The following text is encoded in accordance with EpiDoc standards and with the CTS/CITE Architecture.
εἰναι μέν σοι φίλος καὶ πολὺν ἤδη χρό-
νος μὲν γὰρ οὐκ ἔχων τὸ δίκαιον προσδιέφθειρεν, ὁ
δ’ ἃ χρῆν αἰτιώμενος ἐνουθέτησέ τε καὶ τῶν ὁμοίων
ἁμαρτημάτων ἀπήγαγεν. οὔκουν τοῦτο μισοῦντος, ἀλλ’
ἐκεῖνα, ὅ τε ἐπὶ τοῖς ἡμαρτημένοις ἔπαινος καὶ ἡ
σιωπὴ παραλείπουσα τὴν τῶν ἡμαρτημένων ἐξέτασιν.
ὥστ’ εἴ σε πώποτ’ εὐεργέτηκα, τουτὶ δὲ εἴρηταί σοι
πολλάκις, ταὐτὸ δοκοίην ἂν εἰκότως καὶ νῦν ποιεῖν.
2. Ἔσονται μὲν οὖν οἱ πολλοὺς ἀφήσοντες κατὰ
μηδ’ ἐξαπατηθῇς, ἀλλ’ ἐχθροὺς ἀμφοτέρων ἡγοῦ συγ-
κροῦσαί τε βουλομένους ἡμᾶς καὶ καταστῆσαι δυσ-
μενεῖς ἀντὶ φίλων. σὺ δ’ οὔτ’ ἄλλοτε πώποτε πὰρ
ἡμῶν ἠδικήθης εὐνοίᾳ τε καὶ τοῦτο γίνεσθαι νόμιζε.
οὐδὲ γὰρ Διομήδης οὐδ’ εἴ τις ἕτερος ἐπετίμα ταῖς
περὶ τοῦ δρασμοῦ γνώμαις Ἀγαμέμνονος, ἐχθρὸς ἦν
τῷ τοιαῦτα ἐν τοῖς Ἀχαιοῖς εἰπόντι οὐδὲ Ὀδυσσεὺς
Ἀχιλλεῖ διὰ τοῦ πατρὸς τοῦ Πηλέως, ὡς οὐ καλῶς ἐν
τῇ φιλονεικίᾳ μένοντι. ἀλλὰ μὴν γνησιωτάτην γε
ἀκούομεν φιλίαν τῷ τε Ἀχιλλεῖ τούτῳ καὶ Πατρόκλῳ
γενέσθαι. καί μοι δοκεῖ μὴ χείρων ἂν ὁ Πάτροκλος
εἰς Ἀχιλλέα φανῆναι, ἀλλὰ ταὐτὰ ἂν
ὑπέρ τε τῆς τιμωρίας καὶ τῆς ἑαυτοῦ ψυχῆς βουλεύ-
σασθαι.
πλάττει τοίνυν οὗτος ὁ Πάτροκλος γονέας
ἀντὶ τῶν ὄντων τῷ φίλῳ πέτρας καὶ θάλατταν, οὐχ
ἵνα φαυλοτέραν αὐτῷ περιάψῃ δόξαν καὶ μηκέθ' ὅσου-
περ πρότερον ἄξιος ἐν τοῖς Ἕλλησιν ᾖ, ἀλλ’ ἵνα αἰ-
τὴν δύναμιν καὶ διὰ τῆς σκευῆς τοὺς ἐναντίους παρα-
κρουσάμενος, ὡς δὴ στρατηγῶν αὐτός.
