Περὶ Ὀδυσσειακῆς προσῳδίας

ΕΚ ΤΩΝ ΗΡΩΔΙΑΝΟΥ ΠΕΡΙ ΟΔΥΣΣΕΙΑΚΗΣ ΠΡΟΣΩΙΔΙΑΣ.

ΕΙC ΤΗΝ Α.

1. ἄνδρα μοι. ἔδει μὲν ἐν τῷ ἄνδρα δύο εἶναι ὀξείαϲ ὡϲ τὸ «ἄνδρά τε καὶ οἶκον » (ζ 181), ἀλλ’ ἐφυλάξατο ὁ Ἀρίϲταρχοϲ διὰ τὸ μὴ ἐν τῇ εἰϲβολῇ τῶν λέξεων κακοφωνίαν ποιῆϲαι. M.

8. νήπιοι ο κατὰ βοῦϲ Ὑπερίονοϲ Ἠελίοιο ἤϲθιον: ἡ κατά τὸν ἴδιον τόνον φυλάξει· πᾶϲα γὰρ πρόθεϲιϲ ἔχουϲα ϲύνταξιν πρὸϲ ἐπιφερόμενόν τι τὸν ἴδιον τόνον φυλάϲϲει. Il. Pros. Α 258, Γ 440, Θ 4.

15. ἐν ϲπέϲϲι: ἀπορεῖ ὁ Ἡρωδιανὸϲ ἐν τῇ Α τῆϲ Ὀδυϲϲειακῆϲ προϲῳδίαϲ λέγων οὕτωϲ, ὅτι ὥϲπερ τὸ ἀνδρόϲ καὶ πατρόϲ καὶ μητρόϲ ὠξύνθηϲαν πρὸϲ τὸν χαρακτῆρα, φημὶ δὲ ὁμοίωϲ τοῦ μηνόϲ, χηνόϲ, γραόϲ, διὰ τί μὴ τὸν αὐτὸν τρόπον ὠξύνθη τὸ ϲπέϲϲιν, ἀπὸ τοῦ ϲπέεϲϲι γενόμενον κατὰ ϲυγκοπὴν πρὸϲ τὸν χαρακτῆρα τοῦ μηϲί, Τρωϲί, βουϲί καὶ ἐπιλύεται λέγων, ὅτι ὁ διπλαϲιαϲμὸϲ τοῦ ϲ ἴδιόϲ ἐϲτι τῶν ὑπὲρ δύο ϲυλλαβὰϲ δοτικῶν πληθυντικῶν, αἵ τινεϲ καὶ μόνωϲ βαρύνονται οἷον κύνεϲϲι, θήρεϲϲιν. οὕτωϲ οὖν καὶ ϲπέεϲϲι· τοῦτο τοίνυν ϲυγκοπὲν καὶ γενόμενον ϲπέϲϲι διὰ μὲν τὴν διϲυλλαβίαν ὤφειλεν ὀξύνεϲθαι, διὰ δὲ τὸν διπλαϲιαϲμὸν τοῦ ϲ, ὅϲτιϲ ἀεὶ ἐν βαρυνομέναιϲ δοτικαῖϲ θεωρεῖται, κατὰ τοῦτο ἐβαρύνθη. τὸ ποϲϲὶ δ’ ὑπὸ λιπαροῖϲιν ἐδήϲατο » (ΙΙ. Ξ 186) ἔχει διπλαϲιαϲμὸν τοῦ ϲ καὶ οὐ βαρύνεται, ἀλλ’ οὐ παραλήγοντοϲ τοῦ ε, ὥϲπερ ἐπὶ τῶν προλεχθέντων παραδειγμάτων οἷον τοῦ κύνεϲϲι. θήρεϲϲι καὶ τῶν τοιούτων. Choer. Gaisf. 462, Bekk. An. 1266.

Α 1 cf. Charac. ap. Choer. Gaisf. 20, 10, Bekk. An. 1149: καὶ εὐλόγωϲ εἰϲ τὴν ἀρχὴν τῆϲ Ὀδυϲϲείαϲ ὁ Ἀρίϲταρχοϲ οὐκ ἐβουλήθη δοῦναι εἰϲ τὸ ἄνδρα μοι δύο ὀξείαϲ, ἀλλὰ μίαν εἰϲ αν, φάϲκων «ἐν ἀρχῇ ποιήϲεωϲ παράλογον οὐ μὴ ποιήϲω». Haec tamen causa, inquit Lehrsius quaest. ep. 105, ineptior videtur quam pro Aristarcho. Si quidem maluit hoc loco ἄνδρα μοι scribere praeter morem, quod tamen hoc solo auctore incertum manet, alia ratione ducebatur». Licet hoc Codicis Marciani scholio aliquid fidei Characi accesserit, tamen causa, qua Aristarchus movebatur, parum perspicua est. ef. Friedlaenderum in lahnii Anal. 1858 p. 3. 15 pro ῥαψῳδίαϲ scripsi προϲῳδίαϲ. Ιo. Alex. breviter sic refert p. 11, 21: τὸ ϲπέϲϲι γλαφυροῖϲιν ὅϲον ἐπὶ τῇ διϲυλλαβίᾳ ὀξύνεϲθαι ὤφειλεν, νῦν δὲ τῷ τύπῳ βεβαρυτόνηται.

27. ἁθρόοι: δαϲυντέον τὸ α. καὶ πρὸ τέλουϲ ἡ ὀξεῖα, ἐπειδὴ ϲημαίνει ὁμοῦ. H.

30. τηλεκλυτόϲ: ὀξυτονητέον τὸ τηλεκλυτόϲ ὡϲ ἀγακλυτόϲ. εἰ μὲν πτωτικὸν κατ’ ἀρχὴν ϲυντεθείη, βαρύνεται ὡϲ τοξόκλυτοϲ. εἰ δὲ ἄλλο τι τῶν ὑπὲρ μίαν ϲυλλαβήν, ὀξύνεται. διὸ ϲημειούμεθα τὸ ναυϲικλυτόϲ ὀξυνόμενον. τὸ δὲ δουρὶ κλυτόϲ ἐν παραθέϲει ἐϲτίν. HQ.

34. ὑπὲρ μόρον: οὐ ϲύνθετον τὸ ὑπὲρ μόρον. MQ.

49. φίλων ἀπὸ πήματα πάϲχει. ἀντὶ τοῦ ἄποθεν. διὸ ἐγκλίνεται. H.

52. ὀλοόφρονοϲ: Κλεάνθηϲ δαϲύνει τοῦ περὶ τῶν ὅλων φρονοῦντοϲ ἴδιον οὕτωϲ νοήϲαϲ. ἄμεινον δὲ ψιλοῦνταϲ ἀκούειν τοῦ τὰ ὀλέθρια καὶ δεινὰ φρονήϲαντοϲ· εἰϲ γὰρ τῶν Τιτάνων ὁ Ἄτλαϲ ἱϲτορεῖται. H.

66. περὶ μὲν νόον: τὸ περί φυλάϲϲει τὸν τόνον, ὅτε ϲημαίνει τὸ περιϲϲῶϲ. Il. Pr. Δ 46, Β 831.

70. ὅου: παροξυτονητέον τὸ ὅου τὸ γὰρ οὗ διήρηται, ὡϲ τὸ «ἕηϲ τὸ πρίν γ’ ἐράαϲθε » (Π 208). καὶ καθόλου τὰ μὲν ἄρθρα διαιροῦνται, αἱ δὲ ἀντωνυμίαι πλεονάζουϲιν. καὶ τὰ μὲν βαρύνονται, αἱ δὲ ἐπὶ τέλουϲ ἔχουϲι τὸν τόνον οἷον ὅου ἄρθρον, ἑοῦ ἀντωνυμία, ἕηϲ ἄρθρον, ἑῆϲ ἀντωνυμία. HM.

109. αὐτοῖϲι: Νικίαϲ δύο μέρη λόγου ποιεῖ οὖ καὶ τοῖϲι. Ἀρίϲταρχοϲ δὲ ἕν, ὃ καὶ ἄμεινον. EΜQ.

112. νίζον καὶ προτίθεντο, ἰδέ: ἄμεινόν φηϲιν Ἡρωδιανὸϲ ἀναγινώϲκειν «καὶ πρότιθεν, τοὶ δὲ» καὶ γὰρ ὁ λόγοϲ οὕτωϲ μᾶλλον ἀκόλουθοϲ. οἱ μὲν οἶνον ἔμιϲγον, οἱ δὲ ϲπόγγοιϲι νίζον, οἱ δὲ κρέα ἐμέριζον· καὶ ἄλλωϲ τὸν παρατατικὸν τοῦ τίθημι ἐνεργητικῶϲ οἶδε λεγόμενον ὁ ποιητήϲ, οὐ παθητικῶϲ· «παρὰ δέ ϲφι τίθει» ( Od. α 142). ἀκόλουθον πληθυντικὸν «νίζον καὶ πρότιθεν». ΕΜ.

118. τὰ φρονέων μνηϲτῆρϲι μεθήμενοϲ εἴϲιδ’ Ἀθήνην 27 cf. IΙ. Pros. Μ 391. 30 ef. Il. Pros. Κ 109. 34 Aristarchum ὑφ’ ἓν probasse, Heliodorum vero ὡϲ δύο μέρη λόγου pronunciasse comperimus ex Apoll. Soph. s. v. ln IΙ. Pr. Β 155 Herodianus ὑπέρμορον neutrum adiectivi ὑπέρμοροc esse affirmat, in Y 30 ὑπὲρ μόρον etiam disiunctim scribi posse concedit: δύναται τὸ ἐν Ὀδυϲϲείᾳ (h. l.) κατὰ διάλυϲιν ἀναγινώϲκεϲθαι, ὁμοίωϲ τῷ «μὴ καὶ ὑπὲρ μοῖραν Ἄϊδοϲ (Υ 336). ef. Κayser Philol. XXI, 34 qui laudat Ep. Cr. I 422. 49 haec pars Scholii ab Herodiano profecta est, nam ἐγκλίνεται hic idem significat quod οὐκ ἀναϲτρέφεται atque Herodianum eam sententiam amplexum esse, ut voculam ἀπό denotantem ἄποθεν, ubi cum genetivo coniuncta sit. accentum non retrabere existimaret , dilucide exposuit Lehrs. qu. ep. 95. Sed sequentia ὡϲ τὸ «ἄπο πλυνοί εἰϲι πόληοϲ» (ζ 40) ab Herodiano aliena sunt, nam is hoc Odysseae loco accentum retraxit, quia praepositio a casu suo seiuncta. esset. — In lemmate secundnm Herodiani sententiam pro ἄπο scripsi ἀπό. 52 νοήϲαϲ coniicit Dindorfius pro vocabulo obscuro, in qno literae ῆϲθ’ apparent. ef. Eustath. 1389, 55. 70 locus geminus desumptus ex libro περὶ παθῶν exstat in E. M. 614. 34. 109 ef. Π Pr. Π 87, Κ 25. 112 licet Herodianus Aristarchi scripturam et sententiam secutus sit, tamen non dubium est. quin hoc adnot tamentum ab co profectum sit, q uippe quod in syllabarum distinctione versetur. προπαροξυτόνωϲ ἀνέγνωμεν τὸ εἴϲιδε, πᾶϲ γὰρ παρῳχημένοϲ διϲύλλαβοϲ παθὼν κατὰ τὴν ἀρχὴν καὶ βραχεῖαν ἀναδεξάμενοϲ ἀναδίδωϲι τὸν τόνον εἰϲεῖδε (Ιl. Ξ 158) εἴϲιδε. Π. Pr. Ζ 244.

130. ὑπὸ λῖτα: προπεριϲπαϲτέον· ἑνικὸν γάρ ἐϲτι μεταπλαϲθὲν ἀπὸ τοῦ λιτόν. PQ.

134. ἀδήϲειεν. ψιλωτέον ἀδήϲειεν· ὅταν γὰρ ἐν ϲυναλοιφῇ τὸ ψιλούμενον ἐν ἀρχῇ φωνῆεν ἐπικρατήϲῃ, καὶ τὸ πνεῦμα αὐτοῦ κρατεῖ, οἷον ὦ ἑταῖρε, ὦταιρε. Q. ?

162. κυλίνδει: παρὰ τῷ ποιητῇ βαρύνεται ἀεί· δῆλον ἐκ τοῦ «προπροκυλινδόμενοϲ » (Od. ρ 525) καὶ «ἥ τε κυλινδομένῃ» (Π. Π 794). M.

165. ἢ ἀφνειότεροι. κοιμιϲτέον τὸν ἤ διαϲαφητικὸϲ γάρ ἐϲτιν ἀντὶ τοῦ ἤπερ, οὐ διαζευκτικόϲ. εὔξονται μᾶλλον ταχεῖϲ εἶναι ἤπερ πλούοιοι. HΙQ .

168. φῇϲιν. τὸ φῇϲιν ϲὺν τῷ ι ὡϲ τὸ «δῷϲι πόλιν Τροΐην» (Α 129). προπεριϲπαϲτέον. ἐν παρολκῇ γάρ ἐϲτιν ἡ ϲιν. HMQ.

170. πόθεν εἰϲ. ἐγκλιτέον τὴν εἰϲ. ἀλλ’ οὐκ ἐγείρει τὴν θεν ϲυλλαβήν. πυρριχιακὴ γάρ ἐϲτι. M.

174. εὖ εἰδ ῶ: τὸ εἰδῶ Τυραννίων μὲν βαρύνει, Ἀρίϲταρχοϲ δὲ περιϲπᾷ, ᾧ καὶ πειϲτέον. MQ.

175. ἠὲ νέον μεθέπειϲ ἦ καὶ πατρώϊόϲ ἐϲϲι: ὁ δεύτεροϲ η περιϲπᾶται. ἐρωτηματικὸϲ γάρ ἐϲτι. — καὶ τὸ ἐϲϲί ἐγκλιτέον. ΕΜ.

185. νηῦϲ δέ μοι ἧδ᾿ : προπεριϲπαϲτέον τὸ ἧδε· ἔϲτι γὰρ ἀντωνυμία ἀναφορική. HMQR.

186. ὑπὸ Νηΐῳ ὑλήεντι: ὁ Ἀπίων ϲυνθέτωϲ ἀνέγνω, ὁ δὲ Ἡλιόδωροϲ διαιρεῖ, ἵν’ ᾖ ὑπὸ τῷ Nηΐῳ. Bekk. An. 1158, Cr. An. Ox. IV 310.

130 cf. Il. Pr. Ϲ 352. 134 his verbis reprobata ab Herodiano sententia. contineri videtur, ipse Herodianus (cf. Il. Pr. Ε 203 et Λ 88) Aristarchi aspirationem amplexus esse videtur. Quare sic sdnotamentum restituendum foret: τινὲϲ νομίζουϲι ψιλωτέον τὸ ἀδήϲειεν· ὅταν γάρ, φαϲίν κτλ. et in fine: Ἀρίϲταρχοϲ δὲ δαϲέωϲ ἔϲτι γὰρ ἀπὸ τοῦ ἥδω. cf. Pneumatol. El. p. 725 seqq. et Lobeckium, quem ibi citavi, Rhem. 306 et adnot. ad Βuttm. 99, El.II 71. 162 ef. Π. Pros. P 688, ubi praeterea κυλίνδετο (Οd. θ 81, λ 598) et κυλίνδων (Od. ε 296) proferuntur. Pro προκυλινδόμενοϲ Codicis iam Friedlaenderus l. c. p. 4 scribendum esse προπροκυλινδόμενοϲ vidit Iliadis locum Herod. in Il. Pr. l. c. ἡ δὲ κυλινδομένη scriptum exbibet. 165 cf. Ep. Cr. Ι 189, 26. — ἤ ϲύνδεϲμοϲ διαζευκτικόϲ sententia differt a διαϲαφητικϲῷ, accentu tamen congruunt et διαπορητικόϲ tantum ἦ diversum accentum et circumflexum quidem flagitat. Quare ad accentum quod attinet, clarius verba sic procederent: κοιμιϲτέον τὸν οὐ γάρ ἐϲτι διαπορητικόϲ, ἀλλὰ διαϲαφητικὸϲ ἀντὶ τοῦ ἤπερ, οὐ διαζευκτικόϲ. De re cf. Apoll. de coni. 489, lo. Al. 41, 12, E. M. 415, 15, Lehrs qu. ep. 51 seqq. Pro τὸ ἢ scripsi τὸν ἤ. 168 ef. Ιl. Pr. Α 129. 170 cf. Mon. 44, 23. 174 et. Ιl. Pr. Z 150. 175 de ἦ cf. ΙI. Pr. Y 17, Io. Al. 41, 20, de ἐϲϲί Mon. 44, 16. 177 ἐπεὶ καὶ κεῖνοϲ: ἐκ πλήρουϲ ὁ καί. τῇ γὰρ ἐκεῖνοϲ οὐ χρῆται, εἰ μὴ ἀναγκαϲθῇ ὑπὸ μέτρου. οὕτωϲ Ἀρίϲταρχοϲ. EHMQ. Hoc Aristonici videtur, sed si conferas Il, Pros.Α 177 et γ 255 simile quid Herodianum etiam praecepisso verisimile est. 185 cf. Lehrs qu. ep. 134. 186 pro Ἡλιόδωροϲ Lob. El. I 543 Ἡρωδιανὸϲ substituit, sed si conferas Steph. Byz. 473, 13 (τὸ Ὑπονήϊον ϲύνθετον ὡϲ τὸ Ἐξπικνημίδιοι) Herodianum potius Apioni adstipulatum esse exi-

192. παρτιθεῖ: ἐνεϲτὼϲ χρόνοϲ ἀπὸ τοῦ τιθῶ, διὸ περιϲπᾶται. P.

212. οὔτ’ ἐμὲ κεῖνοϲ: πλήρηϲ ἡ ἐμέ ἀντωνυμία. πρὸϲ γὰρ ἀντιδιαϲτολὴν παρείληπται. Μ.

214. τοιγὰρ ἐγώ τοι. τὸ πρῶτον τοί οὐκ ἐϲτιν ἀντωνυμία· οὐδέποτε γὰρ ἀρκτικὸν τὸ τοί· ἀλλ’ ἔϲτιν ἀντὶ τοῦ δή. BM.

215. μήτηρ μέν τέ μέ φηϲι: ἡ μὲν μέ ἀπόλυτοϲ, ἡ δὲ ἐγῶ ἀντιδιαϲτολὴν ἔχει πρὸϲ τὴν μητέρα. HΜ.

218. ὃν κτεάτεϲϲιν ἑοῖϲ ἐπὶ γῆραϲ ἔτετμεν: οὐκ ἀναϲτρεπτέον τὴν ἐπί. BE.

247. Ἰθάκην κατακοιρανέουϲαν: εἰ μὲν πρὸϲ Ἰθάκην ϲυντάττοιϲ τὴν κατά, ἵνα τοπικὴν δηλώϲῃϲ ϲχέϲιν κατὰ Ἰθάκην, ἀναϲτρέψειϲ τὴν πρόθεϲιν εἰ δὲ πρὸϲ τὸ κοιρανέουϲιν, ἵνα ἔμφαϲιν δηλώϲῃϲ τῆϲ τῶν μνηϲτήρων ἐπικρατείαϲ, ὅπερ καὶ μᾶλλον δοκεῖ, ὀρθοτονήϲειϲ τὴν πρόθεϲιν. Herod. ap. lo. Al. 26, 15.

251. τάχα δή με δια ρραίϲουϲι καὶ αὐτόν: ἐχρῆν ὀρθοτονεῖϲθαι τὴν ἀντωνυμίαν. ἀλλὰ τῷ μὴ ὁρᾶϲθαι κατ’ ἀρχὴν τὸ ε οὕτωϲ ἀνέγνωϲαν. τοῦτο γὰρ ἐπακολουθεῖ τοῖϲ πρωτοτύποιϲ. ἐχρῆν δὲ αὐτοὺϲ ἐπιγνῶναι ὅτι κρᾶϲιϲ δύναται ἐπακολουθεῖν (sc. δὴ ᾿μέ) καὶ οὕτωϲ ῥῶϲαι τὴν ὑγιῆ ἀνάγνωϲιν. Il. Pr. I 614.

252. τὸν δ’ ἐπαλαϲτήϲαϲα: τὸ ἐπαλαϲτήϲαϲα δηλοῖ τὸ ἐπὶ τοῖϲ λεχθεῖϲιν ὡϲ ἀλάϲτοιϲ καὶ δεινοῖϲ οὖϲι δεινοπαθήϲαϲα. ἐὰν δὲ ᾖ χωρὶϲ τοῦ ε παλαϲτήϲαϲα, ἔϲται τῷ παλαιϲτῇ, ὅ ἐϲτι τῷ ἀγκῶνι τῆϲ χειρόϲ, νύξαϲα. EVQ).

272. αὔριον: ψιλωτέον τὸ αὔριον. ἡ μὲν γὰρ αυ δίφθογγοϲ πρὸ ϲυμφώνου ψιλοῦται αὐλόϲ αὔρα, αὔω τὸ φωνῶ. αὕω δὲ τὸ ξηραίνω δαϲύνεται. E.

276. ἕεδνα: δαϲύνεται τὸ ἕεδνα ὡϲ τὸ ἕερϲα. M.

300. ἔκτα: πολλοὶ ϲυϲτέλλουϲι τὸ α τοῦ ἔκτα νομίζοντεϲ ἀποκοπὴν εἶναι τοῦ ἔκτανε. ὁ δὲ Ἀρίϲταρχοϲ ἐκτείνει. MQ.

313. διδοῦϲι: ἀπὸ τοῦ διδῶ. οἶδε δὲ αὐτοῦ τὴν κλίϲιν ὁ ποιητήϲ «δῶρα μὲν οὐκέτ’ ὀνοϲτὰ διδοῖϲ » (ll. Ι 164) οἶδε δὲ καὶ τὸ δίδωμι. ΕQ.

stimes et Heliodori nomen. quod etiam in Mon. 34, 15 occurrit, rectum esse. 214 cf. Il. Pros. Α 294. 215 cf. II Pros. Φ 159. 218 in fine excidisse videntur λαμβάνεται γὰρ πρόθεϲιϲ ἀντὶ προθέϲεωϲ ἡ ἐπί ἀντὶ τῆϲ παρά. cf. Lehrs q qu. cp. 87 et 91, Aristonic. ad Z 92. 247 ef. IΙ. Pros. Ε 332 252 similia. habes in II. Pros. 10, Ξ 183, 754 et aliis locis. 272 ef. Il. Pros. Λ 461 unde pro φλογίζω scripsi φωνῶ. Ep. Cr. I 88, 23. 276 collat. lI. Pros. N 543 pro ἕεργον codicis ἕερϲα coniicit Friedlaender l. c. 300 Herodiani sententiam a Scholiastis perversam esee apparet ex Il. Pros. B 662, ubi ἔκτα in fine positum ut h. l. Aristarchum κατὰ ϲυϲτολὴν pronunciasse traditur, quod eum propter quosdam non dubios Homeri locos (Ιl. 432, Od. λ 409) fecisse testatur Aristonieus 432 monente Lehrsio. Herodianus sic fere scripturus fuit: πολλοὶ τῷ Ἀριϲτάρχῳ ϲυγκατατιθέμενοι ϲυϲτέλλουϲι τὸ α τοῦ ἔκτα νομίζοντεϲ ἀποκοπὴν εῖναι. τοῦ ἔκτανε (cf. Il. Pros. Z 205) ὁ δὲ Τυραννίων ἐκτείνει. 313 ef. ll. Pros. l 164, unde διδοῦϲι ὡϲ ὀρθοῦϲι scribendum esse concludas.

320. ὄρνιϲ δ’ ὡϲ ἀνόπαια. ὁ μὲν Ἀρίϲταρχοϲ ἀνόπαια προπαροξυτόνωϲ ἀναγινώϲκει ὄνομα ὄρνιθοϲ λέγων ὁ δὲ Ἡρωδιανὸϲ ἀνοπαῖα ἀντὶ τοῦ ἀοράτωϲ, ἵν’ ᾖ οὐδέτερον πληθυντικὸν ὡϲ τὸ « πυκνὰ μάλα ϲτενάχων» (ΙΙ. Ϲ 318). διὸ καὶ προπεριϲπαϲτέον φηϲίν. EHQR.

326. εἵατ’ ἀκούοντεϲ: δαϲυντέον τὸ εἵατο. ἕατο γάρ ἐϲτι. τὸ δὲ ι προϲελθὸν τηρεῖ τὸ αὐτὸ πνεῦμα ἕωϲ εἵωϲ, ἕνεκα εἵνεκα. EHMQ.

379. δῷϲι. ὡϲ τὸ «δῷϲι πόλιν Τροΐην » (Α 129). M. τὸ ϲι κατ’ ἐπέκταϲιν. Β.

395. πολλαὶ ἐν ἀμφιἅλ ῳ Ἰθάκῃ: ἡ ἁλόϲ γενικὴ ἐν τῇ ϲυνθέϲει ἐπὶ μὲν κυρίων ψιλὸν ἀποφέρεται τὸ πνεῦμα Εὐρύαλοϲ, Ἀμφίαλοϲ, Ἀϲτύαλοϲ· ἐπὶ δὲ ἐπιθετικῶν τὸ ἴδιον τηρεῖ πνεῦμα πολλαὶ ἐν ἀμφιάλῳ Ἰθάκῃ » « ἀγχίἁλόν τ᾿ Ἀντρῶνα» (Β 697), ὕφαλοϲ. ll. Pros. o 705.

415. ἥντινα μήτηρ: τινὲϲ ψιλοῦϲι τὸ «ἥντινα μήτηρ », ἵν’ ᾖ εἴ τινα. ἄμεινον δέ ἐϲτι δαϲύνειν. EQS.

428. δαΐδαϲ: δαΐϲ ὀξυτόνωϲ ἡ λαμπάϲ, δάϊϲ δὲ βαρυτόνωϲ ἡ μάχη. S.

429. Εὐρύκλει’ Ὦποϲ θυγάτηρ: Ὦποϲ προπεριϲπαϲτέον διὰ τὴν ἀντέκφραϲιν πρὸϲ τὸν ὀφθαλμόν. V.

