1. Ε. Or. 7, 3: ἀβληχρόν δύναται τὸ α κατ’ ἐπίταϲιν ϲφόδρα — ἀϲθενέϲ. βληχρὸν γὰρ τὸ ἀϲθενὲϲ ἀπὸ τῆϲ τῶν προβάτων φωνῆϲ τὸ γὰρ βληχρὸν ἐπ’ αὐτῶν εἴρηται. πολλάκιϲ δὲ καὶ ἐπὶ τοῦ ἰϲχυροῦ τάττεται τὸ βληχρὸν ὡϲ εἶναι παρὰ τὸ βάλλειν, ὅ ποτε μὲν τὸ καταβάλλειν εἰϲ γῆν καὶ δύναϲθαι ἀναιρεῖν ϲημαίνει, ποτὲ δὲ καὶ τὸ καταβάλλεϲθαι εἰϲ γῆν, ὡϲ δύναϲθαι τὸ ἀϲθενὲϲ δηλοῦν καὶ πάλιν τὸ ἰϲχυρόν, τοῦ α ἀναίρεϲιν. καὶ ἐπίταϲιν δηλοῦντοϲ. οὕτωϲ εὗρον ἐν τῷ περὶ παθῶν Ἡρωδιανοῦ.

2. Ε. Or. 30, 8: ἀγαυόϲ: Ἡρωδίαν ὸϲ λέγει παρὰ τὸ γαίω τὸ γαυριῶ ἀγαιόϲ εἶναι καὶ τροπῇ τοῦ ι εἰϲ ῦ ἀγαυόϲ ὡϲ καίω καύϲω πλεονάζοντοϲ τοῦ α ἐπιτατικοῦ.

3. Ε. Οr. Ορ. 14, 1 collato Eustath. 1444, 7: ἀγαυρόϲ ἢ παρὰ τὸ ἀγαυόϲ, ὃ παρὰ τὸ γαίω τὸ γαυριῶ, πλεοναϲμῷ τοῦ ρ ἢ παρὰ τὸ γαῦροϲ. ἐκεῖνο μὲν οὐκ ἔχει ἀπορίαν ὡϲ ἐπενθέϲεωϲ τοῦ ρ μὴ ἀναγκαζούϲηϲ προπαροξυτόνηϲιν, τοῦτο δὲ ἀπορηθείη ἄν, εἰ τὸ μὲν ἁπλοῦν βαρύνεται ἤτοι τὸ γαῦροϲ, τὸ δὲ ϲύνθετον ἀγαυρόϲ ὀξύνεται, δέον ὂν προπαροξύνεϲθαι. ἀλλὰ καὶ τοῦτο ἔχει λόγον διὰ τὸ ϲυνακολουθῆϲαι τῷ ἀφαυρόϲ καὶ τῷ ἀμαυρόϲ καὶ τοῖϲ ὁμοίοιϲ. οὕτωϲ εὗρον ἐν τῷ περὶ παθῶν Ἡρωδιανοῦ.

4. E. M. 18, 39: ἀδόροιϲ: Ἀντίμαχοϲ «ἐν ἀδόροιϲι χέειν εὐίλατον ἄλφι». λέγεται γὰρ παρὰ τὸ δεδάρθαι δορόϲ δοροί καὶ κατὰ πλεοναϲμὸν ἄδοροι ἢ ἀντὶ τοῦ κακόδοροι ἢ οὐ δεδαρμένοι. οὕτωϲ Ἡρωδιανόϲ.

5. Ε. Μ.  48, 39. ἀκινάγματα οἶον «χειρῶν ἠδὲ ποδῶν ἀκινάγματα » τὰ τινάγματα τῶν ποδῶν μετὰ ῥυθμοῦ καὶ τῶν χερῶν ἢ κινήματα· καὶ πλεοναϲμῷ τοῦ α καὶ τοῦ γ καὶ τροπῇ τοῦ η εἰϲ α ἀκινάγματα. Ἡρωδιανόϲ.

6. Ε. Οr. 28, 27 : ἀκρεμών· κρέμω ῥῆμα, ἀφ’ οὗ ῥηματικὸν ὄνομα κρεμών καὶ κρεμόνεϲ τὸ πληθυντικὸν καὶ πλεοναϲμῷ τοῦ α ἀκρεμών. πλεονάζει τὸ α ὡϲ ϲτάχυϲ ἄϲταχυϲ. οὕτωϲ Ἡρωδιανόϲ.

6a. ἀλαλητόϲ ἀπὸ τοῦ λαλητόϲ προϲθέϲει τοῦ α. Arcad. 82, 1.

7. E. M. 119, 33: Ἀπαιϲόϲ. Παιϲόϲ ὡϲ ὁ ποιητήϲ φηϲιν « ὅϲ ῥ’ ἐνὶ Παιϲῷ ναῖε» (Π. ε 612), ἐν ἑτέροιϲ δὲ «δῆμον Ἀπαιϲοῦ» (Β 828). Παιϲόϲ δὲ εἴρηται παρὰ τὸ τὴν Ἀργὼ προϲορμίζουϲαν ἐκεῖϲε παῖϲαι καὶ προϲεγγίϲαι Παιϲόϲ καὶ πλεοναϲμῷ τοῦ α Ἀπαιϲόϲ. Ἡρωδιανόϲ.

8. E. M. 150, 56: Ἄρυπεϲ: Φερεκύδηϲ ἀντὶ τοῦ Ῥύπεϲ. πρόδηλον τὸ εἰρημένον. Ῥύπεϲ γὰρ λέγονται οἱ Ἀχαιοί. κατὰ πλεοναϲμὸν τοῦ α Ἄρυπεϲ.

9. E. M. 157, 33: Ἀϲπληδών: φαϲὶ γὰρ εἶναι Ἀϲπληδόνα τὸν Πρέϲβωνοϲ καὶ Ϲτερόπηϲ. Ἀπολλόδωροϲ δέ φηϲιν Ἀϲπληδόνα γνήϲιον οὐκ εἶναι, εἴγε εὑρέθη « Ϲπληδόνα τ’ ἠγαθέην » ὅταν οὖν εὕρωμεν «οἳ δ ’ Ἀϲπληδόνα ναῖον (Ιl. B 511) πλεοναϲμὸϲ ποιητικόϲ ἐϲτι τοῦ α. Ἡρω διανὸϲ περὶ παθῶν.

10. E. Or. 17, 23 ἀϲτεροπή. ϲτρέφω ϲτρεπτή κατ’ ἀποβολὴν τοῦ καὶ ἐπένθεϲιν τοῦ ο ϲτεροπή καὶ πλεοναϲμῷ τοῦ α ἀϲτεροπή. οὕτωϲ Ἡρωδιανὸϲ ἐν τῷ περὶ παθῶν.

8a. ἁραιόϲ: παρὰ τὸ ῥαίω τὸ φθείρω γίνεται ῥαιόϲ καὶ πλεοναϲμῷ τοῦ α ἁραιόϲ μετελθούϲηϲ τῆϲ δαϲείαϲ τοῦ ρ εἰϲ τὸ α ὡϲ καὶ ἐπὶ τοῦ ῥέζω ρδω. οὕτωϲ Ἡρωδιανὸϲ ἐν τῇ καθόλου. E.M. 134, 17.

11. E. Gud. 87, 52, Zon. 3, 16: ἀϲφάραγοϲ ὁ λεγόμενοϲ φάρυγξ. εἴρηται ἄνευ τοῦ α ϲφάραγοϲ παρὰ τὸ ϲφαραγεῖν, ὅ ἐϲτιν ἠχεῖν, δι’ αὐτοῦ γὰρ ἡ φωνὴ φέρεται. Ἡρόδικοϲ δέ φηϲι πλεοναϲμῷ τοῦ α καὶ. τοῦ ϲ εἶναι ἀϲφάραγον ἀντὶ τοῦ φάρυγγα. Πτολεμαῖοϲ δὲ ὅτι οἱονεὶ ἀϲπαίρει. ἄλλοι δὲ διὰ τὸ μὴ ϲπᾶϲθαι ἀϲπάραγον καὶ ἀϲφάραγον. κερατώδη γὰρ εἶναι. οἱ δὲ κατὰ πλεοναϲμὸν τοῦ α ἀϲφάραγον τὸν φέροντα τὴν φωνήν. οὕτωϲ Ἡρωδιανόϲ· παρὰ ϲφάραγοϲ πλεοναϲμῷ τοῦ α ἀϲφάραγον τὸν βρόχθον.

12. E. M. 385, 9 ἐϲύνηκεν. Ἀλκαῖοϲ ἐϲύνηκε καὶ Ἀνακρέων ἐξύνηκε πλεοναϲμῷ. οὐκ ἔϲτι δὲ πλεοναϲμόϲ, ἀλλ’ Ἀττικὴ κλίϲιϲ ὥϲπερ παροινῶ πεπαρψνηκα καὶ ἐνοχλῶ ἠνώχληκα καὶ παρηνώχληκα.

11a. ἀφλοιϲμόϲ: ἔνιοι αὐτὸ παρὰ τὸ ἀφριϲμόϲ μεταβολῆϲ γενομένηϲ τοῦ ρ εἰϲ λ καὶ πλεονάϲαντοϲ τοῦ ο. οἱ δὲ παρὰ τὸ φλέω καὶ φλύω φλοιϲμόϲ καὶ ἀφλοιϲμόϲ ἐν πλεοναϲμῷ τοῦ α. διὸ οὐ δεόντωϲ ὁ Τυραννίων προπαροξύνει. Π. Pr. Ο 607.

11b. Choer. Dict. 305, 30, E. M. 161, 7: ἀϲφάλαξ: ἀπὸ τοῦ ϲπῶ γέγονε ϲπάλαξ καὶ κατὰ πλεοναϲμὸν τοῦ α ἀϲπάλαξ καὶ κατὰ μετάθεϲιν τοῦ π εἰϲ φ ἀϲφάλαξ. τὸ γὰρ ζῷον τοῦτο ἀποϲπᾷ τὴν γῆν καὶ ποιεῖ βάθοϲ καὶ οὕτωϲ εἰϲέρχεται.

12a. ἐψνοχόει: ἔθοϲ ἐϲτὶ τῷ ποιητῇ ἀποβάλλειν τὸ κατ’ ἀρχὴν ε ἐπὶ τῶν παρῳχημένων, ἔϲθ’ ὅτε δὲ καὶ πλεοάζειν. πρόδηλοι δὲ αἱ

13. Ε. Οr. 57, 13, Ε. Gud. 210, 58 et Ε. M. 380, 30: ἐρῳδιόϲ ὁ Ἡρωδιανὸϲ ἐν τῷ περὶ παθῶν λέγει, ὅτι ὥϲπερ ἀπὸ τοῦ ἁρχρήϲειϲ

«ϲτῆϲε δ’ ἐν Ἀμνιϲῷ » (Od. τ 188) «ϲκῆπτρον μέν τοι δῶκε» (Ιl. Ι 38) τὸ γὰρ ἐντελὲϲ «τῷ δ’ ἕτερον μὲν ἔδωκεν » (Π. Π 250) οὕτωϲ οὖν καὶ ἐκ τοῦ ἐναντίου· τὸ μὲν γὰρ ἀκόλουθόν ἐϲτι κίνημα ἀπὸ τοῦ οἴγω ᾦγεν κατὰ παρατατικόν· «τὴν δ’ οὐ θεὸϲ ἄλλοϲ ἀνῷγεν » (Ιl. Ξ 168), ἀλλὰ τὸ κατὰ πλεοναϲμὸν τοῦ ε χηλοῦ δ’ ἄπο πῶμ’ ἀνέῳγεν » (Π. Π 221). καὶ ἀπὸ τοῦ ἁνδάνω ηνδανεν «ἀλλ’ οὐκ Ἀτρείδῃ Ἀγαμέμνονι ἥνδανε » (Ιl. Α 24) τὸ δὲ κατὰ πλεοναϲμὸν «κοὐδ’ Ἀγαμέμνονι πάμπαν ἑήνδανεα» (Οd. γ 143). καὶ πάλιν «ἕϲϲατο δ’ ἔκτοϲθεν» (Π. Κ 334) εἶτα ἐν ἑτέροιϲ «ἑέϲϲατο δέρμα» (Ιl. Κ 177). ἀπὸ δὲ τοῦ ὤθω βαρυτόνου τὸ «ὦϲα παρέξ ξ» (Od. ι 488) καὶ ὦϲε τὸ τρίτον. ὃ ἐν πλεοναϲμῷ φηϲι κὰδ δ’ ἄρ’ ἐπὶ ϲτόμ’ ἔωϲεν (Π. Π 410). οὕτωϲ οὖν ἐπὶ τούτου. ἐν ἑτέροιϲ γάρ φηϲιν ᾠψνοχόει δ’ υἱὸϲ Μενελάου» ( Οd. 0 141), ὅπερ κατὰ πλεοναϲμὸν τοῦ ε ἀκολούθωϲ πάλιν ἀπεφήνατο « νέκταρ ἐψνοχόει» (Δ 3). Π. Pr. Δ 3.

13a. οὐδέποτε, ὥϲ φηϲιν ὁ Ἡρωδιανόϲ, εὐθεῖα διαλέλυται, τὸ γὰρ εἶϲ ἕειϲ κατὰ πλεοναϲμὸν ἔχει τὸ ε, οὐ μὴν διελύθη. Choerob. p. 246 Gaisf.

14. E. Or. 67, 21, E. M. 417, 16: ἠβαιόν ὀλίγον καὶ ὀλιγοχρόνιον. οἱ μὲν παρὰ τὴν βῆν, ἐπεὶ αὕτη ὀλίγη καὶ ταχέωϲ αὔξεται καὶ ἐλαττοῦται, ἀφ’ οὗ παρώνυμον ἠβαόϲ καὶ ἠβαιόϲ ὁ ἐπ’ ὀλίγον χρόνον ἀκμάζων καὶ μαραινόμενοϲ πάλιν. καὶ εἰ ἐκ τοῦ ἥβη γίνεται, ὤφειλε δαϲύνεϲθαι· οὐκ ἔϲτι δὲ οὕτωϲ. ἀλλ’ ἀπὸ τοῦ βῆναι γίνεται βαόϲ καὶ πλεοναϲμῷ τοῦ ι βαιόϲ ὁ ἐπ’ ὀλίγον χρόνον βεβηκώϲ καὶ πλεοναϲμῷ τοῦ η ἠβαιόϲ ὡϲ τὸ μύει ἠμύει βαιόν καὶ ἠβαιόν.

15. E. Or. 68, 18, E. M. 422, 12, E. Gud. 238, 30: ἠθεῖε προϲφώνηϲιϲ φιλοφρονητικὴ νεωτέρου ἀδελφοῦ πρὸϲ πρεϲβύτερον κατὰ τιμήν. ἢ παρὰ τὸ θεῖοϲ δεῖ αὐτὸ κανονίζειν καὶ κατὰ πλεοναϲμὸν τοῦ η αὐτὸ γεγονέναι ἠθεῖοϲ. πλεονάζει γὰρ τὸ η ἐν πολλαῖϲ λέξεϲιν ὡϲ τὸ μύω ἠμύω, πεδανόϲ ἠπεδανόϲ, βαιόϲ ἠβαιόϲ, εὐγενήϲ εὐηγενήϲ. ἢ παρὰ τὸ ἔθοϲ ἔθειοϲ ὡϲ τέλοϲ τέλειοϲ, ὄροϲ ὄρειοϲ, ὄνειδοϲ ὀνείδειοϲ καὶ τροπῇ τοῦ ἕ εἰϲ η καὶ καταβιβαϲμῷ τοῦ τόνου ἠθεῖοϲ. ἀναλογώτερον δέ ἐϲτιν ἐκ τοῦ θεῖοϲ αὐτὸ κανονίζειν ἤπερ ἐκ τοῦ ἔθοϲ. ἐκ γὰρ τοῦ θεῖοϲ καὶ ἡ αὐτὴ τάϲιϲ ϲώζεται καὶ ὀλίγα πάθη δίδοται, ἐκ δὲ τοῦ ἔθοϲ καὶ ἀλλότριοϲ ὁ τόνοϲ καὶ πολλὰ τὰ πάθη δίδοται.

16. Ε. M. 430, 57: ἠμύω ἐκ τοῦ μύω πλεοναϲμῷ τοῦ η. ὁ δὲ Ἡcίοδοϲ «ἀμύοντα χαμᾶζε εἶπε διὰ τοῦ α καὶ ἔϲτιν εἰπεῖν ὅτι ὥϲπερ τὸ ϲταφίϲ γίνεται ὀϲταφίϲ καὶ ἀϲταφίϲ κατὰ πλεοναϲμὸν τοῦ α καὶ τοῦ ο, οὐ κατὰ τροπήν, οὕτω καὶ ἐπὶ τοῦ μύω πλεονάζει καὶ τὸ α καὶ τὸ η «ἐπί τ’ ἠμύει ἀϲταχύεϲϲιν» (Ιl. B 148).

17. Ε. M. 464, 35, Schol. ad Οppian. Halieut. II 111: ἰαύω —ὁ Ἡρωδιανὸϲ λέγει παρὰ τὸ αὔω πλεοναϲμῷ τοῦ ι κἀΰπνουϲ νύκταϲ ἴαυον » (Οd. τ 340), ἄγρυπνοϲ διετέλουν.

18. Steph. B. 209, 18: Γνήϲ ἔθνοϲ οἰκῆϲαν τὴν Ῥόδον, ἔνθεν καὶ ίγνητεϲ οἱ ἰθαγενεῖϲ. λέγεται γὰρ καὶ μετὰ τοῦ ι γνητεϲ.

19. Steph. B. 482, 10: Ὄαξοϲ πόλιϲ Κρήτηϲ, Ἐλευθέρνηϲ οὐ πόρρω, καθὰ Ξξενίων, ἀπὸ Ὀάξου τοῦ Ἀκακαλλίδοϲ τῆϲ θυγατρὸϲ τοῦ Μίνω. τινὲϲ δὲ διὰ τὸ καταγῆναι τὸν τόπον καὶ κρημνώδη ὑπάρχειν. καλοῦϲι γὰρ τοὺϲ τοιούτουϲ τόπουϲ ἄξουϲ. καθάπερ καὶ ἡμεῖϲ ἀγμούϲ.

20. Ep. Cr. Ι 316, 18, E. M. 614, 34: ὅου — «ὅου κράτοϲ ἐϲτὶ μέγιϲτον (Od. α 70). ἄρθρον ὑποτακτικόν. τὸ δὲ ο λέγεται πλεονάζειν. λέγει δὲ Ἡρωδιανὸϲ ὅτι ὁ πλεοναϲμὸϲ τὸν οἰκεῖον τόνον φυλάττει οἶον ὥρακα ἑώρακα. εἰ ἄρα οὖν καὶ τὸ ο κατὰ πλεοναϲμὸν ἐγένετο, ὤφειλεν εἶναι δοῦ περιϲπώμενον. οὐκ ἔϲτι δὲ πλεοναϲμόϲ,

19a. οἶοϲ ὁ μόνοϲ. τὸ ο πλεονάζει ἐν τῇ ἀρχῇ. Arcad. 37, 10.

21. Ε. Οr. 115, 24: ὀβελόϲ παρὰ τὸ βάλλω ἢ βέλλω γίνεται τὸ μὲν οὐδέτερον βέλοϲ, τὸ δὲ ἀρϲενικὸν βελόϲ καὶ πλεοναϲμῷ τοῦ ο ὀβελόϲ. οὕτωϲ ἐν τῷ περὶ παθῶν Ἡρωδιανόϲ.

22. Eustath. 650, 48: κατὰ πλεοναϲμὸν τοῦ o ἐκ τοῦ κέλλω ὀκέλλω, κλῶ κλάζω ὀκλάζω, ἔτι καὶ ἐν τῷ Βριάρεωϲ Οβριάρεωϲ, ὡϲ τεχνογραφεῖ Ἡρωδιανόϲ.

23. Et. Or. 117, 27: ὀροθύνω. παρὰ τὸ ῥοθῶ ῥοθύνω καὶ πλεοναϲμῷ τοῦ ο ὀροθύνω ἢ παρὰ τὸ ὄρω καὶ θύνω. ἐν τῷ περὶ πα θῶν Ἡρωδιανόϲ.

24. E. M. 636, 4: ὀϲταφίϲ πλεοναϲμῷ τοῦ ο καὶ ἀϲταφίϲ πλεοναϲμῷ τοῦ α. ϲταφίϲ γάρ. ϲπάνιον τὸ ϲταφίϲ. ϲχεδὸν γὰρ ἡ ἀνὰ χεῖρα χρῆϲιϲ ἀϲταφίϲ ἔχει. περὶ παθῶν.

25. E. M. 16, 24: ὀτρυγηφάγοϲ «ὄνου κήλωνοϲ ὀτρυγηφάγου » παρὰ Ἀρχιλόχῳ ἀντὶ τοῦ κριθοφάγου — τρύγη γὰρ ὁ Δημητριακὸϲ καρπόϲ — κατὰ πλεοναϲμὸν τοῦ ο ὡϲ ἐπὶ τοῦ κρυόειϲ ὀκρυόειϲ.

26. E. Gud. 104, 10: βαῦνοϲ τὸ πῦρ ἢ ὁ χυτρόπουϲ ἢ ἡ κάμινοϲ. ἔνθεν καὶ βάναυϲοϲ καὶ κρίβανοϲ ὁ ἔχων κριθάϲ· γέγονε δὲ τὸ βαῦνοϲ πλεοναϲμῷ τοῦ β κατὰ Λάκωναϲ· οὗτοι γὰρ τὸ ἰδεῖν βιδεῖν λέγουϲιν. οὕτω καὶ τὸ αὔϲω αὐνοϲ καὶ βαῦνοϲ. οὕτωϲ Ἡρωδιαν όϲ.

27. Ε. M. 195, 50: βεόδεα: τὰ ποικίλα καὶ πορφυρᾶ ἱμάτια. Ἡρωδιανὸϲ εὕθεα καὶ πλεοναϲμῷ τοῦ β βεύδεα· παρὰ τὸ εὕδειν.

28. St. B. 7, 4: Ἄβιοι: Αἰϲχύλοϲ Γαβίουϲ διὰ τοῦ γ ἐν λυομένῳ Προμηθεῖ.

29. St. B. 193, 20: Γάζα πόλιϲ Φοινίκηϲ· ἐκλήθη κα Ἄζα· καὶ μέχρι νῦν Ϲύροι Ἄζαν αὐτὴν καλοῦϲιν ἀπὸ Ἄζωνοϲ τοῦ παιδὸϲ Ἡρακλέουϲ.

25a. τὸ ὀϲτέον παροξύνεται ὡϲ διϲύλλαβον· ἀπὸ γὰρ τοῦ ἵϲτημι ϲτέον καὶ ὀϲτέον. Arcad. 119, 1.

27a. ἴϲ ὄνομα ἡ δύναμιϲ καὶ ἴν ὡϲ δικατάληκτον ἴα καὶ πλεοναϲμῷ τοῦ β βία. οὕτω, Ἡρωδιανὸϲ ἐν τῇ καθόλου. Theogn. 105, 13.

29a. Ε. Or. 41, 7. γρυπόϲ ῥυβόν ἐϲτι παρὰ τοῖϲ Αἰολεῦϲι τὸ ἐπικαμπὲϲ ἤτοι ῥαιβόν καὶ τροπῇ τοῦ β εἰϲ π ῥυπόϲ καὶ πλεοναϲμῷ τοῦ γ γρυπόϲ. οὕτωϲ Ἡρωδιανὸϲ ἐν τοῖϲ ἐλέγχοιϲ.

29b. E. M. 226, 9: γέντο. «γέντο δ’ ἱμάϲθλην » ( 43 et saepius)·

30. P. M. 494, 9: Καυλωνία ἐκ τοῦ Αὐλωνία κατὰ πλεοναϲμὸν τοὐκ.

31. E. Or. 103, 6: μοχλόϲ. ὁ Ἡρωδιανὸϲ παρὰ τὸ ἔχω τὸ ϲυνέχω, ἐπεὶ καὶ Ὅμηροϲ ὀχῆα λέγει τὸν μοχλόν.

32. Ε. M. 724, 32: ϲπυρίϲ. πλεοναϲμόϲ ἐϲτι τοῦ ϲ ἀπὸ τοῦ πυρόϲ πυρίϲ. Ἡρωδιανὸϲ λέγει, ὅτι τοὺϲ πυροὺϲ ϲπυροὺϲ λέγουϲιν οἱ Ϲυ ρακούϲιοι. παρὰ τοὺϲ ϲπόρουϲ.

ἕλω τὸ λαμβάνω. ὁ δεύτεροϲ ἀόριϲτοϲ ἕλον ἑλόμην ἕλου ἕλετο καὶ κατὰ ϲυγκοπὴν ἕλτο καὶ τροπῇ τοῦ λ εἰϲ ν Δωρικῶϲ ὡϲ ἦλθεν ἦνθεν γίνεται ἕντο καὶ πλεοναϲμῷ τοῦ γ γέντο.

31a. μόρφνοϲ ἢ μορόφονόϲ ἐϲτιν ἢ παρὰ τὴν ὄρφνην ἐϲχημάτιϲται πλεονάϲαντοϲ τοῦ μ κατ’ ἀρχήν, ἵνα ϲημαίνηται ὁ μέλαϲ, ἢ παρὰ τὸ μάρπτω μόρφνοϲ καὶ μόρφνοϲ ὁ ϲυλλαμβάνων, ἐξ οὐ ϲημαίνεται ὁ ταχόϲ. Π. Pros. Ω 316.

33. E. M. 145, 53: Ἄρνη πόλιϲ Βοιωτίαϲ· ἔϲτι δὲ καὶ Θεϲϲαλίαϲ. ἀπὸ Ἄρνηϲ τῆϲ Αἰόλου ὁ δὲ Κράτηϲ φηϲὶ παρὰ τὸ ἄρναϲ. ἐπιτηδεία γὰρ εἰϲ ἄρναϲ τρέφειν ἡ πόλιϲ. καὶ οὐκ ἀπεικόϲ. ὡϲ γὰρ αὐτόϲ φηϲι, καὶ τὴν Κῶν τὴν ἐπιτηδείαν πρὸϲ τὰ πρόβατα τοὺϲ ἐνοικοῦνταϲ Κᾶραϲ οὕτωϲ ὀνομάζειν τῇ οἰκείᾳ φωνῇ. κῶν γὰρ τὸ πρόβατον ὠνόμαϲαν. οὕτω καὶ τὴν Ἄρνην. καὶ γὰρ αὕτη εὔαρνοϲ· ὥϲτε τὴν μὲν Ἄρνην ἀπὸ τῆϲ ϲυγκεκομμένηϲ γενικῆϲ ὠνομάϲθαι, τὴν δὲ Ἀρήνην ἀπὸ τῆϲ ἐντελοῦϲ τῆϲ ἀρῆνοϲ. καλεῖται δὲ καὶ Τάρνη, ὡϲ λέγει Ἡρωδιανὸϲ ἐν τῷ περὶ παθῶν.

34. Ε. M. 171, 7: αὕϲιον. καὶ ὁ μὲν Ἴβυκοϲ αὔϲιον λέγει οἶον «οὐ γὰρ αὔϲιον παῖϲ Τυδέωϲ (fr. 12 Bergk)· ὁ δὲ Ἀλκμὰν « ταυϲία παλλακίω (fr. 88 Bergk ὁ δὲ ποιητὴϲ κατὰ διάϲταϲιν καὶ τροπὴν τοῦ α εἰϲ η «τηϋϲίην ὁδόν » ( Οd. γ 316). οὐδεὶϲ γὰρ τὸν ϲχηματιϲμὸν αὐτοῦ

34a. E. M. 749, 23: ταί γε (Γ 5) ὄρθρον εὐθείαϲ τῶν πληθυντικῶν Δωρικῶϲ. λέγουϲι γάρ, ὅτι τὰ ϲύμφωνα, ἅπερ ἔχει ἡ εὐθεῖα τῶν δυϊκῶν, θέλει ἔχειν καὶ ἡ εὐθεῖα τῶν πληθυντικῶν, άχητε Λάχητεϲ, ὁμοίωϲ καὶ ἐπὶ ἄρθρων τὼ ξύλω, τὰ ξύλα. οὕτω καὶ τὰ Μούϲα ταὶ Μοῦϲαι καὶ τὰ ταί. τὸ δὲ «τοί κεν » (Β 346) ἐϲτὶ προτακτικὸν ἀντὶ ὑποτακτικοῦ. καὶ λέγουϲι πῶϲ ἐϲτιν; ἡ εὐθεῖα ὁ καὶ τὸ πληθυντικὸν

35. S. B. 685, 14: Χάλυβεϲ περὶ τὸν Πόντον ἔθνοϲ ἐπὶ τῷ ποταμῷ Θερμώδοντι. τούτουϲ Ὅμηρὸϲ Ἁλίζωνάϲ φηϲιν ἐν τῷ μετὰ τοὺϲ Παφλα`γόναϲ καταλόγῳ (Ιl. Β 856) αὐτὰρ Ἀλιζώνων Ὁδίοϲ καὶ Ἐπίϲτροφοϲ ἦρχον τηλόθεν ἐξ Ἀλύβων, ὅθεν ἀργύρου ἐϲτὶ γενέθλη. ἤτοι τῆϲ γραφῆϲ μετατεθείϲηϲ ἀπὸ τοῦ «τηλόθεν ἐκ Χαλύβηϲ» ἢ τῶν ἀνθρώπων πρῶτον Ἀλύβων λεγομένων ἀντὶ τοῦ Χαλύβων.

36. E. M. 817, 40: ὁ Ἡρωδιανὸϲ παρὰ τὸ ἄμμοϲ λέγει ψάμμοϲ πλεοναϲμῷ τοῦ ψ. ϲπανίωϲ. παρὰ τὸ ἄμαθοϲ καὶ ἀμαθύνω καὶ ἠμαθόειϲ, ὡϲ ἄνεμοϲ ἠνεμόειϲ «παρ’ ἠνεμόεντα Μίμαντα» (Οd. γ 172), ὁμοίωϲ ἄμαθοϲ ἀμαθόειϲ καὶ ἠμαθόειϲ «Πόλου ἠμαθόεντοϲ» (Ι 153). παρὰ δὲ ψάμαθοϲ οὐδέτερον.

37. E. Gud. 313, 8, E. M. 500, 31: κέκλετο (e. g. Π. Ζ 287): εἰ παρὰ τὸ κελω λαμβάνεται, πλεοναϲμόϲ ἐϲτι τοῦ κ κέλω κελόμενοι

35a. φημὶ ἀπὸ τοῦ ἠμί Arcad. 148, 20.

37a. E. M. 520, 38: «κέκλυτέ μευ» (Γ 86) τὸ κλυ βραχύ· τὰ γὰρ προϲτακτικὰ τοῦ ἐνεϲτῶτοϲ βραχείᾳ θέλει παραλήγεϲθαι. ἔϲτι τῶν εἰϲ

38. E. M. 272, 8: διδάϲκω. δαίω τὸ ἐπίϲταμαι. ὁ μέλλων δαίϲω. πλεοναϲμῷ τοῦ κ δαίϲκω ὡϲ μεθύϲω μεθύϲκω καὶ κατὰ ἀναδιπλαϲιαϲμὸν διδαίϲκω ὡϲ τρώϲω τρώϲκω καὶ τιτρώϲκω καὶ ἀποβολῇ τοῦ ῑ διδάϲκω. οὐδέποτε γὰρ τὰ εἰϲ κω ῥήματα κοινὰ ὄντα διφθόγγῳ τῇ διὰ τοῦ ῑ παραλήγεται. ὅθεν ἐπίμεμπτοϲ Ἀρίϲταρχοϲ τὸ «εἴ κέ ϲε τῷ εἴϲκοντεϲ» (Π. Λ 799) διὰ τῆϲ ει διφθόγγου γράφων, μὴ διὰ τοῦ ῑ. πρόϲκειται κοινά» διὰ τὰ Αἰολικά. οἱ γὰρ Αἰολεῖϲ θναίϲκω καὶ μιμναίϲκω διὰ τῆϲ αι διφθόγγου λέγουϲιν. Ἡρωδιανὸϲ δὲ λέγει, ὅτι Χρύϲιππόϲ φηϲι παρὰ τὸ ἀϲκεῖν τὸ ϲημαῖνον τὸ διδάϲκειν τί, ἀϲκῶ διάϲκω καὶ ἐπενθέϲει τοῦ δ διδάϲκω.

μι προϲτακτικῶν χρόνου ἐνεϲτῶτοϲ. ἀπὸ τοῦ κλύω κλῦμι κλῦθι, τὸ δεύτερον τῶν πληθυντικῶν κλύτε καὶ κατ’ ἀναδιπλαϲιαϲμὸν κέκλυτε. ἀλλ’ ἴϲωϲ τιϲ ἐρεῖ, ὅτι ταῦτα ϲυϲτέλλει, τὸ δὲ κλῦθι μακρὸν ἔχει τὸ ῦ. ἰϲτέον ὅτι πολλὰ παρατίθηϲιν ἡμῖν ὁ Ἀπολλώνιοϲ μακροπαράληκτα ὡϲ τὸ δίδωθι «δίδωθι δέ μοι κλέοϲ ἐϲθλόν» (Οd. γ 380) ἀπὸ τοῦ δίδοθι. οὐδὲν οὖν ἄτοπον, εἰ καὶ τὸ κλῦθι μακρὸν ἔχει τὸ υ.

39. E. M. 672, 46: πινύϲκω: παρὰ τὸ πνέω πνύω, ὁ μέλλων πνύϲω, πλεοναϲμῷ τοῦ κ πνύϲκω καὶ ἐπενθέϲει τοῦ ῑ πινύϲκω ἢ ἀναδιπλαϲιαϲμῷ πιπνύϲκω καὶ ἀποβολῇ τοῦ π καὶ ἐκτάϲει τοῦ ῑ πινύϲκυ ὡϲ γιγνώϲκω γινώϲκω. ἄμεινον δὲ λέγειν πλεοναϲμὸν ἤπερ διπλαϲιαϲμόν. περὶ παθῶν.

40. Ε. Or. 135, 7, Ε. M. 673, 49: πιφαύϲκω: ἔϲτι φῶ τὸ λέγω, παραγωγὸν φάζω, ὁ μέλλων φάϲω καὶ φάϲκω καὶ πλεοναϲμῷ τοῦ ῦ φαύϲκω καὶ ἀναδιπλαϲιαϲμῷ πιφαύϲκω. ὁ δὲ Φιλόξενοϲ ἀπὸ τοῦ φῶ παραγωγὸν φαύω, ὁ μέλλων φαύϲω καὶ πλεοναϲμῷ τοῦ κ καὶ ἀναδιπλαϲιαϲμῷ πιφαύϲκω.

40a. Choer. 8 50, 20: Τὰ εἰϲ μι ἀναδιπλαϲιαζόμενα κατὰ τὸν ἐνεϲτῶτα τούτῳ τῷ τρόπῳ ἀναδιπλαϲιάζονται· εἰ μὲν τὸ πρωτότυπον ἀπὸ φωνήεντοϲ ἄρχεται, διὰ τοῦ ῑ γίνεται μόνου ὁ ἀναδιπλαϲιαϲμόϲ ὧ ἱῶ ἵημι τὸ πέμπω· εἰ δὲ τὸ πρωτότυπον ἀπὸ ϲυμφώνου ἄρχεται ἑνόϲ, τότε δι’ αὐτοῦ τοῦ ϲυμφώνου καὶ τοῦ ῑ γίνεται ὁ ἀναδιπλαϲιαϲμόϲ οἷον δῶ διδῶ δίδωμι, βῶ βιβῶ βίβημι, θῶ τιθῶ τίθημι, τοῦ δαϲέοϲ θ διὰ τὴν κακοφωνίαν τραπέντοϲ εἰϲ τὸ ἀντίϲτοιχον τὸ ψιλόν, φημὶ δὴ εἰϲ τὸ τ εἰ δὲ τὸ πρωτότυπον διὰ ϲυμφώνων ἄρχεται, εἰ μὲν μή ἐϲτιν ἄφωνον πρὸ ἀμεταβόλου, διὰ τοῦ ῑ μόνου γίνεται ὁ ἀναδιπλαϲιαϲμὸϲ οἷον ϲτῶ

41. E.M.103 , 22: ἀνεκήκιε: ἐκ τοῦ κίω τὸ πορεύομαι διπλαϲιαϲμῷ κικίω καὶ τροπῇ Αἰολικῇ τοῦ ῑ εἰϲ η ὡϲ ψιμύθιον ψημύθιον ἐκήκιε καὶ ἀνεκήκιε.

41a. Τὰ εἰϲ ροϲ ὑπερδιϲύλλαβα δεδιπλαϲιαϲμένα κατ’ ἀρχὴν καὶ τὴν πρώτην ϲυλλαβὴν εἰϲ ρ καταλήγοντα προπαροξύνεται, βάρβαροϲ, τάρταροϲ, κέρβεροϲ, πέρπεροϲ, βόρβοροϲ. Arcad. 70, 10.

41b. Τὰ διὰ τοῦ οινη ὑπὲρ δύο ϲυλλαβὰϲ ἔχοντα πρὸ τοῦ ν τὴν ο δίφθογγον οὐκ εἰϲὶν γνήϲια· τὸ μὲν γὰρ ἀγκοίνη βαρυνόμενον παρὰ τὴν ἀγκῶνοϲ γενικὴν πεποιημένον τροπὴν ἔϲχε τοῦ ω εἰϲ τὴν οι δίφθογγον· τὸ δὲ μενοινή ὀξυνόμενον καὶ αὐτὸ τροπὴν ἔϲχε τοῦ ω εἰϲ τὴν οι δίφθογγον. ὤφειλε γὰρ εἶναι μενωνή. τὰ γὰρ εἰϲ η λήγοντα θηλυκὰ ἀπὸ ῥημάτων γινόμενα, ἔχοντα ἐν τῇ τελευταίᾳ καὶ τῇ πρὸ αὐτῆϲ τὸ αὐτὸ ϲύμφωνον ἢ ἀντίϲτοιχον, τῷ ω μεγάλῳ παραλήγεται· ὁ δὲ λόγοϲ ἐπὶ τριϲυλλάβων οἷον ἀγωγή ἔδει εἶναι ἀγή καὶ γέγονεν ἀγωγή, ὁμοίωϲ ἔδω ἐδή ἐδωδή, ὄζω ὀδή ὀδωδή, ὄπτω ὀπή ὀπωπή, ἔχω ὀχή ὀκωχή, ἄκω ἀκή ἀκωκή. οὕτω μένω τὸ προθυμοῦμαι μενή μενωνή, εἰ καὶ μὴ τὸ αὐτὸ ϲύμφωνον ἢ καὶ ἀντίϲτοιχον ἔχει ἐν τῇ

42. E. Gud. 450, 20 πάμπαν: ἔϲτι πᾶν καὶ κατ’ ἀναδιπλαϲιαϲμὸν πάμπαν, τὸ δὲ μ διὰ ϲύνταξιν. οὕτωϲ Ἡρωδιανὸϲ.

43. Ep. Hom. 73, 23 coll. E. M. 39, 47: παρὰ τὸ ἐτεὸν τὸ ἀληθὲϲ γίνεται, ὥϲ φηϲιν Ἡρωδιανόϲ, ἐτώϲιον καὶ ϲυνθέϲει τοῦ α ἀετώϲιον τὸ μὴ ἀληθέϲ καὶ ἀφαιρέϲει τῆϲ ϲτερήϲεωϲ ἔμενε τὸ ἐν τῇ ϲυνθέϲει ϲημαινόμενον.

τελευταίᾳ καὶ τῇ πρὸ αὐτῆϲ ϲυλλαβῇ, καὶ ἴϲωϲ ὡϲ κατὰ τοῦτο γέγονε τροπῇ τοῦ ω εἰϲ τὴν οι δίφθογγον μενοινή. παρατηρήϲειϲ γὰρ τοῦτο, ὅτι τὰ οὕτω διπλαϲιαϲθέντα ἀπὸ φωνήεντοϲ ἤρχετο οἶον ἀγωγή ἀκωκή ἐδωδή. τὸ δὲ μενοινή μόνον ἀπὸ ϲυμφώνου· καὶ ἐπεὶ παρήλλαξεν κατὰ τὴν ἄρχουϲαν πρὸϲ τὰ προκείμενα, παρήλλαξεν καὶ περὶ τὴν παραλήγουϲαν. οὕτωϲ Ἡρωδιανὸϲ ἐν τῇ καθόλου. Theogn. 114, 12, E. M. 596, 38.

43a. E. Or. 40, 20: γρῖποϲ παρὰ τὸ ἀγρεῖν, ὅ ἐϲτι παρακολουθεῖν τῇ ἄγρᾳ. οὕτωϲ Ἡρωδιανὸϲ ἐν τῇ ὀρθογραφίᾳ.

43b. Arcad. 69, 22: τὸ μαυρόϲ ἀπὸ τοῦ ἀμαυρόϲ γέγονε.

43c. Ιo. Al. 18 , 29: πάντων οὐκ ἐκ τοῦ ἁπάντων, ὥϲ τινεϲ φαϲίν, ἀφαιρέϲει τοῦ α γέγονεν, ἐπεὶ ἔδει καὶ τὸ παντόϲ καὶ τὸ παντί βαρύνεϲθαι ἐκ τοῦ ἅπαντοϲ ἅπαντι ἀφῃρημένα.

43d. Schol. ad Od. λ 539: κατ’ ἀϲφοδελὸν λειμῶνα: ἄδηλον πότερον ϲφοδελόν ἢ ἀϲφοδελόν. λέγεται καὶ χωρὶϲ τοῦ α. τινὲϲ δὲ γράφουϲι ϲποδελόν διὰ τὴν ϲποδὸν τῶν καιομένων νεκρῶν. ἄμεινον δὲ ἀϲφοδελὸν τὸν τόπον τὸν ἔχοντα ἀϲφόδελον, ἥτιϲ ἐϲτὶ βοτάνη ὁμοία ϲκίλλῃ.

43e. Herod. in Βekk. Anecd. 1148: τὸ ἄρα ἀπέβαλε τὸ α καὶ ἐγένετο ῥά καὶ ἐνεκλίθη.

44. Ep. Hon. 437, 22 coIl. E. M. 405, 23: ποῖόν ἐϲτιν ἀναλογώ τερον καὶ κυριώτερον καὶ πρῶτον τὸ χθέϲ ἢ τὸ ἐχθέϲ; τὸ ἐχθέϲ. καὶ δῆλον, πρῶτον μὲν ἀπὸ τῆϲ ἐτυμολογίαϲ, ὅτι ἐχθέϲ εἴρηται παρὰ τὸ ἐκτὸϲ γεγενῆϲθαι τῆϲ ϲήμερον. παρὰ τὸ ἐκτὸϲ τοῦ χρόνου γεγονὸϲ κατάϲτημα ἐκτέϲ καὶ τροπῇ τῶν ψιλῶν εἰϲ δαϲέα ἐχθέϲ· καθώϲ ἐϲτιν καὶ ἐπινοῆϲαι ἐπὶ τοῦ ἔχθοϲ· τὸ γὰρ ἀπόβλητον καὶ ἐκτὸϲ ἡμῶν τοιοῦτον. δεύτερον δέ, ἐπεὶ κανών ἐϲτιν ὁ λέγων, ὅτι πᾶν ἐπίρρημα μονοϲύλλαβον ἀπαθὲϲ κατ’ ἰδίαν ῥητὸν μακροκαταληκτεῖ φύϲει ἢ θέϲει οἷον μή, νή, πλήν, δήν, πύξ, λάξ, μάψ, ἄψ καὶ τὰ τοιαῦτα. οὐ μάχεται τὸ ψό ἐν Ποιμέϲι Ϲοφοκλέουϲ· ἐπίφθεγμα γάρ· χωρὶϲ τοῦ πρίν. πρόϲκειται «κμονοϲύλλαβα» διὰ τὰ διϲύλλαβα. πρόϲκειται «ἀπαθέϲ» διὰ τὸ δίϲ καὶ τρίϲ. ταῦτα γὰρ κατὰ πάθοϲ εἰϲὶν ἐκ τοῦ δυάκιϲ καὶ τριάκιϲ. πρόϲκειται «κατ’ ἰδίαν ῥητόν» διὰ τὸ λα ἐπιτατικὸν μόριον καὶ τὸ α τὸ ϲτερητικόν. εἰ ἄρα οὖν τὸ χθέϲ ἐπίρρημά ἐϲτι καὶ μονοϲύλλαβον καὶ κατ’ ἰδίαν ῥητόν, ἔδει αὐτὸ εἶναι μακροκατάληκτον εἴτε φύϲει εἴτε θέϲει· ὥϲτε τὸ ἐχθέϲ ἀναλογώτερόν ἐϲτιν ἐκφεῦγον τὴν παραλογίαν τοῦ χθέϲ. μιμεῖται δὲ τὸ αἰέϲ. τρίτον δὲ ὅτι τὸ ε ἐπὶ φωνήεντι πέφυκεν πλεονάζειν εἶπον ἔειπον. ἀφαιρεῖται δὲ ὅτε μετὰ ϲυμφώνου ὑπάρχει ἔβη βῆ. οὕτωϲ οὖν καὶ ἐχθέϲ χθέϲ. ἀφαιρέϲει ἄρα καὶ οὐ πλεοναϲμῷ· τὸ αὐτὸ καὶ ἐπὶ τοῦ ἐθέλω καὶ θέλω. πρῶτον τὸ ἐθέλω καὶ δεύτερον τὸ θέλω.

45. E. M. 318, 18: ἐθέλω· ἰϲτέον ὅτι δύο θέματά εἰϲι, θέλω καὶ ἐθέλω. καὶ τὸ μὲν τεθέληκα ἀπὸ τοῦ θέλω ἐϲτίν, ἐπειδὴ πᾶϲ παρακείμενοϲ ἀπὸ ϲυμφώνου ἀρχόμενοϲ πάντωϲ καὶ τὸν ἐνεϲτῶτα ἔχει ἀπὸ ϲυμφώνου ἀρχόμενον οἷον τέτυφα, ὅτι τύπτω. τὸ δὲ ἐθελήμων ἀπὸ τοῦ ἐθέλω ἐϲτίν. καὶ δεῖ γινώϲκειν, ὅτι ἀεὶ τὸ τριϲύλλαβον εὑρίϲκεται παρὰ τῷ ποιητῇ ἐθέλω. ἀμέλει ἐν τῷ «μήτε ϲὺ Πηλείδή’ θέλ’ ἐριζέμεναι» (Ιl. Α 277) δηλονότι κράϲει ἐγένετο τοῦ η καὶ ε εἰϲ η. μηδεὶϲ δὲ οἰέϲθω, ὅτι τὸ ἐθέλω ἐκ τοῦ θέλω ἐϲτὶ κατὰ πλεοναϲμὸν τοῦ ε τὸ γὰρ ε ἐπὶ φωνήεντι πέφυκε πλεονάζεϲθαι ὡϲ τὸ εἶπαϲ ἔειπαϲ, ἐπὶ ϲυμφώνῳ δὲ οὐ πλεονάζεται. τὸ δὲ θέλω δοκεῖ ἐκ τοῦ ἐθέλω εἶναι· τὸ γὰρ ε τὸ μετὰ ϲυμφώνου ὑπάρχον πέφυκε πολλάκιϲ ἀποβάλλεϲθαι ὡϲ τὸ ἔφη φῆ, ἔβη βῆ. δοκεῖ δὲ τὸ θέλω ἀναλογώτερον εἶναι τοῦ ἐθέλω· τὸ γὰρ ἐθέλω παράλογον κατά τι ἐϲτί. τὰ γὰρ διὰ τοῦ λω ὑπὲρ δύο ϲυλλαβὰϲ τῷ ε παραληγόμενα, μὴ ἔχοντα ἕτερον λ προηγούμένον; περιϲπᾶται οἶον ὠφελῶ, ἀμελῶ. τὸ δὲ ἐθέλω βαρύνεται. τούτου χάριν τὸ θέλω ἀναλογώτερον ἐϲτὶ τοῦ ἐθέλω. ἔχομεν γάρ τινα ῥήματα διϲύλλαβα βαρυνόμενα οἷον μέλω, ἕλω, κέλω. πρόϲκειται «μὴ ἔχοντα ἕτερον λ προηγούμενον» διὰ τὸ ἀνατέλλω.

46. Ep. Hom. 234, 5, E. M. 508, 29, An. Ox. ΙΙ 442, 15: ἑκεῖνοϲ: ζητοῦϲί τινεϲ, ποῖόν ἐϲτιν ἀναλογώτερον τὸ κεῖνοϲ ἢ τὸ ἐκεῖνοϲ. ἔϲτι δὲ εἰπεῖν, ὅτι κατά τι μέν ἐϲτιν ἀναλογώτερον τὸ κεῖνοϲ, κατά τι

46a. ἡ ἐμέ αἰτιατική, ὅτε φυλάϲϲει τὸ ε, ὀρθοτονεῖται, εἰ δὲ ἀποβάλοι, ἐγκλιτική ἐϲτιν. Π. Pr. Ζ 355, Arcad. 142, 24.

46b. ἴϲκοντεϲ: ὁ Ἀϲκαλωνίτηϲ κατὰ ἀφαίρεϲίν φηϲιν εἶναι τοῦ ε τὸ ἴϲκοντεϲ. Ἀρίϲταρχοϲ δὲ ἐκτεταμένωϲ ἀναγινώϲκει παρὰ εἴϲκω ἐκδεξάμενοϲ· ἄμεινον δὲ ἡ τοῦ Πτολεμαίου ἀνάγνωϲιϲ· πρὸ γὰρ τῆϲ διὰ τοῦ ϲκω παραγωγῆϲ ϲπάνιόν ἐϲτι δίφθογγον εὑρεθῆναι, ὅτι μὴ τὴν αυ ταύτῃ οὖν μοι δοκεῖ ἀπὸ τοῦ εἴδω εἶναι ὁ μέλλων εἴϲω· καὶ ἅμα τῇ ἐπενθέϲει τοῦ κ ἐΐϲκω γεγενῆϲθαι κατὰ τὴν διαίρεϲιν, ἵνα μὴ δίφθογγοϲ γένηται, καὶ ἀποβολῇ τοῦ ε ἴϲκω. οὕτωϲ οὖν καὶ τὸ ἴϲκοντεϲ ὀφείλομεν κατὰ ἀποβολὴν τοῦ ἕ ἀναγινώϲκειν. οὐ γὰρ μέτρον κωλύει. Π Pr. 41 cf. Λ 709.

46c. ἕϲταϲαν. δαϲυντέον τὸ ἕϲταϲαν. ὑπερϲυντέλικοϲ γάρ ἐϲτι ϲυγκεκομμένοϲ, ὁ δὲ παρακείμενοϲ δαϲὺ ἔχει τὸ ε καὶ ὁ ὑπερϲυντέλικοϲ· οἱ δὲ ἀόριϲτοι ψιλόν, ἐπεὶ καὶ κατὰ ἀποβολὴν τοῦ ε λέγονται· «ϲτὰν δὲ μεταϲτοιχεί» (Π. Ψ 358). καὶ ὁ πρότεροϲ «ϲτῆϲαν ἀείραντεϲ» (Od. β 425) οὐκέτι δὲ ὁ ἕϲταϲαν ϲτάϲαν. Π. Pr. Β 777.

47. E. M. 634, 12: ὁρτή ἀπὸ τοῦ ἑορτή κατὰ ἀφαίρεϲιν. περὶ παθῶν.

48. E. M. 719, 5: ϲκορακιϲμόϲ. οἱ παλαιοὶ παρὰ δύο λέξειϲ διεζευγμέναϲ παραγωγὰ ποιοῦϲι πολλάκιϲ· Νέα πόλιϲ Νεαπολίτηϲ, παρὰ ποταμὸν παραποτάμιοϲ. οὕτω καὶ τὸ ϲκορακίζειν· ἐϲ κόρακαϲ ἐϲκορακίζειν καὶ ἀποβολῇ τοῦ ε ϲκορακίζειν. οὕτωϲ Ὦροϲ, ἀλλὰ καὶ Ὠρίων καὶ Ἡρωδιανὸϲ περὶ παθῶν.

49. E.M. 469, 50: ἔϲτιν τὸ ἱήϊοϲ, ἐπίθετον Ἀπόλλωνοϲ, ὁ τοξότηϲ, ἀπὸ τοῦ ἵημι παρὰ τὴν ἕϲιν τῶν βελῶν· τινὲϲ δὲ ψιλοῦϲιν, ἐπεὶ ἰάϲεωϲ αἴτιοϲ ὁ θεόϲ. τὸ δὲ «ἤϊε Φοῖβε» (0 365) κατὰ ἀποβολὴν τοῦ ι γέγονεν. Ἀρίϲταρχοϲ δαϲύνει, ἐπεὶ παρὰ τὸ ἵημι ἐγένετο· οἱ δὲ ψιλοῦϲιν ἀπὸ τῆϲ ἰάϲεωϲ. ἄμεινον δὲ ψιλοῦϲθαι· τὸ γὰρ η πρὸ φωνήεντοϲ ψιλοῦται.

48a. Ἐξάδιοϲ. παρὰ τῷ ποιητῇ ἀπὸ τοῦ ε τὸ ὄνομα ἤρξατο, παρὰ δὲ τοῖϲ νεωτέροιϲ καὶ χωρὶϲ τοῦ ε εὑρέθη, ὡϲ καὶ Ὀϊλεύϲ μὲν παρὰ τῷ ποιητῇ καὶ παρ’ Ἡϲιόδῳ. Π. Pr. Α 264.

49a. ἀάπτουϲ. ἐμοὶ δοκεῖ παρὰ τὸ ἰάπτω γεγενῆϲθαι, ὃ ϲημαίνει τὸ διαφθείρω καὶ βλάπτω· ἔνθεν τὸ «πολλὰϲ δ’ ἰφθίμουϲ ψυχὰϲ Ἄϊδι προΐαψεν » καὶ μέϲον αὐτοῦ κατ’ ἔλλειψιν τοῦ α «μέγα δ’ ἴψαο λαὸν Ἀχαιῶν » (454). ἔνθεν καὶ τὸ ἴψ· ἔϲτι δὲ θηρίον διατρῶγον τὰ ξύλα. ἀπὸ δὴ τούτου τοῦ ἰάπϲω τὸ ἀϊάπτουϲ ἦν καὶ κατ’ ἔλλειψιν τοῦ ι ἀάπτουϲ ἤτοι τὰϲ μὴ δυναμέναϲ διαφθαρῆναι καὶ βλαβῆναι, ἢ κατ’ ἐπίταϲιν τὰϲ ἄγαν δυναμέναϲ βλάψαι καὶ διαφθεῖραι. Π. Pr. Α 567.

50. Steph. B. 329, 1: Ἰθώμη, πόλιϲ Θεϲϲαλίαϲ τῆϲ Πελαϲγιώτιδοϲ· μηρὸϲ «οἵ τ’ εἶχεν Τρίκκην καὶ Ἰθώμην κλωμακόεϲϲαν » (Β 729) ἔϲτι καὶ Μεϲϲήνηϲ. καλεῖται δὲ ὁ τόποϲ τῆϲ Θεϲϲαλίαϲ Θούμαιον ἀποβολῇ τοῦ ι καὶ τροπῇ τοῦ ω εἰϲ τὴν ου δίφθογγον.

51. E. Gud. 350, 36: κτίλοϲ: ἀπὸ τοῦ ἵκω ἱκτόϲ ὡϲ τάϲϲω τακτόϲ, πλέκω πλεκτόϲ καὶ ὥϲπερ παρὰ τὸ πένθοϲ γίνεται πενθίλοϲ ὡϲ ναυτίλοϲ, οὕτωϲ οὖν καὶ ἱκτόϲ ἱκτίλοϲ. καὶ ἀφαιρέϲει τοῦ ι κτίλοϲ. τοῦτο Ἡρωδιανὸϲ περὶ παθῶν.

52. Ζonar. 1332: μάϲθλη: Ἡρωδιανὸϲ ἀπὸ τοῦ ἱμάϲϲω.

53. Ζon. 585, E. M. 192, 42: δύρεϲθαι ἀντὶ τοῦ ὀδύρεϲθαι ἀφαιρέϲει τοῦ o. οὕτωϲ Ἡρωδιανόϲ.