5. Τίνι δὴ τῶν σῶν μέμφομαι; ἐλυμήνω μοι τὸν
θρόνον καὶ ταῖς ἀπὸ τοῦ καιροῦ βλάβαις προσέθηκας
καὶ τὴν Ἑλλάδα φωνὴν καὶ ἄλλως προπηλακιζομένην
εἰς μείζω κατήνεγκας ἀτιμίαν καὶ ὅπως ἐν ὀλίγοις
πονοίην ἐποίησας μόνον οὐ κηρύξας λαμπρᾷ τῇ φωνῇ,
ὅτι ὦ πάντων ἀνοητότατοι πατέρες, φεύγετε μὲν
ταυτασὶ τὰς πέτρας, περὶ ἃς ἀπόλλυτε τὴν
σποράν, πέμπετε δὲ τοὺς ἐξ ὑμῶν αὐτῶν εἰς 15
τὴν πίειραν Ῥώμην, οὗ καρπῶν ἔνι τυχεῖν
ρόντων εὐδαιμονίαν.
6. Πῶς δὴ τοῦτο γέγονεν; Ἀλέξανδρος ὁ τῇ τοῦ
Πλάτωνος ἀρχῇ πεπολεμηκώς, ἴστε δὲ πάντες ὃ λέγω,
πλοῖον μισθωσάμενος καταπτύσας τῶν ἡμετέρων δια-
τριβῶν δοὺς χρυσίον πολὺ τοῖς υἱέσι, καὶ γὰρ ἔχει
πόρον ὀκνήσας οὐδένα, μεγάλαις οὖν | αὑτὸν
ἐπανήκοντος ἐξελεγχθέντος οὕτως, ὥστε τοὺς μὲν
δυσμενῶς πρὸς τὸν Ἀλέξανδρον ἔχοντας χαίρειν μᾶλλον
τῶν θησαυροῖς ἐντετυχηκότων, τοὺς δὲ φίλους μετ
αὐτοῦ θρηνεῖν οὕτω λαμπρῶν ἐλπίδων αὐτῷ διεφθαρ-
μένων. οὕτως οὐδὲν εἰδὼς ὧν εἰδέναι χρῆν ὁ ῥήτωρ
περιήρχετο, μικρὸν εἰπεῖν, οὐδὲν ὢν ἀνδραπόδου βελ-
τίων, οὐδὲ γὰρ εἰδώλου γε ἐκεῖνος, οὔτε λέγων οὐδὲν
οὔτε λέγοντι προσέχων, τοσοῦτον ἀπέχων <τοῦ> α
σασθαι τῷ στόματι, ὥστε καὶ τὸ νεῦσαι κάματον ἔχειν
αὐτῷ.
τοιούτου τοίνυν ἥκοντος ἡμῖν ἀπὸ Ῥώμης
ἑρμαίου καὶ τῶν οὐ πεπλευκότων ἐπὶ τἀκείνης αὑ-
τοὺς ἐπαινούντων καὶ τῶν Ἀττικῶν λόγων ὠφελουμέ-
νων ὑπὸ τοῦ τῶν μὲν ἐκπεσεῖν ἐκεῖνον ὧν εἶχε, τὰ
δὲ μὴ λαβεῖν ἐφ’ ἅπερ ἦλθε, τὸν δὴ τοιοῦτον ὃν
ἄφωνον ὄντα ἐν οἷς ἦν ἔδει πάντα εἶναι τὸν |
ὥσπερ οὖν ἔλαττον
ποιμένι ποίμνιον ποιῶν καὶ βουκόλιον βουκόλῳ καὶ
ἵππους ἱπποφορβῷ τούτων ἂν ἕκαστον ἠδίκεις, οὕτω
καὶ τοὺς τὴν Ἑλλάδα φωνὴν ἐν ταῖς χερσὶν ἔχοντας.
οὐδὲ γὰρ ἐκεῖνό γ’ ἂν εἴποις, ὡς τὰ πράγματα τῆς ἀρχῆς
τῆς ἐκείνου σοφίας ἐδεῖτο καὶ οὐ παρεδρεύσαντος πάντα
ἂν ᾤχετο. ἠκούομεν γὰρ εἶναι τὸ ἔργον αὐτῷ φαγεῖν,
πιεῖν, κοιμηθῆναι, τέρψαι τοὺς ὀφθαλμοὺς τοῖς τε
λοῖς κρουνοῖς τοῖς τε τὴν δεξαμενὴν ἐπιοῦσι πνεύμασι.