443. οἰὸϲ ἀώτῳ: διϲυλλάβωϲ τὸ οἰόϲ ἕνεκα μέτρου. Il. Pr. Γ 198.

ΕΙC ΤΗΝ Β.

1. ἦμοϲ: τὸ ἦμοϲ τροχαικόν ἐϲτι καὶ διὰ τοῦτο ψιλοῦται. E.

23. ἀλλ’ οὐδ’ ὧϲ: περιϲπαϲτέον τὸ ὧϲ. H.

28. νῦν δὲ τίϲ ὧδ’ ἤγειρε: τὸ τίϲ πυϲματικὸν ἐνθάδε τυγχάνον φυλάϲϲει τὸν ἴδιον τόνον. HMQS.

29. ἠὲ νέων ἀνδρῶν ἢ οἳ προγενέϲτεροί εἰϲιν ;

30. ἦε τιν’ ἀγγελίην ϲτρατοῦ ἔκλυεν ἐρχομένοιο,

32. ἦέ τι δήμιον ἄλλο πιφαύϲκεται ἠδ’ ἀγορεύει, οὗτοι (sc. v. 29) μὲν ἐγκλίνονται διαζευκτικοὶ ὄντεϲ, οἱ δὲ ἑξῆϲ (ν. et 32) περιϲπῶνται· ἐρωτηματικοὶ γάρ. ΗS.

31. ἥν χ’ ἥμιν ϲάφα εἴποι: ἀπολύτωϲ ἡ ἀντωνυμία, διὸ τὴν προτέραν ὀξυντέον. ΗS.

33. εἴθε οἱ αὐτῷ: ἀπολύτωϲ ἡ οἱ. H.

326 reliqua a Scholiastis assuta sunt. Caeterum hoc adnotumentum contra. eos, qui εἴατο scribebant , propositum esse recte Dindorfius iudicat. cf. Il. Pros. 10, 84. 379 ex Il. Pros. Α 129 in fne addi potest: διὸ καὶ τὸ ι ἔχει. 428 cautius de discriminandis accentu his vocibus agit Pros. Il. 677, Ξ 387. 429 cf. Io. Al. 10, 9. Β 1 cf. Arcad. 198, 14, Herod. in E. M. 420, 30. 23 cf. Ιl. Pros. Λ 720, Α 116, Γ 159. 28 cf. Arcad. 140, 10. 29 — 32 cf. Lehrs quaest. ep. 51 seqq. 31 cf. Lehrs qu. ep. 123. 33 Herodiani notam detruncatam esse patet ex Ιl. Pros. Ο 226 cf. Lehrs. qu. ep. 117 seqq ., qui docet Herodianum in Homerica Prosodia οἶ αὐτῷ ἁπλῶϲ sive ϲυνθέτωϲ positum recto accentu insignivisse, sed in Catholica, ubi pro simplici αὐτῷ esset, inclinasse.

58. οὐ γὰρ ἔπ᾿ ἀνὴρ οἷοϲ Ὀδυϲϲεύϲ: .τὴν ἐπὶ πρόθεϲιν κατὰ τὴν ἄρχουϲαν ὀξυτονητέον. ἔϲτι γὰρ ϲημαντικὴ ῥήματοϲ ἡ πρόθεϲιϲ. Ιl. Pros. Α 174.

60. ἦ καὶ ἔπειτα. οἱ μὲν γράφουϲι περιϲπωμένωϲ· οἱ δὲ ὀξυτόνωϲ. καλῶϲ δὲ ἔχουϲι καὶ τὰ δύο. Η.

88. τοι περὶ κέρδεα οἶδεν: οὐκ ἀναϲτρεπτέον τὴν περί. ἔϲτι γὰρ περίοιδεν. M.

89. ἤδη γὰρ τρίτον ἐϲτὶν ἔτοϲ, τάχα δ’ εἶϲι τέταρτον: προπεριϲπαϲτέον τὸ εἶϲι· ϲημαίνει γὰρ τὸ διελεύϲεται. Μ.

106. τρίετεϲ: προπαροξυτόνωϲ. Η.

114. τῷ ὅτεῳ. ὅτεῳ ὡϲ Πηνέλεῳ. τὸ γὰρ τῷ μετὰ τὸ γενέϲθαι ὅτῳ διῃρέθη ὡϲ τὸ ὅτου ὅτεο καὶ ἐν πλεοναϲμῷ τοῦ τ «εἰρήϲεται ὅττεό ϲε χρή (α 124). EM.

119. ἐ ü πλοκαμῖδεϲ Ἀ χ αι α ί: τὰ εἰϲ ιϲ λήγοντα θηλυκὰ ὀξυνόμενα, εἰ ἐν τῇ ϲυνθέϲει φυλάϲϲοι μόνον τὸ θηλυκὸν γένοϲ, καὶ τὸν αὐτὸν τόνον φυλάϲϲει, πλοκαμίϲ «ἐüπλοκαμῖδεϲ Ἀχαιαί ». Il. Pr. B 175.

139. δαῖταϲ. ἀπὸ τοῦ δαίϲ δαιτόϲ προπεριϲπωμένωϲ, εἰ δὲ ἀπὸ τοῦ δαίτη δαίτηϲ παροξυτόνωϲ. S.

146. τὼ δ’ αἰετώ: τινὲϲ τὸ τω περιϲπῶϲιν ἐπὶ τοῦ Τηλεμάχου ἀκούοντεϲ. HQS.

153. παρειάϲ: Ἡρωδιανὸϲ ἐν τῇ βίβλ ῳ φηϲὶ τῆϲ Ὀδυϲϲειακῆϲ προϲῳδίαϲ τὸ φορβειά διὰ τῆϲ ει διφθόγγου γράφεϲθαι καὶ ὀξυτόνωϲ. Schol. ad Aristoph. Av. 861.

157. Ἀλιθέρϲηϲ: τὸ Ἀλιθέρϲηϲ ψιλωτέον, εἰ καὶ παρὰ τὸ ἅλϲ ἐγένετο, εἰϲ ἰδιότητα τοῦ ὀνόματοϲ. EΜ.

185. ἀνἱείηϲ. δαϲυντέον ἔϲτι γὰρ ἀντὶ τοῦ ἀναπείθοιϲ, ἀπὸ μεταφορᾶϲ τῶν κυνηγῶν τῶν ἐφιέντων τοὺϲ ἱμάνταϲ τοῖϲ κυϲί. ψιλοῖ δὲ Ἑλλάνικοϲ παρὰ τὴν ἀνίαν ἐκδεχόμενοϲ τὸ λυποίηϲ. εἰ δὲ τοῦτο, ἐχρῆν γράφειν ἀνιῴηϲ· τοιαύτη γὰρ ἡ δευτέρα ϲυζυγία. HMQR.

210. ταῦτα μὲν οὐχ ὑμέαϲ ἔτι λίϲϲομαι: παροξυτόνωϲ ἡ ὑμέαϲ ἀντωνυμία. ἔϲτι γὰρ ἀντιδιαϲταλτική. M.

88 hoc ipsum περίοιδεν etiam περιϲϲῶϲ οἶδεν, ut explicat Eustath. 801, 41 significare posse dicit Herod. in Il. Pros. Κ 247 cf. Lehre qu. ep. 97. 106 Eustath. 1437, 9: τὸ τρίετεϲ ὥϲπερ καὶ τὸ τετράετεϲ καὶ τὰ ὅμοια προπαροξύτονα χρόνου εἰϲὶ δηλωτικὰ ἐπιρρήματα. τὸ μέντοι τριετέϲ οἷον παιδίον ἢ ἄλλο τι ὀξύνονται πρὸϲ διαφοράν. cf. Ammon. p. 131, Lehrs qu. ep. 135 seqq. 114 cf. 0d. κ 39, Il. Pros. 0 491, Lob. El. 422 et II 97. 139 pro εἴτε scripsi εἰ δέ. de δαίτη cf. Arcad. 114,18. 146 τῷ recepit Bekker. 153 adnotamentum de scriptura et accentu voc. φορβειά contentum fnisse videtur in praecepto eiusmodi, quale e t Arcadii 98, 23. 157 cf. Il. Pros. Α 264, ubi de Ἐξἀδιον χωρὶϲ εἰ μὴ λέγοι τιϲ διὰ τὴν ἰδιότητα τὸ πνεῦμα μεταπεπτωκέναι. 185 cf. Lehrs de Aristarch. p. 312 ed. II. 210 ή inseruit Friedlaender l. c.

222. χεύω: Ἡρωδιανὸϲ χεύω, ἵν’ ᾖ ἐνεϲτὼϲ ἀντὶ τοῦ μέλλοντοϲ. HM.

237. ϲφὰϲ γὰρ παρθέμενοι. ὀξυτονητέον τὴν ϲφάϲ. κτητικὴ γὰρ ἀντὶ τοῦ ϲφετέραϲ. BMQS.

240. ἄνε εῳ: ϲὺν τῷ ι τὸ ἄνεῳ· εὐθεῖά ἐϲτι πληθυντικὴ ἀπὸ τοῦ ἄνεωϲ. HM.

281. τῶ: γράφεται καὶ τώ μετὰ ὀξείαϲ. H.

300. ἀνιεμένουϲ: δαϲέωϲ ἀπὸ τοῦ ἵημι. QER.

325. ἦ μάλα Τηλέμαχοϲ φόνον ἥμιν μερμηρίζει. ἤ τιναϲ ἐκ Πύλυ ἄξει ἀμύντοραϲ ἠμαθόεντοϲ, ἢ ὅγε καὶ Ϲπάρτηθεν, ἐπεί νύ περ ἵεται αἰνῶϲ· ἠὲ καὶ εἰϲ Ἐφύρην ἐθέλει.

Ὁ μὲν πρῶτοϲ η περιϲπᾶται, οἱ δὲ ἐξῆϲ ἅπαντεϲ ἐγκλίνονται πλὴν τοῦ δευτέρου, ὃϲ ὀξύνεται διὰ τὸ τινάϲ. Μ.

370. οὐδ’ ἀλάληϲθαι: προπαροξυτόνωϲ. δηλοῖ γὰρ τὸ πλανᾶϲθαι. MS.

434. πεῖρε κέλευθον: τὸ πεῖρε ἀντὶ τοῦ ἐπέρα. ἔνθεν καὶ τὸ « ἀλεγεινά τε κύματα πείρων » (Od. Θ 183). EBQ.

ΕΙϹ ΤΗΝ Γ.

7. πεντακόϲιοι: οὕτω διὰ τοῦ α πεντακόϲιοι Ἀρίϲταρχοϲ καὶ Ἡρωδιανόϲ. HMQS.

8. ἑκάϲτοθι. ἐν ἑκάϲτῳ τόπῳ Ἀρίϲταρχοϲ καὶ Ἡρωδιανόϲ. τινὲϲ δὲ ἑκάϲτοθεν, ὅ ἐϲτιν ἐξ ἑκάϲτηϲ πεντηκοϲτύοϲ. προπαροξύνεται δὲ μφότερα. HMQS.

10. ο δ’ ἰθὺϲ καταγοντο ἰδ’ ἱϲτία: Ἀρίϲταρχοϲ κάταγον, εἶτα τοὶ δ’ ἱϲτία. ὁ δὲ Ἡρωδιανὸϲ κατάγοντο· τὸ ὅμοιον καὶ ἐπὶ τοῦ «νίζον καὶ προτίθεντο ἰδὲ κρέα πολλὰ δατεῦντο » (0d. α 112). HM.

222 plenum Scholion est: Πτολεμαῖοϲ ὁ Ὀροάνδου χείω γράφει καὶ Ἀρίϲταρχοϲ, Ἡρωδιανὸϲ δὲ χεύω etc. Schmidtius priorem partem Didymo tribuit atque pro Herodiano Zenodotum retituendum suspicatur, sed Herodianus de accentu egisse videtur sic fere ut in Il. Pros. Λ 365, Y 452; τὸ χεύω φυλακτέον ἐπὶ τοῦ αὐτοῦ τόνου, λέγω δὲ τοῦ βαρέοϲ. ἐνεϲτὼϲ γάρ ἐϲτιν ἀντὶ μέλλοντοϲ. 240 ef. Apollon. de adv.555 et 577, 10,cum quo Horodianus, ut in accentu ap. Io. Al.37,24, sic etiam in scriptura per ῑ congruisse videtur. 281 cf. Pros. Cathol. p. 492, 19. 370 recte iudicat Friedlaenderus l. c. intellegendum esse hunc locum sic, ut ἀλάληϲθαι propter signifcatum praesentis proparoxytonum esse dicatur; idem confert Il. Pros. Τ 335, ubi de accentu infinitivi ἀκαχηϲθαι agitur, et μ 284, ubi accuratius Herodiani sententia exposita est. Conferas quae ad hunc locum dicemus. 434 ef. Il. Pros. Ω 8, ubi hic locus citatur et Aristarchi verba adiciun tur: «τὸ πεῖρε διδάϲκει ἡμᾶϲ καὶ τὴν πείρων μετοχὴν βαρύνειν· ὡϲ γὰρ ἔκειρε κείρων, οὕτωϲ ἔπειρε πείρων. εἰ γὰρ περιεϲπᾶτο ἦν ἄν ὁ παρατατικὸϲ ἐπείρα». Γ 7 priorem partem usque ad Ἀρίϲταρχοϲ Schmidtius Didymo tribuit, Herodiani observatio non plena est, nam de ectasi vocalis α dixisse putandus est. 8 nomina Ἀρίϲταρχοϲ καὶ Ἡρωδιανὸϲ in Q exstant teste Buttmanno, cum quo pro πεντηκοντύοϲ scripsi πεντηκοϲτύοϲ. De accentu cf. lo. Al. 35, 3 et 8. 10 Herodianus, qui in Od. α 112 Aristarchi scripturam secutus videtur, hoc loco aboeo dissensisse existimandus est, ita ut Scholion ad Herodiani sententiam

14. οὐδηβαιόν: ἄδηλον πότερον ἐκ ϲυναλοιφῆϲ ἐϲτι τὸ η ἢ τοῦ ἠβαιόν τριϲυλλάβου. οἱ δὲ νεώτεροι βαιόν φαϲι. HMQ.

28. γενέϲθαί τε τραφέμεν τε: οὐκ ἔϲτιν ἀναδιπλαϲιαϲμὸϲ τὸ «τε τραφέμεν », ἀλλὰ ϲύνδεϲμοϲ. MQ.

34. αθροοι: ἁθρόοι Ἀρίϲταρχοϲ, τινὲϲ δὲ τὸ ἄθροοι ὡϲ ἄχροοι τῇ προϲῳδίᾳ ἀναγινώϲκουϲιν. HM.

35. ἑδριάαϲθαι. τὸ δεύτερον ϲυνέϲταλται α ἐν τῷ ἑδριάαϲθαι. H.

46. δέπᾳ μελιηδέοϲ οἴνου: ϲὺν τῷ ι γράφεται. Il. Pr. Λ 385.

μελιηδέοϲ: δαϲυντέον τὸ μελιηδέοϲ. H.

50. τοὔνεκά ϲοι: ἐχρῆν ὀρθοτονεῖν τὴν ϲοί. Ζηνόδοτοϲ δέ «τοὔνεκά τοι» γράφει ἀγνοῶν ὅτι ἐπὶ τῆϲ διαϲτολῆϲ οὐ λαμβάνεται ἡ τοι. HMQ.

59. ϲύμπαϲιν. ϲύνθετον τὸ ϲύμπαϲι· διὸ προπαροξύνεται. H.

69. μεταλλῆϲαι καὶ ἔρεϲθαι: ἐν ἑτέροιϲ διαλαμβάνων περὶ τοῦ « μεταλλῆϲαι καὶ ἔρεϲθαι» ἀξιούντων πάντων τὸ ἐρέϲθαι ὁμοίωϲ τῷ πυθέϲθαι, ἐπειδήπερ ὁ δεύτεροϲ ἀόριϲτόϲ ἐϲτιν, ἀπεφηνάμην ὡϲ ἡ παράδοϲιϲ τρίτην ἀπὸ τέλουϲ ἐποίηϲε τὴν ὀξεῖαν οὐ τῷ ϲημαινομένῳ πειϲθεῖϲα ἀλλὰ τῷ χαρακτῆρι τῆϲ φωνῆϲ, ἐπεὶ τὰ τοιαῦτα τῶν ἀπαρεμφάτων προπαροξύνεται ὄντα ἔνεϲτῶτοϲ οἷον φέρεϲθαι δέρεϲθαι, ἃ εἶχε. τὴν ρε ϲυλλαβὴν πρὸ τέλουϲ τῆϲ ἀρχούϲηϲ ϲυλλαβῆϲ εἰϲ τὸ ε ληγούϲηϲ — οὕτωϲ καὶ τὸ ἔρεϲθαι ἀναδεξάμενον τὸν αὐτὸν χαρακτῆρα προπαρωξύνετο οὐ τῷ λόγῳ τοῦ ἀορίϲτου, τῇ δὲ ὁμοιότητι τῆϲ φωνῆϲ. Ιl. Pr. Π 47.

72. ἤ τι κατὰ πρῆξιν ἦ: ὁ πρῶτοϲ η ϲύνδεϲμοϲ ὀξύνεται διὰ τὸ τι, ὁ δὲ δεύτεροϲ περιϲπᾶται. ἐρωτηματικὸϲ γάρ. PM.

134. τῶ ϲφεων πολέεϲ: ἐγκλιτικὴ μὲν ἡ ϲφέων. ὅμωϲ τὸ τῶ πάλιν περιϲπαϲθήϲεται.

137. ἀγορὴν ἐϲ πάνταϲ Ἀχαιούϲ: βούλονται τῆϲ ἐϲ προθέϲεωϲ ῥωννύναι τὸν τόνον ἵνα δυνάμει ἀναϲτροφὴ γένηται κατὰ τὸ ὄρνιθεϲ ὥϲ. ΕH.

149. ἕϲταϲαν: δαϲύνεται· ἀντὶ γὰρ τοῦ εἱϲτήκειϲαν ἐϲτί. M.

sic fere accommodandum sit: Ἀρίϲταρχοϲ κάταγον εἶτα τοὶ δ’ ἱϲτία ὁμοίωϲ τῷ ενίζον καὶ πρότιθεν τοὶ δὲ κρέα». ὁ δὲ Ἡρωδιανὸϲ κατάγοντο. 14 cf. Schol. A ad D. Β 380, Lob. El. I 68. 28 ef. Il. Pros. Φ 279. 34 in codd. scriptum est τὸ ἀθρόοι Ἀρίϲταρχοϲ ὡϲ ἀχρόοι τῇ προϲῳδίᾳ ἀναγινώϲκει, quod collatis Schol. ad Ιl, Ξ 38 et Ιl. Pros. Μ 391 correxi. 35 cf. Il. Pros. Ζ 268, unde adiici potest: καὶ τρίτη ἀπὸ τέλουϲ ἡ ὀξεῖα. 46 nunc hoc Odysseae loco δέπαϲ exhibetur. 50 correxit Lehrsius locum in quaest. ep. 123 pro νοῶν scribens ἀγνοῶν et οὐ ante λαμβάνεται addens. ef. Ιl. Pros. Α 294: ταύτηϲ τῆϲ ἀναγνώϲεωϲ ἐντελέϲτερον διαληψόμεθα ἐν τῇ Γ τῆϲ Ὀδυϲϲείαϲ, ὅταν περὶ τῆϲ Ζηνοδοτείου γραφῆϲ ἐπιζητῶμεν, πότερον τοῦ ἕνεκα ϲοὶ ἢ τοῦ ἕνεκά τοι. 59 cf. Ιl Pros. Π 248. 69 verbis ἐν ἑτέροιϲ praeter Pros. Cathol. (p. 466, 14) etiam hic Odyssiacae locus intellegi potest. 134 locus est obscurus, signifcari videtur τῶ περιϲπώμενον retinere accentum, licet bisyllaba. enclitica sequatur diverse e. g. a πῶποτε πώποτε Lehrs qu. ep. 129 et Pros. Cathol. p. 492, 4 et 19. 137 cf. Lehrs qu. ep. 98. 149 pro οὐ scripsi ἀντὶ et pro ἐκεῖ ἐϲτί, similiter Friedlaender l. c., qui confert Il. Pros. Μ 55.

170. ἢ καθύπερθε: ὁ ἤ ϲύνδεϲμοϲ δύο τόνω ἐπιδέχεται ἢ περιϲπωμένην ἢ βαρεῖαν, ὅπερ κάλλιον. E.

179. μῆρ᾿ : μῆρα ὡϲ μῆλα. HQ.

195. ἐπιϲμυγερῶϲ: περιϲϲὴ ἡ ἐπί ὡϲ ἐν τῷ « βοῶν ἐπιβουκόλοϲ» (422).BEHQ.

214. εἰπέ μοι ἠὲ ἑκὼν ὑποδάμναϲαι ἦ ϲέ γε λαοί: ὁ μὲν πρῶτοϲ ἤ ὀξύνεται, ὁ δὲ δεύτεροϲ περιϲπᾶται. H.

219. περικήδετο: ὑφ’ ἕν τὸ περικήδετο ἀντὶ τοῦ ὑπερεκήδετο· οὕτωϲ Ἀρίϲταρχοϲ καὶ Ἡρωδιανόϲ. HM.

247. ϲὺ δ’ ἀληθὲϲ ἐνίϲπεϲ: τὸ προϲτακτικὸν πρὸ τέλουϲ ἔχει τὴν ὀξεῖαν, τὸ δὲ ὁριϲτικὸν προπαροξύνεται. Il. Pr. Ω 388.

255. ἤτοι μὲν τάδε κ’ αὐτὸϲ ὀΐεαι: τὸ πλῆρέϲ ἐϲτι τῆϲ ϲυναλοιφῆϲ κέν ἀντὶ τοῦ δή. τὸ δὲ ὅμοιον ἐν Ἰλιάδι (Ζ 260) «ἔπειτα δέ κ’ αὐτὸϲ ὀνήϲεαι ». HM.

268. εἴρυϲθαι: ὥϲπερ γίνεται ἀπὸ τοῦ εἰλίϲϲω εἰλίξαϲ, οὕτωϲ καὶ ἀπὸ τοῦ εἰρύω εἴρυμι τὸ εἴρυϲθαι. Β.

272. τὴν δ’ ἐθέλων: Ὅμηροϲ τριϲυλλάβωϲ. H.

296. ἐϲ Φαιϲτόν: ὀξύνεται τὸ Φαιϲτόν ἐπὶ τῆϲ πόλεωϲ, ἐπὶ δὲ τοῦ ἥρωοϲ προπεριϲπᾶται. Il. Pr. ε 43.

380. ἵληθι: ἀπὸ τοῦ ἵλημι. διὰ τὸ μέτρον ἐκτέταται ἡ παραλήγουϲα ὡϲ ἐν τῷ «δίδωθι δέ μοι κλέοϲ ἐϲθλόν». ὑγιῶϲ οὖν Καλλίμαχοϲ ἔκλινεν «ἵλαθί μοι, φαλαρῖτι πυλαιμάχε ».

391. ἑνδεκάτῳ ἐνιαυτῷ: ἀμφίβολον κἄν τε δεκάτῳ κἄν τε ἑνδεκάτῳ. E.

392. ὤϊξεν: τὸ ι προϲγεγραμμένον· ἐξεφωνήθη δὲ καὶ τὸ ι. E.

402. αὐτὸϲ δ’ αὖτε καθεῦδε: γράφεται καὶ «αὐτὸϲ δ’ αὖτ’ ἐκάθευδε. H.

411. Νέϲτωρ δ’ αὐτὸϲ ἔφιζε. ϲυϲτέλλειν δεῖ τὸ ι καὶ προπαροξύνειν τὸ ἔφιζε. Ιl. Pr. Γ 426.

422. ἐπιβουκόλοϲ ἀνήρ: παρέλκει ἡ ἐπί, διὸ φυλάϲϲεται ὁ τόνοϲ ὁ αὐτόϲ. Ιl. Pr. l 456.

441. ἑτέρῃ δ’ ἔχεν οὔλαϲ: τὸ οὔλη τὸ ἐπὶ τῶν κριθῶν ἴϲωϲ βεβαρυτόνηται μονογενὲϲ ὂν πρὸϲ μονογενὲϲ ὀξυνόμενον τὸ οὐλή (Od. ω 331). Il. Pr. Τ 26.

179 ef. Ιl. Pros. Α 464, 320. 195 citatur hoc vocabulum in Il. Pros. I 456 additis: ὅταν παρέλκῃ ἡ πρόθεϲιϲ, οὐ ποιεῖται ἐξαλλαγὴν τοῦ τόνου cf. ibid. 516 et Ep. Cr. I 172, 27. 219 ef. Il. Pros. Κ 247. 255 ad Iliadis l. de hoc nostro loco sic refert Herodianus: τὸ ἐν τῇ Ὀδυϲϲείᾳ «ἤτοι μὲν τόδε κ’ αὐτὸϲ ὀΐεαι» ἀναγινώϲκει ὁ Ἀϲκαλωνίτηϲ, ἄλλοι δὲ τὸν καί κατὰ κρᾶϲιν καὶ ἔκθλιψιν καὶ αὐτόϲ — καὐτόϲ. cf. praeterea Aristonic. ad h. l. 268 Buttmannus ad h. l.: «Cavet Scholion ne quis in syllaba ει augmentum agnoscat et εἰρύϲθαι scribat , quod apte fit comparatione participii εἱλίξαϲ». ef. II. Pros. Π 542. 380 cf. Choer. Dict. 893, 24. 391 cf. Il. Pros. Z 319, l 130. 402 in cod. exstat. γρ. αὐτὸϲ δ ᾿ ἐκάθευδε, quibus verbis Βuttmannus et Dindorfius scripturae diversitatem δέ καθεῦδε et δ’ ἐκάθευδε significari intellexerunt. Dindorfius verba restituit, ipse καὶ inserui. cf. IΙ. Pros. Β 808 et Θ 161.