51a. κρατὶ δ’ ἐπὶ κτιδέην κυνέην: ἀπὸ τοῦ κ ἡ ἀρχή, ἐπεὶ ἐν ἑτέροιϲ «τοῦ δ’ ἀπὸ μὲν κτιδέην » (κ 458). τοῦτο δὲ κατὰ ἀφαίρεϲιν τοῦ ι λέγεται παρὰ τῷ ποιητῇ· ἴκτιϲ γάρ ἐϲτιν, ὡϲ Νίκανδροϲ ἴκτιδοϲ ἣ τ’ ὄρνιϲιν» (Ther. 196). τὸ γὰρ μονοϲύλλαβον οὐ δύναται κατ’ ἔκταϲιν οὔτε κατὰ ϲυϲτολὴν λέγεϲθαι. οὔτε γὰρ ἐκτείνεται ὡϲ κρηπῖδοϲ ψηφῖδοϲ· ταῦτα γὰρ ὑπὲρ μίαν ϲυλλαβήν· οὔτε ϲυϲτέλλεται· ἀρκεῖ γὰρ τὸ τίϲ. Schol. ΑD ad Π. Κ 335.

53a. Οἴτυλον ὡϲ δάκτυλον· ἄρχεται γὰρ τὸ ὄνομα ἀπὸ τῆϲ οι διφθόγγου. κακῶϲ δὲ Τυραννίων οἰόμενοϲ ἄρθρον εἶναι τὸ οι καὶ παρὰ τὴν

54. E. M. 308, 30: ἐβλαϲτηκότεϲ. «ἐκ τῶν ἀγρῶν ἥκουϲιν ἐβλαϲτηκότεϲ» (Iph. Aul. 594) Ἀττικῶϲ· βεβλαϲτηκότεϲ ἀποβολῇ τοῦ β ἐβλαϲτηκότεϲ ὥϲπερ βεβριγωμένηϲ ἐβριγωμένηϲ· οἱ γὰρ Ἀττικοὶ ἀποβάλλουϲι ϲύμφωνον, οἱ δὲ Αἰολεῖϲ προϲνέμουϲι τὸ ἐπτερύγωμαι πεπτερύγωμαι λέγοντεϲ. οὕτωϲ Ἡρωδιανόϲ.

55. E. M. 501, 26: κέκτημαι: λέγει ὁ Ἡρωδιανὸϲ ἐν τῷ περὶ παθῶν, ὅτι κατὰ πλεοναϲμὸν τοῦ κ Αἰολικῶϲ· τὸ γὰρ κοινὸν ἔκτημαι. ἐϲτὶν ὡϲ τὸ «Ἴλιον ἐκτῆϲθαι » (Π. Ι 402). τὰ γὰρ ἀπὸ τοῦ κτ οὐκ ἀναδιπλαϲιάζονται, ὃν τρόπον οὐδὲ τὰ ἀπὸ τοῦ πτ. ὁμοίωϲ καὶ τὸ πέπταμαι ἀπὸ τοῦ ἔπταμαι πλεοναϲμῷ τοῦ π ἐϲτίν.

56. Ζon. 1540, E. M. 662, 32 (cod. Paris. 346): πέπταμαι: ἐκ τοῦ ἵπτημι γίνεται ὁ παθητικὸϲ παρακείμενοϲ ἔπταμαι ἔπταϲαι ἔπταται καὶ πλεοναϲμῷ τοῦ π πέπταμαι Αἰολικῶϲ. οἱ γὰρ Αἰολεῖϲ εἰώθαϲι προϲτιθέναι ϲύμφωνον, ὥϲπερ τὸ ἐπτερύγωμαι πεπτερύγωμαι οἶον «ὡϲ δὲ πάϊϲ παῖδα μητέρα πεπτερύγωμαι«». Ἡρωδιανὸϲ ἐν τῷ περὶ πάθουϲ.

ϲυνήθειαν τοῦ ποιητοῦ ἁμαρτάνων καὶ παρὰ τὴν ἱϲτορίαν, εἴγε οὕτωϲ φηϲὶ καὶ Φερεκύδηϲ· «τοῦ δὲ γίνεται Ἀμφάναξ, τοῦ δ᾿ Οἴτυλοϲ» ἀφ’ οὗ ἡ πόλιϲ ἡ ἐν Ϲπάρτῃ καλεῖται. Π. Pr. Β 585.

56a. E. M. 135, 31: Ἀργαφίηϲ οἷον «νιψάμεναι κρήνηϲ ἔδραμον Ἀργαφίηϲ ». τινὲϲ δὲ διὰ τοῦ ἀπὸ Γεργάφου τοῦ Ποϲειδῶνοϲ· τὸ δὲ ἐντελὲϲ ἐν τῷ Ἑρμῇ «κρήνηϲ Γαργαφίηϲ ». ὁ δὲ Παρμενίϲκοϲ ἄνευ τοῦ γ. ἡ ἔλλειψιϲ ἀπὸ ἱϲτορίαϲ.

57. E. Gud. 288, 38 coll. E. M. 274, 5: ἱερὸν ίχθύν: τινὲϲ παρὰ τὸ διαίνω διερόϲ καὶ ἱερὸν τὸν ἀεὶ ἐν ὕδαϲι βρεχόμενον κατὰ ἀποβολὴν οἷον «ἔνθ’ ἤτοι μὲν ἐγὼ διερῷ ποδί (Od. ι 43) οἱ δὲ παρὰ τὸ δίω τὸ διώκω διερόϲ καὶ ἱερόϲ ὁ ταχύϲ· διωκτικὸϲ γάρ. Ἡρωδιανὸϲ περὶ παθῶν.

58. Steph. B. 375, 8: Κοροπαῖοϲ: Νίκανδροϲ ἐν Θηριακοῖϲ (v. 613) «ᾗ ἐν Ἀπόλλων μαντείαϲ Κοροπαῖοϲ ἐθήκατο καὶ θέμιν ἀνδρῶν ». οἱ μὲν ὑπομνηματίϲαντεϲ αὐτὸν Θέων καὶ Πλούταρχοϲ καὶ Δημήτριοϲ ὁ Χλωρόϲ φαϲι «Νίκανδροϲ «Κοροπαῖοϲ Ἀπόλλων».» Κορόπη δὲ πόλιϲ Θεϲϲαλίαϲ· ἀγνοεῖ δ’ ὅτι Ἀμφιαράου ἱερόν, οὐκ Ἀπόλλωνόϲ ἐϲτι. καὶ γράφεται Ὀροπαῖοϲ. Ὀρόπη γὰρ πόλιϲ Εὐβοίαϲ, ὅπου Ἀπόλλωνοϲ διαϲημότατον ἱερόν ». βέλτιον δ’ ὑπονοεῖν, ὅτι ἡμάρτηται, λέγεται δὲ κατ’ ἔλλειψιν τοῦ κ Ὀροπαῖοϲ.

58a. Ep. Hom. 173, 5: εἴβειϲ «τερεν δάκρυον εἴβειϲ» (Π 11). λείβω τὸ ϲτάζω καὶ κατὰ πάθοϲ γίνεται εἴβω, ὥϲπερ ἀπὸ τοῦ γαῖα κατὰ ἀφαίρεϲιν τοῦ γ αἶα πρῶτον ἄρα τὸ λείβω τοῦ εἴβω. ἰϲτέον δὲ ὅτι οὐδέποτε εἴβειν τέθειται ἐπὶ τοῦ ϲπένδειν. τὰ δὲ ἄλλα ὁμοίωϲ δάκρυα λεῖβον» (Ν 88) «καταλείβεται ὕδωρ » καὶ τὸ κατειβόμενον Ϲτυγὸϲ ὕδωρ» (0 37 ). ὥϲπερ δὲ παρὰ τὸ γαῖα μὲν ἐγένετο ϲύνθετον γαιήοχοϲ καὶ παραγωγὸν γαιάτηϲ οὐδὲ δὲ παρὰ τὸ αἶα, οὕτωϲ καὶ ἐπὶ τούτων οὐδὲν μὲν κίνημα παρὰ τὸ εἴβω, παρὰ δὲ τὸ λείβω, λιβάϲ, λοιβή, λέβηϲ, λίβανοϲ καὶ λιβανωτόϲ· καὶ ὃν τρόπον τὸ αἶα οὐδέποτε κατ’ ἀρχὴν ἔχειϲ ϲτίχου παρὰ τῷ ποιητῇ, τὸ δὲ γαῖα, οὕτωϲ οὐδέποτε τὸ εἴβω ἔχειϲ ἐν ἀρχ ϲτίχου, ἀλλὰ τὸ λείβω.

58b. ἄχρι ἀπὸ τοῦ μέχρι ἀποβολῇ τοῦ μ καὶ μεταθέϲει τοῦ ἑ εἰϲ α οὕτωϲ Ἡρωδιανὸϲ ἐν τῇ ὀρθογραφίᾳ. E. Or. 100, 48 cf. Π. Pr. Π 324.

59. Eustah. 1525, 7: περιαίρεϲιϲ τῆϲ ἀρχῆϲ θεωρεῖται καὶ ἐν τῷ ϲῦϲ καὶ ὗϲ καθ’ Ἡρωδιανόν.

60. Theogn. Cr. ΙΙ 89: ῥῖγοc: ἀπὸ τοῦ φρίϲϲω φρίγοϲ καὶ ἀποβολῇ τοῦ φ ῥῖγοϲ. οὕτωϲ Ἡρωδιανὸϲ ἐν τῷ περὶ παθῶν.

61. E. M. 134, 52: ἀραριημένοϲ: ἔϲτιν ὄνομα παρὰ τῷ ποιητῇ ἀρειή, ἀφ’ οὖ ῥῆμα ἀρειῶ. τούτου ὁ παθητκὸϲ παρακείμενοϲ ἠρείη-

59a. τὸ ε πρὸ τοῦ θ οὐ δαϲύνεται, εἰ μὴ ἀντωνυμικὸν εἴη ἐξ ἀποβολῆϲ τοῦ ϲ ϲέθεν ἔθεν. Π. Pr. Ι 540.

60a. τὸ ἔρρω οὐ παρὰ τὸ φθείρω, ὡϲ οἴνταί τινεϲ. Mon. 43, 10.

61a. λυτο (H. Ω 1): εἰ μὲν μέϲοϲ δεύτεροϲ ἀόριϲτόϲ ἐϲτιν ἀπὸ τῶν εἰϲ μι, ὥϲπερ ἤδη ἐπίϲταται λέγων «νῦν δὲ λύμην τρὶϲ τόϲϲα πορών »

62. E. M. 560, 30: λεώϲ ἐὰν μὲν ὀξύνηται, Αττικόν ἐϲτιν ἀπὸ τοῦ λαόϲ εἰ δὲ βαρύνεται, ἀποβολή ἐϲτι τοῦ τελέωϲ· ὃν γὰρ τρόπον προϲέρχεται ἡ τε ἐν τῷ τέτρομοϲ, ἀφαιρεῖται ἐν τῷ τελέωϲ λέωϲ.

63. Choer. Can. 81, 34: ψάλυξ ἐϲτὶ ἀπὸ τοῦ φεψάλυξ κατ’ ἀποβολὴν τῆϲ πρώτηϲ ϲυλλαβῆϲ.

64. St. B. 284, 19: Εὐεϲπερίδεϲ πόλιϲ Λιβύηϲ καὶ ἑνικῶϲ λεγομένη. λέγεται καὶ χωρὶϲ τοῦ ευ μορίου Ἑϲπερίϲ.

(Π. Φ 80) καὶ «τῆϲ δ’ ἄρα κλαιούϲηϲ λύτο γούνατα », ἔκταϲιϲ ἐγένετο διὰ τὸ μέτρον· εἰ δὲ παρατατικόν τινεϲ ἐκδέχονται, δύναται κρᾶϲιϲ τοῦ ἐλύετο γεγενῆϲθαι ὥϲπερ ἀπὸ τοῦ ἰχθύεϲ ἰχθῦϲ, μύεϲ μῦϲ, ῥύεϲθαι ῥῦϲθαι « πάντων ἀνθρώπων ῥῦϲθαι γενεήν τε τόκον τε» ( 141). ἢ ἀπὸ τοῦ λέλυτο λύτο ὡϲ βεβλητο βλῆτο. Π. Pr. Ω 1.

61b. Ιο. AΙ. 22, 19: αἱ τοῦ παρακειμένου παθητικοῦ μετοχαί, εἰ πάθωϲί τι, προπαροξύνονται ὡϲ ἀπὸ τοῦ βεβλημένοϲ βλήμενοϲ, ἐληλαϲμνοϲ ἐληλάμενοϲ, καὶ ὁ ἄϲμενοϲ δὲ καὶ ὄρμενοϲ καὶ ἄρχμενοϲ καὶ δέγμενοϲ καὶ ἄλμενοϲ καὶ ἐμπλήμενοϲ καὶ οὐτάμενοϲ εἶτε παρακειμένου εἶεν παθητικοῦ εἴτε ἄλλου χρόνου, εἰκότωϲ προπαροξύνονται.

62a. Ιo. Alex. 38, 27: τὸ ὠμαδίϲ ὀξύνεται καὶ ἴϲωϲ ἐκ τοῦ κατωμαδίϲ ἀφῃρέθη.

65. St Β. 100, 17: Ἀντιϲάρη πόλιϲ· τινὲϲ δὲ Tϲάρη Υτράφουϲιν.

66. St. B. 444, 5: Μεμβλίαροϲ νῆϲοϲ πληϲίον Θήραϲ· λέγεται καὶ κατ’ ἀφαίρεϲιν. Βλίαροϲ.

67. S. B. 212, 14: Γραῖα πόλιϲ Ἐρετρίαϲ· ἀφαίρεϲιϲ γέγονε τῆϲ ἀρχῆϲ.

68. St. B. 334: Ἰόπη πόλιϲ Φοινίκηϲ. λέγεται καὶ Ἰοπία διὰ τοῦ ι καὶ ἴϲωϲ ἐκ τοῦ Αἰθιοπία.

69. E. M. 184, 30: ἄψ: τινὲϲ μὲν ἀπὸ τοῦ ᾱ τοῦ ϲημαίνοντοϲ τὸ ὀπίϲω ἄψ κατὰ πλεοναϲμὸν τοῦ ψ. Ἡρωδιανὸϲ δὲ μηδέποτε τὰ διπλᾶ πλεονάζειν.

70. Ep. Hom. 420, 8, E. M. 781, 47: ὑπόδρα ἐπίρρμα πόθεν γίνεται; ὁ μὲν Ἀπολλώνιοϲ δύο λέγει παραγωγάϲ, ὁ δὲ Ἡρωδιανὸϲ μίαν. ὁ μὲν Ἀπολλώνιοϲ οὕτωϲ· ὥϲπερ ἀπὸ τοῦ ἠρεμῶ γίνεται ἠρέμα καὶ ϲιγῶ ϲῖγα, οὕτω καὶ ἐκ τοῦ ὁρῶ ὅρα καὶ μετὰ τῆϲ ὑπό ὑπόρα καὶ πλεοναϲμῷ τοῦ δ ὑπόδρα τὸ ὑφορᾶϲθαι. καὶ ἄλλωϲ ἔϲτι δρῶ καὶ ϲημαίνει τὸ βλέπω, ἐξ οὗ καὶ δρωπάζειν καὶ τὸ δραπέτηϲ ὁ ἐπιβλέπων τοὺϲ δεϲπόταϲ. ἐκ τοῦ οὖν δρῶ γίνεται δρά καὶ μετὰ τῆϲ ὑπό ὑπόδρα τὸ ὑποβλέπειν. ὁ δὲ Ἡρωδίαν ὸϲ λέγει, ὅτι ἐκ τοῦ ὑποδράξ γίνεται.

71. Ep. Hom. 319, 23, E. M. 638, 6: οὔ ἑθεν ( 144): ἐκ τῆϲ οὐ ἀρνήϲεωϲ καὶ τῆϲ ἕθεν Ἀττικῶϲ παραγωγοῦ ἀντωνυμίαϲ οὔ ἑθεν. Ἰϲτέον

72. Ep. Ηom. 328, 20: τὸ ὅτε οἱ Αἰολεῖϲ ὄτα λέγουϲι, Λάκωνεϲ δὲ ὄκα· καὶ οἱ μὲν μόνον ἔτρεψαν τὸ ε εἰϲ α, οἱ δὲ καὶ τὸ ϲύμφωνον· ὥϲτε οὐκ ἀπὸ τοῦ ὄτα Αἰολικοῦ ὅταν πλεοναϲμῷ τοῦ ν. ὅταν γὰρ μεταβολὴ γένηται τοῦ ε εἰϲ α, οὐ προϲέρχεται τὸ ν ὄπιϲθεν ὄπιϲθα, πρόϲθεν πρόϲθα, ὡϲ καὶ ἐπὶ ϲυνδέϲμου ἕνεκεν ἕνεκα.

73. Zonar. 1299, Favorin. Ecl. 284, 28: λεγόμεθεν: οἱ Aἰολεῖϲ τὸ λεγόμεθα καὶ φερόμεθα εἰϲ ε ποιοῦϲι λεγόμεθεν καὶ φερόμεθεν μετὰ τοῦ ν. ἀλλὰ καὶ τὰ εἰϲ θεν ἐπιρρήματα εἰϲ α ποιοῦϲιν οἶον ὄπιϲθεν ὄπιϲθα, ἄτερθεν ἄτερθα χωρὶϲ τοῦ ν ὅτε γάρ εἰϲιν εἰϲ ε τὰ ἐπιρρήματα, τότε καὶ τὸ ν προϲλαμβάνουϲιν οἶον ὄπιϲθεν. ὅτε δὲ εἰϲ α, ἀφίϲταται τὸ ν ὥϲπερ καὶ τὸ λεγόμεθα, εἶτα λεγόμεθεν, ἐπλεόνϲϲε τὸ ν. Ἡρωδιαν ὸϲ περὶ παθῶν.

73a. Choer. Dict. 531, 10: Ἰϲτέον ὅτι τὸ ἔτυπτε γίνεται καὶ μετὰ τοῦ ν ἔ τύπτεν· τὸ γὰρ ε ἐφελκυϲτικόν ἐϲτι τοῦ νν ἐν τοῖϲ τρίτοιϲ προϲώποιϲ τοῖϲ ἑνικοῖϲ τῶν ῥημάτων οἶον ἔλεγε ἔλεγεν, ἔμαθε ἔμαθεν· ὥϲπερ καὶ τὸ ι ἔχομεν, ὅτι γίνεται ἐφελκυϲτικὸν τοῦ ν, ὅταν ἔχῃ προ γούμενον τὸ ϲ ἢ δυνάμει ἢ ἐνεργείᾳ· ἐνεργείᾳ μὲν οἷον τύπτουϲι τύπτουϲιν, Αἴαϲι Αἴαϲιν, δυνάμει δὲ οἶον Φοίνιξι Φοίνιξιν, Πέλοψι Πέλοψιν· δυνάμει γὰρ ἐνταῦθά ἐϲτι τὸ ϲ· τὸ γὰρ ξ ἐκ τοῦ κ καὶ ϲ δοκεῖ ϲυγκεῖϲθαι καὶ τὸ ἐκ τοῦ π καὶ ϲ· καὶ πάλιν ἔϲτι ἔϲτιν· τὸ

74. E. M. 748, 3: τὸ ταυτόν οὐ πλεοναϲμόϲ, ἀλλ’ ἀναλογία· αἱ ἀντωνυμίαι εἰϲ ο περατοῦνται κατὰ τὸ τρίτον πρόϲωπον κατὰ γένοϲ οὐδέτερον αὐτό, ἐκεῖνο, τοῦτο. Ἀθηναῖοι οὖν μετὰ τοῦ ἄρθρου λέγοντεϲ τὸ οὐδέτερον τῆϲ αὐτόϲ φαϲὶ ταὐτόν ἀναλόγωϲ. διδάξω τί ἐϲτι τὸ αἴτιον· ἡ ἐκεῖνοϲ καὶ ἡ οὗτοϲ ἀντωνυμίαι ϲτεροῦνται ἄρθρου. ἵν’ οὖν διαϲτῇ γένοϲ ἀρϲενικὸν καὶ οὐδέτερον, εἰϲ τὸ ο περατοῦνται κατὰ τὸ οὐδέτερον ἐκεῖνο τοῦτο, ἵνα τὸ μὲν εἰϲ ο ϲημαίνῃ τὸ οὐδέτερον, τὸ δὲ εἰϲ ν τὸ ἀρϲενικὸν ἐκεῖνον τοῦτον· ἡ δὲ αὐτόϲ ἄρθρον λαμβάνει. οὐκέτι ἄρα ὀφείλει ἔχειν τὸ οὐδέτερον εἰϲ ο ὁμοίωϲ τῇ χωρὶϲ ἄρθρου· ἔχει γὰρ διὰ τοῦ ἄρθρου ϲημαίνειν τὸ γένοϲ. Ἀθηναῖοι τοίνυν τὸ ἄρθρον προϲνέμοντεϲ καὶ τὸ ν διδοῦϲι «ταυτὸν θυμὸν φαγόντεϲ» (Arist. Plut. 253)· ταὐτό γὰρ ὤφειλεν εἶναι. ὅταν οὖν Ἀττικοὶ λέγουϲι ταὐτόν, τὸ ὀφειλόμενον ἀποδιδόαϲιν, οὐ πλεονάζουϲιν· οὐδὲ ἐνθάδε πλεονάζουϲι τοϲοῦτον τηλικοῦτον· οὐ γὰρ ἔγκειται ἡ οὗτοϲ ἀντωνυμία. περὶ παθῶν.

γὰρ τ ἐνταῦθα δυνάμει ϲ ἐϲτίν, ἀπὸ γὰρ τοῦ ἔϲϲι γέγονε κατὰ τροπὴν τοῦ ϲ εἰϲ πολλάκιϲ δὲ καὶ τοῦ φ προηγουμένου γίνεται τὸ ι ἐφελκυϲτικὸν τοῦ ν οἷον ναῦφι ναῦφιν «ναῦφιν ἀμυνόμενοι μετὰ Βοιωτῶν ἐμάχοντο » (Ν 700).

75. Eustath. 617 , 44: εἰ καὶ τὸ οὐδέτερον τοῦ ἄλλοϲ ὤφειλεν εἶναι ἄλλον μετὰ τοῦ ν ἀναλόγωϲ, ὅμωϲ πέπονθεν αὐτοῦ ἔνδειαν ὡϲ καὶ τὸ τοιοῦτο καὶ τοϲοῦτο, ἀλλ’ ἐπιλαμβάνει αὐτὸ καθ’ Ἡρωδιανὸν εἰπεῖν ἐν τῷ ἀλλοπρόϲαλλον, οὕτω δὲ καὶ ἐν τῷ ἔξαλλον καὶ ἄπαλλον.

76. E. M. 44, 45: ἀκαμαντοχάρμαν· οὐκ ἔϲτι πλεοναϲμόϲ, ἀλλὰ πλάνη κλίϲεωϲ· ἀκαμαντοχάρμαϲ γὰρ καὶ ἡ κλητικὴ ἀκαμαντοχάρμα· εἰ

76a. Theogn. 161, 32: τὰ εἰϲ ιν ἐπιρρήματα ἐκ πλεοναϲμοῦ ἔχοντα τὸ ν διὰ τοῦ ι γράφονται οἷον αὖθι αὖθιν οὕτω γάρ φηϲιν (sc. ὁ τεχνι-

77. Ep. Hom. 421, 31: ἡ ὑπό ἐξαίρετόν τι πέπονθεν, ὅτι ἅμα τῷ πλεονάϲαι τὸ ῑ ἡ τροπὴ γέγονε τοῦ ο εἰϲ α, ὑπό ὑπαί· πολλάκιϲ δὲ πλεονάζει ἡ τροπὴ τοῦ ο εἰϲ τὸ α μεϲοπόλιοϲ μεϲαιπόλιοϲ, Κλυτομνήϲτρα Κλυταιμνήϲτρα «ἑλαιθερὲϲ ὕδωρ»· οἱ δὲ Αἰολεῖϲ τὴν ὑπέρ ἰπέρ λέγουϲι, καὶ τὴν ὑπό ὐπά ἢ γὰρ τὴν ἀρχὴν τρέπουϲιν οἱ Αἰολεῖϲ καὶ τὸ τέλοϲ φυλάϲϲουϲιν ἢ τὸ τέλοϲ τρέπουϲι φυλάττοντεϲ τὴν ἀρχήν, ψιλοῦϲι δὲ τὸ ῑ.

76b. Π. Pr. 547 . τέλϲον ἐγένετο παρὰ τὸ τέλοϲ ἐν ὑπερθέϲει τοῦ ϲ καὶ προϲόδῳ τοῦ ν.

76c. Ep. Cr. 150, 11, E. M. 314, 37: ἐγών Δωριέων διάλεκτόϲ ἐϲτι· προϲλαμβάνει τὸ ν· ἢ καὶ ὁ ποιητὴϲ ἐκκλίνων τὴν χαϲμῳδίαν τῶν φωνηέντων εἶπε τὸ ἐγών μετὰ τοῦ ν ὡϲ τὸ «καὶ ἐγὼν ἐπίκουροϲ ἐών» (Γ 188).

76d. Choer. 592, 21: τὸ οἶϲθα «οἶϲθα καὶ ἄλλον μῦθον ἀμείνονα τοῦδε νοῆϲαι» (Η 358) εὕρηται καὶ μετὰ τοῦ ϲ οἶϲθαϲ ὡϲ παρὰ Κρατίνῳ ἐν Μαλθακοῖϲ.

78. Ep. Hom. 421, 11: ὑπείρεχεν (Γ 21). ἔϲτι τὸ ῥῆμα ἔχω καὶ ὁ παρατατικὸϲ ἔχον ποιητικὸϲ καὶ μετὰ τῆϲ ὑπέρ προθέϲεωϲ ὑπέρεχον καὶ πλεοναϲμῷ τοῦ ι ὑπείρεχον· ὤφειλε δὲ ἐν τῷ τέλει εἶναι ὁ πλεοναϲμόϲ, ἵν’ ᾖ ὑπερίεχον, ἐπειδὴ αἱ προθέϲειϲ ἐν τῷ τέλει πλεονάζουϲι τὸ ι ὡϲ ἐν τῷ ἐν ἐνί, πρόϲ προϲί οὕτωϲ καὶ ὑπερίεχον ὤφειλεν εἶναι, ἀλλ’ ἐπειδὴ παρέπεται ταῖϲ προθέϲεϲι τὸ μέχρι τῆϲ διϲυλλαβίαϲ αὔξεϲθαι, τούτου χάριν οὐ πλεονάζει τὸ ι, ἵνα μὴ εὑρεθῇ τριϲύλλαβοϲ ἡ πρόθεϲιϲ.

79. Ep. Hom. 66, 10: ἀμφὶ ἕ γινώϲκων (0 241): ἀντωνυμία νῦν ἀρϲενικὴ ὀρθοτονουμένη μεταλαμβανομένη εἰϲ ϲύνθετον· Ἀπολλόδωροϲ δὲ ψιλοῖ τὸ ε. ἀλλ’ οὐδέποτε πλεονάζει πρόθεϲιϲ τὸ εἰ γὰρ γένηται πλεοναϲμόϲ, τριϲύλλαβοϲ ἀποτελεῖται πρόθεϲιϲ, ὅπερ ἐϲτὶν ἀνέφικτον, ὡϲ δῆλον ἐκ τούτου· ἡ ὑπέρ, ἂν προϲλάβοι ἔξωθεν τὸ ι, τριϲύλλαβοϲ εἴη· διὰ τοῦτο ἔνδοθεν αὐτὸ πλεονάζει «ὑπεὶρ ἅλα» ( Ψ 227 ), ἵνα δὴ οὕτω μείνῃ διϲύλλαβοϲ.

80. E. M. 758, 9: τί ἤ καὶ ὅτι ἤ οὐκ ἔϲτι πλεοναϲμόϲ, ἀλλὰ δύο μέρη λόγου εἰϲί, τὸ τί πυϲματικόν, ὁ ἤ ϲύνδεϲμοϲ παραπληρωματικὸϲ. κατὰ παρολκὴν ϲυνειλημμένοϲ ἴϲοϲ τῷ δή. «τί ἢ δὲ ϲὺ κήδεαι οὕτωϲ» (Ζ 55).

81. E. M. 341, 44: Ἰϲτέον ὥϲ φηϲιν ὁ τεχνικόϲ, ἔθοϲ ἔχουϲιν αἱ λέξειϲ αἱ εἰϲ ϲύμφωνον λήγουϲαι δέχεϲθαι ἐπέκταϲιν τὴν διὰ τοῦ ι οἰον νῦν νυνί, οὖτοϲ οὑτοϲί, ἐκεῖνοϲ ἐκεινοϲί. αἱ δὲ εἰϲ φωνῆεν λήγουϲαι τρέπουϲιν εἰϲ ι ὅδε ὁδί, δεῦρο δευρί, ἐνθάδε ἐνθαδί ἢ τὸ ι προϲλαμβάνουϲι κατὰ διάϲταϲιν οἷον αὕτη αὐτηΐ, τούτου τουτουΐ, τούτῳ τουτῳΐ.

82. Ε. M. 643, 22: οὗτοϲ ἀντωνυμία μονοπρόϲωποϲ· τὸ δὲ δεικτικὸν οὑτοϲί. τὸ γὰρ οὺτοϲί καὶ ἐκεινοϲί καὶ ὁδί γίνεται κατ’ ἐπέκταϲιν τοῦ

79a. Ιo. Al.41, 1: ὁ ὀξυνόμενοϲ, εἰ καὶ πλεονάζει τὸ ἑ, ἐπὶ τέλους ἔχει τὴν ὀξεῖαν; l. 23: ὁ ἦ περιϲπώμενοϲ, ἐὰν προϲλάβῃ τὸ ε, φυλάττει τὴν περιϲπωμένην.

83. Ep. Hom. 169, 30: ἐνί: λέγεται ἡ πρόθεϲιϲ διχῶϲ καὶ ἐν καὶ ἐνί. καὶ ζητοῦϲι, ποία ἐϲτὶν ἐντελὴϲ καὶ ποία κατὰ πάθοϲ· καὶ λέγουϲί τινεϲ, ὅτι ἐνί ἐϲτι, γενομένη δὲ ἐν κατὰ πάθοϲ ἐϲτίν. οὐδέποτέ φαϲιν πρόθεϲιϲ πλεονάϲαϲα τὸ ῑ ἀναϲτρέφεται, διὸ καὶ ἡ κατά καὶ ἡ παρά γινόθεϲιϲ μεναι καταί καὶ παραί οὐκ ἀναϲτρέφεται, ἡ δὲ ἐνί ἀναϲτρέφεται «ᾦ ἔνι κούρη » ( Οd. ζ 15). ἐντελὴϲ ἄρα ἦν, οὐ κατὰ πλεοναϲμόν. καί φαϲιν ὅτι αἱ πλεονάϲαϲαι τὸ ῑ προθΘέϲειϲ οὐ γίνονται ῥήματοϲ ϲημαντικαί, ἡ δὲ ἐνί ϲημαίνει ῥῆμα ἑνικῶϲ «ἔνθ’ ἔνι μὲν φιλότηϲ » (Ξ 16) καὶ ὡϲαύτωϲ πληθυντικῶϲ «ἔνι τοι φρένεϲ οὐδ’ ἠβαιαί» (Ξ 141). οὐκ ἔϲτι κατὰ πλεοναϲμόν. καί φαϲιν, ὅτι οὐδέποτε πρόθεϲιϲ δύο λαμβάνει πλεοναϲμούϲ, εἴρηται δὲ καὶ εἰνί « αὐτοῦ δ’ εἰνὶ θύρῃϲιν » ( Οd. ι 417 ) οὐκ ἔϲτι κατὰ πλεοναϲμόν. ἐδιϲυλλάβηϲεν, ἀλλὰ φυϲικῶϲ οὕτωϲ εἶχεν. ἔϲτι δὲ ἀναϲκευάϲαι τὰ εἰρημένα. ἔϲτιν οὖν πρῶτον· αἱ πλεονάϲαϲαι τρίχρονοι προθέϲειϲ οὐ ποιοῦϲιν ἀναϲτροφήν. ἡ παρά οὖν καὶ ἡ κατά γινόμεναι παραί καταί τριχρονοῦϲι καὶ διὰ τοῦτο οὐκ ἀναϲτρέφονται· ἡ δὲ ἐν ἐὰν γένηται ἐνί, διχρονεῖ καὶ κατὰ τοῦτο ἀναϲτρέφεται. ἡ παρά γινομένη παραί οὐκ ἔτι ῥῆμα ϲημαίνει, οὐδέποτε γὰρ αἱ πλεονάζουϲαι ῥῆμα ἐϲήμαινον, ἡ δὲ ἐν ἐὰν γένηται ἐνί, ῥῆμα ϲημαίνει· καὶ τοῦτο δὲ εὐαπόλυτον· ἐπειδὴ γὰρ παρηκολούθει ταῖϲ ἀναϲτρεφομέναιϲ τὸ καὶ ῥῆμα ϲημαίνειν, ἀναϲτρέφεται δ’ αὕτη, κατὰ τοῦτο καὶ ῥῆμα ἐϲήμαινε. πῶϲ δὲ οἱ δύο πλεοναϲμοί, λέγομεν ὅτι ὁ μὲν εἰϲ πλεοναϲμὸϲ τῆϲ προθέϲεωϲ ἐϲτίν, ὁ δὲ δεύτεροϲ ποιητικὸϲ ὡϲ κενή κεινή. ἔϲτι δὲ κανὼν ὁ λέγων, ὅτι αἱ προθέϲειϲ θέλουϲι πλεονάζειν μᾶλλον τὸ ῑ, οὐ μὴν ἐλλείπειν. ἡ ἐνί τοίνυν τὸ ῑ ἐπλεόναϲεν, οὐχ ἡ ἐν ἀπέβαλεν. παρὰ τὴν ἐν πρόθεϲιν γίνεται τὸ ἐντόϲ καὶ ὡϲ παρὰ τὴν ὑπέρ ad fr. 83. l. 12 inserui ἡ δὲ ἐνί ἀναϲτρέφεται l.15 pro ῥῆϲιν scripsi ῥῆμα ἑνικῶϲ. l. 16 pro αὐὡϲ παθητικοῦ —ὡϲαύτωϲ πληθυντικῶϲ. l. 23 inserui διχρονεῖ usque ad παραί, l. 25 ἡ δὲ ἐν — ϲημαίνει. De ἐνό cf. Ep. Homer. 176, 12 ίϲτέον δὲ ὅτι ἡ τοιαύτη πρόθεϲιϲ παρὰ τὴν Αἰολίδα καὶ Δωρίδα διάλεκτον ἐνό γίνεται, ὁπόταν κοὶ ἀντὶ ῥήματοϲ. n brevius hoc et sequens fragmentum contracta sunt in E. M. 341, 55: ἰϲτέον ὅτι ἐκ τῶν μονοϲυλλάβων προθέϲεων δύο ἐπεκτείνονται ἡ ἐν καὶ ἢ πρόϲ· ἡ ἐν προϲλαβοῦϲα τὸ ῑ γίνεται ἐνί ὡϲ τὸ «οὐκ ἔνι ἐκεῖ δοῦλοϲ οὐδὲ ἐλεύθεροϲ» η πρόϲ κτλ. —διαφέρει δὲ ὅτι η ἐν γίνεται ἔνι καὶ μετάγεται εἰϲ ῥηματικὴν ϲημαϲίαν· ἡ δὲ πρόϲ γίνεται ποτί καὶ ὡϲαύτωϲ μένει πρόθεϲιϲ. Cf. Io. Al. 27, 33 η πλεονάϲαϲα τῷ ῑ ἀνεϲτράφη «ῷ ἔνι κούρη κοιμᾶτο». Ϲaeterum iam in Praef. CXXVII indicavi hunc locum ratione in utramque partem disputandi Herodano vindicari. ὑπέρτεροϲ, οὕτωϲ παρὰ τὴν ἐν ἔντερον. ἰϲτέον δὲ ὅτι ἡ ἐνί, ὁπότε ϲημαίνει ῥῆμα, τὸ ι τρέπει εἰϲ ο παρὰ ταῖϲ διαλέκτοιϲ. ζητοῦϲι δὲ ὅτι ἐπεὶ ἡ ἐνί διχρονεῖ κατὰ τοῦτο ἀναϲτρέφεται, πῶϲ ἡ πρόϲ γενομένη ποτί καὶ αὕτη πλεονάϲαϲα καὶ ἔτι διχρονοῦϲα οὐκ ἀναϲτρέφεται; καὶ λέγομεν ὅτι Δωρική ἐϲτι πρόθεϲιϲ. Δωριεῖϲ δὲ ἥδονται τῇ ὀξείᾳ· ἡ δὲ ἀναϲτροφὴ διαλέκτῳ ἐναντία.

Ep. Hom. 377, 27, An. Ox. III 267, 32, E.M. 342, 1: προτί. τινὲϲ λέγουϲι, ὅτι ἀπὸ τῆϲ πρόϲ γέγονε κατὰ τροπὴν Δωρικὴν τοῦ ϲ εἰϲ τ ὥϲπερ ϲύ τύ· καὶ ἐπειδὴ οὐδέποτε εὑρίϲκεται λέξιϲ Ἑλληνικὴ εἰϲ ἄφωνον καταλήγουϲα, πλεονάζει τὸ ι καὶ γίνεται προτί. ἀλλ’ ἔϲτιν εἰπεῖν, ὡϲ λέγει ὁ τεχνικὸϲ Ἡρωδιανόϲ, ὅτι οὐδέποτε οἱ Δωριεῖϲ τρέπουϲι τὸ ϲ ἐν τέλει λέξεωϲ, ἀλλ’ ἐν ἀρχῇ ὡϲ ἐν τῷ ϲύ τύ, ϲέ τέ, ϲημεῖον τημεῖον ἢ ἐν τῷ μέϲῳ ὡϲ τὸ εἰϲί ἐντί, εἴκοϲι εἴκατι, φηϲί φατί καὶ ἀποίτωμεν ἀντὶ τοῦ ἀποίϲωμεν. καὶ δῆλον οὐκ ἐγένετο πρότ καὶ οὕτω προτί κατὰ πλεοναϲμὸν τοῦ ι. ἔϲτιν οὖν εἰπεῖν, ὅτι πρῶτον ἐπλεόναϲε τὸ ῑ καὶ ἐγένετο προϲί. πεφύκαϲι γὰρ αἱ προθέϲειϲ τὸ ῑ πλεονάζειν ἐν τέλει οἷον κατά καταί, παρά παραί «πᾶϲι δὲ παραὶ ποϲὶ κάππεϲε θυμόϲ» (0 280), ὑπέρ ὑπείρ «ὑπεὶρ ἅλα τ’ ἠιόναϲ τε«» ( 16). πρῶτον οὖν γέγονεν ὁ ϲυνήθηϲ πλεοναϲμὸϲ τοῦ ι καὶ τότε τέτραπται τὸ ϲ εἰϲ τὸ παρὰ Δωριεῦϲιν ἐν μέϲῃ λέξει ἐκ τοῦ ϲ γενόμενον τ οἷον προϲί προτί καὶ ἐκβολῇ τοῦ ρ ποτί, ἐξ οὖ τὸ «Διὸϲ ποτὶ χαλκοβατὲϲ δῶ » (Α 426).

85. Eustath. 283, 36: τὸ Πετεῶο (B 552) ἢ ἀπὸ τοῦ Πετεώϲ Πετεώ γίνεται Ἀττικῶϲ ὡϲ λαγώϲ λαγώ, ταὧϲ ταὼ καὶ πλεοναϲμῷ τοῦ ο Πετεῶο κατὰ τὸν Ἡρωδιανὸν ἢ εὐθεῖά ἐϲτι κοινὴ κατὰ Ἀρίϲταρχον Πετεόϲ ὡϲ καλόϲ, οὗ γενικὴ Πετεοῖο ὡϲ καλοῖο καὶ ἐκτάϲει Πετεῷο.

86. E. M. 746, 10: Ταλαῶο· μετὰ τοῦ ι τινέϲ· ἦν γὰρ (φαϲί) Ταλαοῖο. οὐ κατεπείγει δέ. ἀπὸ γὰρ τῶν εἰϲ ωϲ εὐθειῶν Ἀττικῶν κέκλιται καὶ πλεοναϲμῷ τοῦ ο ὡϲ Μίνωο Ἀνδρογέωο.

87. E. M. 314, 55: ἔγωγε. ἰϲτέον ὅτι οἱ Ἀθηναῖοι τὸ ἐγῶ ἔγωγε λέγουϲι. καὶ ἔϲτιν ἕν μέροϲ λόγου. εἰ γὰρ ἦϲαν δύο μέρη λόγου, ἐγώγε ἔμελλεν εἶναι. πᾶϲα γὰρ λέξιϲ ὀξυνομένη ἐπιφερομένου ἐγκλιτικοῦ μορίου φυλάϲϲει τὴν ὀξεῖαν τάϲιν οἶον ϲοφόϲ ϲοφόϲ γε, καλόϲ καλόϲ γε, ψευδήϲ ψευδήϲ γε· οὕτωϲ οὖν καὶ ἐγώ ἐγώγε. ἀλλὰ μὴν ἔγωγε ἐϲτὶ προπαροξύτονον. καὶ δῆλον ἕν μέροϲ λόγου ἐϲτὶ τῆϲ γὲ ἐπεκτάϲεωϲ οὕϲηϲ «οὐδέ ϲ’ ἔγωγε — λίϲϲομαι» (A 173. 174) προπαροξυτόνωϲ. ἔϲτι γὰρ Ἀττικὸν ὡϲ τὸ ἔμοιγε οἷον «πάρ’ ἔμοιγε καὶ ἂλλοι, οἵ κέ με τιμήϲουϲι» (A 174. 175).

88. E. M. 732, 29: ϲύγε· ἔϲτι τοῦτο δεῖξαι ἀπὸ διαλέκτου, ὅτι ἓν μέροϲλόγου ἐϲτίν, ἐπειδὴ οἱ Δωριεῖϲ τύγα λέγουϲιν· εἰ δὲ ἦϲαν δύο μέρη λόγου, οὐκ ἄν οὕτωϲ ἔλεγον· ἐπὶ γὰρ ϲυνδέϲμου οὐ τρέπουϲι τὸ ε εἰϲ α οὐδὲ γὰρ τοῦ μέν ϲυνδέϲμου ἢ τοῦ δέ τὸ ε τρέπουϲιν. ἔϲτι δὲ εἰπεῖν, ὅτι κακῶϲ λέγουϲι· καὶ γὰρ ἐπὶ ϲυνδέϲμου τρέπεται οἷον οἴκε «αἴκα μὴ θαλφθῇ λόγοιϲ» (Sophr. fr. 14 Ahrens) καὶ ἐπ’ αὐτοῦ δὲ τοῦ γέ τρέπεται οἷον «τοῦτό γα τὸ τοῦ γόγγρου τέμαχοϲ», ἀλλὰ μᾶλλον κάλλιόν ἐϲτι δεῖξαι ἀπὸ τῆϲ Ἀτθίδοϲ διαλέκτου ἕν μέροϲ λόγου· τὸ ϲύγε ἐπέκταϲιν ἔχει τὸ γε ὡϲ τὸ ἔγωγε.

89. Ep. Hom. 305, 33, E. M. 613, 30: 5 γε δύο μέρη λόγου εἰϲὶν ἢ ἕν; δύο, ὁ ἄρθρον, γε ϲύνδεϲμοϲ. ἐν ϲυνθέϲει ἐϲτὶν ἢ ἐν παραθέϲει, παράλληλοϲ ϲύνταξιϲ ἐϲτὶ λέξεων ἑκάϲτηϲ τὸν ἴδιον τόνον φυλάττουϲηϲ. τὰ ἐπεκτεινόμενα διὰ τοῦ δε διὰ τοῦ γε οὐκ ἐπεκτείνονται οἷον τοῖοϲ τοιόϲδε, τοιόϲγε οὐ λέγεται, τόϲοϲ τοϲόϲδε. καὶ τὰ ἐπεκτεινόμενα διὰ τοῦ γε διὰ τοῦ δε οὐκ ἐπεκτείνονται οἶον ἐγώ ἔγωγε, ἐμοί ἔμοιγε.

90. E. M. 315, 11: ἐγώνγα: πᾶϲα ϲυλλαβὴ εἰϲ ν λήγουϲα ἐν μιᾷ λέξει, ἐὰν ϲυντεθῇ μεθ’ ἑτέραϲ ϲυλλαβῆϲ ἀρχομένηϲ ἀπὸ τοῦ γ κ ξ χ, τρέπει τὸ ν εἰϲ γ· πρόϲκειται « ἐν μιᾷ ϲυλλαβῇ» διὰ τὸ «ϲὺν Γεωργίῳ, ἐν κεφαλαίῳ». δύο γὰρ μέρη λόγου εἰϲί. δεῖ δὲ γινώϲκειν, ὅτι τὸ ἐγώνγα καὶ ἰώνγα δοκοῦϲι τούτῳ τῷ κανόνι ἀντικεῖϲθαι. ἔϲτι γὰρ ἐγώ καὶ τοῦτο οἱ μὲν Δωριεῖϲ ἐγών λέγουϲιν, οἱ δὲ Βοιωτοὶ ἰών. εἶτα ταῦτα γίνεται κατ’ ἐπέκταϲιν ἐγώνγα καὶ ἰώνγα καὶ προφέρεται τὸ γά ἐν μιᾷ λέξει καὶ οὐ τρέπει τὸ ν εἰϲ γ. ἀλλ’ ἔϲτιν εἰπεῖν ταύτην τὴν ἀπολογίαν· ὅτι ὥϲπερ τὸ ναί καὶ τὸ εἰ ἐπεκτείνεται καὶ γίνεται ναίχι καὶ εἴθε καὶ ἐφύλαξε τὴν αὐτὴν τάϲιν, ἣν εἶχον καὶ πρὸ τῆϲ ἐπεκτάϲεωϲ, τὸν αὐτὸν τρόπον καὶ τὸ ἐγών καὶ ἰών ἐπεκταθέντα καὶ γενόμενα ἐγώνγα καὶ ἰώνγα τὴν αὐτὴν ϲημαϲίαν ἐφύλαξε, λέγω δὴ τὴν πρὸ τῆϲ ἐπεκτάϲεωϲ καὶ τὴν αὐτὴν τάϲιν, λέγω δὴ τὴν ὀξεῖαν· τούτου χάριν καὶ τὴν αὐτὴν γραφὴν ἐφύλαξε, λέγω δὴ τὸ ν.

91. E. M. 314, 41: τύνη: τὸ τύνη, ὅπερ ἀντὶ τοῦ ϲύ ἐϲτιν, ἀντωνυμία νυμία ὡϲ τὸ «τύνη δ’ ἕϲτηκαϲ» (Ε 485) καὶ Ἡϲίοδοϲ «ἰθυνε θέμιϲταϲ τύνη (op. 2 et 10) καὶ γάρ εἰϲιν ἀντωνυμίαι κατ’ ἐπέκταϲιν γινόμεναι. παρὰ γὰρ τὴν ἐγών ἐγώνη καὶ παρὰ τὴν ἐμίν ἐμίνη, τίν τίνη· οὕτω καὶ τύνη κατ’ ἐπέκταϲιν τῆϲ νη ϲυλλαβῆϲ. οὐ γὰρ μόνον τὸ ν ἐπλεόναϲεν, ἀλλ’ ἡ νη ϲυλλαβή. οὐ γὰρ λέγουϲιν οἱ Δωριεῖϲ τόν, ἵνα πλεονάϲῃ μόνον τὸ ν, ἀλλὰ τύ λέγουϲι καὶ τύνη. ὅλη ἄρα ἡ νη προϲῆλθε ϲυλλαβή. ἐκτέταται δὲ τὸ υ, ἵνα μὴ ἡ ἐπέκταϲιϲ μείζων τῆϲ ὅληϲ λέξεωϲ γένηται.

92. Ep. on. 131, 23, E. M. 341, 33: ἐνθάδε: ἐκ τοῦ ἔνθα τοπικοῦ ἐπιρρήματοϲ ἐπεκτάϲει τῆϲ δε· καὶ ὤφειλεν εἶναι ἐνθάδε ἀλλὰ

92a. Io. Alex. 33, 33: τὸ εἴθε καὶ αἴθε βαρύνεται μέν, οὐ προπερι

93. E. M. 645, 1, Favorin. Ecl. 334, 31: ὄχεϲφιν: δεῖ γινώϲκειν, ὅτι τὸ ὄχεϲφιν καὶ ὄρεϲφιν ὁ μὲν Δίδυμοϲ λέγει γεγονέναι ἀπὸ τῆϲ ὄχεϲι καὶ ὄρεϲι δοτικῆϲ τῶν πληθυντικῶν κατ’ ἐπένθεϲεν τοῦ φ. ὁ δὲ Τρύφων ἐναντιοῦται αὐτῷ λέγων, ὅτι οὐ δύναταιἀπὸ δοτικῆϲ γενέϲθαι, ἐπεὶγενικῆϲ ϲπᾶται δὲ ὡϲ τὸ τῆλε καὶ ὧδε, ἀλλὰ παροξύνεται, ὅτι περιττή ἐϲτιν ἡ θε ϲυλλαβή. cf. Io. Al. 5, 18, Mon. 27, 6.

92b. Ep. Hom. 142,22: ἐμέθεν, ϲέθεν, ἕθεν ὁ Ἡρωδιανὸϲ ἐκ τοῦ ἐμέ, ϲέ, ἕ καὶ κατ’ ἐπέκταϲιν τῆϲ θεν. cf. Arcad. 179, 18, Priscian. XIII 2 p. 561 Krehl.

92c. Mon. 44, 27: οἶϲθα. ὅϲα εἰϲ θᾶ λήγει δεύτερα πρόϲωπα ἐπεκτεταμένα, ταῦτα ἀποβολῇ τῆϲ θα ϲυλλαβῆϲ καταλείπει ῥητὸν τὸ ῥῆμα οἷον λέγῃϲθα λέγῃϲ, βάλῃϲθα βάλῃϲ, ἦϲθα ἦϲ· μόνον δὲ τὸ οἶϲθα τοιοῦτον οὐκ ἀνεδέξατο. αἴτιον δὲ τὸ πάθοϲ. cf. l. Pr. 7 270, Φ 186, Choer. 868, 4.

92d. Il. Pr. Α 129: δῷϲι. Ζωΐλϲ ὁ Ἀμφιπολίτηϲ καὶ Χρύϲιπποϲ ὁ Ϲτωϊκὸϲ ϲολοικίζειν οἰονται τὸν ποιητήν, ἀντὶ ἑνικοῦ πληθυντικῷ χρηϲάμενον ῥήματι· τὸ γὰρ δῷϲί φαϲι πληθυντικόν. ἀγνοοῦϲι δέ· ἔϲτι γὰρ τὸ δῷ ἑνικὸν ἐπεκτεταμένον ὡϲ τὸ λέγῃ λέγῃϲι, φέρῃ φέρῃϲι· τοιοῦτόν ἐϲτι καὶ τὸ ἐν Ὀδυϲϲείᾳ (α 168) τὸ «φῇϲιν ἐλεύϲεϲθαι» καὶ τὸ εἰϲόκε μοι μάλα πάντα πατὴρ ἀποδῷϲιν ἕεδνα» (θ 318). cf. Ο 359.

92e. Io. Alex. 24, 20: βαρύνεται ἡ ϲφίν ἐν τῇ ϲφίϲιν καὶ διϲυλλαβήϲαϲα ἐπεκτείνεται. cf. Arcad. 143, 16, Apoll. de pron. 125.

94. Schol. ad Dionys. 947, 10: ἰϲτέον ὅτι τὸ οὐχί ἐπέκταϲιϲ μέν ἐϲτι τῆϲ οὔ, ὀξύνεται δὲ καὶ οὐδέποτε ἀποβολὴν τοῦ ι πάϲχει, ὥϲ φηϲιν Ἡρωδιανόϲ.

95. E M. 618, 17 : τὸ οἴμοι ἐπηύξηται, ὥϲ φηϲιν Ἡρωδιανόϲ, ἀπὸ τοῦ οἴ ψιλουμένου.

96. E. Μ. 108, 5: ἀνήρηϲ ἀνδρώδοϲ ὡϲ ξιφήρηϲ. οὐκ ἔϲτι δὲ πλεοναϲμόϲ, ἀλλὰ παραγωγή. Ἡρωδιανόϲ.

97. E. M. 762, 49: τοϲαῦτα ὄνομα πτώϲεωϲ αἰτιατικῆϲ τῶν πληθυντικῶν· γίνεται δὲ κατὰ παραγωγὴν ἐκ τοῦ τόϲα παραλήγουϲαν ἔχον τὴν αυ. κανῶν γάρ ἐϲτιν ὁ λέγων, ὅτι ἐπὶ ταύτηϲ τῆϲ παραγωγῆϲ τῆϲ κατὰ γένη καὶ ἀριθμοὺϲ προϊούϲηϲ ἡ πρὸ τέλουϲ ϲυλλαβὴ βούλετοι

94a. Io. Alex. 5, 18: πᾶϲα φύϲει μακρὰ πρὸ βραχείαϲ ληκτικῆϲ ἐφ’ ἑαυτῆϲ ἔχουϲα τὸν τόνον περιϲπᾶται — χωρὶϲ τῶν διὰ τοῦ χι ἢ θε ἐπεκτεταμένων. ταῦτα γὰρ φυλάττει τὸν τόνον ἅτε δὴ περιττῆϲ οὔϲηϲ τῆϲ ϲυλλαβῆϲ. παροξύνεται γοῦν τὸ ναίχι καὶ εἴθε καὶ αἴθε. ἔνθεν ϲημειούμεθα τὸ οὐχί ὀξυνόμενον. τὸ δὲ ᾗχι προπεριϲπᾶται «ᾗχι ῥοὰϲ Ϲιμόειϲ ϲυμβάλλετον δὲ Ϲκάμανδροϲ» (Θ 774). of. II Pr. Κ 292, Μ 260, Arcad. 197, 1.

98. Zon. 904: ὁ Ἡρωδιανὸϲ λέγει παρὰ τὸ ἑῶ γίνεται ἑόϲ ὁ ἀγαθὸϲ θὸϲ καὶ ἐξ αὐτοῦ ἐΰϲ ὡϲ ἵπποϲ Ἵπποϲ.

99. E. M. 747, 25: τάρφεϲι: «πυκνώμαϲι, δάϲεϲι». παρὰ τὸ τρέφεϲθαι καὶ αὔξεϲθαι ἡ εὐθεῖα τῶν πληθυντικῶν τάρφη· ϲυνεμπίπτει δὲ εὐθείᾳ πτώϲει θηλυκοῦ ἑνικῇ καὶ πληθυντικὴ οὐδετέρου οἷον ϲκέπη τὸ ϲκέποϲ καὶ τὰ ϲκέπη, βλάβη τὸ βλάβοϲ καὶ τὰ βλάβη, ϲτέγη τὸ ϲτέγοϲ καὶ τὰ ϲτέγη, δέρη τὸ δέροϲ καὶ τὰ δέρη. οὕτωϲ οὖν καὶ Τάρφη ἡ πόλιϲ. παράκειται γὰρ ἐκεῖ Ταρφειὰ λίμνη. τὸ οὐδέτερον τάρφοϲ καὶ. τάρφη. Ἡρωδιανὸϲ περὶ παθῶν.

100. Ep. Cr. I 277, 7: μέγαρον ἔλαβε καὶ τὴν εἰϲ oc κατάληξιν καὶ εἴρηται μέγαροϲ· γίνεται γὰρ τὰ εἰϲ ον οὐδέτερα καὶ εἰϲ oc ὤϲπερ τὸ θύον θύοϲ «καὶ μὲν τοὺϲ θυέεϲϲι » (I 499) ὡϲ ἀπὸ τοῦ θύοϲ ὡϲ βελέεϲϲιν· καὶ θρίον δρίοϲ καὶ κρίνον κρίνοϲ. ἔνθεν καὶ κρίνεϲι παρ’ Ἀριϲτοφάνει καὶ παρὰ Ποϲειδίππῳ τὸ τῆϲ ἐλαίαϲ δένδρον» καὶ πάλιν παρ’ Ἀριϲτοφάνει «τὰ δὲ δὴ δένδρη τἀν τοῖϲ ὄρεϲιν » καὶ τὸ πύον πύοϲ λέγεται καὶ ἡ χρῆϲιϲ παρὰ τῷ Ἱπποκράτει· οὕτωϲ οὖν καὶ μέγαρον μέγαροϲ. ζητεῖται τὸ παρὰ τῷ Ϲώφρονι «κύων πρὸ μεγαρέων μέγα ὑλακτέων » (fr. 37 Ahr.) οὐ γὰρ ἐπὶ τῆϲ πόλεωϲ τὰ Μέγαρα ὁ Μεγαρεύϲ καὶ οἱ Μεγαρεῖϲ τῶν Μεγαρέων, ἀλλ’ ἀντὶ τοῦ πρὸ σἴκων· καὶ γὰρ δῆλον ὅτι πρὸ οἴκων ὑλακτοῦϲιν οἱ κύνεϲ. ἔϲτιν οὖν ἀπὸ τοῦ μέγαροϲ μεγάρεοϲ ὡϲ βέλεοϲ καὶ ὡϲ βελέων οὕτωϲ μεγαρέων. τὸ γὰρ ἐπὶ τοῦ οἱ Μεγαρεῖϲ τῶν Μεγαρέων ο διαιρεῖται ὡϲ τοῦτο.

