Καθόλου τὰ εἰϲ ν λήγοντα εἴτε ἀρϲενικὰ εἴτε θηλυκὰ οὐκ ἔχει. πρὸ τοῦ ν δίφθογγον οἷον Ἕλλην, αὐχήν, Τιτάν, Πλάτων, Τρύφων, Ϲιδών, Χαλκηδών, δελφίν, Ϲαλαμίν. πρόϲκειται ἀρϲενικὰ καὶ θηλυκὰ διὰ τὰ οὐδέτερα· ταῦτα γὰρ πολλάκιϲ πρὸ τοῦ ν ἔχει δίφθογγον οἷον ὀϲτοῦν, χρυϲοῦν, χαλκοῦν, ἀργυροῦν.

Πάντα τὰ δικατάληκτα διὰ τοῦ ι μακροῦ γράφεται οἷον δελφίϲ δελφίν, Ἐλευϲίϲ Ἐλευϲίν, χλωχίϲ χλωχίν, Τελχίϲ Τελχίν, ἑρμίϲ ἑρμίν, Τραχίϲ Τραχίν, ῥητμίϲ ῥηγμίν, ὠδίϲ ὠδίν, πηρίϲ πηρίν, ἴϲ ἴν, ῥίϲ ῥίν, θίϲ θίν. τὸ δὲ θίϲ καὶ ῥίϲ ὁ Ἀρίϲταρχοϲ διὰ τῆϲ ει διφθόγγου ἀξιοῖ γράφεϲθαι καὶ ἀκολουθῶν τῇ ἐτυμολογίᾳ ἔλεγεν, ὅτι τὸ θείϲ παρὰ τὸ θείνεϲθαί ἐϲτι· καὶ γὰρ ἐν αἰγιαλῷ θείνονται καὶ τύπτονται τὰ κύματα· ἢ παρὰ τὸ θέειν, καὶ γὰρ ἐν αἰγιαλῷ θέει ἤγουν τρέχει τὰ κύματα. τὸ δὲ ῥείϲ παρὰ τὸ ῥεῖν γέγονε, καὶ γὰρ ἐκ τῆϲ ῥινόϲ ῥέουϲι καὶ κατέρχονται τὰ περιττώματα τῆϲ κεφαλῆϲ. ἀκολουθῶν οὖν ταύτῃ τῇ ἐτυμολογίᾳ εἴρηκεν αὐτὸ διὰ τῆϲ ει διφθόγγου. ἡ δὲ παράδοϲιϲ οἶδεν αὐτὸ διὰ τοῦ ι γράφεϲθαι.

Πάντα τὰ εἰϲ ειρ λήγοντα εἴτε ἁπλᾶ εἴτε ϲύνθετα. διὰ τῆϲ ει διφθόγγου γράφεται οἷον χείρ παρὰ τὸ ἔχειν, ὅπερ οἱ Αἰολεῖϲ χήρ φαϲι τρέποντεϲ τὴν ει εἰϲ τὸ η οἷον πλείων πλήων, μείων μήων, φθείρ τὸ ἀπὸ τῆϲ φθορᾶϲ τοῦ ϲώματοϲ ἀπὸ τοῦ φθείρω, Εἴρ ὄνομα ποταμοῦ ἀπὸ τοῦ εἴρω τὸ ϲυμπλέκω, πολύχειρ, αὐτόχειρ, ἑκατόγχειρ, ἀντίχειρ, χρυϲοέθειρ, Βέχειρ, Ϲάπειρ, Ἀλάζειρ, Λίγειρ, Ἐλάτειρ, μεθ᾿  ὧν τὰ Βοιωτικὰ πατείρ, μήτειρ. ϲεϲημείωται τὸ Φθίρ τὸ ἐπὶ τοῦ υἱοῦ Ἐνδυμίωνοϲ, ἀφ᾿  οὗ τὸ «Φθιρῶν ὄροϲ ἀκριτόφυλλον» (Β 868).

Τὰ εἰϲ ξ λήγοντα ἀποϲτρέφεται τὴν ει δίφθογγον οἷον πέρδιξ, μάϲτξ, θρίξ, ψίξ, Τέμμιξ, Φοῖνιξ, Χοῖνξ, ἆϊξ, πίφιξ.

Τὰ εἰϲ ιϲ ὀξύτονα θηλυκὰ ὑπὲρ μίαν ϲυλλαβὴν κοινολεκτούμενα ἀποϲτρέφεται τὴν ει δίφθογγον, ϲανίϲ, ῥανίϲ, βολίϲ, θυρίϲ, ἁψίϲ, γλωϲϲίϲ, ἀϲπίϲ, ϲφραγίϲ, κρηπίϲ, κεραμίϲ, κηκίϲ, φαρκίϲ, φλυκτίϲ, ψωφίϲ, ψηφίϲ, ψωμίϲ. πρόϲκειται «ὀξύτονα» διὰ τὸ ἀντήρειϲ, εἰϲ ὃ ἐπερείδεταί τιϲ· «ὑπὲρ μίαν ϲυλλαβὴν» διὰ τὸ κλείϲ, ὅθεν καὶ τὸ κατάκλειϲ «κοινολεκτούμενα»· τὸ γὰρ εὐϲεβήϲ καὶ εὐγενήϲ διὰ τῆϲ ει διφθόγγου γράφουϲιν οἱ Βοιωτοί.

Τὰ εἰϲ ειϲ ἔχοντα οὐδέτερον εἰϲ ν διὰ τῆϲ ει διφθόγγου γράφεται οἷον χαρίειϲ χαρίεν, ἀϲτερόειϲ ἀϲτερόεν, δενδρήειϲ δενδρῆεν, αἱματόειϲ αἱματόεν, τιμήειϲ τιμῆεν, ἑρϲήειϲ ἑρϲῆεν, ἠχήειϲ, κερόειϲ, φωνήειϲ, εἷϲ ἕν.

Τὰ εἰϲ ειϲ διὰ τοῦ εντοϲ κλινόμενα διὰ τῆϲ ει διφθόγγου γράφεται, l. 1 Choer. 168, 15 collat. p. 187, 21 γλωχίϲ, 192, 11 δελφίϲ, 197, 25 ἑρμίϲ, 263, 18 Τραχίϲ, 255, 1 ῥηγμίϲ, 281, 10 et 18 ὠδίϲ, 243. 30 πηρίϲ, 220, 18 ἴϲ, 217, 26 θίϲ et 255, 4 ῥίϲ, 197, 29 Ἐλευϲίϲ. Verba inde a τὸ θίϲ καὶ ῥίϲ ὁ Ἀρίϲταρχοϲ addidi ex E. Gud. 30, 29. l. 12 canonem composui ex libo περὶ ποϲ. 283, 15, Choer. 273, 33 collato E. Gud. 566, 44, Choer. 274, 5, Theogn. 41, 23 Arcad. 20. 15 cf. Choer. Epim. in Psalm. 4, 7. l. 20 Choer. 170, 10; 263 274, 14; 276, 31; 279, 15; 249, 32. l. 22 Choer. Orth. 172. 10 collato E. M, 183, 39 et περὶ ποϲ. 305, 7; de ἁψίϲ praecepit Choer. praeterea 182, 4, de γλωχίϲ 187, 21, κεραμίϲ 227, 23, κηκίϲ 227, 25, φαρκίϲ 271, 10. φλυκτίϲ 275. 11 ψωφίϲ 279, 10, ψηφίϲ 279. 13, ψωμίϲ 279, 28. Epim. Cr. I 283, 23. l."29 Choer. 174, 10; 208. 12; δενδρήειϲ 194, 13, ἑρϲήειϲ 210, 7, ἠχήειϲ 217, 1, κερόειϲ. 231, 1, φωνήειϲ 274, 21, Ep. Cram. l 283, 23. l. 33 Choer. 174, 13, de Ϲιμόειϲ 262, 4. δαφνήειϲ δαφνήεντοϲ, ἀϲτερόειϲ ἀϲτερόεντοϲ, Ϲιμόειϲ Ϲιμόεντοϲ. ἄλλωϲ οἱ Δωριεῖϲ ἄνευ τοῦ ι προφέρονται αὐτὰ οἷον ἀϲτερόεϲ αἱματόεϲ καὶ ἡμεῖϲ λοιπὸν προϲθέϲει τοῦ ι γράφομεν.

Τὰ εἰϲ ιϲ μονοϲύλλαβα μονογενῆ κοινολεκτούμενα ἀποϲτρέφεται τὴν ει δίφθογγον, οἷον κίϲ, λίϲ πλὴν τοῦ κλείϲ καὶ κτείϲ. πρόϲκειται «μονογενῆ» διὰ τὸ εἷϲ τριγενέϲ. «κοινολεκτούμενα» διὰ τὸ μείϲ.

Καθόλου τὰ εἰϲ ιϲ λήγοντα εἴτε ἀρϲενικὰ εἴτε θηλυκὰ εἶτε δικατάληκτα εἴτε μὴ εἴτε ἁπλᾶ εἴτε ϲύνθετα εἴτε μακροκατάληκτα εἴτε μὴ μακροκατάληκτα, οἷον ἂν τόνον ἐπιδέχηται, κατὰ κοινὴν διάλεκτον ὄντα ἀποϲτρέφεται τὴν διὰ τῆϲ ει διφθόγγου γραφήν εἰ δέ τι διὰ τῆϲ ει διφθόγγου εὑρεθῇ γραφόμενον, τοῦτο ἔχει ἐν τῇ γενικῇ ἀναφαινόμενον τὸ ε οἷον Πάριϲ, ὄφιϲ, μάντιϲ, Θέτιϲ, κράϲτιϲ. πίϲτιϲ, ὄρνιϲ, Βούϲιριϲ, Ὄϲιριϲ, Ἦτιϲ ὄνομα πόλεωϲ, λιπόπατριϲ, Εὔπολιϲ ἄπολιϲ, κνημίϲ, ἀϲπίϲ, ῥανίϲ, βολίϲ, ψηφίϲ, κρηπίϲ, Ἐλευϲίϲ. πρόϲκειται «κατὰ κοινὴν διάλεκτον» ἐπειδὴ οἱ Βοιωτοὶ τὸ λέβηϲ πένηϲ παῤ ἡμῖν διὰ τοῦ η γραφόμενα διὰ τῆϲ ει γράφουϲιν οἷον λέβειϲ, πένειϲ. πρόϲκειται «εἰ δέ τι εὑρεθῇ διὰ τῆϲ ει διφθόγγου γραφόμενον, τοῦτο ἔχει ἐν τῇ γενικῇ ἀναφαινόμενον τὸ ε» διὰ τὸ χαρίειϲ χαρίεντοϲ, τιμήειϲ τιμήεντοϲ, εἷϲ ἑνόϲ, κτείϲ κτενόϲ. ταῦτα γὰρ διὰ τῆϲ ει γράφεται καὶ ἔχει ἐν τῇ γενικῇ τὸ ε ἀναφαινόμενον. δεῖ ϲημειώϲαϲθαι τὸ κλείϲ κλειδόϲ, ὃ ϲημαίνει τὸ κλειδίον καὶ τὰ παῤ αὐτὸ οἷον κατάκλειϲ κατάκλειδοϲ, ἀντήρειϲ ἀντήρειδοϲ. ϲημαίνει δὲ πᾶν εἰϲ ὃ ἐπερείδεταί τιϲ. ταῦτα γὰρ διὰ τῆϲ ει διφθόγγου γράφεται καὶ οὐκ ἔχει τὸ ε ἐν τῇ γενικῇ ἀναφαινόμενον. ἀντιτιθέαϲι δέ τινεϲ πρὸϲ τὸν λόγον τὸν λέγοντα «εἰ δέ τι εὑρεθῇ διὰ τῆϲ ει διφθόγγου γραφόμενον, τοῦτο ἔχει ἐν τῇ γενικῇ τὸ ε», ἰδοὺ γὰρ τὸ ὄφιϲ ὄφεωϲ καὶ πόλιϲ πόλεωϲ καὶ μάντιϲ μάντεωϲ καὶ τὰ ὅμοια ἔχει ἐν τῇ γενικῇ τὸ ε ἀναφαινόμενον καὶ οὐ γράφεται διὰ τῆϲ ει διφθόγγου, ἀλλὰ διὰ τοῦ ι. πρὸϲ οὕϲ ἐϲτιν εἰπεῖν, ὅτι τοῦτο γίνεται, ἐπειδὴ οὐκ ἔϲτι κοινὸν τὸ ε, ἀλλὰ κατὰ Ἀττικούϲ. ἐϲτι γὰρ ὄφιϲ ὄφιοϲ κοινῶϲ. οἱ Ἀττικοὶ οὖν ἔτρεψαν τὸ ι εἰϲ ε καὶ τὸ ο εἰϲ ω καὶ ἐγένετο ὄφεωϲ καὶ πόλεωϲ.

Τὰ εἰϲ ψ λήγοντα πᾶϲαν δίφθογγον ἀποϲτρέφεται, λίψ, θρίψ, αἰγίλιψ, Κίνυψ, Κύκλωψ, Πέλοψ, ἴψ, ϲκίψ, ὃ καὶ ϲκνίψ καὶ κνίψ λέγουϲιν, Νίψ Nιβόϲ ὄνομα κρήνηϲ.

Πᾶν ὄνομα ϲτοιχείου εἰϲ ι καταλῆγον οὐκ ἔχει αὐτὸ ἐν διφθόγγῳ l. 4 Choer. 230, 1, adhibito Arcadio 125, 22. l. 7 Choer. 167, 17, περὶ ποϲ. 295, 21 collato Choer. 217, 28 Θέτιϲ, 232, 12 κράϲτιϲ et πίϲτιϲ, 244, 4 ὄρνιϲ, 184, Βούϲιριϲ, 245, 4 Ὄϲιριϲ, 216, 25 Ἦτιϲ. verba πρὸϲ οὕϲ ἐϲτιν εἰπεῖν, ὅτι τοῦτο γίνεται, quae excidisse apparet, ipse addidi cf. praeterea An. Ox. II 342, 8 et Anecd. Paris. III 296, 16. l. 32 Choer. 218, 18,; 224, 17 ἴψ, 236, 20 λίψ, 258, 17 ϲκίψ, Epim. in Psalm. 174, 2, E. M. 568, 15, Ep. Cr. I 391, 5, ubi canon sic conceptus est: δίφθογγοϲ εἰϲ διπλοῦν οὐ,  λήγει οἶον λίψ, θρίψ, κνίψ, ϲτίξ et paullo post l. 20 τὰ εἰϲ ξ οὐδέποτε διφθόγγῳ παραλήγεται οἷον ϲτίξ. l. 35 Choer. 276, 3, περὶ ποϲ. 309, 26, Ep Cr. I 284, 7. οἷον ξῖ, πῖ, φῖ, ψῖ, χῖ χωρὶϲ τοῦ ε τοῦτο γὰρ ι ἔχει ἐν διφθόγγῳ. καί ἐϲτιν εἰπεῖν ταύτην τὴν ἀπολογίαν, ὅτι τὰ ὀνόματα τῶν ϲτοιχείων ἀφ᾿  ἑαυτοῦ θέλει ἄρχεϲθαι οἷον ἄλφα ἀπὸ τοῦ α ἄρχεται, βῆτα ἀπὸ τοῦ β· εἰ οὖν τὸ ε τὸ ὄνομα τοῦ ϲτοιχείου διὰ τοῦ ι ἐγράφετο, οὐκ ἤμελλεν ἀπὸ ἑαυτοῦ ἄρχεϲθαι. τούτου οὖν χάριν διὰ τῆϲ ει διφθόγγου γράφεται, ἵνα εὑρεθῇ ἀπὸ τοῦ ε ἀρχόμενον.

Περὶ ὀνομάτων.

Περὶ τῶν εἰϲ αν.

Τὰ εἰϲ αν οὐ παραλήγεται τῇ ει διφθόγγῳ οἷον Ἀλκμάν, Παιάν, Ἑρμάν, Ποτιδάν ὁ Ποϲειδῶν, Τιτάν. τὸ γὰρ Ἀργειάν, ἔϲτι δὲ ὄνομα ὄρουϲ Μεϲϲηνίαϲ, ἀπὸ τοῦ Ἀργεῖοϲ ἔχει τὴν δίφθογγον.

Περ τῶν εἰϲ ων.

Πᾶν ὄνομα ἀρϲενικὸν ἢ θηλυκὸν εἰϲ δων λῆγον ἑνὶ φωνήεντι θέλει παραλήγεϲθαι, Ϲιδών ἐπὶ τοῦ πολίτου καὶ ἐπὶ τῆϲ πόλεωϲ, Ϲαρπηδών, ϲηπεδών, χελιδών, ϲινδών. τὸ δὲ Ποϲειδῶν διφορεῖται. παρὰ γὰρ τοῖϲ Ἀθηναίοιϲ διὰ τῆϲ ει διφθόγγου γράφεται, οἱ δὲ Αἰολεῖϲ καὶ οἱ Δωριεῖϲ διὰ τοῦ ι.

Πάντα τὰ εἰϲ ιμων κύρια παροξύτονα διὰ τοῦ ι γράφεται, οἷον Ϲίμων, Τίμων, Κίμων. τὸ γὰρ λειμών καὶ χειμών ὀξύνονται.

Πάντα τὰ εἰϲ μων βαρύτονα ὑπὲρ δύο ϲυλλαβὰϲ παρὰ τὸ εἷμα γινόμενα τουτέϲτιν τὸ ἔνδυμα, διὰ τῆϲ ει διφθόγγου γράφεται οἷον λευχείμων, ἀνείμων, μελανείμων.

Τὰ εἰϲ ιφρων διὰ μόνου τοῦ ι γράφεται οἷον καλλίφρων, μελίφρων, Ἀλκίφρων, περίφρων.

Τὰ εἰϲ των λήγοντα μὴ ὄντα κοινὰ τῷ γένει οὐ θέλει τῇ ει διφθόγγῳ παραλήγεϲθαι οἷον Βίτων, χιτών, Τρίτων ὄνομα ποταμοῦ, Κρίτων, Ἴτων, Ἀρίϲτων, Χαρίτων. πρόϲκειται «μὴ κοινὰ τῷ γένει» διὰ τὸ ὁ γείτων καὶ ἡ γείτων.

Τὰ εἰϲ ων καθαρὰ ϲυγκριτικὰ οὐ παραλήγεται τὴν ει δίφθογγον, ἀλλὰ τὸ ι, ἀλγίων, αἰϲχίων, βραδίων, ταχίων, ἡδίων, γλυκίων, βελτίων κακίων, φιλίων, μεθ᾿  ὧν καὶ διπλαϲίων, χωρὶϲ τοῦ χερείων καὶ ἀρείω καὶ διϲυλλαβῶν τινων μείων, πλείων.

Τὰ ἐπὶ μηνῶν τῶν Ἀθηναίων διὰ τοῦ ι γράφεται κατὰ τὴν l. 10 Choer. 263. 21. l. 14 περὶ ποϲ. 294, 17, Choer. Orth. 257, 25; 277, 13 Dict. 298, 51 et de Ποϲειδῶν 253, 22, Mon. 10, 30. l. περὶ ποϲ. 289, 25 l. 20 λειμών χειμών ex Pros. Ϲath. ap. Arc. 13, 9 addidi. l, 21 περὶ ποϲ. 290, 10. l. 24 περὶ ποϲ. 290, 13. l. 26 Choer. Orth. 264, 10 et περὶ ποϲ. 295. 5. l. 30 Choer. 171, 22; 184, 20; 184, 24; 184, 27; 188, 22; 193. 3; 265, 4 270, 24. cf. An Paris. III 342 τὰ εἰϲ ων ϲυγκριτικὰ τριϲύλλαβα διφθόγγῳ θέλει παραλήγεϲθαι· δ΄ εἰϲὶ ταῦτα· καὶ τὰ δύο ἐκφωνοῦϲι τὸ ι οἷον πλείων, μείων, τὰ δὲ δύο ἀνεκφώνητον αὐτὸ ἔχουϲιν οἷον λῴων, ῥᾴων. l. 34 περὶ ποϲ. 295, 18. παραλήγουϲαν οἷον Ἐλαφηβολιών, Πυανεψιών, Βοηδρομιών, Μεταγειτνιών.

Καθόλου τὰ διὰ τοῦ ιων βαρύτονα τρέποντα τὸ ω ἐν τῇ γενικῇ εἰϲ τὸ ο εἴτε κύρια εἴτε μὴ κύρια ἀποϲτρέφεται τὴν ει δίφθογγον κατὰ τὴν παραλήγουϲαν οἷον Ἐχίων Ἐχίονοϲ, βραχίων βραχίονοϲ, Ἰξίων Ἰξίονοϲ, Πανδίων Πανδίονοϲ, πίων πίονοϲ ὁ λιπαρόϲ, Ἀμφίων Ἀμφίονοϲ, Ἀρίων Ἀρίονοϲ, Δηΐων Δηΐονοϲ, πρίων πρίονοϲ, κίων κίονοϲ, κυλλοποδίων κυλλοποδίονοϲ, Ὑπερίων Ὑπερίονοϲ.

Τὰ διὰ τοῦ ειων διὰ τῆϲ ει διφθόγγου γράφεται μὴ ὄντα ϲυγκριτικὰ φυλάττοντα τὸ ω κατὰ τὴν γενικὴν οἷον Ἀτρείων Ἀτρείωνοϲ, Καδμείων Καδμείωνοϲ, Ἀργείων Ἀργείωνοϲ, Πηλείων Πηλείωνοϲ. πρόϲκειται «μὴ ϲυγκριτικὰ» διὰ τὸ χερείων χερείονοϲ, ἀρείων ἀρείονοϲ. τὸ δὲ Ὠρίων Ὠρίωνοϲ Εὐριπίδηϲ ϲυνέϲτειλεν.

Τὰ εἰϲ δηϲ εἰϲ ων ἔχοντα πατρωνυμικὰ τὴν αὐτὴν παραλήγουϲαν θέλει ἔχειν, Κρονίδηϲ Κρονίων, Ἀτρείδηϲ Ἀτρείων.

Περὶ τῶν εἰϲ ξ

Τὰ εἰϲ αξ ἀποϲτρέφεται τὴν ει δίφθογγον κατὰ τὴν παραλήγουϲαν οἷον Φαῖαξ, κλῖμαξ, κόραξ, θρῖδαξ πλὴν τοῦ μεῖραξ καὶ λεῖμαξ, ϲημαίνει δὲ τὸν λειμῶνα, καὶ τοῦ ἐν τῇ ϲυνηθείᾳ λεγομένου λείαξ.

Περὶ τῶν εἰϲ ρ.

Τὰ εἰϲ ηρ βαρύτονα ἑνὶ φωνήεντι θέλει παραλήγεϲθαι οἷον Πίηρ, πλὴν τοῦ Ἐξαύτηρ.

Περὶ τῶν εἰϲ αϲ.

Τὰ εἰϲ αϲ εἴτε ὀξύτονα εἴτε περιϲπώμενα ἀρϲενικὰ οὐ θέλει τῇ ει διφθόγγῳ παραλήγεϲθαι οἷον Ζηνᾶϲ, Μητρᾶϲ, Γλιϲᾶϲ, Κερκιδᾶϲ, πινακᾶϲ, Φιλητᾶϲ, Κομητᾶϲ, Μαρικᾶϲ, ἱλᾶϲ ὁ εὐμενήϲ, ἱμάϲ, ἀνδριάϲ. πρόϲκειται «ἀρϲενικὰ διὰ τὸ πελειάϲ Ἡρακλειάϲ θηλυκά.

Τὰ διὰ τοῦ ιαϲ ὑπὲρ δύο ϲυλλαβὰϲ ἀρϲενικὰ διὰ τοῦ ι γράφεται οἷον Χαβρίαϲ, Ἱππίαϲ, φρονηματίαϲ, Κινηϲίαϲ, Ϲωϲίαϲ, πωγωνίαϲ, Γλαυκίαϲ, τοξίαϲ, Λυϲίαϲ, Ἀγρίαϲ, Γοργίαϲ, Φανίαϲ, τραυματίαϲ, ὀνοματίαϲ. τὸ γὰρ Αἰνείαϲ καὶ Αὐγείαϲ καὶ Ἑρμείαϲ ἐκ τοῦ Αἰνέαϲ καὶ Αὐγέαϲ καὶ Ἑρμέαϲ πλεοναϲμῷ τοῦ ι γέγονεν. ὡϲαύτωϲ καὶ παρείαϲ ὁ ὄφιϲ διὰ τῆϲ ει διφθόγγου, τὸ δὲ Παρίαϲ κύριον διὰ τοῦ ι γράφεται.

Περὶ τῶν εἰϲ ηϲ.

Τὰ εἰϲ οϲ ἀρϲενικὰ εἴτε ἀπὸ εὐθείαϲ εἴτε ἀπὸ γενικῆϲ ποιοῦντα πατρωνυμικὰ ἢ τύπον πατρωνυμικὸν ἔχοντα εἰϲ δηϲ διὰ τοῦ ι γράφει τὴν παραλήγουϲαν, Κρονίδηϲ, Κλυτίδηϲ, Πριαμίδηϲ, Τανταλίδηϲ, Ἑκτορίδηϲ, Πελοπίδηϲ, Κεκροπίδηϲ, Μεμνονίδηϲ, Φοινικίδηϲ, Λεωνίδηϲ, Ἀπολλωνίδηϲ, Βηλίδηϲ, Κοδρίδηϲ, Λαγίδηϲ, Ὑπερίδηϲ — ὥϲπερ γὰρ παρὰ τὴν ἀνά πρόθεϲιν γίνεται Ἄνιοϲ καὶ παρὰ τὴν ὑπό Ὕπιοϲ ποταμόϲ, οὕτω καὶ παρὰ τὴν ὑπέρ ὕπεροϲ καὶ ἐκεῖθεν λοιπὸν Ὑπερίδηϲ — Εὐριπίδηϲ. τύπου δὲ πατρωνυμικοῦ ὄντα παρετάθηϲαν διὰ τῆϲ ει Λυϲιθείδηϲ, Κηκείδηϲ, Κυθνείδηϲ, Ὠρείδηϲ, Ἐχεφυλλείδηϲ, Ϲκυθρωπείδηϲ, Θαρρελείδηϲ, Φιλομηλείδηϲ «Φιλομηλείδῃ ἐπάλαιϲεν ἀναϲτάϲ» (Od. δ 343).

Τὰ ἀπὸ τῶν εἰϲ ηϲ εἰϲ τὴν ου δίφθογγον ἐχόντων τὴν γενικὴν διὰ τοῦ ιδηϲ γινόμενα διὰ τοῦ ι γράφεται οἷον Λυκάμβηϲ Λυκάμβου Λυκαμβίδηϲ, κορυνήτηϲ κορυνήτου Κορυνητίδηϲ, Βούτηϲ Βούτου Βουτίδηϲ.

Τὰ ἀπὸ τῶν εἰϲ ηϲ εἰϲ ουϲ ἐχόντων τὴν γενικήν, εἰ μὲν βραχείᾳ παραλήγεται, διὰ τοῦ ι γράφεται, Εὐτυχίδηϲ, Πλειϲθενίδηϲ, Ἀχαιμενίδηϲ· εἰ δὲ μακρᾷ παραλήγεται, διὰ τῆϲ ει Εὐήρηϲ Εὐηρείδηϲ, Εὐκλείδηϲ, Ἡρακλείδηϲ, Χαρικλείδηϲ. τὸ δὲ Θουκυδίδηϲ, Θραϲυμηδίδηϲ, Δικηρίδηϲ τύπου ἔχονται πατρωνυμικοῦ.

Τὰ ἀπὸ τῶν εἰϲ ϲῦϲ ὄντα πατρωνυμικὰ διὰ τῆϲ ει θέλει γράφεϲθαι, Πηλείδηϲ, Ἀτρείδηϲ, Αἰγείδηϲ, Νηλείδηϲ, Βαϲιλείδηϲ, Οἰνείδηϲ· τὸ δὲ Ἀλκείδηϲ ἀπὸ τοῦ Ἀλκαῖοϲ τροπῇ τῆϲ αι διφθόγγου εἰϲ τὴν ει.

Τὰ ἀπὸ τῶν εἰϲ ωϲ Ἀττικῶν διὰ τῆϲ ει γράφεται, ὁ Νείλεωϲ τοῦ Νείλεω Νειλείδηϲ ὁ υἱὸϲ τοῦ Νείλεω, ὁ Εὔνεωϲ τοῦ Εὔνεω Εὐνείδηϲ.

Τὰ εἰϲ δηϲ μητρωνυμικὰ διὰ τοῦ ι γράφεται οἷον Λητωΐδηϲ ὁ υἱὸε τῆϲ Λητοῦϲ, Λαναΐδηϲ ὁ υἱὸϲ τῆϲ Λανάηϲ, Φιλυρίδηϲ ὁ υἱὸϲ Φιλύραϲ. ὅθεν Νιοβίδηϲ ὁ τῆϲ Νιόβηϲ. ὅθεν τὸ Φιλομηλείδηϲ τὸ παῤ Ὁμήρῳ οὐ λέγομεν εἶναι πατρωνυμικὸν οὐδὲ λέγομεν τὸν υἱὸν τῆϲ Φιλομήλαϲ. ὄνομα κύριόν ἐϲτιν. εἰ γὰρ ἦν μητρωνυμικόν, διὰ τοῦ ι ὤφειλεν εἶναι καὶ ὁ Διονύϲιοϲ λέγει ὅτι ἀπὸ μητέρων οὐ ϲχηματίζει πατρωνυμικὸν ὁ Ὅμηροϲ.

Τὰ διὰ τοῦ ινηϲ ἀποϲτρέφεται τὴν ει δίφθογγον, Αἰϲχίνηϲ, Ϲμικρίνηϲ, Λεπτίνηϲ, ἀργυροδίνηϲ.

Τὰ διὰ τοῦ ιϲηϲ πάντα διὰ τοῦ ι γράφεται οἷον Ἀγχίϲηϲ, Ἀντίϲηϲ, Ἀμφίϲηϲ, Ἐρίϲῃϲ ὄνομα κύριον, Κυρίϲηϲ ποταμὸϲ Κελτικῆϲ, Τιπανίϲηϲ ἐθνικόν.

Τὰ εἰϲ ιτηϲ παρώνυμα μὴ ἔχοντα ἀντιπαρακείμενον τὸ ο μήτε ἀπὸ πρωτοτύπου τὸ ε διὰ τοῦ ι γράφεται, Μεμφίτηϲ, τοπίτηϲ, πολίτηϲ, Ναυκρατίτηϲ, τεμενίτηϲ, Ἀϲκαλωνίτηϲ, βωνίτηϲ, ἐπαλξίτηϲ, Θερϲίτηϲ, λοχίτηϲ, μεϲίτηϲ, Μαργίτηϲ, Ταυρομενίτηϲ, Φαϲηλίτηϲ, Χρυϲίτηϲ, ζευγίτηϲ, ϲτυλίτηϲ, ἑρκίτηϲ, ϲτεφανίτηϲ, πυρίτηϲ, ὁδίτηϲ, μαγνίτηϲ, φεγγίτηϲ, λυχνίτηϲ καὶ εἴ τι ὅμοιον. πρόϲκειται «μὴ ἔχοντα ἀντιπαρακείμενον τὸ ο» διὰ τὸ ἀλείτηϲ· ἀντιπαράκειται γὰρ αὐτῷ ἀλοίτηϲ. καθόλου δὲ τὰ ἔχοντα τὸ ο ἀντιπαρακείμενον ἔχει τὸ ε ἐγκείμενον ἐν τοῖϲ ῥήμαϲιν ὥϲπερ ϲπείρω ϲπορά καὶ φθείρω φθορά, οὕτωϲ ἀλείτηϲ ἀλοίτηϲ κατὰ διάλεκτον Αἰολικήν· οἱ γὰρ Αἰολεῖϲ τὴν ει δίφθογγον εἰϲ οι τρέπουϲι· τὸ γὰρ ὄνειροϲ ὄνοιροϲ λέγουϲι καὶ τὸ ἐπείγω ἐποίγω. γίνεται δὲ παρὰ τὸ ἀλιτῶ τὸ ἁμαρτάνω ἀλείτηϲ ὁ ἁμαρτωλόϲ παρὰ τὸ τὰϲ λιτὰϲ μὴ τηρεῖν· ὅθεν καὶ Ἀλεξίων τὸ ἀλείτηϲ ἠξίου διὰ τοῦ ι γράφεϲθαι· ἡ δὲ παράδοϲιϲ διὰ τῆϲ ει διφθόγγου. πρόϲκειται «μὴ ἀπὸ πρωτοτύπου τὸ ε ἔχοντα»· τὰ γὰρ ἀπὸ τῶν εἰϲ ευϲ διὰ τοῦ ειτηϲ γινόμενα διὰ τῆϲ ει διφθόγγου γράφει τὴν παραλήγουϲαν οἷον ἱερεύϲ ἱερείτηϲ, Ϲαμαρεύϲ Ϲαμαρείτηϲ, Ἀταρνεύϲ Ἀταρνείτηϲ. τὸ δὲ τραπεζίτηϲ ἐπὶ διαφόρου ϲημαϲίαϲ διάφορον ἔϲχε τῆϲ παραληγούϲηϲ τὴν γραφήν. ἐπὶ μὲν γὰρ τοῦ ἐν τῇ ἀγορᾶ διαπονουμένου διὰ τοῦ ι γράφεται, παρὰ τὸ τράπεζα· ἐπὶ δὲ τοῦ κυνόϲ, ἐπεὶ ἀπὸ τοῦ τραπεζεύϲ παρῆκται, διὰ τῆϲ ει διφθόγγου γράφεται. τοῦτο δὲ παῤ Ἰβύκῳ εἴρηται κατὰ τροπὴν τῆϲ ει διφθόγγου εἰϲ η. ἔτι τὰ παρὰ τῶν εἰϲ εια γινόμενα διὰ τῆϲ ει διφθόγγου γράφεται, Ζέλεια Ζελείτηϲ, Καυκώνεια Καυκωνείτηϲ, Δικαιάρχεια Δικαιαρχείτηϲ, Ἀγνώνεια Ἀγνωνείτηϲ, Μαρώνεια Μαρωνείτηϲ. ἔτι τὰ ἀπὸ τῆϲ εἰϲ οϲ εὐθείαϲ ἢ γενικῆϲ τὸ ε παραληγομένηϲ γινόμενα διὰ τῆϲ ει διφθόγγου γράφεται Ὠρεόϲ Ὠρεοῦ Ὠρεΐτηϲ καὶ κατὰ ϲύνοδον τοῦ ε καὶ ι Ὠρείτηϲ. Ἕλοϲ Ἕλεοϲ Ἑλεΐτηϲ καὶ Ἑλείτηϲ. ἔδει οὖν καὶ ἀπὸ τοῦ Βορυϲθένηϲ Βορυϲθένεοϲ Βορυϲθενείτηϲ διὰ διφθόγγου· οὐ γὰρ ὅμοιον τῷ τεμενίτηϲ. οὐδὲ τῷ ἑρκίτηϲ· οὐ γὰρ ἀπὸ τῆϲ γενικῆϲ ἀλλ᾿  ἀπὸ τῆϲ εἰϲ οϲ εὐθείαϲ ταῦτα καὶ εἰκότωϲ ἔχει τὸ ι τὸ δὲ Βορυϲθένηϲ οὐκ εἰϲ οϲ λήγει. ἀλλ᾿  ἠκολούθηϲε τῷ πλείονι χαρακτῆρι διὰ τοῦ ι, τὰ γὰρ διὰ διφθόγγου ὀλίγα· ἔτι καὶ πάντα παρὰ τὸ ῥέειν διὰ τῆϲ ει διφθόγγου γράφεται, εὐρρείτηϲ, βαθυρρείτηϲ, ἀκαλαρρείτηϲ ὁ ἡϲύχωϲ ῥέων. ἀκαλὸν γὰρ παρὰ Ϲικελοῖϲ τὸ ἥϲυχον.

Περὶ τῶν εἰϲ ιϲ.

Τὰ εἰϲ ριϲ βαρύτονα τῇ ει διφθόγγῳ οὐ παραλήγεται οἷον ἔριϲ, ἶριϲ, ἔϲτι δὲ εἶδοϲ ὀρνέου, καὶ Ἶριϲ, δῆριϲ, Ϲῖριϲ, ἔϲτι δὲ ὄνομα πόλεωϲ Φοινίκηϲ, ξῖριϲ, ἔϲτι δὲ εἶδοϲ ἀρωματικοῦ φυτοῦ, κῖριϲ, ἔϲτι δὲ εἶδοϲ ἱέρακοϲ· λέγεται δὲ καὶ παρὰ Κυπρίοιϲ Κῖριϲ ὁ Ἄδωνιϲ, παρὰ δὲ Λάκωϲιν ὁ λύχνοϲ. πρόϲκειται «βαρύτονα» διὰ τὸ χειρίϲ χειρῖδοϲ.

Περὶ τῶν εἰϲ οϲ.

Τὰ διὰ τοῦ ιοϲ διϲύλλαβα ἀρϲενικὰ τὴν ει δίφθογγον ἀποϲτρέφεται, βίοϲ, βιόϲ τὸ τόξον, δῖοϲ, Δῖοϲ τὸ κύριον, ἴοϲ ὁ μόνοϲ, ἰόϲ τοῦ ὄφεωϲ, μνιόϲ ὁ ἁπαλόϲ παῤ Εὐφορίωνι, Χῖοϲ ὁ πολίτηϲ τῆϲ Χίου. Θρῖοϲ ὄνομα ποταμοῦ, Κίοϲ ὄνομα κύριον, Πῖοϲ ὄνομα κύριον, Τίοϲ ὄνομα κύριον, Κρῖοϲ ὄνομα Τιτᾶνοϲ καὶ κριόϲ ὁ προηγούμενοϲ τῆϲ ποίμνηϲ παρὰ τὸ κεκρίϲθαι τὰϲ τρίχαϲ· διαφέρουϲι γὰρ αἱ τρίχεϲ τοῦ κριοῦ τῶν ἄλλων ζῴων. τινὲϲ δὲ λέγουϲι παρὰ τὸ κέραϲ γίνεϲθαι κεριόϲ καὶ ϲυγκοπῇ κριόϲ. οὐ καλῶϲ. κεραῖοϲ γὰρ ὤφειλεν εἶναι ὡϲ κνέφαϲ κνεφαῖοϲ, οὖδαϲ οὐδαῖοϲ. πρόϲκειται «ἀρϲενικά» διὰ τὸ νειόϲ, ὃ ϲημαίνει. τὴν ἀρουραίαν γῆν. ἔϲτι δὲ θηλυκόν. ϲεϲημείωται ταῦτα· θεῖοϲ, Κεῖοϲ ὁ τῆϲ Κέω πόλεωϲ, πλεῖοϲ, μεῖοϲ, λεῖοϲ, ῥεῖοϲ, οὕτω δὲ λέγουϲιν οἱ Κύπριοι τὸν ἀϲθενῆ παρὰ τὸ ῥεῖα, ὃ ϲημαίνει τὸ εὐχερέϲ. χρεῖοϲ παρὰ τὴν χρείαν. τὸ δὲ Φλῖοϲ — ϲημαίνει δὲ τὸν Διόνυϲον· ἔϲτι δὲ καὶ ὄνομα πόλεωϲ — διφορεῖται. τινὲϲ μὲν γὰρ διὰ τοῦ ι γράφουϲιν αὐτό, τινὲϲ δὲ διὰ τῆϲ ει διφθόγγου.

Τὰ ἀπὸ τῶν εἰϲ ϲ ληγόντων ὀνομάτων μονοϲυλλάβων περιϲπωμένων διὰ τοῦ ειοϲ παραγόμενα διὰ τῆϲ ει γράφεται οἷον βοῦϲ βόειοϲ, ϲῦϲ ϲύειοϲ, μῦϲ μύειοϲ, παῖϲ παιδεῖοϲ τρόποϲ· δεῖ δὲ προϲθεῖναι μὴ ἀπὸ τῶν εἰϲ αυϲ, ἐπειδὴ ταῦτα διὰ τοῦ ι γράφεται οἶον γραῦϲ γράϊοϲ l. 2 Choer. 242, 10 et 227, 30 et 228, 8. Ϲῖριϲ urbs Phoeniciae ignota sed cognita ltaliae et Pannoniae Steph. B. — E. M 209, 25 Βούϲιριϲ ὁ ἥρωϲ ὁ τῆϲ Αἰγύπτου βαϲιλεύϲ, ἀφ’ οὗ καὶ ἡ πόλιϲ οὕτω καλεῖται· εἴρηται παρὰ τὸ βοῦϲ εἴρειν ὁ δυνάμενοϲ μόνοϲ ζευγνύειν δύο βοῦϲ. παρὰ τὸ βοῦϲ καὶ τὴν ϲειράν, ἵν᾿ η ὁ ἰϲχυρὸϲ καὶ ἀνδρεῖοϲ, ὥϲτε δύναϲθαι βοῦν ἄγειν ϲειραῖϲ ὥϲπερ καὶ Λαέρτηϲ λέγεται. γράφεται δὲ διὰ τοῦ ι. ὤφειλε δὲ διὰ διφθόγγου. τὰ γὰρ εἰϲ ιριϲ ἀποϲτρέφεται τὴν ει δίφθογγον οἷον Ὄϲιριϲ ὁ Διόνυϲοϲ παῤ Αἰγυπτίοιϲ (scripsi pro παῤ αἶγα). ἔϲτι καὶ ὄνομα πόλεωϲ οὕτω λεγομένη καὶ Νεῖλοϲ, καλάϲιριϲ λινοῦν ἱμάτιον. ἷριϲ ἡ τῶν θεῶν ἄγγελοϲ. Κῖριϲ ὄνομα ποταμοῦ, Τῖριϲ ὄνομα δούληϲ, ϲῖριϲ ἢ ξῖριϲ. ποτὲ μὲν γὰρ διὰ τοῦ ϲ λέγεται, ποτὲ δὲ διὰ τοῦ ξ καὶ ποτὲ μὲν διὰ τοῦ ι γράφεται, ποτὲ δὲ διὰ διφθόγγου. κρεῖττον δὲ διὰ τοῦ ι. ϲημαίνει δὲ ἀρωματικὸν φυτόν. χωρὶϲ εἰ μὴ ἔχει τοῦτο ἀπὸ προυποκειμένου διὰ τὸ χείρ χειρόϲ χειρίϲ. ϲημαίνει τὸ χειρομαικόν. — Choer. 221, 7 et E. M. 475, 46 τὰ εἰϲ ριϲ θηλυκὰ ῥηματικὰ διϲύλλαβα βαρύτονα ἑνὶ φωνήεντι παραλήγεται, χαίρω χάριϲ, εἴρω ἔριϲ — κυρίωϲ γὰρ ἡ μάχη ἡ διὰ λόγων γενομένη — καὶ Ἶριϲ, δαίω τὸ κόπτω δάϊϲ δῆϊϲ δῆριϲ. τὸ κουρίϲ ὃ ϲημαίνει τὸ ἐργαλεῖον τοῦ κουρέωϲ ὀξύνεται. τὸ δὲ Χαῖριϲ Χαίριδοϲ ὄνομα κύριον ἀρϲενικόν ἐϲτι. τὸ θοῦριϲ ἀπὸ τοῦ θοῦροϲ γίνεται. cf. fr. 18. l. 8 E. M. 539. 3. Choer. 191, 29; 223, 21; 263 29; 271, 1; 275, 14. — 219, 9; 232, 3; 238, 16; 241, 18; An. Ox. I 23, 20 II 377, 30, E. M. 472, 43 cf. fr. et 20. l. 23 περὶ ποϲ. 286, 3. καὶ γρήϊοϲ παρὰ Καλλιμάχῳ «γρήϊον εἶδοϲ. ἔχουϲα» τουτέϲτι γραόϲ. ναῦϲ νάϊοϲ καὶ νήϊοϲ. πρόϲκειται «περιϲπώμενα διὰ τὸ Τρώϲ Τρώϊοϲ ἤγουν ὁ Τρωικόϲ.

Τὰ ἀπὸ τῶν ἄλλων μονοϲυλλάβων τῶν μὴ ληγόντων εἰϲ ϲ διὰ τοῦ ιοϲ παραγόμενα, μὴ ϲημαίνοντα μέροϲ ϲωματικὸν ἢ μετουϲίαν διὰ τοῦ ι γράφεται οἷον νύξ νύχιοϲ, μήν μήνιοϲ, ϲκοτομήνιοϲ, ϲημαίνει δὲ τὴν ἐϲκοτιϲμένην νύκτα, Ϲτύξ Ϲτύγιοϲ, Θρᾷξ Θράκιοϲ, χθών χθόνιοϲ, Φρύξ Φρύγιοϲ, Κάρ Κάριοϲ. πρόϲκειται «μὴ ϲημαίνοντα μέροϲ ϲωματικὸν» διὰ τὸ χήν χήνειοϲ, θήρ θήρειοϲ πούϲ. πρόϲκειται «μὴ μετουϲιαϲτικὰ» διὰ τὸ φλόξ φλόγειοϲ ἤγουν ὁ μετέχων πυρόϲ.

Τὰ διὰ τοῦ ειοϲ ϲημαίνοντα μέροϲ ϲωματικὸν ἢ μετουϲίαν διὰ τῆϲ ει διφθόγγου γράφεται· τὰ ϲημαίνοντα μέροϲ ϲωματικὸν οἱον ἀνθρώπειοϲ χείρ, βουβάλειον κέραϲ, ἐλάφειοϲ βύρϲα, βόειοϲ ὁπλή, χοίρειοϲ, δόρκειοϲ, θήρειοϲ, γύπειοϲ χολή, δρακόντειον αἷμα. τὸ δὲ κύριον διὰ τοῦ ι Δρακόντιοϲ. λέοντειοϲ δορά. τὸ δὲ κύριον διὰ τοῦ ι. μετουϲιαϲτικὰ δὲ οιον χάλκειοϲ ὁ μετέχων τοῦ χαλκοῦ καὶ χρύϲειοϲ ὁ μετέχων χρυϲοῦ. ἀργύρειοϲ, ϲιδήρειοϲ, δούρειοϲ.

Πάντα τὰ εἰϲ οϲ καθαρὸν κτητικὰ ἀπὸ τῶν εἰϲ ροϲ γινόμενα μὴ ἀπὸ πόλεωϲ παραλήγεται ἡ ει δίφθογγοϲ οἷον ταῦροϲ ταύρειοϲ, χοῖροϲ χοίρειοϲ, ἄργυροϲ ἀργύρειοϲ ὡϲ χρύϲειοϲ. τὰ γὰρ ἀπὸ πόλεωϲ τὴν παραγωγὴν ἔχοντα διὰ τοῦ ι γράφεται οἷον Τύριοϲ, Κύπριοϲ. ϲεϲημείωται τὸ Κάριοϲ παρὰ τὸ Κάρ Καρόϲ τῷ κανόνί τῶν μονοϲυλλάβων.

Τὰ διὰ τοῦ ρειοϲ ἀπὸ τῶν εἰϲ ροϲ ἐχόντων τὸ τ τῆϲ προηγουμένηϲ ϲυλλαβῆϲ ἐχούϲηϲ τὸ ε ἔχει τὸ ει διὰ τῆϲ ει διφθόγγου γραφόμενον οἷον ἀβέλτεροϲ ἀβελτέρειοϲ, ἕτεροϲ ἑτέρειοϲ, ἡμέτεροϲ ἡμετέρειοϲ. τὸ νέρτεροϲ νερτέριοϲ οὐκ ἀντίκειται ἡμῖν, ἐπειδὴ οὐκ ἔχει φύϲει ἐν τῇ προηγουμένῃ τοῦ τ ϲυλλαβῇ τὸ ε. ἐνερότεροϲ γὰρ ἦν παρὰ τὴν ἔραν τὴν γῆν ϲυγκοπῇ τοῦ ο καὶ ἀφαιρέϲει τοῦ ἕ γίνεται νέρτεροϲ καὶ λοιπὸν ὡϲ μὴ ἐχούϲηϲ φύϲει ἐν τῇ προηγουμένῃ τοῦ τ ϲυλλαβῇ τὸ ε οὐκ ἠκολούθηϲε τούτοιϲ.

Τὰ διὰ τοῦ ιοϲ καθαρὸν ἐχούϲηϲ τῆϲ παραληγούϲηϲ τὸ ρ, καιροῦ ὑπόνοιαν ἔχοντα, διὰ τοῦ ι γράφεται χωρὶϲ εἰ μὴ ὦϲιν ἀπὸ τῶν εἰϲ οϲ οὐδετέρων οἱον καίριοϲ ἀκαίριοϲ, ἀώριοϲ «πραγμάτων ἀωρίων», παναώριοϲ «ἀλλ’ ἕνα παῖδα τέκεν παναώριον» (Ω 540), ἑϲπέριοϲ, ἡμέριοϲ, ἠέριοϲ. εἶπον χωρὶϲ εἰ μὴ ὦϲιν ἀπὸ τῶν εἰϲ οϲ οὐδετέρων διὰ τὸ θέροϲ θέρειοϲ. Τὰ ἀπὸ τῶν εἰϲ ηϲ εἴτε περιττοϲυλλάβωϲ κλίνεται εἴτε ἰϲοϲυλλάβωϲ, l. 4 περὶ ποϲ. 286, 28, Choer. Orth. 191, 29, Epim. in Psam. 5, 23, Ϲram. Ep. I 349, 8; 438, 20. φλόγειοϲ habet etiam Arc. 44, 27 cf. Ep. Ϲr. I 40, 4 54, 90 et 273, 28; 373, 10; 426, 26, E. M. 64, 27. l. 11 περὶ ποϲ. 285, 9 Choer. 185, 25 186, 23; 196, 9 277, 23, An. P ars. 111 343, 4. l. 18 περὶ ποϲ 285, 21. l. 23 Choer. 516, 16, E M. 430, 1. l. 31 Ep Ϲr. 1 437, 5 E M 810, 18, εἶπον scripsi pro εῖπε. l. 37 E. M 139, 42, Choer. Οrth. 171 βωϲ, διὰ τοῦ ειοϲ γινόμενα κτητικὰ διὰ τῆϲ ει διφθόγγου γράφεται, εἰ μὴ τρέπει τὸ τ εἰϲ ϲ Ἰορδάνειοϲ, Αἰϲχίνειοϲ, Ἀριϲτοφάνειοϲ, Δημοϲθένειοϲ, Ἀριϲτοτέλειοϲ, Ἀϲκληπιάδειοϲ, Ἄρηϲ Ἄρειοϲ, Ἡρακλῆϲ Ἡράκλειοϲ, Θηρικλῆϲ Θηρίκλειοϲ «Θηρίκλειον ζεῦγοϲ». Θηρίκλειον κύλικοϲ εἰδοϲ, ἐπιτηδήϲ ἐπιτήδειοϲ. πρόϲκειται «χωρὶϲ εἰ μὴ τρέπει τὸ τ εἰϲ ϲ» διὰ τὸ ἱκέτηϲ ἱκέϲιοϲ, δεϲπότηϲ δεϲπόϲιοϲ, ϲυμπότηϲ ϲυμπόϲιοϲ.

Τὰ ἀπὸ τῶν εἰϲ ϲῦϲ ὑπὲρ μίαν ϲυλλαβὴν διὰ τοῦ ειοϲ παραγόμενα διὰ τῆϲ ει γράφεται οἷον Ὀδυϲϲεύϲ Ὀδύ(ϲειοϲ, Ἀχιλλεύϲ Ἀχίλλειοϲ, βαϲιλεύϲ βαϲίλειοϲ. καὶ τὸ κύριον δὲ ὄνομα διὰ τῆϲ ει διφθόγγου γράφεται.

Τὰ ἀπὸ τῶν εἰϲ ιϲ διὰ τοῦ ειοϲ γινόμενα πρὸ μιᾶϲ ἔχοντα τὸν τόνον διὰ τῆϲ ει διφθόγγου γράφεται, δῆριϲ δηρεῖοϲ καὶ τροπῇ Δαρεῖοϲ οἱονεὶ ὁ πολεμικόϲ. Ἦτιϲ ὄνομα πόλεωϲ καὶ Ἠτεῖοϲ ὁ πολίτηϲ, μάνιϲ μαντεῖοϲ ὁ Ἀπόλλων. ἔφοροϲ γὰρ τῆϲ μαντείαϲ. πρόϲκειται «πρὸ μιᾶϲ ἔχοντα τὸν τόνον», ἐπειδὴ ἀπὸ τοῦ μάντιϲ γίνεται κύριον Μάντιοϲ.

Τὰ ἀπὸ τῶν εἰϲ ωρ, εἰ μὲν τρέπει τὸ ω, διὰ τῆϲ ε διφθόγγου γράφεται διὰ τὸ εἶναι κτητικὰ οἱον Νέϲτωρ Νεϲτόρειοϲ «Nεϲτορέῃ παρὰ νηΐ» (Β 54) εἰ δὲ φυλάττει τὸ ω, διὰ τοῦ ι οἷον πέλωρ πελώριοϲ, ἕλωρ ἑλώριοϲ.

Αἱ γενικαὶ αἱ εἰϲ τοϲ λήγουϲαι τὰ κτητικὰ διὰ τῆϲ ει διφθόγγου ϲχηματίζουϲιν οἷον Αἴαντοϲ Αἰάντειοϲ, Θόαντοϲ Θοάντειοϲ, Βύζαϲ Βύζαντοϲ Βυζάντειοϲ τὸ κτητικὸν Βυζαντίου, Βυζάντιοϲ δὲ τὸ ἐθνικόν. Ἄβαϲ Ἄβαντοϲ Ἀβάντειοϲ τὸ κτητικὸν ἢ τοῦ κυρίου ἢ τῶν Ἀβάντων. τὸ δὲ Ὑάντιοϲ ὡϲ ἐθνικὸν ϲυνέϲτειλεν Ἀπολλώνιοϲ ἐν τῷ «Ὑαντίου Ὀγχϲτοῖo (Arg. IIl 1241) ἢ παρὰ λόγον ὡϲ Ποιάντιον ἀγλαὸν υἱόν » (Od. γ 190) καὶ παρὰ τὸ Ἀπέϲαϲ Ἀπεϲάντειοϲ ἔμελλεν εἶναι ὥϲπερ Αἴαϲ Ααντοϲ Αἰάντειοϲ, ἀλλὰ λέγεται Zεὺϲ Ἀπεϲάντιοϲ.

Πάντα τὰ εἰϲ ιοϲ κτητικὰ ἀπὸ πρωτοτύπων εἰϲ τοϲ γινόμενα, εἰ μεταβάλλει τὸ τ εἰϲ ϲ, διὰ τοῦ ι γράφεται οἷον ἄμβροτοϲ ἀμβρόϲιοϲ, ἀκήρατοϲ ἀκηράϲιοϲ, ἐνιαυτόϲ ἐνιαύϲιοϲ, πλοῦτοϲ πλούϲιοϲ. εἰ δὲ φυλάττει τὸ τ, διὰ τῆϲ ει διφθόγγου γράφεται οἱον Καλλίϲτρατοϲ Καλλιϲτράτειοϲ, Ἀρχέϲτρατοϲ Ἀρχεϲτράτειοϲ. παράλογον δὲ τὸ «Αἰπύτιον παρὰ τύμβον» (Β 604). δεῖ προϲθεῖναι «εἰ μὴ ἐθνικὰ εἴη». ταῦτα δὲ 29; 217. 2, 356, 22. 209, 10; Ep. Cr. 1 36, 24, An. Ox. 11 363, 30. l. 7 Choer. 185. 17, περὶ ποϲ. 286, 13. l. 11 E. M. 918, 31, Choer. 216, 25. l.17 Ep. Cr. 1 333, 11, pro διὰ τοῦ ιοϲ κτητικὰ scripsi διὰ τὸ εἷναι κτητικά. περὶ ποϲ. 285, 27. Choer. 208, 32, 241, 26; E. M. 660, 41, E. Gud. 458, 49. l. 21 περὶ ποϲ. 285, 29; Steph. B. s. Βυζάντιον et Ἀβαντίϲ collato Eustath. ad Dionys. 803 cf. Lobeck. ad Ai. p. 113, de Ἀπέϲαϲ quae dedi sunt ex Choer. Dict. 39 14 coll. Steph. B 104, 16. l. 29 περὶ ποϲ. 287, 30, E. M. 80, 42, Ep. Cr. I 1 16, An. Ox. lI 320, 4, Eustath. ad Dionys 803 Αἰπύτιον τύμβον comparat cum Ποιάντιον υἱόν. κἂν τὸ τ φυλάττῃ, διὰ τοῦ ι γράφεται οἷον Βοιωτόϲ Βοιώτιοϲ, Αἴγυπτοϲ Αἰγύπτιοϲ.

Τὰ ἀπὸ τῶν εἰϲ ων βαρυτόνων διὰ τοῦ ντ διὰ τῆϲ ει διφθόγγου γράφεται λέων λεόντειοϲ δορά κτλ. fr. 39.

Τὰ ἀπὸ τῶν εἰϲ ων ὀξυτόνων διὰ τοῦ ιοϲ παραγόμενα κτητικὰ διὰ τοῦ ι γράφεται οἷον Παφλαγών Παφλαγόνοϲ Παφλαγόνιοϲ, Καλυδών Καλυδῶνοϲ Καλυδώνιοϲ, χθών χθονόϲ χθόνιοϲ.

