Πάϲη λέξει παρέπονται δύο λόγοι, ὅ τε περὶ τῆϲ ἐννοίαϲ καὶ ὁ περὶ τοῦ ϲχήματοϲ τῆϲ φωνῆϲ. ὅθεν καὶ ἡ τῶν ἐπιρρημάτων διέξοδοϲ εἰϲ τούϲ προκειμένουϲ λόγουϲ ὑποϲταλήϲεται. καὶ πρότερόν γε τὸν περὶ τῆϲ ἐννοίαϲ λόγον ποιήϲομαι.

Ἔϲτιν οὖν ἐπίρρημα μὲν λέξιϲ ἄκλιτοϲ, κατηγοροῦϲα τῶν ἐν τοῖϲ ῥήμαϲιν ἐγκλίϲεων καθόλου ἢ μερικῶϲ, ὧν ἄνευ οὐ κατακλείϲει διάνοιαν.

Ὅτι μὲν οὖν ἐνὶ ϲχηματιϲμῷ κέχρηται, προῦπτόν ἐϲτιν, ἀποδείξεωϲ παρεπομένηϲ τοιαύτηϲ. — Ἡ τῶν ὀνομάτων ϲύνταξιϲ πρὸϲ τὰ ῥήματα παρίϲτηϲι διάθεϲιν ἐγγιγνομένην τοῖϲ πτωτικοῖϲ, ἔκθ’ ὅτε καὶ τῶν πλαγίων πτώϲεων ϲυμπαραλαμβανομένων, ἐφ’ ἃϲ καὶ ϲυντείνει ἡ διάβαϲιϲ ἡ ἀπὸ τῆϲ ἐνεργείαϲ. οῖον Τρύφων περιπατεῖ ἡ διάθεϲιϲ ἡ ἐκ τοῦ περιπατεῖ ἐπὶ τὸν Τρύφωνα ϲυντείνει. Τρύφων τύπτει Διονύϲιον· ἡ ἐκ τοῦ Τρύφωνοϲ διάβαϲιϲ ἐνεργητικὴ διαβιβάζεται ἐπὶ τὸν Διονύϲιον. καὶ ἐπὶ παθητικῆϲ διαθέϲεωϲ, ὑπὸ Τρύφωνοϲ τύπτεται Διονύϲιοϲ Argvm. 1 Primum de vi ac notione, deinde de forma ac specie adverbii dicendum erit. — 5 Definitio, cuius partes singillatim percensentur. 7 1) Adverbia indeclinabilia sunt. Neutra adiectivorum, ubi adverbiorum notionem induunt, ipsa quoque fiexionem non patiuntur. Testim. 5 Schol. Dion. Thr. BA p. 931, 33 ἰπίρρημά ἐστι λέξις ακλιτος ακτηγοροῦσα τῶν ἐν τοῖς ῥήμασιν ἐγκλίσεων καθόλου ἢ μερικῶς, ὧν αυεν οὐ κατκκλείει διάνοιαν. Prisc. XV, 1 p. 60, 1 Hertz Adverbium est pars orationis indeclinabilis. cuius significatio verbis adicitur . . Sunt igitur quaedam adverbia. quae omnibus convenienter sociantur temporibus . . . sunt alia, quae cum separatim tempora significant, necessario separatim eis coniunguntur . . . sunt quae cum omnibus apte sociantur modis . . sunt quae non omnibus modis possunt coniuntqi. ibid. p. 62, 16 Et verbum quidem sine adverbio perfectan potest habere sigmificationem; adverbium vero sine verbo vel participio, quod vim verbi possidet, non habet plenam sentemtiam. Discr. script. Subsequitur hic liber in codice librum, qui est de coniunctione ab initio fol. 114 r. incipit. Inscriptio περι τηϲ εννοιαϲ maiuse. A. In primis foliis haud pauca, quae JBekker nullo negotio, ut videtur, legit, nunc madore fere evanuerunt | 1. πάϲῃ λέξει] παϲη λε evan. in A | και ο evan. in A | 2. επιρρη evan. et λογουϲ fere evan. in A | 3. υποϲτα evan. in A, ὑποδιαϲταλήϲεται EEgger | 4. λόγον] λογο evan. in A | 5. κατηγοροῦϲα] κατ enan. in A | 6. καθόλου] θολου evan. in A | κατακλείϲει b, κατακλιϲει A, κατακλείει e schol. Dion. RSkrzeczka | 9. εγγιγνομενην A, ἐγγινονένην b | 12 ante ϲυντεινει aliquid deletum in A | 13. διάβαϲιϲ Ab, διάθεϲιϲ GFSchoemann Τὰ δὴ οὖν πτωτικὰ τὴν τοιαύτην ϲύνταξιν πρὸϲ τὰ ὀνόματα μὴ ἀναδεξάμενα, ἐπικείμενα δὲ τοῖϲ ῥήμαϲιν, ἅπερ πρὸϲ ἕτερα πτωτικὰ τὴν τοιαύτην ϲύνταξιν ἐποιοῦντο, ἐκαλεῖτο οὐκέτι πτωτικά, ἀλλ’ ἐπιρρήματα διὰ τὸ ϲύνταξιν ἐπιρρημάτων ἀναδέξαϲθαι. οἷον ὁ μὲν λέγων οὕτωϲ ταχὺ περιπατεῖ κατηγορεῖ τάχα τινὸϲ πτωτικοῦ ταχέοϲ, ὡϲ εἰ μειράκιον περιπατεῖ, καὶ εἰ οὕτωϲ τιϲ εἶποι, τὸ ταχὺ περιπατεῖ μειράκιον· τὸ τηνικαῦτα γὰρ τὸ ταχύ ἐπίκειται τῷ μειράκιον, καὶ ἔτι καλεῖται ὄνομα ἐπιθετικόν, καὶ διὰ τοῦτο ϲυγκλίνεται τῷ μειρακίῳ, τοῦ ταχέοϲ μειρακίου, τῷ ταχεῖ μειρακίῳ. ἡνίκα μέντοι οὐ κατηγορεῖ ὀνόματοϲ, τοῦ δὲ ϲυνταϲϲομένου ῥήματοϲ, ὡϲ ἐν τῷ ταχὺ περιπατεῖ τὸ μειράκιον, καλεῖται ἐπίρρημα, (ἴϲον γάρ ἐϲτι τῷ ταχέωϲ περιπατεῖ τὸ μειράκιον,) καὶ καθ’ ἕνα ϲχηματιϲμὸν ἐκφέρεται, ταχὺ περιπατοῦντοϲ τοῦ μειρακίου, ταχὺ περιπατοῦντι τῷ μειρακίῳ. — Διὰ τοῦ τοιούτου ὑποδείγματοϲ δεῖ τούϲ διακρίνονταϲ τὰϲ τοιαύταϲ ϲυνεμπτώϲειϲ τῷδε τῷ λόγῳ κεχρῆϲθαι. — ἀπόδειξιϲ οὖν ἱκανὴ τοῦ καθ’ ἕνα ϲχηματιϲμὸν ἐκφέρεϲθαι τὰ ἐπιρρήματα, ὅπου γε καὶ τὰ πτωτικά, ϲύνταξιν ἐπιρρηματικὴν ἀναδεξάμενα, καθ’ ἕνα ϲχηματιϲμὸν ἐξηνέχθη.

Ὡϲ δὲ καὶ κατηγορεῖ τῶν ἐν τοῖϲ ῥήμαϲιν ἐγκλίϲεων, ϲαφὲϲ πάλιν καὶ διὰ τοῦ προκειμένου λόγου, ἐν οἷϲ πάντα τὰ πτωτικὰ ἐπιθετικά, κατηγοροῦντα οὐ τῶν ὀνομάτων, τῶν δὲ ῥημάτων, ἐπιρρήματα ἐγένετο, καὶ τὴν τούτων ἀκλιϲίαν ἀνεδέχετο. καὶ ὃν τρόπον ἔϲτι μὲν ὄνομα κύριον ἢ προϲηγορικὸν ἐπινοῆϲαι μὴ ἀπαιτοῦν ἐπιθετικὸν ὄνομα, ἐπιθετικὸν δὲ ὄνομα πάντωϲ ἀπαιτοῦν ᾧ ἐπίκειται, ἐξῃρημένων τῶν ἰδίᾳ τεταγμένων, λέγω τοῦ τερπικέραυνοϲ, ἐννοϲίγαιοϲ, τὸν αὐτὸν ἀεὶ Argvm. 19 Draedicare adverbia aliquid de verbo, apparet: nam quaecunque adiectiva aliquid praedicant non de nominibus, sed de verbis, adverbia facta sunt. Ut adiectivum indiget nomine, nomen adiectivo non indiget: ita verbum per se efficit sententiam, adverbium non efficit. Testim. 3 Schol. Dion. Thr. BA p. 932, 6 καὶ τοσοῦτον ἄκλιτά εἰσι τὰ ἑπιρρήματα, ὅτι καὶ τὰ πιωτικὰ ὁνόματα, ἡνίκα σύνταξιν ἐπιρρηματικὴν ἀναδέξηται. ἄπιωτα μένει ὡς ἐπιρρήματα γενόμενα. — 19 ibid. p. 932, 13 κατηγοροῦσα ἀντὶ τοῦ τιθεμένη, ἵν᾿ ᾖ τὰ ἑξῆς οὕτως, τιθεμένη κατὰ τῶν ἐν τοῖς ῥήμασιν ἐγκλίσεων, ἐπειδὴ καὶ τὸ ἐπίρρημα κατηγόρημά φασιν οἱ φελόσοφοι. καὶ ὅ πέρ ἐστι τὸ ἐπίθετον ὄνομα ἐν τοῖς ὀόμασι (δίχα χὰρ ἄλλου ὀνόματος οὐ λέγεται), τοῦτο καὶ τὸ ἐπίρρημα ἐν τοῖς ῥήμασιν· ἄνευ γὰρ ῥήματος οὐ συγκλείει διάνοιαν. Discr. script. 7. τὸ ταχύ b, τω ταχυ A | τῷ b, το A | 11. τὸ et καλεῖται. ἐπίρρημα inseruit RSkrzeczka | 15. τῷ λόγῳ] fol. 114 v. | οῦν Ab in textu, ‘fortasse leg. γοῦν’ b in var. lect. | 16. καθενα evan. in A | 16—17. γε και evan. in A | 19. γο in κατηγορει evan. in A | 20. post πάντα evan. τα in A | 22. την ante τουτων evan. in A | 25. ἀεὶ] ‘Malim δὴ’ b in var. lect. τρόπον ἔϲτιν ἐπινοῆϲαι ῥῆμα μὲν δίχα ἐπιρρήματοϲ ϲυγκλεῖον λόγον, ἐπίρρημα δὲ οὐ μὴν δίχα ῥήματοϲ ἢ μετοχῆϲ, ἥ τιϲ δυνάμει ἰδίωμα ἔχει τὸ τοῦ ῥήματοϲ. καὶ οὐ τοῦτό φημι, ὅτι αἱ μετοχαὶ ἀπαρτίζουϲι διάνοιαν, ἀλλ’ ὅτι τὰ ἐπιρρήματα καὶ ἐπὶ μετοχὰϲ φέρεται. Ἐντελέϲτερον μέντοι δεδείξεται ἐν τῷ περὶ ϲυντάξεωϲ, ὡϲ τὰ μὲν θεματικώτερα ⟨μέρη⟩ τοῦ λόγου ὀνόματά ἐϲτι καὶ ῥήματα, τὰ δ’ ὑπόλοιπα τῶν μερῶν τοῦ λόγου ὡϲ πρὸϲ τὴν τούτων εὐχρηϲτίαν ἀνάγεται, τὰ μὲν ἄρθρα πρὸϲ τὰ πτωτικὰ ἢ ὡϲ πτωτικά, τὰ δὲ ἐπιρρήματα ὡϲ πρὸϲ τὰ ῥήματα, αἵ τε προθέϲειϲ πρὸϲ ἀμφότερα· διὸ καὶ μόναι ἀναϲτροφῆϲ τόνου ἔτυχον, καὶ τῇδε δύνανται ϲυντάϲϲεϲθαι, λέγω ὀνόμαϲι, καὶ τῇδε, λέγω ῥήμαϲιν. εἰρήϲεται δὲ καὶ πότε ἀντωνυμίαι ἀντ’ ὀνομάτων παραλαμβάνονται, τίνεϲ τε ἐν τῷ καθόλου ϲύνδεϲμοι ϲυνδέουϲιν ὄνομα καὶ ῥῆμα, καὶ τίνεϲ εἰϲὶ μερικοί.

Οὐ μόνον δὲ ῥητοῖϲ οὖϲι τοῖϲ ῥήμαϲι κατὰ τὴν ϲύνταξιν τοῦ λόγου τὸ ἐπίρρημα προϲφέρεται, ἀλλὰ καὶ ϲιγωμένοιϲ, εἴγε καὶ αἱ ἐπιφωνήϲειϲ οὐδὲν ἄλλο εἰϲὶν ἢ ἐπιρρήματα τῶν ῥημάτων οὐκ ἐπιγινομένων, καθὸ τοῖϲ εὖ ἀναγινώϲκουϲι τὸ κάλλιϲτα ἐπιφωνοῦμεν καὶ τοῖϲ εὖ διατιθεῖϲιν ἡμᾶϲ τὸ ἥδιϲτα. καὶ τοῖϲ ἀκριβοῦϲι τὰϲ ἰδίαϲ πράξειϲ καὶ τέχναϲ τὸ καλῶϲ ἐπιφωνοῦμεν. Ἀλλ’ ἐκεῖνό τιϲ εἴποι ἄν, ὡϲ «κατὰ τὸν τοιοῦτον λόγον περιγετράψεται τοῦ κατὰ τὰ ἐπιρρήματα μεριϲμοῦ τὸ οἴμοι καὶ τὰ τοιαῦτα τῶν ἐπιρρημάτων, λέγω τὰ ϲχετλιαϲτικὰ καὶ εὐαϲτικά.» Πρὸϲ ὃν ἔϲτι φάναι, ὡϲ τάχα μὲν καταχρηϲτικώτερον τὰ τοιαῦτα ἐπιρρήματα εἰρήϲεται, ᾦ λόγῳ καὶ αἱ μονοτράμματοι ϲυλλαβαί, οὐκ οὐϲαι ϲυλλήψειϲ ϲτοιχείων. μή ποτε δὲ καὶ αὐτὰ δυνάμει ἀπὸ διαθέϲεωϲ ῥηματικῆϲ ἀνάγονται· οἱ γὰρ ϲχετλιάζοντεϲ πεπόνθαϲι, τὸ δὲ παθεῖν πεῖϲίν τινα τῶν ἐκ πράγματοϲ δηλοῖ.

Παρὸν δὲ καὶ ἐξ ὑποδείγματοϲ πιϲτώϲαϲθαι τὸν λόγον πάλιν. τὸ Argvm. 14 Non solum ubi ponuntur verba, sed etiam ubi cogitando supplentur, adverbiis utimur quem in numerum etiam interiectiones referendae sunt. — 27 Sed adverbia carere non posse verbis apparet nam verbum cum nomine coniunctum adverbium non desiderat contra adverbium cum nomine constructum indiget verbo. Testim. 27 Schol. Dion. Thr. BA p.232, 20 εἴ που μὲν ἔστι ῥῆμα, οὖ πάντως ἐπίρρημα, οἷον Τρύφων περιπατεῖ· εἴ που δὲ ἐπίρρημα, πάντως ῥῆμα, οἷον παλῶς Τρύφων γράφει. cf. ibid. 933, 20. Discr. script. 2. δε οὐ μην A, δὲ οὐ μὴ b, γε μὴν οὐ GFSchoemann | 4. επιρρημτ A | 5. μέρη adiecit b, evan. in A | 8. ωϲ προϲ A, πρὸϲ b | 10. τῇδέ ⟨τε⟩ b in var. leet. | 11. ante ποτε aliquid deletum in A, in L est περι ποτε, sed huic nihil tribuendum | ἀντωνυμίαι b, και αντωνυμιαι A | 15. ϲιγωμένοιϲ b, γινομενοιϲ A | 16. οὐκ inseruit RSchneider, pro ἐπιγινομένων conicit ϲεϲιγημένων KEASchmidt | 18. ἡμᾶϲ EEgger RSKrzeczka. ἡμῖν Ab | 20. . . . . . . ρηματα] fol. 115 r.; lacunam explevit b | 21. litterae τῶν επ in τῶν ἐπιρρημάτων evan. nunc in A | 22. litterae προ in προϲ nunc legi fere non possunt in A | 23. εἰρήϲεται] ‘Eortasse leg. εἴρηται’ b in var. lect. | 26. πεῖϲιν RSkrzeczka, πίϲτιν Ab, pro πίϲτιν τινὰ τῶν conicit διάθεϲίν τινα τὴν KEASchmidt Τρύφων ἀναγινώϲκει ποιεῖ λόγον, οὐ μὴν τὸ Τρύφων καλῶϲ, εἰ μὴ προϲθείημεν τὸ ῥῆμα. ᾧ λόγῳ καὶ ἐπὶ τοῦ ἄρθρου τὸ κατὰ ἀρϲενικὴν προφορὰν «ὁ» πάλιν οὐ ποιεῖ λόγον ἐν τῷ ὁ ἀναγινώϲκει, εἰ μὴ προϲλάβοι ὄνομα ἐφ’ ὃ φέρεται, τὸ ὁ Τρύφων ἀναγινώϲκει. διὸ καὶ ἐν τοῖϲ ὑποτακτικοῖϲ ἄρθροιϲ κοινὸν λαμβάνεται τὸ προκείμενον ὄνομα, κατὰ ἀναφορὰν παριϲτάμενον, ἐπεὶ παρεπόμενόν ἐϲτι τοῖϲ ὑποτακτικοῖϲ τῶν ἄρθρων μετὰ ῥήματοϲ ἀποτελεῖν διάνοιαν, ἄνθρωποϲ παρεγένετο ᾧ ἐλάληϲα, κοινοῦ παραλαμβανομένου τοῦ ἄνθρωποϲ. εἰ γὰρ μὴ προτεθείη ὄνομα τοῦ τοιούτου ἄρθρου, οὐδ’ ἂν ἔτι τὸ ἄρθρον ὡϲ ἄρθρον ἀκούοιτο, ὡϲ δὲ ἀόριϲτον μόριον, εἰ τῇδε ἀποφαινόμεθα, ὃϲ μεθύει, βλάπτεται· ἴϲον γάρ ἐϲτι τῶ εἴ τιϲ μεθύει, βλάπτεται. τὸν τοιοῦτον λόγον ἀκριβέϲτερον ἐν τῷ περὶ ϲυντάξεωϲ ἐκτεθείμεθα.

Καὶ τὸ καταφατικὸν δέ καὶ τὸ ἀποφατικόν, ἰδίᾳ λεγόμενον, πάλιν πρὸϲ ἀπαρτιϲμὸν τοῦ ῥήματοϲ τοῦ λεγομένου παραλαμβάνεται· πρὸϲ γὰρ τὴν «ἔγραψαϲ;» φωνὴν φαμὲν «ναί» ἢ «οὔ».

Ἔτι φαμὲν οὕτωϲ, καλῶϲ ὁ ἄνθρωποϲ γράφει, καὶ ἔϲτι κατάλληλοϲ ὁ λόγοϲ· ἕκαϲτον γὰρ τῶν μορίων ϲυμφέρεται τῷ ἰδίῳ ϲυντάγματι ἀλλ’ ὁπηνίκα τὸ ἄρθρον ἐμπεριλαμβάνει τὸ ἐπίρρημα, οὐκέτι τὸ κατάλληλον ϲώζεται, ὁ καλῶϲ ἄνθρωποϲ γράφει, διὰ τὸ τῆϲ οἰκειότητοϲ ἀπεϲπάϲθαι τὸ μόριον· μεταξὺ γὰρ γινόμενον τὸ ἐπίρρημα δύο πτωτικῶν, λέγω τοῦ ἄρθρου καὶ τοῦ ὀνόματοϲ, οὐκ ἔχει τὴν καταλληλότητα τὴν ἐπὶ τὸ ῥῆμα, ὡϲανεὶ ὑπὸ τοῦ γένουϲ ϲυνεχόμενον. καὶ ἔνθεν οὔτε ἐπὶ τὸ ὄνομα δύναται ἐνεχθῆναι, ὅτι ἀλλοτρία ἡ ϲύνταξιϲ, οὔτε ἐπὶ τὸ ῥῆμα, καθὼϲ προειρήκαμεν, ϲυνεχόμενον ὑπὸ τοῦ γένουϲ. μεταξὺ οῦν τούτων οὐκ ἄλλο τι πέπτωκεν ἢ μόνη ἡ μετοχή, δυναμένη καὶ τὸ γένοϲ μηνῦϲαι καὶ τὸ πρᾶγμα, ὅπερ ἐπιζητεῖ τὸ ἐπίρρημα. καὶ ἐπί γε πάλιν τῆϲ τοιαύτηϲ ϲυντάξεωϲ οὐ γίνεται τὸ κατάλληλον ἄλλου του ἐπιφερομένου ἢ μόνηϲ μετοχῆϲ. μεθ’ ἧϲ πάλιν καὶ ῥῆμα ϲυγγενήϲεται ὑπὲρ τοῦ ϲυγκλειϲθῆναι τὸν λόγον. ἐφ’ ὃ οὐκέτι τὸ προειρημένον ἐπίρρημα ἐπιφέρεται. διὸ καὶ προείπομεν, ὡϲ καὶ ἐπὶ μετοχὰϲ φέρεται τὰ ἐπιρρήματα. τὸ δὲ ὑπόδειγμα τοῦ λόγου τοιοῦτόν ἐϲτιν, ὁ καλῶϲ ἄνθρωποϲ γράψαϲ ἐτιμήθη. — πάλιν ἡ τοιαύτη ϲύνταξιϲ διὰ πολλῶν παραθέϲεων ἐν τῷ περὶ ϲυντάξεωϲ ἀποδίδοται. — Καὶ τοϲαῦτα μὲν περὶ τοῦ ὅτι κατηγορεῖ τῶν ῥημάτων τὸ ἐπίρρημα.

Φαμὲν δὲ ἢ καθολικῶϲ ϲυνεῖναι τοῖϲ ῥήμαϲι τὰ ἐπιρρήματα ἢ μερικῶϲ, ἐπεί τινα μὲν ϲύνοιϲτά ἐϲτι, ϲημαϲίαϲ οὐκ ἀντικειμένηϲ, ἁπάϲαιϲ ταῖϲ ἐγκλίϲεϲιν, ἅπαϲι τοῖϲ χρόνοιϲ, ἅπαϲι τοῖϲ προϲώποιϲ, ὡϲ ἕνεκα ὑποδείγματοϲ τὸ καλῶϲ ἔϲτι παραλαμβάνειν, τὸ οὕτωϲ, ἄλλα πάμπολλα, τῆϲ φράϲεωϲ, ὡϲ ἔφαμεν, οὐκ ἀντιπιπτούϲηϲ, καθότι πάλιν καὶ ἐπὶ τῶν ὀνομάτων οἱόν τέ ἐϲτι παραδέξαϲθαί τινα τῶν ἐπιθετικῶν δυνάμενα ϲυντείνειν ἐπὶ πάντα τὰ ὀνόματα, τινὰ δὲ πάλιν μερικωτέραν ἔχει τὴν ϲύνταξιν (τό τε γὰρ μέλαϲ ἢ λευκόϲ ἐπὶ πᾶν ϲῶμα δύναται ϲυντείνειν, οὐ μὴν τὸ λόγιοϲ ἢ ϲυνετόϲ, ὅτι μὴ ἐπὶ τῶν δυναμένων ἀναδέξαϲθαι ϲύνεϲιν ἢ λόγον, ἅπερ ἂν εἶη λογικὰ ζῶα)· τὸν αὐτὸν δὴ τρόπον καί τινα τῶν ἐπιρρημάτων εἴργεται τῆϲ ϲυντάξεωϲ ἕνεκα τοῦ ϲημαινομένου. τὸ ἄγε παρακελευϲτικὸν οὐ τετάξεται ϲὺν ὁριϲτικῇ προφορᾷ, ἀλλ᾿ οὐδὲ εὐκτικῇ ἢ ἄλλη τινὶ ἢ μόνη τῇ προϲτακτικῇ, οὕτωϲ ὥϲτε καὶ τὰ ἀμφίβολα τῶν ῥημάτων τῇ ἰδιότητι τῆϲ ϲυντάξεωϲ ἀπολύεϲθαι τῆϲ ἀμφιβολίαϲ διὰ τῆϲ ἰδίαϲ αὐτοῦ παραθέϲεωϲ. τὸ λέγετε ὁριϲτικόν, ἀλλ᾿ οὐ τὸ ἄγε λέγετε, ἄγε τύπτεϲθε. — τὰ χρονικὰ ἐπιρρήματα ϲυμφωνοῦϲαν τοῖϲ τοῦ ῥήματοϲ χρόνοιϲ ποιεῖται ϲύνταξιν. οἷον τὸ ἐχθέϲ παρῳχημένῳ ϲυντετάξεται, ἐχθὲϲ ἔγραφον, ἐχθὲϲ ἔγραψα. τὸ γὰρ αὔριον ἀντικείμενον τῷ παρῳχημένῳ, οὐ ϲυντετάξεται ἢ πάλιν τοῖϲ ὁμολογοῦϲι τὸ ⟨μὴ⟩ παρῳχῆϲθαι, αὔριον γράφω, αὔριον γράψω, αὔριον ἀναγινώϲκω. τὰ μέντοι οὐ διορίζοντα τὸν χρόνον, κοινὴν δὲ παράταϲιν δηλοῦντα τοῦ παντὸϲ χρόνου, ϲυμπαραλαμβάνεται κατὰ πάντα χρόνον, ὡϲ ἔχει τὸ νῦν ἐφρόνηϲα, νῦν φρονῶ, νῦν φρονήϲω· ἤδη ἔγραψα, ἤδη γράφω, ἤδη γράψω. ὁ αὐτὸϲ λόγοϲ ϲυντεινέτω ἐπὶ πάντων τῶν τοιούτων.

Ἔϲτιν οὖν πάντα τὰ ϲυγκεχυμένα κατὰ χρόνον ἔν τε μετοχαῖϲ ἔν τε ῥήμαϲι διὰ τῆϲ τούτων παραθέϲεωϲ ἀπαλλάξαι τῆϲ ἀμφιβολίαϲ. τὸ Argvm. 1 Ut non licet quaedam attributa omni nomini apponere, ita quaedam adverbia cum omnibus modis, temporibus, personis coniunguntur, quaedam non cum omnibus. — 26 Quaecunque igitur tempora sive participiorum sive verborum non sunt definita, appositis adverbiis definiuntur. Testim. 1 Prisc. XV, 1 60, 6 Hertz; vid. quae ad 119, 5 adscripta sunt. — 16 Schol. Dion. Thr. B A 937, 3 τὰ γενικὴν παράστασινιν δηλοῦντα ἐπιρρήματα συμπαραλαμβάνεται κατὰ πάντα χρονικὰ ὡς τὸ νῦν . . καὶ τὸ ἤδη ὁμοίως . . καὶ ἔστι σαφῶς εἰπεῖν ὅτι τὰ χρονικὰ ἐπιρρήματα ἢ καθολικὸκ χρόνον δηλοῖ ἢ μερικόν, καὶ ἢ ὡρισμένα ἐστὶ ὡς χθές, σήμερο, ἢ ἀόριστα ὡς πάλαι, ποτέ . καὶ τούτων τὸ μὲν αὔριον καταχρηστικῶς ἐνεσιῶτι συντάσσεται. τὰ δὲ νὔν, ἤδη τοῖς τρισὶ χρόνοις. Discr. script. 3. τοῖϲ χρόνοιϲ, ἅπαϲι inseruit GDronke | 4. υποδειγματ abbr. A | 5. καὶ b, η A | 7. τα supra lin. alio ut videtur atramento | 12. παρακελευϲτι A 15. ⟨καὶ⟩ ὁριϲτικόν vel ⟨προϲτακτικὸν ἢ⟩ ὁριϲτικόν coniecit RSchneider 16. post τύπτεϲθε inserit GDronke, quae nunc 124, 8 –14 leguntur | in margine A11 περι χρονικων επιρρηματων | 20. μὴ add. b | αὔριον] fol. 116 r. 23 φρονεϲω A | 26. ‘Fort. ἔϲτι γοῦν’ b in var. lect. λέγων μετάληψίϲ ἐϲτιν ἐνεϲτῶτοϲ καὶ παρατατικοῦ, τὸ λέγειν ἀπαρέμφατον. ἀλλ’ ἡνίκα μέν φαμεν ἐχθὲϲ λέγων Δίων ἥμαρτεν ἢ ἐχθὲϲ Δίων λέγων ἐτιμήθη, τὸ τηνικαῦτα τὸ λέγων μόνον παρατατικοῦ ἐϲτιν. ὁ αὐτὸϲ λόγοϲ καὶ ἐπὶ τοῦ λέγειν· τὸ γὰρ μέλλω λέγειν αὔριον παράταϲιν οὐ δηλώϲει, τὸν δὲ ἐνεϲτῶτα χρόνον, ὃϲ ϲυντάϲϲεται τῷ αὔριον, αὔριον λέγει Τρύφων. πάλιν ἡ τοιαύτη ἔννοια ἐπὶ τὰ ὅμοια διηκέτω.

Ἡ οὔ ἀπόφαϲιϲ, μαχομένη τῇ ναί καταφάϲει, τὰ ἐν καταφάϲει ῥήματα ἀναιρεῖ, ἅπερ ἐϲτὶν ὁριϲτικά, ἔχοντα ἐν αὑτοῖϲ τὴν κατάφαϲιν, ἀνθ’ ἧϲ καὶ πολλάκιϲ παραλαμβάνεται, οὐ γράφῶ, οὐ ποιῶ· ἡ δὲ μή ἀπαγορεύουϲα τὸ ἐν προϲτάξει πάλιν καταφατικὸν ἀναιρεῖ, γράφε μὴ γράφε, λέγε μὴ λέγε. ἔϲτι δὲ ὅπου καὶ τὸ μή, παραλαμβανόμενον οὐ μόνον κατὰ ἀπαγόρευϲιν, ἀλλὰ καὶ κατὰ διαπόρηϲιν, τοῖϲ κατ’ ἐρώτηϲιν προοιϲτοῖϲ ϲυντάϲϲεται, μὴ ἔγραψαϲ; μὴ ἐλάληϲαϲ;

Καὶ ἐν παρῳχημένων δὲ διαφοραῖϲ πάλιν τὰ ἐπὶ παρῳχημένου χρόνου ἐπιρρήματα παραλαμβανόμενα οὐχ οἵόντε διήκειν ἐπὶ ἐνεϲτῶτοϲ, ὡϲ ἐπὶ τοῦ πάλαι ἔϲτιν ἐπινοῆϲαι ἢ πρώην. οἷόν τε μὲν γὰρ ἐπὶ τοῦ ὑπερϲυντελικοῦ τοῦτο φάναι, πάλαι ἐγεγράφειν, πάλαι ἠριϲτήκειν, οὐ μὴν ἔτι ἐπὶ τοῦ παρακειμένου, ἐπεὶ τὸ ἅμα νοήματι ἠνυϲμένον δι’ αὐτοῦ νοεῖται, τὸ δὲ πάλαι ἠνυϲμένηϲ πράξεώϲ ἐϲτι παραϲτατικόν. ὁ γοῦν καλούμενοϲ ἀόριϲτοϲ, προϲλαβὼν τὸ πάλαι, ὑπερϲυντελικὸϲ μᾶλλον ἀκούεται. ἐμπεριέχει γὰρ τὸ παρῳχημένον τοῦ παρακειμένου καὶ τοῦ ὑπερϲυντελικοῦ, ὥϲ γε καὶ ἐπὶ ὀνόματοϲ ἔϲτιν ἐπινοῆϲαι κοινότητα ἀρϲενικοῦ καὶ θηλυκοῦ. ἔνθεν καὶ τῆϲ ὀνομαϲίαϲ ἔτυχε, κατὰ ἀπόφαϲιν εἰρημένοϲ τοῦ μὴ ὁρίζειν τὸν παρωχημένον. διὸ καὶ κατὰ ἀπόφαϲιν τῶν προειρημένων δύο χρόνων ἐθεματίϲθη. ᾧ λόγῳ καὶ τὸ ϲώφρων τὸ ὁ προϲλαβὸν νοεῖται μόνωϲ ἀρϲενικόν. — Εἰϲ τὴν αὐτὴν Argvm. 8 Ita οὔ indicativi, μὴ imperativi est — 15 et aoristus, qui indefinitam praeteriti notionem habet, adiecto πάλαι adverbio ita definitur, ut plusquamperfecti vim induat. Trstim. 8 Schol. Dion. Thr. BA 889, 27 ὁ δὲ ἀόριστος οὐδὲν ὡρισμένου χρόνου ἐμωαίνει, ὡς οἱ ὑποκείμενοι, ἀλλὰ σὺν μὲν τῷ ἄρτι ταὐτὸν δύναται τῷ καρακειμένῳ . . τῷ δὲ πάλα ἴσον δύναται τῷ ὑπερσυντελικῷ. cf. Choer. 1281, 18. Disch, script. 1. παρατατικοῦ ⟨καὶ⟩ τὸ vel παρατατικοῦ τό ⟨τε⟩ GUhlig | 4. τὸ γὸρ μέλλω b, ο γαρ μελλων A | 6. τοιαυτη A, αὐτὴ b | 8. Ἡ οῦ —14 ἐλάληϲαϲ; GDronke transponi iubet post τύπτεϲθε 123, 16 | 10. ⟨γράφω⟩ οὐ γράφω, ⟨ποιῶ⟩ οὐ ποιῶ GFSchoemann | 11. απαγορευουκα A, ἀπαγόρευϲιϲ b | 13. διαπορρηϲιν A | 14. προοιϲτοῖϲ ⟨ὀριϲτικοῖϲ⟩ GDronke | ελαληϲ abbr. A | 16. οιοντ abbr. A | 19. ἐπεὶ b, ἐπι A | νόημα τὶ A | 20. ν post εϲτι erasum in A, ut saepissime | παραϲτατικ abbr. A | 21, O ante γουν maiusc. inte lin. scripta in A | 25. ante οριζειν addidit δι supra lin. Az | διὸ — 27 ἀρϲετικόν delevit RSkrzeczka; pro κατὰ ἀπόφαϲιν GFSchoemann conicit εἰϲ ἔμφαϲιν vel εἰϲ ἀπόφανϲιν | 27. προϲλαβων A | αρϲενικ abbr. A ἔννοιαν τοῦ προκειμένου λόγου πλεῖϲτα ἔϲτι παραθέϲθαι, ἀπόχρη μέντοι εἰϲ ἀφορμὴν τὰ προκατειλεγμένα τοῦ διακρῖναι καὶ τὰ ὑπόλοιπα.

Ἔτι δὲ κἀκεῖνο δεῖ προϲθεῖναι, ὡϲ οὐδὲ κατὰ πᾶν πρόϲωπον ϲύνεϲτι τὰ ἐπιρρήματα, ὡϲ ἔχει τὸ ὤμοι, περὶ οὗ καὶ ἐν τοῖϲ ἑξῆϲ εἰρήϲεται, εἰ, ὡϲ ἔνιοι ὑπετόπηϲαν, ἔχει ϲυγκειμένην τὴν μοί ἀντωνυμίαν.

Μηδὲ ἐκεῖνό γε παραλελείφθω, τί δή ποτε, εἰ καὶ ἐν ὑποτάξει ἐϲτὶ τὰ ἐπιρρήματα τοῦ ῥήματοϲ καὶ ἐν προτάξει, ἀπὸ τοῦ προτετάχθαι τὴν ὀνομαϲίαν ἔλαβε Πρὸϲ ὃ ἔϲτιν ὑπαντῆϲαι ὅτι ὅμοιόν ἐϲτι τῷ καὶ τὴν αὐτόϲ ἀντωνυμίαν ἐπιταγματικὴν καλεῖν. ἐπιτάϲϲεται μέν, αὐτὸϲ ἑκών οἱ δῶκα (δ 649) καὶ αὐτῷ τοι μετόπιϲθ᾿ ἄχοϲ ἔϲϲεται (1 249)· ὑποτάϲϲεται δὲ οὕτωϲ, ϲοὶ δ᾿ αὐτῷ μελέτω (Ο 231)· καὶ ὁμοίωϲ ἀπὸ τῆϲ κατὰ τὴν ἀρχὴν ϲυντάξεωϲ ἐπιταγματικὴ ὠνόμαϲται. οὐδὲν οὖν κωλύει καὶ τὸ ἐπίρρημα τῇδε ἐϲχηματίϲθαι. — Προϲθείημεν δ᾿ ἂν κἀκεῖνο, ὡϲ ψευδὴϲ ὑπόληψίϲ ἐϲτι τοῦ καὶ τὸ ἐπίρρημα ὑποτάϲϲεϲθαι. τὸ γὰρ δέον ἐϲτὶν ἡ πρόταξιϲ, καὶ τὸ ὑποτεταγμένον δυνάμει ἐϲτὶν ὑπερβατόν· ἀλλὰ τὸ ϲύνηθεϲ τοῦ λόγου ὡϲ ἐν ἴϲῳ τὴν ϲύνταξιν ἐποιήϲατο. καὶ τὸ τοιοῦτον ἐν τῷ περὶ ϲυντάξεωϲ ἀκριβέϲτερον εἰρήϲεται, εἰϲ μέντοι κατάϲταϲιν βραχεῖάν τινα ἀπόδειξιν ληπτέον. εἴπομεν αὐτὰ δυνάμει ἐπιθετικὰ εἶναι τῶν ῥημάτων. ᾧ λόγῳ οὖν καὶ τὰ ἐπιθετικὰ τῶν ὀνομάτων προηγεῖϲθαι θέλει τῶν οἷϲ ἐπίκειται, τὸν αὐτὸν Argvm. 3 Ne omnibus quidem personis omnia adverbia apponuntur. — 6 Recte adverbium a praeponendo nomen accepit; — 16 lex enim est ut praeponatur; 23 eodem modo adiectiva rectius praeponuntur, Testim. 8 Schol. Dion. Thr. BA p. 933, 9 πάλικ δὲ ἐζήτησαν, εἰ πρὸ ῥήματος καὶ μετὰ ῥήματος (ῥῆμα scr. RSchneider) τάσσεται, οἷον ‘καλῶς γράφω, γράφω καλῶς’, πῶς ἀπὸ θατέρας τῶν προτάσεων (rest. συντάξεων pro προτάσεων e. cod. Barocc. 116) ἐπίρρτμα μόνον καλεῖται, οὐκέτι δὲ καὶ ύπόρρημα. καὶ λέχομεν πρῶτον μὲν ⟨ὅτι ins. RSchneider⟩ καὶ ἡ αὐτόςρ ἐπιταγματικὴ καλ λεῖται, καίτοι πολλάκις ὑποτασσομένη ἄλλως τε τῇ φύσει προηγεῖσθαι πέφυκε τῶ ῥημάτων τὰ ἐπιρρήματα ὡς καὶ. τῶν ὀνομάτων τὰ ἐπίθετα. ibid. 934, 9 Διὰ τί δέ, τοῦ ῥήματος καὶ προτασσόμενον καὶ ὑποτασσόμενον, μόνον ἐπίρρημα ἐκλήθη; καὶ φφαμεν ὅτι ἀπὸ τῆς μιᾶς συντάξεως τῆς κυριωτέρας. εἰ γὰρ καὶ ὑποτάττεται τοῖς ῥήμασιν, ἀλλ᾿ ὅμως ἡ γνησία αὐτῶν σύνταξις προτέρα, ὥσπερ καὶ τὰ ἐπίθετα πρότερά ἐστι τῶν ὀνομάτων. καθ᾿ ὡν ἐκ πίκειται. cf. ibid. 934, 20. Discr. script. 3. δεῖ evan. in A | 5. εἰ b, η A | 6, ποτε . . καὶ b, sed in A, nullo lacunae signo, aliquid supra lin. scriptum ab Ax, quod ‘videtur esse ει’ ‘ει καὶ rec m. Quod recipiendum’ b in var. lect. ‘Videtur additum fuisse ει’ mg. L | 7. ⟨οὐκ⟩ ἀπὸ KLehrs | 9. προτάϲϲεται pro ἐπιτάϲϲεταῖ KLehrs | 10. εκων alio atramento in ras. Az, ἑκὼν b in textu, ‘Leg. ἐγών’ b in var. lect | 12. μετοπιϲθεν A | εϲεται A | 13. υποταϲεται A | ϲ in ουτωϲ erasum | 15. ⟨οὐκ⟩ ἀπὸ KLebrs | 16. Ο in ουδεν maiusc. ante lineam script. in A δὴ τρόπον καὶ τὰ ἐπιρρήματα προηγεῖϲθαι θέλει τῶν ῥημάτων. — Ἀλλ’ ἴϲωϲ τιϲ φήϲειε διάλληλον τὸ τοιοῦτον. «τί γάρ ἐϲτι μᾶλλον ξανθὸϲ Ἀτρείδηϲ ἢ Ἀτρείδηϲ ξανθόϲ»; Πρὸϲ ὃν ἔϲτι φάναι, ὅτι καὶ τὸ τοιοῦτον ὑπερβατόν. καὶ ϲαφὲϲ μὲν ἐκ τῆϲ πολλῆϲ χρήϲεωϲ, νεφεληγερέτα Ζεύϲ, γλαυκῶπιϲ Ἀθήνη, ποδάρκηϲ δῖοϲ Ἀχιλλεύϲ· ἀλλὰ καὶ δι’ ἀποδείξεωϲ ἔϲτι τὸ τοιοῦτον παραϲτῆϲαι. ἰδοὺ γὰρ τὸ ἄρθρον, ὅτε μὲν μόνον ἐϲτὶ τὸ ὄνομα ἢ τὸ προϲηγορικὸν ἢ τὸ κύριον, ἀκωλύτωϲ πρόϲειϲιν, ὁ ἄνθρωποϲ διαλέγεται, ὁ ἵπποϲ τρέχει ὁπηνίκα μέντοι τὸ ἐπιθετικὸν ϲύνεϲτιν, οὐκέτι πρόϲειϲιν. οὐ γὰρ φήϲομεν ὁ ἄνθρωποϲ ϲεμνὸϲ διαλέγεται, ὁ ἵπποϲ λευκὸϲ τρέχει. εἰ δὲ ἀποκαταϲταίη εἰϲ τὸν δέοντα τόπον ἡ τοῦ ἐπιθετικοῦ ϲύνταξιϲ, τὸ τηνικαῦτα ὁ λόγοϲ καθίϲταται, ὁ ϲεμνὸϲ ἄνθρωποϲ διαλέγεται, ὁ λευκὸϲ ἵπ ἵπποϲ τρέχει. — Ἔϲτι δὲ καὶ ἐπὶ τῶν ἐπιρρημάτων, εἰ καὶ μὴ δι’ ἄρθρου ἢ τινοϲ τοιούτου ἔϲτιν ἀποδεῖξαι, ἀλλὰ οὖν γε ἐκ τῆϲ κατὰ πεῦϲιν ἐπιρρηματικῆϲ ϲυντάξεωϲ. δεόμενοι. γὰρ τῶν πράξεών φαμεν οὕτωϲ, πῶϲ ἔγραψαϲ; οὐκ ἀνάπαλιν ἔγραψαϲ πῶϲ; καὶ ἔτι ἐπὶ τοῦ ποῦ ἀπῆλθεϲ οὐ μὴν ἀπῆλθεϲ ποῦ; — εἰ δέ τιϲ εἴποι· «ἀλλ’ ἰδοὺ κατὰ τὴν ἀόριϲτον προφορὰν ὑποτάϲϲεται τὰ ἐπιρρήματα, ἔγραψέ πωϲ, ἀπῆλοέ που», ἴϲτω ὅτι διὰ φυϲικώτερον λόγον τὸ τοιοῦτον ὑπερεβιβάϲθη. τὰ γὰρ ἀοριϲτούμενα ἐγκλιτικά ἐϲτι, τὰ δὲ ἐγκλιτικά, ἵνα ἐγκλινόμενα γένηται, ὑποτακτικά ἐϲτιν. ἐπεκράτηϲεν ἄρα ἡ φωνή, ἐγκλιτικὴ γενομένη, τῆϲ ἐπιρρηματικῆϲ ϲυντάξεωϲ.

Καὶ τοϲαῦτα μὲν περὶ τῆϲ ἐννοίαϲ τοῦ ἐπιρρήματοϲ. Ἐπεὶ δὲ καί τινα ἐν ἀμφιβόλῳ καθέϲτηκε τοῦ εἰϲ τὰ ἐπιρρήματα παραλαμβάνεϲθαι ἤ μή, ἀκολούθωϲ καὶ περὶ τούτων ϲκεπτέον.

Οὔ φαϲι τὸ οἴμοι ἢ ὤμοι ἓν εἶναι, ἐκ δὲ ἀντωνυμικοῦ τοῦ ⟨ἐ⟩μοί καὶ τοῦ οἴ ἢ ὦ ϲυντάϲϲεϲθαι, πειρώμενοι πρῶτον μὲν ἐκ τῆϲ φωνῆϲ, ὡϲ ἔϲτιν εἰϲ μοι περατούμενον, καὶ καθότι διακρίνει πρόϲωπον τὸ Argvm. 4 id quod et ex usu et ex collocatione articuli intellegitur. — 13 Ita interrogativa adverbia semper praeponuntur; — 18 ut enclitica postponantur, natura fert encliticarum vocum. — 24 De iis vocabulis, quae sintne adverbia necne dubitatur. — 27 Οἴμοι ὤμοι ex ἐμοί pronomine et οἱ ὧ conflatum esse dicunt, et propter finem, et quod cum una prima persona coniungitur. Discr. script. 2. εϲτιν A | 9. επιθετιι abbr. A | πρόϲειϲιν b, προϲεϲτιν A | 10. ανθρωποϲ in fine versus in A; lacunam, cuius nullum in A vestigium, explevit b | 14. αρθρο A | 15. αλλα ουν A, ἀλλ’ οῦν b | πεῦϲιν A1 b, πευϲειϲ corr. A2 | 17. . . . ἀπῆλθεϲ A, lacunam explevit b; pro οὐ μὴν L habet οὐχι, nescio an ex coniectura | ποῦ] fol. 117 r. | 18. προφοραν madore fere evan. in A | 27. περι του οιμοι η ωμοι inscriptio maiusc, A | τοῦ ἐμοί vel τοῦ ἐμοί ἢ μοι. GFSchoemann, τοῦ μοί Ab πρῶτον, ὅπερ ἴδιον ἀντωνυμιῶν, «εἴγε», φαϲί, «τὸ μὲν ἐπίρρημα, μένον καθ᾿ ἓνα ϲχηματιϲμόν, κατὰ παντὸϲ προϲώπου δίειϲι, τὸ δὲ ἐν διακρίϲει προϲώπου πρώτου ἢ ἐν ῥήμαϲίν ἐϲτιν ἢ ἐν ἀντωνυμίαιϲ· καὶ εἰ μὴ ῥῆμα τὸ ὤμοι, ϲαφὲϲ ὅτι ἀντωνυμία». πρὸϲ οἷϲ, ὅτι καί, ὡϲ ἔφαμεν, τὸ πλῆρεϲ τῆϲ φωνῆϲ ἀκούουϲιν ὢ ἐμοί, ὡϲ ἔχει καὶ παρὰ ὢ ἐμὲ τὴν τὰ περιϲϲά· καὶ ἐπίμεμπτον ἡγοῦνται τὸ ὤμοι ἐγώ (ε 299), προβιβάζονταί τε λέγοντεϲ καὶ ἐν τρίτῳ εἶναι τὸ ὠοιοί.

Ἀλλ᾿ ἔϲτι πρὸϲ τούτουϲ τοὺϲ λόγουϲ φάναι. διότι μὲν οὖν τὰ ἐπιρρήματα ταῦτα οὐ μέτειϲι κατὰ πᾶν πρόϲωπον, ϲαφὲϲ γενήϲεται. — Καθόλου τὰ τοιαῦτα τῶν ἐπιφθεγμάτων, ἐξ αὐτοπαθείαϲ ἀναπεμπόμενα, τὴν περὶ τὸν λέγοντα μόνον πεῖϲιν ἀφηγεῖται, καὶ ἔνθεν οὐκ ἐπικοινωνεῖ δευτέροιϲ καὶ τρίτοιϲ. ἔφαμεν δέ, ὅτι οὐδὲ ἐπὶ ῥῆμα φέρεται. καὶ τὸ τοιοῦτον πάλιν ἐπελύετο, ὡϲ πᾶν πάθοϲ γίνεται ἔκ τινοϲ διαθέϲεωϲ, ἴδιον δὲ τῶν ῥημάτων διάθεϲιϲ, καὶ ἦν κατὰ τοῦτό γε πάλιν ἐπίρρημα τὸ ὤμοι, ἐπεὶ διάθεϲιν τὴν ἐκ ῥήματοϲ ἀναπεμπομένην εἶχε. καὶ ὡϲ μὲν οὐ δίειϲι κατὰ πᾶν πρόϲωπον, ϲαφέϲ. — Οὐδέποτε ἀντωνυμίαι διπλαϲιάζονται, τὰ δὲ ϲχετλιαϲτικὰ τῶν ἐπιρρημάτων· τοῦ γὰρ πάθουϲ ἐπιμένοντοϲ ἐπεκτείνεται, α αἴ αἴ, οἴ οἴ οἴ. ἐπὶ μὲν οὖν θρήνου αἰαί, οἰοί. τοιοῦτον δέ ἐϲτι καὶ τὸ οἰμοιμοῖ. — Ἡ οι δίφθογγοϲ μακρά ἐϲτιν ἐν ἀπτώτοιϲ, ὡϲ ἐπεδείχθη ἐν τῷ περὶ χρόνων, καὶ διὰ τοῦτο ἐπίρρημα μὲν τὸ ωμοι ὂν· παροξύνεται, ὄνομα δὲ προπεριϲπᾶται. εἴπερ ἄρα δύο μέρη λόγου τὸ ὤμοι ἦν, καὶ πάντωϲ ἡ τοῦ περιϲπωμένη ἐϲώζετο, εἴγε ἀμετάθετοι αἱ περιϲπώμεναι, κὢν ἐγκλιτικὸν ἐπιφέρηται κἂν ἀνέγκλιτον. ὡϲ ἂν οὖν ἡνωμένου τοῦ ϲχήματοϲ ἡ ὀξεῖα πρὸ τέλουϲ ἐϲτὶν ἐν τῷ ὤμοι. Πῶϲ δ᾿ οὐχὶ καὶ γέλοιον ἐν τῷ ὠοιοί τὸ οι ἐκ τρίτου ἀντωνυμικοῦ παρακεῖϲθαι; πῶϲ πάλιν δεδιπλαϲίαϲται; ποῦ ἡ δαϲεῖα τῆϲ ἀντωνυμίαϲ, ἢ ποῦ ἡ περιϲπωμένη ἡνίκα γὰρ οὐκ ἐγκλίνεται, περιϲπᾶται. καθάπερ οὗν τῷ πόποι τὸ παπαί παράκειται καὶ τῷ ὀτοτοῖ τὸ ἀταταῖ, οὕτωϲ καὶ τῷ ὠοιοί τὸ ὠαιαί, Argvm. 10 Sed falluntur. — 12 Nam 1) interiectiones suapte natura primae personae sunt; — 18 2) nunquam pronomen iteratur, quod factum esset in οἰμοιμοῖ; — 3) si μοι pronomen esset, non ὤμοι sed ὦμοι soribendum erat; — 27 4) ut ὤμοι cum μοι, ita ὠοιοί cum οἷ compositum esset, quod nec notio patitur, nec forma, nec accentus; Discr. script. 1. τὸ μὲν b, μεν το A, non, ut b refert in var. lect., μεν | 4. οἶϲ b, ουϲ A | 5. και A, om. b in textu, adiecit in var. lect. | 12. Καθολου A, cui punctum pro commate praeposuit RSchneider, καθὸ b | 13. πηϲιν pro πεὶϲιν A, cuius margini adscripsit A1 πηϲιν τουτεϲτι την παθηϲιν | 14 επιρρημα φερηται A | 21. οίμοιμοῖ GFSchoemann, οἴ μοί μοι b | post hoc vocabulum fol. 117 v. | H ante lin. A | 22. επεδειχθη fere evan. in A | χρο A2 in ras. | 25 – 26. επιφερεται A | 26. ϲχημα A | 28. ωι μοι A | τὸ οι add. KLehrs, τὸ οἳ GFSchoemann | 30. ‘Aptius leg. τὸ πόποι τῷ παπαί παράκειται καὶ τὸ ὀτοτοῖ τῷ ἀταταῖ, οὕτωϲ καὶ τὸ ὠοιοί τῷ ὠαιαί’ b in var. lect. | 31. ὀτοτοῖ τὸ ἀταταῖ RSchneider, ὀτοτοί τὸ ἀταταί b | c in ουτωϲ erasum in A ὅπερ ϲυναλειφθὲν καὶ ἐν βαρείᾳ τάϲει γινόμενον παῤ Αἰολεῦϲίν ἐϲτιν ιᾤαι· διότι καὶ τὸ ι πρόϲκειται, κράϲεωϲ γενομένηϲ καὶ προϲλήψεωϲ. — Οὐδέποτε ἀπ’ ἀντωνυμιῶν τῶν κατὰ τὸ πρῶτον ἢ δεύτερον ῥήματα παράγεται (προϲτέθεικα δὲ δεύτερα. ἐπεὶ καὶ τὸ ἀπὸ τοῦ τρίτου παραγόμενον ἀπὸ ϲυνάρθρου ἐϲτὶ καὶ ταύτῃ ἄλογον, λέγω τὸ ϲφετερίζω)· ἀπὸ μέντοι ἐπιρρημάτων, ὡϲ παρὰ τὸ αἰαί τὸ αἰάζω καὶ. λίαν λιάζω. τάχα δὲ καὶ παρὰ τὸ οἰοί τὸ οἶζω ἐϲτί, καὶ καθ’ ἑτέραν παραγωγὴν καὶ διαίρεϲιν τῆϲ διφθόγγου τὸ ὀἶζω ὀϊζύω, ἔϲτι δὲ καὶ παρὰ τὸ οἴμοι οἰμώζειν ὅπερ ἴδιον ἐπιρρημάτων.

Καὶ τὸ χρή δὲ καὶ τὸ δεῖ ἀκριβοῦϲ ἐπιϲτάϲεωϲ δεῖται, ἐπεὶ τὸ πλέον γε πρὸϲ ἁπάντων ὑπελήφθη ἐπιρρήματα. — Καὶ ἔϲτι γε ἀφορμὴ πλείϲτη ὑπὲρ τοῦ κατατάϲϲεϲθαι αὐτὰ εἰϲ τὸν τῶν ἐπιρρημάτων ἀριθμόν. — Ἐκ μὲν οὖν ϲυντάξεωϲ γένοιτο ἂν ἐπιρρήματα τῇδε· «ὅτι ἐπίκειται τὰ ἐπιρρήματα τοῖϲ ῥήμαϲιν» (ὡϲ ἐν τοῖϲ προκειμένοιϲ ἀπεδείξαμεν), «καὶ ὅτι μετὰ πτωτικῆϲ ϲυντάξεωϲ καὶ τῶν ϲυνόντων ῥημάτων λόγον ἀποτελεῖ, πῇ μὲν προταϲϲόμενον κατὰ παράθεϲιν, πῇ δὲ ὑποταϲϲόμενον, ὀρθῶϲ μεταμέλει Διονυϲίῳ, μἑταμέλει ὀρθῶϲ Διονυϲίῳ· καλῶϲ ἀναγινώϲκει Δίων, ἀναγινώϲκει καλῶϲ Δίων. τοιαῦτα δὲ καὶ τὰ προκείμενα ἐν ϲυντάξει τῇ κατὰ τὰ ἀπαρέμφατα, Ἀπολλῳνιον χρὴ γράφειν, Διονύϲιον χρὴ περιπατεῖν, Διονύϲιον δεῖ διαλέγεϲθαι. καὶ μερικώτερόν γε, καθότι καὶ τὸ ἄγε ἐπίρρημα τοῖϲ προϲτακτικοῖϲ καὶ τὸ εἴθε τοῖϲ εὐκτικοῖϲ. — Ἔτι τὰ ἐν προϲώποιϲ ἀντωνυμικοῖϲ καθ’ ἕνα ϲχηματιϲμὸν ἐκφερόμενα κατὰ τὰ τρία πρόϲωπα, ἐπιρρήματά ἐϲτιν. ἡ γὰρ ἐν ῥήμαϲι ϲύνταξιϲ μετὰ ἀπαρεμφάτου ϲυϲχηματίζει κατὰ τὸ πρῶτον καὶ δεύτερον καὶ ἔτι τὸ τρίτον, βούλομαι ἐγὼ γράφειν, βούλῃ ϲὺ γράφειν, βούλεται ἐκεῖνοϲ γράφειν· θέλω ἐγὼ διαλέγεϲθαι, θέλειϲ ϲὺ διαλέγεϲθαι, θέλει ἐκεῖνοϲ Argvm. 3 5) non a pronominibus, sed ab adverbiis verba derivantur. — 9 Adverbia igitur sunt illa. — 10 Χρή et δεῖ ab omnibus fere adnumerantur verbis, — 13 1) quod cum verbo construuntur; 2) quod cum vero et casuali voce coniuncta sententiam efliciunt; — 23 3) quod cum pronominibus per omnes casus coniuncta non flectuntur; Tesrim. 8 Cf. Orion. 119, 11. Et. M. 618, 11. — 10 cf. Epim. Cr. 434 3. sqq. Discr. script. 1. ϲυναλειφεν A | 2. ωαι A | 3. αντωνυμι A | 4, sic locum constituit RSchneider, GFSchoemannum secutus, qui sic scripsit καὶ δεύτερα, ἐπεὶ τὸ ἀπὸ τρίτου παραγόμενον ⟨ἀπὸ⟩ ϲυνάρθρου ἐϲτίν; δεύτερα, ἐπεὶ καὶ τὸ ἀπὸ τρίτου παραγόμενον (παραγομεν A) ϲύναρθρόν ἐϲτι Ab | inter δεύτερα et ἐπεὶ sitne παρὸν καὶ τρίτα inserendum, dubitat RSchneider | 6. ὡϲ παρὰ b, ωϲπερ A | 9. ὅπερ ἵδιον ἐπιρρημάτων suspecta esse censet GUhlig | 10. inscriptio περι του χρη και δει maiusc. A | 15. μετα b. κατα A | 17. μεταμέλει ὀρθῶϲ Διονυϲίῳ adiecit b | 23. . . . ϲχηματιϲμὸν] fol. 118 r., lacunam explevit b | 25. δευτεῤ A | 26. βουλη A. διαλέγεϲθαι· μέλω ἐγὼ Ϲωκράτει, μέλειϲ ϲὺ Ϲωκράτει, μέλει ἐκεῖνοϲ Ϲωκράτει· τύπτομαι ἐγὼ ὑπὸ Διογένουϲ, τύπτῃ ϲὺ ὑπὸ Διογένουϲ, τύπτεται ἐκεῖνοϲ ὑπὸ Διογένουϲ. τὰ δὲ ἐπιρρήματα καθ’ ἕνα ϲχηματιϲμόν, ἑλληνιϲτὶ λέγω ἐγὼ, ἑλληνιϲτὶ λέγειϲ ϲύ, ἑλληνιϲτὶ λέγει ἐκεῖνοϲ. καὶ εἰ καθ’ ἕνα τὸν ϲχηματιϲμὸν ἤδη φαμὲν ἐμὲ δεῖ γράφειν, ϲὲ δεῖ γράφειν, ἐκεῖνον δεῖ γράφειν· ἐμὲ χρὴ γράφειν, ϲὲ χρὴ γράφειν, ἐκεῖνον χρὴ γράφειν, ϲαφὲϲ ὅτι καὶ κατὰ τὴν τοιαύτην ἔννοιαν ἐπιρρήματά ἐϲτιν. — Ἔτι ἐγκλίϲειϲ διάφοροι κατὰ τὸ αὐτὸ οὐ παραλαμβάνονται, ὅτε μὴ τὰ ῥήματα προαιρετικά ἐϲτιν, οἷϲ παρακολουθεῖ τὸ μετὰ ἀπαρεμφάτων ϲυντάϲϲεϲθαι, βούλομαι γράφειν, θέλω ἀναγινώϲκειν, βούλομαι φιλολογεῖν. ἄλλη γὰρ ἔννοια ῥημάτων οὐκ εὐπαράδεκτοϲ. οὐ γὰρ φαμὲν γράφω τύπτεϲθαι ἢ τι τῶν οὕτωϲ λεγομένων. τὰ δὴ οὖν προκείμενα εἰ μὲν ῥήματά ἐϲτιν, ὀφείλει προαιρετικὰ εἶναι· εἰ δὲ οὐ προαιρετικά, οὐ ῥήματα, ϲυνταϲϲόμενα ἀπαρεμφάτοιϲ.»

Ὅτι δὲ ῥήματά ἐϲτι τὰ προκείμενα μόρια, ϲαφὲϲ ἐντεῦθεν. — Πᾶν ἀπαρέμφατον ὄνομά ἐϲτι πράγματοϲ, καὶ εἰ ἔϲτιν εἰπεῖν, αὐτὸ τὸ γενικώτατον ῥῆμα τὸ παρυφιϲτάνον τὸ οὐκ ἐγγινόμενον ἐν προϲώποιϲ, τουτέϲτιν ὃ δηλοῖ τὸ ἀπαρέμφατον. ὅθεν καὶ κατὰ τοὺϲ δέονταϲ λόγουϲ ἄρθρου ἐϲτὶ προϲδεκτικά, ἐπεὶ ἅπαξ παρυφίϲταται ὀνοματικὴ κατηγορία τοῦ πράγματοϲ. κἀκεῖνο δέ ἐϲτιν ἀληθέϲ, ὡϲ τὰ ῥήματα θέλει ϲυντάϲϲεϲθαι τοῖϲ πτωτικοῖϲ ἢ ὡϲ πτωτικοῖϲ. καὶ δὴ τὰ προκείμενα τῶν μορίων, ῥήματα καθεϲτῶτα, ϲύνταξιν ποιεῖται τὴν εἰϲ τὰ ἀπαρέμφατα ὡϲ πτωτικά, ὅτε λέγομεν οὕτωϲ, δεῖ περιπατεῖν· ϲημαίνει γὰρ τὸ τοιοῦτον, λείπει ὁ περίπατοϲ. διὸ καὶ δοκεῖ μοι διὰ τοῦτο ἐπ’ αἰτιατικὴν φέρεϲθαι ὁ ϲχηματιϲμόϲ. ὅϲα γὰρ ἐπ’ εὐθείαϲ νοεῖται μετὰ ῥήματοϲ τοῦ ϲυνόντοϲ, ταῦτα τὴν ἐνέργειαν μετατίθηϲιν ἐπὶ τὴν αἰτιατικήν, τύπτει Διονύϲιοϲ Ἀπολλώνιον· ἔϲτι γὰρ ἡ διάθεϲιϲ ἀπὸ τοῦ τύπτειν ἐπ’ αἰτιατικὴν μετιοῦϲα τὴν Ἀπολλώνιον. κἂν ἐν δοτικῇ δέ ποτε ὁ ϲχηματιϲμὸϲ γένηται ἢ γενικῇ, πάλιν ἔϲτιν ἐπινοῆϲαι τὴν Argvm. 9 4) quod diversi modi (indicativus infinitivus) non coëunt, nisi si alter (indicativus) est verbi cupiendi; illa igitur aut his adnumeranda sunt (quod fieri nequit), aut pro adverbiis habenda. — 16 At sunt verba. — Omnis enim infinitivus est nomen actionis (i. e. solam actionem indicat), quare ut nomen (subiectum) ad verbum accedit ln his igitur δεῖ περιπατεῖν infinitivus subiectum est δεῖ verbi. Discr. script. 2. τυπτη A | 3. εκεινο A | 5. ϲυ supra lin. A2 | 7. χρη supra lin. in A | 9 ‘Fort. leg. κατὰ τοῦ αὐτοῦ’ b in var. lect. | 10. παραακολουθει A 11. αναγινωϲκ A | 12. προαιροῦμαι pro βούλομαι CWachsmuth | ενοια A | 13. ϲ in ουτωϲ erasum in A | 14. ρηματ A | 17. εἰ delet GFSehoemann | 18. παρυφιϲτάνον GFSchoemann, παρυφιϲτάμενον Ab | 19. τοῦτο γάρ ἐϲτιν vel καὶ τοῦτό ἐϲτιν pro τουτέϲτιν GFSchoemann, τουτέϲτιν — ἀπαρέμφατον eicit CWachsmuth | 20. ὁνοματικὴ κατηγορία GFSchoemann, ὀνοματικῇ κατηγορίᾳ Ab | 27. post ταυτα repetitum γαρ in A, sed deletum | 28, ‘Malim iterato articulo ἡ ἀπὸ’ b in var. lect. | 29. τὴν Ἀπολλώνιον] fol. 118 v. | 30 γενική A κατ᾿ αἰτιατικὴν ἔϲωθέν τινα δρᾶϲιν γινομένην, ὡϲ ἔχει τὸ Διονύϲιοϲ τέμνει Ἀπολλωνίῳ· τοιοῦτον γάρ τί ἐϲτι, τέμνει τι εἰϲ περιποίηϲιν Ἀπολλωνίου. — Καὶ ἡ διάθεϲιϲ οὖν ἡ τοῦ δεῖ ἐλλειπτικὴ μετὰ τοῦ ἀπαρεμφάτου ἐν εὐθείᾳ ϲυνταϲϲομένου μέτειϲιν ἐπὶ τὴν αἰτιατικήν, δεῖ γράφειν Ἀπολλώνιον, ἵνα ᾖ τι τοιοῦτον, λείπει τὸ πρᾶγμα τὸ ἐκ τοῦ γράφειν Ἀπολλώνιον. ὅπερ ὁ βίοϲ ὡϲ ἐπιτατικὸν μᾶλλον ἀνεδέξατο, ὅπερ οὐκ ἦν, ἀλλὰ ἔλλειψιϲ τοῦ πράγματοϲ, ὃ καὶ δέον ἦν ποιεῖν· καὶ ἐντεῦθεν ἡ δόκηϲιϲ τῆϲ ἐπιτάϲεωϲ.

