi, quac genetivum poseunt. νον καὶ τὸ πάϲχειν ὑπέρ τινων, καὶ εὐλόγωϲ τὰ τῆϲ γενικῆϲ ϲυμπαρείληπται.

Ὁμοίωϲ ἐπὶ γενικὴν φέρεται καὶ ὅϲα ἐπικράτειάν τινων que poscit accusativum, utpote quae eiusdem generis sit atqne eorum ver- bormm διάθεϲιϲ, de quibus supra diximus. ἐρᾶν verbδum vero indicat, subiectum de quo praedicatur non scium sfθcere, sed etiam efθci ab eo, qui amatur. ac patet afectionem, quam φιλεῖν signifcat, hominis prudentis esse et bοoni, contαa ἐρᾶν imprudentis, quin iam insani. dubium igitur non est, cur φιλῶ cum accu- saivo copuletux, cum genetivo ἐρῶ. μaovν. β 173. Htiam verba curandi et prospiciendi, quippe quibus insit non solum actonis, sed etiam passionis notio, iure cum genetivο copulsmtur. Aaevu. β 174. item quaecamque vειba dominationem et imperium in τssruε.xrAnn.sxxe. l προϲδιατίθεϲθαι. videsupraAdnοt.ad l θpag.antec. - μsus est vocαb~lo sesememtiorem αectum eigmcante. ad ὀνόματι ide Adn. ex. sd lin. 11 pag. antec. - 8 12 axe l l. p509: καὶ τὰ φροντιϲτικὰ καὶ κτητικά· φροντίζω, ἔπιμέλομαι, φείδομαι, ἀπολαύω, κοινωνῶ, μετέχω, μέμνημαι (AHuttmann ex ed. Has. s.1529 pro μέμνημαι citat et interpretari conatur μεμύημαι). Lasc.l.l 121: ἔτι τὰ φροντιατικά τε καὶ κτητικά, ad exempla asae addens ἐπιμελοῦμαι iuxta ἔπιμέλομαι. 18 - 420. 4 Θa a: καὶ τὰ ἀρχικά· βαϲιλεύω, δεϲπόζω. υριεύω, τυραννῶ, ἄρχω, κρατῶ. εη δ’ ἂν καὶ ὡϲ κτητικὰ τὰ τοιαῦτα. Lanc.: ἔτι τὰ ἀρχικὰ εἶτε κτητικά, ad ~axae exempla addens ἐξουϲιάζω, ἡγεμονεύω, δυνα- ϲτεύω. - 1ξ τινων genetivua obisctivus est, non dominos, sed subiectos signifcat. Ans. mr., ceca. scs. m A Bb. 2 smte ἐπιτεταμένῳ addi vult τῷ Eehrs 3 μᾶλον] fol 7r A. 1 4 ragmentum SSapphus supra legitur, sicut invenitur in A, sed ην ὄττω ab A in raama scriptum est, primae manus litteris plene deletis. Cb ἐγ5 δὲ καὶ ἡ νοττῶτιϲ ἔρᾶται, eademque Β praebet nisi quod δὲ emimit. uaαta Herghiana editio exhibδet: Ἕγω δὲ κῆν’ ὄττω τιϲ ἔραται, et editor adnotat: Ecriysι d qsodd Ahreas qοquee proposmt4, antea κῆνο τῶ τιϲ corexeram, quod praeoptat Ahrens. ἔραται quiAhreusio D. Aeol.145 st indicaeieus,prscα co- uunctisiferma est, de qκa dixi ad Pd. Pωέ.. IV 59 Β φιλεῖν] φιραταλειν A, sed ατα litterae ab ipsa pr m. inductae 6 παρεφθορωτοϲ A. β 8 καὶ τὸ] sic etiam Rϲ , sed A erasa καί coniunctione δὲ post τὸ add Α ng κήδεϲθαι προνοειϲθαι φροντίζειν επ γενικήν φερονται προνοεῖν A , 1n medinm mutavit A ῃ 11 εὐλόγωϲ τὰ τῆϲ γενικῆϲ Ab, εὐλογωτάτηϲ γενικῆϲ C, εὐλογωτάτωϲ γενικᾳ B ( 1ξ ομοιωϲ om A. ,add A ( φέρεται]ετ A in ras, A fort. φερεϲθαι A ng επι γενικήν φερεται καί οϲα επκρατειαν ϲημοινει ϲημαίνει εἰϲ τὴν τῶν ὑπερεχόντων ἢ κυριευόντων διάθεϲιν κατὰ λόγον οὐκ ἀπίθανον. προφανὲϲ γάρ ἐϲτιν ὡϲ χωρὶϲ γενικῆϲ κτῆμα οὐκ ἔϲτιν ἐπινοῆϲαι. διὰ τοῦτο τὰ κτητικὰ εἰϲ γενικὰϲ ἀναλύεται καὶ ἀπὸ γενικῶν παράγεται ἔν τε ὀνόμαϲιν ἔν τε ἀντωνυμίαιϲ, ἁπάντων τῶν δυναμένων κτῆϲιν ἀναδέξαϲθαι. διὰ τοῦτο τὸ μὲν Νέα πόλιϲ καὶ τὰ ὅμοια δύο ὀνόματα καθεϲτῶτα ἐν ἰδίοιϲ τόνοιϲ δὶϲ κλίνεται, οὐ μὴν τὸ ~~289s~~ Κόρακοϲ πέτρα ἢ ὑὸϲ κύαμοϲ, Ὄνου γνάθοϲ, Ἀχαιῶν λιμήν· κλιθείϲηϲ γὰρ τῆϲ γενικῆϲ ϲυνοίχεται καὶ τὰ τῆϲ ἐπικρατήϲεωϲ. Ἔϲτιν οὖν ἡ προκειμένη ϲυζυγία τῶν ῥημάτων τοιαύτη. κτῆμα τῶν βαϲιλέων οἱ ὑπόντεϲ. διὰ τοῦτο βαϲιλεύω τούτων, ἡγεμονεύω, ϲτρατηγῶ, τυραννῶ. διὰ τοῦτο ἀπαράδεκτοϲ ἡ δοτικὴ ἐν τῷ Μυρμιδόνεϲϲιν ἄναϲϲε {Α 180}· 293 b ἡ γὰρ τοῦ ἄναϲϲε ϲύνταξιϲ τὴν γενικὴν ἀπῄτηϲεν. οὕτωϲ ἔχει τὸ κυριεύω, δεϲπόζω, κρατῶ, ἄλλα πλεῖϲτα τῆϲ ἴϲηϲ ἐννοίαϲ ἐχόμενα. —

Εἰκόϲ τινα φήϲειν ὡϲ τὰ τοῦ λόγου ἀντέϲτραπται. ἐν γὰρ τοῖϲ ὀνόμαϲιν ὁ ἐπικρατῶν ἐν γενικῇ νοεῖται πτώϲει ὅ τε ἐπικρατούμενοϲ aliquem signifcant. nam ubicumque indicendum est alionid possideri, ibi gene- tivο ufimm. quamobrem possessiva nomina et pronomina omnia sοlvnmtnr in genetivοs, nascuntur ex genetivis. eamdemque ob causam Κόρακοϲ πέτρα, ὑὸϲ κύαμοϲ, similia non accipient fenionem duplicem (ut ~έα πόλιϲ), sed genetivus immobilis manebit, quo fexo simul evanescet notio dominationis [ed potκs possessιoetis] lam huius generis etiam classis verborum dominandi est, quoniam qui subiecti alicuius imperio sunt, ab illo quasi possidentur. Axovκ. 175. Dixerit autem quispiam, rationem quae inter dominum et eius imperio subiectum intercedat, non pari modo, sed contrarie sigaifcari no- mine et verbοο. nam si nominibus ἅmobus haec ratio denotetur, domino gene- rasrκ. er Ans. exso. 2 ξ ἐϲτιν ἐπινοῆϲαι. ϲὰ e. g. 2, 5 et 7. 71, 28. - Β 8 eft 171, 22-172, 1. ad Κόρακοϲ πέτρα vide Od. ν 408, ad νοῦ γνάΕΕοϲ Strabonis l. V5 5 § 1 515.29 M., ad Ἀχαιῶν λmιμν Stab. MD1 c.1 q 31 834,13 M., ὁὸϲ κύαμοϲ, quae herba a medicis saepe memoratur, eliam 171, 25 iuxta Κόρακοϲ πέτρα profertur. - B ἐπικρατήϲεωϲ. exspectas κτήϲεωϲ, nec alitex redita scriptura defendi potest nisi ita, ut putes Apollonium κτήϲεωϲ et ἔmπ- κρατήϲεωϲ notiones confudisse, quia omnis dominatio quasi possessio est. -- 11 ἀπαράδεκτοϲ saepius apud Apohlonium activam vim hsbδet et cum genetivο iungitur, e. g 16, 18, sed nonnusquam etiam passiva ei notio inest et signifcat quod probari nequit, ut 213, 28. 278, 26. Ans. m r., nsοs. scm. 1a A CBb. I ϲημαίνειν A, sed ν erasum περιεχόν- των CB 2 οὐκ ἀπίθανον om CB A ng ὅτι χωρὶϲ γενικῆϲ κτημα ουκ ἐϲτιν εππνοηϲαι 1 Β ante τὰ add γὰρ B κτητικὰ] ιλιτικα A |ante γενικῶν add τῶν CB 4 ἁπάντων] ἀπὸ πάντων B 6 ἐν in ras A, A fort. ετ 7 δὸϲ] υιοϲ A. 8 ιλιθείϲηϲ]λυθείϲηϲ B 1 8 - 9 ἐϲτιν ουν A ἔϲτι γοῦν Aζξh 9 κτήματα βαϲιλέων B 10 ὁπόντεϲ] υ in ras A 1 12 μυρμηδονεϲϲιν A, A ng μυρμιδονεϲϲιν αναμϲε β 1ξ ἡ γὰρ τοῦ ὄναϲϲε om CB ἀπῇῇτηϲεν] ηϲεν in ras A, A ἀπῄτει2 1 16-p 422, 7 τὸ ~υριεύω -δηλοῦντα om Ϲ β 14 ~ϲηϲ] ουϲηϲ A. 16 εικωϲ A 1τινα] ἐϲτι B Γφηϲιν A , corr A διαϲαφῆϲαι B · 16 ἐν vοeis littera ν in ras A (eratne eπ?) ἐν εὐθείᾳ, Ἀριϲτάρχου δοῦλοϲ, βαϲιλέωϲ οἰκέτηϲ· ἔν γε μὴν τῇ προκειμένῃ ϲυντάξει ὁ μὲν ἐπικρατῶν νοεῖται ἐν εὐθείᾳ, ὁ δ’ ἐπικρατούαμενοϲ ἐν γενικῇ· δεϲπόζω γὰρ ἐγὼ τούτων καὶ ἔτι κυριεύω. —

πρὸϲ ὃν ἂν φήϲαιμεν, τὸ πρῶτον, οὐ τὸ αὐτὸ μέροϲ λόγου ὄνομα καὶ ῥῆμα, καὶ εἰ τοῦτο, οὐ πάντωϲ καὶ τὰ τῆϲ ϲυντάξεωϲ εἰϲ ταὐτὸ ϲυνελεύϲεται, ἣ ἕν μόνον αἰτήϲει τὴν γενικήν, ἧϲ χωρὶϲ οὐδέποτε κτῆϲιϲ ἐπινοεῖται. — δεύτερον πάνυ ἀναγκαίωϲ τὰ τοῦ λόγου ἀνεϲτράφη. ῥημάτων γὰρ ϲυντάξειϲ ποιούμεθα πρὸϲ πτωτικά, τὰ δὲ ῥήματα πτῶϲιν ἔχει ὀρθὴν παρυφιϲταμένην ἡ καὶ ϲυμφέρεται, ἐκ δ’ αὐτῶν ἤρτηται ἡ διάθεϲιϲ τῆϲ ἐπικρατείαϲ, ἥτιϲ οὐκ ἄν νοοῖτο ἢ ἐκ γενικῆϲ πτώϲεωϲ, καθὼϲ προείρηται. ἀνάγκη οὖν πᾶϲα τὸ παρυφιϲτάμενον πρόϲωπον ἐκ ~~290s~~ τῶν ῥημάτων ἐν πτώϲει ὀρθῇ καταγίνεϲθαι, τὸ δὲ τούτῳ πρόϲωπον ἀνθυπαγόμενον μὴ ἐν ἄλλῃ πτώϲει καταγίνεϲθαι ἢ τῇ γενικῇ, ἧϲ ἄνευ 294 b οὐ ϲυνίϲταται κτητικὴ ϲύνταξιϲ, καθὼϲ προείπομεν. — ἔϲτι γοῦν κἀκεῖνο tirum tribui, ei cui ille imperet nominativum sed in constructione verbali hunc in genetivo cogitari, dominum in nominaivο: Ἀριϲτάρχου δοῦλοϲ, δεϲπόζω ἔγὡ τούτου. Aaovν. β 176,, contra quem haec dicenda nobis videntur. 1. nomen et verbum non eiusdem pertis orationis sunt itaque ne constructio quidem eorum. eadem erit. hoctsntnm ntriqne commune erit. ut genetivum poscant. - 2.proteus necessario non eodem sed contrario modo dominationem signifcant verbδum et nomen [fita uf gemetiεuz serbo αiμnefμs denotet nereum, e nomne pendens domi- msm]. verbis enim inest notio nominatiτi aut sdicitur nominativus, ex his no- minativis autem quasi pendet aξeetio dominandi, quae indicari neqmit nisi ope genetivi. 3. adici hoc quoque licet ad defendendam verborum dominandi con- structionem, nomina, ex quibus illa verboa oriuntuxr, ipsa quoque cum genetivo fmg. nam τύραννοϲ τούτου dicitur ut τυραννῶ τούτου. rssrε. er Ans. xxxo. Β αὐτῶν feminini gmneris est et ad πτῶϲιν ὀρθήν referendum. cfr 125. 24: τὴν ἀντωνυμίαν -τὰϲ τούτων (i. ε. τῶν ἀντωνυμιῶν) γενικάϲ, et alia exempla variationis numeri ab PζSehneidero comm. 14 con- gesta. ad ἐκ δ’ αὐτῶν ρτηται ἡ διάθεϲιϲ cfr 89, 7: τΒϲ διαθέϲεωϲ ρτημένηϲ ἐκ τῶν oυϲῶν. I ad conocatfonem verbοorum τὸ τούτῳ πρόϲωπον ἀνθυπαγό- μενον cr 247, 22 τὰ τῆϲ εὐχῆϲἐπιρρήματα παραϲτατικά et similia quae HSchmider comm. 9 congessit. ad ἀνθυπάγεϲθαι verbi constuctionem vide Adn. crit. Ans. carr., manca. sca. 1m A Bbδ. prius ἐν ἐπ’ A cuius corruptelae causa in antecedentis vοeis initio posita videtur | B καὶ ἔτι κυριεύω om Β β 4 ὅν om A. add A ταὸτὸ Bb Β κα τὰ] κατα A 7 τὰ τοῦ λόγου] fol 77ε A ἀντεϲτράφη Βb. A codicis ανεϲτραφη praelatum est quamquam l.15 pag. antec. A. quoqne ἀντέϲτραπται praebet, quia promiscue Ap. ἀναϲτρέφειν et ἀντιϲτρέφειν usur- passe videtur. er 7, 22 cum l. de pron. 36, 7 et vide 180, 15 atqne ἀναϲτροφή vοcisusum 245,15. 338.19 ( 1θ eπικρατιαϲA | ῆῆτιϲ] τιϲ om A. ,add A 5 add Dronke H 611( νευ pro ἐκ voluere Schoemanx et AHutmann | 12 τούτῳ HSehnmider comm. 69 extr., τούτου codd. et edd. q at nusquam cum genstivο, sed cum dativo iemgit Ap. ἀνθυπάγεϲθαι verbum, nisi absolute aut cum praepo- nitionibus ἀντί vel πρόϲ positum est. vide 19, 25. de pron 5, 21. 14, 8. 17, 15. de coni. 214, 22. ( 14 κτητικὴ] κλιτική A. , corz A ἔϲτι] ἔτι B ἐκ τρίτου προϲθεῖναι, ὡϲ καὶ τὰ ἐξ αὐτῶν παρυφιϲτάμενα ὀνόματα πάλιν γενικὰϲ ἀπαιτεῖ. τῷ τυραννῶ ὁ τύραννοϲ παράκειται, καὶ μία ϲύνταξιϲ ἡ ἐξ ἀμφοτέρων. ὁ αὐτὸϲ λόγοϲ ἐπὶ τοῦ βαϲιλεύϲ καὶ βαϲιλεύω, ϲτρατηγόϲ—ϲτρατηγῶ, δεϲπότηϲ — δεϲπόζω, κύριοϲ — κυριεύω.

Recensent verba quae dativum poseunt.

Χωρητέον δὲ καὶ ἐπὶ τὰ τῇ δοτικῇ ϲυνταϲϲόμενα. Καὶ δὴ ἅπαντα τὰ περιποίηϲιν δηλοῦντα, εἶἴε καὶ τῶν ἐν λόγῳ εἶτε καὶ τῶν ἐν ϲώματι, ἐπὶ δοτικὴν φέρεται, ὡϲ ἔχει τὰ τοιαῦτα, λέγω ϲοί, ὡϲεὶ. λόγου ϲοι μεταδίδωμι· ϲαφὲϲ γὰρ ὅτι τὸ λέγω ϲε κλέπτην τοιοῦτόν τι ϲημαίνει, δι’ οὐ προΐεμαι λόγου ὁρίζομαί ϲε δεδρακέναι τὰ τῆϲ κλοπῆϲ. καὶ δεόντωϲ πάλιν τὰ τῆϲ ἐνεργείαϲ τῆϲ διὰ τοῦ λέγειν ἐπὶ δοτικὴν ϲυνέτεινεν· καθάπερ καὶ ἐπὶ ϲώματοϲ τέμνω ϲοί, ὡϲεὶ περιποιῶ ϲοί τι μέροϲ του ϲώματοϲ. τό γε μὴν τέμνω ϲέ πάλιν, τὴν ἐνέργειαν ἐπιφέρον κατὰ τοῦ ὑποκειμένου, ϲυνῆλθεν ὁμοίωϲ εἰϲ τὴν αἰτιατικὴν ϲύνταξιν. —

Ἐφ’ ὧν δὴ ϲυντάξεων χρὴ νοεῖν ὡϲ οὐ τὸ ἐκ τῆϲ δοτικῆϲ πρόϲωπον νοούμενον ὁμολογήϲει τὸ τέμνομαι, εἴγε αὐτῷ μὲν τὰ τῆϲ ἐνεργείαϲ οὐ προϲδιετέθη, τῇ μέντοι ἐγκειμένῃ αἰτιατικῇ, ἧϲ καὶ μόνηϲ ἄν εἴη τὸ ~~291 s~~ παθητικόν, λέγω τὸ τέμνομαι. ὁ αὐτὸϲ λόγοϲ ἐπὶ πάντων τῶν οὕτωϲ Aaevκ. β I77. lam transeamus ad ea verba quae dativo eopuantur. dicendum est autem cum hoc casu eonsuαui omnia, quaecumque signifcsnt ali- quid elicui praestaxi, sive in semone positum illud est, sive in corpore aliquo. puioxis generis exemplum est λέγω ϲοι, quod idem vilet atqne hoc: verborum. participem te facio, cum λέγω ϲέ, e.g. κλέπτειν, prorsus aliam vim hebeat, scilicet hanc: verbis meis indico te furatum esse. ac inre in illo enuntiato actio dicendi ad dativum pertinebat, sicat dativo caen loquimur τέμνω ϲοι, id est: comparo tibi secando partem corporis alicuius, cum τέμνω ϲέ ita dicatur, ut actio seeendi inferatur iIΙi personae, quae pronomine denotatur. Aaαvx. β 178. Haec enuntiata, in quibδus dativus cum verbo iungtur, numquam ita in passivam constructionem mutere licet, ut dativus in nomina- rssrκ xx Ans. axae. παρυφιϲτάμενα. non solum ἐγώ pronomen fn τυ- ραννῶ verbοo iuxta notionem verbalem inest, sed stiam τύραννοϲ nomids vis. - 2 παρακεϲθαι non solum de derivatis usurpatur ab Apollonio, sed etiam de primitivis, quippe quae non minus recte dici possint iuxta derivata exstars, velut de coni. 2ξ2, 9. - Iθ δι’ οὖ -λόγου. per eom orαtioaem quam proaunfio. - 12 περιποιῶ ϲοι κτλ. cf de adv.130, 1: Διονύϲιοϲ τέμνει Ἀπολλωνίψ τοιοῦτον γάρ τί ἐϲτι τέμνει τι εἰϲ περιποίηϲιν Ἀπολλωνίῳ. 14 ϲυνῆλΕεν, scil. cum pronomine. ὁμοίωϲ ιὦϲ λέγω. Ans. omr., m1sϲs. sca. 1s A )βbδ. 6 A ng περί τῶν τη δοτική ϲυνταϲϲο- μενων Β post ϲώματι initia vοlnisse Sylburgium ἢ qυχῇ addi petet ex se- quentibus 9 ὅτι om B 10 τι cmm B β 12 ente ϲώματοϲ add τοῦ B 14 αἰτιατικὴν b cum Soph., αὐτὴν codd. cfrrAdn.crit.ad 410, 7 huius ed. EEaysr praefert εἰϲ τοιαύτην ϲύνταξιν 1 15 ὡϲ om B τῆϲ om B β 16 αυτοι A , corr A | 17 προϲδιετέθη] an προϲετέθη7 nam alioquin διατίθεϲθαι et προϲδιατί- θεϲθαι dicuntur personae tantum verborum, neque vero actiones 1 17 ante μονηϲ una littera erasa in A εἰ νηϲ in ras A, A fort. ομοιωϲ scripserat 295 b νοουμένων. ᾄδω ϲοί, καὶ δῆλον ὡϲ οὐ τούτου παθητικὸν τὸ ᾄδομαι, τοῦ δὲ ᾄδω ϲέ· καὶ κωμψδῶ ϲοί καὶ κωμῳδῶ ϲέ, ὑμνῶ ϲοί καὶ ὑμνῶ ϲέ. κιθαρίζω ϲοι, τραγῳδῶ ϲοι, ἀναγινώϲκω ϲοι, φαίνω ϲοι, κιρνῶ ϲοι, ϲτορνύω, δωροῦμαι, χαρίζομαι, αὐλῶ ϲοι, νῦν τῆϲ ϲυντάξεωϲ περιποίηϲίν τινα τοῦ αὐλεῖν ϲημαινούϲηϲ.

ἑτέραϲ γὰρ ἐννοίαϲ ἔχεται τὸ αὐλῶ τοῖϲ αὐλοῖϲ, τοῦ αὐλεῖν ἀκουομένου κατὰ μὲν τὴν προτέραν ϲύνταξιν ἐκ ϲυναμφοτέρου, λέγω τῆϲ ἐνεργείαϲ τοῦ αὐλεῖν καὶ αὐτῶν τῶν αὐλῶν, ἐξ ἧϲ ἐϲτι τὸ αὐλῶ τοῖϲ θεαταῖϲ· τῆϲ δὲ ἑτέραϲ ϲυντάξεωϲ, ὅτε τὸ αὐλεῖν ϲημαίνει τὴν εἴδηϲιν τῆϲ αὐλήϲεωϲ, ἐξ ἧϲ γίνεται τὸ τοῖϲ αὐλοῖϲ αὐλεῖν ἐν ἴϲῳ τῷ διὰ τῶν αὐλῶν τὰ τῆϲ τέχνηϲ ἐπιδείκνυϲθαι, καθάπερ ἡ διὰ τῶν ὀργάνων ἐναλλαγὴ γινομένη ἀποτελεῖ τὸ ϲυρίζει τοῖϲ αὐλοῖϲ ἢ αὐλεῖ τῇ ϲύριγγι.

tirum convertatur, quoniam actio non personne dativo denotatae infααtur, sed ei, quae adiecto accusativo signifcatr. ita quem ahoquor Sδω ϲέ, is dicere potest ὄθομαι, neque vero is quem slloquοr δω ϲοί. eadem ratio intercedit inter κωμῳδῶ ϲοί et κωμῳδῶ ϲ4, inter ὑμνῶ ϲοί et ὑμνῶ ϲέ. elia autem verbδa non asumunt nisi dativum ϲοί, velut αὐλῶ ϲοί tantum dici potest, quod sigmi-κ ficar elicui parari tibine auditum. μααvκ. β 17ξ. elia enim notio inest αὐλῶ verbο,siquis loquitur αὐλῶ ϲοί, alia, si αὐλῶ τοῖϲ αὐλοῖϲ. nam in priore constructione αὐλεῖν verbo utrumqne sigiifcatnr, et actio tibicinis et fbiae ipsae, itaqne dicere potest tibicen ad- dito dativo audientium ex. gx. αὐλῶ τοῖϲ θεαταῖϲ. sed siquis loquitur αὐλῶ τοϲ αὐλοῖϲ, petet verbo sigmifcari artem musici, quam per tibias profmt, icut stiam dici potest mutatis instrumentis ϲυρίζει τοῖϲ αὐλὸϲ vel αὐλεῖ τῇ ϲύριγγι. rssrιs. rr Ans. exse. 8 ad τῆϲ ἑτέραϲ ϲυντἀξεωϲ mente supplmndnm ἐϲτίν. - 12 ~sefrememtorum pemrmuέatto si ft efct, ut dicatur ϲυρίζει τοῖϲ αὐλοῖϲ. ad διὰ vide Adn. crit. Ans. mr., manca. scs. 1s A CBb. 1 -4 Sδω-χαρίζομαι A in ultimds Βneis fϲl 77ν addidit, quae ab A vaenae rllictae erant β 1 co4] ϲε B οὐ] ἐκ CB 2 vo6] τὸ CB prius ϲέ] ϲοι ΒB καὶ κωμψδῶ ϲέ om HB, conlocat Cpoεt δω ϲέ ὑμνῶ ϲοί κr addenda esse Hekkex in adn. coniscit β B B pro ὑμνῶ ϲέ prae- bδet ὑμνῶ ϲοί post ὑμνῶ ϲέ decideramus nonmnHa, quae sntecedentibδus verbδorum exemulis opponant subsequsnfa: nam verbδis quae iunguntux cum dativo ϲοί aut accusstivο ϲέ, subicit Ap. cum dativo solo iunci . fortasse hic tοms locas usque ad αὐλ5 ϲοι 4 difθelis lectu erat in archetypo codicum nostrorum: vide quae modo in Adnotatione crifica ad 1 - 4 ex A libro rettulimos | in φαίνω ϲοι ofendimus, quia etiam φαίνω ϲέ dicere icet 4 κιρνῶ ϲοι om Β. er Hmiseisni locam in ~estim. ad init. β 184 exscriptum, ubi inter exempla ver- borum cum dativo iunctorum est stiam miseεo t5i ϲτορνύω A b, ϲτρωννύω CB. post hoc quoque verbum ϲοι add Bb | αὐλῶ] fol 85 A Β αὐλεν] αὐλοῦ B 6 γὰρ] aplius esset advereativum γοῦν ἔχεται om A. , add A 8 αὐλῶν] ἀκροατῶν ci. Dudithius β θ ιδηϲιν A. 16 νϲῳ τῷ] ἔν ἑαυτῷ CB 11 επιδεικνυται A, corr A διὰ] ὄι in ras A. . praepositio ix ita defδnmi potest, ut dicas immutationem insrumentorum feri etiam per inst uments. fortasseδιαεnpraἐναλλαγἡ scriptum crstadcorrigendam praepositionem. διαλλαγῆϲ nomen Ap. usurpat 259, 25 12 ϲυρζειν Bb αὐλπν CBb De varietaie significationum nonnullorum verboru (ἀκούειν, ἀναγινώσκειν).

Τὸ τοιοῦτον ἔϲτιν ἐπινοῆϲαι καὶ ἐπ’ ἄλλων ῥημάτων, εἴγε τὸ ἀκούει ποτὲ μὲν ϲημαίνει αὐτὴν τὴν μετάληψιν τῆϲ ἀκοῆϲ, ὡϲ ἔχει ἐπὶ τῶν ἤχων καὶ βόμβων ~~κι φωνῶν~~ κω βροντῶν. παϲῶν τῶν οὐκ ἐγγραμμάτων φωνῶν, ἐξ οὗ φαμεν καὶ ὀξθηκόοθϲ τινὰϲ εἶναι. ἀλλ᾿ ἔϲτιν ὅπου τὸ ϲυνιέναι τῶν ἠκουϲμένων· τὸ γὰρ Νέϲτορα δ’ οὐκ ἔλαθεν ἰαχή {Ξ 1} οὐχ ἁπλοῦν τι ϲημαίνει, ὡϲ οὐκ ἔλαθεν αὐτὸν ἡ φωνή, ἀλλὰ τοιοῦτόν ~~299 s~~ τι, μεταλαβὼν τῆϲ φωνῆϲ ϲυνῆκεν καὶ τὴν ἐν τοῖϲ πολέμοιϲ πρᾶξιν. 296 b φαμὲν δέ γε καὶ οὕτωϲ, οὐκ ἀκούει ὁ δεῖνα τῶν λεγομένων, τουτέϲτι τῆϲ μὲν φωνῆϲ μεταλαμβάνει, οὐ μὴν τῶν δι’ αὐτῆϲ λεγομένων. ἔϲτιν κἀκ τρίτου, ἡνίκα νοεῖται τὸ ϲυγκατατίθεται τοῖϲ ὑπ’ ἐμοῦ λεγομένοιϲ, ἀκούει μου ὁ δεῖνα, ἐπήκοόϲ μού ἐϲτιν, καὶ πάλιν οὐκ ἀκούει, ἐξ οὖ γίνεται τὸ ἀνήκοόϲ ἐϲτιν ὁ δεῖνα. —

τοιοῦτόν ἐϲτιν καὶ τὸ οὐδ’ ἐϲάκουϲε πολύτλαϲ δῖοϲ Ὀδυϲϲεύϲ {Θ 97}· ἢ γὰρ κατὰ τὸν πρῶτον λόγον, οἷον τῆϲ φωνῆϲ οὐ μετέλαβεν διὰ τὸν ἐπιόντα θόρυβον· ἢ μετέλαβεν, οὐ μὴν τῷ Διομήδει ἐπείϲθη ἀντιϲτατοῦντοϲ θεοῦ. εἰϲ τοῦτο γοῦν τινεϲ ἀναφέρουϲι τὸ Aaαvκ. β 186. Similis signifcationum varietas etiam in aHie verbis ob- servari potest, velut ἀκούειν modo simplicem audiendi actum denotat, modo efism. intellegendi vim habet, modo denique oboediendi. Axovκ. ὲ 181. atque de vern Βomerico θ 97 disputant, utrum iai ΒΙixes Diomedis vocem non audiverit propter tumultum pomae an noluerit οbtemperzre hortanti quam alteram interpretationem amlexi nonnulli Βomeri explsnsoores ad hunc locum refermnt 0lixis verba Κ 249, quibus ille deprecatus nimiam laudem simul deprecatur οbiurgationem. rssrκ. er Ans. exso. 7 - 8 Schol. B et Tοsnl. ad P 1: τὸ ἰδίωμα, φηϲίν, τῆϲ βοῆϲ οὐκ ἔλαθεν αὐτὸν ὡϲ πάλαι πολέμων εὖ εἰδότα. - 18 18 Post ea verbe, quibus Diomedes lixem θ 93- 96 hortatus eret, ut Mestori lsborsnti mccmrrreret, neve fugeret, sequuntur: ὦϲ ἔφατ’, οὐδ’ ἐϲάκουϲε πολύτλ. δ. Ὁ., ἀλὰ ππαρήῖξεν κοίλαϲ ἐr νῆαϲ Ἀχαιῶν, ad quae Aristonicus (p 139 Ht. Schol. A ad Θ 97) adnotavit: ἡ διπλῆ πρὸϲ τὸ ἀμφίβολον, πότερον οὐκ ἀντελάβετο καθόλου τῆϲ φωνῆϲ διὰ τὸν θόρυβον, ἢ ἀκούϲαϲ παρεπέμψατο· ὅπερ δέχεται ὁ Ἀρίϲταρχοϲ. err Ariston. ad 8 266 (p 145 Er.): ἡ διπλῆ, ὅτι πάντων ὑποϲτρεψάντων μόνοϲ ὁ Ιδυϲϲεὺϲ παρέμεινε πρὸϲ ταῖϲ ναυϲίν, ὡϲτε τὸ ἐπάνω εὐκρινὲϲ γίνεϲθαι, τὸ εkϲ Ans. omr., usca. scs. 1m A Βb. 1-p 426, 12 Τὸ τοιοῦτον-ρημάτων] hic excusus (ide Argum.) tam alienus est ab materia quam Ap. snteeedentibua εἰ subsequentibδos tracat, ut posteriori menni debδeri hand iniuria putaretur, isi dxmderetur exitm, ubi Ap. digressum se esse proftetur β 3 ἀκούειν Βb 3 κε βόμβων] βόμβων CB καὶ φωνῶν eiecit et φωνῶν post ἐγγραμμάτων inserdt ύhlig ante παϲῶν add xx Bb 1 4 ante φαμεν add κᾳ CBb καὶ post φαμεν om A b, add A CB ὅξυκόουϲ A B, ὀξυηκόουϲ A ~b ἕναι em B i θ post ἰαχὴ add clausυlam versus πίνοντά aερ Lμπηϲ CB β 7 A ng ἀκούει μετελαβε τηϲ φωνηϲ, ακeuει ϲυνηκε, ἀκούει ϲυγκατεθετο καί επειϲθη 1 8 δὲ γε κὶ Ab, δὲ Ϲ, γὰρ Β β 11 ante τρίτου add τοῦ B q 18 επηκουοϲ A. 13 δίνα A , corr A β 17 διομηδη A 1 18 mle θεοῦ add xo0 CBb Τυδείδη, μή τ’ ἄρ με μάλ’ αἴνεε μή τέ τι νείκει {Κ 249}, ἐφ’ οὗ δύναιτ’ ἀντιπαραιτηϲάμενοϲ τὸ ἄγαν ἐπαινεῖϲθαι ϲυμπαραιτεῖϲθαι καὶ τὸ μὴ ὀνειδίζεϲθαι· ἁρμόζει γοῦν τὸ ἐπιφερόμενον πρὸϲ ἀμφότερα, εἰδόϲι γάρ τοι ταῦτα μετ’ Ἀργείοιϲ ἀγορεύειϲ {K 250}.

Οὕτωϲ ἔχει τὸ ἀναγινώϲκω. ἔϲθ’ ὅτε γὰρ ἀκούεται αὐτὸ μόνον ἁπλῆ ἀνάγνωϲιϲ, ἡνίκα καὶ παῖϲ φηϲιν οὐκ ἀνέγνων. ἢ καὶ τὸ ϲυναμφότερον αὐτῶν, λέγω δὲ τὸ ἐν διανοίᾳ καταγίνεϲθαι τῶν 297 b ποιημάτων· φαμὲν γὰρ οὐκ ἀνέγνω ὁ δεῖνα Ἀλκαῖον, οὐκ ἀνέγνω Ὅμηρον. Ἔϲτιν ἐπ’ ἄλλων τὸ τοιοῦτον ἐπιδεῖξαι, ὅπερ νῦν οὐκ ἐπιζητεῖ ~~293s~~ ἡ προκειμένη ϲύνταξιϲ· προυθέμεθα γὰρ ἅπαξ τὰϲ πλαγίαϲ ϲυντάξαι τοῖϲ ῥήμαϲιν, οὐ μὴν τὰ ποικίλωϲ παρυφιϲτανόμενα ἐκ τῶν ῥημάτων. ~~κἂν οὕτωϲ δὲ μὴ ἔχῃ τὸ αὐλῶ τῇ νουμηνίᾳ, ϲαφὲϲ~~ Aauvν β 182, item ἀναγινώϲκω verbo varie utuntur, cum modo simplicem legmdi actum signifcet, modo simul inteHegendi. atque etiam eliis exemplis rem demonstrere licet, sed hoc alienum estab ea quam nunc ractamns materia. nam p3opositum est explicre οbHiqnοrum casuum cum verbδis constructSones. [atqne eiam qui loquitur αὐλῶ τῇ νουμηνίᾳ, audientibδns cantum libiarum se parare dicit: nam τῇ νουμηνίᾳ dativo nihil nisi tempus canmmdi sigmifcatur.] ἔφατ’ οὐδ’ ἐϲακουϲεο ὅτι ἑκουϲίωϲ παρεπέμψατο. et Herod pros. D. Schol. A ad Θ 4 (Π 59,21 Lt): διαφέρει τὸ ἀκούειν ἁπλῶϲ λεγόμενον τοῦ ὑπακούειν, ῇ ἐκ μὲν τοῦ ἀκούειν οἰόν τ’ ἐϲτὶν ἐκδέξαϲθαι καὶ τὸ μόνον ἀκοῦϲαι, μὴ μέντοι πείθεϲθαι τfϲ λεγομένοιϲ. οθτωϲ οὖν τινεϲ ἐδέξαντο εοὸδ’ ἐϲάκουϲε πολύτλ. δ. ~δ.r ἀκούϲαϲ γὰρ οὐκ ἔπείϲθη. διὸ ἐν ἑτέροιϲ δυϲϲεὺϲ ἔπαινούμενοϲ ὑπὸ τοῦ Διομήδουϲ παραι- τεται καὶ τὸ ἐπιϲκbπτεϲθαι, ἐν οϲ φηϲι εΤυδείδη μὴ τ’ ὄρ με μάλ’ ανεε μὴ τέ τι νείκει3. ἐν μέντοι τῷ ὑπακούειν τὸ πάντωϲ πείθεϲθαι τοῖϲ λεγομένοιϲ τοι ἑκόταϲ ἄκονταϲ. οὗτωϲ οὖν ἔχει καὶ τὸ ὑπήκοοϲ, Θϲπερ ὑποτεταγμένοϲ τινί (ex2 Lehre Arist. 147). Schol. V et Tοvν.ad Μ 249: τινὲϲ τὸν λόγον ἀνατεί- νουϲιν εἰϲ τὸ ἐπῇ φεύγειο (Θ 94). αxseε. xx Ans. exzo. 2 ἀντιπαραιτηϲdμενοϲ. peraptum hic hoc erbοum cum duabus praepositionibus compositum, cum Ulixes Diomedi obloquatur deprecsms nimiam laudem. ad optativum potentialem ὅν vocula carentem vide Adn. exeg. ad 64, 4 huius ed. - 7 τὸ ϲυναμφότερον αὐτῶν. vide Adn. erit - 12 426,3 vide Adn. crit. Ans. eur., masos. ss. is AΒb. 1 μή τέ τ] fn A. μηδετι, sed δετι in ras A in adn.Lndsichii haec lectio non invenior β ΒδυνιτA. ,o add Ab,δόναταιCB ἀντιπαραιτηϲάμενοϲ A. (sed τι ab A ) B, ἂν παραιτηϲάμενοϲ b β 4 εἰδόϲ] οϲι in ras ab A τοι ταῦτα]τοιαθτα B Ἀργείοιϲ]ιϲin res ab A β B desidera - mus κὶ ante τὸ γὰρ om B 6 post ἁπλὴ add A0B | ac] παϲ CB φηϲιν] ν om A .add A ἀνέγνω CB poster. καὶ om CB 7 ex τὸ ϲυναμφό- τερον αὐτῶν verbis elucet alicuid fnotercidisse. fortasse snteϲυναμφότερονomiesum ϲυνιέναι καὶ τὸ i Β post γὰρ tres litterae in A erasse: videtur fnisse alterum οὐκ οὐκ ἀνέγνω 5] fol 78ν A 1 8 post Ἑϲτν videtur ἔι ietercidisse 1θ προεΕεμεθα A , πρϲυθέμεθα A CBb ϲυντάξαι] an ϲυντάξειϲ 7 1 11 τὰϲ et παρυφιϲταμέναϲ CB | ποικίλαϲ B 12-p 426, 8 κᾶν-ἀκροωμένοιϲ hic into- lerabilia sunt, postquam Ap. professus est se ex digressione rediturum eene. fortasse ab Ap. scripta sunt 295, 7 post ϲημαινούϲηϲ et ilic omissa inque msr- gne ascripta perperam huc immigaerunt 1 12 oὅrω Bb δὲ om CB μὴ add hlig νοuμηνίᾳ] exitos vocis in νιαιϲ mutatum in A, ab A2 ? ὅτι πάλιν φέρεται ἐπὶ τὴν περιποίηϲιν τῶν ἀκουομένων· ἐν τῷ μὲν γὰρ καταζτήματι γίνεται τὰ τῆϲ ἐνεργείαϲ, περιποιεῖταί γε μὴν τοῖϲ ἀκροωμένοιϲ.

Redit Apollonius ad recensenda verba quae dativum poscunt.

Τὸν αὐτὸν δὴ τρόπον, ὡϲ ἔφαμεν, ἔχει καὶ τὰ ἐπὶ τῶν ϲωμάτων, φέρω ϲοί, ἄγω ϲοί, πάλιν διαφορᾶϲ οὔϲηϲ τοῦ φέρω ϲέ καὶ ἄγω ϲέ. ὥϲτε ὁμολογεῖϲθαι ὡϲ ἅπαϲα τοιαύτη δοτικὴ ϲυνέχει ἐν ἑαυτῇ τὴν αἰτιατικήν, ἣν καὶ ἔξωθεν προϲλαμβάνει, ἄγω ϲοι τὸν παῖδα, φέρω ϲοι τὸν οἶνον, τέμνω ϲοι τὸ κρέαϲ, ἀναγινώϲκω ϲοι Ἀλκαῖον, κωμῳδῶ ϲοι τοὺϲ Ἐπιτρέπονταϲ· ὦν, ὡϲ ἔφαμεν, καὶ αἱ παθητικαί εἰϲιν ϲυντάξειϲ. — οὐκ ἀπιθάνωϲ δή μοι Ὅμηροϲ δοκεῖ ~~οὐδὲ~~ ἐν τῇ τοιαύτῃ ϲυντάξει τῶν πτώϲεων προτίθεϲθαι τὴν δοτικὴν τῆϲ αἰτιατικῆϲ, καθότι καὶ ταύτηϲ ἐϲτὶν ἐμπεριεκτική.

Aaevκ. § 183, Item, ut modo diximus, cum dativo iunguntuz ea verba quae sigmifcant corporeum aliquid alieni dari sive parari, ex. gr. φέρω ϲοί, quo rursus ita difert φέρω ϲέ, ut τέμνω ϲέ ab τέμνω ϲοί. atque omnis huius generis dativus quodammodo complectitur simul accusstivum,quem etiam asciscit: ἄγω ϲοι τὸν παῖδα, φέρω ϲοι τὸν οἶνον, quae constructiones in psssitss quoque converti possunt. atque apte Homerus quoque videtur [plerumque] non dativum accusstivo, sed accusativum dativo hane ipsum ob causam praeponere, quia dativus accusativum complectitur [itaque utrote maior praecedere debet]. TESTIM. ET ADN. EXEG 1 ad περιποίηϲιν cfr 294, 9. 295, 6. τῶν ἀκουομένων, eorum quae audiuntur. — 2 καταϲτήματι. cfr 198. 27 ἐν νυκτερινῷ καταϲτήματι. —4 ἔφαμεν: 294,17. — 6 ὥϲτε. vide Adn. crit. — 9 πιτρέποντεϲ fabula Mensndzi,quae nunc ab inferis in itam rediit. —ἔφαμεν: 294, 26. — 10 οὸδ’ ἀπι- θάνωϲ, haud inepte, cx 6, 20. 41, 15. 50,17. 51,1. 71, 14.— 12 ἐμπεριεκτκὴ, cfr supra 6 ϲυνέχει. ADN. CRIT., DISCR. SCR. IN ACBb. 1 —2 ἐπὶ-γίνεται om B |ἀκουομένων] ακροομενων A, sed inter priun et alterum o erasum est υ; ἀκροωμένων CΒb , ὲν μὲν γὰρ τῷ Βb, ἐν τῷ μὲν sine γὰρ Ϲ || καί ante τὰ om A1 , add A 5 ante ὄγω add καὶ CB (sed non A, quod ex Βekkeri adnotafione colligas) τοῦ] in A υ erasum || 6 ὥϲτε. quod ab omonibus agnoscitur, omcmes huiuemodi dativos comylecti accusativum, id dicere non licet antecedentibus effici. videntur nonnulla ente ὥϲτε omiess esse primum et alterum verbi ὁμολογεῖϲθm A mutavit in ω. fortssse ὡμολογῆϲθαι Ap. scripsit | ϲυνεχειν A, sed ν adrasum || 9 κομωδω A | mg εππιτρεποντεϲ μενανδρου || αί om CB αππειθανωϲ A. (ut 6, 20. 67, 28. 332, 28. de pron. 110,17) δή μοι Ab, δηλοῖ B 11 —12 οὐδὲ Ab, δ’ οὐδ’ B, δὲ sine negatione . delen iubet οὐδὲ RSchneider comm. 151, quia Homerus tamtum absit ut aeeusativum Ante dativum ponere soleat, ut cont tra praeponet plermmque dativum aecuestivo. at unde οὐδὲ huc nrepsit? fortasse Ap. οὐδ’ ἀπιθάνωϲ scripsit, atque οὐδὲ in mg archetypi nostrorum codicum ascriptum, ut pro οὐκ eobstitueretur, non eubstimtum, sed adiectum est | ϲυντάξει] ει in ras A atque post ει etiem duarum littererum rasura. A videtur scripsisse ϲυνταξεων | δοτικν add Uhlig et RSchneider; Schoemann*, qui οὐδὲ refinebat, voluit τῆϲ δοτικῆϲ τὴν αἰτιατικὴν

Ὁμοίωϲ δὲ καὶ ἐπὶ δοτικὴν φέρεται καὶ τὸ ὑπηρετῶ ϲοι, δουλεύω ϲοι, ἕπομαί ϲοι, ἀκολουθῶ ϲοι, ἥκω ϲοι· τῶν γὰρ ἐν αὐτοῖϲ ἐγκειμένων ἐνεργειῶν περιποιητικαί εἰϲι. τὸ γὰρ δουλεύειν πάϲηϲ 298 b ὑπηρεϲίαϲ ἐμπεριεκτικόν (ἧϲ τὰ εἴδη πάλιν ἐπιμεριζόμενα τῇ ἐνεργητικῇ διαθέϲειτὴν αἰτιατικὴν ἀπαιτεῖ, τρίβω ϲε, λούω ϲε, νίπτω ϲε, κείρω, κοϲμῶ, ϲμῶ, ἀναδῶ, ἐμπλέκω, λαμπρύνω, φαιδρύνω). Καὶ τὸ ~~294 s~~ εἴκειν δέ, πάϲηϲ ἀντιθέϲεωϲ ἐμπεριεκτικὸν ὄν, καὶ τὸ ὑποχωρεῖν πᾶϲι. τῷ αὐτῷ λόγῳ εἰϲ δοτικὴν κατήντηϲεν.

Καὶ τὰ ἐξ ἴϲηϲ διαθέϲεωϲ ἀναγόμενα, τουτέϲτι τὰ ἐν δυϲὶ προϲώποιϲ τὴν αὐτὴν ἔχοντα ἐνέργειαν κατ’ ἀλλήλων, ἐν δοτικῇ καταγίνεται, ARGVM. § 184. Nec minus dativo copulantur ὑπηρετῶ, δουλεύω — ἥκω, quae omnia dicunt actionem sliqnam in alterins commodum feri: δουλεύειν enim. verbo generalis notio ministerii inest (caius tamen notionis species propriis verbis notatae propter activam quam signifcant afsetionem postulent, ut verbis suis accnsativns adiumgatm). Atqne εἴκειν quoque et ὑποχωρεῖν verba eandem ob causam dativum habent ac δουλεύω [scilicet quia in alterius commodum aliquid ficeri indicant]. ARGVM. § I85. Deinde ea verba cum dativo construuntur, quae duarum. personarum mutuam actionem signifcant, velut qui dicit μάχομαί ϲοι, sibi et TESTIM ET ADN. EXEG. 1—8 Priec. XVII § 145 274, 2 H.: subecta (scil verba) sunt, ut servio tibi, oboedio, pareo, ministro, misceo tibi (vide supra 295, 4 κιρνῶ ϲοι), famulor. Ga aza lntrod. gramm. lV 511 ed. Bes.1538 εἰλήφθω δὲ καὶ ὡϲ περιποιητικὸν καὶ τὸ δουλεύω, πιϲτεύω καὶ ὑπηρετῶ καὶ ἀκολουθῶ καὶ εἶκω καὶ τὰ ὅμοια. —7 πάϲηϲ ἀντιθέϲεωϲ. vide Adn. crit — κατανταν hic idem velet quod φέρεϲθαι ἐπὶ cum accusativo 292, 8. 12 alibi. nec plane dissimilis is neus est, qui de coni. 255, 1 invenitur, ubi ἄρ dicitur εἰϲ ήμίφωνονκαταντᾶν,in semivocalem exire. — 9 ἀναγόμενα. vide ad 395,16 huius ed. 9—p 429, 9 Prisc.XVIII § 145 274.3 H .: aequgerantia: (luetor tibi, sermocinor, certo, loquor, atercor, insideo tibi. nam plerumque ad pares fit ADN. cx RIT., DISCR. SCR. IN ACBb. 2 ἥκω] Dodithius et AHuttmsen voluerunt εἴκω, quod tamen snbseqnentiboos (lin. 7) reicitur, nec ofensioni est ἥκω ἥκω ϲοι om B || 3 αὐτὸϲ] αὐτcmϲ codd. et edd., quod RSchneider ita defendi posse putat, ut cogiteur ταῖϲ διαθέϲεϲι εἰϲὶ περιποιητικαί CBb || 4 ἡϲ in ras A2 | A mg το δουλευειν παϲηϲ υπηρεϲιαϲ ἐμπεριεκτικὸν |τὰ] τ in ras A2 5|| αἰτιατικὴν Ab, ἐνεργητικὴν CB τρίβω A b, βρίθω CB || 6 κοϲμῶ A1b, οϲ in ω mut. A 2, κομῶ CB |ϲμῶ Ab, ἀμῶ CB. c 284, 11 | ante ἐμπλέκω add ἀναπλέκω B, quod ex antecedenti ἀναδῶ oriundum videtur 7 Α mg τὸ εικειν παϲηϲ αντιθεϲεωϲ ἐμπεριεκτικὸν. at πάϲηϲ ἀντιθέϲεωϲ, quod omnes codd. et edd. exbibδent, ne ita quidem defendi potest, ut conatus est Κayse*. Die ἀντίθεϲιϲ setzt das εἴκειν vorαus, daaer es πάϲηϲ ἀντ. ἔμπ.hesse kann. Ellebode ὑφέϲεωϲ coniecit, item RSchneider comm. 151 ad 130, 1; Dudithins scribi voluit διαθέϲεωϲ, quod ineptum est, Lehrs ἀποϲτάϲεωϲ vel ἀνέϲεωϲ vel ἀφέϲεωϲ. posmis addere ἐνδόϲεωϲ et μὴ ἀντιθέϲεωϲ et quod RSchneider per litteras nobis proposuit πάϲηϲ ἀντιθέϲεωϲ ἀναιρετικὸν ὄν conl. de prom. 33, 5 | πᾶϲι in dubitationem vocant Lehre, qui πάντωϲ mavult, et Egenol 9 post ἴϲηϲ add δὲ A 2|| 10 ἐνέργεια Ab, διάθεϲιν Β, om Ϲ |κατ’ αληλον A, κατάλληλον Ϲ, τὸ κατάλληλον B ὡϲ ἔχει τὸ μάχομαί ϲοι, παλαίω ϲοι, γυμνάζομαί ϲοι, ἱππάζομαι, ἀνθιϲτάνομαι, μονομαχῶ, παγκρατιάζω. Καὶ ὅτι μὲν ἔδει τὰ τοιαῦτα ἐπὶ πλαγίαν φέρεϲθαι, παντὶ προῦπτον ἐγκειμένηϲ διαβιβαϲτικῆϲ διαθέϲεωϲ ἐπὶ πρόϲωπον ὑποκείμενον, ὡϲ κατ’ ἀρχὰϲ εἴπομεν, δυνάμενον ὁμολογῆϲαι τὴν εἰϲ αὐτὸ χωρήϲαϲαν διάθεϲιν· νοεῖται γοῦν ἐπὶ δύο ἐμψύχων τὸ παλαίειν, τὸ παγκρατιάζειν. ἀλλ’ οὖν γε ἡ μεγίϲτη ἐνέργεια ἀπαιτήϲαϲα αἰτιατικὴν εἰϲ ἕν μόνον καταγίνεται τὸ διατίθεϲθαι ἐξ εὐθείαϲ, μὴ μὴν προϲδιατιθέναι, ὡϲ ἔχει τὸ δέρω ϲε, τύπτω ϲε, παίω ϲε· ὁ γὰρ οὕτωϲ ὁριζόμενοϲ οὐχ ὁμολογεῖ τὸ ἀντιπαίεϲθαι. οὐ δὴ οὖν τὰ προκείμενα ῥήματα τὸ τοιοῦτον ἐπηγγέλλετο, καὶ ϲαφὲϲ ὅτι ἕνεκα τούτου οὐδὲ ἐπιδέξεται αἰτιατικήν· ἦν γὰρ ἐγκειμένη ἡ αὐτὴ διάθεϲιϲ ἐκ τοῦ ἑτέρου προϲώπου, τὸ ἀντιπαίεϲθαι τὸν παγκρατιάζοντα. —. 299 b

Τ οὖν εἰϲ δοτικὴν ἐχώρηϲεν, ὅτι καὶ ἡ γενικὴ ἐμερίζετο εἰϲ slteri eandem affectionem actionemque tribuit. atque appetet talia verba cum obliquo casu iungenda esse, cum afeetio transeat in steram personam, quae de hac in se transeunte affectione assentri potest. sed accnsstiyum aeeumere nequeunt, quem casum validissima actio postulat, qua affcitur altera persona neque vero ipsa quoque sfΒθcit, velut qui παίω ϲε loquitur, se verberere dicit, reverberari se non dicit. cuius generis cum non sint ea de quibus semo est verba (μάχομαι, παλαίω), quippe quae mutuam actionem indicent, non accipient accusativum. ARGVM. § 186. Sed cur ne genetivus quidem cum huiusmodi verbis iungi- tur? quia is casus passivae sfectioni tributus est. itaqne restat solus dativus, felicius agentes. cfr § 25 219, 19 H.: aequαerantia (sci nomina) etiam gmomodo et verba, quae Graeci ἰϲοπαλῆ vocant. Gaza l. l. 509: τὰ περιποιητικὰ καὶ ἀντιπεριποιητικά, οἶον δίδωμι, πέμπω, λέγω, χαρίζομαι, ἀντιλέγω, παλαίω, ἐναντιοῦμαι, ἀμφιϲβητῶ, μάχομαι. Lasc. Gramm.lib.II p121 ed Aid.1557 τὰ ἀντιπεριποιητικά οἷον ἀντιλέγω, ἀμφιϲβητῶ. ἔτι τὰ ἀντιπειϲτικά οἷον φιλονεικῶ,ἔρίζω, παλαίω, πολεμῶ,ἀγωνίζομαι,ἑναντιοῦμαι, μάχομαι. ἀντιπειϲτικά vocabulum et inte prelatio contrapersuasiva in omomibus qnss inspicere nobis licebat editionibus legitur. TESTIM. ET ADN. EXEG. 4 εἴπομεν: 283, 23 seqq. — 7 καταγίνεϲθαι, quod plerumque cum ἐν praepositione iunctum idem fere valet qnod versari in eliqua re, cum εἰϲ etiam 253, 12 construinr, item cum πρόϲ praeposifione et accusaivo 280,15. 13 ἡ γενικὴ ἔμερζετο κτλ. cfr 290, 26. 292, 8. ADN. CRIT., DISCR. sca. IN A CBb. 1 παλαίω ϲοι om B | ente γυμνάζομαι. add γυμνάζω ϲοι Β, hoc solum hsbst C|| 2 ἱππάζομαι, quod cum dativo certantis ab nullo scriptore videtur usurpatum esse, pro alieno additamento haberemus, nisi rediret lin. 5 pag. seq. | ἀνθιϲτάνομαι Ab, ἀνθϲταμαι CB || 4 διαθέϲεωϲ] ὑποθέϲεωϲ B || διάθεϲιν fol 79r A. || 6 μεγίϲτη] μεριϲτὴ vel μερικὴ Lehre qu. ep 328. at ea afectio, quae accusativum postulat, vaidissima videbatur Apollonio. cft 291, 9 || 7 — 8 διατίθεϲθαι-προϲδιατιθέναι] Eayser* vult διατιθέναι—προϲδιατίθεϲθαι. vide Argum. ϲ in προϲδιατιθέναι om A 1, add A 8 μὴν] μέντοι CB || 10 ἐπηγγείλατο CB || 11 επιιδειξεται A. |ἡ διόεϲϲ αὐτἑ B || 12 ἑτέρου] δευτέρου Dud. | ἀντιπαίεϲθαι b, αντιπεεϲθαι A, ἀντπείϲεϲθαι CB 13 καὶ malimus abesse παθητικὴν διάθεϲιν. ἀποϲτήϲεται ἄρα ἀμφοτέρων τῶν πτώϲεων ἡ τοιαύτη ϲύνταξιϲ, καὶ οὐκ ἄλλην ἐπιδέξετxι ἢ μόνην τὴν δοτικήν, ἐξ ἧϲ ~~295s~~ καὶ εὐέφικτον τὸ ἀντιπεριποιούμενον τῶν διαθέϲεων. ἔϲτι γοῦν μοναδικὴ μὲν διάθεϲιϲ ἡ γυμνάζω ϲέ, ἀντιπεριποιουμένη δὲ ἐκ τοῦ ἴϲου ἡ γυμνάζομαι ϲοί ἱππάζω ϲέ, ἔξ ἧϲ τὸ παθητικὸν ἱππάζομαι ὑπὸ ϲοῦ καὶ πάλιν τὸ ἐξ ἴϲου ἀναγόμενον ἱππάζομαι ϲοί. πλεῖϲτα καὶ εἰϲ τὸ τοιοῦτον ἔϲτι παραθέϲθαι, ἅπερ παραπεμπτέον. οὕτωϲ δ’ οἶμαι ἔχειν καὶ τὸ πείθομαι ὑπὸ ϲοῦ, καὶ οὐκ ἄλλο τι ϲημαίνει τὸ πείθομαι ϲοί ἢ τὴν ἐξ ἀλλήλων πρὸϲ ἀλλήλουϲ γινομένην πειϲμονήν.