Τὰ ἀπὸ τῶν εἰϲ οϲ οὐδετέρων παραγόμενα ἀρϲενικά, εἰ μὲν τὸ α παραλήγοιτο, διὰ τοῦ ι ϲχηματίζεται οἷον ἅγοϲ ἅγιοϲ, θάλποϲ Θάλπιοϲ, πέλαγοϲ πελάγιοϲ. εἰ δὲ μὴ παραλήγοὶτο τὸ α, διὰ τῆϲ ει διφθόγγου γράφεται οἷον τέλοϲ τέλειοϲ, ὄροϲ ὄρειοϲ, εἶδὸϲ εἴδειοϲ, ἕρκοϲ ἕρκειοϲ, ἦθοϲ ἠθεῖοϲ, κῆδοϲ κήδειοϲ. ϲεϲημείωται τὸ τέμενοϲ τεμένιοϲ, διὰ τοῦ ι γραφόμενον, ἵνα μὴ εὑρεθῇ τὸ ε ἀλλεπάλληλον ἐν τριϲὶ ϲυλλαβαῖϲ.

Τὰ παρὰ τὸ γέα διὰ τῆϲ ει διφθόγγου γράφεται οἷον βαθύγειοϲ, εὔγειοϲ, ἔγγειοϲ, μεϲόγειοϲ, κατώγειοϲ, ὑπόγειοϲ, ἀνώγειοϲ, γέγειοϲ ὁ ἀρχαῖοϲ. ἀπὸ γὰρ τοῦ γέα γέγονε γέειοϲ διὰ τῆϲ ει διφθόγγου καὶ κατὰ πλεοναϲμὸν τοῦ γ γέγειοϲ.

Τὰ κτητικὰ τὰ ὑπὲρ δύο ϲυλλαβὰϲ ἔχοντα μακρὰν τὴν παραλήγουϲαν οὐδέποτε διὰ τοῦ ι γράφεται, ἀλλὰ διὰ διφθόγγου οἷον Αἰάντειοϲ, κύνειοϲ, αἴγειοϲ, ἀνθρώπειοϲ, Ἀργεῖοϲ.

Τὰ διὰ τοῦ ιοϲ τριϲύλλαβα βαρύτονα ἔχοντα ἐν τῇ πρώτῃ ϲυλλαβῇ τὸ α, μεθ’ δ ἐπιφέρεται δύο ϲύμφωνα ἢ καὶ πλείονα, διὰ τῆϲ ει διφθόγγου γράφεται οἷον Καδμεῖοϲ, Βακχεῖοϲ, ἀϲτεῖοϲ, ἀγρεῖοϲ ὁ ἄγροικοϲ. ἐπὶ γὰρ τοῦ ἀνημέρου ἄγριοϲ προπαροξυτόνωϲ διὰ τοῦ ι· χωρὶϲ τοῦ ἀντίοϲ. τοῦτο γὰρ βαρύτονόν ἐϲτι καὶ ἔχει ἐν τῇ πρώτῃ ϲυλλαβῇ τὸ α, μεθ’ δ ἐπιφέρεται δύο ϲύμφωνα· τὸ δὲ Ἄμφιοϲ καὶ Ἄγριοϲ καὶ Βάκχιοϲ καὶ Μάντιοϲ οὐκ ἀντίκειται ἡμῖν, ἐπειδὴ οὐκ ἔϲτι προπεριϲπώμενα, ἀλλὰ προπαροξύτονα.

Τὰ διὰ τοῦ ειδϲ τριϲύλλαβα πρὸ μιᾶϲ τὸν τόνον ἔχοντα καὶ ἐν τῇ κατ’ ἀρχὴν ϲυλλαβῇ τὸ α μακρὸν διὰ τῆϲ ει ωφθόγγου γράφεται πλὴν τοῦ ἀντίοϲ οἷον Καδμεῖοϲ, Βακχεῖοϲ, ἀνδρεῖοϲ. οὕτω καὶ Δαρεῖοϲ.

Τὰ εἰϲ οϲ καθαρὸν ὑπὲρ δύο ϲυλλαβὰϲ ὄντα, μὴ ὄντα κύρια μήτε πρὸϲ ἀντιδιαϲτολὴν ἑτέρου ϲημαινομένου τονωθέντα διὰ τῆϲ ει διφθόγγου γράφεται οἷον ἀγρεῖοϲ, Ἀργεῖοϲ τὸ ἐθνικόν. Ἀρνεῖοϲ ὁ μήν, ἀχρεῖοϲ. τοῦτο δὲ οἱ Ἀττικοὶ προπαροξύνουϲι. ἠθεῖοϲ· ϲημαίνει δὲ φιλοφρόνηϲιν ἀπὸ νεωτέρου πρὸϲ παλαιότερον. πρόϲκειται «μὴ πρὸϲ ἀντιδιαϲτολὴν ἑτέρου ϲημαινομένου τονωθέντα» διὰ τὸ μύριοϲ καὶ νύμφιοϲ. τὸ γὰρ νυμφίοϲ ὁ γαμετήϲ παροξύνεται, τὸ δὲ κτητικὸν ὁ νύμφιοϲ οἶκοϲ προπαροξύνεται. τὸ δὲ μυρίοϲ πρὸϲ ἀντιδιαϲτολὴν τοῦ μύριοϲ παροξύνεται. ϲημαίνει δὲ παροξύτονον ἀόριϲτον πληθύν, τὸ δὲ προπαροξύτονον τὸν ἀριθμόν.

Τὰ διὰ τοῦ ειοϲ ὀνόματα ποταμῶν δίφθογγον ἔχει, Πηνειόϲ, Ἀλφειόϲ, Ϲπερχειόϲ, Ὀλμειόϲ πλὴν τοῦ Μηνιόϲ.

Τὰ διὰ τοῦ ειοϲ κύρια ὀξύτονα τριϲύλλαβα διὰ τῆϲ ει διφθόγγου γράφεται οἷον Πηνειόϲ, Ἀρνειόϲ, Ἀλφειόϲ, Ϲπερχειόϲ, Ὀλμειόϲ, Ἐπειόϲ.

Τὰ ἀπὸ τῶν εἰϲ οϲ διὰ τοῦ ιοϲ γινόμενα, ἡνίκα προπαροξύνεται, διὰ τοῦ ι γράφεται, οἷον ὀρθόϲ ὄρθιοϲ, λοῖϲθοϲ λοίϲθιοϲ, κάπροϲ κάπριοϲ, Αἰτωλόϲ Αἰτώλιοϲ, Κάϋϲτροϲ Καΰϲτριοϲ «Καϋϲτρίου ἀμφὶ ῥέεθρα» (B 46), αἰζηόϲ αἰζήϊοϲ, ὅμοιοϲ ὁμοίιοϲ, γελοῖοϲ γελοίιοϲ, ἡνίκα δὲ ὀξύνεται, διὰ τῆϲ ει διφθόγγου οἷον θαμειόϲ, ἀδελφειόϲ, ἀρνειόϲ.

Τὰ διὰ τοῦ ιοϲ κύρια ὑπὲρ τρεῖϲ ϲυλλαβὰϲ ὄντα ὡϲ ἐπὶ τὸ πλεῖϲτον διὰ τοῦ ι γράφεται χωρὶϲ τῶν παρὰ τὸ κλέοϲ καὶ τῶν ἀπὸ τῶν εἰϲ ευϲ οἷον Θεοδόϲιοϲ, Ἀθανάϲιοϲ, Ἀϲτέριοϲ, Ἀμβρόϲιοϲ, Ταλθύβιοϲ. πρόϲκειται «ὑπὲρ τρεῖϲ ϲυλλαβὰϲ» διὰ τὸ Ἐπειόϲ καὶ Δαρεῖοϲ καὶ Ἀρνεῖοϲ τριϲύλλαβα. πρόϲκειται «κύρια» διὰ τὰ κτητικὰ Ἀριϲτάρχειοϲ, Ἡροδότειοϲ βίβλοϲ. πρόϲκειται «χωρὶϲ τῶν παρὰ τὸ κλέοϲ καὶ τῶν ἀπὸ τῶν εἰϲ ευϲ», ἐπειδὴ ταῦτα διὰ τῆϲ ει διφθόγγου γράφεται οἷον Ἡρακλῆϲ Ἡράκλειοϲ, Ἀνδροκλῆϲ Ἀνδρόκλειοϲ, Ϲοφοκλῆϲ Ϲοφόκλειοϲ, Ἀχιλλεύϲ Ἀχίλλειοϲ, βαϲιλεύϲ Βαϲίλειοϲ. πρόϲκειται « ὡϲ ἐπὶ τὸ πλεῖϲτον », ἐπειδή ἐϲτί τινα ὀνόματα κύρια ὑπὲρ τρεῖϲ ϲυλλαβάϲ, ἅτινα διὰ τῆϲ ει διφθόγγου γράφεται, καὶ οὕτε παρὰ τὸ κλέοϲ εἰϲὶν οὔτε ἀπὸ τῶν εἰϲ ευϲ οἷον Nυττέρειοϲ, ἔϲτι δὲ ὄνομα λιμένοϲ. Πεδεύκειοϲ ὄνομα ἀνδρόϲ, Δαρδανειόϲ ὄνομα ποταμοῦ.

Τὰ διὰ τοῦ διοϲ ὑπὲρ δύο ϲυλλαβὰϲ μὴ μετουϲιαϲτικὰ παρηγμένα διὰ τοῦ ι γράφεται οἷον Ῥοδίοϲ, Ϲχεδίοϲ, Ὁδίοϲ. ἴδιοϲ, ἀΐδιοϲ, μαψίδιοϲ, παυρίδιοϲ, ἁρμόδιοϲ, Κνίδιοϲ, Ῥόδιοϲ, ἐρῳδιόϲ καὶ τὰ λοιπά. πρόϲκειται «μὴ ὄντα μετουϲιαϲτικὰ» διὰ τὸ κνίδειοϲ καρπόϲ καὶ ϲίδειϲ κλάδοϲ.

Τὰ ἀπὸ τῶν εἰϲ αν ὑπὲρ μίαν ϲυλλαβὴν ὄντα διὰ τοῦ ιοϲ παραγόμενα διὰ τοῦ ι γράφεται οἷον Τιτάν Τιτάνιοϲ, Παιάν Παιάνιοϲ. τούτῳ τῷ λόγῳ καὶ Ἀλκμάν Ἀλκμάνιοϲ ὤφειλεν εἶναι διὰ τοῦ ι Ἁλλ’ ἔϲτιν Ἀλκμάνειοϲ, ἐπειδὴ τὰ ἐπὶ πραγματειῶν διὰ διφθόγγου γράφεται οἷον Ἀλκμάνειοϲ, Μενάνδρειοϲ, Ἀριϲτοφάνειοϲ, Εὐριπίδειοϲ. πρόϲκειται « ὑπὲρ μίαν ϲυλλαβὴν» διὰ τὸ Πά Πανόϲ Πάνειοϲ.

Τὰ ἀπὸ τῶν εἰϲ ην ὑπὲρ μίαν ϲυλλαβὴν ὄντα διὰ τοῦ ιοϲ παραγόμενα διὰ τοῦ ι γράφεται οἷον γέρην γερήνιοϲ ὁ ἔντιμοϲ (?), Ἕλλην Ἑλλήνιοϲ ὁ Ἑλληνικόϲ. τὸ δὲ αὐχήν ὁ τράχηλοϲ αὐχένιοϲ διφορεῖται καὶ διὰ τοῦ ι καὶ διὰ τῆϲ ει διφθόγγου γραφόμενον. πρόϲκειται «ὑπὲρ μίαν ϲυλλαβὴν» διὰ τὸ χήν χήνειοϲ πούϲ. τὸ γὰρ μήν μήνιοϲ διὰ τοῦ ι γραφόμενον ὑπάγεται τῷ κανόνι τῶν μὴ ληγόντων εἰϲ ϲ μονοϲυλλάβων.

Τὰ ἀπὸ τῶν εἰϲ ιν διὰ τοῦ ιοϲ παραγόμενα διὰ τοῦ ι γράφεται οἷον δελφίν δελφίνιοϲ, Ἐλευϲίν Ἐλευϲίνιοϲ, Τραχίν Τραχίνιοϲ.

Τὰ διὰ τοῦ ονιοϲ καὶ ωνιοϲ ὑπὲρ δύο ϲυλλαβὰϲ μὴ ϲημαίνοντα μέροϲ ϲωματικὸν μήτε κτητικὰ ἀπὸ τῶν εἰϲ ων βαρυτόνων διὰ τοῦ ι γράφεται Μακεδόνιοϲ, δαιμόνιοϲ, Ϲαρπηδόνιοϲ, Ἑλικώνιοϲ, Κιθαιρώνιοϲ, Μαραθώνιοϲ καὶ τὰ ὅμοια. πρόϲκειται «μὴ ὄντα μετουϲιαϲτικὰ διὰ τὸ χελώνειοϲ καὶ χελώνειοϲ οὐρά. πρόϲκειται « μήτε κτητικὰ » διὰ τὸ θεώνειοϲ, Τρυφώνειοϲ. ϲεϲημείωται τὸ Ἀπολλώνιοϲ καὶ Ἀμμώνιοϲ.

Τὰ ἀπὸ τῶν εἰϲ ξ ἢ εἰϲ ψ ἢ εἰϲ ρ διὰ τοῦ ιοϲ παραγόμενα διὰ τοῦ ι γράφεται, Φαιάκιοϲ, Κιλίκιοϲ, Θρηΐκιοϲ, Nαρύκιοϲ, Βεβρύκιοϲ, Ἀράβιοϲ, Τελόπιοϲ, ἀέριοϲ, αἰθέριοϲ, ϲωτήριοϲ, ὀλετήριοϲ, μακάριοϲ. τὸ δὲ ϲμιλάκειοϲ μετουϲιαϲτικὸν καὶ τὸ περδίκειοϲ «περδίκειον κάρα» ἐπὶ μέρουϲ ϲωματικοῦ.

Τὰ διὰ τοῦ ιοϲ ἀπὸ τῶν εἰϲ οϲ διϲυλλάβων ὀξυτόνων μακρᾷ παραληγομένων παραγόμενα διὰ τοῦ ι γράφεται οἷον Μυϲόϲ Μύϲιοϲ, Λυδόϲ l. 1 Theogn. 54, 20 coll. Arc. 39, 15 omisi post μετουϲιαϲτικὰ verba ἀπὸ ῥήματοϲ et in fine πρόϲκειται «μὴ ἀπὸ ῥήματοϲ» διὰ τὸ ἐπιτηδεύω ἐπιτήδειοϲ διὰ τῆϲ ει διφθόγγου γραφόμενον, quia Choer. 209, 10 ἐπιτήδειοϲ rectius ab ἐπιτηδήϲ repetere videtur. l. 6 περὶ ποϲ. 287, 3 cf. Ep. Cr. I 101, 21 et An. Ox. 322, 18. l. 12 περὶ ποϲ. 287, 10. l. 18 περὶ ποϲ. 287, 17. l. 20 Theogn. 55, 1 coll. Arc. 39, 22 et fr. 39. l. 26 Arc. 40, 5, Theogn, 55, 29, περὶ ποϲ. 287, 24, Ep. Cr. 1 183, 21, E. M. 65, 26: 421, 22, An. 0x. 11 327. 21, de πελώριοϲ, ἑλώριοϲ cf. supra; praecipuus canon de nominibus a nominibus in ηρ derivatis exstat in An. Οx. II 323, 22: τὰ ἀπὸ τῶν εἰϲ ηρ ὑπὲρ μίαν ϲυλλαβὴν δι τοῦ ιοϲ γινόμενα διὰ τοῦ. ῖ γράφεται οἶον ϲυντακτήρ ϲυντακτῆροϲ ϲυντακτήριοϲ, ἀϲτὴρ ἀϲτέροϲ ἀϲτέριοϲ, ὀλετήρ ὀλετῆροϲ ὀλετήριοϲ, ϲωτήρ ϲωτῆροϲ ϲωτήριοϲ· πρόϲκειται «ὑπὲρ μίαν ϲυλλαβὴν διὰ τὸ θήρ θηρόϲ θήρειοϲ (pro θήριοϲ). l. 31 περὶ ποϲ. 287, 20, Ep. Cr. 1 58, 30; 443, 10, An. Ox. 11 380, 9. Αύδιοϲ, βωμόϲ βώμιοϲ, ῥυθμόϲ ῥύθμιοϲ. ϲεϲημείωται τὸ χάλκειοϲ καὶ χρύϲειοϲ μετουϲιαϲτικά.

Τὰ εἰϲ ιοϲ ἐθνικὰ προπαροξύτονα διὰ τοῦ ι γράφεται οἷον Πύλιοϲ, Φρύγιοϲ, Δήλιοϲ, Ῥόδιοϲ. τὸ δὲ Ἀργεῖοϲ καὶ Ἡλεῖοϲ οὐκ ἐναντιοῦνται, προπεριϲπώμενα γάρ.

Τὰ εἰϲ ϲιοϲ διὰ τοῦ ι γράφεται οἷον ἀϲπάϲιοϲ, Ταράϲιοϲ, ἀμβρόϲιοϲ, ἱκέϲιοϲ, ἀνάρϲιοϲ, Ἐφέϲιοϲ, Ϲυρακόϲιοϲ. ὁμοίωϲ καὶ τὰ ἐπὶ τῶν ἀριθμῶν διακόϲιοι, τριακόϲιωι, πεντακόϲιοι. τὸ δὲ χρύϲειοϲ μετουϲιαϲτικόν.

Τὰ διὰ τοῦ τιοϲ διὰ τοῦ ι γράφεται οἷον Ὑπάτιοϲ, Εὐϲτράτιοϲ, Ἀέτιοϲ, Φιλοίτιοϲ, Μενοίτιοϲ, ὑϲτάτιοϲ, ὁϲϲάτιοϲ. τὸ δὲ ἐλάτειοϲ μετουϲιαϲτικὸν καὶ τὸ γερόντειοϲ καὶ Ἀχερόντειοϲ κτητικά. τοῦτο δὲ διὰ τὸ μέτρον ἔφη Ἀριϲτοφάνηϲ (Ran. 471) «Ἀχερόντιοϲ δὲ ϲκόπελοϲ αἷματοϲταγήϲ » ὁμοίωϲ τῷ «Ποιάντιον ἀγλαὸν υἱόν» ( Od. γ 190) καὶ τῷ «Αἰπύτιον παρὰ τύμβον» (Β 604).

Τὰ διὰ τοῦ ιοϲ πρὸ τοῦ ι η ἢ ω ἔχοντα διὰ τοῦ ι γράφεται, ήϊοϲ, βαϲιλήιοϲ, Ἰλιήϊοϲ, Κώιοϲ, πατρώϊοϲ, ἡρυϊοϲ, Τρῶϊοϲ, Μιώϊοϲ, Λητώϊοϲ.

Τὰ διὰ τὸῦ λιοϲ τριϲύλλαβα κἄν τε ἐθνικὰ ᾖ κἄν τε κύρια, διὰ τοῦ ι γράφεται, φαλιόϲ, ϲκολιόϲ, λαλιόϲ, βαλιόϲ, πολιόϲ. Βαλίοϲ, Ἅλιοϲ. τὸ δὲ μήλειοϲ μετουϲιαϲτικόν.

Τὰ εἰϲ λιοϲ ὑπερτριϲύλλαβα διὰ τοῦ ι γράφεται, ἐνάλιοϲ, Δαϲάλιοϲ, θεμέλιοϲ, ἠέλιοϲ, καμήλιοϲ, Ταργήλιοϲ, ἀπατήλιοϲ, Αἰτώλιοϲ, ἀποφώλιοϲ. τὸ δὲ ἀμπέλειοϲ μετουϲιαϲτικόν.

Τὰ ἀπὸ τῶν εἰϲ νοϲ ἐχόντων ἔννοιαν τοπικὴν διὰ τοῦ ιοϲ παραγόμενα διὰ τοῦ ι γράφεται οἷον Αἶνοϲ Αἴνιοϲ, Δάρδανοϲ Δαρδάνιοϲ.

Τὰ παρὰ μέλλοντα διὰ τοῦ ιοϲ γινόμενα διὰ τοῦ ι γράφεται, Ὀρθώϲιοϲ, ἀϲπάϲιοϲ, φυλάξιοϲ, πληϲίοϲ, δεξιόϲ, ἀνεψιόϲ.

Τὰ διὰ τοῦ ιοϲ τριϲύλλαβα, εἰ ἔχοι υ ἐν τῇ πρώτῃ ϲυλλαβῇ, διὰ τοῦ ι γράφεται, Ϲύριοϲ, Τύριοϲ, Κύπριοϲ, νύχιοϲ, Ϲτύγιοϲ, Μύ ϲιὸϲ, Πύθιοϲ, θύιοϲ, κύκλιοϲ, μύριοϲ καὶ μυρίοϲ, νύμφιοϲ καὶ νυμφίοϲ. l. 3 περὶ ποϲ. 288, 22, pro Δηλεῖοϲ scripsi λεῖοϲ. l. 6 Theogn. 56, 25, unde E.M.80, 35 derivatum est. Arc.40,18, An. Ox. 1I 324, 16. l. 10 Theogn. 1. Arc. 40, 18. Steph B.s. Ἀχέρων et Ἀβαντίϲ. l. 16 Theogn. 57, 7. Arc. 40, 23. l. 19 Theogn. 57, 31, Arc. 41 , 1, περὶ ποϲ. 288, 5. l. 22 Theognι. 57, 18, Arc. l. c. ln E. 51 33, 30 canon sic conversus est αἰθάλειοϲ: τὰ ἀπὸ τῶν εἰϲ λοϲ βαρυτόνων ὑπὲρ δύο ϲυλλαβὰϲ μὴ ὄντα ἐθνικὰ διὰ τῆϲ ει διφθόγγου γρύφονται, Αἴολοϲ Αίόλειοϲ [ ποικίλοϲ]. [αἴθαλοϲ αἰθάλειοϲ, ϲημαίνει δὲ τὸν καπνόν]. δαίδαλοϲ ὁ ποικίλοϲ δαιδάλειοϲ, μέγαλοϲ μεγάλειοϲ [ὡϲ ἀπὸ τοῦ μεγάλεοϲ] βαρύτονα πρόϲκειται διά τὸ ὀμφαλόϲ ὀμφάλιοϲ. μὴ ἐθνικὰ διὰ τοῦ Μαίναλοϲ Μαινάλιοϲ (pro Εὐδαμόλιοϲ). De hoc loco disseruit Lob. Proll. p. 101, ubi αἰόλειοϲ signilcare ποικίλοϲ et μεγάλειοϲ ex μεγάλεοϲ ortum negat. Dubium est. etiam, num αἴθαλοϲ αἰθάλειοϲ proposuerit Herodianus. quum in Mon. 4, 12 et. ap. Arcad. 39 δαιδάλεοϲ et κονιϲάλεοϲ tantum excipiat ex nominibus in αλεοϲ ut proparoxytona et αἰθαλέοϲ scribendum iudicasse videtur. l. 25 An, Ox. II 322, 27. l. 27 Theogn. 58. 1, E. M. 635, 41, Arc. 41, 12. l 29 Theogn. 58, 6, Arc. 41, 16. Τυχίοϲ, Φρυγίοϲ, Πλυτίοϲ, Κλυτίοϲ, Ϲκυφίοϲ κύρια. τὸ δὲ κύκνειοϲ μέροϲ ϲώματοϲ ϲημαίνει.

Τὰ διὰ τοῦ ιοϲ παρ’ ἐπιρρήματα γινόμενα διὰ μόνου τοῦ ι γράφεται, ὄριοϲ, πρώϊοϲ, ϲτάδιοϲ παρὰ τὸ ϲταδόν, ἀμφάδιοϲ, ἐκτάδιοϲ, ὀπιϲθίδιοϲ, ῥηίδιοϲ, ἀντίοϲ.

Τὰ εἰϲ ιοϲ τριϲύλλαβα κύρια ἔχοντα τὴν τρίτην μακρὰν διὰ τοῦ ιP γράφεται, Μούλιοϲ, Βάκχιοϲ, Ἑρχίοϲ.

Τὰ διὰ τοῦ ιοϲ ἐπὶ ἀλόγων ζῴων, μὴ ὄντων τετραπόδων διὰ τοῦ ι γράφεται οῖον ἐρῳδιόϲ, βομβυλιόϲ, χαραδριόϲ, αἰγυπιόϲ,κωβίοϲ, ϲκορπίοϲ. πρόϲκειται «μὴ ὄντα ἐπὶ τετραπόδων» διὰ τὸ ἀρνειόϲ, ϲημαίνει. δὲ τὸν ἄρνα. γέγονε δὲ οὕτωϲ· ἀρήν ἀρῆνοϲ καὶ κατὰ ϲυγκοπὴν ἀρνόϲ καὶ μετάγεται αὕτη ἡ γενικὴ εἰϲ εὐθεῖαν οἷον ἀρνόϲ κατὰ πλεοναϲμὸν τῆϲ ει γίνεται ἀρνειόϲ ὡϲ ἀμνόϲ ἀμνειόϲ, ἀδελφόϲ ἀδελφειόϲ.

Τὰ διὰ τοῦ φιοϲ κύρια διὰ τοῦ ι γράφεται, Ἄμφιοϲ, Ϲκυφίοϲ,P Ϲόφιοϲ, Ϲτρόφιοϲ, Χρυϲάφιοϲ χωρὶϲ τοῦ Ἀλφειόϲ.

Τὸ διὰ τοῦ ιϲιοϲ διὰ τοῦ ι γράφεται, Χαρίϲιοϲ, Ἀφροδίϲιοϲ, Ἀρτεμίϲιοϲ πλὴν τοῦ Ἀρκείϲιοϲ, Ϲιμοείϲιοϲ.

Τὰ διὰ τοῦ ινδοϲ εἴτε διϲύλλαβα εἴτε ὑπὲρ δύο ϲυλλαβὰϲ διὰ τοῦ ι γράφεται οἷον Ἰνδόϲ. Ἄλινδοϲ, Ἴϲινδοϲ πόλιϲ Μακεδονίαϲ, Ἄρινδοϲ ὄνομα ποταμοῦ.

Τὰ εἰϲ θοϲ οὐ θέλει τῇ ει διφθόγγῳ παραλήγεϲθαι οἷον ἔριθοϲ, λέκιθοϲ, Λάπιθοϲ, Προβάλινθοϲ, πίθοϲ.

Τὰ εἰϲ δὲ ὀξύτονα κτητικὰ διὰ τοῦ ι γράφεται οἷον Ὁμηρικόϲ, δουλικόϲ, βαϲιλικόϲ, δεϲποτικόϲ πλὴν τοῦ βοεικόϲ, Δαρεικόϲ, Δεκελεικόϲ, Κεραμεικόϲ. τὸ δὲ ὑεικὸν δέρμα παρὰ Ἀξιονίκῳ ἡμάρτηται. οὐδέποτε γὰρ λέξιϲ ϲημαίνουϲα μέροϲ ϲώματοϲ ἔχει εἰϲ κον κτητικόν, ἀλλὰ διὰ καθαροῦ τοῦ ον· οὐ γὰρ λέγομεν χοιρικὸν κέραϲ, ἀλλὰ χοίρειον οὐδὲ ἀνθρωπικὸϲ πούϲ, ἀλλ’ ἀνθρώπειοϲ. οὕτωϲ οὖν οὐ δεῖ λέγειν ὑεικόν, ἀλλὰ ὕειον δέρμα.

Τὰ εἰϲ ικοϲ εἴτε κύρια εἴτε προϲηγορικά, μὴ κτητικῆϲ ἐννοίαϲ ἐχόμενα, διὰ τοῦ ι γράφεται· καὶ ι μακρῷ μὲν παραλήγεται ταῦτα. Εὔνικοϲ, l. 3 περὶ ποϲ. 288, 29. Theogn. 58, 16, Arc. 41. 24 cf. E. M. 40, 18 τὰ ἀπὸ ἀπτώτων διὰ τοῦ ιοϲ γινόμενα ὀνόματα ὑπὲρ δύο ϲυλλαβὰϲ διὰ τοῦ ι γράφεται, ἀρκῶ ἄρκιοϲ, αἰτῶ αἴτιοϲ, An. Ox. II 320. 30, ubi adduntur ἁρμόζω ἁρμόδιοϲ, πλήϲϲω πλάγιτοϲ. l. 6 Theogn 58, 22, Arc. 41, 28. l. 8 περὶ ποϲ. 293, 17 Arc. 42, 1, Choer. Orth. 168, 22; 174, 32, E.M.195, 53 et 146, 33. l.14 περὶ ποϲ. 293, 20: de Ἄμφιοϲ Choer. Orth. 168 et in E.M. 92, 49. l. 16 περὶ ποϲ. 293, 26, E. M4. 144, 20, Choer. Οrth. 172, 1 276, 18. l. 18 Theogn. 54, 5. l. 21 Choer. 248, 25: 237, 15; 248, 29 229, 22, ubi de κακῖθοϲ (hoc accentu, quum primo loco κάκιθοϲ scriptum sit) agitur, quod vocabulum omisi, quia peversapronunciatione ex κοκηθόϲ ap. Arc. 49, 25 ortum videtur. Theogn. 58 30. l 22 pro Προβάλιθοϲ scripsi Προβάλινθοϲ. l. 23 Theogn. 59, 7, περὶ ποϲ. 286, 25, Choer. Orth.186, 17, 183, 15 et 31 186, 4: 193, 13; 196, 6: 233, 17 Arc. 52, 1 seqq. ὑεικόϲ recepi ex Choer. 270, 15 coll. E. M. 775, 30. l. 30 Theogn. 59, 30, Arc. 51, 23, Choer. Οrth. 187, 25: 201 , 17, 228, 21. Κάϊκοϲ, Γρήνικοϲ, Φιλόνικοϲ, Ἑλλάνικοϲ, Ἀριϲτόνικοϲ, Γαμικόϲ, Παλικόϲ. ϲυνεϲταλμένῳ τῷ ι παραλήγεται, ἀνθέρικοϲ, Κύζικοϲ, Ὤρικοϲ, Ἀϲφόδικοϲ, Ορικοϲ, Ϲίνδικοϲ, Νήρικοϲ, Θορικόϲ.

Τὰ εἰϲ ικοϲ ϲύνθετα ὀνόματα παρὰ τὴν νίκην γινόμενα διὰ τοῦ ι γράφεται οἷον Καλλίνικοϲ, Ἐπίνικοϲ, Ϲτρατόνικοϲ. τὸ φιλόνικοϲ ἐπὶ τοῦ τὴν νίκην φιλοῦντοϲ. τὸ δὲ φιλόνεικοϲ διὰ τῆϲ ει διφθόγγου γραφόμενον παρὰ τὸ νεῖκοϲ ἐγένετο. καὶ τὸ προύνεικοϲ δὲ διὰ διφθόγγου γράφεται· ϲημαίνει δὲ τοὺϲ ὑβριϲτὰϲ καὶ τοὺϲ ἄνδραϲ ἱϲταμένουϲ ἐν ταῖϲ ἀγοραῖϲ καὶ φέρονταϲ τὰ ὤνια καὶ λαμβάνονταϲ ὑπὲρ τούτων μιϲθόν. εἴτε δὲ τοὺϲ ὑβριϲτὰϲ ϲημαίνει εἴτε τοὺϲ ἄλλουϲ, διὰ τῆϲ ει διφθόγγου γράφεται. καὶ ἐπὶ μὲν τῶν ὑβριϲτῶν, ἐπειδὴ παρὰ τὴν πρό πρόθεϲιν καὶ τὸ νεῖκοϲ γέγονε πρόνεικοϲ, τὸ δὲ νεῖκοϲ διὰ τῆϲ ει διφθόγγου γράφεται· εἰ δὲ τοὺϲ ἄλλουϲ ϲημαίνει, ἐπειδὴ παρὰ τὴν πρό πρόθεϲιν καὶ τὸ ἐνείκω Βοιωτιακὸν γέγονε προένεικοϲ καὶ κατὰ κρᾶϲιν τοῦ ο καὶ ε εἰϲ τὴν ου δίφθογγον προὔνεικοϲ ὥϲπερ τὸ ἐμόν τοὐμόν.

Οὐδεὶϲ μὴν Μακεδόνων τὴν ει δίφθογγον ἔχει ἐν παρατελεύτῳ, ·διὸ Ξανθίαϲ ὁ μὴν διὰ τοῦ ι.

Πάντα τὰ εἰϲ ϲxοϲ κύρια ἢ ὑποκοριϲτικὰ διὰ τοῦ ι γράφεται, κορακίϲκοϲ, ϲτυλίϲκοϲ, παιδαρίϲκοϲ, χιτωνίϲκοϲ. οὐδέποτε γὰρ τὰ ϲκ ἐν ϲυλλήψει ἔχοντα ἔχει τὴν ει δίφθογγον προηγουμένην κτλ. cf. supra p. 430, 6.

Πάντα τὰ εἰϲ ιλοϲ ἔχοντα πρὸ τέλουϲ τὸν τόνον διὰ τοῦ ι γράφεται, εἰ μὴ ἀπὸ ϲυναιρέϲεωϲ εἴη, ἶλοϲ, πῖλοϲ, ϲπῖλοϲ, τῖλοϲ, κτίλοϲ, φίλοϲ. ϲεϲημείωται τὸ χεῖλοϲ· χέλλοϲ γὰρ λέγουϲιν οἱ Αἰολεῖϲ ὥϲπερ κείρω κέπρω καὶ τὸ Nεῖλοϲ· Nῆλοϲ γὰρ κατὰ διάλεκτον.

Πάντα τὰ εἰϲ ιλοϲ διϲύλλαβα ὀξύτονα διὰ τοῦ ι γράφεται οἷον χιλόϲ ἡ τροφή, ψιλόϲ. ϲεϲημείωται τὸ δειλόϲ παρὰ τὸ δέοϲ τὸ ϲημαῖνον τὸν φόβον.

Πάντα τὰ εἰϲ ιλοϲ λήγοντα ὑπὲρ δύο ϲυλλαβὰϲ πρὸ τέλουϲἔχοντα l. 4 περὶ ποϲ. 290, 30, Choer. Orth. 271, 12; προύνεικοϲ addidi ex Choer. Orth. 251, 5, pro cuius verbis ἐνεῖ καὶ Βοιωτιακῶϲ recepi ex E. Mi. s. v. ἐνείκω Βοιωτιακὸν cf. Lob. Phem. p 59, Aglaoph. 1325. Memorabilis est locus ex Cyrilli lexico ap Cram. An. Par. IV 189, 9: προύνεικοι. λέγονται οἱ μιϲθοῦ τά ὤνια κομίζοντεϲ ἐκ τῆϲ ἀγορᾶϲ. δῆλον δέ ἐϲτιν ν, εἴτε κατὰ τὸν Ἀλεξίονοϲ λόγον εἴτε κατὰ τὸν Δημητρίου διὰ ει διφθόγγου γραφή ἐϲτι, παρὰ γὰρ τὸ ἐνέγκαι, οὕτω καὶ Φιλόξενοϲ. προύνεικοϲ: καὶ οἱ μὲν ἀπὸ τῶν νεικῶν ἐϲχημάτιϲαν · ἐπὶ γὰρ ἀπαιδεύτων κεῖϲθαί φαϲι τὴν φωνήν. Ἀλεξίων μέντοι παρὰ τὸ ἐνοητέϲ (scr. ἐνείκω Βοιωτιακόν)· κυρίωϲ γὰρ λέγεϲθαι προυνείκουϲ τοὺϲ μιϲθοῦ τὰ ἐξ ἀγορᾶϲ ὤνια κομίζονταϲ παῖδαϲ· Δημήτριοϲ δέ φηϲιν τοὺϲ διδόνταϲ τὰ ὤνια πρὶν λαβεῖν τιμὴν. cf. Schmidt. ad Hesych. s. v. προυικόϲ. l. 16 Choer. 242, 32. l. 22 περὶ ποϲ. 291, 3 pro ἔπιλοϲ scripsi πῖλοϲ, cf. Choer. 263, 10, τῖλοϲ addidi ex Mon. 14, 14, l. 23 χεῖλοϲ explevi ex Choer. 278, 10, l. 24 Nεῖλοϲ ex. Mon. 14, 10. Ἶλοϲ accessit ex Choer. 220, 34, de πῖλοϲ cf. eundem 249, 25 de κτίλοϲ 233, 27. l. 26 περὶ ποϲ. 291, ΄7; diphthongum in δειλόϲ Choer. 193 24 ex verbo δείδω repetit: ὥϲπερ παρᾶ τὸν βήϲω μέλλοντα βηλόϲ, οὕτω καὶ ἀπὸ τοῦ δείδω δείϲω δειλόϲ, utraque originario coniungitur in Ep. Cr. I 115, 3 δειλόϲ παρὰ τὸ δέω τὸ φοβοῦμαι πλεοναϲμῷ τοῦ ι, ὁ μέλλων δείϲω δειλόϲ ἢ παρᾶ τὸ δέοϲ δεελόϲ καὶ δειλόϲ. l. 29 περὶ ποϲ. 291, 10 cf. Lob. Proll. 115 cum τὸν τόνον διὰ τοῦ ι γράφεται, Ζωΐλοϲ, Μυρϲίλοϲ, Ὀργίλοϲ, Πενθλοϲ, ναυτίλοϲ, Πορϲίλοϲ, Καδμῖλοϲ.

Τὰ διὰ τοῦ ιλοϲ βαρύτονα ἀρϲενικά, μὴ ὄντα ϲύνθετα ἀπὸ ὀνόματοϲ ἔχοντα τὴν ει δίφθογγον, διὰ τοῦ ι γράφεται χωρὶϲ τοῦ Νεῖλοϲ οἷον Πάμμιλοϲ, Διόμιλοϲ, ὅμιλοϲ τὸ πλῆθοϲ, Τρωΐλοϲ, Ζωΐλοϲ. πρόϲκειται «βαρύτονα» διὰ τὸ δειλόϲ ὀξυνόμενον. πρόϲκειται «ἀρϲενικὰ» διὰ τὸ χεῖλοϲ οὐδέτερον. πρόϲκειται «μὴ ὄντα ϲύνθετα ἀπὸ ὀνόματοϲ ἔχοντα τὴν ε δίφθογγον », ἐπεὶ ἀπὸ τοῦ χεῖλοϲ καὶ τοῦ δειλόϲ γίνεται τρίχειλοϲ, ἀγκυλόχειλοϲ, κροκόδειλοϲ· παρὰ γὰρ τὸ δειλόϲ διὰ τῆϲ ει διφθόγγου. καὶ πάλιν ἀπὸ τοῦ εἴλη τοῦ ϲημαίνοντοϲ τὴν θερμαϲίαν γίνεται εὔειλοϲ διὰ τῆϲ ει διφθόγγου. ϲημαίνει δὲ τὸν τόπον ἔχοντα τὴν θερμαϲίαν.

Τὰ ἔχοντα δύο λλ εἰϲ οϲ κύρια διὰ τοῦ ι γράφεται καὶ προποροξύνεται, ύριλλοϲ, Μέγιλλοϲ, Τήριλλοϲ, Πϲριλλοϲ, Ἄϊλλοϲ, ἔπιλλοϲ, ἀνάϲιλλοϲ, Ϲόφιλοϲ, δόριλλοϲ, Πράϲτιλλοϲ.

Τὰ διὰ τοῦ ιγμοϲ διὰ τοῦ γράφεται οἷον φοινιγμόϲ, ϲυριγμόϲ.

Τὰ εἰϲ μοϲ καθαρὸν οὐ παραλήγει τῇ διφθόγγῳ, χωρὶϲ εἰ μὴ ἀπὸ ϲυναιρέϲεωϲ ἔχει τὴν ει δίφθογγον οἷον φιμόϲ, κημόϲ, λιμόϲ, ϲιμόϲ, μῖμοϲ, τῖμοϲ, ἀγώγιμοϲ, ὄψιμοϲ, ὠφέλιμοϲ, θανάϲιμοϲ, γνώριμοϲ, ἄλκιμοϲ, γόνιμοϲ, ἀοίδιμοϲ ὁ περιβόητοϲ, ὄβριμοϲ ὁ ἰϲχυρόϲ, εὐδόκιμοϲ. πρόϲκειται «κεἰϲ μϲ καθαρὸν» διὰ τὸ εἶρμόϲ καὶ ϲειϲμόϲ. ταῦτα γὰρ ϲύμφωνον ἔχει πρὸ τοῦ μ. πρόϲκειται «χωρὶϲ εἰ μὴ ἀπὸ ϲυναιρέϲεωϲ ἔχει τὴν ει δίφθογγον» διὰ τὸ Δεῖοϲ τὸ ϲημαῖνον τὸν φόβον· δέϊμοϲ γὰρ διὰ τοῦ ι καὶ κατὰ ϲυναίρεϲιν τοῦ ε καὶ ι εἰϲ τὴν εἰ δίφθογγον γίνεται δεῖμοϲ.

Τὰ εἰϲ οϲ διϲύλλαβα ἔχοντα τὴν πρώτην καὶ τὴν δευτέραν ϲυλλαβὴν ἀπὸ τοῦ αὐτοῦ ϲυμφώνου ἀρχομένην ἑνὶ φωνήεντι θέλει παραλήγεϲθαι οἷον Nίνοϲ, μῖμοϲ, βίβλοϲ.

Τὰ εἰϲ οϲ ὑπὲρ δύο ϲυλλαβὰϲ ἔχοντα ἐν τῇ ἀρχούϲῃ καὶ ἐν τῇ μετὰ ταύτην τὸ αὐτὸ ϲύμφωνον διὰ τοῦ ι γράφεται οἷον τίτανοϲ, διδάϲκαλοϲ, δίδυμοϲ, Ϲιϲίννηϲ.

Τὰ διὰ τοῦ ινοϲ βαρύτονα διὰ τοῦ ι γράφεται, οἷον ξύλινοϲ, δερμάτινοϲ, Κρατῖνοϲ, Ἀκραγαντῖνοϲ, Κωνϲταντῖνοϲ.

Τὰ εἰϲ νοϲ ὀξύτονα παρώνυμα διὰ τῆϲ ει διφθόγγου γράφετι, εἰ μὴ καιρὸν ϲημαίνει, οἷον δεινόϲ παρὰ τὸ δέοϲ δεινόϲ καὶ δεινόϲ, not. 7, l. 2 Καδμλοϲ addi ex Choer. 229, 13 coll. Arc. 56, 2. l. 3 περὶ ποϲ. 291, 13 Διόμιλοϲ cum Lob. Proll. 117 not. 10 ser. Ἀνθόμιλοϲ. Eundem causam plenius profert Choer. 276, 23, minus accurate 220, 34, 229, 13, εὔειλοϲ cf. eundem 210, 6. Ep. Cr. 1 303, 7, An. Ox. 1I 326, 10 et 473, 13, ubi adduntur Καδμῖλοϲ, ναυτίλοϲ, προπῖλοϲ (scr. Πορϲίλοϲ), κτίλοϲ. l. 13 Choer. 227 16, Theogn. 62, 10, Arc. 54, 12. l. 16 περὶ ποϲ. 290, 28. l. 17 περὶ ποϲ. 291, 27 cf. Theogn. 63, 8, Lob. Rhem. 282, de δεῖμοϲ Choer. 195, 4, E. M. 261 14, de λιμόϲ Choer. 235, 12, de μῖμοϲ 240, 11, ϲιμόϲ 259, 1, φιμόϲ 272, 8. l. 26 Choer. 240, 11, περὶ ποϲ. 293, 26, Theogn. 65, 6. 1. 29 Theogn. 65 9 cf. Lob. Proll. 156 cum not. 2. l. 32 περὶ ποϲ. 297, 26. l. 34 περὶ ποϲ. κλεινόϲ, ἐλεεινόϲ καὶ ἐλεινόϲ, ὀρεινόϲ, βορεινόϲ, ἐρατεινόϲ, ποθεινόϲ, κελαδεινόϲ, ϲκοτεινόϲ, αἰπεινόϲ, εὐδεινόϲ, ψυχεινόϲ, ταπεινόϲ, φαεινόϲ, φωτεινόϲ καὶ τὸ κύριον ὄνομά ὁμοίωϲ Φωτεινόϲ διὰ διφθόγγου τὸ δὲ χειμερινόϲ, θερινόϲ, αὐρινόϲ, ὀπωρινόϲ ἐπὶ καιροῦ διὰ τοῦ ι· τὸ ταχινόϲ καὶ ἀληθινόϲ, ἁδινόϲ, πυκινόϲ οὐκ εἰϲὶ παρώνυμα, ἀλλ’ ἐξ ἐπιρρήματοϲ τοῦ τάχα καὶ ἄληθεϲ καὶ ἄδην καὶ πύκα. τὸ φυζακινόϲ λεπτακινόϲ διὰ τοῦ ι γραφόμενα οὐκ ἀντίκειται ἡμῖν. ἀπὸ οὖν τοῦ φύζα τοῦ ϲημαίνοντοϲ τὴν φυγὴν γέγονε φυζεινόϲ διὰ τῆϲ ει διφθόγγου καὶ κατὰ πλεοναϲμὸν τοῦ ακ γέγονε φυζακινόϲ διὰ τοῦ ι τὸ λεπτακινόϲ καὶ αὐτὸ γέγονεν ἀπὸ τοῦ λεπτόϲ, λεπτεινόϲ διὰ διφθόγγου καὶ κατὰ πλεοναϲμὸν τοῦ ακ λεπτακινόϲ διὰ τοῦ ι.

Τὰ διὰ τοῦ ινοϲ διϲύλλαβα προϲηγορικὰ διὰ τοῦ ι γράφεται, λίνοϲ, ϲχῖνοϲ, πρῖνοϲ, ϲπίνοϲ εἶδοϲ ὀρνέου, πίνοϲ ὁ ῥύποϲ, δῖνοϲ ἡ ϲυϲτροφή, γρῖνοϲ.

Τὰ διὰ τοῦ ινοϲ ὀνόματα διϲύλλαβα πρὸ μιᾶϲ τὸν τόνον ἔχοντα μὴ ἔχοντα ἀπὸ πλεοναϲμοῦ τὸ διὰ τοῦ ι γράφεται οἷον ϲχῖνοϲ, πρῖνοϲ, δῖνοϲ· τὸ δὲ ξεῖνοϲ διὰ διφθόγγου γράφεται· ὥϲπερ γὰρ ἀπὸ τοῦ κενόϲ γίνεται κεινόϲ κατὰ πλεοναϲμὸν τοῦ ι οἶον «κεινὴ δὲ τρυφάλεια ἅμ’ ἕϲπετο χειρὶ παχείῃ» (Γ 376), τὸν αὐτὸν τρόπον καὶ ξένοϲ γέγονε ξεῖνοϲ. καὶ πάλιν οἱ Αἰολεῖϲ ξέννοϲ λέγουϲιν· μηδεὶϲ δὲ οἰέϲθω ὅτι τὸ ξέννοϲ ἀπὸ τοῦ ξεῖνοϲ γέγονεν· οὐδέποτε γὰρ οἱ Αίολεῖϲ τὸ ὸ πὸ πλεοναϲμοῦ ἀποβάλλουϲι καὶ διπλαϲιάζουϲι τὸ ϲύμφωνον οἷον ὁ κενόϲ γίνεται κεινόϲ καὶ οὐ λέγουϲι παρ’ αὐτοῦ κέννοϲ· ἀλλὰ ἀπὸ τοῦ ξένοϲ γέγονε ξέννοϲ· καὶ γὰρ πολλάκιϲ καὶ ἐπὶ βραχείαϲ ϲυλλαβῆϲ ποιοῦνται τοῦ ϲυμφώνου διπλαϲιαϲμὸν οἷον Ἔννη ἔϲτι δὲ ὄνομα πόλεωϲ, θεράπων θεράπων. οὕτω καὶ ξένοϲ ξέννοϲ.

Τὰ διὰ τοῦ ινοϲ ὑπὲρ δύο ϲυλλαβὰϲ πρὸ τέλουϲ τὸν τόνον ἔχοντα μὴ ἔχοντα ἀπὸ πλεοναϲμοῦ τὸ ι ἀποϲτρέφεται τὴν ει δίφθογγον καὶ πάντα ἐκτείνει τὸ ι καὶ προπεριϲπᾶται οἶον Ἀγαθῖνοϲ, Κωνϲταντῖνοϲ, 297, 28 et 298, 9 coll. Theogn. 65, 16 et p. 67, Choer. 190, 26, 194, 19, 231, 5 208, 28; 245, 29, 186, 2 210, 19. 179, 22; 207, 33, 279, 23, 268, 26. 273, 30. 179, 32 243, 2. de adiectivis ab adverbiis derivatis cf. praeter Choer. 179, 33 E. 5.17, 33, 58, 50, Ep. Cr. l 315 et 349, 26; 432, 23, ub1 additur ὡϲ δίψα διψηρόϲ πλεοναϲμῷ τοῦ ακ διψακηρόϲ ὅμα τῷ πλεοναϲμῷ ϲυϲταλέντοϲ τοῦ η, E. M. 801, 42. l. 12 Theogn. 65, 33. l. 15 Choer. Orth.190, 28 et 142, 15 geminum de Aeohico displasiasmo adnotamentum ex Herodiano profert E. M. 582, 43, unde post λέγουϲι l. 23 inserui παρ’ αὐτοῦ. l. 27 περὶ ποϲ. 297, 33 Choer. 170, 26, 197, 31 188, 15, 198, 1 et 3; 228, 18; 236, 14 et 19; 247, 9 et 13 260, 1. 264, 6 et 8, 276, 17 cf. Ep. Cr. 1 125, 13 ἐκεῖνοϲ: καθόλου αἰ ὑπὲρ μίαν ϲυλλαβὴν λήγουϲαι μονοπρόϲωποι ἀντωνυμίαι φιλοῦϲι διφθόγγῳ παραλήγεϲθαι οἷον αότόϲ, οὗτοϲ, ὁ δεῖνα· ϲεϲημείωται τὸ ὅδε «ἀλλ’ὅδ ἀνὴρ έθελεια» (Α 287). πρόϲκειτοι ὑπέρ μίαν ϲυλλαβὴν διὰ τὸ μίν καὶ νίν. πρόϲκειται μονοπρόϲωποι, ἐπειδὴ δεύτερον καὶ πρῶτον (pro τρίτον) πρόϲωπον κατὰ ἀκολουθίαν οὐκ ἔχουϲιν. E. M. 793, 45. Verbis canonis μὴ ἔχοντα ἀπὸ πλεοναϲμοῦ τὸ ι sigmificari videtur scriptura Ἀγαθψῖνοϲ, Ἱππαρεῖνοϲ Lobeckio Proll. 191, sed quum haec scripura ipso canone reprobetur, potius ex sequente canone ea verta in hunc rrepsisse suspicor. Ϲαβῖνοϲ, Ἐχῖνοϲ, Ἀκραγαντῖνοϲ, Πραξῖνοϲ, Ἐρυθῖνοϲ, Καλλῖνοϲ, ατῖνοϲ, Λεοντῖνοϲ, ἶρηξῖνοϲ, παλλακῖνοϲ, Τελεϲῖνοϲ, Ταυρῖνοϲ, Χαρῖνοϲ. τὸ δὲ καρκίνοϲ βραχὺ ἔχει τὸ ι καὶ προπαροξύνεται. πρόϲκειται «  ὀνόματα» διὰ τὴν ἐκεῖνοϲ ἀντωνυμίαν. αὕτη γὰρ διὰ τῆϲ ει διφθόγγου γράφεται καὶ προπεριϲπᾶται.

Τὰ διὰ τοῦ ινο προπαροξύτονα διὰ τοῦ ῖ γράφεται, φήτινοϲ, λίθινοϲ, δρύινοϲ, ξύλινοϲ, κόφινοϲ, ἀνθρώπινοϲ, κάμινοϲ,ἔνδινοϲ ὅθεν ἔνδινον. πλὴν εἰ μὴ ὦϲιν ἀπὸ ἁπλοῦ ἔχοντα τὴν ει δίφθογγον οἷον ἀπὸ τοῦ ξένοϲ γίνεται ξεῖνοϲ κατὰ πλεοναϲμὸν τοῦ ι καὶ ἐκεῖθεν εὔξεινοϲ καὶ ἀπὸ τοῦ πεῖνα ὀξύπεινοϲ.

Πάντα τὰ εἰϲ ποϲ λήγοντα ὀνόματα παρὰ τὸν ἵππον γινόμενα διὰ τοῦ ι γράφεται οἰον Χρύϲιπποϲ, Ἀρίϲτιπποϲ, Ἕριμπποϲ. καὶ τὰ θηλυκὰ ὡϲαύτωϲ οἰον Ξανθίππη, Λευκίππη, Μελανίππη.

Τὰ εἰϲ κρδϲ γινόμενα διϲύλλαβα εἴτε κύρια εἴτε μὴ κύρια ἀποϲτρέ`φεται τὴν ει δίφθογγον, μικρόϲ, πικρόϲ, ῖγκροϲ. Τὰ εἰϲ ροϲ ἔχοντα προηγούμενον ϲύμφωνον εἴτε διϲύλλαβα εἴτε ὑπὲρ δύο ϲυλλαβὰϲ ἀποϲτρέφεται τὴν ει δίφθογγον, Ἴμβροϲ ὄνομα πόλεωϲ, Κίμβροϲ ἐθνικόν, λιβρόϲ ἡ ϲκοτεινὴ νύξ, φιτρόϲ,δικροϲ, ἶγκροϲ ὁ ἐγκέφαλοϲ, λίϲτροϲ ὁ ξυϲτήρ.

Τὰ διὰ τοῦ ιροϲ διϲύλλαβα κύρια καὶ βαρύνεται καὶ διὰ τοῦ ι γράφεται οἰον Ἶροϲ, εἰ καὶ παρὰ τὸ εἴρειν κοὕνεκ’ ἀγγέλεϲκε κιών ὅτε κέν τιϲ ἀνώγοι» (ϲ 7), Πῖροϲ ὄνομα ποταμοῦ, Τίροϲ ὄνομα ποταμοῦ, Ϲκίροϲ τὸ κύριον, μεθ’ ὧν ἱρόϲ ὁ ἱερόϲ, λιρόϲ ὁ ἀναιδήϲ, ϲιρόϲ τὸ προϲηγορικὸν ὁ κατώγειοϲ οἰκὸϲ.

Τὰ διὰ τοῦ ἑιροϲ προπαροξύτονα ἀπὸ ῥημάτων γινόμενα διὰ τῆϲ ει διφθόγγου γράφεται, οἷον μάϲϲω μάγειροϲ, πέπτω πέπειροϲ, ὀνῶ τὸ ὠφελῶ ὄνειροϲ, ἀῖϲϲω αἴγειροϲ, ηδω Ἄνδειροϲ ὄνομα ποταμοῦ. κονῶ όνειροϲ ὄνομα ἔθνουϲ, καίω καυϲτειρόϲ, οἰϲ ἴϲωϲ ϲυνέδραμε τὸ Κάβειροι, ὅπερ Ἀλεξίων καὶ Φιλόξενοϲ διὰ τοῦ ι, ἡ δὲ παράδοϲιϲ δίφθογγον ἔχει.

Τὰ διὰ τοῦ ιροϲ ἐπὶ πόλεωϲ λεγόμένα καὶ μὴ οὐδέτερα διὰ τοῦ ι γράφεται, ίϲτιροϲ, Ϲτάλιροϲ, Κύϲτιροϲ, Δύϲιροϲ, Ϲίτιροϲ, Βεδύϲιροϲ. Κάμιροϲ ὄνομα πόλεωϲ. τὸ ἤπειροϲ οὐκ ἀντίκειται ἡμῖν. οὐκ ἐπὶ πόλεωϲ γὰρ ἀλλ’ ἐπὶ χωρίου. οὕτε τὸ Ϲτάγειροϲ· ἔχει γὰρ οὐδέτερον τὰ Ϲτάγειρα. κατὰ δὲ τὴν παράδοϲιν διὰ τοῦ ι γράφεται. τὰ δὲ ἄλλα πάντα διὰ τῆϲ ει γράφεται, μάτειροϲ, Κάμειροϲ (sc. ὁ ἥρωϲ) χωρὶϲ εἰ μὴ ὦϲιν ἀπὸ διϲυλλάβου οἷον ἄϊροϲ.

Τὰ διὰ τοῦ ιϲοϲ διϲύλλαβα κύρια μονογενῆ βαρύτονα διὰ μακροῦ τοῦ ι γράφει τὴν παραλήγουϲαν οἰον Κρῖϲοϲ, Νῖϲοϲ, Ἶϲοϲ, Κῖϲοϲ, Πῖϲοϲ.

Τὰ εἰϲ ιϲϲοϲ ὑπὲρ δύο ϲυλλαβὰϲ διὰ τοῦ ι γράφεται οἷον κυπάριϲϲοϲ, νάρκιϲϲοϲ, Μέλιϲϲοϲ, λύρμιϲϲοϲ, Βόλιϲϲοϲ, Ἀρχέμιϲϲοϲ ὄνομα ποταμοῦ, περιϲϲόϲ.

Τὰ εἰϲ ἱϲοϲ ὑπὲρ δύο ϲυλλαβὰϲ ὀξύτονα καὶ βαρύτονα διὰ τοῦ ι γράφεται, ίηφιϲόϲ, ἰλιϲόϲ, εδριϲόϲ, Ἀμιϲόϲ, Ἀμνιϲόϲ, Ἄρνιϲοϲ, Λάριϲοϲ, Μήριϲοϲ, Μάριϲοϲ, Πάμιϲοϲ, Κρίμιϲοϲ,Μόρμιϲοϲ,Nάιϲοϲ, ὕριϲοϲ. τὸ δὲ παράδειϲοϲ ἀπὸ τοῦ δεῖϲα ἔχει τὴν ει δίφθογγον.

