Τῶν λέξεων αἱ μὲν πλήθουϲι καθ᾿ ὁμοιότητα, οἱ δὲ οὕ. καὶ τῶν μὲν πληθουϲῶν ἤτοι τὸ τέλοϲ μόνον παραφυλάττομεν τὸ αὐτὸ ὄν, ἢ καὶ ποϲότητα ϲυλλαβῶν καὶ τόνον ἔϲθ᾿ ὅτε δὲ καὶ τὴν πρὸ τέλουϲ ϲυλλαβήν, ἔϲτι δὲ καὶ τὴν τρίτην ἀπὸ τέλουϲ, ἐφ᾿ ὧν οὐδὲ δύναταί ποτε λέξιϲ μονοϲυλλαβῆϲαι ἢ διϲυλλαβῆϲαι. εἰ γὰρ τρεῖϲ εἰϲιν αἱ παραφυλαϲϲόμεναι ϲυλλαβαί, πῶϲ ἂν ἐκ τούτων μείωϲιϲ γένοιτο, ἐκϲτήϲεται γὰρ τῆϲ ποϲότητοϲ τοῦ ἀριθμοῦ καὶ τῆϲ ὁμοιότητοϲ. ὥϲπερ ἐπὶ τῶν διὰ τοῦ αλεοϲ παραγομένων, νηφαλέοϲ, δειμαλέοϲ, ἀργαλέοϲ. πάντα γὰρ ταῦτα ἔχει τὰϲ ἐν τῷ τέλει τρεῖϲ ϲυλλαβὰϲ τύπον μόνον ἐμφαινούϲαϲ, τοῦ δηλουμένου αὐτοῦ ὑπάρχοντοϲ ἐν τῇ ἀρχῇ. οἷον τὸ δειμαλέοϲ τετύπωται μὲν ἀρϲενικῷ χαρακτῆρι καὶ ἔϲτιν εὐθείαϲ πτώϲεωϲ ἑνικόν τὸ μέντοι δηλούμενον ἔχει ἐν τῇ ἀρχούϲῃ ϲυλλαβῇ καὶ ἐν τῷ μ ϲυμφώνῳ. ὁμοίωϲ καὶ τὸ νηφαλέοϲ, οὐ παῤ ὄνομα παραχθέν, ὡϲ τὸ προκείμενον, παρὰ μέντοι τὸ νήφω ῥῆμα ὁμοίωϲ παροξυνθέν, ἔχον τὰϲ ἐπὶ τέλει τρεῖϲ ϲυλλαβὰϲ τῆϲ παραγωγῆϲ, τοῦ ϲημαινομένου αὐτοῦ ὑπάρχοντοϲ ἐν τῇ ἀρχούϲῃ ϲυλλαβῇ καὶ ἐν τῷ φ. καὶ τὸ αὐτὸ εὑρήϲειϲ ἐπὶ πάντων τῶν τοιούτων. ἐφ᾿ ὧν οὐκ ἔϲτιν ἐλέγξαι τινὰ περὶ. ποϲότητα ϲυλλαβῶν πεπλανημένην λέξιν. δύναιτο δ᾿ ἄν τιϲ ἐπιζητῆϲαι τόνον πιθανευόμενοϲ, ὡϲ τὰ τοιαῦτα πάντα τὰ διὰ τοῦ αλεοϲ ὑπάρχοντα παραγωγὰ καθεϲτῶτα ὑπὲρ τρεῖϲ ϲυλλαβὰϲ παροξύνεϲθαι θέλει, ὡϲ ἔχει πάντα τὰ τοιαῦτα, νηφαλέοϲ, ϲκωπαλέοϲ, δειμαλέοϲ, ϲμερδαλέοϲ, κερδαλέοϲ, 1. 4 ταυτὸ Taurinensis. l. 5 δὲ abest ab Havniensi, ἔτι καὶ Havn. l. 10 παραγωμένων Havn. ἀργαλέοϲ Blochius, ἀρβαλέοϲ Havn. omissum in Taurin. l. 11 ἐν τέλει Taur. l. 12 δηλωμένου Havn. αὐτῷ cod., αὐτῶν Bl., αὐτοῦ Lehrsius. l. 13 ἀρϲενικῷ χαρακτῆρι, καὶ ἔϲτιν εὐθείαϲ πτώϲεωϲ ἑνικόν Havn., ἀρϲενικῷ χαρακτῆρι εὐθείαϲ ἑνικῆϲ Taur. l. 14 ϲυλλαβῇ om. Taur. l. 16 νήφειν Taur. l. 18 εὑρήϲῃϲ Havn. l. 19 πεπλανωμένην Havn. ἢ inter ϲυλλαβῶν et πεπλανημένην om. Lehrs. l. 21 πειθανευόμενοϲ Havn. ὑπάρχοντα. παράγωγα καθεϲτῶτα om. Taur., accentum in παραγωγά mutavi. l. 22 τὰϲ τρεῖϲ Taur. l. 23 ϲμερδαλέοϲ om. Taur. θαρϲαλέοϲ,  ἀργαλέοϲ, αὐαλέοϲ, φοιταλέοϲ, γηραλέοϲ, λευγαλέοϲ, ὀπταλέοϲ, ἰκμαλέοϲ, ῥωμαλέοϲ, ῥωγαλέοϲ· τὸ μέντοι δαιδάλεοϲ τρίτην ἀπὸ τέλουϲ ἔχει τὴν ὀξεῖαν ἔνθεν αἰτιατικὴ «δαιδάλεον θώρηκα» παρὰ τῷ ποιητῇ (Θ 195). καὶ παρὰ Ἀντιμάχῳ κονιϲάλεοϲ τὼ δ᾿ αὖτ᾿ ἀμφὶ κονιϲάλεον πεπονήατο δίφρον. καὶ δῆλον ὅτι ἡ ἀναλογία ἀνιωμένη τῷ τοιούτῳ διαφόρου κινήϲεωϲ. παρίϲτηϲι τὰϲ λέξειϲ, ὡϲ ὅτι τὸ δαιδάλεοϲ καὶ κονιϲάλεοϲ κτητικῇ Ἰωνικῇ ἐϲτιν ἐνδείᾳ τοῦ ι ὁμοίωϲ καὶ Ἑκτόρεοϲ καὶ Νεϲτόρεοϲ. ὡριϲάμην διὰ τοῦ αλεοϲ ὑπὲρ τρεῖϲ ϲυλλαβὰϲ ὄντα, ἐπεί ἐϲτί τινα τριϲύλλαβα οὐχ ὁμοίωϲ παρηγμένα, ἅπερ διαλλάξαντα καὶ τῷ μὴ ὁμοίωϲ παρῆχθαι καὶ ποϲότητι ϲυλλαβῶν καὶ νοητῷ διήλλαϲϲε καὶ τόνῳ. ἐπὶ γὰρ τοῦ τέλουϲ λαμβάνει τὴν ὀξεῖαν, ὡϲ ἔχει τὸ γαλεόϲ, ἀλεόϲ, παλεόϲ. Τῶν μέντοι μὴ πληθουϲῶν λέξεων, ἀλλὰ ϲπανίωϲ ὁρωμένων ἤτοι κατὰ τὴν λήγουϲαν ϲυλλαβὴν ἢ τὴν πρὸ αὐτῆϲ, ἢ κατὰ ποϲότητα μεμειωμένων ἐν ϲτοιχείοιϲ τε καὶ ϲυλλαβαῖϲ, ἢ διαφόρῳ τόνῳ κεχρημένων καὶ οὐχ ὁμοίωϲ τοῖϲ ὁμοιοκαταλήκτοιϲ ἔλεγχον ἀπεργάζεται ἡ ἀναλογία, οὐκ ἀποδοκιμάζουϲα χρῆϲθαι, ἀλλὰ ϲημειουμένη τὸ ϲπάνιον· εἰ γε εἴϲεται. τὰϲ παρὰ τοῖϲ Ἕλληϲι λέξειϲ πῇ μὲν καθ᾿ ὁμοιότητα ἐν πλήθει ἐκφερομεναϲ ποικίλαϲ καθεϲτώϲαϲ ἢ ϲπανίουϲ ἡ πάϲηϲ λέξεωϲ Ἑλληνικῆϲ· πρόνοιαν ποιοῦϲα ἀναλογία καὶ ὥϲπερ εἰ ἐν δικτύῳ ϲυνέχουϲα τὸ πολυϲχιδὲϲ τῆϲ τῶν ἀνθρώπων γλώϲϲηϲ φθέγμα τῇ τέχνῃ, κατορθοῦν ἐπιχειροῦϲα τὰϲ τῶν ληγόντων ϲτοιχείων φύϲειϲ καὶ τῶν παραληγόντων ἢ ἀρχομένων τά τε ϲπάνια καὶ δαψιλῆ ἐν ϲυντόμῳ παραδιδοῦϲα. οὐδὲ οὖν πρόκειται ἡμῖν περὶ πάϲηϲ λέξεωϲ λέγειν, ἀλλὰ περὶ τῆϲ ἐκφυγούϲηϲ τὸ πλῆθοϲ, καὶ οὐδὲ ταύτηϲ καθολικῶϲ, ἀλλ᾿ ἐπὶ ποϲόν οὐδὲ κατηγορεῖν τῆϲ λέξεωϲ εἰ ϲπάνιοι εἶεν· ἐπεί τοί γε εἰ τὸ μὴ πληθύον 1. 1 αὐαλέοϲ om. Taur., οὐαλέοϲ Havn., correxit Bl. l. 2 λευγαλέοϲ om. Taur., λουδαλέοϲ Havn., correxit Bl. l. 2 ῥωγαλέοϲ ῥωμαλέοϲ inverso ordine Taur. 1. 4 παρὰ τῷ ποιητῇ Havn., Ὅμηροϲ Taur. παρὰ Ἀντιμάχῳ Havn., παῤ Taur. l. 5 τῷ δ᾿ αὖτ᾿ Havn., αὖτ᾿ om. Taur., τὼ correxit Welcker cf. Diibner fr. Antimachi XXXVIII in Hesiodi Carm. ap. Didot. l. 6 ἰωμένη Havn., εἰωμένη Taur., ἀνιωμένη Ls. τῶν τοιούτων aur. l. 7 — 9 ὡϲ ὅτι — ἐπεί ἐϲτι in brevius contracta habet Taur. sic: ὡϲ τὸ δαιδάλεοϲ καὶ κονιϲάλεοϲ ἰωνικῶϲ ἐνδεῖ τῷ ι κατὰ τὸ νεϲτόρεοϲ. εἶπον ὑπὲρ τὰϲ τρεῖϲ ϲυλλαβάϲ ἐπεὶ ἔϲτι. l. 7 τοῦ Havn., τὸ Ls. κτητικὴ Ἰωνικὴ Havn., em. Ls. Nunc Lehrsius quaerit, an κτητικὰ scribendum sit. l. 10 διηλλάξαντο Havn., emend. Ls. l. 11 νοητῶν Taur. διήλλαξε Taur. l. 12 λαμβάνει τὴν ὀξεῖαν ὡϲ ἔχει τὸ γαλεόϲ, ἀλεόϲ, παλαιόϲ Havn., em. Ls. ὀξύνεται γαλαιὸϲ, παλαιὸϲ |. Taur. l. 13 πληθουϲῶν τῶν λέξεων Havn., τῶν om. Taur. l. 14 ἢ τῶν Havn., em. Ls. ἢ ante κατὰ ποϲότητα inseruit Ls. Quum μεμειωμένα h. l. non possit esse ,,decurtata“, sed aut ,,quae rariora sunt “ aut ,,quae non omnes numeros (canonis) implent“, Ls. quaesivit, an μεμονωμένων dederit Herod. l. 17 ϲπάνιον |. εἴγε Taur. εἴϲεται inseruit Ls. l. 19 ἢ πάϲηϲ codd., em. Ls. l. 20 ποιοῦϲι Taur. ἀναλογίαϲ codd., em. Ls. ϲυνέχουϲι Taur. πολυϲχεδὲϲ Taur. l. 22 ἐπιχειροῦϲι Taur. l. 23 παραδιδοῦϲι Taur. οὐ δεῖ οὖν uterque cod., correxit Bl. l. 24 πρόϲκειται Taur. l. 26 κατηγορεῖ Havn. ἐπεί τοι — πλῆθοϲ l. 5 pag. seq. absunt ab libro Taurinensi, lacunae indice hoc †. Unde Peyronus suspicatur lineolam ad 4 4, 18 et 4, 26 enotatam nonnullorum versuum defectum indicare. τὸ ante μὴ πληθύον inseruit Ls. πανταχοῦ ὡϲ ἡμαρτημένον ἐλέγχειν ἐπιχειρήϲαιμεν, οὐκ ἂν ἐξαρκέϲαιμεν μυρίον ἀριθμὸν εὐδοκιμωτάτων λέξεων ὡϲ παρὰ τοὺϲ τῆϲ φύϲεωϲ νόμουϲ ἐξενεχθειϲῶν κακίζοντεϲ· ἀλλ᾿ ἅϲπερ ἐγεννήϲατο ἡ φύϲιϲ ἡμῖν ταύταϲ παῤ αὐτῆϲ εὐμενῶϲ προϲδέχεϲθαι, ἀλλαχοῦ μὲν μίαν εἰϲηγηϲαμένηϲ, ἑτέροθι δὲ δύο, καὶ νὴ Δία ἀλλαχοῦ τρεῖϲ, ἔπειτα τέϲϲαραϲ, μέχριϲ εἰϲ ἄπειρον χωρήϲει πλῆθοϲ. κρίϲιϲ δὲ ἔϲτω τῆϲ προκειμένηϲ λέξεωϲ μονήρουϲ ἡ πολλὴ χρῆϲιϲ παρὰ τοῖϲ παλαιοῖϲ καὶ ἡ ϲυνήθεια ἔϲθ᾿ ὅτε ὁμοίωϲ τοῖϲ παλαιοῖϲ Ἕλληϲιν ἐπιϲταμένη χρῆϲιν. ὁποῖόν ἐϲτι τὸ πῦρ· τούτῳ γὰρ οὐδὲν πέφυκεν ὁμοίωϲ λεγόμενον οὐδέτερον, ἀλλ᾿ οὖν γε πάντεϲ ἐχρήϲαντο τῇ φωνῇ. περὶ δὴ τοῦ τοιούτου εἴδουϲ ἔϲται ἡμῖν ὁ λόγοϲ. οὐ μὴν ὅτι καὶ Ϲῦρ τί ἐϲτιν· οὕτω γὰρ ἐλέγετο πρότερον ἡ Φοινίκη. τοῦτο γὰρ ἀπεξενωμένον ἐϲτὶ καὶ ἐν ἱϲτορίᾳ κείμενον ἀγνοούμενόν τε καὶ τῇ τῶν παλαιῶν Ἑλλήνων χρήϲει καὶ τῇ ϲυνηθείᾳ. διὸ καὶ τὰ οὕτω λεγόμενα καθ᾿ ἱϲτορίαν οὐκ ἀναϲκευάϲει τὸ ὑπὸ πολλῶν λεγόμενον μονῆρεϲ. παραλαμβανέϲθω δέ μοι μονήρηϲ λέξιϲ εἴτε ἐν ὀνόμαϲιν εἴτε ἐν ῥήμαϲιν εἴτε ἐν ἐπιρρήμαϲιν, ἐπεὶ ταῦτα τὰ μέρη λόγου ἔϲθ᾿ ὅτε πλήθει ἐν ὁμοιώμαϲιν, ὅπωϲ διὰ τοῦ πληθύοντοϲ τὸ παρηλλαγμένον καὶ ϲπάνιον ἐλέγχωμεν. τὰ γὰρ ἄλλα μέρη τοῦ λόγου ϲχεδὸν ὡϲ ἐπὶ τὸ πλεῖϲτον προτίθεται, αἱ δὲ μετοχαὶ ἀεὶ δεύτεραι. τῶν ῥημάτων τὴν κίνηϲιν ἔχουϲιν, ὡϲ δείκνυται ἐν τῷ περὶ μετοχῶν. τὸ μὲν οὖν πρότερον βιβλίον περιέξει τὰϲ μονήρειϲ λέξειϲ τὰϲ γινωϲκομέναϲ ὑπό τε τῆϲ ϲυνηθείαϲ καὶ τῶν παλαιῶν, τὸ δὲ δεύτερον καὶ τὰϲ ἐν ἀγνοίᾳ τῇ ϲυνηθείᾳ. ἀρκτέον δὲ τῶν κανόνων ἐντεῦθεν, καὶ πρῶτοϲ ἡμῖν θεὸϲ παρέϲτω. δίκαιον γὰρ τὴν ἀρχὴν ἀπ᾿ αὐτοῦ ποιήϲαϲθαι, ὡϲ καὶ ὁ Ϲολεὺϲ ἀρχόμενοϲ ἔφη «ἐκ Διὸϲ ἀρχώμεϲθα».

Ζεύϲ. τὰ εἰϲ ευϲ λήγοντα ἀρϲενικὰ ἐπ᾿ εὐθείαϲ ἀεὶ ὑπὲρ μίαν ἐϲτὶ ϲυλλαβήν, ἀριϲτεύϲ, βαϲιλεύϲ, Περϲεύϲ, Πορθεύϲ, Πρωτεύϲ, ἁλιεύϲ, Οἰνεύϲ, Λυγκεύϲ, Ἀχιλλεύϲ, Τηρεύϲ, Θηϲεύϲ, Ὀδυϲϲεύϲ, Πηλεύϲ. Βριϲεύϲ, Ἀτρεύϲ. δικαίωϲ ἄρα ὁ Ζεὺϲ μονοϲυλλαβήϲαϲ καὶ ἐκφεύγων τὴν 1. 1 ἐξαρκήϲαιμεν Havn., em. Ls. l. 2 γὰρ inter μυρίον et ἀριθμὸν Havn., om. Ls. l. 8 τοῖϲ παλαιοῖϲ ἄλλοιϲ codd., ἄλλοιϲ om. Ls. Ἕλληϲι Havn. ὁποῖ ἐϲτί. τὸ πῦρ Havn., ὁποῖον τὸ πῦρ Taur. l. 10 ἄλλ᾿ οὔ γε Taur. περὶ δὴ — l. 20 περὶ μετοχῶν om. Taur. l. 11 ϲυρτή Havn., ϲῦρ τί Bl. l. 12 ἀπεξεωμένον et paullo post ἀνοούμενον cod., em. Dindorf. l. 14 καὶ ἱϲτορία cod., em. Ls. l. 15 παραλαμβάνεϲθαι δέ μοι μονήρειϲ λέξειϲ cod., em. Ls. l. 16 εἴτε ἔν ἐπιρρήμαϲιν addit Lehrs coll. p. 27, 18. l. 18 τὸ ante παρηλλαγμένον inseruit Bl. l. 19 αἱ μετοχαὶ cod., δὲ inseruit Bl. l. 23 τῇ ϲυνηθείᾳ Havn., καὶ ϲυνηθείᾳ Taur. Caetera absunt ab Taurinensi. l. 25 ἀρχόμεθα cod., em. Ls. l. 29 Πηρεύϲ cod., Τηρεύϲ scr. Ls. praeeunte Dindorfio, qui tamen Τηρεύϲ retineri posse ut alteram formam nominis Πειρεύϲ sive Περεύϲ credidit. ποϲότητα τῶν ϲυλλαβῶν τοῦ ευϲ χαρακτῆροϲ μονῆρεϲ. τὸ γὰρ Nεὺϲ ἐπὶ ποταμοῦ κείμενον, ὥϲ φηϲι Φιλέαϲ, ἀπεξενωμένον ἐϲτί τὸ δὲ θεὺϲ ἐκ ϲυναλοιφῆϲ ἐϲτι ποιητικόν· τὸ δὲ ϲεὺϲ ἀπὸ ἀναλογίαϲ πλαϲϲόμενον· τὸ δὲ Φλεὺϲ ἐπὶ τοῦ Διονύϲου κείμενον, ὡϲ ἐν ταῖϲ ἐπικλήϲεϲιν εὕρομεν, καθ᾿ ἱϲτορίαν ἐϲτὶν εἰρημένον. τὸ δὲ «μὴ Δνεὺϲ χίμαιραν, ἄγριον ὀφλήϲειϲ» ἐθνικόν. τὸ αἴτιον τοῦ μονοϲυλλαβῆϲαι τὸ Ζεὺϲ ἐν τῷ περὶ ῥηματικῶν ὀνομάτων λέγομεν. Ὅτι δὲ ποικίλωϲ εἴρηται ὑπὸ παλαιῶν ὁ θεὸϲ οὐκ ἀγνοῶ. καὶ γὰρ Δὶϲ καὶ Ζὴν καὶ Δὴν καὶ Ζάϲ, καὶ Ζὴϲ παρὰ Φερεκύδει κατὰ κίνηϲιν ἰδίαν, καὶ ὑπὸ Βοιωτῶν καὶ Δεὺϲ καὶ Δάν.

