Περὶ παθῶν Herodianus August Lentz Harvard Library Arcadia Fund Gregory Crane Digital Divide Data Corrected and encoded the text Gregory Crane Editor-in-Chief, Perseus Digital Library Matt Munson Project Manager (University of Leipzig) Annette Gessner Project Assistant (University of Leipzig) Thibault Clérice Lead Developer (University of Leipzig) 2015 - 2017 Bruce Robertson Technical Advisor Harvard College Library tlg0087.tlg009.1st1K-grc1.xml Available under a Creative Commons Attribution-ShareAlike 4.0 International License 2017 Harvard College Library United States Herodiani Technici Reliquiae August Lentz Aelius Herodianus Teubner Leipzig 1868 2 Grammatici Graeci 3.2.1 Hathi Trust

Text encoded in accordance with the latest EpiDoc standards (January 2014)

Greek Latin
ΕΚ ΤΩΝ ΗΡΩΔΙΑΝΟΥ ΠΕΡΙ ΠΑΘΨΝ.

1. Ε. Or. 7, 3: ἀβληχρόν δύναται τὸ α κατ’ ἐπίταϲιν ϲφόδρα — ἀϲθενέϲ. βληχρὸν γὰρ τὸ ἀϲθενὲϲ ἀπὸ τῆϲ τῶν προβάτων φωνῆϲ τὸ γὰρ βληχρὸν ἐπ’ αὐτῶν εἴρηται. πολλάκιϲ δὲ καὶ ἐπὶ τοῦ ἰϲχυροῦ τάττεται τὸ βληχρὸν ὡϲ εἶναι παρὰ τὸ βάλλειν, ὅ ποτε μὲν τὸ καταβάλλειν εἰϲ γῆν καὶ δύναϲθαι ἀναιρεῖν ϲημαίνει, ποτὲ δὲ καὶ τὸ καταβάλλεϲθαι εἰϲ γῆν, ὡϲ δύναϲθαι τὸ ἀϲθενὲϲ δηλοῦν καὶ πάλιν τὸ ἰϲχυρόν, τοῦ α ἀναίρεϲιν. καὶ ἐπίταϲιν δηλοῦντοϲ. οὕτωϲ εὗρον ἐν τῷ περὶ παθῶν Ἡρωδιανοῦ.

2. Ε. Or. 30, 8: ἀγαυόϲ: Ἡρωδίαν ὸϲ λέγει παρὰ τὸ γαίω τὸ γαυριῶ ἀγαιόϲ εἶναι καὶ τροπῇ τοῦ ι εἰϲ ῦ ἀγαυόϲ ὡϲ καίω καύϲω πλεονάζοντοϲ τοῦ α ἐπιτατικοῦ.

Adnotatio ad fr. 1. Verba δύναται —ϲφόδρα per parenthesin dicta accipienda. sunt (cf. E. Gud. 1, 18); pro παρὰ τὸ βάλλειν εἰϲ γῆν ποτὲ δὲ καὶ τὸ ἀναιρεῖν lin. 6 scripsi ex E. M. 3, 28, qui partem huius loci ab Orione mutuatus est: παρὰ τὸ βάλλειν ὅ ποτε usque ad καταβάλλεϲθαι εἰϲ γῆν. Corruptionem natam esse opinor ex similitudine verborum, quae epitomatorem somnolentum induxit. Sententia huius fragmenti collatis Epim. Cr. I 95, 8 [βληχρόν Πίνδαροϲ μὲν βληχρὸν τὸ ἰϲχυρὸν «κπρόφαϲιν βληχροῦ γίνεται νείκεοϲ» φηϲί· διὰ τοῦτο λαμβάνειν τὸ α ϲτερητικὸν αὐτὸ ἡγεῖται καὶ βαρύνει ἄβληχροϲ Ἡρακλείδηϲ ὁ Μιλήϲιοϲ, ἔνθεν κατὰ βαρεῖαν τάϲιν τὸ θηλυκὸν ἀνέγνω ἀβλήχρην· ἡγεῖται γὰρ ϲτέρηϲιν οὐ πλεοναϲμόν· λέγομεν δὲ ὅτι βληχρὸν ϲημαίνει τὸ ἀϲθενὲϲ οἶον «βληχρῶν ἀνέμων ἀχείμαντοι πνοαί», τὸ δὲ ἀβληχρὸν κατὰ πλεοναϲμόν· εἴρηται τὸ ἀϲθενὲϲ ἀπὸ τοῦ πίπτοντοϲ ἢ καταβαλλομένου· βέβληται βληχρόϲ ὁ πίπτων, ὅϲπερ ἐϲτὶν ἀϲθενήϲ ἐπὶ δὲ τοῦ ϲημαίνοντοϲ τὸ ἰϲχυρὸν βέβληκε βληχρόϲ ὁ βάλλων, ὅπερ ἐϲτὶν ίϲχυρόϲ, in quo articulo scripsi pro λαμβάνων λαμβάνειν et Ἡρακλείδηϲ ὁ Μιλὴϲιαϲ, quod post ἔνθεν positum est, retraxi, porro pro ἀπὸ τοῦ πίπτοντοϲ ἢ καταβάλλοντοϲ exhibui καταβαλλομένου] clarior fit atque patet Herodianum in libro περὶ παθῶν aliter de hac voce iudicasse atque in Pros. Π. Θ 178. queum locum hic subscribo ut a Lehrsio emendatus est: ἀβλήχρ : Ἡρακλείδηϲ ὁ Μιλήϲιοϲ βαρύνει ὡϲ ἄϲιτx λόγῳ δὲ χρῆται τούτῳ ὡϲ ὅτι βληχρόν ἐϲτι τὸ ἰϲχυρόν, ὅπερ κατὰ ϲτέρηϲιν ὀφείλει λέγεϲθαι ἄβληχροϲ ὡϲ ἄκακοϲ· ϲημαίνει γὰρ τὸ ἀϲθενέϲ. ἡ μέντοι παράδοϲιϲ ὀξύνει τὸ ἀβληχρά καί ἀβληχρὴν, πειϲθεῖϲα πρῶτον τῷ παραϲχηματιϲμῷ ὡϲ ἁπλῷ· οὕτωϲ γὰρ παρεϲχηματίϲθη ὡϲ πενιχρά, ψυχρά, λέγω δὲ θηλυκῶϲ. οὕτωϲ ἀβληχρά, οὐ κοινωνοῦντόϲ ποτε τοῦ γένουϲ, λέγω δὲ ὁ ἄβληχροϲ καὶ ἡ ἄβληχροϲ. ἄλλωϲ τε ἤδη αὐτὸ τὸ βληχρόϲ ϲημαίνει ὡϲ ἐπὶ τὸ πλεῖϲτον μᾶλλον τὸ ἀϲθενέϲ. Ἀλκαῖοϲ θ’ «βληχρῶν ἀνέμων ἀχείμαντοι πνοαί.» καὶ ὁ Νίκανδροϲ εβληχρὸν γὰρ μυὸϲ οἶα μυληβόρου ἐν χροῖ νύγμα» (Ther. 446). τοῦτο δὴ πλεονάϲαν τῷ α φυλάξει τὸν αὐτὸν τόνον λαλητόϲ ἀλαλητόϲ, ϲτεροπὴ ἀϲτεροπὴ· οὐκ ἐκεῖνο μέντοι διηνεκὲϲ λέγομεν, ὅτι πλεοναϲμὸϲ τοῦ α φυλάϲϲει τὸν αὐτὸν τόνον ἀεί οἶδα γὰρ τὸ ἄδοροϲ (sic pro ἄβοροϲ Lobeck. El. Ι 31), ἀγαυρόϲ, ἄϲταχυϲ.

3. Ε. Οr. Ορ. 14, 1 collato Eustath. 1444, 7: ἀγαυρόϲ ἢ παρὰ τὸ ἀγαυόϲ, ὃ παρὰ τὸ γαίω τὸ γαυριῶ, πλεοναϲμῷ τοῦ ρ ἢ παρὰ τὸ γαῦροϲ. ἐκεῖνο μὲν οὐκ ἔχει ἀπορίαν ὡϲ ἐπενθέϲεωϲ τοῦ ρ μὴ ἀναγκαζούϲηϲ προπαροξυτόνηϲιν, τοῦτο δὲ ἀπορηθείη ἄν, εἰ τὸ μὲν ἁπλοῦν βαρύνεται ἤτοι τὸ γαῦροϲ, τὸ δὲ ϲύνθετον ἀγαυρόϲ ὀξύνεται, δέον ὂν προπαροξύνεϲθαι. ἀλλὰ καὶ τοῦτο ἔχει λόγον διὰ τὸ ϲυνακολουθῆϲαι τῷ ἀφαυρόϲ καὶ τῷ ἀμαυρόϲ καὶ τοῖϲ ὁμοίοιϲ. οὕτωϲ εὗρον ἐν τῷ περὶ παθῶν Ἡρωδιανοῦ.

4. E. M. 18, 39: ἀδόροιϲ: Ἀντίμαχοϲ «ἐν ἀδόροιϲι χέειν εὐίλατον ἄλφι». λέγεται γὰρ παρὰ τὸ δεδάρθαι δορόϲ δοροί καὶ κατὰ πλεοναϲμὸν ἄδοροι ἢ ἀντὶ τοῦ κακόδοροι ἢ οὐ δεδαρμένοι. οὕτωϲ Ἡρωδιανόϲ.

5. Ε. Μ.  48, 39. ἀκινάγματα οἶον «χειρῶν ἠδὲ ποδῶν ἀκινάγματα » τὰ τινάγματα τῶν ποδῶν μετὰ ῥυθμοῦ καὶ τῶν χερῶν ἢ κινήματα· καὶ πλεοναϲμῷ τοῦ α καὶ τοῦ γ καὶ τροπῇ τοῦ η εἰϲ α ἀκινάγματα. Ἡρωδιανόϲ.

6. Ε. Οr. 28, 27 : ἀκρεμών· κρέμω ῥῆμα, ἀφ’ οὗ ῥηματικὸν ὄνομα κρεμών καὶ κρεμόνεϲ τὸ πληθυντικὸν καὶ πλεοναϲμῷ τοῦ α ἀκρεμών. πλεονάζει τὸ α ὡϲ ϲτάχυϲ ἄϲταχυϲ. οὕτωϲ Ἡρωδιανόϲ.

6a. ἀλαλητόϲ ἀπὸ τοῦ λαλητόϲ προϲθέϲει τοῦ α. Arcad. 82, 1.

ad fr. 3. In Ε. Or. haec verba exstant: ἀγαυρόϲ παρὰ τὸ ἀπὸ γῆϲ αἴρεϲθαι παρὰ τὸ γαίων τὸ γαυριῶν ἢ παρὰ τὸ ἄγην τὴν ἔκπληξιν ἄγηρόϲ [καὶ ἀγαυρόϲ addit E.M. ]. οὕτωϲ εὗρον ἐν τῷ περὶ παθῶν Ἡρωδιανοῦ. Ex his tribus originationibus una tantum ad Herodianum auctorem referenda est παρὰ τὸ γαίων τὸ γουριῶν, quibus verbis cum fr. 2 comparatis elucet hic de ortu vocis ἀγαυρόϲ ex ἀγαυόϲ sermonem fuisse. Quum autem sciamus ex Π. Pr, e 178 Herodianum etiam ἄγουρόϲ a γαῦροϲ repetivisse, Eustathius vero utrumque etymon proponat : ἀγαυόϲ ὅθεν πλεοναϲμῷ καὶ ὁ ἀγαυρόϲ. εἰ δέ τι μετέχει τοῦ τοιούτου ἀγαυροῦ τὸ ἀγαύριϲμα ὅπερ ἐϲτὶ πάληϲ εἶδοϲ, οὐκ ᾶν εἴη ἀκριβῶϲ ἀποφήναϲθαι. ὥϲπερ ἴϲωϲ οὐδὲ εἰ τὸ ἀγαυρόϲ μὴ ἀπὸ τοῦ ἀγαυόϲ ἀλλ’ἀπὸ τοῦ γαῦροϲ γίνεται. εἰ γὰρ ἐκεῖνο μέν κτλ ., omissis ineptiis apud Orionem propositis fragmentum constitui. ln Schol. ad Hesiod. Theog. 832, ubi similis de vocabulis in αυροϲ canon atque ap. Arcadium p. 72, 20 profertur, Herodiani sententia perversa est: τὸ δὲ ἄγαυροϲ βαρύνεται πλεοναϲμῷ τοῦ α ἐκ διϲυλλάβου γενόμενον, nam hunc καὶ τὰ τριγενῆ ἀμαυρόϲ ἀφαυρόϲ καὶ τὸ ἀγαυρόϲ, ὅπερ ἔδει βαρύνεϲθαι κτλ. sciipsisse certum est. cf. Pr. Cath. p. 201, 21. ad fr. 4. Ἀντίμαχοϲ pro ἀντιμάχοιϲ scribendum esse vidit iam Sylburgius pro δόρυ γὰρ λέγεται scr. λέγεται γὰρ omisso δόρυ, καὶ post δοροί addidi, verba. ἢ οὐ δεδαρμένοι ex iis, quae in E. M. nomini Herodiani postposita sunt, adiecit Lob. EL. I 17. ad fr. 5. ἢ ante κινήματα inseruit Lob. El. I 20. ad fr. [6a] Mon. 39, 6 τὸ ἀλαλή οὐ φύϲει τριϲύλλαβον «εκλῦθ’ ἀλαλά, πολέμου θυγάτηρα». Arcad. 108, 23 τὸ ἀλαλή παρὰ τὸ λαλῶ. Π. Pr. Θ 178.

7. E. M. 119, 33: Ἀπαιϲόϲ. Παιϲόϲ ὡϲ ὁ ποιητήϲ φηϲιν « ὅϲ ῥ’ ἐνὶ Παιϲῷ ναῖε» (Π. ε 612), ἐν ἑτέροιϲ δὲ «δῆμον Ἀπαιϲοῦ» (Β 828). Παιϲόϲ δὲ εἴρηται παρὰ τὸ τὴν Ἀργὼ προϲορμίζουϲαν ἐκεῖϲε παῖϲαι καὶ προϲεγγίϲαι Παιϲόϲ καὶ πλεοναϲμῷ τοῦ α Ἀπαιϲόϲ. Ἡρωδιανόϲ.

8. E. M. 150, 56: Ἄρυπεϲ: Φερεκύδηϲ ἀντὶ τοῦ Ῥύπεϲ. πρόδηλον τὸ εἰρημένον. Ῥύπεϲ γὰρ λέγονται οἱ Ἀχαιοί. κατὰ πλεοναϲμὸν τοῦ α Ἄρυπεϲ.

9. E. M. 157, 33: Ἀϲπληδών: φαϲὶ γὰρ εἶναι Ἀϲπληδόνα τὸν Πρέϲβωνοϲ καὶ Ϲτερόπηϲ. Ἀπολλόδωροϲ δέ φηϲιν Ἀϲπληδόνα γνήϲιον οὐκ εἶναι, εἴγε εὑρέθη « Ϲπληδόνα τ’ ἠγαθέην » ὅταν οὖν εὕρωμεν «οἳ δ ’ Ἀϲπληδόνα ναῖον (Ιl. B 511) πλεοναϲμὸϲ ποιητικόϲ ἐϲτι τοῦ α. Ἡρω διανὸϲ περὶ παθῶν.

10. E. Or. 17, 23 ἀϲτεροπή. ϲτρέφω ϲτρεπτή κατ’ ἀποβολὴν τοῦ καὶ ἐπένθεϲιν τοῦ ο ϲτεροπή καὶ πλεοναϲμῷ τοῦ α ἀϲτεροπή. οὕτωϲ Ἡρωδιανὸϲ ἐν τῷ περὶ παθῶν.

8a. ἁραιόϲ: παρὰ τὸ ῥαίω τὸ φθείρω γίνεται ῥαιόϲ καὶ πλεοναϲμῷ τοῦ α ἁραιόϲ μετελθούϲηϲ τῆϲ δαϲείαϲ τοῦ ρ εἰϲ τὸ α ὡϲ καὶ ἐπὶ τοῦ ῥέζω ρδω. οὕτωϲ Ἡρωδιανὸϲ ἐν τῇ καθόλου. E.M. 134, 17.

ad fr. 7. St. B. 102, 16: Ἀπαιϲόϲ, πόλιϲ κατὰ τὴν Τρωάδα. Ὅμηροϲ «οἵ τ’ Ἀδρήϲτειάν τ’ εἶχον καὶ δῆμον Ἀλπαιϲοῦα» καὶ δίχα τοῦ α «ὅϲ ῥ’ ἐνὶ Παιϲῷ ναῖε πολυκτήμων» ὡϲ ἄρ’ Ἄταρνα πόλιϲ καὶ Τάρνα. μηρὸϲ «ὃϲ ἐκ Τάρνηϲ ἐριβώλακοϲα» (Ιl. Ε 44), ad quem locum Mein. adnotat Τάρνα non eandem urbem esse atque Αταρνα cf. Lob. El. I 25. ad fr. *8. Hoc fragmentum Herodianeum esse apparet ex St. B. s. Ἀρύπη· Ἀρύπη πόλιϲ [ἐν Αἰγύπτῳ, quod Mein. iure delendum censet] ἧϲ οἱ πολῖται Ἄρυπεϲ ὡϲ Ἡρωδιανόϲ et Theogn. 98: εἰϲ υψ ϲπάνια Κίνυψ ὁ λιμήν, Χάλυψ, Αρυψ οἱ μέχρι Ἰϲθμοῦ, ὅπερ καὶ μονοϲυλλάβωϲ λέγεται. ad fr. 9. pro Ϲπληδόνα l. 11 scripsi Ἀϲπληδόνα ex Eustath. 272, 23 coll. St. B. 135, 9: Ἀϲπληδών πόλιϲ Φωκίδοϲ. Παυϲανίαϲ ἐνάτῳ. ἀπὸ Ἀϲπληδόνοϲ υἱοῦ νύμφηϲ Μιδείαϲ καὶ Ποϲειδῶνοϲ. —γράφεται καὶ χωρὶϲ τοῦ α, ἀλλ’ οὐ παρ’ μήρῳ. Pro φηϲιν Ἀϲκληπιάδην οὕτω λέγειν duce Lehrsio, qui Anall. p. 429 in corrupto Ἀϲκληπιάδην latere Ἀϲπληδόνα vidit, scripsi Ἀϲπληδόνα — εὑρέθη, cui similis dictio occurrit in Π. Pr, ε 887 : ἡ κλίϲιϲ αὐτοῦ ἰϲοϲύλλαβοϲ εὑρέθη. ad fr.10. In Ε. Οr. sic scriptum est: ἀϲτεροπή ὅπτω ὀπτή ἀϲτεροπτὴ· κατ’ ἀποβολὴν τοῦ τ ἀϲτεροπή, quod ex eiusmodi adnotamento, quod supposui, pe versum esse arbitror. Certe ex Π. Pr, Θ 178 cognitum habemus ἀϲτεροπή pe pleonasmum vocalis α ex ϲτεροπή repetivisse Herodianum. Quamquam negari non debet eum in Catholica aliter iudicasse, nam Arcad. 102, 20: τὸ ἀϲτεροπή ὀξύνεται ὡϲ ϲύνθετον παρὰ τὸ ὅπα καὶ ἀϲτήρ tradit. Quare etiam nostro loco quis sic sententiam processisse arbitretur: ἀϲτεροπή. παρὰ τὸ ὄπτω ὀπτή καὶ ἀϲτήρ ἀϲτεροπτὴ· κατ’ ἀποβολὴν τοῦ τ ἀϲτεροπὴ; sed prius praeoptandum cen sui, praesertim quum Lobeckius in El. I 15 not. 4 alterum Herodiano indignum iudicet.

11. E. Gud. 87, 52, Zon. 3, 16: ἀϲφάραγοϲ ὁ λεγόμενοϲ φάρυγξ. εἴρηται ἄνευ τοῦ α ϲφάραγοϲ παρὰ τὸ ϲφαραγεῖν, ὅ ἐϲτιν ἠχεῖν, δι’ αὐτοῦ γὰρ ἡ φωνὴ φέρεται. Ἡρόδικοϲ δέ φηϲι πλεοναϲμῷ τοῦ α καὶ. τοῦ ϲ εἶναι ἀϲφάραγον ἀντὶ τοῦ φάρυγγα. Πτολεμαῖοϲ δὲ ὅτι οἱονεὶ ἀϲπαίρει. ἄλλοι δὲ διὰ τὸ μὴ ϲπᾶϲθαι ἀϲπάραγον καὶ ἀϲφάραγον. κερατώδη γὰρ εἶναι. οἱ δὲ κατὰ πλεοναϲμὸν τοῦ α ἀϲφάραγον τὸν φέροντα τὴν φωνήν. οὕτωϲ Ἡρωδιανόϲ· παρὰ ϲφάραγοϲ πλεοναϲμῷ τοῦ α ἀϲφάραγον τὸν βρόχθον.

12. E. M. 385, 9 ἐϲύνηκεν. Ἀλκαῖοϲ ἐϲύνηκε καὶ Ἀνακρέων ἐξύνηκε πλεοναϲμῷ. οὐκ ἔϲτι δὲ πλεοναϲμόϲ, ἀλλ’ Ἀττικὴ κλίϲιϲ ὥϲπερ παροινῶ πεπαρψνηκα καὶ ἐνοχλῶ ἠνώχληκα καὶ παρηνώχληκα.

11a. ἀφλοιϲμόϲ: ἔνιοι αὐτὸ παρὰ τὸ ἀφριϲμόϲ μεταβολῆϲ γενομένηϲ τοῦ ρ εἰϲ λ καὶ πλεονάϲαντοϲ τοῦ ο. οἱ δὲ παρὰ τὸ φλέω καὶ φλύω φλοιϲμόϲ καὶ ἀφλοιϲμόϲ ἐν πλεοναϲμῷ τοῦ α. διὸ οὐ δεόντωϲ ὁ Τυραννίων προπαροξύνει. Π. Pr. Ο 607.

11b. Choer. Dict. 305, 30, E. M. 161, 7: ἀϲφάλαξ: ἀπὸ τοῦ ϲπῶ γέγονε ϲπάλαξ καὶ κατὰ πλεοναϲμὸν τοῦ α ἀϲπάλαξ καὶ κατὰ μετάθεϲιν τοῦ π εἰϲ φ ἀϲφάλαξ. τὸ γὰρ ζῷον τοῦτο ἀποϲπᾷ τὴν γῆν καὶ ποιεῖ βάθοϲ καὶ οὕτωϲ εἰϲέρχεται.

12a. ἐψνοχόει: ἔθοϲ ἐϲτὶ τῷ ποιητῇ ἀποβάλλειν τὸ κατ’ ἀρχὴν ε ἐπὶ τῶν παρῳχημένων, ἔϲθ’ ὅτε δὲ καὶ πλεοάζειν. πρόδηλοι δὲ αἱ

ad fr. 11. Ἡρόδικοϲ, cuius in Pros. Π. Ν 29 mentio fit, pro Ἀριδείκηϲ et Πτολεμαῖοϲ pro Πολέμαχοϲ scripsi; praeter vitia leviora, quae tacite correxi, praebui οἰονεὶ ἀϲπαίρει pro ὅμωϲ ἀπαίρει. Similia in E. M. 160, 50 auctorum. nominibu suppressis proferuntur. De re cf. Lob. El. I 15. ad fr. *12. Hoc fragmentum Horodiani esse, quamvis nomen eius non additum sit, docet comparatio aliorum locorum, cui Herodiani nomen subscriptum est , similiter conceptorum E. M. 44, 45 ἀκαμαντοχάρμαν: οὐκ ἔϲτι πλεοναϲμόϲ, ἀλλὰ πλάνη κλίϲεωϲ. E. M. 199, 52 βλείϲ κίνημα γὰρ καὶ οὐ ϲυγκοπή. Accen tum in ἐϲυνῆκεν mutavi Nauckio auctore cf. symbola pbilologorum Honnensium p. 524 not. ad [11 b]. Quum Ϲhoeroboscus Herodiani vestigia premat et ipsum adnota mentum sententiam sane probabilem contineat, Herodiano assignandum arbitror quamvis dubitanter, quum externo testimonio destitutus sim ob eandem causam non recepi in ordinem fragmentorum Ep. Cr. I 391, 28. ἐκ τοῦ ϲκαίρω ϲπαίρω, ὃ λέγομεν μετὰ τοῦ α κατὰ Ἀττικὴν ϲυνήθειαν ὡϲ τὸ «ἤ ῥά οἱ ἀϲπαίρουϲα καὶ οὐρίαχον πολέμιξεν» (N 443) καὶ «ὁ δ’ ἑϲπόμενοϲ περὶ δουρὶ ἤϲπαιρε» (N 570); sed ex Constant. Lascar. epitome libri XVνl prosod. Cathol , ubi ϲπαίρω, ὃ καὶ ἀϲπαίρω λέγεται, concludi potest simile quid Herodianum docuisse; maiore etiam ambδiguitate premitur hoc de ἀϲπάζω adnotamentum in E. M. 156, 1: τὸ ἀϲπάζω ϲύνθετόν ἐϲτιν ἀπὸ τοῦ ϲπῶ ῥήματοϲ, ἀφ’ οὗ τὸ ϲπῶμαι· καὶ παραγωγὸν ϲπάζω καὶ προϲῆλθεν ἡ α ἐπίταϲιϲ καὶ ἐποίηϲε τὸ ἀϲπάζω. ad fr. [12α]. Εx Herodiano fluxit quamvis cum alienis commixtum adnotamentum in Ep. Cr. I 445, 20: ὤθουν: τοῦτο καὶ ἐώθουν. τὸ δὲ ἐώθουν ὥϲπερ καὶ

13. Ε. Οr. 57, 13, Ε. Gud. 210, 58 et Ε. M. 380, 30: ἐρῳδιόϲ ὁ Ἡρωδιανὸϲ ἐν τῷ περὶ παθῶν λέγει, ὅτι ὥϲπερ ἀπὸ τοῦ ἁρχρήϲειϲ

«ϲτῆϲε δ’ ἐν Ἀμνιϲῷ » (Od. τ 188) «ϲκῆπτρον μέν τοι δῶκε» (Ιl. Ι 38) τὸ γὰρ ἐντελὲϲ «τῷ δ’ ἕτερον μὲν ἔδωκεν » (Π. Π 250) οὕτωϲ οὖν καὶ ἐκ τοῦ ἐναντίου· τὸ μὲν γὰρ ἀκόλουθόν ἐϲτι κίνημα ἀπὸ τοῦ οἴγω ᾦγεν κατὰ παρατατικόν· «τὴν δ’ οὐ θεὸϲ ἄλλοϲ ἀνῷγεν » (Ιl. Ξ 168), ἀλλὰ τὸ κατὰ πλεοναϲμὸν τοῦ ε χηλοῦ δ’ ἄπο πῶμ’ ἀνέῳγεν » (Π. Π 221). καὶ ἀπὸ τοῦ ἁνδάνω ηνδανεν «ἀλλ’ οὐκ Ἀτρείδῃ Ἀγαμέμνονι ἥνδανε » (Ιl. Α 24) τὸ δὲ κατὰ πλεοναϲμὸν «κοὐδ’ Ἀγαμέμνονι πάμπαν ἑήνδανεα» (Οd. γ 143). καὶ πάλιν «ἕϲϲατο δ’ ἔκτοϲθεν» (Π. Κ 334) εἶτα ἐν ἑτέροιϲ «ἑέϲϲατο δέρμα» (Ιl. Κ 177). ἀπὸ δὲ τοῦ ὤθω βαρυτόνου τὸ «ὦϲα παρέξ ξ» (Od. ι 488) καὶ ὦϲε τὸ τρίτον. ὃ ἐν πλεοναϲμῷ φηϲι κὰδ δ’ ἄρ’ ἐπὶ ϲτόμ’ ἔωϲεν (Π. Π 410). οὕτωϲ οὖν ἐπὶ τούτου. ἐν ἑτέροιϲ γάρ φηϲιν ᾠψνοχόει δ’ υἱὸϲ Μενελάου» ( Οd. 0 141), ὅπερ κατὰ πλεοναϲμὸν τοῦ ε ἀκολούθωϲ πάλιν ἀπεφήνατο « νέκταρ ἐψνοχόει» (Δ 3). Π. Pr. Δ 3.

13a. οὐδέποτε, ὥϲ φηϲιν ὁ Ἡρωδιανόϲ, εὐθεῖα διαλέλυται, τὸ γὰρ εἶϲ ἕειϲ κατὰ πλεοναϲμὸν ἔχει τὸ ε, οὐ μὴν διελύθη. Choerob. p. 246 Gaisf.

ad fr. 13. de voce ἐρψδιόϲ egit Herodianus in Mon. 18, 3, ad quem l. cf. Lehrsium, et in quinto Catholicae prsodiae (p. 116, 21), quem locum ipse citat in Mon., et in libro περὶ παθῶν ap. Or., ubi haec exstant: ἐρῳδιόϲ ϲεϲημείωται κατὰ τὸν τὸ ἑώρων πλεοναϲμὸν ἔχει τοῦ ε ὡϲ καὶ τὸ ἑώρακα, ὅπερ καὶ διὰ τοῦ o λέγεται κπολλοῦ γὰρ αὐτοὺϲ οὐχ ἑόρακά πω χρόνου» Ἄριϲτοφάνηϲ ἐν Πλούτῳ (v. 98). τοιοῦτον δέ ἐϲτι καὶ τὸ ἐώνημαι. ἀπὸ γὰρ τοῦ ὠνῶ ὤνημαι ἐϲτὶ τὸ ἀκόλουθον. Ἀθηναῖοι δὲ ἐώνημαι λέγουϲιν, οὕτωϲ καὶ τὸ ἐώθουν τήνδε μὲν δικροῖϲ ἐώθουν τὴν θεὸν κεκράγμαϲιν». Ἀριϲτοφάνηϲ ἐν Εἰρήνῃ (v. 637) καὶ τὸ ἀνῷγον καὶ ἀνέῳγον καὶ ἀνέῳξα «ἀνεῳγμέναϲ πύλαϲ» καὶ ἡ λοιπὴ κλίϲιϲ τοῦ ῥήματοϲ τούτου καὶ ἀνεψγνυν. ἔτι μὲν τοιοῦτο ἐώθουν ἐϲτὶ καὶ τὸ ἐξέωϲται καὶ ἐξεώϲθην καὶ ἀπεωϲμένοϲ. ταῦτα δὲ πάντα ἐϲτὶ ἀπὸ τοῦ ὤθω βαρυτόνου, ὅθεν ὦϲα· τὸ δὲ ἐώθουν ἀπὸ περιϲπωμένου τοῦ ὠθῶ. καὶ Ἀριϲτοφάνηϲ ἐν Λυϲιϲτράτῃ (ap. Aristoph. non leguntur) «ἀλλ’ ὅμωϲ ἐωϲάμεθα τὸν ϲτρατὸν ξὺν θεοῖϲ πρὸϲ ἑϲπέραν». τὸ ἐωνούμην Εὔπολιϲ Μαρικᾷ «εκρούων γε μὴν αὐτὰϲ ἐωνούμην ἐγώ». ἐνούρηϲεν ἐνεούρηϲεν Ἀττικῶϲ Εὔπολιϲ Αὐτολύκῳ «ἆρα ϲφόδρ’ ἐνεούρηϲεν ἐξούληϲ γέ ρων ;» καὶ Δημοϲθένηϲ ἐν τῷ κατὰ Κόνωνοϲ (p. 1257) «καὶ τὰϲ ἀμίδαϲ κατεϲκεδάννυϲαν καὶ προϲενεούρουν». ᾠνοχόει ἐῳνοχόει. τοιοῦτοϲ δὲ πλεοναϲμὸϲ φωνήεντόϲ ἐϲτι καὶ ἐπὶ τοῦ ἵϲηϲ ἐΐϲηϲ, ἕδνα ἕεδνα, εΐϲ ἕειϲ, ἕρϲα ἕερϲα (omisi ἧϲ ἕηϲ, quia Herodianus in hoe diaeresin statuit, ᾔδειν εἴδειν, μύω ἠμύω quia ab hoc loco aliena sunt, praeterea hyperbibasmum in ἡόρταζον ἑώρταζον, qui nihil commonionis habet cum pleonasmo vocalis et propter extelmsm formae ἑώρταζον cum ἑώρων similitudinem ab epitomatore huc tractus est). Conferri possunt praeterea hi loci: Choer. 593, 23 ἀπὸ τοῦ εἴκω τὸ ὁμοιῶ γένονεν οἶκα ὥϲπερ λείπω λέλοιπα, πείθω πέποιθα καὶ ἐν πλεοναϲμῷ τοῦ ε ἔοικε. Choer. 625 13 τὸ εἶπον καὶ εἶδον κατὰ πλεοναϲμὸν τοῦ ε γίνονται ἔειπον καὶ ἔειδον «καὶ τότε δὴ μετέειπε». Herodiani de ἑάφθη sententiam in Π. Pr. N 543 pronunciatum infra, ubi de dialysi sermo erit, afferam. ad fr. [13a] cf. Lehrs ad Herod. p. 60.

μόζω γίνεται ἁρμόδιοϲ, τὸν αὐτὸν τρόπον ἀπὸ τοῦ ῥοίζω γίνεται ῥοίδιοϲ καὶ πλεοναϲμῷ τοῦ ἕ καὶ ἐκτάϲει τοῦ o εἰϲ ω ἐρῳδιόϲ καὶ μένει τὸ ι προϲγεγραμμένον. καὶ λέγουϲί τινεϲ, ὅτι ὤφειλε βαρύνεϲθαι· τὰ γὰρ διὰ τοῦ διοϲ πάντα βαρύνονται παυρίδιοϲ μοιχίδιοϲ. ἀλλ’ ἔϲτιν εἰπεῖν, ὅτι ἐξηκολούθηϲε τοῖϲ ἐπὶ ὀρνέων. τὰ γὰρ εἰϲ οϲ καθαρὰ τῷ ι παραληγόμενα ὑπὲρ τρεῖϲ ϲυλλαβὰϲ ἐπὶ ὀρνέων ὀξύνονται αἰγυπιόϲ χαραδριόϲ βομβυλιόϲ. οὕτω καὶ ἐρῳδιόϲ. λέγεται καὶ ῥῳδιόϲ παρ’ Ἱππώνακτι «κνεφαῖοϲ ἐλθὼν ῥῳδιῷ (sic) κατηυλίϲθην». καὶ ὡϲ μὲν πρὸϲ τὴν ϲυνήθειάν ἐϲτιν ἀφαίρεϲιϲ, ὡϲ δὲ πρὸϲ τὸν ϲχηματιϲμὸν ἐντελέϲ.

14. E. Or. 67, 21, E. M. 417, 16: ἠβαιόν ὀλίγον καὶ ὀλιγοχρόνιον. οἱ μὲν παρὰ τὴν βῆν, ἐπεὶ αὕτη ὀλίγη καὶ ταχέωϲ αὔξεται καὶ ἐλαττοῦται, ἀφ’ οὗ παρώνυμον ἠβαόϲ καὶ ἠβαιόϲ ὁ ἐπ’ ὀλίγον χρόνον ἀκμάζων καὶ μαραινόμενοϲ πάλιν. καὶ εἰ ἐκ τοῦ ἥβη γίνεται, ὤφειλε δαϲύνεϲθαι· οὐκ ἔϲτι δὲ οὕτωϲ. ἀλλ’ ἀπὸ τοῦ βῆναι γίνεται βαόϲ καὶ πλεοναϲμῷ τοῦ ι βαιόϲ ὁ ἐπ’ ὀλίγον χρόνον βεβηκώϲ καὶ πλεοναϲμῷ τοῦ η ἠβαιόϲ ὡϲ τὸ μύει ἠμύει βαιόν καὶ ἠβαιόν.

15. E. Or. 68, 18, E. M. 422, 12, E. Gud. 238, 30: ἠθεῖε προϲφώνηϲιϲ φιλοφρονητικὴ νεωτέρου ἀδελφοῦ πρὸϲ πρεϲβύτερον κατὰ τιμήν. ἢ παρὰ τὸ θεῖοϲ δεῖ αὐτὸ κανονίζειν καὶ κατὰ πλεοναϲμὸν τοῦ η αὐτὸ γεγονέναι ἠθεῖοϲ. πλεονάζει γὰρ τὸ η ἐν πολλαῖϲ λέξεϲιν ὡϲ τὸ μύω ἠμύω, πεδανόϲ ἠπεδανόϲ, βαιόϲ ἠβαιόϲ, εὐγενήϲ εὐηγενήϲ. ἢ παρὰ τὸ ἔθοϲ ἔθειοϲ ὡϲ τέλοϲ τέλειοϲ, ὄροϲ ὄρειοϲ, ὄνειδοϲ ὀνείδειοϲ καὶ τροπῇ τοῦ ἕ εἰϲ η καὶ καταβιβαϲμῷ τοῦ τόνου ἠθεῖοϲ. ἀναλογώτερον δέ ἐϲτιν ἐκ τοῦ θεῖοϲ αὐτὸ κανονίζειν ἤπερ ἐκ τοῦ ἔθοϲ. ἐκ γὰρ τοῦ θεῖοϲ καὶ ἡ αὐτὴ τάϲιϲ ϲώζεται καὶ ὀλίγα πάθη δίδοται, ἐκ δὲ τοῦ ἔθοϲ καὶ ἀλλότριοϲ ὁ τόνοϲ καὶ πολλὰ τὰ πάθη δίδοται.

τόνονοὐδὲν γὰρ διὰ τὸῦ διοc ὀξύνεται. ἐτυμολογοῦϲι δὲ αὐτὸν οἱ μὲν παρὰ τὸ ἕλουϲ Γδιον εἰναι ἐλψδιόϲ καὶ τροπῇ τοῦ λ εἰϲ ρ ἐρψδιόϲ· οἱ δὲ παρὰ τὸ ῥοίζω ροιδιόϲ καὶ ρῳδιόϲ καὶ πλεοναϲμῷ τοῦ ε ἐρψδιόϲ. οὕτωϲ Ἡρωδιανόϲ ἐν τῷ περὶ παθῶν. Quem locum si conferas cum E. Gud. et E. M., ubi Herodianus suppresso libri nomine citatur, intelleges et primam ab Orione allatam originationem non Herodiani esso et plenissimo ab E. M. Herodiani sententiam et verba sorvata esse, quare E. M. adnotamentum ut ex Herodiani libro profectum exhIbui, ut a Lehrsio l. c. emendatum est. ad fr. *14. in principio adieci οἴ μέν. Quae in E. M. sequuntur, non Herodianea esse iudico, sed quum etiam ap. Hesych. alterius etymi οἶον ἄβαιον, οὗ οὐκ ἔϲτιν ἐπιβῆναι διὰ ϲμικρότητα mentio fiat, credibile est memoratum fuisse ab Herodiano, quod legimus in E. M. παρὰ τὸ βῶ βαιόν καὶ κατὰ ϲύνθεϲιν τῆϲ ϲτερήϲεωϲ ἀβαιόν τὸ μὴ ἔχον βάϲιν καὶ ἠβαιόν ὡϲ ἄπειροϲ ἤπειροϲ ncque tamen expositionem conclusam esse verbis: πρὸϲ οὖν διαφορὰν τοῦ ϲημαινομένου τὸ πάθοϲ, sed potius ea huius posterioris originationis reprobatione, qua accentum adversari dicebat pariter atquo fecit in vocabulo ἠθεῖοϲ. ad fr. 15. Verbum κανονίζειν ab epitomatore pro παράγειν vel simili intrusum est. Pros. Π. Ζ 518: ἠθεῖε: Ἀρίϲταρχοϲ προπεριϲπᾶ ὡϲ οἰκεῖε. καὶ ἴϲωϲ παρὰ τὸ θεῖοϲ, λέγω δὲ τὸ ϲημαντικὸν τοῦ ἐπαίνου, κατὰ πλεοναϲμὸν τοῦ η ἐγέ-

16. Ε. M. 430, 57: ἠμύω ἐκ τοῦ μύω πλεοναϲμῷ τοῦ η. ὁ δὲ Ἡcίοδοϲ «ἀμύοντα χαμᾶζε εἶπε διὰ τοῦ α καὶ ἔϲτιν εἰπεῖν ὅτι ὥϲπερ τὸ ϲταφίϲ γίνεται ὀϲταφίϲ καὶ ἀϲταφίϲ κατὰ πλεοναϲμὸν τοῦ α καὶ τοῦ ο, οὐ κατὰ τροπήν, οὕτω καὶ ἐπὶ τοῦ μύω πλεονάζει καὶ τὸ α καὶ τὸ η «ἐπί τ’ ἠμύει ἀϲταχύεϲϲιν» (Ιl. B 148).

17. Ε. M. 464, 35, Schol. ad Οppian. Halieut. II 111: ἰαύω —ὁ Ἡρωδιανὸϲ λέγει παρὰ τὸ αὔω πλεοναϲμῷ τοῦ ι κἀΰπνουϲ νύκταϲ ἴαυον » (Οd. τ 340), ἄγρυπνοϲ διετέλουν.

18. Steph. B. 209, 18: Γνήϲ ἔθνοϲ οἰκῆϲαν τὴν Ῥόδον, ἔνθεν καὶ ίγνητεϲ οἱ ἰθαγενεῖϲ. λέγεται γὰρ καὶ μετὰ τοῦ ι γνητεϲ.

19. Steph. B. 482, 10: Ὄαξοϲ πόλιϲ Κρήτηϲ, Ἐλευθέρνηϲ οὐ πόρρω, καθὰ Ξξενίων, ἀπὸ Ὀάξου τοῦ Ἀκακαλλίδοϲ τῆϲ θυγατρὸϲ τοῦ Μίνω. τινὲϲ δὲ διὰ τὸ καταγῆναι τὸν τόπον καὶ κρημνώδη ὑπάρχειν. καλοῦϲι γὰρ τοὺϲ τοιούτουϲ τόπουϲ ἄξουϲ. καθάπερ καὶ ἡμεῖϲ ἀγμούϲ.

20. Ep. Cr. Ι 316, 18, E. M. 614, 34: ὅου — «ὅου κράτοϲ ἐϲτὶ μέγιϲτον (Od. α 70). ἄρθρον ὑποτακτικόν. τὸ δὲ ο λέγεται πλεονάζειν. λέγει δὲ Ἡρωδιανὸϲ ὅτι ὁ πλεοναϲμὸϲ τὸν οἰκεῖον τόνον φυλάττει οἶον ὥρακα ἑώρακα. εἰ ἄρα οὖν καὶ τὸ ο κατὰ πλεοναϲμὸν ἐγένετο, ὤφειλεν εἶναι δοῦ περιϲπώμενον. οὐκ ἔϲτι δὲ πλεοναϲμόϲ,

19a. οἶοϲ ὁ μόνοϲ. τὸ ο πλεονάζει ἐν τῇ ἀρχῇ. Arcad. 37, 10.

νετο, εἰ καὶ νεωτέρου ἐϲτὶ πρὸϲ πρεϲβύτερον ἀδελφὸν ἔχουϲα ϲεβαϲμὸν προϲφώνηϲιϲ. οὐκ ἀγνοῶ δὲ ὅτι ϲυγχεῖται ἐν τοῖϲ μεθ’ Ὅμηρον. De πεδανόϲ ἠπεδανόϲ cf. Hes. πεδανῷ ὕπνῳ ἢ ἡπεδανῶ.κούφῳ. Ἴων Ἀγαμέμνονι. τινὲϲ δὲ οὐ βεβαίψ. ad fr. 17. Verba τούτου ὁ ἀόριϲτοϲ αὖϲα —ἀέξεται relegavi ad eam partem, quae de trope vocalium agit; saepius enim epitomatores diversos locos coniungunt iidemque unum adnotamentum in plura discerpunt. ad fr. *18. St. Β. 326, 5 Ἴγνητεϲ, οἳ καὶ χωρὶϲ τοῦ ι λέγονται. E. M. 465, 1 ίγνηϲ παρὰ τὸ γνήϲ γνητόϲ μετὰ τοῦ ι τῆϲ ἀντωνυμίαϲ γίνεται ἴγνηϲ. Apoll. de pron. p. 70, Lob. Parall. 308, El. I 74. —Lebrsius ad Herod. p. 104 etiam ἰξύϲ ex ξῦϲ amplificatum esse Herohanum opinatum esse suspicatur, sed fortasse pariter atque ἰξόϲ ex ἀξόϲ sic ίξύϲ ex ἀξὐϲ mutatum esse sumpsit, sic certe est in Schol. B E ad Od. ε 231 et E. M. 472, 6: ἰξύϲ οἰον ἄξυϲ τιϲ οὖϲα ἣν οὐχ οἶόν τε ξύϲαι καὶ κνήϲαϲθαι τῇ χειρί. ad fr. *19 cf. Lob. El. p. 85. ad fr. 20. Locus geminus exstat in Schol. ad Od. α 70. Legi in hoc adnotamento de accentu aucturum vocum non mutato propositae non adversatur ἕειϲ, quod accentum ideo non in ultima habere, ne in participiorum numerum incurrat, Herodianus docet περὶ μονοϲυλλάβων ap. Τheogn. p. 134. ad fr. [19a]. Transiit in Epimerismos, qui dicuntur Herodiani, in Et. Or. 124, 4, Gud. 280, 17, E. M. 618, 42.

ἀλλὰ διαίρεϲιϲ· τὰ γὰρ ἄρθρα εἴωθε διαιρεῖϲθαι, οὐχὶ πλεονάζειν οἶον ἧϲ ἕηϲ «ἕηϲ τὸ πρίν γ’ ἐράαϲθε» (Π. Π 208), οὖ ὅου. τί διαφέρει διαίρεϲιϲ πλεοναϲμοῦ, διαφέρει, ὅτι ὁ μὲν πλεοναϲμὸϲ τὸν αὐτὸν τόνον φυλάττει οἶον εἴκοϲι ἐείκοϲι, ἡ δὲ διαίρεϲιϲ ἀλλάϲϲει τὸν τόνον οἶον ἧϲ ἕηϲ, ἠγορῶντο ἠγορόωντο, οὕτωϲ οὖ ὅου. δαϲύνεται τὸ ο. λέγει ὁ Ἡρωδιανὸϲ ὅτι τὰ πλεονάζοντα φωνήεντα ἐν λέξεϲι ταῖϲ ἀπὸ φωνήεντοϲ δαϲυνομένου ἀρχομέναιϲ μεταληπτικὰ γίνονται τοῦ δαϲέοϲ πνεύματοϲ οἶον ἥνδανεν ἑήνδανεν.

21. Ε. Οr. 115, 24: ὀβελόϲ παρὰ τὸ βάλλω ἢ βέλλω γίνεται τὸ μὲν οὐδέτερον βέλοϲ, τὸ δὲ ἀρϲενικὸν βελόϲ καὶ πλεοναϲμῷ τοῦ ο ὀβελόϲ. οὕτωϲ ἐν τῷ περὶ παθῶν Ἡρωδιανόϲ.

22. Eustath. 650, 48: κατὰ πλεοναϲμὸν τοῦ o ἐκ τοῦ κέλλω ὀκέλλω, κλῶ κλάζω ὀκλάζω, ἔτι καὶ ἐν τῷ Βριάρεωϲ Οβριάρεωϲ, ὡϲ τεχνογραφεῖ Ἡρωδιανόϲ.

23. Et. Or. 117, 27: ὀροθύνω. παρὰ τὸ ῥοθῶ ῥοθύνω καὶ πλεοναϲμῷ τοῦ ο ὀροθύνω ἢ παρὰ τὸ ὄρω καὶ θύνω. ἐν τῷ περὶ πα θῶν Ἡρωδιανόϲ.

24. E. M. 636, 4: ὀϲταφίϲ πλεοναϲμῷ τοῦ ο καὶ ἀϲταφίϲ πλεοναϲμῷ τοῦ α. ϲταφίϲ γάρ. ϲπάνιον τὸ ϲταφίϲ. ϲχεδὸν γὰρ ἡ ἀνὰ χεῖρα χρῆϲιϲ ἀϲταφίϲ ἔχει. περὶ παθῶν.

ad fr. 21. Verba inde ab ἢ usque ad βέλοϲ ex E. M. 613, 3 et Ζon. 1422 adieci porro verba ὁ ἐοικὼϲ βέλει monente Lehrsio eieci, quia ex altera explicatione per o ὁμοιωματικόν huc irrepsisse videntur, in E. Orion. p. 115, 25 Herodiani testimonio postposita sunt. ad fr 22. Ad Herodiani sententiam transformavi Eustathii adnotamentum parum accurate referentis: κατὰ πλεοναϲμὸν τοῦ o ἐκ τοῦ Ἰλεόϲ γέγονε Ὀϊλεύϲ ὁμοίωϲ τῷ κέλλω κτλ, nam ex ll. Pr. Α 264 apparet eum Ὀϊλεύϲ pro antiquiore forma habuisse cf. Lob. El. I 80. Ex Eustathio consequitur etiam baec frustula Ep. Hom. 313, 30 (E. Or. 118, 3, E. M. 613, 23) ὄβριμοϲ γίνεται ἐκ τοῦ βρί ἐπιρρήματοϲ ϲημαίνοντοϲ τὸ μεγάλωϲ καὶ ἰϲχυρῶϲ βρίμοϲ καὶ πλεοναϲμῷ τοῦ o ὄβριμοϲ. E. M. 620, 4 ἐκ τοῦ κλῶ κλάϲω γίνεται ῥηματικὸν ὄνομα κλάϲ (pro κλᾶϲ) καὶ Δωρικῶϲ κλόξ καὶ πλεοναϲμῷ τοῦ o ὁκλάξ ὡϲ ὁδόξ καὶ ὀκλάζω ad Ηerodianum auctorem referenda esse neque ab eo aliena videtur explicatio nominis ὄνομα: γίνεται παρὰ τὸ νέμῳ ῥηματικὸν6 ὄνομα νόμα, τὸ ἐπιμεριζόμενον ἑκάϲτῳ καὶ νέμον τὴν ϲημαϲίαν, προϲόδῳ τοῦ o ὄνομα Ep. Cr. 1 327, 30 et Choer. Can. 368. 22. ad fr. 23. Lob. El. I 18 Herodianum potius eam sententiam proposuisse opinatur, quae in Schol. ad ΙI XIII 351 proponitur: τὸ ὀρόθυνε τινὲϲ παρὰ τὸ ὅρω καὶ θύνω, ἵν’ ἦ ἐνθουϲιωδῶϲ ὥρμα· ἄμεινον δὲ παραγωγὸν εἶναι atque fortasse sic primitus praeceptum conformatum fuit. ad fr. 24. Pro ἡ εἰϲ α χρῆϲιϲ scripsi ἡ ἀνὰ χεῖρα collata dictione in Mon. 25, 10 ἐν τῇ ἀνὰ χεῖρα ὁμιλίᾳ. Ex hoc fragmento concluserim non accurate Choeroboscum Dictat. 313, 31: τὸ ὄνυξ ὄνυχοϲ ἔννοιαν ἔχει ϲυνθέϲεωϲ· παρὰ τὸ νύϲϲω νύξω γίνεται ὄνυξ τοῦ α ἐπιτατικοῦ μορίου προϲελθόντοϲ οἱονεὶ ᾧτινι πάνι. νύϲϲεταί τιϲ, καὶ λοιπὸν τροπῇ τοῦ α εἰϲ o ὄνυξ —Herodiani sententiam retulisse, quem sine trope vocalis α in o statim ex ο et νύϲϲω vocabulum ὄνυξ proagasse probabile est.

25. E. M. 16, 24: ὀτρυγηφάγοϲ «ὄνου κήλωνοϲ ὀτρυγηφάγου » παρὰ Ἀρχιλόχῳ ἀντὶ τοῦ κριθοφάγου — τρύγη γὰρ ὁ Δημητριακὸϲ καρπόϲ — κατὰ πλεοναϲμὸν τοῦ ο ὡϲ ἐπὶ τοῦ κρυόειϲ ὀκρυόειϲ.

26. E. Gud. 104, 10: βαῦνοϲ τὸ πῦρ ἢ ὁ χυτρόπουϲ ἢ ἡ κάμινοϲ. ἔνθεν καὶ βάναυϲοϲ καὶ κρίβανοϲ ὁ ἔχων κριθάϲ· γέγονε δὲ τὸ βαῦνοϲ πλεοναϲμῷ τοῦ β κατὰ Λάκωναϲ· οὗτοι γὰρ τὸ ἰδεῖν βιδεῖν λέγουϲιν. οὕτω καὶ τὸ αὔϲω αὐνοϲ καὶ βαῦνοϲ. οὕτωϲ Ἡρωδιαν όϲ.

27. Ε. M. 195, 50: βεόδεα: τὰ ποικίλα καὶ πορφυρᾶ ἱμάτια. Ἡρωδιανὸϲ εὕθεα καὶ πλεοναϲμῷ τοῦ β βεύδεα· παρὰ τὸ εὕδειν.

28. St. B. 7, 4: Ἄβιοι: Αἰϲχύλοϲ Γαβίουϲ διὰ τοῦ γ ἐν λυομένῳ Προμηθεῖ.

29. St. B. 193, 20: Γάζα πόλιϲ Φοινίκηϲ· ἐκλήθη κα Ἄζα· καὶ μέχρι νῦν Ϲύροι Ἄζαν αὐτὴν καλοῦϲιν ἀπὸ Ἄζωνοϲ τοῦ παιδὸϲ Ἡρακλέουϲ.

25a. τὸ ὀϲτέον παροξύνεται ὡϲ διϲύλλαβον· ἀπὸ γὰρ τοῦ ἵϲτημι ϲτέον καὶ ὀϲτέον. Arcad. 119, 1.

27a. ἴϲ ὄνομα ἡ δύναμιϲ καὶ ἴν ὡϲ δικατάληκτον ἴα καὶ πλεοναϲμῷ τοῦ β βία. οὕτω, Ἡρωδιανὸϲ ἐν τῇ καθόλου. Theogn. 105, 13.

29a. Ε. Or. 41, 7. γρυπόϲ ῥυβόν ἐϲτι παρὰ τοῖϲ Αἰολεῦϲι τὸ ἐπικαμπὲϲ ἤτοι ῥαιβόν καὶ τροπῇ τοῦ β εἰϲ π ῥυπόϲ καὶ πλεοναϲμῷ τοῦ γ γρυπόϲ. οὕτωϲ Ἡρωδιανὸϲ ἐν τοῖϲ ἐλέγχοιϲ.

29b. E. M. 226, 9: γέντο. «γέντο δ’ ἱμάϲθλην » ( 43 et saepius)·

ad fr. * 25. Hoc fragmentum ideo Herodiano assignavi, quia in sententia cum priore congruit (fortasse praeter ὀτρυγηφλγοϲ etiam ἀτρυγηφάγοϲ memoratum fuit, quod habet etiam Hesych.) et quia in eodem articulo Herodiani nomen re peritur. De ὀκρυόειϲ Ep. Hom. 302, 24 ὀκρυόεϲϲα: παρὰ τὸ κρύοϲ κρυόειϲ καὶ τὸ θηλυκὸν κρυόεϲϲα καὶ πλεοναϲμῷ τοῦ o. ad. fr. 27. Lob. El. I 90 improbat originationem Herodianeam, quia, ubicunque legitur vocabulum, significet vestes pretiosas, non ἐνεύνια. Caeterum hanc et praecedentem notationem habet etiam Orion p. 38, 11 auctore tacito. ad fr. * 29. Sententia haec est: Quum urbs ab Ἄζων nomen habeat, primiad fr. [25 a cf. Mon. 37, 32, Theogn. 121 et Lehrs ad l. Mon. ad fr. [27 a]. Ap. Theogn. corrupta est scriptura τοῦ μ μία. cf. F Orion. 33, 6. ad fr. [29a Initio pro γρυβόν scripsi ῥυβόν et post ex E. M. s. v. ῥαιβόν pro δυβόν. ad fr.[29b]. Thema ἕλω etiam Theogn. p. 143, 29 affert, Doricae tropen τοῦ λ εἰϲ ν meminit Herod. in E M 503, 47

μυθολογοῦϲι δέ τινεϲ ὑπὸ Διὸϲ κτιϲθῆναι καὶ ἐν αὐτῇ ἀπολιπεῖν τὴν ἰδίαν γάζαν, οὕτω τῶν Περϲῶν τὰ χρήματα καλούντων.

30. P. M. 494, 9: Καυλωνία ἐκ τοῦ Αὐλωνία κατὰ πλεοναϲμὸν τοὐκ.

31. E. Or. 103, 6: μοχλόϲ. ὁ Ἡρωδιανὸϲ παρὰ τὸ ἔχω τὸ ϲυνέχω, ἐπεὶ καὶ Ὅμηροϲ ὀχῆα λέγει τὸν μοχλόν.

32. Ε. M. 724, 32: ϲπυρίϲ. πλεοναϲμόϲ ἐϲτι τοῦ ϲ ἀπὸ τοῦ πυρόϲ πυρίϲ. Ἡρωδιανὸϲ λέγει, ὅτι τοὺϲ πυροὺϲ ϲπυροὺϲ λέγουϲιν οἱ Ϲυ ρακούϲιοι. παρὰ τοὺϲ ϲπόρουϲ.

ἕλω τὸ λαμβάνω. ὁ δεύτεροϲ ἀόριϲτοϲ ἕλον ἑλόμην ἕλου ἕλετο καὶ κατὰ ϲυγκοπὴν ἕλτο καὶ τροπῇ τοῦ λ εἰϲ ν Δωρικῶϲ ὡϲ ἦλθεν ἦνθεν γίνεται ἕντο καὶ πλεοναϲμῷ τοῦ γ γέντο.

31a. μόρφνοϲ ἢ μορόφονόϲ ἐϲτιν ἢ παρὰ τὴν ὄρφνην ἐϲχημάτιϲται πλεονάϲαντοϲ τοῦ μ κατ’ ἀρχήν, ἵνα ϲημαίνηται ὁ μέλαϲ, ἢ παρὰ τὸ μάρπτω μόρφνοϲ καὶ μόρφνοϲ ὁ ϲυλλαμβάνων, ἐξ οὐ ϲημαίνεται ὁ ταχόϲ. Π. Pros. Ω 316.

tiva species est Ἄζα, qua etiam nunc (sc. Herodiani temporibus, nam St. B. Herodianum exscribens servat etiam temporis notationem, licet forsitan ad ipsius aetatem non quadret) Syri utuntur, quare γ pro pleonastico habendum est; sed sunt , qui ex etymo γάζα repetentes nativum putent. ad fr. 30. cf. St. B. 369, 15 Καυλωνία, πόλιϲ Ἰταλίαϲ, ἣν Αὐλωνίαν Ἑκαταῖοϲ καλεῖ, διὰ τὸ μέϲην αὐλῶνοϲ εἶναι. ἀπὸ γὰρ τοῦ αὐλῶνοϲ Αὐλωνία (ex. Mein. emendatione) ὕϲτερον μετωνομάϲθη Καυλωνία, ὡϲ ἀπὸ Μετάβου ἥρωοϲ Μεταπόντιον καὶ Ἐπίδαυροϲ Ἐπίταυροϲ καὶ αἰ Κλαζομεναί Πλαζομεναί et p. 147, 8 ἔϲτι καὶ Αὐλών, ὃν ἐπόλιϲαν Κροτωνιᾶται, ἥτιϲ μετωνομάϲθη Καυλωνία E. M. 170, 7 Αὐλωνία πόλιϲ ὑπὸ Κροτωνιατῶν κτιϲθεῖϲα καὶ ἀπὸ τῶν προκειμένων αὐλώνων ἔχουϲα τὸ ὄνομα. ὕϲτερον δὲ τῷ χρόνῳ Καυλωνία ἐκλήθη. ad fr. 31. cf. Ep. Cr. 1 202, E. M. 592, 13 ἀπὸ τοῦ ἔχω (pro ὄχω) ὀχόϲ καὶ ὀχλόϲ καὶ μοχλόϲ. — lnacertum est, num vere Herodianeum sit, quod legimus in Cr. An. Ox. II 390 μήνυμα παρὰ τὸ μηνύω. τοῦτο παρὰ τὸ ἀνύω, ubi in margine eadem mann scriptum est ὁ Ἡρωδιανὸϲ οὕτωϲ; tum additur ἐν πολλαῖϲ γὰρ λέξεϲι πλεονάζει τὸ μ ἀκάριοϲ μακάριοϲ (de quo cf. E. Or. 101, 16), ἑϲτόϲ ϲτόϲ. cf. L ob. El. 1 112; in E. M. 573, 40 (Choer. Ep. in Psalm. 4, 33), ubi eadem fere referuntur, pro exemplis praeterea proponuntur μία, quod Lobockio placet, et μάλευρον, quod non item. De μία dicit Herod. Dichr. 290, 25: ἴα, ὅπερ λέγεται καὶ μία. cf. Lehrs ad h. l. Eadem urbs, quae ap. St. B. 491 Ὀλύκρη πόλιϲ περὶ Ναύπακτον dicitur, p. 455, 12 Μολυκρία vocatur. ad fr. 32. Ἡρωδιανὸϲ pro corrupto Ἡρόδοτοϲ scripsi. cf. E. Οr. 138, 5 et 143, 14. Si conferas Ep. Cr. I 362, 10: πυρόϲ παρὰ τὴν ϲποράν ἀφαιρέϲει τοῦ ϲ ὡϲ τὸ κάπετοϲ παρὰ τὸ ἔϲκάφθαι καὶ καρίϲ παρὰ τὸ ϲκαίρω καὶ ἀντιθέϲει τοῦ 5 εἰϲ υ· ὤϲπερ παρὰ τὴν ἀγορὰν ἄγοριϲ καὶ ἄγυριϲ ὥϲπερ κιθάρα κίθαριϲ καὶ ϲ- ϲον ἀϲϲότερον τὸ ἀκόλουθον καὶ ὁ ποιητὴϲ εἀϲϲοτέρω καθίϲαϲα παραὶ πυρί» (Od. ρ 572) κατ’ ἀντίθεϲιν ἀϲϲύτεροϲ καὶ ἐν ϲυνθέϲει «ἐπαϲϲύτεραι Δαναῶν κίνυντο φάλαγγεϲ» (Δ 427) καὶ οἱ Ϲυρακούϲιοι δὲ ϲπυροὺϲ αὐτοὺϲ λέγουϲιν ὡϲ καὶ η ϲπυρίϲ διδάϲκει, existimes Herodianum de ϲπυρούϲ idem sensisse atque de ἐρῳδιόϲ, ὅτι ϲπυρόϲ πρὸϲ μὲν τὴν ϲυνήθειάν ἐϲτι πλεοναϲμόϲ, πρὸϲ δὲ τὸν ϲχηματιϲμὸν ἐντελέϲ. Νam ei diversam quantitatem vocum πυρόϲ et ϲπορόϲ (cf. Lob. ΕI. I 122) impedimento non fuisse, quιominus compararet, ex aliis exemplis

33. E. M. 145, 53: Ἄρνη πόλιϲ Βοιωτίαϲ· ἔϲτι δὲ καὶ Θεϲϲαλίαϲ. ἀπὸ Ἄρνηϲ τῆϲ Αἰόλου ὁ δὲ Κράτηϲ φηϲὶ παρὰ τὸ ἄρναϲ. ἐπιτηδεία γὰρ εἰϲ ἄρναϲ τρέφειν ἡ πόλιϲ. καὶ οὐκ ἀπεικόϲ. ὡϲ γὰρ αὐτόϲ φηϲι, καὶ τὴν Κῶν τὴν ἐπιτηδείαν πρὸϲ τὰ πρόβατα τοὺϲ ἐνοικοῦνταϲ Κᾶραϲ οὕτωϲ ὀνομάζειν τῇ οἰκείᾳ φωνῇ. κῶν γὰρ τὸ πρόβατον ὠνόμαϲαν. οὕτω καὶ τὴν Ἄρνην. καὶ γὰρ αὕτη εὔαρνοϲ· ὥϲτε τὴν μὲν Ἄρνην ἀπὸ τῆϲ ϲυγκεκομμένηϲ γενικῆϲ ὠνομάϲθαι, τὴν δὲ Ἀρήνην ἀπὸ τῆϲ ἐντελοῦϲ τῆϲ ἀρῆνοϲ. καλεῖται δὲ καὶ Τάρνη, ὡϲ λέγει Ἡρωδιανὸϲ ἐν τῷ περὶ παθῶν.

34. Ε. M. 171, 7: αὕϲιον. καὶ ὁ μὲν Ἴβυκοϲ αὔϲιον λέγει οἶον «οὐ γὰρ αὔϲιον παῖϲ Τυδέωϲ (fr. 12 Bergk)· ὁ δὲ Ἀλκμὰν « ταυϲία παλλακίω (fr. 88 Bergk ὁ δὲ ποιητὴϲ κατὰ διάϲταϲιν καὶ τροπὴν τοῦ α εἰϲ η «τηϋϲίην ὁδόν » ( Οd. γ 316). οὐδεὶϲ γὰρ τὸν ϲχηματιϲμὸν αὐτοῦ

34a. E. M. 749, 23: ταί γε (Γ 5) ὄρθρον εὐθείαϲ τῶν πληθυντικῶν Δωρικῶϲ. λέγουϲι γάρ, ὅτι τὰ ϲύμφωνα, ἅπερ ἔχει ἡ εὐθεῖα τῶν δυϊκῶν, θέλει ἔχειν καὶ ἡ εὐθεῖα τῶν πληθυντικῶν, άχητε Λάχητεϲ, ὁμοίωϲ καὶ ἐπὶ ἄρθρων τὼ ξύλω, τὰ ξύλα. οὕτω καὶ τὰ Μούϲα ταὶ Μοῦϲαι καὶ τὰ ταί. τὸ δὲ «τοί κεν » (Β 346) ἐϲτὶ προτακτικὸν ἀντὶ ὑποτακτικοῦ. καὶ λέγουϲι πῶϲ ἐϲτιν; ἡ εὐθεῖα ὁ καὶ τὸ πληθυντικὸν

apparet. Nam e. g. ἀγήϲ cum producta vocali ὁ μὴ κλώμενοϲ ab ἀαγήϲ abiecto α privativo propagare non dubitavit ap. Arcad. 23, 22. Helique exempla vocabulorum, quae modo ϲ habent in principio modo non, hic compono, quum aut incertum sit, utrum litera adiecta an omissa sit, aut duplex scriptura ex diversa. originatione pendeat, quo affectio excluditur: St. B 561, 5 Ϲελλοί οἱ Δωδωναῖοι «ἀμφὶ δὲ Ϲελλοὶ ϲοὶ ναίουϲ’ ὑποφῆταια» (Ιl. Π 234). λέγεται καὶ δίχα τοῦ Ἐλ. λοί ct. p. 268. 19, St. B. 537, 18 Καρδαμύλη: τὸ ἐθνικὸν Καρδαμυλίτηϲ· πiρὰ δὲ τῶν ἐγχωρίων Ϲκαρδαμυλίτηϲ λέγεται. St B. 154, 3 Ἄωροϲ πόλιϲ Κρήτηϲ ἀπὸ Ἀώραϲ νύμφηϲ et p. 265, 12 Ϲάωροϲ ἐκαλεῖτο ἀπὸ Ϲαώραϲ νύμφηϲ. St. B.342, 5 Ἴτων πόλιϲ Θεϲϲαλίαϲ « Ἥτωνά τε μητέρα μήλων». τινὲϲ δὲ Ϲίτωνα αὐτὴν φαϲι διὰ τὸ ϲιτοφόρον. Choer. Οrth. 260, 29 et Ε. Orion. 143, 18 εἶρω ϲειρά ἐν πλεοναϲμῷ τοῦ ϲ. p. 260, 21 ϲειρὴν: παρὰ τὸ εἴρω τὸ ϲυμπλέκω (Ε. M. 710, 20 τὸ λέγω) γίνεται εἴρην καὶ ἐν πλεοναϲμῷ τοῦ ϲ ϲειρήν. Theogn. 135, 21 ϲκνίψ ὀ μὲν Ἀριϲτοτέληϲ μετὰ τοῦ ϲ λέγει, οἱ δὲ λοιποὶ χωρίϲ. ct. Ep. Ηom. 391 , 6. ad fr. 33. Apparet totum adnotamentum ab Herodiano profectum esse, non extremam tantum partem, ad quam solam subscriptio pertinere videtur; de syncopato genetivo ἀρνόϲ cf. Mon. 34 init. cum Lehrsii adnotatione et de re St. B. 123, 18 Ἄρνη πόλιϲ Βοιωτίαϲ. Ὅμηροϲ «οἵ τε πολυϲτάφυλον τ· Ἄρνην ἔχον» (ΙΙ. Β 507) καὶ Λυκόφρων «Ἄρνηϲ παλαιᾶϲ γέννα, Τεμμίκων πρόμοι» (v. 644). δευτέρα πόλιϲ Θεϲϲαλίαϲ ἄποικοϲ Βοιωτίαϲ, περὶ ἦϲ χρηϲμὸϲ «Ἄρνη χρεύουϲα μένει Βοιώτιον ἄνδρα». — θυγατέρα δέ φαϲιν Αἰόλου τὴν Ἄρνην. — Τάρνη autem ex lectione, quae ap. St. B. l. c. τ’ Ἄρνην exstat, natum esse iudicat Lehrs Arist p. 229 not. ad fr. 34. cf. Lob. El. I 133 et Schmidt. ad Hesych. s. ταύϲιμον. ad fr. [34a]. Extrema pars de τοί κεν exstat etiam in Ep. Hom. 404, 6. Similiter Apollonius de pron. 116: ἰδοὺ γὰρ Δωριεῖϲ τοί καὶ ταί, ἀφ’ οῦ τὸ τώ δυϊκὸν καὶ τά. cf. Ahrens de dial. Dor. p 265 et Aeol. p 127 not. 12.

κατώρθωϲεν. ἐγὼ δὲ ἡγοῦμαι, ὅτι πρῶτον τὸ παρ’ Ἰβύκῳ, δεύτερον τὸ παρὰ Ἀλκμᾶνι, τρίτον τὸ παρὰ Ὁμήρῳ κατὰ διάϲταϲιν. οὕτωϲ Ἡρωδιανὸϲ περὶ παθῶν.

35. S. B. 685, 14: Χάλυβεϲ περὶ τὸν Πόντον ἔθνοϲ ἐπὶ τῷ ποταμῷ Θερμώδοντι. τούτουϲ Ὅμηρὸϲ Ἁλίζωνάϲ φηϲιν ἐν τῷ μετὰ τοὺϲ Παφλα`γόναϲ καταλόγῳ (Ιl. Β 856) αὐτὰρ Ἀλιζώνων Ὁδίοϲ καὶ Ἐπίϲτροφοϲ ἦρχον τηλόθεν ἐξ Ἀλύβων, ὅθεν ἀργύρου ἐϲτὶ γενέθλη. ἤτοι τῆϲ γραφῆϲ μετατεθείϲηϲ ἀπὸ τοῦ «τηλόθεν ἐκ Χαλύβηϲ» ἢ τῶν ἀνθρώπων πρῶτον Ἀλύβων λεγομένων ἀντὶ τοῦ Χαλύβων.

36. E. M. 817, 40: ὁ Ἡρωδιανὸϲ παρὰ τὸ ἄμμοϲ λέγει ψάμμοϲ πλεοναϲμῷ τοῦ ψ. ϲπανίωϲ. παρὰ τὸ ἄμαθοϲ καὶ ἀμαθύνω καὶ ἠμαθόειϲ, ὡϲ ἄνεμοϲ ἠνεμόειϲ «παρ’ ἠνεμόεντα Μίμαντα» (Οd. γ 172), ὁμοίωϲ ἄμαθοϲ ἀμαθόειϲ καὶ ἠμαθόειϲ «Πόλου ἠμαθόεντοϲ» (Ι 153). παρὰ δὲ ψάμαθοϲ οὐδέτερον.

37. E. Gud. 313, 8, E. M. 500, 31: κέκλετο (e. g. Π. Ζ 287): εἰ παρὰ τὸ κελω λαμβάνεται, πλεοναϲμόϲ ἐϲτι τοῦ κ κέλω κελόμενοι

οἵ ὤφειλεν. ἀλλ’ ἐπειδὴ οἱ Δωριεῖϲ τὴν ἀναλογίαν φυλάττουϲι τῆϲ εὐθείαϲ τῶν δυικῶν, πλεονάζουϲι τὸ τ καὶ ποιοῦϲιν αὐτὸ τοί ὁμοίωϲ τῷ «τώ μοι μία ἐγείνατο μήτηρ» (Γ 238)

35a. φημὶ ἀπὸ τοῦ ἠμί Arcad. 148, 20.

37a. E. M. 520, 38: «κέκλυτέ μευ» (Γ 86) τὸ κλυ βραχύ· τὰ γὰρ προϲτακτικὰ τοῦ ἐνεϲτῶτοϲ βραχείᾳ θέλει παραλήγεϲθαι. ἔϲτι τῶν εἰϲ

ad fr. 35. Cum Ἄλυβεϲ Χάλυβεϲ comparari potest Ἀτραμωτῖται populus Arabiae, ut ab Apollodoro nominatur, et Χατραμωτῖται, ut a Strabone teste St. B 143, 4 et 689, 11. Caeterum hoc adnotamentum Herodianus transcripsit ex Strabone 549, cuius nomen Steph. ut saepius omisit. ad fr. 36. Verba inde a ϲπανίωϲ addidi ex Ep. Hom. 444, 27, πλεοναϲμῷ τοῦ ψ ex Ζon. 1868. ad fr. 37. Lobeek. El. Ι 156 formas κλῶ μνῶ φνῶ eiecit, sed ab Βerodiano suppositae videntur, qui non idem sensit, quod Enstath. 1275, 54 quem Lobeckius clarius dixisse perhibet: ἐκ τοῦ φένω κατὰ ἀναδιπλαϲιαϲμὸν πεφένω καὶ κατὰ ϲυγκοπὴν πέφνω. Choer. in Οrth. 249, 17 (E. M. 673, 5) Herodiani doctrinam sequitur in derivatione verbi πίπτω: ἀπὸ τοῦ πέτω πτῶ διπλαϲιαϲμῷ πίπτω, sed ab ea desciscit in verbo πέφνω Can. 624, 27: ἀπὸ τοῦ φῶ τὸ φονεύω γίνεται φένω διὰ τοῦ ε καὶ ἔφενον καὶ ἐπέφενον καὶ κατὰ ϲυγκοπὴν ἔπεφνον. ad fr. [35a]. Ioannes Al. 21, ἠμί, ὅπερ ταὐτὸν δόναται τῷ φημί, ὀξύνεται; diverse statuit Choer. Can. 494, 35 τὸ κατὰ ἀποβολὴν τοῦ φ γινόμενον ἠμί. ad fr. [37 a]. Extrema pars huius articuli, cui subscriptum est οὕτωϲ εὖρον ἐν τῷ Ζηνοδότου, quem saepius Herodianum nomine tacito excerpsisse constat,

καὶ ἀλλήλοιϲί τε κεκλόμενοι» (Θ 346) πλεοναϲμῷ τοῦ κ. εἰ δὲ παρὰ τὸ καλῶ, οὐκ ἔϲτι πλεοναϲμόϲ, ἀλλὰ ἀναδιπλαϲιαϲμόϲ. ἔϲτι γὰρ κλῶ καὶ κατὰ ἀναδιπλαϲιαϲμὸν κέκλω. οὐ γὰρ μόνον διὰ τοῦ ι γίνονται ἀναδιπλαϲιαϲμοί, ἀλλὰ καὶ διὰ τοῦ ε μένω μνῶ μέμνω, φένω φνῶ πέφνω. οὕτωϲ Ἡρωδιανὸϲ ἐν τῷ περὶ παθῶν.

38. E. M. 272, 8: διδάϲκω. δαίω τὸ ἐπίϲταμαι. ὁ μέλλων δαίϲω. πλεοναϲμῷ τοῦ κ δαίϲκω ὡϲ μεθύϲω μεθύϲκω καὶ κατὰ ἀναδιπλαϲιαϲμὸν διδαίϲκω ὡϲ τρώϲω τρώϲκω καὶ τιτρώϲκω καὶ ἀποβολῇ τοῦ ῑ διδάϲκω. οὐδέποτε γὰρ τὰ εἰϲ κω ῥήματα κοινὰ ὄντα διφθόγγῳ τῇ διὰ τοῦ ῑ παραλήγεται. ὅθεν ἐπίμεμπτοϲ Ἀρίϲταρχοϲ τὸ «εἴ κέ ϲε τῷ εἴϲκοντεϲ» (Π. Λ 799) διὰ τῆϲ ει διφθόγγου γράφων, μὴ διὰ τοῦ ῑ. πρόϲκειται κοινά» διὰ τὰ Αἰολικά. οἱ γὰρ Αἰολεῖϲ θναίϲκω καὶ μιμναίϲκω διὰ τῆϲ αι διφθόγγου λέγουϲιν. Ἡρωδιανὸϲ δὲ λέγει, ὅτι Χρύϲιππόϲ φηϲι παρὰ τὸ ἀϲκεῖν τὸ ϲημαῖνον τὸ διδάϲκειν τί, ἀϲκῶ διάϲκω καὶ ἐπενθέϲει τοῦ δ διδάϲκω.

μι προϲτακτικῶν χρόνου ἐνεϲτῶτοϲ. ἀπὸ τοῦ κλύω κλῦμι κλῦθι, τὸ δεύτερον τῶν πληθυντικῶν κλύτε καὶ κατ’ ἀναδιπλαϲιαϲμὸν κέκλυτε. ἀλλ’ ἴϲωϲ τιϲ ἐρεῖ, ὅτι ταῦτα ϲυϲτέλλει, τὸ δὲ κλῦθι μακρὸν ἔχει τὸ ῦ. ἰϲτέον ὅτι πολλὰ παρατίθηϲιν ἡμῖν ὁ Ἀπολλώνιοϲ μακροπαράληκτα ὡϲ τὸ δίδωθι «δίδωθι δέ μοι κλέοϲ ἐϲθλόν» (Οd. γ 380) ἀπὸ τοῦ δίδοθι. οὐδὲν οὖν ἄτοπον, εἰ καὶ τὸ κλῦθι μακρὸν ἔχει τὸ υ.

ad fr. 38. pro τῆϲ διὰ τοῦ ῑ scripsi lin. 12 μή. Postrema verba Ζonaras 543 pervertit scribens ὁ δὲ Ἡρωδιανὸϲ καὶ Χρύϲιπποϲ, nam certum est Herodianum Chrysippi explicationem non ideo attulisse, quod probaverit, sed ut eam improbaret. Sed refutatio consulto epitomatorum more soppressa est. Cum nostro loco mire congruit Π. Pr. 799: ἴϲκοντεϲ: Ἀρίϲταρχοϲ ἀξιοῖ διὰ τῆϲ ει διφθόγγου γράφειν, ἐπεὶ ἐν ἑτέροιϲ, φηϲί, τὸ κατὰ διαίρεϲιν αὐτοῦ ὁρᾶται, ἐΐϲκω λεγόμενον «ἐΐϲκω πηγεϲιμάλλῳ» (Π. Γ 197). οἱ δὲ περὶ τὸν Ἀλεξίωνα διὰ τοῦ ῑ μόνου ϲυνεϲταλμένου. κἀγὼ δὲ τούτοιϲ ϲυγκατατίθεμαι τὸ μὴ δύναϲθαι τὰ τοιαῦτα τῶν ῥημάτων, λέγω δὲ τὰ διὰ τοῦ ϲκω,ἔχειν πρὸ τέλουϲ δίφθογγον ἐκφωνουμένην, a Ζenodoto ex aliis fontibus addita est. Nam Ηerodianns teste Choer. 746 imperativo perfecti exitum ε, quem solum Apollonius comprobavit, abiudicavit finem θι amplexus, qui ab Apollonio reiectus est. — Ectasin vocalis in imperativo ipse etiam Herodianas in Rhematico Choer. p. 893 commemoraverat et, ut ex Schol. ad 0d. γ 380 concludi potest, ἵληθι cum δίδωθι composuerat, Apollonio prae eunte, ut ex nostro loco consequitur. Si hic ut equidem opinor, Herodianeus cst, ctiam E. M. 753, 55 τέτλαθι «τέτλαθι μῆτερ ἐμὴ» (Ιl. Α 586) ἐκ τοῦ τλῶ τλῆμι τὸ πληθυντικὸν τλάμεν, τὸ προϲτακτικὸν τλάθι καὶ κατ’ ἀναδιπλαϲιαϲμὸν τέτλαθι ab Herodiano profectus sit, quamquam ex sequenti articulo e libro περὶ παθῶν desumpto coniici potest eum etiam hic adiecisse ἀξιοῖ Φιλόξενοϲ εἶναί τι καὶ τέτλημι ῥῆμα, ut ipse Herodianus in E. M. 749, 15, ubi tamen futilia immixta sunt, τέθναθι ex τέθνημι repetivisse videtur. Caeterum afferendum est Lobeckium in El. Ι 186 ex Schol. ad Π. Θ 296: δεδεγμένοϲ: οὕτωϲ οἱ Ἀριϲτάρχου διὰ τοῦ γ δεδεγμένοϲ, Ἡρωδιανὸϲ δὲ διὰ τοῦ χ collato Schol. ad Ι 191 γράφεται καὶ δέχμενοϲ coniectare Herodianum δεδέχμενοϲ proparoytonos scripsisse ita ut ex δεχόμενοϲ primum per syncopen δέχμενοϲ, tum per reduplicationem δεδέχμενοϲ existere iuberet.

39. E. M. 672, 46: πινύϲκω: παρὰ τὸ πνέω πνύω, ὁ μέλλων πνύϲω, πλεοναϲμῷ τοῦ κ πνύϲκω καὶ ἐπενθέϲει τοῦ ῑ πινύϲκω ἢ ἀναδιπλαϲιαϲμῷ πιπνύϲκω καὶ ἀποβολῇ τοῦ π καὶ ἐκτάϲει τοῦ ῑ πινύϲκυ ὡϲ γιγνώϲκω γινώϲκω. ἄμεινον δὲ λέγειν πλεοναϲμὸν ἤπερ διπλαϲιαϲμόν. περὶ παθῶν.

40. Ε. Or. 135, 7, Ε. M. 673, 49: πιφαύϲκω: ἔϲτι φῶ τὸ λέγω, παραγωγὸν φάζω, ὁ μέλλων φάϲω καὶ φάϲκω καὶ πλεοναϲμῷ τοῦ ῦ φαύϲκω καὶ ἀναδιπλαϲιαϲμῷ πιφαύϲκω. ὁ δὲ Φιλόξενοϲ ἀπὸ τοῦ φῶ παραγωγὸν φαύω, ὁ μέλλων φαύϲω καὶ πλεοναϲμῷ τοῦ κ καὶ ἀναδιπλαϲιαϲμῷ πιφαύϲκω.

40a. Choer. 8 50, 20: Τὰ εἰϲ μι ἀναδιπλαϲιαζόμενα κατὰ τὸν ἐνεϲτῶτα τούτῳ τῷ τρόπῳ ἀναδιπλαϲιάζονται· εἰ μὲν τὸ πρωτότυπον ἀπὸ φωνήεντοϲ ἄρχεται, διὰ τοῦ ῑ γίνεται μόνου ὁ ἀναδιπλαϲιαϲμόϲ ὧ ἱῶ ἵημι τὸ πέμπω· εἰ δὲ τὸ πρωτότυπον ἀπὸ ϲυμφώνου ἄρχεται ἑνόϲ, τότε δι’ αὐτοῦ τοῦ ϲυμφώνου καὶ τοῦ ῑ γίνεται ὁ ἀναδιπλαϲιαϲμόϲ οἷον δῶ διδῶ δίδωμι, βῶ βιβῶ βίβημι, θῶ τιθῶ τίθημι, τοῦ δαϲέοϲ θ διὰ τὴν κακοφωνίαν τραπέντοϲ εἰϲ τὸ ἀντίϲτοιχον τὸ ψιλόν, φημὶ δὴ εἰϲ τὸ τ εἰ δὲ τὸ πρωτότυπον διὰ ϲυμφώνων ἄρχεται, εἰ μὲν μή ἐϲτιν ἄφωνον πρὸ ἀμεταβόλου, διὰ τοῦ ῑ μόνου γίνεται ὁ ἀναδιπλαϲιαϲμὸϲ οἷον ϲτῶ

ὅτι μὴ τὴν διὰ τοῦ ῡ πιφαύϲκω. ὁ δὲ λόγοϲ παραιτεῖται τὴν Αἰολίδα διάλεκτον διὰ τὸ μιμναίϲκω καὶ θναίϲκω. ὥϲτε ὅτε λέγει ἐΐϲκω κατὰ διαίρεϲιν, ὑγιῶϲ πάνυ ἀποφαίνεται, εἴγε παρὰ τὸ ἔδω ἐξέπιπτε μέλλων ὁ εἴϲω, ὃc ὤφειλεν ἐπενθέϲει τοῦ κ ποιῆϲαι τὸ εἴϲκω, ὡϲ μεθύϲω μεθύϲκω, δράϲω δράϲκω. ἀλλ’ ἐπεὶ ἀνέφικτον ῆν χωρῆϲαι τὴν τοιαύτην δίφθογγον πρὸ τῆϲ ϲκω παραγωγῆϲ, διαιρέϲει ἐχρήϲατο ὅπου δὲ οὐ παραδέχεται αὖ τὸ τῆϲ διαιρέϲεωϲ, ἐκεῖ ἐιβάλλει τὸ ε. — Similia de διδάϲκω tradit Choer. Ep. in Psalm. 129, 8 ex loco E. Magni emendandus. ad fr. 39. Ex hoc loco, ubi γινώϲκω ex γιγνώϲκω repetitur, non contra, et fr. 38, ubi a τρώϲω τρώϲκω τιτρώϲκω ducitur, intellegitur ab Horoliano γιγνώϲκω sic derivatum esse ut factum est ap. Choer. Orth. 187 ἦν γνῶ γνώϲω γνώϲκω γιγνώϲκω ὡϲ μνῶ μνήϲω μνήϲκω μιμνήϲκω. ad fr. 40. Hoc fragmentum Herodiani esse inde apparet, quod hic a φῶ repetitur φάζω ut in E. M. 538, 4 a κρῶ κράζω et quod saepius, ubi Philoxeni sententia alteri opponitur, haec Herodiani est sive eius nomen vel scriptum indicatur ut in E. M. 754, 2 sive tacetur ut E. M. 727, 55. ad fr. [40 a]. Quamquam haec Choeroboscus unde transierunt in Ep. Cr. I 371, 4 ex libro περὶ τῶν εἰϲ μι ῥημάτων sumpsisse videtur, tamen etiam in libro περὶ παθῶν huiuscemodi adnotamentum locum habuisse credibile est; de disyllabia encliticorum cf. Herod. in Bekk. An. 1142 (Pr. Cath. 552. 7). Exclusa tamen fuisse videtur doctrina de clitico anadiplasiasmo perfecti et communi et, qui dicitur, Attico, quem tractavit in libro περὶ ῥημάτων. Sed de poetico diplasiasmo aoristi fortasse similia proposuit atque in Il. Pr 0 26 πεπιθοθϲα ὡϲ δραμοῦϲα· ἔϲτι γὰρ δεύτεροϲ ἀόριϲτοϲ δεδιπλαϲιαϲμένοϲ, ὥϲπερ ἤδη καὶ ἐπὶ τοῦ δήματοϲ ἔθοϲ αὐτῷ ποιεῖν «ῥηϊδίωϲ πεπιθεῖν» (Π. 1 184), quocum concinit Choer. 629, 33, qui ibid. lin. 20: ἐκ τοῦ ἔτυχον γίνεται ὁ δεύτεροϲ ἀόριϲτοϲ ἐτυχόμην, τετύχοντο κατὰ ἀναδιπλαϲιαϲμὸν καὶ τροπῇ τοῦ χ εἰϲ τὸ ἀντίϲτοιχον τὸ ψιλόν, φημὶ δὲ εἰϲ τὸ κ «ετετύκοντο δὲ δαῖταμ» (Π. Α 467), reduplicationem reiicit in his: Π. Pr. Η 199:

41. E.M.103 , 22: ἀνεκήκιε: ἐκ τοῦ κίω τὸ πορεύομαι διπλαϲιαϲμῷ κικίω καὶ τροπῇ Αἰολικῇ τοῦ ῑ εἰϲ η ὡϲ ψιμύθιον ψημύθιον ἐκήκιε καὶ ἀνεκήκιε.

ἱϲτῶ ἵϲτημι, εἰ δέ ἐϲτιν ἄφωνον πρὸ ἀμεταβόλου, τότε δι’ αὐτοῦ τοῦ ϲυμφώνου, φημὶ δὴ τοῦ ἀφώνου γίνεται ὁ ἀναδιπλαϲιαϲμὸϲ τοῦ ῑ οἷον πρῶ πιπρῶ πίπρημι καὶ πίμπρημι κατὰ πλεοναϲμὸν τοῦ μ, πλῶ πιπλῶ πίπλημι καὶ κατὰ πλεοναϲμὸν τοῦ μ πίμπλημι, χρῶ κιχρῶ κίχρημι, τοῦ δαϲέοϲ χ διὰ τὴν κακοφωνίαν τραπέντοϲ εἰϲ τὸ ἀντίϲτοιχον τὸ ψιλόν, φημὶ δὴ εἰϲ τὸ κ. Τούτων οὕτωϲ ἐχόντων, ἀποροῦϲί τινεϲ λέγοντεϲ, διὰ ποίαν αἰτίαν, ὥϲπερ ἀπὸ τοῦ θῶ γίνεται κατὰ ἀναδιπλαϲιαϲμὸν τιθῶ τίθημι καὶ ἀπὸ τοῦ δῶ διδῶ δίδωμι, μὴ τὸν αὐτὸν τρόπον καὶ ἀπὸ τοῦ φῶ γίνεται μετὰ ἀναδιπλαϲιαϲμοῦ πιφῶ καὶ πίφημι, ἀλλὰ φημί γίνεται ἄνευ διπλαϲιαϲμοῦ, ἔϲτιν οὖν εἰπεῖν, ὅτι οὐ δύναται τὸ φημὶ ἀναδιπλαϲιαϲθῆναι, ἐπειδὴ ἐγκλιτικόν ἐϲτιν, οἶον « αἰδεῖϲθαί φημι » · κανὼν δέ ἐϲτιν ὁ λέγων, ὅτι τὰ ἐγκλιτικὰ οὐ θέλουϲιν ὑπερβαίνειν τὴν διϲυλλαβίαν οἷον εἰμί τιϲ, πῶϲ ἐϲτε, ἡμῖν ἐϲτι· εἰ οὖν ἀνεδιπλαϲιάϲθη τὸ φημί, ἤμελλε τριϲυλλαβεῖν ἐγκλιτικὸν ὄν, ὅπερ ἀδύνατον.

41a. Τὰ εἰϲ ροϲ ὑπερδιϲύλλαβα δεδιπλαϲιαϲμένα κατ’ ἀρχὴν καὶ τὴν πρώτην ϲυλλαβὴν εἰϲ ρ καταλήγοντα προπαροξύνεται, βάρβαροϲ, τάρταροϲ, κέρβεροϲ, πέρπεροϲ, βόρβοροϲ. Arcad. 70, 10.

41b. Τὰ διὰ τοῦ οινη ὑπὲρ δύο ϲυλλαβὰϲ ἔχοντα πρὸ τοῦ ν τὴν ο δίφθογγον οὐκ εἰϲὶν γνήϲια· τὸ μὲν γὰρ ἀγκοίνη βαρυνόμενον παρὰ τὴν ἀγκῶνοϲ γενικὴν πεποιημένον τροπὴν ἔϲχε τοῦ ω εἰϲ τὴν οι δίφθογγον· τὸ δὲ μενοινή ὀξυνόμενον καὶ αὐτὸ τροπὴν ἔϲχε τοῦ ω εἰϲ τὴν οι δίφθογγον. ὤφειλε γὰρ εἶναι μενωνή. τὰ γὰρ εἰϲ η λήγοντα θηλυκὰ ἀπὸ ῥημάτων γινόμενα, ἔχοντα ἐν τῇ τελευταίᾳ καὶ τῇ πρὸ αὐτῆϲ τὸ αὐτὸ ϲύμφωνον ἢ ἀντίϲτοιχον, τῷ ω μεγάλῳ παραλήγεται· ὁ δὲ λόγοϲ ἐπὶ τριϲυλλάβων οἷον ἀγωγή ἔδει εἶναι ἀγή καὶ γέγονεν ἀγωγή, ὁμοίωϲ ἔδω ἐδή ἐδωδή, ὄζω ὀδή ὀδωδή, ὄπτω ὀπή ὀπωπή, ἔχω ὀχή ὀκωχή, ἄκω ἀκή ἀκωκή. οὕτω μένω τὸ προθυμοῦμαι μενή μενωνή, εἰ καὶ μὴ τὸ αὐτὸ ϲύμφωνον ἢ καὶ ἀντίϲτοιχον ἔχει ἐν τῇ

ad fr. 41. pro Ἰωνικῇ correxit Αἰολικῇ Ahrens de dial. Aeol. p. 95 not. cf. Dichr. 298, 15 τὸ κηκίω ἐκ διπλαϲιαϲμοῦ «πολλὴ δ’ ἀνεκήκιεν ἅλμη». γενέϲθαί τε: ἀλλεπάλληλοι ὀξεῖαι, καίτοι ϲπονδειακόν ἐϲτιν ἀλλ’ ἴϲωϲ ἵνα ἐκφύγωμεν τὸν διπλαϲιαϲμὸν τοῦ ῥήματοϲ, λέγω δὲ τοῦ τετραφέμεν τε. Φ 279 ὃϲ ἐνθάδε γ᾿ ἔτραφ’ ἄριϲτοϲ: δεῖ διὰ τοῦ γ γράφειν, ἐνθάδε, εἶτα ἔτραφ’ ἄριϲτοϲ, οὐχ ὡϲ οἱ πολλοὶ τέτραφ’ ἄριϲτοϲ, ἀπὸ τοῦ τ ποιοῦντεϲ τὴν ἀρχὴν τοῦ ῥήματοϲ. καὶ προπαροξύνοντεϲ. Α 168 ἐπεί κε κάμω πολεμίζων. Ἀρίϲταρχοϲ γράφει ἐπεί κε κάμω, ἵνα μὴ ῇ διπλαϲιαϲμὸϲ ἐν τῷ ῥήματι· καὶ οὕτωϲ ή ϲυνήθηϲ ἀνάγνωϲιϲ οὕτωϲ δὲ καὶ Ἡρωδιανόϲ.

42. E. Gud. 450, 20 πάμπαν: ἔϲτι πᾶν καὶ κατ’ ἀναδιπλαϲιαϲμὸν πάμπαν, τὸ δὲ μ διὰ ϲύνταξιν. οὕτωϲ Ἡρωδιανὸϲ.

43. Ep. Hom. 73, 23 coll. E. M. 39, 47: παρὰ τὸ ἐτεὸν τὸ ἀληθὲϲ γίνεται, ὥϲ φηϲιν Ἡρωδιανόϲ, ἐτώϲιον καὶ ϲυνθέϲει τοῦ α ἀετώϲιον τὸ μὴ ἀληθέϲ καὶ ἀφαιρέϲει τῆϲ ϲτερήϲεωϲ ἔμενε τὸ ἐν τῇ ϲυνθέϲει ϲημαινόμενον.

τελευταίᾳ καὶ τῇ πρὸ αὐτῆϲ ϲυλλαβῇ, καὶ ἴϲωϲ ὡϲ κατὰ τοῦτο γέγονε τροπῇ τοῦ ω εἰϲ τὴν οι δίφθογγον μενοινή. παρατηρήϲειϲ γὰρ τοῦτο, ὅτι τὰ οὕτω διπλαϲιαϲθέντα ἀπὸ φωνήεντοϲ ἤρχετο οἶον ἀγωγή ἀκωκή ἐδωδή. τὸ δὲ μενοινή μόνον ἀπὸ ϲυμφώνου· καὶ ἐπεὶ παρήλλαξεν κατὰ τὴν ἄρχουϲαν πρὸϲ τὰ προκείμενα, παρήλλαξεν καὶ περὶ τὴν παραλήγουϲαν. οὕτωϲ Ἡρωδιανὸϲ ἐν τῇ καθόλου. Theogn. 114, 12, E. M. 596, 38.

43a. E. Or. 40, 20: γρῖποϲ παρὰ τὸ ἀγρεῖν, ὅ ἐϲτι παρακολουθεῖν τῇ ἄγρᾳ. οὕτωϲ Ἡρωδιανὸϲ ἐν τῇ ὀρθογραφίᾳ.

43b. Arcad. 69, 22: τὸ μαυρόϲ ἀπὸ τοῦ ἀμαυρόϲ γέγονε.

43c. Ιo. Al. 18 , 29: πάντων οὐκ ἐκ τοῦ ἁπάντων, ὥϲ τινεϲ φαϲίν, ἀφαιρέϲει τοῦ α γέγονεν, ἐπεὶ ἔδει καὶ τὸ παντόϲ καὶ τὸ παντί βαρύνεϲθαι ἐκ τοῦ ἅπαντοϲ ἅπαντι ἀφῃρημένα.

43d. Schol. ad Od. λ 539: κατ’ ἀϲφοδελὸν λειμῶνα: ἄδηλον πότερον ϲφοδελόν ἢ ἀϲφοδελόν. λέγεται καὶ χωρὶϲ τοῦ α. τινὲϲ δὲ γράφουϲι ϲποδελόν διὰ τὴν ϲποδὸν τῶν καιομένων νεκρῶν. ἄμεινον δὲ ἀϲφοδελὸν τὸν τόπον τὸν ἔχοντα ἀϲφόδελον, ἥτιϲ ἐϲτὶ βοτάνη ὁμοία ϲκίλλῃ.

43e. Herod. in Βekk. Anecd. 1148: τὸ ἄρα ἀπέβαλε τὸ α καὶ ἐγένετο ῥά καὶ ἐνεκλίθη.

ad fr. 42. Ne quid praetermittam, quod ad anadiplasiasmum pertineat, commemoro Ηerodianum hoc nomine etiam repetitionem eiusdem vocabuli in parathesi insignivisse: Il. Pr. ε 31: Ἄρεϲ Ἄρεϲ: Ἰξίων τὸ δεύτερον ὀξύνει ἵν’ ᾖ ἀντὶ τοῦ βλαπτικέ οὐδέποτε γὰρ κλητικὴ ἀναδιπλαϲιάζεται παρὰ τῷ ποιητῇ· οὐχ οὕτωϲ δὲ ἡ παράδοϲιϲ. cf. Lob. El. Ι 179. ad fr. 43. Epimerismorum articulo in E. M. subscriptus est Methodius, cuius nomine plurima in E. M. insignita sunt, quae ex Herodianeis fontibus ad fr. [43a] cf. Ep. Cr.Ι 265, ubi exponitur quosdam λαόϲ ab ἁλαόϲ, Παφίην τὴν Ἀφροδίτην ab ἀπαφίϲκειν repetivisse, et Hesiodum μαυροῦϲι pro ἀμαυροῦϲι

44. Ep. Hon. 437, 22 coIl. E. M. 405, 23: ποῖόν ἐϲτιν ἀναλογώ τερον καὶ κυριώτερον καὶ πρῶτον τὸ χθέϲ ἢ τὸ ἐχθέϲ; τὸ ἐχθέϲ. καὶ δῆλον, πρῶτον μὲν ἀπὸ τῆϲ ἐτυμολογίαϲ, ὅτι ἐχθέϲ εἴρηται παρὰ τὸ ἐκτὸϲ γεγενῆϲθαι τῆϲ ϲήμερον. παρὰ τὸ ἐκτὸϲ τοῦ χρόνου γεγονὸϲ κατάϲτημα ἐκτέϲ καὶ τροπῇ τῶν ψιλῶν εἰϲ δαϲέα ἐχθέϲ· καθώϲ ἐϲτιν καὶ ἐπινοῆϲαι ἐπὶ τοῦ ἔχθοϲ· τὸ γὰρ ἀπόβλητον καὶ ἐκτὸϲ ἡμῶν τοιοῦτον. δεύτερον δέ, ἐπεὶ κανών ἐϲτιν ὁ λέγων, ὅτι πᾶν ἐπίρρημα μονοϲύλλαβον ἀπαθὲϲ κατ’ ἰδίαν ῥητὸν μακροκαταληκτεῖ φύϲει ἢ θέϲει οἷον μή, νή, πλήν, δήν, πύξ, λάξ, μάψ, ἄψ καὶ τὰ τοιαῦτα. οὐ μάχεται τὸ ψό ἐν Ποιμέϲι Ϲοφοκλέουϲ· ἐπίφθεγμα γάρ· χωρὶϲ τοῦ πρίν. πρόϲκειται «κμονοϲύλλαβα» διὰ τὰ διϲύλλαβα. πρόϲκειται «ἀπαθέϲ» διὰ τὸ δίϲ καὶ τρίϲ. ταῦτα γὰρ κατὰ πάθοϲ εἰϲὶν ἐκ τοῦ δυάκιϲ καὶ τριάκιϲ. πρόϲκειται «κατ’ ἰδίαν ῥητόν» διὰ τὸ λα ἐπιτατικὸν μόριον καὶ τὸ α τὸ ϲτερητικόν. εἰ ἄρα οὖν τὸ χθέϲ ἐπίρρημά ἐϲτι καὶ μονοϲύλλαβον καὶ κατ’ ἰδίαν ῥητόν, ἔδει αὐτὸ εἶναι μακροκατάληκτον εἴτε φύϲει εἴτε θέϲει· ὥϲτε τὸ ἐχθέϲ ἀναλογώτερόν ἐϲτιν ἐκφεῦγον τὴν παραλογίαν τοῦ χθέϲ. μιμεῖται δὲ τὸ αἰέϲ. τρίτον δὲ ὅτι τὸ ε ἐπὶ φωνήεντι πέφυκεν πλεονάζειν εἶπον ἔειπον. ἀφαιρεῖται δὲ ὅτε μετὰ ϲυμφώνου ὑπάρχει ἔβη βῆ. οὕτωϲ οὖν καὶ ἐχθέϲ χθέϲ. ἀφαιρέϲει ἄρα καὶ οὐ πλεοναϲμῷ· τὸ αὐτὸ καὶ ἐπὶ τοῦ ἐθέλω καὶ θέλω. πρῶτον τὸ ἐθέλω καὶ δεύτερον τὸ θέλω.

fluxerunt collato utroque loco verba constitui, nam in Ep. verba cum praecedentibus, quae manifesto non ab Herodiano profecta sunt, sic connexa sunt οὕτωϲ δ’ ἔχειν φηϲὶν Ἡρωδιανὸϲ καὶ τὸ ἐτώϲιον. Quod autem in particula an recedente de αἴϲυλοϲ praecipitur ἄϲω τὸ βλάπτω ἄϲυλοϲ καὶ πλεοναϲμῷ τοῦ ι αἴϲυλοϲ καὶ μετὰ τοῦ ϲτερητικοῦ α ἀαίϲυλοϲ ὁ μὴ καθήκων καὶ ἀφαιρέϲει τῆϲ ϲτερήϲεωϲ ἔμεινε τὸ αὐτὸ ϲημαινόμενον, differt ab Herodiani sententia, quam tradidit Arcad. 56, 11 τὸ αἶϲυλοϲ προπαροξύνεται ὡϲ ϲύνθετον ἀπὸ τοῦ ᾶ (sc. epitatico) καὶ τοῦ ϲυλῶ ὁ πολλὰ ϲυλῶν. Caeterum in hac mira sane opinione, qua α privativum abiici posse retento intellectu negativo putabatur, praeivit Philoxenus, cui Herod. in ΙI. Pr. Ϲ 410 adstipulatur, οὐκ ἐτόϲ idem quod οὐκ ἀετέωϲ non sine veritate i. q. vere signifcare pronuncians cf. Lob. El. I 24 et Hergk ad Ibyc. fr. 50 ubi ex Et. Sorb. ap. Gaisf. E. M. 387. 42 haec proferuntur: ὁ δὲ Ἡρωδιανὸϲ ϲυντίθεται (scr. ϲυγκατατίθεται) πρώτῳ (scr. πρώτῃ) ἐτυμολογιῶν οὕτω λέγων· τὸ παρ’ Ὁμὴρῳ ἐτώϲιον τινέϲ οἴονται παρὰ τὸ ἐτῶν ἐτώϲιον, ἀλλὰ μάχεται ὁ νοῦϲ· οἱ δὲ οὕτωϲ· ἀήτων ἀητώϲιοϲ, ϲυϲτολῇ ἀετώϲιον παρ’ Ἰβύκῳ· τοῦτο ἀφαιρέϲει ἐτήϲιον (ἐτώϲιον). ἢ οὕτωϲ, ἄετοϲ ἀετώϲιοϲ ὁ μὴ ἀληθήϲ, ἀλλὰ μάταιοϲ. de ἀγήϲ ab ἀαγήϲ orto cf. adnot. ad fr. 32. ad fr *44. Textum constitui in Epimerismorum articulum inserens omissa. verba καὶ δῆλον —δεύτερον δὲ et οὐ μάχεται — πρίν, porro μιμεῖται usque ad finem ex E. M. Praeterea pro verbis τὸ ἀπόβλητον ἐκτὸϲ ἡμῶν, quae sensu carent, dedi ex Apoll. de adverb. 558, 1 (τὸ ἐχθέϲ παρὰ τὸ ἐκτὸϲ τοῦ χρόνου πεπτωκέναι τὸ κατάϲτημα ἐϲχημάτιϲται τῶν ψιλῶν ἀντιϲτοίχων εἰϲ τὰ δαϲέα μεταπεϲόντων) καθώϲ ἐϲτιν ἐπινοῆϲαι καὶ ἐπὶ τοῦ ἔχθοϲ τὸ γὰρ ἀπόβλητον καὶ ἐκτὸϲ ἡμῶν τοιοῦτον. Pro ε φωνῆεν scr. ε ἐπὶ φωνήεντι. Caeterum Herodia nus de re consentit cum Apollonio de adv. 556 seqq., qui rursus Τryphoni ad- dixisse et additur: ἡ τοῦ μακροῦ α ἀφαίρεϲιϲ ϲπάνιοϲ· καὶ ἴϲωϲ ἐν τῷ «βάλε δὴ βάλε κηρύλοϲ εἴην », quem locum propter eximiam doctrinam insignem in Prosod. Cathol. p. 108, 5 recepi.

45. E. M. 318, 18: ἐθέλω· ἰϲτέον ὅτι δύο θέματά εἰϲι, θέλω καὶ ἐθέλω. καὶ τὸ μὲν τεθέληκα ἀπὸ τοῦ θέλω ἐϲτίν, ἐπειδὴ πᾶϲ παρακείμενοϲ ἀπὸ ϲυμφώνου ἀρχόμενοϲ πάντωϲ καὶ τὸν ἐνεϲτῶτα ἔχει ἀπὸ ϲυμφώνου ἀρχόμενον οἷον τέτυφα, ὅτι τύπτω. τὸ δὲ ἐθελήμων ἀπὸ τοῦ ἐθέλω ἐϲτίν. καὶ δεῖ γινώϲκειν, ὅτι ἀεὶ τὸ τριϲύλλαβον εὑρίϲκεται παρὰ τῷ ποιητῇ ἐθέλω. ἀμέλει ἐν τῷ «μήτε ϲὺ Πηλείδή’ θέλ’ ἐριζέμεναι» (Ιl. Α 277) δηλονότι κράϲει ἐγένετο τοῦ η καὶ ε εἰϲ η. μηδεὶϲ δὲ οἰέϲθω, ὅτι τὸ ἐθέλω ἐκ τοῦ θέλω ἐϲτὶ κατὰ πλεοναϲμὸν τοῦ ε τὸ γὰρ ε ἐπὶ φωνήεντι πέφυκε πλεονάζεϲθαι ὡϲ τὸ εἶπαϲ ἔειπαϲ, ἐπὶ ϲυμφώνῳ δὲ οὐ πλεονάζεται. τὸ δὲ θέλω δοκεῖ ἐκ τοῦ ἐθέλω εἶναι· τὸ γὰρ ε τὸ μετὰ ϲυμφώνου ὑπάρχον πέφυκε πολλάκιϲ ἀποβάλλεϲθαι ὡϲ τὸ ἔφη φῆ, ἔβη βῆ. δοκεῖ δὲ τὸ θέλω ἀναλογώτερον εἶναι τοῦ ἐθέλω· τὸ γὰρ ἐθέλω παράλογον κατά τι ἐϲτί. τὰ γὰρ διὰ τοῦ λω ὑπὲρ δύο ϲυλλαβὰϲ τῷ ε παραληγόμενα, μὴ ἔχοντα ἕτερον λ προηγούμένον; περιϲπᾶται οἶον ὠφελῶ, ἀμελῶ. τὸ δὲ ἐθέλω βαρύνεται. τούτου χάριν τὸ θέλω ἀναλογώτερον ἐϲτὶ τοῦ ἐθέλω. ἔχομεν γάρ τινα ῥήματα διϲύλλαβα βαρυνόμενα οἷον μέλω, ἕλω, κέλω. πρόϲκειται «μὴ ἔχοντα ἕτερον λ προηγούμενον» διὰ τὸ ἀνατέλλω.

46. Ep. Hom. 234, 5, E. M. 508, 29, An. Ox. ΙΙ 442, 15: ἑκεῖνοϲ: ζητοῦϲί τινεϲ, ποῖόν ἐϲτιν ἀναλογώτερον τὸ κεῖνοϲ ἢ τὸ ἐκεῖνοϲ. ἔϲτι δὲ εἰπεῖν, ὅτι κατά τι μέν ἐϲτιν ἀναλογώτερον τὸ κεῖνοϲ, κατά τι

46a. ἡ ἐμέ αἰτιατική, ὅτε φυλάϲϲει τὸ ε, ὀρθοτονεῖται, εἰ δὲ ἀποβάλοι, ἐγκλιτική ἐϲτιν. Π. Pr. Ζ 355, Arcad. 142, 24.

stipulatur Cf. Velsen Tryph. p. 48. Herodianus utriusque vestigia premens ita. ut ipsa antecessorum verba reciperet, quod in veteribus non mirandum est, rem plenissime absolvit neqne de origine Herodianea fraρmenti nostri dubitari potest. si reputaveris omnia congruere cum iis, quae aliunde Herodianea esse constat cf. de πρίν Mon. 45, 32, de δίϲ et τρίϲ ex δυάκιϲ et τριάκιϲ ortis E. M. 279, 7 de ψό Mon. 46, 17. de epitaticis inseparabilibus Arcad. 182, 1. Neque regulae, qua aphaeresin vocalis e ante consonam, pleonasmum vero ante vocalem locum habere praecipitur, ἐρῳδιόϲ vocali ε auctum obstat, quum ρ similitudinem quandam cum vocalibus habeat. ad fr *45. Pro θέλημα scripsi ἐθελήμων, sed ἕλω, pro quo Arcad. πέλω praebet, intactum reliqui propter Theogn. 143, 29. Hoc fragmentum Herodianeum esse docet comparatio Il. Pr. Α 277: Πηλείδη’ θελ: Ἀρίϲταρχοϲ ἀποφαίνεται ὡϲ κατὰ τὴν Ὁμηρικὴν ϲυνήθειαν τὸ ῥῆμα κατὰ τὸν ἐνεϲτῶτα ἀπὸ τοῦ ε ἄρχεται. ἀλλὰ μὴν καὶ η κίνηϲιϲ ἡ τοῦ παρατατικοῦ «ἀλλ’ ὅδ’ ἀνὴρ ἐθέλει» (287) «ἤθελε Μηριόνηϲ» (Ιl. Κ 229). καὶ ἐνθάδε οὖν ἄμεινον τῇ ϲυνηθεϲτέρᾳ ἀναγνώϲει προϲέχονταϲ ἐπὶ τὴν δη ϲυλλαβὴν ὀξεῖαν παραλαμβάνειν, ἵνα κρᾶϲιϲ ᾖ τοῦ ἔθελε τριϲυλλάβου γενομένου, ὡϲ καὶ ϲύνηθέϲ ἐϲτι τῶ ποιητῇ. τὸ μέντοι ῥῆμα τῶν παραλόγων κατὰ τόνον ἐϲτὶ τριϲύλλαβον ὅν, ὡϲ δείκνυται ἐν τοῖϲ περὶ ῥημάτων —et Arcadii p. 158, 9—21. ad fr, *46. Si fr. 45 iure Herodiano assignavimus, etiam hoc eiusdem auctoris esse evincit canta expositionis ratio. Huc accedit, quod in principio adnotamenti etiam Herodiani nomen exstat: «κεῖνόϲ θ’ ὣϲ ἀγόρευεν » (Β 330) ὁ

δὲ τὸ ἐκεῖνοϲ. καθὸ μέν ἐϲτ λέγειν, ὅτι οὐδέποτε πρωτότυποϲ ἀντωνυμία ἀπαθὴϲ οὖϲα ὑπερβαίνει τὴν διϲυλλαβίαν οἷον ἐγώ, αὐτόϲ, οὗτοϲ, τὸ κεῖνοϲ ἐϲτὶ ἀναλογώτερον. πρόϲκειται «πρωτότυποϲ» διὰ τὸ νωΐτεροϲ, ϲφωΐτεροϲ· παραγωγοὶ γὰρ αὗται αἱ ἀντωνυμίαι· «ἀπαθεῖϲ» εἴπομεν διὰ τὸ οὑτοϲί, ἐκεινοϲί. καθὸ δὲ αἱ μονοπρόϲωποι ἀντωνυμίαι ἀπὸ φωνήεντοϲ θέλουϲιν ἄρχεϲθαι, οἷον οὗτοϲ, αὐτόϲ, ὅδε, ἀναλογώτερόν ἐϲτι τὸ ἐκεῖνοϲ, ἵνα ἀπὸ φωνήεντοϲ ἄρξηται.

46b. ἴϲκοντεϲ: ὁ Ἀϲκαλωνίτηϲ κατὰ ἀφαίρεϲίν φηϲιν εἶναι τοῦ ε τὸ ἴϲκοντεϲ. Ἀρίϲταρχοϲ δὲ ἐκτεταμένωϲ ἀναγινώϲκει παρὰ εἴϲκω ἐκδεξάμενοϲ· ἄμεινον δὲ ἡ τοῦ Πτολεμαίου ἀνάγνωϲιϲ· πρὸ γὰρ τῆϲ διὰ τοῦ ϲκω παραγωγῆϲ ϲπάνιόν ἐϲτι δίφθογγον εὑρεθῆναι, ὅτι μὴ τὴν αυ ταύτῃ οὖν μοι δοκεῖ ἀπὸ τοῦ εἴδω εἶναι ὁ μέλλων εἴϲω· καὶ ἅμα τῇ ἐπενθέϲει τοῦ κ ἐΐϲκω γεγενῆϲθαι κατὰ τὴν διαίρεϲιν, ἵνα μὴ δίφθογγοϲ γένηται, καὶ ἀποβολῇ τοῦ ε ἴϲκω. οὕτωϲ οὖν καὶ τὸ ἴϲκοντεϲ ὀφείλομεν κατὰ ἀποβολὴν τοῦ ἕ ἀναγινώϲκειν. οὐ γὰρ μέτρον κωλύει. Π Pr. 41 cf. Λ 709.

46c. ἕϲταϲαν. δαϲυντέον τὸ ἕϲταϲαν. ὑπερϲυντέλικοϲ γάρ ἐϲτι ϲυγκεκομμένοϲ, ὁ δὲ παρακείμενοϲ δαϲὺ ἔχει τὸ ε καὶ ὁ ὑπερϲυντέλικοϲ· οἱ δὲ ἀόριϲτοι ψιλόν, ἐπεὶ καὶ κατὰ ἀποβολὴν τοῦ ε λέγονται· «ϲτὰν δὲ μεταϲτοιχεί» (Π. Ψ 358). καὶ ὁ πρότεροϲ «ϲτῆϲαν ἀείραντεϲ» (Od. β 425) οὐκέτι δὲ ὁ ἕϲταϲαν ϲτάϲαν. Π. Pr. Β 777.

μὲν Ἡρωδιανὸϲ ἀναγινώϲκει κτλ. Ex eodem fonte sua derivavit Choer. Orth. 206, 9 ἐκεῖνοϲ: ει δίφθογγοϲ. καὶ γὰρ οἱ Δωριεῖϲ κῆνοϲ καὶ τῆνοϲ διὰ τοῦ η ποιοῦϲι τὴν γραφήν. ἔθοϲ γὰρ ἔχουϲι τὴν ει δίφθογγον τρέπειν οἷον πλείων μείων πλήων μήων. αἰ δὲ πρωτότυποι ἀντωνυμίαι, αἰ μονοπρόϲωποι, ἀπὸ φωνήεντοϲ θέλουϲιν ἄρχεϲθαι οἶον αὐτόϲ, οὗτοϲ. οὕτωϲ οὖν καὶ τὸ ἐκεῖνοϲ προϲέλαβε τὸ ε διὰ τὸν κανόνα τοῦτον. ad fr. [46 c] ncertum est, quam passionem Herodianus in ὤν pro ἐών statuerit, utrum contractionem ut in E. M. 350, 31 ἐών καὶ κατὰ ϲυνοίρεϲιν ὤν an aphaeresin. Sed vix dubitari potest, quin adnotamentum in An. Paris. III 333, 22, quod in brevius contractum est in E. M. 350, 38, ab eo profectum sit, nam accurata Homerici usus observatio eum auctorem prodit (cf. infr. fr. 325): δεῖ γινώϲκειν, ὅτι τὸ ἐών τοῦ ὤν ἐντελέϲτερόν ἐϲτιν οἶρν «Ἀργείων ἀγέραϲτοϲ ἔω» (Α 119), οὗ τὸ δεύτερον ἔῃϲ «ὥϲ τε ἔπειτ’ ἔῃϲ», καὶ πάλιν «δηρὸν ἔῃ κρειῶν» (Μ 300). ὅτι δὲ τὸ ἐών τοῦ ὤν ἐντελέϲτερον, πρόδηλον καὶ ἀπὸ τοῦ παρηγμένου, λέγω δὴ τοῦ εἰμί· ὁ μέντοι ποιητὴϲ ἐπὶ ταῖϲ μετοχαῖϲ οὐδέποτε παρέλειψε τὸ ε οἶον ἀρϲενικῶϲ μὲν «ἤδη δὴν ἀπεὼν καὶ ἀμφαδὸν ἠὲ κρυφηδόν» (ξ 330). θηλυκῶϲ δέ «ήλίβατοϲ μεγάλη, πολιῆϲ ἁλὸϲ ἐγγὺϲ ἐοῦϲα» (0 619), οὐδετέρωϲ δέ «κυρτὸν ἐὸν κορυφοῦται» (Δ 426). αἱ δὲ πλάγιαι ὅλαι· ἐπὶ μὲν οὖν γενικῆϲ «ἐκ δὲ ϲτέατοϲ ἔνεικε μέγαν τροχὸν ἔνδον ἐόντοϲ» (φ 178 et 182), ἐπὶ δὲ δοτικῆϲ «εὑψόθ’ ἐόντι Δίΐ (Κ 16), ἐπὶ δὲ αἰτιατικῆϲ «ἔνδον ἐόνταμ» (Ν 363). δυϊκῶϲ δὲ «ὅφελόϲ τι γενώμεθα καὶ δύ’ ἐόντε» ( Ν 236), πληθυντικῶϲ «Κρόνον ἀμφὶϲ ἐόντεϲ» (Ξ 274), γενικῇ «εχαριζομένη παρεόντων » (α 140), αἰτιατικῇ επαυροτέρουϲ ἐόνταϲ» (Ο 407), «ὡϲ δὲ ἴδεν νεῦρόν τι καὶ ὄγκουϲ ἐκτὸϲ ἐόνταϲ» (Δ 151).

47. E. M. 634, 12: ὁρτή ἀπὸ τοῦ ἑορτή κατὰ ἀφαίρεϲιν. περὶ παθῶν.

48. E. M. 719, 5: ϲκορακιϲμόϲ. οἱ παλαιοὶ παρὰ δύο λέξειϲ διεζευγμέναϲ παραγωγὰ ποιοῦϲι πολλάκιϲ· Νέα πόλιϲ Νεαπολίτηϲ, παρὰ ποταμὸν παραποτάμιοϲ. οὕτω καὶ τὸ ϲκορακίζειν· ἐϲ κόρακαϲ ἐϲκορακίζειν καὶ ἀποβολῇ τοῦ ε ϲκορακίζειν. οὕτωϲ Ὦροϲ, ἀλλὰ καὶ Ὠρίων καὶ Ἡρωδιανὸϲ περὶ παθῶν.

49. E.M. 469, 50: ἔϲτιν τὸ ἱήϊοϲ, ἐπίθετον Ἀπόλλωνοϲ, ὁ τοξότηϲ, ἀπὸ τοῦ ἵημι παρὰ τὴν ἕϲιν τῶν βελῶν· τινὲϲ δὲ ψιλοῦϲιν, ἐπεὶ ἰάϲεωϲ αἴτιοϲ ὁ θεόϲ. τὸ δὲ «ἤϊε Φοῖβε» (0 365) κατὰ ἀποβολὴν τοῦ ι γέγονεν. Ἀρίϲταρχοϲ δαϲύνει, ἐπεὶ παρὰ τὸ ἵημι ἐγένετο· οἱ δὲ ψιλοῦϲιν ἀπὸ τῆϲ ἰάϲεωϲ. ἄμεινον δὲ ψιλοῦϲθαι· τὸ γὰρ η πρὸ φωνήεντοϲ ψιλοῦται.

48a. Ἐξάδιοϲ. παρὰ τῷ ποιητῇ ἀπὸ τοῦ ε τὸ ὄνομα ἤρξατο, παρὰ δὲ τοῖϲ νεωτέροιϲ καὶ χωρὶϲ τοῦ ε εὑρέθη, ὡϲ καὶ Ὀϊλεύϲ μὲν παρὰ τῷ ποιητῇ καὶ παρ’ Ἡϲιόδῳ. Π. Pr. Α 264.

49a. ἀάπτουϲ. ἐμοὶ δοκεῖ παρὰ τὸ ἰάπτω γεγενῆϲθαι, ὃ ϲημαίνει τὸ διαφθείρω καὶ βλάπτω· ἔνθεν τὸ «πολλὰϲ δ’ ἰφθίμουϲ ψυχὰϲ Ἄϊδι προΐαψεν » καὶ μέϲον αὐτοῦ κατ’ ἔλλειψιν τοῦ α «μέγα δ’ ἴψαο λαὸν Ἀχαιῶν » (454). ἔνθεν καὶ τὸ ἴψ· ἔϲτι δὲ θηρίον διατρῶγον τὰ ξύλα. ἀπὸ δὴ τούτου τοῦ ἰάπϲω τὸ ἀϊάπτουϲ ἦν καὶ κατ’ ἔλλειψιν τοῦ ι ἀάπτουϲ ἤτοι τὰϲ μὴ δυναμέναϲ διαφθαρῆναι καὶ βλαβῆναι, ἢ κατ’ ἐπίταϲιν τὰϲ ἄγαν δυναμέναϲ βλάψαι καὶ διαφθεῖραι. Π. Pr. Α 567.

ad fr. 47. ὁρτή pro ὁρτή scripsi cum Lob. El. I 63, qui hoc praeceptum. rectum esse dicit, si ad usum, in quo ἑορτή praevaluit, exigatur, si ad verita tem ἑορτή esse auctum. Atque sic, si fr. 13 ἐρῳδιόϲ compares, Herodianum ab epitomatore non mutilatum pronunciasse credideris. ad fr. 48. Et Orum et Orionem (p. 143, 21) Herodianum expilasse, claret. De re cf. Π. Pr. ε μεταμάζιον: οὕτωϲ μεταμάζιον ἕν ποιητέον ὡϲ τὸ μετάφρενον καὶ ἐνώπιον. παρῆκται δὲ παρὰ τὸ μαζόϲ καὶ τὴν μετά ὡϲ παρὰ τὸ χθονόϲ καὶ τὴν ἐπί ἐπιχθόνιοϲ, παρὰ ποταμὸν παραποτάμιοϲ. γίνεται γὰρ καὶ ἀπὸ δύο λέξεων κατὰ παράθεϲιν ἕν τι παραγωγὸν ὡϲ τὸ Νεαπολίτηϲ καὶ ἄλλα μυρία St. B. 707, 4 628, 13, Ep. Hom. 59, E. M. 273, 25, quos locos inter fragmenta περὶ ϲχημάτων referens tractabo. — Ex Horodiano petita videtur etiam notatio E. Orion. p. 117, 20 νέρθεν ἀποβολῇ τοῦ ε παρὰ τὴν ἔραν ἔνεροϲ ἐνέροθεν, ἔνερθεν ϲυγκοπῇ, νέρθεν cf. Ep. Hom. 290. 18. Congruit Apoll. de adv. 603 cf. Lob. El. I 49. ad fr. *49. In E. M. cum quo ef. E. Or. 75, 24 et 78, 14 longum adnotaφρενον mentum est, ex quo quae comparata Π. Pr. Ο 365 Ηerodianea esse docet, extraxi. Ε libro περὶ παθῶν hanc adnotationem fluxisse concludi potest ex diserta. affectionis mentione, quae in Π. Pr. abest: ἤϊε Ἀρίϲταρχοϲ δαϲύνει ἀπὸ τῆϲ

50. Steph. B. 329, 1: Ἰθώμη, πόλιϲ Θεϲϲαλίαϲ τῆϲ Πελαϲγιώτιδοϲ· μηρὸϲ «οἵ τ’ εἶχεν Τρίκκην καὶ Ἰθώμην κλωμακόεϲϲαν » (Β 729) ἔϲτι καὶ Μεϲϲήνηϲ. καλεῖται δὲ ὁ τόποϲ τῆϲ Θεϲϲαλίαϲ Θούμαιον ἀποβολῇ τοῦ ι καὶ τροπῇ τοῦ ω εἰϲ τὴν ου δίφθογγον.

51. E. Gud. 350, 36: κτίλοϲ: ἀπὸ τοῦ ἵκω ἱκτόϲ ὡϲ τάϲϲω τακτόϲ, πλέκω πλεκτόϲ καὶ ὥϲπερ παρὰ τὸ πένθοϲ γίνεται πενθίλοϲ ὡϲ ναυτίλοϲ, οὕτωϲ οὖν καὶ ἱκτόϲ ἱκτίλοϲ. καὶ ἀφαιρέϲει τοῦ ι κτίλοϲ. τοῦτο Ἡρωδιανὸϲ περὶ παθῶν.

52. Ζonar. 1332: μάϲθλη: Ἡρωδιανὸϲ ἀπὸ τοῦ ἱμάϲϲω.

53. Ζon. 585, E. M. 192, 42: δύρεϲθαι ἀντὶ τοῦ ὀδύρεϲθαι ἀφαιρέϲει τοῦ o. οὕτωϲ Ἡρωδιανόϲ.

51a. κρατὶ δ’ ἐπὶ κτιδέην κυνέην: ἀπὸ τοῦ κ ἡ ἀρχή, ἐπεὶ ἐν ἑτέροιϲ «τοῦ δ’ ἀπὸ μὲν κτιδέην » (κ 458). τοῦτο δὲ κατὰ ἀφαίρεϲιν τοῦ ι λέγεται παρὰ τῷ ποιητῇ· ἴκτιϲ γάρ ἐϲτιν, ὡϲ Νίκανδροϲ ἴκτιδοϲ ἣ τ’ ὄρνιϲιν» (Ther. 196). τὸ γὰρ μονοϲύλλαβον οὐ δύναται κατ’ ἔκταϲιν οὔτε κατὰ ϲυϲτολὴν λέγεϲθαι. οὔτε γὰρ ἐκτείνεται ὡϲ κρηπῖδοϲ ψηφῖδοϲ· ταῦτα γὰρ ὑπὲρ μίαν ϲυλλαβήν· οὔτε ϲυϲτέλλεται· ἀρκεῖ γὰρ τὸ τίϲ. Schol. ΑD ad Π. Κ 335.

53a. Οἴτυλον ὡϲ δάκτυλον· ἄρχεται γὰρ τὸ ὄνομα ἀπὸ τῆϲ οι διφθόγγου. κακῶϲ δὲ Τυραννίων οἰόμενοϲ ἄρθρον εἶναι τὸ οι καὶ παρὰ τὴν

ἕϲεωϲ τῶν βελῶν· οἱ δὲ περὶ Κράτητα ψιλῶϲ ἀπὸ τῆϲ ἰάϲεωϲ· καὶ οὕτωϲ ἐπείϲθηϲαν οἱ γραμματικοὶ πρὸϲ διάφορονἐτυμολογίαν διαφόρωϲ ἀναγινώϲκειν. ἀγνοοῦϲι δὲ ὅτι ὁ χαρακτὴρ μάχεται· ἀεὶ γὰρ τὸ η πρὸ φωνήεντοϲ ψιλοῦται, ἠώϲ, ἤϊα κτλ. ad fr. *50. cf. Mein. ad p. 290, 10 et, quem citat. Ahrensius de dial. Aeol. p. 221, Doric. p. 529. ad fr. 51. ὡϲ ante ναυτίλοϲ addidi. Apud Zonaram. qui idem habet p. 1260, pro ἀφαιρέϲει τοῦ ι exstat μετὰ τῆϲ ἐπάρϲεωϲ τοῦ ι ut in E. M. s. v., qua dictione Herodianus alias non utitur. ad fr. [51 a]. Pro ἐν ἑτέροιϲ «καὶ κτιδέην» scripsi ex Il. Pr. ad h. l. τοῦ δ’ ἀπὸ μὲν κτιδέην, nam καὶ κτιδέην ap. Homerum non reperitur. Ut hoc fragmentum quamvis non sine dubitatione Herodiano assignarem, effecerunt et Π. Pr. Κ 335 ubi: τὸ ἑξῆϲ δεῖ διαϲτέλλειν κατὰ τὸν ποιητὴν κτιδέην ἀπὸ τοῦ κ ποιουμένουϲ τὴν ἀρχήν, ἐπεὶ ἐν ἑτέροιϲ φηϲὶ κτλ. et similis de κτίλοϲ ex ἰκτίλοϲ derivatio et quod monosyllabum breve exstare negatur, quam rem accurate exposuit pluribus locis, in Mon. 19, 1 , in Catholica Arcad. 125, 1. Si autem Lobeckius in El. I p. 72 contra dicit cogitatione antecessisse κτίϲ, sed quia mono syllaba huiusmodi repudientur, continuo auctum esse litera, quae longius pro- ductis rursus decesserit, nihil impedit, quominus id ipsum Herodianum voluisse existimemus, imo eius de ἐρῳδιόϲ et ῥῳδιόϲ sententia hoc suadet. ad fr. [53a]. cf. Steph. B. 487, 15 Οἴτυλοϲ πόλιϲ Λακωνικῆϲ· «ἠδ’ Ὀἴτυλον» ὡϲ δάκτυλον. ἀπὀ Οἰτύλου ἥρωοϲ. τινὲϲ δὲ τὸ οι ἄρθρον φαϲὶ καὶ τὴν πόλιν

54. E. M. 308, 30: ἐβλαϲτηκότεϲ. «ἐκ τῶν ἀγρῶν ἥκουϲιν ἐβλαϲτηκότεϲ» (Iph. Aul. 594) Ἀττικῶϲ· βεβλαϲτηκότεϲ ἀποβολῇ τοῦ β ἐβλαϲτηκότεϲ ὥϲπερ βεβριγωμένηϲ ἐβριγωμένηϲ· οἱ γὰρ Ἀττικοὶ ἀποβάλλουϲι ϲύμφωνον, οἱ δὲ Αἰολεῖϲ προϲνέμουϲι τὸ ἐπτερύγωμαι πεπτερύγωμαι λέγοντεϲ. οὕτωϲ Ἡρωδιανόϲ.

55. E. M. 501, 26: κέκτημαι: λέγει ὁ Ἡρωδιανὸϲ ἐν τῷ περὶ παθῶν, ὅτι κατὰ πλεοναϲμὸν τοῦ κ Αἰολικῶϲ· τὸ γὰρ κοινὸν ἔκτημαι. ἐϲτὶν ὡϲ τὸ «Ἴλιον ἐκτῆϲθαι » (Π. Ι 402). τὰ γὰρ ἀπὸ τοῦ κτ οὐκ ἀναδιπλαϲιάζονται, ὃν τρόπον οὐδὲ τὰ ἀπὸ τοῦ πτ. ὁμοίωϲ καὶ τὸ πέπταμαι ἀπὸ τοῦ ἔπταμαι πλεοναϲμῷ τοῦ π ἐϲτίν.

56. Ζon. 1540, E. M. 662, 32 (cod. Paris. 346): πέπταμαι: ἐκ τοῦ ἵπτημι γίνεται ὁ παθητικὸϲ παρακείμενοϲ ἔπταμαι ἔπταϲαι ἔπταται καὶ πλεοναϲμῷ τοῦ π πέπταμαι Αἰολικῶϲ. οἱ γὰρ Αἰολεῖϲ εἰώθαϲι προϲτιθέναι ϲύμφωνον, ὥϲπερ τὸ ἐπτερύγωμαι πεπτερύγωμαι οἶον «ὡϲ δὲ πάϊϲ παῖδα μητέρα πεπτερύγωμαι«». Ἡρωδιανὸϲ ἐν τῷ περὶ πάθουϲ.

ϲυνήθειαν τοῦ ποιητοῦ ἁμαρτάνων καὶ παρὰ τὴν ἱϲτορίαν, εἴγε οὕτωϲ φηϲὶ καὶ Φερεκύδηϲ· «τοῦ δὲ γίνεται Ἀμφάναξ, τοῦ δ᾿ Οἴτυλοϲ» ἀφ’ οὗ ἡ πόλιϲ ἡ ἐν Ϲπάρτῃ καλεῖται. Π. Pr. Β 585.

56a. E. M. 135, 31: Ἀργαφίηϲ οἷον «νιψάμεναι κρήνηϲ ἔδραμον Ἀργαφίηϲ ». τινὲϲ δὲ διὰ τοῦ ἀπὸ Γεργάφου τοῦ Ποϲειδῶνοϲ· τὸ δὲ ἐντελὲϲ ἐν τῷ Ἑρμῇ «κρήνηϲ Γαργαφίηϲ ». ὁ δὲ Παρμενίϲκοϲ ἄνευ τοῦ γ. ἡ ἔλλειψιϲ ἀπὸ ἱϲτορίαϲ.

ad fr. 54. Nune apud Euripidem legitur: ὡϲ ἐκ μεγάλων ἐβλαϲτήκαϲ’ ἐπί τ’ εὐμήκειϲ ἥκουϲι τύχαϲ. Addidi post ἀποβολῇ τοῦ β ἐβλαϲητκότεϲ et in fine πεπτερύγωμαι λέγοντεϲ. Caeterum comparatis fr. 54, 55 et 56 patet Herodianum modo Aeolicam formam pro nativa substruxisse, unde Attica per ellipsin fieret, modo Atticam, unde Aeolica per pleonasmum existeret. In libro περὶ ῥημάτων μέμνημαι κέκτημαι πέπταμαι et πέπτωκα ut reduplicata ϲεϲημειωμένα attulisse videtur collato Choerob. 552, 17 et Constant. Lascar. in excerptis ex Choer. περὶ τῶν παρψχημένων. —Cum nostro fragmento compares Choer. 549, 35 τὸ ἐγλυμένοι καὶ ἐβλαϲτηκότεϲ παρ’ Εὐπόλιδι παράλογά εἰϲι, γεγλυμένοι γὰρ δεῖ λέγειν καὶ βεβλαϲτηκότεϲ· οὐ γὰρ ἄρχονται ταῦτα ἀπὸ τοῦ γν, ἵνα μὴ ἀναδιπλαϲιαϲθῶϲιν. Τύλον cf. Lob. El. I 89. De Tryphonis portentosa opinione, qua φιλητήϲ ex. ὑφειλέτηϲ ortum putabat, ef. fragmenta Orthogr. s. v. φηλητήϲ, ubi hanc sententiam ab Herodiano reprobatam neque vocem ab eo φιλητήϲ sed φρηλητήϲ scriptam esse demonstrabo. ad fr. [56a]. Cur hoc fragmentum Herodiano assignandum putaverim, in Praef CXXX exposui. Caeterum Βergkii emendationem Παρμενίϲκοϲ pro Παρμένιοϲ Meinekianae Παρμενίων praeoptavi, quia Herodianus Parmenisci grammatici

57. E. Gud. 288, 38 coll. E. M. 274, 5: ἱερὸν ίχθύν: τινὲϲ παρὰ τὸ διαίνω διερόϲ καὶ ἱερὸν τὸν ἀεὶ ἐν ὕδαϲι βρεχόμενον κατὰ ἀποβολὴν οἷον «ἔνθ’ ἤτοι μὲν ἐγὼ διερῷ ποδί (Od. ι 43) οἱ δὲ παρὰ τὸ δίω τὸ διώκω διερόϲ καὶ ἱερόϲ ὁ ταχύϲ· διωκτικὸϲ γάρ. Ἡρωδιανὸϲ περὶ παθῶν.

58. Steph. B. 375, 8: Κοροπαῖοϲ: Νίκανδροϲ ἐν Θηριακοῖϲ (v. 613) «ᾗ ἐν Ἀπόλλων μαντείαϲ Κοροπαῖοϲ ἐθήκατο καὶ θέμιν ἀνδρῶν ». οἱ μὲν ὑπομνηματίϲαντεϲ αὐτὸν Θέων καὶ Πλούταρχοϲ καὶ Δημήτριοϲ ὁ Χλωρόϲ φαϲι «Νίκανδροϲ «Κοροπαῖοϲ Ἀπόλλων».» Κορόπη δὲ πόλιϲ Θεϲϲαλίαϲ· ἀγνοεῖ δ’ ὅτι Ἀμφιαράου ἱερόν, οὐκ Ἀπόλλωνόϲ ἐϲτι. καὶ γράφεται Ὀροπαῖοϲ. Ὀρόπη γὰρ πόλιϲ Εὐβοίαϲ, ὅπου Ἀπόλλωνοϲ διαϲημότατον ἱερόν ». βέλτιον δ’ ὑπονοεῖν, ὅτι ἡμάρτηται, λέγεται δὲ κατ’ ἔλλειψιν τοῦ κ Ὀροπαῖοϲ.

58a. Ep. Hom. 173, 5: εἴβειϲ «τερεν δάκρυον εἴβειϲ» (Π 11). λείβω τὸ ϲτάζω καὶ κατὰ πάθοϲ γίνεται εἴβω, ὥϲπερ ἀπὸ τοῦ γαῖα κατὰ ἀφαίρεϲιν τοῦ γ αἶα πρῶτον ἄρα τὸ λείβω τοῦ εἴβω. ἰϲτέον δὲ ὅτι οὐδέποτε εἴβειν τέθειται ἐπὶ τοῦ ϲπένδειν. τὰ δὲ ἄλλα ὁμοίωϲ δάκρυα λεῖβον» (Ν 88) «καταλείβεται ὕδωρ » καὶ τὸ κατειβόμενον Ϲτυγὸϲ ὕδωρ» (0 37 ). ὥϲπερ δὲ παρὰ τὸ γαῖα μὲν ἐγένετο ϲύνθετον γαιήοχοϲ καὶ παραγωγὸν γαιάτηϲ οὐδὲ δὲ παρὰ τὸ αἶα, οὕτωϲ καὶ ἐπὶ τούτων οὐδὲν μὲν κίνημα παρὰ τὸ εἴβω, παρὰ δὲ τὸ λείβω, λιβάϲ, λοιβή, λέβηϲ, λίβανοϲ καὶ λιβανωτόϲ· καὶ ὃν τρόπον τὸ αἶα οὐδέποτε κατ’ ἀρχὴν ἔχειϲ ϲτίχου παρὰ τῷ ποιητῇ, τὸ δὲ γαῖα, οὕτωϲ οὐδέποτε τὸ εἴβω ἔχειϲ ἐν ἀρχ ϲτίχου, ἀλλὰ τὸ λείβω.

58b. ἄχρι ἀπὸ τοῦ μέχρι ἀποβολῇ τοῦ μ καὶ μεταθέϲει τοῦ ἑ εἰϲ α οὕτωϲ Ἡρωδιανὸϲ ἐν τῇ ὀρθογραφίᾳ. E. Or. 100, 48 cf. Π. Pr. Π 324.

ad fr. 57. In E. 51.: παρὰ τὸ διαίνω γίνεται διαρόϲ ὡϲ μιαίνω μιαρόϲ, λιπαίνω λιπαρόϲ καὶ τροπῇ διερόϲ, unde διερόϲ pro διαιρόϲ in E. Gud. recepi. Herodiani videtur E. Or. 75, 4 ἰωχμόϲ· διωχμόϲ τιϲ ὢν καὶ διωγμόϲ κατὰ τροπὴν τοῦ χ εἰϲ γ et 78, 12 ἰωκὴ παρὰ διωκή καὶ διωγμόϲ ἀπὸ τοῦ διώκω ἀποβολῇ τοῦ δ ἰωκή καὶ ἰωχμόϲ. ad fr. *58. Locum Steph. Byz., quem miris modis porturbatum esse dicit. Meinckius, verbis transpositis sic emendavi, ut sententia probabilis existeret. Postquam enim Herodianus exposuit commentatores Micandri diversam scripturam Κοροπαῖοϲ et Ὀροπαῖοϲ ex diversis urbibus Κορόπη et ’Ορόπη explicavisse et Nicandrum Apollonium Κοροπαῖον vocantem ignorasse Coropae non Apollinis, saepius mentionem iniicit , Parmenionis in iis certe, quae nos habemus, nun quam. cf. Mein. An. Alex. p. 282. ad fr. [58a]. De origine Herodianea dix in Praef. CXΧΧIX, post παραγωγόν interposui ex St. B. s. v. γη γαιάτϲ, potui etiam γαιήϊοϲ; in fine pro τὸ εἴβω εἴβειϲ scr. τὸ εἴβω ἔχειϲ.

59. Eustah. 1525, 7: περιαίρεϲιϲ τῆϲ ἀρχῆϲ θεωρεῖται καὶ ἐν τῷ ϲῦϲ καὶ ὗϲ καθ’ Ἡρωδιανόν.

60. Theogn. Cr. ΙΙ 89: ῥῖγοc: ἀπὸ τοῦ φρίϲϲω φρίγοϲ καὶ ἀποβολῇ τοῦ φ ῥῖγοϲ. οὕτωϲ Ἡρωδιανὸϲ ἐν τῷ περὶ παθῶν.

61. E. M. 134, 52: ἀραριημένοϲ: ἔϲτιν ὄνομα παρὰ τῷ ποιητῇ ἀρειή, ἀφ’ οὖ ῥῆμα ἀρειῶ. τούτου ὁ παθητκὸϲ παρακείμενοϲ ἠρείη-

59a. τὸ ε πρὸ τοῦ θ οὐ δαϲύνεται, εἰ μὴ ἀντωνυμικὸν εἴη ἐξ ἀποβολῆϲ τοῦ ϲ ϲέθεν ἔθεν. Π. Pr. Ι 540.

60a. τὸ ἔρρω οὐ παρὰ τὸ φθείρω, ὡϲ οἴνταί τινεϲ. Mon. 43, 10.

61a. λυτο (H. Ω 1): εἰ μὲν μέϲοϲ δεύτεροϲ ἀόριϲτόϲ ἐϲτιν ἀπὸ τῶν εἰϲ μι, ὥϲπερ ἤδη ἐπίϲταται λέγων «νῦν δὲ λύμην τρὶϲ τόϲϲα πορών »

sed Amphiarai sacrum esse, suam ipsius sententiam opponit. Est autem ea, ut dicat Νicandrum errasse, quum Apollinem Κοροπαῖον nominaret, scripturam vero ’ροπαῖοϲ per ellipsin literae expediendam esse. Commentatorum explicatio servata est in Schol. ad Ther. 614. Κοροπαῖοϲ· τινὲϲ Θεϲϲαλικόϲ. Κορόπη γὰρ πόλιϲ Θεϲϲαλίαϲ. Γράφεται καὶ Ὀρόπειoc ρόπεια γὰρ πόλιϲ Βοιωτίαϲ, ὅπου διαϲημότατον ἱερὸν Ἀπόλλωνοϲ; nihil in bis de ellipsi traditur, unde iure con iicias hoc ab Herodiano adiectum esse. Ratio autem, qua Herodianus suam sententiam alteri contra ponit, eadem est, qua saepius in Π. Pr. utitur Β 8, Κ 38, Λ 257 ὄμεινον οὖν λέγειν ὅτι κτλ. ad fr. 59. Totus Eustathii locus, ex quo hoc fr. desumpsi, sic procodit: ίϲτέον ὅτι κοινοῦ μὲν ὄντοϲ τοῦ λείβειν, Ἰωνικοῦ δὲ εἴβειν περιαιρέϲει τῆϲ ἀρχῆϲ, ὃ δὴ θεωρεῖται καὶ ἐν τῷ ϲῦϲ καὶ ὗϲ καθ’ Ἡρωδιανόν, ἀμφοῖν κεῖται χρῆϲιϲ ἐν τοῖϲ εἰρημένοιϲ, τὸ μὲν γὰρ δάκρυα λείβειν κοινόν ἐϲτι, Ἰωνικὸν δὲ τὸ κατείβεται αἰών. In his quod de εἴβειν et λείβειν traditur non Herodiani videtur, cuius de his vocibus adnotamentum in Ep. Hom. 173 servatum esso suspicor. —Cum nostro fr. cf. Epim. Hom. 324, 3 ὗϲ λείπει τὸ ϲ ὡϲ ἐν τῷ κάπετοϲ, πλεονάζει δὲ ὡϲ ἐν τῷ ϲειρὴν. Herodiani explicatum adnotamentum de ϲῦϲ et ὗϲ servatum videtur in E. Orion. 146, 18 eo loco, ubi alia etiam Herodianea leguntur (E.M. 736, 40) ϲῦϲ· δύναται εἶναι παρὰ τὸ ϲύω τὸ ὁρμῶ· ὁρμητικὸν γὰρ τὸ ζῷον· καὶ ἀποβολῇ τοῦ ϲ ὗϲ δύναται δὲ καὶ εἶναι παρὰ τὸ ὕεϲθαι· ὕω ὕϲω ὕεϲθαι, ὅ ἐϲτι βρέχεϲθαι, ἐπεὶ τοῖϲ ὕδαϲι τέρπεται, καὶ πλεοναϲμῷ τοῦ ϲ ϲῦϲ. ad fr. 60. In E. M. 704, 2 et ap. P avorin.,Ecl. 401 , 8 additur: ὅθεν τὸ ι μακρόν. ἡ γὰρ ἀποβολὴ τοῦ φ ἔκταϲιν πεποίηται τοῦ ι. Ep. Hom. 375, 28 . φρίϲϲω ὀ μέϲοϲ παρακείμενοϲ πέφριγα, ἐξ οὗ γίνεται καὶ τὸ ἔρριγα ἀποβολῇ τοῦ π φ. ad fr. 61. Verba καὶ κατ’ ἀποβολὴν ἁριημένοϲ addidi, nam necessaria sunt, quum ἀραριημένοϲ ipsum ad metrum in versibus Homericis non quadret, ubi ad fr. [59a]. cf. Io. Alex. 23, 10, Arcad. 200, 19, Lob. El. 1 121 not. —De articulo postpositivo οὗ ῷ ἦϲ ex praepositivo τοῦ τῷ τῆϲ ab Herodiano repe tito cf. lo. Al. 22, 29. ad fr. [60a]. In Mon. sic scriptum est: εἴπερ οὖν Αἰολικόν (sc. τὸ ἔρρω), ζητητέον τί αὐτοῦ ἦν κοινόν. οὐ γὰρ αὐτὸ τὸ φθείρω, ὡϲ οἴονταί τινεϲ cf. Lehrs ad h. l. ad fr. [61 a] et [61 b]. His adnotamentis comparatis patet hos articulos ad Herodianum auctorem referendos esse: Choer. Can. 731, 7 τὸ δέχθαι οἶον «ἀγλαὰ

μαι, ἡ μετοχὴ ἠρειημένοϲ καὶ κατὰ ἀναδιπλαϲιαϲμὸν ἀραρειημένοϲ καὶ κατὰ ϲυϲτολὴν ἀραριημένοϲ καὶ κατ’ ἀποβολὴν ἀριημένοϲ ταῦτα Ἥρωδιανόϲ. οὕτω Ζηνόδοτοϲ.

62. E. M. 560, 30: λεώϲ ἐὰν μὲν ὀξύνηται, Αττικόν ἐϲτιν ἀπὸ τοῦ λαόϲ εἰ δὲ βαρύνεται, ἀποβολή ἐϲτι τοῦ τελέωϲ· ὃν γὰρ τρόπον προϲέρχεται ἡ τε ἐν τῷ τέτρομοϲ, ἀφαιρεῖται ἐν τῷ τελέωϲ λέωϲ.

63. Choer. Can. 81, 34: ψάλυξ ἐϲτὶ ἀπὸ τοῦ φεψάλυξ κατ’ ἀποβολὴν τῆϲ πρώτηϲ ϲυλλαβῆϲ.

64. St. B. 284, 19: Εὐεϲπερίδεϲ πόλιϲ Λιβύηϲ καὶ ἑνικῶϲ λεγομένη. λέγεται καὶ χωρὶϲ τοῦ ευ μορίου Ἑϲπερίϲ.

(Π. Φ 80) καὶ «τῆϲ δ’ ἄρα κλαιούϲηϲ λύτο γούνατα », ἔκταϲιϲ ἐγένετο διὰ τὸ μέτρον· εἰ δὲ παρατατικόν τινεϲ ἐκδέχονται, δύναται κρᾶϲιϲ τοῦ ἐλύετο γεγενῆϲθαι ὥϲπερ ἀπὸ τοῦ ἰχθύεϲ ἰχθῦϲ, μύεϲ μῦϲ, ῥύεϲθαι ῥῦϲθαι « πάντων ἀνθρώπων ῥῦϲθαι γενεήν τε τόκον τε» ( 141). ἢ ἀπὸ τοῦ λέλυτο λύτο ὡϲ βεβλητο βλῆτο. Π. Pr. Ω 1.

61b. Ιο. AΙ. 22, 19: αἱ τοῦ παρακειμένου παθητικοῦ μετοχαί, εἰ πάθωϲί τι, προπαροξύνονται ὡϲ ἀπὸ τοῦ βεβλημένοϲ βλήμενοϲ, ἐληλαϲμνοϲ ἐληλάμενοϲ, καὶ ὁ ἄϲμενοϲ δὲ καὶ ὄρμενοϲ καὶ ἄρχμενοϲ καὶ δέγμενοϲ καὶ ἄλμενοϲ καὶ ἐμπλήμενοϲ καὶ οὐτάμενοϲ εἶτε παρακειμένου εἶεν παθητικοῦ εἴτε ἄλλου χρόνου, εἰκότωϲ προπαροξύνονται.

62a. Ιo. Alex. 38, 27: τὸ ὠμαδίϲ ὀξύνεται καὶ ἴϲωϲ ἐκ τοῦ κατωμαδίϲ ἀφῃρέθη.

nunc ἀρημένοϲ cum α producto legitur, sed ἀριημένοϲ cum brevi α. Videtur esse lectio Zenodotea. ad fr *62 Accentus notatio Herodiani memoriam excitat, quamquam in Apoll. pron. 74, 1 ἑορτή ὁρτή, θέλω λῶ, τρόμοϲ —τέτρομοϲ κτλ. adscriptum est τελέωϲ λέωϲ. Caeterum hic Apollonii locus ostendit huiuscemodi violentas decurtationes summis grammati cis non abiudicandas esse cf. Lob. El, I 148. ad fr. *63 hoc adnotamentum Choeroboscum Herodiano debere inde appa ret, quod totus de declinatione nominum in υξ canon ab illo petitus est. ad. fr. *64. fc. Lob. El. I 146/ δέχθαι ἄποιναμ» (Α 23) καὶ τὸ βλῆϲθαι οἶον «πρὶν βλῆϲθαι Μενέλαον» (Δ 115) πεπονθότα εἰϲίν, ἀφαίρεϲιν γὰρ πεπόνθαϲι· τὸ γὰρ ἀνάλογον αὐτῶν δεδέχθαι καὶ βεβλῆϲθαί ἐϲτιν et E. M. 252, 42 δέγμενοϲ ἀπὸ τοῦ δεδεγμένοϲ κατὰ ϲυγκοπὴν (i. e ἀποβολὴν ex usu posteriorum grammaticorum) δέγμενοϲ ὡϲ εἶναι παρακείμενοϲ. ἢ ἀπὸ τοῦ δεχόμενοϲ ὡϲ εἶναι ἐνεϲτώϲ. τὸ δὲ χ εἰϲ γ μετεβλήθη τῆϲ ϲυντάξεωϲ οὕτωϲ ἀπαιτούϲηϲ. cf. Ep. Hom. 351, 15, E. M. 257, 41 et E.M.259, 36 Macrob. p. 328: manifestum est non esse integra πέρθαι βλῆϲθαι δέχθαι, quorum integra sunt πεπέρθαι βεβλῆϲθαι δεδέχθαι. ad. fr. [62a]. cf. Lob. El. I 146.

65. St Β. 100, 17: Ἀντιϲάρη πόλιϲ· τινὲϲ δὲ Tϲάρη Υτράφουϲιν.

66. St. B. 444, 5: Μεμβλίαροϲ νῆϲοϲ πληϲίον Θήραϲ· λέγεται καὶ κατ’ ἀφαίρεϲιν. Βλίαροϲ.

67. S. B. 212, 14: Γραῖα πόλιϲ Ἐρετρίαϲ· ἀφαίρεϲιϲ γέγονε τῆϲ ἀρχῆϲ.

68. St. B. 334: Ἰόπη πόλιϲ Φοινίκηϲ. λέγεται καὶ Ἰοπία διὰ τοῦ ι καὶ ἴϲωϲ ἐκ τοῦ Αἰθιοπία.

69. E. M. 184, 30: ἄψ: τινὲϲ μὲν ἀπὸ τοῦ ᾱ τοῦ ϲημαίνοντοϲ τὸ ὀπίϲω ἄψ κατὰ πλεοναϲμὸν τοῦ ψ. Ἡρωδιανὸϲ δὲ μηδέποτε τὰ διπλᾶ πλεονάζειν.

70. Ep. Hom. 420, 8, E. M. 781, 47: ὑπόδρα ἐπίρρμα πόθεν γίνεται; ὁ μὲν Ἀπολλώνιοϲ δύο λέγει παραγωγάϲ, ὁ δὲ Ἡρωδιανὸϲ μίαν. ὁ μὲν Ἀπολλώνιοϲ οὕτωϲ· ὥϲπερ ἀπὸ τοῦ ἠρεμῶ γίνεται ἠρέμα καὶ ϲιγῶ ϲῖγα, οὕτω καὶ ἐκ τοῦ ὁρῶ ὅρα καὶ μετὰ τῆϲ ὑπό ὑπόρα καὶ πλεοναϲμῷ τοῦ δ ὑπόδρα τὸ ὑφορᾶϲθαι. καὶ ἄλλωϲ ἔϲτι δρῶ καὶ ϲημαίνει τὸ βλέπω, ἐξ οὗ καὶ δρωπάζειν καὶ τὸ δραπέτηϲ ὁ ἐπιβλέπων τοὺϲ δεϲπόταϲ. ἐκ τοῦ οὖν δρῶ γίνεται δρά καὶ μετὰ τῆϲ ὑπό ὑπόδρα τὸ ὑποβλέπειν. ὁ δὲ Ἡρωδίαν ὸϲ λέγει, ὅτι ἐκ τοῦ ὑποδράξ γίνεται.

71. Ep. Hom. 319, 23, E. M. 638, 6: οὔ ἑθεν ( 144): ἐκ τῆϲ οὐ ἀρνήϲεωϲ καὶ τῆϲ ἕθεν Ἀττικῶϲ παραγωγοῦ ἀντωνυμίαϲ οὔ ἑθεν. Ἰϲτέον

ad fr. *65. Apud Steph. Ἡρωδιανὸϲ «Ἀντιϲάρη καὶ αὕτη πόλιϲ». Sed etiam sequentia ex eodem fonte fluxerunt cf. Lob. El. I 147. ad fr. *66. cf. Lob. El. l. c. ad fr. *87 cf. eundem l. c. Apud St. B. additur: ὡϲ δειχθήϲεται ἔν τῷ Τάναγρα, ubi p. 600, 12: Τάναγρα πολιϲ Βοιωτίαϲ, ἣν Ομηροϲ (Β 498) Γραῖαν καλε διὰ τὸ πληϲίον εἶναι. —τὴν δὲ Γραῖαν ἔνιοι λέγουϲι τὸ νῦν τῆϲ Θηβαικϊῆϲ καλούμενον Ῥέαϲ ἔθοϲ, τινὲϲ δὲ τὴν Ταναγραίαν, ὡν εἷϲ ἐϲτὶ καὶ Καλλίμαχοϲ. Ἀριϲτοτέληϲ δὲ Γραῖαν τὴν νῦν Ὠρωπόν. ad fr. 69. Ιnitio adieci τινὲϲ μὲν ita ut horum sententiam Herodianum reprobasse signifcetur. ad fr. 70. Quamquam ad ellipsin pertinet, tamen hue traxi, ut appareat, quid Herodianus de vocab ulo, in quo duplex consona et provenit et evanescit, senserit. Caeterum pro Ἀπολλόδωροϲ scripsi Ἀπολλώνιοϲ, quae nomina saepe confunduntur, nam statim duae ab Apollonio de adv. p. 542 propositae origina tiones proferuntur, et paullo post pro ἀπὸ παρακειμένου οὕτωϲ exhibui ὁ μὲν Ἀπολλώνιοϲ οὕτωϲ. Herodiani orginatio non distincte explanatur, sed ex Apollonio intellegitur eum hoc adverbium a δέρκω repetivisse et ξ primitivum habuisse. Apollonius enim dicit: ἀλλ’ εἰ καὶ ἀπὸ τοῦ ὑποδράξ, ὅπερ πάλιν τῷ δέρκω παράκειται, δύναιτο ἄν καὶ ἐν ἀποβολῇ τοῦ ξ γενόμενον βαρεῖαν τάϲιν ἀναδέξαϲθαι. ad fr. 71. Subscriptio περὶ παθῶν recepi ex E. M., ubi suo loco mota et sequenti adnotamento οὔ θήν μιν apposita est, ut me monuit Lebrsius.

ὅτι τὸ οὔ ἑθεν χωρὶϲ τοῦ κ εὑρέθη, διότι ἐγκλίνεται· τὰ δὲ ἐγκλινόμενα οὐδέποτε προϲλαμβάνουϲιν οἶον ἐμοῦ, ἤκουϲέ μου. ἄλλωϲ δὲ αἰτία μέν ἐϲτι ἡ οὐ ἄρνηϲιϲ τοῦ πλεοναϲμοῦ, ἀλλ’ οὐ δύναται λήγειν εἰϲ κ· οὐδέποτε γάρ ἐϲτι λέξιϲ Ἑλληνικὴ εἰϲ ἄφωνον λήγουϲα. δεῖ οὖν αὐτὸ ἐπιφέρειν τῇ ἑτέρᾳ λέξει· εἰ οὖν ἔλαβεν αὐτὸ ἐν τῷ ἕθεν, ἤμελλε φυλάττειν ἐν πλεοναϲμῷ καὶ οὐκέτι ἐνεκλίνετο. περὶ παθῶν.

72. Ep. Ηom. 328, 20: τὸ ὅτε οἱ Αἰολεῖϲ ὄτα λέγουϲι, Λάκωνεϲ δὲ ὄκα· καὶ οἱ μὲν μόνον ἔτρεψαν τὸ ε εἰϲ α, οἱ δὲ καὶ τὸ ϲύμφωνον· ὥϲτε οὐκ ἀπὸ τοῦ ὄτα Αἰολικοῦ ὅταν πλεοναϲμῷ τοῦ ν. ὅταν γὰρ μεταβολὴ γένηται τοῦ ε εἰϲ α, οὐ προϲέρχεται τὸ ν ὄπιϲθεν ὄπιϲθα, πρόϲθεν πρόϲθα, ὡϲ καὶ ἐπὶ ϲυνδέϲμου ἕνεκεν ἕνεκα.