Τὰ διὰ τοῦ ιϲοϲ ἐπὶ ποταμῶν ὀξύνεται καὶ διὰ τοῦ ι γράφεται Ἰλιϲόϲ, Κηφιϲόϲ, Ἀμνιϲόϲ. εἰ δέ τι βεβαρυτόνηται, τοῦτο παρώνυμον ὤφθη ἀπὸ θηλυκοῦ Ἄρνιϲοϲ Ἄρνιϲα, άριϲοϲ Λάριϲα.

Τὰ εἰϲ ϲτοϲ ὑπερθετικὰ διϲύλλαβα ὄντα φυλάττει τὴν δίφθογγον, λῶν λῷϲτοϲ, ῥᾴων ῥᾷϲτοϲ, μείων μεῖϲτοϲ, πλείων πλεῖϲτοϲ. εἰ δὲ εἴη ὑπὲρ δύο ϲυλλαβάϲ, ἀποβάλλει τὸ ε, ἀρείων ἄριϲτοϲ, χερείων χείριϲτοϲ.

Τὰ διὰ τοῦ ιτοϲ ἀποϲτρέφεται τὴν ἑι δίφθογγον οἶον ἄτιτοϲ ὁ ἀτιμώρητοϲ, ἀκόνιτοϲ, Ἐπαφρόδιτοϲ, ἀδήριτοϲ, ϲῖτοϲ, μίτοϲ, λιτόϲ, Τρῖτοϲ, ῥῖτοϲ· δεῖ προϲθεῖναι χωρὶϲ τοῦ κλειτόϲ ὁ εὔδοξοϲ καὶ τὰ παρ’ αὐτό· ταῦτα γὰρ διὰ τῆϲ ει διφθόγγου γράφεται οἶον πολύκλειτοϲ, ἀγάκλειτοϲ, Ἡράκλειτοϲ. τὸ δὲ ἄϲειϲτοϲ πολύϲειϲτοϲ οὐκ ἀντίκειται ἡμῖν, ἐπειδὴ οὐκ ἔϲτι διὰ τοῦ ιτοϲ ἀλλὰ διὰ τοῦ ειϲτοϲ.

Τὰ εἰϲ φοϲ μονογενῆ μὴ ὄντα οὐδέτερα ἁπλᾶ μὴ ὄντα Ἰταλικὰ ἑνὶ φωνήεντι θέλει παραλήγεϲθαι οἰον λόφοϲ, ζόφοϲ, κέκφοϲ, ϲέρφοϲ, γρῖφοϲ, ἔριφοϲ,Τήλεφοϲ, Κίνυφοϲ, Ϲέριροϲ. πρόϲκειται «μονογενῆ» διὰ τὸ ὁ l. 1 E. M. 488, 7, Theogn. 71, 33, ubi de Πύϲτιροϲ· τοῦτο καὶ διὰ διφθόγγου γράφεται, Choer. 259, 22, ubi idem de urbibus canon atque in E. M. proponitur, unde κατὰ δὲ τὴν παράδοϲιν διὰ τοῦ ι γράφεται addidi. περὶ ποϲ. 283 10 de ἤπειροϲ Choer. 217, 7, An. Ox. II 327, 1. 1 8 Theogn. 72, 13. 1.11 Theogn. 73, 5, Arc. 77, 9. 1 14 Theogn. 73, 12, Arc. 77, 14, παρόδειϲοϲ ex Choer. 251, 17 apposui. l. 18 Choer. 172, 12; 220, 26, 228, 25 verba εἰ δέ τι l. usque ad finem ipse addidi, quum ex superiore canone appareat hunc non plenum esse praetermissis barytonis fluviorum nominibus. cf. Lob. Proli, 414. l. 21 E. M. 676, 13, An. Paris. Ill 398, 20. 1. 25 περὶ ποϲ. 293, 3, Theogn. 74, 25 et 75, 21, Arc. 79, 3 et 82, 8, E. M. 703, 15, Choer. 170, 4, 180, 29 238, 12, 252, 26, 256, 16, 257,12. ct. fr. 44 1. 31 Choer. 257, 3, 188, 5 περὶ ποϲ. 294, 1, Theogn. 76, 13. κοῦφοϲ, ἡ κοῦφοϲ τὸ κοῦφον· «μὴ ὄντα » δὲ «οὐδέτερα » διὰ τὸ λαῖφοϲ· κἁπλᾶ » δὲ διὰ τὸ φιλοῖφοϲ ὁ ϲυνουϲιαϲτήϲ· «Ἰταλικὰ » δὲ διὰ τὸ Ῥοῦφοϲ.

Τὰ εἰϲ φδϲ λήγοντα οὐ θέλει τῇ ει διφθόγγῳ παραλήγεϲθαι οἱον τρῖφοϲ, ἔριφοϲ, Κίνυφοϲ, Ϲέριφοϲ, ξίφοϲ, ϲτῖφοϲ.

Τὰ εἰϲ βοϲ οὐ θέλει τῇ ει διφθόγγῳ παραλήγεϲθαι οἰον Ϲωτήρχοϲ, Ἰάμβλιχοϲ, Φρύνιχοϲ, ὅϲϲιχοϲ, μείλιχοϲ ὁ πράοϲ, δόλιχοϲ τὸ ὄϲπριον, δολιχόϲ ὁ μακρόϲ· τάριχοϲ, λέγεται δὲ καὶ ἀρϲενικῶϲ καὶ οὐδετέρωϲ. δεῖ προϲθεῖναι χωρὶϲ τοῦ τεῖχοϲ καὶ τῶν παρ’ αὐτοῦ, εὔτειχοϲ, δίτειχοϲ, καλλίτειχοϲ. ταῦτα γὰρ διὰ τῆϲ εἰ γράφεται.

Πρὶ τῶν εἰϲ ῦϲ.

Τὰ εἰϲ ῦϲ λήγοντα ὀνόματα διὰ τοῦ ι γράφεται κατὰ τὴν παραλήγουϲαν καὶ οὐκ ἔχει δίφθογγον τὴν ϲἰ, οἰον πίτυϲ, ἰλύϲ, ἰϲχύϲ, ίχθύϲ, δριμύϲ, ἥμιϲυϲ, ὀζύϲ, Ἐρινύϲ, ίξύϲ ἡ ῥάχιϲ, λιγύϲ, βριθόϲ ὁ ίϲχυρόϲ χωρὶϲ τοῦ κλειτύϲ, ϲημαίνει δὲ. τὰ ἐξέχοντα μέρη τῶν ὀρῶν. πρόϲκειται «τὴν εἰ δίφθογγον » διὰ τὸ εὐρύϲ καὶ αἰπύϲ. ταῦτα γὰρ διφθόγγῳ παραλήγεται, ἀλλ’ οὐ τῇ ι.

ΤΠερὶ τῶν εἰϲ ἑῦϲ.

Τὰ εἰϲ ευϲ ὡϲ ἐπὶ τὸ πλεῖϲτον οὐ θέλει τῇ ει διφθόγγῳ παραλήγεϲθαι, εἰ μὴ ἀπὸ πρωτοτύπου ἔχει τὴν ει δίφθογγον οἰον βαϲιλεύϲ. ἱππεύϲ, Ἰλεόϲ ὄνομα κύριον, Ἀχιλλεύϲ, ἐριθεύϲ· ἔϲτι δὲ εδοϲ ὀρνέου, Ἐρετριεύϲ, ἁλιεύϲ, Ἰλιεύϲ ἀπὸ τοῦ Ἰλίου. τὸ δὲ λιον πόλιϲ ἐϲτίν. Κιτιεύϲ, Δωριεύϲ, Τειριεύϲ, Φινεύϲ. πρόϲκειται «ὡϲ ἐπὶ τὸ πλεῖϲτον» διὰ τὸ Νειλεύϲ· τοῦτο γὰρ διὰ τῆϲ ει διφθόγγου γράφεται· οὐκ ἐπὶ τοῦ Νηλέωϲ τοῦ πατρὸϲ τοῦ Νέϲτοροϲ, ἐκεῖνο γὰρ διὰ τοῦ η γράφεται, ἀλλ’ ἐπὶ τοῦ λεγομένου Ἀττικῶϲ οἰον ὁ Νείλεωϲ τοῦ Νείλεω. πρόϲκειται «εἰ μὴ ἀπὸ πρωτοτύπου ἔχει τὴν ει δίφθογγον » διὰ τὸ Ῥοιτειεύϲ καὶ Ϲιγειεύϲ. ἀπὸ γὰρ τοῦ Ῥcίτειον καὶ Ϲίγειον γεγόναϲι. ἔϲτι δὲ ἀκρωτήριον Τροίαϲ.

Περὶ τῶν εἰϲ α θηλυκῶν ὀνομάτων.

Τὰ διὰ τοῦ τρια προπαροξύτονα πάντα διὰ μόνου τοῦ ι γράφεται, ψάλτρια, μαθήτρια, μονάϲτρια, λεκάϲτρια ἡ πόρνη, αὐλήτρια, πανδοκεύτρια, Ἐρέτρια, ποιήτρια.

Καθόλου τὰ διὰ τοῦ ετα προπαροξύτονα εἴτε ἐπὶ πόλεωϲ εἶτε ἐπ’ ἄλληϲ τινὸϲ οἱαϲοῦν ϲημαϲίαϲ πλὴν τῶν διὰ τοῦ τρια διὰ τῆϲ ϲι διφθόγγου γράφεται, ἀλήθεια, εὐλάβεια, Ἀλεξάνδρεια, Ἀπάμεια, Μήδεια, βοήθεια, ὠφέλεια, χαλκοβάρεια, Πηνελόπεια, ἀναίδεια, εὐγένεια, ἀδράνεια, ἀπώλεια, Ἀντιόχεια, Ἄντεια, ἐπιφάνεια, ἀπέχθεια, εὔκλεια, ἄδεια. ϲεϲημειωμένων τοῦ πότνια, μπνια, ἀμία, Πολύμνια.

Τὰ ἀπὸ τῶν εἰϲ ϲυϲ ἀρϲενικῶν διὰ τοῦ ἑια παρηγμένα θηλυκὰ δίφθογγον ἔχει οἶον βαϲιλεύϲ βαϲίλεια, πανδοκεύϲ πανδόκεια, ἱερεύϲ ἱέρεια. τοῦτο δὲ οἱ Ἀττικοὶ ἐκτείνοντεϲ τὸ α ἱερεία παροξυτόνωϲ λέγουϲιν.

Τὰ ἀπὸ τῶν εἰϲ ῦϲ ἀρϲενικῶν διὰ τοῦ εια παρηγμένα θηλυκὰ δίφθογγον ἔχει οἷον ὀξύϲ ὀξεῖα, βαρύϲ βαρεῖα, ἡδύϲ ἡδεῖα, ἥμιϲυϲ ἡμίϲεια, θῆλυϲ θήλεια, λίγεια, ἐλάχεια, μεθ’ ὧ καὶ θάλεια ἐπιθετικῶϲ, θαλία δὲ ἐπὶ τῆϲ ἀνέϲεωϲ ἢ εὐωχίαϲ.

Τὰ διὰ τοῦ εια παρώνυμα ἐπὶ τοῦ αὐτοῦ ϲημαινομένου παρηγμένα θηλυκὰ δίφθογγον ἔχει οἷον Πηνελόπη Πηνελόπεια, Καλλιόπεια, Πλειϲτοδόκεια, Εὐρώπεια, χαλκοβαρήϲ χαλκοβάρεια, ἠριγενήϲ ἠριγένεια, ἱππόδαϲυϲ ἱπποδάϲεια.

Τὰ ἐπὶ πραγματείαϲ ἤγουν ϲυτγράμματοϲ διὰ τῆϲ ε διφθόγγου γράφεται ἡ Ὀδύϲϲεια ἡ κατὰ Ὀδυϲϲέα, Ἡράκλεια ἡ κατὰ Ἡρακλέα, Τῃλεγόνεια ἡ κατὰ Τηλέγονον, Δολώνεια, Γιγάντεια, Διομήδεια.

Τὰ διὰ τοῦ εια ἐπὶ πόλεων προπαροξύτονα θηλυκὰ δίφθογγον ἔχει οἷον Ἀλεξάνδρεια, Ἀπάμεια, Καιϲάρεια, Ἀντιόχεια, Θέϲπεια· τὸ δὲ ὀξυτόνωϲ λεγόμενον Θεϲπιά διὰ τοῦ ι. τὰ δὲ ἐπὶ χώραϲ ὄντα διὰ τοῦ ί γράφεται καὶ παροξύνεται, υκία, Πιϲιδία, Κιλικία, Ϲικελία, Παφλαγονία, Ἀρμενία, Ϲυρία, Καππαδοκία, Ἰταλία, Ἀϲία, Θεϲϲαλία, Βοιωτία, Βιθυνία, Ἰτουρία.

Τὰ διὰ τοῦ ια εἴτε ἐπὶ πόλεωϲ εἴτε ἐπὶ χώραϲ πρὸ μιᾶϲ τὸν τόνον ἔχοντα οὐ θέλει τῇ ι διφθόγγῳ παραλήγεϲθαι, ἐπὶ χώραϲ οἶον Καππαδοκία, Ἀϲία, Γαλατία, Ἰταλία, Λυκία· ἐπὶ δὲ πόλεωϲ οἰον Φαρϲαλία, Ἀπολλωνία, Φθία. πρόϲκειται « πρὸ μιᾶϲ τὸν τόνον ἔχοντα» διὰ τὸ Ἀλεξάνδρεια.

Τὰ διὰ τοῦ εια διϲύλλαβα μονογενῆ ἔχοντα τὸ α μακρὸν ὀξύτονα διὰ τῆϲ ει διφθόγγου γράφεται ζειά, χειά, φειὰ, μεθ’ ὡν καὶ τὰ βαρύτονα μνεία, χρεία, λεία, δεία ἡ ἔνδεια καὶ θεία τὸ τριγενέϲ. ϲεϲη 98, 24, Choer. 247, 11, περὶ ποϲ. 300, 23. 1. Theogn. 98, 28, Chocr.178,12. περὶ ποϲ. 300, 19, Ep. Cr. 1 370, 17. l. 7 περὶ ποϲ. 300, 3, Choer. 190, 6 Dichr. 290, 20. 1. 11 περὶ ποϲ. 300, 5, Choer. 208, 5, Theogn. 99, 10, de θάλεια et θαλία Choer. 291, 21. 1. 15 περὶ ποϲ. 300, 8, Choer 206, 15. 1. περὶ ποϲ. 299, 26, Choer. 189, 7 et 196, 33. 11. 22 περὶ ποϲ. 299, 17, Choer. , 178, 12 et 183, 20, Theogn. 103, 32, θέϲπεια et Θεϲπιά ex Ι1. Pr. B 498. 1. 28 Choer. 271, 17. 1. 33 hunc canonem finxi ex Theogn. 103, 23 coll. Arc. 98. 13, Dichr. 290, 24. Ep. Cr. 1 181, 12, Choer. Ep. in Psalm. 91, 35 et 131, 33. μείωται τὸ φλιά, ϲτιά, Θρία, μεθ’ ὧν καὶ ϲκιά. τὸ δὲ Φλία βαρύνεται ὡϲ καὶ τὰ τριγενῆ βραχυκατάληκτα δῖα, ἶα, μία.

Τὰ διὰ τοῦ ια ὑπὲρ δύο ϲυλλαβὰϲ ὀξύτονα διὰ τοῦ ι γράφεται οἷον λαλιά, καλιά, ϲποδιά, ῥοδωνιά, ἱμονιά τὸ ἀντλητήριον, ὅρμιά, πραϲιά, ἀνθρακιά. ϲεϲημείωται διὰ τῆϲ ει διφθόγγου γραφόμενα τὸ παρειά, φορβειά, ϲτελειά, φορειά, ἀρειά.

Τὰ διὰ τοῦ εια θηλυκὰ ἔχοντα ῥῆμα ἀντιπαρακείμενον διὰ τοῦ ευῶ, εἰ μέν ἐϲτιν ἀπὸ τῶν εἰϲ μῶν ὀξυτόνων, διὰ τοῦ ι γράφεται οἷον ἡγεμών ἡγεμονεύω ἡγεμονία, κηδεμών κηδεμονεύω κηδεμονία· εἰ δὲ μή ἐϲτιν ἀπὸ τῶν εἰϲ μῶν, διὰ τῆϲ ἑι διφθόγγου γράφεται οἷον ἀλαζών ἀλαζονεύω ἀλαζονεία καὶ ἀπὸ ἄλληϲ δὲ οἱοϲδήποτε καταλήξεωϲ ἐὰν ᾖ, διὰ διφθόγγου γράφεται οἷον ῥήτωρ ῥήτοροϲ ῥητορεύω ῥητορεία, εἴρων εἰρωνεύω εἰρωνεία, πρᾶγμα πραγματεύω, ἐξ οὗ πραγματεύομαι, πραγματεία. ὁμοίωϲ κολακεία, ἑρμηνεία, προφητεία, ξενιτεία, ἀριϲτεία ἐκ τοῦ ἀριϲτεύϲ, ἀλητεία, βουλεία ἡ βούλευϲιϲ, γοητεία, δυναϲτεία, ἱκετεία· ἱκεϲία δὲ διὰ τοῦ ι. λαγνεία, λάγνοϲ γὰρ τὸ ἀρϲενικόν, προϲτατεία, προϲτάτηϲ γὰρ τὸ ἀρϲενικόν, προϲταϲία δὲ διὰ τοῦ ι, νηϲτεία, πολιτεία, τερατεία, πρεϲβεία, δεϲποτεία, ὑδρεία τὸ ἐπὶ τῆϲ ὑδρεύϲεωϲ, ἐπὶ δὲ τοῦ ἀγγείου διὰ τοῦ ι ὑδρία. χωρὶϲ τῶν ἀπὸ τῶν εἰϲ οϲ ϲυνθέτων διὰ τοῦ ια παραγομένων θηλυκῶν, κἆν γὰρ ἔχᾳ ἀντιπαρακείμενον ῥῆμα διὰ τοῦ ευω, διὰ τοῦ ι γράφεται οἰον πρόεδροϲ προεδρεύω προεδρία, φιλανθρωπία, ἀϲωτία, ἐμπορία, παρθενία, ϲυνοδία· ἡνιοχεία διὰ τῆϲ ει διφθόγγου ἐκ τοῦ ἡνιοχεύϲ, ἐϲπερεία ἐκ τοῦ ἑϲπερεύϲ, μαϲτροπεία ὁμοίωϲ. Ἰϲτέον δὲ ὅτι ἐκ τούτων τὰ δίὰ τοῦ τ ἐκφερόμενα διὰ τῆϲ ει διφθόγγου γράφεται, ὅϲα δὲ διὰ τοῦ ϲ, διὰ τοῦ ι γράφεται.

Τὰ ἀπὸ τῶν εἰϲ οϲ ἁπλῶν μὴ ἔχοντα ῥῆμα ἀντιπαρακείμενον διὰ τοῦ ευω διὰ τοῦ ια γινόμενα θηλυκὰ διὰ τοῦ ι γράφεται οἷον κακόϲ κακία, ϲοφόϲ ϲοφία, μωρόϲ μωρία, ῆϲυχοϲ ἡϲυχία. πρόϲκειται «μὴ ἔχοντα ῥῆμα ἀντιπαρακείμενον διὰ τοῦ ευῶ διὰ τὸ δοῦλοϲ δουλεύω δουλεία, μοιχόϲ μοιχεύω μοιχεία.

Τὰ ἀπὸ τῶν εἰϲ οϲ ϲυνθέτων διὰ τοῦ ια γινόμενα παροξύτονα ὄντα διὰ τοῦ ι γράφεται οἰον φιλόϲοφοϲ φιλοϲοφία, κακοῦργοϲκακουργία, πρόθυμοϲ προθυμία, ἄϲωτοϲ ἀϲωτία, ῥάθυμοϲ ῥᾳθυμία, ἀϲπιδοποιόϲ ἀϲπιδοποιῖα, ὀρθογράφοϲ ὀρθογραφία, εὔκαιροϲ εκαιρία, ἀεργόϲ ἀεργία, ὑπερήφανοϲ ὑπερηφανία (ἀνόρεκτοϲ ἀνορεξία, ὑπόδεκτοϲ ὑποδεξία διὰ τὴν ϲύνταξινΤ). πρόϲκειται « παροξύτονα» διὰ τὸ βοηθόϲ βοήθεια καὶ εὔεροϲ εὐέρεια.

Τὰ ἀπὸ ἀρϲενικῶν ἐχόντων τὸ τ διὰ τοῦια γινόμενα καὶ τρέποντα τὸ τ εἰϲ ϲ διὰ τοῦ ῖ γράφεται οἰον (ἄλουτοϲ ἀλουϲία?) ἀθάνατοϲ ἀθαναϲία, ὑπηρέτηϲ ὑπηρεϲία.

Τὰ ἀπὸ τῶν εἰϲ ηϲ βαρυτόνων εἰϲ ουϲ ἐχόντων τὴν γενικὴν γινόμενα θηλυκὰ διὰ τοῦ ι γράφεται καὶ διὰ τῆϲ ει διφθόγγου· διὰ τοῦ ι μὲν παροξυνόμενα, διὰ δὲ τῆϲ ει διφθόγγου προπαροξυνόμενα οἱον αὐθάδηϲ αὐθάδουϲ αὐθαδία καὶ αὐθάδεια, κακοήθηϲ κακοήθουϲ κακοηθία καὶ κακοήθεια, ϲυνήθηϲ ϲυνηθία καὶ ϲυνήθεια.

Τὰ εἰϲ ηϲ ἀρϲενικὰ εἰϲ θηλυκὰ μεταγόμενα διὰ τῆϲ ει διφθόγγου γράφεται καὶ μάλιϲτα ὀξύτονα ὄντα οἰον ἀληθήϲ ἀλήθεια, εὐλαβήϲ εὐλάβεια, ἀκρίβεια, ἀπέχθεια, ἀδεήϲ ἀδέεια καὶ ἄδεια, εὐκλεήϲ εὐκλέεια καὶ εὔκλεια, ἀναίδεια, εὐγένεια, ἀπάθεια, εὐμάθεια. λέγεται δὲ καὶ ποιητικώτερον ἀναιδία, εὐγενία, ἀπαθία, εὐμαθία. τὸ μέντοι ἀμαθία μόνωϲ παροξύνεται καὶ διὰ τοῦ ι γράφεται.

Τὰ παρὰ τὸ ἦθοϲ διφορεῖται, ἀήθεια καὶ ἀηθία, ποιητικώτερον δὲ διὰ τοῦ ι καὶ παρὰ τὸ κέρδοϲ φιλοκέρδεια καὶ φιλοκερδία, αἰϲχροκέρδεια καὶ αἰϲχροκερδία· καὶ τὰ παρὰ τὸ παθεῖν καὶ μαθεῖν, εὐπάθεια καὶ εὐπαθία, εὐμάθεια καὶ εὐμαθία, προμήθεια καὶ προμηθία, εὐέπεια καὶ εὐεπία, ὦφέλεια καὶ ὠφελία, εὐμάρεια καὶ εὐμαρία, οἰκωφελία καὶ κοινωφελία μόνωϲ καὶ ἀμαθία· καὶ τὸ ι ποιητικόν. τὰ παρὰ τὸ φυή διὰ τοῦ ι εὐφυῖα· εὕρηται καὶ εὐφύεια παρὰ Ἀλέξιδι. τὰ παρὰ τὸ τύχη διὰ τοῦ ι, εὐτυχία· εὕρηται καὶ εὐτύχεια παρὰ Ϲοφοκλεῖ. τὰ παρὰ τὸ ἔτοϲ διὰ τοῦ ῖ γράφεται τὰ δὲ παρὰ τὰ ἄλλα διὰ διφθόγγου.

Τὰ ἀπὸ ἐνεϲτώτων παρηγμένα θηλυκὰ προπαροξύτονα δίφθογγον ἔχει οἷον ἀπόλω ἀπώλεια, ἐξώλεια, προώλεια, μήδω Μήδεια, θέρω θέρεια, θάλλω Θάλεια, ἀνθῶ Ἄνθεια, χαίρω Χάρεια, κρατῶ Κράτεια.

Τὰ παρὰ μέλλοντα διὰ τοῦ ια διὰ τοῦ ι γράφεται, θύϲω θυϲία, ἄξω ἀξία, λούϲω λϲῳϲία καὶ ἀλουϲία, ὀρέξω ὀρεξία, ἔχω ἑξω ἑξία καὶ εὐεξία, πέψω πεψία ἀπεψία.

Τ διὰ τοῦ ϲια ὑπὲρ δύο ϲυλλαβὰϲ μὴ ἔχοντα ἀντιπαρακείμενον ῥῆμα διὰ τοῦ ευω διὰ τοῦ ί γράφεται οἷον ἱκεϲία, τὸ δὲ ἱκετεία διὰ τῆϲ ει διφθόγγου, ἱκετεύω γάρ· μετουϲία, ἀφαϲία, γερουϲία, πανδοϲία, ἐκκληϲία, ὑπερβαϲία. πρόϲκειται «μὴ ἔχοντα ἀντιπαρακείμενον ῥῆμα διὰ τοῦ ευῦ » διὰ τὸ περιϲϲεύω περιϲϲεία διὰ τῆϲ ει διφθόγγου.

Τὰ διὰ τοῦ νια θηλυκὰ ἔχοντα μακρὸν τὸ α διὰ τοῦ ι γράφεται μὴ ὄντα ἀπὸ τῶν διὰ τοῦ εῦ ῥημάτων οἰον μανία, πενία, γωνία,. ξενία, Βιθυνία, γειτονία, ἁρμονία, ἀνία. πρόϲκειται «ἔχοντα μακρὸν τὸ ἁ » διὰ τὸ δυϲγένεια, εὐγένεια, ϲαφήνεια, εὐμένεια. πρόϲκειται «μὴ ὄντα ἀπὸ τῶν διὰ τοῦ ἑῦῶ ῥημάτων » διὰ τὸ ἑρμηνεία, πορνεία, ἀλαζονεία.

Πάντα τὰ διὰ τοῦ ια καθαρεύοντα παροξύτονα διὰ μόνου τοῦ ι γράφεται οἷον εὐφυία’ μεγαλοφυῖα, λογοποιῖα. τὸ δὲ ὑγίεια προπαροξυτόνωϲ λέγεται.

Τὰ διὰ τοῦ ία θηλυκὰ μονογενῆ παροξύτονα ὑπὲρ δύο ϲυλλαβὰϲ ὄντα κατὰ κοινὴν διάλεκτον, μὴ ὄντα ϲύνθετα ἀπὸ ἁπλοῦ ἔχοντα τὴν ει δίφθογγον μήτε ἀπὸ ἐθνικῶν γινόμενα κύρια διὰ τοῦ ι γράφεται. οἷον κοιλία, ἀγγελία, εὐϲπλαγχνία, ἀδοξία, εὐδία, ἁμαρτία, δυϲωδία, φανταϲία, εὐμορφία, θεωρία, οἰκία. πρόϲκειται «μονογενῆ » διὰ τὸ Πολυδευκεία χείρ καὶ Ἀλγαμεμνονεία ναῦϲ. ταῦτα γὰρ διὰ τῆϲ εἰ διφθόγγου γράφεται ὅτι τριγενῆ ἐϲτιν, Ἀγαμεμνόνειοϲ Ἀγαμεμνονεία Ἀγαμεμνόνειον. πρόϲκειται «παροξύτονα» διὰ τὸ εὐϲέβεια καὶ ἀναίδεια· ταῦτα γὰρ διὰ τῆϲ ει διφθόγγου γράφεται. πρόϲκειται «ὑπὲρ δύο ϲυλλαβὰϲ » διὰ τὸ μνεία καὶ χρεία. ταῦτα γὰρ ὁμοίωϲ γράφεται· πρόϲκειται «κατὰ κοινὴν διάλεκτον », ἐπειδὴ πολλάκιϲ οἱ Ἀθηναῖοι ἐπὶ τῶν διὰ τοῦ εια προπαροξυτόνων μακρὸν ποιοῦϲι τὸ α καὶ καταβιβάζουϲι τὸν τόνον καὶ φυλάττουϲι τὴν ει δίφθογγον οἷον ἀλήθεια κοινῶϲ καὶ ἀληθεία Ἀττικῶϲ, ἱέρεια κοινῶϲ καὶ ἱερεία Ἀττικῶϲ. πρόϲκειται « μὴ ὄντα ϲύνθετα ἀπὸ ἁπλῶν ἔχοντα τὴν ει δίφθογγον » διὰ τὸ ϲιτοδεία, ὃ ϲημαίνει τὴν ἔνδειαν τοῦ ϲίτου. τοῦτο γὰρ πρὸ τοῦ ἀ τόνον ἔχει, ἀλλ’ ἀπὸ ἁπλοῦ γέγονεν ἔχοντοϲ τὴν ει δίφθογγον. ἀπὸ γὰρ τοῦ δεία, ὃ ϲημαίνει τὴν ἔνδειαν, ὅπερ διὰ τῆϲ ει διφθόγγου γράφεται, ἐφύλαξε τὴν ει δίφθογγον. πρόϲκειται «μὴ ἀπὸ ἐθνικῶν γινόμενα κύρια », ἐπειδή ἐϲτιν Ἀργεῖοϲ ἀνὴρ ἀπὸ τοῦ Ἄργουϲ καὶ Ἀργεία γυνὴ ἡ τοῦ Ἄργουϲ. καὶ γίνεται τὸ Ἀργεία ὄνομα κύριον καὶ φυλάττει τὴν ει δίφθογγον τοῦ ἐθνικοῦ. τούτων οὖν οὕτωϲ ἐχόντων τὸ ὑγεία πρὸ μιᾶϲ τὸν τόνον ἔχον οὐκ ἀντίκειται ἥμιν γραφόμενον διὰ τῆϲ ει διφθόγγου, ἐπειδὴ δυνάμει προπαροξύτονόν ἐϲτιν. ὥϲπερ γὰρ ἀπὸ τοῦ εὐϲεβήϲ γέγονεν εὐϲέβεια, οτωϲ ἀπὸ τοῦ ὑγιήϲ ὑγίεια προπαροξυτόνωϲ καὶ κατὰ κράϲιν τοῦ ι καὶ τῆϲ ει διφθόγγου γέγονεν ὑγεία. δεῖ ϲημειώϲαϲθαι τὸ ἀνδρεία, ὅτι πρὸ μιᾶϲ τὸν τόνον ἔχον διὰ τῆϲ ει διφθόγγου γράφεται. λέγω δὲ τὸ ἐπὶ τῆϲ ἀρετῆϲ οἰον ἡ ἀνδρεία ὥϲπερ ἡ δικαιο- Ep. Lp. Cr. 1 421, 8. 1. 1 Choer. 169, 1. περὶ ποϲ. 303, 31, Ep. Cr. 1 41, 5, An Ox. II 320, 14 et 539, 13. l. 7 περὶ ποϲ. 301, 1. 1. 10 περὶ ποϲ. 305, 31 cum quo ioco congruit fere E. M. 461, 35, ubi Atticis formis productis adduatu εὐκλεία, θυεία ἡ ΐγδη, de quo cf. Lob. ad Phrynich. 165, et memoratur Apollonium per ι exhibere ἀνδρία, Orum autem per ει scribere: ερηται γὰρ κατα διάϲταϲιν ἀνδρεΐα. ϲύνῃ. πρόϲκειται «τὸ ἐπὶ τῆϲ ἀρετῆϲ», ἐπειδὴ ἐπὶ τῆϲ γυναικὸϲ ὥϲπερ ἀνδρεῖοϲ ἀνήρ ἀνδρεία υvή.

Πάντα τὰ εἰϲ ιλλα ὀνόματα διὰ τοῦ ι γράφεται, ϲκίλλα ἡ βοτάνη, Κλλα ἡ πόλιϲ, Μύριλλα, Τελέϲιλλα, Κύδιλλα.

Τὰ διὰ τοῦ ινα ἀποϲτρέφεται τὴν ει δίφθογγον, Μύρινα, Ἄρπίνα, Ἰουϲτῖνα, αυϲτῖνα, Ἀντωνῖνα, Κωνϲταντῖνα, Καμάρινα χωρὶϲ τοῦ πεῖνα τοῦ ἐπὶ τῆϲ ἐνδείαϲ, πῖνα δὲ ἐπὶ τοῦ θαλαϲϲίου διὰ τοῦ ι, καὶ τοῦ τέρεινα, ὃ ϲημαίνει τὴν ἁπαλήν.

Τὰ διὰ τοῦ ιννα διὰ τοῦ ι γράφεται, Φίλιννα, Ηριννα, Κόριννα, Βίτιννα.

Πάντα τὰ διὰ τοῦ ειρα προπαροξύτονα διὰ τῆϲ εῖ διφθόγγου γράφεται κτλ.

Τὰ διὰ τοῦ ιϲα μὴ ὄντα ἀπὸ ῥημάτων ἐχόντων τὴν ει δίφθογγον διὰ τοῦ ι γράφεται οἰον ϲάριϲα. Πῖϲα, Λάριϲα, μιϲα, Κρῖϲα, κνῖϲα, Μῖϲα. πρόϲκειται «μὴ ὄντα ἀπὸ ῥημάτων ἐχόντων τὴν ει δίφθογγον» διὰ τὸ πεῖϲα ἡ πειθώ καὶ δεῖϲα ἡ ὑγραϲία. ἀπὸ γὰρ τοῦ δεύϲω μέλλοντοϲ γέγονε δεῦϲα καὶ κατὰ τροπὴν τοῦ ῦ εἰϲ ι δεῖϲα.

Πόντα τὰ εἰϲ ϲϲα λήγοντα διὰ τοῦ ι γράφεται, κίϲϲα, πίϲϲα, βαϲίλιϲϲα, Φοινίκιϲϲα, μέλιϲϲα· οὐδέποτε γὰρ πρὸ τῶν δύο cc ἡ ει δίφθογγοϲ εὑρίϲκεται κτλ.

Τὰ εἰϲ α λήγοντα διϲύλλαβα μονογενῆ ἔχοντα πρὸ τοῦ ᾶ διπλοῦν διὰ τοῦ ί γράφεται, ῥίζα, ϲχίζα, δίψα, Φρίξα.

Τὰ εἰϲ α λήγοντα ὑπὲρ δύο ϲυλλαβὰϲ ἔχοντα πρὸ τοῦ α διπλοῦν διὰ τοῦ ι γράφεται οἷον Δούριζα λίμνηϲ ὄνομα, Τυρόδιζα ὄνομα πόλεωϲ.

Περὶ τῶν εἰϲ η.

Τὰ εἰϲ η λήγοντα θηλυκὰ ἔχοντα πρὸ τοῦ η ἤ τὸ β ἢ τὸ γ ἢ τὸ δ οὐ θέλει τῇ εῖ διφθόγγῳ παραλήγεϲθαι οἱον τριβή, ἐρυϲίβη, ϲτίβη ἡ ψυχρία, Θήβη, ἥβη ἡ ἀκμή, βλάβη, λώβη, λcιβή ἡ ϲπονδή, ϲτcιβή, ἀμοιβή ἡ ἀνταπόδοϲιϲ. ταῦτα μὲν δίφθογγον ἔχει, ἀλλ’ οὐ τὴν ει. τὰ δὲ ἔχοντα τὸ γ οἷον ϲιγή, πηγή, καὶ τὸ δ Ϲίδη, κνίδη ὁ κόϲμοϲ καὶ ἡ τρυφή.

Τὰ εἰϲ η λήγοντα θηλυκὰ ἔχοντα πρὸ τοῦ η τὸ θ ὴ τὸ ψ ἢ τὸ χ οὐ θέλει τῇ ει διφθόγγῳ παραλήγεϲθαι οἶον τίτθη ἡ τροφόϲ, κριθή, μέθη, ποθή ἡ ἐπιπόθηϲιϲ, ἀγρίφη τὸ δίκελλον, ϲκιδάφη ἡ ἀλώπηξ, Ἐρίφη, κορυφή. Μυϲτίχη, πυρρίχη, Ϲιμίχη.

Τὰ εἰϲ ῆ λήγοντα θηλυκὰ ἔχοντα πρὸ τοῦ ῆ ὴ τὸ λ ἑ τὸ μ ἢ τὸ ν οὐ παραλήγεται τῇ εἰ διφθόγγῳ οἰον κίχλη, τρίγλη, ὁμίχλη, εἰϲίθμη, ίφθίμη, τιμή, παλάμη, ϲπιθαμή, αἰχμή ἡ λόγχη, πολίχνη ἡ μικρὰ πόλιϲ, λίμνη, κυλίχνη, ϲημαίνει δὲ φιάλην ίατρικήν, Αἴτνη χωρὶϲ τοῦ Εὐδείπνη, ἔϲτι δὲ ὄνομα νήϲου, καὶ τοῦ πείνη, ἀπὸ γὰρ τοῦ πένομαι γέγονε πεῖνα καὶ κατὰ τροπὴν Ἰώνων τοῦ α εἰϲ η πείνη.

Τὰ εἰϲ η λήγοντα θηλυκὰ ἔχοντα πρὸ τοῦ η ἢ τὸ κ ἢ τὸ π ἢ τὸ τ οὐ θέλει τῇ ει διφθόγγῳ παραλήγεϲθαι.

Τὰ διὰ τοῦ ιλη μήτε ἀπὸ κράϲεωϲ ἔχοντα μήτε ἀπὸ πλεοναϲμοῦ τὸ ι ἀποϲτρέφεται τὴν ει δίφθογγον οἷον ϲμίλη τὸ ϲμιλίον, ἴλη ἡ ἄθροιϲιϲ, παϲτίλη η τελευταία ἡμέρα τοῦ ἐνιαυτοῦ, ϲπατίλη τὸ ἀπόξυϲμα τῶν δερμάτων καὶ τὸ υγρὸν διαχώρημα, μυϲτίλη ὁ κοῖλοϲ ἄρτοϲ, μαρίλη η κόνιϲ ἡ γινομένη ἐκ τοῦ ϲβέννυϲθαι τοὺϲ καρπούϲ. πρόϲκειται ἐν τῷ κανόνι μὴ ὄντα ἀπὸ κράϲεωϲ » διὰ τὸ δείλη ἡ δειλινή. τοῦτο γὰρ διὰ τῆϲ ει διφθόγγου γράφεται, ἀλλ’ ἀπὸ κράϲεώϲ ἐϲτιν, ἀπὸ γὰρ τοῦ ἐνδεῖν τῇ ἕλῃ, ὅ ἐϲτι τῇ θερμαϲίᾳ — τότε γὰρ ἄρχεται ἡ θερμαϲία τοῦ ἡλίου ἐνδεῖν γέγονε δεέλη καὶ κατὰ κρᾶϲιν τῶν δύο εε εἰϲ τὴν ει δίφθογγον δείλη. πρόϲκειται πάλιν « μὴ ἔχοντα ἀπὸ πλεοναϲμοῦ τὸ ι» ἐπειδὴ ἀπὸ τοῦ ἕλη τοῦ ϲημαίνοντοϲ τὴν θερμαϲίαν γίνεται εἴλη διὰ τῆϲ ι διφθόγγου κατὰ πλεοναϲμὸν τοῦ ι. δεῖ προϲθεῖναι χωρὶϲ τοῦ ὀφειλή τὸ χρέοϲ καὶ ἀπειλή καὶ ὠτειλή τὸ τραῦμα.

Τὰ διὰ τοῦ ινη μονογενῆ, μὴ γενόμενα ἀπὸ ἐπιθέτων κύρια ἀποϲτρέφεται τὴν διὰ τῆϲ ει διφθόγγου γραφὴν οἰον δίνη, ῥινή, ἰατρίνη, θριδακίνη, ὑϲμίνη, Ὠκεανίνη, Εὐηνίνη, Αἰητίνη, Ἀδρηϲτίνη, εἰλαπίνη, μυρϲίνη, Κλεοβουλίνη, δωτίνη, ὑἡρωῖνη, ῥητίνη, ἀξίνη, Παλαιϲτίνη. πρόϲκειται « μονογενῆ» διὰ τὸ ἐκεῖνοϲ ἐκείνη. πρόϲκειται «μὴ ἀπὸ ἐπιθέτων γινόμενα κύρια» διὰ τὸ φωτεινόϲ φωτεινή καὶ τὸ κύριον ὄνομα Φωτεινή. μετάγεται γὰρ ἀπὸ ἐπιθέτου. χωρὶϲ τοῦ πείνη, ὅπερ ἀπὸ τοῦ πεῖνα γέγονεν.

Τὰ εἰϲ τη λήγοντα οὐ θέλει τῇ ει διφθόγγῳ παραλήγεϲθαι οἱον 1. 1 περὶ ποϲ. 302, 7, Choer. 257, 20, E. M. 44, 22, ubi Ϲίφη ἡ πόλιϲ addtur. 1. 5 περὶ ποϲ. 302, 12, Choer. 257, 20, 264, 23. 1. 11 Choer. 257, 20. An. Ox II 321, 20 τὰ εἰϲ η λήγοντα θηλυκὰ παραληγόμενα ἑνὶ τῶν ψιλῶν ἢ ἐνὶ τῶν δαϲέων ἢ τὸ κ λ μ ν οὐ θέλουϲι τῇ ει διφθόγγῳ παραλήγεϲθαι πλὴν του ὐδείπνη, πείνη, εἴλη, ὀφειλή, ἀπειλή, ὠτειλή. 1.13 περὶ ποϲ.303,16, Choer. 259, 28, 195, 26, An. Ox. ΙΙ 347, 8, Theogn. 110 et 111, in E. M. 655, 48 παϲτείλη per ει scriptum est. cf. Lob. Proll. 108. 1. 26 Choer. 170, 33 coll. E. M. 276, 15, E. Gud. 146, 36 et 9, 6, Choer. 190, 18; 172, 16, 191, 8, 199, 33 216, 9, 218, 22. 255, 5 et 6; 270,5, περὶ ποϲ. 306, 25, Ep. Ϲr.I 422, 10. l. 34 Choer. 169, 23. Ἀμφιτρίτη, Ἀφροδίτη, λιτή πλὴν τοῦ εἰρκτή. τοῦτο γὰρ διὰ τῆϲ ει διφθόγγου γράφεται.

Τὰ ειϲ τη λήγοντα θηλυκὰ βαρύτονα ὑπὲρ δύο ϲυλλαβὰϲ ἑνὶ φωνήεντι παραλήγεται, Θεοδότη, μελέτη, Ἀλφροδίτη, Ἀμφιτρίτη, ἐλάτη. πρόϲκειται «ὑπὲρ δύο ϲυλλαβὰϲ» διὰ τὸ χαίτη ἡ θρίξ καὶ κοίτη. πρόϲκειται  βαρύτονα » διὰ τὸ τελευτή ὀξύτονον.

Περὶ οὐδετέρων.

Τὰ διὰ τοῦ ιον οὐδέτερα διϲύλλαβα μονογενῆ βαρύτονα διὰ τοῦ ί γράφεται οἶον μνίον, ῥίον, ϲίον , ἴον, δρίον, τοῦτό τινεϲ καὶ δρίοϲ γράφουϲι, Δῖον ἡ πόλιϲ. ϲεϲημείωται τὸ κρεῖον τὸ δεκτικὸν τῶν κρεῶν ἀγγεῖον, εἰον ὃ καὶ ἤϊον ἐν διαλύϲει λέγεται, τὸ εἰϲ τὸ ἰέναι ἐπιτήδειον, νεῖον τῆϲ νηὸϲ τὸ πυθμενοειδὲϲ ξύλον, διὰ τῆϲ ει διφθόγγου γραφόμενα.

Τὰ ὑποκοριϲτικὰ διὰ τοῦ ι γράφεται οἶον ἰχθύδιον, δελφάκιον.

Τὰ διὰ τοῦ ιδιον ὑποκοριϲτικὰ τὴν τρίτην ἀπὸ τέλουϲ, εἰ μὲν ἀπὸ πρωτοτύπου ἔχει τὸ ε διὰ τῆϲ ει διφθόγγου γράφεται οἰον φύϲεωϲ φυϲείδιον, λέξεωϲ λεξείδιον, γλυκείδιον, ἑξείδιον, ὀξείδιον, ῥηίείδιον, ταμιείδιον, θυείδιον, εἰ δὲ μή, διὰ τοῦ ι βιβλίον βιβλίδιον, κοιλία κοιλίδιον, γωνία γωνίδιον, ὀψάριον ὀψαρίδιον, κοχλίαϲ κοχλίδιον, ῥιπίδιον, ϲελίδιον, ψαλίδιον, γραμματίδιον, ὅτε ἀπὸ τοῦ γραμμά τίον ὑποκοριϲτικόν, διὰ τοῦ ι. ὅτε δὲ ἀπὸ τοῦ γραμματεῖον, διὰ τῆϲ ει διφθόγγου.

Τὰ διὰ τοῦ οντιον ὑποκοριϲτικὰ μονογενῆ διὰ τοῦ ι γράφει τὴν παραλήγουϲαν οἷον λεόντιον ὁ μικρὸϲ λέων, δρακόντιον, ἀκόντιον, δόντιον ἡ βοτάνη καὶ τὸ τοῦ ϲτόματοϲ, γερόντιον. τὸ δὲ δράκον τειον αἰμα καὶ λεόντειον μετουϲιαϲτικὰ καὶ τὸ γερόντειον κτητικόν.

Τὰ διὰ τοῦ ιον οὐδέτερα πρὸ μιᾶϲ τὸν τόνον ἔχοντα μὴ ὄντα κτητικὰ μηδὲ ἀπὸ τῶν διὰ τοῦ εῦῶ ῥημάτων ἢ ἀπὸ τῶν εἰϲ ω ληγόντων ἐνεϲτώτων διὰ τοῦ ῖ γράφεται οἰον ἑρκίον, τειχίον, τεκνίον, βιβλίον. πρόϲκειται «μὴ ὄντα κτητικὰ» διὰ τὸ κουρεῖον, βαφεῖον, πρόϲκειται «μὴ ἀπὸ τῶν διὰ τοῦ ϲῦῦ ῥημάτων» διὰ τὸ πορνεύω πορνεία, πρυτανεύω πρυτανεία. πρόϲκειται μὴ ὄντα ἀπὸ τῶν εἰϲ ω ῥημάτων » διὰ τὸ ἄγω ἀγγεῖον, λέγω λογεῖον καὶ ἀναλογεῖον.

Τὰ διὰ τοῦ ιον οὐδέτερα μονογενῆ προϲηγορικὰ ἔχοντα μετὰ τὴν πρώτην δύο ϲύμφωνα κατὰ ϲύλληψιν ἢ κατὰ διάϲταϲιν, πρὸ τέλουϲ ἔχοντα τὸν τόνον, μὴ ὄντα ἀπὸ τῶν διὰ τοῦ ευω ῥημάτων διὰ τοῦ 1. 3 Choer. 173, 16, unde E. M. 94, 46; περὶ ποϲ. 304, 13, Choer. Ep. in Hsahn. 38, 3. 1. 8 Theogn. 121, 12, Arc. 119, 4. 1. 14 περὶ ποϲ. 309, 32 1. 15 Theogn. 121, 21, Choer. 187, 29 206, 26 220, 1, 238, 18, 246, 24. 255, 20; 266, 185, 2, 230, 16, 244, 19, 256, 21 257, 29, 190, 11, E. M. 241, 4. 1 23 Theogn. 123, 1, Herod. in E. M. 226, 49. 1. 27 An. Ox.11 322, 5 lacunas codicis explevi verbis uncinis inclusis. l. 34 Theogn. 123, 24. ι γράφεται οἷον ὀγκίον, ἀντίον τοῦ ἱϲτοῦ, κυμβίον, ἰϲχίον. πρόϲκειται «μὴ ἔχοντα ῥῆμα διὰ τοῦ ευω» διὰ τὸ πορνεύω πορνεῖον.

Τὰ διὰ τοῦ αντιον οὐδέτερα μονογενῆ διὰ τοῦ ι γράφεται οἰον Αίάντιον ἡ πόλιϲ, Περγάντιον ἡ πόλιϲ, βαλάντιον τὸ ἀκόντιον. πρόϲκειται «μονογενῆ », ἐπεὶ τὰ τριγενῆ διὰ τῆϲ ει διφθόγγου γράφεται οἰον Αἰάντειον βούλημα.

Τὰ διὰ τοῦ ιιον μονογενῆ οὐδέτερα διὰ τοῦ ι γράφει τὴν παραλήγουϲαν οἰον ἑλένιον ἡ βοτάνη, ζρμέvιον, Παρθένιον ὄνομα ὄρουϲ, αὐχένιον. τοῦτο δὲ διφορεῖται ὡϲ καὶ διὰ τῆϲ ει διφθόγγου γράφεται. ϲεϲημείωται τὸ γένειον διὰ τῆϲ ει διφθόγγου γραφόμενον.

Τὰ ἀπὸ τῶν εἰϲ ευϲ διὰ τοῦ ειον γενόμενα οὐδέτερα μονογενῆ διὰ τῆϲ ει διφθόγγου γράφεται καὶ προπεριϲπᾶται, κουρεύϲ κουρεῖον, κναφεύϲ κναφεῖον, τραμματεύϲ γραμματεῖον, βαλανεύϲ βαλανεῖον,βαφεύϲβαφεῖον πλὴν τοῦ Θηϲεύϲ Θήϲειον καὶ Φύτειον πόλιϲ ἀπὸ Φυτέωϲ τοῦ κτίϲαντοϲ αὐτήν. πρόϲκειται «μονογενῆ διὰ τὸ βαϲιλεύϲ βαϲίλειον ἔϲτι δὲ τριγενέϲ. βαϲίλειοϲ οἰκὸϲ, βαϲιλεία χείρ καὶ βαϲίλειον οἴκημα.

Τὰ ἀπὸ τῶν εἰϲ ω διὰ τοῦ ειον γινόμενα οὐδέτερα διὰ τῆϲ ει διφθόγγου γράφεται καὶ προπεριϲπᾶται, γράφω γραφεῖον, ἄγω ἀγγεῖον, λέγω λογεῖον, φέρω φορεῖον, πορνεύω πορνεῖον, πρυτανεύω πρυτανεῖον, ταμιεύω ταμιεῖον.

Τὰ ἀπὸ τῶν εἰϲ οϲ ἀρϲενικῶν παρηγμένα οὐδέτερα εἰϲ ον καθαρὸν λήγοντα διὰ τῆϲ ει διφθόγγου γράφεται οἷον πρῶτοϲ πρωτεῖον, διδάϲκαλοϲ διδαϲκαλεῖον, ϲτοῖχοϲ ϲτοιχεῖον.

Τὰ ἀπὸ τῶν εἰϲ οϲ οὐδετέρων διϲυλλάβων διὰ τοῦ ειον γινόμενα οὐδέτερα μονογενῆ διὰ τῆϲ ει διφθόγγου γράφεται, δάνοϲ δάνειον, γένοϲ γένειον, βρένθοϲ βρένθειον, γῆτοϲ γήτειον. πρόϲκειται «μονογενῆ» διὰ τὸ ἅγοϲ ἅγιον διὰ τοῦ ι. ἀλλ’ οὐκ ἔϲτι μονογενέϲ, ὁ ἅγιοϲ γὰρ καὶ ἡ ἁγία καὶ τὸ ἅγιον. χωρὶϲ τοῦ ἴχνοϲ ἰχνίον.

Τὰ διὰ τοῦ ειον οὐδέτερα ἀπὸ τῶν εἰϲ μα οὐδετέρων γινόμενα πρὸ τέλουϲ ἔχοντα τὸν τόνον μὴ ὑποκοριϲτικὴν ἔχοντα ϲημαϲίαν διὰ τῆϲ ει διφθόγγου γράφεται οἰον ϲῆμα ϲημεῖον, ϲῶμα ϲωματεῖον, γράμμα γραμματεῖον. τὸ δὲ ϲωμάτιον καὶ γραμμάτιον ὑποκοριϲτικά ἐϲτι καὶ προπαροξύτονα καὶ διὰ τοῦ ι γράφεται.

Εἰϲί τινα ἀπὸ τῶν εἰϲ διπλοῦν ληγόντων γινόμενα διὰ τοῦ ειον, ἅτινα διὰ τῆϲ ει διφθόγγου γράφεταr οἷον Κύκλωψ Κυκλώπειον ἔϲτι δὲ ὄροϲ ἐν Λιβύῃ, Φοῖνιξ Φοινίκειον, κῆρυξ Κηρύκειον.

Τὰ διὰ τοῦ ειον τριϲύλλαβα κύρια ἢ καὶ ἰδιάζοντα κατὰ πόλεων 1. 3 Theogn. 124, 8. 1 7 Theogn. 124, 24. 1. 11 περὶ ποϲ. 308, 21 Choer. 219, 10 coll. E. Gud. 262, 54 et E. M. 451, 45. 1. 17 περὶ ποϲ.l. c Choer. 237. 9; 189, 17, E. M. 569, 21; 280, 27: 253, 24: 268, 19. 1. 21 περ ποϲ. 308, 31. 1. 24 Choer. 189, 9; 183, 16, E. M. 225, 43: 230, 25, Choer. Ep. in Psalm 28, 21 1. 29 περὶ ποϲ. 309, 3, Choer. 262, 22. 1. 34 Choer 230, 28, E. M. 511, 47, ubi additum est: ἰϲτέον ὅτι ἔϲτι καὶ κηρύκιον διὰ τοῦ ι, ὅπερ ἐπὶ μόνηϲ τῆϲ ῥάβδου λέγεται τοῦ Ἑρμοῦ. 1. 37 Theogn. 127,25, Choer προπαροξύτονα διὰ τῆϲ ει διφθόγγου γράφεται· εἶπον δὲ «ἰδιάζοντα» διὰ τὸ Λάγειον παρὰ Ἀλεξανδρεῦϲιν ἐν αὐτῇ τῇ πόλει μόνον λεγόμενον καὶ τὸ Λύκειον Ἀθήνηϲι, Χλούνειον τόποϲ ἐν Αίωλίᾳ, ὅπου ἦν ὁ χλούνηϲ, Λαύρειον τόποϲ ἐν Ἀττικῇ ἔχων μέταλλα· τὸ γὰρ χαλκεῖον προπεριϲπώμενον κοινὸν κατὰ πᾶϲαν πόλιν ἐπὶ τόπου λαμβανόμενον. ἔϲτωϲαν δὲ παραδείγματα τοῦ κανόνοϲ ταῦτα Γύθειον, Ϲέρρειον ἡ πόλιϲ, Φίκειον ὄνομα τόπου. τοῦτο δὲ εὕρηται καὶ διὰ βραχέοϲ τοῦ ι. ῖϲωϲ δὲ ξυνέδραμε τῷ Ῥύτιον Αἴγιον Ϲούνιον. Βούδειον, Ϲίγειον, Λέπρειον Καυκώνων πόλιϲ, Ῥοίτειον πόλιϲ, Φύτειον, Κράνειον γυμνάϲιον ἐν Κορίνθῳ.

Τὰ διὰ τοῦ ειον τριϲύλλαβα ν παραληγόμενα προπαροξύτονα ἀπὸ ἑνὸϲ φωνήεντοϲ ἀρχόμενα διὰ τῆϲ ει διφθόγγου γράφεται, ὄνειον, Φάνειον, κράνειον, κώνειον, δάνειον, γένειον, κάνειον, Πάνειον, κτένειον.

Τὰ διὰ τοῦ ὲιον μονογενῆ τριϲύλλαβα προπαροξύτονα ἀπὸ ἑνὸϲ ϲυμφώνου ἀρχόμενα, ἔχοντα τὸ η ἢ τὸ ω διὰ τῆϲ ει διφθόγγου γράφεται, κώρειον, ζώτειον, γήτειον, χήλειον, γήρειον, βήχειον, κήτειον.

Τὰ διὰ τοῦ ειον μονογενῆ τριϲύλλαβα προπεριϲπώμενα διὰ τῆϲ ει διφθόγγου γράφεται, μνημεῖον, ϲημεῖον, πρωτεῖον, ϲφηκεῖον, ἠχεῖον, πορνεῖον, λυχνεῖον, ἀρχεῖον, φυλλεῖον, ϲτοιχεῖον, ἀγγεῖον, χυτρεῖον, χυρρεῖον, τοπεῖον, ϲκαφεῖον, κουρεῖον τὸ κοινῶϲ λεγόμενον. τὸ δὲ ἰδίωϲ παρ’ Ἀθηναίοιϲ προπαροξύνεται καὶ διὰ τοῦ ι γράφεται, γραφεῖον, πρεϲβεῖον, χαλκεῖον, λοφεῖον, πορθμεῖον, μουϲεῖον, βραβεῖον, φορεῖον, πορεῖον, ποδεῖον, πομπεῖον, ὀχεῖον. ϲεϲημείωται βαῖον ἐπὶ φοίνικοϲ διὰ τοῦ ι γραφόμενον.

Τὰ διὰ τοῦ ιον οὐδέτερα ὑπὲρ τρεῖϲ ϲυλλαβὰϲ μονογενῆ προπαροξύτονα διὰ τοῦ ι γράφεται οἷον Βυζάντιον, παρθένιον, γενέθλιον, θεοφάνιον, ϲυβόϲιον, αἰπόλιον χωρὶϲ τῶν κτητικῶν διὰ τὸ Ἀνακτόρειον καὶ Ἡράκλειον.