Ἔϲτι καὶ ἐπὶ τρίτου προϲώπου τὸ μέλει καὶ μεταμέλει δοτικῇ ϲυνταϲϲόμενα, ὡϲ ἔχει τὸ μέλει Τρύφωνι καὶ ἔτι μεταμέλει. ἅπερ παρὰ τὴν τῶν ἄλλων ῥημάτων ϲύνταξιν ἐξήλλακται, καθὸ πάντα μὲν εὐθείᾳ ϲυντάϲϲεται μόνῃ, ὡϲ Θέων περιπατεῖ, ἣ καὶ ϲυντείνει πλαγίᾳ, περὶ ἧϲ καὶ τὴν ϲύνταξιν ἐποιηϲάμεθα. οὐ μὴν τοῖϲ προκειμένοιϲ. τοιοῦτον ϲύνεϲτιν· μεταμέλει γὰρ Ϲωκράτει καὶ ἔτι μέλει, τῆϲ cuius auxilio facile mutuam actionem signifcamus. velut unins activam afeotionem denotat γυμνάζω ϲέ, mutuam duarum personarum idem facientium γυμνάζομαι ϲοί. nec aliter intellegendum est πείθομαι ϲοί, quippe quo mutua duorum fiducia sigmifcetur. ARGVM. § 187, Etiam μέλει et μεταμέλει dativo copulantur; sed hac re ab cetria verbis diferunt, quod cetera sempmr cum nominativo construnntur, cui saepe etiam obliquus sdicitur, μέλει et μεταμέλει nominativum numquam habent adiunctum, quocirca Stoici talia nuncupaverunt non ϲυμβάματα vel κατηγορήματα, sed παραϲυμβάματα. ac si cui παραϲυμβάματ deest dativus, id appelaverunt ἔλαττον ἤ παραϲύμβαμα. TESTIM. ET ADN. EXEG. 3 εὐέφικτον. cfr 44, 26. 185, 21. quod qais facile assequi postest. - 4 ἀντιπεριποιουμένη. ex hoc verbo ἀντππεριποιητικῶν verboruom nomen apud Gazam et Lascar. factum. — 5—6 γυμνάζεϲθαι ἰππάζεϲθαι media. cum dativo ad signifcanda certaminansnrpata esse unos Apollonina testari videtur. activum ἱππάζω invenitur etiam apud Pollucem I 182: ίππάϲαι ἐξ ἀγέληϲ πῶλον. idem ibidem Eenophontem opponere dicit τῷ ἀδαμάϲτῳ πώλῳ τὸν ἤδη ἱππαζόμενον, quod fecit ille περὶ ἱππικῆϲ lII 1, in quo libello passivum ἱππάζεϲθαι etiam XI 7 occurrit. mirum quod etiam activo et passivo huius verbi Ap. adiungit pronomen personae secundae. at alibi quoque Ap. in exemplis fngendis verba tantum respicit, neglegit rem. efr 302, 1. — 13 ϲυντείνει cum dativo eliam 61,17 — 14 περὶ ἧϲ τὴν ϲύνταξιν ἐποιηϲάμεθα: inde ab 283, 23. ADN. CRIT., DISCR. SCR. IN A CBb. αμφοτεραν A 1, corr A || 2 επιδειξεται. A1, corr A 2| μόνην A b, μόνον CB || 3 εὐέφικτον A2 Cb, ανεφικτον A1, ἀντέφικτον B, οὐκ ἀνέφικτον Soph. | αντποιουμενον A1 , περι supra add A 2 | γοῦν om CB || 6 ιϲου in ras A | ἀναγόμενον A Βb, ἀναϲϲόμενον Ϲ, ἀνθυπαγόμενον Portus. vide Adn. exeg. ad 395.16 huius ed. || 7 oὕτω CBb |δ’ om CB 8 ἔχει CBb || 9 τὴν] η in ras A | πρὸϲ] πρὸ in rasA 2 , A videtuxr ειϲ scripsiese 11 Α mg μέλει και μεταμελει παραϲυμβαμμ οι απο τηϲ ϲτοαϲ λεγουϲι, τα δε λοιπα ρηματα ϲυμβαμ κατηγορηματα || 13 ϲυντάϲϲονται B | ἥ] Schoemann 14 πλαγίαν Ϲ || 15 ante τοιοῦτον add τὸ CBb ὀρθῆϲ οὐ ϲυνούϲηϲ. δι’ ὃ καὶ παραϲυμβάματα αὐτὰ ἐκάλεϲαν οἱ ἀπὸ τῆϲ Ϲτοᾶϲ, τῶν ἄλλων ῥημάτων κατὰ τὰϲ ϲυμβαινούϲαϲ διαθέϲειϲ 300 b παρ’ αὐτοῖϲ ϲυμβαμάτων προϲαγορευομένων ἢ καὶ ἔτι κατηγορημάτων· καὶ τὸ μὲν ἀπαρτίζον τὴν διάνοιαν παραϲύμβαμα, λέγω τὸ μέλει κράτει, τὸ δὲ ἐλλειπτικὸν ἔλαττον ἢ παραϲύμβαμα, λέγω δὴ τὸ μέλει. — TESTIM. ET ADN. EXEG. 1- 5 παραϲυμβάματα, ἔλαττον ἢ παραϲυμβάματα, ϲυμβάματα, κατηγορήματα. cfr 31, 8. 281, 26. de pron. 115, 11: ἐπὶ τῶν ϲεϲημειωμένων ϲυμβαμάτων καὶ] παραϲυμβαμάτων παρὰ τοϲ Ϲτωικοῖϲ, λέγω δὲ τοῦ μέλει καὶ μεταμέλει, ubi ϲυμβαμάτων καὶ delendum esse RSohneider in comm. concessit. ac vide Ammon. in Aristot. π.ἑρμην., qui 104b35 Br. 44,14 Bu. Porphyrio auctore tradit: τινά ἐϲτι ῥήματα ϲυνταττόμενα ταῖϲ πτώϲεϲι (scil obliquis) καὶ ποιοῦντα λόγουϲ ἀληθεῖϲ ψευδεῖϲ, τοϲ δὲ ὀνόμαϲι (nominativis nominum) ϲυντάττεϲθαι. οὐ δυνάμενα, ὡϲ τὸ μεταμέλει, οἶον Ϲωκράτει μεταμέλει, καίτοι τὸ Ϲωκράτηϲ μεταμέλει ἀϲύντακτον. ἐν οἰϲ καὶ προϲιϲτορε (seil Porphyrius) τὴν τῶν Ϲτωϊκῶν διάγαξιν περὶ τῶν κατηγορουμένων ὅρων ἐν ταῖϲ προτάϲεϲιν οὖϲαν τοιαύτην. τὸ κατηγορούμενον τοι ὸνόματοϲ (nominativi) κατηγορεῖται πτώϲεωϲ (casus obliqui), καὶ τούτων ἑκάτερον ἤτοι τέλειόν ἐϲτιν ὡϲ κατηγορούμενον καὶ μετὰ τοῦ ὑποκειμένου αὔταρκεϲ πρὸϲ γένεϲιν ἀποφάνϲεωϲ, ἢ ἐλλιπὲϲ καὶ προϲθήκηϲ τινὸϲ δεόμενον πρὸϲ τὸ τέλειον ποιῆϲαι κατηγορούμενον. ἄν μὲν οὖν ὀνόματόϲ τι κατηγορηθὲν ἀπόφανϲιν ποιῇ, κατηγόρημα καὶ ϲύμβαμα παρ’ αὐτοῖϲ ὀνομάζεται (ϲημαίνει γὰρ ἄμφω ταὐτόν), ὡδϲ τὸ περιπατεῖ, οἶον Ϲωκράτηϲ περιπατεῖ ἄν δὲ πτώϲεωϲ, παραϲύμβαμα, ὡϲανεὶ παρακείμενον τῷ ϲυμβάματι καὶ ὄν οἶον παρακατηγόρημα, ὡϲ. ἔχει τὸ μεταμέλει, οἶον Ϲωκράτει μεταμέλει· τὸ μὲν γὰρ μεταμελεῖται ϲύμβαμα εἶναι, τὸ δὲ μεταμέλει παραϲύμβαμα,οὐδυνάμενον ὀνόμαϲιϲυνταχθὲν ἀπόφανϲιν ἐργάϲαϲθαι, οἰον Ϲωκράτει (lege Ϲωκράτηϲ) μεταμέλει (οὐδεμία γὰρ τοῦτο ἀπόφανϲι), ἀλλ’ οὕτε κλίϲιν ἐπιδέξαϲθαι δυνάμενον, ὡϲ τὸ περιπατῶ περιπατεῖϲ περιπατε,οὔτε ϲυμμεταϲχηματιϲθῆναι τοῖϲ ἀριθμοῖϲ· ὥϲπερ γὰρ λέγομεν τούτῳ μεταμέλει, οὕτω καὶ τούτοιϲ μεταμέλει. καὶ πάλιν, ἄν μὲν τὸ τοῦ ὀνόματοϲκατηγορούμενονδέηται προϲθήκηϲ πτώϲεωϲ ὀνόματόϲ τινοϲ πρὸϲ τὸ ποιῆϲαι ἀπόφανϲιν, ἔλαττον ἢ κατηγόρημα λέγεται . . .(v. Test.ad 403,1 huins ed.). ἅν δὲ τὸ τῆϲ πτώϲεωϲ κατηγορούμενον ῇ τὸ δεόμενον ἑτέρᾳ ϲυνταχθῆναι πλαγίᾳ πτώϲει πρὸϲ τὸ ποιῆϲαι ἀπόφανϲιν, ἔλαττον ἢ παραϲύμβαμα λέγεται, ὡϲ ἔχει τὸ μέλει, Ϲωκράτει Ἀλϲιβιάδουϲ μέλει. Perverse Stoicorum doctrinam inte prestus est Priscianus, qui XV VII § 4 et 5 211.19 —27 H. ϲυμβάματα dicit appellata esse constructiones intransitivae, παραϲυμβάματα transitivas, additque ἀϲύμβαμα vocasse illos constructionem ex duobus obliquis factam, ut placet mihi venire ad te. ac similem ϲυμβάματοϲ et παραϲυμβάματοϲ defnitionem Said. s. ϲύμβαμα grrammsticis tribuit. vide RSchmidtii diss. de Stoicorum grammatica 65 seq. — 2 αί ϲυμβαίνουϲαι διαθέϲειϲ, unde plena enuntiata apud Stoicos ϲυμβαμάτων nomen acceperunt, sunt eae, quae personis nominativo significatis ϲυμβαίνουϲιν. Priscianus XVIII § 4 211, 20 H perperam ϲύμβαμα congruitatis nomine interpretatur. ADN. CRIT., DISCR. SCR. IN AϹBb. 2 τὰϲ om A. || 3 om A 1, add Α 4 post παραϲύμβαμα duae litterae erasae || 4—5 λέγω-παραϲύμβαμα om B το μελει ϲωκρατει A in ras, primae manus ductus plane deleti. Schoemsnn iniuria postulat τὸ μεταμέλει Ϲωκράτει, vide lin.15 pag.sntecedentis || 5 ελλαττον scripserat A , sed prius λ erasum ἧττον C | ἤ om Ϲ. efr Adn. ex. ad 403, 1 huius ed. | post μέλει ex antecedentibus repetivit ϲωκρατει A Ϲb exhibent τὸ μέλει καὶ μεταμέλει, B τὸ μεταμέλει pro τὸ μέλει

Ὅπερ ἐπινοῶ καὶ αὐτὸ ἀναδέχεϲθαι νοουμένην εὐθεῖαν τὴν κατὰ ~~296s~~ τοῦ παρυφιϲταμένου πράγματοϲ ἐν τῷ μέλει. παρὸν δὲ τὸν λόγον οὕτω πιϲτώϲαϲθαι. δίδοται ὅτι τὸ μέλει ῥῆμα τρίτου προϲώπου ἐϲτί, καὶ ϲαφὲϲ ὅτι ἐκ πρώτου καὶ δευτέρου γεγενημένον, λέγω τοῦ μέλω, μέλειϲ. καὶ εἰ δίδοται τὰ τῆϲ ϲυντάξεωϲ τοῦ πρώτου καὶ δευτέρου μετιέναι καὶ ἐπὶ τὸ τρίτον, λέγω κατὰ τὰϲ πτώϲειϲ καὶ τοὺϲ ἀριθμούϲ, ὡϲ ἐπὶ τοῦ ἐγὼ φροντίζω — ϲὺ φροντίζειϲ ἐκεῖνοϲ φροντίζει, δοθήϲεται καὶ ἐπὶ τοῦ μέλω. ἔϲτιν οὖν τὸ ἐγὼ μέλω ϲοί ἐν εὐθείᾳ καὶ δοτικῇ, καὶ ἔτι ϲὺ μέλειϲ ἐμοί· ὅπερ ἀπαιτήϲει κατὰ τὴν ϲύνταξιν ἐν τρίτῳ, ἐν τῷ μέλει Ϲωκράτει, οὐκ ἄλλο τι ἢ τὸ παρυφιϲτάμενον πρᾶγμα ἐν εὐθείᾳ νοούμενον. τοιοῦτο γάρ ἐϲτιν τὸ νοούμενον, μέλει τὸ φιλοϲοφεῖν Πλάτωνι — φροντίδα Πλάτωνι ἐμποιεῖ ἡ φιλοϲοφία, μέλει θέωνι τὸ πλουτεῖν ὁ πλοῦτοϲ φροντίδα ἐμποιεῖ Θέωνι ~~τοῦ πλουτεῖν.~~ χρὴ οὖν νοεῖν ὅτι τὸ μέλει Ϲωκράτει ἐν τῷ ὑπακουομένῳ ARGVM. § 188. At revera μέλει ipsum quoque nominativum suum haboet. etenim in nominstivo cogitatur res vel actio, quae simul signifcator [infinitivo]. quas opinio hoc modo probari potest. μέλει est terfiae personae forma ex plima et secunda (μέλω et μέλειϲ) orts, atque ut in ceteris verbis constructiones ad tertiam transeuntes eosdem servant casus nnomerosque, ita hoc fieri necesse est etiam in μέλω verbo. iam si ἐγδ μέλω ϲοί, ϲὺ μέλειϲ ἐμοί in tertiam personam trensibent, haec quoque non solum dativum flagitabit, sed stiam nominativum, qui actione simol indicata continebitur, velut fit in μέλει Πλάτωνι τὸ φιλοϲοφεῖν, ESTIM. ET ADN. EXEG. 1 Priee. XVII § 55 231.17 H.: Apooseιus in III περὶ ϲυντἀξεωϲ ostendzt, in impeersonalbus etanm posse intelleqi nominoticum ipsius rei verborum, his verbis: μέλει Ϲωκράτῃ, ὅπερ ἐπινοῶ καὶ αὐτὸ ἀναδέχεϲθαι νοουμένην εὐθeαν τὴν κατὰ τοῦ παρυφιϲταμένου πράγματοϲ ἐν τῷ μέλει. ex hoc possumus attendere, quod smpersonalia simliter omnia, quius nos equenfer utimur, quae ipsa quoque ab huiuscemodi verbis Graecorum, id est μέλει, δεῖ, χρή, ecceytmus, . . . possunt habere intellectum nominativi ipsius rei, quae in serbo intelleqitur. 2 et 10 παρυφίϲταϲθαι siaul indicari. cfr 12, 18. 11, 4 et 23. 118, 9. 120, 24 —2 πρᾶγμα actio est quae verbo indicatur, ut 79,1. 228, 21. 25. 27. cfr Ska II 23, RSchneider comm. 142 ad 122. 26. 1 14 ὑπακούειν verbo Ap. utitur non solum de Vocibus mente supplendis, sed etiam de eis, quae ab loquentibus additae sunt, veut 60, 9. 12 13. 151,11. ADN. CRIT., DISCR. SCR. IN A CBb. κατὰ om A in contextu, sed add in mg prima manus. Schoemsnno praepositionem uncis inclusit, nec negasi potest facilins intellegi τἡν τοῦ παρ. πρ., sed intellegi potest etiam praepositio, cui parocinatur praeter codices Priscianus quoque: nam infnitivns, qui sdicitur μέλει verbοo, dicitur de actione, quae simul indicatur. ceterum in BB sic mutata est lectio. τἡν παρυφιϲταμένην κατὰ τοῦ πράγματοϲ || 2 παρὸν] fol 79v A 3 οὕτω om A 1, add A || 4 snte πρώτου add τοῦ B | λέγω om C || 5 καὶ εἰ δίδοται Ab, εἰ δέδοται Ϲ, εἰ δὲ δέδοται B |ante δευτέρου videtur του erasum in A ||6 μετειναι A. |τὰϲ om CH || 7 ϲὺ—φροντίζει om A 1, add A 2 in mg 8 εϲτι γουν A. |ευθειαι A. || 9 ϲὺ] ου A. 1, corr A 2 |μοι A. || 10 οὐκ A b, οὐ κατὰ CB || 12 ενποιει A. || 1 τοῦ A2CBb, A 1 exaraverat το || 13 — 14 τοῦ vel τὸ πλουῖεν eici iure iussit Egenolff* πράγματι τὴν εὐθεῖαν ἔχει. ἔϲτιν οὖν τὸ σἴτιον τοῦ καὶ μόνον τὸ 301 b μέλει παραλαμβάνεϲθαι τὸ δεκτικὸν αὐτὸ εἶναι παντόϲ του ἐπιϲυμβαίνοντοϲ πράγματοϲ. δι’ ὃ τὸ μέλει Θέωνι ἐδόκει ἐν αὐτοτελείᾳ καθίϲταϲθαι· παντὸϲ γάρ του παρυφιϲταμένουπράγματοϲκοινῶϲ ὑπακουομένου περὶ παντὸϲ γὰρ] ἐπιϲυμβαίνοντοϲ, ὡϲ ἔφαμεν, τὸ μέλει ῥῆμα παραλαμβάνεται.

Non solum tempora, personae, modi diverai verborum, sed etiam participia cum eodem casu construntur.

Καὶ τοϲαῦτα εἴχομεν φάναι περὶ ἧϲ προεθέμεθα ἐκθέϲθαι ϲυντάξεωϲ τῶν ῥημάτων πρὸϲ τὰϲ πλαγίαϲ, ἐκείνου προδήλου καθεϲτῶτοϲ, ~~297 s~~ ὡϲ οἱ διάφοροι χρόνοι ἐν τῇ κλίϲει καὶ ἔτι τὰ διάφορα πρόϲωπα αἵ τε ὑπόλοιποι ἐγκλίειϲ τῆϲ αὐτῆϲ ϲυντάξεωϲ ἔχονται. τὸ γὰρ τέμνοωι εὐκτικὸν ὸν πάλιν ἐπ’ αἰτιατικὴν φέρεται, κἆν προϲτακτικὸν ῇ κἆν ἀπαρέμφατον κἆν ὑποτακτικόν,κᾶν παρῳχημένου χρόνου κἆν μέλλοντοϲ, λέγω κατὰ τὰϲ ἐνεργητικὰϲ διαθέϲειϲ. ἔϲτι καὶ εἰϲ τοῦτο πάμπολλα παραθέϲθαι. —190). Ἀλλ’ οὐδὲ αἱ μετοχαὶ τὸ τοιοῦτον ἀποκλίνουϲιν, κἆν ἀποβάλωϲι τὸν τῶν προϲώπων μεριϲμὸν τάϲ τε παρεπομέναϲ ψυχικὰϲ διαθέϲειϲ τοῖϲ ῥήμαϲιν. ὡϲ γὰρ προείπομεν, ἐπὶ τὰϲ αὐτὰϲ πτώϲειϲ φέρονται, καίτοι τῶν ἄλλων πτωτικῶν, λέγω δὲ τῶν ἀπὸ ῥήματοϲ quod eundem sensum babet atque ἡ φιλοϲοφία ἐμποιε Τλάτωνι φροντίδα. ita eliam μέλει Ϲωκράτει si dicitur, haboet nominativum suum in actione quae sdicitur vel mente euppletur. causa autem, cur μέλει etiam sine infnitivo diei ideoque per se perfectum absolutumque videri possit, in eo posita est, quod quemlibet actionem adici vel mente suppleri licet. ARGVM. § 189. Haec qnae exposuimus de verborum cum obliquis casibbus constrmctione velent non solum de praesenti tempore et prima persona et indicativo modo, sed de omnibus temporibus, personis, modis generis activi. ARGVM. § 136, Atque etiam participia activa eisdem constrnctionibδuos utuntur, cum reliquae voces, quae in casas flectuntur, cum genetivo iungantur, velut γυμναϲτὴϲ τοῦτον loqui non possumbs, debemos γυμναϲτὴϲ τούτου. at γυμνάζων τοῦτον recte se habet. TESTIM. ET ADN. EXEG. 2 ἐπιϲυμβαῖνον. cfr 19, 18. 20, 4. 104, 7 et 11. 113,4. 203,1. ἐπιϲυμβ. πρᾶγμα hic est res vel actio adiecto infnitivo signifcata, quae accidit personae dativo denotatae. — I4 ἀποκλίνειν hic uenrpatur, ut ἀπονεύω 48.11. 103.12. 327. 21. — 16 προείπομεν: in libro de participiis, ut videtur. vide 15. 23. 66, 3. 67.19. 85,10. 302, 9. et Prise. D, i. e. in libro de parti- cipio, 55 550.1 Β :eos sequntur casus (scil participia),quos et verba, ex quibus nascuntur. ADN. CRIT., DICR. SCR. IN ACBb. 1 ἔϲτι γοῦν C 2 παντὸϲ τοῦ et 4 παντὸϲ γὰρ τοῦ b, sed de quolibet accidenti sermo estc Schoemsnn sexbi volebat πάντωϲ γὰρ τοῦ || 5 post παντὸϲ add γὰρ A Ϲ, quod mele repetitum est ex ntecedenti παντὸϲ γὰρ lin. 4 Βekker in adn. iniuria lin. 4 γὰρ delet, lin. 5 retineri iubet et post καθίϲταϲθαι poni comma, post ὑπακουομένου punctum. παραλαμβάνεϲθαι B || 7 ἔχομεν φάναι Ϲ, φᾶναι ἔχομεν B. εχομεν φάναι prma verba sunt in illo folio vilioris charae viiorisque scripmrae, quod in L. codce adnexum est folio 136. vide Adn. crit. ad 318, 7 huius ed. || 10 a τε Ab, καὶ αἰ LC, κα B | ϲυντάξεωϲ τῆϲ αὐτϲ B |post τὸ add τε B | τέμνοιμι] οι et alterum ι in ras A2, A 1 videtu τεμνομαι scripsisse || 1 εὐκτικὸν] 1 in ras A 12 κἄν ὑποτακτικόν om A 1, add A in mg || 14 αἱ om A || 17 ῥημάτων B γεγονότων, οὐκ εἰϲ τὸ αὐτὸ τῆϲ ϲυντάξεωϲ φερομένων. ἔϲτι μὲν γὰρ τὸ κόπτω τοῦτον, οὐ μὴν τὸ κοπεὺϲ τοῦτον, κοπεὺϲ δὲ τούτου· 302 b καὶ αὐλεῖ μὲν τοῦτον, αὐλητὴϲ δὲ τούτου· γυμνάζει τοῦτον, γυμναϲτϲ δὲ τούτου. δι’ οὖ δείκνυται ὅτι πάντα μὲν ἐπὶ γενικὴν φέρεται τὰ πτωτικά, οὐ μὴν τὰ ἐν μετοχῇ γενόμενα. ϲυντάξεωϲ γὰρ τῆϲ αὐτῆϲ ἔχετάι τοῖϲ ῥήμαϲιν, καὶ διὰ τοῦπτο ϲυνέχεται τοῦ ἔτι ῥήματοϲ μετέχειν ἰδιότητα· γυμνάζων γὰρ τοῦτον καὶ αὐλῶν τοῦτον. τὸν τοιοῦτον λόγον ἀκριβέϲτερον ἐξεθέμεθα ἐν τῷ περὶ μετοχῆϲ ὑπηγορευμένῳ.

ESTIM. ET ADN EXEG. 3 αὐλεῖ τοῦτον. efr Adn. exeg.ad 429, 5 — 6 huius ed. — 6 ϲυνέχεται idem velers videtur, quod ἄμα ἔχεται. ad ἔχεϲθαι verbδum cum. nuac genstivo positum cfr e. g. 48, 7. 92, 10. 110, 16. — 8 ἐν τῷ περὶ μετοχῆϲ ὑπηγορευμένῳ seeundum Stephanum, Portum, Passovium, AButtmanum interpretandum est in libro qui nuncupatus est de participio, atuqe ut alterum exemplum huius usne ὑπαγορεύω verbi in SStephsni thesauro profertur Potercheae vitae . Ϲaesaris 49 extr. sed illic e melioribus codicibus προϲηγόρευον restitutum pro ὑπηγόρευον nec credibile est Apollonium postquem illam librmm suum in sgmtaxi 15, 23.66, 4. 67,18.85.10 ita appellait, ut diceret τὸ περὶ μετοχῆϲ vel τὸ περὶ μετοχῶν, nunc addidisse pacticipium nuncupandi. saepisnime ὑπαγορεύειν apud Apolloniom vim indicandi vel signifesndi habet: vide e. g. 6, 18. 26, 24 et 26.44,17. 64, 25.119,17. 249, 20.259,1 et 4. 303,10.de adv. 141, 22. 199,12 apud alios scriptores saepenumero idem velet qnod docere, praecipere, suadere ac praecipiendi vim hoc qnoque loco habere idetor, ut Apclonius dixerit ia eo gκod deparscpto praeeepεmus: illic enim haud dnbiedocurat, pa ticipiaiungenda esse cum eodem casu atque verba. 132, 3 quoque ὑπαγορεύει intαpretamor praecipit. de ὑπηγορεμένῃ εἰϲαγωγῇ 337, 11 vide ibi Adn. exeg. ADN. CRIT., DISCR. SCR. IN ALCBb. 1 γεγονότων] γινομένων LCB || 2 τοῦτον fol 80r A utrubique κοπτευϲ A τοότου] posterius ου in res A 2|| 3— 4 καὶ τούτου om LCB || γινόμενα CB || 6 ϲυνέχεται Ab, ϲυνέχει LCB. Schoemanm ci. ωυνέχει τὴν || 7 ἰδιότητοϲ LB || 8 ὁπαγορευομένψ LCB

ΠΕΡΙ ΣΥΝΤΑΞΕΩΣ ΒΙΒΛΙΟΝ Δ Transit Apollonius ad praepositionum parathesin et synthesin.

Μετὰ τὰϲ τῶν ῥημάτων ϲυντάξειϲ, ᾶϲ ἐν τῷ πρὸ τούτου ἀνεπλπηρώϲαμεν, c.I.303 b ὄντι τρίτῳ τῆϲ ὅληϲ πραγματείαϲ, μέτιμεν κὶ ἐπὶ τὸϲ τῶν ~~298s~~ προθέϲεων ϲυντάξειϲ, δεομέναϲ ἀποδείξεωϲ πάνυ ἀκριβεϲτάτηϲ, καθὸ δοκεῖ τὰ μόρια οἰϲ μὲν μέρεϲι τοῦ λόγου δόκηϲιν παρέχειν ϲυνθέϲεωϲ, οἰϲ δὲ παραθέϲεωϲ, ἔϲΘ’ ὅτε οὐ βοηθούμενα τόνων ἰδιώμαϲι, καθάπερ τὰ πλεῖϲτα τῶν μερῶν τοῦ λόγου διὰ τῆϲ ἑνώϲεωϲ τοῦ τόνου τὸ μοναδικὸν τῆϲ λέξεωϲ ὑπαγορεύει, τουτέϲτι τὸ ἕν μέροϲ λόγου ἢ διὰ τῆϲ μονῆϲ τῆϲ καθ’ ἕκαϲτον μόριον τὸ διϲϲὸν ἐμφαίνει τῶν λέξεων.

Τὸ γὰρ Διὸϲ κόροϲ παροξυνόμενον μὲν τὴν γενικὴν· ἔχει ἰδίᾳ νοουμένην, ὅμοιον ὸν τῷ Διὸϲ υἱόϲ, προπαροξυνόμενον δὲ ὅμοιόν ἐϲτιν τῷ Διόγνητοϲ, Διόδοτοϲ· τό τε εὖ νοῶ δύο ἔχον περι- 364 b ϲπωμέναϲ ὁμολογεῖ τὴν ἐξ ἐπιρρήματοϲ καὶ ῥήματοϲ παράθεϲιν, καὶ τὸ Ἕλληϲ πόντοϲ κατὰ τὴν ἀρχὴν ἔχον τὴν ὀξεῖαν, καὶ τὸ ἐμοῦ αὐτοῦ ~~299s~~ δὶϲ ἔχον τὴν περιϲπωμένην. ταῦτα γὰρ καὶ τὰ τούτοιϲ ὅμοια, ἄπειρα ARGVM. § 1. Postquam verborum constructiones absolvimus, transeamus ad praepositionum syntaxim quae accuratissima eget demonstratione, quia praepositiones videntur cum aliis vocibus compositae, eliis appositae esse, nec accentuum auxilio ubique synthesis et patatbesis praepositionum discerni poscunt, sicut. plerasque voces simplex accentus ostendit simplices esse, duplex duplices. ARGVM § 2. Exempli gratia si in Διὸϲ κόροϲ paenultima acuto tenore profertur, genetivus separatim cogitatur sin antepaenultima, in unam nomen genetinus et nominatvns coslnerunt. item duae voces sunt εὖ νοῶ, si et ευ et ω circumfexo accentu pronuntiamus, et Ἕλληϲ πόντοϲ, si duplici acuto utimur. omnia huiuosmodi siconiuncta et contracta ex compositionis lege sunt, etiam accentu proferuntur uno sin non sunt contracta, ne tenores quidem in unum coeunt. rssnm. ET ADN. EXEG. 8 τῆϲ μονῆϲ, scil τοῦ τόνου. cfr pag subseq. lin. 3. ADN. CRIT., DISCR. SCR. IN A CBb A in fol 80r a prima manu habet απολλωινιου περι ϲυνταξεωϲ βιβλιον τεταρτον κεφαλαιον α′ et supra βιβλίον additum περι προθεϲεων ab eadem msmu. deinde sequuntur in eadem pagna index capitom et initiam libri quarti usque ad μερῶν lin. 66 || 2 A mg περι προθεϲεων μέτιμεν] ι in ras A2, A ει exaraverat |καὶ om CB || 5 οὐ om B 6 τοῦ λόγου] fol 80v A | Schoemann* fugitat aut ante διὰ aut μὲν post διὰ | 8 ἤ διὸ] ῇ τὰ Hlebode || 9 κοῦροϲ B 10 ἔχει om Ϲ, post νοcυμένην ponit B ἰδίαν B || 11 Διόδοτοϲ. codd. et b ante δ inserunt ϲ, quod eiecit Higsrd ὄντα, ϲυνελθόντα μὲν κατὰ τὸν λόγον τῆϲ ϲυνθέϲεωϲ ἔχει καὶ τὸν τόνον ϲυνρημένον, οὐχ οὕτωϲ δὲ ἔχοντα καὶ τὰ τοῦ τόνου ἔχει ἀϲυνέλευϲτα, καθάπερ δὲ επομεν, ἐν τῇ κοθ’ ἑκαϲτον μόριον μονῇ τοῦ τόνου τὸ κατὰ παράθεϲιν ὁμολογεῖ. —

Τὸ δὲ καταγράφω εἶτε δύο μέρη λόγου ἐϲτὶν εἶτε καὶ ἕν, οὐκ ἐνδείκνυται διὰ τῆϲ τάϲεωϲ. καὶ τὰ τούτοιϲ ὅμοια, τὸ ἀποίκου, καταφέροντοϲ, ἅπαντα τὰ τοιαῦτα, τῆϲ αὐτῆϲ ἔχεται ἀμφιβολίαϲ· ἀποψέ, ἀποδίϲ, καὶ ἐπὶ ϲυνδέϲμων καθότι, διότι (δεδείξεται γὰρ ὅτι ἔγκεινται αmἱ προθέϲειϲ), ἄλλα πλεῖϲτα. ὑπὲρ ὦν τῆϲ ἀκριβείαϲ προεθέμεθα ἐκθέϲθαι. ἀλλ’ ἤδη καὶ ἐπ’ ἐνίων μορίων οὐκ ἔνεϲτιν ὑπὲρ τῶν τοιούτων μορίων ἐπιϲτῆϲαι, τῶν προθέϲεων μήτε κατὰ παράθεϲιν προθετικῶν οὐϲῶν μήτε κατὰ ϲύνθεϲιν, ὡϲ ἐπ’ ἀντωνυμιῶν τῶν τῆϲ εὐθείαϲ ἁπαϲῶν, ὦν καὶ τὸ ατιον τῆϲ ἀϲυνταξίαϲ παραθηϲόμεθα κατὰ τὸν προϲήκοντα λόγον.

Πρὸ μέντοι τῆϲ κατὰ μέροϲ αὐτῶν ϲυντάξεωϲ οὐκ ἄκαιρον ὑπὸ Sed priusequam de praeposiltionum parathesiet synthesi exponamus, aptum videtnr earam anastrophen illustrare. 305 b λαμβάνω ἐκθέϲθαι περὶ τῶν ἠπορημένων ἐν τοῖϲ μορίοιϲ. «Oὑ γάρ», φαϲί, εδεόντωϲ τὰ τοῦ τόνου ἀμείβεται εἰϲ βαρεῖαν τάϲιν, ἐπὰν τὰ τῆϲ ϲυντάξεωϲ ἐναλλαγό. τουτέϲτιν ἐπὰν προθέειϲ οὗϲαι μὴ ἀναδέξωνται ~~300s 5~~ τὸ προκεῖϲθαι κατὰ τὰϲ ϲυντάξειϲ· οὐδὲ γὰρ τὰ ἄλλα μέρη τοῦ λόγου ARGVM. § 3. Sed καταγραφω utrum duae voces sint an una, tenore non indicatur, nec minus ambigua sunt ἀποίκου, καταφέροντοϲ, ἀποψέ, καθότι, muts. alis, de quibοus diligentisnime disseremus. sunt autem etiam voces, ubi huiusmodi inquisitio locum numquam habeat, quippe quibus praepositiones nec appensntur, nec compositione adiungantur, velut nominativi pronominum. ARGVM § 4. Sed priusquam singula de praepositionum constructione exponamus, haud alienum videtur es explicare, quae in hac orationis pete dubitationem moverunt. sunt enim qui dicant, cum ratione illud pugnare, quod oxytonesis praepositionum bisyllabarum in barytonesin convertetur et paenultims. TESTIM. ET ADN. EXEG. 3 εἶπομεν: lin. 8 pag antecedentis. — 5 οὐκ ἐνδείκνυται δ.τ. τ., quia κατὰ γράφω non aliter sonat atque καταγράφω: utrobique posterior praepositionis syllaba grai accentu pronuntiatur. — ad pluralem τούτοιϲ cfr de adv. 179, 5: ὡϲ ἔχει τὸ οἰκον δέ καὶ τὰ τούτοιϲ ὅμοια. —7 ἀποψέ cfr 336,5. — ἀποδίϲ. cfr 235,25. 636,24. 389,14. — 8 δεδείξεται: 318,14 seqq. — 9—10 τὰ τοιαῦτα μόρια praepositiones sunt, ἔνια μόρια aliquot voces alierum orationis partium. ἔπιϲτῆϲαι cum ὑπέρ praepositione etiam de pron. 38, 7. — 13 παραθηϲόμεθα: haec expositio nencdeest —17 et 18 ϲύντοξιϲ de conlocatione. ADN. CRIT., DISCR SCR. IN A CBb 1 λόγον] τόνον C 2 ϲυνηρτημένον CΒ | οὕτω CBb || 4 δὲ] δη A. μερ A. 1, η add A || 5 εἰϲν B | prius καὶ om CB || 6 καί, quod ante απαντα scripserat A, erasum est || 7 post ἐπὶ add τῶν CB 9 προυθέμεθα A2 CBb || 9 —11 ἐθέϲθαι —ϲύνθεϲιν. Portus coniecerat: ἐκθέϲθαι καὶ ὑπὲρ ἐνίων μορίων. ἀλλ’ ἤδη οὐκ ἔνεϲτιν ὑπὲρ τῶν τοιούτων μορίων ἐπιϲτῆϲαι, μήτε κατὰ παράθεϲιν προθετικῶν ὄντων, μήτε κατὰ ϲύνθεϲν. HSehneider quoque in his ἐπ’ ἐνίων μορίων —ὑπὲρ τῶν τοιούτων μορίων ita ofendit. ut coniciat pro posteriore μορίων scribendum esse ἀποριῶν vide A gum. et Adn. exeg. || 12 καὶ om B || 16 βαρεῖαν] ὀξεαν B || 18 κατὰ τὰϲ ϲυντάξειϲ A b, καὶ τὰ τῆϲ ϲυντόξεωϲ CB |oὐδὲ] fol 81r A. δὲ om CBb post γὰρ add δὴ Cb. δῆτα B ἀμείψαντα τὴν τάξιν ἀμείβει καὶ τὴν τάϲιν, πρὸϲ τῷ μηδὲ ἐξωμαλίϲθαι τὰ τῆϲ ἀναϲτροφῆϲ, εἴγε οὐχ ἅπαϲαι μετατεθεῖϲαι τῆϲ τάξεωϲ μετατίθενται καὶ τοῦ τόνου. τί δὲ μᾶλλον αὗταί εἰϲιν αἱ μετατιθέμεναι ἦπερ τὰ μόρια ἅ πρὸϲ αὐτὰϲ ρτηντο; τὸ γὰρ ἔπτυϲε πουλὺ κάτα {Calimachi? OSehneider II 752} ἀπαιτεῖ τὸ κατέπτυϲεν ἐν καταλληλότητι, καὶ οὐ μᾶλλον ἡ πρόθεϲιϲ μετατίθεται περ τὸ ῥῆμα· Ἰθάκην κάτα κοιρανέουϲιν {α 24}, τὰ τούτοιϲ ὅμοια.»

De praepositionum traleetione.

Καὶ πρὸϲ μὲν τὸ τοιοῦτον ἁπλῆ ἡ ὑπάτηϲιϲ, ὡϲ ἤδη ὁμόλογόν ἐϲτιν, καθάπερ καὶ ἐν τοῖϲ προκειμένοιϲ ἀπεδείξαμεν, ὡϲ τὰ προκείμενα μόρια διὰ τῆϲ ἐξαιρέτου ϲυντάξεωϲ, λέγω τῆϲ προθετικῆϲ, τὴν ὀνομαϲίαν ἀπηνέγκατο. ἔνθεν γὰρ καὶ οἱ ἀπὸ τῆϲ Ϲτοᾶϲ προθετικοὺϲ ἐκάλουν ϲυνδέϲμουϲ τὰϲ προθέϲειϲ, ἄμεινον ἡγηϲάμενοι ἀπὸ τῆϲ ἐξαιρέτου ϲυν- custur, quandocumque earum conlocstio mutetuz nec iam praeponsnttα voces. nam ceteras orations partes numqu8m tenorem cum loco mutere. et aceedere quod ne nbique quidem vεleat lex enastrophaε. deinde intellegi non posse, cur non illae voces, quae trsiectione priorem locum acceperint, trsiectae existimentur appelenturque, sed praepositiones postpositas. ARGVM. 5. Atque contra hemc alteram vituperationem respondendum est, praepositiones nomen sunm accepisse ex praepositiva conlocatione, quae eis praecipue accidit. qaproptez Stoici eas vocaverunt coniunctiones praepoeitis nec appellatione ex sensu vocularum petita utebsmtur (id quod fecerunt in nuncu- ESTIM. ET ADN. EXEG —6 cfr Herodiani pros. II. ad ε 283 in schol ALV Townl. (II 50, 27 Ltz): τῷ δ’ ἐπὶ μακρὸν ὅῦϲε οὐκ ἀναϲτρεπτέον τὴν πρόθεϲιν πρὸϲ γὰρ τὸ ἄϋϲε φέρεται. ἀλλ’οὐδ’εἰ πρὸϲ τὸ ἄρθρον δὲ ϲυνετάττετο, ἀνεϲτρέφετο, δι’ δν προείπομεν πολλάκιϲ λόγον, ὡϲ ὅτι ἐὰν μεταξὺ πέϲῃ μέροϲ λόγου, οὐ γίνεται ἀναϲτροφὴ τῆϲ προθέϲεωϲ, ἐὰν μὴ τελευταία ϲτίχου τεθ, ὡϲ τὸ « εἔπτυϲε πολὺ κάτα». Ιo. Alexandrinus 27, 20, Herod. cathol. I. 484, 8 Ltz: εἰ μέντοι ἐν τέλει ϲτίχου εἴη (scil praepositio postposita) ἁπλῶϲ ἐν τέλει ὀνόματοϲ, μεθ’ ἣν τίθεται ϲτιγμή, ἀναϲτρέφεται πάντωϲ, οόν ἐϲτι «τῶν πάντων δ’ ἔπτυϲε πολὺ κάτα». ἀναϲτρέφομεν γὰρ τὴν πρόθεϲιν, τοῦ ἐξῆϲ ὄντοϲ κατέπτυϲε, κἆν μεϲοϲυλλαβῇ τινα μόρια (cod. Han. μεϲοϲυλλαβῆϲαι, sed ϲαι expunctum). Ιoannem descripsit Moschopulus περὶ ϲχεδῶν 36 Ϲallimachi verba esse GDindor coniscit in Thes l. gr. lV 1195 B. consensere Bergk et CDithey De Cydippa 44, qui ragmentum huic elegiae ascripsit. —6 ἐν καταλληλότητι. eqitimus ordo restituitur.— 11 ἀπεδείξαμεν: 17, 20. — 13 — 437, 2 cfr infra 319, 12 et de coni. 214, 8: πιϲτούμενοϲ (Pomidonius), ὅτι ἕν μέροϲ λόγου ῆ τε πρό- ADN. CRIT., DISCR. IN ACBb. 1 τῶ Ellebode et b, τὸ codd., cfr ad πρὸϲ τῷ cum infinitivo = praeterquam quod 228.14. de pron. 97,18 μηδὲ ξωμολίϲθαι Ab, μὴ διεξωμαλίθαι Ϲ, διεξωμαλίϲθαι B || 3 δὲ] δα B |ἤπερ] επερ A CB 4 ὃ om A CB, add b cum mg s. Soph. voluit ἤπερ ἃ μόρια πρὸϲ || 5 πολὺ ACBb ;ut exitus pentametri evaderet, eindorf Bergk, elii scsipserunt πουλὺ, quod exhibet Moschopulns loco supra indicato libri περὶ ϲχεδῶν || 7 ειπερ A. || 8 κυρανεουϲιν A, sed v finale eranum, quod om CBb || 9 ante τὰ add καὶ B || 10 ἀπάντηϲιϲ CB 13 A mg ϲη οἱ απο τηϲ ϲτοαϲ || 14 ἐξαιρέτου] αιρετ in res A2 τάξεωϲ τὴν ὀνομαϲίαν θέϲθαι ἤπερ ἀπὸ τῆϲ δυνάμεωϲ, καθάπερ οἵ τε ϲυναπτικοὶ καὶ ϲυμπλεκτικοὶ καὶ οἱ ὑπόλοιποι. οὐ δὴ οὖν τὰ ἄλλα 306 b μέρη τοῦ λόγου ἐξαιρέτου ϲυντάξεωϲ ἔτυχεν, ἵνα πρὸϲ τὸ μετατιθέμενον κατηγορῇ καὶ τῆϲ μεταθέϲεωϲ.

(τὰ γοῦν θέϲιν εἰληχότα μοναδικὴν οὐδὲ μετατίθεται τῆϲ τάξεωϲ, ἵνα καὶ τῆϲ ἀμφιβολίαϲ ἐπικοινωνήϲῃ, ὡϲ ~~301 s~~ ἐπὶ ϲυνδέϲμων μὲν ὁ ἤτοι προτακτικὸϲ καὶ οὔποτε ὑποτακτικόϲ, ἐπὶ δὲ ῥημάτων τὰ καλούμενα ὑποτακτικὰ ῥήματα οὔποτε χωρὶϲ ὑποταγῆϲ ἐϲτι τῆϲ τάξεωϲ τῶν ἐπιζευκτικῶν ϲυνδέϲμων. ἀλλ’ οὐδὲ αἱ καλούμεναι ἐγκλιτικαὶ ἀντωνυμίαι δίχα μορίων λέγονται τῶν πρὸϲ ἃ ἐγκεκλιμέναι εἰϲίν, τίμηϲόν με, δόϲ μοι. οὐδὲ γὰρ παραδεκτέοϲ ἐκεῖνοϲ ὁ λόγοϲ, pendis coniunctionibοus condicionalibδus, copulativis). ceterae autem orationis psutes praecipuam posifionem nactae non sunt itaone ne transpositionem quidem testifcari possunt. [ergo non mirum, quod proepoetuomes solae traposae putantur et dicuutur.] ARGVM. § 6. (eae vero voces, quae unica positione utuntur, carent ambiguitate, cui praepositiones obnoniae sunt [de guιbus nonnumquam duatari potest, num tranpoetae sint]. eius generis sunt ἤτοι coniumctio, quae semper priore, numquam altero loco ponitumα, et coniunctivi verborum modi, qui semper post coninctiones adiunctivas collocantur, et pronomina enclitica, quae ubδique post eas θεϲιϲ καὶ ὁ ϲύνδεϲμοϲ. Schol. Londin. in Dionys. Thr 519, 26 H.: τὴν πρόθεϲιν καὶ τὸν ϲύνδεϲμον ϲυνάπτουϲι (Stoici), καλοῦντεϲ τὰϲ προέϲειϲ προθετικοὺϲ ϲυνδέϲμουιϲ, τοὺϲ δὲ ϲυνδέϲμουϲ ἁπλῶϲ ϲυνδέϲμουϲ. ἔnπειδὴ γὰρ ἄκλιτοί εἰϲιν αἰ προθέϲειϲ καὶ οἴ ϲύνδεϲμοι, διὰ τοῦτο ϲυνάπτουϲιν εἰϲ ἕν . . .καλοῦϲι δὲ προθετικοὺϲ ϲυνδέϲμουϲ τὰϲ προθέϲειϲ, ὅτι ὀεὶ προτίθενται, χωρίϲ εἰ μὴ ἀναϲτρέφοιντο. Prisc. II 17 54. 20 H. et XIV § 18, 34, 23 H.: non bene tamen Stoεci pra pestionem inter comtuneiomes pemebant, proepospvam coniunctionem eam nomtnemtes, cum coniusctio et omgmtbms et verbis et omnibus declinabilibus quom indeclinabilibus per appositionem sdoleat adiungi nec solum praeponitur, sed etiam subiungitur tam apud poetas quam αpsd sine metris scribentes prueposto vero, ut saepe dictum est, et praeponi vult semper, cum recto ordine ponitur, et verbis ceterisque partibus indeclinabilibus nisi in compositione non admgtur. RSchmidt de Stoicorum grammatica 47. TESTiM. ET ADN. EXEG 3 ad hunc ἵνα vocis usum consecutivum cfr Adn. ex. ad 388,15 huius ed. subiectum κατηγορῇ verbi sent τὰ ἄλλα μέρη τοῦ λόγου. πρὸϲ τὸ μετατιθέμενον sigmifcat, ad id, quod transponitur, attinere illam. denontiationem μεταθέϲεωϲ. — 4— 438., 10 excursus est de vοcibus, quae unam fixamque conlocutionem habent. — 5 ἵνα hic eandem vim habet quam lin. 3. — 6 ὁ ἤτοι. de coni. 220, 28: 5 τοι μόνωϲ προτακτικόϲ· οὐ γὰρ ἄν ποτε φήϲαιμεν ἡμέρα ἐϲτὶν τοι νόξ ἐϲτιν. 8 τῶν ἐπιζευκτικῶν ϲυνδέϲμων. cfr Adn. exeg. ad initium β 137 libr BI et ad totam sententiam 266, 6 -10 et quae disserit Ap. de coniunctivi usu imperativo, quem ὁποθετικῆϲ ἐγκλίϲεωϲ nomine deimat, 255,26 seqq. ADN. CRIT DISCR. SCR. IN A CBb. 4 κατηγορη A, posterius η in ras A καὶ om B Eayaer ci. ἵνᾷ Γπρὸϲ] τὸ ϲτοῦ τόνου) μετατιθέμενον κατηγορῇ καὶ. τῆϲ μεταθέϲεωϲ. vide Adn. exeg. | ἀμφιβολίαϲ] φι in ras A 6 A μg ὁ τοι προτακτικὸϲ 1 Β τῆϲ τάξεωϲ ut intolerabilem pleonssmum detexi vult Egenolt 9 A ng εγκλιτικαι || 10 μοι] μου B ἐκενοϲ post λόγοϲ polit B ὁ εἰρημένοϲ ἐν τῷ περὶ ἄρθρων Τρύφωνοϲ {p 25 Vels.}, ὡϲ τὰ ὑποτακτικά ποτε ἄρθρα προτακτικὰ γίνεται ἐν τῷ ὅϲ ἆν ἔλθῃ μεινάτω με· τίνοϲ γὰρ πτωτικοῦ προετάγη; πῶϲ δέ γε ὑποτακτικὸν τὸ τοιοῦτον ἄρθρον οὐκ ἀναπολοῦν τὸ προῦποκείμενον ὄνομα, τοὐναντίον δὲ ἀοριϲτούμενον κατ’ ἀρχὴν τῶν λόγων, οὐ μὴν μόνον , ἀλλ’ οὐδ’ ἐν πτωτικῷ τὸ ὅϲτιϲ· ἐχρῆν γὰρ καὶ τῶν ἄλλων πτωτικῶν καὶ μὴ ἀοριϲτουμένων προτάϲϲεϲθαι, ἐν οἰϲ καὶ αὐτὸ ϲυναοριϲτοῦται πλέον τοῦ τίϲ, ὅπερ ἐναντιώτατόν ἐϲτιν τῶν ἄρθρων· τὰ γὰρ ἀοριϲτωδῶϲ ποτε νοούμενα ἡ τοῦ ἄρθρου παράθεϲιϲ ὑπὸ ὁριϲμὸν τοῦ προϲώπου ἄγει, ὁ ἄνθρωποϲ παρεγένετο, τὸν ποιητὴν ἐθαύμαϲα). —

αἱ δὴ οὖν προθέϲειϲ οὐ κατάρξαϲαι τῶν λέξεων ὁμόλογον ἔχουϲιν τὴν voces inveniantur, ad quas inclinantur, et cticulns postpositivns. errat enim Τypho, qui hunc articulum docet locum suum deseruisse in huiusmodi enontiatia. ὃϲ ἄν ἔλθῃ μεινάτω με, et factum esse praepositivum, qui [natura nemneque postpositivus sit. nam nec praeponitur ulli casuali in hoc enuntiato vocula, nec postpositivus nominari potest telis articulus, cum non repetat nomen antecedens. neqne magis ibi sticoli nomen indere licet ὅϲ voci, ubi ei τιϲ adiungitur. nam si indefinito τιϲ praeponitur ὅϲ, ipsum quoque indefnitam habet vim, quae prorsus contraria est asticulorum natorae .) ARGVM. § 7. iam [ut redfeamus ad praepositionm traiectionem] praepositiones ESTIM. ET ADN. EXEG. 11 10 de pron. 8, 3, ubi de vocibus soni paris sed diversae notionis agit: μηδὲ τὸὅϲ ὄρθρονλεγέτωϲαν ὑποτακτικόν, ὅτι καὶ ϲύναρθρον ἀντωνμίαν ϲημαίνει (i. e. pronomen possessivum tertiae personae est) καὶ ἀόριϲτον μόριον ἐν τῷ ὅϲ ἄν ἔλθῃ μεινάτω με. item de adv. 122, 9 tale ὅϲ ex articulorum numero excludit: εἰ γὰρ μὴ προτεθείη ὄνομα τοῦ τοιούτου ἄρθρου, οὐδ’ ἄν ἔγ τὸ ρθρον ὡϲ ἄρθρον ἀκούοιτο, ὡϲ δὲ ἀόριϲτον μόριον, εἰ τῇδε ἀποφαινόμεθα· ὅϲ μεθύει βλάπτεται ῖϲον γάρ ἔϲτι τῷ εἴ τιϲ μεθύει βλάπτεται. efr etiam 90,19.108.16 et 26.318.20 (ubi κατὰ παραλληλότητα usurpata dicuntur ὅϲ et τιϲ). Ska II 18. —5 de lacuna quam indicavimus vide Adn. crit. — 6 οὐδ’ ἐν πτωτικῷ τὸ ὅϲτιϲ = οὐδ’ ἐν πτ. τὸ ὅϲ ἐν τῷ ὅϲτϲ. ὅϲ cum altero casuali comnuctum in ὅϲτιϲ nen magis articulus dici potest. ad hunc ἐν praeposiionis usum, ut id sigmifcet quod cum vel apud cfr 86,18. 144, 24 — 7 ἐν οἶϲ κω αὐτὸ ϲυναοριϲτοῦται opponita sunt antecedentibus, ut ἐν οἶϲ hoc loco idem valeat stque advereativum cum. —8 πλέον τοῦ τίϲ. quis ὅϲcum indefinito τιϲ compositum ipsum quoque indefnitum sensum habet,in hac compositione vis dupliciter indefnitainest. — 11 ad οὐ pmc articipio condicionsli adiunctum vide Adn. exeg.ad 394, 4 huius ed. ADN. ERIT., DISCR. SCR. IN A ABb. 1 ὁ ente εἰρημένοϲ add b cum 2 γίνονται CB | ante ὲν add ὡϲ B ἅν] εαν] A, quod praetulit Egenolff*. at vide Testim. || 3 γε om A 1b, add A2CB post γε add εἰ B | ὑποτακτικὸν om Ab | τω τοιουτω A. || ἀναπολοῦν b cum Sophiano, αναπλουν A, ἄν ἁπλοῦν B ἄν ente τὸ προκείμενον exhibet et ἁπλοῦν post ὄνομα |προκείμενον CB B 5 μόνον] μενον A. Post μόνον nonnihil intercidisse videtor, sufficiant haec: τὸ ὅϲ ἄν ἔλθῃ οὐκ ἔϲτιν ἄρθρον, brachylogia Apollonio usitata = τὸ ὅϲ ἐν τῷ ὅϲ ἄν ἔλθῃ. RSchneider putat nos hic quoque habere ἔλλειψιν scriptoris, non librerii || ἐν πτωτικῷ] εμπτωτικω A. | pro τὸ ὅϲτϲ Schoemann* inuria flagitat τῷ ὅϲτιϲ || 7 προτάϲϲεϲθαι add Uhlig 10 ὄγει] fol 81v A. αί Ab, ἄ CB 11 δὴ om CB 307 b μετάθεϲιν, κἆν τὰ δευτερεύοντα ἦ μετατεθειμένα κατὰ τὴν ἀρχήν· πάλιν γὰρ αὐταὶ δεύτεραι γενόμεναι καὶ τῆϲ δεούϲηϲ τάξεωϲ ϲτερούμενmι c. II. ὁμολογοῦϲιν μετατεθεῖϲθαι. γελοῖον οὖν μοι δοκεῖ τὸ ζητεῖν πότερον ~~302 s~~ αὗταί εἰϲιν αἱ μετατιθέμεναι ἢ τὰ ταύταιϲ δευτερεύοντα μόρια.