101. E. M. 542, 9: κτεάτεϲϲι κτήμαϲι. ἀπὸ εὐείαϲ τῆϲ κτέαϲ. ἄμεινον δὲ μεταπλαϲμὸν παραδέχεϲθαι ἀπὸ τῆϲ κτεάτοιϲ δοτικῆϲ ὥϲπερ καὶ προβάτοιϲ πρόβαϲιν. ἅμα δὲ τῇ μεταπλάϲει καὶ ἐπέκταϲιν ἔπαθε.

102. Ep. Cr. 1 65, 11: Ἄϊδι: παραιτοῦνται τὴν Ἄϊϲ εὐθεῖαν. καὶ μᾶλλον κατὰ μεταπλαϲμὸν λέγουϲιν ὡϲ παρὰ τὸ κλάδῳ δοτικὴν κλαδί εἶπεν Ἀριϲτοφάνηϲ ἐν Λυϲιϲτράτῃ (v. 632) «ἐν μύρτου κλαδὶ τὸ ξίφοϲ φορήϲω » καὶ τὴν δοτικὴν κλαγγῇ εἶπεν ὁ Ἰβυκοϲ (fr. 55 Βergk) κλαγγί καὶ τὴν ἀλκῇ Ὅμηροϲ «ἀλκὶ πεποιθώϲ » (Θ 299) καὶ τὴν ὑϲμίνῃ μέμαϲαν δὲ καὶ ὧϲ ὑϲμῖνι μάχεϲθαι» (Θ 56). Ἀΐδηϲ οὖν Ἀΐδου καὶ ἡ δοτικὴ Ἀΐδῃ καὶ κατὰ μεταπλαϲμὸν Ἄϊδι.

103. E. M. 142, 56: Ἀρίϲτυλλοϲ ὄνομα παρά Ἀριϲτοφάνει· εἴρηται δὲ ὑποκοριϲτικῶϲ ὁ Ἀριϲτοκλῆϲ. ὡϲ γὰρ παρὰ τὸ Ἡρακλῆϲ Ἥρυλλοϲ καὶ παρὰ τὸ Θραϲυκλῆϲ Θράϲυλλοϲ καὶ παρὰ τὸ Βαθυκλῆϲ Βάθυλλοϲ ὄνομα κύριον ὁ ἐρώμενοϲ Ἀνακρέοντοϲ, οὕτω καὶ παρὰ τὸ Ἀριϲτοκλῆϲ Ἀρίϲτυλλοϲ. οὕτωϲ Ἡρωδιανὸϲ εἰϲ τὴν Ἀπολλωνίου εἰϲαγωγὴν ἢ περὶ παθῶν.

104. E. M. 93, 50: Ἄμφιϲ: τοῦτο οὐ ϲυγκοπή, ἀλλὰ μεταϲχηματιϲμόϲ. ἀπὸ γὰρ τοῦ Ἀμφιάραοϲ Ἄμφιϲ ὡϲ παρ’ Αἰϲχύλῳ, ὥϲπερ ἀϲτράγαλοϲ ἄϲτριϲ καὶ Ἰφιάναϲϲα Ἶφιϲ καὶ Θραϲυκλῆϲ Θράϲυλλοϲ καὶ Βαθυκλῆϲ Βάθυλλοϲ ὑποκοριϲτικά. ταῦτα γὰρ μεταϲχηματιϲμοὶ καλοῦνται, ἐπεὶ οὐ ϲυμφωνεῖ ἡ κατάληξιϲ. οὐκ ἔϲτι δὲ ϲυγκοπή· οὐδέποτε γὰρ ϲυγκοπὴ γίνεται τρίτηϲ ϲυλλαβῆϲ. ἀλλ’ οὐδὲ πάλιν δυνάμεθα ἀποκοπὴν εἰπεῖν, ἐπειδὴ τὸ ϲ ἔχει τῆϲ τελευταίαϲ ϲυλλαβῆϲ· ὅπου γὰρ τῆϲ τελευταίαϲ ϲυλλαβῆϲ τηρηθῇ τὸ ϲτοιχεῖον, οὐ λέγεται ἀποκοπή. ὥϲτε μεταϲχηματιϲμόϲ. Ἡρωδιανὸϲ περὶ παθῶν.

102a. Il. Pr. A 576. ἦδοϲ. ψιλωτέον ὡϲ τροχαικὸν τῶν εἰϲ οϲ ληγόντων. κατὰ μεταϲχηματιϲμόν ἐϲτι τὸ ἦδοϲ τοῦ ἡδονή· δαϲυνόμενον γὰρ μεταϲχηματίζεται εἰϲ τὸ ἦδοϲ ψιλούμενον ὡϲ τὸ ἡμέρα μεταϲχηματίζεται εἰϲ τὸ ἦμαρ ψιλούμενον καὶ τὸ ἅμα εἰϲ τὸ ἄμυδιϲ.

105. E. M.654, 12. Πάρθιϲ ὁ Παρθένιοϲ· εἴρηται οὐκ ἀποκοπή, ἀλλὰ μεταποίηϲιϲ καὶ μεταϲχηματιϲμόϲ. περὶ παθῶν.

106. E. M. 802, 40: φυλλίϲ παρὰ τὸ φύλλον. περὶ παθῶν.

107. E. M. 159, 28. Ἄϲτριαϲ: Καλλίμαχοϲ «δέκα δ’ ἄϲτριαϲ αἴνυτο λάτρον » (fr. 238) εἴρηται ὑποκοριϲτικῶϲ. ὡϲ γὰρ Παρθένιοϲ Πάρθιϲ καὶ Χαλδαῖοϲ Χάλδιϲ καὶ ὁ λάϲταυροϲ λάϲτριϲ καὶ Ἀμφιάραοϲ Ἄμφιϲ, οὕτω καὶ ὁ ἀϲτράγαλοϲ ἄϲτριϲ.

108. E. M. 448, 30: θευδᾶϲ ὑποκοριϲτικὸν τοῦ θεόδωροϲ.

109. Steph. B. 407, 11: ὁ Λακεδαιμόνιοϲ λέγεται καὶ κατὰ ϲυγκοπὴν Λάκων, ὡϲ Ἀπολλόδωρόϲ φηϲιν, ὡϲ τοῦ Κυδωνιᾶται τὸ Κύδωνεϲ. ἔοικε δὲ πρωτότυπον εἷναι καὶ οὐ ϲυγκοπή. τινὲϲ δὲ τὸ Λάκων ὑποκοριϲτικόν κοριϲτικόν φαϲιν.

110. E. M. 263, 48: Δηώ ἡ Δημήτηρ· καὶ διφορεῖται, ὥϲ φηϲιν ὁ τεχνικόϲ. οἶδε γὰρ ἡ παράδοϲιϲ τὸ ῆ μετὰ τοῦ ι καὶ χωρίϲ. καὶ εἰ μὲν μὴ ἔχει τὸ ι, λέγει, ὅτι ἐϲτὶ παρὰ τὸ δήω τὸ ϲημαῖνον τὸ εὑρίϲκω. καὶ γὰρ ἡνίκα περιήρχετο εἰϲ ζήτηϲιν τῆϲ θυγατρὸϲ αὐτῆϲ, κατ’ εὐφημιϲμὸν ἔλεγον πάντεϲ «δήειϲ» τουτέϲτιν εὑρήϲειϲ. ἢ ἐπεὶ αὕτη ἐφεῦρε τὸν ϲῖτον. εἰ δὲ ἔχει τὸ ι, λέγεται, ὅτι γέγονε παρὰ τὸ δαίω τὶ κόπτω κατὰ τροπὴν Ἰωνικὴν τοῦ α εἰϲ η. καὶ γὰρ ἡ Δημήτηρ γῆ ἐϲτι· ἡ δὲ γῆ διακόπτεται ἐν τῷ ἀροτριᾶϲθαι. ἢ παρὰ τὸ δαίω τὸ καίω ὅτι μετὰ ad fr. 106. Lobeckius in Proll. 423 ὑποκοριϲτικόν subintellegi animadvertit et confert Hesych. φυλλίδεϲ τὰ τῶν ἀνθέων, ἅτινα φύλλα (φυλλία mavult) ἐκάλουν. Cum hoc comparari potest λυρίϲ ἡ λύρα in Schol. ad Dionys. 857, 10. ad fr. *108. Arcad. 21, 7 τὰ εἰϲ αϲ ὑποκοριϲτικὰ περιϲπᾶται Θευδᾶϲ Μητρᾶϲ Ζηνᾶϲ Πυθᾶϲ. ad fr. *109. Mon. 12, 8 Κάλλων ὁ ἀθλητὴϲ καθ’ ὑποκοριϲμὸν dicitur, ut Lehrsius opinatur ex Καλλικλῆϲ vel Καλλικράτηϲ. Ιdem adnotat inter hypocoristicorum terminationes ων referri solere a veteribus, de quo genere quaedam memorabilia, partim mirabilia tradantur. Signifcat vir clarissimus Choerob. 285,11 τὰ εἰϲ ων ὑποκοριϲ τικὰ φυλάττουϲι τὸ ω ἐν τῇ γενικῇ ῇ οἷον Βακχθλλίδηϲ Βάκχων Βάκχωνοϲ, Ϲιμωνίδηϲ Ϲίμων, Ϲικελίδηϲ Ϲικελών, Λακεδαιμόιοϲ Λάκων, Μιτυληναῖοϲ Μίτων et p. 289, 10, ubi eadem referuntur excepto Ϲικελίδηϲ Ϲικελών, pro quo Ϲίκων substituendum videtur. — Ex Arcadio 17 , 23 perspicitur nomina propria. velut Ἡφαιϲτίων ὑποκοριϲτικὰ vocata esse, quare ex fonte Herodianeo fluxisse videtur E. M. 420, 52 Ἠετίων ὁ ἥρωϲ ὁ πατὴρ Ἀνδρομάχηϲ. παρὰ τὸ ἀετὸϲ Ἀετίων ὑποκοριϲτικὸν ὡϲ Ἥφαιϲτοϲ Ἡφαιϲτίων καὶ Ἰωνικῶϲ ετίων. ἔθοϲ γὰρ αὐτοῖϲ τρέπειν τὸ α εἰϲ η, porro ap. Arcadium 11, 24 πίθων ὁ πίθηκοϲ ὑποκοριϲτικῶϲ hcitur et ap. Choer. Dict.78 δράπων ὁ δραπέτηϲ ὑποκοριϲτικῶϲ. Longa et de veris hypocoristicis et de speciosis expositio exstat in Schol. ad Dionys. 856, 30 seqq. ad fr. 110. Quamquam hoc fr., quum ab diversa scriptura cum ι subscripto et sine illo initium capiat, ad orthographiam pertinere videtur, tamen huc traxi, ut tota Herodiani de transformatione vocabulorum doctrina sub uno conspectu. ponatur. λαμπάδων ἐζήτει τὴν θυγατέρα. τινὲϲ δέ φαϲιν, ὡϲ λέγει ὁ τεχνικόϲ, ὅτι ὑποκοριϲτικόν ἐϲτιν ἀπὸ τοῦ Δημήτηρ Δηώ, ἀγνοοῦντεϲ τὸν ϲχηματιϲμὸν τῶν τοιούτων ὑποκοριϲτικῶν. τὰ γὰρ τοιαῦτα ὑποκοριϲτικὰ θέλει φυλάττειν τὸ ϲύμφωνον τῆϲ δευτέραϲ ϲυλλαβῆϲ τῶν ἰδίων πρωτοτύπων οἷον Ὑψιπύλη Ὑψώ, Εἰδοθέα Εἰδώ. εἰ οὖν Δημήτηρ, Δημώ ὤφειλεν εἶναι, ἀλλ’ οὐκ ἔϲτιν ὑποκοριϲτικόν.

111. E. M. 55, 34: κερδώ ἡ ἀλώπηξ ὑποκοριϲτικῶϲ ὡϲ παρ’ Αἰϲχύλῳ Είδώ καὶ Ὑψώ ἀντὶ τοῦ Εἰδοθέα καὶ Ὑψιπύλη καὶ τὸ κερδώ δὲ ἀντὶ τοῦ κερδαλέα ἡ ἀπατητική.

112. Choer. Orthogr. 263, 30, E. M. 760, 52: Τιτώ: οὕτω λέγεται ἡ ἡμέρα. παρὰ γὰρ Τιτάν Τιτᾶνοϲ γίνεται Τιτανίϲ καὶ ἐκεῖθεν ὑποκοριϲτικὸν ὡϲ Ὑψιπύλη "Ψψώ, Εἰδοθέα Εἰδώ.

112. E.M. 95, 47 : ἄνα: «ἀλλ’ ἄνα εἰ μέμοναϲ» (I 247) ἀντὶ τοῦ ἀνάϲθητι· ὅλη ἡ λέξιϲ ἀπεϲπάϲθη. οὐκ ἔϲτι δὲ ἀποκοπὴ ἐπὶ τοῦ τοιούτου. Ἡρωδιανόϲ.

113. E.M. 651, 25: πάρα. ϲημαίνει τρία· «τίϲ ἔϲθ’ ὁ πωλῶν τἀνδράπόδα; Β. ὅδ’ ἐγὼ πάρα» ἀντὶ τοῦ πάρειμι «πάρα δ’ ἀνήρ» (Od. π 45)

114. E. M. 481, 15: ἰῶ τὸ ἐπίρρημά τινεϲ ἐκ τοῦ ἰωή κατὰ ϲυγκοπήν. Τρύφων δὲ λέγει, ὅτι τὸ ὦ τὸ κλητικὸν προϲέλαβε τὸ ι καὶ ἐγένετο

114a. lo. Al. 36, 14: τὸ ἐκεῖ ἀποκέκοπται.

115. E. M. 477, 56 et Gud. 288, 25. Ἴϲτη μὲν ὄμμα· ποικίλον ἐϲτίν. ο μὲν λέγουϲιν, ὅτι ὅταν ἀποκοπὴ γένοιτο τῶν εἰϲ θι προϲτακτικῶν, ἐπαύξηϲιϲ ἀκολουθεῖ οἶον ἵϲταθι καὶ κατ’ ἀποκοπὴν ἵϲτα καὶ ἐκτάϲει ἵϲτη μέγεθοϲ δ’ ὃϲ ἵϲτη»· τὸ δὲ «μείζονα δὴ κρητῆρα, Μενοιτίου υἱέ, καθίϲτα (Ι.I 202) ἀντὶ τοῦ εὐτρέπιζε ἐὰν μὲν βραχύ, ἀποκοπή ἐϲτιν· ἐὰν δὲ κατ’ ἔκταϲιν, ἀπὸ τοῦ ἱϲτῶ ἱϲτᾶϲ ὡϲ βοῶ βοάϲ· οὕτω Φιλόξενοϲ καὶ Τρύφων. λέγομεν δὲ ἡμεῖϲ, ὅτι οὐ μόνον ἐπὶ τῶν εἰϲ ω ῥημάτων, ἀλλὰ καὶ ἐπὶ τῶν εἰϲ μι τὰ τρίτα πρόϲωπα τῶν παρατατικῶν δεύτερα πρόϲωπα τῶν προϲτακτικῶν γίνεται οἷον νόει φίλει βόα. οὕτωϲ οὖν καὶ οἱ Ἀττικοί, ἐὰν μὴ χρήϲωνται τῇ θι καταλήξει, χρῶνται τοῖϲ τρίτοιϲ προϲώποιϲ τῶν παρατατικῶν ἐν τοῖϲ προϲτακτικοῖϲ οἶον ἐτίθην ἐτίθηϲ ἐτίθη τίθη. ἐπίμπλην ἐπίμπληϲ ἐπίμπλη πίμπλη «καὶ τοὺϲ κοφίνουϲ ἄπανταϲ πίμπλη πτερῶν ». οὕτωϲ ἵϲτη «ἵϲτη δὲ μέγα κῦμα» (Φ 313). ἰϲτέον ὅτι τὰ τοιαῦτα καὶ Δωρικά εἰϲιν· οἱ γὰρ Δωριεῖϲ λέγουϲι « πίμπλη, Κοικόα» (Sophr. fr. 42 Ahrens). καὶ γὰρ ὅρα ὅρη λέγουϲιν. οὕτω πίμπλα πίμπλη. Ἡρωδιανὸϲ περὶ παθῶν.

114b. Ιl. Pr. 656: τὸ ἁμαρτῇ δαϲέωϲ. περιϲπᾷ δὲ καὶ ὁ Ἀϲκαλωνίτηϲ κα οἱ πλείουϲ. ὀξύνει δὲ ὁ Ἀρίϲταρχοϲ βουλόμενοϲ αὐτὸ τοῦ ἁμαρτήδην ἀποκεκόφθαι· διὸ καὶ κατ’ αὐτὸν χωρὶϲ τοῦ ι γεγράψεται. ἐπικρατεῖ μέντοι τὸ περιϲπώμενον, γενόμενον παρὰ τὸ ἅμα καὶ τὸ ἀρτῶ.

114c. Il, Pr. 0 4: ὑπαί. παραιτητέον τὸν Τυραννίωνα βαρύνοντα τὴν ὑπαί καὶ ἡγούμενον ἀπὸ τοῦ ὕπαιθα εἶναι πάθοϲ τὸ τῆϲ ἀποκοπῆϲ.

116. E. M. 260, 57; δείκνυ: οὕτωϲ ἀναγνώϲειϲ οὐ γάρ οἱ ἠέλιοϲ. δείκνυ νόμον» (Hes. op. 524) ἀπὸ τοῦ δείκνυϲιν ἀποκοπή. ὅϲοι δὲ ἀνέγνωϲαν δεικνύει βουλόμενοι ἐκ τοῦ δεικνύω παραλαμβάνειν κατὰ ϲυϲτολὴν ἥμαρτον. ἀϲύϲτατον γάρ. οὕτωϲ Ἡρωδιανόϲ.

116a. Ιo. A1. 21, 4: φηϲί, ὅπερ πάλιν ἀποκοπὲν ὀξύνεται. τὸ γὰρ φή ἀντὶ τοῦ φηϲί.

116b. Il. Pr. ε 256. ἔα. ϲυϲτέλλεται τὸ α καὶ βαρύνεται. τὸ μὲν οὖν ἐντελὲϲ τοῦ ἐνεϲτῶτόϲ ἐϲτιν ἐῶ ἐᾷϲ ἐᾷ ϲὺν τῷ ι γραφόμενον ὡϲ τιμῶ τιμᾷϲ τιμᾷ. τοῦ δὲ παρατατικοῦ εἴων εἴαϲ εἴα οὐ προϲγραφομένου τοῦ ι «οὐ μ’ εἴαϲ μακάρεϲϲι» (819). καὶ τὸ τρίτον ἐν Ἰωνικῇ παραγωγῇ «τὸν δ’ οὔτι πατὴρ εἴαϲκε μάχεϲθαι» (Il. Υ 408), καὶ «τόνδ᾿  εἴαϲκεν» (Il. 17), καὶ προϲτακτικὸν «ἀλλ’ ἔα ὥϲ οἱ πρῶτα» (Il. Α 270). εἰ τοίνυν ἐϲτὶ τοιοῦτο «τρεῖν μ’ οὐκ ἔα», μόνον ϲυνεϲτάλη τὸ ἄλφα, καὶ ὁ παρατατικόϲ ἐϲτι ἰϲοδυναμῶν ἐνεϲτῶτι. εἰ δὲ ὁ ἐνεϲτὼϲ ἀεί ἐϲτι περιϲπώμενοϲ καὶ ϲὺν τῷ ι γραφόμενοϲ, δῆλον ὅτι πολλὰ πάθη· ϲυϲτολὴ γὰρ τοῦ α καὶ ἐκβολὴ τοῦ ι καὶ μεταβολὴ τοῦ τόνου, εἰ μὴ ἄλλωϲ ἐκδεξαίμεθα, ὅτι ἔθοϲ αὐτῷ ταῦτα τὰ τῆϲ δευτέραϲ ϲυζυγίαϲ κατὰ τὸ δεύτερον καὶ τὸ τρίτον πρόϲωπον πολλάκιϲ διαλύειν εἰϲ δύο αα, ὧν τὸ μὲν πρότερον ϲυνεϲταλμένον ἐϲτί, τὸ δὲ δεύτερον ἐκτεταμένον καὶ ϲὺν τῷ ι γραφόμενον, ὁρᾷϲ «οὐχ ὁράᾳϲ οἷοϲ κἀγώ» (Ιl. Φ 108), καὶ. ἐπὶ τοῦ τρίτου «ἰϲχανάᾳ δοκέειν» (Ιl. P 572), καὶ «ἐκπεράᾳ μέγα λαῖτμα» (Od. ι 323), «οὐκ ἐάᾳ Κρονίδηϲ (Ιl. Θ 414). τοῦτο τοίνυν τὸ ἐάᾳ δύναται κατὰ ἀποκοπὴν εἰρῆϲθαι «τρεῖν μ’ οὐκ ἔα». ἔνθεν καὶ ϲυνέϲταλται τὸ α καὶ βεβάρυνται. οὐκ ἄηθεϲ δὲ καὶ ἐνεϲτῶταϲ ἀποκόπτεϲθαι καὶ ἄλλουϲ χρόνουϲ, ὡϲ ἔχει τὸ «οὖτα κατὰ λαπάρην» (Ιl. Ζ 64). εἰ δέ τιϲ ἐπιζητήϲειεν ὁμοιότητα ἀπὸ τῶν εἰϲ ω περιϲπωμένων ἢ βαρυτόνων ἐνεϲτῶτοϲ ἐπὶ τρίτου ἀποκοπήν, καὶ μὴ εὑρὼν μηδὲ τοῦτο παραδέξαιτο, ἑαυτὸν λήϲει. περὶ γὰρ πάθουϲ διαλαμβάνομεν.

117. E. M. 246, 8, Zonar. 470. δάκρυ οὐ γέγονεν ἀπὸ τοῦ δάκρυον κατ’ ἀποκοπήν, ἀλλὰ κατὰ ϲχηματιϲμόν. ἔϲτι γὰρ ἀπὸ ϲυνθέτου λέξιϲ ἁπλῆ. ἔϲτι γὰρ ἀρίδακρυϲ πολύδακρυϲ ἀρίδακρυ πολύδακρυ καὶ δἀκρυ. οὕτωϲ Ἡρωδιανὸϲ περὶ παθῶν.

118. E. M. 91, 41: ἀμφότεροι: τὸ ἄμφω θέμα ἐϲτὶν ὡϲ δύο. διαφέρει δὲ τὸ ἄμφω τοῦ δύο, ὅτι τὸ μὲν δύο πρώτην γνῶϲιν τίθηϲι τοῦ

116c. Il. Pr. Β 662: κατέκτα. Πτολεμαῖόϲ φηϲιν ὁ Ἀϲκαλωνίτηϲ Ἀρίϲταρχον ἀνεγνωκέναι ὁμοίωϲ τῷ «ἔκτα ϲὺν οὐλομένῃ ἀλόχῳ» (Od. λ 410) κατὰ ϲυϲτολήν. Τυραννίων δὲ κατ’ ἔκταϲιν. οἶμαι δὲ ἀκόλουθον εἶναι ἐκείνῃ τῇ γραφῇ τῇ κομιζομένῃ ὑπ’ Ἀριϲτάρχου «ὥϲ ἔμεν ὡϲ ὅτε δῖον Ἐρευθαλίωνα κατέκταν» (Ιl. Δ 319). ἡ μέντοι κοινὴ ἀνάγνωϲιϲ ἡ κατὰ ϲυϲτολὴν ἀφορμὴν ἔϲχε τὴν τῆϲ ἀποκοπῆϲ, ὁμοίωϲ τῷ «οὖτα κατὰ λαπάρην» (Ιl. Ζ 64).

116d. Schol. ad Od. λ 221: δαμνᾷ, ἐπεί κεν πρῶτα λίπῃ. δαμνᾷ ὡϲ κιρνᾷ. οἱ δὲ «δάμναται ὥϲ κεν πρῶτα λίπῃ» ὡϲ Κράτηϲ· ὁ δὲ Ἀϲκαλωνίτηϲ βαρύνει δάμνα, ἵν᾿  ᾖ τοῦ δάμναται ἀποκοπή. ἔξεϲτι δὲ ἀναγινώϲκειν περιϲπωμένωϲ ἀπὸ τοῦ δαμνῶμαι ὡϲ πειρῶμαι «πειρᾶ ἐμεῖο γεραιέ» (Ω 390) μὴ ἐκφωνουμένου τοῦ ι ὡϲ τὸ δύνᾳ παῤ Ἀττικοῖϲ.

116e. Il. P Π 99. ἐκδόμεν. παροξυτονητέον· τὸ γὰρ πλῆρέϲ ἐϲτιν ἐκδύμεναι ὁμοίωϲ τῷ «θοῶϲ ζευγνύμεν ἄνωγεν» (145) καὶ δῆλον, ὅτι λείπει γένοιτο.

116f. Ιl. Pr. 1 393: ϲόωϲι. Τυραννίων προπεριϲπᾶ ὡϲ νοῶϲιν, ὡϲ ἀπὸ τοῦ ϲοῶ περιϲπωμένου, ἐπεί, φηϲί, καὶ τὸ εὐκτικὸν κατὰ ἀποκοπὴν εἶπεν «ἥ κέν ϲφιν νῆάϲ τε ϲοῷ καὶ λαὸν Ἀχαιῶν» (424).

119. E. M. 231, 14. ὁ Ἡρωδιανὸϲ ἐν τῷ περὶ παθῶν λέγει τὸ Γηρυών ἀπὸ τοῦ Γηρυόνηϲ εἶναι κατὰ ἀποκοπὴν τῆϲ ηϲ ϲυλλαβῆϲ καὶ ἐκτάϲει τοῦ ο εἰϲ ω Γηρυών ὡϲ πόθεν πῶ.

120. E.M.506, 20, E. Gud. 316, 39: Κέρκυροϲ. τοῦτο, εἰ τὸ Κέρκυρ οὐκ εἴρηται, οὐ πρόκειται ἡμῖν, εἰ ἄρα δύναται γενέϲθαι. ἀλλὰ τί εἰρήκαϲιν Ἕλληνεϲ, Ἀλκμάν φηϲι «καὶ Κέρκυροϲ ἁγεῖται» (Bergk fr. 89) ἀπὸ εὐθείαϲ τῆϲ Κέρκυρ. τοῦτο δέ φαϲι γεγονέναι ἀπὸ τῆϲ Κέρκυροϲ εὐθείαϲ κατὰ ἀποκοπήν. ἀλλ’ οὐκ εἴρηται ἡ Κέρκυροϲ εὐθεῖα. οὐκ ἄρα ἔχεται ἀποκοπῆϲ τὸ Κέρκυρ. ἀλλὰ κλίϲεώϲ ἐϲτι μᾶλλον ἡ

121. Steph. B. 247, 17: τὴν Δωδῶνοϲ γενικήν φηϲι Ϲοφοκλῆϲ Ὀδυϲϲεῖ ἀκανθοπλῆγι «νῦν δ’ οὔτε μ’ ἐκ Δωδῶνοϲ οὕτε Πυθικῶν γῆρύϲ τιϲ ἂν πείϲειεν» καὶ δοτικὴν «Δωδῶνι ναίων Ζεὺϲ ὁμέϲτιοϲ βροτῶν» καὶ ἐν Τραχινίαιϲ (v. 170) «ὡϲ τὴν παλαιὰν φηγὸν αὐδῆϲαί ποτε Δωδῶνι διϲϲῶν ἐκ πελειάδων ἔφη». καὶ Καλλίμαχοϲ «τὸν ἐν Δωδῶνι λέγοι μόνον οὕνεκα χαλκὸν ἤγειρον» καὶ τὴν αἰτιατικήν φηϲιν Εὐφορίων Δωδῶνα ἐν Ἀνίῳ «ἷκτο μὲν εἰϲ Δωδῶνα Διὸϲ φηγοῖο προφῆτιν». ἡδύνατο δὲ ἡ Δωδῶνοϲ γενικὴ μετὰ τῆϲ λοιπῆϲ κινήϲεωϲ καὶ κλίϲιϲ εἶναι τῆϲ Δωδών, εἴπερ ἦν ἐν χρήϲει τῆϲ πόλεωϲ ἡ εὐθεῖα. διόπερ ἔοικεν ὁ τεχνικὸϲ μεταπλαϲμὸν ἡγεῖϲθαι.

122. St. B. 166 13, Theogn.41, 26: τὸ χρυϲοέθειρ παῤ Ἀρχιλόχῳ ἐν Ἰοβάκχοιϲ ἀποκέκοπται τοῦ χρυϲοέθειροϲ.

123. E. M. 210, 43: βρά: ἀπὸ τοῦ ῥᾴδιον γίνεται κατὰ πλεοναϲμὸν τοῦ β Αἰολικῶϲ βράδιον καὶ κατὰ ϲυγκοπὴν βρᾴ. οὕτωϲ Ἡρωδιανόϲ καὶ Χοιροβοϲκόϲ.

124. E. M. 785, 26: ὕφα. ὑφαίνω ὕφαϲμα ἢ ὑφάζω ὕφαϲμα ὑφαϲία ὕφα. Ἡρωδιανὸϲ περὶ παθῶν.

125. Schol. A ad Il. Λ 307: τρόφι κῦμα. τὸ τρόφι ἀποκοπῇ τοῦ τρόφιμον ὁ Ἡρωδιανόϲ φηϲιν, ὅτι ἔϲτη τῇ πήξει τῇ αὐξήϲει· «κύματά τε τροφόεντα» (Od. γ 290) εὐτραφῆ καὶ τροφαλίϲ τὸ πεπηγὸϲ γάλα.

125a. Mon. 16, 12: τὸ παρὰ Ἑρμηϲιάνακτι ἐν Λεοντίου α′ «μόνη δέ οἱ ἐφλέγετο γλήν» οὐκ ἐντελέϲ, ἀποκεκομμένον δὲ ἐκ τοῦ γλήνη.

126. E. M. 643, 13: οὔτιϲ. τὸ οὐ ἐπίρρημα, τὸ τίϲ ἀόριϲτον, τὸ δὲ Οὖτιϲ ἐπὶ τοῦ Ὀδυϲϲέωϲ ἀντὶ ὀνόματοϲ κυρίου λαμβάνεται καὶ ἔϲτιν ἒν μέροϲ λόγου καὶ προπεριϲπᾶται. Τὸ δὲ ἀλλ’ οὔτιν ἐγὼ ἰδέειν δύναμαι» (Ιl. ε 475) κατὰ ϲυγκοπήν ἐϲτιν ἀπὸ τοῦ οὔτινα· ἐπλανήθη

125b. Diϲhr. 283, 6: τὸ «ἐξ ὀρέων ἐπὶ κάρ» (Ιl. 392) κατὰ πάθοϲ. ἀπὸ γὰρ τοῦ κάρη κατ’ ἀποκοπὴν τοῦ η γέγονεν.

125c. Herod. in Cathol. ap. Choer. Dictat. 515, 19, Theogn. 120, 26: τὸ κάρη ἀπὸ τοῦ κάρηνον ἀποκέκοπται.

125d. Dichr. 289, 16: τὸ κάρα τὸ ἐκτεινόμενον ἐξ ἀποκοπῆϲ τοῦ κάρανον.

125e. Arcad. 124, 17: τὸ δῶ ἀπὸ τοῦ δῶμα καὶ τὸ φᾶρ τὸ ἱμάτιον ἀπὸ τοῦ φᾶροϲ καὶ κρῖ.

125f. Theon. 116, 4: τὸ αὔξη οἱ μὲν βαρυτονοῦϲι λέγοντεϲ ἀποκεκόφθαι, Ἡρωδιανὸϲ δὲ ϲυνηγορεῖ τοῖϲ ὀξυτονοῦϲι.

125g. Mon. 10, 17: οὐδὲν περιϲπώμενον ἀποκέκοπται κατὰ γενικὴν πτῶϲιν, ἐξεκόπη παῤ Ἀριϲτίᾳ ἐν Ἀνταίῳ, ἔνθα φηϲίν «Αἰγαίου Ποϲειδῶ παῖϲ, πατὴρ δ’ ἐμόϲ».

126a. Ιo. Alex. 11, 31: τὸ διχόμηνι μεταπέπλαϲται ἐκ τοῦ διχομήνῳ. δύναται δὲ καὶ ἀπὸ τοῦ διχόμηνιϲ «πρὸϲ γάρ οἱ διχόμηνιϲ ἀπ’ αἰθέροϲ αἰγάζουϲα» Ἀπολλώνιοϲ (Α 1231) καὶ δοτικῆϲ διχομήνιδι ἀποκεκόφθαι

126b. Il. Pr. Ξ 387 ἡ δαί εἴτε ἀποκέκοπται εἴτε ϲυγκέκοπται, ὀξυτονηθήϲεται.

126c. Ιl. Pr. Δ 27: ἱδρ θ᾿ , ὃν ἵδρωϲα: αἰτιατική ἐϲτι κατ’ ἔκθλιψιν· δύναται μένοι καὶ ἱδρῶ τε εἶναι τὸ πλῆρεϲ, ἐπειδὴ ϲύνηθεϲ αὐτῷ οὕτωϲ τὴν αἰτιατικὴν προφέρεϲθαι.

126d. Il. Pr. O 339: Μηκιϲτῆ. ὁμοίωϲ τῷ  «ἔνθ’ αὖτ’ ἀγγελίην ἔπι Τυδῆ ϲτεῖλαν Ἀχαιοί» (ll. 384). καὶ ἤτοι ἀπεκόπη ἡ Μηκιϲτῆα αἰτιατική, ἢ Δωρικῶϲ κέκλιται, ὅπερ μοι δοκεῖ καὶ ἄμεινον.

126e. Io. Alex. 12, 19: αἱ εἰϲ ω αἰτιατικαὶ ἀπὸ ἐντελῶν εἰϲ α πᾶϲαι πεπόνθαϲι· ἡ μὲν γὰρ Ἀπόλλω καὶ Ποϲειδῶ καὶ κυκεῶ καὶ αἱ παραπλήϲιαι ἀποκοπεῖϲαι οὐκ ἤμειψαν τῶν ὁλοκλήρων τὸν τόνον.

126f. Io. Alex. 12, 16: οὐδεμία εἰϲ α λήγουϲα αἰτιατικὴ ὀξύνεται· ἔνθεν ἡ νιφάδα ἀποκοπεῖϲα ἀνεβιβάϲθη ἀλευόμενοι νίφα λευκήν» (Hes. Ορ. 533).

127. Schol. A ad Il. Α 572. ἐπιῆρα. ἔϲτι παρὰ τὸ ἐρῶ ἔρανον ὡϲ ἔχω ὄχανα καὶ κόπτω κόπανον καὶ τροπῇ τοῦ ε εἰϲ η ἤρανον· ἡ εὐθεῖα τοῦ πληθυντικοῦ ἤρανα, εἶτα ϲυγκοπῇ ἢ ἀποκοπῇ ἦρα.

126g. Choer. 95, 24: ἀποροῦϲί τινεϲ λέγοντεϲ, διὰ ποίαν αἰτίαν τὴν Θόαν καὶ τὴν Δἴαν αἰτιατικὴν μὴ λέγομεν ἀπὸ τῶν Θόαντα καὶ Αἴαντα αἰτιατικῶν γεγενῆϲθαι κατὰ ἀποκοπὴν τῆϲ τα ϲυλλαβῆϲ καὶ μὴ ἀπὸ ἰϲοϲυλλάβου κλίϲεωϲ, καὶ ἔϲτιν εἰπεῖν, ὅτι οὐδέποτε γενικὴ διὰ τοῦ ντ κλινομένη πάϲχει ἀποκοπὴν κατὰ τὴν αἰτιατικὴν οἷον Ξενοφῶν Ξενοφῶντοϲ Ξενοφῶντα, Κτηϲιφῶν Κτηϲιφῶντοϲ Κτηϲιφῶντα. ἀμέλει τὸ Ποϲειδῶν Ποϲειδῶνοϲ μὴ κλινόμενον διὰ τοῦ ντ πάϲχει ἀποκοπὴν κατὰ τὴν αἰτιατικὴν οἷον τὸν Ποϲειδῶνα τὸν Ποϲειδῶ «νὴ τὸν Ποϲειδῶ τοῦτον ἵππιον» (Arist. Nub. 83) ὥϲτε οὖν ἀπὸ ἰϲοϲυλλάβου κλίϲεωϲ ταῦτα.

126h. Choer. 422, 2: πᾶϲα αἰτιατικὴ ἑνικῶν μονοϲύλλαβοϲ ἀρϲενικὴ ἢ θηλυκὴ αὐτὴ καθ’ ἑαυτὴν οὖϲα εἰϲ ν λήγει· τὸ δὲ νὴ Δί οὐκ ἀντίκειται ἡμῖν, ἐπειδὴ οὐχ εὑρίϲκεται αὐτὴ καθ’ ἑαυτήν, ἀλλ’ ἐν ϲυντάξει.

126i. Ιl. Pr. Ο 128. τὸ ἠλέ ὡϲ καλέ ἐπιθετικῶϲ. εἴτε δὲ ἀπεκόπη εἴτε ϲυνεκόπη ἐκ τοῦ ἠλεέ, ἔρρωται τὰ τοῦ τόνου.

126k. Il. Pr. P 201. ἆ δείλ᾿ : τὸ πλῆρέϲ ἐϲτιν ἆ δειλέ· οὐ γάρ, ὡϲ οἱ ἐξηγηϲάμενοι, τοῦ δείλαιε ἀποκοπή· ἐν ἑτέροιϲ γὰρ αὐτὸϲ λέγει «ἆ δειλώ, τί νυ δάκρυ κατείβετον (Od. φ 86).

127a. Diϲhr. 282, 4: τὰ δίχρονα τὰ ἐκ ϲυναλοιφῆϲ ἐκτείνεϲθαι θέλει κρέαα κρέα, κέραα κέρα· εἰ μέντοι ἀποκοπήν τινα δέξεται τῆϲ τα ϲυλλαβῆϲ τοῦ κέρατα κέρα καὶ κρέατα κρέα, ϲυνεϲταλμένον ἐϲτὶ τὸ δίχρονον.

128. Ep. Cr. I 102, 7: γύναι. κατὰ ἀποκοπὴν τοῦ ξ τὸ δὲ παρὰ Μενάνδρῳ (Mein. ed. min. p. 1033) «ὦ Ζεῦ πολυτίμηθ’ ὡϲ καλαὶ νῷν αἱ γυναί» εἰ μὲν περιϲπάϲειϲ, ἀποκοπὴ ἐκ τοῦ γυναῖκεϲ, εἰ δὲ ὀξύνειϲ, ἐκ τῆϲ γυνή εὐθείαϲ. ἐπεὶ δ’ ἔχομεν παρὰ Φερεκράτει τὴν γυνήν αἰτιατικήν «ὡϲ ἄτοπ’ μητέῤ εἶνάι καὶ γυνήν» καὶ τὴν αἰτιατικὴν τῶν πληθυντικῶν τὰϲ γυνάϲ «ἀλλ᾿  ὁρῶ τὰϲ γυνάϲ», δῆλον ὅτι αἱ γυναί οὐκ ἀποκέκοπται. ἔϲτι δὲ καὶ ὦ γυνή παῤ Ἀλκαίῳ. ἡ δὲ γύναιξ εὐθεῖα ὁμολογεῖται ἐκ τῆϲ γενικῆϲ καὶ τῆϲ τῶν πληθυντικῶν δοτικῆϲ. ϲεϲίγηται δὲ ὡϲ μονήρηϲ. οὐδὲν γὰρ εἰϲ αιξ ὑπὲρ μίαν ϲυλλαβήν.

129. E. Gud. 308, 26: Καύκων θ’ ἐϲ ἕλικαϲ βόαϲ ἀποκοπῇ ἢ ϲυγκοπῇ. Καύκωνεϲ» «Καυκώνων πτολίεθρον» (Callim. hymn. in lov. 39) καὶ κατὰ ϲυγκοπὴν ἡ ἀποκοπὴν Καύκων. Ἡρωδιανὸϲ περὶ παθῶν.

130. E. M. 609, 39, Favorin. Ecl. 299, 23: νώ. ἅπαξ ἐχρήϲατο ταύτῃ τῇ λέξει ἐν τῇ Ὀδυϲϲείᾳ «νὼ ἀναβηϲάμενοι» (Od. o 475) καὶ ἐν Ἰλιάδοϲ ε «πρίν γ᾿  ἐπὶ ν τῷδ’ ἀνδρί» (219). ἰϲτέον δὲ ὅτι τὸ νώ καὶ τὸ ϲφώ ϲὺν τῷ ι τινὲϲ γράφουϲι, λέγοντεϲ ἀπὸ τοῦ νῶϊ καὶ ϲφῶϊ γενέϲθαι κατὰ ϲυναίρεϲιν τοῦ ω καὶ τοῦ ι εἰϲ τὴν ῳ δίφθογγον. ἀλλ’ ἡ παράδοϲιϲ οὐκ οἶδε τὸ ι ἐγκείμενον. ἕτεροι κατὰ ἀποκοπὴν λέγουϲι χωρὶϲ τοῦ ι, ἀλλὰ λέγει ὁ τεχνικὸϲ ὅτι, εἰ ἀπὸ τοῦ νῶϊ καὶ ϲφῶϊ ἀπεκόπη, ὤφειλε περιϲπᾶϲθαι. ἄλλοι δὲ λέγουϲι, τὸ νώ καὶ ϲφώ οὐκ ἐγένετο ἀπὸ τοῦ νῶϊ καὶ ϲφῶϊ, ἀλλὰ ταῦτα ἑτέρων θέματά ἐϲτι καὶ ἐκείνων ἕτερα θέματα. λέγει δὲ ὁ τεχνικόϲ, ὅτι ἀπὸ τοῦ νῶϊ καὶ ϲφῶϊ γέγονε κατὰ ἀποκοπὴν τοῦ ι καὶ ὀξύνεται ἀναλόγωϲ· καὶ γὰρ τὸ ἐν δυϊκοῖϲ

127b. Choer. Dictat. 377, 11: τὰ γόνυα καὶ δόρυα γίνεται καθ’ ὑπερβιβαϲμὸν τοῦ υ γοῦνα καὶ δοῦρα. δύναται δὲ καὶ ἀπὸ τοῦ γούνατα καὶ δούρατα γενέϲθαι κατὰ ἀποκοπὴν τῆϲ τα ϲυλλαβῆϲ γοῦνα καὶ δοῦρα.

131. Choer. 367, 4: τὸ γάλα ἀπὸ τοῦ γάλαξ κατ’ ἔνδειαν τοῦ ξ. (ἡ γὰρ κλίϲιϲ αὐτοῦ ἀπὸ εὐθείαϲ τῆϲ εἰϲ ξ καταληγούϲηϲ ἐγένετο, γάλακοϲ γὰρ ἡ γενικὴ καὶ κατὰ πλεοναϲμὸν τοῦ τ γάλακτοϲ ὡϲ ἄναξ ἄνακοϲ καὶ ἄνακτοϲ. ἄλλωϲ τε δὲ πᾶϲα δοτικὴ πληθυντικῶν εἰϲι λήγουϲα μετὰ διπλοῦ ἀποβολῇ τοῦ ι τὴν εὐθεῖαν τῶν ἑνικῶν ἀποτελεῖ οἷον Φοίνιξι Φοῖνιξ, κήρυξι κῆρυξ, Πέλοψι Πέλοψ, Κύκλωψι Κύκλωψ. εἰ οὖν ἐϲτιν ἡ δοτικὴ τῶν πληθυντικῶν γάλαξι, δηλονότι ἀποβολῇ τοῦ ι γίνεται ἡ εὐθεῖα τῶν ἑνικῶν γάλαξ· ἀλλ’ ἐπειδὴ τὸ ξ οὐκ ἔϲτι τελικὸν τῶν οὐδετέρων, τούτου χάριν ἀπεβλήθη καὶ ἐγίνετο γάλα. ἀμέλει ϲυντιθέμενον τὸ γάλα καὶ γενόμενον εἰϲ ἀρϲενικὸν γένοϲ ἀναδέχεται τὸ κεχρεωϲτημένον ξ οἷον τὸ ἀρτιγάλαξ ὁ νεογάλαξ.

132. Choer. 306, 31, Ep. Cr. 1 100, 9: Διὰ τοῦτο ἀπέβαλε τὸ γύναιξ τὸ ξ κατὰ τὴν κλητικήν, ἐπειδὴ τὰ εἰϲ αιξ λήγοντα ἢ ἀρϲενικοῦ μόνου γένουϲ εἰϲὶν οἷον Θρᾷξ ἢ ἐὰν ὦϲι θηλυκοῦ γένουϲ, πάντωϲ καὶ ἀρϲενικοῦ εἰϲιν οἷον ὁ Γραίξ καὶ ἡ Γραίξ, ὁ αἴξ καὶ ἡ αἴξ. ὅτι γὰρ λέγεται καὶ ὁ αἴξ ἀρϲενικῶϲ, ἐδήλωϲεν ὁ ποιητὴϲ εἰπών (Δ 105) αὐτίκ’ ἐϲύλα τόξον ἐΰξοον ἰξάλου αἰγὸϲ ἀγρίου, ὅν ῥά ποτ’ αὐτὸϲ ὑπὸ ϲτέρνοιο τυχήϲαϲ πέτρηϲ ἐκβαίνοντα. ἐπειδὴ οὖν τὸ γύναιξ οὐκ ἠδύνατο ἀρϲενικοῦ γένουϲ εἶναι, ἡ γὰρ ϲημαϲία κωλύει, τούτου χάριν ἀπέβαλε τὸ ξ κατὰ τὴν κλητικὴν καὶ γέγονε ὀφειλούϲαϲ περιϲπᾶϲθαι, ὡϲ τὸ Ποϲειδῶ κυκεῶ. ἀλλ’ οὐδὲν δυικῶν εὐ θείαϲ πτώϲεωϲ καὶ αἰτιατικῆϲ περιϲπᾶται, ὅθεν ὠξύνθηϲαν μετὰ τὴν ἀποκοπὴν. cf. Arcad. 179, 1, Eust. 155, 43. Lob. El. 11 276. Quod technicus sibi ipsi contradicere videtur verbis εἰ ἀπὸ τοῦ νῶϊ — ὤφειλε περιϲπᾶϲθαι, ex Herodiani more explicari debet, qui postquam quae contra aliquam sententiam dici possunt, exposuit, profert, quae eam sustentent, hoc loco canonem τὸ ἐν τοῖϲ δυϊκοῖϲ ω ἀποϲτρέφεται τὴν περιϲπωμένην τάϲιν. ad fr. 131. Hoc ex Herodiano deprompsisse Choeroboscum demonstrat Eustath. 1627, 47: ὅτι τὸ γάλα εἰϲ ξ δοκεῖ λήγειν, ἐπιϲτώϲατο Ἡρωδιανὸϲ καὶ ἀπὸ ϲυνθέτου του ἀρτιγάλαξ καὶ ἀπὸ πληθυντικῆϲ δοτικῆϲ. Quae ap. Eust. antecedunt, ab eodem Herodiano petita videntur et a me libro περὶ κλίϲεωϲ ὀνομάτων attributa sunt. cf. E. M. 60, 56. ad fr. 132 Etia hoc ab Herodiano profectum esse docet Eustath 113, 34 οὐδὲ ἡ γυναικὸϲ γενικὴ εὐθεῖαν ἐκφωνουμένην ἔχει τὴν γύναιξ, ἀλλὰ καθ’ Ἡρωδιανὸν εἰπεῖν ἑτερόζυγοϲ ἡ γυναικὸϲ γενικὴ ἐξενήνεκται ὡϲ πρὸϲ τὴν εὐθεῖαν. γυνή γάρ et idem p. 1922, 8 cf. Lob. El. 11 285 cum not. 2. γύναι, ἵνα μὴ εὑρεθῇ εἰϲ αιξ λῆγον καὶ θηλυκοῦ μόνου γένουϲ ὄν. διὰ ταύτην γὰρ τὴν αἰτίαν καὶ ἡ γύναιξ εὐθεῖα ἐπιλέλοιπεν. ἐν δὲ τῇ ϲυνθέϲει, ἐπειδὴ γίνεται ἀρϲενικοῦ γένουϲ, ἀναδέχεται τὴν εἰϲ αιξ κατάληξιν οἷον ὡϲ ὢν ἄπαιϲ τε κἀγύναιξ κἀνέϲτιοϲ παρὰ Ϲοφοκλεῖ ἐν Ἀθάμαντι (fr. 4 Naucks).

133. Choer. 360,20: «Ζεῦ ἄνα, Δωδωναῖε, Πελαϲγικέ, τηλόθι ναίων» (Π 233) χωρὶϲ τοῦ ξ ἐϲτὶ καὶ ἔϲτιν εἰπεῖν, ὅτι ὁ ποιητὴϲ διὰ τὸ μέτρον ἀπέβαλε τὸ ξ, ἀμέλει ὅτε ὁ ποιητὴϲ ἐδεήθη μακρᾶϲ ϲυλλαβῆϲ, διὰ τοῦ ξ εἶπεν αὐτὸ κατὰ τὴν κλητικὴν οἷον «Ἀτρείδη κύδιϲτε ἄναξ ἀνδρῶν Ἀγαμέμνων» (Β 434).

134. Eustath. 1560, 26. Ἡρωδίανόϲ φηϲιν, ὅτι τοῦ ἄλειφα καὶ λίπα ἡ κατάληξιϲ οὐκ ἀήθηϲ· ἀλλὰ τὸ μὲν ἄλειφα οὕτωϲ ἐγένετο· ὥϲπερ θένω θέναρ, δείρω δέραϲ, οὕτω καὶ ἐκ τοῦ ἀλείφω ἄλειφαρ ἢ ἄλειφαϲ καὶ ὑποϲτολῇ τοῦ ρ ἢ τοῦ ϲ ἄλειφα. τὸ δὲ λίπα ἐξ ἀναλόγου ἀντιπαραθέϲεωϲ ἐγίνετο. ὡϲ γὰρ κῶοϲ κῶαϲ, ὕδοϲ ὕδαϲ, γῆροϲ γῆραϲ, οὕτω καὶ λίποϲ λίπαϲ, ἐξ οὐ λίπα, ἵν’ ᾖ γένοϲ μὲν τὸ λίπα, εἶδοϲ δὲ τὸ ἔλαιον.

135. E. M. 188, 9: βάραγχοϲ. Ἱππῶναξ μάλιϲτα πλεοναϲμῷ τοῦ α· οἱ γὰρ ἄλλοι βράγχοϲ καὶ βραγχᾶν ἀντὶ τοῦ βραγχιᾶν καὶ πολλάκιϲ ἐϲτὶ παρὰ τοῖϲ Ἀττικοῖϲ. Ἡρωδιανόϲ.

136. Ε. M. 52, 8: ἀκράαντον: ἐκ τοῦ κραίνω τὸ τελειῶ ὁ μέλλων κρανῶ ἔκρανα καὶ ὥϲπερ ἀπὸ τοῦ χραίνω χραντόϲ καὶ ἄχραντοϲ καὶ φαίνω φαντόϲ καὶ ἄφαντοϲ, οὕτω καὶ παρὰ τὸ κραίνω κραντόϲ καὶ ἄκραντοϲ καὶ πλεοναϲμῷ τοῦ α ἀκράαντοϲ ποιητικῶϲ.

137. E. M. 722, 28: Ϲπαρτιάτηϲ: ἀπὸ τοῦ Ϲπάρτη Ϲπαρτίτηϲ. καὶ. πλεοναϲμῷ τοῦ α Ϲπαρτιάτηϲ· ὅμοιόν ἐϲτι καὶ τὸ Κροτωνιάτηϲ. Ἡρωδιανὸϲ περὶ παθῶν.

138. Steph. B. 480, 1: Νώνακριϲ: τὸ ἐθνικὸν Νωνακρίτηϲ καὶ κατὰ πλεοναϲμὸν τοῦ α Νωνακριάτηϲ, ὁ Ἑρμῆϲ. Λυκόφρων (v. 680) «Νωνακριάτηϲ τρικέφαλοϲ φαιδρὸϲ θεόϲ».

139. St. B. s. v.: Φᾶϲιϲ πόλιϲ τῆϲ Αἴαϲ ἐν Κόλχοιϲ. τὸ ἐθνικὸν ἔδει Φαϲίτηϲ ὡϲ Ὀαϲίτηϲ Μεμφίτηϲ ἢ Φαϲιάτηϲ πλεοναϲμῷ τοῦ α ὡϲ καὶ λέγεται.

140. St. Β. s. v.: Φᾶριϲ πόλιϲ τῆϲ Λακωνικῆϲ. Φαρῖται καὶ Φαριάτηϲ ὡϲ Ϲπαρτιάτηϲ.

141. St. B. 485, 8: οἰκιάτηϲ κατὰ πλεοναϲμὸν τοῦ α ἀπὸ τοῦ οἰκίτηϲ.

142. Ep. Cr. I 416, 15: Τελαμωνιάδηϲ: οἱ μὲν λέγοντεϲ ἀπὸ τοῦ Τελαμώνιοϲ Τελαμωνιάδηϲ ὡϲ Ἥλιοϲ Ἡλιάδηϲ, Δεξιάδηϲ Ἀϲιάδηϲ κατορθοῦϲι μὲν τὴν φωνήν, λύουϲι δὲ τὸ πατρωνυμικόν· ἀπὸ γὰρ κυρίων θέλει παράγεϲθαι τὰ πατρωνυμικά· τὸ δὲ Τελαμώνιοϲ οὐ κύριον, ἀλλ’ ἐπίθετον. ἄμεινον οὖν ἀπὸ τοῦ Τελαμών Τελαμῶνοϲ Τελαμωνίδηϲ καὶ κατὰ πλεοναϲμὸν ποιητικὸν τοῦ α Τελαμωνιάδηϲ.

143. Ep. Cr. I 443,20: Χαλκωδοντιάδηϲ: οἱ μὲν λέγουϲιν ἀπὸ εὐθείαϲ Χαλκωδοντίαϲ γενέϲθαι, οἱ δὲ ἀπὸ Χαλκωδόντιοϲ κτητικοῦ· ἀλλ’ οὐδέποτε τὸ πατρωνυμικὸν ἀπὸ κτητικοῦ γίνεται, ἀλλ’ ἀπὸ κυρίων. ἄμεινον οὖν πλεοναϲμὸν λαμβάνειν. γέγονεν οὖν ἀπὸ τῆϲ περιττοϲυλλάβου γενικῆϲ· ὡϲ γὰρ Ἀγαμεμνονίδηϲ, Τεκτονίδηϲ, οὕτωϲ Χαλκώδοντοϲ Χαλκωδοντίδηϲ καὶ πλεοναϲμῷ τοῦ α Χαλκωδοντιάδηϲ.