444. Περϲεὺϲ δ’ ἀμνίον εἶχε: ἀμνίον ὡϲ πηνίον. HM. Ζηνόδοτοϲ δὲ ἐν ταῖϲ ἀπὸ τοῦ δ γλώϲϲαιϲ τίθηϲι τὴν λέξιν. Μ. καὶ Νίκανδροϲ δὲ καὶ Θεοδωρίδαϲ ἀπὸ τοῦ δάμναϲθαι προφέρονται ἀϲυνδέτωϲ δαμνίον· Πορϲίλοϲ (?) δὲ ὁ Ἱεραπύτνιοϲ παρὰ Ἱεραπυτνίοιϲ ἔτι ϲώζεϲθαι τὴν φωνὴν αἱμνίον δαϲέωϲ μετὰ τοῦ ι κατ’ ἀρχὴν προφερομένην παρὰ τὸ αἷμα. καὶ Ἀπολλόδωρόϲ φηϲιν ὡϲ εἰκὸϲ ἦν καὶ παρὰ τῷ ποιητῇ οὕτωϲ αὐτὸ προφέρεϲθαι, ὑπὸ δέ τινων περιῃρῆϲθαι τὸ ι. HMQR.

490. νύκτ’ ἄεϲαν: ϲυνέϲταλται τὸ α· ἀλλαχοῦ δὲ «νύκτα μὲν ἀέϲαμεν» (Od. γ 151). HQ.

ΕΙϹ ΤΗΝ Δ.

1. κητώεϲϲαν. ὥϲπερ τὸ ἡβώωϲα ἐκτείνει διὰ τὸ εἶναι τὸ πρὸ αὐτῆϲ μακρὸν τὸ η καὶ τὸ τηλεθόωϲα ϲμικρύνει διὰ τὸ εἶναι τὴν πρὸ αὐτῆϲ ϲυλλαβὴν βραχεῖαν ἤτοι τὸ λε οὕτω κητώειϲ καὶ ὠτώειϲ καὶ κηώειϲ καὶ ὅϲα τοιαῦτα ἐκτείνει, ϲυϲτέλλει δὲ τὸ ἐρόειϲ κερόειϲ ἐρόεϲϲα κερόεϲϲα ἠερόεϲϲα καὶ ὅϲα τοιαῦτα. Ε.

3. ἔτῃϲιν: ψιλῶϲ ἔτῃϲιν εἴτε ἐπὶ τοῦ πολίτου εἴτε ἐπὶ τοῦ ἑταίρου. M.

10. υἱέϊ: τριϲυλλάβωϲ· «υἱέϊ ϲῷ ἑπόμην » (Ιl. Γ 174). Q.

26. τώδε: παροξυτονητέον , ἵνα νοηθῇ δυϊκόν. M.

28. ἀλλ’ εἴπ’ ἤ ϲφωϊν: ἐγκλιτέον τὸ ϲφωϊν, ἵνα τρίτον γένηται πρόϲωπον. M.

29. ἦ ἄλλον: περιϲπαϲτέον τὸν ἦ ἐρωτηματικόν. B.

31. Βοηθοίδη: τετραϲυλλάβωϲ· ὅμοιον δέ ἐϲτι τοῦ «Πανθοίδηϲ Εὔφορβοϲ» ( 808). ΗM.

62. οὐ γὰρ ϲφῶν γε γένοϲ χωρὶϲ τοῦ ι ἡ ϲφῶν, ὡϲ Ἀρίϲταρχοϲ καὶ Ἡρωδιανόϲ. Ἀπολλώνιοϲ δὲ ἐν τῷ περὶ ἀντωνυμιῶν (p. 110) γράφει αὐτὴν μετὰ τοῦ ι, ἵν’ ᾖ δευτέρου προϲώπου κατὰ ϲυναίρεϲιν. ἀλλ’ οὐκ ἔϲτι ποτὲ παρὰ τῷ ποιητῇ γενικὴ καὶ δοτικὴ μὴ ἐκφωνοῦϲα 444 καὶ ante Νίκανδροϲ addidi. Idem fere habet Eustath. 1476, 40 Zenodoti mentione non facta. Ab Herodiano adnotamentum profectum esse ex rebus, de quibus agitur, concluditur. Primo de accentu, tum de scriptura δ’ αἰμνίον et δαμνίον, deinde de aspiratione et literae ι adiectione vel omissione disputatur. Δ 1 quod ad h. v. de ἷξον in M traditur: ὁ ἵξω μέλλων εἰϲ ἐνεϲτῶτα μεταβὰϲ ποιεῖ παρατατικὸν ἀντὶ τοῦ δευτέρου ἀορίϲτου τὸ ἷξον ἐν ϲυντελείᾳ (sic collat. E. M. 472, 10 pro ἐν ϲυϲτολῇ scripsi) ex Rhematico Herodiani huc translatum est. — Adnotamentum de κητώεϲϲαν Herodiano dignum esse, quum vix unum repugnans exemplum reperiatur, ostendit Lob. Rhem. 181 coll. 212 cf. etiam Mon. 14, 20. Quae in initio et in fne addita sunt, ut ab epitomatore assuta omisi. 3 cf. IΙ. Pros. Z 239. 10 ef. Il. Pros. Π 177. 26 cf. Lehrs qu. ep. 133. 31 cf. Il Pros. Δ 228. 38 ἑο αὐτῷ: αὐτῷ αὐτῷ τὸ δὲ ε πλεοναϲμὸϲ Ἀττικόϲ B ad Herodianum referri possent, si scriptum esset: αὐτῷ ψιλῶϲ, quo signifcaretur ἑοῖ esse idem atque αὐτῷ et pronomini αὐτῷ ex abundantia. appositum esse (cf. Lehrs qu ep. 118). τὸ δὲ ε πλεοναϲμὸϲ ἀρκτικόϲ (cf. Il. Pr. Y 171). 62 Collato E. M. 610, 5, qui locus ex Herodiano petitus videtur, intellegitur Apollonium ϲφῷν cum ι ut genetivum dualis secundae personae scripsisse, Aristarchum ϲφῶν sine ι ut genetivum pluralistertiae personae pro duali τὸ ι. τὸ γὰρ ὤμοιν καὶ ποδοῖν λέγει ὤμοιϊν καὶ ποδοῖϊν καὶ τὸ τοῖν μετὰ τοῦ ι λέγει τοῖιν διϲυλλάβωϲ. ΗΜ.

70. ἵνα μὴ πευθοίαθ’ οἱ ἄλλοι: οὕτωϲ Ζηνόδοτοϲ. ὁ δὲ Ἀρίϲταρχοϲ πευθοίατο ἄλλοι χωρὶϲ τοῦ ἄρθρου ὡϲ Ἡρωδιανόϲ φηϲιν. HΜ.

83. καὶ Αἰγυπτίουϲ ἐπαληθείϲ: ἐπαληθείϲ πλανηθείϲ. οἱ δὲ «ἐπ’ ἀληθεῖϲ » ἐπὶ τοὺϲ ἀληθεῖϲ Αἰγυπτίουϲ ὅτι μαντικῆϲ ἔμπειροι. V.

94. ὔμμιν: Αἰολικῶϲ ψιλοῦται. E.

119. ἕκαϲτα τε πειρήϲαιτο: ἔνιοι γράφουϲι κακῶϲ ἕκαϲτα τ’ ἐπειρήϲαιτο ἀντὶ τοῦ ἐπερωτήϲειεν. HMQ).

123. ἅμ’ Ἀδρήϲτη τριϲυλλάβωϲ τὸ Ἀδρήϲτη ὡϲ Ἡρωδιανὸϲ καὶ Ἀρίϲταρχοϲ καὶ κύριον ἀκουϲτέον· τινὲϲ δὲ δρήϲτη οἱονεὶ θεράπαινα (sc. ἅμα δρήϲτη). HM.

131. ὑπόκυκλον: κατὰ ϲύνθεϲιν ἀναγνωϲτέον. ll. Pr. Ϲ 375.

165. ἔωϲιν: ὡϲ λέγωϲι. τρίτη ἀπὸ τέλουϲ ἡ ὀξεῖα. ϲημαίνει γὰρ ὑπάρχωϲιν· ὅτε δὲ ἀπὸ τοῦ ἐῶ ἐᾷϲ κέκλιται, προπεριϲπαϲτέον «οὐ μέν ϲ’ οὐδ’ ἐῶϲιν » (δ 805). ΒQR.

166. οὐδέ οἱ ἄλλοι: ἐγκλιτικὴ νῦν ἐϲτιν ἡ οἱ. διὸ τοῦ ϲυνδέϲμου φυλακτέον τὸν τόνον. H.

221. κακῶν ἐπίληθον ἁπάντων: ὁ Ἀϲκαλωνίτηϲ προπεριϲπᾶ μετοχὴν ἀκούων. Ἀρίϲταρχοϲ δὲ προπαροξύνει ὄνομα ἐκδεχόμενοϲ. οὕτω δὲ καὶ ἡμῖν ἀρέϲκει, ἐπεὶ καὶ τὰ προκείμενα ἐπίθετα ἦν «νηπενΘέϲ τ’ ἄχολόν τε». HQ.

228. Πολύδαμνα: εἴτε κύριόν ἐϲτιν ὄνομα ἡ Πολύδαμνα ὡϲ Μήθυμνα, εἴτε ἐπιθετικὸν τῶν φαρμάκων, τρίτη ἀπὸ τέλουϲ ἡ ὀξεῖα. βέλτιον δὲ ὄνομα κύριον αὐτὸ δέχεϲθαι, ἐπεὶ καὶ Εὐφορίων ἐν Διονύϲῳ φηϲὶ «βλαψίφρονα φάρμακα χεῦεν, ὅϲϲ’ ἐδάη Πολύδαμνα, Κυτηϊὰϲ ἢ ὅϲα Μήδη». HQ.

Θ ῶνοϲ παράκοιτιϲ: ἀπὸ τοῦ Θόωνοϲ (sc. κατὰ κρᾶϲιν)· τὸν αὐτὸν δὲ λέγουϲιν εἶναι τὸν Θῶνιν (sc. sic ut Θῶνοϲ per syncopen ex Θώνιοϲ factum esse sumatur). Q.

242. ἀλλ’ οἷον τόδ’ ἔρεξε: Παρμενίϲκοϲ ἐψίλου τὸ οἶον, ἵν’ ῇ τοῦτο μόνον ἐρῶ. ἄμεινον δὲ θαυμαϲτικῶϲ ἀναγινώϲκειν. HPQ.

secundae personae usurpatum, cui adstipulatur Herodianus propterea, quod Homerus genetivos et dativos dualis nunquam per ι ineffabile proferat, sed dissolvat — Initium in E. M. sic planius profertur: τὸ ϲφῶν Ἀρίϲταρχοϲ χωρὶϲ τοῦ ι ἀξιοῖ γράφεϲθαι λέγων, ὅτι τρίτου προϲώπου ἐϲτὶ τῶν πληθυντικῶν ἡμῶν ὑμῶν ϲφῶν ἀντὶ δευτέρου δυϊκοῦ. ἀντὶ γὰρ τοῦ ϲφῶϊν κεῖται. ln fine consulto E. M. post ἐκφωνοῦϲα addidi τὸ ι et verba τὸ γὰρ λέγειν καὶ ὤμοιϊν καὶ ποδοῖϊν μετὰ τοῦ ι λέγει διϲυλλάβωϲ emendavi. 70 ὥϲ φηϲιν Ἡρωδιανόϲ Dindorfius ex M adiecit. 94 ef Il. Pr. Α 335. 119 verba, quae in codd. exstant, haec sunt. οὕτωϲ ἐπειρήϲατο ἀντὶ τοῦ ἐπερωτήϲειεν. ἔνιοι δὲ γράφουϲι κακῶϲ μυθήϲαιτο, quae secundum intellectum, quem bene perspexit Dindorfus, correxi. 221 pro περιϲπᾷ scripsi προπεριϲπᾷ. 228 de. Πολύδαμνα praeterea exstant in Q: κύριον ὄνομα ἡ Πολύδαμνα κατὰ Ἀρίϲταρχον. καὶ Ἡρωδιανὸϲ ἄμεινον εἶναί φηϲιν, in E γρ. πολύδαμνα τὰ πολλοὺϲ δαμάζοντα. ϲχῆμα ἀμφιβολίαϲ. l 28 de Θῶνοϲ ef. Lehrs Herod. p. 106 seqq, Iο. Al. 10, 6. 242 ef. Il. Pr. Ε 638.

244. αὐτόν μιν: ψιλῶϲ. οὐκ οἶδε τὴν αὑτὸν ϲύνθετον ὁ ποιητήϲ. Η.

260. χαῖρ’ ἐπεὶ ἤδη μοι: ἄμεινον τὸν ἤδη χρονικῶϲ δέχεϲθαι κατὰ Ἀρίϲταρχον. Κράτηϲ δὲ δύο ποιεῖ ἦ καὶ δή, διὸ καὶ περιϲπᾷ τὸ η. οὐδέποτε δὲ ὁ ἦ ὢν βεβαιωτικὸϲ μεταξὺ τοῦ ἐπεί καὶ τοῦ δή εὑρέθη. HQ .

294. τράπεθ’ ἥμεαϲ: ἀπόλυτοϲ ἡ ἥμεαϲ. διὸ τρίτη ἀπὸ τέλουϲ ἡ ὀξεῖα. Η.

304. καθεῦδε: προπεριϲπωμένωϲ τὸ καθεῦδε. Η.

311. Τηλεμάχ ῳ δὲ πάριζεν: ἐὰν ἓν μέροϲ λόγου ᾖ τὸ πάριζεν, προπαροξυνθήϲεται ὡϲ «Νέϲτωρ αὖ τότ’ ἔφιζεν» (γ 411). ἐὰν δὲ ἡ παρά πρὸϲ τῷ Τηλεμάχῳ ϲυντάϲϲηται, προπεριϲπᾶται. οὐκ ἀναϲτρέφεται δὲ ἡ παρά, ἐπεὶ κατ’ ἔκθλιψίν ἐϲτιν. ἄλλωϲ τε καὶ μέϲον πέπτωκεν ὁ δέ. Q.

371. νήπιόϲ εἰϲ. ἐγκλιτικὸν τὸ εἰϲ. E.

372. ἠὲ ἑκὼν μεθίειϲ: ἄμεινον κοιμίζειν τοῦ ἠέ τὴν ἐπὶ τέλουϲ ὀξεῖαν, ἵνα γένηται διαζευκτικόϲ. ὅτε γάρ ἐϲτι διαπορητικὸϲ ὁ η, περιϲπᾶται ὡϲ τὸ «ἦε χόλον παύϲειεν ἐρητύϲειέ τε θυμόν» (Α 192). ΕQ.

386. ὑποδμώϲ: παρέλκει ἡ ὑπό, διαφυλάττει δὲ τὴν ὀξεῖαν. EQ.

396. μή πωϲ με προϊδών: τὸ πῶ καὶ πῶϲ ἐμελέτηϲεν ἐγκλιτικῶν ἐπιφερομένων μὴ ὀξυτονεῖϲθαι. Il. Pr. Y 464.

419. πιέζειν: πιέζειν ὡϲ δικάζειν. φηϲὶ γοῦν «ἐπὶ μάϲτακα χειρὶ πίεζε» (287). Ἀπίων μέντοι περιϲπᾷ «χερϲὶ ϲτιβαρῇϲι πιέζειν (μ 174). Q.

423. εἴρεϲθαι ὡϲ φθείρεϲθαι, ἔϲτι γὰρ ἐνεϲτῶτοϲ καὶ παρατατικοῦ. P.

500. Γυρῇϲίν μιν πρῶτα Ποϲειδάων ἐπέλαϲϲε: τὸ Γυρῇϲιν εἰ καὶ ἰδίωϲ λέγεται, ἀλλ’ ὅμωϲ ἔχει τάξιν ἐπιθετικήν. Mon. 17, 30.

527. μή ἑ: νῦν ἐγκλιτική ἐϲτιν ἡ ἑ. P.

545. πείρα: βαρυτόνωϲ καὶ χωρὶϲ τοῦ ι. προϲτακτικὸν γάρ ἐϲτιν. PT.

546. ἢ γάρ μιν ζωόν γε κιχήϲεαι ἤ κεν Ὀρέϲτηϲ: διαζευκτικοί εἰϲιν οἱ δύο ϲύνδεϲμοι. διὸ ὁ μὲν πρῶτοϲ βαρεῖαν δέχεται, ὁ δὲ δεύτεροϲ διὰ τὸν κέ ἐγκλιτικὸν ὄντα τηρεῖ τὴν ὀξεῖαν. Q.

244 αὑτὸν ϲύνθετον scripsi pro αὐτῶν ϲυνήθειαν secutus Herod. in lI. Pros. I 342 cf. Lehrs qu. ep. 115. 260 τὸν ἤδη Porson. pro τὸν δὴ, quod iniuria defendit Βuttmannus et Dindorfius retinuit pro περιϲπᾶται cum Dindorfio scripsi περιϲπᾶ. ef. Il. Pr. Φ 583, ubi contra quidam ἤδη pro ἦ δὴ seribere volebant. De ἐπεί ἦ ef. Ιl. Pr. Y 251, Lehrs qu. ep. 62. 294 cf. Lehrs qu. ep. 123. 304 ef. Il. Pr. Α 611. 311 ef. Il. Pr. Γ 426, Lehrs qu. ep. 75 seqq. 372 perversa videtur Herodiani sententia, quum hoc loco coniunctio dubitativa aptior sit quam disiunctiva, quare initio sic fortasse scriptum fuit: τὸν ἦε προπεριϲπᾶν ἄμεινον ἢ etc. ef. Lehrs qu. ep. 5 seqq. 419 cf. Lehrs qu. ep. 28. 500 non peccat igitur contra. canonem in ρα praecedente υ exeuntia nomina bisy llaba aut paroxytona sut proPerispomena esse iubentem. ef. Pros. Cath. p. 260, 30.

619. κεῖϲ’ ἐμέ: ὀρθοτονητέον τὸ ἐμέ. HP.

642. καὶ τίνεϲ: οἱ μὲν τὸν καί ὀξύνουϲιν, ἵν’ ᾖ καί τινεϲ αὐτῷ. κακῶϲ· ἐγράφετο γὰρ ἂν κ’ εἴ τινεϲ. HP.

643. ἑοί: ὁ μὲν ἦ περιϲπᾶται. διαπορητικὸϲ γάρ. ἡ δὲ ἑοί ἀντωνυμία κτητική ἐϲτιν ἐν πλεοναϲμῷ τοῦ ε. P.

652. μεθ’ ἡμέαϲ: πρὸ τέλουϲ ἡ ὀξεῖα. ὀρθοτονεῖται γὰρ διὰ τὴν πρόθεϲιν καὶ τὴν ἔμφαϲιν. P.

659. ἄμυδιϲ: ψιλωτέον τὸ ἄμυδιϲ. δῆλον κἀκ τῆϲ ϲυναλοιφῆϲ «οἵ τ’ ἄμυδιϲ κονίηϲ (Ν 336). PQ.

664. φάμεν δέ οἱ οὐ τελέεϲθαι: τὸ ἔφαμεν ἐντελέϲ ἐϲτιν. Il. Pr. o 735.

665. ἐκ τοϲϲωνδε: οἱ πλείουϲ ὡϲ δύο μέρη τοῦ λόγου ἀνέγνωϲαν ἐν δυϲὶ ὀξείαιϲ ὡϲ τὸ « τοίῃ δ’ ἀμφὶ γυναικί » (Γ 157 ). ὁ δὲ Ἀϲκαλωνίτηϲ περιϲπωμένωϲ κατ’ ἐπέκταϲιν. PQ.

667. ἀλλὰ oἷ α ὐτῷ: ἐχρῆν ὀρθοτονεῖν τὴν οἱ. ἐϲτι γὰρ ἀντιδιαϲταλτικὴ καὶ προηγεῖται τῆϲ αὐτόϲ. ἀλλ’ ὅμωϲ ἐγκλιτικῶϲ ἀνεγνώϲθη. H.

683. ϲφίϲι δ’ αὐτοῖϲ δαῖτα πένεϲθαι: ἡ ϲφίϲι καίπερ εἰϲ ἁπλῆν μεταλαμβανομένη ὀρθοτονεῖται· οὐ γὰρ δὴ οἱ μνηϲτῆρεϲ τὴν δαῖτα ἑαυτοῖϲ παρεϲκεύαζον, ἕτεροι δὲ αὐτοῖϲ. Il. Pr. Δ.

686. ο θάμ’ ἀγειρόμενοι: διχῶϲ οἵ θ’ ἅμα καὶ οἳ θαμά, ὃ καὶ ἄμεινον ὡϲ καλά. HP.

728. ἀκλέα ἐν μεγάρ ῳ (nunc ἐκ μεγάρων): ϲυϲταλτέον τὴν τελευταίαν τοῦ ἀκλέα ὁμοίωϲ τῷ «δυϲκλέα Ἄργοϲ ἱκέϲθαι» (Β 115). Ιl. Pr. Β 115.

744. ἢ ἔ α ἐν μεγάρ ῳ τινὲϲ δαϲύνουϲι τὸ ἥ ὡϲ ἄρθρον. τὸ δὲ ἔα ῥῆμα πρώτου προϲώπου φαϲίν, ἵν’ ᾖ, ἥτιϲ ἤμην ἐν τῷ μεγάρῳ. P.

753. ἡ γάρ κέν μιν: δαϲυντέον τὸ ἡ. ἔϲτι γὰρ ἀντὶ ἀντωνυμίαϲ τῆϲ αὕτη. P.

ϲαώϲαι: πρὸ τέλουϲ ἡ ὀξεῖα. ἔϲτι γὰρ εὐκτικόν. P.

782. τροποῖϲ: περιϲπωμένωϲ. δηλοῖ γὰρ τοὺϲ τροπωτῆραϲ, περὶ οὓϲ αἱ κῶπαι τρέπονται καὶ ϲτρέφονται ἐν ἱμᾶϲι τοῖϲ περιδεδεμένοιϲ ταῖϲ κώπαιϲ.

800. εἵωϲ: δαϲυντέον τὸ εἵωϲ. Η.

806. ἀκάχηϲθαι: οἱ πλείουϲ ἀκάχηϲθαι ὡϲ λέγεϲθαι ὡϲ Αἰολι κῆϲ τῆϲ κλίϲεωϲ οὔϲηϲ. ὁ δὲ Ἀϲκαλωνίτηϲ ὡϲ πεποιῆϲθαι. ΗP.

619 pro μέ scripsi ἐμέ, apparet alios pronunciasse κεῖϲέ με cf. Il Pr. X 59 K 242, Φ 159. 659 ef. IΙ. Pros. H 576, I 6, Y 114. 665 pro ἐπίϲταϲιν scripsi ἐπέκταϲιν. cf. Ιl. Pr. Λ 409. 667 in fine excidit ὃ μεμπτέον vel simile quid, ut apparet ex Il. Pr. 200. ubi de nostro loco dicitur: διὸ μεμπτέον ἐκείνην τὴν ἀνάγνωϲιν «ἀλλά οἱ αὐτῷ Zεὺϲ ὀλέϲϲῃ». ἐχρῆν γὰρ διὰ τὴν ἐπιφερομένην ἀντιδιαϲτολὴν κατ’ ὀρθὸν τόνον ἀναγινώϲκεϲθαι. cf. praeterea 292 ubi ea. pars, qua οἶ αὐτῷ contra οἱ αὐτῷ defenderat. item interiit. 782 ef. Arcad. 67, 2. 800 cf. supra ad α 326. 806 et. Il. Pros. I 335.

807. ἀλιτήμενοϲ: τὸ ἀλιτήμενοϲ εἰ μὲν παροξύνεται, παρακείμενόϲ ἐϲτι κατὰ ϲυϲτολὴν τῆϲ ἀρχούϲηϲ εἰ δὲ προπαροξύνεται, ἐνεϲτώϲ ἐϲτιν Αἰολικὸϲ ὡϲ ἀλαλήμενοϲ καὶ ἀκαχήμενοϲ. T.

846. ἔνι: ἔνειϲι. διὸ ἀναϲτρέφεται. P.

ΕΙϹ ΤΗΝ Ε.

16. οὐ γάρ οἱ πάρα νῆεϲ: ἀναϲτρεπτέον τὴν πάρα. ἀντὶ γὰρ τοῦ πάρειϲι ἐϲτίν. P.

27. παλιμπετέϲ: ἀντὶ τοῦ παλιμπετεῖϲ ὡϲ «ἐϲ δ’ ἐρέταϲ ἐπιτηδὲϲ ἀγείρομεν» (Α 142). ΒP.

38. ἐϲθῆτά τε δόντεϲ ψιλωτέον τὸ ἐϲθῆτα. πᾶν γὰρ φωνῆεν τὸ ϲ ἔχον ἐπιφερομένου δαϲέοϲ ψιλοῦται, ἀϲχάλλων, ἄϲθμα, ἐϲθλόϲ, ὄϲχοϲ. BHP.

39. Τροίηϲ ἐξήρατο: Τροίηϲ διϲυλλάβωϲ, ἵνα τὴν χώραν ἀκούϲωμεν. P.

40. λαχὼν ἀπὸ ληΐδοϲ αἶϲαν: ἡ ἀπό παρέλκει. διὸ τηρεῖ τὸν τόνον. P.

47. εἵλετο δὲ ῥάβδον: βραχὺ τὸ α τοῦ ῥάβδον. P.

51. λάρ ῳ ὄρνιθι ἐοικώϲ: τὸ λάροϲ βαρυνόμενον ϲυϲτέλλειν θέλει τὸ α. Mon. 35, 16.

71. ἄλλυδιϲ ἄλλ η: τὸ ἄλλη εὐθεῖα, ὅθεν οὐδὲ τὸ ἰῶτα προϲγραπτέον. P.

72. λειμῶνεϲ μαλακοὶ ἴου: τινὲϲ περιϲπῶϲιν, ἵν’ ᾖ κατὰ ϲυναλοιφὴν (sc. μαλακοῖ’ ἴου), οὐκ κ. εὖ Η.

83. ἐρέχθων: ὡϲ κατέϲθων. δῆλον δὲ ἐκ τοῦ «νῆα θοὴν ἐρεχθομένην ἀνέμοιϲι» (Ψ 317). P.

106. ἄϲτυ πέρι ἀναϲτρεπτέον. ἔϲτι γὰρ περὶ ἄϲτυ ὡϲ «ἀμφὶ πόλιν Καλυδῶνα (Ι 530). ΗP.