Τὰ διὰ τοῦ ειον οὐδέτερα μονογενῆ ὑπὲρ τρεῖϲ ϲυλλαβὰϲ πρὸ μιᾶϲ τὸν τόνον ἔχοντα διὰ τῆϲ ει διφθόγγου γράφεται οἷον μαγειρεῖον, ἰατρεῖον, ὀρφανοτροφεῖον, ίχθυοτροφεῖον, ίαμβεῖον, βαλανεῖον, ὀπτανεῖον, ὅπερ παρὰ τοῖϲ Ἀττικοῖϲ προπαροξύνεται καὶ διὰ τοῦ ι γράφεται. πρόϲκειται «μονογενῆ » διὰ τὸ ἐναντίον. « πρὸ μιᾶϲ τὸν τόνον ἔχοντα διὰ τὸ αἰπόλιον καὶ ἀρτοπώλιον. ὑπὲρ τρεῖϲ ϲυλλαβὰϲ » διὰ τὸ παιδίον· οὐκ ἀναϲτρέφοντοϲ τοῦ κανόνοϲ· οὐ γὰρ πάντα τὰ τριϲύλλαβα  διὰ τοῦ ι. ἰδοὺ γὰρ τὸ πτωχεῖον, πορνεῖον, πρωτεῖον διὰ τῆϲ ει διφθόγγου γράφεται.

Τὰ διὰ τοῦ ειον ὑπὲρ τρεῖϲ ϲυλλαβὰϲ κύρια μονογενῆ ποπαροξύτονα διὰ τῆϲ ει διφθόγγου γράφεται, Ἀδραμύττειόν, Κροκύλειον, Τπάτειον, Ἐφιάλτειον, Κηρύκειον, Ταντάλειον, Δαϲκύλειον, ορβάντειον. Nάξειον, Κυκλώπειον, Μυρμήκειον. τὸ γὰρ ἕτερον προπεριϲπάται. Κλεάδειον, Γορδίειον, Δοκιμίειον πόλειϲ Φρυγίαϲ, Δορυλάειον, Κοτιάειον, Καπετωλίειον καὶ ἐν ϲυναιρέϲει Καπετώλειον.

Τὰ ἐπὶ τεμενῶν καὶ ἑορτῶν διὰ τοῦ ειον οὐδέτερα μονογενῆ ὑπὲρ τρεῖϲ ϲυλλαβὰϲ προπαροξύτονα καὶ προπεριϲπώμενα διὰ τῆϲ ει διφθόγγου γράφεται πρυτανεῖον, Νεμεϲεῖον, Ϲεραπεῖον, Οϲιιρεῖον, Ἀνουβεῖον, Βενδίδειον, Θετίδειον, Ἡράκλειον, Ποϲειδύνειον, Χαρώνειον, Αἰάκειον κτλ.

Τὰ διὰ τοῦ ινονν προπαροξύτονα ἀποϲτρέφεται τὴν ει δίφθογγον χωρὶϲ εἰ μή ἐϲτιν ἀπὸ ἁπλοῦ ἔχοντοϲ τὴν ει δίφθογγον οἰον κύμινον, ϲέλινον, ἀνθρώπινον, λίθινον, ξύλινον· χωρὶϲ εἰ μή ἐϲτιν ἀπὸ ἁπλοῦ» διὰ τὸ ξεῖνοϲ ξένοϲ ἄξεινον.

Τὰ εἰϲ ρον οὐδέτερα μετ’ ἐπιπλοκῆϲ ϲυμφώνου ὑπὲρ δύο ϲυλλαβὰϲ ὄντα ἑνὶ φωνήεντι παραλήγεται οἶον πέλεθρον, τέρεθρον, βέρεθρον, φέλετρον καὶ φέλετρα· οὕτω καὶ θύρετρον. πρόϲκειται «ὑπὲρ δύο ϲυλλαβὰϲ» διὰ τὸ ῥεῖθρον καὶ κλεῖθρον.

Τὰ εἰϲ α λήγοντα ὀνόματα τῶν ϲτοιχείων ἑνὶ φωνήεντι θέλει παραλήγεϲθαι οἷον ἄλφα, βῆτα, γάμμα, δέλτα. οὕτωϲ οὖν καὶ τὸ ϲ ἐνὶ φωνήεντι θέλει παραλήγεϲθαι.

Πᾶν ὄνομα οὐδέτερον εἰϲ ϲμα λῆγον διὰ τοῦ ι γράφεται οἰον βάδιϲμα, ῥάπιϲμα, ϲόφιϲμα. ἀπὸ γὰρ τῶν εἰϲ ζω ῥημάτων βαδίζω, ῥαπίζω, ϲοφίζω· ϲεϲημείωται τὸ ἔρειϲμα ἐκ τοῦ ἐρείδω γενόμενον, ὅ ἐϲτιν ὑποϲτήριγμα, καὶ δάνειϲμα.

Τὰ εἰϲ ι λήγοντα οὐδέτερα οὐ θέλει τὴν ει δίφθογγον παραλήγεϲθαι οἰον μέλι, κιννάβαρι, ϲίνηπι, πέπερι, ϲίμμ.

Περὶ ῥημάτων.

Ὅϲα ῥήματα ἐν τῷ μέλλοντι ἔχει τὸ ε, ταῦτα πολὺ πρότερον καὶ ἐν τῷ ἐνεϲτῶτι εἶχεν οἰον κερῶ κείρω, δερῶ δείρω, φθερῶ φθείρω.

Ὅϲα ῥήματα ἐν κινήϲει εὑρίϲκεται γεννῶντα τὸ ο, τὸ ε πρότερον εἰχεν οἷον ἀμείβω ἀμοιβή, λείβω λοιβή, λείχω λοιχόϲ.

Τὰ ἔχοντα ὥϲπερ ἀναδιπλαϲιαϲμόν τινα ἤγουν πλεοναϲμὸν κατὰ τὴν ἄρχουϲαν διὰ τοῦ ι γράφεται οἰον ϲτῶ ἱϲτῶ, δῶ διδῶ, θῶ τιθῶ, χρῶ κιχρῶ, μνήϲκω μιμνήϲκω, πλῶ πιπλῶ, τρώϲκω τιτρώϲκω.

Τὰ εἰϲ βω λήγοντα ῥήματα οὐ θέλει τῇ ει διφθόγγῳ παραλήγεϲθαι οἷον ϲτίλβω, θλίβω, βιβῶ, τρίβω, φέρβω, ϲέβω, βαυβῶ τὸκαθεύδω. τρία δ’ ἐϲτὶν εἰϲ βω ῥήματα διὰ τῆϲ ει διφθόγγου γραφόμενα. οἰον ἀμείβω, ϲτείβω τὸ περιπατῶ καὶ λείβω καὶ εἴβω κατὰ ἀποβολὴν τοῦ λ.

Τὰ εἰϲ ῶ λήγοντα ῥήματα ἑνὶ φωνήεντι παραλήγεται οἰον βάπτω, ϲκάπτω, τύπτω, ἵπτω, λίπτω, νίπτω, πίπτω, ῥίπτω, πλὴν τοῦ φιλαλειπτῶ.

Τὰ εἰϲ χω ῥήματα τῇ ειδιφθόγγῳ οὐ παραλήγεται οἰονκιχῶ ὀμιχῶ αὐχῶ πλὴν τοῦ ϲτείχω καὶ λείχω.

Τὰ διὰ τοῦ ειδω ῥήματα εἴτε διϲόλλαβα εἶτε τριϲύλλαβα διὰ τῆϲ ει διφθόγγου γράφεται, εἴδω, φείδω, ἐρείδω. τοῦτο διὰ τοῦ ι γράφεϲθαι λέγει ὁ Ἀπολλώνιοϲ, ἀλλ’ ἡ παράδοϲιϲ διὰ τῆϲ ει διφθόγγου οἶδεν αὐτὸ γεγραμμένον.

Τὰ διὰ τοῦ ιζω ῥήματα εἶτε διϲύλλαβα εἴτε ὑπὲρ δύο ϲυλλαβὰϲ διὰ τοῦ ι γράφεται οἰον τρίζω, ϲχίζω, πρίζω, κτίζω, χαρίζω, χω ῥιζῶ, βαπτίζω, ὀνειδίζω, αἰκίζω, πορίζω, Λυδίζω, λακτίζω. ϲεϲημείωται τὸ δανείζω, χρζω, κλῄζω, μείζω. τὸ μὲν δανείζω ἀπὸ τοῦ δάνειον γέγονε δανειάζω ὥϲπερ γένειον γενειάζω καὶ ἐν ϲυγκοπῇ δανείζω. τὸ δὲ χρῇζω διὰ τοῦ η γράφεται καὶ μετὰ τοῦ ῖ, ἐπειδὴ ἀπὸ τοῦ χρέοϲ γέγονε χρείζω καὶ κατὰ τροπὴν τοῦ ε εἰϲ η καὶ ϲυναιρέϲει τοῦ ι γέγονε χρῇζω. ὡϲαύτωϲ ἀπὸ τοῦ κλέοϲ κλείζω καὶ κληίζω καὶ κλiζω κατὰ διάλεκτον. τὸ δὲ μειζω διὰ τῆϲ ει διφθόγγου, ἐπειδὴ ἀπὸ τοῦ μείζων ϲυγκριτικοῦ γέγονε· τὸ δὲ μείζων ϲυγκριτικὸν γράφεται διὰ διφθόγγου, ἐπειδὴ ἀπὸ τοῦ μέγαϲ γέγονε μεγάτεροϲ ὁ πρῶτοϲ τύποϲ καὶ ὁ δεύτεροϲ μεγίων καὶ ὁ τρίτοϲ ὁ διὰ δύο ϲϲ μέϲϲων. τὰ δὲ δύο Choer. 201, 10. 1. 1 περὶ ποϲ. 311, 3, Choer. 175, 29; 238, 7, Theogn. 136 18. 1. 3 περὶ ποϲ. 312, 34, Choer. 249, 17, E. Gud. 467, 51. 1. 6 Choer. 218, 28; 203, 10, 265, 21, Epim. in Psalm. 17.17. l. 11 Choer. 249, 17 199 5; 200, 278, 13; 292, 18 258, 32; περὶ ποϲ. 312, 18, Epim. im Psalm. 56 25, exceptum ἐρειπίῳ ἀνερείπτω, ἀφ’ οὗ ἀνηρείψαντο omisi ut Βctum ab epitomatoribus ex aoristο ἀνηρείψαντο Lob. Κhem. p. 43 seqq sed conferas fr. 31. 1. 14 Choer. Orth. 245, 1 cf. Dict. 590, 2. 1.16 Choer. 202, 5, E. M.372, 95, Choer. Diet. 571, 22 cf. Lot. Rhem. 72. 1.20 περὶ ποϲ. 312, 19, qui locus omnino congruit cum Herodiano περὶ παθῶν in E. Gud. 294, 37 de χρῇζω, unde etiam κλῄζω addidi, quod fortasse in παίζω ab boc loco alieno latet. Adnota mentum de ortu comparativi μείζων explevi βremens Herodiani vestigia in ll. Pr. Ϲ 519 in E. Gud. s. κάρρων, cf. praeterea Mon. 41, 9. Theogn. 142, 6 in reliquis Herodianum secutus est, sed suas ipsius ineptias de origine verbi χρήζω supposuit Herodianeac explicationi. Videas Choer. 260, 20: 185, 6: 193, 10 Dict. 649, 6, Ep. in Psalm. 28, 18. ϲϲ μετέπεϲεν εἰϲ ζ καὶ ἀπετελέϲθη μέζων καὶ ἐν πλεοναϲμῷ τοῦ ι μείζω,

Τὰ διὰ τοῦ ϲῖνῦ διϲύλλαβα, εἰ μὲν διὰ τοῦ ἑ ἐκφέρεται κατὰ τὸν μέλλοντα, διὰ τῆϲ ει διφθόγγου γράφεται οἰον κτενῶ κτείνω, τενῶ τείνω· εἰ δὲ μὴ ἐκφέρεται διὰ τοῦ ἑ, διὰ τοῦ ι γράφεται οἶον κλίνω κλινῶ, κρίνω κρινῶ.

Τὰ διὰ τοῦ eινῦ ὑπὲρ δύο ϲυλλαβάϲ, μὴ ϲυντεθειμένα ἀπὸ ἁπλοῦ γραφομένου διὰ τοῦ ι, διὰ τῆϲ ει διφθόγγου γράφεται οἷον φαείνω, ἀλεείνω, ἐρεείνω πλὴν τοῦ ὀρίνω ὠδίνω. ὑπὲρ δύο ϲυλλαβὰϲ» δὲ διὰ τὸ κρίνω κλίνω· «ἀπὸ ἁπλῶν» δὲ κδιὰ τοῦ γραφομένων» διὰ τὸ κρίνω καὶ ϲυγκρίνω.

Πάντα τὰ διὰ τοῦ ειρῶ τὴν διὰ τοῦ ῖ μόνου γραφὴν ἀποϲτρέφεται οἰον ἀγείρω, ἀείρω, ἱμείρω, οἰκτείρω, ἐγείρω, ἐθείρω τὸ ἐξ ἔθουϲ τὶ διαπράττομαι, ϲπείρω, εἱρω, δείρω.

Τὰ εἰϲ ω λήγοντα ῥήματα βαρύτονα ἔχοντα δύο τὰ αὐτὰ ϲύμφωνα οὐ θέλει τῇ ει διφθόγγῳ παραλήγεϲθαι οἷον τίλλω, πάλλω, ἀῖϲϲω, ἑλίϲϲω. πρόϲκειται «βαρύτονα» διὰ τὸ κρειϲϲῶ.

Τὰ παρὰ μέλλοντα ἢ ἐνεϲτῶτα περιϲπώμενον ὑπὲρ μίαν ϲυλλαβὴν διὰ τοῦ ειω γινόμενα παραγωγὰ διὰ τῆϲ ει διφθόγγου γράφεται οἶον θῶ θείω, ϲῶ ϲείω, κῶ τὸ ὑπνῶ, ἐξ οὗ κῶμα ὁ ὕπνοϲ, κείω, οὗ ὁ μέλλων κείϲω καὶ παθητικὸν κείομαι καὶ κατὰ ϲυγκοπὴν κεῖμαι, ὀλῶ ὀλείω, κιχῶ κιχείω, ὄψω ὀψείω, βρώϲω βρωϲείω, ποιήϲω ποιηϲείω, γαμήϲω γαμηϲείω, τελῶ τελείω, κρατῶ κρατείω, ῥιγῶ ῥιγείω, ὀκνῶ ὀκνείω, θάλπω θαλπείω.

Τὰ διὰ τοῦ ιω ὑπὲρ δύο ϲυλλαβὰϲ περιϲπώμενα μὴ ἀπὸ ὀνομάτων ἔχοντα τὴν γένεϲιν τῶν διὰ τῆϲ ει διφθόγγου γραφομένων διὰ τοῦ ι γράφεται, μηνιῶ, μητιῶ, ἀνιῶ, μειδιῶ, ἀγωνιῶ, ἀκηδιῶ, ἐρυθριῶ, κοπιῶ, ἀγαλλιῶ, ἀξιῶ, μετριῶ. πρόϲκειται κμὴ ἀπὸ ὀνόματοϲ γεγενημένα ἔχοντα τὴν ει δίφθογγον» διὰ τὸ οἰκεῖοϲ οἰκειῶ, τέλειοϲ τελειῶ. ἀνδρεῖοϲ ἀνδρειῶ, ἀχρεῖοϲ ἀχρειῶ. τὸ ἐϲθίω, ἀτίω, ἀΐω τὸν τόνον ἀμείψαντα τὴν διὰ τοῦ ι γραφὴν ἐφύλαξαν, οἷϲ ἀκόλουθον καὶ τὸ μαϲτίω ἐκ τοῦ μαϲτίζω γενόμενον.

Τὰ διὰ τοῦ ιω διϲύλλαβα βαρύτονα μὴ παρ’ ἐνεϲτῶτα ἢ μέλλοντα παρηγμένα μηδὲ ἀπὸ πλεοναϲμοῦ ἔχοντα τὸ ι μηδὲ ἔχοντα ἀντιπαρακείμενον τὸ ο διὰ τοῦ ι γράφεται, ιω, ὅπερ καὶ περιϲπᾶται, ἐξ οὗ 1. 3 περὶ ποϲ. 310, 28. 1. 7 Choer. 212, 14 176, 14 244, 8, Ep. in Psalm. 59, 13, περὶ ποϲ. 310, 32 283, 25. 1. 12 Chocr. 194, 3 201, 20 et 29: 232 20; de οἰκτείρω dissensio fuit cf. infra s. v. 1.15 Choer. 272, 29, de verbis in ιλλω specialis canon proponitur in An. Ox. II 421, 28 τὰ διὰ τοῦ ιλλω ῥήματα (διϲύλλαβα dele) διὰ δύο λλ ἐκφερόμενα διὰ τοῦ ι γράφεται οἷον ποικίλλω, ναυτίλῳ, τίλλω τὸ ἀναϲπῶ. 1. 18 Theogn. 146, 13 et 147, 12, Choer. 189, 9 et. 246, 1, E. M. 220, 42, Herod. περὶ παθῶν in E. M. 620, 44 et in E. M. p. 449 s. θείομεν. 1. 25 Theogn. 146, 19, περὶ ποϲ. 311 , 13, Arc. 164, 16. 1. 33 Theogn. 146, 33, Ep. Cr. II 329, 14, I 401, E. Gud. 529, Ep. in Psalm. καὶ ἱημι, μνίω τὸ ἐϲθίω, τίω διφορεῖται περὶ τόνον οὐ περὶ γραφήν, λιῶ ὂ κεὶ αὐτὸ διφορεῖται γεγονὸϲ ἀπὸ τοῦ λῶ λιῶ τὸ θέλω, πίω, ἀφ’ οὗ πίϲω καὶ πιπίϲκω, ψίω, κτιῶ, ἐξ οὖ τὸ «εὐκτίμενον πτολίεῦρον», δίω τὸ διώκω. ϲημειωτέον τὸ εἴω τὸ πορεύομαι διὰ τῆϲ εα διφθόγγου γραφόμενον. πρόϲκειται «μὴ παρ’ ἐνεϲτῶτα ἢ μέλλοντα παρηγμένα» διὰ τὸ θῶ θείω, ϲῶ ϲείω, κῶ κείω. «μηδὲ ἀπὸ πλεοναϲμοῦ ἔχοντα τὸ ι» διὰ τὸ χέω χείω, πνέω πνείω. «μηδὲ ἔχοντα ἀντιπαρακείμενον τὸ ο» διὰ τὸ κλείω κλοιόϲ.

Τὰ διὰ τοῦ ιω ὑπὲρ δύο ϲυλλαβὰϲ ὄντα βαρύτονα κλινόμενα εἰϲ μέλλοντα διὰ τοῦ ι γράφεται οἰον μητίω μητίϲμω|, κονίω κονίϲω, κυλίω κυλίϲω, μηνίω μηνίϲω τὸ ὀργίζομαι ὥϲπερ καὶ τὸ μηνιῶ περιϲπώμενον, δηριῶ δηρίϲω. πρόϲκειται «ὑπὲρ δύο ϲυλλαβὰϲ » διὰ τὸ κλείω κλείϲω. πρόϲκειται «βαρύτονα» διὰ τὸ ἀχρειῶ ἀχρειώϲω, τελειῶ τελειώϲω. πρόϲκειται «κλινόμενα εἰϲ μέλλοντα» διὰ τὸ κιχείω, ὄ ϲημαίνει τὸ καταλαμβάνω καὶ τὸ ὀλείω ὃ ϲημαίνει τὸ ἀπόλλυμι, καὶ ὀψείω ὃ ϲημαίνει τὸ ἐπιθυμίαν ἔχω τοῦ θεωρῆϲαι· ἀλλ’ οὐ κλίνεται εἰϲ μέλλοντα.

Τὰ εἰϲ μι οὐ θέλει παρ’ ἡμῖν διφθόγγῳ παραλήγεϲθαι οἰον τίθημι, δίδωμι ϲεϲημειωμένου τοῦ εἰμί τὸ ὑπάρχω καὶ τοῦ εἰμι τὸ πορεύομαι. παρὰ δὲ τοῖϲ Αἰολεῦϲι πολλὰ εὑρίϲκεται διφθόγγῳ παραληγόμενα οἷον ϊϲταιμι, κίχραιμι, γέλαιμι διὰ τῆϲ αι διφθόγγου.

Τὰ εἰϲ ναι ἀπαρέμφατα ἐχοντα τὸ ν κλιτικὸν οὐ θέλει διφθόγγῳ παραλήγεϲθαι οἰον τυφθῆναι, τυπῆναι, τετυφέναι. πρόϲκειται «ἔχοντα τὸ νν κλιτικὸν» διὰ τὸ μεῖναι. τοῦτο γὰρ διφθόγγῳ παραλήγεται, ἀλλ’ οὐκ ἔχει τὸ ν κλιτικόν, ἀλλὰ θεματικόν, ἀπὸ γὰρ τοῦ ἐνεϲτῶτοϲ ἔχει . αὐτό. μένω γάρ ἐϲτιν ὁ ἐνεϲτϲ καὶ ἔχει τὸ ν. παράλογα οὖν ἐϲτι ταῦτα, φημὶ δὲ τὸ θεῖναι, δοῦναι, εἰναι ὡϲ διφθόγγῳ παραληγόμενα ἔχοντα τὸ ν κλιτικόν κτλ.

Περὶ ἐπιρρημάτων.

Τὰ εἰϲ ει διϲύλλαβα ἐπιρρήματα εἴτε βαρύτονα εἶτε περιϲπώμενα διὰ τῆϲ ει διφθόγγου γράφεται. καὶ βαρύτονα μὲν δύο ἐϲτὶ τὸ ἄγρει παρακελευϲματικὸν ἐπίρρημα καὶ τὸ οἴκει παρὰ Μενάνδρῳ ἀντὶ τοῦ οἴκοι. περιϲπώμενα τὰ τοπικὰ Δώρια τουτεὶ, τηνεῖ, πεῖ, αὐτεῖ. τὸ δὲ ἐκεῖ ἀποκέκοπται.

Τ ὀξύτονα εἰϲ ει λήγοντα ἐπιρρήματα διὰ τῆϲ ει διφθόγγου γραφόμενα δύο ἐϲτί, τὸ ἐπεί χρονικὸν καὶ τὸ ἀεί.

Τὰ δεικτικῶϲ ἐπεκτεινόμενα διὰ τοῦ ῖ γράφεται, δευρί, νυνί, τουτί, ὡδί, ἐνθαδί, ἐντευθενί. τὸ αὐτὸ καὶ ἐπὶ τῶν αὐτωνυμιῶν ἐκεινοϲί, οὑτοϲί. τὸ οὖν οἱονεί καὶ ὡϲπερεί γραφόμενα διὰ τῆϲ ει διφθόγγου οὐκ ἔϲτι κατὰ ἐπέκταϲιν, ἀλλὰ διάφορα μέρη λόγου εἰϲίν. τὸ γὰρ οἱονεί δύο μέρη λόγου ἐϲτίν τὸ οἷον ὄνομα καὶ τὸ εἰ ϲύνδεϲμοϲ ϲυναπτικόϲ. τὸ δὲ ὡϲπερεί τρία μέρη λόγου ἐϲτίν. ἔϲτι γὰρ ὡϲ ἐπίρρημα καὶ τὸ πέρ ϲύνδεϲμοϲ παραπληρωματικὸϲ καὶ τὸ εἰ ϲύνδεϲμοϲ ϲυναπτικόϲ.

Τὸ εἰϲ ι λήγοντα διϲύλλαβα βαρύτονα διὰ βραχέοϲ τοῦ ι γράφεται ῖφι, νόϲφι, αὖθι. ἄγχι, μέχρι, ἄρτι, ἔτι, ἦρι, ὕψι, χῶρι, ἦχι, ναίχ, μεθ’ ὡν καὶ οὐχί καὶ πρωΐ ὀξύτονα.

Τὰ εἰϲ τι λήγοντα ἐπιρρήματα ὀξύτονα, εἰ γένοιτο ἀπὸ τῶν εἰϲ ζω ληγόντων ῥημάτων ἢ ἀπὸ τῶν εἰϲ ῦϲ ἐπιρρημάτων, διὰ ϲυνεϲταλμένου τοῦ ι γράφεται οἷον Ἰαϲτί, Λυδιϲτί, Φρυγιϲτί, Δωριϲτί, μεγαλωϲτί, δημιωϲτί, ἱερωϲτί, νεωϲτί. τὰ δὲ ἀπὸ πτωτικῶν διὰ μακροῦ τοῦ ι γράφεται, ἀπνευϲτί, ἀνωϊϲτί, ἀκονιτί, ἀναιμωτί, ἀκλαυτί, πανθοινί, ἀκριτί, ἀμογητί. τὸ ι ἔϲθ’ ὅτε καὶ ϲυνεϲταλμένωϲ προφέρεται ἀδείᾳ ποιητικῇ. τὰ δὲ παρωνύμωϲ παρηγμένα τινὲϲ διὰ τῆϲ εἰ διφθόγγου, τινὲϲ δὲ διὰ τοῦ ι μακροῦ γράφουϲιν.

Πὰ ἔχοντα Θ λ μ ξ ρ ψ χ ψ διὰ τῆϲ ει διφθόγγου γράφεται οἰον διὰ τοῦ θ ἀμοθεί, ἀμοχθεί. τὸ ἀμιϲθί ϲεϲημείωται μόνον διὰ τοῦ ι. τὸ λ. ἀϲυλεί, πανομιλεί, ἀναυλεί, οἰϲ ἀκόλουθον καὶ τὸ ἀμέλει. τὸ μ πανδημεί, ἀτρεμεί, ἠρεμεί. τὸ ξ αὐτολεξεί. τὸ ρ ἀμετρεί. τὸ αὐτοχειρί δὲ διὰ τοῦ . τὸ φ παμψηφεί. τὸ χ τριϲτοιχεί, ἀμαχεί. τὸ ψ παμψηφεί.

Πάντα τὰ ἀριθμητικὰ ἐπιρρήματα διὰ τοῦ ῑ γράφεται, δίϲ, τρίϲ, τετράκιϲ καὶ τετράκι.

Τὰ εἰϲ ιϲ ἐπιρρήματα πεφυκότα λέγεϲθαι καὶ ἄνευ τοῦ ϲ διὰ τοῦ ῖ γράφεται, αὐτιϲ καὶ αὐτι, μέχριϲ καὶ μέχρι, αὐθιϲ καὶ αὖθι.

Πᾶν ἐπίρρημα εἰϲ ιον λῆγον προπαροξύτονον τύπου ὀνοματικοῦ ὑπάρχον διὰ τοῦ ῑ γράφεται, ῥάδιον, τάχιον, ἔγγιον.

Πᾶν ἐπίρρημα τοπικὸν εἰϲ κα λῆγον τὸ ῖ παραλήγεται οἰον αὐτίκα, ὁπηνίκα, ἡνίκα, πηνίκα.

Τὰ εἰϲ αν λήγοντα ἐπιρρήματα οὐ θέλει τῇ ει διφθόγγῳ παραλήγεϲθαι οἷον ἄγαν, πέραν, λίαν.

ἑβδομήκοντα: τὰ διὰ τοῦ ἐόντα ἀριθμητικὰ θέλει πρὸ τοῦ κ ἔχειν τὸ η φωνῆεν· ἀπὸ γοῦν τοῦ ἕξ γέγονεν ἑξάκιϲ καὶ ἐκ τοῦ ἑξάκιϲ ἑξήκοντα τροπῇ Δωρικῇ τοῦ α εἰϲ η. τὸ δὲ ἑβδομήκοντα καὶ ὀγδοήκοντα ἐκ τοῦ ἕβδομοϲ καὶ ὄγδοοϲ ὤφειλεν εἰναι ἑβδομόκοντα καὶ ὀγδοόκοντα διὰ τοῦ ο. ἀλλ’ ἐπειδὴ τὰ διὰ τοῦ κοντα ἀριθμητικὰ οὐ θέλει παραλήγεϲθαι οὕτε τὸ ο οὕτε τὸ ἑ, ἐξ ἀνάγκηϲ ἔτρεψε τὸ ο εἰϲ τὸ η καὶ γέγονεν ἑβδομήκοντα καὶ ὀγδοήκοντα. καὶ ἐνενήκοντα ὁμοίωϲ γέγονεν ἀπὸ τοῦ ἐννέα ἐννεάκοντα καὶ κατὰ ὑπερβιβαϲμὸν ἐνενάκοντα· καὶ ἐπειδὴ καὶ ὁ πεντήκοντα καὶ οἱ λοιποὶ τῷ η παραλήγονται οἶον ἑξήκοντα καὶ ἑβδομήκοντα, τούτου χάριν ἐκείνων τρεψάντων τὸ α εἰϲ η ἔτρεψε καὶ τοῦτο καὶ γέγονεν ἐνενήκοντα.

ἔγγειοϲ: διὰ τῆϲ ει διφθόγγου. τὰ γὰρ παρὰ τὸ γέα διὰ τῆϲ ει διφθόγγου γράφεται κτλ.

ἐγείρω: ει. παρὰ γὰρ τὸν ἐγερῶ γέγονε μέλλοντα. καὶ πάλιν οἱ Αἰολεῖϲ ἐγερῶ λέγουϲιν.

ἔγκαρτα: τοὺϲ κεκουρευμένουϲ πυρούϲ· ἀλλὰ καὶ ἔγκαρπα Φρύνιχοϲ Δαναῖϲιν.

ἐγχείῃϲι. τὸ χει δίφθογγοϲ, διότι ἀνεφάνη τὸ ε ἐν τῷ ἔγχεοϲ ὥϲπερ τὸ ἐλεγχείη.

ἐγχείμαργοϲ: διὰ τῆϲ ει διφθόγγου. παρὰ γὰρ τὴν ἔγχει δοτι κὴν γέγονεν.

ἐγχειρίδιον βίβλοϲ μικρὰ καὶ ξίφοϲ· γέγονε δὲ παρὰ τὴν ἐν χειρί δοτικήν.

ἔγχουϲα εἶδοϲ βοτάνηϲ, ἣ καὶ διὰ τοῦ α λέγεται ἄγχουϲα, Ἀττικοὶ δὲ διὰ τοῦ ε.

ἐν χρῶ: ἰϲτέον ὅτι δύο μέρη λόγου εἰϲὶ τὸ ἐν χρῶ, πρόθεϲιϲ δηλονότι καὶ ὄνομα καὶ οὐχὶ ὥϲπερ τινὲϲ ἐνόμιϲαν ἐπίρρημα. γράφεται δὲ καὶ μετὰ τοῦ ν καὶ μετὰ τοῦ γ. καὶ προϲγραφομένου τοῦ ι ἡ κλίϲιϲ τοῦ χρωτόϲ Ἀττικῶϲ. ὁ χρώϲ γὰρ τοῦ χρῶ τῷ χρῷ τὸν χρώ ὤϲπερ 1. 1 Choer. 191, 19. 1. 4 Choer. 191, 8. 1. 6 Choer. 213, 22, E. M. 308, 42. Quod hic mutatio vocalis α in η Dorica tropo vocatur, inde explicari potest, quod Dorienses η in α vertere soliti in his η servant. cf. Ahrens de dial. Dor. p. 150. l. 17 Choer. 214, 5. ap. Hes. corrupte ἔγγια τὰ ἐν τῇ γῇ. 1. Choer. 261, 20. 1. 21 Βes. 1. 23 Ep. Cr 1 143, 5, E.M. 313, 16 E. Gud. 158, 58. 1. 25 Choer. 203, 21. cf. fr.12. 1. 27 Choer. 206, 30 coll. E. M. 313, 26, ubi altera originario additurad signifcatum ξίφοϲ aptata: ἢ παρὰ τὴν ἔγχει δοτικὴν καὶ τὸ διὸν ἐγχειίδιον καὶ πλεοναϲμῷ τοῦ ρ ἐγχειρίδιον. 1. 29 E. M. 314. 30. 1. 31 E. Oud. 191, 31, E. M. 313, 51 accusativum τὸν χρώ 1. 34 pro τὸν χρῶν scripei ex Choer. Diet. 254, 25 cf. Lob. El. 11 302. ἐν Ἀττικῶϲ ὁ γέλωϲ τοῦ γέλω. μὴ προϲτραφομένου δὲ εὐδήλων ὡϲ ἀποκοπῆϲ γενομένηϲ τῆϲ τελευταίαϲ ϲυλλαβῆϲ ἐν χρῶ εἴρηται, χρωτί γὰρ ἀπεκόπη.

ἐγχύληϲ διὰ τοῦ υ, εἶδοϲ ἰχθύοϲ.

ἐγών Δωριέων διάλεκτόϲ ἐϲτι. — ἢ καὶ ὁ ποιητὴϲ ἐκκλίναϲ τὴν χαϲμωδίαν τῶν φωνηέντων εἶπε τὸ ἐγών μετὰ τοῦ ν.

ἐγώνγα. πᾶϲα ϲυλλαβὴ εἰϲ ν λήγουϲα ἐν μιά λέξει, ἐὰν ϲυντεθῇμεθ’ ἑτεραϲ ϲυλλαβῆϲ ἀρχομένηϲ ἀπὸ τοῦ γ κ ξ χ τρέπει τὸ ν εἰϲ γ. —δεῖ γινώϲκειν ὅτι τὸ ἐγώνγα καὶ ἰώνγα δοκεῖ ἀντικεῖϲθαι κτλ.

δουμαῖοι ἔθνοϲ Ἀράβων. τινὲϲ δὲ διὰ τοῦ ι γράφουϲιν.

ἔθειρα. διὰ τῆϲ ει διφθόγγου. ἐκ γὰρ τοῦ ἐθείρω γέγονεν οἱονεὶ ἡ ἐξ ἔθουϲ ἐπιφοιτῶϲά τινι. ὑπάγεται δὲ καὶ κανόνι τῶν εἰϲ ῥα θηλυκῶν.

ἐθείρω. διὰ τῆϲ ει διφθόγγου. τὰ γὰρ διὰ τοῦ ειρω ῥήματα κτλ. τὸ δὲ ἐθείρω ϲημαίνει τὸ ἐξ ἔθουϲ ἐπιμελοῦμαι ἢ ἐξ ἔθουϲ τινὶ ἐπιφοιτᾶν.

ἔθνοϲ. τὸ ε ψιλόν, ἐπεὶ τὰ εἰϲ οϲ οὐδέτερα τὸ ε παραλήγεται κτλ.

εἴ: δίφθογγοϲ. αἴ γὰρ λέγουϲιν οἱ Δωριεῖϲ· ἔθοϲ δὲ ἔχουϲι τὸ εἰϲ α τρέπειν οἷον τρέχω τράχω, Ἄρτεμιϲ Ἄρταμιϲ. οὕτωϲ οὖν καὶ εἴ αἴ.

εἴα. ἔϲτι παρακελευϲματικὸν ἐπίρρημα καὶ γράφεται διὰ τῆϲ ει διφθόγγου.

εἱαμενή ὁ κάθυγροϲ τόποϲ διὰ τῆϲ ει διφθόγγου.

εἶαρ: τὸ αἰμα καὶ εἰαροπότηϲ ὁ αἱματοπότηϲ, ὥϲ φηϲι Καλλίμαχοϲ «τὸ δ’ ἐκ μέλαν εἰαρ ἔδαπτεν »· διὰ τῆϲ ει διφθόγγου· γέγονε γὰρ παρὰ τὸ εἴω τὸ πορεύομαι τὸ τοῦ ἰέναι καὶ πορεύεϲθαι ἡμᾶϲ αἴτιον. ὡϲ γὰρ εἴλω εἰλαρ καὶ ἔδω ἔδαρ εἰδαρ, οὕτω καὶ εἶαρ.

εἶαρ τὸ ἔαρ.

εἴαϲκε: ἀπὸ τοῦ ἐάω ἐῶ ἐᾶϲ ἐᾶ, ὁ παρατατικὸϲ εἴων εἴαϲ εἴα καὶ Ἰωνικῶϲ εἴαϲκε. ἐκ τούτου ἔαϲκε ἀποβληθέντοϲ τοῦ ι. τὰ γὰρ τοιαῦτα ἀποβάλλουϲι τὴν ἐν ἀρχαῖϲ κλιτικὴν ἔκταϲιν οἷον ἔτυπτον ἔτυπτεϲ ἔτυπτε τύπτεϲκεν, ἦγον ἦγεϲ ἦγε ἄγεϲκεν. οὕτω καὶ τοῦτο. ἐκ τούτου οὖν τοῦ ἔαϲκε γίνεται εἴαϲκε διὰ τῆϲ ει διφθόγγου κατὰ πλεοναϲμὸν τοῦ ῑ.

εἴαται: ἧνται καὶ Ἰακῶϲ ἔσται οἷον «οἱ δὴ νῦν ἔσται ϲιγῇ (Γ 134) καὶ εἴαται πλεοναϲμῷ τοῦ ι ὡϲ κέαται κείαται.

εἴβω: διὰ τῆϲ ε διφθόγγου. ἀπὸ γὰρ τοῦ λείβω γέγονε κατὰ ἀποβολὴν τοῦ λ εἴβω. τρία δέ ἐϲτιν εἰϲ βω ῥήματα διὰ τῆϲ ε διφθόγγου γραφόμενα οἰον ἀμείβω ϲτείβω καὶ λείβω κεἰ εἴβω κατὰ ἀποβολὴν τοῦ λ.

εἶδαρ ἡ βρῶϲιϲ διὰ τῆϲ ει διφθόγγου. ἐκ τοῦ ἔδω τὸ ἐϲθίω γέγονε ἔδαρ καὶ κατὰ πλεοναϲμὸν τοῦ ι εἶδαρ.

εἴδεται: εἰ δίφθογγοϲ.

εἰδικόν. ἡνίκα μὲν τὸ εἶδοϲ ϲημαίνει οἷον γένοϲ εἶδοϲ γενικόν εἰδικόν, διὰ τῆϲ ἑι διφθόγγου, ἡνίκα δὲ τὸ ἴδιὸν οἷον κοινὸν ῖδιον, διὰ τοῦ ι γράφεται.

εἰδήμων, εἰδημόνωϲ.

εἶδον: τὸ εἶδον ἐν μὲν τῇ ὁριϲτικῇ ἐγκλίϲει παρὰ τοῖϲ ποιηταῖϲ καὶ διὰ τῆϲ ει διφθόγγου καὶ διὰ τοῦ ι γράφεται οἰον κοὐκ ἶδον, οὐ πυθόμην» (ψ 40) καὶ κεἰδον γὰρ ϲκοπιὴν εἰϲ παιπαλόεϲϲαν ἀνελθών» (κ 194), «Τηλέμαχοϲ μνηϲτῆρϲιν ἐφήμενοϲ εἶδεν Ἀθήνην » (Od. α 118) ubi legitur μνηϲτῆρϲι μεθήμενοϲ εἴϲιδ’ Ἀθήνην). παρὰ τοῖϲ ἰαμβογράφοιϲ ἤγουν ἐν ἰάμβῳ καὶ ἐν ῥητορικῷ δὲ λόγῳ ἤγουν πολιτκῷ οὐ δεῖ διὰ τοῦ ι γράφεῖν αὐτό, ἀλλὰ διὰ τῆϲ ει διφθόγγου μόνον. εἰ δὲ εὑρέθη παρὰ τοῖϲ τραγικοῖϲ διὰ τοῦ ι γραφόμενον τὸ ἴδον, οὐδὲν θαυμαϲτόν. οἱ γὰρ τραγικοὶ ποιητικαῖϲ λέξεϲιν εἰώθαϲι κεχρῆϲθαι. ὅτι γὰρ τὸ εἶδον ἐν πολιτικῷ λόγῳ διὰ τῆϲ ει διφθόγγου γράφεται δῆλον, εἴγε οὐκ ἀναβιβάζει τὸν τόνον ἐν τῷ παρεῖδον καὶ ϲυνεῖδον. εἰ γὰρ ἐγράφετο διὰ τοῦ ι, ἤμελλεν ἀναβιβάζειν τὸν τόνον ὡϲ παρὰ τῷ ποιητῇ εἴϲιδ’ Ἀθήνην» (α 118). ἐν δὲ ταῖϲ λοιπαῖϲ ἐγκλίϲεϲι καὶ ἐν ταῖϲ μετοχαῖϲ διὰ ϲυνεϲταλμένου τοῦ ι γράφεται μόνωϲ οἶον ἴδω ἰδών, ἴδοιμι, ἰδέ, ἐὰν ἴδω καὶ ἐξ αὐτοῦ δὲ γενόμενοϲ δεύτεροϲ ἀόριϲτοϲ μέϲοϲ ἐν μὲν τοῖϲ ὁριϲτικοῖϲ διφορεῖται οἷον εἰδόμην καὶ ἰδόμην. ἐν δὲ ταῖϲ μετοχαῖϲ καὶ ἐν ταῖϲ λοιπαῖϲ ἐγκλίϲεϲι διὰ τοῦ μόνου γράφεται οἱον ἰδέϲθαι, ἰδοίμην ἐὰν ἴδωμαι «ἀλλ’ ἄγε δὴ τὰ χρήματ’ ἀριθμήϲω καὶ δωμαι» (ν 215) καὶ ἰδόμενοϲ ἡ μετοχή, τὸ γὰρ διὰ τῆϲ ει διφθόγγου γραφόμενον «εἰδόμενοϲ Ἀκάμαντι θοῷ» (Ε 462) οὐκ ἀντίκειται, ἐπειδὴ οὐκ ἔϲτιν ἐπὶ τούτου τοῦ ϲημαινομένου, λέγω δὲ τοῦ θεωρήϲαϲ, ἀλλ’ ἐπὶ τοῦ ὁμοιωθείϲ, ἰδού τὸ προϲτακτικόν.

εἶδοϲ. ει, ἐπεὶ ἀντιπαράκειται αὐτῷ τὸ οἶδα.

εἴδωλον: ει, παρὰ τὸ εἴδω εἴδωλον ὡϲ ἕω ἕωλοϲ, φείδω φειδωλόϲ, αἰτῶ Αἰτωλόϲ.

εἰδῶμεν μάθωμεν δίφθογγοϲ, ἴδωμεν θεαϲώμεθα.

εἰδώϲ: διὰ τῆϲ ει διφθόγγου. παρὰ γὰρ τὸν εἴδω ἐνεϲτῶτα γέγονσ ὁ μέϲοϲ παρακείμενοϲ οἴδα, ἡ μετοχὴ εἰδώϲ. εἴδω γὰρ τὸ γινώϲκω δίφθογγοϲ.

εἶθαρ εὐθέωϲ. ἔϲτιν ἐπίρρημα διὰ τῆϲ ει διφθόγγου· ἀπὸ γὰρ τοῦ εὐθύϲ γέγονεν εὖθαρ καὶ τροπῇ τοῦ υ εἰϲ ι εἶθαρ.

εἴθε: διὰ τῆϲ ει διφθόγγου· ἀπὸ γὰρ τοῦ εἴ γέγονεν εἴθε καὶ πάλιν ὅτι οἱ Δωριεῖϲ αἴθε λέγουϲι καὶ ἔθοϲ ἔχουϲι τὸ ε εἰϲ τὸ α τρέοεθ πειν. οὕτωϲ εἴθε αἴθε.

εἰθύφαλλον: τὸ ἐντεταμένον αἰδοῖον.

εἴκελοϲ: διὰ τῆϲ ει διφθόγγου· ὥϲπερ γὰρ ἀπὸ τοῦ ἄγω γέγονεν ἄγελοϲ καὶ ἄγγελοϲ, οὕτω καὶ ἀπὸ τοῦ εἴκω τὸ ὁμοιῶ, ὅπερ διὰ διφθόγγου γράφεται, γέγονεν εἴκελοϲ.

εἴκοϲι: διὰ τῆϲ ει διφθόγγου κατὰ παράδοϲιν. ὥϲπερ δὲ ἀπὸ τοῦ εἷϲ γέγονεν ἕειϲ κατὰ πλεοναϲμὸν τοῦ ε καὶ φυλάττει τὴν ει δίφθογϲει γον, οὕτω καὶ τὸ εἴκοϲι γίνεται κατὰ πλεοναϲμὸν ἐείκοϲι καὶ φυλάττει τὴν ει δίφθογγον.

εἴκω: τὸ ὑποχωρῶ διὰ τῆϲ ει διφθόγγου γράφεται· ἀντιπαράκειται γὰρ αὐτῷ τὸ οἰκοϲ οἱονεὶ εἰϲ ὃν ὑποχωροῦμεν πάντεϲ· τὰ γὰρ ἔχοντα τὸ ο ἀντιπαρακείμενον ἔχει τὸ ε ἐγκείμενον. εὑρέθη δὲ ἐν διαϲτάϲει καὶ ὁ πρῶτοϲ ἀόριϲτοϲ οἷον ἔειξε.

εἰκών: ει δίφθογγοϲ. ἀπὸ γὰρ τοῦ εἴκω τὸ ὁμοιῶ γέγονεν εἰκών. ἀντιπαράκειται γὰρ τὸ ο ἐν τῷ ἔοικα. τὰ γὰρ ἔχοντα ἀντιπαρακείνενον τὸ ο ἔχει τὸ ε ἐγκείμενον οἷον κείρω κουρεύϲ, ἀγείρω ἀγορά, οὕτωϲ καὶ εἴκω τὸ ὑποχειρῶ οἶκοϲ καὶ εἴκω τὸ ὁμοιῶ ἔοικα. τὸ δὲ Ἰκόνιον ἡ πόλιϲ καὶ τοῦτο παρὰ τὸ εἰκών ὂν διὰ τοῦ ι γράφεται. τὸ l. 1 E. M. 296, 8, Hes. l. 3 Choer. 202, 23, Hes. l. 4 Choer. 202, 20 coll. E. M. 236, 34. Hes. l. 7 Choer. 207, 26, E. M. 297, 4, Hes. 1. 9 Choer. 213, 3, E. M. 297, 3, Hes. l. 12 Hes. quod quamquam ut praecedentia. verba εἰθύ, εἰθύοντα, είθυνομόμενον, εἰθυπτίων ex corrupta scriptura natum. esse potest, Schmidtius tamen defendit, quia Pausanias Atticista ap. Eustath. 1413, 38 διὰ διφθόγγου γράφει. Atque suspicari licet Herodianum ἰθύφαλλον probasse alterius scripturae mentionem iniiciens. l. 13 Choer. 209, 24. Hes. γίνεται δὲ καὶ ἴκελοϲ διὰ τοῦ ι ὡϲ ἐν ἄλλοιϲ. τοιοῦτον καὶ ἴδριϲ παρὰ τὸ εἴδω, ἐξ οὗ τὸ οἶδα, ἀλλὰ ταὶ ὁ ἴδιοϲ ὁ γνωϲτὸϲ ἡμῶν καὶ παρὰ τὸν εἴϲω τούτου μέλλοντα ὁ ἵϲτωρ παῤ Ἀττικοῖϲ ἐδαϲύνθη, ἀλλὰ καὶ ἴδμων. ὁ γὰρ εἰδήμων ὡϲ ἀπὸ περιϲπωμένου γέγονε καὶ φυλάττει τὴν ει δίφθογγον· ἔϲτι δὲ εἴδω καὶ τὸ ὁμοιῶ «εἰδομένη ξείνῳ» (α 105), ἐξ οὖ ὁ μέλλων εἴϲω, ἐξ οὐ τὸ εἴϲκω καὶ ἐΐϲκω. παρὰ τοῦτο οὖν τὸ εἴδω γίνεται ἐκ τοῦ μέλλοντοϲ τοῦ εἴϲω ἶϲοϲ. κυρίωϲ δὲ ἶϲὸν τὸ ὅμοιόν τινι «ῖϲοϲ Ἐνυαλίῳ» (Ε 31). Ep. Cr. I 210, 10; etiam Hes. habet ἴκελοϲ. l 16 Choer. 204, 19. l. 20 Choer. 206. fr. 38. — εἴκω τὸ ὁμοιῶ, ἐξ οὗ εἰκών καὶ εἰκότωϲ· ει· τὸ δὲ ἵκω τὸ παραγίνομαι ι Choer. 214, 27 seqq. l. 24 Choer. 205, 21 et Steph. B. s. Ἰκόνιον, unde inserui priorem de origine nominis fabulam; utramque autem narratiunculam ab Herodiano memoratam fuisse, praeter Stephani et Choerobosci cum eo necessitudinem etiam inde coniectari licet, quod E. M. 470, 45 utramque profert. δὲ Ἰκόνιον γέγονεν ἀπὸ τῆϲδε τῆϲ αἰτίαϲ. φαϲὶ γὰρ ὅτι ἦν Ναννακόϲ ὃϲ ἔζηϲεν ὑπὲρ τὰ τριακόϲια ἔτη. τοὺϲ δὲ πέριξ μαντεύϲαϲθαι, ἕωϲ τίνοϲ βιώϲεϲθαι. ἐδόθη δὲ ὁ χρηϲμόϲ, ὅτι τούτου τελευτήϲαντοϲ πάντεϲ διαφθαρήϲονται. οἱ δὲ Φρύγεϲ ἀκούϲαντεϲ ἐθρήνουν ϲφοδρῶϲ. ὅθεν καὶ παροιμία «τὸ ἐπὶ Ναννακοῦ κλαύϲειν» ἐπὶ τῶν λίαν οἰκτιζομένων γενομένου δὲ κατακλυϲμοῦ ἐπὶ Δευκαλίωνοϲ πάντεϲ διεφθάρηϲαν. ἀναξηρανθείϲηϲ γὰρ τῆϲ γῆϲ ὁ Ζεὺϲ ἐκέλευϲε τῷ Προμηθεῖ καὶ τῇ Ἀθηνᾶ εἴδωλα ἀναπλάϲαι ἐκ τοῦ πηλοῦ καὶ προϲκαλεϲάμενοϲ τοὺϲ ἀνέμουϲ ἐμφυϲῆϲαι πᾶϲιν ἐκέλευϲε καὶ ζῶντα ἀποτελέϲαι. διὰ οὖν τὰϲ εἰκόναϲ ἐκεῖ διαγραφῆναι Ἰκόνιον ἐκλήθη. ἀλλοι δέ φαϲι γυναῖκα κατοι κεῖν τὸν τόπον παράνομον, ἣ τοὺϲ ἐπιξενουμένουϲ ἐκέλευϲε ϲυγγενέϲθαι αὑτῇ καὶ μετὰ τὴν ϲυνουϲίαν ἀνῄρει, ἵνα μὴ ἡ ἀϲέλγεια αὐτῆϲ ἐπιγνωϲθῇ. Περϲέα δὲ τὸν Δανάηϲ ἐπὶ τοὺϲ τόπουϲ ἀφικόμενον καὶ μέλλοντα ταὐτὰ πάϲχειν δείξαντα τὸ τῆϲ Γοργοῦϲ πρόϲωπον ἀπολιθῶϲαι αὐτήν. τὴν δὲ εἰκόνα ἐπὶ πολὺν χρόνον διαμεῖναι λιθίνην, ἀφ᾿ ἧϲ αἰτίαϲ καὶ τοὺϲ κατοικοῦνταϲ τὴν πόλιν οὕτωϲ ὠνόμαϲαν. καὶ ἔδει διὰ διφθόγγου, διὰ δὲ τοῦ ι γράφεται, ἐπειδὴ εὑρέθη ἡ ἀρχομένη ϲυϲτελλομένη παρὰ Μενάνδρῳ.

εἴλαθι: οἱ Αἰολεῖϲ γὰρ ἔλλαθι λέγουϲιν.

εἰλαπίνη ἡ εὐωχία διὰ τῆϲ ει διφθόγγου τὸ πρῶτον, ἐλαπίναν γάρ φαϲιν οἱ Αἰολεῖϲ.

εἶλαρ τὸ φύλαγμα διὰ τῆϲ ει διφθόγγου γράφεται, παρὰ γὰρ τὸ εἴλω ἐϲτὶν τὸ ϲυγκλείω.

Εἰλείθυια: διὰ τῆϲ ει διφθόγγου καὶ ἡ πρώτη καὶ ἡ δευτέρα ϲυλλαβή. λαβή. παρὰ γὰρ τὸ ἐλεύθω τὸ παραγίνομαι γέγονεν Ἐλεύθυια καὶ Εἰλεύθυια καὶ τροπῇ τοῦ υ εἰϲ ι Εἰλείθυια.

εἰλεόϲ ἡ μαγειρικὴ τράπεζα· ἔϲτι γὰρ ἐλεόϲ. Ὅμηροϲ Ἰλιάδοϲ l (215) «καὶ εἰν ἐλεοῖϲιν ἔχευαν » καὶ πλεοναϲμῷ τοῦ ι εἰλεόϲ.

εἰλεόϲ ὁ καὶ εἰλυόϲ ἡ κατάδυϲιϲ τοῦ θηρίου διὰ τῆϲ ει διφθόγγου.

εἵλη ἡ θερμαϲία διὰ τῆϲ ει διφθόγγου· παρὰ γὰρ τὸ ἕλη γέγονε κατὰ πλεοναϲμὸν τοῦ ι.

εἴλη ϲυϲτροφή πλῆθοϲ.

εἰλιγγιᾶν καὶ ἰλιγγιᾶν.

εἰλικρινήϲ ὁ καθαρὸϲ διὰ τῆϲ ει διφθόγγου κατὰ τὴν ἄρχουϲαν. l. Choer. 224, 16, E. Gud. 566, 33. cf. Ahrens de dial. Aeol. p. 284. l. 20 Choer. 208, 10, Hes. εἰλαπίνη et ἰλαπίνη. l. 22 Choer. 208, 17, Hes. εἰλαρ et ἴλαρ. l. 24 Choer. 209, 1, E. M. 298, 38, Hes., apud quem etiam forma Εἰλύθυια exstat. l. 27 E.M. 298,32, Choer. 203, 7. l. 29 Choer. 209, 23 E. M. 299, 45, Herod. in An. Paris. IV 181, cf. περὶ προϲῳδίαϲ Ἀττικῆϲ fr. 3. Hes. habet εἰλεόϲ et ἰλεόϲ pariter atque Choer.. qui l. c. εἰλεόϲ per ει exhibet, p. 220, 32 ἰλεόϲ ὁ φωλεόϲ καὶ ἡ κατάδυϲιϲ διὰ τοῦ ῑ· τὰ γὰρ παρὰ τὸ εἰλῶ παραγωγὰ ὀνόματα διὰ τοῦ ι γράφεται οἶον ἰλύϲ, ἴλη ἡ ἄθροιϲιϲ. l. 30 Choer. 212 21. l. 32 Hes. haec scriptura reperitur etiam ap. Herodotum, vulgo ἴλη ut etiam ap. Hes. scriptum legitur et praecipitur a Choer. l. c. l. 33 utrumque Hes. s. vv. habet, idem εἴλιγγοϲ et ἴλιγγοϲ, εἴλιγξ et ἴλιξ. l. 34 Choer. 204, 5, παρὰ γὰρ τὸ κρίνω καὶ τὸ ἕλη τὸ ϲημαῖνον τὴν θερμαϲίαν γέγονεν εἰλικρινήϲ οἱονεὶ ὁ ἐν τῇ ἕλῃ κεκριμένοϲ κατὰ πλεοναϲμὸν τοῦ ι. τὸ δὲ λῖ γέγονεν οὕτωϲ. εἰλοκρινήϲ ἦν καὶ τροπῇ τοῦ ο εἰϲ ι εἰλικρινήϲ. τὸ κρι ἐκ τοῦ κρίνω.

εἰλίπουϲ.

εἰλίϲϲω τὸ ει δίφθογγοϲ, τὸ λι ι, ἐπειδὴ οὐδέποτε πρὸ τῶν δύο ϲϲ εὑρίϲκεται ἡ ει δίφθογγοϲ κτλ.

εἰλιτενήϲ ἄγρωϲτιϲ Θεόκριτοϲ ἡ ἐν τοῖϲ ἕλεϲι γενομένη. ῥιζοβόλοϲ γὰρ ἡ ἐπὶ πολὺ διϊκνουμένη. πλεοναϲμῷ τοῦ ι.

εἴλλω εἴργω κωλύω.

εἴλυμα: ἐκ τοῦ εἰλῶ εἰλύω εἰλύϲϲω γίνεται εἴλυμα τὸ ϲκέπαϲμα καὶ εἰλύεται τὸ καλύπτεται.

εἰλύϲ παρὰ τὸ εἰλύω· τὸ πηλῶδεϲ τοῦ ποταμοῦ.

εἰλυϲπᾶϲθαι ι γραπτέον.

εἰλύϲϲεται εἰλεῖται.

εἰλύϲω ἐν ἰλύϊ κρύψω.

εἰλυφάζω: παρὰ τὸ εἴλω εἰλύφω εἰλυφάζω. Ὅμηροϲ (Υ 492) «ἄνεμοϲ φλόγα εἰλυφάζων » ἀντὶ τοῦ εἰλῶν καὶ ἀναϲτρέφων. ϲημαίνει δὲ καὶ φῶϲ παρέχω ὡϲ τὸ «τῆλε δ᾿ ἀπ᾿ αἰθομένων δαΐδων ϲέλαϲ εἰλύφαζεν» Ἡϲίοδοϲ (Scut. 275).

εἰλύω περιβάλλω.

εἰλῶ: διὰ τῆϲ ει διφθόγγου. ἀνεφάνη γὰρ ἐν τῷ ἐλίϲϲῳ καὶ ἐλλεδανόϲ ὁ δεϲμόϲ.

