Available under a Creative Commons Attribution-ShareAlike 4.0 International License
Text encoded in accordance with the latest EpiDoc standards (January 2014)
There are few complex symbols which do not have a Unicode equivalent. We used
Quater contigit Theodoro Bergk, ut Pindarum ederet: primum ἁ 1843 (praefatus Marburgi Chattorum Cal. Nov. 1842), iterum 1853 (praef. Friburgi Brisgaviae 21. lun. 1853), tertium 1866 (praef. Halae Sax. 26. Dec. 1865), quartum 1878 (praef. Bonnae 12. Oct. 1877).
Post viri egregii obitum (20 Iul. 1881) Eduardus Hiller
ἔ Poetarum Lyricormn Graecorum voll. II. III quartis
Bergkii curis aucta atque emendata typis excudena curavit
(1882) et vol. I Pindari carmina continens renovandum
suscepit. Qui cum mediis ex laboribus suis morte praematura
abreptus esset, anno 1891 librarius nobilisstmus
mihi mandavit, ut opus incohatum perficerem. Sed cum
Hilleri schedis perlectis non eadem qua hunc continentia ἅ
pietate erga virum summe mihi colendum illum quidem, sed
poetae gravissimi cui in integrum restituendo pariter omnes
inservimus editorem dumtaxat, usurum me esse mihi persuaderem,
ἁ librario petiui, ut Pindari potius quamj Bergkii
edendi potestas mihi daretur. Quod cum facile impetrassem
a viro humanissimo nec tempore ullo quo opus absoluendum
esset constituto premerer, editionis celeberrimae non modo
frontem, uerum etiam fundamentum quasi retractare comstitui.
Tum accidit, ut magnum et otii et boni animi detrimentum
caperem ingruente gymnasiorum nostrorum quam
uocabant reformatione. Tandem cum propter egregium eorum
qui scholis in Borussia administrandis praesunt in haec
studia fauorem integrum mihi annum (1893/94) publico munere
uacare liceret, Pindari codices quos quidem quidem opus esse
videretur (de quibus v. prolegg. p. 6) denuo contuli. Nec
parvo mihi fuit adiumento, quod Andreas Ursus Drachmann
annis 189516 ἅ multos locos dubios, correctionibus
Iam e Bergkii prolegomenis apparatuque critico ea fere retinenda duxi, quae ἅ propria Bergkii nec viro praeter ceteros ingenioso indigna essa uiderentur, reliquis ἁ deletis aut meum in usum mutatis.
Sed priusquam librum e manibus dimittam, eos uiros honoris causa nominare par est, quos de hac editione optime meritos esse confitear: vv DD Augustum Wilmanns Bibliothecae ’Regiae Berolinensis, Carolum Fuhr et Conradum Müller loachimicae, Markgraf Redigeranae, Ceriani Ambrosianae, Rostagno Laurentianae, Bollig (†) et Carifii (†) Vaticanae aut praefectos aut adiunctos, denique viros humanissimos, qui Bibliothecae Caesareae Vindobonensi et Bibliothecae Nationali Parisiensi praesunt, quorum omniufn liberalitatem ὄι indulgentiam grato animo expertus sum. Alii rursus studiorum laborum curarum societate fideliter suscepta me adiuverunt, quorum nomina passim in prolegomenis commentariisque meis allata inuenies. In plagulis corrigendis sollertem ῥία mihi praestiterunt W DD. Crusius Drachmann Fuhr, e quibus Drachmann omnes fere meas curas suas esse voluit.
Propter insignem et librarii Lipsiensis et eorum qui Bihliothecae Vaticanae nunc praesunt liberalitatem factunt ἄρ, ut huic volumini praestantissimi codicis Ursiniani (Vat.gr. 1312) folii 26 r Pind. O III 1—6 vulg. cum continentis imago photographice expressa adderetur adderetur; quod opus ut quam accuratissime perficeretur, rogatu meo amice se interposuit Frid. Spiro Berolino-Romanus.
I De libris manu scriptis. II Obaervatiunculae grammaticae. m De fastis Panhellenicis. IV Index carminum epiniciorum. Y Fasti Pindarici.
Artis criticae in Pindari carminibus factitandae fundamenta
iecit Augustus Boeckh et periodos metricas hiatu vel syllaba ancipiti
definiens et lectiones non correctas ab interpolatis (Moschopuleis
et Triclinianis) strenue discemens. Variae lectionis supellectilem
egregie auxit Tycho Mommsen vel propterea de Pindaro bene meritus,
quod libros eximios A et B*) primus contulit. Idem cum
(ed mai p XII ss) veterum librorum quattuor genera esse voluisset,
Ambrosianum (A), Vaticanum (B), Parisinum (C), Mediceum (D—Z),
biennio post (ed min p 1) tribus vel quinque libris MNO[KL]) ex
genere Mediceo exemptis familiaeque Parisinae additis duodecim
fere qui relinquebantur conmaimi nomine comprehendere non iam
ausus in quattuor rursus familias dispescere satis habuit, Mediceam
(D), Vaticano-Gottingensem (EFGHI[KL]), Palatino-Caesaream
(PQRSTU), Parisino-Venetam (V cum apographis X—Z). Quas
copias abimdantes qui post eimi fuenmt critici plerique ita inuni-
nuebant, ut codicum ABCD aut ABD aut AB aut B auctoritate
fireti deteriores quos quidem esse Ty Monmisen voluisset fere sper-
(??)
Ex duabus igitur recensionibus flurisse statuo quos in manibus tenemus libros Pindaricos, ex ἁ, quam Ambrosianam nominare Uceat: Ο I CN+ D(F), II—xII ACN, Xm CNO (XIV P I C, — V 51 CF, V 52 — N ἡ 44 F (N VI 45 ss B 3?); ex β, Vaticana dico: Ο I BE (+ A, cuius libri fol 185 v vacuum, 186 r Ο II imtium continet ex recensione ἁ), Ο II — P Xn B(D) E, N I — I Vm BB.
Cuius discidii quas deprehendimus exceptiones, ut patriis quasi sacris derelictis aliena captare codices quidam videantur, quibus rationibus exeusari posse putemus, exposuimus Phil 56, 1897, 83. 89.
Omnium denique librorum Pindaricorum conununem fontem mutato carminum Isthmiorum Nemeorum ordine insignem (de Ambrosiana recensione infra ad cod V) saeculo p Chr n II non esse antiquiorem probavit de Wilamowitz Eur Her 1 I 184. Qui fons quonam tempore duobus illis rivis diductus esse videatur, quaestio difficillima, de qua pedetemptim pauca proposui Phil 56, 1897, 94 quam persequi et Etymologici Genuini et scholiorum Pindaricorum quas exspectamus editionibus absolutis fortasse licebit.
De singulis codicibus haec adnotare satis habeo plura circumspicientes
ad PhUol 54, 1895, 274 ss relegans*):
Xlil in, continet Ο I — XII c scholl ῾Ambrosianis᾿.
continet Ο I — PV 51 (67, φρενί) c scholl.
Heiberg, continet O I—XII, P I—IV (in
cum cod C congruens) c scholl.
c scholl.
cont Ο I—XIII c scholl O
N VI 38 δυνατοί) — 44 ὄρεσιν) c scholl, a quo pendere
cum alii videntur, tum W= Ven IX 8, X = Paris
gr 2709, Ζ = Caes Vindob 58.
Codex V notatu vel propterea dignissimus, quod cum Nemeaea quae ex recensione Non-Vaticana exhibet carmina non secus atque ῾Vaticani᾿ codices Pythiis subiungat, recensionum quod statuimus schisma post turbatimi voluminimi (OPIN) ordinem factum esse solus testatur.
Venio nunc ad codices Vaticanam recensionem referentes:
forma quadrata, saec XIT ex Τζέτζου nomen occurrit
f 268 in scholl I I 57), continet praeter lacunas Ο I.
V, P L n, I Vm a nobis in nott critt indicatas OI
Py Nem Isthm c scholl ῾Vaticanis᾿.
manu satis neglegenter scripta Nem Isthm ὁ schoU, adiectis
contiuuit; Philol 54, 1895, 281 n.
c scholl; a quo magnam partem videtur pendere
cod F = Laur 32, 33, saec XTV (Ty Mommsen) OI
Py continens ὁ scholl. De F mb infra ad inscr Ο VII not.
01 Py c scholl.
in Italia ut mihi quidem videtur scriptus, continet
Olympia ex recens Moschop, additis a man sec vulgatioribus
recensionis Vaticanae lectionibus, Pythia ex
recensione Vaticana (P Vill 98 om τόλῳ ante πόλιν
GIU); Zeitschr Gymnasialw 51, 1897, Jahresberr
23, 284."/>
B = Urbin Vatic 144 [Oi Py], S = Ambr S 31 sup 7
[OI Py II — V], T = Vat gr 121 [OI Py (exc V 115
— Vn 12) Ne I 55 ss. II], U = Caes Vindob hist gr
130 [OI PY Ne I. II]; cuius familiae signa ἦλθεν P
V 52 (49), τῷ ταμίᾳ 62 (58) observavit Ty Mommsen,
quibus adde γαρύεντ᾿ (nisi quod γαρύετ’ [an γαρύεν
voluit?] ἁ) 72 (68); cf etiam ἑλεῖν (GIPQ [R]U
p rx 113.
continens, quem in lucem protraxit Eug Abel, tum
Paris 2465, Neap Borbon 11 F 5, Ambr 22 sup 1
Laur 32, 44, Vindob 144 (olim 197), Vat gr 925
Monac 550 all. In Olympicis carmm Thomas plerumque
facit cum Ambrr (cf O H 16 C, Vm 39 CNV,
JX 83 MN, 99 A), in Pythicis — IV) utique cum Vatt.
cf Ty Mommsen ad N m 18): Leid Q 38, Bodl Barocc
62, Palat Vatic 190, all.
Ambr C 22 sup 3, Bodl Laud gr 13, Vindob 219
(olim 200), Mosqu (= Gott 28 Heynii?), alii. Ubi
solus e Byzantinis superest Triclinius (N IV — I Vlll)
aut affinis est codici D (N XI 22 — 23; Bergk 4 ad
N X 62) aut pendet ex eius apographis (I I 4, II 13.
26, m. IV 29. 83, Vn 35. 40).
Librariorum errores eidem fere qui in ceteris eius aetatis codicibus graece scriptis in Pindari libris deprehenduntur: haplographiae, dittographiae , vocum elementa perperam divisa, vocabula traiecta, -ι ἀνεκφώνητον passim neglectum, -ν παραγωγικόν temere additum omissum, litterarum imagines, syllabarum notae inter se confusae, denique variae lectiones permutatae coniunctae, glossae marginales aut interlineares imprudenter in lineam deductae.
De iotacismi vitiis vulgaribus cum infra (prll II63) pauca adnotaverimus, hoc loco similis illius εݲet αݲιݲ inter se confundendi consuetudinis (in inscriptionibus inde a saec p Chr II obviae, Meisterhans2 27) exempla quaedam perlustremus. Mitto singulorum codicum errores: δαιδαλωσαίμεν O I 1Ο5 A, παῖδ’ ἄμειψαν XII 12 A, ἐών N III 75 B, λεβήταὶσι I I 2Ο B, ἐπισφεταίροισι, ἔσαιται all D, item δαιδαλ- vel δεδαλ- pro δεδαιδαλ- exarata (O I 29 II 53); antiquiora paullo haec videntur esse: δε (δέ) pro ΔΑΙ Ο XIII 79 BGHQ, καί pro κε(ν) Ο X 2Ο in omnibus praeter BD, κε pro καί N VI 64, τε pro καί P X 58. 69, N IV 64 ἐπάρκεσε pro ἐπαρκέσαι N VI 60, (ἐ)κέοντ(ο) pro ἐκαίοντ(ο) N X 72, τέρψιες (-εσθ B i CO) pro ΤΕΡΨΙΑΙΘ O XIII 42 in omnibus praeter NB3, αἰόλλει pro ἐόλει P IV 233, κρύψαι pro κρύψε Ο VI 31 Ambrr c paraphr, denique recte si auguror ὀργαῖς pro ωΔες in loco conclamato P VI 50.
De littera F in Pindari exemplaribus exarata altum apud veteres grammaticos silentium. Fuerunt tamen qui vel in nostris codicibus eius litterae vestigia odorari sibi viderentur, quo in numero Bergkium esse (proll 4 32 et passim in adn cr) non sine dolore commemoro. Nam ut nihil dicam de praeclara pron poss forma fεάν quam Pindaro imputant N III 15: ex particulis γε, τε, δέ insertis de digammate olim scripto existimari nihil posse concedet, qui librariorum morem (p 9) cognitum habuerit. Nec maioris momenti sunt aut pseudaeolismi qui traduntur αὐάτα P II. III, ἔχευαν I VIII, aut interpolatae leotiones velut εὐαυχέἀ P II 14 BGIU cum scholio (24) ἐφ’ ᾧ ἔστιν αὐχεῖν. Ex reliquis quae esse putant vestigiis si exemeris quae coniecturis satis dubiis ne quid dicam gravius nituntut, ἀνήρ τι Fέλπεται Ο I 64, Πίσα Fε γεγωνεῖν III 9, Fίννος vel Fῖνις IX 76, ἐνναλίᾳ Fε Ϲερίφῳ P XII 12, Fε Πελειάδων N II 11, ἔναρεν· Fοῖ X 15, καταμάρψαι· Fίστε I III + IV 53, πίσω Fε VI 74: unum restat Ο X 87 δέ τοι (δέ τι in duobus Ambrr) pro δέ οἱ illatimi.
Interpolationibus ne ea quidem exemplaria omnino caruisse
quae Aristophanes Byzantius ad corpus carminum Pindaricorum eden-
Primum igitur pro dialecticis formis aut vulgares aut homericae invehuntur; cuius rei cum exempla paullo notabiliora in observationibus grammaticis (prll II) uberius tractare in animo sit, nunc productiones quasdam temere a librariis admissas enumerare satis habeo: ξειν- Ο X 34 Ambrr, XI 17 Ambrr, XIII 3 omnes boni praeter EN, P IV 35, V 57, N m 2, IV 23, V 8, I m + IV 72, VI 70; μοῦνος N m 34, γουνάτων V 20 adde νούσων Bacchyl I 32 Ken; unde quae exsurgere possit suspicio, exposui prU II 1.
Deinde antiquitus particulas δέ, τε passim interpolatas esse constat ob insanmn ut ait Boeckh n cr 379. 448 asyndeti horrorem: ἐγγὺς δ’] ἐλθών Ο I 71 (cf schoU AB), ὄλβος δ’] ἅμα VI 72 (om particulam AC), μῶμος δ’] ἐξ ἄλλων 74, καμάτων δ’] I ἐκτός 103/4, ἄκοντι δὲ] Φράστωρ X 71, ὄλβος δ’] οὐκ P III 105, ταχέες δ’] I ἀμφί IV 179 /80, αὐτοῦ μένων δ’] VI 38 μέλανος δ’] ἄν XI 56, τεκμαίρει δὲ] καί N VI 8 BD, χρυσὸν δ’] εὔχονται IIIV 37 B, κλέονται δ’] ἔν τε I V 27; αἰδῶ τε] δίδοι καί Ο XIIII 115, ἀφνεός τε] πενιχρός τε N VII 19 BD, Μερόπων τ’] I ἔθνεα καί I ἡ 31/32 BD, Ἀσωπίδων θ’] | ὁπλόταται VII 17/18 D. Item τε, γε ob intempestivum hiatus evitandi studium: πατρι θ’ δ’ A)] | ἑορτάν τε Ο VI 68/69, ὅτι τ’] I ἐμφύλιον P n 31/32 λιθίνῳ γ’] Ι Ἰάσονα N m 5354 BV (om. γ᾿ D), σέο γ’] ἕκατι I V 2 BD (contra poetae usum; cf σεῦ ἕκατι Ο XIV 18, (h Ζεῦ, τὶν γ’ add Pauw] ἄωτον I VI 4). Denique δέ, τε ob utramque fortasse causam: παύρῳ δ’] ἔπει Ο Xm 98, γένοι(ο) δ’] οἷος P II 72, τοτὲ μέν — , τοτὲ δ’] αὖθ’ 89, χρόνῳ δ’] | ὑστέρῳ IV 55/56, τίνα τ’] οἶκον VH 5 ὧδε δ’] εἶπε VIII 43, ἄλλοτε δ’] ἄλλον 77. — Ο IV 8 (9 Boe) χαρίτων θ’ ἕκατι particulam θ’ ab antiquis grammaticis non insertam esse vel sx scholiis colligas.
Permutari inter se particulae cum aliae tum δέ : τε solitae
esse non videntur ante schisma illud factum. Nam certioribus
pauUo confusionis exemplis, velut οὔτε : οὐδέ Ο XIV 7, I VI 24
(??)
Praepositionum male inculcatarum exempla colligere instituit Ty Mommsen (suppl 101): ἐν ἄρει P m 36, ἐν irupi 102 Vatt, ἐν ἀκμᾷ IV 64 Vatt, ἐς ἐυφροσύναν 129 (om 5 solus), ἐς ἔν V 77 (om E solus), ἐν ἀνδράσιν VIII 28 Vatt, ἐν Μεγάροισ(ι) 78 σὺν ὄλβῳ XI 63 (cl Ο n 36, I V 12), ἐν μάχᾳ N m 46, ἐκ μάχας I Vm 53; omissam in archetypo (et cod A) praepositionem suo Marte suppleverunt Ο Vill 40 omnes reliqui praeter B qui ex schoU sumpsit, male ἐν Ο I 113 F; traditam permutavenmt πρὸ > πρὸς I VII 27 BD, εἰς > ἐπ’ ὁ I 48 omnes vett, ἐπί > ἀμφί XI 13 A] cf ad P Vn 10, IX 114, I VIII 31 et supra (p 4) ad Ο VIII 40.
Denique glossas explanatorias non solum ia contextum delapsas esse velut αὐτόν Ο I 64, ἄμοχθον II 62 Α ὕμνον IV θ’ A, Ζεύς Vn 49, Ἡρακλέης X 26 (om A solus), τάν Ο XIII 83 et P I 77, πετάσας πετάcιc ! Ambrr) Ambrr) P I 92, ἔδειξεν VI 46, ὁ Χρὴ ΧΙ 42, τέλοc Ι ΙΙΙ + IV 51 BD, Ait 76 BD (cf ὅτ᾿ ἐπὶ ποταμῷ] poboevTi AuKopiiKf in papyro Bacchyl XVI 34), sed etiam genuina vocabula expulisse constat: θάνατον (an ex 42?) O X 105, μηχανῶνται P H 92 B, δεcμοῖc IV 71 P, φώνηcε VI 36 P; quod idem factum esse conicio βωμῷ c Hermanno) O X 26 φρένας] P X 60, ἄκουσεν) N ΙΙΙ 14, ἀγοράν) m 14, Θεᾶc) V 41, ἀμύνων) I VII 28.
Interpolationis e prava recordatione natae exempla collegimus ad I ἡ 17.
Carminum Pmdaricorum eam formam, qua a poeta ipso scripta, a choreutis cantata, a legentibus olim recitata esse videantur, plane in integnmi restituere non tam propter librariorum socordiam quam veterum grammaticorum propter operam et salutarem et perniciosam prohibemur, prohibebimur. Sed ut quae effici omnino non possunt ea velle et ficta cogitatione pro veris venditare probo viro indignum, ita ad ea quae ratione et via erui possimt cum omnium viriimi contentione eruenda se succingere decet philologos.
Igitur ex quo tempore critici Byzantini metrorum quandam
aequabilitatem per onmes carminum strophas strenue observare coeperunt,
vulgatae lectionis correctionimi copia quasi effusa est, quarum
partem licentiae cuiusdam legibus cognitis merito reiecerunt
Boeckh et Ty Mommsen; quos de primae strophanmi dactyloepitriticarum
triadis aequiore quadam condicione vide disputantes,
iUum de metr Pind (I, 2) 282, kl Schr V 344. 354, hunc suppl
68. 69. 95. 102, n cr ad N V 6; dactylicos q v ordines mediis
in versibus in trochaeimi eieimtes omnes uno in conspectu posuit
Heimer studd P 139. Quam eandem licentiam ceteris strophis
adeo derogandam esse, ut si qua praeter exemplimi in primo
systemate propositum superbire viderentur exceptis nominibus propriis
fortiter essent recidenda, probare studuit Fel Vogt diss
Argentorr IV 295 ss: ἀελπ(τ) ίᾳ (hoc quidem alia de causa suspectum)
P ΧΙΙ 31, μάρναται N V 47, Ivri IX 32, πορθμόν I
ΙΙΙ+ΙV 75; intacta propter nomen proprium antecedens reliquit
Ἰψτρίαν νἴν in 26, eadem fortasse de causa omisit Φυλακίδᾳ
Ycip I VI 57; denique ἔπαν N X 82 neglexit, quasi spondaicam
adverbii mensuram exploratam haberet. Quibus locis accedent alii,
si a Boeckhiana versus certioribus divisionis signis deficientibus
secxmdum orationis incisa dispescendi ratione discesseris, velut
Ο XTTT 99. Ingens eonmi locorum numerus est, quibus spondei
litterae paragogicae debentur a nobis demum adiectae. Consideratis
vero et quae de tragicorum usu congessit Ellendt lex Soph 2
480 et quae de librariorum in vocibus ξεῖνοc, μοῦνοc all epici
sermonis studio observavimus p ὒ vide ne alias etiam exceptiones
statuendas esse concedas: — ⏑ — ⏒ ݲ — ⏑ — P
omnes), 30 (Uvoic omnes praeter B). 233. 293, IX 27 (cl 10).
Οὐλυμπόνδε, Οὐλυμπόθεν. Pindarum nimquam dicere Οὐλύπιοc πία, -πιάc, -πιόνικοc, -πιονίκαc) observavit Fel Vogt diss Argentorr IV 295; de epicorum usu Hartel Zeitschr osterr Gymn 1876, 625, Wilh Schulze qu epp 271. Adde ne Οὔλυμπος quidem cum epicis poetis usurpare eum voluisse nisi bis epica forma usum Οὐλυμπόνδε Ο ΙΙΙ 36 (male Ὀλ. NO soli) et I m. ΙΙΙ. 73 (si modo quae sola exstat h 1 Vaticaiiae recensioni fidem habere fas est), semel novicia quae videtur, epicis quidem inaudita Οὐλυμπόθεν P ’π’ 214 (codd sive casu sive propter numeros panmi intellectos tellectos τετράκναμον Ὀλ. praebent), Bacchylidem autem ὐλοmnino ignorare. Usurpavit igitur Pindarus in nomine Ὄλυμπος metricam illam q v productionem epicorum usu sancitam semel (0 III), epici usus fines egressiis est semel, in extremo epitrito catalectico ⏑ __ P IV); de eadem integri epitriti sede ⏒ __) quid statuerit incertum (I III + IV 72 cll Ο XIII 92, N X 84). Ceterum adeo non favet illi productioni, ut praeter nomina quaedam propria Διαγόρας, Διόδοτος, Εἰλατίδαc, Ἰαμίδας, Φῑλυρίδαc) aut vocabula epica ἀθάνατος, ἀπάλαμοc (Hes opp 20), κῡάνεοc, οὐλόμενος vix ullam admisisse videatur. Adde quod ad thesin dactylicam pertinent et haec exempla et quod cum Theognide πειθόμενος χαλεπῇ Κύρνε διαβολίῃ 324) commime habet διαβολιᾶν P ΙΙ 76 διητανέc· λειτόν, διατεταμένον gl Hesych conferri iubet Jak Wackernagel). In thesi iambica vel trochaica quae occurrunt duo nomina ἀνήρ (P V 20, N VI 29) et Ἄρης (P V 85 I VIII 37) inde ab Homero ambiguae simt mensurae. Denique Σΐcυφοc ab Homero creatus, a ceteris poetis retentus est. Ignorat autem Pindarus θῡγατερ-, ΐερόc, οὔνομα, ὗδατ- aut ὗδωρ, neque unquam apud eum Φυλακίδας choriambimi explet.
De οὔρει I ἡ 32 et οὔρεσι P VI 21 parum liquet, de verbo
F ΐεμαι (P rV 207) Ahrens 1838 (kl Schr I 21) et Leo Meyer
-ov syllabam finalem in thesi dactylica collocatam pro ionga
esse posse dubitanter conieeit Boeckh (de metr 128, dissuadente
Hermanno ap Heyn m 224 [216]): δἐcποτα ποντόμεδον, H ἑ
bk πλόον KanciTUJV ποντομέδων? Boeckh, quod recepimug c Ed
Boehmer) O VI 103, ἔcταcεν γὰρ ἅπαντα xopdv || ἐν τέρμαcιν αὐτίκ᾿
ἀγῶνοc P IX 114, ubi πρὸc τέρμ. e Bergkii 1 coniectura emendare
quam versum c Aug Eossbach gr Metr 3 460 (sed cf eundem 419 d
et nostras nott metr O VIII. XIII, I III) dissecare miluimus. Alios
locos huc vocabant Bergk 3.4 ad P III 6 et nott metr O IX. X, Ty
Mommsen ad O XIII 114 (109, post Boeckhium n cr 367. 427),
Heimer studd P 133, Christ Abh bayr Akad 1868, 41 et Pind ed
mai proll XVII, aut versuum distinctionem noyantes aut diversissima
uno quasi modulo metientes. De τοιοῦτον (F) ἔποc I VI 42
infra § 5. De O X 99, P V 42, XI 38, N I 69, VI 20. 49 cf nott
critt. Bacchylidis qui looi afferri possunt V 189, XVII 100 iam
feliciter videntm: esse emendati.
Alia omnino ratio est eorum locorum, in quibus metathesis
metrica deprehenditur: —⏑⏒— O III 35, VI 28. 100, XIII
92, P I 56, m 6, IV 118. 184. 253(?), N VI 29 a, X 75. 84
I III + IV 66. 73, fr 30, 4. 124, 3; —⏒⏑— O VII 86, P IX
⏒ ⏑ —(—) O III 45(?), N X 5, I V 37. 41, VI 4; quam singula
metrorum elementa traiciendi licentiam cum in iambicis metris
locum habere praeeunte Henr Weil (Jahrbb clasa Phil 85, 1862
347, rev crit 1872 I 52) docuisset Studemund (ap lo Luthmer de
choriambo et ionico a minore diiambi loco positis diss Argentorr
VIII 1884, 77), in ionicis de Wilamowitz-Moellendorff (veram hanc
anaclasin dicens, Isyllos von Epid 1886, 128), iam post Blassii
(Jahrbb class PhU 133, 1886, 455) et Hansseni (Phil 51, 1892
244) commentationes in eo erat ut ad magnam metrorum Pindaricorum
partem explicandam adhiberem, cum omnem haesitationem
ademit Bacchylides redivivus; de quo Berl philol Wochenschr 1898
328. 871, Blass Bacch p XXXVH, de Wilamowitz GGA 1898
148 et élanges Weil 1898, 459 3. Novas quasdam difficultates
in correptione attica apud Pindarum recte aestimanda (exempla
diligentissime recensuit Aug Heimer studd P 89 ss) nuno primum
emergentes verbo attingere satis habeo. Quis θ’· erit qui in
ionici metri syllaba aut prima (⏒⏑— —) aut ultima (— — ⏑⏒),
in choriambi altera utra syllaba brevi (— ⏑⏒—, —⏒⏑—) mutam
cum liquida positionem facere praefracte neget? Quo in genere
F in thesi positionem facere ex uno loco: τοιοῦτον ἔποc I VI 42 collegit Heyne; ubi cum de lectione non prorsus constaret τοιοῦτόν τι ἔπος [ex Ο VI 16] libri) post Hermaimum opp I 248 et Boeckbium negavit Hartel Hom Studd III 81, negat hodie ex editoribus solus quod sciam τοιούτων ἔποc proponens) Ed Boehmer P sicil Odd p XI. Altenma locum θ’ coniectura addidit Heimer (studd P 32): ἐπέδειξαν ἐπεδείξαντο libri) κρίσιν ἐcθᾶτοc ἀμφίς P IV 253, cuius lectionis nos quidem aliam modo proposuimus explicationem; item χρὴ δὲ πὰν (F) ἔρ-δοντα I ΙΙΙ+ΙV 66 choriambice metiri praestabit (de πάν infra § 71). Sed tres addere licet locos paullo certiores: ἴσον εἴποιμι N VI 65 et πέφνεν (F) οἱ Ο ΙΙ 42 (ubi ἔπεφνέ οἱ vulgo edunt cum Triclinio), γόνον ἄνακτα I VIII 33. De κενFόc quod esse voluit Bergk (ut ξένFοc all Ty Mommsen suppl 29 et I 11 36) vide infra § 66.
Fp- in thesi positionem facere omnes consentiimt: ἐπὶ ῥηγμῖνι (formula epica) N V 13, μηκέτι ῥίγει 50, ἕλκεα ῥῆξαν Vin 29, μακρὰ δὲ ῥίψαις P I 45; quibus lectionibus vulgatis ἄνθηcε ῥόδοις (I ΙΙΙ+ ΙV 36), ἔριψε, ἄρηκτον alia addidit Ty Mommsen suppl 134, κύμασι ῥιπαῖς P IX 48 Heimer 64. Bacchylides habet Ἐνδαΐδα τε ῥοδόπαχυν XIII 63, ὅτ’ ἐπὶ ποταμῷ del Ludwich] ῥοδόεντι Λυκόρμᾳ XVI 34.
In arsi ante voces olim digammatas -v paragogicum addas an omittas, non multum interest. Exempla coUegit Heimer studd P 148.
Hiatus ante nomina quaedam propria (Boeckh de metr 311) deprehenditur, de quorum consona initiali non liquet: Ἰάλυσος • O VII 74, Ἰσθμός I I 10. 32 ἡ 5?, fr 122, 10?), ut Bacch II 7; Ὤανιc Ο V 11; quibus Ἰαολκόc (quod quidem fuerunt qui digammate donarent: ιFαFολκόc credo; cf ad N ni 34) addas ea lege, si ἐς δὲ Ἴ’. P IV 188 aut καὶ Ἴ’. N m 34 scribere tibi placuerit, hoc cum omnibus editoribus, illud cimi Ty Mommsen.
De spiritu multis in vocabulis non liquet sive quia de veriloquio parum constat, sive quia fit ut quae spiritus mutationes qua aetate apud quos homines percrebuerint nisi coniectura assequi non possimus; adde quod codicum nostrorum archetypus spiritiim perraro videtur expressisse. Sed cognoscainus de singulis:
De ἀγέομαι (semper ἂγ. D) et derivatis, ἁγητήρ (P I 69
ἀγη- CE, ἀγιc- DV), ἁγεμών (fere ἀγ. D), ἀγεμονεύω ἀγ. Ο
ἁδύc, ἁνδάνω. Verbi ἁνδάνειν et nominis ἁδύς communem
radicem esse svad consentiunt etymologi; unde Δ doricos
poetas si non scripsisse (inscr boeot 876 pamphyl 1267 23 Coll), at
certe pronuntiasse colligas. .Et constant sibi meliores quidem Pindari
libri ΑΒCDE[N?] V) ἁδύς ezhibentes; in verbo satis frequenter
psilosin praeoptant: P I 29 ἁνδάνειν, quod praeter Ty Mommsen 2
recipere nemo est ausus), item Ο VII 17 ἀδόντα, quod vulgo recipiunt),
item indic I III + IV 33 ἅδον B, ἆδον Β, ᾄδον D, solito scilicet
errore ᾄδειν et ἁδεῖν confundentes; cf N ἡ 36 B, Ο III 1
[B 1?] D1, Tricl ad P ΙΙ 175 p 480, 10 Ab); aspero spiritu
indic I Vm 18 qui solus e vett superest D, item infin Ο
III 1 A, partic N VI 36 D pc, VIII 38 D, P VI 51 E, P II 96
EV, ΔΑΝΗΝ pap Alcm m 20. Editores cum indicativum
aor temp exasperare audeant (nisi qui declinantes periculum άδον
scribunt; solus Ty Mommsen 2 lenit), cur infinitivum et participium
leni spiritu pronuntiare malint, obscunmi (sed v Boeckh n
cr 454).
ἁνία ἄνι’ P IV 18 F; ἀν’. omnes P V 32, I I 16, II 22) lo et ἁνίοχος ἀν’. P V 50 pauci dett, N VI 66 D) intacta relinquere satius duxi.
ἅλιος, ἀέλιος. Nominis veriloquium cum έλιοc (sol)
quam ἀFέλιοc (ex αὔως, ἠώς) fuisse probabilius sit, in dorica poesi
asperum spiritum exspectamus. Nec movent dubitationem aut voces
iunctae ἀντήλιος, ἀπηλιώτης (Lobeck ad Soph Ai v 805) aut synaloephac
spiritu neglecto ὥ(ι)τ’ ἄλιον Alcm pap II 7 (parth 41),
ὑπ’ ἁλίωι epigr corcyr 185, 16 Kaib. Et Pindari codices ut in
voce quadrisyllaba spir asp ignorant, ita in trisyllaba aspirationi
ἅρμα. Casu factum esse in tanto librorum consensu arbitror, ut semel scriberetur ἔν τ’ ἄρματα P II 11· C ac DGV (ἔν τ᾿ ἅρμ. CP c, ut ἔν τ’ ἁμέραις P IV 13Ο CV); cf etiam ἅρμενα Ο VIII 73 ABCDV, ἀρμένοισι N III 58 BV.
ἑλίσσω cum derivatis (ἕλ’. Ο IV 2 V, ex αἰλ. C; ἐλικo- P IV 172 BE; ἑλ. omnes P VI 1, N VI 55, I VIII 15) leni spiritu pronuntiandum esse mihi quidem non persuasit Frid Blass in Kühneri gr gr3 II s v allata inscr att κατειλίξας.
ἐπάμερος quod est in libris P VIII 95 invehere I VII 4 fr 157 non sum ausus, nec magis ἐπαμέριος quod traditur fr 182 (Aristid) invitis libris scribere N VI 6; ἐφάμερον exhibet pap Bacch III 73.
Ἐπιάλτα quod Pindaricum esse diserte testatur schol Harl λ 308 laudato Pind P IV 89, invitis libris ibidem reposui suadente Schneidewino; cf Herodn II 514, 11, Meineke hist com gr 152, Giese aeol Dial 356, Kretschmer gr Vaseninschr 6ο. 229, Wilh Schulze GGA 1897, 876.
ἔργμα restitui suadente Hermanno opp I 260 invitis plenunque libris optimis (θ’ ἕργμι N I 7, ἐφ’ ἔργμ I I 47; sed ἔργμα N IV 6 D, 84 D) [ἑ B], VI 34 V, VII 49 B).
εἴργω retinui, quamquam Η appictun exstat in tabb Heracll; sed cf Boisacq diall dorr 114 — 17.
ἐσ(θ)λός. De spiritu (in inscr semel Η exaratum legitur [arcad]
1204, 4 Coll) nunc quidem constat; item de consonantismo (adverta(??)
fere congruere AV et BE ἐσλ(??)ς exhibentes), quem Pindaro peculiarem
Ἰσθμός (quod ad ἰέναι, ἰθύς revocare solent etymologi) spiritum
aspenmi assumere non videtur ante med saec a Chr V, assumit
autem in vulgari hominum sermone ( Meisterhans 2 66, Kretschmer
gr Vaseninschr 158). De hiatu ante Ἰσθμός obvio vide § 7.
Ἰσμηνός exasperandum esse non solum boeoticis inscrr (581.
691 . . . Collitz), sed etiam attico quodam vasculo perantiquo docemur
(Kretschmer gr Vaseninschr 50. 228).
οὕνεκα κεν). Et superstitiosa quadam traditae Ο XTV 17,
P IX 93, N IV 20 in ΒD, non item in F) prosodiae veneratione
adductus et propter psilosin in crasi τοὔνεκα obviam οὕνεκα edidit
Ty Mommsen (cf suppl 199), et fuerunt quibus persuaderet. Sed
quem ad modum τοὔνεκα vocabulum epicum ex τοῦ et ἕνεκα psilosi
aeolica) conflatum esse constat, • etiam οὕνεκα coniunctionem
epicam (= quapropter) adverbio attico (= propter) vetustiorem
( Meisterhans 2 177) vulgo (EM 641, 44) recte ad οὗ ἕνεκα
(vel ἕνεκα) revocari censeo. εἵνεκεν pro coniimctione usurpatimi
Pindaro (I Vill 33, item ἕνεκα N IV 87) propterea tribuere, quod
eundem usimi in CaUimacho ( fr 287 O Schn) Apollonius 239, 3
R Schn et Ammonius differ vocc 106 vituperaverint, pravi iudicii est.
α : η. Hyperdorismi in onmibus utriusque recensioms libris
exempla quae quidem certa sint non multa deprehendimtur. Certissimum
videtur unum; ἀcύχιμον Ο ΙΙ 32 (adde ἀcύχιον P IX 22
Vatt) cll Ἡσύχιος nom propr inscr Delph 1789,4 CoUitz, Ἡσύχιον
Μεσσαπία, γυνὰ δὲ Ν.αίου IGIns I 517 [Rhod]. ReUqua in
variandis verbonmi suffixis versantur, velut πεποναμένον P IX 93
(Hermann opp I 259, Boeckh n cr 470, Ahrens d d 148); quod
enim afferri solet testimonium lapideum ΑΠΟΝΑFΕ (4523 Collitz),
valde lubricum, nec plus valet quod Hephaestio (p 25, 2 W) ex
Sapphone laudat ἐξεπόναcε (98, 3 B 4), cum idem (27, 7) Laconibus
nibus κίανcιν tribuat; immerito in suspicionem vocant formam πονήθη
in epigr corcyr pervetusto (179 Kaib, 3188 Coll). Tertium
exemplum: φώνασε Ο XIII 67, N X 76; nam ut verbi quod
fuisse autumant φωνάω vestigium nullum praeter Pind aut Theocr
(n 108), ita φωνέω in ipso Pindaro cimctis suffragiis traditimi
P IV 163. 237, I VI 51; cf Bacch fr 5, 5 K (8 Β 4). Quartum:
ἐδινάθην P XI 38 ἐδινήθην B) cl ὠκυδινάτοις I V 6 BD (sed
Grammaticonmi quorundam aut librariorum potius quam paradoseos hyperdorismi notatu digni hi videntur esse: Ἀμφιάραος passim (v. infra), μάλων Ο VII 80 A, ἅμενον Ο X 33 Β, ἅρωα P ΙΙΙ 7 Β, θακάμεναι P IX 62 B, ἀπονοcτάcαντοc N VI 50 ΒD [V non exstat], ὑμνᾶcαι I ΙΙΙ 7 BD, θάcομαι I I 3 D, τιθάνα P I 20 C, μᾶτιν Ο ΧΙΙΙ 50 ΝΟ, ἀφθόνατοc Ο XI 7 Ε ι, ἀναρίθματοι Ο VII 25 tres Thomm, δοναθεῖcα P VI 36 Tricl; quibus adde τήνῳ pro κείνῳ in xmo cod M scriptum P III 75.
Quae cum ita sint, in hyperdorismi ratione admittenda magnam cautionem adhibeamus oportet. Intacta igitur reliquimus: πολυμάλῳ Ο I 12 (cf nott ἁ), ἄμεροc Ο ΧΙΙΙ 2, P I 71, ΙΙΙ 6, N VII 83 θαμερᾶ B, θεμ. D), IX 44, I ΙΙΙ + IV 75 (quae obstare videntur, tab Her [4629 Coll] I 172, Isylli in hexametro ἡμερόφυλλοc φυλλοc [3342, 20 Coll], orthographia inscr ion [p 49 Βechtel], mea quidem sententia ad quaestionem absolvendam panmi valent; Bacch XI 39 prima vocis syllaba periit), θεόδματοc Ο ΙΙΙ 7 (AV et DE), VI 59 (vett onmes praeter O), P I 61 (boni onmes), item νεόδματοc, ἐύδματοc (ut θεόδματοc constanter pap Βacchyl); ad eandem radicem dam tres notiones: ziemen, αhmen, zimmern ingeniose referebat Ahrens d d 149, kl Schr I 554; aliter paullo δόμος das Unterworfne, Bereich der Ηerrschaft Prellwitz etym Wb 78.
Ἀμφιάρηοc. Ἀρίσταρχος διὰ τοῦ ᾱ, Ζηνόδοτος διὰ τοῦ
η schol Harl ὁ 244. Cum Aristarcho faciunt Ο VI 13 AC ( C ac
et O pc), P Vm 56 D, I Vn 33 BD, denique codd Athen IV 172 e
(Stesich fr 3 B 4). Zenodoteam lectionem librorum Pindd auctoritate
egregie stabilitam ( O VI 13 Vatt c plerisque Ambrr, P VIII 56 V
c melioribus Vatt, N IX 13. 24 BD) tutati stmt Hermann opp I 258
Boeckh kl Schr V 325, Schneidewin (ex ἱαρηF- ed 1843 add),
Jak Wackemagel KZ 27 (1885) 265, Kietschmer gr Vaseninschr
32. Acutissime Bergk formas quadrisyllabas quae metro flagitantur
N IX 13. 24 a nominativo Ἀμφιάρηc (EM 175, 33 = Herodn
II 850, 21 L) repetendas esse coniecit. Et Ἀμφιάρῃ quidem
in libris est 24; sed Ἀμφιάρην accusativum vereor. ut satis tueare
cU formis arcadd Ἱερῆς (cypr 33, 1 Coll), τὸν ἱερήν (Otto Hoffmann
gr Diall I 23. 253) aut atticis Πηλήc Προμηθής Kretschmer gr
Vaseninschr 192, Meyer gr Gr 3 419 cum accusativis heteroclitis
CO, P IX 23 V, qui idem liber et O XIII 7 et N I 69 η praestat;
vulgo tribus his locis εἰρήνα traditur (= εἰρ]ήνας Alcm pap
91). In vocis veriloquio enucleando qui a stirpe Fρα- proficiscuntur,
eis quod et in lyrico et in vulgari sermone (velut inscr cret
Caueri del2 117, 9; 13Ο, 12) praevalet εἰρήνα ei epica videtur
poesi fluxisse, qui a Fρη-, ad nominum doricorum in -άνα desinentium
rationem (ε)ἰράνα depravatum esse arbitrantur; et duas
antiquitus fuisse stirpes statuit Ahrens Phil 38 (1878) 397 [kl
Schr I 323]. In Pindaro nunc potiori librorum lectioni obsecuti
edimt εἰρήνα ὁ Ty Mommsen.
Μήδειοι. Μῆδοι P I 78 libri vulgo, Μήδειοι E recte.
Fuisse genuinam formam Μᾶδοι ex inscr cypr (6Ο, 1 Coll) didicimus,
Μηδείους tamen ad Μήδειαν assimilatos esse crediderim cl
Hes theog 1001, Usener Götternn 161; nam adiectivi haec forma
insolita: τὸ Μηδικόν Aesch Pers 791.
In his igitur tribus nominibus libri aut omnes aut meliores ηݲ recte exhibent. Nunc priusquam de ηݲ perperam tradito verba faciamus, pauca de nominum quorimdam origine videntur esse praemittenda.
Ἀσκλαπιός. De nominis vocalismo (Ἀσκληπ. Boeckh, Hermann)
nunc quidem ex inscrr epidaur (3324. 3325 106 Coll, Ath
Mitt 20, 2Ο), trozen (BCH 17, 90) boeot delph thessal aeol satis
constat; de veriloquio ab αἴγλα non seiungendo Wilamowitz Isyll
93; de accentu (Ἀσκλήπιος Boeckh n cr 455) Herodn I 123 L.
Σαρπαδών et Ζάτας e marmore olim Famesiano, nunc
Albano (IG Sic Ital 1293 A 82. 89) laudavit Ahrens d d 144. 139,
recipere Pind P III 112, Π 182 nemo est ausus; certiora videlicet
testimonia requirunt. Analogiae rationes si spectas, Σαρπαδών
satis certum videtur; nam cll Καλχαδών et quod similiter ac Σαρπ.
non herois solum, verum etiam locorum [hominumque?] graecorum
nomen fuisse constat Ἀνθαδών, nec de veriloquio ad σάρπος = κιβωτός,
ξύλινος οἰκία (Hesych) revocando nec de vocalismo nuuis
dubitabis. Ζάτας (Ζήτης) paullo difficilius videtur ad expediendum;
nam ex ζα-άFτας vel propterea derivari nequit quod ἅω verbum
noviciae procul dubio originis est; ζα-αFήτας autem ion-att
2*
Ἀλκμάνα quod traditur Sim 8, 3 apud Lucianum (de Pind codd infra § 31) cum adiectt ἀλκμαῖοc, ἀλκμαρέc (Hesych), item cum Alcma(o)nis, Alcmanidarum, Alcmenoris (Apolld bibl ΙΙ 17 W), Hippalcmi nominibus Ἵππαλκμον [schol Pind Ο I 144 vulgo, scholl Ven B 494, vas Beroll 1655 Furtw] plerique Ἱππάλκιμον aut Ἵππαλμον fuisse putant sec Diod IV 67, 7, ApoUd I 113 W, schol Pind 1 1 cod C) ad substantivum intermortuum ἀλκμά revocandimi esse probabile videtur cll εccάνα: μέc(c)α (Herodn I 330, 35 L), Μυκάνα ᾶναι): μυκὰ (= μύκησις Ηesych), Πελλάνα. πέλλα (mulctra), κυλλάνα: κυλλά κοίλα Lobeck path I 354; an a κυλλὰ ῾catula᾿?), Πειράνα : πεῖρα (an a πειρά· παρὰ τὸ πείρειν schol Aesch choeph 860?), Κυράνα : κόρα (Bechtel οττ Nachr 1890, 37 an a κόρα ῾domina᾿? cll Studniczka Kyr 134 — 161, Wilh Schulze ap Em Maass Herm 25, 408n), Ἀνθάνα (Herodn Ι 331, 20) Ἄνθα(?). Equidem Ἀλκήναν fuisse (Herodn 11 288,4) quam Ἀλκμήναν facilius crediderim cll Ἀλκεύc, Ἀλκ(ε)ίαc, Ἀλκήν; nam Ἀλκμεύc, Ἀλκμέαc, Ἀλκμήν voces prorsus inauditae. Ἱcμήνα et Ἰσμηνός Ἱcμειν. boeot) obscurae originis nomina (ab ἑσμός, Ἑcμαγέταc, Ἑcμόκριτοc? cll ἱστία, πριcγεῖεc). omnino procul habenda; item urbis nomen Μυτιλήνα (a μύτιλον· ἔσχατον quod vulgo repetunt; an a μύτις· ἰχθὺς θήλεια κτλ ap Hesychium?). Aliud vocis Ἁλκμάνα veriloquium requirenti utrum pleonasmi τοῦ λ, τοῦ μ) an syncopae τοῦ i) ratione uti malit optio dabitur sec Herodn H 247, 22 L.
Γαρυόναc. Geryonis nomen quod a verbo γαρύειν nemo segregabit ΓαρυFόνηc scriptum invenitur in vase quodam chalcidico, de quo Kretschmer gr Vaseninschr 62 ss.