9. Βούλει με, τί ταῦτα πεποίηκεν, εἰπεῖν; βούλει
με τὰ περὶ τὸν ἵππον διελθεῖν καὶ τὸν λαμπρὸν χαλι-
νὸν καὶ ὅσα ἐν σκότῳ μὲν ἐδόθη, λαθεῖν δὲ οὐκ ἐδυ-
νήθη; φίλον | γὰρ εὖ ποιεῖν καλὸν εἶναι φήσεις,
οὖν καὶ λίαν ἐκεῖνος ἐμοῦ, ἀλλ’ οὔτοι γε τῶν Ἑλλη-
νίων θεῶν οὐδὲ τῆς διὰ τοῦ θαλλοῦ κτησαμένης θεοῦ
ἡδέως δ’ ἄν σε
καὶ λόγον ἀπαιτήσαιμι τῆς πρὸς Ἀλέξανδρον φιλίας.
ποία γὰρ εὐγένεια; τίς τροφή; ποία παιδεία; τίς
ανθρωπία; τίς δεομένοις βοήθεια; τίς ὑπὲρ τῶν
λῶν πόνος; ἀλλ’ εἰς νόμους σοι χρήσιμος ἄνθρωπος;
ἀλλ’ εἰς συμβουλὴν ἀγαθός; ἀλλ’ οἷος ἐνεγκεῖν οἷς
ὁμιλοίη δόξαν; οὐ τὴν γῆν ἣν εἰργάζετο φυγὼν ὑπέ-
θῆκεν αὑτὸν ἀνθρώπῳ καπηλεύοντι, τύχης δὲ ἀλογίᾳ
χρήματα κτησάμενος πλείους ἀπώλεσε τόκοις τῶν ἐν
λῃστείᾳ ζώντων, ἀσελγείας δὲ ὑπερβολῇ καὶ τῇ παρ’
αὐτῆς λύπῃ διαφθείρας ἄνθρωπον ἀρετῇ συμβεβιωκότα
τελευτῶν ἐπαφῆκε τάφοις τὴν ἀπληστίαν τὴν ἑαυτοῦ
τῆς ὑστάτης τιμῆς τοὺς τεθνεῶτας ἀποστερῶν;
τίς
οὑν σε λογισμὸς χρήσασθαι τοιούτῳ θηρίῳ πείσας
συνεκέρασεν, ὥσθ’ ὑμᾶς ὥσπερ συμπεφυκότας ὁρᾶσθαι
πανταχοῦ διὰ παντὸς τοῦ χρόνου καθ’ ἕκαστον ἑκάστης
ἡμέρας μέρος; γείτων γὰρ ἦν, νὴ Δία. πόσοι δὲ
ἕτεροι πενέστεροι μὲν Ἀλεξάνδρου, βελτίους δὲ τὸν
τρόπον; οὓς ἅπαντας σὺ παριδὼν καὶ ὑπερβὰς ἐκείνῳ
σαυτὸν συνέζευξας, ὥστ’ εἶναι θαυμαστόν, ὁπότ’ οὐ
σὺν ἐκείνῳ φανείης.
εἰσὶ πολλοῖς καὶ τῶν ἄλλων
δυσμενείας ποιεῖν. καὶ τούτου μυρίοι μὲν μάρτυρες,
ἀρκεῖς δὲ σύ, ὃς οὕτως ἔχων γείτονα Μάγνον ἐν οὕτω
μακρῷ πολέμῳ πρὸς αὐτὸν βεβίωκας τῶν Πρηνὴς με-
μνημένων ληρεῖν σοι δοκούντων.