Γῆ. τὰ εἰϲ η λήγοντα θηλυκὰ ὀνόματα ἐπ᾿ εὐθείαϲ περιϲπώμενα κατὰ τὴν ϲυνήθειαν καὶ τὴν τῶν παλαιῶν χρῆϲιν ἀεὶ θέλει ὑπὲρ μίαν ϲυλλαβὴν εἶναι ἔχειν τε καὶ ἐντελέϲτερα προυποκείμενα. ϲυκέα ϲυκῆ, λεοντέα λεοντῆ, φακέα φακῆ Ἐπίχαρμοϲ χύτρα δὲ φακέαϲ ἥψετο, παγῆ, γαλῆ, μυγαλῆ, ἀμυγδαλῆ Εὔπολιϲ Βάπταιϲ ἀλλ᾿ ἐξολεῖϲ με ναὶ μὰ τὴν ἀμυγδαλῆν, κωλῆ Ἀλμειψίαϲ Κόννῳ ἐντευθενὶ δίδοται μάλιϲθ᾿ ἱερώϲυνα, κωλῆ, τὸ πλευρόν, ἡμίκραιῤ ἀριϲτερά. ϲηϲαμῆ Ἀριϲτοφάνηϲ (Pac. 857) πλακοῦϲ πέπεπται, ϲηϲαμῆ ϲυμπλάττεται. χαιρέτω ἄρα ἡ γῆ μονοϲύλλαβοϲ οὖϲα καὶ ϲυνήθηϲ τῇ νῦν χρήϲει καὶ τῇ τῶν παλαιῶν πάντων. εἰ δέ τιϲ λέγει, καὶ ἡ Ῥέα Ῥῆ κέκληται ὑπὸ τοῦ Ϲυρίου, ἴϲτω ὅτι αὐτοῦ ἴδιοϲ ἡ χρῆϲιϲ καὶ οὐ πᾶϲιν ἴϲωϲ ἢ 1. 1 τοῦ pro τοῦ δὲ em. Ls. simul monens etiam τοῦδε τοῦ scribi posse. l. 3 ϲεύϲ pro εὔϲ scr. Ls. collato Choer. 209, 9. l. 4 Φλεύϲ pro Φεύϲ idem em. ex Choer. l. c. l. 5 μῆν Δνεὺϲ χείμερραν cod., em. Ls. coll. Lobeck. Parall. p. 92. l. 8 Zάϲ pro Zεύϲ em. Ls. ex Eust.1387, 26, idem Φερεκύδει pro Φερεκύδῃ κύδῃ et κατὰ κίνηϲιν ἰδίαν καὶ pro κατὰ κίνηϲίν τινα ὑπὸ Βοιωτῶν. Nunc Lebrsius dubitat, num hoc κίνηϲιϲ rectum sit. inserendum fortasse ex Aristoph. Av. 570 censet καὶ Ζάν. cf. Abrensius Phlol. XXIII p. 206, qui rectius Ζῆϲ scribendum esse putat pro Ζήϲ, sed accentus Herodianeus est acutus, ut ex Theogn. 134, 28 περιϲπᾶται τὸ Δρῆϲ καὶ Τρῆϲ, ὡϲ δέ τινεϲ βούλονται καὶ τὸ Ζῆϲ, quae verba ex. Herodiano exscripta sunt, intellegitur. Herodianus docuerat Ζῆϲ acuendum esse, sed esse quosdam, quibus non adstipulandum iudicat, qui Ζῆϲ circumflecterent. l. 14 λεκέαϲ ἥψατο cod. Bl. suspicatus erat φακέαϲ ἥψετο, quod confirmaverat Dindorfus allato Athenaeo V p. 158. Ἐπίχαρμοϲ δ’ἐν Διονύϲοιϲ « χύτρα δὲ φακέαϲ ἥψετο». recepit Ls l. 16 ἀλλ᾿ ἐξομέλειϲ με ναὶ μὰ τὴν ἀμυγδαλῆ. cod. Dindorf. allato Athenaeo II p. 53 A ἀπολεῖϲ με ναὶ μὰ τὴν ἀμυγδολῆν suspicatus erat ἀλλ᾿ ἐξαπολεῖϲ με κτλ., Meinek. fragm. Com. p. 169 min. ἀλλ᾿ ἐξολεῖϲ. l. 17 in cod. scriptum est ἀμειψίαϲ κοινῷ· ἐντεῦθεν ὅϲαι μάλιϲτα ἱερωϲανακωλεῖτο πλευρὸν ἢ μικρᾶϲ ἀριϲτερᾶϲ. Athen. IX p. 368 E Ἀμειψίαϲ Κόννῳ· δίδοται μάλιϲτα ἱερωϲύνα κωλῆ, τὸ πλευρὸν, ἡμίκραιῤ ἀριϲτερά unde Hermanno corrigendum videbatur ἐντεῦθεν ἐδίδοθ᾿ ὅϲα μάλιϲθ᾿ ίερώϲυνα κωλῆ, τὸ πλευρὸν κτλ. Quae cum Lehrsio exhibui, sunt Meinekii p. 404 ed. min., qui P Fritzschii emendationem ἐντευθενί recepit. l. 21 cod. πλακόεϲϲα ἕπεται, apud Aristoph., cuius locum indicavit Dindorf, legitur πλακοῦϲ πέπεπται. καὶ Ἀττικοῖϲ ἡ γνῶϲιϲ ἐϲτί. τὸ δὲ πλῆ εἰρημένον παρὰ Διογένει τῷ Ἀπολλωνιάτῃ ἀντὶ τοῦ πλέη θηλυκοῦ ἐπιθετικῶϲ ἄγνωϲτον τοῖϲ ἄλλοιϲ. ἀλλὰ καὶ ἡ νέα νῆ εἰρημένον ἐν Ϲαμίων ὥροιϲ· «τῇ δὲ νῇ τῶν Πυθιογειτόνων τιϲ ϲυγκυρέων ἐλάμβανε»: καὶ παρὰ Ἀριϲτοφάνει ἐν Αἰολοϲίκωνι καί κ᾿ ἐπιθυμήϲειε νέοϲ νῆϲ ἀμφιπόλοιο. · ἡ δὲ γῆ κοινὴ ϲυνήθηϲ. ἔτρεψάν τε τὸ η εἰϲ α Δωριεῖϲ καὶ Αἰολεῖϲ καὶ Βοιωτοὶ γᾶ λέγοντεϲ, ὡϲ ἀϲυναλείπτου αὐτοῦ ὑτάρχοντοϲ. οὐκ ἀγνοῶ δὲ ὅτι κατὰ ποιητὰϲ εἴρηται καὶ γέα καὶ γαῖα καὶ αἶα.

Οὐρανόϲ. τὰ εἰϲ νοϲ λήγοντα ὀνόματα τριϲύλλαβα ὀξυνόμενα καὶ ἔχοντα τὸ α ϲυνεϲταλμένον πρὸ τέλουϲ μὴ καθαρεῦον οὐδέποτε τὴν ἄρχουϲαν ἔχει φύϲει μακράν, οἷον ἱκανόϲ, καίτοιγε τὸ ῥῆμα ἐξέ τεινε τὸ ι, πείθω πιθανόϲ, εἴδεται ἰδανόϲ, ϲὰϲ ἰδανὰϲ χάριταϲ. ἀγανόϲ, τραγανόϲ, ϲφεδανόϲ, ἑδανόϲ, ὀρφανόϲ, πεδανόϲ, ῥοδανόϲ. ϲημειῶδεϲ ἄρα τὸ οὐρανόϲ, ὅτι ἤρξατο ἀπὸ φύϲει μακρᾶϲ. Ἀλκαῖοϲ δὲ καὶ εἰϲ ω ἀποφαίνεται τὸ ὄνομα, ὠρανὸϲ λέγων κατὰ τροπὴν τῆϲ ου διφθόγγου εἰϲ τὸ ω, καὶ ἄνευ τοῦ υ ὀρανόϲ, ὥϲτε τὸ ἐπιζητούμενον παῤ αὐτῷ λελύϲθαι. καὶ Ϲαπφώ· ψαύην δ᾿ οὐ δοκίμωμ᾿ ὀράνω δυϲαπάχεα. προϲέθηκα μὴ καθαρεῦον, ἵνα μὴ ζητῶμεν περὶ τοῦ «εἱανοῦ ἁπτομένη» (Π 9) κοὶ «ἑανοῦ καϲϲιτέροιο» (Ϲ 613).

Ἀθηνᾶ. οὐδὲν εἰϲ να λῆγον ὑπὲρ μίαν ϲυλλαβὴν θηλυκὸν περιϲπᾶται, ἀλλὰ μόνον τὸ Ἀθηνᾶ οὕτωϲ ἔϲθ᾿ ὅτε ὑπὸ τῶν Ἀττικῶν λεγόμενον καὶ ὑπὸ τῆϲ ϲυνήθουϲ λέξεωϲ. εἰ δέ τιϲ λέγοι καὶ ἡ Δανᾶ οὕτωϲ εἴρηται παῤ Ἑκαταίῳ, «τῇ Δανᾷ μίϲγεται Ζεύϲ», ἴϲτω ὅτι τοῦτο παῤ Ἑκαταίῳ ἐϲτὶ καὶ ἐν τῇ χρήϲει τῶν Φοινίκων, ὡϲ αὐτόϲ φηϲι, οὐκ ἔτι μέντοι Ἀττικοῖϲ καὶ τῇ ϲυνηθείᾳ γνωϲτόν. οὐκ ἀγνοῶ δὲ τὴν θεὸν ποικίλωϲ λεγομένην κατὰ τὴν εὐθεῖαν. προϲέθηκα δὲ ὑπὲρ μίαν ϲυλλαβήν, ἵνα ἐκφύγωμεν τὸ ϲύνηθεϲ τὸ μνᾶ Ἀττικοῖϲ τε καὶ τῇ 1. 2 Ἀπολλωνίτῃ cod., em. Ls. l. 3 ὥροιϲ pro ὅροιϲ em. Ls. Πυθογειτονίων cod., em. Ls. l. 4 τὸν φυρτὸν cod., Ls. scripsit ϲυγκυρέων explicans: «incidens prendebat vel potius deprendebat» nescio quid molientem. l. 5 δινϲίλλωνι cod., em. Dind., qui etiam κ᾿ in versu post καί inseruit. ef. Mein. p. 242. l. 8 ἀϲυναλήπτου cod., em. Bl. l. 9 cod. καὶ ἡ γάϲ εἴρηται, em. Lehrs, et formam ipsam γάϲ ut monosyllabum breve et articulum vitiosa esse monens; Lob. in γάϲ aut δᾶ aut γάνα latere opinatus est Parall. p. 81. l. 14 εἴδαται cod., em. Ls. τὰϲ ante ϲὰϲ om. Ls., etiam τὰϲ retineri et ϲὰϲ omitti posse monens. Callimachi verba esse adnotavit Dind. laudato Heynio ad Hom. Vol. VI p. 557. l. 15 τράγοϲ cod., em. Dind. ἐδανόϲ cod., em. Ls. l. 16 cod. Ἀλκαῖοϲ δὲ εἰϲ ω et versu insequente καὶ ὠρανόϲ, particulam καὶ transposuit Ls. l. 20 cod. ψαύειν δὲ οὐ δοκεῖ μοι ὠρανῶ δυϲπαχέα. secutus sum Lehrsium, qui recepit emendationem Hermanni Opusc. I p. 113, nisi quod cum Ahrensio de dial. Dor. p. 547 δοκίμωμ᾿ scripsit. Ahrens h. l. (cf. de dial. Aeol. p. 271) suspicatur ψαύην δ᾿ οὐ δοκίμωμ᾿ ὀράνω δυϲεπαύχεα i. e. δυϲαυχέα Bergk lyr. poet. ed. II fr. 37 scribit: ψαύην δ᾿ οὐ δοκίμοιμ᾿ ὀράνω δύϲι πάχεϲιν. l. 21 αἰανοῦ ἁπτομένοιϲ cod., em. Dind. 1. 22 ἐανοῦ cod., em. Dind. l. 25 ὑπό τινοϲ cod., em. Ls. νῦν χρήϲει καὶ ἀπεξενωμένον τὸ Χνᾶ οὕτω γὰρ πρότερον ἡ Φοινίκη ἐκαλεῖτο.

Μοῖρα. οὐδὲν εἰϲ ρα λῆγον ϲυνεϲταλμένον θηλυκὸν διϲύλλαβον τῇ οι διφθόγγῳ παραλήγεται, ἀλλὰ μόνον τὸ μοῖρα ἀπηνέγκατο τῆνδε τὴν παράληξιν. τὸ γὰρ Χοίρα ἐκτείνεται κατὰ τὸ ἐπώνυμον, ὥϲπερ καὶ παρὰ Δεινίᾳ «λέγεται δὲ τοὺϲ Λακεδαιμονίουϲ καθ᾿ ὃν ἐν Τεγέᾳ χρόνον ἦϲαν αἰχμάλωτοι δεδεμένουϲ ἐργάζεϲθαι διὰ τοῦ πεδίου τὸν Λαχᾶν ποταμόν, Περιμήδαϲ ἐν Τεγέᾳ δυναϲτευούϲηϲ, ἣν οἱ πλεῖϲτοι καλοῦϲι Χοίραν».

Ἄρτεμιϲ. οὐδὲν εἰϲ μιϲ λῆγον θηλυκὸν ὑπὲρ δύο ϲυλλαβὰϲ βαρυνόμενον τῷ ε θέλει παραλήγεϲθαι. μονάζει ἄρα τὸ Ἄρτεμιϲ κατὰ τὴν πρὸ τέλουϲ ϲυλλαβήν. εἰ δέ τιϲ λέγοι, ὅτι τὸ Χρυϲόθεμιϲ πρὸ τέλουϲ ἔχει τὸ ε, εἴϲεται ὡϲ ἐξ ἁπλοῦ τοῦ θέμιϲ ϲυντεθειμένον ἐϲτί, τὸ δὲ Ἄρτεμιϲ οὐχ οὕτωϲ ἔχει. μήποτε οὖν Δωριεῖϲ διὰ τοῦ α προφερόμενοι αὐτὸ κατά τι κατορθοῦϲιν. Ἄρταμιϲ γὰρ λέγουϲιν, ὡϲ τὸ δύναμιϲ καὶ Ϲεμίραμιϲ.

Παρθένοϲ. τὰ εἰϲ νοϲ λήγοντα ὀνόματα ἐπ᾿ εὐθείαϲ πτώϲεωϲ τῷ ε παραληγόμενα ὑπὲρ δύο ϲυλλαβὰϲ ἤτοι τρίτην ἀπὸ τέλουϲ ἔχει τὴν ὀξεῖαν ἢ ἐπὶ τέλουϲ. καὶ τῶν μὲν ἐχόντων τρίτην ἀπὸ τέλουϲ τὴν ὀξεῖαν παράδειγμά ἐϲτι ταῦτα Ὄρμενοϲ, ἔβενοϲ, Ἕλενοϲ, Τήμενοϲ, Ὤλενοϲ, Ἰάλμενοϲ τῶν δὲ ἐπὶ τέλουϲ ταῦτα Τιϲαμενόϲ, Δεξαμενόϲ, Ἀκεϲαμενόϲ, Κλαυϲαμενόϲ· καταλέγεται δὲ ἐν μαλακοῖϲ. Ἀγχομενόϲ, γενναία, Βοιωτὶϲ δ᾿ ἦν, ἐξ Ἀγχομενοῦ, 1, 3 monuit Lehrsius hoc de μοῖρα occurrere in Excerptis Grammat. Codicis Baroec. Ἐκ τῶν Ἡρωδιανοῦ, unde edidit Cram. An. Ox. III p. 263 «λέγει ὁ Ἡρωδιανὸϲ ἐν τῷ περὶ μονήρουϲ λέξεωϲ, ὅτι οὐδὲν εἰϲ ρα κτλ.» usque ad finem. l. 5 τὴν post τῆνδε ex Barocc. inseruit Ls. l. 6 in cod. Havn. ἐν τῇ γαίᾳ Barocc. ἐντελέα, l. 8 Havn. ἐν τῇ γαίᾳ Barocc. ἐν Τεγαιᾷ, utroque loco ἐν Τεγέᾳ correxit Dind. Lehrsius adnotat Cramerum philol. Mus. p. 635 ostendere non uno modo Diniae narrationem discrepare ab Herodoto I 66 et Pausan. VII 48, 3. 47, 2, neutrum fluvium Lachan commemorare. cf. etiam Muller fragm. hist. Gracc. III p. 26. l. 13 cod. ϲυντεθημένον, correxit Dind. l. 14 cod. διὰ τὸ α em. Ls. l. 20 παράδειγμά ἔϲτι ταῦτα in παραδείγματα mutandum censuit Dind., sed Lehrsius singularem firmavit exemplis Mon. 26, 16, Steph. Byz. s. Ἄγκυρα. ἔμενοϲ cod., em. Ls. l. 22 καλεῖται δὲ ἐν μαλακοῖϲ cod. Th. Bergk. Comment. p. 129 ἐν Μαλθακοῖϲ (sc. Cratini) cum Blochio scripsit, quod recepit Meinek. p. 2. Lehrsius, quem secutus sum, potius pro καλεῖται scribendum iudicavit καταλέγεται libenter concedens luxuriosorum recensum fuisse in ipsis Cratini Malthacis. l. 23 verba Aristophanis quae in cod. γενναῖα βοιώτιοϲ ἐν ἀγχομενοῦ scripta sint, sic emendanda censuit Lehrsins γενναία, Βοιωτὶϲ δ᾿ ἦν ἐξ Ἀγχομενοῦ, Ἀγχομενόϲ loci nomen esse ut Ὀρχομενόϲ putans. Nunc mecum communicavit sic, ut exhibui, scribendum esse γενναία, | Βοιωτὶϲ δ᾿ ἦν, ἐξ Ἀγχομενοῦ se opinari, ita ut Ἀγχομενόϲ pro nomine proprio accipiendum sit. Videri enim coenam collaticiam esse (nostro versu festivus sermo fit de anguilla) et ἐξ Ἀγχομενοῦ signifcare ex domo Anchomeni, cuius rei exemplum ex Aristoph. Pac. 1141. profert: κἀξ ἐμοῦ δ᾿ ἐνεγκάτω τιϲ τὴν κίχλην καὶ τὼ ϲπίνω μυρράναϲ τ᾿ αἴτηϲον ἐξ Αἰϲχινάδου τῶν καρπίμων. Ἀριϲτοφάνηϲ Ταγηνιϲταῖϲ. Φαμενόϲ, Ϲοφοκλῆϲ Μάντεϲι ξυνετὸϲ Φαμενὸϲ Τειρεϲίου παῖϲ. τὸ τοίνυν παρθένοϲ ἀκοινώνητον καθέϲτηκε τῷ τοιούτῳ χαρακτῆρι, μόνον παροξυνόμενον ἐπ᾿ εὐθείαϲ καὶ ὄνομα ὑπάρχον.