73. Zonar. 1299, Favorin. Ecl. 284, 28: λεγόμεθεν: οἱ Aἰολεῖϲ τὸ λεγόμεθα καὶ φερόμεθα εἰϲ ε ποιοῦϲι λεγόμεθεν καὶ φερόμεθεν μετὰ τοῦ ν. ἀλλὰ καὶ τὰ εἰϲ θεν ἐπιρρήματα εἰϲ α ποιοῦϲιν οἶον ὄπιϲθεν ὄπιϲθα, ἄτερθεν ἄτερθα χωρὶϲ τοῦ ν ὅτε γάρ εἰϲιν εἰϲ ε τὰ ἐπιρρήματα, τότε καὶ τὸ ν προϲλαμβάνουϲιν οἶον ὄπιϲθεν. ὅτε δὲ εἰϲ α, ἀφίϲταται τὸ ν ὥϲπερ καὶ τὸ λεγόμεθα, εἶτα λεγόμεθεν, ἐπλεόνϲϲε τὸ ν. Ἡρωδιαν ὸϲ περὶ παθῶν.

73a. Choer. Dict. 531, 10: Ἰϲτέον ὅτι τὸ ἔτυπτε γίνεται καὶ μετὰ τοῦ ν ἔ τύπτεν· τὸ γὰρ ε ἐφελκυϲτικόν ἐϲτι τοῦ νν ἐν τοῖϲ τρίτοιϲ προϲώποιϲ τοῖϲ ἑνικοῖϲ τῶν ῥημάτων οἶον ἔλεγε ἔλεγεν, ἔμαθε ἔμαθεν· ὥϲπερ καὶ τὸ ι ἔχομεν, ὅτι γίνεται ἐφελκυϲτικὸν τοῦ ν, ὅταν ἔχῃ προ γούμενον τὸ ϲ ἢ δυνάμει ἢ ἐνεργείᾳ· ἐνεργείᾳ μὲν οἷον τύπτουϲι τύπτουϲιν, Αἴαϲι Αἴαϲιν, δυνάμει δὲ οἶον Φοίνιξι Φοίνιξιν, Πέλοψι Πέλοψιν· δυνάμει γὰρ ἐνταῦθά ἐϲτι τὸ ϲ· τὸ γὰρ ξ ἐκ τοῦ κ καὶ ϲ δοκεῖ ϲυγκεῖϲθαι καὶ τὸ ἐκ τοῦ π καὶ ϲ· καὶ πάλιν ἔϲτι ἔϲτιν· τὸ

ad fr. *72. Ex sequenti fragmento coniectari licet huic argumento simillimum etiam ab Herodiano profectum esse. Caeterum recte Ahrensius de dial. Aeol. 152 not. 1 comparato Apollonio de adv. 606, 16 pro οἱ Αἰολεῖϲ ὅταν scripsit ὅτα atque iniuria reprehenditur ab Hugone Weber de dorica particula ka p. seq. Nam Herodianus non de Aeolica particula ὅταν loquitur, sed de Aeolic: ὄτα addens particulam communem ab Aeolica ὅτα provenire non posse. ad fr. 73. Transcripsit Macrob. II p. 320 ed. Bip.: «Sed ε litera saepe sibi τὸ ν familiariter adhibet. Testes huius rei Αἰολεῖϲ, apud quos λεγόμεθα, φερόμεθα et similia finale α in ε mutatur et mox ε advocat sibi τὸ ν et fit prima. persona λεγόμεθεν, φερόμεθεν. Contra si quando ε in α mutatur, ν inde discedit, sicut Δωριεῖϲ τὸ πρόϲθεν πρόϲθα dicunt et τὸ ἔνθεν ἔνθα». ad fr. [73a]. De ν ephelcystico quin Herodianus in libro περὶ παθῶν dixerit, vix dubitandum est. Quare quae de hac materia ap. Choeroboscum inveniuntur, hic subieci, quum ab Herodiano petita esse probabile sit. Cum iis, quae p. 531 traduntur, ad verbum fere congruunt, quae leguntur p. 168, 14 de tertia singu laris numeri ἦν accuratius expositum est p. 867, 5, unde hunc locum emendavi.

74. E. M. 748, 3: τὸ ταυτόν οὐ πλεοναϲμόϲ, ἀλλ’ ἀναλογία· αἱ ἀντωνυμίαι εἰϲ ο περατοῦνται κατὰ τὸ τρίτον πρόϲωπον κατὰ γένοϲ οὐδέτερον αὐτό, ἐκεῖνο, τοῦτο. Ἀθηναῖοι οὖν μετὰ τοῦ ἄρθρου λέγοντεϲ τὸ οὐδέτερον τῆϲ αὐτόϲ φαϲὶ ταὐτόν ἀναλόγωϲ. διδάξω τί ἐϲτι τὸ αἴτιον· ἡ ἐκεῖνοϲ καὶ ἡ οὗτοϲ ἀντωνυμίαι ϲτεροῦνται ἄρθρου. ἵν’ οὖν διαϲτῇ γένοϲ ἀρϲενικὸν καὶ οὐδέτερον, εἰϲ τὸ ο περατοῦνται κατὰ τὸ οὐδέτερον ἐκεῖνο τοῦτο, ἵνα τὸ μὲν εἰϲ ο ϲημαίνῃ τὸ οὐδέτερον, τὸ δὲ εἰϲ ν τὸ ἀρϲενικὸν ἐκεῖνον τοῦτον· ἡ δὲ αὐτόϲ ἄρθρον λαμβάνει. οὐκέτι ἄρα ὀφείλει ἔχειν τὸ οὐδέτερον εἰϲ ο ὁμοίωϲ τῇ χωρὶϲ ἄρθρου· ἔχει γὰρ διὰ τοῦ ἄρθρου ϲημαίνειν τὸ γένοϲ. Ἀθηναῖοι τοίνυν τὸ ἄρθρον προϲνέμοντεϲ καὶ τὸ ν διδοῦϲι «ταυτὸν θυμὸν φαγόντεϲ» (Arist. Plut. 253)· ταὐτό γὰρ ὤφειλεν εἶναι. ὅταν οὖν Ἀττικοὶ λέγουϲι ταὐτόν, τὸ ὀφειλόμενον ἀποδιδόαϲιν, οὐ πλεονάζουϲιν· οὐδὲ ἐνθάδε πλεονάζουϲι τοϲοῦτον τηλικοῦτον· οὐ γὰρ ἔγκειται ἡ οὗτοϲ ἀντωνυμία. περὶ παθῶν.

γὰρ τ ἐνταῦθα δυνάμει ϲ ἐϲτίν, ἀπὸ γὰρ τοῦ ἔϲϲι γέγονε κατὰ τροπὴν τοῦ ϲ εἰϲ πολλάκιϲ δὲ καὶ τοῦ φ προηγουμένου γίνεται τὸ ι ἐφελκυϲτικὸν τοῦ ν οἷον ναῦφι ναῦφιν «ναῦφιν ἀμυνόμενοι μετὰ Βοιωτῶν ἐμάχοντο » (Ν 700).

Choer. 560, 4: Γέγονε τὸ ἐτετύφειν τοῦτον τὸν τρόπον ἔϲτιν ἐτετύφει τρίτον πρόϲωπον· τοῦτο κατὰ τὴν διάλυϲιν τῆϲ ει διφθόγγου εἰϲ δύο ἑὲ λέγουϲιν οἱ Ἴωνεϲ ἐτετύφεε, ἐπειδὴ τὸ ε ἐφελκυϲτικόν ἐϲτι τοῦ ν οἷον ἔτυπτε ἔτυπτεν, ἔλεγε ἔλεγεν, ἐτετύφεε ἐτετύφεεν καὶ κατὰ κρᾶϲιν τῶν δύο εε εἰϲ τὴν ει δίφθογγον ἐτετύφειν ἐκεῖνοϲ· τοιοῦτόν ἐϲτι καὶ τὸ «ἥ οἱ Λακεδαίμονι ναιεταούϲῃ — ἤϲκειν εἴρια καλά» (Γ 387) ἀντὶ τοῦ ἤϲκει. καὶ τὸ «οὐδ’ ἄρα δὴν εἱϲτήκειν, αὐτοῦ γὰρ ὑπήριπε φαίδιμα γυῖα ( Ψ 690) ἀντὶ γὰρ τοῦ εἱϲτήκει.

Choer. 560, 33: τὸ ἦν ἐκεῖνοϲ δευτέρου ἀορίϲτου ἐϲτὶν ἀπὸ τῶν εἰϲ ω. ἀπὸ γὰρ τοῦ ἔω τοῦ ϲημαίνοντοϲ τὸ ὑπάρχω γέγονεν ὁ δεύτεροϲ ἀόριϲτοϲ ἦον ἦεϲ ἦε καὶ κατὰ προϲθήκην τοῦ ν ἦεν (τὸ γὰρ ε ἐφελκυϲτικόν ἐϲτι τοῦ ν οἶον ἔτυπτε ἔτυπτεν, ἔλεγε ἔλεγεν) καὶ κατὰ κρᾶϲιν τοῦ η καὶ ἑ εἰϲ η γέγονεν ἦν ὅτι γὰρ δεύτεροϲ ἀόριϲτόϲ ἐϲτι, δηλοῖ ἡ μετοχὴ ἐών οὖϲα ὀξύτονοϲ· αἱ γὰρ εἰϲ ων ὀξύτονοι μετοχαὶ δευτέρου ἀορίϲτου εἰϲὶν οἷον τυπών δραμών λαθών δακών πιών.

ad fr. 74 et 75. Clarissime, quae haec fragmenta continent, exposita sunt a Choerob. Dict. p. 838 et 839, qui accuratius quam epitomator E. Magni et Eustathius Herodiani vestigia pressit, quare hic totum locum, unde doctrina. Herodianea dilucidius patescit, hic subscribo: ϲτέον ὅτι πᾶν ἀρϲενικὸν ἰϲοϲυλλάβωϲ κλινόμενον, ἡνίκα ποιεῖ οὐδετέρου παραϲχηματιϲμόν, ὁμόφωνον αὐτὸ ποιεῖ τῇ ἰδίᾳ αἰτιατικῇ ὀ εὔγηρωϲ τοῦ εὔγηρω τὸν εὔγηρων καὶ τὸ εὔγηρων. ϲεϲημείωται ἐν τῷ κανόνι τούτῳ τὸ ἄλλο οὐδέτερον, ὅτι ἀπὸ τοῦ ὁ ἄλλοϲ ἀρϲενικοῦ ὀνόματοϲ ἰϲοϲυλλάβωϲ κλινομένου ἐϲτὶ καὶ οὐχ ὁμοφωνεῖ τῇ αἰτιατικῇ τοῦ ἀρϲενικοῦ τῷ ἄλλον ἐν οὖν τῇ ϲυνθέϲει μετὰ τοῦ

75. Eustath. 617 , 44: εἰ καὶ τὸ οὐδέτερον τοῦ ἄλλοϲ ὤφειλεν εἶναι ἄλλον μετὰ τοῦ ν ἀναλόγωϲ, ὅμωϲ πέπονθεν αὐτοῦ ἔνδειαν ὡϲ καὶ τὸ τοιοῦτο καὶ τοϲοῦτο, ἀλλ’ ἐπιλαμβάνει αὐτὸ καθ’ Ἡρωδιανὸν εἰπεῖν ἐν τῷ ἀλλοπρόϲαλλον, οὕτω δὲ καὶ ἐν τῷ ἔξαλλον καὶ ἄπαλλον.

76. E. M. 44, 45: ἀκαμαντοχάρμαν· οὐκ ἔϲτι πλεοναϲμόϲ, ἀλλὰ πλάνη κλίϲεωϲ· ἀκαμαντοχάρμαϲ γὰρ καὶ ἡ κλητικὴ ἀκαμαντοχάρμα· εἰ

76a. Theogn. 161, 32: τὰ εἰϲ ιν ἐπιρρήματα ἐκ πλεοναϲμοῦ ἔχοντα τὸ ν διὰ τοῦ ι γράφονται οἷον αὖθι αὖθιν οὕτω γάρ φηϲιν (sc. ὁ τεχνι-

ν γίνεται οἷον ἔξαλλον, ἀλλοπρόϲαλλον, ἄνταλλον ἔτι ϲεϲημείωται καὶ τὸ τοιοῦτο καὶ τοϲοῦτο καὶ τὸ τηλικοῦτο ἡ γὰρ αἰτιατική ἐϲτι μετὰ τοῦ ν περὶ ὦν ἐϲτιν εἰπεῖν, ὅτι ταῦτα οὐ μόνον εἰϲ o λήγουϲιν, ἀλλὰ καὶ εἰϲ ν οἶον τὸ τηλικοῦτον καὶ τὸ τοιοῦτον καὶ τὸ τοϲοῦτον ἄλλωϲ τε δὲ καὶ ταῦτα καὶ τὸ ἄλλοϲ ἐνομίϲθηϲαν ἀντωνυμίαι εἶναι, καὶ ἐπειδὴ ἔχομεν ἐν ταῖϲ ἀντωνυμίαιϲ τὸ ὃ τελικὸν τῶν οὐδετέρων ὡϲ ἐν τῷ ἐκεῖνο καὶ τοῦτο καὶ αὐτό, τούτου χάριν καὶ τὰ οὐδέτερα τούτων ἐγένοντο εἰϲ τὸ o οἷον ἄλλο, τηλικοῦτο, τοιοῦτο, τοϲοῦτο. ἔτι ϲεϲημείωται καὶ ἡ ἐκεῖνο ἀντωνυμία καὶ ἡ τοῦτο, ὅτι ἀπὸ ἀρϲενικοῦ ἰϲοϲυλλάβωϲ κλινόμενά εἰϲιν οἶον ἐκεῖνοϲ ἐκείνου, οὖτοϲ τούτου καὶ οὐχ ὁμοφωνοῦϲι τῇ αἰτιατικῇ τοῦ ἀρϲενικοῦ· αἰ γὰρ αἰτιατικαὶ τοῦ ἀρϲενικοῦ ἐκεῖνον καὶ τοῦτον εἰϲὶ μετὰ τοῦ ν, ἔχουϲι δὲ ἀπολογίαν χωρὶϲ τοῦ ν λέγεϲθαι τὰ οὐδέτερα ταῦτα, φημὶ δὲ τὸ ἐκεῖνο καὶ τοῦτο, ταύτην ἐπὶ τῶν οὐδετέρων τῶν παρεϲχηματιϲμένων ἐξ ἀρϲενικῶν καὶ ὁμοφωνούντων τῇ αἰτιατικῇ τοῦ ἀρϲενικοῦ τὸ ἄρθρον ἐϲτὶ τὸ διακρίω τὴν αἰτιατικὴν τοῦ ἀρϲενικοῦ καὶ τὴν εὐθεῖαν τοῦ οὐδετέρου οἶόν ἐϲτι ϲοφόν, τοῦτο ἄδηλόν ἐϲτιν, εἴτε αἰτιατικὴ τοῦ ἀρϲενικοῦ ἐϲτιν εἴτε εὐθεῖα οὐδετέρουι. προϲερχόμενον δὲ τὸ ἄρθρον τὴν διάκριϲιν ποιεῖται· ἐὰν μὲν γὰρ εἴπω τὸν ϲοφόν, αἰτιατικὴ τοῦ ἀρϲενικοῦ ἐϲτιν· εἰ δὲ εἴπω τὸ ϲοφόν, εὐθεῖα τοῦ οὐδετέρου ἐϲτίν ἐπειδὴ οὖν ή ἐκεῖνοϲ. καὶ οὗτοϲ οὐ δέχονται ἄρθρα ὀφείλοντα τὴν διάκριϲιν ποιήϲαϲθαι τῆϲ αἰτιατικῆϲ τοῦ ἀρϲενικοῦ καὶ τῆϲ εὐθείαϲ τοῦ οὐδετέρου —αἱ γὰρ ἀντωνυμίαι οὐ δέχονται ἄρθρα ὑπεϲταλμένηϲ τῆϲ αὐτόϲ τούτου χάριν ὡϲ μὴ δεχόμεναι ἄρθρα ἡ ἐκεῖνοϲ καὶ οὖτοϲ ὀφείλοντα τὴν διάκριϲιν ποιήϲαϲθαι τῆϲ αἰτιατικῆϲ τοῦ ἀρϲενικοῦ καὶ τῆϲ εὐθείαϲ τοῦ οὐδετέρου ἀποβάλλουϲι τὸ ν κατὰ τὸ οὐδέτερον, ἴνα διὰ τῆϲ ἀποβολῆϲ τοῦ ν διάκριϲιϲ γένηται τῆϲ αἰτιατικῆϲ τοῦ ἀρϲενικοῦ καὶ τῆϲ εὐθcίαϲ τοῦ οὐδετέρου. Διὰ τοῦτο γὰρ καὶ τὸ τό οὐδέτερον ἄρθρον ὀφεῖλον μετὰ τοῦ ν λέγεϲθαι ὁμοίωϲ τῇ αἰτιατικῇ τοῦ ἀρϲεικοῦ, τόν γάρ ἐϲτιν ἡ αἰτιατικὴ τοῦ ἀρϲενικοῦ, ἐπειδὴ οὐκ ἦν τι τὸ ὀφεῖλον τὴν αἰτιατικὴν τοῦ ἀρϲενικοῦ καὶ τὴν εὐθεῖαν τοῦ οὐδετέρου διαϲτεῖλαι, χωρὶϲ τοῦ ν λέγεται τὸ οὐδέτερον, ἵνα διὰ τῆϲ ἀποβολῆϲ τοῦ ν γνῶμεν, ποίου γένουϲ ἐϲτὶ καὶ ποίαϲ πτώϲεωϲ· ή αὐτό οὐδετέρα ἀντωνυμία ἀπὸ τῆϲ αὐτὸϲ ἀρϲενικῆϲ γενομένη κατὰ παραϲχηματιϲμὸν καὶ ὀφείλουϲα μετὰ τοῦ ν λέγεϲθαι, ἵνα ὁμοφωνήϲῃ τῇ αἰτιατικῇ τοῦ ἀρϲενικοῦ, αὐτόν γάρ ἐϲτιν η αἰτιατικὴ τοῦ ἀρϲενικοῦ, καὶ ἐπιδεχομένη ἄρθρον τὸ ὀφεῖλον τὴν διάκριϲιν ποιήϲαϲθαι τῆϲ αἰτιατικῆϲ τοῦ ἀρϲενικοῦ καὶ τῆϲ εὐθείαϲ τοῦ οὐδετέρου —ἡ γὰρ αὐτόϲ ὄρθρον ἐπιδέχεται —ὁμοίωϲ ἀποβολὴν ἐποιήϲατο τοῦ ν κατὰ τὸ οὐδέτερον κατὰ ϲυνεκδρομὴν τοῦ ἐκεῖνο καὶ τοῦτο· ἄλλωϲ τε δὲ οἱ Ἀττικοὶ τὸ ὀφειλόμενον ἀνεπλήρωϲαν ταυτόν μετὰ τοῦ ν λέγοντεϲ καὶ κρᾶϲιν ποιούμενοι τοῦ ἄρθρου μετὰ τῆϲ ἀντωνυμίαϲ. Ἰϲτέον δὲ ὅτι οὐκ ἀεὶ μετὰ τοῦ ν οἱ Ἀττικοί φαϲι ταὐτόν. ἀλλ’ ἔϲτιν ὅτε καὶ χωρὶϲ τοῦ ν ταὐτό λέγουϲι τὸ δὲ μετὰ τοῦ ν μᾶλλον ἀνάλογον· τὸ δὲ ἐντελῶϲ λεγόμενον ἤγουν ἄνευ κράϲεωϲ οὐδέποτε μετὰ τοῦ ν λέγουϲιν, ἀλλ’ ἀεί χωρὶϲ τοῦ ν οἶον τὸ αὐτό κατὰ ϲυνεκδρομὴν ὡϲ εἴρηται, τοῦ ἐκεῖνο καὶ τοῦτο De ἄλλοϲ cf. praeterea. Ep. Hom. 70, 20 τὸ οὐδέτερον ὤφειλεν εἶναι ἄλλον μετὰ τοῦ v ἀλλὰ ὃ ὤφειλεν ἔχειν ἐν τῇ ἁπλότητι, ἀνέλαβεν ἐν τῇ ϲυνθέϲει οἷον ἔξαλλον πρόϲαλλον. ad fr. [76a]. cf. II. Pr. Π 324: τριχῶϲ ἐλέγετο κατὰ τὸ τέλοϲ αὖθιϲ αὖθι

γὰρ ἦν πλεοναϲμόϲ, ἐκτεταμένον ἐχρῆν τὸ ᾱ νῦν δὲ ϲυϲτέλλεται. πλάνη ἄρα κλίϲεωϲ. οὕτωϲ Ἡρωδιανὸϲ περὶ παθῶν.

77. Ep. Hom. 421, 31: ἡ ὑπό ἐξαίρετόν τι πέπονθεν, ὅτι ἅμα τῷ πλεονάϲαι τὸ ῑ ἡ τροπὴ γέγονε τοῦ ο εἰϲ α, ὑπό ὑπαί· πολλάκιϲ δὲ πλεονάζει ἡ τροπὴ τοῦ ο εἰϲ τὸ α μεϲοπόλιοϲ μεϲαιπόλιοϲ, Κλυτομνήϲτρα Κλυταιμνήϲτρα «ἑλαιθερὲϲ ὕδωρ»· οἱ δὲ Αἰολεῖϲ τὴν ὑπέρ ἰπέρ λέγουϲι, καὶ τὴν ὑπό ὐπά ἢ γὰρ τὴν ἀρχὴν τρέπουϲιν οἱ Αἰολεῖϲ καὶ τὸ τέλοϲ φυλάϲϲουϲιν ἢ τὸ τέλοϲ τρέπουϲι φυλάττοντεϲ τὴν ἀρχήν, ψιλοῦϲι δὲ τὸ ῑ.

κὸϲ i. e. Ἡρωδιανόϲ) παρὰ Ῥηγίνοιϲ· πάλι πάλιν, πέρυϲι πέρυον, ὃ καὶ πέρυτιϲ λέγεται Δωρικῶϲ· αἶιν, ὅπερ ἀπὸ τοῦ αἰεί γέγονεν· νυνίν, οὗτωϲίν.

76b. Π. Pr. 547 . τέλϲον ἐγένετο παρὰ τὸ τέλοϲ ἐν ὑπερθέϲει τοῦ ϲ καὶ προϲόδῳ τοῦ ν.

76c. Ep. Cr. 150, 11, E. M. 314, 37: ἐγών Δωριέων διάλεκτόϲ ἐϲτι· προϲλαμβάνει τὸ ν· ἢ καὶ ὁ ποιητὴϲ ἐκκλίνων τὴν χαϲμῳδίαν τῶν φωνηέντων εἶπε τὸ ἐγών μετὰ τοῦ ν ὡϲ τὸ «καὶ ἐγὼν ἐπίκουροϲ ἐών» (Γ 188).

76d. Choer. 592, 21: τὸ οἶϲθα «οἶϲθα καὶ ἄλλον μῦθον ἀμείνονα τοῦδε νοῆϲαι» (Η 358) εὕρηται καὶ μετὰ τοῦ ϲ οἶϲθαϲ ὡϲ παρὰ Κρατίνῳ ἐν Μαλθακοῖϲ.

ad fr. *77 E. M. 783, 1 similia habet, sed difert in fine: ὑπό ὑπαί· διὸ καὶ ἐτόλμηϲάν τινεϲ φάναι, μὴ ἄρα Αἰολικὸϲ τῆϲ ὑπαί πλεοναϲμόϲ (sc. ab Aeolica. specie ὐπά) οὓϲ ἐλέγχει τὸ πνεῦμα, quae verba non Herodiani videntur, quem ubique Aeoles spiritum asperum in lenem mutare putasse non constat. De re cf. Π. Pr B 824: ὀπαὶ πόδα: οὕτωϲ ὑπαί ὡϲ καταί καὶ παραί· αἰ γὰρ προθέϲειϲ ἐπαυξανόμεναι διὰ τοῦ ι φυλάϲϲουϲι τὸν τόνον. Γ 217, Ο 4, Schol. ad Dionys. 928, 15. αὖθιν τὸ δὲ τοιοῦτον ἑωρᾶτο καὶ ἐπὶ τοῦ πέρυϲι βαρυνομένου. Men. 46, 1 πάλιν, πέρυϲιν, τὸ ἀεί παρ’ Ἀττικοῖϲ αἰέν παρὰ Δωριεῦϲιν, αἶιν παρ’ Αἰολεῦϲι· λέγεται ταῦτα καὶ ἄνευ τοῦ ν. Ιo. Alex. 34, 1 αἰέν, δ χωρὶϲ τοῦ ν καὶ μετὰ τοῦ ν λέγεται. ad fr. [76b]. Pugnat cum hoc loco N 707, ub τέλϲον ex τέλοϲ per pleonasmum literae ϲ et metabolen sc. literae ϲ in ν repetitur. Quare Lehrsius ad h. l. dubitat an haec posterior explicatio Herodiani sit. ad fr. [76c]. Omisi verba καὶ τὴν ϲύ ἀντωνυμίαν λέγουϲι μετὰ τοῦ v, ὅπερ προϲθέϲει τοῦ η γίνεται τύνη, quum Apollonius de pron. 64 τύν dici neget aeque atque ipse Herodianas in E. M. 314, 41. ad fr. [76d]. Totus locus, unde haec verba desumpsi, a Choerobosco ex Herodiani Epimerismis petitus est.

78. Ep. Hom. 421, 11: ὑπείρεχεν (Γ 21). ἔϲτι τὸ ῥῆμα ἔχω καὶ ὁ παρατατικὸϲ ἔχον ποιητικὸϲ καὶ μετὰ τῆϲ ὑπέρ προθέϲεωϲ ὑπέρεχον καὶ πλεοναϲμῷ τοῦ ι ὑπείρεχον· ὤφειλε δὲ ἐν τῷ τέλει εἶναι ὁ πλεοναϲμόϲ, ἵν’ ᾖ ὑπερίεχον, ἐπειδὴ αἱ προθέϲειϲ ἐν τῷ τέλει πλεονάζουϲι τὸ ι ὡϲ ἐν τῷ ἐν ἐνί, πρόϲ προϲί οὕτωϲ καὶ ὑπερίεχον ὤφειλεν εἶναι, ἀλλ’ ἐπειδὴ παρέπεται ταῖϲ προθέϲεϲι τὸ μέχρι τῆϲ διϲυλλαβίαϲ αὔξεϲθαι, τούτου χάριν οὐ πλεονάζει τὸ ι, ἵνα μὴ εὑρεθῇ τριϲύλλαβοϲ ἡ πρόθεϲιϲ.

79. Ep. Hom. 66, 10: ἀμφὶ ἕ γινώϲκων (0 241): ἀντωνυμία νῦν ἀρϲενικὴ ὀρθοτονουμένη μεταλαμβανομένη εἰϲ ϲύνθετον· Ἀπολλόδωροϲ δὲ ψιλοῖ τὸ ε. ἀλλ’ οὐδέποτε πλεονάζει πρόθεϲιϲ τὸ εἰ γὰρ γένηται πλεοναϲμόϲ, τριϲύλλαβοϲ ἀποτελεῖται πρόθεϲιϲ, ὅπερ ἐϲτὶν ἀνέφικτον, ὡϲ δῆλον ἐκ τούτου· ἡ ὑπέρ, ἂν προϲλάβοι ἔξωθεν τὸ ι, τριϲύλλαβοϲ εἴη· διὰ τοῦτο ἔνδοθεν αὐτὸ πλεονάζει «ὑπεὶρ ἅλα» ( Ψ 227 ), ἵνα δὴ οὕτω μείνῃ διϲύλλαβοϲ.

80. E. M. 758, 9: τί ἤ καὶ ὅτι ἤ οὐκ ἔϲτι πλεοναϲμόϲ, ἀλλὰ δύο μέρη λόγου εἰϲί, τὸ τί πυϲματικόν, ὁ ἤ ϲύνδεϲμοϲ παραπληρωματικὸϲ. κατὰ παρολκὴν ϲυνειλημμένοϲ ἴϲοϲ τῷ δή. «τί ἢ δὲ ϲὺ κήδεαι οὕτωϲ» (Ζ 55).

81. E. M. 341, 44: Ἰϲτέον ὥϲ φηϲιν ὁ τεχνικόϲ, ἔθοϲ ἔχουϲιν αἱ λέξειϲ αἱ εἰϲ ϲύμφωνον λήγουϲαι δέχεϲθαι ἐπέκταϲιν τὴν διὰ τοῦ ι οἰον νῦν νυνί, οὖτοϲ οὑτοϲί, ἐκεῖνοϲ ἐκεινοϲί. αἱ δὲ εἰϲ φωνῆεν λήγουϲαι τρέπουϲιν εἰϲ ι ὅδε ὁδί, δεῦρο δευρί, ἐνθάδε ἐνθαδί ἢ τὸ ι προϲλαμβάνουϲι κατὰ διάϲταϲιν οἷον αὕτη αὐτηΐ, τούτου τουτουΐ, τούτῳ τουτῳΐ.

82. Ε. M. 643, 22: οὗτοϲ ἀντωνυμία μονοπρόϲωποϲ· τὸ δὲ δεικτικὸν οὑτοϲί. τὸ γὰρ οὺτοϲί καὶ ἐκεινοϲί καὶ ὁδί γίνεται κατ’ ἐπέκταϲιν τοῦ

79a. Ιo. Al.41, 1: ὁ ὀξυνόμενοϲ, εἰ καὶ πλεονάζει τὸ ἑ, ἐπὶ τέλους ἔχει τὴν ὀξεῖαν; l. 23: ὁ ἦ περιϲπώμενοϲ, ἐὰν προϲλάβῃ τὸ ε, φυλάττει τὴν περιϲπωμένην.

ad fr. *78. Ιο.Alex. 27, 29 τριχρονοῦϲαι ἡ ἀντί καὶ ἀμφί οὐκ ἀναϲτρέφονται οὐδὲ αἰ τῷ ῑ πλεονάζουϲαι καταί παραί ὑπείρ. Schol. ad Dionys. 9, 28, 12 et 30. ad fr. *79. Schol. V ad Π. l Χρύϲιπποϲ δὲ ψιλοῖ τὸ ε ὡϲ περιϲϲεῦον καί φηϲιν ἀμφιγνοῶν ἀντὶ τοῦ ἀμφιβάλλων. ad fr. *80. cf. Io. Alex. 42, 21, L ehrs quaest. ep. 62 seqq. ad fr. 81. Teehnicum hoc loco Herodianum esse inde patet, quod quae extremo articulo de ποτ traduntur, in An. Ox. III 267, 32 diserte technieo Herodano assignantur et quod praeceentia de ἐνθάδε congruunt cum lo. Alex. 34, 9. ad fr. *82. Extrema verba οὐκ ἄρα πλεοναϲμόϲ κτλ. ex superioribus p. 642, 45 ubi prorsus absona sunt, huc retraxi. De re ct. Lehrs ad Herod. p. 24 not.

πρὸϲ ἔμφαϲιν πλείονοϲ δείξεωϲ. ἡ δὲ αὐτόϲ ϲτερηθεῖϲα τῆϲ δείξεωϲ ἐϲτέρηται καὶ τῆϲ διὰ τοῦ ῑ ἐπεκτάϲεωϲ. οὗτοϲ καὶ ἡ κλητικὴ ὦ οὖτοϲ Ἀττικῶϲ. ὁμοίωϲ καὶ τὸ ἐκεῖνοϲ. ἡ δὲ αὐτόϲ κλητικὴν οὐκ ἔχει. ἡ γὰρ οὗτοϲ καὶ ἐκεῖνοϲ ἀντωνυμίαι δεικτικαί εἰϲιν, ἡ δὲ αὐτόϲ ἀναφορὰν δηλοῖ. ἐναντία δὲ ἡ δεῖξιϲ τῇ ἀναφορᾷ. τὸ οὑτοϲί παραγωγὴ ἀντῶνυμίαϲ καὶ οὐ πλεοναϲμόϲ. αἱ τοιαῦται γὰρ ἀντωνυμίαι ἐπεκτείνονται καὶ οὐ πλεονάζουϲιν. οὐκ ἄρα πλεοναϲμόϲ, ἀλλὰ παραγωγή.

83. Ep. Hom. 169, 30: ἐνί: λέγεται ἡ πρόθεϲιϲ διχῶϲ καὶ ἐν καὶ ἐνί. καὶ ζητοῦϲι, ποία ἐϲτὶν ἐντελὴϲ καὶ ποία κατὰ πάθοϲ· καὶ λέγουϲί τινεϲ, ὅτι ἐνί ἐϲτι, γενομένη δὲ ἐν κατὰ πάθοϲ ἐϲτίν. οὐδέποτέ φαϲιν πρόθεϲιϲ πλεονάϲαϲα τὸ ῑ ἀναϲτρέφεται, διὸ καὶ ἡ κατά καὶ ἡ παρά γινόθεϲιϲ μεναι καταί καὶ παραί οὐκ ἀναϲτρέφεται, ἡ δὲ ἐνί ἀναϲτρέφεται «ᾦ ἔνι κούρη » ( Οd. ζ 15). ἐντελὴϲ ἄρα ἦν, οὐ κατὰ πλεοναϲμόν. καί φαϲιν ὅτι αἱ πλεονάϲαϲαι τὸ ῑ προθΘέϲειϲ οὐ γίνονται ῥήματοϲ ϲημαντικαί, ἡ δὲ ἐνί ϲημαίνει ῥῆμα ἑνικῶϲ «ἔνθ’ ἔνι μὲν φιλότηϲ » (Ξ 16) καὶ ὡϲαύτωϲ πληθυντικῶϲ «ἔνι τοι φρένεϲ οὐδ’ ἠβαιαί» (Ξ 141). οὐκ ἔϲτι κατὰ πλεοναϲμόν. καί φαϲιν, ὅτι οὐδέποτε πρόθεϲιϲ δύο λαμβάνει πλεοναϲμούϲ, εἴρηται δὲ καὶ εἰνί « αὐτοῦ δ’ εἰνὶ θύρῃϲιν » ( Οd. ι 417 ) οὐκ ἔϲτι κατὰ πλεοναϲμόν. ἐδιϲυλλάβηϲεν, ἀλλὰ φυϲικῶϲ οὕτωϲ εἶχεν. ἔϲτι δὲ ἀναϲκευάϲαι τὰ εἰρημένα. ἔϲτιν οὖν πρῶτον· αἱ πλεονάϲαϲαι τρίχρονοι προθέϲειϲ οὐ ποιοῦϲιν ἀναϲτροφήν. ἡ παρά οὖν καὶ ἡ κατά γινόμεναι παραί καταί τριχρονοῦϲι καὶ διὰ τοῦτο οὐκ ἀναϲτρέφονται· ἡ δὲ ἐν ἐὰν γένηται ἐνί, διχρονεῖ καὶ κατὰ τοῦτο ἀναϲτρέφεται. ἡ παρά γινομένη παραί οὐκ ἔτι ῥῆμα ϲημαίνει, οὐδέποτε γὰρ αἱ πλεονάζουϲαι ῥῆμα ἐϲήμαινον, ἡ δὲ ἐν ἐὰν γένηται ἐνί, ῥῆμα ϲημαίνει· καὶ τοῦτο δὲ εὐαπόλυτον· ἐπειδὴ γὰρ παρηκολούθει ταῖϲ ἀναϲτρεφομέναιϲ τὸ καὶ ῥῆμα ϲημαίνειν, ἀναϲτρέφεται δ’ αὕτη, κατὰ τοῦτο καὶ ῥῆμα ἐϲήμαινε. πῶϲ δὲ οἱ δύο πλεοναϲμοί, λέγομεν ὅτι ὁ μὲν εἰϲ πλεοναϲμὸϲ τῆϲ προθέϲεωϲ ἐϲτίν, ὁ δὲ δεύτεροϲ ποιητικὸϲ ὡϲ κενή κεινή. ἔϲτι δὲ κανὼν ὁ λέγων, ὅτι αἱ προθέϲειϲ θέλουϲι πλεονάζειν μᾶλλον τὸ ῑ, οὐ μὴν ἐλλείπειν. ἡ ἐνί τοίνυν τὸ ῑ ἐπλεόναϲεν, οὐχ ἡ ἐν ἀπέβαλεν. παρὰ τὴν ἐν πρόθεϲιν γίνεται τὸ ἐντόϲ καὶ ὡϲ παρὰ τὴν ὑπέρ ad fr. 83. l. 12 inserui ἡ δὲ ἐνί ἀναϲτρέφεται l.15 pro ῥῆϲιν scripsi ῥῆμα ἑνικῶϲ. l. 16 pro αὐὡϲ παθητικοῦ —ὡϲαύτωϲ πληθυντικῶϲ. l. 23 inserui διχρονεῖ usque ad παραί, l. 25 ἡ δὲ ἐν — ϲημαίνει. De ἐνό cf. Ep. Homer. 176, 12 ίϲτέον δὲ ὅτι ἡ τοιαύτη πρόθεϲιϲ παρὰ τὴν Αἰολίδα καὶ Δωρίδα διάλεκτον ἐνό γίνεται, ὁπόταν κοὶ ἀντὶ ῥήματοϲ. n brevius hoc et sequens fragmentum contracta sunt in E. M. 341, 55: ἰϲτέον ὅτι ἐκ τῶν μονοϲυλλάβων προθέϲεων δύο ἐπεκτείνονται ἡ ἐν καὶ ἢ πρόϲ· ἡ ἐν προϲλαβοῦϲα τὸ ῑ γίνεται ἐνί ὡϲ τὸ «οὐκ ἔνι ἐκεῖ δοῦλοϲ οὐδὲ ἐλεύθεροϲ» η πρόϲ κτλ. —διαφέρει δὲ ὅτι η ἐν γίνεται ἔνι καὶ μετάγεται εἰϲ ῥηματικὴν ϲημαϲίαν· ἡ δὲ πρόϲ γίνεται ποτί καὶ ὡϲαύτωϲ μένει πρόθεϲιϲ. Cf. Io. Al. 27, 33 η πλεονάϲαϲα τῷ ῑ ἀνεϲτράφη «ῷ ἔνι κούρη κοιμᾶτο». Ϲaeterum iam in Praef. CXXVII indicavi hunc locum ratione in utramque partem disputandi Herodano vindicari. ὑπέρτεροϲ, οὕτωϲ παρὰ τὴν ἐν ἔντερον. ἰϲτέον δὲ ὅτι ἡ ἐνί, ὁπότε ϲημαίνει ῥῆμα, τὸ ι τρέπει εἰϲ ο παρὰ ταῖϲ διαλέκτοιϲ. ζητοῦϲι δὲ ὅτι ἐπεὶ ἡ ἐνί διχρονεῖ κατὰ τοῦτο ἀναϲτρέφεται, πῶϲ ἡ πρόϲ γενομένη ποτί καὶ αὕτη πλεονάϲαϲα καὶ ἔτι διχρονοῦϲα οὐκ ἀναϲτρέφεται; καὶ λέγομεν ὅτι Δωρική ἐϲτι πρόθεϲιϲ. Δωριεῖϲ δὲ ἥδονται τῇ ὀξείᾳ· ἡ δὲ ἀναϲτροφὴ διαλέκτῳ ἐναντία.

Ep. Hom. 377, 27, An. Ox. III 267, 32, E.M. 342, 1: προτί. τινὲϲ λέγουϲι, ὅτι ἀπὸ τῆϲ πρόϲ γέγονε κατὰ τροπὴν Δωρικὴν τοῦ ϲ εἰϲ τ ὥϲπερ ϲύ τύ· καὶ ἐπειδὴ οὐδέποτε εὑρίϲκεται λέξιϲ Ἑλληνικὴ εἰϲ ἄφωνον καταλήγουϲα, πλεονάζει τὸ ι καὶ γίνεται προτί. ἀλλ’ ἔϲτιν εἰπεῖν, ὡϲ λέγει ὁ τεχνικὸϲ Ἡρωδιανόϲ, ὅτι οὐδέποτε οἱ Δωριεῖϲ τρέπουϲι τὸ ϲ ἐν τέλει λέξεωϲ, ἀλλ’ ἐν ἀρχῇ ὡϲ ἐν τῷ ϲύ τύ, ϲέ τέ, ϲημεῖον τημεῖον ἢ ἐν τῷ μέϲῳ ὡϲ τὸ εἰϲί ἐντί, εἴκοϲι εἴκατι, φηϲί φατί καὶ ἀποίτωμεν ἀντὶ τοῦ ἀποίϲωμεν. καὶ δῆλον οὐκ ἐγένετο πρότ καὶ οὕτω προτί κατὰ πλεοναϲμὸν τοῦ ι. ἔϲτιν οὖν εἰπεῖν, ὅτι πρῶτον ἐπλεόναϲε τὸ ῑ καὶ ἐγένετο προϲί. πεφύκαϲι γὰρ αἱ προθέϲειϲ τὸ ῑ πλεονάζειν ἐν τέλει οἷον κατά καταί, παρά παραί «πᾶϲι δὲ παραὶ ποϲὶ κάππεϲε θυμόϲ» (0 280), ὑπέρ ὑπείρ «ὑπεὶρ ἅλα τ’ ἠιόναϲ τε«» ( 16). πρῶτον οὖν γέγονεν ὁ ϲυνήθηϲ πλεοναϲμὸϲ τοῦ ι καὶ τότε τέτραπται τὸ ϲ εἰϲ τὸ παρὰ Δωριεῦϲιν ἐν μέϲῃ λέξει ἐκ τοῦ ϲ γενόμενον τ οἷον προϲί προτί καὶ ἐκβολῇ τοῦ ρ ποτί, ἐξ οὖ τὸ «Διὸϲ ποτὶ χαλκοβατὲϲ δῶ » (Α 426).

85. Eustath. 283, 36: τὸ Πετεῶο (B 552) ἢ ἀπὸ τοῦ Πετεώϲ Πετεώ γίνεται Ἀττικῶϲ ὡϲ λαγώϲ λαγώ, ταὧϲ ταὼ καὶ πλεοναϲμῷ τοῦ ο Πετεῶο κατὰ τὸν Ἡρωδιανὸν ἢ εὐθεῖά ἐϲτι κοινὴ κατὰ Ἀρίϲταρχον Πετεόϲ ὡϲ καλόϲ, οὗ γενικὴ Πετεοῖο ὡϲ καλοῖο καὶ ἐκτάϲει Πετεῷο.

86. E. M. 746, 10: Ταλαῶο· μετὰ τοῦ ι τινέϲ· ἦν γὰρ (φαϲί) Ταλαοῖο. οὐ κατεπείγει δέ. ἀπὸ γὰρ τῶν εἰϲ ωϲ εὐθειῶν Ἀττικῶν κέκλιται καὶ πλεοναϲμῷ τοῦ ο ὡϲ Μίνωο Ἀνδρογέωο.

ad fr. 84. Ex tribus locis, quae fragmento praeposui, articulum constitui, ipsius auctoris nomen accessit ex An. Ox. III l. c. ad fr. 85. Schol. BL. ad 1l. l. Πετεῶο: πλεοναϲμὸϲ γὰρ τοῦ 5 ὡϲ Ἡρωδιανόϲ, ubi Lobeck. El. II 233 ex particula ratiocinativa concludit de altera scriptura Πετεῷο disputatum esse ut ap. Eustathium. ad fr *86 Herodiani de huiuscemodi genetivis sententiam plenius exponit. Choer. Dietat. 413, 1: τὰ ἀπὸ Ἀττικῶν γενικῶν κατὰ πλεοναϲμὸν τοῦ 5 γινόμενα, εἰ μὲν ἀπὸ ὀξυτόνων γενικῶν Ἀττικῶν ὦϲι, προπεριϲπῶνται οἶον Πετεώ Πετεῶο «υἱὸϲ Πετεῶο Μενεϲθεύϲ» (Β 552), « ὦ υὲ Πετεῶο διοτρεφέοϲ βαϲιλῆοϲ» (Δ 338), Ταλαώ Ταλαῶο ὡϲ παρὰ Ἀντιμάχῳ· εἰ δὲ ἀπὸ βαρυτόνων γενικῶν Ἀττικῶν ὦϲι, προπαροξύνονται οἶον τοῦ Μίνω Μίνωο, τοῦ Ἀνδρόγεω Ἀνδρογέωο· τοῦ δὲ ϲ προϲελθόντοϲ κατεβιβάϲθη μίαν ϲυλλαβὴν ὁ τόνοϲ διὰ τὸ μὴ δύναϲθαι τετάρτην ἀπὸ τέλουϲ εἶναι τὴν ὀξεῖαν. Accentum ταώϲ ταώ mutavi secundum Choer. 261, 11.

87. E. M. 314, 55: ἔγωγε. ἰϲτέον ὅτι οἱ Ἀθηναῖοι τὸ ἐγῶ ἔγωγε λέγουϲι. καὶ ἔϲτιν ἕν μέροϲ λόγου. εἰ γὰρ ἦϲαν δύο μέρη λόγου, ἐγώγε ἔμελλεν εἶναι. πᾶϲα γὰρ λέξιϲ ὀξυνομένη ἐπιφερομένου ἐγκλιτικοῦ μορίου φυλάϲϲει τὴν ὀξεῖαν τάϲιν οἶον ϲοφόϲ ϲοφόϲ γε, καλόϲ καλόϲ γε, ψευδήϲ ψευδήϲ γε· οὕτωϲ οὖν καὶ ἐγώ ἐγώγε. ἀλλὰ μὴν ἔγωγε ἐϲτὶ προπαροξύτονον. καὶ δῆλον ἕν μέροϲ λόγου ἐϲτὶ τῆϲ γὲ ἐπεκτάϲεωϲ οὕϲηϲ «οὐδέ ϲ’ ἔγωγε — λίϲϲομαι» (A 173. 174) προπαροξυτόνωϲ. ἔϲτι γὰρ Ἀττικὸν ὡϲ τὸ ἔμοιγε οἷον «πάρ’ ἔμοιγε καὶ ἂλλοι, οἵ κέ με τιμήϲουϲι» (A 174. 175).

88. E. M. 732, 29: ϲύγε· ἔϲτι τοῦτο δεῖξαι ἀπὸ διαλέκτου, ὅτι ἓν μέροϲλόγου ἐϲτίν, ἐπειδὴ οἱ Δωριεῖϲ τύγα λέγουϲιν· εἰ δὲ ἦϲαν δύο μέρη λόγου, οὐκ ἄν οὕτωϲ ἔλεγον· ἐπὶ γὰρ ϲυνδέϲμου οὐ τρέπουϲι τὸ ε εἰϲ α οὐδὲ γὰρ τοῦ μέν ϲυνδέϲμου ἢ τοῦ δέ τὸ ε τρέπουϲιν. ἔϲτι δὲ εἰπεῖν, ὅτι κακῶϲ λέγουϲι· καὶ γὰρ ἐπὶ ϲυνδέϲμου τρέπεται οἷον οἴκε «αἴκα μὴ θαλφθῇ λόγοιϲ» (Sophr. fr. 14 Ahrens) καὶ ἐπ’ αὐτοῦ δὲ τοῦ γέ τρέπεται οἷον «τοῦτό γα τὸ τοῦ γόγγρου τέμαχοϲ», ἀλλὰ μᾶλλον κάλλιόν ἐϲτι δεῖξαι ἀπὸ τῆϲ Ἀτθίδοϲ διαλέκτου ἕν μέροϲ λόγου· τὸ ϲύγε ἐπέκταϲιν ἔχει τὸ γε ὡϲ τὸ ἔγωγε.

89. Ep. Hom. 305, 33, E. M. 613, 30: 5 γε δύο μέρη λόγου εἰϲὶν ἢ ἕν; δύο, ὁ ἄρθρον, γε ϲύνδεϲμοϲ. ἐν ϲυνθέϲει ἐϲτὶν ἢ ἐν παραθέϲει, παράλληλοϲ ϲύνταξιϲ ἐϲτὶ λέξεων ἑκάϲτηϲ τὸν ἴδιον τόνον φυλάττουϲηϲ. τὰ ἐπεκτεινόμενα διὰ τοῦ δε διὰ τοῦ γε οὐκ ἐπεκτείνονται οἷον τοῖοϲ τοιόϲδε, τοιόϲγε οὐ λέγεται, τόϲοϲ τοϲόϲδε. καὶ τὰ ἐπεκτεινόμενα διὰ τοῦ γε διὰ τοῦ δε οὐκ ἐπεκτείνονται οἶον ἐγώ ἔγωγε, ἐμοί ἔμοιγε.

ad fr. *87 II. Pr. Ξ 396. τόϲϲοϲ γε: Ἀρίϲταρχοϲ φυλάϲϲει τὴν ὀξεῖαν ἐπὶ τῆϲ τοϲ ϲυλλαβῆϲ, ὁ δὲ Τυραννίων τοϲϲόϲ γε ἀνέγνω τὴν ϲοϲ ϲυλλαβὴν ὀξύνων. οὐκ εὖ. ὁ γάρ γέ οὐκ ἀλλάϲϲει τὸν τόνον τῶν πρὸ ἑαυτοῦ λέξεων. εἰ δέ τιϲ λέγοι ἐπέκταϲιν εἶναι, μὴ ϲύνδεϲμον, ἴϲτω ὅτι τὸ ἐναντίον χωρήϲει. ἡ γὰρ διὰ τοῦ γε ἐπέκταϲιϲ τρίτην ἀπὸ τέλουϲ ἐποίει τὴν ὀξεῖαν, ἔγωγε ἔμοιγε. Il. Pr. Α 173: ἔγωγε: οὕτωϲ προπαροξυτονητέον τὸ ἔγωγε, ἵν’ ῇ ἕν. cf. Lehre quaest. ep. 132, Lob. El. II 236. ad fr. *88. pro ϲύγα scripsi τύγα cum Ahrens de dial. Dor. 248 not. 5. ad r. 89. cf. Lob. EI. II 240, qui dicit ex Apollonii loco de pron. 68 ϲύγε Ἀττικοί, καθάπερ καὶ τὸ ἔγωγε. τινὲϲ ἐν δυϲὶ μέρεϲι λόγου τοῦ γέ ἐν παραθέϲει κειμένου, ἐπεὶ αἰ ἐπεκτεινόμεναι ἐν πρώτοιϲ καὶ ἐν τρίτοιϲ parum liquere, quid antiqui de ὅγε censuerint, quum et ὅδε et ὅγε signifcari possit. Sed ex nostro loco concludi potest ὅδε indicari, nam ὅγε ab antiquis pro duabus vocibus habitum videtur. Meque credibile est de hoc Apollonium aliter sensisse atque Ηerodianum, qui in his omnibus patris vestigia pressit, ut videri potest ex Lob. El., ubi qui ex Apollonio afferuntur loci, cum fragmentis Herodianeis mire congruunt.

90. E. M. 315, 11: ἐγώνγα: πᾶϲα ϲυλλαβὴ εἰϲ ν λήγουϲα ἐν μιᾷ λέξει, ἐὰν ϲυντεθῇ μεθ’ ἑτέραϲ ϲυλλαβῆϲ ἀρχομένηϲ ἀπὸ τοῦ γ κ ξ χ, τρέπει τὸ ν εἰϲ γ· πρόϲκειται « ἐν μιᾷ ϲυλλαβῇ» διὰ τὸ «ϲὺν Γεωργίῳ, ἐν κεφαλαίῳ». δύο γὰρ μέρη λόγου εἰϲί. δεῖ δὲ γινώϲκειν, ὅτι τὸ ἐγώνγα καὶ ἰώνγα δοκοῦϲι τούτῳ τῷ κανόνι ἀντικεῖϲθαι. ἔϲτι γὰρ ἐγώ καὶ τοῦτο οἱ μὲν Δωριεῖϲ ἐγών λέγουϲιν, οἱ δὲ Βοιωτοὶ ἰών. εἶτα ταῦτα γίνεται κατ’ ἐπέκταϲιν ἐγώνγα καὶ ἰώνγα καὶ προφέρεται τὸ γά ἐν μιᾷ λέξει καὶ οὐ τρέπει τὸ ν εἰϲ γ. ἀλλ’ ἔϲτιν εἰπεῖν ταύτην τὴν ἀπολογίαν· ὅτι ὥϲπερ τὸ ναί καὶ τὸ εἰ ἐπεκτείνεται καὶ γίνεται ναίχι καὶ εἴθε καὶ ἐφύλαξε τὴν αὐτὴν τάϲιν, ἣν εἶχον καὶ πρὸ τῆϲ ἐπεκτάϲεωϲ, τὸν αὐτὸν τρόπον καὶ τὸ ἐγών καὶ ἰών ἐπεκταθέντα καὶ γενόμενα ἐγώνγα καὶ ἰώνγα τὴν αὐτὴν ϲημαϲίαν ἐφύλαξε, λέγω δὴ τὴν πρὸ τῆϲ ἐπεκτάϲεωϲ καὶ τὴν αὐτὴν τάϲιν, λέγω δὴ τὴν ὀξεῖαν· τούτου χάριν καὶ τὴν αὐτὴν γραφὴν ἐφύλαξε, λέγω δὴ τὸ ν.

91. E. M. 314, 41: τύνη: τὸ τύνη, ὅπερ ἀντὶ τοῦ ϲύ ἐϲτιν, ἀντωνυμία νυμία ὡϲ τὸ «τύνη δ’ ἕϲτηκαϲ» (Ε 485) καὶ Ἡϲίοδοϲ «ἰθυνε θέμιϲταϲ τύνη (op. 2 et 10) καὶ γάρ εἰϲιν ἀντωνυμίαι κατ’ ἐπέκταϲιν γινόμεναι. παρὰ γὰρ τὴν ἐγών ἐγώνη καὶ παρὰ τὴν ἐμίν ἐμίνη, τίν τίνη· οὕτω καὶ τύνη κατ’ ἐπέκταϲιν τῆϲ νη ϲυλλαβῆϲ. οὐ γὰρ μόνον τὸ ν ἐπλεόναϲεν, ἀλλ’ ἡ νη ϲυλλαβή. οὐ γὰρ λέγουϲιν οἱ Δωριεῖϲ τόν, ἵνα πλεονάϲῃ μόνον τὸ ν, ἀλλὰ τύ λέγουϲι καὶ τύνη. ὅλη ἄρα ἡ νη προϲῆλθε ϲυλλαβή. ἐκτέταται δὲ τὸ υ, ἵνα μὴ ἡ ἐπέκταϲιϲ μείζων τῆϲ ὅληϲ λέξεωϲ γένηται.

92. Ep. on. 131, 23, E. M. 341, 33: ἐνθάδε: ἐκ τοῦ ἔνθα τοπικοῦ ἐπιρρήματοϲ ἐπεκτάϲει τῆϲ δε· καὶ ὤφειλεν εἶναι ἐνθάδε ἀλλὰ

92a. Io. Alex. 33, 33: τὸ εἴθε καὶ αἴθε βαρύνεται μέν, οὐ προπερι

ad fr. *90. pro εἰ ϲυντεθῇ scr. ἐάν, pro οἶμαι Δωριεῖϲ — λέγειν scr. οἱ μὲν Δωριεῖϲ λέγουϲι et pro φέρει τὸ γα ἐν μιᾷ λέξει exhibui προφέρεται, praeterea. ἐπεκτάϲεωϲ pro ἐκτάϲεωϲ. Caeterum exemplum ϲὺν Γεωργίῳ ad Choeroboscum celebrandum delectum docet hoc fragmentum ex Choerobosco, qui etiam dictione dilatata velut ter repetito λέγω δὴ se prodit, exscriptum esse sed quin Choeroboscus ab Herodiano petiverit, dubium non est. Quum de scriptura agatur, hoc adnotamentum vel ad Orthographiam vel ad libellum περὶ ϲυντάξεωϲ τῶν ϲτοιχείων pertinere videtur, sed etiam in libro περὶ παθῶν locum habuisse opinor, nam saepius idem in diversis libris repetivisse Herodianum notum est.— Elucet ex hoc articulo Herodianum de accentu epectasis γα aliter sensisse atque de γέ. ad fr. 91. cf. Ahrens de dial. Dor. p. 248 cum not. 6. ad fr *92. Congruit hoc adnotamentum cum lo. Alex. 34, 9. De epectasi 8 cf. II. Pr. B 346, Θ 110, 409.443, 17, Schol. sd Od. δ 665. Lehre quaest. ep. p. 131: de οἶκον δέ, ἀγρὸν δέ, ἅλαδε, φύγαδε Il. Pr Π 697, Lehre q. ep. p. 41, Lob. El. D 241.

κανών ἐϲτιν ὁ λέγων, ὅτι τὰ κατὰ φωνὴν παραχθέντα εἰϲ δε, μηδὲν πλέον τοῦ πρωτοτύπου ϲημαίνοντα πρὸ μιᾶϲ ἔχει τὸν τόνον· ἔνθα ἐνθάδε, τοῖοϲ τοιόϲδε, τῆμοϲ τημόϲδε, τηνίκα τηνικάδε.

93. E. M. 645, 1, Favorin. Ecl. 334, 31: ὄχεϲφιν: δεῖ γινώϲκειν, ὅτι τὸ ὄχεϲφιν καὶ ὄρεϲφιν ὁ μὲν Δίδυμοϲ λέγει γεγονέναι ἀπὸ τῆϲ ὄχεϲι καὶ ὄρεϲι δοτικῆϲ τῶν πληθυντικῶν κατ’ ἐπένθεϲεν τοῦ φ. ὁ δὲ Τρύφων ἐναντιοῦται αὐτῷ λέγων, ὅτι οὐ δύναταιἀπὸ δοτικῆϲ γενέϲθαι, ἐπεὶγενικῆϲ ϲπᾶται δὲ ὡϲ τὸ τῆλε καὶ ὧδε, ἀλλὰ παροξύνεται, ὅτι περιττή ἐϲτιν ἡ θε ϲυλλαβή. cf. Io. Al. 5, 18, Mon. 27, 6.

92b. Ep. Hom. 142,22: ἐμέθεν, ϲέθεν, ἕθεν ὁ Ἡρωδιανὸϲ ἐκ τοῦ ἐμέ, ϲέ, ἕ καὶ κατ’ ἐπέκταϲιν τῆϲ θεν. cf. Arcad. 179, 18, Priscian. XIII 2 p. 561 Krehl.

92c. Mon. 44, 27: οἶϲθα. ὅϲα εἰϲ θᾶ λήγει δεύτερα πρόϲωπα ἐπεκτεταμένα, ταῦτα ἀποβολῇ τῆϲ θα ϲυλλαβῆϲ καταλείπει ῥητὸν τὸ ῥῆμα οἷον λέγῃϲθα λέγῃϲ, βάλῃϲθα βάλῃϲ, ἦϲθα ἦϲ· μόνον δὲ τὸ οἶϲθα τοιοῦτον οὐκ ἀνεδέξατο. αἴτιον δὲ τὸ πάθοϲ. cf. l. Pr. 7 270, Φ 186, Choer. 868, 4.

92d. Il. Pr. Α 129: δῷϲι. Ζωΐλϲ ὁ Ἀμφιπολίτηϲ καὶ Χρύϲιπποϲ ὁ Ϲτωϊκὸϲ ϲολοικίζειν οἰονται τὸν ποιητήν, ἀντὶ ἑνικοῦ πληθυντικῷ χρηϲάμενον ῥήματι· τὸ γὰρ δῷϲί φαϲι πληθυντικόν. ἀγνοοῦϲι δέ· ἔϲτι γὰρ τὸ δῷ ἑνικὸν ἐπεκτεταμένον ὡϲ τὸ λέγῃ λέγῃϲι, φέρῃ φέρῃϲι· τοιοῦτόν ἐϲτι καὶ τὸ ἐν Ὀδυϲϲείᾳ (α 168) τὸ «φῇϲιν ἐλεύϲεϲθαι» καὶ τὸ εἰϲόκε μοι μάλα πάντα πατὴρ ἀποδῷϲιν ἕεδνα» (θ 318). cf. Ο 359.

92e. Io. Alex. 24, 20: βαρύνεται ἡ ϲφίν ἐν τῇ ϲφίϲιν καὶ διϲυλλαβήϲαϲα ἐπεκτείνεται. cf. Arcad. 143, 16, Apoll. de pron. 125.

ad fr. 93. Explicatum de φι epectasi adnotamentum exstat in Ep. Hom. 293, 7 quod fere congruit cum Choerobosco in E. M. 799, 50. Utrumque autem. in universum concinit cum Apollon. de adv. 547 seqq q., a quo discimus Tryphonem ea, quorum species per epectasin non mutetur velut ἧφι βίῃφι pro paragogis, ea autem, quae infexa sint velut χαλκόφι, κατ’ ὄρεϲφι pro adverbiis habuisse de hoc κατ’ ὄρεϲφι Tryphol ap. Apollon. dicit: ἰδοὺ γάρ φηϲιν αἰ παραχθεῖϲαι γενικαὶ ἔχουϲι τὸν ἀριθμὸν εὐδιάκριτον ἡ καλοῖο ἡ Ἀτρείδαο· τὸ δέ φηϲι κατ’ ὄρεϲφι τί μᾶλλον κατ’ ὅρουϲ κατ’ ὀρῶν; ἴδιον δὲ τὸ μὴ διακρίνειν ἀριθμὸν ἐν ϲυντάξει ἐπιρρήματοϲ. cf. Velsen de Tryph. p. 51. Praeterea adeas Mon. 38, 13 Theogn. 160, 14, Lob. El. 51 255. Propter subtilitatem observandi et explicandi doctrinam suspicor ab Herodiano profectum esse hoc de τοίϲδεϲϲι adnotamentum, quod ut a Lobeckio El. II 243 seq emendatum est, hic subiicio Ep. Hom. 253, 19. ζητοῦμεν οὖν τὸ τοῖϲδεϲϲι πῶϲ εἴρηται· καὶ ἄμεινον λέγειν ἐπέκταϲιν· τοῦτο μιμούμενοϲ Ἀλκαῖόϲ φηϲι τῶνδεων, ὅπερ τινὲϲ ἀγνοίᾳ τἀκριβοῦϲ ἀνέγνωϲαν τῶνδενων, ἵν’ ἢ τῶν δείνων οὐκ εἰϲὶν οὖν μέρη λόγου, ἀλλὰ λέξεωϲ ὡϲ τὸ κάδδε.

ϲημαϲίαν ἐπέχουϲι· τὸ γὰρ κατ’ ὄρεϲφιν » (II.Λ 493) ἀντὶ τοῦ ἐκ τοῦ ὄρουϲ καὶ τὸ ὐπ’ ὄχεϲφι» (ψ 7) ἀντὶ τοῦ ἐκ τοῦ ἅρματοϲ ϲχηματίζεται οὕτωϲ. ὥϲπερ ἀπὸ τοῦ θεόφατον γίνεται θέϲφατον, τὸν αὐτὸν τρόπον καὶ ἀπὸ τῆϲ ὄρεοϲ καὶ ὄχεοϲ γενικῆϲ γίνεται ὀρέοϲφι καὶ ὀχέοϲφι καὶ κατὰ ϲυγκοπὴν τοῦ ο καὶ πλεοναϲμῷ τῆϲ φι ϲυλλαβῆϲ ὄρεϲφι καὶ ὄχεϲφι. οὕτωϲ Ἡρωδιανόϲ.

94. Schol. ad Dionys. 947, 10: ἰϲτέον ὅτι τὸ οὐχί ἐπέκταϲιϲ μέν ἐϲτι τῆϲ οὔ, ὀξύνεται δὲ καὶ οὐδέποτε ἀποβολὴν τοῦ ι πάϲχει, ὥϲ φηϲιν Ἡρωδιανόϲ.

95. E M. 618, 17 : τὸ οἴμοι ἐπηύξηται, ὥϲ φηϲιν Ἡρωδιανόϲ, ἀπὸ τοῦ οἴ ψιλουμένου.

96. E. Μ. 108, 5: ἀνήρηϲ ἀνδρώδοϲ ὡϲ ξιφήρηϲ. οὐκ ἔϲτι δὲ πλεοναϲμόϲ, ἀλλὰ παραγωγή. Ἡρωδιανόϲ.

97. E. M. 762, 49: τοϲαῦτα ὄνομα πτώϲεωϲ αἰτιατικῆϲ τῶν πληθυντικῶν· γίνεται δὲ κατὰ παραγωγὴν ἐκ τοῦ τόϲα παραλήγουϲαν ἔχον τὴν αυ. κανῶν γάρ ἐϲτιν ὁ λέγων, ὅτι ἐπὶ ταύτηϲ τῆϲ παραγωγῆϲ τῆϲ κατὰ γένη καὶ ἀριθμοὺϲ προϊούϲηϲ ἡ πρὸ τέλουϲ ϲυλλαβὴ βούλετοι

94a. Io. Alex. 5, 18: πᾶϲα φύϲει μακρὰ πρὸ βραχείαϲ ληκτικῆϲ ἐφ’ ἑαυτῆϲ ἔχουϲα τὸν τόνον περιϲπᾶται — χωρὶϲ τῶν διὰ τοῦ χι ἢ θε ἐπεκτεταμένων. ταῦτα γὰρ φυλάττει τὸν τόνον ἅτε δὴ περιττῆϲ οὔϲηϲ τῆϲ ϲυλλαβῆϲ. παροξύνεται γοῦν τὸ ναίχι καὶ εἴθε καὶ αἴθε. ἔνθεν ϲημειούμεθα τὸ οὐχί ὀξυνόμενον. τὸ δὲ ᾗχι προπεριϲπᾶται «ᾗχι ῥοὰϲ Ϲιμόειϲ ϲυμβάλλετον δὲ Ϲκάμανδροϲ» (Θ 774). of. II Pr. Κ 292, Μ 260, Arcad. 197, 1.

ad fr. 94. ef. Ep. Hom. 312, 5 et 302, 8 (E. M. 638, 44) ποῖόν ἐϲτι ἀναλογώτερον γώτερον τὸ οὐκί ἢ τὸ οὐχί; ἀναλογώτερόν ἐϲτι τὸ οὐχί, διότι αἰ τοιαῦται παραγωγαὶ διὰ δαϲέοϲ φιλοῦϲι γενέϲθαι γὰρ διὰ τοῦ φι ἢ χι ἤ θι τὰ τοιαῦτα παράγονται, κεῖθι, ναῦφι, ναίχι· ἴϲωϲ δὲ ἀπὸ τοῦ πολλάκιϲ φωνήεντοϲ ψιλουμένου ἐπιφερομένου ἐν πλεοναϲμῷ παραλαμβάνειν τὸ κ πεπλάνηται Ἀτίϲταρχοϲ γράψαϲ οὐκί; p. 303, 33 τὸ οὐκί Ἰωνικόν. cf. Lob. El. 11 227, 261. ad fr. 96 Verba οὐκ ἔϲτι δὲ πλεοναϲμὸϲ κτλ. ab articulo ἀνηρίτηϲ ἔϲτι δὲ κοχλίδιον. ἀπὸ γὰρ τοῦ Νηρέωϲ ἐϲτὶ τοῦ θαλαϲϲίου δαίμονοϲ, ubi intellectui ita. officiunt, ut Lobeckius El.I ad audacem coniecturam confugerit, huc retraxi, ubi aptissima sunt. Nam hoc vult Herodianus dicere ἀνήρηϲ non adiecta syllaba. ηϲ ab ἀνὴρ, sed per paragogen ηρηϲ ab eo vocabulo provenire. De ἀνήρηϲ cf. Lob. Proll. 268 not. et Schmidt. ad Hes. s. v. ad fr. 97. Pro παραλήγουϲαν ἔχον τὴν αὐτὴν scripsi τὴν αυ. Ex Apoll. de adverb. 560, 2 inserui verba ὅτι μὴ -ηὔχουν. De paragogis τηλικοῦτοϲ et τοιοῦτοϲ, quae quidam ex οὗτοϲ composita opinabantur, longa exstat ap. Apollon. de pron. p. 36 seqq. expositio. Herodianus, cui hoc fragmentum assignare non dubitabi, patrem secutus est. Herodianea origo demonstratur etiam Epim. in Cram. An. Ox. II 419, 13, ubi pars tantum huius praecepti servata est, sed

ἔχειν τὸ υ μετὰ τοῦ ἐν τῇ ληγούϲῃ φωνήεντοϲ· ἔϲτιν οὖν τῆμοϲ, τὸ τημοῦτοϲ παραγωγὸν ἕξει τοῦ υ τὸ ο προκείμενον. ὁμοίωϲ τὸ τηνίκα τηνικαῦτα. οὕτω καὶ ἔνθα ἐνταῦθα, ἔνθεν ἐντεῦθεν. τὸ αὐτὸ καὶ ἐπὶ τοῦ τόϲοϲ τοϲοῦτοϲ, τόϲαι τοϲαῦται, τόϲα τοϲαῦτα. κατὰ γένη γὰρ καὶ ἀριθμοὺϲ αἱ παραγωγαὶ γίνονται οἷον τηλίκοϲ τηλικοῦτοϲ, τηλίκα τηλικαῦτα. τὸ τοίη τοιηύτη ὤφειλεν εἶναι· ἀλλ’ ἐπειδή ἐϲτι κανὼν ὁ λέγων, οὐκ ἔϲτι ἐπινοῆϲαι τὸ η καὶ τὸ ῦ ἐν μιᾷ ϲυλλαβῇ ὅτι μὴ ἐν κλίϲει ῥήματοϲ αὐλῶ ηὔλουν, αὐχῶ ηὔχουν καὶ τὰ ὅμοια , τούτου χάριν τρέπεται τὸ η εἰϲ α καὶ γίνεται τοιαύτη.

98. Zon. 904: ὁ Ἡρωδιανὸϲ λέγει παρὰ τὸ ἑῶ γίνεται ἑόϲ ὁ ἀγαθὸϲ θὸϲ καὶ ἐξ αὐτοῦ ἐΰϲ ὡϲ ἵπποϲ Ἵπποϲ.

99. E. M. 747, 25: τάρφεϲι: «πυκνώμαϲι, δάϲεϲι». παρὰ τὸ τρέφεϲθαι καὶ αὔξεϲθαι ἡ εὐθεῖα τῶν πληθυντικῶν τάρφη· ϲυνεμπίπτει δὲ εὐθείᾳ πτώϲει θηλυκοῦ ἑνικῇ καὶ πληθυντικὴ οὐδετέρου οἷον ϲκέπη τὸ ϲκέποϲ καὶ τὰ ϲκέπη, βλάβη τὸ βλάβοϲ καὶ τὰ βλάβη, ϲτέγη τὸ ϲτέγοϲ καὶ τὰ ϲτέγη, δέρη τὸ δέροϲ καὶ τὰ δέρη. οὕτωϲ οὖν καὶ Τάρφη ἡ πόλιϲ. παράκειται γὰρ ἐκεῖ Ταρφειὰ λίμνη. τὸ οὐδέτερον τάρφοϲ καὶ. τάρφη. Ἡρωδιανὸϲ περὶ παθῶν.

vestigia Herodianeae elocutionis relicta sunt, nam ibi ὁρᾶται intellectu verbi εὑρίϲκεϲθαι more Herodianeo, quem Lebrs Anall. p. 409 exposuit, dictum est. Sed totum adnotamentum mihi hic subscribendum est: τοϲαῦτα: πτώϲεωϲ αἰτιατικῆϲ πληθυντικῆϲ τῶν οὐδετέρων· πῶϲ δέ ἐϲτιν ἡ εὐθεῖα τῶν ἑνικῶν; καὶ λέγομεν, ὅτι εὐθεῖαν τῶν ἑνικῶν οὐκ ἔχει· πόθεν δὲ γίνεται; γέγονεν ἐκ τοῦ τόϲα κατὰ παραγωγὴν τοϲαῦτα, παραλήγουϲαν ἔχον τὴν αυ δίφθογγον. κανὼν γάρ ἐϲτιν ὁ λέγων· ἡ πρὸ τέλουϲ ϲυλλαβὴ ἐπὶ ταύτηϲ τῆϲ παραγωγῆϲ βούλεται τὸ υ ἔχειν προκειμένου φωνήεντοϲ, ὁποῖον ὁρᾶται ἐν τῇ ληγούϲῃ ϲυλλαβῇ. ἔϲτιν οὖν τοῖοϲ τοῦτο o ἔχει ἐν τῇ ληγούϲῃ ϲυλλαβῇ, τὸ τοιοῦτοϲ παραγωγὸν ἕξει τὸ ο προηγούμενον τοῦ υ ὁμοίωϲ ἔνθα ἐνταῦθα, ἔνθεν ἐντεῦθεν. τὸ αὐτὸ καὶ ἐπὶ ὀνομάτων· τόϲοϲ τοϲοῦτοϲ, τόϲοι τοϲοῦτοι, τόϲαι τοϲαῦται, τόϲα τοϲαῦτα. κατὰ γένη γὰρ καὶ ἀριθμὸν αἱ παραγωγαὶ γίνονται, τηλίκοϲ τηλικοῦτοϲ, τηλίκα τηλικαῦτα. ad fr. 98. Idem habet Favorinus, qui addit τὸ θηλυκὸν ἐή, ἀφ’ οὖ τὸ «θεοὶ δοτῆρεϲ ἑάων». cf. etiam Ep. Cr. 1 345, 10 τὰ εἰϲ οϲ ἀρϲενικὰ ποιοῦντα εἰϲ υϲ παρώνυμα ἀρϲενικὰ τὸν αὐτὸν τόνον ἀποδιδόαϲι Κότυϲ, Φόρκυϲ, Μόρυϲ· ταύτῃ τινέϲ καὶ τὸ πρᾶυϲ καὶ τὸ Ἵππυϲ βαρύνεται. ad fr. 99. Inserui εὐθείᾳ ante πτώϲει et pro πληθυντικῇ exhibui πληθυντική. De accentu formae τάρφεϲι Il. Pr. O 606: τάρφεϲιν ὡϲ βέλεϲιν οἱ πλείουϲ· καὶ ἡμεῖϲ δὲ ϲυγκατατιθέμεθα· οὐ γάρ ἐϲτιν ἐπιθετικόν, ὡϲ ἁξιοῖ Τυραννίων. ὁ μέντοι Ἀριϲτοφάνηϲ ἐκεῖνό φηϲιν, ὅτι ἐὰν μὲν τοῖϲ δάϲεϲιν, ὡϲ βέλεϲι τάρφεϲιν· ἐὰν δὲ τὸ ἐπιθετικόν, ταρφέϲιν ὡϲ ὀξέϲιν. et de accentu feminini adiectivi Pr. M 158 ταρφειάϲ. Ἀρίϲταρχοϲ ὀξύνει ὡϲ πυκνάϲ ὁ δὲ Θρᾷξ Διονύϲιοϲ ὁμοίωϲ προεφέρετο τῷ ταχείαϲ, παρὰ τὸ ταρφύϲ ἀρϲενικόν, οὖ πολλαὶ ἦϲαν χρήϲειϲ παρὰ τοῖϲ παλαιοῖϲ καὶ παρ’ Ὁμήρῳ· καὶ δῆλον ὅτι ἀναλόγωϲ μὲν ἀναγινώϲκει ὁ Θρᾷξ, ἐπεκράτηϲε δὲ ἡ Ἀριϲτάρχου, quare traditum accentum in Ταρφειὰ λίμνη servavi. De urbe Τάρφη lectu digna, quae Steph. B s. v. Herodianum secutus tradidit: Τάρφη, πόλιϲ Λοκρῶν. Ὅμηροϲ «Τάρφην τε Θρόνιόν τε Βοαγρίου ἀμφὶ ῥέεθρα» (B 533). λέγουϲι δ’ αὐτὴν ἀπὸ τἣϲ περὶ Φαρόγαϲ κρήνηϲ. οἱ δὲ καὶ αὐτὴν καὶ τὸν τόπον διὰ τὴν τῆϲ ὕληϲ πυκνότητα· τὰ πυκνὰ γὰρ τάρφεα Ὅμηροϲ λέγει «βαθείηϲ τάρφεϲιν ὕληϲ» (Ε 555) et s. v. Φαρύγαι πόλιϲ Λοκρίδοϲ, ἣν Ὅμηροϲ Τάρφην καλεῖ. οἱ μὲν ἀπὸ τῆϲ ἐν Φαρύγαιϲ κρήνηϲ Τάρφηϲ τοῦτεϲαν

100. Ep. Cr. I 277, 7: μέγαρον ἔλαβε καὶ τὴν εἰϲ oc κατάληξιν καὶ εἴρηται μέγαροϲ· γίνεται γὰρ τὰ εἰϲ ον οὐδέτερα καὶ εἰϲ oc ὤϲπερ τὸ θύον θύοϲ «καὶ μὲν τοὺϲ θυέεϲϲι » (I 499) ὡϲ ἀπὸ τοῦ θύοϲ ὡϲ βελέεϲϲιν· καὶ θρίον δρίοϲ καὶ κρίνον κρίνοϲ. ἔνθεν καὶ κρίνεϲι παρ’ Ἀριϲτοφάνει καὶ παρὰ Ποϲειδίππῳ τὸ τῆϲ ἐλαίαϲ δένδρον» καὶ πάλιν παρ’ Ἀριϲτοφάνει «τὰ δὲ δὴ δένδρη τἀν τοῖϲ ὄρεϲιν » καὶ τὸ πύον πύοϲ λέγεται καὶ ἡ χρῆϲιϲ παρὰ τῷ Ἱπποκράτει· οὕτωϲ οὖν καὶ μέγαρον μέγαροϲ. ζητεῖται τὸ παρὰ τῷ Ϲώφρονι «κύων πρὸ μεγαρέων μέγα ὑλακτέων » (fr. 37 Ahr.) οὐ γὰρ ἐπὶ τῆϲ πόλεωϲ τὰ Μέγαρα ὁ Μεγαρεύϲ καὶ οἱ Μεγαρεῖϲ τῶν Μεγαρέων, ἀλλ’ ἀντὶ τοῦ πρὸ σἴκων· καὶ γὰρ δῆλον ὅτι πρὸ οἴκων ὑλακτοῦϲιν οἱ κύνεϲ. ἔϲτιν οὖν ἀπὸ τοῦ μέγαροϲ μεγάρεοϲ ὡϲ βέλεοϲ καὶ ὡϲ βελέων οὕτωϲ μεγαρέων. τὸ γὰρ ἐπὶ τοῦ οἱ Μεγαρεῖϲ τῶν Μεγαρέων ο διαιρεῖται ὡϲ τοῦτο.

101. E. M. 542, 9: κτεάτεϲϲι κτήμαϲι. ἀπὸ εὐείαϲ τῆϲ κτέαϲ. ἄμεινον δὲ μεταπλαϲμὸν παραδέχεϲθαι ἀπὸ τῆϲ κτεάτοιϲ δοτικῆϲ ὥϲπερ καὶ προβάτοιϲ πρόβαϲιν. ἅμα δὲ τῇ μεταπλάϲει καὶ ἐπέκταϲιν ἔπαθε.

νομα, οἱ δὲ ἀπὸ τοῦ πυκνοῦ τῆϲ ὕληϲ ταύταϲ κεκλῆϲθαι. De exitus variatione cf. Lob. Rhem. p. 296. ad fr. *100. pro ἄρειον ἄρειοϲ scripsi δρίον δρίοϲ, quod cum μέγαρον μέγαροϲ comparatur in E. M. 287, 43. Verba τὰ δὲ δὴ δένδρη τὰν τοῖϲ ὄρεϲι non Aristophanis, sed Pherecratis sunt Mein. ed. m. l p. 113. Hoc fragmentum Herodianeum esse inde concludimus, quod in Mon. 40, 6 idem quod hic de κρίνοϲ docetur τὸ κρίνοϲ ἐκ τοῦ κρίνον μεταπεποίηται. Similiter nomina in αϲ in οϲ transformari tradit n libro περὶ παθῶν E. M. 638, 54 γῆραϲ γῆροϲ, κῶαϲ κῶοϲ, ὦαϲ ὦοϲ. Sed ab his distinguendae sunt formae γόναϲ δόροϲ, quas Herodianum sumpsisse tradit Eustath. 677, 30, nam hos nominativos substruxit tantum casibus obliquis γόνατοϲ δόρατοϲ, quin eos in usu fuisse existimaverit neqne ex mente Herodiani Eustath. ex his ab Herodiano sumptis nominativis etiam nominativum πρόϲοπαϲ propter προϲώπαϲιν subiici posse opinabatur, nam Herodianus huiuscemodi metaplasmos in ipsis demum casibus existere maluit quam praecipuos nominativos supponere: Il. Pr, X 28 ἄϲτραϲιν. Ἀρίϲταρχοϲ ὡϲ πατράϲιν. ἄμεινον δὲ προπαροξύνειν, ὡϲπερ καὶ τοῖϲ πλείοϲιν ἔδοξε καὶ Φιλοξένῳ, ἵν’ αὐτῆϲ τῆϲ πτώϲεωϲ λέγω δὲ τῆϲ δοτικῆϲ μεταπλαϲμὸν λάβωμεν. ὅτι γὰρ κατὰ πτῶϲιν γίνονται μεταπλαϲμοὶ ἐξουϲίᾳ ποιητικῇ δεδήλωταί μοι ἐν ἑτέροιϲ. ὃν οὖν τρόπον ἡ ἐγκάτοιϲ ἔγκαϲιν ἐγένετο «ἔγκαϲι φωτόϲ» (Λ 438) καὶ οὐκ ἀναγκαζόμεθα ἑνικὴν εὐθεῖαν ἀκόλουθον ἐπιζητεῖν, ἥ τε προβάτοιϲ πρόβαϲιν ἥ τε πετάλοιϲ πέταλϲιν, οὕτωϲ ἄϲτροιϲ ἄϲτραϲιν ἐπειϲελθόντοϲ τοῦ α, ἵνα ϲυϲτῇ ἡ λέξιϲ. Θ 299 τὸ ἀλκί μεταπλαϲμὸν ἔπαθεν ἀπὸ τῆϲ ἀλκῇ δοτικῆϲ ὁ Ἀϲκαλωνίτηϲ δὲ οἴεται ἀπὸ τῆϲ ἄλξ εὐθείαϲ κλιθῆναι τὸ ἀλκί κτλ. Dichr. 283, 5 τὸ ϲτάδα ἢ κλάδα οὐχ ἕξει τινὰ εὐθεῖαν ϲτάϲ ἢ κλάϲ. μεταπλαϲμοὶ γάρ εἰϲιν. Sed ex iis, quae attuli, videri potest, grammaticos do huiuscemodi Poris diverse iudicasse et fuisse, qui v. c. ἄλξ substruerent et hinc coniici potest quaedam fragmenta in quibus alteriusnominativi formae mentio fit, sed metaplasmus praeoptatur, ab Herodiano profecta. esse, cui debetur adnotamentum de ἔγκαϲι in E. M. 310, 15. ut ex Zonarae et Philemonis testimonio scimus. Hoc fragmentum, quia syncopen ex ἐγκάτοιϲι statuentibus obnititur, illi parti reservavimus, hic duos articulos, qui metaplasmum praeferunt subiiciendo alteri nominativo, subnexui (fr. 101 et 102). ad fr. *101. Mon. 31, 2 τὸ παρὰ τῷ ποιητῇ κτεάτεϲϲιν «ἀνέροϲ, ὃν κτεάτεϲϲιν ἑοῖϲ ἐπί γῆραϲ ἔτετμϲ» (Od. α 218) μεταπλαϲμοῦ ἔχεται ἔκ τῆϲ κτεάτοιϲ δοτικῆϲ, nbi iam Lehrsius nostrum locum ab ipso Herodiano esse suspicatus est.

102. Ep. Cr. 1 65, 11: Ἄϊδι: παραιτοῦνται τὴν Ἄϊϲ εὐθεῖαν. καὶ μᾶλλον κατὰ μεταπλαϲμὸν λέγουϲιν ὡϲ παρὰ τὸ κλάδῳ δοτικὴν κλαδί εἶπεν Ἀριϲτοφάνηϲ ἐν Λυϲιϲτράτῃ (v. 632) «ἐν μύρτου κλαδὶ τὸ ξίφοϲ φορήϲω » καὶ τὴν δοτικὴν κλαγγῇ εἶπεν ὁ Ἰβυκοϲ (fr. 55 Βergk) κλαγγί καὶ τὴν ἀλκῇ Ὅμηροϲ «ἀλκὶ πεποιθώϲ » (Θ 299) καὶ τὴν ὑϲμίνῃ μέμαϲαν δὲ καὶ ὧϲ ὑϲμῖνι μάχεϲθαι» (Θ 56). Ἀΐδηϲ οὖν Ἀΐδου καὶ ἡ δοτικὴ Ἀΐδῃ καὶ κατὰ μεταπλαϲμὸν Ἄϊδι.

103. E. M. 142, 56: Ἀρίϲτυλλοϲ ὄνομα παρά Ἀριϲτοφάνει· εἴρηται δὲ ὑποκοριϲτικῶϲ ὁ Ἀριϲτοκλῆϲ. ὡϲ γὰρ παρὰ τὸ Ἡρακλῆϲ Ἥρυλλοϲ καὶ παρὰ τὸ Θραϲυκλῆϲ Θράϲυλλοϲ καὶ παρὰ τὸ Βαθυκλῆϲ Βάθυλλοϲ ὄνομα κύριον ὁ ἐρώμενοϲ Ἀνακρέοντοϲ, οὕτω καὶ παρὰ τὸ Ἀριϲτοκλῆϲ Ἀρίϲτυλλοϲ. οὕτωϲ Ἡρωδιανὸϲ εἰϲ τὴν Ἀπολλωνίου εἰϲαγωγὴν ἢ περὶ παθῶν.

104. E. M. 93, 50: Ἄμφιϲ: τοῦτο οὐ ϲυγκοπή, ἀλλὰ μεταϲχηματιϲμόϲ. ἀπὸ γὰρ τοῦ Ἀμφιάραοϲ Ἄμφιϲ ὡϲ παρ’ Αἰϲχύλῳ, ὥϲπερ ἀϲτράγαλοϲ ἄϲτριϲ καὶ Ἰφιάναϲϲα Ἶφιϲ καὶ Θραϲυκλῆϲ Θράϲυλλοϲ καὶ Βαθυκλῆϲ Βάθυλλοϲ ὑποκοριϲτικά. ταῦτα γὰρ μεταϲχηματιϲμοὶ καλοῦνται, ἐπεὶ οὐ ϲυμφωνεῖ ἡ κατάληξιϲ. οὐκ ἔϲτι δὲ ϲυγκοπή· οὐδέποτε γὰρ ϲυγκοπὴ γίνεται τρίτηϲ ϲυλλαβῆϲ. ἀλλ’ οὐδὲ πάλιν δυνάμεθα ἀποκοπὴν εἰπεῖν, ἐπειδὴ τὸ ϲ ἔχει τῆϲ τελευταίαϲ ϲυλλαβῆϲ· ὅπου γὰρ τῆϲ τελευταίαϲ ϲυλλαβῆϲ τηρηθῇ τὸ ϲτοιχεῖον, οὐ λέγεται ἀποκοπή. ὥϲτε μεταϲχηματιϲμόϲ. Ἡρωδιανὸϲ περὶ παθῶν.

102a. Il. Pr. A 576. ἦδοϲ. ψιλωτέον ὡϲ τροχαικὸν τῶν εἰϲ οϲ ληγόντων. κατὰ μεταϲχηματιϲμόν ἐϲτι τὸ ἦδοϲ τοῦ ἡδονή· δαϲυνόμενον γὰρ μεταϲχηματίζεται εἰϲ τὸ ἦδοϲ ψιλούμενον ὡϲ τὸ ἡμέρα μεταϲχηματίζεται εἰϲ τὸ ἦμαρ ψιλούμενον καὶ τὸ ἅμα εἰϲ τὸ ἄμυδιϲ.

ad fr. *102. Praeter rem ipsam testimoniorum copia Herodianeam originem prodit, quam testantur An. Paris. II 303, 25 Ἄιδι δοτικὴ κατὰ μεταπλαϲμὸν γεγονυῖα. καί φηϲιν Ἡρωδιανὸϲ ἐκ τοῦ Ἀΐδῃ Ἄϊδι ὡϲ λιτῷ λιτί. Quae de origine et accentu vocis Ἅιδηϲ inserta sunt, ut ab hoc loco aliena omisi, quamquam et ipsa ab Herodiano esse videntur. ad fr. 103. De iis vocabulis, «quae ex propria forma, quae plenior et longior esse solet, in aliam plerumque breviorem transformata hypocoristica dicebantur» cf. Lebrs ad Men.12,8 et Lobec El.II 314, ubi omnes loci, quibus vir immortalis de hac transfiguratione egit, compositi sunt. De Ἥρυλλοϲ E. M. 437, 26 Ἥρυλλοϲ ὁ Ἡρακλῆϲ ὑποκοριϲτικῶϲ ὡϲ Ἀριϲτοκλῆϲ Ἀρίϲτυλλοϲ. ad fr. 104. inserui post ἡ κατάληξιϲ verba οὐκ ἔϲτι δὲ ϲυγκοπή, simile quid. iam Lobeckius proposuerat. ad fr. [102a]. et. II. Pr. 1 6, E. M. 420.

105. E. M.654, 12. Πάρθιϲ ὁ Παρθένιοϲ· εἴρηται οὐκ ἀποκοπή, ἀλλὰ μεταποίηϲιϲ καὶ μεταϲχηματιϲμόϲ. περὶ παθῶν.

106. E. M. 802, 40: φυλλίϲ παρὰ τὸ φύλλον. περὶ παθῶν.

107. E. M. 159, 28. Ἄϲτριαϲ: Καλλίμαχοϲ «δέκα δ’ ἄϲτριαϲ αἴνυτο λάτρον » (fr. 238) εἴρηται ὑποκοριϲτικῶϲ. ὡϲ γὰρ Παρθένιοϲ Πάρθιϲ καὶ Χαλδαῖοϲ Χάλδιϲ καὶ ὁ λάϲταυροϲ λάϲτριϲ καὶ Ἀμφιάραοϲ Ἄμφιϲ, οὕτω καὶ ὁ ἀϲτράγαλοϲ ἄϲτριϲ.

108. E. M. 448, 30: θευδᾶϲ ὑποκοριϲτικὸν τοῦ θεόδωροϲ.

109. Steph. B. 407, 11: ὁ Λακεδαιμόνιοϲ λέγεται καὶ κατὰ ϲυγκοπὴν Λάκων, ὡϲ Ἀπολλόδωρόϲ φηϲιν, ὡϲ τοῦ Κυδωνιᾶται τὸ Κύδωνεϲ. ἔοικε δὲ πρωτότυπον εἷναι καὶ οὐ ϲυγκοπή. τινὲϲ δὲ τὸ Λάκων ὑποκοριϲτικόν κοριϲτικόν φαϲιν.

110. E. M. 263, 48: Δηώ ἡ Δημήτηρ· καὶ διφορεῖται, ὥϲ φηϲιν ὁ τεχνικόϲ. οἶδε γὰρ ἡ παράδοϲιϲ τὸ ῆ μετὰ τοῦ ι καὶ χωρίϲ. καὶ εἰ μὲν μὴ ἔχει τὸ ι, λέγει, ὅτι ἐϲτὶ παρὰ τὸ δήω τὸ ϲημαῖνον τὸ εὑρίϲκω. καὶ γὰρ ἡνίκα περιήρχετο εἰϲ ζήτηϲιν τῆϲ θυγατρὸϲ αὐτῆϲ, κατ’ εὐφημιϲμὸν ἔλεγον πάντεϲ «δήειϲ» τουτέϲτιν εὑρήϲειϲ. ἢ ἐπεὶ αὕτη ἐφεῦρε τὸν ϲῖτον. εἰ δὲ ἔχει τὸ ι, λέγεται, ὅτι γέγονε παρὰ τὸ δαίω τὶ κόπτω κατὰ τροπὴν Ἰωνικὴν τοῦ α εἰϲ η. καὶ γὰρ ἡ Δημήτηρ γῆ ἐϲτι· ἡ δὲ γῆ διακόπτεται ἐν τῷ ἀροτριᾶϲθαι. ἢ παρὰ τὸ δαίω τὸ καίω ὅτι μετὰ ad fr. 106. Lobeckius in Proll. 423 ὑποκοριϲτικόν subintellegi animadvertit et confert Hesych. φυλλίδεϲ τὰ τῶν ἀνθέων, ἅτινα φύλλα (φυλλία mavult) ἐκάλουν. Cum hoc comparari potest λυρίϲ ἡ λύρα in Schol. ad Dionys. 857, 10. ad fr. *108. Arcad. 21, 7 τὰ εἰϲ αϲ ὑποκοριϲτικὰ περιϲπᾶται Θευδᾶϲ Μητρᾶϲ Ζηνᾶϲ Πυθᾶϲ. ad fr. *109. Mon. 12, 8 Κάλλων ὁ ἀθλητὴϲ καθ’ ὑποκοριϲμὸν dicitur, ut Lehrsius opinatur ex Καλλικλῆϲ vel Καλλικράτηϲ. Ιdem adnotat inter hypocoristicorum terminationes ων referri solere a veteribus, de quo genere quaedam memorabilia, partim mirabilia tradantur. Signifcat vir clarissimus Choerob. 285,11 τὰ εἰϲ ων ὑποκοριϲ τικὰ φυλάττουϲι τὸ ω ἐν τῇ γενικῇ ῇ οἷον Βακχθλλίδηϲ Βάκχων Βάκχωνοϲ, Ϲιμωνίδηϲ Ϲίμων, Ϲικελίδηϲ Ϲικελών, Λακεδαιμόιοϲ Λάκων, Μιτυληναῖοϲ Μίτων et p. 289, 10, ubi eadem referuntur excepto Ϲικελίδηϲ Ϲικελών, pro quo Ϲίκων substituendum videtur. — Ex Arcadio 17 , 23 perspicitur nomina propria. velut Ἡφαιϲτίων ὑποκοριϲτικὰ vocata esse, quare ex fonte Herodianeo fluxisse videtur E. M. 420, 52 Ἠετίων ὁ ἥρωϲ ὁ πατὴρ Ἀνδρομάχηϲ. παρὰ τὸ ἀετὸϲ Ἀετίων ὑποκοριϲτικὸν ὡϲ Ἥφαιϲτοϲ Ἡφαιϲτίων καὶ Ἰωνικῶϲ ετίων. ἔθοϲ γὰρ αὐτοῖϲ τρέπειν τὸ α εἰϲ η, porro ap. Arcadium 11, 24 πίθων ὁ πίθηκοϲ ὑποκοριϲτικῶϲ hcitur et ap. Choer. Dict.78 δράπων ὁ δραπέτηϲ ὑποκοριϲτικῶϲ. Longa et de veris hypocoristicis et de speciosis expositio exstat in Schol. ad Dionys. 856, 30 seqq. ad fr. 110. Quamquam hoc fr., quum ab diversa scriptura cum ι subscripto et sine illo initium capiat, ad orthographiam pertinere videtur, tamen huc traxi, ut tota Herodiani de transformatione vocabulorum doctrina sub uno conspectu. ponatur. λαμπάδων ἐζήτει τὴν θυγατέρα. τινὲϲ δέ φαϲιν, ὡϲ λέγει ὁ τεχνικόϲ, ὅτι ὑποκοριϲτικόν ἐϲτιν ἀπὸ τοῦ Δημήτηρ Δηώ, ἀγνοοῦντεϲ τὸν ϲχηματιϲμὸν τῶν τοιούτων ὑποκοριϲτικῶν. τὰ γὰρ τοιαῦτα ὑποκοριϲτικὰ θέλει φυλάττειν τὸ ϲύμφωνον τῆϲ δευτέραϲ ϲυλλαβῆϲ τῶν ἰδίων πρωτοτύπων οἷον Ὑψιπύλη Ὑψώ, Εἰδοθέα Εἰδώ. εἰ οὖν Δημήτηρ, Δημώ ὤφειλεν εἶναι, ἀλλ’ οὐκ ἔϲτιν ὑποκοριϲτικόν.

111. E. M. 55, 34: κερδώ ἡ ἀλώπηξ ὑποκοριϲτικῶϲ ὡϲ παρ’ Αἰϲχύλῳ Είδώ καὶ Ὑψώ ἀντὶ τοῦ Εἰδοθέα καὶ Ὑψιπύλη καὶ τὸ κερδώ δὲ ἀντὶ τοῦ κερδαλέα ἡ ἀπατητική.

112. Choer. Orthogr. 263, 30, E. M. 760, 52: Τιτώ: οὕτω λέγεται ἡ ἡμέρα. παρὰ γὰρ Τιτάν Τιτᾶνοϲ γίνεται Τιτανίϲ καὶ ἐκεῖθεν ὑποκοριϲτικὸν ὡϲ Ὑψιπύλη "Ψψώ, Εἰδοθέα Εἰδώ.

112. E.M. 95, 47 : ἄνα: «ἀλλ’ ἄνα εἰ μέμοναϲ» (I 247) ἀντὶ τοῦ ἀνάϲθητι· ὅλη ἡ λέξιϲ ἀπεϲπάϲθη. οὐκ ἔϲτι δὲ ἀποκοπὴ ἐπὶ τοῦ τοιούτου. Ἡρωδιανόϲ.

113. E.M. 651, 25: πάρα. ϲημαίνει τρία· «τίϲ ἔϲθ’ ὁ πωλῶν τἀνδράπόδα; Β. ὅδ’ ἐγὼ πάρα» ἀντὶ τοῦ πάρειμι «πάρα δ’ ἀνήρ» (Od. π 45)

ad fr. *111. De κερδώ cf. Eustath. 1268, 8; 1495, 8. Herodiani sententiam pervertit Theogn. 118 τὰ εἰϲ ω θηλυκὰ ὀξύνεται καὶ παραλήγουϲαν τὴν αὐτὴν τῷ πρωτοτύπῳ καὶ πάντα ἐϲτὶν ὑποκοριϲτικά. cf. Lob. Ehem. 317 seqq. cf. etiam An. Ox. IV 273 et 329. ad. fr. 112 et 113. Apollon. de synt. 6, 11: προῦπτον ὅτι καὶ τὰ τοιαῦτα οὐκ ἀποκοπαί εἰϲιν, ὥϲ τινεϲ ὑπέλαβον «ἀλλ’ ἄνα εἰ μέμονάϲ γε, πάρα δ’ ἁνὴρ, ὅϲ καθήϲει», ἀλλὰ πάθη λόγου ἐλλείποντοϲ ῥήματι πότε γὰρ ὅληϲ λέξεωϲ ἀποκοπὴ γίνεται; μαρτυρεῖ καὶ αὐτὸ τὸ ὄνομα πάθουϲ, εἴγε πᾶϲα ἀποκοπὴ μέροϲ τι τοῦ ὅλου λειπόμενον ὑπαγορεύει. Cum quo in fr. 112 consentit Herod., qui in Il. Pr Α 174 et ap. lo. Alex. 28, 5 praepositiones pro compositis a verbo substantivo collocatas ϲημαντικὰϲ ῥημάτων dicit. Hinc exspectandum esset, ut etiam in fr. 113 apocope reiiceretur et apospasis statueretur, quae vox ex Apollonii et ipsius Herodiani, quam aliis locis proposuit, sententia etiam detractioni verbi substantivi magis conveniret. Sed ellipsis verbi substantivi diserte apocope in hoc ex libro περὶ παθῶν fragmento vocetur, unde concludas in hac scriptione eum inter apospasin et apocopen ita distinxisse, ut illo nomine defectum verbi plenioris potestatis ϲτῆθι, hoc omissionem verbi substantivi signifcaret. Nisi forte ex loco E. M., in quo verba ἔϲτι τοῦ εἰμί —ἀποκοπή inserenda censui, vocabulum ἀποκοπή emendatione removendum est ita ut v. c. ἀποβολὴ scribatur, quod nomen fere idem atque ἀπόϲπαϲιϲ significat. Sed longe probabilius est hoc totum adnotamentum ab epitomatore prorsus immutatum et sententiam ab Herodiano alienam inculcatam esse. Nam si Ep. Cr. I 362, 27 contulerimus, non dubitabimus, quin hic habeamus, quae ipse Herodianus tradidit: Πάρα: πρόθεϲιϲ ϲυνεμπίπτουϲα ῥήματι ὅνπερ τρόπον τὰ ῥήματα λείπει προθέϲεϲι καὶ αὐταὶ αἰ προθέϲειϲ λείπουϲι ῥήματι «ἀλλ’ ὑμεῖϲ ἔρχεϲθε καὶ ἀγγελίην ἀπόφαϲθε» (Ι 649) λείπει ἡ πρόθεϲιϲ· η γὰρ ϲχέϲιϲ οὐκ ἐν τῷ ῥήματι, ἀλλ’ ἐν τῇ προθέϲει· ἔϲτι γὰρ ἀπέρχεϲθαι καὶ λείπει ἡ ἀπό. [οὕτωϲ λείπει] ἔϲτι τῇ πάρα· ἐπεὶ δὲ ϲημαίνει πῇ μὲν πληθυντικὸν ῥῆμα, ὡϲ ἐν τῷ ἔπαρ’ ἔμοιγε καὶ ἄλλοι» (Α 174), ἀντὶ τοῦ πάρειϲι, πῇ δὲ ἐνικὸν ὡϲ ἐν τῷ «τῷ δ’ αἰεὶ πάρα εἰϲ γε θεῶν» (Ε 603), ζητήϲει τιϲ ἐπὶ τοῦ «πάρα γὰρ μενοεικέα πολλά» (Ι 227), τί δεῖ λέγειν, οὐδέτερον γὰρ τὸ ἐπιφερόμενον. ἐπεὶ γὰρ ὁ ποιητὴϲ πῇ μὲν λέγει τὸ εἰϲί, πῇ δὲ τὸ ἐϲτί καὶ

ἀντὶ τοῦ πάρεϲτι. πάρ’ ἔμοιγε καὶ ἄλλοι»  (Α 174) ἀντὶ τοῦ πάρειϲί μοι. τίνοϲ ἄρα ἡ ἀποκοπή; ἔϲτι τοῦ εἰμί καὶ τοῦ ἔϲτι καὶ τοῦ εἰϲί ἀποκοπή. πρὸϲ τὸ ϲημαινόμενον καὶ ἀποκοπή. περὶ παθῶν.

114. E. M. 481, 15: ἰῶ τὸ ἐπίρρημά τινεϲ ἐκ τοῦ ἰωή κατὰ ϲυγκοπήν. Τρύφων δὲ λέγει, ὅτι τὸ ὦ τὸ κλητικὸν προϲέλαβε τὸ ι καὶ ἐγένετο

114a. lo. Al. 36, 14: τὸ ἐκεῖ ἀποκέκοπται.

ἑνικοῖϲ ῥήμαϲι οὐδέτερα ἐπιφέρει πληθυντικὰ καὶ πληθυντικοῖϲ πληθυντικά (οὐδέτερον γὰρ ἐν τούτῳ τὸ ἐπιφερόμενον), ἄδηλον, πότερον πάρεϲτι ἢ πάρειϲι «μενεοικέα πολλά» οἷόν ἐϲτι καὶ ἐπὶ τῆϲ ἔνι καὶ γὰρ αὐτὸ καὶ ἑνικὸν καὶ πληθυντικὸν ῥῆμα ϲημαίνει. πληθυντικὸν μὲν «ἐπεὶ οὔ ο ἔνι φρένεϲ (Ξ 141), ἑνικὸν δὲ «ἔνθ· ἔνι μὲν φιλότηϲ» (Ξ 216). οὐκέτι δὲ αἰ ἄλλαι προθέϲειϲ τοῦτο ἔχουϲιν ἐξαίρετον δὲ καὶ η πάρα ἔχει, ὅτι τέτακται καὶ ἐπὶ τοῦ πρώτου προϲώπου. οὐδεμία γὰρ πρόθεϲιϲ τοῦτο ἔχει. ἡ ἔπι ἰϲοδυναμεῖ τῷ ἔπεϲτιν, ἡ μέτα τῷ μέτεϲτιν, ἡ ἔνι τῷ ἔνεϲτιν, ἡ ἐξ τῷ ἔξεϲτι· παρὰ Ἀττικοῖϲϲ δὲ μάλιϲτα ἐπὶ πρώτου προϲώπου ἡ πάρα ἀντὶ τοῦ πάρειμι, Κρατῖνοϲ Μαλθακοῖϲ καὶ Ἑρμιπποϲ Ϲτρατιώταιϲ «τίϲ ἐϲθ’ ὁ πωλῶν τἀνδράποδα; Β. ὅδ’ ἐγὼ πάρα» (Mein. Com. Graec. I 148 ed. min.) ἀντὶ τοῦ πάρειμι. καὶ η ϲυνήθεια δὲ τὸ πάρα ἀντὶ τοῦ πάρειμι λέγει. ὁπότε δὲ ϲημαίνει ῥῆμα, λέξιϲ παροξυνομένη. ἐξαιρέτωϲ δὲ καὶ α ἀπεκόπη παρὰ τοῖϲ Αἰολεῦϲιν ἢ καὶ Δωριεῦϲι (verbe παρὰ τοῖϲ — Δωριεῦϲι, quae alieno loco post ϲημαίνει ῥῆμα posita sunt. huc traxi) «πὰρ δὲ ϲτὰϲ βέλοϲ ὠκύ» (Ε 112), οὐδέποτε δὲ παρὰ τῷ ποιητῇ ἐν τέλει εὑρέθη. ἀλλ’ οὐδὲ ἄλλη πρόθεϲιϲ διχρονοῦϲα, δίχρονον ἔχουϲα παραλῆγον, κατ’ ἀρχὴν τάϲϲεται χωρὶϲ πάθουϲ· ἡ ἀνά «ᾶν δ ’ ἴϲχων τελαμῶνα» (Ε 798), «κὰδ δὲ κτήματα πολλὰ2 (Ε 481), κὰμ μὲν ἀδέψητον» (0d. υ 2). τὸ δὲ «διὰ μὲν ἀϲπίδοϲ» (Γ 357) ἐκτεῖναι δεῖ ἵνα μὴ χωριϲ πάθουϲ ᾖ, ἐντελὴϲ παρειλημμένη. ἡ ἀντί καὶ ἀμφί ἀπαθεῖϲ λαμβανόμεναι κατ’ ἀρχὴν «ἀντί τοί εἰμ’ ἱκέταο (Φ 75) καὶ «ἀμφὶ δ’ ἄρ’ αἰγείρων» (Od. ρ 208) οὐ διχρονοῦϲιν αἴτιον οὖν ἐπ’ ἐκείνων τὸ διχρονεῖν. Ex hoc loco articulus E. Magni excerptus videtur servato titulo libri περὶ παθῶν, qui in Epim. intercidit, id quod etiam in aliis adnotamentis animadvertimus. ln Epim. vero congruenter cum aliis locis Herodiani, quos modo citavi, docetur praepositionem signifcare verbnm eoque destitutam esse neque apoeopes mentio fit, quam nee Eustathius ex eodem περὶ παθῷν libro hauriens commemorat p. 586, 31: περὶ τοῦ πάρα ἰϲτέον, ὅτι οὐ μόνον ἀντὶ τοῦ πάρεϲτι καὶ πάρειϲι λαμβάνεται, ἀλλὰ καινότερον καὶ ἀντὶ τοῦ πάρειμι πρώτου ἑνικοῦ προϲώπου, ὡϲ ἐν παλαιῷ περὶ παθῶν ϲκέμματι φέρεται, ὅπου καὶ χρῆϲιϲ κεῖται τοιαύτη «τίϲ ἔϲθ’ ὁ πωλῶν τἀνδράποδα; B. ὅδ’ ἐγώ πάρα». de re cf. Lobeck. El. II 315, unde hunc Eustathii locum (75, 2) transcribo: ἔνι, ἔπι, πάρα ἀντὶ τοῦ ἔνεϲτι τὸ ϲχῆμα τοῦτο οἱ παλαιοὶ μετατύπωϲιν καλοῦϲιν· οὐδὲ καινὸν τοῦτο. — καινότερον δέ, ἐὰν ἄνο λαμβάνηται ἀντὶ ῥήματοϲ τοῦ ἀνάϲθητι. cf. etiam Schol. ad Dionys. p. 927, 19. — Ex fonte Herodianeo fluxit etiam hoc Choerobosci de apocope praepositionis adnotamentum in E. M. 93, 25 ἄμ φόνον. ἰϲτέον, ὅτι κατὰ ϲυγκοπὴν οὐκ ἐγένετο, ἐπειδὴ αἰ ϲυγκοπαὶ ἐν μιᾷ λέξει γίνονται οἶον πατέροϲ πατρόϲ, ἀναμεῖναι ἀμμεῖναι. καὶ ἐκθλίψειϲ οὐδέποτε ϲυμφώνου γίνονται, ἀλλὰ φωνήεντοϲ ἐπιφερομένου οἶον κατὰ Ἀπολλώνιον κατ’ Ἀπολλώνιον, βούλομαι ἐγώ βούλομ’ ἐγώ. κρεῖττόν ἐϲτιν εἰπεῖν ὅτι τὸ τοιοῦτον ϲχῆμα εἰδόϲ ἐϲτι ϲυγκοπῆϲ. Χοιροβοϲκόϲ in quibus ἀποκοπῆϲ dicere voluisse Choeroboscum animadvertit Lob. El. I 218 not. cf. Herod. ad Θ 441 ἄμ βωμοῖϲι. χρὴ γινώϲκειν ὅτι διὰ τοῦ μ γράφεται κἂν παράμένου ἦ ὁμοίωϲ τῷ «ἂμ φόνον, ἄν νέκυαϲ» (II. Κ 298). τὸ δὲ αἴτιον ἐν τοῖϲ περὶ ὀρθογραφίαϲ εἴρηται. ad fr, 114. post ἐπίρρημα inserui τινέϲ, nam ex ipso adnotamento consead fr. [114a]. E. M. 321, 42 τὸ ἐκεῖ ἀπὸ τοῦ ἐκεῖθι Ep. Cr.I 249, 27 παρὰ τὸ ἐκεῖθι κεῖθι καὶ κε παρ’ Ἀρχιλόχῳ Apollon. de adv. 624, 10 ἀπὸ τοῦ ἐκεῖθι καὶ ἐκεῖϲε χρὴ νοεῖν ἀποκοπὴν γεγενῆϲθαι τὴν ἐκεῖ, ἐπεὶ καὶ τὸ ἐν τόπῳ ϲημαίνει καὶ εἰϲ τόπον. Lob. El. II 295 et 315.

ἰώ. ἀλλὰ ϲχετλιαϲτικὸν καὶ βακχευτικὸν οὐχ ὑποπίπτει ἀναλογίᾳ. εἶτα τὸ ὧ περιϲπᾶται, τὸ δὲ ἰώ ὀξύνεται οἷον ἰώ ὦ Ἄπολλον, ἰὼ ὦ Ἀπολλώνιε, ἰὼ Λακεδαῖμον. περὶ παθῶν.

115. E. M. 477, 56 et Gud. 288, 25. Ἴϲτη μὲν ὄμμα· ποικίλον ἐϲτίν. ο μὲν λέγουϲιν, ὅτι ὅταν ἀποκοπὴ γένοιτο τῶν εἰϲ θι προϲτακτικῶν, ἐπαύξηϲιϲ ἀκολουθεῖ οἶον ἵϲταθι καὶ κατ’ ἀποκοπὴν ἵϲτα καὶ ἐκτάϲει ἵϲτη μέγεθοϲ δ’ ὃϲ ἵϲτη»· τὸ δὲ «μείζονα δὴ κρητῆρα, Μενοιτίου υἱέ, καθίϲτα (Ι.I 202) ἀντὶ τοῦ εὐτρέπιζε ἐὰν μὲν βραχύ, ἀποκοπή ἐϲτιν· ἐὰν δὲ κατ’ ἔκταϲιν, ἀπὸ τοῦ ἱϲτῶ ἱϲτᾶϲ ὡϲ βοῶ βοάϲ· οὕτω Φιλόξενοϲ καὶ Τρύφων. λέγομεν δὲ ἡμεῖϲ, ὅτι οὐ μόνον ἐπὶ τῶν εἰϲ ω ῥημάτων, ἀλλὰ καὶ ἐπὶ τῶν εἰϲ μι τὰ τρίτα πρόϲωπα τῶν παρατατικῶν δεύτερα πρόϲωπα τῶν προϲτακτικῶν γίνεται οἷον νόει φίλει βόα. οὕτωϲ οὖν καὶ οἱ Ἀττικοί, ἐὰν μὴ χρήϲωνται τῇ θι καταλήξει, χρῶνται τοῖϲ τρίτοιϲ προϲώποιϲ τῶν παρατατικῶν ἐν τοῖϲ προϲτακτικοῖϲ οἶον ἐτίθην ἐτίθηϲ ἐτίθη τίθη. ἐπίμπλην ἐπίμπληϲ ἐπίμπλη πίμπλη «καὶ τοὺϲ κοφίνουϲ ἄπανταϲ πίμπλη πτερῶν ». οὕτωϲ ἵϲτη «ἵϲτη δὲ μέγα κῦμα» (Φ 313). ἰϲτέον ὅτι τὰ τοιαῦτα καὶ Δωρικά εἰϲιν· οἱ γὰρ Δωριεῖϲ λέγουϲι « πίμπλη, Κοικόα» (Sophr. fr. 42 Ahrens). καὶ γὰρ ὅρα ὅρη λέγουϲιν. οὕτω πίμπλα πίμπλη. Ἡρωδιανὸϲ περὶ παθῶν.

114b. Ιl. Pr. 656: τὸ ἁμαρτῇ δαϲέωϲ. περιϲπᾷ δὲ καὶ ὁ Ἀϲκαλωνίτηϲ κα οἱ πλείουϲ. ὀξύνει δὲ ὁ Ἀρίϲταρχοϲ βουλόμενοϲ αὐτὸ τοῦ ἁμαρτήδην ἀποκεκόφθαι· διὸ καὶ κατ’ αὐτὸν χωρὶϲ τοῦ ι γεγράψεται. ἐπικρατεῖ μέντοι τὸ περιϲπώμενον, γενόμενον παρὰ τὸ ἅμα καὶ τὸ ἀρτῶ.

114c. Il, Pr. 0 4: ὑπαί. παραιτητέον τὸν Τυραννίωνα βαρύνοντα τὴν ὑπαί καὶ ἡγούμενον ἀπὸ τοῦ ὕπαιθα εἶναι πάθοϲ τὸ τῆϲ ἀποκοπῆϲ.

quitur Herodianum , qni Tryphonis opinionem ἰώ ex ὦ pleonasmo vocalis u ortum putantis improbaverit, quia huiuscemodi interiectioans ab analogia exclusa. sint (cf. Lchrs Arist. 3232 ) etiam aiteram per ellipsin explicationem reiecisse. Caeterum enunciatum ἀλλὰ ϲχετλιαϲτικὸν κτλ. praecedenti εἶτα τὸ ὦ κτλ. praeposui. a fr. 115. Pro Φίλων scripsi Φιλόξενοϲ quem in huiuscemodi rebus Herodianus citare solet, et alias haec nomina confundantur E, M. 71, 23 ὁ Φίλων ἐν τῇ περὶ Ῥωμαίων διαλέξει. Ex codem fonte derivata sunt E. M. 537, 35 κρήμνη· ὡϲ παρ’ Εὐρυπίδῃ ἐκρήμνη ϲεαυτὴν ἐκ μέϲηϲ ἀντηρίδοϲ». ὡϲ ἀπὸ τοῦ ἱϲτῶ ἵϲτημι ὁ παρατατικὸϲ ἵϲτην ἵϲτηϲ ἵϲτη καὶ τὸ προϲτακτικὸν ἵϲτη, οὕτω καὶ ἀπὸ τοῦ κρημνῶ γίνεται κρήμνημι, ὁ παρατατικὸϲ ἐκρήμνην ἐκρήμνηϲ ἐκρήμνη καὶ ad fr. [114b]. cf. II. Pr. Φ 162: ἁμαρτῇ. περιϲπαϲτέον καὶ ϲὺν τῷ ι γραπτέον κατὰ τὸν χαρακτῆρα τῶν εἰϲ τη ληγόντων ἐπιρρημάτων. καὶ διελέγχει ἡ παράδοϲιϲ Ἀρίϲταρχον ἔχουϲα τὸ ι. cf. Lob. El. II 295. ad fr. [114c ]. Τheogn. 158. 35 λέγεται καὶ ὕπαιθα κατ’ ἐπέκταειν τῆϲ θα ϲυλλαβῆϲ. Lob. El. II 944.

116. E. M. 260, 57; δείκνυ: οὕτωϲ ἀναγνώϲειϲ οὐ γάρ οἱ ἠέλιοϲ. δείκνυ νόμον» (Hes. op. 524) ἀπὸ τοῦ δείκνυϲιν ἀποκοπή. ὅϲοι δὲ ἀνέγνωϲαν δεικνύει βουλόμενοι ἐκ τοῦ δεικνύω παραλαμβάνειν κατὰ ϲυϲτολὴν ἥμαρτον. ἀϲύϲτατον γάρ. οὕτωϲ Ἡρωδιανόϲ.

116a. Ιo. A1. 21, 4: φηϲί, ὅπερ πάλιν ἀποκοπὲν ὀξύνεται. τὸ γὰρ φή ἀντὶ τοῦ φηϲί.

116b. Il. Pr. ε 256. ἔα. ϲυϲτέλλεται τὸ α καὶ βαρύνεται. τὸ μὲν οὖν ἐντελὲϲ τοῦ ἐνεϲτῶτόϲ ἐϲτιν ἐῶ ἐᾷϲ ἐᾷ ϲὺν τῷ ι γραφόμενον ὡϲ τιμῶ τιμᾷϲ τιμᾷ. τοῦ δὲ παρατατικοῦ εἴων εἴαϲ εἴα οὐ προϲγραφομένου τοῦ ι «οὐ μ’ εἴαϲ μακάρεϲϲι» (819). καὶ τὸ τρίτον ἐν Ἰωνικῇ παραγωγῇ «τὸν δ’ οὔτι πατὴρ εἴαϲκε μάχεϲθαι» (Il. Υ 408), καὶ «τόνδ᾿  εἴαϲκεν» (Il. 17), καὶ προϲτακτικὸν «ἀλλ’ ἔα ὥϲ οἱ πρῶτα» (Il. Α 270). εἰ τοίνυν ἐϲτὶ τοιοῦτο «τρεῖν μ’ οὐκ ἔα», μόνον ϲυνεϲτάλη τὸ ἄλφα, καὶ ὁ παρατατικόϲ ἐϲτι ἰϲοδυναμῶν ἐνεϲτῶτι. εἰ δὲ ὁ ἐνεϲτὼϲ ἀεί ἐϲτι περιϲπώμενοϲ καὶ ϲὺν τῷ ι γραφόμενοϲ, δῆλον ὅτι πολλὰ πάθη· ϲυϲτολὴ γὰρ τοῦ α καὶ ἐκβολὴ τοῦ ι καὶ μεταβολὴ τοῦ τόνου, εἰ μὴ ἄλλωϲ ἐκδεξαίμεθα, ὅτι ἔθοϲ αὐτῷ ταῦτα τὰ τῆϲ δευτέραϲ ϲυζυγίαϲ κατὰ τὸ δεύτερον καὶ τὸ τρίτον πρόϲωπον πολλάκιϲ διαλύειν εἰϲ δύο αα, ὧν τὸ μὲν πρότερον ϲυνεϲταλμένον ἐϲτί, τὸ δὲ δεύτερον ἐκτεταμένον καὶ ϲὺν τῷ ι γραφόμενον, ὁρᾷϲ «οὐχ ὁράᾳϲ οἷοϲ κἀγώ» (Ιl. Φ 108), καὶ. ἐπὶ τοῦ τρίτου «ἰϲχανάᾳ δοκέειν» (Ιl. P 572), καὶ «ἐκπεράᾳ μέγα λαῖτμα» (Od. ι 323), «οὐκ ἐάᾳ Κρονίδηϲ (Ιl. Θ 414). τοῦτο τοίνυν τὸ ἐάᾳ δύναται κατὰ ἀποκοπὴν εἰρῆϲθαι «τρεῖν μ’ οὐκ ἔα». ἔνθεν καὶ ϲυνέϲταλται τὸ α καὶ βεβάρυνται. οὐκ ἄηθεϲ δὲ καὶ ἐνεϲτῶταϲ ἀποκόπτεϲθαι καὶ ἄλλουϲ χρόνουϲ, ὡϲ ἔχει τὸ «οὖτα κατὰ λαπάρην» (Ιl. Ζ 64). εἰ δέ τιϲ ἐπιζητήϲειεν ὁμοιότητα ἀπὸ τῶν εἰϲ ω περιϲπωμένων ἢ βαρυτόνων ἐνεϲτῶτοϲ ἐπὶ τρίτου ἀποκοπήν, καὶ μὴ εὑρὼν μηδὲ τοῦτο παραδέξαιτο, ἑαυτὸν λήϲει. περὶ γὰρ πάθουϲ διαλαμβάνομεν.

τὸ προϲτακτικὸν κρήμνη. et Macrob. ed. Bip. 320: indicio est imperativus, cuius secunda persona praesentis semper de tertia imperfecti indicativi nascitur amissa. in capite vel syllaba vel tempore ἐκάλει κάλει, ἐτίμα τίμα, ἐδήλου δήλου, ἤγου ἄγου. — De imperativo καθίϲτα in extremo versu I 202 Il. Pr. ad h. l.: καθίϲτα: εἰ καθίϲτανε τὸ πλῆρεϲ, οὕτωϲ καὶ ἐπὶ τῆϲ ἀποκοπῆϲ. εἰϲὶ δὲ οἳ ἐκτείνουϲιν, ἀπὸ τοῦ ἱϲτῶ τὴν κλίϲιν παραλαμβάνοντεϲ. cf. Lob. El. II 309. De formis Doricis Ahrens d. Dor. 314 not. 3. Caeterum ἰϲτέον ante ὅτι τὰ τοιαῦτα a adieci. ad fr. 116. Emendavit hunc locum Lob. El. II 307 pro δεικνύ βουλόμενοι ἐκ τοῦ δεικνύϲ scribens δεικνύει — δεικνύω; fortasse post ϲυϲτολὴν exciderunt. καὶ κατὰ κρᾶϲιν. dem similem locum ex Choer. Dict. 856, 22 profert: οἱ Αἰολεῖϲ ἀποβολῇ τοῦ ϲ τὰ τρίτα ποιοῦϲι τίθημι τίθηϲ τίθη, ζεύγνυμι ζεύγνυϲ, ζεύγνυ. ad. fr. [116a]. Cum hoc φὴ oxytono confert Apollon. de adverb. 553, 7 χρηϲί χρή cf. Eustath. 751 extr. Choer. 494, 28 et 495, 22, E. M. 814, 54, Skrzeczka Apollonius’ Lehre vom Verbum I 7, Lob. El. 11 307. ad fr. [ 116b]. cf. l. Lob. El. 11 273 seqq.

117. E. M. 246, 8, Zonar. 470. δάκρυ οὐ γέγονεν ἀπὸ τοῦ δάκρυον κατ’ ἀποκοπήν, ἀλλὰ κατὰ ϲχηματιϲμόν. ἔϲτι γὰρ ἀπὸ ϲυνθέτου λέξιϲ ἁπλῆ. ἔϲτι γὰρ ἀρίδακρυϲ πολύδακρυϲ ἀρίδακρυ πολύδακρυ καὶ δἀκρυ. οὕτωϲ Ἡρωδιανὸϲ περὶ παθῶν.

118. E. M. 91, 41: ἀμφότεροι: τὸ ἄμφω θέμα ἐϲτὶν ὡϲ δύο. διαφέρει δὲ τὸ ἄμφω τοῦ δύο, ὅτι τὸ μὲν δύο πρώτην γνῶϲιν τίθηϲι τοῦ

116c. Il. Pr. Β 662: κατέκτα. Πτολεμαῖόϲ φηϲιν ὁ Ἀϲκαλωνίτηϲ Ἀρίϲταρχον ἀνεγνωκέναι ὁμοίωϲ τῷ «ἔκτα ϲὺν οὐλομένῃ ἀλόχῳ» (Od. λ 410) κατὰ ϲυϲτολήν. Τυραννίων δὲ κατ’ ἔκταϲιν. οἶμαι δὲ ἀκόλουθον εἶναι ἐκείνῃ τῇ γραφῇ τῇ κομιζομένῃ ὑπ’ Ἀριϲτάρχου «ὥϲ ἔμεν ὡϲ ὅτε δῖον Ἐρευθαλίωνα κατέκταν» (Ιl. Δ 319). ἡ μέντοι κοινὴ ἀνάγνωϲιϲ ἡ κατὰ ϲυϲτολὴν ἀφορμὴν ἔϲχε τὴν τῆϲ ἀποκοπῆϲ, ὁμοίωϲ τῷ «οὖτα κατὰ λαπάρην» (Ιl. Ζ 64).

116d. Schol. ad Od. λ 221: δαμνᾷ, ἐπεί κεν πρῶτα λίπῃ. δαμνᾷ ὡϲ κιρνᾷ. οἱ δὲ «δάμναται ὥϲ κεν πρῶτα λίπῃ» ὡϲ Κράτηϲ· ὁ δὲ Ἀϲκαλωνίτηϲ βαρύνει δάμνα, ἵν᾿  ᾖ τοῦ δάμναται ἀποκοπή. ἔξεϲτι δὲ ἀναγινώϲκειν περιϲπωμένωϲ ἀπὸ τοῦ δαμνῶμαι ὡϲ πειρῶμαι «πειρᾶ ἐμεῖο γεραιέ» (Ω 390) μὴ ἐκφωνουμένου τοῦ ι ὡϲ τὸ δύνᾳ παῤ Ἀττικοῖϲ.

116e. Il. P Π 99. ἐκδόμεν. παροξυτονητέον· τὸ γὰρ πλῆρέϲ ἐϲτιν ἐκδύμεναι ὁμοίωϲ τῷ «θοῶϲ ζευγνύμεν ἄνωγεν» (145) καὶ δῆλον, ὅτι λείπει γένοιτο.

116f. Ιl. Pr. 1 393: ϲόωϲι. Τυραννίων προπεριϲπᾶ ὡϲ νοῶϲιν, ὡϲ ἀπὸ τοῦ ϲοῶ περιϲπωμένου, ἐπεί, φηϲί, καὶ τὸ εὐκτικὸν κατὰ ἀποκοπὴν εἶπεν «ἥ κέν ϲφιν νῆάϲ τε ϲοῷ καὶ λαὸν Ἀχαιῶν» (424).

ad fr. 117 Quemadmodum Apollon. de adverb. 545 simplex ἕκητι ex composito ἀεκαϲτί ortum esse contendit pronuncians ἔϲτι γε ἀποδεῖξαι πάμπολλα ἁπλᾶ ἀπὸ ϲυνθέτων γεγονότα, sic h. 1. Herodianus δάκρυ ex ἀρίδακρυ repetit. cf. Lob. El. II 294. Simile adnotamentum exstat etiam in Ep. Cr. I 120, 31. ad fr. 118. Initio adnotamenti exstant verba: ἀπὸ τοῦ δευτέρου τὸ πρῶτον διδάξω· τί ἐϲτιν ἀπὸ τοῦ β τὸ α΄ διδάξω; ἐπειδή et in fine: διὰ τοῦτο οὖν εἶπον, ὅτι ἀπὸ τοῦ δευτέρου τὸ πρῶτον θέλω διδάξαι. ἀμφοτέρω γάρ. εἶτα κατὰ ad fr. [116c]. Ιl. Pr. Z 205: ἔκτα: ἀποκοπὴ τοῦ «ἔκταν’ ἐπὶ προμάχων» (Ιl. Ϲ 456) cf. Lehrs ad Il. Pr., Lob. ad Buttm. II 11 seqq, El. 11 275 et 308. ad fr. [116d]. Hunc locum emendavi in Philol. XVII p. 518, ubi praetermisi monere pro καὶ ἐκφωνουμένου scribendum esse μὴ ἐκφωνουμένου, nam de ι subscripto sermo est. cf. Lob. El. II 123 et 308. ad fr. [116c]. cf. Lob. El. II 311. ad fr. [ 116d] . cf. Lob. ad Buttm. s. ϲώζω Rhem. 183 El. 11 276 et 312.

ἀριθμοῦ, τὸ δὲ ἄμφω ἀναφορὰν ὑπιϲχνεῖται δυάδοϲ, ὥϲτε, ὅπερ ἐϲτὶν οἱ δύο, τοῦτό ἐϲτιν ἄμφω. διὰ τοῦτο τὸ δύο λαμβάνει ἄρθρου παράθεϲιν οἱ δύο τῶν δύο, τὸ δὲ ἄμφω οὐ λαμβάνει· οὐδὲ γὰρ λέγομεν οἱ ἄμφω. ἤδη γὰρ τὴν ἀναφορὰν ἔχει. πρῶτον οὖν ἐϲτι παρὰ τὸ ἄμφω ἀμφότεροϲ οἷον «ἀμφότεροι μέμαϲαν (Η 3), «ἀμφοτέροιϲι δ’ ἀρήγεθ’ (Υ 25). εἶτα δυικῶϲ ἀμφοτέρω καὶ κατὰ ϲυγκοπὴν ἄμφω κατ’ ἔκταϲιν τοῦ ο εἰϲ ω. οὕτωϲ Ἡρωδιανὸϲ περὶ παθῶν.

119. E. M. 231, 14. ὁ Ἡρωδιανὸϲ ἐν τῷ περὶ παθῶν λέγει τὸ Γηρυών ἀπὸ τοῦ Γηρυόνηϲ εἶναι κατὰ ἀποκοπὴν τῆϲ ηϲ ϲυλλαβῆϲ καὶ ἐκτάϲει τοῦ ο εἰϲ ω Γηρυών ὡϲ πόθεν πῶ.

120. E.M.506, 20, E. Gud. 316, 39: Κέρκυροϲ. τοῦτο, εἰ τὸ Κέρκυρ οὐκ εἴρηται, οὐ πρόκειται ἡμῖν, εἰ ἄρα δύναται γενέϲθαι. ἀλλὰ τί εἰρήκαϲιν Ἕλληνεϲ, Ἀλκμάν φηϲι «καὶ Κέρκυροϲ ἁγεῖται» (Bergk fr. 89) ἀπὸ εὐθείαϲ τῆϲ Κέρκυρ. τοῦτο δέ φαϲι γεγονέναι ἀπὸ τῆϲ Κέρκυροϲ εὐθείαϲ κατὰ ἀποκοπήν. ἀλλ’ οὐκ εἴρηται ἡ Κέρκυροϲ εὐθεῖα. οὐκ ἄρα ἔχεται ἀποκοπῆϲ τὸ Κέρκυρ. ἀλλὰ κλίϲεώϲ ἐϲτι μᾶλλον ἡ

ϲυγκοπὴν καὶ ἔκταϲιν, quae ut ab epitomatore assuta omisi, desunt etiam ap. Favorin. Ecl. 102, 28, ubi principio leguntur τὸ ἄμφω καὶ δύω θεματικά εἰϲι, τοῦτ’ ἔϲτιν οὐκ ἐγένετο ἀπὸ ἐνικῶν, ἐπεὶ τὸ ϲημαινόμενον κωλύει. πῶϲ γὰρ καὶ ὁ δύω ἀριθμηθῇ, εἰ ἐν ἑνικῷ δύναται θεωρεῖϲθαι ἀριθμῷ; idem fere habet Choer. 442, 16. ad fr. 119. De apocope adverbii πῶ ex πόθεν cf. Apoll. de adv. 604, 6 E. M. 698, 40 et E. Orion 137, 13 quem locum hic subiicio, quia Herodianum similia docuisse ex nostro fragmento apparet: τὰ τῷ ο παραληγόμενα ἐπιρρήματα ἀποκοπῇ τοῦ θεν καὶ ἐκτάϲει τοῦ ο εἰϲ υ γίνεται παρὰ Δωριεῦϲιν αὐτόθεν αὐτῶ, πόθεν πῶ. Ϲώφρων ἐν Μίμοιϲ (fr. 89 Ahrens) πῶϲ τιϲ ὄνον ὠναϲείται; cf. Lob. El. IΙ 310. — Mirum est Herodianum, quum in nonnullis vocabulis apocopen respuerit duplices formas per metaschematismum expediens, non idem in reliquis omnibus breviore et longiore specie praeditis vocabulis fecisse et breviorem formam potius ex longiore decurtatam quam ampliorem ex breviore procrescere maluisse. Quo accedit, quod qui apocopen, si liter aliqua finalis remaneret, illicitam esse constituerit, idem eam ipsam passionem adoptaret vel si extrema decurtati vocabuli syllaba velut in ἄμφω et Γηρυών mutanda erat. Quare non absimile videtur ab Herodiano petitum esse, quod Choerob. Dictat. 243, 17, E. M. 674, 29 de εἰκών et εἰκώ tradit: τὰ εἰϲ ου ϲυνῃρημένα τῶν ἐντελῶν ἔχει τὴν κλίϲιν. καλῶϲ δὲ εἴρηται τὰ ϲυνῃρημένα καὶ οὐχὶ τὰ πεπονθότα τῶν ἀπαθῶν. ἰδοὺ γὰρ ἡ εἰκών καὶ ἀποβολῇ τοῦ ν γίνεται εἰκώ ἐπὶ τοῦ αὐτοῦ ϲημαινομένου καὶ οὐ φυλάττει τὴν αὐτὴν κλίϲιν. ἡ μὲν γὰρ κλίνεται εἰκόνοϲ, ἡ δὲ εἰκοῦϲ ὡϲ Ϲαπφοῦϲ cf. Lob. El. Ιl 210, Rhem. 324 Huic εἰκώ similem speciem profert ex Simmia St. B. s. v. Δωδώνη 248, 7 hic ut fere ubique Herodianum exscribens: λήγεται δὲ Δωδών, quod ipsum πεπονθόϲ i. e. ex Δωδώνη decurtatum perhibetur, sed in usu esse negatur, καὶ εἰϲ ω· Ϲιμμίαϲ Ῥόδιοϲ «Ζηνὸϲ ἕδοϲ Κρονίδαο μάκαιῤ ὑπεδέξατο Δωδώ». Cum Δωδών autem comparari potest: Γυρτὼν — ἣν Ὅμηροϲ Γυρτώνην καλεῖ ὡϲ Ἰτώνην καὶ Ἰτῶνα. Lob. El Il 291 not. ad fr. 120. Hoc adnotamentum valde mutilatum nobis traditum est; equi dem ita a me emendatum spero, ut et legi possit et bona sententis existat. scripsi autem initio pro Κέρκυρ πρὸϲ τοῦτο — Κέρκυροϲ. τοῦτο, nam quaestio a genetivo oritur ab Alcmane usurpato, Lobeckium El. II 290 enim Κέρκυροϲ apud Alcmanem non recte pro nominativo accipere demonstrant verbe ab ipso neglecta ἀπὸ εὐθείαϲ τῆϲ Κέρκυρ; potest autem hic genetivus adiective positus

Κέρκυροϲ γενική, οὐ μεταπλαϲμόϲ, εἴπερ εὐθεῖα Κέρκυρ εἴρηται ὡϲ τὸ ψίθυρ, μάρτυρ, ἀλλὰ μὴν οὐδὲ Ἴλλυρ εἴρηται, ἀλλὰ τὸ Ἴλλυραϲ μεταπέπλαϲται κατὰ τὴν αὐτὴν πτῶϲιν· ὥϲτε ταῦτα μεταπλαϲμὸϲ Ἴλλυραϲ τοὺϲ Ἰλλυριούϲ καὶ Κέρκυραϲ Κερκυραίουϲ. οὐ γὰρ εἴρηται οὔτε ἡ εὐθεῖα οὔτε ἡ γενικὴ οὔτε ἡ δοτική. ἀλλὰ κατὰ τὴν αὐτὴν πτῶϲιν μεταπέπλαϲται· εἴρηται δὲ ψίθυρ καὶ μάρτυρ, ἀφ᾿ ὧν ἡ κλίϲιϲ. οὕτωϲ Ἡρωδιανόϲ.

121. Steph. B. 247, 17: τὴν Δωδῶνοϲ γενικήν φηϲι Ϲοφοκλῆϲ Ὀδυϲϲεῖ ἀκανθοπλῆγι «νῦν δ’ οὔτε μ’ ἐκ Δωδῶνοϲ οὕτε Πυθικῶν γῆρύϲ τιϲ ἂν πείϲειεν» καὶ δοτικὴν «Δωδῶνι ναίων Ζεὺϲ ὁμέϲτιοϲ βροτῶν» καὶ ἐν Τραχινίαιϲ (v. 170) «ὡϲ τὴν παλαιὰν φηγὸν αὐδῆϲαί ποτε Δωδῶνι διϲϲῶν ἐκ πελειάδων ἔφη». καὶ Καλλίμαχοϲ «τὸν ἐν Δωδῶνι λέγοι μόνον οὕνεκα χαλκὸν ἤγειρον» καὶ τὴν αἰτιατικήν φηϲιν Εὐφορίων Δωδῶνα ἐν Ἀνίῳ «ἷκτο μὲν εἰϲ Δωδῶνα Διὸϲ φηγοῖο προφῆτιν». ἡδύνατο δὲ ἡ Δωδῶνοϲ γενικὴ μετὰ τῆϲ λοιπῆϲ κινήϲεωϲ καὶ κλίϲιϲ εἶναι τῆϲ Δωδών, εἴπερ ἦν ἐν χρήϲει τῆϲ πόλεωϲ ἡ εὐθεῖα. διόπερ ἔοικεν ὁ τεχνικὸϲ μεταπλαϲμὸν ἡγεῖϲθαι.

122. St. B. 166 13, Theogn.41, 26: τὸ χρυϲοέθειρ παῤ Ἀρχιλόχῳ ἐν Ἰοβάκχοιϲ ἀποκέκοπται τοῦ χρυϲοέθειροϲ.

esse e. g. ad ναόϲ. Herodianus dicere vult. si nominativus Κέρκυρ reperiretur, tum Κέρκυροϲ genetivus ab hoc declinaretur, sed quum nominativus Κέρκυρ non magis exstet quam Κέρκυροϲ, genetivus Κέρκυροϲ per metaplasmum ortus esse existimandus est. — Tum inserui τοῦτο δέ φοϲι — usque ad κατὰ ἀποκοπὴν e post ἀλλ’ οὐκ εἴρηται ἡ Κέρκυροϲ εὐθεῖα, post ἀποκοπῆϲ adieci τὸ Κέρκυρ et. post ἐϲτὶ μᾶλλον verba ἡ Κέρκυροϲ γενικὴ et denique Ἴλλυραϲ ante τοὺϲ Ἰλλυριούϲ et Κέρκυραϲ ante Κερκυραίουϲ appposui. — Hoc Herodiani praeceptum contra eos pronunciatum est, qui, ut ex Choer. Dictat. 86, 9 apparet, quaedam vocsbula in υρ per apocopen ex longiore usitatioris formae specie repetiverunt velut μάρτυρ ex μάρτυροϲ (Apollon. de pron. 113, Lob. El. 11 290). Herodianus ubi species in υρ in usu fuit, hunc exitum pro primitivo habuit et μάρτυρ ex. primitivo μάρτυϲ Aeolico more nasci iussit ap. Eust. 114, 18 (Lob. Parall. 217) ubi vero nominativus singularis omnino non reperiebatur, ut Κέρκυρ Ἴλλυρ, huiuscemodi nominativos ne supposuit quidem atque Κέρκυρ non magis ex altero nominativo Κέρκυρο propagavit quam Κέρκυροϲ genetivum et Ἴλλυραϲ ex nominativo tivo inusitato Κέρκυρ Ἴλλυρ procrescere voluit, sed metaplasmum in ipso demum casu factum statuit. De Ἴλλυραϲ cf. praeterea Steph. B. 137, 5 Ἀϲϲυρία — οἱ οἰκήτορεϲ Ἀϲϲύριοι — καὶ Ἄϲϲυρεϲ παρὰ Ἐρατοϲθένει, ἴϲωϲ ὡϲ ἀπὸ τοῦ Ἰλλυριοί Ἴλλυρεϲ. Confirmatur meum de hoc loco iudicium comparatione adnotationis Herodianeae de Δωδῶνοϲ ap. St. B. s. Δωδώνη, quam statim proponam. ad fr. 121. Meinekius hoc Herodianum libro XV τῆϲ καθόλου tradidisse adnotat collato Arcadio p. 129, 20. Equidem huiuscemodi praeceptum et in Catholica (p 336, 29) et in libro περὶ παθῶν locum habuisse opinor, nam idem pluribus locis docere est moris Herodianei. De apocope autem formae Δωδών ex Δωδώνη, quam innuit St. B. statim post verba relata: τὸ ἐθνικὸν ταύτηϲ ἄρρητον ὡϲ πεπονθυίαϲ quid iudicaverit, ex priore fragmento de Κέρκυρ suspicari licet. ad (fr. * 122. Sic Herodianum de χρυϲοέθειρ iudicasse testimonia duorum Herodiani excerptorum extra dubium ponunt, licet Lobeckius in El. 11 290 huic passioni obloquatur. — Quid Herodianus de μάκαρ existimaverit, diserte nobis non traditum est, sed recte suspicari videtur Lob. El. II 312 eum idem de hoc sensisse atque Apollonium de adverb. 567, 17: ἀπὸ τοῦ ῥᾴθιον κατὰ ἀποκοπὴν

123. E. M. 210, 43: βρά: ἀπὸ τοῦ ῥᾴδιον γίνεται κατὰ πλεοναϲμὸν τοῦ β Αἰολικῶϲ βράδιον καὶ κατὰ ϲυγκοπὴν βρᾴ. οὕτωϲ Ἡρωδιανόϲ καὶ Χοιροβοϲκόϲ.

124. E. M. 785, 26: ὕφα. ὑφαίνω ὕφαϲμα ἢ ὑφάζω ὕφαϲμα ὑφαϲία ὕφα. Ἡρωδιανὸϲ περὶ παθῶν.

125. Schol. A ad Il. Λ 307: τρόφι κῦμα. τὸ τρόφι ἀποκοπῇ τοῦ τρόφιμον ὁ Ἡρωδιανόϲ φηϲιν, ὅτι ἔϲτη τῇ πήξει τῇ αὐξήϲει· «κύματά τε τροφόεντα» (Od. γ 290) εὐτραφῆ καὶ τροφαλίϲ τὸ πεπηγὸϲ γάλα.

125a. Mon. 16, 12: τὸ παρὰ Ἑρμηϲιάνακτι ἐν Λεοντίου α′ «μόνη δέ οἱ ἐφλέγετο γλήν» οὐκ ἐντελέϲ, ἀποκεκομμένον δὲ ἐκ τοῦ γλήνη.

ῥᾴ ἐγένετο καθὸ καὶ τὸ βριθέωϲ βρί ὅτι γὰρ καὶ δύο ϲυλλαβῶν ἀποκοπαὶ γίνονται, ἐν τῷ περὶ παθῶν ἐδείχθη· τὸ γὰρ πρόπαρ οὕτωϲ ἔχει καὶ τὸ μάκαρ, πηδά, ὑμέν παρὰ Καλλιμάχῳ. Nam in.E. M, 700, 25, qui locus collato E. M. 210, 43 ab Herodiano videtur esse, pro exemplis duarum syllabarum abscisionis proponuntur μακάριοϲ μάκαρ, προπάροιθεν πρόπαρ. ad fr. 123. Lobeckius in El. Il 312 hic pro ῥᾴδιον scribi deberi ῥᾳδίωϲ iudicat, quia ῥᾴ in Alemanis loco adverbium sit, apocope autem merismum non mutet, atque sic Apollon. de adv. 567, 13 βρί ex βριθέωϲ repetit. Sed ex lo. Al. 28, 25 seqq. intellegi potest, quam late usum adiectivi neutrius pro adverbio patuisse Herodianus existimaverit, quare mutationem Lobeckii non necessariam habeo, praesertim quum in loco gemino E. M. 700, 25, unde noster in breviu contractus videtur, eadem scriptura obtineat: ῥᾴ ϲημαίνει τὸ εὐχερέϲ. τινὲϲ δὲ ἀπὸ τοῦ ῥέα ϲχηματίζουϲιν αὐτό, οἷϲ καὶ ὁ τόνοϲ καὶ ἡ παράδοϲιϲ ἀντίκεινται. καὶ ἡ τῶν Αἰολέων διάλεκτοϲ. ὁ τόνοϲ μὲν ὅτι, εἰ ἦν ἀπὸ τοῦ ῥέα, ὤφειλεν περιϲπᾶϲθαι· ἡ παράδοϲιϲ δέ, ὅτι οὐκ ὤφειλεν ἔχειν τὸ ι ἡ τῶν Αἰολέων δὲ διάλεκτοϲ, ὅτι εἰ ἦν ἀπὸ τοῦ ῥέα, οὐκ ὤφειλον οἱ Αἰολεῖϲ προϲτιθέναι τὸ β κοὶ λέγειν βρᾴ. τότε γὰρ προϲτιθέαϲι τὸ β τῷ ρ, ἡνίκα ἐπιφέρεται τὸ κ ἢ τὸ δ ἢ τὸ ἢ τὸ ζ. ἀλλ᾿ ἔϲτιν εἰπεῖν, ὅτι τὸ ῥᾴδιον λέγεται βρᾴδιον Αἰολικῶϲ ὡϲ ἐπιφερομένου τοῦ δ. ἐκ τούτου γίνεται κατὰ ἀποκοπὴν ῥᾴ καὶ εὐλόγωϲ ἔχει τὸ ι. οὐδὲν δὲ ξένον, εἰ δύο ϲυλλαβῶν γέγονεν ἀποκοπὴ· καὶ γὰρ πολλάκιϲ καὶ δύο ϲυλλαβῶν γίνεται ἀποκοπὴ οἶον μακάριοϲ μάκαρ, προπάροιθεν πρόπαρ. οὕτωϲ οὖν καὶ ῥᾴδιον ῥᾴ. τὸ δὲ ῥᾴδιον ἔχει τὸ ι προϲγεγραμμένον, ἐπειδὴ εὑρίϲκεται τὸ κατὰ διάϲταϲιν ἐν τῷ ρηΐδιον. cf. Lob. Parall. 119. ad fr. 124. Hinc hausit Ϲhoer. Dict. 368, 34 ὕφα ἀπὸ τοῦ ὕφαϲμα κατὰ ἀποκοπήν. cf. Lob. El. 11 292 et Parall. 132. ad r. 125. cf. Choer. Dictat. 375, 9, E. M. 739, 36, Arcad. 118. 20 τὸ τρόφι ἀπὸ τοῦ τρόφιμον γέγονε. Lob. El. II 292. ad fr. [125a]. Lob. El. I 276, 289. — Quae Herodiani de Μέϲη opinio fue rit, ex St. B. non claret. Nam p. 447, 16 Μεϲϲήνη καὶ χώρα καὶ πόλιϲ. — χώρα δὲ καὶ Μεϲϲηνία καὶ Μέϲϲη κατ’ ἀποκοτήν, ἢ Μέϲη καὶ Μεϲήνη ὥϲ τινεϲ et p. 518, 13 Πέρϲα πόλιϲ θηλυκῶϲ. — δυνατὸν δὲ καὶ Περϲηνὴν εἰπεῖν, εἴγε παρὰ. τὴν Μέϲην Μεϲηνοὺϲ καὶ Μεϲηνὴν λέγονταϲ εὕρομεν. cf. Lob. El. Ι 353 et 11 291. Quosdam Μέϲϲη per apocopen a Μεϲϲήνη repetivisse iam Strabo VIII p. 364 adnotat, cuius de hac passione memorabilis observatio Herodiano neque ignota neque in libro περὶ παθῶν neglecta fuisse potest. sed in quibusdam velut in Ἄλκιμοϲ pro Ἀλκιμέδων et Ϲυρακώ pro Ϲυράκουϲϲαι de quo ct. Lob. El. 11 305 seqq. grammaticum a geographo discessisse ex fragmentis libri περὶ παθῶν certo concludimus.

126. E. M. 643, 13: οὔτιϲ. τὸ οὐ ἐπίρρημα, τὸ τίϲ ἀόριϲτον, τὸ δὲ Οὖτιϲ ἐπὶ τοῦ Ὀδυϲϲέωϲ ἀντὶ ὀνόματοϲ κυρίου λαμβάνεται καὶ ἔϲτιν ἒν μέροϲ λόγου καὶ προπεριϲπᾶται. Τὸ δὲ ἀλλ’ οὔτιν ἐγὼ ἰδέειν δύναμαι» (Ιl. ε 475) κατὰ ϲυγκοπήν ἐϲτιν ἀπὸ τοῦ οὔτινα· ἐπλανήθη

125b. Diϲhr. 283, 6: τὸ «ἐξ ὀρέων ἐπὶ κάρ» (Ιl. 392) κατὰ πάθοϲ. ἀπὸ γὰρ τοῦ κάρη κατ’ ἀποκοπὴν τοῦ η γέγονεν.

125c. Herod. in Cathol. ap. Choer. Dictat. 515, 19, Theogn. 120, 26: τὸ κάρη ἀπὸ τοῦ κάρηνον ἀποκέκοπται.

125d. Dichr. 289, 16: τὸ κάρα τὸ ἐκτεινόμενον ἐξ ἀποκοπῆϲ τοῦ κάρανον.

125e. Arcad. 124, 17: τὸ δῶ ἀπὸ τοῦ δῶμα καὶ τὸ φᾶρ τὸ ἱμάτιον ἀπὸ τοῦ φᾶροϲ καὶ κρῖ.

125f. Theon. 116, 4: τὸ αὔξη οἱ μὲν βαρυτονοῦϲι λέγοντεϲ ἀποκεκόφθαι, Ἡρωδιανὸϲ δὲ ϲυνηγορεῖ τοῖϲ ὀξυτονοῦϲι.

125g. Mon. 10, 17: οὐδὲν περιϲπώμενον ἀποκέκοπται κατὰ γενικὴν πτῶϲιν, ἐξεκόπη παῤ Ἀριϲτίᾳ ἐν Ἀνταίῳ, ἔνθα φηϲίν «Αἰγαίου Ποϲειδῶ παῖϲ, πατὴρ δ’ ἐμόϲ».

126a. Ιo. Alex. 11, 31: τὸ διχόμηνι μεταπέπλαϲται ἐκ τοῦ διχομήνῳ. δύναται δὲ καὶ ἀπὸ τοῦ διχόμηνιϲ «πρὸϲ γάρ οἱ διχόμηνιϲ ἀπ’ αἰθέροϲ αἰγάζουϲα» Ἀπολλώνιοϲ (Α 1231) καὶ δοτικῆϲ διχομήνιδι ἀποκεκόφθαι

ad fr. 126. Idem habet Eustath. ad 0d. ι 366 auctore suppresso et Schol. ad h. l. ad fr. [ 125d]. cf. Choer. Dict. 366, 17. ad fr. [125 Choer. 375, 4: τὸ ἄλφι ἀπὸ τοῦ ἄλφιτον γέγονε κατὰ ἀποκοπὴν καὶ τὸ ἔρι ἀπὸ τοῦ ἔριον γέγονε κατὰ ἀποκοπὴν καὶ τὸ κρῖ «κρῖ λευκὸν ἐρεπτόμενοι καὶ ὀλύραϲ» (ε 196) ἀπὸ τοῦ κρίμνον γέγονεν ὁμοίωϲ κατὰ ἀποκοπὴν καὶ τὸ τρόφι «πολλῶν δὲ τρόφι κῦμα κυλίνδεται» (Λ 307) ἀπὸ τοῦ τρόφιμον. — De κρῖ cf. Lob. El. D 286 seqq. Dignus, qui conferatur de nominum generis neutrius apocope, est locus ex Herodiani libro περὶ κλίϲεωϲ ὀνομάτων, cuius insigne fragmentum servatum est in An. Ox. V 337, 33 τὸ δῶ καὶ κάρη ἐξ ἀποκοπῆϲ ἐϲτι «ποτὶ χαλκοβατὲϲ δῶ» (Α 426) καὶ «πολιόν τε κάρη» (Χ 74) ἀντὶ τοῦ κάρηνον· διὸ καὶ ἐπὶ πληθυντικῶν εὑρίκϲεται «ναίει χρύϲεα δῶ» ἀντὶ τοῦ δώματα (Hesiod. Theog. 933), «κάρη κομόωντεϲ Ἀχαιοί» ἀντὶ τοῦ κάρηνα. τὸ δὲ θηλυκῶϲ εἰρημένον ὀξύνεται et 388, 8 τὸ τρόφι κατ’ ἀποκοπὴν, τὸ κρῖ καὶ ἄλφι ἐκ πάθουϲ. ad fr. [125f]. cf. Lob. El. II 293. ad fr. [126a]. cf. Lob. Parall. 90 et EΙ. II 303. Ut Herodianus διχόμηνι et δαΐ iniudicata reliquit, sic etiam de aliis dativis dubius fuisse videtur. Primum

δὲ ἐξ Ὁμήρου οἷον «Οὗτιν δέ με κικλήϲκουϲιν» (Od.ι 366), ἐπεὶ οὕτω κέκληται. παρέλαβε δὲ αὐτὸ ὡϲ κύριον Οὖτιν ὡϲ Πάριν· ὁ δέ γε ψήθη τὸ οὔτινα οὔτιν. εἴγε οὖν δύο μέρη λόγου ἦν, οὔτινα ἐγίνετο. περὶ παθῶν.

«οὐδέ τιϲ ἀδρανέων φέρεται διχόμηνι ϲελήνῃ» (Arat. Phaen. 470) καὶ ἀναδρομὴν ποιήϲαϲθαι τοῦ τόνου.

126b. Il. Pr. Ξ 387 ἡ δαί εἴτε ἀποκέκοπται εἴτε ϲυγκέκοπται, ὀξυτονηθήϲεται.

126c. Ιl. Pr. Δ 27: ἱδρ θ᾿ , ὃν ἵδρωϲα: αἰτιατική ἐϲτι κατ’ ἔκθλιψιν· δύναται μένοι καὶ ἱδρῶ τε εἶναι τὸ πλῆρεϲ, ἐπειδὴ ϲύνηθεϲ αὐτῷ οὕτωϲ τὴν αἰτιατικὴν προφέρεϲθαι.

126d. Il. Pr. O 339: Μηκιϲτῆ. ὁμοίωϲ τῷ  «ἔνθ’ αὖτ’ ἀγγελίην ἔπι Τυδῆ ϲτεῖλαν Ἀχαιοί» (ll. 384). καὶ ἤτοι ἀπεκόπη ἡ Μηκιϲτῆα αἰτιατική, ἢ Δωρικῶϲ κέκλιται, ὅπερ μοι δοκεῖ καὶ ἄμεινον.

126e. Io. Alex. 12, 19: αἱ εἰϲ ω αἰτιατικαὶ ἀπὸ ἐντελῶν εἰϲ α πᾶϲαι πεπόνθαϲι· ἡ μὲν γὰρ Ἀπόλλω καὶ Ποϲειδῶ καὶ κυκεῶ καὶ αἱ παραπλήϲιαι ἀποκοπεῖϲαι οὐκ ἤμειψαν τῶν ὁλοκλήρων τὸν τόνον.

126f. Io. Alex. 12, 16: οὐδεμία εἰϲ α λήγουϲα αἰτιατικὴ ὀξύνεται· ἔνθεν ἡ νιφάδα ἀποκοπεῖϲα ἀνεβιβάϲθη ἀλευόμενοι νίφα λευκήν» (Hes. Ορ. 533).

in censum venit dativus ἥρῳ, de quo E. M. 437, 54 ἥρῳ Δημοδόκῳ (Od. θ 483) δοτικὴ ἐϲτιν ἀντὶ τοῦ ἥρωϊ· κλίϲιϲ καὶ οὐκ ἀποκοπὴ. In hoc adnotamento dictio Herodiani memoriam excitat, sed si conferas praeceptum de ἔρῳ in E. M. 379 52, quod et ipsum vestigia Herodianea prodit: ἔρω εἰ μέν χωρίϲ τοῦ ι, ἀποκοπή ἐϲτιν ἀπὸ τῆϲ ἔρωτοϲ γενικῆϲ καὶ ἔρωτι δοτικῆϲ· εἰ δὲ μετὰ τοῦ υ ὁ ἔροϲ τοῦ ἔρου τῷ ἔρῳ — suspiceris primitus scriptum esse: ἥρῳ — εἰ μὲν μετὰ τοῦ υ ι, κλίϲιϲ καὶ οὐκ ἀποκοπὴ, εἰ δὲ χωρὶϲ τοῦ ι, ἀποκοπή. Ex eodem fonte fluxit E Gud. 191, 32, E. M. 313, 51 ἐν χρῶ. προϲγραφομένου τοῦ ι ἡ κλίϲιϲ τοῦ χρωτὸϲ Ἀττικῶϲ. ὁ χρώϲ γὰρ τοῦ χρῶ τῷ χρῷ τὸν χρώ ὥϲπερ Ἀττικῶϲ ὁ γέλωϲ τοῦ γέλω· μὴ προϲγραφομένου δὲ εὔδηλον ὡϲ ἀποκοπῆϲ γενομένηϲ τῆϲ τελευταίαϲ ϲυλλαβῆϲ ἐν χρῶ εἴρηται, χρωτί γὰρ ἀπεκόπη. Similiter etiam de dativo ἱδρῷ vel ἱδρῶ, de quo differunt Choer. 255, 15 apocopen statuens et E. M. 466, 46 ι subscribens, Herodianum fluctuasse verisimile est cf. Lob. El. II 299. ad fr. [ 126c] De accusativo ἱδρῶ Choer. Dict. 102, 14 τὸ «ἱδρῶ ἀπεψύ χοντο» (Χ 2) ἀπὸ τοῦ ἱδρῶτα γέγονε κατὰ ἀποκοπὴν τῆϲ τα ϲυλλαβῆϲ; Herodianus autem, ut ex eius de dativis sententia coniectari licet, haesitasse inter clisin et apocopen videtur. ad fr. [126e]. Il. Pr. Λ 641 τὸ κυκειῶ περιϲπαϲτέον· τοῦ γὰρ κυκεῶνά ἐϲτιν ἀποκοπὴ καὶ ἐπλεόναϲε τὸ ι. Choer. 102, 7. ad fr. [126f]. Choer. 118, 9, Lob. El. 11 316.

127. Schol. A ad Il. Α 572. ἐπιῆρα. ἔϲτι παρὰ τὸ ἐρῶ ἔρανον ὡϲ ἔχω ὄχανα καὶ κόπτω κόπανον καὶ τροπῇ τοῦ ε εἰϲ η ἤρανον· ἡ εὐθεῖα τοῦ πληθυντικοῦ ἤρανα, εἶτα ϲυγκοπῇ ἢ ἀποκοπῇ ἦρα.

126g. Choer. 95, 24: ἀποροῦϲί τινεϲ λέγοντεϲ, διὰ ποίαν αἰτίαν τὴν Θόαν καὶ τὴν Δἴαν αἰτιατικὴν μὴ λέγομεν ἀπὸ τῶν Θόαντα καὶ Αἴαντα αἰτιατικῶν γεγενῆϲθαι κατὰ ἀποκοπὴν τῆϲ τα ϲυλλαβῆϲ καὶ μὴ ἀπὸ ἰϲοϲυλλάβου κλίϲεωϲ, καὶ ἔϲτιν εἰπεῖν, ὅτι οὐδέποτε γενικὴ διὰ τοῦ ντ κλινομένη πάϲχει ἀποκοπὴν κατὰ τὴν αἰτιατικὴν οἷον Ξενοφῶν Ξενοφῶντοϲ Ξενοφῶντα, Κτηϲιφῶν Κτηϲιφῶντοϲ Κτηϲιφῶντα. ἀμέλει τὸ Ποϲειδῶν Ποϲειδῶνοϲ μὴ κλινόμενον διὰ τοῦ ντ πάϲχει ἀποκοπὴν κατὰ τὴν αἰτιατικὴν οἷον τὸν Ποϲειδῶνα τὸν Ποϲειδῶ «νὴ τὸν Ποϲειδῶ τοῦτον ἵππιον» (Arist. Nub. 83) ὥϲτε οὖν ἀπὸ ἰϲοϲυλλάβου κλίϲεωϲ ταῦτα.

126h. Choer. 422, 2: πᾶϲα αἰτιατικὴ ἑνικῶν μονοϲύλλαβοϲ ἀρϲενικὴ ἢ θηλυκὴ αὐτὴ καθ’ ἑαυτὴν οὖϲα εἰϲ ν λήγει· τὸ δὲ νὴ Δί οὐκ ἀντίκειται ἡμῖν, ἐπειδὴ οὐχ εὑρίϲκεται αὐτὴ καθ’ ἑαυτήν, ἀλλ’ ἐν ϲυντάξει.

126i. Ιl. Pr. Ο 128. τὸ ἠλέ ὡϲ καλέ ἐπιθετικῶϲ. εἴτε δὲ ἀπεκόπη εἴτε ϲυνεκόπη ἐκ τοῦ ἠλεέ, ἔρρωται τὰ τοῦ τόνου.

126k. Il. Pr. P 201. ἆ δείλ᾿ : τὸ πλῆρέϲ ἐϲτιν ἆ δειλέ· οὐ γάρ, ὡϲ οἱ ἐξηγηϲάμενοι, τοῦ δείλαιε ἀποκοπή· ἐν ἑτέροιϲ γὰρ αὐτὸϲ λέγει «ἆ δειλώ, τί νυ δάκρυ κατείβετον (Od. φ 86).

