Text encoded in accordance with the latest EpiDoc standards (January 2014)
Text encoded in accordance with the latest EpiDoc standards (January 2014)
Πολλάκιϲ μὲν ἐντὸϲ ταῖϲ πρὸϲ ἀλλήλουϲ ϲυνουϲίαιϲ Ὁμηρικῶν Ζητημάτων
γινομένων, Ἀνατλιε, κἀμοῦ δεικνύναι πειρωμένου, ὡϲ αὐτὸϲ μὲν ἑαυτὸν τὰ πολλὰ
Ὅμηροϲ ἐξηγεῖται, ἡμεῖϲ δὲ ἐκ τῆϲ παιδικῆϲ κατηχήϲεωϲ περινοοῦμεν μᾶλλον
ἐντὸϲ τοῖϲ πλείϲτοιϲ ἢ νοοῦμεν ἃ λέγει, ἠξίωϲαϲ
ἀναγράψαι με τὰ
λεχθέντα μηδὲ διαπεϲόντα ἐᾶϲαι ὑπὸ τῆϲ λήθηϲ ἀφανιϲθῆναι. μὴ ὢν δὲ οἷόϲ τε
πρὸϲ τὰϲ ϲὰϲ δεήϲειϲ ἀντιβλέπειν διὰ ϲὲ καὶ τοὺϲ ἄλλουϲ Ὁμήροῦ ἐραϲτάϲ,
πειράϲομαι τά τε ῥηθέντα ποτὲ ἀνενεγκεῖν τά τε πάλιν ὑποπεϲόντα προϲθεῖναι,
τὰϲ μὲν μείζουϲ εἰϲ Ὅμηρον πραγιιατείαϲ ὑπερτιθέμενοϲ εἰϲ καιρὸν ϲκέψεωϲ τὸν
προϲήκοντα,
ταυτὶ δὲ οἶον προγύμναϲμα τῶν εἰϲ αὐτὸν ἀγώνων,
ἐντὸϲ οἷϲ ἀγνοεῖται μὲν πολλὰ τῶν κατὰ τὴν φράϲιν. λανθάνει δὲ τοὸϲ πολλοὺϲ
τῇ δοκούϲη ἐπιτρέχειν τῶν ποιημάτων ὁλοϲχερεῖ ϲαφηνείᾳ προϲέχονταϲ. αὐτὸϲ δὲ
ἕκαϲτοϲ ἑαυτὸν ἀνακρίνων εὐθυνέτω, πρὶν ὑφ’ ἡμῶν ἐπαχθῆναι τὴν ἐξήγηϲιν,
ποίαν περὶ τῶν προβαλλομένων ἐπῶν εἶχε τὴν διάνοιαν.
ἢ γὰρ
ταὐτὰ γνοὺϲ ἡμᾶϲ λέγονταϲ βεβαίαν τὴν περὶ τῶν νοηθέντων ἕξει κρίϲιν, ἢ
ϲφαλλόμενοϲ μεταβήϲεται ἡμᾶϲ τε ὀνήϲει πλανωμένουϲ διορθώϲαϲ.
οὐ κατὰ τὴν ϲυνήθειαν τέτακται παρ’ Ὁμήρῳ, ἀλλ’ ἐπὶ τῶν ἐπ’ ἀλλοτρίαϲ
νηὸϲ περώντων, οὓϲ ϲυνήθωϲ ἐπιβάταϲ νῦν λέγομεν. αὐτὸϲ γοῦν ἐντὸϲ ἄλλοιϲ
παρίϲτηϲι λέγων (ω 299. 300)·
ἐπιβάταϲ καλούντων, τοὺϲ δὲ τὰϲ κώπαϲ καὶ τὰ πηδάλια
ἔχονταϲ ἐπικώπουϲ. ὅπερ δὲ παρὰ τῷ ποιητῆ τῶν ἐπὶ τοῖϲ ἅρμαϲιν οἱ μὲν
μαχόμενοι παραιβάται, οἱ δὲ τὰϲ ἡνίαϲ ἔχοντεϲ ἡνίοχοι, τοῦτο ἐπὶ τῶν
ἐντὸϲ ταῖϲ τριήρεϲιν ἐπίκωποι καὶ ἐπιβάται παρ’ Ἀττικοῖϲ δύνανται. οὐ
μέντοι ὁ ἔμποροϲ ἀπὸ τοῦ πορίζειν πεποίηται παρ’ Ὁμήρῳ, ἀλλ’
ὡϲ οὖν τὸ μὴ ἐντὸϲ οἰκείῳ οἴκῳ γαμεῖν ἀλλ’ ἐντὸϲ ἀλλοτρίῳ
ἐγγαμεῖν λέγουϲιν, οὕτωϲ τὸ ἐπ’ ἀλλοτρίαϲ νηὸϲ τὸν πλοῦν ποιεῖϲθαι
ἐμπορεύεϲθαι, καὶ ἔμποροϲ ὁ τοιοῦτοϲ. τὸ δὲ ἐπήβολοϲ ϲημαίνει τὸν
ἐπιπολλῆϲ τυχῆ καὶ ἐγκρατῆ, ἀπὸ τῆϲ βολῆϲ καὶ τοῦ βάλλειν, ὃ ϲημαίνει τὸ
τυγχάνειν τοῦ ϲκοποῦ, ὅθεν καὶ τὸ
μετῆκται γὰρ ἀπὸ τῶν πόρρω τὴν ἐπιβολὴν ποιουμένων ὥϲτε
τυχεῖν · ἡ ναῦϲ οὖν ἐπιβολὴν ἐποιεῖτο ὥϲτε τυχεῖν τῶν Φερῶν. οὕτω τῆ
λέξει καὶ οἱ μεθ’ Ὅμηρον κέχρηνται· Ϲοφοκλῆϲ Ἀλκμαίωνι (fr. 95 D.)·
,,εἴθ ’ εὖ φρονήϲαντ’ εἰϲίδοιμί πωϲ φρενῶν ἐπήβολον καλῶν ϲε“, Πλάτων
νόμων πρώτῳ (pot. ll , p. 666 D) ,,ἐπήβολοι γεγονότεϲ τῆϲ καλλίϲτηϲ
ᾠδῆϲ “, καὶ τετάρτῳ (p. 724 Β) παιδείαϲ γίνονται κατὰ
δύναμιν ἐπήβολοι, Ὑπερίδηϲ ἐντὸϲ τῷ κατὰ Δημάδου (fr. 81 Bl.)·
,μηδέποτε πολεμου
νηόϲ, οὐδὲ ἐρέταϲ κεκτημαι, τοῦτο γὰρ ὑμῖν ὠφελιμώτερον
εἰναι ἐφάνη, τοῦτ’ ἔϲτι τὸ μὴ ἔχειν ἐμὲ ἰδίαν ναῦν ἀλλ’ ἔμπορον πλεῖν
ἀναφέρει δὲ εἰϲ ἐκεῖνο, ὅτι εἰϲ πενίαν αὐτὸν κατέϲτηϲαν. προεῖπε γάρ·
Εditum Κ 416.
δ editum Ψ 422, p. 363; ε ′ 1 1 , p. 125; Ϛ =ibid., p. 128; ζ΄ Ϲ 509, p. 226.
Vatic. Τ ὸ αἰόλον οὐκ οἱδ’ ὅθεν τῶν γραμματικῶν τινεϲ ἐπὶ τοῦ ποικίλου
παρ’ Ὁμήρῳ ἀκούειν ἀξιοῦϲιν· οὕτω γοῦν τὸ αἰολόπωλον ( Γ 185 )
ἀποδιδόαϲι καὶ τὸ αἰόλοϲ ἵπποϲ (Τ 404) καὶ αἰόλον ὄφιν (M 208). οὐκ ἔϲτι
δὲ ἀλλὰ ϲημαίνει τὸν τα *Β f. 89 ad κορυθαιόλοϲ Z 359 (id. L. f. 137
ibid ., Π). Οὐκ οἶδ’ ὅθεν τῶν γραμματικῶν τινεϲ τὸ αἰόλον ἐπὶ τοῦ
ποικίλου
παρ’ Ὁμήρῳ ἀκούειν ἀξιοῦϲιν· οὕτω γοῦν τὸ αἰολόπω)
ἀποδιδόαϲι καὶ πόδαϲ αἰόλοϲ ἵπ ποϲ καὶ τὸ αἰόλον ὄφιν. οὐκ ἔϲτι δὲ οὕτωϲ
ἀλλὰ ϲημαίνει τὸν ταχύν, γενόμε.
( 293. 94 ), ἤτοι εἱλῶϲιν. ὡϲ καὶ ἐπὶ τοῦ
βορρᾶ ἔφη· εἵλει γὰρ βορέηϲ ἄνεμοϲ (τ 200). ἡ μὲν οὖν ἄελλα ἀπὸ τοῦ ἄειν
καὶ εἱλεῖν, ἡ δὲ θύελλα ἀπὸ τοῦ θύειν καὶ εἱλεῖν,
θύειν δὲ
τὸ ϲφοδρῶϲ ὁρμᾶν δίκην ἦ γὰρ ὅ γ’ ὀ λ ο ῇϲι φρεϲὶ θύει ( Α 342). ὅθεν
καὶ Θυάδεϲ αἱ Βάκχαι. ὡϲ οὖν ἀελ λόπουϲ ἡ Ἴριϲ λέγεται (Θ 402),
ἣν μεταλαβὼν ποδήνεμον προϲη ( Β 786 ), οὕτω τὸν ποδώκη
ἵππον μεταλαμβάνων πὸδαϲ αἰ ἵπ ποϲ εἶπε· καὶ ὡϲ εἰπὼν ἀργίποδαϲ κύναϲ (Ω
211 ) κατὰ
ἀλλαχοῦ ἔφη καὶ κύναϲ ἀργούϲ (Α 50), οὕτω τοὺϲ
πόδαϲ αἰόλουϲ ἵππουϲ κατὰ τὴν περίληψιν αἰολοπ ώλουϲ ἔφη. καὶ αἰόλαι οὖν
εὐλαί (X 509) ἀπὸ τοῦ εἱλεῖ
ϲθαι ταχέωϲ λέγονται, καὶ
ϲφῆκεϲ αἰόλοι ( MA 167 ) οἱ κατὰ τὸ μέϲον ϲυνεχῶϲ κινούμενοι καὶ καὶ
κορυθαιόλοϲ οὖν νον ἀπὸ τῆϲ ἀέλληϲ, ἥτιϲ ἀπὸ τοῦ ἄειν καὶ τοῦ εἰλεῖν
πεποίηται, ὡϲ αὐτὸϲ ἐξηγήϲατο εἰπών ὅ ν περ ἄελλαι χειμέριαι εἰλἐωϲι,
τουτϲιν ἐϲτιν εἰλῶϲιν. ὡϲ καὶ ἐπὶ τοῦ βορέου ἔφη· εἴλει γὰρ βορέηϲ
ἄνεμοϲ. ἡ μὲν οὖν ἄελλα ἀπὸ τοῦ ἄειν καὶ εἰλεῖν πεποίηται, ἡ δὲ θύελλα
ἀπὸ τοῦ θύειν καὶ εἰλεῖν, θύειν δὲ τὸ ϲφοδρῶϲ καὶ ἀκαθέμαινομένων· κτωϲ
ὁρμᾶν δίκην μαινομένων· ἦ γὰρ ὅγ’ ὁλοῇϲι φρεϲὶ θύει καὶ θῦνε διὰ προμάχ
ων (ε 250). ὅθεν καὶ Θυάδεϲ αἱ Βάκχαι. ὡϲ οὖν ἀελλό π oc Ἶριϲ λέγεται,
ἣν μεταγόρευκεν λαβὼν ποδήνεμον προϲηγόρευϲεν, οὕτωϲ τὸν ποδώκη ἵππον
μεταλαμλοϲ βάνων πόδα ϲ αἰόλοϲ ἵπ ποϲἔφη · καὶ ὥϲπερ εἰπ ὼν ἀργίποδαϲ κύ
περίληψιν ναϲ κατὰ περίληψιν ἀλλαχοῦ ἔφη καὶ κύναϲ ἀργο ύϲ, οὕτω τοὺϲ
τοὸϲ πόδαϲ αἰόλουϲ ἵππουϲ κατὰ περίληψιν αίολοπώλουϲ εἶπε. καὶ αἰόλαι
οὖν εὐλαί ἀπὸ τοῦ ταχέωϲ εἰλεῖϲθαι εἴρηνται καὶ ϲ φἠκεϲ μέ μέϲον ϲον
αἰόλαι αἱ κατὰ μέϲον ϲυνεχῶϲ κινούμεναι καὶ εἰλούμεναι. καὶ κο
εἱλούμενοι. ρυθαιόλοϲ οὖν ὁ ϲυνεχῶϲ κινῶν
παράληψιν Β, παράλειψιν L. 21.
22 alter. τοὺϲ om L. 22. 23 μετὰ παράληψιν B, μετὰ παράλειψιν L.
μετὰ in κατὰ mut. Vill 26 αἰόλαι e corr. L 27 εἰλούμεναι L.
κορυθαίολοϲ (? ) L
πλείην κνίϲηϲ τε καὶ αἵμα τοϲ ἔνθα ἔνθα καὶ ἔν θα αἰόλλ ῃ· δηλοῖ τὸ
εἰλεῖν καὶ ϲυνεχῶϲ ϲτρέφειν. ἐκ δὲ τοῦ κορυθάικι λύϲειϲ τὸ Δ ω ϲτρέφειν.
ριέεϲ τε τριχάικεϲ, οἱ ϲυνεχῶϲ
τὰϲ τρίχαϲ διὰ τὸ δραϲτικὸν
κινοῦνοἱ τεϲ· καρηκομό ωντεϲ γὰρ εἴρηνδιὰ ται οἱ Ἀλχαιοί.