110. ἀπέφθιθεν: ὡϲ κόϲμηθεν. HPQ.

123. ἐν Ὀρτυγίῃ χρυϲόθρονοϲ Ἄρτεμιϲ ἁγνή: Ἀπίων τὸ ἁγνή περιϲπᾷ κατὰ δοτικὴν ἀκούων ἐν Ὀρτυγίῃ ἁγνῇ. HPQ.

129. ἄγαϲθε: ὡϲ δύναϲθε τοῦ δευτέρου α ϲυϲτελλομένου. δυνατὸν δὲ καὶ ὡϲ ἠγᾶϲθε. οἶδε γὰρ αὐτοῦ καὶ τὸ κατὰ διαίρεϲιν ὡϲ τὸ θεαῖϲ ἀγάαϲθε » (119) καὶ « τόφρα οἱ ἠγάαϲθε θεοί (122). P.

146. νῦν: τὸ νῦν ἔφαμεν ἐκτείνεϲθαι παρὰ τῷ ποιητῇ, εἰ μὴ μέτρον κωλύοι. P.

807 ef. Herod. ap. Choer. Diet. 837, 19, Arc. 177. Ε 27 cf. lo. Al. 15, 24. 38 ef. Il. Pros. Ω 94. 39 ef. Ιl. Pros. Α 129. 40 cf. Lehrs qu. ep. 92. 47 ef. Dichr. 297, 2, Il. Pros. Ω 343. 72 sententiam recte perspexit Cobetus. cf. Il. Pr. Λ 35 λευκοί. 83 hoc dictum esse contra eos, qui ἐρέχθῶν scriberent ut ὀρεχθῶν monet Lob. Rhem. p. 98 adn. 40. cf. Il. Pr. N 809. 110 cf. ll. Pr. Δ 222. 129 pro δύναϲθαι cum Lobeckio El. I 51 scripsi δύναϲθε, post καὶ ὡϲ, quod in cod. sequitur η et parva lacuna, posui ἠγᾶϲθε, Buttm. voluit τιμᾶϲθε. 146 ef. ll. Pr. Φ 428, Γ 97, Κ 105, Lehrs qu. ep. 130.

163. ἴκρια: ὡϲ ἴχνια. HP.

182. δὴ: περιϲπαϲτέον τὸν η. ἔϲτι γὰρ βεβαιωτικόϲ. P.

196. ἐτίθει πάρα πᾶϲαν: ἀναϲτρεπτέον τὴν πρόθεϲιν. P.

208. ἔνθα δέ κ’ αὖθι μένων: ἔνθα δὲ δύο μέρη λόγου. Π. Pr. 398. ἔϲτι δεικτικὸν τῆϲ ἐν τόπῳ ϲχέϲεωϲ, ὥϲτε πρὸ τῆϲ δε ϲυλλαβῆϲ ἡ ὀξεῖα. Il. Pr. Υ 390.

236. ϲτειλειόν: ὀξυτονητέον τὸ ϲτειλειόν. PQ.

240. περίκηλα: Ἀρίϲταρχοϲ ὥϲπερ ξηρὰ ἐκδεχόμενοϲ τὰ περικεκαυμένα ὑπὸ ἡλίου· Χρύϲιπποϲ δὲ διῄρει, περὶ κῆλα περιϲϲῶϲ ξηρά. P.

248. ἁρμονιῇϲιν: προπεριϲπωμένωϲ. ἔϲτι γὰρ Ἰώνων ὁ καταβιαϲμόϲ. HP.

272. ὀψὲ δύοντα Βοώτην: τὸ ὀψὲ δύοντα ἐν δυϲὶ μέρεϲι λόγου. εἰ γὰρ ἦν ϲύνθετον, διὰ τοῦ ι ἐγράφετο. ll. Pr. Φ 232.

281. εἴϲατο δ’ ὡϲ ὅτε ῥινόν: οἱ μὲν ἀναγινώϲκουϲι ὡϲ ὅτε ῥινόν ἐκδεχόμενοι ὡϲανεὶ δέρμα βοὸϲ ἐφηπλωμένον τοῖϲ ὕδαϲι. ὁ δὲ Ἀρίϲταρχοϲ ὡϲ ὅτ’ ἐρινόν ἐρινὸν παραλαμβανόμενοϲ αὐτὴν τὴν ϲυκῆν κατὰ μεταβολὴν γένουϲ ὡϲ ὁ δίφροϲ τὸ δίφρον. τὸν γὰρ καρπὸν μὴ νοεῖϲθαι, ἐπεὶ βραχύϲ ἐϲτι πάνυ. οὐ μέντοι Ἀριϲτάρχῳ ϲυγκατατίθεμαι. VPT.

290. ἅδην: δαϲέωϲ τὸ ἅδην. BPQ.

319. τὸν δ’ ἄρ’ ὑπόβρυχα θῆκε: εἴτε ἐπίρρημα εἴτε ἀπὸ τοῦ ὑπόβρυξ, προπαροξυνθήϲεται. BEPQ.

329. 330. καὶ τὸ ἀμπεδίον καὶ τὸ ἀμπέλαγοϲ διὰ τοῦ μ γραπτέον. P.

335. θεῶν ἐξέμμορε τιμῆϲ: δύναται πρὸϲ ἀμφοτέραϲ χωρεῖν ἡ λέξιϲ.

163 cf. Arc. 199, 18. 182 hunc Odysseae locum citat Herod. in Il. Pr. Α 518. 208 duobus Ιliacae Prosodiae notis comparatis patet Herodianum diverse de hoc loco iud icasse. 236 τὸ scripsi pro τὸν. cf. Arc. 118, 26. 272 ef. Mon. 26, 8. 281 sic fere Herodiani adnotamentum ex variis codicum frustulis, quae hic subiicio, concinnandum arbitror: εἴϲατο δ’ ὡϲ ὅτι ῥινόν. ἀντὶ τοῦ βύρϲαν, ὡϲ καὶ ἐν Ἰλιάδι (Κ 155) «ὑπὸ δ’ ἔϲτρωτο ῥινὸν βοὸϲ ἀγραύλοιο· αὐτὰρ ἐπὶ κράτεϲφι τάπηϲ τετάνυϲτο φαεινόϲ». ἢ ἐρινὸν τὴν ἐρινεὸν εἴρηκεν. ἄλλωϲ ὡϲανεὶ δέρμα βοὸϲ ἐφηπλωμένον τοῖϲ ὕδαϲιν οὕτωϲ εἶδε τὰ ὄρη. τινέϲ δὲ κακῶϲ ῥινόν φαϲιν ἀντὶ τοῦ τὴν ἀϲπίδα. οἱ δὲ ἐρινὸν τὸν καρπὸν τῆϲ ἀγραίαϲ ϲυκῆϲ. ὁ μέντοι Ἀρίϲταρχοϲ ἐρινὸν αὐτὴν τὴν ϲυκῆν κατὰ μεταβολὴν γένουϲ ὡϲ ὁ δίφροϲ τὸ δίφρον. ἔνιοι δὲ ῥινὸν κατὰ Οἰνωτροὺϲ τὸ νέφοϲ. οὐ μέντοι Ἡρωδιανὸϲ Ἀριϲτάρχ ῳ ϲυγκατατίθεται. ἄλλωϲ. ἐρινὸν οὐδετέρωϲ ὁ καρπόϲ, τὸ δὲ ἀρϲενικῶϲ λεγόμενον ἐρινόϲ τὸ δένδρον ϲημαίνει, ὥϲπερ ἡ κέδροϲ θηλυκῶϲ τὸ φυτὸν τὸ δὲ κέδρον οὐδετέρωϲ τὸν καρπόν. Ἀρίϲταρχοϲ δὲ ἐρινὸν αὐτὴν τὴν ϲυκῆν κατὰ μεταβολὴν γένουϲ. τὸν γὰρ καρπὸν μὴ νοεῖϲθαι, ἐπεὶ βραχύϲ ἐϲτι πάνυ. PQT. Certe id patet Herodianum ab Aristarcho non discessisse in interpretatione vocis ἔρινόν, sed in ipsa scriptura, nam ἐρινόϲ eodem modo, quo Aristarchus, explicat in Et. Orion. 61, 24 coll. E. M4. 373, 54 et Gud. 204, 53: ἐρινόϲ ϲημαίνει τὴν ἀγρίαν ϲυκῆν. ἀπὸ τοῦ ἐρίζω γίνεται ἐρινόϲ καὶ κατὰ πλεοναϲμὸν τοῦ ι ἐρινεόϲ. οὕτωϲ Ἡρωδιανόϲ. 290 cf. Il. Pr. ε 203. 319 scripsi ὑπόβρυξ pro βρύξ, sed hoc βρύξ significat h l. haec fere praeterea exstitisse: εἰϲὶ δὲ οἳ διέϲτειλαν ὑπὸ βρύχα ἀπὸ τοῦ βρύξ. 329.330 cf.Il.Pr.Θ 441. 335 sc. ἐξ ἔμμορε et ἐξέμμορε.

346. τανύϲϲαι. τὸ τανύϲϲαι ἀπαρέμφατον διὰ τὸ βαλέειν. P.

357. ὅτε με ϲχεδίηϲ ἀποβῆναι ἀνώγει: χωρίζει Ἀριϲτοφάνηϲ ὅ τε ἀντὶ τοῦ διό τε. ΗP.

364. πάρα: ἀναϲτρεπτέον τὴν πάρα. δηλοῖ γὰρ τὸ πάρεϲτιν. ΗMT.

368. ὡϲ δ’ ἄνεμοϲ ζαὴϲ ἠΐων: ὀξυτόνωϲ τὸ ζαήϲ. BHPT.

377. ἀλόω: διαίρεϲίϲ ἐϲτι τοῦ ἀλῶ, διὸ βαρυτόνωϲ ἀναγνω ϲτέον. P

389. πλάζετο. ὁ μὲν Ἀρίϲταρχοϲ τὸ πλάζετο Αἰολικῶϲ ἐκτείνων τὸ α ἐπὶ τοῦ ἐπλήϲϲετο λαμβάνει, ἔνιοι δὲ ἐπὶ τοῦ ἐπλανᾶτο. PQ.

391. αὐτίκ’ ἔπειτ’ ἄνεμοϲ μὲν ἐπαύϲατο, ἡ δὲ γαλήνη· Ἀρίϲταρχοϲ ἡ δέ ἄρθρον δεχόμενοϲ τὸ η. οἱ δὲ ἀντὶ τοῦ καί. Η.

402. ξερόν: ϲυϲτολὴ τοῦ η εἰϲ ε. E.

418. ἠϊόναϲ τε παραπλῆγαϲ: ὀξυτόνωϲ τὸ παραπλήξ. ΕPQT.

430. καὶ τὸ μὲν ὥϲ ὑπάλυξε. τινὲϲ περιέϲπαϲαν τὸ ὧϲ, ἵνα ϲημαίνῃ τὸ ὅμωϲ, ἔνιοι δὲ ὤξυναν. ΒP.

433. πρὸϲ κοτυληδονόφιν ὡϲ χαλκόφιν. PQ.

436. ὑπὲρ μόρον: δύο εἰϲὶ μέρη λόγου.

439. νῆχε παρέξ: ὀξύτονον τὸ παρέξ. P.

478. τοὺϲ μέν: ϲυνέϲταλται Ἰακῶϲ. P.

481. ἔφυν. τὸ ἔφυν ϲυϲταλτέον. P.

ἐπαμοιβαδίϲ: ὀξύνεται. Il. Pr. Ξ 463.

484. ἠὲ δύω ἠὲ τρεῖϲ ἄνδραϲ ἔρυϲθαι: παραδιαζευκτικὸϲ ὁ ἤ. Il. Pr. Θ 290.

ἔρυϲθαι προπαροξυτόνωϲ, ἵνα ϲημαίνῃ παρατατικόν. P.

ΕΙϹ ΤΗΝ Ζ.

6. οἳ ϲφεαϲ: ὀξυτονητέον τὸ οἱ ἄρθρον. ἐγκλιτικὸν γάρ ἐϲτι νῦν ἡ ϲφέαϲ. P.

12. θεῶν ἄπο μήδεα εἰδώϲ: ἀναϲτρέφεται ἡ ἀπό. τὸ γὰρ ἑξῆϲ ἐϲτιν ἀπὸ θεῶν εἰδὼϲ μήδεα. lo. Al. 27, 10.

346 ef. IΙ. Pr. 159, ubi de hoc loco καὶ ἐνθάδε ἀπαρέμφατόν ἐϲτι, quod propter accentum adnotavit. cf. l. Pr. Α 302. 357 bene Βuttmannus pro διὰ τὸ ὅτε scripsit ὅτε διότε, equidem ἀντὶ τοῦ inserui. 368 cf. Arc. 23, 12 25, 3. 377 ef. Il. Pr. P 65, Lob. Rhem. 187. 389 Aeolice producti πλάζω mentionem facit Herod. Mon. 23, 12 nostro simile paullo explicatius adnotamentum exstat in Ep. Cr. l 149, 8. Caeterum Lob. Rhem. 88 utrumque vocabulum idem esse putat et ab eodem primitivo πέλω derivatum. 391 cf, l. Pr. 127, ubi hic locus sic (nunc legitur καὶ τότ’ ἔπειτ’) citatur. 402 cf. Ιl. Pr. Α 77, ubi ἠμέν Homerum semper per ε proferre pro ἠμήν tradit et infra v. 478, 418 cf. Ιl. Pr. Z 135. 430 ef. Pros. Cath. p. 493. 436 cf. supra ad α 34. 439 cf. Il. Pr. l 7. 481 ef. Ιl. Pr. Λ 263 πληθυντικὸν γάρ ἐϲτιν ϲυγκοπὲν ἀπὸ τοῦ ἔφυϲαν. Δ 222. 484 ad ἔρυϲθαι cf. supra γ 268. Z 12 scholiasta ad h. l. in BPQ: ἡ ἀπό ἀντὶ τῆϲ παρά· διὸ ὀξύνεται, quod ab Herodiano alienum est, qui quamvis praepositionem alteram pro altera poni saepius sumpserit, tamen non eo usque progressus est, quo recentiores, ef. Lehrs qu. ep. 89. Substitui notam veri Herodiani ex Io. Al.

15. ᾧ ἔνι κούρη: ἀναϲτρεπτέον τὴν ἔνι, ἔϲτι γὰρ ἐν ᾧ. P.

18. χαρίτων ἄπο κάλλοϲ ἔχουϲαι: ἀναϲτρέφεται ἡ ἀπό. τὸ γὰρ ἑξῆϲ ἐϲτιν ἀπὸ χαρίτων κάλλοϲ ἔχουϲαι. H.

22. εἰδομένη κούρ ῃ ναυϲικλειτοῖο Δύμαντοϲ: περιϲπωμένου τοῦ ναυϲικλειτοῖο. τινὲϲ δὲ Nαυϲικλειτοῖ ὡϲ Καλυψοῖ. ἔνιοι δὲ ναυϲὶ κλειτεῖο ἐν δυϲὶ μέρεϲι λόγου. ἀμείνων δὲ ἡ πρώτη ναυϲικλειτοῖο ἐν τοῖϲ κατὰ ναυτικὴν ἔργοιϲ ἐνδόξου. PQ.

32. καί τοι ἐγ ὼ ϲυνέριθοϲ. ἡ τοί ἐγκλιτική ἐϲτιν.Ιl.Pr.Α 294.

33. ἐντύνεαι: ϲυϲτολὴ ἐγένετο ἢ μεταβολὴ ἐγκλίϲεωϲ ὡϲ καὶ ἐπὶ τοῦ «ἐπεὶ ἄρ κεν ἀμείψεται ἕρκοϲ ὀδόντων» (Ι 409) καὶ «ὄφρα καὶ ἄλλοϲ πτωχὸϲ ἀλεύεται ἠπεροπεύειν » (ξ 400). P.

40. ἄπο πλυνοί εἰϲι πόληοϲ. βαρυτονητέον τὴν ἀπό καίπερ ϲημαίνουϲαν τὸ ἄποθεν. οὐ γὰρ ἐπληϲίαϲε τῇ γενικῇ, ἀλλὰ μεταξὺ ἐδέξατο λέξειϲ. P.

89. ποταμὸν πάρα διν ήεντα: Ἀρίϲταρχοϲ ἀναϲτρέφει τοῖϲ κυριωτέροιϲ ϲυντάϲϲων τὰϲ προθέϲειϲ. P.

93. κάθηράν τε ῥύπα πάντα: κάθηραν ὡϲ ἤγειραν. τὸ δὲ ῥύπα οἱ μὲν αἰτιατικὴν ἐν μεταπλαϲμῷ φαϲιν, οἱ δὲ ἀπὸ τοῦ ῥύπον. βαρύνεται δὲ ὡϲ τὰ λύχνα καὶ τὰ δίφρα. BPQ.

106. ἀγρονόμοι: παροξυτόνωϲ αἱ ἐν ἀγρῷ νέμουϲαι. οὐ γὰρ νεμόμεναι. τινὲϲ δὲ ἀγρόνομοι λέγουϲι. HPQ.

120. ῥ’ οἵ γ᾿ : ὡϲ διαπορητικὸν περιϲπᾶται. P.

125. ἦ νύ που ἀνθρώπων εἰμὶ ϲχεδόν: ὁ ἦ περιϲπᾶται. τὸ δὲ εἰμί ἐγκλίνεται ϲημαῖνον τὸ ὑπάρχω. P.

138. ἄλλυδιϲ ἄλλη: χωρὶϲ τοῦ ι τὸ ὄλλη. P.

149. θεόϲ νύ τιϲ ἦ βροτόϲ ἐϲϲι: τὸν η ὁ Ἀϲκαλωνίτηϲ περιϲπᾷ ἐρωτηματικὸν νομίζων, ὃ καὶ χαριέϲτερον. οἱ δὲ ἐνέκλιναν ὡϲ εἰ ἔλεγεν εἴτε θεὸϲ εἴτε ἄνθρωποϲ. P.

159. ὅϲ κέ ϲ’ ἑέδνοιϲι βρίϲαϲ: ἄμεινον ἐγκλίνειν τὴν ϲε. H.

200. ἦ μή που: περιϲπᾶται τὸ ἠ, τὸ δὲ μή ὀξύνεται. PH.

δυϲμενέων φάϲθ’ ἔμμεναι: Τυραννίων ϲυϲτέλλει ἀπὸ τοῦ φημί ὁμοίωϲ τῷ «καὶ ἀγγελίην ἀπόφαϲθε » (Ι 649). τινὲϲ δὲ ὁμοίωϲ τῷ νικᾶϲθε, ὡϲ καὶ ἐπεκράτηϲεν. ΗQ.

264. εἰϲίθμη: τὸ εἰϲίθμη βαρύνεται ὡϲ ϲτάθμη. BHQ.

15 cf. Io. Al. 27, 34 ἡ ἐν πλεονάϲαϲα τῷ ῖ ἀνεϲτράφη, ᾦ ἔνι κούρη. Lehrs qu. ep. 72. 18 in cod. H exstat. ὁμοίωϲ ἀντὶ τῆϲ παρά, pro quibus substitui. id, quod Herodianus dicturus fuit cf. Lehrs qu. ep. 92. 33 in eod. P sunt haec: διὰ τὸ μέτρον ϲυνέϲταλται τὸ υ καὶ η. ἀντὶ ὑποτακτικοῦ τοῦ ἐντύνηαι ὡϲ καὶ ἐπὶ τοῦ etc., pro quibus posui, quae ipsum Herodianum scripsisse patet ex Il. Pr. Λ 192, ubi eadem exempla Homeri proponuntur, ef. etiam Θ 18. 40 in P scriptum est: βαρυτονητέον τὴν ἀπό. ϲημαίνει γὰρ τὸ ἄποθεν, quae in Herodiani sententiam converti ex Il. Pr. Ϲ 64. ef. Lehrs qu. ep. 94 et 97 et supra ad α 49. 89 ef. Lehrs qu. ep. 80. 93 de κάθηραν ef. Il.Pr.Ξ 171, de ῥύπα Ϲ 352: τὸ παρὰ τῷ ποιητῇ «κάθηράν τε ῥύπα πάντα», εἰ μὴ ἐϲτι πληθυντικὸν οὐδέτερον, μεταπλαϲμοῦ ἔχεται. Idem ψ 254. 106 ef. Il. Pr. Γ 454. 138 cf. supra ε 71. 200 ad φάϲθ’ cf. supra ε 129.

265. ἐπίϲτιον: Ἰακὴ ἡ ϲυναλοιφή. τῷ δὲ τόνῳ ὡϲ ἐπίκριον. Q.

278. ἦ: βεβαιωτικῶϲ ἀναγνωϲτέον. Η.

280. ἤ: οὕτοϲ ὀξύνεται, ὁ δὲ ἑξῆϲ (v. 283) περιϲπᾶται. Η.

297. ἥμεαϲ: ἀπόλυτοϲ ἡ ἥμεαϲ. H.

330. ζαφελῶϲ: Ἀρίϲταρχοϲ περιϲπᾶ τὸ ζαφελῶϲ καὶ οὕτωϲἐπεκράτηϲεν. ἔδει δὲ βαρυτόνωϲ. P.

ΕΙϹ ΤΗΝ Η.

39. ναυϲικλυτοί: ὡϲ ἀγακλυτοί ἐν ϲυνθέϲει καὶ κατ’ ὀξεῖαν τάϲιν. ἡ γὰρ ναυϲὶ δοτικὴ παρὰ τῷ ποιητῇ, ὅταν κατ’ ἰδίαν λέγηται, διὰ τοῦ η γράφεται «ὡϲ οἱ μὲν παρὰ νηυϲί» (Υ 1) « νηυϲὶ θοῇϲι τοίγε πεποιθότεϲ» (η 34), διὰ τοῦ α, ὅτε ἐν ϲυνθέϲει Ναυϲικάα Ναυϲίθοοϲ. HPQT.

40. διὰ ϲφέαϲ: ὀρθοτονητέον τὴν ἀντωνυμίαν διὰ τὴν πρόθεϲιν. P.

114. ἀμφὶ δὲ δένδρεα μακρὰ πεφύκαϲι: τὰ εἰϲ ϲι λήγοντα ῥήματα τὴν πρὸ τέλουϲ ἔχει φύϲει μακρὰν ἑϲτήκαϲι, βεβαϲιλεύκαϲι, τετύφαϲι, γεγράφαϲι, νενοήκαϲιν. οἱ μέντοι ποιηταὶ πολλάκιϲ ἐπὶ τούτοιϲ ϲυϲτολὰϲ ποιοῦται. τοιοῦτον καὶ τὸ «ἀμφὶ δὲ δένδρεα μακρὰ πεφύκαϲι». Mon. 29, 6.

115. μηλέαι: τὸ μηλέαι ὡϲ ἰτέαι καὶ ϲυκέαι, ὃ κατὰ κρᾶϲιν γέγονε καὶ ϲυκαῖ ὡϲ γαλαῖ. P.

152. φίλων ἀπὸ πήματα φάϲχω: οὐκ ἀναϲτρεπτέον τὴν ἀπό. δηλοῖ γὰρ τὸ ἄποθεν. P.

197. κατὰ κλῶθέϲ τε βαρεῖαι — νήϲαντο: τὸ κατά πρὸϲ τὸ νήϲαντο. τὸ δὲ κλῶθεϲ μεταπλαϲμόϲ ἐϲτι τοῦ κλωθοί ἀπ’ εὐθείαϲ τῆϲ κλώθω ὡϲ Ϲαπφώ, κλωθοί ὡϲ Ϲαπφοί. BHPQT.

200. ἄλλο τι: ἐχρῆν δύο εἶναι τὰϲ ὀξείαϲ ἐν τῷ ἄλλο τι. P.

204. ξύμβληται. προπαροξύτονον. P.

217. ἕο: δαϲυντέον τὴν ἕο. πρωτότυποϲ γάρ ἐϲτι γενικῆϲ πτώϲεωϲ. P.

221. ληθάνει: τὸ ληθάνει ὡϲ τὸ «μελάνει δὲ πόντοϲ ὑπ’ αὐτῆϲ» ( 64). P.

223. ὥϲ κ’ ἐμέ: ἄμεινον ὀρθοτονεῖν τὴν ἐμέ. HP.

225. δμῶαϲ: διχῶϲ δμῳάϲ καὶ δμῶαϲ. P.

239. οὐ δὴ φῄϲ: ἔνιοι γράφουϲι οὐ δὴ φῆϲ ἀντὶ τοῦ οὐ δὴ ἔφηϲ.

297 accentum in ἡμέαϲ mutavi. Η 39 cf. supra α 30. Adnotamentum ad v. 107 καιροϲέων δ’ ὀθονέων in BHMPT ab Herodiano profectum, sed ex libro περὶ παθῶν sumptum videtur. — etiam nota ad 110 τεχνῆϲϲαι: τεχνήεϲϲαι τεχνίτιδεϲ collato Arcad. 95, 6 τεχνῆϲϲα ἀπὸ τοῦ τεχνήεϲϲα ad Herodianum referendum videtur neque tamen sic ut nunc est, in Odyssiaca Prosodia locum habuit. 152 οὐκ addidi. ef. Lehrs qu. ep. 97 et supra ad α 49. 200 cf. Lehrs qu. ep. 105. 221 cf. Il. Pr. ad h. l. 225 δμῳάϲ cum ι scripsi. 239 ad utrumque Scholium connectendum γάρ inserui, potui etiam initio alterius περιϲπωμένωϲ addere; pro ἀντὶ τοῦ οὐδὲ scripsi οὐ δὴ. Similis controversia saepius fuit de φαμέν et φάμεν Il. Pr. Θ 299 et de ipso φῄϲ ll. Pr. Ρ 174

HP. τὸ γὰρ φηϲ, ὅτε ϲὺν τῷ ι γράφεται, ἐνεϲτῶτόϲ ἐϲτι καὶ ὀξύνεται ὅτε δὲ ἄνευ τοῦ ι, παρατατικόϲ ἐϲτι ἰακῶϲ ἐκ τοῦ ἔφηϲ γεγονὼϲ καὶ περιϲπᾶται. PQ.

