Iatricon libellus cum nunc in lucem prodit quem prius salutet quam TE, vir optime, qui cum de Aristotele ipso tum de Aristotelico lioc volumine uuice sis meritus. quod simulatque ante duos fere aunos ex Aegypto in Museum Britannicum trausvectum est, ubi uunc extat numero CXXXVII, Tu quamquam multis et gravissimis negotiis paene oppressus, statim lacera fragmenta explicare, levigare, ordinare coepisti, tum scripturam et difficilem per se et saeculorum iuiuria misere oblitteratam legere, conexus rimari, lacunas supplere, denique libri in dies magis crescentis materiam iutellegere, aetatem constituere, fontes expiscari. quae omnia tam incredibili celeritate ac sollertia perfecisti, ut iam mense Aprili MDCCCXCII viris doctis libri recentis formam et iudolem breviter sed accurate exponere posses. 1 iam tum recte intellexisti, vir doctissime, priorem partem volumiuis, quae in antiquorum medicorum memoria continetur et iterata Aristotelis mentione est insignis, excerptam esse ex Menonis Aristotelei latricis. qui nuntius ut alios ita me commovit. nam cum Aristotelicis litteris novum monumentum accrescere tum Doxographorum quaestionibus olim desertis novum quasi pabulum oflferri sensi. itaque quae ex Musei penu Te quasi promo condo prolata eraut, summa me expectatione replebant. quam augebant duae prioris partis eclogae, quas Fridebicus Blassius, vir eruditissimus, e Britannia redux peramice mecum communicaverat. quibus dum acrius incumbo, vidi sine totius voluminis contextu singula recte intellegi non posse. ita in dies vehementius editionem totius voluminis a VOBIS desiderare coepi. sed quaerenti mihi et instanti Tu respondisti nihil eiusmodi aut abs Te aut ab aliis parari 1 Classical Review VI (1892) p. 237—240. ac sero, si umquam, foie ut huic desiderio satisfieret. simul tamen, ne istius nuutii tristitiam nimis aegre ferrem, eximia benevolentia apographum TUA manu confectum in meum usum commisisti. acceptum volumen tractare, retractare, emendare, supplere meo marte coepi, qui labor etsi difficillimus erat, tamen quo magis minui videbam fenestrarum numerum, eo maior erat in dies spes restituendi omnia. sed ne solus thesauro incubare viderer ut avarus, iam in publicum edendi consilium ortum est. quod cum Tu probasses adiutoremque operis TE obtulisses, venia ab E. MAUNDE THOMPSON, summo bibliothecae praefecto, viro doctissimo et humanissimo, facile impetrata institutum opus iam iutentius promovere coepi, et quod privatim primo susceperam, iam Academiae nostrae auctoritate promulgare visum est, cuius Supplemento Aristotelico tam iusigne monumentum deesse fas non erat.

Interim TU nostram iam tamquam TUAM rem gerere, papyrum paene cottidie excutere, nostras coniecturas religiose conferre cum exemplari, TUA invicem supplementa mittere et acute excogitata et coram ipso teste probata. sic etsi aemulo illo studio labor iucredibilem in modum procedebat, tamen amicissimi hominis patientia et benevolentia abuti videbar, si diutius Tuis oeulis videre pergerem. ergo postquam quae ex supplenda altera volumiuis parte subnata erant studia Erasistratea et Stratonea absolvi 1, Londinum petii ac per mensem insolita caeli serenitate adiutus totam papyrum studiose perlustravi et in eius conspectu supplere quae hiabant studui. nam sic tenuissimis litterarum umbris, quae vix cerni nedum describi accuratius possint, ad restituenda verba uti licebat. hic vero etiam plenius TE admirabar, quantum oculis valeres ac mentis illa divinatione, quae caliginem scripturae tamquam face praetenta illustrat. sciant enim, qui talia studia non ipsi experti sunt, plurima quae nunc sine uUo dubitationis signo in hac editione leguntur, plane obscura et inexplicabilia fuisse, donec sententia felici coniectura inventa simul lectionem aperiret. ergo laboris difficillima et fructuosissima pars posteriores plane lateat necesse est; nam secundus lector munitam quodammodo et expeditam viam inveniet. sic igitur ego ductus a Te sensim fallacissimae scripturae assuefactus ultro pedem proferre ausus sum. quare TUA sunt merito non solum ea quae ipse explicuisti, sed etiam quae explicare me docuisti.

1 Uber das physikalische System des Straton (Sitzungsberichte der Berl. Akad. 1893 p. 101–127).

Inveni illam papyrum vitris diligenter inclusam et in undecim tabulas commode divisam, quarum conspectum subiungo.1

Qui singulas nunc in manus sumet tabulas, forsitan dubitet de ordinis Papyri descnptio veritate, quem Tu restituisti egoque usu probatum inveni. at Tibi praeter posticae scripturae indicia, de qua postea loquar, ampliora ac magis coutinentia fragmina voluminis olim praesto fuerunt, quae postea demum forfice sunt discissa in commodioris usus partes, quibus in diversas tabulas translatis quae olim cobaerebant dirempta sunt.2 etiam ceterae paginae aut nunc coniunctae servantur aut, si paucas excipias, manifesta prioris conexus retinent vestigia. sed singillatim haec persequi is tantummodo poterit, cui vitris sublatis ipsas chartas examinare licebit. opto vero, ut Tu qui huius papyri fata ab initio cognovisti, aliquando huic desiderio satis facias.