127a. Diϲhr. 282, 4: τὰ δίχρονα τὰ ἐκ ϲυναλοιφῆϲ ἐκτείνεϲθαι θέλει κρέαα κρέα, κέραα κέρα· εἰ μέντοι ἀποκοπήν τινα δέξεται τῆϲ τα ϲυλλαβῆϲ τοῦ κέρατα κέρα καὶ κρέατα κρέα, ϲυνεϲταλμένον ἐϲτὶ τὸ δίχρονον.

ad fr. * 127. Haec verba excipiunt: ἐν δὲ τῇ καθόλου οὕτωϲ· ἔϲτιν ἤρ ἡ ἐπικουρία καὶ ὀξύνεται η γενικὴ ἠρόϲ καὶ ἡ αἰτιατικὴ ἦρα καὶ ἐν ϲυνθέϲει ἐπιῆρα. Hinc efficitur in prioribus Herodiani sententiam in alio opere propositam referri, atque suspicari licet librum περὶ παθῶν intellegendum esse. Idem fere habent Zonar. 810 Catholicae mentione facta, E. M. 359, 40 fonte non indicato, Eustath 152, 30 posteriorem tantum opinionem ut Herodiani profert, priorem commemorans, sed auctore tacito. Caeterum cum Lob. El. I 376 pro ἔρω scripsi ἐρῶ. ad fr. [ 126g]. cf. Lob. El. II 305. ad fr. [126h] cf. Choer. 183. 5. Lob. El. 11 272. ad fr. [127a]. cf. II. Pr. 385, Χ 347 et Δ 109, ubi quod nunc exstat, falsum esse persuadet Lehrsius. Ex Herodiano hausit Choer. Dict. 389, 10 τὸ κρέα ἀπὸ τοῦ κρέαα γέγονε κατὰ κρᾶϲιν τῶν δύο αα εἰϲ ἓν μακρὸν ὥϲπερ Ναυϲικάα Ναυϲικᾶ, τὸ γὰρ «κρέα λυγκὸϲ ἔταμνε» (Callim. Dian. 88) ἀπὸ τοῦ κρέατα γέγονε κατὰ ϲυγκοπὴν τῆϲ τά ϲυλλαβῆϲ, ϲυνεϲταλμένον γὰρ ἔχει τὸ α. cf. Lob. El. 1 231.

128. Ep. Cr. I 102, 7: γύναι. κατὰ ἀποκοπὴν τοῦ ξ τὸ δὲ παρὰ Μενάνδρῳ (Mein. ed. min. p. 1033) «ὦ Ζεῦ πολυτίμηθ’ ὡϲ καλαὶ νῷν αἱ γυναί» εἰ μὲν περιϲπάϲειϲ, ἀποκοπὴ ἐκ τοῦ γυναῖκεϲ, εἰ δὲ ὀξύνειϲ, ἐκ τῆϲ γυνή εὐθείαϲ. ἐπεὶ δ’ ἔχομεν παρὰ Φερεκράτει τὴν γυνήν αἰτιατικήν «ὡϲ ἄτοπ’ μητέῤ εἶνάι καὶ γυνήν» καὶ τὴν αἰτιατικὴν τῶν πληθυντικῶν τὰϲ γυνάϲ «ἀλλ᾿  ὁρῶ τὰϲ γυνάϲ», δῆλον ὅτι αἱ γυναί οὐκ ἀποκέκοπται. ἔϲτι δὲ καὶ ὦ γυνή παῤ Ἀλκαίῳ. ἡ δὲ γύναιξ εὐθεῖα ὁμολογεῖται ἐκ τῆϲ γενικῆϲ καὶ τῆϲ τῶν πληθυντικῶν δοτικῆϲ. ϲεϲίγηται δὲ ὡϲ μονήρηϲ. οὐδὲν γὰρ εἰϲ αιξ ὑπὲρ μίαν ϲυλλαβήν.

129. E. Gud. 308, 26: Καύκων θ’ ἐϲ ἕλικαϲ βόαϲ ἀποκοπῇ ἢ ϲυγκοπῇ. Καύκωνεϲ» «Καυκώνων πτολίεθρον» (Callim. hymn. in lov. 39) καὶ κατὰ ϲυγκοπὴν ἡ ἀποκοπὴν Καύκων. Ἡρωδιανὸϲ περὶ παθῶν.

130. E. M. 609, 39, Favorin. Ecl. 299, 23: νώ. ἅπαξ ἐχρήϲατο ταύτῃ τῇ λέξει ἐν τῇ Ὀδυϲϲείᾳ «νὼ ἀναβηϲάμενοι» (Od. o 475) καὶ ἐν Ἰλιάδοϲ ε «πρίν γ᾿  ἐπὶ ν τῷδ’ ἀνδρί» (219). ἰϲτέον δὲ ὅτι τὸ νώ καὶ τὸ ϲφώ ϲὺν τῷ ι τινὲϲ γράφουϲι, λέγοντεϲ ἀπὸ τοῦ νῶϊ καὶ ϲφῶϊ γενέϲθαι κατὰ ϲυναίρεϲιν τοῦ ω καὶ τοῦ ι εἰϲ τὴν ῳ δίφθογγον. ἀλλ’ ἡ παράδοϲιϲ οὐκ οἶδε τὸ ι ἐγκείμενον. ἕτεροι κατὰ ἀποκοπὴν λέγουϲι χωρὶϲ τοῦ ι, ἀλλὰ λέγει ὁ τεχνικὸϲ ὅτι, εἰ ἀπὸ τοῦ νῶϊ καὶ ϲφῶϊ ἀπεκόπη, ὤφειλε περιϲπᾶϲθαι. ἄλλοι δὲ λέγουϲι, τὸ νώ καὶ ϲφώ οὐκ ἐγένετο ἀπὸ τοῦ νῶϊ καὶ ϲφῶϊ, ἀλλὰ ταῦτα ἑτέρων θέματά ἐϲτι καὶ ἐκείνων ἕτερα θέματα. λέγει δὲ ὁ τεχνικόϲ, ὅτι ἀπὸ τοῦ νῶϊ καὶ ϲφῶϊ γέγονε κατὰ ἀποκοπὴν τοῦ ι καὶ ὀξύνεται ἀναλόγωϲ· καὶ γὰρ τὸ ἐν δυϊκοῖϲ

127b. Choer. Dictat. 377, 11: τὰ γόνυα καὶ δόρυα γίνεται καθ’ ὑπερβιβαϲμὸν τοῦ υ γοῦνα καὶ δοῦρα. δύναται δὲ καὶ ἀπὸ τοῦ γούνατα καὶ δούρατα γενέϲθαι κατὰ ἀποκοπὴν τῆϲ τα ϲυλλαβῆϲ γοῦνα καὶ δοῦρα.

ad fr, * 128. Verba καὶ τὴν αἰτιατικὴν τῶν πληθυντικῶν τὰϲ γυνάϲ «ἀλλ᾿  ὁρῶ τὰϲ γυνάϲ ex Choer. Dict. 328, 30, qui ex eodem fonte hausit, adieci; Μενάνδρῳ pro Μιμνέρμῳ emendavit Mein. cf. Lob. El. 11 306. ad fr. 129. Emendavit locum corruptum Lob. in El I 377. ad fr. 130. Verba ex loco Odysseae adieci ex Il. Pr. 219, ubi idem initium est: ante ὅτι τὸ νώ inserui ἰϲτέον δέ, deinde pro ἔτι γάρ exhibui ἕτεροι. Technicum Herodianum esse apparet ex simillimis adnotamentis in II. Pr. ε 219, Α 574, Β 262 et 10. Alex. 23, 23: αἱ δυικαὶ πρώτου καὶ δευτέρου κοιναὶ καὶ ἀπαθεῖϲ βαρύνονται νῶϊ ϲφῶϊ καὶ αἰτιατικῇ ταύταϲ κατὰ ἀποβολὴν τοῦ ι μονοϲυλλάβωϲ οἱ Ἀθηναῖοι προφέρουϲι νώ ϲφώ, οὐκ ἔτι περιϲπωμένωϲ, καίτοι τῷ λόγῳ ἀποκοπῆϲ ad fr. [127b]. Hoc Choeroboscum ex Herodiano sumpsisse docet eius de genetivis γουνόϲ et δουρόϲ sententia in Mon. p 34, quos quum per syncopen ex. δούρατοϲ et γούνατοϲ exstitisse putet, necessario δοῦρα et γοῦνα pro apocopatis habuit. Idem habet E. M. 284, 40.

ω ἀποϲτρέφεται τὴν περιϲπωμένην τάϲιν· διατί δὲ τὸ νῶϊ καὶ ϲφῶϊ δυϊκαὶ ἀντωνυμίαι ἀποκόπτονται καὶ γίνονται ϲφώ καὶ νώ; ὅτι οὐδέποτε ἐν τοῖϲ πτωτικοῖϲ τὸ ω εὑρίϲκεται πρὸ τοῦ ι περιϲπώμενον ἀλλ’ ἢ προπαροξυνόμενον ὡϲ ἐπὶ τοῦ ἥρωϊ ἢ ὀξυνόμενον ὡϲ ἐπὶ τοῦ Τρωΐ. ἐπεὶ οὖν αὗταί προπεριϲπῶνται, διὰ τοῦτο πάϲχουϲιν, ἵνα διὰ τῆϲ ἀποκοπῆϲ ἐξαμαυρωθῇ ἡ παράλογοϲ τάϲιϲ. τοῦτο γὰρ ἔπαθον καὶ ἡ νῶιν καὶ ἡ ϲφῶϊν κατὰ ϲυναίρεϲιν γινόμεναι νῷν καὶ ϲφῷν, ἵνα διὰ τῆϲ ϲυναιρέϲεωϲ ἐξαμαυρωθῇ ἡ παράλογοϲ τάϲιϲ.

131. Choer. 367, 4: τὸ γάλα ἀπὸ τοῦ γάλαξ κατ’ ἔνδειαν τοῦ ξ. (ἡ γὰρ κλίϲιϲ αὐτοῦ ἀπὸ εὐθείαϲ τῆϲ εἰϲ ξ καταληγούϲηϲ ἐγένετο, γάλακοϲ γὰρ ἡ γενικὴ καὶ κατὰ πλεοναϲμὸν τοῦ τ γάλακτοϲ ὡϲ ἄναξ ἄνακοϲ καὶ ἄνακτοϲ. ἄλλωϲ τε δὲ πᾶϲα δοτικὴ πληθυντικῶν εἰϲι λήγουϲα μετὰ διπλοῦ ἀποβολῇ τοῦ ι τὴν εὐθεῖαν τῶν ἑνικῶν ἀποτελεῖ οἷον Φοίνιξι Φοῖνιξ, κήρυξι κῆρυξ, Πέλοψι Πέλοψ, Κύκλωψι Κύκλωψ. εἰ οὖν ἐϲτιν ἡ δοτικὴ τῶν πληθυντικῶν γάλαξι, δηλονότι ἀποβολῇ τοῦ ι γίνεται ἡ εὐθεῖα τῶν ἑνικῶν γάλαξ· ἀλλ’ ἐπειδὴ τὸ ξ οὐκ ἔϲτι τελικὸν τῶν οὐδετέρων, τούτου χάριν ἀπεβλήθη καὶ ἐγίνετο γάλα. ἀμέλει ϲυντιθέμενον τὸ γάλα καὶ γενόμενον εἰϲ ἀρϲενικὸν γένοϲ ἀναδέχεται τὸ κεχρεωϲτημένον ξ οἷον τὸ ἀρτιγάλαξ ὁ νεογάλαξ.

132. Choer. 306, 31, Ep. Cr. 1 100, 9: Διὰ τοῦτο ἀπέβαλε τὸ γύναιξ τὸ ξ κατὰ τὴν κλητικήν, ἐπειδὴ τὰ εἰϲ αιξ λήγοντα ἢ ἀρϲενικοῦ μόνου γένουϲ εἰϲὶν οἷον Θρᾷξ ἢ ἐὰν ὦϲι θηλυκοῦ γένουϲ, πάντωϲ καὶ ἀρϲενικοῦ εἰϲιν οἷον ὁ Γραίξ καὶ ἡ Γραίξ, ὁ αἴξ καὶ ἡ αἴξ. ὅτι γὰρ λέγεται καὶ ὁ αἴξ ἀρϲενικῶϲ, ἐδήλωϲεν ὁ ποιητὴϲ εἰπών (Δ 105) αὐτίκ’ ἐϲύλα τόξον ἐΰξοον ἰξάλου αἰγὸϲ ἀγρίου, ὅν ῥά ποτ’ αὐτὸϲ ὑπὸ ϲτέρνοιο τυχήϲαϲ πέτρηϲ ἐκβαίνοντα. ἐπειδὴ οὖν τὸ γύναιξ οὐκ ἠδύνατο ἀρϲενικοῦ γένουϲ εἶναι, ἡ γὰρ ϲημαϲία κωλύει, τούτου χάριν ἀπέβαλε τὸ ξ κατὰ τὴν κλητικὴν καὶ γέγονε ὀφειλούϲαϲ περιϲπᾶϲθαι, ὡϲ τὸ Ποϲειδῶ κυκεῶ. ἀλλ’ οὐδὲν δυικῶν εὐ θείαϲ πτώϲεωϲ καὶ αἰτιατικῆϲ περιϲπᾶται, ὅθεν ὠξύνθηϲαν μετὰ τὴν ἀποκοπὴν. cf. Arcad. 179, 1, Eust. 155, 43. Lob. El. 11 276. Quod technicus sibi ipsi contradicere videtur verbis εἰ ἀπὸ τοῦ νῶϊ — ὤφειλε περιϲπᾶϲθαι, ex Herodiani more explicari debet, qui postquam quae contra aliquam sententiam dici possunt, exposuit, profert, quae eam sustentent, hoc loco canonem τὸ ἐν τοῖϲ δυϊκοῖϲ ω ἀποϲτρέφεται τὴν περιϲπωμένην τάϲιν. ad fr. 131. Hoc ex Herodiano deprompsisse Choeroboscum demonstrat Eustath. 1627, 47: ὅτι τὸ γάλα εἰϲ ξ δοκεῖ λήγειν, ἐπιϲτώϲατο Ἡρωδιανὸϲ καὶ ἀπὸ ϲυνθέτου του ἀρτιγάλαξ καὶ ἀπὸ πληθυντικῆϲ δοτικῆϲ. Quae ap. Eust. antecedunt, ab eodem Herodiano petita videntur et a me libro περὶ κλίϲεωϲ ὀνομάτων attributa sunt. cf. E. M. 60, 56. ad fr. 132 Etia hoc ab Herodiano profectum esse docet Eustath 113, 34 οὐδὲ ἡ γυναικὸϲ γενικὴ εὐθεῖαν ἐκφωνουμένην ἔχει τὴν γύναιξ, ἀλλὰ καθ’ Ἡρωδιανὸν εἰπεῖν ἑτερόζυγοϲ ἡ γυναικὸϲ γενικὴ ἐξενήνεκται ὡϲ πρὸϲ τὴν εὐθεῖαν. γυνή γάρ et idem p. 1922, 8 cf. Lob. El. 11 285 cum not. 2. γύναι, ἵνα μὴ εὑρεθῇ εἰϲ αιξ λῆγον καὶ θηλυκοῦ μόνου γένουϲ ὄν. διὰ ταύτην γὰρ τὴν αἰτίαν καὶ ἡ γύναιξ εὐθεῖα ἐπιλέλοιπεν. ἐν δὲ τῇ ϲυνθέϲει, ἐπειδὴ γίνεται ἀρϲενικοῦ γένουϲ, ἀναδέχεται τὴν εἰϲ αιξ κατάληξιν οἷον ὡϲ ὢν ἄπαιϲ τε κἀγύναιξ κἀνέϲτιοϲ παρὰ Ϲοφοκλεῖ ἐν Ἀθάμαντι (fr. 4 Naucks).

133. Choer. 360,20: «Ζεῦ ἄνα, Δωδωναῖε, Πελαϲγικέ, τηλόθι ναίων» (Π 233) χωρὶϲ τοῦ ξ ἐϲτὶ καὶ ἔϲτιν εἰπεῖν, ὅτι ὁ ποιητὴϲ διὰ τὸ μέτρον ἀπέβαλε τὸ ξ, ἀμέλει ὅτε ὁ ποιητὴϲ ἐδεήθη μακρᾶϲ ϲυλλαβῆϲ, διὰ τοῦ ξ εἶπεν αὐτὸ κατὰ τὴν κλητικὴν οἷον «Ἀτρείδη κύδιϲτε ἄναξ ἀνδρῶν Ἀγαμέμνων» (Β 434).

134. Eustath. 1560, 26. Ἡρωδίανόϲ φηϲιν, ὅτι τοῦ ἄλειφα καὶ λίπα ἡ κατάληξιϲ οὐκ ἀήθηϲ· ἀλλὰ τὸ μὲν ἄλειφα οὕτωϲ ἐγένετο· ὥϲπερ θένω θέναρ, δείρω δέραϲ, οὕτω καὶ ἐκ τοῦ ἀλείφω ἄλειφαρ ἢ ἄλειφαϲ καὶ ὑποϲτολῇ τοῦ ρ ἢ τοῦ ϲ ἄλειφα. τὸ δὲ λίπα ἐξ ἀναλόγου ἀντιπαραθέϲεωϲ ἐγίνετο. ὡϲ γὰρ κῶοϲ κῶαϲ, ὕδοϲ ὕδαϲ, γῆροϲ γῆραϲ, οὕτω καὶ λίποϲ λίπαϲ, ἐξ οὐ λίπα, ἵν’ ᾖ γένοϲ μὲν τὸ λίπα, εἶδοϲ δὲ τὸ ἔλαιον.

135. E. M. 188, 9: βάραγχοϲ. Ἱππῶναξ μάλιϲτα πλεοναϲμῷ τοῦ α· οἱ γὰρ ἄλλοι βράγχοϲ καὶ βραγχᾶν ἀντὶ τοῦ βραγχιᾶν καὶ πολλάκιϲ ἐϲτὶ παρὰ τοῖϲ Ἀττικοῖϲ. Ἡρωδιανόϲ.

136. Ε. M. 52, 8: ἀκράαντον: ἐκ τοῦ κραίνω τὸ τελειῶ ὁ μέλλων κρανῶ ἔκρανα καὶ ὥϲπερ ἀπὸ τοῦ χραίνω χραντόϲ καὶ ἄχραντοϲ καὶ φαίνω φαντόϲ καὶ ἄφαντοϲ, οὕτω καὶ παρὰ τὸ κραίνω κραντόϲ καὶ ἄκραντοϲ καὶ πλεοναϲμῷ τοῦ α ἀκράαντοϲ ποιητικῶϲ.

ad fr. * 133. Cum Lobeck. Rhem. 313 pro κείρω κέραϲ scripsi δείρω δέραϲ, quia κέραϲ potius ad κάρα referendum est. cf. E. M. 60, 50 ἄλειφα· ἀπὸ τοῦ ἀλείφω ἀλεῖφαρ καὶ κατὰ ἀποκοπὴν ἄλειφα κτλ. Lob. El. ΙΙ 282 et 299. — Ut huic de apocope particulae finem imponam, ea quae de ϲ mobilI Herodinus in diversis scriptis commemoraverat, hic subiiciam: ἀτρέμα ἀτρέμαϲ, ἠρέμα ἠρέμαϲ Io. Alex. 33, 21 et 38, 13; πολλάκιϲ πολλάκι. τουτάκιϲ τουτάκι, θαμάκιϲ θαμάκι Io. Alex. 37, 12 χωρίϲ et χῶρι 10. Alex. 37. 7 (Choer. 853, 8, Lob. El. 11 283), ἐγκυτίϲ et ἐγκυτί 10. Alex. 38, 21, ἄντικρυϲ et ἀντικρύ id. 37, 14, ἀμφίϲ Mon. 45, 27: οὐ γνήϲιον ἔχει τὸ τέλοϲ ἢ ἴϲωϲ ἐνήλλακται (Lob. El. II 211), οὕτωϲ et οὕτω κατ’ ἔλλειψιν τοῦ ϲ E. M. 643. 30 collato cod. Parisin. 2720 in Anecd. Parisin. Cr. IV 13; denique in E. Gud. 97,18 in ἄφνω ex ἀφανῶϲ orto per syn copen ϲ abiectum putavit. ad fr. 135. cf. Hes. βαράγχια· τὰ βράγχια τῶν ἰχθύων. Quum βαραγχιᾶν penitus ignotum sit, Lobeckius El. I 404 suspicatur Herodianum verbis aliter collocatis idem dixisse atque Moer. 192, 20 Bekk. βραγχᾶν Ἀττικοί, βραγχιᾶν Ἕλληνεϲ, ita ut scribendum sit. οἱ γὰρ ἄλλοι βράγχοϲ καὶ βραγχᾶν ἀντὶ τοῦ βραγχιᾶν pro οἱ γὰρ ἄλλοι βράγχοϲ. καὶ βαραγχιᾶν ἀντὶ τοῦ βραγχιᾶν. Atque sic exhibui, ad fr. * 136. Hoc Herodianeum esse concludi potest ex fr. περὶ παθῶν infra. proponendo ap. Theogn. 91, 24, ubi κρήηνον πλεοναϲμῷ τοῦ η ex κρῆνον repetitur.

137. E. M. 722, 28: Ϲπαρτιάτηϲ: ἀπὸ τοῦ Ϲπάρτη Ϲπαρτίτηϲ. καὶ. πλεοναϲμῷ τοῦ α Ϲπαρτιάτηϲ· ὅμοιόν ἐϲτι καὶ τὸ Κροτωνιάτηϲ. Ἡρωδιανὸϲ περὶ παθῶν.

138. Steph. B. 480, 1: Νώνακριϲ: τὸ ἐθνικὸν Νωνακρίτηϲ καὶ κατὰ πλεοναϲμὸν τοῦ α Νωνακριάτηϲ, ὁ Ἑρμῆϲ. Λυκόφρων (v. 680) «Νωνακριάτηϲ τρικέφαλοϲ φαιδρὸϲ θεόϲ».

139. St. B. s. v.: Φᾶϲιϲ πόλιϲ τῆϲ Αἴαϲ ἐν Κόλχοιϲ. τὸ ἐθνικὸν ἔδει Φαϲίτηϲ ὡϲ Ὀαϲίτηϲ Μεμφίτηϲ ἢ Φαϲιάτηϲ πλεοναϲμῷ τοῦ α ὡϲ καὶ λέγεται.

140. St. Β. s. v.: Φᾶριϲ πόλιϲ τῆϲ Λακωνικῆϲ. Φαρῖται καὶ Φαριάτηϲ ὡϲ Ϲπαρτιάτηϲ.

141. St. B. 485, 8: οἰκιάτηϲ κατὰ πλεοναϲμὸν τοῦ α ἀπὸ τοῦ οἰκίτηϲ.

142. Ep. Cr. I 416, 15: Τελαμωνιάδηϲ: οἱ μὲν λέγοντεϲ ἀπὸ τοῦ Τελαμώνιοϲ Τελαμωνιάδηϲ ὡϲ Ἥλιοϲ Ἡλιάδηϲ, Δεξιάδηϲ Ἀϲιάδηϲ κατορθοῦϲι μὲν τὴν φωνήν, λύουϲι δὲ τὸ πατρωνυμικόν· ἀπὸ γὰρ κυρίων θέλει παράγεϲθαι τὰ πατρωνυμικά· τὸ δὲ Τελαμώνιοϲ οὐ κύριον, ἀλλ’ ἐπίθετον. ἄμεινον οὖν ἀπὸ τοῦ Τελαμών Τελαμῶνοϲ Τελαμωνίδηϲ καὶ κατὰ πλεοναϲμὸν ποιητικὸν τοῦ α Τελαμωνιάδηϲ.

143. Ep. Cr. I 443,20: Χαλκωδοντιάδηϲ: οἱ μὲν λέγουϲιν ἀπὸ εὐθείαϲ Χαλκωδοντίαϲ γενέϲθαι, οἱ δὲ ἀπὸ Χαλκωδόντιοϲ κτητικοῦ· ἀλλ’ οὐδέποτε τὸ πατρωνυμικὸν ἀπὸ κτητικοῦ γίνεται, ἀλλ’ ἀπὸ κυρίων. ἄμεινον οὖν πλεοναϲμὸν λαμβάνειν. γέγονεν οὖν ἀπὸ τῆϲ περιττοϲυλλάβου γενικῆϲ· ὡϲ γὰρ Ἀγαμεμνονίδηϲ, Τεκτονίδηϲ, οὕτωϲ Χαλκώδοντοϲ Χαλκωδοντίδηϲ καὶ πλεοναϲμῷ τοῦ α Χαλκωδοντιάδηϲ.

ad fr. * 138 — * 141. Haec omnia ap. Steph. ex Herodiano fluxisse apparet ex fr. ad (fr. * 142 et * 143. His fragmentis addere potui tertium Ep. Cr. l 261, 5 (E. M. 556, 26) Λαομεδοντιάδηϲ: πᾶϲα γενικὴ εἰϲ οϲ διὰ τοῦ δηϲ ποιεῖ τὸ πατρωνυμικόν. ἔϲτι Λαομέδοντοϲ η γενικὴ καὶ τὸ πατρωνυμικὸν Λαομεδοντίδηϲ· καὶ ὥϲπερ Τελαμών Τελαμῶνοϲ Τελαμωνίδηϲ καὶ ποιητικῷ πλεοναϲμῷ τοῦ α Τελαμωνιάδηϲ, οὕτωϲ καὶ Λαομεδοντιάδηϲ, sed ipsum iam continetur duobus propositis, addidi autem ex hoc Epimerismerum loco in fr. 142 ποιητικὸν ad πλεοναϲμόν. Caeterum iam praecepti conformatio, in quo duae sententiae, e quibus altera praeoptatur, in examen vocantur, Herodianeam originem prodit. Explicatum de patronymicis adnotamentum habemus in Ep 346, 28, in quo ipsa haec Τελαμωνιάδηϲ et Χαλκωδοντιάδηϲ pro exemplis α pleonastici producuntur atque hoc etiam ex Herodiano derivatum vietur et quidem ex libro περὶ παρωνύμων, quum expositio huius doctrinae in Schol. ad Dionys. p. 849 ad Apollonium auctorem referenda sit, cum quo Herodianus ut in aliis materiis consentit. Ex his Schol. comperimus etiam Tryphonem formam Τελαμωνιάδηϲ ἀπὸ τοῦ Τελαμώνιοϲ propagasse.

144. St. B. 3, 12: δοκεῖ ἀπὸ τοῦ Ἀβάντιοϲ εἶναι τὸ Ἀβαντιάϲ ὡϲ ἀπὸ τοῦ Ἑλικώνιοϲ Ἑλικωνιάϲ, Ὀλύμπιοϲ Ὀλυμπιάϲ, Δήλιοϲ Δηλιάϲ. τὸ δὲ Ἀβαντίϲ ἀπὸ τῆϲ Ἄβαντοϲ γενικῆϲ ὡϲ Ἑλικωνίϲ τῆϲ Ἑλικῶνοϲ, Βίϲτονοϲ Βιϲτονίϲ, Αὔϲονοϲ Αὐϲονίϲ. ἴϲωϲ δὲ καὶ τὸ Ἀβαντιάϲ ἀπὸ τοῦ Ἀβαντίϲ παρήχθη ὡϲ ἀπὸ τοῦ Λέϲβοϲ Λεϲβίϲ Λεβιάϲ, Ἀχαιίϲ Ἀχαιιάϲ Ἀχαιιάδων εὐπέπλων» (Ιl. Ε 424). μαρτυρεῖ δὲ τῷ προτέρῳ λόγῳ ἀπὸ τοῦ Ἀβάντιοϲ Ἀβαντιάϲ τὸ Ἀβαντία θηλυκόν, ὅπερ κατὰ βαρβαρικὴν τροπὴν τοῦ β εἰϲ μ ἐλέχθη παρὰ Ἀντιγόνῳ ἐν Μακεδονικῇ περιηγήϲει.

145. E.M. 725, 7: ϲταϲιάζειν; ὁ Ἡρωδιανὸϲ πλεοναϲμὸν λέγει εἶναι ἀπὸ τοῦ ϲτάϲιϲ ϲταϲιάζειν.

146. E. M. 346, 15: ἑξάκλινον, ἑξάπουν. Ἀττικῶϲ μὲν ἕξπουν καὶ ἕξκλινον λέγεται ὥϲπερ καὶ παρὰ τῷ Ϲοφοκλεῖ ἑξπηχυϲτί καὶ παρὰ Πλάτωνι τῷ κωμικῷ ἕξπουν. φυλάττεται γὰρ τὸ τέλοϲ τῶν ἀριθμῶν ἐν ϲυνθέϲει πεντέμηνον λεγόμενον καὶ «ἐν πεντεϲυρίγγῳ ξύλῳ» (Arist. Eqq. 1049) Ἀττικῶϲ· ἡμεῖϲ δὲ πεντάμηνον, Ἀττικοὶ ὀκτώπουν ἡμεῖϲ ὀκτάπουν. εἰ οὖν ἄρα τὸ τέλοϲ τῶν ἀριθμῶν φυλάϲϲεται, ὁ δὲ ἕξ ἀριθμὸϲ τὸ ξ ἔχει, φυλάϲϲει ἄρα τὸ τέλοϲ τοῦ ἀριθμοῦ ὁ ἕξκλινον λέγων.

144a. E. M. 644, 8: ὡϲ παρὰ τὸ φύϲιϲ γίνεται φυϲικόϲ, μάντιϲ μαντικόϲ, οὕτωϲ ὄφιϲ ὀφικόϲ καὶ ὀφιακόϲ κατὰ πλεοναϲμὸν τοῦ α. ϲυνηκολούθηϲε γὰρ τῷ θηριακόϲ.

146a. Ιl. Pr. X 28: ἄϲτραϲιν: ὃν τρόπον ἡ ἐγκάτοιϲ ἔγκαϲιν ἐγένετο ἥ τε προβάτοιϲ πρόβαϲιν ἥ τε πετάλοιϲ πέταλϲιν, οὕτωϲ ἄϲτροιϲ ἄϲτραϲιν, ἐπειϲελθόντοϲ τοῦ α, ἵνα ϲυϲτῇ ἡ λέξιϲ.

ad fr. * 144. Quamquam hoc de Ἀβαντιάϲ praeceptum ex libro περὶ παρωνύμων desumptum videtur, tamen simile quid in libro περὶ παθῶν traditum esse pro certo haberi potest. De re cf. Lob. Proll. p. 468. ad fr. 145. Cum ϲταϲιάζειν, quod quasi a ϲταϲία propagari dicit Lobeckius El. 1 406, hic confert E. M. 119, 22. Ep. Hom. 338: ἐκ τοῦ αὐθάδηϲ γίνεται αὐθαδίζω καί πλεοναϲμῷ τοῦ α αὐθαδιάζω; exemplum huiuscemodi α mobilis profert ex Herodiano petens, ut fere ubique St. B.671, 4 λέγεται φρατρίζειν τὸ εἰϲ φρατρίαν ϲυνιέναι· καὶ μετὰ τοῦ α φρατριάζειν, ὅπερ ϲύνηθεϲ τοῖϲ Ἀττικοῖϲ. ad fr. 146. dem habet Philemon. p. 51, unde quaedam vitia leviora. correxi. Propter sententiam inserui ante ἀνάλογον — ἀλλὰ et pro ἑξάετεϲ ἤναϲϲεν ἕξετεϲ, nam his de formis in ξ exeuntibus sermo est; Horodianus autem lapsu memoriae ἕξετεϲ ἤναϲϲεν citavit, quum in Od. γ 305 exstet ἑπτάετεϲ δ’ ἤναϲϲε. Tum pro οὐκ ἔϲτιν οὖν posui οὐκ ἔϲτι δὲ τὸ ἑξάπουν, nam de huiusmodi cum α formis in praecedente expositione  nihildum dictum est. ad fr. [144a]. cf. Lob. Proll. 481, qui ex St. B. affert Καυλικοί ἔθνοϲ. Ἀπολλώνιοϲ δὲ Καυλιακόϲ φηϲι.

ἀλλ’ ἔϲτιν εἰπεῖν πρὸϲ τοῦτο, ὅτι οὐδὲ μίαν λέξιν ἔχομεν εἰϲ διπλοῦν καταλήγουϲαν καὶ ἐν ϲυνθέϲει φυλαϲϲομένην. εἰϲὶ δὲ αἱ φυλαϲϲόμεναι ἐν παραθέϲει οἷον «πὺξ μὲν ἐνίκηϲα» (Ιl. ψ 634), «λὰξ ποδὶ κινήϲαϲ» (Ιl. Κ 158) εἰ οὖν ἕξπουϲ ἐν ϲυνθέϲει, ὀφείλει τρέπειν καὶ μὴ καταλήγειν εἰϲ διπλοῦν. ἀλλ’ ἀνάλογον, ὅτι πεφύλακται τὸ τέλοϲ τοῦ ἀριθμοῦ ὡϲ καὶ παρὰ τῷ ποιητῇ οἷον ἑξετήϲ «ἑξετέ᾿  ἀδμήτην» (ψ 655) καὶ «ἕξετεϲ ἤναϲϲεν». οὐκ ἔϲτι δὲ τὸ ἑξάπουν πλεοναϲμόϲ, ὡϲ πλανῶνταί τινεϲ. τὰ γὰρ εἰϲ κιϲ ἐπιρρήματα ἐν τῇ ϲυνθέϲει ἀποβάλλει τὸ κιϲ οἷον ἑπτάκιϲ ἑπτάμηνοϲ, οὐ γὰρ ἀπὸ τοῦ ἑπτά ἀριθμοῦ. τέϲϲαρεϲ ὁ ἀριθμόϲ, τετράκιϲ τὸ ἐπίρρημα, παρὰ τοῦτο τετράμηνον. οὕτωϲ οὖν ἑξάκιϲ ἑξάκλινον ἑξάπουν. Ἡρωδιανὸϲ περὶ παθῶν.

147. Ep. Hom. 395, 22, E. M. 500, 9: τετράφαται. ἐπὶ τοῦ παθητικοῦ παρακειμένου καὶ ὑπερϲυντελίκου τοῖϲ τρίτοιϲ προϲώποιϲ τῶν πληθυντικῶν πρὸ τοῦ τ προτίθεται τὸ α, καὶ εἰ μὲν ψιλὸν ᾖ ϲύμφωνον πρὸ τοῦ τ, τρέπεται εἰϲ δαϲύ οἷον ἀπὸ τοῦ τέτραμμαι τέτραπται τετράμμεθα τέτραφθε καὶ Ἰωνικῶϲ τετράφαται «πεδίον δὲ γὰρ αἰεὶ τετράφαθ᾿ , ὁππότ’ ἐπὶ Τρώων ἀΐοιεν ἰόντων» (Κ 188) «ᾧ λαοί τ’ ἐπιτετράφαται» (Β 25). τοιοῦτον καὶ τὸ τεύχω τέτευχα τέτυ-

146b. Io. Alex. 11, 27: αἱ πλεονάϲαϲαι τὸ α κατὰ τὴν παραλήγουϲαν παροξύνονται πατράϲι, θυγατράϲι μητράϲι.

146c. Choer. 463, 17: αἱ πλεονάϲαϲαι δοτικαὶ πληθυντικαὶ τῷ α παροξύνονται οἷον πατρί πατράϲιν, θυγατρί θυγατράϲιν, ἀνδρί ἀνδράϲιν, υἷι ὑιάϲιν. ἔϲτι γὰρ ὑϊϲ ὕϊοϲ ὕϊιι καὶ κατὰ ϲυναίρεϲιν τοῦ υ καὶ ι εἰϲ τὴν υ δίφθογγον υἷι· καὶ ἐπειδὴ τοῦ ϲ προϲερχομένου ἀϲυνταξία ἤμελλε γενέϲθαι (οὐδέποτε γὰρ μετὰ τὴν υι δίφθογγον ϲύμφωνον εὑρίϲκεται ἐπιφερόμενον οἷον μυῖα ἅρπυια, υἱόϲ) τούτου χάριν ἐπλεόναϲε τὸ α καὶ γέγονεν υἱάϲιν.

ad fr. 147. Composui hoc fragmentum ex Epim. et E. M. adnotamentis, quae primitus cohaesisse inde apparet, quod principium articuli E. M. etiam in Epim. servatum est, ubi οἱ γὰρ καθαρεύοντεϲ παρακείμενοι τὸ α μόνον πρὸ τοῦ τ (pro ι) λαμβάνουϲι· καὶ εἰ μακρᾷ παραλήγοιντο, ταύτην ϲυϲτέλλουϲι καὶ οὕτωϲ τὸ Ἰωνικὸν ποιοῦϲι· παρὰ γοῦν τὸ κλείω κέκλειται· οὐδέποτε γὰρ μετὰ τοῦ ϲ τοῦτο λέγουϲιν οἱ Ἕλληνεϲ· quae verba pro iis, quae sunt in E. M. χωρὶϲ τοῦ ϲ παῤ Ἕλληϲι posui, ϲυνεϲταλμένη οὖν ἡ ει δίφθογγοϲ τῇ ἀποβολῇ τοῦ ε καὶ προϲελθὸν τὸ α ἐποίηϲε τὸ κεκλίαται τοιοῦτό ἐϲτι καὶ ἀπὸ τοῦ ἐρύω εἴρυται εἴρΰαται, quae extrema verba inserui post πεποίηται πεποιέαται. Etiam priorem partem prae cepti, quamquam Herodiani nomen quasi per occasionem tantum commemoratur, ab eo profectam ese et subscriptio E. M., cuius articulum ab ea, quae est in ad fr. [146c]. Choeroboscum pendere ex Herodiano docent fr. [146a] et [146b] et Herod. fr. in E. M. 775, 20, ubi de ὗϊϲ iden traditur praeterquam quod dativus plural. υἱάϲι non commemoratur, quum in illo fr. de synaeresi sermo sit.

γμαι τέτευκται τετεύχαται· εἰ δὲ τὸ ϲ ᾖ, τρέπεται εἰϲ ϲύμφωνον τοῦ μέϲου παρακειμένου καὶ τοῦ δευτέρου ἀορίϲτου ὡϲ ἀπὸ τοῦ ἔρραϲμαι ἔρραϲται καὶ ἐρράδαται «αἵματι ἐρράδαται τοῖχοι» ( Od. υ 354) καὶ ἐρείδω ἤρειϲται ἠρείδαται καὶ Ἀττικῶϲ ἐρηρέδαται «λᾶε δὲ τοῦ ἑκάτερθε ἐρηρέδαται δύο λευκώ» (ψ 322) καὶ παρὰ τὸ πείθω πέπειϲται πεπείθαται. εἰ δὲ ἀμετάβολον ῇ πρὸ τοῦ τ, τοῦτο φυλάττεται ἐξ ἀνάγκηϲ ὡϲ παρὰ τὸ ἀγείρω ἤγερκα Ἀττικῶϲ ἀγήγερται καὶ Ἰακῇ παραγωγῇ ἀγηγέραται καὶ ὁ ὑπερϲυντελικὸϲ ἀγηγέρατο καὶ ϲτέλλω ἔϲταλκα ἔϲταλται ἐϲτάλαται καὶ παρὰ τὸ κλίνω κέκλινται κεκλίναται, εἰ ὅλωϲ γίνεται Ἰωνικὸϲ παρακείμενοϲ, ἐπὶ τούτων γὰρ οὐκ ἐφάνηϲαν οἱ Ἴωνεϲ ποιήϲαντεϲ τρίτα πληθυντικά, οὐδὲ γὰρ λέγουϲι κεκάραται καὶ τετίλαται. τὸ δὲ κέκλιται παρὰ τῷ Δημοκρίτῳ χωρὶϲ τοῦ ν κατὰ τὴν πλάνην τοῦ Ὁμηρικοῦ, ὥϲ φηϲιν Ἡρωδιανόϲ, κεκλίαται «κεκλίαται χώρηϲ ὀλίγον ἔτι μοῖραν ἔχοντεϲ » ( Π 68), οἱ γὰρ καθαρεύοντεϲ παρακείμενοι τὸ α μόνον προϲλαμβάνουϲι κατὰ τὸ τρίτον πρόϲωπον τῶν ἑνικῶν, καὶ εἰ μὲν μακρῷ παραλήγεται, ϲυϲτέλλουϲι ταύτην καὶ οὕτω ποιοῦϲι τὸ Ἰωνικὸν ὡϲ πεποίηται πεποιέαται εἴρυται εἰρύαται· οὕτωϲ ἀπὸ τοῦ κλείω γίνεται κέκλειται καὶ ϲυϲτολῇ τῆϲ ει διφθόγγου «αἵ θ’ ἁλὶ κεκλίαται ( Od. δ 608)  « ἠέρι δ’ ἔγχοϲ ἐκέκλιτο καὶ ταχέ’ ἵππω» (Ε 356) ἀντὶ τοῦ ἐκεκάλυπτο περιεκέκλειϲτο καὶ περιέκειτο. οὐκ ἄρα ἀπὸ τοῦ κλίνω, ἀλλ’ ἀπὸ τοῦ κλείω κλείϲω ὁ παρακείμενοϲ κέκλειμαι χωρὶϲ τοῦ ϲ — οὐδέποτε γὰρ μετὰ τοῦ ϲ τοῦτο λέγουϲιν οἱ Ἕλληνεϲ — ἐλλείψει τοῦ ε κέκλιμαι. οὕτω καὶ τὸ «ϲτήλῃ κεκλιμένοϲ» ἀντὶ τοῦ ὑπὸ ϲτήληϲ περιεχόμενοϲ καὶ τὴν ἐπὶ τοῦ τάφου ϲτήλην περιβεβλημένοϲ ἀντὶ ἀϲπίδοϲ, τοιοῦτον καὶ τὸ «λίμνῃ κεκλιμένοϲ Κηφιϲίδι » (Ιl.Ε 709). ἔλλειψιϲ ἄρα τοῦ ἑ ὥϲπερ καὶ ἀπὸ τοῦ κλείϲω κλείϲ δικλείϲ καὶ δικλίϲ οἷον « κύϲϲε δ’ἑόν τε λέχοϲ καὶ δικλίδαϲ ἀμφοτερωθεν » (Apollon.lV 26)καὶ «δικλίδεϲ ὑψηλαί» (Ιl. Μ 455). τοῦ Ἡρωδιανοῦ.

Epimorismis, expositione abscisum esse modo dixi, et argumentum probat. Quum hinc Choeroboscus Dictat. 697, 25 sua deprompserit , non dubitavi hic ex eo adiicere, quae ab epitomatore Epimerismorum omissa esse apertum est , scilicet verba εἰ ὅλωϲ γίνεται Ἰωνικὸϲ παρακείμενοϲ — κεκάραται καὶ τετίλαται. Quum in Ep. καὶ παρὰ τὸ κλίνω κέκλιται παρὰ τῷ Δημοκρίτῳ scriptum sit, ego exhibui quae sententia flagitat καὶ παρὰ τὸ κλίνω κέκλινται κεκλίναται τὸ δὲ κέκλιται παρὰ τῷ Δημοκρίτῳ. Omisi autem verba, qiae ex ipso adnotamenti tenore ab excerptore post οὐκ ἀπὸ τοῦ κλίνω, ἀλλ’ ἀπὸ τοῦ κλείω suta esse patet: ἐγὼ δὲ νομίζω τὸ παρὰ τῷ Δημοκρίτῳ μὴ κατὰ πλάνην γεγονέναι ἀλλ’ ἐπειδήπερ ἀπὸ τῶν εἰϲ νω διϲυλλάβων ἑνὶ φωνήεντι παραληγομένων οἱ παρακείμενοι ἀποβολὴν τοῦ ν πεπόνθαϲιν, ἀναλόγωϲ ἐκ τοῦ κέκλιται γέγονε τὸ κεκλίαται. Nam quum herodianus Democriteum κέκλιται pro κέκλινται reprehendat. manifestum est eum ν in hoc verbo stabile iudicasse pariter atque Apolloniue, qui up. Choer. 442, 1 eos reprehendit , qui canonem sic ut Epimerismorum consarcinator statuerunt: τὰ εἰϲ νω διϲύλλαβα ἑνὶ φωνήεντι παραληγόμενα ἀποβάλλουϲι τὸ ἀμετάβολον κατὰ τὸν παρακείμενον οἶον πλυνῶ πέπλυκα, κρινῶ κέκρικα ob has causas πρῶτον μὲν ὅτι αὐτὰ τὰ ϲεϲημειωμένα ἐκάκωϲαν, δεύτερον ὅτι ἀντίκειται αὐτοὶϲ τὸ τείνω β’ φωνήεϲι παραληγόμενον καὶ μὴ φυλάττον τὸ ἀμετάβολον κατὰ τὸν παρακείμενον atque post Choeroboscus 543, 15 eundem auctorum vel Herodianum secutus hoc addit: ἐλέγχονται ὅτι ὤφειλον ἔχειν τὸ ἀμετάβολον ἐκ τῶν ποιητικῶν χρήϲεων· εὑρίϲκονται γὰρ ἐν ταῖϲ χρήϲεϲι κλινθῆναι

148. Ep. Hom. 300, 1, E. M. 599, 20. νέαται. ὅϲοι μὲν ἐνεϲτῶτα παραλαμβάνουϲιν, ἀντὶ τοῦ οἰκοῦνται ὅϲοι δὲ παρακείμενον, οἷον οἰκημένοι εἰϲίν. ἔϲτι ῥῆμα νῶ τὸ οἰκῶ. τούτου ὁ παρακείμενοϲ νένηκα, παθητικὸϲ νένημαι καὶ πληθυντικὸν νενήμεθα νένηϲθε νένηνται. τὸ Ἰωνικὸν νενέαται· ἄρον τὴν νε ϲυλλαβὴν «νέατι Πύλου ἠμαθόεντοϲ» (Ι 153) ὥϲτε ὅμοιον εἶναι τῷ δεδέχαται δέχαται.

149. Ep. Hom. 287, 28: μεμετρέαται. τοῦτο Ἰωνικόν ἐϲτιν, ὡϲ γὰρ νενόηνται νενοέαται καὶ περιπεποίηνται περιπεποιέαται, οὕτωϲ καὶ μεμέτρηνται μεμετρέαται παρὰ τῷ Ἑκαταίῳ «ὁ μὲν οὖν Βόϲποροϲ καὶ ὁ Πόντοϲ καὶ ὁ Ἑλλήϲποντοϲ κατὰ ταῦτά μοι μεμετρέαται» καὶ παρ’ Ἱππώνακτι «οἱ δέ μευ ὀδόντεϲ ἐν τοῖϲ γνάθοιϲι κεκινέαται» καὶ Ἀνακρέων «αἱ δέ μευ φρένεϲ ἐκκεκωφέαται» καὶ τὸ περιβεβλέαται.

150. Ep. Hom. 373, 29: παρείατο. Καλλίμαχοϲ «κούρη δὲ παρείατο δακρυχέουϲα. τινὲϲ πλεοναϲμὸν ἡγήϲαντο τοῦ α. ἀντὶ τοῦ παρῆν γάρ ἐϲτι ἢ καὶ παρέζετο. οὐκ ἔϲτι δὲ πλεοναϲμόϲ, ἀλλὰ πληθυντικόν ἐϲτιν ἀντὶ ἑνικοῦ τιθέμενον ὡϲ τὸ «οἱ δ’ εἵατ’ εἰν ἀγορῇ (Od 503).

καὶ κρινθῆναι οἶον «ὁ δ’ ἐκλίνθη καὶ ἀλεύατο κῆρα μέλαιναν» (Γ102) «ἐκλίνθη δὲ μάχη3 «διακρινθῆτε μάχεϲθαι» (Od. ω 532).— In parte, quam ex E. M. recepi, οὐκ ἄρα scripsi pro οἶμαι colato E. Oud. 312, 24 s. v. κεκλιμένοϲ, ubi οὖ γὰρ τὸ κλίνω, ἀλλὰ τὸ περικεκλιμένοϲ, quae verba sic fere mutanda sunt οὐκ ἄρα παρὰ τὸ κλίνω, ἀλλὰ τὸ κεκλιμένοϲ ἀντὶ τοῦ περιεχόμενοϲ, et ἀλλ’ pro ἄλλοι. Verba ab οἷον «κύϲε — ἀμφοτέρωθεν» ex cod. Paria. 2638 et E. Gud. adieci, quibus etiam subscriptio debetur. Sed omisi, quae ibi exstant sed desunt in E. M. ἤ ἀπὸ τοῦ δικληΐϲ δικλίϲ, δικληΐδεϲ δικλίδεϲ. οὐκ ἀναγκαῖον δέ, ut ab Herodiano aliena et ab epitomatore adiecta. ad fr. *148. II. Pr. 153 Herodianus dicit: πᾶϲαι δ’ ἐγγὺϲ ἁλὸϲ νέαται Πύλου ἠμαθόεντοϲ. ὡϲ κέαται. ϲημοίνει δὲ τὸ ναίονται γενόμενον παρὰ τὸ νῶ, οὖ παραγωγὸν τὸ ναίω· ὅϲοι δὲ παροξύνουϲιν ὡϲ ἐπὶ τοῦ ἔϲχαται κατὰ τὸ νοητὸν παραλαμβάνουϲιν οὐδ’ εὐθεῖαν δὲ ὑγιῶϲ παροξύνουϲιν· ὀφείλει γὰρ ὁμοτονεῖν τῷ νέατοι. Ἀπολλώνιοϲ (? Ἀπολλόδωροϲ ex Schol. L) δὲ διὰ τοῦ κ γράφει κέαται. Hinc concludi possit , quum Herodianum κέαται ex κεῖται pariter atque Choer. 698, 28 repetivisse probabile sit, eum etiam νέαται ex νεῖται praesente propa gasse sed comparatione formae νέαται cum κέαται nihil aliud significare voluit atque hoc: νέαται correpta paenultima α assumpsisse, quae autem primitiva. forma speciei νέαται sit, hoc loco, ubi de accentu tantum agebatur, nihil attinuit in libro yero περὶ παθῶν, ubi de origine quaerebatur, duas explicationes esse pronunciavit, quarum alter, ex qua νέαται perfectum esse dicebatur, principatum concessit, atque Herodiani sententiam etiam Eustath. 743, 42 (τὸ νέαται ϲυγκοπὲν ἐκ τοῦ νεναίαται [scr. νενέαται] i. e. per aphaeresin natum) repraesentavit. Neqne de origine Herodianea nostri fr. dubitare sinit quum adnotamenti conformatio, de qua iam saepius diximus, tum dictio ἆρον, quae compluries in Herodianeis se offert e. g. E. M. 663, 54. ad fr. 5149. cf. Herod. in E. M. 601, 20 νενόηται, ὅθεν καὶ νενοέαται Ἰωνικῶϲ γίνεται. Praeterea auctorum testimonia Herodianeam originem produnt. De Hecataeo iam Cram. adnotavit eius verba fere cum Herodoto IV 86 congruere, qui forsitan ab illo petiverit idem observavit haec in E. M. 578, 42 confusa esse et ibid. p. 322, 20 Anacreontis locum allatum quidem esse, sed auctore suppresso. ad fr. *150. Inserui ἢ ante καὶ παρέζετο; acceperunt enim aut pro παρἦντο ab ἧμαι aut pro παρῆντο ab εἰμί, de quibus cf. Il. Pr. Z 336. Herodiani autem

151. E. M. 63, 18: ἅλιαϲ: ἔϲτιν ἅλιϲ καὶ πλεοναϲμῷ τοῦ α ἅλιοϲ· ἔϲτι δὲ μονῆρεϲ τὸ ἐπίρρημα· οὐδὲν γάρ ἐϲτιν εἰϲ αϲ ἐπίρρημα προπαροξύτονον, ἀλλ’ ἢ ὀξύτονον ἑκάϲ ἀγκάϲ ἢ παροξύτονον ὡϲ τὸ «ἀτρέμαϲ ἧϲο » (Β 200). οὕτωϲ Ἡρωδιανόϲ.

152. Steph. B. 383, 21: Κρήτην τὴν νῆϲον Κρεήτην ἔφη Ἀρχίλοχοϲ κατὰ πλεοναϲμόν.

153. E. M. 666, 35, Ep. Hom. 335, 11: πετεηνόϲ. ὁ Ἡρωδιανὸϲ. τὸ πετηνόν ὡϲ ῥηματικὸν διὰ τοῦ η ἐκ τοῦ πετῶ πετήϲω πετηνόν καὶ πλεοναϲμῷ τοῦ ἕ ποιητικῶϲ πετεηνόν. πάντοτε δὲ ὁ ποιητὴϲ διὰ τοῦ ε καὶ η προφέρει.

152a. Schol. ad Od. μ 417: θεείου. εἴγε ἀπὸ τοῦ θείου διαίρεϲιϲ, διὰ τί τὸ θεείου διὰ διφθόγγου, φαμὲν οὖν ὅτι πλεοναϲμόϲ ἐϲτι τοῦ ε ὡϲ εἰϲ ἕειϲ.

152b. Ep. Hom. 412, 8: τεόν. τὸ κοινὸν ϲόν, Δωρικὸν τεόν· πέπονθε γὰρ πλεοναϲμὸν τοῦ e καὶ τροπὴν τοῦ ϲ εἰϲ τ, ἀλλ’ ἐπὶ τῶν πρωτοτύπων τροπὴ μόνη γίνεται ϲύ τύ· ἐπὶ δὲ τῶν κτητικῶν οὔτε ἡ τροπὴ χωρὶϲ πλεοναϲμοῦ οὕτε ὁ πλεοναϲμὸϲ ἄνευ τῆϲ τροπῆϲ παρὰ Δωριεῦϲι ϲόν τεόν, ϲῇ τεῇ « ἤδη γάρ με καὶ ἄλλο τεὴ ἐπίνυϲϲεν ἐφετμή » (Ξ 249).

esse ex dictione: οὐκ ἔϲτι πλεοναϲμόϲ, ἀλλά cf. E. M. 44, 5 concludimus. Ex eodem fonte derivata sunt haec: E. M. 252, 54: δεδμήατο. δαμῶ δμῶ δευτέραϲ ϲυζυγίαϲ, δέδμηκα δέδμημαι ἐδέδμηντο καὶ Ἰωνικῶϲ δεδμέατο ὁ κανών· ταῦτα δ τὰ Ἰωνικὰ ϲυϲτέλλουϲι τὴν προπαραλήγουϲαν— καὶ ἐκτάϲει τοῦ ϲ εἰϲ η δεδμήατο χρόνου ὑπερϲυντελίκου et ibid. l. 46: δεδέχαται. ἐκ τοῦ δέχω δέξω δέδεχα δέδεγμαι δέδεξαι δέδεκται καὶ Ἰωνικῶϲ δαδέχαται καὶ πλεοναϲμῷ τοῦ ι δειδέχαται. Sed non ab Herodiano est quod ibid. 50 traditur δεδοίαται. δαίω τὸ μερίζω, ὁ παθητικὸϲ παρακείμενοϲ δέδαιμαι δέδαιται καὶ τὸ Ἰωνικὸν δεδαίαται καὶ ὤφειλεν ϲυϲταλῆναι ἡ προπαραλήγουϲα, ἀλλὰ διὰ τὸ μέτρον ἔμεινε τὸ ι «διχθὰ δεδαίαται», nam grammaticum δεδαίαται sic potius declinasse opinor δέδαϲμαι δέδαϲται καὶ ἀποβολῇ τοῦ ϲ δέδοται καὶ Ἰωνικῶϲ δεδάαται καὶ ἐπενθέϲει τοῦ ι δεδαίαται collato eius de ἐδήδοται adnotamento in E. M. 316, 25. ad fr.151. ἀγκάϲ pro ἐμπάϲ scipsit Lob. El.1 409, qui affert etiam lo. Alex. 38, 11: τὰ εἰϲ αϲ — ὀξύνεται — τὸ μέντοι πέλαϲ βαρύνεται καὶ τὸ ἀτρέμαϲ· τὸ δὲ ἅλιαϲ παρ’ Ἱππώνακτι προπαροξύνεται ἀπὸ τοῦ ἅλιϲ πλεονάϲαν τῷ α. ad fr. 153. ef. Choer. Ep. in Psalm. 110, 6, Lob. Rhem. 188 accentum in πετεηνόϲ, qui secundum Herodiani praeceptum in E. M. 614, 40 ὁ πλεοναϲμὸϲ. τὸν οἰκεῖον τόνον φυλάϲϲει, ἡ δὲ διαίρεϲιϲ ἀλλάϲϲει si quidem diaeresis est mutari debebat, non retractum esse propter characterem suspicatur, sed Herodiano πετεηνόϲ est pleonasmus poeticus, idem Lobeckius etiam θέειον huic canoni re fragari adnotat, sed Lehrsius Herod. p. 60 iure admonet hanc regulam non posse non apud ipsum Herodianum suas cautiones habuisse. sd fr. [152b]. cf. Apollon. de pron. 105, qui τεΐν statim ex τίν μετ’ ἐπενθέϲεωϲ τοῦ ε exsistere iubet, quum in Ep. Hom. 409, 28 ex τίν τείν et τεΐν per dialysin repetatur: Herodianum idem atque Apollonium sensisse arbitror.

154. E. M. 31, 43: αἰέλουροϲ. τοῦτο οὐκ ἔϲτι πλεοναϲμόϲ, ἀλλ’ ἀντίθεϲιϲ· παρὰ γὰρ τὸ αἰόλον καὶ τὴν οὐράν ἐτυμολογεῖται αἰέλουροϲ. οὕτωϲ Ἡρωδιανὸϲ περὶ παθῶν.

155. E. M. 790, 20: φέρενα. τοῦτο κατὰ διάλεκτον· οἱ γὰρ Αἰολεῖϲ λέγουϲι τὴν φερνήν φέρεναν, ἴϲωϲ προϲφυέϲτερον παρὰ τὸ φέρειν· προίξ γάρ ἐϲτιν. ἦν γὰρ ἠλογημένον τὸ φερνή. τὰ γὰρ εἰϲ νη λήγοντα διϲύλλαβα ἔχοντα πρὸ τέλουϲ τὸ ρ βαρύνεται οἷον Τάρνη, πτέρνη· μόνον τὸ φερνή ὀξύνεται. ἐὰν δὲ δώϲῃ τιϲ τόνον μὴ πλεοναϲμὸν Αἰολικὸν εἶναι καὶ εἴπῃ φερένη καὶ μιμήϲηται τὸ Ἑλένη, ἀπολέλυται τὸ ἠλογημένον. περὶ παθῶν.

156. E. M. 261, 14: δειελόc: Ἰλιάδοϲ Φ (232) «εἰϲόκεν ἔλθῃ δειελὸϲ ὀψὲ δύων» ἡ δείλη δειελόϲ εἴρηται ὡϲ ἑϲπέρα ἕϲπεροϲ, ὠνή ὦνοϲ, χολή χόλοϲ· ϲύνηθεϲ Ἴωϲι τὸ ἑ πλεονάζειν ἥιοϲ ἠέλιοϲ, δειλινόν δειελινόν οἷον «δειελινὸν κλίνοντοϲ ὑπὸ ζόφον ἠελίοιο» (Apollon. Rhod. I 452).

157. Ep. Hom. 178, 18: ἐλεόθρεπτοϲ. τὰ εἰϲ οϲ λήγοντα οὐδέτερα κατ’ ἀρχὴν ϲυντιθέμενα ἐκβάλλει τὸ ϲ οἷον πάθοϲ παθολόγοϲ, εἶδοϲ Εἰδοθέα, ϲκότοϲ ϲκυτοτόμοϲ ϲκυτοτόμων ὄχ’ ἄριϲτοϲ» (H 221), ἦθοϲ ἠθολόγοϲ. διὸ παρὰ τὸ ἕλοϲ ὤφειλεν ἑλόθρεπτοϲ, ἀλλ’ ἐγένετο πλεοναϲμὸϲ τοῦ ε· οὐ γὰρ παρὰ τὴν γενικὴν τὴν ἕλεοϲ· οὐ γὰρ εἴωθεν γενικὴ ϲυντίθεϲθαι· τὸ θυοϲκόοϲ κατὰ πλεοναϲμὸν τοῦ ϲ λέγομεν.

158. St. B. 612, 15. Τελμηϲϲόϲ. ὁ πολίτηϲ Τελμηϲϲεύc· καὶ δρᾶμα Ἀριϲτοφάνουϲ Τελμηϲϲεῖϲ. λέγεται καὶ τετραϲυλλάβωϲ Τελεμηϲϲεῖϲ, ὡϲ αὐτὸϲ ἐν αὐτῷ «πῶϲ ἄν τιϲ ἂν οὖν, ἢ τί ποιήϲαϲ, ὦ Τελεμηϲϲεῖϲ,» καὶ πάλιν «φέρε δὴ τοίνυν, ταῦθ’ ὅταν ἔλθῃ, τί ποιεῖν χρή μ’, ὦ Τελεμηϲϲεῖϲ». ἔϲτι δὲ τὸ μέτρον ἀναπαιϲτικὸν τετράμετρον καταληκτικόν, οὗ πρὸ τῆϲ τελευταίαϲ ϲυλλαβῆϲ ἀνάπαιϲτοϲ τάττεται, ϲπανιαίτατα δὲ ϲπονδεῖοϲ.

ad fr. 155. Locum sic exhibui, qt Lehrsius ad Herod. p. 114 emendavit. ad fr *156. Initio δείελοϲ sequuntur verba Ἀττικοὶ τὸ δίελοϲ, quae ut inania. omisi, Eustath. 1235, 38 habet: ἡ παρ’ Ἀττικοῖϲ ὀψία δείλη, hoc fragmentum Herodianeum esse consequitur ex Arcad. 55, 4: τα διὰ τοῦ ελοϲ μονογενῆ προπαροξύνεται, εἰ μὴ πάθοϲ τι γένοιτο— τὸ δειελόϲ τὸ δειλινόν ὀξύνεται sc. propter pleonasmum vocalis ε. Caeterum accentum ex hoc ipso Arcadii canone, quum in E. M. proparoxytonos vocabulum scriptum sit, mutavi. ad fr. *157. De sigma pleonastico in compositione cf. e. g. Herod. in E.M. 790, 40 φερέϲβιοϲ. ad fr. *158. Meinekius adnotat: quadrisyhllabae huius nominis formae exempla habentur etiam in Ϲatal. trib. no. 72 et no. 132 non igitur metri causa ab Aristophane inventa est. Sed error Herodiani videtur.

159. E. Οr. 64, 5: ἐλεφαίρω: παρὰ τὸ ἔλπω τὸ ἐλπίζω ἄλλο παραγωγὸν ἐλπαίρω καὶ πλεοναϲμῷ τοῦ ἐλεπαίρω, τροπῇ τοῦ π εἰϲ φ ἐλεφαίρω. κυρίωϲ τὸ ταῖϲ ἐλπίϲιν ἀπατᾶϲθαι. οὕτωϲ Ἡρωδιανόϲ. λέγει δὲ δύναϲθαι τὸ ἐλεφαίρω παρὰ τὸ ζῷον εἰρῆϲθαι.

160. E. Or. 61, 24: ἐρινεόϲ ϲημαίνει τὴν ἀγρίαν ϲυκῆν. ἀπὸ τοῦ ἐρίζω γίνεται ἐρινόϲ καὶ κατὰ πλεοναϲμὸν τοῦ ε ἐρινεόϲ παρὰ τὸ ἐριϲτικὸν εἶναι τὸ δένδρον. ἀνέρχεται γὰρ εἰϲ τοίχουϲ καὶ εἰϲ ἕκαϲτον τόπον ἔν τε πέτραιϲ καὶ ὕδαϲιν. οὕτωϲ Ἡρωδιανὸϲ καὶ Εὐδαίμων.

161. E. M. 385, 54: ἐτεόϲ ὁ ἀληθήϲ ἐκ τοῦ ἐτόϲ κατὰ πλεοναϲμὸν τοῦ ἑ. ἐκ τοῦ εἰμί τὸ ὑπάρχω ἐτόϲ. τὸ γὰρ ἀληθὲϲ ὑπάρχον ἐϲτὶ καὶ πεπηγὸϲ καὶ ὂν ὥϲπερ τὸ ψεῦδοϲ οὐκ ὑπάρχον.

162. E. M. 726, 17 : ϲτερρόϲ. βούλονταί τινεϲ ἀπὸ τοῦ ϲτερεόϲ εἶναι ϲυγκοπῇ ϲτερόϲ καὶ πλεοναϲμῷ τοῦ ἑτέρου ρ ϲτερρόϲ. ἐμοὶ δὲ δοκεῖ μᾶλλον τὸ ϲτερεόϲ ἀπὸ τοῦ ϲτερρόϲ εἶναι. τὰ γὰρ εἰϲ ναι ἀπαρέμφατα ποιεῖ εἰϲ ροϲ ὀνόματα ἰϲοϲύλλαβα οἷον μιῆναι μιαρόϲ, ῥυπῆναι ῥυπαρόϲ, διῆναι διερόϲ, ϲταθῆναι ϲταθερόϲ, οὕτω ϲτῆναι ϲτερόϲ καὶ ϲτερρόϲ.

159a. II. Pr. Ε 163: ἀἕκονταϲ. ϲτέρηϲίϲ ἐϲτι τοῦ ἑκόντα τὸ ἀέκοντα· διὸ δαϲυντέον τὸ ε· πταίει οὖν Νικίαϲ ψιλῶν τὸ ε. οἴεται γὰρ τῷ ἄκοντα ἐπεντίθεϲθαι τὸ ε ὅπερ οὐκ ἔϲτι· τὸ γὰρ ἄκοντα ϲυναλοιφή ἐϲτι τοῦ ἀέκοντοϲ.

160a. II. Pr. Α 508: μητίετα: ἀπὸ τοῦ μητῖτα κατὰ πλεοναϲμὸν τοῦ ε καὶ ϲυϲτολῇ τοῦ ι ἀπὸ εὐθείαϲ τῆϲ μητίτηϲ κλητικὴ γέγονε μητίετα· καὶ ὁ τόνοϲ ἐπὶ τοῦ αὐτοῦ τόπου ἔμεινε μετὰ τὸν πλεοναϲμόν. cf.Α 175.

160b. II. Pr. 538: δαφοινεόν. ὀξύνεται· ἐπὶ γὰρ τῶν εἰϲ οϲ ὀνομάτων ὁ πλεοναϲμὸϲ τοῦ ε φυλάϲϲει τὴν ἐπὶ τέλουϲ ὀξεῖαν κενόϲ κενεόϲ, ἀδελφόϲ ἀδελφεόϲ.

ad fr. 159. Ad originationem ab ἐλέφαϲ inductus videtur Od. τ 565. Transiit in E. M. auctore suppresso. ad fr.160. Locum praeeunte Larchero ex E. M. 373, 54 et Gud. 207, 53 sic supplevi pro παρὰ τὸ ἐριϲτικὸν εἶναι τὸ δένδρον πέτραιϲ καὶ ὕδαϲιν. ad fr. 161. cf. Il. Pr. Ϲ 410. τὸ ἐτόϲ ὡϲ θετόϲ, ὃ ϲημαίνει τὴν ὕπαρξιν, ἐξ οὖ τὸ ἀληθέϲ, ὃ καὶ γίνεται ἐτεόϲ. ad Pr. *162. Ex disputationis conformatione βούλονταί τινεϲ —ἐμοὶ δὲ δοκεῖ μᾶλλον et ex argumento Herodianea origo comprobatur. Canonem de adiectivis in ροϲ verbalibus transscripsit Choer. Eprim. in Psalm. 126, 11 sed inepte pro pter pleonasmum epsili comparat cum ϲτερεόϲ ἱερόϲ cf. Lob. El. I 252. Apud Zonaram subscriptum est huic praecepto p. 1668 οὕτωϲ Ὦροϲ ὁ Μιλήϲιοϲ περὶ

163. St B. 471, 13. Νέδη πόλιϲ Ἀρκαδίαϲ. Εὐφορίων δὲ Nεδέην αὐτήν φηϲι.

164. E. M. 755, 33: τριακόντεοϲ. ὥϲπερ γίνεται ἐπὶ τῆϲ γενικῆϲ τῶν πληθυντικῶν γερόντων γεροντέων, οὕτω καὶ ἐπὶ τῆϲ γενικῆϲ τῶν ἑνικῶν τριάκων τριάκοντοϲ τριακόντεοϲ κατὰ πλεοναϲμόν. περὶ παθῶν.

165. E. M. 227, 3: γέροντεϲ γερόντων καὶ πλεοναϲμῷ τοῦ ε γέροντέων οὐχ ὡϲ ναυτῶν καὶ ναυτέων. τοῦτο διαίρεϲίϲ ἐϲτι καὶ οὐ πλέοναϲμόϲ. ὁ γὰρ τόνοϲ διελέγχει· εἰ μὲν γὰρ περιϲπᾶται, δῆλον ὅτι διαίρεϲιϲ· εἰ δὲ βαρύνεται, δῆλον ὅτι πλεοναϲμὸϲ καὶ οὐ διαίρεϲιϲ. οὕτωϲ Ἡρωδιανόϲ.

166. Ep.Hon.239,1, E.M.507,15: ἀρνῶν ἐκ κεφαλέων (Γ 273): ὁ κανών· οἱ Αἰολεῖϲ διὰ τοῦ αων κεφαλάων, οἱ δὲ Δωριεῖϲ διὰ τοῦ εων κεφαλέων· ὁ δὲ Ζηνόδοτοϲ γράφει «ἀρνέων ἐκ κεφαλέων» ὡϲ κτητικὸν τὸ ἀρνέων λαβών· κακῶϲ δέ· κανὼν γάρ ἐϲτιν ὁ λέγων, τὸ κτητικὸν ἐπὶ τῶν ϲωματικῶν μερῶν λαμβανόμενον κατὰ τεθνηκότοϲ θέλει παραλαμβάνεϲθαι οἷον βοεία κεφαλή ἡ τεθνηκότοϲ, καὶ ἀνθρώπειοϲ πούϲ ὁ τοῦ τετελευτηκότοϲ· οὐ γὰρ ἐπὶ ζώντων εἴποι τιϲ ἄν· διὸ καὶ μέμφονται Ζηνοδότῳ, ἐπειδὴ τὸ « ἀρνέων ἐκ κεφαλέων » ἀνεγίνωϲκεν ἀρνέων κτητικόν· κτητικῇ γὰρ φωνῇ ἐχρήϲατο ὡϲ ἐπὶ ζώντων

160c. II. Pr. ψ 160: τὰ εἰϲ οϲ λήγοντα ὀνόματα, παρὰ ῥῆμα γινόμενα, καθαρεύοντα καὶ τῷ ε παραληγόμενα ὀξύνεϲθαι θέλει, φωλεύω φωλεόϲ, ὀχεύω ὀχεόϲ καὶ ἐν πλεοναϲμῷ τοῦ ϲ ὀϲχεόϲ, καὶ παρὰ τὸ ϲωρεύω δὲ ὁ ϲωρεόϲ· τὸ δὲ ϲωρόϲ κατὰ ϲυγκοπὴν ἀπετελεῖτο. καὶ παρὰ τὸ λοχεύω δὲ ὁ λοχεόϲ ἔϲται κατ’ ὀξεῖαν τάϲιν «ὁ  δ’ ἐκ λοχεοῖο πάϊϲ Hes. Theogn. 178). ἀλλ’ οὖν γε βαρυτόνωϲ οἱ πλείουϲ ἀνέγνωϲαν, πλεοναϲμὸν ἐκδεξάμενοι τοῦ ε, ὥϲτε παρὰ τὴν λόχου γενικὴν «ἐκ λόχου ἀμπήδηϲε» (II. Λ 379) λόχοιο γενέϲθαι καὶ λοχέοιο.

πάθουϲ, sed iure Henr. Kleist in dissertatione de Philoxeni grammat. Alex. studiis etymologicis p. 35 hunc locum ex Etym. Orionis exscriptum, ab rione autem ex Herodiani libro περὶ παθῶν excerptum esse iudicat. ad fr. 164. cf. Lob. El. 1 422, Proll. 316 et Addenda. ad fr. 165 et *166. Parum accurate Herodiani sententia relata est, nam sine dnbio eos tantum genetivos, qui ex contractione circumflexum aeceperunt, dissolvi posse putavit, eos vero, quorum circumflexus cliticus est velut ἀρνῶν, a diaeresi exclusos existimavit’neque in his pleonasmus ei licitus videbatur, nam Zenodoteum ἀρνέων non ut Aristonicus opinabatur ex ἀρνῶν genetivo nominis, sed ex ἀρνείων possessivo repetivit. Haec certe sententia adnotamenti Emmerismorum est, si locum valdo corruptum sic restituas ut feci in Philologo XXI p. 389, ubi Lobeckium locum aliter emendasse in El, II 98 monui. Verba corrupta hic ut ap. Ϲramerum scripta sunt, pono· ὁ δὲ Ζηνόδοτοϲ γράφει τὸ

ἀρνῶν, οὐκ ἔπαθε δὲ τὸ ἀρνέων πλεοναϲμὸν οὐδὲ διαίρεϲιν ἐκ τοῦ ἀρνῶν, ἀλλὰ ἔλλειψιν τοῦ ι ἐκ τοῦ ἀρνείων.

167. E. M. 224, 50: γεμέωϲι δὲ παϲτάδεϲ. γέμωμεν γέμητε γέμωϲι καὶ πλεοναϲμῷ ποιητικῷ τοῦ ε γεμέωϲιν. οὕτωϲ Ἡρωδιανόϲ.

168. E. M. 133, 34: ἀπτερέωϲ παρ’ Ἡϲιόδῳ ὥϲπερ τὸ ἀψοφέωϲ. ϲημαίνει δὲ τὸ αἰφνιδίωϲ· ἀποπτέρων ἀπτέρων ἀπτέρωϲ ἀπτερέωϲ. οὕτωϲ Ἡρωδιανόϲ.

167a. II. Pr. Ψ 361: προπαροξυτονητέον τὸ μεμνέῳτο· γράφεται δὲ καὶ ϲὺν τῷ ι τὸ ω. οὕτω δὲ καὶ ὁ Ἀϲκαλωνίτηϲ, ἐκ τοῦ μεμνέοιτο ἡγούμενοϲ αὐτὸ εἶναι. παρὰ μέντοι Ξενοφῶντι ἄνευ τοῦ ε ἐϲτὶν ὁ ϲχηματιϲμὸϲ καὶ προπεριϲπᾶται, ἐν Κύρου παιδείαϲ πρώτῳ (6, 3) «ἀλλ’ ὅτε τὰ ἄριϲτα πράττοι, τότε μάλιϲτα τὸν θεὸν μεμνῷτο ». τὸ δὲ ἀνάλογον διὰ τοῦ η προϲκειμένου τοῦ ι παρ’ Ἀριϲτοφάνει ἐν Πλούτῳ δευτέρῳ (992) ἴνα τοὐμὸν ἱμάτιον φορῶν μεμνῇτό μου» καὶ πάλιν προπεριϲπαϲτέον.

167b. Schol. A ad Il. Ξ 241: ἐπίϲχοιεϲ. οὕτωϲ τὴν γραφὴν παρατίθεται ὁ Ἡρωδιανὸϲ ἐν τῷ ιζ τῆϲ καθόλου καὶ λέγει ἀπὸ τοῦ ἐπίθεται πλεοναϲμὸν εἶναι τοῦ ε ἢ ϲυϲτολὴν τοῦ ἐπιϲχοίηϲ.

168a. E. M. 146, 19: ὁ Ἡρωδιανόϲ φηϲιν ἐν τῇ καθόλου πλεονάζειν τὴν ει δίφθογγον καὶ γίνεται ἀρνόϲ ἀρνειόϲ ὡϲ ἀμνόϲ ἀμνειόϲ.

168b. Arcad. 45 1: τὰ εἰϲ ειοϲ ὑπερδιϲύλλαβα μὴ πλεοναζούϲηϲ τῆϲ ε διφθόγγου προπαροξύνεται Αἰάντειοϲ Ὁμήρειοϲ γαλήνειοϲ Ἰππάρχειοϲ· τὸ δὲ ἀδελφειόϲ ἀπὸ τοῦ ἀδελφόϲ πλεονάζει τὸ ει.

λαι δίφθογγον ὡϲ κτητικὸν αὐτὸ λαβών et in fine οὐκ ἔπαθε πλεοναϲμὸν ἀλλὰ διαίρεϲιν. ad fr. 167. Accentum γεμῶμεν γεμῆτε γεμῶϲι mutavi ef. Lob. El. I 426, ad Buttm. II 338, hem. 147. ad fr. 168. Sie scripsi pro ἀπωτέρω ἀπτέρω collato E. M. 183, 20 τὸ ἀψοφέωϲ ἀπὸ τοῦ ἄψοφοι ἀψόφων τὸ ἐπίρρημα ἀψόφωϲ καὶ πλεοναϲμῷ τοῦ ε ἀψοφέωϲ· διαιρεῖϲθαι δὲ οὐκ ἔϲτιν. ὅμοιον δὲ τούτου καὶ τὸ ἀπτερέωϲ παρ’ Ἡϲιόδῳ ἀπὸ τοῦ πτερέωϲ τὸ ταχέωϲ —duce Lob. El. 1 419 coll. p. 38 et El. 11 98 not. 98. Ex eodem fonte manavit Ep. Hom. 374, 3 προφρονέωϲ. πρόφρων πρόφρονοϲ πρόφρονεϲ προφρόνων προφρόνωϲ, εἶτα ποιητικῶϲ προφρονέωϲ πλεοναϲμῷ τοῦ ὲ ὡϲ ἀψοφέωϲ. ἀπὸ γὰρ τοῦ ἄψοφοι ἀψόφων ἀψόφωϲ καὶ ἀψοφέωϲ. ad fr. [167a]. cf. Lob. El.1 426. ad fr. [167 b]. cf. Lob. El. 11 225 et Pros. Cath. 469, 14. ad fr. [168a et b). cf. Lob. El. I 430. De ἀρειή ex E. M. 139, 24 comperinus Herodianum in Ϲatholica accentum abnormem dixisse, sed utrum cum

169. E.M. 659, 46: Πελοπηΐϲ. ὡϲ παρὰ τὴν Κέκροπι δοτικὴν γίνεται Κεκροπίϲ Αἰθίοπι Αἰθιοπίϲ, οὕτω Πέλοπι Πελοπίϲ καὶ πλεοναϲμῷ τοῦ Πελοπηΐϲ ὡϲ τὸ ποίμνιον ποιμνήϊον καὶ τάφοϲ τάφιοϲ καὶ ἐπιτάφιοϲ ταφήϊον « Λαέρτῃ ἥρωϊ ταφήϊον» (Od. β 99). περὶ παθῶν.

170. Ep. Hom. 255, 7: Καδμηΐδι γαίῃ (Hesiod. op. 161): ὥϲπερ παρὰ τὸ Δάρδανοϲ ἐκπίπτει πατρωνυμικὸν εἰϲ ιϲ Δαρδανίϲ καὶ παρὰ τὸ Πρίαμοϲ Πριαμίϲ, οὕτωϲ ἔδει καὶ παρὰ τὸ Κάδμοϲ Καδμίϲ. τὸ ἄρα Καδμηΐϲ ἐπλεόναϲε τὸ η. ὅτε οὖν φηϲιν ὁ Ἴβυκοϲ «παρελέξατο Καδμίδι κούρᾳ », τὸ ὀφειλόμενον ἀπέδωκεν.

171. St. B. 666, 14: Φίλυρεϲ ἔθνοϲ πρὸϲ τῷ Πόντῳ. τὸ θηλυκὸν Φιλυρίϲ καὶ Φιλυρηΐϲ πλεοναϲμῷ τοῦ η.

172. St. B. Βρύξ. τὸ θηλυκὸν Βρυγίϲ καὶ Βρυγηΐϲ ὡϲ Καδμηΐϲ.

173. Eustath. 468 extr: Ὅμηροϲ τὸν πολίτην πολιήτην φηϲίν, ὅπερ Ἰωνικὸν εἶναι δοκεῖ κατὰ τὸ Μαϲϲαλιήτϲ Ἀπολλωνιήτηϲ, οἰκιήτηϲ, ἅπερ κεῖνται παρὰ τῷ Ἡρωδιανῷ.

St. B. 43, 1: τὸ πολιήτηϲ πλεοναϲμὸν ἔχει τοῦ η ὡϲ τὸ μυθιήτηϲ, ὅπερ οὐδ’ ἐθνικόν, καὶ τὸ Ἰουλιήτηϲ ἀπὸ τοῦ Ἰουλίτηϲ. τὸ δὲ Βαργυλιήτηϲ καὶ Μαϲϲαλιήτηϲ τέτραπται.

174. E. M. 698, 2: πωγωνιήτηϲ. πώγων πώγωνοϲ πωγωνίτηϲ καὶ πλεοναϲμῷ τοῦ η πωγωνιήτηϲ ὡϲ πολιήτηϲ· ἤ παρὰ τὸ πωγωνία πωγωνιάτηϲ καὶ κατὰ τροπὴν πωγωνιήτηϲ. λέγουϲι δέ τινεϲ, ὅτι ἀπὸ τῶν εἰϲ ων ληγόντων οὐκ ἔχει γεγονέναι πωγωνία. Κράτηϲ δ’ οὖν ἐν

ad fr. 169. Verba extrema ὡϲ τὸ ποίμνιον κτλ. addidi ex Ep. Hom. 374, 9, E. M. 748, 38, quae de ταφήιον dicta eunt, separatim protulit. ad fr. *170. Hoc Herodianeum esse ex superiore fragmento consequitur et ex sermone cf. e. g. Mon. 7, 26 Ἀλκαῖοϲ δὲ καὶ ω ἀποφαίνεται τὸ ὄνομα ὠρανὸϲ λέγων —ὥϲτε τὸ ἐπιζητούμενον παρ’ αὐτῷ λελύϲθαι et 8, 24 μήποτε οὖν Δωριεῖϲ διὰ τοῦ α προφερόμενοι αὐτὸ (sc. ’Ἄρτεμιϲ) κατά τι κατορθοῦϲιν. Ἄρταμιϲ γὰρ λέγουϲιν ὡϲ τὸ δύναμιϲ καὶ Ϲεμίραμιϲ. 14, 21 ὁ μέντοι Ἀνακρέων καὶ χάρι τόειϲ εἶπεν ἀποδοὺϲ τὸ ἐντελὲϲ τῇ λέξει. — Quae St. B. fr. *171 et *172 praebet, Herodianea esse elucet, addere licet 320, 12 Θυνιάϲ νῆϲοϲ. λέγεται καὶ Θυν καὶ Θυνίϲ καὶ Θυνηΐϲ. ad fr. 173. Eustath. et St. B. ex eodem fonte hausisse clarum est, sed exhibui locos, sicut scripti sunt, quamquam utrumque adnotamentum connectere potui. Ἰουλιήτηϲ ὡϲ πολιήτηϲ commemorat St. B. etiam 335, 13 Ἰουλίϲ. ad fr *174. Hoe Herodiani esse fr. proximum docet, inserui verba, quae omissa esse intelectus probat: καὶ πλεονοϲμῷ τοῦ η— καὶ κατὰ τροπὴν πωγωνιήτηϲ, porro cum Meinekio fr. com. I 82 ed. min. pro Κράτηϲ γοῦν: δ’ οὖν. Eustath. 539,18 ex ἀρή cum pleonasmo diphthongi ει an cum E.M.l. c. ex ἄρέα ab Ἀρέωϲ genetivo propagato inserto ι ortum putaverit, nescimus.

Μετοίκοιϲ λειποπωγωνία ἔφη. δύναται οὖν, ὥϲπερ οἰκία οἰκιάτηϲ, οὕτω πωγωνία πωγωνιάτηϲ καὶ πωγωνιήτηϲ γενέϲθαι.

175. Ep. Hom. 298, 32. Nυϲήϊον. ἀμφίβολον· εἰ γὰρ παρὰ τὸ Nύϲιον, πλεοναϲμόϲ ἐϲτι τοῦ η εἰ δὲ παρὰ τὸ Νῦϲα, ὤφειλε μὲν εἶναι Nύϲειον, ἀλλ’ ὥϲπερ παρὰ τὸ ἄρειον ἀρήιον αὐξήϲει γέγονεν, οὕτω Νυϲήϊον, ὥϲτε δύναται διαίρεϲιϲ εἶναι καὶ ἐπέκταϲιϲ, ἀλλ’ οὐ πλεοναϲμόϲ. τὸ δὲ γαιήϊοϲ ἀπὸ τοῦ γαῖα γαίϊοϲ ἐν πλεοναϲμῷ καὶ τὸ κ πολεμήϊα» παρὰ τὸ πόλεμοϲ πολέμια. ὅταν οὖν εἴπῃ «πολεμήϊα τεύχεα» (H 193) πλεονάζει τὸ η.

176. Theogn. Cr. II 91,21 : κρήηνον τὸ ἐπιτέλεϲον· γέγονε δὲ παρὰ τὸ κραίνω· ὁ ἀόριϲτοϲ ἔκρανα· τὸ προϲτακτικὸν κρᾶνον καὶ Ἰωνικῶϲ τροπῇ τοῦ α εἰϲ η κρῆνον καὶ ἐν πλεοναϲμῷ τοῦ η κρήηνον. οὕτωϲ Ἡρωδιανὸϲ ἐν τῷ περὶ παθῶν.

177. Ep. Cram. I 342, 26: ἀριθμόϲ. παρὰ τὸ ἄρω τὸ ἁρμόζω — Ὅμηροϲ «ἄρϲαντεϲ κατὰ θυμόν » (Ιl.Α 136) γίνεται ἁρμόϲ καὶ πλεοναϲμῷ τοῦ ϲ ἀρϲμόϲ καὶ τροπῇ τοῦ ϲ εἰϲ θ ἀρθμόϲ καὶ πλεοναϲμῷ τοῦ ι ἀριθμόϲ. ἁρμογὴ γὰρ μονάδων ὁ ἀριθμόϲ. οὕτωϲ Ἡ ρωδιανόϲ· ὁ δὲ πατὴρ αὐτοῦ ὁ Ἀπολλώνιοϲ παρὰ τὸ ἁλίζω τὸ ϲυναθροίζω ἁλιϲμόϲ καὶ τροπῇ τοῦ ϲ εἰϲ θ ἁλιθμόϲ καὶ τοῦ ἀμεταβόλου εἰϲ ἀμετάβολον ἀριθμόϲ· οἱονεὶ ἡ ϲυνάθροιϲιϲ τῶν μονάδων. — E. Or. 26, 19.

176a. Men. 46, 6: βοτρυδόν. τὰ εἰϲ δον λήγοντα ἐπιρρήματα ὀξυνόμενα οὐ θέλει ἀπὸ τῶν εἰϲ υϲ ληγόντων ὀνομάτων παράγεϲθαι καὶ πρὸ τέλουϲ ἔχειν τὸ υ. μονῆρεϲ ἄρα τὸ βοτρυδόν. —ὁ μέντοι Εὐφορίων παρὰ τὸ εἰϲ υϲ παραγωγὸν ποιήϲαϲ ἐπίρρημα οὐκ ἔδωκε πρὸ τέλουϲ τὸ υ, ἀλλὰ τὸ η, πάντα δέ οἱ νεκυηδὸν ἐλευκαίνοντο πρόϲωπα.

ad fr. *175. Locum emendavit Lobeck. Proll. 471, qui quamquam pleonasum in γαιήιοϲ quod sic etiam in E. M. 223, 12 explicatur reprobat, tamen de origine Herodianea non dubitare sinit totius adnotamenti conceptio, cum qua cf. E. M. 176. 45 ἀφέωκα· τὸ θέμα ἀμφίβολον. E. M. 566, 34 λιμήρη Ἐπίδαυρον· τοῦτο διϲϲόν ἐϲτιν ὁπότε μὲν — ἢ παρὰ κτλ. E.M.619 35 οἰχνεῖν ἀμφίβολον et νοcabulum ἐπέκταϲιϲ, quod Herodianus intellectu simplicis ἔκταϲιϲ usurpare amat. ad fr. 176. Post ἔκρανα ut a Theognosto adiecta verba ὡϲ φαίνω ἔφανα et post κρᾶνον φάνον, quae desunt in simillimo loco E. M.536, 7, An. Paris. III 318, 20 omisi. De re cf. Lob. El. I 436. ad fr. 177. Post verba Homerica est lacuna οπ. . . . . , quae fortasse ex II. Pr. l. c. ὅπερ ψιλοῦται explenda est. Pro πλεοναϲμῷ τοῦ δ scripsi ϲ collato E M. 500, 48 οἱ Ἀττικοὶ τρέπουϲι τὸ ϲ εἰϲ 6 τὸ κλαυϲμόϲ κλαυθμόϲ λέγοντεϲ καὶ τὸ ἀριϲμόϲ ἀριθμόϲ. Verba ἁρμογὴ —ἀριθμόϲ accesserunt ex E. Or. 26, 19 Apollonii explicatio ab ipso Herodiano adiecta fuisse videtur.

178. Ep. Hom. 365, 1: πυκινά: οἱ μὲν τὸ πυκνόϲ ἐνδείᾳ τοῦ ι λέγουϲιν ἐκ τοῦ πυκινόϲ, οἱ δὲ πυκινόϲ ἐν πλεοναϲμῷ τοῦ ι ἐκ τοῦ πυκνόϲ. ἡμεῖϲ δὲ λέγομεν, ὅτι τὸ πύκα γέγονεν ἐκ τοῦ πυκνόϲ· ἀπὸ τοῦ πυκνόϲ ὀνοματικὸν ἐπίρρημα πυκνά « πυκνὰ μάλα ϲτενάχων» (Ϲ 318), ἐλλείψει τοῦ ν πύκα· γίνεται γὰρ ἔλλειψιϲ ϲτοιχείου ὡϲ ταχέα τάχα, ϲαφέα ϲάφα, οὕτωϲ πυκνά πύκα. τὸ δὲ πυκνόϲ γίνεται ἀπὸ τοῦ πτύϲϲω πτυκνόϲ ἐλλείψει τοῦ τ ὡϲ ἴϲχω ἰϲχνόϲ. ἀπὸ δὲ τοῦ πύκα γίνεται παραγωγὴ διὰ τοῦ ινοϲ πυκινόϲ· ἀπὸ γὰρ ἐπιρρημάτων γίνονται παραγωγαὶ διὰ τοῦ ινοϲ ϲυνεϲταλμένου τοῦ ι ἐχθεϲινόϲ, πρωϊνόϲ, περυϲινόϲ, ὀψινόϲ καὶ παρὰ τὸ τῆτεϲ ἐπίρρημα τητινόϲ παρὰ Ἀττικοῖϲ ὡϲ ἅδην ἁδινόϲ.

179. E. M. 41, 44: ἀΐζηλοϲ. ὁ Ἡρωδιανὸϲ ἐϲ τὸ περὶ παθῶν λέγει εἶναι αὐτὸ οὕτωϲ. δῆλοϲ ἄδηλοϲ πλεοναϲμῷ τοῦ ι καὶ τροπῇ ἄΐζηλοϲ.

179a. II. Pr. 228 et περὶ Ἀττικῶν προϲῳδιῶν E. M. 804, 11: φῶριαμόϲ: εἴτε παρὰ τὸ τοὺϲ φῶραϲ ἀπείργειν ἢ ἀπὸ τοῦ τὰ φάρη φυλάϲϲειν ἡ προκειμένη λέξιϲ παρῆκται, ἔϲται κατ’ ὀξεῖαν τάϲιν φωραμόϲ καὶ πλεοναϲμῷ τοῦ ι φωριαμόϲ.

179b. Theogn. 57, 14: αἰζήϊοϲ πλεονάϲαν τὸ i, οὐ τὸ η, ἀνεβίβαϲε τὸν τόνον, ὥϲ φηϲιν Ἡρωδιανὸϲ ἐν τῇ καθόλου.

179c. Mon. 43, 31: ἐϲθίω: τὰ εἰϲ ω λήγοντα ῥήματα ὁριϲτικὰ ἐνεϲτῶτοϲ χρόνου, εἰ λάβοι ἐπέκταϲιν τοῦ ι, περιϲπᾶϲθαι θέλει χαίρω χαριῶ, ἐρεύθω ἐρευθιῶ, φλέγω φλεγιῶ, κνήθω κνηθιῶ, κνίφω κνιφιῶ· ἀλλὰ μόνον τὸ ἐϲθίω βαρύνεται· τὸ γὰρ δείδιε οὐχ, ὥϲ τινεϲ οἴονται, ἀπαι-

ad fr. *178. Herodiani esse et dictio ἡμεῖϲ δὲ λέγομεν, de qua iam saepius monuimus et res demonstrant. de πύκα ex πυκνά orto cf. lo. Alex. 28, 31 seqq., de adiectivis in ινοϲ ab adverbiis ductis Arcad. 65, 12. Omisi autem verba ab epitomatore inculcata post ἰϲχνόϲ. τὸ δὲ πτύϲϲω παρὰ τὸ πέτω τὸ πίπτω τὸ ἐπιπίπτειν τινί πέτω πετύϲϲω καὶ πτύϲϲω· οὐδὲν γὰρ ἄλλο ἐϲτὶ τὸ πτύϲϲειν ἢ τὸ ἐπιπίπτειν ἕτερον ἑτέρῳ· παρὰ τὸ πτύϲϲω πτύξω πτύξ καὶ ἀποβολῇ τοῦ πύξ ὡϲ ἀλλάξω ἀλλάξ καὶ ἐναλλάξ, κουρίζω κουρίξω κουρίξ θήκω θήξω δήξ δάξ καὶ ὀδάξ. λήγω λήξω λήξ καί λάξ τὸ τῷ λήγοντι μέρει παίειν. ad fr. 179. ln lemmate scripsi pro ἄΐδηλοϲ ἀΐζηλοϲ et post pro ζῆλοϲ ἄζηλοϲ: δῆλοϲ ἄδηλοϲ. Nam de ἀΐζηλοϲ B 318 «τὸν μέν ἄΐζηλον θῆκε θεόϲ» sermo fuisse videtur neque dubitandum est, quin etiam Zenodoteae scripturae ἀρίδηλοϲ mentio inlecta fuerit. Hoc autem in Ep. Cr. I 15, 28 sic explicatur: ἀρίζηλοϲ ἐκ τοῦ ἀρί ἐπιτατικοῦ καὶ τοῦ δῆλοϲ πλεοναϲμῷ τοῦ ϲ ἀρίϲδηλοϲ καὶ ἐπειδὴ τὸ ζ ἐκ τοῦ ϲ καὶ δ ϲύγκειται, τρέπεται τὸ δ καὶ ϲ εἰϲ ζ καὶ γίνεται ἀρίζηλοϲ, quamquam alii ἀπὸ τοῦ ζῆλοϲ ἀρίζηλοϲ· οἱ γὰρ ἄξιοι ζήλου ὄγαν ἔκδηλοι E. M.142, 30 cf. Lelrs ad Herod. p. 457 et Merckel ad Apoll. Rhod. CLXXII.

180. E. M. 220, 9: γαλόῳ: οἱ μὲν λέγουϲιν ὅτι ἔϲτι γάλωϲ, εἶτα διαλύϲει τοῦ ω γάλοωϲ ὡϲ τὸ «ἐξ Ἀθόω δ’ἐπὶ πόντον ἔβη (Ϲ 229). ὁ δὲ Ἡρωδιανὸϲ ἐν τῷ περὶ παθῶν λέγει, ὅτι ἐϲτὶν εὐθεῖα ἡ γά- λωϲ. κλίνεται δὲ τῆϲ γάλω· ὁ κανών· τὰ βαρύτονα κατὰ ἀποβολὴν τοῦ ϲ κλίνονται τῆϲ Κέω. — ἡ δοτικὴ τῇ γάλῳ καὶ πλεοναϲμῷ τοῦ ο γαλόῳ· διὰ τοῦτο καταβιβάζει τὸν τόνον, ἐπειδὴ οὐδέποτε ἐπὶ τέλουϲ κειμένου τοῦ ω τρίτη ἀπὸ τέλουϲ τίθεται ἡ ὀξεῖα χωρὶϲ τῶν Ἀττικῶν. κλίνεται δὲ καὶ γάλωϲ γάλωτοϲ ὡϲ γέλωϲ γέλωτοϲ.

181. E. M. 347, 9: ἐξ Ἀθόω: «ἐξ Ἀθόω δ’ ἐπὶ πόντον ἐβήϲετο» Ἰλιάδοϲ (Ξ 229) πλανώμενοί τινεϲ ἀναγινώϲκουϲιν ἐξ Ἀθόω· οὐ γὰρ δύναται τρίτη ἀπὸ τοῦ ω πίπτειν ἡ ὀξεῖα· οὐ γὰρ ἔχει πρὸ τοῦ ω τὸ ε ὡϲ τὸ πόλεων. ἀμφίβολον· εἰ μὲν γὰρ παρὰ τὸ Ἄθωϲ Ἄθω, ἐϲτὶ πλεοναϲμὸϲ τοῦ ο· εἰ δὲ εἴρηται Ἀθόωϲ Ἀθόω, οὐκ ἔτι πλεονάζει. Ἡρωδιανὸϲ περὶ παθῶν.

τεῖ θέμα τὸ δειδίω. εἰ δὲ καὶ ἀπαιτήϲῃ, ἐκ παρακειμένου ἂν εἴη γινόμενον.

179d. St. B. 379, 3: Κοτιάειον. —τινέϲ φαϲι Κοϲιάειον ὀφείλει· δοκεῖ δὲ ἀπὸ τοῦ Κόϲα Κοϲάειον ὡϲ τοῦ Μίδα Μιδάειον καὶ προϲθέϲει τοῦ ι Κοϲιάειον καὶ τροπῇ Κοτιάειον.

179e. St. B. 62, 1: Ἀκουιτανοί: ἔοικε τὸ ι κατὰ πλεοναϲμὸν ἔχειν.

179f. St. B. 608, 9. Ταῦροϲ: τὸ ἐθνικὸν Ταυριανόϲ πλεοναϲμῷ τοῦ ι ὡϲ Ζυγιανόϲ.

181a. lo. Al. 37, 31: τὸ θοάν ὀξυνόμενον πλεοναϲμὸν ἔχει τοῦ ο δήν δάν θοάν.

ad fr. 180. Omisi ἔϲτι δὲ ἡ ἀνδρὸϲ ἀδελφή post η γάλωϲ ut ab epitomatore adiecta. Verbis τῶν Ἀττικῶν intellegi πόλεωϲ ἵλεω adnotavit Lob. El. 1 471. cf. Ep. Cr. I 146, 10 ἀμφὶ δέ μιν γαλόῳ (Χ 473) ἐπενθέϲει τοῦ ο γάλωϲ γὰρ καὶ «ἐξ Ἀθόω», Ἄθω γάρ. ἐν δὲ τῷ λαγωόϲ οὐκ ἐπένθεϲιϲ τοῦ ο, ἀλλὰ διϲϲὴ χρῆϲιϲ· λαγώϲ γὰρ καὶ λαγωόϲ, οὐχ, ὡϲ Τρύφων οἴεται, ταῦτα Βοιωτῶν εἰϲι διαλέκτου. ἐκεῖνοι γάρ, φαϲί, τῷ υ προϲνέμουϲι τὸ ο ὑμῖν οὑμῖν, κύνεϲ κούνεϲ. ad fr. 181. In fne pro Ἄθοοϲ Ἀθόου scripsi cum Lob. El. I 472 Ἀθόωϲ Ἀθόω. cf. St. B. 36, 10 Ἄθωϲ: εἴρηται δὲ καὶ Ἄθοοϲ ὡϲ Κῶϲ Κόοϲ. λέγεται δὲ καὶ κατὰ ϲυναίρεϲιν Ἄθουϲ. ἡ κλίϲιϲ διττή, καὶ Ἄθωοϲ καὶ Ἄθω. ad fr. [179f]. De his dubitanter Herod. ap. St. B.17, 2 τὸ Ταυριανόϲ καί. Ϲκορπιανόϲ καὶ Ζυγιανόϲ ἀπὸ τῶν Ϲκόρπων καὶ Ταύρων καὶ Ζυγῶν παράγεϲθαι. δοκοῦϲι, δυνάμενα καὶ αὐτὰ ἀπὸ τῶν προτέρων παράγεϲθαι τοπικῶν, ζυγίων, Ϲκορπίων, Ταυρίων.

182. St. B. 641, 16: Τύμωλοϲ: οὕτωϲ ὁ Τμῶλοϲ κατὰ ποιητικὸν μεταϲχηματιϲμόν.

183. E. Gud. 287, 10 O, E. M. 481, 16: ἰωή ἡ φωνή· παρὰ τὸ ἴω γίνεται ἰή καὶ πλεοναϲμῷ τοῦ ω ἰωή ἡ διικνουμένη εἰϲ τὰϲ ἀκοάϲ. οὕτωϲ Ἡρωδιανόϲ.

184. Ep.Hom. 86, 26, E. M. 157, 26: ἀcπιδιώτηϲ εἰ μὲν ἀπὸ τῆϲ. ἀϲπίδοϲ ἀϲπιδίτηϲ, δηλονότι πλεοναϲμῷ τοῦ ω εἰ δὲ παρὰ τὸ ἀϲπίδιοϲ ἔνθεν «ὑπαϲπίδια (e. g. Ν 158) παραγωγόν, οὐ πλεονάζει ὥϲπερ ἴδιοϲ ἰδιώτηϲ καὶ ἥλιοϲ ἡλιώτηϲ καὶ ἀφηλιώτηϲ, οὕτωϲ ἀϲπίδιοϲ ἀϲπιδιώτηϲ.

E. Or.30, 7: ἀγροιώτηϲ: ἀγρόϲ ἀγρότηϲ ὡϲ δῆμοϲ δημότηϲ πλεοναϲμῷ τοῦ ι ἀγροίτηϲ καὶ προϲθέϲει τοῦ ω ἀγροιώτηϲ.

185. St. B. 493, 6: Ὁμόλιον πόλιϲ Μακεδονίαϲ καὶ Μαγνηϲίαϲ. τὸ δὲ Ὁμολώϊον κτητικόν ἐϲτι κατὰ πλεοναϲμὸν τοῦ ω.

182a. Il. Pr. 0 365: τὸ ἥτε ξείνων θέμιϲ ἐϲτί (Od. ι 268) δαϲύνεται, τὸ δὲ ἠύτε ψιλοῦται.

182b. Ep. Cr. 313, 5: τὰ εἰϲ ω λήγοντα ῥήματα ἕτε βαρυτονεῖται εἶτε περιϲπᾶται, διὰ τοῦ υ βραχυνομένου ἐπεκτείνεται παρὰ τοῖϲ Ἴωϲιν οἷον κινῶ κινύω, φορῶ φορύω, ἐξ οὖ κατὰ παρένθεϲιν Δωρικὴν τοῦ ν φορύνω.

ad fr. *184. Similia habet St. B. 134, 25 Ἀϲπίϲ: τὸ ἐθνικὸν Ἀϲπιδίτηϲ τῷ ἔθει τῶν Αἰθιοπικῶν πόλεων καὶ Λιβυϲϲῶν τὸ δ’ ἀϲπιδιώτηϲ παρὰ τῷ ποιητῇ (B 554, Π 167) κατὰ πλεοναϲμὸν τοῦ ω· ἔϲτι δὲ τοῦτο παρὰ τὸ ἀϲπίδιον Μένανδροϲ κἀϲπίδιον ἐπριάμην τι καὶ μαχαίριον». τὸ δὲ ἀϲπιδίτηϲ Ϲοφοκλῆϲ ἐν Ναυπλίῳ καταπλέοντι «ἀλλ’ ἀϲπιδίτην, ὄντα καὶ πεφραγμένον». Conferri possunt St. B. 474, 7 νῆϲοϲ: ὁ ταύτην οἰκῶν νηϲίτηϲ, τοῦ δὲ νηϲίον νηϲιώτηϲ, p. 512, 20 πατρίϲ. τὸ ἐθνικὸν ὤφειλε πατρίτηϲ· ἄμεινον δὲ τὸ πατριώτηϲ; 4770, 13 αύκρατιϲ πόλιϲ Αἰγύπτου, ὡϲ πολίτηϲ Ναυκρατίτηϲ, καὶ Ναυκρατιώτηϲ ὡϲ Πηλουϲιώτηϲ, ἴϲωϲ ἀπὸ τοῦ Ναυκράτιον Ναυκρατία ὡϲ Ἰταλία Ἰταλιώτηϲ. — De ἀγροιώτηϲ (quod ex E.M. 12, 40 emendavit Larcher) cf. St. B. s. ἀγρόϲ· ἀγρότηϲ καὶ ἀγροιὡτηϲ. ad fr. [182a]. cf. E. M. 440, 11 τὸ ἤ ἀντὶ τοῦ ὡϲ προϲθέϲει τοῦ τε καὶ πλεοναϲμῶ τοῦ ῦ γίνεται ἠύτε δεῖ δὲ γινώϲκειν ἠύτε ἐν διαϲτάϲει· κανὼν γάρ ἐϲτιν ὁ λέγων, ὅτι οὐκ ἔϲτιν ἐπινοῆϲαι τὸ η καὶ υ ἐν μιᾷ ϲυλλαβῇ χωρὶϲ εἰ μὴ ἐν κλίϲει ῥήματοϲ ὡϲ αὐδῶ ηὔδων, αὐχῶ ηὔχουν· ἀναγκαίωϲ οὖν ἡ διάϲταϲιϲ τοῦ ἠύτε ὁμοίωϲ τῷ γρῆυϲ καὶ νῆυϲ, cum quibus congruit fere Apoll. de adv. 559 seqq. ad fr. [182b]. Ex compluribus de parectasi vocalis υ in verbis (E. M. 115, 13 ἀνύω, E.M. 111, 14 150, 48, Ep. Cr.I 322, 7) adnotamentis hoc recepi, quia iam vox epectasis (cf. Mon. 43, 31 ἐϲθίω) Herodiani memoriam excitat. huc accedit, quod pleonasmum literae ν in verbis Doricum vocat etiam ap. Eustath. 562, 43.

186. E. M. 176, 45: ἀφέωκα τὸ θέμα ἀμφίβολον· ὁ παρακείμενοϲ ἀφεῖκα, εἶτα ἐλλείψει τοῦ ι καὶ πλεοναϲμῷ τοῦ υ ἀφέωκα. ἄλλοι ὥϲπερ παρὰ τὸ πτῶ γίνεται πέπτηκα καὶ πέπτωκα κατὰ τροπὴν τοῦ η εἰϲ ω, οὕτω καὶ ἧκα πλεοναϲμῷ τοῦ ε ἕηκα καὶ τροπῇ τοῦ η εἰϲ ω· ἀφέωκα καὶ ὁ παθητικὸϲ παρακείμενοϲ κατὰ τὸ τρίτον ἀφέωνται. οὐ δεῖ δὲ τὰ ἀμφιβαλλόμενα παραλαμβάνειν. οὕτωϲ Ἡρωδιανὸϲ ἐν τῷ περὶ παθῶν.

187. Ep. Cram. II 338, 24: ἀπαιωρήϲαϲ: ἐκ τοῦ αἴρω τὸ κουφίζω πλεοναϲμῷ τοῦ ω αἰωρῶ ὥϲπερ ἀπὸ τοῦ ἔθω εἶθα εἴωθα καὶ ἀφεῖκα ἀφέωκα ἢ ἀπὸ τοῦ ἀφῆκα πλεοναϲμῷ τοῦ ε ἀφέηκα καὶ τροπῇ τοῦ μακροῦ εἰϲ μακρὸν ἀφέωκα, καὶ ἀφέωνται κατὰ πάθοϲ. ὁ Ἡρωδιανὸϲ ταῦτα ἐν τῷ κατὰ πάθη(?).

188. E. Gud. 269, 3: ἰάλεμοϲ: ἔϲτιν ἵημι τὸ πέμπω, ἐκ τούτου γίνεται ἴημοϲ, τροπῇ τοῦ η εἰϲ ε ἴεμοϲ καὶ πλεοναϲμῷ τῆϲ αἵ. ϲυλλαβῆϲ ἰάλεμοϲ καὶ ἰαλεμῆϲαι ἐπὶ τοῦ θρηνῆϲαι. οὕτωϲ Ἡρωδιανόϲ.

186a. Schol. A ad II. 272. ἄωρτο. —τοῦ ἄρω ὁ παρακείμενοϲ ἦρκα, ὁ παθητικὸϲ ἦρμαι, ὑπερϲυντέλικοϲ ἤρμην, τὸ τρίτον ἦρτο, ϲυϲτολῇ ἄρτο, ἐπενθέϲει τοῦ ω ἄωρτο ὥϲπερ εἶθα εἴωθα. οὕτωϲ Ἥρωδιανὸϲ ἐν τῷ β τμήματι τῷ περὶ παθῶν Διδύμου.

188a. E. Or. 57, 10: ἐτήτυμον. ἐτεόν ἔτυμον καὶ πλεοναϲμῷ τῆϲ τη ϲυλλαβῆϲ ἐτήτυμον.

ad fr.186. Cum lobeckio El.I 480 verba οὐ δεῖ δὲ τὰ ἀμφιβαλλόμενα παραλαμβάνειν in fine posui, quia his verbis refelluntur ii, qui ἧκα pro perfecto aoristi simili habuerunt. Hinc concludi etiam potest Herodianum alteram explicationem quam Philoxeni fuisse ex Ep. Cr. I 57, 10 comperimus praetulisse. Caeterum necesse fuit pro ἀλλ’ ὥϲπερ scribere ἄλλοι. ad fr. 187. Lob. El. I 481 not. post αἴρω excidisse arbitratur huiuscemodi verba: αἶρα καὶ πλεοναϲμῷ αἰὡρα, ἐξ οὖ οἰωρέω, equidem αἰωρῶ apposui et post εἴωθα proper antecedens fragm. inserui καὶ ἀφεῖκα ἀφέωκα. ad fr. 188. Omisi quae ex alio loco huc de ἰήϊοϲ vel ἰήιοϲ illata sunt (nam ad hoc vocabulum pertinent ὅτε μὲν ἐπὶ ἡλίου λέγεται, δαϲύνεται ἐπὶ τῆϲ ἀφέϲεωϲ τῶν βελῶν). In E. M. 462, 53 etiam altera originato huic, quae sola in E. ud. exstat , praemissa est: ἔϲτιν ἵημι, ἐκ τούτου ἴηοϲ, εἶτα ἰήεμοϲ, τροπῇ τοῦ η εἰϲ α καὶ πλεοναϲμῷ τοῦ λ ἰάλεμοϲ et in fne pro οὕτωϲ Ἡρωδιανόϲ subscriptum est: οὕτω Φιλόξενοϲ περὶ μονοϲυλλάβων, ὥϲ φηϲιν Ὡρίων. Quun autem in E. Orionis nihil de voce ἰάλεμοϲ traditum sit et constet Herodianum saepe Philoxeni scripta respicere, in E. M. pro Ὠρίων scribendum videtur Ἡρωδιανόϲ. De re cf. Lob. Proll. 98 et 158. ad fr. 188]. Reperitur eo loco literae Ε, ubi plura Herodianea proferuntur.

189. E. M. 282, 32: ἐδολιοῦϲαν: δολιῶ ὁ παρατατικὸϲ ἐδολίεον ἐδολίουν· τὸ τρίτον τῶν πληθυνφκῶν ἐδολιοῦϲαν. καὶ ὤφειλεν εἶναι ἐδολίεον ἐδολίουν ὥϲπερ ἐποίεον ἐποίουν. ἀλλ’ οἱ Βοιωτοὶ ἐπὶ τῶν μὴ ἐχόντων τὴν μετοχὴν εἰϲ ϲ ὀξύτονον ποιοῦϲι τὸ χρίτον τῷ πρώτῳ ἰϲοϲύλλαβον οἷον ἐμάθομεν ἐμάθοϲαν, εἴδομεν εἴδοϲαν, ἐπὶ δὲ τῶν ἐχόντων τὴν μετοχὴν εἰϲ ϲ ὀξύτονον ποιοῦϲιν ἔνδειαν ϲυλλαβῆϲ καὶ φυλάττουϲι τὴν παραλήγουϲαν τῆϲ γενικῆϲ τῶν μετοχῶν οἷον ἐκοϲμήθημεν ἐκοϲμήθηϲαν ἐκόϲμηθεν ὡϲ τὸ «αὐτὰϲ ἐπεὶ κόϲμηθεν» (Γ 1).

190. ὑποπετριδίων ὀνείρων: Ὕμνου εἰϲ Διοϲκούρουϲ πρώτῳ Ἀλκμὰν ταύτῃ τῇ διὰ τοῦ ιδιοϲ παραγωγῇ ἐχρήϲατο, ᾗπερ χρῶνται οἱ ραμματικοὶ ὡϲ τύμβοϲ τυμβίδιοϲ παῦροϲ παυρίδιοϲ, μοῖχοϲ μοιχίδιοϲ,

190a. Eustath. 890, 9: φαϲὶν Ἀπίων καὶ Ἡρόδωροϲ, ὅτι ἔοικεν ὁ Ῥοδίοϲ ποταμὸϲ παρὰ τὸν ῥόον ὠνομάϲθαι πλεονάϲαντοϲ τοῦ δι ὡϲ καὶ ἐν τῷ πίδαξ. πίαξ γὰρ παρὰ τὸ πιεῖν. καὶ ἐν τῷ πόρδαλιϲ καὶ πάρδαλιϲ· παρὰ τὸ προάλλεϲθαι γὰρ καὶ παράλλεϲθαι.

ad fr. *189. Quamquam similis sententia ap. Eustath. 1759, 36 Heraclidi tribuitur, tamen hoc fragmentum ab Herodiano profectum opinor propter extremam partem de κόϲμηθεν, quae fere congruit cum Il. Pr. Δ 222 ἔδυν πληθυντικόν ἐϲτι ϲυγκοπὲν ἀπὸ τοῦ ἔδυϲαν. — εἰ δέ τιϲ λέγοι, ὅτι τὰ ἑνικὰ καὶ τὰ πληθυντικὰ ὁμοφωνοῦντα καὶ ὁμόχρονά ἐϲτιν οἷον ἔλεγον ἐγὠ καὶ ἔλεγον ἐκεῖνοι, ἵϲτω ὅτι ἐκ ϲυγκοπῆϲ ἐϲτι τοῦτο τοῦ ἔδυϲαν· ἐν δὲ τοϲῖ τοιούτοιϲ τρίτοιϲ η ϲυγκοπὴ ἀναδέχεται λῆξιν τὴν αὐτὴν τῇ παραληγούϲῃ τῆϲ γενικῆϲ τῆϲ κατὰ τὴν μετοχήν, ἔϲταϲαν ἔϲταν, ϲτάντοϲ γάρ — ἐκοϲμήθηϲαν ἐκόϲμηθεν, κοϲμηθέντοϲ γάρ. cf. praeterea Choer. Dict. 535, 21 seqq, E. M. 426, 1 ἤλθοϲαν. Ahrens de dial. Aeol. 210 not. 3. Lob. El. I 485. ad fr.190. Codicis scriptura haec est: Διονύϲιοϲ ὁ Ϲίδιοϲ (cod. V ap. Gaisf. hebet Ϲίδιτοϲ, DM cι) πρῶτον (cod. V πρῶτοϲ) ταύτῃ τῇ ἐπιβολῇ ἐχρήϲατο, ᾗπερ χρῶνται οἱ γραμματικοί, ὡϲ τύμβοϲ τυμβίδιοϲ, παῦροϲ παυρίδιοϲ, ϲχίδιοϲ, πτερόν πτερίδιοϲ. ἐχρῆν οὖν εἰπεῖν καὶ τῶν ὑποπτεριδίων ὑπὲρ τῶν ὑποπετεριδίων. Lobeckius Proll. 357 sic locum emendandum existimavit: Διονύϲιοϲ ὁ Ϲυρακόϲιοϲ πρῶτον ταύτῃ τῇ ἐπιβολῇ ἐχρήϲατο οἷϲ γὰρ χρῶνται οἱ γραμματικοὶ ὡϲ ὁμοίοιϲ τύμβοϲ τυμβίδιοϲ, παῦροϲ παυρίδιοϲ, μοῖχοϲ μοιχίδιοϲ, διαφέρει ἀπὸ μακρᾶϲ ἀρχόμενα. ἐχρῆν οὖν ὑποπτέρων ἢ ὑποπτερύγων. Lucem accepti hic Herodiani locus reperto fragmento hymni Alemanici in Dioscoros (cf. Philolog. XXI p. 126 et XXII p. 1 seqq., ubi Bergkius p. 14 nostrum locum disceptavit, ad fr. [190a]. Licet de Ῥοδίοϲ et πίδαξ credamus, tamen πάρδαλιϲ et πόρδαλιϲ vocabulorum portentosa originario ab Herodiano aliena putanda est huc accedit, quod pleonasmus syllabae et simplicis consonae ab Eustathio contunduntur. —Ep. Cr. 176, 26 ἑλκεϲιπέπλουϲ: τὸ ο ἐν ταῖϲ ϲυνθέϲεϲι πολλάκιϲ εἰϲ τὸ ἕ μεταβάλλομεν καὶ τὴν ϲι ϲυλλαβὴν προϲλαμβάνομεν οἶον ἕλκω ἑλκόπεπλοϲ ἑλκεϲίπεπλοϲ· πρῶτοϲ πρωτόλαοϲ Πρωτεϲίλαοϲ, πηγόϲ πηγόμαλλοϲ πηγεϲίμαλλοϲ. ἔνιοι δὲ ἀπὸ μελλόντων αὐτὰ ϲχηματίζουϲι τῶν διπλῶν μὲν ἀναλυομένων, τοῦ δὲ ἑ παρεμπίπτοντοϲ οἷον ἕλξω ἐλξίπεπλοϲ καὶ ἑλκεϲίπεπλοϲ, πήξω πηξίμαλλοϲ καὶ πηγεϲίμαλλοϲ non Herodiani est, qui in compositis a verbis barytonis ἔ nativum, non ex ο mutatum habuit si in his quid Herodiancum est, altera explicatio ἕλξω ἑλξέπεπλοϲ ἑλκεϲίπεπλοϲ magis conveniat iis, quae ap. Theogn. p.81 tradit. cf. etiam Ep. I 431, 9 φθιϲίμβροτοϲ.

οὕτωϲ πτερόν πτερίδιοϲ. ἐχρῆν οὖν εἰπεῖν καὶ τῶν ὑποπτέρων ὀνείρων τῶν ὑποπτεριδίων καὶ ὑπερθέϲει τῶν ὑποπετριδίων. οὕτωϲ Ἡρω διανὸϲ ἐν τῷ περὶ παθῶν.

191. E. M. 256, 20. δεξιτερόκϲ: ὁ Ἡρωδιανὸϲ λέγει, ὅτι ϲυνεξέδραμε τῷ ἄριϲτοϲ ἀριϲτερόϲ καὶ τὸ δεξιόϲ δεξιτερόϲ. τοῦτο γὰρ ϲυνεκδρομή, οὐ πλεοναϲμόϲ, ὥϲπερ, καθὰ παρὰ τὸ πρόβατον γίνεται προβάτερον, οἰόϲ οἰότερον, ὡϲ λέγει Ϲώφρων. τοῦτο γὰρ οὐ λέγεται πλεοναϲμόϲ, ἀλλὰ ϲυνεκδρομὴ τοῦ προβάτερον. οὕτω δεξιτερόϲ ὡϲ ἀριϲτερόϲ.

192. E. M. 537, 31: κρήδεμνον. ὁ Ἡρωδιανὸϲ λέγει, κρήδεμνον λέγεται παρὰ τὸ κάρη καὶ δέμω τὸ κατεϲκευαϲμένον καὶ πεποιημένον εἰϲ κεφαλὴν τῶν νέων.

193. E. Gud. 97, 18: ἄφνω. γέγονε παρὰ τὸ ἀφανήϲ ἀφανῶϲ ὡϲ

cuius sententiam recte enucleavit. ure vir illustrissimus de inellectu initii desperat,  quod sicut nunc legitur, sensu caret. Equidem suspicor in verbis principalibus Alcmanem et hymnum in Dioscoros diserte memoratos fnisse et ea, quae primitus exstabant, grammatici describentis ignorantia et librarii neglegentia foede perversa esse. ln Διονύϲιοϲ latere arbitror Διοϲκούρου et πρῶτοϲ vel πρῶτον ex πρώτῳ immutatum esse, ϲιδιοϲ autem esse διὰ τοῦ ιδιοϲ, quod verbis ταύτῃ τῇ ἐπιβολῇ superscripttιm in antecedentem lineam illatum est. quare scribendum opinatus sum Ὕμνου εἰϲ Διοϲκούρουϲ πρώτῳ (sic etiam Apoll. de pron. 334 librum primum indicat) et poetae nomen Ἀλκμὰν excidisse et pro ἐπιβολῇ suspicor παραγωγῇ vel παρολκῇ (cf. 3. P) 357) vel ἐπεκτάϲει (cf. Lehrs q. ep. p. 33, ubi ex Apollonii lexico profertur νηπύτιοι.— ἐπέκταϲίϲ ἐϲτι τοῦ νήπιοι) ponendum esse, nam innuit Herodianus ὑπόπτεροϲ iam satis fecisse et terminationem ιδιοϲ pro οϲ per quandam abundantiam usurpatam esse. ln reliquis Bergkii emenda3ionem amplector. Ab epitomatoribus autem pro iis, quae non intellexerunt, nomina grammaticorum inculcata esse iam supra (fr. 9) vidimus, ubi ex Ἀϲπληδόνα fecerunt Ἀϲκληπιάδην. ad fr. 191. pro τὸ ἄριϲτοϲ ἀριϲτερόϲ scripsi τῷ, pro καὶ post ὥϲπερ καθά, pro πρόβαϲιν —προβάτιον. πρόβατον προβάτερον et post pro προβάτεον iterum προβάτερον. Sic sententia optime procedit: δεξιτερόϲ a δεξιόϲ ad similitudinem adiectivi ἄριϲτοϲ ἀριϲτερόϲ formatum esse pari modo atque οἰότεροϲ ad analogiam formae προβάτερον. Cur autem προβάτερον minus audax et quasi legitimum habuerit , ea fuit causa, quod πρόβατον natura sua primitus adiectivum est. cui se merum substantivum accommodavit. Etiam Ahrensius de dial. Dor. 388 not. προβάτερον scribendum esse suspicatus cst, Lobeckius vero El. I 335 not. 10 proposuit: ὥϲπερ καὶ τὸ πρόβατον γίνεται προβάτειον οἰόϲ οἰάτειον. lam Arist. poet. 21 commemorat δεξιτερόϲ pro δεξιόϲ. ἐξηλλαγμένον ἐϲτὶν ὅταν τοῦ ὀνομαxerunt, τὸ μὲν καταλείπῃ τὸ δὲ ποιῇ οἷον τὸ «δεξιτερὸν κατὰ μαζόνμ» ἀντὶ τοῦ δεξιόν. ad fr. 192. verba κάρη καὶ ex iis, quae in E. M. praecedunt: κρήδεμνον — παρὰ τὸ κάρη καὶ τὸ δέω τὸ δεϲμεύω καρήδεμνον καὶ ϲυγκοπῇ κρήδεμνον τὸ τὴν κεφαλὴν δεϲμεῦον, inserui, nam quin haec Herodiani sententia fuerit, dubitari non potest comparata l. Pr. Π 548: παρὰ τὸ καρή ὀξυνόμενον καρῆθέν ἐϲτι καὶ κρῆθεν ἐν ϲυγκοπῇ. ad fr, 193. Pariter de hoc sentit Apollon. de adv. 580. — dem fere traditur in E. Orion. 17, auctore tacito. ἄφνω· παρὰ τὸ ἀφανὴϲ ἀφανῶϲ ἔδει περιϲπωμένωϲ ἐξέϲτη τὸ ϲ καὶ μετέϲτη ὁ τόνοϲ ἐπειδὴ τὰ εἰϲ ω λήγοντα ἐπὶρρήματα διϲύλλαβα, μὴ ὄντα Δώρια, βαρύνονται, πόρρω, κάτω, ἔξω. Ab Herodiano profectum videtur etiam ap. Orion. p. 33, 19 βλόξ· μαλακόϲ καὶ παρώνυμον

εὐϲεβήϲ εὐϲεβῶϲ, εὐγενήϲ εὐγενῶϲ καὶ ϲυγκοπῇ καὶ ἀποβολῇ τοῦ ϲ καὶ ἀναδρομῇ τοῦ τόνου διὰ τὸν χαρακτῆρα. οὕτωϲ περὶ παθῶν.

194. Ep. Cr. I 369, 13: τὸ ἰάπτω καὶ τὸ α ἐκβάλλει «μέγα δ’ ἴψαο λαὸν Ἀχαιῶν» (Α 454). ὡϲ δὲ παρὰ τὸ ἵῶ ξαλοϲ «ἰξάλου αἰγόϲ» (Δ 105), κονίϲω κονίϲαλοϲ, οὕτω καὶ ἴψω ἴψαλοϲ, ἀφ’ οὗ παρὰ Ϲτηϲιχόρῳ «ἀνίψαλον παῖδα» τὸν ἀβλαβῆ.

195. Choer. Dict. 438. τὸ ἄκμων ϲύνθετόν ἐϲτι παρὰ τὸ α ἐπιτατικὸν μόριον καὶ καμών ἀκάμων καὶ κατὰ ϲυγκοπὴν ἄκμων οἱονεὶ ὁ πάνυ κάμνων.

196. E. M. 394, 34: ὐξαντίδοϲ γενεῆϲ: ὐξάντιοϲ· τὸ πατρωνυμικὸν ὐξαντιάδηϲ, τὸ θηλυκὸν Εὐξαντιάϲ Εὐξαντιάδοϲ. ἄρον τὸ α καὶ γίνεται Εὐξαντίϲ ὐξαντίδοϲ. Ἡρωδιανὸϲ περὶ παθῶν.

197. Ep. Cr. I 422, 19. ρτακίδηϲ. τῷ εἴδει πατρωνυμικόν. τὸ προκατάρχον Πρτακοϲ «καὶ Ἄοιον ρτάκου υἱόν» (Ν 759). τὰ δὲ ἀπὸ

μάλαξ. ϲυγκοπὴ καὶ μετάθεϲιϲ τοῦ μ εἰϲ β βλάξ οὐ γὰρ ἐδύνατο τὸ μ προτάϲϲεϲθαι τοῦ λ. ad fr. *194. Hoc Herodianeum esse patet ex II. Pr. Α 567: ἔϲτι ῥῆμα ἰάπιω, ὃ ϲημαίνει τὸ διαφθείρω καὶ βλάπτω, ἔνθεν τὸ «επολλὰϲ δ’ ἰφθίμουϲ ψυχὰϲ Ἄϊδι προῖαψενα καὶ μέϲον αὐτοῦ κατ’ ἔλλειψιν τοῦ α «εμέγα δ’ ἴψαο λαὸν Ἀχαιῶν» (Α 454) ἔνθεν καὶ τὸ ἴψ. ἔϲτι δὲ θηρίον διατρῶγον τὰ ξύλα. ad fr. *195. Quamquam Lobechius El. I 221 not. 5 hoc ex confesso fictum esse dicit ut κεκάμηκα — κέκμηκα E. M. 521, 30 tamen ut locas R. M., ubi τὸ κέκμηκα οὐκ ἔϲτι ἀπὸ τοῦ κμῶ, ἀλλ’ ἀπὸ τοῦ κεκάμηκα diserte Herodiano adscribitur, sic etiam hoc Choetobosci adnotamentum ex Herodiano petitum videtur, praesertim si memineris eum ap. Arcad. 62, 18 ἀμνόϲ ducere ab ἄμενοϲ παρὰ τὸ μὴ ἔχειν μένοϲ. Accuratius de ἄκμων disseruit Choer. etiam alio loco 819, 22 eadem vestigia premens: ἄξιόν ἐϲτι ζητῆϲαι, διατί ἡ ἑκών μετοχὴ ἐν τῇ ἀέκων ἀναβιβάϲαϲα τὸν τόνον ἔμεινε μετοχὴ καὶ οὐκ ἐγένετο ὄνομα; καὶ ἔϲτιν εἰπεῖν, ὅτι ἐκ τῆϲ α ϲτερήϲεωϲ ϲυντιθεμένη καὶ φυλάττουϲα τὸ τέλοϲ φυλάττει καὶ τὸ αὐτὸ μέροϲ τοῦ λόγου οἷον δοῦλοϲ ἄδουλοϲ, φίλοϲ ἄφιλοϲ, ϲεμνόϲ ἄϲεμνοϲ, κακόϲ ἄκακοϲ, ψευδήϲ ἀψευδήϲ, ϲαφὴϲ ἀϲαφήϲ τὸ γὰρ τλάϲ Ἄτλαϲ καὶ τὸ βάϲ Ἄβαϲ φυλάξαντα τὸ τέλοϲ καὶ μὴ φυλόξαντα τὸ αὐτὸ μέροϲ τοῦ λόγου, ἀλλὰ γινόμενα ὀνόματα οὐκ ἀντίκειται ἡμῖν, ἐπειδὴ οὐκ ἔχουϲι τὴν α ϲτέρηϲιν, ἀλλὰ τὴν πρώτην ἐπίταϲιν οἷονεὶ ὁ πάνυ καρτερῶν, πάνυ βαίνων (pr. βοῶν) ἔπειδὴ οὖν ἡ ἀέκων ἐφύλαξε τὸ τέλοϲ τοῦ ἑκών, τούτου χάριν καὶ τὸ αὐτὸ μέροϲ τοῦ λόγου ἐφύλαξε καὶ ἔμεινε μετοχή. — τὸ ἄκμων ἀπὸ τοῦ α καὶ τῆϲ καμών μετοχῆϲ γενόμενον καὶ μὴ φυλάξαν τὸ αὐτὸ μέροϲ τοῦ λόγου, ἀλλὰ γενόμενον ὄνομα οὐκ ἀντίκειται ἡμῖν, ἐπειδὴ τὸ α οὐ μόνον ϲτερητικὸν δύναται εἶναι ἐνταῦθα, ἀλλὰ καὶ ἐπιτατικόν, ἄκμων γὰρ λέγεται ἢ παρὰ τὸ μὴ κάμνειν ἢ παρὰ τὸ πάνυ κάμνειν· ἄλλωϲ τε δὴ καὶ τοῦ κάμνω ϲυνέκοψε φωνὴν οἷον ἀκάμων καὶ ἄκμων καὶ τούτου χάριν οὐκ ἔμεινε μετοχή. Herodiano deberi videtur etiam E. Or. 17 17 : ἄτρακτοϲ. ταράϲϲω ταρακτόϲ ἀτάρακτοϲ καὶ ϲυγκοπῇ ἄτρακτοϲ; legitur enim hoc adnotamentum medium inter alia Herodianea. ad fr. 196. Idem in Bekk. An. 850, 28 et An. Ox. IV 327 Apollonio assignatur, cum quo Hlerodianus ceterum de femininis patronymicorum formatione dissentiens de afectione certe huius vocabuli concinisse putandus est. ad fr, *197. Ex praecedento fr. etiam hoc ab Herodiano profectum esse probatur.

τῶν εἰϲ ιοϲ διὰ τοῦ αδπc ποιεῖ τὰ πατρωνυμικά· ἐχρῆν ἄρα παρὰ τὸ Ἐριχθόνιοϲ Ἐριχθονιάδηϲ, ἀλλὰ κατὰ ϲυγκοπὴν Ἐριχθονίδηϲ.

198. St. B. 20, 4: Ἀγνώνεια: τὸ ἐθνικὸν Ἀγνωνείτηϲ ὡϲ Μαρωνείτηϲ τοῦ λαρώνεια καὶ Καυκωνείτηϲ τοῦ Καυκώνεια κατ’ ἔλλειψιν τοῦ α.

199. St. B. 322, 2: Ἰάμνια: τὸ ἐθνικὸν ἔδει Ἰαμνιάτηϲ. ἔϲτι δὲ καὶ Ἰαμνίτηϲ καθ’ ὕφεϲιν τοῦ α. τὰ γοῦν καθ’ ὕφεϲιν τοῦ α διὰ διφθόγγου εἰϲὶ πλὴν τοῦ Ἰαμνίτηϲ καὶ τοῦ Δαυνίτηϲ.

200. St. B. 385, 10: Κριώα δῆμοϲ τὰ τοπικὰ Κριῶθεν κατὰ ϲυγκοπὴν καὶ Κριῶϲε καὶ Κριῶϲιν.

201. E. M. 685, 1: πόϲτοϲ: ὡϲ μυχόϲ μύχατοϲ, τρίτοϲ τρίτατοϲ, ἕβδομοϲ ἑβδόματοϲ, οὕτω πόϲατοϲ καὶ κατὰ ϲυγκοπὴν πόϲτοϲ. περὶ παθῶν.

201a. Arcad. 161, 10: ϲεϲημείωται τὸ δάκνω βαρύτονον, ὅπερ ἀπὸ τοῦ δαγκάνω καὶ κατὰ ϲυγκοπήν.

201b. Il. Pr. Μ 148. τὰ εἰϲ βδϲ μετ’ ἐπιπλοκῆϲ τοῦ χ ὀξύνεϲθαι θέλει, αὐχμόϲ, ίωχμόϲ. ταύτῃ καὶ πλοχμόϲ, εἴτε ϲυγκέκοπται εἶτε καὶ ἐντελέϲ ἐϲτιν, ὀξυτονηθήϲεται.

201c. E. Or. 57, 2, E. M. 316, 40: ἕδνα τὰ πρὸ τοῦ γόωου ὑπὸ τοῦ

ad fr. *198. Aliis locis uliter decernit St. B. 13, 8 et 295, 6 Ἀγαμμειάτηϲ ab Ἀγάμμεια et Ἀγαμμείτηϲ ab Ἀγάμμη repetitur pariter atque Ζηλείτηϲ a Ζέλη et Ζελειάτηϲ a Ζέλεια; cf. praeterea 53, 17; 527, 7; 545, et 431, 15 Μαντούτηϲ ἐϲτὶ κατὰ ϲυγκοπὴν ὡϲ τὸ ζελείτηϲ. videtur Herodianus inter utramque sententiam fuctuasse similiter atque haesitavit atrum e. g. Ἀγάμμεια prototypon, unde Ἀγάμμη per synlaoephen factum sit, an paragogum ab Ἀγάμμη sit St. B 13, 3 et 11, 15. ad fr. *199. ct. St. B. 222, 18 Δαύvιον: τὸ ἐθνικὸν Δαύνιοι καὶ Δαυνῖται κατὰ ϲυγκοπὴν ἀπὸ τοῦ Δαυνιᾶται et 264, 6 Ἐξλαύια. τὸ ἐθνικὸν Ἐλαυῖάτηϲ καὶ Ἐλαυίτηϲ ὡϲ Ἰαμνιάτηϲ καὶ Ἰαμνίτηϲ. ad fr. 200. 8 St. B. 539, 14 Πυθῶθεν ὡϲ Κριῶθεν sc. a Κριώ dicit, haec eadem inconstantia est, quam in fr.198 animadvertimus. fortasse Herodianus pro- nunciaverat: δύναται δὲ καὶ ἐκ τοῦ Κριώ ὡϲ Πυθώ Πυθῶθεν. Praetermisi St. B. 466, 2 Μῶβα: ἔοικε δ’ ἐνδεν τὸ ἀ ἦν γὰρ Μώαβα. τὸ ἐθνικὸν Μωαβίτηϲ, quia Cranius pro teste speciei Μῶβα profertur. ad fr. 201. Hoc habet etiam Arcad. 50, 3 πόϲτοϲ ἐκ τοῦ πόϲατοϲ. ef. Lob. EI. I 225. ad fr. [261a]. cf. Lob. El. I 224, Τechn. 126. ad fr. [201b]. ef. Lob. El. I 226. ad fr. [201 c]. Haee notatio reperitur eo literae Eloco, ubi plura Herodianea proferri solent. Ex Herodiani libro περὶ παθῶν in E. Orionis  translata videtur notatio

202. E. M. 498, 42: κεβλή ἀπὸ τοῦ κεφαλή γίνεται κατὰ ϲυγκοπήν.

203. Schol. B ad Il. k 374, E. M. 746, 25, Piilem. p. 152. τάρβοϲ: τριϲὶ παραγωγαῖϲ ὁ Ἡρωδιανὸϲ τοῦτο ὑπέβαλε· πρῶτον ἐκ τοῦ ταράϲϲω τάραβοϲ καὶ ϲυγκοπῇ τάρβοϲ παρὰ τὸ ταράϲϲειν τὴν φυχήν. δεύτερον ἐκ τοῦ τρέπω ὁ δεύτεροϲ ἀόριϲτοϲ ἔτραπον τρόποϲ καὶ τάρβοϲ. οἱ γὰρ εὐλαβούνενοι φεύγουϲι. τρίτον ἐκ τοῦ τείρω τὸ καταπονῶ ὁ β’ ἀόριϲτοϲ ἕταρον, τόροϲ καὶ πλεοναϲμῷ τοῦ β τάρβοϲ καὶ ῥῆμα ταρβῶ «τάρβηϲάν τε (B 368) ἀντὶ τοῦ ἐφοβήθηϲαν.

204. E. M. 767 , 19, Gud. 231, 47: Eητεῖται περὶ τοῦ δίμηνοϲ καὶ. τρίμηνοϲ πόθεν ἄρα ἐϲτίν, ἐκ τοῦ ὀνόματοϲ τοῦ δύο καὶ τρία ἢ ἐϲ τοῦ ἐπιρρήματοϲ. καὶ ὁ μὲν Ἀπολλώνιοϲ λέγει, ὅτι ἀπὸ τοῦ δίϲ καὶ τρίϲ γίνεται δίμηνοϲ καὶ τρίμηνοϲ· τὸ γὰρ δίϲ καὶ τρίϲ ἐν ϲυνθέϲει ἀπὸβάλλει τὸ ϲ· ϲεϲημείωται τὸ διϲθανέεϲ (Od. μ 22) καὶ τὸ τρίϲφυλλον εἶδοϲ βοτάνηϲ παρὰ Κικάνδρῳ καὶ τριϲοίζυοϲ παρ’ Αἰϲχύλῳ. ϲυντιθέμενον δὲ ἀντὶ τοῦ δύο καὶ τρεῖϲ λαμβάνεται, διπρόϲωποϲ ὁ δύο πρόϲωπα ἔχων καὶ τρίπουϲ ὁ τρεῖϲ πόδαϲ ἔχων. ὁ δὲ Ἡρωδιανὸϲ λέγει, τὸ δίμηνοϲ γενέϲθαι ἀπὸ τοῦ δυόμηνοϲ κατὰ ϲυγκοπὴν καὶ τροπὴν τοῦ ῦ ὡϲ Ἀφροδύτη Ἀφροδίτη καὶ τὸ τρίμηνοϲ ἐκ τοῦ τριάμηνοϲ κατὰ ϲυγκοπήν. καὶ ποῖόν ἐϲτιν ἄρα ἀναλογώτερον, τὸ ἐκ τοῦ ὀνόματοϲ γινόμενον ἢ τὸ ἐξ ἐπιρρήματοϲ, καὶ λέγομεν, ὅτι μᾶλλον τὸ ἀπὸ ὀνόματοϲ·

νυμφίου διδόμενα δῶρα τῇ νύμφᾳ. παρὰ τὸ ηδω τὸ εὐφραίνω ἥδανον καὶ ϲυγκοπῇ καὶ ϲυϲτολῇ ἕδνον. ηδονται γὰρ τούτοιϲ οἱ γαμούμενοι.

ad fr. *202. Hoc Herodianeum esse evincit Arcad.107, 26 τὸ κεβλὴ ἀπὸ τοῦ κεφαλή. ln An. Ox. II 456, 29 κεφαλὴν οἱ Μακεδόνεϲ κεβλὴν τὸ β αντὶ τοῦ ψ λαμβάνοντεϲ ὡϲ ἐπὶ τῆϲ Βερενίκηϲ, Φερενίκηϲ γὰρ ἐϲτιν. ad fr. 203. Comparari potest Ep. Cr. I 203, 16 θράττειν· γίνεται ἀπὸ τοῦ ταράττειν ἐν ϲυγκοπῇ τράττειν καὶ τροπῇ τοῦ ψιλοῦ εἰϲ δαϲὺ θράττειν καὶ παρὰ τὸ τέραϲ τερατεία καὶ ἐν ϲυγκοπῇ τερτρεία καὶ τερθρεία; de θράττειν cf. Lob. El. 1 219 et de τερθρεία p. 226. ad fr. 204. Verba τὸ γὰρ δίϲ καὶ τρίϲ —ὁ τρεῖϲ πόδαϲ ἔχων inserui ex E. M. 279. 8 et E. Gud. 585, 10. Hanc enim Apollonii sententiam esse patet ex Schol. ad Od. μ: δὶϲ θανέεϲ. ἐν δυϲὶ μέρεϲι λόγου· φηϲὶ γὰρ Ἀπολλώνιοϲ ὡϲ ὅτι δίϲ καὶ τρίϲ ἐν ϲυνθέϲει ἐκβάλλει ϲ δίπουϲ καὶ τρίπουϲ. Tum pro ἁρτάϲαιϲ scripsi ἀντερείϲαι ἄν. —ln fine omissa sunt, quae Herodianus de iis, quae Philoxeni de ϲτυγνόϲ, quae legitur eo loco, qui sedes est Herodiani , p. 145, 33 ϲτυγνόϲ· ὡϲ παρὰ τὸ ἔτραγον τραγανόϲ, ἔπιθον πιθανόϲ, οὕτω παρὰ τὸ ἔϲτυγον ϲτυγανόϲ καὶ ϲυγκοπῇ ϲτυγνόϲ οἰ δὲ παρὰ τὴν Ϲτύγα φαϲὶν εἰρῆϲθαι· οἱ γὰρ ἀρχαῖοι τὰ μὲν ἀηδῆ καὶ λυπηρὰ ἀπὸ ψυχροῦ ὀνομάζουϲιν, τὰ δὲ ἡδέα καὶ τερπνὰ ἀπὸ τῶν θερμῶν. τὸ οὖν ϲτυγεῖν καὶ φοβεῖϲθαι ἁπὸ τῆϲ Ϲτυγόϲ, ηπερ μυθεύεται ψυχρότατον παρέχειν ὕδωρ. καὶ ὁμοίωϲ ὁ ϲτυγνόϲ παρ’ αὐτὴν εἴρηται. ὡϲαύτωϲ καὶ τὸ «ψόβου κρυόεντοϲ» (1 2) ἀπὸ τοῦ κρύουϲ τοῦ ψυχροῦ. τὴν δὲ τέρψιν θαλπωρὴν παρὰ τὸ τέρπεϲθαι καὶ ίαίνεϲθαι. Φιλόξενοϲ ἐν τῷ περὶ Ῥωμαίων διαλέκτῳ. Item ex libro περὶ παθῶν videtur sequens annotatio: ϲπάργανον, ϲπαάϲϲ ϲπαρἀγονον καὶ ϲπάργανον.

ἰδοὺ τὰ κατ’ ἐντέλειαν παρὰ Ἀθηναίοιϲ ϲυντιθέμενα δεικνύουϲιν ἡμῖν καὶ ταῦτα γίνεϲθαι ἐκ τοῦ ὀνόματοϲ οἷον πεντέμηνοϲ ὀκτώμηνοϲ. ἴϲωϲ δέ τιϲ ἀντερείϲαι ἄν λέγων, ἰδοὺ λέγομεν καὶ πεντάμηνοϲ καὶ ὀκτάμηνοϲ καὶ δῆλον ὅτι ἀπὸ τοῦ ἐπιρρήματοϲ τοῦ πεντάκιϲ καὶ ὀκτάκιϲ γίνεται τὰ προκείμενα πεντακίμηνοϲ καὶ ὀκτακίμηνοϲ καὶ κατὰ ϲυγκοπὴν τῆϲ κι ϲυλλαβῆϲ πεντάμηνοϲ καὶ ὀκτάμηνοϲ. καὶ λέγομεν πρὸϲ αὐτούϲ, ὅτι τοῦτο ἀληθέϲ, ἀλλὰ πολλάκιϲ οἱ ἀριθμοὶ ἐν ταῖϲ ϲυνθέϲεϲι καὶ παραγωγαῖϲ τρέπουϲι τὸ τέλοϲ εἰϲ α· ὥὑϲπερ γὰρ ἀπὸ τοῦ ὀκτώ γίνεται κατὰ παραγωγὴν ὀκτάκιϲ καὶ ἀπὸ τοῦ πέντε πεντάκιϲ, οὕτω καὶ ϲύνθετον ὄνομα πεντάμηνοϲ καὶ ὀκτάμηνοϲ. δέδεικται οὖν τὰ προκείμενα διὰ τῶν Ἀττικῶν ὀνομάτων τοῦ πεντέμηνοϲ καὶ ὀκτώμηνοϲ μᾶλλον ἐκ τοῦ ὀνόματοϲ γενέϲθαι τὸ δίμηνοϲ καὶ τρίμηνοϲ· οὐκ ἐξ ἐπιρρήματοϲ οὖν, ὥὑϲπερ τινέϲ φαϲιν. τὸ δὲ τετράμηνοϲ ἐκ τοῦ ἐπιρρήματοϲ, ὅτι τετράκιϲ τὸ ἐπίρρημά ἐϲτι καὶ τέϲϲαρεϲ ὁ ἀριθμόϲ.

205. P. M. 111, 44: ἀναϲτάϲ ἀνϲτάϲ Ἡρωδιανόϲ· ἀναϲτάντεϲ ἀνϲτάντεϲ καὶ ἀναϲτήτην δυϊκὸν καὶ ϲυγκοπῇ ἀνϲτήτην τὸ ἀνέϲτηϲαν.

205a. Choer. Dict. 380, 27: κάρηαρ καρήατοϲ καὶ κατὰ ϲυγκοπὴν κάρητοϲ ὡϲ παρὰ τῷ ποιητῇ (Od. ψ 157) οὔλαϲ ἧκε κόμαϲ. κὰδ δὲ κάρητοϲ

205b. Mon. 23, 25: τὰ εἰϲ μεν λήγοντα πληθυντικὰ ἀεὶ θέλει καθαρὸν ἔχειν τὸ μ, δίδομεν, τίθεμεν, λέγομεν, νοοῦμεν. εἰ μέντοι ϲύμφωνον εὑρεθείη, ϲυγκοπὴ πρὸ αὐτοῦ ὁρᾶται γινομένη ῖϲαμεν ῖϲμεν, ἴδομεν ἴδμεν, ἐοίκαμεν ἔοιγμεν, δέδοιγμεν, ἐπέπιθμεν.

250c. E. M. 428, 29: «λϲατο βοῦϲ» Ἴβυκοϲ παρὰ τὸ ἠλάϲατο.

Apollonius exceperat, disseruit: δίϲ θανέεϲ et τρὶϲ οἴζυοϲ κατὰ παράθεϲιν pronuncianda, τρίϲφυλλον vero per pleonasmum literae ϲ explicandum esse ut explicatur in An. Ox. IV 309, numeralia vero velut διϲχίλιοι καὶ διϲμύριοι proprie quidem paratheta esse, sed ϲυνθέτωϲ sub uno accentu pronunciari (cf. E, M 767, 36 τὸ διϲχίλιοι καὶ τριϲμύριοι ὡϲ ἔχοντα τὸ ϲ ἐν παραθέϲει ἐϲτίν). Choer. Ortt. 267, 30 Apollonii sententiam refert recsca Herodiani refututione. ad fr. 205 cf. Lob. EI. Ι 299. ad fr. [205a]. cf. Lob. El. 1 230 cum not. 19, in qua locus Ep. I 251, 6 τὸ καρήατοϲ οὐκ ἀπὸ τοῦ κάρηαρ recte emendatur οὐκ ἀπὸ τοῦ κάρηαϲ. ad fr. [205b]. cf. Lebrs ad h. l. et Lob. El. I 233 et 321, qui citat E. M. 253, 23, Ep. Hom. 214, E. M. 350, 52 et 355, 26. ad fr. [205c]. ἆλτο Ascalonita ex ἥλατο concisum et spiritum asperum in lenem mutatum putavit Il. Pr Ζ 239, Herodianus ipse lenem ex literarum syntaxi taxi repetivit neque de ayncope cogitavit Il Pr. Α 532.

206. St. B. 431, 1: Μανθυρέα κώμη Ἀρκαδίαϲ· τὸ ἐθνικὸν Μανθυρεύϲ διὰ τὸ ἐπάλληλον τῶν δύο εε.

207. Choer. 178, 29: τὰ παρὰ τὸ κλέοϲ ϲύνθετα εἰ μεταγένωνται εἰϲ ηϲ, τὴν ποϲότητα τῶν ϲυλλαβῶν φυλάττουϲι τοῦ οὐδετέρου οἷον ἀκλεήϲ, δυϲκλεήϲ, Ἡρακλέηϲ, Ϲοφοκλέηϲ ἐὰν δὲ γένωνται εἰϲ οϲ, μίαν ϲυλλαβὴν ϲυγκόπτουϲι, τουτέϲτι τὸ ε οἷον Πάτροκλοϲ, Ἑχεκλοϲ, έρεκλοϲ, καὶ ταῦτα τῶν ἄλλων τῶν εἰϲ οϲ οὐδετέρων φυλαττόντων τὴν ποϲότητα τῶν ϲυλλαβῶν ἐν τῇ ϲυνθέϲει κἄν εἰϲ ηϲ γένωνται κἆν εἰϲ οϲ οἷον ϲθένοϲ ἀϲθενήϲ, γένοϲ εὐγενήϲ, ῥῖγοϲ δύρριγοϲ, ξίφοϲ ἄξιφοϲ, χεῖλοϲ ἀγκυλόχειλοϲ.

206a. Theogn. 123, 15: τλαίϲιον: γέγονε παρὰ τὸ πέλαϲ καὶ ϲυγκοπῇ πλάϲιοϲ καὶ πλεοναϲμῷ τοῦ ῑ πλαίοιοϲ. οὕτωϲ Ἡρωδίαν ὸϲ ἐν τῇ καθόλου.

206b. Ep. Cr. I 338, 22: τὰ εἰϲ οϲ διϲόλλαβα τοῖϲ αὐτοῖϲ ϲυμφώνοιϲ κεχορηγημένα, παραληγόμενα τῷ ο βαρύνεται οἷον κόττοϲ, ὄϲϲοϲ,ὄρροϲ, κόλοϲ, ϲπόγγοϲ· τὸ νοϲϲόϲ ἐκ τοῦ νεοϲϲόϲ.

206c. E. M. 319, 27: ἔθριϲε: παρὰ τὸ θερίζω κατὰ ϲυγκοπὴν θρίζω καὶ ἀποθρίζω καὶ ἀπέθριϲεν.

206d. E. Or. 55, 6, E. M. 386, 7: ἐτάζω: ὥϲπερ παρὰ τὸ μάταιον γίνεται ματαιάζω, οὕτω καὶ παρὰ τὸ ἐτεόν τὸ ἀληθέϲ γίνεται ἐτεάζω τὸ τὴν ἀλήθειαν ἐρευνῶ καὶ ἀποβολῇ τοῦ ε ἐτάζω καὶ ἐξετάζω.

206e. Arcad. 62, 18: τὸ ἀμνόϲ ὀξύνεται· ἀπὸ γὰρ τοῦ α καὶ ἐπιθετικώτερον. ἄμενοϲ γὰρ παρὰ τὸ μὴ ἔχειν μένοϲ. Schel. ΒDLV ad II. B 461. Ἀϲίω ἐν λειμῶνι (Β 461) ἐν γενικῇ ἐκληπτέον καὶ χωρὶϲ τοῦ ι ὡϲ τὸ «ἐϋμμελίω Πριάμοιοs. οὕτωϲ Ἡρωδιανὸϲ ἐν τῇ καθόλου.

ad fr. [206a]. Hanc sententiam Lob. El. I 239 auctore indignum putat. ad fr. [206b ]. Haec sunt ex canone tonico, quem ex Herodiano derivatum esse scimus ex Eustath. 1746, 27. ad fr. [206 d]. Sioiter Choer. Ep. in Psalm. 120, 22. ad fr. [206f]. cf. Choer.413, 11 αἱ διὰ τοῦ εω γενικαί, εἰ μὲν ἀπὸ βαρυτόνων κοινῶν γενικῶν ὦϲι, προπαροξύνονται οἷον Ἀτρείδου Ἀτρείδεω, ρέϲτου Ὀρέϲτεω, ἀπαθὲϲ δηλονότι οὖϲαι· ἐὰν γὰρ πάθωϲι, πρὸ μιᾶϲ τοῦ τέλουϲ ἔχουϲι τὴν ὀξεῖαν οἰον Ἑρμείου Ἑρμείεω καὶ κατα ϲυγκοπὴν τοῦ ε παροξυτόνiϲ «Ἥρηϲ Ἑξρμείω τε» (0 214). St. B.s. Ἀϲία E. M.153, 46, Lob. E1. 1 256, Il 96 cum not.

208. Choer. 318, 24: τὸ πατήρ πατέροϲ γίνεται κατὰ ϲυγκοπὴν πατρόϲ ἐν τῇ γενικῇ καὶ μήτηρ μητέροϲ μητρόϲ καὶ θυγάτηρ θυγατέροϲ θυγατρόϲ. τὸ δὲ ἀνήρ ἀνέροϲ γενόμενον κατὰ ϲυγκοπὴν ἀνρόϲ ἐξ ἀνάγκηϲ ἐπλεόναϲε τὸ δ καὶ ἐγένετο ἀνδρόϲ οὐκ ἠδύνατο γὰρ εἰναι ἀνρόϲ χωρὶϲ τοῦ δ, ἐπειδὴ τὸ ν πρὸ τοῦ ρ οὔτε ἐν ϲυλλήψει δύναται εἰναι οὕτε ἐν διαϲτάϲει.

209. Choer. 348, 15: ἄξιόν ἐϲτι ζητῆϲαι διατί ὥϲπερ τὸ γαϲτήρ γαϲτέροϲ γίνεται κατὰ ϲυγκοπὴν γαϲτρόϲ, μὴ τὸν αὐτὸν τρόπον καὶ τὸ ἀϲτήρ ἀϲτέροϲ γίνεται κατὰ ϲυγκοπὴν ἀϲτρόϲ καὶ ἐπιλύονταί τινεϲ λέγοντεϲ ὅτι, ἐπειδὴ τὸ ἀϲτήρ ἀρϲενικόν ἐϲτι, τούτου χάριν οὐ πάϲχει ϲυγκοπήν, οὖτοι οὐκ ἀκριβῶϲ λέγουϲι. καὶ γὰρ καὶ ἐπὶ ἀρϲενικῶν ὁρᾶται πολλάκιϲ ἡ τοιαύτη ϲυγκοπὴ κατὰ τὴν γενικὴν ὡϲ ἐπὶ τοῦ πατήρ πατέροϲ πατρόϲ καὶ ἀνήρ ἀνέροϲ ἀνδρόϲ τοῦ δ μετὰ τὴν ϲυγκοπὴν πλεονάϲαντοϲ· κρεῖττον οὖν ἐϲτιν ἐπιλύϲαϲθαι οὕτωϲ· αἱ ϲυγκεκομμέναι γενικαὶ μιμεῖϲθαι θέλουϲι τὰϲ ὀξυτόνουϲ εὐθείαϲ οἶον ἡ ἀνδρόϲ γενικὴ μιμεῖται τὴν χονδρόϲ εὐθεῖαν καὶ πάλιν ἡ μητρόϲ καὶ πατρόϲ γενικὴ μιμεῖται τὴν ἰατρόϲ εὐθεῖαν. ἐπειδὴ οὖν ἡ ἀϲτέροϲ γενική, εἰ ϲυνεκόπτετο καὶ ἐγένετο ἀϲτρόϲ, οὐκ εἶχε μιμήϲαϲθαι εὐθεῖαν διὰ τοῦ ϲτροϲ ἐκφερομένην ὀξύτονον τὸ γὰρ Ἴϲτροϲ (ἔϲτι δὲ ὄνομα ποταμοῦ) βαρύνεται — τούτου χάριν ὡϲ μὴ ἔχουϲα εὐθεῖαν ἣν ὤφειλε μιμήϲαϲθαι, οὐ ϲυγκόπτεται. εἰ δέ τιϲ εἴποι ὅτι τούτῳ τῷ λόγῳ οὕτε ἡ γαϲτέροϲ γενικὴ ὤφειλε ϲυγκοπὴν ἀναδέξαϲθαι καὶ γενέϲθαι γαϲτρόϲ, οὖτε γὰρ αὕτη ἔχει εὐθεῖαν ἣν ὤφειλε μιμήϲαϲθαι —οὐδὲ γὰρ ἔχομεν ὡϲ εἴρηται εὐθεῖαν διὰ τοῦ ϲτροϲ ἐκφερομένην ὀξύτονον ˜—λέγομεν ὅτι ἐπειδὴ τὸ γαϲτήρ κατὰ τὴν εὐθεῖαν παραλόγωϲ ὀξύνθη τῶν ἄλλων τῶν εἰϲ ηρ ὑπὲρ μίαν ϲυλλαβὴν θηλυκῶν βαρυνομένων οἷον Δημήτηρ, εἰνάτηρ, μήτηρ, τούτου χάριν καὶ κατὰ τὴν γενικὴν παραλόγωϲ ἀνεδέξατο ϲυγκοπήν.

210. Ep. Cr. I 346, 17 : πατέρα: ϲυγκέκοπται ἡ γενικὴ καὶ δοτική, ad fr. *208. Arcad. 128, 2 προϲτίθηϲιν ὁ τεχνικόϲ, ὅτι τὸ μητρόϲ καὶ ἀνδρόϲ καὶ πατρόϲ ἁπὸ τοῦ μητέροϲ καὶ ἀνέροϲ καὶ πατέροϲ ἐγένετο κατὰ ϲυγκοπήν, διὸ οὐκ ἐφύλαξαν τὸν τόνον et p. 129, 10 τὸ πατρόϲ καὶ ἀνδρόϲ καὶ τὸ μητρόϲ ϲυγκοπέντα ἠκολούθηϲε τῷ χαρακτῆρι τῶν εἰϲ οϲ διϲυλλάβων γενικῶν (e. g. μηνόϲ χηνόϲ γραόϲ) cf. Lob. EI. I 258. ad fr. *209. ct. Mon. 34. 24 τὰ εἰϲ νοϲ λήγοντα ὀνόματα διϲύλλαβα ὀξυνόμενα τῇ ου διφθόγγῳ παραληγόμενα ἐπ’ εὐθείαϲ ὁρᾶται, γουνόϲ, ὅθεν η δοτικὴ «εγουνῷ ἀλωῆϲ», βουνόϲ, κρουνόϲ. δῆλον οὖν ὅτι η γουνόϲ γενικὴ οὐχ ὑγιαίνει εὐθείαϲ γὰρ χαρακτῆρα ἀνεδέξατο. ἔϲτι δὲ καὶ ἐπὶ παϲῶν τῶν ἠλογημένων γενικῶν τὸ τοιοῦτον ἐπιδεῖξαι, ὡϲ ὅτι παραβαίνουϲι καὶ τοὺϲ χαρακτῆραϲ παθοῦϲαι, ad quem locum Lehrsius in hoc nostro loco vestigium huius doctrinae esse dicit. Apertum est Choeroboscum sua ex Herodiano deprompsisse, unde etiam praeceptum de anomala tonosi voc. γαϲτήρ fluxit, cf. Arcad. 19, 24, Mon. 16, 21. Similia tradit Choer. Ep. in Psalm. 8, 7. ἀλλ’ οὐκ ἔτι αἰτιατική, οὐ γὰρ λέγεται τὸν πάτρα· οὐδὲ ἡ γενικὴ τῶν πληθυντικῶν πλὴν Ὅμηροϲ «ἐξέτι πατρῶν » (Od. Θ 245), ἴϲωϲ μιμούμενοϲ τὴν ἑνικὴν γενικήν.

211. E. M. 778, 40: ἀπὸ τοῦ ὑπερδεήϲ ἡ αἰτιατικὴ ὑπερδεέα καὶ ϲυγκοπῇ  ὑπερδέα.

212. Choer. Dict. 180, 5: τὸ Ἥρακλεϲ ἀπὸ τοῦ Ἡράκλεεϲ γέγονε κατὰ ϲυγκοπὴν τοῦ ε.

213. Choer. Dict. 372, 15: τὸ χρέα καὶ κλέα ἀπὸ τοῦ χρέεα καὶ κλέεα

213a. Eust. 1446, 24. τοῦ ὄϲϲοϲ ὤφειλε τὸ δυϊκὸν γεγενῆϲθαι τὼ ὄϲϲεε, παθὸν δὲ ἀποκοπὴν ἢ ϲυγκοπήν, ἄδηλον γάρ φηϲι (sc. Hierodianus, u videtur, in Catholica) τὸ πάθοϲ, ἐποίηϲε τὸ ὄϲϲε.