De νάποινος constat e gl Hesych νάποινος· μάταιος. Idem ratio evincet, sive ηλ(ε)ήc contuleris ἀν-άποινον : ν-ήποινον Hom), sive νη-πενθήc, νηκερδής, νῆ - ιc (etsi νῆιν ionizat Bacch V 174), ad quae explicanda νῆσσα νᾱτια): antis litav adhibet Brugmann Gramm 2 41. Intactum νήπιος reliqui ut glossam epicam veriloquio doricis quidem poetis obscuro; cf § 33 et n cr O VI 62. De νήριτος n cr O X 25.
Demqtie de καύχημα I V 51, καναχηδά N VIII 15 quid
statuendum sit dubitant, illud ad καυχέομαι (Ahrens d d 133), hoc
Omnino libri nostri in a dialectico observando mirum quantum
dissident: P ΙΙΙ 6 (metro dactyloepitritico) Ἀcκλαπ. CV + BD,
Ἀcκληπ. E c dett Vatt, N III 54 (metro aeolico) Ἀcκλαπ. onmes
ΒDV). unde utrimi P voluerit non liquet. Alcmenae nominis
in dactyloepitritis tantum occurrentis terminationem άνα testantur
P IV 172 BD soli, IX 85 .B solus, septem reliquis locis
ήνα libri consentientes, nisi quod Ο VEI 27 CM, fr 172 codd
Eiirip ήνηc praebent ionismo manifesto; item in dactyloepitritis:
Σαρπηδόνα P ΙΙΙ 112, Ζήταν IV 182, Μυκηνᾶν 49, Γηρυόνα I
Ι 13 omnes (BD), fr 81 codd Aristidis, Ἀθηναία Ο VII 36 omnes
boni [praeter C pc, G?], N X 84 5, Λημνιᾶν P. IV 252 Ambrr,
Τληπολέμου Ο VII 77 ACN (sed Τλαπ. 20 eidem libri c ceteris),
Εὔφημος P IV 22 omnes boni praeter B sed Εὐφαμ. ib. 44. 175.
256 omnes, item νήποινον P IX 58 omnes (F c Vatt), item ἡμέραιc
N ΙΧ 42 omnes ( BD), ἡμέρα Ο XIII 39 BE c Ambrr,
item μελιηδέα P IX 37 V + BGIPQRU, fr 166 codd Athen, item
ιδηρίταν N V 19 omnes (BD), σιδήρου P IV 246 Ambrr + PQB,
in eodem versu πληγαί BV, item στηλᾶν Ο III 44 duo optimi
{AB), μηχανάν P III 62 Ambrr ( = 109 C, Ο VI 67 BC, VII 25 A,
P IX 92 ΕUV), item μητέρα Ο VI 100 ANO, Δάμητρα 95 Α
ἀληθείας I II 10 ΒD, κηρύξαιcα I ΙΙΙ + IV 43 B D, μήνυε
Ο VI 52 C, μηνύει N IX 4 D (cf P I 93, I VIII 55, Bacch X 14),
δύστηνον P IV 268 E, ἀλητός P I 72 CE, item παπτήνας
P rV 95 omnes, προσηύδα ib 119 omnes, υλήcα (ι)c P XII 16"/>
omnes, sicut νικήc. ib 6 EV, IV 10 D, R IX 73 E, N X 24 B,
αὐδήc. N X 89 D, αἰχμητάν N VIII 15 omnes (BD), item καύχημα
I V 51 BD, alxMnTdv O XI 19 DGMPQBUV, αἰχματήν
ibid E, denique τῆc N IX 53 B.
Ac ne quis aeolica carmina alia condicione uti suspicetur:
Γηρυόνα fr 169 codd Plat, Ἐπιμηθέος P V 27 Pindari omnes,
item π(ο)τηνός 114 (retin Ty Mommsen), ᾐνίξατο P Vm 39
κῆδοc κῦδοc) Ο I 107, ὁμηγερέα ὁμηγυρ., ὁμυγερ.) P XI 8
θήξα(ι)c Ο X 20 omnes, Μνημοcύναc Ν 15 BD, μνημήϊ(α)
P V 49 Vatt praeter D, εἰργασάμην I 11 46 BD, ἀπρήκτων
Ι VIII 7 ᾱ D ι), σιδηροχαρμᾶν P II 2 i? c Ambrr, σιδήρου
Bacchylidi quae quibus rationibus condonanda esse videantur Ἀλκμήνιοc ἐπίζηλος πολύζηλος πολυζήλωτος ἐπισκήπτων κυβερνήταc λῃσταί παραπλῆγι παρηΐδων) fusius exposui Berl philol Wochenschrift 1898, 868 ss. Sed ut Cei poetae sermonem ad Pindaricam dialectum exigere temerarium est, ita quos ionismos com- muni poetarum usu (cf quae de Θρηΐκιος docet Hermann ad Eur Alc 976 [ed Monk]; de νήπιος supra § 29) pervulgatos esse contendi nequeat — an Ἀλκμάναν, Γαρυόναν, Ἐπιμαθέα Doriensiimi choros suo Marte canere potuisse negas? — a vate certe Thebano Δωρίαν κέλευθον ὕμνων incedente abiudicare aliquando ne cautiores quidem dubitabunt.
ἁ : ἑ. Dorico adiectivo ἱαρός quae respondet forma vulgaris ἱερός poetarum usu sancita erat, ut regem ipsum ζαθέων ἱερῶν ὁμώνυμον proprio exui nomine necesse esset. Similiter quam Ἄρταμιν intus domique precabatur poeta chorum suum Ἄρτεμιν vocare iussit. πιέζω (passim) et Χέραδ (ος) (P ἡ 12 libri et EM), quamvis ἐπίαζεν ap Alcm 44 egregio Herodiani II 949, 23 testimonio confirmetur et Χάραδος sit in tabb Heracl, retinenda duxi. De forma σκιαρός σκιερ. Ο ΙΙΙ 14 Α, 18 CNO et D, fr 129, 3 Plut codd vulgo) Pindaro reddenda nulla inter vv dd dissensio. χλοαρόν restitui P IX 38. φρασίν invitis libris P III 59 scribenti Boeckhio omnes oboediverimt, ibidem 68 τάμνων Tychoni Mommsen nemo praeter Ed Boehmer. In verbis τρέπω ἐπιτραψῶ in tit cret Cauer 2 116, 21), τρέφειν τραφ. P ΙΙ 40 IV 115. I I 48 5, VIII 40 BD; sed τρέφ’. Ο I 112, X 95 et θρεψ. passim omnes codd), στρέφειν, τρέχειν τραχ. P VIII 32) a vulgatis lectionibus discedere nolui. Bacchylidis papyrus Londinensis et ἱερός, Ἱέρων, Ἄρτεμις, τρέφειν, θρέψαι, στρέφειν confirmat et τάμ·νε XVll 4, τάμνων V 17. Item adiectivo Pindarico γελανής P IV 181 ( O V 2) respondet verbum γελανόω ap Bacch V 80.
Scripturae ἰθύνω vestigia quamvis tenuia servarunt schoil
Ο VII 33 (56) ἰθύνειν καὶ ὁρμᾶν εὔθυν’ in carm contextu B) et
Ο XIII 28 (38) ἴθυνε. Lectiones D2 ἠθυπομπός in paraphr N ΙΙ
7 (9) et ἠθείας N I 25 haud in magno discrimine pono propterea
quod idem librarius fi pro εὖ exaravit N I 32; sed cf lect Med
Aesch Pers 773; Bacch XV 54. Vocabuli mere ionici fonna ἰθύει
πέτομαι. Soloecas formas πέταμαι, πέταται all antiquitus
iam in carmiuum graecorum contextus immigrare coepisse docent
cum VT II χ 143. 198, Ω 346, tum schol χ 198; in Pindaro bis
traduntur omnihus libris consentientibus, P VIII 90, N VI 48, quas
correxi praeeunte Aug Nauck Mél gr-rom V 182.
ἐθέλω, θέλω. Boeckhio θέλειν Pindaricum esse neganti (n
cr 439, kl Schr V 391, ut Homericum esse negaverat Aristarchus
Α 277. 554, o 317) oblocuti sunt Hermann ap Heyn 1817 III 394,
Ahrens kl Schr I 77, Ty Mommsen suppl 36; profligavit quaestionem
Bacch III 64, V 135, XIII 18, XVII 41. 69, si modo fuit
quaestio; nam aphaeresis quidem per quam θέλειν in ἐθέλειν corrigi
interdum posse videhatur, vocativis ὦναξ, ὤνασσα, ὠπολλωνιάς,
ὡριστόμενες, ὡρκεσίλα (quas crases potius esse perspexit Boeckh
de metr 290, n cr 413. 470; cf Ahrensium kl Schr I 76, Alh
Lucium diss Argentorr IX 39Ο) omissis in Ptndaro statuenda est
nulla. ἐκεῖνος et Pindaro et Bacchylidi ignotum.
περιFώσιοσ? Vocis origo ohscura; quam a *περιεόντσιoς
repetere cum aliis rehus tum constanti ωݲ prohihemur. Ac Pindarus
cum ante vocales ιݲ eliso περ-, ante consonas περι- scrihere
soleat, retento ιݲ nisi omnia fallunt περιFώσιος esse vult, ut sit
῾is qui ceteros quasi protrudit atque submovet᾿. Utut est, ante
vocales Pindarum περ(ι)- elisisse cum cll Ο VI 36, P IV 265
P III 52, N XI 40, fr 314, tum inde colligo, quod N III 33
ἄναξ ὑπέραλλον αἰχμὰν ταμών novare quam περίαλλον scribere
maluit. Unde ὅν <τε>πέραλλ’ ἐτίμασε Λοξίας conicio,
P XI 5.
ἦρα. Particulae ἧ ῥα, ἦ ἄρα, ἧ ἄρ, sive interrogantis
sunt sive asseverantis, ut Π 750, ω 193, Τ 56, apud Homerum
semper in fronte sententiarum positae sunt. Apud Atticos
poetas ἧ ῥα raro traditur (Aesch Pers 633 D5 [ἄρ’? Kirchhoff],
Soph Ai 172. 954; solent autem Attici ex ἧ ἄρα per crasin ἆρα
facere (Apoll de coni II 490 B, I 223—24 RS, Ahrens kl Schr
I 60, cui nunc quidem periti omnes adstipulantur), Aeoles et Dorienses
ἦρα, Alcm 61 (Apoll 1 1), Sapph 102, Alc 94, Collitz 217
4 (Wilh Schulze qu epp 472, 2),́ item papyrus Bacchylidea V 165.
Apud Pindanun in principiis sententiarum ἧ ῥα (ἧ ἄρα) et traditur
et editur (in interrogatione I VII 3, in affirmatione P IV 57,
XI 38), mediis in sententiis ubicunque trochaeus requiritur, ἄρα
quod est in libris a Boeckhio in ἆρα mutari solet, omnihus plau-
ὥν ex ἦ-οὖν natimi esse docuit Ric Meister ad Herodam Abh SSchs Ges Wiss ph-hist Kl ΧΙΙΙ 1893, 867, unde cum in μὲν ὣν, οὔτ’ μήτ’) ὦν αἴτ’ ὥν, γὰρ ὣν constare sibi Pind videatur, dubito an ἐμὲ δοῦν καὶ Ο ΙΙΙ 38 restituendum sit ad normam loci non absimilis ἐμὲ δ’ οὖν τις ἀοιδᾶν κτλ P IX 103. εἴτ᾿ οὖν et ἐμοὶ μὲν οὑν exhibet pap Bacch XIX 29. 37.
καὶ ἐν, κάν I ΙΙΙ + ΙV 43 κεἰν B, κἠν D (eandem lectionis varietatem praestant codd Stob Sapph 68, 3, ubi nescio quis κῆ ἐν Ἀίδα δόμοις intellegi voluit); edunt κᾀν sive κἀν Boeckh (Hermann opp I 254, Jahrbb class Phil 33, 1841, 256), κἦν Bergk (idem κἠξ coni P III 113, κἠκ sive malis κἀκ P XI 18), item κἠν τώ· Schulze qu epp 202 n 1, κεἰν Mommsen (idem κἀν coni Ο VIII 78, XIII 107, N I 79), quem secutus κεἰν θ’ Pindaro affert Lucius diss Argentorr IX 383, per errorem opinor, cum 371 n idem Pindaro κἦν vindicare videatur. Recentioris aevi epigrammata passim κἦν exhibent, ex quo tempore και- et κη- idem fere ponare coeperat (Wilh Schulze qu epp 472). In Pindaro igitur quod cod optimus B praestat κεἰν manifesto absurdxma, alterius codicis (D) κἦν exhibentis in Nemeis praesertim aut Isthmiis non magna est auctoritas. Est autem crasis in ἡ facta Doriensium, in ἁ Aeolum; nam quod in Theocriti carmine aeolico traditur ἡ ex doricis carmm velut Vil 50 invectum videtur. lam Pindarum si cum Doriensibus et Alcmane ἁ + ἑ in ἡ contraxisse constaret (de νίκη ad N V 5), κἠν miscuisse crederemus: nunc eum cum Lesbiis poetis quam cum Alcmane ( 74 b 3 ap Ath 110 f) fecisse probabilius erit. κΐαλοκόν. (= καὶ Ἰαολκόν) edidi N III 34 praeeunte Ahrensio κἰαωλκόν); cf Alb Lucium diss Argentorr IX 362. 373 Crusium praef Babr p LVII. Item καἴπερ. καἰ περ- Ahrens) N IV 36, quod ad καὶ αἴπερ revocaverim cl αἴτε P IV 78.
Vocales pronuntiatione contractas a Pindwo ipso separatim
plenmique discriptas fuisse, non ΦΑΨΕΙ sed ΕΦΑΨΕΑΙ, non
ΑΕ: etiam metro syllabam requirente ἀεθλ- exaratur in bonis
libris nisi quod ἀθλοφόροις Ο VII 7 Vatt soli, item eudeXou I
VI 3 (BD), qui ἀθληταῖσιν praebent metro refragante I
VI 72 (emend Bergk). φαεννόν retinui Ο VII 67, φαεσίμβροτος
restitui ib 39 cl Hes theog 958, Baccbyl XIII 95 ( XII 128 Bl).
depur) an depur] Pindarus Ἰαωλκός (infra § 67) cecinerit dubito.
AO: laoXKOu scripsi P IV 77 cU P IV 188, N m 34, IV 54(7);
vulgo (Boeckb n cr 576) Ἰαωλκός fuisse putant. cdoc edidi ὅσ
libri, σῶς Emperius) P ΙΙΙ 106 (cll σάρον Bacchyl XIII 153
ΣαFοκλέFης inscr cypr XXVIII Sayce [Meister Diall I 188]), Σαοκλείδα᾿
N VI 21. De ἀοιδαῖς N XI 18 infra ὁ 86. E(??)A: vulgaria
sunt Κτεατόν Ο X 27, πολυκτέανον 36 (quod displicuit
Hermanno), paciXea N I 39, βασιλέα O ΧΙΙΙ 21; quibus adde
νεαρός P X 25, VIII 20. De Πυθέᾳ infra § 47. εὐκλεέα
dubitanter scr P ΧΙΙ 24 (de εὐκλεῖα ad N VI E(??): traditur
eu in verborum terminationibus δἐκευ passim, συνέθευ P XI 41
καλεῦνται ἁ 133, 5 (Plat; cf gramm Meerm Greg Cor 659); manifesta
interpolatione ἐθάμβευν N m 50 BDV. εο exaratum est
in genetivis P I 79, X 3, I V 33, Πληέος) VI 25, item epigr
Panticap saec a C IV 773, 3 Kaib, pap Bacchyl III 7, IV 13
unde Ἀριστοφάνε(??)ος reposui N ΙΙΙ 20 (-ouc Vatt, -euc 7); quamquam
de σέο : σεῦ constare videtur Ο ΧΙV 18, N VIII 46. Adde
Κρε(??)οντίδαν N VI 40, πνέ(??)ον P IV 225, νε(??)ομηνίᾳ Ν ΙV 35, θε(??)όμοροι
Ο ΙΙΙ 10 (cl § 55). OA: χλοαρόν scripsi P IX 38
χλιαρόν boni, recep Tricl, χλαρ. PQ, recep Mosch); item Ὀ(??)αρίωνα
N ΙΙ 12 (neque enim coalescunt ωα). ΟE: Ὀπόεντος Ο IX 58
ἀργεννόεντι P IV 8. O(??)O: νόον P III IE: ἱ(??)εράν Ο ΙΙΙ 30
ἱ(??)έρεα P IV 5, ἱ(??)ερόν fr. 189. Α(??)E: φωνάεντα Ο II 85 onmes
exc Α, ποιά(??)εντα N V 54, ἀλκά(??)εντας Ο IX 72 A solus, P V 71
rest, Bergk, αἰγλάεντα P II 10 rest Bergk, ἀργάεντα Ο ΧΙΙΙ 69
et κνισάεντι I III+IV 84 rest Ty Mommsen. AO: Ἀίδαο libri exhibent
hibent P HI 11, VII 31, popeqp οὐ) Ο ΙΙΙ 31 Ambrr, quas
soripturas ut ex librariorum ad epicum sermonem delabendi libidine
profectas repudiavi cll Ἀίδα Ο VIII 72, X 92, N X 67
Κρονίδα Ο VIII 43, Οὐρανίδα P III 4, διφρηλάτα Ἀμφιτρ. P IX 81.
Λαομεδοντιᾶν retinui I VI 29 Λᾱομ. N ΙΙΙΙ 36), τετρα(??)ρ. Ο ΙΙ 5
P X 65, I ΙΙΙ 17 τετρᾱορ. P H 4, NIV 28; τετρᾶόροισιν N VII 93
de vocali correpta cf δυσᾶής, δύσερις, ὑψερεφής, Schulze qu epp
27. 68). προπρα(??)όνα scripsi N VII 6; de κοινα(ο)νία ad P I 97.
Ἀοσφόρος. Est I ΙΙΙ + IV 42 ἁωσφ. in B, ἑωσφ. in D et schol B, ἁωσφ. Tricliniana lectio vulgo recepta, dubitante propter contractionem Herinanno, qui ἑωσφόρος proposuit ap Heyn Homericam formam ψ 226) nune quidem explosam; ἀ(??)σφόρος primus flagitavit Benfey WL I 27, probavit Ahrens kl Schr I (1845) 52 item (a glossis dubiis ἄες, ἄας Hesych profectus) Bergk 3.4 in adn, in contextu ἀωσφ. retinuit.
Ἀόος ἀοῦς libri) N VI 52 et Πυθόι πυθοῖ) I VII 51 Er Schmid restituit (cf Choerob Hort Adon 268 b, schoU Theodos canon I 310, 24 Hlg); Κλεό(??)οc videtur fuisse N m 83 = fr 308.
Tpoia. ἥροας ἡρόϊος. Ut feminina in ως exeimtia, ita Τρώς, ἥρως cett ad stirpes correpta vocali revocanda esse insciip- tiones testantur ἥρο[ος 3304 Coll, epigrr πατροΐες 13, ἡροικῷ 279, ἥρωα 774, 4 Kaib), tum dactyli epici ἥρωος) ’ς 303, ἥρωι) θ 453, θ’ 483, denique Pindarus casus obliquos et derivata nominis ἥρως in arsi plerumque coiripiens P I 53, III 7, IV 58 N VII 46, ἅ 133, 5 et urbis Troiae nomen aut spondaice aut anapaestice metiens (cf Aristarch Α 129). Τροία, Τροία scripserat Er Schmid, Τρῴα, Τρωία scribere tutius esse duxit Boeckh (kl Schr V 303; cf Eust prooem 16, 7 Ab), Τροία et, invitis in- libris (velut N H 14), Τρυΐα Bergk; Τροία habet pap Bacchyl IX 46.
πατρώιος quattuor syllabas explens nunquam corripitur ap P; trisyllaba forma utrum πατρῷος (ab epico πατρώιος Pind Ο ΙΙ 35 N X 66) an παπροῖος (ab antiquiore πατρόϊος) poetae Thebano sonuerit, in medio relinquam: πατρό(ι)ος certe πατρῴων N IX 14 JBD, πατρῷαν N ΙΙ 6 V 8) Pindaro non magis equidem imputaverim quam Euripidi; cf Ahrens KZ m 81, lo Schmidt KZ 27, 374, Meister DiaU I 249, H 17, πώ· Schulze qu epp 22. 406.
Ἀλφεός. ἀφνεός. Plenior forma Ἀλφειός Λ 726, Theocr 25, 10, ut Πηνειός in adulescentis poetae carmine P X 56 Πηνε(??)ιοῦ IX 16]) non occxxrrit apud Pindarum; neque unquam media vocis syllaba longa fiagitatur (de Ο VII 1 Ty Mommsen suppl 68, 69). Libri raro exhibent ει-: Ο I 20 (= codd Plut qu conv IX 15, 2 metro brevem requirente), 92 A pc, VII 15 ε- AM), VIII 9 NU, IX 18 Ambrr et D pc PQ (in synizesi, ut pap Bacch V 53, VI 3). Idem fere cadit in ἀφνε(σι)ός ει- Ο VII 1 omnes praeter Α, fir 122, 2 [in carminis initio] et 218, 4 Athenaei codd).
Αἰνέας Ο VI 88), Αὐγέας Ο X 28), Ἑρμᾶς (passim),
οἰκούριος. P IX 19 quod traditur οἰκουριᾶν in contextu
retinui metri inaequalitate (—⏒ ⏑ — ⏖— —) admissa; οἰκοριᾶν
commentum Moschopuleum diu obtinuit hyphaeresi auxilio
arcessita nescio qua (B ph W 1896, 221); οἰκοαρᾶν coniecit de
Wilamowitz (Herm 23, 1897, 261) cll χεριάρας, χαλκοάρας ap
Pind, quibus nunc addas φρενοάρας adiectivum Bacchylideimi νεοαρδέ᾿
ἀλῳήν Φ 346 huc vocavit Curtius Gnmdz Etym s v ἄρδω,
conferre praeterea possis ἐπιόσσομαι, ἐπιόψομαι ap Hom), sed remanet
dubitatio et de vocabuli inusitati notione (utrum domum
quasi componentes an domui affixas dicamus virgines nobiles?)
et de nominum I decl in -ac desinentiimi genere communi
ᾠδή? schol iascr N XI p 333, 1 Ab; de ἀνδροδάμας, Χαλκοάμας
infra θ’ 85). Quod traditum est οἰκούριος notionem si
spectas unice verum videbitur cU αὐλαρός (= αὐλαFρός)· αὐλωρός,
οἰκοφύλαξ gl Hesych et loco in n ἁ laudato Soph OC 343.
Sunt autem οἰκούριαι ἑταῖραι non tantum ῾domum ᾿
(= οἰκουροί), sed umbratica vita quasi pallescentes. De forma
feminina cf ξενία Ο ΙΙΙ 40, P ΙΙΙ 32, I ΙΙ 39, ἐπωνυμία Ο X 78
P I 30, κοῦραι) ἐννύχιαι P ΙΙΙ 79.
αἰέναος. Solent αἰεί, αἰέν reponere, ubi prior syllaba producitur,
αἰέναος restituere quod sciam nemo est ausus; recte hoc
quidem apud atticos poetas velut ἀέναον Aesch suppl 553, Eur
lon 118 cU ἀεί Arist Ach 751 D, ApoU adverb 187, 26 RS. Pindaro
(O XIV 11, P I 5, N XI 8, fr 119) αἰέναος reddere non dubitavi
cl ἐν δ᾿ ὕδατ΄ αἰὲ νάοντα ν 109 (Bekker Hom Bl I 310),
ὑπὸ στάλαι κρύπτεται αἰενάω[ι quod exaratum legitur in epigr
Panticap (saec a C I) 250, 4 Kaib.
Ceterum sonos τ, ῡ in diphthongis ante tertium vocalem intermortuos
scriptura nostra modo celare: βασιλέα N I 39, ἱέρεα P IV 5
Κλεοῦς N m 83, ὑέων N VI 22 (cl Nauckio ad Aristoph Byz
fr p 53. 72 et praef II p XIV 8, Meisterhans 2 113 1037; aliter Wilh
Schulze comm philoll sodal Gryph 1887, 21), modo exprimere:
Γα(ι)αόχῳ Ο ΧΙΙΙ 81, ἰχνε(ύ)ων P VIII 35, το(ι)αῦτα P VIII 55
religioni non duximus. Quo constantius id egimus, ut quae temere
librarii confudissent strenue distingueremus: (-εια: -εα) δουλία P
I 75, εὐσεβία Ο VIII 8, εὐμενία P XII 4 (cl Herodn I 292, 6,
Apoll synt 341, Gust3 183), βάτιά Ο VI 54; ειος : -εος)
θνᾴσκω passim, κικλῄσκων P IV 119. De grammaticorum testimoniis Ahrens d a 96, Meister Diall I 181, Usener Jahrbb class Phil 91, 1866, 246; de inscrr Meisterhans2 141 1234. Fuisse aliquando *θανίσκω, *θορίσκω, *κικελίσκω, *μιμανίσκω apparet.
(εὐ)-πάρᾳος. In subst dor παρᾳά (aeol παραύα, ion *παρῃή, att παρειά, quibus adde hom παρήFιον) quocunque veriloquio utemur (cl Ahrens kl Schr I 227, Pott etym Forsch I2 208, Benfey Wurzellex II 335, lo Schmidt Pluralb 407 1) ῑ addere tutius duco, quod in adiectivis εὐπάρᾳος P XII 16, χαλκοπ. P I 44 (-ει- E), N VII 71 (-ῃ- scholl?) Bergk restituit suadente Ahrensio d d 143, cui praeierat Hermann opp III 25.
λᾴαν edidi Ο X 44 suadente Ahrensio d d 142. De λᾱἵς, λᾳστάς, λᾴζομαι nemo dubitat (Aesch sept 331, Bacch XVI 17, Cauer del2 181, 79. 8Ο); apud Hesychium λᾴαν· κτῆσιν. Δωριεῖς ἐπὶ τῆς λείας recte legi concedes cl ionico ληΐη.
πρῷρα. Ignorant ῑ (in πρῴραθεν P IV 22, X 62) codd Pind, item in κυανόπρῳρα pap Bacchyl XVII 1; inseruit Bergk inde a prima PLG editione 1843 (cl Sim fr 242 1 [241 4]); habet ῑ cod M Aesch choeph 390, Soph Phil 482. 639. De inscrr Meisterhans2 51; de grammaticorum testimoniis Cobet nov lectt 204, Mnemos III 1876, 326 (= misc cr 336), La Boche Hom Unterss I 220.
Semivocalium quas fuisse post consonas vv dd aliquando
statuerint (velut Ty Monmisen snppl 37) exempla fere haec: ἱππιοχάρμαν
Ο I 23 (ut χρυσεο- III 29, χαλκεο- N X extr, epico
more, quem post Bacchyl V 34. 74, IX 100, XVII 106, XVIII 59
adamavit Euripides), ἀκροθίνια Ο II 4 CN ac (Zenod), X 57 E
(cl N VII 43), κρύφιον II 97 (cl P I 84), ταμίαι XIII 7, Λυδίῳ
XIV 15 (cl V 19), νυμφιδίαν P ΙΙΙ 16 (c1 Soph Ant 815), βρóτεον
ἔθνος X 28 (cl N ΙΙΙ 74), ἐννύχιοι XI 25 B (cl III 79),
ἡσύχᾳ XI 55, λόγιοι N VI 3Ο (cl v 45 et P I 94), αἱμυλίων
VIII 33 (cl α 56, Hes theog 89Ο); quae numc quidem omnia ad
grammaticorum aut librariorum errores revocare placet; cf etiam
quae ad N VI 3Ο adnotavimus. δυ(??)ώδεκα quam δώδεκα elegan-
Nominum propriorum vocalismus utrum ad communem
choricae poeseos rationem an ad patrium cuiusque usum exercendus
sit non est quod dubites. Nam recognosce quaeso Ἀθάναν
audire Minervam in eorum civiTim choris qui publice Ἀθηνᾶν precantur,
aut Ἀλκμεωνίδας vocari ’AXKjuiavibac P VII 2: tum cU
praesertim quae de Artemide et de Hierone adnotavimus § 34
utrum de Timodemidarum Atheniensium (N II nomine perspicuo,
de Axethusae (P III) nominis terminatione statuendum sit apparebit.
Neque enim imquam victoris dialecto patriae Pindarus
videtur indulsisse (velut in Neptuni nomine Ποτειδάν Ο Xlll, in
auriga Siculo Φίντις Ο VI, in terminatione thessalica Ἱπποκλέας
P X), quin doricum simul sermonis cqlorem quasi extolleret. Minus
Σεκυώνιοι (inscrr sicyonn 3162. 3167. 3169, arcad 1257 8, thessal IGA 326 [Cauer 2 99]; σεκού[αν]α· σικύα gl Hesych) quando Σικυώνιοι audire coeperint paullo incertius. Nam si modo recte observavit in anathemate Plataeensi Σικυώνιοι esse Fabricius Jahrb arch Inst I 1886, 178 (DLZeitg 1886, 276), poetis vulgo Σικυών, ut plerisque Graecis σικύα σίκυς melius sonare iam pridem potuisse quis est qui neget? Fuit autem et τᾶς ἱερᾶς Σκευῶνος nobilitas pugna Plataeensi antiquior (Her V 67, Bethe Theb Heldenl 73. 186) et Pindarus antiquitatis praeter ceteros tenax.
Denique de parallelis quibusdam nominum propriorum formis velut Σαο(κλείδας): Σω(γένης) cf Λα(??)ομεδ (I VI 29): Λαομέδοντα (N m 36), Ὀ(??)αρίων (N H 12): Ὠαριώνειος (I ΙΙΙ + IV 67), Ἀλκμάωνξ: : Ἀλκμάν Alcm 71.25 Β 4 (Friederich, Engelland apud nostrates) cum eis quae supra ὁ 27 et infra ad inscr N III adnotavimus eisque quae Kirchhoffio auctore docet Kretschmer gr Vaseninschr 45. De Ξεινοκράτης: Ξενοκράτης I 11 36. 14 est quod dubites cl § 4.
Κλυταιμήστρα, Ὑπερμήστρα. P XI 17 μνη- libri omnes, quod vulgo edunt μνα- certe scribi oportebat), N X 6 μη- B c lemm et scholl (primus recepit Mommsen), μνη- D c lemm et scholl. Formam in μήστρα desinentem testantur etymologi nomina illa a verbo μήδομαι derivantes EM 521, 17; v etiam Serv Verg Aen VII 631, Ritschl opp n (1857) 497. 502. 517, qui laudat Scaligerum ad Festum s v Crustimiina; de codd latt Fleckeisen fiinfzig Artikel 1861 p 13; de Aesch et Soph cod Laur Papageorgius Νέα Ἡμέρα (Triest) 1884 nr 487 (Berl phil Woch 1886, 291); Kretschmer griech Vaseninschr 166, Wilh Schulze GGA 1896, 234.
Denasalismo. Nasalis sonus in codicibus perperam additus
invenitur: ἀπάλăμ[ν]ον Ο I 59 vett omnes (ex Ε 597, Pind Ο
II 57), probavit Ty Mommsen suppl 6, πυρπάλάλăμ[ν]ον Ο X 80
CFO; ὀ[μ]βρίμου Ο IV 6 CVEIFU, ὀ[μ]βρίμῳ P IX 27 PUX
ὀβρ. BDEGIV), recepit Ty Mommsen Boeckhium secutvs contra
dicente Kaysero Philol XVm 655 ὀβρ. praestat pap Bacchyl]; ἁλιπλά[γ]κτου
P IV 14 (C) E V (cf v 1 Aesch Pers 307, Soph Ai
Multo saepius omittitur idque variis de causis:
νώνυμ<ν>ος Ο X 51 omnes vett, ἔσκηψεν P III 58 B all,
sed Ο VI 101 ἀπεσκίφθαι M V pc, σκη- A, σκα- Ν ac, σκαμ- Ν pck,
σκε- 0, ut dubium videatur, utrum ἀπεσκᾶφθαι (ut σκᾶπτον) an
ἀπεσκίμφθαι (C N ac c Vatt) maluerit recensionis Ambrosianae auctor;
ἀμφα<ν>δόν P IX 41 omnes vett (an ex ἀμφαδόν parum
ἀμφαδόν = ἀναφηδόν tuebatur Ty Mommsen), ἔ<μ>βαλεν
Ο IX 73 Ambrr fere omnes c dett Vatt, ἔ<ν>δαιεν P IV
BCG ac MV; φανεν P IV 62 C, πε<μ>φθέν Ο VIII
ψον I V 68 Β, φέποντα P ΙΙΙ 108 UV; ἐναρί<μ>βρ.
P ἡ 30 D (μ add idem I VIII 53), βρ. N VIII 30 D
(cf P V 91), βρ. Ο VI 69 Β, ὀπιθό<μ>βρ. βρ. P I 92 E a,
βρ. Ο IX 79 Ε, φαθσί<μ>βρ. Ο VII 39 Ε l,
P IV 209 E, δωδεκάγνα<μ>πτον Ο III 33 ΕΝ ac,
Ο VI 91 CDE, γλωσσοσ N I 58 V, I VI
24 B, ξαν Ο VII 31 D, θε(ν) N VH 43 D,
ξ P I 1 D. Unde φορμιγκτάς P IV 176 cum Ambrr
(C M V), ἴυγξεν 237 cum cod U (et scbol Ambr Theocr Vm 30),
ἀμπιμπλάντες. N X 57 cum cod D reponere non dubitavi.
Παρνασσός. In rebus orthographicis quamquam nulla fere
librorum mss auctoritas, tamen in Oljmpicis certe carminibus verae eos
scripturae favere notatu dignimi videtur: σσοῦ ACMOV+ GPQRU
ὁ IX 43, σσίᾳ COVB pc + EGHPQBU. Flagitari autem σσ
non solum Herodianus docet (I 209, 20 cll Steph Byz et Suid v
Παρνάσσιος), verum etiam inscriptiones: IV saec CIA 11 609.
(cf Meisterhans 2 75), hymn Delph I 41, II b 6 Crus, manumiss
Delph 1761, 2; 1924, 23; 1978,13; 1980 CoU; rarissime σιοσ
exaratur: 2163; 2197 CoU. Cave igitur quidquam tribuas Eustathii
testimonio Od p 1872, 52 antiquiores in hoc vocabulo duplici
ݲ usos esse negantis.
κνώσιος. De simplici ݲ ad Ο XII 16; pap Bacchyl bis
ݲ semel ݲ habet.
νΐσομαι Vera forma simplici ݲ quam primus reposuit Bergk2,
et Pindari codd optimorum auctoritate ὁ m 10. 34, VI 99, P V 8,
Verbi κνίΐζω correptae formae κνῐς- inveniri non videntur ante Aristopbanem (vesp 1286, ran 1198). Nam ap Pind aoristi forma κνιξ- P X 60, I V 58, VI 50 est in libris, κνῐς- P X 60 novavit Boeckh, I V 58 Aristarchus, unde P VIII 32, XI 23 in syllaba ancipiti κνιξ- reducere non dubitavi; quamquam κνίσεν ⏒__ ) rursus porrexit papyr Bacchyl XVII 8.
De librariorum iotacismo non est quod fusius exponam, ut Κάμιρον Χίρων ἔτεισαν μεῖξαι μεῖξαι invitis libris me edidisse neminem non comprobaturum esse confidam, nisi qui vel orthographicis in rebus librariorum auctoritati superstitiose addictus sit. Nec quod in cretico quodam aevi hellenistici epigrammate Mus Ital III 736 comparuit plane singulare πάντων μάτηρ πιδΐκνυτι, tantopere commoveor, ut propterea δείκνυμι μείγνυται (ὀFείγνυμι ap Hom) μέμεικται μεμεῖχθαι μεμειγμένον fuisse praefracte negem. Tamen — ἐξελέγχων μόνος ἀλάθειαν ἐτήτυμον χρόνος. De νείφοντα I VΙΙ 5 restituendo cf Herodn ΙΙ 554, 11. 779, 6, lo Schmidt Vocalism I 134.
ξύν : σύν. Praeter ξυνός, ξανά(ω)ν, ξυνάορος (semel ludibundus fr 122, 12; cf Boeckh expll 610) Pindarus formas a littera ξ incipientes usurpasse non videtur. Nam ξύγγονος bis ab Erasmo Schmid invectum est metro non cogente N X 40 (cll 4. 10) et XI 12 (prim syst; cf v 1); ξὺν ᾧ ποτε quod est in libris N IV 25 si quis a poeta ut in versus initio praeoptatum esse putaverit (cll Frid Ellendt lex Soph 2 705, Wilh Dindorf lex Aesch 339), videat Pind Ο I 110, III 35, VI 81. 98, VIII 14, XIII 19. 87, P I 2. 69 IV 203. 221. 260. 267, V 8, IX 2, I III + IV 23, V 21; relinquitur traditum in eodem carm (N IV) 31 ξυνιείς, quod eidem librario (attico?) deberi mihi quidem persuasum est cll et λόγων(??)συνέμεν κορυφάν P ΙΙΙ 80 et V 1 (Plat codd) fr 105, 1. 214, 1.
ἐν(ν)άλιος. ἔν(ν)επον, προσήνεπον. Non casui videtur
deberi quod nunquam aut apud Pindarum (syll prima sexies
longa, semel, P IV 39, correpta) aut apud atticos poetas in bonis
libris scriptum invenitur εἰνάλιος: fuerunt opinor in antiquiore
poesi formae aeoUcae ἐννάλιος (*ἐνσάλιος) et ἐνάλιος. Nam de
consonarum duplicium exprimendarum in inscriptionibus licentia,
in libris manu scriptis inconstantia non est quod moneam peritos.
ἤνεπον unius codicis B auctoritate nititur N X 79 (recepit post
Calliergum Bergk), ἔν(ν)επον libris fere consentientibus ubique
reposui, προσήνεπε (quod testantur P IV 97 omnes boni praeter
κενεΡός:κεν(ν)ός. Adiectivi κε νός passim tribrevi P uti-
tur forma κενεός, bis Ο 11 65 et III 45 bisyllaba, quam κεινός
edere solent, paullo confidentius. Nam priore quidem loco vett
(intempestiva scilicet alionmi locorum recordatione) κενεάν θὰ1́-
bent, ut, cimi κενάν et κεννάν in promptu sint (de syll anc cf
eiusdem carminis epod v 5, de forma κεννός Jak Wackemagel KZ
25, 26Ο ss), cur κεινάν novandum esse videatur parum liqueat;
sed altero loco quamquam scbolia vetera qui compilavit cum ἐνίους
maluisse κεινός statuisset (A γ’ BDEV), γράφε κεῖνος dθαθἠt
(BCDEV), de scriptura ΚΕΙΝΟϹ nulla inter grammaticos (τοὺς
μεταγραψαμένους) dissensio videtur fuisse. Ego κεννός maluerim,
nisi forte ionicum epitriti vice fungi voluit poeta (qua de licentia
§ 4) κενὸς εἴην scribens. Nam κεν[ός scripsisse Pindarimi, id
quod Bergk contendit ad ὁ 11 65, θο minus probabile, quod ne
pronuntiatum quidem esse ab eo propter infirmiorem intermedii
digammatis naturam probari potest.
ἀερύωι Libris Ο XTTI 81 ἀναρύῃ vocabulimi atticum ex-
hibentibus schol 111 αὐερύη (CaUiergus, ἀναρύῃ libri) δὲ ἀντὶ τοῦ
σφάζῃ, θύη laudato Α 459 Piadarum scripsisse testatur ἀερύη i θ’
ἀ(ν)Ρερύη̣, ut κά(τ)πετον Ο vm 38, κα(τ)βαίνων Alcm 38 (He-
phaest 43, 5 W), vel assimilatione ά[[έρυσαν, κάππεσον, κάββαλεν
ap Hom, καΡΡἀξαις ap Hes opp 666, alia praebent Ahrens d a 213
d d 356, Boisacq diall dorr 123, Usener 65ttemn 312. Addendum
fortasse ἀ(ν)[αλίσκοισα, quod utrum contrahendum sit (tαλίσκοισα, ut
ἀ-ερύῃ; cf ὁ 42) necne in medio relinq\io P IX 25, nisi forte
choriambo epitriti in locum admisso simplex verbum quod Hesychius
testatur (Oἁλίσκoισα (’oomnum quasi rapiens’) praeoptaveris.
Accentui proclitico in versus fine locum non esse et per
se patet et grammaticorum auctoritate confirmatur: εἰ μέντοι ἐν
τέλει στίχου εἴη (ἡ πρόθεσις), ἀναστρέφεται πάντως Herodn I 484
8. n 5Ο, 3Ο L. Unde cum recte etiam in lyrico poeta ὕπερ | κρέ-
μασεν Ο I 57, Αἴγιναν κάτα | σπένδειν (male κατασπένδειν interpr)
I Π 8 edidisset Bergk, ceteros locos ὁ IX 17, Xm 112, XTV 9, N
V 4Ο, X 31 cur corrigere noluerit nescio; quos correxi monente Jak
Wackeraagel Beitrr Gr Akzent Basel 1893, 15. Retinui ποτί ὁ X 2
Herodiano ὅτι Δωρική ἐστι πρόθεσις, Δωριεῖς δὲ ἥδονται τῇ όξείῳ
ἡ δὲ ἀναστροφὴ διαλέκτῳ ἐναντία n 198, 5 praecipienti aegre
obsecutus; nec coniunctionimi accentus ὡς Ο X 18, ἢ P IX 99
ἀλλά Ο IX 51 aut ἐπεί Ο VI 47, N.X 51. 57 deponere ausus
νὺν. ῾Voculam ΝΥΝ correptam ubi temporis notionem retinet inclinatam fuisse non est verisimile, quamquam grammaticis veteribus ea sententia placuit, fortasse Tyrannione grammatico aliter sentiente, quem constat in Homericis carminibus νὺν et νῦν scripsise, sed nescimus quid statuerit de locis velut Κ 105 ὅσα πού νυν ἐέλπεται᾿, Bergk 4 ad Ο VII 13; unde καὶ νὺν edidit Ο m 34 VII 13, X 78, P III 66, IV 42, IX 71, XI 7, N VII 8, τό γε νὺν P XI 44. De Tyrannione: τὸ νῦν ἀντὶ τοῦ δή. διὸ καὶ Τυραννίων ἠξίου ὀξύνειν αὐτό, οὐκ εὖ schol Α 421; cf Lehrs qu epp 131.
θαμά. De adverbii notione Boeckh n cr 384, Kaibel Soph El p 248. Accentum θαμά, notabilem propter τάχα, diserte testantur Apoll adv 153, 3 RS et Herodn I 488, 16 L. BergkiumS 3.4 θαμά = ῾frequenter᾿ et θαμὰ (quod edidit Ο VII 12, P XII 25 N I 22, n 3, I 11) 11) = ἅμα (etymologia antiquo etymologo digna) iuterpretantem fuerunt qui probarent, redarguerunt Ingram (Hermath 1876, 217 ss) et Christ (Jahrbb class phil 1879, 13). De altero Bergkii invento σᾶμα (N VII 20 cl gl Hesych Σαμινά· θαμινά, συνεχῶς. Λάκωνες) tacere satius duco.
Ἀμυθάν in libris est P IV 126, Ποσειδάν invitis libris edidi Ο I 26, Vm 31, IX 31, P ἡ 51, I VIII 27 sec Herodiani praeceptum 11 916, 1 L monente iam Ahrensio dd 246; neque tamen εἵς παῖς πᾶς alia novare ausus siun.
πάν. Productionem att cam πᾶν ἐς τὸ πᾶν ἐτητύμως Aesch Ag 681, ἐπεὶ πᾶν ἐστιν ὁμοῖον Parmen 8, 22 Dls) et ab Homero (scholl Buttm ’ν 31 πὰν ἦμαρ], Boeckh kl Schr V 334) et a Pindaro abiudicandam esse (O II 85, I III+IV 66 cl Herodn II 12 22 L) docui BphW 1896, 223; ἢ πάν γ’ ὁμοίως Epich 171, 10 Kaib.
Subiungere placet ἔμπας, ἔμπαν, ἔμπα, quamquam adverbiorum veriloquium in obscuro est: a nomine πᾶς segreganda censent Ahrens kl Schr I 526, Brugmann gr Gr2 224; Attici qua ratione ἔμπᾱς (Aesch suppl 101) aut ἔμπας (choeph 691; Prom 187 Wilamowitz) dicere potuerint, neuter exposuit. In Pindaro ἔμπᾱς satis certimi P IV 237, ambigua mensura ἔμπας τις P IV 86, ἔμπας τὰ Ambrr, ἔμπαν τὰ Vatt V 55, ἔμπαν μέγαλ’. ἔμπας Tricl) N XI 44, trochaica ut videtur ἔμπαν N VI 4 (cl 11) X 82 (in carmine trochaeorum levitatibus insigni), Ο ΙΙ 57 (coniectura satis incerta); de ἔμπα constare videtur N IV 36 (Apoll Dysc adv 154, 25 RS).
πάντως : πάντως. Bergk P IV 75 scripsit πάντως cl
ος : ους. Sexies in libris quibusdam vetustioribus Ο I 53,
n 71, N I 24, III 24 ὑπέροχος]. 29, X 62 ἥμενος in scholl,
ἥμενος in carminis contextu]) scriptum invenitur ος pro ους, bis
metro brevem syllabam flagitante (O II 71, N III 29). Sed his
ipsis locis, quibus brevis syllaba requiritur, aut codicum auctoritas
(O II 71 νᾶσον omnes praeter G) aut ambiguo librorum testimonio
perspicuitatis ratio singulari numero favet: N m 29 δίκας
ἄωτος ἐσλὸν αἰνεῖν BV 3, ἐσλὸς DVi; neque refragatur poetae usus
τὸν ἐσλόν I III 7, φίλον . . . , ποτὶ δ’ ἐχθρόν P n 84); de nasalismo
ον αἰνεῖν) cf τὰ μὲν μένων, αἰνῆσαι μενοινῶν, ὄτρυνον
νῦν, καί νυν ἐν Πυθῶνί νιν all ap Harre de verb ap P conloc 5.
Hermann (opp I 265) et Boeckh (de metr 294, kl Schr V 301—4)
in aeolicis q v carminibiis correptionem illam, quam immerito
aeolicam dicit schol Vat Theocr V 48, admittebant, alii Pindarum
modo ος, modo ους, modo ως (quod traditur Ο I 53 κακαγόρως
E, N I schol 34 ἐσλώς B [30, 9 Ab], N m schol 42 ὑπερόχως
B l3, N X schol 114 ἡμένως manifesto errore Β [315, 2 Ab])
cecinisse arbitrantur. Nobis Pindarus [cum Bacchylide] et severioris
Doridis terminationem ως sprevisse et a coireptione illa
perantiqua eaque Theocrito adamata in secunda (-oc) non
quam in prima (-ας) aut tertia (-ἴς) declinatione
Hesiodi ὠκύποδας Λάγος aut μεταναιέτας non imitatus.