Voluminis quantum nunc restat longitudo, si partes contextas cogites, Ordo paginarum est trium fere metrorum ac dimidii, latitudo (altitudo) XXIII fere centesimarum. plagularum singularum, ex quibus papyri corpus conglutinatum est, commissuras vidi XIX, quae quinis fere denis centesimis inter se distant. sed veri simile est paulo plures fuisse, ut paulo plus quam scapum, quem Piinius (N. H. XIII 77) vicenis plagulis constare dieit, complevisse librarius videatur. ceterum scripturam commissuris plagularum nequaquam impeditam esse omuino hodie constat et hoc exemplo confirmatur.

1 tabula continet paginas (columnas) III III - II - - - IV V VI VII - III - - - VIII IX X XI - IV - - - XII XIII XIV XV - V - - - XVI XVII XVIII - VI - - - XIX et XX - VII - - - XXI XXII XXIII XXIV - VIII - - - XXV— XXVIII - IX - - - XXIX XXX XXXI - X - - - XXXII XXXIII XXXIV XXXV - XI - - - XXXVl XXXVII XXXVIII XXXIX ex scissuris haec olim cobaesisse apparet extrema tabularum: tabulae I et II coniunctae fueiunt paginis III et - III - IV - - - XI - XII - V - VI - - - XVIII - XIX - VI - VII - - - XX - XXI - VII - VIII - - - XXIV - XXV - VIII - IX - - - XXVIII - XXIX - IX - X - - - XXXI - XXXII - X - XI - - - XXXV -XXXVI

Paginae (sive columnae) litteris completae servautur XXXIX, ultima semiplena; intervalla vacua, binarum fere centesimarum, extremus tamen margo dexter, ubi librarius substitit, duplo maior. versuum numerus in singulis paginis a quadragenis quaternis sensim auctus est finem versus usque ad undesexagenos. summa versuum, computatis etiam quos supplevi versibus, sed omissis, si qui inter versus aut extra additi sunt, est MDCCCCX; quibus si addas fragmenta posticae, fiunt MDCCCCXXVII. unde apparet quantum reliquum sit a iusti voluminis ambitu, cum praesertim ipsi versus legitimi sticbi mensura (XV syllabarum) sint minores. nam XIII fere syllabarum (i. e. XXX fere litterarum) modulo continentur. initium voluminis non servatur. neque tamen ea iactura plus quam una vel duae paginae perierunt, quantum ex Prooemii superstitis natura coniectari potest. periit igitur etiam titulus libri cum auctoris nomine. quod si quis in inscriptione IV 18.19 iuvenire voluerit, non invidebo; ego quid sentiam, infra p. XVIII aperiam.

Fragmenta

Praeter maiora fragmenta, quae olim incerta sede fluctuabaut, nunc autem omnia a TE partimque a me in rectum ordinem restituta sunt, nonnulla frustula vaga servantur, quae editioni adiunxi speraus fore ut haec quoque forte fortuna aliquando corpori reddantur. bis minutis fragmentis (III—XII) duo praefixi paulo ampliora, quae manu librarii in postica addita sunt. nam ut ipse liber iusto ordine i. e. in antica parte scriptus est, ubi secundum U. WILCKEII egregiam observationem fibrarum striae cum versuum lineis eandem derectionem tenent, ita fragmenta illa in postica posita sunt, quae fibris contrariis facile agnoscitur. quae fragmenta cum pertineant sine dubio ad eam disputationem, quae in extrema pagina XXXIX non tam clauditur quam abrumpitur, cumque laborantis librarii haud obscura signa praebeant, conieci ’ propterea suppleta esse, quia cum ulteriora iu exemplari magis magisque corrupto legentis laborem fallerent, illa sola aliquatenus enucleari possent. etiam antea exemplaris condicionem tristiorem fuisse veri simile est, ut oblitterati apices oculis librarii vix ac ne vix quidem exciperentur. qua re excusatur aliquo modo illius incredibilis neglegentia, quae usquequaque cernitur. tot supplementa sunt iuter versus et in margine, tot liturae, tot hiatus verborum et sententiarum. sed de his postea accuratius.