Ἔϲτι γοῦν καὶ τὸ ῥῆμα ὅτε φθάνει ποτὲ ἐπὶ τὴν εὐθεῖαν τοῦ ὀνόματοϲ, καὶ τὸ τηνικαῦτα καταλαβέϲθαι τὸ ἀπαρέμφατον, ὡϲ οὐκ ἔϲτιν εὐθείαϲ, ἀντιμετειλημμένον δὲ εἰϲ αἰτιατικήν. καὶ δι᾿ ἑτέρου δὲ ὑποδείγματοϲ ϲαφὲϲ γινέϲθω ἀπολείπει Ἀπολλώνιοϲ τὸν περίπατον. ἀλλὰ καὶ ὁ περίπατοϲ ἐν τῷ ῥήματι γινόμενοϲ αἰτιατικὴν μεταποιεῖ τὴν Ἀπολλώνιον, ὡϲ εἰ καὶ αὐτὸ τὸ δεῖ ἀντιμεταλάβοι ἀντὶ τοῦ λείπειν, δεῖ Ἀπολλώνιοϲ τὸν περίπατον, ὡϲ εἴ τιϲ ἔλεγεν οὕτωϲ, δέεται τοῦ περιπάτου Ἀπολλώνιοϲ, καὶ ἀνάπαλιν. ἔϲτιν οὖν ὅτε μὲν ἐν εὐθείᾳ τὸ ἀπαρέμφατον, τὸ ϲυνὸν πτωτικὸν πάλιν ἐν αἰτιατικῇ οὕτωϲ, ἢ ἀνάπαλιν, δεῖ Ἀπολλώνιοϲ, τὸ γράφειν, Argvm. 3 lnfinitivus autem, qui subiecti loco ponitur, si deficiendi notionem actionemque, quae in δεῖ inest, in accusativum transfert, habes hinc structuram: δεῖ γράφειν Ἀπολλψνιον. — 9. Duplex igitur est structura. Aut verbi δεῖ nominativus nominis alicuius subiectum est: ibi infinitivus accusativo casu profertur; aut infinitivus subiectum est: ibi nomen accusativo casu adicitur. — Discr. script. 2. Απολλωνιω A | 4 μετὰ Ab, ἐκ GFSchoemann | ἐν εὐθείᾳ ϲυνταϲϲομένου GFSchoemann. εὐθείᾳ ϲυνταϲϲομένη Ab | 9. Εϲτι ante lin. A | καὶ τὸ ῥῆμα ὅτε φθάνει ποτὲ Ab. καὶ ὁπότε τὸ ῥῆμα φθάνει GFSchoemann | 10. απαρεμφ A | 11. post αἰτιατικήν fortasse ⟨δεῖ Ἀπολλώνιοϲ τὸ γράφειν⟩ inserendum esse censet RSkrzecka | 13. post τὸν περίπατον GFSehoemann inseri iubet. quod nunc v. 20 legitur, exemplum δεῖ Ἀπολλώνιοϲ τὸν περίπατον | 14. αν τι μεταλάβοι A, τι in τιϲ mutavit Αα | 15 λείπει b in var. lect. GFSchoemann, λείπειν Ab in textu | pro δεῖ Ἀπολλώνιοϲ τὸν περίπατον scribendum esse δεῖ Ἀπολλώνιον ὀ περίπατοϲ censet GFSchoemann | εἴ τιϲ GFSchoemann, εἰ καὶ Ab | 16. να in αναπαλιν ab A2 in rasura | 18. post οὕτωϲ ⟨δεῖ Ἀπολλώνιον τὸ γράφειν⟩ inserit RSkrzeczka Totum locum sic restituendum esse conicit RSchneider: Ἔϲτι γοῦν καὶ τὸ ῥῆμα ὅτε φθάνει ποτὲ ἐπὶ τὴν εὐθεῖαν τοῦ ὁνόματοϲ, καὶ τὸ τηνικαῦτα καταλαβέϲθαι τὸ ἀπαρέμφατον, ὡϲ οὐκ ἔϲτιν εὐθείαϲ, ἀντιμετειλημμένον δὲ εἰϲ αἰτιατικὴν· ⟨‘δεῖ Ἀπολλωνιοϲ τὸν περίπατον’, ὡϲ εἴ τιϲ ἔλεγεν οὕτωϲ, ‘δέεται τοῦ περιπάτου Ἀπολλώνιοϲ⟩. καὶ δι᾿ ἑτέρου δὲ ὑπο. δείγματοϲ ϲαφὲϲ γινέϲθω· ‘ἀπολείπει Ἀπολλώνιοϲ τὸν περίπατον’. — ἀλλὰ ὁ περίπατοϲ ἐν τῷ ῥἡματι γινὸμενοϲ αίτιατικὴν μεταποιεῖ τὴν Ἀπολλώνιον, ὡϲ εί καὶ αὐτὸ⟨ϲ⟩ τὸ δεῖ ἀντιμεταλάβοι ἀντὶ τοῦ λείπει [ν] ⟨‘δεῖ Ἀπολλώνιον ὁ περίπατοϲ’⟩ [δεῖ Ἀπολλώνιοϲ τὸν περίπατον, ὡϲ εἰ καὶ ἔλεγεν οὕτωϲ, δέεται τοῦ περιπάτου Ἀπολλώνιοϲ] καὶ ἀνάπαλιν· ⟨‘λείπει Ἀπολλώνιον ὁ περίπατοϲ’⟩. — ἐϲτιν οὖν, ὅτε μὲν ἐν εὐθείᾳ τὸ ἀπαρέμφατον, τὸ ϲυνὸν πτωτικὸν πάλιν ἐν αίτιατικῇ, οὕτωϲ· ⟨‘δεῖ Ἀπολλώνιον τὸ γράφειν’⟩, ἢ ἀνάπαλιν· ‘δεῖ Ἀπολλώνιοϲ τὸ γράφειν’, ἐν οἴϲ αίτιατικῆϲ γίνεται τὸ γράφειν. — ὁ αὐτόϲ λόγοϲ καὶ ἐπὶ τοῦ χρή, ϲυνωνυμοῦντοϲ τῷ δεῖ. ἐν οἷϲ αἰτιατικῆϲ γίνεται τὸ γράφειν. ὁ αὐτὸϲ λόγοϲ καὶ ἐπὶ τοῦ χρή, ϲυνωνυμοῦντοϲ τῷ δεῖ.

Ἀλλὰ πῶϲ ἄκλιτον, εἰ ῥῆμα; πῶϲ οὐ ϲυϲχηματίζεται τοῖϲ προϲώποιϲ, Ὅτι ἡ γινομένη αὐτοῦ ϲύνταξιϲ οὐκ ἐπὶ τὰ πρόϲωπά ἐϲτιν, ἐπὶ δὲ τὸ πρὸϲ ᾦ ἀπαρέμφατον, ὅ ἐϲτι μονοπρόϲωπον, καὶ ἔνθεν μονοϲχημάτιϲτον τὸ ἐμὲ δεῖ γράφειν. τὸ γὰρ δεῖ ἐπὶ τὸ γράφειν φέρεται, ὅπερ οὐ προϲώπου ἐϲτὶ δεκτικόν. καὶ ἔνθεν, ϲυντεῖνον εἰϲ αὐτὸ τὸ γράφειν, καὶ ⟨αὐτὸ⟩ τὸν ἕνα ϲχηματιϲμὸν ἀναδέχεται. Πρόδηλον δὲ γινέϲθω καὶ ἐκ ῥήματοϲ τοῦ λείπει. οὐ γὰρ ἔϲτιν ὅϲτιϲ ὀλίγον διϲτάϲειεν, ὅτι τὸ λείπει ῥῆμά ἐϲτι· καὶ οὐ παρὰ τοῦτο οὐχὶ ῥῆμα γενήϲεται, ἐὰν μονοϲχημάτιϲτον γένηται μετὰ τῆϲ τοῦ ἀπαρεμφάτου ϲυντάξεωϲ. ἔχει γὰρ τῇδε τὰ τῆϲ ϲυντάξεωϲ, λείπει ἐμὲ τὸ γράφειν, λείπει ϲὲ τὸ γράφειν, λείπει ἐκεῖνον τὸ γράφειν. καὶ ἐπεὶ οὐκέτι μεταπεποίηται πρὸϲ τὸ πρῶτον ἢ δεύτερον ἢ τρίτον, οὐχὶ πάντωϲ οὐ ῥῆμα. πάλιν γὰρ καθ’ ἕνα ϲχηματιϲμόν ἐϲτι διὰ τὴν ϲύνταξιν τὴν τοῦ ἀπαρεμφάτου, ὅπερ τρίτον ὂν ἀμέριϲτον ἦν κατὰ τὴν προϲωποποιίαν. καὶ ϲαφὲϲ ἔτι, κατὰ τὴν τοιαύτην ϲύνταξιν ὡϲ τὸ γράφειν ὀρθῆϲ ἔϲται πτώϲεωϲ διὰ τὸ λείπει. — Καὶ ὡϲ μὲν καθ’ ἕνα ϲχηματιϲμὸν ἐκφέρεται τὸ χρή καὶ δεῖ, ἐν διαφόροιϲ προϲώποιϲ ἐγγινόμενον, ἀπεδείχθη.

Ἔφαμεν δὲ καὶ τὰ ἐπιρρήματα ϲυνηθέϲτερον πρὸϲ τὰϲ ἐγκλίϲειϲ ἐπάγεϲθαι, τὸ ἄγε καὶ τὸ εἴθε. καὶ κατὰ τὸ τοιοῦτον τὸ χρή καὶ τὸ δεῖ ὑπελαμβάνοντο ἐπιρρήματα. — Ἀλλὰ καὶ τοῦτο ἀπεδείχθη, ὡϲ ψυχικῆϲ παρεμφάϲεωϲ οὐκ ἦν ἐμφατικὰ τὰ ἀπαρέμφατα, οὐδὲ ῥήματα ἐγκλίϲεωϲ μεμοιραμένα, ὀνόματα δὲ τῶν πραγμάτων. τοῖϲ δὲ ὀνόμαϲι μᾶλλον τὰ ῥήματα ϲύνοιϲτά ἐϲτιν, ὡϲ ἐν ταῖϲ ἐγκλίϲεϲι τῶν ῥημάτων τὰ ἐπιρρήματα. τὸ δὴ λέγοι καὶ λέγε ἐγκλίϲειϲ ῥημάτων εἰϲί, καὶ διὰ Argvm. 3 Personas autem cur χρή et δεῖ non distinguant, baec est causa, quod infinitivi subiecta eorum sunt, qui ipsi quoque personas non discernunt. 20 Quod adverbia saepe ad modos referntur, χρ et δεῖ adverbiis tribuerunt. At infinitivi non habent modos, ut verba habent, sed nihili nisi appellationes actionum sunt. Cum appellationibus autem verba coniunguntur — Itaque etiam verba cupiendi cum infinitivis coniunguntur, quod ipsa nihil nisi voluntatem, non actionem indicant; ad hanc signifcandam infinitivi facti sunt. Discr. script. 5. ἀπαρέμφατον RSchneider, προϲῶ α παρεμφατον A, α littera cum eis, quae sequntur, non coniuncta, quod insolitum πρὸϲ ᾧ ἀπαρέμφατον b, προϲώπων ἀπαρέμφατον RSkrzeczka, προϲὸν ἀπαρέμφατον GUblig | 7. δεκτικ’ A | 7—8 τὸ γράφειν, καὶ αὐτὸ scripsit RSchneider, αὐτό, τὸ γράφειν καὶ Ab | 9. διϲτάϲειεν b, διαϲτηϲει εν A | 11. ϲυνταξε A | 12. τηδε A | 16. προϲωποποϊαν A | 17. in A discerni non potest sitne οτι an ετι, οτι L b | κατὰ τὴν] fol. 119 r. | ωϲ A, καὶ b | 18. πτωϲε A | 19. απεδειχ A | 22. ὡϲ pro ἐν οἶϲ scribendum, vel ὅτι (ὡϲ) ante ἐν οἶϲ inserendum esse coniecit RSkrzeczka, ἐν οἶϲ Ab | 23. οὐκ add. RSkrzeczka | 23—24. inter ῥήματα et ἐγκλίϲεωϲ inseri εἰναι iubet GFSchoemann | 24. ονοματ A | 25. ὡϲ ἄν vel ὡϲὰν pro ὡϲ ἐν GFSchoemann | 26. Το ante lin. A | λέγοι καὶ λέγε b, λεγει μοι και λεγε A τοῦτο αἱ ἐοικυῖαι ἐπιρρηματικαὶ ϲυντάξειϲ ϲυμφέρονται. καὶ κατὰ τὴν τοιαύτην ἄρα ϲύνταξιν δέδεικται, ὅτι μᾶλλον ῥήματά ἐϲτι, ϲυνταϲϲόμενα ὡϲ ὀνόμαϲι. — ταύτῃ γὰρ καὶ τὰ προαιρετικὰ τῶν ῥημάτων ϲυντάϲϲεται τοῖϲ ἀπαρεμφάτοιϲ, καθὸ προαίρεϲιν δηλοῦντα ἐλλέλοιπε τῷ πράγματι. τὸ γὰρ θέλω καὶ τὰ ὅμοια ῥήματά ἐϲτιν ἐλλείποντα πράγματι, ὅθεν τὸ λεῖπον τοῦ πράγματοϲ κατὰ τὴν ἰδίαν ὀνομαϲίαν ϲυνταϲϲόμενον, ἀπαρεμφάτῳ πάλιν προφορᾷ ϲυντάϲϲεται, θέλω γράφειν, προαιροῦμαι ἀναγινώϲκειν, ὡϲ προαιροῦμαι τὴν ἀνάγνωϲιν. καὶ ϲαφέϲ ἐϲτι πάλιν, ὅτι καὶ κατὰ τοῦτο δείκνυται τὰ ἀπαρέμφατα, ὀνοματικῆϲ ἐχόμενα ϲυντάξεωϲ, τῷ λείποντι πράγματι τὴν ὀνομαϲίαν προϲδιδόντα, βούλομαι γράφειν, κἂν μετὰ ἄρθρου, προῃρούμην τὸ φιλολογεῖν ἤπερ τὸ ῥᾳθυμεῖν. τὴν τοιαύτην ϲύνταξιν ἀκριβέϲτερον ἐν τῷ περὶ ϲυντάξεωϲ ἀποδώϲομεν. — Καὶ κατὰ τοῦτο ἄρα ἐδείχθη, ὡϲ οὐκ ἐπιρρηματικῆϲ ϲυντάξεωϲ ἔχεται τὰ προκείμενα, ῥηματικῆϲ δέ.

Ἴδιον ῥημάτων ἐϲτὶ τὸ ἐν παρῳχημένῃ προφορᾷ, εἰ ἀπὸ ϲυμφώνων ἄρχοιτο, τὸ ε προϲλαμβάνειν ἔξωθεν. καὶ οὐκ ἄλλῳ τῳ μέρει λόγου τοῦτο παρεπόμενόν ἐϲτι. πῶϲ οὖν κἂν κατ’ ὀλίγον τιϲ διϲτάϲειε τὸ δεῖ ὅτι ῥῆμά ἐϲτι, καὶ οὕτωϲ ὥϲτε τὸ ϲυγκεχυμένον τῶν χρόνων διαϲτέλλειν; ἐνεϲτῶτοϲ γὰρ χρόνου γενήϲεται τὸ δεῖ γράφειν, λέγω τὸ γράφειν· παρατατικοῦ δὲ τὸ ἔδει γράφειν, προϲλαβὸν ἔξωθεν τὸ ε, ὅπερ ἴδιον ῥήματοϲ, ὡϲ εἰ καὶ τὸ θέλω γράφειν εἴη ἐνεϲτῶτοϲ διὰ τὸ θέλω, παρατατικοῦ δὲ ἐν τῷ ἔθελον γράφειν. τὸ δὲ αὐτὸ παρεπόμενόν ἐϲτι καὶ τῷ χρή.

Καὶ κατὰ τὸ λῆγον δὲ ῥῆμά ἐϲτι τὸ δεῖ, εἴγε αἱ τοιαῦται προφοραὶ ἐν ϲυναιρέϲει εἰϲί, πνέει πνεῖ, χέει χεῖ, ῥέει ῥεῖ. καὶ οὕτωϲ δέει καὶ δεῖ καὶ ἔδει. οὐδὲ γὰρ ἔϲτιν ἐπινοῆϲαι ἐπίρρημα εἰϲ ει λῆγον ἐν περιϲπαϲμῷ, κατὰ τὸ κοινὸν ἔθοϲ, διὰ τὸ παρὰ Δωριεῦϲι πεῖ γὰρ ἁ ἄϲφαλτοϲ (fr. Sophr. 35 Ahrens) καὶ εἶ τὰ τῶν χοιραγχᾶν (fr. Sophr. 86 Ahrens). τὸ μὲν γὰρ ϲὺν τῷ ν λεγόμενον πάλιν ἑτέραϲ ἐννοίαϲ ἐϲτί, λέγω τὸ δεῖν, ἐκ μετοχικοῦ τοῦ δέον ϲυνῃρημένον Ἀττικώτερον, καθὸ καὶ τὸ πλέον πλεῖν φαϲίν. — Ἡ μέντοι χρή φωνὴ τῇδε πάλιν καταϲτήϲεται. — τὸ δέω καὶ τὸ χρέω ϲυνωνυμεῖ, οὐκ ἀγνοοῦντόϲ μου Argvm. 15 Firmissimum argumentum ducitur ex ἔδει ἐχρῆν formis; nam augmentum solis verbis praefigitur. — 24 Exitu quoque ostenditur illa verba. esse;  δεῖ enim ex δέει contractum; — 31 χρὴ ex χρῆμι verbi tertia persona per apocopen ortum. Discr. script. 3. ταυτη A | 4 προαιρεϲ A | 6. πραγμ A | 6—7. απαρεμφατω A | 7. προφορα A | προαιρουμ. A | 12. το ραθυμειν alio atramento et alia, ut videtur manu (A2?), in spatio, quod vacuum reliquerat A1, ita additum, ut lacuna non tota expleatur | post ϲυνταξιν punctum in A | 16. προϲλαμβαν | αλλωι τω μερη A | 17. διαϲτηϲειε pro διαϲτάϲειε A, ut 131, 9 | 18. οὕτωϲ b, ουτω A | ὥϲτε Ab, οἷόν τε GFSchoemann | 25. πνει πνεει A | 25—26. δέει καὶ] fol. 119 v.; pro δέει in A est δεῖ | 26. ληγον fere evan in A | 30. in ϲυνῃρημένον deest ι A | litterae ν in voce ϲυνηρημενον et litteris ατ in voce αττικωτερον lineola subscripta est in A ab A1 | 31. πλέον b, πλεω A | τηδε A | 32. τὸ δέω b, το δε δεω A ὅτι καὶ τὸ δέω πλείονα ϲημαίνει καὶ τὸ χρέω· ἀλλὰ καὶ αὐτὸ τὸ ἐνδεῖν ϲημαίνει τὸ χρέω. ϲαφὲϲ ἐκ τοῦ παρακειμένου οὐδετέρου, λέγω τοῦ χρέοϲ, ὡϲ καὶ ἐν τῷ ἔπω ἔποϲ παράκειται. καὶ ἐξ ὑπομνήϲεωϲ τὸ τοιοῦτον δεῖ παραλαβεῖν, ὅτι παραγωγή τίϲ ἐϲτιν ἡ τοῦ χρῆμι, ἧϲ τὸ τρίτον πρόϲωπόν ἐϲτι χρῆϲι, καθότι καὶ παρὰ τὸ φημί φηϲί. καὶ ὃν τρόπον παρὰ Ἀνακρέοντι (fr. 41 Bergk3) τὸ φηϲίν ἀποκοπὲν φή ἐγένετο, ϲὲ γάρ φη ταργήλιοϲ, τὸν αὐτὸν τρόπον καὶ τὸ χρῆϲι χρή ἐγένετο ἀποκοπέν. ὅπερ ἐπίμεμπτον ἐν τῇ κατὰ τὸν παρατατικὸν προφορᾷ κατὰ τάϲιν, ἐχρῆν, καὶ ὅτι καὶ ϲὺν τῷ ν λέγεται ἐχρῆν. καὶ πάλιν οὐ κατὰ τὴν ἑτέραν παράθεϲιν, καθότι καὶ τὸ ἦν ἐν τρίτῳ ἐνοεῖτο. καὶ τὸ ϲυνὸν δὲ ἀπαρέμφατον χρῆναι ἐπιμαρτυρεῖ τῷ ϲχηματιϲμῷ.

Ἐχομένωϲ ϲκεπτέον περὶ τοῦ ἕκητι, περὶ οὗ καὶ ἐν τῷ περὶ ϲυνδέϲμων ἐξεθέμεθα, πότερον αὐτὸ καταριθμητέον εἰϲ τοὺϲ αἰτιολογικοὺϲ ϲυνδέϲμουϲ, ὡϲ ἴϲην ἔχον δύναμιν τῷ ἕνεκα, ὥϲ γε ἔϲτι ϲημειώϲαϲθαι ἐκ τῆϲ ἐπὶ αὐτὸ φερομένηϲ ϲυντάξεωϲ, ἕκητι ϲέθεν, ὡϲ ἔχει καὶ τὸ ἕνεκὰ ϲοῦ, καθότι καὶ ὁ ϲύνδεϲμοϲ ἐπὶ γενικὴν φέρεται καὶ τοιοῦτόν τι ϲημαίνει, ἑκόντοϲ ϲοῦ, ὡϲ ἐθέλοντοϲ ϲοῦ. ᾧ παράκειται τὸ ἐθελοντί, καθότι καὶ ἄλλοιϲ τὰ τοιαῦτα παράκειται, ἀθεωρητί, ἀκλαυτί. ἐντελέϲτερον μὲν οὖν, ὡϲ εἴπομεν, ἠκριβώθη ὁ περὶ αὐτοῦ λόγοϲ ἐν τῷ περὶ ϲυνδέϲμων· καὶ νῦν δὲ δι᾿ ὀλίγων ἀποδεικτέον, ὡϲ μᾶλλον ἔχεται τοῦ μεριϲμοῦ τῶν ἐπιρρημάτων. — Ὅτι οἱ ϲύνδεϲμοι τὰϲ ἀποφατικὰϲ φωνὰϲ ἢ τὰϲ ϲτερητικὰϲ οὐ δύνανται ἀναδέχεϲθαι, δῆλον ἐντεῦθεν. ἐπὶ καταφάϲει τινῶν τὰ τοιαῦτα μόρια παραλαμβάνεται εἰϲ ἀναίρεϲιν τῆϲ καταφάϲεωϲ. οἱ δὲ ϲύνδεϲμοι οὔποτε κατ᾿ ἰδίαν ϲημαίνουϲί τι, ϲυνδέουϲι δὲ τοὺϲ λόγουϲ, ἑξῆϲ τάϲϲοντεϲ καὶ οὕτωϲ ἐπιϲυνδέοντεϲ Arovm.  18 Ἔκητι adverbium est. — 22 Nam coniunctiones nunquam per se aliquid significant, sed sententias connectunt; nunquam igitur ᾱ privatinum assumunt. Ergo ut ἀέκητι, ita ἔκητι, quod ab eo derivatur, adverbium est. Testim. 1 cf. Orion. 164, 8 Χρέος παρὰ τὸ χρέω τὸ δηλοῦν τὸ ἐνδεῖν. Οὕτως Ἀπολλώνιος ἐν τῷ περὶ ἐπιρρημάτων. Eadem fere sunt in Gud., ubi tamen falso legitur περὶ ῥημάτων. cf. Miller, Mél. p. 311. 312. Discr. Script. 2. παρακειμεν abbr. in A | 3—4. το τοιουτον om. A1, add. A2 in marg. | 6. ν vocis φηϲιν distractum, ut linea expleatur | 7. τροπ᾿ A | 8. διόπερ pro ὅπερ GFSchoemann | 9. κατὰ τάϲιν Ab in textu, κατά τε τάϲιν b in var. lect. | ἐχρῆν Ab in textu, ἐχρῆν ⟨γὰρ⟩ b in var. lect. | καὶ ὅτι GFSchoemann | ὅτι καὶ Ab in textu, ὅτι τε καὶ b m var. lect. | ἐχρῆν del. GFSchoemann | 10. κατά τιν᾿ ἑτέραν παράθεϲιν, ⟨ἡ⟩ καθότι GUhlig | 11 — 12. τω ϲχηματιϲμω A | 13. inscriptio περι του εκητι maiusc. A | 14. ultima syllaba vocis καταριθμητεον abbr. A | 15. εϲτιν A | 18. ᾧ b, ωι A2 in ras. | 21 ϲυνδεϲμ A | 23. αναδεχεϲθ abbr. A | 25—26. ϲημαινουϲιν A | 26. ϲυνδεουϲιν A | ἐξῆϲ τάϲϲοντεϲ GFSchoemann, ἐξαρτίζοντεϲ OSchneider, ἐξετάζοντεϲ Ab καὶ ἑνοῦντεϲ. οὖκ ἔνδεκτον οὖν, τὸν ἕκητι ϲύνδεϲμον ὄντα ἐν ϲυνθέϲει ϲτερήϲεωϲ γεγενῆϲθαι ἐν τῷ ἀέκητι. οὐ γὰρ ὁ ἕνεκα τὸ τοιοῦτόν ποτε ἀνεδέξατο, οὔτε ἄλλοϲ τιϲ τῶν προκειμένων Ἔϲτιν οὖν καὶ οὕτωϲ φάναι. εἰ ὁ λόγοϲ κατὰ ἀπόφαϲιν τὴν τῶν ϲυνδεομένων παραλαμβάνοιτο, ϲυνόντων καὶ ϲυνδέϲμων, οὐκ ἐν ϲτερήϲει τὸ τοιοῦτόν ποτε γενήϲεται, ἐν δὲ παραθέϲει τῆϲ οὔ ἀποφάϲεωϲ, ὅτι φιλῶ ϲε παραγίνομαι, οὐχ ὅτι φιλῶ ϲε παραγίνομαι· ἔγραψεν Ἀπολλώνιοϲ, οὐ μὴν ἔγραψεν Ἀπολλώνιοϲ ἀνέγνω δέ· ἕνεκα ϲοῦ παρεγενόμην, οὐχ ἕνεκα ϲοῦ παρεγενόμην. εἰ δὲ τοῦτο ἀληθέϲ, ϲαφὲϲ ὅτι καὶ τὸ ἕκητι μόνον ἂν τὴν οὔ ἀπόφαϲιν ἀνεδέχετο ἐν τῷ οὐχ ἕκητι, οὐχὶ καὶ ϲτέρηϲιν. ἔϲτι δὲ ἐπινοῆϲαι ἐν ἐπιρρήμαϲι καὶ παράθεϲιν τῆϲ οὔ ἀποφάϲεωϲ καὶ ϲύνθεϲιν τῆϲ ᾱ ϲτερήϲεωϲ, οὐ φίλωϲ ἀφίλωϲ, οὐ ϲεμνῶϲ ἀϲέμνωϲ. τῇδε ἂν ἔχοι καὶ τὸ ἀέκητι.

Ἀλλ᾿ ἴϲωϲ καὶ τὸ τοιοῦτον ἔχοι ἂν πάλιν ἐπίϲταϲιν, ὡϲ οὐ τὰ ἐν ϲτερήϲει τῶν ἐπιρρημάτων γινόμενα ἰδίᾳ ἐγένετο, ἐν μεταλήψει δέ ἐϲτι ϲυνθέτων τὸ γὰρ ἀφίλωϲ παρὰ τὸ ἄφιλοϲ, καὶ τὸ ἀϲέμνωϲ παρὰ τὸ ἄϲεμνοϲ. ἔνθεν καὶ μένει ὁ τόνοϲ ἐν τῷ ἀψευδῶϲ καὶ ἀϲαφῶϲ, εἴγε καὶ τὸ ἀψευδήϲ καὶ ἀϲαφήϲ ϲυνέμεινε κατὰ τάϲιν.

Τρύφων (p. 32 Velsen) φηϲὶ καὶ διὰ τὸ ἀκατάϲτατον τοῦ τόνου μὴ ἔχεϲθαι αὐτὸ τοῦ κατὰ τὰ ἐπιρρήματα μεριϲμοῦ. τὰ γὰρ τοιαῦτά φηϲιν ὀξύνεϲθαι, ἀναιμωτί, ἀκονιτί, ἀδακρυτί, κἂν ᾖ ϲὺν τῷ ϲ, ἑλληνιϲτί δωριϲτί, αἰολιϲτί. Πάνυ δὲ ἀπόβλητοϲ ὁ λόγοϲ. οὐ γὰρ τὰ παρὰ πνεύματα ἢ τόνον ἢ τι τῶν παρεπομένων ταῖϲ φωναῖϲ ἐκφερόμενα περιγράφεται τοῦ δέοντοϲ μεριϲμοῦ. οὐ γὰρ ἐπεὶ μὴ δεόντωϲ τὸ πούϲ ὀξύνεται, οὐκ ὄνομα· ἢ ὅτι τὸ ἅπαξ βαρύνεται καὶ πέριξ, τῶν ἄλλων ὀξυνομένων οὐκ ἐπιρρήματα.

Πρὸϲ οῖϲ καὶ δεδείξεται, ὅτι κατὰ τὸν τόνον ἀνάλογόν ἐϲτι.

Καταϲτατέον οὖν τὰ τοῦ ϲχηματιϲμοῦ τῇδε. ἀπὸ ῥήματοϲ τοῦ ἀεκάζω, ᾧ ϲυνήθωϲ Ὅμηροϲ κέχρηται, πόλλ᾿ ἀεκαζομένη (Ζ 458) ἔπιπτεν ἐπίρρημα τὸ ἀεκαϲτί, καθότι τῷ ἰάζω παράκειται τὸ ἰαϲτί, ἑλληνίζω ἑλληνιϲτί. καὶ ἡ μὲν ὁλόκληροϲ προφορὰ τοιαύτη. ἐνδεήϲαντοϲ ARGVM. 14 Opponat fortasse quispiam, adverbia cum ᾱ privativo composita. ex adiectivis cum ᾱ compositis facta esee. — 19 Ex accentu autem, cui orationis parti tribuendum sit, colligere non licet. — 27 Accedit, quod accentus non pugnat cum lege. — 30 Nam ab ἀεκάζω derivatur ἀεκαϲτί, DISCR. SCRIPT. 1. ϲυν pro ϲυνδεϲμον A | post οντα fol. 120 r., in quo quattuor vel quinque litterae madore evan , deinde πει (quod enotavit b) val επει (quod videre sibi visus est RSchncider); ⟨ἐν ϲυνθέϲ⟩ει GFSchoemann ⟨ἐπ⟩ὶ RSkrzeczka | 2. ου A, οὔτε b | 4. ὁ λόγοϲ GFSchoemann, ὅλωϲ AB | 10. αν supra lin. A | 11. εϲτιν A | 18. ϲυνεμεινεν A | 20 μεριϲμ· A | 21. ακονητι A | 23. περιγράφεται b, παραγραφεται A | 31. τῷ ἰάζω b, το ιαζω A δὲ τοῦ ϲ, καὶ Ἰωνικώτερον μετατεθέντοϲ τοῦ ᾱ εἰϲ η, καθότι καὶ τὸ διπλάϲιον διπλήϲιον, ἀναγκαίωϲ καὶ τὰ τοῦ τόνου ϲυνανεβιβάζετο, καθ᾿ ὃν τρόπον καὶ ἄλλα μόρια, ἐνδεήϲαντα τοῦ ϲ, ἀνεβίβαζε τὸν τόνον, δεϲποϲτήϲ δεϲπότηϲ, ἐργαϲτήϲ ἐργάτηϲ, οὐταϲμένοι οὐτάμενοι, ϲυνεληλαϲμένοι ϲυνεληλάμενοι. αἴτιον γὰρ τὸ ϲ τῆϲ ὀξύτητοϲ ἐγένετο, ἐπεὶ τοῖϲ ἀπὸ ῥημάτων παραχθεῖϲιν ἐπιρρήμαϲι καὶ ὀξυνομένοιϲ ϲύνεϲτι τὸ ϲ, δωρίζω δωριϲτί, αἰολίζω αἰολιϲτί. τὸ δὴ οὖν αἴτιον τῆϲ ὀξύτητοϲ ϲ ἐν πάθει ὑπεϲτέλλετο, καὶ ἐπεὶ οὐκέτι ὅμοιον ἐγίνετο τοῖϲ προκειμένοιϲ, εἰϲ τὸν κοινὸν τῶν ἄλλων ἐπιρρημάτων τόνον μετῄει, ἅπερ ἐβαρύνετο, ὡϲ τό ὕψι, ἶφι, αὖθι. τὸ τοιοῦτον ἐντελέϲτατα ἐπιδεδείξεται, ὡϲ πᾶν ϲχῆμα λέξεωϲ, τὴν ὁμοιότητα τῶν προκειμένων μορίων ἀποβαλὸν ἐν πάθει, εἰϲ τὸν τόνον μεταβάλλεται τὸν δυνάμενον τὴν ὁμοιότητα τοῦ πάθουϲ ἀναδέξαϲθαι. ὥϲ γε ἔϲτιν ἐκ τῶν προκειμένων μορίων ἐκθέϲθαι. τὰ εἰϲ ϲτηϲ ῥηματικά , ὅτε ἐϲτὶν ὑπὲρ δύο ϲυλλαβάϲ, ὀξύνεται, εἰλαπιναϲτήϲ, λιθαϲτήϲ, θεριϲτήϲ· τὰ δὲ διὰ μόνου τοῦ τηϲ ἐκφερόμενα μετὰ βραχείαϲ τῆϲ παρεδρευούϲηϲ βαρύνεται, οἰκέτηϲ, ἀρότηϲ, ἐλάτηϲ. ἔνθεν οὐ ϲυμμένει ἡ ὀξεῖα ἐπὶ τοῦ ἐργάτηϲ ἡ τοῦ ἐργαϲτήϲ, ἀλλ᾿ ἅπαξ ἂν ἀποβάλλῃ τὸ ϲ, ὅμοιον γινόμενον τῷ ἐλάτηϲ καὶ ἀρότηϲ, ϲὸν ἐκείνοιϲ καὶ βαρύνεται. — Καὶ ὡϲ μὲν παρῆκται κατὰ λόγον τῶν ἐπιρρημάτων, ϲαφὲϲ ἐγένετο.

Καταϲτατέον δὲ καὶ πῶϲ τὸ ἕκητι ἐγένετο. δόκηϲιν μὲν ἔχει προῦπάρχουϲαν τοῦ ἀέκητι, καθὸ τὰ ἁπλᾶ προυφέϲτηκε τῶν ϲυνθέτων. ἀλλ᾿ ἔϲτι γε ἀποδεῖξαι πάμπολλα ἁπλᾶ ἀπὸ ϲυνθέτων γεγονότα, ὡϲ ἔϲτι γε ἐπινοῆϲαι καὶ ἐπὶ τῶν κατὰ ϲύμπηξιν ϲωμάτων ἀποβολάϲ τινων μερῶν, ἁπλότητοϲ μὲν ἐχομέναϲ, δηλούϲαϲ δὲ τήν ποτε γενομένην αὐτοῖϲ ϲύμπηξιν, ARGVM. 7 cuius accentus, ϲ eiecta, recte retrahitur, ut in ἐργαϲτήϲ ἐργάτηϲ sim. — 21 Multa autem videntur illa  quidem simplicia esse, sed non sunt; TESTIM. 23 Choer. Can. 435, 5 Τὸ μὲν ἀπὸ συνθέτου γίνεσθαι ἀπλοῦν οὐκ ἔστι ξένον· ἔχομεν γὰρ τοῦτο καὶ ἐπὶ φυσικῶν πραγμάτων, ὤσπερ ἀπὸ δένδροσ ἐάν τις ἀποσπάσῃ κλάδον, γίνεται ἀπλοῦν ἀπὸ συνθέτου, καὶ ἐὰν ἀπὸ ζώου ἀποσπάσῃ τις χεῖρα ἢ πόδα, γίνεται ὁμοίως ἀπὸ συνθέτου ἁπλοῦν. Καὶ ἐπὶ λέξεων δὲ τὸ αὐτὸ εὐρίσκομεν σχῆμα· ἀπὸ γὰρ τοῦ ‘εὐστάδα λίμνην’ ἔχομεν ἀπλοὺν τὸ ‘στάδα λίμνην’, καὶ ἐδοὺ ἀπὸ συνθέτου λέξεως ἐγένειο ἁπλῆ λέξις (σημαίνει δὲ τήν καλῶς ἱσταμένην·) καὶ τὸ ‘εἴρυσαν ἠνορέῃ’ ἀπὸ τοῦ εὐηνορέῃ γέγονε, καὶ τὸ ‘δόμοις ἔνι ποιητοῖσιν’ ἀπὸ τοῦ εὐποιητοῖσι γέγονε· τὸ γὰρ καλῶς πεποιημένον δηλοὶ. DISCR. SCRIPT. 1. του ϲ A, quod GFSchoemann e coniectura restituerat, τοῦ τ b | 2. διπληϲι’ A | 3. τοῦ b, το A | ανεβιβαζεν A | 5, τῆϲ ὀξύτητοϲ] fol. 120 vers. | 9. τόνον b, τόπον A | 11. προκειμένων] ‘Fortasse leg. παρακειμένων’ b in var. lect | 12 — 13. τὴν ἀνομοιότητα pro τὴν ὁμοιότητα? GUhlig | 13. ῶϲ γε b, ωϲτε A | 14. ϲτηϲ b, τηϲ A | 15. ειλαπηναϲτηϲ A | 17. τοῦ add. b | 18. αποβαλλει (non αποβαλλη, quod b retert) A, ἀποβάλῃ b | γινομενον A, γενόμενον b | το ελατηϲ A | 21. καταϲτεον A | 23. εϲτιν A | εϲτιν A | 24. ‘malim ἐπὶ’ b in var. lect, ἐκ Ab in textu | 25. γινομενην A ὡϲ εἰ κλινιδίου ποὺϲ ἤ τι τοιοῦτον μερικόν τὸ ὑπόδειγμα ἐπὶ πολλὰ ϲυντείνει. ἔϲτιν οὖν τιϲ τρόποϲ καὶ τοιοῦτοϲ ἐν λέξεϲιν, ὃϲ δοκεῖ μὲν ἁπλοῦϲ εἶναι, ὑπόμνηϲιν δὲ ἔχει τοῦ ἐκπεπτωκέναι ἐκ ϲυνθέτου λέξεωϲ. καὶ ἕνεκά γε ὑποδείγματοϲ ἕν που καὶ δεύτερον παραληπτέον. — Τὸ ἠνορέα, ἁπλοῦν νοούμενον ἁπάντοτε, οὐ καταϲτήϲεται. πόθεν γὰρ παρὰ τὸ ἀνήρ ἢ τὴν ἀνέροϲ γενικήν, ἢ τὴν ϲυγκεκομμένην ἀνδρόϲ, τὸ ἠνορέα ϲυϲτήϲεται ἢ ἀνερία (ὡϲ αἰθέροϲ αἰθερία), τῆϲ δὲ ἀνδρόϲ (ὡϲ καὶ ἐϲτιν) ἡ ἀνδρία; — ἀλλὰ καὶ τὰ τοῦ λόγου τῇδε ἔχει. τὸ ἀνήρ ϲυντιθέμενον τὸ ᾱ εἰϲ η μεταβάλλει, τὸ δὲ η εἰϲ ω. ἀνήρ ἀντήνωρ, ἀγαπήνωρ, εὐήνωρ, Ἐλεφήνωρ· φαμὲν δὲ καὶ διὰ τοῦτο καὶ τὸ Νικάνωρ, Εὐφράνωρ Δωρικά. ἦν οὖν καὶ τὸ εὐήνορα οἶνον (δ 622), ἀφ᾿ οὗ γέγονεν ἡ εὐηνορία καὶ εὐηνορέα, καὶ ἐλλείψει τῆϲ εῡ διφθόγγου, ἠνορέα. καὶ γὰρ ϲαφέϲ, ὅτι τὸ δόμοιϲ ἔνι ποιητοῖϲιν (ν 306) ἐν ἐλλείψει ἐϲτὶ τοῦ εὖ· ἐϲτὶ γὰρ ἐν τοῖ εὖ⟩ πεποιημένοιϲ· καὶ τὸ κρητῆρα τετυγμένον (Ψ 741) ϲημαίνει τὸν εὖ τετυγμένον. καὶ ἄλλα δὲ πολλά ἐϲτιν, ἅπερ ἁπλῶϲ μὲν λέγεται, ϲυνθέτωϲ δὲ νοεῖται· ἀλλ᾿ ὑμεῖϲ ἔρχεϲθε (1 649) ἀντὶ τοῦ ἀπέρχεϲθε, καὶ πικρὰϲ ὠδῖναϲ ἔχουϲαι (Λ 271) ἀντὶ τοῦ ἐπέχουϲαι, καὶ τὸ οἵ ϲφιν γείτονεϲ ἦϲαν (ι 48) ἀντὶ τοῦ ἀϲτυγείτονεϲ. καὶ ἀνάπαλιν παρὰ προθέϲειϲ ἐλλείποντα ῥήματα, πάρα δ᾿ ἀνήρ, ὃϲ καταθήϲει (π 45). ἀλλ᾿ ἄνα, εἰ μέμονάϲ γε (Ι 247). — Ἀλλ᾿ οὐδὲ τὸ φρονῶ πάλιν ῥῆμα ϲυϲτήϲεται. παρὰ γὰρ τὸ φρήν καὶ τὴν τούτου γενικὴν φρενόϲ ἀπετελεῖτό τι φρενῶ, καθὸ καὶ παρὰ τὴν ἑνόϲ φωνὴν ἑνῶ που γίνεται. οὐ δὴ οὖν ἔϲτι θαρρῆϲαι, ὡϲ κατὰ πάθοϲ τὸ ε εἰϲ τὸ ο μετετέθη ἐν τῷ φρονῶ. οὐ γὰρ ἦν ἡ αὐτὴ ἔννοια, εἴγε τὰ πάθη οὐ τῶν λεκτῶν, τῶν δὲ φωνῶν. ἄλλωϲ τε τὸ μετατίθεϲθαι τὸ ε εἰϲ τὸ ο ἐν βαρυτόνοιϲ ῥήμαϲίν ἐϲτι, φέρω φορῶ, πέρθω πορθῶ, νέμω νομῶ. ἔχει οὖν τὰ τῆϲ καταϲτάϲεωϲ τῇδε. τὸ φρήν πάλιν Argvm. 5 velut ἠνορέα ex εὐηνορέα factum est, Testdi. 10 cf. An. Ox. II, 444, 11. Et. M. 9, 46. — 14 cf. Et M. 432, 77. Discr. Script. 5. νοούμενον ἁπάντοτε, οὐ b GFSchoemann, νοούμενον, ἁπάντοτε οὐ (vel οὐ πάντωϲ?) RSkrzeczka | 5— 6. πόθεν γὰρ; interpunxit b, interrogationis signum delevit RSkrzeczka | 7. τὸ ἠνορέα ϲυϲτήϲεται ἢ ἀνερία Ab, τὸ ἠνορέα ϲυϲτήϲεται; ἀλλ᾿ ἢ ἀνερία RSkrzeczka, οὐκ ἠνορέη ϲυϲτήϲεται ἀλλ᾿ ἀνερία GFSchoemann, interrogandi signum post ἀνδρία pro puncto posuit RSchneider | 8. τηδε A  | 15. ποιητοιϲι A | 16. ἐν add. b | post γαρ fol. 121 r. | ἐν τοῖϲ εὖ b, εὖ habet etiam L, sed nescio an ex coniectura addiderit | 20. ερχεϲθ· A | 29. αποτελειτο A ϲυντιθέμενον τὸ η εἰϲ τὸ ω μεταβάλλει, φρήν ἄφρων, ϲώφρων. ἐγίνετο δὲ πάμπολλα πάλιν τοιαῦτα ῥήματα ὀνοματικά, ὡϲ παρὰ τὴν εὐδαίμονοϲ γενικὴν γίνεται τὸ εὐδαιμονῶ, παρά τε τὴν ἀγνώμονοϲ τὸ ἀγνωμονῶ. παρὰ τὴν ἄφρων οὖν εὐθεῖαν ἐγίνετο ἀφρονῶ, κατὰ ϲτέρηϲιν τοῦ φρονεῖν. ἐπεὶ δὲ τὰ ἐν ϲτερήϲει παραλαμβανόμενα καὶ ἐν καταφάϲει παραλαμβάνεται. ἀφαιρουμένηϲ τῆϲ ϲτερήϲεωϲ, τὸ φρονῶ ἐγίνετο εἰϲ κατάφαϲιν τοῦ ἀντικειμένου τοῦ ἀφρονεῖν. — Εἰ δέ τιϲ καὶ τὸ ἀκριβὲϲ ἐπιϲτήϲειε, καὶ τὸ ἀψευδήϲ καὶ ἔτι τὸ ἀϲαφήϲ πρότερα ἂν εὕροι τοῦ ψευδήϲ καὶ ϲαφήϲ ἀλλὰ φήϲει τιϲ ὅτι, εἴπερ δοίημεν παρὰ τὸ ψευδῶ καὶ ϲαφῶ τὰ ὀνόματα ἐγίνετο. τὰ δὴ ἐν ὀξείᾳ προφορᾷ καὶ ἐν κλίϲει τῇ διὰ τοῦ ηϲ ἐκ ῥημάτων παραγόμενα κατὰ ϲύνθεϲιν παραλαμβάνεται. παρὰ τὸ ϲεβῶ εὐϲεβήϲ, παρὰ τὸ πήϲϲω πρωτοπαγήϲ, καὶ ἴϲωϲ παρὰ τὸ ψεύδομαι ἦν τι ἀψευδήϲ, καὶ εἰϲ κατάφαϲιν πάλιν τοῦ ψεύδεϲθαι ψευδήϲ ἐγίνετο. — Τούτων οὖν τῇδε ἐχόντων, προϋπάρχοντοϲ ῥήματοϲ τοῦ ἀεκάζω, προϋπάρχει τὸ ἐπίρρημα τὸ ἀεκαϲτί, ἀφ᾿ οὗ τὸ πεπονθὸϲ τὸ ἀέκητι. καὶ ἐπεὶ ϲυνήθωϲ πάλιν ἐκ ϲυνθέτων ἁπλᾶ ἐγίνετο, καὶ μάλιϲτα ἐν ἐλλείψει τῆϲ ᾱ ϲτερήϲεωϲ, πιϲτούμεθα ὅτι καὶ ἐκ παραϲυνθέτου τοῦ ἀέκητι ἁπλοῦν παρελαμβάνετο τὸ ἕκητι. οὐκ ἄρα ἄπορον τὸ ϲχῆμα, δόκηϲιν ἔχον ϲυνθέϲεωϲ, τὸ τοῦ ἀέκητι.

Ἑξῆϲ ῥητέον καὶ περὶ τοῦ ὑπόδρα, περὶ οὗ Τρύφων ἐν τῷ περὶ ἐπιρρημάτων (p. 47 Velsen) φηϲίν , ὡϲ οὐ δεόντωϲ βαρεῖαν τάϲιν ἀνεδέδεκτο. «τὴν γὰρ ἀποβολήν» φηϲι «φυλακτικὴν εἶναι τοῦ τόνου. τὸ ἄναξ, ἀποβαλὸν τὸ ξ, φυλάϲϲεται κατὰ τὴν αὐτὴν τάϲιν, Ζεῦ ἄνα Δωδωναῖε (Π 233) καὶ κατὰ κλητικὴν τὸ γύναιξ, ἐν τῷ ὦ γύναι· ἔτι τὸ γάλαξ, ἀφ᾿ οὗ γενικὴ ἡ γάλακτοϲ, ὅτε γίνεται πάλιν γάλα. ὅθεν εἰ καὶ τὸ ὑποδράξ ἐν ὀξείᾳ τάϲει ἐϲτί, ϲαφὲϲ ὅτι καὶ τὸ ἐν ἀποβολῇ τοῦ ξ πάλιν τὸν ἐπόντα τόνον φυλάξει.» — Τὸ τοιοῦτόν τινεϲ ἐπιλύονται, φάμενοι μὴ ἐν ἀποβολῇ τοῦ ξ τὸ ὑπόδρα γεγενῆϲθαι, ϲυνδέϲμων δὲ παραπληρωματικῶν ARGVM. 4 φρονῶ ab ἀφρονῶ derivatur, — 8 ψευδήϲ ϲαφήϲ ab ἀψευδήϲ ἀϲαφήϲ. — 20 Trypho ὑπόδρα non recte accentum retrabere censet, cum ex ὑποδράξ ortum sit. — 29. Alii ex ὑπὸ δή ῥα conflatum esse putant. DISCR. SCRIPT. 7. καὶ delevit GUhlig, ‘malim κατὰ τὸ ἀκριβὲϲ’ b in var. lect. | 8. ευρη A | 9. ἀλλὰ — 10 ἐγίνετο eiecit GFSchoemann | 10. τὰ γὰρ sitne pro τά δὴ scribendum dubitat GFSchoemann | προφοραι A | 11. τη A | ηϲ GDronke GFSchoemann, ευϲ Ab in textu, ‘fortasse leg. ουϲ’ b in var. lect | παραγόμενα GFSchoemann, ἀναγόμενα Ab | 13. τοῦ b, τὸ A | 14. Τουτων ante lin. A | τηδε A | 15. αϲκηϲτι A | 16. post καὶ lacunam indicanit b in textu, sed nullum eius vestigium in A, καὶ ⟨ἐπεὶ ⟩ vel κἀπεὶ b in var. lect., καὶ ⟨ἐπεὶ⟩ etiam GFSchoemann | 17. λείψει Ab ‘Fort, ἐλλείψει’ b in var. lect. | 18. θετου litterae in voce παραϲυνθέτου in rasura A1 ‘Fort. παρελαμβάνετο’ b in var. lect., κατελαμβάνετο Ab | b 19. τὸ τοῦ ἀέκητι GFSchoemann, ἐκ τοῦ ἀέκητι Ab, ἐπὶ τοῦ ἀέκητι RSkrzeczka | 20. lac. expl. b | lac. expl. b in var. lect. | 21. 22. lac expl. b 25. κλιτικην A | 28. ἐπόντα b, επιοντα A ἐν ὑποϲτολῇ τοῦ η παραθέϲει, τοῦ ἐντελοῦϲ ὄντοϲ ὑπὸ δή ῥα ἰδών. «οὐδὲ γὰρ πιθανόν, παρακειμένου τοῦ ἰδών, τὸ ὑποδράξ παραλαμβάνειν· ἐν γὰρ τῷ ὑποδράξ ἔγκειται τὸ ὑπιδών.» ὥϲτε κατ᾿ αὐτούϲ μηδ᾿ ἐπίρρημα εἶναι τὸ ὑπόδρα, παράθεϲιν δὲ προθέϲεωϲ καὶ παραπληρωματικῶν ϲυνδέϲμων, ὥϲτε τὴν ὑπό τῷ ἰδών ϲυντάϲϲεϲθαι, καὶ εἶναι τὸ ἐξῆϲ ὑπιδών, τοῦ ῥά καὶ τοῦ δή μίαν καὶ τὴν αὐτὴν ἐχόντων δύναμιν. — Ἀλλ᾿ ἐϲτι γε πρὸϲ ἀμφοτέρουϲ τοὺϲ λόγουϲ φάναι. Καὶ πρὸϲ μὲν τὸν πρότερον, ὡϲ οὐκ ἔϲτιν ἀληθέϲ, ὡϲ τὰ ἐν ὑποϲτολῇ τῶν ϲυμφώνων, ἵνα μὴ μερικώτερόν τιϲ ἐπὶ τοῦ ξ διαλάβῃ, πάντοτε φυλακτικά ἐϲτι τοῦ τόνου, εἰ μὴ ὁ τύποϲ ὁ ὑπολειπόμενοϲ παραδέχοιτο τὸν τόνον. οἷον τὸ πολλάκιϲ ἢ δεκάκιϲ ἢ τὰ τοιαῦτα ἐν ἀποβολῇ τοῦ ϲ οὐ κωλύεται μένειν κατὰ τὸν αὐτὸν τόνον. εἴγε ἄπειρα τὰ εἰϲ ῑ λήγοντα ἐπιρρήματα κατὰ βαρεῖαν τάϲιν· τὰ δὲ ὀξυνόμενα ἔν τινι τηρήϲει ἐϲτὶ κατὰ τὴν ὀξύτητα, περὶ ὧν ἐκτεθείμεθα καὶ ἐν τῷ περὶ τοῦ ἕκητι. τούτῳ γὰρ τῷ λόγῳ καὶ τὸ χωρίϲ, ἀποβαλὸν τὸ ϲ, οὐκ ἐφύλαξε τὴν ἐπὶ τοῦ τέλουϲ ὀξεῖαν, ἀνεβίβαζε δέ, οὐχ ὑποπῖπτον τῇ ὀξύτητι τῶν εἰϲ ῑ ληγόντων ἐπιρρημάτων, ἐν τῷ χῶρι διατμήγουϲιν (Callim. fr. 48 Betley Schneider). ἔφαμεν δὲ καὶ αὐτὸ τὸ ἕκητι εὐλόγωϲ ἀναβεβιβακέναι τὸν τόνον. ἀλλὰ καὶ ἐπὶ τοῦ οὕτωϲ· ἡνίκα ἀποβάλλεται τὸ ϲ ἐν τῷ οὕτω, οὐκ εἴργεται τῆϲ βαρύτητοϲ τῆϲ κατὰ τὰ εἰϲ ωϲ, ἐπεὶ πάμπολλα τὰ ἐν βαρείᾳ τάϲει. καὶ ἐπ᾿ ὀνομάτων δὲ ἔϲτι τὸ αὐτὸ παραϲτῆϲαι, καὶ ἐπ᾿ ἄλλων μερῶν λόγου, εἴγε, ὡϲ ἔφαμεν, τὸ ϲυνεληλαϲμένοι, ἐνδεῆϲαν του ϲ, ἀναγκαίωϲ ἀνεβίβαζε τὸν τόνον, τὸ δεϲπότηϲ, τὸ ἐργάτηϲ. τό γε μὴν ϲυγχεῦαι δεῖ φυλάϲϲειν τὸν αὐτὸν τόνον. ἀναγκαίωϲ δὲ καὶ τὸ ἄναξ, ἀποβαλὸν τὸ ξ, τὸν αὐτὸν τόνον φυλάϲϲει. πολλαὶ γὰρ αἱ εἰϲ ᾱ βαρυνόμενον κλητικαὶ τῶν ἀρϲενικῶν, Ὀρέϲτα, Θυέϲτα. καὶ αὐτὸ δὲ τὸ τοῦ ἄναξ πάθοϲ ἀνάλογον, ἐν οἷϲ τῆϲ μὲν εὐθείαϲ τὸ ξ οὐκ ἀφείλετο, ARGVM. 7 Sed Trypho fallitur; nam voces, in quibus consona supprimitur, accentum non servant, nisi ubi forma ita facta eiusdem accentus patiens est; — 19 iure igitur ὑπόδρα accentum retrahit, quod non in iis adverbiis est in ᾱ exeuntibus, quae accentum retrahunt. DISCR. SCRIPT. 1. ‘Concinnius legeris ποραθέϲει’ b in var. lect., παράθεϲιϲ A b in textu | 9. ‘Malim διαλάβῃ’ b in var. lect., διαλάβοι Ab in textu | 10. εϲτιν A | 11. οιον το A, τὸ b | 13. τάϲιν· τὰ δὲ GUhlig, τάϲιν, τά τε Ab | εν τηνι, sed altera η litterae lineola deleta, ut sit εν τινι, A; ‘fort. leg. ἔν τινι’ b in var. lect., idem coniecit GFSchoemann, ἐν τηνι b in textu, μόνον ἐν τῇ τοῦ ϲ GDronke | 15. τουτω γαρ τω λογω A | εφυλαξεν A | 19. αναβεβηβακεναι A | 20. ἐπὶ τοῦ οὕτωϲ· sic interpunxit RSchneider, ἐπὶ τοῦ οὕτωϲ, b, ἐπὶ τοῦ οὕτωϲ, ⟨ψϲ⟩ RSkrzeczka, ἔτι τὸ οὕτωϲ GDronke margini exemplaris sui adscripsit | 23. τοῦ b, το A | 24. ϲυγχεῦαι GFSchoemann, ϲυγχεύαϲ Ab, post hanc vocem fol. 122r. | ⟨δεῖ φυλάϲϲ⟩ειν vel ⟨δεῖ τηρ⟩εῖν GFSchoemann, ⟨δεῖ ἀναμέν⟩ειν vel ⟨ἀναμέν⟩ει RSkrzeczka | 26—27. ⟨βαρυνόμενον ⟩ b | 27. κλιτικαι A | supra alteram  ν in αρϲενικων voce adscriptum ??, quo indicetur aliquid h. l. intercidisse, et in margine haec esse videntur ονοματα δοτικα, sed vix  legi possunt | 27—28. lac. expl. b κλητικῆϲ δὲ τῆϲ δυναμένηϲ καὶ εἰϲ ᾱ λῆξαι, ὡϲ ἀνάπαλιν οἰκείωϲ ἐπὶ τοῦ γάλαξ τὸ ξ ἀπέβαλλεν, ἀνεφίκτου οὔϲηϲ τῆϲ εἰϲ ξ καταλήξεωϲ, ἐπεὶ οὐδὲν οὐδέτερον εἰϲ διπλοῦν λήγει. — ἄπειροϲ ἡ εἰϲ τὸ τοιοῦτον παράθεϲιϲ. ὅθεν χωρητέον καὶ ἐπὶ τὸν προκείμενον λόγον.

Τὸ δὴ ὑπόδρα δύναται μὲν καὶ κατὰ φύϲιν εἰϲ ᾱ λήγειν, δύναται δὲ καὶ κατ᾿ ἔλλειψιν τοῦ ξ ἐξενεχθὲν τάϲιν ἀνάλογον ἀναδεδέχθαι. — ἐντελὲϲ μὲν οὖν ἐϲτὶν ἐν τῇ ληγούϲῃ, εἰ τῇδε εἴη ἐϲχηματιϲμένον. τὸ δρῶ ϲημαίνει καὶ τὸ ὁρῶ, ἀφ᾿ οὗ καὶ τὸ δρωπάζειν, καὶ τὸ δραπέτηϲ ὁ ἐπιβλέπων τοὺϲ δεϲπόταϲ. καὶ ϲαφὲϲ ὅτι ἐγένετο ἐπίρρημα είϲ ᾱ περατούμενον, ὅμοιον τῷ ἀντῶ ἄντα, ἠρεμῶ ἠρέμα· ἀφ᾿ οὐ ϲύνθετον τὸ ὑπόδρα. — δύναται δὲ καὶ παρὰ τὸ ὁρῶ εἶναι τὸ ἀκόλουθον ὅρα, καθότι εἴπομεν καὶ τῷ ἀντῶ ἄντα παρακεῖϲθαι, ϲιγῶ ϲῖγα. ὃ δὴ πλεονάϲαν τῷ δ ἐγένετο ὑπόδρα, καθότι καὶ ἐν τῷ μίγα τὸ μίγδα, δ δὴ πάλιν παρέκειτο ῥήματι τῷ μίϲγω· τῆϲ ϲυναλοιφῆϲ Ἰωνικωτέραϲ γενομένηϲ, καθότι καὶ ἐπὶ τοῦ ἀπηλιώτηϲ. — Ἀλλ᾿  εἰ καὶ ἀπὸ τοῦ ὑποδράξ εἴη, ὅπερ πάλιν τῷ δέρκω παράκειται, ὡϲ ἐν τοῖϲ ἑξῆϲ δεδείξεται, δύναιτο ἄν, καθὼϲ ἐπεδείξαμεν, καὶ ἐν ἀποβολῇ τοῦ ξ γενόμενον βαρεῖαν τάϲιν ἀναδέξαϲθαι. πρῶτον μὲν γὰρ οὐκ ἀνέφικτον τὸ πάθοϲ, ἐπεὶ οἷόντε καὶ εἰϲ ᾱ λήγειν ἐπιρρήματα. ἀλλ᾿ ἐπεὶ τὰ εἰϲ ᾱ λήγοντα ὀξυνόμενα ὑποπίπτει λόγοιϲ τοιούτοιϲ, ϲυνέχουϲι τὴν ὀξύτητα τοῦ ᾱ, καθὼϲ ἐν τοῖϲ ἑξῆϲ εἰρήϲεται, ὡϲ τὰ μὲν εἰϲ δᾱ παρακείμενα τοῖϲ εἰϲ δον ὀξύνεται, τά τε ὁμοφωνοῦντα ὀνομαϲτικῇ πληθυντικῇ οὐδετέρᾳ, καὶ ὥϲ τινα τῶν εἰϲ θᾱ· τὰ γὰρ μὴ οὕτωϲ ἔχοντα ἐν βαρείᾳ τάϲει εἰϲίν, ὥϲπερ τὸ αἶψα, τὸ τάχα, ῥίμφα, ὄφρα· δῆλον ὡϲ καὶ τὸ ὑπόδρα, οὐ ARGVM. 5 Sed fortasse non est decurtatum: potest enim ex δρῶ ═ δέρκομαι ortum esse, — 11 vel ex ὑπ ὅρα, π ionico more non mutata. TESTIM. 7 Schol H ad A 148 ὀ μὲν Ἀπολλόδεορος (Ἀπολλώνιος scr. AL entz) δύο λέγει παραγωγάς, [ὁ δὲ Ἡρωδιανός μίαν] ὡς ἀπὸ περισπωμένω ων, οὕτως ὥσκερ γὰρ ἀπὸ τοῦ ἠρεμῶ γίνετα ἠρέμα καὶ ἀπὸ τοῦ σιγῶ σῖγα, , . . οὕτω καὶ ἐκ τοῦ ὁρῶ καὶ τῆς ύπὁ προθεσεως γίνεται ὑπόρα, καὶ πκ κλεονσμ ῷ τοῦ δ ὑπόδρα, τᾶ ὐφορασδαι, ἔστι δὲ καὶ ἄλλως. ἔστι γὰρ δρῶ, καὶ σημαίνει τὰ βλέπω, ἐξ οὑ καὶ δρᾶσις καὶ δρὰμα ἐκ τοῦ ο οὖν δρῶ γίνεται δρᾶ , καὶ μετὰ τῆς ὑπό προιἐσεως ύπόδρα, τὸ ὑποβλέπειν. καὶ δραπέτης οὖν ἐξ αὐτοῦ . δὲ Ἡρωδι ανὸς κτλ. . . τὸ δὲ ὑποδράξ ἀποβαλόν τὸ σύμφωνον ἀνεβίβασε τὸν τόνον. ὥσπερ ἀνυστής ἀνύτης, δεσποστής δεσπότης κτλ. Cf. Εp. Hom. 420, 8. Εt M. 781, 47 (ubi eodem modo Ἀπολλώνιος nomen corρuptum; praeterca pro ἀπὸ περισπωμένων legitur ἀπὸ πνρακειμένου. quod Lent2 Ηerod Il 191 sic correxit μὲν Ἀπολλώνιος), Εt. Gud. 544, 14. Cf Et Or 47, 20. Et M 285, 40 287, 6. DIsca. SCRIPT, 1. ⟨οἰ⟩κείωϲ b, ἡ εὐθεῖα coniecit GDronke | 2. ἀνεφίκτου οὕϲηϲ GDronke, ἀνέφικτοϲ οῦϲα Ab 12. τῷ GDronke GFSechoemann, τὸ Αb 13 τῷ δ b, τὸ δ Α | 14. ῥἡματι τῷ b, τω ρηματι το Α | ϲυναλειφηϲ Α 16. τῷ b, τὸ Α 17. δυναιτο αν in rasura Α |20. ϲυνεχουϲιν Α |22. leg videtur οὐδετέρᾳ᾿ b in 11 var. lect, οὐδέτερα id in textu Α 23. ουτωϲ supra lin alio atram. A2 πῖπτον ὑπὸ τὸν λόγον τῶν ὀξυνομένων, τὸν τῶν βαρυτόνων ἐπιρρημάτων τόνον ἀναδέξεται. πρόκειται αὕτη ἡ ἀπόδειξιϲ ἔν τε τῷ περὶ τοῦ ἀέκητι καὶ τοῖϲ κατειλεγμένοιϲ κατὰ τὰϲ αἰτίαϲ τῶν ϲυμφώνων τῶν ἀναβιβαζόντων τὸν τόνον.

Πρὸϲ δὲ τοὺϲ φαμένουϲ μηδὲ ὅλωϲ αὐτὸ ἐπίρρημα εἶναι, ϲύνδεϲμον δὲ παραπληρωματικόν, ἔϲτιν ἀποφήναϲθαι ὡϲ πρῶτον μὲν βιάζονται ϲυγκοπὰϲ ϲυνδέϲμων παραδεχόμενοι, ὅπερ οὐκ ἂν ἔχοιεν ἐπιδεῖξαι. καθόλου γὰρ πᾶν πάθοϲ ἐξ ὁμοίου πάθουϲ κατορθοῦται. ὁ γὰρ λέγων περὶ ϲυγκοπῆϲ τῆϲ ἐν ὀνόμαϲι, ϲυγκοπὴν ἐπιδείξει καὶ ἐν ἑτέροιϲ ὀνόμαϲι καὶ ἐν ἐπιρρήμαϲι καὶ ῥήμαϲι. παρὰ γοῦν Αἰολεῦϲι ϲυνεχέϲτερον μὲν αἱ προθέϲειϲ ϲυγκόπτονται, οἱ δὲ ϲύνδεϲμοι οὺκ εὐθετίζονται μὲν εἰϲ ϲυγκοπάϲ, εἰϲ δὲ ϲυναλοιφάϲ. — ὅ τι δέ ἐϲτι τὸ ἐμποδίζον τὸ τὴν αὐτὴν ϲημαϲίαν ἐν παραλλήλοιϲ κεῖϲθαι, ὅπου γε καὶ ἄλλα πλεῖϲτά ἐϲτιν ἐν παραλληλότητι κείμενα, ὡϲ τὸ ἔποϲ τ᾿ ἔφατ᾿ ἔκ τ᾿ ὀνόμαζε (A 361), καὶ ἐν ἀντωνυμίαιϲ κὰδ δέ μιν αὐτόν (Φ 318), καὶ ἐν ϲυνδέϲμοιϲ καί τε χαλιφρονέοντα (ψ 13), ἤτοι μὲν Μενέλαοϲ (Γ 213), καὶ ἐν προθέϲει ἀμφὶ περὶ κρήνην (B 305), προπροκυλινδόμενοι (X 221) καὶ ἐν ϲυνθέτῳ πολλάκιϲ ἁπλᾶ ἐπιφέρεται τὰ αὐτὰ, οὐδέ τί μοι ποδάνιπτρα ποδῶν (τ 343), κατὰ μεγαλήτορα θυμόν (ι 299). καὶ ϲαφὲϲ ὅτι τοῖϲ τοιούτοιϲ ὑποπέπτωκε τὸ ὑπόδρα ἰδών. πρὸϲ οἱϲ ὑπάρχει ἡ αὐτὴ ϲύνταξιϲ τοῦ ὑπιδών τῷ ὑπόδρα ἰδών, ὡϲ ἀμφοτέρων τῶν ῥημάτων τὸ αὐτὸ δηλούντων.

Καὶ τοϲαῦτα μὲν περὶ τοῦ ὑπόδρα, ὡϲ εἴη ἐπίρρημα.

Ὅτι δὲ καὶ τὸ πύξ καὶ τὸ λάξ καὶ τὰ τούτοιϲ ὅμοια ϲχήματα οὐ πάντωϲ διὰ τὴν μετάληψιν τὴν εἰϲ τὸ πυγμῇ , καθότι τινὲϲ ωήθηϲαν, ὀνόματα ἂν εἴη. ϲαφὲϲ ἐκ τοῦ ἐπὶ ῥῆμα φέρεϲθαι πάντοτε τὰϲ φωνάϲ, καθότι καὶ τὰ ἄλλα τῶν ἐπιρρημάτων, καὶ ἐκ τῆϲ παρεπομένηϲ ἀκλιϲίαϲ ἐπὶ τὰϲ πτώϲειϲ καὶ τοὺϲ ἀριθμούϲ, ὅπερ παρεπόμενον ἦν, ὡϲ πρό κειται, τῷ ἐπιρρήματι. καὶ γὰρ ἂν τὰ ὀνόματα ἐπὶ τὰ ῥήματα φέρηται, ἀλλ’ οὐ κατὰ τὴν αὐτὴν ἔννοιαν οὐδὲ καθ’ ἕνα ϲχηματιϲμόν. ἀλλ ’ οὐδὲ ἐκεῖνο θαρϲήϲειέ τιϲ φάναι, ὡϲ καὶ ἄλλα ὀνόματα ἄκλιτα ἂν εἴη, καὶ οὐ παρὰ τοῦτο ἐπιρρήματα, εἴγε τῆϲ ἀκλιϲίαϲ ἐκείνων λόγον ἔϲτιν εὑρέϲθαι, λέγω τοῦ πέντε ἢ ἕξ καὶ τῶν τοιούτων, ἢ καὶ τῶν ϲτοι χείων, ὡϲ κατὰ τὸ δέον ἐκτεθείμεθα οὐκ ἔϲτι μέντοι ἐπινοῆϲαι ὄνομά τι ἐϲ διπλοῦν λῆγον, ὃ οὐ πάντωϲ κλίϲεωϲ ἔτυχε. καὶ ἕνεκα κλίϲεωϲ καὶ ϲυντάξεωϲ τὸ μὲν πτύξ ὄνομά ἐϲτιν, ἐπεὶ καὶ πτυχόϲ καὶ πτύχεϲ· τὸ δὲ πύξ ἐπίρρημα καὶ τὸ λάξ, ϲυνταϲϲόμενα τοῖϲ ῥήμαϲι καὶ οὐκ ἔχοντά τιν’ ἄλλην ϲύνταξιν ἢ τὴν ῥηματικήν.