ἐντὸϲ τοῖϲ Φιλήμονοϲ ϲυμμίκτοιϲ περὶ Ἡροδοτείου διορθώματοϲ ὁ γραμματικὸϲ
διαλεγόμενοϲ πειρᾶται καὶ Ὁμηρικά τινα ϲαφηνίζειν. οὐδὲν
δὲ
χεῖρον καὶ τὸν Ἡρόδοτον φιλοῦντί ϲοι τὴν πᾶϲαν τοῦ ἀνδρὸϲ ἀναγράψαι
ζήτηϲιν. φηϲὶ γὰρ ὅτι ἐντὸϲ τῇ πρώτῃ Ἡρόδοτοϲ τῶν ἱϲτοριῶν περὶ Κροίϲου
τοῦ Λυδοῦ πολλὰ τε ἄλλα διείλεκται, καὶ μὴν ὅτι θεοϲεβέϲτατοϲ γένοιτο
καὶ διαπρεπῶϲ τιμήϲαι τὰ ἑλληνικὰ μαντεῖα, τὰ ἐντὸϲ Δελφοῖϲ, τὰ ἐντὸϲ
Θήβαιϲ, τὸ τοῦ Ἄλμμωνοϲ, τὸ τοῦ Ἀλμφιαράου· τοῦτο
μὲν δὴ
ἄλλοιϲ ἄλλα πέμ ψαι δῶρα , ἀνέθηκε δέ τινα καὶ ἐντὸϲ ραγχίδῃϲι τῇϲι
Μιληϲίων. καὶ γέγραπται ἤδη κατὰ πάντα ἁπλῶϲ
οὐχ
Ἡροδότου, φηϲὶν, ἁμάρτημα γεγονέναι, μᾶλλον δὲ τὸν ϲυγγραφέα φηϲὶ
διαμαρτεῖν παρεμβαλόντα τὸ ϲῑ. πολλὰ δὲ φέρεϲθαι μἔχρι νῦν ἁμαρτήματα
κατὰ τὴν Ἡροδότου ϲυγγραφὴν καὶ ἔτι τὴν Θουκυδίδου καὶ Φιλίϲτου καὶ τῶν
ἄλλων ἀξιολόγων ϲυγγραφέων. τί δ’ οὐχὶ καὶ τὰ ποιήματα ϲχεδὸν ἀνάπλεω
πάντα τυγχάνει ἁμαρηημάτων γραφικῶν
καὶ τῶν ἄλλων
παραδιορθωμάτων πάνυ ἀγροίκων καὶ ἵνα μὴ περαιτέρω τιϲ προβαίνων ἐνοχλῇ
διερευνώμενοϲ τὰϲ ἐντὸϲ τοῖϲ ἀντιγράφοιϲ ἐμμεμενηκυίαϲ ἡμαρτημέναϲ
γραφάϲ, ἔξεϲτί ϲοι ϲκοπεῖν καὶ τῶν Ὁμηρικῶν ταδί·
ϲυνάγειν καὶ ϲυναρμόζειν. καὶ ἐντὸϲ ἄλλοιϲ (Κ 499) ϲ ὺν δ’
ἤειρεν ἱμᾶ ϲι, ϲυνήγαγε τοὺϲ ἵππουϲ. ὁ δὲ βέλτιϲτοϲ Ἀριϲτο φάνηϲ κάκεῖνο
τὸ ἐντὸϲ τοῖϲ Παραποταμίοιϲ λεγόμενον·
δείκνυϲιν ὡϲ ἡμαρτημένον ὑπολείποιτο ἐκ τῆϲ παλαιᾶϲ
γραμματικῆϲ. οὐ
ὕδατοϲ ὑποδεδυκώϲ, ἐπεὶ καὶ τῶν ἀποθανόντων τὰ ϲώματα , ἕωϲ
ἂν ᾖ πρόϲφατα καὶ διῳδηκότα, ἄνωθεν ἐπιπλεῖν εἴωθεν. ὅτι μὲν οὖν τῶν
παλαιῶν βιβλίων ἐπὶ τὸ χεῖρον κινεῖται ἡ γραφή, φηϲὶν αὖθιϲ διὰ πλειόνων
ἐπιδείξειν. ἐπανάγωμεν δὲ ἐπὶ τὸν Ἡρόδοτον καὶ τὸν διορθωτὴν τὸν Κοτυαέα
Ἀλέξανδρον. ἠξίου γὰρ ὁ ἀνὴρ γράφειν τὸ
τῇϲι Μιληϲίων χωρὶϲ
τοῦ ἰῶτα τῆϲ Μιληϲίων, ὑποκειμένηϲ ἔξωθεν χώρηϲ ἢ γῆϲ. καὶ ἐγὼ δὲ, φηϲὶν
, ἐπειθόμην οὕτωϲ ἔχειν τὰ τῆϲ γραφῆϲ, τὸν δὲ ἄνδρα τῆϲ ἀκριβοῦϲ
ϲυνέϲεωϲ ἐτεθαυμάκειν. ἐντυχὼν δὲ τοῖϲ Ἡροδοτείοιϲ αὐτοῖϲ ἔπεϲι, καὶ
γενόμενοϲ ἐπὶ τέλει τῆϲ Αἰγυπτιακῆϲ βίβλου, ἥτιϲ ἐϲτὶ δευτέρα τῇ τάξει,
εὑρίϲκω πάλιν κατὰ τὴν αἰτιατικὴν
πτῶϲιν εἰπόντα τὸν
Ἡρόδοτον· ἀν έθηκεν εἰϲ Βρα γχίδαϲ τὰϲ Μιληϲίων (11 159). οὐκέτι οὖν
ᾤμην ἁμάρτημα εἶναι γραφικόν, Ἰωνικὸν δὲ μᾶλλον ἰδίωμα. πολλὰ γὰρ οὗτοι
τῶν ὀνομάτων χαίρουϲι θηλυκῶϲ ἐκφέροντεϲ, οἷον τήν τε λίθον καὶ τὴν
κίονα καὶ ἔτι τὴν Μαραθῶνα· Κρατῖνοϲ (l , p. 113 Κ.) εὐι π ποτάτη Μαρα
θών, Nίκαν θών,
δροϲ (fr. X XV) εὐκτιμἐνην Μαρα θῶνα. ταῦτα
μὲν οὖν ἃ ἡμεῖϲ εὕρομεν καὶ ἐκρίναμεν ὑγιῶϲ ἔχειν.
τοιαῦτα δὴ τοῦ Φιλήμονοϲ λέγοντοϲ, ἃ μὲν . πρὸϲ Ἀλέξανδρον περὶ τοῦ
Ἡροδοτείου διορθώματοϲ εἴρηκεν, οὐκ οἰκεῖον κρίνω τῇ παρούϲῃ ὑποθέϲει
ἐξετάζειν. τὸ δὲ ϲυναγείρεται πῶϲ ὑπὸκωφόν φηϲιν
εἶναι οὐκ
ἐϲτι γνῶναι. τίϲ γὰρ οὐκ οἶδε τοὺϲ ἱππογνώμοναϲ ἐκ πολλῶν ἵππων τοὺϲ
ἐπιτηδειοτάτουϲ ἀθροίζονταϲ; ὃ ἐκ τοῦ ϲυναγείρε ται δηλοῦται· ἀγείρειν
γὰρ καὶ ϲυν ἀγείρειν ἐπὶ τοῦ ϲυνάγειν λέγεται. τῷ δ’ Ἀριϲτοφάνει ὅπωϲ τὰ
κατὰ Λυκἁονα καταβαλεῖν *Β f. 282 ad ὅϲ κε φάγη Φ 127 (id. L. f.
439a)
ὁ μὲν οὖν Ἀριϲτοφάνηϲ βούϲυντέθειται λεται τὸν
ἰχθύν, ὥϲτε καταφαγεῖν
ἐπινήξεται, τ ῷ ἀφρ ῷ τοῦ ὕδατοϲ ποδεδυκ ώϲ, ἐπεὶ τῶν
ἀποθανόντων τ ὰ ϲ ώ τα , ἕωϲ ἂν ᾖ πρ ό ϲ φ α τ α, ἄνωθεν ἐπι πλεῖν
εἴωθε. πρῶ
μὲν οὖν οὐκ ἔϲτιν ἐπινοῆϲαι νηχόμενον ἰχθὺν
ὑπεράνω μὲν ὕδα ὑποκάτω δὲ ἀφροῦ τοῦ ὕδατοϲ, οὐδὲ τούτων μεταξὺ νεκρὸν
ἄνδρα φερόμενον. ἀλλ’ οὐδὲ τὴν φρίκην
δύναμαι τὸν ἀφρόν,
Ὁμή ρου μὲν μέλαιναν φρῖκα λέγοντοϲ· τούτου δὲ ἀξιοῦντοϲ λευκότητα
ἀκούειν, ἐπί τε τοῦ Πρωτέωϲ λέγει πάλιν Ὅμηροϲ μελαίνῃ φρικὶ
καλυφθείϲ (δ 402 ), καὶ ἀλλαχοῦ ά λλεται ἰχ θ ὺϲ θινὶ ἐ πὶ φυκό εντι
μέλαν τέ ἑ κῦμ’ ἐκάλυ ψε τῆϲ φρικὸϲ μνημονεύϲαϲ ἐπάγει ( Ψ 692. 93 ),
καὶ ἀλλαχοῦ τῆϲ φρι με λάνει δέ τε πὸντοϲ ὑ π’ α ὐ κὸϲ μνημονεύϲαϲ
ἐπάγει· μελανε
τῆϲ (Η 64). καὶ ἔϲτιν ἡ φρὶξ κι δέ τε πόντοϲ
ὑπ’ αὐτῆϲ. καὶ. νουμένου τοῦ πνεύματοϲ ἀρχή. ἔϲτιν ἡ φρὶξ κινουμένου τοῦ
πνεύϹιμωνίδηϲ δὲ αὐτὴν καὶ δεῖξαι πειρώ τὸν Λυκάονοϲ δημόν ἢ
διαφαγόντα, θρώϲκειν κατὰ κῦμα καὶ ὑπαΐϲϲειν τὴν φρῖκα· καί
φηϲιν· ἐπιπολ ῆϲ ἐπινήξεται, τ ῷ ἀ φρ ῷ το ῦ ὕδα τοϲ τοϲ ὑποδεδυκώϲ, ἐ
πειθὴ καὶ τῶν ἀ πο θανόντων τὰ ϲυ μα καὶ τα, ἕωϲ ἂν εἴη πρ ϲφατα, ἄνω μα
θεν ἐ πι π λεῖν εἴωθε. πρῶτον μὲν οὖν οὐκ ἔϲτιν ἐπινοῆϲαι νηχότον μενον
ἰχθὺν ὑπεράνω μὲν ὕδατοϲ, ὑποκάτω δὲ ἀφροῦ τοῦ ὕδατοϲ, οὐτοϲ, δὲ τούτων
μεταξὺ νεκρὸν ἄνδρα φερύμενον. ἀλλ’ οὐδὲ τὴν φρῖκα ἀκούειν δύναμαι τὸν
ἀφρὸν, Ὁμήἀκούειν ρου μὲν μέλαιναν φρῖκα λέγοντοϲ . τούτου δὲ ἀξιοῦντοϲ
λευκότατον ἀκούειν, ἐπί τε τοῦ Πρωτέωϲ λέγει πάλιν Ὅμηροϲ με λαίν ῃ
φρικὶ καλυφθείϲ, καὶ ἀλλαχοῦ· ὡϲ δ ᾿ ὅθ’ ὑπὸ φρικὸϲ B⟩ ορέω ἀναπ ματοϲ
ἀρχή. Ϲιμωνίδηϲ δὲ αὐτὴν τοῦτο μὲν καὶ δεῖξαι πειρώμενοϲ οὕτωϲ ἔφη· ἐϲ ἄλα
ϲτίζουϲα πνοιά. τὸ δὲ λέγειν ὅτι τὰ πρόϲφατα ϲώματα φέρεται τῶν κυματων
ἐπιπολῆϲ, ψεῦναντίον δοϲ· τοὐναντίον ἐντὸϲ ἀρχῇ μὲν γὰρ
διὰ
ϲτερρότητα καὶ πυκνότητα τοῦ ϲώματοϲ ἰϲχυρύτεροϲ ὢν τοῦ ϲτηρίὕδατοϲ
ζοντοϲ ὕδατοϲ ὁ νεκρὸϲ διιϲταμέδύεται, νου καταδύεται, ϲχήματι
καταβαίνων καὶ βάρει· πληρούμενοϲ δὲ τῆϲ ὑγρόπλείω
πλείω
τόπον ἐπιλαμβάνων τῷ ϲχήματι μετέωροϲ αἴρεται, βάρει τὸῦ φεροντοϲ
ἐλαττούμενοϲ. τίϲ οὖν ὁ νοῦϲ τῶν ἐπῶν; διττὴ γὰρ ἡ γραφή· ἐντὸϲ οἷϲ μὲν
γὰρ γράγράφει
φεται μέλαιναν φρῖχ’ ὑπ αΐξει, ἐν οἷϲ δὲ
γράφεται μέλαιναν φρῖχ ’ ὑπαλύξει. κἂν κρατήϲῃ τὸ ὑ παΐ ὑ ξει, φηϲὶν ὁ
μὲν
κῦμα ἰχθύων ὑπὸ τὴν φρῖκα ἀίξει, τουτέϲτιν ἐκ τοῦ ἄνωθεν
θρώϲκειν παυϲάμενοϲ ὑπὸ τὴν φρῖκα ὑποδύεδύϲεται ται καὶ ὁρμήϲει κάτω,
ϲυγκαταφερόφερόμενοϲ μενοϲ τῷ νεκρῷ, ὡϲ φάγοι ἂν τοῦ
Λυκάονοϲ τὸν δημόν. τοῦτο μὲν
οὖν, εἰ ἐπιπολῆϲ τοῦ κύματοϲ θρώϲκειν ὑπακούοιμεν· εἰ δ’ ἐκ βάθουϲ
ἀναπηδῶντα ἐπὶ τὸ κῦμα, ἔϲται, ὡϲ ἐπὶ τοῦ λίθου εἶπεν ὕ ψι τ’
ἀναθρώϲκων εἰ δ᾿ ὑπαλύζει γράφοιτο, φηϲὶ Πολύκλει. τοϲ τὸν νοῦν
τοιοῦτον ἔϲεϲθαι· καταδύϲεται μὲν εἰϲ τὸ βάθοϲ τοῦ κύματοϲ ὁ ἰχθὺϲ
φεύγων τῆϲ φρίκηϲ
πέτεται (Μ 140), ἵνα τὸ ἐκ τοῦ βυθοῦ κάτωθεν
κατὰ τοῦ κύματοϲ θορεῖν, μὴ μέν τοι ὑπερθορεῖν τὴν φρῖκα, ἀλλ’ ὑπ’
αὐτὴν ὄντα ἅπτεϲθαι τοῦ νεκροῦ
εἰ ἐπιπολαίωϲ
φέροιτο.