ινς : ῑς. Accusativos in ῑς φάτῑς P m 112) non esse
lonum proprios (Hermann opp I 248; Herodn H 678, 28) lapides
testantur Collitz 213,3 (Lesb); 488,56 (Orchom); 3591, 11.21
(Calymn). De πολύς P ΙV 56 ; de accusativo φάτις (Ty Mommsen)
ad Ο I 28.
ῑ : ιδι : ει. ὄπι edidi ὁ ΙΙ 6, πόλι P ΧΙΙ 26, ἀκροπόλι
Ο VII 49; cf Greg Cor 311, Λιμνάτι (lac) Collitz 4600, Ἀρτάμι
(arg) 3283, Ἀώτι pap Alcm 86, denique dativos homericos Θέτι,
κνήστι, μήτι.
τύ. τίν. τοὶ. τὲ. Traditur τύ τὺ δὲ) Ο I 85, P ΙΙ 57,
N V 41, I VII 31, τὺ γὰρ) P VIII 6; idem ἀλλὰ τὺ καὶ θυγάτηρ)
Ο Χ 3, τύ τοί νιν) P V 6, τύ τοι σχεθών) ἡ 19 invehere
dubitavL τίν pro σοί edidi fr 79, 3. 155, 2; idem pro
τά; = τίνα; τά κέ τις κτλ ex Ο I 82 affert Greg Cor p 212 (cf 236), quam lectionem principibus utriusque recensionis libris (C ac et B i(??) A, τί vulgo; cf Philol 56, 1897, 93) egregrie confir- matam recepit Ty Mommsen paucis probantibus, in quibus Gilders- leeve et Ed Boehmer. Mihi grammatici quae de hac forma tradunt ex Herodiano videntur hausisse, qui (I 541, 31 L) ad explicandam formam epicam ἅσσα Α 554 ingeniose usus est megarico illo σά μάν; Ar Ach 757. 784 (cf EM 157, 48. 167, 37; Eust II p 148, 38 [Μεγαρικῶς καὶ Δωρικῶς]). De consonantismo (τj:ττ) extra fines atticos obvio dum certiora affirmare liceat cf Meister Diall I 264. 265 1, Boisacq diall dorr 93. Quod vero mirantur uno hoc loco in codicibus nostris comparuisse formam istam: primum quidem pron interr gen neutr plurali numero adhiberi raro potuisse per se patet, deinde formam satis ambiguam non solum obsolevisse paullatim, sed etiam scriptum ubi aliquando fuerit evanuisse nihil habet admirationis. Apud Pindarum equidem alterum invenisse mihi videor formae τά; vestigium quamvis incertum: no- bilissimum illud ad solem deficientem hyporchema a verbis Ἀκτὶς ἀελίου τί πολύσκοπε μή(δεαι) incipit sec Dion Halic, quantum vero ex interpretatione armenia colligi licet ᾿Α. ἁ. παῖ π, μ. Quid si Ἀκτὶς ἀελίου τά πολύσκοπε μήδεαι; Pindarus scripsit? nam hoc quidem loco pluralis numerus aptissimus.
ποὶ : ποὺ. De adverbiorum ποὺ, ποθὶ, ποὶ notione cll formulis
epicis Ζεὺς μέν που τόδε οἶδε, οὕτω που Διὶ μέλλει κτλ
egregie disputavit Jak Wackernagel KZ 33, 21. Idem Pindaro
formam ποι reddidit O III 4, P V 1ο1; quibus adde P II 17 et
si me audies fr 1Ο7, 5; de III 38 nott critt. που traditur quat-
tuor locis: καί πού τι Ο I 28, οὔ τί που οὗτος P π 87, ὁ μέν
που τεοῖς τε P|X 11, παθόντες πού τι I II 24, quos locos cum
omnes corrigere nefas esse videatur — nam Pindari artem resi-
viv : μὶν. Cum Hermann (1809 opp I 257) Pindaro viv
reddendum μὶν. dubitanter coniecisset, Boeckh (n cr 401. 403, kl
Schr V 383) in melioribus libris euphoniae ratione habita modo
epicum μιν, modo doricum viv praeferri observare sibi visus est.
Uberioribus copiis usus viv Pindari esse docuit Ty Mommsen Jahrbb
class Phil 83, 1861, 44 ss; de Ambrosianis libris doricae formae
faventibus cf supra p 4 ad Ο ΙΙ 56. Semel μιν (XI 111), plus
vicies νιν exhibet pap Bacchylidea. De σοῖν dativo ab Hermanno
feliciter recuperato diri ad P IV 36.
ἐμίν, τίν, ἳν. ῾τινὲς μέντοι ἠξίωσαν τείνειν τὸ ῑ ᾿ Apoll
pron 82, 8 RS, Pindaro quidem non sufifragante; nam I VI 4 τίν
primam ionici scandentis syllabam videtur explere.
ἔπειτεν. αὖτεν. ὁπότεν. Adverbia in τα, τεν, τε de-
sinentia ad antiquiorem terminationem ταν revocabat Hugo Weber
de part ΚΑ 19, et Pindaro ἔπειταν P IV 211, N m 49. 54
(oblitus I Vn 20), ὁπόταν vel potius ὄποταν I I 25 reddendimi
esse coniecit Bergk 3. ἔπειτεν I VII 20 primus commendavit Pauw
(prob Hermann opp I 265 et Boeckh P IV 211, N ΙΙΙ 49.
I VII 20), a dorica dialecto non abhorrere ex Arist Ach 745 collegit
Usener Jahrbb class Phil 117, 1878, 64; idem I VI 5 αὖτ’
έν libri) αὖτεν restitui iussit; denique ὁπότεν I I 25 suasit Vogt
diss Argentorr IV 244.
ἁμᾷ : ἁμᾶ, Adverbiis in ql (ῇ) desinentibus utrum, ut dativis
(velut ἰδίᾳ), iota addendum esset necne iam veteres grammatici
dissentiebant (schol Α 607, Herodn I 489 L). Inter recentiores
qui instrumentalem casum odorari sibi videntur, quorum
signifer exstitit Georg Curtius (Ber sächs Ges Wiss 1864, 230), eos
iota quod passim adscriptum invenitur in titulis antiquissimis
(exempla coUegerunt Meisterhans 2 114, Gust Meyer gr Gr 3 483)
aut in libris (cf ΑΜΦΙ pro ΑΜΑΙ N IX 52 BD; adde nunc Πάνται
pap Bacch V 31, IX 48, XV 44) ad dativam formarum illarum
si non naturam, at tamen personam antiquitus indutam referendum
esse fateri necesse est. Dativos Pindaro primus reddidit Bergk.
De ablativa adverbiorum ὦδε, ὣ(σ)τε, οὕτω(ς) natura inter omnes constat. De τῶ quod reposui P V 23, I Vlil 65 cf Frid Blass ad Bacch XVI (XVH) 39.
ὥτε, ὥστε Particulae comparativae fonua ὥτε est in libris
οὕτως duobus locis nititur: P IV 11 in fine versus, N XI 42 οὕτως ἔθνος (e coni Heynii, οὕτω σθένος libri), ὥσπερ tribus: Ο VII 79 (in formula sacrali ὥσπερ θεῷ), P I 91, I VI 47.
-αις : -ας. De suspicione Tychonis Mommsen (Jahrbb class Phil 83, 1861, 40 ss) in participiorum aor I act terminatione quotiens liquida antecesserit consulto -ας a poeta praeoptatum esse opinantis quamquam actum esse arbitror (Peter dial P 58), vtiriam tamen lectionem in app crit silentio praeterire nolui, Boeckhii simul redarguens sententiam (Pind I p XXXll, n cr 36Ο. 398) in Olympicis carminibus quotiens -αις traditum inveniretur optativum significari dictitantis. Id certe notabile non raro librarios terminatione αις pro optativo habita (τὸ εὐκτικὸν ἀντὶ μετοχῆς Ο I 60 gl A e correctione -ας invexisse, velut Ο VII 5 CO, IX 94 C, X 30 B, 48 C, P I 79 C, 81 C. Denique moneo -α- ubi stirpem ipsam attingat retineri, velut πᾶς, πᾶσα, βάς (cf etiam διδούς P I 57), id quod in ἀπόFρας P IV 149 solus perspexit, in ἀνδροδάμας N III 39 solus neglexit Bergk.
-δάμας. -δᾰμος. Apud Soph El 857 nunc edunt ἐλπίδων
. . . εὐπατρίδων pro εὐπατριδᾶν, nomina iuncta in -ας (-ης) desinentia,
quae ex femininis pleraque facta esse constat, scilicet ut
pro appositione ut ita dicam qualitativa (Ὀλυμπιονίκα, εὔπατρις)
hominis agentis quasi persona exprimeretur, ad genus fem traduci
posse suo iure negantes. Quid vero de ἀνδροδάμαν (τ’) Ἐριφύλαν
dicamus quod legit schol N IX 16 (266, 10 Ab)? aut de χαλκοδάμαν
ἀκόναν quod facile restituas I VI 73 (-δάμαντ’ priore loco B, altero
BD)? An casu deberi putas, quod nomina in -δάμης, -δάμην
(-ας, -αν) exeuntia tradita non habemus praeter vocativos Aristar-
εν : ειν. Infinitivos in εν desinentes libri exhibent Ο I 3
γαρύεν omnes c scholl), in 25 πορεύεν A solus, qui idem in
eodem versu solus recte ὥρμα), P ’π’ 56 ἄγαγεν [sed infin testatur
paraphr] V c Vatt), 115 τράφεν omnes c scholl), quos imo
loco Ο III 25 (ubi πορεύεν θ’ coniectura Heynius invexerat) excepto
retinere tutius duxit Boeckh in lectionis explicatione panma sibi
constans (cf de metr 65, nott cr Ο III 25, kl Schr V 305); ειν
ubique edidit Christ (cf Sitzgsb bayr Ak 1891, 59). De inscr dorr
Ahrens d d 176, Boisacq diall dorr 201, de Hesiodo Rzach praef
p VIII. Bacchylidem et ειν (velut ’π’ 16. 18) et correpta syllaba
εν (XVn 41. 88, XTX 25) cecinisse nuper didicimus. Unde Pindaro
N XI 18 μελίζεν ἀοιδαῖς reddere facile animum inducas μελιζέμεν
codd); sed ne nimis cauti simus in contractione admittenda
ἀ(F)οιδαῖς, monet eiusdem Bacchylidis Ἀλφειοῦ VI 3 cl Pind Ο
ΙΧ 18.
-οντι : οισιν. Inter formas doricas οντ(ι), aeolicas οισι(ν)
optione data Pindarum si ’ν paragogico opus esset, οισιν scripsisse,
sin aliter, οντι praeoptasse Boeckh observavit (n cr 358), sex
locis (P ἡ 13, IX 63, X 43, XII 26, N IX 41, I VI 66) exceptis,
quos ad euphonicas quasdam rationes referendos esse statuit
vir egregius, quamquam πάντας ἀνθρώπους, φαντὶ δ’ ἀνθρώπους,
μάντιες ἄνδρες, ἄμμορος ἀμφί, ἔνδον ἐντί similia evitare poeta
ἔνεγκ’., ἐνεικ-. Libri consentiunt in ἤνεγκ(ε) Ο XIII 66, προσενεγκεῖν P IX 36, ἐνεγκών I VIII 21, item in ἔνεικ(ε) Ο ΙΙ 79, IX 59, ἀ)πένεικ(εν) P V 59, ἐνεῖκαι IX 53, discrepant duobus locis: ἔνεγκε E, ἔνεικεν AJBCDNV Ο ΙΙΙ 14, ἔνεγκε BDE, ἔνεικε V P IX 6; unde in archetypo iam duas fuisse verbi formas colligas. Quarum ciun alteram utram uni alicui dialecto vindicare adeo non liceat, ut antiquitus diversae fuisse radices videantur (Brugmann indogg Forsch I 1892, 174), Pindarum aut ex libidine modo hanc modo illam formam praeoptasse arbitrabimur, velut in imo eodemque non solum carmine, verum in eadem etiam versus sede χέρα οἱ προσενεγκεῖν et ποτὶ κᾶπον ἐνεῖκαι, aut constanter eam formam usurpasse, quae antiquiorum poetarum usu quasi sancita esse videretur, ἐνεικ-, quae non epiconmi propria est poetarum, verum etiam ex Alcaeo laudatur ap Ath X 430c (οἶνον μεθύσθην). Bergkius quidem duobus locis boeoticas formas (Herodn H 374, 21; EM 691, 24. 431, 43) Pindaro obtrudebat nuUo quod sciam probante. Fuit etiam, qui dorici poetae esse doceret ἐνέγκαι, librarios autem ut ad Homerica procliviores Pindaro passim imputasse ἐνεῖκαι; quod cur eidem in atticis poetis non fecerint, ut scriberent v ὁ ap Soph ἤνεικα κἀξέσωσα, difficile erit dictu. Facilius equidem atticis librariis ap Pind deberi ἐνεγκ- pro ἐνεικ- mihi persuaderem (ut ἐνεγκέμεν pro ἐνεικέμεν est in quibusdam libris Τ 194), si modo poetae sermonem ad amussim redigere animum inducere possem.
Augmentum syllabicum perperam om: πάθον Ο 11 23 Α, σε 81 A (cl P Vm 15, I m τ’ rv 63), γάρααρεν Ο V 5 Vatt, δώρησαν VI 78 omnes praeter Α, κέλευσεν Vn 64 eidem codd, τέκε VII 74 (ex 71), πράθον I V 36; falso add: ἐφάνη Ο I 74 A, ἐφθέγξατο VI 14 A, ἐδέξατο P IV 70 omnes, ἐγίνωσκον 86 B, ἔπεφνεν XI 37, ἐπίαναν N IX 23, ἔθηκε X 48, ἔσταξεν 82. Retinui τότ’ ἔειπεν c Ambrr P III 40, ut ἄρ’ ἔειπεν IV 156 ἀνέειπεν X 9 cll O IV 21, P IV 229, N IX 33. In uno eodemque carmine Ο III 23. 32 cur δε(??)νδρĔ᾿ ἔθαλλεν et δε(??)νρĔă θάμβαινε poeta dixisse videatur panmi liquet (vel ῾diligentius ᾿, Hermann ap Heyn 1817): ἐθάμβαινε correxi, ut nullo non probante ἐθάμβησε Aesch suppl 570 D 5 Tumebus, item (Bergkxo quidem excepto) ἐκαίοντο Pind N X 72 Boeckh.
Augmentum temporale aperte corruptum legitur ᾐνίξατο P Vlli 40 (corr Boeckh), προσηύδα IV 119 (corr Ahrensio praeeunte schneidewin); in eodem carmine quod traditur dTpuvov 40, ὄρνυεν 170, οἴχοντο 82, Boeckh casu factum censuit, quem sequimtur editores, recte, opinor cll ὦρτο 134, ἀπῴκησαν 268, προσήνεπε 97 ἀπέπνευσε 11, ἔειπεν 156. 229, ὑπεχώρησαν 202. Neque enim κρημνοῖσι oἴκει (P m) aut πόλιǒς οἴκισσεν (I Vlil) fuisse aliquando quomodo evinci queat satis assequor, quamquam κατα(F)οίκισθεν certimi videtur esse N X 5.
Tribus in verbis a vulgari scribendi ratione discedendum putavi: ἔλπετο P IV μ’ (Aristarch P 603, Cauer proll II 1890 γ’ p XVI), ἕρπε fr 79 (μ 395; cf V 1 λ 580), ἐργασάμαν I ΙΙ 46 (γ 435; Bruno Keil Ath Mitt 20, 1895, 441).
elTTOV (εἰπόν). Imperativi formam εἰπόν esse tradidit Aelius
Dionysius ap Eust P 85 (p 82 Bas), quam ὁ VI 92 recepit Boeckh
obloquente Philippo Buttmaim Plat diall quatt 5 p 70 — 73 (cf Boeckh
kl Schr V 382). Libri nostri fere conspirant in εἶπον non solum
Pind 1 1, sed etiam Arist eccl 256, Sim fr 154 B 4, Men fr
891 K (Herodn I 460, 22. 779, 14 L, Choerob 125, 13. 139, 15.
242, 33 Hlg), Theocr 14, 11. Qui ad normam imperativi εἰπέ
flagitant εἰπόν (EM 302, 26), Syracusanis quae perhibentur imperativis
λάβον, θίγον, ἄνελον redarguuntur. Ceterum nihil profecto
obstat, quin εἶπον priori q v apristo adscribamus cll VUi 46,
N IX 33.
(ἑ)σπέσθαι. Ex quo Bekker in altera Homeri editione
(cf Hom Bl I 56 n) formas ἑσποίμην, ἑσπέσθαι, ἑσπόμενος nuUa fere
mutatione expulit ex epica poesi, exstiterunt qui ultro istas reduplicationes
q v invehendas esse arbitrarentur (La Boche ad II E 423
Leeuvren Mnemos 13, 1885, 193 ss, Enchir dict ep 371) aliquatenus
praeeunte ut videtur (cll schol K 246 cum schol A 168)
Aristarcho. Atque Alexandrinis quidem grammaticis formas illas
probatas fuisse luculentissimus testis ἔτ(αι) Bhod f 35. 615,
Δ 434. 1607. Apud Pindarum formae istae quater traditae inveniuntur:
ἕσποιτο Ο IX 83 (ἕπ. MN), icndynwox X 78 BMV
(ἕπ. ACDENB ι), I V 36 Β (ἐπ. D), ἕσπητ(αι) Ο VIII 11 GNQU,
ἕσπετ[ο] ABCE ec MV, ἕ]σποι[τ᾿ D lit; ter per coniecturam illatae: a
Moschopulo P X 17, a Pauwio I VI 17, a Christio P IV 40. Sed ut
mittamiis hoc loco coniecturas: IX 83 praes temp ad sententiam
multo accommodatius, neque offensioni est prima sjllaba correpta in
metro aeolico (cf eiusdem carm v 68 a brevi sjllaba incipientem).
0 X 78 ἑπόμενοι metro flagitatur. I V 36 πράθον ἑ(σ)πόμενοι ex
ἔπετον : ἔπεσον. Stirpem πετ- in aor II act et in fut med apud Homerum in πεσ- abisse vulgo putant, apud Lesbios ἔπετον Alc 60) et apud Dorienses perstitisse constat. Pindari libri quod modo πετ- exhibent: Ο VII 69 πετοῖσαι : πεσοῖσαι AN ac, VIII 38 κάπετον : κάππεσον N, P V 50 πετόντεσσιν : πεσσόντεσσι C, VIII 81 ἔμπετες, N IV 41 πετοῖσαν, modo πεσ-: Ο X 98 ἀμφέπεσον, ΧΙΙ 10 ἔπεσ(σ)εν, P II 41 πεσὼν, Vm 21 ἔπεσ(σ)ε οὐχὶ ἔπετε gl P), N VI 51 ἔμπεσ(ε) [corruptum], VII 31 πέσε, I III + IV 41 πέσεν, VIII 6 πέσωμεν, N Vn 73 ἐμπεσεῖν, I III + IV 69 συμπεσεῖν, quanam ratione factum sit, adhuc nemo probavit. Tycho enim Mommsen (adn suppl 122) poetam nisi cum famoso illo sigmatis horrore prohibeatur, ad πεσ- delabi, Herwerden (studd Pind 27) in participio eum, praesertim ἐν Αἰολίδεσσι χορδαῖς (P II), πετ- retinere putat. Sed ne quid dicam gravius, Mommseno refragantur κάπετον, πετόντεσσιν, συμπεσεῖν, Herwerdeno κάπετον et ἔμπετες indicativi, πεσὼν (P 11) participium. In vocibus rarioribus aut dialectica forma insignibus κάπετον, ἔμπετες, πετοῖσαν, -οῖσαι, όντεσσι) propter felicem quandam librariorum inscitiam quamquam genuinum πετ- fere conservatum esse videtur, corrigendi tamen locos dissentientes periculum aliis permisimus.
Inverbigenere observando Pindarum id tenuisse, ne medium
sua vi unquam careret, reete contra Carolum Friederichs
contendit Osk Erdmann de P usu sjoit Halis 1867, 53 — 54: δαίονται
P ΙΙΙ 81 δαίοντι Ty Mommsen), τέμενος ἕσσασθαι P IV
204, ἀνδριάντα καθέσσασθαι V 42, κρηπῖδα βαλέσθαι P IV 138,
De iteratis apud Pindarum nuper multi multa nugati
sunt, quae cum oculis potius quam auribus aut fastidiosis atque
insanis potius auribus quam graecis observarint refellere nihil attinet.
Sed de sonis quibusdam aut vocibus brevi intervallo iteratis
gravissima est quaestio, ad quam absolvendam solido libello
opus esse recte dixit Car Lehrs (Aristarch2 478), qui et hominum
mores et iteratorum genera strenue distinguenda esse primus
docuit. ‘De verborum ap Pind collocatione’ nonnulla sobrie observavit
Paulus Harre (Berol 1867), ‘de Pindari nomina variandi
(imprimis nomina propria dicit) studio’ acute . disseruit Car Ritter
diss Argentorr IX 1885, 239 ss, de appellativis iteratis idem ibidem
282. 289. Rectissime vero the Greeks have not our dread of repetition
Gildersleeve Pind p 250. 347 (ad P I 78—80, IX 112—114),
unde δευτέρῳ : δεύτατα Ο I 43. 5Ο, μεταβάσοντας : βαίνων P I
52. 55, ἀκοά : ἀκοάν 84. 90, δέκονται : δέδεκται 98. 1ΟΟ, ἱ(??)έρεα :
ἱεράν IV 5. 6, ταχέες : θᾶσσον (ταχέως : θᾶσσον merito vituperavit
Ty Mommsen) 179. 181, γίνεται : γένηται 273. 74, ἐριβρόμου :
ἐριβρόμου: VI 3. 11, νόῳ : νόῳ 47. 51, μίγεν : συνέμειξαν IX 68.
72, χρόνῳ : χρονίῳ XI 32. 36, φέρειν : φέρειν N III 28. 30,
Ἵλου πόλιν : Πριάμου πόλιν VII 30. 35, ἀνδρῶν : ἀνδρῶν VIII 41.
42, ἐν Ἄρει — ἐν Διὸς ὄμβρῳ I V 48. 49, ἀπὸ παγκρατίου — ἀπ’
Ἰσθμοῦ I VI 60. 61 alia si non forte temere, at ab imprudente certe
poeta secundum eam naturae nostrae legem qua quae diu latUerint
semel evocata sponte iterum se offerant admissa esse facile con-
De casibus eisdem in eodem enuntiato repetitis sunt quae nondimi ea qua par est diligentia observata esse videantur.
Ac genetivi quidem duplicis alterius ab altero pendentis, velut ὑπὸ Κυλλάνας ὀρέων quod edidimus Ο VI 77, exempla Car Bossler de praep ap P asu (Darmstadt 1862) 76 n et Osk Erdmann de P usu synt (Halis Sax 1867) 27; quibus adde locum coniecturis fi-ustra temptatum θεσπεσία δ’ ἐπέων καύχας ἀοιδά i e ὕμνος θεσπέσια ἔπη (I III + IV 57) κομπῶν N IX 7. Alia ratio est eorum genetivorum qui tamqueim ἀπὸ κοινοῦ ad idem nomen regens pertinent: κλαΐδες Πειθοῦς φιλοτάτων P 39, ἐν βάσσαις Κρονίου Πέλοπος Ο ΙΙΙ 23, Νείλοιο πρὸς πῖον τέμενος Κρονίδα P IV 56, νεόκτιστον λίθων βωμοῖο θέναρ 206 quibus collatis et βροτῶν πεῖρας θανάτου tueare Ο ΙΙ 30 et Κυράνας γλυκὺν ἀμφὶ κᾶπον Ἀφροδίτας restituas P V 24.
Dativos iteratos recensuit Erdmann 29. Omisit exemplum notatu dignissimum προξενίᾳ δ’ ἀρετᾷ τ’ ἦλθον τιμάορός Ἰσθμίαισι Λαμπρομάχου μίτραις Ο IX 83, ubi virgula post τιμάορός inserta sententiae vim et proprietatem pessumdant: ῾hospitium virtutemque honorans Isthmias Lampromachi taenias honoratum eo’.
Venio ad nominativos similem in modum duplicatos: τό (scil τὸ κοιλόπεδον νάπος) σφ’ ἔχει κυπαρίσσινον μέλαθρον P V 39, latine: ῾vallis continet armamenta illa thesauro cupressino’, vel ’in valle continet thesaurus’. Quid quod duos diversi copulatos invenimus nominativos? ὕμνοι . . . ἀρχὰ τέλλεται Ο XI 4 atque audacius etiam φάτις . . . ἐξαπατῶντι μῦθοι Ο I 28: und manches älscht wohl audi der Menschen Rede in Märchengestalt weit üder die Wahrheit mit schillernden Lügen geziert; nec insolentius hoc quam τὰ δ’ αἵματ’ ἐκποθένθ’ ὑπὸ χθονὸς τροφοῦ τίτας φόνος πέπηγεν οὐ διαρρύδαν Aesch choeph 66 aut τὸ δὲ καταστέγασμα τῆς ὀροφῆς ἄλλος ἐπίκειται λίθος Herod n 155.
Accusativi duplicis is usus est tritissimus, quo duo obiecta,
καθ’ ὅλον καὶ κατὰ μέρος, personale reale, externum intemum copulari
dicuntur; in qnibus quam facile falsa quaedam appositionis
Adiectivorum quorundam fem gen accusativos, velut γλυκυτέραν
(κλέϊξιν si ficto vocabulo uti Ucet) κλείξειν I 109
ἐπ’ ἄλλᾳ εὐτυχίαν) εὐτυχέων VII 82, τρεῖς στεφανώσεις) στεφανωσάμενος
N VI 20, recte interpretabere, si non solum ἐσχατιὰν
στείχειν, verum etiai.. θερείαις (*πλεύσεσιν) I ΙΙ 41
παγκρατίου μηχαναῖς ὁ 85) V 69, δαιμονίᾳ τύκῃ) Ο IX 110
contuleris Hauptio (opp 11 300), Wilamowitzio (ad Eur Herc 681),
Usenero (Gottemamen 374) auctoribus.
Pindaro Musarum sacerdoti ApoUineo ab lonimi levitate quam
maxime abhorrenti, παλαιὸν μὲν οἶνον, ἄνθεα δ’ ὕμνων νεωτέρων
laudanti formulas epicas parum gratas fuisse consentaneum est.
Quid quod lyrici iUe poetae ius ac Ubertatem tam acriter tutatus est,
ut tritis iUis locutionibus rarissime adhibitis (velut δυσμενέων ἀνδρῶν,
κλέος ἐσλόν, ὑπὸ κεύθεσι γαίας, ἐπὶ ῥηγμῖνι, λιπαρῶ γήραϊ, πολέμοιο
νέφος) memorias Homericas pro viriU parte obUtterare studeret
vocabula aut novando aut novum in modum inter se iungendo,
ἐσσομένοισιν ἀοιδή : λοιποῖς ἀθύρειν, οὐ) κατὰ μοῖραν : κατὰ μὴ
Olympiades numerantur ab anno a ἀπ’ n 776 (Euseb chron
I 194, n 79 S, S lulius Afr 3 R). Quinto quoque anno ludos
per quinque dies circa plenilunium celebratos esse Pindarus ipse
testatur*). De anni tempore tria in scholiis Pindaricis exstaht
testimonia. Quonmi primimi habes schol Ambr III 35: διχόμηνις·
διχόμηνις <ὅτι add Drachmann> περὶ τὴν
νηc A) οὔσης ἄγεται τὰ Ὀλύμπια, τουτέστι νουμηνίᾳ Παρθενίου
παρθν΄) ἢ Ἀπολλωνίου ἀπολλῶ) μηνὸς μήν A), παρ’ Αἰγυπτίοις
πτίοις Θὼθ ἢ Μεσωριών ίων A). Parthenius et Apollonius quibus
mensibus atticis respondeant ignoramus; id constat mensium
ordinem esse inversum, nam Μεσωρί, sive de Aegyptiorum vago
vocatur anno cogitas, sive — quod fortasse praestat — de fastis
Alexandrinis, alterum illum mensem antecedit. Sed videamus alterum
testimonium, schoU Vatt Ο ΙΙΙ 35: γίνεται δὲ ὁ ἀγὼν ποτὲ
μὲν διὰ τεσσαράκοντα ἐννέα μηνῶν, ποτὲ δὲ διὰ πεντήκοντα,
ὅθεν καὶ ποτὲ μὲν τῷ Ἀπολλωνίῳ μηνί, ποτὲ δὲ τῷ Παρθενίῳ
ἐπιτελεῖται. Et diem XVI et menses L confirmat Bacchylides
Quarto testimonio (schol Plat Phaedr 236b), quod emendavit Unger***) scribens τὰ Ὀλύμπια καὶ ἀγὼν πενταετηρικὸς Μεταγειτνιῶνος (Μουνιχιῶνος vulgo) μηνὸς ἤγετο τῷ Διί, aut tantum olympiadis, aut frequentius Olympiorum tempus secundum recentiores fastos atticos circumscribitur.
῾Mensis Olympici’ (IGA 116, 11. 119, 2) qui Eleorum fastorum octavus fuisse et fastorum nescio quorum mensibus aut Apollonio aut Parthenio respondisse traditur, nomen proprium si quod fuit ignoratur. Quae utcunque se habent, verissime videtur Boeckhius coniecisse (a 1818, kl Schr V 198) onmes mercatus panhellenicos prisca illa octo annorum periodo fuisse constitutos. Quam ad periodum etiam Pythionmi origines et 47. et 49. olympiadi adsignatas pertinere cum olim negasset vir egregius, post recte videtur perspexisse (vide Eichholtzii notulam V 199). Pythicae enim octaeteridis etiam ab Atheniensibus diu religiose observatae nunc gravissimum habemus testimonium CIA 11 2 nr 986 p 432 (cf Aug Mommsen Delph 125, ap Bursianum 1886 c 317).
“ Pythiades quando exordium ceperint, non satis constat:
nam iam veteres inter se dissentiunt: auctor annalium Parionma
Post θ’· Bergkii disputationem paucis ut comprehendam
quae de Pythiorum origine pythiadumque initio aut pro certo affirmari
aut aliqua cum probabilitate autumari posse videantur: antiquitus
Delphis musica certamina acta, tum Cirrhaeorum opibus
fractis gymnica addita, postremo curulia instituta simul et coronarum
praemia proposita esse inter omnes fere constat. De annis
videntur dissentire, nisi quod coronarium certamen ol 49, 3 = 582
Damasia Athenis archonte instauratum esse uno quasi ore profitentur ;
tur; nam anno 586 commissum esse si quis ex altero argum Pyth
scholiasta (v supra p 50 n †)) θ’· volet, quicimque sunt huius
rei testes ad unum ὁ habebit repugnantes: Marmoris Parii
auctorem, priorem Pindari scholiastam, Pausaniam, denique alterum
scholiastam ipsum quoque de Damasiae anno verba facientem. Nec
magis probabile gymnicum (idque argentarium) certamen actum
esse illo anno 586 (post celeberrimos illos ludos ab Eurylocho
Cirrha capta institutos scUicet alterum!), quod qui solus tradit
Pausanias ipse unum tantimi certamen ante Damasiae annum fuisse
paullo splendidius adomatimi agnoscit. Sed ὁ· 586 actum
esse iam ne ii quidem negant qui Pausaniae obsecuti alteram pythiadem
in ol 49, 3 mcidisse putant. Videamus igitur quid de
Qui pythiadum computus quomodo carminum Pindaricorum rationibus confirmetur exponere non est huius loci; sed v quae infra ad carmm inscrr adnotavimus. De carm P VTE Wilamowitz Ari- Aristot u Ath n 323.
“Agebantur Pythia tertio quoque olympiadis anno aestate vergente, mense Delphorum Bucatio, quem tituli recens reperti docuerunt secundum mensem anni Delphici fuisse, ut cum Atticorum Metagitnione sit componendus.”*)
Isthmiadum initium ol 49, 4 adscribitur ab Hieronymo, ol 50, 1 ab Eusebio sec vers armeniam (p 94 — 95 Sch). Verum altius repetendam esse Isthmiorum originem Solinus testis est ludos per Gypselum tyrannum intermissos, a Corinthiis ol 49 sollemnitati pristinae redditos dicens (VII 14 p 57 — 58 M2); id quod confirmatur Solonis lege (Plut Sol 23), qua Isthmionicis et Olympionicis praemia decemuntur, ut Pythiis antiquiora esse appareat. Hlud quidem veri simile, numerandi Isthmiades initium fecisse Corinthios ol 49, 4, i e a prima post libertatem recuparatam Isthmiade celebrata, primo aimo post Pythia denuo instaurata.
Tertio quoque anno Isthmia acta esse Pindarus ipse testatur
ταυροφόνῳ τριετηρίδι N ἡ 40, olympiadum secundo quoque et
rursus quarto quoque anno, vemo tempore post Grotium (hist of
Nemeaeum certamen primimi actum esse ol 51, 4. 573 Eusebius
(sec vers armen); ol 52, 1 Hieronymus auctor est (p 9495
καὶ ἔστι τριετὴς ἀγὼν) τελούμενος μηνὶ Πανέμῳ ὀκτωκαιδεκάτη
(omnes ut videntur codd hyp Pind Nem ὁ 4 p 11, 13 Ab, item
§ 5 p 13, Ab DF cum recc [om 5], ubi θ’ deterioribus libris
tres TUZ nimaerum ιβ΄ exhibent, utroque loco ιβ΄ ed Rom). Comfirmare
diem XVlLl videtur schol Pind o VII 147 de Ehodiorum
Ἁλιείοις dicens τελεῖται μηνὸς Γορπιαίου εἰκοστῇ τετάρτη
ἀπέχει δὲ τῶν Νεμέων ἡμέραις ἔξ. Panemus et Gorpiaeus menses
quamquam quibus e fastis sumpti sint aut utnmi ex iisdem
necne certo sciri nequit**), tamen post Ungeri studia in his quaestionibus
collocata***) aestivi fuisse merito creduntur. Idem, cum
antea Νέμεια χειμερινά, quae a Paus n 15, 3, ἡ 16, 4 commemorantur,
antiquitus acta et in priorem olympiadis partem incidisse
putarentur, iam hibema Nemea Hadriani demum temporibus instaurata
staurata esse plerisque persuasit Notatu dignum populiscitum
“Itaque apparet conciliorum panhellenicorum ordinem prudenter
sic discriptum fuisse, ut singulis quadrienniis
Sollemnis certaminum panhellenicorum ordo: ’OXunTTia TTuGia Ἴσθμια έμεα (IGA 350 419. 420, IGIMA I Rhod 73b) et a Pindaro ipso quam religiosissime observatus**) neque ab Aristophane primo carminum Pindaricorum editore relictus θ’ id quod ex tribus carminibus Nemeorum corpori subiunctis ᾠδαὶ κεχωρισμέναι schol Nem IX inscr) collegit ὁ Odofr Mfiller a 1840 (gr Litter- Gesch Ι2 399, 4 370 n) multisque Thomanae q v vitae codicibus***) confirmatur. Quem ordinem non casu, sed pro aetatis gradibus (776. 682. 581. 573) factum esse apparet.
Pro coroUario his quaestionibus chronologicis locum ad hippo-
dromi Olympid mensuras spectantem subiungamus, quem e codice
Oonstantinopolitano (gynaec vet nr 1) nuper in lucem protraxit
Hermann SchOne Jahrb archaeol Instit XII 1897, 150. Metrolo-
Pindari carmina cum ab editoribus inscribi solerent Ὀλυμπιονῖκαι,
Πυθιονῖκαι . . . , Bergk4 Ἐπίνικοι Ὀλυμπιονίκαις, Πυθιονίκαις
. . . praeoptavit: promiscue ἐπίνικοι (cum Pindaro ipso Ο
Carminum tituli saepius in codicibus omissi sunt spatio vacuo interiecto videlicet ut post confectam carminum scriptionem minio adderentur, quod obliti sunt librarii velut in cod Z) ad P X. XI. XH. Olympiorum primique carminis inscriptiones una cum primis multorum codicum foliis interierunt.
OLYMPIA
Ο I Ἱέρωνι Συρακουσίῳ κέλητι CEQV (Συρακοσίῳ
Boeckhium). — νικήσαντι ἵππῳ κέλητι τὴν ὅγ’ ογ΄ ἢ ὡς
ἔνιοι ἅρματι AE, om ἁ ὁ δὲ αὐτὸς νικᾶ καὶ τὴν οζ΄
ὀλ. κέλητι, Tfjv δὲ ὄη ὀλ. τεθρίππῳ AE, ἐν ᾗ ὁλ. ἐτελεύτα
AFK. συνέβη δὲ αὐτὸν νικήσαντα καὶ τὴν ὄη ὀλ.
Ο II Θήρωνι Ἀκραγαντίνῳ ἅρματι (inscr) et νενικηκότι (νικήσαντι)
τὴν οζ΄ (numerum om A) ὀλ. (scholl) libri omnes.
Quem numerum falsum esse docent scholl Ambrr 168: λέ-
γεται (λέγει? scil ὁ Πίνδ. Drachmann) τὴν (Boeckh, τὸν
cod) Ἀκράγαντα πεντηκοστῇ ὀλ. ἐκτίσθαι (Gerhard, ἐκτίθεσθαι
cod)· ἐκεῖθεν δὲ ἄχρι τῆς θήρωνος νίκης ἔτη εἶναι
ἑκατόν, ἐν Ὀλυμπιάσιν (? Christoph Schneider, ἐν όλυμ-
Ο III Τῷ αὐτῷ, εἰς θεοξένια BDEV (εἰς om, ἅρματι add AC). Utrum prius cantatum sit, O II an III, incertum: III tempore antecessisse censuit Bergk cum Boeckhio, mihi secus videtur (studd P 6).
Ο IV. V ψαύμιδι Καμαριναίῳ ἅρματι A (ἵπποις alii). — ἵπποις
νικήσαντι, τὴν πβ΄ ὀλ. τεθρίππῳ, παιδὶ Ἄκρωνος (Ἄβρ.)
BDEV. δ ψαῦμις ἐνίκησε τὴν πβ΄ ὀλ. τεθρίππῳ AC.
Τῷ αὐτῷ, ἀπήνῃ καὶ κέλητι καὶ τεθρίππῳ AC, ἀπήνῃ
(καὶ) κέλητι vulgo; scholl: τεθρίππῳ κ̣αὶ ἀπήνῃ καὶ κέλητι
νενικηκότι τὴν πβ΄ ὀλ. (eundem numerum schol Ambr
V 19, πε΄ CEQV; cf ad O VI). Carmina ipsa nullam nisi
mularem victoriam testantur (IV 11 — 12, V 3), cuius de
tempore sicut in O VI nihil notum. Sed cum Camarina
urbs (νέοικος ἔδρα V 8) restituta sit ol 79, 4 (Diod XI 76),
curulis vero Psaumidis victoria annuente tandem deo λοιπαῖς
εὐχαῖς parta ol 82,. relinquuntur 8Ο et 81, e qui-
O VI ἡ Ἀγησίᾳ Συρακουσίῳ (Συρακοσίῳ edd
ἀπήνῃ. — ὡς δὲ ἔνιοι Στυμφηλίῳ BD, Σταμφυλίῳ C; οἱ
μὲν Συρακούσιον, οἱ δὲ Πάμφυλον A. ὁ δὲ χρόνος
ᾠδῆς ὁ (Drachmann, οἱ cod) πρὸ τῆς καταλύσεως τοῦ τῆς
ἀπήνης ἀγωνίσματος· κατελύθη δὲ περὶ τὴν πε΄ ὀλυμπιόδα.
ἄπορον δὲ τὴν πόστην ὀλ. ἐνίκησεν A. Quod
νικήσαντι τὴν πε΄ ὀλ. inscriptioni addit F, eadem ratione
explicandum, qua quod Psaumidis victoriam ὁ V) ei anno
adscribimt CV. Eundem abolitae rhedae mularis annum
πε΄) codex Ambjrosianus praestat ad ὁ V 6 (cum plerisque)
et 19 (solus), cum ad inscr ὁ V Polemone auctore
usus καταλυθῆναι . . . ἴ’ κατὰ τὴν οδ΄ ὀλ. καὶ εἶναι ιγ΄ νίκας
tradat; unde recte opinor Boeckh κατά τὴν πδ΄ ὀλ.
coniecit cll Paus V 9, 1 (Boeckh ad schol p 118, 1 et
119, 2). Numerum πε΄ equidem non librario male legenti,
sed chronographis aboliti certaminis aimum cum anno
non iam celebrati confnndentibus deberi suspicor. Corruptum
quidem antiquitus numerum testantur variae codicum
optimorum-lectiones: ὥς τινές φασιν ὀγδοηκοστῇ ἕκτῃ
B ad inscr VI, π
Ο VII Διαγόρᾳ Ῥοδίῳ πύκτῃ υἱῷ Δαμαγήτου ex carm v 17
add A). — νικήσαντι τὴν ὅθ’ ὀλ. (ABQV, οζ΄ DOP, ξθ΄
Ο VIII Ἀλκιμέδοντι Αἰγινήτῃ) παιδὶ παι. — νικήσαντι τὴν
π' ὀλ. V; inscriptioni plerique et fratris et magistri
Ο IX Ἐφαρμόστῳ Ὀπουντίῳ παλαιστῇ. Schol 17: ἐνίκησε δὲ
ὁ Ἐφ. καὶ Ὀλύμπια ὡς προεῖπον (Didymus, cf schol
Ο n 70, 82) καὶ Πύθια· (gravius etiam distinguit [:-] 7)
ὅγ’ Ὀλυμπιάδι (BDEV, om C), et infra καὶ γὰρ Πύθια
ἐνίκησεν δ᾿ Εφ. τῇ τριακοστῇ πυθιάδι (vulgo, λγ΄ A, om C).
De olympiadis numero πα in F mb inscriptioni addito cf
ad inscr ὁ VII. Carmen destinatum epulis Aiaci Locren-
sium heroi Hamquam deo’ celebrandis (v 112 cl ὁ
propter duas potissimum Epharmosti victorias, alteram
Ο X. XI Ἀγησιδάμῳ Λοκρῷ Ἐπιζεφυρίῳ Ἀρχεστράτου add pauci
dett, παιδὶ BC) πύκτη. — ἐνίκησε δὲ οὗτος ὁ Ἄγ’. τὴν
οδ΄ ὀλ. (vulgo, ἕκτην καὶ ἑβδομη〈κοστή〉ν A). Inscriptioni
quod addit ’’ de Archestrati nescio cuius victoria Ἀρχεστράτῳ
κέλητ’. νικήσαντι τὴν πβ΄ neque ad rem quidquam
neque omnino fide dignum (cf ad Ο VII). Hagesidami
igitur victoriam carmenque gratulatorium Ο XI
cum omnibus de quibus constat praeter Ambrosianum testibus
Ο XII Ἐργοτέλει Ἱμεραίῳ δολιχοδρόμῳ (vulgo, δολιχεῖ AC),
νικήσαντι τὴν οζ΄ ὀλ. BE. Schol Ambr: Ὀλυμπιάδα μὲν ἐνίκησεν
οζ΄ καὶ τὴν ἑξῆς ὅθ’ add cod, ὄη corr Mommsen],
πυθιάδα δὲ κε, καὶ Ἴσθμια ὁμοίως. Vat: ἠγωνίσατο ἑβδομηκοστὴν
ἑβδόμην οζ΄) ὀλ. BCDEVj καὶ τὴν ἑξῆς, πυθιάδα
〈δὲ suppl ex Ambr Mommsen> εἰΚοστὴν ἐννάτην κθ΄)
eosdem libros (praeter C qui κγ΄ exhibet teste Drachmanno).
Titulum Ergotelis Philanoris f Himeraei καθάπερ
γε τὸ ἐπίγραμμα τὸ ἐπ’ αὐτῷ φησί) exscribens Paus ἡ 4
11: δολίχου δύο ἐν Ὀλυμπίᾳ νίκας, τοσαύτας δὲ ἄλλας
Πυθοῖ καὶ ἐν Ἰσθμῷ τε καὶ Νεμείων ἀνῃρημένος, unde
Boeckh (expll 205) octo fuisse Ergotelis victorias collegit;
Pindarus ipsei quattuor testatur v 18, duas Delphis, singulas
Olympiae et in Isthmo partas. Carmen igitur compositum
est post alteram victoriam Pjthicam et ante Oljmpicam
alteram, ut quoniam pyth 29 celebratam esse constat ol
77, 3, alterius victoriae Pythicae tempus κθ΄) a schol
Ο XIII Ξενοφῶντι Κορινθίῳ σταδιοδρόμῳ καὶ πεντάθλῳ. — νικήσαντι
τὴν ὅθ’ ὀλ., non dissentientibus seholl v 1: κατὰ
Ο XIV Ἀσωπίχῳ Ὀρχομενίῳ ἔρχομ’. unus θ’ Moschopp, recepit
Ty Mommsen) σταδιεῖ παιδὶ Κλεοδάμου. — νικήσαντι νικῶντι,
κῶντι, ἐνίκησε στάδιον) τὴν ὃς ὀλ. (BCEFGV, οζ΄
ΡΥΤΗΙΑ
P I Ἱέρωνι Αἰτναίῳ ἢ Συρακουσίῳ ἅρματι Πύθια CDEG
πύθια . . . οݲγݲ ex cod Gott enotavit Ty Mommsen,
P II Τῷ αὐτῷ DEV, Ἱέρωνι ἅρματι add Rom, Ἱέρωνι τῷ
αὐτῷ, ἅρματι C, Ἱέρ’. Συρακοσίῳ ἅρμ’. edd post Boeckhium.
— ἄδηλον δὲ εἰς ποῖον ἀγῶνα· διεστασίασται (διαστ.
διστασιάζεται Rom) γὰρ οὐ μετρίως τοῖς πρὸ ἡμῶν.
οἱ μὲν γὰρ οὐδὲ ὅλως ἐπίνικον αὐτόν φασιν εἶναι, Τί-
μαιος δὲ θυσιαστήριον (θυσιατήριον G, θυσιαστικήν
Νεμεακήν cet E), Καλλίμαχος δὲ Νεμεακόν (unde conicias
iam Callimachum odas quasdam inter κεχωρισμένας
rettulisse), Ἀμμώνιος δὲ καὶ Καλλίστρατος Ὀλυμπιακόν
πιακόν (ut ol 78 factum necesse esset), ἔνιοι Πυθικόν
(om C Rom), ὡς ὥσπερ (7, ὡς καὶ Rom) Ἀπολλώνια
P III Ἱέρωνι <Συρακοσίῳ add Boeckh> — νικήσαντι
κε κε C Drachmanno, κγ΄ tres dett Mommseno testibus)
καὶ κζ΄ πυθιάδα (BCDV). Adde famosiun iUud scholium
(BCDEGV): Ἱέρωνι Πύθια νικήσαντι τὴν κζ΄ πυθιάδα
(γέγραπται)· μέμνηται δὲ καὶ τῆς πρὸ
πυθιάδος, ὥστε ἐπὶ ταῖς δύο νίκαις τὴν ᾠδὴν συντετάχθαι.