213b. Choer. Dict. 463, 4: τὸ ϲπέεϲϲι ϲυγκοπὲν καὶ γενόμενον ϲπέϲϲι διὰ μὲν τὴν διϲυλλαβίαν ὤφειλεν ὀξύνεϲθαι, διὰ δὲ τὸν διπλαϲιαϲμὸν τοῦ ϲ, ὅϲτιϲ ἀεὶ ἐν βαρυνομέναιϲ δοτικαῖϲ θεωρεῖται, κατὰ τοῦτο ἐβαρύνθη. Ἡρωδιανὸϲ ἐν τῇ Α ῥαψψδίᾳ τῆϲ δυϲϲειακῆϲ προϲψδίαϲ.

213c. 10. Alex. 29, 2. ὠκέα ὤκα, ϲαφέα ϲάφα καὶ τούτων ἀνεβιβάϲθη ὁ τόνοϲ καὶ μετὰ τὴν ὑπεξαίρεϲιν τοῦ ε.

213d. Ιl. Pr. 202: ἐκλε: τὴν κλε ϲυλλαβὴν ὀξυτονεῖ ὁ Ἀϲνολωνίτηϲ,  ἡγούμενοϲ τὸ πλῆρεϲ εἰναι ἐκλέου. οὐκ ἔϲτι δέ, ἀλλ’ ἐκλέεο τετρ ad fr *210. οὐδὲ pro καὶ scripsit et πλὴν adiecit Lob. El. 1 258, qui con fert Eustath. 2524, 4 τὸ πατρῶν ποιητικόν ἐϲτιν ὡϲ καὶ τὸ θυγατρῶν εἰ δέ ποῶ καὶ μητρῶν ἐϲτιν, ἀλλ’ οὐ προφανὴϲ ἡ χρῆϲιϲ. lure idem Lob. Choerob. 349 causam, cur neque μῆτρα neque πάτρα dicatur, ἴνα μὴ ϲυνεμπέϲῃ τῇ μήτρα καὶ πάτρα εὐθείᾳ ineptam vocat. ad tr. *211. Ηoc Herodianeum esse demonstrat Arcad. 196, 10. τὸ «εὐπερδέα δῆμον ἔχονταϲ» καὶ εδυϲκλέα Ἄργοϲ ἰκέϲθαι» καὶ ενηλέα θυμόν» οὐκ ἔϲτι κατὰ κρᾶϲιν, ἀλλὰ κατὰ ἔνδειαν τοῦ ἑνόϲ ε, inter quae vocabula νηλέα eo diferre, quod syncope vocalis ε non in accusativo tantum , sed per omnes casus pro pagetur adnotat Lob. El. 264. Atque hoc observavit iam gramaticus in Ep. Ϲr. 1 296, 1, qui fortasse est Herodianas: νηλήϲ ἐκ τοῦ ἐλεῶ ἐλεήϲ καὶ μετὰ τοῦ νη ϲτερητικοῦ κατὰ ϲυγκοπὴν νηλεήϲ νηλήϲ· ἔϲτι δὲ καὶ νηλεήϲ, δύο γὰρ ἔχει εὐθείαϲ, ἐξ οῦ καὶ ἡ κλητικὴ «ὦ νηλεέϲ» «ενηλεέϲ, οὐκ ὄρα δὴ ϲοι πατὴρ ἦν». cf. II. Pr. B 115, Eustath. 1516, 1. ad fr. *212, Herodianum ita praecepisse patet ex II. Pr. Λ 257: πολλά φαϲι διὰ τὴν ϲυγκοπὴν ψιλοῦϲθαι· ἀπεδείξαμεν δὲ ημεῖϲ ἐν ἑτέροιϲ, ὡϲ καὶ δαϲὺνεται· ἑϲτήκαμεν γοῦν καὶ ἕϲταμεν, Ἡράκλεεϲ Ἥρακλεϲ cf. Mon. 47 , 2. ad fr. *213. Il. Pr. Δ 109 τὸ χρέεα χρέα ϲυγκοπή, nam haec pars annota tionis initio perversae sana videtur. Fortasse ab Hereodiano profectum est E. M ad fr. [213d]. Illustravit hunc locum Lob. El. 1 273 seqq. γεγόναϲι κατὰ ϲυγκοπὴν τοῦ ε· οὔτε γὰρ δυνάμεθα λέγειν ὅτι κατὰ κρᾶϲιν γεγόναϲιν, ἐπειδὴ τὸ α ϲυνεϲταλμένον ἔχουϲιν οἰον. «παλαιγενέων κλέα φώτων » (Apoll. Rhod. I 1).

214. Theogn. 88, 16. κνήμη: ἀπὸ τοῦ κινῶ κινήϲω κινήμη καὶ κατὰ ϲυγκοπὴν τοῦ ι κνήμη· οὕτωϲ Ἡρωδιανὸϲ καὶ Φιλόξενοϲ.

215. E. Gud. 331, 4 coll. E. M. 522, 38: κνώδαλα, ὡϲ λέγει Ἡρωδιανόϲ, κυρίωϲ μὲν τὰ τῆϲ θαλάϲϲηϲ ζῷα διὰ τὸ ἐν ἁλὶ κινεῖϲθαι κινώ-

ϲυλλάβωϲ. καὶ δῆλον ὅτι εἴτε ϲυγκέκοπται ἡ ὀξεῖα εἴτε ἡ βαρεῖα ἡ μετὰ τὴν ὀξεῖαν, ὀφείλει πάλιν τρίτη ἀπὸ τέλουϲ ἡ ὀξεῖα φυλάττεϲθαι· οὐδὲ γὰρ χαρακτὴρ κωλύει. τὸ μέντοι «κϲὺ δ’ αἴδεο καὶ μ’ ἐλέηϲον» (lI. Φ 74) καὶ τὰ τοιαῦτα, πρώτηϲ ὄντα ϲυζυγίαϲ τῶν περιϲπωμένων, ἄλληϲ ἀναλογίαϲ ἔχεται, ὡϲ ἐν ἑτέροιϲ εἴρηται.

213e. Il. Pr. Κ 67: ἐγρήγορθαι. τὸ ἐγρήγορθαι ἀνέγνωμεν προπαροξύνοντεϲ· οὐκ ἐχρῆν δέ. εἴτε γὰρ ϲυγκοπή ἐϲτι τοῦ ἐγρηγορέναι, εἴτε παθητικόϲ, ὀφείλει παροξύνεϲθαι, καθότι τὰ εἰϲ θαι λήγοντα ἀπαρέμφατα, ἔχοντα πρὸ τοῦ θ ἀμετάβολον, παροξύνεται, κεκάρθαι, τετίλθαι, ἐϲπάρθαι· μίαν μέντοι ἀφορμὴν ὁρῶ τοῦ δύναϲθαι προπαροξύνεϲθαι τὸ ἐγρήγορθαι τὸ τὰ εἰϲ θαι λήγοντα, τῇ ορ ϲυλλαβῇ παραληγόμενα, μὴ παρ’ ἄλλῃ τινὶ διαλέκτῳ ὁρᾶϲθαι ἢ τῇ Αἰολίδι, τέτορθαι, μέμορθαι, ἔφθορθαι· ὅθεν ἐπεὶ ἡ παράληξιϲ Αἰολικωτέρα ἐγένετο, καὶ ὁ τόνοϲ

213f. Ep. Cr. l 136, 11: ἔϲεται καὶ καττὰ ϲυγκοπὴν ἔϲται.

287, 44 δρία: Ἡϲίοδοϲ «εἀνὰ δρία βηϲϲήεντα φεῦγε» (scr. φεύγουϲιν Οp. 530) οὐκ ἀπὸ τοῦ δρίεα κατὰ ϲυγκοπὴν, ἀλλ’ ιύϲπερ ἀπὸ τοῦ θύοϲ γίνεται θύον καὶ μέγαροϲ μέγαρον, οὕτω δρίοϲ θρίον καὶ ὡϲ μύρον μύρα, οὕτω θρίον δρία; sed Herodianus ut ad fr. 100 demonstravi, speciem in οϲ ex forma in ον repetivit, non contra , ut hic. ad fr. 214. Hoc Herodianum dixisse Lob. El 1 277 aegre credit, exstat eadem explicatio in Choer. Ep. 187, 12. ad fr. [213e]. Existimavit Herodianus ἐγρήγορθαι ex ἐγρηγορέναι exsistere posse oxtrito ε et ν in θ verso aliter iudicat Lob. El. I 384 pro εἶτε ϲυγκοπή ἐϲτι τοῦ ἐγρηγορέναι scribendum esse putans ἐκ τοῦ ἐγρηγορθέναι. ad fr. [213f]. Eust. 718, 3 ταύτην τὴν ϲυγκοπὴν καινὴνκρίνουϲιν οἱ παλαιοὶ καὶ μονήρη et 655, 10. ἰϲτέον ὡϲ τοῦ ἔϲεται ϲυγκοπτομένου εἰϲ τὸ ἔϲται λέγει τιϲ παλαιὸϲ τεχνικὸϲ ὅτι sδοκεῖ μοι μέμφεϲθαι τῇ ϲυνηθείᾳ ἔϲται λεγούϲῃ· οὐδέποτε γὰρ τὸ τρίτον τῶν τοιούτων μελλόντων χρεωκοπεῖται παραλήγεϲθαι φωνήεντι, ἵνα τιϲ εἴπῃ τὸ καλέϲεται καλέϲται ἢ τὸ τελέϲεται τελέϲταιs. Quis sit. antiquus techni cus, praesertim vagum vocabuli παλαιόϲ ap. Eustathium usum reputanti vix extricabile est; verba non sunt Herodianea, sed res ab eo protecta. esse potest, nam nobilissimum librum περὶ παθῶν Eustath. 586, 31 παλαιὸν περὶ παθῶν ϲκέμμα vocat.

δαλά τινα ὄντα. καταχρηϲτικῶϲ δὲ ἐπὶ πάντων τῶν θηρίων ἡ λέξιϲ τίθεται.

216. E. M. 680, 57, Favorin. 371, 1: Πόλυβοϲ ϲυγκοπὴ καὶ οὐχ ὑφαίρεϲιϲ· εἰ γὰρ κατ’ ἔλλειψεν ἐγένετο τοῦ υ, ὤφειλεν εἶναι Πολόβοϲ ἀπὸ τοῦ Πολύβουϲ ὡϲ ὠκύπουϲ ὠκύποϲ, ἀρτίπουϲ ἀρτίποϲ, ἀελλόπουϲ ἀελλόποϲ· ἀλλ’ οὐ παροξύνεται, ἀλλὰ προπαροξύνεται, ὥϲτε ἢ ἀπὸ τοῦ Πολόβοοϲ ἢ ἀπὸ τοῦ Πολύβιοϲ ϲυγκοπῇ Πόλυβοϲ. περὶ παθῶν.

217. E. M. 715, 49. ϲῖτα ὴ ἀπὸ τοῦ ϲῖτοϲ μεταπεποίηται ἢ ἀπὸ τοῦ ϲιτία. Ἡρωδιανὸϲ περὶ παθῶν.

218. E. M. 111, 50 coll. Eavorin. 112, 20: ἄντα ϲημαίνει τὸ ἐξ ἐναντίαϲ· καὶ ὥϲπερ ἀπὸ τοῦ ὠκέα ὦκα, κρατέα κράτα καὶ ὑπερθέϲει κάρτα καὶ ϲαφέα ϲάφα, οώτωϲ οὖν καὶ ἀντία οἷον κἀντ’ Ἀλεξάνδρο θεὰ κατέθηκε φέρουϲα» (Γ 425) κατὰ ϲυγκοπὴν ἄντα. ἢ παρὰ τὸ ἀντῶ ἄντα ὡϲ ϲιγῶ ϲῖγα καὶ ἠρεμῶ ἠρέμα· Ἡρωδιανόϲ.

219. Ε. M. 148, 8: ἁρπεδόεϲϲα: ἡ ἄγαν πεδινὴ κατὰ ϲυγκοπὴν παρὰ τὸ ἀρί ϲυγκειμένη. πέπονθε δέ, ῖνα ϲημαίνηται ἡ ἄγαν ὁμαλὸϲ ὁδόϲ

217a. Theogn. 36, 27: τὸ Ἀλκμάν, εἰ παρὰ τὴν ἀκμήν ἐγένετο, πεπλεόνακε τὸ λ, εἰ δὲ παρὰ τὴν ἀλκήν, πεπλεόνακε τὸ μ, εἰ δὲ παρὰ τὸ ἄλκιμοϲ, ἐν ϲυγκοπῇ γέγονε. οὕτωϲ Ἡρωδιανὸϲ ἐν τῇ καθόλου.

217b. II. Pr. Α 464: τὸ μηρίον ἐντελέϲτερον τοῦ μηροῦ· ἐκ γὰρ ϲυγκοπῆϲ αὐτοῦ γέγονε.

217c. II. Pr. 0 320: κατένωπα. Ἀρίϲταρχοϲ ὡϲ δῶμα ἀπ’ εὐθείαϲ τῆϲ ὤψ, ἥτιϲ αἰτιατικὴν ἔχει τὴν ὦπα. ὁ δὲ Ἀλεξίων καὶ οἱ πλείουϲ ὡϲ κατέναντα, οἷϲ καὶ βέλτιον πείθεϲθαι, ινα ᾖ ἀπὸ τοῦ κατενώπια κατὰ ϲυγκοπὴν κατένωπα ὡϲ μηρία μῆρα, ϲιτία ϲῖτα.

219a. Arcad. 88, 14: τὸ ἐπεϲβόλοϲ παροξύνεται ἀπὸ τοῦἔπεϲιβάλλειν.

ad fr. 216. Lobeek. Εl. 1 277 accentum nibil impedire contendit, quominus Πόλυβοϲ potius ex Πολύβοοϲ ut χείμαρροϲ ex χειμάρροοϲ quam ex Πολόβιοϲ ortum esse sumetur. ad fr. 218. Lobeckius EI. I 267 pro ἀντία ἀντέα scribi et sequentia vocabula. οἶον ἀντί ’ Ἀλεξανδρείαϲ in E. M.ut ad aliud caput spectantia omitti vult, sed ex Favorin., ubi plenus Hiomeri versus profertur, apparet Herodianum ἄντα ex ἀντία nasci opinatum esse. ad fr. 219. ef. Lob. El. 1 291 et Schmidt fragm. Didymi p. 344.

ὁδοῦ γάρ ἐϲτιν ἐπίθετον. πέπονθε δὲ ὁμοίωϲ τῷ ἐρθύριϲ Αἰολικῶϲ, ἐρίθυριϲ γὰρ ἡ μεγάλη θυρίϲ. οὕτωϲ Ἡρωδιανὸϲ καὶ Δίδυμοϲ.

220. E. Gud. 285, 16, Ep. Cr. 208 et 216. ἴφθιμοϲ. τινὲϲ μὲν λέγουϲιν, ὅτι ϲύνθετόν ἐϲτι παρὰ τὸ ἶρι καὶ τὸ θυμόϲ ἰφίθυμοϲ καὶ. κατὰ ϲυγκοπὴν καὶ τροπὴν τοῦ ῦ εἰϲ ι ὡϲ Ἀφροδύτη Ἀφροδίτη ἴφθιμοϲ· ἀλλ’ εἰ ἦν ϲύνθετον, ὤφειλεν εἶναι κοινὸν τῷ γένει. τὰ γὰρ ϲύνθετα ἐπιθετικά ἐϲτι κοινὰ τῷ γένει, χωρὶϲ εἰ μὴ μηδὲν πλέον ϲημαίνει τοῦ ἁπλοῦ οἷον ὁ πάνϲοφοϲ καὶ ἡ πάνϲοφοϲ, ὁ φιλόϲοφοϲ καὶ ἡ φιλόϲοφοϲ, ὁ ἄοικοϲ καὶ ἡ ἄοικοϲ· πρόϲκειται εἰ μὴ μηδὲν πλέον ϲημαίνει τοῦ ἁπλοῦ » διὰ τὸ ἐναντίοϲ ἐναντία, ἐναλίγκιοϲ ἐναλιγκία, ἐναντίβιοϲ ἐναντιβία. τὸ μέντοι ἴφθιμοϲ ἔχει θηλυκὸν κἰφθίμη ἄλοχοϲ Διομήδεοϲ » (Ε 415)· οὐκ ἄρα ἐϲτὶ ϲύνθετον. ὁ δὲ έλευκοϲ λέγει περὶ τοῦ ἴφθιμοϲ πλεοναϲμὸν εἰναι τοῦ θ ὥϲπερ παρὰ τὸ φέγγοϲ φέγγεϲθαι καὶ φθέγγεϲθαι παρὰ τὸ εἰϲ φῶϲ προάγειν τὸν λόγον· ὥϲπερ γὰρ παρὰ τὸ πρωΐ γίνεται πρώϊμοϲ καὶ ὀψέ ὄψιμοϲ, οὕτωϲ καὶ παρὰ τὸ ἶφι ἴφιμοϲ καὶ πλεοναϲμῷ τοῦ θ ἴφθιμοϲ· καὶ ἡμεῖϲ ϲυγκατατιθέμεθα τῷ Ϲελεύκῳ· ἡ γὰρ διὰ τοῦ ιμοϲ αὕτη παραγωγὴ ποικίλην ἔχει τὴν γένεϲιν, καὶ γὰρ ἀπὸ ἀρϲενικοῦ νόμοϲ νόμιμοϲ, ἀπὸ θηλυκοῦ ἀλκή ἄλκιμοϲ, ἀπὸ οὐδετέρων κῦδοϲ κύδιμοϲ, ἀπὸ ἐπιρρημάτων ὀψέ ὄψιμοϲ, πρωὶ πρώϊμοϲ καὶ ἀπὸ τοῦ βρί ὄβριμοϲ φκαὶ ἀπὸ ἐνεϲτώτων προϲδόκιμοϲ, καὶ ἀπὸ μελλόντων φοιτήϲιμοϲ· ἀπὸ προθέϲεωϲ οὐδέποτε· ϲημειῶδεϲ τὸ «καὶ Πέριμον Μεγάδην» (Π 695) εἰ μὴ ἄρα καὶ τοῦτο ἀπὸ ἐνεϲτῶτοϲ ὡϲ παρὰ τὸ ὠφελῶ ὠφέλιμοϲ, περῶ πέριμοϲ καὶ οὕτωϲ ἂν φυλαξαίμεθα τὴν ἀπὸ τῆϲ προθέϲεωϲ παραγωγήν. τὰ δὲ διὰ τοῦ ιμοϲ παραγωγὰ. ὑπὲρ δύο ϲυλλαβὰϲ ϲυνεϲταλμένον ἔχει τὸ ῑ, τὸ δὲ φθιμοϲ ἐκτείνει τὸ πρὸ τέλουϲ ι.

221. Choer. Dict. 410, 19, E. M. 460, 1: «Θῶνοϲ παράκοιτιϲ (0d. ad fr. 220. Iure Lehrsius, quum Herodianus in Dicht. 293, 20 ἶφθιμοϲ a composito ἄτιμοϲ segreget, sententiam in E. (ud. et Ep. 216 ὁ μὲν Ἡρωδιανὸϲ ϲύνθετον αὐτὸ λέγει παρὰ τὸ ἶφι καὶ θυμόϲ ίφίθυμοϲ καὶ κατὰ ϲυγκοπὴν ῖφθιμοϲ · οἱ δὲ λοιποὶ διιϲχυρίζονται λέγειν ἁπλοῦν αὐτὸ εἰναι Horodiano attributam ei abiudicat. Atque omnibus locis inter se comparatis (addas An. Paris. III 271, et Schol. ad Opp. Halient. I 147) crediderim epitomatores hic turbas miscuisse et Herodianum potius omnes diversorum originationes proposuisse et quid pro quaque, quid contra dici possit, explicasse et tota re absoluta alicui sententiarum expositarum calculum adiecisse neque tamen ei, quam exscriptores ei as signant, sed quam Seleucus in Ep. 208 pronunciavit. nare in liunc modum adnotamentum constitui. τινὲϲ μὲν λέγουϲιν οὐκ ἄρα ἐϲτὶν ϲύνθετον ex E, Gud. 285, 31—42, tum ὁ δὲ Ϲέλευκοϲ —τὴν ἀπὸ προθέϲεωϲ παραγωγὴν ex Ep. insertis verbis καὶ ἡμεῖϲ ϲυγκατατιθέμεθα τῷ Ϲελεύκῳ· et pro ἡ δέ διὰ τοῦ ιμοϲ in ἡ γὰρ mutatis, κῦδοϲ κύδιμοϲ supplevit Lob. Proll. 161 not. 2 et regulam de quantitate addidi ex Dichr. l. c. ln An. Par. III 303 octusis vocalis ι sic explicatur: παρὰ τὸ ῖφι παρήχθη ῖφιμοϲ ὡϲ πρωΐ πρώιμοϲ, τοῦ μέϲου ι βραχέοϲ ὄντοϲ καὶ κατὰ πλεοναϲμὸν τοῦ θ ἴφθιμοϲ· μετὰ γὰρ τὸν πλεοναϲμὸν (μετα)τίθεντοι οἱ χρόνοι, τοῦ μὲν πρώτου ϲυϲταλέντοϲ φύϲει (μακροῦ), τοῦ δὲ ἐξῆϲ ἐκταθέντοϲ. ad fr. *221. Locus E.M. ex Choerobosco petitus ettechnicus citatus est Theo. δ 228)· ἀπὸ τῆϲ Θῶνιϲ εὐθείαϲ ἐγένετο Θώνιδοϲ καὶ Θώνιοϲ Ἰωνικῶϲ ὥϲπερ Πάριδοϲ Πάριοϲκαὶκατὰ ϲυγκοπὴν Θῶνοϲ, ἢ ἀπὸ τῆϲ Θόων Θόωνοϲ καὶ κατὰ κρᾶϲιν τοῦ ο καὶ ω εἰϲ τὸ ω Θῶνοϲ· κρεῖττον λέγειν ἀπὸ τῆϲ Θώνιοϲ γενικῆϲ κατὰ ϲυγκοπήν. οὐδαμοῦ γὰρ ἡ Θόων εὐθεῖα εὕρηται ϲημαίνουϲα τὸν Αἰγύπτιον ἄνδρα, ὅντινα ϲημαίνει ἡ Θῶνοϲ γενική,  ἀλλ’ ἕτερον ἄνδρα ὡϲ παρ’ μήρῳ «θόωνά τε » ( 152). εἰ δέ τιϲ εἴποι, διὰ τί οὐκ ὀξύνεται ἡ Θωνόϲ γενικὴ ϲυγκοπεῖϲα ἐϲ τῆϲ Θώνιοϲ ὡϲ ἡ πατρόϲ, μητρόϲ, λέγομεν τὴν αἰτίαν ταύτην· αἱ ϲυγκοπτόμεναι γενικαὶ ὀξυνόμεναι μιμοῦνται εὐθείαϲ οἶον ἡ ἀνδρόϲ γενικὴ μιμεῖται τὴν χονδρόϲ εὐθεῖαν. καὶ πάλιν ἡ μητρόϲ καὶ πατρόϲ καὶ θυγατρόϲ γενικαὶ μιμοῦνται τὴν ἰατρόϲ εὐθεῖαν. ἐπειδὴ οὖν ἡ Θῶνοϲ γενικὴ εἰ ὠξύνετο, οὐκ ἤμελλε μιμεῖϲθαι εὐθεῖαν (οὐκ ἔχομεν γὰρ εὐθεῖαν εἰϲ νοϲ καθαρὸν διϲύλλαβον τῷ ῶ παραληγομένην καὶ ὀξυνομένην, βαρυνομένην δὲ ἔχομεν ὡϲ ἐπὶ τοῦ κῶνοϲ, ὦνοϲ) τούτου χάριν οὐκ ὠξύνθη ἀλλ’ ἐβαρύνθη. πρόϲκειται «διϲύλλαβον » ἐπειδὴ ὑπὲρ δύο ϲυλλαβὰϲ ἔχομεν εὐθεῖαν ὀξυνομένην οἱον κοινωνόϲ, οἰωνόϲ, Τιθωνόϲ.

222. St. B. 628, 3. Τόμαροϲ ὄροϲ Δωδώνηϲ, ὅ τινεϲ Τομοῦρον καὶ τοὺϲ κατοικοῦνταϲ Τομούρουϲ· οἱ δὲ Τμάροϲ, οὐ τὸ ἐθνικὸν Τμάριοϲ.

222a. E. Gud. 330, 59, E.M. 523, 7. τὸ κνόζα, ὡϲ λέγει Ἡρωδιανὸϲ ἐν τῇ καθόλου, εἰ μὲν ἐπὶ τοῦ φυτοῦ, ϲυγκοπή ἐϲτιν οἷον χαμαιζήλοιο «κονύζηϲ» (Nicand. Ther. 70), εἰ δὲ ἐπὶ τοῦ παρεφθαρμένου καὶ ἐρρυπωμένου, οὐ ϲυγκοπή ἐϲτιν, ἀλλ’ ἀπὸ τοῦ κνύω, ἀφ’ οὖ κνύοϲ ἡ φθορά.

222b. Arcad. 142, 26. γνυπῶ τὸ γονυπετῶ.

222c. Il. Pr. Ξ 351. τὸ λάγνοϲ ἔννοιαν ἔχει ϲυνθέϲεωϲ. Eust. 1412,

dosius, quem Chooroboscus exph1cavit. Theodosius autem hausit ex Herodiano, ut patet comparato Arcadio 128, 20: τὸ δὲ Θῶνοϲ ἀπὸ τοῦ Θώνιδοϲ καὶ Θώνιοϲ Ἰωνικῶϲ καὶ κατὰ ϲυγκοπὴν θῶνοϲ ἢ ἀπὸ τοῦ θόων εὐθείαϲ θόωνοϲ καὶ κράϲει. Θῶνοϲ. VerbA E. M. κρεῖττον λέγειν —ϲυγκοπὴν continent Herodiani sententiam et quum sic ipse Herodianus, ubi alteram explicationem alteri praefert, dicere soleat, suspicio exsistt epitomatorem, quum λέγει ὁ τεχνικόϲ diceret. Herodianum, quem fortasse ante oculos habuit, intellexisse. Apud Io. Alex. 10, 6 ἡ θῶνοϲ παράκοιτιϲ ϲεϲημείωται εἰ γὰρ ἐκ τῆϲ εΘώνιοϲ ἐν ψαμάθοιϲ» (Nicand. Ther. 312) ϲυνεκόπη κἆν ξύνετο, ὡϲ ἡ πατρόϲ, μητρόϲ. ἀλλ’ οὐδὲ ϲυνήρηται ἐκ τῆϲ θόωνοϲ, ιύϲ τινεϲ, ἀμαρτύρου scrupulum tantum, qui utrique explicationi inhaereat, ostendit nequo disertis verbis decidit , utri adstipuletur. Sod in libro περὶ παθῶν idem pronunciasse putandus est atquo Choeroboscus, qui quid ἀμαρτύρου Herod. ap. Ιo. Al. significet, accuratius exponit et quomodo accentus abnormi expediendus sit, declarat Ιuod auιιten Lobeckius El. 292 not. 23 Chocroboscum insulsitatis insimulat dicentem Θῶνοϲ gravari exemplo nominativorum κῶνοϲ ὦνοϲ, non Choeroboscus haro rationem invenit, sed Herodianuu ipse cf. supra fr. 209 cum adnotatione et Lehrs ad Herod. p. 107.

223. E. M. 281, 18: δνοπαλίζω: ερητxι παρὰ τὸ δονεῖν καὶ τὰϲ παλάμαϲ δονοπαλίξαι καὶ ἐν ϲυγκοπῇ ἢ παρὰ τὸ δονῶ καὶ πάλλω δνοπαλίζω ἀπὸ τῶν δύο ὁμοιοϲήμων ὡϲ Ἐριχθόνιοϲ κᾶὶ Ἐρεχθεύϲ καὶ «ϲτροψοσίνηθεν» (Ιl. 792).

224. E. M. 759, 19: τίπτε ἀπὸ τοῦ τίποτε κατὰ ϲυγκοπήν· τὸ δὲ πότε ἐπιζητητικὸν χρόνου ἐϲτί· τὸ δὲ «τίπτε δεδάκρυϲαι» (Π 7) οὐκ ἐπιζητεῖ τὸν χρόνον τοῦ δακρύειν, ἀλλὰ κατὰ παρολκὴν λαμβάνετα. πορέλκον οὖν ἐϲτιν.

225. E. M. 622, 45: ἐκ τοῦ ὀλοόϲ γίνεται ἡ κλητικὴ ὀλοέ καὶ κατὰ ϲυγκοπὴν ὀλέ· ἐὰν δὲ ὀλόϲ ῇ ἡ εὐθεῖα, γένοιτ’ ἄν ἡ κλητικὴ ὀλέ· καὶ οὐκ ἔϲτι ϲυγκοπὴ οἷον «ἔχει μ’ ἄχοϲ, ὤ ὀλὲ δαῖμον » (Aleman fr. 47 Βergk.) ὡϲ τὸ μαινόμενε φρέναϲ ἠλέ» (0 128) οἱονεὶ ἀπὸ τοῦ ἠλόϲ, ὅθεν τινὲϲ γράφουϲι «Τρῳὰϲ δὲ ϲτίχαϲ ἠλὸϲ Ἄρηϲ ὤτρυνεν» (Ε 461). τοῦτο περὶ παθῶν Ἡρωδιανόϲ.

226. E. M. 283, 34. δορυξόοϲ ἐκ τοῦ δόρυ καὶ τοῦ ξέω· οὐδεὶϲ δὲ λέγει ληνῶν δόρυξοϲ, ἀλλὰ δορυξόοϲ καὶ κατὰ ϲυγκοπὴν δορυξόϲ. ἔϲτι δὲ τόποϲ ὅπου ξύονται τὰ δόρατα.

227. E. M. 425, 3: ἡ λοξόϲ ἀπὸ τοῦ ἡ λαξόοϲ ἡ λοξόϲ ὡϲ βοηθόοϲ βοηθόϲ.

29: ἐιϲ τοῦ γόνοϲ ἤτοι γονή οὐ μόνον ὁ λάγνοϲ ἀλλὰ καὶ ὁ κατὰ τοὺϲ παλαιοὺϲ λάγνηϲ ὡϲ οἱονεὶ λαγόνηϲ ἤγουν πολύγονοϲ. καὶ μέν τινεϲ παρὰ τὸ λα ἐπιτατικὸν καὶ τὸ γυνή τὰ τοιαῦτα παρήγαγον.

ad fr. *223. Hoc Herodianenm esse coniicio ex simih Herodiani explicatione vocis ὀροθύνω fr. 23. ad fr. *224. Βerodianea origo et re ipsa proditur et ratione dicendi, qua grammaticus in fine adnotamenti summam expositionis brevibus iterare solet e. g. 82 οὐκ ἄρα πλεοναϲμόϲ, ἀλλὰ παραγωγὴ fr. 76 πλάνη ἄρα κλίϲεωϲ. ad fr. 225. Verba ὡϲ τὸ «μαινόμενε κτλ.» ex Epim. Cr.I 442,12 ubi eadem fonte non nominato traduntur, adieci. ad fr, *226. Huiuscemodi vocabula etiam a Theogn. 62, 10 proferuntur λαοξόϲ, pro quo λοξόϲ, et φίλοξοϲ, pro quo φυλλοξόϲ scribendum videtur, praeterea verba οὐδεὶϲ δὲ λέγει Ἑλλήνων admonent Herodiani, qui e. g. fr. 120 dicit: ἀλλὰ τί εἰρήκαϲιν Ἕλληνεϲ; ad fr. *227. Cum nominativis δορυξόϲ λοξόϲ, qui eliso o accentum in ultimam proliciunt, fortasse componendus est genetivus Κλεόϲ pro Κλεόοϲ a Κλεὼ in E. M. 517, 25 Κλεόϲ Πίνδαροϲ οὐκ οἶδα ὅπου φηϲὶ Μλεόϲ. Κλεόοϲ καὶ ϲυγκοπῇ Κλεόϲ. ὀξῦναί ϲε δεῖ, ut locum emendavit Loboek. El. I p. 303. Diserta accentus notatio in re pathologica admonet Herodiani.

228. E.M. 579, 19. Μενέλαϲ «Μενέλαϲ τε καὶ Ἀγαμέμνων» ἀπὸ τοῦ Μενέλαοϲ. ἀμφίβολον εἴτε ϲυγκοπῇ Μενέλαϲ καὶ Δορύλαϲ εἴτε κράϲει τοῦ ο καὶ α εἰϲ α μακρὸν ὡϲ ἐλέξαο ἐλέξα, ἐπρίαο ἐπρία, ἐπαιδεύϲαο ἐπαιδεύϲα.

229. E. M. 624, 11. ὀμνύω: ὀμῶ ὀμονύω καὶ ϲυγκοπῇ ὀμνύω περὶ παθῶν.

230. E. M. 38, 45: ἐριπόλοι: δμψαί. Ϲιμωνίδηϲ ἐκ τοῦ ἐριοπόλοι ϲυγκοπῇ τοῦ ο. οὕτωϲ Ἡρωδιανὸϲ περὶ παθῶν.

231. E. Οr. 65, 20 coll. E. M. 370, 19: ζαφελῶϲ ἄγαν ϲφοδρῶϲ ἢ ἐπικότωϲ· παρὰ τὸ ζα καὶ τὸ ὀφέλλω τὸ αὔξω γίνεται ζαόφελοϲ καὶ ϲυγκοπῇ ζάφελοϲ. Ἡρωδιανόϲ.

232. Ep. Cr. 1 28, 16, E. M. 24, 23 (448, 1). ἀeέϲρατοϲ ἐκ τοῦ θεόϲ καὶ φατόϲ ἐκ τοῦ φημί τὸ λέγω θεόφατόϲ τιϲ ὤν καὶ κατὰ ϲυγκοπὴν καὶ πλεοναϲμὸν τοῦ ϲ θέϲφατοϲ, ἀθέϲφατοϲ.

233. Ep. Cr. I 417, 17 coll. 340, 19: ὕϲτεροϲ· παρὰ τὴν ὑπό ὑπὁτεροϲ καὶ κατὰ ϲυγκοπὴν ὕϲτεροϲ· τὸ δὲ ο ϲυγκοπτόμενον τὸ ϲ ποιεῖ θεόφατον θέϲφατον, θεοείκελον θέϲκελον· καὶ εἰ οὕτε τὰ εἰϲ τeροϲ τῷ υ παραληγόμενα ἔχει πρὸ τοῦ τ τὸ ϲ οὕτε τὰ εἰϲ τατὸϲ οἷον ἐγγύτεροϲ ἐγγύτατοϲ, ὀξύτεροϲ ὀξύτατοϲ, πῶϲ οὖν τὸ ὕϲτεροϲ ὕϲτατοϲ μετὰ ad fr. *228. De dictione ἀμφίβολον Herodiano consueta iam dixi. Sed praetulisse videtur Herodianus crasin, quam solam commemorat Choer. Diet. 92, 5 ἡ γενικὴ λάαοϲ τριϲυλλάβωϲ μετάγεται εἰϲ εὐθεῖαν καὶ γίνεται ὀ Λάαοϲ ὤϲπερ ὁ Καππάδοξ τοῦ Καππάδοκοϲ καὶ ὁ Καππάδοκοϲ καὶ λοιπὸν κατὰ κρᾶϲιν Δωρικὴν τοῦ ἀ καὶ 5 εἰϲ ᾶ μακρὸν γίνεται Λάαϲ ὥϲπερ Πτερέλαοϲ Πτερέλαϲ καὶ Μενέλαοϲ Μϲνέλαϲ ιὡϲ παρ’ Εὐριπίδῃ ἐν Ἀνδρομάχῃ (486) τοῦ ϲτρατηλάτα Μενέλα. ef. Lob. El. II p. 71 et quem citat, Abrensium de dial. Dor. 199. ad fr. 229. Ex An Ox. ΙΙ 371, 31 ζωννύω: διὰ δύο νν τὰ εἰϲ ω περιϲπώμενα, διὰ τοῦ νdiῶ ποιοῦντα παραγωγήν, διὰ δύο νν γράφονται οἶον χῶ χωννύω, ῥῶ ῥωννύω, ὀμῶ ὀμοννύω καὶ ὀμνύω ϲυγκοπῇ, ubi scribi debet ὀμῶ ὀμοννύω ὀμνύω, coniicio etiam nostro loco ὀμοννύω per duplox νν exhibendum esse. ad fr. 230. ἐριπόλοι Lob. El. I 304 pro αἰριπόλιοι. ad fr. 231. cf. Il. Pr. 1 516, lo. Alex. 39, 20. ad fr. *232. Βoe Herodianeum esse evincit fr. 93 (E.M.645 ὄχεϲφιν) ἀπὸ τοῦ θεόφατον γίνεται θέϲφατον. ad fr. *233. Quum Herod. in Mon. 21, 15 singularem comparegivi ὕϲτεροϲ speciem afectiore excuset, et in hoc fraρmento ea ratione, qua θέϲφατοϲ ex θεόφατοϲ Herodianus repetit, ὕϲτεροϲ explicatur, probabile fit hocipsum doctrina. eminens ab Herodiano profectum et eum locum esse, quem Herod. in Mon.significat ἴϲωϲ αἴτιον τὸ πάθοϲ, ὡϲ δείκνυται ἐν ἑτέροιϲ. Lehrsius praeter hunc locum, quem ex eius emendatione exhibui, alterum doctum adnotamentum citat ex eodem fonte haustum. Ep. p. 420, 3 (Gud.646): ὕϲτατοϲ ὄνομα γίνεται ἐκ τῆϲ τοῦ ϲ; τότε δέ ἐϲτι τὸ ϲ, ὁπότε τὸ ἐ, εὐϲεβέϲτεροϲ εὐϲεβέϲτατοϲ, ϲωφρονέϲτεροϲ ϲωφρονέϲτατοϲ· εἰ οὖν τὸ ϲ ἔχει, ἐχέτω τὸ ἑ, εἰ δὲ τὸ ῦ ἔχει, μὴ ἐχέτω τὸ ϲ ἀλλὰ λέγομεν, ὅτι τὸ πάθοϲ σιτίον, ὥϲτε οὐκ εἴχετο τοῦ χαρακτηριϲτικοῦ.

234. Ep. Cr. I 181, 16: ζείδωροϲ οἱ μὲν ἐκ τοῦ ζειά ζειόδωροϲ καὶ κατὰ ϲυγκοπὴν ζείδωροϲ· ἄμεινον δὲ οὕτωϲ· τὰ τρίτα πρόϲωπα τοῦ ῥήματοϲ ϲυντιθέμενα ἐκβάλλει τὸ ι, ἔχω ἔχειϲ ἔχει ἐχέθυμοϲ, φέρω φέρειϲ φέρει Φέρεκλοϲ, μένει λένεκλοϲ καὶ λενέλαοϲ· ζέω ζέει ζεέδωροϲ καὶ ζείδωροϲ.

235. Ep. Cr. I 263: ληϊβοτείρηϲ: ὡϲ παρὰ τὸ Ἄκτιον Ἀκτιονίκηϲ, Πόθιον Πυθιονίκηϲ καὶ ϲτάδιον ϲταδιοδρόμοϲ καὶ μένει τὸ ο οὕτω λήιον ληιοβότειρα ἔδει εἶναι· ϲυνεκόπη δὲ διὰ τὸ μέτρον· ἐπάλληλοι γὰρ εὑρίϲκοντο τρεῖϲ βραχεῖαι καὶ κακοφωνία ἐγένετο.

236. E. M. 151, 39: ἄρχμενοϲ: ἀρχόμενοϲ καὶ κατὰ ϲυγκοπὴν ἄρχμενοϲ· ὤφειλε δὲ ἄργμενοϲ· φυλάξαν δὲ τὸ χ δοκεῖ Ἰωνικὸν εἰναι, καθὸ καὶ τὸ ἔργμα ἔρχμα φαϲίν· ἐνεϲτῶτοϲ οὖν εἰϲιν αἱ τοιαῦται μετοχαὶ. ϲυγκοπὴν παθοῦϲαι ὡϲ τὸ λεγόμενοϲ λέγμενοϲ, ὀρόμενοϲ ὄρμενοϲ, δεχόμενοϲ δέγμενοϲ· τινὲϲ δὲ λέγουϲι παρακείμενον εἰναι.

237. E. M. 631, 43: «ὄρμενον ἐξαίφνηϲ» Ἰλιάδοϲ Φ (14) ἀπὸ τοῦ ὄρω τὸ διεγείρω ὄρϲω ὤρκα ὦρμαι ὠρμένοϲ καὶ κατὰ ϲυϲτολὴν καὶ ἀνάδοϲιν τοῦ τόνου ὄρμενοϲ ἢ ἀπὸ τοῦ ὀρόμενοϲ ὄρμενοϲ κατὰ ϲυγκοπήν.

238. 30 E. M. 470, 29. κμενον: ἵκω ἱκόμενον καὶ ϲυγκοπῇ ἴκμενον· ϲημαίνει δὲ τὸν πορευτικὸν ἢ ὑγρὸν παρὰ τὴν ἰκμάδα.

239. E. M. 663, 54: Περίηρϲ: ἐκ τοῦ περιήρηϲ ἄρον τὸ η Περίηρϲ· ταύτῃ ἐάν ϲοι προτεθῇ παρ’ Ἀλκμᾶνι, ὅτι κλῖνον αὐτό, μὴ κλίνῃϲ οὐ γὰρ ἀκολουθεῖ ἡ κατάληξιϲ, εἰ γένοιτο περιήρουϲ, πρὸϲ τὴν Περίηρϲ εὐθεῖαν. περὶ παθῶν.

ὑπό προθέϲεωϲ. πλεοναϲμόϲ ἐϲτιν ἢ ἴδιοϲ τύποϲ, ῖδιοϲ τύποϲ. κανὼν γάρ ἔϲτιν ὁ λέγων ὅτι τὸ δ ϲυγκοπτόμενον πέφυκε ἐφελκυϲτικὸν γενέϲθαι τοῦ ϲ, ϲ ἐϲτι θεόφατοϲ καὶ ἐν ϲυγκοπῇ τοῦ ὃ πλεοναϲμῷ τοῦ ϲ γίνεται θέϲφατοϲ. cf. etiam E. Orion 155, 13. ad fr *234 Consuetudo Herodiani alteram sententiam alteri per ἄμεινον obiiciendi orginem prodit et compositio vocis ζείδωροϲ ex ζεέδωροϲ congruit cum doctrina Herolianea ap. Theogn. 81: τὰ παρὰ βαρύτονον ἐνεϲτῶτα ϲυγκείμενα, εἰ μὲν ὁ ἐνεϲτὼϲ εἴη διϲύλλαβοϲ, τοῦ τρίτου προϲώπου ἀποβάλλει τὸ i καὶ οθτωϲ ποιεῖ τὴν ϲύνθεϲιν οον φέρω φέρειϲ φέρει φερέοικοϲ κτλ. ad fr. *285. Ex praecedentibus fragmentis fons claret. ad fr. *236 — *238. Herodianea esse ostendit comparatio Io. Al. 22, 19. ad fr. 239. Cum hoc comparari potest Eustath. 1542, 30, E. Or. 101,19 μακάριοϲ, ἐξ οὗ κατὰ ϲυγκοπὴν ὀ μάκαρϲ, quod componit St. B. 551, 3 cum Ϲά-

240. E. M. 601 ,20: νέν ωται κατὰ κρᾶϲιν ἀπὸ τοῦ νενόηται ἢ ἀπὸ τοῦ νόω· —τὸ δὲ νένοται ἢ κατὰ ϲυγκοπὴν τοῦ η ἀπὸ τοῦ νενόηται, ὅθεν καὶ νενοέαται Ἰωνικῶϲ γίνεται, ἢ ἀπὸ τοῦ νένωται κατὰ ϲυϲτολὴν ἢ καὶ νένοται ὡϲ πέποται. ἔϲτι γὰρ νῶ ῥῆμα τρίτηϲ ϲυζυγίαϲ ὡϲ παρὰ Ϲοφοκλεῖ οἷον «Ἑλένηϲ γάμῳ νένωται (fr. 184 Nauck) καὶ παρὰ Ἀνακρέοντι ἡ μετοχὴ «ὁ δ’ ὑψηλὰ νενωμένοϲ» (fr. 10 Bergke) καὶ ὁ Ἄθλιοϲ ἐν τοῖϲ Ϲαμίων ὤροιϲ Ἀλλὰ λέξαϲθαι νένωται». καὶ πάλιν ὡϲ χρυϲόονται χρυϲοῦνται οὕτω καὶ νόονται νοῦνται. Δημόκριτοϲ θείῃ νοῦνται». καὶ νένοται ὡϲ πέποται. περὶ παθῶν.

239a. St. B. 200, 5. Γέα πληϲίον Πετρῶν ἐν Ἀραβίᾳ. τὸ ἐθνικὸν Γcιοϲ ἐν Πέτραιϲ δ’ ἐπιχωριάζειν κύριον ὄνομα τὸ Γέϲιοϲ. κατὰ ἀναλογίαν δ’ ἔδει Γεάτηϲ ὡϲ Τεγεάτηϲ. ἔοικε δὲ Γεήϲιοϲ προυπάρχειν ὡϲ τὸ Ἰθακήϲιοϲ καὶ κατὰ ϲυγκοπὴν Γέϲιοϲ.

239b. E. Or. 57, 29: ἐχθρόϲ. παρὰ τὸ ἔχθοϲ ἐχθηρόϲ καὶ ϲυγκοπῇ ἐχθρόϲ ἢ ὡϲ κῦδοϲ κυδρόϲ. Ἡρωδιανὸϲ ἐν τῇ ’ρθογραφίᾳ.

240a. Choer. Dic. 775. τὸ τρέφοιν ὡϲ παρ’ Εὐριπίδῃ «ἄφρων ἆν εἴην εἰ τρέφοιν τὰ τῶν πέλαϲ» (fr. 152 Dind.) τρεφοίην ὡϲ περιπατοίην καὶ ἀπὸ τοῦ τρεφοίην κατὰ ϲυγκοπὴν τοῦ η γέγονε τρέφοιν.

240b. Il. Pr. Γ 102: διακρινθεῖτε: οὕτωϲ προπεριϲπᾶται διακρινθεῖτε. ἔϲτι γὰρ εὐκτικόν, κατὰ πάθοϲ γεγονὸϲ ἐκ τοῦ διακρινθείητε ὁμοίωϲ τῷ «καὶ εἴ ποθεν ἄλλ’ ἐπιθεῖτε» (Οd. χ 62) ὧν πάλιν πρῶτα διακρινθείη-

λαρϲ νῆϲοϲ Αeβόηϲ cf. θergk fr. Aleman. 148, Lob. Parali. 94, Proli. 282 E. 1 329. ad fr. 240. In constituendo fragmento secutus sum Lobeckium in El. II 114 (cf. Technol. 20, EI.I 330). Caeterum vel sic incuria librarii adnotamentum valde detruncatum est. In initio addi debuit post νενόηται. ἢ ἀπὸ τοῦ νόω et post κατὰ ϲυϲτολήν· ἢ νένοται ὡϲ πέποτοι, quae verba, ut sententia probδa existeret , adieci, in fne etiam repetens καὶ νένοται ὦϲ πέποτοι. ad fr. [239Α]. Dubitavi hunc articulum in ordinem recipere, quamquam explicandi ratio Herodianum sapit. propter Lobeckii El. I 328 dubitationem. ad fr. |239b]. Inserui ἢ ante ὡϲ κῦδοϲ, quia haec Herodiani, qui fortasse addiderat, ὅπερ καὶ ἄμεινον, sententia videtur esse. Ad eundem referendum est etiam E. M. 39, 53: αἰϲχοϲ αἰϲχρόϲ ὡϲ κῦδοϲ κυδρόϲ, ψύχοϲ ψυχρόϲ. καὶ ἀπὸ τοῦ θηλυκοῦ ϲάθη ϲαθρόϲ (?) καὶ λύπη λυπρόϲ. οὐ γὰρ ἀπὸ τοῦ αἰϲχηρόϲ ϲυγκέκοπται. Hinc valde dubium fit, num ab Herodiano profectum sit E. Or. 58, 1 ἐλαφρόϲ. παρὰ τὸ κουφότατον ζῷον τὴν ἔλαφον· ἐλαφηρόϲ καὶ ϲυγκοπῇ ἐλαφρόϲ. ad fr. [240a]. Hoc in Rhematico locum habuit cf. Lob. El. 1 331 et I 140. ad fr. [240b]. Utrum synaeresin an syncopen Herodianus intellexerit , ex. hoc loco non claret, sed quum Ϲhoer. Diet. 777, 22 ἐκ τοῦ δοίημεν γέγονε κατὰ ϲυγκοπὴν τοῦ ῆ δοῖμεν doceat, sic etiam Herodianum sensisse opinor.

241. St. B. 295, 17: Zεφύριον: τὸ ἐθνοκὸν ζεφυριώτηϲ. — ἔϲτι καὶ ἄκρα τῆϲ Αἰγύπτου, ἀφ’ ἧϲ Ἀφροδίτη καὶ Ἀρϲινόη ζεφυρῖτϲ ὡϲ Καλλίμαχοϲ. τὸ οὖν ζεφυρίτηϲ ἀπὸ τοῦ ζεφυριώτηϲ ϲυγκοπῇ τοῦ ω ὡϲ τὸ Θρονίτηϲ ἀπὸ τοῦ Θρονιώτηϲ.

242. St. B. 458, 7: Μοψοπία: ὁ πολίτηϲ Μοψόπειοϲ διὰ διφθόγγου καὶ διὰ τοῦ ι· καὶ Μοψοπιεύϲ. Ἡρακλείδηϲ δὲ ὁ Ποντικὸϲ ἐν α′ Λέϲχῃ Μο ψοπίτηϲ φηϲί, καὶ ἔδει Μοψοπιώτηϲ· ἴϲωϲ δὲ καθ’ ῦφεϲιν τοῦ ω.

243. St. Β. 323, 1: Ἰἄων: ἐκ τοῦ Ἰάων τὸ Ἰάν.

244. E. M. 628, 10: ὄπιϲθεν διχῶϲ «ϲτῆ δ’· ὄπιθεν (Α 197) ἀπὸ τοῦ ὀπίϲω ὀπίϲωθεν καὶ ϲυγκοπῇ τῆϲ ϲω ϲυλλαβῆϲ εἰ δὲ ὄπιϲθεν, ϲυγκοπῇ τοῦ ῶ καὶ μετόπιϲθεν Ἰλιάδοϲ Α (82).

245. Ep. Cr.I 413: ὁ Ἀντίμαχοϲ ἀπὸ τοῦ ὁ τέρενοϲ εἶπε κατὰ ϲυγκο πὴν τερέντερον ἀπὸ τοῦ τερενώτεροϲ.

246. E. M. 13, 28: ἀγρόμενοι: ἀγειρόμενοι: ἀγείρω καὶ κατὰ ϲυγκοπὴν ἄγρω ὥϲπερ παρὰ τὸ ἐγείρω ἔγρω.

247. E. Οr.123, 28, E. M.644, 2: ὄφλω γίνεται κατὰ ϲυγκοπὴν ἀπὸ τοῦ ὀφείλω, ὅθεν καὶ βαρύνεται.

25 μὲν καὶ διακρινθεῖμεν, ὥϲπερ καὶ τὸ «ἡμεῖϲ δ’ ἐϲ δεκάδαϲ διακοϲμηθεμεν Ἀχαιοί» (Ιl. 8 126). ad fr. *241. ef. St. B. 318, 11 s. Θρόπιον. ad fr. *243. ef. Lob. El. p. 333, qui in loco lacunoso Stephani Λυκάων... . καὶ Λύκαν ώϲ μεγιϲτάν non cum Meinekio κατὰ ϲυγκοπήν, sed potius Λύκοϲ ex edisse opinatur. ad fr. *244. cf. Arcad. 129,10: αἰ ϲυγκοπαὶ ἀναβιβάζουϲι ὀπίϲωθεν ὄπιϲθεν, ὀμόπατροϲ ὄπατροϲ. ad fr. *245. Hoc Βerodiani esse puto, quia etiam quae sequuntur, ex eiusdem libro περὶ κλίϲεωϲ petita videntur. Caeterum quamquam iure Lobeck. El. I 334 in huiusmodi formis syncopen improbta, tamen Herodianus hanc sententiam am plexus esse existimandus est neque dubito, quin etiam ab eo derivatum sit E M. 546, 1 παρὰ τὴν κυνόϲ γενικὴν κυνώτεροϲ καὶ ϲυγκοπῇ κύντεροϲ ὡϲ μέλαν μελανώτερον μελάντερον, nam hanc passionem signiἀcare videtur in Mon. 21 22: ἀλλ’ ϲωϲ αἴτιον τὸ πάθοϲ ὡϲ δείκνυται ἐν ἑτέροιϲ, ἔνθα καὶ περὶ τοῦ «εκύντερον ἄλλο γυναικόϲ» (λ 424) εἰ καὶ ἔϲτι ϲυγκριτικόν cf. Lehre ad h. l. ad fr. 246. ef. Arcad. 163, 13,  ubi ἄγρω omissum est. ad fr. *247. cf. Arcad. 158, 27.

248. E. M. 676, 53: πλήρηϲ: ἔϲτι πλεῖοϲ πλειήρηϲ καὶ κατὰ ϲυγκοπὴν πλήρηϲ.

249. S. B. 50, 11 et 48, 26: Αἴνεια τόποϲ Θράκηϲ· τὸ ἐθνικὸν Αἰiειἐύϲ, 5 καὶ παράϲημον, ὅτι μὴ ἐνδεῖ μιᾷ ϲυλλαβῇ τοῦ πρωτοτύπου· παρὰ μίαν γὰρ ϲυλλαβὴν εὑρίϲκεται τὰ τοιαῦτα ἐνδεῖν τοῦ πρωτοτύπου, τῆϲ Ἀντιοχείαϲ Ἀντιοχεύϲ ἀλλ’ οὐδ’ ἀπὸ τούτων γίνεται τὰ εἰϲ ευϲ ἀρϲενικά, ἀλλὰ ἀπὸ τῶν εἰϲ οϲ. ἀπὸ γὰρ τοῦ Ἀντίοχοϲ Ἀντιοχεύϲ καὶ τοῦ Ϲέλευκοϲ Ϲελευκεύϲ, ὡϲ Ἄβρων ἐν τῷ περὶ παρωνύμων. εἰ γὰρ παρὰ τὴν Ἀλεξάνδρειαν ἦν, Ἀλεξανδρειεύϲ ἆν ῆν. ἀμφοῖν δ’ ὁ Ἀλέξανδροϲ ἀρχή. 

250. E. Μ. 279, 7: δίϲ καὶ τρίϲ: ἀπὸ τοῦ δυάκιϲ καὶ τριάκιϲ. καὶ λέγουϲί τινεϲ δύο ϲυλλαβῶν ἐγένετο ϲυγκοπή· καὶ πῶϲ δύναται τριϲύλλα βον δύο ϲυλλαβὰϲ ἐκκεκόφθαιϲ πρὸϲ τούτουϲ λέγομεν, ὅτι ἀπὸ τοῦ δυάκιϲ καὶ τριάκιϲ ἄρον τὸ α καὶ τὸ β καὶ κατὰ ϲυνίζηϲιν δίϲ καὶ τρίϲ.

249a. Mon. 41, 1: χείρων: οὐδὲν εἰϲ ων λῆγον ϲυγκριτικὸν πρὸ τοῦ ῶ τὸ ρ ἔχει, ἀλλὰ μόνον τὸ χείρων· αἴτιον δὲ τὸ πάθοϲ.

249b. Schol. ad Od. 175, Choer. D icit. 174, 9, E.M.576, 15: μελαγχροιήϲ: ὀξυτόνωϲ· τοῦτο δὲ κατὰ ϲυγκοπὴν Ἀττικοὶ μελαγχρήϲ.

ad fr. *248. uae praecedit explicatio in E.M. παρὰ τὸ πολύ πολυήρηϲ ab epitomatore adlecta est eam quam recepi Herodianeam esse persuadet Arcad. 25, 1 τὸ πλήρηϲ βαρύνεται, πλειήρηϲ (sic Lehrsius qb.ep.156 pro πληήρηϲ emendavit) ὡϲ ξιφόρηϲ, λιγήρηϲ et ocus e libro περὶ παθῶν in E.M.675, 29 πλειάρειν· τὸν γὰρ πλήρην οὕτωϲ ἔφη πλειdρειν. Lobeckius potius ex πλεήρηϲ ortum putat El. 1 339, II 102. ad fr. *249. ef. Lob. El.I 340. Parall. 25. Corruptus est loque St. B. 514 5: ἔϲτι δῆλον ὡϲ ἀπὸ τοῦ Ποιραία Πειραιdτηϲκαὶ Πειραιείτηϲ καὶ καθ’ ὑφαίρεϲιν τῆϲ ἐ διφθόγγου Πειραιάτηϲ, ubi Mein. Τειραιdτηϲ καὶ Πειραιήτηϲ καὶ καθ’ ὑφαίρεϲιν τῆϲ αι διφθόγγου Πειρήτηϲ scribi vult, Lobeck. vero EΙ. ΙΙ 139 Πειράτηϲ a prototypo Πεῖρα scriptum fuisse suspicatur. ad fr. 250. Verba καὶ λέγουϲί τινεϲ — ἀπὸ τοῦ δυάκιϲ καὶ τριάκιϲ accesserunt ex Cod. Parisin. 346 et Ζon. 556, unde etiam auctoris nomen adiectum est. πρὸϲ τούτουϲ scripsi pro τούτου, Lob. πρὸϲ τοῦτο. F ortasse post ϲυνίζηϲιν exciderunt καὶ κατὰ ϲυϲτολήν. ef. Lob. El. I 388. Schol. ad Dionys. 943, 21 τὸ δίϲ καὶ τρίϲ πέπονθε· τὸ γὰρ δυάκιϲ καὶ τριάκιϲ παρ’ Ἀριϲτοφάνει intellegendus videtur poeta, non grammaticus; Schoemann. de partibδus orationis p. 145 dubitat, uter signifcetur. ad fr. [249a]. Videtur autem signifcare syncopen diphthongi ex χερείων cf. Lob. El. 1 340. ad r. [249b ]. cf. Lob. El.I 315, DII 140, Parall. 256.

251. E. M. 52, 18: ἀκραιφνήϲ ὁ καθαρόϲ· κυρίωϲ δὲ ὁ περιφανήϲ παρὰ τὸ ἀκέραιον καὶ τὸ φαίνω ἀκεραιοφανήϲ καὶ ἀκραιφνήϲ ϲυγκοπῇ. οὕτωϲ Ὠρίων. Ἡρωδιανὸϲ δέ φηϲι μὴ γίνεϲθαι δύο ϲυλλαβῶν ϲυγκοπήν. ἀλλ’ ἀκροφανήϲ καὶ ἀκραιφνήϲ τοῦ ο τραπέντοϲ εἰϲ α ὡϲ ἐπὶ τοῦ μεϲοπόλιοϲ μεϲαιπόλιοϲ.

252. E.M. 22, 30: ἅζω: ὁ Ἡρωδιανὸϲ ἐν τῷ περὶ παθῶν λέγει, ὅτι παραγωγόν ἐϲτιν, ἀπὸ τοῦ ἅγοϲ ἁγίζω καὶ κατὰ ϲυγκοπὴν ἅζω ὡϲ ϲκέλοϲ ϲκελίζω, τεῖχοϲ τειχίζω. δῆλον δὲ ἐκ τοῦ τὸν Ἀλκμᾶνα εἰπεῖν ἁγίϲδεο» ἀντὶ τοῦ ἅζεο.

253. E. Or. 63, 26: ἕρματα: οἱ μὲν παρὰ τὸ εἴρω εἰρμα καὶ ερμα· οἱ δὲ παρὰ τὸ ἔρειϲμα ϲυγκοπῇ ἕρμα· οὕτωϲ Ἡρωδιανόϲ.

254. E. M. 566, 44: Αιμήρη Ἐπίδαυρον· τοῦτο διϲϲόν ἐϲτιν· ὁπότε παρὰ τοῦ λιμένοϲ, λιμενήρη· ἢ παρὰ τοῦ λειμῶνοϲ λειμωνήρη. οὕτωϲ Ἡρωδιανόϲ.

255. St. B. 392, 16: Κυλλήνη: τὸ ἐθνικὸν Κυλλήνιοϲ. καὶ Κύλλιοϲ λέγεται Ἑρμῆϲ κατὰ ϲυγκοπὴν τοῦ Κυλλήνιοϲ.

253a. E. Οr. 117, 26, E. M. 618, 8. «οἶμα λεοντοϲ ἔχει. λιόδoc (752) ἀπὸ τοῦ οἰμῶ οἰμήϲω «οῖμηϲε δὲ ἀλεὶϲ ὤϲτ’ αἰετόϲ» ( X 308) οἰμημα καὶ κατὰ ϲυγκοπὴν οἰμα.

255a. Arcad. 79, 24: τὰ εἰϲ τοϲ ὀξύνεται, εἰ μὴ ἐκ πλειόνων ϲυλλαβῶν εἰϲ διϲυλλαβίαν μεταϲτῇ ὡϲ δύϲιοϲ ὁ δύϲτηνοϲ, καὶ πόϲτοϲ ἐκ τοῦ πόϲατοϲ γέγονεν.

ad fr. 251. Verba οθτωϲ Ὠρίων, quae in fne posita sunt, ante Herodiani nomen inserui, nam sic in E. Or. 31 , 8 ἀκραιφνέϲ οἶον ἀκεροιοφανέϲ explicatur. Caeterum haec non ipsius rionis sentenu a est , sed alicuius grammatci antiquioris, quem Herodianus refutaverat. Tum pro ἢ scripsi ἀλλ. ad fr. 253 et. Il. Pr. Α 486: ἕρματα. τὸ ἕρματα, εἰ καὶ ἐκ τοῦ ἐρείϲματα, οὐ ψιλοῦται, ὤϲ τινεϲ κτλ. Caeterum pro ῥῆμα scrpni εἶρμα. ad fr. 254. Pro Πίνδαροϲ Herkelius ad St. B. 273,10 Ἑπίδαυροϲ scripsit, quod ln Ἐπίδαυρον mutandum monuit Meinekius. St. B. habet: Ἐπίδαυροϲ. τινὲϲ δὲ ειμήρη αὐτὴν φαϲι, τὴν λειμῶναϲ ἔχουϲαν. — τινέϲ δὲ Λιμηρὰν Λακωνικὴν λέγουϲι, μίαν τῶν ἑκατόν διὰ τὸ πολλοὺϲ ἔχειν λιμέναϲ. ct. Hes. Λιμηρ. ad r. *255. cf. Lob.Εl. 1 354. Ex St. Β. hoc fortasse trahenda sunt: 5971 Ϲωφηνὴ παρ’ Ἀρριανῷ Ϲωφανηνὴ τετραϲυλλάβωϲ cf. Lob. Proli. 195 et 652, 1 αλύκαδνοϲ, ὃν Κάλυδνόν τινεϲ καλοῦϲιν. ad fr. [253a]. Quum in Mon. 37, 24 Herodianus οἰμα unum bisyllabum dicit, quod diphtongum οι proxime ante exitum μα habeat, Lob. El. I 348 suspicatur

256. E.M. 423, 7: ἠϊόειϲ ὁ καλὰϲ ἠιόναϲ ἔχων οἱον ἐπὶ ἤόεντι Ϲκαμάνδρῳ»   (Ε 63) τουτέϲτι ἐπὶ τῷ αἰγιαλοὺϲ καὶ ὄχθαϲ ἔχοντι ποταμῷ· παρὰ τῆϲ ἠϊόνοϲ γενικῆϲ γίνεται ἠϊονόειϲ καὶ κατὰ ϲυγκοπὴν ἠιόειϲ· γίνεται γὰρ καὶ ἀπὸ τῆϲ εἰϲ οϲ γενικῆϲ ὡϲ ὕδατοϲ ὑδατόειϲ ὑδατόεϲϲα. ἢ παρὰ τὰ ἄνθη γίνεται (παρὰ γὰρ τοῖϲ ποταμοῖϲ ἄνθη εἰϲί· καὶ γὰρ ἰονοβόϲτρυχοϲ εἴρηται)· ὥϲπερ θύοϲ θυόειϲ «θυόεν νέφοϲ» (0 153), οὕτω καὶ παρὰ τὸ ἴον γίνεται ἰόειϲ καὶ πλεοναϲμῷ τοῦ η ὡϲ ἠείδει γίνεται ἠϊόειϲ ὁ ἱα ἔχων Ϲκάμανδροϲ, ἁρμόζει γὰρ ἐπὶ ποταμοῦ. πρὸϲ διάφορα οὖν ϲημαινόμενα ἢ ϲυγκοπὴ ἢ πλεοναϲμόϲ.

257. E. M. 109, 9. Ἀνθεμίδηϲ: ὥϲπερ παρὰ τὸ Δευκαλίων Δευκαλίωνοϲ Δευκαλιωνίδηϲ Δευκαλίδηϲ, οὕτω καὶ παρὰ τὸ Ἀνθεμίων Ἀνθεμίωνοϲ Ἀνθεμιωνίδηϲ καὶ Ἀνθεμίδηϲ κατὰ ϲυγκοπήν· ἢ ἀπὸ τοῦ Ἄνθεμοϲ Ἀνθεμίδηϲ ὡϲ Δεύκαλοϲ Δευκαλίδηϲ καὶ Κρόνοϲ Κρονίδηϲ, Ὑλλοϲ 'Υλλίδηϲ.

256a. Mon. 14, 15: χαρίειϲ: οὐδὲν εἰϲ ειϲ λῆγον ὄνομα ὑπὲρ μίαν ϲυλλαβὴν ἀρϲενικὸν τῷ ι παραλήγεται. — τὸ τοίνυν χαρίειϲ ϲημειῶδεϲ τῷ ι χρηϲάμενον πρὸ τέλουϲ. ὁ μέντοι Ἀνακρέων καὶ χαριτόειϲ εἶπεν, ἀποδοὺϲ τὸ ἐντελὲϲ τῇ λέξει.

256b. Mon. 2, 5: ἐκεῖθεν: οὐδὲν εἰϲ θεν λῆγον ἐπίρρημα τοπικὸν τῇ εἰ διφθόγγῳ παραλήγεται, ἀλλὰ μόνον τὸ ἐκεῖθεν. σιτίον δὲ τὸ πάθοϲ· ὁ γοῦν Ἀλκαῖοϲ κεινόθεν ἐϲτὶν ὅπου ἀπεφήνατο αὐτό. αἴ γάρ κ’ ἄλλοθεν ἔλθῃ, τί δὲ φὴ κήνοθεν ἔμμεναι.

256c. Il. Pr. Ζ 239. ἐταc: ὁ Ἀϲκαλωνίτηϲ τὸ ἔτηϲ ψιλωτέον φηϲίν, εἰ καὶ ἐπὶ τῶν ἑταίρων τάϲϲεται, ἐπεὶ ϲυγκοπὴ ἐγένετο ὡϲ ἀπὸ τοῦ ἥλατο ἆλτο.

ad fr, *256, Herodianea origo eleganti disserendi ratione demonstratur et dictione, nam hic πρὸϲ διάφορα οὖν ϲημαινόμενα dixit similiter atque supra fr. 113 πρὸϲ τὸ ϲημαινόμενον καὶ ἡ ἀποκοπή. ad fr. *257 Nota est Herodiani consuetudo qua optionem inter duas interpretationes eligendi concedit atque sic ut posteriori principatum tribuat, quod etiam hic fecisse videtur cf. Lob. El. I 392 eum subiecisse rationem τὸ πάθοϲ i. e. ϲυγκοπή. Αtqne si hoc verum est, ut videtur esse, tum locus E. Orion. ex Herodiano petitus est. ad fr. [256b]. E. M. 321, 40: ἑκεθεν: οὐδέν τῶδν εἰϲ eεν τῇ ει διφθόγγῳ παραλήγεται πλὴν τοῦ κεῖθεν, ὅπερ ἀπὸ τοῦ ἐκεινόθεν γίνεται κατὰ ϲυγκοπὴν καὶ τὸ ἐκε ἀπὸ τοῦ ἐκεῖθι. τοῦτο δὲ ἀπὸ τοῦ ἐκεινόθι καὶ τὸ ἐκεϲε ἀπὸ τοῦ ἐκεινόϲε.

258. E. M. 655, 15: ἅπαϲ: ἀμφίβολον, πότερον ἀφαίρεϲιϲ ἢ πρόϲοδοϲ. οὐδέποτε δαϲυνόμενον α ἀφαιρεῖται. πῶϲ οὖν τὸ ἅπαϲ γέγονε πᾶϲ ἐπλεόναϲε τὸ α. πῶϲ δαϲύνεται τὸ α τὸ γὰρ πλεονάζον α οὐδέποτε δαϲύνεται. ὥϲτε ἀμφίβολον. ὁρῶ δὲ καὶ τὸ θροῦϲ ὄνομα λαμβάνον τὸ α καὶ βαρυνόμενον καὶ δαϲυνόμενον ἕνεκεν ἀντεμφάϲεωϲ ἐν τῷ ἅθρουϲ. οὐκ ἄρα κεκώλυται κατὰ ταύτην τὴν ἀναλογίαν καὶ τὸ πᾶϲ ἅπαϲ ὤϲτε μᾶλλον εἶναι πρόϲοδον ἢ ἀφαίρεϲιν. ὁ δὲ Ἡρωδιανὸϲ βούλεται ἐκ τοῦ ἅμα πᾶϲ εἶναι ἐν ϲυγκοπῇ. περὶ παθῶν.

259. Ε. M. 243, 25: γυναιμανέϲ: ἐκ τοῦ μαίνω μανῶ καὶ τοῦ γυνή γυναικόϲ γίνεται γυναιμανέϲ κατὰ ϲυγκοπήν , οὐκ ἀπὸ τῆϲ γύναι κλητικῆϲ ἔχει τὴν ϲύνθεϲιν, ἀλλ’ ἀπὸ τῆϲ γυναικόϲ λέγεται γεγενῆϲθαι γυναικομανέϲ καὶκατὰ ϲυγκοπὴν γυναιμανέϲ· ἢ λέγεται ὅτι ὥϲπερ παρὰ τὸ τιμή γίνεται Τιμόθεοϲ, οὕτω καὶ ἀπὸ τοῦ γυνή γίνεται γυνομανέϲ καὶ κατὰ μετάθεϲιν τοῦ ο εἰϲ τὴν αι δίφθογγον ὥϲπερ μεϲοπόλιοϲ με-

258a. ΙI. Pr. Ω 213. ὄντιτα: παραφυλακτέον, ὅτι ϲυλλαβὴ λείπει ἡ τι τοῦ ἐντελοῦϲ ὄντοϲ ἀντίτιτα.

258b. Arcad. 62, 8: τὸ λίχνοϲ βαρύτονον ὡϲ ϲύνθετον παρὰ τὸ λίαν χαίνειν.

258c. ΙI. Pr.Α 257 : ὄπατρον. ψιλωτέον οὐχ ὡϲ οἴονται διὰ τὴν ϲυγκοπήν· πολλὰ γάρ φαϲι διὰ τὴν ϲυγκοπὴν ψιλοῦϲθαι ἀπεδείξαμεν δὲ ἡμεῖϲ ἐν ἑτέροιϲ, ὡϲ καὶ δαϲύνεται· ἑϲτήκαμεν γοῦν καὶ ἕϲταμεν, Ἡράκλεεϲ Ἥρακλεϲ· τί οὖν ἐκώλυεν, εἰ καὶ ἀπὸ τοῦ ὁμόπατροϲ ἦν, τὸ κατὰ ϲυγκοπὴν πάλιν δαϲύνεϲθαι ἄμεινον οὖν λέγειν ὅτι φιλεῖ τὸ ο πρὸ τοῦ π κείμενον μὴ κατὰ ἀναφορικὴν ἔννοιαν ψιλοῦϲθαι.

258d. Arcad. 47, 18. τὸ ὄμαργοϲ ϲύνθετον ἀπὸ τοῦ ὁμοῦ καὶ ἀργόϲ· ἔϲτι δὲ ὄνομα κυνόϲ.

ad fr. 258. Non solum extremam partem inde ab ὁ δὲ Ἡρωδιανόϲ ab hoc profectum esse, sed totum adnotamentum clarum est post ἀμφίβολον perspicuitatis causa inserui πότερον ἀφαίρεϲιϲ ἢ πρόϲοδοϲ; tum pro ἐμφάϲεωϲ scripsi ἀντεμφάϲεωϲ coll. Mon. 35, 30. ad Pr. *259. uamquam Eustathius huiuscemodi praeceptum a Choerobosco traditum esse dicit 380, 7: ὡϲ τὸ γυναιμανήϲ οὐκ ἀπὸ τῆϲ κλητικῆϲ ϲυντέθειται ὁ Χοιροβοϲκὸϲ δείκνυϲιν ἐπὶ τοῦ Βακχέβακχοϲ καὶ Ἀργειφόντηϲ καὶ τῶν ὁμοίων, tamen, nisi E. M. ex fonte primario hausit , Choeroboscum ex Herodiano pen dere manifestum est et conformatione expositionis, in qua duae sententiae com- ad fr. [258a]. improbat Lob. El.1 360. ad fr. |258). cf. Il. Pr. Ξ 351 cum Lehrsii adnotatione. Hine Herodiani esse suspicari licet E Οrion. 40, γλίχεϲθαι παρὰ τὸ λίαν ἔχεϲθαι.

ϲαιπόλιοϲ γυναιμανέϲ. ἀλλ’ οὐκ ἀπὸ τῆϲ κλητικῆϲ ϲυντέθειται· ἀπὸ γὰρ τῆϲ κλητικῆϲ οὐ ϲυντίθεται οὕτε τὸ βακχέβακχοϲ ἀπὸ τῆϲ κλητικῆϲ λέγεται ϲυντεθέν, ἀλλ’ ἀπὸ τοῦ Βάκχου γέγονε Βακχόβακχε καὶ τροπῇ τοῦ o εἰϲ ὲ Βακχέβακχε ὡϲ ἁλοτρίβανον ἁλετρίβανον.

260. Ep. Cr. I 288 15: μώνυχεϲ ἀπὸ τοῦ μονώνυχεϲ ϲυγκέκοπται ὑφαιρέϲει τοῦ ον μώνυχεϲ· δύναται δὲ ἐν τῇ ϲυνθέϲει τοῦ ὄνυχεϲ τὸ ο εἰϲ τὸ ῶ ἐκτετάϲθαι μονώνυχεϲ ὡϲ ὄνομα ϲυνώνυμον. ἢ ὑφέϲει τοῦ ν, μετὰ δὲ τὴν ὕφεϲιν δύναται τὸ ο καὶ τὸ ῦ εἰϲ ω ϲυναιρεῖϲθαι, ὡϲ χρυϲόω χρυϲῶ, καὶ μοώνυχεϲ μώνυχεϲ· ἢ ἀπὸ τοῦ μονόνυχεϲ ὑφέϲει τοῦ ν, μετὰ δὲ τὴν ὕφεϲιν τοῦ ν γίνεται τῶν δύο oo εἰϲ τὴν ου δίφθογγον κρᾶϲιϲ μούνυχεϲ καὶ τροπῇ μώνυχεϲ ὡϲ βοῦν βῶν.

261. E. M. 501, 48: κελαινεφέϲ. ἐπὶ μὲν τοῦ Διὸϲ παρὰ τὸ κελαίνω καὶ τὸ νέφοϲ γίνεται κελαινονεφήϲ ὁ τὰ νέφη μελαίνων καὶ ϲυγκοπῇ τῆϲ νο ϲυλλαβῆϲ κελαινεφήϲ. κανὼν γάρ ἐϲτιν ὁ λέγων, ὅτι καθόλου τὰ ὑπερδιϲύλλαβα βαρύτονα ϲύνθετα ἐκκόπτει μίαν ϲυλλαβήν, ὅπωϲ ἀναλογῇ τοῖϲ διϲυλλάβοιϲ χωρὶϲ τοῦ ἀλέξω ῥήματοϲ. οὐ γὰρ φύϲει βαρύτονον ὁ μέλλων γὰρ αὐτοῦ ἀλεξήϲω· οἷον γανόω γανύειϲ γανύει Γανυμήδηϲ ἰθαίνω ἰθαίνειϲ ἰθαίνει Ἰθαιμένηϲ καὶ οὐ λέγεται Ἰθαινομένηϲ. οὕτωϲ ἐκ τοῦ κελαίνω τὸ | μελαίνω καὶ τὸ νέφοϲ γίνεται κελαινεφήϲ κατὰ ϲυγκοπὴν ὡϲ τανύω τανύπεπλοϲ. ἐπὶ δὲ τοῦ αἱματοϲ ἐκ τοῦ φῶ

261a. ΙI. Pr. Ο 619: ῆλίβατοϲ· ἀπὸ τοῦ ἀλιτεῖν ἐϲχημάτιϲται καὶ ὤφειλεν ὅμοιον εἶναι τῷ ἠλιτόμηνοϲ· ϲυγκοπὴν δὲ ἔπαθεν.

parantur ita, ut altera praeferatur, et rebus. Mam tropen vocalis o in αι in compositione etiam alias Herodianus commemorat e. g. fr. 251 et in fragmento Herodianeo ap. Eustath. 183 diserte pro exemplo vocalis mutatae aertur ἁλοτρίβανον ἁλετρίβανον. — Ad mancam orationem resarciendam inserui verba οὐκ ἀπὸ τῆϲ κλητικῆϲ - οὐ ϲυντίθεται. Similia tradit Schol. ad DIionys. 859, 24 cf. Lob. El. p. 473. ad fr 260. Sic locum valde depravatum auxilio Lobeekξ El. I 361 restitui, ita ut non duae, ut Lobeckius opinatur, sed tres sententiae proponantur. De origine autem Herodianea propter subtilitatem in indagandis omnibus, quae inveniri possunt, rationibus dobitari non potest. ad fr. 261. Apparet κελαινεφήϲ ἐπὶ τοῦ Διόϲ Herodianum a verbo repetivisse, quare initio pro παρὰ τὸ κελαινὸν scribendum est κελαίνω, quae fnit Βerodiano altera forma verbi μελαίνω, et post pro οὕτωϲ ἐκ τοῦ μελαίνω ponendum esse οὕτωϲ ἐκ τοῦ κελαίνω τὸ μελαίνω. — Lobeck. in Ml. I 368 pro ὑφαίνω ώφαίνειϲ ὑφαίνει ὑφαιμένηϲ καὶ οὐ λέγεται ὑφαινομένηϲ emendavit ἰθαίνω κτλ. Ex hoc fr. elucet E. M. 59, 58 ex eodem fonte luxisse: ἁλετρίβανοϲ ὁ τριβεύϲ παρὰ τὸ τρίβειν τὰϲ ἅλαϲ· ἁλοτρίβανον οὖν καὶ ἁλετρίβανοϲ κατὰ τροπὴν ὡϲ κελαινοφήϲ κελαινεφήϲ ἀπὸ τοῦ κελαινόν καὶ τοῦ φῶ (pro φῶϲ)· οὐ γὰρ ἀπὸ τοῦ νέφοϲ. ad fr. [261]. E.M.4227,40 ἠλίβατοϲ: ἀπὸ τοῦ ἀλίτω ἀλιτόβατοϲκαὶ ϲυγκοπῇ ἀλίβατοϲ καὶ ἐκτάϲει ἠλίβατοϲ πέτρα, ἐφ’ ἠν ἄν τιϲ βαίνων ἁμαρτάνει καὶ ἀπο- τυγχάνει.

τὸ φαίνω καὶ τοῦ κελαινόν γίνεται κελαινοφήϲ κελαινεφήϲ ὡϲ ἐπὶ τοῦ θηροφόνα θηρεφόνα· καὶ δῆλον ὅτι οὐ ϲυγκοπή. οὕτωϲ Ἡρωδιανόϲ.

262. Thoogn. 81,23. Τὰ παρὰ βαρύτονον ἐνεϲτῶτα ϲυγκείμενα, εἰ μὲν ὁ ἐνεϲτὼϲ εἶη διϲύλλαβοϲ, τοῦ τρίτου ἀποβάλλει τὸ ι καὶ οὕτωϲ ποιεῖ τὴν ϲύνθεϲιν οἶον φέρω φέρειϲ φέρει φερέοικοϲ, Ἑχεκράτηϲ, Μενέλαοϲ, χαιρέκακοϲ· εἰ δὲ ὑπὲρ δύο ϲυλλαβὰϲ βαρύτονοϲ, ἐκκόπτει μίαν ϲυλλαβήν, ὅπωϲ ἀναλογοίη τοῖϲ διϲυλλάβοιϲ οἶον γανόω γανύειϲ γανύει Γανυμήδηϲ, τανύω τανύειϲ τανύει τανύπεπλοϲ, ἰθαίνω ἰθαίνειϲ ἰθαίνει Ἰθαιμένηϲ ὁ ἰθαινόθυμοϲ, ἰθαιγενήϲ, μιαίνω μιαίνειϲ μιαίνει μιαιφόνοϲ· τὸ δὲ ἀλέξω ἐν τῷ ἀλεξίκακοϲ ἀλεξιφάρμακον οὐκ ἀποβαλὸν ϲυλλαβὴν οὐκ ἀντίκειταί οὐ γὰρ βαρύτονον κυρίωϲ. ὁ γὰρ ἀλεξήϲω μέλλων δείκνυϲι τὸν ἐνεϲτῶτα περιϲπώμενον, εἰ καὶ Ἀττικῶϲ βεβάρυνται ὡϲ καὶ τὸ αὔξω ἕψω, ὥϲτε οὐκ ἀπὸ βαρυτόνου, ἀλλ’ ἀπὸ περιϲπωμένου εἰναι τὴν ϲύνθεϲιν. ϲημειοῦται τὸ ἐθελόκακοϲ ἐθελόϲυχνοϲ. οὕτωϲ Ἡρωδιανὸϲ ἐν τῷ περὶ παθῶν.

263. E. M. 616, 56: Τὸ Οδίπουϲ Ἡρωδιανὸϲ λέγει μὴ εῖναι ἀπὸ τοῦ οἰδήϲω ἰδηϲίπουϲ κατὰ ϲυγκοπὴν τῆϲ ηϲ ϲυλλαβῆϲ, ἀλλ’ ἀπὸ τοῦ οἰδῶ ἰδίπουϲ· ἄμεινον γὰρ τὸ ἀπαθὲϲ τοῦ πεπονθότοϲ.

264. E. M. 299, 23: εἰλίπουϲ· φηϲὶν ὁ Ἡρωδιανὸϲ ὅτ, εἴτε ἀπὸ τοῦ εἰλῶ γέγονεν ἢ ἀπὸ τοῦ εἱλίϲϲω εἰλίπουϲ διὰ τοῦ ι· τὰ γὰρ εἰϲ ω λήγοντα τριϲύλλαβα μίαν ϲυλλαβὴν ϲυγκόπτουϲιν ἐν τῇ ϲυνθέϲει οἱον μιαίνω μιαιφόνοϲ, τανύω τανύπεπλοϲ, οὕτωϲ οὖν καὶ εἱλίϲϲω εἰλίπουϲ· ϲημειοῦται παρὰ τῷ Κράτητι τὸ ἐθελόϲυχνοϲ ἀπὸ τοῦ ἐθέλω· ϲημαίνει δὲ τὸν θέλοντα ϲυχνάζειν τὸ δὲ ἀλεξίκακοϲ καὶ ἀλεξιφάρμακοϲ ἀπὸ περιϲπωμένου γέγονεν· εἰ δέ ἐϲτιν ἀπὸ τοῦ εἰλῶ, εὐλόγωϲ πάλιν διὰ τοῦ ι τὰ γὰρ ἀπὸ περιϲπωμένου γινόμενα ὀνόματα ἢ διὰ τοῦ ο γίνε-

ad fr. 262. θαιμένηϲ inseruit Lob. El. I 369 pro ἰθαινάθυμοϲ scribens ίθαινόθυμοϲ collatis Epim. I 61, 10. —ἅϲτε inserui relegans τὸ ἐθελόκακοϲ ἐθελόϲυχνοϲ praemisso ϲημειοῦται in finem adnotamenti; haec enim Herodiani sententia probante Lobeckio l. c. — Ex eodem fonte manarunt praeter Ep. Cr. I 181, 16, quem locum posui in fr. 234, E.M. 579, 43: τὰ εἰϲ ω λήγοτα ῥήματα διϲύλλαβα βαρύτονα ϲύνθετα μετὰ τοῦ ἀμεταβόλου τρέπουϲι τὸ ω εἰϲ ε οἶον φέρω φερέοικοϲ, μένω λενέλαοϲ πλὴν τοῦ τέρπω τερπικέραυνοϲ et E.M, 745, 46 τανύπεπλοϲ. γίνεται παρὰ τὸ τανύω τανύϲω (? τανύει) τανύπεπλοϲ ὡϲ γανόω Γανυμήδηϲ καὶ τανύπτεροϲ ὴ παρατεταμένα πτερὰ ἔχουϲα. ad fr. 263. Praecedunt τὸ ὕίδίπουϲ ὁ μὲν Θεόγνωτοϲ (Ι. e. Theogn. 97,11) ἀπὸ τοῦ οἰδήϲω Οἰδηϲίπουϲ κατὰ ϲυγκοπὴν τῆϲ ἤζ ϲυλλαβῆϲ, quem videmus, ut feri solet ab epitomatoribus, reprobatam tantum ab Herodiano sententiam protulisse. Hine iudicari potest de Choer. Ortt. 264, 27 Τίϲανδροϲ: διὰ τοῦ ῖ παρὰ γὰρ τὸν τίϲω μέλλοντά ἐϲτιν ἢ παρὰ τὴν τιμῆϲ γενικὴν γέγονε Τιμήϲανδροϲ καὶ κατὰ ϲυγκοπὴν Τίϲανδροϲ, quae posterior explicatio sic ab Herodiano concepta fuit ἢ παρὰ τὸν τιμήϲω μέλλοντα Τιμήϲανδροϲ, quamvis eam reiecerit. ad fr. 264. Ιn E. M. scriptum est ὁ Ὧροϲ, cuius nomen saepias cum Ἡρωδιανὸϲ commutatum esse constat ; equidem Ἡρωδιανόϲ posui sine haesitatione, nam comparatio cum praecedentibus fragmentis originem clare demonstret, prae

ται ὡϲ μιϲῶ μιϲογύνηϲ, φιλῶ φιλόπονοϲ ἢ διὰ τοῦ ι οἰδῶ Οἰδίπουϲ, εἰλῶ εἰλίπουϲ. τὸ οὖν Ἡγέϲτρατοϲ καὶ Ἡγέλοχοϲ διὰ ε γινόμενα ὡϲ ἀπὸ βαρυτόνου εἰϲὶν ὡϲ μένω Μενέλαοϲ, εἴγε τὰ εἰϲ γω διϲύλλαβα τῷ η παραληγόμενα βαρύνεται θήγω· τούτῳ τῷ κανόνι καὶ τὸ ἡγῶ, ἐξ οὗ ἡγοῦμαι, ὤφειλεν βαρύνεϲθαι, ἀλλὰ περιϲπᾶται· ἔϲτιν οὑν Ἡγέλοχοϲ ὡϲ ἀπὸ βαρυτόνου γενόμενον ὡϲ καὶ τὸ ἡγεμών καὶ ἡγέμαχοϲ.

265. E. M. 245, 14: δαίφρων: παρὰ τὸ δαῶ δαήϲω καὶ ἐξ αὐτοῦ δαίφρων· τὰ γὰρ ἀπὸ πρώτηϲ ϲυζυγίαϲ τῶν περιϲπωμένων γινόμενα ὀνόματα ἢ τῷ ο παραλήγουϲιν ὡϲ τὸ ἁμαρτῶ ἁμαρτοεπήϲ, μιϲῶ μιϲογύνηϲ ἢ τῷ ι ὡϲ τὸ εἰλῶεἰλίπουϲ, οἰδῶ Οἰδίπουϲ, ἁμαρτῶ ἁμαρτίνουϲ· οὕτω δαῶ δαήϲω δαίφρων.

266. E. M. 430, 24, Theogn. Cr. 11 83, 7: ἡμικύκλιον: τὰ εἰϲ υϲ. λήγοντα, ὁπόταν μὴ ἀπὸ γενικῆϲ, ἀπὸ δὲ εὐθείαϲ ϲυντίθεται, ἀποβάλλει τὸ ϲ, βραδύϲ βραδυήκοοϲ, ὀξύϲ ὀξυήκοοϲ, ίβυϲ ιβυφοῖνιξ, θῆλυϲ θηλύμορφοϲ· οὕτωϲ ὤφειλεν ἡμιϲυκύκλιον· ἀλλὰ δῆλον ὅτι κατὰ ϲυγκοπὴν ταῦτα γίνεται ἡμίθεοϲ, ἡμίφωνοϲ, ἡμιμέδιμνον, ἡμίκραιρον τὸ ημιϲυ τῆϲ κεφαλῆϲ καὶ τὸ ἡμιτύμβιον τὸ δίκροϲϲον· ἀλλὰ καὶ ὁ Ἄβρων λέγει, ὅτι τὰ εἰϲ υϲ ϲυντεθέντα φυλάττει τὸ ῦ, τὸ δὲ ἥμιϲυϲ ἐκβάλλει τὴν ϲυ ϲυλλαβήν. εὕρηται δὲ παρὰ τοῖϲ παλαιοῖϲ ϲπανίωϲ μετὰ τῆϲ ϲυ ϲυλλαβῆϲ ὡϲ ἐν τῷ ἡμιϲύχοιροϲ, ἡμιϲύχοινιξ. οὕτωϲ Ἡρωδιανὸϲ ἐν

267. St. B. 126, 6: Ἀρϲυϲία: χώρα τῶν ψόρων καὶ Χίου —οἰνον ἔχουϲα καλούμενον Ἀρϲυηνόν, οὗ μέμνηται Ϲτράβων ἰδ’ (p. 645) καὶ τοὺϲ ἐνοικοῦνταϲ τοιώϲδε κλητέον κατὰ ϲυγκοπὴν τῆϲ ϲι. ἦν γὰρ Ἀρϲυϲιηνόϲ.

268. Zon. 603, Philem. p. 46: ἔγκαϲι (Ιl. 438): ἐγκάτοιϲι καὶ ἀπὸ βολῇ τῆϲ τοι ϲυλλαβῆϲ ἔγκαϲιν. οὐκ ἔϲτι δὲ ϲυγκοπή, μάχεται γὰρ ἐπέκταϲιϲ ϲυγκοπῇ. ἐναντίον γάρ. ἄμεινον οὖν μεταπλαϲμὸν λέγειν.

terea canon de verbis in γω congruit cum Mon. 45, Arcad. 151, 18 (cf. Lob. Phem. 151); quare non est, cur quin Ἡγέλοχοϲ quasi a barytono repetiverit Herodianus, cum Lob. El. 1 372 ambigam: Ἡγέλοχοϲ enim ut Ἀρχέλοχοϲ formatum putavit. ad fr. *265. Etiam hoc fragmentum Herodianeum esse ex superioribus manifestum est cf. Schol. ad 0d. 15, 509 et Ep. Cr. I 34 et 115. ad fr. 266. Verba εὕρηται usque ad finem ex Theognosto sumpta sunt , subscriptio ex E, M. —Fortasse hic commemoratum et abd epitomatoribus omissum est Πολύμνια pro Πολυύμια, de quo Ep. l 164, 9 in loco nostro simili: τὰ εἰϲ υϲ ὀξύτονα ϲυντιθέμενα ἐκβάλλει τὸ ϲ ὦκύϲ ὠκύμοροϲ, ταχύποτμοϲ, βαρυήκοοϲ, εὐρυάγυια· ϲημειῶδεϲ τὸ «ΤΠολύμνια τ’ ὐρανίη τεο (Ηes. Theogn. 78) τὸ γὰρ ἀκόλουθον Πολυύμνια· πρόϲκειται «εὸξύτονα» διὰ τὸ ίμιϲυϲ· τοῦτο γὰρ ϲυντιθέμενον ὅλην ἐκβάλλει τὴν ἐϲχάτην ϲυλλαβὴν, ήμικύκλιοϲ, ἡμίθεοϲ cf. p. 1771, 33 et 344, 21 448, 17. ad fr. 267 cf. Meinekium ad St. B. et Lob. El. 1 350.

ἔϲτι γὰρ ἐγκάτοιϲι καὶ κατὰ μεταπλαϲμὸν ἔγκαϲιν ὡϲ προβάτοιϲ πρόβαϲιν, ἄϲτροιϲ ἄϲτραϲιν. οὕτωϲ Ἡρωδιανὸϲ ἐν τῷ περὶ παθῶν.

269. Choer. Diet. 376, 5: δύναται τὸ γουνόϲ καὶ δουρόϲ καὶ μόνον καθ’ ὑπέρθεϲιν τοῦ ῦ γενέϲθαι ἀπὸ τοῦ γόνυοϲ καὶ δόρυοϲ, ἀλλὰ καὶ ἀπὸ τοῦ γοῦναϲ γούνατοϲ καὶ δοῦραϲ δούρατοϲ κατὰ ϲυγκοπὴν γουνόϲ καὶ δουρόϲ. καὶ ἰϲτέον ὅτι κρεῖττόν ἐϲτι κατὰ ϲυγκοπὴν αὐτὰ λέγειν ἤπερ καθ’ ὑπέρθεϲιν τοῦ ῦ. ἐὰν γὰρ δῶμεν αὐτὰ κοθ’ ὑπέρθεϲιν τοῦ ῦ γεγενῆϲθαι, δηλονότι καὶ ϲυναίρεϲιϲ τοῦ ο καὶ ῦ παρακολουθεῖ εἰϲ τὴν οῦ δίφθογγον καὶ δηλονότι βαρύνεϲθαι ὤφειλον ὥϲπερ λάαοϲ λᾶοϲ καὶ κέαροϲ κῆροϲ καὶ ἔαροϲ ήροϲ. εἰ δὲ κατὰ ϲυγκοπὴν αὐτὰ δῶμεν γενέϲθαι, ὀξύνονται ὁμοίωϲ τῷ πατέροϲ πατρόϲ, μητέροϲ μητρόϲ, ἀνέροϲ ἀνδρόϲ.

269a. Chocr. Dict. 387 . Ἰϲτέον ὅτι τινὲϲ θέλουϲιν ὀξύνειν τὴν Ἀττικὴν γενικὴν τῶν ἑνικῶν οἰον τοῦ κρεώϲ τοῦ γηρώϲ τοῦ κερώϲ ὀξυτόνωϲ λέγοντεϲ, ὅτι ἀπὸ τοῦ κρέατοϲ καὶ γήρατοϲ καὶ κέρατοϲ ἐγένοντο κοπτὰ ϲυγκοπὴν τοῦ α καὶ τ κρεόϲ καὶ γηρόϲ καὶ κερόϲ διὰ τοῦ ο ὀξυτόνωϲ τῷ λόγῳ τῶν εἰϲ οϲ διϲυλλάβων γενικῶν οἱον ὥϲπερ πατρόϲ μητρόϲ φωτόϲ μηνόϲ χηνόϲ παιδόϲ ϲπληνόϲ ϲυόϲ φρενόϲ γραόϲ καὶ λοιπὸν οἱ Ἀθηναῖοι ἐκτείνοντεϲ τὸ ο εἰϲ ω ἐφύλαξαν τὴν ὀξεῖαν τάϲιν οἰον κρεώϲ γηρώϲ κερώϲ. τῷ δὲ Ἡρωδίαν ῷ οὐ δοκεῖ, τοῦτο, ἀλλὰ ταῦτα βαρυτόνωϲ δοξάζει λέγεϲθαι οἰον τοῦ κρέωϲ τοῦ γήρωϲ τοῦ κέρωϲ τῷ λόγῳ τῆϲ ϲυναιρέϲεωϲ τῆϲ γενομένηϲ ἀπὸ ὀξείαϲ καὶ δύο βαρειῶν εἰϲ ὀξεῖαν βαρεῖαν οἰον κρέαοϲ κρέωϲ, γήραοϲ γήρωϲ ὥϲπερ Δημοϲθένεοϲ Δημοϲθένουϲ, Διομήδεοϲ Διομήδουϲ. κέχρηται δὲ λόγῳ τοιούτῳ· εἰ δὲ λέγεται ϲυγκοπὴν γεγενῆϲθαι ἐν τῇ γενικῇ τῇ κρέωϲ, ὤφειλε ϲυγκοπὴ γενέϲθαι καὶ ἐν τῇ δοτικῇ· καθόλου γὰρ πᾶϲα γενικὴ ϲυγκοπτομένη ἔχει καὶ τὴν δοτικὴν ϲυγκοπτομένην οἰον πατέροϲ πατρόϲ, πατέρι πατρί, μnήέροϲ μητρόϲ, μητέριμητρί, Δημήτεροϲ Δήμητροϲ, Δημήτερι Δήμητρι, ἀνέροϲ ἀνδρόϲ, ἀνέρι ἀνδρί, θυγατέροϲ θυγατρόϲ, θυγατέρι θυγατρί. εἰ οὖν τῷ κρέατι ἡ δοτικὴ ἀρχὴν οὐ δέχεται ϲυγκοπὴν τοῦ α καὶ τοῦ τ, ἐπεὶ κρεῖ ἠμελλεν εἰναι, νυνὶ δὲ κρέαι ἐϲτίν, οὐκ ἄρα δὲ οὐδὲ ἡ κρέα-

ad fr. 268 προβάτοιϲ πρόβαϲιν accessit ex E. M. 310, 15, ubi Herodiani nomen suppressum est. 2oneras falso habet: ἐν τοῖϲ περὶ παθητικῶν. ad fr. *269 Hoc Choeroboscum ex Herodiano petivisse et argumentum, quod fere congruit cum Mon. 34, 20 et 32, unde in fine addi potuit: η γουνόϲ γενικὴ εὐθείαϲ χαρακτῆρα ἀπεδέξατο· ἔϲτι δὲ καὶ ἐπὶ παϲῶν τῶν ἠλογημένων γενικῶν τὸ τοιοῦτον ἀποδεῖξαι ὡϲ ὅτι παραβαίνουϲι καὶ τοὺϲ χαρακτῆραϲ παθοῦϲαι, et ~ explicandi ratio, qua una alteri sententiae praefertur et dicendi modus, maxime notabilis est usus verbi δίδωμι, quod hoc intellectu saepius ap. Herodianum oc currit. cf. Ep. Hom. p. 122. ad fr. 269]. Βoc ex thro περὶ κλίϲεωϲ ὀνομάτων esse arbitror.

270. E. M. 800, 47: φρόνιν: ὁ Ἡρωδιανὸϲ παρὰ τὴν φρόνηϲιν κατὰ ϲυγκοπήν.

271. St. B. 228, 12: Δῆμοϲ. δημότεροϲ ϲυγκριτικόν, οὐ ϲυγκοπῇ ἐκ τοῦ δημοτικώτεροὸ, ἀλλ’ ἐκ τοῦ ἐπιθετικοῦ τοῦ κδῆμον ἐόντα παρὲξ ἀγορευεμεν» (Ιl. Μ 213).

272. E. M. 121, 10: ἀπειλήτην: ἀπειλῶ ἀπειλήϲω ἠπείληϲα ἠπειληϲάτην δυϊκῶϲ καὶ ϲυγκοπῇ τῆϲ ϲα ϲυλλαβῆϲ ἀπειλήτην. ἢ ἀπὸ τοῦ ἀπειλῶ ἠπείλουν τὸ δυικὸν ἠπειλεῖτον ἠπειλήτην ϲυϲτολῇ τῆϲ ἀρχῆϲ καὶ τροπῇ τῆϲ εἰ διφθόγγου εἰϲ τὸ η ἀπειλήτην. Ἡρωδιανόϲ.

273. E. M. 225, 7: γέλαν οἰον «γέλαν δ’ ἀθάνατοι θεοί» κατὰ ϲυϲτολὴν λαμβάνεται ὡϲ ἡ μετοχὴ δηλοῖ. γελάντοϲ γὰρ ἡ γενικὴκατὰ ϲυϲτολῆν τοῦ α τὰ δὲ ἐνδέοντα ϲυλλαβῇ τρίτα πρόϲωπα τῶν πληθυντικῶν καταλήγουϲιν εἰϲ τὴν παραλήγουϲαν τῆϲ γενικῆϲ τῶν μετοχῶν. οὕτω Ζηνόδοτοϲ.

τοϲ γενικὴ δύναται ϲυγκοπὴν ἀναδέξαϲθαι τοῦ α καὶ τοῦ τ καὶ γενέϲθαι τοῦ κρεόϲ ὀξυτόνωϲ κἀκεῖθεν τοῦ κρεδϲ ὁμοίωϲ ὀξυτόνωϲ κατ’ ἐπέκταϲιν τοῦ ο εἰϲ , ἀλλ, ὡϲ εἴρηται, αται αἱ γενικαὶ κατὰ κρᾶϲιν γεγόναϲι καὶ βαρύνονται.

271a. Il.Pr.Α 80: χέρηῖ: ὡϲ Ἄρη: γέγονε δὲ οὕτωϲ. ἔϲτι τι χερείονοϲ γενικὴ καὶ αἰτιατικὴ «χερείονά περ καταπέφνων» (ΙΙ. P 539) ὃν οὖν τρόπον τὴν χερείονα αἰτιατικὴν ϲυγκόψαϲ ἔφη κἀλλὰ τὸν υἱὸν ἐγείνατο εἰo χέρεια» (Ιl. 5 382), πληθυντικῶϲ δὲ τὰ χερείονα χέρεια χέρεια δὲ χείρονι δόϲκεν » (Ιl. H 400), τοῦτον τὸν τρόπον καὶ χερείονι χέρειι καὶ ἐπεὶ κακόφωνόν ἐϲτι, τροπὴ ἐγένετο τῆϲ εἰ διφθόγγου εἰϲ τήν η.

271b. Ιl. Pr. Λ 395: εὑρέθη τὸ πλέεϲ καὶ τὰ ἀπ’ αὐτοῦ κινήματα. τοῦ «πλέονέϲ κεν μνηϲτῆρεϲ» (d. ϲ 24 ) ϲυγκοπή ἐϲτιν ἡ πλέεϲ φωνή.

273a. Il. Pr. Δ 222: κατὰ τεύχε’ ἔδυν: ϲυϲταλτέον τὸ ἔδυν. πληθυντι

ad fr. 270. ef. Lob. El. I 376. Portasse in E. M. adnotamentum mutilatum est, et plenius ap. Eustath. 1465, 42 servatum est: οὐ πάνυ δῆλον εἴτε πρωτότυπον τὸ φρόνιϲ ἢ ϲυγκέκοπται ἔκ τοῦ φρόνηϲιϲ. ad fr. *271. Cum Lobeckio El. I 393 scripsi pro eo, quod n Codd. est. ἐκτοπῇ, ϲυγκοπῇ ἐκ τοῦ δημοτικώτεροϲ. ad fr. *273. Lobeckius hoc γέλαν dialecti cuiusdam proprium habet. El. 379 ef. ad Buttm. 13. Herodianeum esse docet comparatio cum Il. Pr. 5 222 quare aut Zenodotusiunior Herodianum exscripsit aut nomen zηνόδοτοϲ ex Ἡρωδιανόϲ

274. E. M. 754, 3: τέτλαμεν: τοῦτο δύναται εἰναι καὶ ϲυγκοπῇ καὶ. κινήϲει· βεβήκαμεν βέβαμεν, τετλήκαμεν τέτλαμεν. ἀξιοῖ Φιλόξενοϲ εἶναῖ τι καὶ τέτλημι ῥῆμα. περὶ παθῶν.

κὸν γάρ ἐϲτι ϲυγκοπὲν ἀπὸ τοῦ ἔδυϲαν τὸ δὲ ἑνικὸν ἐκτατέον ἔδυν δῦ δέ μιν Ἀρηϲ » (ΙΙ. P 210). ὅμοιόν ἐϲτιν αὐτῷκαὶ τὸ « ἀλλήλοιον ἔφυν ἐπαμοιβαδόν » (Od. ε 481). εἰ δέ τιϲ λέγοι, ὅτι τὰ ἑνικὰ καὶ τὰ πληθυντικὰ ὁμοφωνοῦντα καὶ ὁμόχρονά ἐϲτιν οἰον ἔλεγον ἐγὼ καὶ ἔλεγον ἐκεῖνοι, ἴϲτω ὅτι ἐκ ϲυγκοπῆϲ ἐϲτι τοῦτο τοῦ ἔδυϲαν. ἐν δὲ τοῖϲ τοιούτοιϲ τρίτοιϲ ἡ ϲυγκοπὴ ἀναδέχεται λῆξιν τὴν αὐτὴν τῇ παραληγούϲῃ τῆϲ γενικῆϲ τῆϲ κατὰ τὴν μετοχήν, ἔϲταϲαν ἔϲταν, ϲτάντοϲ γάρ, ἔβηϲαν ἔβαν, βάντοϲ γάρ. ἐκοϲμήθηϲαν ἐκόϲμηθεν, κοϲμηθέντοϲ γάρ· «φάνεν δέ οἱ εὐρέεϲ ὦμοι» (Οd. ϲ 68) φανέντοϲ γάρ· ἔφυμεν ἔφυτε ἔφυϲαν, ἔφυν, ἐπεὶ φύντοϲ ἔδυμεν ἔδυτε ἔδυν, ἐπεὶ δύντοϲ.

274a. ΙI. Pr. 8 777 . ἑϲταϲαν. δαϲυντέον τὸ ἕϲταϲαν, ὑπερϲυντέλικοϲ γάρ ἐϲτι ϲυγκεκομμένοϲ.

274b. Mon. 44, 27: οἶϲθα: ὅϲα εἰϲ θα λήγει δεύτερα πρόϲωπα ἐπεκτεταμένα, ταῦτα ἀποβολῇ τῆϲ θα ϲυλλαβῆϲ καταλείπει ῥητὸν τὸ ῥῆμα οἷον

ad fr. *274. dem fere Schol. ad d. υ 311 ex hoc loco a Lobeck.El, I 380 emendstum. ad fr. [276 ]. cf. Μ 33 ἵεν ἀπὸ τοῦ ὅεϲαν ϲυγκοπὴ, ὡϲ ἀπὸ τοῦ ἐτίθεϲαν ἐτίθεν Schol. A ad 273 ξύνιεν: οθτωϲ ἡ Ἀριϲτάρχειοϲ δια τοῦ ξύνιεν ὡϲ εαὐτὰρ ἐπεὶ κόϲμηθεν» 51l. Γ 1) μέμνηται δὲ αὐτοῦ καί ἐν τῷ ζ’ ὁ Ἡρωδιανόϲ. E.M.104, 31 ἀνέϲταν: «θεο δ’ ἅμα πάντεϲ ἀνέϲταν» ὁ δεύτεροϲ ἀόριϲτοϲ ἔϲτην ἔϲτηϲ ἔϲτη ἔϲτημεν ἔϲτητε ἔϲτηϲαν καὶ κατὰ ϲυγκοπὴν Αἰολικὴν ἔϲταν καὶ ἀνέϲταν. E. M. 401, 43 ἔφαν: οἱ Βοιωτοὶ ἐπὶ τῶν ἐχόντων τὴν μετοχὴν εἰϲ ϲ ὀξύτονον ἔβημεν ἔβαν. οθτωϲ ἐκ τοῦ φημί τὸ λέγω ὁ παρατατικὸϲ ἔφην τὸ πληθυντικὸν ἔφαμεν, τὸ τρίτον ἔφαϲαν καὶ Βοιωτοὶ ἔφαν. Et Choeroboscus Dict. 535, 21 sua ex Herodiano deprompsit. Similia de tertia pluralis aot. H passivi n Ep. Cr. I 429, 4 cohi. E. M. 532, 32. ὀ ἀόριϲτοϲ ἐκοϲμήθηϲαν, εἰτα ἀφαιρέϲει τοῦ ε καὶ ϲυγκοπῇ γίνεται κόϲμηθεν· ὁμοίωϲ καὶ τὸ τράφεν δευτέρου ἀορίϲτου τρίτον τῶν πληθυντικῶν Δωρικῶϲ καὶ Ἰωνικῶϲ καὶ τὰ ὅμοια. καὶ τὸ φάανθεν ἀπὸ τοῦ φαίνω ὀ παθητικὸϲ πρῶτοϲ ἀόριϲτοϲ ἐφάνθην , τὸ τρίτον τῶν πληθυντικῶν ἐφάνθηϲαν καὶ ποιητικῶϲ ἢ Αἰολικῶϲ ἢ Δωρικῶϲ φάανθεν πλεοναϲμῷ τοῦ α. ἔθοϲ γὰρ ἔχουϲιν οί Αίολeϲ καὶ Δωριεῖϲ τὰ ῥήματα ἔχοντα τὴν μετοχὴν εἰϲ ϲ ὀξύτονον ϲχηματίζειν τὰ τρίτα τῶν πληθυντικῶν ιὡϲ τὰ οὐδέτερα τῶν μετο χῶν μὴ ὀξύτονα (sic pro ὡϲ τὰ μὴ ἔχοντα, quae verba in E. M. desunt, scribendum videtur) ιύϲπερ καὶ τὸ κόϲμηθεν. καὶ τὸ εὰπέφθιθεν ἐϲθλοὶ ἑταῖροι»  (Od. ε 110) ἀπὸ τοῦ φθῖμι φθίϲω ἐφθικα, ἔφθιμαι, ἐφθίθην, ἐφθίθημεν, ἐφθίθηϲαν καὶ Βοιωτικῶϲ ἔφθιθεν. cf. Ahrens dial. Aeol. p. 210 not. 6 ad fr. |274]. et. 1Ι.Pr. Μ 55, 56. ad fr. [274b]. πάθοϲ, quod signifcatur, est sncope ex οΐδηϲθα vel εδηϲθα. Choer. Dict. 592, 23: γέγονε τὸ οἰϲθα τοῦτον τὸν τρόπον· τὸ οἶδα οἴδημι λέγουϲιν οἱ Αἰολεῖϲ, τούτου τὸ δεύτερον οἴδηϲ καὶ κατ’ ἐπέκταϲιν τῆϲ θα ϲυλλαβῆϲ οἴδηϲθα ὤϲπερ ἧϲθα καὶ κατὰ ϲυγκοπὴν οἰϲθα. Ep I 331 (An. Pars. I51 328 16q 351, 25, E. M 618, 15) ἔϲτιν εἰδῶ περιϲπώμενον καὶ εἰδῶ βαρύτονον, ὁ μέϲοϲ παρακείμενοϲ οἶδα, τοῦ δὲ περιϲπωμένου ὀ μέλλων εἰδήϲω. παραγωγὸν εἰ-

275. Ep. Cr. 1 366, 20, E. M. 667, 29: πεφυζότεϲ: ἀπὸ τοῦ πἐφυγα ἡ μετοχὴ πεφυγώϲ· ὁ γοῦν Ἀλκαῖοϲ μετατιθεὶϲ τὸ ϲ εἰϲ τὸ ν κατὰ πλεοναϲμὸν ἑτέρου γ φηϲὶ κπεφύγγων ». οἱ δὲ νεώτεροι ωνεϲ τῷ ζ ἀντὶ τοῦ γ χρῶνται, ὅθεν καὶ τὸ φύγω φύζω καὶ τὸ πέφυγα πέφυζα καὶ τὸ πεφυγότεϲ πεφυζότεϲ. κατὰ τὴν αὐτὴν ἀντιϲτοιχίαν καὶ τὸ ὀλίγον ὄλιζον λέγουϲιν. ἢ ὥϲπερ ἀπὸ τοῦ κίϲϲα ῥῆμα κιϲϲῶ, οὕτω καὶ ἀπὸ τοῦ φύζα φύζω φυζήϲω πεφύζηκα πεφυζηκώϲ καὶ ϲυγκοπῇ πεφυζώϲ, πεφυζηκότεϲ καὶ ϲυγκοπῇ πεφυζότεϲ· οὐ δύναται γὰρ εἰναι μέϲοϲ πqρακείμενοϲ· οὐδέποτε γὰρ μέϲοϲ παρακείμενοϲ διὰ δύο ϲυμφώνων κατὰ ϲύλληψιν ἐκφέρεται οὐδὲ διὰ διπλῶν χαρακτηρίζεται. ἀλλ’ ἄμεινον τὸ πρῶτον.

276. Ep. Cr. I 268, 27: λελιχμότεϲ παρ’ Ἡϲιόδῳ «γλϲϲῃϲι δνοφερῇϲι λελιχμότεϲ» (Theogn. 826) μετοχὴ πληθυντικὴ παρακειμένου κατὰ ϲυγκοπήν. ἔϲτι γάρ τι περιϲπώμενον λιχμῶ, οὗ ὁ παρακείμενοϲ λελίχμηκα καὶ ἡ μετοχὴ λελιχμηκώϲ καὶ κατὰ ϲυγκοπὴν λελιχμώϲ· οὐ δύναται γὰρ εἰναι μέϲοϲ παρακείμενοϲ· οὐδέποτε γὰρ μέϲοϲ παρακείμενοϲ διὰ δύο ϲυμφώνων κατὰ ϲύλληψιν ἐκφέρεται, ἔνθεν οὖτε ἀπὸ τοῦ χραιϲμῶ οὕτε ἀπὸ τοῦ ὀλιϲθῶ μέϲοι γεγόναϲι παρακείμενοι ὥϲπερ οὐδὲ ἀπὸ τοῦ λιχμῶ, ἵνα μὴ διὰ δύο ϲυμφώνων ἐξενεχθῶϲιν.

277. E. M. 199, 52: βλείc: Ἐπίχαρμοϲ «τυρῷ βλείϲ »· φαϲὶν οἱ μὲν ἀπὸ τοῦ βληθείϲ καὶ κατὰ ϲυγκοπὴν τοῦ η καὶ θ βλείϲ. ἢ ἀπὸ τοῦ βλῆμι ὁ δεύτεροϲ ἀόριϲτοϲ ἐβλην οἶον «κπόθεν δ’ ὦλκὸϲ εὐπετὲϲ ἔβληϲ ». ἡ μετοχὴ βλείϲ. κίνημα γὰρ καὶ οὐ ϲυγκοπή. οὕτωϲ Ἡρωδιανὸϲ περὶ παθῶν.

λέγῃϲθα λέγῃϲ, βάλῃϲθα βάλῃϲ, ἦϲθα ἦϲ. μόνον δὲ οἰϲθα τοιοῦτον οὐκ ἀνεδέξατο. αἰτίον δὲ τὸ πάθοϲ.

ad fr, *273. Tenor expositionis, cuius iam saepe meminimus, Herodianum prodit epitomator Epimerismorum in eo Herodiani sententiam pervertisse vide tur, quod dicit μετατιθεὶϲ τὸ ϲ εἰϲ ν κατὰ πλεοναϲμὸν ἑτέρου γ, nam Herodianum de πεφόγγων non aliter iudicasse atque teraclidem ap. Eustath. 1526 πεφύγγω esse praesens ex perfecto transformatum ex II Pr. Μ 125 κεκλἡηγοντε. apparet. Caeterum causa, cur πεφυζότεϲ perfectum medium esse non poss accessit ex E. M., unde explendus fuit locus Epim. λελιχμὸτεϲ insertis ante ἔνθεν οὕτε verbis οὐ δύναται γὰρ εἰναu — κατὰ ϲύλληψιν ἐκφέρεται· de δλίγο ὄλιζον ef. St. B. Ὀλιζών. Θεϲϲαλοὶ ὡϲ ἱϲτορεῖ Δημοϲθένηϲ ἐν κτίϲεϲι, τὁ ημκρὸ ὄλιζον καλοῦϲι. ad fr. *276. Idem etiam Herodianum de μεμυζότε, quod Eustιtb. ex ips 1746, 20 profert τὸ μύζω, ἐξ οὖ τὸ εμεμυζότε μυδαλέω τε παρὰ Ἀντιμάχῷ sensisse probabIle est. δημι τὸ δεύτερον εἶδηϲ καὶ κατ’ ἐπέκταϲιν τῆϲ θᾶ ϲυλλαβἡϲ εἴδηϲx καὶ κατ ϲυγκοπὴν τῆϲ δή καὶ τροπῇ Αἰολικῇ τοῦ ὲ εἰϲ ο οἰϲθα.

278. E. M. 230, 50: γηράϲ: λέγεται ὅτι ἀπὸ τοῦ γηράϲαϲκατὰ ϲυγκοπὴν γηράϲ. οὐκ ἔϲτι δέ, ἀλλ’ ἐντελὴϲ ἡ κλίϲιϲ· ἀπὸ τοῦ γηρῶ γίνεται γήρημι, ἡ μετοχὴ γηράϲ ὥϲπερ ἱϲτημι ἱϲτάϲ, τὸ ἀπαρέμφατον γεράναι ὡϲ ἱϲτάναι, ἡ γενικὴ γηράντοϲ ὡϲ ἱϲτάντοϲ οἶον «γηράντων ἀνδρῶν» καὶ ἡ δοτικὴ «γηράντεϲϲι τοκεῦϲιν» (Hesiod. op. 186) ἀντὶ τοῦ τοῖϲ γηρῶϲιν, ἡ αἰτιατικὴ « γηράνταϲ τιμᾶν ». ἔϲτι δὲ πρώτηϲ καὶ δευτέραϲ ϲυζυγίαϲ τὸ γηρῶ· ὥϲπερ πιμπλῶ πιμπλᾷϲ καὶ πιμπλεῖϲ, οὕτωϲ οὖν καὶ γηρῶ γηρᾷϲ καὶ γηρεῖϲ. ἡ μετοχὴ «γηρεὶϲ ἐν οἰκίοιϲιν », ἡ γενικὴ γηρέντοϲ ὥϲπερ τιθέντοϲ οἷον Sενοφάνηϲ κἀνδρὸϲ γηρέντοϲ πολλὸν ἀφαυρότεροϲ».

279. E. M. 39, 40. αἴϲυλοϲ. παρὰ τὸ ϲυλῶ ἄϲυλοϲ πλεοναϲμῷ τοῦ ἐπιτατικοῦ α ὡϲ τὸ ἀχανὲϲ πέλαγοϲ τὸ λίαν κεχηνόϲ, καὶ πλεοναϲμῷ τοῦ ι αἴϲυλοϲ οἱονεὶ ὁ πάνυ ϲυλῶν.

280. Choer. Dict. 98, 16: οἱ Αἰολεῖϲ τὸ τάλαϲ τάλαιϲ λέγουϲι καὶ τὸ μέλαϲ μέλαιϲ καὶ τὸ Θόαϲ Θόαιϲ προϲτιθέντεϲ τὸ ι, τὸ δὲ Αἶαϲ Αἴαιϲ οὐ λέγουϲι διὰ τὴν ἐπαλληλίαν τῆϲ αι διφθόγγου· ηὑρίϲκετο γὰρ ἀλλεπάλληλοϲ ἡ αι δίφθογγοϲ καὶ ἐκ τούτου κακόφωνοϲ ἐγένετο ἡ λέξιϲ.

279a. Mon. 46, 2: τὸ ἀεί παρ’ Ἀττικοῖϲ αἰέν παρὰ Δωριεῦϲιν, αἰιν παρ’ Αἰολεῦϲι.

279b. Theogn. 12, 26: χαίτη· γέγονε ἀπὸ τοῦ κρατῶ κράτη, ἐκβολῇ τοῦ ρ καὶ τροπῇ τοῦ κ εἰϲ χ καὶ πλεοναϲμῷ τοῦ ι χαίτη. οὕτωϲ Ἡρωδιανὸϲ ἐν τῇ ὀρθογραφίᾳ.

ad fr. *278. Vel comparatio cum antecedente fr. probδat etiam hoo Ηerodianeum esse: οὐκ ἔϲτι δέ. ἀλλ· ἐντελὴϲ ἡ κλίϲιϲ, in quibus ἀλλ’ inserui, respon dent verbis κίνημα γὰρ καὶ οὐ ϲυγκοπή. Atque quae traduntur, prorsus con gruunt cum fr. Herodianeo in Cr. An. IV 339 τὸ γηράϲ γηράντοϲ καὶ τὸ γηράναι τὸ ἀπαρέμφατον ἀπὸ δευτέραϲ τῶν εἰϲ τὸ δὲ γήρηϲι καὶ εἀνδρὸϲ γηρέντοϲ» ἀπὸ πρώτηϲ. cf. Schol. ad Il. P 197, Lob. ad Βuttm. p. 13 et 138, El. 1 384. — Pro γηρεὶϲ ἐν οἰκέουϲιν scripsit Sylb. οἰκίοιϲιν. ad fr. *279, Hoc Herodianeum esse docet Arcadius 56, 17 τὸ αἴϲυλοϲ προπαροξύνεται ὡϲ ϲύνθετον ἀπὸ τοῦ α καὶ τοῦ ϲυλῶ ὁ πολλὰ ϲυλῶν— Quae in E. M. sequuntur: ἀντὶ δὲ τοῦ ι ἔϲτιν ὅτε καὶ τὸ i πλεονάζει οἶον ἀήϲυλοϲ. πῇ μὲν αἴϲυλοϲ λέγεται πλεοναϲμῷ τοῦ ι, πῇ δὲ ἀήϲυλοϲ πλεοναϲμῷ τοῦ ῆ, num ex. eodem fonte derivata sint, dubmium est. Similiter in lI. Pr. Ϲ 410 αἶητον κατὰ πλεοναϲμὸν τοῦ i ex ἄητον explicat. ad fr. *280. Quamquam quod hic de cacophonia iteratae diphthongi αι traditur, non verum esse demonstravit Lob. Parali. p. 21 , tamen de origino Herodianea non dubito, cf. quod Herodianus in Epimerismis ap. Choer. 592, 3 φαίνεται λέγων de τάλαιϲ et μέλαιϲ Aeolicis. Ahrens de dial. Aeol. p. 70.

281. E. M. 262, 18: δείουϲ: ἀπὸ τῆϲ δέουϲ γενικῆϲ καὶ ϲπέουϲ γίνεται κατὰ πλεοναϲμὸν τοῦ ῖ δείουϲ καὶ ϲπείουϲ οἰον κχλωροὶ ὑπὸ δείουϲ» (Ιl. 0 4) καὶ «ἥ ῥα κατὰ ϲπείουϲ» (Od. ι 330).

282. Ec. Cr.I 156, 31, An. Per.III 338, 2, E.M.334, 39. εἷο ἔϲτιν ἐμοῦ, ϲοῦ, οὖ. αὐταί αἱ γενικαὶ γίνονται κατὰ διάλυϲιν ἐμέο ϲέο ἕο, καὶ ἐπειδὴ αἱ διαλελυμέναι γενικαὶ οὐδέποτε τὰ δύο φωνήεντα ἔχουϲι μακρὰ ἢ βραχέα, ἀλλὰ τὸ μὲν ἕν μακρόν, τὸ δὲ ἑτερον βραχν οἰον Ἀτρείδεω Πηλείδεω Ὠκεανοῖο ποταμοῖο, τούτου χάριν ἐπλεόναϲε τὸ ι ποιητικῶϲ καὶ λέγεται ἐμεῖο ϲεῖο εἰο.

283. E. M. 620, 44: ὀκνείω (ε 255). οὐκ ἔϲτι πλεοναϲμόϲ. λέγει γὰρ ὅτι ἔϲτιν ὀκνῶ καὶ κατὰ Ἴωναϲ ὀκνέω καὶ πλεοναϲμῷ τοῦ ι ὀκνείω· οὐκ ἔϲτι δὲ οὕτωϲ, ἀλλὰ κατὰ παραγωγήν· ὥϲπερ παρὰ τὸ θάλπω γίνεται θαλπείω, ῥιγῶ ῥιγείω,οὕτωϲ ὀκνῶ ὀκνείω. περὶ παθῶν.

284. E. M. 449, 22. θείομεν (Α 143) ἐνθῶμεν ἐμβαλῶμεν. Ἰϲτέον ὅτι ημαρτε ζηνόδοτοϲ ἀρεϲάμενοϲ τὸ θείω ἐνεϲτῶτα εἰναι, ἀφ’οὖτὸθείομεν· ἔϲτι δὲ ὑποτακτικὸν δευτέρου ἀορίϲτου ἔχον διαίρεϲιν καὶ πλεοναϲμὸν ὄφρ’ ἆν ἐγὼ βείω » (Ζ 113) καὶ τὸ ἐὰν ϲτῶ «μή πωϲ με περιϲτείωϲ’ἕνα πολλοί» (P 95) ὥϲπερ δαμῶ δαμείω, οὕτω θῶ θέω καὶ παρὰ Ϲαπφοῖ

281a. Ιl. Pr. Λ 641: τὸ κυκειῶ περιϲπαϲτέον· τοῦ γὰρ κυκεῶνά ἐϲτιν ἀποκοπὴ καὶ ἐπλεόναϲε τὸ ι.

281b. ΙI. Pr. Λ 551: κρειῶν. περιϲπαϲτέον· ἡ γὰρ κρεῶν γενικὴ ἐπλεόναϲε τὸ ι, ἣτιϲ περιϲπᾶται διὰ τὸ ἔχειν ἐντελεϲτέραν τὴν κρεάων.

281c. IΙ. Pr. k 281: εὐκλεῖαϲ: προπεριϲπαϲτέον ἐκ γὰρ τοῦ εὐκλέαϲ ἐγένετο κατ’ ἐπένθεϲιν τοῦ ι.

ad fr. *281 cf. E.M. 723, 28, Choer. Dict. p. 392. ad fr. *289. cf. lo. Alex. 11, 27 αἰ ἐκ τούτων (sc. ἐμοῦ ϲοῦ οὖ) διαλυθεῖϲαι ἢ πλεονάϲαϲαι τῷ πρὸ μιᾶϲ ἔχουϲι τὸν τόνον ἐμέο ἐμεῖο. ad fr. 283. Lacunae signιm post γάρ posui, quia nomen grammatici fortasse Φιλόξενοϲ vel Δίδυμοϲ vel Ἀπολλώνιοϲ excidisse apparet , cf. Lehre ad Il Pr. Δ 228. De re ct. Lob. hem. 92 et 195. ad fr. 284. dem habet extremis verbis omissis Pavorinus 239, 10, qui pro ἀρνηϲάμενοϲ praebet rectum ἀρεϲάμενοϲ. Caeterum initio pro Ἡρωδιανόϲ scripsi ad fr. [281c]. προπεριϲπαϲτέον scripsi cum Lob. El. II 54, qui alios εὐκλεῖαϲ ex εὐκλεέαϲ duobus epsilis in ει contractis natum putasse ostendit cf. E. M. 392 22 εὐκλεήϲ: ἡ αἰτιατικὴ τῶν πληθυντικῶν τοὺϲ εὐκλεέαϲ καὶ κατὰ ϲυναίρεϲιν εὐκλεῖαϲ ἢ ἀπὸ τοῦ εὐκλέαϲ ἐπενθέϲει τοῦ ι.

«ὅτιναϲ γὰρ εὖ θέω, κεῖνοί με μάλιϲτα ϲίνονται». τοῦτο ἐν πλεοναϲμῷ «θείω ἀναρπάξαϲ » (Π 437) εἶτα ἀκολουθεῖ θείωμεν καὶ κατὰ ϲυϲτολὴν θείομεν ὡϲ τὸ καταβείωμεν ϲυϲτολῇ «δεῦρ’ἐϲ τοὺϲ φίλουϲ καταβείομεν» (κ 97) μὴ ἴσμεν Δαναοῖϲι μαχηϲόμενοι» (Μ 216) «ἀλλ’ ἄγε δὴ φιλότητι τραπείομεν» (Γ 441). οὕτωϲ Ἡρωδιανόϲ. ἐν ἄλλοιϲ δὲ ἀπὸ τοῦ θῶ θείω ὡϲ ὄψω ὀψείω καὶ τελῶ τελείω.

285. E. M. 575, 27: μεθείω (Γ 414) ἀμελήϲω καταλείψω ἢ ἀπὸ τοῦ μεθῶ μεθείω ὡϲ τελῶ τελείω.

286. Zon. 638: εἴαται κάθηνται οἰον «εῖαται ἄγχι νεῶν (Κ 161) ἀπὸ τοῦ ἕαται πλεοναϲμῷ τοῦ ι ὥϲπερ κέαται « δοιαὶ γάρ τε πίθοι κατακείαται» ( 527) πλεοναϲμῷ τοῦ ι. οὕτωϲ Ἡρωδιανόϲ. Ton. 641: εἴληφα ἔλαβον: ἀπὸ τοῦ λήθω τὸ λαμβάνω λέληφα καὶ ἀποβολῇ τοῦ λ ἔληφα καὶ πλεοναϲμῷ τοῦ ι εἴληφα· ὡϲαύτωϲ καὶ.

Choer. Dict.596 5: τὰ Ἀττικὰ παρακείμενα ἐν τῷ ὑπερϲυντελίκῳ χρονικῶϲ μεγεθύνονται οἱον ἀλήλιφα ἠληλίφειν, ὀμώμοκα ὠμωμόκειν, ἀγήοχα ἠγηόχειν, ἐνήνοχα ἠνηνόχειν, ὄπωπα ὠπώπειν, ὄλωλα ὠλώλειν, ὄρωρα ὠρώρειν, ὄδωδα ὠδώδειν πλὴν τοῦ ἐλήλυθα, ἐληλύθειν γὰρ ὁ ὑπερϲυντέλικοϲ διὰ τοῦ ϲ, ὅθεν ἀναλογώτερόν φαϲι τὸ παρὰ Καλλιμάχῳ κὅθεν εἰληλούθειν »  ὡϲ τρέψαν κατὰ τὸν ὑπερϲυντέλικον τὴν ἀρχὴν τοῦ παρακειμένου.

ζηνόδοτοϲ et in Sne adnotamenti pro οὕτω ζήτει posui οὕτωϲ Ἡρωδιανόϲ, qui fortasse in Catholica vel in Ehematico alteram explicationem, secundum quam θείω praesens paragogum esse putabatur cf. An. Par. III 335, 3 θείομεν. ἔϲτιν θῶ, τούτου παραγωγὸν θείω ὡϲ ὄψω ὀψείω, τελῶ τελείω, οὕτω καὶ θῶ θείω καὶ θείομεν amplexus est. Atque eadem inconstantia in sequente E. M. fragmento, in quo ἢ inserui, conspicitur, quare Herodiano assignare non dubitai. Dlϲ de E. M. articulo θείομεν in Phlol. XXI p. 390. ad fr. *285. cf. An. Par. III 365, 22 ἐφείω ἐπιβάλλω, ἐπενέγκω, καὶ ἔϲτιν ἐνεϲτὼϲ εἶω καὶ ἐν ϲυνθέϲει ἐφείω. ad fr. 286 cf. Choer. 697, 19. ad fr. 287. Ex Herodiano hausit Choer. 552, 3 (ct. Orion. 55, 12) ἀπὸ τοῦ λήθω τὸ λαμβάνω γίνεται λήψω λέληφα καὶ ἀπὸ τοῦ λήχω τὸ λαγχάνω λήξω λέληχα καὶ ἀπὸ τοῦ μείρω τὸ μερίζω μερῶ μέμαρκα μέμαρμαι μέμαρται· καὶ ἐπὶ τοιούτων τῶν παρακειμένων οἱ Ἀθηναῖοι ἀποβάλλουϲι τὸ ἐν τῇ ἀρχῇ ϲύμφωνον καὶ προϲτιθέαϲι τὸ ι μετὰ τοῦ o καὶ λέγουϲιν εἴληφα καὶ εἴληχα καὶ εμαρται, ἐξ οὗ εἱμαρμένη οἱονεὶ ἡ πᾶϲι μεμεριϲμένη, νᾷ μὴ εὑρεθῇ ἀπὸ φωνήεντοϲ ἀρχόμε- ad fr. |287 ). ut quae Constantin. Lascaris βιβλίον γ’ περὶ τῶν παρψχημένων ἐκ τοῦ πολυμαθοῦϲ Ἡρωδιανοῦ se ex Herodiano excerpsisse dicit, quamvis ex Choerobosco sumpta tamen ad Herodianum auctorem referenda sunt, sic etiam haec Ϲhoerobosci ex Herodiano petita esse videntur. de ἐληλύθειν cf. praeterea p. 600, 8. Saepissime Herodianus in orthographia, ubi de scriptura per ἑι et ι agit, pieonasmi vocalis ἕ mentionem facit e. g. νείαιρα, νείατοϲ, Ἀργειφόντηϲ, ἐρείπια, κλειτύϲ, sed haec nferre nolui, quum loci in fragmentis orthographiae piene proferendi sint.

τὸ εἴληχα· ἀπὸ τοῦ λήχω λέληχα καὶ εἴληχα. Ἡρωδιανὸϲ περὶ πάθουϲ.

288. E. M. 8, 26: ἀ γείρατοϲ: γέραϲ ἡ τιμή. ἀγέρατον καὶ πλεοναϲμῷ τοῦ ι ἀγείρατον. οὕτωϲ Ἡρωδιανὸϲ περὶ παθῶν.

289. E. M. 144, 20. Ἀρκείϲιοϲ ὁ ηρωϲ ὁ πάπποϲ Ὀδυϲέωϲ· παρὰ τὸν ἀρκέϲω μέλλοντα Ἀρκέϲιοϲ καὶ Ἀλρκείϲιοϲ. οὕτωϲ Ἡρωδιανόϲ.

287b. Choer. Dict. 596, 27 : ἑϲτηκα ὁ μέϲοϲ παρακείμενοϲ καὶ ὤφειλεν εἶναι ὁ μέϲοϲ ὑπερϲυντέλικοϲ ἑϲτήκειν, ῖνα ϲυνάρξηται τῷ μέϲῳ παρακειμένῳ, ἀλλ’ ἐγένετο εἱϲτήκειν διὰ τῆϲ ἑι διφθόγγου διὰ τὴν τοιαύτην ἰτίαν ἔϲτιν ὁ ἐνεϲτὼϲ τοῦ ἕϲτηκα ἑϲτήκω, ἐξ οὖ τὸ ἑϲτήξω ἑϲτήξειν «ω ἑϲτήξειν δὲ τὸ τεῖχοϲ ἐπ’ ἀρχαίοιϲι θεμέθλοιϲ» παρὰ Καλλιμάχῳ ἐν Πμνοιϲ (in Apollin. I5). τούτου, φημὶ δὴ τοῦ ἑϲτήκω ἐνε ϲτῶτοϲ, δεύτερον καὶ τρίτον πρόϲωπον ἑϲτήκειϲ ἑϲτήκει διὰ τοῦ ἤμελλε ϲυμπεϲεῖν τῷ δευτέρῳ καὶ τῷ τρίτῳ προϲώπου τοῦ ἑϲτήκειν ὑπερϲυντελίκου· ἱνα μὴ οὖν ϲυνεμπέϲῃ ὁ ὑπερϲυντέλικοϲ κατὰ τὸ δεύτερον καὶ τρίτον πρόϲωπον τῷ δευτέρῳ καὶ τρίτῳ προϲώπῳ τοῦ ἐνεϲτῶτοϲ, τούτου χάριν προϲλαμβάνει τὸ ι καὶ γίνεται εἱϲτήκειν εἱϲτήκειϲ εἱϲτήκει διὰ τῆϲ ει διφθόγγου.

288a. ΙI. Pr. 8: πείρων: Πάμφιλοϲ περιϲπᾶ, λέγων τὴν πρόϲθεϲιν τοῦ ι μὴ ἐξαλλάϲϲειν τὸν τόνον εἰ δὲ περῶ οἰδεν ὁ ποιητὴϲ τὸ ῥῆμα καὶ περόωϲι (Od. z 272) καὶ «περάᾳ μέγα λαῖτμα» (Od. ε 174) δῆλον ὅτι καὶ πειρῶν. ὁ μέντοι Ἀρίϲταρχοϲ βαρύνων ἀναγινώϲκει ὡϲ κείρων. φηϲὶ γοῦν οὕτω γενόμενοϲ ἐπὶ τοῦ «παννυχίη μὲν ῥ’ ἥγε καὶ ἠῶ πεῖρε κέλευθον» (Od. β 34) τὸ πεῖρε διδάϲκει ἡμᾶϲ καὶ τὴν πείρων μετοχὴν βαρύνειν· ὡϲ γὰρ ἔκειρε κείρων οὕτωϲ ἔπειρε πείρων· εἰ γὰρ πεἦν ἆν ὁ παρατατικὸϲ ἐπείρα~. ἔϲτιν οὖν διττὸν τὸ ῥῆμα καὶ τὸ μὲν ϲὺν τῷ ι οὐ περιϲπαϲθήϲεται.

288b. Arcad. 93, 18: τὸ ὔλωϲ ἀπὸ τοῦ λωϲ.

288c. Arcad. 200), 9: ἴωϲ ἀντὶ τοῦ ἕωϲ.

288d. Arcad. 44, 28: τὸ φατειόϲ κατὰ πλεοναϲμὸν ἔϲχε τὴν δίφθογγον.

νοϲ ὁ παρακείμενοϲ καὶ ἀπὸ βραχείαϲ et p. 574,18 nddiιur: λέγωλέλεχα λέλεγμαι εἴλεγμαι.

290. An. Ox. I 370, 4, Par. III 344,18, E. Gud. 456, 1, E.M. 668, 20, Eustath. 101, 5: Πειρίθοοϲ: διὰ τῆϲ εἰ διφθόγγου, ὅττι ὁ ζεὺϲ ὁμοιωθεὶϲ Τππῳ περιέτρεχε μητέρα τούτου Δῖαν καὶ οὕτωϲ ϲυνεγένετο αὐτῇ καὶ ἐκεῖθεν οὖτοϲ ἐτέχθη· παρὰ οὖν τὸ περιθέειν γέγονε Περίθοοϲ καὶ ἐν πλεοναϲμῷ τοῦ ῑ Πειρίθοοϲ. ἄλλωϲ τε ἐπειδὴ οἱ Δωριεῖϲ ηρίθουϲ λέγουϲι διὰ τοῦ η ἔθοϲ δὲ ἔχουϲι τὴν εἰ δίφθογγον εἰϲ η τρέπειν ὡϲ πολλάκιϲ εἴρηται οον πλείων πλήων καὶ μείων μήων. ἰϲτέον δὲ ὅτι κατὰ δύο τρόπουϲ τοῦτο ἡμάρτηται· πρῶτον μὲν ὅτι ἀπὸ πλεοναϲμοῦ ἔχει τὸ ι οὐδέποτε δὲ ἡ περί πρόθεϲιϲ πλεονάζει τὸ ι δεύτερον δὲ ὅτι διὰ τοῦ η γράφεται παρὰ τοῖϲ Δωριεῦϲιν· οὐδέποτε δὲ οἱ Δωριεῖϲ τρέπουϲι τὴν ει δίφθογγον εἰϲ τὴν η τὴν ἔχουϲαν ἀπὸ πλεοναϲμοῦ τὸ ι οἶον τὸ ξένοϲ ξεῖνοϲ λεγόμενον οὐ λέγουϲι διὰ τοῦ ῆ ξῆνοϲ· εἰ οὖν τὸ Ποιρίθοοϲ ἀπὸ πλεοναϲμοῦἔχει τὸ ι, δῆλον ὅτι παραλόγωϲ παρὰ τοῖϲ Δωριεῦϲι διὰ τοῦ η γράφεται.

291. E. M. 537, 17 , E. Gud. 344, 23: κρέϲϲων: ὡϲ ἀπὸ τοῦ ταχύϲ γίνεται ταχίων καὶ τρίτοϲ τύποϲ θάϲϲων, οὕτω καὶ ἀπὸ τοῦ κρατύϲ γίνεται κρατίων καὶ ὁ τρίτοϲ τύποϲ κράϲϲων καὶ τροπῇ τοῦ α εἰϲ ϲ κρέϲϲων καὶ πλεοναϲμῷ τοῦ ι κρείϲϲων· οὐδέποτε δὲ πρὸ δύο ϲϲ δίφθογγοϲ εὑρίϲκεται οἰον φρίϲϲω, ἑλίϲϲω, ἀῖϲϲω πλὴν τοῦ κρείϲϲων καὶ. τοῦ ῥήματοϲ τοῦ ἐξ αὐτοῦ γενομένου καὶ χωρὶϲ τοῦ λεύϲϲω, ϲημαίνει δὲ θεωρῶ, καὶ τοῦ γλαύϲϲω, ϲημαίνει δὲ τὸ φωτίζω. ταῦτα διὰ τῶν δύο ϲϲ ἐκφέρονται, ἐπειδὴ τετάρτηϲ ϲυζυγίαϲ εἰϲὶ τῶν βαρυτόνων. ἡ δὲ τετάρτη ϲυζυγία τῶν βαρυτόνων διὰ τοῦ ζ ἢ δύο ϲϲ ἐκφέρεται.

292. E.M. 99, 9: ἀναρροιβδεῖ μέλαν ὕδωρ» (Οd.μ 104): ἀντὶ τοῦ ἀναρροφεῖ· πλεοναϲμῷ τοῦ ι ἀναρροιφεῖκαὶ ἐπενθέϲει τοῦ δ ἀναρροιβδεῖ,

292a. ΙI. Pr. Α 493. τὸ τοῖο προπεριϲπαϲτέον· τὸ γὰρ τοῦ Θεϲϲαλικῶϲ παραυξηθὲν ἐγένετο τοῖο ὡϲ καλοῦ καλοῖο.

ad fr. 990. Locum exhibui ut emendatus est ab hrensio de dialecto Doric. p. 160 not. 10, qui vir illustrissimus recte hoc praeceptum ab Herodiano pro fectum esse suspicatus est. ad fr. *291 Herod. περὶ μον. 40, 21 . κρείϲϲων — λέγεται δὲ καὶ κρέϲϲων μὴ πλεονάζοντοϲ τοῦ i, ad quem locum Lehrsius afirmat hunc nostrum articulum ex comparatione eorum, quae Herodianus de κάρρων in E. Ml. et E. Gud. dicat, Herodiani esse. cf. An. Par. III 327, 35. ad fr. 292. In codice μέγα exstat pro μέλαν. ad fr. [292a]. Herodianus formae τοῖο pariter atque Huttmannus § 35 adn.6 τόο, unde τοῖο ῖ inserto natum sit, praestruxisse videtur cf. Schol. ad Hesiod. Sent. 23: γίνεται τοῦ ἀνθρὡποιδιαλυθὲν ἀνθρωπόο ἀλλ’ ἔϲτι κανὼν ὁ λέγων, ὅτι ἐν ταϲ διαλελυμέναιϲ γενικαῖϲ, ἡνίκα ϲυϲτέλλεται ἡ λήγουϲα, ἐκτείνεται ὴ παραλήγουϲα· ἡνίκα δὲ ἐκτείνεται ἡ λήγουϲα, ϲυϲτέλλεται ἡ παραλήγουϲα οἶον

τραπέντοϲ τοῦ δαϲέοϲ φ εἰϲ τὸ ψιλὸν β οἶον « τρὶϲ μὲν γάρ τ’ ἀνίηϲιν ἐπ’ ματι, τρὶϲ δ’ ἀναρροιβδεῖ» ( Od. μ 105). Ἡρωδιανόϲ.

293. E. M. 689, 53: προπάροιθεν ἐπίρρημα τοπικὸν ἐκ τῆϲ πρό προθέϲεωϲ καὶ τοῦ πάροιθεν· τοῦτο ἐκ τοῦ πάροϲ πάροθεν καὶ πλεοναϲμῷ τοῦ ῑ.

294. E. M. 622, 39. ολοοίτροχοϲ Ἰλιάδοϲ Ν (137). τολεμαῖοϲ καὶ Ἀριϲτόνικοϲ ψιλοῦϲι παροξύνοντεϲ, ἀκούοντεϲ τὸν ἐπὶ τὸ τρέχειν ὀλοόν. ἐπένθεϲιϲ δὲ τοῦ ῑ περιττή· οἱ δὲ δαϲύνουϲιν, ιν’ ῇ ὅλοϲ τροχοειδήϲ καὶ κατὰ πᾶν μέροϲ ἀϲτήρικτοϲ. Δημόκριτοϲ δὲ τὸ κυλινδρικὸν ϲχῆμα ὀλοοίτροχον καλεῖ. περὶ παθῶν Ἡρωδιανόϲ.

295. Choer. 516, 4: εἰώθαϲιν οἱ Αίολεῖϲ προϲτιθέναι τὸ ῦ φωνήεντοϲ ἐπιφερομένου ὡϲ ἐπὶ τοῦ δαδεν εὔαδεν καὶ πάλιν τὸ ἠώϲ ἀώϲ λέγουϲιν οἱ Δωριεῖϲ, οἱ δὲ Αἰολεῖϲ τοῦτο λέγουϲιν αὔωϲ προϲτιθέντεϲ τὸ ῦ. καὶ πάλιν ἀάτην αὐάτην λέγουϲιν οἱ Αἰολεῖϲ, ϲυμφώνου δὲ ἐπιφερομένου οὐδέποτε προϲτιθέαϲιν ῦ ο Αἰολεῖϲ τὸ γὰρ νόϲοϲ νοῦϲοϲ καὶ. λυμποϲ Οὔλυμποϲ ποιητικά εἰϲι καὶ οὐκ Αἰολικά· τοῦ δὲ ρ ἐπιφερομένου πολλάκιϲ προϲτιθέαϲι τὸ ῦ οἱ Αἰολεῖϲ οἰον αὔρηκτοϲ, ἄρρηκτοϲ γάρ δῆλον οὖν ὅτι φωνῆέν ἐϲτι καὶ οὐ ϲύμφωνον.

202b. Arcad. 10, 11: τὰ διὰ τοῦ δᾶ ϲπάνια καὶ κατὰ πάθοϲ γενόμενα παρ’ Ἀττικοῖϲ προπαροξύνεται οἴα ὄα, χροία χρόα. τὰ δὲ ἐν ἐπενθέϲει ὀξύνεται ϲτοιά ϲτοά, ῥοιά ῥοά.

ad fr. 293 cf. lo. Al. 35, 1 τὸ πάροιθεν πλεονάϲαν τὸ ῖ. ad fr. 294. Βic articulus coniunctus est in E. M. cum adnotamento de ὀλέ, quod posuimus fr. 225 et in Sine τοῦτο περὶ παθῶν Ἡρωδιανόϲ subscriptum est. uamquam haec subscriptio ad posteriorem tantum de ὀλέ partem pertinere videtur, tamen etiam prior pars, quae exstat etiam in Schol. AB ad Iliad. l., e Herodiano deprompta sit, nam saepius epitomatores diversos Herodiani locos in. unum adnotamentum conferunt velut in E, M. 226, 49 Βerodiani de genetivo εροντέων et de γερόντεοϲ praecepta in unum corpus conuncta sunt. Huc per tinet fortasse notatio in E. Or. 162, 24: φοινόϲ παρὰ τὸν φὸνον φονὸϲ ἐϲτιν ὀξυτόνωϲ καὶ πλεοναϲμῷ τοῦ ι φοινόϲ. ad fr. *295 et. Il. Pr. Α 554 εὔκηλον: τὸ εὔκηλον ψιλοῦται κατὰ δύο λόγου, καὶ ὅτι τὸ ῦ ἐπεντιθέμενον ψιλοῖ τὰ δαϲυνόμενα φωνεντα, ὅροϲ οῦροϲ, ὅλοϲ οὖλοϲ κτλ. Ξ 340 τὸ εὔαδεν ὁ Ἀϲκαλωνίτηϲ ψιλοῖ, λέγων ὡϲ ὅτι τὰ δαϲυτόμεν ἐν τῇ ἐπενθέϲει τοῦ ῦ ψιλοῦται ὡϲ ὅλοϲ οὖλοϲ οὕτωϲ οὖν καὶ τὸ ἕαδεν εὔαδεν γένοιτο ψιλούμενον. κοχλίεω καὶ κοχλίαο· ἐπεὶ οὖν τοῦ ἀνθρώπου ή λήγουϲα ϲυνεϲτάλη, ἐκινδύνευε δὲ ϲυϲτέλλεϲθαι καὶ ἡ παραλήγουϲα, τούτου χάριν ἐπλεόναϲε τὸ ι, ἵν’ ἐκταθῇ ή παραλήγουϲα, τῆϲ ληγούϲηϲ ϲυϲτελλομένηϲ.

296. Ep. Cr. 1 2, 11 (E.M.172, 17), Ep.6, 10: αὐτάρ καὶ ἀττόρ, ποῖόν ἐϲτιν ἀναλογώτερον; καὶ λέγομεν ὅτι κατὰ πλεοναϲμόν ἐϲτι τὸ αὐτάρ· κανῶν γάρ ἐϲτιν ὁ λέγων, ὅτι παρεπόμενόν ἐϲτι τῇ ἐκ τοῦ α ϲυνεϲτώϲῃ διφθόγγῳ μετὰ τὴν ἀπόϲταϲιν τοῦ ὑποτακτικοῦ φωνήεντοϲ ἐκτείνειν τὸ α οἶον κλαίω κλάω, αἰετόϲ ἀετόϲ εἴπερ οὖν καὶ ὁ αὐτάρ ϲύνδεϲμοϲ ἔνδειαν εἶχεν τοῦ ῦ ἐν τῷ ἀτάρ, παρείπετο ἄν καὶ ἡ τοῦ α ἐπέκταϲιϲ· πρότεροϲ οὖν ὁ ἀτάρ, δεύτεροϲ ὁ αὐτάρ πλεοναϲμῷ· ὁ δὲ πλεοναϲμὸϲ κοινόϲ, οὐκ Αἰολικὸϲ ὡϲ ὁδόϲ οὐδόϲ κἐπεὶ ἦ φατ’ ἀριϲφαλέ’ ἔμμεναι οὐδόν » (ρ 196) κά Ὅλυμποϲ Οὔλυμποϲ καὶ «ἄρτον οὖλον ἑλών» (ρ 343) ἦν γὰρ ὅλον. νόϲοϲ νοῦϲοϲ.

297. Ep. Cr. I 88, 23: αὕω: εἰ μὲν τὸ ξηραίνω δηλοῖ, γέγονε παρὰ τὸ ὕω τὸ βρέχω καὶ τὸ ϲτερητικὸν α ἀὔω αὕω· εἰ δὲ τὸ φωνῶ, παρὰ τὸ ἄω τὸ πνέω, ὥϲ φηϲιν Ἡρωδιανόϲ, ἔνθεν καὶ αὐλόϲ τὸ φωνητικὸν ὄργανον, ἐκ γὰρ τοῦ πνεύματοϲ ἐξέρχεται ἡ φωνή.

298. E. Gud.223, 5: εὔχομαι: ὁ Ἡρωδιανόϲ, ὅτι ϲωϲ ἐκ τοῦἔχω πεποίηται κατὰ πλεοναϲμὸν τοῦ C οἱ γὰρ εὐχόμενοι ἀξιοῦϲιν ἔχειν ὦν βούλονται. 

299. E. Or. 57, 31: εὐνιϲ. ὁ ἐϲτερημένοϲ τινὸϲ παρὰ τὴν ἑνόϲ γενικήν· ὁ γὰρ παρώνυμοϲ χαρακτὴρ ἀπὸ γενικῆϲ γίνεται. οὕτω παρὰ τὴν ἑνόϲ γενικὴν ἕνιϲ καὶ πλεοναϲμῷ τοῦ ῦ εὐνιϲ. οὕτωϲ εὐρον ἐν τῷ περὶ παθῶν.

300. Ζon. 614: ἐδεύηϲεν: ἀπὸ τοῦ δεῶ δεήϲω ἐδέηϲα ἐδέηϲε καὶ πλεοναϲμῷ τοῦ ῦ ἐδεύηϲεν. Ἡρωδιανὸϲ περὶ παθῶν.

299a. Arcad. 111, 5: βαρύνεται τὸ ἔνη, ὀξύνεται τὸ Θενή πόλιϲ καὶ τὸ εὐνή μετὰ τοῦ ῦ.

ad fr. *296. Herodianeam originem prodit quaestio ποῖόν ἐϲτιν ἀναλογώτερον, quam deprehendimus in fr. 46 et 45, cui respondetur verbis Herodiano consuetis καὶ λέγομεν ὅτι. —Idem habent An. Ox. II 349, 24, ubi pro exemplis productae post abiectum vocalem syllabae proponuntur κεφάλαιον κεφαλἀδιον, οὕὔὔραιον οὐράδιον. ad fr. 297, Non solum extrema pars, cni Heroliani nomen additum est, ab eo profectum est, sed totum, nam consuetudo est epitomatorum auctorem quem exscripserunt, nominato demum, postquam plura excerpserunt cf. e. g. fr. 258. cf. Il. Pr. Α 461 αὖε: ψιλῶϲ τέτακται γὰρ ἐπὶ τοῦ φωνεῖν. ὅταν δὲ ἐπὶ τοῦ ξηραίνειν ἅπτειν, τότε δαϲυντέον ἔϲτι γὰρ ϲύνθετον (τὸ ἀφαύω addit Lehrsius, Lobeckius Technol. 11 παρὰ τὸ α ϲτερητικὸν καὶ τὸ ὕω τὸ βρέχω). ad fr. 300. pro δέω cripsi δεῶ ex rcadd. 164, 10 cf. E. M. 315, 56 et 258, 45, Ep. Cr. 1 174, 6.

301. Havorin. Ecl. 94, 1: ἀλεύαϲ. μετοχή· ἀλέω ἀλεύω τὸ δὲ ἀλέω ἀπὸ τοῦ ἀλῶ οἱ γὰρ φεύγοντεϲ πλανῶνται· ἡ μετοχὴ ἀλεύαϲ καὶ «ἀλεύατο κῆρα μέλαινανα (Γ 360). οὕτωϲ Ἡρωδιανὸϲ περὶ παθῶν.

302. Choer. 487, 12: ἀπὸ τοῦ ξέω προϲερχομένου τοῦ ϲ πρὸ τοῦ ω γίνεται ξέϲω καὶ ἀπὸ τοῦ ἱππεύω ἱππεύϲω ὁμοίωϲ, ἀπὸ δὲ τοῦ χέω οὐ γίνεται ὁ μέλλων προϲθέϲει τοῦ ϲ χέϲω διὰ τὸ μὴ ϲυνεμπεϲεῖν τῷ κακοφώνῳ τῷ ἀπὸ τοῦ φορτικοῦ χέζω, ἀλλὰ χεύϲω γίνεται ὁ μέλλων καὶ τοῦ υ πρὸ τοῦ ζ προϲελθόντοϲ.

303. Choer. 546, 9: ἔϲτι πλέω, χέω πνέω, ῥέω δι’ ἑνὸϲ φωνήεντοϲ καὶ πλεονάζει ὁ μέλλων τὸ υ καὶ γίνεται πλεύϲω, χεύϲω, πνεύϲω, ῥεύϲω.

304. Ε. M. 239, 9: γουνῷ ἀλωῆϲ: παρὰ τὸ γένω ῥῆμα γίνεται γένοϲ βαρύτονον ὡϲ λέγω λόγοϲ, ὅπερ ϲημαίνει τὸ γεγεννημένον· ὁ δὲ γεννητικὸϲ γονόϲ ὀξυτόνωϲ, πλεοναϲμῷ τοῦ υ γουνόϲ ὁ γεννητικὸϲ τόποϲ, ὁ γόνιμοϲ καὶ κάρπιμοϲ. Ἡρωδιανόϲ.

305. Ε. Or. 63, 34: ἐριούνιοϲ: παρὰ τὸ ὀνῶ ἐριόνηϲ ἐϲτὶ καὶ πλεοναϲμῷ τοῦ ῦ ἐριούνηϲ· τὸ δὲ ἔρι ἐπιτατικόν ἐϲτιν· ἐριούνηϲ οὖν ὁ μεγάλωϲ ὠφελῶν. Ἡρωδιανόϲ.

306. E.M. 641, 2: οὐλ5: ὁ Ἡρωδιανὸϲ παρὰ τὸ εἰλῶ τὸ ϲυϲτρέφω γίνεται ὀλή καὶ οὐλή ἡ ϲυνεϲτραμμένη ϲάρξ· τὸ γὰρ ἐναντίον ἀπὸ τοῦ διελκύϲαι ἕλκοϲ λέγεται.

307. Ep. Cr. 302, 29: ο ὗλοϲ: ϲημαίνει τὸν ὅλον « ἄρτον τε οὖλον ἐλῶν » (Od. ρ Β43) καὶ πλεοναϲμῷ τοῦ ῦ· ϲημαίνει καὶ τὸ μαλακόν οὔλαϲ ἧκε κόμαϲ» (Οd. ζ 231) καὶ «οὕλων τε ταπήτων» (Π 224) παρὰ τὸ εἰλῶ τὸ ϲυϲτρέφω, ἔνθεν καὶ τὸ ἑλίϲϲω, παρὰ τοῦτο ὄλοϲκαὶ οὖλοϲ· ϲημαίνει καὶ τὸ ὀλέθριον παρὰ τὸ ὄλω τὸ ὄλλυμι, ὥϲτε εἶτε ὀλέθριον εἶτε μαλακόν εἴτε τὸ ὅλον, ἐπὶ πάντων ὁ πλεοναϲμὸϲ τοῦ ῦ γέγονεν, ὅθεν, ἐπεὶ ποικίλα ϲημαίνει τὸ οὖλοϲ, ἄδηλον ἡγοῦνται ἐν τῷ

ad fr. 301. scripsi περὶ παθῶν pro περὶ παθητικῶν. ad fr. 304. Tacito auctore exstat in E. Orion. 38, 22. ad fr. 305. Similia habet E. M. 374, 20 et 375, 3, ex quo posteriore loco hoe afero: ἰϲτέον ὅτι τὸ ἔρι ϲυντιθέμενον ἢ μακροϲύλλαβον ἐπιφέρεται οἰον ἐρίτιμοϲ, ἢ διπλοῦνοον ἐρίζηλοϲ· διὰ τοῦτο καὶ τὸ ἐριούνιοϲ ἐπλεόναϲε τὸ ῦ. τὸ αὐτὸ δὲ καὶ ἐπὶ τοῦ ἀρί μορίου. ad fr. 306. Ex sequentibδus insermi ὀλή καί. Epitomator enim per ἢ explicationem adiecit, quae eadem est atque Herodianea.

«βάϲκ’ ἴθι οὖλε ὄνιρε» (Β 8), πότερον τὸν ἐπὶ ὀλέθρῳ πεμπόμενον ἢ τὸν μαλακόν.

308. Ep. Cr. I 327, 21: οὕνομα: πλεονάζει τὸ ῦ τὸ γὰρ ὁλόκληρον « ὡϲ ὄνομ’ ἐξηπάτηϲ’ ἐμόν» ( Od. ι 414) τὰ γὰρ ἀπαθῆ παρατιθέμενα δηλοῖ τὰ πεπονθότα, Cὕλυμποϲ, ’λυμποϲ γάρ.

309. Ep. Cr. 501,18: οὖροϲ: εἴτε τὸν ἄνεμον ϲημαίνει εἶτε τὸ ὄροϲ, τὸ υ πλεονάζει ἀλλ’ εἰ μὲν ϲημαίνει τὸν ἄνεμον, γίνεται παρὰ τὸ ὄρω τὸ ὁρμῶ, ὄροϲ οὖροϲ εἰ δὲ τὸ ἕτερον, εὔδηλον ὄροϲ οὐρὸϲ.

310. Ep. I 301, 21: οὐρά: παρὰ τὸ ὄρω τὸ ὁρμῶ ὀρά καί πλεοναμῷ τοῦ υ οὐρά ὡϲ παρὰ τὸ κείρω κορά καὶ κουρά· παρὰ τὸ ὄρω τὸ ὁρμῶ γίνεται παρορμητικὸϲ τῶν ζψων ἡ οὐρά· καὶ αὐτὸϲ ὁ ποιητὴϲ λέγει ( Υ 170) οὐρῇ δὲ πλευράϲ τε καὶ ἰϲχία ἀμφοτέρωθεν μαϲτίεται, ἑὲ δ’ αὐτὸν ἐποτρύνει μαχέϲαϲθαι.

311. Ep. Cr. 308, 29: οὐρούϲ: παρὰ τὸ ὀρούω πλεοναϲμῷ τοῦ υ δι’ αὐτῶν γὰρ διεγείρονται καὶ καθέλκονται αἱ νῆεϲ εἰϲ τὴν θάλαϲϲαν.

312. Ep. Cr. I 315, 18: οὐρεύϲ: παρὰ τὸ ὄροϲ ὀρεύϲ ὡϲ ἡνίοχοϲ ἡνιοχεύϲ· λέγεται γὰρ ἐν ὄρεϲι μᾶλλον δύναϲθαι ἐργάζεϲθαι, κατὰ πλεοναϲμὸν τοῦ υ οὐρεύϲ.