Ἔcτι δὲ καὶ ὑπὲρ τῆϲ ἀμειβομένηϲ τάϲεωϲ κατ’ αὐτὰϲ φάναι, 5 De De anastrophe accentus praepositionus. ὡϲ τὸ πρῶτον καὶ ἐν ἄλλοιϲ μέρεϲι τοῦ λόγου ἐξαίρετά τινα παρέπεται, ἃ οὐ πάντωϲ ϲυμφερόμενα τοῖϲ ἄλλοιϲ ἄπορα καταϲτήϲεται, ὥϲ γε ἔϲτιν ἐπινοῆϲαι ἐπὶ τῶν ἐγκλιτικῶν μορίων καὶ ἔτι ἐπὶ τῶν πυϲμάτων κατὰ βαρεῖαν τάϲιν καὶ τῶν ἀορίϲτων κατ’ ὀξεῖαν. οὐ δὴ οὖν ἀπψδὸν τὸ τὴν πρόθεϲιν διτονεῖν, ὅπερ ἐπικοινωνεῖ καὶ ἀντωνυμίαιϲ ἐγκλινομέναιϲ καὶ ὀρθοτονουμέναιϲ, τῷ ωϲ ἐν ἀρχῇ τιθεμένῳ καὶ ἐν μέϲῃ λέξει, καθὸ principe loco relicto apparet tαunspositas esse [et sic iure appeari posse], uamquam hoc quoque verum est, ess voces, quae posteriorem locum οbtinere debebant,priorem occupaverunt, transpositas esse [et sic vocari posse non] minus quam praepositiones]. ridicnlnm est igitur inquirere, utrum praeposiuiones trsnsponantur an eae voces, qua um legitimas loens est secundus. ARGVM. § 8. Mutatio autem accentus praepositionum primum ita defendi potest ut dicatur aHiorum quoque vocum generum propria esse ac difficultater afferre, quia ab ceteris vocibus dissmmtiunt cuius generis sunt tenor vocum eneiticerum, barytonesis interrogativarum, oxytonesis indefniterum. non absonus igitur absnrdnsve duplex praepositionum accentus est, praesertim cum communem eum habeant cum pronominibus inclinatis et orthotonnmenis, cum ὡϲ adverbio, cum ἠ coniunctione. TESTIM. ET ADN EXEG. 1 κἄν —ἀρχήν haec inepta videntur nisi confers 305, 11, ubi sententia (quae hie redarguitur) refertur eorum, qui dicebent non tam praepositiones ranspositss esse in anssttαophe, quam voces quae post praeponitionem sequi debebant. — 11 τῷ ωϲ Lebrs qu. ep. 63, Aristsrch. 386 378 demonstrait ὡϲ vocolam semper, et ubi demonsrativam vim et ubi relativam habet, in oxytonorum numero habuisse Apelloninm Herodisnumque nec minus Aristarchum aliosque, exeeptis iis tantum locis, ubi praemissa καὶ vel οὐδὲ coninncfione idem velet atque ὅμωϲ: ibi emim circumflexmm accentum ei indidisse illos grxmmsticos. Apoll. de hac re disserit de adv 169, 25seqq. 179, 14. de coni. 255,17, ubi quae leguntux ἐν δὲ μέϲῃ τῇ φράϲει περιϲπῶνταϲ, RSchneider comm. 256 recte ita interpretatur, ut mente ἔϲθ’ ὅτε suppleat et ad illos locos verba refeαat, ubi vocula idem quod ὅμωϲ signifcat. Herodiani loci sunt π.μον.λέξ. 25, 29 (p 232. 8 Ltz) et prosod.Il sd H 31, Λ 720 et prosod. cathol. 493, 1 apud Lentxium. Ans. CRIT., DISCR. SCR. IN ABb. 1 καν (non και ut Bekker ait) A1, om. CB, κατὰ A2b, ὅταν Dud, καθὸ 0Schneider Ztschr. f. Alt. 1843 652 | ἧ Dud., η A, ἤ CBb, ἦν OSchneider l. 1. | μετατιθέμενα CBb κατὰ om CB 2 αὐταὶ OScheider 1 l., αυται A, αὗται CBb γινόμεναι CBb || 3 μετατίθεϲθαι Β || 4 αὐταί B 5 δὲ om B |κατὰ ταύταϲ CB || 6 καὶ om b, post καὶ add δεύτερον A CB, sed in A. a prima m. inductum || 8 πυϲματικῶν Ϲ, προϲτακτικῶν B || 9 δὴ] δε A. ἀπψδὸν] αποδον A (prius quoque o A scripsit nec nisi redintegraνit A 2), ἀπδον Cb B exhibet ἀπέδοντο τὴν πρ. || 10 διττονοῖν B || 11 τω ωϲ A, τὸ η CBb | τιθέμενον CBb λέξει] alterum exemplux huius usus λέξιϲ vocabuli, ut idem valeat atque φράϲιϲ, frustra apud Ap.quaesiveris περιϲπᾶται , παραπληρωματικῷ τῷ η περιϲπωμένῳ μὲν καῖ ἀρχὴν τῶν λόγων, οὐ μὴν κατὰ τὰϲ ὑποτακτικὰϲ ϲυντάξειϲ, ὡϲ ἐν τῷ τί ἤ δὲ ϲὺ νόϲφιν ἀπ’ ὄλλων {Ο 244}, ὅτι κάλλιϲτον ἢ κατὰ Ξάνθιππον {?}. ἔϲτι καὶ ἄλλα ἐπινοῆϲαι μυρία. —

Μήποτε δὲ καὶ δεόντωϲ τὸ διϲϲὸν τοῦ τόνου παρέπεται. τὰ μὲν γὰρ ἄλλα μέρη τοῦ λόγου μίαν ἔχει ϲύνταξιν ἐφ’ ἣην καὶ φέρεται, ὡϲ τὰ ἐπιρρήματα ἔπειϲι τοῖϲ ῥήμαϲι, κἄν μεταξὺ μέρη λόγου πλείονα πίπτῃ, τὰ δὲ ἄρθρα ὡϲ πρὸϲ τὰ πτωτικά, τά τε ὀνόματα ἐπὶ τὰ ϲυνόντα τῶν ῥημάτων, καὶ αὐτῶν τῶν ῥημάτων 308 b ὑποϲτροφὴν ποιουμένων ὡϲ πρὸϲ τὰ ὀνόματα ἢ πρὸϲ τὰ ἀντωνυμικά, ~~303s~~ ἅπερ πάλιν ἀντὶ ὀνομάτων παρολαμβάνεται· αἱ μέντοι προθέϲειϲ δύο ϲυντάξειϲ ἀναδεξάμεναι, τήν τε πρὸϲ τὰ ὀνόματα καὶ ἔτι πρὸϲ τὰ ἐήματα, δεόντωϲ παραδέξονται καὶ τὸ ἐναλλαϲϲόμενον τοῦ τόνου, ARGVM. § 9. Portasse vero etiam opfimo iure praepositio duplici tenore pronuntiatur. etenim ceterae cratonis partes una tentum constructione utumur, velat adverbia iunguntur cum verbis, articuli cum casualibus, nomina cum verbis, verba rursus cum nominibus et ppronominibus. praepositiones autem, quae duuliciter constrountur, et cum nominibus et cum verbis, iure etiam accentus mutationem acceperunt, qua fit, ut tenoris anastrophe indicet simul vocis tenspositionem, conservatio tenoris simul legitimum ordinem. rssrm ET ADN. EXEG 1 de lacuna post περιϲπᾶται indicate vide Adn. erit. — 1—5 de coni. 255, 5 de expletivo η praecipit: ὲν ἀρχῇ τιθέμενοϲ περιϲπᾶται, ἐν δὲ ὑποτάξει ἔγκλίνεται, επ μεγάλ’ ἐβρόντηϲαϲ (υ 113), μεγάλα δὴ ἐβρόντηϲαϲ· «τι δὲ ϲὺ νόϲφιν ἀπ’ ὄλλων», ἐν ἴϲῳ γάρ ἐϲτι τῷ τί δή. hoc quoque veterum praeceptum explanavit scripturas τί ἤ ὅτι ἢ demostravit Lehrs qu.ep.p 62 seqq. — 5 vide Adn. crit. — 10 ὑποϲτροφή vocabulum, quod 134.18 ut ἀναϲτροφὴ de retractione accentus usurpatur, hic dictum est de rstions inter verbum et nomen intercedente: etenim verba ad nomina qussi revertantur, si nomina ad verba, verba rursus ad nomina pertinent. ADN. CRIT., DISCR. SCR. IN A ACBb. 1 post περιοπᾶται nonnihil intercidisse probavit Lehre loco in Test. indicato. haec conicere licet: ὅτε δηλοῖ τὸ ὅμωϲ, ὡϲ ἐν τῷ εἀλλὰ καὶ ὦϲ ἐθέλω δόμεναι πόλιν» (Α 116), «ἀλλ’ οὐδ’ ὧϲ ἐτἀρουϲ ἔρρύϲατο ίέμενόϲ περ» (α 6) παραπληρωματικῶϲ· τὸ η περιοπώμενον CBb Sylburg et Schoemann ab deteriorum librorum scriptura profecti censuerunt, quae in his codicibus leguntur inde ab ultima linea pag. antec. usque ad 1: τὸ η ἐν ἀρχῇ τιθέμενον καὶ ἐν μέϲᾳ λέξει καθὸ περιϲπᾶται παραπληρωματικῶϲ, in mg ad subsequentia adscripta illinc in verborum contextum irrepsisse 4 τιη A, τίη CBb. vide Testim. || 5 οτι καλλιϲτον . . . καξανθιππον A (non καιξανθιππον, ut Βekkex adnotat), post καλλιϲτον 4— 5 litterulae erasse A2 et post οτι et ente καξανθιππον add η, atque inter κα et ξ add τα, quae quidem supplementa invenientur etiam in CBb. ὅτι ἢ ex veterum doctrina flagitavit Lehre b exhibet ὀτίη. ragmentum comoediae Atticae esse haec verbδa euspicari licet proptex ὅτι (vel ὁτιή) coniunctionem comicis usitatissimam. sed Meinekius non recepit ea, item apud Eockium frustra quaesivimus speremus lucem aliquando et meto et sententiae fraagminis orituram esse ex Aegypto || 7 μια A1, v add A2 || 8 ἔπειϲι] ἕπεται B || 9 πιπτει A. |πρὸϲ add Lehre qu. ep 40 Lange System der Synt. des Ap. p22 maluit τὰ δὲ ὄρθρα πρὸϲ τὰ πτωτκὰ ἢ ὡϲ πτωτικά conl. de adv. 121, 7 || 10 τε] γε 12 παραλαμβάνονται ϹB ὅπερ ὑποϲτρέφον διὰ τῆϲ τάϲεωϲ ϲυϲϲημαίνει καὶ τὸ ἀναβιβαζόμενον τῆϲ προθέϲεωϲ, ἐπιμένον δὲ κατὰ τὴν ἰδίαν τάϲιν ϲημαίνει καὶ τὴν δέουϲαν ϲύνταξιν τῆϲ προθέϲεωϲ. —

τὸ γοῦν θάκην κάτα κοιρανέουϲι {α 24} διὰ τοῦ ἀρκτικοῦ τόνου, λέγω τῆϲ ἀναϲτροφῆϲ, ϲυϲϲημαίνει καὶ τὸ ἀναβιβαζόμενον τῆϲ προέϲεωϲ, οὐχ οὕτωϲ δὲ ἔχον ϲύνταξιν τὴν ἐπὶ τὸ ῥῆμα παραδέχεται. καὶ ἕνεκα τούτου εὐπαράδεκτοϲ καὶ ἡ διϲϲὴ τάϲιϲ τῶν προθέϲεων. ὁ αὐτὸϲ λόγοϲ καὶ ἐπὶ τοῦ εύρε δὲ Πατρόκλῳ πέρι κείμενον ὃν φίλον υἱόν {T 4}, ARGVM. § 10. ita in α 247 et T 4 praepositio reracto tenore pronuntiaacum entecedenti casuali iungenda est, acuto tenore prolata cum sobsequenti verbo. stque etiam inter duo nomine, ad quae prtinet, conlocata anasτrophen aecentns patitur. sed alibi diligenter exponemus, quo discrimine inter se distent con- TESTIM ET ADN. EXEG. —12 ὅπερ —ὑποϲτρέφον ἐπιμένον] pro neutris, quae ad τὸ ἐναλλαϲϲόμενον referenda sunt, ponere debebat formas masculinas, quoniam ὁ τόνοϲ ὑποϲτρέφει et ἐπιμένει. — 1 ϲυϲϲημαίνειν supra 9, 16 et de coni. 222, 12 de vocs dicitur, quae nibil signifcat per se sola, sed tantummodo elii voci adinncta hic vero et 5 de vocibus quae signifcant simul aliquid praeter sliam vim —ἀναβιβαζόμενον. discrepat hic verbi usus sliqusmto ab usitato: nam alibi legimus activum verbum cum accusativo τόνοϲ nominis de accentus reractione (312. 1. 328, 15. 329, 1 et 5. 330,16), ac passivum legimus de vocibus compositis, quae reracto accentu pronuntientur (328, 19 et 20). sed hic eae praepositiones ἀνοβιβάζεϲθαι dicuntur, quae ad vocem antecedentem pertinent itaque quasi retro vertuntur. —4 10. Etex. 26, 13 (Herodian. I 481, 31 Ltz): ἐὰν μεταξὺ πέϲωϲιν νόματοϲ καὶ ῥήματοϲ ἤ μετοχῆϲ, πρὸϲ διάφορον ϲημαϲίαν ἤ ἀναϲτρέφονται ἢ οὔ οἶον « Ἰεθάκην κατακοιρανέουϲιν» εἰ μὲν πρὸϲ τὴν θάκην ϲυντάττοιϲ τὴν κατά, ἵνα τοπικὴν δηλώϲῆϲ ϲχέϲιν κατὰ θάκην, ἀναϲτρέψειϲ τὴν πρόθεϲιν· εἰ δὲ πρὸϲ τὸ κοιρανέουϲιν, ἵνα πλείονα ἔμφαϲιν δηλώϲῃϲ τῆϲ τῶν μνηϲτήρων ἐπκρατείαϲ, ὅπερ καὶ μᾶλλον δοκεῖ, ὀρθοτονήϲειϲ τὴν πρόθεϲιν. Herod pros. II. in scholio A ad ε 332 πόλεμον κατακοιρανέουϲιν (ΙI p52 Ltz): ὁ Ἀϲκαλωνίτηϲ ἀναϲτρέφει, ἵνα γένηται κατὰ πόλεμον. δύναται δὲ ἔμφαοιϲ γενέϲθαι, εἰ ϲυνάπτοιτο τῷ κοιρανέουϲιν, ὡϲ « εἀνακοιρανέοντα» (ε 824) καὶ ἔϲτιν ὅμοιον τῷ εἰθάκην κατα - κοιρανέουϲινα. - 6 οὐχ οὕτωϲ δὲ ἔχον non canssem, sed condicionslem vim habet. c 306. 27. 9 10. Atex. 26, 20 (Herod. l 482, 4 Liz): τὸ αὐτὸ κα ἐν τῷ «εὗρε δὲ Πατρόκλῳ περικείμενον» εἰ γὰρ περὶ τῷ Πατρόιλῳ κείμενον, καὶ ἀναϲτραφήϲεται ὁ τόνοϲ εἰ δὲ τὸ Πατρόκλῳ περικείμενον, ἶνα ἢ οἶον περιεχυμένον αὐτῷ, ὀρθοτονηθήϲεται, ἔμφαϲιν γὰρ πλείονα δηλο. Herod. pros. ΙΙ. in ADN. CRIT., DISCR. scs. IN A CBb. 1 ὑποϲτρέφον A1b, ὑποϲτρεφόμενον A 2CB τάϲεωϲ] ϲυντάξεωϲ B || 2 —3 προθεϲεωϲ επι την δεουϲαν ϲυνταξιν τηϲ προθεϲεωϲ A et eum signis prosodiaeis B. A in mg non edum, quae A1CB omiserunt, supplevit: μενον δε κατα την ιδιαν ταϲιν ϲημαινει και, sed adiecit insuper, quae iam A 1 scripserat: την δεουϲαν (υνταξιν. b supilemento alterius memus A codicis ugus est, sed non modo τὴν δέουϲαν ϲύντξιν non repetivit, sed etiam επ et και abiecit || 3 γοῦν] γὸρ Βb || ϲυϲϲημαίνει] fol 1 82r A. || 6 οὕτω CBb ἔχον om CB || 8 κἀεὶ A Α2CBb || 9 πατροιλω A 1, post ω add ν A | ον om A 1, edd A2 καὶ γὰρ ὅτε πρώτιϲτον ἐμοῖϲ ἔπι δέλτον ἔθηκα γοόναϲιν {Csimachi? frgm.anon. 261,II 752 OSchn.}. καὶ ἔτι ἐν δυϲὶν ὀνόμαϲι, μόχn ἔνι κυδιανείρᾳ {Z 124. H 113. Θ 448. 391 }, ποταμῷ ἔπι δινήεντι {Θ 490 }, ποταμοῦ ὄπο ελλήεντοϲ {B 659. 839. Μ 97. 0 531 }. ὑπὲρ ὦν τῆϲ διαφορᾶϲ κατὰ τὸ δέον ἐκθηϲόμεθα, ἐν ῷ καὶ παραϲτήϲομεν 309 b τοὺϲ τρόπουϲ τῶν ἀναϲτρεφομένων καὶ τῶν μὴ οὕτωϲ ἐχουϲῶν. τὸ structiones quas citavimus nunc hoc smtum demonstrere volumus, neeessatio inventum esse duplicem accentum praepositionum, querum forma quoque accommodata ad anastrophen est etenim cum ceterae orationis partes variis accentibus utantur, praepositionum omnium genuinus accentus est ὀξύτονοϲ. schol. A ad T 4 (II 110 Ltz): τινὲϲ ἀνέϲτρεψαν τὴν περί, ἵν’ ἤ περὶ Πατρόκλψ κείμενον . . .ἡμν δὲ δοκε, ὐϲπερ ἔτι καὶ τοϲ πλείοϲι καὶ τῷ Ἀϲκαλωνίτῃ, ἕν εἶναι τὸ περικείμενον· ἔμφαϲιϲ γὰρ μείζων νότοι. TESTIM. ET ADN. EXEG. 1 ἐμοῖϲ ἔπι. efr Herod. pros. ll. in schol. A ad Σ ἐμῷ ὕπο δουρὶ τυπείϲ (ΙI 106 Ltz): τὴν ὑπό ἀναϲτρεπτέον,ἔπεὶ τὸ ἀκόλουθόν ἐϲτιν ὑπ’ ἐμῷ. εἰϲὶ μέντοι o οὐκ ἀνέϲτρεψαν, ἀλλὰ ϲυνέταξαν τῇ δοτικῇ δουρὶ ἐμῷ. .—4 —6 10 Alex. 26, 25 (Herd. I 482, 9 Ltz): Εί δὲ μεταξὑ πέϲῃ δόo ὀνομάτων ἡ πρόθεϲιϲ, τοῦ μὲν κυρίου ὄντοϲ, τοῦ δὲ προϲηγορικοῦ, ἤ ἐπιθετκοῦ καὶ προϲηγορικοῦ, ἐν πᾶϲι τούτοιϲ ἀναϲτρέφειν δὲ τὴν πρόθεϲν, ἱνα τῆϲ ὅληϲ ϲυντάξεωϲ προηγήϲηται· εποταμοῦ ἄπο Ϲελλ ἡεντοϲ» ἀπὸ τοῦ ποταμοῦ, «Ξἀξάνθῳ ἔπι δινήεντι» (ε 479) πὶ τῷ δινήεντι ποταμῷ, εμάχῃ ἔνι κυδιανείρῃ» » ἐν τῇ κυδιανείρᾳ μάχ. Herod. pros. ll. in schol. A ad B 839 ποταμοῦ ἄπο Ϲελλήεντοϲ (II 38 Ltz). Πτολεμῖοϲ ὁ Ἀϲκαλωνίτηϲ ἀναϲτρέφει πρὸϲ τὰ προϲηγορικώτερα ποιούμενοϲ τὰϲ ϲυντάξειϲ. ὁμοίωϲ καὶ Νικία οὐκέτι μέντοι ἐπὶ τοῦ «Ξάνθῳ ἐπὶ διν ήεντι, εμάχῃ ἐνὶ κυδιανείρῃ». ἐπεφέρετο γὰρ τὰ προϲηγορικώτερα. ὁ μέντοι Ἀρίϲταρχοϲ τοῖϲ κυριωτέροιϲ ϲυνέταττε τὰϲ προθέϲειϲ δι’ ὃ ἀναϲτρέφων ἀνεγίνωϲκε «Ξάνθου ἄπο δινἡεντοϲ» (Β 877), φυλάϲϲων δὲ τὸν τόνον ἐπὶ τοῦ «εποταμοῦ ἀπὸ (ελλήεντοϲ.» εἶτα πολλὰ εἰπhν ὁ Ἡρωδιανόϲ φηϲιν, ὅτι ἐμοὶ μέντοι δοκεῖ τὸ τοιοῦτον ὅλον εἰδὸϲ ἀναγινώϲκειν κατὰ ἀναϲτροφήν. εἰ γὰρ δύο ὀνόματά ἐϲτι κοθ’ ἑνὸϲ ὑποκειμένου λαμβανόμενα καὶ ϲχεδὸν ἕν ἐϲτι τὸ ὅλον καὶ θέλει ἡ πρόθεϲιϲ προηγεῖϲθαι, μέϲη δὲ παρείληπται καθ’ ὑποταγήν, ὡϲ ὑποτεταγμένη ἀναϲτραφήήϲετοι. vide Lehrsii qu. ep 81 — 7 ἐκθηϲόμεθα et παραϲτήϲομεν: in ea libri IV parte, quae periit, aut in libro περὶ προθέϲεων. ADN. CRIT., DISCR. SCR. IN ACBb. 1— 2 hos verens ex Hatrachomyomschise initio petitos esse censent Portus et AButtmann, quemquam illic (v. 3) haec verba leguntur: Βν (scil ἀοιδὴν) νέον ἐν δέλτοιϲν ἐμαϲ ἐπὶ γούναϲι θῆκα. eici autem iuboet Buttmann καὶ γὰρ —γούναϲιν propter hane ipsam discrepantiam et quia Apdlonins alibi non proferat Βarachomyomachiae locuml num vero credi potest librarius vel lector hunc veroum pepigisse epyllii illius parum memor Ϲalimacho vindicavermnt ragmentum Heϲker, Schneidein, item Hergk qui. Aeriorum prologo ascripsit. de ἔπι praepositionis snastqophe vide esim. ad 1 | ππροτιϲτον A. | ἔθηκε CB γούναϲι sine ν Bb || δυιν add Uhig. vide Herod. in Testim. ad 4— 6 et ad formam vocis 220, 9.254, 9 || 4 εν A1, I add A2 || 5 δινήεντι] prius ι in ras A 2, A fort.ει || 7 ὡν καὶ τὰϲ διαφορὰϲ B | παραϲτηϲωμεν A γὰρ νῦν προκείμενον ἡμῖν ἐϲτιν παραϲτῆϲαι, ὡϲ ἀναγκαίωϲ οἱ ϲτοιχειωταὶ ἐπενόηϲαν τὴν ἐπ’ αὐταῖϲ γενομένην διϲϲὴν τάϲιν, ὁμολόγωϲ καὶ τῶν φωνῶν προευθετιϲμένων εἰϲ τὸν προκείμενον λόγον, εἴγε ἁπάϲαιϲ παρεπόμενόν ἐϲτιν τὸ ὀξύνεϲθαι, τῶν ἄλλων μερῶν τοῦ λόγου ποικιλω ~~304s~~ τερῶν ὄντων κατὰ τὰϲ τάϲειϲ· οὐ γὰρ τὸ μεταπῖπτον τῆϲ τάϲεωϲ εἰϲ τὸν αὐτὸν εὐθετιϲμὸν ὑπῆρχεν, ὅϲ γε καὶ παρηκολούθει ταῖϲ προθέϲεϲιν. —

Διὰ τοῦτο καὶ ἐπεκτεινόμεναι ϲυνέλκουϲι κατὰ τὸ τέλοϲ τὴν ὀξεῖαν, ὡϲ ἔχει ἡ ἐνί καὶ ἡ προτί. —διὰ τοῦτο οὐδ’ οἱ περὶ τὸν Ἀλριϲτοφάνη ἠξίωϲαν βαρύνειν τὰ μόρια κατὰ τὴν Αἰολίδα διάλεκτον, ἵνα μὴ τὸ ἴδιον τῆϲ προθέϲεωϲ ἀποϲτήϲωϲιν, λέγω τὴν ἀναϲτροφήν· εἰ γὰρ καὶ ἐβαρύνθηϲαν, ἀνθελκόμεναι ἀπὸ τῆϲ τοῦ ῥήματοϲ ϲυντάξεωϲ ἢ τοῦ ὀνόματοϲ ἐζήτηϲαν τὸ ἀμεῖψαι τὸν τόνον, καθ’ ἃϲ εἴπομεν αἰτίαϲ. — ARGVM. § 11. Monosyllabae praepositiones, quondo exitus earum augetur syllaba, in hanc accentum simul tabunt, ut in his quoque anasropbe accentus feri possit. — nec aliam ob causam Aristophanes Byz.exclusit e poematis Aeolicis praepositionum barytonesin, quam si accepissmnt,tenoris mutatio fieri non poterat, ubi ab legitimo loco praepositivο abstrahentur. —eandem deniqne ob causam TESTIM. ET ADN. EXEG. 1 ϲτοιχειωταὶ hic non ei sunt qui elementa tradunt, sed ei qui linguarum elementa confoemaverent. — 3 προευθετιϲμένων. efr et εὐθετίζεϲθαι 169,19. de adv. 140, 11 et εὐθετeϲθαι 176, 26 atque εὐθετιϲμόϲ infra in. 6 et de adv. 144, 19. —εἰϲ τὸν προκείμενον λόγον =ad hanc quam indicayimus reguelum. — 6 vide Adn. crit — 7 ἐπεκτεινόμεναι. cfr de pron. 37, 9 αἱ διὰ τοῦ ἱ ἔπεκτεινόμεναι (ἀντωνυμίαι) ἐκεινοϲί, οὑτοϲί. ibid. 62, 1 et 29, 14. —8 οἱ περὶ Ἀριϲτοφάνη. Mauck Arist. Βyz. 61 haec refert ad Alcaei editionem Aristophaneam. ad οἱ περὶ vide Lebrsii qu. ep. 28*. — 9 Αἰολίδα διάλεκτον. de pron. 73, 7: ἀδόνατον πρόθεϲιν βαρύνεϲθαι, χωρὶϲ εἰ μὴ ἀναϲτρέφοιτο· οὐδὲ γὰρ Αἰολεϲ τὸν ἐπὶ ταύταιϲ τόνον ἀναβιβἀζουϲιν (i. e. non reiciunt accentum praepositionum in paenultimam excepta snsstrophe). Choerob. in Theod. I 311.12 H. 333. 26 G.: πᾶϲα λέξιϲ ὑπὲρ μίαν ϲυλλαβὴν παρ’ ἡμν ὀξυνομένη παρὰ τοϲ Αἰολεῦϲι βαρύνεται, οἰον Ἀτρεόϲ Ἄτρευϲ, ϲοφόϲ ϲόφοϲ, χωρὶϲ τῶν προθέϲεων καὶ τῶν ϲυνδέϲμων· ἐπὶ γὰρ τούτων φυλάττουϲι τὴν ὀξεῖαν τάϲιν. idem ΙΙ 621,13 Η. 843, G. cfr Prisc. XIV § 6 II 27 H. ADN. CRIT., DISCR. SCR. IN ACB b. 1 ωϲ om A. 1, add A | ϲτιχιωται A1, οι ex primo ι fecit. ει ex secundo A3 ϲτοιχειῶται Ϲb, ϲτοιχειαϲταὶ Β. ea nomina in ωτηϲ desinentia, quae a verbis originem ducunt, oxytona sunt: vide oettling Grieeh.Akzentlehre p123.Chsndler Greek accentnation n.51 || 2 αυτοιϲ A. | γινομένην C || 3 προηυτεθιϲμένων CB || 5 κατὰ τὰϲ τάϲειϲ om CB || 5 6 οὐ γὰρ—ὑπῆρχεν] immo potius οὐ γὰρ εἰϲ τὸ μεταππτον τῆϲ τάϲεωϲ ὁ αὐτὸϲ εὐθετιϲμὸϲ ὑπῆρχεν: non itidem accommodatae ad accentus nufationem sunt ceterae orationis partes, ut praepositiones. ac videtur Ap. haec scripsisse et tradita lectio deberi eidem librario, qui corrupit locos in Adn. crit. ad 65, 6 huius ed. congestos. Kayser* interpretatnr: Bei den anderem Redegattungen riehtet sich. die Anderung des Akzens nicht so schr nach einer sicheren Regel, wie dei den Prapositionen. RSchneider tradita verba sic intellegi posse putat: talis mutatio accemtss, quae ita ut libet adhiberi posset, ceteris orationis partibus praesto no erat || ϲυνέλκουϲι] ελκου in ras A3, ϲυνελκύουϲι || 8 ἀριϲτοφάνην CB 9 βαρόνεϲθαι Β || 11 κα om B ἀπὸ Uhlig, ὑπὸ ACBb || 12 ἅν post ἐζήτηϲαν addere non opus est. vide Adn. crit. ad 22, 15 huius ed. διὰ τὸ αὐτὸ καὶ κατ’ ἀρχὴν καὶ κατὰ τέλοϲ βραχεῖαι· ὁ γὰρ βραχὺϲ χρόνοϲ εὐμετάθετοϲ κατὰ τάϲιν, ὅπου γε καὶ ἡ Αἰολὶϲ μετατιθεῖϲα τοὺϲ τόνουϲ τοὺϲ κατὰ τὸ τέλοϲ ἐκ βραχείαϲ ϲυλλαβῆϲ μετατίθηϲι κατὰ τὸ πλέον. πλεονάϲαϲαι οὖν χρόνῳ ἐλλείπουϲι καὶ τῇ ἀναϲτροφῇ, ὡωϲ ἡ καταί, ὑπαί καὶ αἱ τοιαῦται. Ἀλλ’ οὐ πᾶϲαι ἀναϲτρέφονται. οὐδὲ 310 b γὰρ πᾶϲα ἀντωνυμία καὶ ἐγκλίνεται καὶ ὀρθοτονεῖται, ἀλλ’ ἐπὶ τὸ πλέον ταύταιϲ παρέπεται· οὐδὲ πάντα τὰ πύϲματα ἐν βαρείᾳ ἐϲτὶ τάϲει, ἀλλ’ οὐδὲ ἄλλα πλεῖϲτα ἐξωμάλιϲται.

Προτιθέμεναι δὴ τῶν τοῦ λόγου μερῶν ἢ κατὰ ϲύνθεϲίν εἰϲιν c.ΙΙΙ. Cum vocum casualium nominativia vel vocativia praepositiones non iunguntur nisi synthesi. ἢ κατὰ παράθεϲιν. Ἐν μὲν οὖν ταῖϲ εὐθείαιϲ τῶν πτωτικῶν καὶ ἔτι ~~305 s~~ ταῖϲ ϲυνυπαρχούϲαιϲ κλητικαῖϲ οὐκ ἔϲτι τὴν παράθεϲιν τῶν προθέϲεων ἐπινοῆϲαι. πρόδηλον γὰρ ὅτι τὸ ϲύνοικοϲ, ἐπίκουροϲ, ϲύνδουλοϲ, brevis est non sclam prior, sed etiam altera praepositionum syllsbδa. nam a brevi (non a producta) facile accentus retrahitur. qua cum re consentit, quod Aeolica dislectus accentus finales ex brevi plerumque syllaba retrahit. atque quando ultime praepositionis syHaba pleonasmo producitur, sicut fit in καταί et ὑποί, excluditur anastrophe. Siquis autem miretur, non omnes praepositiones bisyllabas anastrophen pati, dicendum est, ne pronomina quidem omnia modo inclinari, modo recto tenore proferri, nec voces interrogativas omones gravi accentu pronuntiari. ARGVM. § 12. Praepositiones aut componuntur cum nliis vocibus aut appountur. nominativis casualium vocativisve numquam apponuntur. ϲύνοικοϲ enim et simlia sunt nofmina composita, id quod non solum ex accentu retracto appa- TESTIM. ET ADN. EXEG. 3 vide Adn. crit. —4 πλεονάϲαϲαι. Io. Alex. 27,28 (Hrod.I 480.10Liz): αί ἀναϲτρεφόμεναι διϲύλλαβοί τε εἰναι ὅθεν τριχρονοῦϲαι ἡ ἀντί καὶ ἀμφί οὐκ ἀναϲτρέφονται, οὐδὲ αἰ τῷ ῖ πλεονάζουϲαι, καταί παραί ὑπείρ, ubi ὀπαί ab Lentzio insertum propter Herod. Il. pros. ad B 824: ὑπαὶ πόδα· οὕτωϲ ὑπαί ὡϲ καταί καὶ παραί. αἰ γὰρ προθέϲειϲ ἐπαυξανόμεναι διὰ τοῦ φυλάϲϲουϲι τὸν αὐτὸν τόνον, et ad Γ 217, 0 4. ceterum vide de hoc Apollonii loco etiam Lobeeii Elementa pathol. II 222. — 7 de pron. 28.18. τὰ πύϲματα πρὸϲ πάντων Ἑλλήνων βαρύνεται, ὑπὲρ μίαν ϲυλλοβὴν ὄντα, ὑπεξαιρουμένου τοῦ ποδαπόϲ διὰ τὸν τύπον. ADN. CRIT., DISCR. scs. IN A CBb. 1 τὸ αὐτὸ] α in ras A3, τοῦγο CB, τὸ αὐτὸ τοῦτο b | βραχεία A 1, ι in fine add A 2 μετάθετοϲ || 3 ἔϲ βραχείαϲ ϲυλλαβῆϲ Uhlig Em. 11, εἰϲ βραχείαϲ ϲυλλαβὰϲ A CBb. videntur hic Apollonio ante oculoa obversari formae quaedam pronominum, ques Asolicae didecti proprias dicit in l. de pron. 23.18 et 23. 97, 4. 98, 2. 100, 5 et 12: ἄμμεϲ μμεϲ ἄμμι ὔμμι ἄμμε ὔμμε || 4 post καὶ in A erasae duee vel tres litteras, fortasse ἐκ | τηϲ αναϲτροφηϲ A b, utrumque ϲ finale erait A2 et. dativum exhibent etiam C B. Ap ἐλλείπειν cum dativo iungit eius rei, qua quis indiget: vide e. g. 6, 3 et 15. 81, 23 38, 8 || 5 in καταί et ὑπαί editum . ab A3 || 6 τὸ om B || 7 ἐν add RSehneider ID 596 conl. 160, 6. de pron. 75.10. de adv 198, 3 ἐϲτ τάει] ἐπτάϲει B || 8 ἀ om A 1b, exhibent. CB et supra add A || 9 προτιθεμενα A. || ἕτε] ἐπὶ B || 11 ιλιτικαιϲ Α1 , corr A2 |τῶν προθέϲεων om CB 12 πρόδηλον] fol 82v A ὑπέρδουλοϲ, πάροικοϲ, μέτοικοϲ, ἔκδηλοϲ, ἀνάδρομοϲ, περίοπτοϲ, περιφόρητοϲ ϲύνθεϲιν τὴν τῶν μερῶν ἀνεδέξαντο, οὐ μόνον διὰ τὸν ἀναδραμότα τόνον κατὰ τὴν ϲύνθεϲιν (ἐπεὶ καὶ τινά γε ϲυνεφύλαξε τὴν αὐτὴν τάϲιν καὶ οὐ τῇ μονῇ τοῦ τόνου ἀπολύεται τῆϲ ϲυνθέϲεωϲ, ὡϲ ἔχει τὸ περικλυτόϲ, ἀναδρομή, ϲυνοχή, καταμονή, ἄλλα πλεῖϲτα), ἀλλὰ καὶ ἐκ τοῦ ϲυνυπάρχειν κατὰ πάντα ϲχηματιϲμὸν τὴν πρόθεϲιν, ὅπερ οὐ παρεπόμενόν ἐϲτι ταῖϲ ἐκ παραθέϲεωϲ, ὡϲ ἔχει τὸ κατὰ Κτηϲιφῶντοϲ, ὑπὲρ Ἀριϲτάρχου, οὐ ϲυμφερόμενα κατὰ πᾶϲαν πτῶϲιν διὰ τῆϲ αὐτῆϲ ϲυντάξεωϲ· τά γε μὴν προεκκείμενα κατὰ τὴν εὐθεῖαν κατὰ πᾶϲαν πτῶϲιν ϲύνεϲτιν.

Ἀλλὰ μὴν ἔτι κἀκ 311 b τῆϲ τοῦ ἄρθρου παραθέϲεωϲ. πρωτευούϲῃ γὰρ τῇ προθέϲει κατὰ παράθεϲιν παραχωρεῖ τῆϲ προθέϲεωϲ, μετιὸν ἐφ’ ὃ ϲυνήρτηται· οὐ μὴν ἢν ret (quod indicium compositionis saepius deest, velut in περικλυτόϲ, ἀναδρομὴ), ssd etiam inde elucet compositio, quod hae voces in omnes casas flecti possunt, quod feri nequit in nominibus, quibus praepositio appolita est. ARGVM. § 13. Atque etiam articulo addito distinguuntur nomina synthesi cum praeponitionibus copulata abo eis, quibδns illae parathesi adiunctae sunt. nam. ubi praepositio pars nominis est, ibi articulus antecedit praepositioniq eontra ubi apposita est praepositio, articulus inter nomen et praepositionem inseritur. TESTIM. ET ADN. EXEG. 1 ὑπέρδουλοϲ. alterum locum, ubi haec vox inenitur. ne Bened. Hase quidem in Thesauro Steph. afferre poterat. ἀνάδρομοϲ adiectivum apud Alexmmdrum Trallianum περὶ πυρετῶν cap 3, l 335 Puschm. de specie piscium fuvisium legitur et apud Georgium Pisidem contra Severum v.251 de verticibus. —2 περιφόρητοϲ. de accentu vide Lobeckii Paralip. 493. — 5 περικλυτόϲ. cfr Βerodiani pros. Il. ad K 109 ΙΙ 69 Liz): τὸ κλυτόϲ, εἰ πτωτικὸν κατάρχοι ἔν ϲυνθέϲει, βαρύτονόν ἐϲτι, τοξόκλυτοϲ, ὀνομάκλυτοϲ, εἰ δὲ ἄπτωτον, φυλάϲϲει τὸν αὐτὸν τόνον, περικλυτόϲ, ἀγακλυτόϲ, ubi post ἄπτωτον addiderat fartasse, inquit Lehrsius, si accurate hic loqui animus erat, ὑπὲρ μίαν ϲυλλαβὴν propter πρόκυτοϲ. vide Erim. Hom A0 I 378 = EM 215, 24 et Schol. Οd. α 30. — 7 post ταῖϲ ἐκ παραθέϲεωϲ cogitando supplendum est προτιθεμέναιϲ προθέϲεϲν. — 9 προεκκείμενα. cfr 10, 24. 2:2, 2. — 12 προθέϲεωϲ hic non partem orationis signifcat, sed conlocutionem: articulus qui adiungitur decedet de primo loco pruepostιemt, si haec apposita nomini, non composita cum nomine, primum locum obtinet. ADN. CRIT., DISCR. SCR. IN ACBb. 1 περιωπτοϲA β || 2 μερῶν Elleb.et Lehre qu. ep. 40, γενῶν AϹb, γενικῶν Β sed τὴν ente τῶν delere, quod idem Lebrsius voluit, non opus est | ἀνεδέξατο Bb | μόνον] μὴν B quod rectius dictum esset, sed obstst praeter optimorum codicum auctoritatem quod subsequitur ἀλλὰ καὶ 3 κατά θέϲιν B || 4 καὶ om B | τῆ inseruit b, in A. inter οὐ et μονῇ raeura duarum litterarum | μονῇ b, μονη A, μόνη Ϲ, μόνον B |τοῦ A b, τ A3, τῇ τοῦ CB poet τόνου add τάϲει CB ante τῆϲ add τὰ CB 6 κὰκ A2Bb || 7 ὡϲ ἔχει τὸ om B || 9 πτωϲ A in exitu lineae, ιν add A 9 —10 διὰ τῆϲ— πτῶϲιν om A 1, add A in mg || 9 προεκκείμενα A b, προεγκείμενα Ϲ, προκείμενα Β || 11 ὄρθρου Ϲb, ἀριθμοῦ AB παραθεϲε A in exitu lineae, ωϲ add A || 12 Schoemax* inimria poscit οὐ παραχωρεῖ. vide Adn. exeg. | δ) ᾖ B ἤν b cum Ellebodio, om A, ἡ CB ϲύνθεϲιϲ ᾖ, εἴγε μέροϲ ὀνόματοϲ γενομένη ἕξει προκείμενον τὸ καλούμενον προτακτικὸν ἄρθρον τῶν ὀνομάτων. τοῦ μὲν προτέρου περὶ Ἀριϲτάρχου περὶ τοῦ Ἀριϲτάρχου, κατὰ Κτηϲιφῶντοϲ κατὰ τοῦ Κτηϲιφῶντοϲ, περὶ ϲτεφάνου περὶ τοῦ ϲτεφάνου, τοῦ δὲ ~~360 s~~ δευτέρου ὁ περικλυτόϲ, ὁ ϲύνδουλοϲ, ὁ μέτοικοϲ. ἕνεκα τοῦ τοιούτου καὶ τὰ ὑπ’ ἀμφιβολίαν πίπτοντα ἐκλύεται τοῦ ἀμφιβόλου προϲλαβόντα τὰ ἄρθρα· διοίϲει γὰρ τὸ παρὰ τοῦ νόμου, παρὰ τοῦ φέροντοϲ τῶν τοιούτων τοῦ παραφέροντοϲ, τοῦ παρανόμου, ὑπὲρ ὡν καὶ ἀλλαχόθι ἡμῖν ἠκρίβωται.

Ἕθεν ἕν μέροϲ λόγου ποιήϲει τὸ προπροκυλινδόμενοϲ {Χ 221. 525, ὑποπεπτηῶτεϲ {B 312}· μέροϲ τε λέξεωϲ ἄν εἴη ἡ κατά ἐν τῷ λέων κατὰ ταῦρον ἐδηδώϲ {P 542} ἤπερ λόγου, εἴγε τὰ μέρη τοῦ λόγου ἐκ παραθέϲεωϲ νοεῖται, οὐκ ἐκ ϲυνθέϲεωϲ διιϲτανόμενα, καθότι καὶ ἐν ἄλλοιϲ δεδείξεται τὸ τοιοῦτον. ἀλλ’ οὐδὲ τὸ γέλαϲϲε δὲ πᾶϲα περὶ χθών {Τ 362} παράκειται τῇ εὐθείᾳ κατὰ λόγον τὸν τῆϲ προθέϲεωϲ, ἐπιρρήματοϲ δὲ ARGVM. § 14, Hinc [quio praepositio cum nominativo compoetoae fantum, non appositone copulatur] apparet, προπροκυλινδόμενοϲ et ὑποπεπτηῶτεϲ composita esse atque κατὰ in λέων κατὰ ταῦρον ἐδηδώϲ partem esse vocis (κατεδηδώϲ vocis), non ennmtisti. nam enuntiati partes si inter se discedunt ac seiumgmtur, non discedunt ex compositione neque περὶ in γέλαϲϲε δὲ πᾶϲα περὶ χθών app situm est χθών nomini, sed aut adverbium est aut ad antecedens verbum perti- TESTIM ET ADN EXEG 9 ἀλλαχόθι: in libro. ut videtur, περὶ προθέϲεων. — 10 ἔποπεπτηῶτεϲ. Herod. pros. II. ad B 312 (Ιl 33, 39 Ltz): δύναται κἄν ἀναϲτρέφεϲθαι (scil praepositio). πιθανώτερον δὲ ϲυντάϲϲειν τῇ μετοχῇ (non nomini antecedenti πετάλοιϲ) τὴν πρόθεϲιν διὰ τὴν ἔμφαϲιν. atqne in eodem IIiadis codice A, qui reliquias prosodiae Iliacae Herodiani exhibet, subsequitur adnotatio: ὑφ’ ἓν τοῦτο: una vox est ὑπὸ et πεπτηῶτεϲ. — 12 tmesis exemplum hic versus est Apollonio etiam 270, 9 Schol. Townl. et V sd P 542: ἡ διακοπὴ τῆϲλέξεωϲ τὸν εἰϲ πολλὰ διεϲπαϲμένον παρέϲτηϲε ταῦρον, οὐ τοῦ μέτρου ἀπαιτοῦντοϲ· παρῆν γὰρ φάναι εταθρον κατεδηδώο. καὶ Ἀνακρέων «διὰ δέρην κόψε μέϲην, κὰδ δὲ λῶποϲ ἐϲχίϲθη» (fr. 80B.4). — 13 ἤπερ. de omissa μᾶλλον voce vide RSchneideri comm. 157 ad 136, 5. — 14 δεδείξεται: in libro περὶ ϲυνθέτων, ad quem relegat etiam de pron. 32, 9. —15—p 447, 2 Schol. Townl. et B ad Τ 362: περιήϲτραψεν· ἀπὸ γὰρ τῶν τοιούτων περιϲτίλψεων διάχυϲιϲ γίνεται τοῦ περὶ γῆν ἀέροϲ. τινὲϲ δὲ τὸ περί ἀντὶ τοῦ περιϲϲῶϲ. ADN. CRIT., DISCR. scs. IN A CBb. 1 b cum Elleb., η A, CB 2 ants τοῦ add κα A3CB post προτέρου add παράδειγμα B || 2-3 περὶ Ἀριϲτάρχου om B || 3 περὶ τοῦ Ἀριϲτάρχου om CB 4 δὲ om C || 9 ἀλαχόΘεν CB εν om Α1, add A ante λόγου add τοῦ B || 10 προκυλινδομενοϲ A. | υποπεπτηοτεϲ A || 11 τε] τῆϲ B ἂν om CB || 14 διιϲτανομενο A 1, corr A3: διιϲτάμενα CB | καθὼϲ C B || 15 οὐδὲ] οὐ B noli flagitare οὐδὲ τὸ περί ἐν τῷ γέλαϲϲε. eadem brachyogia saepius Ap. uitur, e. g. 2, 22. 336, 1. de prom 90.10. 100,16. de adv. 163, 3. et vide Βekkeri adnot ad 1. de pron. 72C9 16 γέλαϲε B || 17 post παράκειτι add ἡ περί B τοῦ πέριξ· ἢ καθ’ ὑπερβατόν ἐϲτι πρὸϲ τὴν τοῦ ῥήματοϲ ϲύνοδον, ἵνα ᾖ περιεγέλαϲε περιϲϲῶϲ ἐλαμπρύνθη. τὴν γὰρ ϲύνθετον ϲχέϲιν ἀπείργει 312 b καὶ ἡ τάϲιϲ, ὅτι μηδὲ ἀνεβίβαϲε τὸν τόνον ὡϲ τὸ αὐτόχθων καὶ ἐνοϲίχθων, καὶ ἡ τοῦ ϲημαινομένου ἔννοια· μένει γὰρ ἔτι τὸ θηλυκὸν ὄνομα, τῆϲ ϲυνθέϲεωϲ μεταβατικὸν ἐχούϲηϲ τὸν λόγον· οὐ γὰρ δή γε ἐν τῷ αὐτόχθων καὶ ἐνοϲίχθων ἡ γῆ νοεῖται, ὁ δ’ ἐκ γῆϲ γενόμενοϲ ἢ τῆϲ γῆϲ ἐπικρατῶν.

Καὶ ἡ μὲν τοιαύτη παράθεϲιϲ ἁπλῆϲ ἔχεται τηρήϲεωϲ, τό γε Quam ob causam naturalem praepositiones synthesi tantum cum nominstivis et vocativis copulentur. ~~307 s~~ μὴν ἐξεργαϲτικὸν τοῦ λόγου φυϲικωτέραν ἐνδείκνυται τήρηϲιν. αἱ εὐθεῖαι καὶ αἱ κλητικαὶ ἓν πρόϲωπον δηλοῦϲι μετὰ τῶν ϲυνόντων ῥημάτων, Τρόφων ἀναγινώϲκει— Τρύφων ἀναγίνωϲκε. Τρόφων παρα net. synthesi enim περὶ praepoeitionem cum χθών iunctam esse quominus putemus, impedit et accentus et sensus, qua syntheton si esset περχθων, accentus in paenultimam migasset (ut pronuntiaretur περίχθων), nec servasset nomen genus femininum, sicut non servaveruent αὐτόχθων, ἐνοϲίχθων. ARGVM. § 15. Talia exempla afferri possunt ex observatione simplici diligens vero observatio ostendit naturalem usus causam. si obliqui cesus cum verbo iunguontur, duae personae cogitantur, velut in Τρύψωνι λέγει, ubi extrinescus supuletur nominativus nominativi vero et vοcetivi eandem personam signifcant quam verba cum eis coiuncta: Τρύφων ἀναγινώϲκει, Τρύφων ἀναγίνωϲκε. iam TESTIM. ET ADN. EXEG. 4 ἡ τοῦ ϲημ.ἔννοια. Lehrs* confert 318, 27 ϲημαϲία ἣ νοοῦμεν. — ad 5 λόγον et ad 7 ἐπκρατῶν vide Adn. crit. — 8 παράθεϲιϲ. hic de exemplorum prolstions. efr 181, 9. 202, 27. de adv. 122, 32. 176, 15. — τηρήϲεωϲ. efr 37,14. 70, 1. de coni. 213, 11: ἡ περὶ τὰϲ φωνὰϲ τήρηϲιϲ. — 8—9 τό γε μὴν —τήρηϲιν. vide Adn. crit — 9 ἐξεργαϲτικόν. cfr 282, 10. ADN. CRIT., DISCR. SCR. IN ACBb 1 —2 ϲυνοδον η περιγελαϲϲε A 1; A supra η scr. ινα et supra γ add ε, denique ultimam ε litteram mutavit in ϲ, quam simplicem ϲ debebat ponere supra ϲ ϲύνοδον ἢ ἱνα περιεγέλαϲε Ϲ, ϲύνοδον ἵν’ ᾖ περιεγέλαϲε Βb || μηδὲ b cum s mg, μήτε A Ϲ. οὐκ B B || —4 καὶ ἐνοϲίχθων om CB et omittenda censuit Lebrs* hic et lin. 6, quamquam posteriore loco omnes codices hoc quoque eremplum exbibmmt. quod ut censeret, eo fortasse adductus est, quod ei τῆϲ γῆϲ ἐπικρατῶν lin. 7 pro ἐνοϲίχθων nominis explanatione accipi non posse videbatur || 5 τὸν λόγον] exspectaveris τὸ γένοϲ. at λόγοϲ hic videtur idem signifcare quod ἔννοια. promime accemit de adv. 181, 3: τὰ ὀνόματα, προϲλαμβάνοντα ἄρθρα, φυλάϲϲει τὴν ἰδίαν ϲύνταξιν λόγον τε τὸν αὐτόν, δίχα τοῦ πλέονι ἀναφορᾳ κεχρῆϲθαι || 6 ante γῆϲ add τῆϲ CBb |γενόμενοϲ] νοούμενοϲ C || 7 τῆϲ γῆϲ ἐπικρατῶν] exspectatur τὴν γῆν ϲείων, qua ratione lexica vetera Neptuni cognomen ἐνοϲίχθονοϲ interpretantur. sed negari nequit, τὸν ἐνοϲίχθονα etiam ἐπικρατν τῆϲ γῆϲ || 8—9 τό γε μὴν —τήρηϲιν] in Argumento haec potius conversa sunt: τό γε μὴν ἐξεργαϲτικὸν τῆϲ τηρήϲεωϲ φυϲικώτερον ἐνδείκνυται λόγον, atque haec ab Apollonio scripta esse suspicatur Uhlig et traditam scripturam ei deberi, qui corrupit lin. 6 pag. seq. et locos in Adn. crit. ad 65. 6 huius ed. congestos. RSchneider defendit tradtitam lectionem sic interpretatos: diligens vero cogitatio ostendent, observationem illam naturalem esse, i.e. natura singularum orationis partium niti || 9 τήρηϲιν] for 83 r A. ante τήρηϲιν intercidisse τὴν ci. Lehrs* λαμβάνει —Τρύφων παραλάμβανε, τῶν ἄλλων πτώϲεων ἐν δυϲὶ προϲώποιϲ νοουμένων, Τρύφωνι λέγει, ρύφωνα φιλεῖ, Τρύφωνοϲ ἀκούει, ὁμολόγωϲ εὐθειῶν ἔξωθεν προϲγινομένων. τούτων δὴ δεδειγμένων κατὰ ϲύνταξιν τὴν προϲήκουϲαν οὐκ ἄν δυνηθείη ἐν παραθέϲει ἡ πρόθεϲιϲ τῆϲ εὐθείαϲ ποτὲ εἶναι, πρῶτον ὅτι τὸ ἐκ τῶν προθέϲεων ϲυνδηλούμενον ἐπιδέχεται ἡ ἐκ τοῦ ῥήματοϲ παρυφιϲταμένη ϲχέϲιϲ. ἔϲτω γάρ τι Πλάτων, ἔϲτω δέ τι καὶ βαίνει, καὶ πρόθεϲίϲ τιϲ ἡ ἔν, ἡ ϲύν, ἡ κατά, ἡ ἀνά ἢ ἄλλη τιϲ τῶν τοιούτων· ἣ οὐκ ἐπ’ ὄλλο νεύϲει μέροϲ λόγου ἢ τὸ δυνάμενον τὴν ἐξ αὐτῶν ϲχέϲιν ἀναδέξαϲθαι. καὶ δὴ ἐμπλάτων μὲν οὐ γενήϲεται, τὸ δὲ ἐμβαίνει· οὐδὲ τὸ ϲυμπλάτων, τὸ δὲ ϲυμβαίνει, διαβαίνει, περιβαίνει. ἕνεκά γε τοῦ τοιούτου ἑνὸϲ 313 b ὄντοϲ προϲώπου τοῦ ὅλου, λέγω τοῦ Πλάτων βαίνει, τὸ προϲγινόμενον ἔξωθεν προθετικὸν ἐπὶ τὸ ῥῆμα νεύϲει, ὡϲπερεὶ προτακτικὸν patet numquam praepositionem posse apponi (παραθέϲει adiungi) nominativo. etenim habitus verbo signifcatus id recipit et asciscit sibi, quod praepositione significatur. velut si habemus Πλάτων nominativum et βαίνει verbum et ἐν praepositionem, haec ad eam enuntiati partem ineinabit, quae habitum praepositione indicatum recipere poterit, i. e. ad verbum, nec ἐμπλάτων nomen, sed ἐμβαίνει verbum orietur. si igitur unam tantum prsonam totum enuntiatum habet, quale est Πλάτων βαίνει, praepositio extrinsecas accedens inclinabit ad verbum, tamquam elementum praepositivum. TESTIM. ET ADN. EXEG. 4—5 οὐκ ἂν δυνηθείη ἐν παραθέϲει ἡ πρόθεοιϲ τῆϲ εὐθείαϲ ποτὲ εἶναι. quae iam sequuntur, nondum demonstrant, quae cansa sit, cur praepositiones cum nominativo componantur tantum, numquam apponentur, sed primum hoc probatur: praepositionem ad verbum et nominativum accedentem non cum nominstivo coituram esse, sed cum verbo. a 313, 27 demum explmatur, cur praepositio, ubi cum nominativo copuletm, sempex ϲυνθέϲει cum illo iungatur , numquam παραθέϲει. ADN. CRIT., DISCR. SCR. IN A CBb. 2 Τρύφωι] ι om A 1, edd A3 Τρύφωνα CB || 3 προϲγενομένων CB | A mg οτι εν παραθεϲει η προθεϲιϲ τηϲ ευθειιαϲ ου δυναταί ειναι || 4 ante ϲόνταξιν add τὴν CB || 5 πρῶτον OSchneider Zeitschr. f Altert. 1843 645 eiciendum esse suspicatur, quia alterum argumentum non sequatur: ortum esse α′ ex fine antecedmntis vocis. vide Adn. exg. ad 4 —5 6 δηλούμενον CB |ἡ ἐκ τοῦ ῥ. παρυφιϲταμένη ϲχέαιϲ Uhlig, τἡν ἐκ τοῦ ῥ.παρυφιϲταμένην ϲχέϲιν codd. et edd. omnes. cfr 9 et 313,27 atque simlia illa corruptelae exempla quae citantur in Adn. crit. ad 65, 6 huius ed. supra αμ in παρυφιϲταμένην add νο A || 7 καὶ ante βαίνει om B τιϲ om. CBb | ἡ ἔν quod subsequentia flagitsnt om A Ϲ, vidit addendum esse B, recepit b || 7 — 8 ἡ ϲυν ἡ κατα ἡ ανα ἡ αλη τιϲ A1, A ex riplici ἡ fecit ἡ κατὰ om CBb || 8 ἣ οὐκ] ἤ οὖω B |μέροϲ] μέρει B || 9 τὸ δυνάμενον] ἐπὶ τῷ δυναμένῳ Β || 9 ϲχέϲιν] χρῆϲιν CB ενπλατων A. || 10 prius δὲ om A1 , add A οὐδὲ τὸ] οὐ B || 12 ente βαίνει in A rasura duarum literarum | προϲγενόμενον CB || 13 προϲθετικὸν Ϲ, προϲδεκτικὸν B | νευϲε A in ras, qus quid deletum sit non liquet | ante ὡϲπερεὶ add καὶ CB ϲτοιχεῖον πρὸ ὑποτακτικοῦ κειϲόμενον. —

(Ἕφαμεν γὰρ καὶ κατὰ τὰϲ ἀρχὰϲ τῆϲ ἐκδόϲεωϲ, ὡϲ τὰ ϲτοιχεῖα τοῦ λόγου τὸν αὐτὸν τρόπον ἐπέχει τοῖϲ ϲτοιχείοιϲ τῆϲ λέξεωϲ· καὶ ὡϲ ἔϲτι προτακτικὰ ϲτοιχεῖα ϲτοιχείων ~~368 s~~ καὶ οὐχ ἅπαντα ἁπάντων, οὕτωϲ καὶ λέξειϲ προτακτικαὶ οὖϲαι οὐχ ἁπάντων προτετάξονται, τῶν γε μὴν δυναμένων τὴν ἐξ αὐτῶν ϲύνταξιν ἀναδέξαϲθαι. φέρε γάρ που ϲυλλαβὴν εἶναι τοιαύτην, τὴν τρα, τὴν κλα, καὶ ἐπιέναι τὸ ϲ· οὐ δὴ προϲχωρεῖ πρὸ τοῦ ρ ἢ πρὸ τοῦ λ· οὐ γὰρ δὴ τούτων προτακτικὸν τὸ ϲ, τοῦ γε μὴν κ καὶ τ, καὶ οὕτωϲ τὸ ϲκλα καὶ ϲτρα ϲυντετάξεται. φέρε δὴ καὶ εἶναί τι Τῖρυϲ, καὶ τούτῳ προϲτίθεται τὸ ν, λέγω κατὰ τὸ τέλοϲ· οὐ δὴ προϲκείϲεται μετὰ τὸ ϲ, καίτοι τελικὸν ὄν πολλῆϲ λέξεωϲ, καθὸ τὸ ϲ τοῦ ν οὐ προηγεῖται, ἀνά- ARGVM. § 16. (Diximus enim initio horum de syntaxi librorum, nuntiatorum elementa itidem se habere ut elementa singularum vocum. et sicut litterae quaedam praeponi possunt, sed non omnibus litteris, ita sunt voces quoque praepositivae, omnibus vero vocibus eas praeponere non licet, sed eis tantum, qubuscum sic iungi possunt. litterernm ordinis exempla ut proferam, ad τρα et κλα accedet ϲ littera non ante ρ vel λ, sed ante τ vel κ, stque ad τιρυϲ non addetur v littera post ϲ, quamquam multae in ν exeant voces, sed ante ϲ.) TESTIM. ET ADN. EXEG. 1 Ἕξφαμεν: 7.12. —3 ἐπέχει. cfr 58,5. 81,3. 164,15. 282, 3. — 6—p 450, 1 comparat hoc excursu Ap, quod praepositio ad Πλάτων βαίνει accedens non nomini sed verbo praeponitur et quod ϲlittera non litterae praemittitur, sed τ litterae. cfr Timoth. Gaz. κανόνεϲ περὶ ϲυντάξεωϲ A P IV 241, 6 (Herod. II 393, 25 Ltz): τὸ μετὰ πάντων τῶν ἁπλῶν ϲυμφώνων κατὰ ϲύλληψιν έλει εἰναι ἤγουν ὁμοῦ. καὶ ἢ κατὰ πρόταξιν εὑρίϲκεται ἢ καθ’ ὑπόταξιν. καὶ προηγεῖται μὲν οἶϲ οὐχ ὑποτάττεται οἶον ϲθένοϲ, ϲκιά, ϲπῶ, ϲτῆναι, ϲφαῖρα, ϲχίζω· ὑποτάττεται δὲ ὡν οὐ προηγεῖται οἰον ὅλϲ, Τρυνϲ,ἔϲτι δὲ ὄνομα πόλεωϲ, μάκαρϲ, ϲημαίνει δὲ τὸν μακάριον. Choerob. in Theod II 193, 33 H. 693,23 G.: ἡνίκα εὑρεθῶϲι τρία ϲύμφωνα ὀμοῦ, θέλει εἰναι τὸ πρῶτον μὲν ἤ ϲ ἤ κ ἤ π, τὸ δὲ δεύτερον ἄφωνον καὶ τὸ τρίτον ἀμετάβολον, οἶον ϲφραγίϲ, ϲτρατόϲ, ϲτρῶμα, ϲκληρόϲ. Choer. orthogr.A ΙΙ 264, 8 (Herod.II 591, 27 Ltz): Τῖρυϲ: ὁμοίωϲ τῷ λύϲ. γίνεται καὶ πρόϲθεϲιϲ τοῦ ν Τῖρυνϲ. — οὐ προηγεῖται, scil κατὰ ϲύλληψιν. ADN. CRIT., DISCR. SCR. IN A CBb. 1 κείμενον A 1 CBb, sed A supra μ add co 2 ὡϲ om A 3 ἐπέχει] ἔχει b cum mg | ante προτακτικὰ add τὰ AC 4 οὐ πάντα CB οὕτω CBb || 5 ἁπαϲῶν? sed v. de pron. 32,13 τὰ ϲυντθέμενα τῶν λέξεων προτεταξεται A 1, sed A corr in pluralem μὴν] μὴ C 6 που] δήπου B || 7 ἐπιέναι Uhlig, επεινε A, ἐπεί CBb, ἐππιὸν Lehre qu. ep. 39 | δὴ Uhlig, δει A, om CBb, ubi etiam intpunctio deest post ϲ | προχωρει A1. , corr A || 8 τοῦ] τὸ B | oὅτω CBb || 9 κλα A 1, ϲ add A | primum καὶ om CB | τι om ABb, add A2. cft 312, 22 τιρυϲ cum rasura nius litterae inter v et ϲ in A, τίρυν Ϲ, τίρυ Β, τίρυϲ δο β || 10 προϲτίθεϲθαι poposcit Hebode || 10-11 λέγω κατὰ—τοῦ v om A1, add A2 in mg || 10 τὸ] τοῦ CB || 11 τελεϲτικὸν B | πολλῆϲ λέξεωϲ Uhlig, παϲηϲ λεξεϲ A, πολλῶν λέξεων CBb. cfr ad singularem πολύϲ nominis 231, 22. Sext. Emp. adv. math. VII § 329 et 332, VIII § 335 et 336, I § 3 (p 261,19. 262, 8. 360, 21 et 28. 599,17 Bekk.) et πάμπολλοϲ adiectivi usum pag. seq. lin. 1 et supra 103,15. 117, 10 καθὸ —προηγεῖται om CB παλιν μέντοι, ὥϲ γε παρ’ Ἀργείοιϲ πάμπολλόϲ ἐϲτιν ἡ τοιαύτη ϲύνταξιϲ.)