1 Vber die Excerpte von Menons Iatrika in dem Londoner Papyrus 137 (Hermae vol. XXVIII) p. 410.

In postica praeter ea quae ipse librarius supplevit praeceptum medici Praeccptam inveuitur rudi calamo eoque receutiore exaratum, ut possessorem voluminis, id aspersisse credas; tum scholastica exercitatio, quam in postica tabulae II alieua (saeculi tamen II p. Chr.) manu scriptam legimus. est epistula M. Autonii triumviri, quae incipit: Μᾶρκος Ἀντώνιος Epistula Antonii αὐτοκράτωρ Ι τριῶν ἀνδρῶν δημοσίων πραγμάτων Ι ἀπὸ καταστάσεως τῶι Κοινῶι τῶν ἀ|πὸ (sic) τῆς ’Aσίας Ἑλλήνων χαίρειν. Καὶ Ι πρότερον ἐντυχόντος μοι ἐν Ἐφέσωι Ι Μάρκου Ἀντωνίου Ἀρτεμιδώρου τοῦ Ι ἐμοῦ φίλου καὶ ἀλείπτου κτλ. integram epistulam TE mox editurum esse pollicitus es 1. praeter haec igitur duo calamorum posteriorum pericula cetera omuia uuius librarii manu perscripta sunt tam contextus verba quam quae correctii suppletave sunt.

De aetate librarii coutroversia est, de qua dixi Hermae 1. c. p. 411. Librarii aetas ut euim Alexaudri Philalethis crebra mentione circa Christi natalem alter terminus fixus haeret, ita iuferior vacillat. assentior tamen TUAE sententiae, vir peritissime, qui scripturam altero saeculo haud posteriorem esse asseveras. 2 cum euim litterae sint similes primae potissimum quae exaravit vestri Aristotelis manui, tum siglorum forma, ut idem Τυ recte mouuisti, simillima. neque euim uuiversa ratio discrepat et octo notae plane eaedem (γάρ, ἐστίν, εἶναι, κατά, μέν, παρά, τῶν, ήν). minutias formarum rimeris, etiam antiquiora videantur latricon compendia pendia quam Aristotelea.3

Compendiorum autem in hoc volumine duo genera inveniuntur: unum compendia liberum omnibusque sedibus eoncessum quod siglorum voco, alterum extremis versuum vocabulis reservatum compendiroum, quae proprie dico. ac sigla quidem tabula priore huic editioni adiuucta illustravi, de compendiis vero finalibus haee habeto: lineola transversa superscripta quamlibet terminationem significat velut κουφοτερ (κουφότερα), γενݲ (γένηται, γεωομένης, γενομένην), μυελοݲ λαμβάνεσθαι sim.) significat ην velut κεφαλ (?) (κεφαλήν), τροφ α superscriptum αν ο - ον u - ou aut ους ω - ως aut ων 1 Classical Review Ι. c. p. 237. 2 Classical Review I. c. p. 3 nam si derectae et simplices formae ex flexis et compositis originem duxeruut (id quod in nonnullis notis demonstrari potest cf. Lehmann Tachygraph. Abkürzungen 1880 p. 102. 105), hic scriptor genere antiquiore usus est quam Aristotelis. δ σ tuin liheriore ratioiie: ava (dvdooats vel ἀνάδοσιν XXV 19. 25), αναδο (ἀναδόδεως μ υ θ 14), αναθυ (ἀναθυμιαθεῖσαι VI 32), σπερματι (σπερματικοῖς ΧΧV 43) αισ (αἰσθητόν saepe) υ υ λ χ οι (οἱκοῦσαν XIV 44), ἡγεμονι (ἡγεμονικοῦ XVI 38), νοσο (νοσολογεῖ XI 41, τυγ (τυγχάνειν XXIV 36)

scriptura

De ipsa sciiptuia hoc dico, quod uni cuique autotypo nostro inspecto oculis videre licet, librarium non artificem fuisse libros mercede scribere consuetum, sed hominem mediocriter doctum, qui exemplar sive situ sive tritu corruptum in usum privatum describeret. eiusdem generis plerosque libros esse, qui nunc in Aegypto inveniuntur, et olim dixi1 et nunc post tot tamque egregia inventa etiam confidentius assero. itaque cum duplex fuerit ut apud nostrates ita apud antiquos litteratura, una pulchra et antiqua illa titulorum, qua antiquarii qui recte dicebantur libros Sosiorum vel Attlcorum iussu aifabre scribebant sive pingebant, altera vulgaris et cursiva, qua vulgus epistulas, commentarios, quidquid privato usui destinatum erat, currenti calamo couscribebat sive conscribillabat: homines docti qui librum descripturi erant cum vulgari geuere uti nollent, artificioso nescirent, utrumque miscebant. talis est scriptura semicursioa eorum qui Aristotelis r. p. Atheniensium exaraverunt, talis huius homiuis qui couatus est (neque euim perfecit) iu suum sibi usum latrica haec describere. ergo litteratura ista etsi ex cursivi generis levitate adspirat ad graudius illud, tamen parum accurate et distincte formatur, ut saepe immo plerumque incertum sit, utrum τ an υ, λ an α, λλ an μ, ν an αι, γ an τ, a an ε vel ο etc. voluerit scriptor. hinc maxima legendi difficultas oritur. praeterea fluctuant ipsae formae relabeute subinde librario in vulgare genus. velut praeter κ sollemnem formam cursivam illam u non raro adhibet, ut καί an ὡς scriptum sit plus semel haereas. inprimis cursiva utitur in eis quae vel supra vel extra versus supplet et in compendiis finalibus. quae cum ita sint, tutissimum erat volumeu totum lucis arte fideliter expressum lecturis ante oculos ponere, quod Vos, viri illustrissimi, in Aristotelis et Herodae autotypis egregio eventu fecistis. sed quod Tu mihi quaerenti olim praedixisti, re expertus sum: condicio papyri et inprimis subfuscus eius color obstant, quominus imago satis clara fiat. tamen eiusmodi autotypum editioni deesse nolui, ut scripturae saltem genus et ordo specimiue cognoscantur. interim 1 Uber die Berl. Fragm. der Ἀθ. πολ. des Aristoteles (Abh. der Berl. Ak. d. W. 1885) p. 7 sq. typis, quateuus fieii poterat, papyri imaginem repraeseutavi , qua iu re fidei magis quam pulchritudini studuisse me coufiteor. ceterum fore spero ut ex autotypo periti aetatem scripturae certius defiuiaut. ego enim a palaeographiae scientia inprimis papyrorum, qua TE potissimum niti par est, alienum me esse sentio. video tameu cum orthographiam universam tum memorabile illud τάτό fere constanter pro ταὐτό positum TUAE sententiae favere. nam eum morem intra duo illa saecula, quae dividuutur ut cardiue Christi natali, se continere satis constare videtur.2