Ἀκολούθωϲ διαληπτέον καὶ περὶ ἐπικρίϲεωϲ τοῦ πέντε καὶ τῶν τοιούτων , μὴ ἄρα καὶ αὐτὰ διὰ τὴν παρεπομένην ἀκλιϲίαν ἐπιρρήματα ὑπολάβῃ τιϲ ἀριθμοῦ δηλωτικὰ εῖναι. — Διότι μὲν οὖν , ὀνόματα ὄντα, ἄκλιτά ἐϲτιν, ἐντελέϲτερον μὲν εἴρηται ἐν τῷ περὶ ἀντωνυμιῶν, ἔνθα καὶ ἐπεδείκνυμεν, καθ’ ὃν λόγον αἱ ἀντωνυμίαι ἄκλιτοι, ὡϲ ἕνεκά γε τῶν παρεπομένων φωνῶν. ἦν δὲ τὰ ϲυνεκτικὰ τῶν λόγων , ὡϲ τὰ διὰ μιᾶϲ φωνῆϲ τριγένειαν ὑπαγορεύοντα οὐκ ἐφικτὰ εἰϲ κλίϲειϲ. καὶ ἕνεκά γε τούτου τὸ μὲν τρεῖϲ καὶ τέϲϲαρεϲ καὶ εἶ τιϲ τοιοῦτοϲ ἀριθμὸϲ ⟨οὐ⟩ μοναδικὸϲ κατὰ τριγένειαν , ἐκλίνετο, τὰ δὲ πέντε καὶ τὰ ὅμοια οὐκέτι. ἄλλωϲ τε καὶ οἱ κανόνεϲ τῶν ὀνομάτων ἀρχὴν ἔχουϲι τὴν θέϲιν τῆϲ λέξεωϲ, ὅτε φαμὲν τὰ εἰϲ ω λήγοντα ἢ εἰϲ υξ ἢ εἰϲ αξ, ἢ ὅτε φαμὲν τὰ πληθυντικὰ εἰϲ αι λήγειν ἢ εἰϲ εϲ ἢ εἰϲ οι, ἐφ’ ὧν τὸ δέον παρελαμβάνετο κατὰ τὰϲ κλίϲειϲ. τὸ δὲ πέντε καὶ ἕξ οὐκ ἔχεται ἀρχῆϲ κανονικῆϲ· ποῖον γὰρ πληθυντικὸν εἰϲ εξ λήγει ποῖον δὲ πληθυντικὸν εἰϲ ε λήγει; καὶ τὸ τοιοῦτον ἐντελέϲτερον ἐπιδειχθήϲεται ἐν ἑτέροιϲ. ἔνθεν οὖν ὑπεχώρηϲαν οἱ κανόνεϲ, οὐ δυνάμενοι κατὰ τῶν ARGVM. I Πὺξ et λάξ adverbia esse apparet, quod et semper cum verbo coniunguntur et indeclinabilia sunt. —16 Numeralia indeclinabilia quamquam non flectuntur, tamen nomina sunt. - 21 Nam quae una voce tria genera indicant, non flectuntur. Neque ulla est regula, ad quam dirigi possint. Mirum igitur non est, illa non flecti. DISCR. SCRIPT. 1. inscriptio περι του πυξ και λαξ και των ομοιων maiusc., Α | 4. ακλιϲι Α | 6. φερεται Α | 8. litterae εντιϲ in θαρϲηϲειεντιϲ in rasura alio ut videtur atram. in Α | 9. εκεινον Α | 10. lac. expl. b, post τοιουτων incipit fol. 123 r. | 15. fort leg ἔχοντά τιν’ ἄλλην b in var. lect , ἔχοντα τὴν ἄλλην Ab in textu | 24. οὐ RSkrzeczka. idem GDronke in margine adscripserat ἰδίων παραλαμβάνεϲθαι λημμάτων φαμὲν κὰν τοῖϲ προκειμένοιϲ, ὅτι ἑτέρα μὲν ϲύνταξίϲ ἐϲτιν ἡ τῶν ἐπιρρημάτων πρὸϲ τὰ ῥήματα, ἑτέρα δὲ ἡ τῶν πτωτικῶν ὡϲ πρὸϲ τὰ ῥήματα. τῇδε οὖν τούτων ἐχόντων, φαμὲν οὕτωϲ, πεντάκιϲ παρεγένετο, τετράκιϲ παρεγένετο, οὐ μὴν ἔτι οὕτωϲ, πέντε παρεγένετο, ὅπερ εἰ μὴ ὀνοματικὸν εἴη, κἂν καθ’ ἕνα ϲχηματιϲμὸν εἰχε τὸ πέντε ὡϲ πρὸϲ τὴν τῶν ῥημάτων ϲύν ταξιν. φαμὲν δὲ τὰ πέν τε παρεγένοντο, ϲυμπληθυνομένου τοῦ ῥήματοϲ ὡϲ πρὸϲ τὸ ὄνομα, ὡϲ εἰ καὶ ἄνθ ρωποι παρεγένοντο.

Τὸ ὄφελον οἱ μὲν κατὰ ϲυνεκδρομὴν ῥήματόϲ φαϲι κεκλίϲθαι παρὰ τῷ ποιητῇ εἰϲ πρόϲωπα . εἴγε καὶ τὸ δεύτερον ὄφελεϲ καὶ τὸ τρίτον ὄφελεν· οἱ δὲ ἐκ ῥήματοϲ ὑποϲυγκεκόφθαι τοῦ ῶφειλον , διὸ κατὰ τὴν τοῦ ἀπαρεμφάτου ϲύνταξιν οὐκ ἐν παραλληλότητι αὐτὸ τίθηϲι τῷ εἴθε, αἴθ’ ὤφελλεϲ (Ξ 84). Φαίνεται δὲ ὅτι καὶ τὸ δεῦρο, ὁμοίωϲ ὅν ἐπίρρημα, ἐχόμενον δὲ ὡϲ προϲτακτικῆϲ ἐννοίαϲ, κατὰ ϲυνεκδρομὴν πάλιν ὡϲ ἀριθμὸν ἀνεδέξατο ἐν τῷ δεῦτε, φίλοι· τὸν ξεῖνον ἐρώμεθα (θ 133). ῷ λόγῳ καὶ τὸ ἄγε ἄγετε.

Τὰ εἰϲ ων λήγοντα , ὀνόματα μὲν ὄντα, παραϲχηματιϲμὸν ἔχει ἤτοι ἐν κοινότητι ὡϲ ὁ ϲώφρων ἡ ϲώφρων , ὁ γείτων ἡ γείτων, ἢ ἐν καταλήξει τῇ εἰϲ νᾷ , Λάκων Λάκαινα, δράκων δράκαινα· οἰϲ μέντοι παράκειται θηλυκὰ εἰϲ ϲα λήγοντα, τούτοιϲ παρέπεται τὸ εἶναι μετοχάϲ, ARGVM. 1 Si adverbia essent, cum singulari et plurali verborum nullo discrimine construerentur: atqui construuntur cum no plurali. Nomina igitur sunt. –9 Ὅφελον alii proprie adverbium esse putant . alii genuinum verbum. 15 Eodem modo δεῦρο, quod ipsum quoque adverbium est, pluralis formam adsumpsisse videtur. - 20 Ἀκέων quidam participium esse putant, ut quod declinetur. TKSTIM. 15 Ep. Mom. 3, 5 ῳσπερ γὰρ τὸ δεῦρο, ὁμολογουμένως ὂν ἐπίρρημα, ἐχάμενον δὲ προστακτικῆς ἐννοίας , κατὰ συνεκδρομὴν ἀναδρομὴν ὰριδμὸν scr. RSchneider) ἀνεδέξατο, . . οὕτως τά ἄγε, ἐπίρροημα ὄν, κατὰ συνδρομήν (συνεκδρομήν scr, RSchneider) τοῦ ῥήματος ἕσχε παρατατικὸν πληθυντικὸν scr. RSchneider)  τὸ ἄγετε. cf. ib. 118, 10 sqq. DISCM. SCKIPT. 5. ετι Α, om. b in textu . supplevit in var. lect, | 7. τὰ Ab in textu, suspectus est articulus b in var. lect. | ϲυμπληθυνομένου RSchneider. ϲυμπληρουμένου Αb | 12. κατὰ GF FSchoemann , καὶ Ab οὐκ GFSchoemann, post ϲύνταξιν complures voces, in quibus ἀναδέξαϲθαι fuisse videatur, intercidisse censet R krzeczka | 14. lac. expl. RSkrzeczka, qui dubitat an Ω 254 afferatur 15. ἐχόμενον δὲ nunc quidem evan. in Α | 16 πάλιν ψϲ b, in Α litterae λιν nunc legi iam non possunt, πληθυντικὸν GDronke 18. μεθᾳ evan. in Α 22. ληξει Α Α΄, κατα ab Α- supra scriptum 23. fort εἰϲ ca b in var. lect., ειϲα Α, εἰϲ b ἰυ textu λέγων λέγουϲα, φρονῶν φρονοῦϲα. καὶ διὰ τούτου γε τοῦ λόγου δείκνυται, ὅτι τὸ κρείων μετοχή, ἐκ τοῦ κρείουϲα γυναικῶν (Χ 48). ὁμολόγωϲ οὖν τὸ ἀκέων μετοχή· ἰδοὺ γὰρ παράκειται θηλυκόν , ἀλλ’ ἀκέουϲα κάθηϲο (Α 565).» — ”εϲτι δὲ πρὸϲ τὸ τοιοῦτον φάναι, ὡϲ ταῖϲ μετοχαῖϲ πολὺ πρότερον προῦφέϲτηκε ῥήματα , φέρω φέρων, φρονῶ φρονῶν. εἴπερ οὖν τὸ ἀκέων μετοχή, ϲαφὲϲ ὅτι καὶ ῥῆμα προυποϲτήϲεται τὸ ἀκέω. ἀλλ’ οὐδεμία ὑπόμνηϲιϲ τοῦ ῥήματοϲ. ἀλλ’ ἀϲύϲτατον τὸ ῥῆμα· βαρυνόμενα γὰρ οὐκ ἔϲτιν ἐπινοῆϲαι ὑπὲρ δύο ϲυλλαβὰϲ τῷ ε παρεδρευόμενα, διϲύλλαβα μέντοι, πλέω, ῥέω, κέω, ἡ τὰ παρ’ Ἴωϲι διῃρημένα, φιλέω, νοέω. εἰ δὲ μὴ τὸ τοιοῦτον μὴ παρέπεται, οὐ μετοχὴ τὸ ἀκέων· οὐ γὰρ ἔχει ῥῆμα. Τὸ δὲ μεῖζον τὰ πτωτικὰ ϲυμμεταϲχηματίζεται τοῖϲ ἀριθμοῖϲ, τὰ δὲ ἐπιρρήματα καθ’ ἔνα ϲχηματιϲμὸν ἐκφέρεται. τοῦ μὲν προτέρου, ἄνθρωπ οι ὄν τεϲ διαλέγεϲθε, ἄδοντεϲ ὑμνεῖτε, δια χεόμεν οι ἄδετε· τοῦ δὲ δευτέρου, κρύβ δην ᾄδετε, βοτρυδὸν παραγίνεϲθε. εἴπερ οὖν καὶ τὸ ἀκέων μετοχή, ϲαφὲϲ ὅτι πρὸϲ μὲν τὸ ἑνικὸν καθ’ ἑνικὴν ϲύνταξιν παραληφθήϲεται, ἀκέων εὐφραίνου, πρὸϲ δὲ τὸ πληθυντικὸν κατὰ πληθυντικήν, ἀκέοντεϲ εὐφραίνεϲθε, ὡϲ ἡϲυχάζων εὐφραίν νου, ἡϲυχάζον τεϲ εὐφραίνεϲθε. ὅπερ οὐ παρείπετο ἐν τῷ ἀκέων δαίνυϲθε (φ 89). ἐν ἴϲῳ γάρ ἐϲτι τῷ ἡϲυχῇ δαίνυϲθε ἢ ἡϲυχ ὧϲ δαίνυϲθε. κατὰ τοῦτον δὴ τὸν τρόπον ἐπιρρηματικῆϲ ἔχεται ϲυντάξεωϲ μᾶλλον ἤπερ μετοχικῆϲ. - Περὶ τοῦ μεταϲχηματιϲμοῦ ἐκεῖνο ἔϲτι φάναι, ὡϲ ὁ τύποϲ ὡϲ μετοχικὸϲ γενόμενοϲ τοῦ ἐπιρρήματοϲ, κατὰ ϲυνεκδρομὴν ἔϲχε θηλυκὸν παραϲχηματιϲμόν, ῷ λόγῳ καὶ τὸ ἄγε, ἐπίρρημα ὄν, τῇ ϲυνεκδρομῇ τοῦ ῥήματοϲ ἔϲχε παρακείμενον τὸ ἄγετε, ὡϲ καὶ δεῦτε, φίλοι· τὸν ξεῖνον ἐρώμεθα (θ 133). ARGVM. 6 At 1) verbum ἀκέω nunquam fuit 9— 2) Ac ne potuit quidem esse, cum praeter verba ionice distracta nulla sint in εω plus duarum syllabarum. 13 5) Cum verbi plurali coniunctum non mutatur. —25 Ergo adverbium est. Sed forma eius participio similis in causa fuit, cur ἀκέουϲα fingeretur. TESTIM, 23 cf. Ep Cram. 22, 30 —23, 12 DISCH. SCRIPT. 5 αλλα ακεουϲα Α | 12. εἰ δὲ RSkrzeczka. εἰ δὲ μὴ Ab, εἰ γε μὴν GFSchoemann | 15. διαλεγεϲθαι Α αιδοντεϲ Α 16. αιδετε Α αιδετε Α 17. παραγίνεϲθαι Α 19. πρὸϲ δὲ πληθυντικὴν abbr. Α in marg. b, om. Α 24. εχετε Α | 28. fort. legendum τοῦ ῥήματοϲ b in var. lect., τοῦ ἐπιρρήματοϲ Ab in textu καὶ, ὡϲ ἔφαμεν, τὸ ὄφελον ὑπείληπται πρὸϲ ἐνίων κατὰ ϲυνεκδρομὴν γεγονέναι ῥήματοϲ ἐν τῷ ὡϲ ὄφελεϲ (ω 30), ὡϲ εἰ μὴ τὸ ὤφειλον ὑποϲυγκέκοπται. ἐν μέντοι ἐνίαιϲ ἐκδόϲεϲιν ἦν θηλυκὸν τὸ ἀέκουϲα, ἀλλ’ ἀέκουϲα καθῆϲτο (Α 565).— Ἴϲωϲ δὲ καὶ παράκειται τῷ ἀκήν, μετατεθέντοϲ τοῦ ἡ εἰϲ ω καὶ πλεονάϲαντοϲ τοῦ ε, ὡϲ ἔφαμεν, τόνου ἐγγενομένου μετοχικοῦ διὰ τὸν τύπον, καθό τινεϲ ψήθηϲαν καὶ τὸ χρῆν χρεών. τὴν εἰϲ τοῦτο ἀκριβῆ παράθεϲιν ἐντελέϲτερον ἐν τῷ περὶ μετοχῶν ἐκθηϲόμεθα.

Καὶ περὶ τοῦ ἄνεῳ δὲ διαφορά τιϲ κατὰ τὸν μεριϲμὸν εἰϲήγετο πρὸϲ ἐνίων, ὡϲ εἴη μᾶλλον ὄνομα πληθυντικόν , Ἀττικῶϲ κεκλιμένον, ὧ λόγῳ καὶ τὸ ῑ προϲκείμενον. ἔχει δὲ τὰ τῆϲ καταϲτάϲεωϲ τῇδε. ἰά ἐϲτιν ἡ φωνή, καὶ ἴϲωϲ ἀπὸ τοῦ ἰέναι ἐπὶ πᾶϲαν ἀκοήν. ἦν δὲ τὰ εἰϲ ᾱ λήγοντα θηλυκὰ ὀνόματα μεταπίπτοντα καὶ εἰϲ οϲ μετὰ τὰϲ ϲυνθέϲειϲ, ϲκιά ἄϲκιοϲ, ὥρα ἄωροϲ, μοῦϲα ἄμουϲοϲ, ἡμέρα ἐφήμεροϲ, πεῖρα πολύπειροϲ. κατὰ ϲτέρηϲιν οὖν τὴν διὰ τοῦ ᾱ ἐγίνετο ἄνιοϲ (ϲύνεϲτι δὲ ἐπ’ ἐνίων ϲτερήϲεων τὸ ν, ὡϲ ἐπὶ τοῦ ἀναίϲχυντοϲ, ἀναιδήϲ). καὶ εἰϲ εὐθετιϲμὸν Ἀττικῆϲ ἐπεκτάϲεωϲ μετάθεϲιϲ ἐγένετο τοῦ ῖ εἰϲ τὸ ε, καθάπερ καὶ οἱ ἀγχίμαχοι ἀγχέμαχοι καὶ ἡ Ϲικυὼν Ϲεκών παρὰ Ϲικυωνίοιϲ. (καὶ εἰ τὸ ἀκριβὲϲ τοῦ λόγου τιϲ ἐπιζητήϲειεν, ἐπὶ τούτων ἁπάντων μετάθεϲιν τοῦ ῑ εἰϲ τὸ ε εὺρήϲει, μάντεωϲ ὄφεωϲ· καὶ γὰρ αὐτὰ εἰϲ τοῦτο μετατίθεται ὑπὲρ Ἀττικῆϲ ἐπεκτάϲεωϲ) ἀφ’ οὑ πληθυντικὴ ἐκφορὰ ARGVM. 7 Fortasse ex ἀκὴν factum est ἀκέων. —11 Ἄνεω a quibusdam pro plurali habitum est, ex ἄνιοϲ, attice ἄνεωϲ, declinato. TKSTIM. 11 Et. M. 104, 26 sqq. — 17 Ep. Cram. 42, 4 ἄνεως. τοῦτο σχη ματίζετα διττῶς. γὰρ ἐκ τοῦ ἴα ἐστί, καὶ σημαίνει τὴν φωνὴν . . μετὰ τοῶ στερητικοῦ ᾱ ἄνιος, κατὰ πλεονασμὸν τοῦ ν, ὡς αἶμα ἀναίμα ων, προπαροξύ νεται . . καὶ τὸ Ἀττικὸν ἄνεως. ἢ παρὰ τὰ αὔω τὸ φωνῶ γίνεται ἄναυος ὁ ἄφωνος, καὶ ἀκοβολῇ τοῦ ν ἄναος . . . Ἀττικόν ἄνεως προπαροξύνεται. κανὼν χάρ ἐστιν ὁ λέγων. ὅτε ἀπὸ ῥημάτων ἀποτελεῑται ἀνόματα σὐνθετα εἰς ος λήχouτα, τρίτην ἀπὸ τέλους ἔχε τὴν ὀξεῖα , οἶον μυκῶ δίμυος (ἐρίμυκος scr. RSchneider), συλῶ ἄσυλος, φυτῶ νεόφυτος οὕτως οὖν αὕω ἄναυος καὶ ἄναος. Et. Or, 19, 35, in quo additur οὕτως Ἀπολλώνιος ἐν τῷ περὶ ἐπιρρημάτων. Εt. M. 105, 17. Et. Gud. 56, 22. DISCR. SCRIPT 1. τὸ ὄφελον ⟨ὑπείληπται⟩ GFSchoemann. ἐν τῷ ὤφελον Ab 2 —3. ἐν τῷ ψϲ ὄφελεϲ, εἰ μὴ RSkrzeczka GFSchoemann, ἐν τῷ ὄφελεϲ ψϲ εἰ μὴ Ab; post ρημα incipit fol. 124 r. | 4. ὧφειλον GFSchoemann, ὤφειλεν Ab 6. αλλα αεκουϲα Α | κάθηϲο Homerus | 7. Ἴϲωϲ KLehrs, οὕτωϲ Ab | καὶ del. BSkrzeczka | 8. εκγενομενον Α | 11. ανεωι Α | 13. τῆιδε Α | 17. δὲ Ab in textu, fort. γάρ b in var. lect. 22. μάντεωϲ, ὄφεωϲ GFShoemann, μάντεοϲ, ὅφεοϲ Α b αυτα — in fne versus Α Ἀττικὴ ἄνεῳ. — ᾿εϲτι καὶ οὕτωϲ φάναι. παρὰ ῥήματα ἀποτελεῖται ὀνόματα εἰϲ οϲ λήγοντα, τρίτην ἀπὸ τέλουϲ ἔχοντα τὴν ὀξεῖαν, φοιτῶ νεόφοιτοϲ, μυκῶ ἐρίμυκοϲ, αὐδῶ ἄναυδοϲ. οὕτω καὶ παρὰ τὸ αὔω ἄναυοϲ, καὶ ἐλλείψει τοῦ υ ἄναοϲ. ἀφ’ οὑ τὸ Ἀττικὸν ἄνεωϲ, ὡϲ Μενέλαοϲ Μενέλεωϲ. –Ὅτι μὲν οὖν δύναται ὔνομα πληθυντικὸν εἰναι, ϲαφὲϲ ἐντεῦθεν. ἀλλὰ δῆλον, ὡϲ καὶ Ἀριϲτάρχῳ καὶ τοῖϲ ἀπὸ τῆϲ Ἀριϲτάρχου ϲχολῆϲ ϲυνήρεϲκε, τὸ μὴ μᾶλλον ὄνομα ἐκδέχεϲθαι, ὡϲ ἐπίρρημα δὲ ἐκ τοῦ καθ’ ἕνα ϲχηματιϲμὸν ἐκφέρεϲθαι καὶ ἐπὶ ἑνικῆϲ ϲχέϲεωϲ καὶ ἐπὶ πληθυντικῆϲ παραλαμβάνεϲθαι, ὅπερ οὐ παρείπετο ὀνόμαϲι καὶ γένουϲ μὴ εἶναι διακριτικόν. ἔϲτι δέ που καὶ ἐπὶ ἐνι. κῆϲ ἐκφορᾶϲ τὸ τοιοῦτον, ἡ δ’ ἄνεῳ δὴν ἧϲτο (ψ 93). καὶ ϲαφὲϲ ὅτι, εἰ δοθείη ἡ γραφὴ ϲὺν τῷ ϲ, δοθείη ἂν καὶ τὸ ὄνομα εἶναι τὸ ἄνεωϲ· εἰ δὲ μηδεμία ἀπόδειξίϲ ἐϲτι τῆϲ τοῦ ϲ προϲθέϲεωϲ, ὁμολόγωϲ, ὡϲ πρόκειται, ἐϲτὶν ἐπίρρημα. – ἔϲτι μέντοι γε ἐπικρῖναι τὸ ϲχῆμα τῷ τοῦ ὀνόματοϲ μεριϲμῷ, ἐπεὶ ἀντικείϲεται, ὡϲ ἀκριβέϲτερον ἐν τοῖϲ ἐξῆϲ δεδείξεται, τιὸ μὴ είϲ ω περατοῦϲθαι τὰ ἀπὸ τριγενῶν ὀνομάτων, ἀπὸ δὲ μονογενῶν. οὐ γὰρ δή γε τῷ φίλοϲ παράκειται ἐπίρρημα εἰϲ ω περαιούμενον, εἰϲ δὲ ωϲ, καὶ καὶ ἐν τοῖϲ τοιούτοιϲ· τῷ μέντοι τόνοϲ, μονογενεῖ ὄντι, παράκειται τὸ τόνῳ. εἴπερ οὖν καὶ τὸ ἄνεωϲ, ἐκ κοινοῦ γεγονὸϲ τοῦ ἄναοϲ ἢ ἄνιοϲ, ἐπιθετικῶϲ παραλαμβανόμενον παράκειται ἐπιρρήματι, ϲαφὲϲ ὅτι οὐκ εἰϲ ω περατούμενον, εἰϲ δὲ ωϲ. δεδείξεται γάρ, ὡϲ ἔφην , καὶ ἐν τοῖϲ ἑξῇ, ὡϲ οὐ τοῖϲ τοιούτοιϲ πάλιν τριγενέϲιν οὖϲι παράκειται ἐπίρρημϲ εἰϲ ω περατούμενον, ἀνώτεροϲ ἀνωτέρω, ἐϲώτεροϲ ἐϲωτέρω.

ἐχομένωϲ ϲκεπτέον καὶ περὶ τῶν ἐν ταῖϲ φωναῖϲ ϲχημάτων.

Τὰ δὴ ἐπιρρήματα καὶ πρωτότυπά ἐϲτι καὶ παραγωγά. καὶ τὰ τούτων παραγωγὰ ἃ μὲν ἀπὸ ἐπιρρημάτων, ὡϲ παρὰ τὸ ἄνω ἀνωτέρω, ἢ παρὰ ὀνόματα , ὡϲ παρὰ τὸ βότρυϲ βοτρυδόν, ἢ παρὰ ῥήματα, ὡϲ παρὰ τὸ κλέπτω κλέβδην , ἢ παρὰ ἀντωνυμίαν, ὡϲ παρὰ τὸ ἐκεῖνοϲ ἐκείνωϲ, οὖτοϲ οὕτωϲ, αὐτόϲ αὐτόθεν, ἢ παρὰ μετοχάϲ, ὡϲ παρὰ τὸ ἐπιϲτάμενοϲ ἐπιϲταμένωϲ καὶ ἐρρωμένοϲ ἐρρωμένωϲ, ἢ παρὰ προθέϲειϲ ὡϲ ἔξ ἔξωκαὶ παρὰ τὸ ἔν ἔνδον. καθὼϲ ἔϲτιν ἐπινοῆϲαι καὶ τὰϲ τοῦ ὀνόματοϲ παραγωγὰϲ ἢ καὶ ῥήματοϲ παρὰ τὰϲ αὐτὰϲ ἰδέαϲ τῶν λέξεων παραγομέναϲ ϲ〈ἤ παρ’ ἑτέραϲ⟩, εἴγε ἀπὸ μὲν ὀνόματοϲ ὄνομα, ὡϲ λίθοϲ λίθινοϲ, ἢ καὶ ῥῆμα, ὡϲ παρὰ τὴν εὐδαίμονοϲ εὐδαιμονῶ, ἡ καὶ παρ’ ἐπίρρημα, ὡϲ ὀψέ ὀψίζω, αἰαί αἰάζω, καὶ παρὰ πρόθεϲιν , ὑπὲρ ὑπέρτεροϲ, πρό πρότεροϲ, πάλιν καὶ τῆϲ τῶν ῥημάτων παραγωγῆϲ, ὡϲ πρόκειται, εἰϲ ταῦτα παραγομένηϲ.

ἐχθέϲ ἢ χθέϲ ῥητέον; Τρύφων (p.48 Velsen) φηϲὶν ἐν τῷ περὶ ἐπιρρημάτων τὸ ἐχθέϲ ἐντελέϲτερον εἶναι τοῦ χθέϲ Ἀττικοῦ, παρατιθέμενοϲ τὴν ἐν τοῖϲ μονοϲυλλάβοιϲ ἐπιρρήμαϲιν ἀναλογίαν, ὡϲ εἴη ἐν μακραῖϲ ϲυλλαβαῖϲ ἑκάϲτοτε, ναί, μή, ποῦ, πῶϲ, οὔ, καὶ τὰ τοιαῦτα· μηκυνόμενα διὰ τοῦ διπλοῦ, γνύξ, πύξ. πιϲτοὔται δὲ καὶ ἐντεῦθεν μὴ ἐντελῆ εἶναι τό τε δίϲ καὶ τρίϲ, ἐκ δὲ τοῦ δυάκιϲ καὶ τριάκιϲ ϲυγκεκόφθαι, ἐπειδὴ τὰ εἰϲ ϲ λήγοντα μετὰ βραχείαϲ ἐκφορᾶϲ ἐϲτιν ὑπὲρ μίαν ϲυλλαβήν, εἰκόϲ, ἐγγύϲ, ἐντόϲ, ἅλιϲ, ἄχριϲ, πάροϲ· ἐξ οὐ πάλιν ϲυνῆγε τὸ ἐχθέϲ ἀναλογώτερον , ἀφηρῆϲθαι δὲ πρὸϲ τῆϲ Ἀττικῆϲ χρήϲεωϲ τὸ ἐ. Οὐ γὰρ πάνυ ἐκεῖνο ὑγιέϲ, τὸ τὰ εἰϲ εϲ λήγοντα φάναι ῥήματα, ϲχέϲ, ARGVM, 1 Adverbia quib ibus rationibus formentur. —2 Adverbia Rnt primitiva aut derivata sunt. Et derivata quidem ab adverbiis nominibus verbis pronominibus participiis praepositionibus oriunda sunt. — 15 Nonnulla adverbia. separatin pereensentur. Trypho ἐχθέϲ pleniorem formam esec censet. — 23 Non licet argumentum, quo χθέϲ plenum esec comprobetur, petere a similibus verborum formis. TESTIM, 1 cf Schol. Dion. Thr. B A 936, 9 -21. Prisc. XV, 5p.63. 7 Hertz. DISCR. SCRIPT. 1 inscriptio δευτερα διαλυϲιϲ διερμηνευουϲα και διαλυουϲα τα των φωνων ϲχηματα των ἐπιρρημάτων η γαρ πρωτη περι τηϲ εννοιαϲ ουτων διηλεχθη maiusc. Α, διελεχθη b, qui hunc titulum scriptoris verbis inseruit 8 Cod. και ωϲ, unde facias καθψϲ b in var. lect., ψϲ id. in textu 10. ἢ vel ἢ⟨καὶ ⟩παρ’ ἑτέραϲ vel διαφόρουϲ adieeit RSkrzecxka | 12. ωϲ Α, om. b | 15 Ante ἐχθέϲ ἢ χθέϲ ῥητέον lacunau maioris amb itus statuit, et ante ἐχθέϲ inseri vult ⟨πρῶτον περὶ τοῦ ⟩ GDronke; interrogandi signum post ῥητέον posuit RSclneider, punctum b | φ pro φηϲιν abbr. Α 18. μηκυνουμενα Α 19. δεῖ πλου pro διπλοῦ Α | 20. ἐκ δὲ] fol. 125 r. | 23. post ἀναλογώτερον comnia pro puncto posuit RSkrzeczka 24. λήγοντα ⟨μονοϲύλλαβα 〉 GUhlig ϲπέϲ, ἕϲ, οἰϲ ϲυνενεχθήϲεται καὶ τὸ χθέϲ, εἰ ἦν ἐντελέϲ. ἀλλ’ οὑτόϲ γε ὁ λόγοϲ οὐ ϲυϲτήϲει οὐδὲ τὴν ἔϲ πρόθεϲιν οὐδὲ τὴν εἴϲ, ἐπεὶ ἀμφοτέροιϲ τοῖϲ ϲχήμαϲι ϲύνεϲτι ῥηματικὴ κατάληξιϲ. καὶ γὰρ τῷ εἰϲ τὸ αἵματόϲ εἰϲ ἀγαθοῖο (δ 611), καὶ τὸ εἰϲ ἔϲ ὅμοιον τῷ θέϲ. τὴν τοιαύτην οὑν παράθεϲιν εἰϲ κατόρ θωϲιν λέξεων παραιτητέον . ἐπεὶ πολλὰ μέρη λόγου, διάφορα ὄντα, ἔϲθ’ ὅτε ταῖϲ λέξεϲι ϲυνῳκείωνται. Ἄμεινον οὖν ἐκεῖνον τὸν λόγον παραθέϲθαι, ὡϲ τὸ πλεονάζον ε ψκείωται λέξεϲι ταῖϲ ἀπὸ φωνήεντοϲ ἀρχομέναιϲ, ὥϲ τε τὸ ἀφαιρούμενον λείπειν ἐθέλει λέξιν ἀπὸ ϲυμφώνου ἀρχομένην. ἔχει δὲ τὰ ὑποδείγματα τῇδε. τὸ ἕεδνα πλεονάζει τῷ ε, τὸ ἔειπεν ἀρχόμενον ἀπὸ τοῦ ἑ ἀπὸ φωνήεντοϲ, τὸ ἑώρων, καὶ εἰ μὴ διαίρεϲιϲ τοῦ ἧδε τὸ ἕαδεν , ἀπ ὸ δὲ τοῦ ἅδε δ’ ἔκτορι μῦθοϲ (Μ 80) ἔηκεν, ἕειϲ. τοῦ δὲ ἑτέρου ἔφη φῆ, ἔβη βῆ, ἐθέλω θέλω, οἱ ἐρυτῆρεϲ ῥυτῆρεϲ· ἐνιοι δὲ καὶ τὴν χεῖρα παρὰ τὸ ἔχειν φαϲὶν ἐϲχηματίϲθαι. τούτῳ γὰρ τῷ λόγῳ δείκνυται καὶ ἐν τῷ περὶ ἀντωνυμιῶν , ὡϲ οὐ πλεονάζει τὸ ε ἐν τῷ ἐκεῖνοϲ, τοὐναντίον δὲ λείπει ἡ κεῖνοϲ φωνὴ τῷ ε. ἔνθα καὶ περὶ τοῦ πνεύματοϲ ἐντελέϲτερον δείκνυται. κατὰ δὴ τοῦτον τὸν λόγον πάλιν ἐντελέϲτερον τὸ ἐχθέϲ τοῦ χθέϲ. ϲυνᾀδει δὲ καὶ ἡ τοῦ ἐτύμου προφορά, εἴγε παρὰ τὸ ἐκτὸϲ τοῦ χρόνου πεπτωκέναι τὸ κατάϲτημα ἐϲχημάτιϲται, τῶν ψιλῶν ἀντιϲτοίχων εἰϲ τὰ δαϲέα μεταπεϲόντων, καθὼϲ ἔϲτιν ἐπινοῆϲαι καὶ ἐπὶ τοῦ ἔχθοϲ· τὸ γὰρ ἀπόβλητον καὶ ἐκτὸϲ ἡμῶν τοιοῦτον.

ἐχομένωϲ ϲκεπτέον περὶ τοῦ εὐτε καὶ η ὐτε, καθώϲ τινεϲ ἐπεχείρηϲαν τὸ ARGVM. 7 Praestat igitur ad Tryphonis sententiam confirmandam hoc argumcbto uti: ε relindans praefigitur vocali ubi aphaeresis facta est, vox superest a consona incipiens. Posteriori generi tribuendum est χθέϲ; id igitur per aphaeresin ex pleriore ἐχθέϲ forma factum Quocum convenit eius originatio oriundum enim est ab ἐκτόϲ. –24 εὐτε unum est simplex vocabulum ab ὅτε derivatum: ηἤτε autem per parathesin factum est ex d ἄ(=ψϲ) et τε coniunctione, hac in re completiva (in ceteris copulativa). TKSTIM, 15 cf. Et. M. 605, 50. —20 ibid. 405, 24, quem locum ex Apollonio restituit ALente. DISCR. SCRIPT. 1 οὖτός γε b, ουτοϲ τε Α |3. τῷ εἰϲ τὸ GF Schoemann, τὸ ειϲ Ab l 4. είϲ] Deleverim b in var. lect. | 5. τὸ ἔϲ ὅμοιον GFSchoemann, τὸ θίϲ εϲ ὅμοιον Ab | 7. an λήξεϲι pro λέξεϲι scribendum sit dubitat RSchneider ϲυνῳκείωνται RSohneider, ϲυνοικειωνται Α, ϲυνοικειοῦνται b | 8. οικειωται Α | λέξεϲιν ⟨οὺ μόνον ταὶϲ ἀπὸ ϲυμφώνου, ἀλλὰ καὶ ⟩ conIcit GFSchoemann 9. ὥϲ τε RSchneider. ὥϲτε Ab 10. τα εεδνα Α τὸ ε Α 11. εεειπε Α | ἀρχὸμενον ἀπ πὸ τοῦ ε φωνήεντοϲ GDronke , secutus RSkrzeczkam, qui coniecerat ἀρχόμενον ἀπὸ τοῦ εἰ φωνἡεντοϲ, ἀρχομένου τοῦ ἀπο φωνήεντοϲ Α b 14 –15 ερυτυρεϲ Α 15. ἔχειν Α et in textu , qui in var.lect male refert in Α esse ϲχειν 21. καταϲχημα Α εϲχηματιϲθαι Α | 22. εχθεϲ pro ἔχθοϲ Α | 24. inscriptio περι του ευτε και ηντε Α | καθψϲ b, και ωϲ Α | 24 — 25. ἐπεχειριϲαν Α εὖτ᾿ ὄρεοϲ κορυφῇϲι (Γ 10) διὰ τοῦ ἐ καὶ τοῦ υ γράφειν, τοῦ κατὰ φύϲιν ϲχήματοϲ ἀπαιτοῦντοϲ τὴν διὰ τοῦ η καὶ υ γραφήν. ἐγένοντο δὲ αἱ φωναὶ τῇδε. ἡ μὲν ηὖτε κατὰ τὸ ἀκριβὲϲ τοῦ λόγου ὡϲ οὐ δὲ μία λεξιϲ ἐϲτὶν ἁπλῆ, ἀλλ᾿ οὐδὲ ϲύνθετοϲ, ἐν παραθέϲει δὲ τοῦ τέ ϲυνδέϲμου, νῦν παραπληρωματικοῦ καθεϲτῶτοϲ. — Τό γε μὴν εὖτε ἓν ἁπλοῦν ἐϲτι, γενόμενον οὕτωϲ. χρονικὸν ἐπίρρημα καὶ ἀναφορικὸν ἦν τὸ ὅτε, ὃ δὴ πλεοναϲμῷ τοῦ υ, κατὰ μετάθεϲιν τοῦ ο εἰϲ τὸ ε, εὖτε ἐγένετο, καθότι τὸ υ ἐπεντιθέμενον ψιλοῦ πνεύματοϲ αἴτιον γίνεται, ὥϲπερ ἔχει τὸ ἕκηλοϲ εὔκηλοϲ φορέοι⟨το⟩ (Arat. Phaen. v. 100). τό τε εὖνιϲ παρὰ τὴν ἑνόϲ παρωνόμαϲται. — τῇδε εἴχε καὶ τὸ προκείμενον ἐπίρρημα. — Τοῖϲ εἰϲ ωϲ περατουμένοιϲ ἐπιρρήμαϲι ϲυνυπάρχει ἐπιρρήματα εἰϲ α λήγοντα, ὀξύτονα ἠ καὶ ἔτι βαρύτονα, περὶ ὧν τοῦ τόνου κατὰ τὸ ἑξῆϲ εἰρήϲεται. οἰον τῷ πυκνῶϲ παράκειται τὸ πυκνά, ὅπερ καὶ ὁμοφωνεῖ πληθυντκῇ ἐκφορᾷ οὐδετέρᾳ, τῷ καλῶϲ τὸ καλά, τῷ καλλίϲτωϲ τὸ κάλλιϲτα, ϲαφῶϲ ϲάφα, ταχέωϲ τάχα. καὶ δὴ τῷ ὤϲ παρακείϲεται τὸ ἅ, τὴν αὐτὴν ἔχον ϲημαϲίαν τῷ ὥϲ, καὶ ϲχεδὸν τὴν αὐτὴν ϲύνταξιν. ὃν γὰρ τρόπον κατὰ πλεοναϲμὸν τῆϲ κατά προθέϲεωϲ λέγομεν καθώϲ, οὕτω καὶ καθά. ἀλλὰ μὴν καὶ ὤϲτε λέων ἐχάρη (Γ 23) φαμέν· τῇδε ἔχει καὶ τὸ ἅτε παρθένοϲ (X 127). ὅτι γὰρ πάλιν ἐν δυϲὶ μέρεϲι λόγου, ϲαφὲϲ καὶ ἐκ τῆϲ μεταλήψεωϲ καὶ τοῦ πνεύματοϲ, εἴγε τὸ ο πρὸ τοῦ τ καθ᾿ ἕν μέροϲ λόγου ψιλοῦται, ἀτμήν, ἄτη, ἀτηρόϲ. οὐ μὴν ἀλλὰ καὶ παρὰ τοῦτο τὸ ἅ ἀποτελεῖται ἰωνικώτερον τὸ ἥ, κατὰ μετάληψιν τοῦ α εἰϲ τὸ η. πάλιν γὰρ τῆϲ αὐτῆϲ ϲυντάξεωϲ ἐχόμενόν ἐϲτι τὸ ἥτε ξείνων θέμιϲ ἐϲτί (ι 268), καὶ δίχα τοῦ τέ ϲυνδέϲμου ἢ θέμιϲ ἐϲτίν (B 73), Testim. 7 Epim. Cr. 127, 29 εὖταν (εὖτε scr. RSchneider) ἐπίρρημα χρόνου δηλωτικόν, καὶ γίνεται οὔτως· ὁ μὲν Ἀπολλώνιος λέγει, ὅτι ἐκ τοῦ ὅτε ἐστέ, καὶ πλεονασμῳ τοῦ υ οὔτε, καὶ μ μεταθέσει το υ εἰς υ εὖτε, cf. Et M. 398, 43. Gud. 221, 63. 251, 50 (Herod. l 498, 1. ll 330 Lentz). Discu. Script. 2. απαιτουντ abbr. A | 3 τὴν διὰ] fol. 125 v. | post γραφήν supra lin. add. A2 των κατα φυϲιν ϲχηματων | 4. τοῦ λόγου οὺ μία (vel οὐδὲ μία) RSkrzeczka. του λογου ωϲ ουδεμια A, τὸ λόγου ψϲ οὐδεμία b | 5. δὲ τοῦ b, δια του A | 6. τό γε b, του γε A | 8. pro κατὰ μετάθεϲιν scribit καὶ μεταθέϲει PEgenolf | 9. ψηλου A | 10. φορέοι⟨το ⟩, quod est apud Aratum, scripsit RSchneider, φορέοι A b | 24. ψηλουται A | 25. ἀτμήν, ἄτη scripsit RSchneider, ἀντιην ἀτην A b, ἀτίειν, ἄτην ALentz | verba οὐ μὴν ἀλλὰ binc suatulit et p.149, 2 ante καὶ οὕτωϲ collocavit KLehrs | 26. ἰωνικώτερον KLehrs, τι ἕτερον Ab | 27. ἐϲτι b, εχει A ἐν ἴϲῳ τῷ ὣϲ θέμιϲ ἐϲτί.

Οὐ μὴν ἀλλὰ καὶ οὕτωϲ φαμέν· τοῖϲ εἰϲ ωϲ λήγουϲιν ἐπιρρήμαϲι ϲυνυπάρχει τινὰ εἰϲ η λήγοντα, ϲυντονούμενα τούτοιϲ, οὐδαμῶϲ οὐδαμῇ, πάντωϲ πάντῃ, ἄλλωϲ ἄλλῃ, διχῶϲ διχῇ. ὀξυνομένῳ ἄρα τῷ ὥϲ ϲυνοξυνθήϲεται τὸ ἥ, ὅπερ, ὡϲ ἔφαμεν, ἐν τῷ ἣ θέμιϲ ἐϲτὶ (Β 73). τοῦτο ἐν προϲθέϲει του τε καὶ πλεοναϲμῷ τοῦ υ ηὖτε, πάλιν ἀναγκαίωϲ τοῦ η ψιλωθέντοϲ, καθ᾿ ὃν εἴπομεν λόγον καὶ περὶ τοῦ εὖτε. καὶ ϲαφὲϲ ὅτι ὁ ἐγγενόμενοϲ πλεοναϲμὸϲ ὡϲ ἕνωϲιν τοῦ ϲχηματιϲμοῦ ἀπετέλει. ἔϲθ᾿ ὅτε γὰρ τὰ ἐπιϲυμβαίνοντα πάθη ὡϲ ἕνω⟩ιν τῶν μορίων ἀπετέλει, ὅτε καὶ τὸ τί ποτε ὑπὸ ϲυγκοπὴν πεϲόντα ἥνωται ἐν τῷ τίπτε ϲὺ δείδοικαϲ (Μ 244). τούτῳ οὖν τῷ λόγῳ δοκεῖ καὶ τὸ ηὖτε ὡϲ ἡνῶϲθαι.

Ἀλλὰ κἀκεῖνο ἐπιλυθήϲεται, «τί τί δήποτε τὸ μὲν ηὖτε καὶ ἠύτε λέγεται ἐν τριϲὶ ϲυλλαβαῖϲ, ἠὒτε περ κλαγγὴ γεράνων πέλει (Γ 3), πάλιν ἀναγκαίωϲ τοῦ η ψιλουμένου διὰ τὸ προηγεῖϲθαι φωνήεντοϲ· οὐ μὴν ἔτι τὸ εὖτε.» — πρὸϲ ὃ ἔϲτι φάναι, ὡϲ ἕνεκα μὲν τῆϲ τοῦ ῡ ἐπενθέϲεωϲ ἀναγκαία ἡ διϲύλλαβοϲ προφορά. τὸ γὰρ ῡ καὶ τὸ ῑ πλεονάζοντα μετὰ φωνήεντοϲ εἰϲ μίαν ϲυλλαβὴν ϲυνῇει, ἕαδεν εὔαδεν, ἕκηλοϲ εὔκηλοϲ, καὶ παρὰ Αἰολεῦϲι ναόϲ ναυόϲ, καὶ παρ᾿ Ἴωϲι νόϲοϲ νοῦϲοϲ. καὶ ἐπὶ τοῦ ἔρια εἴρια, ἕωϲ εἵωϲ ἀναγκαίωϲ οὖν καὶ τὸ ηὖτε ἀπὸ τοῦ ARGVM. 2 Fortasse una cum ὥϲ exstat adverbium ῆ, quod coniungitur cum τέ coniunetione et ῡ augetur. — 18 Ἠῦτε cur tribus syllabis proferatur, TESTIM. 2 Schol. B ad B 87 τὸ ἠὒτε ἐκ τοῦ ὥς (ὡς Bekker) γίνεται. κανων δέ ἐστιν ὁ λέγων, ὅτε τὰ εἰς ως λήγοντα ἐπιρρήματα, συνυκάρχοντά τινι, εἰς η λήγει, καὶ ὁμοτονούμενα αὐτοῖς. οἷον πάντως πάντῃ, ἄλλως ἄλλῃ, οὐδαμῶς οὐδαμῇ, διχῶς διχῇ. οὔτως οὖν καὶ ἀπὸ τοῦ ὤς ἤ, καὶ πλεονασμῷ τοῦ ῡ ἠὒ. ψιλοῦται δὲ ὡς τοῦ ῡ πλεονάσαντος. Et. M. 440, 4 τοῖς εἰς ως λήγουσιν ἐπιρρήμασι συνυπάρχει τινὰ εἰς η λήγοντα, καὶ ὁμοτονοῦσιν αὐτοῖς, οἷον ἄλλως, ἄλλῃ· διχῶς, διχῇ· οὐδαμῶς, οὐδαμῇ. ὁξυνομένου ἄρα τοῦ ὥς, ἀντίκειται τό ἥ, ὡς ἐν τῷ ‘ἦ[τε ξείνων] θέμις ἐστίν’· ἣ θέμις, ἀντὶ τοῦ ὡς νόμος ἐστί. [καὶ τοῖς εἰς ῆ λήγουσιν ἐπιρρήμασιν ἀντιπαράκειται τινὰ συντονούμενα τούτοις, οἷον πάντως, πάντῃ· ὡς. ἡ.] Τοῦτο ἐν προσθέσει τοῦ τε καὶ πλεονασμῷ τοῦ ῡ γίνεται ηὖτε. Ψιλοῦται, τὸ γὰρ υ πλεοναζόμενον ψιλοῦται. DISCR. SCRIPT. 1. ῶϲ RSchneider, ὡϲ Ab | 2. punctum post φαμέν posuit Klehrs |  3. ϲυνυπάρχει A, idem coniecit Klehrs, ϲυνυπάρχειν b | 4. ϲυν add. b | 7. ⟨ἐν προϲθέϲει τοῦ τε καὶ ⟩ RSchneider, ⟨καὶ ἐν ϲυντάξει τοῦ τε ‘ἥτε ξείνων θέμιϲ ἐϲτί’⟩. inseruit ante τοῦτο Klehrs | 8. ψηλωθεντοϲ A | περὶ τοῦ b, περι το A | 10. ὡϲ RSchneider, duae litterae erasae in A | . . . ϲιν τῶν μορίων] fol. 126 r., lacunam expl. b | 11. ὅτε b, ὁτι A | τὸ τί πότε b, το ποτε A 12. δείδοικαϲ Homerus, δει δειδοικαϲ A, δὴ δείδοικαϲ b | 17. post η add. προηγον in A, sed deletum | ψηλουμενου A | 20. ϲυνῄει RSchneider, ϲυνδεῖ Ab, ϲύνειϲιν GUhlig | εαδε ευαδε A ἥτε τὰϲ ἴϲαϲ ϲυλλαβὰϲ τηρεῖ. — τῆϲ δὲ διαϲτάϲεωϲ ἀφορμή ἐϲτιν ἡδε. οὐκ ἔϲτιν ἐπινοῆϲαι ⟨τὸ η⟩ καὶ τὸ ῡ ἐν μιῇ ϲυλλαβῇ, ὅτε μὴ ἐν κλίϲει ῥήματοϲ, αὐλῶ ηὔλουν, αὐχῶ ηὔχουν. ἀναγκαία ἄρα ἡ διάϲταϲιϲ τοῦ ἠὒτε. ἔνθεν γοῦν φαμὲν ἕνεκα μὲν μεταλήψεωϲ τοῦ ᾱ εἰϲ ἡ κατωρθῶϲθαι τὸ γρηῦϲ, ἕνεκα δὲ τοῦ τὴν τοιαύτην ϲυλλαβὴν μὴ εὑρίϲκεϲθαι διαϲτατικώτερόν φαμεν τὸ γρηῦϲ Ἀπειραίη (η 8)· ὅτι γὰρ ἐκ μονοϲυλλάβου διήρηται, προῦπτον, διδάϲκει δὲ καὶ ἡ γενική, διϲυλλαβήϲαϲα ἐν τῷ γρηὸϲ ὀδυρομένηϲ. ἡ γὰρ εἰϲ ηῡϲ εὐθεῖα διϲύλλαβοϲ γενικὴν τριϲύλλαβον ἀποτελεῖ, καθάπερ ἡ γένυϲ τῆϲ γένυοϲ. ἀποτελεῖ δὲ διϲύλλαβον γενικὴν τὴν γρηόϲ· ὅπερ παρείπετο ταῖϲ μονοϲυλλάβοιϲ εὐθείαιϲ. — ἀπειράκιϲ δὲ ἐδείχθη, ὅτι οὐ πρὸϲ τὰ πάθη αἱ κλίϲειϲ ἀπαρτίζονται, πρὸϲ δὲ τὰ ὁλόκληρα. —

Βραχεῖα δὲ ἀφορμή ἐϲτι τοῦ καὶ τὸ εὖτε παραλαμβάνεϲθαι ἀντὶ τοῦ ηὖτε ὃν γὰρ τρόπον τὸ ὥϲ ἀντὶ τοῦ ὅτε, Ἔκτωρ δ᾿ ὡϲ Ϲκαιάϲ τε πύλαϲ (Ζ 237) , κατὰ τὸν αὐτὸν δὴ τρόπον οὐδὲν κωλύει καὶ τὸ εὖτ᾿ ὄρεοϲ, ϲημαῖνον τὸ ὅτε, παρειλῆφθαι ἀντὶ τοῦ ὥϲ.

Τρύφων (p. 48 Velsen ) φηϲὶν «ὡϲ τὰ εἰϲ ᾱ λήγοντα ἐπιρρήματα βραχυκατάληκτά ἐϲτιν· οὐ γεγράψεται ἄρα τὸ ἰδία καὶ δημοϲία ϲὸν τῷ ῑ». Ἔϲτι δὲ πρὸϲ τὸ τοιοῦτον ὑπαντῆϲαι, ὡϲ οὐ κατά τινα νόμον τὰ ἐπιρρήματα πάντωϲ εἰϲ βραχὺ θέλει λήγειν. τί γὰρ ἐμποδὼν τοῦ καὶ εἰϲ μακρὰν λήγειν καὶ εἰϲ βραχεῖαν; καὶ γάρ τινα βραχυκατάληκτά ἐϲτιν , ὡϲ τὸ τῆλε καὶ ὀψέ, καὶ μακροκατάληκτα, ὡϲ τὸ ἔϲω καὶ ἔξω· καὶ τῷ ῑ βραχεῖ, ὡϲ ἐλληνιϲτί, ἰαϲτί, ἀλλὰ καὶ εἰϲ μακρὸν τὸ ῑ, ἀκονιτί , ἀναιμωτί. ARGVM. 1 haec est causa, quod η et ῡ, praeter verborum flexionem, in unam syllabam non co??unt. — 15 Εὖτε et ηὖτε promiscue usurpantur. — 20 Ἰδίᾳ et δημοϲίᾳ adverbiis ῑ mutum addi vetat Trypho, quod adverbia in ᾱ longam exire non soleant. At cur non possint in ᾱ longam terminari, causa nulla est. TESTIM. 3 Et. M. 440, 14 Δεῖ δὲ ἀναγινώσκειν ἠὒτε ἐν διαστάσει. Κανὼν γάρ ἐστιν ὁ λέγων. ὅτι οὐκ ἔστιν ἐπινοῆσαι τὸ ἤ καὶ τὸ ῡ ἐν μιᾷ συλλαβῇ, χωρὶς εἰ μὴ ἐν κλίσει ῥήματος, ὡς αὐδῶ ηἤδων, αὐχῶ ηὔχδυν. Ἀναγκαίως (Ἀναγκαία RSchneider) οὖν ἡ διάστασις τοῦ ἠὒτε, ὁμοίως τῷ γρηὒς καὶ νηὒς. ibid. 763, 4 κανών ἐστιν ὁ λέγων ‘οὐκ ἔστιν ἐπινοῆσαι τὸ ῆ καὶ τὸ ῡ ἐν μιᾷ συλλαβὴ (ὅτι μὴ ἐν κλίσει ῥήματος αὐλὼ ηὔλουν, αὐχῶ ηὔχουν addidit ex Apollonio Alentz). DISCR. SCRIPT. 2. τὸ η inseruit b, nullum lac. indicium in A | οτε A, οτι b | 4—5 . κατορθωϲθαι A | 7. Ἀπειραίη Homerus, απηραιη Ab | 12. τῆϲ A et b in textu, qui in var. lect: ‘Malim ‘τῆν’ | 14. κλιϲ?? abbr. A | απ ante αρτιζονται add, A2 | 20. inscriptio περι των ειϲ ᾱ βραχυκαταληκτων maiusc. A | 22. τά ἐπιρρήματα] fol. 126 v. | 23. post τι γαρ videtur in A scriptum fuisse το, nunc madore evan. post hoc est εμποδον | 26. ακονητι A οὐκ ἄρα ἀπόδειξιϲ τοῦ ὅτι τὸ ἰδίᾳ ϲὺν τῷ ῑ οὐ γεγράψεται τὸ τἆλλα εἰϲ βραχὺ ᾱ λήγειν. — καὶ γὰρ ἐπ᾿  ὀνομάτων ἐνὸν τὸ τοιοῦτον εύρέϲθαι. μοῦϲά φαμεν, ἀλλὰ καὶ Ἀθηνᾶ καὶ ϲοφία.

Ῥητέον οὖν ἑτέρῳ λόγῳ καὶ περὶ γραφῆϲ τῆϲ διὰ τοῦ ῑ. — ἡ ἀπὸ τῶν ὀνομάτων μετάπτωϲιϲ εἰϲ τὰ ἐπιρρήματα, καθ᾿ οὓϲ λόγουϲ ἐδείξαμεν ἐν ἀρχαῖϲ, πάντωϲ μετὰ τῶν παρεπομένων ἔχει καὶ τὰϲ γραφὰϲ ϲυνυπαρχούϲαϲ, καθάπερ τὸ ἀτρεκέϲ, ϲυνεμπεϲὸν ὀνόματι, καὶ γραφὴν καὶ τόνον ἀπηνέγκατο, τὸ καλόν, τὸ εὐρύ, τὸ κάλλιϲτα, τὸ πυκνά· ϲχεδὸν ἐπὶ πάντων ὁ λόγοϲ ϲυμφωνεῖ, περὶ ὧν καὶ κατὰ τὸ ἑξῆϲ εἰρήϲεται. — Ἔϲτιν οὖν τι δημόϲιοϲ, ᾧ παράκειται θηλυκὸν τὸ δημοϲία, οὗ ϲύνταξιϲ ἐπιρρηματικὴ ἐγίγνετο, δημοϲίᾳ ἀπήχθη, ὡϲ εἰ δημοϲίωϲ τιϲ ἀπήχθη. καὶ τοῦτο εἰ μὲν ἀπὸ τῆϲ εὐθείαϲ τὴν ϲύνταξιν ἀνεδέξατο, δίχα τοῦ ῑ γεγράψεται· εἰ δὲ παρὰ τὴν δοτικήν, ϲὺν τῷ ῑ. εἰϲ ἐπίκριϲιν οὖν τοῦ τοιούτου παραληπτέον λόγον ἀποδεικνύντα, πότερα παρὰ δοτικὰϲ ἢ εὐθείαϲ τὰ τοιαῦτα. τὸ τοιοῦτον γὰρ παρέπεται οὐ μόνον τοῖϲ εἰϲ ᾱ λήγουϲιν ὀνόμαϲιν, ἀλλὰ καὶ τοῖϲ εἰϲ η λήγουϲι μορίοιϲ θηλυκοῖϲ. ἔϲτι τι ὄνομα οὐδαμόϲ, ᾧ παράκειται ἐπίρρημα τὸ οὐδαμῶϲ καὶ οὐδαμόθεν, ᾧ ἀπὸ θηλυκοῦ πάλιν ϲχήματοϲ ἐπίρρημα παράκειται τὸ οὐδαμῇ. καὶ εἰ μὲν ἀπὸ τῆϲ εὐθείαϲ, ἐν ὀξεῖ τόνῳ καὶ δίχα τοῦ ῑ εἰ δὲ οὐκ ὀξὺϲ ὁ τόνοϲ, ὁ δὲ περιϲπώμενοϲ, ὅϲ ἐϲτιν ἐν δοτικῇ, ὁμολόγωϲ καὶ τόδε ϲὺν τῷ ῑ γεγράψεται, καθότι πάλιν ϲυντονούμενον τῷ θηλυκῷ παράκειται καὶ τὸ ἄλλη. — Ἔϲτι δὲ καὶ ἄλλωϲ ἐπιδεῖξαι. παρὰ ἀντωνυμικὸν τὸ αὕτη γίνεται ἐπιρρηματική τιϲ προφορά, ἣν οὔ φαμεν οὕτωϲ, αὕτη ἄγωμεν, ταύτῃ δέ. καὶ προφανὲϲ ὡϲ ἡ πρόϲθεϲιϲ τοῦ τ τὴν δοτικὴν ὁμολογεῖ , ᾧ λόγῳ καὶ τὸ τῇδε ἄγωμεν. Δέδεικται ἄρα ὅτι παρὰ δοτικὰϲ αἱ τοιαῦται ἐπιρρηματικαὶ προφοραί· εἰ δὲ παρὰ δοτικάϲ, δῆλον ὡϲ καὶ γεγράψεται ϲὺν τῷ ῑ. καὶ εἰ τοῦτο, καὶ τὸ ἰδίᾳ ἄρα καὶ δημοϲίᾳ παρὰ δοτικάϲ, καὶ οὕτωϲ τὰ ἐπιρρήματα γεγράψεται ϲὺν τῷ ῑ οὐχ ὥϲ φηϲι Τρύφων διὰ τὸ μακρὸν ᾱ·

Τὰ εἰϲ ᾱ λήγοντα ἐπιρρήματα ἢ ὀξύνεται, ὡϲ δηθά, καναχηδά, πυκνά, ἠ βαρύνεται, ὡϲ τάχα , λίγα, ἄντα, πρῶτα. τὰ πρωτότυπα μόνωϲ βαρύνεται, αἶψα, αὐτίκα, ὄφρα, ῥίμφα, μάλα, μέϲφα, καὶ ὅϲα ARGVM. 1 Adverbin eodem modo scribuntur atque nomina, quibunscum congruunt forma; illa igitur cum e dativis facta sint, ῑ subscribendum est. — 30. Adverbia, quae eosdem fines hubent, generatim percensentur. —31 1) Adverbia in ᾱ. Primigenin quaeque a praesenti verborum tempore derivantur, barytona sunt. TESTIM. 22 cf. Orion. 123, 2. DISCR. SCRIPT. 3. ϲοφία b, ϲοφιαν A | 5. μετάπτωϲιϲ RSkrzeczka, ϲὐμπτωϲιϲ Ab in textu, ‘rectius fortasse ϲυνέμπτωϲιϲ’ b in var. lect. | 11. δημοϲίᾳ RSchneider, δημοϲία Ab | 15. δοτικὰϲ b, δοτικηϲ A, α supra scr. A¹ | 17. ὁ pro ὡ A | 20. ὁ τόνοϲ b, τονοϲ A | 21. δοτικηι A | 21. ἄγωμεν b. αγομεν A | 26. verba αι τοιαυται επιρρηματικαι bis scripta erant ab A1, sed deleta sunt ab A | 27. ψϲ καὶ] fol. 127 r. | 29. verbu οὐχ ὠϲ — μακρὸν ᾱ deleri maluit RSkrzeczka, quam sic corrigi, ut correxit GUhlig οὐχ ὣϲ φηϲι Τρύφων διὰ τοῦ ἁπλοῦ ᾱ παρ᾿ ἐνεϲτῶταϲ τῶν ῥημάτων ἀποτελεῖται, ἠρεμῶ ἠρέμα, μίγω μίγα, ἀντῶ ἄντα, μινύθω μίνυθα (καὶ μετὰ περιϲϲοῦ τοῦ ν μίνυνθα), ῥέω ῥέα (τὰ γὰρ εὐχερῶϲ γινόμενα ῥύϲει ἔοικε. καὶ ϲαφὲϲ ὅτι τὸ ῥέα μὲν γὰρ βριάει (Hes. Op. 5) ὁλόκληρον γέγονε, τὸ δὲ ῥεῖα ἐν πλεοναϲμῷ ἐϲτί τοῦ ῑ)· ϲιγῶ ϲῖγα, ἀτρεμῶ ἀτρέμα. — παραιτητέον οὖν τοὺϲ ἠξιωκόταϲ ὀξύνειν τὸ μίγδ᾿ ἄλλοιϲι θεοῖϲιν (Θ 436), «ἐπεὶ τὰ εἰϲ δᾱ, φαϲί, «λήγοντα ἐπιρρήματα ὀξύνεται, ὡϲ ἔχει τὸ καναχηδὰ ῥέοντεϲ (Hes. Theog. 367) καὶ τὸ χανδά». — ἔϲτι γὰρ πρὸϲ τὸ τοιοῦτον φάναι, ὡϲ ἰδού τινα εἰϲ δᾱ λήγοντα καὶ βαρύτονά ἐϲτιν, ὡϲ τὸ ληκίνδα, ὀϲτρακίνδα, ὀνόματα παιδιῶν, καὶ ὡϲ τὰ ὀξυνόμενα ϲυνυπάρχει τοῖϲ εἰϲ δον περατουμένοιϲ, καναχηδόν καναχηδά, αὐτοϲχεδόν αὐτοϲχεδά, χανδόν χανδά· τῷ μέντοι μίγδα οὐ παράκειται ὁ τοιοῦτοϲ ϲχηματιϲμόϲ. ἦν οὖν ἐν πλεοναϲμῷ τοῦ δ, καθὼϲ καὶ ἡ ἄχερδοϲ πλεονάζει καὶ ὁ δαίδαλοϲ τῷ δ, παρὰ τὸ δαίω. καὶ ἐν ἐπιρρήματι δὲ τῷ ὑπόδρα δύναται πλεοναϲμὸϲ εἶναι τοῦ δ. (εἰ γὰρ μὴ παραδεξαίμεθα ὅτι ἔνδειά ἐϲτι τοῦ ξ, δύναιτο ἂν παρὰ τὸ ὁρῶ ἀποτελεῖϲθαί τι ὅρα καὶ ὑπόδρα μετὰ περιϲϲοῦ τοῦ δ, ὅπερ οὐ πάντωϲ ἐπιζητήϲει τὸ φ· καὶ γὰρ ἄλλα ἐϲτί τινα, ἃ οὐ μετέβαλε κατὰ ϲυναλοιφὴν τὸ π εἰϲ φ, ὡϲ ἥλιοϲ ἀπηλιώτηϲ, ὡϲ τὸ ἐπ᾿ Ἡφαίϲτοιο θύρῃϲιν, ὡϲ ἐπίϲτιόν ἐϲτιν ἑκάϲτῳ (ζ 265). ἐν τοῖϲ προκειμένοιϲ εἴρηται ἱκανῶϲ περὶ τοῦ ὑπόδρα). τούτῳ ἄρα τῷ λόγῳ καὶ τὸ ληκίνδα ἐν βαρεῖ τόνῳ ἐϲτίν, οὐ ϲυνυπάρχον τῷ εἰϲ δον λήγοντι ἐπιρρήματι.

Βαρύνεται καὶ ὅϲα οὐκ ἐν ὁμοφωνίᾳ γίνεται πληθυντικῶν οὐδετερῶν ARGVM. 27 Barytona sunt, quae non iisdem utuntur formis neutra pluralia. Notandus igitur accentus θαμά adverbii, quod, cum discrepet a plurali θαμέα, barytonon esse oporteret; coque magis notandus, quod ex θαμά nascitur ἅμα. TESTIM. 3 Et. M. 703, 4 τὸ γὰρ εὐχερὲς ῥεύσει (ῥύσει?) ἔοικεν. ibid 700, 56 ῥᾷον· παρὰ τὸ ῥέω· τὸ γὰρ εὐχερῶς γινόμενον ῥύσει ἔοικεν. — 27 Ep. Cr. 448, 9 τὰ ἀπὸ πληθυντικῶν οὐδετέρων μεταγόμενα εἰς ἐπιρρηματικὴν σύνταξιν ἄπαντα βαρύνεται, οἷον ταχέα τάχα, σαφέα σάφα, ὠκέα ὦκα, πλὴν τοῦ θαμά. DISCR. SCRIPT. 1. μίγω μίγα GHSchaefer, μίϲγω μίϲγα Ab | 5. γεγονε b, γερον A, quas syllabas ut ex praecedentibus ηρον male repetitas omisit FJBast | 7. μίγδ᾿ Homerus, μίγδα Ab | 11—12. verbis ωϲ το ληκινδα οϲτρακινδα ονοματα παιδιων linea subscripta est in A | 12. καὶ ὡϲ b in var. lect., ὡϲ καὶ Ab, ὡϲ aut delendum aut in ἔτι mutandum esse censet RSkraeczka | 13. τῷ b, το A | 15. τῷ δ b, το δ A | 16. δὲ τῷ b, δε το A | 20. ϲυναλοιφὴν τὸ π εἰϲ φ b, ϲυναλιφην το φ ειϲ π A | ηλιοϲ om. A1, add. A2 in marg. | ante απηλιωτηϲ aliquid erasum in A | 21. θυρηιϲιν corr. A2, ουϲϲιν A1 | 24. ἄρα RSkrzeczka, γὰρ Ab | 27. Βαρύνεται Ab, βαρύνονται FJBast | πληθυντικῶν b in var. lect., πληθυντικη A, πληθυντικῇ b in textu ὀνομάτων. παρὰ τὸ ταχύϲ ἐϲτιν ὄνομα πληθυντικὸν ταχέα, ἀφ᾿  οὗ ἐπίρρημα οὐχ ὁμόφωνον τὸ τάχα· λιγύϲ λιγέα λίγα· κρατύϲ κρατέα κράτα καὶ κάρτα· ὠκύϲ ὠκέα ῶκα. — Διὸ καὶ ϲημειωτέον παρὰ τὸ θαμύϲ, ἀφ᾿ οὗ καὶ τὸ θαμέεϲ καὶ πληθυντικὸν καὶ τὸ θαμέα, ὡϲ τὸ θαμά, οὐχ ὡϲ ταχέα τάχα. ὅπερ πάλιν διελέγχεται καὶ ἐκ τοῦ ἄμα, εἴγε δύναται ἐν ἐνδείᾳ εῖναι τοῦ θ· τὸ γὰρ πυκνῶϲ γινόμενον ὑφ᾿ ἕνα καιρὸν γίνεται. Τρύφων μέντοι τοὐναντίον φηϲίν, ὡϲ τὸ θαμά ἐπλεόναϲε τῷ θ, τῇ αὐτῇ ἐτυμολογίᾳ ἀρκούμενοϲ. ἐπιϲτούμεθα δὲ τὸ θαμά ἐντελέϲτερον διὰ τῆϲ τοῦ θαμέα ὀνόματοϲ παραθέϲεωϲ.