251. ἀπέφθιθεν: ὡϲ κόϲμηθεν.HP

317. εἰδῇϲ: Ἀριϲτοφάνηϲ περιϲπᾶ τὸ εἰδῇϲ. P.

ΕΙϹ ΤΗΝ Θ.

35. πρωτόπλοον: τὸ πρωτόπλοοϲ προπαροξύνεται, ὁπότερον ἂν ϲημαίνῃ, εἰϲ ἀποφυγὴν τῶν οὕτωϲ παραγομένων διπλόοϲ τριπλόοϲ. Q.

88. κεφαλῆϲ ἀπὸ φᾶροϲ ἕλεϲκεν: οὐκ ἀναϲτρεπτέον τὴν ἀπό. Η.

114. Ἀμφίαλοϲ: τινὲϲ ψιλοῦϲι τὸ Ἀμφίαλοϲ, δύναται μέντοι καὶ δαϲύνεϲθαι.

119. Ἅλιοϲ: προπαροξύνει ἡ ϲυνήθηϲ ἀνάγνωϲιϲ Ἡρωδιανοῦ. M. τὸ Ἅλιοϲ προπαροξύνεται ὡϲ τὸ Ἄνιοϲ Ξένιοϲ Κρόνιοϲ. H.

145. δεῦρ’ ἄγε καὶ ϲὺ ξεῖνε πείρηϲαι ἀέθλων: ἐνθάδε κατὰ λόγον δοκεῖ ἡ προϲτακτικὴ ἀνάγνωϲιϲ (sc. προπαροξυτόνηϲιϲ) κεῖϲθαι· εἰ γὰρ τὸ ἄγε παρακελευϲτικὸν ἐπίρρημα, ὅπερ ϲημεῖόν ἐϲτι προϲτακτικῆϲ ἐγκλίϲεωϲ, οἰκείωϲ καὶ τὰ τῆϲ ἀναγνώϲεωϲ ἐνεγένετο. Il. Pros. Α 302.

161. ὅϲ θ’ ἅμα νηῒ πολυκληΐδι θαμίζων: γράφεται θαμά. Η.

183. πείρων: οὐκ ἔϲτιν ἀπὸ τοῦ περῶ πλεοναϲμῷ τοῦ ι. οἶδε γὰρ καὶ τὸ «πεῖρε κέλευθον » (β 242). Q.

188. οἵῳ Φαίηκεϲ: περ ᾧ Φαίηκεϲ. διαϲαφητικὸϲ ὁ η. BQ).

224. οὔθ᾿ Ἡρακλῆϊ: οὐκ ἀναγκαῖον ἐκτείνειν τὸ ι. ἀπήρτιϲε γὰρ εἰϲ μέροϲ λόγου καὶ ἐπέχει τόπον μακρᾶϲ. Q.

285. χρυϲἥνιοϲ: δαϲύνεται τὸ χρυϲἥνιοϲ. H.

307. ἔργα γελαϲτά: γελαϲτὰ οὕτωϲ ὀξυτόνωϲ Ἀρίϲταρχοϲ καὶ Ἡρωδιανόϲ. Η.

317. ἀλλά ϲφωε δόλοϲ καὶ δεϲμόϲ: ἡ ϲφωέ τρίτου προϲώπου ἐγκλιτική ἐϲτι, ϲημαίνουϲα τὸ αὐτούϲ· «τίϲ τ’ ἄρ ϲφωε θεῶν» (Α 8), «ἀλλά ϲφωε δόλοϲ καὶ δεϲμόϲ». Ιl. Pr. Κ 546.

318. ἀποδῷϲιν: ἐνταῦθα ἀποδῷ, διὸ καὶ τὸ ι ἔχει προϲκείμενον. Il. Pr. Α 129.

251 ef. supra ε 110. 317 cf. supra α 174 et Il. Pr. Z 150. Θ 35 in exstant: πρωτοπλόον ἐπὶ θηλυκοῦ· ἐπὶ δὲ ἀρϲενκοῦ προπαροξύνεται, cui substitui adnotamentum ex Il Pr. Μ 26 concinnatum. 88 adiie possunt: τὸ γὰρ ἑξῆϲ ἐϲτι ἀφέλεϲκε φᾶροϲ κεφαλῆϲ. 114 de hoc loco Lehrs Arist. p. 319 not. (ed. II): Scilicet legerat illud apud Herodianum, quandam in quibusdam inconstantiam apparere. ef. II. Pr. Ο 705. 119 ef. Il, Pr. B 495. 161 ef. δ 686, Il. Pr. Π 207. 183 ef. ad β 434 188 pro ἐν ῷ scripsi ᾧ, pro ἤπερ codicis B habet Q παρό, sed διαϲαφητικὸν ϲύνδεϲμον per ἤπερ explicat Herod. ap. lo Al. 41, 10. 224 in Q sic scriptum est: ποιητικῶϲ ἐξέτεινε τὸ ι τοῦ Ἡρακλῆι, ὅτι εἰϲ μέροϲ λόγου λήγει καὶ κοινὴ ἐϲτιν, quod collat. Ιl. Pr. ε 887 et 463 transformavi. 307 al enim ἔργ’ ἀγέλαϲτα scripserunt.

329. οὐκ ἀρετᾷ κακὰ ἔργα: ἔϲτι ῥῆμα δευτέραϲ ϲυζυγίαϲ τῶν περιϲπωμένων ὡϲ ἀπατᾷϲ. ἀρετάω ἀρετῶ τὸ δεύτερον ἀρετάειϲ ἀρετᾷϲ, τὸ τρίτον ἀρετάει ἀρετᾷ. οἶδε δὲ αὐτὸ καὶ πληθυντικῶϲ «ἀρετῶϲι δὲ λαοὶ ὑπ’ αὐτοῦ » (τ 114). EQ).

370. Ἅλιον: προπαροξύτονον. Η.

371. μουνάξ: ὀξυτόνωϲ. H.

384. ἑτοῖμα: οὕτωϲ ὁ τόνοϲ, οὐ προπαροξυτόνωϲ. H.

396. Εὐρύαλοϲ δέ ἑ αὐτόν: Ἀρίϲταρχοϲ τὴν ἑ ἐγκλίνει καὶ Ἡρωδιανόϲ. H.

491. ὥϲ τέ που ἢ αὐτὸϲ παρεὼν ἢ ἄλλου ἀκούϲαϲ γράφεται καὶ ᾗ αὐτὸϲ ἀντὶ τοῦ καθά. Η.

506. τρίχα: βαρυτόνωϲ τὸ τρίχα. H.

531. εἶβεν: ψιλῶϲ τὸ εἶβεν. H.

ΕΙϹ ΤΗΝ Ι.

11. τοῦτό τι μοι κάλλιϲτον: ἐγκλιτέον τὸ τι. Η.

21. Ἰθάκην εὐδείελον. εὐδείελοϲ εἰ μὲν τὴν εὔδηλον ἢ εὐόρατον ϲημαίνει, ψιλοῦται (sc. εὐδείἐλοϲ), εἰ δὲ τὴν εὖ πρὸϲ δείλην κειμένην, δαϲύνεται. ἐτυμολογεῖται γὰρ τὸ δείλη παρὰ τὸ ἐνδεῖν τῇ ἕλῃ δεέλη.

39. ἄνεμοϲ Κικόνεϲϲι πέλαϲϲεν: οὐ κανονικῶϲ γράφεται διὰ τοῦ ο οἱ Κίκονεϲ. λέγει γὰρ Ἡρωδιανὸϲ διὰ τοῦ ω κλίνονται Λάκωνοϲ Κίκωνοϲ. τὸ μέντοι «Κικόνεϲϲι πέλαϲϲεν» διὰ τὸ μέτρον φηϲὶ οὕτω κλιθῆναι. Eustath. ad h. l. p. 1615, 12.

116. νῆϲοϲ ἔπειτα λάχεια: τινὲϲ μὲν τὸ λάχεια ὄνομα τῆϲ νήϲου ὑπώπτευϲαν ὡϲ γνωϲθὲν ἐκ Κίρκηϲ δυϲϲεῖ, ἕτεροι δὲ λάχειαν τὴν εὔγεων φαϲὶ καὶ ἐπιτηδείαν λαχαίνεϲθαι ἤτοι ϲκάπτεϲθαι. εἰ δὲ γράφεται τετραϲυλλάβωϲ ἐλάχεια, εἴη ἂν ὥϲπερ λιγύϲ λίγεια οὕτω καὶ ἐλαχύϲ ἐλάχεια ἡ ἐλαχίϲτη. Eustath. ad h. l. p. 1619, 13 coll. Scholio P ad h. l.

135. εἰϲ ὥραϲ ἀμῷεν: ϲημειῶδεϲ τὸ ἀμῶ ῥῆμα. οὐδέποτε γὰρ 329 scribebant enim quidam, ut apparet ex alio Scholio cod. Q: οὐκ εἰϲὶν ἀρετὰ καὶ ἰϲχυρὰ ποιοῦντα τοὺϲ ἀϲθενεῖϲ τὰ κακὰ ἔργα, oxytonos ἀρετά. 370 cf. v. 119. 371 cf. Io. Al. 38, 5. 384 cf. Arc. 61, 22. 396 ef. Lehrs qu. ep. 114. — v. 477 quae de τῆ traduntur, ex Herodiano derivata viden- tur, sed sic ut hic proferuntur, non sunt ex Odyssiaca Prosodia , in qua si de τῆ sermo fuit, de diversa scriptura τῆ (imperativo) et τῇ, nam quidam cum ι scribebant teste Schol. ad Arist. Acharn. 204. 506 cf. lo. Al. 33, 8. 531 cf. Arc. 200, 3. 1 21 sie fere comparatis Scholiis ad h. l. et ad β 167 scripturus fuit Herodianus, ut ex Ιl. Pr. Κ 466 δέελον ταὐτόν ἐϲτι τῷ δῆλον. διὸ καὶ τρίτη ἀπὸ τέλουϲ ἡ ὀξεῖα καὶ ψιλοῦται τὸ δεύτερον et Τ 26, cuius adnotamenti particulam huc pertinentem ἐτυμολογεῖται γὰρ κτλ. huc recepi, coniectari licet. 116 cf. Arvcad. p. 95, 20, Lehre qu. ep. 169. Huiuscemodi adnotamentum in Odyssiaca Prosodia exstitisse satis certum est. 135 hinc factum est, ut ἀμμῷεν scriberetur: γράφεται ἀμμῷεν. Η. τὸ α πρὸ τοῦ μ κατὰ τὴν κοινὴν διάλεκτον ἐκτεταμένον ἐϲτὶν ἐν ἀρχῇ οἶον ἅμα ἀμύϲϲω ἄμεινον ἅμιλλα ἀμίϲ ἀμύνω ἄμαθοϲ. Mon. 43, 4.

184. μῆλ’ ὄϊέϲ τε καὶ αἶγεϲ: ὄϊεϲ τριϲυλλάβωϲ. οὐδέποτε γὰρ ὁ ποιητὴϲ μονοϲυλλάβωϲ εἶπε τὴν εὐθεῖαν. Ιl. Pr. Γ 198.

221. ἔρχατο: ψιλωτέον τὸ ἔρχατο. ἀπὸ γὰρ τοῦ εἶρκτο ἐϲτὶ κατὰ Ἰωνικὸν ὑπερϲυντέλικον παθητικῶϲ γενόμενον. Η.

223. γαυλοί τε: νῦν μὲν ὀξυτόνωϲ τὸ γαυλοί, ἐπὶ δὲ τοῦ πλοίου βαρυτόνωϲ. QV.

268. ἥ τε ξείνων θέμιϲ ἐϲτίν: τὸ η δαϲυντέον. ἔϲτι γὰρ ἰϲοδυναμοῦν τῷ ὥϲ, διὸ καὶ ὁ τέ προϲτίθεται ϲύνδεϲμοϲ πολλάκιϲ. ὡϲ γὰρ λέγομεν «ὥϲ τε γὰρ παῖδεϲ νεαροί» (Ιl. B 209) οὕτωϲ «ἥ τε ξείνων θέμιϲ ἐϲτίν ». Ιl. Pr. Ι 134.

273. νήπιόϲ εἰϲ, ὦ ξεῖν , ἢ τηλόθεν εἰλήλουθαϲ: βαρυντέον τὸν η. διαζευκτικὸϲ γάρ ἐϲτι. ο γᾲρ ἐρωτᾷ, ἀλλ’ ἀποφαίνεται ὅτι δι’ ἀφροϲύνην ἢ δι’ ἀπορίαν ὡϲ ἂν μακρόθεν ἐληλυθὼϲ τὰ Κυκλώπων ἀγνοεῖ. Η.

280. που ἐπ’ ἐϲχατιῆϲ ἦ καὶ ϲχεδόν: περιϲπαϲτέον τὸν δεύτερον ἠ. τινὲϲ δὲ ὤξυναν. H.

347. ἀνδρόμεα κρέα: δεῖ ϲυϲτέλλειν τὸ κρέα, ἵνα δάκτυλοϲ γένηται ὡϲ τὸ «πὺξ ἀγαθὸν Πολυδεύκεα» (Ιl. Γ 237). 1Ι. Pr. Ο 187.

353. ἥϲατο: δαϲύνεται τὸ ἥϲατο. ἔϲτι γὰρ ἀπὸ τοῦ ἥθω. Q.

366. Οὖτιϲ ἔμοιγ’ ὄνομα: προπεριϲπαϲτέον νῦν τὸ ὄνομα. ἐπὶ τοῦ «οὔτιϲ με κτείνει» (408) παροξυντέον. ὡϲ γὰρ δύο μέρη λόγου παραλαμβάνεται. Q.

387. πυριήκεα ὡϲ τανυήκεα. H Q.

ΕΙϹ ΤΗΝ Κ.

39. ὅτεων: διχῶϲ ὅτεων καὶ ὁτεων. ἐκράτηϲε δὲ ὅτεων προπαροξυτόνωϲ. Q.

43. τάδ’ ἔδωκεν: οὕτωϲ Ἀρίϲταρχοϲ· ἄλλοι δὲ τὰ δέδωκε καὶ τάγ’ ἔδωκεν καὶ τάγε δῶκεν. Ἡρωδιανόϲ. H.

223 cf. Arcad. 53, 6, ubi tamen haec vox omissa est. 268 8 cf. Ιl. Pr. Ο 365. 347 in Ιl. Pr. l. c. comparatur hic locus cum Ῥέα in fne versus, quod quidam producere, alii ut nostrum corripere voluerunt 366 cf. locum geminum ex libro περὶ παθῶν depromptum in E. M. 643, 13. 387 accentus in πυριηκέα τανυήκεα correxi. Herodiani sententia collata Ιl. Pr. Ν 391 sic fere explenda est: ἐχρῆν τὸ πυριηκηϲ ὀξύνεϲθαι. ὅμωϲ δὲ βαρυτόνωϲ γράφεται πυριήκηϲ καὶ ϲυνηγορεῖται ὑπὸ τανυήκουϲ ξίφουϲ καὶ τῶν ὁμοίων. cf. Lehrs qu. ep. 152 seqq. 445 λαχμῷ ϲτεινόμενοϲ· οἱ παλαιοί φαϲι κάλλιον ἐνταῦθα λάχνῳ κατὰ Ἡρωδιανόν. M a man sec. «ln E. Μ. 558, 24 haec scriptura Seleuco tribuitur atque valde dubium est , an Herodiani nomen verum sit», ait F riedlander l c., cui adstipulor. Caeterum haec nota cum Prosodia nihil commune habet. Κ 39 pro ὁτεῶν scripsi ὁτέων cf. supra β 114 et Ιl. Pr. 491. 43 priorem partem Schmidtius Didymo assignat, sed Herodianus haec omnia proferre potuit, nam agitur de syllabarum distinctione τάδ’ ἔδωκεν — τὰ δέδωκεν; τάγ’ ἔδωκεν τάγε δῶκεν.

52. ἦ ἀκέων τλαίην: ὁ δεύτεροϲ η περιϲπαϲθήϲεται. Η.

69. δύναμιϲ γὰρ ἐν ὑμῖν: ὀρθοτονητέον τὸ ὑμῖν. τὸ δὲ ἐν οὐ ϲημαίνει τὸ ἔνεϲτι. H.

169. καταλοφάδεια. ὑφ’ ἓν ἀναγνωϲτέον ὡϲ τὸ κατωμάδεια καὶ τόνῳ καὶ ϲημαινομένῳ. BQ.

290. κυκεῶ: κυκεῶνα κατὰ ϲυγκοπήν.

362. θυμῆρεϲ: τὸ μὲν θυμῆρεϲ προπεριϲπωμένωϲ, τὸ δὲ θυμαρέϲ ὀξυτόνωϲ. γράφεται γὰρ ἀμφότερον. P.

379. βρώμηϲ: ὡϲ ῥώμηϲ· ὅμοιον δὲ αὐτῷ ἐϲτι καὶ τρώμη. καὶ Ἀρίϲταρχοϲ παροξύνει. H.

380. ἦ τινά που δόλον ἄλλον ὀΐεαι: περιϲπαϲτέον τὸ η. διαπορητικὸν γάρ ἐϲτι. H.

417. ἵνα τε τράφεν ἠδὲ γένοντο:

ΕΙϹ ΤΗΝ Λ.

7. ἴκμενον οὖρον: ψιλωτέον τὸ ἴκμενον. H.

74. κακκεῖαι: προπεριϲπωμένωϲ. ἀπαρέμφατον γάρ ἐϲτιν. HQ.

120. ἠὲ δόλ ῳ ἢ ἀμφαδόν· οὐ διϲτάζει, ἀλλ’ ὁ ἤ ἀντὶ τοῦ καί. Η.

128. ἀθηρολοιγόν: ὀξυτόνωϲ. Q.

134. θάνατοϲ δέ τοι ἔξαλοϲ αὐτῷ: τὸ ἔξαλοϲ ὡϲ ἔκβιοϲ οἷον ἠπειρωτικὸϲ καὶ οὐ θαλάϲϲιοϲ. ἔνιοι δὲ κατὰ παράθεϲιν ἐξ ἁλόϲ οἷν ἀπὸ θαλάϲϲηϲ ὡϲ τὸ ἐπιϲϲεύῃ «μέγα δαίμων ἐξ ἁλόϲ» (ε 421) καί φαϲιν ὡϲ τὸ δόρυ, ὃ ἐντεύξει τῆϲ Κίρκηϲ Ἥφαιϲτοϲ κατεϲκεύαϲε Τηλεω ἐκ τρυγόνοϲ θαλαϲϲίαϲ, ἣν Φόρκυϲ ἀνεῖλεν ἐϲθίουϲαν τοὺϲ ἐν τῇ Φορκίδι λίμνῃ ἰχθῦϲ, οὗ τὴν μὲν ἐπιδορατίδα ἀδαμαντίνην, τὸν δὲ ϲτύρακα χρυϲοῦν εἶναι, τὸν Ὀδυϲϲέα ἀνεῖλεν. ἀλλ’ εἴγε καὶ ἐν παραθέϲει εἴη ἡ ἐξ, δύναται τὸ ἔξω δηλοῦν ὡϲ τὸ «ἐκ τ’ ἀνδροκταϲίηϲ » (Λ 164).

169 scripsi καταλοφάδεια pro δια et κατωμάδεια pro δία ex Herod. ap. Ιo. Al. 33, 19. Quamquam κατωμάδδεια non legitur ap. Homerum , ut Buttmannus adnotat, neque ap. Io. Al. neque ab Theogn. 164, 26, tamen non addubitandum arbitror. 290 cf. Il. Pr. Λ 641, unde διὸ περιϲπαϲτέον supplenda sunt. 362 cf. Il. Pros. Γ 316, ubi hic locus citatur, Lehre qu. ep. 156 seqq. 379 παροξύνει pro ὀξύνει emendavit la Roche die Homerische Texteskriti p. 217. 417 ex Schol. H ἵνα τέτροφεν. γρ. ἵν’ ἔτραφον coniici potest, hic diversa scripturae τε τράφεν et τ’ ἔτραφεν mentionem factam esse cf. Ιl. Pr. Λ 7 ἴκμενον scripsi pro ἴγμενον. 120 adiici potest: διὸ ὀξύνεται ὁ ἡ. cf. Ιl. Pr. Π 105. 106.Io. Al. 41, 6. 128 cf. Arcad. 47, 17. 134 turbatam ora tionem καί φαϲι ὡϲ ἐντεύξει τῆϲ Κίρκηϲ Ἥφαιϲτοϲ κατεϲκεύαϲε Τηλεγόνῳ δόρυ ἐκ τρυγόνοϲ κτλ. Buttmannus restituit. —In haec nota exstat: διπλῆ ἀνάγνωϲιϲ καὶ ἔξαλοϲ προπαροξυτόνωϲ ἀντὶ τοῦ ἔξω καὶ πόρρω τῆϲ θαλάϲϲηϲ καί ἐξ ἁλόϲ διῃρημένωϲ διὰ τὸ τῆϲ τρυγόνοϲ κέντρον, ῷ ὁ Τηλέμαχοϲ ἀντὶ αἰχμῆϲ ἐχρῆτο et in Q ἐξ ἁλὸϲ: ἔξω τῆϲ ἁλόϲ. οὐ γὰρ οἶδεν ὁ ποιητὴϲ τὸ κατὰ τὸν Τηλέγονον καὶ τὰ κατὰ τὸ κέντρον τῆϲ τρυγόνοϲ. Comparatione dignus est locus in Ep. Cr. I 378 et 379, ubi in adnotamento ex libro περὶ παθῶν, ut videtur, sumpto inter exempla, quibus demonstratur ex male intellectis verbis Homericis a posterioribus fabulas Homero ignotas fictas esse, etiam noster locus profertur: ὁμοίωϲ δὲ κἀκεῖνο ἔπλαϲαν (sic scripsi pro κἀκείνῳ ἐπλεόναϲε) «θάνατοϲ δέ

ὁ μέντοι Ἀϲκαλωνίτηϲ τὸ πλῆρεϲ ἔξω ἡγεῖται, ἵν’ ἔκθλιψιϲ τοῦ ω ὡϲ ἐν τῷ «βαθέηϲ ἐξάλλεται αὐλῆϲ » (ε 142). οὐκ ἀναγκαῖον δὲ τῆϲ ἐξ ἤδη τὸ ἔξω ϲημαινούϲηϲ. H Q.

148. ὁ δέ τοι νημερτὲϲ ἐνίψει: ὁ δέ ἄμεινον δύο μέρη λόγου ποιεῖν. Il. Pr. Α 239.

160. νῦν δὴ Τροίηθεν: τινὲϲ ὡϲ ἓν μέροϲ λόγου παροξύω ἀντὶ τοῦ ἀρτίωϲ ὁμοίωϲ τῷ «κοὖτοϲ ἀνὴρ νῦν δὴ ξυμβλήμενοϲ» (ω 260). HQ.

172. ἢ δολιχὴ νοῦϲοϲ Ἄρτημιϲ ἰοχέαιρα: ἐν τοιαύταιϲ ϲυντάξεϲι ὁ μὲν πρότεροϲ ἤ ἐγκλίνεται, ὁ δὲ δεύτεροϲ περιϲπᾶται. Il.

221. δαμνᾷ, ἐπεί κεν πρῶτα λίπῃ. δαμνᾷ ὡϲ κιρνᾷ. οἱ δὲ «κδάμναται ὥϲ κεν πρῶτα λίπῃ» ὡϲ Κράτηϲ. ὁ δὲ Ἀϲκαλωνίτηϲ βαρύνει δάμνα, ἵν’ ἦ τοῦ δάμναται ἀποκοπή. ἔξεϲτιν δὲ ἀναγινώϲκειν περιϲπωμένωϲ ἀπὸ τοῦ δαμνῶμαι ὡϲ πειρῶμαι «πειρᾷ ἐμεῖο γεραιέ» (Ω 390) μὴ ἐκφωνουμένου τοῦ ι ὡϲ τὸ δύνᾳ παρ’ Ἀττικοῖϲ. Η.

233. ἠδέ: τὸ ἠδέ Ἀρίϲταρχοϲ καὶ οἱ ἄλλοι. Η.

274. ἀνάπυϲτα: προπαροξυτόνωϲ φηϲὶν (sc. Ἡρωδιανὸϲ) ἐν τῇ καθόλου περιττῆϲ οὕϲηϲ τῆϲ ἀνά ἀντὶ τοῦ πυϲτά ἐξακουϲτά. ΒQ.

285. ἡ δὲ Πύλου βαϲίλευε. τὸ «ἠδὲ Πύλου » ϲύνδεϲμον ἐπὶ Μηλέωϲ ἀκουϲτέον ὃϲ Ὀρχομενοῦ καὶ Πύλου ἐβαϲίλευϲεν. οὕτωϲ Ἀρίϲταρχοϲ. ὁ δὲ Ἡρωδιανὸϲ (sc. ἡ δὲ scribens ) ἐπὶ Χλωρίδοϲ φηϲὶν ἀν τιδιαϲτέλλων τῷ πατρὶ καὶ ἐπὶ θηλειῶν δὲ τάϲϲει τὸ βαϲιλεύει « μητέρα δ’ ἣ βαϲίλευεν» (Ζ 425). Η.

286. Χρομίοϲ. ὁ Χρομίοϲ παροξύνεται ὁμοίωϲ τῷ Δολίοϲ Τυχίοϲ καὶ τοῖϲ τοιούτοιϲ ὡϲ τρίβραχυ. Eustath. ad h. l. 1685, 61.

299. ἥ ῥ’ ὑπὸ Τυνδαρέ ῳ: παροξυτόνωϲ τὸ Τυνδαρέῳ ἀκολούθωϲ τῷ «οὐχ ὡϲ Τυνδαρέου κούρη κακὰ μήϲατο» (ω 199). HQ.

320. γένυϲ: πληθυντικῶϲ αἰτιατικῆϲ ὡϲ τὸ «ἐκ δὲ νέκυϲ σἴκων φόρεον » (ω 417). Η.