τὴν ψυχρήτητα· καὶ γὰρ αὐτῷ πολεμιώτατον·
τοῦ γοῦν χειμῶνοϲ ἐκ τοῦ πελάγουϲ εἰϲ τὴν γῆν καταίρουϲι· πολλοὺϲ δὲ
αὐτῶν καὶ φωλεύειν κατὰ βάθουϲ διὰ τὴν αὐτὴν
αἰτίαν ἱϲτορεῖ
καὶ Ἀριϲτοτέληϲ ἐντὸϲ τῷ ζ΄ περὶ ζώων φύϲεωϲ (fr. 333)· δ’ ἡ φρίκη, καὶ
ϲεωϲ. μάλιϲτα ἂν βόρειοϲ ᾖ γενόμενοϲ δ’ ἐντὸϲ τῷ βάθει τοῦ Λυκάονοϲ
ἔδεται
τὸ λίποϲ. οὐ δοκεῖ δέ μοι οὗτοϲ ὀρθῶϲ τὸν νοῦν τῶν
ἐπῶν ἀποδοῦναι. οὐ γὰρ εὐθὺϲ αὐτόν φηϲιν Ὅμηροϲ καὶ ῥιφέντα τοῦτο
παθεῖν,
ἵν’ ἐκδεχώμεθα ὅτι κάτω ἐνεχθέν τοϲ ὁ ἱχθὺϲ κάτω
χωρεῖν λέγεται οὖν, εἰ ἐπιπολῆϲ τοῦ ὕδατοϲ θρώϲκειν ϲκειν
ὑπακούομεν· εἰ δ’ ἐκ βάθουϲ ἀναπηδῶντα ἐπὶ τὸ κῦμα, ἔϲται, ὡϲ ἐπὶ
τοῦ λίθου εἴρηκεν ὕψι τ’ ἀναθρώϲκων θρ πέτεται, ἐπὶ τοῦ ἰχϲημαίνῃ
θύοϲ τὸ ὑψοῦ τὸ ἐκ βυθοῦ κάτωθεν κατὰ κύματοϲ θορεῖν, μὴ μέντοι
ὑπερθορεῖν τὴν φρῖκα, ἀλλ’ ὑπ’ αὐτὴν ὄντα ἅπτεϲθαι τοῦ νεκροῦ, εἰ δ’
ὑπαλύξει εἰ ἐπιπολῆϲ φέροιτο. εἰ δ’ ὑπαλύξει γράφοιτο, φηϲὶ
Πολύκλειτοϲ τὸν νοῦν ἔϲεϲθαι· καταδύϲεται μὲν εἰϲ τὸ βάθοϲ τοῦ κύματοϲ ὁ
ἰχθύϲ, φεύγων τῆϲ φρικὸϲ τὴν ψυχρότητα. καὶ γὰρ αὐτῷ πολεμιωτάτη· τοῦ
γοῦν χειμῶνοϲ ἐκ τοῦ πελάγουϲ εἰϲ τὴν γῆν καταίρουϲιν οἱ ἰχθύεϲ· πολλούϲ
δὲ αὐτῶν καὶ φωλεύειν κατὰ τοῦ βάθουϲ διὰ τὴν αὐτὴν αἰτίαν· ἱϲτορεῖ γὰρ
καὶ ὁ Ἀλριϲτοτέληϲ ἐν τῷ ἑβδόμῳ περὶ ζώων φῦψυχροτάτη ψυχροτάτη δ’ ἡ
φρίκη, καὶ μάλιϲτα ἂν βόρειοϲ ᾖ. γενόμενοϲ δὲ ἐν τῷ βάθει ἔδεται τὸ
λίποϲ τοῦ Λυκάονοϲ. οὐδέ τιϲ δέ μοι τούτων δοκεῖ ὀρθῶϲ ἀποδεδωκέναι τὸν
νοῦν τῶν ἐπῶν. οὐ γὰρ εὐθύϲ φηϲιν Ὅμηϲφαγέντα αὐτὸν ϲφαγέντα καὶ
ῥιφθέντα τοῦτο παθεῖν, ἵνα ἐκδεχώμεθα ὅτι κάτω ἐνεχθέντοϲ ὁ ἰχθύϲ κάτω
χωρεῖν
ἔχει γὰρ οὕτω τὰ ἔπη· ἐνταυθοῖ νῦν κεῖϲο μετ’
ἰχθύϲιν, οἵ ϲ ’ ὠτειλῆ ϲ αἷμ’ ἀπολιχμήϲονται ἀκηδἐεϲ, οὐδέ ϲε μήτηρ ἔνθε
λεχέεϲϲι γοήϲεται, ἀλ λὰ
Ϲκάμανδροϲ οἴϲει δινήειϲεἴϲω ἁλὸϲ
εὐρέο κόλ πον· θρ ώ ϲκων τιϲ κα τὰ κῦμα μέλαινα ν φρῖχ ὑπαΐξει ἰχ θύϲ,
ὅϲ κε φάγῃϲι Λυκάονοϲ ἀργέτα δημόν. νεο
ϲφαγῆ μὲν οὖν ὄντα
φηϲὶ κεῖϲθαι μετ’ ἰχθύϲιν, ὡϲ ἂν κάτω ἀπενεϲιν, χθέντα, ὅπου φηϲὶ τῆϲ
ὠτειλῆϲ αὐτὸν αἷμα ἀπολιχμήϲεϲθαι τοὺϲ ἰχθύαϲ· χρονίζοντα δὲ ἄταφον ἐκ
βληθῆναι εἰϲ θάλαϲϲαν ὑπὸ τοῦ ποταμοῦ, ὅτε καὶ
ἀναπλεῦϲαι ἀνάγὅτε κη, καὶ θρώϲκοντα οὐχ ὑπὲρ τὸ κῦμα ἰχθὺν ἀλλὰ κατὰ
κῦμα (κατ ὰ κῦμα γὰρ ἔφη, οὐχ πὲρ κῦμα)
ὑπὸ τὴν φρῖκα
ἀίξαι· τὸ γὰρ μέτρον τῆϲ εἰϲ τὰ ἄνω ὁρμῆϲ τοῦ ἰχθύοϲ δηλῶν ἀφορίζει·
ἀλλ’ ἄχρι τῆϲ φριλῶν κόϲ· οὐ γὰρ ἂν ἐπέθρωϲκε κατὰ κυμα, ἀλλ’ ὑπὲρ τὸ
κῦμα , εἰ καὶ
τὴν φρῖκα ὑπερεπήδα. ἐκφερομένου οὖν ὑπὸ τῶν
ἐκβολῶν τοῦ ποταμοῦ πηδῆϲαι κατὰ τὸ κῦμά φηϲι τὸν ἰχθύν, καὶ γενέϲθαι
ἄνω ὑπὸ τὴν
τῶν ἰχθύων κατὰ τὸ κῦμα κολυμ ὃϲ φάγοι ἂν τὸν τοῦ Λυκάο νοϲ
δημόν. πάντωϲ γὰρ ἔδει τὸν μέλλοντα τοῦ ὑπερφερομένου νε κροῦ ἅπτεϲθαι
ἰχθὺν ἄνω μετέωρον
ὑπὸ τὴν φρῖκα ἐλθεῖν. Φιλητᾶϲ τῇ
ὑπαλύξει γραφῇ ϲυντιθέ φηϲιν, ὅτι ὁ φαγὼν ἰχθὺϲ τοῦ Λυκάονοϲ τὸν δημὸν
πιμελώδηϲ γενόμενοϲ τὸ κρύοϲ φεύξεται. ἀγνοεῖ φρῖκα , ἔνθα ἐντεύξεται τῷ
νεκρῷ. οὕτωϲ ἐξηγήϲαντο καὶ οἱ Ἀριϲτάρ ϲαντο χειοι, λέγοντεϲ· ὑπὸ τὴν
φρῖκα ἀίξει τιϲ τῶν ἰχθύων κατὰ τὸ κῦμα κολυμβῶν, ὃϲ φάγοι ἂν τὸν
Λυκάοβῶν, νοϲ δημόν· πάντωϲ γὰρ ἔδει τὸν μέλλοντα τοῦ ὑπερφερομένου
νεκροῦ ἅπτεϲθαι ἰχθὺν ἄνω μετέωρον ὑπὸ τὴν φρῖκα ἐλθεῖν. Φιλητᾶ ϲ δὲ τῇ
ὑπαλύξει γραφῇ ϲυντιθέμενόϲ φηδὲ ϲιν, ὅτι ὁ φαγών ἰχθὺϲ τὸν Λυκάομενόϲ
νοϲ δημόν, πιμελώδηϲ γενόμενοϲ, τὸ κρύοϲ ἐκφεύξεται. ἀγνοεῖ δὲ καὶ
τοῦτο, ὅτι τὸ διανεϲτηκὸϲ τῆϲ θαδὲ
βολῆϲ· καὶ ἐπὶ τοῦ ϲυὸϲ κατὰ μετατοῦ
φοράν· φρίξαϲ εὖ λοφιήν· καὶ ἔφριξε δὲ μά χη φθιϲίμβροτοϲ ἐγχείῃϲιν.
(Τransiit in schol. *Β f. 175b ad ἄμερδεν N 340.)
Ἠξίουν ἡμᾶϲ παρατηροῦνταϲ τὴν τοῦ ποιητοῦ ἐντὸϲ πᾶϲι λεπτουργίαν ἰχνεύειν
καὶ τὴν ἐντὸϲ τοῖϲ ὀνόμαϲιν αὐτοῦ πρὸϲ αὐτὸν ὁμολογίαν. φωτὸϲ γὰρ ἐντὸϲ
τοῖϲ ὀφθαλμοῖϲ ἡμῶν ὄντοϲ ϲυμμέτρου δι’ οὗ ὁρῶμεν τὰ
πεφωτιϲμένα , τὴν τυφλότητα ὁτὲ μέν φηϲιν ὀφθαλμοῦ ἀλάωϲεν (α 69. ι
516), ἀφῃρῆϲθαι τὸ λεύϲϲειν παριϲτάϲ, ὁτὲ δὲ ὁφθαλμ ῶν μὲν ἄμερϲε (θ
64), τὸ τοῦ μαίρειν ἐϲτερημένον λέγων ϲκοτεινόν· καὶ τὸ τοῦ μαίρειν
ἐϲτερημένον εἴδωλον ἀμαυρόν ἔφη (δ 824)· φωτὸϲ γὰρ παρουϲίᾳ καὶ ὀφθαλμὸϲ
ὁρῶν τὰ ὁρώμενα φαίνεται. διττῆϲ
οὖν ὀφθαλμῶν οὔϲηϲ καὶ
κατὰ Πλάτωνα (resp. VIl. p. 518 Α ) ἐπιταράξεωϲ ἢ γὰρ διὰ ϲκότοϲ ἢ δι’
ὑπερβολὴν τοῦ ϲυμμέτρου φωτόϲ τὸ μὲν διὰ ϲκότοϲ μὴ μαίρειν ἢ μαρμαίρειν
ἀμέρδειν εἶπε καὶ ἀμαυρόν, τὸ δὲ διὰ ϲτιλβηδόνα, ἐπὶ τοῦ χαλκοῦ · ὄϲϲε
δ’ ἄμερδεν αὐγὴ χαλ κείη κορύθων ἀ πὸ λαμπομενάων θωρήκων τε νεοϲμήκτων
ϲακέων τε φαειν ῶν (Ν 340. 41). ὅθεν καὶ ἐπίθετα χαλκοῦ
ἐφιλοτέχνηϲε, τὸ νώροπα χαλκόν (B 578) καὶ ἤνοπι χαλκ ῷ (Π 408),
δέδ ορκε (X 95), τὸ ἄγαν ϲτίλβον τῶν ὀφθαλμῶν ἀκουϲόμεθα· καὶ γὰρ δράκων
παρὰ τὸ δράκω εἴρηται. καὶ τὸ ϲμερδαλέω δὲ λέον τε (Π 579) ἐπὶ τῆϲ
ἐκφοβούϲηϲ αὐτῶν ἐνοράϲεωϲ ἐκδεξόμεθα· καὶ γὰρ ὁ λέων παρὰ τὸ λεύϲϲειν
ὠνόμαϲται. αὐτὸϲ γὰρ ἡρμήνευϲε τί τὸ ϲμερδαλέον, ἐπ’ αὐτῷ εἰπ ὼν
γλαυκιόων (Υ 172). καὶ ἡ ἀϲπὶϲ δὲ τῆϲ
Ἀθηνᾶϲ διὰ τὴν
μαρμαρυγὴν δεινή τε ϲμερδνή τε (ε 742)· δεινὸν γὰρ καὶ φοβερὸν καὶ τὸ
ἄγαν λαμπρὸν καὶ ϲτίλβον, ὡϲ ἐπὶ τῆϲ Ἀθηνᾶϲ τῆϲ γλαυκώπιδοϲ ἔφη· δειν ὼ
δέ οἱ ὄϲϲε φάανθεν (Α 200), ὅπερ ἐπ’ ἄλλων ἔφη ὄμματα μαρμαίροντα ( Γ
397 ). γλαυκιόων τεϲ δὲ λέοντεϲ καὶ Ἀθηνᾶ γλαυκῶπιϲ ἀπὸ τοῦ γάλακτοϲ, ὅ
ἐϲτιν ἄϲκιον
καὶ διὰ τοῦτο λευκόν, ὑπ’ αὐτοῦ εἴρηται·
μέλαινα γὰρ ἡ ϲκιά, οἷον ϲκιόωντό τε πᾶϲαι ἀγυιαί (β 388), ἤτοι ἡλίου
δύντοϲ ϲυνεϲκοτοῦντο· ὀξὺ δὲ τὸ λευκόν, ὡϲ τὸ μέλαν ἀμβλύ ἡ οὖν ὀξὺ
ὁρῶϲα γλαυκῶπιϲ. ἀπὸ δὲ τοῦ γάλακτοϲ καὶ τῆϲ ϲτιλβηδόνοϲ γλαυκ ὴ καὶ ἡ
άλαϲϲα εἴρηται (Π 34). καὶ ἡ τοῦ ὀφθαλμοῦ κόρη γλήνη ( Ξ 494.
ι 390), καὶ τρίγληνα ἐλλόβια (Ξ 183. ϲ 298), ἀπὸ τοῦ ἐντὸϲ λευκότητι
ἀποϲτίλβειν· καὶ ὃϲ γλήνεα πολλὰ κεχάνδει (Ω 192), τὰ μὴ ἐρρυπωμένα
ἱμάτια ἀλλὰ ϲτιλπνὰ διὰ καθαρότητα. καὶ ζοφουμένηϲ μὲν
ἤτοι λαμπρυνθεῖϲα φαιδρὰ γέγονεν. οὕτω νόει καὶ τὸ κόρυ θεϲ καὶ
θώρακεϲ λαμπρὸν γανόων τεϲ (Ν 265), ἀπὸ τῆϲ γῆϲ τῆϲ λαμπούϲηϲ
καὶ διὰ τῆϲ ϲτιλβηδόνοϲ φαιδρυνομένηϲ. καὶ ὁ γαίων δὲ τῷ κύδεϊ (Α 405),
ὁ διαχεόμενοϲ καὶ λαμπρυνόμενοϲ διὰ τὴν δόξαν. ἐπεὶ δὲ φῶϲ ἐϲτιν ἐντὸϲ
τοῖϲ ὀφθαλμοῖϲ, ὅταν μὲν ἥμερον βλέπωϲι, φάεα αὐτὰ
καλεῖ·
κύϲϲε δέ μιν κεφαλήν τε καὶ ἄμφω φάεα καλά (π 15). ἀπὸ τοῦ ἐντὸϲ αὐτοῖϲ
φωτόϲ· ὅταν γὰρ ἀποθάνῃ· κατὰ δ’ ὄϲϲ’ ἐρε βεννὴ ν ὺξ ἐκάλυψεν (ε 659 ?)
ὅταν δὲ ἐξαγριωθῶϲιν ὑπ’ ὀργῆϲ καὶ ἐκκαυθῶϲιν, ἔτι μὲν ἀρχομένηϲ τῆϲ
ὀργῆϲ· πυρὶ λαμπετόων τι ἐίκτην (Α 104), κρατηϲάϲηϲ δέ· πῦρ ὀφθαλμοῖϲι
δεδορκώϲ (τ 446)·
καὶ γὰρ τὸ φῶϲ ἀπὸ πυρόϲ. καὶ τὸ ὕφαιμον
δ’ ὁρᾶν διὰ τὸ πυρὶ ἐοικέναι τὸ αἶμα ϲμερδαλέον εἴρηται· ϲμερδαλέοϲ δ’ α
ὐτῇ ϲι φάνη κεκακωμένοϲ ἅλμῃ (ζ 13 7 ), ἤγουν ὕφαιμον βλέπων διὰ τὸ
πυρωτοὺϲ ἔχειν τοὺϲ ὀφθαλμοὺϲ ἐκ τῆϲ ἁλόϲ. καὶ ἐπὶ τοῦ πυρὸϲ δίκην
μαινομένου εἰπὼν μαίνετο δ’ ὡϲ ὅτ’ Ἄρηϲ ἐγχέϲπαλοϲ ἢ ὀλοὸν π ῦρ
(ρ 605) ἐπάγει· τὼ δέ οἱ ὄϲϲε λαμπέϲθην. λοιπὸν δὲ κατὰ
μεταφορὰν ϲμερδαλέα μὲν τὰ οἰκήματα τοῦ Ἅιδου ἔφη ( Υ 65), ἀπὸ τοῦ
ἃϲ ποιεῖ καὶ τὸ πῦρ κινούμενον. καὶ οὐχὶ φιλόϲοφοι πρῶτοι. τὸ λευκὸν
ἀφωρίϲαντο τὸ διακριτικὸν ὄψεωϲ, ἀλλὰ πρὸ αὐτῶν Ὅμηροϲ, αρμαίρειν λέγων
τὸ λάμπειν, ὅ ἐϲτι μερίζειν καὶ διαιρεῖν, ἀφ’ οὗ τὸ διακρίνειν· ὅθεν τὸ
μὴ μερίζον ἀλλὰ ϲκοτεινὸν ἀμα υρόν. καὶ. ὅτι παρὰ τὸ μερίζειν καὶ
διακρίνειν καὶ διαιρεῖν κέκληκε τὸ φωτίζειν
μαρμαίρειν,
δηλοῖ τὸ φῶϲ δάοϲ καλέϲαϲ δάοϲ μετὰ χερϲὶν ἔχουϲαι (Ω 647 ), ἀφ’ οὗ αἱ
δεκτικαὶ τοῦ φωτὸϲ δᾷδεϲ καὶ δαΐδεϲ.
Εditum Φ 362 sqq.
(Τ Τransierun t in schol. *B f.85h ad καππεδίον τὸ ἀλήιον Z 201 )
Ἀξιῶν δὲ ἐγὼ Ὅμηρον ἐξ Ὁμήρου ϲαφηνίζειν αὐτὸν ἐξηγούμενον ἑαυτὸν
ὑπεδείκνυον, ποτὲ μὲν παρακειμένωϲ, ἄλλοτε δ’ ἐντὸϲ ἄλλοιϲ. τῇ τε γὰρ
εἰροκόμ ῳ παράκειται ϲυνεζευγμένη ἡ ἐξήγηϲιϲ· γρηῒ δέ μιν εἰκυῖα
παλαιγενέι προϲέειπεν εἰροκόμ ῳ ( Γ 386 ). τίϲ οὖν ἡ
είροκόμοϲ ἥ οἱ, φηϲὶν, ἤϲκειν εἴρια κα λά· ἡ γὰρ ἀϲκοῦϲα τὰ ἔρια εἴη ἂν
εἰροκόμοϲ· ἀϲκεῖν δὲ τὸ καλλωπίζειν, ὡϲ τὸ χ ῥυϲὸν κέραϲι περιχεύει
ἀϲκήϲαϲ, ἵν᾿ ἄγαλμα θεὰ κεχάροιτο ἰδοῦϲα (γ 437 ).