Ποϲειδῶν. οὐδὲν εἰϲ δων λῆγον ὀξυνόμενον ὑπὲρ δύο ϲυλλαβὰϲ φυλάττει τὸ ω κατὰ τὴν γενικήν, χωρὶϲ εἰ μὴ παραλήγοιτο τῷ υ, ὡϲ τὸ Καλυδών, Ἀμυδών· τὰ δὲ ἄλλα τρέπει τὸ ω εἰϲ ο, οἷον χελιδών χελιδόνοϲ, εἴτε τὸ ὄρνεον, εἴτε ὁ περὶ τελετῶν γράψαϲ, Ϲαρπηδών Ϲαρπηδόνοϲ, εἴτε ὁ ἥρωϲ, εἴτε ἡ πέτρα, εἴτε ἡ ἀκτή, εἴτε ἡ νῆϲοϲ· ὡϲ παρὰ Ϲοφοκλεῖ ἐν Αἰχμαλωτίϲιν εἴρηται ἐν Τυμπανιϲταῖϲ Ϲαρπηδὼν ἀκτή· ἡμεῖϲ δ᾿ ἐν ἄντροιϲ, ἔνθα Ϲαρπηδὼν πέτρα· καὶ ἡ νῆϲοϲ ἰδίωϲ ἐν Ὠλκεανῷ Γοργόνων οἰκητήριον οὖϲα, ὡϲ ὁ τὰ Κύπρια φηϲί· τῷ δ᾿ ὑποκυϲαμένη τέκε Γοργόναϲ, αἰνὰ πέλωρα, αἳ Ϲαρπηδόνα ναῖον ἐν ὠκεανῷ βαθυδίνῃ, νῆϲον πετρήεϲϲαν· Τενθρηδών, Πρόθου πατήρ, Φαρκηδών, Ἀπιδών, Μυρμιδών, Ἰϲϲηδών, Ἀϲπληδών, Μακεδών, καὶ καθόλου τὰ διὰ τοῦ ηδων καὶ εδων εἴτε ἀρϲενικὰ εἴτε θηλυκὰ διὰ τοῦ ο τὴν κλίϲιν ἔχει· τὸ γὰρ παρὰ τῷ Κυρηναίῳ τὰ δὲ νῦν πολλὴν τυφεδῶνα λεϲχαίνειϲ — ἕνεκα μέτρου τὸ ω ἐφύλαξεν. εἴ πωϲ οὖν τὸ Ποϲειδών ὀξύνεται, ὀφείλει διὰ τοῦ ο κλίνεϲθαι.

Οὐδέν τε τῶν εἰϲ δων ὀξυτόνων διὰ τοῦ ἑῶν καὶ αω λέγεται τὸ μέντοι προκείμενον εἴρηται καὶ Ποϲειδέων καὶ Ποϲειδάων.

Ἴϲωϲ περιϲπᾶται. ἀλλ᾿ οὐδὲν εἰϲ ων λῆγον περιϲπώμενον ὑπὲρ δύο ϲυλλαβὰϲ φύϲει μακρὰν παραλήγεται. Ἀντιφῶν, Ξενοφῶν, Εὐρυφῶν, Ὁμήρου υἱόϲ, Νικοφῶν ὁ κωμικόϲ, Ἀριϲτοφῶν, Ἀγλαοφῶν, ὁ Βελλεροφόντηϲ κατά τιναϲ Βελλεροφῶν, καὶ ἄλλα πολλὰ τοιαῦτα· Χαρναβῶν, Ϲοφοκλῆϲ Τριπτολέμῳ καὶ Χαρναβῶντοϲ, ὃϲ Γετῶν ἄρχει τὰ νῦν, Εὐρυπῶν· Λακεδαιμονίοιϲ Εὐρυπωντίδαι· Ϲυλοϲῶν, Δεξικρῶν Ϲιμωνίδηϲ (?), Ἑρμοκρῶν παιδοτρίβηϲ τιϲ ἱϲτορεῖται, Καλλικῶν, Δηικῶν ὁ Ἡρακλέουϲ, Ἡρακλῶν ὁ περὶ Ἰλιάδοϲ γράψαϲ καὶ Ὀδυϲϲείαϲ, Ἀθηνακῶν ὁ τὰ Ϲαμοθρᾴκια γράψαϲ, Λαοκῶν, ἄλλο πλῆθόϲ ἐϲτι τοιοῦτον ὀνομάτων περιϲπωμένων μὴ ἐχόντων πρὸ τέλουϲ φύϲει μακράν.

Πάντα τε τὰ προειρημένα διὰ τοῦ ντ κλίνεται τὸ δὲ Ποϲειδῶν οὐχ οὕτωϲ ἐκλίθη.

Τὰ περιϲπώμενα, εἰ λέγοιτο ἐν πλείοϲι ϲυλλαβαῖϲ, διὰ τοῦ ο λέ γεται. Δημοφόων, Καλλίμαχοϲ νυμφίε Δημοφόων, ἄδικε ξένε, Καλλικόων, Εὐφορίων κακώτερε Καλλικόωντοϲ, Ἱπποθόων, Εὔμολποϲ Δόλιχόϲ τε καὶ Ἱπποθόων μεγάθυμοϲ. τὸ μέντοι Ποϲειδῶν ἑ Ποϲειδέων Ποϲειδάων.

Οὐδὲν περιϲπώμενον ὑπὲρ δύο ϲυλλαβὰϲ τρέπει τὸ ω εἰϲ α παῤ 1. 1 τῶν εἰϲ λων eod., correxit Dind. l. 4 φύϲει μακρὰν cod. Dind. scripsit μακρᾷ, quod non necessarium esse demonstravit Ls. ad Mon. 14, 18. l. 5 ὁ Βελλεροφόντηϲ inseruit Ls., l. 6 βελοροφῶν cod., em. Dind. l. 8 ὅτι τῶν ὅϲ γε ἄρχει τὰ νῦν cod., em. Lob. Aglaoph. p. 215 collato Hygino Astron. XIV cf. Nauck frag. tragg. p. 210 tr. 543. l. 9 ἀλκμοῖϲ ἥδε ῥυπῶν cod., em. Ls. ἥδε ex supra scripto ίδαι ortum ratus. Δεξικρῶν tuetur Lehrsius conferens Arcadium 14, 26, a Lobeckio ad Ai. p. 172 emendatumet Choer. Dict. 298, 34. ἑρμονίδηϲ cod., Ϲιμωνίδηϲ substituit Meinekius Com. I p. 500, qui propter subsequens Ἑρμοκρῶν corruptum putat; secutus Lehrsius, sed dubitanter, quum possit etiam scribi ἑρμοκοπίδηϲ, Ἐροιάδηϲ, νεμεονίκηϲ. l. 10 ἱϲτορεῖ cod., ἱϲτορεῖται Lehrsius cum Mein. l. c. ὁ ante Ἡρακλέουϲ inseruit Ls. l. 11 Ἡρακλῶν quod propter antecedens simile Ἡρακλέουϲ excidit, inserui monente Lobeckio Proll. 317 qui profert Suidae testimoniam Ἡρακλέων ἔγραψεν ὑπόμνημα εἰϲ Ὅμηρον. Ἡρακλέων commemoratur etiam a Choer. Dict. 298, 23. —— ὅπερ cod., ὁ περὶ Bl., qui etiam post γράψαϲ inseruit καί. De Ἀθηνακῶν ef. Lobeck. l. l. l. 17 Callimachi verba afferri etiam a Choer. 298, 14 (Βekk. 1361) monuit Dind. l. de Euphorionis loco cf. Mein. Anull. Alex. p. 154. l. 22 Εὐμόλοποϲ cod., em. Dindorf. coll. hymn. Cer. 154, Mein. l. c. etiam hunc versum fortasse Euphorionis esse suspicatur. l. 24 eod. τὸ εω, corr. Ls. monens recte scribi in An. Ox. III 240, 9. Αἰολεῦϲιν ἢ Δωριεῦϲι· τὸ δέ γε Ποϲειδῶν ἐτράπη. Ποϲειδάν γὰρ λέγεται.

Οὐδὲν περιϲπώμενον ἐπὶ κλητικῆϲ εἰϲ oν περατοῦται. πῶϲ οὖν Πόϲειδον λέγεται ἡ κλητική,

Οὐδὲν περιϲπώμενον ἀποκόπτεται κατὰ γενικὴν πτῶϲιν· ἐξεκόπη παρὰ Ἀριϲτίᾳ ἐν Ἀνταίῳ, ἔνθα φηϲὶν —Αἰγαίου Ποϲειδῶ παῖϲ, πατὴρ δ’ ἐμὸϲ —

Οὐδὲν περιϲπώμενον εἰϲ δων λήγει· τὸ δὲ Ποϲειδῶν ἔχει δ πρὸ τοῦ ω.

Δῆλον οὖν ὅτι κατὰ ταῦτα πάντα μονῆρέϲ ἐϲτι τὸ ὄνομα, οὔτε τοῖϲ ὀξυνομένοιϲ τὴν αὐτὴν ἀκολουθίαν ϲῶζον οὕτε τοῖϲ περιϲπωμένοιϲ. τὴν δὲ τούτων λύϲιν ἐν τῇ κλίϲει τῶν ὀνομάτων δηλοῦμεν. εἴρηται δὲ ὁ δαίμων παρ’ Ἀλκαίῳ διὰ τοῦ α μένοντοϲ τοῦ ϲ Ποϲείδαν οὐδέπω Ποϲείδαν ἅλμυρον ἐϲτιφέλιξε πόντον, παρὰ δὲ Δωριεῦϲι τρεπομένου τοῦ ϲ εἰϲ Ποτειδὰν κατ’ ὀξεῖαν τάϲιν, ἔνθεν γενικὴ παρ’ Ἐπιχάρμῳ δευτέρῳ τοῦ Ποτειδᾶνοϲ δὲ χρηϲτὸν υἱὸν Ἱπποκάμπιον. 1. 1 verba ἢ Δωριεῦϲι quae desunt An. l. c. ex sequentibus falso huc illata. esse censet Ahrens l. c. 4 et 5, qui regulam hic propositam non rectam esse indicat, quum Dores e. g. participium μελετῶν in μελετᾶν mutarent (dial. Dor. II 196), Aeoles vero in μελέταιϲ. Sed etiam Choer. de dialectis loquitur p. 299 τὰ εἰϲ ων περιϲπώμενα οὐδέποτε γίνεται παρὰ τοῖϲ διαλέκτοιϲ εἰϲ αν τὸ δ Ποϲειδῶν γίνεται παρὰ τοῖϲ Αἰολεῦϲι καὶ παρὰ τοῖϲ Δωριεῦϲιν εἰϲ αν οἱ μὲν γὰρ Δωριεῖϲ Ποτιδὰν λέγουϲι ὅξυτόνωϲ, οἱ δὲ Αἰολεϲ Ποτίδαν καὶ Ποϲείδαν λέγουϲι βαρυτόνωϲ, unde ἢ Δωριεῦϲι potius in Anecd. excidisse putes. Caeterum Herodianus canonem suum fortasse ad nomina tantum extendit, Ἀλκμάν vero non ex Ἀλκμάων contractum, sed syncopatum opinatus est. Ποϲειδάν codicis Ahrens. verbis ἢ Δωριεῦϲι exturbatis in Aeolicum Ποϲείδαν sive potius Ποϲίδαν mutare vult: ex Choer.loco citato concludi potest ap. Herodianum post Ποϲειδάν excidisse καὶ Ποϲείδαν nisi Herodianus hic, ubi cardo rei in tropo vocalis vertitur, sccentua distinctionem non necessariam habuit. 1.5 κατὰαίτιατικὴν πτῶϲιν cod. Dind.ad h. I. scribendum proposuerat κατὰ γενικὴν πτῶϲιν, quod recepit Lehre; in Thesaur. VI c. 1516 post πτῶϲιν lacunam esse sic fere explendam: κατὰ αἰτιατικὴν πτῶϲιν [τὸ δὲ Ποϲειδῶν ἀπεκόπη Ποϲειδῶ γὰρ λέγεται. οὐδὲν εἰϲ ων λῆγον ἀποκόπτεται κατὰ γενικὴν πτῶϲιν τὸ δὲ Ποϲειδῶνοϲ] ἐξεκόπη suspicatus erat. Αhrens l. c. hanc Dindorfi sententiam, quam et Lehrsins admittendam censuit, probat, lacunam tamen coll. Choer. 299, 11 sic potius expleri vult: κατὰ αἰτιατικὴν πτῶϲιν [τὸ δὲ Ποϲειδῶν ἀπεκόπη· Ποϲειδῶ γὰρ λέγεται· κατὰ δὲ γενικὴν πτῶϲιν] ἐξεκόπη παρ’ Ἀριϲτίᾳ, librarium ab priore πτῶϲιν ad alterum πτῶϲιν aberrasse arbitratus. Equidem cur a Lehrsio discederem, non habui. l. 6 Ἀνταῖοϲ post φηϲίν om. Ls., Ahrensins retinuit trahens ad versum, ita ut Antaeo natus loquatur. 1. 11 τὴν ante αὐτὴν inseruit Dind. 1. 12 Ahrensius, ut servetur memoria formae per ῑ scriptae, quam, quum haec scriptura in quibusdam nominis speciebus certis testimoniis frmetur cf. p. 20, Herodianum praetermisisse non verisimile sit, pro codicis verbis παρὰ Ἀλκαίῳ διὰ τοῦ ᾶ μένοντοϲ τοῦ Ποϲειδᾶν scribendum proponit παρὰ Ἀλκαίῳ διά τοῦ ι καὶ τοῦ α μένοντοϲ τοῦ ϲ Ποϲίδαν. — pro τοῦ ν Dindorf. Thes. correxerat τοῦ ϲ , Lehrsius, quem secutus sum, pro Ποϲειδᾶν exhibuit Ποϲείδαν et in verbis Alcaei pro Ποϲειδᾶν ἁλμυρὸν scripsit Ποϲείδαν ἅλμυρον. 1. 16 τρέπομεν οὐ τὸ ϲ cod., τρεπομένου Βl., τοῦ Ls. Τοϲειδὰν κατ’ ὀξύαν τάϲιν cod., correxit Dind., Ahrensius ΤΠοτιδάν a. Choer. 299, 5 confrmatum scribendum censet. 1. 17 lacunam inter ξπιχάρμῳ et δευτέρῳ statuit Dind. Thes. his verbis: «sante δευτέρῳ excidit nomen fabulae aliquod velut Ἀμύκῳ». Locum ipsum cod. sic exhibet: τοῦ Ποϲειδάνοϲ δὲ χρπ- εἴρηται δὲ καὶ Ποτιδᾶϲ ὡϲ Κερκιδᾶϲ· ἔνθεν αἰτιατικὴ ἐν Κύκλωπι ναὶ τὸν Ποτιδὰν, κοιλότεροϲ ὁλμοῦ πολύ. Ϲώφρων τε τὴνκλητικὴν ἔφη Ποτιδᾶ δροϲοχαῖτα».ὁ δὲ τοὺϲ Εἵλωταϲ τὴν γενικήν φηϲι τέμενοϲ Ποτιδᾶ ποντίω. ἴϲωϲ δέ ἐϲτί τι καὶ Ποcιδέηϲ, ἔνθεν ὡϲ τὸ ράκλειον παρὰ τὸ Ἡρακλέηϲ οὕτω Ποϲίδειον κεὶ. Ποϲιδήιον, ἀγλαὸν ἄλϲοϲ. ὁμοίωϲ δὲ καὶ ἀρϲενικῶϲ κτητικῶϲ Ποϲίδειοϲ, ὡϲ Ἡράκλειοϲ ἇθλοϲ. Ϲοφοκλῆϲ ποιμέϲι.  τειχέων καὶ δὴ τοὺϲ Ποϲιδείουϲ ἀποϲειϲαμένη θριγκοὺϲ — Ποϲειδέων δὲ παροξυτόνωϲ παρ’ ἴωϲι λέγεται ὁ θεόϲ. ὀξυτονηθὲν τὸ ὄνομα μῆνα δηλοῖ. παρὰ δὲ τῷ ποιητῇ διηνεκῶϲ μένοντοϲ τοῦ ϲ καὶ πρὸ τοῦ τέλουϲ τοῦ α ὑπάρχοντοϲ. παρὰ μέντοι Βοιωτοῖϲ Ποτειδάων τραπέντοϲ τοῦ ϲ εἰϲ τ. Κόριννα Βοιωτῷ τοὺ δέ, μάκαρ Κρονίδα, τοὺ Ποτειδάωνοϲ, ὄνοξ Βοιωτέ. Ὅτι πολλοὺϲ ἐποίηϲε ϲχηματιϲμοὺϲ καὶ ἐν ἑτέροιϲ ερηται.

Νῆϲοϲ. τὰ εἰϲ ϲοϲ λήγοντα διϲύλλαβα τῷ η παραληγόμενα φιλεῖ ἀρϲενικὰ εἶναι, Κτῆϲοϲ, Θῆϲοϲ, Δρῆϲοϲ, Ῥῆϲοϲ, Μνῆϲοϲ. πεπλάνηται ἄρα ἡ νῆϲοϲ παρὰ τὸ γένοϲ.

Κάλλοϲ. τὰ εἰϲ οϲ λήγοντα διϲύλλαβα βαρύτονα ἔχοντα διϲϲὸν τὸ λ οὐ θέλει εἶναι οὐδέτερα. Ὕλλοϲ, Κύλλοϲ τό κύριον, οὗ μέμνηται καὶ Ἀριϲτοφάνηϲ καὶ Κρατῖνοϲ ἐν Μαλθακοῖϲ, Ϲκύλοϲ ὁ κολυμβητήϲ, ψύλλοϲ, Ἀργοίταϲ ά Λιβυκῶν· «ἀνδρωθέντα δὲ τὸν Ἀμφίθεμιν πληϲιάϲαι ταῖϲ νύμφαιϲ καὶ γεννῆϲαι παῖδαϲ Ἀδυρμαχίδαν, ΑἈραραύκηλα, Ἀϲβύταν, Βάκαλα, Μάκαν, ψόλον »· ἀφ’ οὗ ψόλλοι τὸἔθνοϲ. Τέλλοϲ ὁ Ἀθηναῖοϲ, Ἡρόδοτοϲ α’ (30), Φδέλλοϲ τὸ κύριον, Ἡϲίοδοϲ Φέλλον ἐϋμμελίην τηλεκλειτὴ Μελίβοια, (Φίλλοϲ), παρὰ Ἀνακρέοντι τὸ ὄνομα, ϲίλλοϲ, Γρύλλοϲ καθάραϲ τοὺϲ Διοϲκούρουϲ ὡϲ Φιλοϲτέφανοϲ, Κόλλοϲ Δημόγνητοϲ ἐν τῷ περὶ Κνίδου· «καὶ Κόκκυγα τὸν Τελέϲτοροϲ καὶ Κόλον τὸν κίρου καὶ Λώγαϲον τὸν Αὐτονόμου καὶ Κτῆϲιν τὸν Μνηϲιθέου ». Γάλλοϲ, ὁ ποταμὸϲ καὶ τὸ ἔθνοϲ, ἴλλοϲ, Γλλοϲ, Ἡρόδοτοϲ γ (138). ἔϲτι δὲ καὶ ἄλλα πολλὰ τούτοιϲ ἐμφερῆ, ἅπερ παραιτεῖται τὸ οὐδέτερον γένοϲ. δῆλον οὖν ὡϲ τὸ κάλλοϲ πεπλάνηται ἢ περὶ ποϲότητα τοῦ λ ἢ περὶ τὸ γένοϲ. ὅϲα γὰρ οὐδέτερά ἐϲτιν εἰϲ οϲ λήγοντα ταῦτα παραιτεῖται ἔχειν ἕτερον ὡϲ τὸ ελοϲ, μέλοϲ, βέλοϲ, θiλοϲ, (φάλοϲ).