Βαρύνεται καὶ ὅϲα ἐν ὁμοφωνίᾳ καθέϲτηκε πληθυντικῶν βαρυτόνων ὀνομάτων· ἡδύτατοϲ, καὶ πληθυντικὸν ἡδύτατα, ἀλλὰ καὶ ἐπιρρηματικῶϲ τὸ ἡδύτατα. ὀρθῶϲ ἔχει τὸ κάλλιϲτα, ἔϲχατα, ἥδιϲτα, πρῶτα.

Βαρύνεται καὶ ὅϲα ἐκ μεταλήψεώϲ ἐϲτι τῶν εἰϲ θεν, ὅπερ ἐϲτὶ παρ᾿ Αἰολεῦϲι καὶ Δωριεῦϲι, περὶ ὧν καὶ τῆϲ μεταλήψεωϲ ἐντελῶϲ ἐκτεθείμεθα. οὐ γὰρ ἐφικτὴ πᾶϲα μετάθεϲιϲ τῶν εἰϲ θεν ληγόντων τοπικῶν εἰϲ τὸ ᾱ. οὐ γὰρ τὸ οὐρανόθεν οὐρανόθα φαϲίν, οὐδὲ τὸ ἄλλοθεν ἄλλοθα, τὸ δὲ ἔμπροϲθεν ἔμπροϲθα, ἔνερθεν ἔνερθα, ὄπιϲθεν ὄπιϲθα· ὁ δ᾿ ἐξύπιϲθα καϲταθείϲ (fr. adesp. 67 Bergk3)· πρόϲθεν πρόϲθα· καὶ παρ᾿ Ἀλκμᾶνι οὕτω δεκτέον τὴν ϲυναλοιφήν, πρόϲθ᾿ Ἀπόλλωνοϲ Λυκήω (fr. 73 Bergk3).

Ϲαφέϲ ἐϲτιν ὅτι καὶ τὸ ἔνθα τῇδε ἔχει, εἴγε τὰ μὴ οὕτωϲ ἔχοντα ARGVM. 10 Barytona sunt, quorum formae conveniunt cum neutris pluralibus barytonis. — 13 Barytona sunt adverbia in θᾱ, quibus Acolenses et Dores pro adverbiis in θεν utuntur. — 22 Quam regulam sequitur etiam ἔνθα, cum cetera oxytona sint. TESTIM. 7 Ep. Cr. 451 ,1 ἐκ τοῦ θαμά (θαμύς scr. RSchneider), ὃ σημαίνει τόν πυκνόν γίνεται ⟨θαμέα, θαμά καὶ inser. RSchneider⟩ κατά ἀποβολὴν τοῦ θ ἅμα, τὸ γὰρ πυκνὸν καὶ ἐπάλληλον ἄμα γίνεται, καὶ ἐκ τῷ αὐτῷ· τὸ δὲ  ἄμα βαρύνεται, ἐπειδὴ τὰ εἰς ᾱ λήγοντα δισύλλαβα ἐπιρρήματα ἅπαντα βαρύνονται· οἷον ὦκα, τάχα, ἅμα, σάφα, λίγα, λίπα χωρὶς τοῦ θαμά. Cf. Et. M, 75, 20. DISCR. SCRIPT. 3. ϲημειωτέον ⟨τὸ θαμά ⟩ FJBast | 4. καὶ τὸ θαμέεϲ]fol. 127v. | πληθυντικὸν καὶ τὸ θαμέα RSchneider, καὶ πληθυντικὸν τὸ θαμέα Ab in textu, ‘Malim πληθυντικὸν, καὶ οὐδέτερον τὸ θαμέα’ b in var. lect. | 4—5. [ὡϲ] τὸ θαμά, ⟨οὐχ ὡϲ⟩ ταχέα τάχα RSchneider, ωϲ το θαμα in fine versus et in initio sequentis versus ταχέα τάχα A; pro θαμα ex A enotavit b θ . . ., FJBast prorsus omisit; ὡϲ τὸ θ . . . ταχέα τάχα b in textu, τὸ θαμὰ, ὡϲ ταχέα τάχα conicit b in var. lect | 6. ἐν ἐνδείᾳ b, η ενδεια A | 7. θαμά RSchneider, ἅμα Ab | 8. τῷ b, το A | 9. θαμά RSchneider, θαμέα Ab | θαμέα inseruit RSchneider 10. ομοφωνιαι A | 18. ὔπιϲθα pro ὅπιϲθα GUhlig | 19. καϲτάθειϲ HLAhrens | ‘potest otiam Alemanicum esse’ ThBergk | 20. πρόϲθεν GDronke, πρόϲθε Ab | ϲυναλειφην A | 21. προϲθ᾿ FJBergk, b ThBergk, προϲ A τῶν εἰϲ θᾱ λήγοντα ὀξύνεται, δηθά οὐ παρακείμενον εἰϲ θεν λήγοντι, τριχθά μέντοι καὶ τετραχθά. — Ἀλλὰ καὶ τὰ τῆϲ ϲημαϲίαϲ ὧδε ἔχει. τὰ παρὰ πρόθεϲιν παραγόμενα τῶν εἰϲ θεν ληγόντων κοινῇ χρῆται ϲημαϲίᾳ κατὰ τὴν τοπικὴν ἐκφοράν, εἴγε τὰ μὲν ἄλλα τὴν ἐκ τόπου ϲχέϲιν ϲημαίνει, λέγω τὸ οἴκοθεν, οὐρανόθεν, ἃ δὲ ἔχει τὰϲ τρεῖϲ διαϲτάϲειϲ. ὡϲ γὰρ καὶ ἐπ᾿ ὀνομάτων ἔϲτι κοινότητα γένουϲ παραδέξαϲθαι, οὕτω καὶ ἐπὶ τῶν προκειμένων ἐπιρρημάτων κοινότητα τὴν τόπων ἔϲτιν ἐπιδέξαϲθαι· καὶ καθάπερ ἔϲτιν ἐπινοῆϲαι τῇ παραθέϲει τῶν ἄρθρων διαϲτελλόμενα τὰ κοινά, οὕτω καὶ τῇ παραθέϲει τῶν προ θέϲεων τὰ προκείμενα διαϲτέλλεται. φαμὲν γὰρ ἐκ τοῦ ἔμπροϲθεν εἰϲ τὸ ἔμπροϲθεν, ἐκ τοῦ ὕπερθεν εἰϲ τὸ ὕπερθεν, τῶν ἄλλων ἐπιρρημάτων τὸ τοιοῦτον οὐκ ἀναδεχομένων. καὶ δὴ παρὰ τὴν ἔν πρόθεϲιν ἦν τι ἐπίρρημα ἔνθεν, ὃ δὴ ὤφειλε τρεῖϲ ἔχειν διαϲτάϲειϲ τοπικάϲ. καὶ ἐπειδὴ ἅπαξ Δωρικώτερον τὸ ἔνθεν εἰϲ τὸ ᾱ μετετίθετο, καὶ ἦν κοινότερον μεταλαμβανόμενον τὸ ἔνθα, ἐμερίζετο μὲν τῇ ϲυνεκδρομῇ τῶν εἰϲ θεν ληγόντων τὸ ἔνθεν εἰϲ τὴν ἐκ τοῦ τόπου ϲχέϲιν, εἶχε δὲ τὰϲ ὑπολοίπουϲ δύο ϲημαϲίαϲ ἐγκειμέναϲ ἐν τῷ ἔνθα. διὰ τοῦτο τὸ ἔνθα καὶ τὸ εἰϲ τὸν τόπον ϲημαίνει καὶ ἐν τόπῳ, ἔνθα μὲν Αἴαϲ κεῖται (γ 109), ἔνθα κατεπλέομεν (ι 142). δέδεικται ἄρα ἀναλόγωϲ βαρυνόμενον τὸ ἔνθα.

Βαρύνεται καὶ ὅϲα ἀντιμεταλαμβάνεται ἑτέροιϲ ἐπιρρήμαϲι, ϲχεδὸν ὑπὸ τὸν λόγον τῶν πρωτοτύπων παραλαμβανόμενα. τῳ ἔμπηϲ παράκειται τὸ ἔμπα, ἔμπα γε μὴν ἴθι δεῦρο. (ὅτι γὰρ καὶ ϲύνδεϲμόϲ ἐϲτιν ἐναντιωματικὸϲ τὸ ἔμπηϲ καὶ ἐπίρρημα, δείκνυται ἐν τῷ περὶ ϲυνδέϲμων· ᾧ λόγῳ καὶ ἄλλα ϲυνεμπίπτει ἐν ϲυνδέϲμοιϲ καὶ ἐπιρρήμαϲι. τὸ ὄφρα ϲύνδεϲμοϲ, ἀλλὰ καὶ ἐπίρρημα. οὕτωϲ ἔχει καὶ τὸ ὅπωϲ. καὶ τὸ ἵνα δὲ τοπικὸν ἐπίρρημά ἐϲτιν, ἵνα τ᾿ ἔτραφεν ἠδ᾿ ἐγένοντο (κ 417), καὶ ϲύνδεϲμοϲ αἰτιολογικόϲ, καὶ ἔτι ἀποτελεϲτικόϲ). καὶ τῷ μάλα δὲ τὸ Argvm. 3 Quaecunque adverbia in θεν a praepositionibus derivantur, ita usurpari solent ut iis et ‘unde’ et ‘ubi’ et ‘quo’ quaerenti respondere possimus. Itaque ἔνθεν tres notiones habere debebat: nunc autem ἔνθα dorica forma ita usu recepta est, ut et ‘ibi’ et ‘eo’ significet, ἔνθεν igitur nihil nisi ‘inde’ est. — 22 Barytona sunt ea adverbia in ᾱ, quibus alia eiusdem radicis praesto sunt. Discr. Script. 1. ληγοντα delevit RSkrzeczka, ληγόντων b | ‘quid sibi velit ου, alius viderit’ b |  λήγοντι addidit RSkrzeczka, qui ante τριχθά excmplum adverbii in θᾱ barytoni intercidisse suspicatur | 2. μέντοι delevit RSchneider | 6. ὡϲ γὰρ b, ει γε A | 7. ἐπὶ b, η A | 8. καὶ add. b | 14. τὸ ἔνθεν] fol. 128 r. | 15. μεταλαμβανόμενον RSkrzeczka, διαλαμβανόμενον Ab in textu, ἰδίᾳ λαμβανόμενον conicit b in var. lect. | τὸ ἔνθα RSkrzeczka, τὸ ἔνθεν Ab in textu, τοῦ ἔνθεν b in var. lect. | 18. τὸ b add. in var. lect | 23. τὸν b, των A | 31. τῷ μάλα δὲ τὸ Ab, τὸ μάλα δὲ τῷ RSkrzeczka μᾶλλον ἀντιπαράκειται. ἴϲωϲ δὲ καὶ τὸ ἦκα, τὴν αὐτὴν ἔχον ἀντιμετάληψιν, ἐν ὑπερβατῷ ἐϲτι τοῦ φωνήεντοϲ, ἀναγκαίωϲ τοῦ ν ἀποϲτάντοϲ, καθότι καὶ ἐπὶ τοῦ πρόϲθεν πρόϲθα, ἔνερθεν ἔνερθα.

Τῇ αὐτῇ ἀκολουθία ϲκεπτέον καὶ περὶ τοῦ ο οὐδαμά. Ὀξύνεται τὰ εἰϲ ᾱ λήγοντα ἐπιρρήματα, ὡϲ πρόκειται, εἰϲ θᾱ λήγοντα, οὐκ ἐκ μεταθέϲεωϲ ὄντα τοῦ θεν. ὀξύνεται καὶ τὰ ἐν ὁμοφωνίᾳ οὐδετέρων πληθυντικῶν. παρὰ τὸ πυκνόϲ πληθυντικὴ προφορὰ γίνεται οὐδετέρα πυκνά, ᾧ ϲύνεϲτι πάλιν ὁμόφωνον ἐπίρρημα τὸ πυκνά. οὕτωϲ ἔχει καὶ τὸ δεξιά καὶ ἀριϲτερά, ϲημαίνοντα τὸ δεξιῶϲ καὶ ἀριϲτερῶϲ. τοιοῦτόν ἐϲτι καὶ τὸ καλά (ὃ δι᾿ ἑνὸϲ μὲν λ γράφεται κατὰ τὸ κοινὸν ἔθοϲ, παρὰ Δωριεῦϲι δὲ δι᾿  ἑτέρου λ, καὶ οὐχ, ὡϲ ἔνιοι ὑπέλαβον, κατ᾿ Αἰολίδα διάλεκτον· ἐβαρύνετο γὰρ ἄν, πρὸϲ οἱϲ οὐδὲ τὸ καλόϲ Αἰολεῖϲ ἐν διπλαϲιαϲμῷ τοῦ λ προφέρονται). — πίϲτιϲ δὲ τοῦ τὴν ϲυνέμπτωϲιν τοῦ τόνου ἐπικρατεῖν τῶν προκειμένων ἐπιρρημάτων τὸ βαρυνθῆναι τὸ πυκνά ἐνδεῆϲαν τῷ ν, καθὸ ἐξέκλινε τὴν ὁμοφωνίαν. — Καὶ οὐ δεῖ ἀπορεῖν, διὰ τί παρὰ τὸ ϲαφῶϲ τὸ ϲάφα ἐβαρύνθη, παρὰ δὲ τὸ καλῶϲ οὐκέτι τὸ καλά· ὃ μὲν γὰρ τῇ ὁμοφωνίᾳ ἐκρατεῖτο τῇ πρὸϲ τὸ καλόϲ καλά, ὃ δὲ οὐ τῇδε εἴχε. — καὶ τὸ οὐδαμά δέ, παρακείμενον τῷ οὐδαμῶϲ, ἔχοιτο ἂν τοῦ κατὰ τὸ τέλοϲ ὀξέοϲ τόνου λόγῳ τοιῷδε. οὐκ ἔϲτιν ὅμοιον τὸ ϲαφῶϲ τῷ οὐδαμῶϲ, ἵνα ὅμοιον τῷ ϲάφα τὸ οὐδαμά κατὰ τάϲιν καθίϲτηται. παράκειται μὲν γὰρ τὸ ϲαφῶϲ τῷ ϲαφήϲ, οὗ τὸ οὐδέτερον πληθυντικὸν οὐκ ἔχει ϲυνέμπτωϲιν ἐν τῷ ϲάφα· τῷ μέντοι οὐδαμῶϲ παράκειται τὸ οὐδαμόϲ. πίϲτιϲ δὲ τὸ τὰ εἰϲ θεν λήγοντα ἐπιρρήματα καὶ τῷ ο παρεδρευόμενα ἢ ἀπ᾿  εὐθειῶν τῶν εἰϲ οϲ ληγουϲῶν πορῆχθαι ἢ γενικῶν τῶν εἰϲ οϲ, Λεϲβόθεν, οὐρανόθεν, Διόθεν. ἔϲτιν οὖν καὶ τὸ ἀμόθεν, καὶ ἔτι τὸ οὐδαμόθεν ἀπὸ τοῦ οὐδαμόϲ. ARGVM. 4 Quae cum neutris pluralibus conveniunt cum oxytona esse soleant, οὐδαμά iure acutum habet: TESTIM. 1—2 Ep. Cr. 184, 10 Ἦκα ἐπίρρημα μεσότητος· γίνεται δὲ παρὰ τὴν αἰτιατικὴν ⟨ἀκήν add. RSchneider ⟩· ὥσπερ παρὰ τὸ πρόσθεν πρόσθα, καὶ ἔνερθεν ἔνερθα, καὶ ἔνθεν ἔνθα, οὔτως ἀκήν ἦκα· γίνεται δὲ κατὰ μετάληψιν τοῦ αὐτοῦ φωνήεντος. ἀναγκαίως ἀποβλητικὸν γέγονε τοῦ ν. Et. M. 424, 4.—6 Ep. Cr. 153, ἅσα ἐν ὁμοφωνίᾳ καθέστηκε πάλιν (πληθυντικῶν scr. RSchneider) οὐδετέρων ὀνομάτων, μετάγεται εἰς ἐπιρρηματικὴν σύνταξιν. Eadem sunt in Et. M. 323, ubi recte πληθυντικῶν legitur. DISCR. SCRIPT. 4. οὐδαμά b, ουδαμα η ουδαμη A | 6—7. οὐδετέρων πληθυντικῶν RSchneider, οὐδέτερα πληθυντικά Ab in textu, οὐδετέρᾳ πληθυντικῇ b in var. lect, ⟨πρὸϲ ⟩ οὐδέτερα πληθυντικά RSkrzeczka | 11. οὐχ, ὡϲ b, ουτωϲ A 13, λ b, ᾱ A1, quod in λ mutavit A2 | 14. τοῦ τόνου b, τον τονον A | ἐπικρατεῖν τοῦ τόνου pro τοῦ τόνου ἐπικρατεῖν GFSchoemann | 17—18. καλὸϲ καλά GDronke, καλῶϲ Ab | 18. τω ουδομα A | 18—19. το ουδαμωϲ A | 19. ἔχοιτο ἄν] fol. 128 v. | 19. 20. -lacunas explevit b | 21. καθιϲταται A | 22—23. τω μεντοι A, τὸ μέντοι b | 23. οὐδαμῶϲ Ab, οὐδαμά GDronke | το ουδαμοϲ A, τῷ ουδαμοϲ b | δὲ τὸ b, δε τω A | 24. τῷ ο b, το ο A | 26. ἀμόθεν DRuhnken b, αλλοθεν A ὁμολόγωϲ οὖν τὸ μὲν οὐδαμῶϲ περιϲπᾶται. — καὶ ἔτι παρὰ Ἐπίκουρον τὸ ἀμῶϲ γέ πωϲ, ϲημαῖνον κατά τινα τρόπον, ἀπὸ ὀξυτόνου τοῦ ἀμόϲ. ἐπεὶ καὶ πόθεν περιεϲπάτο τὸ ἀμῶϲ, εἰ μὴ παρέκειτο ὀξεῖα τάϲιϲ, καθὸ καὶ τὸ καλῶϲ τῷ καλόϲ παράκειται; — Τοῖϲ δὴ τοιούτοιϲ ϲυμπαράκειται ἐπιρρήματα ὀξυνόμενα, εἰϲ ᾱ λήγοντα, πυκνόϲ πυκνῶϲ πυκνά, καλόϲ καλῶϲ καλά. ὑγιὴϲ ἄρα ἡ τάϲιϲ κατὰ τὴν ὀξεῖαν ἐν τῷ οὐδαμά.

Ἑξῆϲ ῥητέον ἐϲτὶ καὶ περὶ τοῦ ῥᾴ. Ἀλκμάν· τίϲ καν, τίϲ ποκα ῥᾲ ἄλλω νόον ἀνδρὸϲ ἐπίϲποι: (fr. 42 Bergk3 ). ὅπερ ἐν πάθει προφανεῖ ἐϲτίν· ἡ γὰρ μακρότηϲ τοῦ ᾱ ἀλλοτρία τῆϲ προλελεγμένηϲ καταλήξεωϲ. οὐδὲ γὰρ ἐκεῖνο ἔϲτι φάναι, ὅτι διὰ μονοϲυλλαβίαν ἐξετείνετο τὸ ᾱ, εἴγε καὶ ἕτερον ἔϲτιν ἐπινοῆϲαι βραχυκατάληκτον μονοϲύλλαβον, τὸ ᾱ, παρακείμενον τῷ ὥϲ, ὁμοφωνοῦν τε πληθυντικῇ προφορᾷ τῇ παρὰ τὸ ὅϲ, ἅ, ὡϲ πυκνόϲ πυκνά· ὑπὲρ οὗ κατὰ τὸ προκείμενον εἴρηται, ἐν ᾧ διειλήφαμεν καὶ περὶ τοῦ ηὖτε καὶ περὶ τοῦ ἅτε. οὐδὲ μὴν ἐκεῖνο ἔϲτι παραδέξαϲθαι, ὡϲ ὅμοιόν ἐϲτι τῷ ἰδίᾳ καὶ δημοϲίᾳ, καθὸ οὐ ϲυνεμπίπτει ὀνόματι, καθάπερ καὶ τὰ προκείμενα. — Ἔϲτι γε μὴν περὶ τῆϲ γραφῆϲ ἐπιϲτῆϲαι, εἰ καὶ ϲὺν τῷ ῑ γεγράψεται τὸ ῥά· οὐδὲ γὰρ ἡ τῶν ἀντιγράφων παράδοϲιϲ ἐξωμάλιϲτο, ἀφορμὴ μὲν οὖν ἐγένετο τοῦ δίχα τοῦ ῑ γράφεϲθαι τὸ προκείμενον ἐπίρρημα ἡ τοῦ ῥέα ϲυναλοιφή, τοῦ ε καὶ ᾱ εἰϲ μακρὸν ᾱ ϲυνῃρημένων. ἣν οὐ παραδεξαίμεθα, κατὰ πρῶτον μὲν λόγον, καθότι οὐ περιϲπᾶται, καὶ καθὼϲ εἴπομεν , ὅτι καὶ πρόϲθεϲίϲ ἐϲτι τοῦ ῑ· κατὰ δὲ δεύτερον διαπορήϲειέ τιϲ, ποίῳ λόγῳ Αἰολεῖϲ τὸ β προϲέθηκαν. μήποτε οὖν ARGVM. 9 Ῥᾴ vocula ᾱ longam habet, quod insolitum. — 19 Qui ei ῑ mutam addi noluerunt, eam ex ῥέα contractam esse existimarunt. Quod probari non potest: notaretur enim circumflexo. TESTIM. 1 Et. M. 95, 22 Ἔστιν ὄνομα ἀμός, ἰσοδυναμοῦν τῷ τὶς Δωρικῶς, ἐξ οὗ καὶ τὸ ἐν Ὀδυσσείᾳ ‘Τῶν ἀμόθεν ἀντὶ τοῦ ‘ἀπό τινος μέρους τούτων’. Ἐκ τῆς γενικῆς τῶν πληθυντικῶν γίνεται ἐπίρρημα μεσότητος ἀμῶς. DISCR. SCRIPT. 1. παρὰ Ἐπίκουρον Ab, DRuhnken Ἐπίκουρον corruptum. censet, παρὰ Ἐπικούρῳ ϲυχνὸν vel πολὺ vel simile quid conicit b in var. lect. | 2. του A¹ in marg. | 3. τὸ add. b | 4. τὸ καλωϲ τω καλοϲ A, τῷ καλῶϲ τὸ καλόϲ b | 9. τίϲ καν HLAhrens, τίϲ καν vel κα etiam ThBergk, τίϲ ἄν Ab, τίϲ δ᾿ ἂν FWSchneidewin | ῥᾴ haud dubie scribi voluit Apollonius, ‘ῥᾶ scripsi, est enim ex ῥέα contractum’ ThBergk, ρα A, an voluerit Alcman potius ῥᾷ᾿ vel ῥᾶ᾿ dubitat HLAhrens | 10. ἄλλω b, αλλα A | 17. περὶ τοῦ ἅτε b in var. lect. ChALobeck, πεϲατε A b in textu, τοῦ ἅτε GDronke GFSchoemann | 18. οὐ add. b | 21. τοῦ δίχα b, το διχα A | 22. ϲυναλιφη A | 23. οὐ] fol. 129 r. | παραδεξαιμεθα A, παραδεξαίμεθ᾿ ἂν b | 24. post δευτερον duae litterae erasae in A | 25. τὸ β b, το δευτερον A γραπτέον ϲὺν τῷ ῑ, τῆϲ καταϲτάϲεωϲ οὕτωϲ ἐχούϲηϲ· ὃν τρόπον τῷ ὄπιϲθεν τὸ ὀπιϲθίδιοϲ παράκειται, ἔμπροϲθεν ἐμπροϲθίδιοϲ, μαψίδιοϲ, ἀίδιοϲ, οὕτωϲ παρὰ τὸ ῥέα ἦν τι ῥεῖδιοϲ, ὃ παρὰ τοῖϲ Ἴωϲιν ἐγένετο ῥηἲδιοϲ ἀφ᾿ οὗ καὶ ἐπίρρημα ῥηιδίωϲ ὡϲ μαψιδίωϲ. ἀφ᾿ οὗ ἔπιπτεν, ἐκ μεταθέϲεωϲ τοῦ η εἰϲ τὸ ᾱ, ῥαἲδιοϲ καὶ ῥαῑδίωϲ, ἀφ᾿ οὗ κατὰ ϲυναίρεϲιν τὸ ῥᾳδίωϲ, καθὰ καὶ ἐν ὀνόμαϲι τὸ ῥαῖδιοϲ καὶ ῥᾴδιοϲ καὶ ῥάϊοϲ καὶ ῥᾷοϲ, καὶ Λάϊοϲ καὶ Λᾷοϲ. καὶ ὃν τρόπον ἦν τι πάλιν ὄνομα τὸ λήϊοϲ, ἀφ᾿ οὗ λάϊοϲ καὶ λάϊον καὶ λάϊα καὶ ἐν ϲυναιρέϲει πάλιν τοῦ ᾱ λάα, τίϲ μοι τὰ λᾷα ἐκτίλλει, Ϲώφρων (fr. 85 Ahrens), καὶ ϲὺν τῷ ῑ γράφεται, τὸν αὐτὸν δὴ τρόπον καὶ τὸ προκείμενον ϲχῆμα ἦν τὸ αὐτὸ πάθοϲ ἀναδεδεγμένον, ἀφ᾿ οὗ τὸ κατὰ ἀποκοπὴν ῥᾴ ἐγένετο, καθὸ καὶ τὸ βριθέωϲ μὲν ἐντελέϲ, παρακείμενον τῷ βριθύϲ, καὶ ἐν ἀποκοπῇ βρῖ. (ὅτι γὰρ καὶ δύο ϲυλλαβῶν ἀποκοπαὶ γίνονται, ἐν τῷ περὶ παθῶν ἐδείχθη. τό τε γὰρ πρόπαρ οὕτωϲ ἔχει, καὶ τὸ μάκαρ, πηδά, καὶ τὸ ἡμέν παρὰ Καλλιμάχῳ (fr. 461 Schneider).) — Καὶ τούτῳ γε τῷ λόγῳ καὶ τὰ τοῦ τόνου εὐκατάϲτατα γίνεται, καὶ ἔτι τὰ τῆϲ γραφῆϲ, καὶ ἔτι τὸ ἠπορημένον πρὸϲ τῶν Αἰολέων. μὴ γὰρ ἄλλοτε Αἰολεῖϲ προϲτίθενται τὸ β τῷ ρ, εἰ μὴ τὸ δ ἐπιφέροιτο κατὰ τὴν ἑξῆϲ ϲυλλαβήν, ἢ τὸ ϲυγγενὲϲ ζ, ἢ τὸ ϲυμπαθέϲτερον τ· ἅπαξ γὰρ τοῦ κ ἐπιφερομένου ἡ πρόϲθεϲιϲ ἐγίνετο. διὰ τοῦτο βρόδον φαϲὶ καὶ βρίζα καὶ βρυτῆρεϲ, οὐ μὴν τὸ ῥέω ἔτι βρέω φαϲίν, οὐδὲ ἄλλο τι τῶν τοιούτων. πρόδηλον οὖν ὡϲ ὁμόλογοϲ ἡ τε ἀποκοπή (οὐ γὰρ ἡ πρόϲθεϲιϲ παρείπετο, εἰ μὴ δυνάμει ἐπεφέρετο τὸ δ, εἴγε καὶ ἀποκοπαὶ ὑπομνήϲειϲ ἔχουϲι τῶν ἀποκεκομμένων ϲυλλαβῶν), οὐδέν τε ἐμπόδιον ἐπιγινομένου τοῦ βρᾳδίωϲ τὴν ἀποκοπὴν γενέϲθαι δεύτερον.

Διὰ τῶν προκατειλημμένων λόγων καταλάβοιτο ἄν τιϲ, ὅτι οὐδὲ τὸ ᾱ, ϲημαῖνον εὐχὴν ἐν τῷ «ἆ πά⟨ντα ϲυναγείραϲ⟩» (Callim. fr. Schneider) οὐκ ἔϲτιν ὁλόκληρον. ὡϲ γὰρ ἔφαμεν, οὐκ ἔϲτιν ἐν μα⟨κρῷ τῷ ᾱ⟩ τὰ εἰϲ ᾱ λήγοντα ἐπιρρήματα. ἰδοὺ γὰρ καὶ τὸ ἅ ARGVM. 9 Sic potius derivatum est: a ῥέα ducitur ῥεῖδιοϲ, ῥηῖδιοϲ ῥαῖδιοϲ, ῥᾴδιοϲ, — 12 unde duabus syllabis resectis ῥᾴ. — 17 Et quia in resectis syllabis δ inest, Aeolenses huic voculae β praefigunt. DISCR. SCRIPT. 1—2. τῷ ὄπιϲθεν τὸ b, το οπιϲθεν το A | 6. τὸ ῥαῖδιοϲ ⟨καὶ ῥᾴδιοϲ καὶ ῥάῖοϲ⟩ καὶ ῥᾷοϲ HLAhrens, το ραιδιοϲ και ραιοϲ A, τὸ ῥαῖδιοϲ καὶ ῥᾴδιοϲ b, τὸ ῥᾴδιοϲ καὶ ῥᾴοϲ FJBast | 7, Λάϊοϲ καὶ Λᾷοϲ b, λωῖοϲ και λωοϲ A, λώιοϲ καὶ λῷοϲ FJBast | 8. λάϊον καὶ λάϊα Ab, λαῖον καὶ λαῖα FJBast | 9. λᾷα b, λαια A | λᾷα FWSturz b, λαια A | 11. ῥᾴ b. ραι A | 12. βριθέωϲ ChALobeck, βριθύωκ A b, | βριθὺ, ὡϲ FJBast | 13. βρῖ ChALobeck, βρι A, βρί b | 17. πρὸϲ A b, βρά GHSchaefer | Αἰολεῖϲ Ab, οἱ Αἰολεῖϲ FJBast | 20. προθεϲιϲ A | 23. καὶ ⟨αἱ⟩ ἀποκοπαὶ FJBast | 24. ἐπιγινομένου Ab, ἐπιγινόμενον FJBast | βρᾳδίωϲ RSchneider, βραιδίωϲ Ab | 26. προκατειλημμένων Ab in textu, ‘Fort. προκατειλεγμένων’ b in var. lect. | post τιϲ duae tresve litterae erasae in A, sequitur fol. 129 v. | 27. lacunam expl. GFSchoemann, απα . . . Ab | 29. lacunam expl. b παρὰ τὸ ὅϲ ἐν μονοϲυλλαβίᾳ ἐφύλαξε τὴν βραχύτητα, λεγόμενον ὁτὲ μὲν μετὰ ϲυνδέϲμου, ἅτε παρθένοϲ (Χ 127), ὁτὲ δὲ μετὰ προθέϲεωϲ, καθά, καθάπερ, καθότι καὶ τὸ ἰϲοδυναμοῦν, ὥϲτε λέων ἐχάρη (Γ 23). καθώϲ. — ἔϲτιν οὖν ἐν ἀποκοπῇ τοῦ βάλε (ὅτι δὲ καὶ δύο ϲυλλαβῶν ἀποκοπὴ γίνεται. ἐντελῶϲ ἐν τῷ περὶ παθῶν παρεϲτήϲαμεν). ἐντεῦθεν γὰρ ἂν καὶ τεκμήραιτό τιϲ, ὡϲ οὐδ᾿ ἐντελέϲ ἐϲτι τὸ βάλε, βάλε δὴ, βάλε κηρύλοϲ εἴην (Alem. fr. 26 Bergk3 ), καθώϲ τινεϲ ψήθηϲαν ὅπερ οὐκ ἐπλεόναϲεν ἐν τῷ ἄβαλε, καθώϲ τινεϲ ψήθηϲαν, καθὸ οὐδέποτε πλεοναϲμὸϲ λέξεωϲ λείπεται εἰϲ τὸ δηλούμενον τῆϲ λέξεωϲ. οὐδὲ γὰρ τὸ ἀϲταφίϲ εἰϲ τὸ ᾱ ποτὲ μεταληφθὲν ϲημαίνει τὸ αὐτό, οὐδὲ τὸ ἔειπε τῷ ε. τὰ μέντοι ἐντελῆ ὄντα, καὶ ἀποκοπτόμενα καὶ ἀφαιρούμενα, φυλάϲϲει τὸ δηλούμενον· τῶν γὰρ φωνῶν τὰ πάθη, καὶ οὐ τῶν ϲημαινομένων. ἀποκοπὲν τὸ δῶ ϲημαίνει τὸ δῶμα· ἀφαιρεθὲν τὸ ἐθέλω τοῦ ε τὸ αὐτὸ ϲημαίνει, τὸ θέλω, καὶ ἔτι προϲαφαιρεθὲν ἐν τῷ λῶ. — ὁ λόγοϲ καθολικόϲ, χωρὶϲ εἰ μὴ ὑπ᾿ ἀμφιβολίαν πέϲοι τι, ἧϲ καὶ τὰ λοιπὰ τῶν λέξεων ἀπολύεται διὰ τῶν ϲυμφερομένων. τὸ ἄρα ἆ ἀπεκόπη διὰ τὸ ἐν αὐτῷ δηλούμενον, καὶ τὸ βάλε ἀφαίρεϲιϲ διὰ τὸ ἐν λεκτῷ καταλιμπάνεϲθαι τὸ ᾱ.

Τὰ εἰϲ ᾱν λήγοντα ἐπιρρήματα ἐν μακρῷ ἐϲτὶ τῷ ᾱ, τάϲει δὲ βαρείᾳ , ὡϲ ἔχει τὸ λίᾱν, ἄγᾶν, πέρᾱν. — δεδείξεται γὰρ τὸ ὅτᾱν, ὅτι δύο μέρη λόγου ἐϲτίν, ἔκ τε τοῦ ὅτε ἐπιρρήματοϲ καὶ τοῦ ἄν ϲυνδέϲμου, ἐν ᾧ δεδείξεται, ὅτι καὶ ἀνταποδοτικῷ χρῆται ὁ ποιητὴϲ τῷ τόταν, καὶ πότε περιϲϲῶϲ ἔγκειται ὁ ἄν ϲύνδεϲμοϲ, λέγω ἐν παραπληρωματικῷ, καὶ πότε οἤ. — Ἀλλ᾿ οὐδὲ τὸ πάμπᾶν ἄλογον ἂν εἴη διὰ τὴν ϲυϲτολὴν τοῦ ᾱ· ἅπαντα γὰρ τὰ ἐξ ὀνομάτων μεταλαμβανόμενα ARGVM. 6 Ek ἄβαλε per apocopen ᾱ, per aphaeresin βάλε nascitur. — 9 Nam si ᾱ in ἄβαλε redundaret, per se ipsum nihil valeret. Nunquam enim syllaba. redundans idem atque vox integra significat. — 21 2) Adverbia in ᾱν longam ᾱ habent et barytona sunt. Non repugnat ὅτ -ἄν; neque absonum πάμ-μᾶν adverbium, nam etiam in ϲύμπαν πρόπαν neutris ᾱ corripitur; itemque in adverbio πάμπαν. DISCR. SCRIPT. 1. lacunam expl. GDronke | lacunam expl. b | 10. καθώϲ τινεϲ ψήθηϲαν transposuit GUhlig | οὐκ add GUhlig | 12. τὸ ἀϲταφίϲ  εἰϲ τὸ ᾱ aut τοῦ ἀϲταφίϲ τὸ ᾱ b in var. lect, τοῦ αϲταφιϲ εἰϲ τὸ ᾱ Ab in textu | 13. τὸ αὐτό, οὐδὲ τὸ GDronke, τὸ τοιοῦτον, οὐδὲ τῷ Ab | τὸ ἔειπε εἰϲ τὸ ε aut τοῦ ἔειπε τὸ ε b in var. lect. | 16. commu post ε delevit et post ϲημαίνει posuit RSkrzeczka | τὸ θέλω Ab, ⟨ἐν ⟩ τῷ θέλω GDronke, | 17. ἐν τῷ λῶ Ab, ⟨τοῦ θε ⟩ ἐν τῷ λῶ GFSchoemann | 18. τι, ἡϲ GDronke, δι᾿ ἧν Ab | 19. ἂ RSchneider, ἄλφα Ab | ἀποκοπὴ pro ἀπεκόπη GUhlig  | 20. ἀφαίρεϲιϲ RSkrzeczka ἀφαίρεϲιν Ab, ἀφῃρέθη GDronke | 21. ὅτι Klehrs, πότε Ab | ανταποδωτικω A | 25. ‘τόταν vel ut nos τότ’ ἄν’ KLehrs, τότε A | περιϲϲῶϲ add. KLehrs εἰϲ ἐπιρρηματικὴν ϲύνταξιν, τὴν φωνὴν τοῦ ὀνόματοϲ φυλάϲϲει, ὡϲ ἔχει τὸ εὐρύ, τὸ ἀτρεκέϲ, τὸ πυκνά, τὸ καλά, τὸ ἰδίᾳ, τὸ δημοϲίᾳ . ἄλλα πάμπολλα. λόγῳ οὐδὲ τὸ πάμπαν πρόπαν ὠλιγώρηται ⟨κατὰ τὸ πρόπαν⟩ ἢ ϲύμπᾶν· πάλιν γὰρ ἀπὸ ὀνοματικῆϲ ϲυντάξεωϲ εἰϲ ἐπιρρηματικὴν ἐχώρηϲεν. ἔϲτι τὸ πᾶν, ⟨ὅπερ⟩ μονοϲύλλαβον μὲν ὃν ἐν ἐκτάϲει τοῦ ᾱ ἐϲτίν, ὑπὲρ μίαν δὲ ϲυλλαβὴν καθεϲτηκόϲ, εἶτε καὶ κατὰ ϲύνθεϲιν εἴτε καὶ κατ’ ἐντέλειαν τοῦ ἐλλείποντοϲ α, ἐν ϲυϲτολῇ, ϲύμπάν, πρόπ ἄν ἅ? ἄν. ὅπερ ἀνεδέδεκτο καὶ τὸ ἐπίρρημα ἐν τῷ πάμπἄν.

Ὁ αὐτὸϲ λόγοϲ παρακουλουθήϲει, ὡϲ ἕνεκά γε τοῦ τόνου, οὐ καὶ ἐπὶ τοῦ ὠτᾶν, τὴν μὲν μακρότητα τοῦ ᾱ φυλάξαν, οὐ μὴν τὴν τάϲιν. καὶ κατ’ ἄλλον δὲ λόγον ἐπιϲτάϲεωϲ ἔτυχε, καθὸ διτονεῖ. - Γεγενῆϲθαι δὲ οἱ μὲν παρ’ἑταιρικὴν ἐκφώνηϲιν, ὡϲ Δίδυμοϲ (p. 403 Sehmidt) ἔφη, καὶ παραλαμβάνει αὐτὸ παρὰ τὸ ἔτηϲ μετὰ μορίου τοῦ ὧ κλητικοῦ. - Πρὸϲ ὅν φηϲι Τρύφων (p. 49 Velsen), ὡϲ τὰ τῆϲ κλητικῆϲ οὐ καταϲταίη· βραχὺ γὰρ καὶ βαρὺ τὸ α ἀπαιτεῖ, ὥϲπερ καὶ τῷ δώτηϲ τὸ δῶτα παράκειται, θύτηϲ θύτα. αὐτόϲ γε μήν φηϲιν, ὡϲ τὸ ὥ μόριον ἐπεκταθὲν διὰ τοῦ τα ἐποιεῖτο καὶ κλητικὸν ἐπίφθεγμα, καθότι καὶ τῷ δή τὸ δῆτα παρέκειτο· καὶ διὰ τὴν ἀντεμφαϲιν τὴν πρὸϲ τὰ ῶτα τὸ ν προϲεληλύθει. — Δῆλον δὲ ὅτι οὐδὲ αὐτὸϲ κατέϲτηϲεν οὔτε περὶ χρόνου οὕτε περὶ τόνου. οὐ γὰρ περὶ ϲυϲτελλομένου τοῦ ὦτάν ή ζήτηϲιϲ, περὶ δὲ τοῦ ἐκτείνοντοϲ τὸ ᾱ καὶ περὶ τοῦ διτονοῦντοϲ. πῶϲ δὲ οὐ γέλοιον αίτεῖϲθαι διὰ τὰϲ ϲυνεμπτώϲειϲ προϲθέϲειϲ ϲυμφώνων ἤ ἀφαιρέϲειϲ, ὅτε ϲχεδὸν πᾶϲα λέξιϲ ὑπ’ ἀμφίβολον πίπτει, καὶ οὐ πάντωϲ διὰ τὰϲ ϲυνούϲαϲ ἀμφιβολίαϲ δεῖ προϲνέμειν η ἀφαιρεῖν ϲύμφωνα ἤ φωνήεντα. οὐδὲ γὰρ αίτηϲάμε νοϲ τὸ μὴ διδόμενον κατέϲτηϲε τὸ ἐπίρρημα. ἔνιοι μὲν οὐν ἀξιοῦϲι τὸ ὠτᾶν Δωρικώτερον εἰναι γενικῆϲ πληθυντικῆϲ, νοουμένηϲ ἐπὶ τῶν ϲυνήθων , ὡϲ εἰ τιϲ εἴποι ὦ τῶν ἑταίρων, ὠ τῶν φίλων, λειπούϲηϲ ARGVM. 13 Ὤτἀν Didymus statuit derivari ab ἔτηϲ et ὠ interiectione — 15 Trypho ab ῶ interiεctione τα syllaba adiecta; alii doricum genetivum esse perhibent (ἐτᾶν) cum ὧ interiectione coniunctum. TESTIM. 17 cf. schol. Plat. Apol. 25 c. Et. M.825, 18. –27 cf Et, M. 825. 21. DISCR. SCRIPT. 3 locum restituit KLehrs, οὐδὲ τὸ πρόπαν ὠλιγώρηται (ωλιγορηται Α ) ἠ ϲύμπαν Αb | 5. ἔϲτι τὸ πἄν, ὅπερ KLehrs, ἔτι τὸ πἄν Α b | ον supra lin, Α | 6. ϲυλλαβὴν] fol. 130 r 7. κατ ἐντελειαν esse in Α cernitur, κατ ἐυτελειαν L, . . . ειαν b, κατ’ ἐντέλειαν vel κατὰ ἐντέλειαν coniectura assecuti sunt KLehrs G P FSehoemann, κατ’ ἔνδειαν C CJBlomfield, κατὰ ϲυνέχειαν vel ϲυνέπειαν OSchneider τοῦ λήγοντοϲ pro τοῦ ἐλλείποντοϲ OSclneider 10 11 οὐ και RSchneider, τόνου, καὶ Α b in textu, Fortasse χρόνου, καὶ ἐπί τὸ ὠτᾶν τὸ τῆν’ b in var lect., τοῦ τύπου pro τοῦ τόνου scribi vult GDronke | 11 . ἐφύλαξεν pro φυλάξαν GDronke | 15. κλιτικηϲ Α | 18, καθότι b, και οτι Α | 21 add. b | 24. υπ Α, ὑπὸ b 28. λιπουϲηϲ Α τῆϲ φράϲεωϲ. ἀλλ’ οὐδὲ τὸ τοιοῦτον εὐπαράδεκτον· οὐ γὰρ πιθανὸν ἐκ λειπούϲηϲ φράϲεωϲ λέξιν καθίϲταϲθαι. ἐπείτοι δόξει τῶν προκατειλημμένων ὑγιεϲτέρα ἥδε ἡ κατάϲταϲιϲ εἰναι. ἔϲτιν οὖν παρώνυμα εἰϲ αν λήγοντα, ἔϲθ’ ὅτε καὶ κατὰ τοῦ αὐτοῦ ϲημαινομένου παραλαμβανόμενα, καθότι ἔϲτιν ἐπινοῆϲαι καὶ κατὰ πλεῖϲτα τῶν παρωνύμων, ὡϲ ἐργάτηϲ ἐργατίνηϲ, ἄπειροϲ ἀπείρων, ἀνάγκη ἀναγκαία, ἁμαξαία. ἔϲτιν οὖν τι μέγιϲτοϲ, καὶ παρὰ τοῦτο τὸ μεμιϲτᾶν, ξυνόϲ τε καὶ ξυνᾶν. ἔφαμεν δὲ ἐν ἑτέροιϲ, ὅτι καὶ παρὰ τὸ νέοϲ νεᾶν τι ἦν, ἀφ’ οὐ τὸ νεανίϲκοϲ καὶ νεανίαϲ. καὶ παρὰ τὸ ἔτηϲ οὖν γενήϲεταί τι ἐτᾶν, οὐ τὸ κλητικὸν ὁμόφωνον. καὶ ὡϲ ἀπὸ κλητικῆϲ πολλάκιϲ ἐπιρρηματικαὶ ϲυντάξειϲ γίνονται, ὡϲ Δάματερ, Ἥρακλεϲ, τάλαν , οὕτωϲ καὶ τὸ ὦ ἐτᾶν αιον παραπεμπομένων ἡμῶν καὶ τὸν ὀξὺν τόνον ἀντὶ περιϲπωμένου μεταλαβεῖν.

Καὶ τὰ παρ’ Αἰολεῦϲι δὲ ἐκ τῶν εἰϲ δην ληγόντων μετατιθέντα τὸ η εἰϲ τὸ α πάλιν ἐϲτὶ βαρύτονα, ὡϲ ἔχει τὸ κλέβδαν καὶ ϲύδαν. καὶ ἐπεὶ τὸ δήν ὀξύτονον ἦν διὰ μονοϲυλλαβίαν, καὶ τὸ Δωρικὸν ὀξύτονον, τὸ δάν. καὶ ἐπεὶ οἱ πλεοναϲμοὶ τὸν αὐτὸν τόνον τηροῦϲι, ϲαφὲϲ ὅτι καὶ τὸ θοάν πλεονάϲαν τῶ ο οὐκ ἀντέκειτο.

Τὰ εἰϲ αϲ λήγοντα ὀξύνονται (ἰδιαίτερον μὲν παρὰ τὸν ἄνδρα παραχθὲν τὸ ἀνθρακάϲ). οὕτωϲ ἔχει καὶ τὸ ἐντυπάϲ, ἑκάϲ, ἀνεκάϲ (ὅπερ Ἀττικοὶ οὐ δεόντωϲ ἀναβιβάζουϲιν, ὡϲ καὶ ἐν ἑτέροιϲ ἐπιρρήμαϲι, χάριέν φαϲι καὶ ἄληθεϲ, καθὼϲ δείκνυμεν καὶ ἐπὶ τοῦ ϲφόδρα). — ϲημειωτέον οὖν τὸ πέλαϲ. τὸ γὰρ ἀτρέμαϲ, ὄφρ’ εὕδηϲι μένοϲ (ε 524). δύναται ἐκ καταλήξεωϲ τῆϲ εἰϲ α προϲειληφέναι τὸ ϲ. ὡϲ γὰρ τῷ ἠρεμῶ τὸ ἠρέμα παράκειται, τῷ ϲιγῶ τὸ ϲῖγα, ἀντῶ ἄντα, οὕτωϲ ARGVM. 2 Sic autem statuendum : ἐτἀν est paronymon ἔτηϲ vocis, cuius vocativus, eadem usus forma et cum ὦ coninctus, adverbii loco usurpatur. - 14 Adverbia aeohica in δαν =δην barvtona sunt. Neque repugnat δοάν, ut quod pleonasmum passum sit. 19 Adverbia in αϲ oxvtona sunt Notandum igitur πέλαϲ, minus notabile ἀτρέμαϲ, nam plena forma ἀτρέμα esse videtur. TESTIM. 3 Et. M. 825, 12 Ἔστιν ἔτης, ὄ σημαίνε τὸν συνήθη καὶ φίλον. ἐξ οὑ γίνετα πκρώνυμον ἐτᾶν, ὡ Ερμῆς Ἐρμᾶν, μέγιστος μεγιστᾶ ᾱν, καὶ μετά τοῦ ῶ κλητικοῦ ἐπιροήματος ὦ ἐτᾶν, καὶ κατὰ συναλοιφ φὴν ὦτᾶν. DISCM. SCRIPT. 1. πειθανον Α | 2 ἐκ λειπούϲηϲ b, ελλειπουϲηϲ Α | 2 - 3 F. προ- κατειλεγμένωνʳ b in var,lect. | 6. F ⟨ἄμαξα ⟩ ἁμαξαία b in var. lect | 7. τιϲ pro τι Α | μεγιϲτάν ChALobeck | 8. ὅτι add. | νεάν et l. 9 ἐτάν ChALobeck | 10. κλιτικον et κλιτικηϲ Α 11. γιγνονται Α | ὡϲ] fol. 130 v. | | | ὦ ἐτᾱν b, ωταν ο et post spatium duarum triumve litterarum αιον Α; lacunam sic explevit GFScboemann ⟨ἐν ῷ ἐκτετάϲθαι τ ὸ ᾱ ἀναγκ⟩αῖον, sic GUhlig ο〈ὺ ἀναγκ⟩αῖον παραπεμπομένων ἡμῶν ⟨τὸ ε ⟩ καὶ 15 ϲυνδαν Α | 18. θοάν GFSehoemann ChALobeck, δάν Α b | 19. τον Α . F. τὴν b in var. lect. | 20. παραχθὲν τὸ b, παραχθέντα Α | 21. ὅπερ Α, ἁπερ b | 24. ευειδηϲι pro εῶδηϲι Α | 26. οὕτωϲ add. GDronke ἀτρεμῶ ἀτρέμα καὶ ἀτρέμαϲ, καθ’ ὃν λόγον ἔϲτι πολλάκιϲ καὶ ἐν ἔνδεια τοῦ ϲ ἐν ἐπιρρήμαϲιν, εἴγε ἀδιάφορον καὶ τὸ πολλάκιϲ καὶ πολλάκι, τουτάκιϲ τουτάκι.

Τὰ εἰϲ ι λήγοντα ἐπιρρήματα , παραγωγὰ ὄντα , ὀξύνεται. Καὶ ἀπὸ ὀνομάτων μὲν παραγόμενα, ταῖϲ τούτων γενικαῖϲ ίϲοϲυλλαβεῖ, καὶ ἔϲτιν ἐν ἐκτάϲει τοῦ ῑ. παρὰ τὴν ἀθεώρητοϲ καὶ τὴν ἀθεωρήτου τὸ ἀθεωρητί , ἀκονιτί , ἀμογητί, ἀκλαυτί, πανθοινί. καὶ ϲαφὲϲ ὅτι τὸ ἐν ἐκτάϲει τοῦ ῑ ἀμηνυτί ἀναλογώτερον. ὅτι γὰρ τὰ τοιαῦτα διὰ τοῦ ῑ, ϲαφὲϲ μὲν καὶ ἐκ τῶν διαλέκτων, ϲαφὲϲ δὲ καὶ ἐκ τῆϲ παραδόϲεωϲ καὶ ἔτι τῆϲ παρεπομένηϲ ἔϲθ’ ὅτε ϲυϲτολῆϲ, ὅπερ ἴδιον τῶν διχρόνων· τὸ γοῦν Ἀρχιλόχειον ϲυνεϲτάλη, ἀμιϲθὶ γάρ ϲε πάμπαν οὐ διάξομεν (fr. 41 Bergk 3).

Πάνυ γέλοιόν ἐϲτι τὸ τὴν αὐτὴν ϲημαϲίαν ἀπαιτεῖν ἔν τε τοῖϲ ἐπιρρήμαϲι καὶ τοῖϲ ὀνόμαϲιν· εἰ γὰρ ἀθεώρητον τὸ οὐ τεθεωρημένον, πῶϲ τὸ ἀθεωρητί ϲημαίνει τὸ μὴ θεωρῆϲαι καὶ πῶϲ, εἰ ἄκλαυτον τὸ μὴ κεκλαυϲμένον, πῶϲ τὸ ἀκλαυτί τὸ μὴ κλαῦϲαι ϲημαίνει ἔϲτι γὰρ καὶ ἐν ἄλλοιϲ μέρεϲι λόγου πάμπολλα, οἶϲ ἡ τοιαύτη διαφορά. ἀπὸ παρακειμένψν παθητικῶν ἐνεργητικὰ ὀνόματα γίνεται· παρὰ γὰρ τὸ ἔψαλται τὸ ψάλτηϲ, λέλυται λύτηϲ, κεκάθαρται καθαρτήϲ. παρὰ τὴν ἐξ πρόθεϲιν, ϲημαίνουϲαν τὸ ἐκ τόπου, τὸ ἔξω ἐπίρρημα καὶ τὸ ἐν τόπῳ καὶ εἰϲ τόπον δηλοῖ. παρὰ τὴν πρόϲ πρόθεϲιν, πληϲιαϲμὸν ϲημαίνουϲαν (προϲελθεῖν γάρ φαμεν τὸ ἔγγιον ἐλθεῖν ) πρόϲω ἐϲτὶν ἐπίρρημα , ο ϲημαῖνον τὴν πληϲιότητα. παρ’ ἐνεργητικὸν τὸ τέμνω παθητικὸν γίνεται τὸ τόμοϲ, ἐν βαρείᾳ τάϲει· οὐ γὰρ πιθανόν ἐϲτι παρὰ τὸ τέμνομαι, ἐπεὶ οὐκ ἀναλογεῖ ἡ φωνή. ἔϲτι πάμπολλα εἰϲ τὸ τοιοῦτον ἐπιδεῖξαι.

Τὰ μέντοι διὰ τοῦ ϲτι ἐκφερόμενα ἄμεινον ἡγητέον ἀπὸ ῥημάτων παρῆχθαι. εἰ καὶ ϲυνυπάρχει τὰ ῥήματα , καὶ ταῦτα πάντα εἰϲ ζω περατούμενα. καὶ καθὼϲ ἀπὸ μιᾶϲ ϲυζυγίαϲ τῶν ῥημάτων μία ϲχεδὸν καὶ ἡ ϲυζυγία τῶν ἐπιρρημάτων. εὔλογόν τε καὶ τὸ διηλλαγμένον τοῦ ARGVM. 3 Adverbia in iderivata oxvtona a snnt. Quae a nominibus descendunt, totidem syllabas habent, quot genetivi eorum, et i longam: —13 sed notio saepe variatur. –26 Quae in ϲτι finiunt, a verbis in ζω derivari credenda sunt, si quidem eius modi verba exstant. DISCR. SCRIPT. 1. [ἐν] delevit b in var. lect., ἐν ἐνδείᾳ Α b in textu | 2 - 3 πολακι | 6. τὸ supra lin. add. Ax | I 7. ακονητι Α | post πανθοινι in Α hoc signum quo indlicetur intercidisse quaedam, in marg. adduntur και ϲαφεϲ l. 8 αναλογωτερον, quae omiserat Α , ab A2 | 8. ἀμηνυτί vel ἀναιμωτί KLebrs, αμυνιτι 2 ἀμυνητί b 12. διδάξομεν PElmsley | 15. ακλαυϲτον Α | 16. ακλαυϲτι Α | 20. τὸ ἔξω b, sed na ω littera legi potest in Α; το εξω fuerunt primae litterae n fol. 131 r. Quae a lin.17 - 18 ἀπὸ παρακειμένων usque ad l. 25 ἐπιδεῖξαι leguntur, GDronke ita transponi voluit, ut primum locum occuparent haec verba l. 19 παρὰ τὴν - l. 23 πληϲιότητα, alterum boec l 17 18 ἀπὸ παρακειμένων - 19 καθαρτήϲ, tertium haec 23 παρ’ ἐνεργητικὸν —25 ἐπιδεῖξαι 1 24. πειθανονΑ 27. εἰ καὶ ϲυνυπάρχει GF Sehoemann, ἢ καὶ ϲυνυπάρχειν Ab ἐπιρρήματοϲ ϲυνδιηλλάχθαι τῷ πρωτοτύπῳ. οὐ γὰρ πιθανὸν παρὰ τὸ ἕλλην τὸ ἑλληνιϲτί, μᾶλλον δὲ παρὰ τὸ ἑλληνίζω· παρὰ γοῦν τὸ θρᾷξ πάλιν, διᾶφορον κατὰ τὴν κατάληξιν ὄν, οὐκ ἂν τὸ αὐτὸ παρακολουθήϲειε, θρᾳκιϲτί, παρὰ δὲ τὸ θρᾳκίζω, τῆϲ αὐτῆϲ πάλιν ἐχόμενον ϲυζυγίαϲ. οὕτωϲ ἔχει παρὰ τὸ δωρίζω δωριϲτί καὶ αἰολιϲτί , βαρβαριϲτί, μηδιϲτί , ϲυριϲτί, ϲκυθιϲτί. καὶ ἐπεὶ ἅπαξ τὸ ἰάζω ϲυνεκόπη ἐκ τοῦ ἰωνίζω, ἦν καὶ τὸ ϲυνὸν ἐπίρρημα ϲυμμετειληφὸϲ τοῦ πάθουϲ, ἰαϲτί. καὶ ϲαφὲϲ ὅτι πάλιν τὸ ἰωνιϲτί τῷ ἰωνίζω παρέκειτο. – Τούτοιϲ δὴ ἐπιϲτήϲαϲ ὁ Τρύφων ἐζήτει περὶ τοῦ μεγαλωϲτί , ἱερωϲτί παρὰ Ἀνα κρέοντι, καὶ ἔτι τοῦ παρὰ Ἀθηναίοιϲ νεωϲτί, ὅπερ οὐκ ἀπιθάνωϲ τῇ παρὰ Ἀθηναίοιϲ ϲυνήθει ἐπεκτάϲει ἐξέτεινε τὸ ῑ. ἔδει γάρ », φηϲι, «παρὰ τὸ μεγαλίζω μεγαλιϲτί , νεανίζω νεανιϲτί· καὶ δῆλον ὅτι καὶ τὸ ἱρωϲτί παρά τι τῶν εἰϲ ζω ληγόντων ῥημάτων». Πρὸϲ ὃν ἔϲτι φάναι, ὅτι πολλάκιϲ καὶ ἐκ διαφόρων μερῶν λόγου αἱ αὐταὶ παραί γωγαὶ γίνονται. παρὰ ῥῆμα τὸ αἰτῶ γίνεται τὸ αἰτίζω, καὶ παρ’ ὄνομα τὸ βάρβαροϲ τὸ βαρβαρίζω· ἐϲτι δὲ ὅτε καὶ παρ’ ἐπιρρήματα, ὡϲ αἰαῖ αἰάζω. - οὐδὲν οὑν κωλύει καὶ τὰ προκατειλημμένα τὰ μὲν παρὰ ῥῆμα εἰναι, τὰ δὲ ὡϲ ἠλογημένα ἀπὸ ἐπιρρημάτων παρῆχθαι τῶν είϲ ωϲ περατουμένων, ὥϲτε ἐν προϲθέϲει τοῦ τι ἀποτελεῖϲθαι, μεγάλωϲ μεγαλωϲτί , νέωϲ νεωϲτί, ἱερῶϲ ἱερωϲτί.

Ἐδείξαμεν ἐν τοῖϲ περὶ τοῦ ἀέκητι , ὡϲ τὰ μὴ ὑποπίπτοντα ὑπὸ τόνδε τὸν λόγον πίπτει ὑπὸ βαρεῖαν τάϲιν, αὐθι, ἶφι. διὰ τοῦτο εὐμαρῶϲ τὰ τοιαῦτα καὶ τ⟨ὸ ϲ ἀποβάλλει⟩, πολλάκιϲ, τετράκιϲ. τὸ δὲ δίϲ καὶ τὸ τρίϲ οὐκέτι ἀποβάλλει διὰ τὸ εἰϲ ὀξεῖαν προάγεϲθαι. ἕνεκα τούτου μοι δοκεῖ καὶ τὸ χωρίϲ, ἀποβαλὸν τὸ ϲ οὐ δεόντωϲ, ἄνα λόγωϲ βεβαρύνθαι ἐν τῷ χῶρι διατμήγουϲιν (Callim. fr. 48 Schneider)· ἀναλογώτερά τε τὰ τοιαῦτα εἴη ἐν βαρείᾳ τάϲει, ἡχι, ναίχι. τοῦ οὐχί ὀξυνθέντοϲ οὐχὶ μεθίει ( 716) τούτῳ γὰρ τῷ λόγῳ καί τινεϲ ἀνέγνωϲαν τὸ ARGVM. 8 uaedam ab adverbiis derivata esse videntur. –21 ln i desinentia quae alio modo orta sunt, gravari solent; barytona in ιϲ facile trnseunt in baritona per i terminata, abiecta ϲ; oxytona in ιϲ non item. DISCR. s(τhrr. 1. πειθανον Α | 2. γουν τω Α | Θρᾷξ RSehneider, Θρῇξ b, δραξ Α | 4. δρακιϲτι et δρακιζω Α | 9. ῑερωϲτι Α FJBast, ίρωϲτί b | 10. ὅπερ b, συπερ Α | απειθανωϲ Α | 13. ίρωϲτί Αb, ίερωϲτί GUhig | 16. ὅτε add. b | 17. προκατειλημμένα Α b 'F. προκατειλεγμένα b in var. lect. 18. τῶν b, in A erat απο των, sed απο deletum alio atram. | 19. τι Α et b, qui in var. lect. non recte dicit, Βantium cum codice’ ῑ scripsisse | 22, αῦθι] fol 139ν. |23. lacunam expl. GDronke 24. οὐκέτι ⟨ἀ⟩ π〈οβάλλει διὰ τὸ ⟩ G Dronke, οὐκέτι ἐπ . . . ex A enotavit b, sed dubium an falsus sit επ legens | 28. τε b, δε Α |29. οξυνθεντοϲ Α, ὀξυνομένου b πρῶι δ’ ὑπηοῖοι (Θ 530) ἐν βαρείᾳ τάϲει. ἀνάλογοϲ γὰρ καὶ ἡ παρ’ Αἰολεῦϲι βαρεῖα τάϲιϲ, λέγω δὲ τοῦ ὄψι τὰρ ἄρξατο (lyr. gr. fr. adesp. 55 Bergk 3), ἀφ’ οὐ τὸ ὀψιμαθήϲ· οὐ γὰρ ὑγιὴϲ ἡ τοῦ ὀψέ τάϲιϲ, ὡϲ δεδείξεται ἐν τῷ περὶ τῶν εἰϲ ε ληγόντων ἐπιρρημάτων.

Βαρύνεται καὶ ὅϲα ϲυνυπάρχει τοῖϲ είϲ θεν λήγουϲιν ἐπιρρήμαϲιν, οἴκοθεν οἴκοθι, οὐρανόθεν οὐρανόθι, αὐτόθεν αὐτόθι, πόθεν πόθι, ἀγχόθεν ἀγχόθι. ἅπερ φυλάϲϲει τὸ θ, ϲυνόντοϲ τοῦ ο κατὰ τὴν παρεδρεύουϲαν ἢ τοῦ ϲύνεγγυϲ ω, ὡϲ ἑτέρωθι, ἑκατέρωθι. τὰ γὰρ μὴ τῇδε ἔχοντα πάλιν μὲν βαρύνεται, ἀντί γε μὴν τοῦ θ τὸ ϲ παραλαμβάνεται, Ἀθήνηθεν Ἀθήνῃϲιν, Θήβηθεν Θήβηϲιν, Πιτάνηθεν Πιτάνῃϲιν. — Διὸ καὶ ϲημειὼϲαιτο ἄν τιϲ τὸ κεῖθι. ἀλλ’ ἦν γε ὑπὲρ τούτου φάναι, ὡϲ τὰ πεπονθότα οὐ τῳ ἐγγινομένῳ πάθει τὸ ἀκόλουθον ἀποτελεῖ, τῇ δὲ τοῦ ὁλοκλήρου προφορᾶ, ὡϲ ἐπ’ ὀνομάτων τὰ ϲυνηρημένα κατὰ τὰϲ εὐθείαϲ οὐ τῷ ϲυνηρημένῳ κατὰ τὰϲ κλίϲειϲ ἀκολουθεῖ, τῷ δὲ ὁλοκληροτέρῳ (ὡϲ ἐν διαλέκτοιϲ τὸ χαρίηϲ καὶ τὰ τοιαῦτα οὐ τῇ λέξει τῶν εἰϲ ηϲ ληγόντων ἠκολούθηϲεν, τῇ δὲ πρωτοτύπῳ προφορᾷ)· ὡϲ ἐν πρωτοτύποιϲ πλεοναϲμοῖϲ, ἡνίκα τὸ β ϲύνεϲτι τῷ ρ παρ’ Αἰολεῦϲι ϲυνεχέϲτερον ἐπιφερομένου τοῦ δ ἢ τοῦ τ καὶ ἔτι τοῦ κ, καὶ ἕνεκα τούτου τὸ ῥό τὸ β προϲελάμβανεν, οὐ τῷ πάθει ἀρκούμενον τοῦ ϲχήματοϲ, τῷ δὲ ἐντελεῖ ῥᾳδίωϲ. τὸ τοιοῦτον ἐπ’ ἄλλων ἀπείρων ἔϲτι παραϲτῆϲαι. καὶ δὴ καὶ τὸ κεῖθι οὐκ ἔχει φύϲει τὴν παρεδρεύουϲαν διὰ τοῦ ει, διὰ δὲ τοῦ νο. ὡϲ γὰρ παρὰ τὴν τούτου τουτόθεν τι γίνεται καὶ παρὰ τὴν αὐτοῦ αὐτόθεν, οὕτωϲ καὶ παρὰ τὴν ἐκείνου ἐκεινόθεν. ἔφαμεν δὲ τὸ ο αἴτιον γίνεϲθαι τῆϲ μονῆϲ τοῦ θ, καὶ εἰ οὐκ ἐπικρατεῖ τὼ πάθη, ἀναγκαία ἡ μονὴ τοῦ θ.

Ὁμοίωϲ καὶ τὰ διὰ τοῦ φι παρατόμενα βαρείαϲ ἔχεται τάϲεωϲ, λέγω περὶ τοῦ ἧφι βίηφι, οὐρανόφι, ἄπερ ἔϲθ’ ὅτε καὶ ϲὺν τῷ ν λέγεται, παϲϲαλόφιν, ἀριϲτερόφιν, δεξιόφιν ἔτι καὶ ἄλλα πλεῖϲτα ARGVM. 7 Barytona sunt ea adverbia in i, quibus adverbia in θεν eiusdem radicis praesto sunt quaedam eiusdem generis, quae ipsa quoque barytona. sunt, in ϲι exeunt. Κεῖθι ex ἐκεινόθι factum est. - 28 Marytona sunt derivata in φι; possunt v assumere. TESTIM. 4 Cf Herod. π.μον.λέξ.26,11. –12 Cf. Sehol. Dion. BA p. 24512. DISCR. SCRIPT. 1. ὑπηοῖοι Homerus, υπ’ ηοιοι Α, ὑπ’ ἠοίη b | 2. γὰρ Ab in textu, 'F, δὲʳ b in var. lect. | 4. 'Fortasse Alcaei ThBergk | 9. ἅπερ φυλάϲϲει bis scriptum erat in Α, sed mendum sustulit Α | 15. προφοραι Α 1 18. τῇ b, εν τη Α | προφοραι Α | 21. τὸ ῥά b, το ρ Α | 22. ραιδιωϲ Α GUhlig dubitat sintne haec τῷ δὲ ἐντελεῖ ῥαδίωϲ delenda, an his servatis ἀκόλουθον addendum | 24. εἰ b in var. lect., ἠ Ab in textu | 28. ab εϲθ οτε vocibus, quae nunc fere evan in Α, incipit fol. 132 r. | 30. ετι και Α, ἔτι b μόρια τοιαῦτά ἐϲτιν, αἱ Αἰολικαὶ ἀντωνυμίαι, ἄμμι ἄμμιν, τὰ τρίτα πρόϲωπα, ἔχουϲι ἔχουϲιν , λέγουϲι λέγουϲιν, αἱ δοτικαὶ πληθυντικαί, παιϲί καὶ παιϲίν.