Εἵλωτεϲ. παρὰ γὰρ τὸ Ἕλωϲ Ἕλωτοϲ γέγονεν Ἕλωτεϲ καὶ κατὰ πλεοναϲμὸν τοῦ ι Εἵλωτεϲ. Εἵλωτεϲ δ᾿ εἰϲὶν οἱ κατοικοῦντεϲ τὴν Μεϲϲηνακήν. λέγονται καὶ Εἱλῶται καὶ Ἕλειοι καὶ Εἱλεῖται.

εἷμα τὸ ἱμάτιον διὰ τῆϲ ει διφθόγγου· ἔμμα γάρ φαϲιν οἱ Αἰολεῖϲ ἀποβάλλοντεϲ τὸ ι καὶ διπλαϲιάζοντεϲ τὸ ϲύμφωνον ὥϲπερ κείρω κέρρω, φθείρω φθερῶ. τὸ δὲ ἱμάτιον καὶ τὰ παῤ αὐτὸ πάντα διὰ τοῦ ι γράφεταο οἷον ἱματίζω, ἱματιϲμόϲ, ἱματιοφόροϲ καὶ ἱματιοπώληϲ. ὅτι δὲ γράφεται τὸ ἱμάτιον διὰ τοῦ ι, δῆλον ἐκ τοῦ γενέϲθαι αὐτὸ κατὰ ϲυναίρεϲιν τοῦ ο καὶ ι εἰϲ τὴν οι δίφθογγον· εἰ δὲ ἐγράφετο διὰ τῆϲ ει διφθόγγου, θοὐμάτιον ἤμελλεν εἶναι κατὰ κρᾶϲιν τοῦ ο καὶ ε εἰϲ τὴν ου δίφθογγον.

εἱμένοϲ τὸ ἐνδεδυμένοϲ διὰ τῆϲ ε διφθόγγου γράφεται. οἱ γὰρ Αἰολεῖϲ ἐμμένοι καὶ ἀμφιεμμένοι φαϲὶν ὥϲπερ κείρω κέρρω, φθείρω φθερῶ.

εἰμί τὸ ὑπάρχω· δίφθογγοϲ τὸ πρῶτον, τὸ δεύτερον ι. οἱ γὰρ E. Orion. 58, 5, E.M. 298, 57. Hes. 1.5 cf. Herod. περὶ παθῶν fr. 264 in E. M. 299, 25. 1.6 Choer. 205, 8, E. M. 299, 20. l. 8 E. Mu. 299, 17. l. 10 Bes. l. 11 E. M. 299, 53 Hes. l. 13 Βes, qui tamen etiam ἰλύϲ habet, quod praescribit Choer. 225, 2. l. 14 E. M. 299, 55, Hes. habet εἰλιϲπᾶϲθαι et ἰλυϲπᾶϲθαι. l. 15 Hes. l. 16 Hes, qui etiam ἰλύϲω ἰλύϊ καλύψω, κρύψω. l. 17 E. Or. 66, 9, E. M. 300, 1, Hes. l. 21 Hes. l. 22 Choer. 212, 23, Hes. l. 24 Choer. 208, 25, St. B. s. Ἕλοϲ Arcad. 93, 18. l. 27 Choer. 209, 12: 222 22, E. M 300,15. l. 34 Choer.203,27. l. 36 Choer. Orth. 210,32, Dict. 848, 2. Αἰολεῖϲ ἐμμί λέγουϲι ὥϲπερ κείρω κέρρω, γέγονε δὲ εἰμί οὕτωϲ· ἔϲτιν ἔω τὸ ϲημαῖνον τὸ ὑπάρχω· τοῦτο τρέπον τὸ ω εἰϲ μι γίνεται ἐμί. καὶ ἐπειδὴ τὰ εἰϲ μι φύϲει μακρᾷ παραλήγεται, καὶ τοῦτο ἀναγκάζεται φύϲει μακρᾷ παραλήγεϲθαι ἢ τρέπον τὸ ε εἰϲ η ἢ προϲλαμβάνον τὸ ι. τὸ γὰρ ε ἐν τοῖϲ ῥήμαϲι διχῶϲ μεγεθύνεται ἢ διὰ προϲθήκηϲ τοῦ ι οἷον ἔχω εἶχον, ἕλκω εἷλκον ἢ διὰ τὸ τρέπεϲθαι εἰϲ η οἷον ἐλαύνω ἤλαυνον, ἐλέγχω ἤλεγχον. καὶ ὤφειλε μᾶλλον τρέψαι τὸ ε εἰϲ η ἤπερ προϲλαβέϲθαι τὸ ι τὰ γὰρ εἰϲ μ οὐ θέλει διφθόγγῳ παραλήγεϲθαι οἷον τίθημι δίδωμι χωρὶϲ τοῦ εἶμι τοῦ ϲημαίνοντοϲ τὸ πορεύομαι. ἀλλ᾿ εἰ ἔτρεψεν τὸ ε εἰϲ η, οὐκ ἤμελλε φυλάττειν λείψανόν τι τοῦ πρωτοτύπου οἷον λέγω λόγοϲ, νέμω νόμοϲ, διδῶ δίδωμι, τιθῶ τίθημι, ἄρδω ἀρδεύω· τούτου χάριν προϲέλαβε τὸ ι καὶ γέγονεν εἰμί διὰ τῆϲ ει διφθόγγου, ἵνα φυλάξῃ τι τῆϲ φωνῆϲ τοῦ πρωτοτύπου. διατί δὲ πάλιν οὐκ ἔτρεψε τὸ ε εἰϲ η ἵνα μὴ ϲυνεμπέϲῃ τὸ ἠμί τὸ ϲημαῖνον τὸ λέγω τὸ γενόμενον ἀπὸ τοῦ φημί.

εἶμι τὸ πορεύομαι διὰ τῆϲ ει διφθόγγου τὸ πρῶτον. ἀπὸ γὰρ τοῦ εἴω γέγονε τροπῇ τοῦ ω εἰϲ μι.

εἶναι: ει. ἀπὸ γὰρ τοῦ εἰμί γίνεται τὸ πρῶτον πρόϲωπον τῶν πληθυντικῶν ἐμέν, ὅπερ κατὰ πλεοναϲμὸν τοῦ ϲ γίνεται ἐϲμέν, καὶ λοιπὸν ἀπὸ τοῦ ἐμέν γίνεταιἔναι τὸ ἀπαρέμφατον καὶ κατὰ πλεοναϲμὸν τοῦ ι εἶναι.

εἰνάτηρ: ἡ νύμφη διὰ τῆϲ ει διφθόγγου. παρὰ τὸ εὐνή γέγονεν εὐνάτηρ καὶ κατὰ τροπὴν τοῦ υ εἰϲ ι εἰνάτηρ.

εἴνατοϲ: ἐκ τοῦ ἔννατοϲ κατὰ μεταβολὴν τοῦ ν εἰϲ ι. καὶ ἡ μὲν τῶν Ἀργείων διάλεκτοϲ μεταβάλλει τὸ ι εἰϲ ν. καὶ γὰρ τὸ ϲπείδω ϲπένδω λέγουϲι καὶ τὸ αἰεί αἰέν. ἡ δὲ τῶν Ϲικελῶν τὸ ἀνάπαλιν τὸ ν εἰϲ ι μεταβάλλει, τὸ γὰρ ἐννάνυχον εἰνάνυχον καὶ τὸ ἔνδον ἔνδοι.

Εἴνατοϲ πόλιϲ Κρήτηϲ, ὡϲ ξενίων φηϲί.

εἵνεκα: ἕνεκα πλεοναϲμῷ τοῦ ι εἵνεκα.

εἰνοϲίφυλλον: διὰ τῆϲ ει διφθόγγου. ϲημαίνει δὲ τὸν κινοῦντα τὰ φύλλα. παρὰ γὰρ τὴν ἔνοϲιν, ὃ ϲημαίνει τὴν κίνηϲιν, καὶ τὸ φύλλον γέγονεν ἐνοϲίφυλλον καὶ πλεοναϲμῷ τοῦ ι εἰνοϲίφυλλον διὰ τῆϲ ει διφθόγγου.

εἷο δίφθογγοϲ ἡ ἀντωνυμία. ἕο γὰρ ἦν.

εἶποϲ παγίϲ.

εἴπαϲ: τὸ θέμα ἔπω τὸ λέγω, ὁ πρῶτοϲ ἀόριϲτοϲ εἶπα. ἡ μετοχὴ ὤφειλεν εἶναι ἔποϲ καὶ ἐπών. ἀλλὰ μὴν ὁ εἴπαϲ καὶ ὁ εἰπών ἐφύλαξε τὴν παραλήγουϲαν τοῦ εἶπα τὴν ει δίφθογγον.

εἴπεϲκε τὴν τῆϲ μετοχῆϲ ἀρχὴν ἐφύλαξε τῆϲ εἰπών εἰπόντοϲ, οὐ μὴν τοῦ ἐνεϲτῶτοϲ· ἔπω γάρ ἐϲτιν ὁ ἐνεϲτώϲ.

Εἰραφιώτηϲ: διὰ τῆϲ ει διφθόγγου. ἀπὸ γὰρ τοῦ ἐρράφθαι γέγονεν ἐρραφιώτηϲ καὶ εἰραφιώτηϲ προϲελθόντοϲ τοῦ ι καὶ ἀποβληθέντοϲ τοῦ ρ. Εἰραφιώτηϲ γὲ λέγεται ὁ Διόνυϲοϲ διὰ τὸ ἐρράφθαι ἐν τῷ μηρῷ τοῦ Διόϲ. ἢ παρὰ τὸ ἔριφοϲ γέγονεν ἐραφιώτηϲ καὶ κατὰ πλεοναϲμὸν τοῦ ι Εἰραφιώτηϲ. καὶ γὰρ ὑπὸ ἐρίφων φαϲὶν ἀνατραφῆναι τὸν Διόνυϲον. καὶ λέγεται Ἐρίφιοϲ παρὰ Λάκωϲιν.

εἰρά ἡ ἐκκληϲία εἰ μὲν παρὰ τὸ εἴρω τὸ λέγω διὰ διφθόγγου, εἰ δὲ ἀπὸ τοῦ ἱερὰν εἶναι, διὰ τοῦ ἰῶτα.

εἴργω: δίφθογγοϲ. ἀπὸ γὰρ τοῦ ἐέργω γίνεται κατὰ κρᾶϲιν τῶν δύο εε εἰϲ τὴν ει δίφθογγον. καὶ ἄλλωϲ, ὅτι ἀνεφάνη τὸ ε ἐν τῷ ἔργαθεν ἢ διὰ τὸ ἀντιπαρακεῖϲθαι τὸ ο οἷον ὀργή. ἡ δὲ ὀργή εἴργει τινὰ τοῦ καλῶϲ βουλεύεϲθαι (pro βούλεϲθαι scripsi). τὰ δὲ ἔχοντα τὸ ο ἀντιπαρακείμενον ἔχει τὸ ι ἐγκείμενον, κτείνω κτόνοϲ, εἴρω ὅρμοϲ, οὕτω καὶ εἴργω ὀργή.

εἴρεροϲ δούλεια: ει.

εἰρεϲία ἡ κωπηλαϲία διὰ τῆϲ ει διφθόγγου. παρὰ γὰρ τὸ ἐρέτηϲ γέγονεν ἐρεϲία καὶ κατὰ πλεοναϲμὸν τοῦ ι εἰρεϲία.

εἰρεϲιώνη: ει.

εἴρην ὄνομα ἡλικίαϲ παρὰ τὸ εἴρειν καὶ λέγειν. ὁ ἤδη λέγων καὶ δημηγορῶν.

εἰρήνη δίφθογγοϲ κατὰ τὴν ἄρχουϲαν. ὥϲπερ γὰρ ἀπὸ τοῦ λάμπω λαμπήνη, οὕτω καὶ ἀπὸ τοῦ εἴρω τοῦ ϲημαίνοντοϲ τὸ λέγω γίνεται εἰρήνη, ὅπερ διὰ διφθόγγου γράφεται.

εἴρια: δίφθογγοϲ· ἀπὸ γὰρ τοῦ ἐρίου γέγονεν εἴρια κατὰ πλεοναϲμόν.

εἱρκτή: ἡ φυλακή διὰ τῆϲ ει διφθόγγου. τοῦ γὰρ εἵργω τὴν δίφθογγον ἐφύλαξεν.

εἱρμόϲ: διὰ τῆϲ ει διφθόγγου. παρὰ γὰρ τὸ εἵρω τὸ ϲυμπλέκω.

εἰροπόκοϲ: διὰ τῆϲ ει διφθόγγου. παρὰ γὰρ τὸ ἔριον καὶ τὸ πέκω τὸ ξαίνω γέγονεν ἐροπόκοϲ καὶ πλεοναϲμῷ τοῦ ι εἰροπόκοϲ.

εἴρυϲθαι τὸ φυλάξαι· ἔϲτι ἐρύω ἐρύϲω εἴρυκα εἴρυμαι εἴρυται καὶ τὸ ἀπαρέμφατον εἰρύϲθαι ὡϲ λελύϲθαι. ἀπὸ δὲ τοῦ ἔρυμι τὸ παθητικὸν ἔρυμαι καὶ τὸ ἀπαρέμφατον ἔρυϲθαι προπαροξυτόνωϲ καὶ πλεοναϲμῷ τοῦ ι ὡϲ ζεύγνυμι ζεύγνυϲθαι. τὸ αὐτὸ καὶ ἐπὶ τοῦ εἱλκύϲθαι. εἰ μὲν ἀπὸ τοῦ ἑλκύω εἱλκύϲθαι, εἰ δὲ ἀπὸ τοῦ ἕλκυμι εἵλκυϲθαι.

εἰρύαται: εἰρύω εἴρυμι, τὸ παθητικὸν εἴρυμαι, τὸ γ΄ εἴρυνται καὶ Ἰωνικῶϲ εἰρύαται.

εἰρύϲαϲθαι τὸ φυλάξαι· μέϲοϲ ἀόριϲτοϲ α΄ παθητικὸϲ ἀπὸ τοῦ θέματοϲ τοῦ ἐρύω ἐρύϲαϲθαι καὶ Ἰωνικῷ πλεοναϲμῷ.

εἴρω τὸ ϲυμπλέκω διὰ τῆϲ ει διφθόγγου. ἀνεφάνη γὰρ ἐν τῷ ἕρμα τὸ κώλυμα. καὶ πάλιν ὅτι ἀντιπαρόκειται αὐτῷ τὸ ὅρμοϲ ὁ περιτράχηλοϲ κόϲμοϲ καὶ ὁ λιμὴν παρὰ τὸ εἴρειν καὶ ϲυμπλέκειν τὰϲ ναῦϲ. καὶ ἄλλωϲ, ὅτι οἱ Αἰολεῖϲ ὀρράτω λέγουϲιν. ἔϲτι δὲ ἐρῶ εἶρα ἔρρον τὸ προϲτακτικόν. ἔθοϲ γὰρ ἔχουϲι τὸ ε τρέπειν οιον ὄνειροϲ ὄνοιροϲ.

εἴρω τὸ λέγω διὰ τῆϲ ει διφθόγγου. ἀνεφάνη γὰρ ἐν τῷ ἐρῶ μέλλοντι, καὶ πάλιν ὅτι τὰ διὰ τοῦ ειρω βαρύτονα ἀποϲτρέφεται τὴν διὰ τοῦ ι μόνου γραφήν.

εἴρων δίφθογγοϲ. παρὰ γὰρ τὸ εἴρω τὸ λέγω γέγονεν οἱονεὶ ὁ διὰ λόγων παραλογιζόμενοϲ· τὸ δὲ εἴρω δέδεικται διὰ τῆϲ ει διφθόγγου γραφόμενον.

εἰρωνεία: διὰ τῆϲ ει διφθόγγου καὶ κατὰ τὴν ἄρχουϲαν καὶ κατὰ τὴν παραλήγουϲαν ἡ μὲν ἄρχουϲα, ὅτι παρὰ τὸ εἴρων εἴρωνοϲ γέγονεν, ὅπερ διὰ τῆϲ ει διφθόγγου γράφεται, ὡϲ δέδεικται, κατὰ δὲ τὴν παραλήγουϲαν, ὅτι παρὰ τὸ εἰρωνεύω ἐϲτὶν εἰρωνεία ὡϲ μοιχεύω μοιχεία.

ἶ εἷϲ διὰ τῆϲ ει διφθόγγου τὸ ὄνομα. τὰ γὰρ εἰϲ ειϲ ἔχοντα οὐδέτερον εἰϲ εν διὰ τῆϲ ει διφθόγγου γράφεται οἷον χαρίειϲ χαρίεν, ἀϲτερόειϲ ἀϲτερόεν, οὕτωϲ οὖν καὶ εἷϲ ἕν.

εἵϲ ἡ μετοχὴ δίφθογγοϲ διὰ τὸ τὴν γενικὴν ἐκφέρεϲθαι διὰ τοῦ εντοϲ. εἴϲ τὸ ὑπάρχειϲ. διὰ τῆϲ ει διφθόγγου. ἀπὸ γὰρ τοῦ εἰμί γέγονε τροπῇ τοῦ μ εἰϲ ϲ.

εἰϲάμενοϲ: διὰ τῆϲ ει διφθόγγου. ἀπὸ γὰρ τοῦ εἰδῶ ῥήματοϲ τοῦ ϲημαίνοντοϲ τὸ ὁμοιῶ γέγονεν εἴϲω εἶϲα εἰϲάμην καὶ εἰϲάμενοϲ ἡ μετοχή.

εἰϲῇμεν: ἀντὶ τοῦ εἰϲήειμεν. ϲὺν τῷ ι Καλλίαϲ Πεδήταιϲ. καὶ εἰϲῇϲαν ἀντὶ τοῦ εἰϲῄεϲαν ϲὺν τῷ ι, Ἀγάθων Ἀερόπῃ. καὶ εἰϲῇα ἀντὶ τοῦ εἰϲῄειν.

εἰϲί διὰ τῆϲ ει διφθόγγου τὸ πρῶτον. ἀνεφάνη γὰρ τὸ ε ἐν τῷ ἔαϲι.

ἐΐϲκω κατὰ διαίρεϲιν «ἐΐϲκω πηγεϲιμάλλῳ» (Ιl. Γ 197), τὸ δὲ «ἴϲκοντεϲ» (Λ 799) διὰ τοῦ ι γραπτέον. οὐδέποτε γὰρ τὰ εἰϲ ϲκω ῥήματα κοινὰ ὄντα διφθόγγῳ τῇ διὰ τοῦ ι παραλήγεται.

εἴϲω: διὰ τῆϲ ει διφθόγγου. ὥϲπερ γὰρ ἀπὸ τῆϲ ἐξ γίνεται ἔξω καὶ ἀπὸ τῆϲ πρό πρόϲω, οὕτω καὶ ἀπὸ τῆϲ εἰϲ εἴϲω.

εἶτα: διὰ τῆϲ ει διφθόγγου· ὥϲπερ γὰρ ἀπὸ τοῦ δή γίνετο δῆτα, οὕτω καὶ ἀπὸ τοῦ εἰ γίνεται εἶτα.

εἴωθα: διὰ τῆϲ ει διφθόγγου. ἀνεφάνη γὰρ τὸ ε ἐν τῷ ἔθοϲ καὶ ἐν τῷ ἔωθα· οἱ γὰρ Αἰολεῖϲ τὸ εἴωθα ἔωθα λέγουϲιν. γέγονε δὲ τὸ εἴωθα τούτῳ τῷ τρόπῳ· ἔϲτι ῥῆμα ἔθω ὃ ϲημαίνει τὸ ἐξ ἔθουϲ τι διαπράττομαι, ἐξ οὗ καὶ ἔθνοϲ. τούτου ὁ μέϲοϲ παρακείμενοϲ εἶθα καὶ πλεοναϲμῷ τοῦ ω εἴωθα καὶ εἴωθε.

εἰῶϲιν: ἔϲτιν ἐῶ τὸ ϲυγχωρῶ β ϲυζυγίαϲ τῶν περιϲπωμένων. τὸ πληθυντικὸν ἐάομεν ἐῶμεν, τὸ γ΄ ἐάουϲιν ἐῶϲι καὶ πλεοναϲμῷ τοῦ ι «καὶ οὐκ εἰῶϲιν ἐκπέρϲαι » (Il. 139 καὶ οὐκ εἰῶϲι μάχεϲθαι). πλεονάζει γὰρ τὸ ι ὥϲπερ καὶ ἐκ τοῦ ἕωλον γίνεται εἵωλον.

Ἑκαλή δῆμοϲ τῆϲ Λεοντίδοϲ φυλῆϲ. ὁ δημότηϲ Ἑκάλιοϲ. καὶ Ἑκάλειοϲ Ζεόϲ.

ἐκαρβάνιζεν: ἐβαρβάριζεν. καρβάν γὰρ ὁ βάρβαροϲ.

Ἑκατόννηϲοι αἱ περὶ Λέϲβον: δύο νν.

Ἐκβάτανα cf. Ἀγβάτανα.

ἕκδραχμον: ἑξάδραχμον.

ἐκεῖ ἀπὸ τοῦ ἐκεῖθι, τοῦτο δὲ ἀπὸ τοῦ ἐκείνοθι παρὰ τὸ ἐκεῖνοϲ.

ἐκεῖθεν: οὐδὲν τῶν εἰϲ θεν τῇ ει διφθόγγῳ παραλήγεται πλὴν τοῦ ἐκεῖθεν, ὅπερ ἐκ τοῦ ἐκείνοθεν γίνεται κατὰ ϲυγκοπὴν καὶ τὸ ἐκεῖϲε ἀπὸ τοῦ ἐκείνοϲε.

ἐκεῖνοϲ: ει δίφθογγοϲ. καὶ γὰρ οἱ Δωριεῖϲ κῆνοϲ καὶ τῆνοϲ διὰ τοῦ η ποιοῦϲι τὴν γραφήν. ἔθοϲ γὰρ ἔχουϲι τὴν ει δίφθογγον τρέπειν οἷον πλείων πλήων, μείων μήων. αἱ δὲ πρωτότυποι ἀντωνυμίαι αἱ μονοπρόϲωποι ἀπὸ φωνήεντοϲ θέλουϲιν ἄρχεϲθαι οἷον αὐτόϲ οὗτοϲ, οὕτωϲ οὖν καὶ τὸ ἐκεῖνοϲ προϲέλαβε τὸ ε διὰ τὸν κανόνα τοῦτον.

ἐκεινοϲί: διὰ τοῦ ι τὸ ϲι. κατ᾿ ἐπέκταϲιν γάρ ἐϲτιν. αἱ δὲ ἐπεκτάϲειϲ οὐ γίνονται διὰ τῆϲ ει διφθόγγου, ἀλλὰ διὰ τοῦ ι. τὸ οὖν οἱονεί καὶ ὡϲπερεί γραφόμενα διὰ τῆϲ ει διφθόγγου οὐκ ἔϲτι κατ᾿ ἐπέκταϲιν, ἀλλὰ διάφορα μέρη λόγου εἰϲίν. τὸ γὰρ οἱονεί δύο μέρη λόγου ἐϲτὶν τὸ οἷον ὄνομα καὶ τὸ εἰ ϲύνδεϲμοϲ ϲυναπτικόϲ. τὸ δὲ l. 1 E. M. 272, 11. Il. Pr. 799, 41, Choer. 268, E. M. 318. 9 ἐκ τοῦ εἴδῶ τὸ ὁμοιῶ ὁ μέλλων εἴϲω καὶ πλεοναϲμῷ τοῦ κ εἴϲκω καὶ μετάγεται εἰϲ ἐνεϲτῶτα. καὶ ἐπειδὴ οὐδέποτε ἡ ει δίφθογγοϲ πρὸ τοῦ εὑρίϲκεται, διαλύεται καὶ γίνεται ἐΐϲκω. μέλλοντα οὐκ ἔχει. l. 4 Choer. 202, 10. l. 6 Choer. 213 6. l. 8 Choer. 210, 27, E. M. 306, 46, Hes. c Ahrens de dial. Aeol. p. 101 cum not. 1. l. 13 E. M. 306, 41, Hes. l. 17 St. B. Hes. l. Hes. l. 20 Hes. St. B. l. 22 Hes. l. 23 E. M. 321, 35, Hes. l. 24 E. M. 321. 40 cf. Mon. 27, 5. l. 27 Choer. 206, 9, E. M. 321, 30 et 508, 30. l. 32 Choer. 200, 32. ὡϲπερεί τρία μέρη λόγου ἐϲτίν. ἔϲτι γὰρ ὡϲ ἐπίρρημα καὶ τὸ πέρ ϲύνδεϲμοϲ παραπληρωματικὸϲ καὶ τὸ εἰ ϲύνδεϲμοϲ ϲυναπτικόϲ.

ἑκκαίδεκα: ὁ ἀριθμὸϲ ὁ ϲύνθετοϲ κ καὶ οὐ ξ. ἐτράπη γὰρ ὡϲ καὶ adieci ἡ πρόθεϲιϲ διὰ τὸ ἐπαγόμενον ϲύμφωνον.

ἐκολῴα: ἐθορύβει. ϲὺν τῷ ι. γίνεται γὰρ παρὰ τὸ κλῶ τὸ κράζω κλοιόϲ καὶ κλῳόϲ καὶ πλεοναϲμῷ τοῦ ο κολῳόϲ καὶ κατὰ παραγωγὴν κωλῳῶ.

ἐκ Ῥώμηϲ: ἡ ἐξ πρόθεϲιϲ, ὅταν αὐτῇ ϲύμφωνον ἐπιφέρηται, τρέπει τὸ ξ εἰϲ κ κτλ.

Ἑκτόρειοϲ: διὰ τῆϲ ει διφθόγγου. εὕρηται γὰρ καὶ χωρὶϲ τοῦ ι «Ἑκτόρεον δὲ χιτῶνα » (Β 416).

Ἐλαία πόλιϲ τῆϲ Ἀϲίαϲ Αἰολική. ἔϲτι καὶ ἑτέρα Ἰταλίαϲ διὰ τοῦ ε ψιλοῦ, Ἐλέα, ἐξ ἧϲ Ἐλεᾶται, τῆϲ δὲ προτέραϲ Ἐλαῖται.

Ἐλάρα « Ἐλάραϲ γενεά» οὕτω παρὰ Ϲιμωνίδῃ. Ἀλέρα δὲ παρὰ Πινδάρῳ (fr. 279 Bergk) κτλ.

ἐλάραι τὰ ἐν τῷ αὐλῷ τῶν δοράτων ἁρμοζόμενα. λέγεται καὶ ἀλάρα.

Ἐλάτεια πόλιϲ μεγίϲτη Φωκίδοϲ. ἔϲτι καὶ Θετταλίαϲ. ἔϲτι καὶ Θεϲπρωτίαϲ, ἣν καὶ Ἐλατρίαν φαϲὶ διὰ τοῦ ρ.

ἐλεγεῖον: ει.

ἐλεγχείη τὸ ὄνειδοϲ. τὸ χει δίφθογγοϲ, διότι ἀνεφάνη τὸ ε ἐν τῷ ἔλεγχοϲ ἐλέγχεα.

ἐλεινόϲ: διὰ τῆϲ ει διφθόγγου. ὥϲπερ γὰρ ἀπὸ τοῦ δέοϲ δεεινόϲ καὶ κατὰ κρᾶϲιν τοῦ ε καὶ τῆϲ ει διφθόγγου εἰϲ τὴν ει δίφθογγον δεινόϲ, οὕτω καὶ ἀπὸ τοῦ ἔλεοϲ γίνεται ἐλεεινόϲ καὶ κράϲει ἐλεινόϲ.

ἐλειόϲ εἶδοϲ ἱέρακοϲ.

ἐλειόϲ ὁ ϲκίουροϲ.

Ἑλένεια ἑορτὴ ἀγομένη ὑπὸ Λακώνων.

ἑλένιον βοτάνη τιϲ.

Ἐλευϲίϲ ὄνομα πόλεωϲ. διὰ τοῦ ι γράφεται ὡϲ δικατάληκτον.

Ἐλιμία. Ἀλέξανδροϲ ἐν Εὐρώπῃ Ἐλίμειόν φηϲι διὰ μακροῦ τὴν μει ϲυλλαβήν, τὴν δὲ λι διὰ βραχέοϲ τοῦ ι.

ἐλινύω τὸ ἡϲυχάζω διὰ τοῦ ι γράφεται κατὰ τὸν κανόνα τὸν εἰρημένον ἐν τῇ περὶ τοῦ Βιθυνία διδαχῇ (pro διφθόγγῳ scripsi).

ἐλινόϲ ἡ ἄμπελοϲ.

Ἐλιπεύϲ: ὁ Ἐνιπεύϲ ποταμόϲ.

Ἑλλάνικοϲ: διὰ τοῦ ι τὸ νι. παρὰ γὰρ τὸ Ἕλλην Ἑλληνικόϲ καὶ τροπῇ τοῦ η εἰϲ α. καὶ ἄλλωϲ τὰ εἰϲ κοϲ κτητικὰ διὰ τοῦ ι γράφεται. ἢ ἀπὸ τοῦ Ἕλλην Ἕλληνοϲ καὶ τοῦ νίκη γέγονεν Ἑλλανόνικοϲ καὶ ϲυγκοπῇ Ἑλλάνικοϲ.

Ἑλλοί οἱ οἰκήτορεϲ τῆϲ περὶ Δωδώνην χώραϲ Ἐλλοπίαϲ καὶ Ϲελλοί.

ἔλποϲ ἔλαιον, ϲτέαρ, εὐθηνία. ἔλφοϲ βούτυρον. Κύπριοι.

Ἔμεια διὰ τῆϲ ει διφθόγγου τῷ λόγῳ τῶν διὰ τοῦ εια προπαροξυτόνων. καὶ ἄλλωϲ· ὥϲπερ ἀπὸ τοῦ ἐνεργῶ ἐνέργεια καὶ ἀνθῶ Ἄνθεια, οὕτω καὶ ἐκ τοῦ ἐμῶ Ἔμεια διὰ τῆϲ ει διφθόγγου. ἔϲτι δὲ τόποϲ πληϲίον Μυκηνῶν. Ἔμεια δὲ λέγεται, ἐπειδὴ ἐκεῖ ἤμεϲεν ὁ Κέρβεροϲ ἀνελθὼν ἐκ τοῦ Ἅιδου ἢ ἐπειδὴ ὁ Θυέϲτηϲ φαγὼν τὰ τέκνα αὑτοῦ ἐκεῖ ἤμεϲεν.

Ἔμιϲα ἡ πόλιϲ ὡϲ Λάριϲα καὶ Ἐμιϲαῖοϲ ὡϲ Λαριϲαῖοϲ.

ἐμίχθη. τὸ μι κατὰ παράδοϲιν. μέμιγά ἐϲτιν ὁ μέϲοϲ παρακείμενοϲ. εἰ δὲ διὰ τῆϲ ει διφθόγγου ἐγράφετο, μέμοιγα ἤμελλεν εἶναι. ἐὰν γὰρ εὑρεθῇ τὸ ε ἐν διϲυλλάβῳ μέλλοντι ἢ μόνον ἢ μετὰ τοῦ ι, τρέπεται εἰϲ τὸ ο οἷον [φθείρω φθερῶ ἔφθορα] πείθω πείϲω πέποιθα λείβω λείψω λέλοιβα. εἰ οὖν τὸ μίγω μίξω διὰ τῆϲ ει διφθόγγου ἐγράφετο, μέμοιγα ἤμελλεν εἶναι ὁ παρακείμενοϲ. ἀλλὰ μὴν μέμιγα ἐϲτίν. καὶ δῆλον ὅτι μίγω καὶ μίξω διὰ τοῦ ι καὶ ἐμίχθη ὁμοίωϲ.

ἐμμέμυκεν παρὰ τὸ μεμυκέναι. τινὲϲ δὲ ἐμνήμυκεν.

ἐμὠκυμόρῳ: ἐμῷ ὠκυμόρῳ. καὶ ἐκθλίβεται τὸ ι τῆϲ ἐμῷ ἀντωνυμίαϲ διὰ τὸ μηδέποτε γίνεϲθαι κρᾶϲιν τοῦ ι μέϲου ὄντοϲ· καὶ λοιπὸν κιρνᾶται τὰ δύο ωω εἰϲ ω καὶ γίνεται ἐμὠκυμόρῳ χωρὶϲ τοῦ ι.

ἐνάζω: λιτανεύω πρὸϲ τοῖϲ ναοῖϲ.

ἐν ἀκαρεῖ: ἐν ῥιπῇ. Ἀκαρῆ, ἀκαρί, ἐν ἀκαρεῖ. η, ι, δίφθογγοϲ.

ἔνδεια: διὰ τῆϲ ει διφθόγγου. ἀπὸ γὰρ τοῦ ἐνδεήϲ ἐνδέεια καὶ κράϲει ἔνδεια ὡϲ εὐκλεήϲ εὐκλέεια εὔκλεια.

ἐνδεξιᾷ τοπικὸν καὶ περιϲπώμενον. ὅταν δὲ ᾖ προπαροξύτονον, ἄνευ τοῦ ι ἀντὶ τοῦ ἐπιδεξίωϲ.

ἔνδιοϲ ϲημαίνει τὸν μεϲημβρινὸν καιρόν, διὰ τοῦ ι γράφεται.

ἔνδινα τὰ ἔντερα διὰ τοῦ ι γράφεται ὡϲ ἀνθρώπινοϲ. ἔνδινοϲ γάρ.

ἐνδόϲθια τινὲϲ λέγουϲι τὰ ἐντόϲθια.

ἐνεῖκαι τὸ ἐνέγκαι. ἔϲτι γὰρ Ἰωνικόν. παρὰ τὸ ἐνέκω ἐνέξω πλεοναϲμῷ τοῦ ι ἐνείκω ἤνεικα, ἐξ οὗ «ἀλλά μ᾿ ὑπήνεικαν » (Ε 885) καὶ τὸ ἀπαρέμφατον ἐνεῖκαι.

ἐνεκολάβιϲε κατέπιεν. οἱ δὲ ἐνεκολήβαϲεν.

ἔνη καὶ Αἰολικῶϲ ἔννη. ἔϲτι καὶ ὄνομα πόλεωϲ.

ἐνθαδί: τὸ ἐπίρρημα διὰ τοῦ ι. ὥϲπερ γὰρ ἐκ τοῦ δεῦρο γίνεται δευρί κατὰ τροπὴν τοῦ ο εἰϲ ι, οὕτω καὶ παρὰ τὸ ἐνθάδε ἐνθαδί κατὰ τροπὴν τοῦ ε εἰϲ ι.

ἐνθριμματίϲ· οἱ μὲν πλείουϲ διὰ τοῦ ι, ἔνιοι δὲ διὰ τοῦ υ ἤτοι ἀπὸ τοῦ θρύου ἢ ἀπὸ τοῦ θρύβεϲθαι.

ἐνίοτε: ι. ἢ γὰρ ἀπὸ τοῦ ἔϲτιν καὶ τοῦ ὅτε ἢ καὶ ἀπὸ τοῦ ἔνιοι.

Ἐνιπεύϲ: διὰ τοῦ ι. ἔϲτι δὲ ὄνομα ποταμοῦ. ἀπὸ γὰρ τοῦ ἐνιπή τοῦ ϲημαίνοντοϲ τὴν ἀπειλὴν γέγονεν. καὶ γὰρ ὁ ποταμὸϲ οὗτοϲ ἄγριόϲ ἐϲτι καὶ ἀπειλοῦντι ἔοικεν. τὸ δὲ ἐνιπή διὰ τοῦ ι, ἀπὸ γὰρ τοῦ ἐνίπτω γέγονεν, ὅπερ διὰ τοῦ ι γράφεται· τὰ γὰρ εἰϲ πτω ἀποϲτρέφεται τὴν ει δίφθογγον οἷον νίπτω, ῥίπτω, πίπτω πλὴν τοῦ φιλαλείπτω καὶ ἐρείπῳ.

ἐννέα: δύο νν.

ἔννεον: ἔϲτι ῥῆμα νέω, ὁ παρατατικὸϲ ἔνεον καὶ πλεοναϲμῷ τοῦ ν ἔννεον (Φ 11).

ἔννη: ἔϲτι νῶ, ϲημαίνει τὸ νήθω — ὁ παρατατικὸϲ ἔνων ἔνηϲ ἔνη καὶ πλεοναϲμῷ τοῦ ν ἔννη.

ἐννύχιον κρύπτειϲ. ϲκοτεινῶϲ καὶ δολίωϲ. τινὲϲ δὲ ἐμμύχιον ἐν τῷ μυχῷ.

ἐνοπαῖϲ ἐνωτίοιϲ ἀπὸ τοῦ ἐν ταῖϲ τῶν ὤτων ὀπαῖϲ κεῖϲθαι. Ϲοφοκλῆϲ.

ἐντερόνεια: ἐντεριώνη τὸ μεϲαίτατον τῆϲ νεώϲ. ἤτοι τὸ μέϲον τοῦ ξύλου καρδία, οἱ δὲ μυελόϲ.

ἐνωματία: ι.

ἐνωπιδίωϲ ἐϲίδεϲκεν: τινὲϲ ἐνωπαδίωϲ γράφουϲι τὸ εἰϲ αὐτοὺϲ τοὺϲ ὦπαϲ ὁρᾶν καὶ γινώϲκειν (Od. ψ 94 ubi Bekk. per α).|

ἐνώπιον μετώπιον: ι. τὸ δὲ προϲωπεῖον διὰ τῆϲ ει διφθόγγου καὶ προπεριϲπᾶται.

ἐνώτια.

ἑξάκλινον, ἑξάπουν. Ἀττικῶϲ ἕξπουν καὶ ἕξκλινον λέγεται, ὡϲ καὶ παρὰ Ϲοφοκλεῖ ἑξπηχυϲτί καὶ παρὰ Πλάτωνι τῷ κωμικῷ ἕξπουν.

ἑξείδιον: ϲημαίνει δὲ τὴν ἕξιν. διὰ τῆϲ ει διφθόγγου τὸ ξει. γέγονε δὲ ἀπὸ τῆϲ ἕξεωϲ ἑξείδιον ὥϲπερ ἀπὸ τῆϲ λέξεωϲ λεξείδιον καὶ ὄφεωϲ ὀφείδιον ἀπὸ τῆϲ Ἀττικῆϲ γενικῆϲ. εἰ δὲ ἀπὸ τῆϲ ἕξιοϲ, ἑξίδιον διὰ τοῦ ι.

ἐξίτηλοϲ: ι. παρὰ τὸ ἐξιέναι τὸ ἐξελθεῖν. λέγεται δὲ κυρίωϲ τὸ ἀπολλύμενον.

ἕξμετρα: ἑξάμετρα.

ἐξουθενεῖ παρακρίνει, ἐξουθενούμενοι κατευτελιζόμενοι.

ἔξω: χωρὶϲ τοῦ ι. πάντα γὰρ τὰ ἀπὸ προθέϲεωϲ ἀρχόμενα ἐπιρρήματα χωρὶϲ τοῦ ι γράφεται οἷον ἀνά ἄνω, κατά κάτω, εἰϲ εἴϲω.

οὕτωϲ οὖν καὶ ἐξ ἔξω |καὶ πρόϲ πρόϲω. ὁμοίωϲ καὶ τὰ εἰϲ ω ἀπὸ ἐπιρρημάτων γινόμενα χωρὶϲ τοῦ ι γράφεται οἷον ἐγγύϲ ἐγγυτέρω ἐγγυτάτω, ἔξω ἐξωτέρω καὶ ἐξωτάτω, πέραν περαιτέρω καὶ περαιτάτω.

ἐόλητο: ἐκεκίνητο καὶ ἐτετάρακτο. γράφεται καὶ διὰ τῆϲ αι διφθόγγου «ἡ μὲν ἄῤ ὡϲ αἰόλητο νόον μελεδήμαϲι κούρη ». Ἀπολλώνιοϲ (III 471).

Ἔορτοϲ ἢ Ἐορδόϲ Μακεδών, ἀπὸ ἔθνουϲ.

ἐοϲϲητήρ ἐπίκουροϲ τιμωρόϲ. ἀντὶ τοῦ ἀοϲϲητήρ.

ἐπαλξίτηϲ ὁ λίθοϲ ὁ ἐπάνω τῆϲ ἐπάλξεωϲ τῷ κανόνι τοῦ Ἀϲκαλωνίτηϲ ἢ καὶ ἀπὸ τῶν εἰϲ ιϲ διὰ τοῦ ιτηϲ γινόμενα διὰ τοῦ ι γράφεται οἷον Ναύκρατιϲ Ναυκρατίτηϲ, Ταμίαθιϲ Ταμιαθίτηϲ.

ἐπεί: διὰ τῆϲ ει διφθόγγου. ἀπὸ γὰρ τοῦ εἰ γέγονε καὶ τῆϲ ἐπί προθέϲεωϲ.

ἐπείγω τὸ ϲπεύδω, ἐξ οὗ καὶ ἐπείκτηϲ καὶ ἔπειξιϲ καὶ ἐπειγωλή ἡ ϲπουδή, γράφεται διὰ διφθόγγου.

ἐπαίτηϲ ἀπὸ τοῦ αἰτῶ αἰτήϲω αἰτητήϲ καὶ ἐπαίτηϲ.

Ἐπειόϲ: δίφθογγοϲ. τὰ γὰρ διὰ τοῦ ειοϲ κύρια ὀξύτονα διὰ τῆϲ ει διφθόγγου γράφεται.

ἐπήρεια: δίφθογγοϲ. ἐπηρεάζω γὰρ καὶ ἐπηρεαϲμόϲ.

ἐπί ἡ πρόθεϲιϲ ι, ἐπεί ὁ ϲύνδεϲμοϲ δίφθογγοϲ.

Ἐπιδάμνιοϲ τὸ ἐθνικόν· εὕρηται παρὰ Παρθενίῳ καὶ διὰ διφθόγγου.

Ἐπίδαυροϲ.

ἐπιείκεια. διὰ τῆϲ ει διφθόγγου καὶ κατὰ τὴν πρώτην καὶ κατὰ τὴν παραλήγουϲαν. παρὰ τὸ εἴκω γάρ ἐϲτιν τὸ ϲημαῖνον τὸ ὑποχωρῶ. καὶ γὰρ ὁ ἐπιεικὴϲ εὐχερῶϲ ὑποχωρεῖ, ὅπερ διὰ τῆϲ ει διφθόγγου γράφεται, ὁμοίωϲ καὶ ἡ παραλήγουϲα τῷ λόγῳ τῶν διὰ τοῦ εια προπαροξυτόνων.

ἐπιτάξ, ἐπιζάξ Ἀθηναῖοι.

ἐπιζυγκλεῖν ἐπιϲκαρδαμύττειν, ἐπιϲτένειν, ἐπικατακλᾶν.

ἐπίϲιον τὸ ἐφήβαιον· διὰ τοῦ τὰ δύο. ἀπὸ γὰρ τοῦ τὰ ϲία τὰ ξηρά. ξηρὸν γάρ ἐϲτιν· ἢ παρὰ τὸ εἰϲιέναι ἐπείϲιον (sic scribendum propter etymon, legitur ap. Lycophr. 1385), ϲημαίνει δὲ τὸ αἰδοῖον τοῦ ἀνδρὸϲ καὶ τοῦ γυναικόϲ. γράφεται δὲ καὶ ἐπίϲειον.

ἐπίϲωτρα: τὰ ἐπικείμενα τοῖϲ τροχοῖϲ ϲιδήρια, ἐπὶ τὴν γῆν ϲοούμενα καὶ πλεοναϲμῷ τοῦ ϲ ἐπίϲϲωτρα.

ἐπιϲχερώ: γράφεται χωρὶϲ τοῦ ι.

ἐπιτήδειοϲ. ει. ἀπὸ τοῦ ἐπιτηδήϲ ἐπιτήδεοϲ καὶ ἐξ αὐτοῦ ἐπιτήδειοϲ.

ἐπίχειρα: τὸ χει δίφθογγοϲ. παρὰ τὴν χεῖρα γάρ.

ἐπῴχατο: ϲὺν τῷ ι ἀπὸ τοῦ οἴγω.

ἐραπίδα: ἃ ἡμεῖϲ ἐλαπέδα.

Ἐραϲῖνοϲ: ἔϲτι δὲ ὄνομα κύριον διὰ τοῦ ι τῷ λόγῳ τῶν διὰ τοῦ ινοϲ προπεριϲπωμένων. γέγονε δὲ παρὰ τὸν ἐράϲω μέλλοντα.

ἐρατεινόϲ: διὰ τῆϲ ει διφθόγγου. οἱ γὰρ ΄Δωριεῖϲ ἐρατεννόϲ λέγουϲι ὥϲπερ ποθεινόϲ ποθεννόϲ καὶ διὰ τὸν κανόνα τῶν εἰϲ νοϲ ὀξυτόνων παρωνύμων.

ἐρατεινεύειν: ϲτρατεύεϲθαι ἢ δυϲφορεῖν.

Ἐρατινοί ἔθνοϲ ὑπεράνω Ἀράβων.

ἐργαλεῖον. ει δίφθογγοϲ καὶ προπεριϲπᾶται κατὰ παράδοϲιν.

Ἐργάνη ἡ Ἀθηνᾶ ἀπὸ τῶν ἔργων, λέγεται καὶ Ὀργάνη.

ἐρεείνω διὰ τῆϲ ει διφθόγγου· τὰ γὰρ διὰ τοῦ εινω κτλ.

ἐρείδω: διὰ τῆϲ ει διφθόγγου. ἀνεφάνη γὰρ τὸ ε ἐν τῷ ἐρηρέδαται καὶ ὑπερείδομαι ὁμοίωϲ διὰ τῆϲ ει διφθόγγου.

ἐρείκω τὸ ϲχίζω. διὰ τῆϲ ει διφθόγγου. ἀνεφάνη γὰρ τὸ ε ἐν τῷ ἐρέχθω καὶ αὐτὸ γὰρ τὸ ϲχίζω ϲημαίνει.

ἔρειξιϲ ἡ κατεϲχιϲμένη γῆ διὰ τῆϲ ει διφθόγγου γράφεται, ἐκ γὰρ τοῦ ἐρείκω ἐρείξω ἔρειξιϲ.

de ἐρείπω ἐρέπτω ἐρίπτω ἐρείπτω cf. fr. 31.

ἔρειϲμα: ει δίφθογγοϲ, ἐπεὶ καὶ τὸ ἐρείδω· εὑρέθη γὰρ καὶ ἐρηρέδαται.

ἔριϲμα: ι. ἐπὶ τῆϲ φιλονεικίαϲ (sic scripsi pro φρουρᾶϲ). Ἐρέϲιοϲ Ἀπόλλων: ι.

Ἐρέτρια πόλιϲ.

ἐρέχθων (ε 83): οὕτω διὰ τοῦ ε Ἀρίϲταρχοϲ. καί φηϲι ϲτεναγμοῦ τινοϲ καὶ ποιᾶϲ φωνῆϲ ἔμφαϲιν δηλοῦν καὶ ἴϲωϲ παρὰ τὸ ἐρείκω. τίθεται δὲ καὶ ἐπὶ φωνῆϲ ἁπλῶϲ ὡϲ τὸ «πολλοὶ μὲν βόεϲ ἀργοὶ ἐρέχθεον ἀμφὶ ϲιδήρῳ» (ψ 30), ὁ δὲ Ἀπίων ἐρίχθων λέγει διακόπτων.

ἐρεχμόϲ καὶ ἐρεγμόϲ ὃϲ λέγεται καὶ ἐρεγχμόϲ. δοκεῖ δὲ ταῦτα παρὰ τοῖϲ Αἰολεῦϲιν ἐκφέρεϲθαι διὰ τοῦ χ. διωχμὸν γὰρ λέγουϲι καὶ ληχμόν ὡϲ Ἀντίμαχοϲ «ληχμὸν δ᾿ ἐμπάζεϲθαι ἀλεείνων».

ἐρήρειϲτο: ἥρμοϲτο καὶ ἐπέπηκτο. φυλάϲϲει δὲ τὴν ει δίφθογγον πρὸϲ ἀντιδιαϲτολὴν τοῦ ἐρήριϲτο, ὅπερ ϲημαίνει τὸ φιλονεικῶ.

ἐρήριπται. πέπτωκεν.

ἐριδήϲαϲθαι ἁμιλληθῆναι, φιλονεικῆϲαι.

ἐριθεύϲ: διὰ τοῦ ι, παρὰ γὰρ τὸ ἔριθοϲ γέγονεν. ἔϲτι δὲ εἶδοϲ ὀρνέου.

ἔριθοϲ: ι. ϲημαίνει δὲ τὸν ἐργάτην καὶ τὴν γυναῖκα τὴν ἐργαζομένην τὰ ἔρια. γέγονε δὲ τὸ ἀρϲενικὸν ἀπὸ τοῦ ἔρα, ὅ ἐϲτιν ἡ γῆ, ἔραθοϲ καὶ κατὰ τροπὴν τοῦ α εἰϲ ι ἔριθοϲ. ἐπὶ δὲ τῆϲ γυναικὸϲ ἀπὸ τοῦ ἔριον γέγονεν ἔριθοϲ. ὁμοίωϲ δέ ἐϲτι τὸ λέκιθοϲ (sic pro τολοβινθοϲ scripsi), ὃ ϲημαίνει τὸν κρόκον τοῦ ᾠοῦ.

ἐρίκη εἶδοϲ φυτοῦ. ὤφειλε διὰ τῆϲ ει διφθόγγου γράφεϲθαι, ἀπὸ γὰρ τοῦ ἐρείκω γέγονεν. ἀλλ᾿ ἔϲτι κανῶν ὁ λέγων, ὅτι τὰ διὰ τοῦ ικη ἀποϲτρέφεται τὴν ει δίφθογγον.

ἐρινεόϲ: ι. ϲημαίνει δὲ τὴν ἀγρίαν ϲυκῆν. ἀπὸ γὰρ τοῦ ἐρίζω γέγονεν ἐρινόϲ καὶ πλεοναϲμῷ τοῦ ε ἐρινεόϲ. ἐριϲτικὸν γάρ ἐϲτι τὸ δένδρον. ἀνέρχεται γὰρ καὶ εἰϲ τοῖχον καὶ εἰϲ ἕκαϲτον τόπον.

Ἐρινεόϲ πόλιϲ Δωριέων ὑπὸ τὸν Παρναϲϲόν. λέγεται καὶ Ἐρινειόϲ.

ἐρινόϲ: τὸ ρι διὰ τοῦ ι.

ἐρίπιον, ἐρίπνη.

ἔριφοϲ. ι.

Ἕρκειοϲ Ζεύϲ.

Ἑρμείαϲ: διὰ τῆϲ ει διφθόγγου. ἀπὸ γὰρ τοῦ Ἑρμέαϲ γέγονε κατὰ πλεοναϲμὸν τοῦ ι.

ἑρμηνεία: ει.

ἑρμίϲ: ι. ϲημαίνει δὲ τοῦ κραββάτου τὸν πόδα, ἐπειδὴ ἀγάλματα Ἑρμοῦ ὡϲ ἐφόρου ὕπνου καὶ ὀνείρων ἐκεῖ ἔγλυφον ἢ παρὰ τὸ ἐνείρεϲθαι καὶ ἐμπλέκεϲθαι ἐν τῇ κλίνῃ. καὶ διὰ τὸ δικατάληκτον διὰ τοῦ ι γράφεται οἷον ἀκτίϲ ἀκτίν, οὕτωϲ ἑρμίϲ ἑρμίν.

ἐρϲήειϲ: διὰ τῆϲ ει διφθόγγου. ἀνεφάνη γὰρ τὸ ε ἐν τῇ ἐρϲήεντοϲ γενικῇ.

Ἐρυθῖνοι: πόλιϲ Παφλαγονίαϲ. λέγεται δὲ παρὰ τὸ ἔρευθοϲ. διὰ τοῦ τὸ θι. τὰ γὰρ διὰ τοῦ ινοϲ πρὸ μιᾶϲ τὸν τόνον ἔχοντα κτλ.

ἐρυϲίβη: διὰ τοῦ ι γράφεται. ἐρυϲίβη δὲ λέγεται ἡ πάχνη ἡ γενομένη ἐν τῇ δυϲαερίᾳ καὶ φθείρουϲα τοὺϲ καρπούϲ.

Ἑρχιά δῆμοϲ τῆϲ Ἀττικῆϲ τῆϲ Αἰγηΐδοϲ φυλῆϲ ἀπὸ Ἑρχίου τοῦ ξενίϲαντοϲ Δήμητρα.

ἐρῳδιόϲ: τὸ ρω ω μέγα ϲὺν τῷ ι καὶ τὸ δι ι. ἡ παράδοϲιϲ. λέγεται καὶ ῥῳδιόϲ παῤ Ἱππώνακτι.

ἔρω: εἰ μὲν χωρὶϲ τοῦ ι ἀποκοπή ἐϲτιν ἀπὸ τῆϲ ἔρωτοϲ γενικῆϲ καὶ ἔρωτι δοτικῆϲ. εἰ δὲ μετὰ τοῦ ι, ὁ ἔροϲ τοῦ ἔρου τῷ ἔρῳ.

ἔϲεται δι᾿ ἑνὸϲ ϲ κοινῶϲ, ἔϲϲεται διὰ δύο ϲϲ ποιητικῶϲ. οἱ γὰρ epitomatorum, ut concludi potest ex Hesych. ἔριθοι οἱ γεωργοί. παρὰ τὸ τὴν ἔραν ἐργάζεϲθαι, ἥτιϲ ἐϲτὶ γῆ. καταχρηϲτικῶϲ δὲ καὶ οἱ ἐριουργοί. cf. fr. 30. l. 1 Choer. 202, 1 collat. p. 272, 20, ubi diserte traditur φερίκη, quod quidam φερείκη scriberent, Herodianum per ι protulisse. ἐρίκη exstat etiam ap. Arc. 107, 14 et ap. Hes. l. 4 Choer. 199, 17 et 198, 29, Herod. in E. Orion. 61, 24. l. 7 St. B. l. 8 Choer. 198, 8, E. M. 374, 2, Hes. etyma omisi. l. 9 Hes. per ι exbibet cf. fr. 31. l. 10 Hes., Choer. 214, 13 ἐρίφια. l. 11 Hes., E. M. 375, 24 Ἕρκιοϲ. l. 12 Choer. 210, 15. l. 14 Choer. 214, 26. l. 15 Choer. 197, 25, E. M. 376, 36, Hes. l. Choer. 210, 17, Hes., qui habet etiam ἐρρήεντα. l. 21 St. B., Choer. 197, 31, Hes. l. 23 Choer. 214, 3 Hes. E. M. 378, 56, An. Ox. Il 323, 18 causa additur haec: τὰ ἀπὸ μελλόντων ϲυντιθέμενα τῷ ι παραλήγεται, ϲτήϲω Ϲτηϲίχοροϲ, ἐρύϲω ἐρυϲίβη. l. 25 St. B., Hes. habet Ἑρχειά cf. Mein. ad St. B. l. 27 Choer. 214, 9, Herod. περὶ παθῶν fr. 13 in E. Or 57, 3, E M. 380, 30, E. Gud. 210, 58, περὶ μον. 18, 3, Hes. l. 29 E.M. 379, 52, Hes. habet ἔρωι ἔχοντι, quod Voss. et Ehes. III c. 2078 D ἔρωι ἔρωτι scribendum suspicantur. l. 31 E. M. 381, 22 cf. Il. Pr. B 393. ικελοὶ τὰ τῶν μελλόντων ῥήματα προηγουμένων βραχέων φωνηέντων διπλαϲιάζουϲι τὸ ϲ, τελέϲϲω λέγοντεϲ. ὁμοίωϲ καὶ τὸ ἔϲω ἔϲϲω. ἐκ τοῦ ἔϲεται ϲυγκοπῇ ἔϲται. λέγεται καὶ ἐϲϲεῖται Δωρικῶϲ Ἰλιάδοϲ B (393) «οὔ οἱ ἄρκιον ἐϲϲεῖται φυγέειν κύναϲ ». ἐπὶ τοῦ μέϲου μέλλοντοϲ οἱ Δωριεῖϲ παρεντιθέντεϲ τὸ ι προπεριϲπῶϲιν οἷον ἐκ τοῦ ἔϲεται καὶ πλεύϲεται καὶ ῥεύϲεται ἐϲϲεῖται, πλευϲεῖται, ῥευϲεῖται.

ἔϲευα: ἐκ τοῦ ϲῶ ϲεύω ὁ ἀόριϲτοϲ ἔϲευϲα καὶ ἀποβολῇ τοῦ ϲ ἔϲευα καὶ ἔϲϲευα.

ἐϲθήϲ τὸ ἱμάτιον καὶ ἔϲθημα τὸ αὐτὸ διὰ τοῦ ε. παρὰ γὰρ τὸ ἕω τὸ ϲημαῖνον τὸ ἐνδύομαι. — αἴϲθηϲιϲ καὶ αἰϲθητήριον αἰϲθητόϲ καὶ αἰϲθάνομαι καὶ ὅϲα ὅμοια διὰ τῆϲ αι διφθόγγου.

ἔϲϲυτο.

ἑϲτία καὶ ἑϲτιάτωρ: διὰ τοῦ ε ψιλοῦ.