οὐ δὴ οὖν προϲγινομένηϲ προθέϲεωϲ ἐν τῷ αὐτῷ προϲώπῳ, λέγω ἐπὶ τοῦ Πλάτων διαλέγεται, μεθήϲει ἡ ῥηματικὴ ϲύνταξιϲ τὸ προτακτικὸν αὐτῆϲ ϲτοιχεῖον κατὰ ϲύνθεϲιν, λέγω τὸ προϲδιαλέγεται. εἰ γοῦν καὶ ἡ ὀνοματικὴ θέϲιϲ ϲχέϲιν δύναιτο ἐπιδέξαϲθαι τὴν ἐκ τῆϲ προθέϲεωϲ, τὸ τηνικαῦτα ἔϲτιν ἐπινοῆϲαι ϲυνενουμένην τῷ ὀνόματι τὴν 314 b πρόθεϲιν· ὁ γὰρ περίεργοϲ οὐ πόρρωθέν ἐϲτιν τοῦ περιεργάζεϲθαι, οὐδὲ ὁ μέτοικοϲ τοῦ μετοικεῖν, οὐδὲ ὁ περίοπτοϲ τοῦ περιόπτεϲθαι, οὐδὲ ὁ ἐπίκουροϲ τοῦ ἐπικουρεῖν. (οὐ γὰρ ἀντίκειται, κἄν ϲυμβολικῶϲ κέηται· ἡ γὰρ τῆϲ ϲυνθέϲεωϲ πρώτη ϲύνοδόϲ ἐϲτι κατὰ τὴν ἐπιθετικὴν προφοράν, ϲυμβολικώτερόν πωϲ μετατεθειμένη. ἀλλὰ μὴν καὶ τὸ Ἀντίθεοϲ, Ἀντίπατροϲ καὶ τὰ τούτοιϲ ἔτι ὅμοια δυνάμει τὴν ἐκ γενικῆϲ ARGVM. § 17. Ergo si praepositio accedet ad enuntiatum, in quo eadem persona verbo et nomine sigmifcatur, velut πρόϲ praepositio ad Πλάτων διαλέγεται, non dimittetur sed asciscetur verbo illud additamentum, quod ei compositione praemittetur (προϲδιαλέγεται). ubi autem nomen recipere potest habitum praepositione signifcatum it. e. ubi verbo simile est vi sua, ibi praepositio cum nomine in unam vocem coalescit. nam περίεργοϲ vi sua prope aboest ab περιεργάζεϲθαι, περίοπτοϲ ab περιόπτεϲθαι, ἔπίκουροϲ ab ἐπικουρεῖν. neqne enim sliter de ἐπίκουροϲ voce indicabimus, etiamsi ita quoqne unrpatur, ut unum siquem hodnem hoc nomine appeHlemus ex conventione. nam tum, cum componebatur vox, non proprium nomen, sed adiectivum erat; sicut etiam nomine propria Ἀντίξεοϲ et Ἀντίπατροϲ quadamtenus servant vim peceliarem [prinepdmlem], TESTIM. ET ADN. EXEG. παρ’ Ἀργείοιϲ. Eustath.ad Il. Θ 448 ἔϲτι κατ’αὐτὸν (Ηeraclidem Mil.) τὸ οὐ μέντον Ἀργείων καὶ Κρητῶν γλώϲϲηϲ, c πολλάκιϲ ἐξαιροῦντεϲ, φηϲί, τὸ ἐντάττουϲι τὸ ν, τὴν εἴϲ πρόθεϲιν ἔνϲ λἔγοντεϲ καὶ τὸ τιθείϲ τιθένϲ. vide Ahrmmsii de dial. dor. §14. — 2 οὐ iungendum est cum μεθήϲει verbo. — ὅνοματικὴ θέοϲ = τὸ ὄνομα. cfr 103,28 et Ska II 7*. 7 ὁ γὰρ κτλ. ad εἰ—προθέϲεωϲ. — 8 περιόπτεϲθαι. ὅπτω saepius apudgrammaticos in derivationibus invenitur, e.g. in scholiis ad Dion. Thr. 255,6. 276.18. 562. 26 H. ab περιόπτω derivat περιωπή EM 665, 24. — 9—11 cfr supra 186, 28—187, 7, ubi de ἀρί- ϲταρχοϲ compositi migratione in proprii nominis usum agtur, quae ϲυμβολιcὴ μετάθεϲιϲ appellatur, et de pron. 32, 13: τὰ ϲυντιθέμενα τῶν λέξεων τὸ ἵδιον ϲημαινόμενον φυλάϲϲει, ἐάνπερ μὴ ϲυμβολικῶϲ λαμβάνηται, καθάπερ τὰ κύρια. Schoemann Redeteil. 78. ADN. CRIT., DISCR. SCR. IN ACBb. 1 γε] τε CB παμπολλον A1, corr A 2 προϲγενομένηϲ| 3 μεθηϲηρηματικη A 1, A inter ϲ et η inseruit ει, μεθ’ ἦϲ ῥ. CΒ, μεθείη ἡ ρ.b cum mg s || 4 αὐτοῦ CB 5 εἰ γοῦν b, εἴγ’ οὗν B, ἤγουν AC | ἡ om B | ὀομαϲτικὴ Hoeferi Z.f.d. Wiss. d. Sprache IV 80,ac sermo est denominativo ,sed non opus mutatione || έϲιϲ] ϲχεϲιϲ A, ipsa pr. m. corr || 6 τηνικαῦτα] in A τηνικα et rassura trium litter cerarum, quae υτα fuisse videntur. cfr 46, 4. 124, 4. 242.16. 324, 4, ubi in A. quoque τηνικαῦτα legitur. de adv. 184, 28 τηνίκα exemplum est. ceterum sb hac voce inc. fol 83 v in A. ϲυνενουμένην] post ϲυνε in A parva rasura || 9 Ἐπrκουροϲ b, sed hic de appelativo sermo est, in snbseqnentibus de proprio || 10 καιηται A || 11 μετατιθεμένη CB | 11—12 ὀντεοϲ ἀντίπατροϲ b. ἀντθεοϲ ἀντίπετροϲ Hilgard legivult etpostea πέτραϲ pro πατρὸϲ et parenthesin fninri ante ἀλλὰ μὴν. sed tota haec expositio intellegi nequit, nisi nomina pro propriis accipimus. vide Argum. || 12 ἔτι om CB ~~309 s~~ παράθεϲιν ὁμολογεῖ· ἀντὶ γὰρ θεοῦ ἤ πατρὸϲ παραλαμβάνεται· ϲαφὲϲ οὖν ὅτι καὶ τὰ ϲυντεθέντα ϲυνέχει πόλιν τὸ ἰδίωμα.) τῶν δὴ οὖν ῥημάτωνκατὰτὸν προειρημένονλόγον ϲυντιθεμένων μετὰ τῶν προθέϲεων, οὐ μὴν παρατιθεμένων, ὡϲ δεδείξεται, ἀνάγκη πᾶϲα καὶ τὰϲ ὀνομαϲτικὰϲ πτώϲειϲ, ἔννοιαν ῥηματικὴν ὁμολογούϲαϲ, τὸ αὐτὸ τοῖϲ ῥήμαϲιν ἄναδέχεϲθαι.

Αἱ γοῦν πλάγιαι πτώϲειϲ ἀποϲτᾶϲαι τῆϲ ϲυνόδου τῶν ῥημάτων, Obliquis easibus praepositiones apponuntar. τουτέϲτιν τὸ αὐτὸ πρόϲωπον οὐ δηλοῦϲαι, καὶ τοῦ ϲχήματοϲ ἀπηλλο. τριώθηϲαν· τὸ γὰρ ἐναντίον ἀναδέχονται παράθεϲιν ἀντὶ ϲυνθέϲεωϲ. καὶ πρὸϲ τὸ ἡνωμένον μὲν πρόϲωπον, ὡϲ προείπομεν, καὶ τὰ τῆϲ ϲυνθέϲεωϲ ὁμοίωϲ ϲυνήνωται, πρὸϲ δὲ τὸ ἀφιϲτάμενον τῆϲ πλαγίαϲ ϲυναπέϲτη καὶ τὰ τῆϲ ϲυνθέϲεωϲ, μερικωτέραϲ λοιπὸν παραθέϲεωϲ γινομένηϲ 315 b ἤ ~~περ~~ διηκούϲηϲ καθ’ ἕνα ϲχηματιϲμόν, περὶ Ἀπολλωνίου, ἐν qua idem sigmifcent atque ἀντ θεοῦ, ἀντὶ πατρόϲ.) cum igtur praepositiones cum verbis componsmtur, non apponsntm, stiam nominativis, si sensum verbalen habent, non appositione, sed compositione praepositiones adiungentur. ARGVM. § 18, Obliqui vero casus nominum, qui non eandem pesonam quam verba coniencta sigmifcant, etiam figuram smthsticam nominativorum omittunt. e contrario enim apponuntur obliquis praepositiones. ut igitur, ubi persena nominis et verbi una est, praepositio et nomen in unam vocem coslesennt, ita obliqui, utpote quorum persona a verbo recedet (a verbi persona discrepet), non compqnuntur cum praepositionibus. atqne minorem ambitum habet obliquorum appositorum usus, quem nominum cum praepositionibus compositorum, quia haec in omnibus casibδus ustrpmtur, apponunttr vero praepositiones tribus casibus vel duobus vel uni. TESTIM. ET ADN. EXEG. 2 τῶν δὴ οὖν et quae sequnntur artissiem cobserent cum eis, quae antecedant excursui signis parentheticis notato. — 4 δεδείξεται: 321, 19 seqq.— 8 ϲχήματοϲ. cfr Dion. Thr. 29. 5 U.: ϲχήματα ὀνομάτων ἐϲτ τρία· ἁπλοῦν, ϲύνθετον, παραϲύνθετον. — 10 πρόϲ praepositio o secundum, extsprechend consensum signifcat τοῦ ἡνῶϲθαι τὸ πρόϲωπον et τοῦ ἄμα ἡνῶϲθαι τν ϲύνθεϲιν; item 11 consensum τοῦ ἀφίϲταϲθαι τὰϲ πλαγίαϲ (ἀπὸ τοῦ προϲώπου τοῦ ῥήματοϲ) et τοῦ ἅμα ἀποϲτῆναι τὴν ϲύνθεϲιν. —12 παραθέϲεωϲ γινομένηϲ μερικωτέραϲ. appositionis praepositionum usus minorem ambitom habδet, i. e. pauciores casus admittit, quam nominum cum praepositionibus compositorum usus, qui nulum casum excludit. efr de adv. 123, 7 τινὰ δὲ (scil ἐπιΘετικὰ) μρικωτέραν ἔχει τὴν ϲύντοξιν, de eis adieetiis, quorum usus minorem ambitum habet (quae cum paucioribus subetmtivis iungere licet) — ad λοιπὸν (dann) cfr Adn. exeg.ad 341, 5 —6 huius ed. — 13 ad διηκούϲηϲ cfr 64,12. 137, 26. 228,15 337,10. 338, 27. ad καθ’ ἕνα ϲχηματϲμόν ene ulla formae mutatione cfr 34, 3. 201, 24. 239, 22 337.13. de adv. 120.12. 16.17. aut una eademque παράθεϲιϲ ADN. CRIT., masεs. SCR. IN ACBb. 2 oῦν om CB ϲύνεο CB || 3 τῆϲ ροθέϲεωϲ Β || 4 δέδεικται Β | ὀνομαϲτικὰϲ Cb, ὸνοματικὰϲ AB item 107, 4 αἱ ὅνομαϲτκαὶ πτώϲειϲ. in pag. antec. lin. 5 ὀνοματικὴ tolerabile hic ὀνομαϲτκὰϲ flagitant subsequentia πλάγιαιπτώϲειϲ || 10 μὲν om A1 ,add A3 ϲυνθέϲεωϲ Lehrs qu. ep 39, pro quo πλαγίαϲ ex antecedentbus repetitum habent A CBb, τοῦ ϲχήματοϲ pro τῆϲ πλαγίαϲ coniecerat Portus || 12 ante παραθέϲεωϲ desideramus τῆϲ articulum | παραθέϲεωϲ γινομένηϲ] παραγενομένηϲ θέϲεωϲ B || 13 ηπερ A, ἧϲπερ Ϲb, ϲ περ B, Lehre qu. ep 39 ἤπερ scr.; idem iubet post γινο- Ἀπολλωνίῳ καὶ τὰ τούτοιϲ ὅμοια.

Εκόϲ τινα φήϲειν καὶ ἐν πλαγίαιϲ ϲύνθεϲιν ἐπινοεῖν, βόλου περιβόλου, δρόμου καταδρόμου καὶ ἐν τοῖϲ ὁμοίοιϲ· ὃν λήϲεται ὡϲ οὐκ ἔϲτιν αὐτόθεν ϲύνθεϲιϲ, εὐθείαϲ δὲ ϲυντεθείϲηϲ κλίϲιϲ μεταπεποιημένη, ὡϲ καὶ ἐν τοῖϲ ἑξῆϲ δεδείξεται.

Νec putandum est praepositiones quae ante obliquos ponuntur revers pertinere ad verba.

Εἰκὸϲ δὲ κἀκεῖνο ὑπονοήϲειν, ὡϲ «οὐ κατὰ τὰϲ πλαγίαϲ αἱ προθέϲειϲ estπαρατίθενται, ἐν δὲ ὑπερβιβαϲμῷ πρὸϲ τὰ ῥήματα ἀνατεινόμεναι, κατὰ Ἀπολλωνίου ἐλάληϲα —κατελάληϲα Ἀπολλωνίου, ϲὺν Ἀπολ — λωνίῳ ἦμην — ϲυνήμην Ἀπολλωνίῳ, περὶ τὸν καμπτῆρα ἔδρα -~~310 s~~ μον — περιέδραμον τὸν καμπτῆρα, πρὸϲ Τρύφωνα εἶπον ARGVM. § 19. Siquis autem dicet, se etiam compositam (ϲυνθέϲει iunctam) cum obliquis camibus praepositionem animadvertere, velut in περιβόλου, καταδρόμου, contra dicendum est, haec non ipsa compoeita esse, sed compositorum flxiones. ARGVM. § 20. IIud quoque facile aliquis opinabitur, praepositiones revera nem apponi οbliouis in talibus enuntiatis, qualia sunt πρὸϲ Τρύφωνα επον, sed trsnspositas eas esse et ad verba pertinere nec obstare huic opinioni, quod προϲεπον Τρύφωνα aliquantulum sensu discrepet a πρὸϲ Τρύφωνα εἶπον, nam eliis quoque emnspoaitionibus effici discrepantiam sensus, e. g. ὁ νῦν ἄνθρωποϲ differre etiam vi sua eb νῦν ὁ ἄνθρωποϲ, ἐμὸϲ ὁ δοῦλοϲ ab ὁ ἔμὸϲ δοῦλοϲ. sine ulla casuum varietate ubique usurpatur, velut ἐν Ἀπολλωνίῳ tantum dicere licet. περὶ Ἀπποlλωνίου autem exemplum est μερικωτέραϲ παραθέϲεωϲ, quia non omnes casus (scil nec nominativus, nec vocativus) cum περί iungi possunt, sed possunt gnetvus, dativus, accusativus. ad ἤ [περ] vide Adn. crit. TESTIM. ET ADN. EXEG. 3 αὐτόΕεν. cfr 108, 17. 258, 16. — 4 δεδείξεται. quae expositio periit. — 5 ad ὑπονοήϲειν supylmdum ex lin. 1 τινά. —6 ἀνατεινό— μεναι. cfe 22, 28. 97,16. 22. μένηϲ punctum tolli, post τὰ τούτοιϲ ὅμοια poni, cum in b post γινομένηϲ punctum, post ὅμοια comma inveniatur: at περ non magis genuinum hic est quam ἦϲπερ, quia numquam disinnctivam vim habet (apud Ap. certe), sed semper comparativam, sive praemisso sive sobandito comparativo. ansam curruptelae videtur antecedens comparativus μερικωτέραϲ dedisse Ans. CRIT., DISCR. SCR. IN A ϹBb. 1 φήϲειν b, φηϲι et rasura unius littere A, ψῆϲαι CB || 2 ϲυνθεϲιν A1 , supra θε add εϲ A3, ut videatur voluisse ϲυνθεϲεϲιν || 3 ὃ λόϲεται C, ὃ λόεται B || 4 καὶ om CB || 5 δὲ Ab, ἐϲτ CB οὐ om CB || 6 post ἀνατεινόμεναι add ϲυντίθενται Ϲ B. aptum esset τίθενται, quod ex παρατίθενται videtur mente supplmi posse || 8 ημην ϲυνημην A, ἤμηνϲυνήμην CBb.sed dubitamus, an ἅμην ϲυνῆμην legendum sit. Herod.pros.ΙΙ.ad Z336 ἥμην: προϲπνευϲτέον τὸ η. ἐνδιατρίβειν γὰρ ϲημαίνει καὶ τὸ καθῆϲθαι. ὅϲοι δὲ ἠθέληϲαν ϲημαντικὸν εἶναι τοῦ ὑπάρχειν, ἐψίλωϲαν. ὃ ϲπανίωϲ εὑρίϲκεται κατὰ τὴν χρῆϲιν τῶν Ἑλλἡνων, οὲ τὰ ὑποδείγματα δίδομεν ἐν τῷ περὶ τῶν εἰϲ μι. ὁ μέντοι ποιητϲ οὐκ ἐχρήϲατο. Ϲhoerob. in Theod. ΙΙ 352.14 H. 882, 3 G.: τὸ ἤμην ἐπὶ τοῦ ὑπῆρχον ἀπηγόρευται. ἀντὶ γὰρ τοῦ ἤμην ἧν λέγουαν . . . εὕρηται δὲ τὸ ἥμην τὸ ἐπὶ τοῦ ὑπῆρχον . . . πρόϲκειται «το ἔπ τοῦ ὑπῆρχον», ἐπειδὴ ἐϲτιν ημην καὶ ἐπὶ τοῦ ἐκαθεζόμην ἀπὸ τοῦ ἧμαι τοῦ ϲημαίνοντοϲ τὸ κάθημαι γεγονόϲ || 8 — 9 ἔδραμον—καμπτῆρα om A. add A in mg || 9 post πρὸϲ Τρύφωνα εἷπὸν leguntur in A, sed ab ipsa A1 inducte: ειπον προϲ Τρυφωνα προϲεῖπον Τρύφωνα, ἀπὸ Ἀλεξανδρείαϲ ἔδραμον — ἀπέδραμον Ἀλεξανδρείαϲ. κἄν διαφέρῃ κατὰ τὸ δηλούμενον τὰ τῆϲ ϲυντάξεωϲ, καθ’ ὑπερβιβαϲμοὺϲ γίνεταί πωϲ ἡ διαφορά, ὁ νῦν ἄνθρωποϲ νῦν ὁ ἄνθρωποϲ, τότε ὁ Πτολεμαῖοϲ ὁ τότε Πτολεμαῖοϲ, ἐμὸϲ ὁ δοῦλοϲ — ὁ ἐμὸϲ δοῦλοϲ.

Ἕϲτι δὲ καὶ πρὸϲ τὸ τοιοῦτον φάναι, ὡϲ τὰ τοιαῦτα μὲν ἐντῷ ὑπερβιβαϲμῷ τὴν αὐτὴν ἔχει καταλληλότητα, κἄν ποϲὴν ἔχῃ διαφορὰν τοῦ ϲημαινομένου· τὰ δὲ τῶν προθέϲεων καὶ ἐν ὑπερβιβαϲμῷ διάφορον πτῶϲιν ἶϲχει, καὶ 316 b ϲχεδὸν τὰ πλείονα οὐχ ὑπερβιβάζεται, πρὸϲ Ἀπολλώνιον ἔρχομαι, προϲέρχομαι δὲ Ἀπολλωνίῳ, πρὸϲ Τρύφωνα λαλῶ καὶ προϲλαλῶ Τρύφωνι, καὶ ἔϲτι μέν που καταφέρω οἶνον οὐ μὴνκατ’οἶνον φέρω, καὶ περὶ τοῦ φίλου λέγω, οὐ μὴν περιλέγω τοῦ φίλου. πλείϲτην ἔϲτιν εἰϲ τὸ τοιοῦτον παράθεϲιν ποιήϲαϲθαι. δι’ οὗ προδηλότατα δείκνυται ὡϲ οἶδαϲιν αἱ προθέϲειϲ ϲύνταξιν τὴν πρὸϲ τὰϲ πλαγίουϲ, οὐ δυνάμεναι ἐπ’ ὄλλο τι ϲυνενεχθῆναι, εἰ μὴ πρότερον ϲυμπεριλάβοιεν τὴν πλαγίαν πτῶϲιν. ὑπὲρ ὦν τῆϲ διαφορᾶϲ κατὰ τὸ ἑξῆϲ ἐροῦμεν.

νeν. ψ 21. At eonra haec dicendum est, in huiusmodi rsnsposiionibus servari tamen semper eandem constructionem, cum praepositionmibus vo appo- nitis saepias alios nominum cesus iungi atque cum eis verbis, quibuscum eaedem praepositiones compositae sumt (velut πρὸϲ Ἀπολλώνιον ἔρχομαι dicimus, sed προϲέρχομαι Ἀπολλωνίῳ) nec semper praepositionis st nominis constructionem parstheticam εἰ simplex verboum converti posse in verbum cum praepositione compositum et nomen a verbοo pendens, aut v sa ico (ex. gz. περὶ τοῦ φίλου λέγω dicere licet, non licet περιλέγω τοῦ φίλου licet καταφέρω οἶνον, non licet κατ’ οἶνον φέρω). unde apparet, praepositionem ad οbδliquοs pertinere nec posse cum elia enuntiati pule imgi, nisi prios obliquum casum sibi adiunxerit [εelat sn oc εnunttato περὶ τοῦ φίλου λέγω etiam cmm uerbo sane περί oeposfio uumcfα es4, sed prun 4εcα cua nomine]. rssrκ. er Ans. exse. Β καὶ non ad ἐν ὑπερβιβαϲμῷ, sed ad διάφορον πτῶϲιν referendum est. crAdx exeg.ad 3ξ2,13hninsed.etdeadv 151,4.169, 25: ὑπέλαβον, ὅτι καὶ κατὰ τὸ ἔθοϲ τὸ ϲ Δωρικόν ἐϲτι, ubδi καὶ ad τὸ ὧϲ referri debet. - 4 αδαϲιν. εἰδέναι dicitur orationis pers constructionem usitatam etiam alib1 ab Ap., e. g. 241,14, γινώϲκειν 339,15. - 1B ἐπ’ λλo τι ϲυνενεχθῆναι. cfε 81.20. - ϲυμπεριλάβοιεν. vide Adn. crit - 16 ὅπερ ὦν τῆϲ διαφορᾶϲ.iddiscsimen intellegendum est, quo distat constructio praepositionis et casus ex praepositione pmndentis ab constrmctione verbi et praepositionis ex verδο pendentis. ἐροῦμεν: in libri quarti pule quae periit. Ans. cmv., mosοs. som. im A ) Βb 1 post απεδραμον in A res duarum vel πxium litterarum |2 καν] fol 84r A διαφέρει A. , corz A κατὸ] τὰ C 3 ὁπερβιβαϲμὸν B πωϲ om C 4 ν0ν ὁ dνθρωποϲ om A. 6 ἐν add ὕhlig 7 πποϲην A , accentum supra η add Α, ὁπόϲην H | ἔχει A. | ϲημαινομαινου AA, sed coιτipsa ἔ 8 χειA b,ἐχει CB β 9πλείοναAb,πλeϲτα CB β 11 ἐϲε]ἐτιB B 12 posterius φίλου] φιλο A, sed post parva rasura et supra o scripsit ου A 13 τοιοῦτον CBb, in A. ν erasum, ut 199,10. 280, 4 | 14 πλαγίουϲ A b. πλαγίαϲ A 08 15 ϲυμπαραλόβοιεν, quod Sylburg coniecit, verisimie est Apollonium scripsisse. nam hoc verbo non solum de loquentibus utitur (nt 31, 18), sed etiam de voce, quae sliam vocem secum ducit, e.g. 15,17. 17, 5. 118, 14. verbum vero, quod idem velet ac sml comylecti, hio parum aptum In παρὰ simillibus non nominativo praepositio appositaest, sed accusativo.

Ἕτι τῇ προκειμένῃ ϲυντάξει οἰήϲεταί τιϲ τὰ τοιαῦτα ἀντικεῖϲθm,: c. IV. ~~311s~~ παρ’ ὀλίγον Τρύφων ὦλιϲθεν, μετ’ ὀλίγον Δίων παρέϲται, παρὰ τί ἥμαρτεν Θέων; τὸ γὰρ τί καὶ τὸ ὀλίγον καὶ ἔτι τὰ προκείμενα δόξει ἐν εὐθείᾳ ϲυντάξει παράθεϲιν τῶν προθέϲεων ἀναδεδέχθαι, κἄν ἔτι κατὰ πλαγίαν πτῶϲιν τὰ τῆϲ ϲυντάξεωϲ γένηται, παρ’ ὀλίγον Τρύφωνι ϲυνέβη τιμηθῆναι, κατὰ τί θέωνα ὑβρίζειϲ; —

Ἅπερ ἔϲτιν ἀπολύϲαϲθαι οὕτωϲ, ὡϲ ἐν ὑπακουομέναιϲ αἰτιατικαῖϲ τὰ τοῦ λόγου κατέϲτη. τὸ γὰρ παρὰ τί Τρύφων ἥμαρτεν; ἐν αἰτίῳ ἔξωθεν ὑπακουομένῳ κατ’ αἰτιατικὴν πτῶϲιν, ὡϲ εἰ καὶ οὕτωϲ τιϲ λέγοι, παρὰ ποίαν αἰτίαν ἥμαρτεν Τρύφων. οὕτωϲ ἔχει τὸ μετὰ 317 b Aaαvκ. ψ 22, Ϲum hoc, quod modo exposuimus (numquam neminativο casoi parathesi, sed synthesi tantum praepositionem adiung), pugnare putavenit quispiam παρ’ ὀλίγον, μετ’ ὀλίγον, παρὰ τί similia, in quibδus videantur appositae esse praepositiones nominativis, praesertim si seqnitur in eodem enuntiato non nominativus, sed obliquus, vεlnt in παρ’ ὀλίγον Τρύφωνι ϲυνέβη τιμηθῆναι. Aaαvκ. β 26. At in huiusmodi enuntiatis vocem, cui praepositio apposita est, non nominativi, sed accosativi casas esse ex eis apparet, qnae snbaudinntur, velut παρὰ τί ῆμαρτε idem valet quod παρὰ ποίαν αἰτίαν. et sicat παρὰ τίϲ dicere non licet, ita αρὰ τί nequit pro noddinativο baberi, qui praepositionis parathesin accepemit. assrκ. xv Ans.sxso. 1 ϲυντάξει non de consructions sed de serptoeis expoεifione nt 23, 21. - Β παρὰ idem valere videatur quod contra, ut 164, 1 ζηνόδοτοϲ ῆμαρτε παρὰ τὸ μηρικὸν ἔθοϲ, 206, 12 παρὰ τὸ ἀκόλουθον ἁμαρτηθή- ϲεται (vide locos in Adn. crit. ad 7, 7 huius ed. congestos), at mox iura παρὰ τί in παρὰ ποίαν αἰτίαν eonvertitnx, οἱ pateat causalem vim hic inesse in παρὰ τί. cf 149, 12. 168, 5. 196, 1. τὰ προκείμενα. vide Adn. crit. B κἆν. vide Adn. crit. - 8 ἐν αἰτίῳ. cogitando supplendum est νοεῖται vel λέγεται. ιιfa 2ntehlegιtur (dcιfur) παρὰ τί, se4 causa extrtsecus (mente) sκὅαudιatε in αccκ- sαζno casu. Ans. omr, crscs. scs. im A Bb. 1 προκειμένῃ Ellebode et Lebrs, παρα- κειμένῃ ABb 3 προκείμενα] ἱϲ. τοιαῦτα ng: Schneider 2. f. A. 1843 θ52: acm exputo quae eat iE a αsd εαntecedentiω1 au4 εmodo indcαta1 (uεrsa-- quee emim vaEet τὸ προκείμενον, prueterea nihd), αϲ suspicor προϲκείμενα legmmdεm esse, d est εeimιa quae uc perτnent3, cr de ade.622, 17 ( 207,16 Schn.). at ne illic quidem alia exempla eiusdem generis προϲκεϲθοι dicuntur, sed alia quae accedont. fortasse προϲόμοια scribendum. AHnttmann proposuit τὰ οθτωϲ κείμενα. HSchneider καὶ ἔτι τὰ προκείμενα intmaprstatur: κxὶ ἄλλα προκείμενα, et aha quae ln proπu sunt 4 tc. εὐθείαϲ ng, sed cr Adn cr. ad 410, 7 huius ed. Γ προθέϲεων] προϲώπων B ἀναδέχεϲθαι H β 5 κἆν pervereum est: nam quae sequuntur exempla poterant adiuvare potius, non labefactare erroremm, quem Ap. refutat. videtur aut ἐὰν legendum esse, aut ante κἆν interaidisse ἄλλωϲ τε: prαesertm si τὰ om CB τάξεωϲ C | γένηται] post η in A. videtur ϲε erasum β 6 Τρύφωνα CB ( κατά τι b cum 7 ἐπιλόϲαϲθαι C. cfr de adv. 185, 11: οὐκ ἀπελύθη τὸ ζητούμενον οὕτωϲ post ἔϲτιν ponit B 8 τὰ om CB αἰτίῳ AB, ϲῳ ἐϲτ τῷ b cum 9 ἐπακουομένψ CB οὅτω CBb λέγει B 10 παρ’ ὁποίαν B post ἔχει rasura duorum el trium ΒMittersrum in A μικρόν καὶ τὸ μετ’ ὀλίγον ἐλεύϲεται Τρύφων· ὑπακούεται γὰρ μετὰ μικρὸν διάϲτημα τοῦ χρόνου. ὁ αὐτὸϲ λόγοϲ ἐπὶ ἁπάντων τῶν τοιούτων, ὥϲτε πάλιν κατὰ παράθεϲιν αἰτιατικῆϲ πτώϲεωϲ νοεῖϲθαι τὰϲ προθέϲειϲ. τὸ γὰρ παρὰ τί λείπει ὁ λόγοϲ; ἐν ἴϲῳ ἐϲτὶ τῷ παρὰ τίνα λέξιν λείπει ὁ λόγοϲ; παρὰ τίνα φράϲιν, καὶ ὡϲ οὐκ ἔϲτιν ἐπινοῆϲαι ἐν εὐθείᾳ ϲυντάξει φάναι τὸ παρὰ τίϲ, κατὰ δὲ αἰτιατικὴν τὸ παρὰ τίνα, οὕτωϲ χρὴ νοεῖν ὡωϲ καὶ τὸ τί καθεϲτὼϲ τῆϲ μὲν εὐθείαϲ οὐ παραδέξεται τὴν παράθεϲιν, αἰτιατικῆϲ γε μήν, ὅτε φαμὲν παρὰ τί.

~~312 s~~

Ἀλλ’ ἐκεῖνο πάλιν ἀντικείϲεται. ἔφαμεν ἐν τοῖϲ προκειμένοιϲ τὰϲ τῶν ἄρθρων ϲυντάξειϲ ἐν μὲν παραθέϲει τῶν προθέϲεων μετ’ αὐτὰϲ τίθεϲθαι, ἐν δὲ ϲυνθέϲει πρὸ αὐτῶν τίθεϲθαι· φαμὲν δέ γε τὸ παρὰ τί; τοῦ τοιούτου οὐ προϲγινομένου, εἰ μὴ πολὺ πρότερον ἡ πρόθεϲιϲ ἥνωτο.

Πρὸϲ ὃ ἔϲτιν πάλιν ὑπαντῆϲαι. τὸ πρῶτον, οὐδ’ ὅλωϲ τὸ τί δύναται παραδέξαϲθαι ἄρθρον· ἀπροϲδεεῖϲ γὰρ τῶν ἄρθρων αἱ. πεύϲειϲ, καθὼϲ ἐπεδείχθη. τὸ δεύτερον, ἡ προκειμένη ϲύνταξιϲ οὐχ ὡϲ ἐγκειμένου τοῦ πύϲματοϲ τὰ τῆϲ ϲυντάξεωϲ τοῦ ἄρθρου ἐποιήϲατο, λέγω Aaovκ. β 24, Βed qnod modo demonsravimns, παρὰ τί esse accusativum et praepositionem parathesi adiunctsm, id rursus cum elia ratione pmmere vide- bitur. expϲsuimns enim antea, arfieuum ante nomen, sed post praepoeitionem elocari, ubi apposita illa est, collocari autem ante praeposifionem et nomen, ubi composita est. atqui dicere licet τὸ παρὰ τί. quod permissum non esset, uini παρὰ et τί ayntbeεi in unam vocem coaluissent. Aaovκ. β 2ξ. ~nibns haec opponenda sunt. 1. articulos non ad vοeem. fnterrogativsm pertinet. nam hae voces erficulos respuunt. 2. articulus ad to- tam construcfonem perfdnet et ad actionem, quae exrinsecns mente sopplenda est, sicut arficulns neutrius generis infnitivo praefxus ad actionem refermi de- bet, quae verbo sigmifcatur. atque stiam, ubi pleno enuntiato praemoissns est xseκ. xv μns. exso. 44 γὰρ dici poteret, qua subsequentoa conferυnt sd probmmdsm sententiam antecedentem: ὁ αὐτὸϲ λόγοϲ ἔπὶ ἁπ. τ. τ. - παρὰ τί λείπει ὁ λόγοϲ hic quoque παρὰ τί causalem im habδet: interogatu3, quagroptex (i.e. qua voce absente) manca sit oratio. - 8 ἔφαμεν: 310, 27 - -311, 15. - 14 ἄπροϲδεεϲ. hoc adiectivο subinde apud Ap. non sigmifcatux aliquid, quod non eget aliare,sedres,quaealiam respuit. vide 234,28. 246,17. - 15 ἐπεδείχθη. 53, 11. - 1 - 16 ἡ προκ. ϲύνταξιϲ τὰ τῆϲ ϲυντόξεωϲ ἐποιήϲατο. cfr quae pleo- nasmi exempla congesta sunt inAdn.crit.ad 26,8 huius ed. - οὐχ ὡϲ-πύϲματοϲ. nem quera Hic mfeεrogαftο inest. Ans. emr., masos. scs. im A ϹBb. 1-2 καὶ -μικρὸν om A ’B, in ng add A 1 1 τὸ om Ϲbo γὰρ om A in ng, post ἐλεόϲεται ponit C β 2 τοῦ om B ψ 3 νοϲθαι hlig, νοeν A Bb, sed in A. posterius ν ab A scriptum. in ras 1 6 εὐθείᾳ] ἴϲ. εὐθείαϲ ng, sed vide Adn. crit. ad 410, 7 holus ed. τίϲ Βb, τ A 7 τνα CBb, τι A , νᾷ add A oὅτω CBb καθεϲτϲ omnes codd., καθεϲτὸϲ b 8 τήν παραΕεον] fol ξ4ν A. | πρόθεϲιν CB 9 ἀντικeϲθαι CB ( προκειμενοιϲ A, προειρημένοιϲ CBh β 10 τῆϲ προθέϲεωϲ B 11 ἐν δὲ ϲυνθεϲει πρὸ οὕτων τίθεϲθαι om A. ,add in ng A δέ γε] δὴ γε CB τὸ Ab, τῷ B ψ 12 προϲγενομένου CB 13 ἀπαντϲαι B 14 απροϲδεειϲ τῶν ὄρθρων αἱ πευϲειϲ A ng 1 1ὲ ἀπεδείχθη B ϲύνταξιϲ] ϲύνθεϲιϲ B 16 in A. πυϲματοϲ vocis litterae υϲ et prima linea litterae μ ab A2 ἐν τῷ τὸ παρὰ τί, ἀλλ’ ἔϲτιν ὅληϲ τῆϲ ϲυντάξεωϲ καὶ τοῦ νοουμένου ἔξωθεν πράγματοϲ τὸ ἄρθρον, ὥϲ γε ἔϲτιν ἐπινοῆϲαι καὶ ἐπὶ τῆϲ τῶν 318 b ἀπαρεμφάτων ϲυντάξεωϲ, ὅτε φαμὲν τὸ γράφειν, τὸ περιπατεῖν· οὐ γὰρ δὴ τῶν διαθέϲεων τὸ ἄρθρον ἐϲτὶν ἤη τῶν χρόνων, τοῦ δὲ παρυφιϲταμένου πράγματοϲ. παρὸν τὸν λόγον πιϲτώϲαϲθαι καὶ διὰ ϲυντάξεωϲ λόγου. ἔϲτω γάρ τι τοιοῦτον, τὸ μὴ παρὰ τοῦτο ποίηϲώμεθα, ἐξ ἧϲ ϲυντόξεωϲ παρυφίϲταταί τι πάλιν πρᾶγμα, οὗ γίνεται τὸ ἄρθρον, τὸ μὴ παρὰ τοῦτο ποιηϲώμεθα. Οὐ δὴ οὖν τὸ παρὰ τί ἐν ϲυνθέϲει τὰ τῆϲ προθέϲεωϲ ἀνεδέξατο διὰ τὸ προϲγεγενημένον ἔξωθεν ἄρθρον.

Utrum in διότι et καθότι praepositio cum ὅτι composita sit an apposita, atque quid sit δτι.

Τῆϲ αὐτῆϲ ἐπιϲτόϲεωϲ ἔχεται καὶ τὸ διότι καὶ καθότι, c. V. ~~313 s~~ πότερον ἐν παραθέϲει τὰ τῆϲ ϲυντάξεωϲ καθέϲτηκεν ἢ ϲυνθέϲει, καὶ πότερον ἐπὶ ἄπτωτον τὸ ὅτι λόγῳ τῷ ϲυνδεϲμικῷ ἐπὶ πτωτικόν, ὃ δὴ παράκειται οὐδέτερον ὸν τῷ ὅτιϲ, ἕν μέροϲ λόγου καθεϲτώϲ, ὅμοιον e.g si dicimus τὸ μὴ παρὰ τοῦτο ποιηϲώμεθα), attinet ad actionem verbo no- tatam. ergo acticnlo, qui ante παρὰ τί accedit, haudquaquam demonstrator praepoditionem cum τί compoditam esse. Aauvκ. β 36, item dubitationem movent et deliberationem poscunt διότι et καθότι voces. quaeritur autem, 1. utrum διά et κατά apposita sint an com- posita, 2. itne coniunctio ὅτι, - an neutrllis forma nominis ὅτιϲ, ut vox sit rssrrm. sτ Ans. exso. 2 - -4 cfr 32, 20 - 28 et ad πρᾶγμα nominis vim 228, 20-28. de adv. 129, 16: παν ἀπαρέμφατον ὄνομά ἐϲτι πράγματοϲ, et de adv 131, 24. 11 ἐπιϲτάϲεωϲ ἔχεται, sicut de adv.179, 18 et 29. eft ἐπίϲταϲιν ἔχειν de adv. 178. 25. ἐπιϲτάϲεωϲ τυχεῖν synt. 341, 7. ἐπιϲτάϲεωϲ δεϲθαι 16, 22 158.19. 226, 5. ἐuιϲτάϲεωϲ ὄξια 288.17. - 12 ϲυντfξεωϲ nomen generalem vim habet, complectitur et παράθεϲιν et ϲύνεϲιν. vide 321,18 - 1ξ-p 4B7, 9 cfr de coni. 235, 5 - 236, 13: τὸ προκείμενον μόριον (scil ὅτι) διαφορὰϲ ἔχει τέϲϲαραϲ, δύο ϲυνδεϲμικὰϲ καὶ δύο πτωτικάϲ . . . Ϲύνδεϲμοϲ μὲν οὖν ἐϲτιν αἰτο- λογικόϲ . ..Ἕει δὲ ἑτέραν ἔχει ϲημαϲίαν, λέγω δὲ ⟨διαβεβαι)ωτϲικὴν⟩ . ..Κα αἰ μὲν ϲυνδεϲμικαὶ διαφοραὶ αὐταί εἰϲιν· αἰ δὲ πτωτικαὶ δύο, ῆ τε ἐν ὲνὶ μέρει λόγου καὶ ἡ ἐν δυϲί . . . τῷ οὖν τίϲ παράκειται τὸ ὅτιϲ . .. ὃ ποιήϲεται οὐδέτερον ὅτι, ὡϲ ὁποῖον καὶ ὁπόϲον. ἔϲτι δὲ ἕτερόν τι τὸ 5 τι ἐν δυϲὶ μέρεϲι λόγου . . . καθότι κrὶ τὸ ὅϲ τιϲ καὶ τὸ ῆ τιϲ. et de coni. 242, 1: Διότι. ἐπὶ τούτου ἔπέϲτηϲάν τινεϲ, εἰ μετὰ τῆϲ διά προθέϲεωϲ ϲύγκειται ὁ ὅτι ϲύνδεϲμοϲ 5 τὸ ὅτι πτωτικόν, καὶ δῆλον ὅτι 5 ἁπλοῦν 5 ἐν παραθέϲει τοῦ 5. et Hpim. Hom. A0 1 328, 29 Ans. mr., mscs. scs. im A Bb. 1 τὸ om B β 2 τὸ om A. 1 4 δὲ om B 6 ϲυντάξεωϲλόγου A b, τῆϲ τοῦ λόγου ϲυντάξεωϲ CB τὸ hic spurium, n. Β tantum aptum censet hlig τοῦτο] A post prius τ haboet rasuram qus οἱ deletum esse videtur ποιϲομεθα A , corz A, ποιηϲόμεθα B β 7 ἐξ ηϲ ϲυνταξεωϲ παρυφίϲταται τι πόλιν πραγμα A fn ras habet ab A et abo eadem. manu in dextro ng ου γίνεται εἰ ante versiculum snbseqnentem τὸ ἄρθρον παρυφίϲτατ B | πάλιν om CB q 8 τοῦτo]parva ras in A post prius τ, ide ad lin.6 |ποιηϲόμεθα A Β β 8 προγεγενημένον C β I1 mle αυτηϲ para rasαa in A:erame τοιαυτηϲ7 επιταϲεωϲ A. , corz A καὶ om A. 1 1ξ λόγψ] λέγω A. 5 Ab, ῷ B 14 τφ ὅτιϲ b, τοοτιϲ A , post τὸ add υ A, ὸ ὅτ CB καθεϲτόϲ Βb τῷ ὁποῖον, ὁπόϲον· ἢ ἐπὶ τὸ ἐν δυϲὶν μέρεϲι λόγου νοούμενον, ὃ δὴ ἀπ’ ἀρϲενικῆϲ πέπτωκε ϲυντάξεωϲ κατὰ παραλληλότητα, λέγω τῆϲ ὅϲ τιϲ, ῷ καὶ θηλυκὸν παράκειται ἐν δυϲὶ μέρεϲι λόγου πάλιν τὸ ἣ τιϲ, ᾦ πάντωϲ ϲύνεϲτι καὶ οὐδέτερον ἐν δυϲὶν μέρεϲι λόγου τὸ τι, οὐκ ἀγνοοῦντόϲ μου ὅτι καὶ ἐν ϲυνδέϲμῳ τῷ ὅτι ἐϲτὶν ἐγκειμένη ἑτέρα ϲημαϲία, ἣν 319 b νοοῦμεν διαβεβαιωτικῶϲ, ὅτε οὕτω φαμέν, ὅτι νικῶ ϲε, ὅτι πλείονά ϲου ἀναγινώϲκω, διαφερούϲηϲ ϲυντάξεωϲ τῆϲ οὕτω νοουμένηϲκατ’αίτιολογικὴν ἐκφοράν, ὅτι πλείονά ϲου ἀναγινώϲκω ϲυνετώτερόϲ ϲου καθέϲτηκα. ὑπὲρ ἧϲ διαφορᾶϲ ἠκριβώϲαμεν καὶ ἐν τῷ περὶ ϲυνδέϲμων, ἀλλὰ τὸ νῦν γε τῆϲ τῶν προθέϲεων ϲυντάξεωϲ τὸ τοιοῦτον ἀπαιτούϲηϲ αὐτὸ μόνον τὸ κατὰ τὰϲ προθέϲειϲ ἀπορούμενον παραϲτήϲομεν.

Ὡϲ μὲν οὖν καὶ κατά τιναϲ ἄλλαϲ παραθέϲειϲ αἱ προθέϲειϲ ϲυνδεϲμιῆϲ ~~314 s~~ ϲυντάξεωϲ γίνονται παρεμφατικαί, λέλεκται ἡμῖν. ἐξ ὧν καὶ ma eandemque fgtαam baboeat atqne ὀποον, ὁπόϲον, - an denique neutrum masculini ὅϲ τιϲ et feminini ῆ τιϲ, quae ex duabus voculis similis notionis con - etant. nec ignoro, etiam coniunctionis ὅτι dues εignifcationes diverses esse, sfΒrmativam εἰ causalem, quod discrimmn alibi digenter explanavi. nunc eam tantam difΒenltatem explicabo, quae posita est in praeposiionibδus. Aaοvκ. 27. Atque appositas esse διά et κατά praepositiones elteri parti in διότι st καθότι nec syntheta haec esse, inde verisimile est, quod sliss quoque ft, ut praeposifiones casui appositae vim coaienctionum habeant, quocirca a (Βerodin. D 305, 7 Lix): τὸ ὅτι πῇ μὲν ϲύνδεϲμοϲ αἰτιολογικόϲ, π δὲ ὄνομα. καὶ τοῦτο διάφορον· τοι γὰρ ἕν μέροϲ λόγου νοούμενον ἐν δύο λέξεϲι λαμβα- νόμενον. π μὲν γὰρ ἀκόλουθον τῷ ὅϲ τιϲ, ἐξ οὖ καὶ θηλυκὸν γίνεται ῆ τιϲ καὶ οὐδέτερον 5 τι· καὶ ὡϲ ἐν τῷ ὅϲ τιϲ δύο λέξειϲ οὕτω καὶ τὸ ὅ τι. ποτὲ δὲ ἕν μέροϲ λόγου· τοϲ γὰρ πύϲμαϲιν εἴωθεν προϲέρχεϲθαι ἀναφορικὸν μόριον τὸ ὃ, ποῖοϲ ὀπαοϲ, πόϲοϲ ὁπόϲοϲ. τοῦτον τὸν τρόπον τὸ τίϲ γίνεται κατὰ ἀναφορὰν ὅτιϲ ἐν μιᾷ λέξει καὶ ἀνεδόθη ὁ τόνοϲ. rssxε. er Ans. exso. 3 κατὰ παραλληλότητα. παράλληλοι vel παραλλήλωϲ τιθέμεναι vel ἐν παραλληλότητι κείμεναι dicuntur voces similis sigifcationis quae simol ponuntur, ut pleonasmus evadet. vide 321, 2. 247, 18 (μᾶλον τάχιον). de coni. 240, B4: πολλοὶ ϲύνδεϲμοι ἰϲοδυναμοῦντεϲ παράλληλοι τίθενται καὶ οὐ μόνοι ϲύνδεϲμοι. de adv. 140, 13: πλεϲτά ἐϲτιν ἐν παραλληλότητι κείμενα, ὡϲ τὸ εἔποϲ τ’ ἔφατ’ ἔκ τ’ ὀνόμαζεν1 . . . μιν αὐτόνα . . . εκαί τε5 . . . εἀμφὶ περῶ. ὅϲ et τιϲ vocibus autem simiem nonem, scilicet νim indefniti, tribuisse Apolloniam patet ex 109, 1. - 3 ἠκριβώϲαμεν: de coni. 235, 7 εἰ 26. - 18 λέλεκται: fortasse in ea parte libri de coniunctionibus, quae post prooemium intercidit. Ans. mr., cscs. scs. is AϹBb. 1 5 om B ἔπὶ A quoque habet, quem Hεkker iniuria καὶ exhibere dicit 8 4 πάλιν -λόγου om B 3 posterius ῷ] ου A. β τῷ] τὸ A. ( ἤν] η A, ῇ C β 6 7 ox πλείονα ϲου αναγινωϲκω A in ng inferiore habet ab A 1 7 διαφορουϲηϲ A, sed post φ ab A νοουμενηϲ] fol 85r A. | αἰτιολογικὴν] τιολογικην A in res habet, sed a prima menn αἰολικν B 8 ϲυνετώτεροϲ] ωτε A hebet in ras ab A β 8 καθεϲτκα A, corr A καὶ om B | ϲυνδεϲμω A , ν add A 11 παραθεϲειϲ videtur scripsisse Ac , ππροθεϲειϲ restitdit A ψ 12 κατά τιναϲ hlig, κατὰ τὸϲ codd. et edd. ἡ ἀφορμὴ εἴρηται παρὰ Ϲτωϊκοῖϲ τοῦ καλεῖϲθαι αὐτὰϲ προθετικοὺϲ ϲυνδέϲμουϲ· τὸ γὰρ ἕνεκα τίνοϲ λυπῇ; καὶ διὰ τί λυπῇ; ἐν ἶϲψ ἐϲτί, καὶ τὸ ἐκ τῆϲ ῥᾳθυμίαϲ ἐν ἶϲῳ ἐϲτὶν τῷ ἕνεκα τῆϲ ῥᾳθυμίαϲ. οὐ δὴ οὖν ἀπεμφαῖνον καὶ τὰ προκείμενα μόρια, λέγω τὸ διότι, καθότι, παραδεξάμενα τὰϲ προθέϲειϲ ϲυνδεϲμικὴν ἐπέχειν ϲύνταξιν.

Πρόδηλον γὰρ κἀκ τῆϲ ϲυνούϲηϲ δαϲείαϲ ὡϲ οὐχ ἕν ἁπλοῦν ἐϲτιν τὸ διότι, καθὸ οὐ παρεμπίπτει ἡ ἐν τοῖϲ φωνήεϲι δαϲεῖα ἐν μέϲαιϲ ταῖϲ λέξεϲιν, ἕνεκα τοῦ τοιούτου ϲεϲημειωμένων ἐνίων ὡϲ ἀλόγων ὄντων ἢ ἀπὸ Λακωνικῆϲ διαλέκτου παρειϲδεδυκότων εἰϲ τὰϲ ἄλλαϲ διαλέκτουϲ, ὑπὲρ ὧν ἐν τῷ περὶ πνευμάτων ἠκριβώϲαμεν. ἀλλ’ οὐ τοῦτό φημι αὔταρκεϲ, διότι ϲυνεϲτάναι ἐκ διαφόρων μερῶν τοῦ λόγου, ἐπεὶ οὐδὲν ἐκώλυεν τοῖϲ ϲεϲημειωμένοιϲ ὅμοια αὐτὰ καθίϲταϲθαι, τῷ εὐο, εἶἑν καὶ ἔτι 320 b Stoicis προθετικοὶ ϲύνδεϲμοι appellsntnr: velut διὰ τί λυπῇ idem vilet ac si ἕνεκα coniunctionem usurpantes dieimns ἕνεκα τίνοϲ λυπῇ. Aaαvκ. β ξ8. Htiam ex spiritu aspero, quo vοcεlis pronunfiatux, apparet διότι non unam vocem esse, quia in medis vocibus aspex non sudituz, qusm- οborem notata sunt nonnulla ut sbnormia aut ex Lacedaemoniorum dialecto in ceteras fllats. quamquam hoc argumento non satis probatur, διότι non unam vocem esse, quomam nibil impedit, quominus in abnormium vocum numerum sscriboantur διότι et καθότι. rssrm. sτ Ans. exso. 1 παρὰ τωῖκοϲ. cfr 305, 23. de coni. 214, seqq. et adn. crit. ibidem ad 214, 3. Prsc. I § 17 54, 20 L: prmposiecnem qκoqκe orci comuncεemi copulantes pramposttieαx comsnctionem eocαbαnt. εἰ TT β 18 34, 23B. 2 ἕνεκα in numerum coniunctionum causalium, non praepoditionum iam ab Dionysio Thrace refertur. vide eius artem 23, 2 D. et adnot. - 9 ακωvικῆϲ διολέκτου. ex EM 391,15: ἔθοϲ ἔχουϲι Δωριέων τινέϲ, ὡϲ γὰρ] Ἀργeοι καὶ dκωνεϲ καὶ Παμφόλιοι κ Ἐρετριεϲ καὶ ~ρξπιοι· ἔνδειαν τοῦ ποιοῦντεϲ δαϲεῖαν χαράττουϲι (ἐγχαράττουϲιἴalcken.) τοῖϲ ἔπιφερομένοιϲ φωνήεϲν, ὡϲ ἔr τοῦ ποιῆϲαι ποιήσι κxὶ Βουϲόα Βουὅα καὶ μουϲικά μωίκd. Ahrens ds is. Dor. § 9. - 16-11 ad αὔταρκεϲ διότ vide Adn. erit. -12 εcῖ εἔν. ad intersspirationem cfr de coni. 242, 23 de διότ: μέϲη δαϲα, ὑπαγορεύωυϲα τὴν διά πρόθεϲιν ἔν τῇ παραθέϲει. οὐ γὰρ δή γε καὶ αὐτὸ μόριόν ἐϲτι τῶν πμαρ- τημένων, ὁμοίωϲ τῷ εέν, εὐὰν, εὐοῖ (nbi εὲν εθὰν pro codicis scriptura ευαδεν legendum esse probavit ὕhlig 36. c Lehre Aret s23). Theognοst.AO μs. οmr., masos. scs. 1s A Bb 1 om Bb ( post aαρὰ add τctϲ CB ϲτοικοιϲ A. 1 2 ἐν ϲῳ ἐϲτί post διὰ τί lωπῇ exhibet B receperuntque et b, omittunt A (de quo Βekkertacet) et Ϲ.ergo coniectorae deberi identux. ac dnbδi- tare licet an sliasupplenda sint, velut δύναμινἰϲηνἔχει,ἰϲοδυναμε β 4ἀαεμφϲνον] ἀποφαίνειν B et huic voci εnbicit εἰ. A in ng adscr. 8 β B ἐπέχει CB , 6 κακ] καὶ C | post διότι desideratur κω καθότι. B καθότι exhibδet pro εub- sequmti καθὸ B 8 ἐνίων add Lhlig 1 θ παρειϲδεδυκὸϲ B β Β ϲλαϲ om A . add in ng E 1 11 διότ] ϲ. τὸ δι’ ὅτι κxmὶ καθ’ ὅτι ng, ae nec srticudo facile ce eas, neo καὶ καθότι verbis, cum sequantur αὐτὰ ὅμοια. ssd videtur pϲst αὔταρκεϲ non solum τὸ intercidisse, sed ante τὸ eliam τεκμήριον τοῦ (αὔταρεϲ τεκμήριον τοῦ τὸ διότι). HΒchneider comm. 244 iobet inter αὔταρκεϲ et διότι inseri ἐϲ τὸ β 11 -p 458, ἐπεὶ-παρεπόμενα om CB 19 ente τω in A. paene erasum verδδum, quod videtur fuisse λέγω 1 εὐοῖ ειεν A, εὐϲ εἰεν bo. vide Testim. τῷ παρ’ Ἀττικοῖϲ ταὦϲ.