312a. Arcad. 40, 2: τὸ μονιόϲ ὄξύνεται ὡϲ τριϲύλλαβον· εἰ δὲ τὸ υ πλεονάϲῃ, προπαροξύνεται· μούνιοϲ γάρ.

312b. Arcad. 158, 6: βόλω καὶ ἰούλῳ, ὅθεν βούλομαι, βαρύνεται.

312c. Ep. Cr. I 313, 10. ὄρουϲε: ἔϲτι ῥῆμα ὄρω· καὶ ὥϲπερ ἀπὸ τοῦ πλήθω πληθύω, οὕτω καὶ ἀπὸ τοῦ ὄρω ὀρύω καὶ πλεοναϲμῷ τοῦ ο Βοιωτικῶϲ γίνεται ὀρούω. οἱ γὰρ Βοιωτοὶ τότε πλεονάζουϲι τὸ o τῷ υ ϲτοιχείῳ, ἡνίκα τὸ υ οὐχ ὑποτάϲϲεται φωνήεντι οἶον κύνεϲ κούνεϲ καὶ τὸκῦμακοῦμα.οὕτωϲκαὶτὸ λευθα ἐλήλυθαεἰλήλυθα καὶ πλεοναϲμῷ τοῦ

ad fr. *309. Ιl.Pr.Β 153 οὐρούϲ· καὶ τὸ κοῦροϲ θοῦροϲ οὖροϲ ἐπὶ τοῦ ἀνέμου περιϲϲὸν ἔχει τὸ ῦ. ln nostro loco omissa sunt οὖροϲ ὀ ὅροϲ Il. Pr Α 554 et ἐπίουροϲ παρὰ τὸ ὁρᾶν 1l. Pr. N 450, de quo E. Or. 66, 11 ἐπίουροϲ φύλαξ παρὰ τὸ ἐφορᾶν πλεοναϲμῷ τοῦ ῦ ἐπίουρόϲ τιϲ ὦν. ad fr. [312c] . cf. Αhrens de dial. Aeol. p. 180 not. 5. pro εἴληθα scripsi ἤλευθα ἐλήλυθα εἰλήλυθα.

313. Choer. 378, 16. τὸ καρχαρόδουν καὶ τιμήειν ἀπὸ τοῦ καρχαρόδον

314. Ep. Cr.I 282, 4: ἔϲτι βαρύτονον μόχω, ἀφ’ οὖ τὸ μάχομαι ἔϲτι δὲ καὶ μαχῶ, ἀφ’ οὗ τὸ μαχεούμενοϲ, ὅπερ μετὰ τὴν διαίρεϲιν ἐξαίρετον πάθοϲ ἀνεδέξατο τὸν πλεοναϲμόν. — ἢ μαχειόμενοι· διάφοροϲ γὰρ ἡ γραφή.

315. E. M. 18, 46 collat. Thosaur. Corn. Cop. Αldin. fol. 3, quem locum afert Peyron ad E. M.. Ἀδραϲτεῖδῶν: Ἄδραϲτοϲ. κύριον, Ἀδραϲτίδηϲ Ἀδραϲτιδῶν) καὶ πλεοναϲμῷ τοῦ ε Ἀδραϲτειδῶν οἶον «Αδραϲτειδῶν θάλοϲ ». οὕτωϲ Ἡρωδιανὸϲ περὶ παθῶν.

316. E. M. 619, 35: οἰχνεῖν ἀμφίβολον ἢ παρὰ τὸ ἴχνοϲ ίχνῶ καὶ πλεοναϲμῷ τοῦ ο οἰχνῶ ἢ παρὰ τὸ οἶχω οἰχνῶ ὡϲ ὀρέγω ὀριγνῶ, ϲκεδῶ ϲκιδνῶ, περῶ περνῶ. ἔχειϲ δὲ ἀμφότερα εἰϲ τὸ περὶ παθῶν.

317. St. B. 628, 10: Τομεύϲ πόλιϲ πρὸϲ τῇ δηϲϲῷ· δ πολίτηϲ Τὸ

εἰλήλουθα καὶ τὸ πληθυντικὸν εἰληλούθαμεν καὶ ἐν ϲυγκοπῇ εἰλή λουθμεν ἡνίκα δὲ ὑποτάϲϲεται τὸ υ φωνήεντι, οὐ πλεονάζουϲι τὸ ο

317a. Ιl. Pr. Ϲ 501: ῖϲτωρ: ἀπὸ τοῦ εἰδῶ εἴϲω ιϲτωρ ἐλλείψαντοϲ τοῦ ἐ, ἐπεὶ τῷ ῖ τὸ ϲτ ἐπεφέρετο, ὡϲ ἐν τῷ ἱϲτῶ ἱϲτίον ῖϲτημι. ὅθεν καὶ δαϲύνεται.

317b. ΙI. Pr. Z 244: ἔνεϲαν· ὡϲ ἔλεξαν· οὕτωϲ καὶ Ἀρίϲταρχοϲ· ἄληθεϲ γάρ ἐϲτιν ὡϲ πᾶϲ παρψχημένοϲ διϲύλλαβοϲ παθν κατὰ τὴν ἀρχὴν καὶ βραχεῖαν ἀναδεξάμενοϲ ἀναδίδωϲι τὸν τόνον, κατεῖχε κάτεχε· οὕτωϲ

ad fr. *313 ef. Lob. Paral. 248, Mehlhorn p 84 not. 7. Schol. ad Apollon. τὸ ϲκιόειν ἀντὶ τοῦ ϲκιόεν κατὰ Ἰωνικὴν πρόϲθεϲιν τοῦ i ad fr. *314 cf. Lob. Rhem. p. 148. ad fr. 315. scripsi περὶ παθῶν pro περὶ παθητικῶν. — Caeterum in vicissitudine vocalis ἶ et diphthongi ει explicanda magna pars orthographiae versata. est, cuius generis hic nihil profero illi libro omnia reservans. ad fr. 316. περῶ περνῶ accessit ex Ep. Cr. 1 302, 27 et 362, 4 ubi: ϲεϲημείωται τὸ περνῶ, διότι τὸ ν ἐπεντιθέμενον τοῖϲ ῥήμαϲιν, ἐὰν παραλήγηται τῷ , τρέπει αὐτὸ εἰϲ ῖ, ὀρέγω ὀριγνῶ, ϲκεδῶ ϲκιδνῶ. οθτωϲ περῶ τὸ πωλῶ περνῶ. ἐχρῆν οὖν τραπῆναι τὸ ὲ, ἔμεινε καὶ ταύτῃ ϲεϲημείωται. ad fr. *317. lia detracti epsiii exempla velut κλίϲιον a κλείω, ὀρίτροφο in orthographia perponentur. ad fr. [317 a] cf. ἰϲκοντεϲ Il. Pr. 41 et supra fr. [46b]. ad fr.[317 b]. cf. ΙI. Pr. Δ 151.

μίτηϲ καὶ Τομῖτιϲ τὸ θηλυκόν. ὤφειλε δὲ ὡϲ Ἀταρνείτηϲ διὰ διφθόγγου γράφεϲθαι.

318. Ε. M. 862, 55: πέπυϲμαι· ἀπὸ τοῦ πεύθω πεύϲω πέπευκα· ὁ παθητικὸϲ πέπευϲμαι· ἄρον τὸ o πέπυϲμαι· εἰ δέ τιϲ εἴποι, ὅτι ἀπὸ τοῦ πυνθάνω δύναται εἶναι, εἰπὲ ὅτι τὰ διὰ τοῦ άννῦ ἄκλιτά εἰϲιν.

319. Choer. 629, 15. ἡ ευ δίφθογγοϲ τὸ ὲ ἀποβάλλει καὶ τὸ δίχρονον φυλάττει ἐν τῷ δευτέρῳ ἀορίϲτῳ, ὀφείλει γὰρ ὁ δεύτεροϲ ἀόριϲτοϲ διχρόνῳ παραλήγεϲθαι φεύγω ἔφυγον, τεύχω ἔτυχον, πεύθω ἔπυθον, ἐξ οὐ τὸ ἐπυθόμην, ἐλεύθω ἤλυθον καὶ κατὰ ϲυγκοπὴν ἦλθον.

320. E.M.819,13: ψόθοϲ τὸ ψεῦδοϲ· ἐκβολ τοῦ ε ψύδοϲκαὶ τροπῇ τοῦ δ εἰϲ θ ψόθοϲ.

E. M. 84, 40: ἀμνίον: Ὅμηροϲ Ὀδυcείαϲ γ (444) Περϲεὺϲ δ’ ἀμνίον εἶχε1 τὸ αἱμοδόχον ἀγγεῖον, παρὰ τὸ αἱμνίον τὸ τοῦ αἰματοϲ δεκτικὸν ἀποβολῇ τοῦ i.

322. St. B. 303, 11: Ἥραια: τὸ ἐθνικὸν Ἡραιεύϲ· λέγεται καὶ χωρὶϲ τοῦ ι ὡϲ Νικαεύϲ.

323. St. B. 514, 3. Πείραιόϲ: Πειραιεύϲ· λέγεται καὶ κτητικῶϲ Πειραικόϲ μετὰ ϲυϲτολῆϲ τοῦ α.

324. E. M. 66, 25. Ἀλκαοc: δν τρόπον οἱ ωνεϲ ἐκβάλλουϲι τὸ ι τῶν κτητικῶν ἤγουν τῆϲ ει διφθόγγου, τὸν αὐτὸν τρόπον οἱ Αἰολεῖϲ

οὖν ανέγνωμεν  «ημενον εἰϲεῖδε» (Ιl. Ξ 158) προπεριϲπωμένωϲ, τὸ δὲ ἕτερον «τὰ φρονέων μνηϲτῆρϲι μεθήμενοϲ, εἴϲιδ’ Ἀθήνην» (Οd α 118) προπαροξυτόνωϲ.

324a. Il. Pr. Λ 301: Ἀϲαῖον: παρὰ τὸ αἶϲα γέγονεν, καὶ ἐξέϲτη πρότερον τὸ ι.

ad fr. *318. Vel dictio ἄρον τὸ ἑ originem prodit. ad fr. *319 Hoc cum priore comparatum de fonte dubitare non sinit. ad fr. 321. Schol. Od. γ 444 ex Herodiano derivatum Herodiani esse hoc fr. evincit. ad fr *322. Unum tantum huius generis exemplum ex St. B. prompsi, cf. praeterea eundem 479, 13 Μῦϲαι: τὸ ἐθνικὸν λέγεται καὶ Νυϲαῖοϲ ἔξ αὐτοῦ Nυϲάιεύϲ καὶ Nυϲαεύϲ ὄνευ τοῦ ῖ: 839.17 Πυθώ. Πυθήιοϲ καὶ Πυθαιεύϲ καὶ Πυθαεύϲ ὡϲ Κρηταεύϲ. de hoc et sequente fr. ef. praesertim Lobeck.ad Phryn. p. 39 seqq ad r. 324. Herodiani esse concluditur ex Il. Pr, θ 217 τὸ κηλέῳ ὡϲ μέ λέῳ· γέγονε δὲ παρὰ τὸ κᾶλον καὶ κῆλον κήλειον ὡϲ παρὰ τὸ μῆλον μήλειον δέροϲ καὶ Ἰωνικῶϲ κήλεον καὶ κηλέῳ· ἐκεῖνο γοῦν ἐντελέϲ ἐϲτι τὸ «εϲὺν πυρὶ κηλείῳ χάριν Ἕκτοροϲ» (Ιl. 0 744).

τῆϲ αί διφθόγγου ἐκβάλλουϲι τὸ ι οἶον Θηβαῖοϲ Θήβαοϲ, ἀρχαῖοϲ ἄρχαοϲ, Ἀλκαῖοϲ Ἄλκαοϲ.

325. Ep. Cr. I 440, 7: χείρ ἡ κλίϲιϲ διττὴ χειρόϲ καὶ χερόϲ· ἀναλογώτεροϲ δὲ ἡ τὴν δίφθογγονἔχουϲα λόγοιϲ τριϲί, τῷ ἀπὸ γενικῆϲ, τῷ ἀπ’ εὐθείαϲ, τῷ ἀπὸ ϲτοιχείων· ἀπὸ γενικῆϲ οὕτωϲ· πᾶϲα γενικὴ εἰϲ ροϲ λήγουϲα παρὰ ἀρϲενικὰ ἢ θηλυκὰ ὀνόματα μονοϲύλλαβα ἀποβολῇ τοῦ οϲ ποιεῖ τὴν εὐθεῖαν, ψαρόϲ ψάρ, κηρόϲ κήρ φωρὸϲ δ’ ἴχνια φὼρ ἔμαθε», θηρόϲ θήρ, ωρόϲ Νῶρ ἔθνοϲ, οὕτωϲ χειρόϲ χείρ· ἡ χέρ ἄλεκτοϲ· ἀπὸ εὐθείαϲ οὐτωϲ· πᾶϲα εὐθεῖα μονοϲύλλαβοϲ εἰϲ ρ λήγουϲα ἀρϲενικοῦ ἢ θηλυκοῦ ὀνόματοϲ προϲθέϲει τοῦ οϲ τὴν γενικὴν ποιεῖ. ἀπὸ ϲτοιχείων δὲ οὕτωϲ τηνικαῦτα ἀποπίπτει φωνῆεν ἐν τῇ κλίϲει, ὅτε εἰϲ ϲ λήγει ἡ εὐθεῖα, κτείϲ κτενόϲ, εἶϲ ἑνόϲ, βοῦϲ βοόϲ, νεῦϲ νεώϲ, γραῦϲ γραόϲ. τὸ δὲ χείρ εἰϲ ρ λήγει οὐκ εἰϲ ϲ ἐκ πάθουϲ ἄρα τὸ χερόϲ ἤν. ἰϲτέον δὲ ὅτι ὁ ποιητὴϲ φυλάξαϲ τὴν δίφθογγον ἐν παντὶ ἀριθμῷ καὶ ἐν πάϲῃ πτώϲει οἰον «αἷματόεϲϲα δὲ χείρ» (Ε 82) καὶ «χειρὸϲ ἕλοντε» (Α 323) καὶ «χειρί τέ μιν κατέρεξε» Α 361) καὶ «χεῖρ’ ἕλε δεξιτερήν» (α 121) καὶ κϲπόγγῳ δ’ ἀμφὶ πρόϲωπα καὶ ἄμφω χεῖρ’ ἀπομόργνυ» (Ϲ 414) καὶ «χεῖρέϲ τ’ ὀφθαλμοί τε» (V 387) καὶ «χειρῶν δ’ ἁψάμενοϲ» (Κ 377) καὶ «χεῖραϲ τ’ἀλλήλων λαβέτην» (Z 233) διήλλαξεν ἐν τῇ πληθυντικῇ δοτικῇ «χερϲὶ μὲν οὔτοι ἔγωγε μαχήϲομαι» (Α 298), οὐκέτι δὲ χειρϲί· τοῦτο δὲ ἐν παραγωγῇ οὐ χέρεϲϲιν εἶπεν ἀλλὰ χείρεϲϲι «τοίω τ χείρεϲϲι ὑφ’ ἡμετέρῃϲι» (Ε 559) καὶ ϲχεδὸν ἐμήνυϲεν ἡμῖν τὸ σιτίον· οὐδέποτε γὰρ μετὰ τοῦ χ εὑρίϲκεται δίφθογγοϲ καταλήγουϲαεἰϲ ρ ϲυμφώνου ἐπιφερομένου οἶον «χάρμα» (Γ 51), κέν χόρτῳ» (Λ 773), χέρνιβα δ’ ἀμφίπολοϲ»  (α 136) καὶ πῶϲ ἀναπολουμέ» νου τούτου τοῦλόγου καὶ ἐπὶ τοῦ φ καὶ γὰρ οὐδὲ μετὰ τοῦ φ εὑρίϲκεται δίφθογγοϲ καταλήγουϲα εἰϲ ρ ϲυμφώνου ἐπιφερομένου οἰον φάρμακον, φροντίδοϲ εὐρείηϲ «ϲτῆθοϲ καὶ χείλεα φύρϲω (ϲ 21), «κείμενονἐν φέρτρῳ» (Ϲ 236) ἡ φθειρϲί δοτικὴ ϲυνέϲτη παρὰ Ἀρχιλόχῳ «φθειρὶ μοχθίζοντα» λέγομεν οὖν ὅτι ἡ χείρ ἐπὶ τῆϲ γενικῆϲ καὶ χειρόϲ κεὶ χερόϲ κατ’ἀποβολὴν τοῦι, ἡ δὲ φθειρόϲ οὐ διὰ τοῦ ε οὐδὲ φθερϲίν.

324b. ΙI. Pr . H 64: μελάνει: ὡϲ οἰδάνει ὁ Ἀϲκαλωνίτηϲ· ἐκ γὰρ τοῦ μελαίνει, φηϲίν, ἐνδείᾳ τοῦ ι ἐγένετο.

ad fr. *325. Ηoc adnotamentum, cuius priorpars ex Catholicae ea parte, ubi de monosyllabis agitur (p. 328, 9), sumpta videtur, Herodianeam originem et doctrina et colore prodere iam in Praef. p. CXXIX expoeuimns Anto ἢ θηλυκὰ addidi παρὰ ἀρϲενικὰ, pro ὀνομαϲτικὴν substitui vocem Herodianeam εὐθεῖαν et pro ἀναλυομένου τονίου τοῦ λόγου scripsi ἀναπολουμένου et in fne pro οὐ διὰ τοῦτο οὐδὲ φθειρϲίν exhibd οὐ διὰ τοῦ ὲ οὐδὲ φθερϲίν. ad fr. [324b]. Lob.Rhem. 235 de μελάνω assentitur Βerodiano, sed οἰδάνω omniaque simila ἀζάνω ἀλδάνω cum οἰδαίνω ἀζαίνω ἀλδαίνω a communi stirpe quasi duplici partu edita esse existimat.

326. Choer. 132, 11: πολλάκιϲ οἱ Δωριεῖϲ τῶν εἰϲ ειϲ διὰ τῆϲ ει διφθόγγου ἀποβάλλουϲι τὸ ι οἶον χαρίειϲ χαρίεϲ, τιμήειϲ τιμῆεϲ, Μαλόειϲ Μαλόεϲ· τοιοῦτοι γάρ εἰϲι καὶ παρὰ Καλλιμάχῳ «ὁ δὲ ἀείδων Μαλόεϲ ἦλθε χορόϲ» ἀντὶ τοῦ Μαλόειϲ. Μαλόειϲ ἐϲτὶν ὁ Λέϲβιοϲ.

327. Ep. Cr. I 443, 7: ὑφαιροῦϲιν οἱ Ἴωνεϲ τὸ ι τῶν κτητικῶν οἰον ἀπὸ τοῦ χαλκόϲ χάλκειοϲ χάλκεοϲ, Ἕκτωρ Εκτοροϲ Ἑκτόρειοϲ «Ἑκτόρεον δὲ χιτῶνα» (Β 416).

328. St. B. 451. 14: Μδεια πόλιϲ ἐν Ἄργει. — λέγεται καὶ χωρὶϲ τοῦ Τ Μιδέα.

329. St. B. 50, 17 : Αὶνεια: τὸ ἐθνικὸν Αἰνεάτηϲ ὡϲ Κόρϲεια Κορεάτηϲ, Πδρεια Ὑδρεάτηϲ, ρνειαί Ὀρνεάτηϲ, εγχρειαί Κεγχρεάτηϲ τοῦ ι ϲιγηθέντοϲ.

326a. Ιo. Alex. 15, 25: αἱ εἰϲ εϲ λήγουϲαι εὐθεῖαι πληθυντικαὶ οὐδέποτε ὀξύνονται Πάριδεϲ μῆνεϲ Αῖαντεϲ χωρὶϲ εἰ μὴ ἐκ πάθουϲ εἰεν διὰ τὸ βιοπλανέϲ «ο τε βιοπλανὲϲ ἀγρὸν ἐπ’ ἀγροῦ φοιτῶϲιν » (Callim.) καὶ τὸ ἐπιτηδέϲ «ἐϲ δ’ ἐρέταϲ ἐπιτηδὲϲ ἀγείρομεν » (Α 142).

327a. Arcad.38, 24: τὰ διὰ τοῦ αλεοϲ παραγωγὰ ὑπὲρ τρεῖϲ ϲυλλαβάϲ ἐϲτι καὶ παροξύνεται χωρὶϲ εἰ μὴ ἔνδειαν ἔχῃ τοῦ ι ἀπὸ κτητικοῦ ὀνόματοϲ οἱον νηφαλέοϲ, αὐαλέοϲ, ϲμερδαλέοϲ, θαρϲαλέοϲ· πρόϲκειται εἰ μὴ ἔχη ἔνδειαν τοῦ ι ἀπὸ κτητικοῦ ὀνόματοϲ διὰ τὸ δαιδάλειοϲ δαιδάλεοϲ, κονιϲάλειοϲ κονιϲάλεοϲ· ὅϲα δὲ ἀπὸ τῶν κτητικῶν ἐγένετο κατ’ ἔνδειαν τοῦ ῖ, καὶ προπαροξύνονται, Ἀγαμεμνόνεοϲ, Ἑκτόρεοϲ, Νεϲτόρεοϲ, τέλεοϲ, χάλκεοϲ, χρύϲεοϲ.

ad fr. *326. cf.. Ahrens de dialecto Doric. p. 173 cum not. 2. ad fr. *327, cf. Ιl. Pros. Θ 217, quem locum in adnotatione ad fr. 324 sttuli. Alii ac fortasse Herodianus ipse alio loco hanc ellipsin Aeolicum nominaverunt: Ep. Cr. I 436, 24: χρύϲεοϲ: ἀποβάλλει τὸ ι τῆϲ ει διφθόγγου τὰ διὰ τοῦ ειοϲ κτητικὰ ὑπὲρ δύο ϲυλλαβὰϲ οἱ Αίολεῖϲ διὰ τοῦ εοϲ προφέρουϲιν οἶον φλόγειοϲ φλόγεοϲ, ϲιδήρειοϲ ϲιδήρεοϲ, χάλκειοϲ χάλκεοϲ, χρύϲειοϲ χρύϲεοϲ. ad fr. *329. Etiam aliis locis St. B. huius afectionis meminit: 409, 15 Λαμπcτεια. τὸ ἐθνικὸν δύναται καὶ Λαμπειάτηϲ καὶ δίχα τοῦ i; in quibusdam nominibus cum ellipsi etiam tropo vocalis ἀ in ω coniuncta est Ἡράκλεια Ἡρακλειώτηϲ καὶ Ἡρακλεώτηϲ p. 304, 3. Huius generis exempla proponam in ea parte, quae est de trope vocalium. ad fr. [326a]. Ab hoc anomalo ἐπιτηδέϲ diserte distinguit lo. Al. 30, 15 adverbialo ἐπίτηδεϲ. τὸ ἐπιτηδέϲ ὀνοματικῶϲ ὀξυνόμενον, ἐπιρρηματικῶϲ προποροξυνόμενον cf. Eustath. 67, 36, Choer. Dict. 447, 10, Lob. El. 1 264. ad fr. [327 a]. ef. Mon. 4, 12, ubi diserte τὸ δαιδάλεοϲ καὶ κονιϲάλεοϲ κτητικῇ Ἰωνικῇ ἐϲτιν ἐνδείᾳ τοῦ ι ὁμοίωϲ καὶ Ἑκτόρεοϲ καὶ Νεϲτόρεοϲ.

330. St. B.374, 9: Μύρλεια: τὸ ἐθνικὸν Μύρλεανόϲ καθ’ ὕφεϲιν τοῦ ι.

331. Choer. 629, 29. ἡ ει δίφθογγοϲ ἐν τῷ δευτέρῳ ἀορίϲτῳ ἀποβάλλει τὸ ε καὶ φυλάττει τὸ ι, λείπωἔλιπον, πείθω ἔπιθον, λείβω ἐλιβον χωρὶϲ τῶν διϲυλλάβων τῆϲ ε′ ϲυζυγίαϲ οἷον κείρω κερῶ ἔκαρον, ἐξ οὖ τὸ ἐκάρην, φθείρω φθερῶ ἐφθάρην.

332. Choer. Dict. 606, 14: τὸ ἐτετύφεϲαν λέγουϲιν οἱ ωνεϲ ἄνευ τοῦ ι κατὰ τὴν παραλήγουϲαν καὶ ἐγεγράφεϲαν καὶ ἐπὶ τῶν λοιπῶν ὡϲαύτωϲ, οἰϲτιϲι καὶ οἱ Ἀττικοὶ πολλάκιϲ ἀκολουθοῦϲιν ἐπεποιήκεϲαν λέγοντεϲ· ὁ δὲ κανὼν ταῦτα πάντα μετὰ τοῦ ι ἀπαιτεῖ οἶον ἐπεποιήκειϲαν, ἐγεγράφειϲαν διὰ τῆϲ ει διφθόγγου, ἐπειδὴ ἐκ τοῦ ἐτετύφειμεν καὶ ἐπεποιήκειμεν καὶ ἐγεγράφειμεν διὰ τῆϲ εἰ διφθόγγου τροπῇ τῆϲ μὲν εἰϲ ϲάν γίνονται.

333. Choer. Dict. 527, 33: τὸ ὀψείω ὅπερ ϲημαίνει τὸ ἐπιθυμίαν ἔχω τοῦ θεωρῆϲαι, ὀφεῖλον εἶναι ἐν τῷ παρατατικῷ ὤψειον διὰ τῆϲ εἰ διφθόγγου ἐγένετο ὤψεον παρὰ Ϲώφρονι κατ’ ἀποβολὴν τοῦ ι οἰον

334. Ep. Cr. I 367, 13: ποίη: ὅτε τὸ ο μόνον ἔχει, οὐκέτι τὸ α τὸ γὰρ ο τὸ η αἰτεῖ οἷον ὀγδόη Θόη πνόη· ἐὰν γὰρ λέγῃϲ διὰ τοῦ α ὀγδόα, Δωρίζειϲ· τὸ ϲτοά οὐχ ὑγιῶϲ ἔχει τὸ ο ἢ γὰρ Δώριόν ἐϲτι ἢ ἐλλείπει τὸ ι, καὶ δῆλον τὸ γὰρ περίϲτοιον τὸ ι ἔχει· ποία οὖν ἐϲτιν, οὐ πόα ἡ γὰρ οἱ δίφθογγοϲ αἰτεῖ τὸ α οἱον ἀλλοῖοϲ ἀλλοία,

332a. Arcad. 148, 13: πᾶν ῥῆμα βαρύνεται ἢ περιϲπᾶται, γράφω, τύπτω, ποιῶ, βοῶ. ὀξύνεται δὲ οὐδέποτε κατὰ τὴν κοινὴν ϲυνήθειαν, εἰ μὴ παρὰ Δωριεῦϲι τὰ ϲυνῃρημένα ἀπαρέμφατα εἰϲ εἰν ἀφαιρέϲει τοῦ ι ποιέν ἀντὶ τοῦ ποιεῖν, δαϲμοφορέν ἀντὶ τοῦ δαϲμοφορεῖν.

ad fr. *334. Hoc Herodianeum esse et res probat et dictio. Nam Herodiano consuetum est praecepta sua quasi ad praesentem quendam auditorem pronunciare cf. e. g. E. M. 663, 54 Περίηρϲ fr. 239. S hoc loco ubi in ϲτοά i deficere dicitur Herodianus secum ipso ap. Arcad. 100, 13 τὰ ἐν ἐπενθέϲει ὀξύνεται, ϲτοιά ϲτοά, ῥοιά ῥοά dissentire videtur, hoc sic expediendum arbitror, ut ap. Arcadium ad originem, hoc loco ad usum spectaverit. Atque ut de ῥῳδιόϲ (fr. 13) dixit ad originem integrum , ad usum affectum esse, sie pronunciare potuit, t in ϲτοιά non origine insitum esse , sed usu huic voci ita inhaerere, ut species ϲτοά pro eliiptica habenda sit. F ortasse ex Herodiano fluxit notatio in E. Or. 83, 11 ad fr. [332 a]. ef.Choer. 496, 1 τοιοῦτοι δέ εἰϲιν οἴ Δωριεῖϲ, λέγω δὴ πολλάκιϲ εὑρίϲκονται ἀποβάλλοντεϲ τῆϲ εἰ διφθόγγου τὸ ι οἱον ϲυρίζειϲ ϲυρίϲδεϲ ὡϲ παρὰ Θεοκρίτῳ «εἁδὺ δὲ καὶ τὺ ϲυρίϲδεϲ». E. M. 249, 29.

ὅμοιοϲ ὅμοία· ποία ἄρα· ἐὰν οὖν λέγῃϲ πόα, ἔλλειψίϲ ἐϲτι τοῦ ι ὡϲ τὸ χροία χρόα.

335. E. M. 679, 25: ποιῶ: ἰϲτέον ὅτι οἱ Ἀθηναῖοι ἀποβάλλουϲι τὸ λέγοντεϲ ποῶ· κεὶ ἀποροῦϲί τινεϲ λέγοντεϲ ὅτι, εἰ ἄρα οἱ Ἀθηναῖοι ἐν τῷ κλαίω καὶ καίω ἀποβάλλοντεϲ τὸ ῖ ἐκτείνουϲι τὸ δίχρονον, διατί καὶ ἐν τῷδε ἀποβάλλοντεϲ τὸ ι οὐκ ἐκτείνουϲι τὸ ο εἰϲ τὸ ῶ. καὶ ἔϲτιν εἰπεῖν, ὅτι οἱ Ἀθηναῖοι ἀποβάλλοντεϲ τὸ ῖ τὸν αὐτὸν τόνον φυλάττουϲιν ἐν τῷ κλάω κάω· τὸ δὲ ποιῶ καὶ μετὰ τὴν ἀποβολὴν τοῦ ῑ ἀναγκάζεται περιϲπᾶϲθαι· εἰ δὲ ἐξετάθη τὸ ο εἰϲ τὸ ῶ, οὐκ ἠδύνατο περιϲπᾶϲθαι· τὰ γὰρ διὰ τοῦ ωῶ μὴ ἔχοντα ὀνόματα προῦποκείμενα βαρύνονται· μὴ ἔχοντα δὲ ὀνόματα εἶπον διὰ τὸ ἐρωῶ. λέγουϲι δέ τινεϲ, ὅτι οὐ πάντωϲ οἱ Ἀθηναῖοι ἀποβάλλοντεϲ τὸ ι καὶ τὸν αὐτὸν τόνον φυλάττουϲιν· ἰδοὺ γὰρ τὸ χροιά γινόμενον παρ’ αὐτοῖϲ κατὰ ἀποβολὴν τοῦ ι βαρύνεται· ἔϲτι δὲ εἰπεῖν, ὅτι οὐκ ἐγένετο ἀπὸ τοῦ χροιά ὀξυτόνου, ἀλλ’ ἀπὸ τοῦ χροία βαρυτόνου· καὶ γὰρ τὸ χροιά χροία λέγεται βαρυτόνωϲ· ἢ ἀπὸ τοῦ χροῦϲ χροόϲ γέγονεν ἡ χρόα Ἀττικῶϲ καὶ ἐκεῖθεν χροιά ἐν ὀξείᾳ τάϲει.

336. E.M. 281 ,33, Ζon. 565: δοάϲϲατο παρὰ τὸ δοιόϲ δοιάζω ὡϲ ῖπποϲ ἱππάζω, λίθοϲ λιθάζω. ὁ μέλλων δοιάϲω ἐδοιαϲάμην ἐδοιάϲατο καὶ πλεοναϲμῷ τοῦ ϲ Αἰολικῶϲ ὡϲ ἔϲεται ἔϲϲεται ἐδοιάϲϲατο καὶ ἀποβολῇ τοῦ ι δοάϲϲατο. οὕτωϲ Ἡρωδιανόϲ.

337. Choer. 772,2. Ὥϲπερ ἐν ταῖϲ εἰϲ ω ληγούϲαιϲ δοτικαῖϲ οὐ προϲγράφουϲιν οἱ Αἰολεῖϲ τὸ ι οἰον μήρω ἀνθρώπω, τὸν αὐτὸν τρόπον καὶ ἐπὶ τῶν εὐκτικῶν πολλάκιϲ ἀποβάλλουϲι τὸ ι. ἔϲτι γὰρ λάχοιμι λάχοιϲ λάχοι· τοῦτο γίνεται Ἀττικῶϲ λαχοίη κατὰ πλεοναϲμὸν τοῦ η καὶ προϲθήκῃ τοῦ ϲ τὸ δεύτερον λαχοίηϲ καὶ τροπῇ τοῦ ϲ εἰϲ τὸ ν λαχοίην ὥϲπερ ἐτύφθη ἐτύφθηϲ ἐτύφθην, καὶ ἀποβάλλουϲιν οἱ Αἰολεῖϲ τὸ ῖ καὶ λέγουϲι λαχόηϲ.

338. St. B. 284, 3. Εὔβοια: τὸ ἐθνικὸν ὐβοιεύϲ καὶ ὐβοιϲ τὸ θηλυκόν· καὶ Εὐβοεύϲ χωρὶϲ τοῦ ι, καίτοι τὰ ἀπὸ τῶν εἰϲ α παραγόμενα εἰϲ ευϲ φυλάττει τὴν παραλήγουϲαν. διὸ καὶ τὸ Ἀλεξάνδρεια οὐ προυπ- eo loco posita, ubi sedes Herodianeorum praeceptorum: κολεόϲ παρὰ τὸ κεκοιλάνθαι ἤτοι κοιλανθῆναι. ad fr. *335. Hoc ab Hlorodiano protectum esse docta explanatio ostendit. de barytonesi verborum in ω cf. Theogn 142, 17 (Pros. Cath. 456, 24, ubi in fine canonis ex hoc loco addas καὶ τοῦ ἐρωῶ ἀπὸ τοῦ ἐρωή); χροία χρόα hoc accentu etiam ap. Arcadiam p. 100, 12 proforuntur (Pros. Cath. 301, 21). Caeterum pro διατί καὶ ὦδε scripsi καὶ ἐν τῷδε. ad fr. 336. In fine hae ineptiae, quas omisi, exstant: ἄλλοι δὲ ἀπὸ τοῦ δοκῶ δοκάζω δοκάϲϲατο ἀποβολῇ τοῦ κ ὤύϲτε οἱ μὲν ἔλλειψιν τοῦ v, οἱ δὲ τοῦ ι, ἵνα μὴ παρ’ ἄλλου ὡϲ καινὸν ἀκούϲῃϲ. ad fr. *338. cf. Lob. El. IΙ 20 et 140. ἄρχει τοῦ Ἀλεξανδρεύϲ, ἔδει γὰρ Ἀλεξανδρειεύϲ, ἀλλ’ ἀπὸ τοῦ Ἀλεξανδροϲ ὡϲ Τάρϲοϲ Ταρϲεύϲ.

339. Choer. 832, 22: οἱ Ἀθηναῖοι τὸ ι τὸ ἐν διφθόγγῳ ἀποβάλλειν πεφύκαϲιν οἰον κλαίω κλάω, ποιῶ ποῶ καὶ τὸ τετυφυῖα καὶ γεγραφυῖα τετυφῦα γεγραφῦα λέγουϲιν.

340. E M. 638, 54: οὖαϲ ϲημαίνει τὸ οὖϲ. παρὰ τὸ αὕω τὸ φωνῶ γίνεται αὐαϲ· καὶ τροπῇ τοῦ α εἰϲ ο οὖαϲ, τὸ τῆϲ φωνῆϲ ἀντιληπτικὸν αἰϲθητήριον. κλίνεται οὔατοϲ ὡϲ δέραϲ δέρατοϲ· ἐκ δὲ τούτου γίνεται κατὰ ἀποβολὴν τοῦ ῦ ὄαϲ καὶ κατὰ κρᾶϲιν οὖϲ καὶ κατὰ Δωριεῖϲ ὤϲ. τὸ δὲ ἀμφῶεϲ νεοτευχὲϲ παρὰ Θεοκρίτῳ (Ι 28) γίνεται οὕτωϲ· ὡϲ παρὰ τὸ οὖδαϲ γίνεται τὸ οὖδοϲ καὶ παρὰ τὸ γῆραϲ γῆροϲ καὶ παρὰ τὸ κῶαϲ κῶοϲ, οὕτω καὶ παρὰ τὸ ὦαϲ ὦοϲ. εἶτα πάλιν .ὥϲπερ παρὰ τὸ εἰδὸϲ εὐειδήϲ, γένοϲ εὐγενήϲ, οὕτω καὶ παρὰ τὸ ὦοϲ γίνεται ἀμφωήϲ. ἀπὸ γὰρ τῶν εἰϲ αϲ οὐ γίνεται ϲύνθετον εἰϲ ηϲ, ἀλλὰ ἀπὸ τῶν εἰϲ οϲ. περὶ ταθῶν.

341. Choer. 248, 21: τὸ πόϲ οἰον «ῷ πὸϲ ἄγ’ ἱεμένοιϲιν» ἀπὸ τοῦ πούϲ γέγονε κατὰ ἀποβολὴν τοῦ ῦ καὶ τὸ ἀελλόποϲ οὐκ ἔϲτι φύϲει εἰϲ οc, ἀελλόπουϲ γὰρ ἦν, καὶ κατὰ ἀποβολὴν τοῦ υ ἀελλόποϲ γέγονεν.

341. Ep. Cr. I 122, 25: δοῦραϲ ἡ γενικὴ δούρατοϲ καὶ ἐν ϲυγκοπῇ δουρόϲ, ὑφέϲει τοῦ ῦ δορόϲ ἀντίον δορὸϲ ὀρνύμενοϲ Ἀλχιλλέωϲ. καὶ ἡ δοτικὴ ϲὺν δορὶ ϲὺν ἀϲπίδι» (Arist. Pac. 356)

339a. Theogn. 49, 30: τὰ εἰϲ ιιοϲ λήγοντα δύο ἐϲτίν, υἱόϲ καὶ γυιόϲ. ταῦτα δὲ οἱ Ἀττικοὶ ἄνευ τοῦ ῖ γράφουϲιν.

ad fr. *339. cf. Lob. El. 11 25. ad fr. 340. Locum sic exhibui, ut emendatus est a Lehrsio ad Mon. p. 46. cf. Mustath. 1896, 5: ἰϲτέον ὅτι τὸ οὔατα Ἰωνικὴν ἐπένθεϲιν ἔχει τοῦ ὕ. εὐθέα γὰρ αὐτοῦ ἑνικὴ ὄαϲ καθ’ Ἡρωδιανὸν ὡϲ φόαϲ, διὸ καὶ ϲυναιρεθέντα εἰϲ φῶϲ καὶ ὡϲ, ἀ δὴ μόνα ἐν οὐδετέροιϲ εἰϲ ωϲ λήγει, διὰ τοῦ κλίνεται. cf. Lob. EI. II 107. ad fr. 341. Poetae verba praobui, ut Lobeckius Parali. 86 scribenda proposuit pro ὡϲ πὸϲ ἔχει μαινομένοιϲι. Cuodl Lobeckiuιs arbitratur Herodianum in E. Gud. 352, 31 et ap. Theogn. An. Cr. II 135 negare omnino vocabula monosyllaba in oc reperiri, non verum est, epitomatores parum accnrate excerpserunt. Herodianus sic fere dixerat: εἰϲ οϲ ὄνομα μονοϲύλλαβον οὐκ ἔϲτιν εὑρεῖν, τὸ γὰρ πόϲ γέγονε κατὰ ἀποβολὴν τοῦ ῦ. Choeroboscus autem genuinro Herodiani sententiam refert. ad fr. *341 2. Particulam eius adnotamenti, quod Lchrsius ad Mon. p. 118 emendavit et illustravit, hic posui, reliqua satius est ad librum περὶ κλίϲεωϲ ὀνομάτων relegare.

αἱ δὲ παρὰ ρύφωνι εὐθεῖαι δόρ καὶ δούρ, ἀφ’ οὖ δορόϲ κοὶ δουρόϲ, κακίζονται.

342. Theogn. 88, 9: ὄλβοϲ παρὰ τὸ ὅλοϲ κεὶ πλεοναϲμῷ τοῦ βὄλβοϲ. οὕτωϲ Ἡρωδιανὸϲ περὶ παθῶν.

343. E. M. 204, 28: βόλιτον. βόλβιτον δὲ ωνεϲ οἵ τε ἄλλοι καὶ Ἱππῶναξ οἱον «βολβίτου καϲιγνήτην », εἰτα «ναὶ τὸν Ποϲειδῶ καὶ βολίτινον θάτερον » (Arist. Han. 295) κατὰ παραγωγήν· πλεοναϲμῷ τοῦ β.

342a. Chocr. Dict. 572, 18. ἡ ει δίφθογγοϲ καὶ ἡ ϲυ δίφθογγοϲ ἀποβάλλουϲιν ἐπὶ τοῦ Ἀττικοῦ παρακειμένου τὸ προτακτικὸν φωνῆεν τοῦτ’ ἔϲτι τὸ ε καὶ φυλάττει ἡ μὲν ει δίφθογγοϲ τὸ ι, ἡ δὲ ευ τὸ ῦ οἰον. ἀλείφω ἤλειφα καὶ ἀλήλιφα, ἐλεύθω λευθα ἐλήλυθα, ἡ δὲ ου δίφθογγοϲ τὸ ὑποτακτικὸν ἀποβάλλει, τοῦτ’ ἐϲτι τὸ κ καὶ φυλάττει τὸ ο οἶον ἀκούω ἤκουα καὶ ἀκήκοα, ἐπειδὴ οἱ Ἀττικοὶ μᾶλλον τὸ ο χαίρουϲιν ἤπερ τὸ ε καὶ δῆλον εἴγε ἐν τῷ κέκλεφα καὶ λέλεχα καὶ πέπεμφα τὸ ε εἰϲ ο τρέπουϲι κέκλοφα καὶ λέλοχα καὶ πέπομφα λέγοντεϲ καὶ πάλιν ἐπὶ τοῦ ἀγήοχα τὸ ο ἐπλεόναϲε καὶ οὐχὶ τὸ ἑ καὶ πάλιν ἔϲτιν έδω ἤδεκα ἐδήδεκα ἐδήδοκα καὶ ἐνέγκω ἤνεχα καὶ ἐνήνεχα καὶ ἐνήνοχα.

342b. Mon. 7, 25. τὸ οὐρανόϲ Ἀλκαῖοϲ ἀποφαίνεται λέγων καὶ ἄνευ τοῦ υ ὀρανόϲ. — καὶ Ϲαπφώ· ψαύην δ’ οὐ δοκίμωμ’ ὀρανῶ δυϲαπάχεα.

ad fr. *343. Etiam l. 23 simile quid legitur, βόλβιτον τὴν παντοδαπὴν κόπρον. βόλιτον γὰρ ἦν. καὶ πλεοναϲμῷ τοῦ β, κυρίωϲ δὲ ἡ βοόϲ. Sed nostrum locum propter testimonia Herodiani doctrinam prodentia proponere malui, omis sis iis, quae ab epitomatore adlecta videntur: εῖρηται δὲ οἱονεὶ βοὸϲ λιτόν, τὸ ἁμάρτημα κοπρῶδεϲ et post πλεοναϲμῷ τοῦ β. ὡϲ φέρω φέρβω. ad fr. [342a]. uamquam quae a Choerobosc. de perfecto Attico traduntur, fere omnia ab Herodiano petita sunt, tamen hoc praeceptum in ordinem recipere nolui, quia in fine pauca ut erodianes fierent , immutavi: Choeroboscus enim ἀγήοχα inserta syllaba γο et ἐδήδοκα inculcata syllaba δο nata esse vult, de ἐδήδοκα autem habemus Herodiani placitum in E. M. 316, 25, cum quo Choer. paullo ante p. 572, 13 congruit ἔδω ἐδήϲω ἤδεκα ἐδήδεκα καὶ κατὰ τροπὴν τοῦ ὲ εἰϲ τὸ 5 ἐδήδοκα. Quere hoc posui et in ἀγήοχα nihil nisi pleonasmιm vocalis o Herodianum statuisse sumpsi . pariter atque traditur a 5foschop. Sched. p. 187 χα καὶ Ἀττικῶϲ ἄγηχα καὶ πλεοναϲμῷ τοῦ ο ἀγήοχα. τὴν γὰρ τρίτην ϲυλλαβὴν οἱ Ἀττικοὶ παρακείμενοι ϲυνεϲταλμένον θέλουϲιν ἔχειν, ἀλήλιφα, ἀκήκοα, ἐλήλυθα. Mirum sane foret, si llerodianus qui solet eam explicationem , quae quam paucissimas passiones requirit, praeoptare, pleonasmum syllabae γο adoptaverit, cuius γ nihil ofucii habiturum esset nisi ut extemplo evanesceret. cf. Lob. El. 1 476 sqq.

344. E. M. 63, 13: ἁλιβδύειν. τὸ καταδύειν εἰϲ θάλαϲϲαν, μεταφορικῶϲ δὲ τὸ κρύπτειν καὶ ἀφανίζειν· παρὰ τὴν ἅλα καὶ τὸ βδύειν Αἰολικῷ πλεοναϲμῷ τοῦ β ὡϲ ϲίδη ϲίβδη, ἁλιδύειν ἁλιβδύειν. υκόφρων (v. 351) «εῖρκτῆϲ ἁλιβδύϲαϲα λυγαίαϲ δέμαϲ».

345. Choer. 623, 19. ἤμβροτον: ἁμαρτῶ ημαρτον καὶ κατὰ ὑπερβιβαϲμὸν τοῦ ρ καὶ τροπῇ τοῦ α εἰϲ ο καὶ πλεοναϲμῷ τοῦ β τὸ δὲ β ἐπλεόναϲεν, ἐπειδὴ τὸ μ πρὸ τοῦ ρ οὕτε ἐν ϲυλλήψει δύναται εἶναι οὖτ’ ἐν διαϲτάϲει.

346. E. M. 578, 32: μέμβλωκε: «τῷ δ’ οὕτε φιλομμειδὴϲ Ἀφροδίτη Αἰεὶ παρμέμβλωκε» Ἰλιάδοϲ Δ (11) ἀντὶ τοῦ παραμένει, πάρεϲτιν· ἀπὸ τοῦ μόλω μολήϲω μεμόληκα καὶ κατὰ ϲυγκοπὴν μέμληκα καὶ διὰ τὸ ἀϲύντακτον πλεοναϲμῷ τοῦ β γίνεται μέμβληκα καὶ τροπῇ τοῦ η εἰϲ ω μέμβλωκα. ἢ ἀπὸ τοῦ μέλω μεμέληκα καὶ μεμέλωκα καὶ κατὰ ϲυγκοπὴν καὶ πλεοναϲμῷ τοῦ β μέμβλωκα.

347. E. Or. 156, 20, coll. Ep. Cr. I 419, 2: ὑγρόν οἱ μὲν παρὰ. τὸ ὑδρόϲ κατὰ μετάθεϲιν ἀπὸ τοῦ ὕδοϲ ὡϲ πηγή, πηδή γὰρ ἦν, καὶ γάμοϲ ἀπὸ τοῦ δόμοϲ ὁ δαμαϲτικὸϲ τῶν θηλειῶν, ὅθεν τὰϲ παρθένουϲ ἀδαμάϲτουϲ λέγουϲιν παρθένοϲ ἀδμήϲ» (ζ 209) ὁ δὲ Ἡρωδιανὸϲ παρὰ τὸν ὕϲω μέλλοντά φηϲιν ὑρόϲ καὶ πλεοναϲμῷ τοῦ γ ὑγρόϲ καὶ ὑγρόν ὡϲ ἐν τῷ ἄγνοια καὶ ἀγρόϲ καὶ ἀνάγκη.

348. Ep. Cr. I 160: ἐρίγδουποϲ. πλεονάζει τὸ γ ὡϲ ἐν τῷ ἄγνοια, ἀνάγκη καὶ ϲύριγξ καὶ ϲάλπιγξ.

349. Ep. Cr.I 167.6: ἔγχοϲ. ὄνομα ῥηματκὸν παρὰ τὸ ἔχω ἔχοϲ καὶ. ἔγχοϲ πλεοναϲμῷ τοῦ γ· ἠρέμα οὖν παρετυμολογεῖ Ὅηροϲ παρατιθεὶϲ τὸ ῥῆμα ἔγχοϲ ἔχ’ ἑνδεκάπηχυ » (Θ 494) πλεονάζει δὲ τὸ γ ὡϲ ἐν τῷ λόγχη, παρὰ τὸ λόχοϲ λόχη καὶ λόγχη ἡ εἰϲ λόχον ἐπιτήδειοϲ· καὶ τὸ ad fr. *344. cf. E. Or. 143, 7, E. M. 712, 10 ϲίβδαι αί ῥοαί πλεοναϲμῷ τοῦ β. Lobeck. Aglaoph. 1034 not. 44. Fortasse etiam ab Herod. profecta est notatio E. Or.130, 32 ὄμβροϲ· παρὰ τὸ ὁμοῦ ῥεῖν όμόροοϲ ὅμοροϲ, ϲυγκοπὴ καὶ πλεοναϲμὸϲ ὄμβροϲ. Nam inter alias Herodianeas legitur. ad Pr. 345. ct. infre fr. 690 ἐμβραμένη i. q. εἱμαρμένη. ad fr. *346. Eustath. in loco a Lobeckio ad Buttm. lI p. 243 not. allato: τὸ μεμέληκε πλεοναϲμῷ τοῦ β καὶ τροπῇ τοῦ ῆ p. 439, 23. Lob. Parall. p. 95. ad fr. 347. Ex verbis E Οr., quae Herodiani nomen praecedunt ὕδρον τι ὅν apparet ab Herodiano alteram sententiam prolatam fuisse eodem modo, quo fit in Epim., et tum ipsius oppositam etiam verba ὡϲ ἐν τῷ ἄγνοια, quod corrupte ἁγνόϲ scriptum est, ex Epim. addidi. ad tr *345. Hoc docta explanandi rationo Herodianeum esse evίncitur, λίαν etiam in λίχνοϲ eyncopaum putavit Herod. ap. Arcad. 62, 8 de diplasiasmo et γλίχεϲθαι παρὰ τὸ λίαν ἔχεϲθαι λίχεϲθαι καὶ γλίχεϲθαι καὶ τὸ γλαμᾶϲ παρὰ Ἀττικοῖϲ, λαμᾶϲ γάρ· καὶ παρὰ τὸ κερῶ, ἀφ’ οὖ καὶ τὸ «κερόωντό τε οἶνον (Od. Θ 470) καὶ ϲυγκοπῇ κρῶ, διπλαϲιαϲμῷ κικρῶ, πλεοναϲμῷ τοῦ γ κιγκρῶ, ἀφ’ οὗ παρὰ τῷ Ϲώφρονι (Ahrens fr. 2) «κἐγκίκρα ὡϲεἴω » καὶ τὸ βράχω βρόχοϲ βρόγχοϲ, δίυγροϲ γὰρ ὁ τόποϲ παρὰ τὸ χῶ τὸ ϲημαῖνον τὸ χωρῶ χαλῶ, οἱ γὰρ χαιρόμενοι ἐν ἀνέϲει, διπλαϲιαϲμῷ καγχαλῶ πλεοναϲμῷ τοῦ καὶ τὸ ἔλεγχοϲ ὁ ἕλην ἐν ἑαυτῷ ἔχων καὶ. λαμπρύναϲ τὸ ψεῦδοϲ· καὶ τὸ ἀγρόϲ, ἀρῶ γὰρ τὸ ἀροτριῶ, ἀρόϲ καὶ ἀγρόϲ· καὶ τὸ ὀργή, παρὰ γὰρ τὸ ὄρω ἐϲτὶ τὸ ϲημαῖνον τὸ ὁρμῶ, παρ’ ὃ τὸ ὀρίνω· «τοῦ δ’ ὠρίνετο θυμόϲ» (1 595) «ὄρινε δὲ κῆρ Ὀδυϲῆοϲ» (ρ 216), ὀρή καὶ ὀργή.

350. E. M. 167, 28. ἀτρύγετοϲ. παρὰ τὸ τρύειν πλεοναϲμῷ ἄτρυτοϲ γὰρ ἀτρύετοϲ καὶ πλεοναϲμῷ τοῦ γ ἀτρύγετοϲ. οὕτωϲ Ἡρωδιανόϲ.

351. E.M. 223, 13, St. B.206, 17: γέγειοϲ. ὁ ἀρχαῖοϲ· παρ’ Ἑκαταίῳ καὶ Καλλιμάχῳ «ἦ ῥ’ ὅτι τὼϲ ὁ γέγειοϲ ἔχει λόγοϲ» «ήχι γέγεια Ἄνθεα μήκωνόϲ τε» παρὰ τὸ γέα τὸ διὰ τοῦ ε γίνεται κτητικῷ τύπῳ γέϊοϲ καὶ διπλαϲιαϲμῷ καὶ ϲυναιρέϲει γέγειοϲ· ἢ παρὰ τὸ γέα γέειοϲ καὶ πλεοναϲμῷ τοῦ γ γέγειοϲ.

352. E. M. 771, 35: τυγχάν ω ἀπὸ τοῦ τεύχω ἐϲτὶ παραγωγὸν καὶ οὐ πλεοναϲμόϲ, ὡϲ φεύγω φυγγάνω, ἐρεύγω ἐρυγγάνω.

353. Ep. Cr. I 71, 1. ἀνδρόϲ: τὸ πάθοϲ ἐνταῦθα πλεοναϲμόϲ τῶν δὲ παθῶν τὰ μὲν ἀναγκαῖα, τὰ δ’ οὖ τὰ δὲ οὐκ ἀναγκαῖα οἶον κατ’ οὐ ἐμοῦ κατ’ ἐμεῖο, ὑπέρ ὑπείρ, κατά καταί. τὰ δὲ ἀναγκαῖα διὰ τὴν ϲύνταξιν ὡϲ ἐνταῦθα· οὐδέποτε γὰρ ἔϲτιν εὑρεῖν πρὸ τοῦ ρ ϲύμφωνον ἄλλο ἐν διοϲτάϲει πλὴν αὐτὸ πάλιν τὸ ρ· ἀναγκαῖοϲ οὖν ἐνταῦθα ὁ pleonasmo in κιγκρῶ cf. fr. 39; verbum χῶ etiam a St. B. 699, 7 memoretur. Caeterum praeter leviora menda sustuli χαίρω scribδens χωρῶ et λαμπρίαϲ τοῦ ψεύδουϲ exhibons λαμπρύναϲ τὸ ψεῦδοϲ; eadem oriρinatio verbis tantum mutatis exstat etiam in E. Or. 54, 27, E. M. 327, 15· post ὁρμῶ inserui verba παρ’ ὃ τὸ ὀρίνω. Pariter in Ep. Cr. II 332,12 ἀγρόϲ: παρὰ τὸ ὀρῶ ἀρόϲω ἀρόϲ καὶ ἀγρόϲ. ad fr. *331. E M. aut ex pleniore Stephani exemplari, apud quem haec leguntur γῆ ἀπὸ τοῦ γέα κραθέν. ἀφ’ οὖ τὸ γέγειοϲ κτητικὸν πλεοναϲμῷ τοῦ γ, aut ex ipso Herodiano hausit. E. Magni locum emendavit Bentleins ad Callim. fr. 103, 1. Eam tantum, quam etiam St. B. habet, explicationem praebet etiam Choerob. Orth. 189: γέγειοϲ ϲημαίνει τὸ ἀρχαῖον διὰ τῆϲ ει διφθόγγγου καὶ κατὰ πλεοναϲμὸν τοῦ γ γέγειοϲ. cf. Lob El. l 168. ad fr. *353. Mon. 34, 7. οὐδεμία γενικὴ εἰϲ ροϲ λήγουϲα πρὸ τοῦ ρ ἔχει τὸ δ, ἀλλὰ μόνον τὸ ἀνδρόϲ. ατιον δὲ τὸ πάθοϲ. ἐν τοῖϲ περὶ καθολικωτέραϲ προϲῳδίαϲ εἴρηται cf. Arcad. 128, 3, Choer. Diet. 318,24 (Pros. Cath. 406,17). Similis locas est Ep. Cr.I 46, 3 ἡ γενικὴ ἀνέροϲ καὶ ἐν ϲυγκοπῇ καὶ πλεοναϲμῷ ἀναγκαίῳ ἀνδρόϲ. οὐ γὰρ δύναται ϲυϲτῆναι ν καὶ ρ ἐν διαϲτάϲει εἰ μὴ ἐν δυϲὶλέξεϲιν ὡϲ ἐν τῷ εἄλλοι μέν ῥα» (Β 1). (Sic pro εἰ μὴ ἐν διαϲτάϲει scribendum esse apertum est). ἐπειϲόδῳ τοῦ δὕδωρ. ἐχθοδοπῆϲαι. Cuo in loco quum ὕδωρ afferatur, quod sic ab Herodiano explicatum esse ex . Οr. scimus, etiam ἐχθοδοπῆϲαι ex eodem πλεοναϲμόϲ τοῦ δ καὶ οὐκ ἄλλου ϲυμφώνου, ἐπειδὴ τῷ ν ἐν διαϲτάϲει ϲύμφωνόν τι ἀπὸ τῆϲ τρίτηϲ ϲυζυγίαϲ ἕπεϲθαι φιλεῖ οἰον ἄντρον ἄνθοϲ

354. E. Or.156, 18, Ep. Cr. 57, 14: ὕδωρ παρὰ τὸ ὕω τὸ βρέχω ὕωρ καὶ πλεοναϲμῷ τοῦ δ ὕδωρ. οὕτωϲ Ἡρωδιανόϲ. καὶ «ἐχθοδοπῆϲαι» (Α 518) ἦν γὰρ ἐχθοοπῆϲαι οἱονεὶ ἐχθρῶϲ τοὺϲ ὦπαϲ προϲενέγκαϲθαι ὁ δὲ πλεοναϲμὸϲ οὖτοϲ κατὰ μεταϲχηματιϲμόν, καὶ κατὰ ποιητικὴν δὲ ἄδειαν πλεονάζει τὸ δ ὡϲ ἐν τῷ κεἰωθότεϲ ἔδμεναι ἄδδην» (Ε 203) καὶ «ἐδδειϲεν δ’ ὁ γέρων » (Α 33) καὶ κατ’ ἀναγκαίαν

355. E. M. 66, 35: ἁλκυδών: ἁλκυών πλεοναϲμῷ τοῦ δ καὶ ἔϲτι μονῆρεϲ· οὐδὲν γὰρ εἰϲ ων καθαρὸν λῆγον πλεοναϲμῷ τοῦ δ, ἀλλὰ μόνον τοῦτο. Ἡρωδιανόϲ.

356. Ep. Cr. I 378 25. πολυδίψιον (Δ 171): τὸ δ ἐπλεόναϲεν ἐνταῦθα, ὅπερ ἀγνοήϲαντέϲ τινεϲ ἱϲτορίαν ἀναπλάττουϲιν, ὅτι Ἥναχοϲ οὐκ ἔϲχεν ὕδωρ καὶ ἐξηράνθηϲαν αἱ πηγαί· ἀλλὰ τὸ πολυβλαβὲϲ μᾶλλον δηλοῖ· καὶ ἔϲτι πλεοναϲμὸϲ τοῦ δ· τοιοῦτο δ’ ὁρᾶται καὶ ἐπὶ τοῦ Ἑκηβελέταο· ἀγνοοῦντεϲ γὰρ πλεοναϲμὸν εἰναι τῆϲ τη ϲυλλαβῆϲ ἀναπλάϲϲουϲι τὰ περὶ τὸν δράκοντα, ὃν ἑκατὸν ἰοῖϲ ἐπάταξεν· οὐκ ἔϲτ δὲ οὕτωϲ, ἀλλ’ ὃν λέγουϲιν Ἑκάεργον Ἑκηβόλον, ἐν πλεοναϲμῷ εἶπεν Ἑκατηβόλον ὡϲ ἔτυμοϲ ἐτήτυμοϲ. ὁμοίωϲ δὲ κἀκεῖνο ἐπλάνηϲε «θάνατοϲ δέ τοι ἐξ ἁλὸϲ αὐτῷ » (λ 134) ἐπεὶ γὰρ ἡ ἐξ καὶ τὴν ἀπό τινοϲ ϲχέϲιν ϲημαίνει, ἐκ Κρήτηϲ, ἐκ Ῥόδου, οὕτω καὶ τὸ ἐξ ἁλόϲ παραλαμβάνοντεϲ ἀνέπλαϲαν τὸ κέντρον καὶ τὴν τρυγόνα. Δημήτριοϲ δὲ ἐπὶ τοῦ πολυδίψιον τὸν δέ ϲύνδεϲμον ἐδέξατο καὶ κατὰ ὑπέρθεϲιν ἐλάμβανε, ὅπερ ϲπάνιόν ἐϲτι, «καί κεν ἐλέγχιϲτοϲ πολυδίψιον Ἄργοϲ ἱκοίμην», ἵν’ ῇ Ἄργοϲ δέ.

fonte fluxisse putamus et de hac voce adnotamentum , cum quo mire congruit Huttm. in Lexil. l p. 124, ex Ep. p. 57 Orionis praecepto adiunximus; dubitavi tamma addere, quod ὕδωρ et ἐχθοδοπῆϲαι praemissum est addere: ἄχερδοϲ παρὰ τὸ χείρ χερόϲ· ἔϲτι δὲ φυτὸν τραχύ, 5 μὴ δύναται χερὶ δρεφθῆναι, quamquam. etiam hoc eiusdem orignis fortasse est, etiam in E. Orion. p. 20, 6 ἄχερδοϲ βοτάνη ἣν οὐκ ἔϲτι τῇ χειρὶ ἑλεῖν. ἀκανθώδηϲ γάρ inter Philoxeni etymologias profertur, quem Horodianus ut in multis aliis secutus esse potest. Choer. Epim. in Psalm. 8, 17 ἄχερδοϲ ob pleonasmum literae δ affertur, qui locus congruit fere cum fr. 353 et 354. ad fr. 354. Ep. locum emendavi ope E. M. 405, 50. ad fr. *356. In E. M. 320, 2 παρὰ τὸ ἐκάϲ καὶ τὸ βέλοϲ γίνεται ἐκαβελέτηϲ καὶ πλεοναϲμῷ τῆϲ τη ϲυλλαβῆϲ ἑκατηβελέτηϲ ὡϲ ἔτυμοϲ ἐτήτυμοϲ et ἑκηβελέτηϲ καί πλεοναϲμῷ τῆϲ τ ἑκατηβελέτηϲ duae explicationes propositae sunt; si hic ἑκατηβόλον ex ἑκηβόλον ortum dicitur, id sic interpretandum est, ut tacite ἑκηβόλον ex ἑκαβόλον natum esse significetur Pro κἀκείνῳ ἐπλεόναϲε scripsi, quod sententia flagitat, κἀκεῖνο ἐπλάνηϲε; Herodian. in Οd.Pr. λ 134 ἐξ non per ἀπό, sed per ἔξω explicavit. De coniunctione δέ cf. Lehre qu. ep. p. 41 et de epitheto ipso Nitsscb Beitrhge zur Geschichte der epischen Poesie p. 440 not. 167.

357. Ep. Cr. 79, 9, E.M. 70,12, E. Gud. 38, 51: ἀλοcόδνπ καὶ ἐπ’ αὐτῆϲ τῆϲ θαλάϲϲηϲ «νέποδεϲ καλῆϲ ἁλοϲύδνηϲ» (Od. δ 404) λέγεται δὲ ἐπιθετικῶϲ καὶ ἐπὶ τῶν νηρηῖδων καὶ τῶν φωκῶν παρὰ τὴν ἁλόϲ γενικὴν καὶ τὸ δύνω μεταθέϲει ἁλοϲύδνη ἡ κατὰ τῆϲ ἁλὸϲ δύνουϲα «μητρὸϲ δ’ ἐκ Θέτιδοϲ, καλλιπλοκάμου ἁλοϲύδνηϲ» (V 207). ἐπὶ δὲ τῆϲ θαλάϲϲηϲ ὡϲ γηθόϲυνοϲ γηθοϲύνη, ἁλόϲυνοϲ ἁλοϲύνη καὶ πλεοναϲμῷ τοῦ δ ἁλοϲύδνη.

358. E. M. 723, 5: ϲπένδω. παρὰ τὸ ϲπείω ϲπένδω παραγωγὴ καὶ οὐ πλεοναϲμὸϲ ὡϲ κυλίω κυλίνδω, ἀμείρω ἀμέρδω.

359. St. B. 685,23: Χάλυβεϲ λέγεται καὶ μετὰ τοῦ δ Xαλυβδικόϲ τὸ κτητικόν. Λυκόφρων (v. 1109) « Χαλυβδικῷ κνώδοντι».

360. St. B. 120, 9: Ἀρκαδία: ἐκάλουν τοὺϲ Ἀρκάδαϲ καὶ Ἄρκαδιώνδαϲ τοῦ δ πλεονάϲαντο.

361. Ζon. 1122 coll. E. M. 477, 22. ἰϲθμόϲ: παρὰ τὸ ω ίϲω ἰμόϲ καὶ πλεοναϲμῷ τοῦ Θ ἢ παρὰ τὸ ἱημι. οὕτωϲ Ἡρωδιανόϲ.

362. E. M. 683, 15: πορθμόϲ: ὥϲπερ ἀπὸ τοῦ κείρω γίνεται κορμόϲ, οὕτω καὶ ἀπὸ τοῦ περῶ γίνεται πορμόϲ καὶ πλεοναϲμῷ τοῦ θ πορθμόϲ. ἡ μεταξὺ δύο ἠπείρων θάλαϲϲα.

363. E.M.141,26: ὄρω ἦρμαι ἁρμόϲ ὡϲ κείρωκορμόϲ καὶ πλεομαϲμῷ τοῦ θ ἀρθμόϲ ὡϲ περῶ πορμόϲ καὶ πορθμόϲ.

364. Ep. Cr. 1 26, 27, E. M. 153, 3. ἄϲθμα ὄφειλεν εἶναι παρὰ τὸ ἄω ἄϲμα ὡϲ ξύω ξύϲμα, πλεοναϲμῷ τοῦ θ ἄϲθμα ὡϲ παρὰ τὸ χῶ τὸ χωρῶ χών καὶ κατ’ ἐπένθεϲιν τοῦ θ χθών ἡ πάντα χωροῦϲα. τὸ

360a. Eusath. 1746, E. Gud. 330, 59. ἀρέϲκεται (ὁ Hρωδιανὸϲ ἐν τ καθόλου) ὥϲπερ ἐρπύω ἑρπύζω κεὶ μύω μύζω, τρύω τρύζω, οὕτωϲ εἰναι καὶ κνύω κνύζω, ἐξ οὖ καὶ τὸ κνυζῶ ὁμοίωϲ τῷ δίζω δίζω.

ad cr. *36o. ef. Lob. ad Aiac. p.489. ad fr. 361. cf. Schol. ad 0d. ϲ 300. ad fr. *364. Ad χθών insorui ex E. Gud. 565, 52 (Ep. Cr. 1 438, 10, An. Par. III 328, 24, E.M. 809, 11) ή πάντα χωροῦϲα, sic enim Meinckius pro πόντοϲ emendavit ad St. B. 699, 7, ubi χώρα ἡ μερικὴ γῆ παρὰ τὸ χῶ ῥῆμα, ἀφ’ οὖ καὶ χών καὶ χθών ή χωρητικὴ γῆ. Eadem voci φθέγγεϲθαι originario occurrit in E. M 792, 35 in loco, ubi Herolianus diserte nominatur.

χθαμαλή παρὰ τὸ χαμαί χαμαλή καὶ τὸ φθέγγεϲθαι ὁμοίωϲ παρὰ τὸ φῶ τὸ εἰϲ φῶϲ ἄγειν τὰ τοῦ νοῦ. οὕτω δὲ ἔχειν φαμὲν καὶ τὸν πορθμόν, παρὰ γὰρ τὸν πορμόν.

365. E. M. 768, 33, Gud. 535, 40: «τριχθά τε καὶ τετραχθὰ διέ ϲχίϲεν » (Od. ι 71) ἐπίρρημα ποϲότητοϲ παρήχθη ἐκ τοῦ τρίχα βαρυτόνου, ϲημαίνει δὲ τὸ τριχῶϲ. τὰ εἰϲ χα ἐπιρρήματα ἐπὶ ποϲότητοϲ λαμβανόμενα βαρύνεται, εἰ δὲ εἴη ὑπὲρ δύο ϲυλλαβὰϲ προπαροξύνεται οἶον δίχα, διάνδιχα, τρίχα καὶ τέτραχα καὶ πλεοναϲμῷ τοῦ θ τετραχθά ὀξυτόνωϲ· τὰ εἰϲ χα λήγοντα ἐπιρρήματα ἔχοντα τὸ χ πρὸ τοῦ θ ὀξύνεται.

366. Ζon. 611 collato E. M. 312, 11 et E. Gud. 158, 36: ἐγρηγορῶ: ἀπὸ τοῦ ἐγείρω ἤγερκα, ὁ μέϲοϲ παρακείμενοϲ ἤγερα καὶ Ἀττικῶϲ ἐγήγερα καὶ τροπῇ τοῦ ε εἰϲ ο καὶ πλεοναϲμῷ τοῦ ρ ἐγρήγορα καὶ ἐγρήγορθα προϲθέϲει τοῦ θ ἀπὸ τοῦ ἐγρήγορα γίνεται ἐγρηγορῶ καὶ ἀπὸ τοῦ ἐγείρω κατὰ ϲυγκοπὴν ἔγρω. Ἡρωδιανὸϲ περὶ παθῶν.

367. E. Or. 111, 16: ὅρκοϲ παρὰ τὸ ἀρκεῖν τὸ βοηθεῖν· ὤϲπερ τὰρ βοηθήματι αὐτῷ ἐχρῶντο οἱ ἀδικούμενοι κατὰ μετάθεϲιν τοῦ α εἰϲ ο ὡϲ ἐν τῷ ὀκριόειϲ παρὰ τὰϲ ἄκραϲ καὶ ἐξοχὰϲ καὶ Ὄθρυϲ τὸ ὄροϲ ὡϲ Ἄθρυϲ, ὅθεν ἐϲτὶ μακρότερον ἀθρεῖν· οἱ δὲ παρὰ τὸ εἴργω· ἐπιϲχετικὸϲ γάρ ἐϲτι τῶν ὑπερβαίνειν βουλομένων ὥϲτε εἰναι μετάθεϲιν τοῦ γ εἰϲ τὸ κ ὡϲ παρὰ τὸ γῆρυϲ κηρύϲϲω. ἐγώ, φηϲὶν Ἡρωδιανόϲ, ἡγοῦμαι πλεοναϲμὸν εἶναι τοῦ κ ὅροϲ γάρ τίϲ ἐϲτιν· οἱ γὰρ ὀμνύντεϲ ὁρί ζονται καὶ ὁμολογοῦϲιν.

368. St. B. 485, 4: οἰκὸϲ. Ἡρωδιανὸϲ μὲν παρὰ τὸ εκω, ἐν ῷ εἴκομεν. δύναται δὲ εἶναι τὸ ἴδιον ἐνδιαίτημα παρὰ τὸ οἰον τὸ μόνον ἐῶ μονούμενοϲ κατὰ πλεοναϲμὸν τοῦ κ ὡϲ ὅροϲ ὅρκοϲ.

369. E. M. 634, 11: ὀρϲολόποϲ ὀρϲοοπόϲ, ινα λόβῃ τὸ λ. περὶ παθῶν.

370. Eustath. ad Dionys. v. 858. Τελμιϲϲόϲ ἡ πόλιϲ πλεοναϲμὸν ad fr. *365. Bis scripsi pro ἐπὶ μεϲότητοϲ ex lo. Alex. 33, 11 ἐπὶ ποϲότητοϲ. Ϲaeterum Herodianus ut idem lo. Al. 39, 5 adverbia μεϲότητοϲ nominavit adverbia a genetivo plurali ducta: τὰ καλούμενα τῆϲ μεϲότητοϲ ἀπὸ γενικῶν πληθυντικῶν. ad fr. 366. Accesserunt ex Etymologicis ἐγρήγορθα et ἐγρηγορῶ, quod vel emmate ap. Zonar. requiritur. Similia habet etiam Choerob. 594, 33. ad fr. 367. Ex dicendi forma ἐγὼ ἡγοῦμαι patet etiam quae praecedunt ab ipso Herodiano profecta esse. ad fr. 368. Etiam alteram ab οἶοϲ origlnationem Herodiani esse non dubium e t. In E Or. 118, 1 originario ab εἴκω Herodiani orthographiae assignatur. ἔπαθεν ἐπεντεθέντοϲ τοῦ λ ἐκλήθη γὰρ ἀπὸ Γεμιϲϲοῦ τοῦ Ἀπόλλωνοϲ, ὥϲ φηϲιν Ἡ ρωδιανὸϲ ἐν τῷ περὶ παθῶν.

371. E. M. 66. 16. Ἀλκμήνην. παρὰ τὴν ἀλκήν Ἀλκήνη καὶ πλεοναϲμῷ τοῦ μ Ἀλκμήνη ὡϲ Ἄλκμων Ἀλκμάων ἢ παρὰ τὴν ἀκμήν Ἀκμήνη καὶ Ἀλκμήνη· οὐδὲν γὰρ ἔχομεν εἰπεῖν ἐπὶ τούτου πλέον · κύριον γάρ ἐϲτι τὸ ὑποκείμενον. οὐ δεῖ γὰρ ἐπὶ τῶν κυρίων ἐτυμολογίαϲ λαμβάνειν. οὕτωϲ Ἡ ρωδιανὸϲ περὶ παθῶν.

372. St. B. 562, 9. Ϲηλυμβρία πόλιϲ Θράκηϲ, κέκληται δὲ ἀπὸ Ϲήλυοϲ. βρία γὰρ κατὰ Θρᾶκαϲ ἡ πόλιϲ ὡϲ Πολτυμβρία ἡ Πόλτυοϲ πόλιϲ.

373. E. M. 236, 4: γναθμόϲ: ὁ Ἡρωδιανὸϲ γνάθοϲ καὶ πλεοναϲμῷ τοῦ μ γναθμόϲ.

372a. Ep. Cr. 431, 2: φθιϲίμβροτοϲ: παρὰ τὸν μέλλοντα. φθίϲω· οἱ δὲ μέλλοντεϲ διὰ τοῦ ι τὴν ϲύνθεϲιν λαμβάνουϲιν, ὅθεν τὸ φθιϲίμβροτοϲ, τερψίμβροτοϲ, Πειϲίϲτρατοϲ, ὅθεν καὶ ἑλκεϲίπεπλοϲ καὶ ἀλφεϲίβοιαι· οὐκ ἐχυρὸν δὲ τοῦτο λέγειν ἐπὶ πάντων τὸ γὰρ Περϲεφόνη ἔχει τὸ ϲ, ἀλλὰ δύναται πλεοναμὸϲ εἰναι τοῦ ϲ καὶ τὸ ὀρϲοθύρη ἔχει. τὸ ο, ἀλλὰ δύναται παρὰ τὸν ἐνεϲτῶτα τὸν ὄρϲω καὶ τὸ περϲέπολιϲ δύναται Δώριον εἰναι παρὰ ἐνεϲτῶτα περθέπολιϲ. καθόλου δὲ τὰ παρὰ τὸ βροτόϲ προϲλαμβάνει τὸ μ ἐν τῇ ϲυνθέϲει, τερψίμβροτοϲ, Ϲτηϲίμβροτοϲ· ἀφείλετο γὰρ ἐν τῷ βροτόϲ τὸ μ. παρὰ γὰρ τὸ μείρω μορτόϲ, ὑπερθέϲει μροτόϲ, ἐπενθέϲει τοῦ β μβροτόϲ. διὰ δὲ τὸ μὴ δύναϲθαι ϲυϲτῆναι μῆ διὰ τὴν ἀϲυνταξίαν, ἐξέϲτη τὸ μ. ὅτε οὖν ϲυντίθεται, ἀπεδόθη. δύναται γὰρ προηγεῖϲθαι τὸ μ τοῦ β ἐν διαϲτάϲει, οὐκέτι δὲ κατὰ ϲύλληψιν· ἕν παραιτούμεθα τὸ «ἀϲπίδοϲ ἀμφιβρότηϲ (Β 389) διὰ τὴν κακοφωνίαν.

ad r. 372. cf. St. Β.446, 18 Μελϲημβρία. ad fr. [372a ]. Qamqnam praeceptum colorem Herodianeum prae se fert (οὐκ ἐχυρόν, ἐξέϲτη, ἀπεδόθ), tamen quia originario vocis βροτόϲ difert ab ea, quae ἐν Ἐξπιμεριϲμοῖϲ Ἡρωδιανοῦ fuisse traditur: παρὰ τὸ μείρω μορόϲ καὶ πλεοναϲμῶ τοῦ τ μορτόϲ καὶ ὑπερθέϲει τοῦ β μροτόϲ καὶ ἐπεὶ τὸ μμ πρὸ τοῦ β οὕτε κατὰ ϲύλληψιν οὔτε κατὰ διάϲταϲιν ἔϲτιν εὑρεῖν, τέτραπται τὸ β καὶ γέγονε βροτόϲ — in ordinem recipere dubitavi. Caeterum propter sententiam inserui post Περϲεφόνη verba ἔχει τὸ ὲ, ἀλλὰ et post ὀρϲοθύρη ἔχει τὸ 5 ἀλλά, nam dici debuit inveniri quaedam a futuro derivata, quae non i habeant , sed etiam ἕ et o, sed haec etiam aliter explicari posse neque necessario a futuro repetenda esse, ant ἐνεϲτῶτα περθέππολιϲ adieci παρά et pro τοῦ β ὅπερ διὰ τὸ μὴ δύναϲθαι βμ. διὰ τὴν ἀϲυνταξίαν exmbui: τοῦ β μβροτόϲ διὰ δὲ τὸ μὴ δύναϲθαι ϲυϲτῆναι μβ κτλ.

374. Ep. Hon. 202, 5: θυμόϲ: ὥϲπερ ἀπὸ τοῦ ὄρω πλεοναϲμῷ τοῦ μ ὁρμή καὶ ἀπὸ τοῦ ὄδωδα ὀδή καὶ ὀδμή καὶ ὥϲπερ ἀπὸ τοῦ γνάθοϲ γναθμόϲ καὶ ὥϲπερ ἀπὸ τοῦ ἔχω ὀχόϲ καὶ ὀχλόϲ καὶ μοχλόϲ, οὕτωϲ ἀπὸ τοῦ θύω ἐπειϲόδῳ τοῦ μ θυμόϲ ὁ ἀεὶ ἐν κινήϲει τυγχάνων.

375. E. Or. 91, 9, E. M. 570, 28: λόχμη θάμνοϲ, ὕλη, ϲόνδενδροϲ τόποϲ. παρὰ τὸ λοχᾶν ἐν αὐτῷ τοῦτ’ ἔϲτιν ἐνεδρεύειν ἐν τοῖϲ τοιούτοιϲ τόποιϲ· λοχῶ οὖν λόχη καὶ πλεοναϲμῷ λόχμη· ὁ δὲ Φιλόξενοϲ παρὰ τὸ λάζω ῥῆμα εὐληπτοτέρων ὄντων τῶν δαϲέων. ὁ μέλλων λάξω, ὄνομα λαγμόϲ ὡϲ παρὰ τὸ κράζωκράξω κραγμόϲ, τοῦ δὲ γ εἰϲ χ μεταπεϲόντοϲ λαχμόϲ, τούτου τὸ θηλυκὸν λόχμ.

376. E. Οr. 149, 21, E. M. 727, 54: ϲτιγμή παρὰ τὸ ϲτίζω ϲτιγμή καὶ πλεοναϲμῷ τοῦ μ· ὡϲ δὲ φοιτῶ φοιτίζω, οὕτω ϲτῶ ϲτίζω τὸ τὸν διακεχυμένον καὶ πεπλανημένον λόγον ϲτῆϲαι· ὁ δὲ Φιλόξενοϲ ϲτίζειν τὸ τῆϲ ἐν τῇ ἀναγνώϲει φορᾶϲ ϲτάϲιν ποιεῖν. ϲτίζω ϲτίξω ϲτιγμή.

377. Ep. Cr. I 83, 6 et 41, 1: ἀνία ἡ λύπη οἱονεὶ ἡ ἄνευ τοῦ ἰαί νειν οὖϲα ἡ μὴ ἰαίνουϲα Ἡρωδιανὸϲ δὲ ἡ ἄνευ ἰάϲεωϲ. παρὰ τὸ ἰῶ τὸ θεραπεύω καὶ ὑγιάζω γίνεται ἴα καὶ κατὰ ϲτέρηϲιν καὶ πλεοναϲμὸν τοῦ ι ἀνία· ἐϲτέρηται γὰρ τῆϲἰάϲεωϲ· καὶ πολλάκιϲ πέφυκε πλεονάζειν τὸ ν ἐν ταῖϲ ϲτερήϲεϲι οἶον ἀαιδήϲ ἀναιδήϲ, ἀαίμων ἀναίμων.

378. Ep. Cr.I 337, 13, E. Or.127, 14, E. M.660, 10. πἐνθοϲ. ὁ Ἡρωδιανὸϲ παρὰ τὸ πάθοϲ φηϲὶ γεγενῆϲθαι πλεοναϲμῷ τοῦ ν καὶ τροπῇ τοῦ α εἰϲ ε πένθοϲ, ὡϲ βάθοϲ βένθοϲ.

379. Eustath. 1687,12: Ἡρωδιανὸϲ ἐκ τοῦ λήχω τὸ λαγχάνω παρά. γῶν τὸ λέλογχα τροπῇ τοῦ η εἰϲ ο ὁμοίωϲ τῷ πήθω πέποθα λέγει καὶ πλεονάζειν ἐν αὐτοῖϲ τὸ ν ὡϲ καὶ ἐν τῷ κέχανδα.

379a. E. M. 146, 3. Ἀρναῖοϲ ὄνομα κύριον —παρὰ τὴν ἀράν ἀραῖοϲ

ad fr. 377. Locum Epim. p 41 (E. M 109, 57, E. Gud. 58, 18) cum altero coniunxi, quia in eo Herodiani sententia accuιratius exposita est. ln E. Οr, 18 6 sic traditur: ἀνία, ἀνίατόϲ τιϲ οὖϲα, ἢ δυϲίατοϲ τὸ γὰρ αν οὐ μόνον ϲτέρηϲιν δηλο, ἀλλὰ καὶ τὸ δυϲ. Fortasse ad Herodianum referendum est E. Orion 18 12: ἀμείνων παρὰ τὸ μείων ὁ μὴ ἐλάϲϲων τινόϲ. ἔϲτι δὲ πλεοναϲμῷ τοῦ ν οἰον ἀμείων τιϲ ὤν, habet hoc etiam Choer. Ortt. 176, 6 altera etiam originatione proposita: ἢ παρὰ τὸ μένω γέγονεν ἀμένων καὶ πλεοναϲμῷ τοῦ ι ἀμείνων ὁ μὴ μένων, ἀλλὰ ὑπὸ πάντων περιάρπαϲτοϲ γενόμενοϲ δι’ ἐξοχὴν (E M. 82, 40 ὁπὸ πάντων αἰρόμενοϲ’, quae non Herolianca videtur

380. E. M. 194, 32: βέλεμνα. βέλη· ἔϲτι δὲ παρὰ τὸ ῥῆμα ψελλῷ βέλοϲ βέλεμοϲ ὡϲ ἔχω Ἔχεμοϲ Τήλεμοϲ. πλεοναϲμῷ τοῦ ν βέλεμνοϲ βέλεμνον. Ἡρωδιανὸϲ περὶ. παθῶν.

381. E. M. 181, 44. ἀχνάϲδημι κάκωϲ παρὰ Ἀλκαίῳ (fr. 125 Bergk): ἔϲτιν ἄχω παραγωγὸν ἀχάζω καὶ τροπῇ τοῦ ζ εἰϲ ϲ κάὶ δ πλεοναϲμῷ τοῦ ν ἀχνάϲδημι. οὕτωϲ Ἡρωδιανὸϲ περὶ παθῶν.

382. E. M. 673, 27: πιτνῶ: ἀπὸ τοῦ πέτω πιτνῶ ὡϲ ὀρέγω ὀριγνῶ. ὡϲ γὰρ λέγει περὶ παθῶν Ἡρωδιανόϲ, οὐ δύναται εἰναι ἀπὸ τοῦ πίπτω κατὰ πλεοναϲμὸν τοῦ ν, ἐπειδὴ μετὰ δύο ἀντιϲτοίχων μόνον τὸ ρ τίθεται οἰον ἐχθρόϲ.

383. Eustath. 562, 43: τὸ δαμνᾶν ἔχει πλεοναϲμὸν τοῦ ν Δώριον, ὁποῖοϲ καθ’ Ἡρωδίαν ὸν καὶ ἐν τῷ ἐλαύω ἐλαύνω, δύω δύνω καὶ τοῖϲ ὁμοίοιϲ.

384. E. M. 10, 10: ἀγινῶ: ἐκ τοῦ ἄγω τὸ φέρω γίνεται πλεοναϲμῷ τοῦ ν πέφυκε γὰρ πλεονάζειν τὸ ν ἐν ῥήμαϲι· καὶ εἰ μὲν εὑρεθῇ φωνῆεν ἀλλεπάλληλον, φυλάττεται ἡ βαρεῖα τάϲιϲ οἱον θύω θύνω, δύω δύνω· ἐπὰν δὲ μὴ εὑρεθῇ ἀλλεπάλληλον φωνῆεν, ἀλλὰ ϲύμφωνον πρὸ τοῦ νν, περιϲπᾶται οἷον ἵκω ἱκνῶ, οἰχω οἰχνῶ· οὕτωϲ ἀγνῶ καὶ ἀγινῶ

καὶ πλεοναϲμῷ τοῦ ν ὁ εὐκταῖοϲ τῇ μητρὶ γινόμενοϲ. οὕτωϲ Ἡρωδιανὸϲ ἐν τῇ ἀνωμάλ ῳ πρὸϲ ᾠδία.

381a. Choer. 584: Ἡρωδιανόϲ φηϲιν, ὅτι ἐν τῷ τέμνω τέτομα καὶ κάμνω κέκαμα τὸ ν τὸ πλεονάϲαν κατὰ τὸν ἐνεϲτῶτα ἀπεβλήθη κατὰ τὸν μέϲον παρακείμενον.

ad fr. 380. ἔϲτι δὲ παρὰ τὸ ῥῆμα ψελλῷ scripsi pro ἔϲτι δὲ καὶ ῥῆμα παρὰ βέλοϲ Pro Τήλεμοϲ exspectatur nomen a verbo derivatum e. g. fSελεμόϲ a Θέλω, sed fortasse Τἡλεμοϲ tantum propter exitus sinmιlitudlinem adiicitur. ad fr. 383. De ἐλάω ἐλαύω ἐλαύνω ct. Lebrs ad Mfon. 22, 28 et de verbio in νω in universum Lobeck. them. p. 126. Pollulant adnotamenta de pleonasmo literae ν in verbis, quae omma ex eodem fonte fuιxerunt. Εa hic subiieio, ne quae Herodianus fortasse uno loco composuerat , separatim proponere cogar. Ep. Cr. l 313, 8 φορῶ φορύω, ἐξ οὗ κατὰ παρένθεϲιν Δωρικὴν τοῦ ν φορύνω; 313, 26 ἐκ τοῦ ὄρω ὀρύω καὶ πλεοναϲμῷ τοῦ ν Δωρικῶϲ ὀρύνω καὶ ἐν ὑπερβιβαϲμῷ ὀρνύω καὶ ὄρνυμι, 313, 3 ἐκ τοῦ ὄρω ὀρύω ὡϲ κινῶ κινύω καὶ ὀρίνω τροπῇ τοῦ ῦ εἰϲ τὸ ι. Choer. Orth. 265, 16 τίνω ἀπὸ τοῦ τίω γέγονε κατὰ πλεοναϲμὸν τοῦ ν τὸ δὲ ν ἐπὶ βαρυτόνων ῥημάτων διχρόνῳ μόνῳ πέφυκε ἐπεντίθεϲθαι οἶον θύω θύνω, δύω δύνω, πίω πίνω, οὕτωϲ οὖν καὶ τίω τίνω, de quo cf. Arcad. 159, 201, Choer. Orth. 247, 5, E. Or. 49, 17, E. M. 259. 46 δέχνυμαι et 263, 21 δηθύνω. Ep Cr. I 2, 98 ἀρτύνω. ad fr. *384. Eieci verba ἢ ἐκ τοῦ ἄγω δ ϲημαίνει τὸ ἐπιπλήττομαι. cf. Choer. Οrth. 168, 31. De οἰχνῶ ct. supra fr. 316.

πλεοναϲμῷ τοῦ ι τὸ ι μακρόν « περὶ οὐρανὸϲ αὐτὸν ἀγινεῖ» φηϲὶν Ἄρατοϲ (Ehaenom. 23).

385. E.M. 363, 31: παρὰ τὸ πείρω τὸ κεντῶ καὶ διεκβάλλω πόρη καὶ. πλεοναϲμῷ τοῦ π πόρπη.

386. E. Οr. 92, 12, E. M. 571, 51: λύπη: ὁ Ἡρωδιανὸϲ παρὰ τὸ λύω λύη καὶ πλεοναϲμῷ τοῦ π λύπη. λύϲιϲ γὰρ ψυχῆϲ τὸ πάθοϲ τὸ λυπηρόν.

387. Εp. Cr. I 2, 24: ἀπάτη: ἀάτη καὶ πλεοναϲμῷ τοῦ π ἀπάτη.

388. E. M. 150, 9: ἀρτεμήϲ « ὡϲ εἶδον ζωόν τε καὶ ἀρτεμέα προϲιόντα όντα (Ε 515) ϲημαίνει τὸν ὑγιῆ,,παρὰ τὸ ἀτρεμήϲ καθ’ ὑπέρθεϲιν ἀρτεμήϲ. οὕτω Φιλόξενοϲ. Ἡρωδιανὸϲ δὲ ἐν τῷ ὑπομνήματι τῶν

384a. ΙI. Pr. Μ 125: κεκλήγοντεϲ. ὡϲ ἀρήγοντεϲ· οὐ γὰρ τὸ κεκληγότεϲ ἐπλεόναϲε τῷ ν οὐδὲ παρὰ τὸ «ὀξέα κεκληγώϲ» (Il. B 222) ἐκλίθη, ἀλλὰ παρὰ τὸ κέκληγα γέγονεν ὁ Ϲυρακούϲιοϲ ἐνεϲτώϲ κεκλήγω. —ἀκόλουθοϲ δὲ τῷ κεκλήγω μετοχὴ ἡ κεκλήγων βαρυνομένη.

385a. Il. Pr. φ 38. ὄρπηξ: παρὰ τὸ ὄρω ἐν πλεοναϲμῷ φηϲι (s. Herodianus) τοῦ π γεγενῆϲθαι τὸ ὄνομα.

385b. Arcad. 158, 29: τὸ ὄφλω βαρύνεται ἐκ τοῦ ὀφείλω ὧϲπερ καὶ τὸ κελῶ κέκλω καὶ μέλω μέλπω.

386a. Ιl. Pr. ε 9: Δάρηϲ. γέγονε τὸ Δάρηϲ ἤτοι παρὰ τὸ δείρω καὶ. ἐκδείρω (ἐοικὸϲ γᾶρ ἱερεῖ) καὶ ἐχρῆν γε αὐτὸ εἰναι Δέρηϲ ὡϲ Φέρηϲ· ἐτράπη οὖν τὸ ἑ εἰϲ α ἢ παρὰ τὸ δαίω τὸ καίω ἐν πλεοναϲμῷ τοῦ ρ.

ad fr. *387, Comparato praecedente fragmento hunc locum libenter Herodiano adiudicen, praesertim quum ex Arcad. p. 113 τὰ εἰϲ τη βαρύνεται εἰ μὴ ἐπὶ δήμου τάττοιτο .. . ἄτη καὶ ἀπάτη, quod Meonek. probδabiliter ἄτη καὶ ἀάτη καὶ ἀπάτη emendavit, concludi possit Herodianum haec tria vocabula etiam originis vinculo coniuncta esec putasse. ef. Lehre Mon. p. 148. ad fr [|385b]. Pro μέλπω requiritur verbum in λῶ, quare μεμήλω scribendum videtur ex Euetathii statim proferendo loco. ad fr. 386 . Ex hoc fr. concludas ab Ilerodiano profectum esse in E. Or 50, 13 (E. M. 266, 35) δῆριϲ. παρὰ τὸ δαίω τὸ ϲφἀζω καὶ κόπτω γίνεται ὄνομα βαρύτονον δάιϲ (Καλλίμαχοϲ «ἐϲ δάιν ἐρχομένωνα) καὶ ἐκτάϲει τοῦ α εἰϲ ῆ θῆϊϲ καὶ πλεοναϲμῷ τοῦ β δῆριϲ. Ex Herodiano fluxisse videtur etiam haec notatio E. Orion. 143, ϲαργάνη· ϲάϲϲω ἐϲτὶ ῥῆμα καὶ ϲαγάνη καὶ πλεοναϲμῷ τοῦ ρ ϲαργάνη, quae inter plures alias Herodianeas reperitur.

περὶ παθῶν φηϲιν, ὅτι ἀτεμήϲ ἐϲτιν ὁ ὑγιήϲ καὶ μὴ τετμημένοϲ καὶ πλεοναϲμῷ τοῦ ρ ἀρτεμῆ.

389. Ep. Cr. I 201, 24. θύρϲοϲ. παρὰ τὸ θύω τὸ ὁρμῶ πλεοναϲμῷ τοῦ ρ. γίνεται δὲ ἐπείϲοδοϲ τοῦ ρ ὡϲ ἐν τῷ ἐγρήγορα καὶ ίδώϲ ἱδρώϲ καὶ ἀρτεμήϲ «ὼϲ εἶδον ζωόν τε καὶ ἀτεμέα προϲιόντα ». ἀτεμήϲ γάρ.

390. St. Β. 22, 3: ἀγρόϲ: ἀγρώτηϲ ὡϲ Μαλλόϲ Μαλλώτηϲ καὶ Ἥπειροϲ πειρώτηϲ καὶ ἀγρώϲτηϲ πλεοναϲμῷ τοῦ ϲ.

391. Ε. M. 790, 40: φερέϲβιοϲ: ζωοποιόϲ· ὡϲ φερέπονοϲ, οὕτω καὶ φερέβιοϲ κοὶ πλεοναϲμῷ τοῦ . περὶ παθῶν.

392. Ep. Cr. 1 340, 23 et 417, 16: πολλάκιϲ τὸ ο ϲυγκεκομμένον τὸ ϲ ποιεῖ, θεόφατον θέϲφατον, ὑπόπληξ ὕϲπληξ, ὑφ’ οὗ πλήϲϲονται οἱ ἵπποι, θεοείκελον θέϲκελον· οὕτωϲ ἀπὸ τῆϲ ὑπό προθέϲεωϲ ὑπότεροϲ καὶ κατὰ ϲυγκοπὴν ὕϲτεροϲ.

393. E. Or. 153, 33, E. M. 784, 55: ὑϲμίνη: παρὰ τὸ μένω γίνεται ὑπομένῃ, ϲυγκοπῇ καὶ πλεοναϲμῷ τοῦ ϲ ὑϲμίνη.

394. Ep. Cr. l 341, 25: τὸ πτόλιϲ ἔθει ποιητικῷ παρὰ τὸ πόλιϲ πολίζω κἐπεὶ οὕπω λιοϲ ἱρὴ — ἐν πεδίῳ πεπόλιϲτο» ( 216 e 217) καὶ πτολίζω ὡϲ πόλεμοϲ πτόλεμοϲ. τὸ μέντοι πτολίεθρον οὐ λέγεται πολίεθρον, ἐπεὶ παρὰ τὸ πτόλιϲ ἐγένετο.

390a. Ιl. Pr. ψ 160: ὀχεύω ὀχεόϲ καὶ ἐν πλεοναϲμῷ τοῦ ϲ ὀϲχεόϲ.

390b. ΙI. Pr. N 809. βιβάϲθων: Τυραννίων περιϲπᾷ, οὐχ ὑγιῶϲ· ὁ γὰρ χαρακτὴρ βαρεῖαν τάϲιν ἀπαιτεῖ, εἴτε ἀπὸ τοῦ βhιβῶ βιβάθω γενομένου τοῦ ῥήματοϲ, περιπλεονάϲαντοϲ τοῦ ϲ, ὥϲ φηϲι Φιλόξενοϲ, εἶτε ἀπὸ ὀνόματοϲ τοῦ βιβαϲτόϲ ὡϲ ἄϊϲτόϲ ἀϲθων.

390c. Arcad.172, 18: ἧϲο τὸ καθίζου καὶ ἧτο τὸ τρίτον καὶ πλεοναϲμῷ τοῦ ϲ ἧϲτο προπεριϲπῶνται.

ad fr. *390. Ex eodem fonte fluxisse videtur E. M. 811, 34 ἀπὸ τοῦ χηρῶ χηρλϲω χηρωτήϲ ὡϲ γωψώϲω γυψώτηϲκαὶ πλεοναϲμῷ τοῦ ϲ χηρωϲτήϲcf. IΙ. Pr ε 158, ubi pro teste formae ἀγρώϲτηϲ citatur Ϲοφοκλῆϲ ἐν Ἀλεξάνδρῳ εϲτείχων δ’ ἀγρώϲτην ὄχλον». Ex St. B. 216, 3 hic sublicio: Δάαι Ϲκυθhικὸν ἔθνοϲ λέγονται καὶ Δάϲαι μεvὰ τοῦ ϲ. ad r. *392. c. supra fr. 93 et 233, de ὕϲπληξ cf. etiem E. Orion. p. 155, 17.

395. E. Or. 116, 13, Ep. Cr.1 313, 11: ἀπὸ τοῦ ὄρω ὀρύω καὶ πέφυκε τὸ ν πλεονάζειν ἐν τοῖϲ ῥήμαϲι καὶ γίνεται ὀρύνω καὶ πλεοναϲμῷ τοῦ τ ὀτρύνω.

396. E. M. 803, 15: φυτεύω: παρὰ τὸ φυτόν φυτεύω εἰ γὰρ παρὰ τὸ φύω φυεύω, ἐπειϲόδῳ τοῦ τ δηλονότι· οὐκ ἔϲτι δέ· οὐδέποτε γὰρ ἀπὸ τῶν διὰ τοῦ ῦω γίνεται παραγωγὸν διὰ τοῦ ϲῦω.

397. E. M. 115, 15: ἰϲτέον ὅτι τὸ ἀνύτω καὶ ἀρύτω ἀπὸ τοῦ ἀνύω καὶ ἀρύω γέγονε κατὰ πλεοναϲμὸν τοῦ τ.

398. Choer. Dict. 583, 1: τὸ βλάπτω καὶ ϲκάπτω ἀπὸ τοῦ ϲκάφω κεὶ βλαβῶ, ἐξ οὖ καὶ τὸ «βλάβεται δέ τε γούνατ’ ἰόντι» (Τ 166), λέγουϲι γενέϲθαι κατὰ πλεοναϲμὸν τοῦ τ καὶ τροπῇ τοῦ β καὶ φ εἰϲ π. καὶ ἄξιόν ἐϲτι ζητῆϲαι, διατί τὸ τ ἐπλεόναϲε καὶ ἐτράπη τὸ β καὶ φ εἰϲ π; καὶ ἔϲτιν εἰπεῖν, ὅτι τὸ μὲν τ ἐπλεόναϲεν, ἐπειδὴ ἀναλογεῖ ὁ ἐνεϲτὼϲ τῇ γενικῇ. ἐπειδὴ οὖν ἐν τῇ γενικῇ πέφυκε πολλάκιϲ τὸ τ πλεονάζειν οἷον ἄνακοϲ ἄνακτοϲ, γάλακοϲ γάλακτοϲ, τούτου χάριν καὶ ἐν τῷ ἐνεϲτῶτι κατὰ μίμηϲιν τῆϲ γενικῆϲ τὸ τ ἐπλεόναϲε καὶ διὰ τοῦτο ἐτράπη τὸ β καὶ φ εἰϲ τὸ π ἐν τῷ βλαβῶ βλάπτω καὶ ϲκάφω ϲκάπτω, ἐπειδὴ ψιλὰ ψιλῶν ἡγοῦνται καὶ δαϲέα δαϲέων καὶ μέϲα μέϲων κατὰ ϲύλληψιν οἰον κτύποϲ, πτῶϲιϲ, χθών, φθόνοϲ, ἕβδομοϲ, ὄγδοοϲ· τούτου χάριν καὶ ἐπὶ τῆϲ νύξ νυχόϲ γενικῆϲ τοῦ τ πλεονάϲαντοϲ τροπὴ παρηκολούθηϲε τοῦ χ τοῦ δαϲέοϲ εἰϲ τὸ ἀντίϲτοιχον τὸ ψιλὸν Θ καὶ γέγονε νυκτόϲ.

399. E. M. 697, 54: πύϲτιϲ: μή πωϲ παρὰ τὸ πέπυϲμαι πόϲιϲ καὶ πλεοναϲμῷ τοῦ τ. οὐ δύναται δὲ πλεοναϲμὸϲ εἰναι, ἀλλὰ παραγωγὴ ἀπὸ τοῦ πυϲτόϲ ὡϲ ὕβριϲτοϲ ὕβριϲτιϲ. περὶ παθῶν.

400. E. Or. 150, 14: ϲιφλόϲ: πλεοναϲμῷ τοῦ φ. κυρίωϲ δὲ ὁ ϲεϲι-

399a. Arcad. 35, 3: τὸ πόρτιϲ ἀπὸ τοῦ πόριϲ.

ad fr. *397. cf. Arcad. 157, 11, Eustath. 764, 29. ad fr *398. cf. E. Or. 33, 18: βλάπτω: βλόβω ἐπειϲόδῳ τοῦ καὶ τροπῇ τοῦ β εἰϲ π βλάπτω et p. 55, 2 ἐνίπτω. al fr, 399. Suιbscriptio περὶ παθῶν, quae in alienum locum ad articulum praecedentem πυρόειϲ, cum quo nihil societatis habδet, irrepsit, huc traxi. Ex comparatione cum hoc loco etiam notationem vion 40, 17 Porodiani esse auspicor: γράϲτιϲ: παρὰ τὸ γράω ῥῆμα τὸ ἐϲθίω ὁ μέλλων γράϲω γράϲιϲ καὶ πλεοναϲμῷ τοῦ τ γράϲτιϲ. ad fr. 400. cf. Ep. Cr. I 168, 15 (quem locum infra inter fragmenta, quae

νωμένοϲ τοὺϲ ἴλλουϲ, καταχρηϲτικῶϲ δὲ κα ἐπὶ ἄλλου μέρουϲ τοῦι ϲώματοϲ. οὕτωϲ Ἡρωδιανόϲ.

401. An. Ox. 11 396, 16, E. M. 644, 32: ὀφρῦϲ: ὁ Ηρωδιανὸϲ. παρὰ τὸ ὁρῶ ὁρῦϲ πλεοναϲμῷ τοῦ φ.

402. E. M. 771, 28: τρύχεται: ἔϲτι ῥῆμα τρῶ, οὐ παραγωγὸν τρώω καὶ τρύω προϲθέϲει τοῦ χ τρύχω.

403. Ep. Cr. I 36, 14: ἄγχω παρὰ τὸ ἄγω· οὐδὲν γάρ ἐϲτιν ἄλλο τὸ ἄγχω ἢ τὸ ἄγω καὶ ϲυνάγω τὸν φάρυγγα.

404. E. Or. 138, 1, E. M. 647, 1. πάγχυ τὸ παντελῶϲ γίνεται δὲ παρὰ τὸ πάνυ κατὰ πλεοναϲμὸν τοῦ χ καὶ τροπῇ τοῦ ν εἰϲ γ.

405. E. Or. 18, 20: ἀγρυπνία: ἀυπνία τιϲ οὖϲα κατὰ πλεοναϲμὸν τῶν ϲυμφώνων γρ ἀγρυπνία. οὕτωϲ Ἡρωδιανόϲ.

406. E. M. 442, 56. θάπτω. ὡϲ παρὰ τὸ βῶ βάπτω, οὕτω καὶ παρὰ τὸ θῶ θάπτω· ἀίδιον γὰρ ἔχουϲι τὴν ἀπόθεϲιν οἱ θαπτόμενοι.

407. E. Gud. 571, 56: ψάλλειν: ἐπὶ χορδῶν παρὰ τὸ ψῶ, οὗ τὸ de dialysi agunt, proponam): ἑάφθη. Ἀμμώνιοϲ μὲν οὖνiπαρὰ τὸ ἐῶ φηϲίν ἐάθη καὶ πλεοναϲμῷ τοῦ φ ἑάφθη ὡϲ ἐν τῷ ϲιφλόϲ, ϲίλλοϲ γάρ, καί παρὰ τὸ ϲύρω ϲυρετόϲ καί ϲυρφετόϲ οἱονεὶ ἐκ τῆϲ ϲεϲυρμένηϲ ὕληϲ οὐϲία. Ἀρίϲταρχοϲ δὲ ἕπω τι ὑποτίθεται ῥῆμα, ἀφ’ οῦ τὸ ἕπομαι. ad fr. 401. Ex An. Ox. II 396, 10 intellegitur Herodianum suam sententiam opposuisse aliorum opinionibus, sed locus valde mutilatus est. Herodiani videtur etiam notatio in E. Or. 143, ϲυρφετόϲ· ὡϲ παρὰ τὸ ὕω ὑετόϲ, οὕτω καὶ ϲύρω ϲυρετόϲ καὶ πλεοναϲμῷ τοῦ φ ϲυρφετόϲ. Legitur inter alias Herodianeas. ad fr. *406. Antecesserat Herodianum in hac explicatione vocia Philoxenus E. Οr. 151, 35 τάφοϲ, ἔνθα τὰ λείψανα παρᾶ τὸ θῶ τιθῶ περαγωγὸν θάπτω καὶ πάλιν τροπῇ τοῦ θ cἰϲ τ καὶ τοῦ π εἰϲ φ. ποριττὸν γάρ ἐϲτι τὸ τ ἐν τῷ ῥήματι. Φιλόξενοϲ ἐν τῷ περὶ μονοϲυλλάβων ῥημάτων. cf. Herodianum (in Cathol.) ap. Eustatb. 1746, 15: ὡϲ ῥῶ ῥάπτω τὸ τὰ διαλελυμένα εἰϲ δῶϲιν ἄγω καὶ βῶ βάπτω τὸ ἐμβιβάζω ποι τὸ ἐνιέμενον καὶ θῶ θάπτω ἀποτίθημι εἰϲ ταφήν, οὕτω καὶ κνῶ κνάπτω. — Verisimile est etiam Herodianum ut Philoxenum primum ex θῶ θάπω et tum cum pleonastico τ (cf. fr. 398) θάπgω existere iussisse pariter atque eum μέμβλεται sic explicasse arbitror atque factum est ap. Eustath. 1722, 63 μέλω μέμλω καὶ πλεοναϲμῷ ἤγουν παρενθέϲει τοῦ β μεμήλω, παρεντιθέντοϲ τοῦ β διά τὸ μηδέποτε κατὰ μίαν ϲυλλαβὴν τὸ λ ἐπεϲθαι τῷ μ, ὡϲ δῆλον καὶ ἐκ τοῦ μολίϲκω βλώϲκω καὶ ἐκ τοῦ παραμεμέληκε παραμέμβλωκε. Ex eodem fonte luxisse videtur E. M 578, 39 μέμβλεται ἐν φροντίδι ἐϲτίν ἀπὸ τοῦ μέλω. καὶ μέμβλεϲθαι τὸ ἐπιμέλεϲθαι. Altera formae μέμβλετο explicatio. quae fortasse ab Herodiano per ἢ cum altera comparata fuit , exstat ap. Eust 1917, 7: τὸ μέμβλετο, ποιητικὴ αὕτη λέξιϲ, ἐκ τοῦ μεμέλητο γίνεται, ὅ ἐϲτι διὰ μελήϲεωϲ ἠν, κατά τε ϲυγκοπὴν καὶ ἐπένθεϲιν τοῦ β δι’ εὐφωνίαν καὶ ϲυϲτολὴν τοῦ παραλήγοντοϲ η εἰϲ ε . ad fr. 407. Sirmlia habet Choer. Ep. in Psalm. 1, 13 τὸ ψάλλω γίνεται παρὰ παραγωγὸν ψαύω καὶ ψάλλω, παρὰ τὸ διὰ δακτύλων ἐπιψαύειν αὐτῶν. οὕτωϲ Ἡρωδιανόϲ.

408. St. B. 415, 14 s. Λίβυϲ Λιβύϲτιον ὡϲ ἀπὸ τοῦ Αίβυϲτοϲ τοῦ ἀπὸ τοῦ Λίβυοϲ όντοϲ κατὰ πλεοναϲμόν.

409. M. 621, 51: ὀλίοϲ κατὰ διάλεκτον. Ταραντῖνοι γὰρ τὸ ὀλίγοϲ ὀλίοϲ λέγουϲιν ἄνευ τοῦ Ῥνθων ἐν δούλῳ Μελεάγρῳ « λίοιϲιν ὑμῶν ἐμπέφυκ’ εὐψυχία » καὶ « ὀλίον μιϲθόν ». Πλάτων μέντοι ὁ κωμικὸϲ διαπαίζει τὴν λέξιν ὡϲ βάρβαρον καὶ τὸ γίννοϲ ἰννοϲ οὕτω δὲ εἴρηται τὸ ἐξ ἵππου μὲν μητρόϲ, πατρὸϲ δὲ ὄνου. περὶ παθῶν.

410. E. M. 682, 52: ποῖ κῆχοϲ. ζήτει καὶ τοῦτο· ποῖ κῆχοϲ εἰϲ οὐρανόν » καὶ Ἀριϲτοφάνηϲ κ ποῖ κῆχοϲ; εὐθὺ Ϲικελίαϲ καὶ παρὰ Φερεκράτει κποῖ κῆχοϲ, ἐγγύϲ, ηημερῶν γε τεττάρων ». καὶ ἀεὶ μὲν παρε ζευγμένον εὑρήϲειϲ τὸ ποῖ τῷ κῆχοϲ. Ἐρατοϲθένηϲ δὲ λαμβάνει ἐκ ταύτηϲ τῆϲ ϲυντάξεωϲ· ποῦ ἐγγύϲ καὶ εἰϲ τίνα τόπον· ποῦ ἄγχοϲ, ποῦ κῆχοϲ τὸ πῇ κῇ. πῇ ἐγγύϲ, πῇ ἄγχοϲ, ὅπερ ἐϲτὶν ἐν τῷ ἔναγχο, κῆχοϲ. ἔλλειψιϲ ἄρα τοῦ γ κῆχοϲ· ἄγχοϲ ἔχει αὐτὸ ἐν τῷ ἔναγχοϲ. Ἡρωδίαν ὸϲ περὶ παθῶν.

411. St. B. 664, 9: Φιγάλεια πόλιϲ Ἀρκαδίαϲ· Ῥιανὸϲ ἐν ε′ Μεϲϲηνιακῶν «τὴν μὲν ἀνήγετ’ ἄκοιτιν ἐπὶ κραναὴν Φιγάλειαν». μετωνομάϲθη δὲ Φιάλεια δίχα τοῦ γ ἀπὸ Φιάλου τινόϲ.

412. Eustath. 1235. 25: ὅτι κυρίωϲ γέφυρά ἐϲτι γῆ ἐφ’ ὑγρᾶϲ, Ἡρωδιανὸϲ λέγει.

413. St. B. 533, 1: Πορδοϲελήνη νῆϲοϲ περὶ τὴν Λέϲβον· τινὲϲ δὲ ἐκκλίνοντεϲ τὸ δύϲφημον τοῦ ὀνόματοϲ Ποροϲελήνην ἐκάλεϲαν.

τὸ ψαύω, τοῦτο δὲ παρὰ τὸ ψῶ τὸ προϲεγγίζω· τῇ γὰρ κιθάρᾳ προϲεγγίζοντεϲ τὸ παλαιὸν ἔψαλλον. uamquam in E. r. 168, 17 hoc fragmentum ex Symposiϲ profertur, tamen etiam in Pathologia locum habere potuit, cum hac fere admonitione: οὐκ ἔϲτι δὲ πλεοναϲμόϲ, ἀλλὰ παραγωγή ad fr. 409. Locus geminus est in Mon. 19, 25, ubi speciem Tarentinorum magis convenire dicit Herodianus. Caeterum cf. Lehrsium ad l. c., cuius emendationes recepi addens praeterea nomen Ῥίνθων, et Lob. El. I 92. ad fr 410. εὐθὺ pro εὐθὺϲ scripsi cum Valcken.ad Ammon. p. 91, pro εἰ μέν exbibui ἀεὶ μέν, nam dicit nemper κῆχοϲ cum ποῖ coniunctum reperiri, primum Eratosthenem etiam cum ποῦ vocem composuisse. Pherecratis verba explevi ex Ep. Cr. 1 344. 29 cf. Mein. fragm. om. p. 124 ed. min. C4. E.M.512, 23, Apollon. ds adν. 596, 30, qui eodem modo κῆχοϲ ortum putat , sed et alio accentu signat et γ servat κηγχόϲ. Hernhardy ad Said. s. v. Schmidt fr. Didym. p. 59 Hes., Lob. E. 11 262. ad fr. 412. ct. E. Οr. 37, 17, E. M. 299, 11 γέφυρα: ἡ ἐφ’ ὑγροῦ γῆ οἰονεὶ γέφυρά τιϲ οὖϲα et Ep. Cr. 1 104, 6 τοῖϲ τὸ γ ἀποβαλοῦϲι μακρὰ παρακολουθε γέφυγρα γέφυρα.

414. St. B. 301, 3. Ἦλιc: ὁ πολίτηϲ ἀπὸ τῆϲ λιδοϲ γενικῆϲ ἀναλόγωϲ λόγωϲ Ἡλίδειοϲ ὡϲ Ἀδωνίδειοϲ καὶ Εὐπολίδειοϲ κτητικῷ τύπῳ καὶ καθ’ ὕφεϲιν τοῦ δ Ἠλίειοϲ καὶ Ἡλεῖοϲ, ἀφ’οὐ κα κἈλεῖοϲ ζεύϲ » (Callim. fr. 99). Τρύφων δέ φηϲιν ὅτι Ἠλίεοϲ καὶ Ἡλέιοϲ καὶ Ἡλεῖοϲ.

415. E. M. 43, 40: ἀϊτίαϲ: Ἡρωδιανὸϲ προπαροξυτόνωϲ λέγει ἀπὸ. τοῦ αἶτιϲ αἴτιδοϲ αἴτιδαϲ καὶ ἀποβολῇ τοῦ δ αἶτιαϲ καὶ ἀῖτιαϲ.

416. E. M. 247, 5: δαμd (Α 61), ὡϲ Ἡρωδιανόϲ, ἀπὸ τοῦ δϲμάζω γίνεται δαμῶ κατὰ ϲυγκοπήν· τὸ πρωτότυπον δαμάζω, παραγωγὸν δαμῶ, ἐξ οὐ τὸ δάμνω καὶ εἰϲ μι δάμνημι ἀπὸ τοῦ δαμνῶ κτὴν μὲν ἐγὼ ϲπουδῇ δάμνημ’ ἐπέεϲϲι» (ε 893).

417. E. Or. 166, 29: ψιάδεϲ: ὁ Ἡρωδιανὸϲ ἐν τῷ περὶ παθῶν φηϲι, ψακάδεϲ ψαάδεϲ ψιάδεϲ κατὰ ἀποβολὴν καὶ μετάθεϲιν ὁ δὲ Φιλόξενόϲ φηϲιν, ὅτι ψῶ καὶ παραγωγὸν ψάϲω καὶ ψίω, ἀφ’ οὗ ψιάϲ ἡ κατὰ λεπτὸν τοῦ ὕδατοϲ ἔκδοϲιϲ ὡϲ λάμπω λαμπάϲ, ἴλλω ἰλλάϲ «ἰλλάϲιν οὐκ ἐθέλοντα βίῃ δήϲαντεϲ ἄγουϲιν» (Ν 572). ψῶ δὲ ῥῆμα, ἀφ’ οὐ τὸ ψᾶν. οὕτωϲ ἐν τῷ περὶ μονοϲυλλάβων ῥημάτων Φιλόξενοϲ.

418. Ep. Cr. I 252: κεχαρηότα: οὐκ ἀπὸ τοῦ χαίρω, τούτου γὰρ δ παρακείμενοϲ κέχαρκα καὶ ὁ μέϲοϲ κέχηρα, οὔτε ἀπὸ τοῦ χαίρω χαιρήϲω. καὶ τούτου γὰρ ὁ παρακείμενοϲ κεχαιρηκώϲ· ἀλλὰ κρεῖττον λέγειν, ὅτι ἀπὸ τοῦ χαρῶ, ὅπερ γίνεται καθ’ ὑποϲτολὴν τοῦ ι τούτου ὁ παρακείμενοϲ κεχάρηκα ὡϲ ἀπὸ τοῦ βαρῶ βεβάρηκα, ἡ μετοχὴ κεχαρηκώϲ ὡϲ βεβαρηκώϲ, ἡ αἰτιατικὴ κεχαρηκότα ὑφέϲει τοῦ κ κεχαρηότα· τούτῳ δὲ τῷ χαρῶ ϲυνεχῶϲ κέχρηνται οἱ παλαιοί « ϲὺ δ’ οὖν ἐπειδὴ τοῦτο κεχάρηκαϲ ποιῶν » Ἀριϲτοφάνηϲ Ϲφηξίν (v. 764) ὡϲ οὖν ἀπὸ τοῦ βεβαρηκότα ὑφέϲεωϲ γινομένηϲ γίνεται βεβαρηότα, ἀφ’ οὖ κο ad fr. 415. cf. Pitschl de Or. et Orion. p. 64 Bergk ad Alemanis fr. dem exstat ap. Choer. Ortt. 173, 4 auctoris nomine suppresso. ad fr. 416. Ex Herodiani sententia pro τὸ πρωτότυπον δαμῶ, παραγωγὸν δαμάζω sedem formarum δαμάζω et δαμῶ commutavi. Syncope hoc loco latiore intellectu pro ἀποβολή vel ἔλλειψιϲ usurpata est; similiter Βerod. Dicht. 298, 15 μαϲτίω ex μαϲτίζω repetit. ἐφυλαξάμην τὴν ἔλλειψιν τοῦ ζ διὰ τὸ μαϲτίω. Arcad. 164, 20. Lob. Rhem. p. 156 ad fr 417. idem Orion p. 168, 20 ψιάϲ. παρὰ τὸ ψίϲω τὸ ποτίϲω ὁ δὲ ρωδιανόϲ φηϲι τὸ ψείω ϲημαίνει τὸ ἐλαττοῦν τὴν οὐϲίαν οὑτινοϲοῦν ὑποκειμένου signifcat Herodianum, licor ellipsin et metathesin ex ψακάϲ vel ψεκάϲ (nam E. M. 818, 45 ψεκάδεϲ: Ἡρωδιανὸϲ ψεκάδεϲ καὶ ψιάδεϲ ἀποβολῇ καὶ μεταθέϲει) praetulerit, Philoxeni originationem non improbasse. Lobeck. Hhem. p. 286 not. innuit in verbis Philoxeni excidisse καὶ ἀπὸ τοῦ ψάω ψακἀϲ. ad fr. 418. In Epimerismorum adnotamentum inserui locum E. 5, 382, 30 τοῦ ἐϲταλκώϲ οὐκ οἶδε τὴν χρῆϲιν. περὶ πάθουϲ, qui ex huiuscemodi ampliore δ’ ἦλλθον ονῳ βεβαρηότεϲ υlεϲ Ἀχαιῶν» (γ 139), τετληκώϲ τετληκότι ὑφέϲει τοῦ κ κτετληότι θυμῷ (δ 447) πέπτηκα πεπτηκώϲ κπεπτηὡϲ γὰρ ἔκειτο » (χ 362), οὕτωϲ οὖν καὶ ἀπὸ τοῦ κεχαρηκότα ὕφεϲιϲ ἐγένετο τοῦ κ. Ἰϲτέον δὲ ὅτι ἔc’ ὅτε κατὰ τὴν ὕφεϲιν τοῦ κ ϲυϲτολὴ ἐπηκολούθηϲεν, ἑϲτηκότοϲ κἑϲταότοϲ μὲν καλὸν ἀκούειν» (Ι 79) καὶ τῇ ὑφέϲει τοῦ κ ϲυϲτολὴ γίνεται τοῦ η ϲυϲτελλομένου εἴτε εἰϲ τὸ α εἴτε, εἰϲ τὸ ε· εἰϲ μὲν τὸ α οἷον βεβηκώϲ βεβηώϲ καὶ βεβαώϲ — τοῦ δὲ ἑϲταώϲ οὐκ οἶδε τὴν χρῆϲιν. περὶ πάθουϲ. εἰϲ δὲ ε ἑϲτηκώϲ ἑϲτηώϲ ἑϲτεώϲ κἑϲτεότα χ’ αὑτοῦ » διὰ τοῦ τεθνηκώϲ τεθνηώϲ τεθνεώϲ.

419. St. B. 446, 5: Μεϲημβρία πόλιϲ Ποντική· ἐκλήθη ἀπὸ Μέλϲου. βρία γὰρ τὴν πόλιν φαϲὶ Θράκεϲ· ὡϲ οὖν Ϲηλυμβρία ἡ τοῦ Ϲήλυοϲ πόλιϲ, Πολτυμβρία ἡ Πόλτυοϲ πόλιϲ, οὕτω Μελϲημβρία ἡ Μέλϲου πόλιϲ καὶ διὰ τὸ εὐφωνότερον λέγεται Μεϲημβρία.

420. St. B.19, 7. Ἁγνοῦϲ: ὁ δημότηϲ Ἁγνούϲιοϲ ὡϲ Ῥαμνούϲιοϲ ἀπὸ τῆϲ γενικῆϲ προϲόδῳ τοῦ ι τοῦ τ οὐ φυλαϲϲομένου ὡϲ ἐν τῷ Ϲελινούντιοϲ, ’πούντιοϲ, ἰεριχούντιοϲ, τρεπομένου δὲ εἰϲ ϲ καὶ τοῦ πρὸ αὐτοῦ ν ὑφαιρουμένου, Ἀλιμούϲιοϲ, Φηγούϲιοϲ. διακρίνεται ἡ τροπὴ τῷ ἀδιαιρέτῳ τοῦ πρωτοτύπου, ὅπερ Ἀττικοὶ φιλοῦϲι· παρ’ αὐτοῖϲ γὰρ οὐ λέγεται Ἀγνόειϲ ἢ Φηγόειϲ ἢ Μυρρινόειϲ, ὅθεν οὐδὲ διὰ τοῦ λέγεται Ϲιμούντιοϲ, ἀλλὰ διὰ τοῦ ϲ μετὰ τῆϲ ὑφέϲεωϲ τοῦ ν· τὸ δὲ Ϲιμοῦϲ Ϲιμόειϲ διαιρεῖται Λαὶ Ὀποῦϲ πόειϲ. τάχα δὲ καὶ τὰ δοκοῦντα διαιρεῖϲθαι κυριώτερα καθέϲτηκεν, ὅθεν μετὰ τοῦ τ λέγεται Ϲιμούντιοϲ· οὐ γὰρ Ἀττικὰ ταῦτα.

421. St. B. 83, 17 : Ἀμάρυνθοϲ νῆϲοϲ ὐβοίαϲ· τὸ ἐθνικὸν Ἀμαρύνθιοϲ καὶ Ἀμαρύϲιοϲ ὡϲ Τρικορύϲιοϲ· οὕτω γὰρ Παυϲανίαϲ ἐν πρώτῃ (31, 5). ἀναλογώτερον δέ μοι δοκεῖ τὸ διὰ τοῦ θ.

422. E. M. 684, 56, E. Gud. 477, 16: πόϲθη τὸ αiδοον ὁ Ἡρωδιανὸϲ πρόϲθη περὶ παθῶν παρὰ τὸ προκεῖϲθαι καὶ προτεθεῖϲθαι.

praecepto sumptus videtur. Pro ἐϲταλκώϲ, quod nihil offensionis habet, scribendum est ἑϲταώϲ, qui nominativus revera non reperitur. Ϲaeterum sic Herodianum de huiuscemodi participiis iudicasse apparet ex Schol. L. ad Il ε 698 κεκαφηώϲ ὁ Ἡρωδιανὸϲ οὕτω κανονίζει κεκαφηώϲ. καπῶ καπήϲω κεκαπηκώϲ καὶ Ἰωνικῶϲ κεκαπηώϲ καὶ κεκαφηώϲ. Cf. Choer. Diet. 829, 6 ἀπὸ τοῦ γέγηκα καὶ. τέθνηκα καὶ ἕϲτηκα καὶ βέβηκα κατὰ ωναϲ ἀποβάλλεται τὸ κ καὶ γίνεται ἑϲτηώϲ γεγηώϲ βεβαώϲ τεθηώϲ καὶ πάλιν κατὰ τοὺϲ αὐτοὺϲ Ἴωναϲ ϲυϲτολὴ παρακολουθεῖ τοῦ η εἰϲ α καὶ γίνεται ἑϲταώϲ (Θ 565) εἐϲταότεϲ παρ’ ὄχεϲφι καὶ λοιπὸν κατὰ κρᾶϲιν ἐν μὲν τῇ εὐθείᾳ τοῦ ᾶ καὶ ω εἰϲ ω ἑϲτώϲ, βεβώϲ γεγώϲ τεθνώϲ ὥϲπερ βοάω βοῶ, ἐν δὲ τῇ γενικῇ τοῦ αο εἰϲ ω ἑϲτῶτοϲ βεβῶτοϲ γεγῶτοϲ. ad fr. *421. Cum Salmasio probante Lobeckio Proli. p. 423 pro διὰ τοῦ ϲ scripsi διὰ τοῦ θ, quod commendatur etiam praecedente fragmento. ad fr. 422. Extrema verba παρὰ τὸ addidi ex E. ud., quum explicationem Herodianεae originationis confineant.

423. E. Or.101, 25, E. M.481, 46, Zonar. 1349: μέτρον: ὁ Ἡρωδιανὸϲ λέγει· ὡϲ ἀπὸ τοῦ φέρω γίνεται φέρτρον, οὕτω καὶ ἀπὸ τοῦ μείρω τὸ μερίζω καὶ ἀριθμῶ γίνεται μέρτρον καὶ ἀποβολῇ τοῦ ρ μέτρον· καὶ ἀπὸ τοῦ δείρω δέρτρον.

424. Ep. Cr. I 174, 21: ἐν τῷ ἔϲϲευα ἐνδεῖ τὸ ἑ· πολλάκιϲ δὲ ἐπὶ ταύτηϲ τῆϲ διφθόγγου ἐνδεῖ τὸ ϲ « ἀλευάμενοι νίφα λευκήν » (Hes. Op. 533), χεῦαν ἀντὶ τοῦ χεῦϲαν· γέγονε δὲ ἀναδαιπλαϲιαϲμὸϲ τοῦ ἑνὸϲ ϲ ὡϲ ἐν τῷ «ὁ δ’ ἄρ’ ἔθορε μέϲϲοϲ » τὸ δὲ παρακείμενον ῥῆμα δύο πάθη ἀναδέδεκται περὶ τὸ αὐτὸ ϲτοιχεῖον· ὅτε γὰρ ἔνδεια γέγονε τοῦ ϲ, καὶ ἀναδιπλαϲιαϲμὸϲ ὁμοίωϲ τούτου, ἔϲευϲα ἔϲϲευα.

425. Choer. Dict. 673, 9: τὸ κάθῃ καὶ μέμνῃ καὶ δύνῃ ἀποβολὴν πεπόνθαϲι Ἰωνικῶϲ καὶ ϲυϲτολὴν τῆϲ παραληγούϲηϲ ὁμοίωϲ Ἰωνικῶϲ καὶ κρᾶϲιν τῶν φωνηέντων Ἀττικῶϲ οἰον μέμνημαι μέμνηται μέμνηϲαι καὶ κατὰ ἀποβολὴν τοῦ ϲ Ἰωνικῶϲ γίνεται μέμνηαι καὶ κατὰ ϲυϲτολὴν τῆϲ παραληγούϲηϲ πάλιν ἰωνικῶϲ μέμνεαι· καὶ γὰρ οἱ Ἵωνεϲ εἰώθαϲι πολλάκιϲ ἀποβάλλειν τὸ ϲύμφωνον τοῦ δευτέρου προϲώπου ὡϲ ἐν τῷ ἐπίϲταμαι ἐπίϲταται ἐπίϲταϲαι καὶ ἐπίϲτααι καὶ τὴν παραλήγουϲαν πάντωϲ ϲυϲτέλλουϲιν τρέπουϲιν εἰϲ ε οἷον ἐπίϲτεαι, χωρὶϲ εἰ μὴ τὸ δεύτερον πρόϲωπον εἰϲ ο λήγει, τότε γὰρ οὐ ϲυϲτέλλεται ἡ παραλήγουϲα εἰϲ ε, ἀλλὰ φυλάττεται οἷον ἐφάμην ἔφατοἔφαϲο καὶ ἔφαο, ἐξ οὗ καὶ

424a. Ι. Pr. Λ 454: ἐρύουϲι: προπαροξύνεται· ἐνήλλακται γὰρ ὁ ἐνεϲτὼϲ χρόνοϲ ἀντὶ μέλλοντοϲ. οὕτωϲ καὶ Ἀρίϲταρχοϲ. ὁ δὲ Ἀλεξίων περιϲπᾷ οὐκ εὖ, ἐπεί, φηϲίν, ἐν τῷ ἑξῆϲ ϲτίχῳ ὁ μέλλων παρελήφθη περιϲπώμενοϲ· «αὐτὰρ ἐπεί κε θάνω, κτεριοῦϲί με δῖοι Ἀχαιοί ». ἔλαθε δὲ τὸν ἄνδρα ἡ τοιαύτη ὕφεϲιϲ τοῦ ϲ Ἀττικὴ οὖϲα καὶ περιϲπῶϲα τοὺϲ μέλλονταϲ διά τι αἴτιον, εἰ παραλήγοιτο τῷ ι ϲυνεϲταλμένῳ, ὅπερ καὶ ἐπὶ τοῦ τόνδε δ’ ἐγὼ κομιῶ» ( Od. o 546). τὸ μέντοι ἐρύω οὐ δύναται ἔχεϲθαι ταύτηϲ τῆϲ φύϲεωϲ, ἀλλ’ ἔϲτιν ἐνεϲτὼϲ ἀντὶ μέλλοντοϲ.

ad fr. 423. Herodiani testimonium ex Zon. accessit, ubi perverse scriptum est Ἡρωδιανὸϲ λέγει· παρὰ τὸ ἀρῶ γίνεται μέτρον, in ἀρῶ latet ἀριθμῶ explicatio neglegenter omissi μείρω μερίζω. ct. E. M. 257. 25 δέρτρον «δέρτρον ἔϲω δύνοντεϲ »Ὀδυϲϲείαϲ λ (579) παρὰ τὸ δέρω· δέρτρον τὸ δέρμα ὡϲ μείρω μέτρον καὶ φέρω φέρτρον; 752, 44 παρὰ τὸ τείρω τέρτρον ὡϲ φέρω φέρτρον. ad fr. *424. Scripsi pro παρὰ τὸ αὐτὸ ϲτοιχεῖον: περὶ et post pro ὅμοιοϲ τούτῳ —ὁμοίωϲ τούτου De aoristis εἶπα ἤνεγκα ἔδωκα ἔθηκα ἧκα disseruit. Herodian. in Rhematico ap. Choer. p. 611. ad fr. 495. Haec Herodianea esse patet ex insequenti fragmento sermo a. ad fr. [44] cf. Lehre ad h. l.

τὸ προϲτακτικὸν φάο «ἔποϲ φάο μήδ’ ἐπίκευθε » (π 168). ἔϲτιν οὖν μέμνημαι μέμνηται μέμνηϲαι καὶ κατὰ ἀποβολὴν τοῦ ϲ μέμνηαι καὶ κατὰ ϲυϲτολὴν τῆϲ παραληγούϲηϲ μέμνεαι καὶ κατὰ κρᾶϲιν Ἀττικὴν τοῦ ε καὶ α εἰϲ η μέμνῃ ὥϲπερ βέλεα βέλη καὶ μένει τὸ ι προϲγεγραμμένον· καὶ πάλιν ἐϲτὶ δύναμαι δύναται δύναϲαι καὶ κατὰ ἀποβολὴν τοῦ ϲ δύναι καὶ κατὰ ϲυϲτολὴν τῆϲ παραληγούϲηϲ ἤ τροπῇ τοῦ α εἰϲ δύνεαι καὶ. κατὰ κρᾶϲιν τοῦ ε καὶ αι εἰϲ ῃ δύνῃ καὶ μένει τὸ ι προϲγεγραμμένον· καὶ πάλιν ἐϲτὶ κάθημαι κάθηται κάθηϲαι καὶ κατὰ ἀποβολὴν τοῦ ϲ κάθηαι καὶ κατὰ ϲυϲτολὴν τῆϲ παραληγούϲηϲ κάθεαι καὶ κατὰ κρᾶϲιν τοῦ ε καὶ αι εἰϲ ἡ κάθῃ καὶ μένει τὸ ι προϲγεγραμμένον.

426. E. M. 483, 39: καθοῦ. ὁ Ἡρωδιανὸϲ ἀπὸ τοῦ κάθηϲο ἀποβολῇ τοῦ ϲ καὶ τροπῇ.

427. E. M. 316, 25: ἐδήδοται: εἰ μὲν διὰ τοῦ α, ὡϲ Ἀρίϲταρχοϲ καὶ ἄλλοι, ἐϲτι πληθυντικὸν οἷον « ὅϲϲα τοι ἐκπέποται καὶ ἐδήδοται » (χ 56) εἰ δὲ διὰ τοῦ ε, ἐϲτὶν ἑνικόν. ἀπὸ γὰρ τοῦ ἔδω ὁ παρακείμενοϲ ἤδεκα, διπλαϲιαϲμῷ ἐδήδεκα, ὁ παθητικὸϲ ἐδήδεϲμαι, τὸ τρίτον ἐδήδεϲται καὶ ἀποβολῇ ἐδήδεται καὶ ἰωνικῶϲ ἐδήδοται. Ἡρωδιανόϲ.

427a. II. Pr. Λ 659. οὐτάμενοι· παρὰ τὸ οὐτῶ περιϲπώμενον ἐκπίπτει παραγωγὸν εἰϲ μι λῆγον τὸ οὔτημι, ἀφ’ οὗ ἀπαρέμφατον τὸ οὐτάναι καὶ οὐτάμεναι. ἀπὸ δὴ τοῦ οὔτημι γίνεται παθητικὴ μετοχὴ οὐτάμενοϲ καὶ οὐτάμενοι ὡϲ κιχράμενοι. ἀλλ’ οὕ φαμεν ταύτην εἶναι ἐν τῇ νῦν ϲυντάξει, ἀλλ’ ἕτερόν τι αὐτῷ ϲύνηθεϲ ῥῆμα εἶναι τὸ οὐτάζω, ὅθεν καὶ οὔταϲεν ὁ ἀόριϲτοϲ· οὐ γὰρ δὴ ϲυϲτολὴ τοῦ οὔτηϲεν, ὡϲ πρόδηλον κἄκ τοῦ ἀπαρεμφάτου οὐτάϲαι οὐδὲ βαλεῖν » (Π. Ξ 424) καὶ ἐκ τοῦ «οὔταϲται δ’ Ὀδυϲϲεύϲ » (661). τούτῳ δὴ τῷ οὔταϲται παρέθηκε μετοχὴν τὴν οὐταϲμένοϲ «οὔτ’ αὐτοϲχεδίην οὐταϲμένοϲ» (Od. λ 536), ἥτιϲ κατ’ ἔλλειψιν τοῦ ϲ γίνεται οὐτάμενοϲ. προπαρωξύνθη δὲ ὑπὸ τοῦ Ἀριϲτάρχου διὰ τὸν χαρακτῆρα, ἐπεὶ αἱ τοιαῦται μετοχαὶ προπαρωξύνοντο, ἱϲτάμενοϲ, κιχράμενοϲ· ὁ γὰρ ἀνὴρ τῷ χαρακτῆρι μᾶλλον τοὺϲ τόνουϲ προϲνέμει. ἄλλωϲ τε καὶ ἡ γινομένη τοῦ ϲ ὕφεϲιϲ καὶ ἀναδρομὴν ἐργάζεται τόνου.

Choerobosco dilatatus est, ex p. 889, 25 pro ἔποϲ φάτο recepi ἔποϲ φάο et post. πάντωϲ ϲυϲτέλλουϲι addidi ἢ τρέπουϲιν ex sequentibu κατὰ ϲυϲτολὴν τῆϲ παραληγούϲηϲ ἢ τροπῇ τοῦ α εἰϲ ε. ad fr. [427a]. ct. Herod. in Cathol. ap Choer. 837, τὸ οὐτάμενοϲ καὶ ἐληλάμενοϲ ὁ Ἡρωδιανὸϲ οὕ φηϲι κατὰ πάθοϲ γίνεϲθαι προπαροξύτονα ἀπὸ τοῦ οὐταϲμένοϲ καὶ ἐληλαϲμένοϲ, ἀλλ’ ἀπὸ τῶ εἰϲ μι τοῦ τε οὔτημι καὶ ἐλήλημι· καί εἰϲιν ἐνεϲτῶτεϲ ὡϲ ἵϲτημι ἵϲταμαι ἱϲτάμενοϲ. cf. Pros. Cath. p. 471, 16.

428. Ep. Cr. I 227, 27: τὸ κόμη ἐκ τοῦ κόϲμοϲ· ὥϲπερ τὰρ κόϲμον ὁ δημιουργὸϲ ἐνέθηκε τῷ ἀνθρώπῳ τὰϲ τρίχαϲ.

429. E. M. 477, 18, Choer. Epim. in Psalm. 162, 13: ποταμόϲ. παρὰ τὸ ποτάζω ποτάϲω ποταϲμόϲ ποταμόϲ. οὕτωϲ Ἡρωδιανόϲ.

430. E. M. 714, 34: ϲῖτοϲ. λέγει ὁ τεχνικόϲ, ὅτι ὥϲπερ παρὰ τὸ ἐργάζομαι γίνεται ἐργαϲτήϲ καὶ ἀποβολῇ τοῦ ϲ ἐργάτηϲ βαρυνόμενον καὶ ἀπὸ τοῦ δεϲποϲτήϲ δεϲπότηϲ οἰϲτόϲ οἷτοϲ, οὕτω καὶ παρὰ τὸ ϲέϲειϲται ϲειϲτόϲ· ἀποβολῇ τοῦ ϲ καὶ ε ϲῖτοϲ.

431. E. M. 258, 7: δεϲπότηϲ: παρὰ τὸ δεϲπόζω δεϲπόϲω δεδέϲποκα δεδέϲποϲμαι τὸ τρίτον δεδέϲποϲται· δεϲποϲτήϲ ἐξ αὐτοῦ καὶ τῇ ἐλλείψει τοῦ ϲ ἀνεβιβάϲθη ὁ τόνοϲ.

432. E. Or. 29, 1: ἀγαθόϲ. παρὰ τὸ ἀγῶ τὸ θαυμάζω, οὗ παραγωγὸν ἄγημι, ὅθεν ἄγαμαι παθητικόν· παρὰ δὲ τὸ ἀγῶ ἀγάζω γίνεται, ὡϲ ϲκεδῶ ϲκεδάζω· ἀφ’ οὗ ὄνομα ῥηματικὸν ἀγαϲτόϲ καὶ ἀποβολῇ τοῦ ϲ καὶ τροπῇ τοῦ τ εἰϲ θ ἀγαθόϲ ὡϲ ἐπὶ τοῦ κρεμῶ κρεμάϲτρα κρεμάθρα. οὕτωϲ Ἡρωδιανόϲ. ὁ δὲ Φιλόξενόϲ φηϲι ϲύνθετον αὐτὸ παρὰ τὸ ἄγαν θεῖοϲ καὶ ϲυνθέϲει καὶ ϲυγκοπῇ ἀγαθόϲ· ὅθεν οὐ λέγεται ἀγαθώτεροϲ, ἵνα μὴ ὦϲιν δύο ἐπιτάϲειϲ, ἀπὸ τοῦ ἄγαν καὶ τῆϲ ϲυγκριτικῆϲ παραγωγῆϲ.

433. Epim. Ϲr. An. Paris. II 329, 11: θυγάτηρ παρὰ τὸ θύειν κατὰ γαϲτέρα καὶ ὁρμᾶν. λέγεται τὰ θήλεια τάχιον κινεῖϲθαι ἐν γαϲτρὶ ὄντα. οὕτωϲ Ἡρωδιανόϲ.

434. E. M. 557 , 26. λάταξ: παρὰ τὸ λα ἐπιτατικὸν καὶ τὸ ϲτάζω ϲτάξω ϲτάξ καὶ λάταξ ἡ μεγάλη ϲταγὼν. Ἡρωδιανόϲ.

ad fr. *428. cf. Arcad. 110, 11 τὸ κόμη βαρύνεται ἁπὸ τοῦ κόϲμοϲ. γεγονυῖα, κόϲμη γάρ. cf. An. Par. III 317, 10. ad fr. 429. addit ποταϲμόϲ ex Il. Pr. Ω 228 τὸ ποταμὸϲ ἐγένετο παρὰ τὸ ποταϲμὸϲ καθ’ ὑφαίρεϲιν τοῦ ϲ. ad fr. 430. Quamquam Choer. Orth. 25. 12 simila habet (non memoratur tamen δεϲπότηϲ) et ob id τεχνικὸϲ Choeroboscus signifcari potest, tamen quominus ex ipso Herodiano hoc excerptum credatur, nihil obstat et vol s Choeroboscus intelligendus sit, nihil interest , quum is Herodianum ut in ceteris sic etiam hic exscripserit. Herodianeam originem comprobat etiam E. Orion. 146, 20 ubi inter alia Horodianea legitur: ϲῖτοϲ παρὰ τὸ ϲείω ϲειϲτόϲ καὶ ἀποβολῇ τοῦ ϲ καὶ ἐναλλαγῇ τόνου ϲῖτοϲ ὡϲ ἐργαϲτὴϲ ἐργάτηϲ. ad fr, *431. Hoc et superiore fr. et Il. Pr, Λ 659, ubi disorte hypbesi literae ϲ accentum retrahi docetur, ab Herodiani profectum esse ostenditur. ad fr. 32. In initio τινέϲ omisi ut ab epitomatore appositun oblito se postea nomen auctoris addere. Landem originationem habet Choer. Dictat. 72, 29 tacito, ut solet , auctoris nomine.

435. E. M.646, 37: πᾶα: τὸ πᾶα, ὡϲ λέγει Ἡρωδιανὸϲ περὶ παθῶν, ἀπὸ τοῦ πᾶϲα γίνεται.

436. EM. 678, 44: ποῖ: παρὰ Ἀργείοιϲ ἀντὶ τοῦ ποτί ἀφαιρέϲει τοῦ τ, εἶτα ϲυνόδῳ. περὶ παθῶν.

437. Choer. 268, 1 et 280, 25: τὸ τ πέφυκε ἐλλείπειν ἐν τῇ γενικῇ οἷον τάλαντοϲ τάλανοϲ, μέλοντοϲ μέλανοϲ. ὅτι δὲ τοῦ μέλαϲ μέλοντοϲ ἦν ἡ γενική, δηλοῖ τὸ κμελαντείουϲ δ’ ἐπὶ πέτραϲ» διὰ τοῦ ἐξενεχθὲν καὶ τὸ «μελάντερον ἠύτε πίϲϲα» (Δ 277) ὅτι δὲ καὶ τοῦ τάλαϲ τάλαντοϲ ἦν ἡ γενική, δηλοῖ ὁ Ἱππῶναξ εἰπὼν «τί τῷ τάλαντι Βουπάλῳ ϲυνῴκηϲαϲ καὶ ὁ Ἀντίμαχοϲ δὲ γινώϲκει τὴν διὰ τοῦ ντ κλίϲιν, ἐν οἶϲ φηϲιν «οἱ δὲ τὸν αἰνοτάλαντα κατέϲτυγον».

Choer. 386, 3. ἐπειδὴ τὰ εἰϲ αϲ λήγοντα οὐδέτερα πεφύκαϲι πολλάκιϲ. γενέϲθαι καὶ εἰϲ οϲ οἷον δέραϲ δέροϲ, κῶαϲ κῶοϲ, γῆραϲ γῆροϲ, τὰ δὲ εἰϲ οc οὐδέτερα διὰ καθαροῦ τοῦ οϲ κλίνονται οἷον βέλοϲ βέλεοϲ, τεῖχοϲ τείχεοϲ, εἰκότωϲ καὶ ταῦτα τὰ εἰϲ αϲ οὐδέτερα ἔϲχον ἀφορμήν, ὡϲ γινόμενα καὶ εἰϲ οϲ, τοῦ ἔχειν διὰ καθαροῦ τοῦ οϲ τὴν γενικήν καὶ τούτου χάριν ἀποβάλλουϲι τὸ τ οἱ Ἴωνεϲ οἷον κρέατοϲ κρέαοϲ, γήρατοϲ γήραοϲ, κέρατοϲ κέραοϲ.

439. E. M. 593, 34: μυελόϲ παρὰ τὸ ἐν τῷ μυχῷ εἰλεῖϲθαι, μνχελόϲ τιϲ ὤν.

435a. Herod. ap. Thoogn. 158, 19: ἐπὶ τῶν βακχευτικῶν ἐπιρρημάτων ἔϲθ· ὅτε τὸ δαϲὺ πνεῦμα ἀλόγωϲ ἐν τῇ ληγούϲῃ ϲυλλαβῇ ὁρᾶται ὡϲ ἔχει τὸ εὐοῖ εὔἁν εὐα τὸ γὰρ λέγειν, ὅτι εὖ ϲοι ἦν καὶ κατ’ ἕλλειψιν τοῦ ϲ γέγονεν εὖ ο καὶ κατὰ ϲυναφὴν εὐοῖ ἀμφίβολον, εἰ μὴ ἄρα παρὰ τὸ εὐοῖ ὁ Εὔιοϲ παρῆκται.

ad fr. 434. pro subscriptione Ἡϲίοδοϲ secundum Ruhnkenii suspicionem exhibui Ἡρωδιανόϲ, idem fere suppresso auctore habent Eustath. 1170, 53 et Choer. 304, 25 in loco, qui simillimus est Dichr. 283, 25. ad fr. *437 cf. etiam Ep. Cr. 275, 8. ad fr. 439. Boe Herodianeum iudico, quia Arcadius p. 55 vocabula in ελοϲ gravari tradit nisi affecta sint et hanc ob causam notat oxytona ὀβελόϲ, quod prosthesi auctum est, et μυελόϲ, quod collato nostro loco Herodianus ellipsi affectum iudicavit ad fr. [435a]. cf. insignem locum E. M. 391, 15, ubi ellipsis literae c statuitur, quem ex Apollonii Dyscoli περὶ πνευμάτων libro manasse suspicatur Ahrens de dial. Dor. p. 75. ef. Pros. Cath. 503, 13 et Uhligium Mus. Rhen. XIX p. 34 seqq

440. E. M. 620, 36: «ὅκκα δὲ γυνὰ εἴην »· παρ’ Ἀλκμᾶνι (fr. Bergk). τὸ ὅτε ὄκα λέγει ἡ διάλεκτοϲ, εἶτα διπλαϲιάϲαϲα ὄκκα. περὶ. παθῶν.

441. E. M. 582, 43: μέλλιχοϲ: κακῶϲ λέγουϲιν οἱ λέγοντεϲ μέλλιχοϲ γίνεϲθαι παρὰ τὸ μείλιχοϲ ὡϲ κείρω κέρρω, ὡϲ λέγει ὁ Ἡρωδιανόϲ, ὅτι οὐδέποτε οἱ Αἰολεῖϲ ἐπὶ τοῦ πλεοναϲμοῦ τοῦ ι ἀναδιπλαϲιάζουϲι τὰ ϲύμφωνα οἶον τὸ κενή γίνεται κεινή καὶ οὐ γίνεται παρ’ αὐτοῦ κέννη· τὸ γὰρ ξέννοϲ οὐκ ἀπὸ τοῦ ξεῖνοϲ, ἀλλ’ ἀπὸ τοῦ ξένοϲ ἐϲτίν· ἐπὶ γὰρ τῶν βραχειῶν ϲυλλαβῶν ποιοῦϲιν τοῦ ϲυμφώνου ἀναδιπλαϲιαϲμὸν οἷον θεράπων θεράπων, ἔνη ἔννη, ἔϲτι καὶ ὄνομα πόλεωϲ.

442. E. M. 344, 1: ἔννη: ἔϲτι νῶ, ϲημαίνει τὸ νήθω· ὁ παρατατικὸϲ καὶ ἐπὶ πρώτηϲ ϲυζυγίαϲ καὶ ἐπὶ δευτέραϲ. εἰ γάρ ἐϲτι νώμενοϲ ὡϲ κλώμενοϲ, δηλονότι ἐϲτὶ δευτέραϲ· τοῦ νῶ παρατατικὸϲ ἔνων ἔνηϲ ἔνη καὶ πλεοναϲμῷ τοῦ ν ἔννη. οὕτωϲ Ἡρωδιανόϲ.

443. E. M. 659, 48: Πελοπόννηϲοϲ: δύναται καὶ τοῦτο πλεοναϲμῷ ἔχειν τὸ ν. παρὰ γὰρ τὴν Πέλοποϲ γενικήν· ὡϲαύτωϲ καὶ τὸ Προκόννηϲοϲ ἀπὸ τοῦ Προκόνηϲοϲ. περὶ παθῶν.

444. E. M. 579, 25: Μεννέαϲ. ὡϲ παρὰ τὸ θράϲοϲ Θραϲέαϲ καὶ θάλοϲ Θαλέαϲ, οὕτω καὶ παρὰ τὸ μένοϲ Μενέαϲ καὶ πλεοναϲμῷ τοῦ ν Μεννέαϲ.

445. E. M. 135, 40: ἀργεννόϲ: ὁ λευκόϲ· παρὰ τὸ ἀργόϲ γίνεται ἀργεινόϲ ὡϲ ἐρατόϲ ἐρατεινόϲ καὶ ἀργεννόϲ ἐνδείᾳ μὲν τοῦ ι, πλεοναϲμῷ δὲ τοῦ ν.

440a. Arcad. 34, 1: τὸ ἄγγριϲ ἡ ὀδύνη δεδιπλαϲίαϲται.

440b. Ι. Pr. Ε 203: ἄδδην: Νικίαϲ διὰ δύο δ γράφει διὰ τὸ μέτρον ὁμοίωϲ τῷ κύον ἀδδεέϲ» (ll. 5 481) καὶ ψιλοῖ. Ἀρίϲταρχοϲ δὲ δι’ ἑνὸϲ δ καὶ βραχέωϲ καὶ δαϲέωϲ.

ad fr. 441. Verba οἱ λέγοντεϲ usque al κέρρω ex superioribus supplevi: adhibui praeterea L. Sorb. ap. Bastium ad Gregor. p. 610. Simillima docet Choer. Ortt. 242, 15 et quos citat Ahrens de dial. Aeol. p. 62 not. Caeterum Herodianus κέννοϲ non abiudicat Aeolibus, ut Ahrens putat, sed id tantum dicit κέννη non a κεινή formari. cf. Ttetsz. in Schol. ad Hesiod. p. 260, 32 266,6 et 420,23. ad fr. 443 cf. Strab. XIII 618 et Mein. ad St. B. 121, 12 Ἀρκόνηϲοϲ, qui duplex vv in nominibus a vocabulis tertiae declinationis compositis locum habere, simplex in reliquis perhibet. ad fr. *445. Quae in E. M. sequuntur, ubi traditur i in v mutari, sunt ex. Heraclide ap. Eustath. cf. Ahrens de dial. Dor. p. 164.

446. Choer. Orth. 233, 9: κτείνω. οἱ Αἰολεῖϲ κτενῶ λέγουϲιν ἀποβάλλοντεϲ τὸ ι καὶ διπλαϲιάζοντεϲ τὸ ϲύμφωνον ὡϲ κείρω κέρρω.

448. Choer. Ortt. 259, 7: ϲίνονται: διὰ τοῦ ι· οἱ γὰρ Αἰολεῖε ϲίννονται λέγουϲι καὶ οὐχὶ ϲέννονται.

449. Choer. Orth. 209, 12: εἷμα: ἔμμα φαϲὶν οἱ Αἰολεῖϲ ἀποβάλλοντεϲ τὸ καὶ διπλαϲιάζοντεϲ τὸ ϲύμφωνον ὥϲπερ κείρω κερῶ καὶ φθείρω φθερῶ.

450. E. M. 65, 40. Πέρραμοϲ: Πρίαμοϲ Αἰολικῶϲ· πότε δύο ρρ καὶ πότε ἕν ; καὶ ἔϲτιν εἰπεῖν, ὅτι, ἐὰν ϲύμφωνον ἐπιφέρηται ἕν οἷον τρίτοϲ τέρτοϲ, οὐκέτι δύο ρρ· οὐ γὰρ ἠδύνατο δύο ρρ· καί γε ἐὰν μὲν ᾖ καθαρόν, δύο· ἐὰν δὲ ϲύμφωνον, ἕν, οἷον κοπρία κόπερρα ὑπερθέϲει, Πρίαμοϲ Πέρραμοϲ. περὶ παθῶν.

451. E. M. 587, 12: μετέρα· τοῦτο τὸ πάθοϲ τῆϲ Αἰολικῆϲ ἐϲτι διαλέκτου οἷον «αἰτιάο(?) τὰ μέτερα.» ὁ γὰρ μέτριοϲ μέτερροϲ παρ’ αὐτοῖϲ εἴρηται.

452. Ep. Cr. I 45, 13. ἀλλότεροϲ: ἐπὶ τούτου οὐκ ἔϲτι παραγωγή, ἀλλ’ ὑπέρθεϲιϲ Αἰολίδοϲ διαλέκτου, ἣ τὸν Πρίαμον Πέρραμον λέγει καὶ τὴν κοπρίαν κόπερραν· ἀλλότριοϲ οὖν ἦν καὶ καθ’ ὑπέρθεϲιν γέγονεν ἀλλότεροϲ.

453. E. M. 262, 53, Choer. Ortt. 194, 10: ἐκ τοῦ δέρω δέρη καὶ πλεοναϲμῷ τοῦ ι δειρή· οἱ μέντοι Αἰολεῖϲ δέρα λέγουϲι καὶ κατὰ μεταϲχηματιϲμὸν δέρριϲ.

454. S. B. 210, 18: οἱ Περραιβοὶ Αἰολεῖϲ ὄντεϲ ἐδίπλουν τὰ ϲύμ ad fr. 446. Hoc et sequentia fragmenta ex Choer. Orth. recepi. Nam quamquam ex Herodiani Orthographia propter scripturam per ει vel ι deprompta videntur, tamen fragmenta Herodiani nomine subscripta dubitari non sinunt, quin Herodian. etiam in libro περὶ παθῶν huiuscemodi praecepta proposuerit. ef. Ahrens de dial. Aeol. p. 5 2 et 53 cum notis. ad fr. 449. et. Herod. Mon.. 43, 9 ἔρρω· οὐδὲν ῥῆμα λῆγον εἰϲ ρ διϲύλλαβον κατὰ τὴν τῶν ποιητῶν χρῆϲιν καὶ τῶν πεζῶν ἔχει τὴν πρὸ τέλουϲ ϲυλλαβήν εἰϲ p καταλήγουϲαν, ἀλλὰ μόνον τὸ ἔρρω. — τὰ δὲ τοιαῦτα Αἰολικὰ ἦν ἔχοντα κοινά, ἱμέρρω, ἀγέρρω, οἰκτίρω, ὀλοφύρω. εἴπερ οὖν Αίολικόν, ζητητέον τί αὐτοῦ ἧν κοινόν. οὐ γὰρ αὐτὸ τὸ φθείρω, ὡϲ οἴονταί τινεϲ. ad fr. 450. cf. Ahrens de hal. Aeol. p. 55 seq. cum not. 24. ad fr. *452. Etiam hoc praeceptum hic posui, quamquam de duplicata litera. p in hac voce nullum disertum testimonium monente Αhrensio (p. 56) adest, ne similis discerperem. ad fr. 453 cf. Ahrens de dial. Aeol. p. 59 cum not. 39. Caeterum hanc materiam delibavimus tantum hoc loco plenior Orthographiae reservantes. φωνα Περραιβοὺϲ ἑαυτοὺϲ καλοῦντεϲ καὶ πόλιν Γόννον διὰ δύο νν τὴν πόλιν. γόννα γὰρ οἱ Αἰολεῖϲ τὰ γόνατα.

455. E. M. 381, 22 (Ep. Cr. 1 137, 6). ἔϲϲεται. τετραχῶϲ προφέρεται· ἔϲεται δι’ ἑνὸϲ ϲ κοινῶϲ, ἔϲϲεται διὰ δύο ϲϲ ποιητικῶϲ· οἱ γὰρ Ϲικελοὶ τὰ ἐπὶ μελλόντων ῥήματα, προηγουμένων βραχέων φωνηέντων, διπλαϲιάζουϲι τὸ ϲ, τελέϲϲω λέγοντεϲ· ὁμοίωϲ καὶ τὸ ἔϲω ἕϲϲω. ἐκ τοῦ ἔϲεται γίνεται ϲυγκοπῇ ἔϲται. λέγεται καὶ ἐϲϲεῖται Δωρικῶϲ Ἰλιάδοϲ B (393) «οὔ οἱ ἄρκιον ἐϲϲεῖται φυγέειν κύναϲ». τοῦ δὲ ἐϲϲεῖται ὁ κανών· ἐπὶ τῶν μέϲων μελλόντων οἱ Δωριεῖϲ παρεντιθέντεϲ τὸ ι προπεριϲπωμένωϲ προφέρουϲιν οἷον πλευϲεῖται, ῥευϲεῖται, ἐϲϲεῖται.

456. Choer. Dict. 608, 12. ὁ πρῶτοϲ ἀόριϲτοϲ ἢ φύϲει μακρᾷ θέλει παραλήγεϲθαι οἶον ἐποίηϲα ἐϲτεφάνωϲα, ἐδάνειϲα, ἢ θέϲει μακρᾷ οἷον ἔνυξα, ἔπλιξα, ἔγραψα, ἔκοψα ἢ καὶ φύϲει καὶ θέϲει μακρᾷ οἷον ἤλειψα ἤμειψα, ὅθεν ἀναλογώτεροί εἰϲιν οἱ ποιηταὶ ἐπὶ τῶν ἐχόντων ἕν c καὶ βραχὺ παραληγομένων ἀναδιπλαϲιάζοντεϲ τὸ ϲ οἷον ἐτέλεϲα ἐτέλεϲϲα, ἐϲύριϲα ἐϲύριϲϲα, ἐγέλαϲα ἐγέλαϲϲα, ἵνα εὑρεθῇ μακρὰ ἡ παραλήγουϲα.