Ἀπόλλων. τὰ εἰϲ λων λήγοντα ἀρϲενικὰ ὀνόματα, εἰ διπλαϲίαζοι τὸ λ, οὐ θέλει ὑπὲρ δύο ϲυλλαβὰϲ εἰναι, ὡϲ ἔχει τὸ Χέλλων, Καλλίμαχοϲ 1. 2 ὕλοϲ τὸ κύριον cod., Ὕλλοϲ, Κύλλοϲ τὸ κύριον Ls. praeeunte Dindorfio Aristoph. fr. p. 129 cf. Meinok. fr. com. p. 27 ed. min. 1. 3 ϲκῦλλοϲ ϲκύλλου πατήρ cod , Schneidevinus in Bergkii rel. com. Att. 439 Κὐλλου πήρα emendare voluit, proverbium antecedentibus verbis signifcatum hic disertis verbis afferri arbitratus; Lehrsius colΙato Athen. 296 f. Αἰϲχίων δ’ ὁ Ϲάμιοϲ ἔν τινι τῶν ἰάμβων Ὕδνηϲ φηϲὶ τῆϲ Ϲκύλλου τοῦ Ϲκιωναίου κατακολυμβητοῦ θυγατρὸϲ τὸν θαλάϲϲιον Γλαῦκον ἐραϲθῆναι sorpsit Ϲκύλοϲ ὁ κολυμβητήϲ. 1. 4 ψάλλοϲ ἀγροιώταϲ ἀπὸ λιβυκῶν· ἀνδρωθέντα δὲ τὸν ἀμφιθέμιν πληϲιάϲαι ταῖϲ νύμφαιϲ καὶ γεννῆϲαι παῖδα μυρμαδάναρ· αὐδακήναϲ· βυγὰνμα· καλομάκαν ψῦλλον, ἀφ’ οὖ ψῦλλοι τὸ ἔθνοϲ cod., Ἀγροίταϲ α Λιβυκῶν Dindorhus in praef. ad Homeri Iliadis ed. Lips. 1824 II emendavit et post eum Lob. Aglaoph. 988; nomina. propria in ipso Agroetae loco restituere conatus est Ϲram. Mus. phil. Ϲantabr. I p. 633 invenitque maxime Herodoteo catalogo usus IV 175, ex quo etiam Lobeckius l.c. nomina restitui posse indicaverat,Adyrmachidam, Asbytam, Hacala, Mecam, quibus Meinekius Ζeitschrift fur die Alterthumsvissenschaft 1845 N. 133 p. 1064, qui Crameri inventa non cognita habens, in eadem incidit,addidit Ararauceles. cf. Muller frag. hist. Graec. IV p. 294. 1. 8 versus Hesiodi (Goettling. fr. CXXXIV, Didot. XCVI) sic in cod.ecriptus est: φέλλονἔυμελίην τέκε τῇ Μελιβοίᾳ, em. Es. 1. 9 nomine Φίλοϲ signum corruptelae addidi cum Lehrsio, Dindorfus aut βίλλοϲ (τὸ ἀνδρεῖον αἰδοῖον Arc. 53, 1) aut Βίλλοϲ (Hippocrat. 1162 A) proposuit utrumque enim admittit vox ὄνομα. cf. Bergk. fragm. lyr. p. 806 ed. II. 1. 10 φίλοϲ ϲτέφανοϲ cod., em. Bl. pro Δημόγνητοϲ Mauckium velle Διόγνητοϲ (sic enim cum Meinek. spec. in Athen. p. 30 dicit, ubi hunc locum citat ) aut Δημάγητοϲ adnotat Lehrs. cod. Κνιδίου, em. Lehre. Locum ipsum cod. sic exhibet: καὶ κοκκυνα τὸν τελέϲτερον καὶ κόλον τὸ ϲκίρου καὶ λωγάων, τὸν αὐτὸν ὁμοῦ καὶ κτῆϲιν τὸν μνηϲιθέου, emendavit Meinek. Anall.Alex. 365 praeter λωγάων, pro quo Λαγωόν scribendum suspicatur, Lehrsins posuit Λώγαϲον commendatum appellativo λώγαϲοϲ (Lob. Parall. 81) et patronymico Λωγαϲίδηϲ (Nonn. XXXVI 282). 1. 13 ἴλλὸϲ Ls. substituit pro ἄλλοϲ ab hoc loco alieno coll. Theogn.17, etiam κίλλοϲ vel Κίλλοϲ proponens. πάλοϲ cod., Ls. scripsit quod exstat in Herodoti libro tertio Γίλλοϲ. 1. 17 φάλοϲ neutrum ignotum est neque simile, quod substitui possit, se ofert, quare Ls. susmcatur in hoc vocabulo contineri testimonium praecedentis θάλοϲ «εφίλον θάλοϲα»  Χ 87. δημεχθέα Χείλωνα, Τρέλλων, παρὰ Ϲώφρονι τὸ ὄνομα, Θάλλων ὄνομα κύριον κυνὸϲ παρὰ Ξενοφῶντι (de venat. 7, 5), Ϲίλλων Ἐπίχαρμοϲ Χορευταῖϲ, Κάλλων ὁ ἀθλητὴϲ καθ’ ὑποκοριϲμόν· ϲημειῶδεϲ δὲ τὸ Ἀπόλλων ὡϲ περιϲϲοτέραν ἔχον τὴν ποϲότητα τῶν ϲυλλαβῶν. οὐ μάχεται δὲ τὸ Ἀτιτάλλων, κατὰ τὴν ϲυνήθειαν ἐν ἀγνοίᾳ ὸν καὶ τῇ χρήϲει τῶν παλαιῶν. ἄλλωϲ τε καὶ τῶν μετοχῶν ἐφύλαξε τὴν κλίϲιν, ὡϲ Ἀτιτάλλοντοϲ. ὁ γὰρ τοιοῦτοϲ χαρακτήρ μετοχῶν ἐϲτιν, ἰάλλων, ἰνδάλλων, ἀταϲθάλλων, ἀγάλλων. ἐχρῆν οὖν καὶ τὸ Ἀπόλλων, εἰ μὲν ὄνομά ἐϲτι, διϲυλλαβεῖν, εἰ δὲ ὑπὲρ δύο ϲυλλαβάϲ ἐϲτι, μετοχὴν εἶναι καὶ τὰ παρεπόμενα τῇ μετοχῇ ἔχειν κατὰ τὴν κίνηϲιν.

Πῦρ. οὐδὲν εἰϲ υρ λῆγον οὐδέτερον μονοϲύλλαβον, ἀλλὰ μόνον τὸ πῦρ· ὅπερ Ϲιμωνίδηϲ καὶ ἕνεκα μέτρου διϲυλλάβωϲ ἀπεφήνατο· τοῦτο γὰρ μάλιϲτα φῆρεϲ ἔϲτυγον πύϊρ. Τὸ δὲ Ϲῦρ οὐ ϲύνηθεϲ παρὰ Ἕξλληϲιν, ἀλλ’ ἱϲτορίαϲ ἐχόμενον, ἄλλωϲ τε οὐδ’ ἄντικρυϲ οὐδέτερον. οὕτω γὰρ ἐκαλεῖτο πρότερον ἡ Φοινίκη.

Μοῦϲα. τὰ εἰϲ ϲα λήγοντα θηλυκὰ ὀνόματα τῇ οῦ διφθόγγῳ παραληγόμενα ὑπὲρ δύο ϲυλλαβὰϲ ὁρᾶται· ϲχηματίζεται δὲ κατὰ τὸ πλεῖϲτον ἢ μετατίθεται ἀπὸ μετοχῶν, αἴθουϲα, ὅπερ ἔχει διϲϲὸν μὲν τὸ ϲ ἐπὶ τοῦ προϲηγορικοῦ, ἐπὶ δὲ τοῦ κυρίου κατά τιναϲ ἕν, λέγω δὲ ὅτε ϲημαίνει θυγατέρα Ποϲειδῶνοϲ γενομένην καὶ Ἀλκυόνηϲ. έρουϲα, καὶ τοῦτο ἐπὶ μιᾶϲ τῶν Nηρηΐδων, Φέρουϲά τε Δυναμένη τε (Ϲ 43).. θυγάτηρ τε Ἡλίου ὀνομάζεται Φαέθουϲα. Ἴωνοϲ δὲ τοῦ Ξούθου ἀναγράφεται 13  μήτηρ Κρέουϲα, ὁμωνύμωϲ δὲ ταύτῃ καὶ Αἰνείου γυνή. Μέδουϲα μία τῶν Γοργόνων, θείνω τ’ Εὐρυάλη τε Μέδουϲά τε λυγρὰ παθοῦϲα (Hes.theog.276). Ἀρέθουϲα κρήνη κυρίωϲ· ἀλλὰ καὶ πᾶϲαι κρῆναι κατ’ ἐπιθετικὴν ἔννοιαν οὕτω καλοῦνται, ἀπὸ τοῦ ἄρδειν ἴϲωϲ ϲχηματιϲθεῖϲαι. ὅ γ’ οὖν Χοιρίλοϲ ἐν ο’ Περϲικῶν παρὰ δὲ κρήναϲ ἀρεθούϲαϲ μυρία φῦλ’ ἐδονεῖτο πολυϲμήνοιϲι μελίϲϲαιϲ —. οὐδὲν δ’ ὅτι οὖν ὤφθη διϲύλλαβον εἰϲ α λῆγον τῇ ου διφθόγγῳ παραληγόμενον 1. 1 cod. δὲ μέλθα χελλῶναϲ, em. Dindorf. ex Choer. Bekk. 1188, Gaisf. 134, 26, ubi δημεχθέα Χείλωνα κακόκνημόν τε Κόμητα (ubi Bekk. Χελλωνα, Gaisf. Χελῶνα). 1. 4 περὶ δευτέραν cod., περιϲϲοτέραν ἔχον Ls. 1. 6 ἀλλ’ ὥύϲτε cod., em. Bl. 1. 8 τοῦτοϲ cod., correxit Dind. ἐϲτι cod., ἐϲτιν Ls. 1. 11 ἔχει cod ,corr. Βl. καὶ τὴν cod.,em. Ls. 1. 13 πῦρ. ὁ Ϲιμωνίδηϲ cod., πῦρ, ὃ Bl., πῦρ ὅπερ Le. 1. 14 φηρὲϲ ἐϲ τύγε πύιρ cod., em. Lob.Parall. p. 76. 1.17 εἰϲ α cod., em. Ls. 1. 20 δὲ post λέγω insermit Ls. 1. 21 Ἀλκυόνηϲ γενομένηϲ cod., γενομένηϲ, quod ex praecedente γενομένην ortum est, delendum esse suspicatus est Bl., delevit Ls. 1. 24 ἰλίου cod. em. Ls . coll. Od. μ 133. 1. 27 ϲθένω τ’ εὖροι ἄλη cod., em. Dind. 1. 29 ὄρδην cod., em. Ls. 1. 30 Χοίριλοϲ cod., Χοιρίλοϲ Dind. 1. 31 παρᾶ δὲ παρὰ in codice ita scriptum ut non satis appareat utrum hoc an περὶ dare voluerit librarius». Dind. 1. 32 cod. φιλεδονεῖτο, ὁμοίωϲ ἐν χρήϲει τῇ τῶν παλαιῶν καὶ τῇ κοινῇ ϲυνηθείᾳ, εἰ μὴ μόνον τὸ μοῦϲα. Τὸ γὰρ Δοῦϲα κύριον καθ’ ἱϲτορίαν ἐϲτὶ λεγόμενον ῆ τε Χοῦϲα πόλιϲ Αἰγυπτίων.

Ἄρουρα. οὐδὲν εἰϲ ρα λῆγον θηλυκὸν ϲυνεϲταλμένον ἁπλοῦν προϲηγορικὸν ὑπὲρ δύο ϲυλλαβὰϲ τῇ οῦ διφθόγγῳ παραληγόμενον, ἀλλὰ μόνωϲ ἄρουρα. πρόϲκειται δὲ προϲηγορικόν, ἵνα ἐκφύγωμεν τὰ κύρια, ὡϲ ἔχει τὸ Κόλουρα, ἔϲτι δὲ πόλεωϲ ὄνομα, ὡϲ Ἑκαταίῳ· « δοκέω δὲ μάλιϲτα παρὰ Κόλουρον, ἵνα Πριηνέεϲ ἕζοντο». Ἄργουρα πόλιϲ εὐβοίαϲ, μέμνηται Δημοϲθένηϲ λέγων «ἐξ Ἀργούραϲ τῆϲ Εὐβοίαϲ». Ἴουρα, μέμνηται λναϲέαϲ. Ὄλουρα, μέμνηται Ἐρατοϲθένηϲ. τό τε Κυνόϲουρα ἐπὶ τῇ Λακωνικῇ φυλακῇ, ἀλλὰ καὶ ἄκρα Μαραθῶνοϲ οὕτωϲ καλεῖται, καὶ κύριον καὶ ϲύνθετόν ἐϲτιν· ἀλλὰ καὶ ἐπὶ τῆϲ ἄρκτου οἵ τὴν μὲν κυνόϲουραν ἐπίκληϲιν καλέουϲιν (Arat. Phaon. 36). ἐφυλάξατο δὲ ταῦτα πάντα ὁ κανών.

Κάνωβοϲ. οὐδὲν εἰϲ βοϲ λῆγον ὑπὲρ δύο ϲυλλαβὰϲ τῷ ῦ παραλήγεται, ἀλλὰ μόνον ὁ Κάνωβοϲ. τὸ γὰρ παρὰ τῷ όβᾳ κείμενον βαρβαρικὸν  ὄνομα Nαβωμὸϲ διὰ τοῦ μ γράφεται.

Δίκη. τὰ εἰϲ κη λήγοντα θηλυκὰ διϲύλλαβα μονογενῆ βαρύτονα, ὅτε ἔχει πρὸ τέλουϲ τὸ ι, ἤτοι ϲυνεϲταλμένον ἔχει αὐτό, ἢ ἐκτεταμένον. καὶ τότε μὲν ϲυνεϲταλμένον ὁπότε ϲύμφωνον ὁρᾶται πρὸ τοῦ κ καταλῆγον, τότε δὲ ἐκτεταμένον ὁπότε οὐχ οὕτωϲ ἔχει. οἰον Κίρκη, Δίρκη, Τρίκκη· ϲυνέϲταλται δὲ τούτων τὸ ι, ἐπεὶ ϲύμφωνον ἦν πρὸ τοῦ κ τοῦ δὲ ἑτέρου νίκη, φρίκη. ἡ τοίνυν δίκη ϲημειῶδεϲ. λείπει γὰρ ἢ χρόνῳ ἢ ϲυμφώνῳ.

Νεῖλοϲ. οὐδὲν εἰϲ οϲλῆγον διϲύλλαβον βαρύτονον τῇ ει διφθόγγῳ παραλήγεται, ἀλλὰ μόνον τὸ Νεῖλοϲ. Nῆλοϲ γὰρ λέγεται κατὰ διάλεκτον. τὸ δὲ πῖλοϲ, ϲπῖλοϲ, λοϲ, ἔτι φορτικὸν τὸ ἀπὸ τοῦ τ ἀρχόμενον διὰ τοῦ ῑ γράφεται.

Χαρίειϲ. οὐδὲν εἰϲ ειϲ λὅῆγον ὄνομα ὑπὲρ μίαν ϲυλλαβὴν ἀρϲενικὸν τῷ ῑ παραλήγεται, ἀλλ’ ἢ τῷ α, ὡϲ ἔχει τὸ ἀντάειϲ, αὐλάειϲ, ἢ τῷ η, ὡϲ φωνήειϲ, αὐδήειϲ, παχνήειϲ, ἢ κατὰ ϲυϲτολὴν ποιητικὴν 1. 1 οὕτωϲ cod., ὁμοίωϲ Ls. 1. 8 Κολοῦραν cod., em. Ls. πρηνήϲ cod., Πριηνεῖϲ Lob. Proll. 278, formam Ionicam restituit Ls. ἄγουρα cod., Dind : «Midiana p. 558, 16, ubi Ἀργούραϲ scriptum. ἄργουρα etiam Arcad. 97, 4. 10. 1. 10 Κυνὸϲ οὐρὰ cod., em. Dind. collato Arcad 97, 10. 1. 13 οἱ cod., ο Ls. 1. 16 παρὰ τοῦ ἰώβᾳ cod., em. Bl Lehrsius potina Nάβωμοϲ scribendum putat. 1. 25 οὐδεὶϲ cod., corr. Bl. 1. 26 cod. νόιλοϲ τε, Ls. Nέïλοϲ, Ahrens de dial. Dor. 162 not. Nέϊλόϲ τε γὰρ ἦν καὶ Nῆλοϲ λέγεται equidem non dubito, quin Nῆλοϲ scribendum sit, nam Chor. Οrth. 240, 27 Nελοϲ διὰ τῆϲ ει διφθόγγου· οἱ γὰρ Δωριεῖϲ διὰ τοῦ ῆ γράφουϲι, unde derivata sunt quae Etym. M. cod. Havn. 1971 in E. Gud. 978 habet: Νεῖλοϲ διὰ τῆϲ ει διφθόγγου· ἐπεὶ Nῆλοϲ λέγουϲιν οἱ Δωριεῖϲ διὰ τοῦ ῆ. ἔθοϲ γὰρ ἔχουϲι τὴν ει δίφθογγον εἰϲ μετατρέπειν. 1. 27 cod. πίλοϲ, ϲπίλοϲ, ἤϊλοϲ ἔτι φορτικὸν. τὰ ἀπὸ τοῦ ϲ ἀρχόμενα, em. Ls. Cui de τῖλοϲ Herodianus minis decenter locutus esse videtur, ei licet putare excidisse φημὶ δὲ τὸ τῖλοϲ. τὸ ε, ἠχέειϲ, βρωμέειϲ, ἢ τὸ ο, ὡϲ ἀϲτερόειϲ, ἁρματόειϲ, ἢ τὸ ω, ὡϲ εὐρώειϲ, κητώειϲ. τὸ τοίνυν χαρίειϲ ϲημειῶδεϲ τῷ ῑ χρηϲάμενον πρὸ τέλουϲ. ὁ μέντοι Ἀνακρέων καὶ χαριτόειϲ εἶπεν, ἀποδοὺϲ τὸ ἐντελὲϲ τῇ λέξει.

Οὖϲ. τὰ εἰϲ ουϲ λήγοντα ὀνόματα μονοϲύλλαβα ἀρϲενικὰ πέφυκεν εἶναι, ἔϲθ’ὅτε δὲ καὶ κοινωνεῖ θηλυκῷ γένει. φλοῦϲ φηϲὶ, χλοῦϲ, Γλοῦϲ ὁ λῃϲτήϲ, χνοῦϲ παρὰ Ϲοφοκλεῖ, βοῦϲ, ῥοῦϲ, θροῦϲ, νοῦϲ, ϲοῦϲ, πολὺ παρὰ τοῖϲ Ἴωϲι χροῦϲ. δῆλον ὅτι πεπλάνηται περὶ τὸ γένοϲ τὸ οὖϲ οὐδέτερον ὑπάρχον, Ἄντιφον αὖ παρὰ οὖϲ ἔλαϲε ξίφει (Λ 109). οὐκ ἀγνοῶ δὲ τὸ πάθοϲ τῆϲ λέξεωϲ καθότι ποικίλωϲ λέγεται. οὖαϲ γὰρ καὶ ἡ γενικὴ οὔατοϲ· καὶ ὄαϲ, ἔνθεν ὄατοϲ καὶ ὦαϲ, ἔνθεν ὤατοϲ καὶ ὦϲ, ἔνθεν ὦτόϲ· καὶ ὦοϲ οὐκ εἰρημένον, ϲυνεϲχηματιϲμένον δὲ παρὰ Θεοκρίτῳ (Ι 28) ἀμφωέϲ. τοῦ μέντοι οὖϲ οὐ ζητητέον τὴν κλίϲιν.

Πούϲ. τὰ εἰϲ δυϲ λήγοντα ὀνόματα μονοϲύλλαβα περιϲπᾶται, χνοῦϲ, κνοῦϲ, χροῦϲ, Γλοῦϲ, θροῦϲ, φλοῦϲ, πλοῦϲ, ῥοῦϲ ϲημειωτέον τὸ πούϲ ὀξυνόμενον· μετοχῆϲ γὰρ ἐδέξατο τόνον.

Ποδόϲ. τὰ εἰϲ δοϲ λήγοντα διϲύλλαβα τῷ ο παραληγόμενα εὐΕεῖαν ὑπιϲχνεῖται πτῶϲιν, ὁδόϲ, ϲποδόϲ οὐ δόκιμοϲ ἄρα οὐδὲ ἡ γενικὴ ποδόϲ.