Τὰ δὴ προκείμενα παρὰ πᾶϲιν ὑπείληπται ὡϲ ἐπιρρήματα εἴη, ὧνἐϲτὶ καὶ Τρύφων (p. 51 Velsen). —διὸ καὶ αὐτοί φαμεν, ὡϲ ἕνεκα τῆϲ παραγωγῆϲ εἶναι τὴν βαρεῖαν· ὡϲ ἕνεκα δὲ τῆϲ ἀκριβοῦϲ παραδόϲεωϲ, μήποτε παραγωγαί εἰϲι κατὰ τοῦ αὐτοῦ δὴ δηλουμένου παραλαμβϛανόμεναι. — Φηϲὶν οὑν ὁ Τρύφων τὸ τηνικαῦτα αὐτὰ παράγεϲθαι εἰϲ τὴν ταυτότητα, ἐπὰν ἡ φωνὴ ἡ τοῦ πρωτοτύπου ὁλόκληροϲ καθεϲτήκῃ, ὡϲ ἐν τῷ ἧφι βίηφι· εἰ δὲ μὴ τῇδε ἔχει, τὸ τηνικαῦτα ἐπιρρηματικῆϲ ἔχεϲθαι ϲυντάξεωϲ τὰ μόρια, ὡϲ ἐπὶ τοῦ χαλκόφι χαλκόϲ. «ἰδοὺ γάρ p», φηϲιν, «αἱ παραχθεῖϲαι γενικαὶ ἔχουϲι τὸν ἀριθμὸν εὐδιάκριτον , ἡ καλοῖο, ἡ Ἀτρείδαο τὸ δέ φηϲι κατ’ ὄρεϲφι τί μᾶλλον κατ’ ὄρουϲ ἢ κατ’ ὀρῶν ἰδιον δὲ τὸ μὴ διακρίνειν ἀριθμὸν ἐν ϲυντάξει ἐπιρρήματοϲ ». κατὰ δὴ ταύτην τὴν ἔννοιαν ἀπεφαίνετο τὰ τοιαῦτα ἐπιρρήματα εἰναι. —ἔϲτι μέντοι , ἀναλαβόντα τὸν λόγον , ἐκεῖνο φάναι , ὡϲ πρῶτον παρὰ Ϲικυωνίοιϲ ἐν γενικῇ ⟨ἑνικῇ ⟩ ἀπειράκιϲ παραλαμβάνεται· καὶ ὡϲ τὸ ἀπὸ χαλκόφι τὴν ἀπὸ χαλκοῦ γενικὴν ϲημαίνει, οὐχὶ χαλκῶν, οὕτω καὶ τὸ κατ’ ὄρεϲφιν οὐκ ἄλλο τι ϲημαίνει ἢ τὴν κατ’ ὄρουϲ. πρόϲ τε τὸν ἀπὸ τῆϲ φωνῆϲ λόγον, ὡϲ πάνυ ἐϲτὶ βίαιον τὸ διὰ τῆϲ μονῆϲ τῆϲ τῶν πρωτοτύπων φωνῶν παραδέξαϲθαι τὴν ταυτότητα τοῦ πρωτοτύπου, διὰ δὲ τῆϲ ἐλλείψεωϲ παραδέξαϲθαι ἐπιρρηματικὴν παραγωγήν. καὶ γὰρ κατὰ τὸ ἐναντίον φωναὶ μένουϲαι ἐν ϲυντάξει ἐπιρρήματα γίνονται, ὡϲ τὰ ὀνοματικὰ ἅπαντα οὐδεμιἅϲ παραφοορᾶϲ γινομένηϲ ἐν ταῖϲ φωναῖϲ (τὰ δὲ ὑποδείγματα πρόκειται, ἄπειρα ὄντα)· καὶ αἱ φωναὶ παραχθεῖϲαι καὶ παραφθαρεῖϲαι τὰ τέλη μένουϲιν ἐν ταῖϲ ἐννοίαιϲ τῶν πρωτοτύπων. οὐ γὰρ ἐπεὶ τὸ χαλκόφιν ἀπέβαλε τὸ υ κατὰ τὴν παραγωγήν γ, παρὰ τοῦτο οὐ γενική, ἐπεὶ οὐδὲ τὸ ἐμεῦ, ἀποβαλὸν τὸ υ ἐν τῷ ἐμέθεν, οὐκ ἀντωνυμία. — οὐκ ἄρα πάντωϲ παρὰ τὰϲ ἀποβολὰϲ τῶν ϲτοιχείων ὁ μεριϲμόϲ, παρὰ δὲ τὰϲ γινομέναϲ ϲυντάξειϲ, ὥϲ γε καὶ ἐντελῶϲ παραϲτήϲομεν περὶ τῶν εἰϲ θεν ληγόντων ἐπιρρημάτων, τίνα τε ὄντωϲ ἐϲτὶν ἐπιρρήματα, καὶ τίνα αὐτὸ μόνον παραγωγῇ κέχρηται τῆ διὰ τοῦ θεν, φυλάϲϲει δὲ τὴν τῶν πρωτοτύπων ἔννοιαν. —ἔτι ἡ γινομένη παραγωγὴ ἐν ἐπιρρήμαϲι κατὰ μιᾶϲ ἐϲτὶ ϲυντάξεωϲ, ὡϲ ἡ διὰ τοῦ θι ἐν ϲυντάξει ἐϲτὶ τῇ κατὰ δοτικήν, οἴκοθι ἐν οἴκῳ, Ἀβυδόθι ἐν Ἀβύδῳ, ARGVM. 4 Haec in φι desinentia a plerisque adnumerantur advertiis sei videntur potius ita derivari, ut in es orationis parte, cuius vox primitiva fuit, maneant. DISCR. SCRIPT. 1 ἐϲτιν, αἰ (GDronke, εϲτιν και Α, ἐϲτι καὶ b in textu, ἐϲτι καὶ αἰ id. in var. lect. | 6. παραδωϲεωϲ Α | 9. καθεϲτηκε Α | 12. εὐδιάκριτον b, αδιακριτον Α | 16. εκεινον Α | 17 ἑνική add. GDronke | 18. χαλκον pro χαλκῶν Α 24. παραφοραϲ Α | 29. ἀποβάλλον Α | 31. ἐπιρρημάτων] fol. 13 32 ν. | 33. των supra lin. Α2 | 35. κατα in marg. add. A1 ἥ τε διὰ τοῦ δε ἐν ϲυντάξει τῇ κατ’ αἰτιατικήν , οἴκαδε εἰϲ οἶκον, ἄγραδε εἰϲ ἀγρόν, καὶ ἐπὶ τῶν ἄλλων ὁ αὐτὸϲ λόγοϲ ἡ δὲ προκειμένη παραγωγὴ οὐκ ἔχει τῇδε, ὡϲ οὐκ ἂν ἐπιρρηματικὴ γινομένη. καὶ γὰρ κατὰ γενικήν ἐϲτιν, ὡϲ τὸ χαλκόφιν καὶ παϲϲαλόφιν, καὶ ἐν δοτικῇ, ὡϲ φρήτρηφι, καὶ ἐν αἰτιατικῇ, δεξιόφιν , ἀριϲτερόφιν. καὶ κατὰ τοῦτο ἄρα τὰ προκείμενα μόρια οὐκ ἔχεται ἐπιρρηματικῆϲ παραγωγῆϲ. ἔϲτι δὲ καὶ παρὰ Ἀλκμᾶνι (fr. 59 Bergk 3) καὶ κατὰ κλητικῆϲ τὸ οὐρανία οὐρανίαφιν, τῶν τοιούτων πλεοναϲμῶν οὐ κρατούντων τὰϲ πτώϲειϲ. καὶ γὰρ τὸ τοιόϲδε καὶ τὸ τοιοῦδε καὶ τοιῷδε, παραγωγῆϲ ἐχόμενα τῆϲ διὰ τοῦ δε, ὡϲ εἰ πάλιν ἦν ἐπιρρηματικὴ παραγωγή, κατὰ μίαν πτῶϲιν ἦν. Προαλὲϲ δὲ καὶ τὸ λαβεῖν ὅτι ἐν τῷ ἧφι βίηφιν ὁλόκληροϲ ἡ παραγωγή. εἰ γὰρ οὐ ἡ παραγωγὴ ϲτοιχείου γίνεται ἀφαιρετική , ὡϲ ἐπὶ γενικῆϲ τοῦ ῦ, ἐκ παϲϲαλόφι καὶ χαλκὸφιν, ὡϲ ἐπ’ αἰτιατικῆϲ τοῦ ν, δεξιόν δεξιόφιν, ἀριϲτερόν ἀριϲτερόφιν, δοθήϲεται ὅτι καὶ κατὰ τὸν λόγον τῆϲ δοτικῆϲ ὑφιᾶϲι τὸ ι, καὶ τὰ τῆϲ ὀρθογραφίαϲ οὕτωϲ κατα ϲτήϲεται δίχα τοῦ ῑ γραφόμενα. καὶ ϲαρέϲ ἐϲτιν ὅτι τὰ προκείμενα, ἀκουόμενα ἔχοντα ϲτοιχεῖα, πρόδηλον ἔϲχε καὶ τὴν ἀφαίρεϲιν· τὰ δὲ ἐν τῇ δοτικῇ οὐκ ἐξεφώνει τὸ ῑ. ϲαφὲϲ γοῦν ὅτι. κἂν ἐλλείψῃ τὸ ῑ, οὐ πρόδηλον ἕξει τὴν ὑποϲτολήν.

Τὰ εἰϲ ῶ λήγοντα βαρύνεται, ἔϲω, κύκλῳ, τόνῳ, πόρρω, πρόϲω, ἑκαϲτάτω, ἀνωτέρω, ἀνωτάτω, περαιτέρω. ὥϲτε ἕνεκα τούτου ϲημειοῦϲθαι τὸ ἐπιϲχερ ώ καὶ ἰὠ. Ἀλλ’ ἴϲωϲ ἡ μὲν προκατειλεγμένη τῶν είϲ ω βαρεῖα τάϲιϲ ἔχει τὴν ὁμοείδειαν ϲυνῳδὸν τοῦ τόνου· ἦν γὰρ ἅπαντα ἐν παραγωγῇ, ὡϲ εἰ καί τιϲ οὕτωϲ εἴποι· τὰ εἰϲ ω λήγοντα ἐπιρρήματα παραγωγὰ ἐν βαρείᾳ τάϲει ἐϲτί. καὶ εί μὲν ἀπὸ προθέϲεων γέγονεν, ίϲοϲυλλαβοῦντα μὲν ταῖϲ προθέϲεϲιν , εἰ καὶ διϲύλλαβοι εἶεν αἱ προθέϲειϲ· περιϲϲοϲυλλαβοῦντα δέ, εἰ ἀπὸ μονοϲυλλάβων προθέϲεων εἴη ἡπαραγωγή. διότι δὲ τὸ τοιοῦτον παρέπεται, ἐν ἄλλῳ τόπῳ καθολικώτερον εἰρήϲεται. τὰ δὲ ὑποδείγματα ἐκκείϲθω· παρὰ τὴν ἀνά ἄνω, κατά κάτω, πρόϲ πρόϲω, ἔϲ ἔϲω. τό τε τόνῳ καὶ κύκλῳ πρὸϲ ὁμοφω. νίαν τὴν ἀπὸ τοῦ τόνοϲ καὶ κύκλοϲ ἐν δοτικῇ πτώϲει. ἦν οὑν καὶ ταῦτα ἐκ προκειμένου γεγονότα. ἀλλὰ μὴν καὶ τὸ ἑκαϲτάτω καὶ ἑκαϲτέρω ARGVM. 20 Αdverb ia in ω gravantur praeter ἐπιϲχερώ et ίώ, quae suut oxytona; etiam adverbia in ω a praepositionibus, —30 a dativis nominum, comparativis sup perlativisque derivata oxytona sunt. TESTIM. 7 Cf. Schol. N 588. DISCR. SCRIPT, 2. ἄγραδε KLehrs, ἀγρόνδε Ab | 7. κλιτικηϲ Α | ουρανια οτρανιαφιν Α , ορανίαφιν | 10. δὲ, ὡϲ εἰ Α b., δὲ ⟨κατὰ διαφόρουϲ πτώϲειϲ ῆγ. ἀλλ’ εἰ GDronke | 12. εἰ γὰρ οὐ ἡ b, η γαρ αυτη Α | 13. τοῦ υ b, ωϲ ἐκ του Α | ἐκ παϲϲαλοφι Α, παϲϲαλόφι b | 16. ϲαφεϲ εϲτιν Α, ϲαφέϲ b | ακουομενα Α in marg b, om Α1 | 18. γοῦν] 'Praestiuterit οῦν Item p 166,1᾿  b in var. lect. |ελληψει Α | 21. περεταιρω pro περαιτέρω Α | ὥϲτε b, ωϲ γε Α | 28. παρέπεται] fol. 133 r. 30. πρόϲ πρόϲω GDGronke, πρό πρόϲω Ab ἦν ἐν ϲυγκριτικῇ παραγωγῇ. τά γ’ οὖν προκατειλεγμένα δέδεικται ὡϲ εἴη παραγωγά. ἦν οὖν τὰ προκείμενα, λέγω τὸ ἐπιϲχερώ καὶ ἰώ , οὐκ ἐνεχόμενα τῇ δοτικῇ παραγωγῇ , καὶ ἕνεκα τούτου οὐδὲ τῇ ταυτότητι τῆϲ τάϲεωϲ ἐχρήϲατο. ὅτι δὲ καὶ ἐν παραγωγῇ τινὰ γινόμενα διαλλάϲϲει κατὰ τὴν τάϲιν τῶν πρωτοτύπων ἢ τῶν μὴ κατὰ τὸ αὐτὸ γενομένων, ἐδείξαμεν περὶ τῶν εἰϲ ῑ ληγόντων ἐπιρρημάτων , εἴγε ἂ μὲν αὐτῶν πάλιν ὀξύνεται, ἃ δὲ βαρύνεται ἐν διαϲτολῇ τῇ δεούϲῃ· οὐ γὰρ τὸ νόϲφι καὶ τὸ ἶφι ὁμοίωϲ εἰρήϲεται τῷ ἑλληνιϲτί. καὶ εἰ δέδοται τὸ παρηλλαγμένον τοῦ τόνου ἐν διαφόρῳ εἴδει, ϲαφὲϲ ὅτι οὐδὲ ἐπὶ τοῦ τοιούτου βίαιον καὶ τὸ ἐπιϲχερώ ὀξύνεϲθαι καὶ τὸ ἰώ, ἐν παραλλαγῇ καθεϲτῶτα τοῦ πρόϲω καὶ τόνῳ καὶ τῶν ὁμοίων.

ἔτι τὰ εἰϲ ω λήγοντα ἐπιρρήματα παροξύνεται, καθὼϲ ἔχει τὰ προκατειλεγμένα, πρόϲω, ἔϲω, κάτω, ἐγγυτέρω. ϲαφὲϲ οὑν ὅτι, καθὼϲ προείπομεν, εἰ ἐπίρρημα τὸ ἄνε ῳ, ϲεϲημειώϲεται. — ἀλλ’ εἰ παρεϲτήϲαμεν ὡϲ τὰ ϲυνεμπίπτοντα ὀνοματικῇ πτώϲει ἐπιρρήματα τὴν τάϲιν τῶν ὀνομάτων φυλάϲϲει, ϲαφὲϲ ὅτι προπαροξυνόμενον ἕνεκα τοῦ τόνου κατώρθωται. ἐδείκνυτο γὰρ τὸ προκείμενον , ὡϲ ἀπὸ Ἀττικῆϲ γραφῆϲ τῆϲ ἄνεωϲ ἐϲχημάτιϲτο· ἦν δὲ τὸ παρὰ Ἀττικοῖϲ ἄνεωϲ τρίτην ἀπὸ τέλουϲ ἔχον τὴν ὀξεῖαν. ὅθεν εὐλόγωϲ τὰ μὲν ἄλλα βαρυνόμενα τὴν ὀξεῖαν πρὸ τέλουϲ ἔχει, οὐ δυναμένηϲ τῆϲ ὀξείαϲ εἰϲ τρίτην ἀπὸ τέλουϲ πίπτειν.

ἔτι τὰ εἰϲ ω λήγοντα ἐπιρρήματα βραχείᾳ κέχρηται τῇ παρεδρευούϲη, ὡϲ ἔχει τὸ ἑκαϲτέρω καὶ τὸ τόνῳ, ἄνω. καὶ οὐκ ἀντίκειται τὸ εἶϲω· δέδεικται γὰρ καὶ ἡ ἔϲ πρόθεϲιϲ ὁλοκληροτέρα καὶ τὸ ἔϲω. Τὸ ἄρα πόρρω ἐκτέταται ὡϲ Ἀττικώτερον, καθὸ καὶ τὸ προπέρυϲι πρωπέρυϲίν φαϲι, καὶ ὅτι μᾶλλον μηκυντικοί εἰϲι κατὰ τὰ φωνήεντα· περιϲϲοϲυλλάβου πάϲηϲ γενικῆϲ κατάληξίϲ ἐϲτι βραχεῖα, ἀλλὰ Ἀθηναῖοι πόλεώϲ φαϲι καὶ τὰ τούτοιϲ ὅμοια. κτητικῶν τῶν εἰϲ κοϲ ληγόντων ἡ παρεδρεύουϲα βραχεῖά ἐϲτιν , ἀλλὰ κεραμεικόϲ τέ φαϲι καὶ βοεικόϲ. τὸ ᾱ πρὸ τῶν δύο λλ ϲυϲτέλλεται, ϲκάλλω, θάλλω, ϲφάλλω, ἄλλοϲ, μαλλόϲ, φάλοϲ ἐδείχθη καὶ κατὰ τοῦτο τὸ μᾶλλον Ἀττικόν. ἄπειροϲ ἡ εἰϲ τὸ ARGVM. 14 Ἄνεῳ iure proparoxytonon est, quippe cuius forma cum casu. nominis congruat. - 25 Πόρρω adverbium ex πόρῳ ortum esse videtur, ut altera p atticae dialecto debeatur. Disca. SCRIPT. 1. γ’ οὖν et h l. reposuit et fortasse p. 165, 18 reponendum esse censet G GUhlig, γοῦν Ab | 6 περὶ τῶν Α b, ⟨ἐν τῷ ⟩ περὶ τῶν RSkrzeezka. GDronke | 9. τοῦ τόνου ἐν διαφόρῳ εἴδει G Dhlig, τοῦ εἴδουϲ ἐν διαφόρῳ τόνῳ Ab | 14. ανεω Α ἀλλ’ εὶ G Uhlig, καὶ εἰ Ab | 15. ονομαϲτικη Α | 20. τῆϲ ὀξείαϲ εἰϲ τρίτην b in var. lect , τηϲ οξειαϲ τρίτην Α, τῆϲ ὀξείαϲ τρίτηϲ b in textu, τῆϲ ὀξείαϲ ⟨τρίτηϲ άπ ὸ τέλουϲ εἶναι· τὸ δὲ ἄνεῳ προπαροξύνεται, Ἀττικῶϲ δυναμένηϲ τῆϲ ὸξείαϲ εἰϲ ⟩ τρίτην GDronke | 22. βραχειαι Α | 25. αττικοτερον Α 27. κατάληξιϲ] fol. 133 v. κατα in καταληξιϲ voce add Α2 in marg. | 29. τε φαϲι. Α, φαϲι b τοιοῦτο παράθεϲιϲ. —Ἄλλωϲ τε, ὃν τρόπον παρὰ τὴν τόνῳ δοτικὴν τὸ ὁμόφωνον γίνεται ἐπίρρημα τόν νῳ, οὕτωϲ καὶ παρὰ τὴν πόρῳ δοτικὴν τὸ ἀκόλουθον ἐγένετο πόρῳ. ἴϲωϲ δὲ καὶ ὁ πλεοναϲμὸϲ τῆϲ διαλέκτου. διὸ καὶ ὁ πυρρίαϲ· τῇ γὰρ πυρόϲ γενικῇ παρωνόμαϲιαι. καὶ ὁ πυρρόϲ τῇδε ἔχει. –Οὐκ ἀγνοῶ δὲ ὡϲ ἔνιοι παρὰ πρόθεϲιν τὴν πρόϲ φαϲι γεγενῆϲθαι, ὥϲτε ἐν ὑπερβατῷ τοῦ ρ γεγενῆϲθαι πόρϲω, καὶ μεταθέϲει τοῦ ϲ εἰϲ τὸ ρ πόρρω. οὐκ ἀήθωϲ δὲ καὶ τὸ ϲ εἰϲ τὸ ρ μεταπίπτει, ὡϲ ἡ μυρϲίνη μυρρίνη, θαρϲεῖν θαρρεῖν.

ἔτι καὶ τὸ ο ὕτω εἰ κατὰ φύϲιν εἰϲ ω λήγει, ἕνεκα τοῦ χρόνου τοῦ παρεδρεύοντοϲ ϲεϲημειώϲεται. —ὅθεν διακριτέον, πότερον ἐν προϲθέϲει ἐϲτὶ τοῦ ϲ τὸ οὕτωϲ ἢ ἐν ὑφαιρέϲει τοῦ ϲ τὸ οὕτω. — Οὐδὲν τῶν εἰϲ ω ληγόντων ἐπιρρημάτων τὸ ϲ ποτὲ προϲλαμβάνει, ἀπειράκιϲ μέντοι τὰ εἰϲ ϲ λήγοντα βαρύτονα ἐπιρρήματα τὸ ϲ ἀποβάλλει· δεύτερον ἄρα ἐϲτὶ τὸ οὕτω τοῦ οὔτωϲ. –Τὰ εἰϲ ω λήγοντα ἐπιρρήματα δείκνυται ἢ ἀπὸ ὀνομάτων τῶν οὐ τριγενῶν ἐϲχηματιϲμένα ἢ ἀπὸ προθέϲεων , ὡϲ ἔχει τὸ τόνῳ, κύκλῳ, κάτω καὶ τὰ ὅμοια· τὰ δὲ εἰϲ ωϲ περατούμενα πάντωϲ ἀπὸ τριγενῶν πτωτικῶν, κούφωϲ, φίλωϲ, μέϲωϲ, ταχέωϲ, εὐϲεβῶϲ, καλῶϲ ἔϲτι δέ γε τὸ οὐτοϲ οὐ μοναδικόν, τριγενὲϲ δέ. ϲαφὲϲ οὖν ὅτι καὶ κατὰ τοῦτο τὸ οὕτωϲ ἐντελέϲτερον.

Ἴϲωϲ τιϲ οἰήϲεται τὸ παράδειγμα ἐνέχεϲθαι πολλοῖϲ ἀντικειμένοιϲ, πρόληψιν ἔχων τοῦ ὅτι παρὰ τὸ ἐγγύτατοϲ τὸ ἐγγυτάτω ἐγένετο, παρά τε τὸ ἐϲώτατοϲ τὸ ἐϲωτάτω , καὶ ἔτι ἐπὶ τῶν τοιούτων ὑπερθετικῶν. ὅπερ ἐχρῆν καὶ τὸν Τρύφωνα, ἀποφαινόμενον τὸν προκείμενον κανόνα, περὶ τῶν δοκούντων ὡϲ ἀντικειμένων ἀπολογήϲαϲθαι. τὰ δὴ οὑν προκείμενα ἐπιρρήματα οὐ παρὰ τὰ προκείμενα ὑπερθετικὰ ὀνόματα ARGVM. 5 Quidam illud a πρόϲ praepositione derivari eensent. –9 Οὔτωϲ plena forma est, non οὕτω. Nam adverbia in ω non assumunt litteram, quae vero in ϲ exeunt, eam baud raro abiciunt deinde, quae a nominibus triplicis generis dervantur, in ωϲ exeunt. —21 Quacum regula ἐγγυτάτω non pugnat nam non ab ἐγγύτατοϲ adiectivo, sed a positivo adverbiali descendit. TKSTIM. 14 Epim. Cr 307 ,9 τό ἀπὸ τριγενῶν ὀνομ μάτων γιόμενα μεσότητος ἐπ πιρρήματα εἰς ως λήγειν ὀφείλουσιν. οἷον καλός καλή καλόν καλῶς. φίλος φίλη φίλον φίλως. κοῦφος κούφ κοῦφον κούφως. ὅται δὲ τοινενὲς ὖ, εἰς ω (ω scr. J ACramer) λήγουσιν. οἶον κύκλος κύκλω, πρός πρόσω, Cf Et. M. 643, 32. Et. Gud. 443, 21. DISCR. SCRIPT. 3. πόρρω Α | διπλαϲιαϲμόϲ pro πλεοναϲμόϲ GDronke | post πλεοναϲμόϲ est ατηϲ in Α, sed uncis inclusum | 4 πυρρι pro πυρριαϲ Α A|8,μυρρίνη b μυρίνη Α | 10,τοῦ τῆϲ παρεδρευούϲηϲ pro τοῦ παρεδρεύοντοϲ GDronke | 10, ϲεϲημειωϲεται scriptum erat in Α, sed erasis ϲε litteris est ϲεϲημείωται, ϲεϲημειώϲεται b | 11. υφαιρεϲει Α, ἀφαιρέϲει b | τὸ οὕτω add. b | 18. ουτωϲ Α | 21. ἐνέχεϲθαι RSkrzeczka. et L. ex coniectura, ut videtur, nam in Α est ερεχεϲθαι, ita tamen ut pars p litterae erasa sit, ἑρχεϲθαι b in textu, 'F. ἔχεϲθαι᾿ id. in var. lect. 22. τὸ add. b | 25. litterae μενων απολογη Α2 in rasura. ἐϲχημάτιϲται, ἦν δὲ ὑπερτεθειμένα ἐξ ἐπιρρημάτων ϲυγκριτικῶν. τὰ δὲ τῆϲ ἀποδείξεωϲ ἔχει τῇδε. εἴπερ παρὰ τὸ ἐγγύτατοϲ καὶ ἀνώτατοϲ τὸ ἐγγυτάτω ἦν καὶ ἀνωτάτω, δῆλον ὡϲ καὶ παρὰ πάντα τὰ ὑπερθετικὰ. τὸ τοιοῦτον ἄν παρείπετο, ὥϲτε ἀπὸ τοῦ γοργότατοϲ φάναι ἡμᾶϲ τὸ γοργοτάτω, ταχύτατοϲ ταχυτάτω, ἡδύτατοϲ ἡδυτάτω, γραμματικώτατοϲ γραμματικωτάτω. ἀλλ’ οὐχ ὡϲ ἔϲτι τὰ τοιαῦτα ἐπιρρήματα, παντὶ προῦπτον. εἴπερ οὖν τὰ προκείμενα ἐπιρρήματα παρ’ ὄνομα ἐγεγόνει, ἄπορον ἂν τὸ τοιοῦτον ἦν, παρὰ τί ἡ κακία τῶν τοιούτων ἐπιρρημάτων, γενομένη ἐν ἑλληνιϲμοῦ παραδοχῇ λέγω ἡ τοῦ ἀνωτάτω ἢ κατωτάτω. –Τὰ ἐπιρρήματα οὐχ ἅπαντα μὲν τὴν ϲύγκριϲιν ἀναδέχεται, ὅτι μὴ μόνον τὰ ἀναδεχόμενα εἴη τοπικά , ἅπερ ἀπὸ πρωτοτύπων πάλιν ἐπιρρημάτων ἐϲτί, ποιεῖται δὲ διττὴν τὴν ἐπίταϲιν, εἰϲ μὲν ὄνομα , ἡνίκα φαμὲν παρὰ τὸ ἐγγύϲ ἐγγύτεροϲ, παρά τε τὸ ἄφαρ ἀφάρτεροϲ, ἔϲω ἐϲώτεροϲ, ἄνω ἀνώτεροϲ, ἅπερ οὐκ ἐπίταϲιν πεποίηται τῶν τόπων ἢ τῶν μετειληφότων προϲώπ πων τῆϲ τοπικῆϲ ϲχέϲεωϲ· ποιεῖται δὲ καὶ τοπικὴν ἐπίταϲιν, ἅπερ αὐτὴν τὴν τοπικὴν ϲχέϲιν ἀφηγεῖται, ἐγγύϲ ἐγγυτέρω, ἔϲω ἐϲωτέρω, ἑκάϲ ἑκαϲτέρω. —ὥϲτε διαφέρειν τὰ ἀπὸ ὀνομάτων ϲυγκρινόμενα τῶν ἀπὸ ἐπιρρημάτων, τῷ τὰ μὲν ἀπὸ ὀνομάτων εἰϲ μόνα ὀνόματα ϲυγκρίνεϲθαι, κοῖλοϲ κοιλότεροϲ, ταχύϲ ταχύτεροϲ, τὰ δὲ ἀπὸ ἐπιρρημάτων καὶ εἰϲ ὀνόματοϲ καὶ εἰϲ ἐπιρρήματοϲ ἐπίταϲιν, ὡϲ πρόκειται. τοῖϲ δὴ οὖν ϲυγκριτικοῖϲ τῶν ἐπιρρῇ μάτων παρεπόμενόν ἐϲτι τὸ ὑπερτίθεϲθαι, ὡϲ πρόδηλον κἀκ τῆϲ καταλήξεωϲ, καθὸ καὶ ἐπ’ ὀνοματικῆϲ ϲυγκρίϲεωϲ ἡ αὐτὴ πάλιν κατάληξιϲ ἐγγίνεται, γοργότεροϲ γοργότατοϲ, ταχύτεροϲ ταχύτατοϲ. καὶ πάλιν παρὰ τὸ ἀνωτέρω τὸ ἀνωτάτω. ϲαφὲϲ οὖν, ὅτι ϲυνυπάρχοντα ταῖϲ ϲυγκριτικαῖϲ ἐκφοραῖϲ τῶν ἐπιρρημάτων ὁμολογεῖ τὴν ἀπ ’ αὐτῶν ἐπίταϲιν. οὐ γάρ ἐϲτιν εὐμαρὴϲ ἡ εἰϲ ω κατάληξιϲ τῶν ὑπερθετικῶν , εί μὴ πρότερον ἡ ϲυγκριτικὴ γένοιτο κατάληξιϲ. ἐπεὶ γὰρ οῦ φαμεν βραδυτερω, οὐδὲ βραδυτάτω· οὐδὲ γὰρ τὸ προκείμενον ἦν ἐπίρρημα. τῷ ἐγγύϲ παράκειται καὶ ἐγγύτεροϲ καὶ ἐγγυτέρω, καὶ ϲυνυπάρχει τὸ ἐγγυτάτω. ἀπεδείχθη οὑν, ὡϲ οὐ παρὰ τὸ ἐγγύτατοϲ ἢ ἀνώτατοϲ ἡ ARGVM. 3 Quod nisi ita esset. caussam non perspiceres, cur non ab omnibus adiectivis eius geueris alverbia in ω derivari possent. - 10 Adverbia. non omnia comparationem adimittunt, sed omnia localia, quibus ct adiectiva et adverbia derivantur comparativa. –21 Αdverbiorum igitur comparativi in superlativos transeunt adverbiales. DISCR. SCRIPT. 2. εἴπερ] fol. 134 | 6. γραμματικοτατοϲ Α | οὐχ ψϲ Α b, ψϲ οὐκ EEgger | 7.'F. ὀνόματα᾿ b in var lect. | 9 παραδόϲει pro παραδοχῇ RSkrzeczka. 9 — 10. λέγω –κατωτἀτιω delevit RSchneider RSkrzeczka. pro ἀνωτάτω ἢ κατωτάτω scribit ταχυτάτω ἢ ἡδυτάτω |11. b non recte dicit in A esse μονιν, est enim μονον, ut ipse scripsit in textu | 14. ἐπίταϲιν b, επι παϲιν Α | 15. ἢ Α et b in textu, malin ἀλλ’ b in var lect. | 16.ϲχέϲιν b,επιταϲιν Α | 23. καθο Α, καθψϲ b 30. τῷ b, το Α ἀνωτάτω καὶ τὰ τούτοιϲ ὅμοια ἐγίνετο. ἐϲτι γε μὴν ἀπὸ ὀνομάτων ϲυγκριτικῶν ἐπιρρηματικὴ κατάληξιϲ ϲυνεμπίπτουϲα . ἐπὶ μὲν οὑν ϲυγκρίϲεωϲ ἑνικῷ οὐδετέρῳ, ἐπὶ δὲ ὑπερθέϲεωϲ πληθυντικῷ οὐδετέρῳ· ταχύϲ ταχύτερον, ἀλλὰ καὶ ἐπίρρημα ταχύτερον· καὶ πληθυντικὸν ταχύτατα, ἀλλὰ καὶ ἐπίρρημα ταχύτατα. οὕτωϲ ἔχει καὶ τὸ κάλλιϲτα καὶ ἥδιϲτα. ἔϲτι μὲν οὑν παρὰ μὲν ὄνομα τὸ ἐγγύτεροϲ ἐπίρρημά τι ϲυγκριτικὸν ὀνοματικὸν τὸ ἐγγύτερον, οὗ ὑπερθετικὸν τὸ ἐγγύτατα· καὶ ἔτι παρὰ τὸ ἀνώτεροϲ ἐπίρρημά τι τὸ ἀνώτερον, οὖ. ὑπερθετικὸν τὸ ἀνώτατα· ὡϲ μέντοι πρόκειται, παρὰ τὸ ἀνωτέρω ὁμοιοκατάληκτον πεϲεῖται τὸ ἀνωτάτω, ὥϲτε διαφέρειν τὸ ἀνωτάτω τοῦ ἀνώτατα , ἡ τὸ μὲν ὀνομα τικόν ἐϲτιν ἐπίρρημα, τὸ δὲ ἐπιρρηματικόν.

Καὶ τὸ ἄφν ω δέ, ἐν πάθει γενόμενον καὶ οὐ προφανῶϲ ἐπιδεξάμενον τὴν προκειμένην ὀνοματικὴν τριγένειαν, ϲυνεξῆλθε τοῖϲ εἰϲ ω λήγουϲιν ἐπιρρήμαϲιν. ἔϲτι μὲν γὰρ οὐ τούτου προκείμενον ὄνομα ἀφανήϲ, καὶ ἔτι τὸ ἀφανῶϲ, ἡ δὲ ϲυγκοπὴ ἄφνω, πάλιν καὶ τοῦ τόνου εὐλόγωϲ ἀναβιβαϲθέντοϲ, ἡ ἀπεδείχθη τὰ εἰϲ ω λήγοντα ἐπιρρήματα, μοναδικὰ ὄντα λέγω, κατὰ βαρεῖαν τάϲιν. ὅτι δὲ ἔκθ’ ὅτε πάθοϲ ἐγγινόμενον ἀμαυροῖ τὰϲ ἰδιότηταϲ τοῦ δεόντωϲ πωϲ ϲχηματίζεϲθαι, ἐντελῶϲ ἐν τοῖϲ περὶ παθῶν ἐδείχθη.

Τὰ εἰϲ ως λήγοντα ἐπιρρήματα κοινολεκτούμενα δυϲὶ τόνοιϲ ὑπο πίπτει. ἢ γὰρ βαρύνεται, ὡϲ κούφωϲ, φαύλωϲ, μετρίωϲ, ἢ περιέϲπαϲται, ὡϲ τὸ ϲεμνῶϲ καὶ εὐϲεβῶϲ. καὶ ἔτι παρὰ Δωριεῦϲιν ἔνια ὀξύνεται, ὥϲτε κατ’ ἔγκλιϲιν ἀνεγνώϲθη ἦ ῥα καλὼ ϲ ἀποκαθάραϲα ἐξελεπύρωϲεν (Sophr. fr. 87 Ahrens). περὶ ὡν καὶ κατὰ τὸ ἑξῆϲ εἰρήϲεται.

ὙΠπέλαβον ὅτι καὶ κατὰ τὸ ἔθοϲ τὸ ὥϲ Δωρικόν ἐϲτι, περὶ οὖ ἐν εὐτάκτῳ εἰρήϲεται ἐν τῷ περὶ τῶν διεψευϲμένων τόνων. καὶ νῦν δὲ κεφαλαιωδέϲτερον ἔϲτι περὶ αὐτοῦ ἐκθέϲθαι, ὡϲ προϲήκοντα τὸν τόνον ἀνεδέξατο.

Τὰ προκείμενα τῶν ἐπιρρημάτων, ἰδίαϲ παραγωγῆϲ οὐ τυχόντα, οὐδὲ τὸν ἶδιον τόνον ἔχει, ἀναμένει δὲ τὸν πτωτικὸν τόνον, ὅϲ ἐϲτιν ARGVM. 12 Ἄφνω ex ἀφανῶϲ factum est 20 Adverbia in ωϲ commun. omnium usu recepta aut barytona, aut perirspomena sunt. - 23 lure ὤς aeute notatur. TESTIM. 13 Cf Et. Or. 17, 19. DISCR. SCRIPT. 2. ϲυγκριτικῶν] fol. 134 v. | επιρρηματικην Α | 4. πληθυντικὸν ⟨ὑπερθετικὸν⟩ GDronke | 5 καὶ ἐπίρρημα ταχύτατα | in var. lect , καὶ ταχύ τατα Α b in textu | 14. τούτου b, τουτο Α 1 | 15. ἐπίρρημα pro ἔτι conicit G Dronke 18. τοῦ 0 G FShoemann GDronke, τὸ Ab in textu, τῷ b in var. lect. | 22. ενιαι Α | 23. pro ὥϲτε HLAhrens conicit ὅτε | καλιψϲ HLAhrens, κάλωϲ b | 25.ὅτι καὶ τὸ ὥϲ κατα τὸ Δωρικὸν ἑθοϲ ἐϲτί collocat GDronke | 27. προϲήκοντα τὸν RSkrzeczka, προϲήκοντα l Vablen, ἀνήκοντα Ab, ἀνάλογον τὸν G Drake | 29. ante ιδιαϲ in marg. add. Α2 ουκ ἀπὸ γενικῆϲ πληθυντικῆϲ. καὶ ἕνεκα τούτου ἢ περιϲπᾶται ἢ βαρύνεται, καθὸ πᾶϲα γενικὴ πληθυντικὴ ἤτοι περιϲπᾶται ἢ βαρύνεται. ἄμα καὶ. ϲυναποδεικτέον, ὡϲ παράγεται τὰ ἐπιρρήματα· καὶ ϲυνηγορητέον τῷ προκειμένῳ μορίῳ, ὅτι δεόντωϲ ὠξύνθη. Ἔκκειται μὲν οὖν πρῶτοϲ λόγοϲ, ὅτι διὰ τοῦτο ἢ περιϲπᾶται ἢ βαρύνεται, διὰ τὸν παρεπόμενον τόνον τῇ γενικῇ πληθυντικῇ· καὶ ϲυνυπάρχειν γὰρ θέλει τῇ γενικῇ πληθυντικῇ. τὸ μέγαϲ ἑτερόκλιτον ἔχει τὸ μεγάλου, καὶ τὸ ἐπίρρημα οὐ παρὰ τὴν μέγαϲ, ὡϲ παρὰ τὴν μεγάλων τὸ παντόϲ ὀξύνεται, ἡ δὲ πάντων γενικὴ βαρύνεται· ἔνθεν καὶ τὸ ϲυνὸν ἐπίρρημα ϲυμβαρύνεται. καὶ ὅτι τοῦτο αἴτιον, ϲαφὲϲ καὶ ἐκ τοῦ Δωριεῖϲ ϲυμπεριϲπᾶν τὸ ἐπίρρημα , ἐπεὶ καὶ τὴν γενικὴν πάντων φαϲίν. οὕτωϲ ἔχει καὶ τὸ ἀλλῶϲ καὶ τηνῶϲ. τοῦτο γὰρ καὶ ἐνίουϲ ἠπάτηϲεν ἀποφήναϲθαι ὡϲ τὰ παρ’ ἡμῖν βαρύτονα τῶν ἐπιρρημάτων περιϲπῶϲι Δωριεῖϲ. ὅπερ οὐκ ἦν ἀληθέϲ· οὔτε γὰρ τὸ κούφωϲ οὔτε τὸ φίλωϲ οὔτε τὰ τοιαῦτα περιϲπῶϲι. διὰ τί οὐν τὸ παντῶϲ ὅτι καὶ τὴν ποιοῦϲαν τὸν τόνον γενικὴν περιεϲπάκειϲαν. διότι δὲ τὴν παντων γενικὴν περιϲπῶϲι καὶ ἔτι τὴν ἀλλῶν, ἐν ἑτέροιϲ ἐδιδάξαμεν κατὰ τὰϲ ἀντωνυμικὰϲ γενικάϲ. Ἔτι καὶ τὰ τὴϲ φωνῆϲ ἐγγίζει (τοῦ γὰρ ν ἅπαξ μετάyϲιϲ εἰϲ τὸ ο γίνεται) καὶ τὰ ἐγγινόμενα πάθη· ἕνεκα τίνοϲ τὸ ϲοφῶϲ οὐ διαιρεῖται; ὅτι οὐδὲ ἡ ϲοφῶν γενική. ἕνεκα τίνοϲ τὸ ψευδέωϲ, εὐϲεβέωϲ, ἀτρεκέωϲ, ἢ ὅτι καὶ ἡ εὐϲεβέων καὶ ἀτρεκέων;

Ἐταράχθηϲαν ἔνιοι καὶ κατὰ τὰ ϲχήματα τῶν ἐπιρρημάτων, ὑπολαμβάνοντεϲ μὴ ἐξομαλίζεϲθαι τὰ τῆϲ τάϲεωϲ τῶν ἐπιρρημάτων, εἴγε ἀπὸ τοῦ καλῶϲ φαϲι παγκάλωϲ καὶ ἀπὸ τοῦ ϲεμνῶϲ άϲεμνωϲ, οὺ μὴν ἀπὸ τοῦ ψευδῶϲ ἀψεύδωϲ, ϲαφῶϲ ἀϲόφωϲ ἦν. οὐδὲ γὰρ ἡ ϲύνθεϲιϲ αὐτῶν , τῶν δὲ προεκκειμένων πτωτικῶν , οἰϲ παρείπετο ἀναβιβάζειν μὲν τὸν τόνον , εἰ εἰϲ οϲ λήγοιεν , φυλάϲϲειν δἐ, εἰ εἰϲ ηϲ. καὶ ἐπεὶ καλόϲ πάγκαλοϲ παγκάλων, διὰ τοῦτο παγκάλωϲ· ψευδήϲ δὲ καὶ ἀψευδήϲ καὶ ἀψευδῶν , καὶ διὰ τοῦτο ἀψευδῶϲ, καὶ ἀϲαφῶϲ.

Δέδεικται ἄρα διὰ πλειόνων, ὅτι οὐκ ἰδίον τόνον ἀνεδέχετο τὰ εἰϲ ωϲ παρηγμένα παρ’ ὀνοματικὰϲ ἐκφοράϲ ὅθεν μοι δοκεῖ καὶ τὸ ARGVM. 4 ln tonosi haec adverbia sequntur genetivum pluralis eorum nominum, unde derivantur. —10 Quae lex confirmatur et doricis formis, — 18 eo, quod adverbia aut admittunt aut non admittunt eas mutationes, quae in ge. netivis pluralis aut fiunt aut non fiunt —25 Παγκάλωϲ ἀϲαφῶϲ recte cum παγκάλων ἀϲαφῶν accentu congruunt —30 ltaque ὥϲ, cui genetivus pluralis, ad quem dingatur, praesto non est, nihil impedit ne acutum habeant. DISC SCRIPT 4. Ἔκκειται] fol. 135 r. | 5 το in voce τουτο supra Lin. Α 11 — 12. τὸ ἀλλῶϲ] Si et Koenii apographum et meum. Sed Bantus codicem habere dicit την αλλωϲ, indeque efficit legendum esse τηναλλῶϲ b in var lect Est το αλλωϲ et in Α et in L. ex quo sua sumpsit Κoen | 17. κατὰ b, και Α 20. 21. signum interrogationis, quod post ἀτρεκέωϲ posuerat b, post ἀτρεκέων pro puncto posuit RSehneider | 21. ἡ add. b προκείμενον ἐπίρρημα εὐθύνεϲθαι, εἰ ἐλέγχοιτο ἀπὸ γενικῆϲ περιϲπωμένηϲ, ἡ ῶφειλεν ἕπεϲθαι. οὐ δὴ ἔχει γενικήν· ἡ γὰρ παρεκκειμένη γενικὴ τῶν. ἰαὶ ἴϲωϲ ὑπολάβοι τιϲ, ὅτι «καὶ τὸ τώϲ ἄλογόν ἐϲτιν, ὅπερ πάλιν χρὴ περιϲπᾶν 2». — ἀλλ’ ὡϲ δεύτερόν ἐϲτι τὸ τώϲ τοῦ ὥϲ, παντί τῳ δῆλον. οὐ γὰρ τῆϲ γενικῆϲ τὸ τ ἔχει, τῆϲ δὲ ἀνταποδόϲεωϲ τοῦ ὥϲ, ῷ λόγῳ καὶ τῷ ἕωϲ τὸ τέωϲ παράκειται καὶ τῷ ἡνίκα τὸ τηνίκα, τῷ τε ὄφρα τὸ τόφρα. μάρτυϲ ἡ χρῆϲιϲ ⟨ἡ⟩ παρ’ Ἕλληϲι. — Τίϲ οὗν αἰτία τοῦ ὀξυνθῆναι τὸ ὥϲ τὸ προκείμενον αὐτοῦ μόριον πτωτικὸν ὅϲ. ἐντεῦθεν γὰρ ἔϲτιν ἐπινοῆϲαι. ὡϲ παρ’ εὐθεῖαν παρήχθη, εἴγε αἱ μὲν ἄλλαι τῶν πλαγίων μετὰ τοῦ τ λέγονται. αἱ δὲ εὐθεῖαι ι μόναι δίχα τοῦ . ὅϲ γὰρ καὶ τοῦ καὶ τῷ καὶ τόν. λέγω νῦν τὸ ὅϲ. ϲημαῖνον τὸ οὐτοϲ, ὡϲ ἐν τῷ ὅϲ ῥα μάλιϲτα (Λ 123). οὕτε γὰρ ἀπὸ τοῦ ἀορίϲτου μορίου, οὔτε ἀπὸ τῆϲ ϲυνάρθρου ἀντωνυμίαϲ, οὔτε ἀπὸ τοῦ ὑποτακτικοῦ ἄρθρου· λέγω δὲ ἀντωνυμικοῦ τοῦ ὅϲ. διὸ καὶ τὸ ἐπίρρημα τῆϲ δείξεώϲ τε καὶ ἀναφορᾶϲ ἐϲτι παραϲτατικόν. τὸ γοῦν ἑτερόζυγον , λέγω τὸ ἐπεκτεταμένον , πάλιν μεμίμηται τὴν εὐθεῖαν πτῶϲιν πάλιν γὰρ τὸ οὕτωϲ οὐ παρὰ γενικὴν οὐδὲ παρὰ δοτικήν, μόνην δὲ εὐθεῖαν τὴν δίχα τοῦ τ λεγομένην. ἀμφοτέροιϲ γοῦν τὸ πάθοϲ ϲύνεϲτι, τουτέϲτιν ἡ ἀποβολὴ τοῦ ϲ, ο ὕτω, καὶ ὥ τε χερνᾶτιϲ γυνή (lyr. gr. III 3p. 1359 Bergk), ϲημαϲία τε ἡ αὐτή. —Ἀλλ’ ἐκεῖνό τιϲ φήϲει· κατὰ τοῦτό γε ϲεϲημειώϲεται, ὅτι μὴ ἀπὸ γενικῆϲ ἐϲχηματίϲθη ». —Πρὸϲ ὃν ἔϲτι φάναι, ὅτι καὶ ἄλλαι πάμπολλοι παραγωγαί, ἀπὸ γενικῶν ϲχηματιζύμεναι, ἔχουϲί τινα παρεκδεδραμηκότα παρὰ τὰϲ εὐθείαϲ τὰ κτητικὰ τῶν εἰϲ κοϲ ληγόντων παρὰ γενικὰϲ ϲχηματίζεται, ποιμενικόν, Ἀτλαντικόν· ἀλλὰ τὸ θηλυκόν παρ’ εὐθεῖαν, τὸ πανηγυρικόϲ. παρὰ τὴν ἔρωτοϲ τὸ ARGVM. 4 Ei ut respondeat, τώϲ postea factum est. —2 Derivatur igitur ὥϲ α. uominatvo singularis ὅϲ vocis. quae pronominulis est idemque valet quod οὺτοϲ· — 18 ab hoc, quod ost οὐτοϲ, derivatur οὕτωϲ. —22 Ne hoc quidem mirum est, ὡϲ οὔτωϲ a nominativis , cetera in ως adverbia a genetivis derivari. TESTIM. 8 Et. M. 643, 34 tex Epim. Cr. 307, 4) εἰπεἴν καὶ τὸκ τεχκικον· ‘τὸ δὲ ὥ όξύνεται, ἐκ ὶ ἀπὸ κοῦ ὅς γέγονε , καὶ τὰ ἅμοια ibid. 820, 51 ὅν δὲ τρόπον τὸ ὅς ἐκταθὲν έγένετα ὡς (scr. ὥς) καὶ τὸ οὑτος Οὕτως. Οὕτω καὶ τὸ ὅδε ωδε. —18 Cf Et. Gud. 443.21. — 21 Cf. Apoll. deprcn.p.48,28.synt 156,22b. DISCR. SCRIPT. 2. προεκκειμένη, ut est 170, 26, pro παρεκκειμένη scripsit GDronke, παρακειμένη GDIig | 3 υπολάβῃ Α |δλογον b, αναλογον Α | 4. ‘F χρῆν’ b in var. lect. | 5. τῶι Α | οὐ γὰρ] fol. 135 v | ἔχεται pro ἔχει conicit RSehneider | 6. ὡϲ add. b | 7. τηνίκα b, πηνικα Α | τωι Α η add. b | 12. ‘F. τὸ ὅϲ ⟨τὸ⟩ ϲημαῖνον b in var lect. | 21. ὧ τε RSehneider, ὥτε b HLahrens ὧτϛ ThBergk, οτε Α | χερνᾶτιϲ b, χερνατηϲ Α |22. φήϲει b, φηϲι Α τοῦτό γε GFSchoemann , τοῦ γε Ab | 22 — 23. ϲημειωϲεται Α | 25. παρεκδραμηκοταΑ 26, ποιμαινικον Α ἐρωτύλοϲ, ἀλλὰ καὶ παρὰ εὐθεῖαν τὴν ἡδύϲ τὸ ἡδύλοϲ. οὐδὲν οὖν τὸ ἐμποδὼν τὸ πάντα μὲν τὰ ἐπιρρήματα παρὰ γενικὰϲ ϲχηματίζεϲθαι, τ γε μὴν ὥϲ καὶ τὸ οὕτωϲ παρ’ εὐθείαϲ. —Ἥδη ἀπεδείχθη τὰ προκείμενα τῶν ἐπιρρημάτων ἰδίῳ μὲν τόνῳ μὴ κεχρημένα , ἀναμένοντα δὲ τὴν τάϲιν τὴν ἐν πτωτικοῖϲ. ϲαφὲϲ ὅτι, εἰ τὸ ὥϲ περιεϲπᾶτο, ἠλογεῖτο ἄν, τοῦ ὅϲ ὀξυνομένου. βίαιοι ἄρα οἱ ὑπολαμβάνοντεϲ αὐτὸ Δωρικόν· καὶ γὰρ τῶν Δωρικῶν πρόκειταί τινα περιϲπώμενα.

Ϲυζυγεῖ τῷ προκειμένῳ μορίῳ ἀνταποδοτικὸν μὲν τὸ τώϲ, πυϲματικὸν δὲ τὸ πῶϲ, καὶ ἔτι ἀναφορικὸν τὸ ὅπωϲ, καθὸ καὶ ἄλλοιϲ ἡ τοιαύτη τάξιϲ παρέπεται, ἡ τῇ πῇ ὅπῃ , οὐ τοῦ ποῦ ὅπου, ἡνίκα τηνίκα πηνίκα ὁπηνίκα. —Ἴϲωϲ οὕν τιϲ φήϲει τὰ κατὰ πεῦϲιν ὁμοτονεῖν τοῖϲ κατὰ ἀπόλυϲιν. τὸ ποῦ περιϲπᾶται, ἀλλὰ καὶ τὸ οὐ τῆϲ αὐτῆϲ τάϲεωϲ ἔχεται. ηνίκα, καὶ τὸ πηνίκα. τὸ ἧ περιϲπᾶται, ἀλλὰ καὶ τὸ πῇ. εἰ δὴ καὶ τὸ πῶϲ περιϲπᾶται, ὁμόλογον ὅτι καὶ τὸ ὥὑϲ περιϲπαϲθήϲεται. Ἀλλὰ πρόϲ γε τὸ τοιοῦτον ἔϲτι φάναι. τί γὰρ μᾶλλον, εἰ τὸ ὥϲ ἀποδέδεικται εὐλόγωϲ ὀξυνόμενον, οὐχὶ τὸ πῶϲ περιϲπώμενον ἡμαρτῆϲθαι ὁμολογήϲουϲι τοῦ ἀπὸ τοῦ τ ἀρχομένου κατ’ ὀξεῖαν προφοράν, λέγω τοῦ τώϲ Ἔϲτιν οὖν ὑπὲρ ἀμφοτέρων ἀναλαβόντα τὸν λόγον ἐκεῖνο φάναι, ὡϲ εὐλόγωϲ καὶ τὸ πῶϲ περιεϲπᾶτο, προαποδεδειγμένου τοῦ ὅτι τὸ ὥϲ ὀξύνεται. — τὰ πύϲματα ἢ φύϲει θέλει βαρύνεϲθαι ἢ δυνάμει. τὰ γοῦν ὑπὲρ μίαν ϲυλλαβήν, ἔχοντα τόπον τῆϲ βαρείαϲ, πάντα βαρύνεται τὰ δὲ μονοϲύλλαβα, οὐ δυνάμενα ἐκτὸϲ τῆϲ ὀξείαϲ γενέϲθαι, δυνάμει ἐβαρύνθη περιϲπαϲθέντα. ARGVM 3 Quod cum ita sit, ocutus recte imponitur ὥϲ .adverbio. —10 Dica fortasse quispiam, ὧϲ sorbendum cese, ut cum πῶϲ congrunt. —15 Sed ut ὤϲ acutum , ita πῶϲ circumflexum suo iure habet, TESTIM. 20 Epim. Cr. 324, 32 τα μονοσύλ λλαβα εἵχε τὸν τόνον φυσικόν· τ χὰρ πύσματο βαρύνεσθαι θίλει, χαρακεήρος μ ἀντικ κειμένου (ώς εἵπομεν δι τἐ ποδακῆ καὶ ποσαχῶς)· πόσος , πηνίκα· τό δὲ μονοσύ λλαβα οὐκ ήσύνατο βαρύνεσθαι . έκύλυε γὰρ ἡ μονσυλλ λαβία . ὅταν οὺν προ⟨σ⟩λάβη τὲ ⟨ο⟩ ἀναφορικὸν καὶ γένητοι ύπὲρ μὲακ συλλαβήν, άναλ λαμβάνει τὸν ὀφει λόμενον τόνοι καὶ βαρύνεται. οἷον ποὗ ο καὶ π λέγεται, καὶ πῶς. τα αῦτα oὑ φυσἲκῶ πε ριεσκάσθη. άλλὰ κατ ἀνάγκην. οὺ γὰρ ήσύνατο βαρύνεσθαι μονοσύλλαβα ὅντα. ἀναγκαίως ἅρα περισπάται. καὶ δυνάμει διὰ τῆς περισκωμένης βαρύ ύνεται . ἐάν οὐι προσέλθ τὸ ο καὶ σχῇ τὴ ποσόιτητα τῆς βαπείας. άναλ λαμβάνει καὶ τἠν βαρεῖαν, ὅπως κτλ. DISCR SCRIPT 1. ἐρωτύλοϲ b, ερωτικοϲ Α | παρὰ εὐθεῖαν τὴν b, παρα την ευθειαν παρα την Α | 2. ἐμποδὼν RSkrzeczka. ἐμποδοῦν Ab| 8. ανταποδωτικον Α |13. ἡνίκα] fol. 136 r. 14. Α¹ marg. haec adscripsit ει δη κ το c τουτεϲτιν ει δε και το πωϲ | 17 τοῦ b, τουτ Α, i. e. του τε ut 124, 16, vel του τηϲ ut do coni. 512, 13 b | 17 — 18 post ὁμολογήϲουϲι comma ponendum et post προφορὰν inserendum esse ὄντοϲ conset RSkrzeczka, idem coniecit G GDroοke | 18.non recte b dicit pro τοῦ τώϲ, quod est in Α quodque ipse scripsit, in A ease του τ 19. ωϲ Α, ὅτι b |20. προϲαποδεδειγμενου Α | 23. κ in εκτοϲ in rasura in Α ὅθεν τὸ μὲν ὥϲ, οὐχ ὑποπῖπτον πύϲματι, τὸν ἰδίον τόνον ἐφύλαξε· τὰ δὲ πῶϲ, γενόμενον πύϲμα, οὐ διὰ τὴν φωνὴν οὕτω περιεϲπάϲθη ὡϲ διὰ τὴν πεῦϲιν τὴν ἐγγενομένην. οὕτωϲ γοῦν τὰ ἀπ’ αὐτῶν ἀναφορικά, προϲλαμβάνοντα τὸ ο , ὡϲ ἆν τῶν τόνων ἐν τοῖϲ μονοϲυλλάβοιϲ κατην. αγκαϲμένων, γενόμενα διϲύλλαβα δέχεται καὶ τὴν προοφειλομένην τάϲιν, ἡνίκα γίνεται ὅπου καὶ ὅπη καὶ ὅπωϲ, τῶν ὑπὲρ μίαν ϲυλλαβὴν οὐ ταὐτὸν ἀναδεχομένων διὰ τὸ κατὰ φύϲιν ἔχειν τὸν τόνον, πότε ὁπότε, ποῖοϲ ὁποῖοϲ, πηνίκα ὁπηνίκα. ὅθεν δοκεῖ μοι καὶ κατὰ τὴν Δωρικὴν διάλεκτον τῷ μὲν προκατειλεγμένῳ λόγῳ ὅπωϲ ἀναγινὼϲκειν, οὐδ’ ὅπωϲ ἄριϲτα (Sophr. fr. 88 b Ahrens), τῷ μέντοι μᾶλλον αὐτοὺϲ ϲυγκαταβιβάζειν τὰ ἐπιρρήματα ὁπῶϲ, ὥϲτε ἀμφοτέραϲ τὰϲ ἀναγνώϲειϲ λόγου ἔχεϲθαι.

Ὅτι δὲ οὐ ϲυμπαθείαϲ ἔχεται ἡ πεῦϲιϲ ὡϲ πρὸϲ τὰ δίχα τοῦ τ καὶ μετὰ τοῦ τ λεγόμενα, ϲαφὲϲ ἐντεῦθεν. ὃν τρόπον ϲυνυπάρχουϲιν οἱ ἐνεϲτῶτεϲ τοῖϲ παρατατικοὶϲ, καὶ οἱ παρακείμενοι τοῖϲ ὑπερϲυντελικοῖϲ, καὶ αἱ γενικαὶ ταῖϲ δοτικαῖϲ, καὶ ἄλλα πλείονα, τὸν αὐτὸν τρόπον καὶ τὰ πύϲματα ὡϲ πρὸϲ τὰϲ ἀναφορικὰϲ προφοράϲ, καὶ τὰ δίχα τοῦ τ ὡϲ πρὸϲ τὰ ἀνταποδοτικά, λέγω ⟨τὰ⟩ μετὰ τοῦ τ. ϲυνυπάρχει γοῦν ἑαυτοῖϲ καὶ ϲυνεξέρχεται. καὶ ἐπεὶ ἅπαξ τὸ πότεροϲ διὰ τοῦ π, καὶ τὸ ὁπότεροϲ. ἀλλ’ οὐ πάντωϲ κατηνάγκαϲται τὸ ὅτεροϲ καὶ τότεροϲ. καὶ ἐπεὶ πάλιν τὸ ἕωϲ, εὐθέωϲ καὶ τὸ τέωϲ, καὶ ὄφρα καὶ τόφρα, οὐ πάντωϲ ἐξηναγκαϲμένου τοῦ φάναι καὶ πέωϲ καὶ ὁπέωϲ, καὶ πόφρα καὶ ὁπόφρα. οὕτωϲ καὶ ἐπὶ τῶν προκειμένων μορίων οὐ πάντωϲ καιταναγκάζεται τὰ ἑξῆϲ. οὐ γὰρ ἐπεὶ τὸ ἀναγινώϲκιυ καὶ ἀνεγίνωϲκον, εὐθέωϲ καὶ τὰ ἑξῆϲ κλίματα· οὐδὲ ἐπεὶ τὸ ὕδωρ ὀρθῆϲ καὶ αίτιατικῆϲ, εὐθέωϲ καὶ γενικῆϲ καὶ δοτικῆϲ. ένθεν οὖν καὶ κατὰ ϲυμπάθειαν καὶ τὸ τώϲ τῷ ὥϲ ϲυνετονώθη, οὐ μὴν τὸ πῶϲ, καθὸ οὔτε πάντωϲ ϲυνυπάρχον ὀφείλει εῖναι, καὶ καθὸ ἐδείξαμεν, ὅτι αἱ πεύϲειϲ κατὰ φύϲιν ἐβαρύνοντο.

Καὶ τοϲαῦτα μὲν περὶ τῶν παρὰ τὰ πτωτικὰ παρηγμένων.

Δοκεῖ δὲ πρωτότυπον εἰναι τὸ ἕωϲ· οὐ γὰρ προυφέϲτηκέ τι· τό τε ἀνταποδοτικὸν αὐτοῦ τέωϲ.

Ἡπόρηται δὲ καὶ τὸ α αὔτωϲ πῶϲ ἐγένετο. οὐ γὰρ ἔχει τὴν ἔννοιαν τῆϲ αὐτόϲ ἀντωνυμίαϲ, καθότι τὸ ἐκεῖνοϲ ὡϲ πρὸϲ τὸ ἐκείνωϲ καὶ τὸ οὺτοϲ ὡϲ πρὸϲ τὸ οὕτωϲ. πρὸϲ οὶϲ καὶ τὰ τοῦ τόνου διελέγχει. Πρύφων (p. 52 Velsen) περὶ τοῦ ϲημαίνοντοϲ τὸ οὕτωϲ ἐκδέχεται μετάπτωϲιν τοῦ ο είϲ τὸ α γεγενῆϲθαι. ἀλλὰ ἐλείπετο καὶ περὶ τοῦ ϲημαίνοντοϲ τὸ μάτην διαλαβεῖν. ὅθεν ἢ καὶ αὐτὸ δεκτέον θεματικόν, ἢ ϲυγκαταθετέον Ἡρακλείδῃ, φαμένῳ ὡϲ κατὰ ϲτέρηϲίν ἐϲτι τὴν διὰ τοῦ α αὔτωϲ, ϲυναλοιφῆϲ γενομένηϲ τοῦ α καὶ ο εἰϲ α μακρόν, ὡϲ τὸ Μενέλαοϲ — Μενέλαϲ, Δορύλαοϲ Δορύλαϲ, Πτερέλαοϲ Πτερέλαϲ. τὰ γὰρ ἐν τῷ δέοντι μὴ γενόμενα ματαίωϲ γίνεται· φαμὲν γὰρ τὰ ἐν τῇ δεούϲῃ ποιότητι ποίηϲον ο ὕτωϲ.

Ἐϲτι καὶ ίδία παραγωγὴ περὶ τῶν εἰϲ χωϲ ληγόντων, ἃ μάλιϲτα παρὰ τὴν τῶν ἀριθμὸν δηλούντων πάλιν ἐπιρρημάτων ἀντιπαράθεϲιν ἀποτελεῖται, τοῦ τέλουϲ εἰϲ τὸ χωϲ τρεπομένου. ἅπερ οὐκέτι ἀναμένει τόνον ἀλλότριον ν, ἰδίᾳ δὲ περιϲπᾶται ἅπαντα, τετράκιϲ τετραχῶϲ, πεντάκιϲ πενταχῶϲ, πολλάκιϲ πολλαχῶϲ. ἐν ἰϲοϲυλλαβίᾳ οὑν ἀντιπαράκειται τοῖϲ προκειμένοιϲ ἐπιρρήμαϲι.

ἰαὶ κατὰ τοῦτο οὖν τιϲ ϲημειώϲαιτο τὸ διχῶϲ καὶ τριχῶϲ, ὅτι πλεονοϲυλλαβεῖ τοῦ δίϲ καὶ τρίϲ. Ἀλλ’ ἴϲωϲ ἐπεὶ οὐδὲ ὁλόκληρα αὐτὰ τὰ ἐπιρρήματα, ἐν δὲ ϲυγκοπῇ ῆ, καὶ τὰ παρακείμενα οὐ τῇ ϲυγκοπῇ ἠκολούθει, τῇ δὲ ὁλοκλήρῳ προφορᾷ. —Ἀλλ’ ἐπεὶ ἐμποδίζει τὸ μὴ ϲυνιεοῦϲθαι αὐτὰ τῷ δυάκιϲ καὶ τριάκιϲ, ἄμεινον ἐκεῖνο φάναι, ὡϲ πολλάκιϲ τὰ ἀπὸ μονοϲυλλάβων λέξεων παραγόμενα ἢ καὶ ϲυντιθέμενα φυλακτικά ἐϲτι τῶν ἰδίων φωνηέντων ὑπὲρ τοῦ μὴ παραναλίϲκεϲθαι εἰϲ τὰϲ παραγωγὰϲ αὐτὰϲ τὰϲ πρωτοτύπουϲ λέξειϲ, εἴγε καὶ ἡ πρό πρό. θεϲιϲ ϲυντιθεμένη οὐκ ἀποβάλλει τὸ ο, φωνήεντοϲ ἐπιφερομένου, ἡ δὲ ἀπό καὶ ὑπό· καὶ τὸ γή διον ὑποκοριζόμενον ἐφύλαξε τὸ η τοῦ γῆ, τοῦ τέλουϲ τῶν τοιούτων γενικῶν εἰϲ τὸ ιδιον μεταλαμβανομένου, κυνόϲ κυνίδιον, ἄρτου ἀρτίδιον, λέγω τῶν μετὰ ϲυμφώνου ἐκφερομένων· καὶ τὸ μνααῖοϲ ἐφύλαξε τὸ α. ἔϲτι καὶ ἄλλα πάμπολλα εἰϲ τὸ τοιοῦτον παραθέϲθαι. ἀναγκαία ἄρα καὶ ἡ μονὴ τοῦ ῑ ἐν τῷ διχῶϲ καὶ τριχῶϲ.