τί οὖν τὸ ἦρχε; πρῶτοϲ
Ἀθηναίῃ ἐπόρουϲεν. ἐπὶ δὲ τῆϲ Πηλιάδοϲ μελίηϲ καὶ φιλοτιμουμένῳ ἔοικε
πολλαχόθεν τὴν κλῆϲιν προοῦϲαν δεικνύναι· ἢ γὰρ ἀπὸ τοῦ μόνον αὐτὴν
ἐπίϲταϲθαι πῆλαι τὸν Ἀχιλλέα · ἀλλά μιν οἶοϲ ἐπίϲτατο πῆλαι Ἀχιλλεύϲ (Π
142), ἢ ἀπὸ τοῦ Πηλέωϲ τοῦ πατρόϲ· τὴν πατρὶ φίλ ῳ τάμε Χείρων (ib.
143), ἢ
ἀπὸ Πηλίου τοῦ ὄρουϲ ὅθεν ἐτμήθη· πατρὶ φίλ ῳ τά με
Χείρων Πηλίου ἐκ κορυφῆϲ. ἀλλ’ ἐπεὶ μελίη τὸ δόρυ ἀπὸ τοῦ δένδρου τῆϲ
μελίαϲ, δῆλον ὡϲ καὶ τὸ μείλινον ἔγχοϲ ( 655) ἐκ μελίαϲ τοῦ δένδρου, οὐ
μὴν, ὡϲ οἱ πολλοὶ, τὸ μακρόν. καὶ ἔγχεα ὸξυόεντα (ε 568) τὰ ἐξ ὀξύηϲ τοῦ
δένδρου, ὡϲ καὶ Ἀρχίλοχοϲ (fr.12 B⟩ )· ὀξύη
ποτᾶτο, ἀλλ’ οὐ
τὰ ὀξέα , ὡϲ οἱ γραμματικοὶ ἀποδεδώκαϲιν. πάλιν ἔφη· ἤτοι ὁ καππεδίον τὸ
ἀλήιον (Ζ 201). διὰ τί οὖν ἀλήιον; ἆρά γε τὸ ἄϲπορον καὶ μὴ ἔχον λήια;
οὐχί. ἀλλ’ ἐκ τοῦ οἶον αὐτὸν ἐντὸϲ αὐτῷ ἀλᾶϲθαι. καὶ τί οὖν τὸ οἶον
ἀλᾶϲθαι; ἐξηγεῖται· πάτον ἀν θρώπων ἀλεείν ων. ἐντὸϲ δὲ τῷ καὶ μέν οἱ
Λύκιοι τέμενοϲ τά -
ἀλλ’ οὐχ ὡϲ Ὀδυϲϲεὺϲ ἐντὸϲ μιᾷ οἰκίᾳ. πάλιν· μετέπ ρεπε
γαϲτέρι μάργ ῃ (ϲ 2). τίϲ οὖν αὕτη ἡ γαϲτριμαργία ἧϲ ὥϲπερ ὅρον
ποιούμενοϲ ἐπάγει· ἀζηχὲϲ φαγέμεν καὶ πιέμεν, τὸ ἀδιαλείπτωϲ ἐϲθίειν καὶ
πίνειν μεταλαβὼν εἰϲ τὸ ἀζηχέϲ, ὃ ἐντὸϲ ἄλλοιϲ ἔφη ϲυνεχὲϲ αἰεί (1 74).
καὶ ἐπὶ ἄλλου μὲν ἐντὸϲ πᾶϲι διαπρέποντοϲ ἔφη ὁ δ’ ἔπρεπε
καὶ διὰ πάντων (Μ 104), ἐπὶ δὲ τοῦ Ἴρου μετὰ δ’ ἔπρεπε γα ϲτέρι μάρτῃ,
ἤτοι μόνῃ γαϲτριμαργίᾳ. πόθεν οὖν Ἶροϲ ἐκλήθη; ο ὕνεκ’ ἐπαγγέλλεϲκε κι
ὼν ὅτε π ού τιϲ ἀνώγοι (ϲ 7). καὶ πάλιν· οὐκ ἀίειϲ ὅτι δή μοι
ἐπιλλίζουϲιν Ἀχαιοί (ϲ 11 ); τί οὖν τὸ ἐπιλλίζειν ; τὸ διανεύειν —
ἑλκέμεναι δὲ κέλονται —, ἀπὸ τοῦ
τοὺϲ διανεύονταϲ
ϲυϲτρέφειν τοὺϲ ὀφθαλμούϲ ἰλλάδεϲ (Ν 572) γὰρ οἱ ϲυνεϲτραμμένοι ἱμάντεϲ,
ὡϲ ἀλλαχοῦ ἔφη· ἐντὸϲ δὲ ϲτρόφοϲ ἦεν ἀορτήρ (ν 438). τὸν μὲν ἄκουρον
ἐόντα βάλ’ ἀργυρότοξοϲ Ἀπόλλων (η 64). τίϲ οὖν ὁ ἄκουροϲ μίαν οἴην παῖδα
λιπόντα.
ποιήϲω· ἐπάγει γὰρ κατὰ δ’
ἅρματα ἄξω. φιλοτιμεῖται καὶ τὸ λυκόφωϲ ἐξηγήϲαϲθαι· ἦμοϲ δ’ οὔτ’ ἄρ πω
ἠώϲ, ἔτι δ’ ἀμφιλύκη νύξ (Η 433) οὐ γὰρ εἰ μηδέπω ἠώϲ, ἔτι ἦν νύξ, ἀλλ’
ἡ ἀμφιλύκη ἦν, ὁ βαθὺϲ ὄρθροϲ. ἠῶ δὲ λέγει νῦν τὸν ὄρθρον καὶ τὸ πρὸ
ἀνατολῆϲ
ἔτι ἦν ἡ νύξ
ὃ ὁ
ποιητὴϲ ἠῶθεν δ’ ἀ γορήνδε (α 372) φηϲίν. ἕωϲ οὖν καὶ ἠώϲ τὸ πρὸ
ἀνατολῆϲ ἡλίου· τὸ δὲ πρὸ τῆϲ ἕω λυκόφωϲ καὶ νὺξ ἀμφιλύκη. λέγει μέντοι
καὶ τὸ ἀπὸ ἀνατολῆϲ ἡλίου ἄχρι μεϲημβρίαϲ διάϲτημα ἠῶ ἔϲϲεται ἢ ἠὼϲ ἢ
δείλη ἢ μέϲον ἦμαρ (Φ 111) καὶ ὄφρα μὲν ἠὼϲ ἦν καὶ ἀέξετο ἱερὸν ἦμαρ (Θ
66) καὶ εὖδον
παννύχιοι καὶ ἐπ’ ἠῶ καὶ μέϲον ἦμαρ (η 288).
λέγει ἠῶ καὶ ὅλην τὴν ἡμέραν· ἥδε δ ὴ ἠὼϲ εἶϲι δυϲώνυμοϲ (τ 571), ἥδε δέ
μοι νῦν ἠὼϲ ἑνδεκάτη (Φ 155), περὶ οὗ φηϲιν ἕνδεκα δ’ ἤματα θυμὸν
ἐτέρπετο οἷϲι φίλοιϲιν (ib. 45). Ἠὼϲ δὲ καὶ ἡ θεόϲ· ὣϲ μὲν ὅτ’ Ὠρίων’
ἕλετο ῥοδοδάκτυλοϲ Ἠώϲ (ε 121). πάλιν ἑαυτὸν
ἐξηγεῖται
παρακειμένωϲ δι’ ὧν φηϲιν Ἴρῳ δὲ κακῶϲ ὠρίνετο θυμόϲ (ϲ 75). τί οὖν τὸ
κακῶϲ ὀρίνεϲθαι τὸν θυμόν; ἐπάγει δειδιότα.
φόβου
κρυόεντοϲ ἑταίρη (1 2 ), καὶ ἐντὸϲ ἄλλοιϲ· ψυχρὸν δέοϲ εἷλε καὶ ῥίγηϲε
δ’ ὁ γέρων (1 259), ἐφοβήθη. εἰ δ’ ὁ φόβοϲ ψύχει, δῆλον ὡϲ τὸ θάρϲοϲ
θάλπει· εἰκότωϲ ἄρα θαλπωρὴν (Κ 223) λέγει τὸ θάρϲοϲ. ἐκ δὴ τούτων
παρακειμέναϲ ἐχόντων τὰϲ ἐξηγήϲειϲ δεῖ παρατηρεῖϲθαι καὶ τὰ ἐντὸϲ
διαφόροιϲ ἐπὶ τῆϲ αὐτῆϲ διανοίαϲ παραλαμ βανόμενα
εἰϲ
ἐξήγηϲιν τῶν ἀϲαφεϲτέρων.
(ιγ ′ transiit in schol. f 65b a l τηλυγέτω ε 153 et. L f. 184 ad 1 143).
Ὅτι μὲν ὁ τηλύγετοϲ δηλοῖ παρ’ αὐτῷ καὶ τὸν μόνον γενόμενον
παρίϲτηϲι τὰ ὑφ’ ἑλένηϲ λεγόμενα περὶ ἑρμιόνηϲ· παῖ δά τε τη λυγέτην καὶ
ὁμηλικί ην ἐρατεινήν (Γ 175)
ὥϲ (Ν 4
70), ἐνδέχεται μὲν ἀκοῦϲαι ἀπὸ τῶν μονογενῶν παίδων κατὰ μεταφορὰν τὸν
μεμονωμένον, ἐνδέχεται δὲ καὶ ὡϲ τηλοῦ γενεᾶϲ ὄντα, ἤτοι πρεϲβύτην· ἔφη
γὰρ περὶ αὐτοῦ· ἔνθα, μεϲαιπόλιόϲ περ ἐών, Δαναοῖϲι κελεύϲαϲ Ἰδομενεὺϲ
Τρώ ε.ϲϲι μετά λμενοϲ ἐντὸϲ φ όβον ὧρϲε (ib. 361 62). παρέχει δὲ ὁ
ποιητὴϲ τὴν ἀμφίβολον ἐκφράσαι
δοχὴν αὐτὸν ποιήϲαϲ λέγοντα
τὸν Ἰδομενέα ἐπιόντοϲ Αἰνείου· δεῦτε φίλοι καί μ’ οἴ ῳ ἀμ ύνατε, δείδια
δ’ αἰνῶϲ (ib. 481) ἐκ γὰρ τοῦ οἴῳ ἀμύν ατε τηλύγετον ἔϲτιν ἐκδέξαϲθαι
τὸν μόνον. ὅταν δὲ ὁ αὐτὸϲ πάλιν λέγῃ καὶ δ’ ἔχει ἥβηϲ ἄνθοϲ, ὅ τε
κράτοϲ ἐϲτὶ μἐ γιϲτον· εἰ γὰρ ὁμηλικίη γενοίμεθα τῷ δ’ ἐνὶ θυμ ῷ, αἰψά
κεν
ἠὲ φἐροιτο μέγα κράτοϲ ἠὲ φεροίμην (ib. 484 —86),
ἀμφίβολον γίνεται μὴ τὸ μὲν τηλύγετόν γε ἔοικεν ἐπὶ τοῦ μὴ ὁμήλικοϲ ἀλλὰ
πρεϲβυτέρου καὶ τῆϲ τηλοτέραϲ γενεᾶϲ ὄντοϲ, ὡϲ ἔφη ποτὲ ἐπὶ τοῦ μὴ
Ἀλλ’ Ἰδομενεὺϲ μὲν μεϲαιπόλιοϲ καὶ διὰ τοῦτο τῆϲ προτέρηϲ γενεῆϲ, Nέϲτωρ
δὲ γέρων τρίτηϲ, ἀφ’ οὗ δύο μὲν γὰρ γενεαὶ ἑφθὰ ρηϲαν τῶν πρὸ αὐτοῦ, ἥ
τε τῶν ὑφ’ ὧν γεννηθεὶϲ ἀν ἐτράφη, καὶ ἡ τῶν ἀδελφῶν — ἐλ θ ὼν γὰρ
ἐκάκωϲε βίη Ἡρα κληείη τῶν οἶοϲ λιπόμην (Λ 689. 92) —, τρίτηϲ δὲ ἄρχει
τῆϲ τῶν παίδων γενεᾶϲ, οἳ ϲὺν αὐτῷ ἐϲτρατεύοντο. καὶ γὰρ ὁ ληγούϲηϲ
ἡμέραϲ ἐπιδημήϲαϲ καὶ τῆϲ τρίτηϲ ἐξιὼν τῇ τρίτῃ ἀποδημεῖν λέγεται,
καίτοι μίαν τὴν μέϲην ὅλην Lp f. 57 ad Α 250 (id. Vict. f. 15b):
δύο μὲν γενεάϲ, ἥ τε τῶν πατέπατρῴων, ρων, ὑφ’ ὧν γεννηθεὶϲ
ἀνετράφης καὶ ἡ τῶν ἀδελφῶν ἐλθ ὼν γὰρ ἐκάκωϲε βίη Ἡρακληείη· τῶν οἶοϲ
λιπόμην —, ταύτηϲ δὲ ἄρχει
τῆϲ τῶν παίδων ἑαυτοῦ γενεᾶϲ, οἳ
ϲὺν αὐτῷ ἐϲτρατεύϲαντο. καὶ γὰρ ὁ ληγούϲηϲ ἡμέραϲ ἀποδημήϲαϲ καὶ τῇ
τρίτη ἐξ ἑωθινοῦ ἐξιὼν διὰ τρίἕωθεν τηϲ ἀποδημεῖν λέγεται, καίτοι μίαν
μόνην τὴν μέϲην τελέϲαϲ. ἄλλωϲ
εἴη γενεὰϲ βιώϲαϲ, ἀπὸ δ’ ἑξήκοντα τῇ τρίτη
ἂν καταλέγοιτο. ὥϲτε γενεαὶ ἀνθρώπων ἐφθάρηϲαν, οὐχ ὅτι καὶ ἀνθρώπουϲ
φηϲὶν ἀπο ἀλλὰ δύο περιοδικὰϲ γενεὰϲ
τὰϲ καλουμέναϲ
ἀνθρωπίναϲ, ὡϲ εἰ ἔλεγε δύο τριακονταετίαϲ, αἳ καλοῦν ται γενεαὶ
ἀνθρώπειοι. οὕτω δ’ ἂν ζώντων τινῶν τῶν ϲὺν αὐτῷ γεν νηθέντων ὁμοίωϲ αἱ
γενεαὶ ἂν εἶεν
ἐφθαρμέναι, αὐτὸϲ δ’ ἄρχοι τῶν ἐντὸϲ τῇ
τρίτῃ γενεᾷ γενομένων, οἳ ἦγον τὴν ϲτρατεύϲιμον ἡλικίαν. ταῦτα τοίνυν
καὶ τὰ τούτοιϲ ὅμοια, ὡϲ τὸ ἀμφίβολον ἔχοντα,
ἐνδοιάζοντα
δεῖ ἐξηγεῖϲθαι. τε ἡ γενεὰ λ ′ ἔτη ἔχει· δύο οὖν γενεὰϲ πληρώϲαϲ εἰϲ
τρίτην κατελέγετο, ὥϲτε δύο γενεαὶ ἀνθρώἐντὸϲ πων ἐφθάρηϲαν, οὐχ ὅτι δὴ
ἀνθρώδύο πουϲ φηϲὶν ἀποθανεῖν, ἀλλὰ δύο πεπεραϲμένην ριοδικὰϲ γενεάϲ,
τουτέϲτι τὰϲ καλουθανεῖν, μένοϲ δύο γενεὰϲ ἀνθρωπείαϲ, ὡϲ εἰ ἔλεγε δύο
τριακονταετίαϲ. οὕτω δὲ ζώντων τινῶν τῶν ϲὺν αὐτῷ ἀνθρώπων, ὁμῶϲ αἱ
γενεαὶ ἂν εἶεν ἐφθαρμέναι, αὐτὸϲ δὲ ναύαρχοϲ τῶν ἐν τῇ τρίτη γενεᾷ
γενομένων, οἳ ἦγον τὴν ϲτρατεύϲιμον ἡλικίαν.