Φρήν. οὐδὲν εἰϲ ην λῆγον ὄνομα μονοϲύλλαβον μόνωϲ θηλυκόν. ἀλλ’ εἰ ἐπιδέχκτο καὶ τὸ θηλυκὸν γένοϲ, ἐν κοινότητι ἐπιδέχεται. Ὁποῖόν ἐϲτι τὸ χήν. θηλυκὸν γὰρ αὐτὸ οἶδεν ὁ ποιητήϲ, ὡϲ ὅδε χῆν’ ἥρπαξ’ ἀτιταλλομένην ἐνὶ οἴκῳ (ο 174), καὶ αἰετὸϲ ἀργὴν χῆνα φέρων (o 161), ἀρϲενικὸν δὲ οὕτωϲ, χῆνέϲ μοι κατὰ οἶκον ἐείκοϲι πυρὸν ἔδουϲι ἐε ὕδατοϲ (τ 535), εἶτα ἐπιφέρει ἐλθὼν δ’ ἐξ ὄρεοϲ μέγαϲ αἰετὸϲ ἀγκυλοχείληϲ πᾶϲι κατ’ αὐχέναϲ ἦξε καὶ ἔκτανεν, οἱ δὲ κέχυντο. 1. 1 βρομέειϲ cod., corr. Ls. 1. 2 εὐώειϲ cod., em. εὐρώειϲ Dind. Ahrens. 1. 6 φηϲι ut a grammatico exscribente appositum seclusit Ls. hunc usum posteriorum grammaticorum fuse explicans. 1. 10 cod. ἄντιφον δ’οἱ παρὰ οὖϲ ἐφύλαξε ξίφει, versum Homericum restituit Meinek. ad Theoct. Ι 28, recte scriptus est ap. Choer. 385, 15. 1. 11 οὕαϲ cod , 1. 12 ἡώαϲ ἡώατοϲ, 1. 13 καὶ ὠτὸϲ καὶ ὀὸϲ et 1. 14 ἄμφω ἔϲτω μέντοι οὖϲ ζητέον (Dind. em. ζητητέον), hunc totum locum emendavit Mein. ad Theoct. I 28, et Lob. Rhem. 314, Lebrsius pro ἀμφῶεϲ scripsit ἀμφωέϲ collatis quaest. ep 152 et 148 seqq. et ante ζητητέον inseruit οὐ. Caeterum τῷ quod apposuit Lehrsius ante ἀμφωέϲ omisi, nam ἀμφωέϲ ipsum est ϲυνεϲχηματιϲμένον, non ὦοϲ, velut ab Βerodiano in loco a Lehrsio citato Cr. An. Ox. IV 334, 31 χαλκοκράϲ, νεοκράϲ ἐκ παρακειμένου ϲυνεϲχηματιϲμένα vocantur. 1. 24 χὴν ἥρπαξε τιταλλομένην cod. 1. 26 cod. οἴελοϲ pro αἰετόϲ. 1.32 cod. αὐχέν’ ἔηξεν et οἵδε. καὶ τοῦτο μὲν ἐν κοινότητι. ᾧ ὅμοιον δύναιτο ἄν εἰναι καὶ τὸ ῥήν, εἴ τιϲ βούλοιτο. ἐπὶ δὲ τῆϲ αἰτιατικῆϲ Νίκανδροϲ (Ther. 453) ατὰρ ὁ τοῦ καὶ ῥῆνα καὶ ἠνεμόεντα λαγωόν. ἐν ϲυνθέϲει πολύρρην παρὰ τῷ τὰ Ναυπακτικὰ ποιήϲαντι· ἀλλ’ ὃ μὲν οὖν ἀπάνευθε θαλάϲϲηϲ εὐρυπόροιο οἰκία ναιετάαϲκε πολύρρην, πουλυβοώτηϲ. τούτου καὶ πληθυντικὸν παρὰ τῷ ποιητῇ (Ι 154) ἐν δ’ ἄνδρεϲ ναίουϲι πολύρρηνεϲ, πολυβοῦται. ὁπότε δὲ λέγει ὁ ποιητήϲ (Κ 216) θῆλυν, ὑπόρρηνον, ἀπ’ εὐθείαϲ τῆϲ ὑπόρρηνοϲ κλίνει, τιϲ ἀπὸ γενικῆϲ ἀπεδέξατο τὴν ϲύνθεϲιν. ὡϲ παρὰ τὴν μηνόϲ τὸ δίμηνοϲ ἢ τρίμηνοϲ, οὕτωϲ ῥηνόϲ ὑπόρρηνοϲ. ἀναδράμωμεν ἐπὶ τὰ παραδείγματα, Ζήν, μήν, ϲπλήν, ϲφήν, ψήν. Ἀριϲτοφάνηϲ (Av. 593) εἶθ’ οἱ κνῖπεϲ καὶ ψῆνεϲ ἀεὶ τὰϲ ϲυκᾶϲ οὐ κατέδονται’ εἶπερ οὖν ἀληθέϲ ἐϲτι τὸ μηδὲν εἰϲ ην λῆγον μονοϲύλλαβον θηλυκὸν γένοϲ ϲημαίνειν, δῆλον ὅτι πεπλάνηται τὸ φρήν περὶ τὸ γένοϲ. διὸ  καὶ ἐξηλλάγη αὐτοῦ ἡ κλίϲιϲ ὡϲ πρὸϲ τὰ ἄλλα μονοϲύλλαβα. φρενὸϲ γάρ, τῶν ἄλλων φυλαϲϲόντων τὸ η. οὐκ ἀντιθήϲει τιϲ ἡμῖν τὸ παρὰ τῷ Ἑρμηϲιάνακτι ἐν Λεοντίου α’ δερκόμενοϲ πρὸϲ κῦμα, μόνη δὲ οἱ ἐφλέγετο γλήν. οὐ γὰρ ἐντελέϲ, ἀποκεκομμένον δὲ ἐκ τοῦ γλήνη.

Ϲειρήν. οὐδὲν εἰϲ ην λῆγον ὑπὲρ μίαν ϲυλλαβὴν ὀξυνόμενον θηλυκόν, μόνον δὲ τὸ εἴρην. ὁπότε δὲ καὶ μελίϲϲηϲ εἶδοϲ ϲημαίνει, ἀρϲενικῶϲ ἁπλῶϲ λεγόμενον οὐ κεκοινώνηκε. διὸ καὶ οἱ ἁδένεϲ ἀρϲενικῶϲ λεγόμενοι παρ’ Ἱπποκράτει ἀναλόγωϲ λέγονται.

Γαϲτήρ. τὰ εἰϲ τηρ λήγοντα ὑπὲρ μίαν ϲυλλαβὴν θηλυκὰ ὄντα βαρύνεϲθαι θέλει, μήτηρ, θυγάτηρ, εἰνάτηρ, Δημήτηρ, οὐδὲν δὲ θέλει ὀξύνεϲθαι. ϲημειώδηϲ ἡ γαϲτὴρ ὀξυνομένη. καὶ γὰρ ἄλλωϲ τὰ εἰϲ τηρ ὀξυνόμενα ἀρϲενικά, ὁπότε μὴ κατὰ μεταβολὴν γένουϲεἰη, ἀϲτήρ, πρηϲτήρ, καυϲτήρ, πληκτήρ, ἀλκτήρ. προϲέθηκα δὲ ὁπότε μὴ κατὰ μεταβολὴν γένουϲ διὰ τὸ ῥαιϲτῆρα κρατερήν (Ϲ 477), ὕλην ϲτεγαϲτῆρα. τοιαῦτα γάρ ἐϲτιν ὁποῖον ἡ αἰθήρ, ἡ ἀήρ.

Ϲκηνή. τὰ εἰϲ νη λήγοντα διϲύλλαβα μονογενῆ τῷ η παραληγόμενα βαρύνεται, Ῥήνη, κρήνη, φήνη, φήνῃ ἐειδομένη (γ 372), γλήνη, μήνη. ϲημειώδηϲ ἄρα ἡ ϲκηνή.

Δοθιήν. οὐδὲν εἰϲ ην λῆγον ὄνομα ὀξυνόμενον καθαρεύει κατὰ χρῆϲιν Ἑλλήνων, ἀλλ’ ἀεὶ πρὸ τοῦ η ϲύμφωνον ἔχει ἢ ϲύμφωνα· οἷον ϲωλήν, λειχήν, κηφήν, αὐχήν, Πειρήν καθ’ Ἡϲίοδον πατὴρ Ἰοῦϲ, Αἰζήν sΤαντάλου παῖϲ. ϲτελήν (?), ϲειρήν, βαλλήν, οὕτωϲ ὁ βαϲιλεύϲ, ἐϲϲήν ὁ οἰκιϲτήϲ, Μυρμιδόνων ἐϲϲῆνα Καλλίμαχοϲ, πυθμήν, λιμήν, ἀτμήν, καμαϲήν ἰχθῦϲ τιϲ λέγεται, Ἀραφήν εἷϲ τῶν ἑκατὸν ηρώων, ἠλακάτην, καὶ τοῦτο ὄνομα ίχθύοϲ κητώδουϲ,   ἀλλὰ καὶ τὸ κύριον. δῆλον ὅτι ϲημειώδηϲ ὁ δοθιὴν παρ’ Ἀττικοῖϲ λεγόμενοϲ καὶ μὴ ἔχων πρὸ τοῦ η ϲύμφωνον. Τηλεκλείδηϲ ὅδ’ ἀπ’ Αίγίνηϲ νήϲου χωρεῖ δοθιῆνοϲ ἔχων τὸ πρόϲωπον, καὶ Ἕρμιπποϲ ἐν Θεοῖϲ φήμηϲ ἱερᾶϲ ἐξοιγνυμένηϲ ὥϲπερ πέπονοϲ δοθιῆνοϲ. ιεἰ δέ τιϲ λέγοι, ὅτι καὶ τὸ ζαήν καθαρεύει, οὗ καὶ αἰτιατικὴ παρὰ τῷ ποιητῇ κατ’ ἔκθλιψιν τοῦ α, ὤρε δ’ ἐπὶ ζαῆν’ ἄνεμον ιμ 313), πρῶτον μὲν εἴϲεται, ὡϲ οὐχ ὑγιῶϲ τὸ τοιοῦτο παραλήψεται, οὗ πίϲτιν ὀφείλει ἐξ ἄλλων πτώϲεων παραθέϲθαι. προείπομεν δέ, ὅττι κατὰ χρῆϲιν 20  τῶν Ἑλλήνων, οὐχὶ καθ’ ὑπόϲταϲιν λέγομεν ἅπαντα. ἀλλ’ οὐδὲ ὁμολογούμενον τὸ ζαῆνα. φυλακτέον δὲ ὡϲ πολλοὶ ἐν τῇ ϲυνηθείᾳ διὰ τοῦ ω λέγουϲι τὸ δοθιών, ϲυναποφερόμενοι τῷ Κνακιών καὶ Ἀϲιών καὶ ἀνθεϲτηριών καὶ τοῖϲ τοιούτοιϲ.

Πυρά. τὰ εἰϲ ρα λήγοντα θηλυκὰ μονογενῆ τῷ υ παραληγόμενακ ἢ τρίτην ἀπὸ τέλουϲ ἔχει τὴν ὀξεῖαν, ὡϲ τὸ ἄγκυρα, ὄλυρα, Κέρκυρα, γόργυρα, ἢ παροξύνεται, ὡϲ τὸ Ἐφύρα, πορφύρα, κολλύρα, Ζεφύρα, λύρα, θύρα, ἢ προπεριϲπᾶται, ὡϲ τὸ ϲφῦρα, οὐδ’ ὅτι οὖν ἐϲτιν ὀξυνόμενον. ϲημειῶδεϲ ἄρα τὸ πυρά. τὸ δὲ 1. 3 in Οdysseae loco nunc editum esse φήνῃ εἰδομένη monuit Dind., 1. 4 ϲμήνη cod., Ls. emendavit ob similem Theognosti locum p. 113, ubi μήνη ή ϲελήνη. 1. 5 δοθείην cod., item ll. 13,15,17, corr. Dind. 1. 7 πήρην — υίόϲ cod., corr. Lud. Dind. ad fragm. XCI Hesiodi. 1. 8 ϲτελήν ignotum est cf. Lob. Parall. 192. οὗτοϲ cod ., em. Dind. ἐϲπὴν, 1. 10 μυρμυδόνων cod ., em. Bl. 1. 11 ἰχθύϲ cod., em. Ls. 1. 15 ὅδ’ ἀπ’ αἰγιύνηϲ οὐ χωρεῖ cod , em. Dind. 1. 17 ὥϲπερ πέπονθε δοθειῆνοϲ cod., em. Lud. Dind. 1. 18 locum corruptissimum egegrie sanavit Lebrsius ad h. I. et in quaest. ep. 155 not. ζάῆν cod., Ls. scripsit ζαήν, οὗ inseruit. 1. 20 verba Βomerica in cod. sic scripta sunt ὦρϲε δ’ ἐπὶ ζάῆν ἄνεμον. 1. 21 ἕπεται cod., Ls.scr. εἴϲεται, ante πίϲτιν inseruit οὗ. 1. 22 ante κατὰ χρῆϲιν inseruit ὅτι. 1. 23 pro λεγόμενον πάντα scripsit λέγομεν ἅπαντα et tum, ne alterum argumentum, quod excidisse indicant verba πρῶτον μὲν, desideraretur, addidit ἀλλ’ οὐδὲ ὁμολογούμενον τὸ ζαῆνα. 1. 29 κόρκυρα cod., γόργυρα Lob. Proll. 274 not. 48. Γυρῇϲίν μιν πρῶτα Ποϲειδάων ἐπέλαϲϲε, πέτρῃϲι μεγάλῃϲι (δ 500) εἰ καὶ ἰδίωϲ λέγεται, ἀλλ’ ὅμωϲ ἔχει τάξιν ἐπιθετικήν. λέγεται δὲ καὶ περὶ τούτων μοι πάντων ἐν τοῖϲ περὶ καθολικῆϲ προϲῳδίαϲ.

Ἐρῳδιόϲ. τὰ διὰ τοῦ διοc ὀνόματα πάντα προπαροξύνονται, χωρὶϲ εἰ μὴ τριβρόχεα εἴη ἐπὶ κυρίων, ὥϲπερ ἔχει τὸ Ϲχεδίον δ’ ἕλε Λήϊτοϲ ἥρωϲ, καὶ Κάρηϲόϲ τε Ῥοδίοϲ τε (Μ 20). προπαροξύνονται οὖν ταῦτα ἀΐδιοϲ, μαψίδιοϲ, φωρίδιοϲ, ἐπιμαϲτίδιοϲ, ῥΐδιοϲ, θνητάδιοϲ, κρυπτάδιοϲ, παυρίδιοϲ, Μυϲάδιοϲ, διχθάδιοϲ, ὑρράδιοϲ, Μολπάδιοϲ, Ὑϲϲάδιοϲ, μινυνθάδιοϲ, καὶ ἄλλο μυρίον πλῆθοϲ. διὸ ϲημειωτέον ἐρῳδιόϲ ὀξυνόμενον, ὅπερ ἔχει πρὸϲ τὸ ω καὶ τὸ ι γραφόμενον. λέγεται δὲ ἐϲθ’ ὅτε καὶ τριϲυλλάβωϲ, ὥϲπερ καὶ τὸ παρ’ Ἱππώνακτι (fr. 63 Bergk) ἐγὼ δὲ δεξιῷ παρ’ Ἀρήτην κνεφαῖοϲ ἐλθῳν ῥωδιῷ κατηυλίϲθην. τὴν δὲ λύϲιν τούτων ἐν τῷ πέμπτῳ περὶ καθολικῆϲ προϲῳδίαϲ ἐποιηϲάμην.

Μηχανή. τὰ διὰ τοῦ ανη ἐκφερόμενα θηλυκὰ μονογενῆ ὑπὲρ δύο ϲυλλαβὰϲ πάντα βαρύνεται, πτιϲάνη, δρεπάνη, ϲαργάνη, βρυκάνη, τρυπάνη· ἀλλὰ μόνον τὸ μηχανή ϲημειοῦται ὀξυνόμενον. προϲέθηκα ὑπὲρ δύο ϲυλλαβὰϲ διὰ τὸ φανή παρ’ Ἡϲιόδῳ ἐν δευτέρῳ εἰρημένον· ἳὓ πρόϲθε φανὴν ἔντοϲθεν ἔκευθον. τὸ γὰρ παρὰ Κορίννῃ βανά οὐ κοινὸν οὐδὲ εἰϲ νη λῆγον, ἀλλὰ ἴδιον θέμα Βοιωτῶν ταϲϲόμενον ἀντὶ τοῦ γυνή.

Εἷϲ. οὐδὲν ἀρϲενικὸν εἰϲ ειϲ λῆγον περιϲπᾶται, ἀλλὰ μόνον τὸ εἰϲ. ἀναλογώτερον ἄρα ἕνεκα τόνου τὸ ἕειϲ ὀφθαλμὸϲ δὲ ἕειϲ μέϲϲῳ ἐνέκειτο μετώπῳ. 1. 1 πυρῇῇϲι μὶν cod. 1. 6 post εἴη om. Ls. 1. 7 ἑλελήϊϲτοϲ cod., Dindorf. monuit Herodianum confudisse Z 35 Φύλακον δ’ ἕλε Λήϊτοϲ ἥρωϲ et Ο 515 ἔνΘ’ Ἕκτωρ μὲν ἕλε Ϲχεδίον. l. 9 κάρηϲ ὅϲτ’ ἐρωδιόϲ τε cod., corr. Bl. l. 11 θνητάδιοϲ, quod hoc uno loco legitur, pro ἡθάδιοϲ obrepsisse suspicatur Lob. Proll.352, idem Parall. 77 Μυϲάδιοϲ pro μουϲάδιοϲ emendavit collato Steph. Bys. s. Μυϲία. cod μιχθάδιοϲ, διχθάδιοϲ Lob. Proll. 351, qui tuetur Μολπάδιοϲ ut proprium, Ὑϲϲάδιοϲ ut gentis nomen, quo dieti sint accolae Hyssi (Arrian. Peripl. Euxia. p.115 (p. 9]), nisi forte Ὀϲϲάδιοϲ ex Arrian. Alex. VI 15, 3 substituendum sit. De ὑρράδιοϲ praeter Lobeck. cf. Ahrens de dial. p. 157. l. 13 ἐρωδιόϲ hic ut supra 5 et infra 17 ῥωδιῷ cod. sine ι, quod subscvripsit Ls. l. 16 παρὰ ῥητὴρ cod., Schneidewin. παρ’ Ἀρήτην. l. 17 κναιφέωϲ cod., BI. κνεφαῖοϲ ex E.M. 380, 40. l. 21 βρυκάνη, cum quo Dind. in thes. contulit Hesychii βρυχάνᾳ ϲάλπιγγι καμπύλῃ, retinuit Ls. Lobeckio Proll. 176 not.4 aut ῥυκάνη aut βυκάνη scribentum censente. l. 23 ἐν δευτέρῳ intellegendum esse καταλόγῳ vel καταλόγων monuit Ls. e Lud. Dind.. XCII l. 24οἱ cod., οἳ Ls. l. 24 et 25 ἐκεύθοντο γὰρ παρὰ Κορίννην βάνδου κοινόν cod., correxit Bloch., praeterquam quod βάνα scripsit, cui Lud. Dindorfius concinente Lehrsio βανά substituendum censuit. l. 25 ἀλλ’ ἀΐδιον θέμεν cod., corr. Bl. l, 28 ἕειϲ cod., em. Ls. item in versu sequente. l. 29 ὀφθαλμὸϲ δὲ ἕειϲ ἐν μέϲῳ ἔκειτο μετώπῳ cod. qui videtur versus Hesiodi theog.143 ubi nunc editum μοῦνοϲ δ’ ὀφθαλμὸϲ μέϲϲῳ προϲέθηκα δὲ ἕνεκα τόνου, ἐπεὶ οὐχ ὑγιαίνει ἐν τῇ πρὸ τέλουϲ ϲυλλαβῇ. οὐδὲν γάρ ἐϲτιν ὅμοιον τῷ ἠχέειϲ καὶ βρωμέειϲ.