συνᾴδει δὲ καὶ τὰ ἀπὸ τῶν χρόνων. ὡς γὰρ ἤδη βασιλεύοντός
φησιν· ῾ ῾δς Συρ. ν. β. πρ. ἀστ.’. καθίσταται
το CV) δὲ ὁ Ἱέρων βασιλεὺς κατὰ τὴν ὃς ὀλ. τῆς
κη πυθ. τῇ προκειμένῃ ὀλ. συγχρόνου οὔσης, ὥστε πάντη
τε καὶ πάντως μετὰ τὴν ὕστερον πυθιάδα, ἥτις γέγονε
περὶ τὴν οε΄ (Philol 53, 1894, 724, ὃς libb) ὀλυμπιάδα,
συντετάχθαι τόνδε τὸν ἐπίνικον. Invenit igitur scholiasta
ex Pythionicarum indice enotatas duas victorias equestres,
alteram pyth 26, alteram pyth 27 adscriptam, unde cum
Carmen igitur compositxma esse constat post annum
478; nec minus certum post Aetnam urbem 476 aut 475
conditam Αἰτναῖον ξένον 69), item post hospitium, quo
usus est poeta apud Hieronem annis 476/75, ante curulem
victoriam Delphis partam 470 (P I), redeunte Pythicarum
Pherenici ποτέ 74) victoriarum (482. 478) memoria,
i θ’ aut 474 (ol 76, 3) aut 470 (ol 77, 3). Prius
P IV. V Ἀρκεσιλάῳ (E et vulgo, σίλᾳ CD rubr V, quod edere solent
c Boeckhio, om inscr Ba) Κυρηναίῳ (P V: τῷ αὐτῷ CF,
τῷ αὐτῷ Ἀρκεσιλάῳ D atr EF) ἅρματι. — νικήσαντι τὴν
P VI Ξενοκράτει Ἀκραγαντίνῳ ἅρματι (om inscr B). — νενικηκότι
P VII Μεγακλεῖ Ἀθηναίῳ ἵπποις (om inscr B) — νικήσαντι τὴν
κε πυθ. (DEGV, πη B Megaclis Megacli f Olympicam
victoriam adnotans, de qua v infra; κς΄ mavult Christ)
τεθρίππῳ. ἔστι δὲ οὗτος οὐχ ὁ τὰ Ὀλύμπια νενικηκώς
(v 12 — 13), ἀλλ’ ἕτερος (scil Ἀλκμεωνίδης, Ἀλκμέων
δὲ τοὔνομα). τὴν δὲ ἐκείνου νίκην τούτῳ προσάπτει ὁ
Πίνδ., συνήθως αὐτῷ. τὴν γὰρ μζ΄ ἐκεῖνος Ὀλυμπιάδα
ἀναγέγραπται νενικηκώς. Sumpta haec ex docti alicuius
hominis notis de Alcmaeonidarum victoriis, quem non
secus ac Pindarum apparet unam antiquiorem gentis victoriam
nosse Olympicam, ab Alcmaeone Megaclis f a 592
partam (Herod VI 125). Quam posteriorem Megacli cuidam
adscriptam invenit victoriam (Olympicam niminmi, quod
vidit de Wilamowitz Arist u Ath 11 325), eam homonymia
recte perspecta ab hoc Pythico victore abiudicavit. Pergit
igitur scholiasta: ὁ δὲ τὴν πς΄ (scil Ὀλυμπιάδα νενικηκώς)
ἕτερος δὲ δὲ del Wilamowitz) ἂν εἴη Μεγακλῆς τούτῳ
ὁμώνυμος (ubi πη B ῆ numero et hic et superiore loco ita
scripto, ut ς(??) in exemplo suo invenisse, sed prave expressisse
librarium facile credideris, κς΄ D, πς΄ EGV), ut Megaclem
Megaclis filium, quem ol 88, 1 (428/7) Minervae quaestorum
scribam fuisse accepimus (CIAI n 122. 123, Boeckh ’
II 161—62. 62. 179—80, Kirchhoff ad CIA ’π’ 3
oleaginam ol 86 (436) reportavisse putandum sit.
Sed haec quidem nihil ad rem: illud certissunum Crisae
curru vicisse Megaclem Hippocratis filium Alopecensem
P VIII Ἀριστομένει Αἰγινήτῃ παλαιστῇ (inscr om B). — νικήσαντι
τὴν λε’ πυθ. consentientibus libris nisi quod pro
πυθιάδα 2) minio additum exhibet Ὀλυμπιάδα. Numerum
traditum contra Odofr Miiller (Aeginet 1817, 177 ss)
aliosque bene defendit Leop Schmidt (Prnd Leben u Dichtung
1862 p 398) Bergkio non probante (cf Kriiger hist
P IX Τελεσικράτει Κυρηναίῳ ὁπλιτοδρόμῳ ὁπλίτῃ schol B
§ 2, ὁπλιτηδρ. XZ, xmde ὁπλίτῃ δρόμῳ Bergk). — νικήσαντι
τὴν κη πω. κη ter B all, ’ GU), τῇ δὲ λ΄ στάδιον.
In altero scholio ἐνίκησε μέντοι καὶ στάδιον τὴν
λ΄ πύθι’]· οὐ φαίνεται δὲ ὁ Πίνδαρος ταύτης τῆς νίκης
μνημονεύειν, ἴσως ὅτι προφθάσας τῆς κη] ἔγραψεν numeros
inepte adiectos esse vidit Bergk. Carmen igitur
P X Ἱπποκλεῖ [EFGIV, quod dedi c Bergkio, κλέᾳ vulgo
edimt cum C(??)alliergo, om BD, δέον Ἱπποκλέᾳ, τὸ γὰρ
ἄνομα ἦν Ἱπποκλέας, ὡς καὶ αὐτὸς ὁ Πίνδαρος (v
57) δηλοῖ schol inscr B cet] Θεσσαλῷ παιδὶ διαυλοδρόμῳ.
— ἐνίκησε δὲ τὴν κβ΄ πυθ. (BDU, μβ΄ V, κη΄ E)
i θ’ ol 70, 3, Pindaro vicesimmn natalis diei reditum
agente.
P XI Θρασυδαίῳ Θηβαίῳ παιδὶ σταδιεῖ (vulgo, σταδιοδρόμῳ Gy
om inscr BD). — Θρασυδαίῳ παιδὶ Θηβαίῳ σταδιεῖ (schol
B) νικήσαντι τὴν) κη κε V) πυθιάδα στάδιον add
vulgo om) καὶ τὴν λγ΄ δίαυλον ἢ στάδιον καὶ ’στ’. Bergk)]
ἄνδρας. § α: γέγραπται τῷ προκειμένῳ νικήσαντι τὴν
λγ΄ πυθ. διαύλῳ (DEy hoc schol om B et ed Rom). § β:
οὐκ εἰς τὴν διαύλου δὲ add Tricl? om B[D]E Rom)
νίκην γράφει, ἀλλ’ εἰς τὴν τοῦ σταδίου. Puenmi victorem
carmine celebrari poeta ipse videtur significare v 14
dicens paterna in ara eum tertiam coronam deposuisse
P XII Μίδᾳ αὐλητῇ Ἀκραγαντίνῳ (om inscr BD, Ἀκρ. αὐλ.
edd post Ceporinum.). — οὗτος ἐνίκησε τὴν κδ΄ πυθ. καὶ
τὴν κε codd consentientes. Atque in priore victoria consistendum
NEMEA.
N I Inscr om BD, Χρομίῳ Αἰτναίῳ ἵπποις UV] quod ex schoU
ἅρματι recep Er Schmid praeoptare (cl v 7) Bergk4 videtur
ad inscr I III p 332. Αἰτναίῳ (ex Pind N I 6, ἁ 30)
N II Inscr om BV, Τιμοδήμῳ Ἀχαρνεῖ παγκρατεῖ D Tricl, Τιμ. Ἀθηναίῳ Ἀχαρνεῖ παγκράτιον TCT; de Ἀχαρνεῖ cf V c CIA n 1347, de παγκρατιαστῇ, quod addunt c Mosch, Ty Mommsen suppl 155.
N III Inscr om B, Ἀριστοκλείδῃ Αἰγινήτῃ παγκρατιαστῇ D, de V non constat, Ἀριστοκλεῖ schol Ambr EM 818, 33; cf Pick et Bechtel ’φ’ Personenn 26. 35, Herm Sauppe ad Plat Protag 318c, Crusium Jahrbb class PhU 143, 1891, 385 ss et quae de Σωκλείδας : Σωκλῆς tradit Didymus schol Pind N VI 30 (181, 3 Ab), de Σίμων: Σιμωνίδης, Δάμασις : (ap schol hypoth Pind Pyth) supra 51 n; denique de Δεῖνις: Δεινίας infra ad inscr N Vill. Carmen longiore post victoriam intervallo cantari profitetur poeta 80 ὀψέ περ).
N IV Inscr om B F, Τιμασάρχῳ Αἰγινήτῃ παλαιστῇ (bis habet) D, παιδί add Boeckh. Non temere εὐωνύμων ἀπ’ Ἀθανᾶν 19 aut Σαλαμῖνα πατρῴαν 48 dici patet. De Melesia alipta Atheniensi (93) cf Ο Vm, N VI.
N V Inscr om D, periit F, Πυθέᾳ υἱῷ Λάμπωνος παγκρατιαστῇ D, Αἰγινήτῃ et παιδί add Boeckh, ἀγενείῳ addidi c Blassio Rh Mus 53, 1898, 284; cf ad inscr I VI.
N ἡ Inscr om D, periit F, Ἀλκιμίδα Αἰγινήτῃ παιδὶ παλαιστῇ D, Ἀλκιμίδας Θέωνος Κρής schol 173, 8. De Melesia alipta Ο VIII (carm fact 460) 54.
N VII Inscr om jB, om c rell carmm F, Σωγένει Αἰγινήτῃ
πεντάθλῳ παιδὶ D, idem sed παι. πέντ’ Tricl. — πρῶτος
ὁ Σωγένης Αἰγινητῶν ἐνίκησε παῖς ὢν πεντάθλῳ κατὰ
τὴν τεσσαρεσκαιδεκάτην (κδ΄ D, νδ΄ Hermann
expll 416) νεμεάδα. ἐτέθη δὲ ὁ πένταθλος παίδων (?Bergk,
πρῶτος 8 πρῶτον codd) κατὰ τὴν Ιγ΄ νγ΄ Hermann) νεμεάδα
DB. Hermaimiana correctione recepta efficitur
N VIII Inscr om vett, Δεινίᾳ υἱῷ Μέγα σταδιεῖ Tricl, Δείνιδι θ’ carm v 16, ubi Δείνιος est in libris) Αἰγινήτῃ σταδιεῖ Er Schmidio praeeunte Boeckh, Δεινίᾳ ex scholl p 239 6 Ab reduxit Bergk4, διαυλοδρόμῳ ex scholl 242, 14 adscripsi. scripsi. vv 35 ss in provectiorem poetae aetatem quadrare sponte intellegitur; cf etiam Graf P logaoed Str 43.
[N IX.X.XI] αὗται αἱ ᾠδαὶ οὐκέτι Νεμεονίκαις εἰσὶ γεγραμμέναι· διὸ κεχωρισμέναι φέρονται schol inscr N IX p 256, 3. In calce carminis N VIII (p 242 Ab) quod τέλος habet D, nullius momenti esse eadem subscriptio scholl carm X adiecta fidem facit.
[N IX] Inscr om vett, Χρομίῳ Αἰτναίῳ (c scholl vett) ἅρματι Tricl. Victoriam ipsam Sicyone aliquanto ante poetae iter Siciliense partam esse significat Pind v 52 (ποτέ).
[N X] Inscr om vett, Θειαίῳ παιδὶ Ἡλίου (corr Calliergus, cf 24) παλαιστῇ Tricl, Θεαίῳ Ἀργείῳ παλ. Boeckh; cf carm vv 24. 37, Dittenberger Syll 297, 15. Carmen ante foedus inter Athenienses et Argivos ictum (Thuc I 1Ο2, 4; 108, 5) pugnasque boeoticas (ad inscr I Vll) compositum esse patet.
[N XI] Inscr om vett, Ἀρισταγόρᾳ πρυτάνει Τενεδίῳ υἱῷ Ἀ[ρ]κεσίλα
Tricl, Ἀρ’. Τεν. πρυτ. Boeckh. συντακτέον οὖν
φησιν ὁ Δίδυμος εἰς τὰ παροίνια (παρθενεῖα? Bergk4),
καθὰ καὶ τοῖς περὶ Φασηλίτην ἀρέσκει scholl 332,
Carmen senilem spirare sapientiam cl P VIII (ol 83, 3
= 446) probavit de Wilamowitz-Moellendorflf in libelli
Bacchylidei (1898) p 20; cf etiam fr 123.
ISTHMIA
I I Inscr om vett, Ἡροδότῳ τῷ Θηβαίῳ. τινὲς δὲ (propter V 35) Ὀρχομενίῳ· βέλτιον δὲ Θηβαίῳ ἐπιγεγράφθαι schol. ἅρματι (c apogr quodam codicis D) add Er Schmid. Post Simonidis obitum Pindarum et hoc carmen et paeanem Deliacum (fr 87. 88) scripsisse ‘libenter obsecutum Ceis qui posthabito Bacchylide populari principem lyricorum graecorum precibus adissent’, coniecit Bergk4 p 482 n 1.
I II Inscr om vett, γέγραπται μὲν εἰς Ξενοκράτην Ἀκραγαντῖνον, πέμπεται δὲ θρασυβούλῳ διά τινος Νικασίππου schol, unde Ξεν. Ἀκραγ. Tricl; ἅρματι add Heyne. Victoria reportata ante ol 76, 1 (O II 5Ο); carmen conditum videtur non solum Xenocratis, verun etiam Theronis (ol 76, 4 vel 77, 1) post mortem resque Agrigentinas perturbatas. Senem poetam pristini affectus memoriam recolere observavit de Wilamowitz ind Gotting 1889/90 p 8 n.
I III Inscr om vett, Μελίσσω Θηβαίῳ Tricl; πρόσκειται δὲ τῇ
ᾠδῆ ἵπποις schol, et curulem victoriam satis dilucide signi-
I IV Inscr om libri, τῷ αὐτῷ Μελίσσω Calliergus, Μέλ’. Θηβ.
παγκρατίῳ Bergk. In D carmina m. IV continuantur
non secus atque I 11. m (de N VH. Vm, I V. VI accuratius
quam in edd Ty Mommsen parergg 6), in B lacima
interiecta; scholl metr et m et IV om ἢ habet (ad carm
IV: τοῦ τετάρτου εἴδους ἡ στροφὴ . . . ταὐτὸν ἔχει τῷ
τρίτῳ) Β; cf scholl metr τοῦ πέμπτου, ἕκτου, ἑβδόμου
εἴδους et τὸ ὄγδοον εἶδος B. Gramm vett carmina dispescuisse
testis est ἐν τῇ ἑξῆς ᾠδῆ de carmine quarto
addens schol I m 24 p 398, 14. ῾Videtur iam antiquissimis
temporibus ea carminis pars quae nunc quarti carminis
titulum gerit a quibusdam exemplaribus abfuisse.
Id et inscr ἵπποις indicat et quae eius explicandae causa
scholiastes ’ Hermann ap Heynium. Carmina duo in
imimi coniungebat post Heynium et Hermannum, παγκρατίῳ
commimi titulo adscribens, Boeckh, obloquente Bergkio2-4,
qui carminis tertii partem extremam, quarti exordium
intercidisse persuasum habebat. ’Tertii carminis’
versus XVIII post victoriam Nemeae partam quarto non
ineleganter (m glUnzender Weise) praefixos esse censuit
Const Bulle pxogr schol prim Bremens 1869, Jahrbb class
Phil 103, 1871, 585; carmina uno quasi spiritu cantari
potuisse et negavi (studd P [1878] 1 — 3) et nego; de
quarti initio ἔστι μοι θεῶν ἕκατι μυρία παντᾷ κέλευθος,
ὣ Μέλιςς(ε) . . ., ὑμετέρας ἀρετὰς ὕμνῳ διώκειν nunc
cf Bacchyl XIX 1 πάρεστι μυρία κέλευθος ἀμβροσίων
μελέων ... et V 31, post Hieronem (victorem ol 76, 1
= 476) invocatum aquilaeque illam imaginem praeclare
depictam, τὼς νῦν καὶ ἐμοὶ μυρία παντᾷ κέλευθος ὑμετέραν
ἀρετὰν ὑμνεῖν. Isthmiaco igitur carmine composito
choreutisque fortasse iam mandato, ut redeimtibus sollemnibus
Isthmiacis ageretur, tirni, tribus fere ante comis-
sationis publicae diem mensibiis Nemeaea accepta corona,
Carminis quarti w 16 — 17 si recte ad pugnam Plataeensem
rettulit Boeckh (in Disseni expll 500), Bacchylideam
autem imitationem (V 31) in annos 476/5 incidisse
disse probabile est, sequitur ut Melissi victoriam Isthmiacam
I V Inscr om vett, Φυλακίδᾳ Αἰγινήτῃ παγκρατίῳ Tricl c Callistrato, Φυλακίδα καὶ Πυθέᾳ maluisse Hephaestio videtur scholl 427, 2; cf nott inscr Ο VIII, I VI. Carm Isthm V et post sexti in priorem victoriam facti et post Nemeaei quinti Pytheae fratri aliquanto maiori (I V 59) dedicati tempora compositum esse patet; granmiaticorum errorem θ’ verbis δεύτερον κρατῆρα I VI 2 natum esse censet Hephaestio apud schol 427, 11. De pugna Salaminia I V 48 ss laudata, in carm N V et I VI non commemorata auditu dignus est Blass Bhein Mus 53, 1898 285 ss, quamquam maiore temporis intervallo a bello persico ne unum quidem ex his carminibus diiimgere licebit.
I VI Inscr om Φυλακίδᾳ Φυλακίδα Πυθέᾳ Εὐθυμένει μάτρωι Ἴσθμια (ut Ὀλύμπια vel Νέμεα in quibusdam codd additur inscr Ο VIII, Ὀλύμπια Πύθια Ἴσθμια] Νέμεα Πετραία inscr epinic Bacchylidis in pap Londinensi) Tricl; Φ. Αἶ’. παγκρατίῳ Boeckh, ἐν παισί add Heyne obloquente Boeckhio n ἁ 569, ἀγενείῳ et I ἡ et I V addiderit quispiam cl Ο VIII 54 cum nott inscr N V, I VIII.
De Psalychidarum victoriis quaecunque narrant scholl
non ex anagraphis (cf ad N VII). sed ex Pindaro ipso hau-
sisse manifestum est cl schol inscr I V p 427 — 28 Ab.
Pindarus igitur testatur: Pytheae victoriam Nemeaeam
carmine N V (Bacchyl XIII), eiusdem Isthmiacam (sec schol
428, 2 — 5) fr 4, quam- Isthmiacis Phylacidae fratris
(I VL V) posteriorem fuisse ostendit poeta I V 17; Nemeae
Phylacidam vicisse ex I V 18 apparet, quo tempore.
I VII Inscr cum scholiis inscr om vett, Στρεψιάδῃ Θηβαίῳ παγκρατίῳ Tricl. Carmen a sene poeta conscriptum esse, id quod vel ex verbis . . . ἕκαλος ἔπειμι γῆρας 41 colligas, cum Heynio negavit (cll scholl 34; Jahrbb class Phil 99 1869, 190) Bergk ῾inter piima poesis Pindaricae rudimenta referendum’ esse ratus propter exordirmi historiae copia insigne. Quaestionem fere absolvisse mihi Boeckh videtur (expll 530—34), nisi quod pugnarum Tanagram et Oenophyta factarum χάλκασπις Ἄρης 25 ἔτλαν δὲ πένθος οὐ φατόν 37) tempora accuratius paullo definiri poterunt. De quibus quoniam multa iaterea in diversas partes disputata sunt, nostram sententiam paucis exponamus.
Verba igitur τοῦ αὐτοῦ ἐνιαυτοῦ quae exstant in
Viri docti in his temporibus constituendis dissentiimt, prouti quisque in indice illo Erechtheo aut de civili ut ita dicam aut de nulitari anno cogitat, novemque illos belli Aeginetici menses aut in rationem inducit aut numerum corruptum esse putat. Nostrae rationes in hac quidem quaestiuncula chronologica fere cum Dimckero conveniunt (Gesch d Alterth [1884] VIII 278 n).
Sed ut ad Strepsiadam revertar: hanc quidem hominis
minis Thebani victoriam Isthmiacam non ante ol 80, 4
I VIII Inscr cum scholiis inscr om vett, Κλεάνδρῳ Αἰγινήτῃ Tricl,
παγκρατίῳ (ex v 66) add Heyne, ἀγενείῳ παγκρατιαστῇ
malim. Be carmine ipso proximis post pugnam Plataeensem
(75, 2; 479 mens Septembr) temporibus adsignando
Huic temporum indici quae coniecturis ’paullo incertioribus niterentur inserere nolui, ne dubiis certa obruerentur. De natalibus poetae haec habeo quae addam:
Pindarum natum esse circa ol 65 Suidas tradit: γεγονὼς κατὰ
τὴν ξε΄ Ὀλυμπιάδα (Rohde Rhein Mus 33, 188), qui numerus unde
haustus sit apparet ex eis quae addit idem: κατὰ τὴν Ξέρξου
στρατείαν ὢν ἐτῶν μ’, confirmantibus optimae aetatis tempus ce-
teris testibus: Diod XI 26, 8, vita Ambr (de Cadmi regno Messanensi
cll Herod VII 163—64 Drachmann Berl phU Wochenschr
229 n), vita metr 21, Eust prooem 20, 7 et [lectione corrupta]
18, 12 Ab, vit Thom 33, 7 Ab; quibus schol Pind I V 60 ἤκμαζε
(Pindarus) κατὰ τὴν τούτων (de Persis) νίκην addebat Bergk4 (de
Boeckhii interpretatione ἦεν ὁ Περσικὸς πόλεμος cf Thuc m
3, 1, Plut Them 4, 1). Olympiade igitur LXy, addito propter fr
Editiones Pindari saepius laudatae:
vol m 1 p 177 ss Godofr Hermanni commentationem de metris P,
2 p 396 eiusdem ad Chr Gotth Heyne epistolam continet
I carmina, de metr, nott critt; Hl scholia; 02 explicationes (Disseni
ad Nem Isthm)
1—19 perierunt in. B 8 γαρύεν libri, idem voluit
scribens) cod Vat Achill isag excerpt Arat phaen p 61, 16 Maass, dor
formam testantur schoU; prll II86 5 μηκέθ’ ἁλίου interpoll, μηκέτ’ ἀελ.
boni omnes; prll II11 6 φαενὸν AC, φαεννὸν E (reposuit Boeckh),
φαεινὸν D (Byz, Heyne) 10 ἱκομένους (Hermann ap Heynium 1798)
boni omnes praeter C, qui ἱκόμενοι ex scholl τὸ δὲ ἱκομένους ἀντὶ τοῦ
παραγενόμενοι, scil αὐδάσομεν?) ἱκομένοις (-μένοισι) refertur θ’ duobus
tribus dett, aut nom (= C) aut dat exhibent Moschopp (= scholl p 57 — 58
Ab), dativum praetulit Tricl, defendit Hermann ap Heyn 1817 et opp
VI 35 12 noXuiLidXuj vett, iroXumriXtu A3C3 Thom (Ahrens d d 153; cf ad O
II 32): εὔκαρπος Sicilia audit ap Pind N 1 14, ἀγλαόκαρπος ἅ 106, ἀριστόκαρπος
Bacchyl IH 1, ut πολύκαρπος Cyrene Pind P IX 7; Bergkium (ad Sim
fr 28) πολυμάλῳ hyperdorismo admisso (cf prll ΙΙ21) ad pecorum copiam
referentem redarguit Ed Hiller Philol 62 (1893) ὢ 20 cod B fol 1
incipit ἀλφεῷ libri nisi quod ἀλφειῶ V c libb Plut qu conv IX 16, 2
prll ΙΙ 46 23 συρακοσ(ς)- DEN, συρκους- ABC, ἱππιοχ- vett, ἱπποχ-
(prll ΙΙ55) recc, σίων vett, -κόσιον (-κούσιον) recc, -χάρμᾱν
ἀμφὶ δαιμόνων καλά μείων γὰρ αἰτία.
24 ὲν CD Thom, CD Thom, παρ’ interpoll εὐάνορος Dci (multi suprascr), ἐποικίᾳ rar lect in schoU commemorata, Hermanno 1831 (opp VI 52) probata 26 ποσειδῶν BCN, ποσειδᾶν vulgo libri et edd ἐξεῖλε vett, corr Byz 28 θαυματὰ γρ1 Εγρ, v 1 schoU AC, Eust II 400, 80, Od 1796, 2, lo Diac ad Hes scut 154 (a Boeckhio laudati), θαύματα γρ2Cpc1 ex scholiis cum quibusdam recc, θαῦμα τὰ vulgo (CacCpc2) πού τι (om τι B) libri; prll II78 28b φάτις vett, quem modo nominativum interguentes scholl οἱ λόγοι τῶν ἀνθρώπων schol AB, φήμη gl1 N) distinguentes aut ante ὑπὲρ, ut schol AB, aut post λόγον, it schol ined E ἰσχύει gl CE), modo accusativum ἔνιοι δὲ τὸ φάτις ἀντὶ τοῦ τὰς φρένας τῶν ἀνθρώπων φασίν schol C), unde φρένας in teztum libr interpoU irrepsit. Unus θ’ dett (Z) suprascr exhibet φάτιν (quod Boeckh recepit) ipsum quoque ex scholiis -iique corruptis invectum ἔνιοι δὲ φάτιν ἀντὶ τοῦ τὰς φρένας κτλ omisso φασὶν ABEU Rom, ἔνιοι δέ φασιν [Q] edidit Heyne). ’AdmirabUia, inquit poeta, sane miilta (eaque vera), sunt tamen opinor etiam quae hominum sermone (prll II97) ultra id quod unice verum est ezornatae versicoloribus mendaciis faUant vel faUaciter proferant ’ ἁ κλέμματα] τὸν πολέμιον ἀπατήσας Thuc V 9, 16 τοῦτο ὑμᾶς ἐξαπατῆσαι, ὡς Xen An V 7, 6, quod non iam audet ἁ·. cere Lyc Leocr 56). Appositionem φάτις — μῦθοι) agnovit Hermann ap Heyn et opp VI 35; βροτῶν | λόγον ὕπερ τὸν ἀλαθῆ φάτις | δεδαιδαλμένῳ . . . μύθῳ ? Bergk, φάτις = φάτιας (c schol CE) Mommsen supplem 4 (prll II73) βροτῶν) φάτις, Maur Schmidt Pind Ο1 p CXVI (at cf Hermann opp I 250), φαταὶ, item in schoU φαταὶ ἀντὶ τοῦ ψευδεῖς λόγοι (coll He- sych gl φάτης· ψεύστης) Flach Jahrbb class PhU 119 (1879) 460, φύσιν Th Fritzsche ib 680; sunt etiam qui post φάτις vel post λόγον plenius distinguant ἀλαθῆ FN, ἀληθῆ vulgo 80 Χάρις Er Schmid, χάρις Bergk c Boeckhio 84 σαφέστατοι Hecker PhU 5 (1850) 440; σοφώταται exspectaveris cU N HI 22 — 23; sed videtur μαρτ. σόφ’. ad ἐπίλοιποι assimilatum esse
37 — 88 ἐς om Thomani; ἐς εὐνομώτατον τὸν ἔρανον praeoptavit Hermann opp VI 35, τὸν εὐνομώτατον ἔρανον ἐς φιλᾶν τε? Bergk, ἐπ’ ἐύν, cetera cum Bergkio, Hartung. Mihi quidem articulus eximia qua- dam cum gravitate positus videtur, ut convivium illud, quod esset in fabulis, et celebratiun re vera esse et ut pium atque soUemne ab omni fraude alienum faisse significaretur (cf ἀνόμῳ τραπέζῃ Herod I 162) 41 χρυσέαις κἀν’ C, -σι κἀν D, -σιν ἀν’ (vel ἀν’) vulgo, χρυσέαισί τ’ ἀν’ Er Schmid; librorum lect (cf etiam schol Ξ 351) qui retinent, infinitivum μεταβᾶσαι aut cum Hermanno ex ἅρπασαι suspendunt, aut cum Boeckhio ex δαμέντα ἱμέρῳ, pauci quod sciam asyndeto admisso θ’ verbo φθέγξοπας᾿ ’μαι. Erasmi honorem restituit Mauricius (ind len 1879 p 5 not) cU ἅρπας’ ἔνεγκέ τε χρυσέῳ — δίφρῳ P IX 6 43 δεύτερος Hecker Philol 5 (1850) 440 46—66 perieriint in B post fol 2v 47 κρυφῆ A solus; prll II82 φθονερῶν τε γειτ. C 48 ὅτι τε libri; grammatici Alexandrini et AeUus Aristides (I 442 D) quid legerint, non liquet, quamquam τεμόντες σε schoV C, τεμών σε schol E et τὸν Πέλοπα κατὰ μέλη τμηθέντα ἑψηθέντα Aristides; τὸ τὲ περισσόν (ut in dichotomia, quam c Heynio statuunt Rauchenstein comm P E 9, Friederichs Pindd St 6) gl F; τε coniunctionem putabant Boeckh et Hermann, σε scr Bergk,. τε (= σε) recte tuentur Christ Sitzgsb bayr Ak 1891, 28 [idem 1896 edidit σε et Jak Wackemagel Indog Forsch edd Brugm et Streitbg I 1892, 361 prll II76 ἐπ᾿ vett, ἀμφ’ interpoU, εἰς e schoU Mommsen, recepit Bergk (addens ’nisi forte gravius vitium delitescit’) 49 κατὰ μέλη (καταμ.) libri c schoU et Aristide, κάτα Hermann ap Heynium plaudente Boeckhio
50 δ’ Ath 641c, om partic D ἀμφὶ δεύτατα (ἀμφιδευττ B) libri omnes
(= Greg Cor p 207), nisi quod ἀμφιδεύματα Fac ἀμφὶ δεύτατα idem pc),
unde ἀμφὶ δεύματα W; ἀμφιδευρα (de mensa secunda verba faciens) Ath,
qui sententiam loci unus omnium rectissime videtur perspexisse. Sunt
ἔλπεταί <τι> λαθέμεν ἔρδων,
Κυπρίας ἄγ’ εἴ τι, Ποσείδαον, ἐς χάριν
sententiam tamen rectius assecutus, quam qui Comparettio duce (Phil 32
[1873] 227) quartum Tantali laborem enuclearunt laborum aetemitatem
ἀθανάτους AE κλέψαις DEAyq τὸ εὐκτικὸν ἀντὶ μετοχῆς gl A), κλέψας
AC-, prll 118* 63—64 οἶς C θἑσαν αὐτὸν optimi libri, ἔθεσαν (quod
Bergk v 63 οἷς νιν proponens) αὐτὸν PQ, θέσσαν αὐτὸν pars Thomm,
αὐτὸν om Byz, nec legerunt vett gramjn: ἐποίησαν, αὑτὸν δηλονότι gl
Vrat a (p 51 Boe); θέσσαν formam barbaram primus movit Schneidewin
κτίσσαν scribens (forma θῆκαν propter praegressam δῶκαν, subsequentem
προῆκαν repudiata), θῆσαν (lactabant) Ahrens ap Schneidewinum 1843 p 351
ἀφθίτους θῆκεν Hartung, θέν νιν Mommsen, τεῦξαν Homan (ed Lps 1876),
ἄφθιτον θέσαν | οῖς νιν • Maur Schmidt ind len 1879 p 5, θῆκαν tuetur Raychenstein
comm Pind H 11 λαθέμεν vett nisi quod ληθέμεναι DNi (cf ad
P IV 1), <τι> λασέμεν interpoll, > λαθέμεν Calliergas Boeckh,
ἔρδων absolute accipiens) Mommsen, quod recepit Bergk4, ἀνήρ τι
ἔλπεται λελαθέμεν Jurenka Wien Studd XV 154 ἔρδων] de spir prll 16
65 τοὔνεκά οἱ vett, οἱ transposuit Tricl 66 αὖθις CE 67 incipit B fol 11 (cf V 46) δ’ om C 69 ἕτοιμον A 71 ἐγγὺς δ’ vett, ἄγχι δ’ interpoll, ἐγγὺς Bergk(2)3.4; prll p 9 73 εὐρυτορίαιναν vett, corr Moschop, βαρύκτυπ εὐρυτρίαιναν? (versibus coniimctis πολλάκῖς? 32], metaplasmo admisso) Bergk 74 πὰρ ποσὶ interpoll ἐφάνη A (sed φάνη Ai) 76 τῷ μὲν ἔειπε Ambrr Thom, τῷ δ’ ἔειπε Tricl, τῷ δὲ εῖπε? Mommsen εἴ τοι C 76 Ἀμμώνιος ἔγχος Οἰνομάου τὸ ἅρμα ἤκουσεν schol Ambr, ’qui videtur ἔντος scripsisse, sed nihil ’ Bergk
78 εἰς DE 79 ὀλέσαις Bi et Greg Cor p 210, σ)σας rell 80 μναστῆρας (μνηστ. D c dett) vett, Greg Cor p 210, Tzetzes ad Lycophr ἐρῶντας interpoll (= Philostr imagg I 30 [p 58, 17 Vindob]; sed μνηστῆρες Ι 17 [p 36, 9], ματῆρας (speculatores) Aristarchea abusus coniectura II I 394 olim coniecit Bergk μαστῆρας nunc scribitur Eratosth Catast XXXI) 82 οἶς omnes ut videtur, corr Byz τά A (cum gl κατὰ τί) BiCac Greg Cor p 212, τι B3CpcD c rell, neque scholia formam τά agnoscunt, σά Pind scripsisse censet Jak Wackernagel; prll II77 84 οὗτος ἄεθλός γ’ οὐτοσι ἄεθλός γ’ Tricl 85 ἐπικείσεται Hecker Phil V 439
86 ἔνεπεν BC, ἤνεπεν? Bergk; prll ΙΙ65 ἐφάψατ’ ὣν Byz 87 τε (post δίφρον) om CDFN (= Ambrr), unde (om τε) ἐν ante πτέρ’. invexerunt Byz χρύσειον CO 88 ἕλε τ’ D ξύν- A, σύν- A i 89 S vett c scholl, τέκε δὲ vel τέκε τε interpoU, ἑλών δ’ — ἔτεκε vel τέκετο, ’neque probabile Pindanim ἄτεκε pro ἔτεκε dixisse littera ἁ augmenti loco servata’) Bergk, ἕλε δ’ tueri schol Eur Androm 107 ἔτεκε Ed Boehmer; de syll anc cf 80, 113, ὁ 11 99, IX 54. 58, X ep 3 μεμαότας vett c schoU, μεμαλότας hyperdorismum invehentes τεθαλότας?? Schneidewin, probavit Hartung, Bergkium μεμαλότες novicio quodam epigrammate (948 Kaib) afferentem refutavit Ed Hiller Philol 52 (1893) 721 92 ἀλφαιοῦ Aac (ut ἀλφεροῦ vulgo), ἀλφειοῦ Atx: 98 πολυξενοτ. BC 94 τῶν Mosch c aliquot vett δρόμοις; πέλοποσ῾ ἵνα (7, iungens nimirum κλέος Πέλοπος, reete
96 ἀκμά τ᾿ ? Aac ἀκμαί τ’ Apc) θρασίπονοι D solus, casu opinor; sed cf nomiu proprr Θαρσίπονος, Θερσίλοχος, Θαμικλῆς ap Fick et Bechtel 139 — 40, Jak Wackemagel verm Beitr gr Sprachk Basel 1897 10; seiungenda videntur τανίσφυρος et τανίφυλλος in pap Bacchyl
99 ἀέθλων γ’ Vatt (ABE), γ’ om Ambrr (CDFN); particulae vim
emphaticam pauci assecuti sunt; delere particulam quod sciam nemo
est ausus ἕνεκα B ἀεὶ Vatt ἐσθλόν Ambrr (praeter N) c dett Vatt;
prll II17 100 βροτῷ N c Tricl, βροτῶν θ’ melioribus libris et paraphr1
recuperavit Ty Mommsen suppl 10 (prob Bergk4) στεφανῶται B (τݲαݲιݲ
ἀντὶ τοῦ σݲαݲιݲ Α3) 101 ἱππείῳ vett vulgo, ἱππίῳ COac (Bergk c
et Boeckhio); prll II50 104 εἴ τιν᾿? Bergk ἅμα καὶ vett
(cf scholl recc p 95, 13. 96, 15 Ab), ἄλλον ἢ Mosch (Er Schmid, Boeckh),
ἄλλον καὶ Tricl, ἀλλὰ καὶ Hermann ap Heyn 1817 (honoris causa nominavit
Boeckh expll 113, recep Bergk4, parum recte; conferunt enim
ἀμφοτέρα [vel ότερον] — τε — δέ P IV 79, sed addere debebant μέν
— ἀλλά P Ι μᾶλλον ἴδριν ut quam tumide καὶ loco dXXd καί dictum esset
apparetet), μᾶλλον ἴδριν ἢ Bergk1, ἄμμε καὶ Mommsen (coll ἄμμε : μέν
Ο IX 106; rec Bergk3), ἀμφὶ καἰ δυνάμει Maur Schmidt ind len 1880 p 4
(coll ἅμα : ἀμφὶ Ν ΙΧ 52), dndKi Kal Ed Boehmer; ΑΜΑ ex ΑΜΜΑ ex
ΑΝΔΡΑ factom esse conicio ξένον μή τιν’ ἄνδρα iungens, cl Ο ΙΙ 93; de
nominis ἀνήρ) hyperbato cf etiam Ο 1 17, N I 64, Ο IX 101, P IH 105
καιριώτερον A 105 δαιδαλωσέμεν libri (pauci σαίμεν, inter quos A cum
apographo Redigerano, δεδαλω- alii), quam futuri temporis formam esse
contra Bergkium (opp H 69) et Ty Mommsen (suppl 12) evicit Hiller PhUol
52 (1893) 721 μηδένα μ’ ἔτι — ἐγκωμιάσαι vel δύνασθαι ἐγκωμιάζειν paraphr,
κοσμήσειν schol 169 BC) 106—7 distinctionem post ἐών e codd
propagatam sustulit Hermann κῦδος CEyq, idem θ’ suo coniecit Faehse,
quod invito Hermanno ap Heyn 1817 receperunt Hartrmg (absurde scribens
ἑαῖσι „8dber m seinen “) et Bergk4, κῆδος rell c scholl,
κᾶδος Boeckh, τωὐτὸ (scil τεαῖσι μερίμναις) κᾶδος Goram Philol 14 (1859)
486, κῦρος Rauchenstein Bhein Mus 18 (1863) 364, recep ’, ἑκών (c
Hermarmo ap Heyn 1798) τοῦτο κέρδος ’libenter ermi fructum meditatur’
Maur SchMidt CXVin, Αἰῶν τοῦτο κῦδος? Bergk4. Nulla opus mutatione;
neque enim patroni omnes eo animo clientium vel pupillorum causam
Strophae
Epodi
Str ν 3 (mutato 10) __ __ #x23D1 __ __ ⏖⏑ __ ⏖⏑ __ __ ⏑ Bergk 6 et 7 dispescuit Boeckh1, coniunxit idem2, Bergkio placebat divisio, nisi quod de initio v 26b δέ νιν) dubitabat; sed cf P II 90b δέ τινοc). Epvl v 1 __ —⏑— —⏖ __ ⏑⏓ Boeckh (c Byz), __ __ ⏑ __ __ ⏑⏕ Mommsen Zeitschr f Altertumsw 5 (1847) 909, quem secutus est Bergk. De vv 2 et 3 V ad 7677.