τοι ἐξ ἁλὸϲ αὐτῷ». ἐπεὶ γὰρ ἡ ἐξ καὶ (inserui) τὴν ἀπό τινοϲ ϲχέϲιν ϲημαίνει ἐκ Κρήτηϲ, ἐκ Ῥόδου, οὕτω καὶ τὸ ἐξ ἁλόϲ παραλαμβάνοντεϲ (sic scripsi pro τοῦτο δὲ καὶ τὸ ἐξ ἁλόϲ) ἀνέπλαϲαν (pr. ἀνέπλαϲε) τὸ κέντρον καὶ τὴν τρυγόνα. De loco Ιl. ε 142 ct. Schol. A. ad h. l. 160 cf. Lehrs qu. ep. 131. 172 cf. Il. Pr. Ξ 265 et lo. Al. 41, 16 et 32. 221 pro ϲυνεδάμνα scripsi βαρύνει δάμνα, ante ἢ, quod in ἦ mutavi, inserui ἵν᾿ , pro ἔξοδον posui ἔξεϲτιν, pro καὶ ἐκφονουμέρυ scripsi μὴ ἐκφωνουμένου. Aliter Βuttmannus explicavit induetu Schol. ad Il. Ξ 199, ubi de secunda persona δαμν agitur. Lobeckius in El. II duobus locis p. 123 et 308 de hoc Scholio disputat, posteriore loco recte interpretatus, in altero fallitur sumens a tertia ad secandam personam transitum factum esse. 233 ex lemmate η δὲ perspicitur, hic de scriptura ἠδὲ et ἡ δὲ disceptatum esse. 286 ef. Il. Pr. B 495. 299 ex Eustathii adnotatione 1686, 23, quam Dindorfius apposuit, patet pro Τυνδάρεω non Τυνδαρέω, sed Τυνδαρέῳ cum ι subscripto et in versu Οdyss. ω pro Τυνδάρεω Τυνδαρέου exhibendum esse. Ibi enim exponitur Homerum non a Γυνδάρεωϲ, sed a Τυνδάρεοϲ declinre. cf. Choer. Dict. 415, 21. 313 adnotatio in H de ἀπειλήτην Herodiani est, ut intellegitur ex E. Μ. 121, 10, sed ex libro περὶ παθῶν. 320 addi potest. διὸ τὸ ῦ ἐκτείνεται. cf. Il. Pr. Ξ 390.

367. ϲοὶ δ' ἔπι μὲν μορφὴ ἐπέων, ἔνι δὲ φρένεϲ ἐϲθλαί: ἀναϲτρεπτέον τὴν ἔπι καὶ τὴν ἔνι. Η.

392. πιτνάϲ. ὀξυτόνωϲ τὸ πιτνάϲ. Η.

403. ἠὲ περὶ πτόλιοϲ μαχεούμενον: ἐνταῦθα διαζευκτικῶϲ νοεῖται. παράλογοϲ ἡ διαίρεϲιϲ. θέλει γὰρ εἰπεῖν μαχόμενον. ἐπέκταϲιϲ οὖν γέγονε διὰ τὸ μέτρον. Η.

410. ἔκτα ϲὺν οὐλομένῃ ἀλόχ ῳ: κατὰ ϲυϲτολὴν ἀναγνωϲτέον. ἔϲτι δὲ ἀποκοπὴ τοῦ ἔκτανε. Ιl. Pr. Β 662.

459. ἤ που ἐν Ὀρχομενῷ ἢ ἐν Πύλ ῳ: ὀξυτονητέον τοὺϲ ϲυνδέϲμουϲ. διαζευκτικοὶ γάρ εἰϲιν. Η.

502. τῷ κέ τεῳ: ὁ Ἀρίϲταρχοϲ καὶ ἐγκλίνει τὸ τέῳ. H.

510. πόλιν Τροΐην: τριϲυλλάβωϲ τὸ Τροΐην, ὡϲ καὶ Ἀρίϲταρχόϲ φηϲι. Vind. 133.

519. ἀλλ’ οἷον: θαυμαϲτικῶϲ οἷον. Q.

521. κήτειοι: προπαροξυτόνωϲ. καὶ τοὺϲ μεγάλουϲ ἀκουϲτέον παρὰ τὸ κῆτοϲ, ὡϲ καὶ Ἀρίϲταρχοϲ. BH Q.

539. κατ’ ἀϲφοδελὸν λειμῶνα: ὀξυτόνωϲ. ἄδηλον δὲ πότερον ϲφοδελόν ἢ ἀϲφοδελόν. λέγεται γὰρ καὶ χωρὶϲ τοῦ α. τινὲϲ δὲ γράφουϲι ϲποδελόν διὰ τὴν ϲποδὸν τῶν καιομένων νεκρῶν. ἄμεινον δὲ ἀϲφοδελόν διὰ τὸ Περϲεφόνηϲ εἶναι λειμῶνα τὸν τόπον. εἶπε δὲ ἀϲφοδελὸν τὸν τόπον τὸν ἔχοντα ἀϲφόδελον, ἥτιϲ ἐϲτὶ βοτάνη ὁμοία ϲκίλλῃ. BΗ Q.

540. γηθοϲύνῃ, ὅ οἱ υἱὸν ἔφην ἀριδείκετον εἶναι: χωρὶϲ τοῦ ι γηθοϲύνη ἀντὶ τοῦ χαίρουϲα (Η) Ἀρίϲταρχοϲ· εἰϲὶ μέντοι οἳ ἆναγινώϲκουϲι γηθοϲύνῃ καὶ δοτικὴν πτῶϲιν ἐκδέχονται, οἷϲ ϲυγκατατίθεμαι. Ιl. Pr. Ν 29.

565. ἔνθα χ’ ὁμῶϲ: περιϲπαϲτέον. ἐπίρρημα γάρ. τῷ ϲυνδέϲμῳ οὐ χρῆται, ἀλλ’ ἀντ’ αὐτοῦ τῷ ἔμπηϲ. διὸ καὶ τὸ « ὅμωϲ δ’οὐ λήθετο χάρμηϲ » (Μ 393) οἱ πλείουϲ περιϲπῶϲιν. Q.

580. Λήθὼ γὰρ δ’ ἥλκηϲε —581 Πυθὼ δ’ ἐρχομένην: Πάμφιλοϲ περιϲπᾷ, Ἀρίϲταρχοϲ δὲ ἀνέγνωκε κατ’ ὀξεῖαν τάϲιν. Ιl. Pr. B 262.

410 cf. ad α 300. 459 pro διϲτακτικοὶ scripsi διαζευκτικοί. 502 pro τεων scripsi τεῳ. 510 cf. Il. Pros. Α 129. 519 hunc locum citat Herod. ad Il. e 638, ubi ἀλλ’ οἶόν τινα. Νικίαϲ ψιλοῖ ἐκδεχόμενοϲ τὸ μόνον. ἄλλοι δὲ δαϲύνουϲι θαυμαϲτικῶϲ ἔκδεχόμενοι ὡϲ καὶ Ἡρακλέων, ἵνα ὅμοιον ῇ τῷ «ἀλλ’ οἶον Τηλεφίδην». 521 Lehrsius de Arist. 153 ed. II huic testimonio difidit, non quo putet etymologiae rationem Aristarchi esse non posse, sed quod parum elegans ἑταῖροι μεγάλοι κτείνοντο ἀμφ’ αὐτόν. Accentus regula non plens est, nam ex Arc. 44, 10 concludi potest Herodianum docuisse κήτειοϲ, si appellative accipiatur, proparoxytonon esse, οxytonon vero, si proprium sit. Nam, ut in Scholio pergitur, ἄλλοι ἔθνοϲ Μυϲίαϲ τοὺϲ νῦν Ἐλεάταϲ καλουμένουϲ. 539 de accentu- cf. Arc. 55, 3. Similis atque de ϲφοδελόϲ ἀϲφοδελόϲ ϲποδελόϲ controversia. fuit de ϲφάραγοϲ ἀϲφάραγοϲ ἀϲπάραγοϲ in fragmento Herodianeo E. Gud. 87, 52. 540 verba inde ab Ἀρίϲταρχοϲ addidi ex Il. Pros. l. c., unde patet iniuria. hoc adnotamentum a Schmidtio Didymo tributum esse. 565 cf. Il. Pros. O 209.

588. κατὰ κρῆθεν: διϲυλλάβωϲ καὶ προπεριϲπωμένωϲ τὸ κατὰ κρῆθεν. H.

597. τότ’ ἀπεϲτρέψαϲκε κραταιΐϲ: ὁ μὲν Ἀρίϲταρχοϲ καὶ. Ἡρωδιανὸϲ ὀξυτόνωϲ κατὰ ϲυϲτολὴν ὡϲ λικριφίϲ, ἀμφουδίϲ ἐπιρρηματικῶϲ. ὁ δὲ Ἀϲκαλωνίτηϲ τὸ πλῆρεϲ κραταιὰ ἴϲ οἷον ἰϲχυρὰ. ῷ ἐπείϲθη καὶ ἡ ϲυνήθεια. BHQ.

EIϹ ΤHN Μ.

22. δὶϲ θανέεϲ: οὕτωϲ ἐν δυϲὶ μέρεϲι λόγου. φηὶ γὰρ Ἀπολλώνιοϲ ὡϲ ὅτι δίϲ καὶ τρίϲ ἐν ϲυνθέϲει ἐκβάλλει τὸ ϲ δίπουϲ τρίπουϲ. Q.

33. ἡ δ’ ἐμέ: ἀντιδιαϲταλτικὴ ἡ ἐμέ. H.

40. ὅτί ϲφεαϲ: ὅτε ἡ διὰ τοῦ ϲφ ἀντωνυμία ἐπιφέρεται, ἐγείρει τὴν πρὸ αὐτῆϲ ὀξεῖαν καὶ ἐπὶ ϲπονδείου καὶ ἐπὶ πυρριχίου καὶ ἐπὶ ἰάμβου. διὸ ἐπιϲτατέον τῷ «οὐ γάρ τ’ οἶδ’ εἰ ἔτι ϲφιν ὑπότροποϲ ἵξομαι αὕτιϲ (ΙΙ.Ζ 367). Η.

47. ἀλεῖψαι: περιϲπωμένωϲ, ἵν’ ῇ ἀπαρέμφατον ἀντὶ τοῦ προϲτακτικοῦ τοῦ ἄλειψον. H.

70. παϲιμέλουϲα: ὑφ’ ἒν παϲιμέλουϲα. HQ.

79. περιξέϲτη: κρεῖττον βαρυτόνωϲ γράφειν περιξέϲτη ὁμοίωϲ τῷ ἀϲβέϲτη. τὸ γὰρ περιϲπᾶν ἔχει καί τι ἀντιλογίαϲ. Eustath. ad h. l. 1714, 5.

89. τῆϲ ἤτοι πόδεϲ εἰϲὶ δυώδεκα πάντεϲ ἄωροι: ψιλωτέον τὰϲ δύο ϲυλλαβάϲ ἔϲτι γὰρ δυϲφύλακτοι, οὓϲ οὐκ ἄν τιϲ δυνηθείη φυλάξαϲθαι· ὠρεῖν γὰρ τὸ φυλάϲϲειν. ἔνιοι δὲ δαϲέωϲ ἀνέγνωϲαν ἄὡροι ὠμοὶ ἄγριοι ἐκ μεταφορᾶϲ τῶν ἀώρων καὶ μὴ πεπείρων καρπῶν. Ἀρίϲταρχοϲ δὲ ἀκώλουϲ· τοὺϲ γὰρ Ἴωναϲ λέγειν φηϲὶ τὴν κωλῆν ὥρην καὶ ὡραίαν. οὐκ ἔχονταϲ οὖν ὀϲτᾶ ἀκώλουϲ καὶ ἀνάρθρουϲ λέγεϲθαι. ἔνιοι δὲ ἀώρουϲ τοὺϲ ἐμπροϲθίουϲ ὡϲ καὶ παρὰ τῷ κωμικῷ (sc. Φιλήμονι) «οὐ τοὺϲ ἀώρουϲ εἶπά ϲοι, μαϲτιγία, πόδαϲ κομίζειν; ϲὺ δὲ φέρειϲ ὀπιϲθίουϲ». ἄμεινον δὲ ἀποδιδόναι τοὺϲ δυϲφυλάκτουϲ. HQV.

98. πώποτε: ὑφ’ ἓν τὸ πώποτε. Η.

104. τῷ δ’ ὑπὸ δῖα Χάρυβδιϲ ἀναρροιβδεῖ: οὐκ ἀναϲτρεπτέον τὴν ὑπό πρόθεϲιν. H. τὸ δὲ ἀναρροιβδεῖ περιϲπωμένωϲ. τινὲϲ δὲ τὴν λέξιν περὶ τὸ ἀναρριπτεῖ ἔταξαν. H.

588 ct. ΙI. Pr. 548. 597 cf. Il. Pr. Λ 677. Μ 22 Eustathius pro Apollonio Apollodorum nominat 1706, 1 addens excepta esse ab hac norma numeralia ut διϲχιλίουϲ τριϲχιλίουϲ cf. Lob. El. I 583. 40 cf ΙI. Pr. Z 367. 70 cf. ΙI. Pr. Β 557 et 1 527 79 c ΙΙ. Pr. l 343 et Ξ 372. 82 sic varias notas concinnavi, quin spondeam omnia ab Herodano profecta esse. cf. Hesych s. v Lehrs Arist. 314 ed. ΙΙ et populare Aufsatze p.77, Lob. El. II 75 cum Nitsschio interpretationem κρεμαϲτοί penduli praeoptat. Comicum esse Philemonem coll. Lex. Seguer. in Βekk. An. 4 76, ubi pro κομίζειν est πρίαϲθαι, monuit Buttmannus. 98 ct Il. Pr. Α 154. 104 pro περὶ τοῦ scripsi περὶ τὸ eo intellectu, ut dicatur quosdam ἀναρροιβδεῖ eodem loco habere quo ἀναρίπτεῖ, quod et barytonon et perispomenon ap. Homerum est. De ἀναρ-

116. καὶ δ’ οὖ τοι: ὁ μὲν οὖ ϲύνδεϲμοϲ, ἡ δὲ τοι ἀντωνυμία. BQ.

124. βωϲτρεῖν δὲ Κράταιιν μητέρα τῆϲ Ϲκύλληϲ: ἄμεινον γράφειν κραταιίϲ ἀντὶ τοῦ ἰϲχυρῶϲ ὡϲ ἀλλαχοῦ «τότ’ ἀποϲτρέψαϲκε ραταιϊϲ » (λ 579), ἵνα λέγῃ, κραταιῶϲ ἐπιβοῶ τὴν μητέρα τῆϲ Ϲκύλληϲ καὶ ὀξύνεται. ἐὰν δὲ ᾖ κύριον, προπαροξύνεται. BHQ.

168. ἡ δὲ: δαϲέωϲ τὸ ἡ δέ. H.

205. προήκεα: ὡϲ τανυήκεα. BHQ.

209. οὐ μὴν δὴ τόδε μεῖζον ἕπει κακόν: ῥῆμά ἐϲτι ἕπω ἕπειϲ ἕπει ἀντὶ τοῦ περιέπει. δαϲέωϲ οὖν. H. Vind. 133. ?

246. ἓξ ἕλεθ᾿ : τὸ ἕξ δαϲυντέον. ἀριθμητικὸν γάρ ἐϲτιν. H.

256. κεκληγῶταϲ. ἐὰν διὰ τοῦ ω, προπεριϲπᾶται, ἐὰν δὲ διὰ τοῦ ντ, ὡϲ λέγονταϲ. H.

283. λαρὸν τετυκοίμεθα δόρπον. λαρόϲ ὀξυνόμενον ἔχει ἐκτεινόμενον τὸ α. Mon. 35, 13. ?

284. ἀλάληϲθαι: ὁ Ἀϲκαλωνίτηϲ περιϲπᾷ, ἵν’ ᾖ παρακειμένου χρόνου ἀπὸ τοῦ ἀλῶ ὡϲ πεποιῆϲθαι. δύναται προπαροξύνεϲθαι ὡϲ Αίολικόν, ἵν’ ᾖ ἀλάληϲθαι ἐνεϲτῶτοϲ χρόνου. τὸ θέμα ἄλημι ὡϲ τίθημι ἄλεμαι ὡϲ τίθεμαι καὶ διπλαϲιαϲμὸϲ μετ’ ἐπεκτάϲεωϲ Αίολικῆϲ ἀλάλημαι ἀλάληϲαι ἀλάληται. Η Q.

313. ὦρϲεν ἔπι ζαῆν ἄνεμον: οὕτωϲ χωρὶϲ τοῦ δέ Ἀρίϲταρv γράφει, καὶ ἀναϲτρεπτέον τὴν πρόθεϲιν. ἐὰν δὲ μετὰ τοῦ δέ, οὐκ ἀναϲτρέφεται. H. ἔδει χωρὶϲ τοῦ ν ζαῆ ὡϲ «ἀκραῆ Zέφυρον » (β 421 ). ἔϲτιν οὖν Αἰολικὸν τὸ μετὰ τοῦ ν καὶ ἔδει αὐτὸ Αἰολικῶϲ βαρύνεϲθαι ὡϲ τὸ «αἰνοπάθην πατρίδ’ ἐπόψομαι παρὰ Ἀνακρέοντι. ὁ δὲ Ἀρίϲταρχόϲ φηϲι περιϲπᾶϲθαι καὶ οὕτωϲ ἔχει ἡ παράδοϲιϲ. H.

ῥοιβδεῖ cf. Herodianum in E. M. 99, 9. 124 in Ιl. Pr. Λ 677 Ηerodianus agnoscit scripturam Κράταιιν. τὸ κράταιιϲ δοκεῖ ἐπὶ τοῦ κυρίου βεβαρυτονῆϲθαι διὰ τὴν αἰτιατικὴν βωϲτρεῖν δὲ Κράταιιν. τάχα δὲ καὶ τοῦτο πρὸϲ ἀντιδιαϲτολὴν. 168 scripsi ἡ δὲ bis pro ἥδε. 205 ad ι 387. 209 aIii ἔπει . q. ἔπειϲι, alii ἔπι scripse runt. cf. Dindorf. ad h. l. 246 cf. Il. Pr. 1 130. 256 cf. ll. Pr. Μ 125. 283 ef. ε 51. 284 pro ἐπιτάϲεωϲ scripsi ἐπεκτάϲεωϲ, intellegitur enim productio vocalis ε in η cf. supra β 370. Similiter iudicat Herod. ap. Choer. 837, et Zonar. p. 112 de participio οὐτάμενοϲ et ἐληλᾶμενοϲ. Sed ut in Pros. ΙI. Λ 659 non omnino reprobat explicationem eam, qua οὐτάμενοϲ ex οὐτάϲμενοϲ repetitur, ita alio loco diverse de ἀλλάλημαι decernit perfectum esse perhibens E. M. 56, 27 5 Ἡρωδιανὸϲ ἐν τῷ περὶ παθῶν λέγει ἀπὸ τοῦ ἄλημι ὁ παθητικὸϲ παρακείμενοϲ ἤλαμαι καὶ Ἀττικῶϲ ἀλήλαμαι καὶ καθ’ ὑπέρθεϲιν ἀλάλημαι. Cum nostro Scholio fere congruit, quod in E. M. hanc Herodiani adnotanonem excipit auctoris nomine suppresso: ἰϲτέον ὅτι τὸ ἀλαλήμενοϲ καὶ ἀκαχήμενοϲ οὐκ εἰϲὶ παρακείμενοι, ἐπεὶ ὤφειλον παροξύνεϲθαι, ὡϲ τὸ πεποιημένοϲ. ἀλλ’ ἔϲτιν ἀλῶ ἄλημι ἀκάχῶ ἀκάχημι ἐνεϲτῶτοϲ. ὁ παθητικὸϲ ἀκχημαι καὶ ἀλάλημαι. οἱ γὰρ Αίολεῖϲ τὴν παραλήγουϲαν οὐ ϲυϲτέλλουϲι, quod idem est atque μετ’ ἐπεκτάϲεωϲ Αίολικῆϲ nostro loco, καὶ ἡ μετοχὴ ἀλαλήμενοϲ καὶ ἀκαχήμενοϲ. Caeterum de hac accentus vicissitudine cf. Lob ad Buttm. Il p. 43, quem tamen fugit Herodianum diversis locis diverse statuisse. 313 cf. Il. Pr, Μ 157 : ἅϲ τ’ ἄνεμοϲ. ζαήϲ: ὡϲ ὑγιήϲ. οὕτωϲ καὶ Ἀϲκαλωνίτηϲ. παραιτητέον δὲ τοὺϲ βουλομένουϲ βαρύνειν ἴϲωϲ πλανηθένταϲ ἐκ τῆϲ αἰτιατικῆϲ τῆϲ εἰϲ ν περατωθείϲηϲ. ῥηθήϲεται δὲ ἐν τῇ Μ τῆϲ Ὀδυϲϲείαϲ περὶ τῆϲ προϲῳδίαϲ. Mon. 17, 15. Pro αἰνοπαθῆ scripsi αἰνοπάθην. de hoc accusativo cf. Αhrens de dial. Aeol. p. 15 et 113. 417 θεείου. εἴγε ἀπὸ τοῦ θείου διαίρεϲιϲ, διὰ τί τὸ θεείου διὰ διφθόγγου;

ΕΙC ΤΗΝ Ν.

14. ἀνδρακάϲ: ὡϲ ἑκάϲ καὶ ἐντυπάϲ. H.

31. πανῆμαρ: ὁ Ἀριϲτοφάνηϲ οὐκ ἐν ϲυνθέϲει φηϲὶ τὸ πανῆμαρ, ἀλλὰ πᾶν, εἶτα κατ’ ἰδίαν τὸ ἦμαρ. H.

98. ἀκταὶ ἀπορρῶγεϲ: προπεριϲπαϲτέον τὸ ἀπορρῶγεϲ. ΒQ.

110. καταιβαταί: ὀξυτόνωϲ τὸ καταιβαταί. H.

138. λαχὼν ἀπὸ ληΐδοϲ αἶϲαν: οὐκ ἀναϲτρεπτέον τὴν πρόθεϲιν. πρὸϲ γὰρ τὸ ἑξῆϲ ἐϲτιν ἢ παρέλκει. Η.

177. μέγα δ’ ἧμιν ὄροϲ πόλι ἀμφικαλύψειν: βαρυντέον τὴν ἥμιν. Η.

183. μηδ’ ἥμιν περίμηκεϲ ὄροϲ πόλι ἀμφικαλύψῃ: ἀπόλυτοϲ ἡ ἡμῖν. Η.

196. πέτραι τ’ ἠλίβατοι: τινὲϲ (inter eos Herodisnus cf. Ιl. Pr. 0 619) παρὰ τὸ ἀλιτεῖν τοὺϲ ἐπιβαίνονταϲ. ΒQ.

213. Zεύϲ ϲφεαϲ τίϲαιτο: ἀπόλυτοϲ ἡ ϲφεαϲ. H.

228. ἐπεί ϲε πρῶτα κιχάνω: ὀρθοτονητέον τὴν ϲέ, ὡϲ καὶ ρωδιανόϲ. H.

234. ἦ που τιϲ νήϲων εὐδείελοϲ ἦέ τιϲ ἀκτή: ἐνθάδε ὁ η ρωτηματικόϲ, διὸ περιϲπαϲθήϲεται· ἐπὶ δὲ τοῦ Κύκλωποϲ ἀποφαντικόϲ, διὸ ὀξύνεται. Η.

247. .ἀρδμοί ἀρδμόϲ, ἐκτατέον τὸ α. ὁμοίωϲ καὶ τὸ ἄρδω ὁ Ἀριϲτοφάνηϲ. H.

258. χρήμαϲι ϲὺν τοίϲδεϲϲι: προπαροξυτονητέον τὸ τοίϲδεϲϲι. H.

269. νὺξ δὲ μάλα ϲτυγερὴ κάτεχ’ οὐρανόν: προπαροξύνειν δεῖ τὸ κάτεχε. Ιl. Pr. Γ 426.

276. ἄλλ’ τοί ϲφεαϲ: ἐγκλιτικὴ ἡ ϲφεαϲ. διὸ τὴν τοι ϲυλλαβὴν ἐγερτέον. Η.

293. ποικιλομῆτα: προπεριϲπαϲτέον τὸ ποικιλομῆτα ὁμοίωϲ τῷ δολομτα ( 50). Ιl. Pr. h. l.

φαμὲν ὅτι πλεοναϲμὸϲ τοῦ ε ὡϲ εἶϲ ἕειϲ. Q. Hoc Herodiani est, sed ex libro περὶ παθῶν sumptum, nisi forte observatio de accentu θέειον intercidit, cf Lob. El. I 60, Lehrs ad Herod. p. 60. N 15 προικὸϲ χαρίϲαϲθαι. τὸ προικόϲ γενικὴ ἔϲτι ἀντὶ αἰτιατικῆϲ, ὥϲ φηϲιν Ἡρωδιανόϲ. BHQ. Per occasionem hoc dicere potuit Herodianus, sed talia in Prosodia ipsa per se non tractavit fortasse adnotatio de accentu interiit. 31 et. Βuttmanni adnotationem ad h. l. et Nauck Aristoph. p. 53. 98 ct. ΙI. Pr. B 755. 110 ef. ΙI. Pr. ε 158. 196 addi possunt: καὶ δῆλον ἐκ τῆϲ ϲυναλοιφῆϲ, ὅτι ψιλωτέον τὴν ἄρχουϲαν. 228. Herodiani sententiam non plene prolatam esse patet ex Ιl. Pr, Ζ 3555: τὴν ϲέ ἀντωνυμίαν ὀξυτονοῦϲι, τουτέϲτι ὀρθοτονοῦϲιν, ἐπεὶ πρὸϲ τί ἐϲτιν. ἔϲτι μὲν οὖν ἀληθέϲ, ὅτι ἀντιδιαϲταλτική ἐϲτι. νῦν ἡ ἀντωνυμία. ἡ μέντοι κοινὴ ἀνᾶγνωϲιϲ ἀνέγνω ἐγκλιτικῶϲ τὴν τοιαύτην ϲύνταξιν. ὃ δὲ λέγω, τοιοῦτόν ἐϲτιν τὸ ἐπεί ϲε εὑρέθη ϲυνεχῶϲ οὕτωϲ ἀνεγνωϲμένον, ἐγκλιτικῶϲ ἀεί, μὴ ἐπιφερομένου ϲυνδέϲμου. — καί μοι δοκοῦϲι τῷ πρώτῳ προϲώπῳ ϲυνακολουθεῖν οἱ οὕτωϲ ἀνεγνωκότεϲ πιθανῶϲ πάνυ κτλ. cf. Lehrs qu. ep. 122. 234 cf. supra ι 273. 247 cf. ΙI. Pr. Ϲ 521, ubi locus Aristophanis plene prolatus est: «τὸν νοῦν ἵν’ ὄρδω καὶ λέγω τι δεξιόν» (Eqq. 96, 114). cf. Lehrs ad h. l. 258 Eustath. 1902, 58 τοῖϲδεϲϲι pronunciat cf. Lob. El. II 244.