Orthographiae autem haec genera discribam:

Orthographica

εݲιݲ pro ιݲ longa tum in iisu fuisse librariis constat cum ex aliis monumeutis Herculanensibus voluminibus. ipsi quoque auctores huius aetatis non aliter scripsisse videntur, ut recte in Philodemi editiouibus talia serventur. sic hic scriba paene constanter κεινεῖν, φρενεῖτις, πειμελή, πείνειν, πείπτειν, λείαν, ἡμεῖν per diphthongum exaravit, quae servani; vitiose semel κοιλειῶν XV 19, inconstanter εἰνῶν ΧVII 30, postea 31. 35 fvuiv posuit; itemque μῖξις iuxta ἐπίμειξις, ἐπιμειχθέντος, χιμῶνα iuxta χειμῶνος; miuus saepe contraria ratione pcccavit ἡμῖς, ἐπί (i. e. ἐπεί), ἀπισάκτωι, ἀπολίπεσθαι (praes. XXVI 48 c) ἀπολιφθῆναι XXVll 39 alia, quae commodo magis quam rationi consulens nostro usui accommodavi.

εݲιݲ pro ηݲιݲ apparet in παρειρῆσθαι III 30 et ἀφειρημένων XXXIII 3, qui etiam in Uerculanensibus vohiminibus observetur 3, tamquam aetatis signum servandus videtur.

ηݲ pro εݲιݲ raro exhibetur: XVII 6 ἐκμαγῆον, XXXIII 39 πλήονα (cf. ΧΧ II quoque primae Caesarum aetati conveniens 4.

εݲιݲ pro simplici εݲ babent βαρεῖα (i. e. βαρέα) XXXII 20, παχεῖα (παχέα) (cf. Βlass-Kühner Gr. Gr. I 1, 445 n.

εݲυݲ in augmento verbi αὔξειν pro ηυ retiuui XIII 33, ubi vide quae aduotavi et Blassium Ausspr. p. 44 114).

ωݲ pro scribitur XI 22 et XVIII 9 Κρωτωνιάτης, itemque πώρρω (XVI 40. XXI 24. XXX 44). cognata, sed incerta κύριως XIV 41 et ἀνάδωσις XXVI 24. de οἰνοδώτης dixi ad XXIV 31. merus error πολυτροφότεροι ΧΧΧI 18 (cf. v. 8. 9. 19). an eodem pertineret θηροται XXXIII 29 i. e. θηρωταί, si vulgaris haec adgnoscitur scriptoris, at librarii) forma iuxta θηρευταί. quodsi haec explicatio probetur, forsitan etiam XXVIII 12 κεκομψωμένη plebeia forma pro κεκομψευμένη inlata videatur 5.

1 Classical Revtew Ι. c. p. 239. 2 cf. auctoritates, quas Hermae I. c. p. 411 1 attuli, et F. Blassius Ausspr.3 p. 77 sq. addo aetatis inferioris exempla ex Pap. graeca Berol. n. 6867 (auni 85 p. Chr.) quae nuper edita est in Aegypt. Urkunden d. Mus. z. Berlin VI (1893) n. 183, 3 ἑατοῦ v. 6 ἑατῇ v. 29 ἑατῆς; v. 5 corrige ἑατῆς (alterum documenlum interiectum v. 10—27 servat vulgares ἑαυτοῦ κτλ.) et ex P. 7206 (n. 197,5. 22, fasc. VII, anni 17 p. Chr.) ἑατῆς et ἐατοῖς. ceterum Londinensis papyri librarius ἐαυτοῦ κτλ. plene semper scripta praebet, quia crasis (secundum Wackernagelii explicationem Kuhn's Ζ. 1893 p. 7) hic magis latet. fortasse memorabile est XVIII 38 Σ i. e. ἁτός, ὁ αὐτός legi (superscripto tamen υ). 3 cf. Blass Αusspr. 3 p. 46 130. Mahaffy, Petrie Pap. II p. [19] B 13. [21] 3. [28] 11. 4 cf. Blass 1. c. p. 59 sq. 5 de bis ’dicatalectis’ videatur Lobeckii erudita dissertatio iu Rhematico p. 199—205. et Theophrastea nostra (Berlin 1883 Progr. n. 64) p. 12 sq.