Ἀλλὰ καὶ τὰ παρεπόμενα ϲυνομολογεῖ· πρῶτον αὐταὶ αἱ φωναί, τε διά καὶ ὅτι. καὶ τὸ τὴν διά μηδέποτε ἐν ϲυνθέϲει αἰτιολογικῶϲ παραλαμβάνεϲθαι, ὡϲ ἐν τῷ διάδρομοϲ ἢ διατρέχω, ἐν δὲ παραθέϲει πτώϲεωϲ αἰτιατικῆϲ, διὰ Τρύφωνα, διὰ τὴν ἡμέραν. καὶ ἐντεῦθεν ὁμολογεῖται ὡϲ οὐδὲ τὸ ὅτι ϲύνδεϲμόϲ ἐϲτιν, Aaovκ. β 28. Sed etiam sa quae διότι (et καθότι) coninnctioni aecidnnt, demonstrant non compositm esse vocem. nam διά (εἰ κατά) numquam ubi componitur cauealem hsbδet vim, velut in διἀδρομοϲ εἰ διατρέχω, sed ibi tentum, uboi apponitur accusativo, velot in διὰ Τρύφωνα. unde hoc quoque apparet, ὅτι in διότι non esse coninmctionmm, sed vocem casualem aecuestivi casus. etenim ne pro nominstivο quidem heberi potest, cum numquam nominstivο apponsmtuc praepositiones nec umquam causam sigmifcet διά praepositSo eum nominativo copulata (ut in διάδρομϲ). II 158.14(Herodisn.l503,8Lts): αὐτὸϲ (scil Ἡρωδιανὸϲὲν τῇ καθόλου) φηϲίν, ὡϲ οὐ δὲ τὰ ϲχετλιαϲτικὰ τῶν ἐπιρρημάτων εὐκτικά, οἱονεὶ βακχικὰ ὄντα, ὑπὸ τὴν ἔντεχνον ἀκολουθίαν ἄγειν (Βekker in indice Anecd. 1433 εἰ Lεhrs Arist. l. l. ente εὐκτικά inserunt καὶ et Lehre pro οἰονεὶ βακχικὰ ὄντα scripsit οἶον οὐδὲ τὰ βακχικά hlig l 37 adn. 6 demonstare conatus est legendum esse ἔnπρρη- μάτων, οἶον τὰ βακχευτικά, ὑπὸ), ἴγε οὐδὲ μέρη λόγου τινὲϲεἰναι ταῦτα ἔνόμιϲαν· παϲχούϲηϲ γὰρ ψυχῆϲ ἢ διακόρου ὑπὸ οἴνου οὕὔϲηϲ, dλογοι δῆλον ὅτι κdὶ αxἰ ἔκφω- νήϲειϲ αὐτῆϲ· διὸ καὶ ἐπ’ αὐτῶν ἔϲ6’ ὅτε τὸ δαϲὺ πνεῦμα ἀλόγωϲ ἐν τῇ ληγούϲq ϲυλλαβῇ ὁρᾶται, ὡϲ ἔχει τὸ εὐο, εὐᾶν ege εὕὰν conl. loann. Alex. τὸν. παρ. 37, 27) εὐtν (lege εὐα). εἰεν interiectionem autem Atficis usitatissimam non debere adaeribi optativo εἶναι verbοi, sed ipsam quoqne pronuntiatam esse comm interaspiratione demonsravit ὕhig I 34 -37 ex Βachmsnni Anecd. l 208,10 (εἰεν ξγε δή. ϲυγκατάεϲιϲ μὲν τῶν εἰρημένων, υναφὴ δὲ πρὸϲ τὰ μέλλοντα. δαϲύνεται δὲ τὸ ἔν) et ex BM 296. 44 deinde in Pleϲkeiseni Anm. 1880 95- 797 ex loco Theodoreti περὶ πνευμάτων in cod. Haniensi etex scholio Monacensi in Gregcμrium Naxinnx. in cohlectionis Mignianae volumine XXXV1 914, ubi de hac vοcnla legitur: τοῦ πρώτου ἕῖ ψιλουμένου καὶ περιϲπωμένου, τοῦ δὲ δευτέρου (ε enim εἰ nominabatur) δαϲυνομένου· οὕτωϲ γὰρ οἴ τεχνικοὶ προϲάγουϲι (an προϲτάττουϲιῖ) καὶ τὰ ἀκριβῆ δείκνυϲι τῶν ἀντιγράφων ad accentum εὐοΤ vocis e stiam de adv. 177, 4 et comm. HSchneideri p 189. rssrκ. er μns. exso. 1 τῷ παρ’ Ἀττικὸϲ ταkϲ. cr Athen. lL 397*: ταὦϲ λέγουϲιν Ἀθηναῖοι, ϲ φηϲιν Τρύφων, τὴν τελευταίαν ϲυlλαβὴν περιϲπῶντεϲ καὶ δαϲύνοντεϲ, et 398. έλευκοϲ ἐν τῷ πέμπτῳ περὶ Ἑλληνιϲμοῦ εταὦϲ· παρα-- λόγωϲ δὲ οἴ Ἀττικοὶ καὶ δαϲύνουϲι καὶ περιϲπῶϲι3. ac vide Lebrsii Arist. ξ28seq. - 2 ad πρῶτον - ὅτι vide Adn. cmii. 4 -p 466, B cfz de coni. 242, 9: ἡ διά πρόθεϲιϲ, αἰτιώδηϲ παραλαμβανομένη, ἔπ’ αἰτιατικὴν φέρεται, λ’ Ἀπολλώνιον, διὰ ϲέ .. . ὁ δὲ ὅτι ϲύνδεϲμοϲ πτῶον οὐκ ἀναδέχεται. Ans. mr., misem. sem. m ACBb. 1 τῷ] τὸ A. ταωϲ A, ταώϲ b. vide Testim. *υνομολογε om CB 1 2 πρῶτον-ὅτι καὶ fortasse spuria sunt. πρῶτον- ὅτι in ng ascripta ab aliquo cum in verbδa Apcllonisna insererentur, additum est καὶ ascripta autem erant, nt καὶ τὰ παρεπόμενα ϲυνομολογ verba illusra- rentnr: pεaum ex eocibus gpst8 αparu6, quod Ap. demensrare momafur l αὐταὶ αἰ] αἰ τοιαῦται R ~, ex quibue verbis radendo fecit αυται εἰ post αυται mpra add αἱ A, αὕται xἰ CB τὸ] τφ B 1 B κω om CB ἀλλὰ πτωτικὸν μόριον τῆϲ αἰτιατικῆϲ πτώϲεωϲ, εἴγε ἐδείχθη ὅτι οὐδὲ ἐν παραθέϲει ἐϲτὶν ἡ εὐθεῖα τῶν προθέϲεων καὶ ὡϲ ἐν εὐθείᾳ ἡ διά ~~315 s~~ ϲυνδεϲμικὴν οὐκ ἐπέχει ϲύνταξιν.

Λειπόμενον οὖν ἐϲτιν ἐκεῖνο παραϲτῆϲαι, εἰ ἑνὸϲ ὄντοϲ τοῦ ὅτι κατ’ αἰτιατικὴν πτῶϲιν ἡ διά πρόκειται, ἢ δύο ὄντοιν κατὰ παράθεϲιν τοῦ ὅ καὶ τί, ὃ δὴ ἐκ ϲυντάξεωϲ ἀρϲενικῆϲ τῆϲ ὅϲ τιϲ μετείληπτο εἰϲ οὐδετέραν· ῷ καὶ μᾶλλον τὰ τοῦ λόγου ὑπάγεται. ἰδοὺ γὰρ καὶ ἐπὶ τῶν ἑτέρων γενῶν, λέγω τοῦ τε ἀρϲενικοῦ καὶ τοῦ θηλυκοῦ, ἀ δὴ κατ’ αἰτιατικὴν οὐδέποτε ϲυνεμπίπτει, τὰ τῆϲ διαϲτολῆϲ ἔκδηλα ἐγένετο. ἧϲ γὰρ πτώϲεωϲ ἔτυχεν τὸ δι’ ὅν τινα λόγον καὶ δι’ ἥν τινα αἰτίαν, καὶ ἔτι ἐπὶ πληθυντικοῦ ἀριθμοῦ δι’ οὕϲ τιναϲ καὶ δι’ ἅϲ τιναϲ, καὶ τὸ δι’ ὅ τι. προφανὲϲ γενήϲεται Asαvκ. β ξ8. lam restat, ut ostendamus, utrum ab ὅϲ τιϲ sn ab ὅτιϲ neutrum dneendum sit. atηue ratio magis ad priorem derivationem ducitur, ut ὅ γι dues voces esse statuemus. nam respondentδ in masculino εἰ feminino genere δ’ ὅν τινα, δι’ ν τινα, δι’ οθϲ τιναϲ, δι’ ϲ τιναϲ, unde elucet ὅ et τι diseemenda. τssτκ. ar μns. sxmo. H ἐδείχθη: 310, θseqq. - Β ϲυνδεϲμικὴν οὐκ ἐπ.ϲύντ. em nm4est cco couu snetonts cαusaHs engί. v. S 27. 6 7 ῷ - ὑπάγεται. vide Adn. crit. - 7 11 e de coni. 243, 1: ἀπόδειξιϲ ἡ τῶν ἑτερογενῶν (l. eum PϲSehneidero in comm. ἑτέρων γενῶν) παρείϲδυϲιϲ δι’ ὅν τινα, δι’ fῆν τινα, κὶ ἐπὶ πληθυντικῶν δι’ οὕϲ τιναϲ, δι’ ἄϲ τιναϲ. τὸ γὰρ ἐπ’ οὸδετέρου ἐλελήει ἡμᾶϲ, καθὸ ἐν ὁμοφωνίᾳ παραλαμβάνεται 8λίϲεωϲ ἐπί τε εὐθείαϲ καὶ αrἰτιατικῆϲ καὶ ἐπὶ κλητικῆϲ. - 11 -p 461, Β cfr de coni. 242, 26: πτωτικὸν καθεϲτηκὸϲ τὸ διότι τρία μέρη λόγου δηλοῖ ἐν παραθέϲει, τήν τε πρόθεον, ἣν ἔφαμεν πάντοτε ἐν πα ραθέϲει εἶναι αἰτιωδῶϲ παραλαμβανομένην, καὶ τὸ 5 καὶ τὸ τί, καὶ ἐν πτώϲεϲι δὲ αἰτιατικαῖϲ, ἐφ’ ἅϲ καὶ φέρεται ἡ πρόθεϲιϲ. - 11 ad τὸ δι’ 5 τι subandiendum τεύξεται. μns. cxrr, msϲa. sm. 1s. Α) Bb. I ξ αλλα πτωτκον μορίον τηϲ ππτωϲεωϲ αιτιeτικηϲ εἴγε ἐδείχθη ὅτι ουδε ἐν παραθεϲει ἐϲτιν om A , add A in nmg 2 εὐθείᾳ] ϲυνθέϲει Lehre et Schoemsnn. ide Argum. | ἐyει CB ente ει- πόμενον inserenda esse censet Ϲhlig,quaepag.seq.l.4 -12 leguntur. nam non ad id demonsrsndum conferunt fila, cuius demonstrationem etiam nunc restere Ap. dicit, sed eo pertinent, quod antecedentibδus probere studet, ὅτι in διότι accusa- tivum esse κἀκεῖνο B 4 εἰ in ras A πρόκιται] in A. videtur ϲ ante κ erasum β B 5] ἡ in ras A·, κατα A δυον Bb ὄντοιν] ὄντων A. , corr A 6 μετελιπτο A. , corr A | ῷ] o c. ὕhlig et expressit in Argum. HSehneider ῷ-ὑπάγεται interpretatur: cui deeatieni ratio suectur,se submt3mt B 7 λέγω] ol 85v A Β post θηλυκοῦ add τὸ τοιοῦτόν ἐϲτιν B ante κατ’ αἰrατικὴν edd εἰ μὲ ϹΒb, quibus verbis A codicem carere non indicsεit Βekker, quo .factum est, ut elii in restituendo loco putarent ab hae lectione profciscendum esse, velat 0Schneider 2eifschr. f Alt. 1843 653 proposuit scribendum esse: γοῦ θηλυκοῦ (ἂ δή, εἰ μὲν κατ’ αἰτιατικὴν, οὐδέποτε ϲυνεμπίπτει) τὰ τῆϲ κτλ. αιτιατιατικην A. ϲυνεμπίπτει οὐδέποτε Βb, virgυlae signo interposito |ϲυν- πίπτει A’ cum parve rasura post ν, A ν in μ mutavit 1 8 pro πτώϲεωϲ legm- dum esse ϲυντdξεωϲ ei. Ιhlig, quo nomine genuali complectitur Ap. ϲύνΕεαν et παράΕξεϲιν. ide Argum. et Lehrsii adnot. ad Βerod. π. μον.λέξ. 25, 9 || 11 post προφανὲϲ add oῦν Bb Γγενήϲεται] γεγένηται ? 321 b ὡϲ εἶη ἐν τριϲὶ μέρεϲι λόγου, προθέϲεωϲ τῆϲ διά κατὰ ϲυνδεϲμικὴν ϲύνταξιν φερομένηϲ ἐπ’ αἰτιατικὴν καὶ παραλλήλων δύο πτωτικῶν, τοῦ ὅ καὶ τοῦ τί, πτώϲεωϲ ὄντων οὐκ ἄλληϲ ἢ αἰτιατικῆϲ. ἡ αὐτὴ ἀπόδειξιϲ ϲύνεϲτι καὶ ἐπὶ τοῦ καθότι.

Ὁμολόγωϲ δεήϲει καὶ ἐν τῇ τοιαύτῃ ϲυντάξει, διὰ τὸ ἡμέραν εἶναι, διὰ τὸ φῶϲ εἶναι, τὸ τό μὴ ἔχεϲθαι ἄλληϲ πτώϲεωϲ ἢ τῆϲ προειρημένηϲ αἰτιατικῆϲ. ἔϲτι καὶ. ἐκ τῶν ἀνθυπαγομένων λόγων προϲαποδεῖξαι τὸν λόγον. ἰδοὺ γὰρ προϲανταποδίδοται τὸ δι’ὅν τινα λόγον ταῦτα ἐγένετο, διὰ τοῦτον καὶ ταῦτα ϲυμβήϲεται, καὶ ἔτι δι’ ἤν τινα αἰτίαν, διὰ ταύτην· παρακολουθήϲει καὶ τὰ ἀπὸ τοῦ οὐδετέρου, διότι ἡμέρα ἐϲτίν, διὰ ~~316 s~~ τοῦτο φῶϲ ἐϲτιν, πάλιν τοῦ ἀνταποδιδομένου νοουμένου κατ’ αἰτιατικὴν πτῶϲιν.

c. VI.

Καὶ τοϲαῦτα μὲν περὶ τῶν παρατιθεμένων προθέϲεων κατὰ De praepositionum cum verbis copulatione. τὰϲ ὀνοματικὰϲ ϲυντάξειϲ καὶ τῶν ϲυντιθεμένων· τοῖϲ γε μὴν ῥήμαϲι ϲυντάϲϲονται ἁπάντοτε κατὰ τὴν ϲύνθεϲιν· ἐν γὰρ τῷ καταγράφω esse. Eιgο manifestum est, διότι constare ex tribus voculis non compositis, ex διά praepositione, quae causam sigmifcat cum accusativo coniuncta, et ex dnsbδus vοcibδus casuslibδus accusativi casus. idem autem proberi potest de καθότι. Aaαvκ. ὲ ξ1. item in huiusmodi consructionibus, διὰ τὸ ἡμέραν εἶναι, arSculus, qu pendet ex διά praepositione, non potest non accusativi casus esse. - deniqne accusativum inesse διότι voci masμfestum est ex enuntiatis respondenti- bδus. nam διότι ἡμέρα ἐϲτί verbis respondent διὰ τοῦτο φῶϲ ἐϲτι, sicut inter se respondent δι’ ὅντινα λόγον ταῦτα ἐγένετο et διὰ τοῦτον καὶ ταῦτα ϲυμβήϲεται. Aaovκ. β ξ2. lam disseramus de praepositionum cum vειbis coniunctione, quae semper synthetica est. mamm in καταγράφω hsbδemus synthesim nec minus in ἐξυπανέϲτη et παρακατατίθεμαι aliisque verbis, quibus plures praepositiones rssrm. xv Ans. xxza. 2 παραλλήλων. cfr Adn. ex. ad 457, 2 huius ed. -- 4 καθότι. cfr de coni. 243, 5: τοϲ αὐτϲϲ ἐπιχειρήμαϲι προϲχρηϲτέον ϲκαεῃ τοῦ διότι καὶ ἔτι τοῦ καθότι. καὶ γὰρ ἡ κατά ἐϲν ϲῳ παρα)λαμβάνεται τῇ διf. - 4—12 ~μολόγωϲ-πτῶϲιν. vide Adn. criticam ad initium § 30. - 4 - 6 de coni. 242, 11 : ἔνθεν (scil quia διά cum acensativο cansam signicat) φαμὲν αἰτιατικῆϲ τὸ τ5 εἶναι ἐν τῷ διὰ τὸ ἡμέραν εἰναι φῶϲ ἐϲτιν. 15 ἐν γὰρ τῷ κατα- γράφω. snbaodiendum: ἡ πρόθεϲιϲ κατὰ ϲύνθεϲιν ϲυντάϲϲεται τῷ ῥήματι. vide HSchneideri comm 12 de verborum omissionibδus apud Ap. Ans. cmx., ceca scs. 1m A CΒb. 1 τοῦ λόγου A. | προθεϲιϲ A. , corr A , 2 παραλλήλων A b, ἐπ’ λῶν CB 3 αιτιατιατικηϲ A. 4 ϲόνεϲτι] ἔϲτι B δεήϲοι A. , cor A Θ post φῶϲ εἶνmι add διὰ B tertiam τὸ om b quartum τό add hlig 1 6 5 τῆϲ προειρημένηϲ] τοι B β 8 ἀνταποδίδοται bd, et praetermisit Hekkerms adnotare, in codd. et superiofibοus edd. legi προϲαντα- ποδίδοται. reiecit πρὸϲ praeponitionem etiam HSchneider I 6. fortasse πρὸϲ collocsmdum ante τὸ δι’ ὅν τινα τοῦτον] τοῦτο AC β θ prins καὶ om Bb, ante διὰ add τὸ A: ponenduene hic articulus est ante δι’ ν τινα 7 β 1θ τὰ praebuit A , induxit A, om CBb 11 ἀνταποδεδομένου C νοουμένου om B 1ξ προτιθεμένων A. β 1 ϲυντάϲϲονται Aλ b, ϲυντάξεωϲ sed ascriptum ϲυντάξειϲ C, ϲυντακτικὴ B πάντοτε A Bb, α praeminit A~. eft 138, 2. 150, 6. de adv. 180, 5 ( τὴν om B pro τῷ A τὸ, corz A2 καἰ τῳ «ἐξυπανέϲτη» {B26 καί τῳ «επαρακατατιθέμεθα» {Aeschin. contra Timarch. § 9} καὶ εἴ τινα ἄλλα τοιαῦτά ἐϲτι. καὶ ἶϲωϲ τὸ τοιοῦτο δόξει οὐκ ἀληθεύειν δεόμενον λόγου τοῦ ἀποδεικνύντοϲ τὴν ἐν αὐτοῖϲ ϲύνθεϲιν. φέρε γὰρ φάναι ὡϲ μᾶλλον παράκεινται τοῖϲ ῥήμαϲιν ἤπερ ϲυνήνωνται, ϲυνηγορίαϲ οὔϲηϲ τοιαύτηϲ.

Ques ob rationes praepositiones non componi cum verbis, sed eis apponi videri poseint.

«Τὰ ὁπωϲδήποτε ϲυντεθέντα τῶν μερῶν τοῦ λόγου, κοΘ’ ὃ μέροϲ ἥνωται, ἀμετάθετά ἐϲτιν, τά γε μὴν παρακείμενα διάφορονἔϲθ’ ὅγε 322 b τὴν παράθεϲιν ποιεῖται. καὶ πρόδηλα μὲν τὰ ἀπὸ λειπούϲηϲ φωνῆϲ ϲυντεθειμένα, ὡϲ ἔχει τὸ λεοντόφωνοϲ, ληνόδωροϲ, κυνόδηκτοϲ, χειρογράφῳ, παιδαγωγῶ· οὐ γὰρ δή γε ἐπὶ τούτων κατὰ τὰϲ διαφόρουϲ κλίϲειϲ τὰ τῆϲ ϲυναφείαϲ τῶν λέξεών ποτε μετατίθεται. ἀλλὰ καὶ ἔτι τὰ ἐκ τελείων φωνῶν ϲυντεθειμένα μετὰ τῆϲ ϲυνούϲηϲ τάϲεωϲ καὶ με τὰ τῆϲ μὴ μεταπιπτούϲηϲ λέξεωϲ πρόδηλον ἴϲχει τὴν ϲύνθεϲιν praefxae sunt. fortasse autem de hac re dubitatur et ratio grobatioque pos3tur. dici enim possit, praepositiones apponi pofins verbis quam componi, atque iίa. haec sententia defendatur. μaovκ. β ξξ. εPraepositiones videntur verbis apponi, quia compositae voces numquam sunt muabiles in confnio partium. res apparet in eis compo- sitis, quarum prior pars esti non integra vox, cuius generis est λεοντόφωνοϲ, sed aῥparet etiam, ubi uαaque vox in compositione mnsit intera, quale Ἀϲτυάναξ est, cuius unitas demonsratur et accentu simplici et prioris partis immobiHitaε.» rssrιε. er Ans. exso. 1 2 ε τινα ὄλλα τοιαῦτά ἐϲτιν referenda identur ad alterum εἰ tertium exemplum, quibδus verba cum pluribδus praepositionibus composita erhibentur. 7 Β διάφορον τὴν ποράθεϲιν ποιεται de fexione prioris partis. - 1I τὰ τῆϲ ϲυναφείαϲ τῶν λ. eongaism pακm nom mstatκr, quemdo εocεs conπgostfae eefuntur. - I2 μετὰ τῆϲ ϲυνούϲηϲ τάϲεωϲ cem acentκε sμo de Adn. crit. Ans. cur., neca sca. im A CBb. 1 prius τῷ] A τὸ, corr A | παρακατατι- θεμεθα A. , παρακατατίθεμαι A CB5 εἰ om A , add A 2 τοιοῦτον CB 4 παράκειται CB Β ϲυνήνωται CB (non A, quod Βekker putabat) β 6 - 7 κα6’-- ἤνωται om B 7 διάφορον Sophianns b, ἀδιάφορον A Ϲ, εἰ διάφορον B , 8 ἀπολειπούϲηϲ B 8 λεοντοφόνοϲ ng, cum traditum vocabδulnm diunde non sit notum. accemt quod λεοντοφόνοϲ etiem in l. de pron. 77, 21 exemplum nominis compositi est. at nec fguratio λεοντόφωνοϲ vocis nec notio dubitationem movet μηνόδωροϲ b, sed ubicumque legitur, propium nomen est |κακό- δηκτοϲ CB 10 διαφόρουϲ b, διαλεκτουϲφορουϲ A, ex qus coruptela in ῦB factum legimus διαλέκτουϲ διαφόρουϲ 1 11 ποτε om B 12 ante τελείων add τῶν C post ϲυντεΕειμένα addi voluit 5 OSehneider 1. f A. 1843 644 et ad antecedentia cogitando suppleri: οὐ τὰ τῆϲ ϲυναφείαϲ τ.λ. μετατίθηϲι. nihil mu- tandum: dieunturnomina ex integris vοcibδus composita synthEsim prodere accentuα εtimmobilitatepriorispartis 1 ϲυνούϲηϲ] Schneider l.l. ϲυνενούϲηϲ(abδ ϲυνενόω) sed sufθcit ϲύνειμι verbum, ad onius usum er 271, 4 et 26. 333,13. |de adv.] 20e,1 1 ϲτακεωϲ A., corz A 13 μετὰ Τhlig, τα A. , induxit A , om C8b τῆϲ om CΒb μὴ om A , add A ἔχει 0B ϲόνΕεϲιν] ϲόνταξιν B ὡϲ ἔχει τὸ κεραϲφόροϲ, ἑωϲφόροϲ, Ἀϲτυάναξ, τερατοϲκόποϲ, ~~317 s~~ Διόϲκοροϲ. —

Τά γε μὴν ἐν παραθέϲει ὄντα ἔχει τὸ καὶ μετατίθεϲθαι, ὡϲ τὸ Νέα πόλιϲ — Nέαϲ πόλεωϲ, ἀγαθοῦ δαίμονοϲ, Ἀρείου πάγου, ϲυνεπιϲχύοντοϲ καὶ τοῦ δὶϲ παραλαμβανομένου τόνου. ἀλλ’ ἔτι καὶ ἐπ’ αὐτῶν τῶν προθέϲεων, ἡνίκα ἐδιδάχθημεν τὸ παρανόμου, τὸ περικλυτοῦ τῇ τοῦ ἄρθρου προϲόδῳ παράθεϲιν μὲν ὁμολογεῖν ἀφιϲταμένηϲ τῆϲ προθέϲεωϲ πρὸ τοῦ ἐπεντιθεμένου ἄρθρου, οἷον παρὰ τοῦ νόμου, ϲύνθεϲιν δέ, εἰ ἡνωμένηϲ τῆϲ προθέϲεωϲ, ἔξωθεν προϲγινομένου τοῦ ἄρθρου, οὕτωϲ ἔχει τὰ τῆϲ ϲυντάξεωϲ, τοῦ παρανόμου, Aaαvκ. β B4. sE contrario si parathesi coniunctae duae voces sunt, ex earum confnio non excluditur mutatio, velut dicitur Ἀρείου πάγου et inter- ponere licet inter παρὰ εἰ νόμου articulum.» rωsrm. x A s. exso. 1 ἑωϲφόροϲ. efrr EM 245. 7 (Βerod. I 848, 14 Lix): τὰ ἐκ δύο τελείων ϲυγείμενα ὀνόματα ἀπὸ εὐθείαϲ ϲυντίθεται, οἶον ἕωϲ εωϲφόροϲ, ἢ ἀπὸ γενικῆϲ κτλ. - τεραϲκόποϲ. ide Adn. crit. - 2 Διόϲκοροϲ. eὴEM 28.25 (Βerod. D 847,28 Liz): τὸ ἀιόϲκοροϲ οἴ μὲν ἐν παραθέϲει λέγουϲιν, ὅτι ἡ Διὸϲ γενικὴ ἐν τῇ ωυνθέϲει ἀποβάλλnι τὸ δ . ..οἴ δὲ ἐν ϲυνθέϲει λέγουϲν, de quo loco vide praeter Lentzium LobecRϲii Elem. psth. l 552. - 8 νέα πόμιϲ -δαίμονοϲ. cfr de pron. 60, 14: πολλάκιϲ καὶ ἔπ’ ὀνομάτων κθ’ ἔνὸϲ ὑποκειμένου δύο κλίϲειϲ γίνονται, Χέα πόλιϲ Nἐαϲ πόλεωϲ, ἀγαθὸϲ δαίμων ἀγαθοῦ δαίμονοϲ· οἰϲ ἔξ ἀνάγκηϲ παρέπεται καὶ τὸ διτονεῖν, ὅτι καὶ δύο κλίϲειϲ. -- 4 ϲυνεπιϲχύοντοϲ -τόνου. praeter dupίεcem ~exionem simul dεylicutqs acemts affirmat parafhesn. ἐδιδάχθημεν: B11, 10. - 8 ξ ἡνωμένηϲ-ἄρθρου. vide Adn.crit. Ans. qmr., manca. scs. 1s A CBb. 1 ἈϲτυfνezP] fol 86r A | τεραϲκόποϲ OSehneider, τερατοϲκόποϲ codd. et edd, de qua voce Sylburg: Mnals httera gεmetiei pεrust, ut natis ldtfra praepositiemts in προϲχών et προϲτάϲ α fem. προϲέχω e προϲίϲταμαι. unde cemsecert αlquts, Apollemium sriyssse τερατοϲκόοϲ se τεραϲκόοϲ, u4 posterior ϲompoetionis pars st non ϲκοπεῖν, sed κοεῖν: ea feεmα, qκa θυοϲκόοϲ, ὅξυκόοϲ sie] et smιa. quibos ineptiis refutatis Scbneidex l. l. 643 adicit: αKquanto praestare putαeerim τεραϲκόποϲ uel τεραϲκόποϲ [typothetae errore legitur τεραρϲκόποϲ), rarius et psuem εocabmlum, αdnofαtuum famen et emεm simiHδεs ~Hustratn ab Lobecxo parerg. in Pryn. 7 3. at τεραϲκόποϲ sαi- pturae exemplumnec Lobeckins nec slins.quod sciamns,protulit ullum τεραϲκόποϲ ymo, quod apud tragicos Pindarumque invenitur, poterat sane Apolonins inter compositiones vocum integrarum nferre, si ex pluxsli τέρα et ϲκοππόϲ derivabat 5 ἔr] ἔνι B | post ἡνίκα add κε B παράνομον B β 6 περίκλυτον A B, sed in A rssnra deletus interior ductus ν litterae, ut quod restat nimile sit υ litterae |προϲωδω .. μὲν in A deesse iniuria putabδat Βekkex ἰ ὁμολογεῖν Βylbrg, όμολογε codd. et edd. β 7 ἐφιϲταμένηϲ Ϲ, ἱϲταμένηϲ B 7 - . πρὸ-- προϲγινομένου τοῦ ἄρθρου om B 1ἐπεντιθεμένου ἄρθρου ἔξωθεν προϲγενομένηϲ τῆϲ προθέϲεωϲ οὕτωϲἔχει ῦ 8 8 εἰ ἡνωμένου τοῦ ξρθρου,ἔξωθεν προϲγινομένηϲ τῆϲ προθέϲεωϲ Abs. emendavit locum Ska ID ε. ad corruptelam eft Adn. crit. ad 65, 6 huius sd. HΙebode coniecerat: εἰ ἔξωθεν προϲγενομένου ἄρθρου πρὸ τῆϲ ἡνωμένηϲ προθέϲεωϲ. Portus nulla verbοorum mutatione indicata converteret: si annexo pruepoeitione artieμlus exfrnsecus αecesserit. ΙSehneider l. l. 645 prm- posuerst: ἡνωμένου τοῦ τόνου, ἔξωθεν προϲγινομένηϲ τῆϲ τοῦ ἄρθρου προϲθέϲεωϲ ) 8-p 464,2 οὕτωϲ -προθέϲεωϲ om A. , add in ng A maltis compendiis usa 9 παρανόμου] περὶ μὲν C τοῦ περικλυτοῦ. —

Καὶ δὴ οὖν ἐν τῷ καταγράφω, εἰ μὲν ϲυνῆπται τὰ τῆϲ προθέϲεωϲ, πάντωϲ καὶ ἀμετάβλητα κατὰ τὸν προειρημένον λόγον· εἰ δὲ μὴ οὕτωϲ ἔχει, κλίϲιν δὲ τὴν δέουϲαν ἀναδέχεται, ὡϲ εἰ καὶ ἁπλᾶ καθειϲτήκει, ϲαφὲϲ ὅτι παράκειται μᾶλλον ἡ 323 b πρόθεϲιϲ ἤπερ ϲύγκειται. καὶ ὥϲπερ παραδεξαμένη τὸ ἄρθρον ἐν τοὶϲ πτωτικοῖϲ ἐδίδαξεν τὴν παράθεϲιν, οὕτωϲ παραδεξαμένη τὴν γινομένην κλίϲιν ἔϲωθεν ταὐτὸν ἐπιδείξεται, ὅπου γε καὶ τοὺϲ διπλαϲιαϲμοὺϲ ἐπιδέχεται, καταγράφω — καταγέγραφα, καταλαλῶ —καταλελάληκα.»

«0ὐ γὰρ ἐκεῖνο πιθανόν, καθό φηϲιν Τρύφων ἐν τῷ περὶ c.VII προθέϲεων {p 34 Vels.}, ὡϲ ἡνωμέναι μέν εἰϲιν αἱ προθέϲειϲ μετὰ τῶν ~~318s~~ ῥημάτων, οὐ μὴν τὴν προϲγινομένην κλίϲιν ἔξωθεν ἐπιδέχονται, καθὸ προθέϲειϲ οὖϲαι οὐκ ὀφείλουϲιν πρὸ αὐτῶν τι ἔχειν. —πρῶτον μὲν ὅτι ἄπορον τὸ τὰ ὁπωϲδήποτε ϲυντεθέντα ἔτι μετακινεῖϲθαι, ὅπερ καὶ ἀπεδείχθη. τί γὰρ οὐ μᾶλλον, ὡϲ ἔφαμεν, παρακειμέναιϲ αὐταῖϲ τὸ Aaovκ. β 6B. elta etiam καταγράφω si revera comopositum est, nuHlam patietu internam mutationem si verotsles voces interiorem fmionem recipiunt, patet praepositionem non syntbesi sed parathesi adiunctam esse. et sicut prse- ponitio, quae enm nomine copulata est, articmo inter ipeam et nomen admisso appositam se esse prodidit, ita idem ostendet praepositio admissis post ipsam augmento verbi et reduplicatione.» Asαvs. β Bθ. eMec dicere licet, praepositiones componitas quidem esse, ssd feiodem externam recipere non posse, qua nstttra sua praepositio non· possit quicquam ante se haboere. quae argumentatio primam idcirco reicienda est, quia eorum compages, quae revera composita emat, moveri omnino nequit et hac ipsa re abo parathetis disfinguuntux syntheta, quod horum compages rssτιε. ar Ans exso. Β - 4 enbiectum ἀναδέχεται et καθειϲτήκει verborum non est τὰ τῆϲ προθέϲεωϲ, sed snbandi verba qnibδus praepositiones praefguntur. — 5 ἁπαραδεξαμένητὸ ἄρθρονἐντοῖϲπτωτικοῖϲ, scil interpraepositionem et casuais. — 7 ἔϲωθεν ad γινομένην pertinet, qualem verborum collocationem Ap. amet. ex 97. 9 99, 21 293. 24. HSchneideri comm. 69. - θ καθό φηϲιν Τρύφων: non videtur negasse Trypho ἐκένο πιθανὸν esse, sed quae sequuntur ad defen - dendam praepositionum synthesim protulisse, ut rectius aut ὅ pro καθό ApoHo- nios divisset aut καθό φηϲιν Τρ post αὐτῶν τι ἔχειν posuisset. - 12 προθέϲειϲ οὖϲαι-ἔχειν. crrApollonius apud Ϲhoerob. ad Theodosium ll 52.11 Β. s22,20 G. — 14 ἀπεδείχθη: 321, 27. - ἔφαμεν: § 34. Ann. mr., msca. scs. 1κ A Βb. 1 oὕν om C8 2 ἀμετάβλητα Βbδ, ἀμετα- βλήτου A Ϲ 1 Β εχη A. 1posterius δὲ] οὐδὲ B post τὴν add oὁ C 4 καθι- ϲτηκει A. post ὅτι add κα C 1 6 oτω CBb γενομένην Β β 7 ταδτὸ B ι ἐuιδείξεται bo cum ng s, ἐπιδέξεται codd. vide Argum. |ὅπου] ουπου A διπλαϲιαϲμοὺϲ] πλαγιαϲμοὺϲ C β 8 καταγέγραφα Abbδ, κατέγραφον CB κατα- λελάληκα Ab, κατελάλουν CB 9 οὐ γὰρ Ab, οὁδ’ B |ente Τρύφων add ὁ Bb 12 αὐτῶν] οὕτων A, ἑαυτῶν CB5 1 1ξ τὸ τα A sed cum res unias litterae post ο, τοῦ τὰ , τὰ B 14 oὁ add Schneider 2. f. A. 1843 644 εἰ Sva HI 5. cἄr de pron. 77, 24: τί γὰρ ϲού) μαλλὸν κτλ. Lehrr locum ita sanari voluit, ut καὶ po τί scmiberetur delereturque simum interrogmndi, idem- que iam Hlebode coniecerat τοιοῦτον παρακολουθεῖ ἤπερ ϲυντεθείϲαιϲ, —δεύτερον, εἶπερ καθὸ προθέϲειϲ εἰϲίν, διὰ τοῦτο οὐδ’ ἔξωθέν τι προϲγίνεται αὐταῖϲ, τί δή ποτε ἐπ’ ἐνίων προϲεγένετο, ἤνεπε, «παρηνόχληϲθε» { Demosth. de cor. § 51 }, ἠναντιούμην; ἵνα μὴ λέγω καὶ κατὰ τὴν ϲυνήθειαν κεκάμμυκα, κεκάθικα.

Ἀλλ’ εἰ καὶ τὰ τοιαῦτά τιϲ ποραπέμψαιτο ὡϲ οὐ δεόντωϲ κεκλιμένα, ἃ δὴ καὶ μάλιϲτα φυϲικῆϲ εἴχετο ἀκολουθίαϲ, ὡϲ ἐν ἑτέροιϲ ἐδιδάξαμεν, ἐκεῖνό γε μὴν ἔτι ἀναμένει, ὡϲ τότε ἡ πρόθεϲιϲ τῆϲ δεούϲηϲ ϲυντάξεωϲ τυγχάνει, ἡνίκα καὶ τὸ ὄνομα 324 b cόνεϲτιν αὐτῇ, τὸ καλεῖϲθαι πρόθεϲιϲ· ὁπηνίκα μέντοι ϲυντεθεῖϲα μετά τινοϲ μέρουϲ λόγου οὐκέτι οὐδὲ πρόθεϲιϲ καλεῖται, μέροϲ γενομένη τοῦ ὅλου ὀνόματοϲ, τὸ τηνικαῦτα οὐδὲ τὰ ἰδιώματα τῆϲ προθέϲεωϲ ἀναδέξεται.

Παρὸν πιϲτώϲαϲθαι ἐκ τῶν προκατειλεγμένων. ὅταν γὰρ ἐν immoilis est. deinde ita argumentari non licere hinc quoque apparet, quod in nonnulis quidem verbis videmus siquid praepositioni praefxum esse, id quod factum est (ut de formis vdgaribus recentioris aetatds taceamus) e.g. in ἠναν- τιούμην, ubδi augmentum temporale ad praepositionem accessit». Axevκ. β 87, sAc siqοis telis ut abnormia omittere vehit (qnae revera non carent namrsli snslogia), hoc restat ad refeendam illam argumentafionem: praepositio ubi eum elia voce composita est nec iam, εἰ reete loquimur, prae- positio nuncpari debδet, sed pers vocabuωi.ibi etiam proprietatibus praepoifdonis necessario privata erit, ex quibus uns est, quod nibil ente se pafitur.» Aaevκ. β ξ8. εProbosri haec sententia potest stiam ex eis, quae de nomi- nibus composifis exposuimus. ἀνά in ἀνοίκτηϲ pars nominis est: ergo nitx οb- rssrκ. ex μns. exse. 8 5 hoerob. in Theod. I 54, 3. 524,25 Θ. ApoHonii rhematico usus: ἄτρεπτοϲ τηρεται ἡ πρόθεϲιϲ, χωρὶϲ εἰ μὴ ἔν πλεοναϲμῷ εἶη, ὡϲ ἐπὶ τοῦ καθέζομαι ἐκαθεζόμην, καθεύδω ἔκάθευδον,καμμύω ἑκάμμυον, ἐνέπω νεπον· ἐνταῦθα γὰρ οὐδὲν πλέον ϲημαίνουϲιν αἰ προθέϲειϲ . . . ἔξωθεν δὲ ἐποιήϲαντο τὴν κλίϲιν . . . , ὡϲ ϲχεδὸν ἁπλῶν οὐϲῶν τῶν λέξεων, ὡϲπερ τύπτω ἔτυπτον. Pree. V I5 Ε 83 436,14Β.: εerἅs mompeeieis est quando Graeci eetriasecus sciunt deeinαtionem ad emm htμdiaem simpdcinm, m4 est ἐνέπω νεπον, καμμύω ἐκάμμυον,κάθημαι ἔκαθήμην,ἔνοχλῶ ἠνώχλουν ίege ἠνόχλουν). ad fνεπε er etiam supra 5, 2 et inre 326, 8. 327, 9. apud Pindarum haec forma legitur Men. X 79 in cod. Vet. Β receptumque ibi est a Hergkio, προϲήνεπε apud eundem Pyth. ~V 97 paene omnes boni codd. exhibent, Pyth.lL29 omnino omnes. retinui- tque uroque loco OSSchroeder, deniqne προϲἡνεεν praebδet pap. Hacchylidis ]V Bl. - ΒB κεκάμμυκα aliunde non sfertur, κεκάθικα etiam ex Diodoro Βc. XVD cap.115, p231.19 ed.Heλ. (κεκαθικόταϲ),Epict. diss H e, 23(ππαρα- κεκαθικέναι), Aesopo 100M ed. Hslm. (κεκάθικαϲ) 7 ἐδιδάξαμεν: in libro περὶ ϲυνθέτων 7 - 12 ἐκ τῶν προκατειλεγμένων referenda sunt ad 310, 8 seqq. Ans. cmx., mscs. scs. vm AΒb. 1 ϲυντεθειμέναιϲ CB β 2 oὁδ’ Bβb 3 παρηνόχληϲθε A b, παρηνοχλεῖϲθαι Ϲ, παρηνωχλeϲθαι B α2 326, 11 et 12 et roenerti Memoria Βerculanensis 208 | 4 ἠναντιούμην ἶνα] ουμηνιν in ras A κxὶ om B ΒB κεκαθηκα A παραπεμψοιτο A ~ μήν om A. , add A hSb, ὅτι A ) 10 ente μεροϲ rasmra 2- 3 ΒMittererum in A. | γινομένη 1P ὀνόματοϲ] ϲ om A~, suppra add A ) 12 ἐκ τῶν προκατειλεγμένων om A , add in ng A | ὅταν omnes codd., quod in ὅτε cum b mutere noluimus, quia saepius κSν coniemctio cum indicstivο apud Ap. occmrit, ride Adn. cxii. ad 97, 10 hmus editionis. ceterum abo ὅταν inc. fol 86v A τῷ ἀνοίκτηϲ μέροϲ ὀνόματοϲ ἐγένετο, ἔϲχεν καὶ δευτερεύουϲαν τὴν ϲύνθεϲιν ἐν τῷ θυρανοίκτηϲ, καίτοι κατ’ ἀρχὰϲ ἀεὶ ϲυντιθεμένη· ὅτε ϲυνετέθη ἐν τῷ κατάδρομοϲ εἰϲ ὄνομα χωρήϲαϲα, ἔξωθεν προκείμενον ~~319 s~~ ἔϲχε τὸ ἄρθρον, οὐκέτι τῷ λόγῳ τῆϲ προθέϲεωϲ ἀρκτικὴ γενομένη, δευτέρα δὲ τοῦ ἄρθρου. ἐδείκνυτο γοῦν ἐν παραθέϲει μὴ παραχωροῦϲα τοῦ τόπου τῷ ἄρθρῳ ἐν τῷ κατὰ Κτηϲιφῶντοϲ καὶ ἔτι κατὰ τοῦ Κτηϲιφῶντοϲ, ἐκ Λέϲβου καὶ ἐκ τῆϲ Λέϲβου. —

Eἴπερ οὖν ἥνωτο καὶ ἐν τῷ καταγράφω, ἀδιάφορον εἰχε τὸ ἔξωθεν προϲκλιθῆνάι· ὡϲ γὰρ ἔφαμεν, οὐκέτι πρόθεϲιϲ, μέροϲ δὲ ῥήματοϲ. εἰ δὲ οὐ προϲδίδωϲι τῇ κλίϲει τὸ ἔξωθεν ἐγγενέϲθxι, ὁμόλογον ὅτι τὸ ἰδίωμα οὐκ ἄλλο τι ϲημαίνει ἢ τὴν περάθεϲιν. — ἀλλ’ οὐδὲ τὰ τοῦ τόνου ἀπεμφαίνοντά ἐϲτιν· ἰδοὺ γὰρ ἔχει τὸ ἰδίωμα τῆϲ παραθέϲεωϲ, τὸ ϲυντηρεῖν τοὺϲ stabat, quominus praepositioni etiam elia vox praefgeretur in θυρανοίκτηϲ. item. κατά in κατάδρομοϲ pars vοcabοnli est: idcirco articulum smte se recipit, quia si parathesi praepositio praemittitur nomini, non amplius concemit articulo locum. priorem, sed hunc ipse occupat, velut in κατὰ τοῦ Κτηϲιφῶντοϲ.» Aaαvκ. β ξ8. dra stiam si in καταγράφω praepositio cum vειbοο in umam. vocem copulata esset, nihil impediret, quominus vox exrinsecus fecteretur. sin autem repudiat hanc fexionem, hac ipsa re apparet appostam, non compositam. esse praepodtionem. - accedit denique, quod idem ex accentu εucet, qu in. προῆλθον εἰ similibus servatur eo loco, ubi in simplici verbo (ἧλον) eret, nec retrahitur in praepositionem, id quod feret, si πρό cum ῆλΕhον fn unam vocem. cosuisset.» rsrκ. er Anm. xxso. 1 2 ἀνοίκτηϲ -θυρανοίκτηϲ. eft ἔπανοίκτηϲ -θυρε- πανοίκτηϲ in verbis ex Βerodiano excerptis apud Ϲhoerob. ia Theod. B 53, 7 B 523, 21 ~. - B ἐδείκνυτο: 310, 27 - -311, 10 γοῦν hic sdversstivum est. -- 8 ἀδιάφορον εἶχε. er 71,17. 19, 26. 9 ἔφαμεν: pag sntec.l. 10. - οὐ in enuntietis condicionalibδus, quae rem certam inθcsnt, e.g. etiam 129, 13 et 14. 216, 3. de pron. 24, 5. προϲδιδόναι 86, 1 et 124, 8 adiciendi vin habet, 162, 5 et 208, 4 tribuendi, hoc loco concedendi, largiendi. Lehrt comparat προϲχαρίϲαϲθαι 115, 18. I1 ἀπεμφαίνοντά ἐϲτιν rεpugαat sentemftae uodo deμmsae. alibi ἀπεμφαῖνον idem velet ac discrpans a cero, α norma. vide Adn. exeg. ad 64, 5 huius ed. Ans. eur, nsϲa. scs. im ACBb. 2 ϲυντεθειμένη C ἴϲ. ὡϲ ὅτε ng, u asyndeton tollatur, id quod melius et facilius fieret addita τε coninncfone post ὅτε. st dubitere licet, an asyndeton in argumentorum enumeratione tuendum. sit, quod saepe invenitur in exemplis enumerais 1 ξ b perperam comma po- scit non post χωρήϲαϲα, sed post κατάδρομοϲ β 4 post οὐκέτι add ἐν A , ssd induxit A, δὲ ibidem add B γενομένη] γενονενη A , A non secundum ν in μ, sed primum ν in γ mutavit, ut nunc legatur γεγονενη γινομένη Β β B post δὲ add ἐϲτι B β 8 n δὲ] εἰ in rasura 1 - 2 litterarum A, item subsequens ε in ras (προϲδίδωϲι] δίδωϲι om A , add εupτa A β 1θ pro rλϲει Leh . κλήϲει. sed tradita lectio plme sens: cus χraepomto n κατxγράφω fexoni non concedat excriasεcms eri 1 ἐγγίνεϲθαι Β 1 post ὅτι add κα CB 11 παράθεϲιν b cum Porto, πρὸ cum supra scripto θ A, πρόεϲιν B οὐδὲ τὰ om B 1 ἀποφαίνοντα B B 12 εἰϲιν B τόνουϲ, κατεῖχον, καθῆψα, προῆλθον. καὶ ἐπὶ τῶν ὁμοίων ὁ αὐτὸϲ λόγοϲ.»

Τούτοιϲ οὖν τοῖϲ λόγοιϲ τιϲ προϲέχων δόξει μετὰ πάϲηϲ At aliunde apparet revera compositas esse praepositiones cum verbis. 325 b ἀκριβείαϲ πιϲτοῦϲθαι ὡϲ μᾶλλον ἐν παραθέϲει εἰϲὶν αἱ προθέϲειϲ ἤπερ ἐν ϲυνθέϲει. Ἀλλ’ ἐϲτι πρὸϲ ἕκαϲτον τῶν εἰρημένων ὑπαντῆϲαι οὕτωϲ. οὐκ οἰητέον κεκλίϲθαι τὰ ἀπὸ προθέϲεωϲ ἀρχόμενα κατὰ τοὺϲ παρψχη μένουϲ χρόνουϲ, ϲυντεθεῖϲθαί γε μὴν κατὰ τὴν ἑκάϲτου διαφοράν. ῷ γὰρ λόγῳ παρὰ τὸ γράφω ἐγένετο καταγράφω, τούτῳ καὶ παρὰ τὸ ἔγραψα τὸ κατέγραψα. ἕκαϲτοϲ γὰρ τῶν προειρημένων χρόνων, ἐπαγγελλόμενοϲ ~~20 s~~ καὶ τὴν τοῦ πράγματοϲ διάθεϲιν, τὴν αὐτὴν ἐκ τῶν προθέϲεων ϲχέϲιν παρεδέχετο ἐν τοῖϲ ἰδίοιϲ μεταϲχηματιϲμοῖϲ, ὅτι καὶ τὸ αὐτὸ πρᾶγμα ἐνέκειτο.

Τούτου δὲ ἀπόδειξιϲ ἱκανωτάτη γένοιτο τὸ καὶ παρῳ χημένουϲ ἰδίᾳ ποτὲ ϲυντεθεῖϲθαι μὴ ὄντων ἐνεϲτώτων, καὶ ἔτι μέλλονταϲ Aaαv,. ψ 4θ. At his argumentis, quibus quis accuratissime probδere sibi videatur praepositiones cum verbis non componi, sed apponi, opponenda sunt quae sequuntux. componuntu prsepofifiones, sed non ita, ut ab composito praesenti derientnr cetera tempore composita, sedita, ut singula tempora verbi simplicis recipiant per se ipse praeponitionem, id quod facere potermnt, qna omnia eandem afectionem [actionem ee pam onem] signifcant. Aavκ. ψ 41. Βoc optime inde appareat, quod habemas etiam praeterita composita, quae praesentibus cevent, εἰ futura vel praesentia, quibδus praeterita serm. ex Ans. sxxe. 6 7 e Apoll. apud Choerob. in Theod. 52.14B. 522, 24 .: τὸ δὲ ἐληθέϲτερον· κατὰ χρόνον γίνεται ἡ ϲόνθεϲιϲ . . . ϲύνΕεϲιϲ γίνεται κλίϲεωϲ, τουτέϲτι κατὰ χρόνον γίνεται ἡ ϲύνθεϲιϲ, καὶ ὡϲ ὄν τιϲ εἴποι, πρῶτον κλίνονται καὶ οὕτω ϲυντίενται, οἶον ἀπὸ τοῦ γράφω γίνεται καταγράφω καὶ ἀπὸ τοῦ ἔγραφον κατέγραφον, καὶ ἀπὸ τοῦ γέγραφα γίνεται καταγέγραφα, καὶ ἀπὸ τοῦ ἐγεγράφειν γίνεται κατεγεγράφειν, καὶ ἀπὸ τοῦ ἔγραψα τὸ κατέγραψα καὶ ἀπὸ τοῦ γράψω τὸ καταγράψω. quam sententiam contra Herodianum defendit Ϲhoerob. D 53, 9 B. 523, 24 ~. 2 10 ἐπαγγελόμενοϲ -διάθεϲιν. sigmcans praeter χρόνον etam electionem actieαs eei pasevam. nam πρᾶγμα vοeem Ap. bic et 11 et μibi (vide Shαzecskam lV 2) ita usurpat, ut et activam et passivam vim. verbοi donotet. ἑππαγγέλλεϲθαι ubique medii generis est apud Ap. cEr 10, 3. 20, 23. 31, 28.58, 7. 75, s.98, 26.117,13.162,17. de adv. 205,25. de pron.15, 3. et ubique signifcmdi vim haboet. vide Adn. crit. An cmv., mscs. sca m ABb. 1 καθῆψα] καθῆκαν CB 1 4 περ] ἡ A. , περ supra add A | post περ add καὶ B β BB προειρημένων C | ἀπαντῆϲαι B 6 κεκλειϲθαι A , εἰ in ι corr A, κεκλίνθαι CB 8 τοῦτο 0 καὶ om CB 9 ἕκαϲτοϲ Lebrs qu. ep. 9, ὁ αὐτὸϲ codd. et edd. post χρόνων inseri voluit Portus λόγοϲ (ante ἔπαγγελλόμενοϲ rasura duarum litterarum (ἐν7) in A. || 10 κε hlig, κατὰ codd. et edd., vide Aαn. ex. ἰδιάθεϲιν] ad δία, quod in. exitu lineae A scripserat, θεϲιν A addidit et supra primae manus θεϲιν, a quo smbsequens versus incipit, priori syllabδae adiecit acutum | παραθεϲεων A , A3 in ras pro αρα exaravit ρο ϲχέϲιν hlig et Lehre coll. 812, 26. 829, 11 θεοῖν Bb, nihil inter προθέϲεων et παρεδέχετο haboet A. β 12 εo6γo C || ἀπόδειξιϲ ίκανωτάτη] ξιϲι in ras A | noli fagitere γένοιτ’ ν. vide Adn. ex. ad 64,4 huius ed. τὸ om A , add A ( post κ add τοδϲ B καὶ ἐνεϲτῶταϲ οὐκ ὄντων παρψχημένων· ὅπερ εἰ παρείπετο τὸ ἐξ ἐνεϲτῶτοϲ ἄρχεϲθαι τὰϲ ϲυνθέϲειϲ καὶ μετιέναι ἐπὶ τοὺϲ παρψχημένουϲ, παρείπετο ἂν τὸ μὴ ἰδίᾳ ϲυντεθεῖϲθαι παρψχημένον χωρὶϲ τῆϲ κατὰ τὸν ἐνεϲτῶτα ϲυνθέϲεωϲ. κατέφαγόν φαμεν οὐδεμιᾶϲ οὔϲηϲ ὑπομνήϲεωϲ τοῦ ἐνεϲτῶτοϲ, καὶ ἔτι κατοίϲω οὐκ οὖϲηϲ χρήϲεωϲ τῆϲ κατὰ τὸν ἐνεϲτῶτα, οὐδὲ μὴν τῆϲ κατὰ τὸν παρψχημένον· καὶ ἔτι κατὰ τὸν ἐνεϲτῶτα ἄπειμί φαμεν οὐκ ὄντων προδήλων τῶν παρψχημένων. ἰδίᾳ ἄρα οἰητέον ἕκαϲτον χρόνον τὴν ϲύνθεϲιν ἀναδεδέχθαι, καθὸ ἕκαϲτοϲ ῥητὸϲ ὢν οὐκ ἐν ἅπαντι διαφόρῳ χρόνῳ ϲύνθεϲιν ἰδίαν ἀπηνέγκατο, 326 b desunt. nam si compositio omnis incipereta praesenti et transiret in praeerita, aullum praeteritum componitum exstaret, nisi antea compositum esset praesens. exempla sunt κατέφαγον,quod dicimus quamquam numquam audivimus καταφάγω, et κατοίϲω, cuine nec praesenti nee praeterito utimu, st ἄπειμι, cuius praeterita οbscnra sunt. ergo unumquodque tempus compositdonem pe se rscHρft, nse cetera tempora opperiunturpraessnfis smhesin.ut inde suam fugant formam. azsrκ. er μns. exso. 1 ὅπερ hic eam im habet, de qus egit HSohneider in Heckeisemι Anm. 1883 45 seqq. et in comm. 126: signifcat dmihil aiod nisi subsequentia dici ratione habita antecedentium, intercedere conexum logicum inter sequens εἰ antegressum emnntiatum. poi eemexms euiuemodi sit, ubδiqne ex ccllstione enunfiatorum intellegi debet. hic quae sequuntu ,argumentum aierunt, quo anecedentia conθrmsntur - 4 οὐδεμιᾶϲ οὕϲηϲ ὑπομνήϲεωϲ. cr desdε.143,7: εἶπερ τὸ ἀκέων μετοχή (quod Ap. neget), ϲαφὲϲ ὅτι κxὶ ῥῆμα προῦποϲτήϲεται τὸ ἀκέω. ἀλλ’ οὐδεμία ὑπόμνηϲιϲ τοῦ ῥήματοϲ. ceterum nec ἀκέω nec καταφάγω ec usu tentum svsnnisse putat Ap. ut aeno iam sorum memor ut, ssd numquα8m ea exstitisse. - 6 κατοίϲω. PM 619, 7: ἰϲτέον ὅτι τοῦ φέρω μέλλων οὐκ ἔϲτ. τοῦ δὲ οἴϲω ἐνεϲτὼϲ οὐκ ἔϲτ. - 8 ὰ ede Adn. criticam ad 9. μns. mr., aascs. scs. vm A ζBb. 1 οὐκ] forsiten poscatmr μὴ, prseserfim cum Apolonius in protime smtecsdentihus μὴ ὄντων ἔνεϲτὦτων conenemdinem scriptorum Aficorum sequatur. at cr Adn. crit. ad 28, 7 hοins sd. et quae mira veriationis exempla ex Apollonio eongεssit HSchneider comm. 14 | ὅπερ] αϲπερ vel ὅτι περ Lehrs~. vide Adn. exeg. Γ ξ τὸ] τω A | ϲυντεθιϲα B. 4 κατεφαγον in ng repetivit A mle κατέφαγον HSehneider deεiderst con- inmctionem adversativam ἀλὰ 1 φαμεν] mle φ add ε A, ἔφαγον ΟB β B so6 -χρήϲεωϲ om B καὶ omitti in A 1miuria opinetur Βekker, legitur in eiitn lneae compendio scriptum 1 κατοίϲω in ng repet. A 1 4 B τὸν ἔνεατῶτα] ον εἰ ἐϲ fn res A β 7 ante αuειψzι in A tres litterae erasae, qua ragnra factum est, ut ulterius paginae htterae nemullae hic apparesmt απειμι in ng repet. A ψ 7 - 8 ίδᾳ -κα6ὸ in ras A 1 8 οἰητέον] εη τὸν CB ἀναδεδέχθm] ἀναδέχεϲθαι B ἕκαϲτοϲ] fol 87r A β θ ουχ’A, ἴϲωϲ περιττὸν τὸ οὐκ Dudith., atque etiem Sebneider ~. 4 A. 1843 646 negstionsm deleri iussit, οὐκ ἔν ὅπαντι διαφόρψ χρόνῳ eiecit Portus assentente AHottmsnno Lεhrt adscripsit hanc interpretsfonem: oἔgeeh εiht aHem εesehsedeam Eeiea sa dir 3gpraλe geἔrἄueElicλ. ac revera hamc videmr commisisse negegentiam Ap., ut dicrεt umumquοdqu5 tempus ῥητὸν ἕναι οὐκ ἐν Sπαντι διαφόρῳ χρόνψ, pro hds quae dicere volebat: οὐ π5ν ῥῆμα ῥητὸν εἰναι ἔν ἀπόντι διαφόρψ χρόνψ.cεrte hssc dius smmtentSa est: cum acm emmiα εrὸα 4a ommibss fempoεubms, em- Amdzem ee m fempms cum praeposftomβbss comρemi ( χράνψ] τύπῳ scribi rut OSehnεider l. l. 646 vel simile quid, quod formam sigmifcet οὐκ ἀναμείναϲ τὴν ἐξ ἐνεϲτῶτοϲ γενομένην ϲύνθεϲιν. ἔϲτιν εἰϲ τὸ τοιοῦτο πάμπολλα παραθέϲθαι.