457. Ep. Cr. I 218, 18: κονίῃϲι. ἡ διὰ τοῦ ϲι ἐπέκταϲιϲ εἰ μὲν ἔχει δύο ϲϲ, ἕν τὸ φωνῆεν θήρεϲϲι, κύνεϲϲι, εἰ δὲ δύο φωνήεντα, ἕν τὸ ϲ

455a. Arcad. 76, 15: τὸ κάϲϲοϲ ἀπὸ τοῦ κάϲοϲ γίνεται κατὰ πλεοναϲμὸν τοῦ ϲ.

ad fr. *455. Ι. Pr. B 393 ex Lehrsii emendatione: προπεριϲπαϲτέον τὸ ἐϲϲεῖται· οὐ γὰρ προπαροξυντέον, ὥϲ τινεϲ. ἐπεὶ Δώριον. ἤδη γὰρ πολλὴ χρῆϲι. τῶν τοιούτων παρὰ Ἀττικοῖϲ. Comparandus est Eustath. 655, 13, ubi λέγει (sc. antea nominatus παλαιόϲ τιϲ τεχικόϲ) καὶ δὲ καὶ Ϲικελικὸν εἶναι τὸ ἔϲϲεται, οὐ μὴν Αἰολικόν. Ϲικελοὶ γάρ, φηϲι, διπλαϲιάζουϲιν ἐν τοὶϲ τοιούτοιϲ τὸ ϲ, Δωριεῖϲ δὲ τοιούτουϲ μέϲουϲ παρενθέϲει τοῦ ι προφερόμενοι περιϲπῶϲι, πλευϲεῖται, πορευϲεῖται, ῥευϲεῖται· οὕτω γοῦν καὶ «ἄρκιον ἐϲϲεῖται φυγέειν». Δίων μέντοι ἔϲϲειται προπαροξυτόνωϲ φηϲὶ λέγων, ὅτι τὰ εἰϲ μακρὸν λήγοντα τῷ αὐτῷ λέγεται τόνῳ τοῖϲ ὁλοκλήροιϲ καὶ ἐν τῇ τοῦ ι παρενθέϲει οἶον ϲφέων ϲφείων, ϲπέουϲ ϲπείουϲ, δέουϲ δείουϲ, ὅθεν εἰ καὶ τὸ ἔϲϲεται εἰϲ μακρὸν περατοῦται, εἰϲ δίφθογγον γάρ, πάλιν ἐν τῇ τοῦ ι παρενθέϲει ἔϲϲειται γενήϲεται ἐν τῷ αὐτῷ τόνῳ· νικῶϲι δὲ ὅμωϲ τὸν Δίωνα οἱ προπεριϲπῶντεϲ τὸ ἐϲϲεῖται. Quod duplicationem literae ϲ apud Siculos attinet, non obliviscendum est Herodianum ap. Theogn. 56, 18 Ϲυρακόϲιοϲ scribere, οὕτω γὰρ Ἡρωδιανὸϲ ἐν τῇ καθόλου διὰ δύο ϲϲ καὶ διὰ τοῦ ὃ γράφων τὸ ὄνομα παραδίδωϲιν. Do Eustathii loco et de technico iam dixi ad fr. [213f]. ad fr. 457. Quae sequuntur. ϲεϲημείωται «λιμέϲι τε καὶ ἀκταῖϲ» (Μ 284) καὶ «ο τε παρὰ θεαῖϲ ἀγάαϲθαι» (ε 119) male praecedentibus ex Choer. libro περὶ ad fr. [445a]. cf. II. Pr. 80 ubi μέϲϲοϲ memoratur cum Lehrsii adnotatione et Herodianus (in Cathol.) ap. Eustath. 1746, 30: θαυμαϲτὸν οὐδέν, εἶπερ τὰ εἰϲ o2 λήγοντα τῷ ο παραληγόμενα φιλεῖ ἕν ἔχειν ϲ εἰ μὴ κατὰ πάθοϲ διπλοῦται ὡϲ τὸ τόϲϲοϲ· τοῦτο γὰρ μόνον ἔϲχεν διϲϲὸν αὐτό.

ἀνθρώποιϲιν Ἀλχαιοῖϲιν καὶ «ἐϋξέϲτῃϲ ἐλάτῃϲι » (H 5)καὶ κονίῃϲι κὰδ δ’ ἔπεϲ’ ἐν κονίῃϲι μακών» (Π 469). ἔρρωται ὁ κανών χωρὶϲ εἰ μὴ μέτρον βιάϲαιτο ὡϲ ἐν τῷ «παρ’ οἴεϲιν ἢ παρὰ βουϲίν » (ο 386) «αἴγεϲιν ἢ ὀΐεϲϲι » (Κ 486).

458. Ep. Cr. I 323, 27: ὅττι: «ὅττι τοι ἐν μεγάροιϲι κακόν τ’ ἀγαθόν τε τέτυκται (δ 392). τὸ ὅτι πῇ μὲν ϲύνδεϲμοϲ αἰτιολογικόϲ, πῇ δὲ ὄνομα. καὶ τοῦτο διάφορον· ἤτοι γὰρ ἓν μέροϲ λόγου νοούμενον ἢ ἐν δύο λέξεϲι λαμβανόμενον· πῇ μὲν γὰρ ἀκόλουθον τῷ ὅϲτιϲ, ἐξ οὐ καὶ θηλυκὸν γίνεται ἥτιϲ καὶ οὐδέτερον ὅτι· καὶ ὡϲ ἐν τῷ ὅϲτιϲ δύο λέξειϲ, οὕτω καὶ τὸ ὅτι· ποτὲ δὲ ἓν μέροϲ λόγου· τοῖϲ γὰρ πύϲμαϲιν εἴωθεν προϲέρχεϲθαι ἀναφορικὸν μόριον τὸ ο, ποῖοϲ ὁποῖοϲ, πόϲοϲ ὁπόϲοϲ. τοῦτον τὸν τρόπον τὸ τίϲ γίνεται κατὰ ἀναφορὰν ὅτιϲ ἐν μιᾷ λέξει καὶ ἀνεδόθη ὁ τόνοϲ· τὰ γὰρ πύϲματα βαρύνεϲθαι θέλει ὑπὲρ μίαν ϲυλλαβὴν ὄντα· οὐκ ἀντίκειται τὸ ποδαπόϲ· τὰ γὰρ διὰ τοῦ δαποϲ ἅπαντα ὀξύνονται, παντοδαπόϲ, τηλεδαπόϲ, ἀλλοδαπόϲ, ἡμεδαπόϲ. ἔνθεν καὶ τὸ ποδαπόϲ ἠκολούθηϲε τῷ χαρακτῆρι· ἀλλ’ οὐδὲ τὸ ποϲαχῶϲ ἀντίκειται· καὶ γὰρ τὰ διὰ τοῦ αχωϲ ἐπιρρήματα περιϲπᾶται, ἑξαχῶϲ, ἑπταχῶϲ· τούτῳ τῷ λόγῳ καὶ τὸ ποϲαχῶϲ περιεϲπάϲθη. ἐπεὶ δὲ τὸ ἀναφορικὸν ο φυλάϲϲεται κατὰ πᾶν γένοϲ, ὁποῖοϲ καὶ ὁποία καὶ ὁποῖον, κεκοινώνηκε τὸ ὅτιϲ καὶ ἐν τῷ θηλυκῷ· τούτου γὰρ τὸ θηλυκὸν ὅτιϲ καὶ τὸ οὐδέτερον ὅτι τὸ γὰρ τίϲ φύϲει κοινὸν ἀρϲενικοῦ καὶ θηλυκοῦ. ἰϲτέον ὅτι ἐὰν φθάϲῃ γενέϲθαι ἀναδιπλαϲιαϲμὸϲ τοῦ ὅττι, ἐν μιᾷ λέξει ἐϲτὶ τὸ ὄνομα καὶ οὔτε τῷ ϲυνδέϲμῳ ϲυμπίπτει οὔτε τῷ ἑτέρῳ ὀνόματι τῷ ὅτι τῷ ἐν δύο λέξεϲι νοουμένῳ. καὶ εἰ μέν ἐϲτιν ὅτι δι’ ποϲότητοϲ in E. M. 166, 43 (Cr. An. Ox. II 307, 14 ubi tamen locus non tam plenus est quam in E. M.) assuta sunt, non enim ad geminationem literae ϲ pertinent, sed ad terminationem αιϲ, quam Choerob. praeeunte, ut videtur, Herodiano in perpaucis tantum exemplis non in ηϲ sive ῃϲι transire docet. De duplicatione literae ϲ in dativis epectasi auctis egit Herod. in Pros. Odyss. ap. Choer. p. 462, 30: ὁ διπλαϲιαϲμὸϲ τοῦ ϲ ἴδιόϲ ἐϲτι τῶν ὑπὲρ δύο ϲυλλαβὰϲ δοτικῶν πληθυντικῶν, αἵτινεϲ καὶ μόνωϲ βαρύνονται οἷον κύνεϲϲι θήρεϲϲιν· οὕτωϲ οὖν καὶ ϲπέεϲϲι, τοῦτο τοίνυν ϲυγκοπὲν καὶ γινόμενον ϲπέϲϲι διὰ μὲν τὴν διϲυλλαβίαν ὤφειλεν ὀξύνεϲθαι, διὰ δὲ τὸν διπλαϲιαϲμὸν τοῦ ϲ ὅϲτιϲ ἀεὶ ἐν βαρυνομέναιϲ δοτικαῖϲ θεωρεῖται, κατὰ τοῦτο ἐβαρύνθη· τὸ «ποϲϲὶ δ’ ὑπὸ λιπαροῖϲιν ἐδήϲατο» ἔχει διπλαϲιαϲμὸν τοῦ ϲ καὶ οὐ βαρύνεται, ἀλλ’ οὐ παραλήγοντοϲ τοῦ ε ὥϲπερ ἐπὶ τῶν προλεχθέντων παραδειγμάτων οἷον τοῦ κύνεϲϲι καὶ θήρεϲϲι καὶ τῶν τοιούτων cf. lo. Alex. 11, 21. ad fr. *458. Quamquam hoc egregium adnotamentum tota expositione congruit cum Apollonii doctrina de coniunct. p. 502, de pron. p. 33 seqq , et prae sertim de syntaxi p. 5ὁ seqq , tamen non dubitavi inter Herodiani περὶ παθῶν fragmenta recipere, quum cardo expositionis vetatur in passione diplasiasmi et quae de hac affectione disputantur, apud Apollonium desiderantur praeterea. si locos Apollonii citatos cum hoc articulo accurate comparaveris, Herodianeam simplicitatem explicationis et perspicuitatem prae Apollonii perplexitate et contorsione praelucere videbis. ln rebus antem et vel in verbis saepissime Herodianum cum patre concinere iam diu notum est. Caeterum post ἕν ἄρα μέροϲ pa ticulam, quam sb epitomatore insertam opinor omisi: ἔϲτιν οὖν ἐνταῦθα ὄνομα πυϲματικὸν κατὰ ἀναφορὰν εἰλημμένον οὐδέτερον ἑνικὸν ἁπλοῦν πτώϲεωϲ εὐθείαϲ, ἡνίκα γὰρ τοῦ οὐδετέρου ᾖ τὸ ῥῆμα, τηνικαῦτα τὸ οὐδέτερόν ἐϲτιν ὀρθόν, οἷον εβέλοϲ ἔπεϲεν» αὐτὸ τὸ βέλοϲ ἔχει τὸ πεϲεῖν εὐθείαϲ ἄρα, ὡϲ εἰ καὶ λέγοιϲ ἑνὸϲ τ, ἀμφιβάλλεται, ἕτε ἓν μέροϲ λόγου εἴτε δύο εἰ δὲ ὅττι διὰ δύο ττ, ἐπίκριϲίϲ ἐϲτι τοῦ ἑνὸϲ ὀνόματοϲ. ἐπὶ γὰρ τῶν πυϲμάτων γίνεται διπλαϲιαϲμὸϲ τοῦ ϲυμφώνου κατὰ ἀναφορὰν γινομένων, πῶϲ ὅππωϲ, ποῖοϲ ὁπποῖοϲ ὁπποίη « ὁπποίηϲ δ’ ἐπὶ νηὸϲ ἀφίκετο» (α 171), οὕτωϲ τί καὶ ὅτι καὶ ὅττι ἓν ἄρα μέροϲ λόγου.

διὰ τί τὰ πυϲματικὰ ὑπὲρ μίαν ϲυλλαβὴν ὄντα οἶον πηνίκα, ὅταν ἀναφορικὰ γένηται, τὸν αὐτὸν τόνον φυλάϲϲει οἶον ὁπηνίκα, τὰ δὲ μονοϲύλλαβα ἀνοβιβάζει; ἐπειδὴ τὰ μονοϲύλλαβα οὐκ εἶχε τὸν τόνον φυϲικόν. τὰ γὰρ πύϲματα βαρύνεϲθαι θέλει, χαρακτῆροϲ μὴ ἀντικειμένου, ὡϲ εἴπομεν διὰ τὸ ποδαπόϲ καὶ ποϲαχῶϲ, ποῖοϲ, πόϲοϲ, πηνίκα· τὰ δὲ μονοϲύλλαβα οὐκ ἠδύνατο βαρύνεϲθαι, ἐκώλυε γὰρ ἡ μονοϲυλλαβία ὅταν οὖν προϲλάβῃ τὸ ἀναφορικὸν ο καὶ γένηται ὑπὲρ μίαν ϲυλλαβήν, ἀναλαμβάνει τὸν ὀφειλόμενον τόνον καὶ βαρύνεται οἷον ποῦ, ὃ καὶ πῇ λέγεται, καὶ πῶϲ ταῦτα οὐ φυϲικῶϲ περιεϲπάϲθη, ἀλλὰ κατ’ ἀνάγκην. οὐ γὰρ ἠδύνατο βαρύνεϲθαι μονοϲύλλαβα ὄντα· ἀναγκαίωϲ ἄρα περιϲπᾶται καὶ δυνάμει διὰ τῆϲ περιϲπωμένηϲ βαρύνεται· ἐὰν οὖν προϲέλθῃ τὸ ο καὶ ϲχῇ τὴν ποϲότητα τῆϲ βαρείαϲ, ἀναλαμβάνει καὶ τὴν βαρεῖαν ὅπωϲ· τὸ αὐτὸ καὶ ἐπὶ τοῦ τίϲ· τοῦτο γὰρ βαρύνεϲθαι μὲν οὐ δύναται διὰ τὴν μονοϲυλλαβίαν οὐδὲ περιϲπᾶται διὰ τὴν βραχεῖαν κατάληξιν· ἀναγκαίωϲ ἄρα ὀξύνεται· ὅταν δὲ γένηται μετὰ τοῦ ο, ἀποδίδοται αὐτῷ ἡ βαρεῖα καὶ ἀναδίδοται ὁ τόνοϲ· οὐ μὴν ἐπὶ τοῦ ϲυνδέϲμου οὐδ’ ἐπὶ τοῦ ἑτέρου ὀνόματοϲ. ὁ γὰρ κανὼν ἐπὶ τῶν ἔχόντων ἀναφορικὸν τὸ ο μόριον.

Τινὲϲ δὲ ψιλοῦϲι τὸ ὅττι καὶ τὰ λοιπά, Αἰολικὸν ἀναδιπλαϲιαϲμὸν οἰόμενοι εἷναι· διὰ τοῦτο δὲ καὶ ἀναπέμπουϲι τοὺϲ τόνουϲ. ἀλλ’ οὐκ ἔϲτιν ὁ διπλαϲιαϲμὸϲ ἐπὶ τούτων Αἰολικόϲ, ἀλλ’ ἴδιοϲ αὐτῶν τῶν ἀναφορικῶν. εἴπωμεν οὖν, ποίων ϲυμφώνων γίνονται παρ’ ἡμῖν διπλαϲιαϲμοὶ καὶ τίνων παρ’ Αἰολεῦϲι· παρ’ ἡμῖν τοίνυν τῶν ψιλῶν ἀναδιπλαϲιαϲμοὶ γίνονται, τοῦ π ἐν τῷ πάπποϲ, ἵπποϲ, τοῦ τ ἐν τῷ κόττοϲ, τοῦ κ ἐν τῷ μίκκοϲ· ἐπὶ δὲ τῶν ἀμεταβόλων Ὕλλοϲ, κόμμο, θύννοϲ, ὄρροϲ, πυρρόϲ καὶ τοῦ ϲ κιϲϲόϲ καὶ τοῦ γ φθόγγοϲ. εἴ που δὲ ποιητικῶϲ καὶ διὰ τοῦ δ ἄδδην. παρ’ Αἰολεῦϲι δὲ τῶν ἀμεταβόλων γίνεται, ἀγείρω ἀγέρρω, ἐγείνατο ἐγέννατο, ϲτειλάμεναι ϲτελλόμεναι, εἰμα ἕμμα καὶ τοῦ ϲ τοϲοῦτον τοϲϲοῦτον. ἄλλου δὲ ϲυμφώνου παρ’ αὐτοῖϲ οὐ γίνεται, ἔνθεν ϲημειούμεθα τὸ «πεφύγγων». οὐ γὰρ εἰώθαϲιν αὐτοὶ τὸ γ διπλαϲιάζειν· ἐὰν οὖν ἕτερον διπλαϲιαϲμὸν παρ’ αὐτοῖϲ εὕρῃϲ, τῷ κοινῷ ἐχρήϲαντο καὶ οὐκ ἰδίωϲ ἐποίηϲαν. εἰ οὖν παρακολουθεῖ τοῖϲ ἀναφορικοῖϲ τὸ διπλαϲιάζεϲθαι, κοινὸν καὶ οὐ τῆϲ διαλέκτου «οἶκοϲ ἔπεϲεν »· ἐὰν δὲ γένηται «βέλοϲ ἥρπαϲε» τὸ ἁρπάϲαι ἕτερον ἔχει· καὶ τοῦτο γίνεται αἰτιατικῆϲ, ὡϲ εἰ καὶ λέγοιϲ «λίθον ἥρπαϲεν» εἰ οὖν τέτυκται ῥῆμα, τὸ ὅττι ἐϲτὶν εὐθείαϲ ἄρα, ὡϲ εἰ καὶ λέγοιϲ «τὶϲ τέτυκται». Leviora menda, quae tacite correxi, ne commemorem, inserui post διὰ τί πυϲματικὰ verba ὑπὲρ μίαν ϲυλλαβὴν usque ad οἶον, tum post τὰ μονοϲύλλαβα interieci οὐκ, post ἀναδίδοται· ὁ τόνοϲ; ante καὶ ου τῆϲ διαλέκτου ἐϲτίν posui κοινόν. ἐϲτίν, οἷον ποῖοϲ ὁπποῖοϲ, πόϲοϲ ὁππόϲοϲ, ὅϲοϲ ὅϲϲοϲ. κακῶϲ ἐκεῖνοι ψιλοῦϲιν. —οὐ ϲύνδεϲμοϲ οὖν τὸ ὅττι ἐνταῦθα οὐδὲ ὄνομα ἐν δυϲὶ λέξεϲιν, ἀλλ’ ἐν μιᾷ. ὁ γὰρ διπλαϲιαϲμὸϲ ἀναφορικὸν τοῦτο ἐξηγεῖται, τὸ δὲ ἀναφορικὸν τὸ ἓν ὄνομα δεικνύει ὡϲ τὸ ὁποῖοϲ.

ἄλλοι δὲ ἐπὶ τῶν προκειμένων ἡγοῦνται τὸ ο ἄρθρον εἶναι· κωλύει δὲ καὶ τὸ τοῦ ϲημαινομένου καὶ τὸ τῆϲ φωνῆϲ· εἰ γὰρ κατὰ παράθεϲιν τὸ ο ὡϲ ἄρθρον κατὰ παράθεϲιν, πῶϲ φυλάϲϲεται καὶ ἐπὶ τοῦ θηλυκοῦ καὶ οὐδετέρου ὁποῖοϲ ὁποία ὁποῖον· ἐχρῆν γὰρ ἐπὶ τοῦ θηλυκοῦ τὸ η, ἐπὶ τοῦ οὐδετέρου τὸ το πῶϲ δὲ καὶ οὐκ ἀνεδόθη ὁ τόνοϲ; τὰ γὰρ εἰϲ οϲ περιϲπώμενα ἀναδίδονται κατὰ ϲύνθεϲιν, δοῦλοϲ ϲύνδουλοϲ, κοῦροϲ ἐπίκουροϲ· εἰ οὖν ποῖοϲ, ὤφειλεν, εἰ ὁ κατὰ ϲύνθεϲιν ἦν, προπαροξύνεϲθαι ὅποιοϲ. εἰ δὲ οὐ προπαροξύνεται, οὐ ϲυντέθειται· ἀλλ’ οὐδὲ ἄρθρον ποτὲ μετὰ πύϲματοϲ ϲυντάϲϲεται. ἐναντίον γὰρ ἄρθρον πύϲματι· τὸ μὲν γὰρ πύϲμα ἀγνοεῖ, τὸ δὲ ἄρθρον ἀναφέρει τὸ προεγνωϲμένον. ἔϲτιν οὖν τὸ ο μόριον προϲιὸν τοῖϲ πύϲμαϲιν.

459. E.M. 729,38: Ϲτράττιϲ: ὥϲπερ παρὰ τὸ Βάκχοϲ γίνεται Βάκχιϲ, Κρόνοϲ Κρόνιϲ, δῆμοϲ Δῆμιϲ καὶ Δᾶμιϲ, οὕτω ϲτρατόϲ Ϲτράτιϲ καὶ πλεοναϲμῷ τοῦ τ Ϲτράττιϲ.

460. St. B. 196, 16: Γαλάται παρήχθη τὸ Γαλάτηϲ ἐκ τοῦ Γάλλοϲ ὑφέϲει τοῦ ἑνὸϲ λ.

461. Favorin. Ecl. 268, 16: κέληϲ. ὁ Ἡρωδιανὸϲ καὶ ῥίων λέγει ὅτι παρὰ τὸ κέλλειν τὸ τρέχειν εἴρηται κέληϲ.

462. St. B. 455, 10: Μολοϲϲία. ὁ οἰκήτωρ Μολοϲϲόϲ καὶ Μολοττοί καὶ Μολοτο δι’ ἑνόϲ τ.

463. St. B. 643, 15: Τυρρηνία. λέγονται καὶ Τυρρηνοί οἱ Ἀδριᾶται ἀπὸ Τυρρηνοῦ. — καὶ Τυρρανόϲ κατὰ Δωρίδα διάλεκτον, ἀφ’ οὗ κατ’ ἀφαίρεϲιν καὶ γράμματοϲ πρόϲθεϲιν τύραννοϲ ἐκλήθη.

464. Ep. Cr. I 425, 3: φόωϲ: πλεοναϲμὸν ἔπαθε τὸ φόωϲ ἢ διαίρε-

464a. II. Pr. Ε 256. ἔθοϲ Ὁμήρῳ τὰ τῆϲ δευπτέραϲ ϲυζυγίαϲ κατὰ τὸ

ad fr. 461. et. Orion. 83, 17, E. M. 502, 38, Zonar. 1185 et Ritschl. de Oro et Orione p. 64. ad fr. *462. Μολοττοί καὶ cum Mefnekio addidi. ad fr. *463. καὶ Τυρρανόϲ Meinekius adiiciendum esse iure existimat cf E. M. 771. 54 Τύραννοι ἤτοι ἀπὸ τῶν Τυρρηνῶν ὧμοι γὰρ οὗτοι. ad fr. *464. ct. supra fr. 20. ad fr. [464a] . In Epia I 14 haec dialysis vocatur pleonasmus poeticus et

ϲιν; καὶ τί διαφέρει διαίρεϲιϲ πλεοναϲμοῦ; ὅτι ὁ μὲν πλεοναϲμὸϲ τὸν οἰκεῖον τόνον φυλάττει, ὥρων ἑώρων, ἥνδανε ἑήνδανε· τὸ δὲ φόωϲ, ἐπειδὴ τὸν οἰκεῖον τόνον οὐκ ἐφύλαξεν, δηλονότι διαίρεϲιν ἔπαθεν.

δεύτερον καὶ τρίτον πρόϲωπον πολλάκιϲ διαλύειν εἰϲ δύο αα, ων τὸ μὲν πρότερον ϲυνεϲταλμένον ἐϲτί, τὸ δὲ δεύτερον ἐκτεταμένον καὶ ϲὺν τῷ ι γραφόμενον, ὁρᾶϲ «οὐχ ὁράᾳϲ οἷοϲ κἀγώ (Ιl. φ 108) καὶ ἐπὶ τοῦ τρίτου «ἰϲχανάᾳ δοκέειν» (ΙΙ. P 572) καὶ ἐκπεράᾳ μέγα λαῖτμα (0d. ι 323) οὐκ ἐάᾳ Κρονίδηϲ » (Ιl. Θ 414).

464b. II. Pr. Z 268: εὐχετάαϲθαι: Ἀρίϲταρχοϲ τὸ δεύτερον α ϲυϲτέλλει, καὶ ὁ Ἀϲκαλωνίτηϲ, ἄλλοι δὲ ἐκτείνουϲιν, οὐχ ὑγιῶϲ. ὅϲα γὰρ εἰϲ θαι λήγει ἀπαρέμφατα μὴ κατ’ Αἰολίδα διάλεκτον, τρίτην ἀπὸ τέλουϲ ἔχοντα τὴν ὀξεῖαν, φιλεῖ πρὸ τέλουϲ βραχύνεϲθαι, λέγεϲθαι, τίθεϲθαι, ῖϲταϲθαι, κίχραϲθαι, πίμπραϲθαι. ὅϲα δὲ πρὸ τέλουϲ ἔχει φύϲει μακρὰν προπεριϲπᾶϲθαι θέλει, νικᾶϲθαι, φιλεῖϲθαι· τὰ γὰρ τοιαῦτα, δίζηϲθαι, φίληϲθαι, ὑποφαίνει Αἰολικὸν χαρακτῆρα. ὅθεν οἱ ἀξιοῦντεϲ ἐκτείνειν τὸ δεύτερον α ἐν τῷ εὐχετάαϲθαι, πάντωϲ καὶ προπεριϲπῶϲιν· εἰ δὲ δεδώκαϲι τρίτην ἀπὸ τέλουϲ τὴν ὀξεῖαν, δώϲουϲι καὶ τὴν παραλήγουϲαν βραχυνομένην. οὕτωϲ οὖν πάντα τὰ τοιαῦτα ἀναγνωϲτέον· «ἀλλ’ ἤτοι ϲε γυναῖκαϲ ἐγὼ δεδάαϲθαι ἄνωγα » (Od. π 316) «ἐν μεγάροιϲι δ’ ἕκητι ϲέθεν κακὰ μηχανάαϲθαι» (Od. γ 213), «ἄλλα τε μέν ϲε καὶ αἰτιἀαϲθαι ἄνωγα » (Ιl. K 210), καὶ ἑδράαϲθαι ἄνωγον » (Od. γ 35), «μήτε μνάαϲθαι ἄκοιτιν» (Od. α 39).

464c. II. Pr.Ε 326. ἰδέειν: οὐκ ἐϲτιν ἐντελὲϲ τὸ ἰδέειν, ἀλλὰ τοὐναντίον ἀπὸ τοῦ ἰδεῖν γέγονε κατὰ διάλυϲιν, ὥϲπερ ἀπὸ τοῦ εὐφρανεῖν εὐφρανέειν. οἱ γὰρ δεύτεροι ἀόριϲτοι καὶ μέλλοντεϲ οὐκ ἔχουϲι τήν περιϲπωμένην ἀπὸ ἐντελείαϲ ὥϲπερ οἱ περιϲπώμενοι ἐνεϲτῶτεϲ.

464d. Choer. Dict. 754, 27: ἄξιόν ἐϲτι ζητῆϲαι, διὰ τί τὸ ἐλθέ καὶ εἰπέ καὶ εὑρέ ὀξύνονται· ἰϲτέον ὅτι ἀπολογεῖται περὶ αὐτῶν ὁ Ἡρωδιανὸϲ κατὰ δύο τρόπουϲ· φηϲὶ γὰρ ὅτι τὰ ἀπαρέμφατα τοῦ β′ ἀορίϲτου εἴωθεν ὁ ποιητὴϲ κατὰ διάλυϲιν προφέρειν οἷον φαγεῖν φαγέειν, πεϲεῖν πεϲέειν, ἰδεῖν ἰδέειν ταῦτα δὲ οὐ προφέρεται κατὰ διάλυϲιν. τὸ γὰρ ἐλθεῖν οὐκ εἶπεν ἐλθέειν οὐδὲ τὸ εἰπεῖν εἰπέειν οὐδὲ τὸ εὑρεῖν εὑρέειν.

additur: καί ἐϲτι τὸ μὲν ἕν α πρὸ τέλουϲ βραχύ, τὸ δὲ α τὸ ἐπὶ τέλουϲ μακρόν, ἐπειδὴ κανών ἐϲτιν ὁ λέγων, ὅτι πᾶϲα ϲυλλαβὴ πλεονάζουϲα βραχυτέρα θέλει εἶναι τῆϲ ἐν ἡ πλεονάζει ϲυλλαβῆϲ. cf. etiam Schol. ad Od. ε 129: ἄγαϲθε ὡϲ δύναϲθε τοῦ δευτέρου α ϲυϲτελλομένου. δυνατὸν δὲ καὶ ὡϲ ἠγᾶϲθε· οἶδε γὰρ αὐτοῦ καὶ τὸ κατὰ διαίρεϲιν ὡϲ τὸ «θεαῖϲ ἀγάαϲθε» (119) καὶ «τόφρα οἱ ἠγάαϲθε Θεοί» (122). Steph. Βyz. 404. 5 Λᾶ πόλιϲ Λακωνικὴ· ταύτην διαλύϲαϲ μηρόϲ φηϲιν «οἵ τε Λάαν εἶχον ἡδ’ Οἴτθλον ἀμφενέμοντο» (II. B 585).

465. St. B. 402, 15: Κῶϲ: λέγεται καὶ Κώωϲ διὰ δύο ωω καὶ Κόωϲ, ἀφ’ οὐ τὸ παρ’ Ὁμήρῳ τοπικὸν «καί μιν ἔπειτα Κόων δ’ εὐναιομένην ἀπένεικαϲ» (Ιl. Ξ 255). λέγεται καὶ Κόοϲ διὰ δύο oo· ἔοικεν οὖν τὸ πρωτότυπον Κῶϲ. οὕτωϲ γὰρ ὁ κτίϲτηϲ.

466. Ep. Cr. I 168, 15: ἑάφθη: Ἀμμώνιοϲ μὲν οὖν παρὰ τὸ ἐῶ φηϲὶν ἐάθη καὶ πλεοναϲμῷ τοῦ φ ἑάφθη ὡϲ ἐν τῷ ϲιφλόϲ, ϲίλλοϲ γάρ, καὶ παρὰ τὸ ϲύρω ϲυρετόϲ καὶ ϲυρφετόϲ οἱονεὶ ἐκ τῆϲ ϲεϲυρμένηϲ ὕληϲ οὐϲία, ἀλλὰ τὸ ἐῶ ῥῆμα τὴν ὑπὸ ἐμψύχων ἔφεϲιν ϲημαίνει «οὐκ ἐάϲουϲιν ἐμοὶ δοῦναι» (φ 223), «οὐδ’ εἴα κλαίειν » (H 427), «οὐδὲ μὲν οὐδ ἔμ’ ἔαϲκεϲ» (Ι 295) ἐφίηϲι γάρ τίϲ τινι· τὸ δ’ «ἐπ’ αὐτῷ ἀϲπὶϲ ἑάφθη ὑπό τινοϲ ἀψύχου. Ἀρίϲταρχοϲ οὖν ἕπώ τι ὑποτίθεται ῥῆμα, ἀφ’ οὗ τὸ ἕπομαι, ὁ παθητικὸϲ ἀόριϲτοϲ εἵφθην, τὸ τρίτον εἵφθη καὶ κατὰ διάϲταϲιν ἑάφθη δαϲέωϲ. ἐπιφέρει οὖν αὐταῖϲ λέξεϲιν οἷον «ἐφέϲπετο καὶ ἐπηκολούθηϲεν ». ἔϲτιν οὖν πρώτηϲ ϲυζυγίαϲ τῶν βαρυτόνων. πῶϲ δὲ ἡ ει δίφθογγοϲ εἰϲ τὸ ἑ καὶ τὸ α διῃρεῖτο, καί φηϲι Τρύφων ὅτι

ἐπειδὴ οὖν, φηϲί, ταῦτα ἡμαρτήθηϲαν κατὰ τοῦτο, φημὶ τὸ μὴ διαλύεϲθαι, τούτου χάριν καὶ ἐν ταῖϲ προϲτακτικοῖϲ κατὰ τὸν τόνον ἡμαρ-τήθηϲαν καὶ ὠξυτονήθηϲαν.

464e. IΙ. Pr. 221: ἄπρηκτόν γε νέεϲθαι. τουτέϲτι πορεύεϲθαι. οὕτωϲ Ἀρίϲταρχοϲ. Δημήτριοϲ δὲ γενεέϲθαι ἀντὶ τοῦ γενήϲεϲθαι, βιαίωϲ πάνυ· οὐδὲ γὰρ τὸ πυθέϲθαι πυθεέϲθαι γίνεται οὐδὲ τὸ λαβέϲθαι λαβεέϲθαι, ῖνα καὶ τὸ γενέϲθαι γενεέϲθαι γένηται.

464f. Schol. Od. ε 377. ἀλόω διαίρεϲίϲ ἐϲτι τοῦ ἀλῶ.

465a. II. Pr. Θ 557: πρώονεϲ ὡϲ ϲώφρονεϲ. τὸ γὰρ πρῶνεϲ πληθυντικὸν διῃρέθη καὶ εἰϲ ὀξεῖαν καὶ βαρεῖαν ἡ περιϲπωμένη μετηνέχθη.

466a. Io. Al. 4 ,28: τὸ Μηδέϊα παρὰ Ϲαπφοῖ τὴν ει δίφθογγον διεῖλεν.

Mon. 14, 11: Νεῖλοϲ: Nέϊλοϲ κατὰ διάλεκτον. ?

ad fr. *466. Comparatio cum Il. Pr. N 543 ostendit hoc adnotamentum Herodiani esse hoc aliquid privum habet , refutationem Ammonii. qui ἑάφθη ex ἐάθη ortum voluit, aliquid peculiare inest in Il. Pr., ubi Tyrannionis ab ἅπτω repetentis: ἥφθη καὶ ποιητικῶϲ ἅφθη, προϲόδῳ τοῦ ϲ ἑάφθη opinio probatur cum additaamento: εἰ δὲ ἠβούλετο καὶ διαίρεϲιν παραλαμβάνειν ὁ ἀνήρ, οὐδὲν ῆν τὸ κωλῦον. Caeterum quaedam corrupta sanavi pro τὴν ἀπὸ ἐμψύχων ἀφαίρεϲιν scripsi τὴν ὑπὸ ἐμψύχων ἔφεϲιν et pro ἀφίηϲι ἐφίηϲι, nam poscitur verbum synonymum verbo ϲυγχωρῶ, per quod ἐῶ explicatur in E. Gud. 228, 25 et post ὑπό τινοϲ ad fr. [465a] Choer. 294,18: πρώονεϲ κατὰ πλεοναϲμὸν τοῦ o. Lob.Il.II 122.

καὶ τὸ ταχεῖϲ ταχέαϲ ἐγένετο, ὅπερ ἀδύνατον· τὸ γὰρ ταχεῖϲ ἐκ τοῦ ταχέαϲ ϲυνείληπται· τὸ δὲ ε καὶ α ἐκ τοῦ η διαιρεῖται οἷον ἤγη ἐάγη «ἐν καυλῷ δ’ ἐάγη» (N 162), ἤλη « Αἰνείαϲ δ’ ἐάλη ( 278), ἧδον ἕαδον, οὕτωϲ οὖν ἥφθη ἑάφθη ὤφειλε. καὶ γὰρ τὰ ἀπὸ τοῦ ε ἀρχόμενα ῥήματα καὶ εἰϲ τὸ η κινεῖται καὶ εἰϲ τὴν ει δίφθογγον , ἐλέγχω ἤλεγχον καὶ ἕρπω εἷρπον. εἰ οὖν ἕπω, ὤφειλε τὸ παθητικὸν διὰ τοῦ η ἥφθην καὶ ἐν διαϲτάϲει ἑάφθη ἀλλ’ οὐ πάντα τὰ ἀπὸ τοῦ η ἀρχόμενα εἰϲ ε καὶ α διίϲτανται, ἀλλ’ ὧν τὰ θέματα ἀπὸ τοῦ α ἄρχεται ἢ η, οὐκ ἀπὸ τοῦ ε ἕπω δὲ τὸ θέμα· ἡ δὲ ει δίφθογγοϲ, ἐὰν διίϲτηται, ἢ εἰϲ δύο εε διίϲταται οἰον εἶρτο «αὐτὰρ ἠλέκτροιϲιν ἔερτο » (ο 459), εἶργε «ἐκτὸϲ ἔεργε Νῆα » (μ 219), ἢ εἰϲ ε καὶ οἷον ἐΐϲκω ἀρνειῷ μιν ἔγωγε ἐΐϲκω» (Γ 197). ἐχρῆν ἢ ἑέφθη ἢ ἑΐφθη· ἀλλ’ ἔϲτι μονῆρεϲ τὸ πάθοϲ καὶ οὐδὲν αὐτῷ ὅμοιον.

467. Choer 561, 17: τὸ ᾔδειν ὑπερϲυντέλικοϲ διαλύεται Ἰωνικῶϲ εἰϲ ε καὶ α καὶ γίνεται ἥδεα τοῦ ν ἀποβληθέντοϲ, διότι τὸ α ἀποβλητικόν ἐϲτι τοῦ ν οἷον ἦν ἔα «ἤ κε ζὼϲ ἀμενηνὸϲ ἔα χαλκοῖο τυπῇϲι» (Ε 887 ), Ξέρξην Ξέρξεα, Πολυδεύκην Πολυδεύκεα. καὶ τὸ δεύτερον τὸ ᾔδειϲ καὶ τὸ τρίτον τὸ ἤδει διαλύεται εἰϲ δύο εε καὶ γίνεται ᾔδεε· ὤφειλε δὲ καὶ ἐν τῷ πρώτῳ προϲώπῳ εἰϲ δύο εε διαλυθῆναι ἡ ει

446b. II. Pr. Ε 856: ἔγχεϊ: εἴρηται περὶ τῶν τοιούτων δοτικῶν πότε κατὰ διάϲταϲιν, ὡϲ νῦν, καὶ πότε κατὰ ϲυναλοιφήν, καὶ ὅτι τὸ μέτρον πολλάκιϲ αἴτιον· καὶ τὰ ἀντικείμενα, καίτοιγε μέτρου μὴ ἐμποδίζοντοϲ, ὡϲ τὸ «πλήθει πρόϲθε βαλόντε (Ιl. ψ 693). IΙ. Pr. 297 : ὑπεραέι. ὡϲ εὐϲεβέι κατὰ διάϲταϲιν.

466c. St. B. 545, 19. Ῥόβεια: τὸ ἐθνικὸν Ῥοβειάτηϲ καὶ Ῥοβείτηϲ καὶ κατὰ διάλυϲιν Ῥοβεΐτηϲ.

466d. II. Pr. K 466: δέελον. ταὐτόν ἐϲτι τῷ δῆλον.

addidi ἀψύχου et pro ἐπεπέϲθην exhibui ἐφέϲπετο, porro post ἐάλη omisi verba. ἤναϲϲε εκαὶ πλείϲτοιϲ ἤναϲϲε λεοῖϲ», quae corrupta videntur ex B 580 «πολὺ δὲ πλείϲτουϲ ἄγε λαούϲ» ut ab hoc loco aliena et pro iis posui ἧδον ἕαδον Ξ 340 quod in nostro loco ut in Il. Pr. N iam desideravit Lehrsius. cf. Choer. 625 6 ἦδε καὶ κατὰ διάλυϲιν τοῦ η εἰϲ ε καὶ α γίνεται ἕαδα ὥϲπερ ἥλω ἑάλω. ad fr. *467. cf. Choer. 601, 1. ad fr. [466 b] cf Anecd. Par. I11 344, 30 Ἀργει. ἰϲτέον ὅτι αἰ τοιαῦται δοτικαί, ἐὰν μὲν ἔχωϲιν ἐπιφερόμενον ϲύμφωνον, διαιροῦνται οἶον Διομήδει Παλλὰϲ Ἀθήνη» (Ε 1), εἰ δὲ φωνῆεν, οὐ διαιροῦνται οἶον «ϲῷ θάρϲει, ὅτ’ ἐμὸν δολιχόϲκιον» (Z 126), ἐὰν μὴ μέτρον κωλύϲῃ χαριζομένη πόϲει ῷ» (Ε 71). τινὰ δὲ χωρὶϲ μέτρου παρήλλακται οἷον «πρῶτα μελικρήτῳ μετέπειτα δὲ ήδέϊ οἴνῳ» (Od. k 519, λ. 27, ν 69).

δίφθογγοϲ, ἐπειδὴ οἱ Ἵωνεϲ τὴν ει δίφθογγον εἰϲ δύο εε διαλύουϲιν ὡϲ ἐν τῷ εἴργω ἐέργω, ἀλλὰ διὰ τοῦτο οἱ Ἴωνεϲ ἐν τῷ πρώτῳ προϲώπῳ τὴν ει δίφθογγον εἰϲ εα διαλύουϲιν οἷον ᾔδειν ἤδεα, ἐπειδὴ τὸ ε οὐκ ἔϲτι χαρακτηριϲτικὸν τοῦ πρώτου προϲώπου τῶν ἑνικῶν, τὸ δὲ α ναὶ οἶον τέτυφα, ἔτυψα· τούτου χάριν ἐν τῷ πρώτῳ προϲώπῳ τὴν ει δίφθογγον εἰϲ τὴν ἑ καὶ α διαλύουϲιν· ἐν δὲ τῷ τρίτῳ εἰϲ δύο εε, ἐπειδὴ τὸ ἔ χαρακτηριϲτικὸν εὑρίϲκεται καὶ δευτέρου καὶ τρίτου προϲώπου τῶν ἑνικῶν οἶον ἔτυπτεϲ ἔτυπτε, ἔλεγεϲ ἔλεγε.

468. E. Gud. 156, 49, E. M. 307, 36: ἐάων: ὁ Ἡρωδιανὸϲ ἑόϲ ὁ ἀγαθόϲ, ἀφ’ οὐ τὸ θηλυκὸν ἑή, τὸ πληθυντικὸν ἑαί ἑῶν καὶ ἐν διαλύϲει ἑάων θεοὶ δωτῆρεϲ ἑάων » (θ 325) ὡϲ πυλάων.

469. Ep. Cr. I 399, 3: τευ: ὥϲ τέ τευ ἢ παρὰ πάμπαν ἀνείμονοϲ ἠὲ πενιχροῦ» (Od. γ 348) τὸ τευ ὄνομα νῦν ἀόριϲτον, τὸ δὲ «τεῦ δμώϲ εἰϲ ἀνδρῶν; τεῦ δ’ ὄρχατον» (ω 257) πυϲματικόν ἐϲτι. τὸ μὲν οὖν πρῶτόν ἐϲτι τοῦ, ὅπερ ϲύνηθεϲ Ἀττικοῖϲ, ὃ κατὰ διάλυϲιν τέο «τέο μέχρι ὀδυρόμενοϲ» (Ω 128), ϲυναλειφόμενον δὲ γίνεται τεῦ ὡϲ ἐμοῦ ἐμεῦ, ϲοῦ ϲεῦ ἐκ τοῦ ἐμέο καὶ ϲέο· τὸ τεοῦ τετόλμηκεν Ἀρχίλοχοϲ τεοῦ χολούμενοϲ » (fr. 93 B) εἰπεῖν ἀντὶ τίνοϲ. ἡ δοτικὴ τέῳ καὶ τὸ ἀόριϲτον αὐτοῦ ὅτεῳ καὶ ἐπὶ γενικῆϲ «ὅττεό ϲε χρή » (α 124). τοῦτο τὸ ὄνομα αἰτιατικήν καὶ ὀρθὴν οὐκ ἔχει· ὡϲαύτωϲ καὶ ἐπὶ τῶν πληθυντικῶν κοτέων τε πόλιν καὶ γαῖαν ἱκάνω» (κ 39) καὶ »ὁτέοιϲιν» (0 491).

470. Choer. 663, 4 : οὐδέποτε ὁ μέλλων ὁριϲτικὸϲ διαλύεται, ἄρα οὖν γαμέω καὶ τελέω ἐντέλειαί ἐϲτιν ἐνεϲτῶτοϲ τοῦ γαμῶ καὶ τελῶ. εἰϲὶ δὲ ἐνεϲτῶτεϲ ἀντὶ μελλόντων· πρόϲκειται «ὁριϲτικόν », ἐπειδὴ τὸ εὐφρα-

470a. Mon. 10, 7: τὰ εἰϲ ων περιϲπώμενα, εἰ λέγοιτο ἐν πλείοϲι ϲυλλαβαῖϲ, διὰ τοῦ ο λέγεται, Δημοφόων, Καλλίμαχοϲ «νυμφίε Δημοφόων, ἄδικε ξένε », Καλλικόων, Εὐφορίων κακώτερε Καλλικόωντοϲ » Ἱπποθόων, Εὔμολποϲ Δόλιχόϲ τε καὶ Ἱπποθόων μεγάθυμοϲ ». τὸ μέντοι Ποϲειδῶν ἢ Ποϲειδέων ἢ Ποϲειδάων.

470b. Il. Pr, 65: δῃῶν: περιϲπαϲτέον, ἐπεὶ καὶ ἐν ἑτέροιϲ λέγει κατὰ διαίρεϲιν ϲὺν τῷ ο ἔγχει δηιόων » (Ιl. Ϲ 195).

ad fr. * 469. cf. Schol. ad Od. β 114: τῶ ὅτεῳ: ὅτεῳ ὡϲ Πηνέλεῳ. τὸ γάρ τῷ μετὰ τὸ γενέϲθαι ὅτῳ διῃρέθη ὡϲ τὸ ὅτου ὅτεο καὶ ἐν πλεοναϲμῶ τοῦ τ «εἰρήϲεται ὅτεό ϲε χρὴ» (Od. α 124), de ἐμέο ϲέο ἕο Io Al. 23, 16, Lob. El. 1 422 et II 97.

νέειν ἀπαρέμφατον γίνεται κατὰ διάλυϲιν «εύφρανέειν ἄλοχόν τε φίλην καὶ νήπιον υἱόν» (Ε 688).

471. Choer. 585, 3: ἤϊα. εἴω τὸ πορεύομαι· ὁ μέϲοϲ παρακείμενοϲ εἶα καὶ κατὰ ἔκταϲιν Ἀττικὴν τοῦ ε εἰϲ η ᾖα διὰ τοῦ η καὶ κατὰ διάλυϲιν τοῦ ἤϊα ὡϲ παρὰ τῷ ποιητῇ ἤια πολλὰ θεοὺϲ γουνούμενοϲ » (δ 433), οὗ τὸ τρίτον πρόϲωπον ἤϊε «ὁ δ’ ἤϊε νυκτὶ ἐοικώϲ » (Α 47).

472. Ep. Cr. I 182, 19: «ἥ τε ξείνων θέμιϲ ἐϲτίν» (ι 268) τοῦτο ἐν πλεοναϲμῷ τοῦ υ ἠύτε ἀναγκαίωϲ τοῦ η ψιλωθέντοϲ· τὸ γὰρ υ πλεονάζον ψιλοῖ τὰ πρὸ ἑαυτοῦ φωνήεντα· καὶ πῶϲ δεῖ ἀναγινώϲκειν ἠύτε ἢ ἠύτε, ἐν διαϲτάϲει δεῖ ἀναγινώϲκειν, ἐπειδὴ κανών ἐϲτιν ὁ λέγων, ὅτι οὐκ ἔϲτιν ἐπινοῆϲαι τὸ η καὶ τὸ υ ἐν μιᾷ ϲυλλαβῇ χωρὶϲ εἰ μὴ ἐν κλίϲει ῥηματικῇ ὡϲ τὸ αὐδῶ ηὔδων καὶ αὐχῶ ηὔχουν. ἀναγκαία ἄρα ἡ διάϲταϲιϲ τοῦ ἠύτε ὁμοίωϲ τῷ γρηύϲ καὶ νηΰϲ.

473. Choer. 332. λέγει ὁ Ἡρωδιανὸϲ ὅτι οὐδέποτε εὑρίϲκομεν ἐν χρήϲει ταύτην τὴν δοτικὴν διάϲταϲιν ἔχουϲαν τοῦ ο καὶ ι· οὐδὲ γὰρ

470c. Mon. 12, 19: οὐδὲν εἰϲ υρ λῆγον οὐδέτερον μονοϲύλλαβον, ἀλλὰ μόνον τὸ πῦρ ὅπερ Ϲιμωνίδηϲ καὶ ἕνεκα μέτρου διϲυλλάβωϲ ἀπεφήνατο «τοῦτο γὰρ μάλιϲτα φῆρεϲ ἔϲτυγον πύϊρ ».

470d. Il. Pr. Δ 228. Πειραΐδαο: ἐν τέϲϲαρϲι ϲυλλαβαῖϲ προφέρεται (? Ἡρωδιανόϲ) τὴν εὐθεῖαν τοῦ πατρωνυμικοῦ καὶ οἱ ἄλλοι. Τυραννίων δὲ τριϲυλλάβωϲ, λέγων ὡϲ ὅτι οὐδὲν πατρωνυμικὸν παρὰ τῷ ποιητῇ ἔχει πρὸ τέλουϲ διεϲταλμένον τὸ ι ἀπὸ ἑτέρου φωνήεντοϲ οἷον Πανθοίδηϲ, Βοηθοίδηϲ, Πηλείδηϲ· οὐδ’ ἄρα τοῦτο. ὑπὲρ δὲ τοῦ τετραϲυλλάβωϲ ἀναγινώϲκειν ἔχομεν ἐκεῖνο λέγειν, ὡϲ ὅτι ἐντελέϲ ἐϲτι τὸ κατὰ διάλυϲιν τοῦ ι, καὶ ὅτι οὐκ ἔχομεν τοιοῦτό τι πατρωνυμικόν, ὃ κατὰ ϲύλληψιν ἐξηνέχθη τοῦ α καὶ τοῦ ι πρὸ τέλουϲ· παρὰ τὸ Πείραιοϲ οὖν Πειραΐδηϲ ἐγένετο.

473a. II Pr. Γ 198. ὄων: Ἀρίϲταρχοϲ διϲυλλάβωϲ ὡϲ αἰγῶν καὶ Πτολεμαῖοϲ ὁ Ἀϲκαλωνίτηϲ Ἀριϲτόνικοϲ δὲ τριϲυλλάβωϲ «ὅϲ τ’ ὀΐων μέγα

ad fr. 172 Quamquam simillima leguntur ap. Apollon. de adverb. 560, tamen hoc praeceptum Herodiano assignavi, quia forma et conceptio adnotamentis in libro περὶ παθῶν convenientissima est et ex Il. Pr. 0 365 et Α 554 apparet hoc modo Horodianum de hac specie iudicasse. ad fr [473a] cf. Lob. EI. 11 18 seqq. Choer. 409, 32: τὸ οἶϲ οἰόϲ οὐκ ἔπαθεν ἐν τῇ γενικῇ ϲυναίρεϲιν, ἀλλ’ ἐν τῇ εὐθείᾳ μόνον οἷον ὄϊϲ οἶϲ καὶ λοιπὸν

εὑρίϲκεται ἐν χρήϲει ἡ τριϲύλλαβοϲ δοτικὴ ἐπὶ τούτων, φημὶ δὲ ἡ Λητόϊ καὶ Ϲαπφόι, ἀλλ’ ἡ διϲύλλαβοϲ οἷον ἡ Λητοῖ καὶ Ϲαπφοῖ.

474. Ep. Cr. I 347, 17: οἱ Ἴωνεϲ καὶ οἱ ποιηταὶ τὰϲ εἰϲ ου ληγούϲαϲ γενικὰϲ ἀπὸ τῶν εἰϲ ηϲ εὐθειῶν γινομέναϲ διὰ τοῦ εω προφέρουϲιν οἷον Ξέρξηϲ Ξέρξου Ξέρξεω, Ἀτρείδηϲ Ἀτρείδου Ἀτρείδεω ἐναντίωϲ . τοῖϲ Βοιωτοῖϲ καὶ Αἰολεῦϲιν· ἐκεῖνοι γὰρ διὰ τοῦ αο ποιοῦϲι· τὸ α ἐκ

πῶϋ»·ὁ μέντοι Πτολεμαῖοϲ οὐχ ὑγιὲϲ αἴτιον ἐπιφέρει τῆϲ διϲυλλάβου ἀναγνώϲεωϲ· φηϲὶ γὰρ ὅτι ἡ εὐθεῖα μονοϲύλλαβόϲ ἐϲτιν οἶϲ ὡϲ αἴξ. διαμαρτάνει δέ· οὐδέποτε γὰρ ὁ ποιητήϲ μονοϲυλλάβωϲ εἶπε τὴν εὐθείαν, διϲυλλάβωϲ δὲ «τοῖϲι δ’ ὄϊϲ λάϲιοϲ» (l. 125) καὶ «μῆλ’ ὄϊέϲ τε καὶ αἶγεϲ» (Od.ι 184) καὶ «Τειρεϲίῃ δ’ ἀπάνευθεν ὄν » (Od.κ524) ἕνεκα δὲ μέτρου «οἰὸϲ ἀωτῷ» (Od. α 443) καὶ « οἰῶν τε βληχήν ( Od. μ 226). ὥϲτε εἰ καὶ ἐνθάδε μέτρον οὐ κωλύει, οὐδὲν ἦν ἐμποδὼν παραδέξαϲθαι τὴν τοῦ Ἀριϲτονίκου ἀναγνωϲιν. καὶ γὰρ ἄλλωϲ τὸ ὄϊϲ ἀναλογώτερον ἔϲται διϲύλλαβον ὂν τοῦ μονοϲυλλάβου· πολλὰ γὰρ τὰ εἰϲ ιϲ λήγοντα ἐπ’ εὐθείαϲ, οὐδὲν δὲ εἰϲ οιϲ, ὅτι μὴ μόνον τὸ οἶϲ καὶ ταρὰ Ἀττικοῖϲ τὸ φθοῖϲ.

473b. Arcad. 165, 6: τὸ οἴω οἴομαι κατὰ διάϲταϲιν τοῦ ι ὀΐω γίνεται. Mon. 24, 6: τὸ οἶδα οἱ περὶ Ἀλκαῖον ὄϊδα λέγουϲι τριϲυλλάβωϲ. St. B. 359, 5: Ἡρωδιανὸϲ ὑπομνηματίζων τὸ περὶ γενῶν Ἀπολλωνίου «ἔϲτιν ὅτε μετὰ τὴν διαίρεϲιν ἔκταϲιϲ γίνεται ὀΐομαι, ὄϊγον, ὄϊδα παρ’ Αἰολεῦϲιν ἀντὶ τοῦ οἶδα ». Theogn. 6 16: τὸ κοῖλοϲ εὕρηται καὶ ἐν διαλύϲει κόϊλοϲ.

473c. Arcad. 121, 25: τὸ πλοῖον προπεριϲπᾶται ὡϲ πάϲχον διαίρεϲιν Αίολικῶϲ· πλόϊον γὰρ λέγεται.

473d. IΙ. Pr. Α 129: δῷϲι πόλιν Τροΐην: ἔϲτι τὸ τῆϲ χρήϲεωϲ τῆϲ Ὁμηρικῆϲ ἰδίωμα παραφυλάξαι οὕτωϲ, ὡϲ ὅτι εἴ που λέγει τὸ Τροία διϲυλλάβωϲ, οὐδέποτε ἐπιφέρει τὸ πόλιϲ, οἷον «εἰϲόκε περ Τροίην διαπέρϲομεν» (Ιl. I 46) καὶ «ἔνθα κεν ὑψίπυλον Τροίην ἕλον υἷεϲ» (Ιl. Π 698) καὶ « Τροίῃ ἐν εὐρείῃ » (Ιl. 256) καὶ ἀλλαχοῦ. ἐπὶ μέντοι τούτων τῶν δύο ὁμοιοπτώτωϲ ἐπήνεγκε τὸ πόλιν τῷ Τροΐην «δῷϲι πόλιν Τροΐην» καὶ τὸ «ἤτοι ἀμφὶ πόλιν Τροίην (Od. λ 510).

ad fr. *474 cf. Choer. 413, 11, Ahrens de dial. Aeol. 203 cum not. 1. ἀπὸ τῆϲ ϲυνῃρημένηϲ εὐθείαϲ ἐκλίθη ἡ οἰόϲ γενικὴ καὶ τούτου χάριν ὡϲ μὴ οὖϲα ἡ γενικὴ τριϲύλλαβοϲ δυνάμει, ἀλλὰ κυρίωϲ διϲύλλαβοϲ ὠξύνθη. ad fr. [473b] cf. Lehre ad Mon. p. 21, 10, Herodian. in Epimerism. Choer. 592, 3 ubi οἱ Αἰολεϲ τὸ Προίτου καὶ κοίλου διαλύουϲι καὶ λέγουϲι Προίτου καὶ κοΐλου, quae eadem exempla habet Io. Al. 6, 19.

τεινόμενον· πᾶϲα γὰρ γενικὴ ὀνόματοϲ εἰϲ φωνῆεν λήγουϲα καὶ περιττοϲυλλαβοῦϲα τῆϲ ἰδίαϲ εὐθείαϲ ἢ ἐκτείνει τὴν παραλήγουϲαν καὶ ϲυϲτέλλει τὴν λήγουϲαν οἷον καλόϲ καλοῦ καλοῖο, ϲοφόϲ ϲοφοῦ ϲοφοῖο. ἢ ἐκτείνει τὴν λήγουϲαν καὶ ϲυϲτέλλει τὴν παραλήγουϲαν οἷον Ἀτρείδεω, Πριαμίδεω, Πηλϊάδεω.

475. Choer. Dict. 389, 10: τὸ κρέα ἀπὸ τοῦ κρέαα γέγονε κατὰ κρᾶϲιν τῶν δύο αα εἰϲ ἓν α μακρὸν ὥϲπερ Καυϲικάα Nαυϲικᾶ.τὸ γὰρ «κρέα λυγκὸϲ ἔταμνε» ( Callimach. Dian. 88) ἀπὸ τοῦ κρέατα γέγονε κατὰ ἀποκοπὴν τῆϲ τα ϲυλλαβῆϲ, ϲυνεϲταλμένον γὰρ ἔχει τὸ α.

476. Choer. Dict. 408, 16: λᾶοϲ. ἀπὸ τριϲυλλάβου γενικῆϲ λάαοϲ ἐγένετο λᾶοϲ, κράϲεωϲ παρακολουθηϲάϲηϲ τῶν δύο αα εἰϲ ἕν α, μακρὸν δηλονότι, διὸ καὶ προπεριϲπᾶται οἷον «λᾶοϲ ὑπὸ ῥιπῆϲ» (Μ 462).

477. Ε. M. 24, 48: Ἀθηνᾶ: Ἀθήνη Ἀθηναία ὡϲ δίκη δικαία. καὶ ὤϲπερ αυϲικάα κατὰ κρᾶϲιν τῶν δύο αα εἰϲ α μακρὸν γίνεται Ναυϲικᾶ, οὕτω καὶ ἀπὸ τοῦ Ἀθηναία ἀποβολῇ τοῦ ι γίνεται Ἀθηνάα καὶ κράϲει τῶν δύο αα εἰϲ α μακρὸν Ἀθηνᾶ καὶ περιϲπᾶται.

478. E. M. 163, 43: ἔϲτιν ἀάτη καὶ κατὰ κρᾶϲιν γίνεται ἄτη.

ad (r. *475, Hoc Choeroboscum ex Herodiano petivisse docent II. Pr, Λ 385 κέρα ἀγλαέ: οἱ δὲ ἐξέτεινον τὸ α πάλιν πληθυντικὸν ἐκδεχόμενοι —ϲυναλοιφὴν ἐκδεχόμενοι τοῦ κέραα περὶ δὲ τῆϲ τοιαύτηϲ ἀναγνώϲεωϲ δεδήλωται ἡμῖν, ὁπότε διελάβομεν περὶ τοῦ «κέρα ἐκ κεφαλῆϲ» (Δ 404, add quem locum cf. Lehrsium). Dicht. 282, 4 καθόλου τὰ τρία δίχρονα τὰ ἐκ ϲυναλοιφῆϲ ἐκτείνεϲθαι θέλει, ἀέκων ἄκων, κρέαα κρέα, κέραα κέρα· εἰ μέντοι ἀποκοπήν τινα δέξεται τῆϲ τα ϲυλλαβῆϲ, τοῦ κέρατα κέρα καὶ κρέατα κρέα ϲυνεϲταλμένον ἐϲτὶ τὸ δίχρονον. ad fr. 476. II. Pr. Μ 462 : λᾶοϲ περιϲπαϲτέον ὡϲ κλῆροϲ. ἀπὸ γὰρ εὐθείαϲ πέπτωκε διϲυλλάβου κατὰ τὴν τοῦ ποιητοῦ χρῆϲιν. καὶ ὤφειλε τριϲυλλαβεῖν ἡ γενικὴ, ϲυναλοιφὴν δὲ λαβοῦϲα βαρύνεται. ef. Choer. Dict. 93, 27, Io. Alex. 19, 1, Arcad. 128, 13 134, 15 et 24. ad fr. * 477. et. Dichr. 288, 6 τὸ Ἀθηνᾶ καὶ μνᾶ καὶ Δανᾷ καὶ ὅϲα τοιαῦτά ἐϲτι κατὰ πάθοϲ. Man. 7, 32. Accuratius res exposita in An. Par. IV 250, 22 ἰϲτέον ὅτι τὸ Ἀθηνᾶ περιϲπᾶται, διότι κρᾶϲιν ἔπαθε τῶν δύο αα. ἔϲτι μὲν γὰρ ἡ πρωτότυποϲ αὐτῆϲ εὐθεῖα Ἀθήνη, ἐξ ἡϲ κατὰ ϲυϲτολὴν Ἀθάνα γέγονεν, ᾧ καὶ Ϲοφοκλῆϲ χρῆται καί Εὐριπίδηϲ καὶ ἕτεροι πολλοί. ἐπεὶ δὲ πολλὰ τῶν εἰϲ α καὶ εἰϲ η θηλικῶν διὰ τοῦ αια προφέρονται οἷον ἁμαξαία ἡ ἅμαξα καὶ ϲεληναία ἡ ϲελήνη, οὕτω κατὰ παραγωγὴν Ἀθηναία ἐλέχθη η Ἀθήνη· ἐξελόντεϲ δ’ ἔτι οἱ ὕϲτερον ἐκ τοῦ Ἀθηναία τὸ ι Ἀθηνάα εἰπὸν ὥϲπερ καὶ τὴν ἐλαίαν ἐλάαν Ἀττικῶϲ, τοῦτο μὲν οὖν ἄχρηϲτον εἴαϲαν, κρᾶϲιν δὲ ποιηϲάμενοι τῶν δύο αα Ἀθηνᾶν καλοῦϲι περιϲπωμένωϲ Arcad. 98, 7 et 96, 24. ad fr. *478. Mon. 42, 25 ϲημειῶδεϲ τὸ ἄτη ἐκτεῖνον τὸ α. λέγεται δὲ καὶ τριϲυλλάβωϲ ἐν ϲυϲτολῇ, ὡϲ παρὰ τῷ Κυρηναίῳ «εἴτε μιν Ἀργείων χρὴ καλέειν Ἀάτην». τὸ δὲ σἴτιον τῆϲ ἐκτάϲεωϲ ἐν τῇ διϲυλλάβῳ προφορῇ ἐν ἑτέροιϲ εἴπομεν. cf. Lob. El. II 50. «patet eum (sc. Herodianum) ἄτη non nativum putasse, tunc enim causa disserendi nulla erat, sed affectione aliquapiam corruptum, hoc est. ni fallor, crasi τῶν δύο αα, quae integra emergunt in verbo ἀάω et hinc transfluxere in nomen anapaesticum ἀάτη».

479. Choer. 529, 22: ἔϲτιν ἐβόαον καὶ κατὰ κρᾶϲιν τοῦ α καὶ ο εἰϲ τὸ ω γίνεται ἐβόων ὥϲπερ ἐλούϲαο ἐλούϲω, τούτου τὸ δεύτερεν πρόϲωπόν ἐϲτιν ἐβόαεϲ καὶ κατὰ κρᾶϲιν τοῦ α καὶ ἑ εἰϲ α μακρὸν γίνεται ἐβόαϲ ὡϲ τὰ ἐμά τἀμά.

530, 11. πάλιν ἐϲτὶν ἔζαον καὶ κατὰ κρᾶϲιν τοῦ α καὶ ο εἰϲ ω γίνεται ἔζων, εἶτα τὸ δεύτερον πρόϲωπόν ἐϲτιν ἔζαεϲ καὶ κατὰ κρᾶϲιν Δωρικὴν τοῦ α καὶ ε εἰϲ η γίνεται ἔζηϲ. τὸ γὰρ α καὶ ἕ εἰϲ η κιρνῶϲιν οἱ Δωριεῖϲ οἶον τὰ ἐμά τἠμά. οὕτω καὶ τὸν ἐνεϲτῶτα λέγομεν, ὅτι Δωρικὴν κρᾶϲιν πεπονθὼϲ γίνεται ζῇϲ διὰ τοῦ η καὶ ι ὥϲπερ πεῖνῇϲ διψῇϲ.

480. Ep. I 191, 19: τοῦ ηὔδα τὸ δυϊκὸν ηὐδάτην· πῶϲ οὖν «προϲαυδήτην» (Λ 136); ὡϲαύτωϲ ἐφοίτων ἐφοιτάτην, ἀλλὰ « πάντοϲε φοιτῆ-

479a. II Pr. 6 163: ἀἕκονταϲ. — τὸ ἄκοντα ϲυναλοιφή ἐϲτι τοῦ ἀέκοντοϲ.

479b. Dichr. 297, 17: τὸ ἀργόϲ ἐκτεινόμενον ἐκ τοῦ ἀεργόϲ ἐϲτι ϲυναληλιμμένον.

479c. Ep. Cr. I 5, 10, E. M. 172, 34. αὔτωϲ τὶν ἐπίρριωα μεϲότητοϲ καὶ ψιλοῦται πρὸϲ ἀντιδιαϲτολὴν ἑτέρου ϲημαινομένου τοῦ οὕτωϲ· ὁμοίωϲ δέ, εἰ τὸ μάτην ϲημαίνει, ψιλοῦται, τὸ γὰρ ϲτερητικὸν α ψιλοῦται. ἔϲτιν οὖν ἐτόϲ καὶ ϲημαίνει τὸ ἀληθέϲ. τὸ γὰρ ἀληθὲϲ ὑπάρχει, τὸ δὲ ψεῦδοϲ οὐκ ὑπάρχει. καὶ μετὰ τοῦ ϲτερητικοῦ α ἄετοϲ καὶ ἀνεβίβαϲε τὸν τόνον, τὰ γὰρ εἰϲ τοϲ διϲύλλαβα ἀναβιβάζουϲι τὸν τόνον ἐν τῇ ϲυνθέϲει καὶ κλίνεται ἀετοῦ, ἡ εὐθεῖα τῶν πληθυντικῶν οἱ ἄετοι ἀετῶν καὶ ἐξ αὐτοῦ ἐπίρρημα μεϲότητοϲ ἀέτωϲ καὶ κράϲει τοῦ αε εἰϲ τὴν αυ δίφθογγον αὔτωϲ ὡϲ ἀέρα αὔρα καὶ γρᾶεϲ γραῦϲ καὶ νᾶεϲ ναῦϲ.

ad fr. *479. comparari potest etiam Schol. ad d. Θ 477 τῆ: τὸ τῆ δῆμα προϲτακτικόν ἐϲτι παρὰ ποιηταῖϲ εἰρημένον χρόνου ἐνεϲτῶτοϲ καὶ παρατατικοῦ. καὶ ἔϲτιν ἀπὸ θέματοϲ τοῦ τῶ ὡϲ λῶ λῇϲ λῇ, ζῶ ζῇϲ ζῇ, οὕτω τῶ τῇϲ τῇ. τούτου ὁ παρατατικὸϲ ἐτῶν ὡϲ ἔζων. τὸ δεύτερον καὶ τρίτον ἔτηϲ ἔτη ὡϲ ἔζηϲ ἔζη. τούτου τοῦ τρίτου κατὰ ἀποβολὴν τοῦ ε γίνεται προϲτακτικὸν ὡϲ ἐχρύϲου. ad fr. *480. Docta expositio Herodianum proditneque tamen plene eius sententia explanata est, nam ex fragm. 272 in E. M. 121, 10. ἀπειλήτην ϲυγκοπῇ τῆϲ ad fr. [479c]. Hoc quamvis dubitanter assignavi Herodiano propter similem locum in Il. Pr. Ϲ 410: Φιλόξενοϲ φηϲὶ τὸ ἄητον ϲύνθετον εἰναι παρὰ τὸ ἐτόϲ ὡϲ θετόϲ, ὃ ϲημαίνει τὴν ὕπαρξιν, ἐξ οὖ τὸ ἀληθέϲ, ὃ καὶ γίνεται ἐτεόϲ τὸ παρὰ μηδενὶ οὖν ὑπαρκτόν, τουτέϲτι μέγα, ἄετον καὶ ἄητον. καὶ δῆλον ὅτι ἀπολέλυται ὁ τόνοϲ· ὁρᾶται γὰρ ϲύνθετα τοιαῦτα βαρυνόμενα, ἄρρητον, ἄκλητον, ἄκμητον· οθτωϲ ἄητον sed accentus mentio et dictio ὁρᾶται Philoxeni placitum ab Herodiano allatum esse demonstrant; de αὔρα ex ἀέρα nato simile habent. An. Ox. II 335, 10.

την» (Μ 266), ἐϲυλᾶτον ἐϲυλάτην «τεύχεα ϲυλήτην» (N 202). καὶ οἱ Ἀττικοὶ διὰ τοῦ α χρῶνται «φοιτάτην ποτ’ εἰϲ διδαϲκάλου» καὶ πάλιν κτῶ δ’ οὐκ ἐβοάτην» ἔϲπων ἔϲπαϲ «ἐϲπάτην γνάθον εὔχρηϲτον». φαμὲν οὖν, ὅτι μικτῇ γίνεται διαλέκτῳ. Δωριεῖϲ γὰρ τὸ ἐφοίτα ἐφοίτη λέγουϲι καὶ τὸ ἐϲύλα ἐϲύλη καὶ τὸ ηὔδα ηὔδη· ὁ γοῦν Ϲτηϲίχορόϲ φηϲι «ποταύδη», ὃ λέγει ὁ ποιητὴϲ « προϲηύδα. τὸ μὲν οὖν ὅλον Δώριον φοιτήταν, γέγονε δὲ φοιτήτην μικτόν· τὸ αὐτὸ καὶ ἐπὶ τοῦ «τεύχεα ϲυλήτην» (N 202) καὶ «προϲαυδήτην ».

481. Choer. 388, 14: ἰϲτέον ὅτι τῷ κρέατι κοινῶϲ κατὰ ἀποβολὴν τοῦ Ἰωνικῶϲ γίνεται τῷ κρέαϊ καὶ κατὰ ϲυναίρεϲιν τοῦ α καὶ ι εἰϲ τὴν ᾳ δίφθογγον γίνεται τῷ κρέᾳ Ἀττικῶϲ. ἰϲτέον δὲ ὅτι ἅμα ϲυναίρεϲιϲ ἐγένετο, ἅμα καὶ ἔκταϲιϲ διὸ καὶ τὸ ι ἀνεκφώνητόν ἐϲτι· τὸ γὰρ ι, ἡνίκα εὑρεθῇ ἢ μετὰ τοῦ η ἢ μετὰ τοῦ ω ἢ μετὰ τοῦ α μακροῦ ἐν μιᾷ ϲυλλαβῇ, ἀνεκφώνητον εὑρίϲκεται οἷον τῷ Χρύϲῃ τῷ ϲοφῷ, τῇ Μηδείᾳ.

Ἄξιον δέ ἐϲτι ζητῆϲαι, διατί ὥϲπερ ἐπὶ τοῦ κέραι καὶ γήραι γίνεμὲν κατὰ ϲυναίρεϲιν τοῦ α καὶ ι εἰϲ τὴν ᾳ δίφθογγον κρέα καὶ γήρᾳ, μὴ τὸν αὐτὸν τρόπον ἐπὶ τοῦ νοΐ καὶ γραΐ γίνεται κατὰ ϲυναίρεϲιν νᾷ καὶ γρᾷ. ἔϲτιν οὖν εἰπεῖν τὴν ἀπολογίαν ταύτην· πᾶϲα δοτικὴ ἑνικῶν εἰϲ ι ἀνεκφώνητον λήγουϲα τὴν γενικὴν ἔχει ἰϲοϲύλλαβον τῇ εὐθείᾳ οἷον τῷ κοχλίᾳ ὁ κοχλίαϲ τοῦ κοχλίου, τῷ ϲοφῷ ὁ ϲοφόϲ τοῦ ϲοφοῦ, τῇ μνᾶ ἡ μνᾶ τῆϲ μνᾶϲ, τῷ γήρᾳ τὸ γῆραϲ τοῦ γήρωϲ, τῷ κρέα τὸ κρέαϲ τοῦ κρέωϲ· τὸ γὰρ κρέαοϲ καὶ γήραοϲ πρὸϲ τὸ κρέαϊ καὶ γήραϊ ἐϲτίν. εἰ οὖν ἐγένοντο ταῦτα κατὰ ϲυναίρεϲιν, ἤμελλον ἔχειν τὸ ι ἀνεκφώνητον, ὅπερ ἐϲτὶν ἄτοπον· οὐδὲ γὰρ ἔχουϲιν ἰϲοϲύλλαβον τὴν γενικὴν τῇ εὐθείᾳ ὡϲ ναῦϲ ναόϲ, γραῦϲ γραόϲ. τούτου οὖν χάριν οὐ

481a. lo. Al. 18, 27: παῖδεϲ παίδων: βαρύνεται ἴϲωϲ ἐπειδὴ ὡϲ ἀπὸ ἐντελεϲτέρου τοῦ πάιϲ γέγονεν ὡϲ μὴ εἶναι φύϲει διϲύλλαβον.

δᾷδεϲ δᾴδων. δαΐδεϲ δαίδων γὰρ τριϲυλλάβωϲ τὸ ἐντελέϲ.

481b. lo. Al. 7, 20: τῶν ἀρϲενικῶν ἐν μὲν τοῖϲ εἰϲ ξ λήγουϲι τὸ Θρᾷξ περιϲπᾶται, ἐπεὶ καὶ ἐντελέϲτερον αὐτοῦ τὸ Θράξ διϲύλλαβον.

ϲα ἢ ἀπὸ τοῦ ἠπείλουν τροπῇ τῆϲ ει εἰϲ τὸ η. Ἡρωδιανόϲ hic omissa esse suspicari licet huiuscemodi verba: ἢ φοιτήτην ϲυγκοπῇ ἐκ τοῦ φοιτηϲάτην καὶ τὸ αὐτὸ ἐπὶ τῶν ἄλλων. ad fr. * 481 cf. II. Pr. 385: κέρα ἀγλαέ: ϲὺν τῷ ι ἔγραψάν τινεϲ τὸ κέρᾳ ἵνα ῇ δοτική, ὁμοίωϲ τῷ «δέπᾳ μελιηδέοϲ οἴνου» (γ 46, ubi nunc δέπαϲ) καὶ «γήρᾳ ὑπὸ λιπαρῷ» (Od. λ 136). οὕτωϲ δὲ καὶ δοκεῖ ἐπικρατεῖν ἡ παράδοϲιϲ, ὡϲ καὶ Ἀλεξίων ἀξιοῖ. cf. Lob. El. 11 300 seqq ad fr. [481 b]. cf. Il. Pr. I 605: λόγοϲ ἐϲτίν, ὡϲ πᾶϲα εὐθεῖα ἀρϲενικοῦ ὀνόματοϲ ἐν τῇ τελευταίᾳ δύο ἔχουϲα φωνήεντα ταῦτα ἐκφωνεῖ χωρὶϲ τοῦ Θρᾴξ.

ϲυναιροῦνται ταῦτα κατὰ τὴν δοτικήν, ἵνα μὴ εἰϲ ι ἀνεκφώνητον λήγωϲιν κατὰ τὴν δοτικὴν καὶ ἔχοντα τὴν γενικὴν περιττοϲύλλαβον τῆϲ εὐθείαϲ.

482. Choer. 22, 5: ἡ γενικὴ λάαοϲ τριϲυλλάβωϲ μετάγεται εἰϲ εὐθεῖαν καὶ γίνεται ὁ Λάαοϲ ὥϲπερ ὁ Καππάδοξ τοῦ Καππάδοκοϲ ὁ Καππάδοκοϲ καὶ λοιπὸν κατὰ κρᾶϲιν Δωρικὴν τοῦ α καὶ ο εἰϲ α μακρὸν γίνεται Λάαϲ ὥϲπερ Πτερέλαοϲ Πτερέλαϲ καὶ Μενέλαοϲ Μενέλαϲ, ὡϲ παρ’ Εὐριπίδῃ ἐν Ἀνδρομάχῃ (486) «τοῦ ϲτρατηλάτα — Μενέλα».

483. E. M. 598, 23: ὥϲπερ ἀπὸ τοῦ ταναόποδοϲ γίνεται ταναύποδοϲ κράϲει τοῦ αο εἰϲ τὴν αυ, ϲημαίνει δὲ ϲύροντα τὸν πόδα, οὕτωϲ ἀπὸ τοῦ ναῦϲ ναόϲ γίνεται ναόφι καὶ κατὰ κρᾶϲιν «ναῦφιν ἀμυνόμενοι » (N 700) ἀντὶ τοῦ ἐκ τῶν νεῶν ἀποϲοβοῦντεϲ.

484. Choer. 386, 9: ἐπὶ γενικῆϲ τῶν εἰϲ αϲ οὐδετέρων ἀποβάλλουϲι τὸ οἱ Ἴωνεϲ οἷον κρέατοϲ κρέαοϲ, γήρατοϲ γήραοϲ, κέρατοϲ κέραοϲ καὶ λοιπὸν οἱ Ἀττικοὶ ϲυναιροῦϲι τὸ α καὶ ο εἰϲ ω καὶ λέγουϲι τοῦ κρέωϲ, τοῦ γήρωϲ καὶ κρέωϲ.

485. Choer. 882, 34: τὸ ἐκρέμαϲο γίνεται κατὰ ἀποβολὴν τοῦ ϲ Ἰωνικῶϲ ἐκρέμαο καὶ κατὰ κρᾶϲιν Ἀττικὴν τοῦ αο εἰϲ ω ἐκρέμω «ἢ οὐ μέμνῃ ὅτε τ’ ἐκρέμω ὑψόθεν, ἐκ δὲ ποδοῖιν» (0 18). μηδεὶϲ δὲ οἰέϲθω

484a. lo. Al. 7, 31: τὸ ϲῶϲ ἀπὸ τοῦ ϲάοϲ ϲυνῄρηται καὶ περιϲπᾶται.

484b. Ι. Pr. Γ 35: ὦχροϲ: οὕτωϲ ὦχροϲ ὡϲ ὦμοϲ εἰϲ ἀποφυγὴν τοῦ ἐπιθετικοῦ. τάχα δὲ καὶ ἄχροόϲ ἐϲτιν, 5 ἐν ὑπερθέϲει γίνεται ἄοχροϲ καὶ κατὰ ϲυναλοιφὴν ποιεῖ τὸ ὦχροϲ βαρυνόμενον.

484c. Schol. V ad Il. 238: αἱ Ἀριϲτάρχου βῶν, ἡ Ἀριϲτοφάνουϲ βοῦν, ἡ Ἡρωδιανοῦ βῶ, ὡϲ Βορέαο «Βορέω ὑπ’ ἱωγῇ» (Od. ξ 533).

ad fr. *482 ef. supra fr. 228. ad fr. *483 cf. II. Pr. Ε 289. ταλαύρινον. Ἀρίϲταρχοϲ ψιλοῖ τὸ ρ οὐ γάρ φηϲι ϲύνθετον δεῖ νοεῖν τὸν ϲχηματιϲμόν, ἀλλὰ κατὰ ἁπλῆν ἔννοιαν, τὸν εὔτολμον` καὶ ἰϲχυρόν. ὁμοίωϲ δὲ καὶ Ἀριϲτοφάνηϲ· Τρύφων δὲ ϲύνθετον αὐτὸ ἐκδέχεται παρὰ τὸ ταλαόν καὶ τὴν ῥινόν, ὁμοίωϲ τῷ ταναόποδα ταναύποδα. ad fr. [484a]. II. Pr Ε 887: μόνον τὸ ϲῶϲ περιϲπώμενον μονοϲύλλαβον εἰϲ ωϲ λῆγον ἀρϲενικὸν γεγονὸϲ ἐκ τοῦ ϲόοϲ, ὡϲ οἴεται Φιλόξενοϲ, ἢ ἐκ τοῦ ϲάοϲ, ὅπερ κρεῖττον. ad fr. [484 b] cf. E. Or.170,8. ὦχροϲ.χροῦϲ χρόοϲ ἄχροοϲ. ἐϲτὶ δὲ κακόχρουϲ. καθ’ ὑπέρθεϲιν τοῦ ὁ ἄοχροϲ. ϲυναλοιφῇ τοῦ ο καὶ ε εἰϲ ω ὦχροϲ.

τὸ ἐκρέμω ὡϲ ἀπὸ τοῦ εἰϲ ω εἶναι ὡϲ ἀπὸ τοῦ κρεμῶ κρεμᾶϲ, ἐπειδὴ κρεμῶμαι καὶ ἐκρεμώμην ἤμελλεν εἶναι τὸ παθητικὸν ὥϲπερ βοῶμαι ἐβοώμην· νῦν δὲ κρέμαμαι καὶ ἐκρεμάμην ἐϲτὶν ὥϲπερ ἵϲταμαι ἱϲτάμην ἄλλωϲ τε εἰ ἦν ἀπὸ τῶν εἰϲ ω, ἐκρεμῶ ἤμελλεν εἶναι περιϲπωμένωϲ ὥϲπερ ἐβοῶ, νῦν δὲ ἐκρέμω ἐϲτὶ παροξυτόνωϲ.

486. Choer. 253, 19: τὸ ζώϲ ἀπὸ ϲυναιρέϲεωϲ ἐγένετο· ἀπὸ γὰρ τοῦ ζωόϲ τοῦ ζωοῦ ἐγένετο καὶ κατὰ κρᾶϲιν ὁ ζώϲ τοῦ ζῶ τῆϲ βαρείαϲ καὶ ὀξείαϲ εἰϲ ὀξεῖαν ϲυναιρεθειϲῶν ὥϲπερ ἐπὶ τοῦ ἑϲταώϲ ἑϲτώϲ, βεβαώϲ βεβώϲ, Nηρηΐϲ Nηρῄϲ.

487. Choer. 889, 17 : ἰϲτέον ὅτι τὸ κρεῶν ἀπὸ τοῦ κρεάων γέγονε κατὰ κρᾶϲιν τοῦ α καὶ ω εἰϲ τὸ ω, διὸ καὶ περιϲπᾶται.

488. E.M. 291, 9: τὸ ἀείδω ᾄδω κράϲει τοῦ καὶ ε καὶ ϲυναιρέϲει τοῦ αϊ εἰϲ τὴν ᾳ δίφθογγον.

489. Choer. 498, 20: ἐϲτι βοάω καὶ κατὰ κρᾶϲιν τοῦ α καὶ ω εἰϲ ω γίνεται βοῶ. τούτου τὸ δεύτερον πρόϲωπον βοάειϲ, τὸ δὲ α καὶ ε εἰϲ α μακρὸν κιρνᾶται παρ’ ἡμῖν καὶ παρὰ τοῖϲ Ἀθηναίοιϲ οἷον τὰ ἐμά τἀμά· οὕτωϲ οὖν καὶ βοάειϲ βοᾶϲ κατὰ κρᾶϲιν τοῦ α καὶ ε εἰϲ τὸ α μακρὸν καὶ μένει τὸ ι προϲγεγραμμένον· παρὰ μὲν τοῖϲ Δωριεῦϲιν εἰϲ η κιρνᾶται τὸ α καὶ ἑ οἷον τὰ ἐμά τἠμά· οὕτωϲ οὖν καὶ ἐν τῷ ὁράειϲ ποιοῦϲι τὸ α καὶ ε εἰϲ η κατὰ κρᾶϲιν καὶ λέγουϲιν ὁρῇϲ καὶ πάλιν διψάειϲ διψῇϲ, πεινάειϲ πεινῇϲ καὶ μένει τὸ ι προϲγεγραμμένον· κέχρηνται δὲ τούτοιϲ ἀπὸ Δωρίδοϲ διαλέκτου οὖϲι καὶ οἱ Ἀθηναῖοι· φημὶ δὲ τὸ πεινῇϲ καὶ διψῇϲ καὶ ὁρῇϲ. μὴ νομίϲωμεν δὲ ὅτι τὸ α παρ’ ἡμῖν, φημὶ δὲ ὡϲ ἐν τῷ πεινᾷϲ καὶ διψᾷϲ καὶ ὁρᾷϲ, ἐτράπη παρὰ τοῖϲ Δωριεῦϲιν εἰϲ η ἐν τῷ πεινῇϲ καὶ διψῇϲ καὶ ὁρῇϲ· οὐδέποτε γὰρ τὸ παρ ἡμῖν α εἴτε μακρὸν εὑρεθῇ εἴτε βραχύ, τρέπεται εἰϲ η παρὰ τοῖϲ Δω-

486a. Arcad. 169, 22: τὸ ἐριώλη ἡ μεγάλη πνοὴ ἀπὸ τοῦ ἔρι καὶ τοῦ ἄω τὸ πνέω βαρύνεται..

488a. Arcad. 21, 25: τὸ ἱλᾶϲ περιϲπᾶται ἀπὸ τοῦ ἱλάειϲ.

488b. Arcad. 22, 3: τὸ ἀλλᾶϲ ἔχει τὸ ἀλλάειϲ ἐντελέϲτερον.

ad fr. *486. cf. II. Pr. Ε 887. ad fr. *487. cf. Il. Pr. Λ 551 : κρειῶν. περιϲπαϲτέον ἡ γὰρ κρεῶν γενικὴ ἐπλεόναϲε τῷ ι, ἥτιϲ περιϲπᾶται διὰ τὸ ἔχειν ἐντελεϲτέραν τὴν κρεάων. ad fr. *489. Quod ὁρῇϲ Atticum esse dicitur, id spectare videtur ad Homerica ὁρῆαι et ὁρῆτο

ριεῦϲι· τοὐναντίον γὰρ τὸ η εἰϲ α μακρὸν τρέπουϲιν οἶον ἡδύ ἁδύ «ἀδύ τι τὸ ψιθύριϲμα», ἀλλ’ ὡϲ εἴρηται κρᾶϲιϲ Δωρικὴ τοῦ α καὶ ε εἰϲ η. τοιοῦτόν ἐϲτι καὶ τὸ ἐν τῇ κοινῇ διαλέκτῳ ἐπικρατῆϲαν, λέγω δὲ τὸ ζῇϲ.

490. Choer. 488, 33: ἰϲτέον ὅτι τὸ κρεοῖν ἀπὸ τοῦ κρεάοιν γέγονε κατὰ κρᾶϲιν τοῦ α καὶ τῆϲ οι διφθόγγου εἰϲ τὴν οι δίφθογγον, διὸ καὶ περιϲπᾶται. ἐὰν δὲ θελήϲωϲι λέγειν ὅτι κρᾶϲιϲ παρηκολούθηϲε τοῦ α καὶ ο εἰϲ ω, ὀφείλει διὰ τοῦ ω γενέϲθαι τοῖν κρεῷν προϲγραφομένου τοῦ ἡ δὲ παράδοϲιϲ διὰ τῆϲ οι διφθόγγου ἐπίϲταται τὴν λέξιν.

491. Choer. 160, 25: ἰϲτέον ὅτι γέγονε Δημοϲθένεα κατὰ κρᾶϲιν τοῦ ε καὶ α εἰϲ η Δημοϲθένη ὥϲπερ τείχεα τείχη, βέλεα βέλη. δεῖ γινώϲκειν ὅτι ἐὰν εὑρεθῇ τὸ ε ἔχον προηγούμενον φωνῆεν, τότε τὸ ε καὶ α εἰϲ η κιρνῶνται καὶ εἰϲ α μακρὸν οἷον εὐφυέα εὐφυᾶ, ὑγιέα ὑγιῆ καὶ. ἐὰν δὲ εὑρεθῇ ἔχον προηγούμενον ϲύμφωνον, τότε τὸ ε καὶ α εἰϲ η μόνωϲ κίρνανται οἷον Δημοϲθένεα Δημοϲθένη, εὐγενέα εὐγενῆ.

490a. Arcad. 86, 24: τὸ ὑμνάοιδοϲ, ἐπάοιδοϲ, λυράοιδοϲ προπαροξύνεται· τὰ δὲ ἐξ αὐτῶν ὀξύνεται, ὑμνῳδόϲ, ἐπῳδόϲ, λυρῳδόϲ.

490b. 11. Pr. 72: ϲῶκοϲ: εἰϲὶν οἳ ἀξιοῦϲι καὶ καθότι ϲύνθετόν ἐϲτι βαρύνεϲθαι αὐτό. ἐκ γὰρ τοῦ ϲάοικοϲ γεγενῆϲθαι τὴν κρᾶϲιν· οὕτω δὲ δώϲουϲι καὶ προϲκείμενον τῷ ω τὸ ι, τῆϲ παραδόϲεωϲ οὐχ οὕτωϲ ἐχούϲηϲ.

491a. lo. Al. 8, 5: τὰ εἰϲ η θηλυκὰ μονοϲύλλαβα ἐκ ϲυναιρέϲεωϲ περιϲπᾶται, γέα γῆ, νέα νῆ, πλέα πλῆ.

491b. lo. Al. 2, 5: τὰ θηλυκὰ ὑπὲρ μίαν ϲυλλαβὴν περιϲπαϲθέντα ἐκ ϲυναιρέϲεωϲ ἔϲχε τὴν περιϲπωμένην ὡϲ τὸ ἀργυρέα ἀργυρᾶ, Ἀθηνᾶ τε καὶ μνᾶ,καὶ χαλκέα τε καὶ χαλκῆ, φωκέα φωκῆ. τοιοῦτόν ἐϲτι καὶ ϲηϲαμῆ καὶ ἀμυγδαλῆ ἐπὶ τοῦ δένδρου, γαλῆ, κωλῆ, ϲυκῆ, παρδαλῆ, μυγαλῆ, κυνῆ καὶ εἴ τι ὅμοιον.

ad fr. *491. cf. lo. Al. 16, 13: πᾶϲα εὐθεῖα πληθυντικὴ οὐδετέρου ὀνόματοϲ ἐντελὴϲ εἰϲ α λήγει καὶ ἐπὶ τῆϲ αὐτῆϲ ϲυλλαβῆϲ ἔχει τὸν τόνον, ἐφ’ ἦϲ καὶ ἡ ἑνικὴ εὐθεῖα, γράμμα γράμματα, φίλον φίλα, καλόν καλά· κάνεον μὲν κάνεα προπαροξυτόνωϲ, κανοῦν δὲ κανᾶ περιϲπωμένωϲ διὰ τὴν ϲυναίρεϲιν. αἰ δὲ εἰϲ η ἐκ ϲυναιρέϲεωϲ εἰϲὶ καὶ πρὸϲ τὴν ϲυναίρεϲιν τὸν τόνον ποιοῦνται, τείχεα τείχη αἰ γὰρ δύο βαρεῖαι εἰϲ βαρεῖαν ϲυναιροῦνται τὰ εὐϲεβέα δὲ τὰ εὐϲεβῆ ἡ γὰρ ὀξεῖα καί βαρεῖα εἰϲ περιϲπωμένην ϲυναιρεῖται — l. Pr. Θ 441: πᾶϲα αἰτιατικὴ ἑνικὴ ad fr [491 a]. cf. Mon. 7, 5, unde Ῥέα Ῥῆ addendum.

Ἀποροῦϲι δέ τινεϲ λέγοντεϲ, καὶ πῶϲ ἐπὶ τοῦ χάλκεα χαλκᾶ καὶ χρύϲεα χρυϲᾶ καὶ ὀϲτέα ὀϲτᾶ καὶ κανέα κανᾶ ϲυμφώνου προηγουμένου τῷ ε εἰϲ α ἐγένετο ἡ κρᾶϲιϲ; ἔϲτιν οὖν εἰπεῖν, ὅτι οὐκ ἐγένετο τὸ χαλκᾶ ἀπὸ τοῦ χάλκεα κατὰ κρᾶϲιν οὕτε τὰ κανᾶ ἀπὸ τοῦ κάνεα, ἀλλὰ λέγομεν ὅτι αἱ εὐθεῖαι τούτων αἱ ἑνικαὶ διχῶϲ λέγονται καὶ ἐντελῶϲ καὶ κατὰ κρᾶϲιν. καὶ αἱ μὲν οὖν ἐντελεῖϲ εὐθεῖαι πληθυντικαὶ ἀπὸ τῆϲ ἐντελοῦϲ ἑνικῆϲ εὐθείαϲ ἐκλίθηϲαν οἶον ἀπὸ τοῦ χάλκεον χάλκεα καὶ ἀπὸ τοῦ χρύϲεον χρύϲεα καὶ ἀπὸ τοῦ ὀϲτέον ὀϲτέα καὶ ἀπὸ τοῦ κάνεον κάνεα· αἱ δὲ κατὰ κρᾶϲιν εὐθεῖαι πληθυντικαὶ ἀπὸ τῆϲ κατὰ κρᾶϲιν εὐθείαϲ τῶν ἑνικῶν εἰϲιν, οἷον ἀπὸ τοῦ χαλκοῦν χαλκᾶ καὶ ἀπὸ τοῦ χρυϲοῦν χρυϲᾶ καὶ ἀπὸ τοῦ ὀϲτοῦν ὀϲτᾶ καὶ ἀπὸ τοῦ κανοῦν κανᾶ, τουτέϲτιν ἐν τῇ εὐθείᾳ τῶν ἐνικῶν ἐγένετο ἡ κρᾶϲιϲ καὶ ἐκεῖθεν ἡ κλίϲιϲ ἐν τοῖϲ πληθυντικοῖϲ.

492. Choer. 213, 25: Δεῖ παραφυλάξαϲθαι, ὅτι ἐπὶ τῶν Ἀττικῶν τῶν γινομένων κατὰ ϲυναλοιφὴν ἐν τῇ γενικῇ τοῦ ε καὶ ω εἰϲ τὸ ω οἷον τοῦ Ἐρετριέωϲ τοῦ Ἐρετριῶϲ, τοῦ Ϲτειριέωϲ τοῦ Ϲτειριῶϲ οἱ Ἀθηναῖοι τὰϲ αἰτιατικὰϲ ϲυναλείφοντεϲ εἰϲ α μόνον ποιοῦϲιν αὐτὰϲ οἷον τὸν Ἐρετριέα Ἐρετριᾶ, τὸν Ϲτειριέα Ϲτειριᾶ καὶ οὐκέτι εἰϲ η. καὶ λέγουϲί τινεϲ ταύτην τὴν ἀπολογίαν ὅτι ὃν τρόπον ἐποίηϲαν κρᾶϲιν οὐκ ἀπὸ

491c. Arcad. 126, 9: τὸ κρῆϲ ἀπὸ τοῦ κρέαϲ καὶ οὐδέτερον ὂν περιϲπᾶται.

491d. lo. Al. 10,5 et 11, 1: τὸ κῆροϲ καὶ ἦροϲ ἐκ τοῦ κέαροϲ καὶ ἔαροϲ ϲυναλήλιπται, ὁμοίωϲ καὶ αἱ δοτικαὶ κῆρι καὶ ἦρι.

491e. lo. Al. 19, 33: τὸ φρεάτων ϲυναιρεθὲν ἐν τῇ παραληγούϲῃ ὀφείλει βαρύνεϲθαι· εἴπομεν γὰρ ὡϲ ἡ βαρεῖα καὶ ὀξεῖαεἰϲ ὀξεῖαν ϲυναιροῦνται· νῦν δὲ παραλόγωϲ περιϲπᾶται ϲυνεξελθὸν τῷ Κρητῶν θητῶν καὶ τοῖϲ ὁμοίοιϲ.

492a. Choer. 861: ὁ μὲν Ἡρωδιανόϲ φηϲιν, ὅτι κυρίωϲ διαίρεϲίϲ ἐϲτιν αὕτη ἡ ἐν τῷ τιθεῖϲι τιθέαϲι καὶ διδοῦϲι διδόαϲι καὶ ζεύγνυϲι ζευγνύαϲι καὶ πιϲτοῦται τοῦτο ἐκ τῶν πληθυντικῶν αἰτιατικῶν· ἰδοὺ γάρ, φηϲίν, ἐν τῷ Δημοϲθένεαϲ Δημοϲθένειϲ τὸ εα εἰϲ τὴν ε δίφθογγον ϲυναιρεῖται καὶ πάλιν ἐν τῷ ἰχθύαϲ ἰχθῦϲ τὸ υ καὶ τὸ α εἰϲ τὸ υ ϲυναιρεῖται καὶ πάλιν ἐν τῷ βόαϲ βοῦϲ τὸ καὶ α εἰϲ τὴν ου δίφθογγον ϲυναιρεῖται.

ἀπαθὴϲ εἰϲ α λήγουϲα βαρύνεται ὑπεϲταλμένηϲ τῆϲ τινά. ἀπαθὴϲ διὰ τὸ εὐφυᾶ διφυᾶ καὶ τὰ τοιοῦτο. ad fr *492. Dichr. 291, 14. πᾶϲα αἰτιατικὴ ἀπαθὴϲ εἰϲ α λήγουϲα ϲυϲτέλλεϲθαι θέλει Ἀλκμᾶνα, ποιμένα, Ἕκτορα, θώρακα, Αἴαντα, Ἀχιλλέα, βασιλέα. Ἀττικοὶ μέντοι ἐκτείνουϲι τὰϲ ἀπὸ τῶν εἰϲ ευϲ Ἀτρέα λέγοντεϲ καὶ ἱερέα. πρόϲκειται δὲ ἀπαθἑϲ διὰ τὸ χοᾶ καὶ Ἐρετρία καὶ Πειραιᾶ καὶ Ϲτειριᾶ. — II Pr. Λ,

τῆϲ κοινῆϲ γενικῆϲ, τῆϲ διὰ τοῦ ε καὶ ο, ἀλλ’ ἀπὸ τῆϲ Ἀττικῆϲ τῆϲ διὰ τοῦ ε καὶ ω οἷον Πειραιέωϲ Πειραιῶϲ, Ἐρετριέωϲ Ἐρετριῶϲ, Ϲτειριέωϲ Ϲτειριῶϲ, τὸν αὐτὸν τρόπον ἐν τῇ αἰτιατικῇ οὐκ ἀπὸ τῆϲ κοινῆϲ αἰτιατικῆϲ ἐποίηϲαν τὴν κρᾶϲιν, ἀλλ’ ἀπὸ τῆϲ Ἀττικῆϲ, τουτέϲτι τῆϲ ἐχούϲηϲ τὸ α ἐκτεταμένον, καὶ λοιπὸν εὐλόγωϲ εἰϲ α μόνον ἐγένετο ἡ κρᾶϲιϲ· τὰ γὰρ ἀναδεχόμενα κρᾶϲιν τοῦ ε καὶ α εἰϲ η ἢ εἰϲ α μακρὸν πρὸ τῆϲ κράϲεωϲ ϲυνεϲταλμένον ἔχουϲι τὸ α ἤγουν τὸν ὑγιέα, τὸν εὐφυέα. ἐπὶ τούτων οὖν, φημὶ δὴ τοῦ Ἐρετριᾶ, Πειραιᾶ, Ϲτειρεᾶ εἰϲ α μόνωϲ ἐγένετο ἡ κρᾶϲιϲ· τὰ γὰρ ἀναδεχόμενα κρᾶϲιν τοῦ ε καὶ α πρὸ τῆϲ κράϲεωϲ μακρὸν ἔχουϲι τὸ α.

Ἰϲτέον δὲ ὅτι οὐκ ἔϲτι καταναγκαϲτικὸϲ ὁ λόγοϲ οὗτοϲ· πολλάκιϲ εὑρίϲκεται τὸ ε καὶ α μακρὸν εἰϲ η κιρνάμενα ὡϲ ἐπὶ τοῦ Ἑρμέαϲ Ἑρμῆϲ, Ϲωϲέαϲ Ϲωϲῆϲ. ἰδοὺ γὰρ ἐνταῦθα τὸ ε καὶ α μακρὸν εἰϲ η κίρνανται. τὸ γὰρ Ἑρμέαϲ καὶ Ϲωϲέαϲ μακρὸν ἔχουϲι τὸ α, ἐπειδὴ τὰ εἰϲ αϲ ἀρϲενικὰ βαρύτονα μακρὸν ἔχουϲι τὸ α οἷον Αἴαϲ, Θόαϲ, κοχλίαϲ, Αἰνείαϲ, γίγαϲ, Κάλχαϲ, χωρὶϲ τοῦ μέγαϲ τοῦ ἐπιθέτου καὶ τοῦ λᾶαϲ τοῦ προϲηγορικοῦ καὶ τοῦ Αἶαϲ παρ’ Ἀλκμᾶνι· τί οὖν ἄτοπον καὶ ἐπὶ τοῦ Ἐρετριέα Ἐρετριᾶ καὶ Πειραιέα Πειραιᾶ καὶ Ϲτειριέα Ϲτειριᾶ, εἰ καὶ ἀπὸ τῆϲ Ἀττικῆϲ αἰτιατικῆϲ, φημὶ δὴ τῆϲ ἐχούϲηϲ τὸ α ἐκτεταμένον, ἐγένετο ἡ κρᾶϲιϲ, γενέϲθαι καὶ εἰϲ η τὴν κρᾶϲιν. κρεῖττον οὖν ἐϲτιν εἰπεῖν τὴν αἰτίαν ταύτην· διὰ τοῦτο ἐπὶ τοῦ Ἐρετριέα Πειραιέα Ϲτειριέα Ἐρετριᾶ Πειραιᾶ καὶ Ϲτειριᾶ οὐκ ἐγένετο εἰϲ η ἡ κράϲιϲ, ἀλλ’ εἰϲ α μόνον, ἐπειδὴ τούτων ἡ κλητικὴ εἰϲ φωνῆεν λήγει οἷον ὦ Ἐρετριεῦ καὶ ὦ Πειραιεῦ καὶ ὦ Ϲτειριεῦ. οὐδέποτε δὲ τῆϲ κλητικῆϲ εἰϲ φωνῆεν ληγούϲηϲ ὀφείλει ἡ αἰτιατικὴ εἰϲ η καταλήγειν οὕτε παρ’ ἡμῖν οὕτε παρὰ τοῖϲ Ἀθηναίοιϲ οἷον ὤ Χρύϲη τὸν Χρύϲην, ὦ τοξότα τὸν τοξότην, ὤ Δημοϲθένη Ἀττικῶϲ καὶ τὸν Δημοϲθένην Ἀττικῶϲ μετὰ τοῦ ν παρ’ ἡμῖν καὶ παρὰ τοῖϲ Ἀθηναίοιϲ» πρόϲκειται, ἐπειδὴ παρὰ τοῖϲ Δωριεῦϲιν εὑρίϲκεται ἡ κλητικὴ εἰϲ φωνῆεν λήγουϲα, τῆϲ αἰτιατικῆϲ εἰϲ η καταληγούϲηϲ οἷον ὦ Τυδεῦ καὶ τὸν Τυδῆ, ὡϲ παρὰ τῷ ποιητῇ (Δ 384) «ἔνθ’ αὐτ’ ἀγγελίην ἔπι Τυδῆ ϲτεῖλαν Ἀχαιοί». τούτου χάριν ἐπὶ τοῦ Ἐρετριέα Ἐρετριᾶ, καὶ Πειραιέα Πειραιᾶ καὶ Ϲτειριέα Ϲτειρι εἰϲ α μόνωϲ ἐγένετο ἡ κρᾶϲιϲ, οὐκέτι δὲ εἰϲ η, ἵνα μὴ εὑρεθῇ τῆϲ κλητικῆϲ εἰϲ φωνῆεν ληγούϲηϲ ἡ αἰτιατικὴ εἰϲ η καταλήγουϲα.

493. E. M. 265, 12: Δημάδηϲ. ἀπὸ τοῦ Δημέαϲ γίνεται Δημεάδηϲ καὶ. 223: Κιϲϲῆϲ: ὡϲ Ἑρμῆϲ· καὶ μήποτε παρὰ τὸ Κιϲϲόϲ παρὥνυμόν τι ἐγένετο Κιϲϲέαϲ καὶ κατὰ ϲυναλοιφὴν Κιϲϲῆϲ. lo. Al. 8. 27: Ἑρμῆϲ Θαλῆϲ Ϲωϲῆϲ ἐκ τοῦ Ἑρμέαϲ Θαλέαϲ Ϲωϲέαϲ ϲυνῃρημένα. l. Pr. Ο 339. Μηκιϲτῆ. ὁμοίωϲ τῷ «ἔνθ’ αὕτ’ ἀγγελίην ἐπι Τυδῆ ϲτεῖλαν Ἀχαιοί». καὶ ἤτοι ἀπεκόπη ἡ Μηκιϲτῆα αἰτιατική, ἢ Δωρικῶϲ κέκλιται, ὅπερ μοι δοκεῖ καὶ ἄμεινον.— De accusativo plurahlis lo. Al 20, 32. τὸ Ἐρετριέαϲ Ἐρετριᾶϲ καὶ ἁλιέαϲ ἁλιᾶϲ κατὰ ϲυναίρεϲιν περιϲπῶνται παρ’ Ἀθηναίοιϲ. ad fr. * 493. omisi verba initio posita οὐκ ἔχει τὸ ι, quae ad orthographiam κατὰ ϲυναίρεϲιν Δημάδηϲ καὶ ὤφειλεν εἰϲ η γενέϲθαι ἡ κρᾶϲιϲ, ἀλλὰ διὰ τὸν χαρακτῆρα εἰϲ α ἐγένετο. τὰ γὰρ εἰϲ δηϲ πατρωνυμικὰ ἢ τύπου πατρωνυμικοῦ ὄντα ἢ τῷ ι θέλει παραλήγεϲθαι ἢ τῷ α οἷον Πηλείδηϲ Αἰακίδηϲ, Εὐρυμάδηϲ, Πυλάδηϲ οὕτωϲ οὖν καὶ Δημάδηϲ.

494. Choer. 417, 11: ἔϲτι ϲπέοϲ ϲπέεοϲ ϲπέεϊ καὶ κατὰ κρᾶϲιν τῶν δύο εε εἰϲ η ϲπῆϊ «εὗρε δὲ ϲπῆϊ» (Ω 83) ὥϲπερ Ἡρακλέεοϲ Ἡρακλῆοϲ «τεῖχοϲ ἐϲ ἀμφίχυτον Ἡρακλῆοϲ θείοιο» (Υ 145).

495. Choer. Dict. 164, 12: Δεῖ γινώϲκειν ὅτι ἐν μὲν τοῖϲ δυϊκοῖϲ τὰ δύο εε εἰϲ η κίρνανται οἶον Δημοϲθένεε Δημοϲθένη, Διομήδεε Διομήδη, ἐν δὲ τοῖϲ πληθυντικοῖϲ εἰϲ τὴν ει δίφθογγον οἷον Δημοϲθένεεϲ Δημοϲθένειϲ, Διομήδεεϲ Διομήδειϲ, ϲπανίωϲ δὲ καὶ ἐν τοῖϲ δυϊκοῖϲ, ἀλλ’ εὑρίϲκονται τὰ δύο εε εἰϲ τὴν ει δίφθογγον κιρνάμενα οἷον ταρίχεε ταρίχει, πόλεε πόλει, ὡϲ παρ’Αἰϲχίνῃ τῷ Ϲωκρατικῷ «τούτω τὼ πόλει» (λέγει δὲ περὶ Ἀθηνῶν καὶ Λακεδαιμονίων) καὶ ἐν τοῖϲ πληθυντικοῖϲ εἰϲ η οἷον ἱππέεϲ ἱππῆϲ, καὶ βαϲιλέεϲ βαϲιλῆϲ. ταῦτα δὲ Ἀττικά εἰϲι καὶ ἐπὶ μόνων τῶν εἰϲ ευϲ τοῦτο ποιοῦϲιν οἱ Ἀττικοί, φημὶ δὴ τὸ κιρνᾶν τὰ δύο εε εἰϲ η ἐν τῇ εὐθείᾳ τῶν πληθυντικῶν.

Καὶ ἄξιόν ἐϲτι ζητῆϲαι διὰ ποίαν αἰτίαν ἐν μὲν τοῖϲ δυϊκοῖϲ τὰ δύο εε εἰϲ η κιρνῶνται, ἐν δὲ τοῖϲ πληθυντικοῖϲ εἰϲ τὴν ει δίφθογγον. ἀπολογούμεθα οὖν ἡμεῖϲ περὶ τούτων οὕτωϲ· τὸ ι χαρακτηριϲτικόν ἐϲτι τῆϲ εὐθείαϲ τῶν πληθυντικῶν , ο μὴν τῆϲ εὐθείαϲ τῶν δυικῶν οἷον φίλοι, Ὅμηροι, κοχλίαι, Αἰνεῖαι. ἐπειδὴ οὖν τὸ ι χαρακτηριϲτικόν ἐϲτι τῆϲ εὐθείαϲ τῶν πληθυντικῶν, εὐλόγωϲ οὖν ἐν τοῖϲ πληθυντικοῖϲ τὰ δύο εε εἰϲ τὴν ει δίφθογγον κίρνανται, ἐν δὲ τοῖϲ δυϊκοῖϲ εἰϲ τὸ η, ἐπειδή, εἰ ἐγένετο τῶν δύο εε κρᾶϲιϲ εἰϲ τὴν ει δίφθογγον ἐν τοῖϲ δυϊκοῖϲ, εὑρίϲκεται τὸ ι ἐν τῇ τελευταίᾳ ϲυλλαβῇ, ὅπερ ἐϲτὶ γνήϲιον, spectare solent, ab hoc loco aliena, nisi forte epitomator his verbis cavere voluit, ne quis a Δῆμοϲ derivatum putet, a quo Δημίδηϲ non Δημάδηϲ descenderet. Sed Herodianus sic non loquitur res autem ab eo profecta est, nam traditur in fragmento Herodianeo ex libro περί κλίϲεωϲ ὀνομάτων An. Ox. IV 334, 10 Δημάδηϲ ἐκ τοῦ Δημεάδηϲ ὅν. Etiam Priscianus II 7, 37 Demades paenultimam producere perhibet (cf. Lob. Parall. p. 6). Quum autem in E. M. p. 210, 16 in loco, qui item Herodianeae originis videtur, tradatur Δημέαϲ Δημεάδηϲ καὶ κατὰ ϲυγκοπὴν Δημάδηϲ, suspicari licet Herodianum de boc nomine dubitasse et sic fere pronunciasse: τὸ Δημάδηϲ ἀμφίβολον· εἰ μὲν τὸ α ϲυνεϲταλμένον ἐϲτίν ἀπὸ τοῦ Δημέαϲ Δημεάδηϲ καὶ κατὰ ϲυγκοπὴν Δημάδηϲ, εἰ δὲ ἐκτεινόμενον ἐκ τοῦ Δημεάδηϲ κατὰ ϲυναίρεϲιν. ef. Lob. El. II 82. I 254. ad fr. *494. cf. eundem p. 179, 22, Lob. El. II 52 ad fr. 495. In verbis οὐκ ἀντίκεινται ἡμῖν, ἐπειδὴ οὐκ ἔϲτινοὐδέτερα, ἀλλὰ θηλυκά alteram ex duabus a Lobeckio in El. II 56 propositis emendationibus τὸ μὲν οὐδέτερον, τὸ δὲ θηλυκόν recepi, quia paullo ante eaedem formae ταρίχει et πόλει commemoratae sunt. Altera emendatio, quam Lob. ipse praeoptat, est τὰ ῥάχει pro ταρίχει. — Similiter Theogn. p. 153, 20 οὐκ ἔϲτι τῆϲ εὐθείαϲ τῶν δυικῶν τελικὸν τὸ ι· πίϲτιϲ δὲ τοῦ λόγου τὸ βαϲιλεύϲ, ὅτι ἐπὶ μὲν τῆϲ εὐθείαϲ τῶν πληθυντικῶν τὰ δύο εε εἰϲ τὴν ει δίφθογγον κίρναται· τὸ γὰρ ι εὑρίϲκεται τελικὸν ἀρϲενικῶν ὀνομάτων οἷον ὅμηροι, ἄνθρωποι, εἰϲ δὲ τὴν εὐθεῖαν ὡϲ εἴρηται, τῆϲ εὐθείαϲ τῶν πληθυντικῶν. τούτου χάριν ἵνα μὴ εὑρεθῇ τὸ ι τελικὸν ἐπὶ τῆϲ εὐθείαϲ τῶν δυϊκῶν, οὐκ ἐγένετο ἡ κρᾶϲιϲ τῶν δύο εε εἰϲ τὴν ει δίφθογγον, ἀλλ’ εἰϲ τὸ η. ἔϲτιν οὖν εἰπεῖν καὶ ἑτέραν τοιαύτην ἀπολογίαν· οὐδέποτε εὑρίϲκεται ἐν ἀρϲενικοῖϲ ὀνόμαϲι εὐθεῖα δυικῶν εἰϲ οἱανδήποτε δίφθογγον λήγουϲα οἶον τὼ Αἴαντε, τὼ λέβητε, τὼ Ἀτρείδα, τὼ Ὀρέϲτα. ὅθεν καὶ ἐπὶ τῆϲ εἰϲ α καὶ εἰϲ ω ληγούϲηϲ δοτικῆϲ τῶν ἑνικῶν, δηλονότι μετὰ τοῦ ι οὔϲηϲ, ἡ εὐθεῖα τῶν δυικῶν οὐκ ἔχει τὸ ι προϲγεγραμμένον οἷον τῷ κοχλίᾳ τ κοχλία, τῷ ὁμήρῳ τ ὁμήρω. τούτων οὖν χάριν ἐν τοῖϲ δυϊκοῖϲ οὐ κίρνανται τὰ δύο εε εἰϲ τὴν ει δίφθογγον. πρόϲκειται ἀνωτέρω «έν ἀρϲενικοῖϲ ὀνόμαϲιν » διὰ τὸ ταρίχεε ταρίχει, πόλεε πόλει· ταῦτα γὰρ διὰ τῆϲ ει διφθόγγου γράφεται. ἀλλ’ οὐκ ἀντίκεινται ἡμῖν, ἐπειδὴ οὐκ ἔϲτιν ἀρϲενικά, ἀλλὰ τὸ μὲν οὐδέτερον, τὸ δὲ θηλυκόν, ἄλλωϲ τε δὲ καὶ ϲπάνιά εἰϲιν, ἅτινα οὐκ ἔρρωνται εἰϲ κανόνα. ἔϲτι δὲ εἰπεῖν καὶ ἄλλην ἀπολογίαν τοιαύτην· ἡ εὐθεῖα τῶν πληθυντικῶν πλείοϲι φωνήεϲι κέχρηται πολλάκιϲ ὡϲ πρὸϲ τὴν εὐθεῖαν τῶν δυικῶν οἷον τὼ ὁμήρω οἱ ὅμηται τῶ κοχλία οἱ κοχλίαι. ἰδοὺ ἡ εὐθεῖα τῶν πληθυντικῶν δύο ἔχει φωνήεντα, τῆϲ εὐθείαϲ τῶν δυικῶν ἕν φωνῆεν ἐχούϲηϲ. εἰκότωϲ οὖν ἐν μὲν τοῖϲ πληθυντικοῖϲ τὰ δύο εε εἰϲ τὴν ει δίφθογγον κίρνανται, ἐν δὲ τοῖϲ δυϊκοῖϲ εἰϲ τὸ η, ἵνα πλείονα ϲχῇ φωνήεντα ἡ εὐθεῖα τῶν πληθυντικῶν τῆϲ εὐθείαϲ τῶν δυικῶν. ἡ γὰρ ει δίφθογγοϲ δύο φωνήεντά εἰϲι, τὸ δὲ η ἕν ἐϲτιν. ἔϲτι δὲ εἰπεῖν καὶ ἄλλην ἀπολογίαν ταύτην· ἡ εὐθεῖα τῶν δυικῶν μείζονι χρόνῳ κέχρηται πολλάκιϲ ὡϲ πρὸϲ τὴν εὐθεῖαν τῶν πληθυντικῶν οἷον τὼ ὁμήρω οἱ ὅμηροι· τὸ ω μεῖζόν ἐϲτι τῆϲ οι διφθόγγου. τὰ Μηδεία αἱ Μήδειαι, τὸ α τὸ φύϲει μακρὸν μεῖζόν ἐϲτι τῆϲ αι διφθόγγου. ἐπεὶ οὖν καὶ τὸ η μεῖζόν ἐϲτι τῆϲ ει διφθόγγου, εἰκότωϲ ἐν μὲν τοῖϲ δυικοῖϲ τὰ δύο εε εἰϲ η κίρνανται, ἐν δὲ τοῖϲ πληθυντικοῖϲ εἰϲ τὴν ει δίφθογγον, ἵνα εὑρεθῇ μείζονα χρόνον ἔχουϲα ἡ εὐθεῖα τῶν δυικῶν ὡϲ πρὸϲ τὴν εὐθεῖαν τῶν πληθυντικῶν. ὅτι δὲ τὸ η μεῖζόν ἐϲτι τῆϲ ει διφθόγγου, δῆλον ἐντεῦθεν· ὤϲπερ ὁ εἰϲ ϲτρατιώτηϲ ὁ δυνάμενοϲ ἔργον δύο ϲτρατιωτῶν ποιῆϲαι ἰϲχυρότεροϲ ἐκείνων ἐϲτί, καὶ τὸν αὐτὸν τρόπον καὶ τὸ ἓν φωνῆεν ποιοῦν ἔργον, δ δύναται δύο φωνήεντα ποιῆϲαι, ίϲχυρότερον ἐκείνων ἐϲτίν· ὅπερ γὰρ ἡ ει δίφθογγοϲ ποιεῖ, τοῦτο καὶ τὸ η μόνον ποιεῖ. καὶ γὰρ ἡ ει δίφθογγοϲ φύϲει μακρὰν ἀποτελεῖ τὴν ϲυλλαβὴν καὶ τὸ η δὲ ὡϲαύτωϲ.

496. Choer. 440, 14: ἰϲτέον ὅτι ἡ εἰϲ ε λήγουϲα εὐθεῖα τῶν δυικῶν τῶν δυικῶν τὰ δύο εε εἰϲ η τὼ Δημοϲθένεε τὼ Δημοϲθένη, οὐκ εἰϲ τὴν ει δίφθογγον, ὅτι μὴ τὸ ι τελικὸν τῆϲ εὐθείαϲ τῶν δυικῶν. lo. Al. 16. 7 7 αἱ εἰϲ ειϲ ἀπὸ μὲν βαρυτόνων ἑνικῶν βαρύνονται, Δημοϲθένηϲ Δημοϲθένειϲ, ἀπὸ δὲ ὀξυνομένων ἢ περιϲπωμένων περιϲπῶνται εὐγενήϲ εὐγενεῖϲ, Ἡρακλῆϲ Ἡρακλεῖϲ. τῶν δὲ τοιούτων οἱ Ἀθηναῖοι τὴν ϲυναίρεϲιν ποιοῦνται διὰ τοῦ η καὶ ὁμοίωϲ περιϲπῶϲιν, ίππῆϲ ἐκ τοῦ ἱππέεϲ, βαϲιλέεϲ βαϲιλῆϲ. ad fr * 496. Io. Al. 14, 22 τὰ δύο εε εἰϲ η ϲυναιροῦϲιν Ἀθηναῖοι «ἐγὼ δέ παροξυνομένη ἐν τῇ ἐντελείᾳ καὶ ϲυναιρουμένη περιϲπᾶται οἷον εὐγενέε εὐγενῆ, εὐϲεβέε εὐϲεβῆ· προπαροξυνομένη δὲ ἐν τῇ ἐντελείᾳ καὶ ϲυναιρουμένη παροξύνεται οἷον Δημοϲθένεε Δημοϲθένη, Διομήδεε Διομήδη· ἰϲτέον δὲ καὶ τοῦτο, ὅτι ἡ εὐθεῖα τῶν δυϊκῶν τῶ πρέϲβη παρὰ τοῖϲ ῥήτορϲι βαρυτόνωϲ ἀναγινώϲκεται ὡϲ ἀπὸ τοῦ πρέϲβυϲ πρέϲβεοϲ πρέϲβεε πρέϲβη, παρὰ δὲ Ἀριϲτοφάνει περιϲπωμένωϲ (fr. Dind.) « ἥκετον πρεϲβῆ δύο» ὡϲ ἀπὸ εὐθείαϲ ὀξυτόνου οἷον ὡϲ ἀπὸ τοῦ ὁ πρεϲβεύϲ τοῦ πρεϲβέοϲ τὼ πρεϲβέε τὼ πρεϲβῆ.

497. Choer. 230, 20: οὐ ϲυναιρεῖται ἐπὶ τῶν εἰϲ υϲ τριγενῶν ἡ εὐθεῖα τῶν δυικῶν. οὐδὲ γὰρ λέγομεν τυ ἡδέε τὺ ἡδῆ ὥϲπερ τὼ Δημοϲθένεε τῶ Δημοϲθένη. δεῖ δὲ γινώϲκειν ὅτι τὸ τραχύϲ μόνον εὑρίϲκεται ϲυναιρούμενον κατὰ τὴν εὐθεῖαν τῶν δυικῶν εἰϲ τὴν ει δίφθογγον παρὰ Ἴωνι τῷ τραγικῷ οἷον τὼ τραχέε τὼ τροχῇ.

498. Choer. 217, 15: ἰϲτέον ὅτι ἐπὶ τῶν εἰϲ ευϲ κυρίων ἡ εὐθεῖα τῶν πληθυντικῶν διὰ δύο εε εἰϲ τὴν εἰ δίφθογγον ϲυναλείφει μόνωϲ, ἐπὶ δὲ τῶν μὴ ὄντων κυρίων εἰϲ τὴν ει δίφθογγον ϲυναλείφει τὰ δύο εε καὶ εἰϲ τὸ η Ἀττικῶϲ, βαϲιλέεϲ βαϲιλεῖϲ διὰ τῆϲ ει διφθόγγου καὶ βαϲιλῆϲ Ἀττικῶϲ διὰ τοῦ η. ἡ δὲ τούτων αἰτιατικὴ διὰ τῆϲ ει διφθόγγου μόνωϲ λέγεται, οὐκέτι δὲ καὶ διὰ τοῦ η οἷον τοὺϲ βαϲιλεῖϲ τοὺϲ ἱππεῖϲ, καὶ τοῦτο εὐλόγωϲ, ἐπειδὴ οὔτε ἐν τῇ εὐθείᾳ τῶν πληθυντικῶν ἐϲτι γνηϲία ἡ κρᾶϲιϲ ἡ τῶν δύο εε εἰϲ η. ἐμάθομεν γάρ, ὅτι τὰ δύο εε ἐν τοῖϲ πληθυντικοῖϲ εἰϲ τὴν ει δίφθογγον κίρνανται οἷον Δημοϲθένεεϲ Δημοϲθένειϲ, Διομήδεεϲ Διομήδειϲ. ϲημειοῦται δὲ ὁ Ἡρωδιανὸϲ παρὰ τῷ Ϲοφοκλεῖ τοὺϲ βαϲιλῆϲ διὰ τοῦ η γραφομένουϲ κατὰ τὴν αἰτιατικὴν οἷον (Ai. 390) « τούϲ τε διϲτάρχαϲ ὤλεϲαϲ βαϲιλῆϲ ». ἔϲτι δὲ καὶ παρὰ τῷ Ξενοφῶντι (Cyrop. l l, 2) τρὺϲ νομῆϲ διὰ τοῦ η.

499. E.M. 764,56 (E. Or. 153, 16): τρήρων ἐπὶ περιϲτερᾶϲ ἡ δειλή· παρὰ τὸ τρεῖν· εὐλαβὲϲ γὰρ τὸ ζῷον. παρὰ τὸ τρέω τὸ φοβοῦμαι

499a. II. Pr. Θ 240. ὁ Ἀϲκαλωνίτηϲ λέγει τὸ δῆμοϲ τὸ ἐπὶ τοῦ πλήθουϲ παρὰ τὸ δέμαϲ γεγενῆϲθαι οἱονεὶ ϲῶμά τι τυγχάνον ἢ παρὰ τὸν δαϲμόν. δύναιτο δ’ ἄν τιϲ καὶ ἄλλωϲ ἐτυμολογεῖν, εἰ παρὰ τὸ δέω γένοιτο δέεμοϲ καὶ ἐν ϲυναλοιφῇ δῆμοϲ, τὸ ϲυνδεδεμένον πλῆθοϲ. τὸ γὰρ ἐναντίον λύη ἀπὸ τῆϲ διαλύϲεωϲ.

τοι πεπόνηκα κομιδῆ τὼ ϲκέλη», «οὐκ ἐμοῦ κινοῦντοϲ αὐτὼ τὼ ϲκέλη χορεύετον», «καὶ πρόϲ γε τούτοιϲ ἥκετον πρεϲβῆ δύο ».

τρεερόϲ κατὰ ϲυναλοιφὴν τρηρόϲ καὶ παρώνυμον τρήρων ὡϲ ἁβρόϲ Ἄβρων.

500. Choer. 667 25. ἔϲτιν ἕω καὶ κέω βαρύτονα· ταῦτα περιϲπωμένωϲ γίνεται ἐῶ καὶ κεῶ· εἷτα ἐκ τούτων τῶν περιϲπωμένων γίνονται παραγωγὰ εἰϲ μι οἷον ἕημι καὶ κέημι καὶ λοιπὸν ὁ παθητικὸϲ ἐνεϲτὼϲ ἕεμαι κα κατὰ κρᾶϲιν τῶν δύο εε εἰϲ η γίνεται ἧμαι, πῇ δὲ εἰϲ τὴν ει δίφθογγον κεῖμαι.

501. Choer. 509, 14. διὰ τοῦτο ἐν τῷ ποιεῖτε τὰ δύο εε εἰϲ τὴν ει δίφθογγον ἐκράθηϲαν καὶ οὐκ εἰϲ τὸ η, ἐπειδὴ τὰ εἰϲ μὲν καὶ εἰϲ τε τὰ ἴϲα φωνήεντα θέλουϲιν ἔχειν κατὰ τὴν παραλήγουϲαν οἷον τύπτομεν τύπτετε ἐτύψαμεν ἐτύψατε, βοῶμεν βοᾶτε, ἐτύφθημεν ἐτύφθητε, χρυϲοῦμεν χρυϲοῦτε. εἰ οὖν τὸ ποιοῦμεν διὰ δύο φωνηέντων ἐκφέρεται κατὰ τὴν παραλήγουϲαν, δηλονότι ἀναγκάζεται καὶ τὸ ποιεῖτε διὰ δύο φωνηέντων ἐκφερεϲθαι κατὰ τὴν παραλήγουϲαν , καὶ δῆλον ὅτι εἰϲ τὴν ει δίφθογγον ἐγένετο ἡ κρᾶϲιϲ καὶ οὐκ εἰϲ τὸ η.

502. Choer. 528. 20. διὰ τοῦτο ἐν τῷ ἐποίειϲ τά δύο εε εἰϲ τὴν ει δίφθογγον ἐκράθηϲαν καὶ οὐκ εἰϲ τὸ η, ἐπειδὴ καθόλου ἐπὶ τῶν παρῳχημένων τῶν ὁριϲτικῶν τὰ δεύτερα καὶ τρίτα πρόϲωπα τῶν ἑνικῶν τὰ ἴϲα φωνήεντα θέλουϲιν ἔχειν κατὰ τὴν λήγουϲαν τῶν ἰδίων πρώτων προϲώπων, ἡνίκα ἰϲοϲυλλαβοῦϲιν αὐτά, οἷον ἔτυπτον ἔτυπτεϲ ἔτυπτε, τέτυφα τέτυφαϲ τέτυφε, ἔτυψα ἔτυψαϲ ἔτυψε, ἐτύφθην ἐτύφθηϲ ἐτύφθη, ἐβόων ἐβόαϲ ἐβόα, ἐπεποιήκειν ἐπεποιήκειϲ ἐπεποιήκει, ἐχρύϲουν ἐχρύϲὸυϲ ἐχρούϲου, Ἵδρουν ἵδρουϲ ἵδρου. εἰ οὗν τὸ ἐποίουν διὰ δύο φωνηέντων ἐκφέρεται κατὰ τὴν λήγουϲαν, δηλονότι καὶ τὸ ἐποίειϲ καὶ ἐποίει ἀναγκάζονται διὰ δύο φωνηέντων ἐκφέρεϲθαι κατὰ τὴν λήγουϲαν, ἵνα εὑρεθῶϲι τὰ ἴϲα φωνήεντα ἔχοντα κατὰ τὴν λήγουϲαν τῷ ἰδίῳ πρώτῳ πρωϲώπῳ, καὶ τούτου χάριν εἰϲ τὴν ει δίφθογγον ἐγένετο ἡ κρᾶϲιϲ καὶ οὐκ εἰϲ τὸ η.

499b. II. Pr. T 26: τὸ δείλη βαρυνόμενον ἔχει ἔννοιαν ϲυνθέϲεωϲ· ἐτυμολογεῖται γὰρ παρὰ τὸ ἐνδεῖν τῇ ἕλη δεέλη.

ad fr. *501. 0b similem causam etiam ποιέεται in ποιεῖται et ἐποιεῖτο contrahuntur Choer. 675, 3 : ἄξιόν ἐϲτι ζητῆϲαι, διὰ ποίαν αἰτίαν ἐν τῶ ποιεῖται τά δύο εε εἰϲ τὴν ει δίφθογγον κιρνᾶται καὶ μὴ εἰϲ τὸ η; καὶ ἔϲτιν εἰπεῖν τὴν ἀπολογίαν ταύτην· τὰ εἰϲ μαι καὶ τὰ εἰϲ ται τὰ ἴϲα φωνήεντα θέλουϲιν ἔχειν κατὰ τὴν παραλήγουϲαν οἶον τύπτομαι τύπτεται, λέγομαι λέγεται, βοῶμαι βοᾶται, χρυϲοῦμαι χρυϲοῦται, ϲτεφανοῦμαι ϲτεφανοῦται· εἰ οὖν τὸ ποιοῦμαι διὰ δύο φωνηέντων ἐκφέρεται κατὰ τὴν παραλήγουϲαν, δηλονότι καὶ τὸ ποιεῖται ἀναγκάζεται διὰ δύο φωνηέντων ἐκφέρεϲθαι κατὰ τὴν παραλήγουϲαν καὶ εὐλόγωϲ εἰϲ τὴν ει δίφθογγον ἐγένετο ἡ κρᾶϲιϲ καὶ οὐκ εἰϲ τὸ η; 681, 15.

503. Choer. 562, 4 : ἔϲτιν εἰδῶ τούτου ὁ μέϲοϲ παρακείμενοϲ εἴδα καὶ κατὰ τροπὴν Αἰολικὴν τοῦ ε εἰϲ ο οἶδα, ὁ ὑπερϲυντέλικοϲ εἴδειν. τούτου τοῦ ἔδειν τὸ ε ἐν τῇ ἀρχῇ Ἀττικῶϲ ἐξετάθη εἰϲ τὸ η ὡϲ ἐν τῷ ἔμελλον ἤμελλον, ἐβουλόμην ἠβουλόμην, ἐδυνάμην ἠδυνάμην, εἰκάζω ᾔκαζον καὶ ἔμεινε τὸ ι προϲγεγραμμένον τῷ η καὶ ἐγένετο δεῖν, τούτου τὸ δεύτερον ἤῇδειϲ, τὸ τρίτον ᾔδει. ταῦτα Ἰωνικῶϲ διαλύεται ῇδεα καὶ ῇδεε καὶ Ἀττικῶϲ κιρνῶνται καὶ ἀποτελεῖται τὸ ᾔδη ἐγώ ὥϲπερ Εὐριπίδηϲ ἐν Ἱππολύτῳ (405) τὸ δὲ ἔργον ᾔδη τὴν νόϲον τε δυϲκλεᾶ» καὶ ἤδη ἐκεῖνοϲ οἶον ὡϲ παρὰ τῷ ποιητῇ « ὃϲ ᾔδη τά τ’ ἐόντα τά τ’ ἐϲϲόμενα πρό τ’ ἐόντα» (Α 70). ἀλλ’ ἡ τοιαύτη κρᾶϲιϲ ἡ διὰ τοῦ η κατὰ τὸ πρῶτον πρόϲωπον τῆϲ νέαϲ Ἀτθίδοϲ ἐϲτὶν ἰδίωμα οἷον «ἐπεποιήκη ἐκεῖνοϲ ». ἐπειδὴ δὲ εὑρίϲκομεν παρὰ τῷ ποιητῇ χρήϲειϲ τοῦ τρίτου προϲώπου, λέγω δὴ ἤδη ἐκεῖνοϲ οἷον «ὃϲ ᾔδη τά τ’ ἐόντα τά τ’ ἐϲϲόμενα πρό τ’ ἐόντα» καὶ πάλιν «νήπιοϲ οὐδὲ τὰ ᾔδη ἅ ῥα Ζεὺϲ μήδετο ἔργα» (B 38), ὄντοϲ δὲ τοῦ ποιητοῦ τῆϲ παλαιᾶϲ Ἀτθίδοϲ, λέγομεν, ὅτι Ἀριϲτάρχειόν ἐϲτι τὸ ἁμάρτημα· ὁ γὰρ Ἀρίϲταρχοϲ εἰδὼϲ τοῦτο τὸ ἰδίωμα τῆϲ νέαϲ Ἀτθίδοϲ ὑπάρχον οὐκ ὤφειλεν ἐᾶϲαι αὐτὸ παρὰ τῷ ποιητῇ ὄντι τῆϲ παλαιᾶϲ Ἀτθίδοϲ.

Choer. 600, 35: οἱ Ἴωνεϲ τὴν ει δίφθογγον τὴν οὖϲαν ἐν τῷ ὑπερϲυντελίκῳ διαλύουϲιν ἐν τῷ πρώτῳ προϲώπῳ εἰϲ α οἷον ἐτετύφειν ἐτετύφεα, ἐπεποιήκειν ἐπεποιήκεα τοῦ ν ἀποβληθέντοϲ. οἱ δὲ Ἀθηναῖοι τὸ διαλυθὲν ἐκ τῶν Ἰώνων ϲυναιροῦϲ καὶ ποιοῦϲιν εἰϲ η ἐπεποιήκη λέγοντεϲ, ὅθεν καὶ τὸ «ἐκεχήνη ἐγώ» παρ’ Ἀριϲτοφάνει ἐν Ἀχαρνεῦϲιν (10) «ὅτε δὴ ἐκεχήνη προϲδοκῶν τὸν Αἰϲχύλον » ὥϲπερ τείχεα τείχη. καὶ πάλιν τὸ ᾔδειν οἱ Ἵωνεϲ λέγουϲιν ᾔδεα κατὰ διάλυϲιν ὡϲ παρὰ Καλλιμάχῳ «ᾔδεα μᾶλλον ἔγωγε» ἀντὶ τοῦ ᾔδειν· καὶ λοιπὸν οἱ Ἀθηναῖοι κατὰ κρᾶϲιν τοῦ ἕ καὶ α εἰϲ η ᾔδη· ὁμοίωϲ δὲ καὶ. τὸ «ἦν ἐγώ » ἀντὶ τοῦ ὑπῆρχον διαλύουϲιν οἱ Ἴωνεϲ εἰϲ ἔ καὶ α καὶ. λέγουϲιν ἔα ὡϲ παρ’ Ὁμήρῳ κε ζὼϲ ἀμενηνὸϲ ἔα χαλκοῖο τυπῇϲι» (Ε 887) καὶ λοιπὸν οἱ Ἀθηναῖοι ϲυναιροῦϲι τὸ ἕ καὶ α εἰϲ η καὶ λέγουϲι χωρὶϲ τοῦ ν ἦ ἀντὶ τοῦ ὑπῆρχον ὡϲ παρ’ Ἀριϲτοφάνει ἐν Ὄρνιϲιν (97) «ἦ γὰρ ἐγὼ ὦ ξένοι ἄνθρωποϲ » καὶ παρὰ Πλάτωνι ἡ χρῆϲιϲ εὕρηται. καὶ ἄξιόν ἐϲτι ζητῆϲαι τοῦτο, εἰ εὐλόγωϲ ἐν τῷ πρώτῳ προϲώπῳ οἱ Ἀττικοὶ εἰϲ η ποιοῦϲι τὴν ϲυναίρεϲιν, ἐπειδὴ ἡ ἐντέλεια τὸ ἕ καὶ α ἔχει οἷον ἐκεχήνεα ἐκεχήνη, τὸ δὲ ε καὶ α εἰϲ η κιρνᾶται οἷον τείχεα τείχη, ἐν τῷ τρίτῳ προϲώπῳ τῆϲ ἐντελείαϲ διὰ τῶν δύο εε οὕϲηϲ, διατί εἰϲ η ἐποίηϲαν τὴν ϲυναίρεϲιν οἷον ἐκεχήνεε ἐκεχήνη ἐκεῖνοϲ καὶ μὴ εἰϲ τὴν ει δίφθογγον ὡϲ ἐπὶ τοῦ Πηλέεϲ Πηλεῖϲ; ἔϲτιν οὖν εἰπεῖν, ὅτι καθόλου ἐπὶ τῶν παρῳχημένων τῶν ὁριϲτικῶν τὰ δεύτερα καὶ τρίτα πρόϲωπα τῶν ἑνικῶν τὰ ἴϲα φωνήεντα θέλουϲιν ἔχειν τῷ ἰδίῳ πρώτῳ κατὰ τὴν λήγουϲαν, ἡνίκα ἰϲοϲυλλαβοῦϲιν αὐτῷ οἷον ἔτυπτον ἔτυπτεϲἔτυπτε, τέτυφα τέτυφαϲ τέτυφε, ἐποίουν ἐποίειϲ ἐποίει, ἐβόων ἐβόαϲ ἐβόα, ἐχρύϲουν ἐχρύϲουϲ ἐχρύϲου· εἰ οὖν τὸ πρῶτον τὸ «ἐκεχήνη ἐγώ » δι’ ἑνὸϲ φωνήεντοϲ ἐκφέρεται κατὰ τὴν λήγουϲαν, πῶϲ δύναται τὸ τρίτον τὸ ἐκεχήνη ἐκεῖνοϲ διὰ δύο φωνηέντων ἐκφέρεϲθαι κατὰ τὴν λήγουϲαν; ἀναγκαίωϲ οὖν καὶ ἐπὶ αὐτοῦ ἐποίηϲαν εἰϲ η τὴν ϲυναίρεϲιν.

504. Choer. 175, 6: ἀποροῦϲί τινεϲ, λέγοντεϲ, τί δήποτε τὰ παρὰ τὸ κλέοϲ ϲύνθετα, δηλονότι κύρια, δύο ἔχουϲιν εὐθείαϲ, μίαν ἐντελῆ καὶ μίαν ϲυνῃρημένην οἷον Ἡρακλέηϲ Ἡρακλῆϲ, τῶν ἄλλων τῶν ἀπὸ οὐδετέρων ϲυνθέτων μίαν καὶ μόνην εὐθεῖαν ἐχόντων, ϲθένοϲ Δημοϲθένηϲ, γένοϲ Διογένηϲ, φάοϲ παμφαήϲ; καὶ ἐπιλύονται λέγοντεϲ, ὅτι ἐν τούτοιϲ, φημὶ δὴ τοῖϲ παρὰ τὸ κλέοϲ ϲυνθέτοιϲ, δηλονότι κυρίοιϲ, καθαριεύουϲι τὰ φωνήεντα καὶ εἰκότωϲ ἔϲχον ϲυνῃρημένην εὐθεῖαν. τὰ γὰρ ἄλλα ὡϲ ἔχοντα ϲύμφωνον πρὸ τοῦ φωνήεντοϲ, οἷον ἀϲθενήϲ εὐγενήϲ, εἰκότωϲ ϲυναίρεϲιν παθεῖν οὐκ ἠδύναντο. εἰ δέ τιϲ ἀπορήϲει, πῶϲ οὖν τὸ παμφαήϲ καὶ χρυϲοφαήϲ καθαρεύοντα οὐκ ἔχουϲι ϲυνῃρημένην εὐθεῖαν. λέγομεν ὡϲ μὴ ὄντα κύρια οὐ ϲυνῃρέθηϲαν, ἀμέλει καὶ ἐν τοῖϲ παρὰ τὸ κλέοϲ ϲυνθέτοιϲ τὰ κύρια μόνα ϲυναιροῦνται κατὰ τὴν εὐθεῖαν οἷον Ἡρακλέηϲ Ἡρακλῆϲ, Νικοκλέηϲ Νικοκλῆϲ, ἐπεὶ τὰ ἐπίθετα οὐ ϲυναιροῦνται κατὰ τὴν εὐθεῖαν οἷον εὐκλεήϲ δυϲκλεήϲ.

505. St. B. 708, 19: Ωρεόϲ πόλιϲ Εὐβοίαϲ. τούτου τὸ ἐθνικὸν διὰ τῆϲ ει διφθόγγου γράφεται ὡϲ Ζελείτηϲ, Ϲαμαρείτηϲ, Μαρωνείτηϲ. μέμνηται τοῦ ἐθνικοῦ καὶ Χάραξ ἐν χρονικῶν ιϚ’ κἈθηναῖοι ἅμα Χαλκιδεῦϲι τοῖϲ ἐν Εὐβοίᾳ καὶ Μεγαρεῦϲι ϲτρατεύϲαντεϲ εἰϲ Ὡρεὸν Φιλιϲτίδην τὸν Τύραννον ἀπέκτειναν καὶ Ὠρείταϲ ἠλευθέρωϲαν ». Ἀπολλόδωροϲ δὲ τετραϲυλλάβωϲ φηϲίν, οὐ διὰ τῆϲ ει διφθόγγου, ἀλλὰ διὰ τοῦ ε καὶ τοῦ ι Ὠρεΐταϲ «οὕτω δὲ τὴν τῶν Ὠρεϊτῶν νυκτὸϲ αἱροῦϲιν πόλιν ». καὶ δοκεῖ ἀναλογώτερον εἶναι. τὰ γὰρ ἀπὸ τῶν εἰϲ οϲ διὰ τοῦ ιτηϲ παρ-

504a. IΙ. Pr. (Ϲ 100: τὸ δῆϲεν διϲύλλαβον ἐκδεκτέον ποιητικόν.

ad fr. *504. Arcad 25, 12 τὰ παρὰ τὸ κλέοϲ ἐπίθετα ὄντα ὀξύνεται εὐκλεήϲ ἀκλεήϲ· κύρια δὲ ὄντα ἐν μέν τῇ ἐντελείᾳ βαρύνεται, ἐν δὲ τῇ ϲυναιρέϲει περιϲπᾶται Ἡρακλέηϲ Ἡρακλῆϲ. Apud Choer. 172, 8— 174, 32 longa expositio est. qus demonstratur adiectiva a κλέοϲ composita et propter accentum et propte declinationem contrahi non posse qua in disputatione complura insunt , quae ab Herodiano abhorrent primum distinctio synaereseos (in Nηρῄϲ ex Nηρηΐϲ) a crusi (in ζωόϲ ζώϲ) Herodiano ignota est porro νηλεὴϲ a νὴ et ἐλεῶ, νηλήϲ vero a. λῶ derivatur contra Herodiani sententiam cf ad fr. 211. ad fr. *505. cf. St. B. p. 176, 23 e. Βορυϲθενηϲ. Ἕλεοϲ Ἑλεΐτηϲ [καὶ Ἑλείτηϲ ὁ τὸ Ἕλοϲ οἰκῶν, Ὠρεόϲ Ὠρεΐτηϲ καὶ Ὠρείτηϲ. ad fr. [504a]. cf. Lob. Ml. 1 243, qui de hoe recte E. M. 138, 8 ἀνδτὶ τοῦ ἐδέηϲε κατὰ ϲυγκοπὴν iudicare, sed Herodianum crasin dicturum fuisse arbitratur.

αγόμενα μιᾷ ϲυλλαβῇ πλεονάζει τῆϲ τοῦ πρωτοτύπου γενικῆϲ, Ϲτάγειροϲ Ϲταγείρου Ϲταγειρίτηϲ, Ἄβδηροϲ Ἀβδήρου Ἀβδηρίτηϲ, Πεντάϲχοινοϲ Πενταϲχοίνου Πενταϲχοινίτηϲ, Δίολκοϲ Διόλκου Διολκίτηϲ· οὕτωϲ Ὠρεόϲ Ὠρεοῦ Ὠρεΐτηϲ καὶ κατὰ ϲύνοδον τοῦ ἑ καὶ τοῦ ι Ὠρείτηϲ. οὐχ ὅμοιον δὲ τούτῳ τὸ Ζηλείτηϲ καὶ Ϲαμαρείτηϲ· ταῦτα γὰρ ἀπὸ τῶν εἰϲ α καθαρὸν ληγόντων παρῆκται.

506. Choer. 15, 24: τὸ ε καὶ ο τριχῶϲ ϲυναιροῦνται· καὶ γὰρ εἰϲ τὴν ου δίφθογγον, καὶ παρὰ τοῖϲ Ἀθηναίοιϲ οἷον Δημοϲθένεοϲ Δεμοϲθένουϲ, εὐϲεβέοϲ εὐϲεβοῦϲ· παρὰ δὲ τοῖϲ Δωριεῦϲι καὶ τοῖϲ Ἴωϲιν εἰϲ τὴν ευ δίφθογγον οἷον Ἰδομενέοϲ Ἰδομενεῦϲ (N 424) «Ἰδομενεῦϲ δ’ οὐ λῆγε μένοϲ μέγα» ἀντὶ τοῦ Ἰδομενέωϲ οὐκ ἔληγεν ἡ δύναμιϲ. καὶ πάλιν Ὀδυϲϲέοϲ Ὀδυϲϲεῦϲ (ω 397) « Ὀδυϲϲεῦϲ δὲ λαβὼν κύϲε χεῖρ’ ἐπὶ καρπῷ» ἀντὶ τοῦ Ὀδυϲϲέωϲ τὴν χεῖρα ἐφίληϲε. καὶ. πάλιν Ἐρέβεοϲ Ἐρέβευϲ » (Θ 868) «ἐξ Ἐρέβευϲ ἄξοντα κύνα ϲτυγεροῦ Ἀΐδαο». ϲπανίωϲ δὲ παρὰ τοῖϲ Ἀθηναίοιϲ εὑρίϲκεται τὸ ε καὶ τὸ ο εἰϲ τὴν ει δίφθογγον ϲυναιρούμενα οἷον πλέον πλεῖν, δέον δεῖν, ὡϲ παρ’ Ἀριϲτοφάνει ἐν Βατράχοιϲ (91) Εὐριπίδου πλεῖν ἢ ϲταδίῳ λαλίϲτερα ». καὶ πάλιν δέον δεῖν « δεῖν τόδε γενέϲθαι» ἀντὶ τοῦ δέον τόδε γενέϲθαι.

Chor. 321, 33: ἰϲτέον δὲ ὅτι παρ’ Ὁμήρῳ οὐδέποτε εὑρίϲκεται ἡ γενικὴ τῶν εἰϲ οϲ οὐδετέρων εἰϲ ουϲ καταλήγουϲα, ἀλλ’ ἢ εἰϲ ευϲ οἷον Ἐρέβευϲ, θάρϲευϲ «τοίου μιν θάρϲευϲ πλῆϲε φρέναϲ ἀμφιμελαίναϲ (P 573) ἢ ἐντελῶϲ ἤγουν διὰ τοῦ εο ϲ οἷον βέλεοϲ « βέλεοϲ δέ ϲε τείρει ἀκωκή. (Ν 251), ϲτήθεοϲ ἀλλ’ ὅτε δὴ ὄπα τε μεγάλην ἐκ ϲτήθεοϲ ἵει» (Γ 221), τείχεοϲ λεξάϲθων παρὰ τάφρον ὀρυκτὴν τείχεοϲ ἐκτόϲ (Ι 67), ἄχεοϲ « τὸν δ’ ἄχεοϲ νεφέλη ἐκάλυψε μέλαινα» (P 591). δύο δὲ μόναϲ γενικὰϲ ἐποίηϲε εἰϲ ουϲ ἐπὶ τῶν εἰϲ οϲ δηλονότι οὐδετέρων « χλωροὶ ὑπὸ δείουϲ » ( 4), ἀντὶ τοῦ ὑπὸ τοῦ δέουϲ καὶ [ἥ ρα κατὰ ϲπείουϲ κέχυται» (ι 330), ἀντὶ τοῦ κατὰ τοῦ ϲπέουϲ. τοῦτο δὲ οὐκ ἐποίηϲε διὰ τὸ μέτρον (καὶ εἰ εἰϲ ευϲ γὰρ ἐποίηϲε ταύταϲ τὰϲ γενικάϲ, ἡ αὐτὴ μακρὰ εὑρίϲκετο), ἀλλὰ διὰ τὴν κακοφωνίαν τῆϲ ἐπαλληλίαϲ τοῦ ε· ἔϲτι γὰρ δέοϲ καὶ ϲπέοϲ· καὶ εἰ ἐγένετο ἡ γενικὴ παρὰ τῷ ποιητῇ δέευϲ καὶ ϲπέευϲ, ἐπαλληλία ἤμελλεν εἶναι τοῦ ε καὶ τούτου χάριν τῇ εἰϲ ουϲ γενικῇ ἐχρήϲατο, φημὶ δὲ τῇ δέουϲ καὶ ϲπέουϲ, ἅτινα ἐν πλεοναϲμῷ τοῦ ι γίνονται δείουϲ καὶ ϲπείουϲ.

ad fr. 506 He genetivo Ἰδομενεῦϲ ef. 11 Pr Ν 424 Ἰδομενεύϲ. τινέϲ περιϲπῶϲιν «δομενεῦϲ ἀντὶ τοῦ Ἰδομένουϲ, οἱ δὲ ὡϲ «μέθυ χίλια μέτρα » (II. H 471). οἱ δὲ «μέγα ἵετο» μεγάλωϲ ἐπεθύμει. ἄμεινον δὲ τὸ εὐθεῖαν εἶναι ὡϲ τὸ «οὐδὲ Ϲκάμανδροϲ ἔληγε τεὸν μένοϲ» (Il. Φ 305), unde Herodianum etiam in libro περὶ παθῶν huiuscemodi forma commemorasse quidem, sed in suspicionem vocasse concluditur cf. Lob. El. II 89. De δείευϲ, ϲπείευϲ cf. Parall. p. 25.

507. Choer. Orth. 253, 7 (E. 31. 517, 52). Κλειϲθένηϲ. παρὰ τὸ κλέοϲ καὶ τὸ ϲθένοϲ Κλεοϲθένηϲ καὶ κράϲει τοῦ ε καὶ ο εἰϲ τὴν ει δίφθογγον Κλειϲθένηϲ ὥϲπερ δέον δεῖν καὶ πλέον πλεῖν.

508. Choer. Dict. 246, 7: τὸ ἀδελφιδοῦϲ καὶ θυγατριδοῦϲ τινεϲ μὲν ἔδοξαν ἀπὸ ϲυναιρέϲεωϲ εἷναι οἷον ἐκ τοῦ θυγατριδεόϲ. ἀδελφιδεόϲ, τινὲϲ δὲ ἐκ τοῦ ἐναντίου δοξάζουϲιν, ὅτι κατὰ διάλυϲιν ἐγένοντο οἷον ἀπὸ τοῦ ἀδελφιδοῦϲ καὶ θυγατριδοῦϲ τὸ ἀδελφιδεόϲ καὶ θυγατριδεόϲ κατὰ διάλυϲιν τῆϲ ου διφθόγγου, λέγοντεϲ ὅτι οὐ δύναται τὸ ἀδελφιδοῦϲ καὶ θυγατριδοῦϲ ἀπὸ τοῦ ἀδελφιδεόϲ καὶ θυγατριδεόϲ γενέϲθαι κατὰ κρᾶϲιν, ἐπειδὴ ἡ βαρεῖα καὶ ἡ ὀξεῖα εἰϲ ὀξεῖαν ϲυναιροῦνται οἷον ζωόϲ ζώϲ, ἑϲταώϲ ἑϲτώϲ, Νηρηΐϲ Νηρῄϲ, Βριϲηΐϲ Βριϲῄϲ. πῶϲ οὖν τὸ ἀδελφιδοῦϲ καὶ θυγατριδοῦϲ, εἰ ἐγένοντο ἀπὸ τοῦ ἀδελφιδὲόϲ καὶ θυγατριδὲόϲ, περιϲπῶνται καὶ οὐκ ὀξύνονται, ὤφειλον γὰρ ἀπὸ βαρείαϲ καὶ ὀξείαϲ ϲυναιρεθέντα ὀξύνεϲθαι καὶ μὴ περιϲπᾶϲθαι. ἐϲτιν οὖν εἰπεῖν, ὅτι ἀπὸ τοῦ ἀδελφιδὲόϲ καὶ θυγατριδὲόϲ γεγόναϲι τὸ ἀδελφιδοῦϲ κατὰ κρᾶϲιν καὶ θυγατριδοῦϲ. οὐδὲ γὰρ δυνάμεθα λέγειν ὅτι τοὐνανπεῖν, ἀπὸ τοῦ ἀδελφιδοῦϲ καὶ θυγατριδοῦϲ γεγόναϲι τὸ ἀδελφιδεόϲ καὶ θυγατριδεόϲ κατὰ διάλυϲιν τῆϲ ου διφθόγγου εἰϲ τὸ ο καὶ ε, ἐπειδή, ὥϲ φηϲιν Ἡρωδιανόϲ, οὐδέποτε εὐθεῖα διαλέλυται· τὸ γὰρ εἰϲ ἕειϲ κατὰ πλεοναϲμὸν ἔχει τὸ ε, οὐ μὴν διελύθη. ἄρα οὖν οὐδὲ τὸ ἀδελφιδοῦϲ καὶ θυγατριδοῦϲ δύναται διάλυϲιν ἀναδέξαϲθαι καὶ ποιῆϲαι τὸ αδελφιδεόϲ καὶ θυγατριδεόϲ. πρὸϲ δὲ τοὺϲ λέγονταϲ, ὅτι εἰ ἐγένοντο τὸ ἀδελφιδοῦϲ καὶ θυγατριδοῦϲ ἀπὸ τοῦ ἀδελφιδεόϲ καὶ θυγατριδεόϲ, ὤφειλον ὀξύνεϲθαι, λέγομεν ὅτι πρὸϲ τὸν χαρακτῆρα περιϲπῶνται. τὰ γὰρ εἰϲ ουϲ ὀνόματα ἀποϲτρέφονται τὴν ὀξεῖαν τάϲιν καὶ ἢ βαρύνονται ἢ περιϲπῶνται. καὶ περιϲπῶνται μέν, ἡνίκα ὦϲιν ἁπλᾶ οἷον βοῦϲ νοῦϲ χροῦϲ χαλκοῦϲ οὖϲ διπλοῦϲ, τριπλοῦϲ ἁπλοῦϲ Ϲιμοῦϲ πλακοῦϲ χωρὶϲ τοῦ πούϲ καὶ ὀδούϲ. ταῦτα γὰρ ὀξύνονται· βαρύνονται δέ, ἡνίκα ὦϲι ϲύνθετα οἷον εὔχρουϲ, εὔπλουϲ, Ἀλκίνουϲ, Οἰδίπουϲ· ἐπειδὴ οὖν τὸ θυγατριδοῦϲ καὶ ἀδελφιδοῦϲ ἁπλᾶ εἰϲιν, εὐλόγωϲ περιϲπῶνται.

509. Choer. 247, 5: ἄξιόν ἐϲτι ζητῆϲοι, εἰ ἄρα τὰ ἀπὸ ὀξείαϲ καὶ δύο βαρειῶν ϲυναιρούμενα εἰϲ ὀξεῖαν καὶ βαρεῖαν ϲυναιροῦνται οἷον Δημοϲθένεοϲ Δημοϲθένουϲ, Πολυδεύκεα Πολυδεύκη, τείχεα τείχη, βέλεα βέλη, διατί τὸ χάλκεοϲ χαλκοῦϲ καὶ χρύϲεοϲ χρυϲοῦϲ καὶ ἀργύρεοϲ ἀργυροῦϲ, ἀπὸ ὀξείαϲ καὶ δύο βαρειῶν ϲυναιρεθέντα οὐ ϲυνῃρέθηϲαν εἰϲ ὀξεῖαν καὶ βαρεῖαν, ἀλλ’ εἰϲ περιϲπωμένην. ἔϲτιν οὖν εἰπεῖν, ὅτι πρὸϲ τὸν χαρακτῆρα περιεϲπάϲθηϲαν. τὰ γὰρ εἰϲ ουϲ ὀνόματα ἁπλᾶ περιϲπῶνται.

ad fr. 508. cf. lo. Al. 6, 24. ad fr. *509 cf. lo. Al. 6, 30.

510. Choer. 528, 10: τοῦ ἐποίουν τὸ ἐντελὲϲ ἦν ἐποίεον καὶ λοιπὸν κατὰ κρᾶϲιν τοῦ ἕ καὶ ο εἰϲ τὴν ου δίφθογγον γίνεται ἐποίουν ὥϲπερ χάλκεοϲ χαλκοῦϲ· τὸ γὰρ ἕ καὶ ο εἰϲ τὴν ου δίφθογγον κιρνᾶται παρ’ ἡμῖν. πρόϲκειται «παρ’ ἡμῖν», ἐπειδὴ παρὰ τοῖϲ Δωριεῦϲι καὶ Ἴωϲιν εἰϲ τὴν ευ δίφθογγον κιρνᾶται οἶον ἐποίεον ἐποίευν.

511. Choer. 195, 15: ἄξιόν ἐϲτι ζητῆϲαι διὰ ποίαν αἰτίαν τὰ εἰϲ ιϲ διὰ τοῦ εοϲ κλινόμενα οὐ ϲυναιροῦνται κατὰ τὴν γενικὴν καὶ γίνονται εἰϲ ουϲ οἶον ὄφιϲ ὄφεοϲ, μάντιϲ μάντεοϲ, οὐδὲ γὰρ γίνονται ὄρουϲ καὶ μάντουϲ ὥϲπερ Δημοϲθένεοϲ Δημοϲθένουϲ. καὶ ἔϲτιν εἰπεῖν, ὅτι οὐδέποτε γενικὴ εἰϲ ουϲ λήγουϲα γίνεται διὰ τοῦ ε καὶ ω Ἀττικῶϲ οἷον Δημοϲθένηϲ Δημοϲθένεοϲ Δημοϲθένουϲ, Διομήδηϲ Διομήδεοϲ Διομήδουϲ, τεῖχοϲ τείχεοϲ τείχουϲ, βέλοϲ βέλεοϲ βέλουϲ. ἐπειδὴ οὖν τὰ εἰϲ ιϲ διὰ τοῦ εοϲ κλινόμενα κλίνονται διὰ τοῦ ε καὶ ω Ἀττικῶϲ οἷον ὄφεωϲ μάντεωϲ, τούτου χάριν οὐ δύναται κρᾶϲιν ἀναδέξαϲθαι κατὰ τὴν γενικὴν καὶ γενέϲθαι εἰϲ ουϲ. ἄλλωϲ τε δὲ οὐδ’ ἐϲτὶ γνήϲιον ἐπὶ τούτων τὸ ε τῆϲ κλίϲεωϲ· ὄριοϲ γὰρ ἦν καὶ μάντιοϲ καὶ Ἀττικῶϲ γέγονεν ὄφεωϲ μάντεωϲ καὶ κατὰ ϲυϲτολὴν ὄφεοϲ καὶ μάντεοϲ διὰ τοῦ ο.

512. E.M. 259,28. Δεόνυϲοϲ ὁ Διόνυϲοϲ. Ἀνακρέων « πολλὰ δ’ ἐρίβρομον Δεύνυϲον». τοῦ ι τραπέντοϲ εἰϲ ἕ γίνεται Δεόνυϲοϲ (οὕτω γὰρ Ϲάμιοι προφέρουϲι) καὶ ϲυναιρέϲει Δεύνυϲοϲ ὡϲ Θεόδοτοϲ Θεύδο-

512a. Mon. 6, 9: τὸ θεόϲ ἐκ ϲυναλοιφῆϲ ἐϲτι ποιητικόν.

212b. lo. Al. 23, 18: ἡ ἐμεῦ ϲυνῃρημένη παρ’ Ἴωϲι περιϲπᾶται «ἐμεῦ δ’ ἕλετο μέγαν ὅρκον » (δ 746).

512c. Arcad. 200, 1: εὗ ἀντὶ τοῦ ἑαυτοῦ κατὰ κρᾶϲιν τοῦ ε καὶ ο εἰϲ τὴν ευ δίφθογγον Δωρικῶϲ.

512d. E. M. 398, 45: εὖτε. ὁ μὲν Ἀπολλώνιοϲ λέγει, ὅτι ἐκ τοῦ ὅτε γίνεται πλεοναϲμῷ τοῦ υ οὗτε καὶ μεταθέϲει τοῦ ο εἰϲ ε εὖτε· ὁ δὲ Ἡρωδιανόϲ, ὅτι ἐκ τοῦ ὅτε πλεοναϲμῷ τοῦ ε καὶ κράϲει Δωρικῇ τοῦ εο εἰϲ τὴν ευ γίνεται εὖτε.

ad fr *512. cf. E. M. 277, 37, ubi Ἰόβαϲ, ad cuius testimonium saepius Herodianus provocat, auctor huius explicationis perhibetur. ad fr. [512a]. ct. Arcad. 130, 20, Choer. 421, 27 qui κρᾶϲιν Δωρικὴν ἢ Ἰωνικὴν appellat.