2 θεῶν EV τίνα δ’ ἥρωα AE τίν’ ἄνδρα CD 3 ἢ τοι ἤτοι) BCDAiQi, ἥ τοι AO, ἤτοι invexit Er Schmid (sed cf Jak Wackemagel Gr Akzent Basel 1893, 20); ἅ τοι? Mommsen suppl 14
4 ἀκρόθινα ABBE (o X 57 vulgo), ἀκροθίνια CWoc; vulgaria formae
patronus exstitit Zenodotus (schol Ambr), quem non secutus est Aristarchus
(cf ad97), recte (prll II55); ἀκρόθις forma nunc in lapide delph inventa
venta eat BCH 19 (1895) 12, 47 6 δὲ om 4 6 γεγωνητέον ὀπί
ὄπι ὄπι GacH) libri c scholl; mire Germanus ἀντὶ τοῦ ὅπως καὶ καθά gl G
ὅπως, καθώς, quasi fuerit ὅπη ὅπᾳ) δίκαιον ξένον libri c schoU vott,
ὄπιν δίκαιον ξένον Hermann opp I 248 (recep Boeckh1), ὄπι δίκαιον ξένων
ap Heynium 1817 (recep Boeckh2, Bergk1), ἐν ὀπί Kayser lectt P 6, eidem
postea (Wiener Jahrb Litter 106 [1844] 114) ὀπά ἐσλὸν ξένων placuit,
εν ὀπί (ut Kayser1), δικαιόξενον Karsten 1846 (ap Jonghium 112), γεγωνητέ᾿
ἐνοπᾷ δικαιόξενον? Bergk2, ὄπιν δίκαιον ξένων Hartung (recep Bergk4),
ἐπεὶ δίκαιον ξένων ἔρεισμ’, (tum, opinor, ἄωτος ὀρθόπολις) Ed Hiller in
schedulis 1890, ὄπιδι δίκαιον ξένων Bury class rev 7 (1893) 208. Restituit
locum Hermanr. ὄπι δίκαιον ξένων scribens; de forma ὀπὶ prll 75
7 ὀρθόπτολιν ABN 10 ὀφθαλμοί M (non V) αἰὼν δ’ AGBN (Ambrr)
c scholl, αἰών τ’ Vatt πλοῦτόν τε] ἐπ’ ὄλβον τε Heyne (recep Bergk),
ὁ πλοῦτόν τε? Hermann ap Heyn 16 τε om C (prll p 9) οὐδὲ (om
ἄν) A 19 ἐσθλῶν CDE θνάσκει (θνή. CDN) libri; prll
21 πέμψῃ A solus (circumscribens αὐξήσῃ), recep Bergk4 22 ἀναβᾶσ(α)
πένθος δὲ πίτνει βαρύ
38 λάϊον libri, λᾷον Hermann ap Heyn, λαῖον Ty Mommsen2 μóρσιμος
vett, γράφεται καὶ μόρσιμος . . . ἡμαρτημένως διὰ τοῦ σݲ schol A, μόριμος
Byz 39 συναντώμενος CD alii 40 τελέσας EFB 41 ἐρινύς
E (Schneidewin), ἐριννύς libri vulgo (retin Bergk) 42 πέφνε(ν) οἱ vett,
πέφνεν ἑοῖ Mosch, ἔπεφνέ οἱ Tricl (c duob dett), quod recipere solent;
cf 62 et prll II5 43 ἐριπέντι vett, ἐριπόντι Byz, passivam formam
tuentur Apoll synt p 280, 21 B, schol 11 Π 342; cf Boeckh kl Suhr V
368 νέων Herwerden studd 9: at μὴ πρεσβυτέραν ἀριθμοῦ δίωκε, θυμέ,
πρᾶξιν, ipse monet poeta (fr 127) 45 ’Λδραστειδᾶν A ac C,
Ἄδραστειδὼν Α ι, Herwerden II 275, 10, -εΐδαν (-είδαν) BDE, -ίδαν (pro
-ίδων accipiens schol Ambr) accusativum esse ratua recepit Mosch, -ιδἅν
restituit Tricl; cf ’ερατιδᾶν Ο VII 93 46 ἔχοντα E sb N s Q s, primus
reposuit Er Schmid, ἔχοντι rell libri, tuebatur Didymus post ῥίζαν distingiendum
esse ratus, quod persuasit Boeckhio, contra quem Hermann ap
Heyn 1817 ; ἔχοντα utrum Aristarcho debeatur necne magna inter vv dd
dissensio et est et fuit; sehol Ambr ne quid decerneret ἔχον scribere
satis habuit, quod Boeckh ἔχοντι, Bergk ἔχοντα supplevit; cum Boeckhio
faciunt Chr Schneider app Pind suppl 64, Horn de Arist st Pindd 16,
Schoemann phil Anz 15 (1885) 573, cum Bergkio Mommsen suppl 20,
Feine comm lenn II 268. Mihi quidem Aristarcheam lectionem ἔχοντα
πρέπει τὸν Αἰνησιδάμου Didymus cum intellegeret πρέπει τῷ Αἰν. ἔχοντι
(vel ἔχειν) τυγχανέμεν inf claudicare ratus antiquiore lectione ἔχοντι tacite
recepta diserte suam defendere videtur distinctionem 47 ante
τυγχ. om τε D 50 κοινᾷ? Ty Mommsen , et κοινὴ cod Vind phil gr
318 (Γ" Ab) 52 δυσφροσυνᾶν (παραλύει) C ac (cf paraphr B,)-σύνας C pc,
δυσφροσύναν rell vett, Thom, (παραλύει) δυσφορᾶν vel δυσφρόνων inter-
poll, ἀφροcύναν passim occnrrit in scholl ‘antiqua, sed satis intempestiva
correctio, quam non debebat Mommsen ’ Bergk), π. δυcφρονᾶν
c interpoll libb transposnit Guil Dindorf Zimmerm Zeitsclir Altert
3 (1836) 11 δυσφρονέων ἐπιλήθεται Hes Theog 102, ubi δυcφροcυνέων
MC [cf Pind N VII 3 D et codd Enr Hel 1470], ἀφρόνη· ἀφροcύνη
Bekk An 472; sed cf Lobeck Pathol I 423—4), quod recipere solent
in quibus Bergk (in adn coniciens ἀδοcυνᾶν [‘ab hom voc
πάρλυcιc) 53 τῶνδε καὶ A δαιδαλμ. DE, δεδαλμ. all 54 ἐπέχων Bimsen
Gott i d Gesch m 440 ἀκροτέραν Hecker Philol V 441 55 ἐτυμότατον
Α, ἐτήτυμον Eomy? (v metr), ἀλαθινόν interpoll 56 εἰ δέ δὲ)
Ubri c schoU μιν Vatt ἔχων vett, ἔχει Byz. Apodosin facUe suppleveris
(v c τρισόλβιός ἐστιν); at quanto gravius silentium! conferendus locus notissimus
Α 135, nisi qupd prioris apud Homerum (ut saepius apud Atticos),
hic alterius quasi periodi apodosis intercidit, neque absimiUs Α 580
quid vero, inquit, si quis non solum divitiis et virtutibus faerit omatus,
sed etiam sacris arcanis initiatus ’noverit vitae exitum, noverit principium
a love ’! Locum sanissunimi sanare certaverunt viri docti:
εὖ δέ μιν? Boeckh in nott critt, εἴ γέ μιν idem in expll et kl Schr V
371, οἶδέ Bergk 2, ’, ἔν δέ μιν? Schneidewin, εὖτέ νιν? Hermann teste
Theod Fritzsche Jahrbb class Phil 1882, 147, εἰ δέ νιν ἔχων τιc, οἶδεν
‘si quis alius . . . mente tenet, hic ’) Schneidewino dubitanter praeeunte
recepit Bergk4; aUa rursus proposuerunt Kayser lectt P7, Hartung,
Herwerden studd 9, Bomemann Jahresb 1885a 87 (cf si placet eundem
caelum et terras miscentem Berl phU Woch 1894, 1061), alii ἔχων ἐστίν
inteUegi iusserunt, quasi quicunque et divites et fortes ftierint, eos etiam
initiatos fiiisse necesse sit 57 ἐνθάδ’ αὐτίκ’ Ubri; ἐνθάδε tueri videtur
Aristarchus, cuius interpretationem amplexus αὖτις pro αὐτίκ’ scr Rauchenstein
comm P II 14, probante Bergkio eodemque ’cum alia tum
ἄντιτ’ vel ἐcτρὶc’ suspicante. Aristarchea de mortuis redivivis poenasque
ἐνθάδε luentibus opinione abiecta (Mommsen suppl 24, Rohde Psyche
500, 2 [ 2 II 208, 3]) quomodo quod est in libris ἐνθάδε intellegendum sit
quaeritur: Didymus (vel si quis aUus ἁπλούστερον ἀκούων), Monunsenum
si audis, ad τὸ μέμον’ 66 rettulit ἐν τῷ ὑcτέῳ χρόνῳ exponens, Dissen
cum verbo θανόντων coniungit, ’simulac mortui sunt hic sive decedunt
’, quod cur addendiun censuerit poeta, non assequor, ut quam male
se habeat ἐνθάδ’ αὐτίκα non dicam. lUud mihi videtur P cum gravitate
quadam docuisse supremo die vitam nequaquam terminari, sed ‘mortuorum
invalida ἀμήχανοι interpretatur Monunsen I c, ἀμενηνὰ κάρηνα
conferunt Jongh p 308, Rohde Psyche 1 c) praecordia continuo utique
(cf ἔχθρᾳ ἀνάγκᾳ 59) poenas luere´. Quid si Aristarchus parenthetica
verborum τὰ δ’ ἐν τῇδε κτλ natura non perspecta ἐνθάδε interpolavit (opp
ἐκεῖ, κάτω Chrysippus schol 104 3, κατὰ γᾶς Pind v 59)? ἔμπαν scriberem,
si de adverbii mensura constaret; prll II 71, de adverbu notione P V 55
Lehrs Aristarch 2 142, ἔμπαν· πάντως, ὅμως Hesychius
58 τὰ (τᾷ) διὸc C[ ?D ac] all 59 ἐχθρὰ A ac (cf scholl vett), ἐχθρὰ λόγον φράcαιc’ ’Ανάγκα Hartang ante v 55 plene diatinguens, similiter EmMaass Orph 1895 p 271 — 4; parum probabiliter uterque contempto pron τὶς 61 — 62 ὲν praep addunt altera versu A cl CDEV, utroque B Thom (cf prll p 10), erpunxit Mommsen; ἴcον δὲ ν. αἰεί, ἴcα δ’ ἐν ἅμ. Mosch, Tricl ἶνα ὀρθῶς ἔχῃ τὰ κῶλα πρὸς τὸ μέτρον p 130, 15 Ab), ἶσον δὲ ’ν. αἰεί, ἴcον ἐν ἅμ. male Boeckh, ἴcον δὲ ν. αἰεί οἷον ἐν ἁμ. Hartung, multa molitur Maur Schmidt p CXXI, ἴcαιc δὲ ν. αἰεὶ ἴcον ἐν ἅμ. Bergk 4 (cum in ed III meliores libros secutus esset [ ἴcαιc θ’ ἁμ.]). Boeckh ἴσον αἰεὶ ad ἅλιον ἔχοντεc referens de sole perpetuo cogitavit, Bergk ἴcαιc ad aequinoctia perpetua, ver quasi perpetuum, revocare maluit, Mommsen (Bhein Mua 18 [1863] 303, suppl p 25) c scholl vett ἴcαιc interpretatur καὶ ἡμῖν τοῖc Ζῶcιν ut ’sol qui superis occidat, inferis oriatur, et vice ’ (similiter Rohde Psyche 502 [ z II 210]). Pindarus, opinor, paribus inter se noctibua et diebus i e non interdiu solum, sed etiam noctu piorum animas semper sole frui voluit; cf fr 129, 1 ἀεὶ B ἅλιον (ἄλ. CFN ac) libri omnes, ἀέλ. Schneidewin 2, cf 32; ἀπονέcτατον CHQ, ἀπονέστερον ἄμοχθον glossa in contextum delapsa A 63 ἐcθλοἰ CD recc δέκονται (quod coniecit Wustemann apud Dissennm 1830) A, δέρκονται rell vett, adscr δὲ (= δέ-κονται?) P, νέμονται D b c interpoll, δράκηcαν Boeckh 1 (sed cf expll p 129), δεδόρκαντι βίον (δέδορκαν βίοτον)? Hermann ap Heyn 1817, δρέπονται Geel Bibl crit nov II 58 χειρὸc EFN ἀλκᾷ B (B l non item), ἀλκᾷ χερῶν (om ἐν) interpoll χαράccοντεc? Bergk (Naber Mnem n s 9, 243). ἔγχεοc? Bergk (cl schol [ ‘Aristarcheo’ Mommsen suppl p 28 Feine comm philol len II 1883, 272] τὸ ἄροτρον), ἔγχεροc (ab ἔγχειρ, in eandem sententiam) Mommseh Rh Mus 18 (1863) 303, ἐν χρεὸc (= χρεοῦc) ἀκμᾷ Maur Schmidt p CXXI; traditas lectiones bene defendit Herwerden Pindd 8, studd 10 65 κενεὰν vett κενεὸν A j, κενεὸν περὶ schol Arat 110, ubi utramque terminationem exhibet cod M), κεινὰν interpoll; illud (κενεὰν) solus retinuit Ty Mommsen, hoc edunt c CaUiergo, κείναν Madvig adv cr I 187 (contra quem Lehrs Rh Mus 30, 1875, 91); de forma adiectivi prll II 66 ταμίοιc BD s παρὰ τιμαόροιc Hartung 66 εὐορκίαιcιν D Thom ἀδάκρυτον A 67 τοῖc δ’ A l καὶ θεοῖς et ὑπὸ θεῶν explicant schoU Ambr 121 et Gott 122) ἀπροόρατον v l scholl ἐκχέoντι Ambrr (et E ac Q ac)
69 ἐχέμεν CNØ, ἔργον χεθέμεν Hermias in Plat Phaedr 152 Ast ‘unde conicias χέμεν, sed aoriatus minus ’ Bergk 4) 70 ἔcτειλαν Hermias c vett ἀπεcτάληcαν gl A, ἐcτάληcαν schol 123 1.2, at ἐτελείωcαν schol Ambr, gl B), ἔτειλαν X c interpoll et Calliergo (e lemmate scholl?)
71 νᾶσον vett (praeter G, qui νᾶcοc c gl ἀντὶ <τοῦ> νήcoυc), νᾶcον,
νᾶcοc recc νᾶcοc ... διὰ τὸ μέτρον Tricl p 134, 5 Ab); utrumque numerum
testantur scholl; de forma prll II 78. Est insula Λευκή quae vocatur
in Aethiopide (Procl chrestom p 238 W), unde quae de Achille tradit
(vv 78 — 79, N IV 49) hausisse P videtur; eandem enim insulam Leucen
et Macaron dici Plin NH IV 93 testatur, qua de re nuperrime Usener
StofiF gr Epos Wien 1897, 11 72 περιπνέοιcιν CGIU, πωέουcιν
D pc ENV, πνέοιcαν B i, πνέοιcαι B s 74 τεφάνοιc C s N i Q recc; κατ’ ἐναλλαγὴν
δὲ πτώcεωc εἶπεν, ἀντὶ τοῦ ἀναπλέκουcιν ὅρμουc καὶ τεφάνουc
schol A; ἤτοι τὰc κεφαλάc gl F et scholl recc ex paraphr vet, unde κεφαλάc
Boeckh recepit suadente Pauwio, parum recte; nam et archetypum
τεφάνουc exhibuisee et scholl (e coniectura?) τεφάνοιc legisse veri simillimum;
στεφάνας (partem capitis, ’nisi ea etiam στέφανος
Hermann ap Heyn, κροτάφους Karsten tria P carmm Traj Rhen
ὅρμοισι τῶν κάρα ἁ. κ. στεφάνοις Hartung, ἐυστεφάνοις?
κροτάφους probavit (vel κροτάφοις more aeol), idem rursus 4
σφέας (refl) . . . στεφάνοις vel ὅρμοις (acc aeol) ἐ τῶν (= ἐττῶν
coll titt Locr et κάπετον Ο VIII 38) χέρεc — τεφάνοιc (acc) proposuit,
χερίδας ἀμπλέκοντι? Ty Mommsen, ὅρμοιc σφε τῶν χέρες
Herwerden studd 10, ὅρμοισι (in den Buchten). τῶν χ. ἁ. κ.
‘von ihnen [den Blumen] winden sie ände voll auch zu änzen’)
Boehmer, τῶν γέρα τ’ ἁ. κ. στεφάνους Jurenka Zeitschr öst Gymn
119. Tueor optimorum librorum (AC i N s O c Vatt) lectionem e verbo
ἀναπλέκοντι subaudiens πλέκοντι cl I VIII 66: en nova quaedam antiptosis
ὅρμοιcι — τεφάνουc 75 βουλαῖcιν ὀρθαῖcι CNØ, βουλαῖcιν
Ci βουλαῖc ὀρθαῖcι D, βουλαῖc ἐν om Tricl) ὀρθαῖc Byz; cf nott metr
76—77 ἔχει) γᾶc vett vulgo, γῆc ACs, παῖc Ns, om Bl, Κρόνοc Tricl
(135, 1 A), recep Boeckh ἕτοιμον Vatt, ut solent αὑτῷ interpoll πόcιc
πάντων A, πόcιc ὁ π. rell ὕπατον ἐχοίcαc παῖc θρόνον vett, ὑπέρτατον
om παῖc interpoll γᾶc in priore versu neque testantur scholia vetera
neque adhuc quisquam intellexit; tum ὁ μὲν ’Αρίcταρχοc πόcιοc γράφει
79 ἔνεικ’ Ubri; prll II88 81 Ἕκτορα φάλε A ἔcφαλε P VIII 15, I
III + IV 53) Τροίαc libn, Τρῴαc Boeckh; prll II 45 85 φωνᾶντα A, φωνὰντα
interpoll plurimi, φωνεῦντα c tribus Moschopp Eust prooem p 6, 9 Ab,
idem II p 775, 48 (= Cram An Par III 242, 27) ὡc ἀπὸ τοῦ φωνέοντα. πὰν]
prll II 71 ἑρμανέων conieceris cll αφανήc δυcτανόc εὐδιανόc; sed in voce
obscura exspecto testimonia 86 b λαῦροι AE ac (cf P II 87); λάβρῳ? Bergk
γαρύετον libri c scholl et testimoniis (Aristid II 34 D, Theophyl Bulg
epp 6 p 12 Meurs, Greg Cor p 218) onmibus. Nam θ’ scholiastis unus
quod aliam formam exprimere videtur οἱ δὲ μαθόντεc ἄκραντα γαρύειν
ἥccονέc εἰcι τῶν καθ’ αὑτοὺc ὅ,τι δήποτε μαθόντων ἢ ἐπισταμένων B),
cum εἰδὼc et μαθόντεc pro synonymis accepisset, quid dativo φυᾷ oppositum
esset quaerens γαρύετον videtur nomen subst (ut βίοτον) esse
lussisse; cetera quomodo iunxerit parum liquet. Nec refragatur κόραξι
μᾶλλον δὲ κολοιόc, ἄκραντα γαρυόμενοc Διὸc πρὸς ὄρνιχα θεῖον κατὰ Πίνδαρον
a Simplicio laudatus (Arist cael p 42, 17 Hbg). Ac ne ii quidem,
qui in verbo γαρύετον oflFendebant, de lectione dubitabant: quo modo
accipiendum esset inter se dissidebant. Alteri igitur (iidem videlicet,
qui dualium formarum adeo amantes erant, ut ubicunque fieri posset
vel non posset inveherent) aut omnes sciolos aut unum Bacchylidem significari
dicebant (scholl 164 ἔ 1, cf schol Ambr extr; Simonidem nuncupat
schol B), alteri (quippe severius numerum castigantes) duos Pindari
adversarios tantum non digito monstrari rati, Simonidem et Bacchylidem,
καλῶ ἄρα ἐξείληπται τὸ γαρύετον δυϊκῶc (schol 158 § 2, init schol Ambr 154).
Quod cvu: displiceat exponere non est huius loci neque Coracem aut Tisiam
morari in animo est: γαρυέμεν (v supra) Dawes, ἄκραντα γαρυέται (nom
sing γαρυέτηc !) Hartung, γαρύεται (schem Pind) Ty Mommsen, emendavit
locum Bergk 4 nulla fere mutatione γαρυέτων coniciens, ut esset imperativus
acrimoniae (cf notissimum οἱ δ’ οὖν γελώντων Soph Ai 961) numero
pluraH. Formam ipsam ut probaret, in imperativo dualis numeri personam
tertiam incertissimam esse exponere et ἔcτων a 273 (A 338) commemorare
satis habuit. Ego κομείτων quod scripsit Aristarchus Θ 109
κομείτην Zenod, ‘alii fort κομεύντων’ Bergk).plur num esse dixerim
cl Cram An Ox I 398. Sed poterat Bergk etiam Archimedem afferre
(Ahrens E 322, Heiberg Fleckeis Suppl 13, 1884, 563), ἐν ἐπάρῃ ἔστων
IGA 381a 21 = Cauer Del 2 496, πράκτιμοι ἔ̔cτων Wescher-Foucart 32, 9
= Collitz 1697 et ἴτων πάλῳ λαχόντες Aesch Eum 32. Qua
ἱέντες; ἐπί τοι
96 ἔβα interpoll, v metr 96 συναντώμενος CE 97 κρύφιόν τε
θέμεν ἐσ(θ)λὸν κακοῖς (nisi quod vitiose [cf ad P IV 2] θέμεν’ ἑλὼν A) vett
onmes, interpolatione antiquissima, quae inde orta esse videtur quod per
imprudentiam vel κρύφον substantivi satis insoliti in locum κρύφιον ad-
iectivo substituto vel ΕΣΛΟΝ pro ἐσλόν accepto, audacter utique καλοῖς
in κακοῖς mutavit nescio quis ante Aristarchum (Zenodotus v c, quem in
simUi re non secutus est certe Aristarchus v 4); κρύφον et ἐσλῶν καλοῖς
corr Aristarchus (an κρυφόν? Herdn I 225, 2 L), ἐσλὸν κακοῖς tuentur
Wiskemann progr gymn Marb 1876 p 3 et Ed Boehmer. Sed τὸ λαλαγῆσαι
θέλων graecum esse omnes fere negant praeeunte Hermanno (ap
Heyn). Mihi etsi quod a quibusdam (Jongh, Gildersleeve) adfertur ἐπωφελεῖν
δυνάμενοι) τὸ δρᾶν οὐκ ἠθέλησαν Soph OC 442 non prorsus simile
videtur esse, tamen articulum poeta nescio an propterea necessarium
hoc loco duxerit, quia invidi homines cum strenue quidquam facere
nec possint nec audeant, in garrulatione ipsa vitae suae quasi tabernaculo
collocato id fortiter agunt, ut inani tumultu obstrepatur vera laus.
Recentiorum hominum coniecturas: Pauwii, Bothii, Beckii, Hermanni
(τιθέμεν 1798, quam ipse non tenuit τὸ λαλαγῆσαι — κρύφον τε iimgeus
Strophae
Epodi
Incisiones constanter admissas brevioribus carminibus exceptis lineola I schemati inserta significavi, velut Ο VIII str 1, XIII str 7, P VI 1, VII str 5. In conotmissuris membrorum plerumque separare versus malui, velut Ο I ep 6, n str 6 (haec quidem cum Bergkio), X ep 1, P I ep 7. 8 n ep 1. 2, V str 7, N I ep 2. 4, IV str 3, VI str 1. 7, I III + IV ep 5. 6 V str 6.
In huius carminis versibus discribendis consentiunt fere cum Boeckhio 2 praeter Eduardum Boehmer arithmeticae illum potius quam metricae artis ratione habita str v 3 in trinos, 4 in binos versus dividentem, ep V 1 tres syllabas ad sequentia trahentem, 2. 3. 4. in binos versus dispescentem.
1 φιλοξένοις BCE ἁδεῖν A, ἀδεῖν BC{D)E; prll II 9 3 ὀρθώσαις AB, -coc rell
4 ποι ABE, idem C altero loco (nam vv 4—11 inde a Μοῖσα
habet), τοι D, που C pr loco (secus visam Mommseno) c scholl; de par-
ticolae et notione et forma Jak Wackemagel KZ 33, 21; prll II 78 παρέσται
D; παρέστη, ἐπῆλθε, ἔρχεται (ubi male ἐρχέσθω Vatt) exponunt
scholl Μοῖσα δ’ οὕτω τοι παρίστα μοι Boeckh conseutiente Hermanno
(retr kl Schr V 381), Μοῖσα δ’ οὕτω μοι παρεστάκοι Mommsen 1, Μοῖσα Τιτωποῖ,
παρίστα μοι? (nomine e Τιτόπλοος et Τιτώ ficto opp II 664) Bergk,
Μοῖσα δ’, Οὐλυμποῖ, παρίστα μοι Maur Schmidt ind len 1879, 9, οὕτω μοι
παρεσταίη Naber Mnemos 12 (1884) 38 7 θεόδματον JDE, θεόδμητον
BC, ubique restituit Ty Mommsen; prll II 21 9 πὰρ παιδὶ (ex ποδὶ
B συμμίξαι libri, συμμῖξαι Schneidewin πρεπόντως] θήρωνος B με] ἔ
Hartung γεγωνεῖ ? Pauw p 21, γέγωνεν Christ 1, ’neutra coniectura probanda,
banda, nam tunc μοι ’ Bergk 4, sed cf ἀλλά με Πύθω ... ἀπύει
P X 4 10 θεόμοιροι meliores, θεόμοροι MP Tricl, θεύμοροι Mosch,
quod recepit Boeckh; prll II 42 νίσσοντ’ C (altero loco, v supra) D Tricl,
νείσσoντ’ Mosch; prll II 61 12 βλεφάρων AC 18 βάuη D, βάλοι
TWcl 14 σκιερᾶν A ἔνεγκε E, ἔνεικεν vulgo, prll II 88 Ἀμφιτρυωνίδας
vett (tuentur scholl metr), corr Byz 15 ὀλ- vett, οὐλ- Byz; prll II 2
16 πείσαις B, -ac rell λόγῳ] ὅγε Γ“ c interpoll 17 αἴτει BpcCDs,
ἔτει Di, αἰτεῖ ABacEN (receperunt Calliergus, Ty Mommsen) 18 ἅλσει
C (ut saepius) σκιερόν CD. Post λόγῳ plene dist Boeckh, quem de
grammaticorum (Greg Cor, Eustath) invento αῖτος· τέμενος, ἐνδιαίτημα
διχόμηνις ὅλον χρυσάρματος
βάσσαις Κρονίου Πέλοπος.
ὑπακουέμεν αὐγαῖς ἁλίου.
disputantem traditamque lectiouem pradenter defendentem vide nott cr
364; cf etiam Heimsoeth Rhein Mus 5 (1847) 6 Δῖός — πανδόκῳ Ἄλτει
non Δῖός Ἄλτει ut vulgo referunt (post Boeckhium n cr 363) Gisb Koen
(Greg Cor p 220 Sch), Δῖός Ἄλτει ’π’. ἄλσαι (ab ἄλδω) Hermann 1798, tum
pro ἄλσαι idem ἔμμεν proposuit, λόγῳ ’π’. φρονέων, Δῖός αἰτῶν Hartung,
λόγῳ ’πι φρ. Δὶ ὅτ’ αἴτει Maur Schmidt ind len 1879, 9, Δῖός αἰFεὶ κτλ
vel Δῖός Ἄλτει π. δοῦναι? et paullo infra 'fort ἀνθρώποις τ’ ἀρετᾶν στέφανον,
ut ξυνὸν quemadmodum ἀμφότερον adverbium ’ Bergk
19 αὐτοῦ πατρὸς (e schol 2?) O; αὐγᾷ (sc igni, quo usus sacra fecit) Hecker Philol 4 (1849) 488 20 μήνη D, μήνα rell 21 μεγάλαν A πενταFετηρίς (non πεντεFετ.) habent tabb Heracl 1 105 ΙΙ 86, item CMor ni saec plebisc Dittenb 160, 29 ἅμα vett, ἅμα interpoll, ἁμῷ Heyne; prll II 82 28 δένδρε’ ἔθαλλεν, at 32 δένδρεα θαύμαινε libri βάσαις Ambrr 24 ἁλίου BEat c plerisque, ἅλ’. D, ἀελ. AG (Bergk); prll II 11 25 — 26 πορεύεν A sdlus, - (??) vulgo; prll II86 θυμὸς in θυμὸν, tum rursus in θυμὸς mut (7 (cf I 28) ὥρμα (quod Boeckh coniecit kl Schr V 261) c gl ἐκίνει A, ὥρμαιν’ omnes rell. (retin Bergk) Ἰτρίαν νιν vett vulgo, ’Ιστριανήν Byq e scholl, recep Byz, ’Ιστρία (Artemis) νιν ἔνθα Aristarchus. De infinitivi structura cf ἐν δέ οἱ ἦτορ ἄλκιμον ὡρμᾶτο πτολεμιζέμεν Φ 671, de intransitiva verbi πορεύειν notione Ξανθὸν ἤπειγεν . . . καὶ ἐς Ἴστρον ἐλαύνων O VIII 47; verbum ipsum Homero ignotum, verbi usum intransitivum Attici scriptores non sunt imitati, quo magis collaudandi veteres grammatici, quod poetam corrigere noluenint, παραγενέσθαι πορεύεσθαι ἐλθεῖν exponentes cum. Aristarcho. Minus reUgiosi certe recentiores: ἐς γαῖαν βορείαν θυμός ὥρμα, Ἰστρία νιν ἔνθα (hoc c Aristarcho) Hartung, ἐς γαῖαν παρελθεῖν Bessler de praep usu ap P 1862 p 4, ἐς γαῖαν πόρευσιν θυμὸς ὥρμαιν’ Ι Ἰστρίαν· ἲν ἔνθα ('ubi eum´ cl Apoll pron 82, 25 RS; Ἰστρίαν ἶν’· praeierat Grashoff AUg Schulzeitg 8, 1831, 708) coni Bergk, ἐς γαῖαν πόρευεν θυμὸς ὁρμᾶν Maur Schmidt p CXXVIII, ἐς γαῖαν πόρευ’ ἔνθυμος ὅρμα Ἰστρίαν idem ind len 1879 p 8, ἐς γαῖαν περαίνειν Naber Mnem 12 (1884) 28, πορεύεν θυμὸς ὁρμᾷ Christ 2. De pronominis νιν mensura prll II 79 27 πολυγνάπτων C; prll II 58 28 μιν omnes libri, prll II 79
29 χρυσεόκερων A soIus, ut χαλκεομίτρα N X 90 BD θήλ. ἔλ. CN ἀξειν? Christ 80 ἱεράν vett, ἱράν Tricl, prll II 42 Hiatus post dativos in ᾇ et ᾦ exeuntes legitimi ezempla collegit Ty Mommsen suppl 166 Ὀρθωσίας ἔγραψεν Ahrens Philol 3 (1848) 236 31 εἶδε AB κἀκείναν libri, καὶ κείναν Boeckh πνοιᾶς Calliergus, recepit Boeckh; dativum soloecum dicit Herwerden (studd p 12), credo etiam ἔνδον ἄλσει, καμάνδρου χεύμασιν ἀγχοῦ, alia ὄπισθε(ν). Bac D Βορέαο A c codd quibusdam Greg Cor p 220 βορέου CNUDs, βορέα rell; prll II 42 32 θάμβαινε (quod, ut hymn Merc 407 Hermaim, coni Bergk 2) A ἐξεπλάγη paraphr), θάμενε Dac, θάμαινε OP, θαύμαινε θαύμενε) plurimi; θαυμαίνει Boeckh (cf 23), θαύμανε Kayser lect Pind p 10; de augm prll II 89 33 μιν A solus δωδ- libri; prll II 55 34 καὶ νῦν vett, καί νυν Tricl, καὶ νὺν Bergk; prll II 69 νεί(σ)ς. Byz 36 διδύμοις A, διδύμοισι vett vulgo, διδύμμοις Mosch, διδύμνοις novavit Hermann 1798 (ap Heyn III 398) plaudente saeculo; prll II 4 36 ἐπέτραπεν ABs, ἐπέτρεπεν rell vett οὔλυμπόνδε vett vulgo, ὄλ. NO; prll II 2 88 δ’ ὣν libri, δ’ οὖν conicio; prll II 40 πᾶ πᾷ πᾶι) Aec Blit CDE ποῖ? Aac, πα (??)? Bac), πα interpoll; testantur σύνδεσμον παραπληρωματικόν scholl, πὼς (schol) et που (gl) exponit A, tuentur πᾳ παραπληρωματικόν p 11 cum qpdinev coniimgens, tlauchenstein comm Pind n 21 cum διδόντων, Mommsen suppl Ife etiam cum sequentibus w 39 — 41; πὰρ θυμὸς ὀτρύνει c duob codd Moschopp (altero ac) Boeckh, ὣν δ’ ἔμπα (debebat ἔμπαν) Hartung, ἐμὲ δ’ ὀμφὰ θυμὸν? ἐμὲ δ’ ἐμὲ πὰν (sc κῦδος) Maur Schmidt CXXVIII, ὀμφὰ δ’ ὦν τᾷ (sc διφρηλασίᾳ) Jurenka Zeitschr östr Gymn 1894, 1072; ποι scripseris cum θύμ’. ὀτρ. coniungens cl 4, ego καὶ malim. De καί partic. ad totam sententiam pertinente (vulgo hyperbaton statuunt) cf Ο n 28, V 16, VIII 25, P I 35 IV 86, V 13, VI 44, I VIII 8; ἐμὲ δ’, οὖν ... καί P IX 103 40 ξέν’. vett, ξεῖν’. interpoll; prll II 1.4
42 αἰδοιέστατος Ambrr (recepi cl P XI 68), αἰδοιέστατον Vatt 48 δὲ AD Thom (c scholl AB), γε vulgo (dedit Bergk); est δὲ in apodosi repetitum 44 Ἡρακλέους A στηλᾶν AB, σταλᾶν vulgo ἔπι Vatt (xisque ad Boeckh 2 initio versus), ἐστὶ ACN, recep Ty Mommsen 45 οὔ νιν CN, οὔ μιν D c plerisque vett, οὔ μὴν A (c gl δή), οὐ μὴν (quod recepit οὐ μὰν corrigens Thiersch) B c recc (Cb), οὑ μὴ (quod coniecit Mmgaielli ap Heyn, recepit Bergk) Cc κεῖνος Dac cum scholl 81 1 et gl A, κεινὸς vulgo = ‘ἔνιοι, scholl2), κε(ν)νὸς conicio, prll ΙΙ 66 κεῖσ’ ὃς εἴη (= ἴοι) Hartung, οὐ μὰν διώξω κεινὸς ἔμμεν Naber Mnem 1884, idem, sed κεῖνον οἶμον Herwerden studd 11. Optativus concessive ὥ, ut ἐξολοίμην, μὴ ὀναίμην, μαινοίμην apud Atticos, ἔτη F X 21 εἴην pro καλοίμην usu notissimo.
Stropha
Epodus
Inscriptioni ἴπποις add Boeckh 1, ἀπήνῃ Boeckh 2; cf prll p 58.
Quo brevius carmen, eo incertior versus diacribendi ratio: str v 1 post ὑπέρτατε in duos versus diremit Bergk 4 solus, 4 post πρασσόντων dispescuit (cum Boeckhio 1), ° (= 5 Boe) superiori adiunxit Bergk 4, non item in schemate praescripto, 4ab coniunxit ὁ ’ Roasbach gr Metr 3 611, 4abc Ern Graf P logaoed str 31. ep 6 et 7 sunt qui iungant χέρες et ἰσον scribens Kayser lect Pind 11).
1 ὦραι libri c scholl Ὦραι ünern P Ol FV Lemgo 1796, 28, recep Boeckh solus
2 ἑλισς. prll II 13 4 ἐσθλοί CDNO recc 5 ἀλλ’ u) CN, ἀλλὰ rell
6 ῖπον BE, ἶπον G, ἴπον ex ἶπον ut vidD, ἵππον Ambrr (ACacCiNV, ἶπον Cpc)
ὀμβρίμου CEV (Boeckh, Ty Mommsen); prll II 58 7 ὀλυμπ. vett, οὐλυμπ.
interpoll, quod vnlgo edunt; νίκᾶν (ex ω param intellecto?) V, νίκα?
vel νικᾶν?? Boeckh, νικᾶν (servato θ’ 8(10]) scr Bergk 1 8 δέξαι vett,
δέκευ interpoll (Bergk) χαρίτων) γ’ A, δ’, V, θ’, rell vett, ὁ δὲ τε σύνδεσμος
περιττός scholl, ’idque’ intellege; cf ad P I 70 κῶμον. ὕμνον Ay
prll p 10 9 ἤκει AD παρ’? Bergk post κῶμον plene distinguens,
Ψαύμιός τε νίκας (servato θ’ v 8) Hartung 9—10 ἵκει, ὀχέων δς
Wiskemann progr gymn Marb 1876, 6 12 μιν Vatt; prll II 79 ἕτοιμον
Vatt 14 ἡσυχίαν libri (cf Ο II 32), ἁς- Heyne, Ἀς- Bergk φιλόπτολιν
A solus 17 ἅπερ Κλυμ.) AN(Dac), ἅτε C, ἤπερ Ci, ἅπερ καὶ
Vatt, ἃ καὶ? bergk 20 δ’ ἔντεσι (per haplogr) AN 22 οὗτος μὲν
ἐγώ A 24 — 25 post οὗτος ἐγὼ dist codd dett, non item scholia vett
Strophae
Epodi
Metra carminia digeri solent-cum Boeckhio; de Byzantinorum divisione metrica Jongh p 137. Nos qupminus in Boeckhii diagrammate adquiescamus, eo prohibemur, quod καΐ Fὸν 8 non solum in Pindaro, verum etiam in quovis lyrico eius aetatis poeta suspectum habemus [ἀγάnεταῐ ᾖ quod edidit Kenyon Bacch XVI 6 parum probabile, epigramma vero AP VI 53 (γάρ οἱ 3) sublestae fidei]. Quid si νικάσαις ἀνέθηκε καί glyconeum esse voluit poeta, ut exordium strophae asclepiadeum : ὑψηλᾶν ἀρετᾶν καὶ στεφάνων ἄω-? De καί (8a. 24a) versum finiente cf Pind Ο VI 17, IX 65, XTV 4, I VIII 23.
1 γλυκύ (-ὸ ἄωτον Pindaro quoque obtrudens Ο IX 19, P IV 188
X 53, N ΙΙΙ 29, VΙΙΙ 9, I V 10 [12] fortiter mutatis) Hartung 2 ὀλ.
vett, οὐλ. recc, quod edere solent; prll 112 3 ψαύμιδος Tricl 4 καμάριναν
vett, καμάρινα Mosch (Hermann), Καμαρίνα Tricl 5 ἐγέραιρεν
A (recep Monmisen, Qildersleeve), ἐγέραρε C, γέραρε vett vulgo 6 ὑπὸ]
ἐπὶ (= post) Kayser lect P 12 πεμπταμέροις vulgo, πενθαμέροις E, πεμ-
18 Vulgata lectio ῥέοντα Ἰδαῖον et hiata (Heimer studd P 69, Fick et Bechtel Personeun 393) et prosodico vitio, nostra (Heynii, Boeckhii, Bergkii) ῥέοντ’ Ἰδαῖον metrico laborat, sed nomini proprio in metrorum aequabilitate observanda veniam quandam dare (ut Pind O X 99) quam vocis satis vulgaris mensuram corrumpere praestat; ῥέοντα καὶ Ἴδας τὸ, Ed Boehmer 21 οὐλυμπ. D ποσειδανίοισιν vett, ποσειδανίαισιν Boeckh c scholl BCD (paraphr genus masc exponit) 23 περισταμένων? Bergk ὑγίεντα libri (tribus dett exceptis), idem Choerob I 209, 5 Hlg (Hercbi II 619, 2), ὑγιέντα Aristarchus, ὑγιῆντα? Bergk εἰ τιν’ ὄλβος Schwickert (Trier 1878) probante quod mirere Alfr Croiset rev crit 1886, 41 24 ἐξαρκέων, κτεάνεσι A, κτεάτεσσι (Ai) Hartung
Strophae
Epodi
Str vv 5 et 6 (ut P IX 2 et 3) Hermann epit doctr metr § 699 coniungebat rhytbmum silentio quodam post syllabam ancipitem adinisso continuari ratus. Bergk ita copulabat, ut hiatu ant α΄, str β΄, ant γ’ post dativos tolerato tribus locis (ant β΄, str et ant δ΄) Λ ⏑ ⏑ |⏑ __ __ respor dere putaret legitimae formae ⏑ __ |⏑ __ __. De claustila bisyllaba (⏑ __ cf N VIII ep V 4 et append metr § 5 n. Ep v 2 dispescuit (cum Hermanno epit doctr metr § 699), item v 4 Ed Boehmer; cf nott metr O III.
1 εὐτυχεῖ C recc, εὐτοιχεῖ MΞ, εὐθρίγκῳ? Bergk; πρόθυρον θαλάμου
intellege πρόδομον (P VII 10) 2 ὥς τε C μέγαρον πάξομεν recte coniungit
paraphr Ambr: dictio brevitate insignis, nam qui huc vocari so-
στρατιᾶς ὀφθαλμὸν ἐμᾶς
[ VII 10), Quare per numerum sane liceret de septem ducum rogia cogitare
nec coUocatio nominum ’septem (ducum) rogi ’ in Pindajo
(coll ὁ I 89. Vn 72 et VII 70. IIII + IV 60) quidquam haberet admirationia,
nisi N IX 16 ss poeta exercitum στρατὸν ἀνδρῶν, ὅμιλον, νεογυίους φῶτας)
a Talai filiis Thebas deductum, tum reditu prohibitum ‘septem rogis’
(cf ἑπτὰ τάξεις Soph OC 1311, ἑπτὰ λόχους Eur suppl 765) condi fingere
videretur. Congestis igitur septem illis ’mortuorum rogis’ (cf πυρὰς
homericas), sive omnibus unum in locum sec schol Ο VI 28, sive
singulis ad singulas portas sec schol N IX 53 p 269 Ab, Adrastus qni
Bolus Bupererat neminem suorum tam vehementer ’desiderabat’ (cf πόθεον
ψ 16 et Phrixi ἀνάκλησιν Pind P IV 159) quam Amphiaraum
quem ne spelire quidem liceret. Quae nisi in ThebaJde (schol Ambr
26) accurate omnia ibissent exposita, Pindarum tam leviter perstringere
potuiese parum credibile. lam verba tradita πυρᾶν νεκρῶν τελεσθέντων
quoniam haud facile quisquam defendi posse putaverit cll Aesch
Ag 561—62 δρόσοι __ __ τιθέντες, feminina partieipii forma reponenda
est, quam primus fiagitavit Pauvr (1747, ’sine dubio’ ait ὥθ’ p 37; secnti
sunt Hartung et de Wilamowitz; cf etiam schol Thom p 203, 7 A). Scholiastae
quidem tuentur τελεσθέντων exponraites ἐπισωρευθέντων ἤτοι καταριθμηθέντων
scil νεκρῶν. Heyne multique post eum intellegere malebant
’confectis igne’; quam amplexi sententiam nienmt etiam
qui mutarent trad lect: πυρᾷ v. τ’. Bemhardy synt gr paralipp 88, ’π’. ’ν.
τ’ ἐδεσθέντων ’ (idem π. ’ν. τε νησθέν|των recepit coll ψ 163. 169),
’π’. ’ν. τε φλεχθἐντων Maur Schmidt p CXXIX (idem servato τελεσθέντων
pro νεκρῶν maluit μέτρων vel ἔργων ind len 1879, 4 n), ’π’. ’ν. τε δαισθέντων
Herwerden. AJii πἀασθέντων (Jahrbb class Phil 73, 1866, 786),
ἀμαθέντων (ib. 77, 1868, 398), ἐτασθέντων srmm 16 θἡβαις Vatt, unde
θήβαις γε interpohiverunt PQ, ὲν θ’. dictum, ut ἐν Κορίνθου πύλαις Ο IX
86 τοιοῦτον έπος· ἢ ποθέω? cl I ἡ 42 Bergk 17 τ’ om A δορὶ A
18 νῦν πάρεστι vel νῦν πάρστι (Tricl) vel νῦν πάρ(έ)στη vel νῦν ἐστὶ
interpoll συρακους. ACE all 19 δύσερις vett, οὐ φίλον. ἐών οὔτ’ ὣν
δύσερίς τις Mosch, ὥ δύσερίς τις ἐὼν οὔτ’ ’ ὥν φίλον. Tricl, δύσηρις (c uno
θ’ Thomm) Ald φιλόνεικος libri Pind, φιλόνικος cod T (Urb) Isocr I 81
correxit ('nam a νεῖκος dici oportebat φιλoνεικἡσ’) Bergk 4 praeeunte Cobeto
nov lectt 691; cf Matth Stahl qu gramm ad Thuc pert p 39 ss
20 ὀμόσσαις CP, ας rell 23 αἵ αἶ, αἶ) vett, fj γρΕbγρ Mosch εἰς
ante τάχος inser B 24 βάσωμεν Aac ἵκωμαί τε libri c scholiis, ἵκωμαι
δὲ Bergk, τ’ ἔθνος ἀνδρῶν κ’ γ’ Hartung, idem furtim quasi proposuit
τε πρὸς ἀνδρὸς κ’. γ’ quod fiierunt quibus probaret
25 ἀμᾶν D c paucis, ἄλλαν plerique, cf P IV 19. 244 27 ἀναπεπτάμεν’ A, quod (excepta apbstropho, de qua ad Ο V 17, P IV 2) probavit Ty Mommsen 28 (??) singulare apud Pind, ut apud Hom I 337 cf χρὴ 27 σάμερό.ν γ’ Tricl, σάμερόν μ’ Boeckh, quod recepit Bergk, qui idem similia brevis syllabae productae exempla conquirebat ad ἔ III 6 prll nostra II3.4; dubitanter idem σάμερον σπεύδειν coniecit (cl achol ἐλθεῖν ταχέως); id certissimum, quod observavit Ty Mommsen suppl 57 schol Ambr cum exponeret ἑαυτὸν λέγει ὁ ποιητής, in codice suo μ᾿ scriptum non invenisse 29 Ποσειδάονι C all Κρονίωνι A 30 παῖδ’ ἰοπλόκαμον vett, ut I VII 23 δ’ ἰοπλοκάμοισιν omnes libri, post elisiouem perperam admissam (cf καἴ ἰοπλ. P I 1, καὶ ἰοστ. fr 76, 1) versum ut videntur ex P I 1 redintegrantes, nam ingeniose Bergk ἰόπλοκον et ἰοπλόκοισι restituit; ἰοβόστρυχον Byz, quod utroque loco edere solebant ante Bergkium τεκέσθαι Ai, τεκέμεν As c rell 31 κρύψε As et Vatt vulgo, κρύψαι (vel κρῦψαι) AiCN; κρύψας Dlit, infinitivum (ad λέγεται) exponit ἀγνοοῦσι τὰ μέτρα tricl) ἐκέλευεν Α 33 Εἰλατ. epica forma ex Hes fr 148 Rz sumpta; prll II 2 βρέφος γ’ Tricl 34 ἔλαχέ(ν) τε Vatt 37 πιέσσαις Ci, πιέσ(σ)ας vulgo 38 ᾤχετο libri; cf P IV 82 περ AC, πέρ’ BD, περ’ recc πάθους B 40 καλπίδα CaDpc all λοχμαῖς ὑπὸ κυανέαις A; ὕπο Bergk
41 Laudatur ὁ ποιητὴς ὁ λέγων χρυσοκόμαν Ἀπόλλωνα a Sophocle
in narratiuncula lonis Chii ap Ath 604 b; cf praeter Pind Ο VII 32 etiam
χρυσεοκόμα (Sim 26 b ap Aristot rhet III 8, χρυσοκόμης ’Tyrt’ S) ap Diod
Vn 12 Vog; adde etiam Hes theog 947, Alc 13 b Anacr 14, 2, Eur Iph
Taur 1236, Tro 253; hynm Ap 205, Archil 121 (71) 42 Ἐλείθ. PQ,
Εἰλείθ. meliores, Εἰλείθυιαν συμπαρέστ. X, unde Ἐλευθὼ συμπ. Byz.
43 τ’ om AM, scholl non exprimunt; ἐρατὸν ίαμος) Bergk Jahrbb class
Phil 99, 1809, 183, ἐλαφρᾶς? idem 4, φυγὼν ὠδῖν’ ἐρατὸν Wilh Schulze
qu epp 161; de notione vocis ὠδίς N I 36, epigr lap 145, 3 Kaib, de
praep iterata ἐκ πόντου σαώθη ἔκ τε ματρυιᾶς ἀθέων βελέων P IV 161
σὺν νεότατι σύν τε δίκα N IX 44, denique ἐρατάν dici posse ὠδῖνα fortasse
concedes, si memineris ἵλεων τε γίγνεσθαι τὸ κυοῦν) καὶ εὐφραινόμενον
διαχεῖσθαι καὶ τίκτειν τε καὶ γεννᾶν apud Plat symp 206 d;
oxymori exempla praeter ea quae collegit Erdmann Pind usu synt 41
Ο IX 100, P IV 237, Xn 14, N Vin 3 45 αὐτόν om C 49 φοίβῳ
E 50 πατρός γε A πέρι libri (Bergk), περὶ DiEi ἔσσεσθαι A
51 οὐδέπωτέκενλείψειν ω in ὁ mut?) A, ουδέποτέκελείψει Ai 53 γεγενναμένον
A, γεγεναμένον rell vett, γεγενημένον Ahrens dial dor 150, Christ
Sitzgsb bayr Akad 1891, 72 53—54 ἀλλ᾿ ἐκρύπτετο A, ἀλλ’ ἀλλ' ἐγ |
BCDE, ἀλλ’ ἐγκεκρύπτετο Opc? Vac?, ἀλλ’ ἐγκρύπτετo dett, ἀλλ’
ἐν I κέκρυπτο Boeckh, ἀλλὰ κέκρυπτο Hermann ap Boeckhium n cr 377
(recep Bergk); cf nott metr I III 54 σχίνῳ B βατείᾳ vett, βατία
recc, βατιᾷ (ut collectivum)? Wilamowitz Isyll 106 n 14 ἀπειράντῳ ABC
ἀπειράτῳ male scripto, peius intellecto), ἀπειράτῳ AiDpcE, ἀκηράτῳ Heinrich
ap feeynium, ἀπειρίτῳ? Heyne, recepit Bergk, defendit (ex ἀ-πέρjιτος)
Wilh Schulze qu epp 116 n 3; idque legitur nunc Orph fr 81, 1
Ab; ἀπειράτῳ qui tuentur, aut ἐρατός simm conferunt, at longa utitur
βεβρεγμένος ἁβρόν
καλεῖσθαί νιν χρόνῳ σύμπαντι μάτηρ
λάβεν
Ποσειδᾶν’ εὐρυβίαν,
55 ξανθαῖσί τε καὶ A, τε om rell Ζηνόδοτος γράφει ἀντὶ τοῦ βεβρεγμένος ... schol Ambr βεβραγμένος? Schneidewin, πεφραγμένος? coll Hor c III 4, 13 Rauchenstein Jahrbb class Phil 91, 656) 56 μιν Vatt
57 ὄνομ’ Ect all 58 έσῳ et ἐκάλεσε AGD ποσειδᾶν(α) BOD, ποσ(σ)ειδῶν(α) AE 59 θεοθμάτου AN, θεοδμάτας BCD (de feminina forma cf N III 2. 21, IK 2, schol 11 Χ 51), θεοδμήτας O; prll ΙΙ 21 60 λαοτρόφον Byz 62 μετάnασέ(ν) τέ νιν (BiEi, μιν vulgo) BCDE (c scholl), μετάuασσέ τέ νιν A (et passim lemm vett) μετάλασσέ τέ μιν MN; vox notione obscura (iam Pindaro, de Wilamowitz opinatur Isyll 166 n 16), scholl exponunt ἐπεζήτησεν αὐτὸν καὶ ἐν φροντίδι ἔσχεν (scil Apollo lamum § 1, lamus ApoUinem § 2), unde μεταλλάσαντί ἱν Hermann olim (sed cf app ad Vig 934: ἐζήτει αὐτὅν, κελεύων ἐλθεῖν μετ’ αὐτοῦ), quod defendunt Kayser Itctt Pindd 15, Rauchenstein comm Pindd II 26 μιν scribentes, similiter μεταλλάσαντι· ἄνορσο Hartung. Alii μετάλλασσέν τε recipiunt sive μετῴκισεν interpretati (velut Thiersch), sive ἠμείβετο (velut Jurenka Zeitschr ostr Gymn 1893, fasc 12 c achol Ambr πρρσεῖπεν αὐτόν); μετάνστασέν τέ νιν? Bergk, μέγ’ ἄμνασέν τέ νιν Maur Schmidt p CXXVIII, ποταυδάσαντί νιν Herwerden Mnemos 26, 1897, 39 τέκος B i, τέκνον rell 63 χώραν Acl (M c corr in accentu) Oi Vi c paraphr, χῶρον CN c Vatt, χῶρον ’ 64 ἀλίβατον ABec (??)NV 67 ἄγνωστον vulgo (Bergk), ἄγνωτον AM (Ty Mommsen suppl 61) θρασυμήχ. BC
68 ’Αλκαϊδᾶν vett et Menecr schol Pind I IV 104 (422, 11 Ab), ’Αλκεϊδᾶν Hermann opp I 267 68—69 πατρὶ δ’ A, πατρί θ’ rell vett, πατρός θ’ ’ recc; prll p 9 69 κτίσει B, κτίσοι E πλειστόβροτον B τε μέγιστόν τε B 70 αὖ Α solua (Byz), outOu rell κέλευσέ νιν A solus 72 ὄλβος ἅμ’ AC(Dac) Mosch, ὄλβος δ’ ἅμ’ rell ( __ ⏒ ⏑ __ ), dist tollebat Hermann ap Heyn c scholl A, ut γένος penderet ab ἅμ’ ἕσπετο, cl N X 37, male 74 μῶμος δ’ ἐξ libri, μῶμος ἐκ δ’ Er Schmid, μῶμος ἐξ Boeckh n cr 379 76 πρῶτον BCacN et paraphr A, πρώτοις AclCpcDE Thom δωδ. libri; prll II55 75—76 δρόμον γ’ Tricl 76 ἐλαυόντεσιν C ποτιστάζει ABE (paraphr), (ποτι)στάξει CD, ποτιστάξῃ dl (bis habet teste Drachmauno), edidit ’possis etiam ποτιστάζῃ’) Bergk εὐκλέα C, εὐκλεᾶ ABDE c schol Α (cf P IX 105) μοῖραν Hecker Philol V 442 77 ὅροις ABGE Thom, ὅροις DEl Mosch Tricl, ὄρους Ἀρκαδικοῦ gl θ’ cod quodam Mosch enotavit Mommsen (nimirum voci Κυλλάνας adscr), unde ὅρους recepit Christ ὄρεος aut ὄρευς debebat), ὄρος (in fine versus) scripsit Calliergus (sive θ’ scholiis [ut Dl], seu Homericum imitatua ὑπὸ Κυλλήνης ὄρος αἰπύ), ὅροις c Hermanno plerique, ‘sub templi Cyllenii ’ interpr Crusius, σφυροῖς Hecker Philol V442, βάθροις? Bergk; scripseris ὄρεσς’, ut in imis montibus habitasse viderentur proavi matemi, non secus atque Heraclidae ὄχθαις ὕπο Ταυγέτου, at v nott ad P I 92; ὀρέων conicio de fenetivo (maiorum arces Cyllenae montibus superatae) coTl v 40 (tecta umeto pueila), ὁ II 83 (tela cubito quasi cnstodita), Xm 111 (urbes Aetna monte superatae), P VIII 77 (luctatorem adversarii manibus oppressum), de genetivorum collocatione πρὸ Κορίνθου τειχέων I I III +IV IV 38 item N II 4, IV 71, de plurali Κυλλήνης ἐν ὄρεσσι Hes fr 13 Rz (schol Pind N II 17) 78 ἐδώρηεαν A solus (Bb), δώρησαν rell
80 τιμὰν A, τιμῇ καὶ νίκη (cf NV5) e Pind laudat Euatath pr § 21 (p 14
24 Ab) —83 ἔχων pauci dett (c schol A § 1) τίν τιν’) boni libri,
τὶν τίν) VFi (placuit Bergkio), ante ἀκόνας graviter(;) dist A προσέρπει
vett προσέρποι D), προσέλκει e scholl ἕλκεταί με 144) an θ’ cod vet? γρ.