332. οὕνεκ’ ἐπητήϲ ἐϲϲι: τῇ προϲῳδίᾳ ὡϲ ἀεικήϲ, φηϲὶν Ἀλρίϲταρχοϲ. οὕτω δὲ καὶ Ἡρωδιανόϲ. H.

357. ὔμμ’ ὑμᾶϲ Αἰολικῶϲ. Η

405. ὅϲ τοι ὑῶν ἐπίουροϲ: ἐπίϲκοποϲ. δύναται ἡ πρόθεϲιϲ εἶναι καὶ ἐν πλεοναϲμῷ, ἵν’ ᾖ ἐφορῶν καὶ ἐπιβλέπων· ἢ παρέλκει ὡϲ τὸ βοῶν ἐπιβουκόλοϲ. Q.

ὁμῶϲ δέ τοι ἤπια οἶδεν: τῷ ἐπιθετικῷ ὁμὸϲ παράκειται τὸ ἐπίρρημα εἰϲ ωϲ λῆγον περιϲπώμενον ὡϲ θερμῶϲ. ΙΙ. Pr. Ο 209.

ΕΙϹ ΤΗΝ Ξ.

30. οἱ μὲν κεκλήγοντεϲ: κεκληγῶτεϲ καὶ κεκλήγοντεϲ διχῶϲ α Ἀριϲτάρχου. εἰ μὲν διὰ τοῦ ω, περιϲπᾶται, εἰ δὲ διὰ τοῦ ντ, προπαροξύνεται. Η Q.

33. μεταϲπών: ὀξυτονητέον. ἔϲτι γὰρ δεύτεροϲ ἀόριϲτοϲ καὶ μεταϲπόντοϲ ἡ γενική. H.

38. καί κέν μοι: ἀπόλυτοϲ ἡ μοι. B.

65. θεὸϲ δ’ ἔ πι ἔργον ἀέξῃ: ἀναϲτρεπτέον τὴν ἐπί. Η.

73. ἔθνεα ἔρχατο: ψιλωτέον τὸ ἔθνεα καὶ τὸ ἔρχατο. H.

99. ἔϲτ’ ἄφενοϲ: ὅτε ἐϲτὶν ἐν ἀρχῇ ϲτίχου, παροξύνεται. H.

103. ἐνθάδε τε: διχῶϲ ἐνθάδε κεὶ ἔνθα δέ. H.

113. ἐνίπλειον: προπαροξυτόνωϲ. Η.

161. τοῦδ’ οὖ τοῦ λυκάβαν τοϲ: τοῦδ’ αὖ τοῦ τρεῖϲ τόνοι. οὐ δύναται γὰρ εἶναι ἡ αὐτοῦ ἀντωνυμία. τὸ γὰρ αὐτοῦ οὐ λέγει Ὅμη ροϲ εἰ μὴ ἐπὶ εἰρημένοιϲ τιϲὶν ἀναφορικῶϲ. ΗQ.

185. ἐνίϲπεϲ: ϲπέϲ ἐνίϲπεϲ ὡϲ θέϲ ἐπίθεϲ, ϲχέϲ ἐπίϲχεϲ. ἔνιϲπε δὲ ἀπὸ τοῦ ἐνίϲπω ὡϲ ἔλαυνε ἀπὸ τοῦ ἐλαύνω. H.

222. τοῖοϲ ἔα ἐν πολέμῳ: τὸ ἔα Ἰωνικόν ἐϲτιν ἐκ τοῦ ἦν γεγονόϲ. διὸ ϲυϲταλτέον τὸ α. λέγεται καὶ διὰ τοῦ η «οὐκ ἀποφώλιοϲ ἦα οὐδὲ φυγοπτόλεμοϲ» (213). ΙΙ. Pr. ε 887.

260. ἔρυϲθαι. ἐνεϲτῶτόϲ ἐϲτιν ὡϲ πήγνυϲθαι, παρακειμένου δὲ εἰρύϲθαι. Q.

276 cf. Lehrs qu. ep. 106. 332 rectius loci sententiam perspexit Dindorv qui ante ἀεικήϲ inseruit ὡϲ, quam Schmidtius in Didymi fragm. h. l. ἀεικὲϲ corrigens. Nam de accentu hic sermonem esse apparet etiam ex Eustath. 1742 extr. ὀξύνεταί φαϲιν (fortasse φηϲίν sc. Ἡρωδιανόϲ) ἡ λέξιϲ παρὰ τοῖϲ παλαιοτέροιϲ, οἱ δὲ ὕϲτερον παροξύνουϲιν αὐτό. ct. Dindorf ad φ 306, Lobeck. El. Ι 483. 357 addi potest ψιλοῦται cf. II. Pr. Α 335. 405 cf. II. Pr N 450. Ξ 30 cf. ad μ 256. 65 casui enim suo οἶ ex superioribus (ὅϲ οἱ πολλὰ κάμηϲι) supplendo postposita est praepositio. 73 de ἔθνεα cf. Il. Pr. l 540, de ἔρχατο supra ι 221. 103 sic pro ἐνθάδε καὶ ἐνθάδε scribendum esse monuit Dindorf. 161 sic adnotamentum ex H et composui. cf. II. Pr, Κ 25: ἐπὶ τοῦ «τοῦ δ’ αὐτοῦ λυκάβαντοϲ» κατεπεῖγόν ἐϲτιν αὖ, εἶτα τοῦ ἀναγνῶναι· κωλύεται γὰρ ἐνθάδε ἐμπαραληφθῆναι ὑπὸ τοῦ ϲημαινομένου τὸ αὐτοῦ. 185 verba. ἔνιϲπεϲ δὲ ἀπὸ τοῦ ἐνίϲπω ὡϲ ἐλαύνω recte emendavit Βuttmannus. cf. γ 101. 260 cf. ε 484; γ 268.

272. τοὺϲ δ’ ἄναγον ζωοὺϲ ϲφίϲιν ἐργάζεϲθαι. ἡ ϲφίϲιν ὀρθοτονεῖται εἰϲ ϲύνθετον μεταλαμβανομένη. ἔϲτι δὲ καὶ ὅτε εἰϲ ἁπλῆν μεταλαμβανομένη ὀρθοτονεῖται «τοὺϲ δ’ ἄναγον ζωοὺϲ ϲφίϲιν ἐργάζεϲθαι». οὐ γὰρ δὴ καὶ οἱ αἰχμάλωτοι ἄγονται ἑαυτοῖϲ ἐργάζεϲθαι, ἀλλ’ αὐτοῖϲ τοῖϲ ἄγουϲιν. Il. Pr. Δ 2.

290. παρπεπιθών: ὀξυτόνωϲ ἡ μετοχή, δευτέρου γὰρ ἀορίϲτου. BQ.

328. ἐπακούϲαι: παροξυτόνωϲ τὸ ἐπακούϲαι. H.

332. κατειρύϲθαι· παρακειμένου ἐϲτί. διὸ παροξύνεται. H.

400. ὄφρα καὶ ἄλλοϲ πτωχὸϲ ἀλεύεται ἠπεροπευτήϲ: ϲυϲτολὴ ἐγένετο ἢ μεταβολὴ ἐγκλίϲεωϲ ὁμοίωϲ τῷ ἐπεὶ ἄρ κεν ἀμείψεται ἕρκοϲ ὀδόντων » (Ιl. 1 409). IΙ. Pr. 192.

411. ἔρξαν: ψιλωτέον τὸ ἔρξαν ἀντὶ τοῦ κατέκλειϲαν, τὸ γὰρ δαϲυνόμενον ἀντὶ τοῦ ἔθυϲαν. ἐτυμολογεῖται δὲ τὸ ἔρξαν ἀντὶ τοῦ κατέκλειϲαν ἀπὸ τοῦ εἴργω τὸ κωλύω, τὸ δὲ ἕρξαν ἀντὶ τοῦ ἔθυϲαν ἀπὸ τοῦ ἕρδω τὸ θύω. ΒQ.

432. βάλλον δ’ εἰν ἐλεοῖϲιν: δαϲύνεται τὸ ἐλεοῖϲιν. H. ?

476. πηγυλίϲ: ὀξυτόνωϲ τὸ πηγυλίϲ ἀντὶ τοῦ παγετώδηϲ. HQ.

533. Βορέω ὑπιωγῇ: ϲύνθετόν ἐϲτι τὸ ὄνομα ἀντὶ τοῦ ϲκέποντι καὶ ἀπείργοντι τὸν βορρᾶν τόπῳ. Β.

ΕΙϹ ΤΗΝ Ο.

10. δόμων ἄπο τῆλ’ ἀλάληϲαι: τὸ ἀπὸ ἀναϲτρεπτέον. τὸ δὲ ἀλάληϲαι προπαροξυτόνωϲ, ὅτι ἀπὸ τοῦ παρακειμένου ἀλάλημαι, ἢ ὅτι ἁπὸ τοῦ ἀλάλημι. H.

19. μή νύ τι ϲεῦ ἀέκητι δόμων ἐκ κτῆμα φέρηται: ὀρθοτονητέον τὴν ϲεῦ καὶ τὴν ἐκ τῷ δόμων ϲυναπτέον. H.

27. ἄλλο δέ το τ ἔποϲ ἐρέω: οὐ δύναται τὸ τοι ὀξύνεϲθαι. αμβοϲ γάρ ἐϲτι τὸ δὲ τοι. Η. ?

58. Ἑλένηϲ πάρα καλλικόμοιο: ἀναϲτρεπτέον τὴν παρά. H.

105. ἔννθ᾿ ἔϲάν οἱ πέπλοι: τρεῖϲ ὀξεῖαι. καὶ εἴπομεν ἐν τῇ λιάδι (Β 255) τὸ αἴτιον. H.

168. ἢ —ἦε: τὸ δεύτερον περιϲπαϲτέον ὡϲ ἐρωτηματικόν. Η.

242. Μάντιον: ὡϲ Φήμιον. Η.

328 ἐπακούϲαι fuit Aristophanis scriptura, Aristarchi ἐπακούϲῃ. 332 cf. supra 260. 411 cf. Herod. in An. Ox. II 52, 17. 432 in Mon. 38, 1, ubi hic versus affertur, lenis positus est ἐλεοῖϲιν. 476 cf. Arc. 31, 3. 533 cf. Schol. ad ε 404 ἐπιωγαί. O 10 verba ὅτι ἀπὸ τοῦ παρακειμένου ἀλάλημαι inserui. cf. μ 284. 27 ex male intellecta Herodiani doctrina videtur profectum esse nam Herod ap. Arcad. 145, 14 de iambis qui uno vocabulo efficiuntur velut φίλοϲ ξένοϲ loquitur et 146, 10 distincte praecipitur: ἐὰν ϲυμβῇ πλείονα ἐφεξῆϲ ἐγκλιτικὰ εἶναι, πολλαὶ ἕπονται αἱ παράλληλοι ὀξεῖαι ὡϲ παρ’ Ὁμήρῳ «ἤ νύ ϲέ που δέοϲ ἴϲχει ἀκήριον (ε 812). cf. Lebrs qu. ep. 106. 105 in Ιl. Pr. l. c haec scripta sunt: πᾶϲα δίβραχυϲ λέξιϲ πρὸ ἐγκλιτικοῦ οὐκ ἐπιδέχεται ἐπάλληλον ὀξεῖαν, εἰ μὴ ἐπι-

260. ἐπεί ϲε θύοντα κιχάνω: ἀπολύτωϲ ἡ ϲέ. H.

277. ἐπεί ϲε φυγὼν ἱκέτευϲα τὴν ϲε ἀτωνυμίαν ἐγκλιτικῶϲ ἀναγνωϲτέον. Ιl. Pr. Ζ 355.

285. πὰρ δέ οἶ αὐτῷ: ἀεὶ ἡ οἱ προταϲϲομένη τῆϲ ἐπιταγματικῆϲ ὀρθοτονεῖται, ϲεϲημειωμένου τοῦ «ἀλλά οἱ αὐτῷ Ζεὺϲ ὀλέϲειε βίην» (δ 667). Η.

297. Φεράϲ: τὰϲ Φηρὰϲ εἶπε διὰ τὸ μέτρον Φεράϲ. B. Vnd. 133.

309. ἵνα μή ϲε κατατρύχω: ἀπολύτωϲ ἡ ϲε. Η.

312. πύρνον: τὸ μὲν γένοϲ ἄδηλον παρὰ τῷ ποιητῇ, ὁ δὲ τόνοϲ ὡϲ τόρνοϲ. BΗQ.

317. μετὰ ϲφίϲιν: τὴν ϲφίϲιν ὀρθοτονητέον καίπερ ἀπόλυτον οὖϲαν. Q.

ὅτι᾿ ἐθέλοιεν: τριϲυλλάβωϲ τὸ ἐθέλω. Η.

324. οἷά τε τοῖϲ ἀγαθοῖϲι πάρα δρώωϲι χέρειεϲ: ἀναϲτρεπτέον τὴν παρά. H.

333. ὅ ϲφιν ὑποδρώωϲιν: ἐχρῆν ἀναϲτρέφεϲθι τὴν ὑπό, ἵνα ῇ ὑπό ϲφιϲιν. Q. τινὲϲ δέ φαϲι παρέλκειν τὴν πρόθεαιν. Il. Pr. Δ 423.

370. ἀγρὸν δὲ προΐαλλε: τὸ ἀγρὸν δὲ δύο μέρη λόγου τὴν ἰδίαν ἕκαϲτον ἔχον προϲῳδίαν. Ιo. Al. 34, 4.

409. πόλιν κάτα: ἀναϲτρεπτέον τὴν κατά. H.

410. ἐλθὼν δ’ ἀργυρότοξοϲ Ἀπόλλων Ἀρτέμιδι ξύν: τὰϲ μονοϲυλλάβουϲ προθέϲειϲ, ἐὰν ἐπὶ τέλει ὦϲι ϲτίχου, ἀναϲτρέφουϲιν οἶον «ἐλθὼν —Ἀρτέμιδι ξύν ». ῥώννυται γὰρ ὁ τόνοϲ τῆϲ ξύν προθέϲεωϲ, ἵνα νόηται ἡ ἀναϲτροφή. Ιo. Al. 27, 34.

426. ῥυδόν: ὀξυτόνωϲ τὸ ῥυδόν. Η.

451. ἁματροχόωντα: γράφεται καὶ ἅμα τροχόωντα. V.

452. ὁ δ’ ὕμιν μυρίον ὦνον: ἀπόλυτοϲ ἡ ὑμῖν. H.

466. ἠμὲν δέπα ἠδὲ τραπέζαϲ: ἐκτατέον τὸ δέπα. Η.

473. ὠκύαλοϲ: ὡκεῖα. παραγώγωϲ. V. διὸ ψιλοῦτωι. Ιl. Pr. 0 705.

488. ἀλλ’ ἤτοι ϲοὶ μὲν παρὰ: οὐκ ἀναϲτρεπτέον. Η.

539. Πείραιον προπαροξυτόνωϲ. οὕτωϲ Ἀρίϲταρχοϲ. H.

546. τόνδε δ’ ἐγὼ κομιῶ: ἀναγνωϲτέον τὸ τόνδε ὀξύνοντα τὴν πρώτην, ἵν’ ᾖ ἐπέκταϲιϲ ἡ διὰ τοῦ δε. ΙΙ. Pr. Ω 17.

κομιῶ: ἡ τοιαύτη ὕφεϲιϲ τοῦ ϲ Ἀττική ἐϲτι καὶ περιϲπᾷ τοὺϲ μέλλονταϲ διά τι αἴτιον, εἰ παραλήγοιτο τῷ ι ϲυνεϲταλμένωϲ ὅπερ καὶ ἐπὶ τοῦ «κτόνδε δ’ ἐγὼ κομιῶ ». Ιl. Pr. Λ 454.

φέροιτο ἀντωνυμία διὰ τοῦ ϲφ, ϲεϲημειωμένου τοῦ «ἔνθ’ ἔϲάν οἱ πέπλοιο». 285 cf. ad δ 667. 297 Euststh. ad h. l. confert ξηρόν ξερόν. 312 cf. Arc. 62, 19. 370 cum hoc comparatur in Il Pr. Π 455 ὃν δὲ δόμον δὲ ef. Lehrs qu. ep. 41. 404 ὅθι τροπαὶ ἠελίοιο. οἶον ὡϲ πρὸϲ τὰϲ τροπὰϲ ἡλίου, ὅ ἐϲτιν ἐπὶ τὰ δυτικὰ μέρα ὑπεράνωθεν τῆϲ Δήλου. οὕτωϲ Ἀρίϲταρχοϲ καὶ Ἡρωδιανὸϲ BHQ, quae a Prosodia Homerica aliena sunt. 426 ef. Mon. 25, 16, ubi hic locus citatur. 466 cf. Lehrs ad Pros. Il. Δ 109, Lob El. Ι 232 et Il 49. 539 ef. Lehrs Arietsrch. p 297 ed. Il.

ΕΙϹ ΤΗΝ Π.

19. τῷ ἐπ’ ἄλγεα πολλὰ μογήϲῃ: οὐκ ἀναϲτρεπτέον τὴν ἐπί πρόθεϲιν. Η.

28. εὔαδε: ἔϲτιν ἧδον ἧδεϲ ἧδε κατὰ διάλυϲιν ἕαδε καὶ πλεοναϲμῷ τοῦ υ εὔαδε. Ms. Βarn. διὸ ψιλοῦται Eustath. ad h. l. ἡ δὲ ϲυνήθηϲ ἀνάγνωϲιϲ δαϲύνει τὸ α, ψιλοῖ δὲ τὴν ευ δίφθογγον (Ιl. Pr. Ξ 340) ἀπὸ τοῦ εὖ μορίου καὶ τοῦ ἁδῶ τὸ ἀρέϲκω. Β Q.

45. πάρα δ’ ἀνὴρ ὃϲ καταθήϲει: τὸ παρά ἀντὶ τοῦ πάρεϲτι. διὸ καὶ τὴν πρώτην ὀξυτονητέον. Il. Pr. ψ 479.

47. χεῦεν ὕπο: ἀναϲτρεπτέον τὴν ὑπό. H.

72. ὅ τε τιϲ πρότεροϲ χαλεπήνῃ: δύο μέρη λόγου τὸ ὅ τε ϲημαίνει δὲ ὅϲ τε, ἵν’ ᾖ, τὸν ἄνδρα ὃϲ ἄν πρῶτοϲ ῇ χαλεπώτεροϲ. H.

79. ἕϲϲωμι τηρητέον τοῦ ἕϲϲω τὸν τόνον. πλεονάζει γὰρ τὸ μι ὡϲ κτείνωμι, ἀγάγωμι, τύχωμι. H.

91. ἐπεί θήν μοι καὶ ἀμείψαϲθαι θέμιϲ ἐϲτίν: τὴν τελευταίαν τοῦ ἐπεί ὀξυτονητέον, διὰ τὴν μοι ἐγκλιτικὴν οὖϲαν. H.

93. οἶά φατε: ὀξυτόνωϲ τὸ φατέ. Η. ?

95. ἠὲ ἑκὼν ὑποδάμναϲαι ἦ ϲέ γε λαοί: ὁ δεύτεροϲ ἦ περιϲπᾶται. Η.

128. τάχα δή με διαρραίϲουϲι καὶ αὐτόν: ἐχρῆν ὀρθοτονεῖϲθαι τὴν με. H.

171. ἁπὸ ϲφῶϊν: ὀρθοτονητέον τὴν ϲφῶϊν. Η.

175. μελαγχροιήϲ: ὀξυτόνωϲ. τοῦτο δὲ κατὰ ϲυγκοπὴν Ἀττικοὶ μελαγχρήϲ φαϲιν ὡϲ Εὔπολιϲ. HQ. καὶ τὸ οὐδέτερον Μένανδροϲ εἴρηκε «μελαγχρὶϲ μειράκιον ». H.

234. φόνου πέρι βουλεύϲωμεν: ἀναϲτρεπτέον τὴν περί. H.

255. πολύπικρα: ϲόνθετον τὸ πολύπικρα καὶ ἔϲτιν ἀντὶ τοῦ πολυπίκρωϲ. H.

305. καί κέ τεο δμώων: τὸ τεο ἀόριϲτον. διὸ καὶ ἐπὶ τοῦ κέ ὁ τόνοϲ. ὁ δὲ Ἀϲκαλωνίτηϲ ἐτεοδμώων τῶν ἀγαθῶν θεραπόντων. τινὲϲ δὲ οὕτωϲ ἐτεοδμώων τῶν ὄντων ἡμετέρων δμώων. HQ.

Π ef. α 218. 88 sie adnotamestum composui, ut Herodiani sententia. plena sit. 45 cf. Io.Al. 28, 7. Schol. H: πάρεϲτιν ἀνὴρ ὅϲ καθίϲει ἡμᾶϲ idem indicare vult. 79 ef. Dindorf ad h. l., qui citat Eastath. 679, 40 1279, 48 1873, 9. 91 videtur igitur Herdianus ἐπεί μοι scriptum legisse. 93 hoe non Herodiani praeceptum esse patet ex Ϲharace 1152 citato ap. Lehre. qu. ep. 127 : τὰ πληθυντικὰ (τοῦ φημί) οὐκ ἐξωμάλιϲται, ἀλλὰ παρὰ μὲν τοῖϲ πολλοῖϲ καὶ μάλιϲτα τοῖϲ ἀκριβέϲιν ἐγκλίνεται ἄνθρωπόν φαμεν, ἄνθρωπόν φατε, ἄνθρωπόν φαϲι, παρ τιϲι δ’ οὕ, οἶϲ ἡ ἀκριβὴϲ ἀνάγνωϲιϲ οὐκ ἐπείϲθη. Quare Herodiani verba decurtata esse ita opinor ut ipsius sententia interierit. Sic fere dixit: τινὲϲ ὀξυτόνωϲ τὸ φατέ, ἀλλ’ οὐκ ἐπείϲθη ή παράδοϲιϲ. 128 ef. α 251. 175 cf. Eustath. 1799, 16, Lob. Parall. 256. El. 315, II 140. 305 pro τὸ τε ἀόριϲτον cum Buttmanno scripsi τὸ τεο ἀόριϲτον et pro οὕτωϲ ὅτεο δμώμων οὕτωϲ ἐτεοδμώων, nam extrema pars Scholii nihil aiud videtur nisi altera ἐτεοδμώων interpretatio.

316. ἀλλ’ ἤτοι ϲε γυναῖκαϲ ἐγὼ δεδάαϲθαι ἄνωγα: τὸ δεύτερον α (sc. τοῦ δεδάαϲθαι) ϲυϲτέλλεται καὶ τρίτη ἀπὸ τέλουϲ ἡ ὀξεῖα. Π. Pr. Ζ 268.

347. φάμεν: παροξυτόνωϲ, ἵν’ ᾖ παρατατικόϲ. B.

418. καὶ δέ ϲέ φαϲιν: ἄμεινόν ἐϲτιν ὀρθοτονεῖν τὴν ϲέ. H.

421. μάργε: βαρυτονητέον τὸ μάργε, ἔδει δὲ ὀξύνεϲθαι. H.

427. οἱ δ’ ἥμιν ἄρθμιοι ἦϲαν: πολλοὶ ὀρθοτονοῦϲι τὴν μιν, κακῶϲ. Η.

466. ἄϲτυ κάτα βλώϲκοντα: ἀναϲτρεπτέον τὴν κατά. Η.

471. ἕρμαιοϲ λόφοϲ: τὸ «ὅθι θ᾿ Ἕρμαιοϲ λόφοϲ ἐϲτίν » ὡϲ εἰϲ ἰδιότητα καὶ ἐπὶ τοῦ κυρίου. πρὸϲ ἀντιδιαϲτολὴν διάφορον τόνον ἀνεδέξατο ὡϲ Ἀθηναῖοϲ καὶ Ἀθήναιοϲ, ἀγοραῖοϲ καὶ ἀγόραιοϲ. Ιl. Pr. N 791.

ΕΙϹ ΤΗΝ Ρ.

51. ἄντιτα: ἀνάτιτα. ἔϲτι δὲ ϲυγκοπή. Q.

81. αὐτὸν ἔχον τά ϲε ἐχρῆν ὀρθοτονεῖν τὴν ϲέ. H.

170. ἀλλ’ ὅτε δὴ δείπνητοϲ ἔην: ὀξυτόνωϲ μὲν τὸ δεῖπνον, βαρυτόνωϲ δὲ ὁ καιρὸϲ τοῦ δείπνου. BHQ.

199. ϲκῆπτρον θυμαρέϲ: τῇ ψυχῇ ἀρέϲκον. ϲύνθετον δέ ἐϲτι παρὰ τὸ ἄρω θυμαρέϲ καὶ οὕτωϲ ἀνέγνωμεν διὰ τοῦ α ὀξυτόνωϲ. γάρ ἐϲτι παρώνυμον διὰ τοῦ ηρηϲ, τὰ γὰρ διὰ τοῦ ηρηϲ κοὶ ωδηϲ παρώνυμα βαρύνεται. l. Pr. 1 336.

218. ὣϲ ἀεὶ τὸν ὅμοιον ἄγει θεὸϲ ὣϲ τὸν ὅμοιον. τὸ ὥϲ ὀξύνεται κἂν ἐν ἀρχῇ κἄν ἐν μέϲῳ κἂν ἐν τέλει ᾖ πλὴν μόνον ὅτε ϲημαίνει τὸ ὅμωϲ. ὀξύνεται μὲν ἐν ἀρχῇ οὕτωϲ «ὣϲ δὲ λέων ἐχάρη» (Γ 23) κα ἐν μέϲῳ (h. l.) καὶ ἐν τέλει «ὄρνιθεϲ ὥϲ (Γ 2). lo. Al. 31, 21.