Τίϲ. οὐδὲν εἰϲ ιϲ λῆγον ϲυνεϲταλμένον μονοϲυλλαβεῖ, πάντα δὲ ἐκτείνεται, ὡϲ τὸ λίϲ, κίϲ, ῥίϲ, ἴϲ, ἔνθεν καὶ ἡ ἰνόϲ γενική. ϲημειῶδεϲ ἄρα τὸ τίϲ ϲυϲτέλλον τὸ ι. τὸ Ἴϲ ἐπὶ ποταμοῦ κείμενον παρ’ Ἡροδότω (Ι 179) ἐκτεινόμενον ἔχει τὸ ι. οὕτω καὶ Ϲκύμνοϲ ἐν τῷ ι’ τῆϲ Ἀϲίαϲ περίπλῳ παρέθετο « Ἔχεται Κελένδεριϲ πόλιϲ Ϲαμίων, καὶ ἱερὸν παρὰ τῇ πόλει Ἥρηϲ καὶ ἄλϲοϲ Ἴϲ ποταμὸϲ παρὰ θάλαϲϲαν ἔξειϲιν ». ἔϲτιν Ἴϲ τῆϲ Ἰταλίαϲ, ὡϲ Πάρθαξ ἐν τῷ β’ τῶν Ἰταλικῶν ἐπεὶ δὲ ἀφίκετο εἰϲ τὴν Ποϲειδωνίαν ὁ Ἡρακλῆϲ. ἔϲτι δὲ ποτομὸϲ Ἴϲ καλούμενοϲ μέγαϲ». εἰ δέ τινεϲ ϲυϲτέλλουϲι τὸ ι εἰϲ ἀποφυγὴν τούτου οὐ γὰρ ἐμοὶ ἲϲ ἐϲθ’ οὕη πάροϲ ἔϲκεν (Λ 668) — πταίουϲι καὶ περὶ τὸν λόγον καὶ περὶ τὴν ἱϲτορίαν.

Τὰ πύϲματα ὀνοματικὰ ὄντα εἰϲ οϲ θέλει καταλήγειν, ποῖοϲ, πηλίκοϲ, ποδαπόϲ, πόϲτοϲ τὸ δὲ τίϲ οὐ παρεδέξατο τὴν εἰϲ οϲ κατάληξιν.

Ἀπαιτεῖ τὰ πύϲματα κατὰ τὴν εὐθεῖαν πτῶϲιν τὸ π, ἀλλὰ καὶ ἐν τοῖϲ ἐπιρρήμαϲιν ἡ αὐτὴ ἀρχή, πόϲωϲ, ποίωϲ, ποδαπῶϲ, ποῦ, πῶϲ, πηλίκωϲ, πῇ, πόθεν, πόϲε, πόθι, πῆμοϲ· μόνον δὲ τὸ τίϲ ἀπὸ τοῦ τ ἤρξατο. πρόϲκειται δὲ κατ’ εὐθεῖαν πτῶϲιν ἵν’ ἐκφύγωμεν τὸ κατὰ γενικὴν τοῦ λεγόμενον ἢ τέο ἢ τεῦ.

Ὀλίγοϲ. οὐδὲν εἰϲ γοϲ ὑπὲρ δύο ϲυλλαβὰϲ τῷ ι παραλήγεται καὶ παροξύνεται, ἀλλὰ μόνον τὸ ὀλίγοϲ. μή τι οὖν Ταραντῖνοι χωρὶϲ τοῦ γ προφερόμενοι τὴν λέξιν ἀναλογώτερον ἀποφαίνονται, ὥϲπερ Ῥίνθων ἐν δούλῳ Μελεάγρῳ ὀλίοιϲιν ὑμῶν ἐμπέφυκ’ εὐψυχία, καὶ ἐν Ἰοβάτῃ χρῄζω γὰρ ὀλίον μιϲθὸν αὐτὸϲ λαμβάνειν. πολλὰ γάρ ἐϲτιν εἰϲ οϲ λήγοντα καθαρῷ τῷ ι παραληγόμενα καὶ ὡϲ τὸ πληϲίοϲ, ἀντίοϲ, νυμφίοϲ ἐπὶ διαφόρου ϲμαινομένου, ἐπέκειτο vel ἐνέκειτο μετώπῳ; alii Herodianum confudisse v. 143 eum v. 145 κυκλοτερὴϲ ὀφθαλμὸϲ ἕειϲ ἐνέκειτο μετώπῳ putant. Lehrsius qui hoc praeeunte Dindorf. admonuit , adnotat Theognostum 134, 15 ex Herodiano περὶ μονοϲυλλάβων hunc versum sic citare: ὀφθαλμὸϲ ἕειϲ ἐπέκειτο μετώπῳ. l. 1 ἐν τῷ cod., corr. Dind. l. 2 ἀχέειϲ cod., ἠχέειϲ Ls. l.3 εἰϲ τιϲ cod., Ls.em. l. 4 ἴνοϲ cod., em. Dind. l. 5 cod. τίϲ, Dind. τό τ’ Ἴϲ indicato Herodoti loco, Ls. τ’ omisit. l. 7 eod. εὑρέθη, Ls. παρέθετο. κέλενδε ῥὶϲ cod., corr. Bl. l. 8 νήρηϲ cod., corr. Βl. l. 10 Ποϲειδονίαν cod., em. Ls. εἶϲ cod., em. Dind. l. 13 Homeri versum significari indicavit Dind., cod. habet ἴϲχοι . l. 18 κατὰ et paullo post τὸ π inseruit Ls. l. 20 πῆ in cod. sine ι, quod subscripsit Ls. l. 22 cod. τὸ υ et bis ἡ, em. Ls. l. 23 εἰϲ οϲ cod., εἰϲ γοϲ Lob. Proll. 305. l. 24 μήτ’ οὖν cod., μὴ τι οὖν Ls. collato Herodiano ap. St. B.s. Ἀγβάτανα· μή τι ἄρα παρακινδυνεύει, Dind. μήποτε. Ταραντινοὶ cod., corr. Dind. 1. 27 λιοίοιϲιν cod., corr. Dind. l. 28 εὐνιοβάται cod., Dind. «ἐν οβάτῃ Hermannus. Hobates fuit Sophoclis fabula. Hanc igitur more suo imitatus videtur Rhintho». l. 29 ὀλίον cod., corr. Dind. l. 30 ἐϲτι cod.. ἐϲτιν Ls. μυρίοϲ, καὶ τοῦτο ὁμοίωϲ· οὖ γε μήν ἐϲτί τι εἰϲ γοϲ λῆγον παραληγόμενον τῷ ι ὑπὲρ δύο ϲυλλαβὰϲ ὑπάρχον καὶ προπαροξυνόμενον. Πλάτων μέντοι ἐν Ὑπερβόλῳ διέπαιξε τὴν ἄνευ τοῦ γ χρῆϲιν ὡϲ ψάρβαρον, λέγων οὕτωϲ· ὁ δ’ οὐ γὰρ ἠττίκιζεν, ὦ Μοῖραι φίλαι, ἀλλ’ ὁπότε μὲν χρείη διῃτώμην λέγειν, ἔφαϲκε δητώμην, ὁπότε δ’ εἰπεῖν δέοι ὀλίγον ὀλίον.

Καρκίνοϲ. οὐδὲν εἰϲ νοϲ λῆγον ὑπὲρ δύο ϲυλλαβὰϲ τῷ ι ϲυνεϲταλμένῳ παραληγόμενον παροξύνεται, ἀλλ’ ἤτοι προπαροξύνεται ὡϲ τὸ δρύϊνοϲ, λίθινοϲ, φήγινοϲ καὶ ὅϲα ἐϲτὶ τούτοιϲ ἐμφερῆ, ἢ ὀξύνεται, ὡϲ τὸ ἐαρινόϲ, θερινόϲ, πυκινόϲ, οὐδὲν δέ ἐϲτι παροξυνόμενον. διὸ ἐπιϲτατέον τὸ καρκίνοϲ. καὶ μόνον γὰρ παροξύνεται καὶ ὁ αὐτὸϲ τόνοϲ καὶ ἐπὶ τοῦ ζῳδίου τοῦ ἐν οὐρανῷ ὁμοίωϲ καὶ τοῦ θαλαϲϲίου ἢ καὶ τοῦ κυρίου καὶ τοῦ ἐργαλείου· οὐ γὰρ ὑγιῶϲ τινεϲ τοῦτο προπαροξύνουϲι. περὶ δὲ τούτου ἐντελῶϲ εἴρηται ἐν τοῖϲ περὶ καθολικῆϲ προϲῳδίαϲ.

Πηλίκοϲ. τὰ εἰϲ κοϲ λήγοντα καθαρὰ ὑπὲρ δύο ϲυλλαβάϲ, ὁπότε τῷ ι παραλήγει ϲυνεϲταλμένῳ, ἤτοι προπαροξύνεται, ἀνθέρικοϲ, Κύζικοϲ, Ὤρικοϲ, Ἀϲφόδικοϲ, ἢ ὀξύνεται, ὡϲ τὸ κλωπικόϲ, Τρωϊκόϲ, οὐδὲν δὲ ὁτιοῦν παροξυνόμενόν ἐϲτιν. ἐπιϲτατέον τῷ πηλίκοϲ παροξυνομένῳ. τούτῳ δὲ ἀκόλουθον καὶ τὸ ἡλίκοϲ, τηλίκοϲ παρὰ ποιηταῖϲ, καὶ μία γὰρ αὐτῶν ἡ ϲυζυγία ἐϲτὶ καὶ ὁ αὐτὸϲ τόνοϲ τοῖϲ πυϲματικοῖϲ καὶ τοῖϲ ἀνταποδοτικοῖϲ τοῖϲ ὑπὲρ μίαν ϲυλλαβήν. τὰ εἰϲ κοϲ λήγοντα ὑπὲρ δύο ϲυλλαβάϲ, εἰ παραλήγοιτο τῷ ι καὶ παροξύνοιτο, πρὸ τοῦ κ τὸ ϲ ἔχει, ἀϲτερίϲκοϲ, ὀβελίϲκοϲ, πανίϲκοϲ, Κωραλίϲκοϲ. ἐρχῆν οὖν 1. 1 οἵ γε μὴν, ἐϲτὶ τὸ cod, em. Ls. l. 5 ὀδοῦ γὰρ ἥπτη κιζεῦν cod., em. Bl. pro Μοῖραι suspicabatur Meinek. (fr. com. p. 386 ed. min.) Μοῦϲαι, quoniam ubi de elegantia in dicendo ageretur Musarum quam Parcarum aptior videretur esec antestatio. l. 6 διιωμήν cod., em. Bl. l. 7 δὴ τῷ μήν cod., Dind. em. l. 8 ὀλίγον, ἔλεγεν cod., ὀλίγον ὀλίον, ἔλεγεν Bloch. et Mein.. Ls. ὀλίγον ὀλίον. l. 9 ϲυνεϲταλμένον cod., corr. Bl. l. 11 φήϊνοϲ cod., corr. Bl. l, 13 ἐπιϲτατέον τὸ καρκίνοϲ cod., quod retinuimus propter exempla a Lehrsio, qui ipse τῷ scripsit, proposita Theogn. 53, 10; 28, 8 et St. B. s. Αὐλαί: ἐπιϲτατέον τὸ Καρνίτηϲ ἀπὸ τῆϲ Κάρνηϲ, ad quem, l. Meinekius interpretatur vocabulum per ϲημειωτέον. l. 14 τοῦ θαλαϲϲίου καὶ τοῦ κυρίου ἐπιγείου cod., Ls. ἐπιγείου transposuit. l. 20 cod. τὸ ᾠδικόϲ, Ls. consultis Theogn. 60, 6 et iis, quae de Theognosti et hoc loeo Herodiani Lobeckius disputavit in Proll. seqq. substituit Ὤρικοϲ; idem pro ἀϲφοδελικόϲ posuit Ἀϲφόδικοϲ nomen herois Thebani (Pausam. lX 18, 4), quod ap. Theogn. Ἀϲφόδικοϲ (falso accentu Ἀϲφαδικόϲ) scriptum est ; particulam ἢ ante ὀξύνεται inseruit Ls., quem defectum neglegens Lobeckius reponere voluit pro τὸ ᾠδικόϲ, ἀϲφοδελικόϲ ex Hesychio ἑλικόϲ ὁ ἀϲφόδελοϲ. πελωπικόϲ cod., Dindorf. voluit Πελοπικόϲ, Lchrsius κλωπικόϲ scripsit, proxime πελοϲγικόϲ a πελωπικόϲ abesse neque tamen. verismile esse alterum quoque adiectivum s regione ductum fuisse pronuncians et etiam ὡϲ τὸ ᾠδικόϲ, Πελαϲγικόϲ, Τρωϊκόϲ scribi posse concedens. l. 21 ἐϲτι cod., Ls. ἐϲτιν. l. 22 τὸ ἠλίκοϲ, τηλίκοϲ, πηλίκοϲ παρὰ Δωριεῦϲι καὶ ὁπηλίκοϲ cod., Lehrsiu τὸ ἡλίκοϲ τηλίκοϲ παρὰ ποιηταῖϲ καὶ ὁπηλίκοϲ scripsit. l. 26 cod. μανίϲκοϲ, Bl. μηνίϲκοϲ, Ls. πανίϲκοϲ; cod. κωρακίϲκοϲ, Dind. antea τὸ πηλίκοϲ, εἰ παροξύνοιτο, πρὸ τοῦ x τὸ ϲ ἔχειν, ὡϲ τὸ ἀϲτερίϲκοϲ, ἢ μὴ παροξύνεϲθαι. πάντων δὲ λύϲειϲ δίδωμι ἐν τῷ περὶ καθολικῆϲ προϲῳδίαϲ.

Κοῖλοϲ. οὐδὲν εἰϲ λοϲ λῆγον διϲύλλαβον βαρύτονον τῇ οι διφθόγγῳ παραληγόμενον, ὅτι μὴ μόνον τὸ κοῖλοϲ. ἀνάλογον οὖν ἐϲτι καὶ λεγόμενον κόϊλοϲ. μεμίμηται γὰρ τὸ αἴγιλοϲ, μύτιλοϲ, πύτιλοϲ, νύκτιλοϲ (?).

Ἑταῖροϲ. οὐδὲν εἰϲ ροϲ λῆγον ὑπὲρ δύο ϲυλλαβὰϲ ἀπλοῦν προπεριϲπᾶται, ἀλλὰ μόνον τὸ ἑταῖροϲ. ἴϲωϲ οὖν ἀναλογώτερον τὸ «ἑτάρουϲ τε» χωρὶϲ τοῦ ι λεγόμενον. πολλὰ γάρ ἐϲτι τοιαῦτα, μάρμαροϲ, βάρβαροϲ, τάλαροϲ, κύλλαροϲ, φλύαροϲ· τούτου δέ τινεϲ ἐκτείνουϲι τὸ α, καὶ μάλιϲτα παρ’ Ἀττικοῖϲ. ἔϲτι μέντοι τινὰ προπαροξυνόμενα ἔχοντα τὴν αι δίφθογγον, ἅπερ ϲύνθετά ἐϲτιν ἢ κύρια, ἄκαιροϲ, εὔκαιροϲ, Πάλαιροϲ· ἔϲτι δὲ χωρίον τῆϲ Ἀκαρνανίαϲ· μέμνηται καὶ Ἐξπίχαρμοϲ ἐν Ἐλπίδι ἢ Πλούτῳ οὕτ’ ὦν Πάλαιροϲ οὕτε (βοιαυτοῦ).

Ὕϲτεροϲ· τὰ εἰϲ τεροϲ ϲυγκριτικά, εἰ ἔχει πρὸ τῆϲ τεροϲ παραγωγῆϲ τὸ υ, οὔτε τριϲυλλαβεῖν θέλει οὕτε ἔχειν προηγούμενον τοῦ τ τὸ ϲ. ἀπὸ γὰρ τῶν εἰϲ υϲ ὀνομάτων θέλει παράγεϲθαι, ταχύτεροϲ, πλατύτεροϲ, βραχύτεροϲ, ἡδύτεροϲ. ϲημειῶδεϲ ἄρα τὸ ὕϲτεροϲ, μήτε ἀπὸ τῶν εἰϲ υϲ ληγόντων παραχθὲν τριϲύλλαβόν τε ὑπάρχον καὶ ἔχον τὸ ϲ προηγούμενον τοῦ τεροϲ. ἀλλ’ ἴϲωϲ αἴτιον τὸ πάθοϲ, ὡϲ δείκνυται ἐν ἑτέροιϲ, ἔνθα καὶ περὶ τοῦ «κύντερον ἄλλο γυναικόϲ» (λ 427), εἰ καὶ ἔϲτι 25ϲυγκριτικόν· τό τε ἰθύντεροϲ ὑπὲρ τρεῖϲ ἐϲτι ϲυλλαβάϲ, ῥήματι παρακείμενον τῷ ἰθύνω. τὸ δὲ ἐπαϲϲύτερον κορακίϲκοϲ, nunc in thes. cum Th. Bergkio Rell. com. Att. 431 Κωραλίϲκοϲ, quod Ls. recepit. l. 6 cod. μέμνηται γὰρ τὸ αἰγιαλόϲ, μυττιλόϲ, πυτιλόϲ, νυκτιλόϲ Lobeck. Proll. 114 emendavit, αἴγιλοϲ et μύτιλοϲ servavit etiam Arcadius p. 55 πύτιλοϲ Hesych., atque cur horum accentus a norme declinavert, ex Arcadio coniectati petest, sed cur Nύκτιλοϲ, quod Lobeck. ex Calpurn. VI 1 confirmat, non eundem accentum habeat, quem Τρωΐλοϲ, Πενθίλοϲ, non liquet. l. 9 ὅϲωϲ cod., em. Dind. ἑτάροϲ τε cod., formulam Homericam restituit Dind. l. 11 de κύλλαροϲ cf. Lob. Proll. 255, posse etiam Κύλλαροϲ scribi (ἵπποϲ Κάϲτοροϲ E. M.) monet Ls. l. 13 ἀπέραντά ἐϲτιν, ἄκαιροϲ cod., Lobeck. pro ἀπέραντα corrigere voluit Proll. 258 ἀπαράθετα δὲ hoc est incomparabilia, quia aut syntheta aut locorum hominumque propria. Ls. ἅπερ ϲπάνιά ἐϲτι ϲύνθετα ἢ κύρια, equidem quum ϲπάνια non nocessarium sit propter praegressum τινά, scripsi ἅπερ ϲύνθετά ἐϲτιν ἢ κύρια. l. 13 εὐπάλαιροϲ cod., correxit praeter Ϲram, Mus. Ϲant. p. 637 etiam Ahrens de dial. Dor. p. 439 not. 22. l. 14 idem pro ἀκαρίαϲ Ἀκαρνανίαϲ. Ἐπίχαρμοϲ ὡϲ ἐν ἐλπίδι πλούτῳ cod., em. Dind. l. 16 cod. οὔτουν Παλαιρὸϲ οὕτε βοιαυτοῦ. cod., οὕτ’ ὦν Ahrens l. c., qui pro βοιαυτοῦ scribendum suspicatur Βοιωτοῦ πέδον. Locum desperatum cum Lehrsio cruce significavi. I. τὸ ὄνομα co., em. Ls. l. 20 μήποτε cod., em. Ls. l. 21 ἔχον τὸ υ cod., em. Ls. l. 23 οὐκ ἔϲτι ϲυγκριτικὸν cod., em. Ls. nolens scribere ὅτι οὐκ ἔϲτι, quia Philoxenum quidem constet talia non pro comparativis habuisse, Herodianum vero eo non inclinasse, ita ut sumendum sit eum quum et ipse formam prorsus singularem haberet, quaesivisse an omnino esset comparativus. ὣϲ τότ’ ἐπαϲϲύτεραι Δαναῶν (Δ 427) οὐκ ἔχει φυϲικὸν τὸ υ, ἐκ δὲ τοῦ ἀϲϲοτέρου ἐτράπη, ἀϲϲοτέρω καθίϲαϲα παραὶ πυρί (ρ 572).

Ἀνήρ. οὐδὲν εἰϲ ηρ λῆγον ὀξυνόμενον ἔχει τὸ ν πρὸ τοῦ η, ἀλλὰ μόνον τὸ ἀνήρ. τὸ δ’ σἴτιον πρόδηλον. προϲέθηκα δὲ ὀξυνόμενον διὰ τὸ (ϲύνηθεϲ) βαρυνόμενον κύριον καὶ δηλοῦν ποταμὸν ἐν Ϲικελίᾳ.

Ὀδούϲ. τὰ εἰϲ δουϲ λήγοντα ὀνόματα ἁπλᾶ περιϲπᾶται, ὑϊδοῦϲ, θυγατριδοῦϲ, τηθαλλαδοῦϲ· ἀλλὰ μόνον τὸ ὀδούϲ ὀξυνόμενον ὁμοίωϲ ταῖϲ μετοχαῖϲ καὶ κλίϲιν μετοχῶν ἀνεδέξατο· ὀδόντοϲ γὰρ ὡϲ λέγεται δὲ καὶ ὀδὼν πρὸϲ Ἰώνων.