προσέλκοι minio Es) Tricl (recepit Bergk). ’Ferri nequit δόξαν ἔχω τινά,
sed recte dici poterat τινὸς ἀκόνας’ Bergk; si quidem ἀκόνης τινὸς δόκησιν
ἔχω interpretandum esset (c schol 141 § 2), quod parum credibile.
At recte se habebit τινά, ai opinionem quandam de suo genere ipso
quoque ex Arcadia oriundo significare P putaverimua (c schol 140). Tum
ἅκ. λίγ’. gen qualit intellegas cl Sophocleo λευκῆς χιόνος Ant 114, adverbialiter
accipit coU πηδήματος εὐπετοῦς ἀνᾴσσων Aesch Pers 95 all Wilamowitz
Isyll 168, cum πνοαῖς iungit Ed Boehmer, λιγ. ἅκ., καί μ’ ἐθ’. προσέλκει
(an das Biwnsal zieht mich hin) καλλιρόοισι ῥοαῖς (c schol Ambr) ματρομάτωρ
Hartung, ᾇ (scil ἀκόνα) μ’ ἐθ’. προσέλκει κ’. πνοαῖς ματρομ. Leop
Schmidt P Leb 275 86 ss ἔτικτες, τᾶς . . . ὕμνον, ὄτρυνον νῦν ἑταίρους
Αἰνέᾳ (genetivum praeeunte Leop Schinidt P Leb 276) coni Bergk vv 8492
invocari Metopam ratus (sec schol 147 ὣ . . . Μετώπη) 86 πίομαι contra
Meinekium (com gr III p 516 πίνομαι flagitantem) defendit Schneidewin
cl Ibyc fr 17 B 4; ’ν etiam Wiih Schulze quaeat epp 357 8792
nihil fere variant ἀφθόγγων et συρακουσᾶν A). ἐσσὶ] ἔστι de Wilamowitz
IsyU 168 σκυτάλα (= carmen) subiectum, κρατήρ appositionem, ἄγγελος
praedicatum esse ratus, feliciter evitans quod quam non esaet graeciun
ceteros fugerat, tria ilia nomina particulis nullis interiectis praedicati
loco posita; neque minna reicienda duo praedicata ἄγγελος, σκυτάλα quae
ad aliquam convivii crateram referebat ἄγγελος — ἀοιδᾶν iungens Ed Boehmer.
Sed ἔστι quam ἐσσί maluit Wilamowitz, ne poetam gravissimum
praesertim continuo post Aeneae appellationem Ovidiano more cum carmine
suo faceret colloquentem. Et fatendum est aliud esse ἀναξιφόρμιγγας
ὕμνους (O II 2) aut γλυκείας ἀοιδάς, Μοισᾶν θύγατρας ’φ’ (N V 2, IV 3)
χρόνος ὄλβον ἐφέρπων.
Ἁγησία δέξαιτο κῶμον
δὲ πέλοντ’ ἐν χειμερίᾳ
tanquam deas immortaleB, aliud carmen ipsum compellare tanquam epistulam.
Plures quidem deinceps invocationes Pindaro ut cui maxime
erant adamatae, dummodo vocativis additis omnis tolleretur ambiguitas.
An qui canebant. quive audiebant ut Grraecos homines putas ambiguos
haesisse, quae tandem esset ἠυκόμων σκυτάλα Μοισᾶν, γλυκὺς κρατὴρ
ἀοιδᾶν? Nobis quidem non inutile erit conferre ἀγγελίαν ὀρθάν P IV
279 et δεύτερον κρατῆρα Μοισαίων μελέων I VI 2. lam εἶπον 92 aut
indicativus est poetae ’intemuntium’ suum quasi commonefacientis ‘iubebam
’) aut imperativus genium suum sive Musam sive carmen adhortantis
‘age ’), id quod et propter verbi tempus praefero et cll
ὁ IX 6. 11. 109, I 4, II 89; P IV 278—79, N VI 58, P IX 1, Ο IX
Nam quod Aristarchus maluit τοῖς κατὰ τὸν χορὸν τοῖς χορευταῖς gl ἢ
εἰπεῖν ἐπικελεύων schol 158 (eiusdem scholii initium habes 148 ἀπέστρε-
ψεν οὖν τὸν λόγον ὁ Π. πρὸς τὸν Αἰνείαν τὸν χοροδιδάσκαλον!) λέγων
κτλ), non cadit in Aeneam πρόξενον opinor cl P X 64) Stymphalium,
quippe qui nec probus nuntius dici neque iuberi a poeta possit commonefacere
chorum de Syracusis. De forma εἶπον cf prll II 99, de casu
apud inf omisso si placet Erdmann de P usu synt 77 et infra N I 66
92—95 misere pessumdati leguntur in laterculo Syracusano quem
Matranga Ann Inst Corresp Arch XV (1844 — 45) 235 93 σκάπτρῳ
BD 95 δάμητρα A, δήμητρα Bpc (gl A) ἑορτὰς A 96 μιν Vatt
97 λύραι μολπαί τε libri, nisi quod λύραι πολλαί τε C; αἰ ἡδύλογοι πνοαὶ
τῶν ὀργάνων καὶ ᾠδαί paraphr et λέγονται αἰ ἀπὸ τῶν ὀργάνων πνοαί
schol 162), unde λύραι πνοιαί τε Lehrs Pindarsch 10, πνοαὶ μολπαί τε
Bergk 4 (cf si placet Wissensch Monatsbl VI 30, Jahrbb class Phil 117
[1878] 42), scholl corruptam lectionem ΑΥΡΑΙ interpretari censet Bury
ed Nem p LIII. De locutione cf ἁδυεπής τε λύρα γλυκύς τ’ αὐλός Ο X
93, ἐγκωμίων τε μελέων λυρᾶν τε τυγχανέμεν Ο II 47, κείνων τέ νιν ὀάροις
λύρᾳ τε κοινάσομαι N III 12, λύρα καὶ ἀοιδά N XI 7, φόρμιγγες δέκονται
P I 97 θραύσοι libri, quod defendebat Bergk frustra provocans ad opt
obl Soph OR 1274; θραῦσαι Hermann ap Heynium, ’possis etiam θράσσοι’
Boeckh expU 168, quod primus reposuit Schneidewin cl schol A τοῦτο
γάρ τινες συνεκδέκονται μή ταράσσοι [Aristarchus? cl schol I VII 66]; reliqui
scholiastae aut θραύοι (A) aut θραύσοι, ἀφανίσοι (Vatt) suppeditant,
item θραύσοι, κοιμίσοι, ἀφανίσοι Mosch p 238 Ab 98 εὐκράτοις A, εὐηράτοις
γρ c rell 99 ποτινισόμενον boni omnes 100 μητέρ’ ANO
λιπόντ’ vett et paraphr, λείποντ’ Byz, quod vulgo edunt; metropolin
autem Arcadiae Stymphalum poeta ideo dixit, quod sic voluit; cf v 84.
Temere igitur ματέρ’ εὔμηλόν τε λείποντ’ Ἀρκαδίαν Hartung, ματρὸς
εὐμάλοιό τ’ εὐμάλ. c Heyuio) αἰπέων (montium?) ’Απκαδίας? Bergk
πέλονταί γ’ ἐν A, πέλονταί τ’ ἐν C, πέλονται om ἐν E 101 ἀπεσκῆφθαι
A, σκα-, σκι-, σκε- in all Ambrr, ἀπεσκίμφθαι C et Vatt 102 τῶνδ’
τῶν, δ’ A) ἐκείνων codd praeter unum e Moschopp ὁ = Guelf 1 ), qui
ante correctionem factam τῶν τ’ ἐκ., quod flagitavit Heyne, τῶν τε
κείνων recep Boeckh 1, non item Boeckh 2 (expll 163). Mihi quidem
τε — τε necessarium videtur; nam quoniam duas esse patrias cum gravitate
praedicavit vv 99 — 101, misere subito concideret poeta ’hanc
’ dicens: immo ’et hanc et ’, et Stymphalios (99 — 100) et
Syracusanos (92 ss)! Tirones ut discant posse etiam simplici τε coniungi
res oppositas perlustrent locos a Tychone Mommsen congestos ad ὁ XIV 5
suppl 193; ceterum cf in codd omnibus τάδε pro τά τε scriptum I V 52
in A τῶνδε pro τῶν τε Ο II 53; pril p 10 παρέχει OGNiV 103 ποντομέδων?
Boeckh n cr 381, recep Boehmer; de casu cf ἀγυιᾶτις P XI 1
de ν terminatione repetita Harre verb P conloc 21 4 de mensura ν;
prll II 3 εὔθυνε πλόον· καμάτων δ’ ἐκτὸς Acl 104 δίδου recc 105 ἐμῶν
ὕμνων δέξ’ A, ἐμῶν δ’ ὕμνων δέξ’ MNOlit (unde ἐμῶν ὕμνων δὲ δέξ’
Bergk), GV et paraphr faciunt ὁ lect vulg (Vatt) εὐερπὲς D, εὐπρεπὲς
EG all
Strophae
Epodi
Str w 2. 3 in tanta incisionum constantia ita copulare, ut tetrameter evadat catalecticus metro paenultimo quater vel qmnquies (cf στρ ε΄) variato, equidem non audeo; 3 et 4 coniungi vel propter primae vv 4. 10 syllabae brevitatem non poesunt; cf append metr § 7. Ep v 2 syllabae ultimae (Ῥόδον) ad sequentia trahuntur a metricis antiquis, quod robaverunt Hermann et Boeckh 1, eisdem syllabis ciaudi versum maluit issen apud Boeckhium n cr 382 probantibus plerisque, ut eundem ferambitum habeant w 1 et 2; alias divisiones proposuerunt Boeckh n cr 388, Ty Mommsen 1; cf append metr § 6, 8.
1 ἀφνεᾶς A et codd Athen XI 504a, ἀφνειᾶς rell; prll II 46 ἀπὸ χειρὸς] ὑπὸ χηλοῦ? Bergk ἑκών Bomemann philol Rundsch 1881 p 1430
2 ἀμπέλου ἔνδον Tricl δρόσῳ om Athenaeus
4 προπέμπων vetus quidam criticus post πάγχρ. dist Bergk
5 συμποσίω (suprascr ou) A, unde συμποσίῳ Mommsen; συμποσίου c rell
Bergk; cf Ο X 23, P X 11 τιμάσας vulgo, σαῖς C ac D O ac νέον? Bergk
6 μιν Vatt 7 νέκτ. αὐτόχυτον Aristid I 413 D, sec scholl interpretationes
αὐτόχυτον καὶ ἄκρατον, αὐτόματον καὶ ἄκρ’. simm ἀθλοφ. Vatt
10 οὐλ. Mosch 11 ζωοφθάλμιος pars Ambrr (CNOac) 12 θαμᾶ AG,
ἅμα Ai, θαμὰ vett vulgo, θ’ ἅμα Byz, θαμὰ Boeckh (nott cr 384—5),
Bergk (v prll nostra II 70), ἅμα τ’ ἐν Hartung, ἅμα μὲν defendit Rauchenstein
Jahrbb class Phil 77 (1858) 389 παμφώνων τε Ai ἐν ἔντ’] ἐν om
Vatt 13 καὶ νῦν vett, καί νυν Byz, καὶ νὺν Bergk; prll II 69 —14 Ex
scholiis mirum quantum confnsis id elucet fuisse qui venustati heroinae
invidentes Ἀμφιτρίτας legerent; unde alioa ποντίας scribendum putasse;
etiam de distinctione parum constitisse; ποντίας ... ’Αφροδίτας? Bergk
15 εὐθύμαχον A (c paraphr 32 BD), εὐάμαχον Ai; de εὐθυ- prll ΙΙ 35
ἀλφεῶ AM, ἀλφειῷ(ω) rell, prll II 46 17 ἀδ- vett (Dlit), ἀδ- Mosch;
prll II 9 18 εὐρυχόρου B, χώρου AD, χώροιο CN, χόροιο PQ
19 ἐμβόλῳ(ω) (sscr οὐ F) vett, εὐβόλων N, εὔβολον (scil νᾶσον, codex ter
γὰρ πατρόθεν ἐκ Δῖός εὔχονται· τὸ δ’ Ἀμυντορίδαι
ἀμφὶ δ’ ἀνθρώπων φρασὶν ἀμπλακίαι
Τίρυνθι Λικύμνιον ἐλθόντ’ ἐκ θαλάμων Μιδέας
χολωθείς. αἱ δὲ φρενῶν ταραχαί
ἔμβ, corr Boeckh) Theotimus ἐν τῷ <...τῶν> περὶ τοῦ Νείλου ὅρου
ap schol A, Ἐμβόλῳ (n pr) alii ap schol Vat, alios rursus ἐκβόλω̣
scripsisse ex Eust Od 1405, 47 coUegit Bergk Ἀργείων e scholl E i F i U
20 τοι νῦν C, τοίνυν DaaDi Rom yq, τοῖσιν rell (sed τοῖσιν B)
21 ἀγγέλων non pauci 24 φρασὶν BD s E i, φρεσὶν non pauci 25 ἀναρίθματοι
tres Thomm ἀμήχ. ALM 26 om καὶ A, ἐν καὶ τελ. afifert
Eust prooem p 10, 9 Ab; ne τε — καὶ) desideres, quod exprimunt
paraphr Ambr et scholl, cf P X 58, Ty Mommsen suppl 193, Haupt
opp I 133, contra quem ὅ,τι νῦν, εἰ κάν τελ. Hermann Jahrbb clasa
Phil 33 (1841) 256 φέρτερον (gl κρεῖττον) A solus 27 Ἀλκμήν.
libri omnes prll II 27 28 θένων libri, retin Ty Mommsen, θενών
Blomficld ad Aesch sept 378 (382 D), post Eartungum recep Bergk
28 ἔκταν’ ἐν ἁ et edd ante Bergkium, ἔκτανε(ν) Ο c Vatt 81 παρέπλαξαν
D 32 ναῶν libri, nisi quod ναοῦ N, ναῶ B, quae interpolationem
rcdolent; τὴν ναῦν εὐθῦναι) paraphr, at de navium numero
mero plurali cf Β 664 αἶψα δέ νῆας ἔπηξε, πολὺν δ’ ὅ γε λαὸν ἀγείρας
βῆ φεύγων ἐπὶ πόντον et ApoUod bibl II 170 φεύγων μετ’ οὐκ ὀλίγων
33 ΕΥΘΥΝ paradosis, unde εὐθὺν ΕγρFlGlNl ἀντὶ τοῦ εὐθέως schol
Vat 61, ubi εὔθυνε mavult Mommsen; sed οὐ χρὴ γράφειν ‘εὐθύν’, πρὸς
τὸ πλόον Tricl 257, 13 Ab; adde quod ex Thom cod Δ refertur εὐθὺς,
probatum olim Bergkio); εὔθυν’ B ὥστε ἰθύνειν καὶ ὁρμᾶν paraphr 56),
contra usum poetae term αι inf aor act nunquam elidentis; εὔθυν’ E
c Ambrr εὐθύνετε paraphr 60, ubi rursus εὐθῦναι B; cf gl Thom ap
νιφάδεσσι πόλιν,
βωμὸν ἐναργέα, καὶ σεμνὰν θυσίαν θέμενοι
κόρᾳ τ’ ἐγχειβρόμῳ. ἐν δ’ ἀρετὰν
σπέρμ’ ἀνέβαν φλογὸς οὔ. τεῦξαν δ’ ἀπύροις ἱεροῖς
ὁ μὲν ξανθὰν ἀγαγὼν νεφέλαν
ἄδολος τελέθει.
δατέοντο Ζεύς τε καὶ ἀθάνατοι,
μέλλεν θέμεν. ἀλλά νιν οὐκ εἴασεν· ἐπεὶ πολιᾶς
θαλάσσας αὐξομέναν πεδόθεν
φαεννὸν ἐς αἰθέρα νιν πεμφθεῖσαν ἑᾷ κεφαλᾷ
τελεύταθεν δὲ λόγων κορυφαί
παραδεξαμένους
ῥῶσιν, ἀναδασμόν, ἀναμερισμόν exponunt acholl, τὸν ἐκ δευτέρου πάλον
Eustath ad Α 126 p 64, 42 (~ Od 1434, 29), κατ’ ἄνπαλον μισθούντω,
καθὼς καἰ τὸ πρότερον in inscr Melitaeensi (Fhthiot) ab Ussingo 1847 ed
(inscr gr ined nr 2, 15 = Caner Del 2 239) quid sit obscurum est, cum
iteratimi aortitionem proprie significare non videatur ‘licitatione’ Ussing,
’de ’ Feldmann anall epigr, diss Argentorr IX 211); ἄμ πάλον θέμεν
(= τὸν πάλον ἀναθεῖναι) Boeckh, contra quem Kayser lect Pindd 18
Mommsen suppl 82 νιν A, μιν rell 62 πεδόθε B solus 63 ἔμφρονα
F, vice versa εὔφρ. pro ἔ. A schol Ο EX 74 (113), εὐφυές pro
ἐμφ. A all Ο XI 20, alia ap Boeckhium μήλοις Boeckh c libris
64 ἐκέλευσε A, κέλευσε(ν) vulgo, corr Mosch 65 χεῖρ’ ἐπαντεῖναι? Bergk
ἐπιχειροτονῆσαι τῷ λόγῳ paraphr); at cf Agamenmonem Τ 254 priusquam
iusiurandum dicat manibus sublatis Διὶ χεῖρας ἀνασχών) precantem.
Tum non Lachesin, sed deos iurare nonnulli opinabantur poetae verba
mirum quantum detorquentes; fuerunt etiam qui pro θεῶν paraphrastam
(Aristarchum putabaut ante Lehrsium, Pindarsch 8) θεοὺς legisse suspicarenture,
susppleto ἀνατεῖναι Maur Schmidt CXXX, θεοῦς ὅρκον ἐκέλευσε?
Jongh, quemadmodum θεῶν θ’ ὅρκον ἐκέλευσεν graece dici posse censuit
Hartung; et ὅρκον δὲ τῶν θεῶν μέγαν γενέσθαι exp Mosch p 270
3 Ab 66 παρφέμεν AlNaO; de verbi notione παρφάμεν τι) P IX 48
67 κρόνον A φαενὸν CacBl Mosch, φανὸν Hermann ap Heynium, φανόν
et φῆνόν Hesych; prll II 42 νιν C, μιν vulgo 68 γέρας] μέρος γρ
(Ambrr) male ἔς vett, ἔσσι Mosch τελεύταθ(εν) γρ recte ἐτελειῳθησαν
paraphr et gl Α), τελεύτασαν rell ἀληθῆ ἐποίησαν schol A)
κορυφαί — πετοῖσαι omnes, nisi quod παι ANac; prll II 92 70. μιν libri
71 — 72 Ῥόδῳ ποτὲ et σοφώτατα transposuit Mommsen 1 (v metr)
73—74 μὲν om B, habet Bi κάμαρον libri, Κάμιρον ut est in schol
ἔτεκεν Λίνδον τ’· ἀπάτερθε δ’ ἔχον
καὶ κρίσις ἀμφ’ ἀέθλοις. τῶν ἄνθεσι Διαγόρας
τ’ ἐν Ἰσθμῷ τετράκις εὐτυχέων,
κῶνθ’ ἑξάκις· ἐν Μεγάροισίν τ’ οὐχ ἕτερον λιθίνα
Ζεῦ πάτερ, νώτοισιν Ἀταβυρίου
φρένες ἐξ ἀγαθῶν
Ἐρατιδᾶν τοι σὺν χαρίτεσσιν ἔχει
οἶν. δὲ) scripsisse coniciens. Et ut nullo refragante loeo Πέλαν(??) habet
poeta Ο XTTT 109 (ubi πα codd; de nominis forma Boeckh kl Schr
V 328), sic Αἴγινά Ο VIII 20, P VIII 98, N III 3, VII 50, I V 39, VI 8
VIII 16, fr 1, 2; scripsit igitur h 1 aut Οἰνώνᾱ (cf Ἀλεκτρώνα,
Θυώνα, Τρίτωνα) ut saepius in Nem et Isthm aut choriambum pro
’diiambo’ esse voluit ἑτέρου A ἑτέρου τινὸς . . . ὄνομα schol B), ἕτε-
ρον reU ἕτερον λόγον . . ., ἢ ὅτι νενίκηκε Δ. A, qui addere debebat
ἑξάκις, nam λόγος idem fere videtur esse quod apud Anglos the record)
88 ante Ὀλ. dist vulgo ante Heynium 89 δίδου A c Mosch
92 ἔχραον vulgo, ἔχρεον A, quod recipere solent post Ahrensium d d
131 κλεινόν Herwerden studd 16 93 ἐραστειδᾶν vett εϊ- A), corr
Byz; nomen Ἔρατος Fick-Bechtel gr Personenn 112, IGrlns I (Rhod I a
Chr saec) 46. 437; librarii in ἐραστ. aberraverunt, ut in θαυμαστάν P X 30
ἔστειλαν Ο n 70, tum in ειδᾶν, ut in Ἀδραστειδᾶν Ο II 45 τοι] τε A
93 — 94 θαλίας ἔχει A solus 94 μιᾷ μοίρᾳ AC, μοίρᾳ μιᾷ rell vett
96 ἄλλοτε δ’ N ουσιν libri, corr Boeckh
Strophae
Epodi
Str V 1ab si diviseris cum Boeckhio, in explicando versu altero haerebis frostra cll N V. IX, I VI strr, I ep duob w extrr. Coniunctioni non versus longitudo cll P I 6, N V 1, IK 4, sed hiatus ῥέπῃ, ὀρθᾷ 2324 obstare videtur; quem diphthongi ᾖ natura, ut in dativis ᾦ et ᾇ, satis excusari arbitror; nam digamma in voce ὀρθός apud poetas certe graecos viguisse nemo adhuc comprobavit; sed cf I VII 12. An __ ⏖ — __ fuit? metrura certe evaderet non inelegans.
1 χρυσεοστ. AV Οὐλυμπίᾳ Er Schmid c plerisque recc libr 2 ἀληθείας BCN (Mosch) 3 ἀργεικ. BE all (Tkom)
7 τῶνδε ACpc, recep Bergk 1, ἐκ δὲ paraphraBtae vestigia legens
Hermann 1847 (opp VIII 111); ὦν δὲ? Bergk3.4, defendit pronomen Ricb.
Stein de artic ap P usn (diss Vrat 1868) 26—28; in oppositis frequentiorem
esse articali asnm recte iam observavit Ty Mommsen Bhein Mus
IV 562 8 ἄνεται δὲ — εὐσεβείας — λιταῖς libri vett, πληρέονται (om δὲ)
— εὐσεβέων δ’ — λιταί (hoc cum Asclepiade) Byz. Scheina Pindaricum
quod volunt esse (Wilpert de schem P Vratisl 1878, 18) hoc quidem loco
vel propterea reiciendum, quod ἄνειν λιτάς, fac esse aliquando i q ἀνύσασθαι
χρείαν (Aesch Prom 700), ἀνύσαι τῆς χρείας Soph OC 1755, numquam
profecto est optata aliena explere. Praebetur, inquit P, hominum
precibus pio quod expetunt (v 5—7) animo. ἄντεται (sc. Ζεύς)
Wiskemann progr gymn Marburg 1876, 7. εὐσεβίας (quod in Theognide
[1142] futtili -coniectura removebat) c Boeckhio Bergk; prll II 50 9 Ἀλφειοῦ
NU ἄλσος ἔχων A, λείπει τὸ ἔχων gl B c scholl, quam interpretationem
amplezus Bergk Ar ran 340 deleto τινάσσων emendare sibi videbature
10 στεφανηφ. N all 10 — 11 ὣ ἄν τὸ σὸν κλέος ἀπακολουθήσῃ
scholl Vatt (et Vindobb) κλέος (10) et γέρας (11) non sine causa
inter se commutatis iudice Ty Mommsen schol Germ 39 11 ἔσπετ’
ABCE (Bergk1.2), ἕσπητ’ GN (Bergk3.4) ἕσποιτ’ Dlit; prl II91 12 ἐπ’
ἄλλων A (c gl ἀνθρώπων),, ἐπ’ ἄλλαν Ca (corr Cb) ἁ εὐπραξίας Byz
15 δὲ κλάρ. BEl all, quod c Byz praetulit Hermann; prll II89 16 γενεθλίῳ
libri, γενέθλιος? Ty Mommsen suppl 101 (recep ed min) et Bergk
immerito uterque schol (Ambr) antestati ὅς om non pauci (A a N ac V et
BG ac PQU, sed ὃς Ζεύς Ps, pronomine non expresso ὁ Ζεύς exponit paraphr)
μὲν ἐν Νέμ’ omnes; prll p 10 δν μὲν ἐν Byz πρόφαντον vett
προφαντόν Dpe c duob · πρόφατον Byz, ἐπιφανῆ καὶ ἐπίδοξον et
ἐπιφανῆ καὶ ἐπίσημον exponunt scholl vett; cf ἀμφαδόν et ἀναφανδόν ὅς
σ’ ἐν μὲν Boeckh1.2 (prob Hermann 1817 p. 217 et 300; sin fides habenda
notulae manu Godofr Hermanni in margine exempli Boeckhiaui additae,
foit cum πρόσφατον scribendum coniceret vir egregius: δς σὲ πρόσφατον
ἐν Ν. sec Theod Fritzsche Jahrbb class Phil 126 [1882] 150; at Olym-
διακρίνειν φρενὶ μὴ παρὰ καιρόν
τάνδ’ ἁλιερκέα χώραν
31 ποσειδᾶν libri et edd 38 μιν A., νιν rell 36 λαῦρον ACN
(cf Ο II 86) 37 Sunt qui ante νέον distinguant (‘in novam munitionem’
Heyne) 38 ἐφαλλόμενοι Hecker Phil V 439; ’sed tum πύργῳ
exspectaveris’ Bergk γε τρεῖς A οἱ μὲν δύο A c par κάπετον AE
Mosch, κάππετον BCD all (in D alterum π in lit), κάπτετον Tricl(?),
(μέν) ῥα πέτον Wiskemann progr gymn Marb 1876, 7; de formae traditae
ratione prll II67 39 αὖ B; αὖθί τ’ (’nihil apertius’) Pauw p 58,
idem sensere Heyne Bergk Christ; quibus viris adstipulari prohibeor cll
μέν — δέ — δέ Ο II 47 — 68, τάχα δέ, αὐτίκα δέ all; denique abhorret μέν
— τέ — δέ a P consuetudine δατιζομένω CNV Thom (D pc), δ’ ἀτυζόμενοι
A cl B E i MO c interpoll ψυχὰς] πνοὰς interpoll (κάnιον διὰ τὸ
μέτρον Tricl 295, 5 Ab) ἔβαλον C ac, βάλ(λ)oν vulgo; βλάβεν Ahrens Phil
16 (1860) 52, λίπον? Bergk3.4, θάνον (ψυχὰς coniungens c ἀτυζ.) Wiskemann
progr gymn Marb 1876, 8, inviti defendentes trad lect; sed cf etiam
βάλε P IV 43, βαλεῖν (ἀπώσασθαι) Ο I 58(91),ἔῥῥῖψε (ἀπεσείσατο) I VII
44 (63) 40 ὄρουσε A (c achol A), ἀνόρουσε B (c sch B) (recte; nam
opponitur κα(τέ)πετον) , rell interpolationem prae se ferentes ἐπόρ Ο,
ἐϹόρ vulgo (ἐσόροσε C ac); scholl quod passim dant εἰσῆλθε, nihil valet
(cf βουλόμενοι εἰσελθεῖν et εἰσῆλθε paraphr); ἐνόρ? Christ βοάσαις pauci
(DQVae -σᾳς G), -ξας duo e Thomm, -σας vulgo 41 ἀνταὶον? ’correpta
paenultima’ Bergk εἰσορῶν Hartung, ἀμφαίνων male cl Α 87 Theod
Fritzsche Jahrbb class Phil 125 (1882) 151, αὐγάζων? Christ 42 χειρὸς
A 43 ὡς A. (c paraphr Vat) 44 πεφθὲν C βαρυκτύπου A
(Neptuni cognomen ap Pind I 72, N IV87), βαρυγδόπου E 45 πρώτοισιν
BDE, -oic ACB i interpoll ἄγξεται Ahrens Phil 16, 52, ῥήξεται? Bergk,
πράξεται (= fiet) Wiskemann progr gy Marb 1876, 8, οἴξεται Rauchen-
καὶ ἐς Ἴστρον ἐλαύνων.
κῦδος ἀνέδραμον ὕμνῳ,
τέτρασιν παίδων ἀπεθήκατο γυίοις
καὶ ἐπίκρυφον οἶμον,
γήραος ἀντίπαλον·
73 ἄρμενα] prll II 12 πράξαις C solns (cf Ο VII 5. 37, Vm 46) 76 φυλλοβόλων Q (ex scholl?) 78 καννόμον AE (i θ’ κατὰ νόμον vel κὰν νόμον quod habent OPQ c plerisque recc, ἔννομον καὶ δίκαιον schol), κἀννόμον (quod nihU est) BacCD, unde κἄννομον Bpe (quod recep Ty Mommsen), κἀν νόμον quidam recc ἐρδόμενον libri, nisi quod ἕρδ’. Bpc all, et ἐρδομένων unus e Moschopp (sec Hermannum); nominativTim exprimit paraphr Vat ἀποδιδόμενον, recte addens τὸ τῶν ἐπαίνων λέγει), at genetivus requiritur, quem reposui c Er Schmid 81 ἀκούσαις σᾳς) G, σας rell 82 ἐννέποι boni omnes, ἐνέποι UV recc 88 ὅν libri, γρ ὅ ἀντὶ τοῦ ὅτι) E, et ὅ Nac, ὅς Eac σφι ApcB, σφιν vulgo ὅν σφιν ὤπασε(ν) I Ζ. γένει interpoll; cf v 39 διὰ τὸ μέτρον) 85 ἔργ’ ἐθέλοι Boeckh; prll II 37 ἀπαλάλκει P 86 μοῖραν D 87 ἔχων (suprascr ἄγων) A 88 ἄεξει V Tricl
Strophae
Epodi
’Vix ullum est Pindaricorum carminum, cuius versuum discriptio
tantis laboret difficultatibus quam hoc’ Boeckh. Str w 7 et 8 cum
inde a str γ’ non facile admittere viderentur, nec probari
possent mutationes a Boeckhio propositae simul et reiectae (n cr 397
cf kl Schr V 257), ab Hermanno asynarteti dicti sunt, ’qui sicut placeret
poetae uunc cohaerentibus numeris decurrerent, nunc ex duobus constarent
non continuatis numeris’, opp VIII 1847, 115; item w 3. 4.
Str w 7 et 8 coniunxit Hartung (64. 73. 74. 91. 101 audacter mutatis),
et coniungendos esse foit cum ipse quoque censerem ab uno eodemque
poeta uon solum Πηωεϊόν quattuor aut Ἁλφε(ι)ῷ tribus, sed duabus
etiam syllabis Ἀλφε(??)οῦ dici posse praefracte negans (v 101 addito τε,
ceteris locis invita Mmerva eicuBatis Berl philol Wochenschr 1896, 222).
Gnins sententiae nunc adeo me paenitet, nt quinque illarum (3. 4. 5. 6.
7 + 8) periodorum bimembrium ultimam arbitrer non temere esse diremptam
a poeta cum metrorum elegantiae consulente tum pausa ante
ipsum Alphei nomen facta Olympicae victoriae pondus addente. Quam
de Ἀλφε(??)οῦ non ego primus moveram dubitationem dissolvit versus Bacchylidis
ἡ 3 κῦδος ἐπ’ Ἀλ-φε(??)ιοῦ προχοαῖσ[ι ; cf etiam prll II42.46.86 Str w 9
et 10 ’arctissima ’ coniunctos esse propter καὶ | ἔργοισι 65
existimabat Bergk (sed cf nott metr ὁ ἡ, coniungere, ut productionis
iila venia ter λιγύν 47, ν 75, σεσιγαμένον 103) usurpata periodus esset
trium membrorum, idem non est ausus. Ep v 5 __ ⏑ __ __ __ __ __
cum parum probaretur, in ep ἁ (25) ita mutandus esse videbatur Wilamowitzio
ind Gott 1889/90 p 8, ut paenultima syllaba brevis evaderet,
in ep δ’ (109) alia accedebat mutandi causa, in ep γ’ δίφρῳ 81) mensura
ambigua. Sane v 53 (ep β΄) ἔσαν et traditum et Pindaro unice dignum.
Quid vero quod δ’ 63 deleto (prll p 9) incisio constanter post sextam
versus syllabam facta voces ταύταν, ἔσαν, δίφρω, θαρσέων cum insequenti
versu coniungi sinit dico? immo iubet cll ep 4, ὁ ’π’ 4, P VIII 20 initiis,
ὁ IX ep 4 et 7 clausulis? Id fatendum divisioni isti metricas rationes
magis favere quam quas Boeckhius quidem non minus curare solebat
grammaticas. Ultimum versum dispescere non sum ausus propter δὲ καί
28 in versus initio collocandum; cf ὁ II 26b P II 90b. De eiusdem versus
syUaba quinta cf 56 et 112.
2 φωνᾷ ᾶ) ἐν BdacEac (v 1 schol v 2), φωνᾶεν DpeEpe c Ambrr et glossis permultis, neque aliud quidqiiam exprimit paraphr Vat φωνηθὲν καὶ προλεχθέν (ut schol v 2 φωνηθὲν καὶ πολυθρύnητoν ezponit vulgatam), unde φωναθὲν? Bergk κεκλαδώς A 4 φίλος B 8 βέλεσσιν EyqPQ c dett Ambrr (et schol 8 1), post Er Schmidium vulgo edunt (dubit Ty Mommsen suppl 118—120), μέλεσ(σ)ι(ν) rell vett c recc 8 2. 13) 10 ἕδνον BCE 11 θ’ mavult Chriat; cf 32 12 πυθῶνα δ’ πυθώναδ’) libri, πυθῶνάδ’ Steph ἐφάψῃ CPQ inteipoll
14 κλειτᾶς A ante αἰνήσαις plene dist Boeckh c Mosch (de vet paraphr parum liquet; nam αἰνήσαις αὐτήν Lehrs p 25 θ’ suo adiecit), Heynii (= ἐπαινέσας schol Ambr?) interpretationem secutus est Bergk3.4 male; nam novum exordium fieri verbis αἰνήσαις ἔ (scil Ὀπόεντα) luce clarius; de sententia v infra ad 109, de forma optativi cf P I 40 16 μεγαλόδωρος γαλόδωρος Thom 16—17 ἀρεταῖς ἶ|σόν τε Κασταλίᾳ ία) BC et vulgo γρ. καὶ ἶσον τὲ Κασταλία A), ἀρεταῖσιν | ἔν τε Κασταλία A (e scholl recep Boeckh). Genuinam lectionem suppeditavit schol A2: ἢ (add Bergk praeeunte Mommseno) παρά τε τὸ σὸν ῥέεθρον, Κασταλία, in Boeckhii editione e Grerhardi sive errore sive tacita quadam correctione τὸ ἴσον) depravatum, unde felicissimo Lngenii acumine Bergk 1853 Pindari verba ἀρεταῖσιν | σόν τε, Κασταλία, restituit. Augetur egregii viri laus eis quae ab aliis et antea et postea excogitata sunt: κράναν Κασταλίας παρά Zayser 1840 αἰεὶ Κασταλίαν παρά Rauchenstein 1844, ἶσον Κασταλίᾳ Hartung 1865, ἶσον Κασταλίας τε πάρ Ι Ἀλφε(??)οῦ τε ῥεέθρων Ahrens Phil 16, 1860, 63; adde Mommseni dubitationes suppl 120 — 24 17—18 παρ’ ἀλφειoῦ PQ Ambrr; παρά | Ἀλφε(??)οῦ nunc vulgo edunt c Boeckhio; v nott metr 19 κλυτάν ACE, κλυτᾶν D, κλυτῶν A, κλειτάν (av) N all, κλεινάν (dv) Thom, cf 14 20 ἐπαίροντι D, ἐπαείρονται Cs 21 τοι om A, τι V 24 παντᾶ CJE, πάντα AIB, dtrumque D 25 ταύταν] duplicem illum de Olympica et Pythica vicioria nuntium κλυτάν Wilamowitz; de voce κλυτάν w 19 — 26 iterata cf si placet prll II 94, sed v nott metr 28 ἀγαθοὶ δὲ φύσει καὶ σοφοὶ κτλ. laudat Axistid H 35 D 29 ἐγένοντ’ A, ἐγένοντο rell, unde ἐπεὶ ἔναντ’ ἄν πῶς interpoll (Heyne) ἀντία Calliergus in lemmate priore per errorem (Boeckh), ἀντίον mss (Bergk); plur num Pindaro usitatior, de -ov: -a ad VH 45, sed sing habes N I 25 30 σκυτάλην Tricl
31 ἡνίκ’ Α πύλου (ElFl) ntillo in textu, neque aut ego aut Drachmann mvenimus Bm ἤρεισε D ποσειδᾶν (-ῶν) libri et edd 32 τέ libri, δέ Hermann 1847 opp Vlil 115, quod necessarium in anaphora; aliter quidem τε quod est comparantis Ο X 11 μιν libri; prll II 79 πολεμίζων libri, πελεμίζων? Thiersch 1820, receperunt Bergk et Mommsen; cf π[ε]λέμαιγις Bacchyl XVII 7 ex em Jak Wackemagel 33 ἔχει E, ἔχοι Nac 34 πρὸς BGNOV, ἐς AGBE ex paraphr ἀγυιὰν libri, hisi quod ἀγυὰν Db (ἀγρὸν? Da), sed cf N Vn 92 BB et P IV 228 85 θνησκ BN Mosch, θνασκ. rell ἄπο A 40 μή νυν Herwerden Pindd 12 42 Μοῖσαν Hecker Phil V 442 cl N ni 28; quidni τιμάν propter P IV 278, κόμπον propter I I 43, δόξαν propter N IX 34? 43 παρνασοῦ B (Bergk ὁ Boeckhio); prll II 59 καταβάντες AO (c scholl) 45 κτισάσθαν AElN, κτησάσθαν BDE, κτησάσθην C, ἐποιήσαντο paraphr, cf παῖδα, τὸν αὐτός ποτ’ ἔκτισεν γόνω Aesch suppl 171; veram lectionem ΚΤΙς(σ). ab Heynio relictam reduxit Bergk 4 c Mommseno 46 Λαοὶ Schneidewin ὠνύμασθεν C, ὀνομ. vulgo, ὀνύμ. Bergk 47 σφίσιν AG οἷμον AE (rec Mommsen, Ο Vin 68 non item), οὖρον Gedike (rec Boeckh1.2, kl Schr V 382), ὕμνον Hecker Phil V 440, similiter antiquitus interpolaverunt hymn Merc 451 ἀγλαὸς οἶμος ἀοιδῆς, ubi γρ. καὶ ὕμνος EL) 52 ἄμπωτιν libri et scholl vett, ἀνάπωσιν Mosch, ἀνάπωτιν Tricl ἐξαίφνας AC, -φνης vulgo
53 κἀκείνων A δ’ ἔσαν boni omnes (nam ἦσαν quod est ElFl nullius momenti), ἕσσαν interpoll. Traditur epica forma ἦσαν Pind N IX 17 (loco corrupto), Sapph 31 (Athen), Epicharm παρῆσαν) 170, 1 Kaib, Pindari editores ἕσσαν praeoptare solent, quam formam in fragmento satis dubio Alc(?) 91 traditam (Artemid on n 25 ab aliena man add) tuetur ὁ Hoffinann gr Diall n 470; δὴ σαν (per aphaeresin in P non admittendam) Bergk; v nott metr 64 post πρόγονοι, non post ἀρχᾶθεν dist Bergk, vulgo non distinguebant 55 ἰαπετιονίδoς E ὁ interpoll, ἰαπετε. vett vulgo ίδαις DQ) 56 ss κουρᾶν καὶ vett καὶ om N), κορῶν τε φερτάτων τε) Mosch, κορᾶν τε Tricl, κόραι τε φερτ. Λελέγων (cl Hesiod fr 141 Rz) Hermann (ap Schneidewinum 3, cf opp VIII, 1848, 114), φερτ. Θρονιδᾶν? Β 533) Bergk. ’Temerarium foret conicere φερτάτου’ Boeckh n cr 400. — Viam per invia huius loci aperuit Hermann pleniore post αἰεί distinctione sublata, cum antea w 55—56 et 57 — 59 πρίν = olim) eadem fere visa essent. Alterum est, ut desinamus Protogeneam cum mythographis plerisque in Elidem deducere aut (68) de secimda aliqua ‘Primienia’ cogitare (quam bonis auctoribus ignotam esse monui Zeitschr -ymnasialw 1886 Jahresber 344). Pindarus quidem vetustissimam ̔‘Protoneae ’ (41) posteriore aetate Eleae virginis (Cambysae, sec Aristot 520 ed Berol, FHG II 102; cf schol Laur Ap Rh A 69) filio tradi fingit, unde ’Opuntem’ nomeix urbs acceperit necesse est, sive ignobilis usque ad illud tempus prae Cyno emporio (schol Ambr [Hellan] ὁ IX 64 a Boeckhio suppletum, Strab 425), sive quod probabilius anonyma aut nullo nisi civitatis nomine Λοκροί nominata. ἦν δὲ Λοκρὸς Φύσκου Eust ad Β 531, Plut qu gr 15 [Aristot] Ε; Ἀμφικτύονος τοῦ Δῖός schol Ο IX 96, 2; ergo κοῦροι 56 Amphictiones, Amphictio autem secundum Pindarum Pyrrhae non filius (Apollod I 49 W), sed nepos, Protogeneae Ἱαπ. φύτλ. κορᾶν) filius 58 θυγατέρ’ AC, τὰν παῖδ’ διὰ τὸ μέτρον, cf 83) interpoll Ὀποῦντος interpoU ἀναρπάσαις Bi solus, ἁρπάσαις Al, ἁρπάσας AV, ἀναρπάσας rell ἕκηλός C 59 ἔνεικε(ν) libri, prll II 88 60 νιν C, μιν rell ἐφάψας libri, corr Heyne 60 — 61 paraphr ἵνα μὴ ὁ αἰών καὶ ὁ χρόνος αὐτὸν ἐξέλοι τῆς ζωῆς ὀρφανὸν γενεᾶς iungere videtur νιν ὀρφανόν (cf Mosch 328, 20 Ab), durum; nam post ἐφάψαις expectares ὀρφανῷ Cormptus locus videbatur Hartungo et Bergkio αἰῶ πότμος dubitanter conicienti); ’ne ad ’, inquit poeta, ’eum ita auferret aevum δόλιος αἰών ἑλίσσων βίου πόρον I VIII 14, ὁ μόρσιμος αἰών VII 41), ut infligeret ei sortem liberia ’ 61 ἔχεν Aac c interpoll, ἔχε Apc et vulgo, ἔσχε(ν) CD all
93 ὄccα(ᾳ) DG c Ambrr; cf φήμη σὺν τῇ gl A, ὄσσα· φήμη Hesych 94 ῥέξαις BCD (ῥαίξ. C), ῥέξας rell; in eadem locutione ἔρξ’. Ο X vulgo, sed rursus καλὰ ῥέζοντ’ P IX 96 96 τάδε A (cf 87) 98 πέλανα P, πάνα παρέχει memoria lapsus schol N X 82 αὐτοῦ Βαc 99 ἐνναλ iVac, ἐναλ. rell vett, εἰναλ. vulgo edunt c Byz; prll ΙΙ65 ἀγλαΐαισσι CD; post ἀγλαΐαισι(ν) ex Ο I 93 μέμικται inserunt A et 100 — 102 laudat Aristid II 35 D, qui αἱρεῖσθαι exhibet, unde ἀρέσθαι Bergk2, quod postea in A comparuit, ἀνελέσθαι rell vett, ἑλέσθαι interpoll 103 ἄνευ biAc dett et lemm schoU, ἄνευθε δὲ BCDE, unde ἄνευθε Boeckh 106 ἄμμε dett et interpoll (ἡμᾶς paraphr), ἀμὲ E ἅμα D c Ambrr, ἁμέρα B ῥα supra lineam scr α, spir len add Βb?, ἄμμε Bbm). 107 σοφίας (c uno e Tricllac) Boeckh1, quod redarguit ipse expU 195 cll μανίαισιν 39 et μανίαι N XI extr μὰν Er Schmid, vogt dies Arg IV 226 108 τοῦτον C 109 ὅσαι A (= ὅρμησαι? schol ubi ὥρμησα cod), ὤρουσαι Βα?) ΒιΝ, ὤρυσαι Bbm c rell, ἀναβόησον raphr; ὄρθια γάρυψαι, ῾nisi forte etiam verius’ ὄρθιον ἄρυσαι (cll 134, 12 et Hesych gll ἀρύουσαι· λέγουσαι, κελεύουσαι; ἀρύσασθαι· ἐπικαλέσασθαι; sed cf etiam ἀρFά, ἀρFάομαι, καταραῦσαι ap Wilh Schuke qu 89 ss) Ahrens Phil XVI (1860) 54, ὄρθι’ ἀῦσαι θαρσέω de Wilamowitz ind Gott 1889/90, 8 (v nott metr); ego cum neque participium delere ausim, neque in hoc praesertim carmine imperativis (6. 11. 47. 48; ὁ vocativo στόμα 36 ss; adde optativos 14. 41) insigni imperativum, αὔδασαι quamquam verbi aor med apud vetustiores poetas non inveni αὐδάξα- σθαι Her H 55 saep) ; fut αὐδάσομαι habet P loco simillimo Ο H 92 ; θαρρέων? Mommsen, ut θαρρήσαις? P IV 101. Ceterum qui ὤρυσαι de voce dictum concoquere posse sibi videntur, eos ὄρθιον ὤρυσαι θαρσέων certe devoratis credas suffocari
110 δαιμονίᾳ vett c scholl Ven et Townl Β 867 (ad θεσπεσίη), δαιμονίως interpoll (ut ἡσύχως pro ἡσυχίᾳ ᾷ] P XI 66 Tricl) 111 distinctionem post δεξιόγ. delevit Hermann ’dum dextrum membrorum robur respicit, h e curat’ opp Vlil 116); sane rarius δρᾶν et ἰδεῖν cum adverbiali coniunguntur quam βλέπειν aut δέρκεσθαι, sed cf praeter exempla ab Hermanno 1 ὁ et ad Eur I A 1127 allata ἀχρεῖον ἰδών Β 269 ἐλεινὸν ὁρῶν Soph Phil 1130 112 αἰάντειόν τ’ ἐν δαιτὶ ἰλιάδα vett (nisi quod αἰάντειον δ’ [casu opinor] ΟU, οἰλ AC8D, άδαν Ε8, άδου C8), αἰάντεόν γε (vel τε) δαιτὶ ὅcτ᾿ ἰλ. ὀιλ.) interpoU, ὅστις ἀνὴρ καὶ ἐν . . . paraphr; Αἰάντεόν τ’ ἐν δαίθ’ ὃς Ἰλ. Boeckh, idem, sed δαιτί(??)ὅc Hermann ap Heyn 1817, δεξιόγ. ὁρῶν τ’ ἀλκὰν | Αἰαντέων ἐν δαιτὶ Ἰλ. Hermann 1831 (ad Eur lA 1127), unde ἰαντέων mutuati sxmt Kayser lectt P 26 Schneidewin 1843, Rauchenstein comm H 32, denique δ’ ὁρῶντ’ ἀλκάν· Αἶαν, τεόν τε Ηermann1847 opp Vlil 116, rem fere absolvens. Neque tamen persuasit Bergkio ἰάντεόν τε δαίθ’ ὅσ’ Ἰλ. edenti, Αἰάντεον δὲ δαιτὶ Ἰλ. ’ν. ὅσ’ ἐστεφάνωσε βωμόν in nott cr proponenti τε particulam movendam non duxi, quamquam ut saepissime δέ, aliquotiens γάρ, semel ἀμὰ, sic nunquam τε post vocativum coUocari memini; sed aut faUor aut festivi aUquid habet particula iUa in carminis clausula rem gravissimam quaesita simpUcitate adiciens
Strophae
Epodi
Str V 3 et ep w 1 (hoc quidem recte; cf ἁ), 4 πρός V 4. 6; a diagrammate Boeckhiano [⏑—⏑⏖ —⏖— — —⏑⏖—] Hartung [Bergk4]), 5 6 δ᾿ ἐν initio versus ἐπ. ά), 9 πρόc extr v in. δ΄) binis versibuB dispescuit Ed Boehmer; ep w 7 et 8 divisos a Boeckhio coniungendos esse suspicatus Bergk propter ibc atonon in fine versus positum 18 Boe (cf prll II68 et eundem Bergkium P n 44), auctoribus ut putabat gramm Alexandrr (de scripturis ν all in cod 3 ὁ· cf schol Germ XXTTT, Philol 64, 1896, 280), praeeuntibus certe Byzantinis δῖός γ’ 81, χρόνον γ’ 102, γε λάχε 61), v 60 ποταινίων . . . στεφάνων proposuit, 81 non movit.