144. St. B. 3, 12: δοκεῖ ἀπὸ τοῦ Ἀβάντιοϲ εἶναι τὸ Ἀβαντιάϲ ὡϲ ἀπὸ τοῦ Ἑλικώνιοϲ Ἑλικωνιάϲ, Ὀλύμπιοϲ Ὀλυμπιάϲ, Δήλιοϲ Δηλιάϲ. τὸ δὲ Ἀβαντίϲ ἀπὸ τῆϲ Ἄβαντοϲ γενικῆϲ ὡϲ Ἑλικωνίϲ τῆϲ Ἑλικῶνοϲ, Βίϲτονοϲ Βιϲτονίϲ, Αὔϲονοϲ Αὐϲονίϲ. ἴϲωϲ δὲ καὶ τὸ Ἀβαντιάϲ ἀπὸ τοῦ Ἀβαντίϲ παρήχθη ὡϲ ἀπὸ τοῦ Λέϲβοϲ Λεϲβίϲ Λεβιάϲ, Ἀχαιίϲ Ἀχαιιάϲ Ἀχαιιάδων εὐπέπλων» (Ιl. Ε 424). μαρτυρεῖ δὲ τῷ προτέρῳ λόγῳ ἀπὸ τοῦ Ἀβάντιοϲ Ἀβαντιάϲ τὸ Ἀβαντία θηλυκόν, ὅπερ κατὰ βαρβαρικὴν τροπὴν τοῦ β εἰϲ μ ἐλέχθη παρὰ Ἀντιγόνῳ ἐν Μακεδονικῇ περιηγήϲει.

145. E.M. 725, 7: ϲταϲιάζειν; ὁ Ἡρωδιανὸϲ πλεοναϲμὸν λέγει εἶναι ἀπὸ τοῦ ϲτάϲιϲ ϲταϲιάζειν.

146. E. M. 346, 15: ἑξάκλινον, ἑξάπουν. Ἀττικῶϲ μὲν ἕξπουν καὶ ἕξκλινον λέγεται ὥϲπερ καὶ παρὰ τῷ Ϲοφοκλεῖ ἑξπηχυϲτί καὶ παρὰ Πλάτωνι τῷ κωμικῷ ἕξπουν. φυλάττεται γὰρ τὸ τέλοϲ τῶν ἀριθμῶν ἐν ϲυνθέϲει πεντέμηνον λεγόμενον καὶ «ἐν πεντεϲυρίγγῳ ξύλῳ» (Arist. Eqq. 1049) Ἀττικῶϲ· ἡμεῖϲ δὲ πεντάμηνον, Ἀττικοὶ ὀκτώπουν ἡμεῖϲ ὀκτάπουν. εἰ οὖν ἄρα τὸ τέλοϲ τῶν ἀριθμῶν φυλάϲϲεται, ὁ δὲ ἕξ ἀριθμὸϲ τὸ ξ ἔχει, φυλάϲϲει ἄρα τὸ τέλοϲ τοῦ ἀριθμοῦ ὁ ἕξκλινον λέγων.

144a. E. M. 644, 8: ὡϲ παρὰ τὸ φύϲιϲ γίνεται φυϲικόϲ, μάντιϲ μαντικόϲ, οὕτωϲ ὄφιϲ ὀφικόϲ καὶ ὀφιακόϲ κατὰ πλεοναϲμὸν τοῦ α. ϲυνηκολούθηϲε γὰρ τῷ θηριακόϲ.

146a. Ιl. Pr. X 28: ἄϲτραϲιν: ὃν τρόπον ἡ ἐγκάτοιϲ ἔγκαϲιν ἐγένετο ἥ τε προβάτοιϲ πρόβαϲιν ἥ τε πετάλοιϲ πέταλϲιν, οὕτωϲ ἄϲτροιϲ ἄϲτραϲιν, ἐπειϲελθόντοϲ τοῦ α, ἵνα ϲυϲτῇ ἡ λέξιϲ.

147. Ep. Hom. 395, 22, E. M. 500, 9: τετράφαται. ἐπὶ τοῦ παθητικοῦ παρακειμένου καὶ ὑπερϲυντελίκου τοῖϲ τρίτοιϲ προϲώποιϲ τῶν πληθυντικῶν πρὸ τοῦ τ προτίθεται τὸ α, καὶ εἰ μὲν ψιλὸν ᾖ ϲύμφωνον πρὸ τοῦ τ, τρέπεται εἰϲ δαϲύ οἷον ἀπὸ τοῦ τέτραμμαι τέτραπται τετράμμεθα τέτραφθε καὶ Ἰωνικῶϲ τετράφαται «πεδίον δὲ γὰρ αἰεὶ τετράφαθ᾿ , ὁππότ’ ἐπὶ Τρώων ἀΐοιεν ἰόντων» (Κ 188) «ᾧ λαοί τ’ ἐπιτετράφαται» (Β 25). τοιοῦτον καὶ τὸ τεύχω τέτευχα τέτυ-

146b. Io. Alex. 11, 27: αἱ πλεονάϲαϲαι τὸ α κατὰ τὴν παραλήγουϲαν παροξύνονται πατράϲι, θυγατράϲι μητράϲι.

146c. Choer. 463, 17: αἱ πλεονάϲαϲαι δοτικαὶ πληθυντικαὶ τῷ α παροξύνονται οἷον πατρί πατράϲιν, θυγατρί θυγατράϲιν, ἀνδρί ἀνδράϲιν, υἷι ὑιάϲιν. ἔϲτι γὰρ ὑϊϲ ὕϊοϲ ὕϊιι καὶ κατὰ ϲυναίρεϲιν τοῦ υ καὶ ι εἰϲ τὴν υ δίφθογγον υἷι· καὶ ἐπειδὴ τοῦ ϲ προϲερχομένου ἀϲυνταξία ἤμελλε γενέϲθαι (οὐδέποτε γὰρ μετὰ τὴν υι δίφθογγον ϲύμφωνον εὑρίϲκεται ἐπιφερόμενον οἷον μυῖα ἅρπυια, υἱόϲ) τούτου χάριν ἐπλεόναϲε τὸ α καὶ γέγονεν υἱάϲιν.

148. Ep. Hom. 300, 1, E. M. 599, 20. νέαται. ὅϲοι μὲν ἐνεϲτῶτα παραλαμβάνουϲιν, ἀντὶ τοῦ οἰκοῦνται ὅϲοι δὲ παρακείμενον, οἷον οἰκημένοι εἰϲίν. ἔϲτι ῥῆμα νῶ τὸ οἰκῶ. τούτου ὁ παρακείμενοϲ νένηκα, παθητικὸϲ νένημαι καὶ πληθυντικὸν νενήμεθα νένηϲθε νένηνται. τὸ Ἰωνικὸν νενέαται· ἄρον τὴν νε ϲυλλαβὴν «νέατι Πύλου ἠμαθόεντοϲ» (Ι 153) ὥϲτε ὅμοιον εἶναι τῷ δεδέχαται δέχαται.

149. Ep. Hom. 287, 28: μεμετρέαται. τοῦτο Ἰωνικόν ἐϲτιν, ὡϲ γὰρ νενόηνται νενοέαται καὶ περιπεποίηνται περιπεποιέαται, οὕτωϲ καὶ μεμέτρηνται μεμετρέαται παρὰ τῷ Ἑκαταίῳ «ὁ μὲν οὖν Βόϲποροϲ καὶ ὁ Πόντοϲ καὶ ὁ Ἑλλήϲποντοϲ κατὰ ταῦτά μοι μεμετρέαται» καὶ παρ’ Ἱππώνακτι «οἱ δέ μευ ὀδόντεϲ ἐν τοῖϲ γνάθοιϲι κεκινέαται» καὶ Ἀνακρέων «αἱ δέ μευ φρένεϲ ἐκκεκωφέαται» καὶ τὸ περιβεβλέαται.

150. Ep. Hom. 373, 29: παρείατο. Καλλίμαχοϲ «κούρη δὲ παρείατο δακρυχέουϲα. τινὲϲ πλεοναϲμὸν ἡγήϲαντο τοῦ α. ἀντὶ τοῦ παρῆν γάρ ἐϲτι ἢ καὶ παρέζετο. οὐκ ἔϲτι δὲ πλεοναϲμόϲ, ἀλλὰ πληθυντικόν ἐϲτιν ἀντὶ ἑνικοῦ τιθέμενον ὡϲ τὸ «οἱ δ’ εἵατ’ εἰν ἀγορῇ (Od 503).

151. E. M. 63, 18: ἅλιαϲ: ἔϲτιν ἅλιϲ καὶ πλεοναϲμῷ τοῦ α ἅλιοϲ· ἔϲτι δὲ μονῆρεϲ τὸ ἐπίρρημα· οὐδὲν γάρ ἐϲτιν εἰϲ αϲ ἐπίρρημα προπαροξύτονον, ἀλλ’ ἢ ὀξύτονον ἑκάϲ ἀγκάϲ ἢ παροξύτονον ὡϲ τὸ «ἀτρέμαϲ ἧϲο » (Β 200). οὕτωϲ Ἡρωδιανόϲ.

152. Steph. B. 383, 21: Κρήτην τὴν νῆϲον Κρεήτην ἔφη Ἀρχίλοχοϲ κατὰ πλεοναϲμόν.

153. E. M. 666, 35, Ep. Hom. 335, 11: πετεηνόϲ. ὁ Ἡρωδιανὸϲ. τὸ πετηνόν ὡϲ ῥηματικὸν διὰ τοῦ η ἐκ τοῦ πετῶ πετήϲω πετηνόν καὶ πλεοναϲμῷ τοῦ ἕ ποιητικῶϲ πετεηνόν. πάντοτε δὲ ὁ ποιητὴϲ διὰ τοῦ ε καὶ η προφέρει.

152a. Schol. ad Od. μ 417: θεείου. εἴγε ἀπὸ τοῦ θείου διαίρεϲιϲ, διὰ τί τὸ θεείου διὰ διφθόγγου, φαμὲν οὖν ὅτι πλεοναϲμόϲ ἐϲτι τοῦ ε ὡϲ εἰϲ ἕειϲ.

152b. Ep. Hom. 412, 8: τεόν. τὸ κοινὸν ϲόν, Δωρικὸν τεόν· πέπονθε γὰρ πλεοναϲμὸν τοῦ e καὶ τροπὴν τοῦ ϲ εἰϲ τ, ἀλλ’ ἐπὶ τῶν πρωτοτύπων τροπὴ μόνη γίνεται ϲύ τύ· ἐπὶ δὲ τῶν κτητικῶν οὔτε ἡ τροπὴ χωρὶϲ πλεοναϲμοῦ οὕτε ὁ πλεοναϲμὸϲ ἄνευ τῆϲ τροπῆϲ παρὰ Δωριεῦϲι ϲόν τεόν, ϲῇ τεῇ « ἤδη γάρ με καὶ ἄλλο τεὴ ἐπίνυϲϲεν ἐφετμή » (Ξ 249).

154. E. M. 31, 43: αἰέλουροϲ. τοῦτο οὐκ ἔϲτι πλεοναϲμόϲ, ἀλλ’ ἀντίθεϲιϲ· παρὰ γὰρ τὸ αἰόλον καὶ τὴν οὐράν ἐτυμολογεῖται αἰέλουροϲ. οὕτωϲ Ἡρωδιανὸϲ περὶ παθῶν.

155. E. M. 790, 20: φέρενα. τοῦτο κατὰ διάλεκτον· οἱ γὰρ Αἰολεῖϲ λέγουϲι τὴν φερνήν φέρεναν, ἴϲωϲ προϲφυέϲτερον παρὰ τὸ φέρειν· προίξ γάρ ἐϲτιν. ἦν γὰρ ἠλογημένον τὸ φερνή. τὰ γὰρ εἰϲ νη λήγοντα διϲύλλαβα ἔχοντα πρὸ τέλουϲ τὸ ρ βαρύνεται οἷον Τάρνη, πτέρνη· μόνον τὸ φερνή ὀξύνεται. ἐὰν δὲ δώϲῃ τιϲ τόνον μὴ πλεοναϲμὸν Αἰολικὸν εἶναι καὶ εἴπῃ φερένη καὶ μιμήϲηται τὸ Ἑλένη, ἀπολέλυται τὸ ἠλογημένον. περὶ παθῶν.

156. E. M. 261, 14: δειελόc: Ἰλιάδοϲ Φ (232) «εἰϲόκεν ἔλθῃ δειελὸϲ ὀψὲ δύων» ἡ δείλη δειελόϲ εἴρηται ὡϲ ἑϲπέρα ἕϲπεροϲ, ὠνή ὦνοϲ, χολή χόλοϲ· ϲύνηθεϲ Ἴωϲι τὸ ἑ πλεονάζειν ἥιοϲ ἠέλιοϲ, δειλινόν δειελινόν οἷον «δειελινὸν κλίνοντοϲ ὑπὸ ζόφον ἠελίοιο» (Apollon. Rhod. I 452).

157. Ep. Hom. 178, 18: ἐλεόθρεπτοϲ. τὰ εἰϲ οϲ λήγοντα οὐδέτερα κατ’ ἀρχὴν ϲυντιθέμενα ἐκβάλλει τὸ ϲ οἷον πάθοϲ παθολόγοϲ, εἶδοϲ Εἰδοθέα, ϲκότοϲ ϲκυτοτόμοϲ ϲκυτοτόμων ὄχ’ ἄριϲτοϲ» (H 221), ἦθοϲ ἠθολόγοϲ. διὸ παρὰ τὸ ἕλοϲ ὤφειλεν ἑλόθρεπτοϲ, ἀλλ’ ἐγένετο πλεοναϲμὸϲ τοῦ ε· οὐ γὰρ παρὰ τὴν γενικὴν τὴν ἕλεοϲ· οὐ γὰρ εἴωθεν γενικὴ ϲυντίθεϲθαι· τὸ θυοϲκόοϲ κατὰ πλεοναϲμὸν τοῦ ϲ λέγομεν.

158. St. B. 612, 15. Τελμηϲϲόϲ. ὁ πολίτηϲ Τελμηϲϲεύc· καὶ δρᾶμα Ἀριϲτοφάνουϲ Τελμηϲϲεῖϲ. λέγεται καὶ τετραϲυλλάβωϲ Τελεμηϲϲεῖϲ, ὡϲ αὐτὸϲ ἐν αὐτῷ «πῶϲ ἄν τιϲ ἂν οὖν, ἢ τί ποιήϲαϲ, ὦ Τελεμηϲϲεῖϲ,» καὶ πάλιν «φέρε δὴ τοίνυν, ταῦθ’ ὅταν ἔλθῃ, τί ποιεῖν χρή μ’, ὦ Τελεμηϲϲεῖϲ». ἔϲτι δὲ τὸ μέτρον ἀναπαιϲτικὸν τετράμετρον καταληκτικόν, οὗ πρὸ τῆϲ τελευταίαϲ ϲυλλαβῆϲ ἀνάπαιϲτοϲ τάττεται, ϲπανιαίτατα δὲ ϲπονδεῖοϲ.

159. E. Οr. 64, 5: ἐλεφαίρω: παρὰ τὸ ἔλπω τὸ ἐλπίζω ἄλλο παραγωγὸν ἐλπαίρω καὶ πλεοναϲμῷ τοῦ ἐλεπαίρω, τροπῇ τοῦ π εἰϲ φ ἐλεφαίρω. κυρίωϲ τὸ ταῖϲ ἐλπίϲιν ἀπατᾶϲθαι. οὕτωϲ Ἡρωδιανόϲ. λέγει δὲ δύναϲθαι τὸ ἐλεφαίρω παρὰ τὸ ζῷον εἰρῆϲθαι.

160. E. Or. 61, 24: ἐρινεόϲ ϲημαίνει τὴν ἀγρίαν ϲυκῆν. ἀπὸ τοῦ ἐρίζω γίνεται ἐρινόϲ καὶ κατὰ πλεοναϲμὸν τοῦ ε ἐρινεόϲ παρὰ τὸ ἐριϲτικὸν εἶναι τὸ δένδρον. ἀνέρχεται γὰρ εἰϲ τοίχουϲ καὶ εἰϲ ἕκαϲτον τόπον ἔν τε πέτραιϲ καὶ ὕδαϲιν. οὕτωϲ Ἡρωδιανὸϲ καὶ Εὐδαίμων.

161. E. M. 385, 54: ἐτεόϲ ὁ ἀληθήϲ ἐκ τοῦ ἐτόϲ κατὰ πλεοναϲμὸν τοῦ ἑ. ἐκ τοῦ εἰμί τὸ ὑπάρχω ἐτόϲ. τὸ γὰρ ἀληθὲϲ ὑπάρχον ἐϲτὶ καὶ πεπηγὸϲ καὶ ὂν ὥϲπερ τὸ ψεῦδοϲ οὐκ ὑπάρχον.

162. E. M. 726, 17 : ϲτερρόϲ. βούλονταί τινεϲ ἀπὸ τοῦ ϲτερεόϲ εἶναι ϲυγκοπῇ ϲτερόϲ καὶ πλεοναϲμῷ τοῦ ἑτέρου ρ ϲτερρόϲ. ἐμοὶ δὲ δοκεῖ μᾶλλον τὸ ϲτερεόϲ ἀπὸ τοῦ ϲτερρόϲ εἶναι. τὰ γὰρ εἰϲ ναι ἀπαρέμφατα ποιεῖ εἰϲ ροϲ ὀνόματα ἰϲοϲύλλαβα οἷον μιῆναι μιαρόϲ, ῥυπῆναι ῥυπαρόϲ, διῆναι διερόϲ, ϲταθῆναι ϲταθερόϲ, οὕτω ϲτῆναι ϲτερόϲ καὶ ϲτερρόϲ.

159a. II. Pr. Ε 163: ἀἕκονταϲ. ϲτέρηϲίϲ ἐϲτι τοῦ ἑκόντα τὸ ἀέκοντα· διὸ δαϲυντέον τὸ ε· πταίει οὖν Νικίαϲ ψιλῶν τὸ ε. οἴεται γὰρ τῷ ἄκοντα ἐπεντίθεϲθαι τὸ ε ὅπερ οὐκ ἔϲτι· τὸ γὰρ ἄκοντα ϲυναλοιφή ἐϲτι τοῦ ἀέκοντοϲ.

160a. II. Pr. Α 508: μητίετα: ἀπὸ τοῦ μητῖτα κατὰ πλεοναϲμὸν τοῦ ε καὶ ϲυϲτολῇ τοῦ ι ἀπὸ εὐθείαϲ τῆϲ μητίτηϲ κλητικὴ γέγονε μητίετα· καὶ ὁ τόνοϲ ἐπὶ τοῦ αὐτοῦ τόπου ἔμεινε μετὰ τὸν πλεοναϲμόν. cf.Α 175.

160b. II. Pr. 538: δαφοινεόν. ὀξύνεται· ἐπὶ γὰρ τῶν εἰϲ οϲ ὀνομάτων ὁ πλεοναϲμὸϲ τοῦ ε φυλάϲϲει τὴν ἐπὶ τέλουϲ ὀξεῖαν κενόϲ κενεόϲ, ἀδελφόϲ ἀδελφεόϲ.

163. St B. 471, 13. Νέδη πόλιϲ Ἀρκαδίαϲ. Εὐφορίων δὲ Nεδέην αὐτήν φηϲι.

164. E. M. 755, 33: τριακόντεοϲ. ὥϲπερ γίνεται ἐπὶ τῆϲ γενικῆϲ τῶν πληθυντικῶν γερόντων γεροντέων, οὕτω καὶ ἐπὶ τῆϲ γενικῆϲ τῶν ἑνικῶν τριάκων τριάκοντοϲ τριακόντεοϲ κατὰ πλεοναϲμόν. περὶ παθῶν.

165. E. M. 227, 3: γέροντεϲ γερόντων καὶ πλεοναϲμῷ τοῦ ε γέροντέων οὐχ ὡϲ ναυτῶν καὶ ναυτέων. τοῦτο διαίρεϲίϲ ἐϲτι καὶ οὐ πλέοναϲμόϲ. ὁ γὰρ τόνοϲ διελέγχει· εἰ μὲν γὰρ περιϲπᾶται, δῆλον ὅτι διαίρεϲιϲ· εἰ δὲ βαρύνεται, δῆλον ὅτι πλεοναϲμὸϲ καὶ οὐ διαίρεϲιϲ. οὕτωϲ Ἡρωδιανόϲ.

166. Ep.Hon.239,1, E.M.507,15: ἀρνῶν ἐκ κεφαλέων (Γ 273): ὁ κανών· οἱ Αἰολεῖϲ διὰ τοῦ αων κεφαλάων, οἱ δὲ Δωριεῖϲ διὰ τοῦ εων κεφαλέων· ὁ δὲ Ζηνόδοτοϲ γράφει «ἀρνέων ἐκ κεφαλέων» ὡϲ κτητικὸν τὸ ἀρνέων λαβών· κακῶϲ δέ· κανὼν γάρ ἐϲτιν ὁ λέγων, τὸ κτητικὸν ἐπὶ τῶν ϲωματικῶν μερῶν λαμβανόμενον κατὰ τεθνηκότοϲ θέλει παραλαμβάνεϲθαι οἷον βοεία κεφαλή ἡ τεθνηκότοϲ, καὶ ἀνθρώπειοϲ πούϲ ὁ τοῦ τετελευτηκότοϲ· οὐ γὰρ ἐπὶ ζώντων εἴποι τιϲ ἄν· διὸ καὶ μέμφονται Ζηνοδότῳ, ἐπειδὴ τὸ « ἀρνέων ἐκ κεφαλέων » ἀνεγίνωϲκεν ἀρνέων κτητικόν· κτητικῇ γὰρ φωνῇ ἐχρήϲατο ὡϲ ἐπὶ ζώντων

160c. II. Pr. ψ 160: τὰ εἰϲ οϲ λήγοντα ὀνόματα, παρὰ ῥῆμα γινόμενα, καθαρεύοντα καὶ τῷ ε παραληγόμενα ὀξύνεϲθαι θέλει, φωλεύω φωλεόϲ, ὀχεύω ὀχεόϲ καὶ ἐν πλεοναϲμῷ τοῦ ϲ ὀϲχεόϲ, καὶ παρὰ τὸ ϲωρεύω δὲ ὁ ϲωρεόϲ· τὸ δὲ ϲωρόϲ κατὰ ϲυγκοπὴν ἀπετελεῖτο. καὶ παρὰ τὸ λοχεύω δὲ ὁ λοχεόϲ ἔϲται κατ’ ὀξεῖαν τάϲιν «ὁ  δ’ ἐκ λοχεοῖο πάϊϲ Hes. Theogn. 178). ἀλλ’ οὖν γε βαρυτόνωϲ οἱ πλείουϲ ἀνέγνωϲαν, πλεοναϲμὸν ἐκδεξάμενοι τοῦ ε, ὥϲτε παρὰ τὴν λόχου γενικὴν «ἐκ λόχου ἀμπήδηϲε» (II. Λ 379) λόχοιο γενέϲθαι καὶ λοχέοιο.

167. E. M. 224, 50: γεμέωϲι δὲ παϲτάδεϲ. γέμωμεν γέμητε γέμωϲι καὶ πλεοναϲμῷ ποιητικῷ τοῦ ε γεμέωϲιν. οὕτωϲ Ἡρωδιανόϲ.

168. E. M. 133, 34: ἀπτερέωϲ παρ’ Ἡϲιόδῳ ὥϲπερ τὸ ἀψοφέωϲ. ϲημαίνει δὲ τὸ αἰφνιδίωϲ· ἀποπτέρων ἀπτέρων ἀπτέρωϲ ἀπτερέωϲ. οὕτωϲ Ἡρωδιανόϲ.

167a. II. Pr. Ψ 361: προπαροξυτονητέον τὸ μεμνέῳτο· γράφεται δὲ καὶ ϲὺν τῷ ι τὸ ω. οὕτω δὲ καὶ ὁ Ἀϲκαλωνίτηϲ, ἐκ τοῦ μεμνέοιτο ἡγούμενοϲ αὐτὸ εἶναι. παρὰ μέντοι Ξενοφῶντι ἄνευ τοῦ ε ἐϲτὶν ὁ ϲχηματιϲμὸϲ καὶ προπεριϲπᾶται, ἐν Κύρου παιδείαϲ πρώτῳ (6, 3) «ἀλλ’ ὅτε τὰ ἄριϲτα πράττοι, τότε μάλιϲτα τὸν θεὸν μεμνῷτο ». τὸ δὲ ἀνάλογον διὰ τοῦ η προϲκειμένου τοῦ ι παρ’ Ἀριϲτοφάνει ἐν Πλούτῳ δευτέρῳ (992) ἴνα τοὐμὸν ἱμάτιον φορῶν μεμνῇτό μου» καὶ πάλιν προπεριϲπαϲτέον.

167b. Schol. A ad Il. Ξ 241: ἐπίϲχοιεϲ. οὕτωϲ τὴν γραφὴν παρατίθεται ὁ Ἡρωδιανὸϲ ἐν τῷ ιζ τῆϲ καθόλου καὶ λέγει ἀπὸ τοῦ ἐπίθεται πλεοναϲμὸν εἶναι τοῦ ε ἢ ϲυϲτολὴν τοῦ ἐπιϲχοίηϲ.

168a. E. M. 146, 19: ὁ Ἡρωδιανόϲ φηϲιν ἐν τῇ καθόλου πλεονάζειν τὴν ει δίφθογγον καὶ γίνεται ἀρνόϲ ἀρνειόϲ ὡϲ ἀμνόϲ ἀμνειόϲ.

168b. Arcad. 45 1: τὰ εἰϲ ειοϲ ὑπερδιϲύλλαβα μὴ πλεοναζούϲηϲ τῆϲ ε διφθόγγου προπαροξύνεται Αἰάντειοϲ Ὁμήρειοϲ γαλήνειοϲ Ἰππάρχειοϲ· τὸ δὲ ἀδελφειόϲ ἀπὸ τοῦ ἀδελφόϲ πλεονάζει τὸ ει.

169. E.M. 659, 46: Πελοπηΐϲ. ὡϲ παρὰ τὴν Κέκροπι δοτικὴν γίνεται Κεκροπίϲ Αἰθίοπι Αἰθιοπίϲ, οὕτω Πέλοπι Πελοπίϲ καὶ πλεοναϲμῷ τοῦ Πελοπηΐϲ ὡϲ τὸ ποίμνιον ποιμνήϊον καὶ τάφοϲ τάφιοϲ καὶ ἐπιτάφιοϲ ταφήϊον « Λαέρτῃ ἥρωϊ ταφήϊον» (Od. β 99). περὶ παθῶν.

170. Ep. Hom. 255, 7: Καδμηΐδι γαίῃ (Hesiod. op. 161): ὥϲπερ παρὰ τὸ Δάρδανοϲ ἐκπίπτει πατρωνυμικὸν εἰϲ ιϲ Δαρδανίϲ καὶ παρὰ τὸ Πρίαμοϲ Πριαμίϲ, οὕτωϲ ἔδει καὶ παρὰ τὸ Κάδμοϲ Καδμίϲ. τὸ ἄρα Καδμηΐϲ ἐπλεόναϲε τὸ η. ὅτε οὖν φηϲιν ὁ Ἴβυκοϲ «παρελέξατο Καδμίδι κούρᾳ », τὸ ὀφειλόμενον ἀπέδωκεν.

171. St. B. 666, 14: Φίλυρεϲ ἔθνοϲ πρὸϲ τῷ Πόντῳ. τὸ θηλυκὸν Φιλυρίϲ καὶ Φιλυρηΐϲ πλεοναϲμῷ τοῦ η.

172. St. B. Βρύξ. τὸ θηλυκὸν Βρυγίϲ καὶ Βρυγηΐϲ ὡϲ Καδμηΐϲ.

173. Eustath. 468 extr: Ὅμηροϲ τὸν πολίτην πολιήτην φηϲίν, ὅπερ Ἰωνικὸν εἶναι δοκεῖ κατὰ τὸ Μαϲϲαλιήτϲ Ἀπολλωνιήτηϲ, οἰκιήτηϲ, ἅπερ κεῖνται παρὰ τῷ Ἡρωδιανῷ.

174. E. M. 698, 2: πωγωνιήτηϲ. πώγων πώγωνοϲ πωγωνίτηϲ καὶ πλεοναϲμῷ τοῦ η πωγωνιήτηϲ ὡϲ πολιήτηϲ· ἤ παρὰ τὸ πωγωνία πωγωνιάτηϲ καὶ κατὰ τροπὴν πωγωνιήτηϲ. λέγουϲι δέ τινεϲ, ὅτι ἀπὸ τῶν εἰϲ ων ληγόντων οὐκ ἔχει γεγονέναι πωγωνία. Κράτηϲ δ’ οὖν ἐν

175. Ep. Hom. 298, 32. Nυϲήϊον. ἀμφίβολον· εἰ γὰρ παρὰ τὸ Nύϲιον, πλεοναϲμόϲ ἐϲτι τοῦ η εἰ δὲ παρὰ τὸ Νῦϲα, ὤφειλε μὲν εἶναι Nύϲειον, ἀλλ’ ὥϲπερ παρὰ τὸ ἄρειον ἀρήιον αὐξήϲει γέγονεν, οὕτω Νυϲήϊον, ὥϲτε δύναται διαίρεϲιϲ εἶναι καὶ ἐπέκταϲιϲ, ἀλλ’ οὐ πλεοναϲμόϲ. τὸ δὲ γαιήϊοϲ ἀπὸ τοῦ γαῖα γαίϊοϲ ἐν πλεοναϲμῷ καὶ τὸ κ πολεμήϊα» παρὰ τὸ πόλεμοϲ πολέμια. ὅταν οὖν εἴπῃ «πολεμήϊα τεύχεα» (H 193) πλεονάζει τὸ η.

176. Theogn. Cr. II 91,21 : κρήηνον τὸ ἐπιτέλεϲον· γέγονε δὲ παρὰ τὸ κραίνω· ὁ ἀόριϲτοϲ ἔκρανα· τὸ προϲτακτικὸν κρᾶνον καὶ Ἰωνικῶϲ τροπῇ τοῦ α εἰϲ η κρῆνον καὶ ἐν πλεοναϲμῷ τοῦ η κρήηνον. οὕτωϲ Ἡρωδιανὸϲ ἐν τῷ περὶ παθῶν.

177. Ep. Cram. I 342, 26: ἀριθμόϲ. παρὰ τὸ ἄρω τὸ ἁρμόζω — Ὅμηροϲ «ἄρϲαντεϲ κατὰ θυμόν » (Ιl.Α 136) γίνεται ἁρμόϲ καὶ πλεοναϲμῷ τοῦ ϲ ἀρϲμόϲ καὶ τροπῇ τοῦ ϲ εἰϲ θ ἀρθμόϲ καὶ πλεοναϲμῷ τοῦ ι ἀριθμόϲ. ἁρμογὴ γὰρ μονάδων ὁ ἀριθμόϲ. οὕτωϲ Ἡ ρωδιανόϲ· ὁ δὲ πατὴρ αὐτοῦ ὁ Ἀπολλώνιοϲ παρὰ τὸ ἁλίζω τὸ ϲυναθροίζω ἁλιϲμόϲ καὶ τροπῇ τοῦ ϲ εἰϲ θ ἁλιθμόϲ καὶ τοῦ ἀμεταβόλου εἰϲ ἀμετάβολον ἀριθμόϲ· οἱονεὶ ἡ ϲυνάθροιϲιϲ τῶν μονάδων. — E. Or. 26, 19.

176a. Men. 46, 6: βοτρυδόν. τὰ εἰϲ δον λήγοντα ἐπιρρήματα ὀξυνόμενα οὐ θέλει ἀπὸ τῶν εἰϲ υϲ ληγόντων ὀνομάτων παράγεϲθαι καὶ πρὸ τέλουϲ ἔχειν τὸ υ. μονῆρεϲ ἄρα τὸ βοτρυδόν. —ὁ μέντοι Εὐφορίων παρὰ τὸ εἰϲ υϲ παραγωγὸν ποιήϲαϲ ἐπίρρημα οὐκ ἔδωκε πρὸ τέλουϲ τὸ υ, ἀλλὰ τὸ η, πάντα δέ οἱ νεκυηδὸν ἐλευκαίνοντο πρόϲωπα.

178. Ep. Hom. 365, 1: πυκινά: οἱ μὲν τὸ πυκνόϲ ἐνδείᾳ τοῦ ι λέγουϲιν ἐκ τοῦ πυκινόϲ, οἱ δὲ πυκινόϲ ἐν πλεοναϲμῷ τοῦ ι ἐκ τοῦ πυκνόϲ. ἡμεῖϲ δὲ λέγομεν, ὅτι τὸ πύκα γέγονεν ἐκ τοῦ πυκνόϲ· ἀπὸ τοῦ πυκνόϲ ὀνοματικὸν ἐπίρρημα πυκνά « πυκνὰ μάλα ϲτενάχων» (Ϲ 318), ἐλλείψει τοῦ ν πύκα· γίνεται γὰρ ἔλλειψιϲ ϲτοιχείου ὡϲ ταχέα τάχα, ϲαφέα ϲάφα, οὕτωϲ πυκνά πύκα. τὸ δὲ πυκνόϲ γίνεται ἀπὸ τοῦ πτύϲϲω πτυκνόϲ ἐλλείψει τοῦ τ ὡϲ ἴϲχω ἰϲχνόϲ. ἀπὸ δὲ τοῦ πύκα γίνεται παραγωγὴ διὰ τοῦ ινοϲ πυκινόϲ· ἀπὸ γὰρ ἐπιρρημάτων γίνονται παραγωγαὶ διὰ τοῦ ινοϲ ϲυνεϲταλμένου τοῦ ι ἐχθεϲινόϲ, πρωϊνόϲ, περυϲινόϲ, ὀψινόϲ καὶ παρὰ τὸ τῆτεϲ ἐπίρρημα τητινόϲ παρὰ Ἀττικοῖϲ ὡϲ ἅδην ἁδινόϲ.

179. E. M. 41, 44: ἀΐζηλοϲ. ὁ Ἡρωδιανὸϲ ἐϲ τὸ περὶ παθῶν λέγει εἶναι αὐτὸ οὕτωϲ. δῆλοϲ ἄδηλοϲ πλεοναϲμῷ τοῦ ι καὶ τροπῇ ἄΐζηλοϲ.

179a. II. Pr. 228 et περὶ Ἀττικῶν προϲῳδιῶν E. M. 804, 11: φῶριαμόϲ: εἴτε παρὰ τὸ τοὺϲ φῶραϲ ἀπείργειν ἢ ἀπὸ τοῦ τὰ φάρη φυλάϲϲειν ἡ προκειμένη λέξιϲ παρῆκται, ἔϲται κατ’ ὀξεῖαν τάϲιν φωραμόϲ καὶ πλεοναϲμῷ τοῦ ι φωριαμόϲ.

179b. Theogn. 57, 14: αἰζήϊοϲ πλεονάϲαν τὸ i, οὐ τὸ η, ἀνεβίβαϲε τὸν τόνον, ὥϲ φηϲιν Ἡρωδιανὸϲ ἐν τῇ καθόλου.

179c. Mon. 43, 31: ἐϲθίω: τὰ εἰϲ ω λήγοντα ῥήματα ὁριϲτικὰ ἐνεϲτῶτοϲ χρόνου, εἰ λάβοι ἐπέκταϲιν τοῦ ι, περιϲπᾶϲθαι θέλει χαίρω χαριῶ, ἐρεύθω ἐρευθιῶ, φλέγω φλεγιῶ, κνήθω κνηθιῶ, κνίφω κνιφιῶ· ἀλλὰ μόνον τὸ ἐϲθίω βαρύνεται· τὸ γὰρ δείδιε οὐχ, ὥϲ τινεϲ οἴονται, ἀπαι-

180. E. M. 220, 9: γαλόῳ: οἱ μὲν λέγουϲιν ὅτι ἔϲτι γάλωϲ, εἶτα διαλύϲει τοῦ ω γάλοωϲ ὡϲ τὸ «ἐξ Ἀθόω δ’ἐπὶ πόντον ἔβη (Ϲ 229). ὁ δὲ Ἡρωδιανὸϲ ἐν τῷ περὶ παθῶν λέγει, ὅτι ἐϲτὶν εὐθεῖα ἡ γά- λωϲ. κλίνεται δὲ τῆϲ γάλω· ὁ κανών· τὰ βαρύτονα κατὰ ἀποβολὴν τοῦ ϲ κλίνονται τῆϲ Κέω. — ἡ δοτικὴ τῇ γάλῳ καὶ πλεοναϲμῷ τοῦ ο γαλόῳ· διὰ τοῦτο καταβιβάζει τὸν τόνον, ἐπειδὴ οὐδέποτε ἐπὶ τέλουϲ κειμένου τοῦ ω τρίτη ἀπὸ τέλουϲ τίθεται ἡ ὀξεῖα χωρὶϲ τῶν Ἀττικῶν. κλίνεται δὲ καὶ γάλωϲ γάλωτοϲ ὡϲ γέλωϲ γέλωτοϲ.

181. E. M. 347, 9: ἐξ Ἀθόω: «ἐξ Ἀθόω δ’ ἐπὶ πόντον ἐβήϲετο» Ἰλιάδοϲ (Ξ 229) πλανώμενοί τινεϲ ἀναγινώϲκουϲιν ἐξ Ἀθόω· οὐ γὰρ δύναται τρίτη ἀπὸ τοῦ ω πίπτειν ἡ ὀξεῖα· οὐ γὰρ ἔχει πρὸ τοῦ ω τὸ ε ὡϲ τὸ πόλεων. ἀμφίβολον· εἰ μὲν γὰρ παρὰ τὸ Ἄθωϲ Ἄθω, ἐϲτὶ πλεοναϲμὸϲ τοῦ ο· εἰ δὲ εἴρηται Ἀθόωϲ Ἀθόω, οὐκ ἔτι πλεονάζει. Ἡρωδιανὸϲ περὶ παθῶν.

τεῖ θέμα τὸ δειδίω. εἰ δὲ καὶ ἀπαιτήϲῃ, ἐκ παρακειμένου ἂν εἴη γινόμενον.

179d. St. B. 379, 3: Κοτιάειον. —τινέϲ φαϲι Κοϲιάειον ὀφείλει· δοκεῖ δὲ ἀπὸ τοῦ Κόϲα Κοϲάειον ὡϲ τοῦ Μίδα Μιδάειον καὶ προϲθέϲει τοῦ ι Κοϲιάειον καὶ τροπῇ Κοτιάειον.

179e. St. B. 62, 1: Ἀκουιτανοί: ἔοικε τὸ ι κατὰ πλεοναϲμὸν ἔχειν.

179f. St. B. 608, 9. Ταῦροϲ: τὸ ἐθνικὸν Ταυριανόϲ πλεοναϲμῷ τοῦ ι ὡϲ Ζυγιανόϲ.

181a. lo. Al. 37, 31: τὸ θοάν ὀξυνόμενον πλεοναϲμὸν ἔχει τοῦ ο δήν δάν θοάν.

182. St. B. 641, 16: Τύμωλοϲ: οὕτωϲ ὁ Τμῶλοϲ κατὰ ποιητικὸν μεταϲχηματιϲμόν.

183. E. Gud. 287, 10 O, E. M. 481, 16: ἰωή ἡ φωνή· παρὰ τὸ ἴω γίνεται ἰή καὶ πλεοναϲμῷ τοῦ ω ἰωή ἡ διικνουμένη εἰϲ τὰϲ ἀκοάϲ. οὕτωϲ Ἡρωδιανόϲ.

184. Ep.Hom. 86, 26, E. M. 157, 26: ἀcπιδιώτηϲ εἰ μὲν ἀπὸ τῆϲ. ἀϲπίδοϲ ἀϲπιδίτηϲ, δηλονότι πλεοναϲμῷ τοῦ ω εἰ δὲ παρὰ τὸ ἀϲπίδιοϲ ἔνθεν «ὑπαϲπίδια (e. g. Ν 158) παραγωγόν, οὐ πλεονάζει ὥϲπερ ἴδιοϲ ἰδιώτηϲ καὶ ἥλιοϲ ἡλιώτηϲ καὶ ἀφηλιώτηϲ, οὕτωϲ ἀϲπίδιοϲ ἀϲπιδιώτηϲ.

E. Or.30, 7: ἀγροιώτηϲ: ἀγρόϲ ἀγρότηϲ ὡϲ δῆμοϲ δημότηϲ πλεοναϲμῷ τοῦ ι ἀγροίτηϲ καὶ προϲθέϲει τοῦ ω ἀγροιώτηϲ.

185. St. B. 493, 6: Ὁμόλιον πόλιϲ Μακεδονίαϲ καὶ Μαγνηϲίαϲ. τὸ δὲ Ὁμολώϊον κτητικόν ἐϲτι κατὰ πλεοναϲμὸν τοῦ ω.

182a. Il. Pr. 0 365: τὸ ἥτε ξείνων θέμιϲ ἐϲτί (Od. ι 268) δαϲύνεται, τὸ δὲ ἠύτε ψιλοῦται.

182b. Ep. Cr. 313, 5: τὰ εἰϲ ω λήγοντα ῥήματα ἕτε βαρυτονεῖται εἶτε περιϲπᾶται, διὰ τοῦ υ βραχυνομένου ἐπεκτείνεται παρὰ τοῖϲ Ἴωϲιν οἷον κινῶ κινύω, φορῶ φορύω, ἐξ οὖ κατὰ παρένθεϲιν Δωρικὴν τοῦ ν φορύνω.

186. E. M. 176, 45: ἀφέωκα τὸ θέμα ἀμφίβολον· ὁ παρακείμενοϲ ἀφεῖκα, εἶτα ἐλλείψει τοῦ ι καὶ πλεοναϲμῷ τοῦ υ ἀφέωκα. ἄλλοι ὥϲπερ παρὰ τὸ πτῶ γίνεται πέπτηκα καὶ πέπτωκα κατὰ τροπὴν τοῦ η εἰϲ ω, οὕτω καὶ ἧκα πλεοναϲμῷ τοῦ ε ἕηκα καὶ τροπῇ τοῦ η εἰϲ ω· ἀφέωκα καὶ ὁ παθητικὸϲ παρακείμενοϲ κατὰ τὸ τρίτον ἀφέωνται. οὐ δεῖ δὲ τὰ ἀμφιβαλλόμενα παραλαμβάνειν. οὕτωϲ Ἡρωδιανὸϲ ἐν τῷ περὶ παθῶν.

187. Ep. Cram. II 338, 24: ἀπαιωρήϲαϲ: ἐκ τοῦ αἴρω τὸ κουφίζω πλεοναϲμῷ τοῦ ω αἰωρῶ ὥϲπερ ἀπὸ τοῦ ἔθω εἶθα εἴωθα καὶ ἀφεῖκα ἀφέωκα ἢ ἀπὸ τοῦ ἀφῆκα πλεοναϲμῷ τοῦ ε ἀφέηκα καὶ τροπῇ τοῦ μακροῦ εἰϲ μακρὸν ἀφέωκα, καὶ ἀφέωνται κατὰ πάθοϲ. ὁ Ἡρωδιανὸϲ ταῦτα ἐν τῷ κατὰ πάθη(?).

188. E. Gud. 269, 3: ἰάλεμοϲ: ἔϲτιν ἵημι τὸ πέμπω, ἐκ τούτου γίνεται ἴημοϲ, τροπῇ τοῦ η εἰϲ ε ἴεμοϲ καὶ πλεοναϲμῷ τῆϲ αἵ. ϲυλλαβῆϲ ἰάλεμοϲ καὶ ἰαλεμῆϲαι ἐπὶ τοῦ θρηνῆϲαι. οὕτωϲ Ἡρωδιανόϲ.

186a. Schol. A ad II. 272. ἄωρτο. —τοῦ ἄρω ὁ παρακείμενοϲ ἦρκα, ὁ παθητικὸϲ ἦρμαι, ὑπερϲυντέλικοϲ ἤρμην, τὸ τρίτον ἦρτο, ϲυϲτολῇ ἄρτο, ἐπενθέϲει τοῦ ω ἄωρτο ὥϲπερ εἶθα εἴωθα. οὕτωϲ Ἥρωδιανὸϲ ἐν τῷ β τμήματι τῷ περὶ παθῶν Διδύμου.

188a. E. Or. 57, 10: ἐτήτυμον. ἐτεόν ἔτυμον καὶ πλεοναϲμῷ τῆϲ τη ϲυλλαβῆϲ ἐτήτυμον.

189. E. M. 282, 32: ἐδολιοῦϲαν: δολιῶ ὁ παρατατικὸϲ ἐδολίεον ἐδολίουν· τὸ τρίτον τῶν πληθυνφκῶν ἐδολιοῦϲαν. καὶ ὤφειλεν εἶναι ἐδολίεον ἐδολίουν ὥϲπερ ἐποίεον ἐποίουν. ἀλλ’ οἱ Βοιωτοὶ ἐπὶ τῶν μὴ ἐχόντων τὴν μετοχὴν εἰϲ ϲ ὀξύτονον ποιοῦϲι τὸ χρίτον τῷ πρώτῳ ἰϲοϲύλλαβον οἷον ἐμάθομεν ἐμάθοϲαν, εἴδομεν εἴδοϲαν, ἐπὶ δὲ τῶν ἐχόντων τὴν μετοχὴν εἰϲ ϲ ὀξύτονον ποιοῦϲιν ἔνδειαν ϲυλλαβῆϲ καὶ φυλάττουϲι τὴν παραλήγουϲαν τῆϲ γενικῆϲ τῶν μετοχῶν οἷον ἐκοϲμήθημεν ἐκοϲμήθηϲαν ἐκόϲμηθεν ὡϲ τὸ «αὐτὰϲ ἐπεὶ κόϲμηθεν» (Γ 1).

190. ὑποπετριδίων ὀνείρων: Ὕμνου εἰϲ Διοϲκούρουϲ πρώτῳ Ἀλκμὰν ταύτῃ τῇ διὰ τοῦ ιδιοϲ παραγωγῇ ἐχρήϲατο, ᾗπερ χρῶνται οἱ ραμματικοὶ ὡϲ τύμβοϲ τυμβίδιοϲ παῦροϲ παυρίδιοϲ, μοῖχοϲ μοιχίδιοϲ,

190a. Eustath. 890, 9: φαϲὶν Ἀπίων καὶ Ἡρόδωροϲ, ὅτι ἔοικεν ὁ Ῥοδίοϲ ποταμὸϲ παρὰ τὸν ῥόον ὠνομάϲθαι πλεονάϲαντοϲ τοῦ δι ὡϲ καὶ ἐν τῷ πίδαξ. πίαξ γὰρ παρὰ τὸ πιεῖν. καὶ ἐν τῷ πόρδαλιϲ καὶ πάρδαλιϲ· παρὰ τὸ προάλλεϲθαι γὰρ καὶ παράλλεϲθαι.

191. E. M. 256, 20. δεξιτερόκϲ: ὁ Ἡρωδιανὸϲ λέγει, ὅτι ϲυνεξέδραμε τῷ ἄριϲτοϲ ἀριϲτερόϲ καὶ τὸ δεξιόϲ δεξιτερόϲ. τοῦτο γὰρ ϲυνεκδρομή, οὐ πλεοναϲμόϲ, ὥϲπερ, καθὰ παρὰ τὸ πρόβατον γίνεται προβάτερον, οἰόϲ οἰότερον, ὡϲ λέγει Ϲώφρων. τοῦτο γὰρ οὐ λέγεται πλεοναϲμόϲ, ἀλλὰ ϲυνεκδρομὴ τοῦ προβάτερον. οὕτω δεξιτερόϲ ὡϲ ἀριϲτερόϲ.

192. E. M. 537, 31: κρήδεμνον. ὁ Ἡρωδιανὸϲ λέγει, κρήδεμνον λέγεται παρὰ τὸ κάρη καὶ δέμω τὸ κατεϲκευαϲμένον καὶ πεποιημένον εἰϲ κεφαλὴν τῶν νέων.

193. E. Gud. 97, 18: ἄφνω. γέγονε παρὰ τὸ ἀφανήϲ ἀφανῶϲ ὡϲ

194. Ep. Cr. I 369, 13: τὸ ἰάπτω καὶ τὸ α ἐκβάλλει «μέγα δ’ ἴψαο λαὸν Ἀχαιῶν» (Α 454). ὡϲ δὲ παρὰ τὸ ἵῶ ξαλοϲ «ἰξάλου αἰγόϲ» (Δ 105), κονίϲω κονίϲαλοϲ, οὕτω καὶ ἴψω ἴψαλοϲ, ἀφ’ οὗ παρὰ Ϲτηϲιχόρῳ «ἀνίψαλον παῖδα» τὸν ἀβλαβῆ.

195. Choer. Dict. 438. τὸ ἄκμων ϲύνθετόν ἐϲτι παρὰ τὸ α ἐπιτατικὸν μόριον καὶ καμών ἀκάμων καὶ κατὰ ϲυγκοπὴν ἄκμων οἱονεὶ ὁ πάνυ κάμνων.

196. E. M. 394, 34: ὐξαντίδοϲ γενεῆϲ: ὐξάντιοϲ· τὸ πατρωνυμικὸν ὐξαντιάδηϲ, τὸ θηλυκὸν Εὐξαντιάϲ Εὐξαντιάδοϲ. ἄρον τὸ α καὶ γίνεται Εὐξαντίϲ ὐξαντίδοϲ. Ἡρωδιανὸϲ περὶ παθῶν.

197. Ep. Cr. I 422, 19. ρτακίδηϲ. τῷ εἴδει πατρωνυμικόν. τὸ προκατάρχον Πρτακοϲ «καὶ Ἄοιον ρτάκου υἱόν» (Ν 759). τὰ δὲ ἀπὸ

198. St. B. 20, 4: Ἀγνώνεια: τὸ ἐθνικὸν Ἀγνωνείτηϲ ὡϲ Μαρωνείτηϲ τοῦ λαρώνεια καὶ Καυκωνείτηϲ τοῦ Καυκώνεια κατ’ ἔλλειψιν τοῦ α.

199. St. B. 322, 2: Ἰάμνια: τὸ ἐθνικὸν ἔδει Ἰαμνιάτηϲ. ἔϲτι δὲ καὶ Ἰαμνίτηϲ καθ’ ὕφεϲιν τοῦ α. τὰ γοῦν καθ’ ὕφεϲιν τοῦ α διὰ διφθόγγου εἰϲὶ πλὴν τοῦ Ἰαμνίτηϲ καὶ τοῦ Δαυνίτηϲ.

200. St. B. 385, 10: Κριώα δῆμοϲ τὰ τοπικὰ Κριῶθεν κατὰ ϲυγκοπὴν καὶ Κριῶϲε καὶ Κριῶϲιν.

201. E. M. 685, 1: πόϲτοϲ: ὡϲ μυχόϲ μύχατοϲ, τρίτοϲ τρίτατοϲ, ἕβδομοϲ ἑβδόματοϲ, οὕτω πόϲατοϲ καὶ κατὰ ϲυγκοπὴν πόϲτοϲ. περὶ παθῶν.

201a. Arcad. 161, 10: ϲεϲημείωται τὸ δάκνω βαρύτονον, ὅπερ ἀπὸ τοῦ δαγκάνω καὶ κατὰ ϲυγκοπήν.

201b. Il. Pr. Μ 148. τὰ εἰϲ βδϲ μετ’ ἐπιπλοκῆϲ τοῦ χ ὀξύνεϲθαι θέλει, αὐχμόϲ, ίωχμόϲ. ταύτῃ καὶ πλοχμόϲ, εἴτε ϲυγκέκοπται εἶτε καὶ ἐντελέϲ ἐϲτιν, ὀξυτονηθήϲεται.

201c. E. Or. 57, 2, E. M. 316, 40: ἕδνα τὰ πρὸ τοῦ γόωου ὑπὸ τοῦ

202. E. M. 498, 42: κεβλή ἀπὸ τοῦ κεφαλή γίνεται κατὰ ϲυγκοπήν.

203. Schol. B ad Il. k 374, E. M. 746, 25, Piilem. p. 152. τάρβοϲ: τριϲὶ παραγωγαῖϲ ὁ Ἡρωδιανὸϲ τοῦτο ὑπέβαλε· πρῶτον ἐκ τοῦ ταράϲϲω τάραβοϲ καὶ ϲυγκοπῇ τάρβοϲ παρὰ τὸ ταράϲϲειν τὴν φυχήν. δεύτερον ἐκ τοῦ τρέπω ὁ δεύτεροϲ ἀόριϲτοϲ ἔτραπον τρόποϲ καὶ τάρβοϲ. οἱ γὰρ εὐλαβούνενοι φεύγουϲι. τρίτον ἐκ τοῦ τείρω τὸ καταπονῶ ὁ β’ ἀόριϲτοϲ ἕταρον, τόροϲ καὶ πλεοναϲμῷ τοῦ β τάρβοϲ καὶ ῥῆμα ταρβῶ «τάρβηϲάν τε (B 368) ἀντὶ τοῦ ἐφοβήθηϲαν.

204. E. M. 767 , 19, Gud. 231, 47: Eητεῖται περὶ τοῦ δίμηνοϲ καὶ. τρίμηνοϲ πόθεν ἄρα ἐϲτίν, ἐκ τοῦ ὀνόματοϲ τοῦ δύο καὶ τρία ἢ ἐϲ τοῦ ἐπιρρήματοϲ. καὶ ὁ μὲν Ἀπολλώνιοϲ λέγει, ὅτι ἀπὸ τοῦ δίϲ καὶ τρίϲ γίνεται δίμηνοϲ καὶ τρίμηνοϲ· τὸ γὰρ δίϲ καὶ τρίϲ ἐν ϲυνθέϲει ἀπὸβάλλει τὸ ϲ· ϲεϲημείωται τὸ διϲθανέεϲ (Od. μ 22) καὶ τὸ τρίϲφυλλον εἶδοϲ βοτάνηϲ παρὰ Κικάνδρῳ καὶ τριϲοίζυοϲ παρ’ Αἰϲχύλῳ. ϲυντιθέμενον δὲ ἀντὶ τοῦ δύο καὶ τρεῖϲ λαμβάνεται, διπρόϲωποϲ ὁ δύο πρόϲωπα ἔχων καὶ τρίπουϲ ὁ τρεῖϲ πόδαϲ ἔχων. ὁ δὲ Ἡρωδιανὸϲ λέγει, τὸ δίμηνοϲ γενέϲθαι ἀπὸ τοῦ δυόμηνοϲ κατὰ ϲυγκοπὴν καὶ τροπὴν τοῦ ῦ ὡϲ Ἀφροδύτη Ἀφροδίτη καὶ τὸ τρίμηνοϲ ἐκ τοῦ τριάμηνοϲ κατὰ ϲυγκοπήν. καὶ ποῖόν ἐϲτιν ἄρα ἀναλογώτερον, τὸ ἐκ τοῦ ὀνόματοϲ γινόμενον ἢ τὸ ἐξ ἐπιρρήματοϲ, καὶ λέγομεν, ὅτι μᾶλλον τὸ ἀπὸ ὀνόματοϲ·

νυμφίου διδόμενα δῶρα τῇ νύμφᾳ. παρὰ τὸ ηδω τὸ εὐφραίνω ἥδανον καὶ ϲυγκοπῇ καὶ ϲυϲτολῇ ἕδνον. ηδονται γὰρ τούτοιϲ οἱ γαμούμενοι.

205. P. M. 111, 44: ἀναϲτάϲ ἀνϲτάϲ Ἡρωδιανόϲ· ἀναϲτάντεϲ ἀνϲτάντεϲ καὶ ἀναϲτήτην δυϊκὸν καὶ ϲυγκοπῇ ἀνϲτήτην τὸ ἀνέϲτηϲαν.

205a. Choer. Dict. 380, 27: κάρηαρ καρήατοϲ καὶ κατὰ ϲυγκοπὴν κάρητοϲ ὡϲ παρὰ τῷ ποιητῇ (Od. ψ 157) οὔλαϲ ἧκε κόμαϲ. κὰδ δὲ κάρητοϲ

205b. Mon. 23, 25: τὰ εἰϲ μεν λήγοντα πληθυντικὰ ἀεὶ θέλει καθαρὸν ἔχειν τὸ μ, δίδομεν, τίθεμεν, λέγομεν, νοοῦμεν. εἰ μέντοι ϲύμφωνον εὑρεθείη, ϲυγκοπὴ πρὸ αὐτοῦ ὁρᾶται γινομένη ῖϲαμεν ῖϲμεν, ἴδομεν ἴδμεν, ἐοίκαμεν ἔοιγμεν, δέδοιγμεν, ἐπέπιθμεν.

250c. E. M. 428, 29: «λϲατο βοῦϲ» Ἴβυκοϲ παρὰ τὸ ἠλάϲατο.