Ὕψοϲ. οὐδεμία λέξιϲ ἀρχομένη ἀπὸ τοῦ υ ἔχει ἐπιφερόμενον διπλοῦν, ἀλλὰ μόνον τὸ ὕψοϲ καὶ τὰ παρ’ αὐτοῦ γεγονότα. αἴτιον δὲ τὸ πάθοϲ. Αἰολεῖϲ δ’ ἴψοϲ λέγουϲιν αὐτὸ οἰκειότερον. ἔϲτι γὰρ ὑρέϲθαι τὸ ι πρὸ διπλοῦ, ἵζω, ἰξόϲ, μέγα δ’ ἴψαο λαὸν Ἀχαιῶν (Α 454).

Περὶ μονήρουϲ λέξεωϲ τῆϲ ἐν ῥήμαϲι καὶ ἐπιρρήμαϲι.

Ἄγω. οὐδὲν εἰϲ γω ὁριϲτικὸν καθαρὸν διϲύλλαβον βαρύνεται καὶ πρὸ τέλουϲ ἔχει δίχρονον ϲυνεϲταλμένον κατὰ χρῆϲιν Ἑλλήνων, τὰ δὲ ὄντα περιϲπᾶται, τραγῶ, ϲτυγῶ, ϲφριγῶ. ϲημειῶδεϲ ἄρα τὸ ἄγω βαρυνόμενον οὐχ ὑγιῶϲ. ἔϲτι γὰρ καὶ περιϲπώμενον ἐπὶ δευτέραϲ εὖτ’ ἂν τόδ’ ἀγῇ χρέοϲ ἀνδρόϲ. πρόϲκειται καθαρὸν διὰ τὸ μίϲγω, ϲυϲτελλόμενον δίχρονον διὰ τὸ πνίγω, κατὰ χρῆϲιν δὲ λεγόμενον Ἑλλήνων διὰ τὸ θίγω. τοῦ γὰρ θίξω ἔϲται τὸ θέμα τοῦτο, ἀλλ’ οὐ λέγεται, λέγεται δὲ ὑποτακτικῶϲ κατὰ τὸν ἀόριϲτον χρόνον ἐὰν θίγω· διὸ προϲεθήκαμεν ὁριϲτικόν.

Μίϲγω. οὐδὲν ῥῆμα διϲύλλαβον βαρύτονον, ἔχον πρὸ τοῦ ω ἕν τι τῶν μέϲων, κατ’ ἐπιπλοκὴν ἔχει τὸ ϲ ὁ δὲ λόγοϲ ἐπὶ τῆϲ ἡμετέραϲ 1. 1 ὡϲ τότ’ ἐπαϲϲύτερα cod., corr. Dind. l. 4 τῶν post οὐδὲν delevit Bl. l. 6 signum corruptelae posui cum Lehrsio. l. 8 υἱδοῦϲ cod., υἱιδοῦϲ antea Dind. et Ls., ὑιδοῦϲ nunc Dind. quem secutus sum. l. 10 τὸ ante ὀδόντοϲ delevit Ls. l. 11 ὀδῶν cod , em. Ls. l. 14 δίψοϲ cod., Ls. compluribus praeeuntibus δ’ Ἴψοϲ. l. 16 cod. μετὰ et ἀχαιόν. l. 19 ἄγω supplevit Blochius. l, 23 eod. εὖτ’ ἂν τῇδ’ ἄγε χρέοϲ ἄνδραϲ.Ls. emendavit collatis Ep. Cr. 1 55, ubi τὸ ἀγάζω παρὰ τὸ ἀγῶ ἔϲτιν δὲ παρ’ Ἀλκμᾶνι (?) «αὐτὸν (?) ἀγᾷ», ἀφ’ οὖ καὶ ἄγημι καὶ ἄγαμαι, locum potius Callimachi esse ratus propter significatum vocis χρέοϲ i. q. χρῆμα. l. 26 τοῦτο ὄλου. λέγεται cod., em. Bl. κατὰ τὸν ὁριϲτικὸν cod., em. Ls l, 28 verba μίϲγω· οὐδὲν ῥῆμα διϲύλλαβον βηρύτονον, quae desunt in cod., in quo uno tenore διὸ προϲεθήκαμεν ὁριϲτικὸν ἔχον πρὸ τοῦ ω, supplevit Bl., Nauckio ὁριϲτικόν addendum videtur, ut librarius ab uno ὁριϲτικὸν ad alterum aberaverit. διαλέκτου· φέρβω, τρίβω, λείβω, ἥδω, ἔδω, τέγγω, ϲτέργω. μονῆρεϲ ἄρα τὸ μίϲγω κατ’ ἐπιπλοκὴν ἔχον τὸ ϲ.

Ἐλαύν ω. οὐδὲν εἰϲ νῶ λῆγον ῥῆμα ὁριϲτικὸν βαρύτονον τῇ αυ διφθόγγῳ παραλήγεται, ἀλλὰ μόνον τὸ ἐλαύνω παρὰ τὸ ἔλω βαρύτονον παρ’ ἐνίοιϲ, ὃ καὶ παρ’ ἄλλοιϲ περιϲπᾶται.

Παίζω. οὐδὲν εἰϲ ζω λῆγον ῥῆμα ἔχει πρὸ τέλουϲ τὴν αι δίφθογγον ἐκφωνουμένην, ἀλλὰ μόνον τὸ παίζω.

Κράζω. τὰ εἰϲ ζω λήγοντα ῥήματα ὁριϲτικά, εἰ ἔχοι πρὸ τέλουϲ μόνον τὸ α, ἔχει αὐτὸ ϲυνεϲταλμένον, ὑπεϲταλμένηϲ τῆϲ Αἰολίδοϲ διαλέκτου οἷον ϲφάζω, ϲτάζω, λάζω, χάζω, εὐάζω, ἐκκληϲιάζω, ϲκεπάζω, ἀνιάζω, ἀγοράζω· τοῦτο ἐπὶ ἑτέρου ϲημαινομένου θέλουϲιν ἐπιτείνειν,. ὥϲπερ καὶ τοπάζω (?). ἀλλ’ οὖν γε ταῦτα Ἀττκά ἐϲτι. ϲημειῶδεϲ οὖν τὸ ϲύνηθεϲ πᾶϲι τὸ κράζω ἔχον ἐκτεινόμενον τὸ α, εἰ μὴ ἄρα τῷ κρώζω ἰϲοχρονῆϲαι ἠθέληϲαν αὐτό. πρόϲκειται μόνον τὸ α διὰ τὸ ϲφαδάζω, τεράζω, ματᾴζω, πρὸϲ τὸ α τὸ ι γραφόμενον ἔχοντα. παρῃ. τηϲάμεθα δὲ Αἰολίδα διάλεκτον διὰ τὸ πτάζω, ἔπταζον ὥϲτ’ ὄρνιθεϲ ὦκυν αἴετον ἐξαπίναϲ φανέντα. ἐκ δὲ τοῦ κοινοῦ ἦν τοῦ ἔπτηϲϲον. τὸ δὲ αὐτὸ ἐπὶ τοῦ πλάζω· τὸν δ’ ἐπιπλάζοντ’ ἄνεμοι φέροιεν καὶ μελέδωνα, ἀν τοῦ ἐπιπλήϲϲοντα.

Δίδωμι. οὐδὲν τῶν εἰϲ μι ληγόντων ῥημάτων τῆϲ τρίτηϲ ϲυζυγίαϲ κατὰ χρῆϲίν ἐϲτιν Ἑλλήνων ἐπὶ ἐνεϲτῶτοϲ χρόνου, ἀλλὰ μόνον τὸ δίδωμι. νῦν γὰρ τοὺϲ Αἰολεῖϲ παραιτούμεθα.

Εἰμί. οὐδὲν εἰϲ μι λῆγον ὁριϲτικὸν ῥῆμα κατὰ τὴν ἡμετέραν διά λεκτον διφθόγγῳ παραλήγεται, ἀλλὰ μόνον τὸ εἰμί, ὃ ϲημαίνει τὸ 1. 4 παρὰ τὸ ἔλω post ἐλαύνω et ὃ post παρ’ ἐνίοιϲ inseruit Ls. l. 12 ὤϲπερ τὸ πλάζω cod., quod aperte corruptum neque certo restituendum est, Lehrsio in mentem venit τοπάζω. cuius inter significationes, inquit, cum Hesychius ponat etiam ἱδρύω, fortasse putes Atticum aliquem poetam, sive serio sive ioco, ita usum, grammaticos aliquos locali significationi in hoc ut in ἀγοράζω longum attribuisse. ταῦτα τὰ Ἀττικά cod., articulum om. Ls. l. 13 cod. ἀϲύνηθεϲ, Lob. Rhem. 88 τὸ ϲύνηθεϲ. l. 14 τὸ κράζω cod., em. Lob. l. l. ἐπὶ τὸ eod., corr. Bl. l. 15 παραϲτηϲόμεθα cod., em. Bl. l. 17 cod. ἔπταζον ὡϲ τὸ, ὄριθεϲ ὠκὺν αἰετὸν ἐξαπτήναϲ φανέντα. correxit Βergkius, qui hoc quamvis poetae nomen omissum sit, Alcaeo probabiliter tribui opinatur (fr. 27 p. 711 ed. 2) pariter atque Dind. ad h. l. l. ἐκ δὲ τοῦ κοινοῦ ἦν τὸ, ἔπτηϲαν δὲ αὐτό, ἐπὶ τοῦ πλάζω cod., ἐκ δὲ τοῦ κοινοῦ ἤν τὸ ἔπτηϲαν. τὸ δ’ αὐτό Dind., ἐκ δὲ τοῦ κοινοῦ ἦν τοῦ ἔπτηϲϲον· τὸ δὲ αὐτό Lehrsius. l. 20 cod. τὸν δὲ ἐπιπλάζοντεϲ ἄν ἐμοὶ φέροιεν καὶ μελεδῶναι, pars fragmenti servata est cum auctoris nomine in E.M. 335, 38 τὰ δύο ϲϲ εἰϲ τρέπουϲιν Αἰολεῖϲ τὸ γὰρ ἐπιπλήϲϲω ἐπιπλάζω. Ϲαπφώ· τὸν δ’ ἐπιπλάζοντ’ ἄνεμοι φέροιεν. Lehrsius versus exhibuit, ut a Dindorfio correcti erant recepta Seidleri emendatione μελέδωνα’ i. e. custodem. Hergkius fr. 18 p. 671 ed.II sic scribendum censuit: τὸν δ’ἐπιπλάζοντεϲ ἄμοι φέροιεν καὶ μελεδώναιϲ. si ἐπιπλάζοντα in versu ponitur, pro ἀντὶ τοῦ ἐπιπλήϲϲοντεϲ codice scribendum fuit ἐπιπλήϲϲοντα. ὑπάρχω. οὐκ ἀγνοῶ δὲ ὅτι καὶ τὸ βαρυνόμενον ἡ παράδοϲιϲ διὰ τῆϲ ει διφθόγγου γράφει· οὐχ ὑγιῶϲ μέντοι οὔτε κατὰ τὸ κίνημα αὐτοῦ οὔτε κατὰ τὴν Αἰολίδα διάλεκτον, ὡϲ δέδεικταί μοι ἐν τοῖϲ περὶ ὀρθογραφίαϲ. πρόϲκειται δὲ κατὰ τὴν ἡμετέραν διάλεκτον, ἐπεὶ Αἰολεῖϲ πάλαιμι καὶ γέλαιμί φαϲι καὶ πλάναιμι, Βοιωτοὶ δὲ τάρβειμι καὶ ποίειμι καὶ φίλειμι.

Ἐϲτί. οὐδέποτε ῥῆμα γ προϲώπῳ εἰϲ τι λήγει, λέγω δὲ πρὸ τοῦ τ ἔχον τὸ ϲ, οὔτε κατὰ τὰϲ ἄλλαϲ διαλέκτουϲ, οὕτε κατὰ τὴν ϲυνήθείαν, ἀλλὰ μόνον τὸ ἐϲτί.

Ἐϲμέν. τὰ εἰϲ μεν λήγοντα πληθυντικὰ ἀεὶ θέλει καθαρὸν ἔχειν τὸ μ, δίδομεν, τίθεμεν, λέγομεν, νοοῦμεν· εἰ μέντοι ϲύμφωνον εὑρεθείη, ϲυγκοπὴ πρὸ αὐτοῦ ὁρᾶται γινομένη, ἴϲαμεν ἴϲμεν, ἴδομεν ἴδμεν, ἐοίκαμεν ἔοιγμεν, δέδοιγμεν, ἐπέπιθμεν τὸ μέντοι ἐϲμέν οὐχ οὕτωϲ ἔχει. οὐκ ἀγνοῶ δὲ ὅτι καὶ ἐμέν λέγεται, καὶ εἰμέν, γρῆέϲ ἐμεν, μεὶϲ δ’ εἰμὲν τοῖοι (Η 231)

Οἶδα. οὐδεὶϲ παρακείμενοϲ διϲύλλαβοϲ κατὰ τὴν ϲυνήθειαν καὶ , τὴν παλαιὰν χρῆϲιν ἀπὸ τῆϲ οι διφθόγγου ἄρχεται, ἀλλὰ μόνοϲ ὁ οἶδα. οἱ γὰρ περὶ Ἀλκαῖον ὄιδα λέγουϲι τριϲυλλάβωϲ. προϲέθηκα δὲ «κατὰ τὴν παλαιὰν χρῆϲιν », ἐπεὶ οὐ παρ’ Ἀττικοῖϲ ἐϲτιν ἐϲθ’ ὅτε οἶκα λεγόμενον διϲυλλάβωϲ.

Ἕπεϲον. οὐδεὶϲ δεύτεροϲ ἀόριϲτοϲ εἰϲ ον λήγων πρὸ τοῦ ο ἔχει τὸ ϲ, ἀλλὰ μόνον τὸ ἔπεϲον. ὁ γὰρ κατέχεϲον παρ’ Ἀλκαίῳ τῷ κωμικῷ ἐν Γανυμήδει εἰρημένοϲ οὔτε τῆϲ τῶν ἄλλων Ἑλλήνων χρήϲεώϲ ἐϲτιν οὔτε κατά τινα ἀναλογίαν ἐξενηνεγμένοϲ ἢ μόνον κωμικῶϲ πεποιημένοϲ.

Αἰνῶ. τὰ διὰ τοῦ αινω διϲύλλαβα βαρύτονά ἐϲτι, βαίνω, δραίνω, ῥαίνω, καίνω, κραίνω (?), ϲαίνω, χραίνω, αἵνω τὸ δαϲυνόμενον καὶ βαρυνόμενον τὸ παρὰ τοῖϲ Ἀττικοῖϲ· Φερεκράτηϲ αἰνεῖν, πτίϲϲειν. 1. 5 Lob. ad Βuttm. p. 71 πάλαιμι, si a παλαίω propagatum esset, unicum esse reliquis a contractis provenientibus, sed facile in χάλαιμι mutari posse dicit. 1. 13 δέδεγμεν cod., δέδοιγμεν Dind. in tbes. οὐχ ante οὕτωϲ addidit Bl. l. 14 ἐϲμέν cod., ἐμέν Dind. l. 15 γρῆεϲ ἔμεν cod., Lehrsius γρῆέϲ ἐμεν sunt. verba Callimachi in Ernestii fragm. 294 p. 541 ex Eustath. 1457, 50. l. 16 καὶ ἡμῖν· ἡμεῖϲ δειμέντοιο cod., correxit Dindorf. indicans esse verba Homeri. l. 21 οὐ ante παρ’ Ἀττικοῖϲinseruit Ls.; ἐϲτιν pro ἐϲτί’ scripsit et οἶκα pro ὦϊδα collatis Epim. Hon. 287 πᾶϲ μέϲοϲ παρακείμενοϲ ὑπερβαίνειν θέλει τὴν διϲυλλαβίαν ϲεϲημειωμένων τριῶν, οἶδα καὶ οἶκα ὃ ϲημαίνει τὸ ὁμοιῶ «οἶκαϲ μὲν ὡραίῳ λίνῳ» παρ’ Ἀλκμᾶνι (de quo cogitasse Herodianum probat Ls.), καὶ εἶα, ὅπερ ἐν διαλύϲει ἔϊα καὶ ἐπαυξήϲει «ἤϊα πολλὰ θεοὺϲ γουνούμενοϲ». l. 25 Γανυμέδει cod., corr. Dind. l. 26 ἐϲτι cod., Ls. ἐϲτιν. l. 29 pro κταίνω, quod Heraclides ap. Eustath. 1648, 6 apud Alcaeum legi dicit, Lehrsius proposuit κραίνω, quod recepi. N dialecticum verbum ab hoc recensu verborum in αινω alienum inre videtur Lehrsio. l. 31 πτήϲϲειν cod , Lohrsi a aliis correctum πτίϲϲειν recepit. ϲεϲημείωται τὸ αἰνῶ περιϲπώμενον. οὐκ ἀγνοῶ δὲ ὅτι καὶ ὄνομα αὐτοῦ προκατῆρξε διὸ περιεϲπάϲθη.

Δόϲ. τὰ εἰϲ ϲ λήγοντα προϲτακτικὰ μονοϲύλλαβά τέ ἐϲτι καὶ τὸ ε ἔχει, ἕϲ, ἔνθεν τὸ ἄφεϲ, πρόεϲ, θέϲ, ϲπέϲ, φρέϲ, ἐνθάδ’ εἴϲφρεϲ μ’ ὡϲ τὸ μειρακύλλιον. ϲημειῶδεϲ τὸ δόϲ μόνον τὸ οϲ ἔχον. αἰτία δὲ ἡ ϲυζυγία.

Δοῦναι. οὐδὲν εἰϲ ναι λῆγον ἀπαρέμφατον τῇ ου διφθόγγῳ παραλήγεται, ἀλλ’ εἰ παραλήγεται διφθόγγῳ, τῇ ει παραλήγεται, εἶναι, εἴτε δαϲυνόμενον ἀορίϲτου χρόνου. .ϲημειῶδεϲ ἄρα τὸ δοῦναι. ὅτι γὰρ οὐδέν ἐϲτι τὸ λέγειν δῶναι ὡϲ γνῶναι, βιῶναι, δῆλον μὲν ἐκ τῆϲ χρήϲεωϲ τῆϲ Ὁμηρικῆϲ (Α 134), κέλεαι δέ με τήνδ’ ἀποδοῦναι, δῆλον δὲ ἔϲται ἐκ τοῦ κατ’ ἀναλογίαν κινήματοϲ ἐν ἑτέροιϲ.

Τὰ τῇ ου διφθόγγῳ παραληγόμενα ἀπαρέμφατα πρὸ τῆϲ α διφθόγγου τὸ ϲ ἔχει, ἀκοῦϲαι, ὀροῦϲαι, λοῦϲαι. πῶϲ οὖν τὸ δοῦναι ἔχει τὸ ν, τοῦτο γὰρ ὦ τέκοϲ ἦρ’ ἀγαθὸν καὶ ἐναίϲιμα δῶρα διδοῦναι (Ω 425) ποιητικόν· τινὲϲ δὲ αὐτὸ καὶ διὰ τοῦ ω ἔγραφον.

Περὶ ἐπιρρημάτων.

Ἅπαξ. τὰ εἰϲ αξ λήγοντα ἐπιρρήματα ὀξύνεϲθαι θέλει, ὀκλάξ, ὀδάξ, ἐναλλάξ, εὐράξ, αὐτοδάξ, ἐπιτάξ· ἀλλὰ μόνον τὸ ἅπαξ βαρύνεται. ὅπερ ἐν ϲυντάξει τοῦ ἅπαντεϲ ἢ τοῦ ἁπλῶϲ ἐκκλίνει τὸν τόνον ὡϲεὶ ὀξύνοιτο τὸ ἅπαξ. ἁποξἅπανταϲ γὰρ λέγομεν καὶ ἁπαξἁπλῶϲ ἐν τῇ ἀνὰ χεῖρα ὁμιλίᾳ.

Ὧδε. οὐδὲν εἰϲ δε λῆγον ἐπίρρημα διϲύλλαβόν ἐϲτι τῷ ω παραληγόμενον, ἀλλὰ μόνον τὸ ὧδε.