Ἑϲτίαια πόλιϲ Εὐβοίαϲ. Ὅμηροϲ (Β 537) «πολυϲτάφυλον θ Ἑϲτίαιαν». ἡ δὲ διὰ τοῦ ι Ἰωνικὴ γραφή ἐϲτιν. — ἔϲτι δὲ καὶ Θετταλίαϲ Ἱϲτίαια. ὁ πολίτηϲ Ἱϲτιαεύϲ. Ἔφοροϲ δὲ τὸ ἐθνικὸν Ἑϲτιαῖόϲ φηϲι. καὶ Ἱϲτιώτηϲ ὁ τῆϲ Θεϲϲαλικῆϲ. τῆϲ δὲ Εὐβοίαϲ ἀδιάφοροϲ κατὰ τὴν γραφὴν καὶ διὰ τοῦ ι καὶ διὰ τοῦ ε ψιλοῦ.

Ἐταιεῖϲ διὰ διφθόγγου ὡϲ Διπαιεῖϲ.

ἑταιρεῖοϲ: δίφθογγοϲ τὸ ρει. τῷ λόγῳ τῶν κτητικῶν προπερι ϲπωμένων.

ἑταιρία: τὸ ται δίφθογγοϲ. τὸ ρι ι. ἡ παράδοϲιϲ.

εὐαδήϲ εὐήνεμοϲ: οἱ δὲ εὐαήϲ.

Εὐβοιεύϲ καὶ Εὐβοεύϲ χωρὶϲ τοῦ ι, καίτοι τὰ ἀπὸ τοῦ εἰϲ α παραγόμενα εἰϲ ευϲ φυλάττει τὴν παραλήγουϲαν. διὸ καὶ τὸ Ἀλεξᾶνδρεια ὄρεια οὐ προϋπάρχει τοῦ Ἀλεξανδρεύϲ. ἔδει γὰρ Ἀλεξανδρειεύϲ, ἀλλ᾿ ἀπὸ τοῦ Ἀλέξανδροϲ ὡϲ Ταρϲόϲ Ταρϲεύϲ.

Εὐβοΐϲ τὸ θηλυκὸν καὶ Εὐβοϊκόϲ κτητικόν.

εὐδεινόϲ: ει. ὡϲ ποθεινόϲ.

εὔελοϲ εὐήλιοϲ.

εὐερκείαϲ ἀϲφαλείαϲ.

εὐήθεια μωρία ἄνοια.

Εὐηνίνη ἡ Εὐήνου: διὰ τοῦ ι τὸ νι. τὰ γὰρ διὰ τοῦ ινη μονογενῆ κτλ.

εὐήρεια ἡ εὐπάθεια καὶ εὐχέρεια.

εὐθυεπείαιϲ: ὀρθολογίαιϲ.

εὐθύκαινα ἡ ϲχοῖνοϲ. διὰ τὸ εὐθέωϲ κτείνειν. καὶ δύναται εἶναι εὐθύκταινα.

Εὐκάρπεια δῆμοϲ τῆϲ μικρᾶϲ Φρυγίαϲ. ἔϲτι δὲ καὶ Εὐκαρπία φρούριον Ϲικελίαϲ.

εὔκλεια: ει.

εὐκταῖοϲ.

εὐλάβεια.

εὐμάρεια.

Εὐνεῖδαι: διὰ τῆϲ ει διφθόγγου τὸ νει. παρὰ γὰρ τὸ Εὔνεωϲ γέγονεν. ὥϲπερ γὰρ ἀπὸ τοῦ Νείλεωϲ Νειλείδηϲ, οὕτω καὶ ἀπὸ τοῦ Εὔνεωϲ Εὐνείδηϲ.

εὐνεικήϲ εὐκρινήϲ, εὔνικοϲ πολὺ νικῶν.

Εὐνείκη ῥοδόπηχυϲ: ὄνομα Νηρηΐδοϲ. οὐ παρὰ τὸ νίκη, ἀλλὰ παρὰ τὸ ἐνείκω τὸ κομίζω ὡϲ τὸ «μελιηδέα οἶνον ἐνείκω» (Ζ 258). Εὐνείκη οὖν ἡ τὰ καλὰ κομίζουϲα ἢ ἡ ἄβαριϲ, ἣν οἷόν τε καλῶϲ ἐνεγκεῖν.

εὔξεινοϲ.

εὐπαθείαϲ: εὐθαρϲίαϲ.

εὐπατέρειαν: ἀγαθοῦ πατέροϲ θυγατέρα.

εὐρεῖα: διὰ τῆϲ ει διφθόγγου. εὕρηται γὰρ καὶ χωρὶϲ τοῦ ι εὐρέα· καὶ ἄλλωϲ· τὰ ἀπὸ τῶν εἰϲ υϲ ἀρϲενικῶν διὰ τοῦ εια παραϲχηματιζόμενα θηλυκὰ διὰ τῆϲ ει διφθόγγου γράφεται.

εὐρεῖοϲ ποταμοῦ: διὰ τῆϲ ει διφθόγγου. εὐρεήϲ γὰρ καὶ εὐρεέοϲ καὶ κράϲει τῶν δύο εε εἰϲ τὴν ει δίφθογγον εὐρεῖοϲ.

εὐρείτηϲ.

Εὐριπίδηϲ: διὰ τοῦ ι τὸ ρι καὶ πι. παρὰ γὰρ τὸ Εὔριποϲ Εὐριπίδηϲ. καὶ πάλιν τὰ ἀπὸ τῶν εἰϲ οϲ διὰ τοῦ ιδηϲ γινόμενα διὰ τοῦ ι γράφεται χωρὶϲ τοῦ Κύθνοϲ Κυθνείδηϲ· ἔϲτι δὲ ὄνομα κύριον.

εὔριποϲ διὰ τοῦ ι. παρὰ γὰρ τὸ ῥιπίζω γέγονεν Εὔριποϲ οἱονεὶ moratur etiam εὔειλοϲ παρὰ τὸ εἵλη, quocum comparari potest εὔεροϲ Ionice εὔειροϲ, quod ap. Hes. in εὔιροϲ corruptum est, pronunciatum. cf. Lob. ad Phryn. p. 146 seqq. l. 1 Hes., in E. M. 390, 17 εὐερκίαϲ scriptum est. l. 2 Hes. l. 3 Choer. 199. 33, Hes. l. 5 E. M. 390, 50; ap. Hes. corrupte scriptum est εὐηχερία εὐηρία εὔπλοια. l. 6 Hes. l. 7 Hes. cf. Lob. Proll. 36. l. 9 St. B. l. 11 Hes. Herod. περὶ παθῶν fr. 514 in E. M. 392, 15. l. 12 Choer. 214, 24; ap. Hes. perverse εὐκτέον scriptum est. l. 13 Hes l. 14 Hes. l. 15 Choer. 202, 27, E. M. 393, 35, περὶ ποϲ. 298, 20, Hes. l. 18 Hes., apud quem vocabula confusa sunt. l. E. M. 393, 31 coll. περὶ ποϲ. 302, 23 et Choer. 272, 21. l. 22 Hes. l. 23 Hes., cf. E. M. 462, 14. l. 24 Hes. l. 25 Choer. 208, 5. l. 28 Choer. 211, 30, E. M. 396, 5, Hes. l. 30 Hes., E. M. 396, 1 cf. ἀκαλαρείτηϲ. l. 31 Choer. 201, 7. l. 34 Choer. 200, 19, ubi ὁ εὐχερῶϲ ῥιπιζόμενοϲ καὶ ἐπιφερόμενοϲ ἢ παρὰ τὸ εὐρύ γέγονεν εὔρυποϲ καὶ κατὰ τροπὴν τοῦ υ εἰϲ Εὔριποϲ ὥϲπερ ἀφροδύτη ἡ Ἀφροδίτη καὶ δύφροϲ δίφροϲ.

Εὐρώπεια: διὰ τῆϲ ει διφθόγγου. τὰ γὰρ διὰ τοῦ εια θηλυκὰ ἐπὶ τοῦ αὐτοῦ ϲημαινομένου παρηγμένα διὰ τῆϲ ει διφθόγγου γράφεται οἷον Καλλιόπη Καλλιόπεια, Πλειϲτοδόκη Πλειϲτοδόκεια. οὕτω καὶ Εὐρώπη Εὐρώπεια.

εὐφυΐα.

Ἐφέϲιοϲ εὕρηται καὶ Ἐφέϲεια διὰ διφθόγγου. οὕτω γὰρ ἐν Ἀλεξάνδρῳ Ϲοφοκλῆϲ.

Ἐφιάλτηϲ ὄνομα κύριον παρὰ τὸ ἰάλλω τὸ ἐκτείνω γέγονεν ἰάλτηϲ καὶ ἐπιάλτηϲ καὶ ἐφιάλτηϲ.

Ἐφωδίων: Ἐρατοϲθένηϲ διὰ τοῦ τ Ἐρωτίων ἀναγράφει, Μαινάλιον περιοδονίκην παγκρατιαϲτήν. ὁ δὲ Πολέμων διὰ τοῦ δ.

ἐχθρόϲ cf. fr. 8.

Ἐχινάϲ: διὰ τοῦ ι. ἀπὸ γὰρ τοῦ ἐχῖνοϲ.

ἐχῖνοϲ: διὰ τοῦ ι τῷ λόγῳ τῶν διὰ τοῦ ινοϲ προπεριϲπωμένων.

Ἐχίων: ἔϲτι δὲ ὄνομα κύριον· διὰ τοῦ ι. ἐκ γὰρ τοῦ ἔχιϲ ἔχιοϲ, ὅ ἐϲτιν εἶδοϲ ὄφεωϲ, γέγονεν Ἐχίων καὶ τῷ λόγῳ τοῦ Ἀμφίων διὰ τοῦ ι.

ἐχυρόϲ ὀχυρόϲ.

ἑῷοϲ: διὰ τοῦ ω ϲὺν τῷ ι.

κάβαιϲοϲ ὁ ἄπληϲτοϲ διὰ διφθόγγου παρὰ τὸν κάβον μέτρον ϲιτικόν. Κρατῖνοϲ Μαλθακοῖϲ.

Κάβειροι: ει.

Καβειρία πόλιϲ τῆϲ κάτω Ἀϲίαϲ, ἧϲ τὴν γῆν Κάβειροι ᾤκουν.

Καβαϲϲόϲ πόλιϲ ἐν Καππαδοκίᾳ, πατρὶϲ Ὀτρυονέωϲ. Ὅμηρὸϲ «Καβηϲϲόθεν ἔνδον ἐόντα (Il. N 263). Ἑκαταῖοϲ δ’ ὁ Μιλήϲιοϲ Καβηϲϲόν πόλιν εἶναί φηϲι ὑπερβάντι τὸν Θράκιον Αἷμον κτλ. — λέγεται δὲ καὶ Καβαϲϲόϲ, ὅπερ ἐκ τοῦ Καβακηϲόϲ οἴεται Δίδυμοϲ κατὰ ϲυγκοπήν.

καγχλάζω καχλάζω.

Καδμεῖοι: ει.

Καδμῖλοϲ. οὕτωϲ λέγεται ὁ Ἑρμῆϲ διὰ τοῦ ῑ. τὰ γὰρ διὰ τοῦ ιλοϲ βαρύτονα κτλ.

Κάειρα Καρίνη.

καθαρεῖον παρὰ τὸ καθαρεύω.

καθῖϲαν: παρὰ τὸ καθίζω. ῑ.

Κάϊκοϲ ποταμόϲ, ὅθεν Καικίαϲ λέγεται ὁ ἄνεμοϲ ὁ πνέων ἐκεῖθεν. ῑ. τὰ γὰρ διὰ τοῦ ικοϲ κτλ.

καιροϲϲέων.

Καίτρεαι ὅπλα Ἰβηρικά. οἱ δὲ κυρτίαϲ.

κακιθόϲ.

Καλαμένθη ἥτιϲ καὶ Καλαμίνθη, πόλιϲ Λιβύηϲ. Ἑκαταῖοϲ περιηγήϲει. κρεῖττον οὖν ὡϲ Ἡρόδοτοϲ διὰ τοῦ ῑ πόλιϲ Φοινίκων.

Καλακτίτηϲ καὶ Καλοακτίτηϲ διὰ τοῦ ῑ, ἐπεὶ καὶ παρὰ τὸ Ἀκτή Ἀκτίτηϲ.

Καλαύρεια νηϲίδιον πρὸϲ τῇ Κρήτῃ. διὰ τῆϲ ει διφθόγγου γράφεται.

Κάλβιοϲ κρήνη Λυκίαϲ. τινὲϲ δὲ αὐτὴν διὰ τοῦ μ φαϲίν.

καλῄζω ϲὺν τῷ ῑ εὑρίϲκομεν· ἀπὸ γὰρ τοῦ κλέοϲ κλείζω καὶ κληΐζω καὶ κλῄζω, ὡϲ χρέοϲ χρεΐζω χρηίζω χρῄζω.

καλιά: ἔϲτι δὲ οἶκοϲ. διὰ τοῦ ῑ ἐξ ἀφορμῆϲ τοῦ καλιόϲ οἶκὸϲ.

καλλά ἢ κάννα· κάλαμοϲ.

Καλλῖνοϲ: ἐϲτι δὲ ὄνομα Ἐφεϲίου τινὸϲ ἐλεγειογράφου· τὰ γὰρ διὰ τοῦ ινοϲ διὰ τοῦ ῑ μακροῦ γράφεται πλὴν τοῦ καρκίνοϲ.

καλλιπάρῃο ϲ.

Κάλπη πόλιϲ Βιθυνῶν. Θεόπομποϲ ὀγδόῳ Ἑλληνικῶν. τινὲϲ Κάρπειαν τὴν πόλιν φαϲὶ καὶ Καρπητανοὺϲ τὸ ἐθνικὸν ὡϲ Καλπειανούϲ.

Καλύδνα νῆϲοϲ. καὶ Καλύμνα, ἣν ὁ Ϲκήψιοϲ πληθυντικῶϲ Καλύμναϲ φηϲί.

Καλχηδών ἡ κατὰ Βυζάντιον, ἥτιϲ καὶ Χαλκηδών καλεῖται. εὑρίϲκομεν γὰρ διφορουμένην τὴν χρῆϲιν.

καλώδιον.

Καμάρινα. διὰ τοῦ ῑ. τὰ γὰρ διὰ τοῦ ινα κτλ.

Κάμιροϲ πόλιϲ Ῥόδου. τὰ γὰρ διὰ τοῦ ιροϲ ἐπὶ πόλεωϲ λεγόμενα κτλ. Κάμειροϲ δὲ ὁ ἥρωϲ διὰ τῆϲ ει διφθόγγου γράφεται ὡϲ μάγειροϲ.

Κάμινοϲ: ῑ.

Κάνη πολίχνιον Λοκρῶν — εἰϲὶ δὲ καὶ Κάνναι διὰ δύο νν.

Κάνωποϲ δεῖ λέγειν, οὐ Κάνωβοϲ, ἐπειδὴ οὐδὲν εἰϲ οϲ λῆγον ὑπὲρ δύο ϲυλλαβὰϲ παραληγόμενον τῷ ω ἔχει τὸ β ἀρκτικὸν τῆϲ τελευταίαϲ ϲυλλαβῆϲ, ἀλλ’ ἢ ἕτερον ἢ τὸ π Κρότωποϲ, ἄνθρωποϲ. οὕτω καὶ Κάνωποϲ. γράφεται δ’ ὅμωϲ διὰ τοῦ β. Ϲτράβων ἑπτακαιδεκάτῃ κτλ.

κάπετοϲ τάφροϲ, οἱ δὲ ϲκάπετον.

Καπετωλίειον: Ἡρωδιανὸϲ ἐν ἓξ ϲυλλαβαῖϲ καὶ ἐν ϲυναιρέϲει Καπετώλειον. τὰ δὲ Καπετωλεῖα ἐπὶ ἀγῶνοϲ προπεριϲπᾶται κτλ.

καπηλεῖον: ει δίφθογγοϲ. παρὰ τὸ καπηλεύω.

κάππα: καὶ παρὰ Καλλιμάχῳ (Bentley fr. p. 418) γράφεται κόππα, τὸ ἀνεϲτραμμένον P καὶ Ϲ χαρακτηριϲμόϲ.

κάρα κεφαλή. τοῦτο Ἀττικοὶ διὰ τοῦ ᾱ λέγουϲιν, Ὅζμηροϲ δὲ Ἰακῶϲ κάρη.

Κάραλλιϲ ἢ Καράλλεια Ἰϲαυρικὴ πόλιϲ. ἔϲτι καὶ Κάραλιϲ δι’ ἑνὸϲ λ Λιβυκὴ πόλιϲ.

καρβαΐζει Καρικῶϲ λαλεῖ καὶ βαρβάρωϲ καὶ καρβᾴζει καὶ καρβανίζει.

Καρδαμύλη πόλιϲ. τὸ ἐθνικὸν Καρδαμυλίτηϲ. παρὰ δὲ τῶν ἐγχωρίων Ϲκαρδαμυλίτηϲ λέγεται.

Κάρηϲοϲ πόλιϲ καὶ ποταμὸϲ δι’ ἑνὸϲ ϲ γράφεται καὶ βαρύνεται.

Καρουεντόϲ πόλιϲ Λατίνων. Διονύϲιοϲ β΄ (?) Ῥωμαικῆϲ ἀρχαιολογίαϲ. ἔν τιϲι δὲ γράφεται Καρυεντόϲ καὶ τὸ ἐθνικὸν Καρυεντανόϲ.

Κάρπαθοϲ νῆϲοϲ πληϲίον τῆϲ Κῶ. Ὅμηροϲ «Κράπαθόν τε Κάϲον τε καὶ Κῶν (Il. B 676).

Καρπαϲία νῆϲοϲ κατὰ τὴν ἄκραν τὴν Ϲαρπηδονίαν. Ξεναγόραϲ δὲ Κάρπαθον αὐτήν φηϲι. Δημήτριοϲ δ’ ὁ Ϲαλαμίνιοϲ Καρβαϲίαν φηϲί, ὅτι πρὸϲ τὸν καλούμενον κορβαν ἄνεμον κεῖϲθαι δοκεῖ.

κάρρων: ἀπὸ τοῦ κρατύϲ κρατύτεροϲ κρατίων ὁ τρίτοϲ τύποϲ κράϲϲων ὑπερθέϲει κόρϲων καὶ κάρρων ὡϲ μυρϲίνη μυρρίνη.

κάρτιϲτοι κράτιϲφο.

Καϲϲώπη πόλιϲ ἐν Μολοϲϲοῖϲ. πάντεϲ διὰ δύο ϲϲ, Ἡρωδιανὸϲ δὲ μόνοϲ δι’ ἑνὸϲ ϲ.

Καϲταναία πόλιϲ Θεϲϲαλίαϲ. Εὔδοξοϲ δὲ διὰ τοῦ θ φηϲίν. ἔϲτι καὶ Καϲτανία διὰ τοῦ ῑ πόλιϲ πληϲίον Τάραντοϲ.

κᾷτα καὶ εἶτα.

καταγωγεῖον ει δίφθογγοϲ ἡ παράδοϲιϲ. καταγώγιον ῑ ἡ παράδοϲιϲ καὶ προπαροξύνεται.

κατακόκκαϲ ἢ κατακίκκαϲ. κατάπλαϲμα.

καταλοφάδεια. ει.

κατειλάϲ ἡμέρα χειμερινή.

κατένωπα ὡϲ κατέναντα, οὕτωϲ ὁ Ἀλεξίων καὶ οἱ πλείουϲ — Ἀρίϲταρχοϲ δὲ ὡϲ κατὰ δῶμα.

κατιτήρια ὡϲ εἰϲιτήρια. κατιτήριον δὲ ὁ τοῦ νεκροῦ ὀβολόϲ.

καττύειν κάττυμα.

κατωκάρα ἐπίρρημά ἐϲτι ϲύνθετον καὶ ϲὺν τῷ ῑ γράφει Ἡρωδιανόϲ.

Καύκαϲοϲ τὸ ὄροϲ. λέγεται καὶ διὰ τοῦ ῑ Καύκαϲιϲ.

Καυλίον.

Καυλωνία πόλιϲ Ἰταλίαϲ, ἣν Αὐλωνίαν Ἑκαταῖοϲ καλεῖ κτλ.

καυϲτειρόϲ ἀπὸ τοῦ η ἐτράπη εἰϲ ει.

κεγχρῄϲ κέρκνοϲ ἱέραξ.

κεδῶ κεδάζω λέγεται καὶ μετὰ τοῦ ϲῖγμα καὶ χωρὶϲ τοῦ ϲῖγμα.

κέδροπα τὰ ὄϲπρια καὶ κέρδοπα.

κίκυνα.

κειμήλιον: διὰ τῆϲ ει διφθόγγου τὸ πρῶτον ὥϲπερ παρὰ θήϲω μέλλοντα γίνεται θεμέλιον, οὕτω καὶ παρὰ τὸν κείϲω μέλλοντα κειμήλιον.

Κεῖοϲ ὁ πολίτηϲ ϲ Κέω. παρὰ γὰρ τὸ Κέω γέγονε Κέϊοϲ καὶ κατὰ κρᾶϲιν τοῦ ε καὶ ῑ εἰϲ τὴν ει δίφθογγον Κεῖοϲ.

Κειριάδαι δῆμοϲ τῆϲ Ἱπποθοωντίδοϲ φυλῆϲ.

κειρία: ϲημαίνει δὲ τὸ ϲχοινίον τὸ δεϲμεῦον τὴν κλίνην. διὰ τῆϲ ει διφθόγγου γράφεται. ἢ γὰρ παρὰ τὸ κείρω γέγονε παρὰ τὸ εἰϲ l. 1 St. B. l. 3 St. B. Eudoxi scripturam servavit Hesych. Καϲθανέα i. e. Καϲθαναία. l. 5 Hes. cum ῑ. l. 6 Choer. 234, 12 et 13. l. 8 Hes. ? l. 9 Hes., Theogn. 164, 27. l. 10 Hes. cf. Lob. Proll. 40 not. 5. l. 11 Il. Pr. 320. Hesychii cod. habet κατενῶπα, quod potius in κατένωπα mutandum fuit quam in κατ’ ἐνῶπα. l. 13 pro βόλοϲ emendavit Schmidt. ad Hes. κατιτήρια ἡ ἐπὶ καθόδῳ θυϲία. Choer. 232, 28 l. 14 Hes., qui extra ordinem etiam κάϲϲυμα hebet. l. 15 Schol. ad Arist. Pac. 153, Ioann. Alex. 29, 24, Hes. κάτω κάρα sine ῑ l. 17 St. B. l. 18 Hes, καυλεῖα προπεριϲπωμένωϲ ὡϲ φυλλεῖα. Choer. 297, 11, quae forma exstat compluribus Nicandri locis: Ther. 75, 535, 882 l St. B. s. v. et E. M. 494, 9. l. 20 Arc. 71, 22, ap. Hes. καυϲτηρῆϲ exstat. l 21 He. ef. Schidt.; diversum fortasse, quod idem Hes. praebet κεγχρίϲ ὀρνέου εἶδοϲ. l. 22 E. M. 498, 55. l. 23 Hes. l. 24 Theogn. 101 7, Hes. corrupte κεικύνη ϲυκάμινοϲ. l. 25 Choer. 232, 31, Hes. l. 27 Choer. 232, 3, E. M. 507, 52. l. 29 St. B. et Hes. l. 30 Choer. 230, 22, E. Or. 83, 8, Hes. λεπτὰ κείρεϲθαι αὐτὰϲ ἢ παρὰ τὸ κέραϲ τὸ ϲημαῖνον τὰϲ τρίχαϲ γέγονε κερία καὶ κατὰ πλεοναϲμὸν τοῦ ῑ κειρία.

κεῖριϲ ὄρνεον. ἱέραξ. οἱ δὲ ἀλκυόνα.

κειρύλοϲ: τοῦτον ἔνιοι κήρουν (Schmidt. κουρέα) λέγουϲι. ἔϲτι δὲ ὄρνεον. ὁ δὲ Ἀντίγονοϲ τῶν ἀλκυόνων ἄρρεναϲ κηρύλουϲ φηϲί et κηρύλοϲ ἄρϲην ὄρνιϲ ϲυνουϲιαϲτικόϲ, τινὲϲ δὲ ἀλκυόνα.

κείρω: ει δίφθογγοϲ. τὰ διὰ τοῦ ειρω βαρύτονα κτλ.

κεῖται: ει δίφθογγοϲ. ἀνεφάνη γὰρ τὸ ε ἐν τῷ κέαται.

κείω τὸ κοιμῶμαι διὰ τῆϲ ει διφθόγγου. εὕρηται γὰρ καὶ χωρὶϲ. τοῦ ῑ οἷον κέω

κεέων ( Od. ξ 425) δίφθογγοϲ. ϲημαίνει τὸ καίων. ἀνεφάνη γὰρ τὸ ε ἐν τῷ «κέδρου τ᾿ εὐκεάτοιο» (ε 60)

κεκλειμένοϲ: ει δίφθογγοϲ ὡϲ «κεκλειμένων τῶν ἐμπορειῶν» καὶ. κέκλειται, ἀπὸ δὲ τοῦ κλίνω κέκλινται διὰ τοῦ ῑ.

κεκλίαται: ἀπὸ τοῦ κλείω γίνεται κέκλειται καὶ ϲυϲτολῇ τῆϲ ει διφθόγγου «αἵθ᾿ ἁλὶ κεκλίαται. (Od. δ 608) κτλ.

κελαδεινόϲ: ει ὡϲ ὀξύτονον καὶ πάλιν οἱ Αἰολεῖϲ κελαδεννόϲ λέγουϲι.

κελαινόν μελαινόν.

κέληϲ παρὰ τὸ κέλλειν τὸ τρέχειν.

κελλόν καὶ ϲκελλόν ϲτρεβλὸν διεϲτραμμένον.

Κελτοί ἔθνοϲ ἕτερον Γαλατῶν.

κεναγγία: ῑ. οὐ γὰρ διὰ τὸ ἄγγοϲ ἄγγεοϲ τὴν ει δίφθογγον ἕξει· γεται δὲ κεναγγῶ κεναγγία.

κενέβρεια τὰ θνηϲίδια καὶ νεκριμαῖα κρέατα.

κεραμεικόϲ διὰ τῆϲ ει διφθόγγου, παρὰ τὸ κεραμεύϲ κεραμέωϲ κεραμέϊ γέγονε κεραμεικόϲ διὰ τῆϲ ει διφθόγγοιϲ.

κεραμίϲ: ῑ. τὰ γὰρ εἰϲ ιϲ θηλυκὰ ὑπὲρ μίαν ϲυλλαβὴν κοινολεκτούμενϲ.

κεράτιον ῑ. ὑποκοριϲτικὸν γάρ.

κέραφοϲ ϲκέραφοϲ. χλευαϲμόϲ κακολογία.

κερβολεῖ ϲκερβολεῖ λοιδορεῖ.

Κέρκυρα νῆϲοϲ. καὶ Κόρκυρα.

κερόειϲ: ει. κερόεντοϲ γάρ.

Κεφαλλήν ἔθνοϲ ἀπὸ Κεφάλου τοῦ Δηϊονέωϲ κληθέν. κεῖται δὲ παρὰ τῷ Ϲοφοκλεῖ ἐν τῷ κὤ ξεῖνε Κεφαλλήν ». ἡ δὲ παλαιὰ χρῆϲιϲ ἅπαϲα ἔχει τοὺϲ Κεφαλλῆναϲ καὶ τὴν Κεφαλληνίαν ἐν δυϲὶ λλ.

κήδειοϲ: τὸ δεῖ δίφθογγοϲ.

κηκίϲ: ῑ. ὡϲ δικατάληκτον.

κήλειοϲ ὁ καυϲτικόϲ.

κηλώνειον.

κήξ ὁ λάροϲ κατὰ Ἀπίωνα. λέγεται δὲ καὶ καύηξ.

κηρύκειον: διὰ τῆϲ ει διφθόγγου. ἔϲτι γάρ τινα ἀπὸ τῶν εἰϲ διπλοῦν ληγόντων γινόμενα διὰ τοῦ ειον, Φοῖνιξ Φοινίκειον, οὕτω καὶ κηρύκειον.

Κήτειοι γένοϲ Μυϲῶν ἢ μεγάλοι.

Κηφιϲόϲ ὄνομα ποταμοῦ. γράφεται δὲ διὰ τοῦ ῑ, ἐπειδὴ τὰ διὰ τοῦ ιϲοϲ ἐπὶ ποταμῶν καὶ ὀξύνεται καὶ διὰ τοῦ ῑ γράφεται οῑον Ἰλιϲόϲ Κηφιϲόϲ.

κῆχοϲ: τὸ πῇ κῆ· πῇ ἐγγύϲ, πῇ ἄγχοϲ, ὅπερ ἐϲτὶν ἐν τῷ ἔναγχοϲ, κῆχοϲ. ἔλλειψιϲ ἄρα τοῦ γ κῆχοϲ.

κιβώριον καὶ κιβούριον.

κιβωτόϲ γράφεται διὰ τοῦ ῑ τῷ λόγῳ τοῦ θλίβω.

κιγκλίϲ.

κίδαριϲ πῖλοϲ βαϲιλικόϲ, ὃν καὶ τιάραν. ἔνιοι δὲ κίταριν διὰ τοῦ ῑ.

κίκκαϲοϲ καὶ κίγκαϲοϲ βόλου ὄνομα.

κῖκυϲ καὶ κικύω: ῑ. τὰ γὰρ ἀμφιβαλλόμενα κτλ.

Κίκυνα.

Κιλικία καὶ Ϲικελία (pro Κιλικία scr.) ταῦτα κατὰ παράδοϲιν.

κίλλεια εἶδοϲ λαχάνου. ἢ ἀκάνθαι τῶν ἐχίνων. ἢ πηγὴ ἢ κρήνη. ἢ ὄροϲ τῆϲ Ἀττικῆϲ. χωρίον δαϲύ, ὅπερ διαφόρωϲ προϲαγορεύουϲιν, οἱ μὲν Κάλλιον, οἱ δὲ Κυλίαν, ἄλλοι Κύλλου πήραν.

Κιμμερίουϲ φηϲὶν Ἡρακλείδηϲ ὁ Ποντικὸϲ ὑποκάτω τοῦ Πόντου εἶναι. γράφεται καὶ Κερβερίων καὶ ἔοικε καὶ Ϲοφοκλῆϲ περιπεπτωκέναι τῇ τοιαύτῃ γραφῇ, ὁμοίωϲ καὶ Ἀριϲτοφάνηϲ ἐν Βατράχοιϲ (189) οἷον «ἧ Κερβερίουϲ λέγω». Πρωτέαϲ δὲ ὁ ζευγματίτηϲ χειμερίουϲ γράφει. ἀεὶ γὰρ οὗτοι ἐν χειμῶνί εἰϲιν. ἔνιοι δὲ Κεμμερίουϲ. κέμμερον γὰρ λέγουϲι τὴν ὁμίχλην. καὶ Ϲκυθικὸν ἔθνοϲ Κιμμέριοι.

Κιμωλία τὰ δύο ῑ ἡ παράδοϲιϲ· νῆϲοϲ δὲ ἡ Κίμωλοϲ.

κίναιδοϲ.

κινάμωμον: ῑ. ἡ παράδοϲιϲ.

Κινηϲίαϲ: ῑ. ὥϲπερ ἀπὸ τοῦ ϲώϲω Ϲωϲίαϲ, οὕτω καὶ παρὰ τὸ κινήϲω Κινηϲίαϲ.

κινῶ: διὰ τοῦ ῑ. παρὰ γὰρ τὸ κιεῖν. οἱ δὲ Λάκωνεϲ κινέω λέγουϲι καὶ διὰ τοῦ ῑ.

κίριϲ εἶδοϲ ἱέρακοϲ. λέγεται δὲ καὶ παρὰ Κυπρίοιϲ Κίριϲ ὁ Ἄδωνιϲ παρὰ δὲ Λάκωϲιν ὁ λύχνοϲ. ῑ. τὰ ἀμψιβαλλόμενα κατὰ τὴν πρώτην.

κίρκοϲ κρίκοϲ ἱέραξ.

κιρϲόϲ πάθοϲ τι περὶ τὸ ϲῶμα, ἄλλοι κριϲϲόν.

κίϲ ὁ ϲλώλξ: ῑ. τὰ γὰρ εἰϲ ιϲ μονοϲύλλαβα κτλ.

κίϲηριϲ: ἡ πρώτη ῑ καὶ ἡ τρίτη.

κίϲτη κιβωτόϲ. ῑ ἡ παράδοϲιϲ.

Κίτιον: ῑ. ἔϲτι δὲ πόλιϲ Κύπρου.

κιχῆλαι αἱ κίχλαι.

κιχλιϲμόϲ γέλωϲ ϲφοδρόϲ.

κίων: ἢ παρὰ τὸ κίειν, ὅ ἐϲτιν εἰϲ ὕψοϲ πορεύεϲθαι, ἢ παρὰ τὸ ἰών μετοχὴν προϲθήκῃ τοῦ κ κίων.

κλεῖθρα: διὰ τῆϲ ει διφθόγγου. οἱ γὰρ Ἴωνεϲ διὰ τοῦ η καὶ ῑ γράφουϲι κλῇθρα, τρέποντεϲ τὴν ει δίφθογγον. καὶ ἐκ τοῦ κλείω τὸ ἀϲφαλίζω.

Κλεινίαϲ: ει δίφθογγοϲ τὸ κλει. παρὰ γὰρ τὸ κλέοϲ καὶ τὸ κλεινόϲ γίνεται Κλεινίαϲ.

κλεινόϲ: δίφθογγοϲ. τὰ γὰρ εἰϲ νοϲ ὀξύτονα παρώνυμα διφθόγγῳ παραλήγεται.

κλείϲ: ει δίφθογγοϲ.

Κλειϲθένηϲ: παρὰ τὸ κλέοϲ καὶ τὸ ϲθένοϲ Κλεοϲθένηϲ καὶ κράϲει τοῦ ε καὶ ο εἰϲ τὴν ει δίφθογγον Κλειϲθένηϲ, ὥϲπερ δέον δεῖν καὶ πλέον πλεῖν.

Κλειταγόραϲ: ει.

Κλειτοφῶν: ει δίφθογγοϲ. παρὰ τὸ κλείω τὸ δοξάζω γέγονε κλειτόϲ καὶ ἐκεῖθεν Κλειτοφῶν.

κλειτύϲ: ϲημαίνει δὲ τὰ ἐξέχοντα μέρη τῶν ὀρῶν διὰ τῆϲ ει διφθόγγου γράφεται. παρὰ γὰρ τὸ κλέτοϲ (vel κλέταϲ sic Eustath.), ϲημαίνει δὲ τὸ αὐτὸ τῷ κλειτύϲ, γέγονε κλετύϲ καὶ πλεοναϲμῷ τοῦ ῑ κλειτύϲ διὰ τῆϲ ει διφθόγγου.

κλείω τὸ δοξάζω. παρὰ γὰρ τὸ κλέοϲ γέγονε κλέω καὶ κλείω προϲθέϲει τοῦ ῑ.

κλῄζω ϲὺν τῷ ῑ γράφεται. ἀπὸ γὰρ τοῦ κλέοϲ κλείζω καὶ κληΐζω καὶ κλῄζω. τὸ δὲ κληδών οὐκ ἔχει τὸ ῑ, ἐπειδὴ οὐκ ἔϲτιν ἀπὸ τοῦ κληΐζω, ἀλλ᾿ ἀπὸ τοῦ κλῶ τοῦ ϲημαίνοντοϲ τὸ καλῶ γέγονε κλήϲω καὶ. κληδών.

κλῃδοῦχοϲ: γυνή. ῑ. ἀπὸ τοῦ τὰϲ κλεῖϲ τῆϲ οἰκίαϲ ἔχειν.

κλῖμαξ: ῑ. τὰ εἰϲ αξ ἀποϲτρέφεται τὴν ει δίφθογγον κατὰ τὴν παραλήγουϲαν. γέγονε δὲ παρὰ τὸ κλίνω κλίναξ καὶ κλῖμαξ κατὰ μετάθεϲιν τοῦ ν εἰϲ μ.

κλίνη: ῑ. ἀπὸ γὰρ τοῦ κλίνω.

κλίνω: ῑ. κλινῶ γὰρ ὁ μέλλων. καὶ οἱ Αἰολεῖϲ κλίννω λέγουϲι .καὶ οὐ κλέννω.

κλίϲιον κλιϲιάϲ: ῑ.

Κλιτόριον ὄνομα πόλεωϲ ἐν τῇ Ἀρκαδίᾳ διὰ τοῦ ῑ γράφεται. παρὰ γὰρ τὸ κλύω γέγονε Κλυτόριον καὶ κατὰ τροπὴν τοῦ υ εἰϲ ῑ Κλιτόριον ὥϲπερ Ἀφροδύτη Ἀφροδίτη. ἰϲτέον δὲ ὅτι τὸ κλιτόριον ϲημαίνει καὶ τὸ αἰδοῖον τῆϲ γυναικόϲ, ὅθεν καὶ κλιτοριάζειν λέγουϲι τὸ αἰϲχρῶϲ ἅπτεϲθαι.

κλῳόϲ ἔχει τὸ ῑ. ἀπὸ γὰρ τοῦ κλοιόϲ.

κλοῖϲτρον κλῷϲτρον.

κνῖϲα: Ἡρωδιανὸϲ ἐθέλει ἀπὸ μέλλοντοϲ αὐτὴν γενομένην τοῦ κνίζω κνίϲω δι’ ἑνόϲ τε γράφεϲθαι ϲ καὶ ἔκταϲιν λαβεῖν τοῦ ῑ.

κνίψ καὶ ϲκνίφ ζῷον.

κνυζοί οἱ τὰ ὄμματα πονοῦντεϲ et ϲκνιφόν ἀμυδρὸν βλέποντα. Ἀττικοὶ γὰρ καὶ τὸ ϲκότοϲ ϲκνίφοϲ λέγουϲιν.

Κνωϲόϲ πόλιϲ δι᾿ ἑνὸϲ ϲ, Τρύφων δὲ διὰ δύο.

κόγχναι αἱ ὄγχναι.

Κοδρίδηϲ: διὰ τοῦ ῑ τὸ δρι. τὰ γὰρ ἀπὸ τῶν εἰϲ οϲ διὰ τοῦ ιδηϲ γινόμενα διὰ τοῦ ῑ γράφεται, Κόδροϲ Κοδρίδηϲ, Κρόνοϲ Κρονίδηϲ.

κοίηϲ ἱερεὺϲ Καβείρων ὁ καθαίρων φονέα. οἱ δὲ κόηϲ.

κοιλία: παρὰ τὸ κόϊλον κοῖλον κοιλία.

κοινεῖον πορνεῖον.

Κοινόϲ δεϲπότηϲ.

κοῖον ἐνέχυρον κώϊον ἐνέχυρον κῶα ἐνέχυρα.

κολοϲϲόϲ ἀγάλματα ὑπερμεγέθη, ἀνδριάντεϲ.

κολωνία τάφοϲ. Ἠλεῖοι.

κολῳόϲ θόρυβοϲ, ἀταξία, ταραχή· ἡ μεταφορὰ ἀπὸ τοῦ ζῴου.

κομψεία: ει δίφθογγοϲ. κομψεύω γάρ.

Κονείδηϲ Θηϲέωϲ παιδαγωγόϲ.

κονίω. ῑ. παρὰ τὸ κόνιϲ κονίω.

κόοι τὰ χάϲματα τῆϲ γῆϲ καὶ τὰ κοιλώματα.

κοράλλιον: (ἴϲωϲ τὸ ἅλιον ἔγκειται· ἀπὸ θαλάϲϲηϲ ταῖϲ κόραιϲ κόϲμοϲ ?) ποιηταὶ οὖν τὸ α´  διὰ τοῦ ο ἡ κοινή τε διὰ τοῦ ο, Ἀττικοὶ δὲ διὰ τοῦ ω.

Κόρεια θυϲία τῇ Κόρῃ τελουμένη, ει.

κόρρη κόρϲη. κρόταφοϲ.

Κορώνεια πόλιϲ Βοιωτίαϲ.

κόϲϲαβοϲ. κότταβοϲ.

κουρεῖον: ει. παρὰ τὸ κουρεύϲ κουρεῖον ὡϲ βαλανεύϲ βαλανεῖον.

κοχλίδιον: διὰ τοῦ ῑ. ὥϲπερ ἀπὸ τοῦ γωνία γίνεται γωνίδιον, οὕτω καὶ ἀπὸ τοῦ κοχλίαϲ κοχλίδιον.

κόψιχοϲ: εἶδοϲ ὀρνέου, ὃ κόϲϲυφοϲ παρ’ ἐνίων λέγεται.

κραδία καὶ κραδίη καρδία.

Κράμβουτιϲ πόλιϲ Αἰγύπτου. Ἑκαταῖοϲ περιηγήϲει Λιβύηϲ. Ἡρωδιανὸϲ διὰ τοῦ ο γράφει Κράμβοτιϲ.

κράνεια (pro κραωεῖα). ἔϲτι δὲ εἶδοϲ δένδρου. οὕτωϲ λέγεται ὁ καρπὸϲ κρανείηϲ ( Od. κ 242). διὰ τῆϲ ει διφθόγγου. εὕρηται γὰρ καὶ χωρὶϲ τοῦ ῑ κρανέη.

Κράνεια χωρίον Ἀμβρακιωτῶν. Θεόπομποϲ πεντηκοϲτῷ πρώτῳ.

Κράπαθοϲ ἡ Κάρπαθοϲ νῆϲοϲ πληϲίον Κῶ.

κράϲτιϲ ὁ χλωρὸϲ χόρτοϲ. ῑ ὥϲπερ πίϲτιϲ. διὰ τοῦ κ Ἀττικοί, διὰ τοῦ γ οἱ νῦν γράϲτιν φαϲίν.

κράτεια: παρὰ τὸ κρατῶ κράτεια ὡϲ ἀνθῶ Ἄνθεια.

κρεῖον: παρὰ τὸ κρέαϲ κρέον καὶ κατὰ πλεοναϲμὸν τοῦ ῑ κρεῖον. λέγει δὲ ὁ Ἡρωδιανόϲ, ὅτι τὸ κρεῖον ὅμοιόν ἐϲτι τῷ θεῖον, ἐν τῇ Ἰλιακῇ προϲῳδίᾳ (Ι 206). ἐϲτέον δέ, ὅτι ἡ κοινὴ δόξα ἔχει, ὅτι τὸ κρεῖον κρεοδόχον ἀγγεῖον ϲημαίνει, ὁ δὲ Εὐφορίων τὸ κρέαϲ λέγει εἶναι. ὁ δὲ Ἡρωδιανὸϲ τὴν ἐκ τῶν ὠμῶν κρεῶν πεπληρωμένην τράπεζαν. ὁ δὲ Πτολέμαχοϲ (Πτολεμαῖοϲ ?) τὸν ἀπὸ τοῦ ϲτέατοϲ πλακοῦντά φηϲιν αὐτὸ ϲημαίνειν.

κρείουϲα ἡ βαϲιλεύουϲα. διὰ τῆϲ ει διφθόγγου. εὕρηται γὰρ καὶ χωρὶϲ τοῦ ῑ οἷον κρέουϲα. (γέγονε δὲ ἐκ τοῦ κρατῶ κρατείων καὶ τὸ θηλυκὸν κρατείουϲα καὶ κατὰ ϲυγκοπὴν κρείων καὶ κρείουϲα ?).

κρείϲϲων. διὰ τῆϲ ει διφθόγγου. εὕρηται γὰρ καὶ χωρὶϲ τοῦ ῑ οἷον κρέϲϲων. γέγονε δὲ οὕτωϲ· ὥϲπερ ἀπὸ τοῦ ταχύϲ γίνεται ταχίων καὶ θάϲϲων, οὕτω καὶ παρὰ τὸ κρατύϲ γίνεται κρατίων καὶ κράϲων καὶ τροπῇ τοῦ ᾱ εἰϲ ε καὶ πλεοναϲμῷ τοῦ ῑ κρείϲϲων.

Κρεμμυών κώμη Κορίνθου. Εὔδοζοϲ ἕκτῳ γῆϲ περιόδου. ἔϲτι καὶ Κρομμυών πόλιϲ Λιβύη διὰ τοῦ ο. καὶ Ἑκαταῖοϲ.

κιρέμυον: κρόμυον.

κρῖ ἡ κριθή διὰ τοῦ ῑ γράφεται. γέγονε δὲ ἀπὸ τοῦ κριθή κατὰ ἀποκοπὴν τῆϲ θη ϲυλλαβῆϲ ἢ ἀπὸ τοῦ κρίμνον τοῦ ϲημαίνοντοϲ τὸ παχὺ τοῦ ἀλεύρου ὁμοίωϲ κατὰ ϲυγκοπὴν κρῖ.

κρίβανοϲ ἡ κάμινοϲ, ἔνθα ὤπτων τοὺϲ ἄρτουϲ. διὰ τοῦ ῑ γράφεται. παρὰ γὰρ τὸ κρῖ τὸ ϲημαῖνον τὴν κριθὴν καὶ τοῦ βαῦνοϲ τὸ ϲημαῖνον τὴν κάμινον. οἱ δὲ Δωριεῖϲ κλίβανοϲ λέγουϲιν.

κριθή: διὰ τοῦ ῑ. τὰ γὰρ εἰϲ θη οὐ θέλει παραλήγεϲθαι τῇ ει διφθόγγῳ κτλ. λέγεται κριθή ἢ παρὰ τὸ προκρίνεϲθαι τῶν δρυῶν — ὀπτοὺϲ γὰρ βαλάνουϲ ἔτρωγον οἱ ἀρχαῖοι καὶ πάλιν ἤρζαντο ἀπὸ κριθῆϲ ὕϲτερον ἄρτον ἐϲθίειν ἢ διὰ τὸ κρίνεϲθαι καὶ διαχωρίζεϲθαι αὐτὴν ἀπὸ τῶν ἀχύρων ὑπὸ τῶν ἀνέμων. τὸ δὲ κρίνω διὰ τοῦ ῑ. κρινῶ γὰρ ὁ μέλλων καὶ οἱ Αἰολεῖϲ κρίννω λέγουϲιν.

κρικάδεια: τὸ ἐναλλάξαι τοὺϲ δακτύλουϲ ὥϲπερ κρυβούϲ: ει.

κρίκοϲ κίρκοϲ.

κριόϲ παρὰ τὸ κεκρίϲθαι τὰϲ τρίχαϲ. ῑ τῷ κανόνι τῶν διὰ τοῦ ιοϲ διϲυλλάβων ἀρϲενικῶν διὰ τοῦ ῑ γραφομένων.

Κρῖοϲ ὄνομα Τιτᾶνοϲ· παρὰ τὸ κεκρίϲθαι τῷ κανόνι τοῦ κριόϲ.

Κρῖϲα: ἔϲτι δὲ ὄνομα πόλεωϲ, διὰ τοῦ ἶ, ἐπειδὴ καὶ Κίρρα λέγουϲι διὰ τοῦ ῑ καὶ οὐδέποτε πρὸ τῶν δύο ρρ εὑρίϲκεται δίφθογγοϲ ὑποδηματορράφοϲ.

κροκόδειλοϲ: ει.

κροκόλειον νῆϲοϲ Ἰθάκηϲ.

Κρόνια ἑορτὴ ἑκατομβαιῶνοϲ μηνὸϲ Κρόνῳ· ῑ.

Κρονίων: διὰ τοῦ ῑ, ἐπεὶ τὸ Κρονίδηϲ διὰ τοῦ ῑ. τὰ γὰρ εἰϲ ων πατρωνυμικὰ κτλ.

κροϲϲόϲ.

κρυμνόϲ ἢ κρυμόϲ· πάγοϲ, ψῦχοϲ, μέγα ῥῖγοϲ.

κρυπτεία: ει δίφθογγοϲ. κρυπτεύω γάρ.

κρωπίον δρέπανον τινὲϲ δὲ διὰ τοῦ β κρωβίον.

κτεινύω: διὰ τῆϲ ει διφθόγγου καὶ δι’ ἑνὸϲ ν κατὰ παράδοϲιν. τὸ δὲ ἀποκτίννυται διὰ τοῦ ῑ καὶ διὰ δύο νν.

κτείνω: κτενῶ γάρ ἐϲτιν ὁ μέλλων. καὶ πάλιν οἱ Αἰολεῖϲ κτέννω λέγουϲιν ἀποβάλλοντεϲ τὸ ῑ καὶ διπλαϲιάζοντεϲ τὸ ϲύμφωνον ὥϲπερ κείρω κέρρω.

κτείϲ: ει. κτενόϲ γὰρ ἡ γενική.

κτίλοϲ ὁ προηγούμενοϲ τῆϲ ποίμνηϲ κριόϲ.

κτῴμην: ϲὺν τῷ ῑ Ϲοφοκλῆϲ ἀπὸ τοῦ κταοίμην.

κυβεῖον: τόποϲ, εἰϲ ὃν ϲυνῇϲαν κυβεύοντεϲ. ει.

Κυβέλη ἡ μήτηρ τῶν θεῶν καὶ Κυβήβη.

κύβεϲιϲ ἢ κύβιϲιϲ· πήρα.

Κυθέρεια: ει τῷ λόγῳ τῶν διὰ τοῦ εια προπαροξυτόνων.

κυκανᾷ ἀπὸ τοῦ κυκῶ τὸ ταράϲϲω, ἐὰν δὲ κυρκανᾷ, πλεοωαϲμὸϲ τοῦ ρ.

κυκεῶ: κυκεῶνα κατ᾿ ἀποκοπὴν τῆϲ να ϲυλλαβῆϲ. τὸ δὲ αὐτὸ καὶ μετὰ τοῦ ῑ κυκειῶ.

κςυκλῳ ἐπίρρημα τοπικόν. ἔχει δὲ τὸ ῑ προϲγεγραμμένον ὡϲ ἀπὸ δοτικῆϲ. τὸ μέντοι πόρρω καὶ ἔξω καὶ ἄφνω οὐ παρὰ δοτικῆϲ· διὸ οὐδὲ προϲγεγραμμένον ἔχει τὸ ῑ.

Κυκλώπειον: ἔϲτι δὲ ὄροϲ ἐν Λιβύῃ. γέγονε δὲ ἀπὸ τοῦ Κύκλωποϲ. ει.

κυλίω: ῑ. τὰ γὰρ διὰ τοῦ ιω ὑπὲρ δύο ϲυλλαβὰϲ κτλ.

Κυλλοποδίων: ῑ ὁμοίωϲ τῷ ἐχίων.

κύμινον: διὰ τοῦ ῑ ράφεται· τὰ γὰρ διὰ τοῦ ινo προπαροξύτονα ἀποϲτρέφεται τὴν ει δίφθογγον.

κύνειοϲ: ει. ϲημαίνει δὲ μέροϲ ϲώματοϲ.

Κύννα ὄνομα πόρνηϲ.

Κυννίδαι γένοϲ Ἀθήνηϲιν, ἐξ οὐ ὁ ἱερεὺϲ τοῦ Κυννείου Ἀπόλλωνοϲ.

Κύπειρον: ἔϲτι δὲ εἶδοϲ βοτάνηϲ. ει, ἐπειδὴ Κύπαιρον λέγουϲιν οἱ Δωριεῖϲ διὰ τῆϲ αι διφθόγγου. ἔθοϲ γὰρ ἔχουϲι τρέπειν τὸ ε εἰϲ ᾱ οἷον Ἄρτεμιϲ Ἄρταμιϲ.

Κύρβαντεϲ Κορύβαντεϲ.

Κύριλλοϲ: ῑ. τὰ γὰρ ἔχοντα δύο λλ εἰϲ οϲ κύρια διὰ τοῦ ῑ γράφεται καὶ προπαροξύνεται.

Κυτίνιον: διὰ τοῦ ῑ. τὸ ῑ ἀπὸ τοῦ κύτινοϲ Κυτίνιον ὡϲ κόφινοϲ κοφίνιον.

Κῴδιον: ἰϲτέον ὅτι τὸ κῴδιον καὶ ϲτῴδιον εὐλόγωϲ ἔχει τὸ ῑ. τὸ δὲ λαγῴδιον παραλόγωϲ. ἔϲτι γὰρ ϲτοιά ϲτοιᾶϲ. καὶ ἐπειδὴ ἡ τελευταία ϲυλλαβὴ τῆϲ γενικῆϲ τοῦ πρωτοτύπου ἀπὸ φωνήεντοϲ ἄρχεται, ἐγένετο ἡ παραγωγὴ διὰ τοῦ διον ϲτοίδιον ὡϲ γραφεῖον γραφείδιον καὶ κατὰ ἔκταϲιν ϲτῴδιον καὶ ἔχει τὸ ῑ. τὸ δὲ κῴδιον ϲημαίνει τὸ τῶν προβάτων δέρμα παρὰ τὸ ἐπ᾿ αὐτῶν κοιμᾶϲθαι. παρὰ τὸ κῶ τὸ κοιμῶμαι γίνεται ὄνομα ῥηματικὸν κῶϲ. Νικοχάρηϲ Ληνίαιϲ «πλέομεν ὦ κόρη ᾿ πι κῶϲ». τοῦτο γίνεται κατὰ πλεοναϲμὸν κῶαϲ ὡϲ ἀπὸ τοῦ ὦϲ ὠτόϲ γίνεται ὤαϲ «κῶαϲ ἄγειν κριοῖο μεμαότα » (Apoll. Rhod. II 1198) καὶ γίνεται διὰ τοῦ ιδιον ἡ παραγωγὴ κωατίδιον καὶ ϲυγκοπῇ τοῦ ατ γίνεται κωίδιον καὶ ϲυναιρέϲει κῴδιον. τὸ δὲ λαγῴδιον οὐκ ὤφειλεν ἔχειν τὸ ῑ. εἴτε ἀπὸ τοῦ λαγώϲ λαγώ εἴτε λαγόϲ λαγοῦ γέγονεν. λαγίδιον γὰρ ὤφειλεν εἶναι, εἴτε ἀπὸ τοῦ λαγωόϲ λαγωοῦ γέγονεν λαγώδιον γὰρ ὤφειλεν εἶναι χωρὶϲ τοῦ ῑ, ἐπειδὴ ἡ τελευταία l. 1 E. M4. 544, 12. l. 4 Choer. 231. 25, cf. can. gen. l. 6 Choer. 928, 6. 1. 7 Choer. 230. 12. l. 8 Choer. 228, 34. l. 10 Choer. 230, 32 Hes. l. 11 Bes. Arc. 96, 22. l. 12 Hes ex Κυννίδηϲ ap. Choer. 230, 27 Κυννίτηϲ corruptum videtur. l. 14 Choer. 232. 17, Hes. l. 17 Hes. l. 18 Choer. 227. 16. l. 20 Choer. 228, 29. l. 22 E. M. 550, 5, Gud. 356, 58. Verba quae his cancellis [] seclusi. ab Herodiano aliena sunt, nam is περὶ παθῶν in E. M. 638, 54 non ὦαϲ ex ὦϲ, sed contra ὦϲ ex ὦαϲ oriri vult; praeterea κώδιον et ap. Hes. et ap. Choer. 234, 23 sine ῑ scriptum est atque existimandum est Herodianum κώδιον ab κῶοϲ κώουϲ repetivisse. De ϲτῴδιον non dubium est, quim cum ῑ scripserit, quum etiam voci προϲτῷον propter ϲτοιά ϲυλλαβὴ τῆϲ γενικῆϲ τοῦ πρωτοτύπου ἀπὸ φωνήεντοϲ ἄρχεται καὶ διὰ τοῦ διον γίνεται ἡ παραγωγή. ἀλλ᾿ ἔϲτιν εἰπεῖν ἀπὸ τοῦ λαγωόϲ λαγωοῦ γέγονε λαγῴδιον καὶ ἔχει τὸ ῑ κατὰ ϲυνεκδρομὴν τοῦ ῴδιον καὶ ϲτῴδιον. ϲυνεξέδραμε τούτοιϲ καὶ τὸ καλώδιον.

κωμῳδόϲ, μελῳδόϲ, ῥαψῳδόϲ ϲὺν τῷ ῑ παρὰ τὸ ᾠδή.

κώνειον: δίφθογγοϲ ει. ἔϲτι γάρ τινα προπαροξύτονα διὰ τοῦ ειον τριϲύλλαβα, ἅτινα διὰ τῆϲ ει διφθόγγου γράφεται οἷον γένειον, δάνειον, βρένθειον. ἔϲτι δὲ εἶδοϲ πολυτελοῦϲ μύρου. οὕτωϲ οὖν καὶ. κώνειον διὰ τῆϲ ει διφθόγγου καὶ διὰ τὸ κωνεάζομαι, ἐφάνη γὰρ τὸ ε ἐν τούτῳ.

Κῷοϲ. ϲὺν τῷ ῑ γράφεται, ἐπειδὴ εὕρηται κατὰ διάϲταϲιν, Καλλίμαχοϲ «τῷ ἴκελον τὸ γράμμα τὸ Κώϊον » — ἢ ὅτι τὰ εἰϲ οϲ κτητικὰ τῷ ῑ θέλει παραλήγεϲθαι χωρὶϲ τοῦ θηλυκόϲ ὁ τοῦ θήλεοϲ, Λιβυκόϲ ὁ τῆϲ Λιβύηϲ, ἁλυκόϲ ὁ τῆϲ θαλάϲϲηϲ. ἔϲτωϲαν δὲ παραδείγματα τοῦ κανόνοϲ ταῦτα Ἡροδότειοϲ, Θηβαϊκόϲ, πατρώϊοϲ οὕτωϲ οὖν καὶ Κώϊοϲ.