Καὶ περὶ τάϲεωϲ δὲ τοῦ ἡϲύχωϲ ἢ ἡϲυ χ ῶϲ καὶ τοῦ παρακειμένου ἐπιρρήματοϲ, λέγω τοῦ ἡϲύχ ῃ ἢ ἡϲυχῇ. ἦν τιϲ διαφορά —Καὶ οἱ μὲν ἠξίωϲαν ἀμφότερα βαρύνειν, λέγω τὸ ἡϲύχωϲ καὶ ἡϲύχῃ, καθὸ ϲυμβαρύνεται τὰ τοιαῦτα τῶν ἐπιρρημάτων ταὶϲ ϲυνούϲαιϲ γενικαῖϲ. φαμὲν κούφωϲ, ὅτι καὶ κούφων, καθὼϲ πρόκειται· εἰ δέ φαμεν ἡϲύχ ων, δῆλον ὅτι καὶ ἡϲύχωϲ. — καὶ εἰ τὰ τοιαῦτα ἔχει τὰ παρακείμενα εἰϲ ῃ ἐπιρρήματα τὸν αὐτὸν τόνον τηροῦντα, δῆλον ὅτι καὶ ἡϲχη. φαμὲν γὰρ πάντῃ, ὅτι καὶ πάντωϲ, καὶ ἄλλη, ὅτι καὶ ἄλλωϲ, ἄλλῃ μὲν γὰρ ἔγωγε (N 49)· οὐδαμῇ δέ, ὅτι καὶ οὐδα μῶϲ. διχ ῇ τε καὶ τριχῇ, ὅτι καὶ διχῶϲ καὶ τριχῶϲ. τούτῳ γὰρ τῷ λόγῳ καὶ Δωριεῖϲ παν τό φαϲιν ν, ὅτι καὶ τὸ ἐπίρρημα παν ντώϲ, καὶ ἀλλά, ὅτι καὶ ἀλλῶϲ. κατὰ τοῦτον τὸν λόγον, δεδομένου τοῦ ἡϲύχωϲ, ϲυνδοθήϲεται καὶ βαρύτονον τὸ ἡϲύχῃ. Ἔϲτι καὶ ὑπὲρ τοῦ ἑτέρου λόγου ἐκεῖνο φάναι, ὅτι καὶ ἄλλα μόρια, ὀφείλοντα κατὰ ἀκολουθίαν τινὰ ἢ ὀξύνεϲθαι ἡ περιϲπᾶϲθαι, ϲυνεκδρομη Υραφῆϲ παρακολουθήϲαντα ἀπέφευγε τὸν δέοντα τόνον. παρὰ τὸ ἵϲτημι ἐϲτὶ τὸ ἱϲτάϲ καὶ παρὰ τὸ βίβημι τὸ βιβ άϲ, κίχρ ημι κιχράϲ, τίθημι τιθείϲ. ἔδει οὑν καὶ παρὰὸ ἴϲαμι τὸ ίϲάϲ εἰναι ἀλλ’ ἐπεὶ ἅπαξ αὶ εἰϲ ϲαϲ λήγουϲαι μετοχαὶ βαρύνονται, τῷ ῑ παραληγόμεναι, τεμίϲαϲ, λεπίϲαϲ, λακτίϲαϲ, ϲυνεξέδραμε καὶ ἡ ἴϲαϲ τοῖϲ τοιούτοιϲ. οὐδὲν οὑν κωλύοι καὶ τὸ ἡϲυχῶϲ περιϲπᾶν τῇ ϲυνεκδρομῇ τῇ τῶν εἰϲ χωϲ ληγόντων ἐπιρρημάτων, καὶ πάλιν ϲυμπαρακεῖϲθmι τὸ ἡϲυχῇ ϲυμπεριϲπωμένωϲ ὡϲ διχῇ καὶ τριχῇ.

Τὸ παρὰ Μενάνδρῳ νουνεχόν τωϲ δοκεῖ ἀϲύϲτατον εἰναι, καθότι τῶν τοιούτων ἐπιρρημάτων προύφέϲτηκε καὶ πτωτικόν. τὸ νουνεχ χὧϲ ἀναλογώτερον καθέϲτηκε, καθότι καὶ τὸ νουνεχήϲ παράκειται. καθὸ οὑν οὐ δοκεῖ ἐπιρρηματικῶϲ ἐξενηνέχθαι, ϲεϲημειώϲθω· ἐπεί τοί γε πολλάκιϲ ϲχήματά τινα ἐκ διεϲτώτων εἰϲ ἑνότητα παραλαμβάνεται. ARGVM, 1 Ἡϲὺχωϲ ut gravi accentu notetur, suadet tonus ceterorum adverbiorum in ωϲ (ab adiectivis in οϲ derivatorum). Ἡϲύχωϲ adverbii analogiam ήϲύχῃ sequatur necesse est —25 Ex duobus verbis νοῦν ἔχων unum adverbium coaluit νοῦν ἐχόντωϲ. TESTIM. 25 Et. M. 606, 35 νουνεχα ὁντως· ὑφ’ ἵν ἀναγνοαιέον· οολλάκια χὰρ ἀπὸ δὐο διεστώτων μερὼν τοῦ λόγου γέωεται ἑνότης, οἷον Ἅρειος πάγος Ἀρειοπαυίτης. Νέα πόλις Νιακολίης. τὸ αὐτό ταύτότης Οὕτω εοὗκ ἔχον, σύνθετον νουνγόντως DISCR. SCRIPT. 2. ηϲυχηι η ηϲύχη Α (| 3. ηϲυχη Α | 7. ῇ RSchneider, η Ab 8. ηϲυχηι Α παντη Α | 10. αλλη Α | ἔγωγ’ homerus ] post εγωγε Α habet και αλλωϲ, quae BSSchaefer sιc auxit καὶ ‘ἅλλ’ ἅλλωϲ et ad Ξ 124 retulit, om b | 11. ουδαμη, διχη et τριχη Α | 13. αλλαι Α | 15. φάναι b, in Α erat φαμεν, sed in φαμαι mut. Α1 |22. κωλύοι Α, quem idem habere dicit b in var lect., quod ipse edidit, κωλύει | 26. ἐπιρρημάτων fol 137 ν. | 28. εξηνηνεχθαι Α παρὰ δύο διεϲτῶτα τὸ Ἄρειοϲ πάγοϲ Ἀρειοπαγίτηϲ, παρὰ τὸ τὸ αὐτό ἕν που ἀποτελεῖται τὸ ταὐτότηϲ, παρὰ τὸ Nέα πόλιϲ ἕν τὸ Ννεαπ ολίτηϲ. ϲυϲταίη ἂν οὖν καὶ παρὰ τὸ νοῦν ἔχων τὸ ν ουνεχόντωϲ κατὰ τὸν τοιοῦτον λόγον, οὑ μήν, ὡϲ προείπομεν, κατὰ ϲύϲταϲιν τῶν προκειμένων ἐπιρρημάτων.

Τοϲαῦτα περὶ τῶν εἰϲ ωϲ ληγόντων ἐπιρρημάτων.

Τὰ εἰϲ ου λήγοντα ἐπιρρήματα, ἐάν τε παρ’ ὀνόματα ῇ ἐϲχηματιϲμένα, ἐάν τε παρ’ ἄλλο μέροϲ λόγου, περιϲπᾶται. τῷ ὕψοϲ παράκειται τὸ ὑψοῦ δ’ ἐν νοτίῳ τήν γ’ ὥρμιϲαν (δ 785) τῷ τῆλε τὸ τηλοῦ (δ μήποτε ἐδύνατο καὶ τῷ τέλοϲ παρακεῖϲθαι, ὥϲτε τὸ μὲν ἐντελὲϲ εἶναι τελοῦ, εἶτα κατ’ ἐπέκταϲιν τηλοῦ· τὰ γὰρ ἐπὶ τέλουϲ ϲυντείνοντα μεγεθύνεται)· τῷ ἄγχι τὸ ἀγχοῦ· τῇ αὐτόϲ ἀντωνυμίᾳ τὸ αὐτοῦ (ἔνθεν καὶ δοκεῖ τὰ τῆϲ παραθέϲεωϲ ἀμφίβολα γίνεϲθαι, ὅτι καὶ ἡ γενικὴ ϲυνεμπίπτει. τὸ γοῦν ὀφθαλμοὶ δὲ χαμαὶ πέϲον ἐν κονίῃϲιν αὐτοῦ πρόϲθε ποδῶν (Π 741) ἤτοι ἀντὶ τοῦ αὐτοῦ πρόϲθε ποδῶνέἔπεϲαν, ἢ τοπικὴν ϲχέϲιν ϲημαίνει· καὶ τὸ αὐτοῦ καὶ κριοῖο θοώταταί εἰϲι κέλευθοι (Arat. Phaen. 225) ἤτοι τοῦ κριοῦ καὶ τοῦ ϲκορπιοῦ θοώταται αἱ κέλευθοί είϲιν, ἢ τοπικῶϲ πάλιν τὸ ἐπίρρημα κεῖται).— Ὅθεν ἀναλογὼτερον δοκεῖ εἶναι τὸ ποῦ τοῦ ὅπου. ἔχοι δ’ ἄν καὶ τὸ ὅπου ἀναλογίαν, καθὸ τὰ ἐν περιϲπαϲμῷ λεγόμενα μονοϲύλλαβα, προϲλαμβάνοντα τὸ ο κατὰ ἀναφορικὴν ἔννοιαν, βαρύνεται. τὸ πῶϲ ὅπωϲ λέγεται καὶ τὸ πῇ ὅπῃ· καὶ τὸ ποῦ ἄρα ὅπου εἶρηται.

Ὁμοίωϲ καὶ τὰ εἰϲ οι λήγοντα παραγωγὰ περιϲπᾶται, παρ’ οἷα μέρη λόγου ἂν ῇ παρηγμένα, Μεγαροῖ, Ἰϲθμοῖ, καὶ παρὰ ἐπίρρημα τὸ ἐνταῦθα ἐνταυθοῖ. ϲεϲημειώϲεται οὖν τὸ οἶκοι οὐ μόνον τῇ ARGVM. 8 Adverbi in ου, sive a nominibus sive ab aliis vocibus derivantur, circumfexum habent —23 Ὅπου autem correlativorum, quae ab o incipiunt, equitur analogiam. —28 Adverbia in οι derivata petispomena sunt. Quare πόποι οίκοι εὐοἵ notabilia; TKSTIM. 13 — 14 Et. Or. 152, 6 et tacito Apollonii nomine Et. M.757,9 haec ad verhum fere exscripserint. —23 Choer. Can. 430, 1. DISCR. SCRIPT. 1. τὸ Α et b in textu, nonne τὰ ? id. in var. lect. | Ἀρειο- παγίτηϲ ChALobeck, Ἀρεοπαγίτηϲ Ab 1 —2. παρὰ τὸ τὸ αὐτό b, παρα το αυτο Α ( |2. ταὐτότηϲ ChALobeck. ταυτότηϲ Ab |2 — 3. Νέα et Nεαπολίτηϲ ChALobeck, νέα et νεοπολίτηϲ b | 9. τῷ ὡ, τὸ Α | 11. ωρμηϲαν Α 12. 5 μήποτε pro ὁπότε RSchneider | τῷ τέλοϲ ὡ, τὸ τελοϲ Α | 23. Oθεν supra lin. Α 27. Ῥ’ εἰρἡϲεται b in var. lect. |30. μόνον ⟨ἐν ⟩ RSkrzezka τοιαύτῃ τάϲει, ἀλλὰ καὶ ἔτι ἐν τῷ οἴκοθεν, ὡϲ δεδείξεται ἐν τῷ περὶ. τῶν εἰϲ θεν. Καὶ ἕνεκα τοῦ τύπου καὶ τὸ πόποι, ὦ πόποι· καὶ γὰρ τὰ πρωτότυπα θέλει ὁπωϲδήποτε περιϲπᾶϲθαι, ὡϲ ἔχει τὸ οἰμοιμοῖ καὶ τὸ ὀτοτοῖ καὶ τὸ οἰοιοῖ. —Φαίνεται ὅτι καὶ τὸ εὐοἵ κατὰ τοῦτο ϲεϲημειώϲεται. τὸ γὰρ παρὰ τοῖϲ περὶ τὸν Ἀλκαῖον μέϲϲοι δῆλον ὅτι κατὰ τὴν ἰδίαν διάλεκτον ἀνὰ λόγον βαρυνθείη ἄν. οὐ γάρ ἐϲτιν ἐλλειπὴϲ τῇ ἔν προθέϲει, ϲυϲτελλομένου τοῦ ω εἰϲ τὸ ο, ὥϲ τινεϲ ὑπενόηϲαν, ἐν μέϲϲῳ· ἀλλ’ ὃν τρόπον παρὰ τὸ οἶκοϲ τὸ οἴκοι ἐγένετο, ϲημαῖνον τὸ ἐν οἴκῳ, παρά τε τὸ Πυθῦ τὸ Πυθοῖ, καὶ παρὰ τὸ Μέγαρα τὸ Μεγα ροῖ, ϲημαῖνον τὸ ἐν Μεγάροιϲ, τὸν αὐτὸν τρόπον καὶ παρὰ τὸ μέϲοϲ τὸ μέϲϲοι ἐγένετο, ϲημαῖνον τὸ ἐν μέϲῳ. ὅπερ ἔφην κατὰ τὸ Αἰολικὸν ἔθοϲ βαρύνεϲθαι.

Τὰ εἰϲ δε λήγοντα τοπικὰ ἐπιρρήματα, ἐν ἑνὶ μέρει λόγου καθεϲτῶτα, καὶ προπαροξύνεται καὶ τῷ α παρεδρεύεται, ὡϲ ἔχει τὸ οἴκαδε, ἅλαδε. ἐν τόνῳ οὑν ϲεϲημειώϲεται τὸ ἐνθάδε, ἡ τε τὰ τοιαῦτα τῶν ἐπιρρημάτων παράκειται ὀνόμαϲι, τὸ ἐνθάδε δὲ οὐδὲ τῇδε ἔχει. τὰ προκείμενα τῶν ἐπιρρημάτων οὐδέποτε ἀποβολῇ τοῦ δε ϲχέϲιν τοπικὴν ἀποτελεῖ· πῶϲ οὑν παρὰ τὸ ἐνθάδε τὸ ἔνθα ϲχέϲιν τοπικὴν ϲημαίνει; ἔθα κατεπλέομεν (1 142). - Πρόϲκειται δὲ ἐν ἑνὶ μέρει λόγου, ἐπεὶ καὶ ἔϲτιν ἐκ ϲυντάξεωϲ τῆϲ κατ’ αἰτιατικὴν καὶ ϲυνδέϲμου τοῦ δέ πάλιν ἡ εἰϲ τόπον ϲχέϲιϲ, ὡϲ ἔχει τὸ ῦ ὕλυμπον δέ καὶ ἀγρὸν δέ καὶ οἶκον δέ. διὸ οὐδὲ κατὰ τὸ τοιοῦτον ὅμοιόν ἐϲτι τὸ ἐνθάδε, ὅτι οὕτε ἔγκειται αἰτιατική ή, οὕτε ὁ τόνοϲ τοῦ πρωτοτύπου διαφυλάϲϲεται, καθάπερ ἐπὶ τῶν προκειμένων. τὸ γὰρ οἰκον προπεριϲπᾶται, καὶ πάλιν ἐν τῇ προϲθέϲει τοῦ δέ μένει ὁ αὐτὸϲ τόνοϲ, οἶκον δἐ, μετὰ τοῦ καὶ τὴν ὀξεῖαν ἐπὶ τέλουϲ εἶναι. ὁ αὐτὸϲ λόγοϲ ἐπὶ τοῦ Ὄλυμπον καὶ Οὔλυμπ ον δέ. — διὸ καὶ δοκεῖ τὸ ἅλαδ’ ἑλκομενάων (Ξ 100) ἀμφίβολον εἶναι, δυνάμενον καὶ τῇ παραγωγῇ κεχρῆϲθαι τοῦ οἴκαδε, δυνάμενον καὶ ἐν αἰτιατικῇ εἰναι τοῦ ἅλα καὶ προϲθέϲει τοῦ δέ, ἐφ’ ARGVM. 5 μέϲϲοι rursus cum οἵκοι convenit. —13 Adverbia in δε localia quae ex una voce constant, proparoxytons sunt. Ἐνθάδε neque hanc legem. sequitur, neque cum οἶκον δέ sim. convenit. Testim. 4 Schol. Dion. Thr. BA 946, 32. DISCR. SCRIPT 2. ὧ Klehrs. ὧ b |4. ὅτι καὶ] fol. 138 r. | εὐοἵ ChALobeck GUhlig, εὐοῖ b, εὐοί GGSchoemann, οἴμοι vel ὧμοι KLehrs | 6. ἀναλόγωϲ pro ἀνὰ λόγον GDronke | 7. ελλειπηϲ Α, ἐλλιπὴϲ b | 9. τὸ add. b | 15. P. ἐνθάδε, ῇ τε τα’ b in var. lect., ἐνθάδε. ῇ Ab in textu |17. τοῦ δε b, του δ in rasura Α1 | 23. Veram scripturam et hic et l. 27. 28 restituit KLehrs, Οὕλυμπόνδε ἀγρόνδε οἰκόνδε b οὗ καὶ δύο τόνοι ἐπιτεθήϲονται, ἅλα δέ. — ϲαφὲϲ οὑν ὅτι οὐδὲ κατὰ τοῦτον τὸν λόγον τὸ ἐνθάδε ὑποπίπτει τῷ λόγῳ, πάλιν τοῦ τόνου καταβιβαζομένου. Μή ποτ’ οὑν τῇδε ἐϲχηματίϲθη. ἔϲτι καὶ ἑτέρα παραγωγὴ ἡ διὰ τοῦ δε, ἥ τιϲ οὐχ ἕνεκα ϲχέϲεωϲ τοπικῆϲ παραλαμβάνεται, αὐτὸ δὲ μόνον κατὰ παραγωγήν, τῆϲ ϲημαϲίαϲ πάντοτε μενούϲηϲ τῆϲ αὐτῆϲ καὶ φωνῆϲ τῆϲ ὁλοκλήρου τῆϲ κατὰ τὸ πρωτότυπον, ἐφ’ ἧϲ καὶ ὁ τόνοϲ ἐφέλκεται πρὸ τοῦ τέλουϲ, ὥϲπερ ἔχει παρὰ τὸ τοῖοϲ τὸ τοιόϲδε, τόϲοϲ τοϲόϲδε, καὶ ἐν ἐπιρρήμαϲι τὸ τῆμοϲ τημόϲδε, τηνίκα τηνίκα δὲ. εἴπερ οὑν ἶδιον τῆϲδε τῆϲ παραγωγῆϲ τὸ ἐν ἀποβολῇ τοῦ δε τὴν αὐτὴν ἔχειν ϲημαϲίαν τοῖϲ πρωτοτύποιϲ, καὶ τὴν ὀξεῖαν ἐφέλκεϲθαι πρὸ τοῦ τέλουϲ, δῆλον ὡϲ καὶ τὸ ἐνθάδε τιϲδε τῆϲ παραγωγῆϲ ἂν εἴη, ἐπειδὴ τὰ προκείμενα δύο παρεπόμενά ἐϲτιν ἐν τῷ ἐνθάδε. κατὰ τοῦτό γέ τοι μόνον ϲεϲημειώϲεται, καθὸ ἡ τοιαύτη παραγωγὴ οὐχ οἱαιϲδήποτε λέξεϲι πρόϲειϲιν , ἀλλὰ μορίοιϲ ἀνταποδοτι κοῖϲ τοῖϲ ἀπὸ τοῦ τ ἀρχομένοιϲ, ὡϲ ἔχει τὸ τοϲόϲδε καὶ τὸ τοιόϲδε. οὐδὲ γὰρ τὰ ἄλλα ϲύζυγα, μὴ ἔχοντα τὸ τ, τῆϲ παραγωγῆϲ τυγχάνει, λέγω τὸ ἦμοϲ, ἡνίκα, εἰ μὴ γένοιτο τῆμοϲ καὶ τηνίκα. οὐ παρείπετο οὑν τῷ ἐνθάδε τὸ τοιοῦτον· κατὰ τοῦτο ἄρα ϲεϲημειώϲεται.

Ποἱϲ αὐτοῖϲ ἐπιχειρήμαϲι χρήϲαιτο ἄν τιϲ καὶ ἐπὶ τοῦ ἔνθεν καὶ ἐνθένδε· οὐδὲν γὰρ τῶν εἰϲ θεν ληγόντων ἐπιρρημάτων ἔξωθεν παραγωγὴν ἴϲχει τὴν διὰ τοῦ δὲ. φαίνεται δὲ ὅτι οὐδὲ δύο λέξειϲ εἰϲὶν ἡμαρτημέναι, ἀλλὰ μία, εἴγε καὶ τὸ ἐνθὲν Δωρικώτερον ἀπεδείχθη γενόμενον ἔνθα, καθὼϲ ἐπεδείξαμεν καὶ περὶ τοῦ πρόϲθεν πρόϲθα , ὕπερθεν ὕπερθα.

Ἔχοι δ’ ἂν ἐπίϲταϲιν καὶ τὸ ὧδε, ϲυνήθωϲ μὲν τὴν εἰϲ τόπον ϲχέϲιν δηλοῦν, ἐν δὲ τοῖϲ ὕμηρικοῖϲ, ὡϲ Ἀριϲτάρχῳ δοκεῖ, ἐν τῷ καθόλου μὴ τοπικῆϲ ἔχεϲθαι ϲχέϲεωϲ, τῆϲ δὲ κατὰ ποιότητα. καὶ ϲαφέϲ ἐϲτιν, ὅτι τῇ μὲν παραγωγῇ τῇ διὰ τοῦ δε οὐκ ἀπιθάνωϲ τὸ ϲύνηθεϲ ARGVM .3 Videtur igitur ad τοιόϲδε all. similitudinem accommodatum esse —13 quamquam hoc modo non nisi correlativa, quae a τ incipiunt, amplificari solent. —19 Eadem de ἐνθένδε dici posent. 25 ·Ωδε in sermone vulgari est ‘huc’, sed omnino localem notionem non induere apud Honerum praecipit Aristarchus. Ac sune non ita formatum est, ut cetera in δὲ adverbia localia. TESTIM. 25 Et. M. 820, 43 ‘Ωδε σημαίνει δύο παρὰ τῷ ποιητῇ· τὸ οὕτως . . σημαίνει καὶ τὸ νῦν . . σημαίνει καὶ τόπον πκρὰ τοῖς ἄλλοιρ , τὸ ἐνταῦθα. ομαίνει καὶ τὰ ὅπως , καὶ μἀλιοτα Ὅμηρος τοῦτο οἷδεν ουδέποτε δὲ παρὰ τῷ ποιητῆ τοπικὸν  εϋρίσκεται, άλλὰ πάντοτε άωτὶ τοῦ οὕτως , ἐπὶρρνμα μεοτόητος. Οὺδὲν δὲ εἰς 6ε λῆυον τοπικὸν ἕγει πρὸ τοῦ τέλους τ πλὴν τοῦ ὧδε ούδὲ 6ὲ s(q δε λῆγον δισύλλαβον τοκικον ἰστιν. DICSR. SCRIPT. 1. επιτεθηϲονται A' in rasura |6, και φωνηϲ τηϲ ολοκλιηρου τηϲ siglis script add. Α2 in marg, recepit ὡ, om. Α 7. post εφελκεται desinIt fol 138 L: eadem vox repetita in initio fol. 138 ν. | 12. επειδε Α |19. τιϲ καὶ ἐπὶ b, τι κεπι Α τοπικὸν ἐξεδέξατο ἐπίρρημα, οὐ μὴν καὶ τὰ τῆϲ παραγωγῆϲ ὁμολογεῖ, καθὼϲ ἐδείχθη ὡϲ ἡ τοπικὴ παραγωγὴ τὴν διὰ τοῦ α γραφὴν ἔχει πρὸ τοῦ τέλουϲ, ἀπό τε ὀνομάτων παρήγετο, τὸ δὲ οὐ τῇδε εἶχεν. —Ἀλλ’ ἦν καὶ ἑτέρα ϲύνταξιϲ ἐν αἰτιατικῇ πάλιν ὀνομάτων καὶ προϲθήκῃ τοῦ δε, ὡϲ ἔχει τὸ οἶκον δέ καὶ τὰ τούτοιϲ ὅμοια. ὅπερ πάλιν οὐ τῇδε εἰχε τὸ προκείμενον ἐπίρρημα, οὔτε κατὰ γραφήν, οὔτε κατὰ τάϲιν. διὸ καὶ ἕνεκα τῶν τοιούτων μᾶλλον ἄν τιϲ παραδέξαιτο τὸ eτὸ δέ ἐπὶ τοπικῶν ἐπιρρημάτων, πολλοῖϲιν γὰρ ἔγωγε ὀδυϲϲάμενοϲ τὸ δ’ ἱκάνω (τ 407) δύναται γὰρ ἐγκεῖϲθαι αἰτιατικῆϲ ἄρθρον κατ’ οὐδετέραν προφοράν. — Ϲαφὲϲ οὖν ὅτι ἔχοιτο ἂν λόγου του κατὰ παραγωγὴν τὴν δε ϲυλλαβὴν προϲλαβὸν κατὰ τὸ αὐτὸ ϲημαινόμενον ν, ὡϲ ἔχει παρὰ τὸ τῆμοϲ τὸ τημόϲδε, τὴν αὐτὴν ἔχον ϲημαϲίαν τῷ πρωτοτύπῳ, τηνίκα τηνικάδε. ϲημαίνοντοϲ οὖν τοῦ ὥϲ ἐπιρρήματοϲ τὸ οὕτωϲ, εἴη ἂν ἡ προκειμένη παραγωγὴ κατὰ τὸ αὐτὸ δηλούμενον ἐν τῷ ὧδε, ἀναγκαίωϲ μένη, ἐπεὶ ἡ φύϲει μακρὰ ἐν τῇ τοιαύτῃ παραγωγῇ περιϲπωμένην ἀναδέχεται, τοιοῦδε, τοι ῷ δε.

Ὁμοίωϲ δ’ ἂν ἔχοιτο καὶ τὸ τοιοῦτον ἐπιϲτάϲεωϲ. —« Ὁλοκλήρουϲ γὰρ τὰϲ τῶν πρωτοτύπων φωνὰϲ ἥδε ἡ παραγωγὴ φυλάϲϲει, τοῖοϲ τοιόϲδε, τηλίκοϲ τηλικόϲδε, τῆμοϲ τημόϲδε· χρῆν οὖν καὶ παρὰ τὸ ὥϲ ὧϲδε.» —Ἀλλὰ τοῦτο μὲν δύναται ἀπολογίαϲ ἔχεϲθαι, τῇ μὲν ἀπὸ Δωρικοῦ δυνάμενον ἐϲχηματίϲθαι τοῦ ὥ, ὅπερ ἀντὶ τοῦ ὥϲ παραλαμβάνουϲι, τῇ δὲ ἀπὸ τοῦ πτωτικοῦ τοῦ προυφεϲτῶτοϲ κατ’ ἔλλειψιν τοῦ ϲ· καὶ γὰρ παρὰ τὸ ὅϲ ὤφειλεν ὅϲδε εἶναι, ὅπερ ἐγένετο ὅδε. ἀλλὰ καὶ τοῦτο ϲυνήθωϲ ἀποβάλλει τὸ ϲ· τὸ γὰρ αὐτὸ ϲημαίνει ἐϲθ’ ὅτε τὸ ὁ καὶ τὸ ὅϲ, ὁ γὰρ ἦλθε θοἀϲ (Α 12) ὅϲ γὰρ δεύτατοϲ ἦλθεν (α 286).

Ἔχοιτο δ’ ἄν ἔτι καὶ ἐπιϲτάϲεωϲ τοιαύτηϲ, καθὼϲ εἶπομεν ὅτι ἡ διὰ τοῦ δε παραγωγὴ πολὺ πρότερον τὴν ἀνταπόδοϲιν τὴν διὰ τοῦ τ παραλαμβάνει· οὐ γὰρ παρὰ τὸ οἷοϲ τὸ τοιόϲδε, οὐδὲ παρὰ τὸ ἡνίκα τηνικάδε.— Καὶ πάλιν ὑπὲρ τούτου ἔϲτι φάναι, ὅτι ἔλλειψίϲ ἐϲτι ARGVM. 11 Videtur igitur eis adverbiis in δε adnumerandum esse, quae eandem notionem atque primitiva habent: ὦδε =ὥϲ. —18 Mirum fortasse videtur, ab ὥϲ non ὦϲδε derivari, cum in talibus adverbiis forma primitiv aservar. soleat. Sed patrocinantur illi formae ὥ (— ὥϲ) et ὅδε (— ὅϲδε). 29 Ut in initio οὕτοϲ pronominis, ita in nito ὡδε adverbii desideratur. DISCR. SCRIPT. 1.ἐξεδέξατο ⟨τὸ ⟩ OSelneider 4|.ονοματων καιΑ1b.και in κατα mutavit Α |5. οἰκον δέ KLehrs, οἰκόνδε b | 7. τὸ τὸ δὲ RSchneider, τὸ τόδε b |7 —8. τοπικῶν ἐπιρρημάτων Ab, τόπου, ἐπιρρηματικῶϲ GFSchoemann | 9.ὀδυϲϲάμενοϲ Homerus, ὁδυϲάμενοϲ Ab | τὸ δ’ RSechneider, τόδ’ b | 11. του b in var. lect., τοῦ in textu | του κατὰ παραγωγὴν] fol. 139 r. | 30. ανταποδωϲιν Α | 31 οῖοϲ b, οιοϲὸε Α τοῦ τ ἐπὶ τῶν προκειμένων μορίων , ὡϲ δείκνυται καὶ ἐν τῷ περὶ ἀντωνυμιῶν, ὡϲ καὶ ἡ οὐτοϲ ἀντωνυμία, παραχθεῖϲα ἀπὸ τοῦ ὅϲ, λείπει νῷ τ, ἀποδεικνυμένου τοῦ τοιούτου καὶ διὰ τῶν πλαγίων πτώϲεων, τούτου, τούτ ῳ, καὶ οὐδετέρου τοῦ τοῦτο, καὶ διὰ Δωρικοῦ τοῦ τοῦτοι. ὅπερ καὶ διὰ τοῦ ἀρθρικοῦ δείκνυται καὶ διὰ τοῦ ἀντωνυμικοῦ· τὸ γὰρ οἱ τοί φαϲι Δωριεῖϲ, καὶ τὸ αἱ ταί, ταύται ταὶ θύραι μᾶτερ (Sophr. fr. 88 Ahrens). λέγω δὲ ὅτε κατὰ προτακτικὴν θέϲιν ἐϲτὶ τὸ ἄρθρον· ἐπεὶ ὅτε γε καθ’ ὑπόταξίν ἐϲτι, τὸ τ οὐ πάντωϲ προϲτίθηϲιν, ἐπεὶ φυϲική ἐϲτιν ἡ ἀπόϲταϲιϲ τοῦ τ, οὐκ ἐν πάθει γενομένη. ὅθεν οὐδ’ ἐπίμεμπτον ταὶ γυναῖκεϲ αἵ τὰν θεὸν φαντὶ ἐξελᾶν (Ahrens dial. ll p. 468). ἐτέτακτο γὰρ οὐ κατὰ πρόταξιν, ἀλλὰ καθ’ ὑπόταξιν.

Ἐξῆϲ ῥητέον καὶ περὶ τοῦ οἶκον δέ. Τὰ μὲν οὖν προκατειλεγμένα ἐπιρρήματα, τύπου ἰδίου ἐχόμενα, τὴν εἰϲ τόπον ϲχέϲιν ἐϲήμαινε, παραγωγῆϲ τυγχάνοντα τῆϲ διὰ τοῦ δε· τὰ μέντοι τοιαῦτα, οἰκον δέ, ἀγρὸν δἐ, ῦὕλυμπον δἐ, ϲύνταξιν ἔχει ἐπιρρηματικήν, οὐ μὴν με. ριϲμὸν τὸν κατὰ τὰ ἐπιρρήματα. καὶ γὰρ τὸ ἐξ οἴκου ἔχει τὴν ἐκ τόπου ϲημαϲίαν, οὐ μήν ἐϲτιν ἐπίρρημα, μέρη δὲ δύο λόγου, τὴν ἐκ τόπου ϲχέϲιν παριϲτάντα , καθὸ ϲυνεχέϲτερον αἱ προθέϲειϲ, μετὰ καὶ ἄλλων πλειόνων ϲημαινομένων, καὶ παρεμφατικαί εἰϲι τόπου. ὁ αὐτὸϲ λόγοϲ καὶ ἐπὶ τοῦ ἐν οἴκ ῳ· οὐ γὰρ ταὐτόν ἐϲτι τῷ οἴκοθι. ὡϲ καὶ ἐπὶ τοῦ νῦν ἐπιρρήματοϲ, δηλοῦντοϲ τὸ ἐν τούτῳ τῷ χρόνῳ, οὐ ταὐτὸν παράγεται. Ὑππενόηϲαν δ’ ἔνιοι, ὡϲ ἕν εἴη μέροϲ λόγου τὸ οἶκονδέ, ἐκ λόγων τοιούτων· ὅτι κατὰ μίαν ϲχέϲιν ἐκφέρονται, ὅπερ ἴδιον ἐπιρρημάτων· ὅτε εἰ ὀνόματα ἦν τὸ οἶκονδέ, οὐκ ἂν ἐνεποδίζετο μεταϲχηματίζεϲθαι εἰϲ πτώϲειϲ καὶ ἀριθμούϲ, ὅπερ παρείπετο ὀμόμαϲιν. οἱ ϲυμπλεκτικοὶ ϲύνδεϲμοι εἰϲ ϲυμπλοκὴν παραλαμβάνονται, καὶ οὐ παρὰ τοὺϲ ἀριθμοὺϲ ἢ τὰϲ πτώϲειϲ ἐμπόδιοι καθεϲτᾶϲιν· ἑκάϲτηϲ γὰρ πτώϲεωϲ καὶ παντὸϲ ἀριθμοῦ δεκτικοί εἰϲιν. εὖ γὰρ λέγοι τιϲ ἀν θρώπουϲ μὲν ἐθεαϲάμην, ἄλλα δὲ ζῶα οὕ, ἢ ἄνθρωποϲ μὲν ἦν, ὄπ ωϲ δὲ ἀφανὴϲ ἐγένετο οὐκ ἐπίϲταμαι· ἀδιαφόρωϲ γὰρ ἔχουϲι, καθ’ οἱανδήποτε ἂν ὦϲι πτῶϲιν, ϲυμπλέκειν καὶ παραλαμβάνεϲθαι. ὅπερ ARGVM. 13 Illa in δε derivata (ἄγραδε sim ) adverbia sunt; οῖκον δἐ vero sim. constructionem quidem, sed non formam habent adverbialem. —23 Fuerunt autem qui οἶκονδέ unam vocem esse existimarent. DISCR SCRIPT. 3. τῷ b, τὸ Α | 6. ταύται HLAbrens , ταῦται b |10. θεὸν φαντὶ HLAhrens, θεόν φαντι b | 11. ἐξελᾶν b, εξελαν HLAhrens | 14. ἐχόμενα] fol. 139 ν. |15 —16. οἶκον δἐ, ἀγρὸν δἐ, Οῦλυμπον δἐ KLehrs, οἰκόνδε, ἀγρόνδε, ῦλυμπόνδε b, οικον δε nunc evan. in Α |25. ὅτε b, οτι Α |28. καθιϲταϲιν Α 29. εῦ γὰρ λέγοι τιϲ RSkrzeczkan. εἰ γὰρ λέγοι τιϲ Α et b in textu, F. καὶ γὰρ λέγει τιϲ b in var lect , εὐλόγωϲ γὰρ λέγοι τιϲ vel εἶ γε λέγεται Dronke 30. ἢ Α et b in textu, καὶ b in var. lect. | |32. πτῶϲιν ⟨ὸνόματα⟩ GDronke ἐπὶ τοῦ οἰκον δέ καὶ οὕλυμπον δέ οὐκ ἔϲτιν ἐπινοῆϲαι· οὔτε γὰρ ϲύνδεϲιϲ οὔτε μετάπτωϲίϲ τιϲ εἰϲ ἀριθμὸν ἢ πτῶϲιν ἔνεϲτιν. Ἔτι τὰ ὀνόματα, προϲλαμβάνοντα ἄρθρα, φυλάϲϲει τὴν ἰδίαν ϲύνταξιν λόγον τε τὸν αὐτόν, δίχα τοῦ πλέονι ἀναφορᾶ κεχρῆϲθαι, ἄνθρωποϲ δὲ παραγενόμενοϲ, ὁ ἄνθρωποϲ δὲ παραγενόμενοϲ· ὁ αὐτὸϲ λόγοϲ καὶ ἐπὶ τῶν ὁμοίων. οὐ μὴν ταὐτόν ἐϲτιν ἐν τῷ οῖκον δέ καὶ τὸν οἶκον δέ· οἶκόνδε γὰρ ἐλεύϲομαι, οὐ μὴν τὸν οἶκόνδε ἐλεύϲομαι. — Τοῖϲ τοιούτοιϲ λόγοιϲ ἐπανέχοντέϲ φαϲιν ἡνῶϲθαι τὰ τοιαῦτα εἰϲ ἐπιρρηματικὴν παραγωγήν. καὶ πάλιν ἀντείχοντο τῶν τονικῶν παραγγελμάτων, καὶ οὕτωϲ ἐπηπόρουν ἐπὶ τῶν ϲχημάτων. — Ἔϲτι δὲ πρὸϲ ἕν ἕκαϲτον τῶν προκειμένων ὑπαντῆϲαι, καὶ ὡϲ πρόκειται, δείξομεν ὅτι ἐϲτὶν ἐπιρρηματικὴ ϲύνταξιϲ, οὐ μὴν ἐπιρρηματικαὶ φωναί. — Τὰ μὲν οὖν ἐκ τῆϲ τάϲεωϲ προφανῆ. πῶϲ γὰρ τρίτη ἀπὸ τέλουϲ ή περιϲπωμένη πῶϲ τετάρτη ἀπὸ τέλουϲ ἡ ὀξεῖα; λέγω ἐν τῷ οἰκον δέ, Οὔλυμπονδέ. — Πρὸϲ οἱϲ καὶ αἱ φωναὶ κλινόμεναι ὁλόκληροί εἰϲι κατ᾿ αἰτιακὴν πτῶϲιν. (ἀλλ᾿ οὐ τοῦτό φημι ϲυνεκτικὸν τοῦ δύο μέρη λόγου εῖναι, ἐπεὶ κὰν τοῖϲ κατ᾿ ἀρχὴν ἐδείξαμεν τὰϲ ὀνοματικὰϲ πτώϲειϲ εἰϲ ϲύνταξιν ἐπιρρηματικὴν τιθεμέναϲ καὶ ἐπιρρήματα καλουμέναϲ.)

Διαφέρει τὸ οἴκοθεν τοῦ ἐξ οἴκου, ἡ ὃ μὲν ἓν μέροϲ λόγου, τὸ δὲ δύο, ἐκ προθέϲεωϲ καὶ ὀνόματοϲ, καὶ τὸ οἴκοθι τοῦ ἐν οἴκῳ, καὶ. τὸ οἴκαδε τοῦ εἰϲ οἰκον. καὶ ῷ λόγῳ τὸ εἰϲ οἶκον δύο μέρη λόγου, οὕτωϲ καὶ τὸ οἶκον δέ, ἐγκειμένου τοῦ δέ ϲυνδέϲμου.

Ἴδιόν ἐϲτι τοῦ δέ ϲυνδέϲμου ἐπάγειν ἐϲ αὐτὸν τὴν ὀξεῖαν· τοιοῦτον δὲ καὶ τὸ οἰκον δέ, ὡϲ εἰ καὶ τὸ Ζεὺϲ δἑ. ἡ διὰ τοῦ δε παραγωγή, οὐκ οῦϲα ϲυνδεϲμική, ἀποφεύγει τὴν τοῦ ϲυνδέϲμου τάϲιν, παροξυνομμένη μὲν ἐν τῷ τοϲόϲδε, προπαροξυνομένη δὲ ἐν τῷ οἴκαδε, καθὸ κα ἡ διὰ τοῦ γε παραγωγὴ εἰϲ τὸ ἐναντίον μεθίϲταται τῆϲ τάϲεωϲ τοῦ γέ ϲυνδέϲμου. ἔϲτι γὰρ ἐγκλιτικὸϲ ὁ γέ, τὴν πρὸ αὑτοῦ ὀξύνων, καὶ διὰ τοῦτο τὸ ἔγωγε καὶ ἔμοιγε παρὰ Ἀττικοῖϲ τρίτην ἀπὸ τέλουϲ ἔχει τὴν ὀξεῖαν, ἵνα διὰ τοῦ τόνου φύγη τὸ ἀμφίβολον τοῦ γέ ϲυνδέϲμου.

Ἀλλὰ πῶϲ τοπικὴ ϲχέϲιϲ ἐϲτὶν ἐκ ϲυνδέϲμου τοῦ δέ — Ὅτι καὶ προθετικῇ παραθέϲει ϲυνδεϲμικὴ δύναμιϲ ἐγγίνεται, διὰ τὸ ἡμέραν ARGVM. 11 Cui sententiae repugnat et accentus, — 15 et forma accusativi integra servata. — 24 Coniunctionis δέ est servare accentum, cum δε para- gogicum opinem tonum respuat. — 32 Ut praepositionibus quibusdam, ita etiam δέ coniunctioni vis adverbialis subicitur. Discb. sobipz. 1. ολυμπονδε Α | b scripsit et b. l, et l. 6, 7, 15 οἰκόνδε, et Οῦλυμπόνδε | 2. ϲύνδεϲιϲ KLehrs, ϲύνθεϲιϲ Ab | 4. τοῦ πλέονι b, το πλεονει A 13. πῶϲ γὰρ] fol.140 r. | 14. ἡ add. b | 22. λόγῳ τὸ b, λογω του A | 23 οἰκόνδε b, ut supra | 25. οῖκον δέ etiam b in var. lect., cum in textu sit οῖκόνδε 26. τάϲιν b in var. lect., ϲύνταξιν A et b in textu | 28. τοῦ γε b, του δε A τάϲεωϲ b in var. lect., ϲυντάξεωϲ A et b in textu | 30, τὸ add. b | 32. δἐ b. γε A | 33. προθετικῇ παραθέϲει b, προθετικη παραθεϲιϲ A εἰναι φῶϲ ἐϲτι, διὰ Διονύϲιον παρεγένετο Ἀπολλώνιοϲ, ἐκ τῆϲ ῥᾳθυμίαϲ αἱ κακίαι γίνονται, ὡϲ εἰ ἕνεκα τῆϲ ῥᾳθυμίαϲ. τί οὖν βίαιον τὸ καὶ ϲύνδεϲμον προθετικὴν δύναμιν ἀποτελέϲαι; — πρὸϲ οῖϲ οὐδὲ πάντοτε ϲυμπλέκει ὁ δέ ϲύνδεϲμοϲ, παραλαμβάνεται δὲ καὶ κατ᾿ ἔμφαϲιν, οὐδὲ ἐλάληϲέ μοι, ποῖδά τε (Ζ 407). οὐδ᾿ ἐλεαίρειϲ τάχα δὲ καὶ εὐλόγωϲ οὕτωϲ ἀνθυπήχθη ἀντὶ τοπικῆϲ ϲημαϲίαϲ. — τὸ δὲ ϲυνεκτικώτατον, ὅτι ἐμιμήϲατο τοπικὴν παραγωγήν, λέγω τὴν οἴκαδε, ἄγραδε· καὶ ἐντεῦθεν, οὐ ϲυνδέων ἐν τῷ οἰκον δέ, ἠκούετο τοπικῶϲ. — Προϲτεθείη δ᾿ ἂν ἔτι καὶ τοῦτο. εἴπερ τὸ μέροϲ τοῦ λόγου ἀνθυπήλλακται, ϲαφὲϲ ὅτι καὶ ὁ τόποϲ, λέγω ὁ κατὰ τὴν ἀρχήν. τοῦτο δέ φημι, ἐπεὶ οὔτε ὁ καί ϲύνδεϲμοϲ ἐδύνατο παραλαμβάνεϲθαι, οὔτε ἄλλοϲ τιϲ τῶν προτακτικῶν. ἀλλ᾿ οὐδὲ τῶν ὑποτακτικῶν, ὅτι μὴ μόνον αὐτὸϲ ὁ δέ, ὡϲ ἔφην, μιμούμενοϲ τὴν τοπικὴν παραγωγήν, μετάβαϲίν τε τοῦ πράγματοϲ ϲημαίνων. διὸ καὶ ϲτιγμῆϲ αἴτιόϲ ἐϲτι καὶ αὐτοτελείαϲ παραϲτατικόϲ· ϲτιγμὴ γὰρ πᾶϲα ϲημεῖον αὐτοτελείαϲ ὁ τέ οὐκ ἐδύνατο παραλαμβάνεϲθαι, ἐπεὶ οὐκ αὐτοτέλειαν ποιῶν ἕτερον λόγον ἀπῄτει ἐπὶ τοῦ οὔτε τιμῶ ϲε οὔτε λαλῶ ϲοι. — Κατὰ τούτουϲ δὴ τοὺϲ τρόπουϲ οἶμαι ἀναγκαίωϲ τὸν δέ ϲύνδεϲμον παραληφθῆναι.

Ἀλλὰ πῶϲ τὸ ὄνομα οὐ κλίνεται τὸ μετὰ τοῦ δέ; Ὅτι ἑκάϲτῃ πτώϲει κατὰ παράθεϲιν προϲιοῦϲα ἡ πρόθεϲιϲ ἴδιον ἔχει ϲημαινόμενον. διαφέρει γοῦν τὸ δἰ Ἀπολλωνίου τοῦ δἰ Ἀπολλώνιον, ῆ τὸ μὲν αἰτιολογικὸν ἀκούεται, ὃ δὲ τοιοῦτόν τι, γινώϲκοντοϲ Ἀπολλωνίου. ἦν οὖν τοπικὴ ϲχέϲιϲ ἐν τῷ οἰκον δέ, ἥ τιϲ αἰτιατικὴν πτῶϲιν ἀπαιτεῖ· ὅθεν οὐ κλίνεται, ἵνα μὴ τὸ ϲημαινόμενον φθαρῇ.

Διὰ τί ἄρθρον οὐ προϲλαμβάνει; Ὅτι τὰ πτωτικά, τοπικὴν ϲχέϲιν ϲημαίνοντα ἐκ προθέϲεωϲ, οὐ δύνανται παράθεϲιν ἄρθρου παραδέξαϲθαι, εἰ μὴ προϲτεθείη ἡ πρόθεϲιϲ οὔ φαμεν τῆϲ Λέϲβου παρεγενόμην, οὕτωϲ δέ, ἐκ τῆϲ Λέϲβου παρεγενόμην· καὶ ἔτι οὔ φαμεν τῷ Anovm. 4 omnino δέ coniunctio complures notiones babet, — 9 et localem potestatem a syllabae δε paragogicae similitudine accepit. — 13 Nec potuit ulla alia coniunctio praeter δὲ banc vim accipere. —21 Cum uno accusativo δέ illud construitur, quia, ut certam utiquam vim habeat, cum uno eodemque casu construatur necesse est. — 28 Articulus non admittitur, nam nomina localia. articulum non assumunt nisi antea adiecta praepositione. Discr. sckipt. 6. ελαιαιρειϲ Α | 12. τόποϲ b in var. ect. ELehrs, τόνοϲ Α et b in textu | 13. ἐδύνατο] fol. 140 v. | παραλαμβάνεϲθαι RSkrzeczka, κατ᾿ ἀρχὴν λαμβάνεϲθαι Ab | 14. μονον in A esse satis clare cerni potest, videtur esse μόνον L in marg., μόνοϲ edidit b, qui in var. lect. auctor est in Α legi μονο 18. ποιῶν RSchneider, ἀπαιτῶν Ab, ἀποτελῶν b in var. lect. LFriedlaender, παριϲτάνων GFschoemann | 19. δὴ b, δε A | 24. ὁ δὲ b, | γιγνωϲκοντοϲ A | 25. οῖκόνδε b | 30 τῆϲ Λέϲβου b, τηϲ εκ (εκ supra lin. A1) Λεϲβο in fine versus A | παρεγενόμην· καὶ ἔτι οῦ φαμεν b, παρεγενομενομενοϲηνκαιετιεκτηϲλεϲβουουφαμεν Α, b in var. lect. nihil nis εκ τηϲ Λεϲβου inter ἔτι et οὐ repetitum enotavit οἴκῳ μένει με, ἐν δὲ τῷ οἴκῳ μένει με. εἰ δὲ τοῦτο ἀληθέϲ, ϲαφὲϲ ὅτι δεῖ πρότερον ἐπικαλέϲαι τὸ ἄρθρον τὴν πρόθεϲιν, εἶτα οὔτωϲ ἐγγενέϲθαι τὴν ϲχέϲιν. τούτου δὲ μὴ γενομένου, οὐδὲ τὸ ἄρθρον προϲελεύϲεται. Τοϲαῦτα περὶ τῶν προκειμένων ϲχημάτων.

Τὰ εἰϲ οϲ λήγοντα ἐπιρρήματά ἐϲτι μὲν ϲπάνια, ὀξύνεται δὲ κατὰ τὸ πλεῖϲτον, ἐν τόϲ, ἐκτόϲ, εἰκόϲ. Τὸ πάροϲ ϲημειωτέον. Τὸ γὰρ τῆμοϲ τῇ πρὸϲ τὴν πεῦϲιν βαρείᾳ ἐκφορᾷ ἀναγκαίωϲ ἀπέβαλε τὴν ὀξεῖαν, ἐπεὶ ὁμοτονεῖ τὰ πύϲματα τοῖϲ ἀνταποδοτικοῖϲ, τοῖοϲ ποῖοϲ, τόϲοϲ πόϲοϲ, τηλίκοϲ πηλίκοϲ. ἀνάγκη δὲ πάντωϲ τὰ τοιαῦτα μόρια βαρύνειν καὶ τὰ τούτοιϲ ϲύζυγα, λέγω ὁπη λίκοϲ, ὁπόϲοϲ. ἀναγκαίωϲ οὖν τὸ τῆμοϲ ἐβαρύνθη, καθὸ καὶ τὸ ἦμοϲ καὶ τὸ ὁπῆμοϲ. ᾧ λόγῳ καὶ τὰ εἰϲ ου λήγοντα ἁπάντοτε 'ὲν περιϲπᾶται, τηλοῦ, ἀγχοῦ, αὐτοῦ, τὸ δὲ ὅπου διὰ τὴν ἀναφορικὴν πάλιν προφορὰν ἐβαρύνθη. — φαίνεται δὲ ὅτι τὸ ποῦ διὰ μονοϲυλλαβίαν ἀναγκαίωϲ ϲυνεξῆλθε τῷ τηλοῦ καὶ ἀγχοῦ.

Ἔνιοι τὸ ἔναγχόϲ ἐβάρυναν, οἰόμενοι τὴν ἐπιϲυμβαίνουϲαν ϲύνθεϲιν αἰτίαν εἰναι τῆϲ βαρύτητοϲ. — Πρὸϲ ὃ ἔϲτι φάναι, ὅτι πρῶτον ἡ ἐκ ϲυνθέϲεωϲ προφορὰ πολὺ πρότερον οἶδε τὴν ἐν ἁπλότητι· οὐ λέγεται δὲ κατ᾿ ἰδίαν τὸ ἀγχόϲ. πρὸϲ οἷϲ οὐδὲ ἔχουϲιν ἄντικρυϲ ἐπιϲτῆϲαι τοιαύτην ϲύνθεϲιν ἐπιρρημάτων. — δεύτερον τῇ ϲυνεκδρομῇ τῶν ὀξυτόνων ὀφείλει ὀξύνεϲθαι. — Ἔχει δὲ καὶ ὁ ϲχηματιϲμὸϲ τῇδε. ὃν τρόπον καὶ ἐπ’ ὀνομάτων μεταπλαϲμοὶ γίνονται, καθάπερ τὸ ἐρυϲάρματεϲ, τὸ λῖτα, τὸ παρὰ Ϲαπφοῖ αὔα (fr. 152 Bergk 3), τὸ πυργοκέρατα παρὰ Βακχυλίδη (fr. 51 Bergk3), δυνατὸν καὶ ἐπὶ τοῦ προκειμένου τῇδε γεγενῆϲθαι τὸν ϲχηματιϲμόν. παρὰ τὸ ἀγχοῦ δύναται γεγενῆϲθαι τὸ ἀγχόϲ, προϲλαβὸν τὴν ἔν πρόθεϲιν κατὰ παρολκήν, ὡϲ ἔχει τὸ ἐναλίγκιοϲ, ἔναντίοϲ, ἐνέπειν. αἱ δὴ τοιαῦται τῶν προθέϲεων ARGVM 5 Adverbia in οϲ fere omnia oxytona sunt. Πάροϲ igitur notabile est; minus notabile τῆμοϲ: sequitur enim analogiam correlativorum. — 16 Ἔναγχόϲ recte oxytonon est. Factum enim est ex ἀγχοῦ, ἐν praepositione redundante — 27 qui pleonasmus non valet ad accentum retrahendum. TRSTIM. 23. Et. M. 174, 38 Εἴρηται (scil. αὔω μοϲ.═  καθεύδω) παρὰ τῇν αὔαν Aἰολικῶς τὴν ἡμέραν· τὴν γὰρ ἠῶ οἱ Αἰολεῖς αὗον (αὔαν V et Gud., αὖαν D) φασί. Cf. ib. 171, 44 Αὔριον· παρὰ τὸ αὐῶ (in Sorb. est αὔω; vid. Or. 14, 24) Αἰολικόν, ὃ σημαίνει τὴν ἡμέραν. ib. 17 74, 44 Aὔως· ἡ ἠὼς, τουτέστιν ἡ ἡμέρα. Οὕτω λέχεται παρὰ τοῖς Αἰολεῦσι Σαπφώ· ῾ Πότνια αὔως᾿. Discr, script. 2. ἐπικαλέϲαι GDronke, ἐπικαλύψαι Ab | 5. ἐπιρρήματά ἐϲτι b in textu, ‘Scr. ἐπιρρήματά ἔϲτι᾿ id in var. lect. | 8. ανταποδωτικοιϲ A | 9. ‘F. τά ⟨τε⟩ τοιαῦτα’ b in var. lect. | 11. οὖν τὸ] fol. 141 r. | τῆμοϲ b, τημοι A | 18. ου supra lin. Α1 | 23. αὔα ThBergk, αὐα A b,  ‘Scribendum videtur αὐόαν, auroram’ ChALobeck | 24. πυργοκέρατα Ab, ‘f πυρϲοκέρατα ChALobeck, conieci πύργον ὑψικέρατα ThBergk παρελκόμεναι. καθάπερ πλεονάϲματα οὖϲαι, οὔτε τάϲιν οὔτε ἄλλο τι τῶν παρεπομένων ἐναλλάϲϲουϲι. καὶ γὰρ τὸ ἐναντίοϲ οὐκ ἀνεβίβαζε τὸν τόνον, ὀφεῖλον. εἶπερ οὖν ϲύνθετον, τί οὐ ϲυμμεταβάλλει τὸ γένοϲ, ὅπερ ἴδιον ϲυνθέϲεωϲ; ὁ αὐτὸϲ λόγοϲ καὶ ἐπὶ τοῦ ἐναλίγκιοϲ. καὶ τὸ ἐνέπω ἐκλίθη ὡϲ ἁπλοῦν, ἤνεπον. — τούτων οὖν τῇδε ἐχόντων, παρελκομένηϲ τῆϲ ἔν προθέϲεωϲ ἐν τῷ ἔναγχόϲ, περιϲϲὸν ἀφιϲτάνειν τὸν κατὰ τὸ τέλοϲ τόνον, ὅπου γε, ὡϲ ἔφημεν, τῷ τύπῳ, καὶ εἰ ἦν ϲύνθετον, ἐχρῆν ὀξυτονεῖν.

Οὕτωϲ ἔχει καὶ τὸ ϲυνεχέϲτερον λεγόμενον παῤ Ἴωϲι κηγχόϲ, ὃ ἐν δυϲὶ μέρεϲι λόγου, ἐξ Ἰωνικοῦ τε τοῦ κῇ ἀντὶ τοῦ πῇ, καὶ τοῦ μεταπεπλαϲμένου, λέγω τοῦ ἀγχόϲ, ἴϲωϲ ϲυναληλιμμένου τοῦ ᾱ εἰϲ τὸ η.

Αἱ διὰ τοῦ θεν παραχθεῖϲαι λέξειϲ τοπικαὶ ἐπιρρηματικῶϲ τὴν ἐκ τόπου ϲχέϲιν ϲημαίνουϲιν. (εἶπον δὲ παραχθεῖϲαι τοπικῶϲ, ἐπεὶ καὶ ἔνια τὴν αὐτὴν ἔχει ϲημαϲίαν τοῖϲ πρωτοτύποιϲ, ὡϲ δεδείξεται.) καὶ διὰ τοῦτο διαφέρει τὸ δίχα τοῦ διχόθεν. ἡ τὸ μὲν δίχα εἰϲ δύο ἐϲτί, τὸ δὲ διχόθεν ἐκ δύο, καθάπερ καὶ ἐπ’ ἄλλων παραγωγῶν μετὰ τοῦ παράγεϲθαι τὰϲ φωνὰϲ καὶ τὰ δηλούμενα ϲυμμεταπίπτει. καὶ παράγεται μὲν ἡ φωνή, οὐ μὴν τὸ ϲημαινόμενον, ὡϲ ἐπ’ ὀνομάτων ἔχει τὸ ἀναγκαίη γὰρ ἐπείγει (τ 73) καὶ παρθενικῇ εἰκυῖα (η 20) καὶ τὸ Αἰτωλόϲ Αἰτ ὠλιοϲ, κάπροϲ κάπριοϲ, ἄπειροϲ ἀπείρων, καὶ τὸ πομπῆεϲ ἀγαυοί (ν 71), καὶ τὸ Ἀϊδωνῆι προῖαψεν (Ε 190), καὶ ἐπὶ ῥημάτων ἀρ δεύειν, ἀρχεύειν, καὶ ἐπ᾿ ἄλλων πλειόνων, καὶ ἐπὶ ἐπιρρημάτων τηνίκα τηνικαῦτα, τῆμοϲ τημοῦτοϲ, τόϲοϲ τοϲόϲδε. τὸν αὐτὸν δὴ τρόπον καὶ ἐπὶ τῆϲ προκειμένηϲ παραγωγῆϲ ἔϲθ᾿ ὅτε τοπικὴ μὲν ἐκφορὰ δηλοῦται, λέγω ἐκ τύπου, ἐκθ᾿ ὅτε τὸ αὐτὸ τῷ πρωτοτύπῳ ϲημαινόμενον μένει.

Ὅθεν πρὶν ἢ τῶν κατὰ μέροϲ ἄρξαϲθαι, διαληπτέον πρότερον περὶ τῶν ἀπ᾿ ἀντωνυμιῶν παραγομένων, λέγω τοῦ ἐμέθεν, ϲέθεν, ἕθεν. Argvm. 9 Idem de κηγχόϲ dici potest. — 12 Quae in θέν desinunt localia, quo ex loco quid moveatur indicant. — 17 Sad ut in ceteris, — 30 ita etiam In his sunt quaedam voces, quae eandem atque stirpes notionem servant. 32 ln quibus sunt primum pronomina in θεν, eodem modo factae, ut ῦ in fine tollatur; Discr. script. 5. το supra lin Α1 | 10. ἐξ add. b 11 ϲυναλειλημμενον A 16. παραγωγῶν] fol. 141 v 22 τὸ Αίτωλόϲ A in marg b, om. A1 | 26. προϊ- ἀψειν Ηomerus | 30. τύπου Ab, τόπου GDronke 31. ϲημαινόμενον μένει GDronke, in A id, quod antea ab A scriptum erat, ita erasum est, ut supersit ////με////νει, in marg. ϲημαινομενω A2, ϲημαινομένῳ μένει b — Ὅτι μὲν γὰρ αἱ φωναὶ ὅμοιαι κατὰ τὴν παραγωγὴν τοῖϲ ἄλλοιϲ ἐπιρρηματικοῖϲ, ϲαφὲϲ ἐκ τούτου παρὰ τὴν Λέϲβου γενικὴν τὸ ἀποτέθλιπται ἐν τῷ Λεϲβὀθεν, ὡϲ καὶ παρὰ τὴν οὐρανοῦ οὐρανόθεν, καὶ παῤ ἐπίρρημα τὸ τηλοῦ τηλόθεν· καὶ δὴ παῤ ἀντῶνυμίαν τὴν ἐμεῦ ἦν τὸ ἐμέθεν, ϲεῦ ϲέθεν. ἐντεῦθεν γὰρ καὶ ὁμόλογον, ὅτι οὐχ ἡ ἐμοῦ ἐϲτι παραχθεῖϲα Ἀττική, ἀλλ’ Ἰωνικὴ ἢ Δωρικὴ ἡ ἐμεῦ.

Τὰ μὲν οὖν τῆϲ φωνῆϲ τῇδε ἔχει, ὡϲ ὁμοίωϲ παρήχθη· τὰ δὲ τοῦ ϲημαινομένου πρὸϲ ἐνίων οὕτω καθίϲτατο, ὡϲ οὐκ εἴη ἐπιρρήματα τὰ προκείμενα, «καθότι», φαϲί, «τὰ ἐπίρρήματα οὐκ ἔϲτι προϲώπων διαϲταλτικά, ἔϲτι δὲ τὸ τε ἐμέθεν καὶ ϲέθεν προϲώπων παραϲτατικόν». — Καὶ ὡϲ ἕνεκα τοῦ τοιούτου οὐκ ἀπελύθη τὸ ζητούμενον. δύναται γὰρ κατὰ πρόϲωπον ἡ παραγωγὴ τοῦ ἐπιρρήματοϲ ἐγγεγενῆϲθαι, καθὸ καὶ ἐπὶ τρίτου προϲώπου παρὰ τὴν αὐτοῦ τὸ αὐτόθεν ἐγένετο, καὶ παρὰ τὴν τούτου τὸ τουτόθεν (ἀφ’ οὐ καὶ τὸ Δωρικὸν τουτῶ, καθότι καὶ τῷ πόθεν παράκειται τὸ πῶ), παρὰ τὴν αὐτόθεν αὐτῶ. οὐδὲν οὖν ἐμποδών ἐϲτι παρὰ τὴν ἐμεῦ γεγενῆϲθαι τὸ ἐμέθεν, παρά τε τὴν ϲεῦ τὸ ϲέθεν, καὶ ἔτι παρὰ τὴν εὗ τὸ ἕθεν. — Χρὴ οὖν ἀποδέξει τῇδε χρῆϲθαι. καθάπερ καὶ ἐπ’ ὀνομάτων ἔϲθ’ ὅτε παραγωγαὶ γίνονται κατὰ τῶν αὐτῶν ϲημαινομένων, ὡϲ τὸ ἀναγκαίη καὶ τὸ εὐναίαϲ ἐβάλοντο καὶ τὸ ἀ πείρων καὶ τὸ πομπῆεϲ καὶ τὸ Ἀϊδωνεύϲ καὶ ἄλλα πλεῖϲτα, τὸν αὐτὸν δὴ τρόπον ἔϲτι καὶ ἐπὶ τῆϲ παραγωγῆϲ τῆϲ διὰ τοῦ θεν εὑρέϲθαι. οὕτω γὰρ καὶ τὰ Ὁμηρικὰ ἐπιλυθήϲεται, τὸ ϲχεδόθεν δέ οἱ ἦλθεν Ἀθήνη (β 267) οὐ ϲημαῖνον τὸ ἐκ τόπου, τὸ δὲ αὐτὸ τῷ πρωτοτύπῳ, τῷ ϲχεδὸν ἦλθεν· οὐ γὰρ ἐκ τοῦ ϲύνεγγυϲ τόπου, ἐπεὶ ἀνέφικτον τὸ τοιοῦτον. οὕτωϲ γὰρ ἔχει καὶ τὸ Αϊαϲ δ’ ἐγγόθεν ἤλθεν (Η 219)· ἐν ἴϲῳ γάρ ἐϲτι τῷ ἐγγὺϲ ἦλθεν. οὕτωϲ γὰρ ἔχει καὶ τὸ Ἴδηθεν μεδέων (Γ 276). οὐ γὰρ ἄλλο ἐϲτὶν ἢ Ἴδηϲ μεδέων πιθανὸν γὰρ τοὺϲ Τρῶαϲ καὶ τοὺϲ πληϲιοχώρουϲ τὸν Ἰδαῖον Δία ἐπικαλεῖϲθαι. τοῦ τοιούτου ϲχηματιϲμοῦ τινεϲ ἄπειροι ὄντεϲ ὑπέλαβον αὐτοὺϲ ἐπικαλεῖϲθαι τὸν ἐξ Ἤδηϲ Argvm. 22 deinde etiam alia verba per θεν suffixum facta eandem atque primitiva habent notionem . Discr. script. 3. τὴν οὐρανοῦ b, του ουρανου Α | 4—5. τὴν ἐμεῦ b, το εμευ Α 6. ‘Deesse videtur articulus ἡ ant post ἀλλ’ aut post Δωρικὴ’ b in var. lect. | 9 pro puncto post προκείμενα comma posuit et pro φαμέν scripsit φαϲί RSkrzecxka | 10. τὸ τε b in var. lect., τοῦτο Α et b in textu 14. τὸ add. b 16. ἐμποδὼν RSkrzecxka, ἐμποδοῦν Ab | 19. ἀναγκαίη b, αναγκαιαι Α, extremae αι litterae in rasura | 21. καὶ ἄλλα] fol. 142 r. 25. τῷ ϲχεδόν b, το ϲχεδον Α 27. γάρ non babet quo referatur’ b in var. lect. 29. γὰρ delevit b | 32. in marg. Α hoc interpretamentum addit: ϊδαιον τουτεϲτι τον τηϲ ϊδηϲ δια παραγενόμενον καὶ βαϲιλεύϲαντα, λέγω τῆϲ κατὰ Κρήτην. — οἶμαι δὴ ὅτι, εἰ κατάπυκνοϲ εἰϲ τὸν τοιοῦτον ϲχηματιϲμόν ἐϲτι, καὶ τὸ ἐξ ο ὐρανόθεν ἀπολογίαν ἕξει (ἀφορμὴν δεδωκόϲ τιϲι τοῦ κακοῦν τὰϲ φράϲειϲ· ἐπεὶ γὰρ οὐχ ὑγιὲϲ τὸ λέγειν ἐξ οἴκοθεν, φαϲὶν ὡϲ καὶ. Ὅμηροϲ οὐκ εἴη κεχρημένοϲ τῷ ἐξ ο ὐρανόθεν), εἴγε οὐκ ἄπειρόϲ ἐϲτι τοιαύτηϲ παραγωγῆϲ κατὰ τοῦ αὐτοῦ ϲημαινομένου, τοῦ οὐρανὅθεν παῤ αὐτῷ ϲημαίνοντοϲ τὸ οὐρανοῦ, ὡϲ καὶ τὸ Ἴδηθεν τὸ Ἴδηϲ· καὶ οὕτωϲ ἡ ἔξ πρόθεϲιϲ ἕξει χώραν. — ἡ αὐτὴ ἐπιχείρηϲιϲ ἐπὶ τῶν οὕτωϲ εἰρημένων παῤ αὐτῶ.

Αἱ δὴ παρηγμέναι ἀντωνυμίαι ϲύνταξιν μὲν ἐπιρρηματικὴν οὐδέποτε ἀναδέχονται, ὅϲαϲ δὲ ϲυντάξειϲ ἀναδέχονται αἱ γενικαί, ταύταϲ ἀναδέχονται. ἀδύνατον τοῖϲ τοιούτοιϲ ἐπιρρήμαϲι προϲελθεῖν τινα ἄλλην πρόθεϲιν. οὐ γάρ τιϲ ἐρεῖ ἀπ ὸ Λεϲβόθεν ἢ πρὸϲ Λεϲβόθεν, ἐν γενικῇ δὲ ἀπὸ Λέϲβου πρὸϲ Λέϲβου, καὶ ὅϲαϲ ἄλλαϲ ἐπιδέχονται προθέϲειϲ αἱ γενικαί. ἀπεδέδεικτο οὖν, ὅτι πολλάκιϲ κατὰ τοῦ αὐτοῦ ϲημαινομένου αἱ παραγωγαὶ λαμβάνονται. καὶ ἦϲαν τῇδε ἀντωνυμίαι παρηγμέναι. καὶ ϲαφὲϲ ἐκ τῶν ϲυνταϲεομένων προθέϲεων, ἀπὸ ἑθεν ἧκε χαμᾶζε (Μ 205), ἐξ ἐμέθεν γεγαῶτα (Ι 456), πρὸ ἕθεν κλονέοντα φάλαγγαϲ (Ε 96). ταύτη δὲ τῇ ϲυντάξει εἰϲ τὸν λόγον τῶν ἀντωνυμιῶν καταριθμηθῆναι χρή.