225. καί κεν ὀρὸν πίνων: ὀρόϲ ψιλῶϲ καὶ ὀξέωϲ. H.

228. γαϲτέρ’ ἄναλτον: ὁ Ἡρωδιανὸϲ τὴν γαϲτέρα ἀναύξητον ἄναλδόν τινα οὖϲαν τὴν ἀεὶ ξηρὰν καὶ ταπεινήν. ΒQ. Vind. 133.

231. ἀμφὶ κάρη ϲφέλα: ὁ μὲν Ἀϲκαλωνίτηϲ ἀμφικαρῆ ϲφέλα τὰ μικρὰ ὑποπόδια διὰ τὰϲ βάϲειϲ· ὁ δὲ Ἡρωδιανὸϲ ἀμφὶ κάρη ὡϲ εἰ 347 ct. Π. Pr. Θ 299: ποιητικῶϲ γὰρ ἀποβέβληται τὸ ε. 421 cf. Arc. 46, 22. P 51 cf. Π, Pr. Ω 213, unde patet alios pronunciasse ἂν τιτά. 57 ἄπτεροϲ ἔπλετο μῦθοϲ οὐκ ἀπέπτη ὁ λόγοϲ, ἀλλ’ ἐπέμεινε μὴ ἔχων πτερόν. QV. Ἡρωδιανὸϲ (δὲ) ἕτοιμοϲ λέγει. MS. Barnes. Explicatio ἕτοιμοϲ eodem redit, quo ea, quam ex QV posui. De origine Herodianea coll. E. M. 133, 21 dubitari nequit, sed nota non ad Prosodiam Homercam pertinet. 170 cf. Arc. 81 ,25 τρύγητοϲ ὁ καιρόϲ μονογενῶϲ, τρυγητὸϲ δὲ τὸ τρυγώμενον· τοιοῦτον καὶ τὸ ἄμητοϲ καὶ ἀμητόϲ. Cum hoc comparat Eustath. ad h. l. δείπνηϲτοϲ, quae est altera scriptura vocabuli cf. Spitzner Excurs. XXX § 2 ad Iliad. 225 παρἀ τὸ αἴρω ut ab Herohiano aliena omisi. De accentu cf. Arcad. 68, 22, de spiritu 199, 18 228 de origine Herodianea dubitari non potest collata Il. Pr. Α 533 ubi ἔνθεν (sc. quia non ab ἅλλομαι, sed ab ἄλδω) τινὲϲ καὶ τὸ «ὃϲ τοῦτον τὸν ἄναλτον» ψιλῶϲ προφέρονται. Sententia clara esset addito ψιλῶϲ. 231 cf. Hesych. s. v. ἔλεγε πεμπόμενα ἐπὶ τὸ κάρη καὶ κατερχόμενα εἰϲ τὰϲ πλευρὰϲ ϲυντρίψουϲι αἱ πλευραί. BHQ.

237. ἦ πρὸϲ γῆν ἐλάϲειε κάρη ἀμφουδὶϲ ἀείραϲ. τὸ η τὸ δεύτερον περιϲπαϲτέον. τὸ δὲ ἀμφουδίϲ ὀξύνεται ὡϲ λικριφίϲ. H.

246. ἄϲτυ κάτ᾿ : εἰ καὶ ϲυναλοιφή, ὅμωϲ δύναται ἀναϲτρέφεϲθαι διὰ τὴν ἀνάπαυϲιν. H.

317. περιῄδη: περιϲϲῶϲ ᾒδη. B.

330. νεῦϲ’ ἐπὶ οἱ καλέϲαϲ: ἔϲτι καὶ ἐγκλιτικὴν εὑρέϲθαι τὴν οῖ ἀντὶ γενικῆϲ κειμένην ἐπὶ τοῦ «οἱ δ’ οἱ ἐβλάφθηϲαν» (Π. Ψ 387) ἔϲτι δὲ καὶ ὀρθοτονουμένην ἀντὶ αἰτιατικῆϲ ὥϲπερ ἐπὶ τοῦ «νεῦϲ’ ἐπὶ οἷ καλέϲαϲ». Π. Pr. Τ 384.

343. οὖλον: ὅλον κατὰ ἐπένθεϲιν τοῦ ῦ V. τὸ δὲ ἐπεντιθέμενον υ ψιλοῖ τὰ δαϲυνόμενα φωνήεντα, ὅροϲ οὖροϲ, ὅλοϲ οὖλοϲ. Π. Pr. Α 554.

352. ἀνδρὶ προΐκτῃ: ἵκτηϲ ψιλωτέον, παρὰ γὰρ τὸ παραβάλλειν τὴν χεῖρα καὶ αἰτεῖν δωρεάν. ἢ ὁ πρὸ τοῦ αἰτεῖν ἱκετεύων, εἰ δαϲύνεται. Q.

365. ἐνδέξια: διχῶϲ ἐνδέξια καὶ ἐν δεξιά. Η.

379. καί ποθι: ἐγκλιτικὸν τὸ ποθι. Η.

398. δίεϲθαι. προπαροξυτόνωϲ ἀπὸ τοῦ δίημι. οἶδε δὲ τὸ δίω καὶ διῶ καὶ δίημι. Η.

441. τοὺϲ δ’ ἄναγον ζωοὺϲ ϲφίϲιν ἐργάζεϲθαι ἀνάγκῃ: εἰ καὶ μὴ εἰϲ ϲύνθετον ἡ μετάληψιϲ, ὅμωϲ ἡ πρώτη τοῦ ϲφίϲιν ὀρθοτονεῖται. Π. Pr. Α 368.

455. οὐδ’ ἅλα: οὕτωϲ Ἀρίϲταρχοϲ ἀνέγνωκε καὶ ἀπέδωκε τοὺϲ ἅλαϲ. ὁ δὲ Καλλίϲτρατοϲ οὔδαλα τὰ κόπρια παρὰ τὸ ἐν τῷ οὐδῷ κεῖϲθαι. οὐδὸϲ δὲ δ βατήρ. BHMQ.

530. ἑψιαάϲθων. παιζέτωϲαν. ἀπὸ τοῦ ἕπω ἕψω ἑψιάω. ΒQ. διὸ δαϲυντέον. Eustath. ad h. l. 1831, 1.

ΕΙC ΤΗΝ Ϲ.

1. ἦλθε δ’ ἐπὶ πτωχὸϲ πανδήμιοϲ: οὐκ ἀναϲτρέφεται ἡ πρόθεϲιϲ διὰ τὸ μεϲοϲυλλαβῆϲαι τὸν δέ. lo. Al. 27, 13.

5. Ἀρναῖοϲ δ’ ὄνομ’ ἔϲκε: γέγονε τὸ ὄνομα παρὰ τὴν ἀρὰν ἀραῖοϲ καὶ πλεοναϲμὸϲ τοῦ ν ἀρναῖοϲ ὁ εὐκταῖοϲ τῇ μητρὶ γενόμενοϲ. Q. προπεριϲπᾶται δέ τὰ γὰρ διὰ τοῦ αιο ϲ τριϲύλλαβα, ἔχοντα τὴν πρώ 237 cf. supra λ 597. 246 cf. lo. Al. 28, 8. 317 cf. Π. Pr. Κ 247. 343 pro ἔκλειψιν scripsi ἐπένθεϲιν. cf. Π. Pr Ξ 340. 352 cf. Lebrs Aristarcb. p. 315 ed. Il. 365 pro ἐνδεξία scripsi ἐν δεξιά coll. Π. Pr. 1 236. 398 cf. Π. Pr. Ψ 476. 441 cf. Lehrs qu. ep 115 seqq. 455 c Rud. Schmidt ap Nauckium Aristoph. p. 321 not. 28. 530 cf. Lehrs Arist. p. 316 ed. Π. C 5 idem quod in Q exstat in E. M 146, 11 , ubi additum est οὕτωϲ Ἡρωδιανὸϲ ἐν τῇ ἀνωμάλῳ προϲωδίᾳ. την ϲυλλαβὴν εἰϲ ϲύμφωνον καταλήγουϲαν, προπεριϲπᾶϲθαι θέλει. Π. Pr. Ν 791.

27. γρηῒ καμινοῖ: τῇ καμινοκαυϲτρίᾳ, τῇ φρυττούϲῃ τὰϲ κριθὰϲ πρὸϲ τὸ ποιῆϲαι ἄλευρα. οὕτωϲ Ἀρίϲταρχοϲ καὶ Ἡρωδιανόϲ. ὁ δὲ Κο μανὸϲ τῇ καμούϲῃ τὰϲ ἶναϲ διὰ τὸ γῆραϲ. BHQ. Vind. 133.

70. μέλε’ ἤλδανε: ψιλῶϲ ἀπὸ τοῦ ἀλδαίνω. καὶ Αἰολεῖϲ ἄλματα καλοῦϲι τοὺϲ κλάδουϲ οἶον ἀλδήματα καὶ αὐξήματα. ΒQ.

128. ἐπητῇ. περιϲπωμένωϲ. B.

184. οὐ κεῖϲ’ εἶμι: τὸ πλῆρεϲ οὐ κεῖε εἶμι· τινὲϲ δὲ οὐκ εἴϲειμι. ἄμεινον δὲ τὸ πρῶτον. H.

238. λελῦτο δὲ γυῖα ἑκάϲτου: προπεριϲπωμένωϲ τὸ λελῦτο. H.

257. λιπὼν κάτα πατρίδα γαῖαν: ἀναϲτρεπτέον τὴν κατά. Q.

282. τῶν μὲν δῶρα παρέλκετο: εἰ μὲν ὑπὸ ἓν παρέλκετο, παρολκὴν ἐλάμβανεν· εἰ δὲ διῃρημένωϲ, παρὰ τούτων ἐλάμβανε καὶ ἀνεπλήρου τὰ ἀναλώματα. HQV.

289. πρίν γέ ϲέ τῳ τήμαϲθαι Ἀχαιῶν, ὅϲτιϲ ἄριϲτοϲ· ἐγκλιτικὸν τὸ τῷ. H.

373. ἥλικεϲ ἰϲοφόροι: παροξυτονητέον τὸ ἰϲοφόροι· κατὰ γὰρ ἐνέργειαν ἡ ϲύνθεϲιϲ. H.

404. ἦδοϲ: ψιλωτέον τὸ ἤδοϲ. Η.

ΕΙC ΤΗΝ Τ.

44. ἀλλὰ ϲὺ μὲν κατάλεξαι. τὸ προϲτακτικὸν φυλάξει τὸν διον τόνον. Π. Pr. Α 302.

61. ᾕρεον: δαϲέωϲ τὸ ᾕρεον. Η.

62. καὶ δέπα, ἔνθεν: ἐκτατέον τὸ δέπα. Η.

121. δμ ῳῶν: δμῳῶν ϲὺν τῷ ι καὶ περιϲπωμένωϲ. θηλυκὸν γάρ ἐϲτι. οὕτωϲ Ἀρίϲταρχοϲ καὶ Ἡρωδιανόϲ. H.

122. δακρυπλώειν: ϲύνθετον τὸ δακρυπλώειν. BΗQ.

183. ἐμοὶ δ’ ὄνομα κλυτὸϲ Αἴθων. ἐν τῇ Ὀδυϲϲείᾳ (h. l.) κατὰ παράθεϲιν ἀναγνωϲτέον «ἐμοὶ δ’ ὄνομα κλυτὸϲ Αἴθων ». ἰδίᾳ ϲυϲτῆϲαι γὰρ αὐτοῦ βούλεται τὸ ὄνομα, ἐπεί τοι ἔϲται κρεμάμενοϲ λόγοϲ. Π. Pr. Χ 51.

320. λοέϲϲαί τε χρῖϲαί τε: ἐν τῇ τ τῆϲ Ὀδυϲϲείαϲ (h. l.) παραλόγωϲ ἐνεκλίναμεν ἐν τῷ « ἠῶθεν δὲ μάλ’ ἦρι λοέϲϲαί τε χρῖϲαί τε », ἵνα μὴ πληθυντικὸν ῥῆμα ὑπολάβωμεν. Π. Pr. Η 199.

27 patet Herodianum reprobasse scripturam καμίνοῖ. 128 cf supra ν 332. 184 pro ἐκεῖϲε scripsi οὐ κεῖϲε et pro εἴϲειμ’ οὐκ εἶϲειμι. 238 pro λελῦντο scripsi λελῦτο ex Π. Pr. Ω 665: λελῦτο προπεριϲπαϲτέον, ἵν’ ᾖ ἐκ τοῦ λελύατο ϲυναλοιφή. 257 in codice sunt. τινὲϲ ἀναϲτρέφουϲι τὴν κατά· τινὲϲ δὲ ντὶ τῆϲ ἀπό λέγοντεϲ οὐκ ἀναϲτρέφουϲι, quae refinxi, ut Herodiani sententia existat. cf. Lehrs qu. ep. 92. 404 cf Π. Pr. Α 576, 6. Τ 61 ct. Π. Pr. 579. 62 cf supra o 466. 183 nunc hoc loco scribitur ὄνομα κλυτόν.

343. ἐπιήρανα θυμῷ: κρεῖττον οὕτω γράφεϲθαι ἤπερ ἐπίηρ’ ἀνὰ θυμῷ. ἡ γὰρ ἀνὰ πρόθεϲιϲ οὐκ εἴωθεν ἁπλῶϲ ἐπὶ τοιούτων ϲημαινομένων δοτικῇ ϲυντάττεϲθαι. Eustath. ad h. l. 1867, 29.

478. ἡ δ’ ο ὔτ’ ἀθρῆϲαι δύναται: πρόδηλον ἐκ τῆϲ ϲυναλοιφῆϲ, ὅτι ψιλοῦται. Π. Pr. Μ 391.

ΕΙC ΤΗΝ Υ.

106. εἵατο ψιλῶϲ, ἵν’ ᾖ ἤϲαν (V ) Ἀρίϲταρχοϲ. ἔχει δὲ ἐπίϲταϲιν, εἰ τοῦ εἰμί τὰ παθητικὰ δύναται ϲυϲτῆναι κατὰ ϲημαινόμενον ἢ χρῆϲιν Ἑλληνικήν. διὸ ἄμεινον δαϲύνειν καὶ ἐκδέχεϲθαι ἐκάθηντο. Π Pr. 0 10.

131. μήτηρ πινυτή: πινυτή τὸ ἐπίθετον ὀξύνεται, μένει δὲ καὶ τὸ κύριον ὁμοτόνωϲ. Π. Pr. 1 150.

166. ξεῖν’ ἄρ τι: δύο μέρη λόγου τὸ ἄρ καὶ τὸ τί. B.

204. ἴδιον ὡϲ ἐνόηϲα: ψιλωτέον τὸ ἴδιον. Β.

227. βουκόλε ἐπεὶ οὔτε κακῷ: ἀναγκαίωϲ ἐκ πλήρουϲ γράφειν τὴν λέξιν βουκόλε δεῖ, ἵνα καὶ ἡ ϲτιγμὴ καὶ ὁ τόνοϲ ἀναλόγωϲ καὶ Ἑλληνικῶϲ ἔχῃ. τὸ δὲ μέτρον οὐκ ἂν δόξαι βλάπτεϲθαι τοῦ ϲτοιχείου προϲτιθέντοϲ, ἐπεί, ὅταν δέῃ ὑγιὲϲ αὐτὸ παριϲτάναι, πάλιν ἀφαιρεθήϲεται. Π. Pr. 441.

311. τέτλαμεν: προπαροξυτόνωϲ εἴτε κίνημά ἐϲτιν ἀπὸ τοῦ τέτλημι εἶτε ἀπὸ τοῦ τετλήκαμεν ϲυγκέκοπται. B.

ΕΙC ΤΗΝ Φ.

20. ἐξἑϲίην: δημοϲίαν ἔκπεμψιν, παρὰ τὸν ἥϲω ἑϲία καὶ ἐξεϲία. ΒΗQ.

45. ἐϲ δὲ ϲταθμοὺϲ ἄρϲε: ψιλωτέον. τὰ γὰρ φωνήεντα καταλήγοντα εἰϲ ρ ἐπιφερομένου τοῦ ϲ ψιλοῦϲθαι φιλεῖ. Π. Pr. Ζ 348.

61. ὄγκιον: προπαροξυτόνωϲ τὸ ὄγκιον. Β.

331. εὐκλεῖαϲ: προπεριϲπαϲτέον. ἐκ γὰρ τοῦ εὐκλέαϲ ἐγένετο κατ’ ἐπένθεϲιν τοῦ ι. Π. Pr. K 281.

ΕΙC ΤΗΝ Χ.

136. οὔ πωϲ ἐϲτ’ Ἀγέλαε διοτρεφέϲ: οὐχ ὃν τρόπον οἶεται ὁ Ἀϲκαλωνίτηϲ τὸ πῶϲ πάντωϲ ὀξυτονηθήϲεται, ἐπεὶ ἤδη ἐμελέτηϲε 343 quum in Apollonii Sophistae lexico scriptum reperiatur ἐπίηρ’ ἀνὰ θυμῷ addito οὕτωϲ Ἀρίϲταρχοϲ, non dubito, qnin Herodianus aliquid eiusmodi, quale Eustath. refert, contra illam diastasin disputaverit. Originario, quam Euatath. profert ἔϲτι δὲ πρωτότυπον τοῦτο τοῦ ἐπίηρα ἐντεῦθεν γὰρ ἐκεῖνο γίνεται ἀποκοπέν, congruit fere cum Schol. A ad Π. Α 572, sed quum in eo Scholio insunt, quae ab Herodiano aliena sunt, etymon hic suppressi. ln Schol. B ad h.l. ἐπιήρανα: προϲηνῆ ἀπὸ τοῦ ἐρᾶν. 106 et. Il. Pr. Ζ 336 et Ω 84. 311 verha codicis τετλάμεν: παροξυτόνωϲ εἴτ ἀπὸ τοῦ τλῆμι εἴτε ἀπὸ τοῦ τετλάκαμεν ϲυγκέκοπται sic emendavit Lob. El. I 380 ex loco gemino libri περὶ παθῶν servato in E. M. 754, 3. Χ 136 cf. 10. Al 31, 2, Lehrs qu. ep 129. καὶ ἄλλων ἐγκλιτικῶν ἐπιφερομένων τὸ πῶ καὶ τὸ πῶϲ τοῦτο μὴ πάϲχειν. «οὔ πωϲ ἐϲτ’ Ἀγέλαε διοτρεφέϲ» «μήπωϲ με προϊ δώναν» (Οd. δ 396). Π. Pr. Υ 464.

188. κουρίξ: ὀξύνεται· τὰ γὰρ εἰϲ ιξ ἐπιρρήματα ὀξύνεται, ϲημαινομένου τοῦ πέριξ βαρυνομένου. Π. Pr. Ξ 60.

213. 214. Μέντορ μή ϲ’ ἐπέεϲϲι παραπεπίθῃϲιν Οδυϲϲεύϲ —μνηϲτήρεϲϲι μάχεϲθαι, ἀμυνέμεναι δὲ οἶ αὐτῷ: ἐπὶ τούτου κατ’ ὀρθὸν τόνον ἀνέγνωμεν· καὶ τὸ ἑξῆϲ ἐϲτι τοιοῦτον μὴ πειϲάτω ϲε Ὀδυϲϲεὺϲ ἡμῖν μάχεϲθαι, αὐτῷ δὲ ἀμύνειν. καὶ καθόλου ἡ οἷ ὁπότε προηγεῖται τῆϲ αὐτόϲ ἀντωνυμίαϲ κατὰ δοτικὴν πτῶϲιν, ὀρθοτονεῖϲθαι θέλει εἴτε εἰϲ ἁπλῆν εἴη ἡ μετάληψιϲ εἴτε καὶ εἰϲ ϲύνθετον. Π. Pr. Ο 226.

ΕΙC ΤΗΝ Ψ.

3. ὑπερικταίνοντο: Ἀρίϲταρχοϲ ἀνεπάλλοντο καὶ ἐκινοῦντο προθυμουμένηϲ αὐτῆϲ βαδίζειν ταχέωϲ, μὴ δυναμένηϲ δέ, ἀλλὰ κατὰ βραχὺ διὰ τὸ γῆραϲ. οἱ δὲ ὑπερεξετείνοντο. ἄμεινον δῆθεν ἐκινοῦντο παρὰ τὸ ἴκταρ, ὅ ἐϲτιν ἐγγύϲ. καὶ γὰρ προείρηκε εγούνατα δ’ ἐρρώϲαντο ». ταχέωϲ οὖν ὑπερικνοῦντο, ὅ ἐϲτι παρεγίνοντο. MS Βarnes.

62. ὡϲ οὐκ ἔϲθ’ ὅδε μῦθοϲ: τὸ ἔϲτι ἐπὶ τῆϲ πρώτηϲ ϲυλλαβῆϲ ἔχει τὴν ὀξεῖαν, ὅταν ἄρχηται «ἔϲτι δέ τιϲ προπάροιθε πόλιοϲ» (Β 811) καὶ ὅταν ὑποτάϲϲηται τῇ οὐ ἀποφάϲει (h. l. c.)· εἰ μέντοι γε μὴ εἶη τὸ τοιοῦτο, οὐκέτι ἐπὶ τῆϲ πρώτηϲ ϲυλλαβῆϲ ἔχει τὴν ὀξεῖαν οἷον «ὃ δὴ τετελεϲμένον ἐϲτίν». Π. Pr. Ζ 152.

191. ἀκμην ὸϲ θαλέθων: ὁ ἀκμὴν ἔχων τοῦ θάλλειν. HQV. ἐπὶ μὲν τούτου ὠξυτόνηϲεν Ἀρίϲταρχοϲ, ἐπὶ δὲ τοῦ ἐν Ἰλιάδι (Τ 163; 346) ἐβαρυτόνηϲεν· οἱ δὲ τὰ δύο προπαρωξυτόνηϲαν. V.

220. εἰ ᾔδη: Ἡρωδιανὸϲ τὸν εἰ ἀντὶ τοῦ ἐπεί φηϲιν εἶναι καὶ ϲυνάπτει ὅλον τὸν νοῦν οὕτωϲ· εἰ μὴ ἠπατήθη ἡ Ἑλένη ὑπὸ τῆϲ Ἀφροδίτηϲ, οὐκ ἂν ἄλλῳ ἠκολούθηϲεν ἀνδρί. καὶ πόθεν δῆλον ὅτι δι’ ἀπάτην ἠκολούθηϲε καὶ οὐχ ἑκουϲίωϲ ἐπειδὴ ἤδη μάλιϲτα ὅτι οὐκ ἔχει. καταφρονηθῆναι τοῖϲ ἕλληϲιν ἡ αὐτῆϲ ἁρπαγή. Q. Vind. 56.

281. θάνατοϲ δέ μοι ἐξ ἁλὸϲ αὐτῷ γρ. ἔξαλοϲ ἤγουν ἔξω τῆϲ θαλάϲϲηϲ. Vind. 133.

ΕΙC ΤΗΝ Ω.

10. ἀκάκητα: προπαροξυτόνωϲ. H.

221. ἄϲϲον ἴεν πολυκάρπου ἀλωῆϲ: ἴεν ψιλωτέον, ἔϲτι γὰρ ἑνικὸν ἀντὶ τοῦ ἐπορεύετο. Π. Pr. Μ 33.

Ψ 3 haec quamvis plena obscuritatis sint, tamen apparet totam de hoc vocabulo disputationem cum quaestione de medi. aspiratIone arctisime coniuncta. esse, sunt Lehrsii verba de Aristarch. p. 312 ed. ll. 191 Ἀρίϲταρχοϲ addidi ex Eustath. ad h. l. 1944, 38 cf. Lehrs de Arist p 300 ed. II. 281 cf. ad λ 134. Ω 10 ex ΙΙ Π 185 coll. Α 540 addi possunt: Ἀρίϲταρχοϲ. οἱ δὲ ἄλλοι ἀναλογίᾳ πειθόμενοι προπεριϲπῶϲιν. Quae in Scholio adiecta sunt, ex Ϲhoer.

229. γραπτῦϲ: ἐν τῇ Ὀδυϲϲειακῇ προϲῳδίᾳ φανερῶϲ τὸ γραπτῦϲ περιϲπᾷ καί φηϲιν, ὅτι εἴη εἰρηκὼϲ ὡϲ καὶ τὸ κλιτῦϲ (Π 390) δεῖ περιϲπᾶϲθαι. Schol. ad Π. Π 390.

242. κατ’ ἔχων κεφαλήν: κάτω ἔχων νενευκώϲ· δύναται δὲ καὶ ὑφ’ ἓν κατέχων. V.

331. οὐλὴν μὲν πρῶτον: οὐλή ὡϲ αὐλή. τὰ γὰρ εἰϲ λη λήγοντα θηλυκὰ μονογενῆ διφθόγγῳ παραληγόμενα ὀξύνεϲθαι θέλει, εἰ μὴ ἔχοι ἔννοιαν ϲυνθέϲεωϲ οὐλή αὐλή, ἀπειλή, ὠτειλή. τὸ μέντοι ἑτέρῃ δ’ ἔχεν οὔλαϲ » (γ 441), λέγω δὲ ἐπὶ τῶν κριθῶν ἴϲωϲ βεβαρυτόνηται μονογενὲϲ ὂν πρὸϲ μονογενὲϲ ὀξυνόμενον τὸ οὐλή. Π. Pr. Τ 26.

417. ἐκ δὲ νέκυϲ οἴκων φόρεον: οὐκ ἀήθηϲ ἡ τοιαύτη ϲυναλοιφή. τὸ « ἄρχετε νῦν νέκυαϲ φορέειν» (Οd. χ 437 ) ἐν τοῖϲ ἐφεξῆϲ ἔφη «ἐκ δὲ νέκυϲ οἴκων φόρεον» (h. l.). Π. Pr. Μ 286.

Dict 432, 14 fluxerunt. 229 in Π Pr. l. c. κλιτύϲ ut γραπτύϲ oxytonos pro- nunciandum praecipitur. 242 posteriorum explicationem Herodiani esse pro hatur collato adnotamento ad λ 134.