Ἐκείνοιϲ μέντοι ϲυγκατατιθείμην τοῖϲ ϲχήμαϲι, λέγω τοῖϲ κατὰ De eis verbis cum praepositine compositis, que non internam, sed externam augmentstionem babent. τὰϲ προθέϲειϲ κλιθεῖϲι. τὴν γὰρ ἐκ τοῦ ἐνεϲτῶτοϲ γενομένην διαφορὰν κατὰ τοὺϲ παρῳχημένουϲ παρεδέξαντο αἱ προθέϲειϲ, ὡϲ ἔχει πάρὰ τὸ ἐνέπω τὸ πνεπον· ὅμοιον γάρ ἐϲτι τῷ λαυνον· καμμύω —ἐκάμμυον’ ὅμοιον γὰρ τῷ ἔκαμπτον. χρὴ νοεῖν ὅτι παρὰ τὸ ἐνοχλῶ ἐγένετο τὸ ~~321 s~~ ἠνόχλουν, καὶ μετὰ τὴν κλίϲιν ἐπηνέχθη ϲύνθεϲιϲ ἡ τοῦ παρηνόχλουν.

Καὶ φαίνεται ὅτι ἐπεὶ μὴ πολλὴ ἡ τοιαύτη ποράθεϲίϲ ἐϲτιν τῶν κεκλιμένων, ἐν τῇ ἐπικρατείᾳ καθ’ ἕκαϲτον χρόνον προθέϲεων, τὰ τοιαῦτα ἐδόκει ἄλογα καθίϲταϲθαι. πρὸϲ οὕϲ γε Asevκ. ψ 42, Τerumtammn iHlss formes non reiecerim, in qnibδus prae- pomitions mutationem sam recipinmt, qua distnguuntur praeterita a praesenti- bus, velut ex ἐνέπω nalem est νεπον eodem modo, quo ex ἐλαύνω λαυνον, et e καμμύω ἑκάμμυον ite, ut e κάμπτω ἔκαμπτον. Aaαvκ. ὲ 4ξ. uia verborum ita fexorum numerus eiguus est( nam longe nnmἀo sa verba prsevslent, quae cum εingus temporibδus praepositiones com- ponunt intusque augmentum 4nsermxt), formae illae ratone cerere idebsntur. sed conta eos, qui hoc putant, dici potest non postulat ratione eandem augmmm- rxsrε. xx Ans. exso. ξ 8 Ἐκείνοιϲ -παρηνόχλουν, ide 323, 20 -25. - B ϲυγκατατιθείμην probαeerim. vide Adn crit - ὃ κατὰ τοὺϲ παρψχημένουϲ pendet ex γενομένην. vide Argum.εtcfr ad verborum collocationem e.g.162,10sq. 222, 21. 240, 12. 293, 24. - 8 ἡ τοιαύτη παράθεϲιϲ τῶν κεκλιμένων ~ή παράθεϲιϲ τῶν οὕτωϲ κελιμένων. παράθεϲιϲ de exemplis sHstis vel sferendis saepius, e.g.161, 9. 202, 27. de adv. 122, 83. 176,15. - 10 ν τῇ ἐπικρατείᾳ inter- pretati mus in rgumento. eft ad nominis usum 191, 27. 256, 26. Βext. Emp. Hypooop. I s0 p19,17 B. μAns. cur., mscs. sca. m A Bh 1 ἐξ om A. , add A Γante εἰϲ add xm B β 2 τοιοῦτον CB β Β ϲυγκατατιθείμην bd, ϲυνκατατιθειμην A, ϲυνκατατε- θειμένοι Ϲ, κατατιθέμενοι B verbum depravatum censet OSchneiderl. l. 647 quia nihil signiίeetnisi elicui smtentiaecslculumadicere vεletismprobareformam εliquam, quo nibil hic minus aptum sit. immo peraptum probδandi verbum, vide Agum. et supra 323, 25.quod autem OSSehneider proponit ϲυγκαθιείμην, id cum ἐκείνοιϲ τ. ϲχ. sigmifcare haudquaquam potest. quod ilΙe vult: ad eemrara potiκs exemya ranseam λ παρεδέξαντο αἰ προθέϲειϲ. Schneider l. l. voluit scribi παραδεξάμενα τὸ ὲ προθεϲαν. vide Argum. β 6 τὸ om B β 7 γὰρ om Ο8 ( posterius τὸ om B ) 8 ἡπνόχλουν Ab, ἠνώχλουν B, vide ad 828, 21 | καὶ -παρηνόχλουν om (μετὰ] κατά B ἡ om B παρηνόχλουν bd, παρηνώχλουν A B 1 8 ἐπε] εἰ A b, επει A~, om CB. μὴ in enuntiatis causa- libus saepius apud Ap., e. g. de pron. 70, 24 ἡ om A, add A ψ 10 b vir - gulam habet post ἐϲτιν, Lebrv reete traiecit post κεκλμιμένων. Βka Ι 5* Hekeri interpemctione probδsta vοlnit inter τῶν et κειλιμένων inseri πλείϲτων χρονων A. I1 inter ϲυντεθειμένων et προθέεων intercidisse videtur τῶν. OSehneider l. l. 648 προΕέϲεϲι popoecit, quis pro subiecto ϲυντεθειμένων parti- cipii habεbδat τῶν κεκhιμένων πρὸϲ οθϲ] πρὸϲ οἶϲ praeterea Sehneidex 48. at sequuntur, quae contαs sos aci posse Ap. putat, quibοus ἐδόκει τὰ τοιαῦτα ἄλογα esse ἔϲτι φάναι ὡϲ οὐ τὸ αὐτὸ ἀπαιτεῖ ὁ λόγοϲ ταῖϲ οὕτω ϲυντεειμέναιϲ προθέϲεϲιν. τί οὐχὶ παραιτούμεναι τὴν ἔξωθεν κλίϲιν ἐγγινομένην ἀποδιδοῦϲιν, ὥϲτε φάναι καθιζόμην καθῖϲα, λέγω μετὰ μακροῦ τοῦ ῖ, ὅπου γε καὶ μεταξὺ πεϲόντοϲ τοῦ ϲυνδέϲμου ἐγένετο κὰδ δ’ ἱε· ἐν θαλάμῳ {Γ 382}, ὁμολόγωϲ οὖν γενομένηϲ ἔϲωθεν τῆϲ κλίϲεωϲ, ὅτι γενέϲθαι ξωθεν ἐδυνατεῖ;ἀδύνατον γὰρ ἐκϲτῆναι τὸν παρψχημένον χρόνον τῆϲ ἔϲωθεν προϲγενομένηϲκλίϲεωϲ. ὡϲ οὖν προείπομεν, τὰ τοιαῦτα τὴν ἐξ ἐνεϲτῶτοϲ 327 b ϲύνθεϲιν ἀναδεξάμενα μετῄει καὶ ἐπὶ τοὺϲ παρψχημένουϲ, οὐκ ἰδίᾳ ϲυντεθειμένουϲ, μεταληφθένταϲ δὲ ἐξ ἐνεϲτῶτοϲ.

Ἑγὡ δὲ ὑπολαμβάνω καὶ ὅτι ἐν παρολκῇ αἱ προθέϲειϲ οὖϲαι κατὰ τὸ πλέον, καὶ ὡϲ ϲυλλαβαὶ προϲκείμεναι τοῖϲ ῥήμαϲιν, τὴν τούτων ἀπηνέγκαντο κλίϲιν. tationem in his compositionibous. nam si interrogabitu , cur praepositiones in his verbis non repudient extemum augmentum permttentes ut loquamur καθιζόμην καθϲα (nimirum ι vocali producta), quae intona mutatio ibi prorsus necessaria εεt, ubi praepositio a verbo coniunctione separatur (feri enim ibi nequit ut praeteritum interno augmento desistat), - εἰ igitnristud interrogabitur,respon- dεbimua horum verborum compositionem in praesenti factam deinde τraneire in praeterita nec cum unoquoque tempore praepρositionem compodi. Aaovx. β 44. Mibi autem etiam alia causa extemae augmentationis horum rssnκ.sr μAns. exso. 2 ἔEωθεν cum ἐγγινομένην iungendum eet, nec pumat ἐν praepositio cum ilo adverbio. nam ἐγγίνεϲθαι verbum saepe vim intemi exuit, nec signifcatnisi fMerτ, iocum habere. cfr143,17. 148.7. 180,25.deadv.185,12. - ἀποδιδόναι cum infnitivο ex ὤϲτε pendente idem valet quod permitcere. eft 75, 26 et Aristot. Pot. V (V) 7, 3. 1841 b 30. τὴν ἀκριβολογίαν ἀποδώϲομεν ζητεῖν τοϲ βουλομένοιϲ. - ξ de καθιζόμην et καθϲα formis ut omnino inusitatis lo- quitur ApoHonins. - Β προείπομεν referendum videtur ad proxime antecedentia in § 40. - 10 -p 471, 8 cfr locon Ϲhoerobosci quem ia Testim. ad 465, 8-5 hnins ed. exscripsimus. - 11 ἐν παρολκύ. cfr 4, 21. 248, 1. - 12 τν τούτων ἀπηνέγκαντο κλίϲιν 1. e. augmentationem. Ans. eur., musca. sca is ABb. 1 ob Βlebodε, εἰ A CBh ante ταϲ addi vult ἐν ESehneider comm. 244. sed dativum commodi, qui vocatur, habemus 2 τί Ab, ὅει CB. fort. scribendum τί δ’ οὐχ’ οἴ παραιτούμενοι B post κλίϲιν aliquid intercidisse complures eenenerunt: Sylbδorg cum Porto τἡν addidit, ἔϲωθεν Sva II 5, BSchneider l. l. τὴν ἔϲωθεν. OSehneider l.l. p 648 inre nibil desiderat, ἔξωθεν ex ἐγγινομένην pendere ratus et ἀποδιδοῦϲιν ϲτε φάναι sic intepretatus: permittunt ut dieatμr. HSchneider ἀποδιδοῦον inter- pretatur: ίn eofscibus memorae prodent. vide Adn. exeg. Β καθιζόμην] ην in rasura quattuor litterarum A, A videtur καθιζομένην scripsisse, quod ex- hibent CB καθίϲτα A , ϲτ in ϲ corr A , καeπϲαι CB 1 5 δ’ cἐν] δ’ μένεν A. codices Βomeri δ’ εϲ’ ἐν, vide Lodsichium Γ 6 ὁμόλογον ci. Ska l.l. | ἔϲωθεν Ab, ἔεωθεν B 3ε hlig, τὸ codd. et edd. Sλa l.l.: τὸ γενέϲθαι ἔξωθεν vernt ῶe icλ iahia, da6 ι das Augment rhaltem λat |γενέϲθαι] γίνεται B 7 dδυνατε add Ιhlig b iniuria simum interrogandi non ante ἀδύνατον poenit, sed post versum Homericam ἔϲωεν ῦChlig, ἔξωθεν ACBb 8 προϲώποιϲ. γινομένηϲ CΒb τὴν om CB 8 μετίει A. 11 prius καὶ om CB προ- θέϲειϲ] ϲυνθέϲειϲ Bb τὸ om B | 12 προϲκείμεναι b eum s, προκείμεναιAB τούτου B οὐ γὰρ ὡϲ τὸ γράφω καὶ τὸ καταγράφω διάφορα, οὕτωϲ καὶ τὸ ?iζω καὶ καθίζω, εὕδω καὶ καθεύδω, ἔπω ἐνέπω, ὅπου γε καὶ εἰϲ ἕν ἁπλοῦν μεταλαμβάνεται. τὸ δὲ ὑπὲρ τῶν τοιούτων αὐτάρκωϲ ἐν ἑτέροιϲ ἡμῖν εἴρηται.

~~322 s~~ c. VIII.

Καὶ ἔϲτι καὶ ἀπὸ τῶν μετοχῶν ὁ λόγοϲ πάνυ ἀκριβέϲτατοϲ. Sequnatur etiam quinque argumenta quibus demonstratur praepositiones cum verbis componi, non apponi. εἰ δέδοται ὅτι καταγράφων ἕν ἐϲτι, καθὸ κατ’εὐθεῖαν ἡ πτῶϲιϲ, καθὸ ἡ παράθεϲιϲ τοῦ ἄρθρου πρὸ τῆϲ προθέϲεωϲ, δίδοτι ὅτι καὶ τὸ κατα γράφω ἕν ἐϲτιν· ἐν γὰρ τῷ αὐτῷ ϲχήματι καταγίνεται μετοχὴ καὶ ῥῆμα. (διὰ τοῦτο τὸ ἀνατλάϲ μετοχή, ϲυνυπάρχοντοϲ τοῦ ἀνέτλην, οὐ μὴν τὸ πολύτλαϲ· ἰδίαν γὰρ ϲχέϲιν ἀναδεξαμένη ἡ μετοχὴ καὶ μὴ μετέχουϲα verborum (καθίζω, καΕεύδω, ἐνέπω) esse videttr, in so fla quidem posita, quod praepositiones in eis abondsmt et tamquam syllabbse verbo simplici praefguntur. neque enim difert καθίζω ab ζω, ut καταγράφω abo γράφω difξert, sed vim hebet simplicis verbi. Asevκ. ψ 4. 1. Htiam ex pssticipiis demonsrere licet, praeposifiones cum veαbis componi, non apponi. si καταγράφων una est vox (quod negari nequit, quoniam nominaἕivus est nec artictlum post praepoεifSonem recipit, sed mEe praepositionem), etam καταγράφω vox erit uns. nam pstieipium et verbδum semper eiusdem fgurae sunt. (fla ἀνατλάϲ vox psrficipinm est, cum exstet ver- bum ἀνέτλην, πολύτλαϲ vero nec nomen psωcticipii nec naturam hebet, quia hic sd τλάϲ accessit vox, quae cum verbδo τλῆναι synthesi non componitur.) rzsrκ. xx Ans. sxsο. 3- μεταλαμβάνεται εἰϲ τ comErti poέes4 ἐn eίᾳm. voce, λεius λabet eim, ut 107, 2 143, 9. 144, 1. de coni. 240, . -ἐν ἑτέροιϲ. e 323, 26. - B B e2 iura β 50. 6 utrumque enuntiaum causele καθό coniencfions inductum sd καταγράφων ἕν ἐϲτι referendum est. ad asyndeton cfr εἴγε - εἴγε 31, 24 et 26, πηνίκα -ἡνίκα 5, 15. B, 22 et 23. κατ’ εὐθαν ἡ πτῶοιϲ. vide Adn. crit. - 8 ἔν τῷ αὐτῷ ϲχήματι. distinguebantux emm ϲχῆμα ἁπλοῦν, ϲύνθετον, παραϲύνθετον (Dion. Thr. 29.5. 50.3 D ). - θ-p 472, 2 quae parentheticis signis inclusa sunt, nibil faeinnt sd demonstrandam verbormm et praepositionum synthesim: excurrit Ap., ut saepias. vide Argum. - 1θ πολύτλαϲ. cr Ϲhoerob. in Theod. I 300, 44 B. 817, 344 Θ.: αἰ μετοχαὶ ϲυντιθέμεναι οὐκ ἀνα- βιβάζουϲι τοὺϲ τόνουϲ ...ἐὰν γὰρ ἀναβιβάζωϲι τοὺϲ τόνουϲ, οὐκέτι μένουϲι μετοχαί, ἀλλὰ γίνονται ὀνόματα, οἶον .. . τλάϲ Ἄτλαϲ πολύτλαϲ. - 1θ-p 472,1 ϲχέϲιϲ hic signifcat fxemam, aem δrmationem cecis, ut de adv.145, 9. 180, 24. opram eoos eemμοεmαfonem αeeeptt τλάϲ pxεticpivm in πολύτλαϲ, sb ἀνατλάϲ diferentem, quia ἀνατλνάϲ decompositum (παραϲύνθετον) est e verbo compositonatum, πολύτλαϲ Ans. mr, c4scs. sca im ABb. 1 oὅτω CBb tertium τὸ om B 2 ente καθίζω quoque C hebet τὸ | ὅπου] οὕτω B καὶ post γε om CB ῃ 3 παρα- λαμβάνεται B δὲ A in res; quid A scripserit, non liquet: delese tres fere lttteraε, quarum ultima videtur ω fuisse 1 Β prius καὶ om Bb Γ post ἔϲτι add δὲ Cb θ καταγράφω A. ἰ καθὸ post ἐϲτι om CBb | κατ’ εὐθεαν ἡ πτῶϲιϲ A (nisi quod praeposifionem om A), ἐν εὐθείᾳ πτώϲει Β, κατ’ εὐθαν πτῶϲιν b cum s. ne intolerabile censeas κατ’ εὐθεαν ἡ πτῶϲιϲ, cfr de adv. 200,6 δοκ5 τὰ τῆϲ τάϲεωϲ ϲυμμεμενηκέναι κατ’ δξεαν τάϲιν 1 7 ππαράΕεϲιϲ] Εθεϲιϲ in ras hebet A, sed a pr. m. καὶ τὸ om Β β 8 ἐν γαρ] fol s7ε A μετοχή in res A B 9 τοῦ] A. scripserat τω, sed in του corr ipsa pr. m. 10 τὸ om B pro μετοχὴ noli fugitare λέξιϲ: nem ή μετοχὴ est τλάϲ καὶ μὴ] μήτε B τῆϲ τοῦ ῥήματοϲ ϲχέϲεωϲ ἀπένευϲε τὸ καὶ εἶναι μετοχή. τὸν τοιοῦτον λόγον ἐντελῶϲ ἐξεθέμην ἐν τῷ περὶ μετοχῶν.)

Ἔϲτιν καὶ τοῦτο προϲθεῖναι. εἶπερ αἱ εὐθεῖαι ϲυμφερόμεναι τοῖϲ ῥήμαϲι κατὰ τὸ αὐτὸ πρόϲωπον οὐ παραδέχονται καὶ προθέϲεωϲ πάράθεϲιν, ϲύνθεϲιν δὲ διὰ τὴν τοῦ ῥήματοϲ ϲύνοδον, πῶϲ οὐ βίαιον τὸ αἴτιον τοῦ μὴ ϲυνεῖναι τὴν παράθεϲιν τῶν προθέϲεων αὐτὸ ἐπιδέξαϲθαπι 328 b τὴν παράθεϲιν; πάλιν γὰρ οὐδ’ ἡ κλητικὴ παράθεϲιν ἐπιδέχεται διὰ τὴν τοῦ ῥήματοϲ ϲύνοδον, οἶ γε μὴν ὑπόλοιποι τρεῖϲ πτώϲειϲ, καθὸ ἐξέφυγον τὴν τοῦ ῥήματοϲ ϲύνοδον. ἐδείξαμεν γὰρ ἐν τοῖϲ προειρημένοιϲ ὡϲ ἐν διαφόροιϲ προϲώποιϲ τὰ ῥήματα νοεῖται, ἡνίκα φαμὲν κατὰ Ἀλριϲτάρχου λέγει.

ϲτιν καὶ ὁ ἀπὸ τοῦ τόνου λόγοϲ ϲυνάγων τὴν ἐγγενομένην ϲύνθεϲιν. τὸ μὲν γὰρ τὰϲ αὐτὰϲ τάϲειϲ φυλάττεϲθαι διόν ἐϲτι καὶ ~~323 s~~ παραθέϲεωϲ καὶ ϲυνθέϲεωϲ· παρὰ τοῦ ϲοφοῦ ἦλθεν, παρὰ τὸν ϲοφὸν ἐγένετο· ἀλλὰ μὴν καὶ ἐν ϲυνθέϲει μονὴ τοῦ τόνου γίνεται, μsαvκ. β 4θ. 2. Hoc quoque argumento nti licet ad probsndsm aymthemmn verborrmm εἰ prseposifonuφ: nominstii nominum, quia in enuntiatis eiusdem personne stque verbδa eunt, semper componuntur cum ρagpositiomibus, parafhedn nen psfinntor. iam psmmirum esset, si erbδum, cuine cum nomnativο conseneus iΙe obstat, quominus nominstdvus umquam parhesi cum praeposifione copde- tur, ipsum psrathesin acciperet. ita etiem vocativus, utpote qui ipse quoque eiusdem atque verbδum afunctum personne uit, praepositionum parathesin repu- diat, nec nisi genetivns, dativus, accusativus eam admittunt, quippe qui stas aque veαbδa personas denotent [om eux pεrsema5 stgmfcen4, quae εerδi sμδ- iectem est]. Aaαvκ. β 4~. 3. Etiam sa ratio, quam ex aceentiibus peti licet, demonstat componi cum verbispraepoditionss,non apponi. etenim aeemtus serventur in appo- sifione et compositione: παρὰ τοῦ ϲοφοῦ loquimar, ssd etiem nonnumquam com- positanominaaccentumnimplicfum retinent, velut περικλυτόϲ. atretractio accentus non invenitur nili in symthesi. ergo καθῆψα quidem arum compositio an appo- composium e nomine adsetivο εἰ participio. μετέχουϲα difit ApcHlonius, quίa μετοχὴ ἔϲτ λέξιϲ μετέχουϲα τῆϲ τῶν ῥημάτων καὶ τῆϲ τῶν ὀνομάτων ἰδιότητοϲ (Dien. Thr. e0,3 U). rssrmκ. ar Ans. exzo. I debebat dicere καὶ τὸ εἶναι μετοχή. - B 6 ψὸ οἶτον τοῦ μὴ ϲυνεῖναι τὴν παράθεϲιν τῶν προθέϲεων est verbδum, quod quoniam ad eandem personam pertinet atque nominativus eiusdem enυntiati, εfΒξθeit ut praepositio numquam παραθέϲει iungatur cum nomdinstivο. 7 ἡ κλητικ. cic 312, 10. - 8 ἐν τοϲ προειρημένοιϲ: 314, 20seqq. Ans. mr., uasϲs. scs. m AΒb. 1 τὸ] xo6 CB 1 2 ἐντελέϲτερον ἐξεθέμεθα C8b post περὶ add vδν C ψ 3 xἰ om B | ϲυμπεριφερόμεναι CB θ μn om B αὐτὸ Ab, τὸ αὐτὸ B, τῷ αὐτῷ Ϲ | ante ἐπιδέξαϲθαι add μὲ B 7 διὸ] κατα Bb 1 Β γε μν] μὲν γὰρ B τρεϲ om 8 προκεμένοιϲ CB 11 λέγω B i 18 ϲυναγαγhν ἐγγενομένην] ἐγκλινομένην B 1ξ ειϲφυ- λαττεϲθαι A, sed εἰϲ repetitio est emius antecedentis vocis 1 14 ante υνθέϲεωϲ add oo B λθεν] ἤκε B β 1 ϲοφὸν] οφον in res A, sed pr. m. Γ ante μονὴ add B et ἑνὸϲ ante τόνου, quae additamenta Porus quoque poposcit περικλυτόϲ, Παναχαιόϲ, ἀντεραϲτήϲ. τό γε μὴν ἀναβιβάζειν τὸν τόνον διόν ἐϲτιν ϲυνθέϲεωϲ. οὐχὶ οὖνἐν τῷ καθῆψα, ἐν τῷ προεῖχον μᾶλλον ϲύνθεϲιϲ ἢ παράθεϲιϲ, καὶ γὰρ ἀμφότερα δύναται εἶναι· ἔν γε μὴν τοῖϲ ἀναβιβαζομένοιϲ τὸ ἐξαίρετον τῆϲ ϲυνθέϲεώϲ ἐϲτιν. ἀνεβιβάϲθη τὸ κάθηται καὶ τὸ κατάκειται, τὸ ϲύνειμι, τὸ ϲύμφημι, τὸ ϲύνοιδα, κάτεχ’ οὐρανόν {ν 269}, Νέϲτωρ δ’ αὖ τότ’ ἔφιζε {γ 411}, ἔνεϲαν ϲτονόεντεϲ ὀϊϲτοί {φ 12. 60}, ξύνιϲαν μεγάλῳ ἀλαλητῷ {Ξ 393}, ἄλλα πλεῖϲτα, ὑπὲρ ὧν τὰϲ αἰτίαϲ ἐκθηϲόμεθα· ὥϲ γε κεὶ ἐπὶ τῶν 329 b ὀνομάτων φαμέν τινα ϲυντιθέμενα ἀναβιβάζειν τὸν τόνον καί τινα τὴν ταυτότητα τοῦ τόνοο τηρεῖν.

Τὸ δὲ μεῖζον, ὅλη ἡ προϲτακτικὴ ἔγκλιϲιϲ κατὰ τὴν τῶν ἐνεργητικῶν ῥημάτων προφορὰν οὖϲα διϲύλλαβοϲ ἀναβιβάζει τὸν τόνον, κάτελθε, κατάλαβε, περίγραφε, καὶ οὐδὲ sitdo sit, ex accentu non cognoscitur eae vero voces, qοae sceentum retqactum habδent, non possunt non synthesi ortae esse, odins generis sunt κάθητοι, ξύνιϲαν, pmmllta sliag nient etiam nomina compoeita aHia accentum retrahunt, amia servzmt s4 serentur ι αpponfeme ub9 αεtes εefrdhtur, 5i nom nequ6t nem compο- poMtum esse]. Aaαvκ. β 48. 4. Atque etiam magis inde elucet synhesni praepositionum et verborum, quod imperativi omnes, qui in activo verborum genere biayllabi sunt, simustque cum praepositione iunguntur, in heac aceemtum 22sgabuntt: γράφε rasrκ. er Ans. exso. 1 τὸ ἀναβιβάζειν τὸν τόνον κτλ. er 303, 8seqq. et 310,15-20. 4 τὸ ἐξαίρετον. eft 258, 9. 305, 21. 306,1. - 6 9 eᾶe Berod. pros. D. ad Γ 426 (ΙI 41, 4 Lix): εὲνθα καθιΛ’ Ἑλένηx ϲυϲτέλλειν δὲ τὸ καὶ προπαροξύνειν τὸ κάθιζε. ὅϲα γὰρ παρψχημένου ῥήματα βραχυκατάληκτα ἐνέλειψε χρόνῳ κατὰ τὸ ἄρχον, ταθτα ϲυντθέμενα ἀναδίδωϲι τὸν τόνον· εἶχον ϲυνεῖχον ἀλλ’ ἐπεὶ ἐγένετο ἔχε, ἀνεδόθη ὁ τόνοϲ· ενδξ δὲ μάλα ϲτυγερὴ κάτεχ’ οὐρανόνα. οὕτωϲ ζε κdθιζε εΚέϲτωρ τ’ αὐτὸϲ ἔφιζεα. idem ad ζ 244 (Ι 55, 24 Liz): κἔνεϲανα ὡϲ ἔλεξαν. οὕτωϲ καὶ Ἀρίϲταρχοϲ ἀληθὲϲ γάρ ἐϲτιν ὡϲ πᾶϲ παρψχημένοϲ διϲύλλαβοϲ παθὼν κατὰ τὴν ἀρχὴν καὶ βραχεῖαν ἀνα- δεξάμενοϲ ἀναδίδωϲι τὸν τόνον· κατεχε κάτεχε. - 16 ἐκθηϲόμεθα: in libro περὶ προϲψδιῶν vel in scripto περὶ ϲχημάτων. Ans. ur., nscs. scs. m A Bb. 1 Παναχάιοί Βylb. in adn. q Ap. fernam tem- tum vocabuli respiciebst,non sensum. cfr exempla 286,5. 299.10. 302.1 1 2 ϲυν- θέϲεωϲ] cυ in ras A ἐν τω om A , add A | καθῆψαν B 3 ϲὐνξξεϲιν ἢ παράΕεϲν C 1 BB κε om Bb κατακειται Ἄι, παρακειται A , ἀνακειται CBb. antecedunt duo media eum κατά composita, sequunturtriacum ϲύν praepositione ante retium τὸadd καὶ A, ante quintum CB 7 f έϲτωρ-λαλητῷ om B 7 δ᾿] δὲ A. vide Ludsichii editionem ( αυτοϲt A, αὕτιϲ bd. codice Homeri, quibus Lnἀsichins usne est, omnes αῦ τότ’ praeter Hareianum, qui οὐ τότ’ a pr. m. et αὐτὸϲ abo altera habet 1 1θ τὰϲ] τῆϲ Sοpb. probabiliter: nam revera una tantum causa mat reracti aeesntus, quam Herodianus in pros. ll. (vide eεtim.) attulit et c2 316.12 ὅπερ ὡν τῆϲ διαφορᾶϲ ἐκθήϲομεν CB γε] τε Ϲ, περ λ β 11 ϲυν- τεθειμένα Ϲ ( ἀναβιβάζειν Βb, ἀναβιβάζει A. (non, ut Βekker sit, αναβιβαϲει) 12 τήρει A, cυντηρε CB, τηρεῖν b stque iam cum Porto posuit inθnitivum 13 ενεργητι A. voce breiata in exitm lineae Γ ουϲα διϲυλλαβωϲ A , ωϲ in ων muίa- εt A,οὕϲαν διϲύλλαβον CB 1 14 πεαιγραψ A in efitu lineae et ψpaene deletum κατ’ ὀλίγον διϲτάξαι ἔϲτιν περὶ τῆϲ ϲυνθέϲεωϲ. καὶ εἰ ὁμολόγωϲ τὰ τοιαῦτα ϲύνθετα, πῶϲ οὐκ ἆν δοθείη καὶ τὰ τῆϲ ὁριϲτικῆϲ ἐγκλίϲεωϲ ϲύνθετα μία γὰρ ἡ διάθεϲιϲ καὶ μία ϲυνδρομὴ τῆϲ προθέϲεωϲ καὶ μία ϲχέϲιϲ ἡ κατὰ τοῦ ῥήματοϲ.

Ἰδοὺ δὴ καὶ ἡ ὑποτακτικὴ ἔγκλιϲιϲ ἐπιδέχεται τοὺϲ ἐπιζευκτικοὺϲ ϲυνδέϲμουϲ πρὸ τῶν προθέϲεων, ἐὰν καταλάβω, ἐὰν καταγράφω· ὅπερ οὐκ ἆν παρείπετο, τῶν προθέϲεων ~~324 s~~ ἀεὶ τὸν ἀρκτικὸν τόπον ἐπεχουϲῶν. ϲαφὲϲ κἀκ τῶν λοιπῶν ἐγκλίϲεων, αἳ πρὸ τῶν προθέϲεων τὰ προϲγινόμενα αὐταῖϲ ἐπιρρήματα ἔξωθεν προϲλαμβάνουϲιν, εἴθε καταλάβοιμι, ἄγε κατάλαβε. Καὶ τοϲαῦτα ἆν εἶη περὶ τοῦ ἡνῶϲθαι τὰϲ προθέϲειϲ τοῖϲ ῥήμαϲιν.

Praepositiones cum participiis quoque componuntur, sed etiam apponuntur.

Πρόδηλον ὡϲ καὶ αἱ ϲυνοῦϲαι μετοχαὶ μεταλαμβανόμεναι ἀπὸ τῶν ῥημάτων ϲχέϲιν τὴν αὐτὴν ἀναδέχονται, ὡϲ ἔχει ἡ παραϲτάϲ πρὸϲ τὸ παρέϲτη, περιφύϲ περιέφυν. οὕτωϲ γὰρ καὶ τὸ παραφέροντοϲ πάλιν ϲυνυπάρχοντοϲ τοῦ παραφέρω καταϲτήϲεται εἰϲ ἕν μέροϲ λόγου· περίγραφε. quodsi hic de synthesi dobitari nequit, indicativοs quoque conce- detur compositos esse. nam eiusdem geneis (sciet activi) atque imperativi sunt, eodemque modo ad indicativοs atqne ad imperafivοs praepositio ad- iungitur. Asαvκ. β 4ξ. 5. Denique animadvertendum est coniunctiones vel adverbia, quae coniunttivο, optativo, imperativo adici solent, praeposifionibδns verborum praemitti, non subici: ἐὰν κατολάβω,εἰθε κατολάβοιμι, ἄγε κατάλαβε. quod ipsum. quoque synthesim prodit. Aauvκ. β Β0. Deinde patet participia, utpote quae ex verbis oriantm, eadem ratione qua verba cum praeponitionibοua iungi: παραϲτάϲ nt παρέϲτη. item παραφεροντοϲ uma vox erit, si a παραφέρω verbo natum est, sin antem a φέρu, duae voces, et erticnlns post praepositionem collocsboitur: παρὰ τοῦ φέροντοϲ. rssrm. sτ Ans. exso. Β- 4 μία ϲχέϲιϲ ἡ κατὰ τοῦ ῥήματοϲ. ϲχέϲιϲ quod alibi formam vοcissigniἅcat (v.Adn.ex.ad 471,1θseqq.hnius ed.) aut habitum personne reive signifcatae (velut in τοπικὴ ϲχέϲιϲ, ϲχέϲιϲ εἰϲ τόπον), hic rationem indicat quae inter praepositionem et verbum intercedit: τῆϲ προθέϲεωϲ enim ad ϲχέϲιϲ supplendum est. hinc intellegitur κατὰ τοῦ ῥήματοϲ. k ἐπιζευκτικοὶ ϲύνδεϲμοι ab Apollonio appellantur ἐάν, νᾷ, similes, quae διϲταγμὸν τῶν ὡϲ ἐϲομένων πραγμάτων παριϲτᾶϲι. vide 272, ξ seqq. -8 ἔθε et ὅγε in adverbiorum numero habentur etiam ab Dion. Thr. 76, 4. 82, 1 . - 11 μετολαμβανόμεναι. eft 272, 2 et μετάληψιϲ 15, 25. - 12 ϲχέϲιϲ hic rmrsus eandem vim habδet stque 471,10 et 472, 1 huiue ed. Ans. εmr., mscs. scs. am ABb. 1 καί εἰ] fol 88r A. Β διdθεοιϲ Ohlig probante Eaysero (ide Argum.), ἔγιλιϲιϲ codd. εἰ edd., quod AHntmaen ita defendere conatur, ut dicat μία bic idem valere quod πρώτη et indicativum Apollonio esse πρωτεύουϲαν ἔγκλιϲιν, primum modorum. at longe diatmt ab hoc loco ei, ubi videtur εἰϲ vox ordinslis numeri vice fungi: vide Schaeferum ad Dionys. de comp. verb. 174 et LDindorfum in Thes. Steph. snb ἐϲ εἰ δεύτεροϲ. οrigο coruptelae in antecedenti ἐγκλίϲεωϲ invenitur. Lehre ad μία adseripεit ἡ αὐτὴ ( 4 κατὰ deleri malit iniuria Eayse8 | posterius ἡ om B 1 7 rων ἀρκτικῶν A, sed αρ in ras A 8 προϲγενόμενα CB β 8 κατολάβοιμι] μι in. ras A 11 καὶ om CB 18 περιφύϲ περιέφυν om CB οὕτω CBb 330 b εἰ μέντοι εἶη παρὰ τὸ φέρω, ἀφ’ οὖ φέρων καὶ φέροντοϲ, καθὼϲ προείπομεν, δύο μέρη λόγου γενήϲεται τὸ παρὰ φέροντοϲ, τοῦ ἄρθρου τιθεμένου μεταξὺ τῆϲ μετοχῆϲ καὶ τῆϲ προθέϲεωϲ.

εἴπομεν ἐν τῷ περὶ μετοχῶν ὡϲ ἀληθέϲ ἐϲτι μᾶλλον καλεῖν τὰ ϲχήματα αὐτῶν παραϲύνθετα ἤπερ ϲύνθετα, καθὸ πᾶν μέροϲ λόγου ϲυντεθὲν καὶ εἰϲ ἕτερον ϲχῆμα μεταπεϲὸν ἔχει τὸ μεταπεπτωκὸϲ οὐκέτι ϲύνθετον, παραϲύνθετον δέ. (ἔνθεν οὖν καὶ αἱ τάϲειϲ τῶν τε ἁπλῶν καὶ δοκούντων ϲυνθέτων εἶναι τὸν αὐτὸν ἐπέχουϲι τόνον, ἐπεὶ τὰ ἁπλᾶ καὶ παραϲύνθετα μιᾶϲ ἔχεται ἀναλογίαϲ, ὡϲ δείκνυται ἐν τῷ περὶ ϲχημάτων. ϲύνθετον γοῦν φαμεν τὸ ἐξ ὀξυτόνου εἰϲ βαρεῖαν τάϲιν μετεληλυθόϲ, ἐπὶ τῶν εἰϲ οϲ πάνϲοφοϲ, νεάοιδοϲ· παραϲύνθετον δὲ τὸ μὴ ἀνα- βιβάϲαν τὸν τόνον, καθὸ οὐδὲ ϲυνετέθειτο, ϲυνθέτῳ δὲ ῥήματι παρέκειτο, τῷ ἐπακούω τὸ ἀγορῆϲ ἐπακουὸν ἐόντα {Hesiod. O.et D. 29}, Aaovκ. ψ ΒI. Alibi diximus participia cum praepositionibus copulata. numquam ϲύνθετα appellari debere, sed παραϲύνθετα (ab compositis derivata), quoniam omnis vox, quae ex synthetica fgura nescitur, desinit composita eene, ft decomposita. (distant accentibus quoque compositae et decompositae voces. nam quae videntnrtantum compositae esse, sed revera decompoltae sunt, eodem tenore ntuntux atque simplices, cum vere compositae accentum retrehent, veut πάνϲοφοϲ. decompositaαum ex verbοo composito netarum, quae non reiciunt accen - tum, exempla sunt ἐπακουόϲ et μεϲψδόϲ. quae decompositae hanc regulam non sequantu1, nunc praetereo.) rssnm. er Ans. exse. 1 καθhϲ προείπομεν, quae ad sequentia referende sunt, respiciunt ad 311.12. 4 ϲχήματα: videAdnotationem exegsficam ad 471,8 huiοs sd. 7 δοκούντων quae specem fαum exferαm symes Hαbemf. -- 9 ν τῷ περὶ ϲχημάτων. idem liber eitatnr de pron. 63, 4 de coni. 229, 12 et 236, 23. - 16 γοῦν causalem hic vim habet, non adversativam, pertinet autem non tam sd subsequntia, quam ad 1I παραϲύνθετον δὲ κτλ. 12 παρέκειτο: παρακεϲθαι saepe de derivatis usmpatux cum dativo primitivorum, e. g. de pron. 5, 12. de adv. 134, 31. de coni. 232, 15. sic etiam lin. 5 pag. subsequentis. Ans. emr., msca. sos. 1m ACBb. 1 ἀφ’ οὖ φέρων καὶ φέροντοϲ om CB ante καθὼϲ add ὡϲ τὸ B 3 μετοχῆϲ καὶ τῆϲ add Lhaig et Eayser 3 - 4 Ε- πομεν-ἐϲτι Ab, καὶ ἔϲτιν ἀληθὲϲ C B 4 τὰ ϲχήματα αὐτῶν Abo, τὰ τοιαῦτα ϲχήματα B β B περ] περ om C καθhϲ B 6 μεταπεπτωκωϲ A, μετα- πτωτικὸν CB β 7 καὶ post οὖν om B αἰ τάϲειϲ τῶν] αυταϲ εἰ ϲτων A, corr A ente δοκούντων add τῶν B5 β 8 τόνον] τόπον maluere Poftus et Lehr. sed cr Adn. crit. ad 26, 8 huius ed. ante παραϲύνθετα add γὰ B 10 γοῦν] oὕν CB. vide Adn. exeg. ὀξυτόνων B ψ 11 νεόοιδοϲ om CB, νεαοιδόϲ A cum oxytonesi, quae pqmat et cum antecedentibus et com Herodiani regula, qui docuit (Arcad. 99,15 Schm. Pros. cath. I 229, 25 Liz) nomina in αοιδοϲ desinentia quattuor syllabarum προπαροξύνεϲθαι et attulit haec exempla: ὑμνά- οιδοϲ, ἔπάοιδοϲ, λυράοιδοϲ β 12 τὸν om C | ϲυνετέθnιτο bo, ϲυντεθειτο A. , sed post ν inseruit ε et ex τὸ fecit τῶι A·, ϲυνετέθη τῷ CB παράκειται B τῷ λυραοιδῶ τὸ λυραοιδόϲ, μεϲῳδῶ μεϲψδόϲ, τῶν ϲεϲημειωμένων τὸ νῦν ὑποϲτελλομένων· οὐ γὰρ δή γε προηγουμένωϲ ὑπὲρ τῆϲ τούτων ἀναλογίαϲ προειλόμεθα διολαβεῖν.) —

Ὁμόλογον δ’ ὅτι καὶ τὸ c. IX.[325 ἐξόν καὶ τὸ παρόν ϲχέϲιν τῶν προειρημένων μετοχῶν ἀναδέδεκται, παρακείμενα τῷ ἔξεϲτι καὶ τῷ πάρεϲτιν· ἅπερ ἐϲτὶν ἐν οὐδετέρᾳ καταλήξει δεόντωϲ, ἐπεὶ καὶ ἡ ἐξ αὐτῶν ϲύνταξιϲ ἐπὶτὰ ἀπαρέμφατα φέρεται ἐκ ϲυντάξεωϲ ῥηματικῆϲ τῆϲ πρὸϲ τὰ ἀπαρέμφατα, πάρεϲτι τὸ φιλολογεῖν 331 b παρὸν φιλολογεῖν, ἔξεϲτι καθεύδειν ἐξὸν καθεύδειν.

Praepositiones cum pronominibus parathesi iunguntur.

Ταῖϲ ἀτωνυμίαιϲ οὐδέποτε ἐν ϲυνθέϲει αἱ προθέϲειϲ ϲύνειϲι, κατὰ μέντοι τάϲιν τὴν ὀρθὴν ἐν ταῖϲ πλαγίαιϲ πτώϲεϲι, κατὰ ϲοῦ, περὶ ϲοῦ δι’ ὅτι δὲ μετ’ ὀρθῆϲ τάϲεωϲ, ἐν τοῖϲ προεκδοθεῖϲιν εἴρηται. ὁμολόγωϲ οὖν ταῖϲ κατὰ τὴν εὐθεῖαν οὐδ’ ὅλωϲ ϲυντετάξεται ἡ πρόθεϲιϲ οὕτε κατὰ παράθεϲιν οὔτε κατὰ ϲύνθεϲιν διὰ τὸ ἀνέφικτον τῆϲ ϲυνθέϲεωϲ. ναν ἐ θ2. Etiam ἔξόν εἰ παρόν psricipis, quae ab εϲτ et afρεϲτι erbis orta sunt, non parsthesi prsepostionem ρraemssam habδent, sed synήhεεi, sicut quae antea attulimus (παραϲτάϲ, περιφύϲ). habδent autem neutralem efSum, quia cum infnitiτia consruontur, ut verbδa ex quibus originem ducunt. Aaαvκ β ξ. Cnm pronominibδus praepositiones syntheεi non iumgunur, at (parathesi) cum οbδliquis sorum casibous, idque ita ut pronomina recto tenore proferentur. cuius rei causam aibδi exposuimus. eum nominativis igitux prono- minum praepositio nec psratheni imgitur nee synthesi, quia, ut modo diximus, syntheds praepositionum εἰ pronominum exclusa est. una t8mmm huiusmodi vοϲ admiεss. etenim recedentes abo ea rsffone, quae ceteroqdin in copusfieme pronominum observata est, ausi sunt dicere ἔπέκεινα (sicut etiam ἔπειτα dieitur, a im aguicat ac μετὰ ταῦτα). rβsrικ. er Anx exzo. 3 τούτων non ad exceptiones reffermndum est, ssd ad vοees in οϲ desinentes, quae legitimo accentu pronuntiantur. - 7 ῥηματικῆϲ. nem pasticipia ex veterum docxina non sunt verba - 8 e2 Schol. Dion. Thr. 92, 32 Β. 925, 24 BB.: ταϲ ἀντωνυμίαιϲ dεὶ κατὰ παρόθεϲίν εἰϲι κατὰ τὰϲ πλαγίουϲ (scil αἰ προθέϲειϲ)· κατὰ γὰρ τὰϲεὐθείαϲ οὐδὲ ἐν ϲυνθέϲει. - 11 ἐν τοϲ προεκδο- θεϲιν εἶρηται: 127, 7seqq. de προεκδιδόναι verbi sensu vide Adn ex. ad 1,1—3 huius ed. μns. emr, moses. sos. 1m A CBb. 1 B τῷ-διαλαβεν om B 1 λυραοιδόϲ pmst cum Herodisninorma ad l.11 pag.antsc.sllata concinerεtλυρψδόϲcum eis, quae ilIo prosodiae cath.lοcο post λυράοιδοϲ sequnntur: τὰ δὲ ἐξ αὐτῶν δξύετατ ὑμνψδόϲ, ἔπψδόϲ, λυρψδόϲ. sed tamen dubitandum est, num iωρψδῶ τὸ λυρψδόϲ νεl λυραοιδῶ τὸ lωρψδόϲ scribi debeat l μεϲωοιδοϲ A, ssd pius o abd ipsa pr. m. inductum β 2 τὸ νῦν huc ex sequenti enuntiato traiectum esse iniuria putet AHuttmsnn: arρtissimum hic est et ad διαλαβεῖν facile cogitando supβletar. vide A gum. οὐ in ree A β 4 ϲχέϲιν] fol 88v A |ἀναδέδεικται B | B ante παρακείμενα add κ A B, ssd induxit A Γ prius τῷ om Β, alterum. τῷ om CB β 6 7 ἔπε -φέρεται βlane idem sigmifcat atqne ἐκ ϲυντάξεωϲ-- ἀπαρέμφατα, 8 apud Apollonium haec tautologiatolersnda videtur B 7 vθϲ Βb, τῶν A τὸ iure om b contra omnium codd. testimoninm B Β ante φιλολογν add τό cB εξεϲτη Ἐϲ , η in ι corr A ἔξεϲτι καθ.ἐξὸν καΕεύδειν om CB. pro priore καθεόδειν A. praebet κακαευδειν β 8 αἰ προθέϲειϲ ecllooεnt mle ἐν ωνθέϲει B 1 11 διό ε Bb μετὰ Bb 12 ὀμολόγαϲ οῦν] ὁμολογῶ δ oῦν Ϲ, ὁμόλογον δ’ ὡϲ Β, in A ante ουν add γ A 1 1B oὅτε κατὰ ϲύνεαν edd b cum Sopbino ἤδη μέντοι οὐκ ἐν ἀντωνυμικῇ ϲυντάξει τετόλμηται τὸ ἐπέκεινα (καὶ ἔτι ἐν ἐπιρρηματικῇ τὸ ἔπειτα κατὰ χρονικὴν ἔννοιαν, ἐφ’ οὗ καὶ τὰ τῆϲ μεταλήψεωϲ εἰϲ τὸ μεταλαμβανόμενον τῆϲ ἀντωνυμίαϲ μεταφράζεται, μετὰ ταῦτα).

Τοῖϲ γε μὴν ἄρθροιϲ οὐ ῥητοῖϲ οὖϲι κατ’ ἰδίαν, ἀλλ’ οὐδὲ Item articults praepositiones apponuntur. ϲυντιθεμένοιϲ, ἀεὶ δὲ ἐν παραθέϲει οὖϲι τῶν πτωτικῶν κατὰ τὴν αὐτὴν ϲύντοξιν, τούτοιϲ αἱ προθέϲειϲ παράκεινται, τοῦ τοιούτου ἐν τοῖϲ προειρημένοιϲ ἠκριβωμένου.

Ἐν αὐταῖϲ γε μὴν αἱ προθέϲειϲ καὶ ϲυντίθενται καὶ παρατίθενται. Secum ipsis praepositiones et synthesi et parathesi et parathesi copulantur. δεδομένου γὰρ τοῦ ὡϲ ἐν εὐθείᾳ ϲυντίθενται αἱ προθέϲειϲ, ~~326 s~~ δοθήϲεται καὶ ἓν εἰναι τὸ παρακαταθήκη· καὶ δεδομένου τοῦ ὅτι ἐν Aaαvκ. β B4, Axticulis antem, qui apponuntur tantum aliia casuslibns pariter fei neque umquam cum eis componuntur, praepoaόtiones quoque appῦ- nnntur tantum. Aaovκ. β ΒΒ,, Secum ipsis praepositiones et synthesi et parathesi copu- lantux. παρά cum καταθήκῃ compositam esse in παρακαταθήκη omnes concedent, qua aepodifiones cum nominstiviscomponunturtantummodo,item ἔξet ὑπό cum. ἀνέϲτη compositas esse loco Homerico, quoniam verba et praepositiones synhesi xssrκ. xv AAnz. Mxxo. οὐκ ἐν ἀντωνυμικῇ ϲυντfξει interpretatur R gu- msntum. ad ϲύνταξιϲ nominis vim, qua ϲύνθεϲιν et παράθεϲιν comprehendit, vide Lehrsium ad Βrod. π. μον.λέξεωϲ 25, 9. sliam loci innιpretationem praefert HSeMmeider: n eaa-r Eueammensefssng, die niλt ἀντωνυμικὴ st, d. λ. fΒe preno- minde Eediemfng nsλ3 λαί, verἔorεn hat und Adeor5 geeordema ml. - ἐπέκεινα. Sehϲl. Dion. Thr. 430,19 IL: ποά εἰϲι τὰ τοπικά (scil ἐπρρήματα); τὰ τόπον δδπηλοθντα, οἶον ἄνω κάτω . . . ἔνθεν ἐνένδε ὅΕεν ἐπέκεινα μακράν. in Herodieni fagmentis nihil invenitur de vocis accentu, cuius retractio synthesim prodit. - 2 - 4 ad ἐν ἔπιρρηματικῇῇ τὸ ἔπειτα minime licet supψlere τετόλμηται. nam com- positio praepositionum et adverbiorum ne Apollonio quidem abnormis videbδatur. mde inre 336, 22seqq quod autem iuxta ἐπέκεινα hic ἔπειτα vocis menionem inerit, id factm idetur propter extense speciei similtudinem et quia converti potest hoc adverbδium in praepositonem et pronomen. - ἔφ’ οὖ καὶ τὰ τῆϲ μετα- λήψεωϲ εἰϲ τὸ μεταλαμβανόμενον τῆϲ ἀντωνυμίαϲ μεταφράζεται nihil eliud signi- fcst quam: quod inεrpεetemdicαuesa coneerf4 potes4 tπ prmoxem. - ὃ οὐ ῥητοῖϲ οὖϲι κατ’ ἰδίαν. nam ubδi aϛrticulus nomine cerel et pronominis demonstαativi im habet, ab Ap. tribδuitur pronominibδus. - 7 ἐν τοϲ προειρημένοιϲ. vide ὲ 13. - 9 Ἐν αὐταϲ. vide Adn. crit -θ - 478, 2 ex Schol. Dion. Thr. 93, 2 Β. 925, 27 E.: καὶ ἑαυτῶν ἔϲ6’ ὅτε προτίθενται κατὰ ϲύνθεϲιν ἐμφάϲεωϲ ἕνεκεν πλείονοϲ, oἶον παρακαταθήκη, ἐξυπανέϲτη, ὑπερκατέβηϲαν. Ans. mr., masϲs. scs. im ABb. 1 οὐκ] οὖν B. negationem deleri vοlnit Lehre5 ac iam Sophianns vel EIebode, sed vidεtnn defendi posse, ide Argum. et Adn exeg. |B τϲϲ] τοι A, ϲ add A 1 7 τοότοιϲ Hb, τοότων A 8 κριβωμένου A (de quo Hekkerr erravit) et Βb, κριβωϲαμένου | 9 ~ν αὐταϲ εναυταιϲ A, ἐν αὐτϲ CB, ἐαυτMϲ b cum Soph. sed subinde apud Ap. ἐν pro nudo dstivο iuxta vαbδa copulandi occurrit. vide 233, 7 et HSehneideri comm. Β4 ad 16, 10 παρατίθενται] ϲυνπαρατιθενται A, sed ϲυν, quod ex antecedeni verbo εepettum est, erasum υμπαρατίθενται CB β 11 διδομένου B τοῦ om CB ϲυνθέϲει ἁπάντοτε μετὰ τῶν ῥημάτων αἱ προθέϲειϲ, δοθείη ὅτι καὶ ἐν ϲυνθέϲεωϲ λόγῳ τὸ «έξυπανέϲτη » {B267»} . καἔτι ἕν τὸ ἀναγινώϲκειν, 332 b ἓν καὶ τὸ ἀναγινώϲκοντα. καὶ δῆλον ὅτι, εἰ προϲγένοιτο ἑτέρα πρόθεϲιϲ τῷ τοιούτῳ ϲχήματι, οὐ ϲυνούϲηϲ ϲυντάξεωϲ τῆϲ κατὰ τὰ ῥήματα, ἡ μὲν προϲγεγονυῖα ἐν παραθέϲει εἰρήϲεται, ἡ δὲ ϲυνοῦϲα τῷ ῥήματι ἐν ϲυνθέϲει· ἀναγινώϲκω – ἀναγινώϲκοντα –παρὰ ἀναγινώϲκοντα, καὶ ἔτι μετὰ τοῦ ἄρθρου παρὰ τὸν ἀναγινώϲκοντα· εἰ δὲ οὕτω τιϲ φαίη παραναγινώϲκοντα, καὶ ὡϲ ἔξωθεν τὸ ἄρθρον προϲγενήϲετάι, τὸν παραναγινώϲκοντα.

De praspositionsim eum articulo postpositivo sopulationibus, quao videntur adverbia esse, 1. de οὐσὂ.