τοϲ ἔνιοι δέ φαϲιν, ὅτι ἐπειδὴ ἐβαϲίλευϲε Νύϲηϲ· κατὰ δὲ τὴν Ἰνδῶν φωνὴν δεῦνοϲ ὁ βαϲιλεύϲ.

513. Choer. 670, 27 : ποιοῦμαι ποιεῖται καὶ κατ’ ἀποβολὴν τοῦ τ γίνεται ποιεῖαι καὶ κατ’ ἀποβολὴν τοῦ ι γίνεται ποιέαι καὶ κράϲει τοῦ εαι εἰϲ η ποιῇ περιϲπωμένωϲ· τὸ δὲ ι ἀπεβλήθη, ἐπειδὴ οὐδέποτέ τοῦ ι μέϲου ὄντοϲ ϲυναίρεϲιϲ γίνεται τῶν φωνηέντων· ἀμέλει ἐν «τῶ ἐμῷ» πρῶτον ἀποβάλλεται τὸ ι τοῦ τῷ ἄρθρου καὶ οὕτω γίνεται ἡ κρᾶϲιϲ· καὶ γὰρ τὠμῷ ἐϲτίν. ἔϲτι δὲ καὶ ἐκ τοῦ ἐντελοῦϲ τοῦ τρίτου προϲώπου κινῆϲαι, φημὶ δὲ τὸ ποιῇ· ἔϲτι γὰρ τὸ ἐντελὲϲ τρίτου προϲώπου ποιέεται καὶ κατὰ ἀποβολὴν τοῦ τ γίνεται ποιέεαι καὶ κατὰ κρᾶϲιν τοῦ ε καὶ αι εἰϲ τὴν ῃ γίνεται ποιέῃ ὡϲ τύπτεαι τύπτῃ καὶ κατὰ κρᾶϲιν τοῦ ἑ καὶ τῆϲ ῃ διφθόγγου τῆϲ διὰ τοῦ η καὶ ι εἰϲ τὴν ῃ δίφθογγον ποιῇ.

514. E. M. 392, 15: εὔκλεια. ὡϲ εὐγενήϲ εὐγένεια, οὕτωϲ εὐκλεήϲ εὐκλέεια καὶ ἐνδεήϲ ἐνδέεια καὶ κράϲει εὔκλεια καὶ ἔνδεια. κρᾶϲιϲ γὰρ ἐπιφερομένου φωνήεντοϲ καὶ οὐ ϲυμφώνου· ὅπου γὰρ φωνῆέν ἐϲτι, καὶ κρᾶϲιϲ, ὅπου δὲ ϲύμφωνον, ϲυγκοπή. Ἡρωδιανὸϲ περὶ παθῶν.

515. Choer. 180, 23: Ἡρακλῆϲ Ἡρακλέουϲ Ἡρακλοῦϲ. ἰϲτέον, ὅτι ἡ Ἡρακλοῦϲ γενικὴ οὐχ εὑρίϲκεται ἐν χρήϲει.

516. E. Gud. 294, 37: καλήζω κατὰ διάλεκτον. οἱ Αἰολεῖϲ τὰ τῆϲ πρώτηϲ ϲυζυγίαϲ διὰ τοῦ η προφέρουϲιν οἷον ἀδικέω οἱ Ἰωνεϲ, οἱ δὲ

512e. Mon. 9, 23: οὐδὲν τῶν εἰϲ ων ὀξυτόνων διὰ τοῦ ἑῶν καὶ αων λέγεται, τὸ δὲ Ποϲειδῶν εἴρηται καὶ Ποϲειδέων καὶ Ποϲειδάων.

514a. Theogn. 65, 18, Choer. Orth. 208, 28: ἁπὸ τοῦ δέοϲ παρωνύμωϲ γέγονε δεινόϲ ὡϲ κλέοϲ κλεεινόϲ καὶ κατὰ κρᾶϲιν τοῦ ε καὶ τῆϲ ει δεινόϲ.

514b. lo. Al. 15, 16: αἱ γενικαὶ τῶν δυικῶν εἰϲ οιν λήγουϲαι ἀπὸ τῶν ὑπὲρ δύο ϲυλλαβὰϲ εὐθειῶν πρὸ μιᾶϲ ἔχουϲι τὸν τόνον Αἴαντε Αἰάντοιν, Πάριδε Παρίδοιν. εἰ δὲ ϲυναλοιφὴ παρακολουθήϲῃ, καὶ αὗται περιϲπῶνται, ϲκελέοιν ϲκελοῖν, Δημοϲθενέοιν Δημοϲθενοῖν.

ad fr. *513. cf. Choer. 669, 18 τύπτομαι τύπτεται τύπτεαι καὶ κράϲει τοῦ ε καὶ εἰϲ η τύπτῃ ὥϲπερ βέλεα βέλη et de formis μέμνῃ δύνῃ κάθῃ supra fr. 425. ad fr. 514. Pro φαϲὶ γάρ scripsi κρᾶϲιϲ. cf. Lob. El. 1 243, 11 130. ad fr. 516. dem fere habet E. M. 845, 40 auctoris nomine suppresso, de

Αἰλεῖϲ ἀδικήω οἷον «ὦ Ψάπφ’ ἀδικήει » (Sapph.I20) ποθέω ποθήω οἷον «καὶ ποθήω καὶ μάομαι», οὕτωϲ οὖν παρὰ μὲν Ἴωϲι καλέω, παρὰ δ’ Αἰολεῦϲι καλήω, παρὰ δὲ Κυπρίοιϲ καλήζω τοῦτ’ ἔϲτι τὸ λέγω· τοῦτο δὲ ἡγοῦνται κατὰ ϲυγκοπὴν γεγονέναι κλῄζω. οὐκ ἔϲτι δέ. εὑρίϲκομεν γὰρ αὐτὸ ϲὺν τῷ ι. ἀλλ’ ἀπὸ τοῦ κλέοϲ κλείζω καὶ κληίζω καὶ κλῄζω ὡϲ χρέοϲ χρείζω χρηίζω καὶ χρήζω. τὸ δὲ κληδών οὐκ ἔχει τὸ ι, ἐπειδὴ οὐκ ἔϲτιν ἀπὸ τοῦ κληΐζω, ἀλλὰ ἀπὸ τοῦ κλῶ τοῦ ϲημαίνοντοϲ τὸ καλῶ γέγονε κλήϲω καὶ κληδών. οὕτωϲ Ἡρωδιανὸϲ περὶ παθῶν.

516a. Arcad. 96, 3: τὰ εἰϲ ϲα ὑπερδιϲύλλαβα παρεϲχηματιϲμένα προπαροξύνεται, εἰ μὴ κατὰ ϲυναλοιφὴν εἴη ἢ ἀπὸ ὀξυτόνων εἰϲ ηϲ, δαφνήεϲϲα, φωνήεϲϲα. τὸ δὲ τεχνῆϲϲα ἀπὸ τοῦ τεχνήεϲϲα. καὶ τὰ ἀπὸ ὀξυτόνων εἰϲ ηϲ· χερνήϲ χερνῆϲϲα, Κρήϲ Κρητόϲ Κρῆϲϲα, θήϲ θῆϲϲα.

516b. Dichr. 285, 15: τὸ Θρήικοϲ ϲυϲτέλλει τὸ ι, ἔχον διαλλαγήν· λέγεται γὰρ κατὰ ϲυναλοιφὴν Θρῃκόϲ.

516c. Mon. 40, 17: τὸ λῃϲτήϲ ἀπὸ τοῦ ληιϲτήϲ τριϲυλλάβου ἐϲτί· διὸ ἔχει προϲκείμενον τὸ ι.

516d. Io. Al. 8, 30: τιμῆϲ τιμῆντοϲ, φθογγῆϲ φθογγῆντοϲ ϲυνῄρηται ἐκ τοῦ τιμήειϲ, φθογγήειϲ.

516e. II, Pr. Μ 202: ὑψιπέτηϲ. Ἀρίϲταρχοϲ ἐβάρυνεν εὑρὼν τὸ « ὠκυπέτα χρυϲέῃϲιν ἐθείρῃϲιν (ll. H 42) οὕτωϲ κεκλιμένον. ὡϲεὶ καὶ ἀπὸ τοῦ παντοπώληϲ παντοπῶλα. πρόδηλον δὲ κἀκ τῶν διαλέκτων· ὑψιπέταϲ γὰρ εὺρέθη κατὰ τροπὴν τοῦ η εἰϲ τὸ α, ὅπερ ζητεῖ καὶ ἡ κλίϲιϲ καὶ ἡ βαρεῖα τάϲιϲ· τινὲϲ μέντοι ἐτόλμηϲαν ὡϲ τὸ «τιμῆϲ ἔϲεται» (Il. l 605), οὕτωϲ ὑψιπετήειϲ ὑψιπετῆϲ. ἀλλ’ ἐπὶ μὲν τοῦ τιμῆϲ εὕρομεν αἰτιατικὴν «καὶ χρυϲὸν τιμῆντα » (ΙΙ. Ϲ 475), ἥτιϲ ἐδίδαϲκε τὸ τῆϲ εὐπέταϲ` πάθοϲ· ἐπὶ δὲ τοῦ προκειμένου οὐδὲν εὕρομεν τοιοῦτο, ἔνθεν ἐπείϲθημεν τῷ Ἀλριϲτάρχῳ.

516f. lo. Al. 40, 26: ὁ μῶν παρ’ Ἀθηναίοιϲ διαπορητικὸϲ ὢν περιϲπᾶται· ἀπὸ γὰρ τοῦ μὴ καὶ οὖν ϲύγκειται δωρικώτερον τραπείϲηϲ τῆϲ ου διφθόγγου εἰϲ τὸ ω.

χρήζω pariter disputatur in libello περὶ ποϲότητοϲ Cr. An. Ox II 312, 22. cf. Lehrs ad Herod. p. 131, Ahrens de dial. Aeol. 133, Lob. El II 39, qui hic κλήδην omissum esse observat. de Nηρηΐϲ Νηρῄϲ similibus cf. supra fr. 508. ad fr. [516d]. cf. II. Pr. 605, Αrcad. 24, 20 τὸ ϲθενῆϲ, τεχνῆϲ, λαχνῆϲ, ζαχρῆϲ ἀπὸ ϲυναλοιφῆϲ γίνονται, Lob. El. 1 342 seqq.

517. E. M. 279, 46: διφῶ ϲημαίνει τὸ ψηλαφῶ· Ἰλιάδοϲ Π (747) τήθεα διφῶν » ζητῶν ἐρευνῶν. Καλλίμαχοϲ «μὴ δ’ ἀπ ἐμεῦ διφᾶτε μέγα ψοφέουϲαν ἀοιδήν » (fr. 165 Bentl.). παρὰ τὸ πτῶ ἁφή ἁφῶ καὶ διαφῶ καὶ κράϲει διφῶ τὸ τῇ ἁφῇ ὑποβάλλω. τὸ δὲ ἁφῶ Ὄμηρὸϲ «καὶ ἀγκύλα τόξ’ ἁφόωντα » (Z 322). ἐκ δὲ τοῦ ἁφή γίνεται ἁφῶ ἁφάϲϲω ὡϲ αἱμῶ αἱμάϲϲω.

518. Ep. Cr. l 215, 5, E.M. 467, 57: ἱερόc. κατὰ κρᾶϲιν ἱρόϲ· ἡνίκα προτερεύει τοῦ ι τὸ ε, εἰϲ ι γίνεται ἡ κρᾶϲιϲ οἷον ἱέραξ ἵραξ « ὥϲτ’ ἴρηξ ὠκυπέτηϲ » (Ν 62), ἡνίκα δὲ ἐν διφθόγγῳ ἐϲτί, τότε ἡ ει δίφθογγοϲ ἐπικρατεῖ οἷον ὑγίεια ὑγεία.

517a. ll. Pr. K 292: νιν ὡϲ μῆνιν. —τάχα οὖν καὶ ἦνιν ἐκτείνει ὁ Τυραννίων διὰ τὸ μέτρον, οὐχὶ διὰ τὸ πληθυντικὸν «ἤνιϲ ηκέϲταϲ » (ll. 99) καὶ γὰρ πόλιϲ λέγουϲι καὶ πόλἵν καὶ μάντιϲ καὶ μάντἴν.

518a. Choer. Orth. 266, 27: τρεῖϲ τὸ περιϲπώμενον διὰ τῆϲ ει διφθόγγου· καὶ ὤφειλε διὰ τοῦ ι γράφεϲθαι, ἐπειδὴ τριῶν ἐϲτιν ἡ γενικὴ τῶν πληθυντικῶν καὶ τριϲίν ἡ δοτική. τὰ δὲ ἔχοντα κατὰ τὴν γενικὴν καὶ δοτικὴν τῶν πληθυντικῶν ἐν τῇ παραληγούϲῃ τὸ ι καὶ ἐν τῇ εὐθείᾳ τῶν πληθυντικῶν ἔχουϲι τὸ ι κατὰ τὴν παραλήγουϲαν οἷον πόλιϲ πολίων πόλιεϲ· ὄφιϲ ὀφίων ὄφιεϲ· εἰ οὖν τριῶν καὶ τριϲίν, δῆλον ὅτι καὶ τρίεϲ διὰ τοῦ ι· καὶ λοιπὸν κατὰ κρᾶϲιν τοῦ ι καὶ τοῦ ε εἰϲ ι δηλονότι μακρὸν τρῖϲ διὰ τοῦ ι ὥϲπερ πόλιεϲ πόλιϲ, μάντιεϲ μάντιϲ. ἀλλὰ λέγει ὁ τεχνικόϲ, ὅτι, ἵνα μὴ ϲυνεμπέϲῃ τῷ τρίϲ ἐπιρρήματι, τούτου χάριν οὐκ ἐγράφετο διὰ τοῦ ι, ἀλλὰ διὰ τῆϲ ει διφθόγγου.

ad fr. *517. ex Cod. Paris. 346 in annott. ad E. M. adieci verba καὶ ἁφῶ Ὅμηροϲ ἁφόωντα et post ἐκ addidi δέ sed quod idem cod. habet pro κράϲει κατὰ ϲυγκοπήν reiiciendum putavi. Caeterum hoc fr. ex Herodiano fluxisse ostendit Arcad. 150, 8 ϲεϲημείωται (sc. ut perispomenon in φω) τὸ διφῶ τὸ ζηπῶ καὶ ἀμφαφῶ καὶ ἴϲωϲ παρὡνυμα ἄν εἴη ἀπὸ τοῦ ἁφή. cf. etiam E. Orion. 46, 10. ad fr. *518. Eustath. 515, 37: τὸ ἰρεύϲ ψιλοῦται, ὡϲ ἐν τοῖϲ Ἀπίωνοϲ κεῖται καὶ Ἡροδώρου ϲυναλιφὲν ἐκ τοῦ ἱερεύϲ ὡϲ τ πόλιεϲ πόλιϲ. καὶ λέγουϲιν οἱ αὐτοὶ κανόνα αἰτιολογικὸν τῆϲ ψιλώϲεωϲ οὐ πάνυ ἀναγκαῖον. κάλλιον οὖν λέγειν ἐψιλῶϲθαι αὐτὸ ὡϲ Ἰωνικόν. ψιλωτικοὶ γὰρ καὶ οἱ Ἴωνεϲ. ad fr. [517a]  Herodianum πόλιϲ ex πόλιαϲ contractum putasse concludi potest inde, quod etiam ἰχθῦϲ ex ἰχθύαϲ et Δημοϲθένειϲ ex Δημοϲθένεαϲ contracta. existimavit ap. Choer. 861, non igitur Herodianum secutuo est Choer. 861, 2 et. 27 pronuncians τὸ ι καὶ α οὐδέποτε κιρνᾶται ὡϲπερ τὸ ε καὶ α τὸ γὰρ τοὺϲ μάντιϲ καὶ τοὺϲ ὄφιϲ Ἰωνικὰ οὐ γεγόναϲι κατὰ κρᾶϲιν ἀπὸ τοῦ μάντιαϲ καὶ ὄφιαϲ, ἀλλ’ ὁμοφωνία ἐϲτὶ τῆϲ αἰτιατικῆϲ πρὸϲ τὴν εὐθεῖαν οἱ μάντιεϲ μάντιϲ, οἱ ὄφιεϲ ὄφιϲ. et Lob. El. II 105.

519. Choer. 196, 26: τὼ ὄφιε κατὰ τὴν ἀκρίβειαν οὐ δύναται κρᾶϲιν ἀναδέξαϲθαι τοῦ ι καὶ ε εἰϲ τὸ ι, ἐπειδὴ τὸ ι οὐκ ἔϲτι τελικὸν τῆϲ ἰδίαϲ εὐθείαϲ τῶν δυικῶν.

520. Excerpt. E. Or. 186, 13: δῖοϲ τὸ ἐπίθετον κτητικῷ τύπῳ ἀπὸ τῆϲ Διόϲ γενικῆϲ δίϊοϲ ἐϲτὶ καὶ ϲυναλοιφῇ δῖοϲ· διὸ καὶ μακρὸν τὸ ι. οὕτωϲ Ἡρωδίανόϲ.

521. E. M. 271, 3: Δίαϲ· ὡϲ ἀπὸ τοῦ δράκων δράκοντοϲ δρακοντίαϲ. οὕτω καὶ ἀπὸ τοῦ Διόϲ γίνεται Διίαϲ καὶ κράϲει Δίαϲ.

522. Choer. Orth. 192, 16, E. M. 275, 6: διίφιλοϲ ὥϲπερ παρὰ τὴν Ἄρηϊ δοτικὴν γίνεται ἀρηΐφιλοϲ, οὕτω καὶ παρὰ τὸ Διΐ διίφιλοϲ καὶ κράϲει τῶν δύο ιι εἰϲ ι μακρὸν Δίφιλοϲ.

523. Choer.195, 32 coll. 240, 15: ἄξιόν ἐϲτι ζητῆϲαι, διατί ὥϲπερ ἀπὸ τοῦ ὄφιι γίνεται ὄφι κατὰ κρᾶϲιν τῶν δύο ιι εἰϲ ἓν δηλονότι μακρόν, μὴ τὸν αὐτὸν τρόπον καὶ ἐπὶ τοῦ Ζεύϲ Διόϲ Διΐ γίνεται Δῖ κατὰ κρᾶϲιν τῶν δύο ιι εἰϲ ἕν μακρόν· ἔϲτιν εὖν εἰπεῖν, ὅτι οὐ δύναται γενέϲθαι ἡ Διΐ δοτικὴ κατὰ κρᾶϲιν τῶν δύο ιι Δῖ, ἐπειδὴ οὐδέποτε ἡ δοτικὴ τῶν ἑνικῶν ἐπ’ ὀνομάτων μονοϲυλλάβων ἐκφωνεῖ τὸ ι.

524. Choer. 314, 26 et E. M. 218, 29: βῶξ ἐϲτιν εἶδοϲ ἰχθύοϲ, ὅϲτιϲ ἱϲτορεῖται ἔχων βοήν· γέγονε δὲ τοῦτο παρὰ τὸ βοή βόαξ καὶ κατὰ

523a. St. B. 355, 21: Καπετώλιον: Ἡρωδιανὸϲ Καπετωλίειον καὶ ἐν ϲυναιρέϲει Καπετώλειον.

ad fr. 520. in Cod. Ἡρω. Similia habet E. M. 278, 13, sed explicatissime de hoc Ep. Cr. I 123, 20: Δῖοϲ (ll. Α 7) ὄνομα κύριον κτητικὸν ἁπλοῦν πεπον θόϲ οὐδὲν γὰρ εἰϲ οϲ λῆγον κτητικὸν διϲύλλαβόν ἐϲτιν, εἰ δέ τι διϲυλλαβεῖ, τοῦτο πέπονθε· πέπονθεν οὖν τὸ δῖοϲ ὡϲ τὸ Χῖοϲ θεῖοϲ Κεῖοϲ. καὶ τὸ μὲν θεῖοϲ καὶ Κεῖοϲ ἐκ τοῦ θεόϲ θεϊόϲ καὶ Κέωϲ Κέϊοϲ τοῦ ε καὶ ι ϲυναιρεθέντων εἰϲ τὴν ει δίφθογγον τὸ δὲ Χῖοϲ διὰ τοῦ ι ἀπὸ γὰρ τοῦ Χίϊοϲ· τὰ γὰρ ἀπὸ τῶν νήϲων παραγόμενα ἐθνικὰ διὰ τοῦ ι παράγεται, Κνίδοϲ Κνίδιοϲ, Ῥόδοϲ Ῥόδιοϲ, Λίνδοϲ Λίνδιοϲ, Ϲάμοϲ Ϲάμιοϲ. εἰ οὖν Χίοϲ ἡ νῆϲοϲ, Χίϊοϲ ὤφειλεν εἶναι τὸ ἐθνικόν, ἀλλὰ κατὰ ϲυναίρεϲιν τῶν δύο ιι εἰϲ ἕν μακρὸν γίνεται Χῖοϲ· τὸ δὲ δῖοϲ, ὥϲπερ ἀπὸ τοῦ νυχόϲ νύχιοϲ καὶ Ϲτυγόϲ Ϲτύγιοϲ καὶ χθονόϲ χθόνιοϲ, οὕτω καὶ ἀπὸ τῆϲ Διόϲ γενικῆϲ δίϊοϲ καὶ κατὰ ϲυναίρεϲιν δῖοϲ τινὲϲ δὲ διὰ τῆϲ ει διφθόγγου τὸ δῖοϲ λόγῳ τοιῷδε κτλ., quae ex Ortbographia desumpta sunt. ad fr. *524. cf. Dichr. 282: καθόλου τὰ τρία δίχρονα τὰ ἐκ ϲυναλοιφῆϲ ἐκτείνεϲθαι θέλει— Θέτιϊ θέτι «πάντα Θέτι καλλιπλοκάμῳ» (Ϲ 407) μήτιι μήτι «μήτι δ’ ἡνίοχοϲ περιγίγνεταια» (ψ 318), ἱερεύϲ ἱρεύϲ. ad fr. 523. Prior pars ex Choer. deprompa est, qui idem fere etiam p. 83, 23 profert inde a verbis ὁ δὲ Ἡρωδιανὸϲ sunt ex E. M., ubi quae praecedunt et

κρᾶϲιν τοῦ ο καὶ α εἰϲ ω βῶξ. Ἡρωδιανὸϲ δέ φηϲι καὶ διϲυλλάβωϲ λέγεϲθαι ὡϲ Ἀριϲτοφάνηϲ (fr.400 Dind.) «ἀλλ’ ἔχουϲα γαϲτέρα μεϲτὴν βοάκων » καὶ Φερεκράτηϲ εἰπὼν «τί ληρεῖϲ ἀλλὰ φωνὴν οὐκ ἔχειν Ἰχθῦν γέ φαϲι τὸ παράπαν — ἐπιφέρει, νὴ τ θεώ, Κοὐκ ἔϲτιν ἰχθῦϲ ἄλλοϲ οὐδεὶϲ ἢ βόαξ» (Mein. p. 110 ed. min.).

524. Eust. 1896, 5 coll. Choer. 394, 25: εὐθεῖα ἑνικὴ καθ’ Ἡρωδιανὸν ὄαϲ ὡϲ φόαϲ, διὸ καὶ ϲυναιρεθέντα εἰϲ φῶϲ καὶ ὦϲ ἃ δὴ μόνα ἐν τοῖϲ οὐδετέροιϲ εἰϲ ωϲ λήγει, διὰ τοῦ τ κλίνεται. τὸ δὲ φόαϲ γίνεται καθ’ ὑπερβιβαϲμὸν ἐκ τοῦ φάοϲ.

525. Choer. 347, 17: βούλονταί τινεϲ ἀναπλάττειν ἀπὸ τοῦ «ἀμύνεμεν ὤρεϲιν» (Ε 486) ἀντὶ τοῦ ταῖϲ γυναιξίν εὐθεῖαν τῶν ἑνικῶν ὦρ ἀπὸ τοῦ ὄαρ γενομένην κατὰ κρᾶϲιν τοῦ ο καὶ α εἰϲ ω ὥϲπερ κρείττονα κρείττω, ὦν ἐϲτι καὶ Ἡρωδιανόϲ.

525a. II. Pr. Β 2e2. ἐχρῆν μὲν τὸ Πυθώ περιϲπᾶϲθαι, ἐπειδή περ Πυθόα ἐϲτί, καὶ τοῦτο ἀπῄτει ἡ ϲυναλοιφή· ἀλλὰ πάλιν τὸ πτωτικὸν ω ἀπέϲτραπται τὸν περιϲπώμενον τόνον· κατὰ τοῦτο ὠξύνετο. ταύτῃ γοῦν καὶ τοῦ χρυϲοῦϲ περιϲπωμένου τὸ δυϊκὸν ὀξύνομεν·— δεύτεροϲ δὲ λόγοϲ ἀληθήϲ ἐϲτιν, ὅτι εὐθεῖα καὶ αἰτιατικὴ ὁμόφωνοϲ οὖϲα κατὰ φωνὴν ἐν τῷ αὐτῷ ἀριθμῷ πάντωϲ καὶ τὸν αὐτὸν τόνον ἀποφέρεται οἱ ταχεῖϲ —τοὺϲ ταχεῖϲ. εἰ δὲ ἡ εὐθεῖα ὀξύνεται πάντωϲ καὶ ἡ αἰτιατική. διὰ τοῦτο οὖν ἡ μὲν αἰδῶ αἰτιατικὴ καὶ ἠῶ μὴ κρατούμεναι ὑπὸ τῆϲ ϲυνεμπτώϲεωϲ κατὰ τὴν εὐθεῖαν περιϲπῶνται, κατεχόμεναι τῷ λόγῳ τῆϲ ϲυναλοιφῆϲ, οὐχ ὑπὸ τοῦ πτωτικοῦ χαρακτῆροϲ· ἡ δὲ Λητώ καὶ Πυθώ καθάπερ κατεχόμεναι ὑπὸ τῆϲ ϲυνεμπτώϲεωϲ τῆϲ φωνῆϲ κατέχονται καὶ τῷ τόνῳ.

525b. lo. Al. 9, 4: τὸ Τηλεβῶϲ ἐκ τοῦ Τηλεβόαϲ ϲυνῄρηται.

quae sequuntur non ab Herodiano, qui profecto βόαξ non ab βοάζω βοάξω repetivit, profecta videntur. Caeterum cf. Athen. II 286 extr. et 287 init., ubi locus Pherecratis non tam plene quam in E. M. prolatus, sed titulus fabulae Μυρμηκάνθρωποι additus est. lo. Al. 7, 24: τὸ βῶξ περιϲπᾶται, ἐπεὶ καὶ τούτου ἐντελέϲτερόν φηϲι τὸ βόαξ· μόνον γὰρ τῶν ἰχθύων φωνὴν ἁφιέναι. cf. Pros. Cath. 396, 10. ad fr. 524 2. Ex Choerobosco addidi extrema verba τὸ δὲ φόαϲ γίνεται κτλ., de ὄαϲ cf. supra fr. 340. ad fr. 525. Portasse ex Herodiano duxit E. Οr. 17, 25. ἄορεϲ αἰ γυναῖκεϲ, κατὰ ὑπέρθεϲιν παρὰ τὸ ὀαρίζειν, ἔνθεν καὶ τὸ ὀάρων, nam inter alia Herodianea relatum est in E. M. 823, 40: ὁ δὲ Ὦροϲ λέγει, ὅτι παρὰ τὸ ὁμοῦ ἀρηρέναι γίνεται ὄαρ καὶ ὑπερθέϲει ἄορ καὶ ϲυναλοιφῇ ὦρ, ubi nisi pro Ὦροϲ Ἡρωδιανόϲ ad fr. [525a]. cf. lo. Al. 12, 31, Choer. 241. 20 ad fr [525b). Τηλεβόαϲ scripsi pro Τηλεβέοϲ de βῶ ex βόα contracto cf. supra fr. [485c].

526. Ep. Cr. l 444, 16, Choer. Orth. 225, 33: χειροάναξ κατὰ κρᾶϲιν τοῦ ο καὶ α γίνεται χειρῶναξ ὡϲ Ἱπποάναξ Ἱππῶναξ.

527. Choer. 242, 16 coll. p. 861: ἐν τῷ βόαϲ βοῦϲ τὸ ο καὶ τὸ α εἰϲ. τὴν ου δίφθογγον ϲυναιρεῖται ὡϲ ἐν Κόλαξιν Εὐπόλιδοϲ «θὲϲ νῦν ἀγροὺϲ καὶ πρόβατα καὶ βοῦϲ» (Mein. p. 189 ed. min.) καὶ παρὰ τῷ Ἡρακλείδῃ ἐν τῇ ἀρχῇ τῆϲ Λέϲχηϲ.

528. Choer. 395, 22: τὸ « πεδία λωτεῦντα» (Μ 285) ἐὰν ἀπὸ τοῦ λωτόεντα εἴπωμεν λωτοῦντα ἤμελλεν εἶναι διὰ τῆϲ ου διφθόγγου· τὸ γὰρ ο καὶ ἑ οὐδέποτε εἰϲ τὴν ευ δίφθογγον κίρναται, ἀλλ’ εἰϲ τὴν ου οἷον τὸ ἐμόν τοὐμόν, προέϲτη προὔϲτη, προέβη προὔβη· ἀλλὰ λέγομεν ὅτι ἀπὸ τοῦ λωτόεντα καθ’ ὑπερβιβαϲμὸν τοῦ ε γέγονε λωτέοντα καὶ κατὰ κρᾶϲιν Δωρικὴν ἢ Ἰωνικὴν τοῦ ε καὶ ο εἰϲ τὴν ευ δίφθογγον λωτεῦντα, ὤϲπερ Ἐρέβεοϲ Ἐρέβευϲ «ἐξ Ἐρέβευϲ ἄξοντα κύνα ϲτυγεροῦ Ἀΐδαο » (Θ 368).

529. Choer. 242, 10: ἰϲτέον ὅτι κατὰ κρᾶϲιν τοῦ ο καὶ ἑ εἰϲ τὴν ου δίφθογγον γίνεται βοῦϲ ὥϲπερ οἱ κρείττονεϲ καὶ οἱ ἀρείονεϲ καὶ οἱ βελτίονεϲ οἷον κρείττονεϲ κρείττοεϲ καὶ κρείττουϲ, ἀρείονεϲ ἀρείοεϲ ἀρείουϲ, βελτίονεϲ βελτίοεϲ βελτίουϲ. ἰϲτέον δὲ ὅτι ϲπανία ἐϲτὶν ἡ χρῆϲιϲ τῆϲ βοῦϲ εὐθείαϲ τῶν πληθυντικῶν, μᾶλλον δὲ οἱ βόεϲ εὕρηνται. Choer. 241, 33: ἄξιόν ἐϲτι ζητῆϲαι, διατί, ὥϲπερ ἡ εὐθεῖα τῶν πληθυντικῶν γίνεται κατὰ κρᾶϲιν τοῦ ο καὶ ἕ εἰϲ ου δίφθογγον οἷον βόεϲ βοῦϲ, μὴ τὸν αὐτὸν τρόπον καὶ ἡ εὐθεῖα τῶν δυϊκῶν γίνεται κατὰ κρᾶϲιν τοῦ ο καὶ ἑ εἰϲ τὴν ου δίφθογγον οἷον βόε θοῦ. καὶ ἔϲτιν εἰπεῖν, ὅτι οὐ δύναται ἡ εὐθεῖα τῶν δυικῶν γενέϲθαι κατὰ κρᾶϲιν τοῦ ο καὶ ἕ εἰϲ τὴν ου δίφθογγον, ἐπειδή, εἰ ἐγένετο τοῦτο, ἤμελλεν εἰϲ υ καταλήγειν, ὅπερ ἐϲτὶν ἀδύνατον, τὸ γὰρ υ οὐκ ἔϲτι τελικὸν τῆϲ εὐθείαϲ τῶν δυικῶν.

528a. Mon. 37, 21: τὸ λουτρόν καὶ τριϲυλλάβωϲ λέγεται λοετρόν «εἰϲ ὅ κε θερμὰ λοετρά » (Ξ 6), ἐπεὶ καὶ τὸ ῥῆμα διϲϲὸν λοέω καὶ λούω « ἀλλ’ ὅτε δή μιν ἐγὼ λόεον » (δ 252).

ponere vis, certe Ὠρίων, unde p. 169, 1 hoc sumptum est scribendum videtur. Hia locis comparatis prior Orionis locus sic emendandus sit: παρὰ τὸ ὁμοῦ ἀρηρέναι, ἔνθεν καὶ τὸ ὀαρίζειν. ef. Eustath. 573, 29, Lob. El. II 73 seqq. ad fr. *527. Mein. Anall. Alex. p. 381, qui pro ἐν ἀρχῇ τῆϲ λέϲχηϲ scribendum proponit ἐν τῇ α (vel δ ).

530. Choer. 530, 27: ἔϲτιν ἐχρύϲοον καὶ κατὰ κρᾶϲιν τῶν δύο οο εἰϲ τὴν ου δίφθογγον γίνεται ἐχρύϲουν ὥϲπερ νόοϲ νοῦϲ· εἶτα τὸ δεύτερον πρόϲωπον ἐχρύϲοεϲ καὶ κατὰ κρᾶϲιν τοῦ ο καὶ ε εἰϲ τὴν ου δίφθογγον γίνεται ἐχρύϲουϲ ὥϲπερ τὸ ἐμόν τοὐμόν.

531. E. M. 608, 18. «νῶϲατο δ· Ὀρφεόϲ» (Apoll. Rhod. IV 1409) ἀντὶ τοῦ ἐπέγνω. ἀπὸ τοῦ νοήϲατο κατὰ κρᾶϲιν τοῦ ο καὶ η εἰϲ ω ὡϲ ὀγδοήκοντα ὀγδώκοντα.

532. Choer. 237, 26. ἄξιόν ἐϲτι ζητῆϲαι, διὰ ποίαν αἰτίαν τὸ βοῦϲ βοόϲ οὐ κιρνᾶται κατὰ τὴν γενικήν. ἔϲτιν οὖν εἰπεῖν, ὅτι, εἰ ἐκίρνατο τὸ βοῦϲ βοόϲ κατὰ γενικήν, εἰϲ ουϲ ἤμελλεν εἶναι οἷον πλόοϲ πλοῦϲ, νόοϲ νοῦϲ, ῥόοϲ ῥοῦϲ· τὰ γὰρ δύο oo εἰϲ τὴν ου δίφθογγον κιρνῶνται· καὶ λοιπὸν πρῶτον μὲν ἤμελλεν ϲυνεμπίπτειν ἡ εὐθεῖα τῇ γενικῇ, δεύτερον δὲ πᾶϲα γενικὴ ἀρϲενικὴ εἰϲ ουϲ λήγουϲα θέλει ἔχειν τὴν αἰτιατικὴν εἰϲ η καταλήγουϲαν οἷον τοῦ Δημοϲθένουϲ τὸν Δημοϲθένη, τοῦ εὐϲεβοῦϲ τὸν εὐϲεβῆ, τοῦ εὐγενοῦϲ τὸν εὐγενῆ. ἀλλὰ μὴν ἡ αἰτιατικὴ οὐ καταλήγει εἰϲ η, τὸν βόα καὶ τὸν βοῦν· δηλονότι τῆϲ αἰτιατικῆϲ μὴ καταληγούϲηϲ εἰϲ η οὐδὲ ἡ γενικὴ δύναται εἷναι εἰϲ ουϲ. διὰ τοῦτο οὖν οὐ ϲυναιρεῖται.

533. Choer. 244, 21: ἄξιόν ἐϲτι ζητῆϲαι, διὰ ποίαν αἰτίαν, ὥϲπερ ἀπὸ τοῦ πλόοϲ γίνεται πλοῦϲ κατὰ κρᾶϲιν τῶν δύο oo εἰϲ τὴν ου δίφθογγον καὶ ἀπὸ τοῦ νόοϲ νοῦϲ καὶ ἀπὸ τοῦ ῥόοϲ ῥοῦϲ, μὴ τὸν αὐτὸν τρόπον καὶ ἀπὸ τοῦ γόοϲ καὶ θοόϲ γίνεται κατὰ κρᾶϲιν τῶν δύο οο εἰϲ τὴν ου δίφθογγον γοῦϲ καὶ θοῦϲ. καὶ περὶ μὲν τοῦ γόοϲ ἔϲτιν εἰπεῖν, ὅτι ἔχει ῥῆμα παρακείμενον τῆϲ δευτέραϲ ϲυζυγίαϲ τῶν περιϲπωμένων, τῶν ἄλλων μὴ ἐχόντων οἷον πλόοϲ πλέω πλέειϲ, ῥόοϲ ῥέω ῥέειϲ, νόοϲ νοέω νοέειϲ, θρόοϲ θροῶ θροεῖϲ. ἐπειδὴ γοῦν τὸ γόοϲ ἔχει ῥῆμα

533a. II Pr. Δ 452: χείμαρροι. Πτολεμαῖοϲ ὁ Ἀϲκαλωνίτηϲ παροξύνει, ἐπεὶ τὸ ἑνικόν ἐϲτι χειμάρρουϲ, Νικίαϲ δὲ ὡϲ εὔζωνοι, καὶ μήποτε πιθανώτερον, ἵνα ἐκ τοῦ χειμάρροοϲ ᾖ γεγονόϲ, εἴγε μᾶλλον ἐντελέ-

ad fr *530. de χρυϲόετε χρυϲοῦτε ef. Choer. 509, 3 et de χρυϲόεται χρυϲοῦται 675, 16. ad fr. *531. cf. supra fr. 240. ad fr. *583. Hunc locum exscripsit E. M. 452, 54. Ad eandem causam pertinet etiam alter locus E. M. 677, 1: πλόοϲ. ἀπὸ τοῦ πλέω γίνεται πλόοϲ καὶ πλοῦϲ. καὶ τί δήποτε τὸ γόοϲ καὶ θοόϲ (sic emendat Lob. El. II 62 pro χλόοϲ) μὴ ἐποίηϲε γοῦϲ καὶ θοῦϲ (pr. χλοῦϲ), εἴπερ τὸ πλόοϲ γίνεται πλοῦϲ καὶ τὸ νόοϲ νοῦϲ. καί φαμεν, ὡϲ τὰ ἀπαθῆ οὐκ εἰϲὶ διηνεκῆ ὅθεν οὐδεὶϲ ἐγκαλεῖ τοῖϲ ἀπαθέϲιν· ἀλλὰ τοὐναντίον ὑπέρ πεπονθότων ἀπολογοῦνται, quae sententia Herodiano non indigna fortasse cum praecedentibus sic comparata fuit, ut diceretur

παρακείμενον τῆϲ δευτέραϲ ϲυζυγίαϲ τῶν περιϲπωμένων, γοῶ γὰρ γοᾷϲ, εἰκότωϲ ὡϲ παραλλάξαν τοῦτο πρὸϲ τὰ διὰ τοῦ οοϲ παρήλλαξε καὶ κατὰ τὸ μὴ κίρναϲθαι. περὶ δὲ τοῦ θοόϲ, ὅτι, ἐπειδὴ τῶν διὰ τοῦ οοϲ διϲυλλάβων πάντων βαρυνομένων οἷον πλόοϲ, ῥόοϲ, θρόοϲ, γόοϲ, νόοϲ, τὸ θοόϲ μόνον ὀξύνεται, εἰκότωϲ ὡϲ παραλλάξαν κατὰ τὸν τόνον παρήλλαξε καὶ κατὰ τὴν κρᾶϲιν, καὶ οὐ κίρναται ὁμοίωϲ τοῖϲ ἄλλοιϲ· ἄλλωϲ τε δὲ τὸ ὀφειλόμενον ἐν τῇ ἁπλότητι ἐν τῇ ϲυνθέϲει ἀναδέχεται· ἐν γὰρ τῇ ϲυνθέϲει κίρναται, ἐπειδὴ καὶ βαρύνεται οἷον Πάννθοοϲ Πάνθουϲ.

534. Choer. 332, 8: ἐπειδὴ πᾶϲα γενικὴ εἰϲ ουϲ λήγουϲα ἔχει ἄλλην γενικὴν ὥϲπερ ἐντελῆ οἷον Δημοϲθένεοϲ Δημοϲθένουϲ, Διομήδεοϲ Διομήδουϲ, τούτου χάριν διάλυϲιϲ ἐγένετο τῆϲ ου διφθόγγου εἰϲ δύο oo καὶ ἐγένετο Ϲαπφόοϲ καὶ Λητόοϲ ἡ ἐντελὴϲ γενική, ἡ δὲ Ϲαπφοῦϲ καὶ. Λητοῦϲ κατὰ ϲυναίρεϲιν· ἰϲτέον δὲ ὅτι τῇ μὲν διὰ τοῦ δῦϲ γενικῇ κέχρηνται οἱ Ἴωνεϲ οἷον τῆϲ Ϲαπφόοϲ τῆϲ Λητόοϲ, τῇ δὲ εἰϲ ουϲ οἱ Ἀττικοὶ καὶ ἡ κοινὴ διάλεκτοϲ οἷον Ϲαπφοῦϲ Λητοῦϲ.

535. St. B. 36, 9: Ἄθωϲ ὄροϲ Θράκηϲ. εἴρηται δὲ καὶ Ἄθοοϲ ὡϲ τὸ Κῶϲ Κόοϲ. λέγεται καὶ κατὰ ϲυναίρεϲιν Ἄθουϲ.

ϲτερον οἶδε τὸ ἑνικὸν ἐν τῇ ϲυνθέϲει ἤπερ τὸ ϲυναληλιμμένον «ὅϲϲουϲ Ἑλλήϲποντοϲ ἀγάρροοϲ» (Ιl. B 845), «ϲτήῃ ἐπ’ ὠκυρόῳ ποταμῷ » (Ιl. Θ 598), «ἐϲ ποταμὸν εἰλεῦντο βαθύρροον» (Ιl. Φ 8), «ἀψορρόου Ὠκεανοῖο» (Il. Ϲ 399). ϲπανίωϲ δὲ τὸ ἕτερον χειμάρρουϲ κατ’ ὄρεϲφιν ὄπαζεν» (Ιl. 493), «ποταμῷ πλήθοντι ἐοικὼϲ χειμάρρῳ» (Ιl. Θ 87). τὸ μέντοι γε ἁπλοῦν ἀεὶ ἐντελῶϲ ἀποφαίνεται ῥόοϲ «ὤθει δ’ ἐν ϲακέϊ πίπτων ῥόοϲ» (Ιl. Φ 240).

533b. Il. Pr. K 373: ἐΰξου: Πτολεμαῖοϲ περιϲπᾷ, λέγων ἐκ τοῦ ἐυξόου ϲυνηλεῖφθαι· οὐκ ἀναγκαῖον δέ· εἰ γὰρ ἤδη τέτριπται εὔξου ὡϲ ἡϲύχου, δῆλον ὅτι τὸ ἐΰξοοϲ πολὺ πρότερον ἐΰξουϲ ἐγένετο ὡϲ εὔνουϲ· καὶ οὕτωϲ τὸ εὔξου ὡϲ εὔνου.

533c. Arcad. 47, 26. τὸ φροῦδοϲ ἀπὸ τοῦ πρόοδοϲ ϲύνθετον.

535a. Arcad. 51, 21: μόνοικοϲ τὸ κατὰ ϲυναλοιφήν (sc. ἐκ τοῦ μονόοικοϲ).

ἄλλωϲ δὲ καί φαμεν κτλ. De contractis in οῦϲ ef. Mon. 14, 35, ubi proferuntur χνοῦϲ, κνοῦϲ, χροῦϲ, Γλοῦϲ, θροῦϲ, φλοῦϲ, πλοῦϲ, ῥοῦϲ, de accentu vocis θοόϲ Mon. 41, 29 et Choer. 245, 8. Arcad. 42. 10: τὰ εἰϲ πλοοϲ ἐντελῆ τῶν εἰϲ πλουϲ ληγόντων ἁπλᾶ ὄντα παροξύνονται διπλόοϲ, τριπλόοϲ, ἁπλόοϲ. ad fr. *535. cf. supra fr. 465.

536. Choer. 244, 5: τὸ πλακοῦϲ πλακοῦντοϲ καὶ Ϲιμοῦϲ Ϲιμοῦντοϲ γέγονε τοῦτον τὸν τρόπον. ἔϲτι δὲ πλακόειϲ πλακόεντοϲ, Ϲιμόειϲ Ϲιμόεντοϲ καὶ κατὰ κρᾶϲιν τοῦ ἕ καὶ ο εἰϲ τὴν ου δίφθογγον γίνεται πλακοῦϲ καὶ Ϲιμοῦϲ, τὸ δὲ ι ἀπεβλήθη, ἐπειδὴ οὐ δύνανται τρία φωνήεντα ἐν μιᾷ ϲυλλαβῇ παραλαμβάνεϲθαι· τὸ γὰρ ο οὐκ ἠδύνατο ἀποβληθῆναι, ἐπειδὴ οὐδέποτε μετὰ τὴν υι δίφθογγον ϲύμφωνον εὑρίϲκεται ἐπιφερόμενον, ἀλλὰ ωνῆεν οἷον μυῖα ἅρπυια, υἱόϲ. εἰ ἀπεβλήθη οὖν τὸ ο καὶ ἐφυλάχθη ἡ υι δίφθογγοϲ, εὑρίϲκετο μετὰ τὴν υι δίφθογγον ϲύμφωνον ἐπιφερόμενον τὸ ϲ, ὅπερ ἐϲτὶν ἀδύνατον. τὸ δὲ οὐκ ἀπεβλήθη, ἵνα μὴ γένηται ὑπόνοιά τιϲ, ὅτι τὸ ο καὶ ε εἰϲ τὴν ο δίφθογγον κίρνανται τὸ γὰρ ο καὶ ἕ εἰϲ τὴν ου δίφθογγον κίρναται οἷον τὸ ἐμόν τοὐμόν, πρόεϲτι προὖϲτι, προέβη προὔβη. ἐξ ἀναγκῆϲ οὖν ἀπεβλήθη τὸ ι καὶ ἔμεινεν ἡ ου δίφθογγοϲ.

537. Choer. 499, 7: ἐϲτι χρυϲόω καὶ κατὰ κρᾶϲιν τοῦ ο καὶ ω εἰϲ ω γίνεται χρυϲῶ· τούτου τὸ δεύτερον πρόϲωπον χρυϲόειϲ καὶ ὤφειλε κατὰ κρᾶϲιν τοῦ ο καὶ ἕ εἰϲ τὴν ου δίφθογγον γίνεϲθαι χρυϲοῦϲ, τὸ γὰρ ο καὶ ἕ εἰϲ τὴν ου δίφθογγον κιρνᾶται οἷον τὸ ἐμόν τοὐμόν, ἀλλ’ ἐπειδὴ ἤμελλε τρία φωνήεντα εἶναι ἐν μιᾷ ϲυλλαβῇ, φημὶ δὲ τὸ ο καὶ υ καὶ ι, οὐδέποτε δὲ ἐν μιᾷ ϲυλλαβῇ τρία φωνήεντα εὑρίϲκονται, ἀνάγκην ἔχει ἕν ἐκ τούτων τῶν τριῶν φωνηέντων ἀποβληθῆναι. καὶ τὸ μὲν ι οὐ δύναται ἀποβληθῆναι, ἐπεὶ τὰ εἰϲ ω λήγοντα ῥήματα θέλουϲιν ἔχειν ἐν τῷ δευτέρῳ καὶ τρίτῳ προϲώπῳ δίφθογγον τὴν μετὰ τοῦ ι οἷον τύπτω τύπτειϲ τύπτει, βοῶ βοάϲ βο τὸ δὲ ο οὐκ ἠδύνατο ἀποβληθῆναι, ἐπειδὴ ἤμελλεν εἶναι μετὰ τὴν υι δίφθογγον ἐπιφερόμενον ϲύμφωνον τὸ ϲ, ὅπερ ἐϲτὶν ἀδύνατον. — μὴ δυνάμενον οὖν μήτε τὸ ι ἀποβάλλειν διὰ τὸ ἔχειν τὸ πρῶτον πρόϲωπον εἰϲ ω καταλῆγον, μήτε τὸ ο διὰ τὸ μηδέποτε μετὰ τὴν υι δίφθογγον εὑρίϲκεϲθαι ϲύμφωνον ἐπιφερόμενον, ἐξ ἀνάγκηϲ ἀπέβαλε τὸ ε τοῦ χρυϲόειϲ ἐντελοῦϲ καὶ ἔμεινεν ἡ οι δίφθογγοϲ καὶ ἐγένετο χρυϲοῖϲ.

538. Choer. 799, 20: ἄξιόν ἐϲτι ζητῆϲαι, διὰ ποίαν αἰτίαν τὰ μὲν ὑποτακτικὰ τῆϲ πρώτηϲ ϲυζυγίαϲ τῶν περιϲπωμένων διὰ τοῦ η καὶ ι ἐκφέρονται κατὰ τὸ δεύτερον καὶ τρίτον πρόϲωπον ὁμοίωϲ τοῖϲ βαρυτόνοιϲ οἶον ἐὰν ποιῶ ἐὰν ποιῇϲ ἐὰν ποιῇ ὥϲπερ ἐὰν τύπτω ἐὰν τύπτῃϲ ἐὰν τύπτῃ,  τὰ δὲ ὑποτακτικὰ τῆϲ δευτέραϲ καὶ τρίτηϲ ϲυζυγίαϲ τῶν περιϲπωμένων ad fr. *536. cf. St. B. 494, 9 Ὁπόειϲ· λέγεται καὶ Ὀποῦϲ Ὀποῦντοϲ κατὰ κρᾶϲιν et 19, 12: παρ’ αὐτοῖϲ (sc. τοῖϲ Ἀττικοῖϲ) οὐ λέγεται Ἀγνόειϲ ἢ Φηγόειϲ ἢ Μυρρινόειϲ. τὸ δὲ Ϲιμοῦϲ Ϲιμόειϲ διαιρεῖται καὶ Ὀποῦϲ Ὀπόειϲ. ad fr. *537. expuli in fine verba ἀπέβαλε τὸ υ καὶ ἐγένετο χρυϲοῖϲ διὰ τῆϲ οι διφθόγγου ἤ ὡϲ ἔχει τινὰ τῶν ἀντιγράφων, quae spectant ad Theodosii exemplaria, apud q uem nunc p. 1008 legitur ἐκθλιφθέντοϲ τοῦ ε, quod veriue est et probatur a Lobeckio El. II 136 not. οὐκ ἐκφέρονται κατὰ τὸ δεύτερον καὶ τρίτον πρόϲωπον διὰ τοῦ η καὶ. ι, ἀλλ’ ὁμοφωνοῦϲι τοῖϲ ἰδίοιϲ ὁριϲτικοῖϲ οἷον βοῶ βοάϲ βοᾷ, ἐὰν βοῶ ἐὰν βοᾶϲ ἐὰν βοᾶ, χρυϲῶ χρυϲοῖϲ χρυϲοῖ, ἐὰν χρυϲῶ ἐὰν χρυϲοῖϲ ἐὰν χρυϲοῖ. ἔϲτιν οὖν εἰπεῖν τὴν ἀπολογίαν ταύτην· εἰ ἐγένετο τὰ ὑποτακτικὰ τῶν τριῶν ϲυζυγιῶν τῶν περιϲπωμένων κατὰ τὸ δεύτερον καὶ τρίτον πρόϲωπον διὰ τοῦ η καὶ ι ὁμοίωϲ τοῖϲ βαρυτόνοιϲ οἷον ἐὰν ποιῶ ἐὰν ποιῇϲ ἐὰν ποι, ἐὰν βοῶ ἐὰν βοῇϲ ἐὰν βοῇ, ἐὰν χρυϲῶ ἐὰν χρυϲῇϲ ἐὰν χρυϲῇ ὥϲπερ ἐὰν τύπτω ἐὰν τύπτῃϲ ἐὰν τύπτῃ, ϲύγχυϲιϲ ἤμελλεν εἷναι καὶ οὐδεμία διάκριϲιϲ τῶν ϲυζυγιῶν ἐν τοῖϲ ὑποτακτικοῖϲ.

539. E. M. 775, 20 (Cod. Peris. 2426). Cram. Anecd. Paris. I 396

539a. Il. P. 390: ἐχρῆν μὲν διὰ τὸ κλιτύαϲ οὐρῆαϲ (οὐρείαϲ?) περιϲπᾶϲθαι τὸ κλιτῦϲ, ἀνεγνώϲθη δὲ κατ’ ὀξεῖαν τάϲιν ἐν ἐγκλίϲει, ὁμοίωϲ τῷ «κνημῖδαϲ ῥαπτὰϲ δέδετο, γραπτὺϲ ἀλεείνων » (Od. ω 229). ϲχόλιον· ἐν μέντοι τῇ Ὀδυϲϲειακῇ προϲῳδίᾳ φανερῶϲ τὸ γραπτῦϲ περιϲπ καί φηϲιν ὅτι εἴη εἰρηκὼϲ ὡϲ καὶ τὸ κλιτῦϲ δεῖ περιϲπᾶϲθαι. ἀμφίβολοϲ οὖν ἐφ’ ἑκατέρων ὁ τόνοϲ· εἰ γὰρ τοῖϲ ἐνταῦθα εἰρημένοιϲ πειϲθείημεν, ἐκεῖνο ἀνθέλκει, εἰ δὲ ἐκείνοιϲ, τοῦτο πάλιν ἀντίκειται.

539b. II. pr. 665: τῇ δεκάτῃ τέ κε θάπτοιμεν δαινῦτό τε λαόϲ: προπεριϲπαϲτέον, ὡϲ καὶ Φιλοξένῳ δοκεῖ, ἴν’ ῇ ἐκ τοῦ δαινύατο (ϲ 248) ϲυναλοιφή, ὡϲ πυθοίατο (Α 257). ὡϲ οὖν τοὺϲ νέκυαϲ νέκυϲ ἔφη, καὶ. τὸ δαινύατο δαινῦτο, οὕτωϲ ἔχει καὶ τὸ «λελῦτο δὲ γυῖα ἑκάϲτου (Od. ϲ 237 ἡ οὐδὲν δὲ θαυμαϲτὸν εἰ πληθυντικόν ἐϲτι τὸ δαινῦτο καὶ τὸ λαόϲ ἑνικόν. τῷ γὰρ ϲημαινομένῳ ἡ ϲύνταξιϲ ἐγένετο ὁμοίωϲ τῷ ἀγρόμενοι πᾶϲ δῆμοϲ» (ΙΙ. 166) Φιλοξένῳ δὲ ἀρέϲκει ἐν τοῖϲ εἰϲ μι λήγουϲι καὶ ἑνικὸν αὐτὸ εὐκτικὸν εἶναι ἀκολούθωϲ κεκλιμένον.

539c. Arcad. 196, 17: πᾶν δίχρονον ἐκ κράϲεωϲ ὂν ἐκτείνεται, οἱ νέκυϲ, οἱ βότρυϲ, ῥῦϲθαι.

539d. II. Pr. M 286: εἴλυται: προπεριϲπῶϲιν, ἵνα ἐκ τοῦ εἰλύαται ϲυναλοιφὴ ὑπάρχῃ ἢ ἐκ τοῦ εἰλύεται· δύναται γὰρ καὶ ἑνικῶϲ ϲυντάϲϲεϲθαι καὶ πληθυντικῶϲ. οὐκ ἀήθηϲ δὲ ἡ τοιαύτη ϲυναλοιφή, εἴγε καὶ τὸ ἐρύεϲθαι ῥῦϲθαι ἔφη «πάντων ἀνθρώπων ῥῦϲθαι γενεήν τε τόκον τε

ad fr. 539. ln Epim. Cr. I 419, 15 dem articulu exstat auctore tacito, ubi ab fr. [539a]. et. Choer. 861. Ἡρωδιανόϲ φηϲι, ὅτι ἐν τῷ ἰχθύαϲ ἰχθῦϲ τὸ υ καὶ τὸ α εἰϲ τὸ υ ϲυναιρεῖται. ad fr [539c]. cf. Dichr. 282 βότρυεϲ βότρυϲ, νέκυεϲ νέκυϲ.

ὁ Ἡρωδιανὸϲ ἐν τῷ περὶ παθῶν οὕτωϲ, τοῦτο (sc. υἷοϲ) ϲχηματίζων, φηϲίν, ὅτι ἐϲτὶν υἷϊϲ διὰ τῆϲ υ διφθόγγου κατὰ τὴν παραλή-

(ΙΙ. 141). καὶ τὸ ἄρχετε νῦν νέκυαϲ φορέειν» (Od. χ 437), ἐν τοῖϲ ἑξῆϲ ἔφη «ἐκ δὲ νέκυϲ οἴκων φόρεον » ( Od. ω 417 ). τινὲϲ δὲ προπαροξύνουϲιν ὡϲ ἀπὸ τοῦ εἴλυμι.

539c. II. Pr. Δ 138. τὸ ἔρυτο ψιλοῦται καὶ προπαροξύνεται· οὕτωϲ Ἀρίϲταρχοϲ καὶ ἐπείϲθη αὐτῷ ἡ παράδοϲιϲ. δύναται δὲ καὶ προπεριϲπᾶϲθαι. ἔϲτι γάρ τι ῥῆμα ἐρύω. τούτου ὁ παρατατικὸϲ παθητικὸϲ γίνεται εἰρυόμην, τὸ τρίτον εἰρύετο, ὃ ἐν ϲυναλοιφῇ ἔρυτο.

539f. II. Pr. Π 542: εἴρυτο. Ἀρίϲταρχοϲ τρίτην ἀπὸ τέλουϲ τὴν ὀξεῖαν ποιεῖ, ὑγιῶϲ πάνυ· ὁ δὲ Τυραννίων προπεριϲπᾶ, ἐκ τοῦ εἰρύετο φάϲκων αὐτὸ ϲυνηλεῖφθαι. δύναται δὲ τὸ εἴρυτο κλιθὲν ἀπὸ τῶν εἰϲ μι ὁμοίωϲ τῷ ἐζεύγνυτο, ἤνυτο «θοῶϲ δέ οἱ ἤνυτο ἔργον » ( Od. ε 243) ἐκτετάϲθαι. οὕτωϲ ἀξιοῦμεν καὶ ἐπὶ τοῦ εἴλυτο (Μ 286) καὶ εἴρυτο (Δ 138).

539g. II. Pr. Ω 1: λυτο: εἰ μὲν μέϲοϲ δεύτεροϲ ἀόριϲτόϲ ἐϲτιν ἀπὸ τῶν εἰϲ μι, ὥϲπερ ἤδη ἐπίϲταται λέγων «νῦν δὲ λύμην τρὶϲ τόϲϲα πορών » (II. Φ 80) καὶ τῆϲ δ’ ἄρα κλαιούϲηϲ λύτο γούνατα » (δ 703 et υ 92), ἔκταϲιϲ ἐγένετο διὰ τὸ μέτρον. εἰ δὲ παρατατικόν τινεϲ ἐκδέχονται, δύναται κρᾶϲιϲ τοῦ ἐλύετο γεγενῆϲθαι ὥϲπερ ἐκ τοῦ ἰχθύεϲ ἰχθῦϲ, μύεϲ μῦϲ, ῥύεϲθαι ῥῦϲθαι «πάντων ἀνθρώπων ῥῦϲθαι γενεήν τε τόκον τε » (0 141). ἢ ἀπὸ τοῦ λέλυτο λύτο ὡϲ βέβλητο βλῆτο.

539h. Choer. 258, 34: ἰϲτέον ὅτι φηϲὶν ὁ Ἡρωδιανὸϲ ἐν τῇ Καθόλου, ἐν τῇ περὶ τῆϲ εὐθείαϲ τῶν πληθυντικῶν διδαϲκαλίᾳ, ὡϲ οἱ ἥρωεϲ εὐθεῖα τῶν πληθυντικῶν εὕρηται κατὰ κρᾶϲιν παρὰ Ἀριϲτοφάνει ἐν Ἥρωϲιν (Mein. ed. m. p. 285) «οἱ γὰρ ἥρωϲ ἐγγύϲ εἰϲιν ».

539i. lo. Al. 32,6: τὸ πρῷ μονοϲύλλαβον παρ’ Ἀττικοῖϲ ὀξύνεται, ἐπεὶ ἐκ τοῦ πρωΐ διϲυλλάβου ὀξυνομένου κατὰ ϲυναίρεϲιν γέγονε.

539k. lo. Al. 23, 30: αἱ δυϊκαὶ γενικαὶ πρώτου καὶ δευτέρου νῶϊν, ϲφῶιν προπεριϲπῶνται. ταύταϲ δὲ κατὰ ϲυναίρεϲιν Ἀττικοὶ προφέρονται μο-

additur: ἡ εὐθεῖα υἷϊϲ οὐ ϲυναιρεῖται, ἐπειδὴ κανών ἐϲτιν ὁ λέγων, ὅτι οὐδέποτε τῇ υι διφθόγγῳ τῇ διὰ τοῦ υ ψιλοῦ καὶ ι προϲγεγραμμένου ϲύμφωνον ἐπάγεται, ad fr. [539k]. cf. Arcad.178, 22.

γουϲαν· τούτου ἡ γενικὴ υἵἱοϲ καὶ κατὰ ϲυναίρεϲιν τῶν δύο ιι εἰϲ ἐν δηλονότι μακρὸν υἷοϲ ὥϲπερ Θέτιϲ Θέτι καλλιπλοκάμῳ» (Ϲ 407).

540. Steph. B. 704, 6: ψυττάλεια νῆϲοϲ περὶ Ϲαλαμῖνα. Ἡρόδοτοϲ «εἰϲ τὴν νηϲῖδα τὴν Ψυττάλειαν, τὴν μεταξὺ Ϲαλαμῖνοϲ κειμένην καὶ. τῆϲ ἠπείρου » (8, 76). Ἡρωδιανὸϲ μέντοι Ψυττάλην αὐτὴν καλεῖ. ἔοικε δὲ τὸ Ψυττάλεια πρωτότυπον εἶναι ὡϲ Ἀγάμμεια Μαντίνεια Ἐρύθεια Ζέλεια, ἀφ’ οὖ κατὰ ϲυναλοιφὴν ἐγένετο ὡϲ Ἀγάμμη Μαντίνη Ζέλη Ἐρύθη.

541. Ep. Cr. I 249, 7: οἶδεν ὁ ποιητὴϲ διφορουμένην τὴν ἐκεῖνοϲ. κείνου μέντοι ὅδ’ υἱόϲ» (δ 157), «ὡϲ κείνῳ ἀναφανδόν » (δ 222) οἶδε δὲ τὴν ἐκεῖνοϲ μηδ’ ἀντιάϲειαϲ ἐκείνῳ (d. ϲ 146), διὸ ἐν τῷ ἐπεὶ καὶ κεῖνοϲ ἐπίϲτροφοϲ ἦν ἀνθρώπων » (α 177). Ἀρίϲταρχοϲ ἀπαξιοῖ ἐπεὶ κἀκεῖνοϲ κατὰ ἔκθλιψιν τοῦ ι καὶ κρᾶϲιν· εἰ γὰρ ἠγνόει

νοϲυλλάβωϲ τοῦ ι γραφομένου μὴ ϲυνεκφωνουμένου, ὦν καὶ η περιϲπωμένη μένει μετὰ τὴν ϲυναίρεϲιν οἷον νῷν ϲφῷν.

539l. Arcad. 134, 17: τὸ φῴδων ἀπὸ τοῦ φωΐδων.

539m. II. Pr. Θ 887: τὸ ζώϲ ἐξ ὀξυνομένου τοῦ ζωόϲ γενόμενον δεῖ ὀξύνειν.

540a. Eustath. 117, 41: τὸ «ᾤτε χερνῆτιϲ γυνή » (Μ 433) γίνεται κατὰ Ἡρωδιανὸν οὕτωϲ· ὡϲείτε καὶ ὡϲείπερ καὶ ἀποβολῇ τοῦ ϲ καὶ κράϲει τοῦ ω καὶ ἕ εἰϲ τὴν ῳ δίφθογγον διὰ τὴν τοῦ ι ϲυναίρεϲιν ὥτε καὶ ᾤπερ.

541a. II. Pr. Α 278. Πηλείδη θέλ’:  Ἀρίϲταρχοϲ ἀποφαίνεται ὡϲ κατὰ τὴν Ὀμηρικὴν ϲυνήθειαν τὸ ῥῆμα κατὰ τὸν ἐνεϲτῶτα ἀπὸ τοῦ ε ἄρχεται. ἀλλὰ μὴν καὶ ἡ κίνηϲιϲ ἡ τοῦ παρατατικοῦ « ἀλλ’ ὅδ’ ἀνὴρ ἐθέ-

sed Herod. in Il. Pr. Ε 266 diserte υἷιϲ dicit εὐθεῖαν μὴ εἰρημένην. Idem docet. etiam Choer. 409, 1 cf. Arcad. 128. 13, Lob. El. I 293. ad fr. 540. St. B. addit περὶ ὧν κατὰ τοὺϲ οἰκείουϲ εἰρήκαμεν τόπουϲ, qui sunt hi: 13, 3 Ἀγάμμειαι λέγεται καὶ Ἀγάμμη ὡϲ πρέϲβεια πρέϲβη καὶ τὸ βαϲίλεια κατὰ ϲυναλοιφὴν βαϲίλη· οὕτωϲ Ἀγάμμεια Ἀγάμμη· δύναται δὲ καὶ τὸ Ἀγάμμεια ἐκ τοῦ Ἀγάμμη ὡϲ τὸ Πηνελόπεια ἐκ τοῦ Πηνελόπη — p. 279, 8 Ἐρύθεια. —λέγεται καὶ Ἐρύθη κατὰ ϲυναλοιφὴν ὡϲ Ἀγάμμεια Ἀγάμμη καὶ Ζέλεια Ζέλη, Ματίνεια Μαντίνη, unde apparet Herodianum ipsum de his vocabulis inter synuloephen et paragogen fluctuasse. Lobeckius El. II 139 nullum horum vocabulorum vel contractum vel distractum esse concedit, sed fingentium arbitrio tribuit. ad fr. *541. Schol. ad Οd. α177 ἐπεὶ καὶ κεῖνοϲ: ἐκ πλήρουϲ καί· τῇ γὰρ ἐκεῖνοϲ οὐ χρῆται, εἰ μὴ ἀναγκαϲθῇ ὑπὸ μέτρου. οὕτωϲ Ἀρίϲταρχοϲ. Hoc est Herodiani ad fr. [540a]. Accentum ex lo. Al. 32, 5 mutavi. cf. Bergk Philol. XXI 8.

τὴν ἐκεῖνοϲ ὁ ποιητήϲ, ἐχρῆν τὸ πάθοϲ παραλαμβάνειν· εἰ δὲ οἶδε τὴν διϲύλλαβον, παραλάβωμεν ὥϲπερ κἀν τούτῳ «καὶ κεῖθι θεῷ ὡϲ εὐχετοῴμην» (Θ 467), οὐχὶ κἀκεῖθι· οἶδε γὰρ καὶ τὸ κεῖθι κεῖθι δὴ αἰνό-

λει (287) «ἤθελε Μηριόνηϲ» (Ιl.K 229). καὶ ἐνθάδε οὖν ἄμεινον τ ϲυνηθεϲτέρᾳ ἀναγνώϲει προϲέχονταϲ ἐπὶ τὴν δη ϲυλλαβὴν ὀξεῖαν παραλαμβάνειν, ἵνα κρᾶϲιϲ ᾖ τοῦ ἔθελε τριϲυλλάβου γενομένου, ὡϲ καὶ ϲύνηθέϲ ἐϲτι τῷ ποιητῇ. τὸ μέντοι ῥῆμα τῶν παραλόγων κατὰ τόνον ἐϲτὶ τριϲύλλαβον ὄν, ὡϲ δείκνυται ἐν τοῖϲ περὶ ῥημάτων.

541b. II. Pr. Θ 229. ὅτε δὴ φάμεν· οὐκ ἀναγκαῖον ὀξύνειν τὸν δή, ἵνα κρᾶϲιϲ γένηται ὁμοίωϲ τῷ «μήτε ϲὺ Πηλείδήθελε». ἐπὶ μὲν γὰρ τοῦ ἐθέλω πᾶϲα ἀνάγκη τὸ ε μένειν κατὰ τὸν ποιητὴν ὡϲ εἴρηται· ἐπὶ δὲ τούτου τοῦ παρῳχημένου δύναται ποιητικῶϲ ἀποβεβλῆϲθαι τὸ ε, ὥϲτε ἐπὶ τὴν φᾶ ϲυλλαβὴν θετέον τὴν προϲῳδίαν, καί ἐϲτιν ὅμοιον τῷ ἐν Ὀδυϲϲείᾳ Τηλεμάχῳ ὁδὸϲ ἧδε· φάμεν δέ οἱ οὐ τελέεϲθαι» (Od. 347)

541c. II. Pr, 614: ἴνα μημοι ἀπέχθηαι φιλέοντι: ὁ Ἀϲκαλωνίτηϲ ἀναγινώϲκει ἵνα μημοι τὰ δύο βαρυτόνωϲ, οἷον ἵνα μὴ ἐμοὶ κατ’ ὀρθὴν τάϲιν· ϲυγκριτικὴ γάρ ἐϲτι, φηϲίν, ὡϲ πρὸϲ τὸν Ἀγαμέμνονα. καὶ ὑγιῶϲ φηϲιν. ἡ μέντοι παράδοϲιϲ ἐγκλιτικῶϲ ἀνέγνω, ἐπὶ τὴν μή τὴν ὀξεῖαν τιθεῖϲα, ὁμοίωϲ τῷ «μή μοι οἶνον ἄειρε» (Ιl. Z 264), τῷ μὴ εἶναι ἐν τῇ ἀντωνυμίᾳ τὸ ε, ἀλλ’ ἀποβεβλῆϲθαι. καὶ ὁμοία ἐϲτὶν ἡ πλάνη τῷ «ἤ μ’ ἀνάειρε ἢ ἐγώ ϲε» (II. ψ 724), καὶ τῷ «  τάχα δή με διαρραίϲουϲι. καὶ αὐτόν (Od. α 251), εἴγε ἐχρῆν καὶ ταῦτα ὀρθοτονεῖϲθαι. ἀλλὰ τῷ μὴ ὁρᾶϲθαι κατ’ ἀρχὴν τὸ ε οὕτωϲ ἀνέγνωϲαν· τοῦτο γὰρ τοῖϲ πρωτοτύποιϲ. ἐχρῆν δὲ αὐτοὺϲ ἐπιγνῶναι ὅτι κρᾶϲιϲ δύναται ἐπακολουθεῖν, καὶ οὕτωϲ ῥῶϲαι τὴν ὑγιῆ ἀνάγνωϲιν.

541d. II. Pr. Z 260. δέ κ’ αὐτόϲ: τοῦτο διχῶϲ ἀναγινώϲκεται. ὅϲοι γὰρ ἡγοῦνται ἐγκεῖϲθαι τὸν κέ ἐγκλιτικόν, ῥωννύουϲι τοῦ δέ τὴν ὀξεῖαν, ὡϲ καὶ ὁ Ἀϲκαλωνίτηϲ. οὕτω γὰρ καὶ τὸ ἐν τῇ Ὁδυϲϲείᾳ (γ 255) ἀναγινώϲκει « ἤτοι μὲν τόδε κ’ αὐτὸϲ ὀΐεαι ». ὅϲοι δὲ τὸν καί κατὰ κρᾶϲιν καὶ ἔκθλιψιν, καὶ αὐτόϲ —καύτόϲ, ἐγκλίνουϲι τὸν δέ.

541e. II. Pr. N 377: τὸ ταῦτα περιϲπαϲτέον κατὰ τὴν πρὸ τέλουϲ ϲυλ

adnotamentum, quum ad passionem et scripturam spectet. Eade sententia explicatius in nostro fragmento profertur. Diverso statuit Aristarchuls de ἐθέλω, quod quum Homero trisyllabum esse observasset, in ll. Α 287 crasin sumpsi. ad fr. [541c] cf. Lehre quaest. ep. p. 112.

τατον (θ 119). οἶδε δὲ καὶ τὸ κεῖϲε «αἳ κεῖϲέ γε φέρτεραι ἦϲαν» (ψ 461), καὶ τὸ κεῖθεν κεῖθεν δ· ἐϲ Ϲπάρτην τε» (α 285).

542. E. M. 821, 39, Schol. ad Apollon. I 108 1. ὦλλοι: ἀντὶ τοῦ οἱ ἄλλοι· αἱ τοιαῦται δὲ ϲυναλοιφαὶ τῆϲ δευτέραϲ εἰϲὶν Ἰάδοϲ, ἡ Ὅμηροϲ οὐκ ἐχρήϲατο. διόπερ Ζηνοδότῳ μέμφονται εἰπόντι δεῖν ἀναγινώϲκειν «ὦλλοι μέν ῥα θεοί τε καὶ ἀνέρεϲ» (Β 1).

543. E. Or. 74, 15, E. M. 443, 27: eάτερονι παρὰ τὸ ἅτερον· Δῶριον·

λαβήν, ἵνα ᾖ ἡ φράϲιϲ δεικτική. τινὲϲ μὲν ὤξυναν, ἵνα τοῦ τὰ αὐτὰ ὑπάρχῃ ϲυναλοιφή· ὅπερ οὐ πιθανόν.

542a. II Pr. Λ 636: ἄλλοϲ. — τινὲϲ βούλονται δαϲύνειν τὸ α καὶ ἐκτείνειν, ἵν’ ᾖ ὁ ἄλλοϲ μὲν μογέων, τουτέϲτιν ὁ Μαχάων. ἡμεῖϲ δὲ ἐκεῖνο παραφυλάξαι ἔχομεν, ὡϲ ὅτι παρὰ τῷ ποιητῇ οὐ δύναται ἡ τοιαύτη κρᾶϲιϲ εἶναι· εἰ γὰρ καὶ κρᾶϲιν ἠβούλοντο παραλαμβάνειν, ἐχρῆν εἰϲ τὸ ω, ὁμοίωϲ τῷ οἴχετ’ ἀνὴρ ὤριϲτοϲ » (288).

542b. II. Pr. Α 464: μίϲτυλλον τ’ ἄρα τἆλλα: τὸ τἆλλα κατὰ ϲυναλοιφήν ἐϲτιν ὡϲ τἆργα. ὁ δὲ Ἡρωδιανὸϲ τὸν τέ πληρωματικὸν ἀποδέχεται· καὶ λείπει τὸ ἄρθρον Ὁμηρικῷ ἔθει.

542c. II. Pr. N 510 ἔτ’ ἄλλα: οἱ μὲν τὸ πλῆρεϲ ἐκδέχονται τὰ ἄλλα, ἐν ϲυναλοιφῇ δὲ γενέϲθαι τἆλλα ὡϲ τὰ ἆθλα τἆθλα. προείρηται δὲ περὶ

ad fr. *542. Aristonicus ad Il. l. formam ὦλλοι reiicit, quod Hom erus articulo abstineat. Quod idem etiam Herodianum fecisse sumi potest, qui tamen addidit vel si articuli usus concederetur, οἱ ἄλλοι apud Homerum non in ὦλλοι contrahi potuisse. Si quis quaerat, quomodo οἱ ἄλλοι apud Homerum commisceri debuerit, respondendum est nullo modo, quum recentior demum las huiuscemodi crases receperit. Sed dicat quispiam Herodianim ipsum ad Λ 636 pronunciare scripturam ἅλλοϲ i. e. ὁ ἄλλοϲ reiiciendam esse, quod talis contractio Homero ignota esset, qui per ω pronunciaturus fuisset ut wpictoc (ib. 288). At valde dubium est, num Herodianus in ὤριϲτοϲ re vera crasin ex οα in ω statuerit, equidem putaverim eum ὤριϲτοϲ, qua, formam Homerus hoc loco, quia. longa syllaba opus erat, adoptavit. non ex contractione, sed ex trope ut in E. M. 823, 26 ὤριϲτοϲ ἀντὶ τοῦ ἄριϲτοϲ Βοιωτικῶϲ τραπέντοϲ τοῦ α εἰϲ ω repetivisse: cui explicationi locus II. Pr. 636 non repugnat, nam id tantum dicit, si ὁ ἄλλοϲ per crasin proferendum sit, similiter atque ὀ ἄριϲτοϲ ὤριϲτοϲ ὦλλοϲ pronunciandum fnisse litem autem de interpretatione speciei ὤριϲτοϲ, quum hoc loco nibil referret, intactam reliquit. Caeterum Herodianus in maltis vocabulis mutationem vocalis α in ω sumpsit, ut infra demonstrabitur. His omnibus perpensis dubitari licet, num recte apud Homerum nunc ὤριϲτοϲ per asperum exhib eatur. cf. Duentzer ad Zenod. p. 75 et quem citat Apollon. de synt. p. 5 et p. 77. ad fr. *543. Quamquam Apollon. de coniunctione p.495 simillima habet (cf.

τὸ γὰρ ἕτεροϲ ἅτεροϲ λέγουϲιν οἱ Δωριεῖϲ ὡϲ τρέχω τράχω. οὕτωϲ οὖν καὶ τὰ ἅτερα θάτερα κατὰ ϲυναίρεϲιν τῶν δύο αα εἰϲ α καὶ

τῆϲ τοιαύτηϲ παρ’ αὐτῷ ϲυναλοιφῆϲ καὶ ϲυντάξεωϲ τῶν ἄρθρων· ἄμεινον οὖν ἐκδέχεϲθαι ἔτι καὶ ἄλλα.

543a. II. Pr. Α 464: μῆρ’ ἐκάη: Πτολεμαῖοϲ τὸ ε τελευταῖον λαμβάνει τοῦ μῆρε, ἵνα ἰακώτερον ἐκδέξηται τὸ κάη. καὶ Ἀρίϲταρχοϲ δὲ οὕτωϲ· δύναται δὲ καὶ ἐκάη εἶναι τὸ πλῆρεϲ, ἐκθλίψεωϲ γενομένηϲ τοῦ α, ὥϲπερ καὶ ἐπὶ τοῦ ἐντελεϲτέρου αὐτοῦ ὁρῶμεν «ἢ εἰ δή ποτέ τοι κατὰ πίονα μηρί’ ἔκηα» (40) τὸ δὲ τοιοῦτο πολὺ παρὰ τῷ ποιητῇ, λέγω δὲ τὸ καὶ τὸν χρόνον τὸν ἔξωθεν φυλάϲϲειν τὸ ῥῆμα καὶ ϲυνάρχεϲθαι τῷ ἐνεϲτῶτι.

543b. Mοn. 17, 15: εἴ τιϲ λέγοι, ὅτι τὸ ζαήν καθαρεύει, οὖ καὶ αἰτιατικὴ παρὰ τῷ ποιητῇ κατ’ ἔκθλιψιν τοῦ α «ὦρϲε δ’ ἐπὶ ζαῆν’ ἄνεμον» (μ 313), πρῶτον μὲν εἴϲεται, ὡϲ οὐχ ὑγιῶϲ τοῦτο παραλήψεται, οὗ πίϲτιν ὀφείλει ἐξ ἄλλων πτώϲεων παραθέϲθαι. προείπομεν δέ, ὅτι κατὰ χρῆϲιν τῶν Ἑλλήνων, οὐχὶ καθ’ ὑπόϲταϲιν λέγομεν ἅπαντα. ἀλλ’ οὐδὲ ὁμολογούμενον τὸ ζαῆνα.

543c. II. Pr. Δ 27: ἱδρῶτ’: αἰτιατική ἐϲτι κατ’ ἔκθλιψιν εἰλημμένη, ἔνθεν προπεριϲπῶμεν. ὀξύνεται γὰρ ἡ εὐθεῖα ὁμοίωϲ τῷ εὐρώϲ. — δύ.ναται μέντοι καὶ ἱδρῶ τε εἶναι τὸ πλῆρεϲ, ἐπεὶ ϲύνηθεϲ αὐτῷ οὕτωϲ τὴν αἰτιατικὴν προφέρεϲθαι «ἱδρῶ ἀπεψύχοντο » (l. 621).

543d. II. Pr. Θ 233: Τρώων ἀνθ’ ἑκατόν: ἐπὶ τὴν ἀνθ’ ϲυλλαβὴν ἡ ὀξεῖα, ἵνα τὸ πλῆρεϲ ᾖ ἄντα. οὕτωϲ δὲ ἀξιοῖ Δημήτριοϲ ὁ γονύπεϲοϲ· καὶ ἐμοὶ δὲ οὕτωϲ ἀρέϲκει τὸ τῆϲ διανοίαϲ· ἄντικρυϲ γὰρ Τρώων ἑκατὸν καὶ διηκοϲίων εἰϲ ἕκαϲτοϲ ϲτήϲεϲθαί φηϲιν. οὐ γὰρ κωλύεται η τοῦ ἄντα ϲύνταξιϲ, εἴγε ἐπὶ γενικὴν φέρεται.

543e. II. Pr. Α 519: ὅταν: τὸ τέλειον ὅτε ἄν ἐϲτι, καὶ κατὰ ϲυναλοιφὴν ὅτ’ ἄν. ἐν δὲ τῇ ϲυντάξει κεκοίμιϲται ἡ ὀξεῖα τοῦ ἄν, ὡϲ τὸ «οὐκ ἂν ἐφ’ ὑμετέρων ὀχέων » (ll Θ 455), «οὐκ ἂν δὴ μείνειαν» (Ιl. Γ 52). ἀεὶ οὖν οὕτωϲ ὀφείλομεν ἀναγινώϲκειν ἐπὶ τὴν ἄρχουϲαν ὁξεῖαν ποιοῦντεϲ: « ὡϲ δ’ ὅταν ὠδίνουϲαν » (II. Λ 209).

543f. Il. Pr. Κ 546. ἦ τίϲ ϲφωε πόρεν: τὸ ῥῆμα ἀπὸ τοῦ π ἄρχεται. καὶ ἡ ϲφωέ τρίτου προϲώπου ἐγκλιτική ἐϲτι, ϲημαίνουϲα τὸ αὐτούϲ

Αhrens de dial. Dor. 114), tamen hunc locum, qui concisior est et praeterea spiritus mentionem continet, Herodiano assignare malui,

τὸ ἅτερον θάτερον ὡϲ τὸ ἀγαθόν τἀγαθόν· ἔμεινε δὲ τὸ τ ἄτρεπτον, ἐπεΐδὴ ψιλοῦται τὸ ἀγαθόν, τὸ ἅτερον δὲ δαϲύνεται. εἰ γὰρ ἦν παρὰ

«τίϲ τ’ ἄρ ϲφωε θεῶν» (II. Α 8) «ἀλλά ϲφωε δόλοϲ καὶ δεϲμόϲ (0d. Θ 317 ) ὥϲτε οὐκ οἶδεν ὁ ποιητὴϲ οὐδὲ μονοϲύλλαβον τὴν ϲφώ, εἰ μή ποτε ὀρθοτονεῖται καὶ δευτέρου προϲώπου ἐϲτὶ καὶ ϲημαίνει ὑμεῖϲ ἤ ὑμᾶϲ· «ϲφὼ δὲ μάλ’ ἠθέλετον» (l. Λ 782) ἐνθὲν οὖν οἱ ἀκριβέϲτερον αὐτὰ παραφυλάξαντεϲ ἔκθλιψιν δεδώκαϲι τοῦ ἕ ἐν τῷ «εἰ μή ϲφω Αἴαντε διέκρινον» (II. P 531), ἵνα τὸ διηνεκὲϲ φυλαχθῇ.

534g. II. Pr. Z 465: πρίν γ’ ἔτι: Διονύϲιοϲ ὁ Ϲιδώνιοϲ τόν γέ ἐκ πλήρουϲ ποιεῖ. οὕτωϲ καὶ Ἀλεξίων καὶ οἱ περὶ Ἡρακλέωνα· οὐ γὰρ πιθανὸν ἐγκεῖϲθαι τὸ ἔτι· οὐ γὰρ δή γε καὶ πρότερον ϲυνέβη ταῦτα τῇ Ἀνδρομάχα. ἔϲτιν οὖν τὸ τί καθ’ ὕπαρξίν τινα λεγόμενον ἢ καὶ παρελκόμενον ὁμοίωϲ τῷ ἤ νύ τοι οὔτι μέλει Τρώων πόνοϲ (II. X 11), καὶ «μήτι φόβον δ’ ἀγόρευε » (II. Ε 252), καὶ «μή τί μευ ἠΰτε παιδόϲ (II. 235). οὐχ ὑγιῶϲ οὖν ὁ Πτολεμαῖοϲ οἴεται ϲυναλοιφὴν εἶναι.

543h. II. Pr. Ω 318: ἐϋκλήιϲ ἀραρυῖα. Ἀρίϲταρχοϲ ἐϋκλήιϲ ὡϲ ἐϋκνήμιϲ, ϲύνθετον ποιῶν τὴν λέξιν, οὕτωϲ καὶ ὁ Ἀϲκαλωνίτηϲ. εἰϲὶ δὲ οἳ διεῖλον «ἐῢ κληῖϲ’ ἀραρυῖα », οἷϲ ϲυγκατατίθεται καὶ ὁ Τρύφων, οὐκ εὖ· ἄμεινον γὰρ ἐπιθετικῶϲ ἀκούειν καὶ μὴ πάθοϲ ἐκδέχεϲθαι πληθυντικῆϲ δοτικῆϲ, λέγω δὲ τὸ τῆϲ ἐκθλίψεωϲ. ὃ δέ φημι, τοιοῦτόν ἐϲτιν, ὡϲ ὅτι ἐκθλίβεται μὲν τὸ ι τῆϲ δοτικῆϲ παρὰ τῷ ποιητῇ καὶ ἑνικῆϲ ὑπαρχούϲηϲ καὶ πληθυντικῆϲ «κερκίδ’ ὕφαινε» ( Od. ε 62), «χέρϲ’ ἐρέται (Od. ν 115), καὶ «νήεϲϲ’ ἡγήϲατ’ Ἀχαιῶν » (II. Α 71), οὔ γε μὴν τὸ ἀπὸ τῶν εἰϲ ιϲ ἐκτεταμένων θηλυκῶν.

543i. ΙΙ. Pr. Ξ 21: διχθάδι : τὸ πλῆρέϲ ἐϲτι διχθάδια, ὥϲπερ καὶ Ἀρίϲταοχοϲ βούλεται. διὸ τὴν χθα ϲυλλαβὴν ὀξυτονητέον. παραιτητέον δὲ το βουλομένουϲ εἶναι « διχθαδίῃ μεθ’ ὅμιλον» καὶ τὴν δι ϲυλλαβὴν ὀξύνονταϲ.

543k. II. Pr. 1 279. ὃϲ ἐνθάδε γ’ ἐτραφ’ ἄριϲτοϲ: παροξυτονητέον· τὸ γὰρ τέλειόν ἐϲτιν ἐτράφη. καὶ μέμνηται αὐτοῦ Ἡρωδιανὸϲ ἐν τῇ ἀρχῇ τῆϲ Ξ (21), ὅπου διαλαμβάνει περὶ τοῦ διχθάδι’ ἢ μεθ’ ὅμιλον ». καὶ λέγει, ὅτι ϲυναλοιφὴν πέπονθε διὰ τοῦ η· δεῖ οὖν διὰ τοῦ γ γράφειν, ὃϲ ἐνθάδε, εἶτα ἐτράφη ἄριϲτοϲ, οὐχ ὡϲ οἱ πολλοὶ τέτραφ’ ἄριϲτοϲ, ἀπὸ τοῦ τ ποιοῦντεϲ τὴν ἀρχὴν τοῦ ῥήματοϲ καὶ προπαροξύνοντεϲ.

ad fr. [543b]. cf. Lehre quaest. ep. p. 47 seqq.

τὸ ἕτερον θοὔτερον ἂν ἦν ὡϲ τὸ ἔλαιον τοὔλαιον. διὸ καὶ οὐ λέγεται θάτεροϲ ἐπὶ ἀρϲενικοῦ ὀνόματοϲ, ἀλλ’ ἅτεροϲ.

543l. Schol. 0d. λ 134: θάνατοϲ δέ τοι ἐξ ἁλὸϲ αὐτῷ: τὸ ἔξαλοϲ ὡϲ ἔκβιοϲ οἷον ἠπειρωτικὸϲ καὶ οὐ θαλάϲοιοϲ. ἔνιοι δὲ κατὰ παράθεϲιν ἐξ ἁλόϲ οἷον ἀπὸ θαλάϲϲηϲ ὡϲ τὸ «ἐπιϲϲεύῃ μέγα δαίμων ἐξ ἁλόϲ » (Od. ε 421). ἀλλ’ εἴγε καὶ ἐν παραθέϲει, ἡ ἐξ δύναται τὸ ἔξω δηλοῦν ὡϲ τὸ ἔκ τ’ ἀνδροκταϲίηϲ» (Λ 164). ὁ μέντοι Ἀϲκαλωνίτηϲ τὸ πλῆρεϲ ἔξω ἡυεῖται. ἵν’ ᾖ ἔκθλιψιϲ τοῦ ω ὡϲ ἐν τῷ «βαθέηϲ ἐξάλλεται αὐλῆϲ (Ε 142). οὐκ ἀναγκαῖον δὲ τῆϲ ἐξ ἤδη τὸ ἔξω ϲημαινούϲηϲ.

543m. II. Pr. Ϲ 458: ἔξω τοῦ ι τὸ ἐμωκυμόρῳ. ϲυνεκτέθλιπται γὰρ τῷ ω τὸ ι.

543n. II. Pr. Φ 323: τυμβοχοῆϲ: τὸ πλῆρεϲ τυμβοχοῆϲαί ἐϲτιν. οὕτωϲ καὶ Ἀρίϲταρχοϲ καὶ ὁ Ἀϲκαλωνίτηϲ καὶ οἱ πλείουϲ. Κράτηϲ μέντοι γενικὴν πτῶϲιν ἐξεδέξατο. καὶ δῆλον ὅτι ἐβάρυνεν ὁμοίωϲ τῷ οἰνοχόηϲ. ἄμεινον δὲ ἐν τῷ ῥήματι τὸ πρᾶγμα παραλαμβάνειν ἢ ἐν τῷ ὀνόματι.

543o. Schol. ΒL. ad N 541: Αἰνέαϲ. ὥϲπερ Ἑρμέαϲ, οὕτωϲ Αἰνέαϲ, καθὼϲ Ἡρωδιανῷ δοκεῖ.

543p. Choer. Dict. 123, 7: οὐδέποτε ἡ υι δίφθογγοϲ ἐν τέλει λέξεωϲ εὑρίϲκεται οἷον μυῖα, ἅρπυια, υἱόϲ. ἐν γὰρ τῷ «ϲύμβαλον ἀμφὶ νέκυ κατατεθνειῶτι μάχεϲθαι » (Π 565) οὐκ ἔϲτιν ἐν διφθόγγῳ τὸ υ καὶ τὸ ι, ἀλλ’ ἐν τῷ μέτρῳ κατὰ ϲυνίζηϲιν μετροῦνται, τουτέϲτιν αἱ δύο ϲυλλαβαὶ εἰϲ μίαν ϲυλλαβὴν ἤγουν τὸ υ καὶ τὸ ι ὥϲπερ ἐν τῷ «χρυϲέῳ ἀνὰ ϲκήπτρῳ» (Α 15) τὸ ε καὶ ἡ ῳ δίφθογγοϲ εἰϲ μίαν ϲυλλαβὴν μετροῦνται οἶον χρυϲῷ.

543q. Choer. Dict.134, 21: τὸ παρὰ τῷ Καλλιμάχῳ δημεχθέα Χείλωνα κακόκνημόν τε Κόμητα» μετρεῖται κατὰ ϲυνίζηϲιν τουτέϲτι τοῦ ἕ καὶ α εἰϲ μίαν ϲυλλαβήν.

ad fr. [543m). Hinc apparet Herodianum totam diphthongum ω elisam, non ι eiecto duo omega contracta putasse ut in E. M. 337, 4 ἐμὠκυμόρῳ: ἐμῷ ὠκυμόρῳ καὶ ἐκθλίβεται τὸ ι τῆϲ ἐμῷ ἀντωνυμίαϲ διὰ τὸ μηδέποτε γίνεϲθαι κρᾶϲιν τοῦ ι μέϲου ὄντοϲ· καὶ λοιπὸν κιρνᾶται τὰ δύο ω ω εἰϲ ω καὶ γίνεται ἐμώκυμόρῳ χωρὶϲ τοῦ ι. Similiter Choer. 671, 1 et E. M. 757, 24. De accentu formarum κεῖν’ i. e. κεινὰ et δεῖλ’ i. e. δειλέ ef. fr. ὑπομνημάτων περὶ παθῶν Διδύμου 1. et 2 et Lehre ad Mon. 40, 25. —Praepositiones nomini suo vel pronomini vel verbo postposita si elidantur, anastrophen respuere docet Herodianus compluribus locis, qua de re accurate exposuit Lehre qu. ep. 75 seqq. ad fr. [543q]. Pro Χελῶνα scripsi Χείλωνα, potui etiam Χίλωνα.

544. Ep. Cr. I 291, 2: νημερτήϲ ὁ ϲτέρηϲιν τοῦ ἁμαρτάνειν ἔχων κατὰ τροπὴν τοῦ ᾱ εἰϲ ε ὡϲ κρέϲϲων ἀπὸ τοῦ κρατύϲ καὶ τὸ πελεμίζω ἀπὸ τοῦ παλάμη παλαμίζω ὡϲ χαίτη χαιτίζω καὶ τὸ πιάζω οἱ Ἴωνεϲ πιέζω καὶ Ἀττικοὶ καὶ Αἰολεῖϲ «χειρὶ δ’ ἔχων ἐπίεζε βραχίονα» (Π 516). Δωριεῖϲ πιάζω ἀναλογώτερον.

545. Ep. Cr. I 387, 23: Ϲιδονίηθεν: παρὰ τὸ Ϲιδών Ϲιδῶνοϲ Ϲιδωνόθεν

544a. Mon. 39, 12: κνέφαλλον ϲύνηθεϲ Ἀττικοῖϲ τὴν τύλην καλεῖν ὁμωνύμωϲ τῷ περιεχομένῳ τὴν περιέχουϲαν. Ἀριϲτοφάνηϲ Ἀμφιάρεῳ καὶ νὴ Δί᾿  ἐκ τοῦ δωματίου γε νῷν φέρε κνέφαλλον ἅμα καὶ προϲκεφάλαιον τῶν λινῶν. ὠνομάϲθη δὲ ἀπὸ τοῦ κνάφου, ἥτιϲ ϲημαίνει ἀκανθώδη ὕλην, ᾗ περιπεταννύντεϲ τὰϲ ἐϲθῆταϲ ἐξέθλιβον τὸ πλεονάζον τοῦ περὶ τὰϲ ἐϲθῆταϲ χνοῦ, ᾧ καὶ πρὸϲ τὰϲ τύλαϲ ἐχρῶντο, ὥϲπερ καὶ νῦν. μέμνηται δὲ αὐτοῦ τοῦ ἐμβαλλομένου Πλάτων ὁ κωμικὸϲ ἐν Πειϲάνδρῳ ὥϲπερ κνεφάλλων ἢ πτίλων ϲεϲαγμένοϲ. ὥϲτε καὶ ἀντίθεϲιϲ ἐγένετο τοῦ ᾱ εἰϲ ε· ἐπεὶ παρὰ τὸ κνάφοϲ ἐγένετο.

544b. P. M. 48, 5: ἀκηχέδαται «παρὰ νηυϲὶν ἀκηχέδαται (Ρ 637) λυποῦνται. παρὰ τὸ ἄχω ἀχάζω ὡϲ ἀνιῶ ἀνιάζω. ὁ παρακείμενοϲ ἤχακα, ὁ μέϲοϲ ἤχαδα, ὁ παθητικὸϲ ἤχαϲμαι ἤχαϲται, ἰωνικῶϲ ἠχάδαται καὶ μετὰ ἀναδιπλαϲιαϲμοῦ Ἀττικοῦ καὶ τροπῇ τοῦ α εἰϲ ε ἀκηχέδαται.

545a. Arcad. 113, 18: τὰ εἰϲ ρη Ἰωνικώτερα κατὰ τροπὴν τοῦ α εἰϲ η. βαρύνεται κόρη Ἄϲκρη Ὀλύκρη, Ἀντιϲάρη, δέρη.

ad fr. *544. cf. Mon. 44, 4 πιέζω: τὰ εἰϲ ζω λήγοντα ῥήματα ὑπὲρ δύο ϲυλλαβὰϲ βαρύτονα οὐδέποτε τῷ ε παραλήγεϲθαι θέλει, εὐάζω, ϲκεδάζω, ϲκεπάζω, ἁρπάζω, λυρίζω, ϲαλπίζω, βαύζω, χαιτίζω, κιθαρίζω, ἑρπύζω. ϲημειῶδεϲ ἄρα παῤ Ἀττικοῖϲ καὶ τοῖϲ Ἴωϲι λεγόμενον διὰ τοῦ ε τὸ πιέζω, ὥϲπερ καὶ παρὰ τῷ ποιητῇ. προϲέθηκα δὲ καὶ τὰϲ διαλέκτουϲ, ἐπεὶ παῤ Ἀλκαίῳ διχῶϲ λέγεται, παρὰ δὲ Ἀλκμᾶνι διὰ τοῦ ᾱ τῶ δέϲποινα θεὰ κατὰν κάραν ἀμβᾶϲ᾿ ἐπίαζε. καὶ δῆλον ὅτι πρὸϲ τὸν χαρακτῆρα ἀναλογωτέρα ἡ χρῆϲιϲ ἡ διὰ τοῦ ᾱ. Similiter de Dorica specie Ἄρταμιϲ iudicat Mon. 8, 18 Ἄρτεμιϲ. οὐδὲν εἰϲ μιϲ θηλυκὸν ὑπὲρ δύο ϲυλλαβὰϲ βαρυνόμενον τῷ ε θέλει παραλήγεϲθαι. μονάζει ἄρα τὸ Ἄρ τεμιϲ κατὰ τὴν πρὸ τέλουϲ ϲυλλαβὴν. — μήποτε οὖν Δωριεῖϲ διὰ τοῦ ᾱ προφερόμενοι αὐτὸ κατά τι κατορθοῦϲιν. Ἄρταμιϲ γὰρ λέγουϲιν ὡϲ τὸ δύναμιϲ καὶ Ϲεμίραμιϲ. — De κρέϲϲων cf. supra fr. 291. Fortasse Herodianus ᾱ in ε et ῑ transversum putavit in ἐρινύεϲ. ἀρανύεϲ τινέϲ εἰϲιν αἰ τὰϲ ἀρὰϲ ἀνύουϲαι, nam haec notatio eo loco reperitur ap. Orion. 57, 12, ubi plura Herodianea proferuntur. ad fr. *545. cf. Io. Alex. 35, τὸ Πιερίηθεν τροπῇ τοῦ εἰϲ η. ad fr. [545a]. cf. St. B. 133, 12 Ἄϲκρη πόλιϲ Βοιωτίαϲ ἰωνικῶϲ ϲχηματιϲθεῖϲα

ὡϲ Πλευρωνόθεν· καὶ ὄνομα Ϲιδονία· καὶ ὡϲ Οἰχαλία Οἰχαλία, Τροία Τροίηθεν, κλιϲία κλιϲίηθεν, οὕτωϲ Ϲιδονία Ϲιδονίηθεν· οἱ μὲν οὖν Ἀττικοὶ τὸ ᾱ φυλάϲϲουϲι Φθίαθεν, θύραθεν, πέραθεν «Ἴωνεϲ δὲ τρέπουϲι Ϲιδονίηθεν, Τροίηθεν, θύρηθεν. τρέπεται καὶ τὸ ᾱ εἰϲ ο Δεκέλεια Δεκελειόθεν, ἴϲωϲ καὶ παρὰ τὸ πλευρά πλευρόθεν καὶ παρὰ τὸ ἑϲπέρα ἑϲπερόθεν, εἰ μὴ ἄρα παρὰ τὸ ἕϲπεροϲ. Ἱϲτίαια Ἱϲτιαιόθεν.

546. St. B. 125, 8: Ἅρπυια: τὸ ἐθνικὸν Ἁρπυιήτηϲ τροπῇ τοῦ ᾱ εἰϲ η. p. 162, 7: Βέμβινα: ὁ πολίτηϲ Βεμβινίτηϲ ὡϲ Ϲταγιρίτηϲ. παρὰ δὲ Ῥιανῷ Βεμβινάτηϲ· ἔϲτι δὲ καὶ Βεμβινήτηϲ· ἔοικεν οὖν ὡϲ Αἰγινάτηϲ καὶ Αἰγινήτηϲ κατὰ τροπὴν ὡϲ Πανύαϲιϲ ἐν Ἡρακλείαϲ πρώτῃ

545b. Arcad. 114, 14: τὸ κάρη οὐδέτερον ἀπὸ τοῦ κάρα γέγονεν.

545c. Il. Pr. Δ 243: ἕϲτητε: Πτολεμαῖοϲ ψιλοῖ, ἐπεὶ γίνεται ϲτῆτε, τὸ δὲ ἀποπῖπτον ε ψιλοῦται. καὶ ἀληθεύει. ἐνθάδε μέντοι γε οὐκ ἔϲτιν, ἀλλ’ ἐκ τοῦ ἕϲτατε ἔκταϲιϲ ἐγένετο τοῦ ᾱ εἰϲ η. ϲτάτε δὲ οὐ γίνεται. ἔνθεν δύναται δαϲύνεϲθαι· τὸ γὰρ αὐτό ἐϲτι τῷ ἑϲτήκαμεν τὸ ἕϲτατε.

545d. Il. Pr. Ξ 351: ὁ Ἀϲκαλωνίτηϲ ἀξιοῖ παροξύνειν τὸ ἑερϲαι ὁμοίωϲ τῷ Εὐτέρπαι. καὶ γὰρ τὸ ἑνικὸν ἑέρϲη ἐϲτί «μή μ’ ἄμυδιϲ ϲτίβη τε κακὴ καὶ θῆλυϲ ἑέρϲη» (Od. ε 467), τὰ δὲ εἰϲ η λήγοντα θηλυκὰ μονογενῆ ὁμότονα ἔχει τὰ πληθυντικά, Ἑλένη Ἑλέναι· οὕτωϲ εἰ ἑέρϲη, ἑέρϲαι· ἠλιθίωϲ πάνυ. οὐ γὰρ ἐνόηϲεν ὅτι τὸ ἑνικὸν διὰ τὴν μετάληψιν τοῦ ᾱ εἰϲ η πρὸ τέλουϲ ἔϲχε τὸν τόνον, ὁμοίωϲ τῷ ἄελλα ἀέλλη, οὕτωϲ ἕερϲα καὶ ἑέρϲη. εἰ δὲ τὸ πληθυντικὸν οὐκέτι ἀντιθέϲεωϲ ἔχεται, ἀπολήψεται τοῦ ἕερϲα προπαροξυνομένου τὸν τόνον.

ak fr. *546. cf. supra fr. 173 et St. B. 356, 10 Καπίννα: τὸ ἐθνικὸν Καπιν- ὡϲ κόρη Τερψιχόρη et 368. 5 Κάτρη πόλιϲ Κρήτηϲ, τὸν Ἰωνικὸν ἔχουϲα τρόπον, ὡϲ Ἡρωδιανὸϲ περὶ τῆϲ Ὀλύκρηϲ γράφων. — Ad Herodianum referendae videntur etiam hae notationes E. Orion. p. 70, 1 ἠλαϲκάζω. ἀλῶ καὶ τὸ παθητικὸν ἀλῶμαι. ἀλάϲκω γίνεται παραγωγὸν ὡϲ βῶ βάϲκω καὶ ἕτερον γίνεται παραγωγὸν ἀπὸ τοῦ ἀλάϲκω ἀλαϲκάζω ὡϲ ἀκούω ἀκουάζω, ῥίπτω ῥιπτάζω. τὸ δὲ ἀλαϲκάζω Ἰωνικῇ τροπῇ τοῦ ᾱ εἰϲ η ἠλαϲκάζω: ibid. 6 collato E. M. 428, 52 ἠμαθόειϲ ψαμμώδηϲ. παρὰ τὴν ἄμμον ἀμαθόειϲ καὶ ἠμαθόειϲ ὡϲ ἠνεμόειϲ εὐήνεμοϲ. ἢ ἀπὸ Ἀμάθου ποταμοῦ παραρρέοντοϲ «Πύλου ἠμαθόεντοϲ» (I 153). p. 70 ἤλιθα παρὰ τὸ ἅλιϲ ἐπίρρημα ἐξέπεϲε τὸ ἄλιθα. — ἠλίθιοϲ ὁ ἀνόητοϲ παρὰ τὴν ἅλα. ταύτηϲ γὰρ τὸ ὕδωρ ἀχρηϲτον. ἔνθεν καὶ τὸ ἅλιον τὸ μάταιον καὶ ἄλλωϲ παραγωγὸν τοῦ ἀλῶ, ἀφ’ οὗ ἀλήτηϲ. ἀπὸ τούτου καὶ ἕτερον παραγωγόν «ἀλεὸϲ ἐρύη3 καὶ αὐτὸ ἠλεόϲ Ἰωνικῶϲ. — ibid. 18 ἡγηλάζει ὡϲ ἀκούω ἀκουάζω, κύπτω κυπτάζω, οὕτωϲ ἄγω ἀγάζω καὶ περιττεύοντοϲ τοῦ λα ἀγαλάζω καὶ Ἰωνικῇ τροπῇ ἠγηλάζω. l. 25 ἠκέϲταϲ. κεντῶ ἔϲτι ῥῆμα, οὗ μέλλων κένϲω, ὅθεν «κέντορεϲ ἵππων (Ε 102). ἀπὸ τοῦ κένϲω γίνεται κεντόϲ καὶ ἀποβολῆ τοῦ ν καὶ προϲθέϲει τοῦ ϲ κεϲτόϲ ἄκεϲτοϲ καὶ τὸ θηλυκὸν ἀκέϲτη καὶ τροπῇ τοῦ ᾱ εἰϲ η ἠκέϲταϲ.

«δέρμα τε θήρειον Βεμβινήταο λέοντοϲ» καὶ ἄλλωϲ «καὶ Βεμβινήταο πελώρου δέρμα λέοντοϲ».

547. St. B. 133, 12: Βότρυϲ πόλιϲ Φοινίκηϲ· ὁ πολίτηϲ Βοτρυηνόϲ, ὡϲ Παυϲανίαϲ, παραλόγωϲ· ἀπὸ γὰρ γενικῆϲ καθαρευούϲηϲ τὸ η ἔχει πρὸ τέλουϲ, ὀφεῖλον τὸ ἁ ὡϲ Ὀλβιανόϲ Καρδιανόϲ.

548. E. Or. 77, 18: ἰξόϲ: ὁ Ἡρωδιανὸϲ ἄξοϲ τίϲ φηϲιν εἶναι παρὰ τὸ ἄγειν τὰ ὄρνεα.

549. Ep. Cr. I 78, 24: Ἀλίζωνεϲ οἱ Βιθυνοί «αὐτὰρ Ἁλιζώνων Ὁδίοϲ καὶ Ἐπίϲτροφοϲ ἦρχον» (Β 856). εἴρηνται οὕτωϲ ὅτι ἡ γῆ αὐτῶν θαλάϲϲῃ διέζωϲται καὶ οἱονεὶ χερϲόνηϲόϲ ἐϲτιν ὑπὸ τοῦ Εὐξείνου τῆϲ Προποντίδοϲ διεζωϲμένη. Ἐπαφρόδιτοϲ δὲ ἀλαζόναϲ τινὰϲ εἶναι αὐτοὺϲ ὑπὸ τῆϲ εὐδαιμονίαϲ τῆϲ χώραϲ ἐπηρμένουϲ· τοῦ ᾱ εἰϲ τὸ ῑ τραπέντοϲ.

550. Ep. Cr. 13, 18, E. M. 129, 17 : ἐκ τοῦ ἀμέργω κατὰ τροπὴν τοῦ ᾱ εἰϲ ο ὡϲ ἄρχομαι ὄρχαμοϲ, ἀκριόειϲ ὀκριόειϲ γίνεται ὀμόργω ὀμόρξω ὤμορξα ὠμορξάμην καὶ «ἀπομόρξατο» (ρ 304).

551. Ec. Cr. I 304, 19 et 332, 10, E. Or. 121, 9, An. Par. III 13: ὀτρηρόϲ. Φιλόξενοϲ παρὰ τὸ τρῶ τὸ φοβοῦμαι ῥηματικὸν ὄνομα τρεερόϲ ὡϲ τήκω τακερόϲ, ϲφάλλω ϲφαλερόϲ καὶ ϲυναλοιφῇ τῶν δύο εε εἰϲ η τρηρόϲ· καὶ μετὰ τοῦ ϲτερητικοῦ ᾱ ἀτρηρόϲ καὶ τροπῇ τοῦ ᾱ

551a. Il. Pr. Κ 67 : τὰ εἰϲ θᾱι λήγοντα ἀπαρέμφατα τῇ ορ ϲυλλαβῇ παραληγόμενα οὐ παῤ ἄλλῃ τινὶ διαλέκτῳ ὁρῶνται ἢ τῇ Αἰολίδι, τέτορθαι. μέμορθαι, ἔφθορθαι.

νάτηϲ καὶ Καπιννήτηϲ ὡϲ Αἰγινάτηϲ καὶ Αἰγινήτηϲ. 429, 17: Μαλειήτηϲ ὡϲ Αἰγινήτηϲ. ad. fr. *547. cf. St. B. 341, 6 Ἰϲτριανόϲ ὡϲ Ὀλβιανόϲ καὶ κατὰ τροπὴν Ἰϲτριηνὸϲ λιμήν. 547. 9 Ῥοιτία Ῥοιτιανόϲ καὶ Ῥοιτιηνόϲ. 573, 13 Ϲκαμανδρία: Ϲκαμανδριανόϲ καὶ Ϲκαμανδριηνόϲ. ad fr. 548. Ex E. M. 428, 1 ἄγειν scripsi pro ἀξεῖν. ad fr. *549. Hoc Herodianeum esse patet ex St. B. 74, 3 Ἁλιζῶνεϲ: ἴϲωϲ δὲ διὰ τὸ ὑπερήφανον τοῦ πλούτου κατ᾿ ἐναλλαγὴν τοῦ εἰϲ ῑ οὕτωϲ ὠνομάϲθηϲαν. Ex Il. Pr. Ε 39: δαϲυντέον τὸ Ἀλιζώνων· οὕτω γὰρ ἱϲτοροῦνται λεγόμενοι concludi potest Herodianum priorem etymologiam probasse, sed etiam alteram Epaphroditi propter mutatum spiritum parum se commendantem adiecisse. St. B. ut epitomatores solent, unam tantum commemoravit eamque, quae auctori suo minus placuit. ad fr. *551. Philoxeni, quem Herod. saepe sequitur, nomen ex E. Or. ac- ad fr. [551a]. cf. Ahrens de dial. Aeol. 16 not. 25.

εἰϲ ο ὀτρηρόϲ. καὶ Ἀτρεύϲ κατὰ ϲτέρηϲιν τοῦ τρεῖν ἐγένετο καὶ μεταθέϲει πάλιν τοῦ ᾱ εἰϲ ο Ὀτρεύϲ οὖ ἡ γενικὴ Ὀτρῆοϲ «λαοὺϲ Ὀτρῆοϲ» (Γ 186.).

552. E. M. 662, 11: πέποϲχε: ἀπὸ τοῦ πάϲχω πάϲξω πέπαϲχα, τὸ τρίτον πέπαϲχε καὶ κατὰ τροπὴν τοῦ ᾱ πέποϲχεν. ἐν Ἁρπαγαῖϲ Ἐπιχάρμου «ἁ δὲ Ϲικελία πέποϲχε».

553. E. M. 216, 14: Βόκχιϲ ὄνομα Αἰολικόν. παρὰ τὸ Βάκχοϲ Βάκχιϲ καὶ Βύκχιϲ ὡϲ ἵπποϲ ἴππιϲ καὶ οἶκοϲ Οἶκιϲ καὶ τροπῇ τοῦ ᾱ εἰϲ ῡ ὡϲ βάθοϲ βύθοϲ.

554. E. Or. 11, 18: ἄμυδιϲ Αἰολικῶϲ. παρὰ γὰρ τὸ ἁμάδιϲ καὶ ἄμυδιϲ τροπῇ τοῦ ᾱ εἰϲ ῡ κατ’ Αἰολεῖϲ ὡϲ ϲάρκεϲ ϲύρκεϲ.

555. Ep. Cr. I 430, 7: φωριαμόϲ παρὰ τὸ φώρ, ὃ ϲημαίνει τὸν κλέπτην, ἐπεὶ πρὸϲ φυλακὴν τούτων κατεϲκεύαϲται· ἢ παρὰ τὸ φάρη φυλάϲϲειν, ὃ καὶ βέλτιον, ἀντιθέϲει τοῦ ᾱ εἰϲ ω ὡϲ ἐν τῷ θᾶκοϲ θῶκοϲ, κράζω κρώζω καὶ παρὰ τὴν ἀκὴν τὸ ἀκόλουθον ἀκύϲ καὶ ἀντιθέϲει ὠκύϲ καὶ τέκμαρ τέκμωρ. εἴτε οὖν παρὰ τοὺϲ φῶραϲ εἴτε παρὰ τὸ φᾶροϲ τὸ ἀκόλουθον φωραμόϲ καὶ κατὰ πλεοναϲμὸγ τοῦ ῑ φωριαμόϲ.

cessit, Ἀτρεύϲ ex posteriore Epimerismorum loco; idem de hac voce habet Choer. Dict. 8, 13. Herod. in Epim. in E. Or. 89, 4 etiam «Ὅθρυϲ ex ἀθρεῖν ἀντιθέϲει τοῦ ᾱ εἰϲ τὸ ο repetitur. In Il. Pr, 316 μόρφνοϲ ex μόρφνοϲ a μάρπτω provenire posse dicitur. Teste Eustath. 1405, 17 βολβόϲ a βάλλω repetitur ab Herodiano: ἐτι ἐκ τῶν εἰρημένων (sc. ex βάλλω et derivatis) παράκειται καὶ ὁ βολβόϲ τὸ κατὰ τῆϲ γῆϲ κρομυῶδεϲ ὁ βίᾳ ἀναβαλλόμενοϲ κατὰ Ἡρωδιανόν cf. 1406 extr. Portasse etiam Ep. Hom. 58, 22 ἅζω τὸ ϲέβομαι ἅϲω ἅϲιοϲ καὶ κατὰ ἀντίθεϲιν ὅϲιοϲ ex Herodiano derivatur, qui ἀντίθεϲιν hoc intellectu amat. Theognostus p. 58, 2: ἅζω τὸ ϲέβομαι ἅϲω ἅϲιοϲ καὶ τροπῇ τοῦ ᾱ εἰϲ ο ὅϲιοϲ, in E. Orion. 122, 18 inter Philoxeni etymologias profertur, a quo Herodianus ut multa alia. accepit. ad fr. *553. Pro ἵπποϲ ἱππίϲ καὶ οἶκοϲ οἰκίϲ scripsi ἵπποϲ ἴππιϲ (cf. Giese de dial. Aeol. p. 130) καὶ οἶκοϲ Οἷκιϲ, quod nomen proprium in Corp. inscript. n. 1210, 1 occurrit. Recte Ahrensius de dial. Aeol. p. 78 not. 5 pro βυθίϲ scribendum esse ψύθοϲ monuit. ψύθοϲ παρὰ τὸ βάθοϲ praebet etiem E. Orion. 38, 15. ad fr. *554. cf. Il. Pr. I 6 ἐχρῆν ἁμάδιϲ τι εἰναι ὡϲ χαμάδιϲ. τροπὴ δὲ τοῦ ᾱ ἐγένετο εἰϲ τὸ ῡ ὡϲ τὸ ϲάρκεϲ ϲύρκεϲ. καὶ ἐπειδὴ Αἰολικὴ η τροπή, καὶ ὁ τόνοϲ Αἰολικὸϲ καὶ τὸ πνεῦμα. P Fortasse Herodiani est E. Or. 127, 17 πίϲυρεϲ· κατὰ κοινωνίαν τοῦ τ πρὸϲ τὸ π καὶ τοῦ ε πρὸϲ τὸ ι καὶ τοῦ ᾱ εἰϲ τὸ ῡ οἷον τέϲϲαρεϲ καὶ πίϲυρεϲ. ad fr. *555. Quamquam iam supra fr. [172a] propter pleonasmum literae ι pauca quaedam ex Il. Pr. et ex libello περὶ Ἀττικῶν προϲῳδιῶν proposui, tamen hunc locum Epimerismorum hic omittere non potui, quia accuratiora quam quae l. l. c. c. legimns, de antithesi vocalis ω pro ᾱ continet, quae sine dubio ab Herodiano profecta sunt. Sed de τέκμωρ non satis accurate Herodiani sententiam relatam esse apparet ex Mon. 32, 29 ϲημειῶδεϲ τὸ τέκμωρ ἔχον ἐπιπλοκὴν δύο ϲυμφώνων. ἢ ἴϲωϲ ἀναλογώτερον ἐκδεκτέον τὸ τέκμαρ. ἴϲον γὰρ ἐγένετο τῷ νέκταρ καὶ ἔχθαρ· οὐ φιλεῖ δὲ τὰ τοιαῦτα προυπάρχειν τῶν εἰϲ ωρ. τοῦ δὲ ϲημειοῦϲθαι τὸ τέκμωρ αἴτιον ὁ πλεοναϲμὸϲ τοῦ μ. Exemplis hic propositis in Ep. 447, 15 adduntur ἀράματα ἀρώματα καὶ τὸ ϲκύβαλον ϲκύβωλον τῆϲ Ἐφεϲίων διαλέκτου. — Quae de de accentu nostro Epimerismorum loco prolata sunt, praetermisi.

556. St. B. 54 1: ἔϲθ᾿  ὅτε ἐπὶ τῶν τοιούτων (sc. τῶν παρὰ τῶν εἰϲ εῑᾱ παραγομένων ἐθνικῶν) μένοντοϲ τοῦ ε, ὑφαιρουμένου τοῦ ῑ, τὸ ᾱ εἰϲ ω ἀμείβεται ὡϲ Ἡρακλεώτηϲ Μαρεώτηϲ καὶ Ῥαφεώτηϲ.

557. E. M. 570, 43, Schol. BL ad Il. Β 242: ὁ Ἡρωδιανὸϲ λέγε, ὅτι ἐκ τοῦ λαβή, ὃ ϲημαίνει τὸ ξίφοϲ, γίνεται λάβη καὶ τροπῇ τοῦ α εἰϲ ω λώβη ὡϲ ἀπὸ τοῦ φᾶροϲ φωριαμόϲ.

558. Eustath. 365, 27: οἱ Βοιωτοὶ τὴν ὅλην ᾱῑ δίφθογγον εἰϲ η καταμόναϲ μεταβάλλουϲι, ὥϲ που καὶ Χοιροβοϲκὸϲ παραϲημειοῦται, ἐν οἷϲ ἐξηγεῖται τὸν Ἡρωδιανον λέγων καὶ ὅτι τὰϲ θηλυκὰϲ πληθυντικὰϲ εὐθείαϲ τῶν παθητικῶν ἐνεϲτώτων τὸ ποιούμεναι λεγόμεναι καὶ τὰ τοιαῦτα ποιούμενη λεγόμενη ἐκεῖνοί φαϲιν.

559. Choer. 631, 5: οἱ Δωριεῖϲ ἔθοϲ ἔχουϲι τρέπειν τὸ ε εἰϲ τὸ ᾱ οἷον τρέχω τράχω Ἄρτεμιϲ Ἄρταμιϲ.

558a. Mon. 43, 25: δήω: οὐδὲν εἰϲ ω λῆγον ῥῆμα βαρύτονον καθαρὸν διϲύλλαβον τῷ η παραλήγει, ἀλλὰ μόνον τὸ δήω. — ἡ δὲ τοιαύτη παράληξιϲ ἢ περιϲπωμένη ἐϲτίν, ὥϲπερ τὸ θηῶ, νηῶ, ἢ εἶπερ βαρυνόμενα εἴη, πάντωϲ κατὰ διάλεκτον, ὡϲ τὸ παίω πήω λεγόμενον παρὰ Βοιωτοῖϲ, τὸ παλαίω παλήω, καὶ παῤ Αἰολεῦϲιν ἐπὶ τῶν ὑπὲρ δύο ϲυλλαβὰϲ ἀδικήω, ποθήω, τό τε κλήω ἐκ τοῦ κλείω γενόμενον.

558b. Theogn. 51, 18: τὸ πόληοϲ, ἄρχηοϲ, Ἄχηοϲ Βοιώτιά ἐϲτιν κατὰ τροπὴν τῆϲ ᾱῑ διφθόγγου εἰϲ η.

ad fr. *556. cf. St. B. 284, 10 Εὔγεια. τὸ ἐθνικὸν Εὐγείτηϲ ὡϲ Ζελείτηϲ καὶ Εὐγεώτηϲ ὡϲ Μαρεώτηϲ, — 543, 16 Ῥαφάνεια· ὁ πολίτηϲ Ῥαφανεώτηϲ· τῶν δὲ εἰϲ ωτηϲ ἐθνικῶν τὰ πολλὰ τὸ ῑ πρὸ τοῦ ω ἔχει, Πηλιώτηϲ Φθιώτηϲ, ϲπάνια δὲ τὸ ε καὶ ϲχεδὸν ἀπὸ τῆϲ εῑ ϲυϲταλέντοϲ Ἡρακλεώτηϲ. οὕτω καὶ Ῥαφανεώτηϲ. Ex fr. 236 ἄρχμενοϲ concludi potest etiam E. M. 823, 11 ὤρχμενοϲ· ἄρχω ἀρχόμενοϲ καὶ κατὰ ϲυγκοπὴν καὶ τροπῇ ὤρχμενοϲ profectum esse ab Herodiano. de ὤριϲτοϲ cf. supra ad fr. 542 et Ahrens de dial. Aeol. p. 186. ad fr. 558. ef. Choer. Dict. 403, 10 δεῖ προϲθεῖναι ἐν τῷ κανόνι τῷ λέγοντι ὅτι φύϲει μακρᾶϲ οὔϲηϲ τῆϲ τελευταίαϲ ϲυλλαβῆϲ οὐδέποτε τρίτη ἀπὸ τέλουϲ πίπτει ἡ ὀξεῖα «καὶ χωρὶϲ τοῦ η τοῦ γινομένου ἀπὸ τροπῆϲ τῆϲ ᾱῑ διφθόγγου παρὰ τοῖϲ Βοιωτοῖϲ» τούτου γὰρ ἐπὶ τέλουϲ ὄντοϲ πολλάκιϲ τρίτη ἀπὸ τέλουϲ πίπτει ἡ ὀξεῖα· τὸ γὰρ τύπτομαι οἱ Βοιωτοὶ τρέποντεϲ τὴν αι δίφθογγον εἰϲ η προπαροξύνουϲι καὶ λέγουϲι τύπτομη. Ahrens de dial. Αeol. 186 not. 1. ad fr. *559. cf. Mon. 8, 25, de ἅτεροϲ pro ἕτεροϲ (E. M. 443, 27 τὸ ἕτεροϲ ἅτεροϲ λέγουϲιν οἱ Δωριεῖϲ) cf. supra fr. 543. — De ἄχρι ex μέχρι orto cf. fr. [58b], de Δάρηϲ et Δέρηϲ nato fr. [ 386a], de ὄκκα pro ὅτε fr. 440.

560. Ep. Cr. I 289, 1: νηπιάαϲ. ἔϲτι τι νήπιοϲ νηπιεία καὶ Ἰωνικῶϲ «ἐν νηπιέῃ ἀλεγεινῇ (Ι 481). καὶ ἦν μὲν τὸ ἀκόλουθον «νηπιέαϲ ὀχέειν» (α 297). ἀλλ᾿  ἤτοι ἀντίθεϲίϲ ἐϲτι τοῦ ε εἰϲ ᾱ ἢ νηπίαϲ ἐϲτίν, ἵνα λείπῃ φρέναϲ, καὶ ἐν πλεοναϲμῷ τοῦ ᾱ νηπιάαϲ.

561. Theogn. p. 93: πήρα. ἀπὸ τοῦ φέρω φέρα καὶ τροπῇ τοῦ φ εἰϲ π καὶ τοῦ ε εἰϲ η πήρα. οὕτωϲ Ἡρωδιανὸϲ ἐν τῷ περὶ παθῶν.

562. St. B. 440, 17: Μεθώνη πόλιϲ Θράκηϲ Μαγνηϲίαϲ, ἣν Ὅμηροϲ διὰ τοῦ η «οἰ δ’ ἄρα Μηθώνην καὶ Θαυμακίην ἐνέμοντο» (B 716). ἐκλήθη ἀπὸ τοῦ μέθυ πολύοινοϲ γάρ ἐϲτι.

563. E. M. 263, 29: δήιοϲ. παρὰ τὸ δέοϲ δέοϲ καὶ δήϊοϲ ὁ δέοϲ ἐμποιῶν.

564. St. B. 403, 3: τῆϲ Κέω τὸ ἐθνικὸν Κέοϲ καὶ ἐκτάϲει Κήϊοϲ ὡϲ τῆϲ Τέω Τέϊοϲ καὶ Τήϊοϲ καὶ Κεῖοϲ διὰ διφθόγγου.

565. St. B. 421, 8: Λύκειον γυμνάϲιον. — λέγεται καὶ Λυκήϊον.

566. E. M. 260, 29: δείκελον· λέγεται καὶ δείκηλον. ϲημαίνει δὲ τὸ ἄγαλμα ἢ ὁμοίωμα οἷον «δείκηλα προΐαλλεν» (Apoll. Rhod. IV 1672)

560a. E. M. 149, 41: ἄρϲην: παρὰ ἄρδω τὸ ποτίζω ἄρϲην ὁ ἄρδων τὴν θήλειαν — ἢ παρὰ τὸ ἔρδω τὸ πράττω. ὁ μέλλων ἔρϲω καὶ ἄρϲην ἐξ αὐτοῦ, ὁ πρακτικόϲ. οὕτωϲ Ἡρωδιανὸϲ ἐν τῷ περὶ γάμου καὶ ϲυμβιώϲεωϲ.

561a. E. M. 149, 41: ἧπαρ ὁ Ἡρωδιανὸϲ ἐν τῷ Ϲυμποϲίῳ παρὰ τὸ ἐπαίρεϲθαί φηϲιν ἔπαρ τι ὂν καὶ ἧπαρ τροπῇ τοῦ ε εἰϲ η ἢ παρὰ τὸ ἥδω ἦδαρ καὶ ἧπαρ. ἐν τούτῳ γὰρ τὸ τῆϲ ἡδονῆϲ καὶ τὸ τῆϲ ἐπιθυμίαϲ.

ad fr. 561. Ad Herodianum referendae videntur hae notationes in E. Orion. 68, 17 ἠπύει· ἔπω ἐπύω, τροπῇ τοῦ ε εἰϲ η ἠπύει. p. 70, 22 (E. M. 434, 15) ἤπιοϲ. παρὰ τὸ ἔποϲ ἔπιοϲ καὶ τροπῇ τοῦ ε εἰϲ η ἤπιοϲ ὁ λόγῳ καὶ μὴ πάθει πάντα ποιῶν. ad fr. *563. Sic etiam Theogn. p. 57, qui etiam in sequentibus cum Stephano congruit, pro corrupto δήϊοϲ ἀπὸ τοῦ δῖοϲ scribendum esse persuadet Lob. ProIl. 471. ad fr. *564. cf. St. B. 620, 3 Τέωϲ: τὸ ἐθνικὸν Τήϊοϲ. ἔϲτι γὰρ πρῶτον Τέϊοϲ καὶ Τεῖοϲ καὶ Ἰωνικῶϲ Τήϊοϲ. ad fr. *565, cf. St. B. 423, 1 Λύρκειον ὄροϲ Ἄργουϲ. — τὸ τοπικὸν «Λυρκήϊον ὕδωρ» καὶ Λυρκήϊοϲ τὸ ἀρϲενικὸν καὶ Λύρκειοϲ ὡϲ Ῥοίτειοϲ. ad fr. *566. cf. Mein. Anall. Alex. p. 284.

καὶ «δείκελον Ἰφιγόνηϲ» παρὰ Παρθενίῳ· ὥϲπερ παρὰ τὸ πέμπω πέμπελοϲ (ϲημαίνει δὲ τὸν πολλῶν ἐνιαυτῶν ὄντα), οὕτω καὶ ἀπὸ τοῦ δείκω τὸ δεικνύω γίνεται δείκελοϲ καὶ ἐκτάϲει τοῦ ε εἰϲ η δείκηλον τὸ ἴνδαλμα. Ἐπαφρόδιτοϲ δὲ λείπειν τὸ ῑ φηϲὶ κατ’ ἀρχὰϲ ἰδείκελον τὸ τὴν ἰδίαν ἑκάϲτου ἐμφαῖνον ὁμοιότητα.

567. St. B. 435, 16. Μαϲϲαγέται. — τὸ θηλυκὸν λέγεται Μαϲϲαγῆτιϲ καὶ ἴϲωϲ διὰ τὸ μέτρον.

568. E. M. 758, 20: τιθήμενοϲ «ἀμφ’ ὤμοιϲι τιθήμενον ἔντεα καλά» (Κ 34) ὁμοίωϲ τῷ κιχήμενοϲ καὶ ἀήμενοϲ· ἤτοι ποιητικῶϲἔκταϲιϲ ἢ διαλέκτῳ ἀναπέμπεται. περὶ παθῶν.

568a. Choer. 513, 4: τὸ βούλομαι ἠβουλόμην, ἠδυνάμην Ἀττικά· κατ’ ἔκταϲιν γὰρ Ἀττικὴν τοῦ ε εἰϲ τὸ η γέγονε· τὸ δὲ ἤθελον οὐ γέγονε κατ’ ἔκταϲιν, ἀλλὰ β΄ ἐνεϲτῶτέϲ εἰϲιν, ὁ θέλω καὶ ὁ ἐθέλω. γίνεται τὸ ἔθελον διὰ τοῦ ε ὥϲπερ τύπτω ἔτυπτον, ἀπὸ δὲ τοῦ ἐθέλω διὰ τοῦ η ὥϲπερ ἐλέγχω ἤλεγχον.

ad fr. 568. Mire congruit Ep. Cr. I 165, 31 τὸ «τιθήμενον ἔντεα» ἔκταϲιϲ· οὐ γὰρ πεζολόγοι λέγουϲι et magis etiam p 87, 27: ὄητον «τώ τ’ ἐκ Θρήκηθεν ἄητον» (Ι 5) ἀπὸ τοῦ ἄω τὸ πνέω παραγωγὸν εἰϲ μι ἄημι, οὗ τὸ τρίτον «ἄηϲι» παῤ Ἡϲιόδῳ, τὸ πληθυντικὸν ἄεμεν ἄετε, τὸ δυϊκὸν ἄετον καὶ τροπῇ τοῦ ε εἰϲ η Αἰολικῶϲ ὡϲ τὸ διζέμενοϲ διζήμενοϲ καὶ τιθέμενοϲ τιθήμενοϲ «τὸν δ᾿  εὖρ᾿ ἀμφ᾿ ὤμοιϲι τιθήμενον ἔντεα καλά». δύναται καὶ παρὰ τὸ ἄω βαρύτονον ἄετον καὶ τροπῇ ἄητον. Hinc in nostro loco pro ἀνήμενοϲ scripsi ἀήμενοϲ. Ad Herodianum auctorem referendum videtur adnotamentum in Ep. I 342, 17, quod valde corruptum si mecum emendabis, non indignum summo grammatico habebis: πενθήμεναι (Ϲ 173) παρὰ τὸ πένθοϲ πενθῶ πενθεῖν καὶ ποιητικῶϲ πενθέμεναι, ὡϲ παρὰ τὸ ἔδειν ἐδέμεναι καὶ ἐν ϲυγκοπῇ τοῦ ε ἔδμεναι, καὶ ἐκτάϲει πενθήμεναι (verba καὶ παρὰ — ἔδμεναι mutato καὶ in ὡϲ, quae hic posita erant, praemisi). τὸ φορήμεναι καὶ ἀήμεναι οὐκ ἐκτέταται ὡϲ (addidi) τὸ πενθήμεναι· τὰ γὰρ εἰϲ νᾱι ἀπαρέμφατα, ἐὰν ἔχῃ μακρὸν παραλῆγον, φυλάϲϲει αὐτό· (pro φυλάϲϲεται scripsi) βῆναι βήμεναι, γνῶναι γνώμεναι· οὕτωϲ οὖν καὶ φορῆναι καὶ ἀῆναι. τὸ δὲ ἀρήμεναι οὐ (inserui) Δωρικόν. τὸ κοινὸν ἀρῶ ἀρᾶν. τὸ δὲ ἀράμεναι καὶ ἀρήμεναι ποιητικὸν καὶ Ἰάδοϲ (sic scripsi pro τὸ δὲ κοινὸν ἀρῶ ἀρᾷϲ ἀράμεναι, τὸ δὲ ἀρᾷϲ κοινὸν καὶ Ἰάδοϲ). οἱ γὰρ Δωριεῖϲ διὰ τοῦ εμεν λέγουϲιν, εἰπέμεν, φαγέμεν. ὡϲ ἔμεν· τὸ δὲ εἰπέμεναι ποιητικόν. τὸ «χροὸϲ ἄμεναι» (Φ 70) οὐχ ὅμοιον· οὐδὲ γὰρ τῷ ᾱ παραλήγει ὥϲτε ϲυναλιφὲν ἐκ τοῦ ἀέμεναι (pro ϲυγκοπὲν ἐκ τοῦ ἀϲϲέμεναι) καὶ ἐποίηϲε πάθοϲ μονῆρεϲ. ϲυναλιφὲν poscit res, quum ᾱ productum sit cf. Lob. El. Il 68 neque mirandum, quod in ϲυγκοπέν corruptum est; nam in Schol. Od. ν 348 ἰρόν ἀποκεκομμένον pro ϲυναληλιμμένον positum est. De Dorici infinitivi forma cf. Ep. Cr. I 69, 10. An. Paris. III 297, 28 ἀείδειν· τὸ ἀπαρέμφατον Δωρικὸν ἀείδην καὶ ἀείδεν· τούτοιϲ ἔθοϲ εἰϲ εν ποιεῖν. τὸ δὲ ἀειδέμεναι οὖ Δώριον ἀλλὰ ποιητικόν ὅθεν Δωρικὸν μὲν τὸ ἔμεν ἀπὸ τοῦ εἰμί, ποιητικῶϲ δὲ ἔμεναι καὶ ἔμμεναι ἑτέρου μ πλεονάϲαντοϲ. ὁμοίωϲ τιθήμεναι, ϲτήμεναι, παυθήμεναι, οὐτήμεναι, εὑρέμεναι, δύμεναι οὐ Δώρια, ἀλλὰ ποιητικά. cf. Ahrens de dial. Dor. p. 315 seqq. — Praeterea commemoranda sunt αἰζηόϲ ex αἰζεόϲ (παρὰ τὸ ἀεὶ ζῶ) κατ’ ἐπαύξηϲιν τοῦ ε εἰϲ η Theogn. 57, E. M. 32, 10 (ct. fr. [179b]) ad fr. [*568a]. Hoc ex Rhematico Choeroboscum sumpsisse arbitror.

569. Ep. Cr. I 207, 17, E. M. 381, 40, Choer. 894, An. Par. III 335, 13: παρὰ τὸ ἔω τὸ παραγωγὸν ἐμί, τὸ πληθυντικὸν ἐμέν «γρῆεϲ ἐμέν» ὁ Κυρηναῖοϲ Καλλίμαχοϲ ἀντὶ τοῦ εἰμέν. τοῦ ἐμέν τὸ προϲτακτικὸν ἔθι καὶ πλεοναϲμῷ τοῦ ϲ ἔϲθι. Ἑκαταῖοϲ «ἐνθάδε ἔϲθι», ὅπερ οἱ Ἀττικοὶ ἴϲθι κατὰ τροπὴν ὥϲπερ τὸ ἔχω ἴϲχω «ἴϲχε τέκοϲ, μὴ πῖθι». πολλάκιϲ γὰρ πλεονάζοντοϲ ϲυμφώνου τρέπεται τὸ ε εἰϲ ῑ ὥϲπερ ἐπὶ τοῦ μένω μίμνω, τέκω τίκτω.

570. E. Or. 29, 22: ἀελλήϲ: παρὰ τὸ εἴλλω ἢ ἀέλλω ἀελλήϲ καὶ τροπῇ τοῦ ε εἰϲ ο ἀολλήϲ· οὐκ ἀπῳδὸν δὲ τῷ ϲημαινομένῳ τοῦ ἀελλήϲ τὸ ἀολλήϲ. καὶ γὰρ ἐνταῦθα ἡ ἄθροιϲιϲ καὶ ϲυϲτροφή. οὕτωϲ Ἡρωδιανόϲ.

569a. E. M. 342, 48: ἐνίπτω· παρὰ τὸ ἐνέπω τὸ λέγω κατ᾿ ἐπένθεϲιν τοῦ τ καὶ τροπῇ τοῦ ε εἰϲ ῑ· τὸ γὰρ ε, ἡνίκα πλεονάϲῃ ϲύμφωνον, τρέπεται εἰϲ ῑ, ἐνέπω ἐνίπτω· «μή με, γύναι, χαλεποῖϲιν ὀνείδεϲι θυμὸν ἔνιπτε» (Γ 438). — «εἰ μέν τιϲ τὸν ὄνειρον Ἀχαιῶν ἄλλοϲ ἔνιϲπεν» ἀντὶ τοῦ εἶπεν ἢ ἔλεγεν Ἰλιάδοϲ Β (80) ἀπὸ τοῦ ἐνέπω καὶ πλεοναϲμῷ καὶ τροπῇ, ἐξ οὗ καὶ ῥῆμα περιϲπώμενον ἐνιϲπῶ ἐνιϲπήϲω, ὁ δεύτεροϲ ἀόριϲτοϲ ἤνιϲπον καὶ κατὰ ϲυϲτολὴν ἔνιϲπον.

569b. Men. 26, 3: ὀψέ. οὐδὲν εἰϲ ψε λῆγον ἐπίρρημα, ἀλλὰ μόνον τὸ ὀψέ, ὅπερ ἐν ϲυνθέϲει φιλεῖ τρέπειν τὸ ἑ εἰϲ τὸ ῑ ὥϲπερ ἐπὶ τοῦ ὀψιμαθήϲ, ὀψίτυχοϲ, ὀψιτέλεϲτον, ὀψίγονοϲ. — ἤδη μέντοι Αἰολεῖϲ καὶ ἐν ἁπλῇ προφορᾷ διὰ τοῦ ῑ ἀποφαίνονται «ὄψι γὰρ ἄρξατο» ἵϲωϲ ἀναλογώτερον, ὡϲ δείκνυται ἐν τῷ περὶ ἐπιρρημάτων.

570a. Choer. 593: λέγει ὁ Ἡρωδιανὸϲ ὅτι δύναταιἔολπα εἶναι ὡϲ ἀπὸ τριϲυλλάβου τοῦ ἐέλπω, τούτου γὰρ ὁ μέϲοϲ παρακείμενοϲ ἤελπα καὶ κατὰ τροπὴν τοῦ ε εἰϲ ο καὶ ϲυϲτολῇ τοῦ η εἰϲ ἕ ἔολπα.

570b. Choer. 548: παραλήγουϲαν τὴν αὐτὴν ἔχει τῷ μέλλοντι ὁ παρακείμενοϲ χωρὶϲ τῶν διϲυλλάβων τῆϲ πέμπτηϲ ϲυζυγίαϲ τῶν βαρυτόνων τῶν παραληγομένων τὸ ε· ἐπὶ τούτων γὰρ τρέπεται τὸ ε εἰϲ ᾱ κατὰ

et αἴητον ex ἄητον et hoc ex ἄετον ab ᾱ privativo et ἐτόϲ composito natum Il. Pr. 410. ad fr. *569. Ex Choerobosco, ubi eadem atque in Epim. omissis testimoniis leguntur, addidi extrema verba πολλάκιϲ γὰρ πλεονάζοντοϲ, de re cf. supra fr. 37. ad fr. 570. Scripsi pro ἀόλλω ἀέλλω et ἀελλήϲ addidi et pro οὐ κάτωθεν οὐκ ἀπῳδόν. ad fr. [569a]. Priorem particulam de ἐνίπτω Herodianeam esse ex fr. 569 consequitur, sed de ἐνίϲπω dubitari licet cf. Lob. ad Buttm. II p. 167.

571. E. M. 615, 8, St. B. 483,19: ὁδόϲ παρὰ τὸ ἕω τὸ πέμπω ἑδόϲ καὶ ὁδόϲ ἡ πεπατημένη τρίβοϲ.

572. Eustath. 110, 38: μονῆρεϲ ἐν τοῖϲ θηλυκοῖϲ ἡ χείρ, ἣ κλίνεται διχῶϲ ποτὲ μὲν διὰ τοῦ ε, ποτὲ διὰ τῆϲ εῑ διφθόγγου, ποτὲ δὲ κατὰ Ἡρωδιανὸν καὶ μετατεθείϲηϲ αὐτῆϲ εἰϲ η, ᾧ μαρτυρεῖ, φηϲίν, Ἀλκμὰν «ἐπ᾿ ἀριϲτερὰ χηρὸϲ ἔχων».

573. E. Or. 124, 27 : οἶδα: εἴδω ἐϲτὶ ῥῆμα βαρύτονον καὶ περιϲπώμενον δηλοῦν τὸ ἐπίϲταμαι· τοῦ εἴδῶ παρακείμενοϲ εἶδα καὶ τροπῇ τοῦ ε εἰϲ ο οἶδα κατ᾿ Αἰολεῖϲ. οὕτωϲ Ἡρωδιανόϲ.

574. Ep. Cr. l 118, 6: τὰ εἰϲ ηϲ ὅτε ἐπὶ γενικῆϲ εἰϲ ουϲ λήγει, οὐ

τὸν ἐνεργητικὸν παρακείμενον οἷον κερῶ κέκαρκα, δερῶ δέδαρκα, ϲπερῶ ἔϲπαρκα, κτενῷ ἔκταγκα, ϲτέλλω ἔϲταλκα· πρόϲκειται. «διϲύλλαβα» διὰ τὸ ἐγερῶ ἤγερκα. ἔτι δεῖ προϲθεῖναι καὶ χωρὶϲ τῶν διϲυλλάβων τῆϲ πρώτηϲ καὶ δευτέραϲ ϲυζυγίαϲ βαρυτόνων τῶν παραληγομένων τῷ ε· ταῦτα γὰρ τρέπουϲι τὸ ε εἰϲ ο κατὰ τὸν ἐνεργητικὸν παρακείμενον παρὰ τοῖϲ Ἀθηναίοιϲ οἷον λέγω λέξω λέλεχα κοινῶϲ καὶ λέλοχα Ἀττικῶϲ, πλέκω πλέξω πέπλεξα κοινῶϲ καὶ πέπλοχα Ἀττικῶϲ, ϲτέφω ϲτέψω ἔϲτεφα κοινῶϲ καὶ ἔϲτοφα Ἀττικῶϲ, πέμπω πέμψω πέπεμφα κοινῶϲ καὶ πέπομφα Ἀττικῶϲ, ϲτρέφω ϲτρέψω ἔϲτρεφα κοινῶϲ καὶ ἔϲτροφα Ἀττικῶϲ, βρέχώ βρέξω βέβρεχα βέβρεχα κοινῶϲ καὶ βέβροχα Ἀττικῶϲ. πρόϲκειται διϲύλλαβα διὰ τὸ ἐλέγχω ἐλέγξω ἤλεγχα.

572a. Theogn. 45, 20: τὸ τραπεζείτηϲ ἐπὶ τοῦ κυνόϲ, ἐπεὶ ἀπὸ τοῦ τραπεζεύϲ παρῆκται, διὰ τῆϲ ει γράφεται· τοῦτο δὲ παῤ Ἰβύκῳ εὕρηται κατὰ τροπὴν τῆϲ ει διφθόγγου εἰϲ η, ὥϲ φηϲιν Ἡρωδιανὸϲ ἐν τῇ καθόλου.

573a. E. Or. 160, 6: φειδωλόϲ οἷον φευγωλόϲ τίϲ ἐϲτιν, ὁ φεύγων τὸ δοῦναι. Ἡρωδιανὸϲ ἐν τῇ ὀρθογραφίᾳ.

574a. Eustath. 287, 20: ϲημείωϲαι, ὅτι τινὰ τῶν παλαιῶν ἀντιγράφων

ad fr. *571. Quum E. M. cum St. B. congruat, hoc frustulum Herodiano assignare non dubitavi. ad fr. 572. Diphthongi ει in η versae porro haec exempla, quae iam in superioribus memorata sunt, affero: κλείω ex κλείω Mon. 43, 29, ὄρηοϲ Λύκηοϲ Theogn. 51, χέρηϊ ex χέρειι Il. Pr. Α 80, ἀπειλήτην ex ἀπειλείτην supra fr. 272. ad fr. *574. Non plenum esse praeceptum ex Choer. 152 patet, ubi λέβηϲ ad fr. [574a]. Hoc Eustath. ex Ϲathol. sumpsit, sed Herodiani sententiam

τρέπουϲι Δωριεῖϲ Διοπείθηϲ, Εὐπείθηϲ· ὅτε δὲ εἰϲ ου ἔχει τὴν γενικήν, τρέπουϲιν οἷον παιδοτρίβηϲ παιδοτρίβου παιδοτρίβαϲ λέγουϲιν.

575. St. B. 207, 1: γήπεδον οἱ τραγικοὶ διὰ τοῦ α φαϲὶ δωρίζοντεϲ.

576. St. B. 329, 6: Ἰθώμη. τὸ ἐθνικὸν Ἰθωμαῖοϲ καὶ Ἰθωμαία καὶ Ἰθωμήτηϲ διὰ τοῦ η καὶ Δωρικῇ τροπῇ Ἰθωμάταϲ, ἀφ᾿  οὗ ὁ πολίτηϲ Ἰθωμάταϲ καὶ Ζεὺϲ Ἰθωμάταϲ.

557. St. B. 450, 4: Μῆλοϲ: ἔϲτι καὶ κώμη Ἀκαρνανίαϲ, ἧϲ τὸ ἐθνικὸν Μηλιεύϲ καὶ διὰ τοῦ ᾱ Δωρικῶϲ.

Τροιζῆνα προπαροξυτόνωϲ ἔγραψαν, οἷϲ καὶ Ἡρωδιανὸϲ ϲυνηγορεῖ ἐν τοῖϲ περὶ ταχυτῆτοϲ καὶ δηιοτῆτοϲ εἰπών, ὅτι ἡ Δωρὶϲ καὶ Αἰολὶϲ διάλεκτοϲ οὐδέποτε κατὰ γενικὴν περιττοϲύλλαβον τὸ η μετατιθέαϲιν εἰϲ ᾱ, εἰ μὴ βαρύνοιτο, Ἕλλην Ἕλλαν, Τροίζην Τροίζαν. ποιμήν δὲ κω λιμήν οὐκ ἂν ἐροῦϲι διὰ τοῦ ᾱ, ἐπεὶ ὀξυτονεῖται. ἐπὶ μέντοι μονοϲυλλάβων μετατιθέαϲι τὸ ϲφήξ καὶ μήν ϲφάξ λέγοντεϲ καὶ μάν. ϲεϲημείωται, φηϲίν, τὸ ἐϲθάϲ ὀξυνόμενον καὶ διὰ τοῦ ᾱ λεγόμενον παρὰ Πινδάρῳ ἐν Πυθιονίκαιϲ.

574b. Dichr. 296, 25: τὸ ᾱ πρὸ τοῦ β θέλει ϲυϲτέλλεϲθαι, εἰ μὴ κατὰ διάλεκτον εἴη γενομένη τροπὴ ἐκ τοῦ η εἰϲ ᾱ ὡϲ ἔχει τὸ ἡβήϲομεν ἁβάϲομεν.

574c. Dichr. 297, 5: τὸ ᾱ ἐπιφερομένου τοῦ μ ϲυϲτέλλεϲθαι θέλει κατ᾿  ἀρχήν, εἰ μὴ διαλέκτῳ εἴη κατὰ τροπὴν γενόμενον ὡϲ ἐπὶ τοῦ ἡμέρα ἁμέρα.

574d. Mon. 26, 13: τὸ ᾱ, εἰ ἔχοι ἐν ἐπιφορᾷ διπλαϲιαζόμενον τὸ λλ ἐν μιᾷ λέξει, ϲυϲτέλλεϲθαι φιλεῖ χωρὶϲ εἰ μὴ τροπή τιϲ εἴη τοῦ η εἰϲ ᾱ παρὰ διαλέκτῳ ἁλλόμην ἐκ τοῦ ἡλλόμην.

574e. Arcad. 22, 5: Ἑρμᾶϲ καὶ Ἀρτεμᾶϲ Δωρικόν.

574f. Dichr. 296, 20: τὸ νομιζόμενον Ἴωϲιν ἀνιηρόϲ πρότερόν ἐϲτι καὶ λοιπὸν τὸ ἀνιαρόϲ ὡϲ ἐδέξατο τροπὴν τὴν ἐκ τοῦ η ἔμεινεν ἐκτεινόμενον.

πένηϲ οἱ Δωριεῖϲ οὐ τρέπουϲι τὸ η εἰϲ ᾱ, τὸ δὲ Ἀτρείδηϲ Ὀρέϲτηϲ τρέπουϲιν Ἀτρείδαϲ Ὀρέϲταϲ, omissa sunt τὰ εἰϲ ηϲ κατὰ γενικὴν περιττοϲύλλαβα. pervertit, quem ex St. B. Τροιζήν acuisse comperimus. cf. Ahrens de dial. Dor. 136 not. 6, qui pro μήν scribendum esse χήν suspicatur, properea, ut videtur, quia Dorica vocabuli μήν species μείϲ est.

578. Choer. 347, 23: Ἡρωδιανὸϲ λέγει, τὰ εἰϲ ηρ μονοϲύλλαβα, μόνου μὲν ἀρϲενικοῦ γένουϲ ὄντα, φυλάττουϲι τὸ η ἐν τῇ γενικῇ οἷον θήρ θηρόϲ, φήρ φηρόϲ «φηρϲὶν ὀρεϲκῴοιϲιν» (Α 268) ἀντὶ τοῦ κενταύροιϲ, θηλυκοῦ δὲ γένουϲ ὄντα καὶ φυλάττουϲι τὸ η καὶ ϲυϲτέλλουϲι οἷον κήρ κηρόϲ (Ϲ 115), «κῆρα| δ’ ἐγὼ τότε δέξομαι» καὶ «τίω δέ μιν ἐν καρὸϲ αἴϲῃ» (Ι 378).

579. E. M. 155, 23: ἄϲμενοϲ: ἥδω τὸ εὐφραίνω, ὁ παθητικὸϲ παρακείμενοϲ ἧϲμαι, ἡ μετοχὴ ἡϲμένοϲ καὶ ἄϲμενοϲ τροπῇ τοῦ η εἰϲ ᾱ· τινὲϲ δὲ λέγουϲι, μὴ εἶναι μετοχήν, ὅτι πᾶϲαι αἱ τοῦ παρακειμένου μετοχαὶ παροξύνονται· πρὸϲ οὕϲ φαμεν, ὅτι λέγουϲιν οἱ τεχνικοὶ μετοχὴν εἶναι παρακειμένου ἀπὸ τοῦ ἥδω ἡϲμένοϲ, κατὰ ϲυϲτολὴν ἄϲμενοϲ καὶ ἅμα τῇ ϲυϲτολῇ ἀνεβίβαϲε τὸν τόνον καὶ προπαροξύνεται.

580. Choer. 629, 6, Anecd. Par. III 335, 20: τὸ η εἰϲ ᾱ τρέπεται. ἐν τῷ δευτέρῳ ἀορίϲτῳ κατὰ τὴν παραλήγουϲαν, εἰϲ ᾱ δὲ ϲυϲτελλόμενον διὰ τὸ τὸν δεύτερον ἀόριϲτον βραχείᾳ θέλειν παραλήγεϲθαι, λήθω ἔλαβον, μήθω ἔμαθον, πρήθω ἔπραθον, φήγω ἔφαγον, λήθω ἔλαθον, πήθω ἔπαθον, δήκω ἔδακον, λήχω ἔλαχον, τήκω ἔτακον, πλήϲϲω ἔπλαγον, ἐξ οὗ τὸ ἐπλάγην πρὸϲ διάφορον ϲημαινόμενον, εἰ μὲν γάρ τιϲ ϲωματικῶϲ πλήϲϲεται, ἐπλήγην, εἰ δὲ ψυχικῶϲ, ἐπλάγην. ἀμέλει ὁ ποιητήϲ, ἐπειδὴ ἐπὶ τῆϲ ψυχικῆϲ διαθέϲεωϲ κατεπλήγη εἶπε διὰ τοῦ η διὰ τὴν ἀνάγκην τοῦ μέτρου, τούτου χάριν προϲέθηκε τὸ φίλον ἦτορ «κατεπλήγη φίλον ἦτορ» (Γ 31), ἵνα μὴ διὰ τῆϲ γραφῆϲ τοῦ η νομιϲθῇ ἐπὶ ϲωματικῆϲ διαθέϲεωϲ κεῖϲθαι.

581. Choer. 272, 34: οἱ Αἱολεῖϲ ἔχουϲιν ἔθοϲ πολλάκιϲ ϲυϲτέλλειν τὸ

579a. E. Or. 108, 26: λαγών εἴρηται παρὰ τὸ λήγειν. Ἡρωδιανὸϲ ἐν τῇ ὀρθογραφίᾳ.

581a. Il. Pr. Ξ 172: δαϲυντέον τὸ ἑδανῷ. τὸ γὰρ ἡδύ βούλεται ϲημᾶ-

ad fr. *579. In technicis, qui hic nominantur, praecipue est Herodianus, quem ἄϲμενοϲ ex ἡϲμένοϲ sicut ἄλμενοϲ ex ἡλμένοϲ natum putasse ex Io Alex. 22, 10 scimus. De omisso augmento cf. Il. Pr ψ 70 ἀκήδειϲ: ἄμεινον βαρύνειν, ὡϲ ἐνόειϲ τῆϲ ἀρχούϲηϲ ϲυϲταλείϲηϲ ποιητικῶϲ, ὡϲ γὰρ ἤκουϲα ἄκουϲα, καὶ ἠκήδειϲ ἀκήδειϲ. ad fr *580 Hoc ab Herodiano profectum esse comprobat notatio E. Or, 57 eo loco, quo plura Herodianea proferuntur, proposita: ἔκπαγλοϲ μετάθεϲιϲ. ἔκπλαγον γάρ ἐϲτι παρὰ τὸ ἐκπλήϲϲω, ὅθεν τὸ «ἡνίοχοι δ’ ἔκπληγεν» (Ϲ 225). τροπὴ δὲ ἐπὶ τούτου ἐϲτὶ τοῦ α εἰϲ η. παρὰ γὰρ τὸ πλήϲϲω. ἐπὶ μὲν ψυχικοῦ πάθουϲ διὰ τοῦ ᾱ, ἐπὶ, δὲ ϲωματικοῦ διὰ τοῦ η οἷον «ἐπλήγην» τὸ λαβεῖν τραῦμα. ἐπλάγην δ’ ἐπὶ ψυχῇ. ad fr. *581. cf. Ahrens de dial. Aeol. p. 14 not. 16 et p. 114 not. 5, cum

η εἰϲ τὸ ἐν τῇ κλητικῇ καὶ ἀναβιβάζειν τὸν τόνον οἷον ὁ τριβολετήρ ὦ τριβόλετερ Αἰολικῶϲ (ἔϲτι δὲ εἶδοϲ ἀκάνθηϲ). τότε δὲ ϲυϲτέλλουϲι τὸ η εἰϲ τὸ ε ἐν τῇ κλητικῇ, ἡνίκα μὴ μακρᾷ παραλήγεται οἷον ὁ τριβολετήρ ὦ τριβόλετερ. ἡνίκα δὲ μακρᾷ παραλήγεται, οὐ ϲυϲτέλλουϲι τὸ η εἰϲ ε ἐν τῇ κλητικῇ οἷον ὁ χρηϲτήρ. τοῦτο γὰρ μακρᾷ παραληγόμενον οὐ ϲυϲτέλλει τὸ η εἰϲ ε ἐν τῇ κλητικῇ παρὰ τοῖϲ Αἰολεῦϲι. τὸ οὖν ϲῶτερ μακρὰν ἔχον τὴν παραλήγουϲαν οὐ δύναται ϲυϲταλῆναι παρὰ τοῖϲ Αἰολεῦϲι· διὰ τοῦτο ψευδαιολικόν ἐϲτι καὶ οὐ κυρίωϲ Αἰολικόν.

582. Ep. Cr. l 416, 23 (E. M. 777, 46, E. Gud. 541): ὑπεμνήμυκε: «πάντα δ’ ὑπεμνήμυκε» (Χ 491). γίνεται παρὰ τὸ ἠμύω τὸ κατακλίνω

ναι. γίνεται τέ τινα ἀπὸ ῥημάτων διὰ τοῦ ᾱνοϲ παραγόμενα ὀξύτονα, ἅπερ τὴν τρίτην ἀπὸ τέλουϲ ἔχει βραχεῖαν, ἢ αὐτόθεν ἀπὸ τῶν ῥημάτων μετειληφότα, ὡϲ ἀπὸ τοῦ ἄγω ἀγανόϲ, ϲτέγω ϲτεγανόϲ, ἢ ἐκ τῆϲ μακρᾶϲ τῆϲ κατὰ τὰ ῥήματα εἰϲ βραχεῖαν μεθιϲτάμενα, ὡϲ παρὰ τὸ ἵκω ἱκανόϲ καὶ παρὰ τὸ πείθω πιθανόϲ, τρώγω τραγανόϲ, εἴδω ἰδανόϲ· «ϲὰϲ ἰδανὰϲ χάριταϲ» ὁ Καλλίμαχοϲ. οὕτωϲ οὖν καὶ παρὰ τὸ ἥδω τὸ ἑδανόϲ γένοιτ’ ἂν τοῦ η εἰϲ ε τραπέντοϲ διὸ δαϲυντέον τὴν λέξιν. μὴ ἄρα ἐπιζητείτωϲαν πόθεν τὸ ε ἐγένετο. ὁ γὰρ χαρακτήρ, ὡϲ ἔφαμεν, τὴν βραχεῖαν ἀϲπάζεται.

581b. Arcad. 61, 3: τὰ εἰϲ μοϲ ὑπερδιϲύλλαβα παραληγόμενα τὸ ε προπαροξύνεται Τήλεμοϲ Ἔχεμοϲ ἄνεμοϲ. τὸ δὲ θελεμόϲ ἀπὸ τοῦ θελημόϲ ὀξύνεται.

581c. Il. Pr. Α 77: ἠμέν: κεῖται ἀντὶ τοῦ ἠμήν, ὅπερ ἐϲτὶν ὁρκικὸν ἐπίρρημα, ὅπερ ὁ ποιητὴϲ ἀεὶ διὰ τοῦ ε προφέρεται «ἠμὲν τοὺϲ ἵππουϲ τε καὶ ἄρματα» (Κ 322) «ἠμὲν ἐμοὶ δώϲειν (Il. Ξ 275).

581d. Mon. 14, 18: ἠχέειϲ, βρομέειϲ κατὰ ποιητικὴν ϲυϲτολὴν τὸ ἑ παραλήγεται.

582a. IL. Pr. Λ 192: ἄλεται: ϲυϲτολὴ ἐγένετο ἢ μεταβολὴ ἐγκλίϲεωϲ.

quo pro τριβολέτηρ scripsi τριβολετήρ oxytonos de vocabulo ipso cf. Hermann Op. VI 1, 131, Lob. Proll. p. 131 not. 5. ad fr. *582. De systole, quae fit in verbis ab ε incipientibu omisso aug- ad fr. [581 b]. Ei canoni, quo vocabula tertiam ab ultima syllabam longam habentia etiam paenultimam productam habere iubentur, contrarium dicit Herod. Dichr. 294, πενθερόϲ, sed eum addidisse id minus mirandum esse, quum ipsum appellativum, reliqua ut πνιγηρόϲ ἀνθηρόϲ τολμηρόϲ πενθηρόϲ adiectiva sint, probabiliter suspicatur Lehrsius l. c. ad fr. [582a]. cf. Il. Pr. Θ 18: εἴδετε: ὡϲ λέγετε. ἢ γὰρ ϲυϲτολὰϲ μὲν τὰ τοιαῦτα παραληπτέον ἢ ἐναλλαγὰϲ ἐγκλίϲεων ὡϲ τὸ «ὅθ᾿ ἡδέϊ λέξεται ὕπνῳ» (Il. Δ 131), «ὄφῤ εὖ πᾶϲαι εἴδετ᾿ ἀκούουϲαι» (Il. Ϲ 52) κτλ.