206. St. B. 431, 1: Μανθυρέα κώμη Ἀρκαδίαϲ· τὸ ἐθνικὸν Μανθυρεύϲ διὰ τὸ ἐπάλληλον τῶν δύο εε.

207. Choer. 178, 29: τὰ παρὰ τὸ κλέοϲ ϲύνθετα εἰ μεταγένωνται εἰϲ ηϲ, τὴν ποϲότητα τῶν ϲυλλαβῶν φυλάττουϲι τοῦ οὐδετέρου οἷον ἀκλεήϲ, δυϲκλεήϲ, Ἡρακλέηϲ, Ϲοφοκλέηϲ ἐὰν δὲ γένωνται εἰϲ οϲ, μίαν ϲυλλαβὴν ϲυγκόπτουϲι, τουτέϲτι τὸ ε οἷον Πάτροκλοϲ, Ἑχεκλοϲ, έρεκλοϲ, καὶ ταῦτα τῶν ἄλλων τῶν εἰϲ οϲ οὐδετέρων φυλαττόντων τὴν ποϲότητα τῶν ϲυλλαβῶν ἐν τῇ ϲυνθέϲει κἄν εἰϲ ηϲ γένωνται κἆν εἰϲ οϲ οἷον ϲθένοϲ ἀϲθενήϲ, γένοϲ εὐγενήϲ, ῥῖγοϲ δύρριγοϲ, ξίφοϲ ἄξιφοϲ, χεῖλοϲ ἀγκυλόχειλοϲ.

206a. Theogn. 123, 15: τλαίϲιον: γέγονε παρὰ τὸ πέλαϲ καὶ ϲυγκοπῇ πλάϲιοϲ καὶ πλεοναϲμῷ τοῦ ῑ πλαίοιοϲ. οὕτωϲ Ἡρωδίαν ὸϲ ἐν τῇ καθόλου.

206b. Ep. Cr. I 338, 22: τὰ εἰϲ οϲ διϲόλλαβα τοῖϲ αὐτοῖϲ ϲυμφώνοιϲ κεχορηγημένα, παραληγόμενα τῷ ο βαρύνεται οἷον κόττοϲ, ὄϲϲοϲ,ὄρροϲ, κόλοϲ, ϲπόγγοϲ· τὸ νοϲϲόϲ ἐκ τοῦ νεοϲϲόϲ.

206c. E. M. 319, 27: ἔθριϲε: παρὰ τὸ θερίζω κατὰ ϲυγκοπὴν θρίζω καὶ ἀποθρίζω καὶ ἀπέθριϲεν.

206d. E. Or. 55, 6, E. M. 386, 7: ἐτάζω: ὥϲπερ παρὰ τὸ μάταιον γίνεται ματαιάζω, οὕτω καὶ παρὰ τὸ ἐτεόν τὸ ἀληθέϲ γίνεται ἐτεάζω τὸ τὴν ἀλήθειαν ἐρευνῶ καὶ ἀποβολῇ τοῦ ε ἐτάζω καὶ ἐξετάζω.

206e. Arcad. 62, 18: τὸ ἀμνόϲ ὀξύνεται· ἀπὸ γὰρ τοῦ α καὶ ἐπιθετικώτερον. ἄμενοϲ γὰρ παρὰ τὸ μὴ ἔχειν μένοϲ. Schel. ΒDLV ad II. B 461. Ἀϲίω ἐν λειμῶνι (Β 461) ἐν γενικῇ ἐκληπτέον καὶ χωρὶϲ τοῦ ι ὡϲ τὸ «ἐϋμμελίω Πριάμοιοs. οὕτωϲ Ἡρωδιανὸϲ ἐν τῇ καθόλου.

208. Choer. 318, 24: τὸ πατήρ πατέροϲ γίνεται κατὰ ϲυγκοπὴν πατρόϲ ἐν τῇ γενικῇ καὶ μήτηρ μητέροϲ μητρόϲ καὶ θυγάτηρ θυγατέροϲ θυγατρόϲ. τὸ δὲ ἀνήρ ἀνέροϲ γενόμενον κατὰ ϲυγκοπὴν ἀνρόϲ ἐξ ἀνάγκηϲ ἐπλεόναϲε τὸ δ καὶ ἐγένετο ἀνδρόϲ οὐκ ἠδύνατο γὰρ εἰναι ἀνρόϲ χωρὶϲ τοῦ δ, ἐπειδὴ τὸ ν πρὸ τοῦ ρ οὔτε ἐν ϲυλλήψει δύναται εἰναι οὕτε ἐν διαϲτάϲει.

209. Choer. 348, 15: ἄξιόν ἐϲτι ζητῆϲαι διατί ὥϲπερ τὸ γαϲτήρ γαϲτέροϲ γίνεται κατὰ ϲυγκοπὴν γαϲτρόϲ, μὴ τὸν αὐτὸν τρόπον καὶ τὸ ἀϲτήρ ἀϲτέροϲ γίνεται κατὰ ϲυγκοπὴν ἀϲτρόϲ καὶ ἐπιλύονταί τινεϲ λέγοντεϲ ὅτι, ἐπειδὴ τὸ ἀϲτήρ ἀρϲενικόν ἐϲτι, τούτου χάριν οὐ πάϲχει ϲυγκοπήν, οὖτοι οὐκ ἀκριβῶϲ λέγουϲι. καὶ γὰρ καὶ ἐπὶ ἀρϲενικῶν ὁρᾶται πολλάκιϲ ἡ τοιαύτη ϲυγκοπὴ κατὰ τὴν γενικὴν ὡϲ ἐπὶ τοῦ πατήρ πατέροϲ πατρόϲ καὶ ἀνήρ ἀνέροϲ ἀνδρόϲ τοῦ δ μετὰ τὴν ϲυγκοπὴν πλεονάϲαντοϲ· κρεῖττον οὖν ἐϲτιν ἐπιλύϲαϲθαι οὕτωϲ· αἱ ϲυγκεκομμέναι γενικαὶ μιμεῖϲθαι θέλουϲι τὰϲ ὀξυτόνουϲ εὐθείαϲ οἶον ἡ ἀνδρόϲ γενικὴ μιμεῖται τὴν χονδρόϲ εὐθεῖαν καὶ πάλιν ἡ μητρόϲ καὶ πατρόϲ γενικὴ μιμεῖται τὴν ἰατρόϲ εὐθεῖαν. ἐπειδὴ οὖν ἡ ἀϲτέροϲ γενική, εἰ ϲυνεκόπτετο καὶ ἐγένετο ἀϲτρόϲ, οὐκ εἶχε μιμήϲαϲθαι εὐθεῖαν διὰ τοῦ ϲτροϲ ἐκφερομένην ὀξύτονον τὸ γὰρ Ἴϲτροϲ (ἔϲτι δὲ ὄνομα ποταμοῦ) βαρύνεται — τούτου χάριν ὡϲ μὴ ἔχουϲα εὐθεῖαν ἣν ὤφειλε μιμήϲαϲθαι, οὐ ϲυγκόπτεται. εἰ δέ τιϲ εἴποι ὅτι τούτῳ τῷ λόγῳ οὕτε ἡ γαϲτέροϲ γενικὴ ὤφειλε ϲυγκοπὴν ἀναδέξαϲθαι καὶ γενέϲθαι γαϲτρόϲ, οὖτε γὰρ αὕτη ἔχει εὐθεῖαν ἣν ὤφειλε μιμήϲαϲθαι —οὐδὲ γὰρ ἔχομεν ὡϲ εἴρηται εὐθεῖαν διὰ τοῦ ϲτροϲ ἐκφερομένην ὀξύτονον ˜—λέγομεν ὅτι ἐπειδὴ τὸ γαϲτήρ κατὰ τὴν εὐθεῖαν παραλόγωϲ ὀξύνθη τῶν ἄλλων τῶν εἰϲ ηρ ὑπὲρ μίαν ϲυλλαβὴν θηλυκῶν βαρυνομένων οἷον Δημήτηρ, εἰνάτηρ, μήτηρ, τούτου χάριν καὶ κατὰ τὴν γενικὴν παραλόγωϲ ἀνεδέξατο ϲυγκοπήν.

210. Ep. Cr. I 346, 17 : πατέρα: ϲυγκέκοπται ἡ γενικὴ καὶ δοτική, ad fr. *208. Arcad. 128, 2 προϲτίθηϲιν ὁ τεχνικόϲ, ὅτι τὸ μητρόϲ καὶ ἀνδρόϲ καὶ πατρόϲ ἁπὸ τοῦ μητέροϲ καὶ ἀνέροϲ καὶ πατέροϲ ἐγένετο κατὰ ϲυγκοπήν, διὸ οὐκ ἐφύλαξαν τὸν τόνον et p. 129, 10 τὸ πατρόϲ καὶ ἀνδρόϲ καὶ τὸ μητρόϲ ϲυγκοπέντα ἠκολούθηϲε τῷ χαρακτῆρι τῶν εἰϲ οϲ διϲυλλάβων γενικῶν (e. g. μηνόϲ χηνόϲ γραόϲ) cf. Lob. EI. I 258. ad fr. *209. ct. Mon. 34. 24 τὰ εἰϲ νοϲ λήγοντα ὀνόματα διϲύλλαβα ὀξυνόμενα τῇ ου διφθόγγῳ παραληγόμενα ἐπ’ εὐθείαϲ ὁρᾶται, γουνόϲ, ὅθεν η δοτικὴ «εγουνῷ ἀλωῆϲ», βουνόϲ, κρουνόϲ. δῆλον οὖν ὅτι η γουνόϲ γενικὴ οὐχ ὑγιαίνει εὐθείαϲ γὰρ χαρακτῆρα ἀνεδέξατο. ἔϲτι δὲ καὶ ἐπὶ παϲῶν τῶν ἠλογημένων γενικῶν τὸ τοιοῦτον ἐπιδεῖξαι, ὡϲ ὅτι παραβαίνουϲι καὶ τοὺϲ χαρακτῆραϲ παθοῦϲαι, ad quem locum Lehrsius in hoc nostro loco vestigium huius doctrinae esse dicit. Apertum est Choeroboscum sua ex Herodiano deprompsisse, unde etiam praeceptum de anomala tonosi voc. γαϲτήρ fluxit, cf. Arcad. 19, 24, Mon. 16, 21. Similia tradit Choer. Ep. in Psalm. 8, 7. ἀλλ’ οὐκ ἔτι αἰτιατική, οὐ γὰρ λέγεται τὸν πάτρα· οὐδὲ ἡ γενικὴ τῶν πληθυντικῶν πλὴν Ὅμηροϲ «ἐξέτι πατρῶν » (Od. Θ 245), ἴϲωϲ μιμούμενοϲ τὴν ἑνικὴν γενικήν.

211. E. M. 778, 40: ἀπὸ τοῦ ὑπερδεήϲ ἡ αἰτιατικὴ ὑπερδεέα καὶ ϲυγκοπῇ  ὑπερδέα.

212. Choer. Dict. 180, 5: τὸ Ἥρακλεϲ ἀπὸ τοῦ Ἡράκλεεϲ γέγονε κατὰ ϲυγκοπὴν τοῦ ε.

213. Choer. Dict. 372, 15: τὸ χρέα καὶ κλέα ἀπὸ τοῦ χρέεα καὶ κλέεα

213a. Eust. 1446, 24. τοῦ ὄϲϲοϲ ὤφειλε τὸ δυϊκὸν γεγενῆϲθαι τὼ ὄϲϲεε, παθὸν δὲ ἀποκοπὴν ἢ ϲυγκοπήν, ἄδηλον γάρ φηϲι (sc. Hierodianus, u videtur, in Catholica) τὸ πάθοϲ, ἐποίηϲε τὸ ὄϲϲε.

213b. Choer. Dict. 463, 4: τὸ ϲπέεϲϲι ϲυγκοπὲν καὶ γενόμενον ϲπέϲϲι διὰ μὲν τὴν διϲυλλαβίαν ὤφειλεν ὀξύνεϲθαι, διὰ δὲ τὸν διπλαϲιαϲμὸν τοῦ ϲ, ὅϲτιϲ ἀεὶ ἐν βαρυνομέναιϲ δοτικαῖϲ θεωρεῖται, κατὰ τοῦτο ἐβαρύνθη. Ἡρωδιανὸϲ ἐν τῇ Α ῥαψψδίᾳ τῆϲ δυϲϲειακῆϲ προϲψδίαϲ.

213c. 10. Alex. 29, 2. ὠκέα ὤκα, ϲαφέα ϲάφα καὶ τούτων ἀνεβιβάϲθη ὁ τόνοϲ καὶ μετὰ τὴν ὑπεξαίρεϲιν τοῦ ε.

213d. Ιl. Pr. 202: ἐκλε: τὴν κλε ϲυλλαβὴν ὀξυτονεῖ ὁ Ἀϲνολωνίτηϲ,  ἡγούμενοϲ τὸ πλῆρεϲ εἰναι ἐκλέου. οὐκ ἔϲτι δέ, ἀλλ’ ἐκλέεο τετρ ad fr *210. οὐδὲ pro καὶ scripsit et πλὴν adiecit Lob. El. 1 258, qui con fert Eustath. 2524, 4 τὸ πατρῶν ποιητικόν ἐϲτιν ὡϲ καὶ τὸ θυγατρῶν εἰ δέ ποῶ καὶ μητρῶν ἐϲτιν, ἀλλ’ οὐ προφανὴϲ ἡ χρῆϲιϲ. lure idem Lob. Choerob. 349 causam, cur neque μῆτρα neque πάτρα dicatur, ἴνα μὴ ϲυνεμπέϲῃ τῇ μήτρα καὶ πάτρα εὐθείᾳ ineptam vocat. ad tr. *211. Ηoc Herodianeum esse demonstrat Arcad. 196, 10. τὸ «εὐπερδέα δῆμον ἔχονταϲ» καὶ εδυϲκλέα Ἄργοϲ ἰκέϲθαι» καὶ ενηλέα θυμόν» οὐκ ἔϲτι κατὰ κρᾶϲιν, ἀλλὰ κατὰ ἔνδειαν τοῦ ἑνόϲ ε, inter quae vocabula νηλέα eo diferre, quod syncope vocalis ε non in accusativo tantum , sed per omnes casus pro pagetur adnotat Lob. El. 264. Atque hoc observavit iam gramaticus in Ep. Ϲr. 1 296, 1, qui fortasse est Herodianas: νηλήϲ ἐκ τοῦ ἐλεῶ ἐλεήϲ καὶ μετὰ τοῦ νη ϲτερητικοῦ κατὰ ϲυγκοπὴν νηλεήϲ νηλήϲ· ἔϲτι δὲ καὶ νηλεήϲ, δύο γὰρ ἔχει εὐθείαϲ, ἐξ οῦ καὶ ἡ κλητικὴ «ὦ νηλεέϲ» «ενηλεέϲ, οὐκ ὄρα δὴ ϲοι πατὴρ ἦν». cf. II. Pr. B 115, Eustath. 1516, 1. ad fr. *212, Herodianum ita praecepisse patet ex II. Pr. Λ 257: πολλά φαϲι διὰ τὴν ϲυγκοπὴν ψιλοῦϲθαι· ἀπεδείξαμεν δὲ ημεῖϲ ἐν ἑτέροιϲ, ὡϲ καὶ δαϲὺνεται· ἑϲτήκαμεν γοῦν καὶ ἕϲταμεν, Ἡράκλεεϲ Ἥρακλεϲ cf. Mon. 47 , 2. ad fr. *213. Il. Pr. Δ 109 τὸ χρέεα χρέα ϲυγκοπή, nam haec pars annota tionis initio perversae sana videtur. Fortasse ab Hereodiano profectum est E. M ad fr. [213d]. Illustravit hunc locum Lob. El. 1 273 seqq. γεγόναϲι κατὰ ϲυγκοπὴν τοῦ ε· οὔτε γὰρ δυνάμεθα λέγειν ὅτι κατὰ κρᾶϲιν γεγόναϲιν, ἐπειδὴ τὸ α ϲυνεϲταλμένον ἔχουϲιν οἰον. «παλαιγενέων κλέα φώτων » (Apoll. Rhod. I 1).

214. Theogn. 88, 16. κνήμη: ἀπὸ τοῦ κινῶ κινήϲω κινήμη καὶ κατὰ ϲυγκοπὴν τοῦ ι κνήμη· οὕτωϲ Ἡρωδιανὸϲ καὶ Φιλόξενοϲ.

215. E. Gud. 331, 4 coll. E. M. 522, 38: κνώδαλα, ὡϲ λέγει Ἡρωδιανόϲ, κυρίωϲ μὲν τὰ τῆϲ θαλάϲϲηϲ ζῷα διὰ τὸ ἐν ἁλὶ κινεῖϲθαι κινώ-

213e. Il. Pr. Κ 67: ἐγρήγορθαι. τὸ ἐγρήγορθαι ἀνέγνωμεν προπαροξύνοντεϲ· οὐκ ἐχρῆν δέ. εἴτε γὰρ ϲυγκοπή ἐϲτι τοῦ ἐγρηγορέναι, εἴτε παθητικόϲ, ὀφείλει παροξύνεϲθαι, καθότι τὰ εἰϲ θαι λήγοντα ἀπαρέμφατα, ἔχοντα πρὸ τοῦ θ ἀμετάβολον, παροξύνεται, κεκάρθαι, τετίλθαι, ἐϲπάρθαι· μίαν μέντοι ἀφορμὴν ὁρῶ τοῦ δύναϲθαι προπαροξύνεϲθαι τὸ ἐγρήγορθαι τὸ τὰ εἰϲ θαι λήγοντα, τῇ ορ ϲυλλαβῇ παραληγόμενα, μὴ παρ’ ἄλλῃ τινὶ διαλέκτῳ ὁρᾶϲθαι ἢ τῇ Αἰολίδι, τέτορθαι, μέμορθαι, ἔφθορθαι· ὅθεν ἐπεὶ ἡ παράληξιϲ Αἰολικωτέρα ἐγένετο, καὶ ὁ τόνοϲ

213f. Ep. Cr. l 136, 11: ἔϲεται καὶ καττὰ ϲυγκοπὴν ἔϲται.

216. E. M. 680, 57, Favorin. 371, 1: Πόλυβοϲ ϲυγκοπὴ καὶ οὐχ ὑφαίρεϲιϲ· εἰ γὰρ κατ’ ἔλλειψεν ἐγένετο τοῦ υ, ὤφειλεν εἶναι Πολόβοϲ ἀπὸ τοῦ Πολύβουϲ ὡϲ ὠκύπουϲ ὠκύποϲ, ἀρτίπουϲ ἀρτίποϲ, ἀελλόπουϲ ἀελλόποϲ· ἀλλ’ οὐ παροξύνεται, ἀλλὰ προπαροξύνεται, ὥϲτε ἢ ἀπὸ τοῦ Πολόβοοϲ ἢ ἀπὸ τοῦ Πολύβιοϲ ϲυγκοπῇ Πόλυβοϲ. περὶ παθῶν.

217. E. M. 715, 49. ϲῖτα ὴ ἀπὸ τοῦ ϲῖτοϲ μεταπεποίηται ἢ ἀπὸ τοῦ ϲιτία. Ἡρωδιανὸϲ περὶ παθῶν.

218. E. M. 111, 50 coll. Eavorin. 112, 20: ἄντα ϲημαίνει τὸ ἐξ ἐναντίαϲ· καὶ ὥϲπερ ἀπὸ τοῦ ὠκέα ὦκα, κρατέα κράτα καὶ ὑπερθέϲει κάρτα καὶ ϲαφέα ϲάφα, οώτωϲ οὖν καὶ ἀντία οἷον κἀντ’ Ἀλεξάνδρο θεὰ κατέθηκε φέρουϲα» (Γ 425) κατὰ ϲυγκοπὴν ἄντα. ἢ παρὰ τὸ ἀντῶ ἄντα ὡϲ ϲιγῶ ϲῖγα καὶ ἠρεμῶ ἠρέμα· Ἡρωδιανόϲ.

219. Ε. M. 148, 8: ἁρπεδόεϲϲα: ἡ ἄγαν πεδινὴ κατὰ ϲυγκοπὴν παρὰ τὸ ἀρί ϲυγκειμένη. πέπονθε δέ, ῖνα ϲημαίνηται ἡ ἄγαν ὁμαλὸϲ ὁδόϲ

217a. Theogn. 36, 27: τὸ Ἀλκμάν, εἰ παρὰ τὴν ἀκμήν ἐγένετο, πεπλεόνακε τὸ λ, εἰ δὲ παρὰ τὴν ἀλκήν, πεπλεόνακε τὸ μ, εἰ δὲ παρὰ τὸ ἄλκιμοϲ, ἐν ϲυγκοπῇ γέγονε. οὕτωϲ Ἡρωδιανὸϲ ἐν τῇ καθόλου.

217b. II. Pr. Α 464: τὸ μηρίον ἐντελέϲτερον τοῦ μηροῦ· ἐκ γὰρ ϲυγκοπῆϲ αὐτοῦ γέγονε.

217c. II. Pr. 0 320: κατένωπα. Ἀρίϲταρχοϲ ὡϲ δῶμα ἀπ’ εὐθείαϲ τῆϲ ὤψ, ἥτιϲ αἰτιατικὴν ἔχει τὴν ὦπα. ὁ δὲ Ἀλεξίων καὶ οἱ πλείουϲ ὡϲ κατέναντα, οἷϲ καὶ βέλτιον πείθεϲθαι, ινα ᾖ ἀπὸ τοῦ κατενώπια κατὰ ϲυγκοπὴν κατένωπα ὡϲ μηρία μῆρα, ϲιτία ϲῖτα.

219a. Arcad. 88, 14: τὸ ἐπεϲβόλοϲ παροξύνεται ἀπὸ τοῦἔπεϲιβάλλειν.

220. E. Gud. 285, 16, Ep. Cr. 208 et 216. ἴφθιμοϲ. τινὲϲ μὲν λέγουϲιν, ὅτι ϲύνθετόν ἐϲτι παρὰ τὸ ἶρι καὶ τὸ θυμόϲ ἰφίθυμοϲ καὶ. κατὰ ϲυγκοπὴν καὶ τροπὴν τοῦ ῦ εἰϲ ι ὡϲ Ἀφροδύτη Ἀφροδίτη ἴφθιμοϲ· ἀλλ’ εἰ ἦν ϲύνθετον, ὤφειλεν εἶναι κοινὸν τῷ γένει. τὰ γὰρ ϲύνθετα ἐπιθετικά ἐϲτι κοινὰ τῷ γένει, χωρὶϲ εἰ μὴ μηδὲν πλέον ϲημαίνει τοῦ ἁπλοῦ οἷον ὁ πάνϲοφοϲ καὶ ἡ πάνϲοφοϲ, ὁ φιλόϲοφοϲ καὶ ἡ φιλόϲοφοϲ, ὁ ἄοικοϲ καὶ ἡ ἄοικοϲ· πρόϲκειται εἰ μὴ μηδὲν πλέον ϲημαίνει τοῦ ἁπλοῦ » διὰ τὸ ἐναντίοϲ ἐναντία, ἐναλίγκιοϲ ἐναλιγκία, ἐναντίβιοϲ ἐναντιβία. τὸ μέντοι ἴφθιμοϲ ἔχει θηλυκὸν κἰφθίμη ἄλοχοϲ Διομήδεοϲ » (Ε 415)· οὐκ ἄρα ἐϲτὶ ϲύνθετον. ὁ δὲ έλευκοϲ λέγει περὶ τοῦ ἴφθιμοϲ πλεοναϲμὸν εἰναι τοῦ θ ὥϲπερ παρὰ τὸ φέγγοϲ φέγγεϲθαι καὶ φθέγγεϲθαι παρὰ τὸ εἰϲ φῶϲ προάγειν τὸν λόγον· ὥϲπερ γὰρ παρὰ τὸ πρωΐ γίνεται πρώϊμοϲ καὶ ὀψέ ὄψιμοϲ, οὕτωϲ καὶ παρὰ τὸ ἶφι ἴφιμοϲ καὶ πλεοναϲμῷ τοῦ θ ἴφθιμοϲ· καὶ ἡμεῖϲ ϲυγκατατιθέμεθα τῷ Ϲελεύκῳ· ἡ γὰρ διὰ τοῦ ιμοϲ αὕτη παραγωγὴ ποικίλην ἔχει τὴν γένεϲιν, καὶ γὰρ ἀπὸ ἀρϲενικοῦ νόμοϲ νόμιμοϲ, ἀπὸ θηλυκοῦ ἀλκή ἄλκιμοϲ, ἀπὸ οὐδετέρων κῦδοϲ κύδιμοϲ, ἀπὸ ἐπιρρημάτων ὀψέ ὄψιμοϲ, πρωὶ πρώϊμοϲ καὶ ἀπὸ τοῦ βρί ὄβριμοϲ φκαὶ ἀπὸ ἐνεϲτώτων προϲδόκιμοϲ, καὶ ἀπὸ μελλόντων φοιτήϲιμοϲ· ἀπὸ προθέϲεωϲ οὐδέποτε· ϲημειῶδεϲ τὸ «καὶ Πέριμον Μεγάδην» (Π 695) εἰ μὴ ἄρα καὶ τοῦτο ἀπὸ ἐνεϲτῶτοϲ ὡϲ παρὰ τὸ ὠφελῶ ὠφέλιμοϲ, περῶ πέριμοϲ καὶ οὕτωϲ ἂν φυλαξαίμεθα τὴν ἀπὸ τῆϲ προθέϲεωϲ παραγωγήν. τὰ δὲ διὰ τοῦ ιμοϲ παραγωγὰ. ὑπὲρ δύο ϲυλλαβὰϲ ϲυνεϲταλμένον ἔχει τὸ ῑ, τὸ δὲ φθιμοϲ ἐκτείνει τὸ πρὸ τέλουϲ ι.

221. Choer. Dict. 410, 19, E. M. 460, 1: «Θῶνοϲ παράκοιτιϲ (0d. ad fr. 220. Iure Lehrsius, quum Herodianus in Dicht. 293, 20 ἶφθιμοϲ a composito ἄτιμοϲ segreget, sententiam in E. (ud. et Ep. 216 ὁ μὲν Ἡρωδιανὸϲ ϲύνθετον αὐτὸ λέγει παρὰ τὸ ἶφι καὶ θυμόϲ ίφίθυμοϲ καὶ κατὰ ϲυγκοπὴν ῖφθιμοϲ · οἱ δὲ λοιποὶ διιϲχυρίζονται λέγειν ἁπλοῦν αὐτὸ εἰναι Horodiano attributam ei abiudicat. Atque omnibus locis inter se comparatis (addas An. Paris. III 271, et Schol. ad Opp. Halient. I 147) crediderim epitomatores hic turbas miscuisse et Herodianum potius omnes diversorum originationes proposuisse et quid pro quaque, quid contra dici possit, explicasse et tota re absoluta alicui sententiarum expositarum calculum adiecisse neque tamen ei, quam exscriptores ei as signant, sed quam Seleucus in Ep. 208 pronunciavit. nare in liunc modum adnotamentum constitui. τινὲϲ μὲν λέγουϲιν οὐκ ἄρα ἐϲτὶν ϲύνθετον ex E, Gud. 285, 31—42, tum ὁ δὲ Ϲέλευκοϲ —τὴν ἀπὸ προθέϲεωϲ παραγωγὴν ex Ep. insertis verbis καὶ ἡμεῖϲ ϲυγκατατιθέμεθα τῷ Ϲελεύκῳ· et pro ἡ δέ διὰ τοῦ ιμοϲ in ἡ γὰρ mutatis, κῦδοϲ κύδιμοϲ supplevit Lob. Proll. 161 not. 2 et regulam de quantitate addidi ex Dichr. l. c. ln An. Par. III 303 octusis vocalis ι sic explicatur: παρὰ τὸ ῖφι παρήχθη ῖφιμοϲ ὡϲ πρωΐ πρώιμοϲ, τοῦ μέϲου ι βραχέοϲ ὄντοϲ καὶ κατὰ πλεοναϲμὸν τοῦ θ ἴφθιμοϲ· μετὰ γὰρ τὸν πλεοναϲμὸν (μετα)τίθεντοι οἱ χρόνοι, τοῦ μὲν πρώτου ϲυϲταλέντοϲ φύϲει (μακροῦ), τοῦ δὲ ἐξῆϲ ἐκταθέντοϲ. ad fr. *221. Locus E.M. ex Choerobosco petitus ettechnicus citatus est Theo. δ 228)· ἀπὸ τῆϲ Θῶνιϲ εὐθείαϲ ἐγένετο Θώνιδοϲ καὶ Θώνιοϲ Ἰωνικῶϲ ὥϲπερ Πάριδοϲ Πάριοϲκαὶκατὰ ϲυγκοπὴν Θῶνοϲ, ἢ ἀπὸ τῆϲ Θόων Θόωνοϲ καὶ κατὰ κρᾶϲιν τοῦ ο καὶ ω εἰϲ τὸ ω Θῶνοϲ· κρεῖττον λέγειν ἀπὸ τῆϲ Θώνιοϲ γενικῆϲ κατὰ ϲυγκοπήν. οὐδαμοῦ γὰρ ἡ Θόων εὐθεῖα εὕρηται ϲημαίνουϲα τὸν Αἰγύπτιον ἄνδρα, ὅντινα ϲημαίνει ἡ Θῶνοϲ γενική,  ἀλλ’ ἕτερον ἄνδρα ὡϲ παρ’ μήρῳ «θόωνά τε » ( 152). εἰ δέ τιϲ εἴποι, διὰ τί οὐκ ὀξύνεται ἡ Θωνόϲ γενικὴ ϲυγκοπεῖϲα ἐϲ τῆϲ Θώνιοϲ ὡϲ ἡ πατρόϲ, μητρόϲ, λέγομεν τὴν αἰτίαν ταύτην· αἱ ϲυγκοπτόμεναι γενικαὶ ὀξυνόμεναι μιμοῦνται εὐθείαϲ οἶον ἡ ἀνδρόϲ γενικὴ μιμεῖται τὴν χονδρόϲ εὐθεῖαν. καὶ πάλιν ἡ μητρόϲ καὶ πατρόϲ καὶ θυγατρόϲ γενικαὶ μιμοῦνται τὴν ἰατρόϲ εὐθεῖαν. ἐπειδὴ οὖν ἡ Θῶνοϲ γενικὴ εἰ ὠξύνετο, οὐκ ἤμελλε μιμεῖϲθαι εὐθεῖαν (οὐκ ἔχομεν γὰρ εὐθεῖαν εἰϲ νοϲ καθαρὸν διϲύλλαβον τῷ ῶ παραληγομένην καὶ ὀξυνομένην, βαρυνομένην δὲ ἔχομεν ὡϲ ἐπὶ τοῦ κῶνοϲ, ὦνοϲ) τούτου χάριν οὐκ ὠξύνθη ἀλλ’ ἐβαρύνθη. πρόϲκειται «διϲύλλαβον » ἐπειδὴ ὑπὲρ δύο ϲυλλαβὰϲ ἔχομεν εὐθεῖαν ὀξυνομένην οἱον κοινωνόϲ, οἰωνόϲ, Τιθωνόϲ.

222. St. B. 628, 3. Τόμαροϲ ὄροϲ Δωδώνηϲ, ὅ τινεϲ Τομοῦρον καὶ τοὺϲ κατοικοῦνταϲ Τομούρουϲ· οἱ δὲ Τμάροϲ, οὐ τὸ ἐθνικὸν Τμάριοϲ.

222a. E. Gud. 330, 59, E.M. 523, 7. τὸ κνόζα, ὡϲ λέγει Ἡρωδιανὸϲ ἐν τῇ καθόλου, εἰ μὲν ἐπὶ τοῦ φυτοῦ, ϲυγκοπή ἐϲτιν οἷον χαμαιζήλοιο «κονύζηϲ» (Nicand. Ther. 70), εἰ δὲ ἐπὶ τοῦ παρεφθαρμένου καὶ ἐρρυπωμένου, οὐ ϲυγκοπή ἐϲτιν, ἀλλ’ ἀπὸ τοῦ κνύω, ἀφ’ οὖ κνύοϲ ἡ φθορά.

222b. Arcad. 142, 26. γνυπῶ τὸ γονυπετῶ.

222c. Il. Pr. Ξ 351. τὸ λάγνοϲ ἔννοιαν ἔχει ϲυνθέϲεωϲ. Eust. 1412,

223. E. M. 281, 18: δνοπαλίζω: ερητxι παρὰ τὸ δονεῖν καὶ τὰϲ παλάμαϲ δονοπαλίξαι καὶ ἐν ϲυγκοπῇ ἢ παρὰ τὸ δονῶ καὶ πάλλω δνοπαλίζω ἀπὸ τῶν δύο ὁμοιοϲήμων ὡϲ Ἐριχθόνιοϲ κᾶὶ Ἐρεχθεύϲ καὶ «ϲτροψοσίνηθεν» (Ιl. 792).

224. E. M. 759, 19: τίπτε ἀπὸ τοῦ τίποτε κατὰ ϲυγκοπήν· τὸ δὲ πότε ἐπιζητητικὸν χρόνου ἐϲτί· τὸ δὲ «τίπτε δεδάκρυϲαι» (Π 7) οὐκ ἐπιζητεῖ τὸν χρόνον τοῦ δακρύειν, ἀλλὰ κατὰ παρολκὴν λαμβάνετα. πορέλκον οὖν ἐϲτιν.

225. E. M. 622, 45: ἐκ τοῦ ὀλοόϲ γίνεται ἡ κλητικὴ ὀλοέ καὶ κατὰ ϲυγκοπὴν ὀλέ· ἐὰν δὲ ὀλόϲ ῇ ἡ εὐθεῖα, γένοιτ’ ἄν ἡ κλητικὴ ὀλέ· καὶ οὐκ ἔϲτι ϲυγκοπὴ οἷον «ἔχει μ’ ἄχοϲ, ὤ ὀλὲ δαῖμον » (Aleman fr. 47 Βergk.) ὡϲ τὸ μαινόμενε φρέναϲ ἠλέ» (0 128) οἱονεὶ ἀπὸ τοῦ ἠλόϲ, ὅθεν τινὲϲ γράφουϲι «Τρῳὰϲ δὲ ϲτίχαϲ ἠλὸϲ Ἄρηϲ ὤτρυνεν» (Ε 461). τοῦτο περὶ παθῶν Ἡρωδιανόϲ.

226. E. M. 283, 34. δορυξόοϲ ἐκ τοῦ δόρυ καὶ τοῦ ξέω· οὐδεὶϲ δὲ λέγει ληνῶν δόρυξοϲ, ἀλλὰ δορυξόοϲ καὶ κατὰ ϲυγκοπὴν δορυξόϲ. ἔϲτι δὲ τόποϲ ὅπου ξύονται τὰ δόρατα.

227. E. M. 425, 3: ἡ λοξόϲ ἀπὸ τοῦ ἡ λαξόοϲ ἡ λοξόϲ ὡϲ βοηθόοϲ βοηθόϲ.

228. E.M. 579, 19. Μενέλαϲ «Μενέλαϲ τε καὶ Ἀγαμέμνων» ἀπὸ τοῦ Μενέλαοϲ. ἀμφίβολον εἴτε ϲυγκοπῇ Μενέλαϲ καὶ Δορύλαϲ εἴτε κράϲει τοῦ ο καὶ α εἰϲ α μακρὸν ὡϲ ἐλέξαο ἐλέξα, ἐπρίαο ἐπρία, ἐπαιδεύϲαο ἐπαιδεύϲα.

229. E. M. 624, 11. ὀμνύω: ὀμῶ ὀμονύω καὶ ϲυγκοπῇ ὀμνύω περὶ παθῶν.

230. E. M. 38, 45: ἐριπόλοι: δμψαί. Ϲιμωνίδηϲ ἐκ τοῦ ἐριοπόλοι ϲυγκοπῇ τοῦ ο. οὕτωϲ Ἡρωδιανὸϲ περὶ παθῶν.

231. E. Οr. 65, 20 coll. E. M. 370, 19: ζαφελῶϲ ἄγαν ϲφοδρῶϲ ἢ ἐπικότωϲ· παρὰ τὸ ζα καὶ τὸ ὀφέλλω τὸ αὔξω γίνεται ζαόφελοϲ καὶ ϲυγκοπῇ ζάφελοϲ. Ἡρωδιανόϲ.

232. Ep. Cr. 1 28, 16, E. M. 24, 23 (448, 1). ἀeέϲρατοϲ ἐκ τοῦ θεόϲ καὶ φατόϲ ἐκ τοῦ φημί τὸ λέγω θεόφατόϲ τιϲ ὤν καὶ κατὰ ϲυγκοπὴν καὶ πλεοναϲμὸν τοῦ ϲ θέϲφατοϲ, ἀθέϲφατοϲ.

233. Ep. Cr. I 417, 17 coll. 340, 19: ὕϲτεροϲ· παρὰ τὴν ὑπό ὑπὁτεροϲ καὶ κατὰ ϲυγκοπὴν ὕϲτεροϲ· τὸ δὲ ο ϲυγκοπτόμενον τὸ ϲ ποιεῖ θεόφατον θέϲφατον, θεοείκελον θέϲκελον· καὶ εἰ οὕτε τὰ εἰϲ τeροϲ τῷ υ παραληγόμενα ἔχει πρὸ τοῦ τ τὸ ϲ οὕτε τὰ εἰϲ τατὸϲ οἷον ἐγγύτεροϲ ἐγγύτατοϲ, ὀξύτεροϲ ὀξύτατοϲ, πῶϲ οὖν τὸ ὕϲτεροϲ ὕϲτατοϲ μετὰ ad fr. *228. De dictione ἀμφίβολον Herodiano consueta iam dixi. Sed praetulisse videtur Herodianus crasin, quam solam commemorat Choer. Diet. 92, 5 ἡ γενικὴ λάαοϲ τριϲυλλάβωϲ μετάγεται εἰϲ εὐθεῖαν καὶ γίνεται ὀ Λάαοϲ ὤϲπερ ὁ Καππάδοξ τοῦ Καππάδοκοϲ καὶ ὁ Καππάδοκοϲ καὶ λοιπὸν κατὰ κρᾶϲιν Δωρικὴν τοῦ ἀ καὶ 5 εἰϲ ᾶ μακρὸν γίνεται Λάαϲ ὥϲπερ Πτερέλαοϲ Πτερέλαϲ καὶ Μενέλαοϲ Μϲνέλαϲ ιὡϲ παρ’ Εὐριπίδῃ ἐν Ἀνδρομάχῃ (486) τοῦ ϲτρατηλάτα Μενέλα. ef. Lob. El. II p. 71 et quem citat, Abrensium de dial. Dor. 199. ad fr. 229. Ex An Ox. ΙΙ 371, 31 ζωννύω: διὰ δύο νν τὰ εἰϲ ω περιϲπώμενα, διὰ τοῦ νdiῶ ποιοῦντα παραγωγήν, διὰ δύο νν γράφονται οἶον χῶ χωννύω, ῥῶ ῥωννύω, ὀμῶ ὀμοννύω καὶ ὀμνύω ϲυγκοπῇ, ubi scribi debet ὀμῶ ὀμοννύω ὀμνύω, coniicio etiam nostro loco ὀμοννύω per duplox νν exhibendum esse. ad fr. 230. ἐριπόλοι Lob. El. I 304 pro αἰριπόλιοι. ad fr. 231. cf. Il. Pr. 1 516, lo. Alex. 39, 20. ad fr. *232. Βoe Herodianeum esse evincit fr. 93 (E.M.645 ὄχεϲφιν) ἀπὸ τοῦ θεόφατον γίνεται θέϲφατον. ad fr. *233. Quum Herod. in Mon. 21, 15 singularem comparegivi ὕϲτεροϲ speciem afectiore excuset, et in hoc fraρmento ea ratione, qua θέϲφατοϲ ex θεόφατοϲ Herodianus repetit, ὕϲτεροϲ explicatur, probabile fit hocipsum doctrina. eminens ab Herodiano profectum et eum locum esse, quem Herod. in Mon.significat ἴϲωϲ αἴτιον τὸ πάθοϲ, ὡϲ δείκνυται ἐν ἑτέροιϲ. Lehrsius praeter hunc locum, quem ex eius emendatione exhibui, alterum doctum adnotamentum citat ex eodem fonte haustum. Ep. p. 420, 3 (Gud.646): ὕϲτατοϲ ὄνομα γίνεται ἐκ τῆϲ τοῦ ϲ; τότε δέ ἐϲτι τὸ ϲ, ὁπότε τὸ ἐ, εὐϲεβέϲτεροϲ εὐϲεβέϲτατοϲ, ϲωφρονέϲτεροϲ ϲωφρονέϲτατοϲ· εἰ οὖν τὸ ϲ ἔχει, ἐχέτω τὸ ἑ, εἰ δὲ τὸ ῦ ἔχει, μὴ ἐχέτω τὸ ϲ ἀλλὰ λέγομεν, ὅτι τὸ πάθοϲ σιτίον, ὥϲτε οὐκ εἴχετο τοῦ χαρακτηριϲτικοῦ.

234. Ep. Cr. I 181, 16: ζείδωροϲ οἱ μὲν ἐκ τοῦ ζειά ζειόδωροϲ καὶ κατὰ ϲυγκοπὴν ζείδωροϲ· ἄμεινον δὲ οὕτωϲ· τὰ τρίτα πρόϲωπα τοῦ ῥήματοϲ ϲυντιθέμενα ἐκβάλλει τὸ ι, ἔχω ἔχειϲ ἔχει ἐχέθυμοϲ, φέρω φέρειϲ φέρει Φέρεκλοϲ, μένει λένεκλοϲ καὶ λενέλαοϲ· ζέω ζέει ζεέδωροϲ καὶ ζείδωροϲ.

235. Ep. Cr. I 263: ληϊβοτείρηϲ: ὡϲ παρὰ τὸ Ἄκτιον Ἀκτιονίκηϲ, Πόθιον Πυθιονίκηϲ καὶ ϲτάδιον ϲταδιοδρόμοϲ καὶ μένει τὸ ο οὕτω λήιον ληιοβότειρα ἔδει εἶναι· ϲυνεκόπη δὲ διὰ τὸ μέτρον· ἐπάλληλοι γὰρ εὑρίϲκοντο τρεῖϲ βραχεῖαι καὶ κακοφωνία ἐγένετο.

236. E. M. 151, 39: ἄρχμενοϲ: ἀρχόμενοϲ καὶ κατὰ ϲυγκοπὴν ἄρχμενοϲ· ὤφειλε δὲ ἄργμενοϲ· φυλάξαν δὲ τὸ χ δοκεῖ Ἰωνικὸν εἰναι, καθὸ καὶ τὸ ἔργμα ἔρχμα φαϲίν· ἐνεϲτῶτοϲ οὖν εἰϲιν αἱ τοιαῦται μετοχαὶ. ϲυγκοπὴν παθοῦϲαι ὡϲ τὸ λεγόμενοϲ λέγμενοϲ, ὀρόμενοϲ ὄρμενοϲ, δεχόμενοϲ δέγμενοϲ· τινὲϲ δὲ λέγουϲι παρακείμενον εἰναι.

237. E. M. 631, 43: «ὄρμενον ἐξαίφνηϲ» Ἰλιάδοϲ Φ (14) ἀπὸ τοῦ ὄρω τὸ διεγείρω ὄρϲω ὤρκα ὦρμαι ὠρμένοϲ καὶ κατὰ ϲυϲτολὴν καὶ ἀνάδοϲιν τοῦ τόνου ὄρμενοϲ ἢ ἀπὸ τοῦ ὀρόμενοϲ ὄρμενοϲ κατὰ ϲυγκοπήν.

238. 30 E. M. 470, 29. κμενον: ἵκω ἱκόμενον καὶ ϲυγκοπῇ ἴκμενον· ϲημαίνει δὲ τὸν πορευτικὸν ἢ ὑγρὸν παρὰ τὴν ἰκμάδα.

239. E. M. 663, 54: Περίηρϲ: ἐκ τοῦ περιήρηϲ ἄρον τὸ η Περίηρϲ· ταύτῃ ἐάν ϲοι προτεθῇ παρ’ Ἀλκμᾶνι, ὅτι κλῖνον αὐτό, μὴ κλίνῃϲ οὐ γὰρ ἀκολουθεῖ ἡ κατάληξιϲ, εἰ γένοιτο περιήρουϲ, πρὸϲ τὴν Περίηρϲ εὐθεῖαν. περὶ παθῶν.

240. E. M. 601 ,20: νέν ωται κατὰ κρᾶϲιν ἀπὸ τοῦ νενόηται ἢ ἀπὸ τοῦ νόω· —τὸ δὲ νένοται ἢ κατὰ ϲυγκοπὴν τοῦ η ἀπὸ τοῦ νενόηται, ὅθεν καὶ νενοέαται Ἰωνικῶϲ γίνεται, ἢ ἀπὸ τοῦ νένωται κατὰ ϲυϲτολὴν ἢ καὶ νένοται ὡϲ πέποται. ἔϲτι γὰρ νῶ ῥῆμα τρίτηϲ ϲυζυγίαϲ ὡϲ παρὰ Ϲοφοκλεῖ οἷον «Ἑλένηϲ γάμῳ νένωται (fr. 184 Nauck) καὶ παρὰ Ἀνακρέοντι ἡ μετοχὴ «ὁ δ’ ὑψηλὰ νενωμένοϲ» (fr. 10 Bergke) καὶ ὁ Ἄθλιοϲ ἐν τοῖϲ Ϲαμίων ὤροιϲ Ἀλλὰ λέξαϲθαι νένωται». καὶ πάλιν ὡϲ χρυϲόονται χρυϲοῦνται οὕτω καὶ νόονται νοῦνται. Δημόκριτοϲ θείῃ νοῦνται». καὶ νένοται ὡϲ πέποται. περὶ παθῶν.

239a. St. B. 200, 5. Γέα πληϲίον Πετρῶν ἐν Ἀραβίᾳ. τὸ ἐθνικὸν Γcιοϲ ἐν Πέτραιϲ δ’ ἐπιχωριάζειν κύριον ὄνομα τὸ Γέϲιοϲ. κατὰ ἀναλογίαν δ’ ἔδει Γεάτηϲ ὡϲ Τεγεάτηϲ. ἔοικε δὲ Γεήϲιοϲ προυπάρχειν ὡϲ τὸ Ἰθακήϲιοϲ καὶ κατὰ ϲυγκοπὴν Γέϲιοϲ.

239b. E. Or. 57, 29: ἐχθρόϲ. παρὰ τὸ ἔχθοϲ ἐχθηρόϲ καὶ ϲυγκοπῇ ἐχθρόϲ ἢ ὡϲ κῦδοϲ κυδρόϲ. Ἡρωδιανὸϲ ἐν τῇ ’ρθογραφίᾳ.

240a. Choer. Dic. 775. τὸ τρέφοιν ὡϲ παρ’ Εὐριπίδῃ «ἄφρων ἆν εἴην εἰ τρέφοιν τὰ τῶν πέλαϲ» (fr. 152 Dind.) τρεφοίην ὡϲ περιπατοίην καὶ ἀπὸ τοῦ τρεφοίην κατὰ ϲυγκοπὴν τοῦ η γέγονε τρέφοιν.

240b. Il. Pr. Γ 102: διακρινθεῖτε: οὕτωϲ προπεριϲπᾶται διακρινθεῖτε. ἔϲτι γὰρ εὐκτικόν, κατὰ πάθοϲ γεγονὸϲ ἐκ τοῦ διακρινθείητε ὁμοίωϲ τῷ «καὶ εἴ ποθεν ἄλλ’ ἐπιθεῖτε» (Οd. χ 62) ὧν πάλιν πρῶτα διακρινθείη-

241. St. B. 295, 17: Zεφύριον: τὸ ἐθνοκὸν ζεφυριώτηϲ. — ἔϲτι καὶ ἄκρα τῆϲ Αἰγύπτου, ἀφ’ ἧϲ Ἀφροδίτη καὶ Ἀρϲινόη ζεφυρῖτϲ ὡϲ Καλλίμαχοϲ. τὸ οὖν ζεφυρίτηϲ ἀπὸ τοῦ ζεφυριώτηϲ ϲυγκοπῇ τοῦ ω ὡϲ τὸ Θρονίτηϲ ἀπὸ τοῦ Θρονιώτηϲ.

242. St. B. 458, 7: Μοψοπία: ὁ πολίτηϲ Μοψόπειοϲ διὰ διφθόγγου καὶ διὰ τοῦ ι· καὶ Μοψοπιεύϲ. Ἡρακλείδηϲ δὲ ὁ Ποντικὸϲ ἐν α′ Λέϲχῃ Μο ψοπίτηϲ φηϲί, καὶ ἔδει Μοψοπιώτηϲ· ἴϲωϲ δὲ καθ’ ῦφεϲιν τοῦ ω.

243. St. Β. 323, 1: Ἰἄων: ἐκ τοῦ Ἰάων τὸ Ἰάν.

244. E. M. 628, 10: ὄπιϲθεν διχῶϲ «ϲτῆ δ’· ὄπιθεν (Α 197) ἀπὸ τοῦ ὀπίϲω ὀπίϲωθεν καὶ ϲυγκοπῇ τῆϲ ϲω ϲυλλαβῆϲ εἰ δὲ ὄπιϲθεν, ϲυγκοπῇ τοῦ ῶ καὶ μετόπιϲθεν Ἰλιάδοϲ Α (82).

245. Ep. Cr.I 413: ὁ Ἀντίμαχοϲ ἀπὸ τοῦ ὁ τέρενοϲ εἶπε κατὰ ϲυγκο πὴν τερέντερον ἀπὸ τοῦ τερενώτεροϲ.

246. E. M. 13, 28: ἀγρόμενοι: ἀγειρόμενοι: ἀγείρω καὶ κατὰ ϲυγκοπὴν ἄγρω ὥϲπερ παρὰ τὸ ἐγείρω ἔγρω.

247. E. Οr.123, 28, E. M.644, 2: ὄφλω γίνεται κατὰ ϲυγκοπὴν ἀπὸ τοῦ ὀφείλω, ὅθεν καὶ βαρύνεται.

248. E. M. 676, 53: πλήρηϲ: ἔϲτι πλεῖοϲ πλειήρηϲ καὶ κατὰ ϲυγκοπὴν πλήρηϲ.

249. S. B. 50, 11 et 48, 26: Αἴνεια τόποϲ Θράκηϲ· τὸ ἐθνικὸν Αἰiειἐύϲ, 5 καὶ παράϲημον, ὅτι μὴ ἐνδεῖ μιᾷ ϲυλλαβῇ τοῦ πρωτοτύπου· παρὰ μίαν γὰρ ϲυλλαβὴν εὑρίϲκεται τὰ τοιαῦτα ἐνδεῖν τοῦ πρωτοτύπου, τῆϲ Ἀντιοχείαϲ Ἀντιοχεύϲ ἀλλ’ οὐδ’ ἀπὸ τούτων γίνεται τὰ εἰϲ ευϲ ἀρϲενικά, ἀλλὰ ἀπὸ τῶν εἰϲ οϲ. ἀπὸ γὰρ τοῦ Ἀντίοχοϲ Ἀντιοχεύϲ καὶ τοῦ Ϲέλευκοϲ Ϲελευκεύϲ, ὡϲ Ἄβρων ἐν τῷ περὶ παρωνύμων. εἰ γὰρ παρὰ τὴν Ἀλεξάνδρειαν ἦν, Ἀλεξανδρειεύϲ ἆν ῆν. ἀμφοῖν δ’ ὁ Ἀλέξανδροϲ ἀρχή. 

250. E. Μ. 279, 7: δίϲ καὶ τρίϲ: ἀπὸ τοῦ δυάκιϲ καὶ τριάκιϲ. καὶ λέγουϲί τινεϲ δύο ϲυλλαβῶν ἐγένετο ϲυγκοπή· καὶ πῶϲ δύναται τριϲύλλα βον δύο ϲυλλαβὰϲ ἐκκεκόφθαιϲ πρὸϲ τούτουϲ λέγομεν, ὅτι ἀπὸ τοῦ δυάκιϲ καὶ τριάκιϲ ἄρον τὸ α καὶ τὸ β καὶ κατὰ ϲυνίζηϲιν δίϲ καὶ τρίϲ.

249a. Mon. 41, 1: χείρων: οὐδὲν εἰϲ ων λῆγον ϲυγκριτικὸν πρὸ τοῦ ῶ τὸ ρ ἔχει, ἀλλὰ μόνον τὸ χείρων· αἴτιον δὲ τὸ πάθοϲ.

249b. Schol. ad Od. 175, Choer. D icit. 174, 9, E.M.576, 15: μελαγχροιήϲ: ὀξυτόνωϲ· τοῦτο δὲ κατὰ ϲυγκοπὴν Ἀττικοὶ μελαγχρήϲ.

251. E. M. 52, 18: ἀκραιφνήϲ ὁ καθαρόϲ· κυρίωϲ δὲ ὁ περιφανήϲ παρὰ τὸ ἀκέραιον καὶ τὸ φαίνω ἀκεραιοφανήϲ καὶ ἀκραιφνήϲ ϲυγκοπῇ. οὕτωϲ Ὠρίων. Ἡρωδιανὸϲ δέ φηϲι μὴ γίνεϲθαι δύο ϲυλλαβῶν ϲυγκοπήν. ἀλλ’ ἀκροφανήϲ καὶ ἀκραιφνήϲ τοῦ ο τραπέντοϲ εἰϲ α ὡϲ ἐπὶ τοῦ μεϲοπόλιοϲ μεϲαιπόλιοϲ.

252. E.M. 22, 30: ἅζω: ὁ Ἡρωδιανὸϲ ἐν τῷ περὶ παθῶν λέγει, ὅτι παραγωγόν ἐϲτιν, ἀπὸ τοῦ ἅγοϲ ἁγίζω καὶ κατὰ ϲυγκοπὴν ἅζω ὡϲ ϲκέλοϲ ϲκελίζω, τεῖχοϲ τειχίζω. δῆλον δὲ ἐκ τοῦ τὸν Ἀλκμᾶνα εἰπεῖν ἁγίϲδεο» ἀντὶ τοῦ ἅζεο.

253. E. Or. 63, 26: ἕρματα: οἱ μὲν παρὰ τὸ εἴρω εἰρμα καὶ ερμα· οἱ δὲ παρὰ τὸ ἔρειϲμα ϲυγκοπῇ ἕρμα· οὕτωϲ Ἡρωδιανόϲ.

254. E. M. 566, 44: Αιμήρη Ἐπίδαυρον· τοῦτο διϲϲόν ἐϲτιν· ὁπότε παρὰ τοῦ λιμένοϲ, λιμενήρη· ἢ παρὰ τοῦ λειμῶνοϲ λειμωνήρη. οὕτωϲ Ἡρωδιανόϲ.

255. St. B. 392, 16: Κυλλήνη: τὸ ἐθνικὸν Κυλλήνιοϲ. καὶ Κύλλιοϲ λέγεται Ἑρμῆϲ κατὰ ϲυγκοπὴν τοῦ Κυλλήνιοϲ.

253a. E. Οr. 117, 26, E. M. 618, 8. «οἶμα λεοντοϲ ἔχει. λιόδoc (752) ἀπὸ τοῦ οἰμῶ οἰμήϲω «οῖμηϲε δὲ ἀλεὶϲ ὤϲτ’ αἰετόϲ» ( X 308) οἰμημα καὶ κατὰ ϲυγκοπὴν οἰμα.

255a. Arcad. 79, 24: τὰ εἰϲ τοϲ ὀξύνεται, εἰ μὴ ἐκ πλειόνων ϲυλλαβῶν εἰϲ διϲυλλαβίαν μεταϲτῇ ὡϲ δύϲιοϲ ὁ δύϲτηνοϲ, καὶ πόϲτοϲ ἐκ τοῦ πόϲατοϲ γέγονεν.

256. E.M. 423, 7: ἠϊόειϲ ὁ καλὰϲ ἠιόναϲ ἔχων οἱον ἐπὶ ἤόεντι Ϲκαμάνδρῳ»   (Ε 63) τουτέϲτι ἐπὶ τῷ αἰγιαλοὺϲ καὶ ὄχθαϲ ἔχοντι ποταμῷ· παρὰ τῆϲ ἠϊόνοϲ γενικῆϲ γίνεται ἠϊονόειϲ καὶ κατὰ ϲυγκοπὴν ἠιόειϲ· γίνεται γὰρ καὶ ἀπὸ τῆϲ εἰϲ οϲ γενικῆϲ ὡϲ ὕδατοϲ ὑδατόειϲ ὑδατόεϲϲα. ἢ παρὰ τὰ ἄνθη γίνεται (παρὰ γὰρ τοῖϲ ποταμοῖϲ ἄνθη εἰϲί· καὶ γὰρ ἰονοβόϲτρυχοϲ εἴρηται)· ὥϲπερ θύοϲ θυόειϲ «θυόεν νέφοϲ» (0 153), οὕτω καὶ παρὰ τὸ ἴον γίνεται ἰόειϲ καὶ πλεοναϲμῷ τοῦ η ὡϲ ἠείδει γίνεται ἠϊόειϲ ὁ ἱα ἔχων Ϲκάμανδροϲ, ἁρμόζει γὰρ ἐπὶ ποταμοῦ. πρὸϲ διάφορα οὖν ϲημαινόμενα ἢ ϲυγκοπὴ ἢ πλεοναϲμόϲ.