Κωχεύει· μετεωρίζει. φέρει. κουφίζει. τὸ δὲ αὐτὸ καὶ κωφεύει.

μάγειροϲ: ει.

μάδιϲοϲ: δίκελλα οἱ δὲ μαδιβόϲ.

μαζόϲ μαϲτόϲ.

Μάζυεϲ οἱ Λιβύηϲ νομάδεϲ. — εἰϲὶ δὲ καὶ ἕτεροι Μάξυεϲ καὶ ἕτεροι Μάχλυεϲ.

μακέλη καὶ μάκελλα· δίκελλα.

Μακέτηϲ Μακεδόνιοϲ καὶ Μακέτιϲ γυνὴ καὶ Μάκεϲϲα ἐπιθετικῶϲ, ὡϲ Ἡρακλείδηϲ, καὶ Μάκεττα διὰ δύο ττ καὶ δι’ ἑνὸϲ τ.

Μακετία λέγεται Μακεδονίαϲ μοῖρα κτλ. γράφεται δὲ δι᾿ ἑνὸϲ τ καὶ διὰ δύο ττ.

Μάκιϲτοϲ πόλιϲ τῆϲ Τριφυλίαϲ. τὸ ἐθνικὸν Μακίϲτιοϲ καὶ Μακιϲτία. εὕρηται καὶ Μακέϲτιοϲ διὰ τοῦ ε ψιλοῦ.

Μάκρυεϲ ἔθνοϲ Λιβύηϲ. Ῥιανὸϲ δὲ Μάκριαϲ διὰ τοῦ ῑ τούτουϲ φηϲί.

μαλακόϲ μαλθακόϲ.

μαλάϲϲειν μαλθάϲϲειν.

μαλάχη μολόχη.

Μάλεα ἄκρα πρὸϲ τῇ Πελοποννήϲῳ. καὶ Μάλεια διὰ διφθόγγου.

Μαλειήτηϲ ὡϲ Αἰγινήτηϲ· λέγεται καὶ Μαλεάτηϲ Μαλεᾶτιϲ.

μάλευρον ἄλευρον.

μᾶλλον τὸ ἐπίρρημα τὸ α μακρὸν ἔχει. τὰ δὲ ἔχοντα δύο ϲύμφωνα ὅμοια ἑπόμενα βραχὺ ἔχει τὸ δίχρονον οἷον ἄλλοϲ, γάλλοϲ, θαλλόϲ, θάλλω, πάλλω, ἅλλομαι καὶ ἀγάλλομαι Mon. 26 16 cf. Dichr. 292, 10 καὶ τὰ ὅμοια. ὅθεν Λάκωνεϲ τὸ μᾶλλον μάλιον λέγουϲι διὰ τὸ μὴ ϲυϲτεῖλαι τὸ ᾱ. λοιπὸν ἐν οἷϲ ἐπιφέρηται δύο ϲύμφωνα ὅμοια, ϲυϲτέλλει τὸ δίχρονον ἤγουν τὸ ῑ οἷον ἴλλοϲ, ἴκκοϲ καὶ ἴλλαοϲ οἱ Αἰολεῖϲ (pro καὶ ἴλαοϲ scripsi), ἐπειδὴ ἀνεδιπλαϲίαϲε (hoc inserui), ϲυνέϲτειλε τὸ δίχρονον ἤγουν τὸ ῑ διὰ τὸ μὴ δύναϲθαι ὡϲ εἴρηται αὐτὸ ἐκτείνεϲθαι (hoc inserui) τῶν δύο ἐπιφερομένων ϲυμφώνων.

Μαντίνεια πόλιϲ Ἀρκαδίαϲ. Ὅμηροϲ «οἳ Τεγέαν τ᾿ εἶχον κοὶ Μαντινέην ἐνέμοντο» (Β 607).

Μαντύη καὶ Μάντυα πόλιϲ Ῥωμαίων. γράφεται καὶ Μάντουα τῷ τῶν Ῥωμαίων ἔθει.

Μαργίτηϲ παρὰ τὸ μάργοϲ.

Μαρικᾶϲ cf. Γαριμᾶϲ.

μάρκαϲ μακάριοϲ.

Τὴν μάρτυϲ εὐθεῖαν ἡ Αἰολέων διάλεκτοϲ διὰ τοῦ ρ προφέρει· ἐκεῖνοι γὰρ τὸ ϲ εἰϲ ρ μεταβάλλουϲι τὸ οὗτοϲ οὗτορ λέγοντεϲ καὶ ἵπποϲ ἵππορ· οὕτωϲ οὖν καὶ μάρτυϲ μάρτυρ, ἀφ᾿ ἧϲ ἐκπίπτει πληθυντικὸν μάρτυρεϲ παρά τε τοῖϲ κωμικοῖϲ καὶ Ἱππώνακτι.

μάϲθλη καὶ μάϲθληϲ ἀπὸ τοῦ ἱμάϲϲω.

μαϲταρίζω.

μαϲτροπόϲ καὶ μαϲτροφόϲ.

ματᾴζω πρὸϲ τὸ ᾱ τὸ ῑ γραφόμενον ἔχει ὡϲ τὸ ϲφαδάζω, τεράζω.

ματεῖ ζητεῖ et μαϲτεύει ζητεῖ.

μάτιοϲ μάταιοϲ.

ματιολοιχόϲ.

ματύαι γνάθοι.

μαῦρον τὸ ἀμαυρόν.

μεγαλλεῖον ὄνομα μύρου ἀπὸ Μεγάλου Ϲικελιώτου εὑρόντοϲ αὐτό.

μεγαλοφυείαϲ: μεγαλονοίαϲ.

Μεγαρικόϲ κτητικόν οὕτω δὲ καὶ τοὺϲ Μεγαρικοὺϲ κεράμουϲ διὰ τοῦ ε χρὴ λέγειν, οὐ διὰ τοῦ α, ὡϲ οἱ ἔμποροι τὴν ἄρχουϲαν παραφθείροντεϲ.

μεγήρατα. Ἡϲίοδοϲ «μεγήρατα τέκνα θεάων (Theogn. 240) μεγάλωϲ ἐπέραϲτα ἢ ὑπερήφανα διὰ τὸ κάλλοϲ· ἢ μέγα ἐρίζοντα περὶ κάλλουϲ.

μέδεα τὰ αἰδοῖα παρὰ τὸ μέδειν καὶ ἄρχειν τῆϲ γενέϲεωϲ ὡϲ καὶ Ἀρχίλοχοϲ «ἶναϲ δὲ μεδέων ἀπέθριϲε» καὶ κατὰ μετάθεϲιν τοῦ δ εἰϲ ζ μέζεα Ἡϲίοδοϲ (op. 512) «καὶ ὑπὸ μέζε᾿ ἔθεντο». ἢ ὅτι μέϲα ἐϲτὶ τῆϲ οὐρᾶϲ μέϲεα ὄντα. Ϲικελοὶ δὲ καὶ Ταραντῖνοι μέϲα αὐτὰ καλοῦϲι. ἐκ δὲ τοῦ μέδεα κατὰ τροπὴν τοῦ ε εἰϲ η μήδεα.

μεθίω ἀμελῶ — μεθείω ἀμελήϲω ἢ ἀπὸ τοῦ μεθῶ μεθείω ὡϲ τελῶ τελείω.

μεθόπωρον μετόπωρον.

Μεθώνη πόλιϲ Μαγνηϲίαϲ, ἣν Ὅμηροϲ διὰ τοῦ η «οἱ δ᾿ ἄρα Μηθώνην καὶ Θαυμακίην ἐνεμοντο» (B 716).

μείζω διὰ τῆϲ ει διφθόγγου γράφεται, ἐπειδὴ ἀπὸ τοῦ μείζων ϲυγκριτικοῦ γέγονεν. τὸ δὲ μείζων διὰ διφθόγγου κτλ.

μείϲ μήν.

μελάντειοι ὅροι: ει.

μειλίγματα μείλια μείλιχοϲ μειλίϲϲεϲθαι.

Μελίταια πόλιϲ Θεϲϲαλίαϲ. Ἀλέξανδροϲ Ἀϲίᾳ. Θεόπομποϲ δὲ Μελίτειαν αὐτήν φηϲι.

μελίταινα πόα τιϲ, ἣν ἔνιοι μελίκταιναν (ἄλλοι μελιϲϲόφυλλον).

μεμνέῳτο «ὡϲ μεμνέψτο δρόμου» (ψ 361). προπαροξυνητέον. γράφεται δὲ καὶ ϲὺν τῷ ῑ τὸ ω. οὕτω δὲ καὶ ὁ Ἀϲκαλωνίτηϲ ἐκ τοῦ μεμνέοιτο ἡγούμενοϲ αὐτὸ εἶναι. παρὰ μέντοι Ξενοφῶντι ἄνευ τοῦ ε l. 1 Theogn. 129. 1, qui diserte inter properispomena refert, quare ap. Hes. pro codicis scriptura μεγαλίον potius μεγαλεῖον restituendum fuit: « Orus Milesius in E. M. 587, 7 testis est scribi μετάλλειον, sed in libris Aristophanis (Τελμιϲεῦϲι) διὰ τοῦ γ exaratum reperiri» Schmidt ad Hes. l. c. l. 2 Hes. iure intactum reliquit Scbmidt Musuro ε secludente; conferri potest cum εὐφύεια παῤ Ἀλέξιδι E. M. 462, 23. l. 3 St. B. 439, 5. 1. 6 E. M. 574, 52. qui ab ἐρίζω derivabant, per ῑ scripsisse patet ex Hes. μεγήριτα τίμια μεγαλόχαρτα. cf. Schmidt. 1. 9 E. M. 575, 10, cod. Paris. ap. Bekk. Anecd. 1438, E. Gud. 390, 42. Hes. habet μέζοϲ et μήδεα. l. 14 E. M. 575, 27. Hes. μεθίω, pro quo Musur. recte μεθείω. l. 16 Hes., idem μεθόπιον. l. 17 St. B. Hes. Μεθώνη. l. περὶ ποϲ. 312, 26. l. 21 Hes., E. M. 583, 4. l. 22 Choer. Dict. 281, 28 μελαντείουϲ δ᾿ ἐπὶ πέτραϲ Hes., apud quem Schmidt. ε inseruit ap. Apollon. IV 1707 πέτραϲ Μελαντίουϲ scriptum est. l. 23 Hes., apud quem iure vocabula per ῑ exhibita seclusit Schmidt, in E. M. 587, 48 discrimen futile statuitur μειλίγματα τὰ πραυντικὰ per ει et μιλίγματα δαιτὸϲ τὰ λείψανα. l. 24 St. B. l. 26 Hes. l. 27 Il. Pr. ψ 361 (Schol. ad Arist. l. c.), transiit in E. M., ubi additum est post Xenopbontis scripturam Κράτηϲ δὲ μεμνοῖτο et in fine Πίνδαροϲ δὲ Δωρικώτερον διὰ τῆϲ αι μεμναῖτο (Pind. fr. N. 277). cf. Lob. ad Buttm. II 244. ἐϲτὶν ὁ ϲχηματιϲμὸϲ καὶ προπεριϲπᾶται ἐν Κύρου παιδείαϲ πρώτῳ (6, 3) «ἀλλ᾿ ὅτε τὰ ἄριϲτα πράττοι, τότε μάλιϲτα τὸν θεὸν μεμνῷτο». τὸ ἀνάλογον δὲ διὰ τοῦ η προϲκειμένου τοῦ ῑ παῤ Ἀριϲτοφάνει ἐν Πλούτῳ δευτέρῳ (992) «ἵνα τοὐμὸν ἱμάτιον φορῶν μεμνῇτό μου». καὶ πάλιν προπεριϲπαϲτέον.

μεμορυχμένα.

Μεμφίτηϲ παρὰ τὸ Μέμφιϲ.

μεϲαύχενεϲ· Ἀριϲτοφάνηϲ φηϲί «μεϲαύχεναϲ νέκυαϲ» οὕτω διὰ τοῦ μ γραπτέον μεϲαύχενεϲ, ὅτι μέϲον αὐχένα ἀϲκοῦ πιέζει, ὃ περιεβάλλοντο ϲχοινίον. παρῳδεῖ δὲ τὰ ἐν τῷ Φιλοξένου Ϲύρῳ· ἔνιοι δὲ διὰ τοῦ δ γράφουϲι δεϲαύχενεϲ καὶ βυϲαύχενεϲ οὐ καλῶϲ.

μεϲοπέρδην· μεϲοφέρδην τὸν μέϲον φερόμενον· τὸ γὰρ παλαιὸν τῷ π ἀντὶ τοῦ φ ἐχρῶντο προϲτιθέντεϲ τὸ τῆϲ δαϲύτητοϲ ϲημεῖον.

Μεϲϲήνη καὶ χώρα καὶ πόλιϲ. — χώρα δὲ Μεϲϲηνία καὶ Μέϲϲη κατ᾿ ἀποκοπὴν ἢ Μέϲη καὶ Μεϲήνη, ὥϲ τινεϲ.

Μέταβον οἱ βάρβαροι τὸν Μεταπόντιον ἔλεγον.

μέταυλον μέϲαυλον.

Μῄονεϲ οἱ Λυδοὶ λέγονται ἀπό τινοϲ Μῄονοϲ ἢ Μαίονοϲ τραπέντοϲ μὲν τοῦ ᾱ εἰϲ η, τοῦ δὲ ῑ μένοντοϲ ἀνεκφωνήτου· λέγονται δέ ποτε καὶ τετραϲυλλάβωϲ Μηΐονεϲ ἐκφωνηθέντοϲ τοῦ προϲγραφομένου ῑ. Ἡρακλείδηϲ δέ, φαϲίν, ἄνευ τοῦ ῑ γράφει τοὺϲ ἀπὸ τοῦ Μαίονοϲ κληθένταϲ Μήοναϲ λέγων Βοιωτίαν εἶναι τὴν τοιαύτην μεταβολὴν ὡϲ τῶν Βοιωτῶν τὴν ὅλην αι δίφθογγον εἰϲ η καταμόναϲ μεταβαλλόντων, ὥϲ που καὶ ὁ Χοιροβοϲκὸϲ παραϲημειοῦται, ἐν οἷϲ ἐξηγεῖται τὸν Ἡρωδιανὸν λέγων καὶ ὅτι τὰϲ θηλυκὰϲ πληθυντικὰϲ εὐθείαϲ τῶν παθητικῶν ἐνεϲτώτων τὸ ποιούμεναι λεγόμεναι καὶ τὰ τοιαῦτα ποιούμενη λεγόμενη ἐκεῖνοί φαϲιν, οὕτω δὲ καὶ τὰ ὅμοια.

μιγέωϲι μιχθῶϲι.

Μιδάειον πόλιϲ Φρυγίαϲ. — καὶ Μιδάϊον λέγεται καὶ Μιδήϊον.

μικκόϲ ὁ μικρόϲ· ἐπειδὴ ἀνεδιπλαϲιάϲθη τὸ κ, ϲυϲτέλλουϲι τὸ ῑ.

μικρόϲ: διὰ τοῦ ῑ γράφεται· κανὼν δὲ τοιοῦτοϲ τὰ εἰϲ κροϲ γενόμενα l. 6 Hes., Eust. ad Od ν 435 διχῶϲ μεμορυγμένα ἢ μεμορυχμένα. Lob. El. 1 187. l 7 Choer. 239, 24. l. 8 Hes. cum Schmidtii adnotatione. l. 12 Hes. cum Schmidtii annotatione, qui comparat ϲκαπέρδα. l. 14 St. B. Hes. habet Μλέϲϲην πόλιϲ Λακωνικῆϲ et Μεϲϲήνη ἡ ἀρινή, in quo Schmidtio Μεϲηνή ἡ Ἀριηνή latere videtur, cuius meminit St. B. Quadratum testatus. l. 16 St. B. Hes. Μετάβολοι. l. 17 Hes. l. 18 Eustath. 365, 24, quem haec de scriptura vocis Μῄονεϲ praecepta ex Choerobosco exscripsisse, Choeroboscum autem ipsum ex Herodiano excerpsisse verisimillimum est. Hes. habet Μῄονεϲ Λυδοί, Μηονίϲ Λύδη, Μῃονία ἡ Λυδία cum ῑ subscripto. ct. etiam E. M. 583, 36. l. 28 Hes. ct. E. M. 587, 25, An. Ox. II 325, 26. τὸ μι ῑ εἰ γὰρ ἐγράφετο διὰ διφθόγγου, ὤφειλεν εἶναι ὁ μέϲοϲ παρακείμενοϲ μέμοιγα. ὁ δεύτεροϲ ἀόριϲτοϲ ἔμιγον· βράχω τὸ ῑ. ὁ παθητικὸϲ ἐμίγην, μιγείϲ μιγέντοϲ, μιγῶμεν μιγῶϲι καὶ «ἐπεί κε νομῷ μιγέωϲιν» (B 475). cf. Βuttm. ll p. 244. l. 29 St. B. l. 30 Choer. 240, 8. Schol. ad Hesych. μαμμυκόν, Gregor. Corinth. 282, E. M. 587, 36. l. 31 Choer. 239, 16, E. M. 587, 40. διϲύλλαβα εἴτε κύρια εἴτε μὴ κύρια ἀποϲτρέφεται τὴν ει δίφθογγον.

μῖλαξ ἡ λικία· ἔνιοι δὲ μέλλαξ. καὶ παῤ Ἑρμίππῳ ἐν θεοῖϲ, ἀγνοήϲαϲ Ἀρτεμίδωροϲ. ἐκεῖ γὰρ μῖλάξ ἐϲτιν.

Μίλητοϲ· ἔϲτι ὄνομα πόλεωϲ, διὰ τοῦ ῑ γράφεται· Μίλλατοϲ γὰρ λέγουϲιν οἱ Αἰολεῖϲ ὥϲπερ ὅμιλοϲ ὅμιλοϲ, πέδιλον πέδιλλον· εἰ δὲ ἐγράφετο διὰ τῆϲ ει διφθόγγου, ἔλεγον ἂν Μέλλετοϲ ὥϲπερ κείρω κέρρω.

μιλτοπάρῃοι.

μίμνω: ἔϲτι τινὰ ῥήματα. ἅτινα πλεονάζει ϲύμφωνον καὶ τρέπει τὸ ε εἰϲ ῑ ἔϲτιν οὖν μένω, γίνεται δὲ μίμνω.

μῖμοϲ. ῑ τὰ εἰϲ οϲ διϲύλλαβα ἔχοντα τὴν πρώτην καὶ τὴν δευτέραν ϲυλλαβὴν ἀπὸ τοῦ αὐτοῦ ϲυμφώνου ἀρχομένην ἑνὶ φωνήεντι θέλει παραλήγεϲθαι οἷον Νῖνοϲ, βίβλοϲ.

μινῴα εἶδοϲ ἀμπέλου.

μιμνῄϲκω ὁ μὲν Δίδυμοϲ ἄνευ τοῦ ῑ, ἡ μέντοι παράδοϲιϲ οὐκ ἐπείϲθη αὐτῷ.

Μίνωϲ βαϲιλεύϲ. τινὲϲ διὰ διφθόγγου παρὰ τὸ μένω Μένωϲ καὶ Μείνωϲ, ἐπεὶ κατέμεινεν ἡ Εὐρώπη ἐν Κρήτῃ Ἀϲτερίωνι γαμηθεῖϲα, ἐξ ἧϲ γέγονεν ὁ Μίνωϲ. ἡ δὲ παράδοϲιϲ ἔχει τὸ ῑ, ἐπεὶ παρὰ τὸ μίμνω Μίμνωϲ καὶ Μίνωϲ.

μιϲγάγκεια: ει.

μίϲγω cf. supra μιγέωϲι et can. general.

μῖϲοϲ: ῑ ὥϲπερ ἀπὸ τοῦ ἀφροδύτη γέγονεν Ἀφροδίτη καὶ δύφροϲ δίφροϲ, οὕτω μύϲοϲ μῖϲοϲ.

μίτυλον ἔϲχατον νήπιον Λάκωνεϲ. — μύτιλον ἔϲχατον, ἀφ᾿ οὖ καὶ τὸν νεώτατον. οἱ δὲ καὶ τὸ ἀποβαῖνον. καὶ ὁ νήπιοϲ καὶ ὁ νέοϲ.

μνῴα δουλεία. ϲὺν τῷ ῑ.

μόλιβοϲ καὶ μόλυβδοϲ εἰ μὲν ἐϲτίν, τὸ δ οὐκ ἔϲτιν οἷον «καὶ μόλιβοϲ ὥϲτε δίκτυον κατῆγε» Ϲοφοκλῆϲ ἐὰν δὲ τὸ ῡ, τὸ δ «ἡ δὲ μολυβδαίνῃ ἰκέλη» Ἰλιάδοϲ Ω (80).

Μολοϲϲοί καὶ Μολοττοί καὶ Μολοτοί δι᾿ ἑνὸϲ τ.

Μολυκρία πόλιϲ Αἰτωλίαϲ. Ϲτράβων δεκάτῃ (p. 460). Θουκυδίδηϲ δευτέρᾳ (c. 84) Μολύκρειον αὐτὴν καλεῖ, Εὐφορίων δὲ Μολυκρίαν αὐτήν φηϲιν.

Μομβρώ ἡ Μορμώ.

Μοψοψία ἡ Ἀττικὴ ἀπὸ Μόψοποϲ. ὁ πολίτηϲ Μοψόπειοϲ διὰ διφθόγγου καὶ διὰ τοῦ ῑ.

Μυκάλη πόλιϲ Καρίαϲ. Δίδυμοϲ δὲ ὄροϲ τὴν Μυκάλην φηϲίν. ἐκλήθη δὲ ἐπεὶ αἱ λοιπαὶ Γοργόνεϲ ἐπὶ τόκῳ (Moin. ἐπ᾿ οἴκτῳ) μυκώμεναι τὴν κεφαλὴν Μεδούϲηϲ ἀνεκαλοῦντο οἱ δὲ Μυχάλην αὐτήν φαϲιν, ἐπεὶ ἐν μυχῷ κεῖται τῆϲ Καρικῆϲ ἁλόϲ.

Μυκαληϲϲόϲ πόλιϲ μεϲογεία Βοιωτίαϲ.

Μυκέρινα ὄνομα πόλεωϲ.

Μυλάντειοι θεοί.

Μύλαϲ εἶϲ τῶν Τελχίνων ὃϲ τὰ ἐν Καμείρῳ ἱερὰ Μυλαντείων ἱδρύϲατο.

Μύλιττα ἡ Οὐρανία. Ἀϲϲύριοι.

Μυργέται ἔθνοϲ Ϲκυθικόν. Ἑκαταῖοϲ Εὐρώπῃ. ἔν τιϲι δὲ τῶν Ἡρωδιανοῦ γράφεται διὰ τοῦ γ Γυργετῶν κακῶϲ.

Μύρινοϲ πόλιϲ ἐν Λήμνῳ ἀπὸ Μυρίνηϲ ἢ Μυρίνου.

Μύρκινοϲ τόποϲ καὶ πόλιϲ κτιϲθεῖϲα παρὰ τῷ Ϲτρυμόνι ποταμῷ. Παρθένιοϲ δὲ Μυρκιννίαν αὐτήν φηϲι.

Μυρμήκιον πολίχνιον τῆϲ Ταυρικῆϲ. Ϲτράβων ἑνδεκάτῃ (p. 494). Ἡρωδιανὸϲ διὰ διφθόγγου γράφει καὶ προπεριϲπᾶ· τὸ ἐθνικόν, ἐὰν μὲν διὰ διφθόγγου, Μυρμηκειεύϲ, εἰ δὲ διὰ τοῦ ῑ γράφεται, Μυρμήκιοϲ. Ἀρτεμίδωροϲ δὲ Μυρμηκίαν αὐτήν φηϲι.

μυρρίνη μυρϲίνη.

Μυρρινοῦϲ δῆμοϲ τῆϲ Πανδιονίδοϲ φυλῆϲ. ὁ δημότηϲ Μυρρινούϲιοϲ. Διονύϲιοϲ δὲ ὁ Τρύφωνοϲ Μυρρινοῦττά φηϲιν. ὁ δημότηϲ ἐκ Μυρρινούττηϲ διὰ δύο ττ.

Μύρϲινοϲ πόλιϲ Ἤλιδοϲ «καὶ Μύρϲινοϲ ἐϲχατόωϲα» (B 616). ὕϲτερον δὲ Μυρτούτιον ἐκλήθη.

μυϲτίλη ὁ κοῖλοϲ ἄρτοϲ.

νάθραξ καὶ νάρθαξ νάρθξ. Δωρικῶϲ.

Ναιάδεϲ ἢ Nαΐδεϲ, Νηΐδεϲ.

ναίω τὸ οἰκῶ διὰ τῆϲ αι διφθόγγου ὡϲ τὸ «ναῖε δὲ Ϲατνιόεντοϲ l. 1 Hes., idem Μομμώ, ὃ ἡμεῖϲ Μορμώ φαμεν. l. 2 St. B. 1.4 St. B. Hes. Μυκάλη ὅροϲ Καρίαϲ. l. 8 St. B. — Hes. per simplex ϲ. l. 9 Theogn. 100, 33. Hes., qui etiam habet Μουκέρινα, ut Schmidtius suspicatur, ex scri ptore Dorico. l. 10 Hes. et St. B. s. Μυλαντία. l. 11 Hes. et St. B. s. Μυλαντία; nomen Μύλλαϲ per duplex λλ exstat ap. Arc. 21, 27. l. 13 Hes., qui habet etiam Μιλίτηϲ Ἀφροδίτηϲ, pro quo ordo Μιλύτηϲ postulat. l. 14 St. B. l. 16 St. B., sic etiam Hes. per simplex ν, E. M. 595, 25 Μυρίννα. l. 17 St. B. l.19 St. B. l. 23 Hes., apud quem vitiose μυρίνη. l. 24 St. B. l. 27 St. B., Hes. l. 29 Arc. 109, 9, ubi diserte cum πυϲτίλη et μαρίλη opponitur nominibus oxytonis in ειλη ὠτειλή, ἀπειλή, ὀφειλή. Quare iure ap. Hes. Schmidt. ε seclusit. l. 31 Hes., Theogn. 40, 18. l. 32 Hes. l. 33 E. M. 598, 45 cf. An. Ox. II 326, 4. ἐυρρείταο παῤ ὄχθαϲ» (Ζ 34) ἐξ οὐ γίνεται ὁ ναόϲ. νέω δὲ διὰ τοῦ ε ψιλοῦ τὸ πορεύομαι ὡϲ τὸ «νῦν δ᾿ ἐπεὶ οὐ νέομαί γε φίλην ἐϲ πατρίδα γαίην» (Ϲ 101) καὶ τὸ κολυμβῶ ὡϲ «ϲτόμα καλλιρρόοιο Ἷξε νέων».

Nακόλεια πόλιϲ Φρυγίαϲ· ἔϲτι καὶ οὐδέτερον Νακόλαιον. καὶ ὥϲπερ ἀπὸ τοῦ νύμφηϲ νύμφαιον καὶ Ἥραϲ Ἥραιον, οὕτω Νακόληϲ Nακόλαιον ἀπὸ Νακόληϲ νύμφηϲ. τὸ ἐθνικὸν Νακολαιεύϲ. εἰ δέ ἐϲτι Νακόλεια διὰ τῆϲ ει διφθόγγου, παρὰ τὸν Νάκολον τὸν Δαϲκύλου παῖδα, τὸ ἐθνικὸν ἔϲται Νακολεύϲ.

νάρθηξ: cf. νάθραξ.

Νάϲτοϲ πόλιϲ Θρᾴκηϲ. γράφεται καὶ Νέϲτοϲ.

ναῦϲ: τοῦ ὀνόματοϲ αἱ εὐθεῖαι ποικίλαι οἷον νεῦϲ διὰ τοῦ ε, νηῦϲ διὰ τοῦ η ναῦϲ διὰ τοῦ ᾱ, νᾶϲ παρὰ Δωριεῦϲι· χρῆται οὖν ὁ ποιητὴϲ ταύταιϲ ταῖϲ φωναῖϲ νηυϲί, νευϲί, νέεϲϲιν, νήεϲϲιν. οἱ Αἰολεῖϲ νάεϲϲι. τί οὖν; οὖκ οἶδεν Ὅμηροϲ τὴν ναυϲί ναί, ἐν ϲυνθέϲει, Ναυϲίθοοϲ, ναυϲίκλυτοϲ.

νεάτη ἡ ἐϲχάτη· καὶ νήτη χορδὴ ὑπὸ τῶν μουϲικῶν πρὸϲ τῆϲ τε ὑπάτηϲ καὶ τῆϲ μέϲηϲ.

νείαιρα.

νεῖον: τῆϲ νηὸϲ τὸ πυθμενοειδὲϲ ξύλον.

νείατον ἔϲχατον διὰ τῆϲ ει διφθόγγου γράφεται· ὥϲπερ γὰρ παρὰ τὸ μέϲον γίνεται μέϲατον, τὸν αὐτὸν τρόπον καὶ παρὰ τὸ νέον νέατον κοὶ κατὰ πλεοναϲμὸν τοῦ ῑ νείατον.

νεῖκοϲ ἡ φιλονεικία διὰ τῆϲ ει διφθόγγου γράφεται ἐκ τοῦ εἴκω τὸ ὑποχωρῶ καὶ τοῦ νε ϲτερητικοῦ γέγονε νέεικοϲ καὶ κατὰ κρᾶϲιν τοῦ ε καὶ τῆϲ ει διφθόγγου νεῖκοϲ· ἡ γὰρ φιλονεικία τοῦ ὑποχωρεῖν ἐϲτέρηται. εἰ γὰρ ὑποχωροῦμεν, οὐκ ἔϲτι φιλονεικία. — τὸ δὲ νῖκοϲ τὸ νίκημα διὰ μόνου τοῦ ῑ «νῖκοϲ ἀπωϲάμενοϲ» (Μ 276) οὕτωϲ γὰρ διὰ τοῦ ῑ Ἀρίϲταρχοϲ. βούλεται γὰρ λέγειν τῆϲ νίκηϲ τὴν ἧτταν.

νεικῶ φιλονεικίαν ϲημαίνει, νικῶ δὲ νίκην.

Νεῖλοϲ: οὐδὲν εἰϲ οϲ λῆγον διϲύλλαβον βαρύτονον τῇ ει διφθόγγῳ παραλήγεται, ἀλλὰ μόνον τὸ Νεῖλοϲ. Νῆλοϲ γὰρ λέγεται κατὰ διάλεκτον.

Νείλεωϲ διὰ τῆϲ ει διφθόγγου γράφεται. ἢ γὰρ παρὰ τὸ νέοϲ καὶ λεώϲ γέγονε νεόλεωϲ καὶ κατὰ κρᾶϲιν τοῦ ε καὶ ο εἰϲ τὴν ει δίφθογγον l. 4 St. B. cum Meinekii adnotatione. l. 10 St. B. l. 11 E. M. 605, 23 Il. Pr). K 109. l. 15 Hes. l. 17 Hes. cf. fr. 45. l. 18 Theogn. 121, 18 Hes. l. Choer. 240, 33. l. 22 Choer. 240, 17, E. M. 601, 56. quae de νῖκοϲ addidi, sunt ex Schol. ad Il. l., ubi cod. A Ἀρίϲταρχοϲ νῖκοϲ διὰ τοῦ ῑ κτλ., BL. Ἡρωδιανὸϲ διὰ μόνου τοῦ ῑ, ἵνα δηλοῖ τὸ νίκημα. cf. de hoc νῖκοϲ Lob. ad Phryn. 647. ln An. Par. III 368 νῖκοϲ sic derivatur: παρὰ τὸ ἑνὶ εἴκειν, εἶτα κατὰ ἀφαίρεϲιν τοῦ ε νιείκη καὶ ἐλλείψει τοῦ ἑτέρου ε καὶ κράϲει τῶν β΄ ιι εἰϲ ῑ μοκρὸν γίνεται νίκη, quae originario congruit cum Ep. Cr. I 440, 2 in loco, quem ex Herodiano depromptum esse et testimoniorum copia et Homerici usus accurata observatio demonstrat. De νεῖκοϲ in An. Par. diversa etymologia pro ponitur παρὰ τὸ τοῖϲ νέοιϲ ἐοικέναι γέγονε νέεκοϲ καὶ κράϲει τῶν δύο εε εἰϲ τὴν ει δίφθογγον νεῖκοϲ, ἡ γὰρ φιλονεικία τοῖϲ νέοιϲ πρέπει. l. 28 Choer. Dict. 653, 5 καὶ τὸ μὲν νικῶ ἐϲτιδευτέραϲ ϲυζυγίαϲ οἶον νικᾷϲ, τὸ δὲ νεικῶ πρώτηϲ ἐϲτὶ ϲυζυγίαϲ E M. 606, 6. l. 29 Mon. 14, 10 coll. Choer. 240, 27 Νεῖλοϲ διὰ τῆϲ ει διφθόγγου, οἱ γὰρ Δωριεῖϲ διὰ τοῦ η γράφουϲιν. l. 31 Choer. 241, 9, E. M. 602, 23. γον Νείλεωϲ ὡϲ πλέον πλεῖν, δέον δεῖν. ἢ ὥϲπερ ἡ ἀβλῆτοϲ καὶ ἀτρῶτοϲ γενικαὶ μετάγονται εἰϲ εὐθεῖαν καὶ προπαροξύνονται, τὸν αὐτὸν τρόπον καὶ ἡ Νηλέωϲ γενικὴ ἀπὸ τοῦ Νηλεύϲ. εὐθείαϲ μετάγεται εἰϲ εὐθεῖαν καὶ προπαροξύνεται οἷον Νείλεωϲ κατὰ τροπὴν τῶν Βοιωτῶν τοῦ η εἰϲ ει δίφθογγον ὥϲπερ οὐτήϲω ὠτειλή.

νειόϲ ἡ ἀνανεουμένη γῆ διὰ τῆϲ ει διφθόγγου γράφεται· παρὰ γὰρ τὸ νεῶ γέγονε νεόϲ καὶ πλεοναϲμῷ τοῦ ῑ νειόϲ.

νειρόϲ ϲφοδρόϲ.

νείϲεται εἰϲέρχεται, νείϲαντο ἐπορεύοντο, νείϲοντο ἐπορεύοντο, νειϲόμενοϲ πορευϲόμενοϲ, νίϲεϲθαι πορεύεϲθαι, νιϲόμενον πορευόμενον.

νείφω τὸ χιονίζω διὰ τῆϲ ει διφθόγγου. ἔϲτι γὰρ νέφοϲ καὶ ἐξ αὐτοῦ γίνεται νόφοϲ καὶ πλεοναϲμῷ τοῦ γ γνόφοϲ. ἐκ τούτου οὖν τοῦ νέφοϲ γίνεται νέφω καὶ πλεοναϲμῷ τοῦ ῑ νείφω. τὸ δὲ νήφω ἐπὶ τοῦ φρονῶ, ἐξ οὗ καὶ νηφαλέοϲ, διὰ τοῦ η γράφεται. Ἀπολλώνιοϲ δὲ ὁ Ἀρχιβίου τοῦτο κατὰ τροπὴν γεγενῆϲθαι λέγει ἀπὸ τοῦ νείφω τὸ χιονίζω κατὰ τροπὴν τῆϲ ει διφόγγου εἰϲ η. τοὺϲ γὰρ λειποψυχοῦνταϲ πολλάκιϲ ὕδατοϲ ῥανίϲι νήφειν ποιοῦμεν.

νεογιλόϲ.

νεοττοί νεοϲϲοί.

νέτωπον νετώπιον μύρον ϲυντιθέμενον ἐκ πολλῶν μιγμάτων. οἱ δὲ μετώπια.

νευϲτάζων. νεύων, ἐπινεύων. — νυϲταλέον ὑπνηλόν. — νυϲταλωπιᾶν νυϲτάζειν.

νέφοϲ. ε. τὰ διὰ τοῦ εφοϲ διϲύλλαβα μονογενῆ διὰ τοῦ ε γράφεται χωρὶϲ τοῦ λαῖφοϲ.

νεῴ: οἱ νεῷ ϲὺν τῷ ῑ. πρῶτον ἀπὸ τοῦ οἱ Μενέλαοι καὶ οἱ ναοί γέγονε κατὰ τροπὴν τοῦ ο εἰϲ ω καὶ μένει τὸ ῑ προϲγεγραμμένον. l. 6 Choer. 241, 18, E. M. 602, 37. l. 8 Hes., idem νίρον μέγα ct. can. gen. de nom. in ιροϲ. l. 9 Hes. Ex his formis νείϲεται νείϲονται νίϲεϲθαι. νιϲόμενοϲ, quae praesentis et imperfecti sunt, si per duplex ϲϲ scribuntur, per ῑ exhibendae sunt secundum canonem, quo ει ante ϲϲ poni vetatur: si per simplex ϲ, ει locum habere potest. Species futuri et aoristi quum simplex ϲ legitimum sit, utramque scripturam admittunt. Sed quum ap. Hesych. scriptura inter ει et ῑ tantum neque tamen inter simplex et duplex ϲ fluctuet (nam νιϲϲόμενον ex Musuri correctione dedit Schmidtius), effici videtur Herodianum verbum per simplex ϲ protulisse, et variatio scripturae per ῑ et ει indicat, opinor, Herodianum exposuisse utramque scripturam inveniri. Sed ita eum rem decidisse suspicor ut factum est in E. M. 606, 12 νίϲομαι τὸ πορεύομαι καὶ «νιϲόμενον πόλεμόνδεα (N 186) ϲηααίνει τὸν περιγενηϲόμενον. ὤφειλε γὰρ διὰ τῆϲ ει διφθόγγου, ἀνεφάνη γὰρ τὸ ε ἐν τῷ νέομαι, ἀλλ᾿ ἡ παράδοϲιϲ ἔχει τὸ ῑ θεματικόν, ὡϲ ἀπὸ τοῦ νίω ἐνεϲτῶτοϲ ὁ μέλλων νίϲω, quod adnotamentum Herodianeae originis esse eo magis credibile est, quod Herodianus propensus fuit ad praesens ex. futuro repetendum velut λεύϲετε pro praesenti ex futuro ficto habuit in E. M. 562, 8 cf. Lob. ad Buttm. II 249, Spitzner ad Il. XIII 196 et qui ab iis citantur. l. 11 Choer. 241, 29 et 34, E. M. 605, 34, Theogn. 138 ex Herod. περὶ ϲυζυγιῶν. Hes. habet νίφει. l. 18 Arc. 54, 15 νεογιλόϲ Hes. l. Hos. , idem νεοττίϲ et νεοϲϲίϲ. l. 20 Hes. l. 22 Hes. cf. E. M. 609, 34 νυϲτάζω ἀπὸ τοῦ νευϲτάζω ἀποβολῇ τοῦ ε. l. 24 E. M. 601, 44, Hes. l. 26 E. M. 616, 32. δεύτερον δὲ ὅτι πᾶϲα εὐθεῖα ἀρϲενικῶν τε καὶ θηλυκῶν πληθυντικῶν εἰϲ φωνῆεν λήγουϲα ἀνεπέκτατοϲ εἰϲ ῑ θέλει λήγειν οἷον οἱ καλοί, αἱ μοῦϲαι. αἱ γὰρ θεματικαὶ εὐθεῖαι πληθυντικαὶ ἤγουν αἱ μὴ ἀπὸ ἑνικοῦ κεκλιμέναι οἶον οἱ πέντε καὶ οἱ ἑπτά οὐκ ἀντίκεινται ἡμῖν μὴ λήγουϲαι. εἰϲ ῑ, ἐπειδὴ οὔκ εἰϲιν ἀπὸ ἑνικοῦ κεκλιμέναι. εἰ ἄρα οὖν οἱ Μενέλεῳ καὶ οἱ νεῴ εἰϲ φωνῆεν λήγουϲιν, εἰϲ τὸ ι δηλονότι θέλουϲι καταλήγειν.

νήδυμοϲ.

νήϊον: παρὰ τὸ ναῦϲ ναόϲ νάϊοϲ καὶ τροπῇ νήϊοϲ καὶ νήιον ξύλον τὸ πρὸϲ νεῶν καταϲκευὴν ἐπιτήδειον. ἔϲτι δὲ καὶ ὄροϲ πληϲίον Ἰθάκηϲ οὕτω καλούμενον οἷον «ἡμεῖϲ δ᾿ ἐξ Ἰθάκηϲ ὑπονηΐου» (γ 81) τῆϲ ὑπὸ τῷ Νηΐῳ ὄρει κείμενον. οὕτω δὲ «Θήβη ὑποπλακίη» (Ζ 387) ἡ ὑπὸ τῷ Πλακίῳ ὄρει. διὰ τοῦ ῑ γράφεται. τὰ γὰρ ἀπὸ τῶν εἰϲ αυϲ θηλυκῶν μονοϲυλλάβων διὰ τοῦ ιοϲ παραγωγὰ διὰ τοῦ ῑ γράφεται, γραῦϲ γράϊοϲ καὶ «γρήϊον εἶδοϲ ἔχουϲα».

νηλήτειϲ: ἀναμάρτητοι. παρὰ τὸ μὴ ἀλιτεῖν. καὶ νηλίτιδεϲ τὸ αὐτό.

νηλόϲ (νῆλοϲ) ἔριον. ἄμεινον λῆνοϲ.

νηῖϲ.

νηπιέη ἡ τῶν νηπίων ἡλικία. — νηπιέῃϲι νεότῃϲι. — νηπιάαϲ ὀχέειν νηπιότηταϲ, ἀφροϲύναϲ καὶ ματαιότηταϲ ἔχειν ἢ ὑπ᾿ αὐτῶν ἔχεϲθαι.

Νηρῇδεϲ: ἔχει τὸ ῑ ἀπὸ γὰρ τοῦ Νηρηΐδεϲ καὶ Βριϲηΐδεϲ καὶ. Χρυϲηΐδεϲ καὶ Καδμηΐδεϲ ϲυνῃρέθη ηρῇδεϲ, Βριϲῇδεϲ, Χρυϲῇδεϲ καὶ. Καδμῇῇδεϲ.

Νήρικοϲ πόλιϲ Ἀκαρνανίαϲ. Λούπερκοϲ δὲ ταύτην Νήριτόϲ φηϲιν ἢ Νήριτον ὡϲ τὸ ὄροϲ.

νηρίτηϲ.

νῆϲ τὸ ἔνηϲ, ὅπερ ἐϲτὶν εἰϲ τρίτην. Δωριεῖϲ δὲ νᾶϲ λέγουϲιν.

Νηϲαῖον πεδίον, ἀφ᾿ οὗ παρὰ Μήδοιϲ οἱ Νηϲαῖοι ἵπποι.

νίζε ϲημαίνει τὸ νίπτε. οἱ Αἰολεῖϲ τὰ εἰϲ πτῶ ῥήματα εἰϲ δύο ϲϲ μεταβάλλουϲι νίπτω νίϲϲω, Ταραντίνων δὲ φωνῇ γίνεται νίζω. παρὰ τὸ νίζω γίνεται νίτρον ὡϲ μάϲϲω μάκτρον καὶ πλήϲϲω πλῆκτρον.

νίκη: παρὰ τὴν ἑνί δοτικὴν καὶ εἴκω τὸ ὑποχωρῶ γίνεται ἑνιείκη καὶ κατὰ ἀποβολὴν τῶν δύο εε καὶ κράϲει τῶν δύο ιι γίνεται νίκη οἱονεὶ ἡ ἑνὶ ὑποχωροῦϲα, ὡϲ καὶ ὁ ποιητὴϲ δηλοῖ λέγων «ἑτεραλκέα νίκην »τὴν ἑτεροκλινῆ. τινὲϲ δὲ ϲχηματίζουϲιν οὕτωϲ. παρὰ τὸ νη ϲτερητικὸν καὶ τὸ εἴκω τὸ ὑποχωρῶ οἱονεὶ ὁ μηδενὶ ὑποχωρῶν. κακῶϲ δὲ λέγουϲιν. ἀντίκειται γὰρ αὐτῷ ἡ γραφή.

νίκλον: τὸ λίκνον.

νίρνοϲ φθείρ. Ἀχαιοί. ἢ νίρμοϲ.

Νίϲιβιϲ πόλιϲ ἐν τῇ Περαίᾳ τῇ πρὸϲ τῷ Τίγρητι ποταμῷ. Φίλων ἐν Φοινικικαῖϲ Νάϲιβίϲ φηϲι διὰ τοῦ α. ϲημαίνει δέ, ὥϲ φηϲι Φίλων, νάϲιβιϲ τὰϲ ϲτήλαϲ. Ϲτράβων δὲ ἑκκαιδεκάτῃ διὰ τοῦ ῑ (p. 747).

νιφάϲ νιφετόϲ διὰ τοῦ ῑ. εἰϲὶ γὰρ ὀνόματα κτλ.

Νιφάτηϲ ὄροϲ Ἀρμενίαϲ· ἔοικε δὲ παρὰ τὸ νείφειν, ἀλλ᾿ ὀνοματικῶϲ διὰ τοῦ ῑ γράφεται.

Νομαντία: τὸ ἐθνικὸν Νομαντῖνοϲ. λέγεται καὶ διὰ τῆϲ ου.

Νοϲτία κώμη Ἀρκαδίαϲ. Ἔφοροϲ τὸ ἐθνικὸν Νεϲτάνιοϲ ἔφη, ὥϲτε κατ᾿ αὐτὸν Νεϲτανίαν λέγεϲθαι.

Νουκρία πόλιϲ Τυρϲηνίαϲ. εἴρηται καὶ Νακρία διὰ τοῦ ᾱ.

νυκχάϲαϲ: γράφεται δὲ καὶ νευχάϲαϲ (sic ex Phot. 303, 9 pro νυκχάϲαϲ) ὅπερ ἐϲτὶ νεανιευϲάμενοϲ. τὸ δὲ νυκχάϲαϲ νύξαϲ.

Νῦϲαι πόλειϲ πολλαί. τὸ ἐθνικὸν Νυϲεύϲ. λέγεται καὶ Νυϲαῖοϲ καὶ ἐξ αὐτοῦ Νυϲαιεύϲ τριϲυλλάβωϲ καὶ Νυϲαεύϲ ἄνευ τοῦ ῑ.

νώ ἡμᾶϲ.

Νώνακριϲ τόποϲ ἐπώνυμοϲ Ἀρκαδίαϲ. τινὲϲ δὲ Νώναπιϲ.

πάγχυ παντελῶϲ. γίνεται παρὰ τὸ πάνυ κατὰ πλεοναϲμὸν τοῦ χ.

παιδεία: ει. παιδεύω γάρ.

παιδεῖοϲ: ει δίφθογγοϲ τὸ κτητικόν.

παιδιά τὸ ϲημαῖνον τὸ παίγνιον διὰ τοῦ ῑ γράφεται καὶ παῤ ἡμῖν μὲν ὀξύνεται, παρὰ δὲ τοῖϲ Ἀθηναίοιϲ βαρύνεται.

παιδίου πλοκάμοιϲι: ῑ.

παῖϲ: Ἡρωδιανόϲ· παρὰ τὸ βαιόν γίνεται βάϊϲ καὶ πάϊϲ κατὰ τροπήν τοῦ β εἰϲ π, ἐκ δὲ τοῦ πάϊϲ γίνεται κατὰ ϲυναίρεϲιν παῖϲ.

παλάμῃφι (Γ 338 et alias): προϲγράφεται τὸ ῑ ἐκ παραδόϲεωϲ. ἔχει δὲ κανόνα· αἱ διὰ τῆϲ φι ϲυλλαβῆϲ γινόμεναι ἐπεκτάϲειϲ προϲερχόμεναι ταῖϲ πτώϲεϲιν, εἰ μὲν φυλάττουϲι τὴν αὐτὴν φωνήν, καὶ τὴν αὐτὴν γραφὴν φυλάττουϲιν.

παλάϲια τὰ ϲυγκεκομμένα ϲῦκα. καὶ διὰ τοῦ θ παλάθια καὶ παλάθη.

παλίνϲκιοϲ.

παλίωξιϲ: διὰ τοῦ ῑ γράφεται. ἔϲτι γὰρ πάλιν καὶ δίωξιϲ. ἐκ τούτων γίνεται κατὰ ἀποβολὴν τοῦ ν καὶ τοῦ δ παλιίωξιϲ καὶ κατὰ κρᾶϲιν τῶν δύο ιι εἰϲ ἕν μακρὸν παλίωξιϲ.

παμφαίνῃϲι (Ε 6) ἔχῃϲι καὶ τὰ τοιαῦτα ἔχει τὸ ῑ προϲγεγραμμένον κατὰ τὴν παραλήγουϲαν. ἔϲτι γὰρ ἐὰν παμφαίνω καὶ τὸ τρίτον παμφαίνῃ καὶ λοιπὸν κατ᾿ ἐπέκταϲιν τῆϲ ϲι ϲυλλαβῆϲ γίνεται παμφαίνῃϲι καὶ ἔχῃϲιν.

πανδοκεῖον πανδοχεῖον.

πανδοκεύτρια: ῑ. τὰ γὰρ διὰ τοῦ τρια κτλ.

πανϲυδίῃ et παϲϲυδίῃ παϲϲυδίᾳ.

παράδειϲοϲ. ει.

πάρδαλιϲ ποιὸϲ ὄρνιϲ. — παρδαλέην παρδάλεωϲ δοράν. παρειαί: ει. παραῦαι (pro παραυναί praeeunte Ahrensio de dial. Aeol. p. 36) λέγουϲιν οἱ Αἰολεῖϲ τρέποντεϲ τὸ ῑ εἰϲ υ καὶ τὸ ε εἰϲ α. καὶ ἄλλωϲ ὅτι εὕρηται καὶ παρήϊα κατὰ διάϲταϲιν τοῦ ῑ καὶ ἐκτάϲει τοῦ ε εἰϲ η.

παρείαϲ τὸ ϲημαῖνον τὸν ὄφιν διὰ τῆϲ ει διφθόγγου γράφεται οἷον παρείαϲ παρείου καὶ ἔϲτιν ἡ χρῆϲιϲ παρὰ Ἀριϲτοφάνει ἐν Πλούτῳ (690) «ὀδὰξ ἐλαβόμην ὡϲ παρείαϲ ὢν ὄφιϲ». παρείαϲ δέ ἐϲτιν εἶδοϲ l. 1 Choer. 253, 27, ubi corrupte πάδειοϲ. l. 2 E. M. 657, 50. l. 4 Choer. 253, 28. l. 5 Zon. 1496. l. 7 Ep. Cr. 1 316, 18. l. 11 Hes. l. 12 Hes. E. M. 648, 25 παλίϲκιοϲ. l. 13 Choer. 249, 1, E. M 648, 42, Hes. l. 16 E, M. 650, 7 quae sequuntur neque Herodianea sunt et confusa esse animadvertit Ahrens de dial. Dor. p. 302. l. 20 Hes. πανδοκεῖον: ει δίφθογγοϲ. κτητικὸν γὰρ ἀπὸ τοῦ πανδοκεύϲ Choer. 254, 4; Hes. habet etiam πανδοχεύϲ. l. 21 Choer. 247, 11. l. 22 Hes. l. 23 Hes. Choer. 251, 27, E. M. 651," 5 παρὰ τὸν δεύϲω μέλλοντα τὸν ϲημαίνοντα τὸ βρέξω γέγονε παράδευϲοϲ καὶ κατὰ τροπὴν τοῦ υ εἰϲ ε παράδειϲοϲ. ἢ παρὰ τὴν δεῖϲα, ὃ ϲημαίνει τὴν ὑγραϲίαν, παράδειϲοϲ. l. 24 Hes. idem: πόρδαλιϲ ὁ ἄρϲην, ἡ δὲ θήλεια πάρδαλιϲ. ὁ μὲν ἀπὸ τοῦ προάλλεϲθαι ἡ δὲ ἀπὸ τοῦ παράλλεϲθαι. Similiter Apion et Herodotus ap. Eustath. 890, 9, Ep. Cr. I 356, 18, E. M. 652, 29 ubi: ἐπὶ μὲν τοῦ ζῴου διὰ τοῦ o δεῖ προφέρεϲθαι, ἐπὶ δὲ τοῦ δέρματοϲ (sc. παρδαλῆϲ) διὰ τοῦ α. l. 25 Choer. 251, 34, Ep. Cr. I 343, 13, E M. 650, 32. cf. praeterea Ahrens p. 191 not. 5. l. 29 Choer. Dict. 32, 9 et 119, 30, Hes. παρεῖαι ὄφειϲ ὄφεων εἴδη μεγάλαϲ παρειὰϲ ἐχόντων. ὄφεωϲ ἔχον τὰϲ παρειὰϲ ἐπηρμέναϲ. τὸ δὲ Παρίαϲ Παρίαντοϲ ὄνομα κύριον διὰ τοῦ ῑ γράφεται.

παρείκαμεν παρεπέμψαμέν.

παρείκει παρέρχεται.

πάρεϲαν παρῆϲαν.

παρθενοπίπηϲ ϲημαίνει τὸν περιβλεπόμενον τὰϲ γυναῖκαϲ. διὰ τοῦ ῑ γράφεται. τὰ γὰρ παρὰ τὸ ὀπιπεύω διὰ τοῦ ῑ γράφεται οἷον παιδοπίπηϲ.

Παρναϲϲόϲ ὄροϲ Δελφῶν. ἐκαλεῖτο δὲ πρότερον Λαρναϲϲόϲ διὰ τὸ τὴν Δευκαλίωνοϲ λάρνακα αὐτόθι προϲενεχθῆναι.

Πάρνηϲ Πάρνηθοϲ τὸ ὄροϲ τῆϲ Ἀττικῆϲ.

Παρπάρων χωρίον ἐν Ἀϲίᾳ Αἰολικόν. τινὲϲ Περπερηνήν τοῦτο καλοῦϲιν.

παρρηϲία παρὰ τὸ πᾶν γίνεται.

Παρώρεια πόλιϲ Ἀρκαδίαϲ. λέγεται δὲ καὶ Παρωραία.

Πάϲϲιροϲ ὁ τὴν Εἰρήνην κτίϲαϲ ’Υπερβόρειοϲ. ἐκαλεῖτο δὲ Εἰρήνη καὶ Πελαγοῦϲϲα.

παττάλουϲ παϲϲάλουϲ.

πατάνια τὰ ἐκπέταλα λοπάδια καὶ τὰ ἐκπέταλα καὶ φιαλοειδῆ ποτήρια, ἃ πέδαχνα καλοῦϲι· τινὲϲ δὲ διὰ τοῦ β βατάνια λέγουϲιν.

πατρῷοϲ ὄνομα κτητικὸν οἷον πατρῷοϲ δοῦλοϲ, πατρῷον κτῆμα, ὅπερ διαλύϲει γίνεται πατρώϊοϲ. διαφέρει δὲ τοῦ πατρωόϲ. πατρωόϲ γὰρ λέγεται ὁ παρὰ τῇ ϲυνηθείᾳ πατροιόϲ (vel πατρυιόϲ).

πεδανῷ ὕπνῳ ἢ ἠπεδανῷ κούφῳ. Ἴων Ἀγαμέμνονι. τινὲϲ δὲ οὐ βεβαίῳ.

πέδιλα: ῑ. ϲημαίνει τὰ ὑποδήματα καὶ κατὰ ἐτυμολογίαν ὤφειλε διὰ τῆϲ ει διφθόγγου γράφεϲθαι. πέδιλα γὰρ λέγονται παρὰ τὸ περὶ τοὺϲ πόδαϲ εἰλεῖϲθαι. διατί δὲ διὰ τοῦ ῑ ἐπειδὴ πέδιλα λέγουϲιν οἱ Αἰολεῖϲ ὥϲπερ ὅμιλοϲ ὅμιλοϲ. εἰ δὲ ἐγράφετο διὰ τῆϲ ει διφθόγγου, πέδελλα εἶχον λέγειν. καὶ ἄλλωϲ (inserui), ἐπειδὴ κανών ἐϲτιν ὁ λέγων ὅτι τὰ παρὰ τὸ εἰλῶ ϲυγκείμενα ἐν ὀνόμαϲι κατὰ τὸ τέλοϲ ἢ παραγόμενα ἐν ὀνόμαϲι διὰ τοῦ ῑ γράφεται οἷον ὅμιλοϲ ἔϲτι δὲ παρὰ τὸ l. 3 Hes., quod Schmidt. e dialecto Boetica et Rhodia pro παρήκαμεν dictum suspicatur. l. 4 Hes., quod idem Schm. e dialecto pro παρίκει, non pro παρήκει opinatur collatis glossis παρικτόν ἵκαντι et ἵκει nec non εἵκει, sed sub παρικτόν ε secludit παρ[ε]ίκει. l. 5 Hes. l. 6 Choer. 250, 18, E. M. 654, 52, Hes. 1. 9 St. B. E. M. 655, 4, apud Hes. per simplex ϲ scriptum. l. 11 St. B. Hes. s. v. Πάρνηθοϲ ὄχθοϲ cf. Schmidt. l. 12 St. B. l. 14 Herod. περὶ παθῶν in E. M. 655, 9, Hes. l. 15 St. B. l. 16 Hes. cf Thcogn. 71, 29, St. B. 348, 2. l 18 Hes. l. Hes. l. 21 E. M. 656, 28, ubi πατρίοϲ ex alterutro corruptum est cf. Lob. El. II 25 not. 5. Hes. habet πατρῷοϲ et πατρώϊοϲ et Schmidt. ad πάροιοϲ. πρᾶοϲ hoc ex πατροιόϲ πατρωόϲ corruptum putat coll. E. M. 26, 35, ex quo πατρωόϲ sine ῑ scripsi, aut ex πατροῖοϲ Boeotiea forma pro πατρῷοϲ coll. E. M. 224, 38. l. 24 Hes. cf. E. M. 422, 12, E. Gud. 238, 30, Lob. Proll. 183. Idem Hes. πεδανόϲ ταπεινόϲ πεδεινόϲ. l. 26 Choer. 247, 13. Similia habent E. Orion. 132, 5, E. M. 658, 51, ubi sic excusatur scriptura per ῑ. οὐ πάντωϲ τὰ ῥηματικὰ ὀνόματα φυλάττει τὴν γραφὴν τοῦ ῥήματοϲ ὥϲπερ εἴρω Ἶριϲ καὶ νείφω ὁμοῦ εἰλεῖϲθαι· ἰλεόϲ, ϲημαίνει δὲ τὴν κατάδυϲιν, ἴλη, ϲημαίνει δὲ τὴν ἄθροιϲιν, ἰλύϲ, Ἰλιϲϲόϲ. οὕτω καὶ πέδιλον διὰ τοῦ ῑ. πρόϲκειται «κατὰ τὸ τέλοϲ» διὰ τὸ εἰλίπουϲ. «ἐν ὀνόμαϲι» δὲ διὰ τὸ εἰλίϲϲω καὶ εἰλύω.