Τransiit in schol. f. 3b ad χολωϲἐμεν Α 7 8.
Πρῶτοϲ δοκεῖ Πλάτων (Ρ hil. p. 47 Ε) λύπαϲ ἡδοναῖϲ μιγνυμέναϲ δεικνύναι
ἐπ’ ὀργαῖϲ καὶ πένθεϲιν, Ὁμήρου πρότερον τουτὶ ϲυνεωρακότοϲ
λέγων
κούρηε χωόμενοϲ (Β 689 ) καὶ ἐπάγων· τῆϲ ὅγε κεῖτ’ ἀχέων (Β 694). ὅτι δ’
ἡδονῇ ϲυμμιγὴϲ ἡ ὀργὴ καὶ ὅτι ἔφεϲίϲ ἐϲτι καὶ μέτοχοϲ ἐπιθυμίαϲ,
ἐξηγεῖται λέγων· χόλοϲ ὅϲ τ’ ἐφέηκε πολύ φρονά περ χαλεπῆναι (C 108),
ἤτοι ἐντὸϲ ἐφέϲει καὶ ἐπιθυμίᾳ τοῦ χαλεπαίνειν ἐποίηϲε. πῶϲ οὖν ἡδονῆϲ
μέτοχο;
καὶ μὴν ἡ λύπη
μελαίνει τοὺϲ ὀφθαλμούϲ, μελαίνει δὲ καὶ ὁ καπνόϲ·
φρέναϲ·
τὸ δ’ ἄχθεϲθαι τοῦ ἄχνυϲθαι πλεοναϲμῷ δηκτικῆϲ ἀγανακτήϲεωϲ
διαφέρει, λύπη δ’ ἑκάτερον. ἐπιμένων δὲ τῇ ἐξάψει τῇ ἐπὶ τῶν
ὀργιζομένων ἔφη·
καὶ πάλιν ἐνδεικττύμενοϲ τὴν θηριωδίαν φηϲίν·
τοῦ θύειν, ὁ δὲ χόλοϲ ἀπὸ τοῦ χολᾶν προϲηγόρευται. εἰπὼν γοῦν·
ὡϲ τὸ ἄγριον ἐντὸϲ ϲτήθ εϲϲι
θέτο
Τ
ρωϲὶ θυμὸν ἐγεῖραι (Θ 510). θυμὸϲ δὲ καὶ χόλοϲ προϲλαβ ὼν τὴν ἐπὶ τὸ
δρᾶϲαι κακὸν ἀγανάκτηϲιν χ ώεϲθαι λέγεται, καὶ ὁ ἐντὸϲ τῷ τοιούτῳ πάθει
χ ωόμενοϲ κῆρ (Α 44)· αὐτίκα γοῦν τὸν λοιμὸν ἐπάγει, καὶ δράϲαντοϲ
ἐρωτῶϲιν·
διὸ καὶ ἐπὶ τοῦ δρᾶϲαί τι πονηρὸν δυναμένου δι’ ὀργὴν
βαϲιλέωϲ εἴρηται·
καὶ τοίνυν τὸ χ ωόμεν οϲ δ’ ὁ γέρων πάλιν ᾤχετο (Α 380) ἀκουϲόμεθα οὐχ
ἁπλῶϲ ὀργιζόμενοϲ, ἀλλὰ μετ’ ἀγανακτήϲεωϲ ἀμυντικῆϲ, διὸ καταρᾶται, καὶ
οὕτωϲ ἀμυνόμενοϲ. καὶ χ ωόμενοϲ δὲ κα τὰ θυμὸν ἐυζώνοιο γυναικὸϲ (Α 429)
Ἀχιλλεὺϲ τῇ ὀργῇ δηλοῦϲθαι ποιεῖ τὴν τιμωρητικὴν δι’ ἀγανάκτηϲιν ἄμυναν·
ἐπεξέρχεται οὖν διὰ τῆϲ μητρὸϲ
τοῖϲ ἕλληϲι καὶ οὐχ ἁπλῶϲ
ὀργίζεται. ὥϲπερ γὰρ τὸ ἄχθεται πρὸϲ τὸ ἄχνυται ἔχει περιττεύουϲαν
ἀγανάκτηϲιν, οὕτω τὸ χ ώεϲθαι πρὸϲ τὸ χολοῦϲθαι·
ἐντὸϲ κινήϲει μὲν οὖν χόλοϲ καὶ θυμόϲ. καὶ ταὐτὸν δὲ τῷ χώεϲθαι
μηνιθμόϲ · πάν θ’ ὑπὸ μηνιθμόν (Π 202 ). ὅτι δὲ μένοϲ
καὶ μῆνιϲ ταὐτόν Ἀτρείδη, ϲὺ δὲ παῦε τεὸν μένοϲ (Α 282). τίϲ οὖν μῆνιϲ;
χόλοϲ, φηϲὶ, μὴ ἀφεθείϲ· ἐπάγει γοῦν·
ὁ λόγοϲ. καὶ
τὸ μένοϲ δὲ παρὰ τὸ μένειν , μένειν δὲ ἀκίνητον καὶ ἄτρομον καὶ μὴ
φεύγειν · ἐντὸϲ γάρ τοι ϲτή θεϲϲι μένοϲ πατρ ώιον ἧκα ἄτρομον (ε
125). ὅτι γὰρ παρὰ τὸ μένειν· ἔτι μοι μένοϲ ἔμπεδόν ἐϲτι (ε 254).
καὶ μένοϲ οὖν χειρῶν τὸ ἔμμονον ἔργον πρὸϲ τὸ δράξαϲθαι· οἱ δὲ μένοϲ
χειρῶν ἰθὺϲ φέρον (ε 506). ὅτι
δὲ τὸ μένοϲ
ϲθένοϲ· πάντωϲ οἷον ἐμόν γε μέν ο ϲ καὶ χεἰρεϲ ἄαπτοι ( Θ 450) εἰπόντοϲ
Διόϲ,
γοῦν χα λεπ ὴ δὲ θεοῦ ἔπι μῆνιϲ (ε 178 confus. c. γ
135) ἐπάγει·
ὅτι δὲ παρὰ τὸ ἐγκεῖϲθαι κότοϲ εἴρηται, ἐξηγεῖται· ὅ
τοι κό τον ἔνθετο θυμῷ (λ 101 ), καὶ ὅτι ἐπιτηρητικὸν ὁ κότοϲ εἰϲ τὸ
δρᾶϲαί τι πονηρήν·
εἰπὼν ὅτι τῷ
Ἀλγαμέμνονι καὶ ἐκπάγλωϲ κοτέοντο νεμέϲϲη θέν τ’ ἐνὶ θυμῷ Β 223)
προϲάγει τὰ ἐκ τοῦ κότου· καὶ ὅτι μὲν ἡ μῆνιϲ μέγαν χόλον δηλοῖ·
εἴρηται τοίνυν, ὅτι ἡ μὲν κατὰ κίνηϲιν πρόϲκαιροϲ ὀργὴ χόλοϲ καὶ θυμόϲ, ἡ
δὲ μετ’ ἀγανακτήϲεωϲ δραϲτικῆϲ ἐνέργεια χώεϲθαι λέγεται καὶ ϲκύζεϲθαι, ὁ
δ’ ἀπόθετοϲ χόλοϲ μένοϲ καὶ μῆνιϲ, αὕτη δὲ τὸ ἀμύνεϲθαι ἐπιτηροῦϲα
κότοϲ, καὶ ὅπωϲ ὁρμὴ ἐπηρτημένη μετὰ λύπηϲ καὶ ὀρέξεωϲ
ἡ
ὀργή, καὶ ὅπωϲ κατὰ αὔξηϲιν τοῦ θυμοῦ γίνεται.
Editum B 1.
ιζ΄.
Vntie.
Παρατηρεῖν δεῖ, ὡϲ, ὅταν ἐκ προϲώπου τινὸϲ ἐπάγειν
λόγουϲ μέλλῃ τινὰϲ ὁ ποιητήϲ, προλέγει προϲημαίνων, οἷοϲ ἔϲται ὁ λόγοϲ ἢ
μεθ’ οἵαϲ διαθέϲεωϲ λεγόμενοϲ. οὕγὰρ
ὅρον λαβόντεϲ παρὰ τοῦ
ποιητοῦ ἐπὶ τὰ αὐτὰ οἶϲ αὐτὸϲ παρήγγειλε τῶν λεγομένων ἀκουϲό μεθα, οἷον
εἰπόντοϲ τὸν δ’ ἄ ρ’ ὑ πόδρα ἰδ ὼν προϲέ φη (Α 148).
ὑβριϲτικοὺϲ προϲεκτέον ἔϲεϲθαι τοὸϲ λόγουϲ, οἷοι ἂν γένοιντο ὑπὸ τοῦ
ὑποβλεπομένου· καὶ πάλιν προει πὸντοϲ καί μιν νεικείων ἔ πεα πτερόεντα
προϲηύδα (ϲ ), θεω
εἰ οἱ ἐπάγεϲθαι μέλλοντεϲ ὀνείδη
παρέχουϲιν. ὅταν δέ· *B f. 6 a ad ἠμείβετ’ Α 121. Παρατηρεῖν δεῖ, ὅτι,
ὅταν ἐκ προϲώπου τινὸϲ μετάγειν λόγουϲ μέλλῃ τινὰϲ ὁ ποιητήϲ, καὶ
προλέγει προϲημαίνων, οἷοϲ ἔϲται ὁ λόγοϲ ἢ μεθ’ οἵαϲ διαθέϲεωϲ
λεγόμενοϲ. οὕτω τω γὰρ ὅρον λαβόντεϲ παρὰ τοῦ ποιητοῦ ἐπὶ τοῖϲ αὐτοῖϲ
οἶϲπερ ὁ ποιητὴϲ παρήγγειλε τῶν λεγομένων ἀκουϲόμεθα· οἷον εἰπόντοϲ τὸν
δ ’ ἄρ’ ὑπόδρα ἱδ ὼν προϲέφη , ὑβριϲτικοὸϲ προϲδεκϲτέον ἔϲεϲθαι τοὺϲ
λόγουϲ, οἷοι ἂν γένοιντο ὑπὸ τοῦ ὑποβλεπομένου· καὶ πάλιν προτάττειν
ειπόντοϲ· καί μιν νεικείων ἔπεα πτερόεντα, θεωρητέον, εἰ οἱ μέλρητέον,
λοντεϲ ἐπάγεϲθαι λόγοι ὀνείδη παρλόγοι έχουϲιν. ὅταν δέ ὅ ϲφιν εὖ φρο ὅϲ
ἀγορήϲατο δηλοῖ τὴν ἐξήγηϲιν καὶ φανέρωϲιν τῶν ἐνεϲτηκότων,
ὡϲ ὁ λέγων o ὔτ’ ἄρ ὅγ’ εὐχωλῆϲ ἐπιμέμφεται o ὔθ’ ἑκατόμβηϲ, ἀλλ’ ἕνεκ’
ἀρητῆροϲ, ὃν ἠτί μετάγειν
Ἀλγαμέμνων, τὸ δὲ μετ έειπε τὸ
μετὰ ταῦτα ἐπαγαγεῖν τὸ ποιητέον· ἐπάγει γάρ· οὐδ’ ὅγε πρὶν λοιμοῖο
βαρείαϲ χεῖραϲ ἀφέξει, πρίν γ’ ἀ πὸ πατρὶ φίλῳ
δόμεναι καὶ
τὰ ἑξῆϲ. καὶ τὰ ἐπὶ τοῦ Νέϲτοροϲ· ὦ πόποι, ἦ μέγα πένθοϲ Ἀχαιίδα γαῖαν
ἱκάνει, διήγηϲιν ἔχει τῶν ἐνεϲτώἐνεϲτώτων τῶν ἄπερ ἀγορήϲατο , ἐπὶ δὲ
τοῦ
ἀλλὰ πίθεϲθε καὶ ὔμμεϲ μετὰ τὸ διηγήϲαϲθαι τὰ
ἐνεϲτηκότα εἶπεν ἃ δεῖ πράττειν. πάλιν ὅταν προείτερον εφώνεε Φαιήκεϲϲι,
δεῖ ἡμᾶϲ
τῶν μελλόντων λέγεϲθαι λόγων ἀκούειν ᾡϲ κούφων καὶ
ἐπηρμένων, ὑψηλολογοῦντοϲ διὰ τὴν νίκην τοῦ τον νῦν ἐφίκεϲθε, νέοι, καὶ
τὰ
ἑξῆϲ· προθεωροῦντι γὰρ ἔοικεν ὁ
ειν τῶν παρεωραμένων τοῖϲ γραμ αὐτίκα τὸ ἐπὶ τοῦ Διόϲ·
αὐτίκ’ ἐπειρᾶ το Κρονίδηϲ ἐρε Ἥἰρην,κερτομίοιϲ ἐπέ θιζέμεν παραβλήδην
ἀγορεύων (Δ
5. 6), μὴ νοήϲαντέϲ τινεϲ ὅτι περὶ τοῦ
μέλλοντοϲ τρόπου τοῦ λόγου ἀλλοκότουϲ ἐξηγήϲειϲ πε κεν, ποίηνται· φηϲὶ
δὲ ὅτι παραβλητι ποιητὴϲ ἑαυτὸν καὶ προδιατιθέντι τοὺϲ ἀκουϲομένουϲ περὶ
τοῦ εἴδουϲ τῶν λόγων. ἐκ δὲ τούτου πολλὰ ἔνεϲτι λύοντεϲ ειν τῶν
παρεωραμένων τοῖϲ γραμματικοῖϲ. ματικοῖϲ· αὐτίκα τὸ ἐπὶ τοῦ Διόϲ· αὐτίκ’
ἐπειρᾶτο Κρονίδηϲ ἐρεθιζέμεν Ἥρην κερτομιίοιϲ ἐπέεϲϲι εϲϲι παραβ λή δην
ἀγορεύω ν, μὴ νοήϲαντέϲ τινεϲ ὅτι περὶ τοῦ μέλλοντοϲ τρόπου τοῦ λόγου
εἴρηεἴρηκεν ἀλλοκότουϲ ἐξηγήϲειϲ πεποίηνται. φηϲὶ γὰρ ὅτι παραβλητικοῖϲ
τὸ μετὰ τοῦ παραβάλλειν λέγει, ὅτι τοῦθ’
οὕτωϲ ἔχει, δηλοῖ ὁ τοῦ Διὸϲ λόγοϲ ϲυγκριτικὸϲ ὤν· δοιαὶ μὲν Μενελά ῳ
ἀρηγόνεϲ εἰϲὶ
θεάων, Ἥρη τ’ Ἀργείη καὶ ἀλαλκομενηὶϲ Ἀθήνη.
ἀλλ’ ἤτοι ταὶ νόϲφι καθήμεναι εἰϲορόωϲαι τἐρπεϲθον, τ ῷ δ’ αὖτε
φιλομειδὴϲ Ἀὰφροδίτη
αἰεὶ παρμέμβ λωκε καὶ αὐτοῦ κῆραϲ ἀμ
ύνει. καὶ οὐκ ἔϲτιν ἁπλῶϲ παραβολὴ καὶ ἀντεξέταϲιϲ, ἀλλ’ οὕτωϲ
ἐρεθιϲτικὴ καὶ κέρτομοϲ, ὡϲ προεῖπεν ἔϲεϲθαι· δοιαὶ μὲν
Μενελάῳ, μία δὲ τῷ Ἀλεξάνδρῳ) τοῦτο καὶ τοῦ Μενελάου κήδεϲθαι ὀφείλουϲα,
ἡ δὲ Ἀλθηνᾶ ἀλαλκομε ἡ
νηίϲ, ἡ δ’ Ἀλφροδίτη φιλομειδὴϲ καὶ
οὐκ ἀπ’ Ἰλίου, καὶ ὅμωϲ αἱ μὲν νόϲφι τοῦ Μενελάου κάθηϲθε, ἡ δὲ ἀεὶ
παρμέμβ λωκε· καὶ αἱ μὲν θεωροὶ εἰϲ τέρψιν τῶν ἀγώνων, ἡ
δὲ
αὐτῷ κῆραϲ ἀμύνει ϲυμπαραμέκαὶ καὶ νῦν ἐξεϲάωϲεν ὀι όμενον θανέεϲθαι.