Iota adscriptum tum plane obmutuisse omnium monumentorum testimoniis evincitur. inde vulgo omittitur non solum in privatis libris et titulis, sed etiam publicis. cuius rei lepidum exemplum exhibet Anaxenoris Magnesii titulus, qui propter litterulam illam civitati iguorantiae signum inussit. testimonium Strabonis XIV p. 648 ἰρsο titulo nuper a F. Hillero de Gaertringen, v. d., feliciter reperto luculenter confirmatum est: ΑΥΔΗ illud famosum in lapide nunc Berolinum transvecto iota caret. latricon librarius Magnesiorum neglegentia satis sibi cavit. nam in dativis fere constanter adscriptum est, at, quod mireris, eadem constantia in coniunctivis omissum. hoc casui tribuere nemo audebit, cum praesertim idem in antiquis titulis maxime Doriensibus usu venire notum sit. post Boeckhii et inprimis Ahreusii observationes (Dial. dor. 295) res trita, nec eam ratione carere viri linguarum periti docuerunt. sed de dialecticis postea. addo in aliis velut ταύτη et ταύτῃ antiquam inconstantiam etiam hic apparere; quam differentiam aut adscripto aut subscripto iota sine incommodo repraesentat nostra editio.1

Elisionem et crasim vocalium vitat librarius etiam in particulis, sed inveniuntur δ' ἐν sim., ἀμφ’ αὐτά, ταῦτ' ἐροῦσι, κἀπί, κἀπορεῖ, τἄμπαλιν, τοὐναντίον, τἆλλα.

νݲ paragogicum ut tota antiquitate ita hic quoque mira inconstantia et positum est omissum. equidem ulkim normam obtinuisse extra hiatus venatores pracfracte nego. nimirum oporae pretium vix essc videbatur sonum levissiraum accurate semper exprimere. ita etsi in hoc volumen cadit, quod in oranes antiquos scriptores, ν etiam ante consonantem saepius poni quam noster i. e. Hyzantinorum posteriorum canon permittit, tamen mira inconstantia hic librarius utitur. confer ὀνόμασι προσχρώμεθα et κομίζουσι τοιούτους et ἀποτελοῦσι· παρά et ὦσι, νοσάζουσιν et λέγουσι δέ cum διείληφεν περὶ vel ἔσχεν φρενεῖτις vel καταλείπουσιν ψυχῆς vel ἐστιν τεταγμένα vei φησὶν δὲ vel λαμβάνουσιν γάρ; iterura μεταβάλλουσιν ἢ vel σώμασιν ὡς vel ἐνκαλοῦσιν αὐτῶι καὶ λέγουσιν ἐκεῖνο cuin χωρήσωσι εἰς vel ἐροῦσι ἀπό vel περιέχουσι Ι ὀστέοις vel προῆλθε· ὑπέλαβεν γάρ — nihil credo regulae vel consuetudinis invenies, nisi quod semel πιστοῦσι ἀπὸ ΧΧΧV 7 addidit nasalem. in solvendis compendiariis formis et φ(ησίν) semper plenas formas exhibui (secutus librarii exempla III 15. VIII 12. XIV 12).

Eadem nasalis soni debilitas cernitur in aliis formis velut πάλι νόσους VI 36 et XVIII 5 (cf. liObeckii Phryn. p. 284); sed etiam in πάλι ἐνποιεῖται XVII 20. verum haec res latius patet. nam cum scribit VIII 33 δι' ὑπερβολὴ καταψύξεως manifestum raihi videtur ὑπερβολὴγκαταψύξεως assiraulatum, tura sonum leviorem elisura esse. nara paria sunt XII b > καὶ et XVII 11) μὴ<ν> καὶ (hoc tamen ab ipso scriba correctum), XXXI 44 κατὰ ἀφαίρεσι<ν> [γίνεται]. ex siniili assimulatione natum videtur XVI 11 ἐξ | σαρκός, cf. ἐξ Ζέας C. I. A. II 793 f, 54 et ἐξυρίας (= ἐκ Συρίας) Philod. d. sign. c. 218.

De assimulatione cum locutus sim, moncndum est aequaliura more interdura emolliri sonum x ante δ et liquidas ἐγ δὴ XXXII 47, ἐγ μέντοι V 10, ἐγ μὲν ΧΧ 7, ἐγ λόγωι ΧΧΙ 27, ἐγλανθανει XXXIV 50. sed raro; paulo usitatius est contrarium, ut assimulatione omissa scriptum sit ἐνκέφαλος, συνπληροῖ similia.