Τὰ προκείμενα ἐπιρρήματα παράγεται ἢ παῤ ὄνομα. ὡϲ τὸ Διόθεν, Ἀβυδόθεν , ἢ παῤ ἐπίρρημα, ὡϲ τὸ κάτωθεν, ἄνωθεν, ἢ παρὰ πρόθεϲιν, πρόϲθεν, ἔνθεν, ὕπερθεν. πρόκειται γὰρ ὡϲ καὶ ἀπ’ ἀντωνυμιῶν. καὶ ἀπ’ ὀνομάτων ἢ ἐπιρρημάτων ἢ τῶν ἔτι παρακειμένων ϲτοιχείου ἀποβολῇ τοῦ κατὰ τὸ τέλοϲ παράγεται, ἀπὸ μὲν ἀντῶνυμιῶν Argvm. 3 ltaque ne ἐξ οὐρανόθεν quidem quidquam offensionis habet: idem enim est, quod ἐξ οὐρανοῦ. 10 Hac autem re inter se differunt pronomina et ceterae voces in θεν, quod illa cum omnibus praepositionibus, quotquot cum genetivo coniunguntur, construi possunt, hae nequeunt. — 22 Adverbia in θεν aut a nomine, aut ab adverbio, aut a praepositione, aut a pronomine derivantur. Voces prmitvae in diphthongum desinentes alteram litteram in fine abiciunt si in unam vocalem exeunt, servant, Discr. script. 2. καταπυκνωϲ Α | 5. οὐκ inseruit RSchneider, ⟨ἡϲϲον ⟩ GDronke τῷ b, τὸ Α | εἴγε οὐκ ἄπειρόϲ ἐϲτι RSchneider, εἰ οὐκ ἄπειρόϲ ἐϲτι Ab, ἀλλ’ ἄπειροί εἰϲι GDronke | 6. κατὰ τοῦ αὐτοῦ ϲημαινομένου b, του αυτου ϲημαινο- μαινεμενου Α, ⟨τῇ γενικῇ ⟩ τὸ αὐτὸ ϲημαινομένηϲ GDronke | 9. ⟨πάντων⟩ τῶν GDronke αὐτῷ GDronke, αὐτοῦ Ab | 12. GUhlip ante ἀδύνατον laeunam statuit explendam huno fere in modum ⟨ὅπερ οὐ παρείπετο τῷ Λεϲβόθεν, οἴκοθεν . . . εἴπερ⟩ 13. η προϲ λεϲβοθεν Α in marg., et b, om. Α 14. πρὸϲ λεϲβου Α2 in marg, om. Α et b 16. ϲημαινομαινου Α ἀντωνυμίαι b et Α, quem b in var. lect. non recte dicit habere αντωνυμια, ⟨αἰ ⟩ ἀντωνυμίαι b in var. lect. | 17. προ- θέϲεων b, πτώϲεων Α | 24. γὰρ Ab in textu, ‘F. δὲ’ b in var. lect. | 26. κατὰ. τὸ b, κατο Α | ἀπὸ μὲν] fol. 142 v. ἐμεῦ ἐμέθεν αὐτοῦ αὐτόθεν, καὶ ἀπὸ ὀνομάτων Λέϲβου Λεϲβόθεν, παντόϲ πάντοθεν, καὶ ἐπιρρημάτων τηλοῦ τηλόθεν. — εἰ μέντοι ἓν εἴη τὸ φωνῆεν τὸ κατὰ τὸ τέλοϲ, οὐ τῇδε ἔχει ὁ λόγοϲ· φυλάϲϲεται γάρ, ὡϲ ἐπὶ τοῦ κάτω κάτωθεν, ἔϲω ἔϲωθεν. ― ἀναγκαίωϲ τὰ παρὰ τὰϲ προθέϲειϲ φυλάϲϲει τὰ τέλη, ὡϲ ἔχει τὸ πρόϲθεν, ὔπερθεν.

Ἐπιϲλτατέον οὐν τῷ χαμαῖθεν καὶ ἔτι τῷ παρὰ Ἀττικοῖϲ χαμᾶθεν. καὶ ἔχοι ἂν ϲυνηγορίαν ἐν τῇ αι διφθόγγῳτήνδε. τὰ μακρῇ παρεδρευόμενα ἀποβολῇ τοῦ θεν ποιεῖ τὸ ἐπίρρημα τὸ πρωτότυπον, κάτωθεν κάτω, πρόϲωθεν πρόϲω· προϲκείϲθω τῷ λόγῳ, ὅτε ἀπὸ ἐπιρρήματοϲ ἐϲχημάτιϲται. εἴπερ οὖν μακρ παρεδρεύεται τὸ χαμαῖθεν, ὀρθῶϲ ἀποβολῇ τοῦ θεν ἐποίηϲε τὴν χαμαί φωνήν. ἀλλὰ πρόϲκειται, ὅτι οὐδέποτε δίφθογγοϲ φυλάϲϲεται· διὸ ϲημειούμεθα τὸ ἐκεῖθεν, περὶ ο κατὰ τὸ ἑξῆϲ εἰρήϲεται. τὸ οὖν πρὸϲ Ἀττικῶν πάλιν λεγόμενον ἀναλογώτερον καθέϲτηκεν. ὥϲτε ἕνεκα μὲν τῆϲ μακρότητοϲ ἡ δίφθογγοϲ μένουϲα ἀναλογωτέρα καθέϲτηκεν, ἕνεκα δὲ τοῦ τὸ δεύτερον φωνῆεν ἀποβάλλεϲθαι, τὸ Ἀττικόν. καὶ μή ποτε ὄντωϲ ἀναλογώτερον καθέϲτηκε. τὰ ἐκ διφθόγγου γινόμενα τὸ ληκτικὸν φωνῆεν βραχὺ καταλιμπάνει, τηλοῦ τηλόθεν, αὐτοῦ αὐτόθεν, οἴκου οἴκοθεν. ϲαφὲϲ οὐν, ὅτι δεῖ καὶ παρὰ τὸ χαμαίθεν χαμάθεν ἐν βραχεῖ τῷ α. ἀλλ’ ἐκεῖνο ἀληθέϲ ἐϲτιν, ὡϲ Ἀθηναῖοι ἐκτατικοί εἰϲι τῶν φωνηέντων. καὶ ἔτι ἐκεῖνο ἀληθέϲ ἐϲτιν, ὡϲ ἀεὶ ἡ ὑποϲτολὴ τοῦ ι, δευτερεύοντοϲ τοῦ φωνήεντοϲ, ἔκταϲιν ποιεῖται τοῦ α. οὕτωϲ ἔχει καὶ τὸ ἰθαγενέεϲϲιν ἐτίμα (ξ 203) παρὰ τὸ ἰθαίνω. οὕτωϲ ἔχει καὶ τὸ αεί (τὸ γὰρ ἀναλογώτερον ἐν μακρῷ τῷ α). οὕτωϲ ἔχει καὶ τὸ κλάω παρὰ Ἀττικοῖϲ καὶ τὸ φανῶ καὶ τὸ ῥανῶ, κατά τι παράλογα ὄντα, ὅτι μακρᾷ παρεδρεύεται· ἔχει δὲ ἀπολογίαν, καθὸ ἡ τοῦ ι ὑποϲτολὴ ἔκταϲιν τῷ α παρέχει. κατὰ τοῦτον ἄρα τὸν τρόπον παρὰ τὸ χαμαί τὸ χαμᾶθεν ἀναγκαίωϲ ἐξέτεινε τὸ α. καὶ περὶ τοῦ τετριμμένου δὲ κατὰ τὸ ἑξῆϲ εἰρήϲεται, λέγω τοῦ χαμόθεν.

Καὶ τὸ ἐκεῖθεν δέ, οὐ φύϲει ἔχον τὴν ει δίφθογγον παραλήγουϲαν, ἀναγκαίωϲ ἐφύλαξε τὴν ποϲότητα τῶν φωνηέντων. παρὰ γὰρ τὴν ἐντελῆ φωνὴν τὴν ἐκεῖνοϲ καὶ τὴν ἐκείνου τὸ ἀκόλουθον ἦν ἐκεινόθεν, τὸ δὲ κατὰ ϲυγκοπὴν ἐκεῖθεν. ταῖϲ δὲ ληγούϲαιϲ τῶν διφθόγγων κατὰ Asovu. 7. Quacum lego atticum χαμᾶθεν, a χαμαί derivatum, convenit quanquam etiam χαμαῖθεν forma habet, quo commendetur. 32 Ἐκεῖθεν non a natura ει diphthongum in paenultima habet, sed ex ἐκεινόθεν factum est. Disca. sarr. 1. ἐμεῦ ἐμέθεν delevit RSkrzrczka 7. οῦν τῷ b, ουν το Α 18. βραχύ add. b 20. χαμαί χαμόθεν θ GHSchaefer, χαμαῖθεν χαμόθεν b, χά- μαιθεν χάμαθεν EJBast, χαμαιθεν χαμαθεν Α 21. επεκτετατικοι Α | 28 δέ add. b | καθο supra lin. Α, om. Α 29. ἀναγκαίωϲ] fol 143 r. τὰ πρωτότυπα τὸ τοιοῦτον παρακολουθεῖ, ὡϲ πρόκειται ἐπὶ τοῦ χαμᾷθεν, τηλόθεν, ἀγχόθεν· τὸ γὰρ ἐκεῖθεν οὐ τῇδε ἔχει.

Τὰ εἰϲ θεν λήγοντα ἐπιρρήματα παραλήγεται φωνήεντι, ῷ καὶ τὸ τέλοϲ τῆϲ γενικῆϲ τοῦ ὀνόματοϲ· εἰ δὲ καὶ ἀπὸ ἐπιρρήματοϲ εἴη, πάλιν τῷ αὐτῷ παραλήγεται, δι’ οὐ τὸ λῆγον τοῦ πρωτοτύπου· εἰ δὲ δίφθογγοϲ εἴη, καθὼϲ πρόκειται, ἀποπίπτει τὸ ἐν τῷ τέλει φωνῆεν, ἀρχῆϲ ἀρχῆθεν, θύραϲ θύραθεν, τηλοῦ τηλόθεν, οὐρανοῦ οὐρανόθεν, Θήβηϲ θήβηθεν, Λυκίαϲ Λυκίαθεν, ἀγορῆϲ ἀγορῆθεν, ἀγχοῦ ἀγχόθεν, ποῦ πόθεν. πῶϲ οὖν παρὰ τὸ ἀμφοτέρου καὶ ἑκατέρου καὶ ἑτέρου οὐ μένει τὸ ο ἐν τῷ ἀμφοτέρωθεν, ἑκατέρωθεν, ἑτέρωθεν; — Φηϲὶν οὖν ὁ Τρύφων (p. 53 Velsen ἰδιαίτερον ὡϲ τὰ διὰ τοῦ τεροϲ πρωτότυπα διὰ τοῦ παράγεται κατὰ τὰ ἐπιρρήματα. Μή ποτε δὲ βίαιόν ἐϲτιν, ὅτι δι’ αὐτοῦ τοῦ ζητουμένου ἡ ἀπόλυϲίϲ ἐϲτι. μή ποτ’ οὖν, εἰ δέδοται καὶ ἀπὸ ἐπιρρημάτων παράγεϲθαι τὴν προκειμένην παραγωγήν, ἐγγύϲ ἐγγύθεν , ἑκάϲ ἑκάθεν, ἀποπίπτοντοϲ τοῦ ϲ (ἀλλὰ καὶ λήγοντοϲ τοῦ φωνήεντοϲ, ἄνω ἄνωθεν, κάτω κάτωθεν), δοθήϲεται καὶ ἀπὸ ἐπιρρήματοϲ τοῦ ἑκατέρωϲ, ἀμφοτέρωϲ, ἑτέρωϲ τὴν παραγωγὴν γεγενῆϲθαι.

Ἔτι ἐπηπόρει, πῶϲ γεγόνοι τὸ γειόθεν , παραδεχόμενοϲ ὡϲ ἀνάλογον τὸ γῆθεν παρὰ γὰρ τὴν γῆϲ γενικήν, ὡϲ ἀρχῆϲ ἀρχῆθεν. καὶ ἔτι περὶ τοῦ Δεκελειόθεν (Callim fr. 234 Schneider)· ἐν οἷϲ ἔλεγε μὴ παρὰ τὸ Δεκέλεια παρῆχθαι, παρὰ δὲ τὸν μετειληφότα τοῦ δήμου Δεκελέα, ὥϲτε παρὰ γενικὴν τὴν Δεκελέοϲ Δεκελεόθεν εἶναι, καὶ μετὰ περιϲϲοῦ τοῦ ι Δεκελειόθεν. Ἄμεινον δὲ καὶ οὕτωϲ ὑπὲρ τούτων φάναι, ὡϲ οὐκ ἀϲυνήθωϲ τὸ α ἔϲθ’ ὅτε μεταπίπτει εἰϲ τὸ o κατὰ ϲύνθεϲιν καὶ παραγωγήν , θάλαϲϲα θαλαϲϲομάχοϲ, ϲφαῖρα ϲφαιρομάχοϲ, τραγῳδία τραγῳδιογράφοϲ, χίμαιρα χιμαιροφύλαξ, καὶ ἐπὶ τέλουϲ, ἀθάλαϲϲοϲ, εὔμουϲοϲ. καὶ εἰ τοῦτο, οὐ βίαιον ἐν τῇ τοιαύτῃ παραγωγῇ τὸ α εἰϲ τὸ ο μετατίθεϲθαι, ὥϲτε γεγενῆϲθαι παρ’ ἐντελέϲτερον τὸ γαῖα τὸ γαιόθεν καὶ γειόθεν , καὶ παρὰ τὸ Δεκέλεια, τὸν δῆμον τοῦ ϲημαινομένου δηλοῦντοϲ, τὸ Δεκελειόθεν. ἰδοὺ γὰρ καὶ παρὰ τὸ ῥίζα ῥιζόθεν, ἐϲχάρα ἐϲχαρόθεν, Μήθυμνα Μηθυμνόθεν, Μέγαρα Μεγαρόθεν. Οὐ βίαιον δὲ καὶ τὸ χαμόθεν κατὰ τὸ ϲύνηθεϲ, τοῦ ϲχήματοϲ ἀπαιτοῦντοϲ τὸ χαμᾶθεν.

Καὶ ἐπεί, ὡϲ πρόκειται, τὸ ο τὸ ἐν τῷ πρωτοτύπῳ, ἐάν τε μόνον ἦ], ἐάν τε ϲὺν ἑτέρῳ φωνήεντι, φυλάϲϲεται, Διόϲ Διόθεν, παντόϲ πάντοθεν , τηλοῦ τηλόθεν, καὶ παρὰ τὴν ἠπείρου γενικὴν τὸ ἠπειρόθεν, οὐ μὴν ὑγιῶϲ ἔχον τὸ ἀπείρηθεν.— Ἔϲτι πρὸϲ τοῦτο φάναι, ὡϲ πλείϲτη μετάθεϲίϲ ἐϲτι τοῦ ο εἰϲ τὸ ἡ κατὰ τὴν Ἰάδα διάλεκτον, οὐ μὴν ἀλλὰ καὶ κατὰ τὸ κοινὸν ἔθοϲ. παρὰ τὴν βάλανον βαλανηφόροϲ· παρὰ τὸ κάλαθοϲ καλαθοποιόϲ, ἀλλὰ καὶ καλαθηφόροϲ· παρὰ τὸ ἔλαφοϲ ἐλαφοκτόνοϲ Ἄρτεμιϲ, ἀλλὰ καὶ ἐλαφηβόλοϲ· ϲτεφανοποιόϲ, ἀλλὰ καὶ ϲτεφανηφόροϲ. Ἴωνεϲ δὲ καὶ τοὺϲ ὁρκιοτόμουϲ ὁρκιητόμουϲ φαϲί, καὶ τούϲ αἱμοπόταϲ αἱμηπόταϲ. — τοῦ τοιούτου λόγου εἴχετο καὶ τὸ κοτήειϲ· ὡϲ γὰρ παρὰ τὸ ἄνεμοϲ ἀνεμόειϲ, ψόλοϲ ψολόειϲ, οὕτωϲ καὶ ὁ κότοϲ κοτόειϲ καὶ κοτήειϲ. παρὰ γοῦν τὸ θύοϲ πάλιν ἐϲτὶν ὁτὲ μὲν διὰ τοῦ ο λεγόμενον, θυόεν νέφοϲ (ο 153), ὁτὲ δὲ διὰ τοῦ ἡ, βωμόϲ τε θυήειϲ (8 48). εἰϲ τὸν τοιοῦτον λόγον πάμπολλα ἔϲτιν ἐκθέϲθαι. οὐδὲν οὖν κωλύει ποτὲ μὲν τὸν αὐτὸν φάναι ἠπειρόθεν, ποτὲ δὲ ἀπείρηθεν , ποτὲ δὲ ἀπειρόθεν.

Ἔνια καὶ ὑπὸ πάθοϲ πίπτει, καθὼϲ ἐκτεθείμεθα καὶ περὶ τοῦ κεῖθεν. Τῆϲ γὰρ τοιαύτηϲ ϲυγκοπῆϲ ἔχεται καὶ τὸ ὄπιϲθεν· ὡϲ γὰρ ἄνω ἄνωθεν , ἔϲω ἔϲωθεν, οὕτωϲ ὀπίϲω ὀπίϲωθεν. ὃ δὴ ἐϲθ’ ὅτε καὶ μετὰ τοῦ ϲ ϲυγκόπτεται, ὅτε γίνεται ὄπιθεν. Καὶ τὸ ἔνερθεν δὲ δύο πάθη ἀνεδέξατο, ϲυγκοπὴν καὶ ἀφαίρεϲιν. ἦν γάρ τι ὄνομα τὸ ἔνερον, ἀφ’ οὐ τὸ ἐντελὲϲ ἐπίρρημα ἐνερόθεν, ἀφ’ οὐ κατὰ ϲυγκοπὴν ἔνερθεν, τάχα τῆϲ ὀξείαϲ εὐλόγωϲ ὑπερτεθείϲηϲ κατὰ τὸ ἄρχον μέροϲ, ἐπεὶ τὰ παραληγόμενα τῶν ἐπιρρημάτων τῷ ο, ὡϲ δεδείξεται, κατάφορά ἐϲτιν ἐπὶ τὸ παροξύνεϲθαι, τῶν ἄλλῳ φωνήεντι παρεδρευομένων οὐ τῇδε ἐχόντων. ϲαφὲϲ οὖν, ὅτι καὶ ἐν ἀφαιρέϲει ἐϲτὶ τὸ νέρθεν ὑπ’ ἐγκεφάλοιο (Π 347 ). AROVM. 1 Eodem modo 5 saepe in ἤ mutatur quare ἀπείρηθεν non est cur vituperetur. — 20 Ἔνερθεν, unde per aphaeresin factum est νέρθεν, abo ἔνερον oriundum est. TKSTIM. 21 Et. M. 67, 11 ὅπιθ θεν ἀπὰ τοῦ ὀπίσω, ὀπίσωθεν, καὶ συχκοπ τῆς σῶ συλλαβῆς. Εἰ δὲ ὄπισθεν, ἀποκοπῆ τὸῦ ῶ· καὶ μετόπισθεν, Ἰλιάδος α΄. Epim. Cr. 290, 20 κέρθ θεν· ἔρα ἐστὶν ἠ γῆ ἐνέρων (Τ 61) ἐνέροθεν καὶ. συγκοπῆ ἔνιρθν καὶ ὑπένερθε ( Γ 278), ὡς ἑκατέρωξεν ἑκάτερθεν· εἶτα γίνεται ἔνερθεν γὴς· ἀφαίρεσις ἄρα γέχονε, τὸ γὰρ ἔνερθε πρῶτόν ἐστιν. Cf Et. Or. 117, 20. Et. M. 114, 13. DISCR. SCRIPT, 1. τὸ ὄ τὸ add. b in var. lect., ⟨τὸ⟩ ἐν τῷ πρωτοτύπῳ δ GFSchoemann | 6. κυνον Α, οι ab Α¹ supra scriptum | 2 9— 10. ὁρκιητόμουϲ ChALobeck, ὀρκιηφόρουϲ Ab | 18. τὸν add. BSchneider | 24. ἀνεδέξατο] fol. 144 r. 28. τῶν ἄλλῳ φωνήεντι b, των αλλων φωνηεντων Α τροπικώτερον μέντοι ἡ λέξιϲ τίθεται ἐπὶ παντὸϲ τοῦ κάτωθεν, ᾧ λόγῳ καὶ ἄριϲτοϲ μέν ἐϲτιν ὁ ἐν πολέμῳ ἰϲχυρύϲ, τροπικώτερον δὲ καὶ ἐπὶ παντὸϲ τοῦ προϲήκοντοϲ· τῇ γοῦν κυριολογίᾳ μαρτυρεῖ τὸ παρώνυμον ἀριϲτεύϲ.

Ἔφαμεν ὡϲ τὰ δύο φωνήεντα ἀποβάλλει τὸ δεύτερον φωνῆεν. οὐχὶ οὖν δόξει τὸ ἄνευθεν ϲεϲημειῶϲθαι; Πρὸϲ ὃ φήϲομεν , ὅτι οὐ τῆϲδε τῆϲ παραγωγῆϲ ἔχεται, τῆϲ δὲ διὰ τοῦ θε, ἥ τιϲ καὶ τὴν δίφθογγον φυλάϲϲει, εἴθε, αἴθε. ἦν οὖν καὶ παρὰ τὸ ἄνευ ἄνευθε. καὶ ϲαφέϲ ἐϲτιν ἐκ τοῦ ἁπάντοτε τὸ ϲημαινόμενον φυλάϲϲειν τὴν θε ϲυλλαβήν. ἡ γοῦν κατάληξιϲ ἡ διὰ τοῦ θεν οὐδέποτε τὸ ν ἀποβάλλει· τὸ γὰρ Λεϲβόθεν οὐκέτι Λεϲβόθε, οὐδὲ ἄλλο τι τῶν τοιούτων· ἐν δὲ τῷ ἄνευθε δέ ϲε μέγα νῶιν (X 88) ἡ θε ϲυλλαβή ἐϲτιν. Ἀλλὰ πῶϲ ποτὲ ἔχει τὸ ν; Ὡι λόγῳ καὶ τὸ ἔλεγεν καὶ τὸ ἔφερεν, οὐ λήγοντα εἰϲ ν, προϲλαμβάνοντα δὲ τὸ ν διὰ τὴν τοῦ ε κατάληξιν. ῷ λόγῳ καὶ ὁ κέ ϲύνδεϲμοϲ κέν ἔϲθ’ ὅτε λέγεται παρὰ Δωριεῦϲι.

Τὰ τῷ ο παρεδρευόμενα παρὰ Δωριεῦϲι τῶν ἐπιρρημάτων ἀπειράκιϲ ἐν ἀποκοπῇ γίνεται τοῦ θεν καὶ ἐν μεταθέϲει τοῦ ο εἰϲ ω, καθὼϲ προείπομεν, αὐτόθεν αὐτῶ, αὐτῶ ὁρῇϲ, Φύϲκα (Sophr. fr. 45 Ahrens), τουτόθεν τουτῶ , τουτῶ θάμεθα (Sophr. fr. 42 Ahrens). Τῇδε εἶχε καὶ τὸ πόθεν λεγόμενον οὕτωϲ, πῶ πῶ τιϲ ὄνον ὠναϲείται; (Sophr. fr. 89 Ahrens.) Καὶ τὸ πώμαλα δὲ παρὰ Ἀττικοῖϲ ἐν παρολκῇ τοῦ μάλα οὕτωϲ ἐγένετο, καθάπερ καὶ τὸ ἦ μάλα δὴ τέθνηκεν (Ϲ 12) ἦ μάλ’ ἐλαφρὸϲ ἀνήρ· ὡϲ ῥεῖα κυβιϲτᾷ (Π 745). ARGVM, 5 Ἄνευθε(ν) non per θεν, sed per θε suffixun derivatum ; quare ῦ vocis ἄνευ non intercidit. 17 Ea in θεν adverbia, quae 5 in paenultima habent, a Doriensibus saepe suffxο ita privantur, ut 5 in ω transeat. TXSTIM. 15 Epim. Cr. 160, 1 κε σύνδεσμος οἱ (scr. ὃν) Δωριεῖς ἤ μετὰ τοῦ ν λέχουσιν, ῆ τροπῇ τοῦ ε εἰς ⟨α⟩ κά. 17 Etym. Flor. apud Miller. Melanges 289 πολλὰ γὰρ εἰσὶν ἐπιρρήματα εἰς θεν λήγοντα, ἄτινα ἀποβάλ. λουσι τὴν θεν συλλαὴν καὶ ἐντείνουσι τὸ β εἰς ω, οἷον πόθεν πῶ, καὶ παρὼ Σώφρονι ‘πῶ τις ὦνον ὠνάσηται αι’. Σημαίνει καὶ τὸ κόθεν καὶ πάλεν ἔστιν αὑτόθεν αὐτῶ, ἀντὶ τοῦ ἐξ αύτοῦ τοῦ τόπου, καὶ γίνεται τῶ, καὶ οὐκ ἔχει τό ἴ· καὶ τὰ τῶδε (scr. τώδε) τὸ σημαῖνον τὸ διά οὐκ ἔχει τὸ ἴ. Τοῦτο δὲ ὁ μὲν Ἀπολλώνιος ὀξύνει (Et. M. 773, 20) e. q. s. Eadem fere in Et. Or. 137, 13, quae in Et. M. 698, 45 migrasse videntur. —22 Et. M 698, 45 71 4t πὡμαλα παρὰ Ἀττικοῖ ἐκ καρολκ κῆ τοῦ μάλα γένεται· καθάπερ (Σ 12) καὶ (II 746). τὰ δὲ πόθεν ἐπὶ τῆς o ὔ ἀρνήσεως συνεχῶς λέγεται, οἶον· ἔγραψας: πόθεν ἄντὶ τοῦ οὔ. Καὶ κατὰ τοιαύτην σημασίαν τὸ πώμαλα παπὰ Ἀττιικοῖς σημαίνει τὸ οὐδαμῶς. Etymologum exscripsit πhavorinus. DISCR. SCRIPT. 3 τῇ γοῦν b, η γουν Α 8. ἄνευ add. b 21 —22. πῶ πῶ τιϲ ὄνον ὀναϲείται HLAhrens, πῶ· πῶ τιϲ ὄνον ὀναϲεῖται b, π πωποτιϲονονα. ϲειται Α | 24. τέθνηκε Homerus τοῦ δὲ πόθεν ϲυνεχέϲτερον καὶ οὕτωϲ λεγομένου· ἔγρα ψαϲ; πόθεν; ὅπερ κατὰ τὴν τοιαύτην ϲημαϲίαν τὸ πώμαλά ἐϲτι παρὰ τοῖϲ Ἀττικοῖϲ κατὰ τὸ πλεῖϲτον.

Τὰ ϲυμφώνῳ παρεδρευόμενα τῶν εἰϲ θεν ληγόντων ἐπιρρημάτων παρὰ Δωριεῦϲι καὶ Αἰολεῦϲιν ἀμείβει τὸ ε εἰϲ τὸ α, καὶ κατ’ ἐπακολού θηϲιν τὸ ν ἀποβάλλει, καθάπερ καὶ ἐπ’ ἄλλων παθῶν τὸ τοιοῦτον εὑρέϲθαι ἔϲτι. τὸ ᾔδειν παρ’ Ἴωϲι λεγόμενον ἤδεα, πεποιήκειν ἐπεποιήκεα, καὶ πάντα τὰ τούτοιϲ ὅμοια· καὶ ἐπ’ αἰτιατικῆϲ Ξέρξεα, Πολυδέκτεα, Γύγεα· καὶ ἐπὶ ϲυνδέϲμου τοῦ ἕνεκεν ἕνεκα, καὶ ἔτι τοῦ κέν καὶ κά. ὥϲπερ πάλιν εἰ τὸ α εἰϲ τὸ ε μεταπέϲοι, τὸ τηνικαῦτα πρόϲειϲι τὸ ν παρ’ Αἰολεῦϲι· τὸ λεγόμεθα λεγόμεθεν καὶ πάντα τὰ τοιαῦτα τῶν ῥημάτων. ⟨Ταῦτα οὖν τῶν ἐπιρρημάτων⟩ ἐϲτὶ διὰ τοῦ α μεθιϲτανόμενα, ὡϲ ἔφαμεν, κατὰ τὸ πλεῖϲτον, πρόϲθεν πρόϲθα , ἔνερθεν ἔνερθα , ὄπιϲθεν ὄπιϲθα, ὁ δ’ ἐξὐπιϲθα καϲταθεὶϲ (lyr. gr. IlI3 fr. adesp. 67 Bergk), ἔνθεν ἔνθα. καὶ ἐν ἄλλοιϲ δὲ ἐπιρρήμαϲιν, ὡϲ ἐν τοῖϲ ἑξῆϲ δεδείξεται, τὸ o εἰϲ τὸ α μεταπίπτει παρὰ ταῖϲ προκειμέναιϲ διαλέκτοιϲ.

Παρείπετο τοῖϲ προκειμένοιϲ ἐπιρρήμαϲιν , εἰ μὲν ἀπὸ ὀνομάτων εἶεν καὶ μὴ τῷ ο παρεδρεύοιτο, τάϲιϲ ἡ αὐτή, ⟨ἣ> ἦν κατὰ τὸ τέλοϲ τῆϲ γενικῆϲ. τὸ ἀρχῆϲ περιϲπᾶται· τῇδε ἔχει καὶ τὸ ἀρχῆθεν. ὁμοίωϲ καὶ Ἰωνικὸν τὸ ἀγορῆϲ· τῇδε ἔχει καὶ τὸ ἀγορῆθεν. βαρύνεται τὸ Θήβηϲ· τῇδε ἔχει καὶ τὸ Θήβηθεν. ἀλλὰ καὶ τὸ Ἀθήνηϲ Ἀθήνηθεν, ϲιπύηϲ ϲιπύηθεν, ἐκ δ’ ἄρτουϲ ϲιπύηθεν (Callim. fr. 454 Schneider). πάλιν τοῦ γῆϲ περιϲπωμένου τὸ γῆθεν ϲυμπεριϲπᾶται. κὰν διὰ τοῦ α, Λυκίαϲ Λυκίαθεν. Ἐπὶ μέντοι τῶν τῷ ο παρεδρευομένων οὐ ταὐτὸν παρέπεται· ϲχεδὸν γὰρ ἅπαντα ὀφείλει παροξύνεϲθαι. παρὰ βαρυνομένην γὰρ γενικὴν τὴν Λέϲβου τὸ Λεϲβόθεν παροξύνεται· τῇδε ἔχει καὶ παρὰ τὴν Κύπρον τὸ Κυπρόθεν, Ἀβυδόθεν, οὐρανόθεν, Διόθεν, ARGVM, 4 Ea in θεν adverbia, quorum paenultima syllaba in consonantem terminatur. in dorica et aeolice dialecto θεν in θα mutant. 18 Morum quae a nominibus derivantur neque ο in paenultima babent, accentum genetivοrum, e quibus facta sunt, servant 26 quorum autem in paenultima ὁ est, ea tantum non omnia paroxytona sunt; DISCR. SCRIPT. 1. ἔγραψαϲ, πόθεν;] Sic distinxit EJBast. assentitur b in var. lect., qui in textu scripsit ἔγραψαϲ ποθεν | 2. ὅπερ ⟨ἐϲτὶν οὐδαμῶϲ.⟩ aut ὅπερ ⟨ἐϲτὶν ἀντὶ τοῦ οὐ.⟩ GFSchoemann τοιαύτην Ab in textu, E. αὐτὴν’ b in var. lect. 1 |5. παρὰ Δωριεῦϲι] fol.144 v. | 12. ῥημάτων. ⟨Ταῦταο ῦν τῶν ἐπιρρημάτων ⟩ ἐϲτὶ διὰ τοῦ α μεθιϲτανόμενα G Dronke, ῥημάτων ἐϲτὶ διὰ τὰ μεθιϲτανόμενα Ab, ῥημάτων. ἔϲτι δὲ τὰ μεθιϲτανόμενα GUhlig | 14. /ὔπιϲθα pro ὅπιϲθα G GUhlig 15. καϲταθείϲ b ThBergk. καϲτάθειϲ HLAhrens; vid. 153, 19 19. τῷ 5 b, τὸ B Α b, om. Α | 20. τὸ ante αρχηϲ Α2 in marg , om. Α1 | 25. κὰν b, καν A, καὶ RSkrzeczka | 26. Ἐπὶ b, ἐπει Α τῷ ο b, το ο Α αὐτόθεν, ϲχεδόθεν. ἁπάντων τῷ λόγῳ τούτῳ ὑποπιπτόντων ἰδιαίτερον ἐβαρύνθη τὸ οἴκοθεν καὶ ἄλλοθεν (ἔνιοι μὲν γὰρ τὸ παντόϲ πάντοθεν καὶ παρώξυναν)· καὶ παρ’ ἐπίρρημα δὲ τὸ ἐκτόϲ τὸ ἔκτοθεν καὶ ἔνδον ἔνδοθεν. καὶ εἰ ἔϲτιν εἰπεῖν ὡϲ οὐκ ἄλλο τι ἐθέλει παροξύνεϲθαι, ὃ μὴ τῷ ο παρεδρεύεται (καὶ γὰρ ὀξυνομένου τοῦ ἑκάϲ τὸ ἕκαθεν προ παροξύνεται, καὶ ἅπαντα τὰ τῷ ω παρεδρευόμενα, ἄνω ἄνωθεν, κάτω κάτωθεν. τῇδε ἔχει καὶ τὸ ἑκατέρωθεν, ἀμφοτέρωθεν, ἑτέρωθεν. πάλιν δὲ παρὰ τὸ ἐγγύϲ παροξυνόμενον τὸ ἐγγύθεν), οὐκ ἔϲτιν ἀφορμὴ οὐδεμία τῶν προπαροξυνθέντων. ἴϲωϲ γὰρ τὸ ἄλλοθεν ἠδύνατο ἔχειν ἀπολογίαν διὰ τὴν βαρύτητα τῆϲ γενικῆϲ, καὶ τάχα τὸ οἴκοθεν· οὐ μὴν ἐπὶ τῆϲ παντόϲ γενικῆϲ ὀξυνομένηϲ τὸ πάντοθεν. ἢ ἐπιρρήματοϲ τοῦ ἐκτόϲ ὀξυνομένου τὸ ἔκτοθεν, ὅπου γε καὶ αἱ βαρυνόμεναι γενικαὶ παρωξυτονήθηϲαν κατὰ παραγωγήν , Κὐπρου Κυπρόθεν, Ἀβύδου Ἀβυδόθεν.

Παράκειται τοῖϲ εἰϲ θεν λήγουϲι τὰ ἐν τόπῳ, τοῦ τέλουϲ εἰϲ τὸ ι μεταλαμβανομένου, παρεπομένηϲ τῆϲ τάϲεωϲ τῆϲ αὐτῆϲ καὶ μετὰ μὲν μονῆϲ τοῦ θ, εἰ τὸ ο προκείμενον εἴη· τὰ γὰρ μὴ οὕτωϲ ἔχοντα καὶ τὸ θ εἰϲ τὸ ϲ μεταλαμβάνει. τοῦ μὲν οὖν προτέρου οἴκοθεν οἴκοθι, ἔνδοθεν ἔνδοθι, Ἀβυδόθεν Ἀβυδόθι, οὐρανόθεν οὐρανόθι, τηλόθεν τηλόθι, αὐτόθεν αὐτόθι καὶ ἐν ϲυγκοπῇ αὖθι. ὑψόθεν ὑψόθι, ἀφ’ οὐ πάλιν τὸ κατὰ ϲυγκοπὴν ὕψι. καὶ ἴϲωϲ καὶ παρὰ τὸ ἀγχοῦ ἦν τὸ ἀγχόθεν καὶ ἀγχόθι, καὶ πάλιν κατὰ ϲυγκοπὴν ἄγχι. ϲαφὲϲ δὲ ὅτι καὶ τὸ κεῖθι πάλιν τὸ αὐτὸ πάθοϲ ἀνεδέδεκτο τῷ κεῖθεν, τῆϲ ϲυγ κοπῆϲ ϲυνούϲηϲ τῆϲ παρὰ τὸ ἐκεινόθι. Τὰ μὲν οὖν γεγονότα ARGVM. 6 (quae in paenultima ω habent, proparoxvtona sunt). —15 Ad- verbiis in θεν praesto sunt adverbia in θ eiusdem stirpis, quae, ubi quid sit, indicant. —1 Quorum si in paenultima o est, cum accentu servent θ litteram sin minus, θ in ζ mutant. —24 Sed non necesse est omni adverbio m θεν praesto esse adverbium in θῖ eiusdem stirpis. TESTIM. 11 Epim. Cr. 318, 17 τὰ εἰς θεν ἐκιρρήματα τῷ ο παραληγόμενα παὰ μιᾶς ἔχουσι τὸν τόνον, οἷον κυκλόθεν, Ἀβυδόθεν, Ἱλιόθεν· χωρὶς τῶν ἐπιμεριζομένων, οἶον ἑκάστοθεν. ἔκτοσθεν, ἔνδοθεν. — 15 An, Bkk. BA p. 945, 10 καὶ εί μὲκ 2 ὁ (τῷ ω scr. RSohneider) παραλήγοι, ποιεῖ τὴν ἐκ τόπῳ τροπῇ τῆς θεν εἰς θῖ, οἷον οἴκοθι εἰ δὲ ἐτέρᾳ φωνήεντι παφαλήγοιτο, εἰς σι, οἷον Ἀθήνθεν Ἀθήνησιν. ἡμάρτηται τὸ ἐγγύθεν ἐγγύθι κτλ ― 18 Epim. Cr. 318, 5 τὰ εἰς θι ἐπιρρήματα τη τὴν παραλήγουσαν θέλει θυλάττειν τῶν εἰς θεν ἐπιρρη μάτων· οἷον Ἰλιοθε Ἰλιόθι, Ἀβυδόθεν Ἀβυδόθι, αὐτόθεν αὐτόθι, καὶ κατὰ συγκοπὴν αὖθι· οὖτως καὶ οὐρανάθεν οὔρανόθι. DISCR. SCRIPT. 3. τὸ ἐκτόϲ b, τω εκτοϲ Α | 4—5. 5 μὴ τῷ b, ω μη το Α 8. τὸ ἐγγύϲ] fol. 145 r. | 12. τὸ ἔκτοθεν b, του εκτοθεν Α |16. Articulum τῆϲ delendum censeo b in var lect. | μετὰ μὲν μονῆϲ RSkrzeczka, μονῆϲ μὲν μετὰ Ab, ‘Praepositionem abesse velim b in var. lect | 18. μεταλαμβάνει b, παρα- λαμβάνει Α | 23. ανεδεκτο Α τῇδε ἐγεγόνει· οὐ γὰρ ἐξ ἀνάγκηϲ παρεπόμενόν ἐϲτι τοῖϲ εἰϲ θΕν τὸ τοιοῦτον· οὔτε γὰρ τῷ ἔνθεν παράκειται οὔτε ἄλλοιϲ πλείοϲι τοιούτοιϲ. τοῦ γε μὴν ἑτέρου ὑποδείγματά ἐϲτι τοιαῦτα, Θήβηθεν Θήβῃϲιν, Ἀθήνηθεν Ἀθήνῃϲιν, θύρηθεν θύρῃϲι.

Τὰ διὰ τοῦ ε ἐκφερόμενα ἐπιρρήματα (λέγω δὲ τὰ προκείμενα κατὰ παραγωγὴν τοῦ θε· καὶ τὰ τοιαῦτα δὲ λέγω, τὰ διὰ τοῦ τε, ἄλλοτε, τότε, ὑπὲρ ὧν καὶ κατὰ τὸ ἐξῆϲ εἰρήϲεται, καὶ ἔτι τὰ διὰ τοῦ ϲε, κυκλόϲε, πάντοϲε, πόϲε, καὶ ἔτι τὰ διὰ τοῦ δε, οἴκαδε, καὶ ἔτι τὰ τούτοιϲ ὅμοια) οὐ τρέπει πάντοτε τὸ ε εἰϲ τὸ α παῤ Αἰολεῦϲι καὶ Δωριεῦϲιν, ἀλλὰ τρέψαντά ἐϲτιν ἢ διὰ τοῦ θε ἐκφερόμενα ἢ διὰ τοῦ τε. καὶ ϲχεδὸν μία ἦν ἀπολογία· πνεύματι γὰρ διαφέρει τὸ τ τοῦ θ. τὰ γὰρ μὴ τῇδε ἔχοντα τὸ ε φυλάϲϲει. εἴρηται μὲν οὖν περὶ τῶν εἰϲ θεν, λέγω περὶ τοῦ ὔπιϲθα καὶ ὕπερθα καὶ τῶν τοιούτων· ἔϲτι δὲ καὶ ὑποδείγματα τῶν διὰ τοῦ τε τὸ πότε πότα, ὅτε ὅτα. ἑτέρωτε ἑτέρωτα, ἄλλοτε ἄλλοτα. — διαφέρει δὲ πάλιν τὰ Αἰολικὰ τοῦ Δωρικοῦ, ἡ τὸ μὲν Δωρικὸν τὸ η εἰϲ κ μεταλαμβάνει, ὅτε τὸ πότε πόκα ἐϲτί, τὸ ἄλλοτε ἄλλοκα, ὅτε ὅκα. καὶ μετὰ περιϲϲοῦ τοῦ κ, ὅκκα δὴ γυνά (Alcm. fr. 94 Berak3). οὐ μὴν ἐπὶ τοῦ κυκλόϲε ῆ ἔραζε ἢ τῶν προκατειλεγμένων.

Τὰ εἰϲ ου λήγοντα ἐπιρρήματα περιϲπᾶται, ἐϲτὶ δὲ παραγωγά. παρὰ τὸ ὕψοϲ ἦν τὸ ὑψοῦ, παρὰ τὸ τῆλε τὸ τηλοῦ (δύναται καὶ τῷ τέλοϲ παρακεῖϲθαι, γενομένηϲ ἐκτάϲεωϲ τοῦ ε εἰϲ τὸ η, τελοῦ τηλοῦ· τὰ γὰρ ἐπὶ τέλουϲ διικνούμενα μεγεθύνεται) καὶ παρὰ γενικὴν τὴν αὐτοῦ ὁμόφωνόν τι ἐκπίπτει ἐπίρρημα τὸ αὐτοῦ. — δύναται καὶ τῷ ἄγχι παρακεῖϲθαι τὸ ἀγχοῦ. — ἦν δὲ καὶ τὸ οὑ παρὰ πτωτικὸν τὸ ὅϲ, ἀφ᾿ οὗ ἀνταποδοτικὸν τὸ τοῦ, πευϲτικὸν δὲ τὸ ποῦ. καὶ ἐπεὶ τὰ μονοϲύλλαβα τῶν πευϲτικῶν, προϲθέϲει τοῦ ο ἀοριϲτούμενα, βαρύνεται, οὐκ ἂν εἴη παράλογον τὸ ὅπου κατὰ τάϲιν. — τῇδε ἔχει καὶ τὸ οὐδαμοῦ, παρακείμενον τῷ οὐδαμόϲ.

Ἔϲτι καὶ ϲυνύπαρξιϲ τῶν εἰϲ τε ληγόντων ἐπιρρημάτων. — παρὰ τὴν ἄλλοϲ φωνὴν πάλιν τὸ ἄλλοτε, παρά τε τὴν παντόϲ τὸ πάντοτε, καὶ παρὰ τὸ οὐ τὸ ὅτε. ποῦ πότε, ὅπου ὁπότε. — τῇδε ἔχει καὶ παρὰ τὸ ἕτεροϲ τὸ ἑτέρωτε (ἢ παῤ ἐπίρρημα τὸ ἑτέρωθε), ἀφ᾿ οὖ καὶ τὸ παῤ Αἰολεῦϲιν ἑτέρωτα· πρόκειται γάρ, ὅτι τὸ τοιοῦτον ε εἰϲ α τρέπουϲιν Αἰολεῖϲ καὶ Δωριεῖϲ, ὥϲπερ ἔχει καὶ τὸ πότα. — ϲαφὲϲ ὅτι καὶ παρὰ τὸ νέοϲ τὸ μὲν κοινὸν ἦν νέοτε, κατ᾿ Ἀττικὴν δὲ ἐπέκταϲιν νέωτα, Αἰολικώτερον τοῦ ε εἰϲ α τραπέντοϲ. καὶ τὸ ἐνίοτε δὲ παρὰ τὸ ἔνιοϲ ἢ ἔνιοί ἐϲτιν.

Καὶ τὰ διὰ τοῦ ϲε παραγόμενα εἰϲ τόπον. παρὰ τὸ οἶκοϲ οἴκοϲε, ἄλλοϲ ἄλλοϲε, παντόϲ πάντοϲε, παρά τε πάλιν τὸ ποῦ τὸ πόϲε φεύγετε; (Π 422) κύκλοϲ κυκλόϲε. Χρὴ δὲ νοεῖν, ὅτι πάλιν οἱ αὐτοὶ τόνοι παρέπονται τοῖϲ προκατειλεγμένοιϲ τῶν εἰϲ θεν καὶ τῶν εἰϲ θι. ἄλλοθεν ἄλλοθι, εὐθέωϲ καὶ ἄλλοϲε· καὶ ἐπεὶ πάντοθεν καὶ πάντοθι, πάντοϲε δαιδάλλων (Ϲ 479) καὶ ἐπεὶ κυκλόθεν κυκλόθι, εὐθέωϲ καὶ τὸ κυκλόϲε, ἀγχόϲε, τηλόϲε.

Τὰ διὰ τοῦ ζε παραγόμενα ἔχει τὸ α παρεδρευόμενον ἐν βραχεῖ χρόνῳ, Ἄφιδνα Ἀφίδναζε, ἔρα ἔραζε, θύρα θύραζε. ϲημειωτέον οὖν τὸ χαμᾶζε· καὶ δῆλον ὅτι τῆϲ Ἀττικῆϲ ἐκτάϲεώϲ ἐϲτι, καθὸ καὶ τὸ χαμᾶθεν.

Εἴπομεν ὡϲ τὰ διὰ τοῦ φι παραγόμενα αὐτὸ μόνον τῆϲ παραγωγῆϲ ἔχεται τῆϲ διὰ τοῦ φι, καθὸ καὶ ἄλλα πολλά ἐϲτι τὰ διὰ τοῦ δε παραγόμενα, τοϲόϲδε, τοιόϲδε, ἅπερ τοῦ αὐτοῦ μέρουϲ λόγου ἔχεται, καθὸ καὶ πλεῖϲτα τῶν εἰϲ θεν ληγόντων, ὡϲ ἡ ἐμέθεν ἀντωνυμία καὶ αἱ ϲύζυγοι. — ἔχεται μέντοι καὶ ἕτερα ἐπιρρηματικῆϲ ἐννοίαϲ, ὥϲπερ παρὰ τὴν ἰνόφιν φωνὴν τὸ ἶφι ϲυνεκόπη, ϲημαῖνον τὸ ἰϲχυρῶϲ. τὸ μέντοι νόϲφι πρὸϲ ἐνίων οὕτωϲ ἀπεδίδοτο, ὡϲ τὸ νο ἐϲθ᾿ ὅτε ϲτερητικόν ἐϲτι, καθὸ καὶ τὸ νόϲοϲ ἐν ϲτερήϲει τοῦ ϲοεῖν ἦν δὲ καὶ παρὰ τὸ ARGVM. 3 Adverbia in τε diversis modis derivantur. — 10 Quae per ζε suf- fixum facta sunt, quem in locum quid vergat indicant Accentus habent eosdem atque ea, quae in θεν et θῖ finiuntur. — 18 Adverbia in ζε paenultimam corripiunt notabile igitur χαμᾶζε. — 22 Quae per φι suffixum orta sunt, ei parti orationis tribuuntur, cui primitiva. Sunt autem quaedam adverbiali potestate praedita, ut ἰφι. DISCR. SCRIPT. 4. τὸ ἑτέρωτε b, τω ετερωτε A 10. ζε b, A | 17. αγχοϲε extrema vox est in fol. 145 v., quae sequntur folia 31, inde a fol. 110. r. usque ad 176 v., libri de pronomine sunt, ut τηλοϲε sit primum vocabulum. fol. 177 r. | 20. ἐκ add. b | 22. φι b, φ A | 26. ὥϲπερ vel καὶ γὰρ Θ GFSchoemann. ὥϲπερ etiam GDronke, ὡϲ καὶ vel, puncto intes posito, οὕτωϲ RSkrzeczka Vitii subest nescio quid’ b in var. lect. ὡϲ γὰρ, puncto ante ὡϲ posito, A et b in textu | 28. ἔϲθ᾿ add. b | 22. ϲοειν in rasura A1 ἕπεϲθαι, κατὰ ϲτέρηϲιν τὴν διὰ τοῦ νο, ἐϲχηματιϲμένον τὸ νόϲφιν, ὅπερ ἐναντίον ϲημαίνει τῷ ϲυνέπεϲθαι.

Ϲαφὲϲ δὲ ὅτι καὶ Ϲέλευκοϲ καὶ οἱ πλεῖϲτοι ὑγιῶϲ ἐφίϲτων τῷ οὐρανόθι πρό (Γ 3). ἡ γὰρ εἰϲ θι παραγωγὴ τὸ ἐν τόπῳ ϲημαίνει. ὅπερ τινὲϲ μετέγραψαν τὸ οὐρανόθεν, ἵνα τὸ ἐκ τόπου δηλωθῆ. ἀλλὰ πάλιν ἐδόκει καὶ τὸ πρό ἀντικεῖϲθαι· ἐπεὶ γὰρ τὸ οὐρανόθεν τὸ ἐξ οὐρανοῦ ϲημαίνει, οὐ ϲυνίϲταται δὲ τὸ πρὸ ἐξ οὐρανοῦ, ϲαφὲϲ ὅτι παραπεμπτέον καὶ τὴν διὰ τοῦ θεν γραφήν. χωρὶϲ εἰ μὴ ἐκεῖνό τιϲ εἴποι, ὡϲ ἔϲθ᾿ ὅτε ταῖϲ γενικαῖϲ μόνον ἡ παραγωγὴ ἰϲοδυναμεῖ, οὐ δηλουμένηϲ τῆϲ ἔκ προθέϲεωϲ ὡϲ τὸ Ἴδηθεν μεδέων (Γ 276), ὡϲ ἡ ἐμέθεν ἀντωνυμία, ὡϲ τὸ Αἴαϲ δ’ ἐγγύθεν ἦλθε (Η 219). καὶ τὸ οὐρανόθεν προϲλαμβάνει τὴν ἔξ πρόθεϲιν, ἐξ οὐρανόθεν, ὡϲ αὐ · τοῦ θεν νῦν οὐ λεκτικῶϲ προϲεληλυθότοϲ, ἐν δὲ μόνον παραγωγῇ, καθὼϲ προαπεδόθη. τῆδε οὖν ἕξει καὶ τὸ οὐρανόθεν πρό. — εὐμαρέϲτερον μέντοι τὴν διὰ τοῦ φι παραγωγὴν παραδέχεϲθαι, ἤ τιϲ ϲυνήθωϲ καὶ ἐπὶ γενικῆϲ παραλαμβάνεται. ἢ παραλαμβανομένη ποικίλαϲ ἔχει τὰϲ προθέϲειϲ προϲιούϲαϲ, ἐκ παϲϲαλόφιν, ἀπὸ χαλκόφι. — διὸ καὶ ἐν παραγωγῇ μόνον κατὰ τὰϲ ἀρχὰϲ τὰ τοιαῦτα τῶν ἐπιρρημάτων παρελαμβάνομεν. — τῇδε οὖν ἔχει καὶ τὸ οὐρανόφι πρό.

Τὰ εἰϲ ω λήγοντα ἐπρρήματα ϲημαίνει καὶ τὸ ἐν τόπῳ καὶ τὸ εἰϲ τόπον (τὴν γὰρ διὰ τοῦ θεν παραγωγὴν ἔχει τὸ ἐκ τόπου) λέγω δὲ ὅτι μάλιϲτα. ἃ ἀπὸ προθέϲεωϲ ἐϲχημάτιϲται, ἰϲοϲυλλαβεῖ μὲν μάλιϲτα ταῖϲ προθέϲεϲιν, ἐὰν ὧϲι διϲύλλαβοι, μιῇ δὲ πλεονάζει, εἰ εἶεν μονοϲύλλαβοι, ἐν λήξει τῇ εἰϲ ϲ ἢ φύϲει ἢ δυνάμει. τοῦ μὲν προτέρου ἀνά ἄνω, κατά κάτω· τοῦ δὲ δευτέρου πρόϲ πρόϲω καὶ εἴϲ εἴϲω. δυνάμει καὶ ἡ ἔξ εἰϲ ϲ λήγει· οὕτωϲ ἔχει τὸ ἔξω. φαμὲν οὖν ἄνω ARGVM. 4. ln οὐρανόθι πρό quidam adeo offenderunt, ut οὐρανόθεν scribi vellent. Quod ferri possit, si οὐρανόθεν sit = οὐρανοῦ. — 17 Praestat tamen scripturam οὐρανόφι probare, nam φι suffxum etam genetivum indicat. — 23 Adverbia in ω localia et ubi quid sit et quo tendat denotant. DISCR. SCRIPT. 1. τὴν διὰ inseruit RSchneider, ⟨διὰ⟩ GFSchoeman | 5. μετέ- γραψαν τὸ Ab, μετεγράψαντο OSelneider | 17. ἔξει Α et b in var. lect, ἔχει b in textu | οὐρανόθεν OSchneider, οὐρανόθι Ab | 18. ϲυνήθωϲ b, ϲυνηθηϲ Α 19. νεται litterae vocis παραλαμβανεται in ras. Α | 22. ἔξει pro ἔχει conicit GUhlig | 24. τὸ inseruit RSchneider | ἐκ τόπου Ab, ἀπὸ τόπου GFSchoemann 25. ὅτι GFSchoemann, ὅτε Ab | ἂ inseruit BSchneder, ⟨Ὅϲα δὲ⟩ GFSchoemann, post μάλιϲτα non interpunxit b | προθέϲεωϲ ἐϲχημάτιϲται Ab, προθέϲεων ἐϲχη- ματίϲθη GFSchoemann | post ἐϲχημάτιϲται punctum posuit b, comma GFSchoe- mann | μάλιϲτα delevit GFSchoeman | 26. ταῖϲ προθέϲεϲιν] fol. 177 v. | 27. ἐν add. b in var. lect μένει Δίων, ἄνω ἀπέρχεται Ἀπολλώνιοϲ ἔξω μένει, ἔξω ἀπέρχεται (τὰ εἰϲ θεν τούτων ἐκ τόπου ἐϲτίν, ἔξωθεν παραγίνεται). — Ποία οὖν ἀλογία ἐν τῷ καὶ εἴϲω δόρπον ἐκόϲμει (η 13); («χρῆν γάρ », φαϲίν, «ἔνδον »·) προαποδεδειγμένου τοῦ ὅτι δύο τοπικὰϲ ϲχέϲειϲ ϲημαίνει τὰ τοιαῦτα τῶν ἐπιρρημάτων. — ἐγώ γε μὴν ὑπολαμβάνω, ὡϲ μᾶλλον τὸ ἔνδον ἀλογώτερον καθέϲτηκεν. οὐδὲν γὰρ ἄλλο τι τῶν εἰϲ δον ληγόντων ἐπιρρημάτων τοπικόν ἐϲτι, ποιότητοϲ δὲ παραϲτατικόν. ἀπειρότερον οὖν ἀναϲτρέφοντεϲ ⟨περὶ⟩ τῶν τοιούτων ϲημαϲιῶν καὶ ἐπιμέμφονται τὸ εἴϲω δόρπον ἐκόϲμει (η 13).

Ὡϲ προείπομεν, τὰ εἰϲ δον λήγοντα ἐπιρρήματα ἀεὶ ποιότητόϲ ἐϲτι παραϲτατικά, ἀγεληδόν, ταυρηδόν, ϲκηνηδόν, βοτρυδόν, ἰλαδόν. ϲυνωχαδόν· ἦν οὖν τὸ ἔνδον κατὰ τοῦτο ϲημειούμενον. ἀλλὰ καὶ ὀξύνεται ἅπαντα, καθὼϲ κατείλεκται· καὶ ἕνεκα τούτου ϲημειωτέον πάλιν τὸ ἔνδον. τὸ γὰρ ἔμπεδον οὐκ ἔχεται τῆϲ παραγωγῆϲ τῆϲ διὰ τοῦ δον, ἀλλ᾿ ἔϲτιν ἐν ϲυνεμπτώϲει ὀνοματικῇ ϲύνταξιϲ ἐπιρρῇματοϲ παραλαμβανομένη, καθὼϲ ἔχει τὸ καλόν, οὐ μὲν καλὸν ἀτέμβειν (υ 294), καὶ τὸ νέον ἐρχομενάων (B 88), καὶ ἄλλα πάμπολλα, ϲυνυπάρχοντα οὐδετέρᾳ θέϲει ὀνομάτων. ἦν γὰρ παρὰ τὸ ὄνομα τὸ πέδον ἀρϲενικὸν ὄνομα ἀποτελούμενον ἔμπεδοϲ, καὶ ἔχον τρίτην ἀπὸ τέλουϲ τὴν ὀξεῖαν, καθὸ καὶ τοῖϲ πλείϲτοιϲ τῶν τοιούτων ὀνομάτων παρεπόμενόν ἐϲτι, τέκνον εὔτεκνοϲ, βλέφαρον καλλιβλέφαροϲ, ξύλον ἄξυλοϲ· ἦν οὖν καὶ παρὰ τὸ πέδον τὸ ἔμπεδοϲ, ἀφ᾿ οὖ οὐδέτερον τὸ ἐμπεδον, κατὰ ἐπιρρηματικὴν ϲύνταξιν εἰλημμένον. Ἐϲτιν οὖν ὑπὲρ τῆϲ τάϲεωϲ τοῦ ἔνδον ἐκεῖνο φάναι, ὥϲ ἐϲτί τινα ὑπεξαιρούμενον τῆϲ τάϲεωϲ, ὅτι ἃ μὲν ποιότητοϲ, ὃ δὲ τόπου ARGVM. 4 Mirum igitur non est ἔϲω esse etiam ‘in interiore parte’; illud potius mirum, eam vim habere ἔνδον, quia cetera in δον qualitatem indicant. — 12 Adverbia in δον qualitatem signifcant et oxvtona sunt. Non est notabile ἔμπεδον; est enim neutrum adiectivi, partceps constructionis adverbii, — 28 Notandum potius ἔνδον; sed accentus eius pluribus de causis defendi potest. DISCR. SCRIRT. 2 θεν GDronke, θε Ab, θα α GFSchoemarn | 3. ἀλογία b in var. lect. Schneiler GFSchoeman, ἀπολογία Α et b in textu | 7. οὐδὲ b in var. lect, οὐδὲν id. in textu cum Α | 9. περὶ add b in var. lect. | 11 — 12. ἐκόϲμει. ὡϲ προείπομεν, τὰ b; ἐκόϲμει, ὡϲ προείπομεν. Τὰ GFSchoemann; in Α spatium est post εκοϲμει | 13. ειλαδον pro ἰλαδόν Α | 17 ϲυνεμπτώϲει RSclneider, ϲυμπτώϲει AB | 17 — 18. ἐπιρρήματοϲ scripsit RSchmeider secutus Α, in quo est επιρρηματ ἐπιρρημάτων L, ἐπιρρηματικὴ b | 18. παραλαμβανομένη RSkrzeczka, παραλαμβα- νομεν A, extremam ον syllabam addidit Α2 in rasura, παραλαμβανόμενον b καθὼϲ b in var. lect, καὶ ψϲ id. in textu cum Α | 19. μὲν Α b, γὰρ Homerus vulg. | 21. νεων Α | 28 — 29. ψϲ ἐϲτί τινα ἐξαιρούμενον RSchneider, ψϲ ἔϲτι τινὰ ἑξαιρούμενα A b | 29. ὅτι ἃ μὲν] fol.178 r. δηλωτικόν ἐϲτι· καὶ ἃ μὲν ὑπὲρ δύο ϲυλλαβάϲ, ὃ δὲ διϲύλλαβον· καὶ ὅτι μόνον ἀπὸ προθέϲεωϲ ἐϲχημάτιϲται. ἦν δὲ καὶ τὸ πέριξ ἀλόγωϲ μὲν βαρυνόμενον, ἔχον δὲ πάλιν ἀπολογίαν τὴν ἐγκειμένην πρόθεϲιν. — Τινὲϲ μέντοι τὸ ἐντελέϲτερον ἐξεδέξαντο τὸ ἔνδοι εἴναι, ὅπερ ἐν χρήϲει Ϲυρακουϲίοιϲ καὶ Αἰολεῦϲίν ἐϲτι, γενόμενον ἐκ ϲυγκοπῆϲ τοῦ ἐνδόθι, καθότι καὶ παρέκειτο τῷ ἀγχόθι τὸ ἄγχι, τῷ ὑψόθι τὸ ὕψι ἀφ᾿ οὖ ἐκ μεταλήψεωϲ τοῦ ι εἰϲ τὸ ν ἔνδον ἐγεγόνει, καθότι καὶ τῷ ἀεί παράκειται τὸ αἰἑν· ἔνθεν ἐβαρύνετο εὐλόγωϲ, καὶ τοπικὸν ἦν. Οὐκ ἀγνοῶ μέντοι γε, ὅτι τινὲϲ τὸ ἔνδοι πειράζουϲα περιέϲπαϲαν τῷ λόγῳ τῶν εἰϲ οι ληγόντων ἐπιρρημάτων, ὅπερ, ὡϲ προείρηται, ἐχόμενον τοῦ πάθουϲ ἀναγκαίωϲ βαρύνεται. τῇδε γὰρ ἔχει καὶ τὸ ἐπίρρημα παῤ Αἰολεῦϲι τὸ μέϲοι, γαίαϲ καὶ νιφόεντοϲ ὠράνω μέϲοι (Alcaei fr. 17 Bergk³) τῇδε ἔχει καὶ ἀπὸ τοῦ τηλόθι τὸ τήλοι.

Ἔτι τὰ προκείμενα τῶν εἰϲ δον ληγόντων, ἀπὸ ὀνόματοϲ εἰϲ ἐπιρρήματα παρηγμένα, ἢ τῷ η παρεδρεύεται ἢ τῷ α, ϲκηνηδόν, ἀγεληδόνξ, ταυρηδόν, πανθυμαδόν, κατωμαδόν, ϲπανιάκιϲ ἀπὸ τῶν είϲ ξ ληγόντων, ὡϲ τὸ κλιμακηδόν, δονακηδόν. — ἐϲημειοῦτο πρὸϲ Τρύφωνοϲ (p. 53 Velsen) τὸ βοτρυδόν, ὅπερ διὰ τὴν φυλάϲϲουϲαν γὲνικὴν τὸ υ ἐδύνατο ἂν ἔχειν ἀπολογίαν. ϲχηματίζεται καὶ ἀπὸ μετοχῶν, ὡϲ τὸ ἐθελοντηδόν καὶ ἑκοντηδόν. ϲπανιάκιϲ ἀπὸ τῶν εἰϲ ξ ληγόντων, ὡϲ τὸ κλιμακηδόν, δονακηδόν καὶ ἔτι ἀπὸ ἐπιρρημάτων τοῦ λάθρᾳ τὸ λαθρηδόν, χωρὶϲ εἰ μὴ ὀνόματι τῷ λαθραῖοϲ παράκειται, ὥϲτε τὸ ἐντελὲϲ εἶναι λαθραιηδόν, καὶ ἐν ϲυγκοπῇ λαθρηδόν. καὶ παρὰ ῥῆμα ϲχηματίζεται, ἐκ μὲν βαρυτόνου τοῦ βρύχω τὸ βρυχηδόν· καὶ ἴϲωϲ τῷ κρυφῶ περιϲπωμένῳ παράκειται τὸ κρυφηδόν. τῷ πελάζω καὶ ἐμπελάζω παράκειται τὸ ἐμπελαδόν, τῷ ϲχέθω ϲχεδόν, τῷ κρίνω κριδόν καὶ διακριδόν, φαίνω φανδόν καὶ ἀναφανδόν, χαίνω χανδόν. μένει δὲ τὸ ν ἐπὶ τοῦ χανδόν καὶ ἀναφανδόν, καθὸ καὶ ἐν παρακειμένῳ τῷ πέφαγκα καὶ κέχαγκα, οὐ μὴν ἐν τῷ κέκρικα ἢ κέκλικα, ἀφ᾿ οὐ τὸ κριδόν καὶ διακριδόν, κλίνω κλιδόν καὶ παρακλιδόν. καὶ φαίνεται ὅτι τῷ μὲν ARGVM. 4 Sunt, qui ἔνδοι primitivum putent, ex quo ἔνδον ortum sit, ut iure et locale et paroxytonon possit esse. — 16 ln paenultima adverbiorum in δον a nominibus derivatorum est aut η aut α; notabile igitur βοτρυδόν. — 22. Haec adverbia etiam a participiis, ab adverbiis, — 25 a verbis derivantur. DISCR. SCRIPT. 3 ἐγκειμένην b in var. lect., ἐκκειμένην Α Et b in textu 6. τῷ ἀγχόθι b, το αγχοθι Α | 8. ὄν pro ῆν conicit HLAhrens | 10 Πραξινόα pro πειράζουϲα, ut sit Theocr. XV, 1, conicit HLAhrens | 15 τὴλοι GFSchoeman, τηλοῖ b, πηλοι Α |18 —19. Haec ex l. 22 — 23 huc trnsposuit RSclncider 20 — 21. ἐδύνατο ἔχειν ἀπολογίαν RSchneider, δύναιτο ἄν ἔχειν ἀπολογίαν RSkrzeczka, ἀδύνατον ἦν ἔχειν ἀναλογίαν KLehrs, ἐδύνατο ἂν ἔχειν ἀναλογίαν Ab | 27. περι- ϲπωμενωϲ Α | 28. ϲχέθω b, ϲχεθον Α | 32. καὶ φαίνεται] fol. 178 v.| τψ b, το Α βαίνω οὐ παράκειται τὸ ἐμβαδόν, μᾶλλον δὲ τῷ βῶ ἢ βίβημι, ὡϲ τῷ ἱϲτῶ ἴϲτημι τὸ ϲταδόν.

Τὰ εἰϲ δην ἐν βαρείᾳ τάϲει ἐϲτί, καὶ παράγεται καὶ ἀπὸ ὀνομάτων, ὡϲ τῷ λόγοϲ τὸ λογάδην παράκειται, μόνοϲ μονάδην, τρόχοϲ τροχάδην, ϲπόροϲ ϲποράδην. ἤ παρὰ ῥῆμα, διὰ τοῦ δ καὶ τοῦ ϲυγγενοῦϲ β παραλαμβανομένου ἐν πρώτῃ ϲυζυγίᾳ, κλέπτω κλέβδην, κρύπτω κρύβδην, γράφω γράβδην, ὄπτω ὄβδην καὶ ἐϲόβδην. καὶ παρὰ τοὺϲ εἰϲ ξω λήγονταϲ μέλλονταϲ διὰ τοῦ γδ, πλέξω πλέγδην, μίξω μίγδην, νύξω νύγδην. καὶ παρὰ τὴν πέμπτην δὲ ϲυζυγίαν, αἴρω ἄρδην, φύρω φύρδην. καὶ παρὰ τὸ ϲύω δὲ τὸ ϲύδην· ὅπερ ἐϲχημάτιϲτο, ἐκ μεταθέϲεωϲ τοῦ ε εἰϲ τὸ υ, παρὰ τὸ ϲέω, ἀφ’ οὗ καὶ τὸ ϲόοϲ, καθότι καὶ τῷ ῥέω τὸ ῥύω παράκειται, ἀφ᾿ οὐ καὶ τὸ ῥύβδην καὶ ὁλόκληρον εἰϲ ον λῆγον ῥυδόν· καὶ παρὰ τὸ χύω τὸ χύδην. ϲεϲημείωται τὸ βύζην, καὶ διὰ τὴν ἔκταϲιν τοῦ υ, καὶ διὰ τὴν μονὴν τοῦ ζ. καὶ παρὰ ῥῆμα δὲ τὸ ῥῶ, ἀφ᾿ οὗ τὸ ῥητόν καὶ ἄρρητον, παράκειται τὸ ῥήδην, καθὸ καὶ τῷ τμήγω τὸ τμήδην. φαίνεται ὅτι καὶ τῷ ἤδω τὸ ἥδην παράκειται καὶ ἅδην. καὶ παρὰ τὰ εἰϲ μι λήγοντα ἔϲτιν εὑρέϲθαι, βίβημι βάδην, ἵημι ἀέδην καὶ ἀνέδην. ἔδει οὗν καὶ παρὰ τὸ πρίημι τὸ πριάδην ἐπιρρηματικῆϲ ἐχόμενον ϲυντάξεωϲ.