καὶ καταπίπτω, οὖ ὁ παρακείμενοϲ ἤμυκα, ὁ Ἀττικὸϲ ἀναδιπλαϲιαϲμὸϲ ὤφειλεν εἶναι ἠμήμυκα. ἀλλ’ ἐπειδὴ οἱ Ἀττικοὶ παρακείμενοι πάντωϲ ἀπὸ βραχείαϲ ἄρχεϲθαι βούλονται ὡϲ ἐν τῷ ἀρήροκα, ἐλήλυθα, ὀμώμοκα, ἐλήλακα, κἀνταῦθα τὸ η ϲυϲτείλαϲ εἰϲ ε ἐποίηϲε τὸ ἐμήμυκα, ὅπερ ὁ ποιητὴϲ ἴϲωϲ διὰ τὸ μέτρον πλεονάϲαϲ τὸ ν πεποίηκε τὸ ὑπεμνήμυκε, ὥϲτε ἡ μὲν τοῦ η ϲυϲτολὴ εἰϲ τὸ ε διὰ τὸν Ἀττικὸν παρακείμενον γέγονεν , ἡ δὲ προϲθήκη τοῦ ν τῆϲ ποιητικῆϲ ἕνεκα χρείαϲ.

583. Ep. Cr. I 358, 20, E. Gud. 469, 46, E. M. 662, 14: πἐποϲθε: ὁ Ἡρωδιανὸϲ ἀπὸ τοῦ πήθω τὸ πανθάνω ὁ μέλλων πήϲω πέπηκα πέπηϲμαι πεπήϲμεθα πέπηϲθε καὶ ϲυϲτολῇ τοῦ η εἰϲ ο πέποϲθε.

582b. Choer. 624, 17: πονῶ πονήϲω καὶ πονέϲω πρὸϲ διάφορον ϲημαινόμενον. ὁ γὰρ πονῶν ἢ ϲωματικῶϲ πονεῖ ἢ ψυχικῶϲ· καὶ εἰ μὲν ϲωματικῶϲ, πονέϲω διὰ τοῦ ε, εἰ δὲ ψυχικῶϲ, πονήϲω διὰ τοῦ η. διὰ τοῦτο ϲημειούμεθα παρὰ Ἀριϲτοφάνει (Pac. 820) «ἐγὼ δέ τοι πεπόνηκα κομιδῇ τὼ ϲκέλη», ἐπεὶ ϲωματικῶϲ λεχθὲν διὰ τοῦ η προηνέχθη.

582c. E. M. 69, 18: ἁλμυρόν. ὥϲπερ παρὰ τὸ τόλμη τολμηρόϲ καὶ ἄτη ἀτηρόϲ, οὕτω καὶ παρὰ τὸ ἅλμη ἁλμηρόϲ καὶ τροπῇ τοῦ η εἰϲ υ ἁλμυρόϲ ὡϲ τηρόϲ τυρόϲ. ἢ κυρίωϲ τίθεται ἡ λέξιϲ ἐπὶ τῶν εἰϲ ἅλα μυρομένων ποταμῶν, ὅ ἐϲτιν ἐκχεομένων. ὥϲτε οὐ τροπὴ κατὰ Ἀπολλώνιον. Μεθόδιοϲ.

mento cf. Il. Pr. Ω 388 ἔνιϲπεϲ: ὡϲ ἔδραμεϲ ἔϲτι γὰρ ὁριϲτικὸν ἐκ τοῦ ἤνιϲπεϲ τὴν ἀρχὴν ϲυϲτείλαντοϲ. Λ 75 τὸ πάρεϲαν ἐκ τοῦ παρῆϲαν ἐγένετο. ad fr. 583. Eustathius ad Od. κ 465 p. 1663, 12 τὸ πέποϲθε οἱ μὲν ἐκ τοῦ πήθω τὸ πανθάνω παράγουϲιν ἀκολουθοῦντεϲ Ἡρωδιανῷ λέγοντεϲ, ὅτι καθὰ λήχω τὸ λαγχάνω οὗ παρακείμενοϲ τροπῇ τοῦ η εἰϲ ο λέλοχε καὶ προϲλήψει τοῦ ν λέλογχα, οὕτω καὶ πήθω πέποθα, οὖ παθητικὸν πρὶν ἢ προϲληφθῆναι τὸ ν πέποθε (scr. pro πεπόθατε) καὶ πλεοναϲμῷ τοῦ ϲ πέποϲθε. Hi igitur quamvis ab eodem πήθω repetentes tamen aliter explicaverunt atque Herodianus, ex πέποθα passivum πέπομαι fingentes, unde cum ϲ pleonastico πέποϲθε feret. Perfectum activi πέπονθα sic Herodianus explicavit ut Ep. Cr. I 376, 1 traditur: τινὲϲ (ut Herodianus ap. Eustath. 1687, 12) λέγουϲιν παρὰ τὸ πήθω τὸ πάϲχω, οὖ ὁ β΄ ἀόριϲτοϲ ἔπαθον ὡϲ λήθω ἔλαθον, μήθω ἔμαθον τούτου τοῦ πήθω ὁ παρακείμενοϲ πέπηθα, εἶτα τροπῇ τοῦ η εἰϲ ο καὶ πλεοναϲμῷ τοῦ ν πέπονθα. ad fr. [582b]. Hoc comparatur a Ϲhoer. cum ἐπλήγην et ἐπλάγην atque ut illud ab Herodiano depromptum videtur, fortasse ex Rhematico, ad fr. [582c]. Methodius, qui saepius Herodianum exscripsit, etiam hoc ex eo transtulisse videtur, sic ut sententiae ab Herodiano prolatae auctorem subtraxerit et alterius tantum ab ipso Herodiano laudatae inventorem nominaverit. Priorem sententiam etiam Choerob. 569, 6 (Cram. An Ox. IV 227, 15) pronunciat. τυρόϲ in E. M. 772, 6 sic explicatur τυρόϲ παρὰ τὸ τηρεῖν κατὰ τροπήν. γάλα γὰρ τηρούμενόν ἐϲτιν ὀ τυρόϲ.

584. Ep. Cr. I 375, 9: πέπτωκα: ἀπὸ τοῦ πτῶ πέπτηκα καὶ ὥϲπερ ἀπὸ τοῦ οἰχῶ οἰχήϲω ᾤχηκα καὶ κατὰ μεταβολὴν τοῦ η εἰϲ ω ᾤχωκα — Ὅμηροϲ «παρῴχωκε δὲ πλέων νύξ (Κ 352), οὕτωϲ καὶ ἀπὸ τοῦ πέπτηκα πέπτωκα.

585. Ep. Cr. I 390, 1, E. M. 375, 46: ϲυνοχωκότε (Β 218)· ἔϲτι μετοχὴ πρώτηϲ ϲυζυγίαϲ τῶν περιϲπωμένων. ἐκ τοῦ ϲυνέχω ϲύνοχοϲ ϲυνοχῶ παραϲύνθετον. ὁ μέλλων ϲυνοχήϲω, ὁ παρακείμενοϲ ϲυνώχηκα καὶ τροπῇ τοῦ η μακροῦ εἰϲ ω μακρὸν γίνεται ϲυνώχωκα, ἡ μετοχὴ ϲυνωχωκώϲ ϲυνϲχωκότοϲ· καὶ ϲυϲτολῇ Ἰωνικῇ ἢ ποιητικῇ γίνεται ἡ εὐθεῖα τῶν δυϊκῶν ϲυνοχωκότε.

586. E. M. 675, 29: πλειάρειν: τὸν γὰρ πλήρην οὗτοϲ (quis?) ἔφη πλειάρειν. οἱ γὰρ Αἰολεῖϲ τὸ η εἰϲ εῑ δίφθογγον μεταβάλλουϲι· τὸ γὰρ πένηϲ πένειϲ λέγουϲιν. περὶ παθῶν.

587. Choer. 152, 28: τινὲϲ θέλουϲι τὸ ἀγκυλοχείληϲ εἶναι ϲύνθετον ἀπὸ τοῦ χηλή τοῦ θηλυκοῦ ὀνόματοϲ, ὅπερ ϲημαίνει τὸν ὄνυχα, ἵνα ᾖ ἀγκυλοχήληϲ διὰ τοῦ η καὶ κατὰ τροπὴν Βοιωτικὴν τοῦ η εἰϲ τὴν εῑ δίφθογγον γίνεται ἀγκυλοχείληϲ διὰ τῆϲ εῑ διφθόγγου, ἔθοϲ γὰρ ἔχουϲιν οἱ Βοιωτοὶ πολλάκιϲ τὸ η εἰϲ τὴν εῑ δίφθογγον τρέπειν. τὸ γὰρ Λάχηϲ Λάχειϲ λέγουϲι διὰ τῆϲ εῑ διφθόγγου καὶ τὸ λέβηϲ λέβειϲ ὁμοίωϲ.

586a. Arcad. 71, 22: τὸ καυϲτειρόϲ ἀπὸ τοῦ η ἐτράπη εἰϲ εῑ.

586b. Arcad. 92, 24: οἱ Βοιωτοὶ τὸ η τῶν εἰϲ ηϲ εἰϲ εῑ τραπέντεϲ ὀξύνουϲιν αὐτά, εὐγενείϲ ἀντὶ εὐγενήϲ, ἀγενείϲ ἀντὶ ἀγενήϲ.

586c. Theogn. 41, 27: οἱ Βοιωτοὶ πολλὴν ἴϲαϲι τὴν εῑϲ κατάληξιν, καθὸ παῤ αὐτοῖϲ εἴωθε τὸ η εἰϲ τὴν εῑ δίφθογγον τρέπεϲθαι· τὸ γὰρ πένηϲ πένειϲ γράφουϲι διὰ τῆϲ εῑ διφθόγγου καὶ τὸ πατήρ καὶ μήτηρ παῤ αὐτοῖϲ διὰ τῆϲ εῑ διφθόγγου.

ad fr. *584. Pro iis, quae scripta sunt in Epim. ἀπὸ τοῦ πετῶ πετήϲω πεπέτηκα καὶ ϲυγκοπῇ πέπτηκα, exhibui veram Herodiani sententiam, quae in E. M. 176, 49 tradita est (cf. supra fr. 186). ad fr. 586 cf. Ahrens de dial. Aeol. p. 183 not. ad fr. [586a]. cf. Theogn. 71, 25 καυϲτειρόϲ — ἐτράπη παρὰ Βοιωτοῖϲ εἰϲ τὴν ε δίφθογγον, εἴγε παῤ αὐτοῖϲ ἠγνόηται ή διὰ τοῦ η γραφὴ· διὸ καὶ τὸ πένηϲ, πονηρόϲ, ἥρωϲ παῤ ἡμῖν διὰ τοῦ η γραφόμενα παῤ αὐτοῖϲ διὰ τῆϲ εῑ διφθόγγου γράφονται.

ἔϲτιν ἀντιθεῖναι τοῖϲ λέγουϲι τὸ ἀγκυλοχείληϲ παρὰ τὸ χηλή οὕτωϲ· οἱ Βοιωτοὶ τρέπουϲι τὸ η εἰϲ τὴν εῑ δίφθογγον, ἡνίκα μὴ τρέπεται τὸ η εἰϲ ᾱ παρὰ τοῖϲ Δωριεῦϲιν οἷον τὸ λέβηϲ καὶ πένηϲ οἱ Βοιωτοὶ διὰ τῆϲ εῑ διφθόγγου γράφουϲι λέβειϲ καὶ πένειϲ λέγοντεϲ, ἐπειδὴ ἐπὶ τούτων οὐ τρέπουϲι τὸ η εἰϲ ᾱ οἱ Δωριεῖϲ. τὸ δὲ Ἀτρείδηϲ καὶ Ὀρέϲτηϲ, ἐπειδὴ τρέπουϲιν οἱ Δωριεῖϲ τὸ η εἰϲ ᾱ καὶ λέγουϲιν Ἀτρείδαϲ Ὀρέϲταϲ, οὐ τρέπουϲιν οἱ Βοιωτοὶ εἰϲ τὴν εῑ δίφθογγον τὸ η. εἰ ἄρα οὖν τὸ χηλή λέγεται παρὰ τοῖϲ Δωριεῦϲι χολά κατὰ ζτροπὴν Δωρικὴν τοῦ η εἰϲ ᾱ, ὡϲ παῤ Εὐριπίδη ἐν Φοινίϲϲαιϲ (1032) «χαλαὶϲί τ’ ὠμοϲίτοιϲ» δηλονότι οὑ δύνανται αὐτὸ ποιῆϲαι οἱ Βοιωτοὶ διὰ τῆϲ εῑ διφθόγγου κατὰ τροπὴν τοῦ η εἰϲ τὴν εῑ δίφθογγον. οὐκ ἄρα οὖν τὸ ἀγκυλοχείληϲ ϲύνθετόν ἐϲτιν ἀπὸ τοῦ χηλή, ἀλλ’ ἔϲτι παραϲύνθετον ἀπὸ τοῦ ἀγκυλόχειλοϲ ϲυνθέτου ἀπὸ τοῦ χεῖλοϲ.

588. Choer. 870, 6: ἔϲτιν θήϲω ὁ μέλλων καὶ τέθηκα ὁ παρακείμενοϲ διὰ τοῦ η ὥϲπερ ποιήϲω πεποίηκα καὶ κατὰ τροπὴν Βοιωτικὴν τοῦ η εἰϲ τὴν εῑ δίφθογγον γέγονε τέθεικα διὰ τῆϲ εῑ διφθόγγου ὥϲπερ ἥρωεϲ εἵρωεϲ· οὕτωϲ δὲ καὶ ἐπεκράτηϲε γράφεϲθαι.

589. E. M. 250, 18. δαύω τὸ καίω παρὰ Ϲιμωνίδῃ «μηρίων δεδαυμένων» παρὰ τὸ δαίω τὸ καίω τροπῇ τοῦ ῑ εἰϲ ῡ.

588a. E. M. 452, 33: ἀπὸ τοῦ μνῶ μνήϲω καὶ θνῶ θνήϲω γίνεται θνήϲκω καὶ μνήϲκω· καὶ οὐκ ἔχει τὸ ῑ. οἱ δὲ λέγουϲι ϲὺν τῷ ῑ, ὅτι οἱ Αἰολεῖϲ θναίϲκω καὶ μναίϲκω λέγουϲι διὰ τῆϲ ᾱῑ διφθόγγου. ἀλλ’ ἰδοὺ τὸ Ἡϲίοδοϲ καὶ ἡμίονοϲ Αἱϲίοδοϲ καὶ αἰμίονοϲ λέγουϲιν, ἀλλ’ ὅμωϲ οὐκ ἔχει τὸ ῑ. ἡ μέντοι παράδοϲιϲ ἔχει τὸ ῑ ἴϲωϲ ἐκ τοῦ λέγειν τοὺϲ Αἰολεῖϲ θναίϲκω καὶ μναίϲκω.

ad fr. *588. In Hort. Adonid. ap. Ahrens p. 182 hie locus plenius profertur pariter atque ap. La Roche παρεκβολαὶ τοῦ μεγάλου ῥήματοϲ ἐκ τῶν Ἡρωδιανοῦ p. 32 πόθεν δῆλον ὅτι τὸ τέθεικα Βοιωτικόν ἐϲτιν; ἐπειδὴ οἱ Δωριεῖϲ τὸ η ὅπερ οὐ τρέπουϲιν εἰϲ ᾱ, οἱ Βοιωτοὶ τρέπουϲιν εἰϲ τὴν εῑ δίφθογγον. τὸ δὲ τρεπόμενον εἰϲ ᾱ παρὰ Δωριεῦϲιν οἱ Βοιωτοὶ εἰϲ τὴν εῑ δίφθογγον οὐ τρέπουϲιν οῐον ἐν τῷ ἥρωεϲ ἐπειδὴ οἱ Δωριεῖϲ οὐ τρέπουϲι τὸ η εἰϲ ᾱ. οὐδὲ γάρ φαϲιν ἅρωεϲ — οἱ Βοιωτοὶ τρέποντεϲ τὸ η εἰϲ τὴν εῑ δίφθογγόν φαϲιν εἵρωεϲ, ἐν δὲ τῷ ἡδύ, ἐπειδὴ τρέπουϲιν οἱ Δωριεῖϲ τὸ η εἰϲ ᾱ ὡϲ Θεόκριτόϲ (I 1) φηϲιν «ἁδύ τι τὸ ψιθύριϲμα» οὐ τρέπουϲιν οἱ Βοιωτοὶ εἰϲ τὴν εῑ δίφθογγον οὐδὲ γάρ φαϲιν εἱδύ διὰ διφθόγγου οὕτωϲ οὖν καὶ ἐνταῦθα, ἐπειδὴ οἱ Δωριεῖϲ ἐπὶ τοῦ τέθηκα οὐ τρέπουϲι τὸ η εἰϲ ᾱ, τούτου χάριν οἱ Βοιωτοὶ τρέπουϲιν αὐτὸ εἰϲ τὴν εῑ δίφθογγον. ad fr. *589. Paullo ante in E. M. dictum est Herodianum tradere δαύω τὸ κοιμῶμαι semel apud Sapph. reperire. ad fr. [588 a]. hoc fragmentum ex Herodiani orthographia derivatum est, cf. supra fr. 38 et Ahrens de dial. Aeol. p. 96.

590. Choer. 546, 19: ἔϲτι κλαίω καὶ κλαύϲω καὶ καίω καύϲω· καὶ ἐπειδὴ ταῦτα κατὰ τὸν μέλλοντα ἔτρεψαν τὸ ῑ εἰϲ ῡ, τούτου χάριν καὶ ὁ παρακείμενοϲ διὰ τῆϲ ᾱῡ διφθόγγου ἐγένετο οἷον κέκλαυκα.

591. Choer. Orth. 241, 4: ὄξιόν ἐϲτι ζητῆϲαι, εἰ τὸ νηλήτηϲ ἀπὸ τοῦ ἀλιτεῖν γέγονε, τὸ δὲ ἀλιτεῖν διὰ τοῦ ῑ γράφεται, πῶϲ τὸ νηλήτηϲ διὰ τοῦ η γράφεται; ἔϲτιν οὖν εἰπεῖν, ὅτι ἐτράπη Αἰολικῶϲ τὸ ῑ εἰϲ τὸ η. οὕτωϲ γὰρ τὸ ἀκτῖνεϲ καὶ τὸ ψιμύθιον διὰ τοῦ η προφέρονται οἱ Αἰολεῖϲ.

592. Ep. Cr. I 145, 9: ἐϲτιν ὅτε ἐν ϲυνθέϲει τὸ ῑ εἰϲ τὸ η τρέπεται, ἐπήβολοϲ· οὐ γὰρ ῥητὸν ἐπίβολοϲ καὶ ἐπιετανόϲ ἔτοϲ γὰρ καὶ ἐπηετανόϲ· οὐ γὰρ παρὰ τὸ ταναόϲ, ὥϲ τινεϲ, ἐπεὶ πλείονα οὗτοι διδόαϲι πάθη ἐπιταναόϲ ἐπιεταναόϲ ἐπηετανόϲ.

593. Ep. Cr. I 47, 28: οἱ Αἰολεῖϲ τὴν ὑπό ὑπά λέγουϲι καὶ τὴν ἀπό ἀπό, ἴϲωϲ ἵνα καὶ τὸ ῡ ληκτικὸν γένηται προθέϲεωϲ ὡϲ τὸ ᾱ καὶ ῑ.

594. St. B. 227, 15: Ἑρμιών ἀπὸ τοῦ τὸν Δία καὶ τὴν Ἥραν ἐνταῦθα ἀπὸ Κρήτηϲ ἀφικομένουϲ ὁρμιϲθῆναι καὶ τροπῇ τοῦ ο εἰϲ ε, ὅθεν καὶ. ἱερὸν Ἥραϲ παρθένου ἦν ἐν αὐτῇ.

595. E. M. 59, 58: ἀλετρίβανοϲ ὁ τριβεύϲ παρὰ τὸ τρίβειν τοὺϲ ὅλαϲ· ἁλοτρίβανοϲ οὖν καὶ ἁλετρίβανοϲ κατὰ τροπὴν ὡϲ κελαινοφήϲ καὶ κελαινεφήϲ ἀπὸ τοῦ κελαινόν καὶ φῶ· οὐ γὰρ ἀπὸ τοῦ νέφοϲ.

596. Ep. Cr. I 338, 33: πρηνήϲ: ϲύνθετον παρὰ τὴν πρό καὶ παρὰ τὸ νῶ, οὗ παραγωγὸν νεύω, ῥηματικὸν ὄνομα προνήϲ καὶ ἐν ἐπεκτάϲει πρηνήϲ ὁ πρόϲω νενευκώϲ· γέγονε δὲ μεταβολὴ τοῦ ο εἰϲ η ὥϲπερ προών πρηών, οὕτωϲ καὶ προνήϲ πρηνήϲ καὶ ὀλιγοπελίη ὀλιγηπελίη καὶ θαλαμοπόλοϲ θαλαμηπόλοϲ καὶ αἱμοπότηϲ αἱμηπότηϲ.

597. Ep. Cr. l 63, 26: παρὰ τὸ ὄψομαι ἐξέπιπτε ῥηματικὸν ὄψοϲ καὶ κατὰ μεταβολὴν τοῦ ο εἰϲ τὸ ῡ ὕψοϲ, ἔνθεν ἔϲτιν ἰδεῖν πάντα· τὸ δὲ ad fr. *591 cf. Ahrens de dial. Aeol. p. 95. ad fr. *592. pro πλειόνων scripsi πλείονα; dictio πλείω πάθη διδόαϲι Herodiani memoriam excitat. ad fr. *593. cf. Ahrens de dial. Aeol. p. 75 not. 3 et supra fr. 77. ad fr. *594, Aliter E. 54. 376. 44 Ἑρμιόνη ὄνομα πόλεωϲ. παρὰ τὸ εἵρω τὸ ἁρμόζω, ἀφ’ οὖ Ἑρμῆϲ Ἑρμιών καὶ παραγωγὸν Ἑρμιόνη. ad fr. *595. pro φῶϲ scripsi φῶ cf. supra fr. 261. de αἰέλουροϲ pro αἰόλουρο diani supra fr. 154. ad fr. *597 de ὕψοϲ ex ὄψοϲ nato cf Mon. 22, 5, cui loco nostrum simillimum ῡ πρὸ τοῦ διπλοῦ οὐδέποτε εὑρίϲκεται, εἰ μὴ μόνον ἐν τῷ ὕψοϲ· ἔνθεν οἱ Αἰολεῖϲ ἀναλογώτεροί εἰϲι ἴψοϲ λέγοντεϲ καὶ «κατ᾿ ἰψηλῶν ὀρέων» ἀποϲώζοντεϲ καὶ τὸ ἴδιον τοῦ πνεύματοϲ· γίνεται δὲ καὶ τὸ ῡ μεταβολῇ τοῦ ο εἰϲ τὸ υ ὡϲ ἐν τῷ «κειμένω ἐν νεκύων ἀγύρει» (Π 661) καὶ «μεθ’ ὁμήγυριν ἄλλων» (Υ 142)· ἀγορά γὰρ ἦν καὶ ἄγυριϲ, καὶ παρὰ τοῖϲ Αἰολεῦϲιν εὑρίϲκομεν τὸ μόγιϲ μύγιϲ, τότε τύτε, «ἐπαϲϲύτεραι Δαναῶν κίνυντο φάλαγγεϲ» (Δ 427)· ἐπαϲϲότεραι γὰρ ὤφειλεν εἶναι τὸ γὰρ ἁπλοῦν ἀϲϲότεροϲ. τὸ γοῦν ὀφειλόμενον τῷ ϲχήματι ἀπέδωκεν ὁ ποιητὴϲ εἰπὼν «ἀϲϲοτέρω καθίϲαϲα παρὰ πυρί» (ρ 572).

598. Ep. Cr. I 327, 27. οὐδὲν εἰϲ μᾱ οὐδέτερον ἔχει δύο ο· ἀναλόγωϲ οὖν οἱ Αἰολεῖϲ ὄνυμα λέγουϲιν ὁμοίωϲ τῷ ἔλυμα, ἔρυμα· ἐν τῇ ϲυνθέϲει δὲ τρέπει τὸ πρῶτον ο εἰϲ ω καὶ τὸ δεύτερον ο εἰϲ ῡ ὁμώνυμον· γίνεται δὲ παρὰ τὸ νέμω ῥηματικὸν ὄνομα νόμα τὸ ἐπιμεριζόμενον ἑκάϲτῳ καὶ νέμον τὴν ϲημαϲίαν, προϲόδῳ τοῦ ο ὄνομα.

599. E. M. 280, 6: Διώνυϲοϲ κατ’ ἔκταϲιν ἀεὶ δέ ἐϲτιν ἡ ἔκταϲιϲ (Ἡρωδιανόϲ) παρὰ τῷ ποιητῇ διὰ τοῦ ω μεγάλου καὶ τοῦ υ μακροῦ ὡϲ τὸ «Διωνύϲοιο τιθήναϲ» (Ζ 132) καὶ «Διώνυϲοϲ δὲ φοβηθείϲ» (ibid. 135).

600. St. B. 171, 16. Βιϲτονία: τὸ ἐθνικὸν Βιϲτών τὸ θηλυκὸν Βιϲτονίϲ· ἐκτέταται δὲ καὶ λέγεται Βιϲτωνίϲ διὰ τοῦ ω καὶ Βιϲτώνιοϲ ποιητικῶϲ.

601. Choer. 830, 11: τετριγῶτεϲ παρὰ τῷ ποιητῇ διὰ τοῦ ω ἔχει τὴν παραλήγουϲαν μὴ ὂν κατὰ κρᾶϲιν ἀπὸ γὰρ τοῦ τρίζω ἐνεϲτῶτοϲ γέγο-

601a. Mon. 26, 31: δεῦρο: οὐδὲν εἰϲ ο λήγει ἐπίρρημα ὑπὲρ μίαν ϲυλλαβήν, ἀλλὰ μόνον τὸ δεῦρο. ὅπερ εὕρηται παρὰ τῷ ποιητῇ ἅπαξ κατ’ ἐπέκταϲιν εἰϲ ω ἐν τῷ «ἦ δεύρω μὲν ἕποντο» (Γ 240). παραιτοῦμαι γὰρ τὴν διάφορον ἀνάγνωϲιν. παρὰ δὲ τοῖϲ Αἰολεῦϲι καὶ δεῦρυ διὰ τοῦ ῦ.

limum dicit Lehrsius cf. etiam E. Or. 158, 7. de ἄγυριϲ ex ἀγορά orto cf. Arcad. 34, 13; E. M. 14, 28. de ἐπαϲϲύτερον Mon. 21, 26. — pro Κυρηναῖοϲ scripsi ποιητήϲ nisi forte Callimachi locus excidit. ad fr. *598. cf. Mon. 29, 12 et quem citat Lehrsius, Choer. 368, 7. ad fr. *599. cf. Ep Cr. I 204, 1 γίνεται πολλάκιϲ ἔκταϲιϲ τοῦ ο ὡϲ τὸ ὠλεϲίκαρποϲ καὶ «μήϲτωρε φόβοιο» (Ε 272) καὶ Διώνυϲοϲ καὶ «θεοὶ δωτῆρεϲ ἑάων» (θ 235) Ἀττικῶϲ; p. 375, 5 τὰ ἀπὸ τῶν εἰϲ μῑ γινόμενα ὀνόματα οὐ θέλουϲι μακρᾷ παραλήγεϲθαι οἶον ϲτάϲιϲ, φάϲιϲ, πόϲιϲ, χωρὶϲ εἰ μὴ ποιητικῶϲ ἢ Ἀττικῶϲ ἐκταθείη ὡϲ τὸ «θεοὶ δωτῆρεϲ ἑάνω». ad fr. *601. Praestans de productione vocalis ο ectasi in participio perfecti exemplum habemus in Ep. Cr. I 364, 11, quod nisi in una re abhorreret ab Herodiani doctrina. quam ex Eustath. 143, 5 cognovimus: πέφυα esse μέϲον παρακείμενον ϲγκαθαρεύοντα καθαρεύοντι τῷ ἐνεϲτῶτι, ab eo profectum putaremus;  sed facile

νεν ὁ παρακείμενοϲ τέτριγα καὶ ἡ μετοχὴ τετριγώϲ τετριγότοϲ διὰ τοῦ ο, ἀλλ’ ὁ ποιητὴϲ διὰ τὸ μέτρον ἐξέτεινε τὸ ο εἰϲ ω καὶ εἶπε τετριγῶταϲ διὰ τοῦ ω.

601b. Choer. 300, 26: τὸ ταῶϲ οὐκ ἠδύνατο ἀπὸ τοῦ ταόϲ τοῦ διὰ τοῦ ο εἶναι, ἐπειδή, ὥϲ φηϲιν Ἡρωδιανὸϲ ἐν τῇ καθόλου, τὸ ταόϲ τὸ διὰ τοῦ οϲ οὐκ ἔϲτι ϲύνηθεϲ τοῖϲ Ἕλληϲιν.

601c. lo. Al. 5, 14: τοῦ Μενέλαοϲ προπαροξυνομένου τὸ Μενέλεωϲ καὶ αἱ λοιπαὶ πτώϲειϲ καὶ οἱ ἀριθμοὶ προπαροξύνονται, κἂν κατὰ γενικὴν μόνην γένηται ἡ ἐπέκταϲιϲ, ὡϲ ἐπὶ τοῦ πόλεωϲ καὶ μάντεωϲ.

601d. Mon. 9, 18: καθόλου τὰ διὰ τοῦ ηδων καὶ εδων εἴτε ἀρϲενικὰ εἴτε θηλυκὰ διὰ τοῦ ο τὴν κλίϲιν ἔχει· τὸ γὰρ παρὰ τῷ Κυρηναίῳ τὰ δὲ νῦν πολλὴν τυφεδῶνα λεϲχαίνειϲ ἕνεκα μέτρου τὸ ω ἐφύλαξεν.

601e. Schol. Od. δ 1: κητώεϲϲαν: ὥϲπερ τὸ ἡβώωϲα ἐκτείνει διὰ τὸ εἶναι πρὸ αὐτῆϲ μακρὸν τὸ η καὶ τηλεθόωϲα ϲμικρύνει διὰ τὸ εἶναι τὴν πρὸ αὐτῆϲ ϲυλλαβὴν βραχεῖαν τοι τὸ λε, οὕτω κητώειϲ καὶ ὠτώειϲ καὶ κηώειϲ καὶ ὅϲα τοιαῦτα ἐκτείνει, ϲυϲτέλλει δὲ τὸ ἐρόειϲ, κερόειϲ ἐρόεϲϲα κερόεϲϲα καὶ ὅϲα τοιαῦτα.

feri potuit, ut haec particula ab epitomatore immutata sit, id quod haud raro accidit. Quare emendatum hic subiicio: πεφυυῖα. «ὡϲ ἔχετ᾿  ἐμπεφυυῖα» (Α 513). πεπλάνηνταί τινεϲ (pro γε πλανητοί τινεϲ) [λέγοντεϲ τὴν μετοχὴν τοῦ παρακειμένου haec verba addidi] τὸ θηλυκὸν ἔχειν τότε εἰϲ ϲᾱ, ὅτε καὶ η γενικὴ τοῦ ἀρϲενικοῦ (κατὰ τὴν γενικὴν eiicienda sunt) ἔχει τὸ ω ἑϲτῶτοϲ ἑϲτῶϲα, βεβῶτοϲ βεβῶϲα, τεθνεῶτοϲ τεθνεῶϲα, γεγῶτοϲ γεγῶϲα· καὶ ὤφειλε πεφυῶϲα, ἐπεὶ καὶ «ἐξ ὁμόθεν πεφυῶταϲ» (ε 477), ἀλλὰ λέγομεν, ὅτι, ὅπου μέν φυϲικῶϲ κλίνεται, διὰ τοῦ ο ὑπάρχει ἡ γενική, ὅτε δὲ πάθοϲ ἐϲτὶ ποιητικόν, διὰ τοῦ ω ὡϲ τὸ μεμαῶτεϲ· καὶ «νέον ·γεγαῶτ’ ἐνὶ οἴκῳ (δ 112). ἔϲτι δὲ τὰ θηλυκὰ αὐτῶν οὐ διὰ τοῦ ϲᾱ, ἀλλὰ διὰ τοῦ ῡῑᾱ, «Διὸϲ ἐκγεγαυῖα» (Γ 197 ), ὡϲ ὁ κείνων λόγοϲ οὐχ ἕϲτηκεν· ἔϲτιν οὖν εἰπεῖν ὅτι τότε ὁ παρακείμενοϲ τῆϲ μετοχῆϲ [κατὰ τὴν γενικὴν addidi] τὸ ω ἔχει, ὅτε τὸ ἀρϲενικὸν διϲυλλαβεῖ καὶ τὸ θηλυκὸν ὁμοίωϲ ἔχει εἰϲ ϲᾱ, βεβώϲ βεβῶτοϲ βεβῶϲα, ἑϲτώϲ ἑϲτῶτοϲ ἑϲτῶϲα ἐὰν δὲ ὑπερβῇ τὰϲ δύο ϲυλλαβάϲ, τὴν ῡῑ δίφθογγον λαμβάνει τὸ θηλυκόν, γεγαώϲ γεγαυῖα μεμαώϲ μεμαυῖα ἐν δὲ τῷ πεφυῶταϲ πάθοϲ ἐϲτίν· ἦν γὰρ φύω καί πέφυκα ἐκτεταμένου ad fr. [601 e). Hoc quominus Herodiano adiudicemus. nihil obstat, sed ab eo abhorret, quod est in E. M. 113, 49 ἀντιόωϲα. ἐκ τοῦ ἀντιῶ ἀντιᾷϲ ἀντιᾷ τὸ ὑπαντιῶ δευτέραϲ ϲυζυγίαϲ ἡ μετοχὴ ἀντιῶϲα ὡϲ βοῶϲα καὶ ποιητικῷ πλεοναϲμῷ τοῦ ο ὡϲ βοόωϲα γελόωϲα, τηλεθόωϲα διὰ τὸ εἶναι τὴν πρὸ αὐτῆϲ ϲυλλαβὴν βρα· χεῖαν, τὸ δὲ ἡβώωϲα καὶ τὸ μαιμώωϲα μόνον διὰ τοῦ ω μεγάλου διὰ τὸ εἶναι τὴν πρὸ αὐτῆϲ ϲυλλαβὴν μακράν, nam Herodianus ἀντιόωϲα propter mutatum accentum non pleonasmum, qui ex eius doctrina accentum non mutat, sed diaeresin dicturus fuit. Caeterum de adiectivis in εῑϲ cf. Ep. Cr. I 12 et 408 et Lehrsium ad Herodian. p. 43.

602. Ep. Cr. I 447, 29: ὦμοϲ ἐκ τοῦ οἴϲω μέλλοντοϲ· ὁ γὰρ ἐνεϲτὼϲ οὐκ εἴρηται καὶ ὥϲπερ τὸ ω τρέπεται εἰϲ τὴν ο δίφθογγον ὡϲ ἀγκών ἀγκῶνοϲ ἀγκώνη καὶ ἀγκοίνη, θῶ τὸ εὐωχοῦμαι θώϲω θώνη καὶ θοίνη, οὕτωϲ καὶ ἡ οῑ τρέπεται εἰϲ ω καὶ γίνεται ὦμοϲ.

603. Choer. 403, 20: τὸ Ὅμηροι τρέποντεϲ τὴν οῑ δίφθογγον οἱ Βοιωτοὶ εἰϲ τὸ υ μικρὸν προπαροξύνουϲι καὶ λέγουϲιν Ὅμηρυ.

604. Ep. Cr. I 301, 31, ἐκ τοῦ οὐτῶ ὄνομα οὐτηλή καὶ Δωρικῇ τροπῇ τῆϲ ου διφθόγγου εἰϲ ω ὡϲ βοῦν βῶν καὶ Βοιωτικῇ πάλιν τροπῇ τοῦ η εἰϲ τὴν εῑ δίφθογγον ὡϲ τέθηκα τέθεικα καὶ ἥρωεϲ εἵρωεϲ γέγονεν ὠτειλή διὰ τοῦ ω καὶ τῆϲ εῑ διφθόγγου.

602a. Choer. 897, 28: ὥϲπερ ἀπὸ τοῦ τυφθείϲ τυφθέντοϲ γέγονε τυφθείην, οὕτωϲ καὶ ἀπὸ τοῦ θείϲ θέντοϲ γέγονε θείην καὶ ἀπὸ τοῦ ϲτάϲ ϲτάντοϲ γέγονε ϲταίην καὶ ἀπὸ τοῦ δούϲ δόντοϲ γίνεται δοίην καὶ κατ᾿ ἔκταϲιν τοῦ ο δῴην προϲγραφομένου τοῦ ῑ «δῴη κῦδοϲ ἀρέϲθαι» (Π 88).

604a. Arcad. 126, 23: τὸ κατὰ διάλεκτον τροπῇ γινόμενον βῶϲ ἀπὸ τοῦ βοῦϲ βοόϲ περιϲπᾶται.

604b. Mon. 7, 26: Ἀλκαῖοϲ εἰϲ ω ἀποφαίνεται τὸ ὄνομα (sc. οὐρανόϲ) ὠρανόϲ λέγων κατὰ τροπὴν τῆϲ ου διφθόγγου εἰϲ τὸ ω.

τοῦ υ, ὑφέϲει τοῦ ϲυμφώνου πέφυα, ἡ μετοχὴ πεφυώϲ πεφυότοϲ ὤφειλεν εἶναι καὶ «ἐξ ὁμόθεν πεφυόταϲ»· γέγονεν οὖν ὑπέρθεϲιϲ χρόνου ϲυϲταλέντοϲ τοῦ υ καὶ ἐκταθέντοϲ τοῦ ω Choeroboscus 829, 24 et hanc explicationem proponit et alteram εἴτε ἐκ τοῦ ἐμπέφυα μέϲου παρακειμένου γέγονεν ἡ μετοχὴ ἐμπεφυώϲ, quae posterior cum Herodiani sententia congruit, ex qua extrema verba in Epim. sic mutanda forent: ἦν γὰρ φύω καὶ μέϲοϲ παρακείμενοϲ πέφυα — γέγονεν οὖν ἔκταϲιϲ τοῦ ο εἰϲ ω. Nam non sumi potest Herodianum υ in πέφυα pro pro ducto habuisse, quum simile δέδια brevi ι praefinitum sit. Cuod paullo ante Choer. ἑϲταῶτεϲ γεγαῶτεϲ κατὰ πλεοναϲμὸν τοῦ ᾱ fieri dicit, ab Herodiano alienum est. ad fr. *602. Quum Herodianus in Cathol. ap. Theogn. 114 ἀγκοίνη ex ἀγκώνη ortum esse iubeat, hoc adnotamentum ab eo profectum videtur. cf. E. Or. 170, 30. ad fr. *603. cf. Ahrens de dial. Aeol. p. 291. ad fr. *604. monente Ahrensio de dial. Aeol. p. 183 Βοιωτικῇ et Δωρικῇ transposui. ad fr. [*602a]. Hoc in Rhematico locum habuit, fortasse verba Homerica. Choeroboscus de suo addidit, nam ap. Hom. scriptum et δώῃ.

605. E. M. 464, 34: ὁ Ἡρωδιανὸϲ λέγει τὸ ἰαύω  παρὰ τὸ αὔω· τούτου ὁ ἀόριϲτοϲ αὖϲα καὶ διαλύϲει καὶ τροπῇ τοῦ ῡ εἰϲ ε γίνεται ἄεϲα οἷον «πολλὰϲ γὰρ δὴ νύκταϲ ἀεικελίῳ ἐνὶ κοίτῃ Ἄεϲα» (τ 342) καὶ τὸ πληθυντικὸν ἀέϲαμεν ὥϲπερ καὶ τὸ αὔξεται ἀέξεται.

606. Choer. 568, 31: τὸ ὑφήφαϲται γέγονε τοῦτον τὸν τρόπον· ἔϲτιν ὑφάζω ὑφάϲω ὕφακα ὕφαϲμαι ὕφαϲται καὶ ὑφύφαϲται Ἀττικῶϲ·  ἢ ὑφαίνω ὕφαγκα καὶ ὕφαϲμαι καὶ ὑφύφαϲμαι Ἀττικῶϲ ὥϲπερ μεμόλυμαι μεμόλυϲμαι καὶ μεμίαμαι μεμίαϲμαι καὶ ἐκεῖθεν ὕφαϲται καὶ ὑφύφαϲται ὁ Ἀττικὸϲ παρακείμενοϲ. καὶ ἐπειδὴ οὐ θέλει ὁ Ἀττικὸϲ παρακείμενοϲ ἔχειν ἐν τῇ α΄καὶ β΄ ϲυλλαβῇ τὸ αὐτὸ ϲτοιχεῖον οἷον ἀλήλιφα καὶ ἐλήλυθα καὶ ὀμώμοκα, τούτου χάριν καὶ τροπὴ παρηκολούθηϲε τοῦ υ εἰϲ τὸ η ἐνταῦθα, ἐπειδὴ πολλάκιϲ τὸ η εἰϲ τὸ υ τρέπεται οἷον ἅλμη ἁλμυρόϲ.

607. Ep. Cr. I 37, 26, E. Gud. 97, 30, E. M. 179, 3: Ἀφροδίτη: Εὐριπίδηϲ παρὰ τὸ ἀφροϲύνη «τὰ μωρὰ γὰρ πάντ᾿ ἐϲτὶν Ἀφροδίτη βροτοῖϲ» (Troad. 989).  ὁ δὲ Δίδυμοϲ παρὰ τὸ ἁβρὸν τῆϲ διαίτηϲ· τὸ γὰρ β τῷ φ ϲυγγενέϲ ἐϲτι· δῆλον δὲ ἀπὸ τοῦ τοὺϲ Μακεδόναϲ Φίλιππον Βιλιππον καλεῖν καὶ τὸν φαλακρόν βαλακρόν καὶ τὸν Κεφαληνόν Κεβαληνόν καὶ τοῦ Φρύγαϲ Βρύγαϲ καὶ τοὺϲ ἀνέμουϲ διὰ τὸ φυϲᾶν καὶ Ὅμηροϲ «βυκτάων ἀνέμων» (κ 20). διχῶϲ δὲ ἡ ἁβροδίαιτοϲ· ὅτι δεῖ αὐτῇ διὰ κάλλοϲ χλιδῆϲ, ἢ ὅτι κατεχόμενοι τῇ θεᾷ ἁβροὶ καὶ πολυτελεῖϲ. οὕτω Δίδυμοϲ· ἐγὼ δὲ νομίζω μᾶλλον παρὰ τὸ δύνειν ἐκ  τοῦ ἀφροῦ τοῦ θαλαϲϲίου· ἐκεῖθεν γὰρ ἀνῆλθεν. Ἡϲίσδοϲ (Theogn. 195) «τὴν δ᾿  Ἀφροδίτην — ἀφρογένειάν  τε θεὰν καὶ ἐϋϲτέφανον Κυθέρειαν — κικλήϲκουϲι θεοί τε καὶ ἀνέρεϲ, οὕνεκ᾿ ἐν ἀφρῷ — θρέφθη· ἀτὰρ Κυθέρειαν, ὅτι προϲέκυρϲε Κυθήροιϲ. — ἠδὲ φιλομμηδέα, ὅτι μηδέων ἐξεφάανθη».

608. Eustath. 1913, 15: εἰϲ τὴν μεταχώρηϲιν τοῦ ῡ καὶ ῑ πρὸϲ ἄλληλα ad fr. *606. de ὑφήφαϲται cf. Mon. 44, 25.  Similiter Herodian. in E. M. 785, 26 ἥφα ὔφαϲμα aut ab ὑφαίνω aut ab ὑφάζω repetit. ad fr. *607.  Quum ex E. M. 767, 19, E. Gud. 231. 47 sciamus  Herodianum Ἀφροδίτη ex Ἀφροδύτη nasci voluisse pariter atque δίμηνοϲ ex δυόμηνοϲ δύμηνοϲ neque ignoremus eum antecessorum sententias proferre solere. non dubitavi hoc adnotamentum ei assignare, ita ut quae in initio ap. Eymol. posita sunt, in finem relegarem additis verbis ἐγὼ δὲ νομίζω, qua ratione suam sententiam aliis opponere solet; omisi  verba: καὶ ἐπαφρόδιτοϲ (nam sic, non Ἐπαφρόδιτοϲ scribi debet) παρὰ τὸ ἀφραδέϲ τουτέϲτι μὴ νομιζομένην φρόνηϲιν διὰ τὸ ἀφραδὲϲ καὶ ἄγνωϲτον τῆϲ μίξεωϲ· ἢ παρα τὸν ἀφρὸν τῆϲ ϲυνουϲίαϲ ut ab epitomatoribus assuta. ad fr. 608. cf. Eustath. 413, 5 τὸ ϲτρυφνόϲ, εἰ καὶ ὁ λόγοϲ κατὰ Ἡρωδιανὸν διὰ τοῦ ῡ αὐτὸ ἀπαιτεῖ — ὡϲ γὰρ γέρπω τερπνόϲ ϲτέγω ϲτεγνόϲ, οὕτω καὶ ϲτύφω ϲτυφνόϲ. καὶ καθάπερ κέντον κέντρον, οὕτω πλεοναϲμῷ τοῦ ρ ϲτυφνόϲ καὶ ϲτρυφνόϲ — ὅμωϲ εὕρηται καὶ  διὰ τοῦ ῑ προφερόμενον· ϲτριφνόϲ γὰρ φηϲιν. χρήϲιμον καὶ τὸ ϲτρυφνόϲ ἐκ τοῦ ϲτύφω παρὰ Ἡρωδιανῷ καὶ μεταθέϲει ϲτιφρόϲ, ὅθεν ἴϲωϲ καὶ ῥῆμα ϲτιφρῶ.

609. Ep. Cr. I 411, 25: τεῖχοϲ: παρὰ τὸ τεύχω ὡϲ παρὰ τὸ χεύω χεῖμα· ἔχει δὲ ἐν ἄλλῳ ὀνόματι τὴν ευ δίφθογγον, ϲημαίνει δὲ ἀγγεῖον. καὶ γὰρ εἴωθεν ἀπὸ τοῦ ἑνὸϲ ῥήματοϲ γενέϲθαι διάφορα ὀνόματα ὡϲ παρὰ τὸ νέω τὸ πορεύομαι νόοϲ καὶ νέοϲ.

610. St. B. 652, 12: Ὑρμίνη πόλιϲ τῆϲ Ἤλιδοϲ «ὅϲϲον ἐφ’ Ὑρμίνη καὶ Μύρϲινοϲ ἐϲχατόωϲα» (Β 616). τὴν δ᾿ Ὑρμίνην Ἐχεφυλίδαϲ φηϲὶ τὰϲ νῦν Ὁρμίναϲ, Ὁρμίναϲ δὲ καὶ τοὺϲ Ἐπειοὺϲ καλεῖϲθαι.

611. St. B. 644, 16: Ὕαϲιϲ πόλιϲ Λιβύηϲ. λέγεται καὶ Ὄαϲιϲ.

612. Choer. 442, 30: δύο δύω: ἔϲτι δὲ καὶ δοιώ ἡ εὐθεῖα τῶν δυϊκῶν κατὰ διάλεκτον ὀξυτόνωϲ διὰ τῆϲ οῑ διφθόγγου ὡϲ παρὰ τῷ ποιητῇ «δοιὼ δ’ οὐ δύναμαι ἰδέειν κοϲμήτορε λαῶν» (Γ 236) καὶ πάλιν «δοιαῖ μὲν Μενελάῳ ἀρηγόνεϲ εἰϲὶ θεαί» (Δ 7) καὶ πάλιν «δοιοὶ γάρ τε πίθοι κατακείαται ἐν Διὸϲ οὔδει» (Ω 527).

613. Choer. 832, 25: Ἴωνεϲ τὸ τετυφυῖα καὶ τὰ ὅμοια λέγουϲι διὰ τῆϲ οῑ διφθόγγου καὶ οὐ διὰ τῆϲ υῑ.

614. E. M. 818, 47, Theogn. 70: χορόϲ οἶμαι παρὰ τὸ χαίρειν χαρόϲ Eodem loco et Ἀφροδίτη et ἴφθιμοϲ ob eandem causam afferuntur, quae exempla ex eodem Herodiano Eustathium sumpsisse probabile est. ln E Orionis eo loco, ubi alia Herodianea collocata sunt, hoc exstat: ἀκριβήϲ· τινὲϲ παρὰ τὸ ἄχρι καὶ βαιόν. plenius hoc servatum est in E. M. 52, 55: ἀκριβήϲ παρὰ τὸ κρύβω κρυβήϲ καὶ ἀκριβήϲ τροπῇ τοῦ ῡ εἰϲ ῑ τὸν γὰρ ἀκριβῆ οὐδεὶϲ δύναται κρύψαι ιῆ λαθεῖν τι. ἢ παρὰ τὸ ἄχρι καὶ τὸ βαιόν γίνεται ἀχριβήϲ καὶ ἀκριβήϲ. ὁ γὰρ ἀκριβήϲ καὶ ἄχρι μικροῦ καταγινώϲκεται. οὕτωϲ Ὠρίων καὶ Χοιροβοϲκόϲ (in Orthogr. p. 171, 30, ubi tamen priortantum originatio proposita et ἀκρυβήϲ ἀκριβήϲ diserte cum ἀφροδύτη Ἀφροδίτη comparatum est. Haec Herodiani opinio videtur, qui fortasse addidit τινὲϲ δὲ παρὰ τὸ ἄχρι καὶ βαιόν. cf. Lob. Rhem. 56. ad fr. *609. Extrema verba Herodiani sententiam continere apparet ex E. M. 748, 44 ὁ Ἡρωδιανόϲ φηϲι γίνεϲθαι διάφορα ὀνόματα ἀπὸ ῥημάτων ὡϲ παρὰ τὸ νέω τὸ πορεύομαι νεόϲ (scr. νέοϲ) καὶ νόοϲ καὶ παρὰ τὸ θέω θεόϲ καὶ θοόϲ. Lob. Rhem. p. 71 hanc vocis τεῖχοϲ, cum qua componit etiam τοῖχοϲ, originationem probat, Eustath. loco modo citato proponit ex eodem, ut videtur, fonte, ἐκ τοῦ δεύω δεύϲω δεῖϲα ἡ ὑγραϲία καὶ ἐκ τοῦ χεύματοϲ ὁ χειμών. ad fr. *610. cf. Eustath. ad Hom. 304, 14: ὁ τὰ ἐθνικὰ ἐκθέμενοϲ Ὑρμίναϲ δύο εἶναί φηϲιν ἀπὸ Ὑρμίνηϲ, τὰϲ ὕϲτερον διὰ τοῦ ο κληθείϲαϲ. Pro Ὁρμίναϲ δὲ Mein. probabiliter Ὁρμινεῖϲ suspicatur. ad fr. *613. cf. Theogn. 103, 11 τρίττοια ἡ θυϲία, quod est τριττύα Lob. El. II 25 not. 5. ad fr. *614. Theogn. l. c. habet χοίρω χαρῶ χορόϲ τροπῇ τοῦ ω εἰϲ ο, ubi collato E. M. loco exciderunt pot χαρῶ — χαρόϲ καὶ et post χορόϲ ἢ παρὰ τὸ καὶ χορόϲ ἢ ἐκ τοῦ χῶροϲ ἀπὸ τοῦ περιέχοντοϲ τὸ περιεχόμενον τροπῇ τοῦ ω εἰϲ ο.

615. Choer. 277, 25: τὸ Ἄπολλον Αἰολικῶϲ ϲυϲτέλλει τὸ ω εἰϲ τὸ ο κατὰ τὴν κλητικήν· τὸ δὲ Ποϲείδαον (Ξ 357) ψευδαιολικόν ἐϲτιν καὶ οὐ κυρίωϲ Αἰολικόν, ἐπειδὴ οὐκ ἴϲαϲιν οἱ Αἰολεῖϲ ἐπὶ ταύτηϲ τῆϲ λέξεωϲ εἰϲ ων τὴν εὐθεῖαν, ἀλλ’ εἰϲ αν· Ποτιδὰν γὰρ λέγουϲιν.

616. St. B. 539, 14: Πυθῶθεν διὰ τοῦ ω ὡϲ Κριῶθεν καὶ μετὰ ϲυϲτολῆϲ Πυθόθεν ὡϲ Λεϲβόθεν.

617. Ep. Cr. I 46, 16, E. Orion. 28, 11, An. Per. III 329, 9: ἀμύμων: ὁ μὲν Φιλόξενοϲ παρὰ τὸ μύω μύϲω μύμων καὶ κατὰ ϲτέ-

614a. Arcad. 135, 15: ὅτε κατὰ διάλεκτον ἡ γενικὴ τροπὴν ὑπομένει τοῦ ων εἰϲ ᾱν, περιϲπᾶται κυανεᾶν ἀμφοτερᾶν.

614b. Men. 10, 17: οὐδὲν περιϲπώμενον ὑπὲρ δύο ϲυλλαβὰϲ τρέπει τὸ ω εἰϲ ᾱ παῤ Αἰολεὐϲιν ἢ Δωριεῦϲι τὸ δέ γε Ποϲειδῶν ἐτράπη· Ποϲειδάν γὰρ λέγεται.

614c. Il. Pr. Ι 393: ϲόωϲι: Τυραννίων προπεριϲπᾶ ὡϲ νοῶϲιν — Ἀπίων δὲ διὰ τοῦ ᾱ γράφει· — ἡ δὲ πλείων χρῆϲιϲ, ὦν ἐϲτι καὶ ὁ Ἀϲκαλωνίτηϲ, ὡϲ ϲώζωϲι. καὶ δῆλον ὅτι τοῦ ϲώωϲι ϲυϲτολὴν αὐτοὺϲ δεῖ παραδέξαϲθαι. πρόδηλον κἀκ τῆϲ μετοχῆϲ «τὼ δ’ ἑτέρω ἑκάτερθεν ἴτην ϲώοντεϲ ἑταίρουϲ» (Od. ι 430).

614d. Il. Pr. Α 363: εἴδομεν: προπαροξύνεται τὸ εἴδομεν ἀπὸ βαρυτόνου τοῦ εἴδω. οὐ θαῦμα δέ, εἰ τὸ αὐτὸ καὶ ὡϲ βαρύτονον καὶ ὡϲ περιϲπώμενον κλίνει. ἢ ὅτι ἀνθ’ ὑποτακτικοῦ ἐϲτι καὶ ἡ ϲυϲτολὴ ἀνέδωκε τὸν τόνον· οὐ γὰρ παροξύνομεν κατὰ τὸν Πάμφιλον.

617a. Arcad. 10, 5: τὰ εἰϲ ῡν λήγοντα βαρύνεται ἐξαιρέτωϲ παρὰ τοῖϲ Αἰολεῦϲι, Φόρκυν, Πόλτυν, Γόρτυν, τέκτυν ὁ τέκτων.

χῶροϲ. Χῶροϲ ipsum Herod. ap. St. B. 699, 7 duxit ut χθών et χώρα παρὰ τὸ χῶ ῥῆμα. De dictione ἀπὸ τοῦ περιέχοντοϲ τὸ περιεχόμενον cf. Lehre ad Mon. 39, 13. Tertiam originationem, quae in E. M. (Choer. Ep. in Psalm 188, 19) proponitur ἢ παρὰ τὸ χείρ χερόϲ χορόϲ, ut ab Herodiano alienam praetermisi. Hero dianum exscripsit etiam Epimerista in Cram. An. Ox. II 424, 3: χορόϲ· ἐκ τοῦ χῶροϲ, ὃ ϲημαίνει τὸν τόπον, ἀπὸ τοῦ περιέχοντοϲ τὸ περιεχόμενον· ἐκ τοῦ οὖν χῶροϲ, ὃ ϲημαίνει τὸν τόπον κατὰ ϲυϲτολὴν τοῦ ω εἰϲ ο καὶ καταβιβάϲει τοῦ τόνου χορόϲ ὁ λαόϲ ὁ περιεχόμενοϲ ὑπὸ τοῦ τόπου. ad fr. [614 c]. cf. ὅρμενοϲ, si quidem ex ὠρμένοϲ natum est, supra fr. 237 νένοται pro νένωται supra fr. 240.

ρηϲιν ἀμύμων ὁ μὴ ἀνακεκλιμένοϲ· οἱ δὲ παρὰ τὸ μῶμοϲ κατὰ ϲτέρηϲιν ἄμωμοϲ ἀμύμων παραϲύνθετον· τὸ δὲ ω εἰϲ υ ὡϲ τὸ χελώνη χελύνη παρὰ Ϲαπφοῖ.

618. St. B. 638, 13: Τροία ἀπὸ Τρωόϲ κατὰ Βοιωτοὺϲ ἢ μᾶλλον ὡϲ Βοιωτιακόν, ὡϲ Ἡρωδιανόϲ.

619. St. B. 290, 10: ἔϲτι καὶ Ἐφύρη Κράννουν λεγομένη, ὥϲ φηϲι Κινέαϲ ὁ ῥήτωρ β΄ περὶ Θεϲϲαλίαϲ καὶ Ἐπαφρόδιτοϲ.

620. E. M. 723, 17: ϲπέργυϲ: παρὰ τὸ πρέϲβυϲ τροπῇ τοῦ β εἰϲ γ πρέϲγυϲ καὶ ὑπερθέϲει ϲπέργυϲ. περὶ παθῶν.

621. St. B. 3, 20: Ἀβαντίϲ: τὸ Ἀβαντία θηλυκὸν τοῦ Ἀβάντιοϲ κατὰ βαρβαρικὴν τροπὴν τοῦ β εἰϲ μ Ἀμαντία ἐλέχθη παρὰ Ἀντιγόνῳ ἐν Μακεδονικῇ περιηγήϲει. Καλλίμαχοϲ δὲ Ἀμαντίνην ὡϲ Λεοντίνην αὐτὴν ἔφη «καὶ Ἀμαντίνην ᾤκιϲαν Ὠρικίην».

622. Zon. 1496: παῖϲ: ὁ Ἡρωδιανόϲ· παρὰ τὸ βαιόν γίνεται βάϊϲ καὶ πάϊϲ κατὰ τροπὴν τοῦ β εἰϲ π, ἐκ δὲ τοῦ πάϊϲ γίνεται κατὰ ϲυναίρεϲιν παῖϲ.

623. St. B. 5, 1: Ἀβαρνίϲ πόλιϲ καὶ χώρα καὶ ἄκρα τῆϲ Παριανῆϲ. — εὕρηται δὲ καὶ διὰ τοῦ π Ἀπαρνίϲ, ὡϲ παρὰ Ἀρτεμιδώρῳ τῷ γεωγράφῳ.

618a. Choer. 333: λέγει ὁ Ἡρωδιανόϲ, ὅτι ἐϲτὶ τὴν Ϲαπφών καὶ τὴν Λητών ἡ αἰτιατικὴ καὶ κατὰ τροπὴν Ἰωνικὴν τοῦ ω εἰϲ οῑ δίφθογγον γίνεται τὴν Ϲαπφοῖν καὶ τὴν Λητοῖν.

618b. Io. Al. 36, 7: τὸ ἁρμοῖ ϲυμπεριϲπᾶται τῷ ἁρμῷ· τὰ δὲ ἀπὸ βαρυτόνων βαρύνεται ἔξω ἔξοι.

ad fr. 618. Meinekius ad h. l. pro ὡϲ Βοιωτιακὸν legi vult ἢ μᾶλλον ὡϲ κλοιόϲ Ἰακόν. Sed fortasse signifcare voluit Herodianus Τροία ex Τρωῖα natum non vere Boeoticum esse ut αἰδοῖοϲ pro αἰδῷοϲ, sed quasi vel Pseudoboeoticum. cf. Ahrens de dial. Aeol. p. 193. Similem notationem invenies etiam ap. Orion. 154, 23: Τροία: Βοιωτικὸν ὄνομα. Τρώϲ Τρωόϲ, Τρωΐα καὶ Τροία. ad fr. *619. cf. supra fr. 50 Θούμαιον pro Ἰθώμη. ad fr. 620. cf. Choer. 234. 25: τὸ πρέϲβυϲ παρὰ Δωριεῦϲι κατὰ τροπὴν τοῦ β εἰϲ εὕρηται πρέϲγυϲ. ad fr. *621. cf. Hes. Ἄμαντοι: ἔθνοϲ Ἠπειρωτικόν. E. M. 76, 54 Ἄμαντεϲ. ad fr. *622. Sic pro παρὰ τὸ βαίνειν γίνεται βαῖϲ καὶ παῖϲ κατὰ τροπὴν τοῦ β εἰϲ π scripsi ex Ep. Cr. I 369, 33, E. M. 657, 40, ubi auctoris nomen deest. ad fr. [618a]. de ἀγκοίνη ex ἀγκώνη verso cf. Theogn p. 114. ad fr. [618b]. cf. E. M. 144, 48 et 663.

624. E. M. 224, 42: Γαριμᾶϲ ἐκ τοῦ Μαρικᾶϲ ἢ ἐκ τοῦ Γαριμᾶϲ τὸ Μαρικᾶϲ· βάρβαρον δὲ τὸ ὄνομα καὶ ἡ κλίϲιϲ καὶ ὁ τόνοϲ. Ἡρωδιανὸϲ περὶ παθῶν.

625. E. M. 371, 19: ἐρεχμόϲ καὶ ἐρεγμόϲ. παρὰ τὸ ἐρεύγω ἐρευγμόϲ, ὃϲ λέγεται καὶ ἐρεγμόϲ· δοκεῖ δὲ ταῦτα παρὰ τοῖϲ Αἰολεῦϲιν ἐκφέρεϲθαι διὰ τοῦ χ, διωχμόν γὰρ λέγουϲι καὶ ληχμόν, ὡϲ Ἀντίμαχοϲ «ληχμὸν δ’ ἐμπάζεϲθαι ἀλεείνων».

626. St. B. 459, 8: Μυγδονία, μοῖρα Μακεδονίαϲ. — ἐλέγετο καὶ Μυχθονία.

627. E. M. 168, 36: αὐδή ἡ φωνή παρὰ τὸ αὐγή κατὰ τροπήν, δι’ ἧϲ αὐγάζεται καὶ φωτίζεται τὸ τοῦ νοῦ· Ἀπολλώνιοϲ δὲ παρὰ τὸ αὔω τὸ φωνῶ, ὅπερ ἐν διαιρέϲει ἀΰω λέγεται, καὶ ἐξ αὐτοῦ αὐτή καὶ τροπῇ αὐδή.

628. St. B. 489, 17: Ὀλιζών πόλιϲ Θετταλίαϲ. ὠνομάϲθη δὲ ἀπὸ τοῦ

627a. E. Orion. 46, 18: Δημήτηρ· τροπῇ τοῦ γ εἰϲ δ οἷον γημήτηρ τὶϲ οὖϲα· ἢ παρὰ τὸ δῃόω γῆν καὶ τέμνειν ἐν τῇ ἀρόϲει.

628a. E. Or. 151, 16: τάριχοϲ παρὰ τὸ ἐν τῇ ταριχείᾳ ἰϲχναίνεϲθαι ἢ παρὰ τὸ γάρρον ἴϲχειν ἢ καὶ γάρρον ἐξιχωρίζεϲθαι. οὕτωϲ Ἡρωδιανὸϲ ἐν τῷ ϲυμποϲίῳ. καὶ ἔϲτι τροπῇ τοῦ γ εἰϲ τ.

628b. E. Or. 162, 18: φάτνη παρὰ τὸ φάγνη καὶ τροπῇ τοῦ γ εἰϲ τ φάτνη· οὕτωϲ Ἡρωδιανὸϲ ἐν τῷ ϲυμποϲίῳ.

ad fr. 624. pro exemplo in κ mutati Ep. Cr. I 33, 18 (cf. Schol. ad Hesiod. Theog. v. 28) affertur τὸ κῆρυξ ἐκ τοῦ γῆρυϲ. ad fr. *625. Supra fr. 236 (E. M. 151, 40) ἄρχμενοϲ· ὤφειλεν ἄργμενοϲ, φυλάξαν δὲ τὸ χ δοκεῖ Ἰωνικὸν εἶναι καθὸ καὶ τὸ ἔργμα ἔρχμα φαϲίν. — E. M. 287, 25 δραχμὴ παρὰ τὸ δέδραγμαι. Ex eodem fonte Orion p. 34. 19: βρεχμόϲ: παρὰ τὸ βρέχω βρέξω βρεγμόϲ ὡϲ παρὰ τὸ ἔχω ἕξω ἐχμόϲ καὶ ϲυνοχμόϲ. ad fr. *626. Ob diversam etymologiam Μυκάλη et Μυχάλη dicebatur St. B. p 459, 16 Μυκάλη πόλιϲ Καρίαϲ. — ἐκλήθη δὲ ἐπεὶ αἰ λοιπαὶ Γοργόνεϲ τόκῳ (ἐπ’ οἴκτῳ Mein.) μυκώμεναι τὴν κεφαλὴν Μεδούϲηϲ ἀνεκαλοῦντο. οἱ δὲ Μυχάλην αὐτήν φαϲι, ἐπεὶ ἐν μυχῷ κεῖται τῆϲ Καρικῆϲ ἁλόϲ. ad fr. *627. Ex fr. 364 et E. M. 792, 34 Herodianum φθέγγεϲθαι a φέγγοϲ παρὰ τὸ εἰϲ φῶϲ ἄγειν τὰ τοῦ νοῦ duxisse comperimus, quare a vero non aberrabimus, si nostrum locum eidem auctori assignamus, praesertim quum ex Herodiani more etiam antecessoris sententia proferatur. ad fr. *628 cf. supra fr. 575 πεφυζότεϲ. ad fr. [627a]. Herodiani esse ex fr. 110 suspicari licet. ad fr. [628a]. Urbs Γάβιοι πόλιϲ Λατίνων St. B. 192, 6 appellatur p. 597, 19 Τάβιοι πόλιϲ Λατίνων.

μικρὰ εἶναι. Θεϲϲαλοὶ γάρ, ὡϲ ἱϲτορεῖ Δημοϲθένηϲ ἐν κτίϲεϲι, τὸ μικρὸν ὄλιζον καλοῦϲιν.

629. E. M. 200, 27: βλῆρ Αἰολικῶϲ τὸ δέλεαρ· οἱ Αἰολεῖϲ τὸ e εἰϲ β τρέπουϲι· τοὺϲ γὰρ δελφῖναϲ βελφῖνάϲ φαϲι καὶ τοὺϲ Δελφούϲ Βελφούϲ· οὕτωϲ οὖν δέλεαρ βέλεαρ καὶ κατὰ ϲυγκοπὴν καὶ ϲυναλοιφὴν βλῆρ πεποίηται. οὕτω καὶ οἱ Βοιωτοὶ ποιοῦϲιν.

630. Ep. Cr. I 339, 9: πέζῃ «πέζῃ ἔπι πρώτῃ» (Ω 272) παρὰ τὸ πέδον πέδη καὶ πέζη, τὸ κοινὸν πέζα, τὸ Ἰωνικὸν πέζη. ἔχει δὲ ϲυγγένειαν τὸ δ πρὸϲ τὸ ζ· ζυγὸν γὰρ κατὰ τροπὴν ἐκ τοῦ δυγόν τὸ δύο ἄγον καὶ αὐτὸ τὸ ῥῆμα ζεύγω καὶ ζεύξω παρὰ τὸ δύο ἄγειν ὑπὸ τὸ αὐτό, τοῦτο γὰρ κυρίωϲ ϲημαίνει· τρέπεται δὲ ζ εἰϲ δ ὀλοφύζω ὀλοφυδνόϲ, παίζω παιδνόϲ.

631. E. Or. 99, 26: E. Gud. 383, 14, E. M. 575, 10: μέζεα τὰ αἰδοῖα, ὅτι μέϲα εἰϲὶ τῆϲ οὐρᾶϲ, μέϲεα ὄντα Ἡϲίοδοϲ (Op. 510) «οὐρὰϲ δ’ ὑπὸ μέζε’ ἔθεντο». Ϲικελοὶ δὲ κα Ταραντῖνοι μέϲα αὐτὰ καλοῦϲι· ἢ κατὰ μετάθεϲιν τοῦ δ εἰϲ ζ μέδεα ὡϲ καὶ Ἀρχίλοχοϲ «ἶναϲ δὲ μεδέων ἀπέθριϲεν» καὶ μέζεα.

ad fr. *629. cf. Hesych. s. v. Ahrens de dial. Aeol. 41 not. 5, Lob. Parall. 75. ad fr. *630 In fine posui pro τρέπεται δὲ δ εἰϲ ζ: ζ εἰϲ δ, quod et loci intellectus desiderat (dicitur enim et δ transire in ζ et versa vice) et Herodiani doctrina ab Eustath. 1868, 33 τοῦ ὀλοφυδνόν ὀλοφύζω ἐϲτὶ πρωτότυπον κατὰ Ἡρωδιανόν servata, cf. eundem 1900, 3 de παιδνόϲ a παίζω propagato. Lob. Rhem. 161. ad fr. 631. verba Archilochi accesserunt ex codd. Paris. ap. Bekk. An. 1438. (E. Gud. 390, 48.) Haec Herodiani notatio inter Sorani etymologas irrepsit pariter atque statim μάγειροϲ Longum de δ in ζ mutatione adnotamentum habet. Eustath. 153, 22 maximam quidem partem ex Herodiano depromptum sed cum alienis commixtum: τὸ ἐριδμαίνω ἀπὸ τοῦ ἐρίζω παράγεται, τραπέντοϲ καὶ ἐνταῦθα τοῦ ζ εἰϲ δ κατὰ ϲυγγένειαν, καθὰ καὶ ἐν τῷ ἕζω ἕδοϲ, ῥέζω ἔρδω, ϲκύζω ϲκυδμαίνω ώϲπερ καὶ ἐριδμαίνω· εὕρηται γὰρ ἐν χρήϲει καὶ τοῦτο ἰϲτέον δὲ ὅτι οὐ μόνον τό ζ εἰϲ δ μεταποιεῖται, ὡϲ ἐν τοϲ ῥηθεῖϲι καὶ ἐν τῷ ἐρίζω ἐρίϲδω καὶ τοῖϲ ὁμοίοιϲ Δωρικοῖϲ, ἀλλὰ καὶ ἔμπαλιν τὸ δ εἰϲ ζ ὡϲ ἐν τῶ ἀρίδηλοϲ ἀρίζηλοϲ ἀϲτὴρ καὶ ἐν τοῖϲ εἰϲ ζε λήγουϲιν ἐπιρρήμαϲιν. ὡϲ γὰρ ἔϲτι τὸ οἴκαδε, οὕτω καὶ Ἀθήναδε, Θήβαδε, ἔραδε τὸ εἰϲ ἔραν ἤτοι γῆν. τροπῇ δὲ τοῦ δ γέγονεν Ἀθήναζε, ἔραζε. τὸ δὲ αὐτὸ καὶ ἐν τοῖϲ ὁμοίοιϲ ἰϲτέον δὲ ὅτι κοινῶϲ παραδείγματα τῆϲ εἰϲ ἄλληλα μεταχωρήϲεωϲ τοῦ δ καὶ τοῦ ζ καὶ τὸ κνίζα κνίδη, ἁρμόζω ἁρμόδιον, φράζω ἀριφραδέϲ καὶ φράδμων, ζᾱ ἐπιτατικὸν δᾱ, ἴζμεν κατὰ τοὺϲ παλαιοὺϲ ἴδμεν, εἰ καὶ οἱ ὕϲτερον ἐπέκριναν μὴ εὑρίϲκέϲθαι ἐν ϲυλλήψει πρὸ ἀμεταβόλου διπλοῦν ϲύμφωνον πέδον πεζόϲ, ὄζω, οὗ μέϲοϲ παρακείμενοϲ ὄζωζα καὶ ὅδωδα, ὥϲπερ καὶ χάζω κέχαδα, χλάζω κέχλαδα παρὰ Πινδάρῳ. πεδοῖ παρὰ Αἱϲχύλῳ, τὸ δ’ αὐτὸ καὶ πεζῇ, δεύω τὸ βρέχω Δεύϲ καὶ Ζεύϲ ὁ ἀὴρ, ὀκλάζω ὀκλαδίαϲ δίφροϲ, ἕζω ἑδώλιον ἡ τῆϲ νηὸϲ κληΐϲ ἐκ δὲ τοῦ αὐτοῦ καὶ ἕδρα καὶ ἴδνῶ καὶ ἱδρύω καὶ ἀΐδιοϲ ὁ μὴ ἵζων ἀλλὰ βέβαιοϲ καὶ ϲτάϲιμοϲ ὄζω ὀδμή, ζήμιοϲ δήμιοϲ ὁ ζημιῶν τοὺϲ κολαζομένουϲ, κλύζω κλύδων, μέρζω ϲμερδαλέον καὶ ϲμερδανόν μήδεα μέζεα τὰ οἶδοῖα ἀδιεχέϲ οὕτω δὲ καὶ μαδόϲ μαζόϲ. De ἀΐζηλοϲ pro ἄδηλοϲ ct. supra fr. 179.

632. St. B. 120, 14: τὸ πατρωνυμικὸν (sc. τοῦ Ἀρκάϲ) Ἀρκαϲίδαι. ὤφειλεν οὖν Ἀρκαδίδηϲ, ἀλλὰ διὰ τὸ κακόφωνον οὕτωϲ ἐγένετο.

633. E. M. 412, 1: τὸ ζ διαλύουϲιν οἱ Δωριεῖϲ εἰϲ ϲ καὶ δ ζυγόϲ ϲδυγόϲ. ζευκτῆρεϲ ϲδευκτῆρεϲ, θερίζω θερίϲδω, ϲυρίζω ϲυρίϲδω. Θεόκριτοϲ «ἃ ποτὶ ταῖϲ παγαῖϲι μελίϲδεται» (Ι 2).

634. Choer. Dict. 210, 3: τὸ ζ εἰϲ δ τρέπουϲιν οἱ Βοιωτοὶ οἷον Ζῆθοϲ Δῆθοϲ, οὕτωϲ καὶ Ζεύϲ Δεύϲ.

635. E. M. 316, 57: ἕδοϲ παρὰ τὸ ἕζω τὸ καθέζομαι κατὰ τροπὴν Δωρικὴν τοῦ ζ εἰϲ δ οἷον ζυγόϲ δυγόϲ καὶ ζωμόϲ δωμόϲ.

636. St. B. 319, 19: θύμβρα, πόλιϲ Τρῳάδοϲ. οὗ ποταμὸϲ Θύμβριϲ, ἀφ᾿ οὗ Ἀπολλωνίου Θυμβραίου ἱερόν. λέγεται καὶ διὰ τοῦ ζ Ζυμβραῖοϲ. λέγεται καὶ Θύμβριοϲ. Ἑλλάνικοϲ δὲ Δύμβριόϲ φηϲι διὰ τοῦ δ καὶ Δυμβριεύϲ.

637. Choer. 761, 1: τότε τρέπεται τὸ θ εἰϲ τ ἐν τοῖϲ εἰϲ θι προϲτακτικοῖϲ ἡνίκα προηγεῖται ἕτερον θ οἷον τύφθηθι τύφθητι, λέχθηθι

632a. Choer. 589, Cram. An. Ox. III 398: κατὰ τὸν Ἡρωδιανὸν ἔδει ἀπὸ τοῦ δείδω εἶναι δέδοιδα τὸν μέϲον παρακείμενον· ἀλλὰ διὰ τὸ μὴ χρῆναι τρία παράλληλα δ παραλαμβάνεϲθαι (τὸ γὰρ τοιοῦτο ψελλιϲμῷ, φηϲίν, ὑποπίπτει) ἀντειϲῆλθε τοῦ τρίτου δ τὸ κ τοῦ ἐνεργητικοῦ παρακειμένου τοῦ δείδω δείϲω δέδεικα, ὃϲ ἐϲιγήθη διὰ τὸ τοῦ μέϲου παρακειμένου πολύχρηϲτον.

ad. fr. *633 cf. supra fr. 381, ubi Herodianus ἀχνάϲδημι ex ἀχάζω cum ν pleonastico propagat. ad fr. *634. cf. Mon. 6, 16 Ζεύϲ ὑπὸ Βοιωτῶν Δεύϲ καὶ Δάν. Ab Herodiano profectum videtur etiam E. Or. 28, 23: ἀποϲκύδμαινε (Ω 65): ϲκύζω ἐϲτὶ ῥῆμα, οὗ ὄνομα ῥηματικὸν ϲκύδοϲ ἡ λοιδορία· καὶ ὡϲ παρὰ τὸ ἄζω ἀζαίνω, Ϲώφρων «ἐγὼ δὲ ϲίτου μὲν οὐδὲν ἀζαίνομαι», καὶ Ἰωνικῶϲ παῤ Ὁμήρῳ (λ 587 ) «καταζήναϲκε δὲ δαίμων». οὕτω καὶ ϲκύζω ϲκυζαίνω καὶ ἐνθέϲει τοῦ μ καὶ τροπῇ τοῦ ζ εἰϲ δ διὸ τὴν ἀϲυνταξίαν τοῦ μ καὶ ζ ἐγένετο ϲκυδμαίνω. ἐρίζω ἐριζαίνω καὶ τῷ αὐτῷ λόγῳ ἐριδμαίνω. cf. Eustath. ad fr. 631 citatum. E. Or. 64, 10 ἕρδω: παρὰ τὸ ῥέζυ τροπῇ τοῦ ζ εἰϲ δ καὶ μεταθέϲει τοῦ ρ cf. fr. [8a]. ad fr. *635 Quod hic dicitur ζυγόϲ in δυγόϲ mutari, non repugnat fr. 630 ubi ζυγόν ex δυγόν ortum esse traditur, nam hoc ad usum, illud ad ortum spectat. cf. E. M. 411, 53. — Tropen literae ζ in δ sumpsit Herodianus in Cathol. ap. Theogn. 52 in ῥέζω ἔρδω. ad fr. *637. cf. Choer. 762, 3 φαϲί τινεϲ ὡϲ οὐκ ὤφειλε τραπῆναι τὸ θ εἰϲ τὸ τ ἐν τῷ τύφθητι· οὐ γὰρ πάντωϲ τρέπεται, ὅτε ἐπαλληλία τῶν δαϲέων ἐϲτίν· ἰδοὺ γάρ ἐϲτιν «ἀπέφθιθον ἐϲθλοὶ ἐταῖροι» (ε 110) καὶ ὅμωϲ οὐκ ἐτράπη τὸ θ εἰϲ

λέχθητι, νύχθηθι νύχθητι, ἡνίκα δὲ μὴ προηγεῖται ἕτερον θ, οὐ τρέπεται τὸ θ εἰϲ τ οἷον φάθι ἀντὶ τοῦ εἰπέ ὡϲ παῤ Ἀριϲτοφάνει ἐν Ἱππεῦϲι (23) «αὐτὸ φάθι».

638. Choer. 884, 6: ἐθέθην ὤφειλεν εἶναι ὁ παθητικὸϲ πρῶτοϲ ἀόριϲτοϲ, ἀλλὰ διὰ τὴν κακοφωνίαν τῆϲ ἐπαλληλίαϲ τοῦ δαϲέοϲ θ τροπὴ παρηκολούθηϲε τοῦ πρώτου θ εἰϲ τ καὶ γέγονεν ἐτέθην ὥϲπερ τὸ τέθυμαι ἐθύθην καὶ ἐτύθην. εἰ δέ τιϲ εἴποι, διατί γὰρ τὸ πρῶτον θ ἐτράπη καὶ μὴ τὸ τελευταῖον λέγομεν ὅτι οὐκ ἠδύνατο τὸ τελευταῖον θ τραπῆναι, ἐπειδὴ ὁ πρῶτοϲ ἀόριϲτοϲ ὁ παθητικὸϲ εἰϲ θην θέλει λήγειν οἷον ἐτύφθην.

639. Ep. Cr. l 429, 25: φηρϲίν (Α 268) ἀντὶ τοῦ θηρϲί κατὰ μετάθεϲιν τοῦ θ εἰϲ φ ὡϲ καὶ τὸ θλᾶν φλᾶν.

640. St. B. 390, 8: Κύδνα πόλιϲ Μακεδονίαϲ, ἣ κατὰ παραφθορὰν Πύδνα λέγεται.

641. St. B. 369, 16: αἱ Κλαζομεναί ὕϲτερον μετωνομάϲθηϲαν Πλαζομε-

640a. Choer. 611, 35: οἱ Βοιωτοὶ τὸ ἤνεγκα ἤνειγξα λέγουϲι, διὰ τῆϲ εῑ διφθόγγου τὴν παραλήγουϲαν ποιοῦντεϲ· περὶ δὲ τοῦ τὴν λήγουϲαν διὰ τοῦ ξ εἶναι λέγομεν ὅτι ἢ πρὸϲ ἀναλογίαν τοῦ μέλλοντοϲ τοῦτο πεποιήκαϲιν, ἐνέγξω γάρ ἐϲτιν ὁ μέλλων διὰ τοῦ ξ ἢ ἀπὸ τοῦ ἤνεγκα γίνεται κατὰ τροπὴν Βοιωτικὴν τοῦ κ εἰϲ ξ ἔθοϲ γὰρ ἔχουϲιν οἱ Βοιωτοὶ τρέπειν τὸ κ εἰϲ ξ ὡϲ Ἀριϲτοφάνηϲ δηλοῖ ἐν Νεφέλαιϲ (343) λέγων «εἴξαϲι γοῦν ἐρίοιϲι πεπταμένοιϲιν»· τοῦτο γὰρ τὸ εἴξαϲι κατὰ Βοιωτοὺϲ γέγονε τροπῇ τοῦ κ εἰϲ ξ, εἴκαϲι γάρ ἐϲτιν ἀντὶ τοῦ ἐοίκαϲιν ἀπὸ τοῦ εἴκω θέματοϲ τοῦ ϲημαίνοντοϲ τὸ ὁμοιῶ.

τ διὰ τὴν ἐπαλληλίαν τῶν δαϲέων. ἔϲτιν οὖν εἰπεῖν, ὅτι ὥϲπερ κακόν ἐϲτιν ἡ κλοπὴ καὶ ὅμωϲ οἱ μὲν φεύγουϲιν αὐτὴν, οἱ δ᾿ οὔ, οὕτωϲ κακόφωνον μὲν ποιεῖ τὴν λέξιν ή ἐπαλληλία τῶν δαϲέων καὶ ὅμωϲ τινὰ μὲν φεύγοντα αὐτὴν τρέπουϲι τὸ θ εἰϲ τὸ τ, τινὰ δὲ μὴ φεύγοντα αὐτὴν οὐ τρέπουϲι τὸ θ εἰϲ τ ὡϲ τὸ ἀπέφθιθον cf. 636, 4 seqq. ad fr. *641. Verba sic transposui, ut Κλαζομεναί, quod in fine locum habet, in principium transmigraverit. ad fr. [640a]. In Mon. 45, 13 εἴξαϲι οὐδεὶϲ παρακείμενοϲ τρίτον πρόϲωπον εἰϲ ϲῑ ἔχει τὴν πρὸ τέλουϲ ϲυλλαβὴν διὰ τοῦ ξᾱ, ἁλλὰ μόνον τὸ εἴξαϲι «τοῖϲ βιβλίοιϲ εἴξαϲι» nihil de affectione ut in aliis permultis αἴτιον δὲ τὸ πάθοϲ additum est, sed suspicari licet Herodianum hanc abnormem formam sic expedivisse ut Choeroboscus, quamquam Ahrens de dial. Aeol. p 174 hanc Boeoticam male a grammaticis fictam esse inde contendit, quod praepositio ἐξ contraria ratione ξ in ϲ mutat. Nam scimus Herodianum non semper rectum perspexisse.

ναί, ὡϲ ἀπὸ τῆϲ Αὐλῶνοϲ Καυλωνία καὶ ἀπὸ Μετάβου ἥρωοϲ τὸ Μεταπόντιον καὶ Ἐπίδαυροϲ Ἐπίταυροϲ.

642. St. B. 64, 20: Ἀκτή: ἐϲτι Ἀττικόϲ καὶ Ἀττικὴ κατὰ τροπὴν διὰ τὴν εὐφωνίαν.

643. E. M. 274, 45: Διθύραμβοϲ ὁ Διόνυϲοϲ· ἐπίθετόν ἐϲτι τοῦ Διονύϲου· ὅτι ἐν διθύρῳ ἄντρῳ τῆϲ Νύϲϲηϲ ἐτράφη· καὶ ὁμωνύμωϲ τῷ θεῷ ὁ εἰϲ αὐτὸν ὕμνοϲ· ἢ ἀπὸ τοῦ δύο θύραϲ βαίνειν, τήν τε κοιλίαν τῆϲ μητρὸϲ Ϲεμέληε καὶ τὸν μηρὸν τοῦ Διόϲ ἀπὸ τοῦ δὶϲ τετέχθαι, ἅπαξ μὲν ἀπὸ τῆϲ μητρόϲ, δεύτερον δὲ ἀπὸ τοῦ μηροῦ τοῦ Διόϲ, ἵν᾿  ᾖ ὁ δὶϲ θύραζε βεβηκώϲ. Πίνδαροϲ δέ φηϲι λυθίραμβον· καὶ γὰρ Ζεὺϲ τικτομένου αὐτοῦ ἐπεβόα «λῦθι ῥάμμα, λῦθι ῥάμμα», ἵν᾿  ᾖ λυθίραμμοϲ καὶ διθύραμβοϲ κατὰ τροπὴν καὶ πλεοναϲμόν. Ἡρωδιαν νὸϲ δέ φηϲι τὰ προϲτακτικὰ μὴ ϲυντίθεϲθαι.

644. E. M. 503, 47 : Κένται: ἔϲτι διαλέκτου. ὡϲ γὰρ τὸ παῤ ἡμῖν φίλτατον φίντατον καὶ δέλτα δέντα, οὕτω Κέλται καὶ Κένται. περὶ. παθῶν.

645. Ep. Cr. I 235, 22, E. M. 544, 1: κύκνοϲ γίνεται παρὰ τὸ κλῶ τὸ φωνῶ· κρακτικὸν γάρ ἐϲτι τὸ ζῷον ὡϲ καὶ χήν· ἐκ τοῦ κλῶ οὖν παραγωγὸν καὶ ἐξ αὐτοῦ ὄνομα ῥηματικὸν κλύκοϲ καὶ ὑπερθέϲει καὶ μεταθέϲει τοῦ λ εἰϲ ν κύκνοϲ.

646. St. B. 506, 10: Παρναϲϲόϲ ὄροϲ Δελφῶν. — ἐκαλεῖτο δὲ πρότερον Λαρναϲϲόϲ διὰ τὸ τὴν Δευκαλίωνοϲ λάρνακα αὐτόθι προϲενεχθῆναι.

647. E. M. 538, 42: κρίκοϲ παρὰ τὸ κλείω κατὰ ἀποβολὴν τοῦ ε κλίκοϲ ὁ πάντοθεν περικεκλειϲμένοϲ· καὶ τροπῇ τοῦ λ εἰϲ ρ κρίκοϲ ὡϲ ad fr. *642. cf. E. Orion. 29, 26: Ἀττική παρὰ τὴν ἀκτὴν. παραθαλαϲϲία γάρ ἐϲτιν ὡϲ Κρήτη Κρητική. ad fr. 643. cf. Bergk ad Pindar. fr. 62. Quamquam Herodiani mentio etiam ab alio grammatico originationem vocis a λῦθι ῥάμμα improbante iniecta esse potest, tamen ab ipso Herodiano etymon ὁ δίϲ θύραζε βεβηκώϲ acceptum videtur. . Nam similiter in Symposio E. Or. 89, 2 κάραβοϲ παρὰ τὸ κάρᾳ βαίνειν et ἐν τῷ περὶ ϲχημάτων E. M. 137, 32 Αἴγιϲθοϲ ἀπὸ τοῦ θῶ τὸ θηλάζω repetit. ad fr. 644. libri titulum addit Cod. Paris 2638. ad fr. *645. Comparato fr. 647 non dubitandum, quin etiam hoc Herodiani sit. Omisi quae sunt in fine ἢ ἀπὸ τοῦ κύκλοϲ, ut ex alio fonte addita. ad fr. *646. cf. E. M. 655, 5 Παρναϲόϲ, ὅροϲ ἐϲτὶ Δελφῶν ἀπὸ Παρναϲοῦ ἥρωοϲ Ἄνδρων δέ φηϲιν, ἐπειδὴ προϲώρμιϲεν ἡ λάρναξ τοῦ Δευκαλίωνοϲ. καὶ τὸ μὲν πρότερον Λαρνηϲϲόϲ ἐκαλεῖτο, ὕϲτερον δὲ κατ᾿ ἐναλλαγὴν τοῦ λ εἰϲ Παρναϲόϲ. Schol. ad Apoll. Β 711. ad fr. 647 Herodiani nomen accessit ex cod. Paris. 2631 in Cr. An. Paris. IV 46. Quae de accentu adiuncta sunt, ex Catholica deprompta cum hoc adnotamento ἄλγοϲ ἀλγαλέοϲ καὶ ἀργαλέοϲ. ἔϲτι δ’ ὅτε καὶ ἐν ὑπερθέϲει γίνεται κίρκοϲ «ῥήξαϲα κίρκουϲ» παρὰ Ϲοφοκλεῖ ὥϲπερ τὸ κερκίϲ· παρὰ τὸ κρέκειν γάρ· καὶ ὡϲ καρδία κραδία. Ἡρωδιανόϲ.

648. E. M. 655, 9: παρρηϲία: οἱ μὲν ἀπὸ τοῦ παντορηϲία κατὰ ϲυγκοπήν, ὅπερ ἐϲτὶν ἄτοπον. ἀλλὰ παρὰ τὸ πᾶν γίνεται· ϲυγκοπῇ γὰρ οὔ, ἀλλὰ τροπῇ ἡ πάντα ἐν ῥήϲει ἔχουϲα καὶ λέγουϲα. περὶ παθῶν.

649. Choer. 281, 25: ὁ δελφίϲ ὁ Τελχίϲ οὐ καταλήγουϲι φύϲει εἰϲ ϲ, ἀλλ’ εἰϲ ν, τροπὴ δὲ ἐγένετο τοῦ ν εἰϲ ϲ κατὰ Δωρικὴν διάλεκτον ὥϲπερ ἦν ἦϲ, εἵρπομεν εἵρπομεϲ ὡϲ παρὰ Θεοκρίτῳ (7, 1) «ἦϲ χρόνοϲ» καὶ παρὰ τῷ αὐτῷ (7, 2) «εἴρπομεϲ ἐκ πόλιοϲ». καὶ οὕτω λοιπὸν ἀπετελέϲθη ἡ εἰϲ ϲ κατάληξιϲ οἷον δελφίν δελφίϲ, Τελχίν Τελχίϲ.

650. Ep. Cr. I 160, 18: οὐδέποτε τὸ ξ ἐν παραθέϲει τρέπεται, ἀλλ’ ἐν ϲυνθέϲει· παρὰ Βοιωτοῖϲ λέγεται ἐϲ ϲυμφώνου ἐπιφερομένου, ἐὰν δὲ καθαρεύῃ, εἰϲ δύο ϲϲ Ἔϲϲαρχοϲ ποταμόϲ (? Ahrens: ἐϲϲάρχι πολέμω).

651. St. B. 160, 17: Βατίεια τόποϲ τῆϲ Τροίαϲ ὑψηλόϲ κέκληται ἀπὸ Βατείαϲ τινόϲ, ὡϲ Ἑλλάνικοϲ ἐν πρώτῃ Τρωϊκῶν, ἢ ἀπὸ τοῦ πάτου τῶν ἵππων ἤγουν τῆϲ ἀναϲτροφῆϲ, τροπῇ τοῦ π εἰϲ β ἢ ἀπὸ τῶν βάτων.

652. St. B. 448, 14: Μεταπόντιον πόλιϲ Ἰταλίαϲ, ἀπὸ Μετάβου τοῦ Ϲιϲύφου τοῦ Αἰόλου τὸν γὰρ Μετάποντον οἱ βάρβαροι Μέταβον ἔλεγον.

653. E. M. 76, 39: ἀμαλή ἡ ἁπαλή· ἡ δὲ λέξιϲ Μακεδόνων· ἔϲτι δὲ ἁπαλή καὶ τροπῇ ἀμαλὴ παῖϲ καὶ ἀμαλόν ἀμαλῶϲ ἁπαλόν ἁπαλῶϲ

654. Ep. Cr. I 66, 23: ϲημειώδηϲ ἡ ἀμφί, ὅτι μόνη ἔχει δαϲὺ ϲύμφωνον, διόπερ οἱ Αἰολεῖϲ ἀμπί λέγουϲι διὰ τοῦ ψιλοῦ, τὸ ὀφειλόμενον eodem modo conglutinata sunt, quo saepius diversa ad unum vocabulum spectantia in unum contracta deprehendimus. Similia habes in Ep. Cr. I 224, 24, unde addidi verba «ῥήξαϲα — γάρ· καί, non recepi καὶ ἐν τῷ κυκλοτερήϲ παρὰ τὸ τέλοϲ κυκλοτελήϲ, quae ab epitomatore apposita videntur. ad fr. 648. pro ἐν αὐτῇ ἔχουϲα Ritschl de Or. et Orion. p. 63 ἐν αὑτῇ pro posuit, ipse scripsi ἐν ῥήϲει ἔχουϲα, καὶ autem hic idem est atque ἤτοι. Choer. Ep. in Psalm. 122, 8 sequitur sententiam ab Herodiano reprobatam: παντορρηϲία καὶ παρρηϲία. ad fr. *651. pro τροφῆϲ scripsi ex Arcad. 78, 24 ἀναϲτροφῆϲ. Originatio a πάτοϲ in E. M. 191, 38 Epaphrodito adscribitur: Ἐπαφρόδιτόϲ φηϲιν ἀπὸ τοῦ πατῶ πάτοϲ· καὶ ἀπὸ τοῦ πάτου τῶν ἵππων· τοὺϲ γὰρ ἐν ταῖϲ ὁδοῖϲ ὁλκούϲ τε καὶ ϲυνεχεῖϲ τριμμοὺϲ πάτουϲ ἔλεγον· πάτοϲ οὖν πάτεια καὶ πλεοναϲμῷ τοῦ ῑ πατίεια καὶ Βατίεια. ad fr. *654. cf. Mon. 45, ἀμφί· οὐδεμία πρόθεϲιϲ διὰ δαϲέοϲ ϲυμφώνου πνεῦμα ἀποδιδόντεϲ· εὕρηται δὲ καὶ ἐν ϲυνθέϲει τὸ π ἔχουϲα παρὰ Ἀττικοῖϲ ἀμπεχόνη, ἀμπίϲχουϲα «ἀμέλει ταδί μοι πρῶτ’ἀμπίϲχου λαβών».

655. Eustath. 561, 12: τροπὴ τοῦ ψιλοῦ εἰϲ δαϲὺ καὶ ἐν τῷ κεκαφηώϲ γίνεται κατὰ Ἡρωδιανόν.

656. Ep. Cr. I 353, 24 (An. Per. III 331, 14): οἱ Αἰολεῖϲ τὸ πτ εἰϲ δύο ϲϲ μετατιθέαϲι· τὸ γὰρ νίπτω νίϲϲω λέγουϲι καὶ τὸ ὄπτω ὄϲϲω.

657. Ep. Cr. l 129, 6: ἀπομόρξατο. ἀπομόργω ἐϲτὶν ἐνεϲτὼϲ ἐκ τοῦ ἀμέργω τὸ ἐκπιέζω μεταθέϲει τοῦ ρ εἰϲ λ ἀμέλγω καὶ ἀμολγόϲ.

658. E. M. 500, 48: κεκορυϲμένοϲ: ὁ παθητικὸϲ παρακείμενοϲ κεκόρυϲμαι, ἡ μετοχὴ κεκορυϲμένοϲ καὶ οἱ Ἀττικοὶ τρέπουϲι τὸ ϲ εἰϲ θ, τὸ κλαυϲμόϲ κλαυθμόϲ λέγοντεϲ καὶ τὸ ἀριϲμόϲ ἀριθμόϲ.

659. Eustath. 114, 15, Favorin. 429, 18: Ἡρωδιανὸϲ λέγει, ὅτι τέτραπται τὸ μάρτυρεϲ ἀπὸ τῆϲ μάρτυϲ εὐθείαϲ, ἣν ἡ Αἰολέων διάλεκτοϲ διὰ τοῦ ρ προφέρει. ἐκεῖνοι γάρ, φηϲί, τὸ ϲ εἰϲ ρ μεταβάλλουϲι τὸ οὗτοϲ οὗτορ λέγοντεϲ καὶ τὸ ἵπποϲ ἵππορ. οὕτωϲ οὖν, φηϲί, καὶ μάρ τυϲ μάρτυρ, ἀφ᾿ ἧϲ ἐκπίπτει πληθυντικὸν οἱ μάρτυρεϲ παρά τε τοῖϲ κωμικοῖϲ καὶ Ἱππώνακτι.

ἐκφέρεται, ἀλλὰ μόνον τὸ ἀμφί· λέγεται δ᾿  ἔϲθ ὅτε καὶ ἀμπί ἐν ϲυνθέϲει διὰ τοῦ π, καὶ ἴϲωϲ ἀναλογώτερον. ad fr. 655. Schol. L ad Il. Ε 698 κεκαφηότα. ὁ Ἡρωδιανὸϲ οὕτω κανονίζει· καπῶ καπήϲω κεκαπηκώϲ καὶ Ἰωνικῶϲ κεκαπηώϲ καὶ μεταθέϲει τοῦ ψιλοῦ εἰϲ δαϲὺ κεκαφηώϲ. Apud Eustath. praecedunt ἡ διὰ τοῦ φ γραφὴ τοῦ ἐφιάλτου διὰ τὸ ἴϲωϲ δαϲύνεϲθαι τὸ ἱάλλω παρά τιϲι γίνεται ἢ κατά τινα γλῶϲϲαν τροπῇ τοῦ ψιλοῦ εἰϲ δαϲύ et paullo post sequuntur: ἐν δὲ τοῖϲ Ἡρωδιανοῦ κεῖται καὶ ἠπιάληϲ ἠπιάλητοϲ, οὗ χρῆϲιϲ, φηϲί, παρὰ Ϲώφρονι οῐον, Ἡρακλῆϲ Ἠπιάλητα πνίγων cf. Ahrens de dial. Aeol. p. 43. ad fr. *656. cf. Ahrens de dial. Aeol p. 67 Herodianum sic de ὅϲϲω iudicasse ut ex ὄπτω transversum putaret, inde concludi potest, quod Theogn. p. 145 τὰ διὰ τοῦ ωϲϲω πάντα διὰ τοῦ ω γράφεται, ὄϲϲω quod in Ep. Herod. 252 πλὴν τοῦ ὄϲϲω excipitur, praetermisit utpote non primitus in ϲϲω exiens cf. Lob. Phem. p. 100. Ex pluribus locis, quibus similia traduntur, unum tantum com paro: Ep. Cram I 291, 21 τὸ νίτρον ἐὰν μὲν παρὰ τὸ νίπτω, τὸ π ἀπέβαλεν· εἰ δὲ παρὰ τὸ νίζω, τὸ ϲ, ὅπερ καὶ λίτρον οἱ Ἀττικοὶ λέγουϲι κατὰ τροπὴν, ὡϲ πνεύμων πλεύμων· τὸ δὲ νίπτω ποιεῖ τὸ νίϲϲω. Αἰολεῖϲ γὰρ τὸ πίπτω πίϲϲω λέγουϲι καὶ τὸ πέπτω πέϲϲω τὸ δὲ νίζω οὐκ ἐγένετο ἐκ τοῦ Αἰολικοῦ· οὐδέποτε γὰρ τὰ παῤ αὐτοῖϲ δύο ϲϲ τρέπουϲι εἰϲ ζ. ad fr. *657. cf. Ep. Cr. I 13, 7, E. M. 129, 6. Urbium nomina, quorum scriptura inter ρ et λ fluctuat, Meinekius ad Steph. B. 76, 10 composuit, inter quae est etiam Ἀμοργόϲ et Ἄμολγοϲ (Arcad. 47, 17). ad fr. *658. Hoc ex Herodiano fluxisse evincit fr. 177, quod ex hoc loco emendavi

660. St. B. 659, 20: Φάρϲαλοϲ πόλιϲ Θεϲϲαλίαϲ. τὸ ἐθνικὸν Φαρϲάλιοϲ. λέγεται καὶ Φαρράλιοϲ διὰ δύο ρρ ὡϲ Μυρρίνη καὶ κόρρη καὶ «ἐπὶ κόρρηϲ».

661. E. M. 685, 23: τὸ ποτί τὴν πρόϲ πρόθεϲιν ϲημαίνει Δωρικῶϲ. ἡ γὰρ πρόϲ κατ’ ἐπέκταϲιν προϲί ὡϲ ἐν ἐνί (ἀναλόγωϲ· παρέπεται γὰρ ταῖϲ προθέϲεϲι τὸ μέχρι τῆϲ διϲυλλαβίαϲ αὐξάνεϲθαι) καὶ τροπῇ Δωρικῇ τοῦ ϲ εἰϲ τ καὶ ἀποβολῇ τοῦ ρ ποτί ὥϲπερ ϲοί τοί.

662. E. M. 335, 37: τὰ δύο ϲϲ εἰϲ ζ τρέπουϲιν Αἰολεῖϲ. τὸ γὰρ ἐπιπλήϲϲω ἐπιπλάζω. Ϲαπφώ «τὸν δ᾿  ἐπιπλάζοντα ἄνεμοι φέροιεν (fr. 18 Βergk ).

660a. Arcad. 9, 6: τὸ ἄρρην Ἀττικῶϲ ἀπὸ τοῦ ἄρϲην γέγονεν.

661a. Men. 10, 25: εἴρηται ὁ δαίμων παῤ Ἀλκαίῳ διὰ τοῦ ᾱ μένοντοϲ τοῦ ϲ Ποϲείδαν, παρὰ δὲ Δωριεῦϲι τρεπομένου τοῦ ϲ εἰϲ τ Ποτειδάν κατ᾿  ὀξεῖαν τάϲιν, εἴρηται δὲ καὶ Ποτιδᾶϲ ὡϲ κερκιδᾶϲ.

662a. Il. Pr. Ϲ 519: ὀλίζων ἐϲχημάτιϲται ϲυγκριτικῶϲ κατὰ πάθοϲ. παρὰ γὰρ τὸ ὀλιγώτεροϲ κατὰ δεύτερον τύπον τὸ ὀλιγίων μὴ εἰρημένον ϲυγκριτικῶϲ, ὑπερθετικῶϲ δὲ ἐν τῷ ὀλίγιϲτοϲ ἐξέπιπτε· τρίτοϲ τύποϲ ὁ διὰ δύο ϲϲ ὀλίϲϲων. τὰ δὲ δύο ϲϲ μετέπεϲεν εἰϲ ζ καὶ ἀπετελέϲθη τὸ ὄλιζον. οὕτωϲ οὖν ἐϲχηματίϲαμεν καὶ τὸ μεῖζον, λέγω δὲ κατὰ τὴν αὐτὴν τροπὴν τῶν ϲτοιχείων.

ad fr. *660. cf. ap. St. B. s. Τυρρηνία Τυρρηνοί et Τυρϲηνὴ θάλαϲϲα, Τυρϲηνίϲ Τυρϲηνικόϲ et s. Χερρόνηϲοϲ Χερϲόνηϲοϲ. — In E. Gud. 301, 6 comparat Herod. κάρϲων κάρρων et in E. M. 515, Κρῖϲα Κίρϲα Κίρρα cum μυρϲίνη μυρρίνη. ad fr. *661. cf. fr. 84. In fine pro ϲόϲ τόϲ scripsi ϲοί τοί, de quibus Ep. Cr. I 409, 32 ἡ τοί ἀντωνυμία κατὰ τροπὴν Δωρικὴ, κατὰ δὲ χρῆϲιν κοινὴ. ad fr. *662. Hoc ex Herodiano petitum esse docet locus simillimus in Mon. 23, 7 κράζω: τὰ εἰϲ ζω λήγοντα ῥήματα ὁριϲτικά, εἰ ἔχοι πρὸ τέλουϲ μόνον τὸ ᾱ, ἔχει αὐτὸ ϲυνεϲταλμένον, ὑπεϲταλμένηϲ τῆϲ Αἱολίδοϲ διαλέκτου. παρῃτηϲάμεθα δὲ Αἰολίδα διάλεκτον διὰ τὸ πτάζω ἔπταζον ὥϲτ᾿ ὄρνιθεϲ ὦκυν αἴετον ἐξαπίναϲ φανέντα. ἐκ δὲ τοῦ κοινοῦ ἦν τοῦ ἔπτηϲϲον. τὸ δὲ αὐτὸ καὶ ἐπὶ τοῦ πλάζω· τὸν δ᾿ ἐπιπλάζοντ᾿  ἄνεμοι φέροιεν καὶ μελέδωνα. ἀντὶ τοῦ ἐπιπλήϲϲοντα. — Sed omisi quae in E. M. praecedunt ἐμπάϲϲω καὶ Αἰολικῶϲ ἐμπάζω ut incertum. cf. Ahrens de dial. Aeol. p. 46 cum not. 3. — Doctum adnotamentum in Epim. I 62, 16, in quo docetur Tarentinos verba in ζω in ϲϲω et contra mutasse, ab Heraclide profectum est Eustath. 1654, 23 cf. Ahrens p. 98, 6 neque Herodianus tradidisse videtur verba in ϲϲω in ζω transformari  cf. supra adnotationem ad fr. 656.

663. St. B. 167, 8: Βήρυτοϲ πόλιϲ Φοινίκηϲ. ὁ πολίτηϲ Βηρύτιοϲ ὡϲ Ἀζώτιοϲ Αἰγύπτιοϲ· ϲεϲημείωται τὸ Μιλήϲιοϲ ἐν τοῖϲ τοπικοῖϲ, ὅτι ἐτράπη ἁπλοῦν ὂν ὡϲ τὸ θεοδόϲιοϲ Ἀθανάϲιοϲ Ἀμβρόϲιοϲ. τὸ γὰρ θεόδοτοϲ καὶ ἀθάνατοϲ καὶ ἄμβροτοϲ ϲύνθετα. τὸ δὲ χαρίϲιοϲ οὐ τοπικόν.

664. St. B. 214, 11: Γυμνηϲίαι: καὶ ἀρϲενικῶϲ καὶ θηλυκῶϲ ἐθνικὸν Γυμνήϲιοϲ καὶ Γυμνηϲία. καὶ Γυμνηϲίϲ ἀπὸ τῆϲ Γύμνητοϲ γενικῆϲ τροπῇ τοῦ ϲ εἰϲ τ.

665. St. B. 384, 10; Κρήτη ἀπὸ τῆϲ Κρητόϲ γενικῆϲ Κρῆτιϲ καὶ τροπῇ τοῦ τ εἰϲ ϲ Κρηϲίϲ.

666. St. Β. 472, 18: Νέπετοϲ πόλιϲ Ἰταλίαϲ. τὸ ἐθνικὸν Νεπεϲῖνοϲ. ἡ τροπὴ δὲ τοῦ τ εἰϲ ϲ ἰδιάζουϲα καὶ ϲεϲημείωται.

667. St. B. 164, 25: Βέροια, πόλιϲ Μακεδονίαϲ, ἣν Φέρωνα κτίϲαι φαϲίν, αὐτοὺϲ δὲ τὸ φ εἰϲ β μεταποιεῖν ὡϲ Φάλακρον Βάλακρον καὶ Βίλιππον καὶ Κεβαλῖνον, ἄλλοι ἀπὸ Βεροίαϲ τῆϲ Βέρητοϲ τοῦ Μακεδόνοϲ.

668. St. B. 672, 22: Φρυγία: οἱ Φρύγεϲ λέγονται καὶ Βρίγεϲ.

669. Choer. 698. 30: οἱ Ἴωνεϲ ψιλωτικοί εἰϲι, τοῦ γὰρ ἥλιοϲ δαϲυνομένου τὸ ἀπηλιώτηϲ Ἰωνικῶϲ διὰ τοῦ π ἐπεκράτηϲεν, ἐπειδὴ διὰ τοῦ φ ὤφειλεν εἶναι διὰ τὸ ἐπιφέρεϲθαι δαϲὺ φωνῆεν ὥϲπερ ἐπὶ ἡμῶν ἐφ᾿ ἡμῶν πάλιν τοῦ ἱϲτίον δαϲυνομένου τὸ ἐπίϲτιον Ἰωνικῶϲ διὰ τοῦ π ἐπεκράτηϲεν οἶον «ἐπίϲτιόν ἐϲτιν ἑκάϲτῳ» (ζ 265), ἐπειδὴ διὰ τοῦ φ ὤφειλεν εἶναι. καὶ πάλιν τὸ οὐχὶ Ἰωνικῶϲ οὐκί λέγεται ὡϲ παρὰ τῷ ποιητῇ «ἠὲ καὶ οὐκί».

670. E. M. 229, 51: γῆ παρὰ τὸ γῶ τὸ χωρῶ ἡ πάντα χωροῦϲα· τοῦτο δὲ παρὰ τὸ χῶ τροπῇ τοῦ χ εἰϲ γ γῶ.

ad fr. *663. Dubia est trope literae τ in θ terminatione non mutata in E. M. 579, 23 Μενέϲθηϲ: ὡϲ ἀπὸ τοῦ ἀργόϲ γίνεται Ἀργέϲτηϲ, οὕτω καὶ παρὰ τὸ μένοϲ Μενέϲτηϲ καὶ Μενέϲθηϲ κατὰ τροπήν, quam adnotationem habet etiam Schol. BL. ad Ε 609, Eustath. 596, 23, Choer. Dict. 137, 30 cf. Lehrs Aristarch. p. 310 not. * * *. Sed ut in Il. Pr. Ν 809 ex ἐγερτόϲ ἐγέρθω, ἐρεκτόϲ ἐρέχθω, ἀϊϲτόϲ ἀΐϲθων existere voluit, sic etiam ὄρθροϲ ex ὄρτοϲ metathesi literae et. pleonasmo literae ρ propagasse videtur in E. Or. 117, 23 ὄρθροϲ: ὄρω. μέλλων Αἰολικὸϲ ὄρϲω, ὄνομα ὄρτοϲ καὶ μεταθέϲει τοῦ εἰϲ θ [καὶ πλεοναϲμῷ τοῦ ρ] ὄρθροϲ. Nam haec notatio reperitur in sede Herodianearum. adl fr. *667. cf. E. M. 195, 37 ubi ὡϲ Φερενίκη Βερενίκη ἡ γυνὴ τοῦ πατρὸϲ Πτολεμαίου καὶ κεφαλὴν κεβαλήν λέγουϲιν et supra fr. 607. ad fr. *670. cf. Mein. ad St. B. 699, 7 s. χώρα, qui pro χώρα ἡ μερικὴ γῆ, ἀφ᾿ οὗ τὸ χῶ ῥῆμα probabiliter scribi vult γῆ παρὰ τὸ χῶ, ἀφ᾿ οὗ χωρῶ ῥῆμα.

671. Choer. 588, 16, Ep. Cr. 375, 20: πέφρικα: ἐνεργητικοῦ ἐϲτι παρακειμένου, ἀλλ᾿ οὐ μέϲου· εἰ γὰρ ἦν μέϲου παρακειμένου διὰ τοῦ γ ἂν ἐξηνέχθη. τὰ γὰρ τῆϲ τετάρτηϲ ϲυζυγίαϲ τῶν βαρυτόνων διὰ τοῦ γ ἐκφέρονται κατὰ τὸν μέϲον παρακείμενον. ὁ δὲ λόγοϲ ἐπὶ τῶν ἔχοντων διὰ τοῦ ξ τὸν μέλλοντα ἐκφερόμενον οἷον πλήϲϲω πλήξω πέπληγα, νύϲϲω νύξω νένυγα, φρίϲϲω φρίξω πέφριγα· ἀλλ’ ἐνεργητικοῦ ἐϲτι παρακειμένου καὶ οὐ μέϲου· ἀπὸ γὰρ τοῦ φρίϲϲω φρίξω γέγονε πέφριχα καὶ διὰ τὴν τῶν δαϲέων ϲύγχυϲιν ἐτράπη τὸ χ εἰϲ κ καὶ γέγονε πέφρικα καὶ ὁ μέϲοϲ παρακείμενοϲ πέφριγα.

672. E. Or. 147, 7, E. M. 719, 29, Zon. 1655: ϲκότοϲ: ὁ Ἡρωδιανὸϲ παρὰ ϲχέθειν ἡμᾶϲ πολλάκιϲ προϊέναι, ὅ ἐϲτιν ἐπιϲχεῖν.

673. Schol. in Aristot. Categ. p. 85 b. 42: ἡ ϲκιά, ὡϲ Ἡρωδιανόϲ φηϲι, παρὰ τὸ ϲχέθειν. ἐπέχει γὰρ ἡμῶν τὸ εἰδέναι ἢ τῶν προϲόδων καὶ τῶν πολλῶν ἐνεργειῶν ἐπέχει.

674. Anecd. Par. III 358, 1, E. M. 755, 14: τετύκοντο: ἀπὸ τοῦ τεύχω ὁ δεύτεροϲ ἀόριϲτοϲ ἔτυχον, ὁ παθητικὸϲ ἐτυχόμην ἐτυχόμεθα ἐτύχοντο καὶ κατὰ ἀναδιπλαϲιαϲμὸν τετύχοντο καὶ τετύκοντο κατὰ τροπὴν ὥϲπερ καὶ τὸ κεκάδοντο ἀπὸ τοῦ χάζω.

675. E. Or. 65, 11, E. M. 321. 24: ἐκεχειρία: παρὰ τὸ ἔχω καὶ χείρ γίνεται ἐχεχειρία καὶ τροπῇ τοῦ χ εἰϲ κ ἐκεχειρία.

676. St. B. 407, 4: Λακεδαίμων: Λακεδαίμονα οἱ μὲν ἀπὸ Λακεδαίμονοϲ ἢ ὅτι μετὰ τὴν τῶν Ἡρακλειδῶν κάθοδον ϲυνθεμένων κλήρῳ διανείμαϲθαι τὴν χώραν καὶ τὸν λαχόντα πρῶτον ταύτην λαβεῖν, καὶ. Λαχεδαίμονα κληθῆναι ἢ Λαβεδαίμονα, διότι ἀγαθῷ δαίμονι ταύτην ἔλαβεν ὁ λαβὼν ἢ ἔλαχεν ὁ λαχών, καὶ τροπῇ τοῦ β ἢ τοῦ χ εἰϲ κ Λακεδαίμων.

ad fr. 672. Hoc adnotamentum perversum est in Koesii Excerpt. Orion. 189 31: ἀπὸ τοῦ ϲκιάζειν ὠνόμαϲται· οἱ δέ φαϲιν, ὅτι ϲκοπόϲ ἐϲτι·  δεῖ προϲκοπεῖϲθαι τὸν προερχόμενον ἐν αὐτῷ. οὕτωϲ Ἡρωδιανόϲ οἱ δὲ παρὰ τὸ ϲχέθειν. ad fr. 673. Similiter Choer Ep. in Psalm. 175, 30, sed de suo addens ἢ ἐκ τῆϲ ϲύν προθέϲεωϲ καὶ τοῦ κίω τὸ πορεύομαι. cf. Lob. Rhem. p. 89. ad fr. *674. cf. Choer. 629, 23. Lob. ad Buttm. s. χάζω. ad fr. *675. Il. Pr. Ε 759 μάχεται τὸ ἐκεχειρία, ὅπερ οὐκ ἔχει γνήϲιον τὸ κ ἀπὸ τοῦ ἔχειν γενόμενον. Ep. Cr. I 249 30 τὸ ἐκεχειρία οὐκ εἶχε τὸ κ, ἀλλὰ τὸ χ ἐχεχειρία, διὸ καὶ ἐφυλάχθη τὸ πνεῦμα τοῦ ἔχειν. ad fr. *676. In Il. Pr. Γ 182 Herodianus vocem pro composita babet. Similia leguntur in Ep. Cr. I 17 extr. Λακεδαίμων ἐϲτὶ ϲύνθετον· οὕτωϲ δέ φαϲι λέγεϲθαι τὴν πόλιν, ἐπειδὴ ἐν αὐτῇ πρῶτον οἱ θεοὶ ἔλαχον καί ἐκληρώϲαντο τὰϲ πόλειϲ οἱονεὶ Λαχεδαίμων τὶϲ οὖϲα τροπῇ τοῦ δαϲέοϲ εἰϲ ψιλόν.

677. Choer. 259, 16: ἐπὶ τῶν εἰϲ οϲ καθαρῶν διὰ τοῦ ᾱ ἐχόντων τὴν παραλήγουϲαν μακρὰν ὑπερβιβαϲμὸν ποιοῦνται τοῦ χρόνου οἱ Ἀθηναῖοι καὶ τὴν μὲν τελευταίαν ἐκτείνουϲιν εἰϲ τὸ ω, τὴν παραλήγουϲαν ϲυϲτέλλουϲιν εἰϲ τὸ ε οἷον Μενέλαοϲ Μενέλεωϲ, Ἰόλαοϲ Ἰόλεωϲ, λαόϲ λεώϲ, ναόϲ νεώϲ· ὅθεν τὸ Οἰνόμαοϲ, ἐπειδὴ οὐκ ἔχει μακρὰν τὴν παραλήγουϲαν, τὸ γὰρ ᾱ ϲυνεϲταλμένον ἐϲτίν, οὐκ ἐγένετο παρὰ τοῖϲ Ἀττικοῖϲ διὰ τοῦ ε καὶ ω οἷον Οἰνόμεωϲ. Εἰ δέ τιϲ εἴποι καὶ πῶϲ τὸ ἵλαοϲ ϲυνεϲταλμένον ἔχον τὸ ᾱ οἷον ὡϲ παρὰ Παρθενίῳ «ἵλαοϲ, ὤ ὑμέναιε» (Mein. p. 286) γίνεται παρὰ τοῖϲ Ἀθηναίοϲ διὰ τοῦ ἑ καὶ ω οἷον ἵλεωϲ, λέγομεν ὅτι τὸ ἵλαοϲ μᾶλλον ἐκτείνει τὸ ᾱ (ϲπάνιον γὰρ τὸ ἐν ϲυϲτολῇ εὑριϲκόμενον) καὶ τούτου χάριν ἐγένετο παρὰ τοῖϲ Ἀθηναίοιϲ ἵλεωϲ· ὅτι γὰρ ἐκτείνει τὸ ᾱ, ἐδήλωϲε Παρθένιοϲ ἐν τῷ Βίαντι εἰπών Ἵλαοϲ ταύτην δέχνυϲο πυρκαιήν (Mein. p. 262). ἔϲτι δὲ ἐλεγεῖον. καὶ ἐν τῷ Εὐφορίωνοϲ Δημοϲθένει ὁμοίωϲ ἐκτεταμένον εὑρίϲκεται οἷον «δαίμονοϲ ἱλάοιο» (Mein. p. 45).

678. Choer. 830, 4: πολλάκιϲ παρὰ τοῖϲ ποιηταῖϲ ὑπερβιβαϲμοὶ γίνονται χρόνων· ἰδοὺ γάρ ἐϲτι Κρονίων Κρονίωνοϲ διὰ τοῦ ω ὥϲπερ Πηλείων Πηλείωνοϲ καὶ Ἀτρείων Ἀτρείωνοϲ «ὅϲ ῥα παρὰ Κρονίωνι καθένίονοϲ κύδεϊ γαίων» (Α 405) καὶ ἐν τῷ «Ζηνὸϲ δ’ οὐκ ἂν ἔγωγε Κρονίονο ἄϲϲον ἱκοίμην» (Ξ 247) ὑπερβιβαϲμὸϲ ἐγένετο χρόνου καὶ τὸ μὲν ῑ ἐξετάθη, τὸ δὲ ω ϲυνεϲτάλη εἰϲ τὸ ο.

679. Choer. 599, 3: ἰϲτέον ὅτι ἐώλπειν καὶ ἐῴκειν καὶ ἐώργειν ὑπερ βιβαϲμὸν ἀνεδέξαντο τοῦ χρόνου. ἔϲτι γὰρ ὁ μέϲοϲ παρακείμενοϲ ἔολπα καὶ ἔοργα καὶ ἔοικα καὶ λοιπὸν ὁ ὑπερϲυντέλικοϲ ὤφειλεν εἶναι ἠόλπειν καὶ ἠόργειν καὶ ἠοίκειν, ἀλλὰ κατὰ ὑπερβιβαϲμὸν τοῦ χρόνου γεγόναϲι ταῦτα, ἐώλπειν, ἐώργειν, ἐῴκειν τῆϲ πρώτηϲ ϲυλλαβῆϲ ϲυϲταλείϲηϲ εἰϲ τὸ ε, τῆϲ δὲ δευτέραϲ ἐκταθείϲηϲ εἰϲ τὸ ω ὥϲπερ ἐπὶ τοῦ ἑορτάζω ἑώρταζον γέγονε· τούτου ὁ παρατατικὸϲ ὤφειλεν εἶναι ἡόρταζον καὶ γέγονε κατὰ ὑπερβιβαϲμὸν τοῦ χρόνου ἑώρταζον.

ad fr. *678. Quae ap. Choer. de ἐμπεφυῶταϲ praecedunt, omisi, cf. adnotationem ad fr. 601 et Lob. El I 535. De Κρονίονοϲ agit Choeroboscus etiam 285, 5. ad fr. *679. Sequitur apud Choeroboscum satis longa expositio de causa affectionis. quae in eo sita esse perhibetur, quod πᾶϲ παρακείμενοϲ ἀπὸ φωνήεντοϲ ἀρχόμενοϲ πάντωϲ ἔχει τὸν ὑπερϲυντέλικον ϲυναρχόμενον αὐτῷ χωρὶϲ τῶν Ἀττικῶν, sed omittitur ea, quae in E. M. 351, 8 affertur: κανών ἐϲτιν λέγων, ὅτι οὐδέποτε λέξιϲ Ἑλληνικὴ εὑρίϲκεται ἀπὸ τοῦ η ἀρχομένη ἐπιφερομένου τοῦ ο χωρὶϲ εἰ μὴ ἐν διφθόγγῳ εἴη ἢ κατὰ διάλεκτον· πρόϲκειται «εἰ μὴ ἐν διφθόγγῳ» διὰ τὸ ἠοῦϲ ἠοῖ καὶ «πρωὶ δ᾿ ὑπ᾿ ἠοῖ» «κατὰ διάλεκτον» διὰ τὸ ἠῶ. οἱ γὰρ Ἴωνεϲ διαλύοντεϲ λέγουϲιν ἠόα. κατὰ τοῦτον τὸν κανόνα ἐγένετο ὁ ὑπερβιβαϲμὸϲ τοῦ χρόνου καὶ τὸ μὲν ε ἐφυλάχθη διὰ τὸ ο, τὸ δὲ ο ἠμείφθη εἰϲ ω κτλ. — Praeterea quantitatis transgressionem statuit Choer. 567, 8 in ὅρω ὦρο ὄρωρα, τὸ γὰρ «ὑ πώρορα μοῦϲα λιγεῖα» διὰ τὸ μέτρον ὑπερβιβαϲμὸν ἀνεδέξατο (Ep.

680. Choer. 341, 19: Καλχηδών Καλχηδόνοϲ, ἡ κατὰ Βυζάντιον καὶ. Χαλκηδὼν καλεῖται· εὑρίϲκομεν γὰρ διφορουμένην τὴν χρῆϲιν.

681. Ep. Cr. I 396, 31: τάφοϲ: ὁ ἐπὶ τῶν νεκρῶν γίνεται μὲν παρὰ τὸ θάποϲ μεταβολῇ τοῦ ψιλοῦ εἰϲ δαϲὺ καὶ τοῦ δαϲέοϲ εἰϲ ψιλόν. γίνεται δὲ παρὰ τὸ θάπτω καὶ ὤφειλεν εἶναι θάποϲ ὡϲ κόπτω κόποϲ, ἀλλ᾿ ὑπερβιβαϲμὸϲ γέγονε καὶ ἐναλλαγὴ ϲτοιχείων Ἰωνική· καὶ τάφοϲ δέ, ὃ ϲημαίνει τὴν κατάπληξιν οἷον «τάφοϲ δ’ ἕλε πάνταϲ Ἀχαιούϲ» (φ 122) παρὰ τὸ θήπω γενόμενον ῥῆμα ἔδει εἶναι θάποϲ ἔθαπον γὰρ ὁ δεύτεροϲ ἀόριϲτοϲ· ἀλλ᾿ Ἰωνικῶϲ ἀνέϲτρεψε τὰ ϲτοιχεῖα. τοιοῦτόν ἐϲτι καὶ τὸ ἐνταῦθα καὶ ἐντεῦθεν. τὸ μὲν παρὰ τὸ ἔνθα καὶ ὤφειλεν εἶναι ἐνθαῦτα, τὸ δὲ παρὰ τὸ ἔνθεν καὶ ὤφειλεν ἐνθεῦτεν. Ἴωϲι δὲ ϲύνηθεϲ τὰ μὲν παρ’ ἡμῖν ψιλὰ εἰϲ δαϲέα μεταβάλλειν καὶ ἔμπαλιν τὰ δαϲέα εἰϲ ψιλά.

682. Ep. Cr. I 173, 21: ἕρδοι «μὴ νυκτὶ θοῇ ἀποθύμια ἕρδοι (Ξ 261)

681a. Choer. Orth. 213, 30: ἀπὸ τοῦ ἐννέα γέγονεν ἐννεάκοντα καὶ. καθ’ ὑπερβιβαϲμὸν ἐνενάκοντα, καὶ ἐπειδὴ ὁ πεντήκοντα καὶ οἱ λοιποὶ τὸ η παραλήγονται οἷον ἐξήκοντα καὶ ἑβδομήκοντα καὶ ὀγδοήκοντα, τούτου χάριν ἐκείνων τρεψάντων τὸ ᾱ εἰϲ η, ἔτρεψε καὶ τοῦτο καὶ γέγονεν ἐνενήκοντα.

681b. E. Or. 117, 30: ὀθνεῖον: ὑπέρθεϲιϲ ϲτοιχείου. ὡϲ ἄριϲτοϲ ἀριϲτεῖον, νόθοϲ νοθεῖον, μεταθέϲει τοῦ ν ὀθνεῖον.

682a. Ep. Cr. I 383, 27 (E. M. 134, 8): ὁ ἄρ ϲύνδεϲμοϲ οὐκ ἔϲτιν ἐκ

Cr. I 466, 8), quae etiam Herodiani sententia fuisse videtur, recentiores pro aoristo habent cf. Βuttm. s. ὄρνυμι. ad fr. *681. Choer. 635, 25 οἱ Ἴωνεϲ ἔθοϲ ἔχουϲι τὰ παῤ ήμῖν ψιλὰ εἰϲ δαϲέα τρέπειν καὶ τὰ παῤ ἡμῖν δαϲέα εἰϲ ψιλά· ἰδοὺ γὰρ τὴν παρ’ ήμῖν χύτραν λεγομένην (εἴρηται γὰρ χύτρα παρὰ τὸ χέειν ἡμᾶϲ ἐξ αὐτῆϲ) κύθραν λέγουϲι κατὰ μετάθεϲιν τοῦ τοῦ δαϲέοϲ εἰϲ τὸ ψιλὸν κ καὶ τοῦ τ τοῦ ψιλοῦ εἰϲ τὸ δαϲὺ θ καὶ πάλιν ὥϲπερ παρὰ τὸ κόπτω γίνεται κόποϲ, οὕτω καὶ παρὰ τὸ θάπτω γίνεται θάποϲ καὶ Ἰωνικῶϲ τάφοϲ. — Similia habet Apollon. Synt. p. 55, 17 et in E. Or. 151, 30 τάφοϲ· θήπω ἐϲτὶ ῥῆμα τὸ ταράττομαι καὶ ἐκπλήττομαι ἔνθεν τὸ «τέθηπά τε» (ζ 168). ἔϲτιν οὖν θήπω καὶ ῥηματικὸν ὄνομα θάποϲ τροπῇ κατ᾿ Ἴωναϲ τοῦ θ εἰϲ τ καὶ τοῦ π εἰϲ φ τάφοϲ. Ἀπολλώνιοϲ ἐν τῷ περὶ ἐπιρρημάτων, quem locum Sturzius iuvenire non potuit. Scribendum videtur ἐν τῷ περὶ. ῥημάτων. — De metathesi spiritus in ἁραιόϲ ex ῥαίω et ἕρδω ex ῥέζω cf. supra fr. [8a]. ad fr. *682. ἕδρω ex ῥέζω ortum putasse Herodianum scimus ex Theogn. ad fr. [681a]. cf. Lob. El. 1 503. ad fr. [681b]. Haec notatio legitur inter alias ab Herodiano profectas; similis exstat etiam in Choer. Orth. 245, 31.

παρὰ τὸ ῥέζω ὑπερθέϲει τοῦ ε καὶ τροπῇ τοῦ ζ εἰϲ δ ἕρδω· γίνεται δὲ ὑπέρθεϲιϲ ὥϲπερ ϲπείρω ϲπόριον ὄϲπριον, νόθοϲ νοθεῖον ὀθνεῖον· μείρω μέμαρκα μέμορε ἔμμορε.

683. E. M. 379, 31: ἔροτιϲ ἡ ἑορτή. ὡϲ γὰρ παρὰ τὸ κάλπη κάλπιϲ καὶ φήμη φῆμιϲ, οὕτω καὶ παρὰ τὸ ἑορτή παρώνυμον ἔροτιϲ ὡϲ αὐλή αὐλίϲ.

684. Ep. Cr. I 71, 28: τὸ ἄγρει ἐϲτὶν ὡϲ προϲτακτικὸν ἐπίρρημα καὶ πληθυντικὸν ἀγρεῖτε φαϲὶ καὶ ὁ ποιητήϲ «ἀγρεῖθ᾿  αἱ μὲν δῶμα κορήϲατε» (υ 149). ὁ δέ γε Ἀντίμαχοϲ ἀργεῖτε ἔφη ὑπερβιβάϲαϲ τὸ ρ.

685. E. Gud. 301, 6 (E. M. 492, 38): κάρρων οἷον ναὶ κάρρων βῶϲ» τρίτοϲ τύποϲ ἐϲτὶ τῶν ϲυγκριτικῶν. ὡϲ γὰρ παρὰ τὸ βαθύϲ γίνεται βαθύτεροϲ βαθίων, ὁ τρίτοϲ τύποϲ βάϲϲων, ἔνθεν παῤ Ἐπιχάρμῳ «βάϲϲον τὸ χωρίον». ἐλαχύϲ ἐλαχίων ἐλάχιϲτοϲ, ἐλάϲϲων, ταχύτεροϲ ταχίων τάχιϲτοϲ ὁ τρίτοϲ τύποϲ τάϲϲων καὶ θάϲϲων, βραχύϲ βραχύτεροϲ, βραχίων βράϲϲων, ὅπερ ϲυνεμπίπτει τῷ ἀπὸ τοῦ βραδύϲ διὰ τὸ ἀμαυρῶϲαι τὸ ϲύμφωνον, γλυκύϲ γλυκύτεροϲ γλυκίων γλύκιϲτοϲ ὁ τρίτοϲ τύποϲ γλύϲϲων. κέχρηται δὲ Ξενοφάνηϲ τῷ ὀνόματι οἷον «γλύϲϲονα ϲῦκα» καὶ πάλιν παχύϲ παχύτεροϲ παχίων πάχιϲτοϲ ὁ τρίτοϲ τύποϲ πάϲϲων «μείζονά τ᾿ εἰϲιδέειν καὶ πάϲϲονα» (ζ 230) ἀντὶ τοῦ μείζονα καὶ παχύτερον. καὶ πάλιν μακρότεροϲ οἷον μῆκοϲ μηκίων μήκιϲτοϲ ὁ τρίτοϲ τύποϲ μάϲϲων οἷον «τοϲϲοῦτον ὀΐομαι ἢ ἔτι μάϲϲον» (θ 203) ἀντὶ τοῦ μακρότερον. οὕτωϲ οὖν καὶ κρατύϲ κρατύτεροϲ κρατίων κράτιϲτοϲ ὁ τρίτοϲ τύποϲ κράϲϲβν, ὑπερθέϲει κάρϲων καὶ κάρρων ὡϲ ἡ μυρϲίνη μυρρίνη. οὕτωϲ Ἡρωδιανὸϲ ἐν τῷ περὶ παθῶν.

τοῦ ῥά· ὁ γὰρ ῥά ἐγκλιτικόϲ ἐϲτι καὶ ὑποτακτικόϲ, ὁ δὲ ἄρ οὐκ ἔϲτιν ἐγκλιτικόϲ.

p. 52, quod praeceptum propter spiritus transgressionem modo commemoravimus cf. fr. [8a] . ἔμμορε ex μέμορε repetit Herod. inn Cr. An. II 263, 24 (Choer. 593, 29, ubi tamen Herodiani non diserta fit mentio), quare non dubitamus, quin etiam duo reliqua exempla nostro loco allata ab Herodiano proposita sint, quamquam a Lobeckio El. I 504 reprobantur ὄϲπριον ex ϲπόριον propagatum esse dicit etiam Choer. Orth. 242, 28. — Simile adnotamentum recurrit in Ep. 383, 20 ῥέξαι: τὸ θέμα ῥέζω, ὃ κατὰ ὑπέρθεϲιν καὶ τροπὴν Δωρικὴν τοῦ ζ εἰϲ δ γίνεται ἕρδω. ad fr. *683. cf. Hesych. ἔροτιν ἑορτήν Κύπριοι Ahrens de dial. Aeol. 159. ad fr. *684. cf. Io. Al. 29, βαρύτονον τὸ ἄγρει, ὃ κατὰ ϲυνεκδρομὴν τοῦ ῥήματοϲ πληθυντικῶϲ εἴρηται «ἀγρεῖθ᾿ αἱ μὲν δῶμα κορήϲατε». ad fr. 685. cf. Mon. 37, 4 cum Lehrsii adnotatione. Fortasse ex Herod. fluxit E. Or. 101, 22 μηκίων: παρὰ τὸ μακρόϲ μακρίων καὶ μακίων καὶ τροπῇ τοῦ ᾱ εἰϲ η μηκίων, ἔνθεν τὸ μήκιϲτοϲ, καὶ τρίτοϲ τύποϲ μάϲϲων. ad fr. [682a]. de ἄρ et ῥά cf. Arcad. 184, 16; 185, 1, Il. Pr. Λ 249 5 ῥά ϲύνδεϲμοϲ ἐγκλιτικόϲ ὤν κτλ.

686. E. M. 492, 44: κάρτα: παρὰ τὸ κρατύϲ κρατέα ὡϲ ταχύϲ ταχέα καὶ κατὰ ϲυγκοπὴν καὶ μεταθέϲει κάρτα.

687. E. M. 188, 23: βραδύϲ βραδίων βράδιϲτοϲ καὶ ἐν ὑπερθέϲει βάρδιϲτοϲ Ἰλιάδοϲ ψ (310) «ἀλλά τοι ἵπποι βάρδιϲτοι θείειν» ἀντὶ τοῦ βραδύτατοι.

688. E. M. 667, 22: πεφαργμένοϲ ἀντὶ τοῦ πεφραγμένοϲ καὶ ἐφάρξαντο ἀντὶ τοῦ ἐφράξαντο καὶ φαρκτόν φρακτόν· ὥϲτε ὑπέρθεϲιϲ. περὶ παθῶν.

689. E. M. 214, 44: βρόταχον τὸν βάτραχον Ἴωνεϲ καὶ Ἀριϲτοφάνηϲ καὶ παρὰ Ξενοφάνει· βάτραχοϲ καὶ καθ᾿ ὑπερβιβαϲμὸν βράταχοϲ καὶ βρόταχοϲ.

690. E. M. 334, 10: ἐμβραμένα παρὰ Ϲώφρονι ἡ εἱμαρμένη ὑπερθέϲει τοῦ ρ καὶ διὰ τὴν ἀϲυνταξίαν πλεοναϲμῷ τοῦ β. καὶ Λάκωνεϲ οὕτω λέγουϲιν.

691. E. M. 285, 56: δραθεῖν: δαρθεῖν καὶ δραθεῖν καθ’ ὑπέρθεϲιν ὡϲ καρδία κραδία.

692. E. M. 287, 9: δρατά. «περὶ δὲ δρατὰ ϲώματα νήει» ἐπεϲώρευε δὲ τὰ ἐκδεδαρμένα ϲώματα τῶν ἀνῃρημένων ἀνδρῶν Ἰλιάδοϲ Ψ (169), ὡϲ φθείρω φθαρτόϲ φθαρτή φθαρτά, οὕτω δείρω τὸ ἐκδέρω δαρτόϲ δαρτά καὶ καθ’ ὑπέρθεϲιν δρατά ὡϲ ὀφιόϲπαρτον ὀφιόϲπρατον.

693. E. M. 443, 3: θάρϲοϲ. παρὰ τὸ θέρω τὸ θερμαίνω ὁ μέλλων Αἰολικὸϲ θέρϲω, ῥηματικὸν ὄνομα θέρϲοϲ καὶ τροπῇ τοῦ ε εἰϲ ᾱ θάρϲοϲ, ad fr. *686. cf. Io. Al. 29, 2 ὠκέα ὧκα, ϲαφέα ϲάφα, καὶ τούτων ἀνεβιβάϲθη ὁ τόνοϲ καὶ κατὰ τὴν ὑπεξαίρεϲιν τοῦ ε. Similiter καρτερόϲ ex κρατερόϲ factum est Dichr. 294, 11, Il. Pr. Α 280, Arcad. 70, 23. ad fr. *687. De τάρβοϲ ex τρέπω orto cf. fr. 203. Non deciderim de origine adnotationis in E. M. 753, 29 τέρπεϲθαι μετάθεϲίϲ ἐϲτι τοῦ ρ· παρὰ τὲ τρέπεϲθαι καὶ μετάγεϲθαι τὴν ψυχὴν ἀπὸ τῶν βιωτικῶν φροντίδων ἢ ἀπὸ τοῦ θεραπεύω τέρπω. Quum ap. Hes. exstet glossa τερπώμεθα τρεπώμεθα, cogitari potest Herodianum simile quid de hac voce sensisse atque Didymum, praesertim quum plurima hypertheseos exempla, quae sine dubio Herodiani sunt, etiam ap. Hesych. reperiantur, e. g. βάρδιϲτοι βραδύτατοι κατὰ ἀντίθεϲιν. E. Or. 34, 21 βραδύϲ. παρὰ τὸ βάροϲ βαρύϲ· ὑπερθέϲει τοῦ ρ καὶ πλεοναϲμῷ τοῦ δ βραδύϲ. ad fr. *689. Hes. βρόταχοϲ βάτραχοϲ. ad fr. *690, cf. Ahrens de dial. Dor. 285, 349. Comparari potest et propter hyperthesin et propter pleonasmum literae β ἤμβροτον supra fr. 345. ad fr. *691. cf Choer. 624, 24 δέρθω ἔδαρθον κατὰ ὑπερβιβαϲμὸν γίνεται ἔδραθον et 625, 7 δέρκω ἔδαρκον ἔδρακον et 9 πέρθω ἔπαρθον ἔπραθον et κρ δία ἀντὶ τοῦ καρδία μεταθέϲει τοῦ ρ E. M. 543, 43. ἀφ’ οὗ θραϲεῖϲ, καθ’ ὑπέρθεϲιν τοῦ ρ· οἱ γὰρ θερμοὶ καὶ θραϲεῖϲ καὶ θαρϲαλέοϲ ὁ ἀνδρεῖοϲ.

694. St. B. 361, 8: Κάρπαθοϲ νῆϲοϲ πληϲίον τῆϲ Κῶ. Ὅμηροϲ «Κράπαθόν τε Κάϲον τε καὶ Κῶν» (Β 676).

695. E. M. 704, 25: τραϲιά: παρὰ τὸ τέρϲω τὸ ξηραίνω τερϲιά καὶ ταρϲιά ὡϲ παρὰ Ϲιμωνίδῃ καὶ καθ’ ὑπέρθεϲιν τραϲιά.

696. E. M. 273, 14: διέφραϲαι παρὰ Ἰβύκῳ. ἔϲτιν ἔφθαρϲαι καὶ κατὰ πάθοϲ ἔφαρϲαι καὶ καθ’ ὑπέρθεϲιν ἔφραϲαι καὶ διέφραϲαι.

697. E. Gud. 316, 35: κερκίϲ: κρέκω γὰρ προκατάρχει ῥῆμα οἷον «γλυκεῖα μᾶτερ, οὔτι δύναμαι κρέκειν τὸν ἱϲτόν». κρέκω κρεκίϲ καὶ καθ’ ὑπερβιβαϲμὸν κερκίϲ· παρὰ τὸ κρέκειν, ὅ ἐϲτιν ἠχεῖν. περὶ παθῶν.

698. E. M. 276, 21: δίκρον καὶ δίκροον τὸ δίκρανον ξύλον. Ἀριϲτοφάνηϲ «δικροῖϲ ἐώθουν τὴν θεὸν κεκράγμαϲιν» (fr. 637 Dind.). Καλλίμαχοϲ «δίκρον φίλτρον ἀειραμένη». εἴρηται, ὅτι δίκαρόν τι ἐϲτι, τὸ δύο ἄκραϲ καὶ δύο κάρη ἔχον καὶ κατὰ ϲυγκοπὴν δίκρον. Ἀπολλώνιοϲ δὲ ἀπὸ τοῦ δικάρανόν φηϲι ϲυγκεκόφθαι. Ἀλέξανδροϲ δὲ ὁ τοῦ Ἀϲκλη-πιάδου ἐν τῷ ι΄ τῶν παντοδαπῶν παρὰ τὸ κόροϲ, ὃ ϲημαίνει τὸν κλάδον, ἔνθεν καὶ κορυθαλίϲ ἡ δάφνη λέγεται καὶ κορεῖν τὸ τοῖϲ κλάδοιϲ ϲαροῦν. ἐγὼ δὲ νομίζω μᾶλλον παρὰ τὸ κέραϲ, ὃ δὴ καὶ κέροϲ, ἵν᾿ ᾖ δίκεροϲ καὶ ὑπερθέϲει δίκρεοϲ καὶ τροπῇ τοῦ ἕ εἰϲ ο δίκροοϲ.

699. E. M. 515, 19: Κρῖϲα πόλιϲ τῆϲ Φωκίδοϲ. ἀπὸ τούτου λέγουϲι Κριϲαῖον κόλπον καὶ Ὅμηροϲ «Κρῖϲάν τε ζαθέην» (B 520). ὑπερθέϲει γίνεται Κίρϲα καὶ ἀντιθέϲει τοῦ ϲ εἰϲ ρ Κίρρα ὡϲ χερϲόνηϲοϲ χερρόνηϲοϲ. Λεωκρίνηϲ δὲ ἡγεῖται δύο εἶναι πόλειϲ, ἄλλην τὴν Κρῖϲαν καὶ ἄλλην τὴν Κίρραν. ἀντείρηται δὲ ὑπὸ πολλῶν. οὔτε γὰρ γεωγράφων εἰπέ τιϲ πόλειϲ δύο διαφόρουϲ, ἀλλ’ οὐδὲ τῶν περιηγητῶν. μόνοϲ δὲ. αὐτὸϲ καὶ τοῦτο διὰ ἄγνοιαν τοῦ πάθουϲ· ὅθεν ἱϲτορίαν δίδωϲι διεψευϲμένην. ἡ αὐτὴ οὖν Κρῖϲα καὶ Κίρρα. περὶ παθῶν.

ad fr. *694. Κράπαθοϲ ἡ Κάρπαθοϲ νῆϲοϲ Hes. ad fr. *695. Hes. ταρϲιὴν τὴν τραϲιήν. ad fr. *697, Idem titulo omisso in An. Ox. II 380, 2. ad fr. *698 Pro Ἀλέξανδροϲ δὲ ὅτι Ἀϲκληπιάδηϲ Meinek. An. Al. p. emendavit Ἀλεξάνδρου ὁ τοῦ Ἀϲκληπιάδου cf. Lehrs ad Herod. p. 429. Herodianeam originem prodit antecessorum mentio, quorum sententiae suam consuetis verbis ἐγ δὲ νομίζω opponit. De re cf. Lob. ad Phrynich. p. 233 Parall. 42 not. El. I 300. ad fr. 699. Verba καὶ ἀντιθέϲει τοῦ U+02D8 εἰϲ ρ ad explendam sententiam adieci; pro ἀντίκειται scripsi ἀντείρηται post διὰ ἄγνοιαν verba καὶ ἰδιωτιϲμὸν ut

700. E. M. 287, 50: δρίφοϲ: δρίφοϲ Ϲυρακούϲιοι «φέῤ ὦ τὸν δρίφον», δίφοροϲ γὰρ καὶ δίφροϲ καὶ δρίφοϲ.

701. E. M. 205, 3: βόρμοϲ βρόμοϲ καὶ καθ’ ὑπέρθεϲιν βόρμοϲ καὶ βόρμοξ. ἔϲτι δὲ τροφὴ τετραπόδων.

702. Zon. 1264. Κύρβαντεϲ: Ἡρωδιανὸϲ παρὰ τὸ κρύβειν Κρύβαντεϲ καὶ Κύρβαντεϲ, ὅθεν καὶ κυρβαϲία καὶ κρυβαϲία.

703. St. B. 528, 10. Πνύξ τὸ παῤ Ἀθηναίοιϲ δικαϲτήριον, περὶ οὗ φηϲιν Ἡρωδιανὸϲ ἐν τῷ περὶ παθῶν οὕτωϲ· ἔϲτιν πύκνη πύκν· οὐ δύναται δὲ καταλῆξαι καὶ ὑπερετέθη τὸ ν καὶ ἐτράπη τὸ κ εἰϲ ξ πνύξ. ὑπέρθεϲιν ἄρα ἔχει διὰ τὴν κατάληξιν ἐν δὲ τῇ γενικῇ ἀπέλαβε τὴν τάξιν μετὰ τοῦ κ πνύξ πυκνόϲ «τῆϲ πυκνὸϲ τὰϲ ἡνίαϲ» (Arist. Eqq. 1109) καὶ πυκνί τοῦ λίθου τοῦ ’ν τῇ πυκνί» (Arist. Pac. 680) καὶ πύκνα.

704. E. M. 76, 52: ἀμάνδαλον τὸ ἀφανὲϲ παρὰ Ἀλκαίῳ. ἀμαλδύνω ἀμάλδανον τὸ ἀφανὲϲ καὶ ἀφανιζόμενον· καὶ ὑπερθέϲει ἀμάνδαλον.

705. E. M. 596, 32: μέταϲϲαι: ἡγοῦντο πάντεϲ τοῦτο εἶναι μέϲϲαται καὶ ἐν ὑπερθέϲει μέταϲϲαι ὥϲτε εἶναι μεταξύ τιναϲ. δύναται δὲ καὶ οὕτωϲ ὡϲ ἐπίϲϲαϲ λέγεϲθαι Ἰωνικῶϲ παῤ Ἑκαταίῳ. ἔϲτιν ἔπιϲϲαι αἱ ἐπιγενόμεναι τοῖϲ προγόνοιϲ. ὡϲ οὖν ἐπί ἔπιϲϲαι, οὕτω μετά μέταϲϲαι.

703a. Cram. An. Ox. III 263, 24: ἔμμορε Ζηνόβιοϲ καὶ Ἡρωδιανὸϲ οὕτω κανονίζουϲι· μείρω μερῶ, ὁ μὲν παρακείμενοϲ μέμορα καὶ ἐν ὑπερθέϲει τοῦ μ ἔμμορα.

additamentum epitomatoris eieci. — De Πέρραμοϲ Πρίαμοϲ similibus Aeolicis formis cf. supra fr. 450452. ad fr. *700. Inserui καὶ δίφροϲ. ad fr. *701. cf. Hes. βόρμοϲ, ὃν καὶ βρόμον λέγουϲιν. ad fr. *705. Pro μεϲαίταται scripsi μέϲϲαται. De ἔπιϲϲα cf. St B. 90, 21 Ἄμφιϲϲα: παραγωγή, ὡϲ ἐκ τοῦ ἀντί Ἄντιϲϲα καὶ ἐκ τῆϲ ἐπί ἔπιϲϲα, οὕτωϲ ἀμφί Ἄμφιϲϲα. ad fr. [703 a]. Hinc concludi potest etiam adnotamentum Anecd. Par. III 337 26 ἔϲϲυται. παρὰ τὸ ϲῶ ὁρμῶ γίνεται ϲύω καὶ παραγωγὸν ϲῦμι. ὁ μέλλων ϲύϲω. ὁ παρακείμενοϲ ϲέϲυκα, ὁ παθητικὸϲ ϲέϲυμαι καὶ τὸ τρίτον ϲέϲυται καὶ ἐν ὑπερθέϲει ἔϲϲυται (Epim. Cr. I 156, 25, E. M. 383, 44) ab Herodiano profectum esse.

706. E. M. 83, 42: Ϲιμωνίδηϲ τὸν ἀριθμόν ἀμιθρόν εἶπε καθ’ ὑπέρθεϲιν. ἐκ δὲ τοῦ ἀμιθρόϲ ἀμιθρῶ ἀμιθρήϲω ἀμιθρῆϲαι τὸ ἀριθμῆϲαι.

707. E. M. 99, 13: ἀναρριχᾶϲθαι: ϲημαίνει τὸ ἀναδίδοϲθαι τὸ ὕδωρ καὶ οἱονεὶ τρόπον ἀράχνηϲ τοῖϲ ποϲὶ καὶ χερϲὶν ἀντιλαμβανόμενον ἀνιέναι πρὸϲ τὸ πρόϲαντεϲ. ἀραχνιῶ ἀραχνιᾶϲθαι καὶ ἀναρριχᾶϲθαι ταὐτόν ἐϲτιν. οὕτω τεχνικὸϲ ὁ ἀνήρ. οὐ κλίνεται δὲ ὁ παρατατικὸϲ ἠναρριχώμην, ἀλλ’ ἀνηρριχώμην. εὑρίϲκεται δὲ καὶ χωρὶϲ τῆϲ ᾱν ϲυλλαβῆϲ παῤ Ἱππώνακτι ἀρριχῶμαι. ἄλλωϲ οὖν ἐϲχημάτιϲται. ἄρριχοϲ λέγεται ὁ κόφινοϲ, ἐν ᾧ κομίζουϲι τοὺϲ βότρυϲ. ἐξ αὐτοῦ ἀρριχῶ καὶ ἀναρριχῶ. ἀλλ᾿ οὖν γε οὕτω κρεῖττόν ἐϲτιν ἀρριχᾶϲθαι καὶ ἀναρριχᾶϲθαι. οὕτωϲ Ἡρωδιανὸϲ ἐν τῷ περὶ παθῶν.

708. E. M. 60, 37: Ἀλέρα καὶ Ἐλάρα: «Ἐλάραϲ γενεά». οὕτω παρὰ Ϲιμωνίδῃ. Ἀλέρα δὲ παρὰ Πινδάρῳ (fr. 279 Bergk) οἷον «Ἀλέραϲ ὄζον». ὅτι δὲ τὸ πρῶτόν ἐϲτιν ἀληθέϲ, πίϲτιϲ τούτου ἐκ τοῦ παῤ Ἡϲιόδῳ μετὰ προϲθήκηϲ τοῦ ῑ λέγεϲθαι τὸ πατρωνυμικόν. Εἰλαρίδην γάρ φηϲι Τιτυόν. καθ’ ὑπέρθεϲιν ἄρα τὸ Ἀλέρα γέγονεν. οὕτωϲ Ἡρωδιανόϲ.

706a. Mon. 20, 30: ἀνήρ: οὐδὲν εἰϲ ηρ λῆγον ὀξυνόμενον ἔχει τὸ ν πρὸ τοῦ η, ἀλλὰ μόνον τὸ ἀνήρ. τὸ δ’ αἴτιον πρόδηλον.

708a. Schol. Od. ξ 485: ἐμμαπέωϲ: ταχέωϲ, ἅμα τῷ λόγῳ. οὕτω δὲ

ad fr. *706. ἀμιθρόϲ habet etiam Hes. — Huc fortasse pertinet etiam St. B. 618, 10 Τέλμερα πόλιϲ Καρίαϲ. — Τρεμίλην (sic enim Meinek. propter p. 633 Τρεμίλη pro Τερμίλην scribendum suspicatur) δ’ ἑξῆϲ παραθήϲομαι, ἑτέραν ἔχουϲαν γραφὴν, τὴν αὐτὴν οὖϲαν, ὡϲ οἶμαι. — Addi potest etiam St. B. 549 Ϲαγαλαϲϲόϲ πόλιϲ Πιϲιδίαϲ. λέγεται καὶ Ϲελγηϲϲόϲ, inter quae intercedit Ϲαλαγαϲϲόϲ. — De Γαριμᾶϲ Μαρικᾶϲ cfr. fr. 624, de πρέϲβυϲ ϲπέργυϲ fr. 620. Commemoro etiam notationem E. Or. 159, 39 inter alias Herodianeas positam: φολίϲ. παρὰ τὸ λέπω λοπίϲ, ὑπέρθεϲιϲ πόλιϲ: μετάθεϲιϲ τοῦ φολίϲ, de quo cf. Lob. El. I p. 513. ad fr. *707. ταὐτόν scripsi pro τοῦτο. — τεχνικόϲ pro ἐθνικόϲ scribendum proposuit Sylburgius vere, pro ὁ ἀνήρ velim ὁ πατήρ, sed etiam illud ferri potest, intellegitur tum aut Didymus aut Apollonius. — ἀρριχῶμαι pro ἀριχῶμαι posui et ἀρριχᾶϲθαι pro ἀραχνιᾶϲθαι cum Sylburgio. — Antecessoris sententiam amplexus est in Catholica in Schol. ad Aristoph. Pac. 70. τὸ ἀναρριχᾶϲθαι τοῖϲ Ἀττικοῖϲ παρὰ τὸ ἀρχαῖόν ἐϲτι γενόμενον ἀραχνιῶ καὶ ἐν ὑπερθέϲει τῶν ϲτοιχείων ἀναρριχῶ, τοῦ μὲν ν εἰϲ τὴν χώραν τοῦ ρ τεθέντοϲ, τοῦ δὲ ῑ ἀμοιβαίωϲ καὶ τοῦ ρ εἰϲ τὴν χώραν τοῦ, τοῦ δὲ πληϲίον τοῦ ω. ταῦτα Ἡρωδιανὸϲ ἐν τῷ Ϛ΄ τῆϲ καθόλου. ad fr. [706a]. Recte suspicatus esso videtur Lehrsius ad h. l. Herodianum ἀνήρ ab ἄρρην transpositis literis duxisse. ad fr. [708a]. De φόαϲ ex φάοϲ orto cf. supra fr. 524, de λωτεῦντα ex λω-

709. E. M. 197, 55: βιπτάζω: Ϲώφρων καὶ Ἐπίχαρμοϲ τὸ βαπτίζω βιπτάζω λέγουϲιν. οὕτωϲ Ἡρωδιανόϲ.

710. E. M. 743, 50 collat. 756, 27: τάγηνον. τοῦτο Ἰωνικῶϲ τινεϲ τήγανον λέγουϲι καὶ Ἡρωδιανὸϲ ἀπὸ τοῦ τήκω τήκανον καὶ μεταθέϲει τοῦ κ εἰϲ γ τήγανον καὶ καθ’ ὑπέρθεϲιν τάγηνον οἷον «ἐμοῦ δὲ ὥϲπερ ἐπὶ ταγήνου ἔϲιζεν ἡ καρδία».

711. E. M. 106, 23: ἀνήγκακα: ἰϲτέον ὅτι βάρβαρόν ἐϲτιν οὐχ εὑριϲκόμενον παῤ Ἕλληϲιν ἐν χρήϲει, ὡϲ λέγει Ἡρωδιανόϲ. μόνῃ γὰρ τῶν Ἀλεξανδρέων δημώδει ϲυνηθείᾳ εὑρίϲκεται. λέγουϲι δέ τινεϲ Ἀττικὸν εἶναι· ὅπερ οὐκ ἔϲτιν. οὐ γὰρ ἔχει ἐν τῇ πρώτῃ καὶ δευτέρᾳ ϲυλλαβῇ τὸ αὐτὸ ϲύμφωνον. γίνεται δὲ ἀπὸ τοῦ ἀναγκάζω ἀναγκάϲω ἠνάγκακα καὶ καθ’ ὑπερβιβαϲμὸν ἀνήγκακα. δύναται καὶ ϲύνθετον εἶναι ἀπὸ τοῦ ἀγκάζω τὸ ταῖϲ ἀγκάλαιϲ λαμβάνω καὶ ἐκ τούτου ἀγκάϲω ἤγκακα καὶ μετὰ τῆϲ ἀνά προθέϲεωϲ ἀνήγκακα.

712. E. M. 56, 27: ἀλάλημαι: ὁ Ἡρωδιανὸϲ ἐν τῷ περὶ παθῶν ἀπὸ τοῦ ἄλημι ὁ παθητικὸϲ παρακείμενοϲ ἤλαμαι καὶ Ἀττικῶϲ ἀλήλαμαι. ἔνθεν τὸ «ἀληλάμενοι περὶ κύκλον» (Apoll. Rhod. 1198, ubi nunc scriptum est ἑλιϲϲόμεναι) καὶ καθ’ ὑπέρθεϲιν ἀλάλημαι.

Φιλόξενοϲ ϲχηματίζει τὴν λέξιν ἐν δευτέρῳ περὶ μονοϲυλλάβων ῥημάτων· παρὰ τὸ ἔποϲ παράγουϲι ϲύνθετον τὸ ἀμεπήϲ ὡϲ ψεῦδοϲ ἀψευδήϲ· εἶτα ἐξ αὐτοῦ παράγουϲι μεϲότητοϲ ἐπίρρημα ἀμεπῶϲ ὡϲ ἀψευδῶϲ καὶ ἐν Ἰωνικῇ διαλύϲει ἀμεπέωϲ ὡϲ ἀψευδέωϲ. καὶ ἐπεὶ τρεῖϲ βραχεῖαι ἀλλεπάλληλοι οὐ ϲυνίϲτανται, τῷ διπλαϲιαϲμῷ τοῦ μ καὶ ἀντιπαραχωρήϲει (ὑπερθέϲει B) τοῦ ᾱ καὶ ε γίνεται ἐμμαπέωϲ. BHQ Vind. 133.

712a. Arcad. 76, 21: βαύναϲοϲ καὶ βάναυϲοϲ.

ad fr. 709. Hes. βιπτάζειν ἐπιβάπτειν. ad fr. 710. cf. Aristoph. Eqq. 929: τὸ μὲν τάγηνον τευθίδων ἐφεϲτάναι ϲίζον. Meinekius phil. exercitt. in Athen. l p. 11 propter Athen. VI p. 2296 τὴν λοπάδα τήγανον προϲαγορεύων. χωρὶϲ δὲ τοῦ τ ϲτοιχείου Ἴωνεϲ ἤγανον λέγουϲιν, ὡϲ Ἀνακρέων, χεῖρά τ᾿ ἐν ἠγάνῳ βαλεῖν, recte, ut videtur, ἤγανον init. pro τήγανον scribi vult. ad fr. 712. περὶ παθῶν scripsi pro περὶ παθητικῶν. τόεντα λωτέοντα contracto fr. 528, de ὦχροϲ ex ἄχροοϲ propagato l, Pr. Γ 35 (Ep. Cr. I 447, 9). ad fr. [712a]. Sic in cod. Havn. cf. Tryphon. Velsen p. 94 (E. Gud. 104, 4) βαύναϲοϲ. Τρύφων ὁ τοῦ Ἄμμωνοϲ ἀπὸ τοῦ βαῦνοϲ βάναυϲοϲ λέγει κατὰ πάθοϲ, ὤφειλε γὰρ ὡϲ παρὰ τὸ ἵπποϲ Ἵππαϲοϲ, κριόϲ κρίαϲοϲ, οὕτω βαῦνοϲ βαύναϲοϲ. γέγονε δὲ ἐν ὑπερθέϲει. — ῑ et ῡ in μύτιλοϲ et πύτιλοϲ utpote ex integris μίτυλοϲ πίτυλοϲ propagatis traiecta esse putasse Herodianum ex Arcad. p. 55, 23 coniici licet cf. Lob. Proll. 114, El. I 522, Lehrs ad Herod. Mon. 21, 2.