ξῆϲ ῥητέον καὶ περὶ ϲυντάξεωϲ τῆϲ τῶν ἐπιρρημάτων, καὶ c. X. πρῶτόν γε περὶ τῶν ἐκ ϲυντάξεωϲ προθετικῆϲ πρόληψιν ἀναδεξαμένων oa~ aaεnω’ ὡϲ εἶη ἐπιρρήματα. Ἡρακλείδηϲ Γfrg.1 Cohn ] γοῦν ἐπιμερίζων τὰϲ Eῇiῇ οὐ δυναμέναϲ λέξειϲ ὀξεῖανἐπιδέξαϲθαι ἐν τῷ περὶ καθολικῆϲ προϲψδίαϲ, φηϲὶν ὡϲ ἀϲύϲτατον εἶη τὸ εἰϲό ἐπίρρημα ἐν ὀξείᾳ τάϲει καταγίνεϲθαι, tantum copddlantux. ad obliquum antem casum parficipii cum prseposiione compositi altera praepositio duplici ratione accedαe potest: aut parathesi, a. g. παρὰ ἀναγιτνώϲκοντα et cum a ticnlo παρὰ τὸν ἀναγινώϲκοντα, ant synthesi, παρ- αναγινιώϲκοντα et cum articulo τὸν παρανογινώϲκοντα. Aaαvε. β 6ἂθ. Deinde de syntaxi adverbiorum dicendum est ac primum de eis quae videntur esse adverbia, cum revαs praepositio inoncta sit cum anti- culo postponitivο. Heraclides Milesius qumidem eo libri de prosodia catholica τssnε.sr Anm.sxao. δοθείη sine ν. vide Adn. ex. ad 64, 4 huis ed. -- 4- Bὰ οὐ ϲυνούϲηϲ -ῥήματα, quae Ap. debebat ponere post εἰρήϲεται, opposita eunt sequentibus ἡ δὲ ϲυνοῦϲα τῷ θήματι ~ prαepostto quae ιαm cum serbo copulata est. ne postddes μὴ pro οὐ, cr Adn. crit. ad 28, 7 hnins ed. - 8 Φϲ videtur hic idem velere quod quasi. cfr Adn. ex. ad 89, 11 huius ed. -- - 486,1 Herschdi EElesio Leopoldus Cohn in fragmentrum colectione 37 trbnit exposifionem usque ad ἀναδεξαμένων 48θ, 1 nobis ea tantum viden- tmx Miesii esse, quae leguntur usque ad ὅξπα 479, 8. Ans. qmr., mscs. sca. m ABb (usque ad 8, nam sequentia desont in CB) 1 πάντοτε CB 1 2 ν ϲυνθέϲεωϲλόγῳ hlig (probante EEfaysero) conl. 304,7. 218, 22. 311, 24. ἐν ϲυνθέϲει λόγου codd. et edd. ad depravationis genus vide Adn.crit.ad65,6 huiused. 2 ἔτι A , εἰ ΟBb et in ras A posterius τὸ A habet rasurafactum exτα B Βὲνom CB ἀναγινώϲκονται Β εnteκαὶδῆλον Sehαneiden Z f A. 1843 649 comma poni vult, ut sequentia sint apodons ad εἰ ἕν κτλ. (nam εἰ pro ἔτι ipse quoque legebat) P 4 ante ϲυντfξεωϲ add τ5ϲ CB προϲγεγονυα Hb, προγεγονυα Aῦ εἴρηται Β B 6 παρὰ ἀναγινώϲκοντα 0Schneider l. l., παρ’ ἀναγινώϲκοντα Lronko 599, παραναγινώϲκοντα CB, παραγιγνώϲκοντα A. cum duplici γ, παραγινώϲκοντα bo β 7 αναγιγνωϲκοντα A. 8 καὶ ὡϲ] ωϲ καί A. ὡϲ deleri vμlt HSchneider 10 nte Ἑξῆϲ praeter sliaa expositiones quae ad praepositiones pεtinebant, videntur ese intercidisse, ad quas relegat supra 28ὲ, 2. (309,1) 15,8. 816,12 β 18 ηρακλειδηϲ] fol 89r A. ταϲ om R , add A β 14 τὸ ειϲο A, sed post τὸ et ϲο reεura nnius litterae quae videtux foisse urubique ν. εἰϲό non εἰϲ ὃ scripsimus, quis HracHidea ita. loquitur, quasi sit uns vox adverbialis καθὸ τὰ εἰϲ λήγοντα τῶν τοῦ λόγου μερῶν ἀπέϲτραπται τὴν ἐπὶ τέλουϲ ὀξεῖαν, ὑπεξαιρούμενοϲ τήν τε ἀπό πρόθεϲιν καὶ τὴν ὑπό, καθὸ τούτων ἕν ἰδίωμά ἐϲτιν ἡ ἐπὶ τέλουϲ ὀξεῖα. φαίνεται δ’ ὅτι καὶ ἡ τοῦ αὐτόϲ οὐδετέρα ἀντωνυμία εἰϲ λήξαϲα εἶχε τὴν τόνου ὑποπαραίτηϲιν, καθὸ ϲυνετονοῦτο τῇ ἀρϲενικῇ τάϲει· οὐ δὴ οὖν τιϲ ἀφορμὴ ~~327 s~~ περὶ τῆϲ ἐγγινομένηϲ ὀξείαϲ ἐν τῷ εἰϲό. οὐδὲ γὰρ ἐκεῖνο πιθανὸν 333 b οἰητέον, ὡϲ παρὰ τὸ ἕωϲ ἐπίρρημα ἐϲχημάτιϲται ἁπάντων τῶν παρεπομένων ἐν ὑπερβατῷ γενομένων· ὁ γὰρ χρόνοϲ ὁ ἐπὶ τοῦ τέλουϲ μετῄει ἐπὶ τὸ ἄρχον, καὶ τὸ ἐπὶ τέλουϲ ϲ ἐν μεϲότητι παρελαμβάνετο, καὶ ἡ ἐν ἀρχῇ ὀξεῖα μετὰ τοῦ ϲυνόντοϲ πνεύματοϲ μετετίθετο ἐπὶ τὸ τέλοϲ. —

Ἄμεινον ἐκδέξαϲθαι ὡϲ ἐκ παραθέϲεωϲ προθετικῆϲ καὶ ἀρθρικῆϲ ϲυντάξεωϲ παρυφίϲτατο χρονικὴ ϲύνταξιϲ, τῶν λέξεων κατὰ loco, ubi voces, quae oxytonesin accipere nequeunt, singulis orationis partibas disEζibδutss enumerat, εἰϲό adverbium dicit iniuria acui, quia voces in desi- nentes epufient oxytonesin exceptis ἀπό et ὑπό, quae inre acuantur. quoniam omnibδus praepositionibus hic tenor peculiaris sit. apparet autem etiam αὐτὸ premominis οxytonesin excusationem habere: nam eodem accentu pronuntiari debet atqne forme masculine. nihil est igitur quo defendi possit εἰϲὸ vocis oxytoneeis. etenim ne hoc quidem probabile est, ex ἕωϲ ortam esse vocem ita, ut omnia in conreria verterentuα, prior syllsbοa produceretm, altera corriperetur, ϲ littera ex fne in mediam partem mgraret, acutus tenor cum spiritu aspero ex initio in finem. asevκ. β Βλ7. lam neHus est putare, εἰϲ 5 ita otum esse, ut praepositione articdo apposita et articulo cum praepositione constructo evaderet consructio assnε. zv Ans. sxao. 6 de ads. 198, 20 ἌΙγι πρωτότυπόν ἐϲτι τῶν εἰϲ ὕϲ ληγόντων τὸ ἕωϲ, δῆλον, οὐ μὴν τὸ ἰϲοδυναμοῦν εἰϲ5, καθὸ καὶ ἐν τόνῳ καὶ ἐν πεύματι ἐπιϲτάϲεωϲ ἐδέετο. ἐν πνεύματι μὲν οὖν, ὡϲ ἀδύνατόν ἐϲτι τὴν ἔν φωνήεντι δαϲεαν ἔπὶ τέλουϲ εὑρέϲθαι· ἐν τόνῳ δέ, καθὸ οὐδεμία λέξιϲ εἰϲ δ λήγουϲα τόνου ἔχεται τοῦ ὅξέοϲ, καὶ ἕνεκά γε τούτου τὸ αὐτό ἐϲημειοῦτο, περὶ οὖ εἴρηται ϲἐν τῷ)πεαὶ τῶν ἀντωνυμιῶν. de pron. 73,6: ὅπερ( scil ήκατάληξιϲ εἰϲ o κατ’ ὁξδν τόνον) ἐν μέρει λόγου οὐκ ἔνὸν εὑρέϲθαι, τῆϲ ἀπό καὶ ὑπό ὑφαιρουμένων, καθότι ἀδύνατον πρόθεϲιν βαρύνεϲθαι, χωρίϲ εἰ μὴ ἀναϲτρέφοιτο . . .ὑπολείπεται οὖν ϲημειούμενον τὸ αὐτό, καὶ εἰ ἕν ἐϲτι, τὸ εἰϲ5. Herodian. pros. cath I479,30Ltz ο. Alex. 25, 34): ἡ ἀπ5 καὶ ὑπό, μηδεμιᾶϲ ληγούϲηϲ λέξεωϲ εἰϲ o ὀξυνομένηϲ, διὰ τὸ εἰναι προθέϲειϲ ὠξύνθηϲαν. διὸ ϲημειούμεθα τὴν αὐτό ἀντωνυμίαν, ὅτι ὠξύνθη διὰ τὴν αὐτόϲ ἀρϲενικὴν. - 4 ὑποπαραίτηϲιν. ctrr 145. 27. - B ἀφορμὴ, fe qua voce vide HSchneideri comm. 27, hic ratio est, a qua quis profectna accentum εἰϲό vocis excusare possit - 11seqq. cfr Βerodian. cathol. l 507, 10Liz (Theognost. A0 160, 31): τὰ εἰϲ o λήγοντα ἐπιρρήματα ὑπὲρ μίαν ϲυlλαβὴν οὐκ ἔϲιν ὅτι μὴ τὸ δεῦρο βαρυνόμενον· τὸ γὰρ εἰϲ ὅ δύο μέρη λόγου ἐϲτίν. Ans. er., eqsοm. som. m Ab. 4 ante τόνου add τοῦ b cum 1 θ ειϲον A, sed ν adrasum πειθανον A. vide Adnot. crit. ad 426, 10 huius ed. 8 ἐπ] περὶ m τοῦ τέλουϲ HSchneider IΙ 596, τὸ τέλοϲ Axζ b ψ θ μετίει A. | b cum Soph, ι Ax5 ψ 1θ μετετίετο bd cum Soph., ϲυνετίθετο Am′, cuine cfruptelae causa posita est in antecedenti ϲυνόντοϲ β 11 post ἄμεινον inseruit οὖν cum Porto τὴν ϲυνοῦϲαν παράθεϲιν τὰ παρεπόμενα αὑταῖϲ ἀναδεξαμένων.ἐνεκλίνετοι γὰρ ἡ πρόθεϲιϲ ἐξ ὀξείαϲ τάϲεωϲ εἰϲ παράθεϲιν παραλαμβανομένη, ὅπερ παρεπόμενόν ἐϲτιν πάϲῃ προθέϲει· μόριόν τε τὸ ο ὠξύνετο μετὰ τοῦ ϲυνόντοϲ πνεύματοϲ, ὃ παρεπόμενον ἦν πάϲῃ λέξειοὐκ ἐχούϲῃ παρ’ αὺτῇ τέραν λέξιν. τοῦτο δέ φημι, ἐπεὶ πᾶϲαι αἱ ὀξύτονοι κφοραὶ ἐν παραΘέϲει οὖϲι ἑτέρων λέξεων εἰϲ βαρεῖαν μετατίθενται, ὡϲ ἐν τῷ εἴ μὴ μητρυιὴ {ε 389} καὶ τοῖϲ ὁμοίοιϲ.

Οὅτωϲ ἔχει καὶ τὸ ἐξ oὗ, ἐν ᾦ, ἀφ’ οὖ, καθότι ἔϲτιν ἐπινοῆϲαι temporeis, in qua uticulus εἰ aeeentum suum εἰ spiritam sevsbδat, prioris autem vocis acutus tenor in gravem mutabatur, id quod omni praepoitioni aeeidit ommdibusque omnino oa tonis, quibδus eubicitur altera vox. Aaevε. β 5Β. Mee εitex se habent ἐξ εὖ, ἐν ῷ, ἀφ’ οὖ. atque efism in rsrε. xv μAns. exso. 1 ἐνεκλίνετο hic non de ea inclinatione dicitur, qua accentus vocis fn smtecedentem vocem reicitur, ssd de accentu oxytono fn maen mutato. r de pron. 35, 26: ὅν τρόπον (i.e. quomodo ὑδποτακτικὸν διαφέρει ὑποταϲϲομένου) κxὶ ἐγrλινόμενον ἐγκλιτικοῦ. τὸ μὲν γὰρ ἐγκλινόμενον αὐτὸ μόνον κοιμίζει τὴν ὸξεαν, εαὑτὰρ ἑγὡ κα Τυδείδηϲα (δ 290),τὸ δ’ἐγιλιτικὸν μετά τοῦ τὸν τόνον ἀποϲβεννύειν καὶ τὴν πρὸ) ἑαυτοῦ βαρέαν ὀξόνει, Ἀλπολλώνιόϲ μοι, ἐτίμηϲάϲ με. qui locas non eiciendus cum Padio Mass (ochenschr. f. Mdsss. Phlϲl. 1903 No.3 61). et Herodian. BA ID 1142 (Ι 551,3 Lv): ξγκλινόμενόν ἐϲτ μόριον λέΒhιϲ κατὰ τὸ τέλοϲ ὀξυνομένη, τρέπουϲα δὲ εἰϲ βαραν κατὰ τὴν τοῦ λόγου ϲύνταξιν, καθάπερ ἔχει εεt μὴ μητρυιὴ περικαλλππϲ Ἡερίβοιαα. Ἐγτλι- τικὸν δὲ ἐϲτι μόριον, 5 τπν ἰδίαν ὅξeαν κοιμίζον τπν προκειμένην βαρέαν εἰϲ ὁξeαν μεθίϲτηϲιν. paullo aliter losnnes Ϲhsrax BA ID 1150: ἰϲτέον ὅτι διαφέρει ἐγrλιτικὸν ἐγτλινομένου . . . τῷ καθόλου καὶ τῷ μερικῷ. πᾶν μὲν γὰρ ἔγrλτκὸν καὶ ἐγιλινόμενόν ἐϲτν, οὐ πν δὲ ἐγιλινόμενον καί ἐγκλιτκόν ἐϲτιν. xἰ μὲν γὰρ λέξειϲ αἰ ὀξύτονοι ἔν τῇ ϲυνεχείᾳ κοιμίζουϲαι τοὺϲ τόνουϲ ἐγ9λινόμεναι καλοῦνται, οἰον ἕει μὴ μητρυιὴ περικαλλἡϲ Ἡερίβοια3. ἰδοὺ αὕται κοιμίζουϲαι ἐν τ ϲυνεχείᾳ τὸν τόνον ἐγκλινόμεναι καλοῦνται καὶ οὐχὶ ἐγκλιτκαί. ἀλλὰ πᾶν ἐγκμιτκὸν ἐγκλινόμενον. vide Lehrsii qu. ep. 10Β. - 4 παρ’ αώτ. iexta se ~ pe se. omni oxyfomo, cu4 nem sμectur εox atera. 7 hie versus, qω quattnοx οxytonain bartona conversa continet, usitatum exemplum acuti tenois fn gravem mutati est. vide Testim. ad lin. 1. - 8 - 481, 8 e de adv. 180, 17: κω τὸ ἐξ οἴκου ἔχει τὴν ἐκ τόπου ϲημαϲίαν, οὐ μὴν ἐϲτιν ἔπίρρημα, μέρη δὲ δύο λόγου. Ans. cmv., mscs. scs. 1m Ab. παράθεοιν in ras A 1 αὐτMϲ b, αὐτόϲ Soph., αυτοιϲ A sed rasura factum ex αυταιϲ, αὐτῆϲ m B 4 εχουϲη A’, post η add ϲ A . deinde erasae 13 fre litterae, quarum legi possunt hae: ουκ ἔχου. dittogεphia igitux deleta est β 4 παρ’ αὐτῇ hlig, πρὸ αὐτῆϲ b, προαυτηϲ A, sed omnia praeter τη exsrait in res A~. poterat etiam scribi μεθ’ ἄτην, quod Soph. aut EΙebode coniecit mllinsque indicat quod cogitat Apollonius, sed παρά praepo- sitio propius accedit ad traditam scripturam atque consenit cum embseqnentibυm ἔν παραθέϲει οὕὕϲαι. Lebrε ci. προτακτικῶϲ ἑτέραϲ λέξεωϲ |7 εἰ] accentus, quem Hyxmmtii demum grammatici coniunctioni ademerunt, hic adᾶtus est, ut haec quoque vox exemplum praebeat acui tenoris vn gravem mutati Β ἀφ’oὲ eicit AHnttmsnn, quia lin. 1 pag. seq. εἰ B34, 25 hae tres tantum praeponitionea sfermntnx: εἰϲ, ἐν, ἐξ, et quia supervacaneum sit ἀφ’ οὖ iuxta ξ οὕ. ssd tmi- madveere ἀφ’ οὖ quoque τlme consentre cum eis, quae inὰa q 59 de temptrli vi trum pρraeponitionis et scticuli copulsfionum dicuntur καὶ ἐν ὀνόμαϲι τὸ τοιοῦτον παρεπόμενον, ἐν οἴκῳ, ἐκ Λέϲβου, εἰϲ οἶκον· ἔννοια γὰρ τοπικὴ ἡ ἐκ τούτων μία, ἰϲοδυναμοῦϲα ἐπιρρῇ ματικῇ παραγωγῇ, λέγω τῇ Λεϲβόθεν, οἴκαδε,οἶκοθι. (παρεϲτήϲαμεν δὲ καὶ ἀλλαχόθι ὡϲ τὸ οἶκον δέ, Οὔλυμπον δέ, τὰ τούτοιϲ ὅμοια, δύο μέρη λόγου καθεϲτῶτα εἰϲ ϲύνταξιν μίαν ἐπιρρήματοϲ παραλαμβάνεται, ~~328 s~~334 b καὶ ἐκεῖνο προϲδιαϲαφήϲαντεϲ, ὡϲ εἰ προθέϲειϲ ἀντὶ ϲυνδέϲμων παραλαμβάνονται, οὐ βίαιον καὶ τὸ ϲύνδεϲμον ἀντὶ προθέϲεων ἀνθυπάγεϲθαι.)

Ἀλλ’ ἐκεῖνό γέ τιϲ ἐπιζητήϲει, πῶϲ ταῦτα τοπικῆϲ ἐννοίαϲ ἐϲτὶ παρεμφατικά, χρονικῆϲ δὲ τὰ ἐκ τῆϲ ἀρθρικῆϲ ϲυντάξεωϲ, ἔχοντοϲ καὶ τοῦ τοιούτου λόγον, ὡϲ ἀναγκαίωϲ μὲν τὸ ἐν οἶκῳ καὶ ἐξ οἶκου τοπικὴν ϲχέϲιν ϲημαίνει, ἐπεὶ καὶ αὐτὰ πολὺ πρότερον τόπον ἐϲήμαινεν· τά γε μὴν ἄρθρα οὐδὲν τοιοῦτον ϲημαίνοντα ἢ μόνον ἀναφορικὴν ἔννοιαν, ἥτιϲ χρονικὴν ἔμφαϲιν παρίϲτηϲιν, εἴγε τὸ ἀναφέρειν nominibus idem observare licet. ἐν οἼκῳ enim et ἐκ Λέϲβου et εἰϲ οἶκον in unam locsem notionem coslescnnt, quas non discrepat ab sensu adverbiorum ex his nominibus derivatorum. sicut οἶκον δέ quoqne et Οόλυμπον δέ μlibi exposuimus dnae qudem voces esse sed in unam notionem copulatas, quae vim hebet ad- verbiiq nec mirum esse, quod coniunctio δέ hic praepositionis ico fungitur, cum eliam praepositiones nonnumquam pro coSiunctionibδus usupentur. Aaαvκ. ψ θξ. Boc tantum quaeret qdispiam, qui fat, ut hae nomSnum cum praepositionibos copulationes localem habeant nofionem, temporalem illae, quibus articuli cum praepositionibus copulati sunt. colus rei causa haec est, quod οἶκοϲ nomine et simihbus iam locus signifcatux,articlo autem inest ana- phorica vis, quae temporalis est: nam ubi refertur aliquid (quae est artien proprietas), 1educitur in memoriam illod tempus, quo factum est quod refertur. rasmm. r Ans. sxxo. παρεϲτήϲαμεν καὶ ἀλλαχόθι ὡϲ τὸ Sκον δὲ, ὔλυμ- πον δέ κτλ.: in Hbδro de adverbδio 180, 13-183, 4 demonsαat haec et umilia esse dues voces psrathesi coninnctas, quae aderbiormm constuctionem neque amen formam habegmt, et literam vocem esse cofmiumctionem δέ. vide Lehrsii qn. ep. 40 -44. - 8 8 e2r de adv.181,32: πῶϲ τοπικὴ ϲχέαϲἐϲτὶν ἐκ ϲυνδέϲμου τοῦ δὲ; ὅτι κὶ προθετικῇ παραθέϲει ϲυνδεϲμικὴ δύναμιϲ ἐγγίνεται. διὰ τὸ ἡμέραν εἰναι φῶϲ ἑϲτι,διὰΔιονύϲιον παρεγένετο Ἀλπολλώνιοϲ,ἐκ τῆϲ δᾳθυμίαϲ αἰ κακίαι γίνονται, ὡδϲ εἰ ἕνεκα τῆϲ ῥᾳΕυμίαϲ. stenfm ἕνεκα ab teehnicia omnibns in nnmerum coniunctionum causεHfum referebatur. cfϲ 312, 2- 16. - 10-p 482, 8 e2 Schol. sd D.Γ409 n Ba rec. man. V 382.24Dind) et in L- xἰ προθέϲειϲ παρατιθέμεναι τοϲ ὀνόμαϲιν ἔννοιαν ἔχουϲαι τοπικὴν, ποιοῦνται τὰϲ ὑποϲχέϲειϲ ege τοπικὰϲ ϲχέϲειϲ), οἶον οἴκου ἐξ οἱκου, οἰκον -εἰϲ οἱκον. τὸν αὐτὸν τρόπον καὶ τὰ ὄρθρα τὰ ϲημαίνοντα τν ἀναφοράν. ἡ δὲ ἀναφορὰ ἐν τῷ χρόνῳ οὖϲα καὶ λαβοῦϲα τὴν παράθεϲιν τῆϲ προθέϲεωϲ aποιε ϲχέϲιν χρονικὴν, οὖ - ἐξ ο5, ῷ ἐν ῷ. 11 αὐτὰ, scil τὰ ὀνόματα. - 12 μόνον. cfr Letrs ad Herod. p 83. Ans. cmv., mscm. som. m Ab. B οκοθι]fnsls ι in ras A, A videtur οικοθεν seripnisse. cetermm noliofenderεin ordineexemplorum sbο smtecedenti diecrepante 4 δὲ om A , add A |6 κακενο b cum |ὡϲ εἰ hlig, ὡϲ αἰ Ax b, ὡϲ εἰ αἰ Soph st Sva I 17, ὅτι ὡϲ αἱ AHutmann et Lehr5 7 ante οὐ pmnctum habet bo cum et Porto, qui post βίαιον addit οὖν 1 τὸ] τὸν b cum ϲυνδεϲμων A. προέϲεωϲ mavult Hilgard 1θ εχοντοϲ] fol 89v A ( 12 ante τοιοῦτον add τὸ A χρόνου ὑπόμνηϲίϲ ἐϲτιν ἐν ὦ προεγεγόνει τὸ ἀναφερόμενον, ἀκολούθωϲ κατὰ τὴν προειρημένην ϲύνταξιν χρονικῆϲ παρεμφάϲεωϲ γενήϲεται παρεμφατικά.

οὐκ ἐπεὶ δὲ ἐκ παραθέϲεώϲ φαμεν τὰ τοιαῦτα μόρια ϲυνίϲταϲθαι, πάντωϲ καὶ κατὰ τὸν μεριϲμὸν τῶν μερῶν τοῦ λόγου τῆϲ ϲυντόξεωϲ ἀποϲτήϲεται, καθάπερ γε καὶ τὰ ἄλλα μέρη τοῦ λόγου οὐ ϲυντάξεωϲ ἀποϲτήϲεται τῷ παραλόγῳ τῶν εἰρημένων φωνῶν. δύο μέρη ~~τοῦ~~ λόγου ἐϲτίν, τῇ μέντοι ἐξ ἑκατέρου ϲυνόδῳ ἕν τι παρυφίϲταται. Asovκ. θ6. noli autem putare, ideirco quia εἰϲ 5 et similia paratheεi, non aynthesi copulantur, separanda ea inter se esse, si muntia, nbi inemium- tur, in singddlss partes dividimus. sunt sane duae voces et εἰϲ 5 et ἔν ῷ, sed quasi in unam conexae, sicut οἶκον δὲ, ἀγρὸν δέ. rasruε. xv Ans. exso 2 παρεμφάϲεωϲ παρεμφατκά. vide Adn. crit. -- 3 οὐκ ἐπεὶ δὲ. err de pron. 51, 25 et 87, 9. - t -Β κατὰ τὸν μεριϲμὸν κτλ. Lshra Herod. 423 dobitat sn Apollonius boc loco (ina der schicerigem PPo) ds ea partitione loquetur, qua singdlae orationis voces diversis classibus aacribanur. quam interpretationem si amplectemuα, ϲυντάξεωϲ hic et in subsequenti mmuntiato de vi syntacfica dictum putabimus et priore loco supplebimus ἔπιρρηματικῆϲ (cfr 48, 4: μενούϲηϲ τῆϲ ἐννοίαϲ μένει ἡ ταυτότηϲ τοῦ μεριϲμοῦ). at cogitari hoc quoque potest, μεριϲμόϲ nomine signifcari eam psrttionem,qua singulae enontisti alicuius partes inter se separantur (cogtando scilicet, non ita ut spatium vacuum relinquetur inter singulas voces), de quo μεριϲμῷ disputat idem Lehrsius l. l 424. hanc intepretationem secuti sumus in AA gumento. etiam ϲυντfξεωϲ sutem nomini ita aliam vim inesse patet: quod paratheta εἰϲ ὅ esse infelleximus, hoc non oδetabit, quomnus n αedesds emuntiαti peεtbus ea comungαmus. - 6 τῷ παρολόγῳ τ.εἰρ. φωνῶν. vide Adn. crit. Ans. out., ess. scs. m A bo. B παρεμφάϲεωϲ] Sylb : μorfaeeeεectissἐμφάϲεωϲ, κtpακo ante (Ι.1Β pag. antec.). Eayser P~μr παρεμφάϲεωϲ ma6 eleas ιeeἐννοίαϲ aagreten. ne in pleonaemo παρεμφάϲεωϲ παρέμφατικά ofendas, cxv 317,25: ϲύν- τοξιϲ τὰ τῆϲ ϲυντάξεωϲ ἐποιήϲατο, de pron. 53, 1: αἰ πτώϲειϲ τῆϲ αὐτῆϲ ἔχονται. πτώϲεωϲ, de ads.200,6: δοκε τὰ τῆϲ τάϲεωϲ υμμεμενηκέναι κατ’ ὁξαν τάαν 3 επειδε A . tertium ε mutavit in η A ~, ἐπειδqq b | 4 HΙlεb. ef. τϲ traiciendum. esse ante κατὰ τὸν μεριϲμὸν 1ἂ inter αποϲτηϲεται et καθάπερ γε A haec hsbδet: κοί καθάπερ καί τα α αλλα μερη τηϲ ϲυνταξεωϲ του λόγου αποϲτηϲεται. sed Hnεae obliquae ab A vel A ductae sunt per καί, καθάπερ, καί, λόγου, item inter α et αλα, inter μερη εἰ τηϲ | γε om A , add A οὐ add Lehre qu. ep. 40 | 6 ϲυνταξεωϲ αποϲτηϲεται om A. , add in ng A . HSehneider D 7 haee verba eici vult εἰ pοεt τοῦ λόγου punctum poni, ex antecedentibous autem hsso mene supβleti: κατὰ τὸν μεριϲμὸν τῶν μερῶν τοῦ λόγου τῆϲ ϲυντfξεωϲ οὐκ ἀποϲτήϲεται τῷ παρολόγψ] τω γαρ λογω A , A γαρ in παρα mutavit, quod recepere δ et s. HSehneider l l. cum Luditbio primae manus scripturam amplexus puncto ante τῷ γὰρ λόγῳ posito, post φωνῶν deleto sic locum inerpretatms est: ratio em. vocem εἰϲ ὅ, οἶκον δέ ea e5, s4 duae paεfes oratiemss ent. ΙbBg censet legen- dum esse: οὐ ϲυντfξεωϲ ἀποϲτήϲεται τῷ παραθέτῳ τῶν εἰρημένων φωνῶν. Lebrs Herod. 42B παραλόγῳ servat, sed pro εἰρημένων duδitst an scribendum sit ἐγκειμένων S 7 ante λόγου habet τοῦ A conxa Apollonii consuetudinem, cdd solet sticnlum hmc genetivο non aᾶlere, si additus non εεt eruiculus μέρη nomini. ude Egenolfum ~atrbδ. f λlass. Phiol. 1879 p 695 seqq. δι’ ὃ καὶ ὡϲ ἡνωμένα αὐτὰ παρεδεξάμεθα, λέγω τὸ εἰϲ ὅ, ἐν ῷ καὶ ἐξ οὗ καὶ ἔτι ἐπὶ τῶν προειρημένων ἐπιρρηματικῶν, οἶκον δέ, ἀγρὸν δέ.

Παραθήϲομαι κα τὸ πρὸϲ τοῦ Ἡρακλείδου {frg. 2 Cohn } Num ἐπεί adverbium similiter ortum sit. εἰρημένον, ὡϲ καὶ τὸ ἐπεί χρονικὸν ἐπίρρημα ἐκ τῆϲ προειρημένηϲ 335 b ϲυντάξεωϲ ἐγένετο. ἐκ τοπικοῦ γὰρ ἐπιρρήματοϲ τοῦ οὗ, φηϲίν, ἀπετελεῖτο Δωρικὴ μετάληψιϲ ἡ εἷ, ὁμοίωϲ τῷ ποῦ καὶ πεῖ, αὐτοῦ -αὐτεῖ, ῷ ~~329 s~~ ϲυνει πρόθεϲιϲ ἡ ἐπί, ἡ νῦν ἰϲοδυναμοθϲα τῇ ἀπό, καθὸ καὶ ἐν ἑτέροιϲ ἡ ἀπό ἀντὶ τῆϲ ἐπί τὸ γὰρ «ἀπομηνίϲαϲ» [H 230 ἐϲτὶν ἐν ἴϲῳ τῷ ἐπιμηνίϲαϲ. εἰϲ δὲ τππν τοῦ ἀνδρὸϲ ϲυνηγορίαν καὶ τὰ τθϲ ϲυναλιφῆϲ οὐκ ἐμποδιεῖ τὸν λόγον· ἀπειράκιϲ γὰρ τὰ Δωρικὰ διὰ ψιλῶν τὰϲ ϲυναλιφὰϲ ποιεῖται, Axavκ β 61. Heraclides etiam adverbium temporlle ἐπεί eodem modo ortum esse opinatus est, quo εἰϲ ὁ, ἔν ῷ,ἐξ o5. sEx loesli adverbio οὖ - inquit - immutsio Dorica fecit ε (ut nπε ex ποῦ, αὐτὲ ex αὐτοῦ), qua cum foma iunca est ἔπί praepositio, quae hic eandem vim haboet atque ἀπό. ad quem opinionem deξmmdemdsm dicere icet, ne hoc quidem εἰ obstare, qnod ἐπί et εἶ iza eosuεunt, ut servzxetnr a neque mutaretur in φ nam persaepe fn Dο- ria disscto sic funt synsHiphae, ut consonsmtes tenues prioris vοcfs serventur, ubi concmrunt cum spiritu aspero atterius. assruκ. er Aaz. exzo. 1 ad ὡϲ ~ quasi ef 27, 6. 126, 15 2664,14. - 4 τὸ ἔαεί χροικὸν ἐππίρρημα. Ap. ἔπεί quando causalem habet vim, coniunctioni- bus sscripft, quando temporulem, adverbiis. vide de con. 245, 15. διόν τι παρηκολούθηϲε τἀϲ ϲυνεμπεϲοϲι (υνδέϲμοιϲ αἰτιώδεαν ἔπρρήμαϲ χρονικοῖϲ τοπικὸϲ. 6 μετάληψπιϲ de mutatione dialectica etiam de adv. 153,13 et 14. - ὰ ἐuιμηνίϲαϲ. Schol. Tomnl. ad Κ 280: ἀπομηνίϲαϲ Ἀρίϲταρχοϲ ἔπιμηνίϲαϲ. -- ϲυνολιφῆϲ. hac voce Ap. εtism de εhsiene vocalis spostrοpho indicata utituϲ et de sa, quae fn mediis vοcibδus compositis ft. vide 140, 21 et 55, 22. - 10 ψλδν ἀντιϲτοχων. e Dion. Thr. p 13, 3 L.: ἀνπτιιϲτοιχε τὰ δαϲέα τοϲ ψιλοῖϲ, τῷ μὲν Θ τὸ ῷ .. . τῷ δὲ k τὸ ~ . ..τὸ δὲ θ τὸδ t. Hitterae enuεs, medias, aspiratae efΒeiunt tres ϲτοίχουϲ παραλλἡλουϲ itaqne ψιλά et δαϲέα sunt ἀλλήλοιϲ ἀντίϲτοιχα (ide schol. in Hen. 407, 20 et 34. 408, 5 hig.) et possunt intex se pemutadi. ns. emrr, msϲm. scm. 1m Ab. 1 εἰϲ 5] ιϲο A. , ειϲο A β 4 Φϲ καί-χρε vπικὸν Abq καὶ ὡϲ τὸ ἔπιεὶ κατὰ ϲυναλοιφὴν ἔπχρονικὸν m~, ubi ia ng Βllebδode posterius ἔπι corr in ἔπεί, ethsec cum correetnra Hebodii hsbδεt 1Bλ ου B. 6 η εἰ A , ἡ ι A β 6 5μοίωϲ τόπου x, corn θθophianus β 7 υνῇει b, A. habet in exio imeae ϲυνει cum perra rasuαa post ι et sb initio smbδssquentis Haeae ηι, sed fllnd εἰ in res. duarum vel trium Hitterarum scriptum est ab A, εἰ sb eadem menn exaratum ι quod post η legitur. 25 habδet ϲυνείη 1 pro ἀπὸ A et exhibent πρὸ, corr. llebode καθὸ κxὶ ἔν] καθότι ἐν A , A v in κα mu- aεit 1 8 in ng A η απο | ἐπ] επει , cor A ἐϲτὶν] , A, om b 8- ν ϲῳ τῷ ἔπμηίϲαϲ om m, Βophisnus: λείπει τι, EIebode: ϲωϲ λείπει ντ τοῦ ἐπιμηνίϲαϲ 1 t Είϲ δὲ] ειδε A , add ϲ post ι A ϲυναλιφηϲ A, ϲυναλοιφῆϲ b cum s. vide Adn. ext. ad 194, 14 huios ed. 1 1θ ψηλων A. 11 ϲυνολοιφὰϲ sb κὼ τοξόταϲ Ἡρακλέηϲ· κάλλιϲτ’ ὑπαυλέν· κἀ μεγαϲθενὴϲ Ἀϲαναία· Μελάμποδά τ’ Ἀρπόλυκόν τε· ἄρχοιμεν γὰρ κξθραϲίων {Alemanis, apud Bergkium4 fr. adesp.34-37 AB 697 }. —

Φαίνεται δὲ ὅτι καὶ εἰ δοίη τιϲ τὴν ἐναλλαγὴν τῆϲ προθέϲεωϲ καὶ τὴν ϲυναλιφήν, καθὸ ϲυνηγορήϲαμεν, μάχεται τὰ τῆϲ τόϲεωϲ· τοῖϲ γὰρ κοινοῖϲ ϲυμπεριϲπᾶται καὶ τὰ εἰϲ ει λήγοντα ἐπιρρήματα, τῷ ποῦ τὸ πεῖ, τῷ αὐτοῦ τὸ αὐτεῖ, ὅπερ οὐ παρείπετο τῷ ἐπε. ἀλλὰ καὶ τὸ ϲημαινόμενον· τὰ γὰρ μεταπίπτοντα παρὰ ταῖϲ διέκτοιϲ τῆϲ φωῆῆϲ ἀμοιβὴν ϲημαίνει, οὐ τοῦ δηλουμένου. οὐ δὴ οὖν τὸ ἐπεί τόπον παρεμ φαίνει, ὦϲπερ ἔχει τὸ «εἷ ἷὰ τῶν χοιραγχᾶν {Sophron. mim. 86 Atr., 98 Kaibel}. δι’ δ καὶ παραδεξαίμεθα ἂν ἐκεῖνο, ὡϲ καὶ ἐπ’ ἄλλων μAsevκ ὲ θ. At accentus εἰ sensus ἕει adverbii obstant originstioxi Heerachdis. nam circomfθectuntur omnia adverbia in deeinentia apud Dores, dicut quae in ου diphthongum exeunt in communi dialecto ἐπεί vero acuitur. nec snεus vocabulorum mutetur, sed forme tentum, qusmdο in aHiem disecum. txsnsent ἔπεί autem tempus indicat. εἰ locum. quocirca putamus ἐπεί adverbium rasrκ. ex Anm. exso. 1 - B HLAhrnsii opinio, qui in Mus. fhengm. V 234 Alemani vindicavit hos vasus, nnnc confrmatur nomine poetae ab A V in ng adscripto, quod Βekker praetermisit - 8 κοινὸϲ non masculini est gmeris, ut AHutmacn putat. sed neutrius εombμsfideeticommunιs. ϲὰ e g.Herodigm. I 504, 3 Liz. - 18 ε-χοιραγχᾶν.haec verba ab Ap. eiam in l. deadv.132, 28. 207,17. 210,1 citantur, item ab Βerodianoapud lo. AΑex. 32.14 ( 494,13 Lx), nbi Βophronis nomen adiectum est. μns. m x., nasce. scs. m Ab H αλκμανοϲ Ae ng 1 3 καζο’ A, κmλιϲθ’ cs υπαυλεν A, θπαυλεν cab, in oxytonon mutait Ahrns Mu. rhensn. 234 εἰ de dμν Dor. 88 B καμεγαϲθενηϲαϲαναια A , A indurit primum. ϲ εἰ ex 6 fecit π, κὰ μέγ’ ἀπενήϲαϲα ναὶ ἁ b cum s, κὰ μεγαϲθενϲ Ἀϲαναία Ahrens l.l. et Hergλϲ 4 μελαμποδαταρπολυκοντε A, Μελάμnοδά τ’ Ἄρπόωκόν τε b cum s, cmi haec verba cum smtecedmtSbδns fn unum versum codiumgnmἰ seperaverunt ut aiud exemplum Ahrens et hergk, qui Ἀρπώωκον sexbδi vuμt et Βtedichori fragmmmtum esse hunc versum putet ΒB κοθραϲιων A, κθραϲίων b Ahrens Hergh, qui in editione tertia adicit: pens cocere ἄρχοι μὲν γὰρ κb βράϲϲων, sed in quarta: erρα resεψss oἔscmr6, aeseiass uἅrMm proεaa eom m appellativum lateat, sed nsmεus eersms logαeedici nege aereas, dteqκe re- trαdto, quo4 omect egκe θραϲίων i ε. θραϲύτεροϲ eεrieimie, qsemtαm ema asctoεtate · 18 ϲυνολοιφὴν sb β 8 τα εἰϲ ι δηλαδή δωριᾶ RE ng 9-16 τὸ πε] τω ὲῖ A. β 11 τηϲ om A , add A β 1ξ ε τὰ τῶν]ετατον A, sed u in ras ab Ac vν A χοιραγχον , ον in αν mutait A β 14 pοεt διοκαι. senipfit παρεμφαίνει A relapsus ad antecedentis, tum spatium reliquit, quod A cic explεtit: ωϲπερεχει τὸ ειτα τὸν χοιραγχᾶν, deinde A~ pergit διὸ καί παρα- δεξαμεθα, quod A mutavi in παρεδεξαιμεθα (sic) παρεδεξάμεθα b inhcativna εἰ praeferretur, ὄν delendum. in xl, ubi παρεδεξάμεθα ἅν legitur, suber ἂν pmcta podia sunt, sed in ng ascsiptum: Iδrt. παραδεξαίμεθα ἂν ϲυνδέϲμων παρεπόμενόν ἐϲτι, τὸ ϲυνωνυμεῖν ϲυνδέϲμουϲ ἐπιρρήμαϲιν 336 b καὶ ἐπὶ τοῦ προκειμένου ϲχήματοϲ. ϲύνδεϲμόϲ ἐϲτιν τὸ ὄφρα ὄφρα πεποίθῃϲ {Α 524. ν 344}, ἀλλὰ καὶ χρονικὸν ἐπίρρημα, ὄφρα μὲν ἠὼϲ ἦν {Θ 66. ι 56}. ὁ δὲ αὐτὸϲ λόγοϲ καὶ ἐπὶ τοῦ ὅπωϲ καὶ ἐπὶ τοῦ ἵνα πρὸϲ τοπικὸν ἐπίρρημα.

Μηδὲ ἐκεῖνο δὲ παρείϲθω, ὡϲ τὰ προκείμενα μόρια ϲυνωνυμεῖ 4. εὶς δ ἐνᾡ ἐξ οὐ etiam localem habent vim. ~~330 s~~ καὶ τοπικῇ ϲχέϲει, ἀρθρικῆϲ μᾶλλον ἐννοίαϲ ὄντα παρεμφατικά· ἃ καὶ εμάλιϲτα ἐπιζητεῖ τὴν τοῦ τόπου ἐπίζευξιν, ἐν ῷ τόπῳ ἔμειναϲ, ἐξ οὗ τόπου ἀπῆλθον, εἰϲ ὃ ἐπορευόμην χωρίον, τῶν προθέϲεων πάλιν παρειλημμένων εἰϲ τοπικὴν ϲχέϲιν ὁμοίωϲ τοῖϲ πτωτικοῖϲ· ὁμόλόγον eemdεm vοeem esse stque ἔπεί coniunctionem, ut ὄφρα, ὅπωϲ, ἶνα quoque aies adverbδii, sies coninmctSonis vice funguntur. Axαvκ. β 6ξ. Hoc quoqne adiciamus, illa, de quibus supra di3imus, εἰϲ ἐν ῷ, ἐξ οὲ, quamquam articuli notio. i. e. temporalis vis, in iis praevalet, tamen posse efismm localem habitum sigmifcare. quod si ft, prtrsus poscunt, ut nomen locale adiungatur, e g.ὲν ῷ τόπῳ, ἐξ οὖ τόπου, εἰϲ 5 χωρίον, ubi praepositiones rssreε. xv As. xxzo. l ϲυνωνυμεῖν hic non de vocum diversarum sensu peri vel simili dicitur, sed de earundem vocum signifcationibns diversis e22 iura lin. 8 et de ἐπεί vocis vera οriginstione 3337, 24. Herod. l 516,10 Liz. - 2-a de coni. 244, 6: φρᾶ. Πόϲιν τὸ προκείμενον μόριον, ϲὐνδεϲμοϲκαθεϲτηκόϲ, ἰϲοδυναμε τῷ Ἴνα κxὶ ὅπωϲ, οὐκέτι μέντοι ἔnπίρρημα 5ν, ὅμοιον χρονικῷ τῷ) ἔϲωϲ) παρολαμβανόμενον. ac sequuntur ibi eadem exempla stqne supra. - 6-7 de coni. 243.11: νᾷ. Διαφορὰϲ ἔχει τὸ μόριον τρεϲ, ϲυνδεϲμικὰϲ μὲν δύο καὶ ἔπιρρηματικὴν μίαν, τόπου δηλωτικὴν. et 243, 26 πωϲ. Καὶ τόδε τὸ μόριον ϲύνδεϲμοϲ καθέϲτηκε, ταὐτὰ δηλῶν τῷ ἶνα . . . οὐκέτι μέντοι,ἔπίρρημα ὅν, τὸ αὐτὸ δηλ4· τὸ μὲν γὰρ Ἴνα τοπικόν, τὸ δὲ ὅπωϲ ἐν ἀναφορᾷ τοῦ πῶϲ. - de πρὸϲ το- πκὸν ἔπρρημα verbis vide Adn. crit. - 8 ϲυνωυμεῖ. vide ad lin. 1 - ἀρθρικῆϲ ἐννοίαϲ. ide 334, 10-16 de temporali articulorum vi. - 12 ὁμοίωϲ τοϲ ππτωτικαϲ. nam dfngudi casus quoque diversas ϲχέϲειϲ τοπκάϲ εigmifcsnt. c2 schol. Londin. in Dion. Thr. 549, 22 HL.: αἰ ϲχέϲειϲ αἰ τοπκαὶ τρεϲ εἰϲιν, ἡ ἐκ τόπου, ἡ ἐν τόπῳ, ἡ εἰϲ τόπον· καὶ ἡ μὲν ἐκ τόπου τῆϲ γενικῆϲ ἰδία, ἡ δ’ ἐν τόπῳ τῆϲ δοτικῆϲ, ἡ 5’ εἰϲ τόπον τῆϲ αἰτιατικῆϲ. μns. mr., masεm. sos. im Ab. ἐϲτι] . A, om b β 2 καί επι A, sed ιε in ras ab A vel A β 2 3 τὸ ὄφρα ὄφρα πεποίθηϲ A , ab altero ὄφρα inc 2ol ir, prius om b B θ-7 πρὸϲ τοπικὸν ἐπίρρημα] πρὸϲ τοπκὴν ϲημαSίαν Lehre qu. ep ξ2: ~Βd smmsgrαsst ex χroxime precediemtiδss. sed ne sic quidem locus vere ssmsri videtur. fortasse πρ οϲϲημαίοντ)οϲ τοπκὸν ἐπίρρημα sexibendum, ut de adv. 200, 1 in codice legitur: τῇ διά ἀεὶ ϲημαινούϲῃ καὶ αἰτιο- λογικὸν ϲόνδεϲμον. HΒcMmeider πρὸϲ ϲτὸ) τonπκὸν ἐπίρρημα legi vult: gege- d5r dem Adeεrδim Ees rτs νᾷ β Β παριϲθω A ( 8 dρθρικῆϲ] AHuttmann fugitat χρονικῆϲ. at ide Argum. et Adn. ex. 10 επζευξιν vocis ξ Httera. in A detrita ἔνέμειναϲ b cum β 11 εἰϲ 5 ἐπορευόμην] 5 ὲ in ras A , A videtοr ειϲαπορέυομην acipsisse γὰρ ὅτι καὶ τὸ εἰϲ ὃ ἐπορευόμην χωρίον οὐκ ἄλληϲ πτώϲεώϲ ἐϲτιν ἢ τῆϲ αἰτιατικῆϲ, προδεδειγμένου τοῦ ἐν εὐθείᾳ μὴ δύναϲθαι τὰϲ προθέϲειϲ καταγίνεϲθαι, τοῦ τε ἀρϲενικοῦ ϲυνομολογοῦντοϲ· εἰϲ γὰρ ὃν ἐπορευόμην τόπον. — Καὶ τοϲαῦτα μὲν περὶ τῶν ἐκ παραθέϲεωϲ γενομένων χρονικῶν ἐπιρρημάτων.

Cum adverbits praepositiones synthesi tantum copulantur.

Ἑξῆϲ ῥητέον καὶ περὶ τῆϲ πρὸϲ τὰ ἐπιρρήματα ϲυντάξεωϲ τῶν c. XI. προκειμένων μορίων. τὸ δὴ ἐπάνω, περικυκλῳ, ὑποκάτω, ἀποδίϲ, ἀποψέ, τὰ τούτοιϲ παραπλήϲια ἔχεϲθαι ϲυνθέϲεωϲ τῆϲ πρὸϲ τὰϲ προθέϲειϲ αὐτὸ μόνον ὑπέλαβον οἱ πρὸ ἡμῶν, οὐδεμίαν ἀκριβῆ ἀπόδειξιν ποιηϲάμενοι, δι’ ἧϲ τὸ διϲταζόμενον τῆϲ ϲυντάξεωϲ περιεγράφετο. τί 337 b γὰρ οὐ μᾶλλόν ἐϲτι τὸ ἀποψέ δύο μέρη λόγου ἤπερ ἕν, τά τε sicut alibi, usu psntux ad signifcsndum localem habitum aeque atque cssuslia, quibous praemittuntmr. etenim ὃ χωρίον in εἰϲ 5 χωρίον ἐπορευόμην verbis accu- sativus casus est, id cuod dobitari non potest, quia praepositio nominstivο nequit apponi, atque eliam masculino nomine τόποϲ proditur, εἰ hoc poniur pro χωρίον: εἰϲ ὅν ἐπορευόμην τόπον μAaαvκ. ὲ 64, Dεnde dieondum est de praepositionum et adverbiorum coniunctione. in ἐπάνω, ὑποκάτω, ἀποψέ, similibδns adverbia cum praeposifioni- bus synthesi copolata esse suspicati tantum sunt ei, a quibas ente nos de hia vocibus deputatum est, neo accurate rem demonstravermnt, quamquam dobitsre licet, utrum ἀποψέ duae voces sint (ἀπ’ ὀψέ), an uns. iam suppleri debet quae deest demonstratio. τssrm. er Ans. exso. 7 Β ἐπάνω cfr 339, 14 26. ὑποκάτω αxϲ 389.15. 26. ἀποδίϲ cf2 285, 25. 304,16. 339,14. ἀποψέ cfrln. 11 et 304,16 περικυκλῶ Apol- lonio adverbium compositum videbatur, quia κύιλῳ in adverbiorum numero habebat. vide de adv. 165, 20: τὰ εἰϲ ω λήγοντα βαρύνεται, ἔϲω κύκλῳ τόνῳ κτλ. dieitmr ὁμόφωνον dativo esse κύκλψadverbium deadv.165, ξὺ εtἐϲχηματιϲμένον ab Ans. mr., masos. scs. m A bo. 4 παραθεϲεων R, ν in ϲ mat. A 1 Β γενο- μένων Ae, γινομένων Ab β B post αποψε in A res unius litterae 8 8 προϲθε- ϲειϲ A. 1 11 οὐ addendum esse censuerunt EIebode, OSchneidex X. f. A. 1843 644, Βka L 16. nec permnssit nobis traditam loci scripturam omnino sanam esse LobsckElem.path l 619, ubi postquam Apoonium mc reapse se δύϲκολον praebere divit, sic pergit: Adsφpsdafur eorum semtemtae qu4 prepostones cum αdεerὸ8s comρεm9 dxissem4, sed euπ αccurete demoMrααπ esse nega4; d aufem nεeessarium fisse ad crcmserpttoem τῶν διϲταζομένων Soc exemylo proὸαt: τί γὰρ μὸλλόν ἐϲτι τὸ ἀπὸ ὀψέ τά τε ὅμοια δύο μέρη περ ἕν uomodo eri docti [aeil OSehneider et Scrzecxkal λaec eerbα corrigenda putaεer5t, supra dixi equeιdem ommaα sαrα ε3 fecta conservo smέeΜαmoue ln hαzc parfem accpto, ezm quasdam emἅaguα velut ἀποψέ, quod si aιhl αmplsus quam simplex ὀψέ εgmdcet sym smrmmdum esse, conbα vero st pruepoettto 5el uerἔmm re nomem ex se religaέum habeat zd λuaac modum ἀγὼν γὰρ ἀπ’ ὀψὲ τελέϲθη ve Βοώτεω ἀn’ ὀψὲ δύνοντοϲ, u4 Aratus dix t 585 ἐπ’ ὀψὲ δύοντι Βοώτῃ. testem quodem heus tmes nsHua αfere possum, sed quin tarum eque dlsquid siusmoβι ffcerut, ecmε dμῥμm αἔeo, e hmc ApoHomum an4mum retέul4sse αrὸtror, cem fcεet parftcm- lαma etam pro contextu verborua dieese ecrτb2 αποοψε A, ἀπὸ ὀψέ 5q stδ haec dici nequeunt sut duae voces aut uns esse περ bd, ειπερ A. et m, sed abo Soph. vel Eebodio suγra scriptum ἤ τούτῳ ὅμοια. χρὴ οὖν ἀνταναπληρῶϲαι τὴν τοῦ τοιούτου ἀπόδειξιν, πότε κοθ’ ἕν μέροϲ λόγου τὸ τοιοῦτο νοηθήϲεται καὶ πότε οὔ. —

Ἐν δὴ ταῖϲ προκειμέναιϲ ϲυντάξεϲιν ἐντελῶϲ ἀπεδείκνυτο, ὡϲ αἱ προθέϲειϲ αὐτὸ μόνον ἰδίᾳ νοοῦνται καὶ κατὰ παράθεϲιν ἀναμεμεριϲμέναι ταῖϲ πλαγίαιϲ πτώϲεϲιν (οὐ γὰρ πᾶϲαι κατὰ παϲῶν διήκουϲιν, καθάπερ ~~331 s~~ κἀν τῇ ὑπηγορευμένῃ εἰϲαγωγῇ ἀπεδείξαμεν), ἔν γε μὴν τοῖϲ ἀπτώτοιϲ καθ’ ἕνα ϲχηματιϲμὸν παρελαμβάνοντο. ἔνθεν κατὰ τοῦτο μετὰ καὶ ἄλλων ὦν παρεϲτήϲαμεν αἰτίων, οὐ παρετίθετο τῇ εὐθείᾳ ἔτι ἀπτώτῳ οὔϲῃ. δι’ ὃ δὴ πᾶϲα ἀνάγκη ταὐτὸν παραδέξαϲθαι καὶ ἐπὶ τῶν ἐπιρρημάτων, οὐκ ἐχόντων πλαγίαϲ πτώϲειϲ, δι’ ὦν ἐπινοηθήϲονται παρα. κείμεναι αἱ προθέϲειϲ. — οὐ δόξει τὸ δι’ ὅτι ἀντικεῖϲθαι· ἐδείξαμεν γὰρ μααvκ. β θξ. Dt ostndimus supra, praepositiones ita tantum separatim et fn appositioneusurpantur.si οbδliqnis casibouseispraemittuntur.quibnsattributae sυnt nam non omnes cum omnibns οbliqnis iungmntur), βum eis vero vοcibδus, quae csεibδus carent, semper componuntur. quocirca etiam cum nominativοcomponuntux tentum, utpote qui nondum fenionem casus em pssεus sit. esndemqne ob cansam synthesim solam cum adverbiis accipiunt, quippe quae ipsa οbliqnos casus non habeant. nec obstat hnic argumentationi δι’ὅτι, quod demonstravimos ex accu- safSvο neursli ὅϲ τιϲ vocum et διά praepositione constare, non ex hac praepo- sitione et indeclinabδili coniunctione ὅτι. quae si vera eius origo esset, non posset non esse syntheton, sicut ἐπεί coniunctio, quae ex condicionsli coniomctione εἰ et ἔπί praepositione constat. nomine κόλοϲ de adv. 67, 15q st verus dativus non est, ssd eidem elasεi vocum. ascribitur atque ἔϲω κάτω ἰδίᾳ ῆδιϲτα: vide 109,13. 343, 3. nec aliter sentiunt posteriores. EE 544, 12: κύκλῳ ἐnπίρρημα τοπκόν. ἔχει δὲ τὸ ῖ προϲγεγραμμένον ὡϲ ἀπὸ δοτικῆϲ, quae verba LLentxius Herodiano tribuit I 540,1. ssrκ. xv Ans. exso. B ἐν ταῖϲ προκειμ. ϲυντ.: inde ab 310, 7. - 4 ad αὐτὸ μόνον et ἰδίᾳ καὶ κατὰ παράθεϲιν et perticipium vide Arg.etAdn. crit. -6 ἐν τῇ ὑπηγορευμένῃ εἰϲαγωγ. de ὑπαγορεύω verbi usa Apolloniano vide Adn. exeg ad Βnem libr lI. hoc quoque loco videtur praecipiendi, docendi vim habere et Apollonius dicere introductionem praeceptam, quia illic elementa aliqua intro- dneendis discipulis praecepta erent. ceterum ad hanc patris isagogen Herodia- nus commentarium scripsit teste P 143, 3. - 7 καθ’ ἔνα ϲχηματιϲμόν, quod signifcare idem solet ac sne uRa μαmae mutatone (vide Adn. ex. ad 451, 13"/> huios ed.), hic dicitur de copulatione synthetica. ἔνθεν κατὰ τοῦτο. cum pleonasmo cr 410, 6 hoins ed. 1θ -11 δι’ ὦν -προθέϲειϲ: pibus εἰ, ut co- goscamus pprposutiemes αpposttαs esse. - I1 ἐδείξαμεν: B18, 14 seqq. Ans. οmrr., mscs. sos. m Ab. Β prius πότε] τοτεA. , cotrA λόγου om b cum Xa ( 6 προκειμεναιϲ A, προειρημέναιϲ b cum ms απεδεινυτο A, κ add A, ἀπεδείχθη bd cum xa ( 4 anteἰδίᾳHSchneider eomm.p 19E5 οὐκ inserit el. 9.15. 17.20, sed ἰδίᾳ bic idem valet quod κατὰ παράθεϲιν (cfr κατ’ ἰδίαν 332, 16), atque αὐτὸ μόνον referendum est ad ἀναμεμεριϲμέναι τ. πλ. πτ., non ad αἰ προθέϲειϲ. vide Aαgum καὶ iubet deleri Schneider l. l. 650, qua tamen coniunctione optime copulari possunt diverses eiusdem rei signifcationes |θ υπαγορευμενη A 8 παρετθεντο poscit Schneider l. l. propter antecedentia αἰ προθέϲειϲ παρε- λαμβάνοντο. at snbδaudiri potest ἡ πρόθεϲιϲ. vίde exempla variationis nometi apud ApoHlonium in HSehneideri commentario 14 β 16 εχονται A. , αἱ in ων motait A2 ὅτι αἰτιατικὴ ἐγκειμένη ἐϲτὶ μετὰ τῆϲ διά προθέϲεωϲ, καὶ οὐχ ὁ ὅτι ϲύνδεϲμοϲ, ἐπεὶ κἂν πάντωϲ ἕν μέροϲ λόγου καθειϲτήκει, καθάπερ ἔχει καὶ ὁ ἐπεί παραϲυναπτικὸϲ ϲυγκείμενοϲ ἐκ τοῦ εἴ ϲυνδέϲμου καὶ τῆϲ ἐπί προθέϲεωϲ, ὥϲ φηϲι καὶ Ποϲειδώνιοϲ.

Εὔλογον δὲ κἀκεῖνο προϲθεῖναι. εἶπερ ϲυμφέρεται ~~κεὶ~~ τὰ ἐπιρρήματα τοῖϲ ῥήμαϲιν καὶ. τούτων μία ϲύνταξίϲ ἐϲτιν ἁπάντοτε, δῆλον ὡϲ τὸ αὐτὸ ἀναδέξεται τῷ 338 b πρὸϲ ὃ φέρεται. εἰ δὲ αἱ προθέϲειϲ μετὰ τῶν ῥημάτων ἔν μέροϲ λόγου, καὶ τὰ ἐπιρρήματα ταὐτὸν ἀναδέχεται, ϲυνεπαγόμενα τὴν πρόθεϲιν ἐπὶ τὰ ῥήματα.

Refutantur el, 10 qui paepositiones eum adverbiis sola synthesi copulari ideo negant, quia loqui licet απὸ τοῦ τῦν, ἀπὸ τῆς αἠμιρον, similis.