257. E. M. 109, 9. Ἀνθεμίδηϲ: ὥϲπερ παρὰ τὸ Δευκαλίων Δευκαλίωνοϲ Δευκαλιωνίδηϲ Δευκαλίδηϲ, οὕτω καὶ παρὰ τὸ Ἀνθεμίων Ἀνθεμίωνοϲ Ἀνθεμιωνίδηϲ καὶ Ἀνθεμίδηϲ κατὰ ϲυγκοπήν· ἢ ἀπὸ τοῦ Ἄνθεμοϲ Ἀνθεμίδηϲ ὡϲ Δεύκαλοϲ Δευκαλίδηϲ καὶ Κρόνοϲ Κρονίδηϲ, Ὑλλοϲ 'Υλλίδηϲ.

256a. Mon. 14, 15: χαρίειϲ: οὐδὲν εἰϲ ειϲ λῆγον ὄνομα ὑπὲρ μίαν ϲυλλαβὴν ἀρϲενικὸν τῷ ι παραλήγεται. — τὸ τοίνυν χαρίειϲ ϲημειῶδεϲ τῷ ι χρηϲάμενον πρὸ τέλουϲ. ὁ μέντοι Ἀνακρέων καὶ χαριτόειϲ εἶπεν, ἀποδοὺϲ τὸ ἐντελὲϲ τῇ λέξει.

256b. Mon. 2, 5: ἐκεῖθεν: οὐδὲν εἰϲ θεν λῆγον ἐπίρρημα τοπικὸν τῇ εἰ διφθόγγῳ παραλήγεται, ἀλλὰ μόνον τὸ ἐκεῖθεν. σιτίον δὲ τὸ πάθοϲ· ὁ γοῦν Ἀλκαῖοϲ κεινόθεν ἐϲτὶν ὅπου ἀπεφήνατο αὐτό. αἴ γάρ κ’ ἄλλοθεν ἔλθῃ, τί δὲ φὴ κήνοθεν ἔμμεναι.

256c. Il. Pr. Ζ 239. ἐταc: ὁ Ἀϲκαλωνίτηϲ τὸ ἔτηϲ ψιλωτέον φηϲίν, εἰ καὶ ἐπὶ τῶν ἑταίρων τάϲϲεται, ἐπεὶ ϲυγκοπὴ ἐγένετο ὡϲ ἀπὸ τοῦ ἥλατο ἆλτο.

258. E. M. 655, 15: ἅπαϲ: ἀμφίβολον, πότερον ἀφαίρεϲιϲ ἢ πρόϲοδοϲ. οὐδέποτε δαϲυνόμενον α ἀφαιρεῖται. πῶϲ οὖν τὸ ἅπαϲ γέγονε πᾶϲ ἐπλεόναϲε τὸ α. πῶϲ δαϲύνεται τὸ α τὸ γὰρ πλεονάζον α οὐδέποτε δαϲύνεται. ὥϲτε ἀμφίβολον. ὁρῶ δὲ καὶ τὸ θροῦϲ ὄνομα λαμβάνον τὸ α καὶ βαρυνόμενον καὶ δαϲυνόμενον ἕνεκεν ἀντεμφάϲεωϲ ἐν τῷ ἅθρουϲ. οὐκ ἄρα κεκώλυται κατὰ ταύτην τὴν ἀναλογίαν καὶ τὸ πᾶϲ ἅπαϲ ὤϲτε μᾶλλον εἶναι πρόϲοδον ἢ ἀφαίρεϲιν. ὁ δὲ Ἡρωδιανὸϲ βούλεται ἐκ τοῦ ἅμα πᾶϲ εἶναι ἐν ϲυγκοπῇ. περὶ παθῶν.

259. Ε. M. 243, 25: γυναιμανέϲ: ἐκ τοῦ μαίνω μανῶ καὶ τοῦ γυνή γυναικόϲ γίνεται γυναιμανέϲ κατὰ ϲυγκοπήν , οὐκ ἀπὸ τῆϲ γύναι κλητικῆϲ ἔχει τὴν ϲύνθεϲιν, ἀλλ’ ἀπὸ τῆϲ γυναικόϲ λέγεται γεγενῆϲθαι γυναικομανέϲ καὶκατὰ ϲυγκοπὴν γυναιμανέϲ· ἢ λέγεται ὅτι ὥϲπερ παρὰ τὸ τιμή γίνεται Τιμόθεοϲ, οὕτω καὶ ἀπὸ τοῦ γυνή γίνεται γυνομανέϲ καὶ κατὰ μετάθεϲιν τοῦ ο εἰϲ τὴν αι δίφθογγον ὥϲπερ μεϲοπόλιοϲ με-

258a. ΙI. Pr. Ω 213. ὄντιτα: παραφυλακτέον, ὅτι ϲυλλαβὴ λείπει ἡ τι τοῦ ἐντελοῦϲ ὄντοϲ ἀντίτιτα.

258b. Arcad. 62, 8: τὸ λίχνοϲ βαρύτονον ὡϲ ϲύνθετον παρὰ τὸ λίαν χαίνειν.

258c. ΙI. Pr.Α 257 : ὄπατρον. ψιλωτέον οὐχ ὡϲ οἴονται διὰ τὴν ϲυγκοπήν· πολλὰ γάρ φαϲι διὰ τὴν ϲυγκοπὴν ψιλοῦϲθαι ἀπεδείξαμεν δὲ ἡμεῖϲ ἐν ἑτέροιϲ, ὡϲ καὶ δαϲύνεται· ἑϲτήκαμεν γοῦν καὶ ἕϲταμεν, Ἡράκλεεϲ Ἥρακλεϲ· τί οὖν ἐκώλυεν, εἰ καὶ ἀπὸ τοῦ ὁμόπατροϲ ἦν, τὸ κατὰ ϲυγκοπὴν πάλιν δαϲύνεϲθαι ἄμεινον οὖν λέγειν ὅτι φιλεῖ τὸ ο πρὸ τοῦ π κείμενον μὴ κατὰ ἀναφορικὴν ἔννοιαν ψιλοῦϲθαι.

258d. Arcad. 47, 18. τὸ ὄμαργοϲ ϲύνθετον ἀπὸ τοῦ ὁμοῦ καὶ ἀργόϲ· ἔϲτι δὲ ὄνομα κυνόϲ.

260. Ep. Cr. I 288 15: μώνυχεϲ ἀπὸ τοῦ μονώνυχεϲ ϲυγκέκοπται ὑφαιρέϲει τοῦ ον μώνυχεϲ· δύναται δὲ ἐν τῇ ϲυνθέϲει τοῦ ὄνυχεϲ τὸ ο εἰϲ τὸ ῶ ἐκτετάϲθαι μονώνυχεϲ ὡϲ ὄνομα ϲυνώνυμον. ἢ ὑφέϲει τοῦ ν, μετὰ δὲ τὴν ὕφεϲιν δύναται τὸ ο καὶ τὸ ῦ εἰϲ ω ϲυναιρεῖϲθαι, ὡϲ χρυϲόω χρυϲῶ, καὶ μοώνυχεϲ μώνυχεϲ· ἢ ἀπὸ τοῦ μονόνυχεϲ ὑφέϲει τοῦ ν, μετὰ δὲ τὴν ὕφεϲιν τοῦ ν γίνεται τῶν δύο oo εἰϲ τὴν ου δίφθογγον κρᾶϲιϲ μούνυχεϲ καὶ τροπῇ μώνυχεϲ ὡϲ βοῦν βῶν.

261. E. M. 501, 48: κελαινεφέϲ. ἐπὶ μὲν τοῦ Διὸϲ παρὰ τὸ κελαίνω καὶ τὸ νέφοϲ γίνεται κελαινονεφήϲ ὁ τὰ νέφη μελαίνων καὶ ϲυγκοπῇ τῆϲ νο ϲυλλαβῆϲ κελαινεφήϲ. κανὼν γάρ ἐϲτιν ὁ λέγων, ὅτι καθόλου τὰ ὑπερδιϲύλλαβα βαρύτονα ϲύνθετα ἐκκόπτει μίαν ϲυλλαβήν, ὅπωϲ ἀναλογῇ τοῖϲ διϲυλλάβοιϲ χωρὶϲ τοῦ ἀλέξω ῥήματοϲ. οὐ γὰρ φύϲει βαρύτονον ὁ μέλλων γὰρ αὐτοῦ ἀλεξήϲω· οἷον γανόω γανύειϲ γανύει Γανυμήδηϲ ἰθαίνω ἰθαίνειϲ ἰθαίνει Ἰθαιμένηϲ καὶ οὐ λέγεται Ἰθαινομένηϲ. οὕτωϲ ἐκ τοῦ κελαίνω τὸ | μελαίνω καὶ τὸ νέφοϲ γίνεται κελαινεφήϲ κατὰ ϲυγκοπὴν ὡϲ τανύω τανύπεπλοϲ. ἐπὶ δὲ τοῦ αἱματοϲ ἐκ τοῦ φῶ

261a. ΙI. Pr. Ο 619: ῆλίβατοϲ· ἀπὸ τοῦ ἀλιτεῖν ἐϲχημάτιϲται καὶ ὤφειλεν ὅμοιον εἶναι τῷ ἠλιτόμηνοϲ· ϲυγκοπὴν δὲ ἔπαθεν.

262. Thoogn. 81,23. Τὰ παρὰ βαρύτονον ἐνεϲτῶτα ϲυγκείμενα, εἰ μὲν ὁ ἐνεϲτὼϲ εἶη διϲύλλαβοϲ, τοῦ τρίτου ἀποβάλλει τὸ ι καὶ οὕτωϲ ποιεῖ τὴν ϲύνθεϲιν οἶον φέρω φέρειϲ φέρει φερέοικοϲ, Ἑχεκράτηϲ, Μενέλαοϲ, χαιρέκακοϲ· εἰ δὲ ὑπὲρ δύο ϲυλλαβὰϲ βαρύτονοϲ, ἐκκόπτει μίαν ϲυλλαβήν, ὅπωϲ ἀναλογοίη τοῖϲ διϲυλλάβοιϲ οἶον γανόω γανύειϲ γανύει Γανυμήδηϲ, τανύω τανύειϲ τανύει τανύπεπλοϲ, ἰθαίνω ἰθαίνειϲ ἰθαίνει Ἰθαιμένηϲ ὁ ἰθαινόθυμοϲ, ἰθαιγενήϲ, μιαίνω μιαίνειϲ μιαίνει μιαιφόνοϲ· τὸ δὲ ἀλέξω ἐν τῷ ἀλεξίκακοϲ ἀλεξιφάρμακον οὐκ ἀποβαλὸν ϲυλλαβὴν οὐκ ἀντίκειταί οὐ γὰρ βαρύτονον κυρίωϲ. ὁ γὰρ ἀλεξήϲω μέλλων δείκνυϲι τὸν ἐνεϲτῶτα περιϲπώμενον, εἰ καὶ Ἀττικῶϲ βεβάρυνται ὡϲ καὶ τὸ αὔξω ἕψω, ὥϲτε οὐκ ἀπὸ βαρυτόνου, ἀλλ’ ἀπὸ περιϲπωμένου εἰναι τὴν ϲύνθεϲιν. ϲημειοῦται τὸ ἐθελόκακοϲ ἐθελόϲυχνοϲ. οὕτωϲ Ἡρωδιανὸϲ ἐν τῷ περὶ παθῶν.

263. E. M. 616, 56: Τὸ Οδίπουϲ Ἡρωδιανὸϲ λέγει μὴ εῖναι ἀπὸ τοῦ οἰδήϲω ἰδηϲίπουϲ κατὰ ϲυγκοπὴν τῆϲ ηϲ ϲυλλαβῆϲ, ἀλλ’ ἀπὸ τοῦ οἰδῶ ἰδίπουϲ· ἄμεινον γὰρ τὸ ἀπαθὲϲ τοῦ πεπονθότοϲ.

264. E. M. 299, 23: εἰλίπουϲ· φηϲὶν ὁ Ἡρωδιανὸϲ ὅτ, εἴτε ἀπὸ τοῦ εἰλῶ γέγονεν ἢ ἀπὸ τοῦ εἱλίϲϲω εἰλίπουϲ διὰ τοῦ ι· τὰ γὰρ εἰϲ ω λήγοντα τριϲύλλαβα μίαν ϲυλλαβὴν ϲυγκόπτουϲιν ἐν τῇ ϲυνθέϲει οἱον μιαίνω μιαιφόνοϲ, τανύω τανύπεπλοϲ, οὕτωϲ οὖν καὶ εἱλίϲϲω εἰλίπουϲ· ϲημειοῦται παρὰ τῷ Κράτητι τὸ ἐθελόϲυχνοϲ ἀπὸ τοῦ ἐθέλω· ϲημαίνει δὲ τὸν θέλοντα ϲυχνάζειν τὸ δὲ ἀλεξίκακοϲ καὶ ἀλεξιφάρμακοϲ ἀπὸ περιϲπωμένου γέγονεν· εἰ δέ ἐϲτιν ἀπὸ τοῦ εἰλῶ, εὐλόγωϲ πάλιν διὰ τοῦ ι τὰ γὰρ ἀπὸ περιϲπωμένου γινόμενα ὀνόματα ἢ διὰ τοῦ ο γίνε-

265. E. M. 245, 14: δαίφρων: παρὰ τὸ δαῶ δαήϲω καὶ ἐξ αὐτοῦ δαίφρων· τὰ γὰρ ἀπὸ πρώτηϲ ϲυζυγίαϲ τῶν περιϲπωμένων γινόμενα ὀνόματα ἢ τῷ ο παραλήγουϲιν ὡϲ τὸ ἁμαρτῶ ἁμαρτοεπήϲ, μιϲῶ μιϲογύνηϲ ἢ τῷ ι ὡϲ τὸ εἰλῶεἰλίπουϲ, οἰδῶ Οἰδίπουϲ, ἁμαρτῶ ἁμαρτίνουϲ· οὕτω δαῶ δαήϲω δαίφρων.

266. E. M. 430, 24, Theogn. Cr. 11 83, 7: ἡμικύκλιον: τὰ εἰϲ υϲ. λήγοντα, ὁπόταν μὴ ἀπὸ γενικῆϲ, ἀπὸ δὲ εὐθείαϲ ϲυντίθεται, ἀποβάλλει τὸ ϲ, βραδύϲ βραδυήκοοϲ, ὀξύϲ ὀξυήκοοϲ, ίβυϲ ιβυφοῖνιξ, θῆλυϲ θηλύμορφοϲ· οὕτωϲ ὤφειλεν ἡμιϲυκύκλιον· ἀλλὰ δῆλον ὅτι κατὰ ϲυγκοπὴν ταῦτα γίνεται ἡμίθεοϲ, ἡμίφωνοϲ, ἡμιμέδιμνον, ἡμίκραιρον τὸ ημιϲυ τῆϲ κεφαλῆϲ καὶ τὸ ἡμιτύμβιον τὸ δίκροϲϲον· ἀλλὰ καὶ ὁ Ἄβρων λέγει, ὅτι τὰ εἰϲ υϲ ϲυντεθέντα φυλάττει τὸ ῦ, τὸ δὲ ἥμιϲυϲ ἐκβάλλει τὴν ϲυ ϲυλλαβήν. εὕρηται δὲ παρὰ τοῖϲ παλαιοῖϲ ϲπανίωϲ μετὰ τῆϲ ϲυ ϲυλλαβῆϲ ὡϲ ἐν τῷ ἡμιϲύχοιροϲ, ἡμιϲύχοινιξ. οὕτωϲ Ἡρωδιανὸϲ ἐν

267. St. B. 126, 6: Ἀρϲυϲία: χώρα τῶν ψόρων καὶ Χίου —οἰνον ἔχουϲα καλούμενον Ἀρϲυηνόν, οὗ μέμνηται Ϲτράβων ἰδ’ (p. 645) καὶ τοὺϲ ἐνοικοῦνταϲ τοιώϲδε κλητέον κατὰ ϲυγκοπὴν τῆϲ ϲι. ἦν γὰρ Ἀρϲυϲιηνόϲ.

268. Zon. 603, Philem. p. 46: ἔγκαϲι (Ιl. 438): ἐγκάτοιϲι καὶ ἀπὸ βολῇ τῆϲ τοι ϲυλλαβῆϲ ἔγκαϲιν. οὐκ ἔϲτι δὲ ϲυγκοπή, μάχεται γὰρ ἐπέκταϲιϲ ϲυγκοπῇ. ἐναντίον γάρ. ἄμεινον οὖν μεταπλαϲμὸν λέγειν.

269. Choer. Diet. 376, 5: δύναται τὸ γουνόϲ καὶ δουρόϲ καὶ μόνον καθ’ ὑπέρθεϲιν τοῦ ῦ γενέϲθαι ἀπὸ τοῦ γόνυοϲ καὶ δόρυοϲ, ἀλλὰ καὶ ἀπὸ τοῦ γοῦναϲ γούνατοϲ καὶ δοῦραϲ δούρατοϲ κατὰ ϲυγκοπὴν γουνόϲ καὶ δουρόϲ. καὶ ἰϲτέον ὅτι κρεῖττόν ἐϲτι κατὰ ϲυγκοπὴν αὐτὰ λέγειν ἤπερ καθ’ ὑπέρθεϲιν τοῦ ῦ. ἐὰν γὰρ δῶμεν αὐτὰ κοθ’ ὑπέρθεϲιν τοῦ ῦ γεγενῆϲθαι, δηλονότι καὶ ϲυναίρεϲιϲ τοῦ ο καὶ ῦ παρακολουθεῖ εἰϲ τὴν οῦ δίφθογγον καὶ δηλονότι βαρύνεϲθαι ὤφειλον ὥϲπερ λάαοϲ λᾶοϲ καὶ κέαροϲ κῆροϲ καὶ ἔαροϲ ήροϲ. εἰ δὲ κατὰ ϲυγκοπὴν αὐτὰ δῶμεν γενέϲθαι, ὀξύνονται ὁμοίωϲ τῷ πατέροϲ πατρόϲ, μητέροϲ μητρόϲ, ἀνέροϲ ἀνδρόϲ.

269a. Chocr. Dict. 387 . Ἰϲτέον ὅτι τινὲϲ θέλουϲιν ὀξύνειν τὴν Ἀττικὴν γενικὴν τῶν ἑνικῶν οἰον τοῦ κρεώϲ τοῦ γηρώϲ τοῦ κερώϲ ὀξυτόνωϲ λέγοντεϲ, ὅτι ἀπὸ τοῦ κρέατοϲ καὶ γήρατοϲ καὶ κέρατοϲ ἐγένοντο κοπτὰ ϲυγκοπὴν τοῦ α καὶ τ κρεόϲ καὶ γηρόϲ καὶ κερόϲ διὰ τοῦ ο ὀξυτόνωϲ τῷ λόγῳ τῶν εἰϲ οϲ διϲυλλάβων γενικῶν οἱον ὥϲπερ πατρόϲ μητρόϲ φωτόϲ μηνόϲ χηνόϲ παιδόϲ ϲπληνόϲ ϲυόϲ φρενόϲ γραόϲ καὶ λοιπὸν οἱ Ἀθηναῖοι ἐκτείνοντεϲ τὸ ο εἰϲ ω ἐφύλαξαν τὴν ὀξεῖαν τάϲιν οἰον κρεώϲ γηρώϲ κερώϲ. τῷ δὲ Ἡρωδίαν ῷ οὐ δοκεῖ, τοῦτο, ἀλλὰ ταῦτα βαρυτόνωϲ δοξάζει λέγεϲθαι οἰον τοῦ κρέωϲ τοῦ γήρωϲ τοῦ κέρωϲ τῷ λόγῳ τῆϲ ϲυναιρέϲεωϲ τῆϲ γενομένηϲ ἀπὸ ὀξείαϲ καὶ δύο βαρειῶν εἰϲ ὀξεῖαν βαρεῖαν οἰον κρέαοϲ κρέωϲ, γήραοϲ γήρωϲ ὥϲπερ Δημοϲθένεοϲ Δημοϲθένουϲ, Διομήδεοϲ Διομήδουϲ. κέχρηται δὲ λόγῳ τοιούτῳ· εἰ δὲ λέγεται ϲυγκοπὴν γεγενῆϲθαι ἐν τῇ γενικῇ τῇ κρέωϲ, ὤφειλε ϲυγκοπὴ γενέϲθαι καὶ ἐν τῇ δοτικῇ· καθόλου γὰρ πᾶϲα γενικὴ ϲυγκοπτομένη ἔχει καὶ τὴν δοτικὴν ϲυγκοπτομένην οἰον πατέροϲ πατρόϲ, πατέρι πατρί, μnήέροϲ μητρόϲ, μητέριμητρί, Δημήτεροϲ Δήμητροϲ, Δημήτερι Δήμητρι, ἀνέροϲ ἀνδρόϲ, ἀνέρι ἀνδρί, θυγατέροϲ θυγατρόϲ, θυγατέρι θυγατρί. εἰ οὖν τῷ κρέατι ἡ δοτικὴ ἀρχὴν οὐ δέχεται ϲυγκοπὴν τοῦ α καὶ τοῦ τ, ἐπεὶ κρεῖ ἠμελλεν εἰναι, νυνὶ δὲ κρέαι ἐϲτίν, οὐκ ἄρα δὲ οὐδὲ ἡ κρέα-

270. E. M. 800, 47: φρόνιν: ὁ Ἡρωδιανὸϲ παρὰ τὴν φρόνηϲιν κατὰ ϲυγκοπήν.

271. St. B. 228, 12: Δῆμοϲ. δημότεροϲ ϲυγκριτικόν, οὐ ϲυγκοπῇ ἐκ τοῦ δημοτικώτεροὸ, ἀλλ’ ἐκ τοῦ ἐπιθετικοῦ τοῦ κδῆμον ἐόντα παρὲξ ἀγορευεμεν» (Ιl. Μ 213).

272. E. M. 121, 10: ἀπειλήτην: ἀπειλῶ ἀπειλήϲω ἠπείληϲα ἠπειληϲάτην δυϊκῶϲ καὶ ϲυγκοπῇ τῆϲ ϲα ϲυλλαβῆϲ ἀπειλήτην. ἢ ἀπὸ τοῦ ἀπειλῶ ἠπείλουν τὸ δυικὸν ἠπειλεῖτον ἠπειλήτην ϲυϲτολῇ τῆϲ ἀρχῆϲ καὶ τροπῇ τῆϲ εἰ διφθόγγου εἰϲ τὸ η ἀπειλήτην. Ἡρωδιανόϲ.

273. E. M. 225, 7: γέλαν οἰον «γέλαν δ’ ἀθάνατοι θεοί» κατὰ ϲυϲτολὴν λαμβάνεται ὡϲ ἡ μετοχὴ δηλοῖ. γελάντοϲ γὰρ ἡ γενικὴκατὰ ϲυϲτολῆν τοῦ α τὰ δὲ ἐνδέοντα ϲυλλαβῇ τρίτα πρόϲωπα τῶν πληθυντικῶν καταλήγουϲιν εἰϲ τὴν παραλήγουϲαν τῆϲ γενικῆϲ τῶν μετοχῶν. οὕτω Ζηνόδοτοϲ.

τοϲ γενικὴ δύναται ϲυγκοπὴν ἀναδέξαϲθαι τοῦ α καὶ τοῦ τ καὶ γενέϲθαι τοῦ κρεόϲ ὀξυτόνωϲ κἀκεῖθεν τοῦ κρεδϲ ὁμοίωϲ ὀξυτόνωϲ κατ’ ἐπέκταϲιν τοῦ ο εἰϲ , ἀλλ, ὡϲ εἴρηται, αται αἱ γενικαὶ κατὰ κρᾶϲιν γεγόναϲι καὶ βαρύνονται.

271a. Il.Pr.Α 80: χέρηῖ: ὡϲ Ἄρη: γέγονε δὲ οὕτωϲ. ἔϲτι τι χερείονοϲ γενικὴ καὶ αἰτιατικὴ «χερείονά περ καταπέφνων» (ΙΙ. P 539) ὃν οὖν τρόπον τὴν χερείονα αἰτιατικὴν ϲυγκόψαϲ ἔφη κἀλλὰ τὸν υἱὸν ἐγείνατο εἰo χέρεια» (Ιl. 5 382), πληθυντικῶϲ δὲ τὰ χερείονα χέρεια χέρεια δὲ χείρονι δόϲκεν » (Ιl. H 400), τοῦτον τὸν τρόπον καὶ χερείονι χέρειι καὶ ἐπεὶ κακόφωνόν ἐϲτι, τροπὴ ἐγένετο τῆϲ εἰ διφθόγγου εἰϲ τήν η.

271b. Ιl. Pr. Λ 395: εὑρέθη τὸ πλέεϲ καὶ τὰ ἀπ’ αὐτοῦ κινήματα. τοῦ «πλέονέϲ κεν μνηϲτῆρεϲ» (d. ϲ 24 ) ϲυγκοπή ἐϲτιν ἡ πλέεϲ φωνή.

273a. Il. Pr. Δ 222: κατὰ τεύχε’ ἔδυν: ϲυϲταλτέον τὸ ἔδυν. πληθυντι

274. E. M. 754, 3: τέτλαμεν: τοῦτο δύναται εἰναι καὶ ϲυγκοπῇ καὶ. κινήϲει· βεβήκαμεν βέβαμεν, τετλήκαμεν τέτλαμεν. ἀξιοῖ Φιλόξενοϲ εἶναῖ τι καὶ τέτλημι ῥῆμα. περὶ παθῶν.

274a. ΙI. Pr. 8 777 . ἑϲταϲαν. δαϲυντέον τὸ ἕϲταϲαν, ὑπερϲυντέλικοϲ γάρ ἐϲτι ϲυγκεκομμένοϲ.

274b. Mon. 44, 27: οἶϲθα: ὅϲα εἰϲ θα λήγει δεύτερα πρόϲωπα ἐπεκτεταμένα, ταῦτα ἀποβολῇ τῆϲ θα ϲυλλαβῆϲ καταλείπει ῥητὸν τὸ ῥῆμα οἷον

275. Ep. Cr. 1 366, 20, E. M. 667, 29: πεφυζότεϲ: ἀπὸ τοῦ πἐφυγα ἡ μετοχὴ πεφυγώϲ· ὁ γοῦν Ἀλκαῖοϲ μετατιθεὶϲ τὸ ϲ εἰϲ τὸ ν κατὰ πλεοναϲμὸν ἑτέρου γ φηϲὶ κπεφύγγων ». οἱ δὲ νεώτεροι ωνεϲ τῷ ζ ἀντὶ τοῦ γ χρῶνται, ὅθεν καὶ τὸ φύγω φύζω καὶ τὸ πέφυγα πέφυζα καὶ τὸ πεφυγότεϲ πεφυζότεϲ. κατὰ τὴν αὐτὴν ἀντιϲτοιχίαν καὶ τὸ ὀλίγον ὄλιζον λέγουϲιν. ἢ ὥϲπερ ἀπὸ τοῦ κίϲϲα ῥῆμα κιϲϲῶ, οὕτω καὶ ἀπὸ τοῦ φύζα φύζω φυζήϲω πεφύζηκα πεφυζηκώϲ καὶ ϲυγκοπῇ πεφυζώϲ, πεφυζηκότεϲ καὶ ϲυγκοπῇ πεφυζότεϲ· οὐ δύναται γὰρ εἰναι μέϲοϲ πqρακείμενοϲ· οὐδέποτε γὰρ μέϲοϲ παρακείμενοϲ διὰ δύο ϲυμφώνων κατὰ ϲύλληψιν ἐκφέρεται οὐδὲ διὰ διπλῶν χαρακτηρίζεται. ἀλλ’ ἄμεινον τὸ πρῶτον.

276. Ep. Cr. I 268, 27: λελιχμότεϲ παρ’ Ἡϲιόδῳ «γλϲϲῃϲι δνοφερῇϲι λελιχμότεϲ» (Theogn. 826) μετοχὴ πληθυντικὴ παρακειμένου κατὰ ϲυγκοπήν. ἔϲτι γάρ τι περιϲπώμενον λιχμῶ, οὗ ὁ παρακείμενοϲ λελίχμηκα καὶ ἡ μετοχὴ λελιχμηκώϲ καὶ κατὰ ϲυγκοπὴν λελιχμώϲ· οὐ δύναται γὰρ εἰναι μέϲοϲ παρακείμενοϲ· οὐδέποτε γὰρ μέϲοϲ παρακείμενοϲ διὰ δύο ϲυμφώνων κατὰ ϲύλληψιν ἐκφέρεται, ἔνθεν οὖτε ἀπὸ τοῦ χραιϲμῶ οὕτε ἀπὸ τοῦ ὀλιϲθῶ μέϲοι γεγόναϲι παρακείμενοι ὥϲπερ οὐδὲ ἀπὸ τοῦ λιχμῶ, ἵνα μὴ διὰ δύο ϲυμφώνων ἐξενεχθῶϲιν.

277. E. M. 199, 52: βλείc: Ἐπίχαρμοϲ «τυρῷ βλείϲ »· φαϲὶν οἱ μὲν ἀπὸ τοῦ βληθείϲ καὶ κατὰ ϲυγκοπὴν τοῦ η καὶ θ βλείϲ. ἢ ἀπὸ τοῦ βλῆμι ὁ δεύτεροϲ ἀόριϲτοϲ ἐβλην οἶον «κπόθεν δ’ ὦλκὸϲ εὐπετὲϲ ἔβληϲ ». ἡ μετοχὴ βλείϲ. κίνημα γὰρ καὶ οὐ ϲυγκοπή. οὕτωϲ Ἡρωδιανὸϲ περὶ παθῶν.

λέγῃϲθα λέγῃϲ, βάλῃϲθα βάλῃϲ, ἦϲθα ἦϲ. μόνον δὲ οἰϲθα τοιοῦτον οὐκ ἀνεδέξατο. αἰτίον δὲ τὸ πάθοϲ.

278. E. M. 230, 50: γηράϲ: λέγεται ὅτι ἀπὸ τοῦ γηράϲαϲκατὰ ϲυγκοπὴν γηράϲ. οὐκ ἔϲτι δέ, ἀλλ’ ἐντελὴϲ ἡ κλίϲιϲ· ἀπὸ τοῦ γηρῶ γίνεται γήρημι, ἡ μετοχὴ γηράϲ ὥϲπερ ἱϲτημι ἱϲτάϲ, τὸ ἀπαρέμφατον γεράναι ὡϲ ἱϲτάναι, ἡ γενικὴ γηράντοϲ ὡϲ ἱϲτάντοϲ οἶον «γηράντων ἀνδρῶν» καὶ ἡ δοτικὴ «γηράντεϲϲι τοκεῦϲιν» (Hesiod. op. 186) ἀντὶ τοῦ τοῖϲ γηρῶϲιν, ἡ αἰτιατικὴ « γηράνταϲ τιμᾶν ». ἔϲτι δὲ πρώτηϲ καὶ δευτέραϲ ϲυζυγίαϲ τὸ γηρῶ· ὥϲπερ πιμπλῶ πιμπλᾷϲ καὶ πιμπλεῖϲ, οὕτωϲ οὖν καὶ γηρῶ γηρᾷϲ καὶ γηρεῖϲ. ἡ μετοχὴ «γηρεὶϲ ἐν οἰκίοιϲιν », ἡ γενικὴ γηρέντοϲ ὥϲπερ τιθέντοϲ οἷον Sενοφάνηϲ κἀνδρὸϲ γηρέντοϲ πολλὸν ἀφαυρότεροϲ».

279. E. M. 39, 40. αἴϲυλοϲ. παρὰ τὸ ϲυλῶ ἄϲυλοϲ πλεοναϲμῷ τοῦ ἐπιτατικοῦ α ὡϲ τὸ ἀχανὲϲ πέλαγοϲ τὸ λίαν κεχηνόϲ, καὶ πλεοναϲμῷ τοῦ ι αἴϲυλοϲ οἱονεὶ ὁ πάνυ ϲυλῶν.

280. Choer. Dict. 98, 16: οἱ Αἰολεῖϲ τὸ τάλαϲ τάλαιϲ λέγουϲι καὶ τὸ μέλαϲ μέλαιϲ καὶ τὸ Θόαϲ Θόαιϲ προϲτιθέντεϲ τὸ ι, τὸ δὲ Αἶαϲ Αἴαιϲ οὐ λέγουϲι διὰ τὴν ἐπαλληλίαν τῆϲ αι διφθόγγου· ηὑρίϲκετο γὰρ ἀλλεπάλληλοϲ ἡ αι δίφθογγοϲ καὶ ἐκ τούτου κακόφωνοϲ ἐγένετο ἡ λέξιϲ.

279a. Mon. 46, 2: τὸ ἀεί παρ’ Ἀττικοῖϲ αἰέν παρὰ Δωριεῦϲιν, αἰιν παρ’ Αἰολεῦϲι.

279b. Theogn. 12, 26: χαίτη· γέγονε ἀπὸ τοῦ κρατῶ κράτη, ἐκβολῇ τοῦ ρ καὶ τροπῇ τοῦ κ εἰϲ χ καὶ πλεοναϲμῷ τοῦ ι χαίτη. οὕτωϲ Ἡρωδιανὸϲ ἐν τῇ ὀρθογραφίᾳ.

281. E. M. 262, 18: δείουϲ: ἀπὸ τῆϲ δέουϲ γενικῆϲ καὶ ϲπέουϲ γίνεται κατὰ πλεοναϲμὸν τοῦ ῖ δείουϲ καὶ ϲπείουϲ οἰον κχλωροὶ ὑπὸ δείουϲ» (Ιl. 0 4) καὶ «ἥ ῥα κατὰ ϲπείουϲ» (Od. ι 330).

282. Ec. Cr.I 156, 31, An. Per.III 338, 2, E.M.334, 39. εἷο ἔϲτιν ἐμοῦ, ϲοῦ, οὖ. αὐταί αἱ γενικαὶ γίνονται κατὰ διάλυϲιν ἐμέο ϲέο ἕο, καὶ ἐπειδὴ αἱ διαλελυμέναι γενικαὶ οὐδέποτε τὰ δύο φωνήεντα ἔχουϲι μακρὰ ἢ βραχέα, ἀλλὰ τὸ μὲν ἕν μακρόν, τὸ δὲ ἑτερον βραχν οἰον Ἀτρείδεω Πηλείδεω Ὠκεανοῖο ποταμοῖο, τούτου χάριν ἐπλεόναϲε τὸ ι ποιητικῶϲ καὶ λέγεται ἐμεῖο ϲεῖο εἰο.

283. E. M. 620, 44: ὀκνείω (ε 255). οὐκ ἔϲτι πλεοναϲμόϲ. λέγει γὰρ ὅτι ἔϲτιν ὀκνῶ καὶ κατὰ Ἴωναϲ ὀκνέω καὶ πλεοναϲμῷ τοῦ ι ὀκνείω· οὐκ ἔϲτι δὲ οὕτωϲ, ἀλλὰ κατὰ παραγωγήν· ὥϲπερ παρὰ τὸ θάλπω γίνεται θαλπείω, ῥιγῶ ῥιγείω,οὕτωϲ ὀκνῶ ὀκνείω. περὶ παθῶν.

284. E. M. 449, 22. θείομεν (Α 143) ἐνθῶμεν ἐμβαλῶμεν. Ἰϲτέον ὅτι ημαρτε ζηνόδοτοϲ ἀρεϲάμενοϲ τὸ θείω ἐνεϲτῶτα εἰναι, ἀφ’οὖτὸθείομεν· ἔϲτι δὲ ὑποτακτικὸν δευτέρου ἀορίϲτου ἔχον διαίρεϲιν καὶ πλεοναϲμὸν ὄφρ’ ἆν ἐγὼ βείω » (Ζ 113) καὶ τὸ ἐὰν ϲτῶ «μή πωϲ με περιϲτείωϲ’ἕνα πολλοί» (P 95) ὥϲπερ δαμῶ δαμείω, οὕτω θῶ θέω καὶ παρὰ Ϲαπφοῖ

281a. Ιl. Pr. Λ 641: τὸ κυκειῶ περιϲπαϲτέον· τοῦ γὰρ κυκεῶνά ἐϲτιν ἀποκοπὴ καὶ ἐπλεόναϲε τὸ ι.

281b. ΙI. Pr. Λ 551: κρειῶν. περιϲπαϲτέον· ἡ γὰρ κρεῶν γενικὴ ἐπλεόναϲε τὸ ι, ἣτιϲ περιϲπᾶται διὰ τὸ ἔχειν ἐντελεϲτέραν τὴν κρεάων.

281c. IΙ. Pr. k 281: εὐκλεῖαϲ: προπεριϲπαϲτέον ἐκ γὰρ τοῦ εὐκλέαϲ ἐγένετο κατ’ ἐπένθεϲιν τοῦ ι.

285. E. M. 575, 27: μεθείω (Γ 414) ἀμελήϲω καταλείψω ἢ ἀπὸ τοῦ μεθῶ μεθείω ὡϲ τελῶ τελείω.

286. Zon. 638: εἴαται κάθηνται οἰον «εῖαται ἄγχι νεῶν (Κ 161) ἀπὸ τοῦ ἕαται πλεοναϲμῷ τοῦ ι ὥϲπερ κέαται « δοιαὶ γάρ τε πίθοι κατακείαται» ( 527) πλεοναϲμῷ τοῦ ι. οὕτωϲ Ἡρωδιανόϲ. Ton. 641: εἴληφα ἔλαβον: ἀπὸ τοῦ λήθω τὸ λαμβάνω λέληφα καὶ ἀποβολῇ τοῦ λ ἔληφα καὶ πλεοναϲμῷ τοῦ ι εἴληφα· ὡϲαύτωϲ καὶ.

Choer. Dict.596 5: τὰ Ἀττικὰ παρακείμενα ἐν τῷ ὑπερϲυντελίκῳ χρονικῶϲ μεγεθύνονται οἱον ἀλήλιφα ἠληλίφειν, ὀμώμοκα ὠμωμόκειν, ἀγήοχα ἠγηόχειν, ἐνήνοχα ἠνηνόχειν, ὄπωπα ὠπώπειν, ὄλωλα ὠλώλειν, ὄρωρα ὠρώρειν, ὄδωδα ὠδώδειν πλὴν τοῦ ἐλήλυθα, ἐληλύθειν γὰρ ὁ ὑπερϲυντέλικοϲ διὰ τοῦ ϲ, ὅθεν ἀναλογώτερόν φαϲι τὸ παρὰ Καλλιμάχῳ κὅθεν εἰληλούθειν »  ὡϲ τρέψαν κατὰ τὸν ὑπερϲυντέλικον τὴν ἀρχὴν τοῦ παρακειμένου.

288. E. M. 8, 26: ἀ γείρατοϲ: γέραϲ ἡ τιμή. ἀγέρατον καὶ πλεοναϲμῷ τοῦ ι ἀγείρατον. οὕτωϲ Ἡρωδιανὸϲ περὶ παθῶν.

289. E. M. 144, 20. Ἀρκείϲιοϲ ὁ ηρωϲ ὁ πάπποϲ Ὀδυϲέωϲ· παρὰ τὸν ἀρκέϲω μέλλοντα Ἀρκέϲιοϲ καὶ Ἀλρκείϲιοϲ. οὕτωϲ Ἡρωδιανόϲ.

287b. Choer. Dict. 596, 27 : ἑϲτηκα ὁ μέϲοϲ παρακείμενοϲ καὶ ὤφειλεν εἶναι ὁ μέϲοϲ ὑπερϲυντέλικοϲ ἑϲτήκειν, ῖνα ϲυνάρξηται τῷ μέϲῳ παρακειμένῳ, ἀλλ’ ἐγένετο εἱϲτήκειν διὰ τῆϲ ἑι διφθόγγου διὰ τὴν τοιαύτην ἰτίαν ἔϲτιν ὁ ἐνεϲτὼϲ τοῦ ἕϲτηκα ἑϲτήκω, ἐξ οὖ τὸ ἑϲτήξω ἑϲτήξειν «ω ἑϲτήξειν δὲ τὸ τεῖχοϲ ἐπ’ ἀρχαίοιϲι θεμέθλοιϲ» παρὰ Καλλιμάχῳ ἐν Πμνοιϲ (in Apollin. I5). τούτου, φημὶ δὴ τοῦ ἑϲτήκω ἐνε ϲτῶτοϲ, δεύτερον καὶ τρίτον πρόϲωπον ἑϲτήκειϲ ἑϲτήκει διὰ τοῦ ἤμελλε ϲυμπεϲεῖν τῷ δευτέρῳ καὶ τῷ τρίτῳ προϲώπου τοῦ ἑϲτήκειν ὑπερϲυντελίκου· ἱνα μὴ οὖν ϲυνεμπέϲῃ ὁ ὑπερϲυντέλικοϲ κατὰ τὸ δεύτερον καὶ τρίτον πρόϲωπον τῷ δευτέρῳ καὶ τρίτῳ προϲώπῳ τοῦ ἐνεϲτῶτοϲ, τούτου χάριν προϲλαμβάνει τὸ ι καὶ γίνεται εἱϲτήκειν εἱϲτήκειϲ εἱϲτήκει διὰ τῆϲ ει διφθόγγου.

288a. ΙI. Pr. 8: πείρων: Πάμφιλοϲ περιϲπᾶ, λέγων τὴν πρόϲθεϲιν τοῦ ι μὴ ἐξαλλάϲϲειν τὸν τόνον εἰ δὲ περῶ οἰδεν ὁ ποιητὴϲ τὸ ῥῆμα καὶ περόωϲι (Od. z 272) καὶ «περάᾳ μέγα λαῖτμα» (Od. ε 174) δῆλον ὅτι καὶ πειρῶν. ὁ μέντοι Ἀρίϲταρχοϲ βαρύνων ἀναγινώϲκει ὡϲ κείρων. φηϲὶ γοῦν οὕτω γενόμενοϲ ἐπὶ τοῦ «παννυχίη μὲν ῥ’ ἥγε καὶ ἠῶ πεῖρε κέλευθον» (Od. β 34) τὸ πεῖρε διδάϲκει ἡμᾶϲ καὶ τὴν πείρων μετοχὴν βαρύνειν· ὡϲ γὰρ ἔκειρε κείρων οὕτωϲ ἔπειρε πείρων· εἰ γὰρ πεἦν ἆν ὁ παρατατικὸϲ ἐπείρα~. ἔϲτιν οὖν διττὸν τὸ ῥῆμα καὶ τὸ μὲν ϲὺν τῷ ι οὐ περιϲπαϲθήϲεται.

288b. Arcad. 93, 18: τὸ ὔλωϲ ἀπὸ τοῦ λωϲ.

288c. Arcad. 200), 9: ἴωϲ ἀντὶ τοῦ ἕωϲ.

288d. Arcad. 44, 28: τὸ φατειόϲ κατὰ πλεοναϲμὸν ἔϲχε τὴν δίφθογγον.

290. An. Ox. I 370, 4, Par. III 344,18, E. Gud. 456, 1, E.M. 668, 20, Eustath. 101, 5: Πειρίθοοϲ: διὰ τῆϲ εἰ διφθόγγου, ὅττι ὁ ζεὺϲ ὁμοιωθεὶϲ Τππῳ περιέτρεχε μητέρα τούτου Δῖαν καὶ οὕτωϲ ϲυνεγένετο αὐτῇ καὶ ἐκεῖθεν οὖτοϲ ἐτέχθη· παρὰ οὖν τὸ περιθέειν γέγονε Περίθοοϲ καὶ ἐν πλεοναϲμῷ τοῦ ῑ Πειρίθοοϲ. ἄλλωϲ τε ἐπειδὴ οἱ Δωριεῖϲ ηρίθουϲ λέγουϲι διὰ τοῦ η ἔθοϲ δὲ ἔχουϲι τὴν εἰ δίφθογγον εἰϲ η τρέπειν ὡϲ πολλάκιϲ εἴρηται οον πλείων πλήων καὶ μείων μήων. ἰϲτέον δὲ ὅτι κατὰ δύο τρόπουϲ τοῦτο ἡμάρτηται· πρῶτον μὲν ὅτι ἀπὸ πλεοναϲμοῦ ἔχει τὸ ι οὐδέποτε δὲ ἡ περί πρόθεϲιϲ πλεονάζει τὸ ι δεύτερον δὲ ὅτι διὰ τοῦ η γράφεται παρὰ τοῖϲ Δωριεῦϲιν· οὐδέποτε δὲ οἱ Δωριεῖϲ τρέπουϲι τὴν ει δίφθογγον εἰϲ τὴν η τὴν ἔχουϲαν ἀπὸ πλεοναϲμοῦ τὸ ι οἶον τὸ ξένοϲ ξεῖνοϲ λεγόμενον οὐ λέγουϲι διὰ τοῦ ῆ ξῆνοϲ· εἰ οὖν τὸ Ποιρίθοοϲ ἀπὸ πλεοναϲμοῦἔχει τὸ ι, δῆλον ὅτι παραλόγωϲ παρὰ τοῖϲ Δωριεῦϲι διὰ τοῦ η γράφεται.

291. E. M. 537, 17 , E. Gud. 344, 23: κρέϲϲων: ὡϲ ἀπὸ τοῦ ταχύϲ γίνεται ταχίων καὶ τρίτοϲ τύποϲ θάϲϲων, οὕτω καὶ ἀπὸ τοῦ κρατύϲ γίνεται κρατίων καὶ ὁ τρίτοϲ τύποϲ κράϲϲων καὶ τροπῇ τοῦ α εἰϲ ϲ κρέϲϲων καὶ πλεοναϲμῷ τοῦ ι κρείϲϲων· οὐδέποτε δὲ πρὸ δύο ϲϲ δίφθογγοϲ εὑρίϲκεται οἰον φρίϲϲω, ἑλίϲϲω, ἀῖϲϲω πλὴν τοῦ κρείϲϲων καὶ. τοῦ ῥήματοϲ τοῦ ἐξ αὐτοῦ γενομένου καὶ χωρὶϲ τοῦ λεύϲϲω, ϲημαίνει δὲ θεωρῶ, καὶ τοῦ γλαύϲϲω, ϲημαίνει δὲ τὸ φωτίζω. ταῦτα διὰ τῶν δύο ϲϲ ἐκφέρονται, ἐπειδὴ τετάρτηϲ ϲυζυγίαϲ εἰϲὶ τῶν βαρυτόνων. ἡ δὲ τετάρτη ϲυζυγία τῶν βαρυτόνων διὰ τοῦ ζ ἢ δύο ϲϲ ἐκφέρεται.

292. E.M. 99, 9: ἀναρροιβδεῖ μέλαν ὕδωρ» (Οd.μ 104): ἀντὶ τοῦ ἀναρροφεῖ· πλεοναϲμῷ τοῦ ι ἀναρροιφεῖκαὶ ἐπενθέϲει τοῦ δ ἀναρροιβδεῖ,

292a. ΙI. Pr. Α 493. τὸ τοῖο προπεριϲπαϲτέον· τὸ γὰρ τοῦ Θεϲϲαλικῶϲ παραυξηθὲν ἐγένετο τοῖο ὡϲ καλοῦ καλοῖο.

293. E. M. 689, 53: προπάροιθεν ἐπίρρημα τοπικὸν ἐκ τῆϲ πρό προθέϲεωϲ καὶ τοῦ πάροιθεν· τοῦτο ἐκ τοῦ πάροϲ πάροθεν καὶ πλεοναϲμῷ τοῦ ῑ.

294. E. M. 622, 39. ολοοίτροχοϲ Ἰλιάδοϲ Ν (137). τολεμαῖοϲ καὶ Ἀριϲτόνικοϲ ψιλοῦϲι παροξύνοντεϲ, ἀκούοντεϲ τὸν ἐπὶ τὸ τρέχειν ὀλοόν. ἐπένθεϲιϲ δὲ τοῦ ῑ περιττή· οἱ δὲ δαϲύνουϲιν, ιν’ ῇ ὅλοϲ τροχοειδήϲ καὶ κατὰ πᾶν μέροϲ ἀϲτήρικτοϲ. Δημόκριτοϲ δὲ τὸ κυλινδρικὸν ϲχῆμα ὀλοοίτροχον καλεῖ. περὶ παθῶν Ἡρωδιανόϲ.

295. Choer. 516, 4: εἰώθαϲιν οἱ Αίολεῖϲ προϲτιθέναι τὸ ῦ φωνήεντοϲ ἐπιφερομένου ὡϲ ἐπὶ τοῦ δαδεν εὔαδεν καὶ πάλιν τὸ ἠώϲ ἀώϲ λέγουϲιν οἱ Δωριεῖϲ, οἱ δὲ Αἰολεῖϲ τοῦτο λέγουϲιν αὔωϲ προϲτιθέντεϲ τὸ ῦ. καὶ πάλιν ἀάτην αὐάτην λέγουϲιν οἱ Αἰολεῖϲ, ϲυμφώνου δὲ ἐπιφερομένου οὐδέποτε προϲτιθέαϲιν ῦ ο Αἰολεῖϲ τὸ γὰρ νόϲοϲ νοῦϲοϲ καὶ. λυμποϲ Οὔλυμποϲ ποιητικά εἰϲι καὶ οὐκ Αἰολικά· τοῦ δὲ ρ ἐπιφερομένου πολλάκιϲ προϲτιθέαϲι τὸ ῦ οἱ Αἰολεῖϲ οἰον αὔρηκτοϲ, ἄρρηκτοϲ γάρ δῆλον οὖν ὅτι φωνῆέν ἐϲτι καὶ οὐ ϲύμφωνον.

202b. Arcad. 10, 11: τὰ διὰ τοῦ δᾶ ϲπάνια καὶ κατὰ πάθοϲ γενόμενα παρ’ Ἀττικοῖϲ προπαροξύνεται οἴα ὄα, χροία χρόα. τὰ δὲ ἐν ἐπενθέϲει ὀξύνεται ϲτοιά ϲτοά, ῥοιά ῥοά.

296. Ep. Cr. 1 2, 11 (E.M.172, 17), Ep.6, 10: αὐτάρ καὶ ἀττόρ, ποῖόν ἐϲτιν ἀναλογώτερον; καὶ λέγομεν ὅτι κατὰ πλεοναϲμόν ἐϲτι τὸ αὐτάρ· κανῶν γάρ ἐϲτιν ὁ λέγων, ὅτι παρεπόμενόν ἐϲτι τῇ ἐκ τοῦ α ϲυνεϲτώϲῃ διφθόγγῳ μετὰ τὴν ἀπόϲταϲιν τοῦ ὑποτακτικοῦ φωνήεντοϲ ἐκτείνειν τὸ α οἶον κλαίω κλάω, αἰετόϲ ἀετόϲ εἴπερ οὖν καὶ ὁ αὐτάρ ϲύνδεϲμοϲ ἔνδειαν εἶχεν τοῦ ῦ ἐν τῷ ἀτάρ, παρείπετο ἄν καὶ ἡ τοῦ α ἐπέκταϲιϲ· πρότεροϲ οὖν ὁ ἀτάρ, δεύτεροϲ ὁ αὐτάρ πλεοναϲμῷ· ὁ δὲ πλεοναϲμὸϲ κοινόϲ, οὐκ Αἰολικὸϲ ὡϲ ὁδόϲ οὐδόϲ κἐπεὶ ἦ φατ’ ἀριϲφαλέ’ ἔμμεναι οὐδόν » (ρ 196) κά Ὅλυμποϲ Οὔλυμποϲ καὶ «ἄρτον οὖλον ἑλών» (ρ 343) ἦν γὰρ ὅλον. νόϲοϲ νοῦϲοϲ.

297. Ep. Cr. I 88, 23: αὕω: εἰ μὲν τὸ ξηραίνω δηλοῖ, γέγονε παρὰ τὸ ὕω τὸ βρέχω καὶ τὸ ϲτερητικὸν α ἀὔω αὕω· εἰ δὲ τὸ φωνῶ, παρὰ τὸ ἄω τὸ πνέω, ὥϲ φηϲιν Ἡρωδιανόϲ, ἔνθεν καὶ αὐλόϲ τὸ φωνητικὸν ὄργανον, ἐκ γὰρ τοῦ πνεύματοϲ ἐξέρχεται ἡ φωνή.

298. E. Gud.223, 5: εὔχομαι: ὁ Ἡρωδιανόϲ, ὅτι ϲωϲ ἐκ τοῦἔχω πεποίηται κατὰ πλεοναϲμὸν τοῦ C οἱ γὰρ εὐχόμενοι ἀξιοῦϲιν ἔχειν ὦν βούλονται. 

299. E. Or. 57, 31: εὐνιϲ. ὁ ἐϲτερημένοϲ τινὸϲ παρὰ τὴν ἑνόϲ γενικήν· ὁ γὰρ παρώνυμοϲ χαρακτὴρ ἀπὸ γενικῆϲ γίνεται. οὕτω παρὰ τὴν ἑνόϲ γενικὴν ἕνιϲ καὶ πλεοναϲμῷ τοῦ ῦ εὐνιϲ. οὕτωϲ εὐρον ἐν τῷ περὶ παθῶν.

300. Ζon. 614: ἐδεύηϲεν: ἀπὸ τοῦ δεῶ δεήϲω ἐδέηϲα ἐδέηϲε καὶ πλεοναϲμῷ τοῦ ῦ ἐδεύηϲεν. Ἡρωδιανὸϲ περὶ παθῶν.

299a. Arcad. 111, 5: βαρύνεται τὸ ἔνη, ὀξύνεται τὸ Θενή πόλιϲ καὶ τὸ εὐνή μετὰ τοῦ ῦ.

301. Havorin. Ecl. 94, 1: ἀλεύαϲ. μετοχή· ἀλέω ἀλεύω τὸ δὲ ἀλέω ἀπὸ τοῦ ἀλῶ οἱ γὰρ φεύγοντεϲ πλανῶνται· ἡ μετοχὴ ἀλεύαϲ καὶ «ἀλεύατο κῆρα μέλαινανα (Γ 360). οὕτωϲ Ἡρωδιανὸϲ περὶ παθῶν.

302. Choer. 487, 12: ἀπὸ τοῦ ξέω προϲερχομένου τοῦ ϲ πρὸ τοῦ ω γίνεται ξέϲω καὶ ἀπὸ τοῦ ἱππεύω ἱππεύϲω ὁμοίωϲ, ἀπὸ δὲ τοῦ χέω οὐ γίνεται ὁ μέλλων προϲθέϲει τοῦ ϲ χέϲω διὰ τὸ μὴ ϲυνεμπεϲεῖν τῷ κακοφώνῳ τῷ ἀπὸ τοῦ φορτικοῦ χέζω, ἀλλὰ χεύϲω γίνεται ὁ μέλλων καὶ τοῦ υ πρὸ τοῦ ζ προϲελθόντοϲ.

303. Choer. 546, 9: ἔϲτι πλέω, χέω πνέω, ῥέω δι’ ἑνὸϲ φωνήεντοϲ καὶ πλεονάζει ὁ μέλλων τὸ υ καὶ γίνεται πλεύϲω, χεύϲω, πνεύϲω, ῥεύϲω.

304. Ε. M. 239, 9: γουνῷ ἀλωῆϲ: παρὰ τὸ γένω ῥῆμα γίνεται γένοϲ βαρύτονον ὡϲ λέγω λόγοϲ, ὅπερ ϲημαίνει τὸ γεγεννημένον· ὁ δὲ γεννητικὸϲ γονόϲ ὀξυτόνωϲ, πλεοναϲμῷ τοῦ υ γουνόϲ ὁ γεννητικὸϲ τόποϲ, ὁ γόνιμοϲ καὶ κάρπιμοϲ. Ἡρωδιανόϲ.

305. Ε. Or. 63, 34: ἐριούνιοϲ: παρὰ τὸ ὀνῶ ἐριόνηϲ ἐϲτὶ καὶ πλεοναϲμῷ τοῦ ῦ ἐριούνηϲ· τὸ δὲ ἔρι ἐπιτατικόν ἐϲτιν· ἐριούνηϲ οὖν ὁ μεγάλωϲ ὠφελῶν. Ἡρωδιανόϲ.