Singulos versus alii aliter interpretati sunt maxime in str v 3 (v
not cr 9) et ep w 1. 3. 9 dissentientes; atque initium ep v 3
τ’ c Boeckhio —⏖ esse voluertmt, ne 67 (dKpoGiv-) arsis esset
Bergk neque arsiu aolvere nec -θῑν- corripere ausus spondeum
pro cretico accepit in ep ἁ β΄ δ’ Mnlta molitus est Hermann, ut ne
ὣ Μοῖσ’, ἀλλὰ σὺ καὶ θυγάτηρ
νῦν ψᾶφον ἑλισσομέναν
2 ἀρχιστρ. A (ἀρχεστρ. idem 99 et ὁ XI 11) 8 ἀμᾶς metri
MingareUi (cf interpoU v 8) ἀλλά σὺ libri, -λὰ σὺ
B; prU ΙΙ76 4 χειρί BE 6 ἀλιτοξένων MingareUi, recep Bergk
7 ὁ μέλλων χρόνος non ὁ τότε ὡρισμένος καὶ τότε μέλλω (vet paraphr)
aut ὁ διακείμενος (ἀποκείμενος codd), ὁ συμπεφωνημένος (Mosch), sed
μέχρι τοῦ νῦν) μέλλων, ut sit pensionis tempus ad hunc usque diem instans
quasi atque impendons, quippe dilatum, non sublatum; ἐπελθὼν
ὀφέλλων ῾augendo᾿) Herwerden studd 21 8 ἀμὸν ἀμ.) interpoll
καταισχύνει vett, κατήσχυνε interpoll, καταίσχυνε Boeckh 9 δέ
ὀξεῖαν A ἐπὶ μ’. AE, ἐπιμομφὰν BCD (cf ἐπίπληξιν et ἐπιτίμησιν
5), ἔτι μομφὰν ὁ paraphr A (11) maluit Grumme progr gymn
Bielefeld 1866, τόκος θνατῶν vett et Thomm, nisi quod γε
CP, ὁ τόκος. ἀνδρῶν interpolati. Traditam lectionem confirmat
Ambr τὴν τῶν θνητῶν ἔτι) μομφήν, unde quo pertineat genetivns
discas ὥ nott crit ὁ I 104. lam perlustra si placet recentiorum homium
tentamina: τόκος ὀνάτωρ Hermann ap Heyn 1817 (recep Boeckh2),
γε τόκος ἀνδρῶν Kayser lectt P 26 (prob IViederichs Phil XV 34, idem
placuit Tych Mommsen schol (ierm p VI) τόκος· ὁρᾶτ’ ὢν νῦν Schneidewin2,
γε τό· ἄθρει νῦν Rauchenstein comm H 34, γε τόκος ἄθρησον
Kayser Jen Litt Ztg 1846, 1148, τ’. ὀπαδέω(??)ν. Mommsen in edd, τ’.
ἀοιδῶν vel ἀέθλων· Schnitzer progr EUwangen 1867, 26, τ’ ὁ ναυτᾶν
Bergk Jahrbb dass PhU 99, 1869, 184 (recep Bergk4, prob Herwerden
studd 21), τόκος. ἀθρῶμεν rursus Wiskemann progr gymn Marb
1876, 10, τόκος. ὁράτω FenneU, | τόκος. θνατῶν ὗν ψ. (v nott metr)·
μάχα καὶ ὑπέρβιον
κείνους Ἡρακλέης ἐφ’ ὁδῷ,
ὑπὸ στερεῷ πυρί
Ἄλτιν μὲν ὅγ’ ἐν καθαρῷ
51 νώνυμος CD, νώνυμον ABENV Tliom, νώνυμνος Mosch ἦς Mosch τελευτᾷ ιC Γ 53 — 55 in cod Flor (Io Damasc) Damasc) miserum in modum corrupti legoiitur (ap Meinekium Stob III p 242), ultro corrupit Hartung ὁ δ’ ἔξελ’ . . . χρόνος τόδε . . . κατέφρασεν, quod faciendum 6886 non Bolum Leop Schmidtio (Pind Leb 109 ss), sed etiam (excepto ὁ δ’ ἐξ.) Bergkio3.4 persuasit τὸ δ’ ἐς ἀφανὲς CDEyq (v 1 schol) πρόσω vett (lo Dam), corr Byz 66 ὅπα DG, ὅπα A (gl ὅπου), ὅπα(ᾳ) reU, ὁπᾷ Bergk 57 ἀκρόθυνα D, ἀκροθίνια E, cf nott metr et Ο ΙΙ 4.
58 ἐν ὀλ. interpoll πρῶτος οc minua certmn) B, πρῶτα D all, πρώτα AC 58 — 59 post ἑορτάν, non post τε plene dist Boehmer 60 — 61 de Byzantinorum et Bergkii coniecturis v nott metr ἔλαβε Bt c pauc dett
62 ἅρμασιν B c interpoll 63 ἔνδοξα Acl ἀντὶ τοῦ ἔνδοξον νομίσας et δόξαν θέμενος schoU A), ὲν δόξα JB, unde intellegas qui factum sit, ut dett aliquot (et Dpc) ἐν δόξαν scriberent, quod recepit Bergk3.4 idem3 ante εὖχος distinxit, in ed4 καὶ ἑλών proposuit 64 στάδιον et εὐθύτονον libri et scholl vett (εὐθύτονον N); εὐθύδρομον Er Schmid, . . . εὐθὺν πόνον Hermann ap Heyn 1817, σταδίου ... εὐθὺν τόνον Thiersch, στάδιον . . . , εὐθὺν τόνον Bergk 65 ποσὶ CD, quod praeoptavit Hermann ap Heyn 66 ῖκε(v) vett, ἧκεν interpoll μηδεάθεν A, μαδ. aliquot dett τεγέαν ΝacO (= N X 47 BD), τέγεαν BDECmin, τέγεὰν A
67 δὲ φέρε Vatt, δὲ τέλος | ’π’. φέρε Τῷ. κτλ interpoll, ἄπο ante πυγμᾶς inser B 69 ἀνίπτοισι καὶ A δὲ Αι) 70 σᾶμ’ ἁλιρροθίου vulgo θίου.c A, -θίους Ai, add ’ς opinor ex scholl scilicet ut esset σῶμ’ ἁλιρρ. (per errorem ἀῶ, an ex schol 1a? cf τὸ σῶμα gl ἢ N, σᾶμα δ’ ἁλιροθίου EF soli, σῆμος (σᾶμος) ἠείδετο interpoll ; de compendio syll intellecto cf ad v 87, Xn 2. Vtilgatam lectionem metro contrariam tuebatur Didjmus (Mommsen schol Germ 65, suppl 149) interpretatione absurda, repudiata quod mirere altera lectione, quam docte defendit Aristodemus σᾶμος ὁ ἁλιροθίου, quae exprimi videtur paraphr Ambr quamvis corrupto ἀπὸ Μαντινείας <Σῆμος ὁ> τοῦ Ἁλιρροθίου ἀπὸ τ. ἁλ. μαντ. cod, transp et Buppl Boeckh) ἐν ἅρματι πρῶτος ἐνίκα; tertiam faisse lectionem Σηρὸς parum credibile Σῆμος Hes ἁ 106 Rz coni Boeckh n cr 413). Suo igitur iure σᾶμος ὠλιροθίου reposuit Boeckh; om articulo metroque ⏒ Ἁλιροθί-ου Boehmer; de artic cf Αἰνησιδάμου ἀρχῆς 71 ἄκοντι δὲ vett, asyndeton tuetur schol A εῖτα ἀφ᾿ ἑτέρας ἀρχῆς paraphr versus anteced), om δὲ Mosch, post φράστωρ invexit δ’ Tricl (Christ) 72 δὲ) νικεὺς A (c lemm et schol) solus (feliciter Aug Meineke Zeitschr Alterthumsw 1845, 1066), δ’ ἐνικεὺς vulgo AB, αc rell ἅπαντας interpoU οὕτω γὰρ ἔχει πρὸς τὴν σύνταξιν ὀρθῶς Tricl 362, 10 Ab) συμμαχίᾳ A ὁ scholl recc 78 παρέθηξε A (B ut vid, nam charta perforata) c aliquot dett ἄν δ’ Hartung ad schol ἀνέλαμψε provocans ; at ἐν τούτοις δὲ . . . ἔφλεξεν ἤτοι ἀνέλαμψε ἕσπερον, ἐπιρρηματικῶς) Moschop 76 δὲ om E πᾶν libri ἄειδε δὲ τὸ ’π’. GrashofiF Zeitschr Alterthumsw 1834, 248 θαλίαισι C 78 ἑσπόμ. B c aliquot dett et Mosch καὶ νῦν libri, καί νυν Hermaim ap Heyn, καὶ νὺν Bergk; prll II69 ἐπωνυμίας Hartnng, ευ(??)ωνυμίαν· (’boni ominis causa᾿) Βergk3.4
80 πυρπάλαμνον C 84 ἀντιάζει CEi all 86 εὐκλεεῖ vett, εὐκλέι Byz φάνη DM, φάναι Ei, φάνα GU 86 ὥστε libri, ὥτε edunt c Boeckhio ; prll ΙΙ88 87 νεότατι vulgo, νεότατος NO νεότατ᾿ Ο) AsFsClCb (e ut videtur; nam εἰς τὸ ἀνάπαλιν τῆς νεότητος paraphr Vat, εἰς τὸ ἔμπαλιν τῆς ’ν schol Vrat d, εἰς τὸ ἐναντίον τῆς ’ν. schol Aiubr), flagitavit primus Hermann ap Heyn ’non metri causa, cuius vulgata discriptio νεότατι I τὸ πάλιν] servari poterat’, quod repetiit a 1817; at cf ὀξεῖ|αν antistr α΄) τοὔμπαλιν δ᾿ ἔμπ C, τ’ ἔμπ. N, ἔμπ. ιΟ) ἢ em Byz δέ τοι vulgo, tuetur Ty Mommsen, δέ τι NO, τοῦ ἑαυτοῦ πατρός paraphr, corr Boeckh 88 ὁ πλοῦτος ὁ GN all 89 ἀλλοτρ΄ supra lin scr Α; καὶ ἀλλότριος schol 2 (om verbum A) 90 θνήσκ. C, θνασκ rell 91 Καλὰ) μὲν vett, om interpoll ῥέξας A ῥα. omnes codd Ο IX 94), ἔρξαις Bc, ἔρξας CB, ἔρξας E 92 ἀγησίδ. libri 98 πνεύσαις Βi, ας rell τε om GN all (cf 88) 94 ἀναπάσσει Αι c melioribus (lectio cod B correctionibus obscurata), ἀναπλάσσει A c dett, ἀναπτάσσει Gs et passim in Bcholl (vetustam lectionem fuisse putat Mommsen schol Qterm. 66 n) ; ἀναθύσσει (cll gl Hesych θύσσεται τινάσσεται et θυσσόμεναι· σειόμεναι) ali- quando com Bergk, ἅμ’ ὀπάσσει quantocius scribi iubet Maur Scnmidt p CXV 97 ἐγώ τε CNO soli
98 ἀμφέπεσον libri; prll ΙΙ92, ἀμφίεπον? Bergk, ἀμφιέπω Herwerden Mnemos 26, 1897, 41; at verbmn Pind usitatiBsimmn semper ap emn ἀμφέπω sonat 98 ἐρατὸν) δ’ inser Mosch, quod Hermanno duce recipere solent editores contradicente Ed HiUer Jahrbb class Philol 1888 465, qui quod Aeschylo conceditur (velut σθένουσα λαμπὰς δ’ Ag 296 ἱερῶν πατρῴων <δ᾿> sept 1010 [994]), id Pindaro denegandum Mihi vero et asyndeton et metrica lUa licentia (de qua prll ΙΙ8) in his ipsis verbis παῖδ’ ἐρατόν admissa, ut dicam quod sentio, aut obscaemlm nescio quid habere videretur 100 alvrjcac A, αἰνέσας E χειρὸς vett, corr Mosch 104 κεκραμμ. D ἄποτ’ vett, ἅτ’ interpoll, corr Boeckh 106 γανυμ. A solus θ’ vett, γαννυμ. cett; tum θάνατον libri (sed πότμον Bekkero teste unus θ’ Thomm, Ξ) , πότμον Er Schmidio praeetmte Hermann ap Heyn et Boeckh n cr 409 (quod recepit Bergk), versibus aliter discriptis (retento ἅρμασιν v 62) ἅ τε (quod exhibent interpoll) Γανυμήδει ἀναίδητον | πότμον dX. Hermann opp Vlil 117 μόρον Ty Mommsen; cf ἀεικέα πότμον, ἀναιδέα κυδοιμόν Homeri, μέγαν εὔφρονα πότμον ἄνακτα Pindari. De mensura πο(??)τμος non est qaod moneam praeseitim hoc in cannine.
Strophae
Epodus
Str T 4 fuenmt qni omisso ὕμνοι scriberent μελίγαρυς, quod metrum qoidem facere licet w 4 et 6 in imum coniTmctis, de arsittm brevitate cll eis quae ad 17 obBervavimns; cf tamen n cr ad 10.
Ep 7ab 7+8 Boe) coniunxi; membrum hypercatalectum versu paenultimo admittere si malueris, vide ne temere oDtrudas Pindaro quae sibi ipse concedere in epiniciis quidem noluerit cll nott metr ὁ VIII.
1 πλεῖστα AD 8 post ὀμβρίων Tnlgo dist c scholl, post ὑδάτων de Wilamowitz ind Gotting 1889/90, 9
4 ὥν μόχθῳ ἀνὴρ esse rains v 10) Hermann opp II 110 πράσσοι libri vulgo, πράσσων C, optativum testantor scholl εὐτυχοίη A, εὖ πράσσοι Β, τῆς νίκης τύχοι onmes); πράσσει Heyne, πράσσῃ Hartung, recep Bergk; opt paullo exquisitior videtur cll P VHI 14, I 11 33. V 1315 demque εἴ τις εὖ πράσσοι βροτῶν Bacchyl V 190 ἀρχὰ A c schol A, ἀρχαὶ rell vett, utrumque scholl B μελίγαρυς ἀοιδά Er Schmid, μελίγαρυν ἐς ὕμνον, ὑστέρων ἀρχὰν λόγων, τέλλεται Hartung, μελιγάρυες ὕμνοι, ὑστ. ἀρχαὶ λ., τέλλετ᾿ αἰεὶ Wiskemaim progr gymn Marburg 1876, 9 μελίγαρυς | ὑστ. ἀρχὰ λ. Bomemann ap Bureian 42, 1885, 99, WUamowitz 1 c (v nott metr) 6 post τέλλεται plene dist Wilamowitz: ’Et firma sunt promissa magnis virtutibus ’. Lnmo indigent magnae virtutes fidi alicuius pignoris (N IX 16), ut fuisse a posteris credantur 7 ἀφθόνατος Ει 8 οὗτος] τεθμὸς (= θησαυρός)? Bergk ἔγκειται vett, corr Byz θ’ scholl A; οὖρος ἔγκειται Maur Schmidt CXXXI ἁμέτερα ἠμ’.) CpeBV 9 πορσαίνειν Hecker Philol V 442 10 πραπίσιν G solus ὁμοίως ΒιCι (lemma lineola miniata distinctum (7), ὅμως ὣν CNO (i θ’ Ambrr classis altera), om reU (de tachygraphica vocis ὁμοίως nota v ad P V 118), testantur ὁμοίως grammatici vett in interpretatione dissentientes ὥσπερ καὶ σὺ νενίκηκας1, καὶ ἡμεῖς2 Α]), ἴσωε καὶ τῷ αὐτῶ (Hartung, αὐτῷ τῷ codd) τρόπῳ rectissime e suo addens διαπαντός paraphr; (ἀνθεῖ) ἐσαεὶ πραπίδεσσιν) Mosch, quod recepit hiatu quidem remoto πραπίδεσσιν ἐσαίει scribens Bergk1; ἄνθησεν ὁμῶς πρ. Hartung, ἀνθεῖ πραπ. ὁμοίως Leutsch Gott Grel Ajiz 1861 p 1649 (ex scholl uterque, librr Ambrr CNO lectione nondum cognita), ἐκ θεοῦ δ’ ἀεὶ σοφ.ὸς λάμπει πραπ. ὁμοίως (Pindarum ἐκ θεοῦ δ’ ἀνήρ] mterimens ut ne quid Moschopulei ingenii periret) Heimsoeth Indir Überl Aesch 130, similiter ἐκ θεοῦ δ’ ἀεὶ σοφαῖς ἀνθεῖ τίς ὁμῶς πραπίδεσσιν ; Bergk3, nec melius δ’ ὁμῶς σόφ’. ἀνθ’. τίς ἀεὶ Bergk4, denique πραπίδεσσιν. ὁμῶς ὦν | ἴσθι Ty Mommsen. ’Propter deum, inquit P, poetae ut mortales ’ ingeniosis vigent ’, cum gravitate addens — ὁμοίως, seu vulgare quid carmme celebrandum nobis proposuerimus sive ’quam lingua nostra fovere havet Olympicae victoriae laudem ’; ὁ δὲ καιρὸς ὁμοίως παντὸς ἔχει κορυφάν· ἐκ θεῶν γὰρ μαχαναὶ πᾶσαι βροτέαις ἀρεταῖς· νῦν δ’ ἔλπομαι μέν, ὲν θεῷ γε μὰν τέλος· en cur διαπαντός addat paraphr! cf quae de ὁμῶς et ὅμως adnotavimus orll II72 11 οἶσθα νῦν, Ἀρχ’. παῖ· τεᾶς δ᾿ Bergk mirum in modum anguere dicens ἴσθι νῦν. At novo quasi exordio facto dulcem iUum quem significavit v 4 hynmum tandem incipiens ’nunc ’ inquit poeta ’scito additunmi me esse coronae tuae dulce sonans omamenttmi Locros canentem’ ; cf N V 48
13 κῶμον Manr Schmidt CXV, recep Bergk4 ἀμφὶ A, recep Ty Momiiisen, metro non inelegani: ⏑_ _ ⏖ _ _ _ ⏑ _ _ (cf idem fere a maiore 1 1 ep 4). Sed ῾ad coronam’ recte iam interpr Phil Melanthon; nam ad κόσμον ἐλαίας addit postea κόσμον αὐδάεντα λόγων 15 τῶν ἐπιζεφυρίων libri, τῶν ζεφυρίων Αι (cf Ο X 13) τὴν ἐπιζεφυρίων γενεὰν paraphr A; tiIjv iizX Zecpupdp? Maur Schmidt 01 SiegeBges 67 (sed πὰρ Ζεφυρίου κολώναν fr 200), τῶν Ζεφυρίων scr Ed Boehmer etiam τῶν delendom esse suspicans, qno una cum praepositione illa deleto versum quoque rotundiorem reddes 16 συγκωμάξετ᾿ Fennell ἐγγυάομαι Herwerden studd 22, ἐθελήσω Ο VII 20, ἐρέω VIII 67 alia intacta relinquens 17 μὴ μιν libri, pronomen ignorant scholl vett et paraphrr, tuetur de Wilamowitz 1 c9 not; μή τιν’ ’Thiersch, μὴ μὲν Hartung, ὔμμιν θ’ paraphr ’si coniectura opus ’) Jongh quod recepi cum Bergkio; vitii causa perspicua φυγόξεινον Ambrr (recep Ty Mommsen), φυγόξενον Vatt; cf str V 6, epod 4. 8 19 δὲ E c paraphr A ἀλλὰ paraphr D), τε libri vulgo, quod ut longe elegantius reduxi cum Mommseno, sed cave τε καί iungas cum eodem Mommiseno supplem 164; nam asjndeton non ferendum; cf ποσίν τε, καὶ ἅρματι Ο X 62, Πέλλανά τε, καὶ σεκυών Ο XIII 109, Ξ 29. Ceterum ut non temere a poeta Locrenses ξενηλασίας crimine absolvi, ita gentis iUius τῶν ἐν Δωριεῦσι νομιζομένων καλῶν (cf etiam Pind P V 116 N Vn 59) studio addi consulto laudem σοφίας patet 19 atxMoiTdv B c Ambrr, μητὰν D c ματήν Ε 20 εὐφυὲς A 21 οὐδ᾿ A solus, recep Ty Mommsen διαλλάξαιντο libri ἅν minio suprascr (7), διαλλάξαιντ᾿ ἀν’ Hartung, διαλλάξαντο Lehrs Rhein Mus 30 (1876) 93; de aor gnom v N m 41—42. 81, P H 50. Sed fatendum est ἦθος non apud Pindarum, ac ne apud epicos quidem poetos, nisi in formulis quibusdam stabula vel sedes significantibus, ut κατὰ ἤθεα; apud Hesiodum opp 167. 222. 526
Strophae
Epodus
Versumn discriptio in strophis est Boeckhiana. Ep rv 3 et 4 ita diremi, ut εἰ (16) ad priorem versum traherem ὢ ἐπεί ὁ VI 47, N X 61. 67, Bacch XVII 93. 121, ὅτι P H 31, X 69, NV 3. 46, prU II68, Boeckh P exfiOi 168; nisi forte praestat v 4 claudere ἄμερ-σε πἄτρας cl 1 1 ep 1. De ’ ψε in aliquot libris carmini praefixo recte iudicavit Ty Mommsen.
1 παῖ om ΝacOac (per haplogr) 2 Ἱμέραν ἱμέραν V) εὐρυσθενέ’ ἀμφιπόλει AV soli e vett ὁ schol inscr Α, vulg 1 § 1b. 2b; de Bs v infra), qnod unice verum esse Hermann perspexit ap Heyn 1798, εὐρυσθενέ’, ἀμφὶ πόλει BiE, ἱμέρα εὐρυσθενέος ἀμφὶ ’π’. C, ἱμέρας εὐρυσθενέος ἀμφὶ ’π’. Da (c paraphr), ἱμέραν (= A), tum suo Marte ut videtur corr πόλιν Bs; ἱμέρᾳ εὐρυσθενέ(1) vidertur supplevisse Moschopulus(378,15Ab); εὐρυσθενὲς? Bergk τύχᾳ A solua
4 τε] δὲ gramm Harl § 21 [Tridiniantis? Studemimd ind Vrat 1887/88, 8], placvdt Bergkio 5 βολαφ. CacDa 6 ταὶ δ’ Er Schmid, xecepit Heyne, trad lect reduxit Hermann ψευδῆ libri ὁ scholl defendunt Mommsen suppl 157, Jongh 326), ψεύδη Morel 1668 τέμνοισαι B (c schol B), idem νάμνειν Ο ΧΙΙΙ 57 φρακαί Α solns, φραδαὶ vulgo, correxerat Boeckh 10 ἀνθρώποισι A solus παρὰ] περί. C solito errore ἔπε(σ)σεν libri 11 ἀνιεραῖς DV 12 ἔσθλ’. CDNO; prll 17 ἐν] ἔκ Bossler de praep ap P usu 14; at cf de genetivo τίς οὖν ἀξίαν γε σοῦ πεφηνότος μεταβάλοιτ᾿ ὧδε σιγὰν λόγων ἀντί λόγων schol) Soph El 1262 ; adde quod aegre desiderabitur praep ἐν ὣ ἐν μιᾷ μοίρᾳ χρόνου Ο VII extr, ἐν ὀλίγῳ P VIII 92 παῖδ᾿ ἄμειψαν Α, ποτάμειψαν Βs, προσάμ. pauci dett 18 ἤτοι ABC, ἤτοι D, utrumque Ε; ad Ο ΙΙ 3 14 ἐνδομάχαις E 16 κατεφυλλορόησεν libri, ex εν JL; cf PhU 64, 1896, 277), -εν Hermann epit doctr metr θ’ 699, quod recep Bergk ; de metro cf P ep 8 16 κνωσσίας pars Ambrr; cf Μeisterhans2 75, Ziebarth Ath Mitt 22, 1897, 221 σ’ ἄμερσε A solus, ἄμερψε N, ἄμερσε volgo; σ’ θ’ schol Jacobs animadverss in Eur tragg 8, post cognitas Ambrosiani cod lectiones receperunt omnes edd 17 ἐν ὸλ. A soIub δι᾿ ἐκ A solus, recep Ty Mommsen1 19 θερμὰ et θερμὰ, tum λουτρᾶν A solus De ὁμιλέων tribus syllabiB legendo Boeckh n or 416
Strophae
Epodi
Str V 7 post qTunti membri syllabam ancipitem dividant cxim Boeckhio; de Byzantinorom partitione Hermanno (1847, opp VUI 122) probata Ty Mommsen suppl 160. Ep w 6 et 6 separavit ’, coniunffebant niranB (⏑ ⏑__| ⏖ ⏑__) non aine yi Hermann opp Vlil 124 et Ty Mommsen. 7 et 8 divisit Heimann opp Vlli 125 (prob Bergk in adn); cf nott metr o III.
3 ξεῖν’. vett vnlgo τε Ambrr (CNO)
5 ποσειδᾶνος BC(N?)O, ποτιδ. DETUV, ποτειδ. Thom Tricl, ποσειδῶνος Mosch; cf 40: ποτειδ~νος B (perforata charta), ποτειδᾶνος (certum) Βι Tricl, ποτιδ. DETUVC8, ποσειδ. Ci, ποσειδῶνος NO Mosch; Bequitur ut forma singularis Ποτειδάν utroque loco satis stabilita esse videatur (iroT- altero certe loco Vatt omiiium, ει- Ambrr c Vatt principe consensu). Atque πoτειδ ut formam Corinthiis familiarem ΠοτειδάFωνι άνακτι) Corinthiaco carmine recepit Boeckh (praeeunte Er Schmidio); ποτιδ. commendavit Ahrens dial dor (1843) 244, kl Schr (1866) I 898, quem secutus est Bergk, et traditur ποτῖδ. in Epicharmo 6 ὲν τάδε γὰρ Vatt, ἐν τάδε δ’ F c Tricl κασίγνηταί τε BD (scholl recc; de vet paraphr v infra), κασιγνήτα τε rell vett (recep Bergk) ἀσφαλές N solus (lectione certa), ἀσφαλής vulgo (tuentur Kayser lect P 33, Ty Mommsen); βάθρον] ἐφ’ ὣν πα πόλις ἀσφαλῶς βέβηκεν paraphr, unde κασίγνηται eum legisse apparet; cf etiam εὐνομίαν λιπαροθρόνους τ’ ἀδελφεάς, Δίκαν καὶ στεφαναφόρον εἰρήναν ἁ adesp 140 Β4 7 ὁμότροφος Ambrr ἡ ἀδελφὴ αὐτῆς ὁμότροφος εἰρήνη paraphr), reduxit Kayser 11, ὁμότροπος Vatt (CbNs), scholl recc ’concors ut concordiae ’ Hermann opp Vlll 122, ’moribus ’ Boeckh) εἰράνα CO soli θ’ vett (recep Bergk) ; prll II23 ταμίαι libri, crasin adinittebant ante Ahrensium (de cras et aph kl Schr 1 71 — 73) aut ταμί(??)αι aut cl Λ 272 τάμι’ proponentem, τάμι(α)? de pace sola Ty Mommsen suppl 161, τάμι(αι) idem edidit (at ταμίαι Ο XIV 8 [9]) 9 ἀλεξεῖν libri vulgo, ἀλέξειν (O) post Paul Stephanum recep Boeckh expU 212 10 ὕβριν, κόρου maluit Dissen (ad n 32) ματέρα] θυγατέρα (c schol Qerm) Hartung θρασύθυμον Ambrr (et H c Thom, recep Bergk), rec Bergk4, θρασύμυθον Vatt θρασύβουλον Da), τὴν θρασεῖαν paraphr; θρασυμύθου? cl Ο 11 96 Christ; opponitur ὁ εὐθύγλωσσος τοῖς δολίοις καὶ θρασυγλώσσοις quorum ὕβριν κελαδεννᾶν, necessario illam quidem μῶμον ἀνθρώπων et κόρον ἀνθρώπων quasi gignentem (en quantum distet haec genealogia a vulgari τίκτει τοι κόρος ὕβριν) quanto quis fortius arceat (P ViU 10), tanto eum tutius a poeta sincero laudari par est 14 ὕμμι(ν) DE ὤπασεν O 15 ὑπερελθοῦσιν Mosch ἀέθλοισι vulgo, ἀέθλοις G4
17 σοφίσματα. ἅπαν (more aniiquo) boni omnes Νac), σοφίσματα. πᾶν NpcPQ (ChriBt) 18 κώ Hartung δίον vett, Δίων. edere solent c Mosch; de metiro prll II4; sed fatendum eat pap Bacchyl IX 98 in eadem versus sede praebere Διων[ύσου?]. De forma Δῖον Pind I VII 6 et dial thess 31, Festschr Ludw Friedlander Lpz 1896, 388 1, Willi Schuke qu epp 79, Gust ’ 381 ἐξέφαναν interpoll 19 βοηλάτω C; συμβολήσα(1)σαι (cl schol 1 τὸν Δ. προσλαβοῦσαι) Maur Schmidt CXLIII χαρ. διθ. viugo edunt, Χαρ Διθ (cl vase picto ap Welckenun ant Denkm ’φ’ 128) Bergk; quo pacto dithyrambus dicattir boum vel bovia agitator, obscurum; βουφόνον (Διωνύσοιο) θεράποντα Sim fr 172 Boeckh expll 213 de victoris (apud Atticos credo cl Sim 146, 1) praemio cogitans et Wilamowitz Eur Her ’ 64, cf etiam Beitzenstein Epigr u Skol 207; quid si ut vulgo cum laeto quodam ululatu tibiarumque cantibus (Stengel ’ 101), sic Corinthi antiquitus per tripudia dithyrambosqne victimam prosequebantur? Nam ταυροφάγος Διόνυσος ἅ Soph 607 N2 20 τίς δ’ ἄρ’ Hermann opp VHI 124 in altero interrogationis membro δέ requirens; at cf Ο 11 2, P YH 6 (c prll p 9), I V 89 BS ἱππείοις (ἱππίοις)? Mommsen, ἱππείοισιν (Jhrist, quod Bergk praeterea μίτραν coniciens; sed quoniam alia est ratio addendi armamentis equesiaribus modum, sive abstracte μέτρον intellegis ἕπεται δ’ ἐν ἑκάστῳ v 47, ὲν δρόμῳ προστιθείς Aesch choeph 797, vel ῥυθμόν ib 798) sive frena ipsa (ut φίλτρον infra 68, φάρμακον 86), alia imponendi deorum templis aëtomata, perplacet variata verborum structura vtdgo, corr Mosch 21 cf not metr βασιλῆα libri ῆ NIV 27, VHI 26 I VI 33), -ia Hermann ap Heyn, ῆ? Bergk; prll ΙΙ42 ἐπέθηκεν. ἐν δὲ V (non D) Thom, ἔθηκ’ interpoll (Boeckh1), ἔπ’ ἔθηκ᾿? Christ (cf ad 20) 24 poflt ὕπατ’ dist Heyne εὐρυαν. (E) Βergk post ἀνάσσων dist ’OX. ἔπεσσιν iungens, ceterum egregie μὴ ωεμεσήσῃς ὣ Ζεῦ vet paraphr ἀφθόνατος c Calliergo (cf XI 7) legebant ante Boeckhium ἐπέεσσι Ambrr (CNO) 26 μένοιo B 28 ἴθυνε paraphr (Gott); prll II35
29 δέ οἱ Vatt καί paraphr), τέ οἱ Ambrr, quod recep Bergk4 c
Momiuaeno 80 πεντάθλῳ mterpoll c pauc dett οὐκ ἀντεβόλησεν interpoll
(v not metr), afiFertur sine negatione EM 112, 50 et Et Flor Miller
p 36 81 πρότερος Ambrr 35 θεσσαλοῖο Vatt, θεσσαλοῖ᾿ CecNOb, θεσσαλοῦ
interpoll 37 (πυθοῖ) δ’ Ambr (c paraphr), τε Vatt θ’
in trisjllaba forma consentiunt codd, in spiritu fluctuant τ’ ἁλὶ Ca);
τ’ deX. Bergk; prll II11 88 ταὐτοῦ E (c dett quibusdam); consentiunt
libn Ο I 46 ποδαρκὲς Bcl 39 ἡμέρα BE c Ambrr 40 Ἑλλώτια
CB Tricl (Ath XV 678b. EM 332, 43), Ἐλλ. BE Mosch (Hesych); ’dea
Ἐλλωτίς videtur dicta, quod ἐν λωτῷ olim eius fuit ᾿ Bergk 2.3.4
Ποτειδ. V 1 dedi ad 5 41 πτοιοδ. libri, πτψοδ. etiam Thuc IV 76
corrigendum ratus Βergk3, qubd postea paenituit virum egregium: ’in
hoc nomine videntur antiquam scribendi consuetudinem tenuisse’ Bergk4;
sed scriptum exstat nomen Πτωιόδωρος Collitz 571a 9 (Dial-Inschr 1
p 397) 42 Versus antiquitus cormptus legebatur: verae lectionis vestigia
praeter schol 1 comparent τερψία θ’ Ν, ίαι Βs; ἐριτίμῳ schol
1; τέρψιές θ’ BiC (nulla corr) c interpoll, τερψίεσο᾿ B (nulla correctione),
om θ’ EV, ἕψοντ(αι) ἐρίτιμοί τ’ libri omnes. Vulgatae librorum
lectionis patronus ultimus Heyne, veram primus reposuit Er Schmid.
Scholiorum in Oligaethidarum stemmate leviuscula quadam
(nam Eritimus secundum quosdam Terpsiae non filius, sed fratris opinor
filius ῾nepos᾿ Mommsen suppl 168—70]) abusi suo Marte
Terpsiae Eritimique patrem fecerunt Haftung et (del θ’) Mommsen. Pro
ἕψοντ’ Bothii coniecturam ἔσποντ’ ’ probavit Boeckh, non improbavit Hermann
ap Heyn 1817; ’laudes diutius ’ interpr Boeckh et Ty
Mommsen, ’longiores ut qui plures etiam victorias ’ Dissen;
μὲν πυκνότατον παλάμαις ὡς θεόν,
ναῖ’ σώτειραν Ἀργοῖ καὶ προπόλοις·
56 ἐδόκασαν Steph 57 τέμνειν EV; prll II34 58 φίλῳ γένει P, recep Bergk1 Ἀτρέως dett plerique 69 κομίξοντες Hecker Phil V 442, recep Bergk; v P IV 106 60 τοῖσι μὰν metri causa Er Schmid, τοῖς ὁ μέν? Bergk 61 de σφετ pronomine ad Ο IX 78 65 τέ ol CO 66 ἤνεγκ(εν) libri; prll ΙΙ88 67 φώνασε libri; prU ΙΙ21 68 δέκευ C solus θ’ vett, δέχευ cett δέχου cett 69 νιν (70, μιν rell ἀργᾶντα vett, ἀργὸν interpoll, ἀργᾶν (cl Aesch Ag 115, ἀργᾶς ἀργῆς]) novavit Hermann opp Vlll 126, cuius formae adulterinae invenit pataronum Bergkium Αἶαν Θόαν conferentem, ἀργάεντα Ty Mommsen; prU II42 De thesi soluta cf 91. 112. Ceterum recte huc Boeckh vocavit Eust 1286, 3 (ad ᾦ 30 βόες ἀργοί) saepius καὶ οἱ παρὰ Πινδάρῳ ἀργᾶντες vel καὶ ἀργᾶντες ταῦροι ’π’. Π adnotantem 70 κυαναιγὶς vulgo δ’ add E), κυάναιγις B c lemm et schoU, quod primua recepit Monamsen, ut nunc quidem recte μελάναιγις edunt Aesch sept 699 (682) 71 πνέοντι Hermann opp ViU 126 metri causa, ut κνώσς. easet interpretis τόσσα vulgo, τόσα 2), ut correxerat Schmid 72 ἐπᾶλτ᾿ Boeckh ezpU 218, quod persuasit bergkio1, exploait Hermaim opp VHI 126
76 ἀπ’ ἐκείνου libri, corr Boeckh n cr 366 (Bergk4) 79 δ’ ὥ δ’ ἅ
E solus, δαὶ CDa, ’δε B, δὲ ι c Thom, δ’ ὡς mterpoU ex scholl; ante
cognitas cod E lectiones correxit Kayser lectt P 36 79 πιθέσθαι D,
πείθεσθαι πῖθ’.) vulgo 80 μιν Vatt 81 κραταίπ. κραιταίπ. B) vett
(cf 96), corr Byz, κραταίπ. per errorem redujdt Bergk4; cf τὰ πρόβατα καὶ
καρταίποδα leg Gortyn IV 36 ἀναρύῃ vett (recep Mommsen, Bergk4),
ἀναρρύῃ Thom, ἀνερύῃ Mosch, ἀνρύῃ Tricl (probavit Hermann 1847 opp
VJJI 126 a thesi soluta abhorrens ut 69), αὐερύῃ (quod esse in cod Mosch
Lips Hermann auctor est) CaUiergus ex schoU (recep Hermann 1798 et
1817, Boeckh, Βergk1.2.3), ἀFερύῃ Pind cecinit; de contractione prll 67
γαιαόχῳ(ω) vett, γεαόχῳ vocalismo ionico interpoU (Boeckh); prll II50
82 ἱππείᾳ vett, ἱππίᾳ pars recc; prll ΙΙ50 εὐθὺς vulgo τότε δή paraphr,
αὐτίκα comm Mosch), ἐγγύς NOP πλησίον gl Thom), quod commendavit
Hermann opp Vlil 126 — 7, recep Mommsen δὲ τελεῖ θεῶν D solus
(Bergk c Boeckhio), τελεῖ δὲ θ’. vulgo (Ty Mommsen), πληροῖ δὲ θ’. interpoll
διὰ τὸ μέτρον); τέλλει θ’. Hermaim opp Vill 127 καὶ τὰν παρὰ
ἐλπ vett, corr Mosch κτῆσιν vett, κτίσιν Mosch (c Thomanis quibusdam),
γ’ ’ add Tricl, κρίσιν Bossler de praep ap P usu 68 84 ἤτοι Ubri,
ἤτοι edd post Ceporinum; ad Ο H 3 86 τεῖνον Βs (bis) ratione obscura
γένυ γένυν) interpoll 86 ἐνόπλια] οὐκ ἔχω φιλεῖν οὐδὲ τὸν
Βελλερόφοντα, ὅς ἀέρια χα(λκω)θεὶς ἔπαιζε κατὰ Πίνδαρον Eust opp 349
ἔπαιξε Ambrr, sed ἔπαιζε C c Vatt (praeter FacR) utrumque (add -v)
interpoU, itnperf varie exprimunt schoU 87 δ(ὲ) ἐκείνῳ Ubri, corr
Boeckh 88 ψυχρᾶς ἀπὸ κόλπων ἐρήμου libri τὸν στρατὸν τῶν Ἀμαζόνων
τὸν ἐκ τοῦ ἀέρος τοῦ ἐρήμου καὶ τῶν ψυχροτάτων τόπων τῶν
Ὑπερβορέων ἐνίκησεν paraphr 124, μετέωρος γὰρ ὥν ἀνήρει καὶ ἐνίκα
θήσω φανέρ’ ἀθρό’, ἀλαθής τέ μοι
schol 125); ἐρήμων Hennanii opp Vlll 127, ἐρήμας Hecker Philol V
440, ἄπο κόλπων τ’ ἐρήμου permire ἡ ἔρημος ut esset substantinam?)