μάλιστα μὲν
οὖν ἐχρῆν φυγεῖν ὅλως τὸν ἀσεβῆ καὶ γείτονα ὄντα,
νῦν δ’ οὕτως αὐτὸν ἐθαύμασας, ὥσθ’ ὑπὲρ τῆς πρὸς
ἐκεῖνον χάριτος τὰ πρὸς ἡμᾶς δίκαια συνέχεας. καὶ
οὕτως ἀδικῶν ᾔδεις, ὥστ’ οὐ μετέδωκας ἡμῖν τοῦ γε-
νησομένου οὐδ’ εἶπες προσελθών, ὅτι βούλοιο μὲν τὸν
Ἀλεξάνδρου παρεδρεῦσαι τῷ σῷ μὲν ἀδελφῷ, φίλῳ
δὲ ἐμῷ, δεινὸν δὲ ἡγούμενος ἐν ἀγνοίᾳ σου
τοῦτο γενέσθαι λέγω τε καὶ προλέγω καὶ βου-
λοίμην ἄν σε μὴ διακωλύσαι. οὕτως ἂν ἐτίμας τὸ
τῆς φιλίας ὄνομα, οὕτως ἄν ὃ προσῆκον <ἦν> α
ἐπέπρακτο πείθοντός τε καὶ οὐ πείθοντος. νῦν δὲ ἡ
κλοπὴ τοῦ πράγματος καὶ τὸ πάσῃ μηχανῇ πειραθῆναι
λαθεῖν τεκμήριον ἐναργὲς τοῦ μηδ’ αὐτῷ σοὶ δοκεῖν
εἶναί τι δίκαιον ἐν οἶς ἔπραττες.
14. Εἰ δὲ μὴ | οὗτος δι᾿ ἐμοῦ, ἕτερος οὐκ
ἂν ἔνδον ἦν δι’ ἑτέρου; καὶ τοιαῦτ’ ἴσως ἐρεῖς.
τουτὶ δὲ εἰ μὲν ἀσθενές ἐστι, μηδὲ λεγέσθω· εἰ δ’
ἰσχυρόν, τὶ μὴ πρότερον ἐλέγετο πρὶν ἤ γενέσθαι,
μελλόντων γε ἡμῶν οὐκ ἀναισχυντήσειν, εἴ τι δίκαιον
ἐν τοῖς λεγομένοις ἦν; ἀλλ’, οἶμαι, καὶ τούτου κατε-
γνώκεις τοῦ λόγου ῥᾴστης γε τῆς ἀποκρίσεως οὔσης·
ἄνθρωπε, δράσει τις τοῦτο ἕτερος; δράτω. καὶ
δώσει πάρεδρόν τινα τῶν Ῥώμην ἑωρακότων;
δότω.
σὺ δ’ ἡμῖν μὴ τὴν φιλίαν ἀδίκει μηδ’
ὀφείλειν ἀντ’ ἄλλου βούλου δίκην. οὐδὲ γὰρ εἰ κυβερ-
νήτης ὢν φθάσας τὴν τῆς ἐναντίας νεὼς ἐμβολὴν τὴν
σαυτοῦ κατέδυσας, τοῦτ’ ἂν ἦν σοι πρὸς τὸν τριήραρχον
λέγειν, ὅτι τὸ πάντως ὑπ’ ἄλλου γενησόμενον
πεποίηκα. οὐδὲ γὰρ ὂν πάντως ἀποκτενεῖ νόσος,
πρὶν ἥκειν τὸ πέρας, ἀποσφάττομεν ὡς ἕξοντες ἀπο-
λογίαν ὃ πάντως ἂν ἐποίησεν ἡ νόσος.