Εἰκόϲ τινα φήϲειν ὡϲ ἡ ἐγγινομένη ἐπ’ ἐνίων ἐπένθεϲιϲ τοῦ ἄρθρου τὸν προκείμενον λόγον διαβάλλει· «επῶϲ γὰρ τὸ ἡνωμένον τῆϲ προθέϲεωϲ παραδέξεται τὴν ἐπένθεϲιν τοῦ ἄρθρου, ὅπου γε καὶ τὴν ἐν τοῖϲ ὀνόμαϲιν ἀμφιβολίαν ἡ τοῦ ἄρθρου ἐπένθεϲιϲ ππεριέτραφε τῷ μὴ μaovν. ψ 6θ. Atone hoc quoque addendum est. εἰ adverbia ad vειba pertinent verbaque semper uno eodemque modo cum praeposifionibδus copddlantur, apparet adverbia quoqne hono modum acceptura esse. etqui veιbοa eum praepo- sitionibus sola synthesi iunguntur. ἀgo idem accidet adverbiis, quae praepo- sitionem artissime sibi adnexam secum ad verbδum ducat. AAaανκ. β 67. Verisimile est dicturum esse quempiam, utilitatem sorum. quae modo difimus inde apparere, quod inter nonnuha adverbia et praepo- sitiones aruiculus interponi possit. εεi enim praepositio cum adverboio - inquiet - synthesitantum coniuncta esset, prohiberetur ila interpositio, sicut prohibδeux in παρανόμου st similibδus, quando has syntheticse, non parathefcae copuationes sunt ubi si interponiturarticulus,exclusa estdobitatio utrum παρανομου symtheis τssrκ xv Ans exso 4 Ποϲειδώνιοϲ procul dubio idem est, cuine Hibrum περὶ ϲυνδέϲμων citat Ap. de coni. 214, 4, fortasse is qui ὁ ἀναγνωϲτϲ Ἀριϲτάρχου appellabstor. vide ΒSchneideri comm 217 ad 214, 4. 12 - 13 τἡν ἔν τ. ὁ. ἀμφιβολίαν περιέγραφε. ct 311, 10-12 περιγράφειν, nt saepe apud Apollo- nium, habet eximendi, excludendi vim: vide HSchneideri comm 141 ad 121, 19 et synt. 120,10.121, 5.162, 4 et 11. 337,2. de adv.121,20. μns. ouτ., mscs. sos. 1x Ab. 2 καθιϲτηκει A β Β παρα ente ϲυναπτκὸϲ om A b cennmerunt addmmdum esse iam Sοpb. vel ΒBebode atque Lersch Sprsch- phil. d. A. ll 40: nam Apollonio ut Lionysio Thraci ϲυναπτικοὶ ϲύνδεϲμοι sunt coniunctiones condicionsles (ide 132, 10 εἰ 18 et Lion. 91, 2 .), ἐπεί ἐπειδή vero ab utroqne appehsmtur ϲύνδ. παραϲυναπτικοί (de coni. 234, 14 et 15 et Dion 22. 2) ἐκ του] fol90vA β ὃ prius καὶ ortum censemus exastecedenti ταί 6 τῷ] τὸ A, corr Soph. Β an ἀναδέξεται 7 pro ἐπ AHumann fugitat ὡϲ. vide A gum. 12 τήν ἐν om A. in contextu, sed supra add ipse pr. m. 1ξ περιέγραφε τῷ bo, περιεγραφετο τὸ A , A posterius τὸ mutait in τϲυ. stque περιεγράφετο τοῦ exhibet ms, περιέγραφε τοῦ vοlmt HS8chneider comm. ae elo nobis locum per litteras interpretatus est: ubi articude aa3rpomtto fκὅ- tatioem quae ln nom mibss es semeg64 a5 ea re, quod azetedlzs apere nam cma- luιt das Eaeesdλmtreem des Artieels sλledt edem Xe el age een dr Tat- 3mehe, da6 die Rτἄpoe ton rαumliλ srλt mit dem andem ἶΓχct εεena est. nobis πidetnr ant Hekkeri scriptαa probenda esse aut musndum esse τὸ τοῦ in ὑπὸ τοῦ. ide Argum. ἡνῶϲθαι τὴν πρόθεϲιν, παρὰ τοῦ νόμου, παρὰ τοῦ φέροντοϲ ~~332 s~~ τοιοῦτον οὖν καὶ τὸ ἀπὸ τοῦ νῦν, ἀπὸ τῆϲ ϲήμερον, ἀπὸ τῆϲ αὔριον».

Ἕcτι δὲ καὶ πρὸϲ τὸ τοιοῦτον φάναι ὡϲ παρυφίϲταται ἐνίοιϲ τῶν ἐπιρρημάτων ἡ πτωτικὴ ἔννοια, ἐφ’ ἧϲ τὰ τῆϲ ϲυντάξεωϲ τείνει. ἐν γὰρ τῷ ϲήμερον ἔγκειται ἡ ἡμέρα, οὐκ ἔχουϲα ἀναϲτροφὴν πρὸϲ τὸ ϲήμερον. (οὐ γὰρ εἶ τι ἡμέρα, τοῦτο καὶ ϲήμερον, ἐπεὶ ϲυντείνει καὶἐπὶ τὸ αὔριον καὶ ἐπὶ τὸ χθέϲ, ἅπερ πάλιν ἐγκειμένην ἔχει ἡμέραν, ὥϲτε πάλιν, εἶ τι ἔϲτι μὲν αὔριον ἢ ἐχθέϲ, τοῦτο ἐπιδέχεται καὶ τὴν ἡμέραν, οὐ μήν, ὡϲ ἔφην, κατὰ ἀναϲτροφήν.) ὁ αὐτὸϲ λόγοϲ καὶ ἐπὶ τοῦ νῦν· πάλιν γὰρ χρόνου ἐϲτὶ τοῦ γενικωτάτου ἐμπεριεκτικόν, οὐ 339 b τέμνον τὸ ἐπιμεριζόμενον τοῦ χρόνου, διῆκον μέντοι δι’ ὅλου, ὡϲπερεὶ γενικὸν ὄνομα.

Ἐὰν οὖν ὡϲ πρὸϲ τὸ ἐγκείμενον τῆϲ ἡμέραϲ τὰ τῆϲ ϲυντάξεωϲ ἐγγίνηται, πᾶϲα ἀνάγκη τὴν μὲν πρόθεϲιν νοεῖν κατὰ παράθεϲιν, ἐπεὶ κατὰ πλαγίαϲ ὀνόματοϲ φέρεται, καὶ πᾶϲα ἀνάγκη τὸ an parathesis sit, qnoniam interiecto a ticullo praepositio cum nomine aperte non coslnit hnins autem generis smnt etiam ἀπὸ τοῦ νῦν, ἀπὸ τῆϲ ϲήμερον.» Aaαvκ. β θΒ. Cuibus opponenda haec sunt. ln nonnulis adverbiis notio nominalis inest, ad quam pertinet illa articuli adiunetio, velut in ϲήμερονadverbio inest ἡμέρα nomen. neque ero in ἡμέρα nomine inest ϲήμερον adverbium, cum. non omnia ϲήμερον fsnt, de quiibδus ἡμέρα nomine utimur: nam etiam in αὔριον et ἐχθέϲ adverbiis est ἡμέρα nominis notio. eadem ratio νῦν adverbii est, quod. gεnerslem temporis notionem in se continet. Asevκ. θ8. lam praepositio ϲήμερον adverbοio praemissa in ἀπὸ τῆϲ ϲήμερον verbis si ad ἡμέρα nominis notionem spectat, quam adverbium in se con- rxsrm. er Ans. exso. ἁ ἀναϲτροφήν. cfr 245, 15 et ἀναϲτρέφειν 116, Β. - 1θ χρόνου τοῦ γενικωτάτου. cvr de adv. 123. 16: τὰ χρονικὰ ἐπιρρήματα ϲυμφω νοθϲαν τοῖϲ τοῦ ῥήματοϲ χρόνοιϲ ποιεται ϲύνταξιν, οἶον τὸ ἐχθέϲ παρψχημένῳ ϲυντετξεται . . . τὰ μέντοι οὐ διορίζοντα τὸν χρόνον, κοινὴν δὲ παράταϲιν δη- λοῦνπτα τοῦ παντὸϲ χρόνου, ϲυμπαραλαμβάνεται κατὰ πάντα χρόνον, ὡϲ ἔχει τὸ νθν ἐφρόνηϲα, νῦν φρονῶ, νῦν φρονήϲω. Schol. Heliodori ad Dion. Thr. 96, 33 B. 936. 22 B. εἼ 5 δὲ χρόνου δηλωτικά, οον νῦν τότε αὕθιϲα. προϲτιθέναι δὲ τὸ γενικοῦ, ν’ ἤη ὁ λόγοϲ οὕτωϲ· τὰ δὲ γενικοῦ χρ. ϲημαντικά, οἶον νῦν τότε αὔθιϲ. ταῦτα γὰρ γενικὴν παράταϲιν χρόνου δηλοῦοι τὰ ἔπιρρὴ- ματα, οὐκ εἰδικήν τινα καὶ ὡριϲμένην. 12 ad ὡϲ πρὸϲ cfr Adn exeg. ad 40,12 haina ed. - 18 4 πᾶϲα ἀνάγκη -φέρεται. praepositiones emim semper παρα- θέϲει, non ϲυνθέϲει, adionctae semi obliquis, nisi obliqui fexiones sunt nomina- fvormm compoditorum. μAns. e r, mscs. scs. is Ab. 4 ἐφ’ ἤϲ] Sylb.: μortasse comgruεntius ἐφ’ ν ut mox ϲυντείνει ἐπὶ τὸ αὔριον, quam mutationem iam in ng ascripserat Hllebode ac probatEayser. at vide ϲυντείνειν ἐπὶ c gen. supra 152, 19 et de adv. 123,24: ὁ αὐτὸϲ λόγοϲ ϲυντεινέτω ἐπὶ πάντων τῶν τοιοότων β B ἐν γὰρ τῷ ϲήμερον Soph. vel Hllebode et b, ὲν γαρ τὸ ϲήμαινον (sic) A, ἕν γὰρ τὸ ϲημαινόμενον ms αναϲτροφην etiam A, sed ϲτροφ ab A~ in ras, emb ϲτρ erat ϲο vel ϲα, sub οφ quid foerit non iam licet cognoscere 6 ἡμέρα] an ἡμέραϲ, scil γίνεται f 7 ultorum καὶ om A. χθέϲ] an ἐχθέϲ ut infra 8 et de adv. 123.187 ibidem p147, 7-23 probatur χθέϲ factum esse ex ἐχθέϲ β Β εχθεϲ A, χθέϲ b Β κατ’ b 14 πλαγίαϲ] πλαγίου Ellebode ἄρθρον προϲτίθεϲθαι, ἵνα τὸ ὑπακουόμενον πτωτικὸν νοῆται. ἐξαίρετοϲ γὰρ ἡ τῶν ἄρθρων παράθεϲιϲ ὡϲ πρὸϲ τὰ πτωτικά, ἐπεὶ πῶϲ γινώϲκει τὸ ϲήμερον τὸ τῆϲ ἄρθρον καὶ θηλυκὸν ὂν καὶ γενικῆϲ πτώϲεωϲ καὶ ἑνικόν, τῶν ἐπιρρημάτων οὐδὲν τοιοῦτον ἐμφανιζόντων (ἔϲτι γοῦν οἶϲ οὐδὲ παρυφίϲταταί τι τοιοῦτο πτωτικόν, ἅ δὴ καὶ ϲτέρεται τῆϲ τοιαύτηϲ ϲυντάξεωϲ, ὡϲ ἔχει τὸ ἀποδίϲ, ἀποτρίϲ.) ~~ἐπάνω, ὑποκάτω~~

καὶ ἀνάπαλινδὲοὐ γινώϲκει τὴν παράθεϲιν τῆϲ προθέϲεωϲ κατ’ ἰδίαν, ~~333s~~ εἰ μὴ πρότερον προϲγένοιτο ἡ τοῦ ἄρθρου παράθεϲιϲ, καὶ μόνωϲ ἐπὶ τὸ ϲυνυπακουόμενον φέρεται, ὡϲ ἔχει τὰ τοιαῦτα, ἐν τῇ αὔριον, ἐν τῇ ἐχθέϲ· ἅπερ οὐκ ἄν τιϲ ἐπινοήϲειεν δίχα τῶν ἄρθρων ἀποφήναϲθαι, καθὸ αἱ πρόθεϲειϲ μόνον ἐπὶ τὰ πτωτικὰ ἐφέροντο, οὐ μὴν ἠδύναντο παρακεῖϲθαι τοῖϲ ἐπιρρήμαϲιν· οὐ γὰρ οἶόν τε φάναι ἐν ϲήμερον finer, non potest non apposita esse, quia ad obliquum casum speetst, ac debet articdlus addi, ut cogitetux simul nomen. nam articuli proprium est, casoslibus vocibus addi, ϲἡμερον voci vero et similibus nulle communio est cum articuo, quippe qni feminini generis, genetiτi casas, singularis numeri sit (si ἀπὸ τῆϲ ϲήμερον dicimus), quae omnia adverbiis numquam denotentur. (semi quidem ad- verbia, quae nullum hoinsmodi casuale in se continentideoqnstεlisconstrnetionis, qualis est ἀπὸ τῆϲ ϲήμερον, expertia sunt, velut ἀποδίϲ, ἀποτρίϲ). μaovκ. β 76. nec magis, quam articulum, appositionem praepofitionis noir ϲἡμερον adverbδium, nisi prius articlus appositus est. nam is ad nomm, quod sobauditur, pertinet, si loquimux ex. gr. ἐν τῇ αὕριον, ἐν τῇ ἐχθέϲ. quae nemo audeat sine ariculo profειre, quia praepositiones, ut vidimus, casuslibns tentum apponi possnmt, sdverbiia nequeunt. nam ἔν ϲήμερον dicere non licet. ssrκ. er Ans. exse. I ὑπακούεϲθαι et l. Β ϲυνυπακούεϲθαι de vocibus quae ἔξωθεν i.e.cogitando supplentur, v Adn.ex.ad Β4,1 huius ed. 2 πῶϲ γινώϲκει nuHα necemtmdo, auΒα eommueto ntercedst inter ϲἡμερον et articulum. clx 144,25. 224, 22 ac mox Hin. 7 saepias ita ab Apollonio εἰδέναι usmpatur, de cuius usu vide Adn. eseg. ad 89. 3 huius ed. et indicem graecum. - θ ad ἀποδίϲ vide Adn ex ad 834, 9 hoins ed de ἀποδίϲ et ἀποτρίϲ Lobeck Elem. psthol. I 621: ἀποδίϲ et qnod Apodlωius sφctim modo aftig~0t ἀποτρίϲ quo loco reperanfur tgmο- ramus, sed legimus sane εἰϲ δίϲ . ..εἰϲ τρίϲ . . . ἐπὶ τρίϲ. - 7 κzὶ ἀνάπαλιν δὲ κτλ.artissime cohaerent cum eis quae antepsrenttbesin leguntur. - οὐ γινώϲκει. Ex adeerδa ahena sen4 α5 apeposttee peruepoettιenπts, ιnen admittunt παράΕεϲν. Β B, scil τὰ ἄρθρα: pronommm relativum referendum est ad antecedentem singdlarem τοῦ ἄρθρου. vide de numeri vεciatione HSchneideri comm. 14. - 1θ uae nemo cogtαeert (audeat) stne arfiμhis dicere. 11 ἐφέροντο εἰ ἡδύναντο praeterita posita sunt, quia haec antea Ap. demonstraverat. Ans. cur., mem. scs. 1s Ab. αρθον A. νοειται . β Β ἄρθρον bia scriptum in A, semel lineis οbliqnis inductum ab A 5ν post θηλωκὸν add DΙhlig 4 ενικων A | τοιούτων Ἐϲ , corr A εϲτινουν A , prius ν in γ mutavit Α ψ 4 6 ἔϲτι -ἀποτρίϲ, quae ps enthesis signis inclusimus, aptius legerentur fn pag. seq. l. 12 post ϲήμερον B τοιοῦτον b (τηϲ τοιαυτηϲ] fol uIr A 6 ἐπάνω ὑποκάτω delenda esse quia cum § 1 pumant, iam. RSctneiderr vidit comm. 193 ψ 8 5] c mg:Pδrt.5 β 10 χθέϲ b cum εἰ m* οὐδὲ ἐξ αὔριον.

Ὁ αὐτὸϲ λόγοϲ καὶ ἐν τοῖϲ τοιούτοιϲ, ἐν τῷ ὑποκάτω, ἐν τῷ ἐπάνω· πρὸϲ γὰρ πάλιν τὸ ἐγκείμενον τοῦ τόπου 340 b ἡ τοῦ ἄρθρου παράθεϲίϲ ἐϲτι μετὰ τῆϲ καταρχούϲηϲ προθέϲεωϲ ἐν παραθέϲει. δι’ δ καὶ ἐν τοῖϲ μεριϲμοῖϲ χρὴ νοεῖν τὴν μὲν προτέραν πρόθεϲιν ἐπὶ τὸ ἐγκείμενον τῆϲ δοτικῆϲ μετὰ τοῦ ϲυνόντοϲ ἄρθρου ἐν παραθέϲει καθίϲταϲθαι, τὴν δὲ δευτέραν κατὰ ϲύνθεϲιν οὖϲαν τοῦ τοπικοῦ ἐπιρρήματοϲ.

Δείκνυται ἄρα διὰ τοῦ τοιούτου ὡϲ τὸ ἀπεχθέϲ οὐ δύναται προϲλαβεῖν τὸ ἄρθρον, ὅτι ἐπὶ τὸ χρονικὸν ἐπίρρημα φέρεται· ἕν γὰρ μέροϲ ~~τοῦ~~ λόγου. τὸ μέντοι ἀπὸ τῆϲ ἐχθέϲ ἰδίαϲ ϲυντάξεωϲ ἔχεται, τῆϲ πρὸϲ τὸ ἐπιφερόμενον ὄνομα, ὅμοιον καθεϲτὼϲ τῷ ἐκ τῆϲ ϲήμερον ὃ οὐ πάντωϲ κατ’ ἐπένθεϲιν τὴν τοῦ ἄρθρου ἐγεγόνει· οὐ γὰρ ἦν τι ἐκ ϲήμερον. —Τῆϲ τοιαύτηϲ οὖν ἀποδείξεωϲ, ὡϲ ἔφαμεν, ἐδέετο ὁ προκείμενοϲ λόγοϲ ὑπὲρ τοῦ πιθανώτερον τὸν ἐπιμεριϲμὸν γίνεϲθαι.

Aaαvν. β 71. Mec elia loquendi ratio est, si dicimus ἐν τῷ ὑποκάτω, ἔν τῷ ἐπάνω, nbi articulus et apposita praepositio ad nomen locale, quod subδandi- tur, referuntur. quocirca si singulae partes enuntiati, in quo ἐν τῷ ὑποκάτω vel ἐν τῷ ἐπάνω occurrit, inter se dividuntur et distribuantur, intellegendam est priorem praepositionem nna cum arfieulo appositam esse et pertinere ad dativum nominis, qui mente supβlendus est, alteram (ὑπό, ἔπί) compositam esse cum adverbio locali (κάτω, ἄνω). Aaαvκ. β 72, Patet igitur ex sis, quae modo de ἐχθέϲ adverbio coniuncto cum praepositione articuloqne diximus, in medis ἀπεχθέϲ voce quidem addi articulum non posse, quia hic praepositio ad adverbium temporale pertinet, quocum in unam vocem coaluit, sed ἀπὸ τϲ ἐχθέϲ dici posse, quia in his verbis praepositio ad nomen quod subaudimus refertur, nient in ἐκ τῆϲ ϲήμερον, quod articolo interponito carere nequit. - Hac mopositione opus erat, nequis dubitaret, quin in ἐπάνω, ὑποκάτω, similibοus praepositio cum adverbio synthesi, non para- theεi comuncta esset. aser. xx μns. exso. Β παρόθεϲιϲ priore loco adlectio est, altero opponitux compositioni. 4 μεριϲμοῖϲ. de hoc μεριϲμόϲ et ἔπιμεριϲμόϲ nominum usa egit Lehre Herod. 424seq. - 7 ἀπεχθέϲ. exemplum huius vocis attuHit Lobecϲ* Elem path l 630 ex Anthologia XI 35,4, sed in dues voces divisum: ἀπ’ἑχθέϲ. 8 ὅτι-φέρεται. haec verbδa inteHegi nequeunt nisi ex entecedentibus (lin. 4 et 6) cogitendo suppletur ἡ πρόθεϲιϲ. 10 ἔπφερόμενον. exspectatur ὑπακουό- μενον, nec umquam sias sb Ap. ἔπιφέρεϲθαι usurpatur de eis verbοis, quae non dicendo, sed cogitando adiciantur. -12 ἔφαμεν: 386, 27. Ans. cvr, usϲs scs. 1m Ab 1 ἐP etiam A exbibet (de quo Βekker ora- vit), sed cs pro ἐξ habent ἐν | B εϲτιτ om A. . add A 4 πρόθεϲν Βllebodε et Lehre Mus.rhen.nov. 127 (Βerod. 424) et Schneider 2. f A. 1843 p650, παράθεϲιν Abo 1 Β - -θ fortasse ente ἐrί τὸ intercidit ὅτι et καθίϲταϲθαι ex καθίϲταται oftum est 1 7 αρα in ras A, quid A scripserit cerni nequit ἀπεχθέϲ vocis 5 ultimas litteras scr. A in ras, quid A scripserit non liquet , ξeur τοῦqnodA praeboεt,bοretinet,delendnm sit.docetAdn.cr ad482, 7huinsed 10 καθεϲτὼϲ] καθεϲτὸϲ b. videAdn.crit.ad 290, 7 huius ed. | 10-13 καθεϲτωϲ-- πιθανωτερον em A ,add Ain ng 1 11 οὐ expunxit Dhlig, HSchneider servatita. interpretatus: εeelcἔe Pergsndungἔeinesteegs eret durch die Eosscἔiebung desArtἔes emtstandem ist: dens ein ἐκ ϲήμερον ga5 es mseht in ng m’ pao οὐ conicitux δὴ De ἰξαίψνης adverbil origine.

Ἑξῆς διαληπτέον καὶ περὶ τοῦ ἐξαίφνηϲ, πότερον ἥνωται c.XII. ~~334s~~ καἰ τύποϲ ἐϲτὶν ἐπιρρηματικόϲ, ἢ ἐκ προθετικῆϲ ϲυντάξεωϲ ἐπιρρήματοϲ ἔννοιαν παρίϲτηϲι, καθάπερ ἔϲτιν ἐπινοῆϲαι ἄπειρα τοιαῦτα, οἰϲ καὶ ἀντιπαράκειται ἐπιρρήματα τὴν αὐτὴν ϲχέϲιν ϲημαίνοντα, εἰϲ οἶκον ἀπέρχομαι — οἴκαδε ἀπέρχομαι , ἐξ οἴκου παρεγενόμην —οἴκοθεν παρεγενόμην, ἐν οἶκῳ ϲε μένω —οἶκοθί ϲε μένω. ταύτηϲ τῆϲ ϲυντάξεωϲ ἔφαμεν καὶ τὸ οἶκον δ’ ἐϲελεύϲομαι {Ζ 365} 341 b ὡϲ πρὸϲ τὸ οἴκαδε, ἀποδείξαντεϲ ὡϲ δύο μέρη λόγου ἐϲτὶν τὸ οἶκον δέ. καὶ δὴ τὸ προκείμενον μόριον διὰ τὸ ἐπακολουθῆϲαν πάθοϲ τῇ φωνῇ οὐ προφανῆ τὰ τῆϲ ϲυντάξεωϲ κατέϲτηϲε, τῶν οὕτω γινομένων ἁπάντων κατ’ οὐδένα τρόπον ἐπιϲτάϲεωϲ τυχόντων, καθάπερ πρόκειται. —

παρὰ δὴ τὸ ἀφανήϲ ὄνομα ἀπετελεῖτό τι θηλυκὸν κοπτὰ παρώνυμον ϲχηματιϲμόν, ἀφανία καὶ ἀφάνεια. διϲϲὰ γὰρ τὰ τοιαῦτα, εὑϲεβήϲ εὐϲέβεια, ἀφ’ οὗ πάλιν τὸ Aaαvκ. β 7ξ. Deinde disserendum est de ἐξαίφνηϲ voce, urum uma vox eit formae adverbislis sn sensum tantum adverbilem habδeat, sed revera it con- sructio praepositionalis, ut innumerae huiusmodi eonstroctiones inveniantur, iuzta ques usm1psntur adverbia eundem indicantia habitum: εἰϲ οκον-οἴκαδε, ἐξ οἴκου -ὁκόθεν (eademque ratio intercedit inter οχονδέet οκαδε). ommia sia huius gmeris exempla aulam dnbitstionem habent, sed parum appsrεt, quomodo ea vox, de qua nunc sermo est, (ἐξαίφνηϲ) constructa nit. Asvκ. β ~4. estautem ἐξαίφνηϲhoc modo ortum. aboἀφανήϲnominederivata. sunt ἀφανία et ἀφάνεια (duplex enim forma denominativorum ex nominibδus in ηϲ desinentibus fagi solet). ab ἀφανία autem exoriebatur praemissa ἔξ praεpo- rssrm. er μns. exzo. 7 ἔφαμεν: 333. 25. - 11 post τῶν memte sopβlmn - dum est ἅλων. - 14-p 498, 6 eft Arcad. p 220, 23 Schn. (Βerod.I 5s1.23Lts): Τὸ ἀπὸ τῶν εἰϲ ηϲ ὀξυτόνων διὰ τοῦ ἐϲ παροξύτονα (Lix recte προπαροξύτονα) ϲυϲτέλλει τὸ α, προπαροξύτονα (Liz παροξύτονα) δὲ ἐκτείνει εὐϲέβεια καὶ εὐϲεβία, ἀμέλεια καὶ ἀμελία, ϲυνήθεια καὶ ϲυνηθία. Choerob. orthogx. (qui ipse quoque Herodianum exscripsit) Aῦ D 182.10: τὰ ἀπὸ τῶν εἰϲ ἧϲ βαρυ- τόνων εἰϲ oῦζ ἐχόντων τὴν γενικὴν γιτνόμενα θηλυκὰ διὰ τοῦ ῖ γράφεται καὶ διὰ τῆϲ ἕῖ διφθόγγου· διὰ τοῦ ῖ μὲν παροξυνόμενα, διὰ δὲ τῆϲ διφθόγγου προπαροξυνό- μενα· οἶον αὐθάδηϲ αὐθάδουϲ αὐθαδία καὶ αὐθάδεια, κακοήθηϲ κακοή- θουϲ - κακοηθία καί κακοήθεια, ϲυνήθηϲ (υνήθουϲ - ϲυνηθία καὶ ϲυνή- θεια. Theognost Aῦ ll 105,1 -. ac Περὶ ποϲότητοϲ A IΙ 298, 22: τὰ περὶ lege παρὰ) τὸ παθοῖν καὶ μαθεῖν διφοροῦνται ii. e. desinunt et in ϲῖx et in ία), καὶ προπαροξύνονται ϲκαὶ παροξύνονται). ὁ δὲ πολιτικὸϲ διὰ τοῦ ῖ· οἶον ἀπάθεια ἀαα- θία, εὐπάθεια εὐπαθία, εὐμάθεια εμαθία, ἀναίδεια ἀναιδία. Ans. mir, naam. som. x A b. 1 xo6 A~, τῶν A εξεφνηϲ ἄ, αἱ supra ε scripsit A 2 επιρρηματικοϲ A b, ϲ in ν mutavit A 3 ἔννοιαν] ἐν A, νοιαν supra add Ao 5 οκαδε ἀπέρχομαι om A, add b cum Porto | 6 οικοθι A, οἴκοι ~εb. err 333, 25. de adv.192,16 et |206, 5 6 9 oῖκοθί (ε -δύο] οΓκοι ϲε μένω ἀπεδείξαμεν ὡϲ δόo 1 12 ἐπιτάϲεωϲ Am s, corr Sophinnns καθάπερ] κα in res A vel A 13 δητο in raa A, A videtur τοδη scripsisse αφανηϲA, ἀφανέϲ b cum αποτελειτο ’,prusοcorrinε A κατὸ] fol 91v A εὐϲεβίη τέθνηκεν {fort. Callimachi, frgm.519 Schn.}, εὐμάθεια, ἀλλὰ μὴν καὶ εὐμαθία, εὐμαθίην ῥτεῖτο διδοὺϲ ἐμέ { Callimachi epigr. 49 Sehn., Anth. Pal. VI 310, I 397,12 Stadim}. οὕτωϲ ἔχει καὶ τὸ ἀδρανίη τόδε πολλόν {fort. Callimachi, 520 Schn.}. παρὰ δὴ τὸ προκείμενον ὄνομα παρείπετό τιϲ ϲύντοξιϲ ἐκ γενικῆϲ πτώϲεωϲ τὸ ἐξ ἀφανίαϲ, ὡϲ καὶ παρὰ τὸ αὐτόϲ πάλιν τι ἐγένετο θηλυκὸν ἐξ αὐτῆϲ κατ’ ἐπιρρηματικὴν ϲύνταξιν· ἐξ αὐτῆϲ ἴωμεν πρὸϲ Διονύϲιον. περᾶ δὴ οὖν τὴν προκειμένην ϲύνταξιν ϲυγκοπὴ ~~335s~~ μὲν ~~διὰ~~ τοῦ α κτὰ μέϲην ϲυλλαβὴν ἐγίνετο, μεθ’ ὑπερβιβαϲμοῦ κατὰ τὸ ἄρχον μέροϲ τοῦ παραλήγοντοϲ i, δ δὴ καὶ ατιον ἦν τοῦ εἰϲ α καταλήγειν τὸ μόριον. καὶ φαίνετάι ὅτι ἀναγκαίωϲ καὶ τὸ λγον α 342 b μεταλαμβάνει εἰϲ τὸ η, τοῦ αἰτίου τῆϲ λήξεωϲ ἀφιϲταμένου κατὰ τὸ περβατόν· καὶ οὕτω τὸ ἐξαίφνηϲ ἀποτελεῖται.

Οὅτε δὲ τὸ α ditione ἐξ ἀφανίαϲ, hinc deniqne ἐξαίφνηϲ eiecta e medio nomine α vοcsli, riecta in antecedentem syhabam ι vocali, α fnsli in η mutata, quia discesserat ex fne id, quo α vοcslis fagitabatur. μααvκ. β 7Β. Msc mirum est quod α vocalis ex medio ἐξ ἀφανίαϲ eiecta est, cum idem passe sint ϲπάργανον, ἕδνον, τέκνον, δάκνω, Ἐριχθονίδαι nec rzerrε. zv Ans sxxe. H sentmmtia horum verborum, quae Hecket, Hαgh, Oξehneider CεlHimacho xibuerunt, concinit cum Theogmidis1141seq. - Β post ἐμέ εεquunturapud ϹεlL.:ϹμοϲὸλίκκουΤeϲΜούϲαιϲ. - 6 videAdn.erit. - ξἐξαύτῆϲ. cfr Antiattic. BA I 94, 7: ἔξ αὐτῆϲ νr τοῦ παραχρῆμα. Κρατνοϲ Δηλιάϲν, et Hesycbδ. ἔξαυτῆϲ παραυτίκα, et Philo de mutatione nominum § 141, III 180,21 endgmd: τὸ ὲξ αὐτῆϲ (Θen. 17, 16) μηνυτέον. μὲν οὖν τὸ ἔξω γινόμενον αὐτῆϲ ἐδέξαντο . . . οἱ δὲ τὸ παραυτίκα, τάχοϲ. ῖϲον γὰρ ἕναι τὸ 4ξ αὐτῆϲ τῷ παραχρῆμα, εὐθύϲ, ἀπυπερθέτωϲ, ἄνευ μελλήϲεωϲ. vide LobδeeHdii Phryn. p 47**. in Elem.path. 400 adn. 28 idem emmset Apohonio ὲξ αὐτῆϲ unam vocem fuisse: nem eomofertmr cuz ἐξαίφνηϲ, quod e partεr cum cass patrico compostfum diet κατ’ ἐπιρρηματικὴν ϲύνταξιν. at revera non cum ἐξαίφνηϲ confertur ἔξ αὐτῆϲ, sed cum ἐξ ἀφανίαϲ, neque e κατ’ ἐnπιρρηματκὴν ϲύνταξιν verbis colligi potest, ἐξαυτῆϲ exApolonii sententia sexibendum esse. -144 μεταλαμβάνει. vide Adn. crit. AAnz. mr, mscm. sem. im Ab. 1 ευϲεβη A , ι add A β 3 ητειτο A ~, post η add ι A 1 6 αδρανη A~, ι add A τόδε πολλόν b, τοδεπολλον A, τὸ δὲ πολιὸν πm, τόδε πολιόν s, qui conicit sobaudiemdum esse ἔλαβε δέμαϲ vel simile quid, πόδε πολλ5ν OSehneidex (7 post δὴ add οὕν bd. quod enim in adnota- fSone Βekkeri legimus: οὖν acceseit ex A, id dicere debebat non de hoc loco, sed de lin 10 β 8 αφαuπιηϲ] A, sedιηϲ in ras A | αὐτοϲ hlig, αυτηϲ A. ubi η ex ι factum ab 1pes pr. m., αὐτῆϲ b cum β 16 Διονύοον] ῦ A in ras, A. videtur scripsisse ν pro υ οὖν om b, quod in A a pr m. supra scriptum εεt 11 ὄι5 deleri iussit HSchneider lD 59e 12 τὸ] in b typothetae εrore τὰ om ἄϲ , add A ψ 13 μόριον ιον in ras A | μιγον A. , cogr A ~ 14 μετα- λαμβάνει in μεταλαμβάνεται corrigendum est, nisi fote sobandiendum τὸ μόριον ut εobiectum 14 λεξεωϲ Am, corr Soph. 1 1Β εξεφνηϲ A , A supra scr. α ϲυγκόπτεϲθαι ξένον, ἐπεὶ οὕτωϲ ἔχει τὸ ϲπάργανον, τὸ ἕδνον, τὸ τέκνον, τὸ δάκνω, τὸ Ἐριχθονίδαι, ἄλλα μυρία· οὕτε μὴν ὑπὲρβιβάζεϲθαι τὰ ϲτοιχεῖα· τὰ γὰρ ἀπειρέϲια ἀπερείϲια. ἴϲωϲ δὲκαὶ παρὰ τὸ δόρυ ἡ δόρυοϲ γενική, ὅτε φαμὲν δουρόϲ· γόνυοϲ γουνόϲ· ἔφην δὲ ἐν διϲταγμῷ, μὴ ἄρα τοῦ γούνατοϲ καὶ δούρατόϲ εἰϲι ϲυγκοπαί.

magis mirum, quod ι vοesis ex paenultima syllaba in emtepaenddltimsm migravit. simile enim migrationis exemplum est ἀπερείϲια ex ἀπειρέϲια facum. atque fortasse etiam δουρόϲ et γουνόϲ ex δόρυοϲ et γόνυοϲ nata, nisi haec ex δούρατοϲ potius et γούνατοϲ ota sunt syncope. rxsrκ. er Ans sxze. I ϲπάργανον. Et. r. 14θ, 4: ϲπργανον· ϲπαράϲϲω ϲπαράγενον (Ι. ϲπαράγανον) κdὶ ϲυγκοπῇ ϲπάργανον. E 508,18. PM 22, 36. - ἕδνον. Et. r. 57, 2: ἕδνον· παρὰ τὸ ἥϲω l. ἤθω) ἡδανόν ἐϲτ καὶ ἀποβολ τὸ0 S ἡδνόν καὶ ἕδνον. ffδονται γὰρ τούτοιϲ αἰ γαμούμεναι. ἢ παρὰ τὸ ἔζω ἔδω ἔδομαι, ἐδανόν καὶ ἕδνον, παρὰ τὸ σιτίον εἰναι τοῦ παρέζεϲθαι καὶ παραμένειν τὴν νύμφην τῷ νυμφίψ. cfr Et. Plor. 98 EEiHler. E6 1e0, 43. EM s1ε, 40. -2 τέκνον. Ht. Or. 151, 5: τέκνον τέκω τέκανον τέκνον. e2 E6 524, 21. EM 750, 21. -- δάκνω. Arcad. 184, 20 Schm. (Βerod. I 451, 6 Lix): τὸ δfκνω βαρύτονον, ὅπερ ἀπὸ τοῦ δαγκάνω γέγονε κατὰ ϲυγκοπὴν. Ht. r. 49, 14: δάκνω παρὰ τὸ καίνω, ἐν ϲυγκοπῇ κνῶ καὶ ἐν ϲυνθέϲει δάκνω· τὸ ϲφόδρα καίνω. PE 245.2: παρὰ τὸ δᾶ ἐπτατικὸν μόριον καὶ τὸ καίνω, τὸ κόπτω, γίνεται δακαίνω ἔξ οὖ καὶ τὸ δαγκάνω ἀποβολῇ τοῦ ῖ καὶ πλεοναϲμῷ τοῦ γ εἰτα πάλιν ἀποβολῇ τοῦ ῖ καὶ. ϲυγκοπq δάκνω. Ἐριχθονίδαι. Herod. περὶ παθῶν, Epim. Hom. A I 422, 20 ΙI 239.18 Liz): τὰ ἀπὸ τῶν εἰϲ ὅϲ διὰ τοῦ ιδηϲ ποιὲ τὰ πατρωnυμικά, ηϲονίδηϲ Τανταλίδηϲ (inserenda hic: τὰ δὲ εἰϲ ιοϲ διὰ τοῦ ιαδᾳϲ ) ἐχρῆν ὄρα παρὰ τὸ Ἐριχθόνιοϲ Ἐριχθονιάδηϲ, ἀλλὰ καὶ κατὰ ϲυγκοπὴν Ἐριχθονίδηϲ. EM 210, 11: ot ποιηταὶ πολλάκιϲ ἀποβάλλουϲι τὸ ᾶ, οον Ἐριχθονιάδηϲ, Ἐριχθονίδηϲ. - ad οὕτε μὴν ὑπερβιβάζεϲθαι, supplendum ex antecedentibus ξένον. Β ἀπειρέϲια ἀπερείϲια. Herod. de cthor., Epim. Hom. AΟ I 22.26 (Ι 477.18 Lix): ἐκ τοῦ πέραϲ ὄπειροϲ ἀπειρέϲιοϲ, καὶ ἐν ὑπερβιβαϲμῷ τοῦ ἰῶτα ἀπερείϲιοϲ. 3 - 5 Choerob. in Theod. I 846,5 Β. 37e. 5 ~. (ex Herod. π.παθῶν, D 2e2, 4 Lte): δόναται τὸ γουνόϲ καὶ. δουρόϲ μὴ μόνον κοθ’ ὁπέρθεϲιν τοῦ ῦ γενέϲθαι ἀπὸ τοῦ γόνυοϲ καὶ δόρυοϲ, ἀλλᾶ καὶ ἀπὸ τοῦ γοῦναϲ γούνατοϲ καὶ δοῦραϲ δούρατοϲ κατὰ ϲυγκοπὴν γουνόϲ καὶ δουρόϲ. καὶ ἰϲτέον ὅτι κρeττόν ἐϲτι κατὰ ϲυγκοπὴν αὐτὰ λέγειν ἤπερ, ὦοπερ λέγει ὁ τεχνικόϲ (Theodosius), κο6’ ὁπέρθεϲιν τοῦ υ. Ans.omτ., mscs. scs. m Ab. I εδανον ἕδνον ϲπαργανον εκϲυγκοπηϲ ng. Lobeck ΒIl path.I 224 vult ϲπάργνον: Ee ϲπάργανον nugetεr Βeet rioκ 146, ἐ: ϲπαράϲϲω ϲπαράγανον καὶ ϲυγκοπῇ ϲπάργανον, ApoRonism cero dedecet. qmemad- mofum a φρύγω oerivafεm es4 φρύγανον, stc α ϲπἀργω οπάργανον. ro qao iE ϲπάργνον αlscuὸi inemtsse εidetμr 2 δάκνω Lobeck Erolegg. psth. 240, δfκνον Ab, δόκνυον ~m sed in ng ἴϲωϲ δάκνον, δάκνυον s, δάκρυον Porms. vide entim. 3 sm τὸ ϲτοιχεον 2 |post ϲτοιχεῖα add m ἐν διϲταγμῷ, sed expmmit hΙle- bodeq vero et b recepermnt ϲωϲ Βllebode et Lehre ad Herod. 112, Φϲ Aeεb. Sylbδnrg coniscit: ὧϲ δὲ καὶ παρὰ τὸ δόρυ ἡ δουρόϲ γενική, ὅτε φαμὲν δόρυοϲ δουρόϲ, ὡϲ γόvυοϲ γουνόϲ β 4 ὅγγκ A b, γε A γοθνοϲ aperto errore b BB γονατοϲ isio| καί δουρατοϲ A, δόρατοϲ καὶ γόνατοϲ b cum s

Παρὸν δὲ κἀκ τοῦ ἀντιπαρακειμένου ἐπιρρήματοϲ τὸ πάθοϲ Comparantur ἄψνω adverbii origo et vis cum ἴξαίψνης vocis orta sensuque. ἐπιδεῖξαι. ἰδοὺ γὰρ παρὰ τὸ ἀφανήϲ ὄνομα ἦν ἀποτελούμενον ἐπίρρημα παρακείμενον ὁμότονον γενικῇ πληθυντικῇ τῇ ἀφανῶν, τὸ ἀφανῶϲ (ὡϲ καὶ εὐϲεβῶν – εὐϲεβῶϲ· ἃ δὴ ἔφαμεν ϲυνυπάρχειν καὶ ϲυντονοῦϲθαι ταῖϲ τοιαύταιϲ γενικαῖϲ). ἐφ’ οὗ δὴ πάλιν τὸ προκείμενον πάθοϲ ἐπακολουθεῖ. καὶ ἐπεὶ οὐκέτι ϲυνείχετο ὑπὸ τῆϲ ϲυνούϲηϲ γενικϲ διὰ τὸ ἐπακολουθῆϲαν πάθοϲ, οὐδὲ τὴν ταύτηϲ τάϲιν ἀνεδέχετο (ὡϲ γὰρ ἔφαμεν, ϲυνυπαρχουϲῶν τῶν γενικῶν ϲυνυπάρχει καὶ τὰ τοῦ τόνου). μετῄει οὖν εἰϲ βαρεῖαν τάϲιν, δεόντωϲ καὶ τὸ ϲ ἀποβάλλον. ἔϲΘ’ ὅτε γὰρ πάλιν ἡ τοιαύτη κατάληξιϲ μετὰ τοῦ προκειμένου τόνου καὶ τὸ ϲ ἀποϲτάντοϲ δὲ τοῦ τόνου ἦν ἔνδεκτον ϲυναποϲτῆναι καὶ τὸ ϲ, 343 b καθότι καὶ τῶν εἰϲ ω ληγόντων ἐπιρρημάτων τὴν τάϲιν μετελάμβανεν, Aaevκ. β 76. uam protulimus de ἐξαίφνηϲ voce senientiam, conf mere possumus efiiam comperata ἄφνω adverbii origine. ex ἀφανήϲ nomine natum* est ἀφανῶϲ adverbδium, quod eodem accentu atqοe ἀφανῶν genetivus profertur hoc autem smcope mutatum in ἀφνῶϲ, deinde in ἄφνωϲ et ἄφνω nem cum syncopen passa vox genetivi fHins (ἀφανῶν) similitudinem deseruisset, etiam accentum suum amisit et cum accentu litteram fnslem, ad analogiam adverbio- rum in ω desinentium, quae non ex nominmibδus trium generum derivata sunt. τssruκ. ex Ans. exso. 1-p 486,2 de adv.169,12. τὸ ἄφνω ἔν πόθει γενό- μενον καὶ οὐ προφανῶϲ ἐπιδεξάμενον τὴν προκειμένην ὀνοματικὴν τριγένειαν, υνεξfλθε τοϲ εἰϲ ω λήγουϲιν ἔπιρρήμαϲιν. ἔϲτι μὲν γὰρ αὖ τούτου προκείμενον ὄνομα ἀφανήϲ, καὶ ἔτι τὸ ἀφανῶϲ, ἡ δὲ ϲυγκοπὴ ἄφνω, πάλιν καὶ τοῦ τόνου εὐλόγωϲ ἀναβιβαϲθέντοϲ, ῇ ἀπεδείχθη τὰ εἰϲ ῦ λήγοντα ἐπρρήματα, μοναδικὰ ὄντα λέγω, κατὰ βαρεῖαν τάϲιν. ad quae verbδa v. comm. HSchneideri ubi ἐπιδειξά- μενον et μὴ μοναδικὰ scribi inboet. - 4 et 7 ἔφαμεν: deadv.169,29. τὰ προκείμενα τῶν ἐπιρρημάτων (scil τὰ εἰϲ ὕϲ), ἰδίαϲ παραγωγῆϲ οὐ τυχόντα, οὐδὲ τὸν διὸν τόνον ἔχει, ἀναμένει δὲ τὸν πτωτικὸν τόνον, ὅϲ ἐϲτιν ἀπὸ γενικῆϲ πληθυντικῆϲ. καὶ ἕνεκα τούτου ἢ περιϲπᾶται βαρύνεται, καθὸ πᾶϲα γενικὴ πληθυντικὴ τοι περιϲπᾶται ἢ βαρύνεται...ἢ περιϲπᾶται ἢ βαρύνεται( scil τὰ εἰϲ ῶϲ),διὰ τὸν παρεπό- μενον τόνον τῇ γεικῇ πληθυντικῇ· καὶ ϲυνυπάρχειν γὰρ θέλει τῇ γενικῇ πληθυντικῇ - k τὸ προκείμενον πάθοϲ f. e. ἡ ϲυγκοπή. 6 οὐκέτι ϲυνείχετο ὁπὸ κτλ. non iοm αomseeαδαtur ἀφανῶϲ vox gmmetieo nommts, ende orta ee, qula syncope eam a5 o abstraxerat. cr ϲυνεῖχε pag. seq. l. 3. - 8 ἔ 6’ ὅτε, ide Adn. crit. - 10 πfλιν e contrario. - ἡ τοιαύτη κατάληξιϲ, ferminatio adserbiorεem quae gene- fics plurαls ntmeri αdiectieorum respondent. - τοῦ προκειμένου τόνου, αccenfus gnetiei fSurdlis adiecieorum. - 12 τῶν εἰϲ ῦῶ ληγόντων ἐπιρρημάτων τὴν τάϲιν μετελάμβανεν. accεp6t pρro gensto αcceεέu eum quo αderbiα ia ῦ desinentia promuntantr. Anx oαr., nem. scs. m Ab. 1 Παρὸν] in A ex ω rssnra factum 2 ἐπδeξαι] αἱ in ras A ( ἀφανὴϲ Ϲhlig, ἀφανέϲ A b. vide 341, 8 et Testm. 3 ἀφανῶν] postenus ν in res ab A vel A seriptum erat ϲ pro ν β 9 Pc8’ ὅτε] fagitari videtur ἄλλοτε: aas e comtrerio huiesmοdi αdserδiα cum aeeentu gemεtiεi glsεalis adieccεorum habent ex ne ϲ Efteram 11 ενδεκτον A, εὔδεκτον b et ng s. sed er ad raditam scripturam 84, 9. 148, 4. 181,10. de adv. 134, 1 ἅπερ οὐκέτι τριγενέϲιν ὀνόμαϲιν ἀνθυπήγετο, ὡϲ ἔχει τὸ ἔϲω, κάτω, ~~334 s~~ κύκλῳ, τόνῳ.

ἔφαμεν δὲ καὶ ἐν ἑτέροιϲ ὡϲ ἀπειράκιϲ αἱ λέξειϲ πρὸϲ τὰϲ ἀποβολὰϲ τῶν ϲτοιχείων καὶ τοὺϲ τόνουϲ μεθιϲτᾶϲιν. ϲυνεῖχε τὴν ὀξεῖαν τὸ ξ ἐν τοῖϲ τοιούτοιϲἐπιρρήμαϲιν, ὀδάξ, ὑποδράξ, ὀκλάξ· ἀλλ᾿ ἐλλεῖψαν ἐν τῷ ὑπόδρα μετέϲτηϲε καὶ τὴν ὀξεῖαν, ὅμοιον αὐτὸ καταϲτῆϲαν τῷ ῥίμφα, μάλα, αἶψα, τοῖϲ οὕτω βαρυνομένοιϲ. ὁμοίωϲ καὶ τὸ ϲ ἐν τοῖϲ εἰϲ ιϲ λήγουϲι μετὰ μακρᾶϲ τῆϲ ϲυνούϲηϲ κατὰ τὸ παρεδρεῦον, χωρίϲ, ἀμφίϲ, ἀμοιβηδίϲ· ἀλλ᾿ ἐπεὶ ἐν βαρυτόνοιϲ ἡ ἀποβολὴ τοῦ ϲ ἐγένετο, ὡϲ ἐν τῷ πολλάκι καὶ δεκάκι, καὶ τὸ χωρίϲ ἀποβάλλον τὸ ϲ ἐγίνετο χῶρι, ὅμοιον καθεϲτὼϲ τῷ αὖθι καὶ τοῖϲ μAxovε. ψ 77. ac Hicet in pemultis vocibus accentus mntstionem οbser- vzre eum Hitterae abcdins iactura coniunctam. velut ὑπόδρα ex ὑποδρξ οftum, χῶρι ex χωρίϲ, δεϲπότηϲ et ἐργάτηϲ ex δεϲποϲτήϲ εἰ ἐργαϲτήϲ, quod ita factum est, ut voces consonanti Mitt ra una orbatae iem slisrum vocum snslogiam * aceentο emo sequerentur. rzsnκ. zv Ans. exse. l quae o pαrter, u4 εὐϲεβῶϲ κακῶϲ simfHιa, respoat- debant nominibus odiectiεis riam ymerum. de τριγενήϲ nominis usa Apollonisno vide Adn. ex. ad 47.1 hnins ed. ἀνθυπάγεϲθαι cum dativo inactum etiam 19, 25. de pron 5, 21. 14, 8 17.15. de coni 214, 22 slibiq ad οὐκέτι nen tem cx e.g. ds pron. 14, 6 15, 5 17, 14. 1 - 2 ἐϲω-τόνῳ. dativοs adverbiales in ῳ exeun- tes uno ordine habebat Ap cum adverbiis in ω desinentibus. cr 336, 24. de adv. 165, 20. - 2 ἔφαμεν ἐν ἑτέροιϲ: cr de adv.138, 8-24, ubi conta Tryphonem disputat, qui dixerat ὑπόδρα iniuria barytonum esse, utpote ortum ex oxytono δποδρdξ. ceterum ibid 139, 7 dobitat Ap., decmrtatumne sit ὑπόδρα ex ὑποδράξ, sm ex ὑπό et ὅρα natum, an ex ὑπό et eo δρῶ verbo, quod idem velet stque ὀρῶ. stque alteram et tertiam originationem solas Apollonio πxibuunt Epim. Hom. A0 I 420, 8 et Schol. B ad Α 148 (ubi Apollonii nomen in Apohodorum cor- ruptum e5t), primam velo solam probasse nscrsnt Herodianum, accentum rerac- tum excusantem ut hic excusat Apollonius: τὸ ὑποδράξ ἀποβαλὸν τὸ ϲύμφωνον ἀνεβίβαϲε τὸν τόνον, ϲπερ ἀνυϲτήϲ ἀνύτηϲ, δεϲποϲτήϲ δεϲπότηϲ. ceterum ilud ἐν ἑτέροιϲ ad librum ApoHonii relegare videtur,ubοi etiam uberius quam in epirmhe- matco de huc accentus retractione disputaverat, quem erisimile est fniese hbδrum περὶ τόνων.cfrl.4pag.seq. - θ- 7 ὁμοίωϲ καὶ τὸ ϲἐν τοῖϲ εἰϲιϲλἡγουϲι. supplen- dum ex lin.Β ϲυνεῖχε τὴν ὅξeαν. 8 - 9 e~ de adv.138.11: τὸ πολλάmϲ δεκάϲ ἢ τὰ τοιαῦτα ἐν ἀποβολῇ τοῦ ϲ οὐ κωλύεται μένειν κατὰ τὸν αὐτὸν τόνον, εἴγε ἄπειρα τὰ εἰϲ λήγοντα ἔπρρήματα κατὰ βαρεῖαν τάϲιν. 8- 10 de adv. 138, 15: τὸ χωρίϲ, ἀποβαλὸν τὸ ϲ,οὐκ ἐφύλαξε τὴν ἐπὶ τοῦ τλουϲ ὀξeαν, ἀνεβίβϲε δέ, οὐχ ὑπotπτον τῇ ὀξύτητι τῶν εἰϲ ῖ ληγόντων ἐπιρρημάτων, ἐν τῷ εχῶρι διατμήγουαν (Celim. rr. 48 Schneid.). 10-p 497, 3 de adv. 138, 23: τὸ ϲυνεληλαϲμένοι, Ans. οxr, sam. scs. im Ab 1 οὐκέτι Lhlig, οὐκ ἐπὶ Ab 2 κ om A. , add A 4 τό 5 ol 92r A, qui post ξ add τήν β B αλλα scripserat A. , sed alterum α erasum ελλειψειμεντουποδρα A, ΕSοph. in ng m’ corr in ἔλλεψαν μὲν ἐν τῷ ὑπ,quam emendationem b recepit sine μὲν coniunctione, stque SSophia- nus ipse vel EHebode iHlud μὲν induxit β 7 cc A, τ A β Β αμυβαδιϲ A. , posterius α fn η mat. A~. ἀμοιβαδίϲ notum est usurpari a poetis lexsndrinis, sed correpta paenudtima, ut repugnet haec forma anteesdenbbus μετὰ μακρρᾶϲ-- παρεδρεῦον ψ 8 πολλάιϲ καὶ δεκάκιϲ b cum 1 16 καΕεϲτοϲ Ab. vide Adn. crit. ad 59o. 7 huius ed. τῷ] τὸ A παρακειμένοιϲ. ἐδείξαμεν καὶ ἐπὶ τοῦ δεϲποϲτήϲ, ἐργαϲτήϲ, ὡϲ τῇ ἀποβολῇ τοῦ ϲ ὅμοια ἐγίνετο τῷ ἐλάτηϲ, ἀρότηϲ· καὶ διὰ τοῦτο δεϲπότηϲ καὶ ἐργάτηϲ κατὰ βαρεῖαν τάϲιν. πλείϲτην τῶν τοιούτων παράθεϲιν ἐποιηϲάμην ἐν ἑτέροιϲ. τῇδε οὖν ἐϲχηματίϲθη καὶ τὸ ἄφνω. — 78. Ἔφαμεν ἐν τοῖϲ προκειμένοιϲ ταῖϲ ἐκ προθέϲεων γινομέναιϲ παραθέϲεϲιν καὶ ϲημαινούϲαιϲ ἐπιρρηματικὴν ϲχέϲιν ἀντιπαρακεῖϲθαι ἐπιρρήματα. καὶ τῷ οὖν ἐξ αὐτῆϲ παράκειταί τι αὐτόθεν, ἴωμεν αὐτόθεν — 344 b ἀπέλθωμεν ἐξ αὐτῆϲ. οὕτωϲ ἔχει καὶ τὸ αὐτόδιον δ᾿ ἄρα μιν {θ 449}, ἀντὶ τοῦ ἐξ αὐτῆϲ οὐκ ἄλλοϲε παρακλίναντα. παράκειται οὖν καὶ τῷ ἐξαίφνηϲ ἄφνω παρεγένετο ὁ δεῖνα ἐν ἴϲῳ τῷ ἐξαίφνηϲ παρεγένετο.

Aaovν. β 78. Hatio autem, quae inter ἔξαίφνηϲ et ὄφνω intercedit, plane eadem est atque ea, quae inter alia adverbois et constructones eiusdem sensus praepositionsles. ut ἐξ αὐτῆϲ et αὐτόθεν vel αὐτόδιον eandem haboent vim, sic idem valent ἔξαίφνηϲ et ἄφνω. ἐνδεῆϲαν τοῦ ϲ, ἀναγκαίωϲ ἀνεβίβαζε τὸν τόνον, τὸ δεϲπότηϲ, τὸ ἔργάτηϲ. de coni. 233, 29: ἔνδεια ποlλάκιϲ τοῦ ϲ ἀνοβιβαϲμὸν τοῦ τόνου ἀποτελεῖ, οὐταϲμένοι οὐτά- μενοι, ϲυνεληλαϲμένοι υνεληλάμενοι, δεϲποϲτήϲ δεϲπότηϲ, ἐργαϲτήϲ ἐργάτηϲ. Lobδeclϲ Paralip. 481 adn 48: non prorsus para sunt ἐληλάμενοϲ, δεϲπότηϲ, ἐργάτηϲ, quae Ap. componit: nam δεϲποϲτήϲ inuefαtum es, ἐργαϲτήϲ delur quidem sed alto nteHlecfu. rasrκ zv Ans. sxao. 7 ὲξ αὐτῆϲ. vide ad 493, 9 huius ed - 16 Schϲl. E ad dysseae locum: αὐτόδιον. ἐξ αὐτῆϲ ἐκείνηϲ τῆϲ ὀδοῦ, οὐκ ἀλλαχοῦ που παρα- χωρηθέντα 5 αὐτοδίωϲ, πρὶν ἀλλαχοῦ πορευθῆναι μετὰ τὸ δῆϲαι τὸ κιβώτιον. B et ~: παραχρῆμα, ἐξ αὐτῆϲ ϲτῆϲ) ὀδοῦ 5 αὐτοδίωϲ, πρὶν ἀλόχου χωριϲθῆναι ἁπὸ τοῦ δεϲμοῦ τῆϲ βωτοῦ. T. ἐπ’ αὐτῆϲ τῆϲ ὀδοῦ, πρὶν ἀλλαχοῦ που ἀπελθεν. Ans. οmr., msca. scs. A b. 1 δεcποτηϲ A’, ϲ post add A εραϲτηϲ A, A post ρ add γ st ϲτ litteras raama in τ mntait, Aru sus add ϲ ante τ 2 ἐγένετο δ cum β 2 B αροτηϲ καί δία τουτο δεϲποτηϲ καί ἐργάτηϲ κατα A, sed ente καί et post ἐργάτηϲ hamulos add A, quae eadem memus fn ng scr.οὐ,ergοvοluitκαι-εργάτηϲ deleriq bἐργαϲτήϲ | 7 ττA. τὸbοeum efrr287,9 208, 22. 243,16. 286.18 8 post αυτηϲ repetivit A απελθωμεν 1 10 αυτῆϲ A , αυτιϲ A 1 παρακλίναντα A, A λin α et paenultimse syllabae α in mutasit, ut παρακαινοντα legatur b παρακλίνοντα 1 11priosἐξαίφνηϲ] αἱ in res ab A vel Α ante ἄφνω add τὸ ἄφνω b cum s, quo additamento non opas: vide Adn. erit. ad 446, 1 huius ed δίνα A , corr A sub ultima linea pictum est γ. deinde sequitur in medio fo1 92r initium libri περὶ ϲυνδέϲμων. quae libro de syntai custo Apollonius praeterea exposuerat (cvr 288,3. 405,12. 435,1ξ. 442, 7. 453, 1ὲ), perierunt excepta explicatione adverbiorum localium: nam quae de his in θne libri περὶ ἔπρρημάτων 201 - 210 leguntur, particolam ultimi de con- strucfione libri esse demonstravit OSehneiderin Museo rhenano novo II 446- 459. ude HSchneideri editionem et commentarium 209-215.