Ἔνδον. οὐδὲν εἰϲ δον λῆγον ἐπίρρημα βαρύνεϲθαι θέλει, πάντα δὲ ὀξύνεται, ὡϲ ἔχει τὸ ϲχεδόν, ταυρηδόν, ἑλκηδόν, παραϲταδόν, παρακλιδόν, « ῥυδὸν ἀφνειοῖο » (ο 426), ἀμφαδόν, ἄφθονοϲ ἡ ἐν ἀκολουθίᾳ παράθεϲίϲ ἐϲτι τῶν ὀξυνομένων. ἀλλὰ μόνον τὸ ἔνδον βαρύνεται. τῆϲ διαλλαγῆϲ ἐν ἑτέροιϲ δίδοται ἡ αἰτία.

Πάρεξ. οὐδὲν εἰϲ εξ ἐπίρρημα βαρυνόμενον ἐκ δύο προθέϲεων 1. 4 ἔϲ cod., em. Ls. φρέϲ ϲπέϲ cod., transposuit Ls. cod. ἔνθα ταθεὶϲ φρέϲ μ’ ὡϲ, Dindorf. emendavit, Meinekius fr. comic. anon. p. 1222 ed. min. ϲταθείϲ proposuit. l. 9 τοῦ δοῦναι cod., em. Bl. l. 12 τήνδε cod., em. Ls. l. 13 τοῦ ante κατ’ addidit Bl. l. 17 ἢ ῥ’ cod., ἦρ’ Ls. δοῦναι cod., Dind. διδοῦναι indicato versu Homeri. l. 21 εὐθράξ cod.. em. Bl. ἐπιδάξ cod., em. Bl. l. 22 τοῦ πάντωϲ cod., em. Ls. l, 23 ἅπαντεϲ cod., Ls. ἁποξἅπαντεϲ hyphen et ἁπαξἁπλῶϲ pro ἁπαξαπλῶϲ. l. 28 παϲταδόν cod., Βl. παραϲταδόν. cod. ῥυδόν, ὀμφαδόν, ἀφνειοῖο. Bloch. ἀφνειοῖο traxit adi ῥυδὸν Odysseae locum significari intellegens et ἀμφαδόν scripsit. l. 29 ἄφθονοϲ ἀκόλουθα ἡ παράθεϲιϲ cod., em. Ls. ϲυνεϲτηκόϲ, ὅπερ καὶ γενικῇ θέλει ϲυντάττεϲθαι, ἀλλὰ μόνον τὸ πάρεξ. καὶ γὰρ ἡ ϲυνήθεια οὕτωϲ ἔϲθ’ ὅτε φηϲὶ «πάρεξ Ἀπολλωνίου». ὃν τρόπον καὶ Ἡρόδοτοϲ ἐν τῇ τετάρτῃ (c. 46) ἔφη «πάρεξ τοῦ Ϲκυθικοῦ ἔθνεοϲ». παρὰ μέντοι τῷ ποιητῇ ἕτερόν ἐϲτι τὸ ἀλλὰ παρὲξ τὴν νῆϲον ἐλαύνετε (μ 276), παρὲξ περιμήκεα δοῦρα (μ 443). εἴρηται δὲ περὶ αὐτοῦ ἐν τῇ Ὁμηρικῇ προϲῳδίᾳ (Ι 7).

Ὥϲ, τώϲ. οὐδὲν εἰϲ ωϲ λῆγον ἐπίρρημα ὀξυνόμενον, ὑπεϲταλμένηϲ Δωρίδοϲ διαλέκτου, ἀλλὰ μόνον τὸ ὥϲ, καὶ τώϲ ἀνταποδοτικὸν αὐτοῦ ὑπάρχον. οὐκ ἀγνοῶ μέντοι ὅτι ἐν διαφόρῳ ϲημαινομένῳ καὶ διαφόρῳ ϲυντάξει ἐϲθ’ ὅτε περιϲπᾶται.

Ὀψέ. οὐδὲν εἰϲ ψε λῆγον ἐπίρρημα, ἀλλὰ μόνον τὸ ὀψέ, ὅπερ ἐν ϲυνθέϲει φιλεῖ τρέπειν τὸ ε εἰϲ τὸ ι, ὥϲπερ ἐπὶ τοῦ ὀψιμαθήϲ, ὀψίτυχοϲ, ὀψιτέλεϲτον, «ἔκ τε καὶ ὀψὲ τελεῖ» (Δ 161), ὀψίγονοϲ. διὸ καὶ τὸ δείελοϲ ὀψὲ δύων παρὰ τῷ ποιητῇ (Φ 233) τό τε ὀψὲ δύοντα Βοώτην παρὰ τῷ ποιητῇ(ε 272)καὶ Ἀράτῳ οὐ ϲύνθετον ἐπεὶ κἂν ἔτρεπε τὸ ἑ εἰϲ ι. ἤδη μέντοι Αἰολεῖϲ καὶ ἐν ἁπλῇ προφορᾷ διὰ τοῦ ι αὐτὸ ἀποφαίνονται, ὄψι γὰρ ἄρξατο, ἴϲωϲ ἀναλογώτερον, ὡϲ δείκνυται ἐν τῷ περὶ ἐπιρρημάτων.

Μᾶλλον. οὐδὲν ὅμοιον τῷ μᾶλλον κατὰ χρόνον. τὸ γὰρ α, εἰ ’ἔχοι ἐν ἐπιφορᾷ διπλαϲιαζόμενον τὸ λλ ἐν μιᾷ λέξει, ϲυϲτέλλεϲθαι χωρὶϲ εἰ μὴ τροπή τιϲ εἴη τοῦ η εἰϲ α παρὰ διαλέκτῳ. τὸ παράδειγμα πῶϲ ἔχει, ἄλλοϲ, γάλλοϲ, θαλλόϲ, θάλλω, πάλλω, ἅλλομαι, ἀγάλλομαι, καὶ ἄλλο πλῆθοϲ λέξεων τοιούτων ἀδιάπτωτον. ϲημειωτέον ἄρα περὶ χρόνον τὸ μᾶλλον. τὸ γὰρ ὀτράλλιϲ) ϲυνεϲταλμένον ἔχει τὸ α. ἐφυλαξάμην δὲ διαλέκτουϲ διὰ τὸ ἄλλα, μὴ μεγαλύνεο δακτυλίω πέρι. καὶ ἄλλαν, μή τι κατ’ ἀμμετέραν φρένα καὶ ἄθρα δηὖτε πάχη ϲπόλᾳ ἀλλόμαν ἀντὶ τοῦ ἡλλόμην.

Ἀθροῦν. οὐδὲν εἰϲ ουν λήγει ἐπίρρημα, ἀλλὰ μόνον τὸ ἀθροῦν. ὅπερ καὶ ἐπεκτάϲεϲι ποιητικαῖϲ κέχρηται καὶ παραθέϲει ἄρθρου ἑνικοῦ καὶ πληθυντικοῦ. παραιτοῦμαι δὲ τὸ αἰϲχοῦν, ὃ εἴρηται παρὰ τῷ τοὺϲ Εἔῖλωταϲ· — ἀλλὰ μιϲχοῦν καθήμενοι. ἐπεὶ ὀνοματικά ἐϲτι.

Δεῦρο. οὐδὲν εἰϲ ο λήγει ἐπίρρημα ὑπὲρ μίαν ϲυλλαβήν, ἀλλὰ μόνον τὸ δεῦρο. ὅπερ εἴρηται παρὰ τῷ ποιητῇ ἅπαξ κατ’ ἐπέκταϲιν εἰϲ ω ἐν τῷ (Γ 243) δεύρω μὲν ἕποντο. παραιτοῦμαι γὰρ τὴν διάφορον ἀνάγνωϲιν. παρὰ δὲ τοῖϲ Αἰολεῦϲι καὶ δεῦρυ διὰ τοῦ υ· παρὰ δὲ Ἀττικοῖϲ ἔϲθ’ ὅτε καὶ δευρί λέγεται διὰ τοῦ ι. τετόλμηται δὲ αὐτοῦ καὶ θεματιϲθῆναι πληθυντικὸν τὸ δεῦτε ὅτι δέ ἐϲτιν ἐπίρρημα ἐν τῷ περὶ ἐπιρρημάτων λέγεται.

κεῖθεν. οὐδὲν εἰϲ θεν λῆγον ἐπίρρημα τοπικὸν τῇ ει διφθόγγῳ παραλήγεται, ἀλλὰ μόνον τὸ ἐκεῖθεν. σἴτιον δὲ τὸ πάθοϲ· ὁ γοῦν Ἀλκαῖοϲ κεινόθεν ἐϲτὶν ὅπου ἀπεφήνατο αὐτό. αῖ γάρ κ’ ἄλλοθεν ἔλθῃ, τί δὲ φὴ κήνοθεν ἔμμεναι τὸ δὲ εἴθε ἐπέκταϲιϲ καὶ οὐ τοπικόν.

Χαμαί. οὐδὲν εἰϲ αι λῆγον ἐπίρρημα ὑπὲρ μίαν ϲυλλαβὴν ὀξύνεται, λέγω δὲ μή ϲχετλιαϲτικόν. τὰ δὲ τοιαῦτα καὶ ὀξύνεται, εὐαι, βαβαί, καὶ περιϲπᾶται, ἀταταῖ, αἰαῖ, παπαῖ. τὸ δὲ πάλαι βαρύνεται. λέγε ται τὸ αἴτιον ἐν τῷ περὶ ἐπιρρημάτων.

Αὐτάρκηϲ ἡ παράθεϲιϲ τῆϲ μονήρουϲ λέξεωϲ ἐν τούτῳ τῷ βιβλίῳ, ὅπωϲ καὶ ἐν τῷ δευτέρῳ ϲχεδὸν ἴϲην παράθεϲιν ποιηϲώμεθα. εἰ δέ τιϲ fr. 35 Sapph., qui etiam pro διὰ τόδ’ scribendum διὰ τὸ vidit (Ahrens fr. 86 ἀλλᾶν [Cram. ἄλλαν] μοι μεγαλύνεο δακτυλίω πέρι) alterum ex Ahrensii emendatione fr. 87, praeterquam quod pro ἀλλᾶν scripsit ἄλλαν ; tertium secunlum Bergk. in ed. I, qui in ed. II fr. 55 sic restituit: ἄβρα δηὖτε παχήᾳ ϲπόλᾳ ἀλλόμαν adnotans Cramerum Alcaeo tribuentem scribere Ἀβραδάτῃ ἐπ’ ἐγχεϲπάλῳ ἀλλόμαν, Ahrensius, qui item Alcaeo assignat fr. 101, corrigit Ἀβραδάτᾳ π’ ἐγχεϲπάλῳ ἁλλόμαν. Equidem Lehrsium secutus sum, quamquam mibi non minus quam ipsi cognitum est, quam incerta sint omnia ; sed etiamsi in his aliquid praestare possem (scio autem me non posse), tamen praeceptoris vestigia non relicturus fui, ne mea editio, quae in rebus certis eum seqnitur, eius in incertis deserendi gloriam sibi quaerere videretur. De ἆλλοϲ pro ἠλεόϲ cf. Ahrens de dial. Aeol. p. 57. l. 1 hunc articulum intactum reliqui ut Lebrsius, nisi quod cnm Βlochio παρὰ τῷ τοὺϲ Εἵλωταϲ, quam emendationem etiam Ls. pro certa habet, scripsi pro τοὺϲ εἴλω ταϲαίμην. cf. etiam Meinek. fr. com. p. 183 ed. min. l. 8 cod., correxit Ls., qui suspicatur alteram lectionem, quam Herodianus deprecetur, esse fortasse ἦ δεῦρ’ οἱ μὲν l. 9 καὶ δεῦρα καὶ δευρύ cod., em. Ls. καὶ δεῦρο dittographiam esse putans. l. 11 θεματιϲθῆναι pro θέμα τιϲ θεῖναι scripsit Ls. collatis Epim. Hom.118, 25 ἀλλὰ πῶϲ ἐγένετο τὸ δεῦτε; τεθεμάτιϲται, οὐ κέκλιται. l. 15 κείνοθεν cod., Ls.κεινόθεν. ἀπεφῇνατο τὸ αὐτό cod., em. Ls. l. 16 αἰ γὰρ κ’ ἁλόθεν ἔλθῃ δὲ φοικήνοθεν ἔμμεναι cod., Ls. secutus est Seidlerum, nisi quod pro ὁ δὲ hiatus vitandi causa τί δὲ scripsit, in quod incidit etiam Ahrens de dial. Dor.p. 539. l. 17 cod. αἴθε, correxit Ls. l. 18 hunc de χαμαί articulum Ls. violentius quidem, sed egregie emendavit consulta Catholica ap. lo. Al. 36. 12 et Arcad. 183 13.l. cod. λέγω δὴ τό χαμαί, Ls. λέγω δὲ μὴ ϲχετλιαϲτικόν, post τοιαῦτα Lehrsius inseruit καὶ ὀξύνεται οὐαί (ex Arcad., pro quo posui ex lo. Al. εὐαί), βαβαί καί. l. 22 ἐν τούτῳ βιβλίῳ cod., τῷ inseruit Ls. l. 23 ποιηϲόμεθα cod., ποιηϲώμεθα Ls. ἐπιζητοίη, διὰ τί ἐξ ὀνομάτων καὶ ῥημάτων καὶ ἐπιρρημάτων τὴν παράθεϲιν ἐποιηϲάμεθα, εἴϲεται μὲν ἐκ τοῦ προοιμίου· ἀλλὰ καὶ νῦν δηλώϲω, ὡϲ ἀντωνυμιῶν μὲν οὐκ ἐμνήϲθην, ἐπεὶ ϲχεδὸν μονήρειϲ εἰϲὶ πᾶϲαι, καὶ μάλιϲτα αἱ πρωτότυποι· ἀλλ’ οὐδὲ μετοχῶν, ἐπεὶ ἀεὶ δεύτεραί εἰϲι καὶ ἐπιζητοῦϲι τὸ κινοῦν αὐτὰϲ ῥῆμα. εἰ δὲ καὶ περὶ μίαν καὶ δευτέραν ἐγένετό τιϲ ζήτηϲιϲ, τοῦτο οὐ μονήρουϲ ἐϲτὶ λέξεωϲ ἰδίωμα. οὔτε μὴν ἄρθρων οὔτε προθέϲεων ἐμνήϲθην, ἀλλ’ οὐδὲ ϲυνδέϲμων. ἐπεὶ. τούτων τῶν μερῶν τοῦ λόγου ἐξηριθμέναι πώϲ εἰϲιν αἱ φωναί, τῶν δὲ προειρημένων μερῶν λόγου, λέγω δὲ ὀνόματόϲ τε καὶ ῥήματοϲ καὶ. ἐπιρρήματοϲ, πολλὴ μὲν χρῆϲιϲ φωνῶν, παραγωγή τε αὐτοῖϲ ποικίλη πρόϲεϲτι καὶ ϲχεδὸν ἴϲη. ὄνομα μὲν γὰρ εἰϲ ὄνομα παράγεται, ὡϲ λεπτὸϲ Λεπτίνηϲ, ἄριϲτοϲ ἀριϲτεύϲ. παράγεται δὲ καὶ εἰϲ ῥῆμα, ὡϲ παρὰ τὴν μάϲτιγοϲ γενικὴν τὸ μαϲτιγῶ καὶ παρὰ τὴν εὐδαίμονοϲ εὐδαιμονῶ. παράγεται δὲ καὶ εἰϲ ἐπίρρημα, ὡϲ παρὰ τὸ ἀκόνιτοϲ ἀκονιτί, ἀθεώρητοϲ ἀθεωρητί, Λεϲβόθεν τε καὶ οὐρανόθεν. τὸ αὐτὸ ἀποτελεῖ καὶ τὸ ῥῆμα. ἤτοι γὰρ αὐτὸ καὶ εἰϲ ἑαυτὸ παράγεται, ὡϲ παρὰ τὸ ἀθλῶ τὸ ἀθλεύω, ἵζω ἱζάνω, ἢ εἰϲ ὄνομα, ὡϲ παρὰ τὸ ποιῶ ποιητήϲ, ποίημα, ἢ εἰϲ ἐπίρρημα, ὡϲ ἀπὸ τοῦ ὄπτω ὄβδην, ὃ καὶ Καλλίμαχόϲ φηϲιν ἦλθον ἐϲόβδην, πλέκω πλέγδην, μέϲφα περιπλέγδην, ἄρδω ἄρδην. ὁμοίωϲ δὲ καὶ τὸ ἐπίρρημα τὴν αὐτὴν ποϲότητα ἔχει τῆϲ παραγωγῆϲ. ἢ γὰρ πάλιν εἰϲ ἑαυτὸ παράγεται, ὡϲ παρὰ τὸ ἐγγὺϲ ἐγγύθεν, ἢ εἰϲ ὄνομα, ὡϲ τὸ ἐγγύτερον, ἀνώτερον, ἢ εἰϲ ῥῆμα, ὡϲ παρὰ τὸ ὀψὲ ὀψίζω. ϲχεδὸν οὖν ταῦτα τὰ μέρη τοῦ λόγου ἀλλήλοιϲ προϲπέπονθε. διὸ καὶ ἐξ αὐτῶν πεποίημαι τοὺϲ κανόναϲ. εἰ δέ τιϲ λέγοι ὡϲ καὶ ἡ ἀντωνυμία ποικίλην παραγωγὴν ἔχει· εἴϲ τε γὰρ ἑαυτὴν παρῆκται καὶ εἰϲ ἐπίρρημα· ἴϲτω ὅτι ἐνέλειψαν τοῖϲ κυριωτάτοιϲ, λέγω δὲ ῥήματι καὶ ὀνόματι· τὸ γὰρ ἡμετέρειοϲ καὶ τὸ ϲφετεριζόμενοϲ τῶν παραλόγων. ἡ μέντοι πρόθεϲιϲ παρῆκται μὲν εἰϲ ὄνομα καὶ ἐπίρρημα, οὔτε γε μὴν εἰϲ αὑτὴν οὐδὲ εἰϲ ῥῆμα. τά τε προκείμενα μόρια, λέγω δὲ ὄνομα καὶ ῥῆμα, οὐκ ἀπέδωκεν ἀφ’ ἑαυτῶν παραγωγήν, οὔτε εἰϲ οὔτε εἰϲ πρόθεϲιν, ἐπειδή περ θεματικώτερα ὑπῆρχεν. ἡ μέντοι μετοχή, εἰ καὶ μέροϲ λόγου ἐϲτίν, ἐκεῖνό γε ἔχει ἐξαίρετον τὸ μήποτε πρωτότυπον εἶναι. διὸ δὴ οὐδὲ αὐτῇ τὰ σἴτια ἀνατίθεμεν, ὅτι l. 1 καὶ ῥημάτων inseruit Bl. l. 2 ἴϲεται cod., corr. Dind. l. 7 ἐπὶ τούτων cod., ἐπεὶ Ls. l. 8 ὧν εἰϲιν cod, Ls. πώϲ εἰϲιν. l. 15 ἀθεώριτοϲ ἀθεωριτί cod., corr. Dind. l. 17 παρὰ ποιητὴϲ cod., Ls. τὸ ποιῶ inseruit. l. 18 εἰϲ ὄβδην cod., Ls. ἐϲόβδην indicato Callimachi fragm. in E. M. s. ὄβδην, Μούϲῃϲι γὰρ ἦλθον ἐϲόβδην. l. 25 5 ὡϲ ὄνομα cod., εἰϲ Bl. l. 30 ἡμετέροιϲι cod., ἡμετέρειοϲ Ls. l. 30 τῶν παραγωγῶν cod., em. Ls. l 31 τοι cod., Ls. ἡ μέντοι. l.34 δὲ post ἐπειδή περ delevit Bl. l. 36 αὐτὴ cod., αὐτῇ Bl. μὴ ϲπανίωϲ, ἐφ’ ὧν καὶ ζητοῦμεν εἰ καὶ μετοχαὶ ὑπάρχουϲιν, ὥϲπερ καὶ ἐπὶ τῆϲ ἄϲμενοϲ, καὶ τὸ κρέων καὶ τὸ ἀκέων καὶ κτίμενοϲ. τοϲαῦτα ἔχομεν εἰπεῖν ἐν τῷ πρώτῳ βιβλίῳ περὶ μονήρουϲ λέξεωϲ.