τί δ’; εἰ
δυοῖν στρατηγοῖν ἅτερος μὲν εὔνους εἴη τοῖς ἐκπέμ-
ψασιν, ὁ δ’ ἕτερος ἐπ’ αὐτοῖς λαβὼν προδιδόναι μέλλοι
καὶ τοῦτο ὁ βελτίων αἴσθοιτο, τί τοῦτον ἀξιώσεις τὸν
ἀμείνω ποιεῖν; ἃ κἀκεῖνος ἐβεβούλευτο καὶ προδιδόναι;
καὶ τί ἄν ὕστερον ἔσωζε κρινόμενον; ἦ τὸ τὴν ἐσομέ-
νην ὑπ’ ἐκείνου προδοσίαν αὐτὸν ἁρπάσαι;
17. Καὶ τὰ μὲν ὑπὲρ Ἀλεξάνδρου τοιοῦτον ὄντα
παῖδας παρέδωκας. παρέδωκας δὲ κρείττους,
οἶμαι, καὶ τεχνικωτέρους ἡγούμενος. οὐ γὰρ
ἂν χείρους εἴποις. πάντων οὖν ἀτοπώτατον
ἐν μὲν τῇ βουλῇ τῇ περὶ τῶν υἱέων Αἴγυπτον
καὶ Φοινίκην θαυμάζειν, ἐν δὲ ἐπαίνων ἐπι-
θυμίᾳ παρ᾿ ἄλλον καταφεύγειν.
ταῦτ᾿ ἦν μὲν
εἰπεῖν, οὐ μὴν εἴρηται, ἀλλὰ τὸ μὲν πρῶτον σιωπήσας
ἀπῆλθον, σοῦ δ’ εἰς τὴν οἰκίαν μοι βαδίζοντος καὶ τί
τῶν πάντων οὐ ποιοῦντος καὶ ταῦτα πολλάκις καὶ
τοὺς μάλιστά μοι συνήθεις προσλαμβάνοντος συμμά-
χοῦς κἀκείνων οὐκ οἴσειν λεγόντων, εἰ φύγοιμι τὴν
χάριν, ὑπὸ τοσούτων τοίνυν ἑλκόμενος ποιήσω μέν,
ἔφην, τὸν λόγον τῆς Τύχης συναγωνιζομένης
καὶ ἐρῶ γε τῆς αὐτῆς καὶ τοῦτο παρεχούσης,
ἀλλ᾿ ὅπως, ἔφην, Εὐμόλπιε, μὴ μετ᾿ ἐμέ τις ἐπὶ
τοῖς ἴσοις ἕξει τὸν σὸν ἀδελφὸν μήτε ῥήτωρ
μήτε ποιητής. ταῦτα ἀκούσας ἀπώμοσας πρότερον
εἰπὼν ῥητορεύσειν τοὺς λίθους ἢ τοῦτο ἔσεσθαι. καὶ
τοιαῦτα συνθέμενοι διελύθημεν.
καὶ μηδεὶς εἴπῃ·
τί δαί; τοῦτο δεινὸν εἶναι τὸν μετὰ σὲ περὶ
τῶν αὐτῶν ἐροῦντα; οὐ γὰρ περὶ τούτου νῦν ὁ
λόγος, ἀλλ’ εἰ τὰς συνθήκας εἶναι κυρίας ἔδει. ὡς δὲ
τὴν προσθήκην. ἐν τούτῳ δὲ ἄρα ἦν τὸ μὴ τὰς συν-
θήκας μένειν, ἐν αἷς ἦν τὸ μετ’ ἐμὲ μηδένα, πρότερον
δὲ οὐκ ἐκώλυον. τούτων εἰρημένων αὐτὸς μὲν ἐπὶ
προφάσεις πεπλασμένας καταφεύγων ἐσίγων, ἔπραττον
δὲ τὸ τὸν ποιητὴν εἰπεῖν, καὶ εἶπε.
τί οὖν ἐν-
ταῦθα ἀδικεῖς; τὸ τὰς συνθήκας ἀνελεῖν. ἀνῄρεις δὲ
οὐ μεμφόμενος τὸν ἀδελφὸν οὐδὲ κατέχων οὐδὲ κω-
λύων. εἰ μὲν γὰρ ἠγνόει τὰς ὁμολογίας, ὁ μὴ διδάξας
αἴτιος, σὲ δ’ εἶναι τὸν διδάσκοντα ἔδει· εἰ δ’ ἠπί-
θηκῶν εἶναι δίκαιος ἦν ἐν οἷς αὐτὸν εἶναι χρῆν, ὅτι
πάντας ἐφ’ ἡμᾶς αὐτοὺς ἀνθρώπους, ἀδελφέ,
κινήσομεν ὡς οὐκ εἰδότες αἰδεῖσθαι συνθήκας.