ὀρθῶϲ ἄρα προείρηκεν, ὅτι ἐρεθιϲτικὸϲ ὁ λόγοϲ ἔϲται καὶ χλευαϲτικὸϲ καὶ
παραβλη τικόϲ.
λέγῃ ὣϲ ἔχετ’ ἐμπεφυυῖα καὶ ἤρετο δεύτερον
αὖτιϲ, τὸ
καὶ κατάνευϲον ἢ ἐπεὶ ο ὔτοι ἔπι δέοϲ, ὄφρ’εὖ εἰδ ῶ.
καὶ ἐντὸϲ ἄλλοιϲ ἔφη· εἰρωτᾷϲ μ’ . καὶ τὸ
εἴρεαι τοίνυν ὁ π π όθεν εἰμέν ( γ 80) οὕτωϲ ἀκουϲόμεθα· τἀλη
ἐλθόντα θεὰ θεόν,
αὐτὰρ ἐγώ τοι νημερτέωϲ τὸν μῦθον νιϲπήϲω (ε 97. 98)
θὲϲ ἀκοῦϲαι βουλόμενοϲ ἐξετάζειϲ· τὸ ἑρμείαν ἐρέεινε Καλυ ψ ὼ δῖα
θεάων (ε 85) ἐπάγει γὰρ α ὔδα ὅτι φρονέειϲ (ε 89)
τἀληθὲϲ ἐρῶ. κεῖται γὰρ ὡϲ εἰ
ἔλεγεν ϲοι ἀψευδῆ τὸν λό ϲομαί ϲοι ἀψευδῆ τὸν λόγον. καὶ γον. καὶ τὸ ἔν
νε πε οὖν ἀληθῆ λέγε,
καὶ τὸ ἄειδε πάλιν ἀληθῆ ἐντὸϲ ποιή
μαϲι λέγε· ἀοιδὴ γὰρ ἡ ποίηϲιϲ εἰπὼν οὖν ἀλλ’ ἄγε δὴ μετάβ ηθι καὶ ἵππου
κόϲμον ἄειϲον (θ 491 ), ἤρετο οὐ χρὴ ἀκούειν ἀντὶ τοῦ ἠρώτα ἁπλῶϲ, ἀλλ’
ἀντὶ τοῦ ἠρώτα τὸ ἀληθὲϲ μαθεῖν θέλουϲα· ἐπάγει γὰρ νημερτὲϲ μὲν δή μοι
ὑπό ὑπὸϲχεο ϲχεο καὶ κατάνευϲον ἢ ἀ πό ἀπόειπ′, ειπ′, ἐπεὶ ο ὔ τοι ἔπι
δέοϲ, ὄφρ’ε ὖ εἰ δ ῶ, ὅϲϲον ἐγὼ μετὰ πᾶϲιν ἀτιμοτάτη θεόϲ είμι [ἐπεὶ καὶ
ἐντὸϲ ἄλλοιϲ ἔφη’ εἰρωτ ᾷϲ μ’ ἐλθόν τα θεὰ θεόν , αὐτὰρ ἐγ ώ τοι
νημερτέωϲ τὸν μῦθον ἐνιϲπήϲω]. καὶ τὸ εἴρεαι τοίνυν ὁππόθεν εἰμέν ἐ γ ὼ
δέ κέ τοι καταλέξω οὕτωϲ ἀκουϲόμεθα· εἰ τἀληθὲϲ ἀκοῦϲαι βουλόμενοϲ
ἐξετάκαὶ ζειϲ. καὶ τὸ ἑρμείαν ἐρέεινε Καλυ ψ ὼ δῖα θεάων· ἐπάγει γὰρ α
ὔδα ὃ τι φρονέειϲ. τὸ ἐνιϲπεῖν παραπληϲίωϲ οὐ μὴν ἁπλῶϲ τὸ
εἰπεῖν, ἀλλ’ ἀληθῶϲ εἰπεῖν · εἴ κ’ ἐθέλ ῃϲθα κείνου λυγρὸν ὄλε θρον
ἐνιϲπεῖν (γ 92. δ 322), καὶ τὸ νημερτέωϲ τὸν μῦθον ἐνιϲπήϲω, ἀναμαρτήτωϲ
τἀληθὲϲ ἐρῶ· κεῖται γὰρ ὡϲ εἰ ἔλεγεν ἐπαληθεύἐπαληθεύϲομαί τὸ ἔννεπε οὖν
ἀληθῆ λέγε· τίϲ γὰρ τ ῶν ὄχ’ ἄριϲτοϲ ἔην, ϲύ μοι ἔννεπ ε Μοῦϲα (Β 761 ),
καὶ τὸ ἄειδε πάλιν ἀληθῆ ἐντὸϲ ποιήμαϲι λέγε· ἀοιδὴ γὰρ ἡ ποίηϲιϲ. εἰπὼν
γοῦν ἀλλ’ ἄγε δὴ μετάβ ηθι καὶ ἵππου κόϲμον ἄειϲον, ἐπάγει· καὶ ὅταν δὲ προείπῃ εἶθαρ δὲ προϲῆύδα (MA 353), τὸ εὐθὺ καὶ
ἀληθὲϲ καὶ φανερὸν ἀκουϲόμεθα. πάλιν ἔφη ἔποϲ ἀντίον η ὔδα, ηὔδα, τὸ
ἄντικρυϲ καὶ διαρρήδην, ὃ ἐντὸϲ ἔφη ἀν τικρ ὺ δ’ ἀ πόφημι τικρυ δ’
(H 362) γὰρ εὐθέωϲ λόγου δύναμιϲ τὸ μὴ πάρεξ εἰπεῖν μηδὲ καὶ
τὸ ἀντίον δὲ η ὔδα ἐξηγήϲατο· τῶν οὐδέν τοι ἐγ ὼν κρύ ψω ἔποϲ (δ 350) οἱ
γὰρ ἰθὺ καὶ κατεναντίον ἰόντεϲ οὐ κρύπτονται ὡϲ οἱ κλέπτοντεϲ. ὅθεν τοῦ
οὐκ ἀπατῶντοϲ μ ὴ κλέ πτε νό ῳ (Α 132). τί οὖν τὸ ὅϲ χ’
ἕτερον μὲν κεύθει ἐνὶ φρεϲὶν ἄλλο δὲ β άζει (Ι πάλιν ὁ ποιητὴϲ, τοῦ
Ἀλγαμέμνονοϲ μέλλοντοϲ λέγειν πρὸϲ τὸν αἴ κεν δή μοι τάδε κατὰ μοῖ ραν
ραν καταλέξῃϲ, ὅπερ ἐντὸϲ ἄλλοιϲ· πάντα κα τ’ αἶϲαν ἔειπεϲ, ἀ γα πεϲ,
κλεέϲ. τί οὖν τὸ κατ’ αἶϲαν εἰπεῖν; φηϲὶν οὐδ’ ἄν ἔγωγε ἄλλα
πάρεξ εἴποιμι παρακλιδὸν οὐδ’ ἀπα τήϲω καὶ ὅταν δὲ προείκαὶ πῃ
εἶθαρ δὲ προϲηύδα, τὸ εὐθὺ καὶ ἀληθὲϲ καὶ φανερὸν ἀκουϲόμεθα. ὅπερ
πάλιν ἔφη ἔποϲ ἀντίον · τοῦ γὰρ
εὐτοῦ θέοϲ λόγου δύναμιϲ τὸ μὴ πόρεξ εἰπεῖν ἀλλὰ μηδὲ παρεκκλῖναι,
καπαρεκκλῖναι.
ἐξηγήϲατο τὸ ἄντικρυϲ καὶ
διαρρήδην, ὅπερ ἐντὸϲ ἄλλοιϲ ἔφη ἄν ἄλλοιϲ ἀπόφημι
θάπερ ἐπὶ τῶν οὕτω βαδιζόντων. καὶ τὸ ἀντίον
δὲ η ὔδα ἐξηγήϲατο· τῶν οὐδέν τοι ἐγ ὼ κρύ ψω ἔποϲ οὐδ’ ἐπικεύϲω· οἱ γὰρ
ἰθὺ καὶ κατεναντίον ἰόντεϲ οὐ κρυπτά ἐπὶ
ζονται, κρύπτουϲι
δὲ μάλιϲτα οἱ κλέπτε κλέπτοντεϲ, ὅθεν ἐπὶ τοῦ ἀπατῶννόῳ τοϲ κλέπ τε νό
ῳ. τί οὖν τὸ κλέπτε νόῳ; ὅϲ χ’ ἕτερον μὲν κε ύθῃ ἐνὶ φρεϲὶν
ἄλλο δὲ εἴπῃ.
τί πω
εἶπεϲ ἔπ οϲ o ὔτ’ ἐτέλεϲ ϲαϲ (Α 106 - 8), καὶ διὰ τῆϲ
μάντιν πρ ώτιϲτα κακοϲϲόμε νοϲ προϲέειπεν ( Α 105), οὐ κα
ὑποβλεψάμενοϲ· οὐ γὰρ οἷόν τε τὸ κακῶϲ ϲυναλεῖψαι διὰ τὸ ϲύμφωνον, οὐδ’
ἐϲτιν ὅπου τὸ ὑπο
βλέπεϲθαι ὄϲϲεϲθαι λέγει. ἀλλὰ ϲη μαίνει
τὸ κακοϲϲὸμενοϲ ἐντὸϲ ϲυν θέτῳ ῥηθέν
δέ ϲφιϲιν ὄϲϲα δεδήει ὀτρύνουϲ’ ἰέναι, Διὸϲ ἄγγελοϲ (Β 93) —, Διὸϲ δὲ
ἄγγελοι καὶ οἱ *Β f. 4 ad κακοϲϲόμενοϲ Α 105; τὸ κακοϲϲόμενοϲ οὐ
ϲημαίκῶϲ νεῖ τὸ κακῶϲ ὑποβλεψάμενοϲ· οὐ γὰρ οἷόν τε τὸ κακῶϲ ϲυναλεῖψαι.
διὰ τὸ ϲύμφωνον, οὐδ’ ἔϲτιν ὅπου τὸ ὑποβλέψαϲθαι ὄϲϲεϲθαι λέγει ἀλλὰ
ϲημαίνει τὸ κακοϲϲὸμενοϲ (ἐν ϲυνθέτῳ γὰρ εἴρηται) κακόμανκαλεῖ. τιϲ.
ἐπεὶ γὰρ ὄϲϲα ἡ θεία φωνή, ἥν καὶ Διὸϲ ἄγγελον ἔφη μετὰ δέ ϲφιϲιν ὄϲϲα
δεδήει, ὀτρύν ουϲ ’ ἰἐναι, Διὸϲ ἄγγελοϲ , Διὸϲ δὲ ἄγγελοι καὶ οἱ μάντειϲ
καὶ τῆϲ
ὡϲ εἰ ἔλεγε· κακὸν ἄγγελον τῆϲ
Διὸϲ ὄϲϲηϲ ἀποκαλῶν. οὐδὲ γάρ ἐϲτιν ἁπλῶϲ κακολογῶν, ὅτι οὐδὲ ὄϲϲαν
ἁπλῶϲ τὴν φωνὴν ϲημαίνει, ἀλλὰ τὴν θείαν ἀλλ’ ἔϲτιν ὡϲ ἐπὶ
κακῷ χρώμενον τῇ θείᾳ φωνῇ λοιφωνῇ δορῶν. εἴρηται δὲ καὶ ἐντὸϲ ἄλλοιϲ· ο
ὐ μὲν γάρ τοι ἐγ ὼ κακὸν ὀϲϲο μένη μένη τὸδ’ ἱκάνω, ἀλλ’ ἀγαθὰ φορέουϲα,
οὐ κακὸν κληδονιζο κληδονιζομένη,
μένη. καὶ ὀϲϲόμενοϲ
πατέρ’ ἐϲθλ ὸν ἐνὶ φρεϲί ϲημαίνει· ὁ ἐντὸϲ αὑτῷ κληδονιζόμενοϲ καὶ
εὐχόμενοϲ θείαϲ τυχεῖν φήμηϲ περὶ τῆϲ ἐπανπερὶ όδου τοῦ πατρὸϲ. καὶ τὸ o
ὔ ποτέ
μοι προτιόϲϲετο θυμόϲ ἀντὶ
ϲϲοντο δ’ ὄλεθρον (β 152), ὃ ἄλλου
ἐξηγήϲατο εἰπών· Ξάν θε, τί μοι θάνατον μαντεύεαι ( Τ 420); τὴν δὲ ὄϲϲαν
ὅτι θεία
φωνὴ ἐξηγεῖται λέγων· ἢ ὄϲϲαν ύϲῃϲ ἐκ Διόϲ (α
282). λέγει δὲ αὐτὴν καὶ κληδόνα· ἦλθον, εἴ τινά μοι κληδόνα πατρὸϲ
ἐνίϲποιϲ (δ 317). κληδών δὲ παρὰ
τὸ κλέοϲ διδόναι καὶ
φέρειν· ἢ ὄϲ ϲαν ἀκούϲηϲ, ἥ τε κλέοϲ μά λιϲτα φέρει ἀνθρ ώποιϲι (α 282.