Ὅτι πρωτότυπόν ἐϲτι τῶν εἰϲ ωϲ ληγόντων τὸ ἕωϲ, δῆλον, οὐ μὴν τὸ ἰϲοδυναμοῦν εἰϲὅ, καθὸ καὶ ἐν τόνῳ καὶ ἐν πνεύματι ἐπιϲτάϲεωϲ ἐδέετο. ἐν πνεύματι μὲν οὗν, ὡϲ ἀδύνατόν ἐϲτι τὴν ἐν φωνήεντι δαϲεῖαν ἐπὶ τέλουϲ εὑρέϲθαι· ἐν τόνῳ δέ, καθὸ οὐδεμία λέξιϲ εἰϲ ο λήγουϲα τόνου ἔχεται τοῦ ὀξέοϲ, καὶ ἕνεκά γε τούτου τὸ αὐτό ἐϲημειοῦτο, περὶ οὐ εἴρηται περὶ τῶν ἀντωνυμιῶν. ὅτι μὲν οὖν καὶ ἄλλα ἐϲημειοῦτο ἕνεκα τοῦ ἐπὶ τέλουϲ πνεύματοϲ, εἶρηται καὶ ἐν τῷ περὶ δαϲείαϲ καὶ ψιλῆϲ ARGVM. 3 Adverbia in δην barytona sunt; derivantur et a nominibus, et a verbis. —20 Εἰϲδ notabile et propter aspirationem, et propter accentum. TESTIM. 18 Et M. 133, 17 ἀπριάτην· πρίημι. τ καθητικὸν πρίαμαι. τὰ ἐπίρρημα ἀπρίδην καὶ τροπῇ] τοῦ δ εἰς τ ἁπριάτην; cf, ib. 132, 46. —Schol. BL. ad A 99 ἀπριἁτην· ἐπιρρηματικῶς αὐτὰ ἀκούει Ἀπολλώνιος, ῖν᾿ ᾗ τὸ χωρὶς πριασμοῦ ἀντὶ τοῦ ἀπριάδην. Cf. Apoll. Soph. 39, 23. Ep. Cr. 23, 16. Et. M. 132, 46, 137, 17. Schol. ξ 317. — 27 Schol. BL ad Γ 409 εἰσόκε· ἐκ τῆς εῖς προ- θέσεως. καὶ τοῦ ὅ ἄρθροι ἀναφορικοῦ καὶ τοῦ κέν συνδέσμου. ἔστι δὲ ἐπίρρημα χρόνου δηλωτικόν. ἀποροῦσι δέ τενες εἰ τὸ εἰσόκεν ἐν συνθέσει ἐστὲν ἐν πα- ραθέσει καὶ λέγομεν ὅτι ἐν παραθέσει. κανὼν γάρ ἐστιν ὁ λέγων ὅτι τὸ εἰς ε λήγοντα χροωικ ἐπιρρήματα θέλουσιν ἔχειν πρὸ τοῦ ε τὸ τ, ἐνίοτε ἑκάστοτε ἄλλοτε, καὶ ὅτε οὐδέποτε κατ᾿  ἀρχὰς ὁ συνδεσμος συντέθεται κτλ. DISCR. SCRIPT. 4. τῷ λόγοϲ b, το λογοϲ Α | 11. ϲόοϲ ChALobeck, ϲοον Ab 12. ῥύβδην GUhlig, ῥυτόν Ab | 16. ηδειν pro ῆδην Α | 18. πρίημι ϹhALobeck, πρίαμι Ab | πριάδην Ab in textu, ἀπριάδην b in var lect | 21. εἰϲδ KLehrs, εἰϲό b | 21. οξεωϲ Α | 25. περι Α, ⟨ἐν τῷ ⟩ περὶ b | 26. ἐϲημεινοῦτο Ab, ϲημειωτέον GUhlig 22. in Α post ψιληϲ hoc signum est ⋇ οὐ μὴν τὸ προκείμενον μόριον «ὀφείλει καὶ περιϲπᾶϲθαι καὶ γράφεϲθαι ϲύν τῷ ι ». Ἀλλ’ οὔτε περιϲπᾶται, οὔτε ϲὺν τῷ ι γράφεται, μετάληψιν δὲ ἔχει εἰϲ δύο μέρη λόγου κατ᾿ αἰτιολογικὴν ἔννοιαν. καὶ ἄπορόν γε, πότερον ἐπίρρημά ἐϲτιν αἰτίαϲ παραϲτατικόν, ἤ ϲύνδεϲμοϲ αἰτιώδηϲ. ἡ ϲύνταξιϲ αἰτιολογική, ὡϲ εἰ καὶ ἐπ᾿ ὀνόματοϲ καὶ τῆϲ διά προθέϲεωϲ, λέγω δὲ ἐπ᾿ ὀνόματοϲ τοῦ κατ᾿ αἰτιατικὴν νοουμένου, ἐφ᾿ ἧϲ καὶ μάλιϲτα ἡ αἰτιολογικὴ φράϲιϲ γίνεται. τὸ γὰρ φάναι δι᾿ Ἀριϲτάρχου ἢ δι’ Ἀλεξανδρείαϲ δῆλον ὡϲ ϲημαίνει ἐπὶ μὲν τῶν ἐμψύχων τὸ γινώϲκοντοϲ Ἀριϲτάρχου, τὸ δὲ ἐπὶ τῶν τοπικῶν τὴν δι᾿ αὐτῶν γινομένην πορείαν, δι᾿ Ἀλεξανδρείαϲ, διὰ τοῦ Ἑλληϲπόν του· τὸ γὰρ ἐπ᾿ αἰτιατικῆϲ παραλαμβανόμενον αἰτιολογικὴν ὑπαγορεύει φράϲιν, δι᾿ Ἀλέξανδρον, δι᾿ Ἀρίϲταρχον, διὰ τὴν πόλιν, διὰ τὴν Λέϲβον, διὰ τὴν Ἴλιον. ὅθεν δοκεῖ μοι καὶ τόδε τὸ μόριον ταύτηϲ ἔχεϲθαι τῆϲ ϲυντάξεωϲ. ὡϲ μὲν οὖν οὐ δύναται δοτικῆϲ εἶναι πτώϲεωϲ, προφανὲϲ ἐκ τοῦ ϲημαινομένου (δοτικὴ γὰρ οὐδέποτε αἰτιολογικὴν φράϲιν παρίϲτηϲι), καθὼϲ ἔφαμεν, μαρτυρούϲηϲ καὶ τῆϲ παραδόϲεωϲ καὶ κατὰ τάϲιν καὶ κατὰ γραφήν. ὅτι δὲ οὐδὲ αἰτιολογικὸϲ ϲύνδεϲμοϲ, προῦπτον. οὐ γὰρ δή γε ἀντιμεταλήψειϲ εἰϲὶν ἐν αὐτοῖϲ τοῖϲ αἰτιολογικοῖϲ ϲυνδέϲμοιϲ, λέγω τῷ ὅτι ἢ γάρ ἢ ἕνεκα ἤ τινι τῶν τοιούτων. — Ῥητέον οὖν ὡϲ ἐθιμώτερον οἱ ποιηταὶ ἐλλείπουϲι προθέϲεϲιν, ὡϲ ἐπὶ τοῦ ἴθυϲε μάχη πεδίοιο (Ζ 2), ἀλλ᾿ ὑμεῖϲ ἔρχεϲθε (1 649), πικρὰϲ ὠδῖναϲ ἔχουϲαι (Λ 271), καὶ τίϲιϲ ἔρχεται Ἀτρείδαο (α 40) καὶ ἐπί γε μάλιϲτα τοῦ προκειμένου μορίου. οὐ γὰρ ἂν ἄλλωϲ αἰτιολογικὴν ARGVM. 1 Τώ voculae neque circumflexus imponitur neque ι subscribitur. 15 Dativus esse non potest —17 neque coniunctio causalis. — 27 Est igitur accusativus τό productus in τώ, διά praepositione subaudita. TESTIM. 1. Et. M. 773, 19 Τοῦτο (scil. τὸ τώ) δὲ ὁ μὲν Ἀπολλώνιος ὀξύνει. ὁ δὲ Ἡρωδιανὸς περισπᾶ, λέχοκ ὅτι οὕτως ἔχει ἡ παράδσις. Cf. Et. Flor. apud. MiIlar. Melanges 282. —20 Et. M. 21 Γέγονε δ οὕτως. Πολλαὶ λέξεις ἐλλεί πονται προθέσεων· οἷον ‘τρέμω σε’ ἀντὲ τοῦ ‘διὰ σέ’· ‘πικὰς ὠδῖνας ἔχρυσαι’ ἀντὶ τοῦ ‘ἐπέχουσαι’. Καὶ πάλιν, πολλαι εἰσι προθέσεις ἐλλείπουσαι ὁήματος, ὡς τὸ ‘ἀλλ’ ἄνα᾿, καὶ ‘ἔνι τοι φρένες’. ἔστι οὖν διὰ τό. καὶ κατ᾿ ἔλλειψιν τῇς προθέσεως τό, καὶ κατ᾿ ἔκτασιν τῶ (τώ scr. RSchneider). DISCR. SCRIPT. 1. kLehrs et GFSchoemann a verbis οὐ μὴν incipere dispu- tationem de τώ perspexerunt, GUhlig haec οὐ μὴν τὸ προκείμενον μόριον ⟨ἐν τούτοιϲ ἐϲτίν⟩ eis, quae antea de εἰϲὅ proferuntur, tribuit; inter μόριον et ὀφείλει lacunam statuerunt  GUhlig et RSchneider | 4. καὶ ἄπορόν γε] fol. 179r. | 4 —5. αιτιαϲ παραϲτατικον Α¹ supra lin. | 12. ἄπαγορευει Α. Α, υ supra soripsit Α1 | 19. ἢ γάρ b, η γα Α | 26. ἔρχεται Α b, ἑϲϲεται Homerus φράϲιν ὑπέφαινεν, εἰ μὴ ἔλιπε τῇ διά, ἀεὶ ϲημαινούϲῃ καὶ αἰτιολογικὴν ϲύνταξιν, ὡϲ ἔφαμεν, ἐπ’ αἰτιατικῆϲ πτώϲεωϲ. Ἀλλ’ ἐκεῖνό τίϲ φηϲι· « ποῦ οὖν ἡ αἰτιολογικὴ πτῶϲιϲ» Πρὸϲ ὃν φαίημεν, ὡϲ ἀνεπέκτατόϲ ἐϲτιν ἐν τῷ τὸ καὶ οὔ τι πολὺν χρόνον (M 9), ὅθεν δοκεῖ καὶ τὰ τῆϲ τάϲεωϲ ϲυμμεμενηκέναι κατ’ ὀξεῖαν τάϲιν, καὶ τὰ τῆϲ γραφῆϲ. τὸ λεῖπον οὖν ἡ μετάληψιϲ ἀπέλαβε, λέγω τὴν διὰ πρόθεϲιν. ἀεὶ γὰρ τὰ μεταλαμβανόιενα πρὸϲ ποιητῶν ἀνάγεται εἰϲ ϲαφήνειαν καὶ ϲυνήθη προφοράν. καὶ γὰρ μεταλαμβανόμενον τὸ ἴθυϲε μάχη πεδίοιο (Ζ 2) ἀπολαμβάνει τὴν διά, καὶ τὸ λεῖπον τῆϲ προθέϲεωϲ, ῥῆμα λέγω ἀλλ’ ἄνα εἰ μέμονάϲ γε (Ι 247) εἰϲ ἐντελῆ προφορὰν τοῦ ἀνάϲτηθι. Οὐκ ἀήθωϲ δὲ καὶ τὸ ὑποτακτικὸν πάντωϲ ἐπιζητήϲει τὴν διὰ. οὐ δυνάμενον ἐν ἀρχῇ παραλαμβάνεϲθαι, τό γε μὴν προτακτικόν, ἠθιϲμένον κατ’ ἀρχὰϲ λόγων παραλαμβάνεϲθαι, οὐκ ἀήθη ἔϲχε τὴν κατ’ ἀρχὰϲ θέϲιν.

Εἴπερ τὸ ἄν τικρυϲ βαρύνεται, τί δή ποτε οὐχὶ καὶ τὸ κατ’ ἀποβολὴν τοῦ ϲ, καθὸ καὶ ἐπ’ ἄλλων ἔϲτιν ἐπινοῆϲαι, πολλάκι, ἑπτάκι, τουτάκι Ἤ καθὸ τὰ εἰϲ ῦ λήγοντα ἐπιρρήματα ἐθέλει ὀξύνεϲθαι, ὡϲ ἔχει τὸ μεταξύ καὶ τὸ εὐθύ; (τὸ γὰρ ἔϋ ἴϲωϲ ἀπὸ διαιρέϲεώϲ ἐϲτι τοῦ εὖ, ἢ καὶ τάχα παράλογον ἔχει τὴν τάϲιν, ὡϲ δεδείξεται). — Ἔϲτι καὶ τῇδε ἀποφήναϲθαι, ὡϲ μᾶλλον κατώρθωτο τὸ ἀντικρύ, τῆϲ ὑγιοῦϲ τάϲεωϲ ὑπόμνηϲιϲ καθεϲτηκόϲ, τὸ δὲ ἄντικρυϲ ἠλόγηται βαρυνόμενον, εἴγε τὰ τοιαῦτα τῶν ἐπιρρημάτων ὀξύνεται, ἰθύϲ, ἐγγύϲ· καὶ ἕνεκα τούτου παράλογον τὸ ἄντικρυϲ.

Τοῖϲ εἰϲ υϲ λήγουϲιν ὀξυτόνοιϲ παράκειται εἰϲ υ λήγοντα, ὁμόφωνα οὐδετέροιϲ, ἐπιρρήματα, ὡϲ τὸ εὐρὺ ῥέει παρὰ τὸ εὐρύϲ, ὡϲ τὸ ταχὺ ἦλθεν παρὰ τὸ ταχύϲ. καὶ τῷ οὖν ἐὒϲ ὤφειλε παρακεῖϲθαι ὀξύτονον τὸ ἐὖ, ὅπερ ϲυναιρεθὲν ἀναγκαίωϲ περιεϲπάϲθη διὰ τὴν ἐν αὐτῷ δίφθογγον· προλήψει μέντοι τοῦ διῃρῆϲθαι τὴν ευ ἐβάρυναν τὸ ἐπίρρημα.

Τὰ τοπικὰ τῶν ἐπιρρημάτων τρεῖϲ ἔχει διαϲτάϲειϲ, τὴν ἐν τόπῳ, τὴν εἰϲ τόπον, τὴν ἐκ τόπου. καὶ δῆλον ὅτι ἀρκτικώτερά ἐϲτι τὰ ἐν τόπῳ· τὰ γὰρ ἐκ τόπου πολὺ πρότερον ὁμολογεῖ τὸ ἐν τόπῳ ε=iναι, καὶ ἔτι τὸ εἰϲ τόπον τὸ ἐκ τόπου τὴν μετάβαϲιν ποιεῖϲθαι. ἤδη δὲ καὶ διὰ τῶν φωνῶν ϲαφὲϲ τοῦτο γενήϲεται. τὸ γὰρ ποῦ ϲημαίνει τὸ ἐν τόπῳ· ἀφ’ οὖ γίνεται τοπικὸν εἰϲ τόπον παραγωγὸν πόϲε καὶ ἔτι τὸ πόθι. καὶ ἐκ τόπου τὸ πόθεν. παρά τε τὸ ὕψοϲ ὑψοῦ γίνεται, ἀφ’ οὐ τὸ ὑψόθεν καὶ ὑψόθι.

Ὃν τρόπον ἐν τῷ παρεπομένῳ γένει τοῖϲ ὀνόμαϲίν ἐϲτι μοναδικὰ κατὰ ἀρρενικὴν προφοράν, καὶ ἔτι κατὰ θηλυκὴν καὶ οὐδετέραν, μονο γενῆ καλούμενα, καὶ ὡϲ ἔϲτι τινὰ τριγενῆ, ἐν ἑκάϲτῃ φωνῇ λεγόμενα, καλόϲ καλή καλόν, ἐπικοινωνοῦντά τε τῷ ἀρρενικῷ γένει καὶ θηλυκῷ, ὁ ψευδήϲ καὶ ἡ ψευδήϲ καὶ τὸ ψευδέϲ, ἔνιά τε ἐν δυϲὶ γένεϲι νοεῖται γὰρ ἀρϲενικὰ καὶ θηλυκά, ὡϲ ἵπποϲ καὶ τὰ παραπλήϲια, τοῦτον τὸν τρόπον ἔϲτιν εὑρέϲθαι καὶ τὴν τῶν τοπικῶν ἐπιρρημάτων ϲχέϲιν ἢ μόνον μοναδικὴν οὖϲαν, ὥϲτε μὴ καὶ ἐξ ἀκολουθίαϲ ἐγγίνεϲθαι τὰϲ ὑπολοίπουϲ ϲχέϲειϲ τῶν τόπων, ὥϲπερ ἐπὶ τοῦ πῇ ἐπιρρήματοϲ καὶ ἄλλων ὧν παρεθέμεθα, ἢ ἐξ ἀκολούθου προφορᾶϲ τὴν τριϲϲὴν διάϲταϲιν ποιεῖϲθαι ὥϲπερ τὰ τριγενῆ, ὡϲ παρὰ τὴν οἴκου ἀποτελεῖται τὸ οἴκοθι οἴκοθεν οἴκαδε, καὶ τοῦ ἐπιρρήματοϲ κατὰ τὸ δέον τὴν ἀκόλουθον φωνὴν ἀπενεγκαμένου. ἔϲτιν ἃ καὶ ἐπικοινωνεῖ, κατὰ τὸν αὐτὸν χαρακτῆρα ϲημαϲίαν ἔχοντα τὴν εἰϲ τόπον καὶ ἐν τόπῳ, οὐ μὴν τῆν ἐκ τόπου, ὡϲ τὸ ἄνω καὶ τὰ τοιαῦτα, ὑπὲρ ὧν εἰρήϲεται. ϲπάνια μήν ἐϲτι τὰ διὰ μιᾶϲ φωνῆϲ τὴν τριϲϲὴν τῶν τοπικῶν ἐπιδεχόμενα διάϲταϲιν, ὡϲ ἔχει τὸ πρόϲθεν καὶ εἴ τι τοιοῦτον. καὶ ἔϲτι τὸ προειρημένον τοπικὸν ARGVM. 1. De constructione adverbiorum. — Adverbia localia aut ubi quid sit aut quo vergat aut unde veniat indicant. Principalia sunt, quae, ubi quid sit, significant. — 14 Ouaedam adverbia singularia sunt; aut trina ex eadem stirpe procreata illas notiones babent; — 21 quaedam una voce et ubi quid sit et quo tendat indicant pauca sunt, quae una voce tres potestates comprehendant. DISCR SCRIPT. 1. Quae sequuntur, ad libros deconstructione pertinere ostendit OSchneider | T vocis Τα ante lineam positum in Α, ut incisum indicetur | 5. δια των Α, ⟨ἐκ⟩ τῶν b | τὸ γὰρ ποῦ b, το γαρ το που Α | 13. ἔνιά τε b, ενιοτε Α | 14. γὰρ delevit RSkrzeczka | 15. ἠ GUhlig, οὐ Ab RSkrzeczka GFSchoemann | 17. ἐπιρρήματοϲ καὶ ἄλλων Ab GUhlig RSkrzeczka, ἐπιρρήματοϲ ⟨, ἀλλὰ τοῦ ποῦ ἐπιρρήματοϲ ⟩ καὶ ⟨τῶν⟩ ἄλλων GFSchoemann | 18. παρεθέμεθα, ἢ ἐξ ἀκολούθου προφορᾶϲ GUhlig, παρεθέμεθα ἡ ἐξ ἀκολούθου προφορᾶϲ Ab, παρεθέμεθα ἡ ἐξ ἀκολούθου προφορὰ GFSchoemann παρεθέμεθα, ⟨ἀλλὰ καὶ ⟩ ἢ ἐξ ἀκολούθου προφορὰϲ RSkrzeczka et, ut videtur, EEgger | τριϲην Α | 19. ποιεῖϲθαι Ab GUhlig, ποιεῖται GFSchoemann RSkrzeczka ἀποτελεῖται] fol. 180 r. | inter το et οικοθι supra lin οικοι Α | 21. ἀπενεγκαμένου b, επενεγκαμενου Α |23. μὴν b, μεν Α |25. καὶ ἐϲτι RSchneider GUhlig, κοὶ ἔτι Α b ἐπίρρημα ϲυνεκδρομῇ τῶν φωνῶν κατά τινα προϲπάθειαν τῶν ἐν τόπῳ ἐπιρρημάτων καὶ εἰϲ τόπον (καθὸ τὸ τοιοῦτον καὶ ἐπ᾿ ἄλλων μερῶν λόγου δείκνυται, ἐν πτώϲεϲι μὲν εὐθείαϲ πρὸϲ αἰτιατικὴν καὶ κλητικήν, γενικῆϲ τε πρὸϲ δοτικήν, καὶ διὰ τοῦτο πάμπολλοϲ ἡ ϲυμμονὴ τῶν πτώϲεων καὶ ϲυνέμπτωϲιϲ, δυϊκῶν ἁπάντοτε ϲυμπιπτόντων, οὐδετέρων τε κατ᾿ εὐθεῖαν καὶ αἰτιατικὴν καὶ κλητικήν, καὶ ἐπὶ τῶν πλείϲτων ἀρρενικῶν κατ᾿ εὐθεῖαν καὶ κλητικήν, ὥϲτε καὶ μέχρι ϲχημάτων ἀνάγεϲθαι τὴν ϲυμπάθειαν, ὡϲ ἠέλιοϲ ὃϲ πάντ᾿ ἐφορᾶϲ (Γ 277) καὶ τὰ τούτοιϲ ὅμοια, καὶ ἐπὶ πληθυντικῶν ἁπάντων· ἔν τε ῥήμαϲιν ἐνεϲτώτων πρὸϲ παρατατικούϲ καὶ παρακειμένων πρὸϲ ὑπερϲυντελικούϲ. καὶ περιϲϲὸν τὸ νῦν τούτων ἁπάντων παράθεϲιν ποιεῖϲθαι)· ἐντεῦθεν οὖν καὶ τὰ προκείμενα ἐπιρρήματα διὰ τὴν προκειμένην ϲυμπάθειαν ϲυντρέχει, καθ’ ἕνα ϲχηματιϲμὸν παραλαμβανόμενα, τῆϲ χρήϲεωϲ ἔϲθ᾿ ὅτε καὶ τὴν ἐν αὐτοῖϲ διαϲτολὴν διαϲυγχυνούϲηϲ. τὸ γὰρ ποῦ ἀπ ἀπλθεν ἢ ποῦ μένει ἐν ἔμεινε κατὰ τὰϲ δύο διαϲτάϲειϲ τῶν τόπων, τοῦ ποιητικοῦ ἔθουϲ τὸ πλέον διαϲτείλαντοϲ, ποῦ νῦν δεῦρο κιὼν λίπεϲ Ἔκτορα; (Κ 406) κατὰ τὴν ἐν τόπῳ ϲχέϲιν, κατὰ δὲ τὴν εἰϲ τόπον τῇ ἔβη Ἀνδρομάχη; (Ζ 377) ἐπ᾿ ἐκείνου τοῦ ϲημαινομένου πῇ δὴ χρήματα πολλὰ φέρω τάδε; πῇ δὲ καὶ αὐτόϲ; (ν 203) ἀντὶ τοῦ εἰϲ τίνα τόπον.

Τὰ εἰϲ δε λήγοντα ἐπιρρήματα τὴν εἰϲ τόπον ϲχέϲιν ϲημαίνει, οἴκαδε, ἄγραδε, ἄλαδε (καὶ ἐκ ϲυντάξεωϲ αἰτιατικῆϲ πτώϲεωϲ καὶ τοῦ δέ ϲυνδέϲμου ἀποτελεῖται, ϲχεδὸν μίμημα καθεϲτὸϲ τῆϲ προκειμένηϲ παραγωγῆϲ, οἶκον δέ, Οὔλυμπον δέ). —διὰ ταύτην τὴν ἀφορμὴν καὶ τὸ ὧδε ἀπηνέγκατο τὴν εἰϲ τόπον ϲχέϲιν, ὧδε ἦλθεν ὁ δεῖνα, καὶ τὴν ἐν τόπῳ κατὰ τὴν προκειμένην ϲυμπάθειαν τῶν εἰϲ τόπον καὶ ἐν τόπῳ, ὧ δἑ ϲε μένω. Ἴϲωϲ δόξει τὸ Ὁμηρικὸν ἔθοϲ ἀντικεῖϲθαι τῇ προειρημένῃ ϲυντάξει τοῦ τοπικοῦ ἐπιρρήματοϲ, ὡϲ παῤ αὐτῷ οὐ τοπικόν ἐϲτι, ποιότητοϲ δὲ παραϲτατικόν, καὶ ἰϲοδυναμοῦν τῷ οὕτωϲ· περὶ οὗ ἐξ ἐπικρίϲεωϲ ἐντελῶϲ εἴπομεν ἐν τῷ περὶ ἐπιρρημάτων, ὡϲ εἴη μὲν ἡ δέουϲα αὐτοῦ προφορὰ ϲημαίνουϲα τὸ οὕτωϲ, ἡ δὲ προκειμένη πολλὴ παράθεϲιϲ ἐπὶ τῶν τοπικῶν ἐπιρρημάτων ἀπηνέγκατο καὶ τὸ προκείμενον μόριον εἰϲ τὴν τοπικὴν ϲχέϲιν.

Ἤδη μέντοι ἔνια, ἅπερ καὶ ϲπανιώτατά ἐϲτιν, ἀνεδέξατο τὴν εἰϲ δε παραγωγὴν οὐκ οὖϲαν τοπικήν, κοινὴν δὲ καὶ ἄλλων μερῶν λόγου, οὐδὲν πλέον ϲημαίνουϲαν τοῦ ἀφ᾿ οὐ παρήχθη, εἴγε τοῖϲ οὕτωϲ ἐπεκτεταμένοιϲ παρεπόμενόν ἐϲτιν ἐν ἀνταποδοτικῷ μορίῳ καταγίνεϲθαι διὰ τοῦ τ, τοϲόϲδε, τοιόϲδε, τηλικόϲδε. οἷϲ ὅμοιον παρὰ τὸ ἡνίκα καὶ τηνίκα τὸ τηνικάδε, ἦμοϲ τῆμοϲ τημόϲδε. — πρόϲκειται δὲ τὸ τοιοῦτον χρὴ μέντοι νοεῖν, ὡϲ τὰ ἐπεκτεταμένα ἕξει τὴν ἀνταπόδοϲιν τοῦ τ, οὐ μὴν τὰ ἀνταποδοθέντα τὴν ἐπέκταϲιν ἔχει. ἰδοὺ γὰρ παρὰ τὸ ὄφρα καὶ τόφρα τὰ τῆϲ ἐπεκτάϲεωϲ οὐκ ἐγένετο· καὶ τὸ ἕωϲ καὶ ἔτι τέωϲ· ϲωϲ ὅτι καὶ ἐν ἄλλοιϲ ἐλλιπῆ ἐϲτι τὰ τοιαῦτα ϲχήματα. παρείπετο γὰρ τὸ τοιοῦτον τοῖϲ ἐπεκτεταμένοιϲ, καὶ ἐν πύϲμαϲι καταγίνεϲθαι ἃ δὲ ἐλλιπῆ πυϲματικῆϲ ἦν προφορᾶϲ — καὶ ἐκ τῆϲ ἀναϲτροφῆϲ δὲ τοῦ λόγου πάλιν ἐϲτί τινα ἀντικείμενα, ὡϲ παρὰ τὸ ὥϲ τὸ ὧδε οὐκ ἀρξάμενον ἀπὸ τοῦ τ, καὶ παρὰ τὸ ἔνθα τὸ ἐνθάδε. ὅτι γὰρ οὐκ ἔϲτι τῆϲ τοπικῆϲ παραγωγῆϲ, ϲαφὲϲ ἐντεῦθεν. τὰ τοπικὰ παραχθέντα μετὰ τοῦ ϲημαινομένου καὶ τρίτην ἀπὸ τέλουϲ ἔχει τὴν ὀξεῖαν, ἄγραδε, οἴκαδε· τοῦτο δὲ οὐχ οὕτωϲ ἔχει. τὰ τοπικὰ παραχθέντα ἀποβολῇ τοῦ δε οὐκ ἀπολιμπάνει λέξιν ϲημαίνουϲάν τι, χωρὶϲ εἰ μὴ ἐκ παραγωγῆϲ μὲν μὴ εἴη, ἐκ δὲ ϲυντάξεωϲ τοῦ δέ ϲυνδέϲμου καὶ πτώϲεωϲ αἰτιατικῆϲ, ὡϲ τὸ Οὔλυμπον δέ καὶ τὰ ὅμοια. (καὶ διὰ τοῦτο ἀμφίβολον τὸ ἅλαδε. ὅπερ πάλιν τῷ ἐνθάδε οὐ παρακολουθεῖ). εἴπερ οὖν τὸ ἔνθα καταλιμπάνεται ὑποϲτελλομένου τοῦ δε, ἴδιον δ᾿ ἐϲτὶ τοῦτο τῶν διὰ τοῦ δε ἐπεκτεταμένων, τὸ πάλιν ἀποβολῇ τοῦ δε τὸ αὐτὸ ϲημαίνειν, ὥϲ γε ἔχει τὸ τηνικάδε καὶ τηνίκα, τημόϲδε καὶ τῆμοϲ, ὧδε ὥ, ὃ δὴ Δωρικόν ἐϲτιν, ὥτε χερνῆτιϲ γυνή (lyr. gr. III3 p. 1359 Bergk) καὶ ἐπὶ ὀνομάτων τοιόϲδε τοῖοϲ, τοϲόϲδε τόϲοϲ· τῆϲ προκειμένηϲ παραγωγῆϲ καὶ τὸ ἐνθάδε. εἶπερ οὖν ἴδιον τὸ τὴν πρὸ τέλουϲ ὀξύνειν, βραχεῖαν οὖϲαν, τῶν διὰ τοῦ δε παρηγμένων, τημόϲδε, τηνικάδε, τοιοῦτον ἄρα καὶ τὸ ἐνθάδε. πρόδηλον ὅτι καὶ τὸ ἐνθένδε τῆϲ αὐτῆϲ παρολκῆϲ ἐϲτιν· ὅπερ ὅλωϲ οὐδὲ τὴν εἰϲ τόπον ϲχέϲιν ϲημαίνει. ἔτι ὃν τρόπον διαφέρει τὰ τοιαῦτα, καθὸ ὃ μέν ἐϲτι παρηγμένον διὰ τοῦ δε, ὃ δὲ ἐν δυϲὶ μέρεϲι λόγου, τὸν ἴδιον ἔχον τόνον καὶ τὸν τοῦ δέ, ὃ δὲ προϲέειπεν ἄνακτα (ξ 36), ARGVM. 1 Quaedam ita in δε derivantur, ut nihil valeant aliud quam primi- tiva. —13 ln quibus est ὧδε et ἐνθάδε —29 Eiusdem generis est ἐνθένδε. Disca. SCRIPT. 4. ανταποδωτικω Α | 6. Haec delevit BSkrzveczka προϲκ vel προϲη Α΄, cui adscripsit Α ειται supra lin. et δὲ το τοιουτον in marg. 7 επεκτεταμμενα Α | ανταποδωϲιν Α | 8. ανταποδωθεντα Α | 11. επεκτεταμμενοιϲ Α | 13. ῶϲ RSchneider, ὡϲ b | 21. το ενθα b, τα ενταθε Α | 22. δ᾿εϲτι Α, δέ ἐϲτι b 23. τεταμμένων] fol. 181 r. | 24. καὶ τηνίκα b, το τηνικα, το supra lin., Α 25. χερνιτηϲ Α, cf. p. 171, 21 | 27. το ante την supra lin Α1 | 31 τὸ μὲν ὅδε conicit MSchncider pro vulgata δ μὲν | τὸ δὲ ὃ δέ conicit RSchneider pro ὃ δὲ τοῦτον τὸν τρόπον καὶ τὸ ἐνθάδε διοίϲει τοῦ ἔνθα δ’ ἐνὶ Ϲκύλλη ναίει (μ 85) τὸ μὲν γὰρ παροξυνόμενόν ἐϲτι, τὸ δὲ προπαροξυνόμενον ἐν παραθέϲει τοῦ ϲυμπλεκτικοῦ ϲυνδέϲμου, ἔνθα δ’ ἔναιεν Αἴολοϲ Ἱπποτάδηϲ (κ 2).

Μόνωϲ τὰ διὰ τοῦ ζε τὴν εἰϲ τόπον ϲχέϲιν ϲημαίνει, ἔραζε, θύραζε, Ἀφίδναζέ, Θήβαζε, οὐκ ἀπιθάνωϲ, τοῦ ζ καὶ τοῦ δ ἰϲοδυναμοῦντοϲ ϲχεδόν, κλύζω κλύδων, κνίζω κνίδη, ἕζω ἕδοϲ.

Τὰ εἰϲ ω λήγοντα ἐπιρρήματα, ἡνίκα μὲν ἀπὸ προθέϲεωϲ παρῆκται, πάντωϲ ἐϲτὶ τοπικά, ὡϲ τὸ ἄνω καὶ τὰ ὅμοια· ἡνίκα δὲ ἀπ’ ὀνομάτων, τὴν τοῦ ὀνόματοϲ ϲχέϲιν παραλαμβάνει ἐπιρρηματικῶϲ νοουμένην. παρὰ τὸ τείνειν ὁ τόνοϲ εἴρηται, ἧϲ ἔχεται πάλιν ἐννοίαϲ τὸ τόνῳ· ἐπίταϲιν γὰρ ἐνεργήματοϲ ϲημαίνει. ὁμοίωϲ τὸ ἄνεωϲ ϲημαίνει τὸν ἄφωνον, λέγω ὀνοματικῶϲ, ἀφ’ οὐ πάλιν ἐπίρρημα πίπτει, τῆϲ αὐτῆϲ ἐννοίαϲ ἐχόμενον τὸ ἄνεῳ καὶ τὸ ἀναύδωϲ. καὶ δῆλον ὅτι τὸ κύκλῳ οὐ διὰ τῆϲ παραγωγῆϲ τὴν εἰϲ τόπον ϲχέϲιν ϲημαίνει, ἀλλὰ καθὸ καὶ τὸ κύκλοϲ κατηγορεῖ ϲχέϲεωϲ τοπικῆϲ. ὁμοίωϲ καὶ τὸ πόρρω, Ἀττικώτερον ἐκταθέν, παρακείμενον τῷ πόροϲ, πάλιν τοπικῆϲ ἐννοίαϲ οὔϲηϲ. τά γε μὴν ἀπὸ προθέϲεωϲ παραχθέντα πάντοτε τοπικὴν ϲχέϲιν ἐπαγγέλλεται, ἴϲωϲ ὅτι καὶ αὐταὶ αἱ προθέϲειϲ, μετὰ καὶ ἄλλων ϲημαινομένων, τοπικὰϲ ϲχέϲειϲ παρεμφαίνουϲιν, ἀναβαίνει, καταβαίνει, καὶ μάλιϲτά γε ἐπὶ τῆϲ τῶν ῥημάτων ϲυνθέϲεωϲ, ὅτε καὶ αὐτὰ τὴν ἐν τόπῳ κίνηϲιν ϲημαίνει· ἐπὶ γὰρ τῶν πτωτικῶν καὶ ἄλλα πάμπολλα ϲημαίνει, κατὰ Κτηϲιφῶντοϲ, διὰ Τρύφωνα, περὶ ἐμοῦ. ἔϲτι δὴ τὰ ὑπόλοιπα ταῦτα, ἀνά ἄνω, κατά κάτω, πρόϲ πρόϲω, ἔϲ ἔϲω, ἔξ ἔξω. καὶ ἕκαϲτον τῶν προκειμένων ϲημαίνει καὶ τὴν εἰϲ τόπον ϲχέϲιν καὶ τὴν ἐν τόπῳ, ἄνω ἔρχομαι, ἄνω μένε· ἄττα, πρόϲω φέρε τόξα (φ 369) καὶ ἐπὶ τῶν ἄλλων τὸ αὐτό. πῶϲ οὖν ἄλογον καὶ τὸ εἴϲω δόρπον ἐκόϲμει (η 13), κειμένου τοῦ εἴϲω ὁμοίωϲ τοῖϲ ἄλλοιϲ κατὰ τήνδε τὴν ϲχέϲιν, καὶ τὴν ἐν τόπῳ καὶ τὴν εἰϲ τόπον,

δι’ εὐπετείαϲ τειχέων εἴϲω μολεῖν (Eur. Phoen. 262 Kirchhoff). Ἀλλά φαϲιν, ὡϲ ἐχρῆν φάναι ἔνδον. ὅπερ ἐκ τῶν ἐναντίων ἴϲωϲ ἄλογον, καθὸ πᾶν εἰϲ δον λῆγον ἐπίρρημα ποιότητόϲ ἐϲτι παρεμφατικόν, οὐ τόπου, βοτρυδόν, οἰακηδόν, ἀγεληδόν, δονακηδόν. πῶϲ οὖν οὐ γέλοιον τὸ μὲν ἔχον λόγον παραιτεῖϲθαι, τὸ δὲ ἄλογον καὶ κατὰ φωνήν, ὅτι μὴ ὀξύνεται, καὶ κατὰ τὸ δηλούμενον, ὅτι μὴ τὸ αὐτὸ τοῖϲ ἅπαϲι ϲημαίνει, ἀναλογώτερον εἰπεῖν; Ἔϲτιν ὑπὲρ τῆϲ χρήϲεωϲ ἐκεῖνα παραθέϲθαι, ὡϲ τὰ μὲν ἄλλα τῶν ἐπιρρημάτων, λέγω τὰ παρὰ τὰϲ προθέϲειϲ ἐϲχηματιϲμένα, οὐκ ἔχοντα ἕτερον τὸ παρακείμενον, δηλοῦν τὴν ἐν τόπῳ ϲχέϲιν, ἀνέμενε τὴν διϲϲὴν χρῆϲιν τῶν τοπικῶν· τὸ δὲ εἶϲω, ἔχον τὸ ἔνδον ἀντιπαρακείμενον, ἐδόκει ἀλόγωϲ τίθεϲθαι ϲημαῖνον τὴν τοῦ ἔνδον ϲχέϲιν. ὅπερ παντὶ μέρει λόγου παρακολουθεῖ τὸ διελἐγχεϲθαι εἰϲ ἀκαταλληλότητα, ὅταν ἑτέρα τιϲ χρῆϲιϲ ᾖ κατ’ ἰδίαν μόνον ϲημαϲίαν. τὸ γράφει οὐκ ἄν ποτε ἐπὶ πρώτου προϲώπου ἢ δευτέρου τεθείη, ἐπεὶ ἀπομεμέριϲται τὸ γράφω καὶ γράφειϲ εἰϲ τὰ πρόϲωπα· τὸ γράφειϲ δὲ οὕτε ἐπὶ πρώτου οὕτε ἐπὶ τρίτου, καθὸ ἀνεμερίϲθη τὰ τοιαῦτα. τά γε μὴν ἀπαρέμφατα, εἰϲ πρόϲωπα οὐ μεριϲθέντα οὐδ εἰϲ ἀριθμούϲ, οὐκέτι ἀκατάλληλα παρὰ τὴν τούτων ἀνωμαλίαν ἐϲτίν. ἔϲτιν εἰϲ τὸ τοιοῦτον πάμπολλα παραθέϲθαι. ἐξαιρέτωϲ οῦν ἀναμεριϲθὲν τὸ ἔνδον ἀναγκαίωϲ διελέγχει τὴν διϲϲὴν χρῆϲιν τοῦ εἴϲω. Ἀλλά φαμεν αὐτὸ ἠλογῆϲθαι, ὅπερ εἰχεν ὑπεξαίρεϲιν τοῦ μὴ ὅμοιον εἶναι τοῖϲ εἰϲ δον περατουμένοιϲ, πρῶτον ὅτι διϲύλλαβον, ἔπειτα μόνον ἀπὸ προθέϲεωϲ ἐϲχημάτιϲται, τῶν ἄλλων οὐ τῇδε ἐχόντων, ἀλλ’ ἐξ ὀνόματοϲ ἢ ῥήματοϲ παρηγμένων. πρόκειται δὲ ὅτι αἱ προθέϲειϲ, παραγόμεναι εἰϲ ἐπιρρηματικὴν προφοράν, τόπου ϲχέϲιν ἐπαγγέλλονται. εἰ οὖν μόνον ἀπὸ προθέϲεωϲ, μόνον καὶ τοπικὴν ϲχέϲιν ϲημαίνει, οὐκ ὀξυνόμενον, καθὸ τὸ πλέον πάλιν αἱ προθέϲειϲ ἐν βαρείᾳ τάϲει ἔχουϲι τὰ ἐπιρρήματα παραγόμενα.

Ὁμοίῳϲ δὲ καὶ τὰ διὰ τοῦ ϲε ἐκφερόμενα τὴν ἀίτην ϲχέϲιν τοῖϲ εἰϲ δε λήγουϲι ϲημαίνει, τὸν αὐτὸν τόνον ἀναδεχόμενα καὶ παράθεϲιν τὴν τῶν εἰϲ θεν , ἄλλοθεν ἄλλοϲε, πόθεν πόϲε, πάντοθεν πάντοϲε· οὐ τοῦτό μου ἀποφαινομένου, ὡϲ πάντωϲ τὰ εἰϲ θεν λήγοντα ἀντιπαράκειται τοῖϲ είϲ ϲε, ἀλλ’ ὡϲ τὰ εἰϲ ϲε τοῖϲ εἰϲ θεν παράκειται, ὧν καὶ τὴν ταυτότητα τῆϲ τάϲεωϲ ἀναδέχονται. οἶϲ πάλιν ϲύνεϲτιν ἡ διὰ τοῦ θι παραγωγή, τὴν ἐν τόπῳ ϲχέϲιν ἁπάντοτε δηλοῦϲα, πάλιν τῆϲ ARGVM. 2 ἔνδον locale potius notandum, quia adverbia in δον qualitatem signifcare solent. 20 Quamquam ἔνδον et notique et accentu a ceteris differre non est mirum, cum etiam aliis retus diversum sit 29 Adverbiis in ϲε , quae quo quis tendat denotant, praesto sunt cognata in θεν et in θι. DISCR. SCRIPT. 13. ῇ κατ’ ἰδίαν Ab, ῇ ⟨μὴ ⟩ κατ’ ἰδίαν vel παρ’ ἰδίαν GFSchoeman | 17. τά γε b, γε Α | οὐδ’ add. b in var. lect.| 23. οὐ τῇδε] fol. 182 r. 29 ϲε 0Schneider, ϲ Ab | 30 δε b, δεν Α | 34 τῆϲ τάϲεωϲ νel τοῦ τόνου inseruit GFSchoemann αὐτῆϲ τάϲεωϲ ϲυνούϲηϲ, γραφῆϲ τε τῆϲ διὰ τοῦ θ, εἰ ϲυνείη κατὰ τὸ πλέον καὶ ἡ διὰ τοῦ ο γραφὴ παρεδρεύουϲα· εἰ δὲ μή γε ἡ διὰ τοῦ οϲ γραφὴ ἐγγίνεται, ὡϲ ἔχει τὰ τοιαῦτα, οὐκ ἐν μονῇ μὲν τοῦ θ. Ἀθήνη Ἀθήνηθεν Ἀθήνηϲιν, Θήβη Θήβηθεν Θήβηϲι, ϲυνόντοϲ δὲ τοῦ o οὐρανόθεν οὐρανόθι, Ἀβυδόθεν Ἀβυδόθι, οἴκοθεν οἴκοθι. πρόϲκειται δὲ κατὰ τὸ πλέον διὰ τὸ κεῖθεν καὶ κεῖθι, ὅπερ ἴϲωϲ τοῦ ἐκεινόθι δύναται ϲυγκοπὴ εῖναι· ἀλλὰ καὶ πάλιν διὰ τὸ ἐγγύθεν καὶ ἐγγύθι. — καὶ ϲαφὲϲ ὅτι δεόντωϲ ἐν τοῖϲ πλείϲτοιϲ ἡ τοιαύτη γίνεται ἀπαράδεκτοϲ τροφή ή, λέγω τὴν οὐρανόθι πρό (Γ 3) οὐ γὰρ νῦν τὴν ἐν τόπῳ ϲχέϲιν ὁ λόγοϲ ἀπαιτεῖ, ἀλλὰ τὴν ἐν γενικῇ ϲύνταξιν, πρὸ οὐρανοῦ, εἴγε οὐκ ἐν οὐρανῷ ἡ πτῆϲιϲ ἦν. χρῆν οὖν οὐρανόφιν ἢ οὐρανόθεν, οὐ τοῦτό μου ἀποφαινομένου, ὡϲ τὰ διὰ τοῦ Ὅθεν ἐκφερόμενα τὴν ἐκ τόπου ϲχέϲιν ϲημαίνει, ἢ ἐν γενικῇ θέλει παραλαμβάνεϲθαι, ἢ καθόλου ὅτι ἐϲτὶν ἐν τῇ ϲυντάξει ἐπίρρημα· δεδείξεται γὰρ μὴ τὴν ἐκ τόπου ϲχέϲιν δηλοῦν, τὸ δὲ αὐτὸ τοῖϲ ἀφ’ ὧν ἐϲχηματίϲθη. Τά γε μὴν εἰϲ φι λήγοντα αὐτὸ μόνον παραγωγῆϲ δόξαν ἔϲχεν ἐπιρρηματικῆϲ, οὐ μὴν ἐϲτὶν ἐπιρρήματα τῇ φύϲει, καθάπερ τοὐναντίον ὀνόματα πολλάκιϲ τῇ φύϲει ὄντα, ϲύνταξιν ἐπιρρηματικὴν ἀναδεξάμενα , λέγεται ἐπιρρήματα. ἔχει δὲ τὰ τοῦ λόγου οὕτωϲ. πᾶϲα παραγωγὴ ἐπιρρηματική, τοπικὴν ϲχέϲιν ἀναδεξαμένη, μιᾷ ὑπακούει πτώϲει κατὰ τὴν διάλυϲιν, οἴκοθι ἐν οἴκῳ, οἴκοθεν ἐξ οἴκου, οἴκαδε εἰϲ οἶκον. χρὴ οὑν καὶ τὰ παρόντα τοῦ λόγου ἔχεϲθαι. — γενικὴ δέ ἐϲτι τὸ παϲϲαλόφι, καὶ δοτικὴ ὡϲ φρήτρη φρήτρηφιν (B 363), ἢ αἰτιατική, ὡϲ ἐπὶ δεξιόφιν (N 308). καὶ εἰ τοῦτο, δοθήϲεται ὡϲ τὸ ἀναπεμπόμενον ἐν πτώϲεϲιν ὀνόματοϲ μᾶλλον ϲύνταξιν ἀναδέξεται ἤπερ ἐπιρρήματοϲ, ὥϲτε καὶ κλινομένων τῶν πτώϲεων τὴν παραγωγὴν γίνεϲθαι. ὅπερ οὐκ ἰδιον ἐπιρρημάτων· οὐδὲ γὰρ τὸ τοιόϲδε καὶ τοϲόϲδε, τὸ τοῦ ἐπιρρήματοϲ ἀναδεξάμενα κατὰ τὸ τέλοϲ, ἐπιρρήματα ἐκαλέϲαμεν διὰ τὸ ϲυνημμένον τῆϲ πτώϲεωϲ καὶ διὰ τὸ αὐτὸ δηλούμενον. ἔϲτι δὲ καὶ ἐκ παραθέϲεωϲ προθετικῆϲ ARGVM. 10 Iure οὐρανόθι πρό reiciunt. — 17 Quae per φι suffixum facta sunt, videntur illa quidem adverbia esse, sed non sunt; —23 nam aut genetivi, aut dativi, —26 ant accusativi vim habent. Disoa. SGBIPT. 1. ϲυνείην Α | 3. θ add. b 4. Ἀθήνη b, αθηνα Aa 12. χρῆν b, ην Α | 16. μὴ inseruit GFSchoemann δηλοῦν, τὸ δὲ GFSchoemann, δηλοῦν τὸ Ab, δηλοῦν τό ⟨τε⟩ OSchneider | 18. ἐπιρρηματικῆϲ b, επιρρηματικην Α 21 ὑπακούει] fol 182 v. | 23. παρόντα b, idem scriptum erat ab Α, sed 2 mutavit o in α, erasit ν et supra lin. scripsit δειγμα, ut nunc sit παραδειγματα 22 — 30, GUhlig pro his καὶ κλινομένων τῶν πτώϲεων proponit aut haec καὶ τιθεμένων τῶν προθέϲεων, aut illa καὶ προτιθέμενον τῶν πτώϲεων ἔϲθ᾿ ὅτε τοπικὴν ϲχέϲιν ϲημαίνοντα, ἐπιρρήματα δὲ διὰ τῆϲ παραγωγῆϲ μόνον τὴν τοπικὴν ϲχέϲιν δηλοῖ. διὸ καὶ εἰϲ ταῦτα ἀντιμεταλαμβάνεται, οἴκοθι ἐν οἴκῳ· οὐ γὰρ δή γε ἐν οἴκοθί τιϲ φαίη. οἴκαδε εἰϲ οἰκον, οὐκ εἰϲ οἴκαδε. διὸ καὶ τὰ τοιαῦτα κακία, ἐξ οἴκοθεν, παρολκαὶ δὲ ποιητικαὶ ἐξ οὐρανόθεν· ὑπὲρ ὦν κατὰ τὸ ἑξῆϲ εἰρήϲεται. εἰ δὴ τοῦτο, οὐκ ἐπιρρηματικὴ ϲύνταξιϲ τοῦ ἐκ παϲϲαλόφιν, κατ᾿ ὄρεϲφιν, τῶν παραπληϲίων. ὅθεν προκρίνειεν ἄν τιϲ καὶ τὴν τοῦ φι γραφὴν ἐν τῷ οὐρανόθι πρό, ἐπεὶ ἰδίαϲ παραγωγῆϲ ἔχεται ἡ διὰ τοῦ θεν.

Τὰ εἰϲ ου λήγοντα τὴν ἐν τόπῳ ϲχέϲιν ϲημαίνει καὶ μόνωϲ περιϲπᾶται, ὡϲ ἔχει τὸ αὐτοῦ. καὶ ἐκεῖνο ἐπιρρηματικόν ἐϲτιν, αὐτοῦ καὶ κριοῖο (Arat. Phaen, 225), ὑψοῦ δ᾿ ἐν νοτίῳ (δ 785). ἀγχοῦ, τηλοῦ. — καὶ ἐντεῦθεν δείκνυται, ὅτι τὸ ποῦ τὴν ἐν τόπῳ ϲχέϲιν ϲημαίνει, καθότι καὶ ἡ Ὁμηρικὴ ϲυνήθεια ὁμολογεῖ, καὶ κατὰ τὴν προειρημένην ϲυμπάθειαν τίθεται καὶ ἐπὶ ϲχέϲεωϲ τῆϲ εἰϲ τόπον, ποῦ ἀπέρχ πρόϲκειται Δώρια μὲν τὰ τοιαῦτα μεταποιούμενα, εἰ τὰ τῶν χοιρα γχᾶν (Sophr. fr. 86 Ahrens) πεῖ γὰρ ἁ ἄϲφαλτοϲ (Sophr. fr. 35 Ahrens)· αὐτοῦ αὐτεῖ. — τὸ ὅπου κατὰ τάϲιν οὐχ ἡμάρτηται. ἅπαντα γὰρ τὰ ἀοριϲτώδη ὑπὸ τοῦτον τὸν τόνον πίπτει. — παράκειται γὰρ τὰ διὰ τοῦ θεν παραγόμενα, ϲημαίνοντα τὴν ἐκ τόπου ϲχέϲιν, ἀγχοῦ ἀγχόθεν, ὑψοῦ ὑψόθεν. τηλόθεν, αὐτόθεν, ὅθεν. τὸ πόθεν παρὰ τὸ ποῦ. αὕτη δέ ἐϲτιν ἡ παραγωγὴ καὶ ἐπ᾿ ὀνομάτων παραγομένη, Ἀθήνηθεν, θήβηθεν, ἀρχῆθεν, ἀγορῆθεν, οἴκοθεν. περὶ τῆϲ τούτων τάϲεωϲ καὶ γραφῆϲ εἴρηται ἰδίᾳ ἐν τῷ περὶ ἐπιρρημάτων. — καὶ φαίνεται ὅτι οὐ παρὰ τὸ ἑκάτεροϲ τὸ ἑκατέρωθεν, παρὰ δὲ τὸ ἐπίρρημα τὸ ἑκατέρωϲε, ἑκατέρωθεν γ, ἑτέρωθεν. καὶ πάλιν παρὰ τὸ ἄνω ἄνωθεν, ἔϲω ἔϲωθεν, κάτω κάτωθεν. — ἔϲτι καὶ παρὰ ἀντωνυμίαν παρηγμένα παρὰ Δωριεῦϲι, τουτόθεν, ὃ δὴ ϲυνήθωϲ ἀποκόπτοντεϲ τὴν λοιπὴν ϲυλλαβὴν ἐκτείνουϲιν εἰϲ τὸ ω, τουτῶ θάμεθα (Sophr. ARGVM. 2 Adverbia in ου ubi aliquid sit declarant, et sunt perispomena. — 13 Becte igitur ποῦ, ut ubique apud Homerum. est ubi; sed etiam ita ponitur ut sit quo’. —20 his praesto sunt adverbia in θεν eiusdem stirpis, quae unde aliquid proflciscatur indicant —25 Adverbia in ωθεν ab adverbiis in ωϲε oriuntur. — 28 Huc pertinent dorica adverbia in ω, cuius generis formae doricae etium in pronominibus sunt. DISCR, SCRIPT. 1. ϲημαίνοντα b, ϲημαιν A1, deinde in ras. οντα A2, ita tamen ut τα iam antea fuisse videatur, ϲημαίνειν RSkrzeczka ἐπιρρήματα δὲ Ab, τὰ δὲ ἐπιρρήματα BSkrzeczka | 2. δηλοῖ (vel δηλοῦϲιν) RSkrzeczka, δηλοῦν Ab 6. τοῦ vel ἐπὶ τοῦ RSkrzeczka, τὸ Ab | 14. η Ὁμηρικὴ b, ἡμερικη A | 16. πρόϲ- κειται — 18 αὐτεῖ hinc tollenda et 208, 9 collocanda esse censet GFSchoemann idem 18 τὸ ὅπου — 19 πίπτει alienaesse dicit | 17.χοραγχαν A | 20. γὰρ deleverunt RSchneider GUhlig | 22 ante η aliquid erasum | και in ras. A1 | 26. ἐπίρρημα] fol. 183 r. | ⟨καὶ παρὰ τὸ ἑτέρωϲ⟩ ἑτέρωθεν GUhlig fr. 42 Ahrens), καθὸ καὶ παρὰ τὸ αὐτόθεν αὐτῶ ὁρῇϲ, Φύϲκα (Sophr fr. 45 Ahrens). οὕτωϲ ἔχει καὶ τὸ πῶ τιϲ ὄνον ὠναϲείται (Sophr. fr. 89 Ahrens) ὅτι γὰρ τὰ τοιαῦτα Δώρια ἐπιρρήματα, ϲαφὲϲ ἐκ τοῦ πάμπολλα μὲν εῖναι ἐπιρρήματα ἐκ τόπου εἰϲ θεν, μὴ μέντοι γε τὰ εἰϲ ω λήγοντα τὴν ἐκ τόπου ϲχέϲιν δηλοῦν· ἐκείνου γε προδήλου καθεϲτῶτοϲ, ὡϲ τὰ ἐγγινόμενα πάθη κατὰ τὰϲ ἑτεροιώϲειϲ τῶν διαλέκτων τῶν φωνῶν ἐϲτιν, οὐχὶ τῶν δηλουμένων. ὅθεν πρὸϲ τὸ ϲημαινόμενον τοῦ πόθεν ἔμεινε τὸ δηλούμενον ἐν τῷ πῶ καὶ τοῦ αὐτόθεν ἐν τῷ αὐτῶ.

Ἡ προκειμένη παραγωγὴ κατὰ τοῦ αὐτοῦ δηλουμένου παραλαμβάνεται, ἡνίκα ἀπ᾿ ἀντωνυμιῶν μέν φαμεν ἐμεῦ ἐμέθεν, ϲεῦ ϲέθεν. τὸ πλέον γὰρ αἱ ἀντωνυμίαι κατὰ πρόϲωπα ἐθέλουϲι παράγεϲθαι. ἀλλὰ φήϲει τιϲ· τί δέ, εί ἐπιρρηματικά ἐϲτι ϲχήματα, ἀπ᾿ ἀντωνυμιῶν γεγονότα; Πρὸϲ ὅν ἐϲτι φάναι, ὡϲ ϲχέϲιν τὴν τῶν ἐπιρρημάτων ἀποτελοῦϲιν, οὐχὶ ϲύνταξιν τῆϲ γενικῆϲ ἐπιρρηματικήν, ὡϲ εἴγε τὰ ὁπωϲδήποτε γενόμενα ἐπιρρήματα μιᾶϲ ἐννοίαϲ ἐϲτὶ παρεμφατικά, οὐ δεόμενα παραθέϲεωϲ προθετικῆϲ, αἱ μέντοι γενικαί, ἐχόμεναι ϲυντάξεωϲ τῆϲ πρὸϲ τὰϲ προθέϲειϲ, ταύταϲ καὶ ἀπολαμβάνουϲιν, ἀπὸ Ἀριϲτάρχου, ἐξ Ἀριϲτάρχου, ἐξ οἴκου, ἀπ᾿ οἴκου· ὁ αὐτὸϲ λόγοϲ ἐπὶ πάντων. οὐ μὴν ἔϲτι φάναι ἀπὸ Δηλόθεν, οὐδ᾿ ἀπ᾿ οἴκοθεν. ἔτι γε μὴν ἐπὶ τῶν προκειμένων ἀνθυπάγονται αἱ γενικαὶ τῶν ὀνομά τῶν, ὅπερ ἴδιον ἀντωνυμιῶν. ἀλλὰ καὶ ἐπ᾿ ὀνομάτων· ἀντὶ γὰρ γενικῆϲ τῆϲ Ἴδηϲ φαϲὶν Ἴδιθεν μεδέων (Γ 276). οὕτωϲ ἔχει καὶ τὸ εἴϲομαι δ᾿ ἐξ ἁλόθεν (Φ 335). ϲαφὲϲ ἐκ ϲυντάξεωϲ τῆϲ ἔξ· αὕτη γὰρ ἡ παραγωγὴ ἔχει ἐγκείμενον τὸ ἔξ. οὕτωϲ ἔχει καὶ τὸ ἐξ οὐρανόθεν (Θ 19). Μαὶ ἐξ ἐκείνων δὲ ϲυμφανέϲ, Αἴαϲ δ’ ἐγγύθεν (Η 219) οὐ γὰρ νῦν τὴν ἐκ τόπου ϲχέϲιν βούλεται δηλοῦν, τὴν δὲ εἰϲ τόπον. οὕτωϲ ἔχει καὶ τὸ ARGVM. 10 Formae in θεν si a pronominibus derivantur, notionem corum servant et pro genetivis usurpantur. —  22 Idem est usus formarum in θεν a nominibus derivatarum. — 30 Sunt etiam adverbia in θεν ab adverbiis ducta, notione non mutata. DISCR. SCRIPT. 2. ὡναϲείται HLAhrens, ὠναϲεῖται b | 4. μέντοι RSchneider, μέν τοί b | 5. τὰ εἰϲ ω λήγοντα RPSkrzeczka, τοῖϲ εἰϲ λήγουϲι Ab | γε b, τε A | 8. τοῦ b, τω A | 10. προκειμένη b, in A προ. quod in παο mutatum, in fine versus, in initio sequentis versus duae litterae erasae, post eas κειμεννη |12. ἀλλὰ b. αλλει A |15 ὡϲ delevit RSclneider, quo servato GUhlig v.17 pro οὐ δεόμενα scripsit οὐ δέονται vel οὐδ’ ἔχεται | 16. γενόμενα b, γινομενα A | 20. οὐδ᾿ b, οὐκ A | 26. δ᾿ ἐξ Ab, ἐξ Homerus vulg. | ἁλόθεν Hiomerus vulg., ἄλλοθεν Ab ϲχεδόθεν δέ οἱ ἦλθεν Ἀθήνη (β 267). οὐ γὰρ ἐκ τοῦ ϲύνεγγυϲ τόπου, ὅπερ γέλοιον· τὸ γὰρ μέγιϲτον ἔξαλμα οὐρανὸϲ καὶ γῆ. ἐν ἴϲῳ οὑν ἐϲτι τῷ ϲχεδόν. ἐν τῷ περὶ Ἰάδοϲ τὸ τοιοῦτον ἀπεδείξαμεν.

Οὐ χρὴ νοεῖν, ὅτι παρ’ ἐπίρρημα τὸ ἐκεῖ τὸ ἐκεῖθεν ἐγένετο ἡ τὸ κεῖθι ἐγένετο ἀπὸ κεῖθι, πρῶτον ὅτι ἐνέμεινεν ἡ δίφθογγοϲ (πρόκειται γὰρ ὡϲ ἡ τοιαύτη παραγωγὴ ὑποϲτολὴν ποιεῖται το⟨ῦ ἐν τῷ τέλει φωνήεντοϲ⟩, τηλόθεν, ἀγχόθεν), δεύτερον ὅτι μᾶλλον ἀποκοπή ἐϲτι τὸ ἐκεῖ τοῦ ἐκεινόθι οὐ γὰρ τοῦ ἐκεῖθεν , ἐπεὶ κὰν τὴν ἐκ τόπου ϲχέϲιν ἐϲήμαινεν. — ἔϲτιν οῦν κατ’ ἐντέλειαν τὸ ἐκεινόθεν παρὰ τὸ ἐκεῖνοϲ, ἀφ’ οὐ κατὰ ϲυγκοπὴν τὸ ἐκεῖθεν, ἐκεινόθι καὶ ἐκεῖθι, ἐκεινόϲε ὡϲ κυκλόϲε, καὶ ἔτι ἐκεῖϲε, κεῖϲε δ’ ἂν οὐκ ἂν ἐῷμι (π 85). ἀπὸ δὴ τοῦ ἐκεῖθι καὶ ἐκεῖϲε χρὴ νοεῖν ἀποκοπὴν γεγενῆϲθαι τὴν ἐκεῖ, ἐπεὶ καὶ τὸ ἐν τόπῳ ϲημαίνει, ἐκεῖ μένε, καὶ τὸ εἰϲ τόπον, ἐκεῖ ἀπέρχομαι· οὐ μὴν τὸ ἐκ τόπου, διὸ οὐδὲ τοῦ ἐκεῖθεν ἀποκοπὴν ἔφαμεν γεγενῆϲθαι. πρόκειται γὰρ ὅτι τῶν φωνῶν τὰ πάθη καὶ οὐ τῶν δηλουμένων.

Τὸ ῆχι τοπικὸν οὐ διὰ τὴν ἐπὶ τέλουϲ παραγωγὴν τὴν εἰϲ τόπον ϲχέϲιν ϲημαίνει· ἔϲτι γὰρ παρολκὴ ὁμοία τῷ ναίχι, οὖ καὶ οὐχί. ϲαφὲϲ δὲ καὶ ἐξ αὐτῆϲ τῆϲ φωνῆϲ· ἡ γὰρ φυϲικὴ πρόταξιϲ τοῦ ἡ οὐκ ἂν ἐδαϲύνετο, καθὸ οὐδέποτε τὰ φωνήεντα πρὸ τοῦ χ δαϲύνεται. ὃν οὗν τρόπον ἰδίᾳ ῥητόν ἐϲτι τὸ ναί , οὐ πάντωϲ ἐπιζητοῦν τὸ χι , ὁμοίωϲ τὸ οὖ, τοῦτον τὸν τρόπον καὶ τὸ ἡ, ϲημαῖνον τὴν εἰϲ τόπον ϲχέϲιν, ἐντελέϲ ἐϲτι. — ϲαφὲϲ ἐκ τῶν ἀνταποδιδομένων , οἱϲ οὐκέτι παρα κολουθεῖ τὸ ἐπεκτείνεϲθαι, λέγω τὸ τῇ καὶ πευϲτικῶϲ τὸ πῇ καὶ ἔτι τὸ ἀοριϲτωδῶϲ ὅπῃ, προϲτιθεμένου τοῦ ι, καθὼϲ καὶ ἡ παράδοϲιϲ ὁμολογεῖ, καὶ ὡϲ μᾶλλον τὰ τοιαῦτα ϲυμφέρεται φωνῇ τῇ πρὸϲ τὰϲ δοτικάϲ, ὡϲ ἔχει καὶ τὸ ταύτη πορευθῶ μεν. τὸ μέντοι πεῖ καὶ εἶ παρὰ Δωριεῦϲι χρὴ νοεῖν, ὅτι οὐ παράκειται τῷ πῇ καὶ ἔτι τῷ τῇ ἀνταποδοτικῷ, καθὸ τὴν ἐν τόπῳ ϲχέϲιν δηλοῦντα τῷ ποῦ μᾶλλον καὶ ARGVM. 5 Non ab ἐκεῖ derivatum cst ἐκεῖθεν aut κεῖθι: – 11 immo ἐκε decurtatum est ex ἐκεῖθι. DISCR. SCRIPT. 2. ἔξαλμα] ἐξάλλαγμα vel διάϲτημα CWachsmuth | 4. verbi ἀπε- δείξαμεν syllaba ει et littera v in rasura in Α | 5. ὅτι παρ ρ᾿ ] fol.183 v | 6. pro ἐκεῖθι conicit κεῖθι RSehneider ἐγένετο ἀπὸ κεῖθι delevit RSkrzeczka | 7 - 8 τοῦ ἐν τῷ τέλει φωνήεντοϲ RSchneider col.188.6, τὸ Α, τοῦ b, τὸ( 〈ῦ ῦ 〉 G Uhlig | 9. τὸ ἐκεὶ inseruerunt KLehrs et GF Sehoemann 13. κεῖϲε δ δ᾿ ἂν οῦ μιν ἔγωγε μετὰ μνηϲτῆραϲ ἐψμι Homerus 22.cuv litterae vocis εδαϲυνετο supra lin. scriptae ab Α' | ov ouv A, ἔτι δν b | 24. τὸ οὐ A'b, τω ου Α | 28. τῇ delevit GUhlig | 29. καὶ εἷ b, και ει supra lin. Α' | 30. τῷ τῇ] τω τη Α et in marg. ει και ετι τω Α2, ut haec ponere possis τῷ ἡ καὶ ἔτι τῷ τῇ | 31. ποῦμᾶλλον καὶ τῷ ὅπου b, πω μαλλον και τω που Α τῷ ὅπου ἀντιπαράκειται· τὸ γὰρ εῖ τὰ τῶν χοίρα γχᾶν (Sophr. fr. 86 Ahrens) ἐν ἴϲῳ ἐϲτὶ τῷ ὅπου, καὶ τὸ πεῖ γὰρ ά ἄϲφαλτοϲ (Sophr. fr. 35 Ahrens) ἐν ἴϲῳ τῷ ποῦ. ἄλλωϲ τε τὰ διὰ τοῦ ἡ ἐκφερόμενα τροπὴν μᾶλλον τὴν διὰ τοῦ α παραδέχεται ἢ τὴν διὰ τοῦ ει, πάντῃ παντᾷ, ἄλλῃ ἀλλᾷ.