τούτων οὐδὲν Εὐμόλπιος ὁ καλὸς εἶπε πρὸς τὸν
φόν, πρὸς ἡμᾶς μέντοι τὰ πρὸς τὸν ποιητὴν εἰρημένα
τἀδελφῷ καὶ ἔλεγεν οὐ συγκαλυψάμενος, ἀλλ’ ἀνα-
πεπταμένοις τοῖς ὄμμασι καὶ οὐκ ἐνόμισεν αὐτὸς τὰς
συνθήκας ἕλκειν τῶν ἱματίων λαβομένας οὐδ’ οἷον
ἐμφράττειν τὸ στόμα.
εἶεν. ἔξοδος ἐπὶ τούτοις
τοῦ τῶν ἐπῶν ἀκηκοότος καὶ διατριβὴ καθ’ ἑκάστην
πόλιν καὶ προσδοκία καθ’ ἑκάστην ἡμέραν τέλος ἕξειν
καὶ μετὰ δακρύων ἐδέου μὴ καταχέαι με πολλὴν τοῦ
γένους ὑμῶν ἀτιμίαν. ἀτιμίαν γὰρ ἔσεσθαι σαφῆ τ·ὸ
μὴ | τυχόντα τῶν παρ’ ἐμοῦ τὸν σὸν ἀδελφὸν εἰς
ἐμὲ δὲ ἑλεῖν
οὐ δυνηθεὶς ἔδραμες ἐπὶ τὰς τοῦ φιλοσόφου θύρας
ὡς οὔσης ἀνάγκης μοι ποιεῖν ὅ τι ἂν ἐκεῖνος κελεύῃ.
κελεύσαντος δὲ ὑπακούσας εἶπον, εἶτ’ αὖθις εἶπον καὶ
τρίτον καὶ τέταρτον. οἱ δ’ ἀκούοντες ὁρῶντες ἐν τοῖς
λεγομένοις τά τ’ ἄλλα ἀκριβέστερον καὶ τὰ τῆς ἀρχῆς
ἐφ’ ἧς ἐτύγχανεν ὤν, τοιαῦτα μὲν ἐπήδησαν, ὥστε
μικροῦ δεῖν ἐκυβίστησαν, τηλικαῦτα δὲ ἐβόησαν, ὥστε
μηδὲν ἐν αὐτοῖς μεῖναι φωνῆς. καὶ τῶν μὲν ἐν τῷ
βουλευτηρίῳ τάχ’ ἄν τις εἴποι παράδειγμα, τῶν δ’
ἐκεῖθεν ἐπὶ τὴν καταγωγὴν οὐδεὶς ἂν οὐδέν. μέσον
γὰρ δὴ λαβόντες ἦγον οὐ μόνον οἱ φοιτῶντες ἔτι κἀν
τῷ μανθάνειν ὄντες πατέρες | τε τούτων οἶς ἔργον
ἦσαν οὖν ἀντὶ
στεφάνων τῷ παραπεμπομένῳ χεῖρές τε αἱ τούτων καὶ
φωναὶ τὰ τῶν ἐκ τοῦ δήμου δρῶσαι κεκινημέναι τοῖς
εἰρημένοις περὶ αὐτοῦ, κοινός τε λόγος τότε πρῶτον
ἑωρακέναι τὸν Ἥλιον τιμὴν τοσαύτην πρέπειν τε αὐτῷ
τὰ ῥηθέντα περὶ Ἀγαμέμνονος ἐπὶ τῷ πλήθει τῆς στρα-
τιᾶς. καὶ μετὰ τοιούτων εὐφημιῶν ὑπερβάντες τὸν
οὐδὸν κἀπὶ τῆς αὐλῆς ἀναβακχεύσαντες μόλις ἀπῆλθον
ἀνάγκῃ τῇ παρὰ τοῦ θαυμαζομένου τὸν θόρυβον παύ-
σαντες. ἦν δὲ οὐδεὶς ὃς οὐκ ἐμὲ τῶν πεπραγμένων
ᾐτιᾶτο.