306. E.M. 641, 2: οὐλ5: ὁ Ἡρωδιανὸϲ παρὰ τὸ εἰλῶ τὸ ϲυϲτρέφω γίνεται ὀλή καὶ οὐλή ἡ ϲυνεϲτραμμένη ϲάρξ· τὸ γὰρ ἐναντίον ἀπὸ τοῦ διελκύϲαι ἕλκοϲ λέγεται.

307. Ep. Cr. 302, 29: ο ὗλοϲ: ϲημαίνει τὸν ὅλον « ἄρτον τε οὖλον ἐλῶν » (Od. ρ Β43) καὶ πλεοναϲμῷ τοῦ ῦ· ϲημαίνει καὶ τὸ μαλακόν οὔλαϲ ἧκε κόμαϲ» (Οd. ζ 231) καὶ «οὕλων τε ταπήτων» (Π 224) παρὰ τὸ εἰλῶ τὸ ϲυϲτρέφω, ἔνθεν καὶ τὸ ἑλίϲϲω, παρὰ τοῦτο ὄλοϲκαὶ οὖλοϲ· ϲημαίνει καὶ τὸ ὀλέθριον παρὰ τὸ ὄλω τὸ ὄλλυμι, ὥϲτε εἶτε ὀλέθριον εἶτε μαλακόν εἴτε τὸ ὅλον, ἐπὶ πάντων ὁ πλεοναϲμὸϲ τοῦ ῦ γέγονεν, ὅθεν, ἐπεὶ ποικίλα ϲημαίνει τὸ οὖλοϲ, ἄδηλον ἡγοῦνται ἐν τῷ

308. Ep. Cr. I 327, 21: οὕνομα: πλεονάζει τὸ ῦ τὸ γὰρ ὁλόκληρον « ὡϲ ὄνομ’ ἐξηπάτηϲ’ ἐμόν» ( Od. ι 414) τὰ γὰρ ἀπαθῆ παρατιθέμενα δηλοῖ τὰ πεπονθότα, Cὕλυμποϲ, ’λυμποϲ γάρ.

309. Ep. Cr. 501,18: οὖροϲ: εἴτε τὸν ἄνεμον ϲημαίνει εἶτε τὸ ὄροϲ, τὸ υ πλεονάζει ἀλλ’ εἰ μὲν ϲημαίνει τὸν ἄνεμον, γίνεται παρὰ τὸ ὄρω τὸ ὁρμῶ, ὄροϲ οὖροϲ εἰ δὲ τὸ ἕτερον, εὔδηλον ὄροϲ οὐρὸϲ.

310. Ep. I 301, 21: οὐρά: παρὰ τὸ ὄρω τὸ ὁρμῶ ὀρά καί πλεοναμῷ τοῦ υ οὐρά ὡϲ παρὰ τὸ κείρω κορά καὶ κουρά· παρὰ τὸ ὄρω τὸ ὁρμῶ γίνεται παρορμητικὸϲ τῶν ζψων ἡ οὐρά· καὶ αὐτὸϲ ὁ ποιητὴϲ λέγει ( Υ 170) οὐρῇ δὲ πλευράϲ τε καὶ ἰϲχία ἀμφοτέρωθεν μαϲτίεται, ἑὲ δ’ αὐτὸν ἐποτρύνει μαχέϲαϲθαι.

311. Ep. Cr. 308, 29: οὐρούϲ: παρὰ τὸ ὀρούω πλεοναϲμῷ τοῦ υ δι’ αὐτῶν γὰρ διεγείρονται καὶ καθέλκονται αἱ νῆεϲ εἰϲ τὴν θάλαϲϲαν.

312. Ep. Cr. I 315, 18: οὐρεύϲ: παρὰ τὸ ὄροϲ ὀρεύϲ ὡϲ ἡνίοχοϲ ἡνιοχεύϲ· λέγεται γὰρ ἐν ὄρεϲι μᾶλλον δύναϲθαι ἐργάζεϲθαι, κατὰ πλεοναϲμὸν τοῦ υ οὐρεύϲ.

312a. Arcad. 40, 2: τὸ μονιόϲ ὄξύνεται ὡϲ τριϲύλλαβον· εἰ δὲ τὸ υ πλεονάϲῃ, προπαροξύνεται· μούνιοϲ γάρ.

312b. Arcad. 158, 6: βόλω καὶ ἰούλῳ, ὅθεν βούλομαι, βαρύνεται.

312c. Ep. Cr. I 313, 10. ὄρουϲε: ἔϲτι ῥῆμα ὄρω· καὶ ὥϲπερ ἀπὸ τοῦ πλήθω πληθύω, οὕτω καὶ ἀπὸ τοῦ ὄρω ὀρύω καὶ πλεοναϲμῷ τοῦ ο Βοιωτικῶϲ γίνεται ὀρούω. οἱ γὰρ Βοιωτοὶ τότε πλεονάζουϲι τὸ o τῷ υ ϲτοιχείῳ, ἡνίκα τὸ υ οὐχ ὑποτάϲϲεται φωνήεντι οἶον κύνεϲ κούνεϲ καὶ τὸκῦμακοῦμα.οὕτωϲκαὶτὸ λευθα ἐλήλυθαεἰλήλυθα καὶ πλεοναϲμῷ τοῦ

313. Choer. 378, 16. τὸ καρχαρόδουν καὶ τιμήειν ἀπὸ τοῦ καρχαρόδον

314. Ep. Cr.I 282, 4: ἔϲτι βαρύτονον μόχω, ἀφ’ οὖ τὸ μάχομαι ἔϲτι δὲ καὶ μαχῶ, ἀφ’ οὗ τὸ μαχεούμενοϲ, ὅπερ μετὰ τὴν διαίρεϲιν ἐξαίρετον πάθοϲ ἀνεδέξατο τὸν πλεοναϲμόν. — ἢ μαχειόμενοι· διάφοροϲ γὰρ ἡ γραφή.

315. E. M. 18, 46 collat. Thosaur. Corn. Cop. Αldin. fol. 3, quem locum afert Peyron ad E. M.. Ἀδραϲτεῖδῶν: Ἄδραϲτοϲ. κύριον, Ἀδραϲτίδηϲ Ἀδραϲτιδῶν) καὶ πλεοναϲμῷ τοῦ ε Ἀδραϲτειδῶν οἶον «Αδραϲτειδῶν θάλοϲ ». οὕτωϲ Ἡρωδιανὸϲ περὶ παθῶν.

316. E. M. 619, 35: οἰχνεῖν ἀμφίβολον ἢ παρὰ τὸ ἴχνοϲ ίχνῶ καὶ πλεοναϲμῷ τοῦ ο οἰχνῶ ἢ παρὰ τὸ οἶχω οἰχνῶ ὡϲ ὀρέγω ὀριγνῶ, ϲκεδῶ ϲκιδνῶ, περῶ περνῶ. ἔχειϲ δὲ ἀμφότερα εἰϲ τὸ περὶ παθῶν.

317. St. B. 628, 10: Τομεύϲ πόλιϲ πρὸϲ τῇ δηϲϲῷ· δ πολίτηϲ Τὸ

εἰλήλουθα καὶ τὸ πληθυντικὸν εἰληλούθαμεν καὶ ἐν ϲυγκοπῇ εἰλή λουθμεν ἡνίκα δὲ ὑποτάϲϲεται τὸ υ φωνήεντι, οὐ πλεονάζουϲι τὸ ο

317a. Ιl. Pr. Ϲ 501: ῖϲτωρ: ἀπὸ τοῦ εἰδῶ εἴϲω ιϲτωρ ἐλλείψαντοϲ τοῦ ἐ, ἐπεὶ τῷ ῖ τὸ ϲτ ἐπεφέρετο, ὡϲ ἐν τῷ ἱϲτῶ ἱϲτίον ῖϲτημι. ὅθεν καὶ δαϲύνεται.

317b. ΙI. Pr. Z 244: ἔνεϲαν· ὡϲ ἔλεξαν· οὕτωϲ καὶ Ἀρίϲταρχοϲ· ἄληθεϲ γάρ ἐϲτιν ὡϲ πᾶϲ παρψχημένοϲ διϲύλλαβοϲ παθν κατὰ τὴν ἀρχὴν καὶ βραχεῖαν ἀναδεξάμενοϲ ἀναδίδωϲι τὸν τόνον, κατεῖχε κάτεχε· οὕτωϲ

318. Ε. M. 862, 55: πέπυϲμαι· ἀπὸ τοῦ πεύθω πεύϲω πέπευκα· ὁ παθητικὸϲ πέπευϲμαι· ἄρον τὸ o πέπυϲμαι· εἰ δέ τιϲ εἴποι, ὅτι ἀπὸ τοῦ πυνθάνω δύναται εἶναι, εἰπὲ ὅτι τὰ διὰ τοῦ άννῦ ἄκλιτά εἰϲιν.

319. Choer. 629, 15. ἡ ευ δίφθογγοϲ τὸ ὲ ἀποβάλλει καὶ τὸ δίχρονον φυλάττει ἐν τῷ δευτέρῳ ἀορίϲτῳ, ὀφείλει γὰρ ὁ δεύτεροϲ ἀόριϲτοϲ διχρόνῳ παραλήγεϲθαι φεύγω ἔφυγον, τεύχω ἔτυχον, πεύθω ἔπυθον, ἐξ οὐ τὸ ἐπυθόμην, ἐλεύθω ἤλυθον καὶ κατὰ ϲυγκοπὴν ἦλθον.

320. E.M.819,13: ψόθοϲ τὸ ψεῦδοϲ· ἐκβολ τοῦ ε ψύδοϲκαὶ τροπῇ τοῦ δ εἰϲ θ ψόθοϲ.

322. St. B. 303, 11: Ἥραια: τὸ ἐθνικὸν Ἡραιεύϲ· λέγεται καὶ χωρὶϲ τοῦ ι ὡϲ Νικαεύϲ.

323. St. B. 514, 3. Πείραιόϲ: Πειραιεύϲ· λέγεται καὶ κτητικῶϲ Πειραικόϲ μετὰ ϲυϲτολῆϲ τοῦ α.

324. E. M. 66, 25. Ἀλκαοc: δν τρόπον οἱ ωνεϲ ἐκβάλλουϲι τὸ ι τῶν κτητικῶν ἤγουν τῆϲ ει διφθόγγου, τὸν αὐτὸν τρόπον οἱ Αἰολεῖϲ

οὖν ανέγνωμεν  «ημενον εἰϲεῖδε» (Ιl. Ξ 158) προπεριϲπωμένωϲ, τὸ δὲ ἕτερον «τὰ φρονέων μνηϲτῆρϲι μεθήμενοϲ, εἴϲιδ’ Ἀθήνην» (Οd α 118) προπαροξυτόνωϲ.

324a. Il. Pr. Λ 301: Ἀϲαῖον: παρὰ τὸ αἶϲα γέγονεν, καὶ ἐξέϲτη πρότερον τὸ ι.

325. Ep. Cr. I 440, 7: χείρ ἡ κλίϲιϲ διττὴ χειρόϲ καὶ χερόϲ· ἀναλογώτεροϲ δὲ ἡ τὴν δίφθογγονἔχουϲα λόγοιϲ τριϲί, τῷ ἀπὸ γενικῆϲ, τῷ ἀπ’ εὐθείαϲ, τῷ ἀπὸ ϲτοιχείων· ἀπὸ γενικῆϲ οὕτωϲ· πᾶϲα γενικὴ εἰϲ ροϲ λήγουϲα παρὰ ἀρϲενικὰ ἢ θηλυκὰ ὀνόματα μονοϲύλλαβα ἀποβολῇ τοῦ οϲ ποιεῖ τὴν εὐθεῖαν, ψαρόϲ ψάρ, κηρόϲ κήρ φωρὸϲ δ’ ἴχνια φὼρ ἔμαθε», θηρόϲ θήρ, ωρόϲ Νῶρ ἔθνοϲ, οὕτωϲ χειρόϲ χείρ· ἡ χέρ ἄλεκτοϲ· ἀπὸ εὐθείαϲ οὐτωϲ· πᾶϲα εὐθεῖα μονοϲύλλαβοϲ εἰϲ ρ λήγουϲα ἀρϲενικοῦ ἢ θηλυκοῦ ὀνόματοϲ προϲθέϲει τοῦ οϲ τὴν γενικὴν ποιεῖ. ἀπὸ ϲτοιχείων δὲ οὕτωϲ τηνικαῦτα ἀποπίπτει φωνῆεν ἐν τῇ κλίϲει, ὅτε εἰϲ ϲ λήγει ἡ εὐθεῖα, κτείϲ κτενόϲ, εἶϲ ἑνόϲ, βοῦϲ βοόϲ, νεῦϲ νεώϲ, γραῦϲ γραόϲ. τὸ δὲ χείρ εἰϲ ρ λήγει οὐκ εἰϲ ϲ ἐκ πάθουϲ ἄρα τὸ χερόϲ ἤν. ἰϲτέον δὲ ὅτι ὁ ποιητὴϲ φυλάξαϲ τὴν δίφθογγον ἐν παντὶ ἀριθμῷ καὶ ἐν πάϲῃ πτώϲει οἰον «αἷματόεϲϲα δὲ χείρ» (Ε 82) καὶ «χειρὸϲ ἕλοντε» (Α 323) καὶ «χειρί τέ μιν κατέρεξε» Α 361) καὶ «χεῖρ’ ἕλε δεξιτερήν» (α 121) καὶ κϲπόγγῳ δ’ ἀμφὶ πρόϲωπα καὶ ἄμφω χεῖρ’ ἀπομόργνυ» (Ϲ 414) καὶ «χεῖρέϲ τ’ ὀφθαλμοί τε» (V 387) καὶ «χειρῶν δ’ ἁψάμενοϲ» (Κ 377) καὶ «χεῖραϲ τ’ἀλλήλων λαβέτην» (Z 233) διήλλαξεν ἐν τῇ πληθυντικῇ δοτικῇ «χερϲὶ μὲν οὔτοι ἔγωγε μαχήϲομαι» (Α 298), οὐκέτι δὲ χειρϲί· τοῦτο δὲ ἐν παραγωγῇ οὐ χέρεϲϲιν εἶπεν ἀλλὰ χείρεϲϲι «τοίω τ χείρεϲϲι ὑφ’ ἡμετέρῃϲι» (Ε 559) καὶ ϲχεδὸν ἐμήνυϲεν ἡμῖν τὸ σιτίον· οὐδέποτε γὰρ μετὰ τοῦ χ εὑρίϲκεται δίφθογγοϲ καταλήγουϲαεἰϲ ρ ϲυμφώνου ἐπιφερομένου οἶον «χάρμα» (Γ 51), κέν χόρτῳ» (Λ 773), χέρνιβα δ’ ἀμφίπολοϲ»  (α 136) καὶ πῶϲ ἀναπολουμέ» νου τούτου τοῦλόγου καὶ ἐπὶ τοῦ φ καὶ γὰρ οὐδὲ μετὰ τοῦ φ εὑρίϲκεται δίφθογγοϲ καταλήγουϲα εἰϲ ρ ϲυμφώνου ἐπιφερομένου οἰον φάρμακον, φροντίδοϲ εὐρείηϲ «ϲτῆθοϲ καὶ χείλεα φύρϲω (ϲ 21), «κείμενονἐν φέρτρῳ» (Ϲ 236) ἡ φθειρϲί δοτικὴ ϲυνέϲτη παρὰ Ἀρχιλόχῳ «φθειρὶ μοχθίζοντα» λέγομεν οὖν ὅτι ἡ χείρ ἐπὶ τῆϲ γενικῆϲ καὶ χειρόϲ κεὶ χερόϲ κατ’ἀποβολὴν τοῦι, ἡ δὲ φθειρόϲ οὐ διὰ τοῦ ε οὐδὲ φθερϲίν.

324b. ΙI. Pr . H 64: μελάνει: ὡϲ οἰδάνει ὁ Ἀϲκαλωνίτηϲ· ἐκ γὰρ τοῦ μελαίνει, φηϲίν, ἐνδείᾳ τοῦ ι ἐγένετο.

326. Choer. 132, 11: πολλάκιϲ οἱ Δωριεῖϲ τῶν εἰϲ ειϲ διὰ τῆϲ ει διφθόγγου ἀποβάλλουϲι τὸ ι οἶον χαρίειϲ χαρίεϲ, τιμήειϲ τιμῆεϲ, Μαλόειϲ Μαλόεϲ· τοιοῦτοι γάρ εἰϲι καὶ παρὰ Καλλιμάχῳ «ὁ δὲ ἀείδων Μαλόεϲ ἦλθε χορόϲ» ἀντὶ τοῦ Μαλόειϲ. Μαλόειϲ ἐϲτὶν ὁ Λέϲβιοϲ.

327. Ep. Cr. I 443, 7: ὑφαιροῦϲιν οἱ Ἴωνεϲ τὸ ι τῶν κτητικῶν οἰον ἀπὸ τοῦ χαλκόϲ χάλκειοϲ χάλκεοϲ, Ἕκτωρ Εκτοροϲ Ἑκτόρειοϲ «Ἑκτόρεον δὲ χιτῶνα» (Β 416).

328. St. B. 451. 14: Μδεια πόλιϲ ἐν Ἄργει. — λέγεται καὶ χωρὶϲ τοῦ Τ Μιδέα.

329. St. B. 50, 17 : Αὶνεια: τὸ ἐθνικὸν Αἰνεάτηϲ ὡϲ Κόρϲεια Κορεάτηϲ, Πδρεια Ὑδρεάτηϲ, ρνειαί Ὀρνεάτηϲ, εγχρειαί Κεγχρεάτηϲ τοῦ ι ϲιγηθέντοϲ.

326a. Ιo. Alex. 15, 25: αἱ εἰϲ εϲ λήγουϲαι εὐθεῖαι πληθυντικαὶ οὐδέποτε ὀξύνονται Πάριδεϲ μῆνεϲ Αῖαντεϲ χωρὶϲ εἰ μὴ ἐκ πάθουϲ εἰεν διὰ τὸ βιοπλανέϲ «ο τε βιοπλανὲϲ ἀγρὸν ἐπ’ ἀγροῦ φοιτῶϲιν » (Callim.) καὶ τὸ ἐπιτηδέϲ «ἐϲ δ’ ἐρέταϲ ἐπιτηδὲϲ ἀγείρομεν » (Α 142).

327a. Arcad.38, 24: τὰ διὰ τοῦ αλεοϲ παραγωγὰ ὑπὲρ τρεῖϲ ϲυλλαβάϲ ἐϲτι καὶ παροξύνεται χωρὶϲ εἰ μὴ ἔνδειαν ἔχῃ τοῦ ι ἀπὸ κτητικοῦ ὀνόματοϲ οἱον νηφαλέοϲ, αὐαλέοϲ, ϲμερδαλέοϲ, θαρϲαλέοϲ· πρόϲκειται εἰ μὴ ἔχη ἔνδειαν τοῦ ι ἀπὸ κτητικοῦ ὀνόματοϲ διὰ τὸ δαιδάλειοϲ δαιδάλεοϲ, κονιϲάλειοϲ κονιϲάλεοϲ· ὅϲα δὲ ἀπὸ τῶν κτητικῶν ἐγένετο κατ’ ἔνδειαν τοῦ ῖ, καὶ προπαροξύνονται, Ἀγαμεμνόνεοϲ, Ἑκτόρεοϲ, Νεϲτόρεοϲ, τέλεοϲ, χάλκεοϲ, χρύϲεοϲ.

330. St. B.374, 9: Μύρλεια: τὸ ἐθνικὸν Μύρλεανόϲ καθ’ ὕφεϲιν τοῦ ι.

331. Choer. 629, 29. ἡ ει δίφθογγοϲ ἐν τῷ δευτέρῳ ἀορίϲτῳ ἀποβάλλει τὸ ε καὶ φυλάττει τὸ ι, λείπωἔλιπον, πείθω ἔπιθον, λείβω ἐλιβον χωρὶϲ τῶν διϲυλλάβων τῆϲ ε′ ϲυζυγίαϲ οἷον κείρω κερῶ ἔκαρον, ἐξ οὖ τὸ ἐκάρην, φθείρω φθερῶ ἐφθάρην.

332. Choer. Dict. 606, 14: τὸ ἐτετύφεϲαν λέγουϲιν οἱ ωνεϲ ἄνευ τοῦ ι κατὰ τὴν παραλήγουϲαν καὶ ἐγεγράφεϲαν καὶ ἐπὶ τῶν λοιπῶν ὡϲαύτωϲ, οἰϲτιϲι καὶ οἱ Ἀττικοὶ πολλάκιϲ ἀκολουθοῦϲιν ἐπεποιήκεϲαν λέγοντεϲ· ὁ δὲ κανὼν ταῦτα πάντα μετὰ τοῦ ι ἀπαιτεῖ οἶον ἐπεποιήκειϲαν, ἐγεγράφειϲαν διὰ τῆϲ ει διφθόγγου, ἐπειδὴ ἐκ τοῦ ἐτετύφειμεν καὶ ἐπεποιήκειμεν καὶ ἐγεγράφειμεν διὰ τῆϲ εἰ διφθόγγου τροπῇ τῆϲ μὲν εἰϲ ϲάν γίνονται.

333. Choer. Dict. 527, 33: τὸ ὀψείω ὅπερ ϲημαίνει τὸ ἐπιθυμίαν ἔχω τοῦ θεωρῆϲαι, ὀφεῖλον εἶναι ἐν τῷ παρατατικῷ ὤψειον διὰ τῆϲ εἰ διφθόγγου ἐγένετο ὤψεον παρὰ Ϲώφρονι κατ’ ἀποβολὴν τοῦ ι οἰον

334. Ep. Cr. I 367, 13: ποίη: ὅτε τὸ ο μόνον ἔχει, οὐκέτι τὸ α τὸ γὰρ ο τὸ η αἰτεῖ οἷον ὀγδόη Θόη πνόη· ἐὰν γὰρ λέγῃϲ διὰ τοῦ α ὀγδόα, Δωρίζειϲ· τὸ ϲτοά οὐχ ὑγιῶϲ ἔχει τὸ ο ἢ γὰρ Δώριόν ἐϲτι ἢ ἐλλείπει τὸ ι, καὶ δῆλον τὸ γὰρ περίϲτοιον τὸ ι ἔχει· ποία οὖν ἐϲτιν, οὐ πόα ἡ γὰρ οἱ δίφθογγοϲ αἰτεῖ τὸ α οἱον ἀλλοῖοϲ ἀλλοία,

332a. Arcad. 148, 13: πᾶν ῥῆμα βαρύνεται ἢ περιϲπᾶται, γράφω, τύπτω, ποιῶ, βοῶ. ὀξύνεται δὲ οὐδέποτε κατὰ τὴν κοινὴν ϲυνήθειαν, εἰ μὴ παρὰ Δωριεῦϲι τὰ ϲυνῃρημένα ἀπαρέμφατα εἰϲ εἰν ἀφαιρέϲει τοῦ ι ποιέν ἀντὶ τοῦ ποιεῖν, δαϲμοφορέν ἀντὶ τοῦ δαϲμοφορεῖν.

335. E. M. 679, 25: ποιῶ: ἰϲτέον ὅτι οἱ Ἀθηναῖοι ἀποβάλλουϲι τὸ λέγοντεϲ ποῶ· κεὶ ἀποροῦϲί τινεϲ λέγοντεϲ ὅτι, εἰ ἄρα οἱ Ἀθηναῖοι ἐν τῷ κλαίω καὶ καίω ἀποβάλλοντεϲ τὸ ῖ ἐκτείνουϲι τὸ δίχρονον, διατί καὶ ἐν τῷδε ἀποβάλλοντεϲ τὸ ι οὐκ ἐκτείνουϲι τὸ ο εἰϲ τὸ ῶ. καὶ ἔϲτιν εἰπεῖν, ὅτι οἱ Ἀθηναῖοι ἀποβάλλοντεϲ τὸ ῖ τὸν αὐτὸν τόνον φυλάττουϲιν ἐν τῷ κλάω κάω· τὸ δὲ ποιῶ καὶ μετὰ τὴν ἀποβολὴν τοῦ ῑ ἀναγκάζεται περιϲπᾶϲθαι· εἰ δὲ ἐξετάθη τὸ ο εἰϲ τὸ ῶ, οὐκ ἠδύνατο περιϲπᾶϲθαι· τὰ γὰρ διὰ τοῦ ωῶ μὴ ἔχοντα ὀνόματα προῦποκείμενα βαρύνονται· μὴ ἔχοντα δὲ ὀνόματα εἶπον διὰ τὸ ἐρωῶ. λέγουϲι δέ τινεϲ, ὅτι οὐ πάντωϲ οἱ Ἀθηναῖοι ἀποβάλλοντεϲ τὸ ι καὶ τὸν αὐτὸν τόνον φυλάττουϲιν· ἰδοὺ γὰρ τὸ χροιά γινόμενον παρ’ αὐτοῖϲ κατὰ ἀποβολὴν τοῦ ι βαρύνεται· ἔϲτι δὲ εἰπεῖν, ὅτι οὐκ ἐγένετο ἀπὸ τοῦ χροιά ὀξυτόνου, ἀλλ’ ἀπὸ τοῦ χροία βαρυτόνου· καὶ γὰρ τὸ χροιά χροία λέγεται βαρυτόνωϲ· ἢ ἀπὸ τοῦ χροῦϲ χροόϲ γέγονεν ἡ χρόα Ἀττικῶϲ καὶ ἐκεῖθεν χροιά ἐν ὀξείᾳ τάϲει.

336. E.M. 281 ,33, Ζon. 565: δοάϲϲατο παρὰ τὸ δοιόϲ δοιάζω ὡϲ ῖπποϲ ἱππάζω, λίθοϲ λιθάζω. ὁ μέλλων δοιάϲω ἐδοιαϲάμην ἐδοιάϲατο καὶ πλεοναϲμῷ τοῦ ϲ Αἰολικῶϲ ὡϲ ἔϲεται ἔϲϲεται ἐδοιάϲϲατο καὶ ἀποβολῇ τοῦ ι δοάϲϲατο. οὕτωϲ Ἡρωδιανόϲ.

337. Choer. 772,2. Ὥϲπερ ἐν ταῖϲ εἰϲ ω ληγούϲαιϲ δοτικαῖϲ οὐ προϲγράφουϲιν οἱ Αἰολεῖϲ τὸ ι οἰον μήρω ἀνθρώπω, τὸν αὐτὸν τρόπον καὶ ἐπὶ τῶν εὐκτικῶν πολλάκιϲ ἀποβάλλουϲι τὸ ι. ἔϲτι γὰρ λάχοιμι λάχοιϲ λάχοι· τοῦτο γίνεται Ἀττικῶϲ λαχοίη κατὰ πλεοναϲμὸν τοῦ η καὶ προϲθήκῃ τοῦ ϲ τὸ δεύτερον λαχοίηϲ καὶ τροπῇ τοῦ ϲ εἰϲ τὸ ν λαχοίην ὥϲπερ ἐτύφθη ἐτύφθηϲ ἐτύφθην, καὶ ἀποβάλλουϲιν οἱ Αἰολεῖϲ τὸ ῖ καὶ λέγουϲι λαχόηϲ.

338. St. B. 284, 3. Εὔβοια: τὸ ἐθνικὸν ὐβοιεύϲ καὶ ὐβοιϲ τὸ θηλυκόν· καὶ Εὐβοεύϲ χωρὶϲ τοῦ ι, καίτοι τὰ ἀπὸ τῶν εἰϲ α παραγόμενα εἰϲ ευϲ φυλάττει τὴν παραλήγουϲαν. διὸ καὶ τὸ Ἀλεξάνδρεια οὐ προυπ- eo loco posita, ubi sedes Herodianeorum praeceptorum: κολεόϲ παρὰ τὸ κεκοιλάνθαι ἤτοι κοιλανθῆναι. ad fr. *335. Hoc ab Hlorodiano protectum esse docta explanatio ostendit. de barytonesi verborum in ω cf. Theogn 142, 17 (Pros. Cath. 456, 24, ubi in fine canonis ex hoc loco addas καὶ τοῦ ἐρωῶ ἀπὸ τοῦ ἐρωή); χροία χρόα hoc accentu etiam ap. Arcadiam p. 100, 12 proforuntur (Pros. Cath. 301, 21). Caeterum pro διατί καὶ ὦδε scripsi καὶ ἐν τῷδε. ad fr. 336. In fine hae ineptiae, quas omisi, exstant: ἄλλοι δὲ ἀπὸ τοῦ δοκῶ δοκάζω δοκάϲϲατο ἀποβολῇ τοῦ κ ὤύϲτε οἱ μὲν ἔλλειψιν τοῦ v, οἱ δὲ τοῦ ι, ἵνα μὴ παρ’ ἄλλου ὡϲ καινὸν ἀκούϲῃϲ. ad fr. *338. cf. Lob. El. IΙ 20 et 140. ἄρχει τοῦ Ἀλεξανδρεύϲ, ἔδει γὰρ Ἀλεξανδρειεύϲ, ἀλλ’ ἀπὸ τοῦ Ἀλεξανδροϲ ὡϲ Τάρϲοϲ Ταρϲεύϲ.

339. Choer. 832, 22: οἱ Ἀθηναῖοι τὸ ι τὸ ἐν διφθόγγῳ ἀποβάλλειν πεφύκαϲιν οἰον κλαίω κλάω, ποιῶ ποῶ καὶ τὸ τετυφυῖα καὶ γεγραφυῖα τετυφῦα γεγραφῦα λέγουϲιν.

340. E M. 638, 54: οὖαϲ ϲημαίνει τὸ οὖϲ. παρὰ τὸ αὕω τὸ φωνῶ γίνεται αὐαϲ· καὶ τροπῇ τοῦ α εἰϲ ο οὖαϲ, τὸ τῆϲ φωνῆϲ ἀντιληπτικὸν αἰϲθητήριον. κλίνεται οὔατοϲ ὡϲ δέραϲ δέρατοϲ· ἐκ δὲ τούτου γίνεται κατὰ ἀποβολὴν τοῦ ῦ ὄαϲ καὶ κατὰ κρᾶϲιν οὖϲ καὶ κατὰ Δωριεῖϲ ὤϲ. τὸ δὲ ἀμφῶεϲ νεοτευχὲϲ παρὰ Θεοκρίτῳ (Ι 28) γίνεται οὕτωϲ· ὡϲ παρὰ τὸ οὖδαϲ γίνεται τὸ οὖδοϲ καὶ παρὰ τὸ γῆραϲ γῆροϲ καὶ παρὰ τὸ κῶαϲ κῶοϲ, οὕτω καὶ παρὰ τὸ ὦαϲ ὦοϲ. εἶτα πάλιν .ὥϲπερ παρὰ τὸ εἰδὸϲ εὐειδήϲ, γένοϲ εὐγενήϲ, οὕτω καὶ παρὰ τὸ ὦοϲ γίνεται ἀμφωήϲ. ἀπὸ γὰρ τῶν εἰϲ αϲ οὐ γίνεται ϲύνθετον εἰϲ ηϲ, ἀλλὰ ἀπὸ τῶν εἰϲ οϲ. περὶ ταθῶν.

341. Choer. 248, 21: τὸ πόϲ οἰον «ῷ πὸϲ ἄγ’ ἱεμένοιϲιν» ἀπὸ τοῦ πούϲ γέγονε κατὰ ἀποβολὴν τοῦ ῦ καὶ τὸ ἀελλόποϲ οὐκ ἔϲτι φύϲει εἰϲ οc, ἀελλόπουϲ γὰρ ἦν, καὶ κατὰ ἀποβολὴν τοῦ υ ἀελλόποϲ γέγονεν.

341. Ep. Cr. I 122, 25: δοῦραϲ ἡ γενικὴ δούρατοϲ καὶ ἐν ϲυγκοπῇ δουρόϲ, ὑφέϲει τοῦ ῦ δορόϲ ἀντίον δορὸϲ ὀρνύμενοϲ Ἀλχιλλέωϲ. καὶ ἡ δοτικὴ ϲὺν δορὶ ϲὺν ἀϲπίδι» (Arist. Pac. 356)

339a. Theogn. 49, 30: τὰ εἰϲ ιιοϲ λήγοντα δύο ἐϲτίν, υἱόϲ καὶ γυιόϲ. ταῦτα δὲ οἱ Ἀττικοὶ ἄνευ τοῦ ῖ γράφουϲιν.

342. Theogn. 88, 9: ὄλβοϲ παρὰ τὸ ὅλοϲ κεὶ πλεοναϲμῷ τοῦ βὄλβοϲ. οὕτωϲ Ἡρωδιανὸϲ περὶ παθῶν.

343. E. M. 204, 28: βόλιτον. βόλβιτον δὲ ωνεϲ οἵ τε ἄλλοι καὶ Ἱππῶναξ οἱον «βολβίτου καϲιγνήτην », εἰτα «ναὶ τὸν Ποϲειδῶ καὶ βολίτινον θάτερον » (Arist. Han. 295) κατὰ παραγωγήν· πλεοναϲμῷ τοῦ β.

342a. Chocr. Dict. 572, 18. ἡ ει δίφθογγοϲ καὶ ἡ ϲυ δίφθογγοϲ ἀποβάλλουϲιν ἐπὶ τοῦ Ἀττικοῦ παρακειμένου τὸ προτακτικὸν φωνῆεν τοῦτ’ ἔϲτι τὸ ε καὶ φυλάττει ἡ μὲν ει δίφθογγοϲ τὸ ι, ἡ δὲ ευ τὸ ῦ οἰον. ἀλείφω ἤλειφα καὶ ἀλήλιφα, ἐλεύθω λευθα ἐλήλυθα, ἡ δὲ ου δίφθογγοϲ τὸ ὑποτακτικὸν ἀποβάλλει, τοῦτ’ ἐϲτι τὸ κ καὶ φυλάττει τὸ ο οἶον ἀκούω ἤκουα καὶ ἀκήκοα, ἐπειδὴ οἱ Ἀττικοὶ μᾶλλον τὸ ο χαίρουϲιν ἤπερ τὸ ε καὶ δῆλον εἴγε ἐν τῷ κέκλεφα καὶ λέλεχα καὶ πέπεμφα τὸ ε εἰϲ ο τρέπουϲι κέκλοφα καὶ λέλοχα καὶ πέπομφα λέγοντεϲ καὶ πάλιν ἐπὶ τοῦ ἀγήοχα τὸ ο ἐπλεόναϲε καὶ οὐχὶ τὸ ἑ καὶ πάλιν ἔϲτιν έδω ἤδεκα ἐδήδεκα ἐδήδοκα καὶ ἐνέγκω ἤνεχα καὶ ἐνήνεχα καὶ ἐνήνοχα.

342b. Mon. 7, 25. τὸ οὐρανόϲ Ἀλκαῖοϲ ἀποφαίνεται λέγων καὶ ἄνευ τοῦ υ ὀρανόϲ. — καὶ Ϲαπφώ· ψαύην δ’ οὐ δοκίμωμ’ ὀρανῶ δυϲαπάχεα.

344. E. M. 63, 13: ἁλιβδύειν. τὸ καταδύειν εἰϲ θάλαϲϲαν, μεταφορικῶϲ δὲ τὸ κρύπτειν καὶ ἀφανίζειν· παρὰ τὴν ἅλα καὶ τὸ βδύειν Αἰολικῷ πλεοναϲμῷ τοῦ β ὡϲ ϲίδη ϲίβδη, ἁλιδύειν ἁλιβδύειν. υκόφρων (v. 351) «εῖρκτῆϲ ἁλιβδύϲαϲα λυγαίαϲ δέμαϲ».

345. Choer. 623, 19. ἤμβροτον: ἁμαρτῶ ημαρτον καὶ κατὰ ὑπερβιβαϲμὸν τοῦ ρ καὶ τροπῇ τοῦ α εἰϲ ο καὶ πλεοναϲμῷ τοῦ β τὸ δὲ β ἐπλεόναϲεν, ἐπειδὴ τὸ μ πρὸ τοῦ ρ οὕτε ἐν ϲυλλήψει δύναται εἶναι οὖτ’ ἐν διαϲτάϲει.

346. E. M. 578, 32: μέμβλωκε: «τῷ δ’ οὕτε φιλομμειδὴϲ Ἀφροδίτη Αἰεὶ παρμέμβλωκε» Ἰλιάδοϲ Δ (11) ἀντὶ τοῦ παραμένει, πάρεϲτιν· ἀπὸ τοῦ μόλω μολήϲω μεμόληκα καὶ κατὰ ϲυγκοπὴν μέμληκα καὶ διὰ τὸ ἀϲύντακτον πλεοναϲμῷ τοῦ β γίνεται μέμβληκα καὶ τροπῇ τοῦ η εἰϲ ω μέμβλωκα. ἢ ἀπὸ τοῦ μέλω μεμέληκα καὶ μεμέλωκα καὶ κατὰ ϲυγκοπὴν καὶ πλεοναϲμῷ τοῦ β μέμβλωκα.

347. E. Or. 156, 20, coll. Ep. Cr. I 419, 2: ὑγρόν οἱ μὲν παρὰ. τὸ ὑδρόϲ κατὰ μετάθεϲιν ἀπὸ τοῦ ὕδοϲ ὡϲ πηγή, πηδή γὰρ ἦν, καὶ γάμοϲ ἀπὸ τοῦ δόμοϲ ὁ δαμαϲτικὸϲ τῶν θηλειῶν, ὅθεν τὰϲ παρθένουϲ ἀδαμάϲτουϲ λέγουϲιν παρθένοϲ ἀδμήϲ» (ζ 209) ὁ δὲ Ἡρωδιανὸϲ παρὰ τὸν ὕϲω μέλλοντά φηϲιν ὑρόϲ καὶ πλεοναϲμῷ τοῦ γ ὑγρόϲ καὶ ὑγρόν ὡϲ ἐν τῷ ἄγνοια καὶ ἀγρόϲ καὶ ἀνάγκη.

348. Ep. Cr. I 160: ἐρίγδουποϲ. πλεονάζει τὸ γ ὡϲ ἐν τῷ ἄγνοια, ἀνάγκη καὶ ϲύριγξ καὶ ϲάλπιγξ.

349. Ep. Cr.I 167.6: ἔγχοϲ. ὄνομα ῥηματκὸν παρὰ τὸ ἔχω ἔχοϲ καὶ. ἔγχοϲ πλεοναϲμῷ τοῦ γ· ἠρέμα οὖν παρετυμολογεῖ Ὅηροϲ παρατιθεὶϲ τὸ ῥῆμα ἔγχοϲ ἔχ’ ἑνδεκάπηχυ » (Θ 494) πλεονάζει δὲ τὸ γ ὡϲ ἐν τῷ λόγχη, παρὰ τὸ λόχοϲ λόχη καὶ λόγχη ἡ εἰϲ λόχον ἐπιτήδειοϲ· καὶ τὸ ad fr. *344. cf. E. Or. 143, 7, E. M. 712, 10 ϲίβδαι αί ῥοαί πλεοναϲμῷ τοῦ β. Lobeck. Aglaoph. 1034 not. 44. Fortasse etiam ab Herod. profecta est notatio E. Or.130, 32 ὄμβροϲ· παρὰ τὸ ὁμοῦ ῥεῖν όμόροοϲ ὅμοροϲ, ϲυγκοπὴ καὶ πλεοναϲμὸϲ ὄμβροϲ. Nam inter alias Herodianeas legitur. ad Pr. 345. ct. infre fr. 690 ἐμβραμένη i. q. εἱμαρμένη. ad fr. *346. Eustath. in loco a Lobeckio ad Buttm. lI p. 243 not. allato: τὸ μεμέληκε πλεοναϲμῷ τοῦ β καὶ τροπῇ τοῦ ῆ p. 439, 23. Lob. Parall. p. 95. ad fr. 347. Ex verbis E Οr., quae Herodiani nomen praecedunt ὕδρον τι ὅν apparet ab Herodiano alteram sententiam prolatam fuisse eodem modo, quo fit in Epim., et tum ipsius oppositam etiam verba ὡϲ ἐν τῷ ἄγνοια, quod corrupte ἁγνόϲ scriptum est, ex Epim. addidi. ad tr *345. Hoc docta explanandi rationo Herodianeum esse evίncitur, λίαν etiam in λίχνοϲ eyncopaum putavit Herod. ap. Arcad. 62, 8 de diplasiasmo et γλίχεϲθαι παρὰ τὸ λίαν ἔχεϲθαι λίχεϲθαι καὶ γλίχεϲθαι καὶ τὸ γλαμᾶϲ παρὰ Ἀττικοῖϲ, λαμᾶϲ γάρ· καὶ παρὰ τὸ κερῶ, ἀφ’ οὖ καὶ τὸ «κερόωντό τε οἶνον (Od. Θ 470) καὶ ϲυγκοπῇ κρῶ, διπλαϲιαϲμῷ κικρῶ, πλεοναϲμῷ τοῦ γ κιγκρῶ, ἀφ’ οὗ παρὰ τῷ Ϲώφρονι (Ahrens fr. 2) «κἐγκίκρα ὡϲεἴω » καὶ τὸ βράχω βρόχοϲ βρόγχοϲ, δίυγροϲ γὰρ ὁ τόποϲ παρὰ τὸ χῶ τὸ ϲημαῖνον τὸ χωρῶ χαλῶ, οἱ γὰρ χαιρόμενοι ἐν ἀνέϲει, διπλαϲιαϲμῷ καγχαλῶ πλεοναϲμῷ τοῦ καὶ τὸ ἔλεγχοϲ ὁ ἕλην ἐν ἑαυτῷ ἔχων καὶ. λαμπρύναϲ τὸ ψεῦδοϲ· καὶ τὸ ἀγρόϲ, ἀρῶ γὰρ τὸ ἀροτριῶ, ἀρόϲ καὶ ἀγρόϲ· καὶ τὸ ὀργή, παρὰ γὰρ τὸ ὄρω ἐϲτὶ τὸ ϲημαῖνον τὸ ὁρμῶ, παρ’ ὃ τὸ ὀρίνω· «τοῦ δ’ ὠρίνετο θυμόϲ» (1 595) «ὄρινε δὲ κῆρ Ὀδυϲῆοϲ» (ρ 216), ὀρή καὶ ὀργή.

350. E. M. 167, 28. ἀτρύγετοϲ. παρὰ τὸ τρύειν πλεοναϲμῷ ἄτρυτοϲ γὰρ ἀτρύετοϲ καὶ πλεοναϲμῷ τοῦ γ ἀτρύγετοϲ. οὕτωϲ Ἡρωδιανόϲ.

351. E.M. 223, 13, St. B.206, 17: γέγειοϲ. ὁ ἀρχαῖοϲ· παρ’ Ἑκαταίῳ καὶ Καλλιμάχῳ «ἦ ῥ’ ὅτι τὼϲ ὁ γέγειοϲ ἔχει λόγοϲ» «ήχι γέγεια Ἄνθεα μήκωνόϲ τε» παρὰ τὸ γέα τὸ διὰ τοῦ ε γίνεται κτητικῷ τύπῳ γέϊοϲ καὶ διπλαϲιαϲμῷ καὶ ϲυναιρέϲει γέγειοϲ· ἢ παρὰ τὸ γέα γέειοϲ καὶ πλεοναϲμῷ τοῦ γ γέγειοϲ.

352. E. M. 771, 35: τυγχάν ω ἀπὸ τοῦ τεύχω ἐϲτὶ παραγωγὸν καὶ οὐ πλεοναϲμόϲ, ὡϲ φεύγω φυγγάνω, ἐρεύγω ἐρυγγάνω.

353. Ep. Cr. I 71, 1. ἀνδρόϲ: τὸ πάθοϲ ἐνταῦθα πλεοναϲμόϲ τῶν δὲ παθῶν τὰ μὲν ἀναγκαῖα, τὰ δ’ οὖ τὰ δὲ οὐκ ἀναγκαῖα οἶον κατ’ οὐ ἐμοῦ κατ’ ἐμεῖο, ὑπέρ ὑπείρ, κατά καταί. τὰ δὲ ἀναγκαῖα διὰ τὴν ϲύνταξιν ὡϲ ἐνταῦθα· οὐδέποτε γὰρ ἔϲτιν εὑρεῖν πρὸ τοῦ ρ ϲύμφωνον ἄλλο ἐν διοϲτάϲει πλὴν αὐτὸ πάλιν τὸ ρ· ἀναγκαῖοϲ οὖν ἐνταῦθα ὁ pleonasmo in κιγκρῶ cf. fr. 39; verbum χῶ etiam a St. B. 699, 7 memoretur. Caeterum praeter leviora menda sustuli χαίρω scribδens χωρῶ et λαμπρίαϲ τοῦ ψεύδουϲ exhibons λαμπρύναϲ τὸ ψεῦδοϲ; eadem oriρinatio verbis tantum mutatis exstat etiam in E. Or. 54, 27, E. M. 327, 15· post ὁρμῶ inserui verba παρ’ ὃ τὸ ὀρίνω. Pariter in Ep. Cr. II 332,12 ἀγρόϲ: παρὰ τὸ ὀρῶ ἀρόϲω ἀρόϲ καὶ ἀγρόϲ. ad fr. *331. E M. aut ex pleniore Stephani exemplari, apud quem haec leguntur γῆ ἀπὸ τοῦ γέα κραθέν. ἀφ’ οὖ τὸ γέγειοϲ κτητικὸν πλεοναϲμῷ τοῦ γ, aut ex ipso Herodiano hausit. E. Magni locum emendavit Bentleins ad Callim. fr. 103, 1. Eam tantum, quam etiam St. B. habet, explicationem praebet etiam Choerob. Orth. 189: γέγειοϲ ϲημαίνει τὸ ἀρχαῖον διὰ τῆϲ ει διφθόγγγου καὶ κατὰ πλεοναϲμὸν τοῦ γ γέγειοϲ. cf. Lob El. l 168. ad fr. *353. Mon. 34, 7. οὐδεμία γενικὴ εἰϲ ροϲ λήγουϲα πρὸ τοῦ ρ ἔχει τὸ δ, ἀλλὰ μόνον τὸ ἀνδρόϲ. ατιον δὲ τὸ πάθοϲ. ἐν τοῖϲ περὶ καθολικωτέραϲ προϲῳδίαϲ εἴρηται cf. Arcad. 128, 3, Choer. Diet. 318,24 (Pros. Cath. 406,17). Similis locas est Ep. Cr.I 46, 3 ἡ γενικὴ ἀνέροϲ καὶ ἐν ϲυγκοπῇ καὶ πλεοναϲμῷ ἀναγκαίῳ ἀνδρόϲ. οὐ γὰρ δύναται ϲυϲτῆναι ν καὶ ρ ἐν διαϲτάϲει εἰ μὴ ἐν δυϲὶλέξεϲιν ὡϲ ἐν τῷ εἄλλοι μέν ῥα» (Β 1). (Sic pro εἰ μὴ ἐν διαϲτάϲει scribendum esse apertum est). ἐπειϲόδῳ τοῦ δὕδωρ. ἐχθοδοπῆϲαι. Cuo in loco quum ὕδωρ afferatur, quod sic ab Herodiano explicatum esse ex . Οr. scimus, etiam ἐχθοδοπῆϲαι ex eodem πλεοναϲμόϲ τοῦ δ καὶ οὐκ ἄλλου ϲυμφώνου, ἐπειδὴ τῷ ν ἐν διαϲτάϲει ϲύμφωνόν τι ἀπὸ τῆϲ τρίτηϲ ϲυζυγίαϲ ἕπεϲθαι φιλεῖ οἰον ἄντρον ἄνθοϲ

354. E. Or.156, 18, Ep. Cr. 57, 14: ὕδωρ παρὰ τὸ ὕω τὸ βρέχω ὕωρ καὶ πλεοναϲμῷ τοῦ δ ὕδωρ. οὕτωϲ Ἡρωδιανόϲ. καὶ «ἐχθοδοπῆϲαι» (Α 518) ἦν γὰρ ἐχθοοπῆϲαι οἱονεὶ ἐχθρῶϲ τοὺϲ ὦπαϲ προϲενέγκαϲθαι ὁ δὲ πλεοναϲμὸϲ οὖτοϲ κατὰ μεταϲχηματιϲμόν, καὶ κατὰ ποιητικὴν δὲ ἄδειαν πλεονάζει τὸ δ ὡϲ ἐν τῷ κεἰωθότεϲ ἔδμεναι ἄδδην» (Ε 203) καὶ «ἐδδειϲεν δ’ ὁ γέρων » (Α 33) καὶ κατ’ ἀναγκαίαν

355. E. M. 66, 35: ἁλκυδών: ἁλκυών πλεοναϲμῷ τοῦ δ καὶ ἔϲτι μονῆρεϲ· οὐδὲν γὰρ εἰϲ ων καθαρὸν λῆγον πλεοναϲμῷ τοῦ δ, ἀλλὰ μόνον τοῦτο. Ἡρωδιανόϲ.

356. Ep. Cr. I 378 25. πολυδίψιον (Δ 171): τὸ δ ἐπλεόναϲεν ἐνταῦθα, ὅπερ ἀγνοήϲαντέϲ τινεϲ ἱϲτορίαν ἀναπλάττουϲιν, ὅτι Ἥναχοϲ οὐκ ἔϲχεν ὕδωρ καὶ ἐξηράνθηϲαν αἱ πηγαί· ἀλλὰ τὸ πολυβλαβὲϲ μᾶλλον δηλοῖ· καὶ ἔϲτι πλεοναϲμὸϲ τοῦ δ· τοιοῦτο δ’ ὁρᾶται καὶ ἐπὶ τοῦ Ἑκηβελέταο· ἀγνοοῦντεϲ γὰρ πλεοναϲμὸν εἰναι τῆϲ τη ϲυλλαβῆϲ ἀναπλάϲϲουϲι τὰ περὶ τὸν δράκοντα, ὃν ἑκατὸν ἰοῖϲ ἐπάταξεν· οὐκ ἔϲτ δὲ οὕτωϲ, ἀλλ’ ὃν λέγουϲιν Ἑκάεργον Ἑκηβόλον, ἐν πλεοναϲμῷ εἶπεν Ἑκατηβόλον ὡϲ ἔτυμοϲ ἐτήτυμοϲ. ὁμοίωϲ δὲ κἀκεῖνο ἐπλάνηϲε «θάνατοϲ δέ τοι ἐξ ἁλὸϲ αὐτῷ » (λ 134) ἐπεὶ γὰρ ἡ ἐξ καὶ τὴν ἀπό τινοϲ ϲχέϲιν ϲημαίνει, ἐκ Κρήτηϲ, ἐκ Ῥόδου, οὕτω καὶ τὸ ἐξ ἁλόϲ παραλαμβάνοντεϲ ἀνέπλαϲαν τὸ κέντρον καὶ τὴν τρυγόνα. Δημήτριοϲ δὲ ἐπὶ τοῦ πολυδίψιον τὸν δέ ϲύνδεϲμον ἐδέξατο καὶ κατὰ ὑπέρθεϲιν ἐλάμβανε, ὅπερ ϲπάνιόν ἐϲτι, «καί κεν ἐλέγχιϲτοϲ πολυδίψιον Ἄργοϲ ἱκοίμην», ἵν’ ῇ Ἄργοϲ δέ.

357. Ep. Cr. 79, 9, E.M. 70,12, E. Gud. 38, 51: ἀλοcόδνπ καὶ ἐπ’ αὐτῆϲ τῆϲ θαλάϲϲηϲ «νέποδεϲ καλῆϲ ἁλοϲύδνηϲ» (Od. δ 404) λέγεται δὲ ἐπιθετικῶϲ καὶ ἐπὶ τῶν νηρηῖδων καὶ τῶν φωκῶν παρὰ τὴν ἁλόϲ γενικὴν καὶ τὸ δύνω μεταθέϲει ἁλοϲύδνη ἡ κατὰ τῆϲ ἁλὸϲ δύνουϲα «μητρὸϲ δ’ ἐκ Θέτιδοϲ, καλλιπλοκάμου ἁλοϲύδνηϲ» (V 207). ἐπὶ δὲ τῆϲ θαλάϲϲηϲ ὡϲ γηθόϲυνοϲ γηθοϲύνη, ἁλόϲυνοϲ ἁλοϲύνη καὶ πλεοναϲμῷ τοῦ δ ἁλοϲύδνη.

358. E. M. 723, 5: ϲπένδω. παρὰ τὸ ϲπείω ϲπένδω παραγωγὴ καὶ οὐ πλεοναϲμὸϲ ὡϲ κυλίω κυλίνδω, ἀμείρω ἀμέρδω.

359. St. B. 685,23: Χάλυβεϲ λέγεται καὶ μετὰ τοῦ δ Xαλυβδικόϲ τὸ κτητικόν. Λυκόφρων (v. 1109) « Χαλυβδικῷ κνώδοντι».

360. St. B. 120, 9: Ἀρκαδία: ἐκάλουν τοὺϲ Ἀρκάδαϲ καὶ Ἄρκαδιώνδαϲ τοῦ δ πλεονάϲαντο.

361. Ζon. 1122 coll. E. M. 477, 22. ἰϲθμόϲ: παρὰ τὸ ω ίϲω ἰμόϲ καὶ πλεοναϲμῷ τοῦ Θ ἢ παρὰ τὸ ἱημι. οὕτωϲ Ἡρωδιανόϲ.

362. E. M. 683, 15: πορθμόϲ: ὥϲπερ ἀπὸ τοῦ κείρω γίνεται κορμόϲ, οὕτω καὶ ἀπὸ τοῦ περῶ γίνεται πορμόϲ καὶ πλεοναϲμῷ τοῦ θ πορθμόϲ. ἡ μεταξὺ δύο ἠπείρων θάλαϲϲα.

363. E.M.141,26: ὄρω ἦρμαι ἁρμόϲ ὡϲ κείρωκορμόϲ καὶ πλεομαϲμῷ τοῦ θ ἀρθμόϲ ὡϲ περῶ πορμόϲ καὶ πορθμόϲ.

364. Ep. Cr. 1 26, 27, E. M. 153, 3. ἄϲθμα ὄφειλεν εἶναι παρὰ τὸ ἄω ἄϲμα ὡϲ ξύω ξύϲμα, πλεοναϲμῷ τοῦ θ ἄϲθμα ὡϲ παρὰ τὸ χῶ τὸ χωρῶ χών καὶ κατ’ ἐπένθεϲιν τοῦ θ χθών ἡ πάντα χωροῦϲα. τὸ

360a. Eusath. 1746, E. Gud. 330, 59. ἀρέϲκεται (ὁ Hρωδιανὸϲ ἐν τ καθόλου) ὥϲπερ ἐρπύω ἑρπύζω κεὶ μύω μύζω, τρύω τρύζω, οὕτωϲ εἰναι καὶ κνύω κνύζω, ἐξ οὖ καὶ τὸ κνυζῶ ὁμοίωϲ τῷ δίζω δίζω.

365. E. M. 768, 33, Gud. 535, 40: «τριχθά τε καὶ τετραχθὰ διέ ϲχίϲεν » (Od. ι 71) ἐπίρρημα ποϲότητοϲ παρήχθη ἐκ τοῦ τρίχα βαρυτόνου, ϲημαίνει δὲ τὸ τριχῶϲ. τὰ εἰϲ χα ἐπιρρήματα ἐπὶ ποϲότητοϲ λαμβανόμενα βαρύνεται, εἰ δὲ εἴη ὑπὲρ δύο ϲυλλαβὰϲ προπαροξύνεται οἶον δίχα, διάνδιχα, τρίχα καὶ τέτραχα καὶ πλεοναϲμῷ τοῦ θ τετραχθά ὀξυτόνωϲ· τὰ εἰϲ χα λήγοντα ἐπιρρήματα ἔχοντα τὸ χ πρὸ τοῦ θ ὀξύνεται.

366. Ζon. 611 collato E. M. 312, 11 et E. Gud. 158, 36: ἐγρηγορῶ: ἀπὸ τοῦ ἐγείρω ἤγερκα, ὁ μέϲοϲ παρακείμενοϲ ἤγερα καὶ Ἀττικῶϲ ἐγήγερα καὶ τροπῇ τοῦ ε εἰϲ ο καὶ πλεοναϲμῷ τοῦ ρ ἐγρήγορα καὶ ἐγρήγορθα προϲθέϲει τοῦ θ ἀπὸ τοῦ ἐγρήγορα γίνεται ἐγρηγορῶ καὶ ἀπὸ τοῦ ἐγείρω κατὰ ϲυγκοπὴν ἔγρω. Ἡρωδιανὸϲ περὶ παθῶν.