Aegyptiorum dialectum in aspiratis maxime laborare et ex papyris cognoscitur et ex Macedonicae indole facile exitlicatur. hic taraen scriptor ut paiilo cultior homo non saepe peccavit: πρώθη XXVil 52 ipse correxit superscripto τη, καθάρρους VIII 44 excusatur proximae syllabae natura velut καθ' εὐθυωρίαν XVI 24, ubi alterius syllabae aspirata priorem infecit. contra plane conversa est aspiratarum sedes in τεθευκέναι XIV 34 (pro τετευχέναι), quod in nota explicavi.

Veuio ad geminorum consonantiura compendia. pinguiore enim pronuntiatipne per totam graecitatera factura est, ut simplici liquida efferrentur quae duplici legitime scribuntur velut ἐναλάττειν, βάλειν sim. cuius generis sunt huius συστέλονται XXIX 3. 5. 21 1 neglegentiae tribuo, si forte ῥάδιος scribitur vel abundanter οὕτωι vel τηικόμενον vel τοιαύτηι (nomin. XII 36, XXXII 4) vel ἐλάσσωι. nam hoc quidera XXXII 35 ipse librarius corrcxit. contra σώζειν, θνήσκειν, sirailia consulto scripsit spreta eruditiorura doetrina. (partim correcta), porro μεταβάλειν XXIV 28 (correctum), denique πεσόμενον ΧΧΧΙV 44 (quod est πεσσόμενον). in p soni duplicatione velut in ἀπορρεῖν antiquitus fluctuabat et pronuntiatio et orthographia. hinc etsi vulgaris mos obtinet, inveniuntur tamen in bac papyro κατεραμμένον XXII 29 et ἀπορεῖ XXVI 41, ἀπορεῖν (ib. 48 f.). haec diligenter servavi, cum Aristarchus quoque simplicem ρ commendaverit.

ζݲ pro a XXIII 40 καταζβέννυσθαι ut in titulis et in Herculanensibus , sed raro omnino invenitur.

δݲ pro σݲ invenimus in ὀδμή XXXIV 38 (at ὀσμή XXXVIII 17) et 19. XXXIV 48.

Quae ultimo loco tetigi, sponte traducunt ad ionicae dialecti vestigia,Duiectica quae ex scriptoris eiusve auctoris patria derivanda esse conieci Herm. I. c. p. 414. nam ionica sunt ἀπουσία (detrimentum) XXXII 24, εἵνεκα V 23, κεῖνος post consonantes XXIV 32, XXV 28 (cf. XXXVII 40), δένδπος, δένδρους, δένδρει, δενδρῶν (cf. Index verborum), σκίδωασθαι XXXIII 35 (26). glossa (nescio cuius dialecti) est καιάτας XXXVI 57 (cf. Index v.). ad atticismum pertinent περίττωμα VIII 5. XII 10. XVI 20. XVII 45. XVIII 1, περιττότερος XII 20; περιττώσεις XX 9. cum διαλλάττον XXV 45 et ἦττον XXXVIII 40 posterioris sint partis, conici non licet atticum hunc colorem ex Menoniis translatum esse, nam tenuia sunt etiam alibi vestigia atticismi velut ὡς praepositionis usus, ὡς ὁμοίως similia, de quibus in Hermae Ι. c. p. 412 breviter sum locutus. sed oratio in universum abhorret a cultiore illo rhetorum studio et multa insunt vulgaria, velut XXIII 11 λαλήσομεν περὶ τῆς διοικήσεως, quod Phrynichus Bekkeri p. 51,3 vituperat2, οἰσθῆναι saepe pro ἐνεχθῆναι, συνεσταμένου, καταχθέντες (pro καταγέντες), quo tamen etiam Aristoteles usus est d. part. anim. A 1 p. 640 a 22, tum καταισθάνεσθαι passive (XXXII 5), ἐκφύειν intransitive (XXV 3) et praecipue in praepositionibus et particulis, in quibus Graeculorum inscitia maxime conspicua est; cf. Index verborum s. ἐπί, περί, τοι, γάρ τοι, τοιγάρτοι, οὐ μὴν δέ, ὡς ἄν, καί—δέ alia.

Interpunctum est a librario diligentius quam aequales consueverant. interpanctio quattuor enim invenias distinguendi genera. primum crasso puncto finis imponitur periodo XXXI 25, quod est singulare. legitime autem spatia vacua adhibentur, aut minutum (i. e. * huius editionis), quo membra periodi sive enuntiata minora dirimuntur, aut amplius (i. e. * * quo maiora enuntiata vel periodi finiuntur. huic autem spatiorum signo, quod est inter versus, respondet duplex item extra versus positum a sinistra. nam initio versuum minore spatio (*) diremptorum praetexi solet paragraphus obelo similis (—), itemque maioribus spatiis respondet diple (—). 1 singulare, si recte explicui, εκδων (i. e. ἐξ ὦν) XXV 18 not. 2 cf. Apollodorus Poliorcet. p. 137, 4 ὑπελάλησα (sub Hadriano). quartum denique genus iungitur fere diplis, ἔκθεσιν dico, qua capitum singulorum initia litteris versuum primoribus sinistrorsum expositis facilius in legentium oculos cadant.1 ceterum totius rationis (quam utinam librarius constantius adhibuisset) quanta sit utilitas ad libri sententias sive intellegendas sive supplendas suapte sponte iutellegitur. quare huic rei nobis maxima impensa est cura.