ὁ δ’ ὁμοῦ μὲν ἠξίου κτήσασθαι τοὺς
δεδειγμένους λόγους, ὁμοῦ δὲ ἐπῆγεν ἔπη τοῖς εἰρη-
μένοις λόγοις κρύπτων, ἕως ἐξῆν, τὴν ὕβριν, ὃ δὴ κᾶέ
σὸν ἦν, καὶ γὰρ αὐτὸς ἔκρυπτες, αἱ συνθῆκαι δὲ οὐ-
δαμοῦ. ἀλλ’ οὕτω λίαν τῆς ἐπηρείας ταυτησὶ ἐφρόντι-
πρώτους Ἰοῦσιν ἐκέκλειτο δέει τῆς ἐλπιζομένης ναυ-
αγίας. πρὸ δέ γε τῆς ἀναβάσεως εἰσελθὼν ὡς ἐμὲ τὸ
θέατρον δοῦναί με τοῖς ἔπεσιν ἠξίου. καὶ παρεκάθου
σὺ καὶ ἤκουες ταῦτα λέγοντος καὶ ταὐτὰ διὰ τῆς σιω—
Ἐνέκειτο γάρ, νὴ Δία, καὶ
ἠνώχλει καὶ λιπαροῦντα οὐκ ἐνῆν ἀπώσασθαι.
εἰ δὲ ὁ μὲν πατὴρ ὑμῖν ἔζη, τοῦτον δὲ οὗτος λιπαρῶν
ἠξίου παίεσθαι παρ’ ὑμῶν προκυλινδούμενος ὑμῶν
καὶ μηδενὸς ἀπεχόμενος, ἀλλ’ εἰσπηδῶν μὲν ἐστιω-
μένων, εἰσπηδῶν δὲ ἀναπαυομένων, ἐπαίετ’ ἂν τὸν
πατέρα διὰ τὸν ἐνοχλοῦντα; τί δ’, εἰ καὶ τὴν μητέρα;
τί δ’, εἰ ἄλλους; ἀλλ’ οὐκ ἄν. οὐκοῦν οὐδ’ ἐμὲ παίεσθαι
χρῆν.
ὑμῖν δὲ οὐκ ἤρκει τό τινα εἶναι τὸν ἐπ᾿
ἐμοὶ λέξοντα, ἀλλὰ καὶ τῷ τόπῳ τὴν παροινίαν ηὔξετε.
καὶ ἐλέγετε μὲν ἠναγκάσθαι, | λέγει δὲ ὑφ’ οὗ κατη-
τοιούτων ἀνδρῶν ἕνα παιδαγωγὸν ὁρῶντες ἐν χειρίδι
σαπρᾷ τὴν χεῖρα κινοῦντα, ὑμεῖς δὲ ἀδελφὴν ἡμέραν
ἕξειν ἐκείνῃ προσδοκήσαντες ἀνέβητε.
ἀλλ’ ἐκεῖσε
πόλιν ὥστ’ οὐχ ὅσον ἦν εἰκός, παρ’ αὐτῆς ὑμῖν ἐγίγνετο
τῶν περὶ τὴν ἔξοδον ἐξισουμένων τοῖς περὶ τὴν εἴσο-
δον, ἀλλ’ ἦν εἴδωλον τιμῆς μᾶλλον ἢ τιμῆς ἔργον.
28. | Ὁρᾷς, Εὐμόλπιε, πόσα σοι τῶν πρὸς ἡμᾶς
ὠλιγώρηται καὶ διὰ πόσων ἡμῶν ἠμέληκας, ἄμεινον
γὰρ ἢ προδέδωκας εἰπεῖν. φρόντιζε τοίνυν τοῦ μετὰ
ταῦτα χρόνου καὶ βούλου τοὺς φίλους ἐπαινέτας μᾶλλον
η μεμφομένους εχειν.