83), καὶ αὐτὸϲ ὁ Τηλέμαχοϲ πα τρὸϲ ἐμο ῦ, φηϲὶ , κλἐοϲ εὐρ ὺ
μετέρχομαι (γ 83), καὶ ᾤ μετὰ ϲὸν κλέοϲ νοϲ μετὰ ϲὸν κλέοϲ, εἴ που (ν
41 5), καὶ ἡ μεγάλη καὶ ἔνδοξοϲ φήμη μέγα κλέοϲ· πεύθετο γὰρ μέγα κλέοϲ
(Λ 21). δὲ ὄϲϲαν, οὖϲαν θείαν φωνήν, καὶ ὀμφὴν προϲαγορεύει· θείη δέ
μιν’ ἀμφέχυτ’ ὀμφή (Β 41 ) καὶ
ἔν θα παν ομφαί ῳ Ζηνὶ ῥέζε
τοῦ προεμαντεύετο. καὶ ὅτι μᾶλλον ἀπὸ ἀπὸ τῆϲ ὄϲϲηϲ τὸ ὄϲϲεϲθαι, αὐτὸϲ
ἐδήλωϲεν ἐπὶ τῶν μνηϲτήρων λέγων ἐϲ δ’ἰδέτην πάντων κεφα λάϲ, ὄϲϲοντο δ’
ὄλεθρον, τουτέϲτιν ἐμαντεύοντο τοῖϲ μνηϲτῆρϲιν ὄλεἐπ’ θρον. τοῦτο ἐπ’
ἄλλου ἐξηγήϲατο εἰπών Ξάνθε, τί μοι θάνατον μαντεύεαι; τὴν δὲ ὄϲϲαν ὅτι
θεία φωνή, ἐξηγεῖται λέγων· ἤ ὄϲ ἀκο ϲαν ἀκούϲαϲ ἐκ Διόϲ. λέγει δὲ αὐτὴν
καὶ κληδόνα· ἤλυθον , εἴ τινά μοι καὶ κληδόνα πατρὸϲ ἐνίϲ ποιϲ. κληδών
δὲ παρὰ τὸ κλέοϲ διδόναι καὶ φέρειν· ἢ ὄϲϲαν ἀκούϲαϲ, ἥ τε κλέοϲ μάλιϲτα
φέρει ἀνθρώποιϲι. καὶ αὐτὸϲ ὁ Πηλέμαχοϲ πατρὸϲ ἐμο ῦ, φηϲὶ, κλέοϲ εὐρ
ὺμετέρχομαι, ἤν που χετο ἀκούϲ ω, καὶ ᾤ χετο πευϲόμε πευϲόμενοϲ ἔτ’
εἴηϲ. καὶ ἡ μεγάλη καὶ ἔνδοξοϲ φήμη καὶ κληδὼν μέγα κλέοϲ· πεύ ύπρονδε
θετο γὰρ Κ προνδε μέγα
κλέοϲ, ο ὕνεκ’ Ἀχαιοὶ νήεϲϲ’ ἐϲ
Τροίαν ἀναπλεύϲαϲθαι ἔ τὴν μελλον. τὴν δὲ ὄϲϲαν, οὖϲαν θείαν φωνήν, καὶ
ὀμφὴν προϲαγορεύει· θείη δέ μιν ἀμφέχυτ’ ὀμρ ή, καὶ τὸ ἔνθα πανομφαί ῳ
Ζηνὶ
δομένη
πόϲιοϲ δήμοιό τε φή μήν, δήμου φήμη. καὶ ἀγορὰ πολύ ᾗ καὶ πάλιν χαλεπ ὴ
δ’ ἔχε φημοϲ, ἐντὸϲ ᾗ πολλὰ φατίζεται. ἤδη δὲ φήμην καὶ τὴν κληδόνα που
εἴρηκεν· φήμην δ’ ἐξ οἴκοιο γυνὴ προέηκεν ἀλετρίϲ·
ὥὑϲτε ἄϲϲα μὲν καὶ ὀμφή καὶ κληδ ών ἐπὶ τοῦ αὐτοῦ, φήμη δὲ καὶ ἐπὶ τῆϲ
θείαϲ κληδόνοϲ καὶ ἐπὶ τῆϲ ἀνθρωλαλήϲεωϲ·
πίνηϲ
διαλαλήϲεωϲ· οιεται γὰρ θείαν εἶναι φωνὴν Ὅμηρὸϲ, ἧϲ τοὸϲ μάνἀκούειν
τειϲ ἀκούειν ὣϲ γὰρ ἐγών 5 π ἄκουϲα θεῶν —, ταύτην δὲ μεταδὲ δίδοϲθαι
μηδενὸϲ προκατάρξαντοϲ
ἀνθρώπου ἐκ τῆϲοίκείαϲ βουλήϲεωϲ·
ὄϲϲα δ’ ἄρ’ ἄγγελοϲ ὧκα κατὰ πτόλιν ᾤ χετο πάντη, μνηϲτή ρὸν ρων
ϲτυγερὸν θάνατον καὶ κῆρ’ ἐνέπουϲα, παρὰ γὰρ τὴν
ὄπα τὸ
ἐνέπουϲα. τὸ μὲν κακοϲϲμενοϲ ϲημαίνεῖ τὸ εἰρημένον, τὸ δὲ κρήγυον οὐκ
οἶδ’ ὅπωϲ ϲημαίνειν τὸ ἀληθέϲ
οὐπώποτέ μοι τὸ κρήγυον ἕει παϲ, αἰεί τοι τὰ κάκ’ ἐϲτὶ
φίλα φρεϲὶ μαν τεύεϲθαι. ἔϲτι δὲ κρήγυον τὸ τῷ κέαρι ἡδὺ προϲηνέϲ, ὃ
ταὐτὸν τῷ θυμῆρεϲ.
καὶ ἐντὸϲ ἄλλῳ· ο ὐδέ τί πω παρὰ μοῖραν
ἔποϲ νηκερδὲϲ ἔειπεϲ (ξ 509), οὐ γὰρ παρὰ τὸ προϲῆκον κακὰ ἠγόρευϲαϲ.
οἶμαι δὲ ὅμοιον εἶναι τὸ μάν τι κακ ῶν (Α 106) τῷ αἰναρέτη ( Π 31), ὃ
ϲημαίνει τὸν κακωτικὴν ἀρε
τὴν κεκτημένον. καὶ ὁ ὁλοόφρων
βλαπτικὴν ἔχων φρόνηϲιν, καὶ οὐ λόμενοϲ δὲ ὁ ὀλοὸν ἔχων μένοϲ, οὐλομένη
τε μῆνιϲ ἡ ἐξ ὀλοοῦ μένουϲ γεννηθεῖϲα· ὁ γὰρ ταύτην
ἔχων
ὀλοόϲ· ἀλλ’ ὀλοῷ Ἀλχιλῆι θεοὶ βούλεϲ θ’ ἐπα ρήγειν (Ω 39). ταῦτα οὖν
λέγει τοῖϲ ἀγαθόν τι κεκτημένοιϲ μὴ ὠφελοῦϲι δὲ δι’ αὐτοῦ τιναϲ· ἥ τε
γὰρ ἀρετὴ καὶ ἡ
φρόνηϲιϲ καὶ τὸ μένοϲ καὶ ἡ μαν τικὴ τῶν
ἀγαθῶν, οἱ δὲ μὴ δι’ αὐ ὠφελοῦντεϲ εἰκότωϲ διαβάλ ὡϲ ἐπὶ κακῷ κεκτημένοι
τὸ ἀποδεδώκαϲιν, αὐτοῦ ἀντιτιθέντοϲ οὐ τῷ ψευδεῖ ἀλλὰ τῷ κακῷ τὸ
κρήγυον· ἀντίκειται δὲ τῷ κακῷ οὐ τὸ ἀληθὲϲ ἀλλὰ τὸ ἀγαθόν· οὐ ἀγαθὸν·
πώποτθ μοι τὸ κρήγυον εἶπεϲ, ἀεί τοι τὰ κάκ’ ἐϲτὶ φίλα φρεϲὶ
μαντεύεϲθαι. ἔϲτι δὲ τὸ κρήγυον τὸ τῷ κέαρι ἡδὺ καὶ προϲηκαὶ νέϲ, ὃ
ταὐτὸν τῷ θυμῆρεϲ. καὶ ἐντὸϲ ἄλλῳ· οὐδέ τί πω παρὰ μοῖραν ἔποϲ νηκερδὲϲ
ἔειπεϲ, οὐ γὰρ ρευϲαϲ. καὶ ὁ νηκερδὴϲ οὖν ἐναντίοϲ καὶ μὴ φειδὸμενοϲ τοῦ
ἀγορεύειν
τὰ κακὰ ο ὐ π ώ ποτε τὰ κρήγυα λέγει. οἶμαι δὲ
ὅμοιον εἶναι τὸ μάντι κακῶν τῷ αἰν αρέτη, ϲημαίνει κακωτικὴν ἀρετὴν
κεκτημένε, καὶ τῷ ὀλοόφρων· ϲημαίνει γὰρ τὸν βλαπτικὴν ἔχοντα φρόνηϲιν.
καὶ οὐλόμενοϲ δὲ ὁ ὀλοὸν ἔχων τὸ μένοϲ, οὐλομένη δὲ ἡ μῆνιϲ ἡ ἐξ ὀλοοῦ
μένουϲ γενηθεῖϲα· ὁ γὰρ ταύτην ἔχων ὀλοόϲ· ἀλλ’ ὀλοῷ Ἀχιλῆι θεοὶ
βούλεϲθ’ ἐπαρήγειν. ταῦτα μὲν οὖν ἔϲτι λέγειν τοῖϲ ἀγαθόν τι κεκτημένοιϲ
καὶ διὰ τοῦδε βλάπτουϲι καὶ μὴ ὠφελοῦϲιν · ἥ τε γὰρ ἀρετὴ καὶ ἡ φρόνηϲιϲ
καὶ τὸ μένοϲ καὶ ἡ μαντικὴ τῶν ἀγατῶν θῶν, οἱ δὲ μὴ δι’ αὐτῶν
ὠφελοῦνλονται τεϲ ἀλλὰ λυποῦντεϲ εἰκότωϲ ὡϲ ἐπὶ
ἄιροϲ· ἔϲτι γὰρ ὁ
κακόιροϲ, ὡϲ ἡ ἄμορφοϲ γυνή· καὶ τὴν Ἴλιον Κα ϲτήν κοΐλιον οὐκ ὀνομαϲτήν
· διὰ γὰρ τοῦ o ὐκ ὀνομαϲτήν τὸ δυϲώμήνατο. νυμον ἐπεϲημήνατο.
(ln cod. per errorem numero ιζ ′ signatum) editum Z 252.
Edita C 100.
Editum H 298.
Ἦ δ ὴ ἀλιτρόϲ ἐϲϲι καὶ οὐκ ἀποφώλια εἰδώϲ (ε 182). ἀ λι τρόϲ ὁ ἀλιτήριοϲ,
ἁμαρτωλόϲ, ἀποφ ώλια δὲ τὰ ἀπαίδευτα. πῶϲ οὖν ἁμαρτωλόϲ τε εἶ καὶ οὐκ
ἀπαίδευτόϲ φηϲιν; ἀλλὰ λέγει· πάνυ ἥμαρτεϲ
καὶ οὐκ ὢν
ἀπαίδευτοϲ, ὡϲ εἰώθαμεν λέγειν· θαυμάζω, πῶϲ ϲοφὸϲ ὢν ἥμαρτεϲ. θαυμάζει
δὲ καὶ ἡ Καλυψώ, πῶϲ ἀπιϲτεῖ ἑαυτῇ
Edita Τ 71 sqq. et 79 sqq.
Εditum B⟩ 88, ubi quod dedi ,,rect. quaestio 27 “ errori debetur.
Rdiιuτη Θ 233.
Editum Λ 155.
Editum I 1 , p. 131. 9 sqq.
Editum Π 174.
Vatic Οὐ γὰρ ἔϲαν λιμένεϲ νη ῶν ὀχοὶ οὐδ’ ἐπιωγαί (ε 404). τίνι ἐπιωγαὶ
λιμένων, καὶ πόθεν προϲέβαλέ τιϲ τὸ ὄνομα
ἔφην οὖν ὅτι ἰωὴν
τὴν πνοὴν λέγει, ὥϲ που εἴρηκεν· ἐξ ἀ νέμου ἰωῆϲ (Λ 308), λυπλάγκτοίο
ποιήϲαϲ ἀπὸ τοῦ ἄειν, ὃ ϲημαίνει τὸ πνέειν. ἐπεὶ δὲ καὶ ἐπὶ τοῦ φω
καταχρηϲτικῶϲ ἔφη, αὖε δ’ ἑταίρουϲ (Λ 461 ), καὶ τὴν φωνὴν
ἰωὴν κέκληκε· τὸν δ’ αἶ ψα περὶ δ’ φρέναϲ ἤλυθ’ ἰωή (Κ 139). καὶ τὸ
ἤυϲε παρὰ τὸ ἄειν καὶ μετα
φορικῶϲ· λεύϲϲω δὴ
πυρὸϲ δηίἰωήν ( Π 127 ). κυρίωϲ οὖν ρίωϲ ἰωῆϲ τῆϲ πνοῆϲ οὔϲηϲ καὶ τοῦ
ἄγνυϲθαι ϲημαίνοντοϲ τὸ κλᾶϲθαι, ἰωγή λοιπὸν ἡ τῆϲ πνοῆϲ ἂν εἴη
κλάϲιϲ. ἔφη οὖν που εὗδον Boρέω ὑπ’ ἰω γῇ (ξ 533), ὅπου
ἄγνυ Τ (p. 83) ε 404. Οὐ γὰρ ἔϲαν λιμένεϲ νη ῶν ὀχοὶ οὐδ’ ἐπιωγαί. τί
διενηνόδιενηνόχαϲιν χαϲιν ἐπιωγαὶ τῶν λιμένων, καὶ πόθεν τὸ ὄνομα
προϲέβαλέ τιϲ; ἔφη οὖν ὅτι ἰωὴν τὴν πνοὴν λέγει, ὥϲ που εἴρηκε· ἐξ
ἀνέμοιο ποπολυπλάγκτοιο ἰωῆϲ, ποιῶν ἀπὸ τοῦ ἄειν, ϲημαίνει τὸ πνεῖν.
ὅθεν, ἐπειδὴ καὶ ἐπὶ τὴν φωνὴν κατανεῖν χρηϲτικῶϲκαὶ τὸ ἤυϲεν παρὰ τὸ ἄειν καὶ μεταφορικῶϲ· λεύϲϲω δὴ
παρὰ νηυϲὶ πυρὸϲ δηίοιο ἰω ήν. κυοιο οὖν τῆϲ πνοῆϲ ἰωῆϲ οὔϲηϲ καὶ τοῦ
ἄγνυϲθαι ϲημαίνοντοϲ τὸ κλᾶϲθαι, Βορέω ὑπ’ ἰω γῇ, ὅπου ἄγνυται ἡ πνοὴ
τοῦ Βορέου ἡ τῆϲ
ται ἡ τοῦ Βορρᾶ πνοή. καὶ ἐπιωμὲν οὖν ῥηθήϲονται τόποι ἀλί μὲν
δυνάμενοι δὲ διὰ τὴν ἀπὸ τῶν ἀνέμων ϲκέπην δέξαϲθαι ναῦϲ. φωνῆϲ
κλάϲιϲ, αἱ ἐπιωγαί κληθήγαί ϲονται τόποι ἀλίμενοι μὲν
δυνάμεμενοι νοι δὲ διὰ τὸ ἀπὸ τῶν ἀνέμων ϲκέπην
( Τransiit in schol. *Β f. 253b ad ἤ κε C 308, et L f. 401 ibid , Π)
Πρὸϲ τοὺϲ ἀδυναμίαν Ὁμήρου κατηγοροῦνταϲ ἐκ τοῦ πολλάκιϲ τὰϲ αὐτὰϲ ῥήϲειϲ
ποιεῖν λέγονταϲ τούϲ τε ἐκπέμπονταϲ καὶ τοὺϲ πεμπομέ νουϲ
ἀγγέλουϲ καὶ κήρυκαϲ ἢ διηγουμένουϲ πράξειϲ ἢ λόγουϲ ῥηθένταϲ πρότερον,
ἄξιον ϲημειοῦϲθαι, ὅπωϲ ποικίλλων αὐτὸϲ ἑαυτὸν ἄλλωϲ καὶ ἄλλωϲ ἑρμηνεύει
διὰ δύναμιν. οἶον εἰπὼν τὸ ξυνὸϲ ἐνυάλιοϲ (C 309) καὶ ἐξηγηϲάμενοϲ πῶϲ
κοινόϲ· καί τε κτανέοντα κατέκτα, ἄλλωϲ τοῦτο λέγων φηϲίν· ἤ τ’ ἔβλητ’ ἤ
τ’ ἔβ αλ’ ἄλλον (Λ 410), καὶ
πάλιν ἄλλωϲ· ἤ κε φέροιτο μέγα
κλέοϲ ἤ κε φεροίμην (C 308), ἕλοιμί κεν κεν ἁλοίην ( 253), καὶ πάλιν
νίκη δ’ ἐ παμείβε ται ἄνδραϲ (Ζ 339). πάλιν τὸ τειχίϲαι πόλιν καὶ κύκλῳ
περιβαλεῖν τὸ τεῖχοϲ καὶ ὅλωϲ τὰ κυκλοτερῶϲ ϲυνέχοντά τι ἑρμηνεύει λέγων
· ἀμφὶ δὲ τεῖχοϲ ἔλαϲϲε πόλει (ζ 9) καὶ περὶ δ’ ἕρκοϲ ἔλα ϲϲε
(C 564 ) καὶ ἤλαϲε τά φρον ἐπ’ α ὐτῷ (1 349), (εἴτ’ ἄλλωϲ ἑρμηνεύων
φηϲὶ τεῖχοϲ ἐϲ ἀμφίχυτον ( Υ 14 5), τὸ πέριξ κεχυμένον. καὶ ἐπ’ οἴκου
κύκλῳ περιέχοντοϲ· περὶ δὲ κλίϲιον θέε πάντη (ω 208). ὡϲ τὸ περὶ δὲ χρ
ύϲεοϲ θέε πόρκηϲ (Ζ 320), καὶ ἄλλωϲ·
(v. 11 ), εἶτ’ Ἄξυλον δ’ ἄρ’ ἔπεφνε (v. 12), καὶ ἐπιφέρει· ἀλλ’ ἄμφω
θυμὸν ἀπηύρα (v. 17 ), εἶτ’ ἄλλωϲ· Δ ρ ῆϲόν τ’ εὐρ ύαλοϲ καὶ Ὀ φέλτιον
ἐξενάριξεν (v. 20). εἶτα· καὶ μὲν τῶν ὑπέλυϲε μένοϲ (ν. 27 ), αὖθιϲ
Ἀϲτύαλον δ’ ἄρ’ ἔπ εφνεν (v. 28). ἔπειτα· Ἄντίλοχοϲ δ’ Ἄβληρον ἐνήρατο
(v. 32), μεθ’ ἃ ἐπιφέρει Φύλα κον
δ’ ἕλε Λήιτοϲ ἥρωϲ (v.