367. E. Or. 111, 16: ὅρκοϲ παρὰ τὸ ἀρκεῖν τὸ βοηθεῖν· ὤϲπερ τὰρ βοηθήματι αὐτῷ ἐχρῶντο οἱ ἀδικούμενοι κατὰ μετάθεϲιν τοῦ α εἰϲ ο ὡϲ ἐν τῷ ὀκριόειϲ παρὰ τὰϲ ἄκραϲ καὶ ἐξοχὰϲ καὶ Ὄθρυϲ τὸ ὄροϲ ὡϲ Ἄθρυϲ, ὅθεν ἐϲτὶ μακρότερον ἀθρεῖν· οἱ δὲ παρὰ τὸ εἴργω· ἐπιϲχετικὸϲ γάρ ἐϲτι τῶν ὑπερβαίνειν βουλομένων ὥϲτε εἰναι μετάθεϲιν τοῦ γ εἰϲ τὸ κ ὡϲ παρὰ τὸ γῆρυϲ κηρύϲϲω. ἐγώ, φηϲὶν Ἡρωδιανόϲ, ἡγοῦμαι πλεοναϲμὸν εἶναι τοῦ κ ὅροϲ γάρ τίϲ ἐϲτιν· οἱ γὰρ ὀμνύντεϲ ὁρί ζονται καὶ ὁμολογοῦϲιν.

368. St. B. 485, 4: οἰκὸϲ. Ἡρωδιανὸϲ μὲν παρὰ τὸ εκω, ἐν ῷ εἴκομεν. δύναται δὲ εἶναι τὸ ἴδιον ἐνδιαίτημα παρὰ τὸ οἰον τὸ μόνον ἐῶ μονούμενοϲ κατὰ πλεοναϲμὸν τοῦ κ ὡϲ ὅροϲ ὅρκοϲ.

369. E. M. 634, 11: ὀρϲολόποϲ ὀρϲοοπόϲ, ινα λόβῃ τὸ λ. περὶ παθῶν.

370. Eustath. ad Dionys. v. 858. Τελμιϲϲόϲ ἡ πόλιϲ πλεοναϲμὸν ad fr. *365. Bis scripsi pro ἐπὶ μεϲότητοϲ ex lo. Alex. 33, 11 ἐπὶ ποϲότητοϲ. Ϲaeterum Herodianus ut idem lo. Al. 39, 5 adverbia μεϲότητοϲ nominavit adverbia a genetivo plurali ducta: τὰ καλούμενα τῆϲ μεϲότητοϲ ἀπὸ γενικῶν πληθυντικῶν. ad fr. 366. Accesserunt ex Etymologicis ἐγρήγορθα et ἐγρηγορῶ, quod vel emmate ap. Zonar. requiritur. Similia habet etiam Choerob. 594, 33. ad fr. 367. Ex dicendi forma ἐγὼ ἡγοῦμαι patet etiam quae praecedunt ab ipso Herodiano profecta esse. ad fr. 368. Etiam alteram ab οἶοϲ origlnationem Herodiani esse non dubium e t. In E Or. 118, 1 originario ab εἴκω Herodiani orthographiae assignatur. ἔπαθεν ἐπεντεθέντοϲ τοῦ λ ἐκλήθη γὰρ ἀπὸ Γεμιϲϲοῦ τοῦ Ἀπόλλωνοϲ, ὥϲ φηϲιν Ἡ ρωδιανὸϲ ἐν τῷ περὶ παθῶν.

371. E. M. 66. 16. Ἀλκμήνην. παρὰ τὴν ἀλκήν Ἀλκήνη καὶ πλεοναϲμῷ τοῦ μ Ἀλκμήνη ὡϲ Ἄλκμων Ἀλκμάων ἢ παρὰ τὴν ἀκμήν Ἀκμήνη καὶ Ἀλκμήνη· οὐδὲν γὰρ ἔχομεν εἰπεῖν ἐπὶ τούτου πλέον · κύριον γάρ ἐϲτι τὸ ὑποκείμενον. οὐ δεῖ γὰρ ἐπὶ τῶν κυρίων ἐτυμολογίαϲ λαμβάνειν. οὕτωϲ Ἡ ρωδιανὸϲ περὶ παθῶν.

372. St. B. 562, 9. Ϲηλυμβρία πόλιϲ Θράκηϲ, κέκληται δὲ ἀπὸ Ϲήλυοϲ. βρία γὰρ κατὰ Θρᾶκαϲ ἡ πόλιϲ ὡϲ Πολτυμβρία ἡ Πόλτυοϲ πόλιϲ.

373. E. M. 236, 4: γναθμόϲ: ὁ Ἡρωδιανὸϲ γνάθοϲ καὶ πλεοναϲμῷ τοῦ μ γναθμόϲ.

372a. Ep. Cr. 431, 2: φθιϲίμβροτοϲ: παρὰ τὸν μέλλοντα. φθίϲω· οἱ δὲ μέλλοντεϲ διὰ τοῦ ι τὴν ϲύνθεϲιν λαμβάνουϲιν, ὅθεν τὸ φθιϲίμβροτοϲ, τερψίμβροτοϲ, Πειϲίϲτρατοϲ, ὅθεν καὶ ἑλκεϲίπεπλοϲ καὶ ἀλφεϲίβοιαι· οὐκ ἐχυρὸν δὲ τοῦτο λέγειν ἐπὶ πάντων τὸ γὰρ Περϲεφόνη ἔχει τὸ ϲ, ἀλλὰ δύναται πλεοναμὸϲ εἰναι τοῦ ϲ καὶ τὸ ὀρϲοθύρη ἔχει. τὸ ο, ἀλλὰ δύναται παρὰ τὸν ἐνεϲτῶτα τὸν ὄρϲω καὶ τὸ περϲέπολιϲ δύναται Δώριον εἰναι παρὰ ἐνεϲτῶτα περθέπολιϲ. καθόλου δὲ τὰ παρὰ τὸ βροτόϲ προϲλαμβάνει τὸ μ ἐν τῇ ϲυνθέϲει, τερψίμβροτοϲ, Ϲτηϲίμβροτοϲ· ἀφείλετο γὰρ ἐν τῷ βροτόϲ τὸ μ. παρὰ γὰρ τὸ μείρω μορτόϲ, ὑπερθέϲει μροτόϲ, ἐπενθέϲει τοῦ β μβροτόϲ. διὰ δὲ τὸ μὴ δύναϲθαι ϲυϲτῆναι μῆ διὰ τὴν ἀϲυνταξίαν, ἐξέϲτη τὸ μ. ὅτε οὖν ϲυντίθεται, ἀπεδόθη. δύναται γὰρ προηγεῖϲθαι τὸ μ τοῦ β ἐν διαϲτάϲει, οὐκέτι δὲ κατὰ ϲύλληψιν· ἕν παραιτούμεθα τὸ «ἀϲπίδοϲ ἀμφιβρότηϲ (Β 389) διὰ τὴν κακοφωνίαν.

374. Ep. Hon. 202, 5: θυμόϲ: ὥϲπερ ἀπὸ τοῦ ὄρω πλεοναϲμῷ τοῦ μ ὁρμή καὶ ἀπὸ τοῦ ὄδωδα ὀδή καὶ ὀδμή καὶ ὥϲπερ ἀπὸ τοῦ γνάθοϲ γναθμόϲ καὶ ὥϲπερ ἀπὸ τοῦ ἔχω ὀχόϲ καὶ ὀχλόϲ καὶ μοχλόϲ, οὕτωϲ ἀπὸ τοῦ θύω ἐπειϲόδῳ τοῦ μ θυμόϲ ὁ ἀεὶ ἐν κινήϲει τυγχάνων.

375. E. Or. 91, 9, E. M. 570, 28: λόχμη θάμνοϲ, ὕλη, ϲόνδενδροϲ τόποϲ. παρὰ τὸ λοχᾶν ἐν αὐτῷ τοῦτ’ ἔϲτιν ἐνεδρεύειν ἐν τοῖϲ τοιούτοιϲ τόποιϲ· λοχῶ οὖν λόχη καὶ πλεοναϲμῷ λόχμη· ὁ δὲ Φιλόξενοϲ παρὰ τὸ λάζω ῥῆμα εὐληπτοτέρων ὄντων τῶν δαϲέων. ὁ μέλλων λάξω, ὄνομα λαγμόϲ ὡϲ παρὰ τὸ κράζωκράξω κραγμόϲ, τοῦ δὲ γ εἰϲ χ μεταπεϲόντοϲ λαχμόϲ, τούτου τὸ θηλυκὸν λόχμ.

376. E. Οr. 149, 21, E. M. 727, 54: ϲτιγμή παρὰ τὸ ϲτίζω ϲτιγμή καὶ πλεοναϲμῷ τοῦ μ· ὡϲ δὲ φοιτῶ φοιτίζω, οὕτω ϲτῶ ϲτίζω τὸ τὸν διακεχυμένον καὶ πεπλανημένον λόγον ϲτῆϲαι· ὁ δὲ Φιλόξενοϲ ϲτίζειν τὸ τῆϲ ἐν τῇ ἀναγνώϲει φορᾶϲ ϲτάϲιν ποιεῖν. ϲτίζω ϲτίξω ϲτιγμή.

377. Ep. Cr. I 83, 6 et 41, 1: ἀνία ἡ λύπη οἱονεὶ ἡ ἄνευ τοῦ ἰαί νειν οὖϲα ἡ μὴ ἰαίνουϲα Ἡρωδιανὸϲ δὲ ἡ ἄνευ ἰάϲεωϲ. παρὰ τὸ ἰῶ τὸ θεραπεύω καὶ ὑγιάζω γίνεται ἴα καὶ κατὰ ϲτέρηϲιν καὶ πλεοναϲμὸν τοῦ ι ἀνία· ἐϲτέρηται γὰρ τῆϲἰάϲεωϲ· καὶ πολλάκιϲ πέφυκε πλεονάζειν τὸ ν ἐν ταῖϲ ϲτερήϲεϲι οἶον ἀαιδήϲ ἀναιδήϲ, ἀαίμων ἀναίμων.

378. Ep. Cr.I 337, 13, E. Or.127, 14, E. M.660, 10. πἐνθοϲ. ὁ Ἡρωδιανὸϲ παρὰ τὸ πάθοϲ φηϲὶ γεγενῆϲθαι πλεοναϲμῷ τοῦ ν καὶ τροπῇ τοῦ α εἰϲ ε πένθοϲ, ὡϲ βάθοϲ βένθοϲ.

379. Eustath. 1687,12: Ἡρωδιανὸϲ ἐκ τοῦ λήχω τὸ λαγχάνω παρά. γῶν τὸ λέλογχα τροπῇ τοῦ η εἰϲ ο ὁμοίωϲ τῷ πήθω πέποθα λέγει καὶ πλεονάζειν ἐν αὐτοῖϲ τὸ ν ὡϲ καὶ ἐν τῷ κέχανδα.

379a. E. M. 146, 3. Ἀρναῖοϲ ὄνομα κύριον —παρὰ τὴν ἀράν ἀραῖοϲ

380. E. M. 194, 32: βέλεμνα. βέλη· ἔϲτι δὲ παρὰ τὸ ῥῆμα ψελλῷ βέλοϲ βέλεμοϲ ὡϲ ἔχω Ἔχεμοϲ Τήλεμοϲ. πλεοναϲμῷ τοῦ ν βέλεμνοϲ βέλεμνον. Ἡρωδιανὸϲ περὶ. παθῶν.

381. E. M. 181, 44. ἀχνάϲδημι κάκωϲ παρὰ Ἀλκαίῳ (fr. 125 Bergk): ἔϲτιν ἄχω παραγωγὸν ἀχάζω καὶ τροπῇ τοῦ ζ εἰϲ ϲ κάὶ δ πλεοναϲμῷ τοῦ ν ἀχνάϲδημι. οὕτωϲ Ἡρωδιανὸϲ περὶ παθῶν.

382. E. M. 673, 27: πιτνῶ: ἀπὸ τοῦ πέτω πιτνῶ ὡϲ ὀρέγω ὀριγνῶ. ὡϲ γὰρ λέγει περὶ παθῶν Ἡρωδιανόϲ, οὐ δύναται εἰναι ἀπὸ τοῦ πίπτω κατὰ πλεοναϲμὸν τοῦ ν, ἐπειδὴ μετὰ δύο ἀντιϲτοίχων μόνον τὸ ρ τίθεται οἰον ἐχθρόϲ.

383. Eustath. 562, 43: τὸ δαμνᾶν ἔχει πλεοναϲμὸν τοῦ ν Δώριον, ὁποῖοϲ καθ’ Ἡρωδίαν ὸν καὶ ἐν τῷ ἐλαύω ἐλαύνω, δύω δύνω καὶ τοῖϲ ὁμοίοιϲ.

384. E. M. 10, 10: ἀγινῶ: ἐκ τοῦ ἄγω τὸ φέρω γίνεται πλεοναϲμῷ τοῦ ν πέφυκε γὰρ πλεονάζειν τὸ ν ἐν ῥήμαϲι· καὶ εἰ μὲν εὑρεθῇ φωνῆεν ἀλλεπάλληλον, φυλάττεται ἡ βαρεῖα τάϲιϲ οἱον θύω θύνω, δύω δύνω· ἐπὰν δὲ μὴ εὑρεθῇ ἀλλεπάλληλον φωνῆεν, ἀλλὰ ϲύμφωνον πρὸ τοῦ νν, περιϲπᾶται οἷον ἵκω ἱκνῶ, οἰχω οἰχνῶ· οὕτωϲ ἀγνῶ καὶ ἀγινῶ

καὶ πλεοναϲμῷ τοῦ ν ὁ εὐκταῖοϲ τῇ μητρὶ γινόμενοϲ. οὕτωϲ Ἡρωδιανὸϲ ἐν τῇ ἀνωμάλ ῳ πρὸϲ ᾠδία.

381a. Choer. 584: Ἡρωδιανόϲ φηϲιν, ὅτι ἐν τῷ τέμνω τέτομα καὶ κάμνω κέκαμα τὸ ν τὸ πλεονάϲαν κατὰ τὸν ἐνεϲτῶτα ἀπεβλήθη κατὰ τὸν μέϲον παρακείμενον.

385. E.M. 363, 31: παρὰ τὸ πείρω τὸ κεντῶ καὶ διεκβάλλω πόρη καὶ. πλεοναϲμῷ τοῦ π πόρπη.

386. E. Οr. 92, 12, E. M. 571, 51: λύπη: ὁ Ἡρωδιανὸϲ παρὰ τὸ λύω λύη καὶ πλεοναϲμῷ τοῦ π λύπη. λύϲιϲ γὰρ ψυχῆϲ τὸ πάθοϲ τὸ λυπηρόν.

387. Εp. Cr. I 2, 24: ἀπάτη: ἀάτη καὶ πλεοναϲμῷ τοῦ π ἀπάτη.

388. E. M. 150, 9: ἀρτεμήϲ « ὡϲ εἶδον ζωόν τε καὶ ἀρτεμέα προϲιόντα όντα (Ε 515) ϲημαίνει τὸν ὑγιῆ,,παρὰ τὸ ἀτρεμήϲ καθ’ ὑπέρθεϲιν ἀρτεμήϲ. οὕτω Φιλόξενοϲ. Ἡρωδιανὸϲ δὲ ἐν τῷ ὑπομνήματι τῶν

384a. ΙI. Pr. Μ 125: κεκλήγοντεϲ. ὡϲ ἀρήγοντεϲ· οὐ γὰρ τὸ κεκληγότεϲ ἐπλεόναϲε τῷ ν οὐδὲ παρὰ τὸ «ὀξέα κεκληγώϲ» (Il. B 222) ἐκλίθη, ἀλλὰ παρὰ τὸ κέκληγα γέγονεν ὁ Ϲυρακούϲιοϲ ἐνεϲτώϲ κεκλήγω. —ἀκόλουθοϲ δὲ τῷ κεκλήγω μετοχὴ ἡ κεκλήγων βαρυνομένη.

385a. Il. Pr. φ 38. ὄρπηξ: παρὰ τὸ ὄρω ἐν πλεοναϲμῷ φηϲι (s. Herodianus) τοῦ π γεγενῆϲθαι τὸ ὄνομα.

385b. Arcad. 158, 29: τὸ ὄφλω βαρύνεται ἐκ τοῦ ὀφείλω ὧϲπερ καὶ τὸ κελῶ κέκλω καὶ μέλω μέλπω.

386a. Ιl. Pr. ε 9: Δάρηϲ. γέγονε τὸ Δάρηϲ ἤτοι παρὰ τὸ δείρω καὶ. ἐκδείρω (ἐοικὸϲ γᾶρ ἱερεῖ) καὶ ἐχρῆν γε αὐτὸ εἰναι Δέρηϲ ὡϲ Φέρηϲ· ἐτράπη οὖν τὸ ἑ εἰϲ α ἢ παρὰ τὸ δαίω τὸ καίω ἐν πλεοναϲμῷ τοῦ ρ.

389. Ep. Cr. I 201, 24. θύρϲοϲ. παρὰ τὸ θύω τὸ ὁρμῶ πλεοναϲμῷ τοῦ ρ. γίνεται δὲ ἐπείϲοδοϲ τοῦ ρ ὡϲ ἐν τῷ ἐγρήγορα καὶ ίδώϲ ἱδρώϲ καὶ ἀρτεμήϲ «ὼϲ εἶδον ζωόν τε καὶ ἀτεμέα προϲιόντα ». ἀτεμήϲ γάρ.

390. St. Β. 22, 3: ἀγρόϲ: ἀγρώτηϲ ὡϲ Μαλλόϲ Μαλλώτηϲ καὶ Ἥπειροϲ πειρώτηϲ καὶ ἀγρώϲτηϲ πλεοναϲμῷ τοῦ ϲ.

391. Ε. M. 790, 40: φερέϲβιοϲ: ζωοποιόϲ· ὡϲ φερέπονοϲ, οὕτω καὶ φερέβιοϲ κοὶ πλεοναϲμῷ τοῦ . περὶ παθῶν.

392. Ep. Cr. 1 340, 23 et 417, 16: πολλάκιϲ τὸ ο ϲυγκεκομμένον τὸ ϲ ποιεῖ, θεόφατον θέϲφατον, ὑπόπληξ ὕϲπληξ, ὑφ’ οὗ πλήϲϲονται οἱ ἵπποι, θεοείκελον θέϲκελον· οὕτωϲ ἀπὸ τῆϲ ὑπό προθέϲεωϲ ὑπότεροϲ καὶ κατὰ ϲυγκοπὴν ὕϲτεροϲ.

393. E. Or. 153, 33, E. M. 784, 55: ὑϲμίνη: παρὰ τὸ μένω γίνεται ὑπομένῃ, ϲυγκοπῇ καὶ πλεοναϲμῷ τοῦ ϲ ὑϲμίνη.

394. Ep. Cr. l 341, 25: τὸ πτόλιϲ ἔθει ποιητικῷ παρὰ τὸ πόλιϲ πολίζω κἐπεὶ οὕπω λιοϲ ἱρὴ — ἐν πεδίῳ πεπόλιϲτο» ( 216 e 217) καὶ πτολίζω ὡϲ πόλεμοϲ πτόλεμοϲ. τὸ μέντοι πτολίεθρον οὐ λέγεται πολίεθρον, ἐπεὶ παρὰ τὸ πτόλιϲ ἐγένετο.

390a. Ιl. Pr. ψ 160: ὀχεύω ὀχεόϲ καὶ ἐν πλεοναϲμῷ τοῦ ϲ ὀϲχεόϲ.

390b. ΙI. Pr. N 809. βιβάϲθων: Τυραννίων περιϲπᾷ, οὐχ ὑγιῶϲ· ὁ γὰρ χαρακτὴρ βαρεῖαν τάϲιν ἀπαιτεῖ, εἴτε ἀπὸ τοῦ βhιβῶ βιβάθω γενομένου τοῦ ῥήματοϲ, περιπλεονάϲαντοϲ τοῦ ϲ, ὥϲ φηϲι Φιλόξενοϲ, εἶτε ἀπὸ ὀνόματοϲ τοῦ βιβαϲτόϲ ὡϲ ἄϊϲτόϲ ἀϲθων.

390c. Arcad.172, 18: ἧϲο τὸ καθίζου καὶ ἧτο τὸ τρίτον καὶ πλεοναϲμῷ τοῦ ϲ ἧϲτο προπεριϲπῶνται.

395. E. Or. 116, 13, Ep. Cr.1 313, 11: ἀπὸ τοῦ ὄρω ὀρύω καὶ πέφυκε τὸ ν πλεονάζειν ἐν τοῖϲ ῥήμαϲι καὶ γίνεται ὀρύνω καὶ πλεοναϲμῷ τοῦ τ ὀτρύνω.

396. E. M. 803, 15: φυτεύω: παρὰ τὸ φυτόν φυτεύω εἰ γὰρ παρὰ τὸ φύω φυεύω, ἐπειϲόδῳ τοῦ τ δηλονότι· οὐκ ἔϲτι δέ· οὐδέποτε γὰρ ἀπὸ τῶν διὰ τοῦ ῦω γίνεται παραγωγὸν διὰ τοῦ ϲῦω.

397. E. M. 115, 15: ἰϲτέον ὅτι τὸ ἀνύτω καὶ ἀρύτω ἀπὸ τοῦ ἀνύω καὶ ἀρύω γέγονε κατὰ πλεοναϲμὸν τοῦ τ.

398. Choer. Dict. 583, 1: τὸ βλάπτω καὶ ϲκάπτω ἀπὸ τοῦ ϲκάφω κεὶ βλαβῶ, ἐξ οὖ καὶ τὸ «βλάβεται δέ τε γούνατ’ ἰόντι» (Τ 166), λέγουϲι γενέϲθαι κατὰ πλεοναϲμὸν τοῦ τ καὶ τροπῇ τοῦ β καὶ φ εἰϲ π. καὶ ἄξιόν ἐϲτι ζητῆϲαι, διατί τὸ τ ἐπλεόναϲε καὶ ἐτράπη τὸ β καὶ φ εἰϲ π; καὶ ἔϲτιν εἰπεῖν, ὅτι τὸ μὲν τ ἐπλεόναϲεν, ἐπειδὴ ἀναλογεῖ ὁ ἐνεϲτὼϲ τῇ γενικῇ. ἐπειδὴ οὖν ἐν τῇ γενικῇ πέφυκε πολλάκιϲ τὸ τ πλεονάζειν οἷον ἄνακοϲ ἄνακτοϲ, γάλακοϲ γάλακτοϲ, τούτου χάριν καὶ ἐν τῷ ἐνεϲτῶτι κατὰ μίμηϲιν τῆϲ γενικῆϲ τὸ τ ἐπλεόναϲε καὶ διὰ τοῦτο ἐτράπη τὸ β καὶ φ εἰϲ τὸ π ἐν τῷ βλαβῶ βλάπτω καὶ ϲκάφω ϲκάπτω, ἐπειδὴ ψιλὰ ψιλῶν ἡγοῦνται καὶ δαϲέα δαϲέων καὶ μέϲα μέϲων κατὰ ϲύλληψιν οἰον κτύποϲ, πτῶϲιϲ, χθών, φθόνοϲ, ἕβδομοϲ, ὄγδοοϲ· τούτου χάριν καὶ ἐπὶ τῆϲ νύξ νυχόϲ γενικῆϲ τοῦ τ πλεονάϲαντοϲ τροπὴ παρηκολούθηϲε τοῦ χ τοῦ δαϲέοϲ εἰϲ τὸ ἀντίϲτοιχον τὸ ψιλὸν Θ καὶ γέγονε νυκτόϲ.

399. E. M. 697, 54: πύϲτιϲ: μή πωϲ παρὰ τὸ πέπυϲμαι πόϲιϲ καὶ πλεοναϲμῷ τοῦ τ. οὐ δύναται δὲ πλεοναϲμὸϲ εἰναι, ἀλλὰ παραγωγὴ ἀπὸ τοῦ πυϲτόϲ ὡϲ ὕβριϲτοϲ ὕβριϲτιϲ. περὶ παθῶν.

400. E. Or. 150, 14: ϲιφλόϲ: πλεοναϲμῷ τοῦ φ. κυρίωϲ δὲ ὁ ϲεϲι-

399a. Arcad. 35, 3: τὸ πόρτιϲ ἀπὸ τοῦ πόριϲ.

401. An. Ox. 11 396, 16, E. M. 644, 32: ὀφρῦϲ: ὁ Ηρωδιανὸϲ. παρὰ τὸ ὁρῶ ὁρῦϲ πλεοναϲμῷ τοῦ φ.

402. E. M. 771, 28: τρύχεται: ἔϲτι ῥῆμα τρῶ, οὐ παραγωγὸν τρώω καὶ τρύω προϲθέϲει τοῦ χ τρύχω.

403. Ep. Cr. I 36, 14: ἄγχω παρὰ τὸ ἄγω· οὐδὲν γάρ ἐϲτιν ἄλλο τὸ ἄγχω ἢ τὸ ἄγω καὶ ϲυνάγω τὸν φάρυγγα.

404. E. Or. 138, 1, E. M. 647, 1. πάγχυ τὸ παντελῶϲ γίνεται δὲ παρὰ τὸ πάνυ κατὰ πλεοναϲμὸν τοῦ χ καὶ τροπῇ τοῦ ν εἰϲ γ.

405. E. Or. 18, 20: ἀγρυπνία: ἀυπνία τιϲ οὖϲα κατὰ πλεοναϲμὸν τῶν ϲυμφώνων γρ ἀγρυπνία. οὕτωϲ Ἡρωδιανόϲ.

406. E. M. 442, 56. θάπτω. ὡϲ παρὰ τὸ βῶ βάπτω, οὕτω καὶ παρὰ τὸ θῶ θάπτω· ἀίδιον γὰρ ἔχουϲι τὴν ἀπόθεϲιν οἱ θαπτόμενοι.

407. E. Gud. 571, 56: ψάλλειν: ἐπὶ χορδῶν παρὰ τὸ ψῶ, οὗ τὸ de dialysi agunt, proponam): ἑάφθη. Ἀμμώνιοϲ μὲν οὖνiπαρὰ τὸ ἐῶ φηϲίν ἐάθη καὶ πλεοναϲμῷ τοῦ φ ἑάφθη ὡϲ ἐν τῷ ϲιφλόϲ, ϲίλλοϲ γάρ, καί παρὰ τὸ ϲύρω ϲυρετόϲ καί ϲυρφετόϲ οἱονεὶ ἐκ τῆϲ ϲεϲυρμένηϲ ὕληϲ οὐϲία. Ἀρίϲταρχοϲ δὲ ἕπω τι ὑποτίθεται ῥῆμα, ἀφ’ οῦ τὸ ἕπομαι. ad fr. 401. Ex An. Ox. II 396, 10 intellegitur Herodianum suam sententiam opposuisse aliorum opinionibus, sed locus valde mutilatus est. Herodiani videtur etiam notatio in E. Or. 143, ϲυρφετόϲ· ὡϲ παρὰ τὸ ὕω ὑετόϲ, οὕτω καὶ ϲύρω ϲυρετόϲ καὶ πλεοναϲμῷ τοῦ φ ϲυρφετόϲ. Legitur inter alias Herodianeas. ad fr. *406. Antecesserat Herodianum in hac explicatione vocia Philoxenus E. Οr. 151, 35 τάφοϲ, ἔνθα τὰ λείψανα παρᾶ τὸ θῶ τιθῶ περαγωγὸν θάπτω καὶ πάλιν τροπῇ τοῦ θ cἰϲ τ καὶ τοῦ π εἰϲ φ. ποριττὸν γάρ ἐϲτι τὸ τ ἐν τῷ ῥήματι. Φιλόξενοϲ ἐν τῷ περὶ μονοϲυλλάβων ῥημάτων. cf. Herodianum (in Cathol.) ap. Eustatb. 1746, 15: ὡϲ ῥῶ ῥάπτω τὸ τὰ διαλελυμένα εἰϲ δῶϲιν ἄγω καὶ βῶ βάπτω τὸ ἐμβιβάζω ποι τὸ ἐνιέμενον καὶ θῶ θάπτω ἀποτίθημι εἰϲ ταφήν, οὕτω καὶ κνῶ κνάπτω. — Verisimile est etiam Herodianum ut Philoxenum primum ex θῶ θάπω et tum cum pleonastico τ (cf. fr. 398) θάπgω existere iussisse pariter atque eum μέμβλεται sic explicasse arbitror atque factum est ap. Eustath. 1722, 63 μέλω μέμλω καὶ πλεοναϲμῷ ἤγουν παρενθέϲει τοῦ β μεμήλω, παρεντιθέντοϲ τοῦ β διά τὸ μηδέποτε κατὰ μίαν ϲυλλαβὴν τὸ λ ἐπεϲθαι τῷ μ, ὡϲ δῆλον καὶ ἐκ τοῦ μολίϲκω βλώϲκω καὶ ἐκ τοῦ παραμεμέληκε παραμέμβλωκε. Ex eodem fonte luxisse videtur E. M 578, 39 μέμβλεται ἐν φροντίδι ἐϲτίν ἀπὸ τοῦ μέλω. καὶ μέμβλεϲθαι τὸ ἐπιμέλεϲθαι. Altera formae μέμβλετο explicatio. quae fortasse ab Herodiano per ἢ cum altera comparata fuit , exstat ap. Eust 1917, 7: τὸ μέμβλετο, ποιητικὴ αὕτη λέξιϲ, ἐκ τοῦ μεμέλητο γίνεται, ὅ ἐϲτι διὰ μελήϲεωϲ ἠν, κατά τε ϲυγκοπὴν καὶ ἐπένθεϲιν τοῦ β δι’ εὐφωνίαν καὶ ϲυϲτολὴν τοῦ παραλήγοντοϲ η εἰϲ ε . ad fr. 407. Sirmlia habet Choer. Ep. in Psalm. 1, 13 τὸ ψάλλω γίνεται παρὰ παραγωγὸν ψαύω καὶ ψάλλω, παρὰ τὸ διὰ δακτύλων ἐπιψαύειν αὐτῶν. οὕτωϲ Ἡρωδιανόϲ.

408. St. B. 415, 14 s. Λίβυϲ Λιβύϲτιον ὡϲ ἀπὸ τοῦ Αίβυϲτοϲ τοῦ ἀπὸ τοῦ Λίβυοϲ όντοϲ κατὰ πλεοναϲμόν.

409. M. 621, 51: ὀλίοϲ κατὰ διάλεκτον. Ταραντῖνοι γὰρ τὸ ὀλίγοϲ ὀλίοϲ λέγουϲιν ἄνευ τοῦ Ῥνθων ἐν δούλῳ Μελεάγρῳ « λίοιϲιν ὑμῶν ἐμπέφυκ’ εὐψυχία » καὶ « ὀλίον μιϲθόν ». Πλάτων μέντοι ὁ κωμικὸϲ διαπαίζει τὴν λέξιν ὡϲ βάρβαρον καὶ τὸ γίννοϲ ἰννοϲ οὕτω δὲ εἴρηται τὸ ἐξ ἵππου μὲν μητρόϲ, πατρὸϲ δὲ ὄνου. περὶ παθῶν.

410. E. M. 682, 52: ποῖ κῆχοϲ. ζήτει καὶ τοῦτο· ποῖ κῆχοϲ εἰϲ οὐρανόν » καὶ Ἀριϲτοφάνηϲ κ ποῖ κῆχοϲ; εὐθὺ Ϲικελίαϲ καὶ παρὰ Φερεκράτει κποῖ κῆχοϲ, ἐγγύϲ, ηημερῶν γε τεττάρων ». καὶ ἀεὶ μὲν παρε ζευγμένον εὑρήϲειϲ τὸ ποῖ τῷ κῆχοϲ. Ἐρατοϲθένηϲ δὲ λαμβάνει ἐκ ταύτηϲ τῆϲ ϲυντάξεωϲ· ποῦ ἐγγύϲ καὶ εἰϲ τίνα τόπον· ποῦ ἄγχοϲ, ποῦ κῆχοϲ τὸ πῇ κῇ. πῇ ἐγγύϲ, πῇ ἄγχοϲ, ὅπερ ἐϲτὶν ἐν τῷ ἔναγχο, κῆχοϲ. ἔλλειψιϲ ἄρα τοῦ γ κῆχοϲ· ἄγχοϲ ἔχει αὐτὸ ἐν τῷ ἔναγχοϲ. Ἡρωδίαν ὸϲ περὶ παθῶν.

411. St. B. 664, 9: Φιγάλεια πόλιϲ Ἀρκαδίαϲ· Ῥιανὸϲ ἐν ε′ Μεϲϲηνιακῶν «τὴν μὲν ἀνήγετ’ ἄκοιτιν ἐπὶ κραναὴν Φιγάλειαν». μετωνομάϲθη δὲ Φιάλεια δίχα τοῦ γ ἀπὸ Φιάλου τινόϲ.

412. Eustath. 1235. 25: ὅτι κυρίωϲ γέφυρά ἐϲτι γῆ ἐφ’ ὑγρᾶϲ, Ἡρωδιανὸϲ λέγει.

413. St. B. 533, 1: Πορδοϲελήνη νῆϲοϲ περὶ τὴν Λέϲβον· τινὲϲ δὲ ἐκκλίνοντεϲ τὸ δύϲφημον τοῦ ὀνόματοϲ Ποροϲελήνην ἐκάλεϲαν.

414. St. B. 301, 3. Ἦλιc: ὁ πολίτηϲ ἀπὸ τῆϲ λιδοϲ γενικῆϲ ἀναλόγωϲ λόγωϲ Ἡλίδειοϲ ὡϲ Ἀδωνίδειοϲ καὶ Εὐπολίδειοϲ κτητικῷ τύπῳ καὶ καθ’ ὕφεϲιν τοῦ δ Ἠλίειοϲ καὶ Ἡλεῖοϲ, ἀφ’οὐ κα κἈλεῖοϲ ζεύϲ » (Callim. fr. 99). Τρύφων δέ φηϲιν ὅτι Ἠλίεοϲ καὶ Ἡλέιοϲ καὶ Ἡλεῖοϲ.

415. E. M. 43, 40: ἀϊτίαϲ: Ἡρωδιανὸϲ προπαροξυτόνωϲ λέγει ἀπὸ. τοῦ αἶτιϲ αἴτιδοϲ αἴτιδαϲ καὶ ἀποβολῇ τοῦ δ αἶτιαϲ καὶ ἀῖτιαϲ.

416. E. M. 247, 5: δαμd (Α 61), ὡϲ Ἡρωδιανόϲ, ἀπὸ τοῦ δϲμάζω γίνεται δαμῶ κατὰ ϲυγκοπήν· τὸ πρωτότυπον δαμάζω, παραγωγὸν δαμῶ, ἐξ οὐ τὸ δάμνω καὶ εἰϲ μι δάμνημι ἀπὸ τοῦ δαμνῶ κτὴν μὲν ἐγὼ ϲπουδῇ δάμνημ’ ἐπέεϲϲι» (ε 893).

417. E. Or. 166, 29: ψιάδεϲ: ὁ Ἡρωδιανὸϲ ἐν τῷ περὶ παθῶν φηϲι, ψακάδεϲ ψαάδεϲ ψιάδεϲ κατὰ ἀποβολὴν καὶ μετάθεϲιν ὁ δὲ Φιλόξενόϲ φηϲιν, ὅτι ψῶ καὶ παραγωγὸν ψάϲω καὶ ψίω, ἀφ’ οὗ ψιάϲ ἡ κατὰ λεπτὸν τοῦ ὕδατοϲ ἔκδοϲιϲ ὡϲ λάμπω λαμπάϲ, ἴλλω ἰλλάϲ «ἰλλάϲιν οὐκ ἐθέλοντα βίῃ δήϲαντεϲ ἄγουϲιν» (Ν 572). ψῶ δὲ ῥῆμα, ἀφ’ οὐ τὸ ψᾶν. οὕτωϲ ἐν τῷ περὶ μονοϲυλλάβων ῥημάτων Φιλόξενοϲ.

418. Ep. Cr. I 252: κεχαρηότα: οὐκ ἀπὸ τοῦ χαίρω, τούτου γὰρ δ παρακείμενοϲ κέχαρκα καὶ ὁ μέϲοϲ κέχηρα, οὔτε ἀπὸ τοῦ χαίρω χαιρήϲω. καὶ τούτου γὰρ ὁ παρακείμενοϲ κεχαιρηκώϲ· ἀλλὰ κρεῖττον λέγειν, ὅτι ἀπὸ τοῦ χαρῶ, ὅπερ γίνεται καθ’ ὑποϲτολὴν τοῦ ι τούτου ὁ παρακείμενοϲ κεχάρηκα ὡϲ ἀπὸ τοῦ βαρῶ βεβάρηκα, ἡ μετοχὴ κεχαρηκώϲ ὡϲ βεβαρηκώϲ, ἡ αἰτιατικὴ κεχαρηκότα ὑφέϲει τοῦ κ κεχαρηότα· τούτῳ δὲ τῷ χαρῶ ϲυνεχῶϲ κέχρηνται οἱ παλαιοί « ϲὺ δ’ οὖν ἐπειδὴ τοῦτο κεχάρηκαϲ ποιῶν » Ἀριϲτοφάνηϲ Ϲφηξίν (v. 764) ὡϲ οὖν ἀπὸ τοῦ βεβαρηκότα ὑφέϲεωϲ γινομένηϲ γίνεται βεβαρηότα, ἀφ’ οὖ κο ad fr. 415. cf. Pitschl de Or. et Orion. p. 64 Bergk ad Alemanis fr. dem exstat ap. Choer. Ortt. 173, 4 auctoris nomine suppresso. ad fr. 416. Ex Herodiani sententia pro τὸ πρωτότυπον δαμῶ, παραγωγὸν δαμάζω sedem formarum δαμάζω et δαμῶ commutavi. Syncope hoc loco latiore intellectu pro ἀποβολή vel ἔλλειψιϲ usurpata est; similiter Βerod. Dicht. 298, 15 μαϲτίω ex μαϲτίζω repetit. ἐφυλαξάμην τὴν ἔλλειψιν τοῦ ζ διὰ τὸ μαϲτίω. Arcad. 164, 20. Lob. Rhem. p. 156 ad fr 417. idem Orion p. 168, 20 ψιάϲ. παρὰ τὸ ψίϲω τὸ ποτίϲω ὁ δὲ ρωδιανόϲ φηϲι τὸ ψείω ϲημαίνει τὸ ἐλαττοῦν τὴν οὐϲίαν οὑτινοϲοῦν ὑποκειμένου signifcat Herodianum, licor ellipsin et metathesin ex ψακάϲ vel ψεκάϲ (nam E. M. 818, 45 ψεκάδεϲ: Ἡρωδιανὸϲ ψεκάδεϲ καὶ ψιάδεϲ ἀποβολῇ καὶ μεταθέϲει) praetulerit, Philoxeni originationem non improbasse. Lobeck. Hhem. p. 286 not. innuit in verbis Philoxeni excidisse καὶ ἀπὸ τοῦ ψάω ψακἀϲ. ad fr. 418. In Epimerismorum adnotamentum inserui locum E. 5, 382, 30 τοῦ ἐϲταλκώϲ οὐκ οἶδε τὴν χρῆϲιν. περὶ πάθουϲ, qui ex huiuscemodi ampliore δ’ ἦλλθον ονῳ βεβαρηότεϲ υlεϲ Ἀχαιῶν» (γ 139), τετληκώϲ τετληκότι ὑφέϲει τοῦ κ κτετληότι θυμῷ (δ 447) πέπτηκα πεπτηκώϲ κπεπτηὡϲ γὰρ ἔκειτο » (χ 362), οὕτωϲ οὖν καὶ ἀπὸ τοῦ κεχαρηκότα ὕφεϲιϲ ἐγένετο τοῦ κ. Ἰϲτέον δὲ ὅτι ἔc’ ὅτε κατὰ τὴν ὕφεϲιν τοῦ κ ϲυϲτολὴ ἐπηκολούθηϲεν, ἑϲτηκότοϲ κἑϲταότοϲ μὲν καλὸν ἀκούειν» (Ι 79) καὶ τῇ ὑφέϲει τοῦ κ ϲυϲτολὴ γίνεται τοῦ η ϲυϲτελλομένου εἴτε εἰϲ τὸ α εἴτε, εἰϲ τὸ ε· εἰϲ μὲν τὸ α οἷον βεβηκώϲ βεβηώϲ καὶ βεβαώϲ — τοῦ δὲ ἑϲταώϲ οὐκ οἶδε τὴν χρῆϲιν. περὶ πάθουϲ. εἰϲ δὲ ε ἑϲτηκώϲ ἑϲτηώϲ ἑϲτεώϲ κἑϲτεότα χ’ αὑτοῦ » διὰ τοῦ τεθνηκώϲ τεθνηώϲ τεθνεώϲ.

419. St. B. 446, 5: Μεϲημβρία πόλιϲ Ποντική· ἐκλήθη ἀπὸ Μέλϲου. βρία γὰρ τὴν πόλιν φαϲὶ Θράκεϲ· ὡϲ οὖν Ϲηλυμβρία ἡ τοῦ Ϲήλυοϲ πόλιϲ, Πολτυμβρία ἡ Πόλτυοϲ πόλιϲ, οὕτω Μελϲημβρία ἡ Μέλϲου πόλιϲ καὶ διὰ τὸ εὐφωνότερον λέγεται Μεϲημβρία.

420. St. B.19, 7. Ἁγνοῦϲ: ὁ δημότηϲ Ἁγνούϲιοϲ ὡϲ Ῥαμνούϲιοϲ ἀπὸ τῆϲ γενικῆϲ προϲόδῳ τοῦ ι τοῦ τ οὐ φυλαϲϲομένου ὡϲ ἐν τῷ Ϲελινούντιοϲ, ’πούντιοϲ, ἰεριχούντιοϲ, τρεπομένου δὲ εἰϲ ϲ καὶ τοῦ πρὸ αὐτοῦ ν ὑφαιρουμένου, Ἀλιμούϲιοϲ, Φηγούϲιοϲ. διακρίνεται ἡ τροπὴ τῷ ἀδιαιρέτῳ τοῦ πρωτοτύπου, ὅπερ Ἀττικοὶ φιλοῦϲι· παρ’ αὐτοῖϲ γὰρ οὐ λέγεται Ἀγνόειϲ ἢ Φηγόειϲ ἢ Μυρρινόειϲ, ὅθεν οὐδὲ διὰ τοῦ λέγεται Ϲιμούντιοϲ, ἀλλὰ διὰ τοῦ ϲ μετὰ τῆϲ ὑφέϲεωϲ τοῦ ν· τὸ δὲ Ϲιμοῦϲ Ϲιμόειϲ διαιρεῖται Λαὶ Ὀποῦϲ πόειϲ. τάχα δὲ καὶ τὰ δοκοῦντα διαιρεῖϲθαι κυριώτερα καθέϲτηκεν, ὅθεν μετὰ τοῦ τ λέγεται Ϲιμούντιοϲ· οὐ γὰρ Ἀττικὰ ταῦτα.

421. St. B. 83, 17 : Ἀμάρυνθοϲ νῆϲοϲ ὐβοίαϲ· τὸ ἐθνικὸν Ἀμαρύνθιοϲ καὶ Ἀμαρύϲιοϲ ὡϲ Τρικορύϲιοϲ· οὕτω γὰρ Παυϲανίαϲ ἐν πρώτῃ (31, 5). ἀναλογώτερον δέ μοι δοκεῖ τὸ διὰ τοῦ θ.

422. E. M. 684, 56, E. Gud. 477, 16: πόϲθη τὸ αiδοον ὁ Ἡρωδιανὸϲ πρόϲθη περὶ παθῶν παρὰ τὸ προκεῖϲθαι καὶ προτεθεῖϲθαι.

423. E. Or.101, 25, E. M.481, 46, Zonar. 1349: μέτρον: ὁ Ἡρωδιανὸϲ λέγει· ὡϲ ἀπὸ τοῦ φέρω γίνεται φέρτρον, οὕτω καὶ ἀπὸ τοῦ μείρω τὸ μερίζω καὶ ἀριθμῶ γίνεται μέρτρον καὶ ἀποβολῇ τοῦ ρ μέτρον· καὶ ἀπὸ τοῦ δείρω δέρτρον.

424. Ep. Cr. I 174, 21: ἐν τῷ ἔϲϲευα ἐνδεῖ τὸ ἑ· πολλάκιϲ δὲ ἐπὶ ταύτηϲ τῆϲ διφθόγγου ἐνδεῖ τὸ ϲ « ἀλευάμενοι νίφα λευκήν » (Hes. Op. 533), χεῦαν ἀντὶ τοῦ χεῦϲαν· γέγονε δὲ ἀναδαιπλαϲιαϲμὸϲ τοῦ ἑνὸϲ ϲ ὡϲ ἐν τῷ «ὁ δ’ ἄρ’ ἔθορε μέϲϲοϲ » τὸ δὲ παρακείμενον ῥῆμα δύο πάθη ἀναδέδεκται περὶ τὸ αὐτὸ ϲτοιχεῖον· ὅτε γὰρ ἔνδεια γέγονε τοῦ ϲ, καὶ ἀναδιπλαϲιαϲμὸϲ ὁμοίωϲ τούτου, ἔϲευϲα ἔϲϲευα.

425. Choer. Dict. 673, 9: τὸ κάθῃ καὶ μέμνῃ καὶ δύνῃ ἀποβολὴν πεπόνθαϲι Ἰωνικῶϲ καὶ ϲυϲτολὴν τῆϲ παραληγούϲηϲ ὁμοίωϲ Ἰωνικῶϲ καὶ κρᾶϲιν τῶν φωνηέντων Ἀττικῶϲ οἰον μέμνημαι μέμνηται μέμνηϲαι καὶ κατὰ ἀποβολὴν τοῦ ϲ Ἰωνικῶϲ γίνεται μέμνηαι καὶ κατὰ ϲυϲτολὴν τῆϲ παραληγούϲηϲ πάλιν ἰωνικῶϲ μέμνεαι· καὶ γὰρ οἱ Ἵωνεϲ εἰώθαϲι πολλάκιϲ ἀποβάλλειν τὸ ϲύμφωνον τοῦ δευτέρου προϲώπου ὡϲ ἐν τῷ ἐπίϲταμαι ἐπίϲταται ἐπίϲταϲαι καὶ ἐπίϲτααι καὶ τὴν παραλήγουϲαν πάντωϲ ϲυϲτέλλουϲιν τρέπουϲιν εἰϲ ε οἷον ἐπίϲτεαι, χωρὶϲ εἰ μὴ τὸ δεύτερον πρόϲωπον εἰϲ ο λήγει, τότε γὰρ οὐ ϲυϲτέλλεται ἡ παραλήγουϲα εἰϲ ε, ἀλλὰ φυλάττεται οἷον ἐφάμην ἔφατοἔφαϲο καὶ ἔφαο, ἐξ οὗ καὶ

424a. Ι. Pr. Λ 454: ἐρύουϲι: προπαροξύνεται· ἐνήλλακται γὰρ ὁ ἐνεϲτὼϲ χρόνοϲ ἀντὶ μέλλοντοϲ. οὕτωϲ καὶ Ἀρίϲταρχοϲ. ὁ δὲ Ἀλεξίων περιϲπᾷ οὐκ εὖ, ἐπεί, φηϲίν, ἐν τῷ ἑξῆϲ ϲτίχῳ ὁ μέλλων παρελήφθη περιϲπώμενοϲ· «αὐτὰρ ἐπεί κε θάνω, κτεριοῦϲί με δῖοι Ἀχαιοί ». ἔλαθε δὲ τὸν ἄνδρα ἡ τοιαύτη ὕφεϲιϲ τοῦ ϲ Ἀττικὴ οὖϲα καὶ περιϲπῶϲα τοὺϲ μέλλονταϲ διά τι αἴτιον, εἰ παραλήγοιτο τῷ ι ϲυνεϲταλμένῳ, ὅπερ καὶ ἐπὶ τοῦ τόνδε δ’ ἐγὼ κομιῶ» ( Od. o 546). τὸ μέντοι ἐρύω οὐ δύναται ἔχεϲθαι ταύτηϲ τῆϲ φύϲεωϲ, ἀλλ’ ἔϲτιν ἐνεϲτὼϲ ἀντὶ μέλλοντοϲ.

426. E. M. 483, 39: καθοῦ. ὁ Ἡρωδιανὸϲ ἀπὸ τοῦ κάθηϲο ἀποβολῇ τοῦ ϲ καὶ τροπῇ.

427. E. M. 316, 25: ἐδήδοται: εἰ μὲν διὰ τοῦ α, ὡϲ Ἀρίϲταρχοϲ καὶ ἄλλοι, ἐϲτι πληθυντικὸν οἷον « ὅϲϲα τοι ἐκπέποται καὶ ἐδήδοται » (χ 56) εἰ δὲ διὰ τοῦ ε, ἐϲτὶν ἑνικόν. ἀπὸ γὰρ τοῦ ἔδω ὁ παρακείμενοϲ ἤδεκα, διπλαϲιαϲμῷ ἐδήδεκα, ὁ παθητικὸϲ ἐδήδεϲμαι, τὸ τρίτον ἐδήδεϲται καὶ ἀποβολῇ ἐδήδεται καὶ ἰωνικῶϲ ἐδήδοται. Ἡρωδιανόϲ.

427a. II. Pr. Λ 659. οὐτάμενοι· παρὰ τὸ οὐτῶ περιϲπώμενον ἐκπίπτει παραγωγὸν εἰϲ μι λῆγον τὸ οὔτημι, ἀφ’ οὗ ἀπαρέμφατον τὸ οὐτάναι καὶ οὐτάμεναι. ἀπὸ δὴ τοῦ οὔτημι γίνεται παθητικὴ μετοχὴ οὐτάμενοϲ καὶ οὐτάμενοι ὡϲ κιχράμενοι. ἀλλ’ οὕ φαμεν ταύτην εἶναι ἐν τῇ νῦν ϲυντάξει, ἀλλ’ ἕτερόν τι αὐτῷ ϲύνηθεϲ ῥῆμα εἶναι τὸ οὐτάζω, ὅθεν καὶ οὔταϲεν ὁ ἀόριϲτοϲ· οὐ γὰρ δὴ ϲυϲτολὴ τοῦ οὔτηϲεν, ὡϲ πρόδηλον κἄκ τοῦ ἀπαρεμφάτου οὐτάϲαι οὐδὲ βαλεῖν » (Π. Ξ 424) καὶ ἐκ τοῦ «οὔταϲται δ’ Ὀδυϲϲεύϲ » (661). τούτῳ δὴ τῷ οὔταϲται παρέθηκε μετοχὴν τὴν οὐταϲμένοϲ «οὔτ’ αὐτοϲχεδίην οὐταϲμένοϲ» (Od. λ 536), ἥτιϲ κατ’ ἔλλειψιν τοῦ ϲ γίνεται οὐτάμενοϲ. προπαρωξύνθη δὲ ὑπὸ τοῦ Ἀριϲτάρχου διὰ τὸν χαρακτῆρα, ἐπεὶ αἱ τοιαῦται μετοχαὶ προπαρωξύνοντο, ἱϲτάμενοϲ, κιχράμενοϲ· ὁ γὰρ ἀνὴρ τῷ χαρακτῆρι μᾶλλον τοὺϲ τόνουϲ προϲνέμει. ἄλλωϲ τε καὶ ἡ γινομένη τοῦ ϲ ὕφεϲιϲ καὶ ἀναδρομὴν ἐργάζεται τόνου.

428. Ep. Cr. I 227, 27: τὸ κόμη ἐκ τοῦ κόϲμοϲ· ὥϲπερ τὰρ κόϲμον ὁ δημιουργὸϲ ἐνέθηκε τῷ ἀνθρώπῳ τὰϲ τρίχαϲ.

429. E. M. 477, 18, Choer. Epim. in Psalm. 162, 13: ποταμόϲ. παρὰ τὸ ποτάζω ποτάϲω ποταϲμόϲ ποταμόϲ. οὕτωϲ Ἡρωδιανόϲ.

430. E. M. 714, 34: ϲῖτοϲ. λέγει ὁ τεχνικόϲ, ὅτι ὥϲπερ παρὰ τὸ ἐργάζομαι γίνεται ἐργαϲτήϲ καὶ ἀποβολῇ τοῦ ϲ ἐργάτηϲ βαρυνόμενον καὶ ἀπὸ τοῦ δεϲποϲτήϲ δεϲπότηϲ οἰϲτόϲ οἷτοϲ, οὕτω καὶ παρὰ τὸ ϲέϲειϲται ϲειϲτόϲ· ἀποβολῇ τοῦ ϲ καὶ ε ϲῖτοϲ.

431. E. M. 258, 7: δεϲπότηϲ: παρὰ τὸ δεϲπόζω δεϲπόϲω δεδέϲποκα δεδέϲποϲμαι τὸ τρίτον δεδέϲποϲται· δεϲποϲτήϲ ἐξ αὐτοῦ καὶ τῇ ἐλλείψει τοῦ ϲ ἀνεβιβάϲθη ὁ τόνοϲ.

432. E. Or. 29, 1: ἀγαθόϲ. παρὰ τὸ ἀγῶ τὸ θαυμάζω, οὗ παραγωγὸν ἄγημι, ὅθεν ἄγαμαι παθητικόν· παρὰ δὲ τὸ ἀγῶ ἀγάζω γίνεται, ὡϲ ϲκεδῶ ϲκεδάζω· ἀφ’ οὗ ὄνομα ῥηματικὸν ἀγαϲτόϲ καὶ ἀποβολῇ τοῦ ϲ καὶ τροπῇ τοῦ τ εἰϲ θ ἀγαθόϲ ὡϲ ἐπὶ τοῦ κρεμῶ κρεμάϲτρα κρεμάθρα. οὕτωϲ Ἡρωδιανόϲ. ὁ δὲ Φιλόξενόϲ φηϲι ϲύνθετον αὐτὸ παρὰ τὸ ἄγαν θεῖοϲ καὶ ϲυνθέϲει καὶ ϲυγκοπῇ ἀγαθόϲ· ὅθεν οὐ λέγεται ἀγαθώτεροϲ, ἵνα μὴ ὦϲιν δύο ἐπιτάϲειϲ, ἀπὸ τοῦ ἄγαν καὶ τῆϲ ϲυγκριτικῆϲ παραγωγῆϲ.

433. Epim. Ϲr. An. Paris. II 329, 11: θυγάτηρ παρὰ τὸ θύειν κατὰ γαϲτέρα καὶ ὁρμᾶν. λέγεται τὰ θήλεια τάχιον κινεῖϲθαι ἐν γαϲτρὶ ὄντα. οὕτωϲ Ἡρωδιανόϲ.

434. E. M. 557 , 26. λάταξ: παρὰ τὸ λα ἐπιτατικὸν καὶ τὸ ϲτάζω ϲτάξω ϲτάξ καὶ λάταξ ἡ μεγάλη ϲταγὼν. Ἡρωδιανόϲ.

435. E. M.646, 37: πᾶα: τὸ πᾶα, ὡϲ λέγει Ἡρωδιανὸϲ περὶ παθῶν, ἀπὸ τοῦ πᾶϲα γίνεται.

436. EM. 678, 44: ποῖ: παρὰ Ἀργείοιϲ ἀντὶ τοῦ ποτί ἀφαιρέϲει τοῦ τ, εἶτα ϲυνόδῳ. περὶ παθῶν.

437. Choer. 268, 1 et 280, 25: τὸ τ πέφυκε ἐλλείπειν ἐν τῇ γενικῇ οἷον τάλαντοϲ τάλανοϲ, μέλοντοϲ μέλανοϲ. ὅτι δὲ τοῦ μέλαϲ μέλοντοϲ ἦν ἡ γενική, δηλοῖ τὸ κμελαντείουϲ δ’ ἐπὶ πέτραϲ» διὰ τοῦ ἐξενεχθὲν καὶ τὸ «μελάντερον ἠύτε πίϲϲα» (Δ 277) ὅτι δὲ καὶ τοῦ τάλαϲ τάλαντοϲ ἦν ἡ γενική, δηλοῖ ὁ Ἱππῶναξ εἰπὼν «τί τῷ τάλαντι Βουπάλῳ ϲυνῴκηϲαϲ καὶ ὁ Ἀντίμαχοϲ δὲ γινώϲκει τὴν διὰ τοῦ ντ κλίϲιν, ἐν οἶϲ φηϲιν «οἱ δὲ τὸν αἰνοτάλαντα κατέϲτυγον».