discrrtio suscepturi

Etiam illud magnopere interest eorum qui supplendi negotium sint, ut versiculorum exitus sedulo notentur, cum praesertim in hac sede liberiore compendiorum genere usus sit librarius. omnino hoc tenendum est, quod non semper recte ab editoribus observatum vidi, inde ab Alexandrina aetate versiculos dirimi syllabatim. quod, etsi nusquam usus est in fugam vacui angulo illo, qui in Hyperideis et Herculanensibus voluminibus conspicitur, accurate tamen semper librarius observavit. perrara sunt illa VIII 2. 3 φαίνεται π|ρὸς et XII 8. 9 Δέξι|ππος. in duplicibus tamen consonantibus hic, ut aequales2, variat aut αἴσ|θησιν, εὐρώσ|των, ἐδεσ|τῶν, ἀσθενέσ|τεραι, ἴσ|χοντες dirimendo, aut Ἐρασί|στρατος, συ|στολὰς, μυ|κτῆρας. illud tamen commodius visum, ut vel Ἀσ|ληπιάκης cum scripsisset, κ post σ addere quam λ litterae praescribere mallet.

Librario omissa vel addita

Morcm iudolemque librarii scrutanti non omittenda est ea neglegentia, quae in omittendis litteris, syllabis, verbis, enuntiatis versatur. quae partim ipse correxit (neque enim quisquam praeter eum diorthotae munere functus est), partim nobis supplenda reliquit. atque illa quidem [] signo, haec <>. innumera huius neglegentiae exempla velut αναδοσ (ἀνάδοσις), εμηχατο (ἐμηχανήσατο), συνεσται (συνεστάναι), ποιλα (ποικίλα), βατερα (βαρύτερα), νοσοπειν (νοσοποιεῖν),3 αποικειται (ἀποικειοῦται), τουποδειγματι (τοῦτο ὑποδείγματι). non minus frequenter dittographias omninoque abundantias commisit. et dittographiarum quidem prius vocabulum delere solet velut XIV 20 οταν, quod ego in delendis supervacaneis (quae signavi []) secutus sum. delendi autem tria genera adhibet: lituram digitis madidum atramentum abstergentibus factam, puncta superposita, lineam transverquartum 1 hoc genus in membranis inde ab antiquissimis quinti saeculi usque ad XIII interdum inveniri notum est (cf. Gardthausen Palaeogr. p. 275/6). ipse nuper eiusmodi codicem usurpavi Philonis Academiae Petersburgensis XX A a 1 chart. s. XIII /XIV fol. min., ubi post capitis exitum versus proximi initium rubro exponi solet. 2 cf. Blassius ad Hyperidem p. IX. 3 νοσοπειειν XIII 23 singuJare est ut στοιχοιων XIV 41 et εισνοιμενου XXIII 25 pro εἰσπνεομένου. sam. memorabile mihi videtur singulare abundantiae genus, quod nescio an ad indolem hominis pernoscendam faciat plurimum. ut si legimus XXXIV 44 00 πιθανῶς δὲ οὐδ' οὗτοι ἐπιχειροῦσιν πρὸς αὐτόν, nihil haeremus. at delevit ipse librarius πρὸς αὐτόν, scilicet quia non erat in exemplari, sed ex supervacuo ultro additum. eadem religione XXXVIII 3 τὸν αὐτὸν καὶ οἱ γιγνόμενοι κατατάσσονται τῶι σώματι delevit κατατάσσονται τ. σ. quae e loei contextu ariolatus contra exemplar addiderat; et sic saepe.

Talia non sunt operarii vix sensum curantis et digito syllabas Librarii indoles exemplaris carpentis, sed paulo liberioris hominis, qui tota enuntiata excipere et extrema deficiente memoria cogitando supplere consueverit. itaque exarasse haec crediderim adulescentem aliquem medicinae studiosum, qui in suum sibi usum hanc isagogen describeret. de medicinae eius scientia nolo quidquam detrahere, quamquam caput et ventrem confundere (VIII 14) non cuiusvis est. at in philosophia plane hospes esse videtur, si modo ἐντρέχεια animae illa, quam iu prooemio compluries iactat, Aristotelica est ἐντελέχεια.1 neque casu factum videtur, quod ubi iterum animae mentio iniecta est XXXI 42 sqq., filum disputationis interrumpitur. scilicet librarii scribunt, ut ait Hierouymus, non quod inveniunt, sed quod intellegunt. obscuratis igitur exemplaris apicibus interdum intellegentiam eum defecisse consentaneum.