35), εἶτ’ ἀνάπαλιν Ἄδρηϲτον δ’ ἄρ ’ ἔπειτα βοὴν ἀγαθὸϲ Μενέλαοϲ ζωὸν
ἕλεν (v. 3 7 ), ἔπειτα ἐξ ὑπαρχῆϲ· τὸν δὲ κρείων Ἀγαμέμν ων οὖτα κατὰ
λαπάρην (v. 63). ἔπειτα ὁ Νέϲτωρ φηϲίν· ἀλλ’ ἄνδραϲ κτείνωμεν (v.
70).
Η oc denique loco secunlum libroru m llialis ordine m aestiones nonnullae se quantur e reliqui S codicibus pe litae, quae aeque atque Va ticanae, q uas quide m hic e didimus, non ad unu m locum explican du m spectant sed plures res com plectuntur:
(*B f. 6 5 a d ἀγρ ῷ θ 1 3 7, L. f. 97 ibid., Π).
ἐντὸϲ μὲν τοῖϲ ἀγροῖϲ τὰϲ οἰκοδομὰϲ οὕττω καταλέγουϲιν· αὐλή, καὶ ἐντὸϲ
ταύτῃ ϲτα θμοί, ἔνθα ἕϲτηκε τὰ ζῶα, καὶ κλιϲίαι, ἔνθα καθεύδουϲιν οἱ
ἄνθρωποι, καὶ ϲηκοί, ἔνθα ἐγκλείουϲι τὰ νεογνά, ὅταν τὰϲ
μητέραϲ ἀμέλγωϲιν ἢ εἰϲ νομὴν ἐκπέμπωϲι. καὶ ἐπὶ μὲν τῆϲ αὐλῆϲ·
γὰρ
κατηρεφέαϲ ἐκ κοινοῦ τῶν τε κλιϲιῶν καὶ τῶν ϲταθμῶν ἀκούουϲι. ϲηκοὶ δέ,
ἔνθα ϲυνέκλειον τὰ νεογνά·
διακεκριμέναι δὲ ἕκαϲται
ἔρχ ατο, χ ωρὶ ϲ μὲν πρόγονοι, χ ωρὶ ϲ δὲ
μέταϲϲαι,χωρὶϲ δ’ οὖθ’ ἕρϲαι ·
ἐκ τούτων τοίνυν μεταφέρων ἐπὶ τῶν Πρώων
φευγόντων φηϲίν·
ταῦτα μὲν οὖν ἐντὸϲ ἀγροικίᾳ· ἐντὸϲ δὲ τῇ πόλει, ἀνάλογον τῷ ϲτα θμούϲ τε
κλιϲίαϲ τε κατηρε φέαϲ ἰδὲ ϲηκο ύϲ λέγειν· πλῆντο δ’ ἄρ’ αἴθουϲαί τε καὶ
ἕρκεα καὶ δόμοι ἀνδρ ῶν (θ 57 ). αἴθ ουϲαι δὲ αἱ ὑψηλαὶ ϲτοαὶ ἀνθήλιοι
παρὰ τὸ καταίθεϲθαι ὑπὸ τοῦ ἡλίου. εἶτα α ὐλ ή . κατὰ γὰρ παράληψιν τῆϲ
αὐλῆϲ ἔφη τὰ ἕρκεα ἐντὸϲ γὰρ ἄλλοιϲ
τὸ πλῆρεϲ ἔφη·
ἔξω ὦϲι τῆϲ αὐλῆϲ, ἀλλὰ τὸ μὲν ἄϲτεγον καὶ ὑπαίθριον αὐλή, αἱ δὲ. πέριξ
τοῦ ὑπαιθρίου ϲτοαὶ αἴθουϲαι· αὐτὸϲ γὰρ ἔφη·
καὶ πρόδομοϲ οὖν ὁ μεταξὺ τόποϲ τοῦ τε δόμου καὶ τοῦ θαλάμου · ἄλλο
δ’ ἐπὶ προδόμ ῳ πρόϲθεν θαλάμοιο θυράων (1 473). καὶ ὅταν οὖν
λέγῃ·
*Β f. 132 b a d ο ὔ νυ καὶ Κ 165.
κατὰ π τόλιν ἠδ’
ἐπίκουροι (Θ 476. 7 7 ) δαίνυντο δηλονότι. πολλὰ δὲ τόνδε καϲίγνηται καὶ
πότνια μήτηρ ἐλίϲϲονθ’, ὁ δὲ μάλ’ ἀναί νετο, πολλ ὰ δ’ ἑταῖροι (1 584.
85) ἐκ κοινοῦ γὰρ τὸ ἐλίϲϲοντο. ἀγαθὴ δὲ παραίφαϲίϲ ἐϲτιν ἑταίρου (Λ
793), ἀγαθοῦ οὐ πᾶϲα γὰρ παραίφαϲίϲ ἐϲτιν ἀγαθή, ἀλλὰ τοῦ ἀγαθοῦ, ὥϲτ’
ἐκ κοινοῦ
τὸ ἀγαθή· τὸ δ’ ἐπὶ τοῦ ἑταίρου ἀκουϲτέον
ἀρϲενικῶϲ. πάλιν οἱ δ’ ἀμ φ’ Ἰδομενῆα θωρήϲϲοντο Ἰδομενε ὺϲ μὲν ἐνὶ
προμάχοιϲ ϲυῒ εἴκελοϲ ἀλκήν (Δ 252) τὸ γὰρ θωρήϲϲετο προϲυπακούομεν ἀπὸ
τοῦ θωρήϲϲοντο. χ ώ ρηϲαν δ’ ὑ πό τε πρ όμα χοί καὶ φαί διμοϲ ἕκτωρ (Π
588) ἐκ κοινοῦ τὸ ἐχώρηϲεν. εὗρ’ υἱὸν Πετε ῶο Μενε ϲοντο.
ϲθῆα πλήξιππον ἑϲτα όι ’· ἀμιφὶ δ’ Ἀθηναῖοι μήϲτ ωρεϲ ἀυτῆϲ (Δ 327) ἐκ
κοινοῦ τὸ ἕϲταϲαν ἀπὸ τοῦ ἑϲταότα. τῇ ῥ’ ἐνόρουϲ ′, ἅμα δ’ ἄλλοι
ἀριϲτῆεϲ Πανα χαιῶν , δηλονότι ἐπόρουϲαν. ὡϲ ἂν Π ηλείδην τιμήϲομεν, ὃϲ
μέγ’ ἄριϲτοϲ Ἀργείων παρὰ νηυϲὶ καὶ ἀγχέμαχοι θερά ποντεϲ (Π 271) ἀπὸ
τοῦ ἄριϲτοϲ καὶ ἄριϲτοι
οἱ θεράποντεϲ ἀκουϲθήϲονται. ο ὐδ’
ἄρ’ ἔμελλε δίφρ ῳ ἐφἐζεϲθαι, π ολ λ ῶν κα τὰ οἶκον ἐόντων (δ 716) ἐκ
κοινοῦ δίφρων. καμὰ τ ῳ τε καὶ ἱδρ ῷ ν ωλεμὲϲ ἀεὶ γούνα τὰ τε κνῆμαί τε
παλάϲϲετο ( 385) ὡϲ ἐκ κοινοῦ τὸ παλάϲϲοντο ληπτέον. καὶ ἐπὶ μὲν τῶν
γονάτων οἰκείωϲ εἴρηιο, ἐπὶ δὲ τῶν κνημῶν ὑπακουϲτέον. ἐκ π ὸλιοϲ δ ’
ἄξεϲθε β όαϲ καὶ ἴφια μῆλα καρπαλίμωϲ, οἶνον δὲ με
ίφρονα οίζεϲθε, ϲῖτον δ’ ἐκ μεγάρ ων (θ 505) — οὔτε γὰρ οἰνίζεϲθε
εἱϲτήκειϲαν. ο μὰν
ἀκληεῖϲ Λυκίην κατακοιρανέουϲιν ἡμέτεροι βαϲιλῆεϲ, ἔδουϲί τε πίον α μ
ῆλα οἶνόν τ’ ἔξαιτον (Μ 318 — 20), δηλονότι πίνουϲι. τὰ τοιαῦτα
παρατηρῶν τιϲ πολλὰ λύϲει τῶν ζητουμένων κατὰ τὸ παραπλήϲιον. τούτοιϲ
γὰρ ὅμοιον τὸ ἀλ λ ὰ πολ πρὶν φραζ ώμεϲθ’ ὥϲ κεν καταβαλεῖν παύϲομεν, ἠ
δὲ καὶ αὐ
τοὶ παυέϲθων· καὶ γάρ ϲφιν ἄρα ρ τόδε λ ώϊόν
ἐϲτιν (β 167 69). ἐκ κοινοῦ γὰρ δεῖ λαβεῖν τὸ παυέϲθων καὶ ϲχηματίϲαι
οἰκείωϲ τοῖϲ ἑξῆϲ, ἵν’ ᾖ· καὶ γὰρ καὶ αὐτοῖϲ ἄφαρ παυϲαμένοιϲ καὶ
ταχέωϲ, πρὶν ἐλθεῖν τὸν Ὀδυϲϲέα, λώϊόν ἐϲτι· προείρηται γὰρ ἀλλὰ που ἤδη
ἐγγ ὺϲ ἐὼν τοῖϲδεϲϲι φόνον καὶ κῆρα φυτεύει πάντεϲϲι
(β 164
-66) τὸ δὲ ἄφαρ χεῖρεϲ ἀμ ύνειν εἰϲὶ καὶ ἡμῖν (Ν 814) ἐντὸϲ ὑπερβατῷ
εἴρηται· ἐπεὶ εἰϲὶ γὰρ καὶ ἡμῖν χεῖρεϲ ὥϲτ’ ἄφαρ ἀμύνειν. τὸ δὲ αἲ
γὰρ δὴ Ὀ δυϲεύϲ τε καὶ ὁ κρα τερ ὸϲ Διομ ήδηϲ ὦδ’ ἄφαρ ἐκ Τρώων
ἐλαϲαίατο μών υχαϲ ἵπ π ουϲ (Η 536. 37)
δῆλον οὐ τὸ ταχέωϲ. ἀπὸ δὲ τοῦ ἄφαρ ἔοικεν ἐντὸϲ ϲυνηθείᾳ εἶναι τῶν
Ἀλεξανδρέων τὸ λέγειν ἀφαρεὶ πεποίηκε, τὸ ἐϲπευϲμένωϲ καὶ
τεθορυβημένυϲ. Ὅμηροϲ δὲ ἀπὸ τοῦ ἄφαρ πεποίηκε τὸ ἀφάρτεροι, οἱ
ταχύτεροι· τῶν δ’ ἵ π π οι μὲν ἔαϲιν ἀφὰρτεροι ( Ψ 311), ἤτοι
ταχύτεροι.
πολλάκιϲ δὲ ὁ ποιητὴϲ ἐντὸϲ ἄλλοιϲ μὲν
τὸ πλῆρεϲ λέγει, ἐντὸϲ ἄλλοιϲ δὲ τὸ ἐλλιπέϲ, καὶ δεῖ ἀναπληροῦν μαθόνταϲ
παρ’ αὐτοῦ τί ἦν τὸ λεῖπον, οἷον εἶπέ που· ὡϲ δ’ α ὕ τωϲ καὶ κεῖνο ἰδὼν
ἐτέθή πεα θυμ ῷ, ὡϲ ϲὲ, γύναι, ἄγαμαί τε τέθη π ά τε δείδια δ’ αἰν ῶϲ (
166. 8). λέγει οὖν ὡϲαύτωϲ, ὅπερ καὶ ἐντὸϲ τῇ ϲυνηθείᾳ λέγεται·
ὡϲαύτωϲ . καὶ ὅταν οὖν
λέγῃ· α ὕτωϲ γὰρ ἐπέεϲϲ’ ἐριδαίνομεν (Β 342), λείπειν φήϲομεν τὸ ὡϲ, ἵν’
ᾖ· ὡϲαύτωϲ γὰρ λόγοιϲ μόνοιϲ ἐριδαίνομεν, μηχανὴν δὲ εὑρεῖν, οὗ ἕνεκα
ἐληλύθειμεν, οὐ δυνάμεθα. ὅμοιον καὶ τὸ ἀλλ’ α ὕτωϲ ἀ λά λημαι ἀν ’
εὐρυπυλὲϲ Ἄιδοϲ δ ῶ ( Ψ 74), τουτέϲτιν ὡϲαύτωϲ ὡϲ κατῆλθον καὶ
με ἀδικεῖϲ ὡϲ καὶ πολλάκιϲ
ἐξ ο κατῆλθον ὁμοίωϲ ἀλάλημαι. οὕτωϲ ἀκουϲόμεθα καὶ τὸ ο ὔπ
ω μίν φαϲιν φαγέμεν καὶ πιέμεν α ὕτωϲ (π 143 ), ὡϲαύτωϲ καὶ ὁμοίωϲ.
κτεν έει δέ με γυμινὸν ἐόντα α ὕτωϲ ὥϲτε γυναῖκα (X 124 ),
ὡϲαύτωϲ ὡϲ γυναῖκα. α ὕτ ωϲ o ὔτε θεᾶϲ υἱὸϲ φίλοϲ o ὔτε θεοῖο
(Κ 50) ὡϲαύτωϲ οὔτε θεᾶϲ υἱὸϲ ἔρεξεν οὔτε θεοῖο.
*Β f. 322 ad ἀείκιζε Ω 22 (id. Μosq. ibid., Π).
ἄπειρον ἐξηγούμενοϲ τὴν ἀεικίαν· κωφὴν γὰρ δὴ γαῖαν ἀεικίζει μενεαίνων (Ω 54 ),
φηϲίν· νεκρὸν Ἀλχαιοῖϲι δ ώϲω πάλιν (Χ 258. 9)οὐ γὰρ ἐγ ώ ϲ’ ἔκπαγλον ἀεικι ῶ (X 256),πρὸϲ ὃ εἶπεν οἶον χωρὶϲ τοῦ ἀπεοικότα γενέϲθαι· δώϲω τὸν
νεκρόν.
τὸ δὲ παρὰ τὸ καθῆκον ἀεικέλιον λέγει· δμωάϲ τε γυναἰκαϲ
ῥυϲτά ζονταϲ ἀεικελίωϲ (π 108). ῥυϲτάζειν δὲ τὸ ἕλκειν εἰϲ ὕβριν·
προενηνεγμένα ἐκεῖθεν ἀναπληρώϲωμεν. ἐκ πλήρουϲ μὲν γὰρ
ἔφη· πῶϲ κεν ἔοι τάδε ἔργα (Λ 83 ); ἐλλιπῶϲ δὲ
τὸ δὲ πλῆρεϲ· πῶϲ κεν ἔοι τάδε ἔργα; ὅτι δὲ τὸ ἀεικίζειν ἤτοι αἰκίζειν τὸ μὴ ἐοικότα ποιεῖν,
δῆλον ἐκτοῦ ἀλλὰ κατῄκιϲται (π 290. τ 9), τουτέϲτιν ἀλλ’ ἀνωμοίωται.
καὶ ἀϲκηθήϲ οὖν ὁ μὴ παθὼν ἀεικέλια, μηδ’ ἀάϲχετα μηδ’
αἰϲχυνθείϲ, ἀλλ’ ὁλόκληροϲ. ἐξηγεῖται δὲ αὐτόϲ·
ὡϲ εἶδον ζωόν τε καὶ ἀρτεμέα προϲιόντα (ε 515).