πείθω: ει. πέποιθα γάρ ἐϲτιν ὁ μέϲοϲ παρακείμενοϲ.

πείκειν ξαίνειν.· πεῖκοϲ ἔριον ξάμμα.

πεῖνα διὰ τῆϲ ει διφθόγγου, παρὰ γὰρ τὸ πένω, ἐξ αὐτοῦ δὲ πένομαι, γέγονε πένα καὶ πλεοναϲμῷ τοῦ ῑ πεῖνα καὶ πεινῶ ῥῆμα.

πεινῆν πεινᾶν.

πεῖρα: ει, ἐπειδὴ πέρρα λέγουϲιν οἱ Αἰολεῖϲ ἀποβάλλοντεϲ τὸ ῑ καὶ διπλαϲιάζοντεϲ τὸ ϲύμφωνον.

Πειραιεύϲ διὰ τῆϲ ει διφθόγγου· παρὰ τὸ περαιοῦϲθαι γέγονε περαιεύϲ καὶ πλεοναϲμῷ τοῦ ῑ Πειραιεύϲ. τὸ δὲ ραι ἐκ τοῦ πέραϲ καὶ προϲέλαβε τὸ ῑ.

Πειραϲία πόλιϲ Μαγνηϲίαϲ — λέγεται καὶ Πειρεϲία.

Πειρήνη πηγὴ ἐν Κορίνθῳ. διὰ τῆϲ ει διφθόγγου γράφεται.

Πειρίθοοϲ διὰ τῆϲ ει διφθόγγου γράφεται.

πείρινθοϲ ἣ καὶ πείρινθα λέγεται. ϲημαίνει δὲ τὸ τετράγωνον τὸ ἐπάνω τῆϲ ἁμάξηϲ, εἰϲ ὃ ἐντίθεται τὰ κομιζόμενα. οὕτωϲ Ἀπίων. ὁ δὲ Δίδυμοϲ τὸ ἐκ ῥιπῶν πεπλεγμένον πλινθίον ῥίπενθα καὶ καθ᾿ ὑπέρθεϲιν καὶ πλεοναϲμῷ τοῦ ῑ πείρινθα. ἢ παρὰ τὸ περιθέειν γίνεται πέρινθοϲ καὶ πλεοναϲμῷ τοῦ ῑ. ἡ περί οὐ μόνον ἐν τῷ Πειρίθοοϲ, ἀλλὰ καὶ ἐν τῷ πείρινθοϲ.

πειρῶν ἀντὶ τοῦ περῶν. Ἰλιάδοϲ Ω (pro Ψ scripsi) 8.

πεῖϲα παρὰ τὸ πείθω.

Πειϲίϲτρατοϲ παρὰ τὸν πείϲω μέλλοντα.

πεῖϲμα εἴτε ἐπὶ τοῦ ἐν τῇ ϲυνηθείᾳ λεγομένου εἴτε ἐπὶ τῶν ἀπογείων νιφάϲ. Hes. habet πέδιλα ὑποδήματα καὶ ἔϲτιν οἷον ποδόειλα idem etiam πέδειλα. l. 4 Choer. 251, 24. l. 5 Hes., qui tamen etiam πίκειν πίκεται habet cf. Lob. Rhem. 58 E M. 667, 40 πείκω καὶ πέκτω, ὅθεν πεξαμένη· ἢ παρὰ τὸ πέκω καὶ πλεοναϲμῷ τοῦ ῑ πείκω. Arcad. 152, 10 πέκω καὶ πείκω καὶ πέκτω. E. Gul. 456, 25 optime servavit praeceptum: πείκειν ϲημαίνει τὸ ξαίνειν. διὰ τῆϲ ει διφθόγγου· πρῶτον ὅτι τὸ πείκειν — ϲημαίνει τὸ κτενίζειν, ἐξ οὗ καὶ παρὰ τῷ ποιητῇ «πεξαμένη χειρὶ πλοκάμουϲ ἔπλεξε φαεινούϲ» (Ξ 176) — γέγονε πέκειν καὶ πλεοναϲμῷ τοῦ ῑ πείκειν, δεύτερον δὲ διὰ τῆϲ ει διφθόγγου γράφεται, ὅτι ἀντιπαράκειται αὐτῷ τὸ πόκοϲ, τὰ δὲ ἔχοντα τὸ ο ἀντιπαρακείμενον ἔχει τὸ ε ἐγκείμενον οἶον λείβω λοιβή, πείκω πόκοϲ. l. 6 Choer. 251, 24 E. M. 667, 36. l. 8 Hes. E. M. 667, 47 πεινῶ παρὰ τὸ πενω πένομαι, ᾦ παρέπεται πολλάκιϲ τοῦτο. l. 9 Chocr. 252, 7. — Hes. πεῖρα, πειράζω, πειράν, πείρατα πέρατα, πειραταί, πειρατήριον. cf. E. M. 667, 668. l. 11 E. M. 667, 58, Choer. 252, 22. l 14 St. B. l. 15 Choer. 252, 29, E. M. 668, 4 etymologiae a πεῖρα, a πέραϲ ἄπεροϲ ἄπειροϲ ἀπειρήνη ἡ πολλή, ἀπὸ Πειρῆνόϲ τινοϲ sane dubiae sunt. l. 16 Choer. 251, 32, E. M. 668, 15. l. 17 E. M. 668, 21. extrema explicatio Herodiani videtur, qui etiam Apionis et Didymi protulisse potandus est. cf. E. M. 489, 5, Schol. Ω 190, Lob. El. I 153, Choer. 253, 4 πείρινθοϲ: ει· παρὰ γὰρ τὸ περιθέειν γέγονε πέρινθοϲ καὶ πλεοναϲμῷ τοῦ ῑ πείρινθοϲ. l. 23 cf. Il. Pr. h. l., E M. 668, 30. l. 24 E. M. 667, 39, nam sic pro πεῖρα scribendum est. ct. Arc. 97, 20 πεῖϲα ἡ πειθώ. Hes. πείϲῃ, qui tamen etiam πίϲῃ. l. 25 Choer. 253, 18, E. M. 668, 46 καὶ Πείϲανδροϲ ὁμοίωϲ Choer. 253, 25. l. 26 E. M. 668, 39. Hes. habet etiam πίϲματα. ϲχοινίων διὰ διφθόγγου γράφεται· παρὰ γὰρ τὸ πείθω πείϲω γίνεται. τὰ γὰρ ἀπόγεια ϲχοινία πείθειν καὶ εἴκειν τὴν ναῦν ποιοῦϲιν. ἐκ τοῦ πείϲω μέλλοντοϲ γίνεται καὶ πεῖϲα ἡ πειθώ. τὸ δὲ πείϲεται. ἐπὶ τοῦ παθεῖν ἀπὸ τοῦ πήθω πήϲω ἐϲτὶ κατὰ τροπὴν τοῦ η εἰϲ ει δίφθογγον.

πειώληϲ διὰ τῆϲ ει διφθόγγου· ϲημαίνει δὲ τὸν πόρνον καὶ τὸν διὰ τὸ πέοϲ ἀπολλύμενον· παρὰ γὰρ τὸ πέοϲ γέγονε πεόληϲ καὶ πλεοναϲμῷ τοῦ ῑ καὶ ἐκτάϲει τοῦ ο εἰϲ τὸ ω πειώληϲ.

πελάγιοϲ: ῑ. ἀπὸ τοῦ πέλαγοϲ.

Πελαργικόν ἀντὶ τοῦ Πελαϲγικόν.

πέλεια: ει. τῷ λόγῳ τῶν διὰ τοῦ ει προπαροξυτόνωϲ· καὶ ἄλλωϲ, οἱ Δωριεῖϲ διὰ τοῦ η γράφουϲιν αὐτό. καὶ ἰϲτέον δὲ ὅτι ὥϲπερ παρὰ τὸ μαῖα γίνεται μαιάϲ μαιάδοϲ, οὕτω καὶ παρὰ τὸ πέλεια πελειάϲ πελειάδοϲ φυλαττομένηϲ τῆϲ αὐτῆϲ γραφῆϲ.

Πελεόϲ: Ἀχαιὸϲ Φρίξῳ· καὶ μήποτε τὴν παῤ Ὁμήρῳ Πτελεόν. δύναται δὲ καὶ τὰ Πέλη τὰ ἐν Θεϲϲαλίᾳ λεγόμενα δηλοῦν.

πελιόϲ: ῑ.

Πελοπόννηϲοϲ: δύναται καὶ τοῦτο πλεοναϲμῷ ἔχειν τὸ ν. παρὰ γὰρ τὴν Πέλοποϲ γενικήν· ὡϲαύτωϲ καὶ Προκόννηϲοϲ ἀπὸ τῆϲ Προκόνηϲοϲ.

πελώριοϲ ῑ.

πέμπε Αἰολεῖϲ πέντε.

Πεντέλεια ὄροϲ Ἀρκαδίαϲ.

πέπειρα γραῖα.

πέπειροϲ παρὰ τὸ πέπτω, πέπειροϲ βότρυϲ ὁ ἀκμαῖοϲ βότρυϲ. ει ὡϲ ὄνειροϲ.

πεπραδῖλαι εἶδοϲ ἰχθύων.

περαιτέρω: ἀπὸ τοῦ πέραϲ περατέρω πλεοναϲμῷ τοῦ ῑ περαιτέρω· ὅϲοι τὸ ἐγγυτέρω καὶ ἐγγυτάτω καὶ τὰ ὅμοια ϲὺν τῷ ῑ βούλονται γράφεϲθαι, ἀπὸ δοτικῆϲ λέγουϲιν αὐτὰ εἶναι, ὁ ἐγγύτατοϲ τοῦ ἐγγυτάτου, τῷ ἐγγυτάτῳ καὶ ὁ ἀνώτατοϲ τοῦ ἀνωτάτου τῷ ἀνωτάτῳ. καὶ λέγει ὁ Ἐπαφρόδιτοϲ, ὅτι τινὰ τῶν ἀντιγράφων ϲὺν τῷ ῑ εἶχεν αὐτὰ γεγραμμένα· κρεῖττον δέ ἐϲτι χωρὶϲ τοῦ ῑ ταῦτα γράφεϲθαι· λέγει l. 6 Choer. 252, 3, E. M. 668, 37. l. 9 Choer. 251, 4. l. 10 Hes. cf. Lob ad Phryn. p. 109. l. 11 Choer. 253, 29. cf. Ahrens de dial. Dor. 163, qui Δωριεῖϲ διὰ τοῦ η pro ῑ emendavit, hinc ap. Hes. πελήαρ· περιϲτεράϲ. Λάκωνεϲ. l. 15 Hes. cf. St. B. Πέλη πόλιϲ Θεϲϲαλικὴ διττή, μία μὲν ὑπὸ Εὐρυπύλῳ, ἑτέρα δὲ ὑπὸ Ἀχιλλεῖ. ἔϲτιν οὖν ἀπὸ τοῦ Πέλη Πέλεια ὡϲ Ζέλη Ζέλεια. — Per simplex λ scriptum etiam Πέλιννα πόλιϲ Θεϲϲαλίαϲ ἐν τῇ Φθιώτιδι, sed per duplex λλ Πέλλα πόλιϲ Μακεδονίαϲ, Θεϲϲαλίαϲ, Ἀχαΐαϲ, κοίληϲ Ϲυρίαϲ et Πελλήνη πόλιϲ Ἀχαΐαϲ. λέγεται καὶ Πελλίνα ὡϲ Μιτυλίνα. l. 17 Choer. 251, 4, Arc. 41, 3 Hes. l. 18 Herod. περὶ παθῶν in E. M 659, 48, St. B., Hes. l. 21 E. M. 660, 41 Hes. l. 22 Hes. unde πεμπάϲ πεντάϲ, πεμπάϲϲεται Hen. l. 23 Hes. l. 24 Hes. l. 25 E. M. 626, 17; 661, 18, Hes. l. 27 Hes. Theogn. 111, 12 πραδῖλαι. cf. Lob. Proll. 108 165, Parall. 101. l. 28 E. M. 663, 30. — Hes. περαιτέρω sine ῑ exhibet. δὲ ὁ τεχνικόϲ, ὅτι εἴ τιϲ τὸ ἔξω ϲὺν τῷ ῑ γράφει, ἐπειδὴ οἱ Ϲυρακούϲιοι ἕξοι λέγουϲιν, οὐκ ἐπιχειρεῖ καλῶϲ· ἰδοὺ γὰρ τὸ ἔνδον ἔνδοι λέγουϲιν, ὡϲ παρὰ Θεοκρίτῳ «ἔνδοι Πραξινόα»; καὶ ὅμωϲ τὸ ἔνδον οὐ γράφεται διὰ τοῦ ω (pro ο Usener Iahn. Annall. 91, 250) καὶ τὸ ῑ. τί οὖν ἄτοπον καὶ τὸ ἔξω γράφεϲθαι χωρὶϲ τοῦ ῑ, εἰ καὶ λέγουϲιν οἱ Ϲυρακούϲιοι ἕξοι;

περιδέραιον.

περίνα περίναιον τὸ αἰδοῖον et περίνοϲ τὸ αἰδοῖον.

περίϲτῳον ϲὺν τῷ ῑ γράφεται τῷ χαρακτῆρι τῶν διὰ τοῦ ῳον· καὶ ὅτι ἀπὸ τοῦ ϲτοιά γίνεται τοῦ ϲημαίνοντοϲ τὸ ϲτοά περίϲτοιον καὶ ἐκτάϲει τοῦ ο εἰϲ ω περίϲτῳον· εὐλόγωϲ προπαροξύνεται, τὸ δὲπροϲτῷον προπεριϲπᾶται. καὶ ὤφειλεν ἢ τὰ δύο προπεριϲπᾶϲθαι ἢ τὰ δύο προπαροξύνεϲθαι, ἀλλ᾿ ἡ παράδοοιϲ τὸ μὲν ἓν οἶδε προπαροξύτονον,. τὸ δὲ ἕτερον προπεριϲπώμενον.

περιτρέφετο περιεπήϲϲετο· ὅθεν καὶ τροφαλίϲ τὸ πεπηγμένον.

Πέρνη: ἔνιοι μετὰ τοῦ τ Πτέρνη. εἶναι γάρ τι ἀκρωτήριον τῆϲ Αἰγίνηϲ οὕτω προϲαγορευόμενον.

Περουϲία πόλιϲ Τυρρηνῶν· γράφεται δὲ διχῶϲ, καὶ διὰ τοῦ ο καὶ δίχα αὐτοῦ.

Περραιβοί: οἱ Περραιβοὶ Αἰολεῖϲ ὄντεϲ ἐδίπλουν τὰ ϲύμφωνα Περραιβοὺϲ ἑαυτοὺϲ καλοῦντεϲ καὶ Γόννον διὰ δύο νν τὴν πόλιν· γόννα γὰρ οἱ Αἰολεῖϲ τὰ γόνατα.

Πέρραμοϲ Πρίαμοϲ Αἰολικῶϲ.

πέρυϲι: τὸ ἐξ αὐτοῦ μεταποιηθὲν πέρυτιϲ Δώριόν ἐϲτιν.

πέϲϲαι πεῖϲαι.

πέϲϲον πεδίον Αἰολεῖϲ.

πεϲϲόϲ πεττόϲ, πέϲϲω πέττω, πεϲϲεύω πεττεύω.

πεϲϲύγγιον ϲκυτεῖον. — ππιϲύγγιον ϲκυτεῖον.

πέϲϲυρα πίϲυρα τέϲϲαρα. — πέϲϲυρεϲ τέϲϲαρεϲ. Αἰολεῖϲ. — πίϲυραϲ τέϲϲαρα.

πέτακνον ποτήριον ἐκπέταλον. τὸ δὲ αὐτὸ καὶ πέταχνον.

πέτευρον ϲανίϲ, ἐφ᾿ ἧϲ αἱ ὄρνειϲ κοιμῶνται κτλ. — πέτευρον λέγεται ἢ καὶ πέντευρον.

Πηγαϲα πόλιϲ Καρίαϲ — οὐδετέρωϲ. — δεῖ δὲ οὐ διὰ τοῦ δ γράφειν Πήδαϲα, ἀλλὰ διὰ τοῦ γ Πήγαϲα.

πηγή: ἐκ τοῦ πηδῶ γέγονε πηδή καὶ κατὰ μετάθεϲιν τοῦ δ εἰϲ πηγή.

Πηλαγονία μοῖρα Μακεδονίαϲ. οἱ οἰκήτορεϲ Πηλαγόνεϲ. ἔϲτι δὲ καὶ ὄνομα κύριον. ἔοικε δὲ γράφεϲθαι τὸ μὲν τῆϲ χώραϲ ὄνομα μετὰ τοῦ ἐθνικοῦ κατὰ τὴν δευτέραν ϲυλλαβὴν διὰ τοῦ α, τὸ δὲ τοῦ ἥρωοϲ μόνον διὰ τοῦ ε.

Πηλείων: διὰ τῆϲ ει διφθόγγου· τὰ γὰρ εἰϲ δηϲ καὶ εἰϲ ων πατρωνυμικὰ τὴν αὐτὴν παραλήγουϲαν θέλει ἔχειν κτλ.

πηλιδνόν πελιδνόν.

Πηλούϲιον ἡ πόλιϲ οὐδετέρωϲ. ῑ.

πήνα ἀπήνη.

Πηνειόϲ: ἔϲτι δὲ ὄνομα ποταμοῦ. ει ὡϲ Ἀλφειόϲ.

Πηνελόπεια: διὰ τῆϲ ει διφθόγγου ἔϲτι δὲ ὄνομα κύριον. τὰ γὰρ διὰ τοῦ εια προπαροξύτονα κτλ.

Πήρεια Θεϲϲαλίαϲ χωρίον.

Πηρεφόνεια Περϲεφόνεια. Λάκωνεϲ.

πηρίν: ϲημαίνει δὲ τὸν ὄρχιν. διὰ τοῦ ῑ γράφεται διὰ τὸ εἶναι δικατάληκτον. πηρίϲ γὰρ καὶ πηρίν τὰ ἔξωθεν τῶν αἰδοίων.

πῆριξ πέρδιξ. Κρῆτεϲ.

πῖαρ.

πῖδαξ: ϲημαίνει δὲ τὴν πηγήν. διὰ τοῦ ῑ γράφεται. τὰ γὰρ εἰϲ αξ λήγοντα οὐ θέλει τῇ ει διφθόγγῳ παραλήγεϲθαι — ὥϲπερ δὲ παρὰ τὸ κλίνω γέγονε κλῖναξ καὶ κλῖμαξ, τὸν αὐτὸν τρόπον καὶ ἀπὸ τοῦ πίω γέγονε πῖαξ καὶ προϲθέϲει τοῦ δ πῖδαξ διὰ τοῦ ῑ.

Πιδύτηϲ: ἔϲτι δὲ ὄνομα κύριον· διὰ τοῦ ῑ. παρὰ γὰρ τὸ πιδῶ γέγονεν.

πιδῶ: διὰ τοῦ ῑ. ἢ παρὰ τὸ πίνω γέγονεν (ἢ παρὰ τὸ πηδῶ?).

πίειρα: ϲημαίνει δὲ τὴν λιπαράν. κατὰ μὲν τὴν ἄρχουϲαν διὰ τοῦ ῑ γράφεται, παρὰ γὰρ τὸ πίω γέγονε· κατὰ δὲ τὴν παραλήγουϲαν διὰ τῆϲ ει διφθόγγου τῷ λόγῳ τῶν εἰϲ ρα θηλυκῶν.

Πίηρ: ῑ. τὰ γὰρ εἰϲ ηρ βαρύτονα ἑνὶ φωνήεντι θέλει παραλήγεϲθαι πλὴν τοῦ Ἐξαύτηρ· ἔϲτι δὲ ὄνομα κύριον καὶ βαρύνεται· ἡνίκα δὲ ϲημαίνει τοὺϲ ὀγκίνουϲ, ὀξύνεται.

πιθανόϲ: ῑ.

πίθεν: ῑ δεύτεροϲ γὰρ ἀόριϲτόϲ ἐϲτιν.

πιθήϲω: ῑ ἦν γὰρ ἐξ ἀρχῆϲ πείθω διὰ τῆϲ ει διφθόγγου. καὶ ὁ β΄ αὐτοῦ μέλλων πιθῶ. τοῦτο εἰϲ ἐνεϲτῶτα παραλαμβάνεται καὶ ποιεῖ τὸ πιθῶ πιθήϲω. οὕτωϲ καὶ εἴρω ἐρῶ.

πίθοϲ διὰ τοῦ ῑ γράφεται κατὰ τὸν κανόνα· τὰ εἰϲ θοϲ οὐ θέλει τῇ ει διφθόγγῳ παραλήγεϲθαι.

Πικίαντεϲ ἔθνοϲ Ἰταλίαϲ.

πῖλοϲ: ῑ. λέγουϲι δὲ ἀρϲενικόν· ϲημαίνει δὲ τὸ πιλίον, διὰ τοῦ ῑ τῷ λόγῳ τῶν διὰ τοῦ ιλοϲ καὶ ἄλλωϲ, παρὰ τὸ πιέζω πιέϲω γέγονεν οἱονεὶ πίελόϲ τιϲ ὢν καὶ κατὰ κρᾶϲιν τοῦ ῑ καὶ ε εἰϲ ἓν μακρὸν πῖλοϲ ὥϲπερ ἱερεύϲ ἱρεύϲ, ἱερόϲ ἱρόϲ. ὁ δὲ Ἀπολλώνιοϲ παρὰ τὸ πιλνῶ ῥῆμα, ὃ ϲημαίνει τὸ προϲπελάζω· καὶ γὰρ πιλνᾶται (φηϲί) καὶ ϲυνάπτεται, ἵνα καταϲκευαϲθῇ. οἱ δὲ παρὰ τὸ πελάζω, ἐπεὶ ϲυμπελάζεται ἀλλήλοιϲ τὰ ἔρια.

πιλῶ: διὰ τοῦ ῑ. ὥϲπερ γὰρ παρὰ τὸ φίλοϲ γέγονε φιλῶ, οὕτω καὶ παρὰ τὸ πῖλοϲ πιλῶ καὶ πιλήϲω ὁ μέλλων. ἐν δὲ τῇ ϲυνηθείᾳ φαϲὶν πιλώϲω.

πιμελή διὰ τοῦ ῑ γράφεται· παρὰ γὰρ τὸ πίω καὶ τὸ μέλοϲ πιομελή τιϲ οὖϲα καὶ κατὰ ϲυγκοπὴν πιμελή. ϲημαίνει δὲ τὸ λίποϲ.

πίμπλημι: πιπλῶ πίπλημι κατὰ πλεοναϲμὸν τοῦ μ. πίμπλημι, πιπρῶ πίπρημι καὶ πίμπρημι.

πῖνα: ἔϲτι δὲ ὄνομα λίθου· διὰ τοῦ ῑ. τὰ γὰρ διὰ τοῦ ινα ἀποϲτρέφεται τὴν ε δίφθογγον χωρὶϲ τοῦ πεῖνα τοῦ ἐπὶ τῆϲ ἐνδείαϲ. πῖνα δὲ ἐπὶ τοῦ θαλαϲϲίου διὰ τοῦ ῑ.

πίνω διὰ τοῦ ῑ γράφεται· ἀπὸ γὰρ τοῦ πίω γέγονε κατ᾿ ἐπένθεϲιν τοῦ ν. τὸ δὲ ν ἐπὶ βαρυτόνων ῥημάτων ἐχόντων ἓν δίχρονον μόνον εἴωθεν ἐπεντίθεϲθαι οἷον δύω δύνω, θύω θύνω. οὕτωϲ οὖν καὶ πίω πίνω. καὶ ἰϲτέον ὅτι τὸ πίνω μόνωϲ ἐκτείνει τὸ ῑ οἶον «Νέϲτορα δ᾿ οὐκ ἔλαθεν ἰαχὴ πίνοντά περ ἔμπηϲ» (Ξ 1). τὸ δὲ πίω καὶ ἐκτείνει καὶ ϲυϲτέλλει· ἐκτείνει μὲν ὡϲ τὸ «πιόμεν᾿ ἐκ βοτάνηϲ» (N 493) καὶ Ἀριϲτοφάνηϲ ἐν Ἥρωϲι «πῶϲ πίομαι», ϲυϲτέλλει δὲ ὡϲ τὸ «οἵ κ᾿ ἐμὸν αἷμα πιόντεϲ, ἀλυϲϲόντεϲ περὶ θυμῷ» (X 70), «ἱδρῶ ἀπεψύχοντο πίον τ᾿ ἀκέοντό τε δίψαν» (X 2).

πίπτω: παρὰ τὸ πτῶ πίπτω καὶ εὐλόγωϲ διὰ τοῦ ῑ γράφεται, ἐπειδὴ οἱ ἀναδιπλαϲιαϲμοὶ ἀπὸ βραχείαϲ θέλουϲιν ἄρχεϲθαι· καὶ πάλιν τὰ εἰϲ πτω λήγοντα ῥήματα ἑνὶ φωνήεντι παραλήγεται κτλ.

Πῖροϲ ὄνομα ποταμοῦ.

Πῖϲα: ἔϲτι δὲ ὄνομα πόλεωϲ· διὰ τοῦ ῑ γράφεται· παρὰ τὸ πίω πίϲω γὰρ γέγονεν πῖϲα οἱονεὶ ἡ ἔχουϲα πολὺ ὕδωρ. καὶ ἄλλωϲ, ἐπειδὴ εὕρηται ἡ πι ϲυλλαβὴ ϲυϲτελλομένη παρὰ Πινδάρῳ.

πιϲάκνα πιθάκνη.

πίϲεα: ϲημαίνει δὲ τοὺϲ καθύγρουϲ τόπουϲ, ὡϲ Ὅμηροϲ (Υ 9) «καὶ πίϲεα ποιήεντα» καὶ παρὰ Ἀπολλωνίῳ «πίϲεά τε προλιπὼν καὶ ἑλεϲπίδαϲ» (I 1266). διὰ τοῦ ῑ γράφεται, ἐπειδὴ παρὰ τὸ πίω πίϲω ὡϲ λύω λύϲω. ἐκ τούτου ῥηματικὸν ὄνομα πῖϲοϲ καὶ πίϲεα.

Πιϲιδία: ῑ ἡ παράδοϲιϲ.

πίϲιρα πίτυρα. Ἀλχαιοί.

πίϲορ πίθοϲ. Λάκωνεϲ.

Πίϲτιροϲ ἐμπόριον Θράκηϲ.

Πιϲύη πόλιϲ Καρίαϲ λέγεται καὶ Πιτύη.

πίττῃ πίϲϲῃ.

πίτυλοϲ καὶ πύτιλοϲ. cf. μίτυλοϲ.

πιφαύϲκω.

πίφιγξ κορυδαλόϲ et πιφαλλίϲ πίφιγξ.

Πλαραῖοι ἔθνοϲ Ἠπείρου. λέγονται δὲ καὶ Πλάριοι.

πλατεῖα παρὰ τὸ πλατύϲ.

Πλειάϲ ϲημαντικόν ἐϲτι τοῦ ἐνιαυτοῦ, δύνουϲα γὰρ τὴν ἀρχὴν τοῦ ἐνιαυτοῦ δηλοῖ, ἀνατέλλουϲα δὲ τὸ τέλοϲ· διὰ τῆϲ ει διφθόγγου γράφεται, ἐπειδὴ εὕρηται κατὰ διάϲταϲιν Πληϊάϲ κατ᾿ ἔκταϲιν τοῦ ε εἰϲ η.

πλεῖν πλέειν.

πλεῖν πλέον Ἀττικοὶ ἑκατέρωϲ λέγουϲιν.

Πλειϲθένηϲ: ἔϲτι δὲ ὄνομα κύριον. ει δίφθογγοϲ· ὥϲπερ γὰρ παρὰ τὸ δέον γέγονε δεῖν κατὰ κρᾶϲιν Ἀττικὴν τοῦ ε καὶ ο εἰϲ τὴν ει δίφθογγον καὶ παρὰ τὸ πλέον πλεῖν, οὕτω καὶ παρὰ τὸ πλέον καὶ ϲθένοϲ γέγονε Πλεοϲθένηϲ καὶ κράϲει Πλειϲθένηϲ.

Πλειϲτοδίκεια: τὸ μὲν Πλειϲτοδίκεια παρὰ τὸ Πλειϲτοδίκη ἐϲτίν, ὅπερ ἀπὸ τοῦ δίκη ἐϲτί τὸ δὲ Πλειϲτοδόκεια παρὰ τὸ Πλειϲτοδόκη, ὅπερ ἀπὸ τοῦ δέκομαι Ἰωνικοῦ ἐϲτι τοῦ ϲημαίνοντοϲ τὸ δέχομαι. ἀμφότερα διὰ διφθόγγου τῷ λόγῳ τοῦ Πηνελόπεια.

πλεῖϲτοϲ. ει.

πλείων: ει· εἴρηται γὰρ καὶ πλέον· καὶ ἄλλωϲ τῷ κανόνι τῶν ϲυγκριτικῶν.

πλειών. ϲημαίνει δὲ τὸν ἐνιαυτόν. διὰ τῆϲ ει διφθόγγου γράφεται· παρὰ γὰρ τὸ πλεῖον τὸ ϲημαῖνον τὸ πλῆρεϲ γέγονεν οἱονεὶ ὁ πλήρηϲ χρόνων. τὸ δὲ πλεῖον ἐδείχθη διὰ τῆϲ ει διφθόγγου γραφόμένον.

πλευμονία νόϲοϲ ἡ ἐρωτική et πνεύμων ὁ πνεύματοϲ αἴτιοϲ.

Πλημμύριον ἡ ἄκρα παρὰ Ϲυρακούϲαϲ. ῑ.

πλοχμοί πλόκαμοι.

πλῴζω ἔχει τὸ ῑ. ϲημαίνει δὲ τὸ πλωΐζω. ὥϲπερ γὰρ ἀπὸ τοῦ λέπω γίνεται λεπίζω, οὕτω καὶ ἀπὸ τοῦ πλώω πλωΐζω καὶ κατὰ ϲυναίρεϲιν πλῴζω. ἢ ὥϲπερ ἀπὸ τοῦ λέγω. λόγοϲ, οὕτω ἀπὸ τοῦ πλέω γίνεται πλόοϲ, ἐξ οὗ πλοΐζω ὡϲ ἄνθρωποϲ ἀνθρωπίζω καὶ κατὰ πλῴζω ὡϲ χροΐζω χρωΐζω χρῴζω.

πνίγω: ῑ, ἐπειδὴ ὁ παρακείμενοϲ πέπνιγά ἐϲτι καὶ οὐ πέπνοιγα.

πόα ποία.

ποδεῖον εἴλημα τῶν ποδῶν.

ποδοκάκη καὶ ποδοκάκκη.

ποεῖν ποιεῖν.

Ποιάντιον (γ 190) Ποίαντοϲ παῖδα.

ποῖ κῆχοϲ οἷον ποῦ γῆϲ· εἰϲ τίνα τόπον.

ποικῖλαι: διὰ τοῦ ῑ, ἐπειδὴ ὁ μέλλων ποικιλῶ. ἔϲτι γὰρ παρὰ τὸ ποικίλλω.

πολιτεία: παρὰ τὸ πολίτηϲ ῑ καὶ παρὰ τὸ πολιτεύω δίφθογγοϲ.

Πολύϊδοϲ: ἐϲτι δὲ ὄνομα κύριον μάντεωϲ Ἰλιάδοϲ (148) «ὁ δ᾿  Ἄβαντα μετώχετο καὶ Πολύϊδον». διὰ τοῦ ῑ γράφεται· οὕτω καὶ Ἀπολλώνιοϲ ὁ Ἀρχιβίου καὶ ἔϲτι, φηϲί, πολυίδμων μάντιϲ ὤν. οὕτω δὲ καὶ τὸ δρᾶμα ἐπιγράφεται παρὰ Ἀριϲτοφάνει· μαρτυρεῖ δὲ Φιλόξενοϲ. καὶ Ϲοφοκλῆϲ δὲ Μάντεϲι ϲυνέϲτειλεν «ὁρῶ πρόχειρον Πολυίδου τοῦ μάντεωϲ» (fr. 357 Nauck) καὶ πάλιν «καὶ ἔϲτιν εἰ μὴ Πολυΐδῳ τῷ Κοιράνου (fr. 358).

πολύξεινοϲ: ει.

Πομπηϊούπολιϲ πόλιϲ Παφλαγονίαϲ· τινὲϲ δὲ δίχα τοῦ υ Πομπηιόπολιϲ λέγουϲι καὶ Πομπηιοπολίτηϲ.

πόποι παπαῖ.

Πορδοϲελήνη νῆϲοϲ περὶ τὴν Λέϲβον, πόλιν ὁμώνυμον ἔχουϲα. τινὲϲ δὲ ἐκκλίνοντεϲ τὸ δύϲφημον τοῦ ὀνόματοϲ Ποροϲελήνην ἐκάλεϲαν.

πόριϲ καὶ πλεοναϲμῷ τοῦ τ πόρτιϲ.

πόρρω: παρὰ τὴν πρόϲ πρόθεϲιν γίνεται πρόϲω καὶ κατὰ μετάθεϲιν πόρϲω καὶ τροπῇ τοῦ ϲ εἰϲ ρ πόρρω ὡϲ μυρϲίνη μυρρίνη.

Ποϲειδῶν παρὰ τοῖϲ Ἀθηναίοιϲ διὰ τῆϲ ει διφθόγγου γράφεται, οἱ δὲ Αἰολεῖϲ καὶ οἱ Δωριεῖϲ διὰ τοῦ ῑ.

πραγματεία ἡ πρᾶξιϲ καὶ ἡ ϲυγγραφή ει, πραγμάτια τὰ πράγματα ῑ.

πρᾷοϲ καὶ πρᾴωϲ.

? πράϲειον: ει δίφθογγοϲ ἡ βοτάνη.

πρέϲβεια διὰ τῆϲ ει διφθόγγου γράφεται· ϲημαίνει δὲ τὴν γεγηρακθῖαν· τῷ λόγῳ τῶν διὰ τοῦ εια προπαροξυτόνων. καὶ ἄλλωϲ τὰ ἀπὸ τῶν εἰϲ υϲ διὰ τοῦ εια παρεϲχηματιϲμένα — οὕτω καὶ πρέϲβυϲ πρέϲβεια. ἐκ τούτου δὲ γίνεται κατὰ ϲυγκοπὴν πρέϲβα. ἰϲτέον δὲ ὅτι ϲπανίωϲ πάνυ εὕρηται ἐν χρήϲει.

Πρηξῖνοϲ: γέγονε παρὰ τὸν πράξω μέλλοντα πραξῖνοϲ καὶ κατὰ τροπὴν τοῦ α εἰϲ η Πρηξῖνοϲ.

πρίων πρίονοϲ. ῑ. παρὰ τὸ πρίζω.

προάϲτειον: ει· πρὸ τοῦ ἄϲτεοϲ γάρ. προάϲτιον Ϲοφοκλῆϲ (pro ὁ φιλόϲοφοϲ) ῑ.

Προβαλίϲιοϲ διὰ τοῦ ῑ. ὥϲπερ γὰρ ἀπὸ τοῦ Τρικόρυνθοϲ Τρικορύϲιοϲ, οὕτω καὶ ἀπὸ τοῦ Προβάλινθοϲ Προβαλίϲιοϲ. τὸ δὲ Προβάλινθοϲ διὰ τοῦ ῑ γράφεται, ἐπειδὴ τὰ εἰϲ θοϲ οὐ θέλει διφθόγγῳ παραλήγεϲθαι.

Προκόννηϲοϲ μία τῶν Ϲποράδων ἐν τῇ Προποντίδι.

προμήθεια: ει καὶ προπαροξύνεται οὕτωϲ ἡ παράδοϲιϲ.

προϲέχεια: ει δίφθογγοϲ καὶ προπαροξύνεται. ἀπὸ τοῦ προϲεχήϲ.

πρόϲϲκωμμα: διὰ δύο ϲϲ παρὰ τὸ ϲκώπτω καὶ ἡ πρόϲ πρόθεοιϲ φυλάττεται εἰϲ τὰ ῥήματα. ὁ γὰρ παθητικὸϲ παρακείμενοϲ δεικνύει τὸ προϲέϲκωπται.

προϲτῷον.

προϲχών: τοῦτο ποτὲ μὲν δι᾿ ἑνὸϲ ϲ γράφεται, ποτὲ δὲ διὰ δύο διὰ δύο μέν, ὅτε ϲημαίνει τὸ προϲορμίϲαϲ· ὅτε δὲ ϲημαίνει τὸ ἰδών, δι᾿  ἑνόϲ. τοιοῦτόν ἐϲτι καὶ τὸ προϲτῆναι ἐὰν γὰρ εἴπω, προϲϲτῆναί μου τὴν τροφὴν ἐπὶ τοῦ ϲτομάχου, διὰ δύο ϲϲ γράφεται ὅτε δὲ ϲημαίνει τὸ προΐϲταϲθαι δι᾿ ἑνόϲ.

προϲωπεῖον.

προτί.

προύνεικοϲ: ει· ϲημαίνει δὲ τοὺϲ ὑβριϲτὰϲ καὶ τοὺϲ ἄνδραϲ τοὺϲ ἱϲταμένουϲ ἐν ταῖϲ ἀγοραῖϲ καὶ φέρονταϲ τὰ ὤνια καὶ λαμβάνονταϲ τοὺϲ ὑπὲρ τούτων μιϲθούϲ. καὶ ἐπὶ τῶν ὑβριϲτῶν, ἐπειδὴ παρὰ τὴν πρό πρόθεϲιν καὶ τὸ νεῖκοϲ γέγονε πρόνεικοϲ καὶ πλεοναϲμῷ τοῦ υ προύνεικοϲ, τὸ δὲ νεῖκοϲ διὰ τῆϲ ει διφθόγγου γράφεται· εἰ δὲ τοὺϲ ἄλλουϲ ϲημαίνει, ἐπειδὴ παρὰ τὴν πρό πρόθεϲιν καὶ τὸ ἐνεῖκαι Βοιωτικῶϲ τικῶϲ γέγονε προένεικοϲ καὶ κατὰ κρᾶϲιν τοῦ ο καὶ ε εἰϲ τὴν ου δίφθογγον προὔνεικοϲ, ὥϲπερ τὸ ἐμόν τοὐμόν.

προυϲελεῖν et προυγελεῖν.

πρόχνυ « πρόχνυ καθεζομένη» (1 566) οἱονεὶ πρόγονυ καὶ κατὰ ϲυγκοπὴν πρόγνυ καὶ πρόχνυ.

πρυτανεῖον: ει τῷ λόγῳ τοῦ βαλανεῖον. καὶ ἄλλωϲ τὰ ἀπὸ τῶν διὰ τοῦ ευω κτλ.

πρῴ ἀντὶ τοῦ πρωΐ et πρωΐ Ἀττικώτερον τὸ ὑφέν.

πρῳζόν ἔχει τὸ ῑ ὥϲπερ ἀπὸ τοῦ χθέϲ γίνεται χθιζόν οἷον «χθιζά τε καὶ πρωϊζά (Β 303, ubi πρωΐζ᾿) τὸν αὐτὸν τρόπον καὶ ἀπὸ τοῦ πρωΐ γίνεται πρωϊζόν καὶ κατὰ ϲυναίρεϲιν πρῳζόν.

πρῴην ϲὺν τῷ ῑ γράφεται.

πρῷρα ϲὺν τῷ ῑ.

πτάξ πτώξ.

πτιϲάνη: ῑ παρὰ τὸ πτίϲϲω, ἀφ᾿  οὗ πίϲοϲ ἦν γὰρ πτίϲοϲ ὡϲ ἀπὸ τοῦ μέλοντοϲ μέλανοϲ.

πτολίεθρον: ἐκ τοῦ πόλιϲ κατὰ ποιητικὸν ἔθοϲ γίνεται πτόλιϲ καὶ πτολίεθρον. διαφέρει δὲ ὅτι πόλιϲ λέγεται καὶ χωρὶϲ τοῦ τ, τὸ δὲ πτολίεθρον ἄνευ τοῦ τ οὐ λέγεται.

Πτῷον ὄροϲ.

πύαλοϲ et πύελοϲ.

Πύθεια πανήγυριϲ καὶ ἑορτὴ Ἑλληνική.

πυκινόϲ πυκνόϲ.

πυλαυρόϲ: πυλωρόϲ. — πυλαωρόϲ.

πυνθάνω: παρὰ τὸ πεύθω πυνθάνω ὡϲ λείπω λιμπάνω.

πύξινον: ῑ. πύξιϲ γάρ.

πύον τὸ ἔμπυον.

πυράγρη ἢ πυράγρα.

πύρδαλον ὀψοποιεῖον ὀπτανεῖον. καὶ τὸ καύϲιμον φρύγανον ἢ ξύλον. ἢ μαγειρεῖον. ἢ λείψανον. οἱ δὲ πύρδανον. — πύρδανα· τὰ λείψανα καὶ τὰ ζώπυρα τοῦ πυρόϲ.

πυρεῖον.

πύϲτιϲ πεῦϲιϲ.

πῶϋξ: ποιὸϲ ὄρνιϲ.

ῥᾴ ϲημαίνει τὸ εὐχερέϲ. τινὲϲ δὲ ἀπὸ τοῦ ῥέα ϲχηματίζουϲιν αὐτό, οἷϲ καὶ ὁ τόνοϲ καὶ ἡ παράδοϲιϲ ἀντίκεινται καὶ ἡ Αίολικὴ διάλεκτὸϲ. ὁ τόνοϲ μὲν ὅτι εἰ ἦν ἀπὸ τοῦ ῥέα ὤφειλε περιϲπᾶϲθαι· ἡ παράδοϲιϲ δέ, ὅτι οὐκ ὤφειλεν ἔχειν τὸ ῑ. ἡ τῶν Αἰολέων δὲ διάλεκτοϲ. ὅτι εἰ ἦν ἀπὸ τοῦ ῥέα οὐκ ὤφειλον οἱ Αἰολεῖϲ προϲτιθέναι τὸ β καὶ λέγειν βρᾴ· τότε γὰρ προϲτίθεται τὸ β τῷ ρ, ἡνίκ᾿ ἐπιφέρεται τὸ κ ἢ τὸ δ ἢ τὸ τ ἢ τὸ ζ. ἀλλ᾿  ἔϲτιν εἰπεῖν, ὅτι τὸ ῥᾴδιον λέγεται βράδιον Αἰολικῶϲ, ὡϲ ἐπιφερομένου τοῦ δ. ἐκ τούτου γίνεται κατὰ ἀποκοπὴν καὶ εὐλόγωϲ ἔχει τὸ ῑ. οὐδὲν δὲ ξένον, εἰ δύο ϲυλλαβῶν γέγονεν ἀποκοπή. καὶ γὰρ πολλάκιϲ καὶ δύο ϲυλλαβῶν γίνεται ἀποκοπὴ οἷον μακάριοϲ μάκαρ, προπάροιθεν πρόπαρ. οὕτωϲ οὖν καὶ ῥᾴδιον ῥᾴ. τὸ δὲ ῥᾴδιον ἔχει τὸ ῑ προϲγεγραμμένον, ἐπειδὴ εὑρίϲκεται. τὸ ῑ κατὰ διάϲταϲιν ἐν τῷ ῥηΐδιον, ὃ ϲημαίνει τὸ εὔκολον καὶ εὐχερέϲ. καὶ ὅτι ἀπὸ τοῦ ῥέα γίνεται ῥεΐδιον καὶ τροπῇ τοῦ ε εἰϲ η ῥηΐδιον.

Ῥάβεννα πόλιϲ Ἰταλίαϲ. Ἕρμιπποϲ ὁ Βηρύτιοϲ Ῥούενναν αὐτὴν καλεῖ. Διονύϲιοϲ δ’ ἐν ἑκκαιδεκάτῳ Ῥωμαικῆϲ ἀρχαιολογίαϲ καὶ πληθυντικῶϲ 1.1 Hes. l. 2 Hes. de scriptura per ει cf. Schmidt., St. B. 539, 1 τὰ Πύθια habet. l. 3 Hes. l. 4 Hes., Lob. Proll. 260. l. 5 Choer. 254, 27. l. 6 Choer. 247, 32, Hes. l. 7 Choer. 254, 22, Arc. 121, 21, Hes. πυόν et πυιόν. l. 8 Hes. l. 9 Hes. l. 12 Hes. l. 13 Hes. l. 14 Hes., E. M. 699 10 πώϋγγεϲ αἰ αἴθυιαι. l. 16 E. M. 700. 25; cf. fr. περὶ παθῶν in E. M. 210 43 et simillimum de ῥά praeceptum ap. Apollon. de adv. p. 567. Hes. habet ῥᾴ, ῥᾷτοϲ, ῥᾳδίωϲ, porro ῥᾴδια; ῥᾴων, ῥᾷον, ῥᾷϲτα et haec a ῥᾴδιοϲ composita. ῥᾳδιουργεῖ, ῥᾳδιουργόϲ, ῥᾳθυμία, ῥᾴθυμοϲ, ῥᾳϲτωνεύεται, ῥᾳϲτώνη, de quibus E. M. 700. 50 ῥᾳδιουργεῖν τὰ παρὰ τὸ ῥᾴδιον ἔχουϲι τὸ ῑ προϲγεγραμμένον οἶον ῥᾴθυμοϲ ῥᾳϲτώνη; de ῥάων Choer. Ep. in Psalm. 135, 26 ῥᾴων ἔχει τὸ ῑ. τὰ γὰρ εἰϲ ων διϲύλλαβα καθαρὰ διφθόγγῳ παραληγόμενα δ᾿ ἐϲτί καὶ τὰ μὲν δύο ἐκφωνε τὸ ῑ πλείων, μείων, τὰ δὲ δύο οὐχί, ῥάων λῴων. Cf. E. M. 700, 56. — Porro Hes. habet ῥηϊδίωϲ et ῥηΐδια. l 30 St. B. καὶ διὰ τοῦ η καὶ δι᾿ ἑνὸϲ ν «ἀμφότεροι ἀπήντηϲαν Φλουμίῳ (an Οὐολουμνίῳ Mein.) περὶ τοὺϲ καλουμένουϲ Ῥαβηνούϲ᾿.

ῥάγα: ἣν ἡμεῖϲ ῥῶγα θηλυκῶϲ, Ἀττικοὶ ῥᾶγα.

ῥάδαμνοϲ βλαϲτὸϲ ἁπαλόϲ. — ῥάδαμον· καυλὸν βλαϲτόν.

ῥοδάνη κρόκη. ὁμοίωϲ ῥοδάνη.

ῥοδανόν ῥαδινόν ἀπὸ τοῦ ῥᾳδίωϲ δονεῖϲθαι (Il. 576). — ῥαδαλόν· ἁπαλόν εὐδιάϲειϲτον (lectio Zenodotea). — ῥαδινόν· λεπτόν ἁπαλόν εὐδιάϲειϲτον.

ῥᾴδια ὑπόδημα ποιόν. οἱ δὲ ϲανδάλιον. — ῥαίδι· ϲανδάλια. οἱ δὲ ὑποδήματα γυναικεῖα.

Ῥοικόϲ Ἕλλην Ῥωμαῖοι δὲ τὸ γ προϲθέντεϲ Γραικόν φαϲι.

ῥαῖϲαι φθεῖραι. ῥαΐϲαι· τριϲυλλάβωϲ Ἀττικοὶ τὸ ἐκ νόϲου ἀναλαβεῖν.

ῥάκοϲ.

ῥαπίδεϲ ὑποδήματα περόναι. ἀρπίδεϲ· κρηπῖδεϲ ἢ ὑποδήματα.

ῥέζει πράττει θύει ἱερεύει παραϲκευάζει.

ῥεῖα διὰ τῆϲ ει διφθόγγου. παρὰ τὸ ῥέω γέγονε ῥέα ὡϲ τὸ ἠρέμα παρὰ τὸ ἠρεμῶ καὶ πλεοναϲμῷ τοῦ ῑ ῥεῖα διὰ τῆϲ ει διφθόγγου. τὸ γὰρ εὐχερὲϲ ῥεύϲει ἔοικεν.

ῥεῖθρον ῥεῦμα. λέγεται δὲ καὶ ῥέεθρον.

ῥείτηϲ: ἐξ οὗ τὸ βαθυρρείτηϲ καὶ εὐρρείτηϲ. παρὰ γὰρ τὸ ῥέω ῥεΐτηϲ καὶ κατὰ ϲυναίρεϲιν ῥείτηϲ.

ῥέμφοϲ τὸ ϲτόμα ἢ ῥίϲ. — ῥάμφοϲ· ῥύγχοϲ τὸ ἐπὶ τῷ ϲτόματι τῶν μεγάλων πετεινῶν.

Ῥηγῖνοϲ: ἔϲτι δὲ ἐθνικόν. διὰ τοῦ ι γράφεται. ἴϲτεον δὲ ὅτι Ῥήγιον πόλιϲ πληϲίον Ϲικελίαϲ, Ῥήγιον δὲ λέγουϲιν ἐπειδὴ ϲειϲμοῦ γενομένου ἀπετελέϲθη τὰ ἐκεῖ ῥηγέντοϲ τοῦ τόπου ἐκείνου. καὶ παρὰ τὴν ῥῆξιν δέ φαϲιν ὅτι καὶ ὁ πορθμὸϲ διὰ μέϲου γέγονεν.

ῥῆγμα ϲτάλαγμα.

ῥηγμίϲ: ι ὡϲ δικατάληκτον.

ῥῆγοϲ τὸ πορφυροῦν περιβόλαιον. ῥέξαι γὰρ τὸ βάψαι καὶ οἷον μεταποιῆϲαι. ὅτι δὲ ῥαγεῖϲ ἔλεγον τοὺϲ βαφεῖϲ καὶ ῥέγοϲ τὸ βάμμα ϲαφὲϲ Ἀνακρέων ποιεῖ «ἁλιπόρφυρον ῥέγοϲ» (fr. 138) καὶ παρὰ Ἰβύκῳ «ποικίλα ῥέγματα» (fr. 58).

ῥηδίων καρούχων ῥαιδίων. — ῥεδίων ἁρμάτων.

ῥηϲείδιον: ει παρὰ τῆϲ ῥήϲεωϲ γενικῆϲ — ῥηϲίδιον δὲ διὰ τοῦ ι ἀπὸ τῆϲ ῥήϲιοϲ Ἰωνικῶϲ.

ῥητίνη: ι ὡϲ ἀξίνη.

ῥητορεία: ει, ἀπὸ τοῦ ῥητορεύω.

ῥῖγοϲ: ι· ἀπὸ γὰρ τοῦ φρίϲϲω γέγονε φρίγοϲ καὶ ἀποβολῇ τοῦ φ ῥῖγοϲ. τὸ δὲ φρίϲϲω διὰ τοῦ ι γράφεται, ἐπειδὴ οὐδέποτε πρὸ τῶν δύο ϲϲ ει δίφθογγοϲ εὑρίϲκεται.

ῥίζα: ι. ἔχει γὰρ τὸ ι πάντωϲ ϲυνεϲταλμένον.

ῥίμβαι ῥοαὶ μεγάλαι. ἄμεινον δὲ διὰ τοῦ ξ ξίμβαι. — ξίμβαι ῥοαί. Αἰολεῖϲ.

ῥίν ὤφειλε διὰ διφθόγγου γράφεϲθαι. ἀπὸ γὰρ τοῦ ῥέω γίνεται· ἐκ γὰρ τῆϲ ῥινὸϲ ῥεῖ καὶ κατέρχεται τὰ περιττώματα τῆϲ κεφαλῆϲ. ἀλλ’ ἡ παράδοϲιϲ διὰ τοῦ ι ὡϲ δικατάληκτον.

ῥινή: ἰϲτέον ὅτι ἐϲτὶν ῥινή ὀξύτονον καὶ ῥίνη βαρύτονον. ἀλλὰ τὸ μὲν ὀξύτονον ϲημαίνει τὸ λεγόμενον ῥινίον, τὸ δὲ βαρύτονον εἶδοϲ ἰχθύοϲ. γράφεται δὲ διὰ τοῦ ι τῷ λόγῳ τῶν διὰ τοῦ ινη.

ῥινόϲ. ϲημαίνει δὲ τὸ δέρμα. διὰ τοῦ ι γράφεται. ἢ γὰρ παρὰ τὸ ῥινή, ὅπερ ἐϲτὶν εἶδοϲ ἰχθύοϲ, ὅπερ διὰ τοῦ ι γράφεται, ἢ παρὰ τὸ ῥίον, ὃ ϲημαίνει τὸ ἄκρον. καὶ γὰρ τὸ δέρμα ἄκρον ἐϲτὶ καὶ οἱονεὶ ἐπιφάνεια τῆϲ ϲαρκόϲ.

ῥιπή: ι παρὰ τὸ ῥίπτω.

ῥιπίδιον.

Ῥῖτοϲ. ῥιτοί δέ εἰϲι ποταμοὶ δύο διὰ φάραγγοϲ ὑπὸ γῆν ῥέοντεϲ l. 1 Choer. 254, 30, E. M. 703, 25, St. B., Hes. Ῥηγῖνο.ϲ l. 5 Hes., idem ῥῖγμα ϲταλαγμόϲ. 1. 6 Choer. 255, 1, utramque formam habet Hes. 1. 7 E. M. 703, 28, Hes. habet ῥέγματα, ῥέγοϲ et ῥῆγοϲ; sed pro ῥογεύϲ legimus ap. cum ῥηγεύϲ et ῥογεύϲ. l. 11 Hes. l. 12 Choer. 255, 20 et in E. M. 560 12, Hes. ῥηϲίδιον. l. 14 Choer. 255, 5. l. 15 Choer. 255, 22. l. 16 Choer. 255, 10 (E. M. 704, 4, ubi additur ἡ ἀποβολὴ τοῦ φ ἔκταϲιν πεποίηται τοῦ ι) et Herod. περὶ παθῶν ap. Theogn. p. 89, 32. l. 19 Choer. 256, 19, Dichr. 288 20. l. 20 Hes. Schmidt. comparat ῥυϲτόν· δόρυ. Κρῆτεϲ pro ξυϲτόν. l. 22 E. M. 704, 21, Choer.255,4, E. Gud. 30, 29 cf. can. gen. Hes. ῥίϲ ῥίν. l. 25 Choer. 255, 6, Hes. l. 28 Choer. in E. M. 704, 26, Orth. 255, 13. l. 32 Choer. 255, 17, Hes. l. 33 Choer. 256, 21, Hes. 1. 34 Choer. 256, 13, E. M. 703 ἐν τῷ Θριαϲίῳ πληϲίον Ἐλευϲῖνοϲ. (λέγει Ὦροϲ διὰ διφθόγγου ῥειτόϲ καὶ ὀξύνει ὡϲ κλειτόϲ.) ὁ δὲ Ἡρωδιανὸϲ ἐν τῇ καθόλου λέγει, ὅτι διὰ τοῦ ι γράφεται καὶ βαρύνεται οἷον ῥῖτοϲ, ϲῖτοϲ, Τρῖτοϲ. ἔϲτι δὲ ὄνομα ποταμοῦ.

ῥοβδεῖ ἀναρριπτεῖ μετ’ ἤχου. — ῥοιβδεῖ· ῥοιζεῖ· διώκει· ῥοφεῖ. — ῥοιζεῖ· διώκει. ὁρμᾷ. τρέχει.

ῥοδωνιά: ι ὡϲ ἰωνιά.

ῥοθεῖν καὶ ῥοχθεῖν.

Ῥοίτειον: ει. ἐπειδὴ τὰ διὰ τοῦ ειον τριϲύλλαβα μακρὰν ἔχοντα τὴν παραλήγουϲαν οὐδέποτε διὰ τοῦ ι γράφεται οἷον Ϲίγειον, Λύκειον, ἔϲτι δὲ τόποϲ, γένειον, βρένθειον.

ῥύεινα ἄρνα. Κύπριοι.

ῥωγμόϲ ῥῆξιϲ.

ῥώδιγγεϲ πληγαὶ ὕφαιμοι διακεκομμέναι. οἱ δὲ μώλωπεϲ. — ῥώτιγγεϲ πληγαὶ ὕφαιμοι διακεκομμέναι.