De auctoris nomine, secta, aetate, fontibus accuratiora ut invenirem, Auctor libri ne nunc quidem contigit. quid mihi visum sit, significatum est alias2. hoc omni dubitationi exemptum est post Alexandrum Philalethem Laodicensem eum scripsisse i. e. primo p. Chr. saeculo (si modo exempli Londinensis aetas recte supra definita est) ac praeter hunc Menonis latrica, quae sub Aristotelis nomine ei ut aliis innotuerunt, ad doxographiam prioris partis (c. IV 31—XXXI 9) adsumpta esse.

Iatricon Menoniorum fragmenta ex V. Rosei, viri doctissimi, syllogis Menonia Berolinensi3 et Lipsiensi4 transtuli (paucis tamen mutatis), ut imago tanti operis, de quo Londinensis papyri beneficio iam accuratius edocemur, quam plenissima restituatur. nam si latina fragmenta (IV—VII) 1 Hermae 1. c. p. 411. 2 cf. Hermae l. c. p. 413 sq. 3 Aristotelis opera ed. Ac. R. Bor. V (1870) p. 1534 n. 335—341. 4 Aristotelis fragmenta Lips. 1886 p. 255 sqq. n. 373—379. ut parum certa omittas, ex Plutarchi tamen loco (fr. III) satis constat non solum principia morborum, quibus contentus fuit hic scriptor, sed etiam ipsorum morborum varietatem, doxographi nimirum ratione, persecutum esse Menonem. quid? si eidem fr. (conlatis praesertim fr. IV. V) fidas, videtur Menon placitorum enarrationi definitiones singulorum morborum praemisisse, quod neque dedecet Peripateticum philosophum et similiter invenitur in Doxographis. vide Aetii Placita I 1. 2. 9 sqq., quorum definitiones etsi colorem habent recentiorem, morem tamen traxisse videntur e schola Theophrastea, quemadmodum Characterum definitiones noviciae non sine exemplo antiquo scriptae mihi esse videntur.

De titulo libri quae exposui Hermae 1. c. p. 407 2 hic repetere non inutile credo. Laertii index V 25 in Aristotelis operibus recenset Ἰατρικὰ β, Hesychius q. d. Περὶ ἰατρικῆς βݲ et in eius epimetro Περὶ ἰατορικῆς ζݲ, (qui vita Ptolemaei Chenni usus videtur) n. 92 Περὶ ἐατρικῆς sine librorum numero. medici latini citant Aristotelem (fr. IV—VII) ut Demetrius Magnesius (fr. II) et anonymus Londinensis. contra Plutarchus (fr. III) Μενώνεια, et Galenus (fr. I) tradit hanc Ἰατρικὴν συναγωγὴν inscribi quidem Aristotelis, sed esse Menonis, Aristotelis discipuli; quare a nonnullis Μενώνεια appellari. utrum Galeni Ἱατρικὴ συναγωηὴ an catalogorum Ἰατρικὰ sive Περὶ ἰατρικῆς verum sit, diiudicare non ausim, cum Physica Φυσικά, Περὶ φύσεως (vel Περὶ κινήσεως), Φοσικὴ ἀκρόασις Peripateticis audiant eademque varietas in ceteris scriptis et apud ipsum Aristotelem appareat. sed Μενώνεια sic appellata esse arbitror ut Εὐδήμεια et Νικομάχεια (nam ea quoque Nicomachi auctoris credebantur), quibus si Aristotelis auctoritas addebatur, doctrinam ubique apparere Aristoteleam significabatur. scilicet Stagiritae magnum nomen obumhrat, etsi num quid praeter ipsum consilium et rationem colligendi Aristoteles impertiverit Menoni, dubium mihi esse videtur.

Sed quomodocumque ea de re iudicandum erit, gratulamur nobis, qui gravissimi certe operis iam non umbram solum, sed solida fragmenta teueamus. quae etsi compilatorum culpa pristino colore privata sunt nec magnis ipsius Menonis erroribus carent1, tamen campum diu neglectum, historiam dico medicorum graecorum, novo et insperato eruditionis flumine laetificarunt.

1 inprimis de Hippocratis scriptis egregie fallitur, ut exposui Hermae 1. c. p. 424—434.

TIBI vero, FRIDERICE KENYON, cum finem facio praefandi, pro egregiis TUIS beneficiis dcbitam meritamque gratiam persolvo. si suavissima TUA laboris societate diutius uti et quot menses, tot annos mihi impendere licuisset, perfectius et maturatius iam opus proditurum esse probe scio. at exemplum celeritatis atque strenuitatis, quod TU in Aristotele et Heroda proposuisti, mihi sequeudum esse putavi, non solum quia nova quam velocissime efferri omnium virorum doctorum interest, sed quia commodatam quasi nec propriam rem me tenere existimavi, quam reddere quanto ocius fas est. quod dum facio, si quid hac festinatione vel omissum vel delictum est, consoletur uos illud Senecae: contenti simus inventis, aliquid veritati et posteri conferant.

Berolini Id. Sept. MDCCCLXXXXIII.