Bergk4, ψυχρῶν edidi paraphr (124) lectionem, Dchol (126) interpretationem
amplexus; de aetheris genere grammatico cf ὁ VII 67, N
Vm 41, Ο 16 89 βάλε(ν) aliquot dett (QRSTUV), dubitanter βάλλεν
proposuit Boeckh n cr 425, quod non legisse grammaticos vett certum
ἐνίκησε, ἀνεῖΛε, ἀνῄρει καὶ ἐνίκα pariter ad tria illa obiecta referentes);
iidem recte καί ποτε 87 ad totiun enuntiatum videntur rettulisse;
tu igitur viiTgula qnam vulgo ponunt post 89 deleta βάλλων etiam ad
insequentia subaudi 90 χεῖμ’. C Tricl 91 διασωπάσομαι libri ἢ
διασιγάσομαι Tricl (= Hermann Pind I I 63), διασιωπ. Hermann (v nott
metr). ’Verbum σιωπάω haud dubie reduplicatione auctum olim dicebatur
σισωπάω, unde geminatione abiecta ortum est σωπάω, quemadmodum
alia plurima vocabula ad istum modum decurtata sunt; nam minus
verisimile ez σισωπάω extrita sibilante factum σιωπάω, tum obmutescente
iota σωπάω, quamquam νέω, νηνέω, νηέω non dissiniilia. Huc pertrtiet
gloasa corrupta Hesycbii ὤπαινες· ὠπαιν. scr ὦπαινε· σιώπα; cf etiam
Hesych ἠσυχία ἡσυχία et Empedoclis v 80 σωπή, quemadmodum
olim ’ Bergk αὐτῶ μόρον (om ἐγώ) interpolayerunt Byz
92 Ὀλύμπῳ vett, Οὐ).. edunt c Byz; prll ΙΙ2 ἀρχεῖαι Tricl τοῦ ἄρχοντος,
’regia’ Heyne), explosit Hermann 1798 δέκονται C solus (ut correxerat
Boeckh), δέχ’. rell; cf 68 98 εὐθὺς N 95 κρατύνειν DE all
96 μοί.σαισι vett, corr Byz εἴκων vett (paraphr ἐπίκουρος καὶ ὑπηρέτης
epitheton non exprimit), ἑκὼν interpoU (gl ὑπακούων), ἑκών unus e
Mosch ’casu’ Mommsen suppl 185), quod primus recepit Morel 1558
(c glossa ἢ, ’lubens ’ exponit Heyne, otiosom atque haud dubie
insiticium dicit Bergk, ἵκων sive ἱκών sive ίκων (= εἴκων) proposuit
Mommsen- suppl 185, idem in ed min addidit ἄκων (satelles) ’
[novam quandam per etymologiam credo ex διάκονος factum]; sed quid
tandem mirum ἑκόντι νώτῳ (= N VI 57) poetam subire duplex illud
onus? 97—98 post ἐπίκουρος plene distinguendum esse coniecit
suppl 186 particula δ’ quae est in libb et scholl post παύρῳ deleta,
secntus est Bergk3.4 nisi quod contextu παύρῳ γ’ ἔπει recepit (v prll p 9)
ἐπιθήσω BC (c lemm et scholl uterque), ἔπει θ’. DE et vulgo
99 ἔξορκος (ἐξ ὅρκος B, ἔξορκος Da) libb et scholl, ἐξαίρετος
exponit paraphr, μέγας ὅρκος gl N, ’adiurans ’ Hermann ap Heyn,
’iurata’ Boeckhexpll 220; ἀνθόρκιος ἔσσεται edidit Hartnng, εὐόρκῳ Bossler
de praep ap P usu 15 n, εῖς ὅρκος Bergk4, ἔξορκος Christ ’quasi sex sacramentis
sancita’) Jahrbb class Phil 1879, 11 et in ed noviasima; idem
ἑξηκοντάκι de infinita copia dictum arbitratur; ego nuUus dubito quin recte
vocem vett grammatici pro substantivo acceperint, neque ἔξορκος ab ἐξορκίζω,
ἐξορκόω, ἐξανύω, ἐκφράζω seiungi posse puto ; cf ἔκλογον · διήγησιν
(Aesch ἅ 210) ap Hesychium; cf etiam Aristarchum ad I I 11, Hom de
Arist studd P 70 δ’ ἀμφ’. vett, δὴ(??)ἀμφ. Boeckh (recep Bergk); de crasi
δἠμφ. prll ΙΙ39 100 ἐσθλοῦ Ambrr 108 τὰ δ’ Ambrr, ex scholl coniecerat
Boeckh probante Mommseno, qui particulam post νῦν 104 delendam
censet auppl 187; non est secutus Bergk 106 γενέθλιος om ὁ N
solus e vett, ὁ γεν. cett, unde ὁμόγνιος? aliquando Bergk 106 διὶ libri
(= P YHI 99, N I 72. ’π’ 9. X 66, I Vm 35), Δὶ constanter ap P Boeckh
(cf kl Schr V 345), secutus est Bergk4; quod semel schol recc P VTTT
140 p 14 Mo σὺν τῷ Δί’ exhibent, casu factum videtur τό τ’ E, τάτεΕγρ,
τῶ τ’ (τῶντ᾿) dett ὐπ’ Ambrr (quod θ’ coni iam scripserat
’cunctanter reposuit’ Mommsen), ἐπ’ ἄα c Vatt; etsi stadium cum hippodromo
coniunctum fnisse in plauitie Cirrhaea comprobari videtur nobilissima
lege Amphict quamvis mutUa CIA II 646, 36 (Cauer Del2 204),
tamen ad marginem quam sub margine Parnassio haud scio an rectius dicatur
cll ἐπ᾿ ὀφρύσι Καλλικολώνης Y 151, ἐπ᾿ ὀφρύσιν Αἰγιάλοιο Ap Bh A
παρνασίᾳ BacDN; prll II59 107 ἕξ, ἄργει θ’ C solus recte ἐν fiprci θ’
ΝΟ), ἔξ ἄρατο ἐν ἄργει δ’ B solus (quod expulsis δ’ ὅσσα, ut de Xenophonte
solo sermo esset, recep Mommsen), et victoriarum Pythicarum numerum testatur
(ὃ ἔστι πύθια ἑξάκις) schol Vat; ἐν ἄργει δ᾿ DE; ἐν Ἄργεΐ θ᾿
Βergk1-3, ἔξ· Ἄργει δ’ Bergk4, ἔξ ἄρατ᾿· ἐν Ἄργεϊ) κἀν Θ. Ty Mommsen
καὶ Μέγαρ’ Αἰακιδᾶν τ’ εὐερκὲς ἄλσος
ὅσ(σ)α τ(ε) ἀρκάσιν ἀνάσσων if ett, unde ἀρκάς᾿ interpoll (ἤγουν νικῶν
gramm vett quid legerint καὶ ἐν Ἀρκαδίᾳ δὲ ὅπως δεσπότης γέγονε τοῦ
στεφάνου) non Uquet; Ἄρκας ἀνᾴσσων Hermann ap Heyn 1798, Ἄρκας
ἀνᾴσσων idem 1809 opp I 250, quod receperunt Boeckh et Bergk1, postea
dispUcuit auctori ipsi Ἀρκάσι μάσσω praeoptanti opp Vlil 123, Ἀρκάσιν
〈ἄθλοις〉 ἀνάσσων pro interpretamento vocis ἄναξ 108 accipiens) Kayser
lectt P 36, Ἀρκάσιν 〈ἔργα〉 Rauchenstein1 comm Pindd 19, τά τ’ ἐν Ἀρκάσιν
〈ἔργα〉 μαρτυρήσαι Λ. β. ἅν ἔξ Hartung, Ἀρκάσιν ἆσσον (sc ἰοῦσιν)
Mommsen, Ἁ ἄκρων (sc ἄναξ) Schnitzer progr EUwang 1867, 28. 77, Ἁ.
<νίκη> censor anon Phil Anz I 41, Ἁ ἄνθε(??)ον (sc Oligaethidae)
Schmidt CXXV, Α. ἵστωρ CliristS Α. ἔσχεν R(auchenstein2) Lit Gentralbl
1870, 123, Ἀρκάσι βωμός | μ’. Λ <Ζηνὸς> ἄναξ όman (ed 1876), Ἁ.
Bergk4, Ἀρκάσιν <ἄεθλα> Fennell, ad priorem Hermanni
coniecturam reflectens Ἁ ᾅσσων Christ2; plura qui cupiat TyMommsen
suppl 189, Jurenka Wien Studd XV 21, Haeberlin Wochenschr klass Phil
1894, 344 adeat. Inter quae w dd commenta principem facile locxun
obtinebit Bergkianum βάσσαις. Agebantur enim Lycaea ia convalle inter
duos quos nunc Diaphorti (H Elias) et Stephani vocant montes patente
(Paus Vlll 38, 5, Em Curtius Peloponn I 301 : ῾geräumiger ThalkesseV,
῾Τhalsenkung᾿, ῾Hochthal'); cf ἐν βάσσαις Κίου Ο ΙΙΙ 23, ἐν βάσσαισιν
Ἰσθμοῦ Ι ΙΙΙ 11. Ιdem4 ὅσα δ’ ’ApK.? (koI iv ’ApK. bi paraphr); denique
ut haec ad Oligaethidarum gentem universam potius quam ad
Xenophontem referrentur, μαρτυρεῖ σφιν coni idem3.4 109 πελλάνα
libri, corr Hermann ap Heyn; post πέλλανά τε dist Ty Mommsen; cf ad
Ο XI 19 σικυὼν libri; prU ΙΙ56 112 καὶ ἐν xq Εὐβοίᾳ δὲ πάσῃ satis
neglegenter paraphr καθ’ vett, κατὰ interpoU; prU ΙΙ68 113 μᾶσσον
vett, corr Byz ἰδέμεν libri, quam lectionem testantortres paraphrasea
vett; ὑπερβολικῶς δὲ εἶπεν, finge vero praemia unum in locum coacta;
ἀριθμεῖν Hartang, τιθέμεν ψῆφον)? Bergk, ὑδέμεν Maiir Schmidt CXXV,
διῆμεν Christ 114 ἀλλὰ libri (recep Mommsen, v nott metr), ἄνα (= ὣ
ἄνα) Pauw p 101, ἀνὰ κοῦφ’. (praeeunte MingareUio) Hermaim 1798, ἄνα
(= ἀνάστηθι) recte Kaj w p 37 (c schoU vett), ἄνα, κούφοισί μ’ ἐκν
Schneidewin 115 τέλειε DE et vulgo (Cb), τέλεαι B, τέλει ἁ et
interpoU (imperativum exponunt schoU recc), τέλει’ Boeckh, τελέ(??)αν Mommsen
(cf schol2) αἰδῶ τε δίδοι δίδου Ns) vett, αἰδῶ διδοὺς interpoU (Hermann
1798. 1817), αἰδῶ δίδοι Boeckh, αίδῶ τε δὸς (114 ἄνα = ῶ ἄνα)
Hermann opp VΙΙΙ 126
Strophas inaequales putabat Triclinius c scholl metr ὢ 19 et 289 aa Boeckh, 47 et 419 ss Ab). Strophae fine (verbiB Ὀλ. τιμάν) tenninatur codex Barcinonensis ab Emesto Volger (Phil 18, 1862, ,714 — 15) descriptus, Moschopulei generis qui videtur (Abel Wien Studd 4, 233 ; nec novi quidquam addiderunt Graux et Martin Nouv Arch des Miss scientiff et litt 2, 1892, 7). Omnino carminis partem novissimam intercidisse suspicatur Leop Schmidt (Pind Leb 210), epodum Bergk4 (vide infra). Metra ut in carmine brevissimo (cf Ο IV) alii aliter digenmt: 1 Boeckh1 poat αἵτε mcisionem fecit, idem2 post ὑδάτων, Hermann (ap Heyn et opp Vill 127) post λαχοῖσαι (: φιλησι-) 1 et 2 iungebat adi κρατιστόπαιδες quod e schoU Jongh elicuerat revocari posse ratus Bergk4 2 et 3 Fel Vogt (infra ad 13) 4 — 5 restituit Kayser ἄνεται) probante Bergkio3, contra dicente eodem4 (Jahrbb class Phil 99, 1869, 186) 7 Boeckhii correctio με(??)λ(??)νο(??)- 18 ~ οὶ σεμν-7) σέμν’. 7) versui vereor ut satisfaciat, versum autem qui redintegrarunt aut σεμνὰς Χάριτας (fr 95, N VEI 23, Eur Hel 1341) laeserunt (Kayser) aut verborum coUocationem pessumdederunt (Hermann Bergk). Nobis igitur quid relinquitur nisi ut aut homerico μείλανι πόντῳ abusi ithyphallicum membrum statuamus, aut asclepiadeum restituentes metrorum inaequabilitatem __ ⏑ __ #x23D4; __ excusari putemua nomine Νοί ad proprii nominis instar (cU ὁ X 99, V 18; N VH 35. 70, I IH γ’ IV 63)?
Metricos antiquos v 1 Καφισίων tribus syllabis pronimtiasse, v 12 libris ὣ ignorare patet. Eosdem nec 4 τὲ nec 15 ἐν agnoscere me docet Drachmann ; quibus voculis omissis str v 4 metrum evadit v 9 non dissimile.
1 λαχοῖσαι I αἵτε libri (etiam Ξcl) λαχοῖσαν Boeckh, θάλλοισαν Hartung,
τ’ εὐφροσύνῳ θεῶν κρατίστου
(debebat certe ἀκακόοιτε) Rauchenstein Jahrbb class Phil 77 (1855) 280
ἐπάκοοι γένεσθε Θάλειά τ’ (hoc cum codd BCN) ἐρασίκολπε Voct diss
Axgent IV (1880) 228—30 14 ἐρασίμολπον ἰδ.? Bergk2 1516
codd, Λυδῷ Pauw, alia virorum doctorum commenta v ad 4 — 5 ἀσώπιον
E (item in inscr EF), quam formam in titulis boeoticis minus frequentem
habes ap CoUitz I 791c ὢ 401), CIG Sept I 1888 c 6 ἐν τρόπῳ
Ubri et edd; cf nott metr 17 μινυεία CJpc, tuentur Boeckh et Hermann,
μινύεια libri vulgo, recep Bergk metro quidem correptionem aeolicam non
postulante; cf Ο X 16 18 σεῦ libri (= N Vm 46) μελαντειχέα B cum
interpoll, μελαντειχέα vulgo, μελανοτειχέα (str v 7 codd lectione revocata; cf
nott metr) Boeckh2 (kl Schr V 385) 19 φερσεφόνας BDE, περς. CNPB
ἐλθὲ ἔλθε C) vett (recep Boeckh2~ κοιρανέοισιν), ἔλθ’ Ν (recep 2.3.4
~ κοιρανέοντι) , ἴθι interpoll (recep Boeckh1, Bergk1); Φερσεφόνειον ἴθ’
Hermann opp ViU 128 forma ἔλυθ ’ merito repudiata. Nam ut fuisse
iJiquando formas pleniores etiam praeter indic ἤλυθον consentaneum est,
ita historicis ut ita dicam temporibus inauditae sunt, id quod in tanta
verbi ffcequentia non levis momenti est. Quid quod inter centum fere
hexametros epicos syll ελθ- ηλθ-) nonagies secundae vel primae arseos
locum obtinet, in tertia et quarta sede temis vicibus, in quinta ante
batrachom 155 (ἐξέλθωσι) nunquam iavenitur? Parum igitur
et Ε 293 αἰχμὴ δ’ ἐξέλυθεν et hoc loco Φερσεφόνας ἔλυ̣θ ’ novavit Ahrens
Hiil 16 (1860) 62 (quem utroque loco secutus est Christ; cf Rhein Mus
86, 1881, 37), Aecedit quod neque Aeolensibus nec Doriensibus, de quibus
qtiidem constet, formae pleniores in usu videntur fuisse. Cmdeliter ut
solet ἔθελ’, Ἀχοῖ, περᾶν Maur Schmidt adn cr p 90, denique satis infeli-
citer μόλε vel σύθι coni Bergk4. De digammate vocis Ἀχώ ntmc quidem
nulla dubitatio; cf Collitz 1181 A 36, Kretschmer gr Vaseninschr 67.
Redeundumt igitur erit ad Byzantinomm correctionem certe non malam
20 κλεοδάμῳ B solus, Κλεύδαμον Boeckh; prll II42 νέον B solus
21 κόλποις EN, κόλποισι vulgo ε(ὐ)δόξοιο libri omnes; εὐδόξου Boeckh
(idem vitium pap Bacchyl XVH 42, similia ισι pro ὄις] Pind codd passim),
εὐδόξοις Bergk4 (idem vitium Ο II 45 A, P IK 78 .B); cf ad N V
6 22 ’Fortasse hoc enuntiatum terminabatur voce Νίκα, ut clausula
orationia non sine gravitate epodum ᾿ Bergk; de activa verbi
forma υἱὸς ἐστεφάνωσε χαίταν) cf κόμας ἀνδήσαντες P X
τε κρᾶτα Eur Bacch 177, prll ΙΙ93; οἱ 20 intellege πατρί
Strophae
Epodi
Strophae vy 4 et 6 ant epodi 5. 6. 7 coniungere ausus est nemo. Ep w 3 et 4 coniungebat Hermann (v ad 96). v 6 a prava mensura KtXiKiov 17 profecti miserrime vexaverunt Byz. w 7 et 8 Boeckhii in binos veraiculos diremit Ed Boehmer, quem secutus sum, in ultimo quidem epodi versu disauadente Boeckhio cimi propter longiorum versuumin fine atrophae frequentiam, tum propter incisionem post choriambum str v 2 multo saepius admissam quam neglectam. Coniungere versus (8 et 9 apud nos) prohibemur syll anc πατέρος 59 ; de verauB 9 (8 Boe) initio cf VII atr 6 hiatu 24/25 et 68/69 stabilitum, Vm atr 6, N VIII str 34 append metr § 7
Integrum carmen periit in cod B
4 ἅγησιχ- fragm Neap (Borb 11 D 2) et unus de Moschopp, recep Βergk1 (2-4 non item), ἄγης. vulgo; prU II8 τῶν φροιμίων Er Schmid, προυοιμίων c Moschopulo Ed Boehmer; est licentia primi systematis; prU ΙΙ1 6 ἀεν(ν)άου libri; prU ΙΙ49 ἀετὸς DEt χαλάξαις Cac, ξας rell 8 βλεφ- DC8 κλαῖστρον vett, κλαῖστρον μὰν Mosch, κλάιστρον Tricl 10 κατασχόμενος C, καταγχόμενος Vatt 12 κώματι C (c lemm et schol C), κώμῳ Vatt; κῆλα δὲ κώματι? ’nam ἰαίνει καρδίαν iung c verbis ἀμφί τε κτλ’) Bergk βαθυκόλπων] ἰοπλοκάμων paraphr, unde ιοκόλπων? Bergk 13 ἀτύζονται CE, tuetur paraphr. 26 et Plut qu symp θ’, 14, 6, adv Epic 13, de superst 5, ἀτύζεται FiFQV schol 29, ἀτύζηται DG 14 ἀΐοντες? Boeckh n cr 434, recep Boehmer; de metro ad 4 16 formam ἑκατοντακ. contra Naberum defendit Herwerden studd 23 17 lege Κι(??)λ.; de absurdo schol Aesch Prom 351 cfWSchulze quepp 154 n
20 πάνετες libri et scholl, πανέτης? olim Christ, quod recepi coll πεμπταῖον γεγενημένον Ο VI 53, χρυσῷ μεσονύκτιον νείφοντα I VII 5 τιθάνα C (schol ὢ 23 αἴθωνος dett 24 κυλινδομένας? Thiersch 26 προσιδέσθαι GEyq (Gell XVII 10, 9, cod vet Macrob V 17, 9), ἰδέσθαι F, πυθέσθαι ODE, τε ἰδ’. Mosch, τι πυθ. Tricl; θαυματὸν ἄντα ἰδέσθαι Kayser lectt P 40 παρεόντων C (idem Gellius, quamquam παρέντων libri; παρεόντων rursus Macrob), παριόντων DJEV; παρ’ ἰδόντων Koraes lettres éd p 38 (Cobet NL 144) contra usum poetae, προσιδόντων Philol V 442 AKOICAI (calami lapsu an per pseudaeolismum?) cod vet Macrobii V 17, recepit ἀκοῖσαι c Μοmmseno2 quod mirere Boehmer 27 μελαμφύλλου Herwerden studd 24; at Aetna omnis minime est nigra frondibus, sunt pleraque inferioris montis cacumina; ceterum cf ad N V 6 29 ἁνδάνειν libri, ἁνδ- Er Schmid; prll IP 30 γαίη D 32 ἀγγέλων ὡς D 33 πρώτα πρῶτα) vett, πρώτοις paraphr, πρῶτον Mosch 34 ἐρχομένοις C (= schol N I 49 [p 36, 5 Ab], ubi ἀρχ’ D solus)
35 ἐν καὶ τελευτᾷ prava Ο VII 26 recordatione pleriqne vett (praeter CPQ), unde κἀν τελ. Mosch (prob Stahl ind lect Münster 1891/92 p 7), ἐν del Tricl, ἐν καὶ τελευτὰν corr in τελευτῆ V; φερτέρου CiE3IP, φερτέρα DEiVC8 all (τέλους εὐδόξου, neglecto νόστου, paraphr), καὶ φερτέραν (ut esaet subi) Bpeckh, φέρτερ’ ἅν Ahrens Phil XYI (1860) 66 καὶ τελευτᾶς τελευτᾶς Bossler de jpraep 76; de καί ad Ο m 38 37 ἔσεψθαι libri, corr Calliergas (et Χb) στεφάνοισιν om νιν (per haplogr) vett, στεφάνοισιν ἱππείᾳ τε V (qni in P I non pertinet ad recensionem Ambrosianam), similiter στεφάνοισιν ἵπποισί τε CallierguB (et Xbm), νιν στεφάνοισιν Mosch, ἐν στεφάνοισί τε Tricl, στεφάνοισί νιν, Heyne, recep Boeckh 38 θαλείαις C ὀνομαστάν non paaci (C) 39 δαλοὶ Cpe δάλι᾿ ac) Tricl, δαλοῖο vett vulgo, δαλοῦ Mosch, quod c Boeckhio praefert Heimer studd P p 14 παρνασ(σ)ῶ CiDE, σ(σ)ῷ quidam e dett, dativum recep Ty Mommsen, σοῦ Cs, quod recipere solent, σσεῦ τε,, Bergk; de σσ- prll 59 40 εὐανδροῦν Hermann opp VH 116; zeugma verbi τιθέμεν bene defendit Schneidewin; post νόῳ dist Hartung Boehmer 42 καὶ χ’. καὶ ’ς. C 44 χαλκοπάρειον Ε, -πάραον vulgo, -πάρᾳον Ahrens d d 143 46 ῥίψας vett, corr Calliergus ἀμεύσασθ’ CWGPQU (gV Hesych et paraphr), ἀμεύσεσθ’ CEV; Erdmann us synt 69 ἐναντίους C 47 ἄν μνάσειεν libri, ἀναμνήσειεν schol2, ἀ(μ)μνάσειεν Er Schmid; cf P IV 54 παρασχών (46) μηκέτ’ ἀμν. Stahl ind lect Mfinster 1891/92 p 9 οἵαις πολέμοισι μάχαις libri, ὁποίας ἐν πολέμοις ὑπέμεινε μάχας paraphr, ἐν πολἐμοις ambigue schol; οἵαισιν πολέμοιο Hecker Phil 6 (1850) 443 (cf Ο H 44), οἵαις ἐν πολέμοιο Bergk, ototc ἐμπολέμοισι ’bellicis’ Ahrens XVI 55
48 εὑρίσκοιτο Thom Tricl, recep Boeckh1 (n cr 487) παλάμαισι vett 61 ἀνάγκα(ᾳ) μιν φίλον libri, omisao pronomine ἀναγκαίᾳ quod Boeckh dedit in lemmate scholl unde hanserit nescitnr nec confirmat paraphr αὐτόν, τὸν Ἱέρωνα δηλονότι), idem scribi iussit Hermann 1834 (opp Vn 113), ἀνάγκᾳ μὴ φίλον BAuchenstein comm I 6 (recep Bergk), νιν νόσου θ’ paraphr) Ty Mommsen, μὰν φίλον, νιν σιφλόν, πρὸς σιφλόν alii ; librorum scripturam defendit Heimsoeth P erste pyth Ode Bonn 1859 p 17 52 μεταλ(λ)άσ(σ)οντας λ- C, σ- E) libri et schoU, μέτα λύσοντας Hermann ap μέτα λάσοντας ’dissimuiantes qui ’ — λαθόντας exspectes — idem 1884 opp YH 113), μεταβάσοντας mutatione lenissima ΛΛ : Β) amicus Boeckhii (Phil Buttmann an Heindorf ? cf P H 82 ; in idem incidit coll Ο I 42 Kayser 1 P 41), μετανάσσοντας Wakefield ad Soph Phil 203 (prob Hermann 1839 opp YII 113 n), μεταμείψοντας Ahiwardt, μεταμείβοντας Boeckh, ἀλύσσοντας ’petiisse ultinM. inopia ’) Ahrens Philol 16 (1860) 55, μετανάξοντας Bergk (at ἀνάγειν ut sit deducere, μετανάγειν hoc loco quid sit obscurum). Sed acquiescendum videtur in anonymi Boeckhiani coniectura μεταβάσοντας, nisi forte ambigis quonam transportantes PhilQctetam quonam venerint heroes illi, aut offendis in vocabulo βαίνειν 52—55 bia repetito; sed cf prll II94 53 ἥρωας codd; prll 64 πόνον I c Thomm 55 μοιράδιον U, eadem forma est in libb Ath n 61b (Eurip epigr) 56 οὕτω δ’, Ἱέρων, θεὸς et (57) ἔρασαι Mingarelli, Ἱέρωνί τις Hermann opp VH 113, Ἱέρων. θεὸς Ahrens kl Schr I 71 (cf Hermann opp Vin 88), θεὸς σωτὴρ Hartung; prll II55 et nomm propr Θεῦ, (Θου-) apud Fick et Bechtel 143 ss 58 παρὰ C as cum libb et c paraphr, περὶ PQV, πὰρ corr Byz 59 πείθεο vett, corr Tricl
61 κλεινὰν CE θεοδμήτῳ ΜΥ2; prll II21 62 ἔκτισ(σ)ε· θέλοντι Vatt, ἔκτισεν. ἐθέλ. C, ἔκτισσ’. ἐθέλ Boeckh παμφύλῳ E, λου vulgo 83 κἀλκᾶς Ἡρακλείας ἔκγονοι Hartung; Heraclidas intellege Hyllos coll Ο IX 56 65 buupictc E (Bergk), δωριῆς vulgo ; Aiuptoic Hermann opp I 256, recep Boeckh 67 τέλει 1) (Schmid), τέλει ’ CE, ὢ Ζεῦ τέλειε paraphr (Boeckh). Locus obscurus : ambigunt utrum τοιαύταν αῖσαν (Hermann) an ἔτυμον λόγον (Boeckh) verbi διακρίνειν subiectum esse dicant; neutrum recte. Infinitivum optative dictum accipias (ut ap εὔχομαι Ο Vni extr) verbumque ad duos illos accusativos ἀπὸ κοινοῦ positum: ’semper talem sortem (qualis 61 — 66 illustratur) civibus et regibus definias veram (efficiens, ut νιν φίλον 61) hominum de civitatis libertate, felicitate, gloria sermonem’; prll ΙΙ98. Neque aliud quidquam si non intellexit, at legit paraphrasta. Coniecturae inutiles: αἰεὶ πόροις τοίαν . . . βασιλεῦσιν, διακρ. Hartung, αἰεὶ δίδοι ταύταν Bossler de praepos. ap P usu 30 αἰεὶ δὲ δὸς ταύταν (vel αἰεὶ δὲ τοιαύταν . . . δίδοι κρίνειν) Ty Mommsen, δίδοι, κραίνειν τ’ vel δίδοι κραίνων Bergk, διακρίνει’ ἔτυμον λόγος? Jurenka Wien Studd XV 13 69 τέκεν? Cac ἁγητὴρ CacE (ἀγηστὴρ Cpc), ἀγιστὴρ D, ἁγιστὴρ vel ἁγηστὴρ all; prll ΙΙ8 70 υἱῷ τ’ libri omnes, υἱῷ γ’ Bothe (Boeckh1), υἱῷ (om τ’ ) ὁ Mommsen suppl 166; defendit particulam τε Boeckh2 (kl Schr V 385) cl N XI 45, recte, quamquam et iUic et P ἡ 46 anteit verbum finitum, ut facile iterum subaudiri possit ῾idque facimus’, ’idque fecit’), hic arctius inter se nomina, quasi dixerit poeta αὐτὸς μὲν ἄρχων, υἱῷ τ’ ἐπιτελλόμενος ; cf etiam Ο VH 5 simm δᾶμον γερ. CE, δᾶμόν τε γερ. sive interpolatione sive dittographia vulgo, δ’. τ’ ἀγείρων interpolavit Hartung ἐς C c schoU, om Vatt, defuisse in archetypo contendi nequit ἡσυχίαν libri; prll II21
71 — 72 ἅμερον fuerunt qui cum verbo νεῦσον coniungerent (teste Triclinio
447, 13 Ab, quos sequitur Madvig adv cr I, 1871, 187), νεῦσον —
ὕβριν ἰδὼν τὰν πρὸ Κύμας,
μῶμος ἀνθρώπων, ἀπὸ γὰρ κόρος ἀμβλύνει
84 ἐσθλοῖσιν CD 85 κρεῖσσον CEs (c cod Vindob Stob Anth m 712 H), κρεῖττον Ει, κρέσσον unus θ’ Tricl in lemmate, κρέσσων DV (quod vulffo recipiunt), κρείσσων E, ἀμείνων videtur esse in libris AP X 51, 1 dialectum recte observaiit recensio Yaticana, substantivam praedicati natnram Ambrosiana, cf οὐκ ἀγαθὸν πολυκοιρανίη Β 204, κρεῖσσον Aesch Buppl 190, Eur suppl 488, fr 7. 826, 1 Ν2 οἰκτιρμοῦ CE (= Stob 1 e, AP 1 c Herodn n 946, 10 LJ Thom Tricl, μῶν DPQV ’selectius’ Boeckh) 88 ἀμφοτέροισι vett, corr Byz 90 ἀεὶ vett, corr Mosch 91 ὥσπερ C, ὥστε DE 92 ἀνεμόεν πετάσα(ι)ς vett, ἀμπετάσας Byz, πετάσας eiecit Calliergus, ἱστίον eiciebat Ahrens Philol XVI 66 ὣ φίλε, κέρδεσιν εὐτραπέλοις vett ἐντρ. Call), tranBposuit εὐτρ. κέρδες᾿) Moschop, ὣ φίλος, εὐτρ. κέρδεσς᾿ Hermann ap Boeckh, ὣ φίλ’, κέρδεσς᾿ (cf ἐυφρ. P IV 129, ἐύδμ. Xn 8), contra usum poetae nunquam (aut post σ- aut post σς-) in dativis EI decl i sonum elidentis, εὐτρέπτοις? Ty Mommsen, εὐτράπλοις Buecheler ap Ed Boehmer, rectissime hoc quidem, exempUs usus ἔπλετο πλέθρον ὄρμενος, quibus adde στυφελός : στυφλός ap Aeschyfum ὀπιθόμβροτον D solus (Mosch), ἀπισθόμβροτον vulgo, ἀπισθόβρ. Εα, Tricl καύχημα PQ 98 οἶον vett vulgo, οἶον U c Byz ex BchoU 94 φθίνει Er Schimd; de mensura φθινῶ cf I Vin 46, Epich 170, 13 Kaib et τίνεσθαι P n 24 95 καυστῆρα PQ νηλεονόαν? Hermann ap Heyn; v nott metr 96 παντᾶ CD, πάντη G solus, πάντα E 97 μιν Ubri; prU ΙΙ79 ὑπωρώφιοι C Pro κοινωνίαν (Ubri) vido ne non modo κοινανίαν, verum etiam ξυνανίαν restituendum sit; nam κοινᾶνι
ΙΙΙ 28 eupbonicis, alia (adi κοινός) exempla aut enphonicis aut metricis excusari rationibus videntui, vocabulum autem a ξυν(ᾱο)νός iam Archilocho notum 86, 2; prll ΙΙ64 μαλθακᾶν C δέχονται libri, corr Boeckh
Strophae
Epodi
Ep vv 5. 6 (3. 4 Boeckhii) aut 8. 9 (6. 7 B) coniungere nemo est ausus. At Boeckhii vv 1 et 2 in binos versus divisit ᾦ Boehmer, recte; de iisdem membris modo uno versu comprehensis modo separatis cf ὁ IX str w 3 — 8. De v δέ ἰδέ τινος in versus initio) nott metr Ο 11. Pedes tribreves in versuum initiis si quis cll epodi vv 2. 3. 5. 8. 10 ὕω discribere maluerit, equidem non repugnabo. De membro ultimo Heph p 45, 2 W, Pind I Vin 1.
1 — 56 perierunt in B 1 συράκουσαι C, -κοσσαι vett -κοσαι interpoll βαθυπτολέμου D (cf Ο II 7 AD)
2 σιδηροχ. E ὁ Ambrr 3 ὔμμιν vett, ὔμμιν interpoll ἀπ’ Ἀθηνᾶν Dionys Phasel 4. ἐλελείχθονος ’quod ex ἐλελεσίχθων ortum, quemadmodum ταλαίφρων ex ταλασίφρων] ? Bergk ; fuenint etiam qui verbum ἐλελίζειν (vibrare) ex antiquiore poesi expeUerent 7 Tftc libri, ἆς Hermann ap Heyn 8 supra ἀγαναῖσιν scripta habet εὑ ὥ ἐπιτηδείαις Cb, εὐαγαναῖσιν iunctim MQ (cf ἀγανώπιδος — εὐοφθάλμου Hesych) 9 χερὶ 0, χειρὶ E 10 αἰγλᾶντα vett vulgo, αἰγλάεντα Ι2 [Ven 465], ήεντα U) Bergk; prll ΙΙ42 11 τ τ᾿ ἄρματα CacD, τ’ ἅρμ. Gpc, θ’ ἅρμ’. E; prll II50
12 ἵππιον F solus, ἵππειον vulgo, retin Ty Mommsen; prll 50 14 εὐαυχέα D (c schol2 Rom) de virgula post ὕμνον deleta ad P IX 4
16 χρυσοχαίτας vett, χαίτα Mosch 17 χάριν JEi ποί τινος (Q, ποίτινος vulgo, ποὶ τινος V) libri, ποίνιμος Jer Spigel ap Er Schmid ἀμειπτική paraphr) plaudentibus plerisque, πότ’ τινος Bergk2, τίμιον (scil τὸν εὐεργέτην) Kayser lect P 43, τίμιος idem Heidelb Jahrb 1868 44, ποιπνυὸς (= θεράπων) Maur Schmidt XCIX; trad lectionem revocavit φίλων τινός iungens Bergk3.4 φίλων ἔργων) active accipias, ut φίλα δῶρα, τά οἱ δίδομεν φιλέοντες, coU Pind Ο I 16, P III 5, N V 8 ’ς 208 et (non sine irrisione) Α 167; τινός additum ad generalem sententiam significandam; de forma ποι prll 78
20 δρακεῖσ’ ι, δρακοῦς᾿ E, δρακοῖς᾿ Mosch ἀσφαλῶς PQ Moach 21 ἐφετμαὶς? Bergk, ut v 85, X 60, I ἡ 9. 12. 17, VII 8, ῾planissime᾿ I I 24; v etiam ad N VTI 16 22 πυρόεντι Mosch 28 παντᾷ Ζ solus, παντᾶ rell 24 ἐπερχομένους V τίνεσθαι] τίνεσθαι] Bergk; de τι(??)ν. ad P I 94; cetemm ut ἄποιν’ ἀρετᾶς, καμάτων ποινὰν λαχᾶν νulgare, ita εὐεργεσιῶν τινα τίνεσθαι festivum 26 φρεσίν E, φρασίν CD 27 λάχοντο PQ 28 πολυγαθέος EDpo ἐς CDEi, ἐπ’ E, corr Tricl ἀυάταν libri (ἄταν Cac), quod rec Boeckh, ἀάταν Beck, αὐάταν cf ἀ(υ)ερύῃ Xm 81 ὑπερφίαλον Ambrr 80 ἔσχε CE, ἔχε IM Thom, ἕλε Mosch, quod recipere Bolent. ’satis commode, sed auctoritatem desidero’ Bergk); aor exprimimt paraphr et schol, et ferri aut aor aut praesens tempus (coll v 81 et ὁ I 56—59); aut θ’ glossa (cf schol) aut e P IQ 24 prava memoria natam esse arbitror ᾧ δύο γ’ Herwerden studd 26; at cum gravitate Pindarus utriusque delicti poenam luere Ixionem contendit 81 ὅτι τ’ veti, ὅθην(??) Mosch, ’ (haplogr?) I(talus?), τ’ eiecit Hermann; prll p 9 82 ἐπέμιξε libri, ἐνέμιξεν schol, ἀνέμαξε, Bergk 88 μελανοκευθέεσσιν Hecker Phil V 439, μεγαλοκυδέεσσιν (‘aedibus, non cubiculo’) studd 27, μεγάλοις καὶ εὐκατασκευάστοις paraphr; cf κεῦθος οἴκων Eur AIc 872
34 ἐπείρασε Hecker Phil Y 439, niediiuxi diserte testatur schol; ἐπείρα εὐνᾶς N V 30 simplicius, Δῖός ἄκοιτιν ἐπειρᾶτο acerbius dictum videtur: illud Hippolytam poeta inducit comminiscentem τὸ δ’ ἐναντίον ἔσκεν), hoc cum indignatione eloquitur καθ’ αὐτὸν Cac, καθ’ αὑτὴν, καθ’ ἐαυτὸν rell (schol Aesch Prom 889), κατ’ αὐτὸν Thiersch; Pind non modo iuneit, sed no componit quidem ἔ αὐτόν 86 ἀθρόαν] ὀρθάν υι ἔνιοι schol) • 36 ποτὲ C3, αἵ καὶ εἰς κακόΤητα ἐνέβαλον τὸν Ἰξίονα schol, ἦλθον πρὸς τόν gl P. Locus conclamatus: ἔβαλον· ποτὶ καὶ τὸν ἵκοντ(ο), scil αἰ εὐναὶ εἰς κακότητα ἐμβάλλυσαι, dubitanter edidit Heyne, ἔβαλον. πότι κοῖτον ἱκών ἐπεὶ Jacobs ’animadv Eur trag 289, unde ἔβαλον ποτὶ κοῖτον ἱκόντ᾿· ἐπεὶ Beck (prob Hermann), — ἰόντ’ Boeckh1 (recep Christ); ἔβαλόν ποτε καὶ τὸν ἑκόντ’ Bothe (rec Boeckh2), — καί(??)οὐ τὸν ἑκόντ’ Ast (ap Grurlitt 1810), — Τὶ φρονέοντ’ Kayser lect Pind — καὶ τὸν ἑλόντ’ (Wilh de Humboldt Ges ’φ’ E 293) Schneidewin, recep Gildersleeve, — καὶ τὸν ἰδόντ’ AugMommaen 1846 (Hartung), ἔβαλον παρὰ καιρὸν ἰόντ’ Bossler de praep 67 n, ἔβαλον ποτὶ καιρὸν ἰόντ’ v d in Athenaeo 1882, 733, ἔβα. λον, ποτὶ τὸν καὶ ἵκοιντ᾿? Ty Mommsen2, cum alia tum ἔβαλόν ποτε καὶ τὸν ἴσαντ'? Bergk, — καὶ τόν· ἑκὼν ἐπεὶ Fraccaroli. Fuerunt denique qui ἵκέτην, προσίκτορα intellegerent (Welckero praeeunte Aesch Tril 560 n) 88 οὐρανίαν Ca νιῶν Cb), -viSv E, νία(ᾳ) [c Moschop?] Bom Ald; νίου paraphr, quem Οὐρανίδα legisse putat Bergk (recepi c Ty Mommsen), ipse Οὐρανιδᾶν coniecit Οὐρανιδᾶν scr Christ); post οὐρανιᾶν virgulam posuit Hartung, recte 39 ἅντε E Tricl, τάν τε Ambrr, ἅν ἄν) ποτε DG Thom 41 ὅγ’ ἐν ἀφ. DG, ὁ δ’ ἐν δ’ E πεσὼν libri; prll W ἀνεδέξατ’ vett, corr Mosch, ἀνδείξατ᾿ Mitscherlich ad hynm Cer 473 (= Hermann ap Heyn 1798, non item 1817); τὰν πολύκοινον ἀγγελίαν ad partum portentosum (42 ss) trahebat Bergk, male; nam ἀγγελία hoc loco λέγειν excipit θ’ v 22; cf ξυνὸν ἀγγέλλων λόγον O Vn 21, ἀγγέλλων γεγωνεῖν P IX 2 42 ἄνευ δ(ὲ) οἱ PQS all τέχ’ τέχ᾿ ’relativo postposito’ ante τὸν 43/44 virgula distinguens Bergk 43 ἀνδράσι] ἀνθρώποισι Ambrr νομοῖς unus e Thomm, prob Heyne
44 ὀνύμαζε CE ὃς ἵπποισι . . . πατρός (48) Galen de usu part ni 1, ubi cum multa male, tum ὡς ἵπποισι cod Urb, quod recepit Bergk4 49 τέκμωρ Ambrr 50 καὶ ante πτέρ’. om D 61 ἔκναμψε ἔα 68 κακηγ. Vatt ρίαν V (non item C) schol CT, EM 245, 36, recepit Hermann opp Vn 118, cum antea ap Heyn 1817 genetivum elegantiorem dixisset 64 ταπόλλ’ Bergk (Boeckh2) ἀμηχανίᾳ E c Ambrr 66 βαρυλόγοισι vett, corr Mosch 66 Locus obscurus: οἶον εἶ τις λέγει ὅτι εὐποτμότατός ἐστιν ὁ πλουτῶν καὶ σοφίας ἅμα τυγχάνων Aristarchus, quod qua ratione ex traditis verbis elicuerit, non liquet; neque magis dilucide τὸ δὲ ἐπιτυγχάνειν πλούτου σοφίας ἄριστόν ἐστιν schol1; aliter certe interpretatus τὸ πλουτεῖν (εὐτυχεῖν codd) καὶ εὐπορεῖν σοφίας σὺν ἄριστον schol2; qua interpretatione spreta σὺν τύχᾳ πότμου σοφίας iungebat Heyne, πότμου ἄριστον (ut Aristarchus?) Bothe πότμος σοφίας ἄριστος emendabat Hartung), σοφίας ἄριστον (schol2b) Boeckh (quem aecutus σοφίας ἄωτος Bergk1); id quod Boeckh poetam si τὸ πλουτεῖν cOv σοφίᾳ commendare, voluisset, soripturum fuisse e gr proposuerat σοφίας τ’ (n cr 446), certatim arripuerunt Croisst annuaire XII, 1878, 63 Bergk4, Herwerden studd 28. Hermann cum a 1817 alterius schol πλουτεῖν σοφίας amplexus esset, a 1834 (opp VH 119) cum schoP vel Aristarcho ’potentiam cum sapientia coniunctam’ intellegere sibi visus est. En sententiarum ordo inde a v 62 magnificentius quam elegantius incedens: ἐμὲ φεύγειν χρὴ τὴν τῶν κακηγοριῶν ἐχθρὰν σοφίαν, μὴ ὲν ἀμηχανίᾳ (ἀμηχάνοισι κήδεσιν Archil 66, 1 B4, πενίας ἀμαχάνου Bacch I διάγων βαρυλόγοις ἔχθεσι πλουτίζω κίβδηλόν τινα πλοῦτον πιαίνων cl ὅστις μὴ φθόνῳ πιαίνεται Bacch III · τὸ δὲ σοφαῖς ἀνθεῖν πραπίσιν πότμου παραδόντος (cf etiam Ο X 28, P I 41) ἄριστός ἐστι πλοῦτος (πραπίδων πλοῦτος Emped 300 St). σὺ δέ, βασιλεῦ, τὸ πλουτεῖν σοφίας σαφῶς ἐνδεῖξαι ἔχεις ἐλευθεριότητι (cf P V 12)
57 Incipit rursus B πεπορεῖν Vs Mosch, πεπαρεῖν · ἐνδεῖξαι,
et πεπαρεύσιμον · εὔφραστον, σαφές Hesych. Distinctionem poat ἔχεις delebat
Boeckh (n cr 447) σάφα πεπαρεῖν iungens, recte 69 κτεάνοισι Ambrr (cf Ο
V 24 Α). 61 χαῦνα D; κενεά i, quod emendaverat Pauw, κενειᾶ D, κενεᾶ(ᾷ)
rell; καὶ ἐλαφρᾷ καὶ κούφη schoP, χαῦνα — κενεᾷ Ty Mommsen coU
κενεᾶν ἐλπίδων χαῦνον τέλος N VIII 45, male; nam ut sana κενεόφρων, κενὸς
λόγος, κενὴ γνώμη, κενὴ ἐλπίς, κενεὰ πνεῦσαι, κενεὰ χαρίζεσθαι, ita absurdum
et χαῦνα παλαιμονεῖν et κενὴ πραπίς 66 έν om E ἀνδράσι libri, corr Ηermann
πεζομάχοισι Ambrr 66 σὲ om vett, ποτί ῥ’ ἅπαντα ποτί ῥα πάντα)
Mosch, ποτὶ ἅπ. Tricl, ποτὶ σὲ ’π’. Boeckh, σὲ ποτὶ ’π’ Bergk 69 θέλων]
ἑκών Boeckh n cr P I 62 71 ἀντώμενος D 72 γένοι’ δ’ B, γένοιο
δ’ reU, corr Tricl καλός τις unus θ’ TricU, unde fuit, cum γένοι’, οἷος
ἐσσὶ μαθών, καλός τις. cecinisse Pind crederetur; καλός· καὶ πίθων Hartung.
Vulgo post μαθών distinguurit aut τὸ γεγραμμένον subaudienteg
τὸν ὕμνον schoP, ἐξ ὣν ἔγραψα schol4, ut sit οἶος ὢν ἔμαθες παρ’ ἐμοῦ)
aut τὸ λεγόμενον ὅ οἱ παῖδες εἰώθασι λέγειν schol2b, neglecta particula
τοι) aut εἶναι οἶος ἔμαθες εἶναι ’institutione sapientium’, tum καλός
τις. [v supra]? Heyne) aut οἷος εῖ, ut sit γένοι’ οἶος ὢν ἔγνως ’meiaor
inuatae virtutis’ Boeckh u cr 448, ᾿tui recordatus’ Hermann ap Heyn,
τέρπεται ἔνδοθεν,
75 βροτῶν libri (retin Bergk), βροτῷ egregie Heindorf (ap Boeckh),
ante βροτῶν plene dist Boehmer 76 διαιβολιᾶν Bergk, contra poetae
usum ὑποφάντιες ι (ex ὑποφάτιες ortum; ’’recte?’ Mommsen, recep
Bergk1), ὑποφάτορες Bothe, ὑπoφαύτιες ’nictationes’ Boeckh, ὑποφατίδαι
(ut ποταγωγίδαι nonnuUi ap Aristot Pol 1313b) coni Bergk; de femininis
istis Lobeck Ai ’ν 880, Hermann opp VH 121, infra ad N Vll 49 77 ἴκελοι
C, ἵκ. plurimi 78 κέρδει δὲ libri et schoU, tuebantur ’astutiae
vero, i e astutis istis ’) Boeckh1, simiUter Kayser lect P 45
ὀργαῖς — κέρδει δὲ inter se opponi ratus) Friederichs Pind Studd 1863,
φελλὸς ὡς ὑπὲρ ἕρκος, ἅλμας.
πάγχυ διαπλέκει.
χρὴ δὲ πρὸς θεὸν οὐκ ἐρίζειν,
89 ἀνέχη DOIU ποτὲ B (Moschop, Hermann opp I 256, Boeckh, Bergk1-3), τοτὲ BCE (Mommsen, Bergk4), τόκα μὲν — τόκα δὲ Pind habet N VI 10 ὁ ἡ 66), unde in vulgare τοτέ librarios aberrasse suspicere, nisi forte τόκα μὲν τὰ κείνων poetae auribus displicuisse putas τοτὲ δ’ αὖθ’ vett, corr Tricl 90 — 91 ἑλκόμενος — ἐνέπαξεν B c Ambrr ἑλκόμενοι CpcVs), interpolatione satis antiqua 91 πρόσθεν CDUV 92 μηχ(α)νῶνται B solus, μητίωνται Thiersch, μητιῶνται Bergk ’sine causa idonea’ Wilh Schulze qu epp 348 n 4) 96 λακτισδέμεν Ambrr 96 οἶμος GU, utramque spk B ἅδοντα EV soli, ἀδόντα vel ἅδοντα rell
’Atque ille mihi magnus Apollo erit, qui cannen hoc crassa caligine tectum in clara posuerit luce’. Boeckh n cr 447.
Strophae
Epodi
1 Χείρωνα libri φιλυρ. DacI (primus reposuit Bergk), φιλλυρ. BCE; cf φἴλύρα P IV 103, VI 22, N m 43 et Φῖλυρίδης Hes theog 1002 Hes fr 148, 4 Rz, Pind P III 31, Ο VI 33 4 εὐρυμέδοντος CE3 (schol BU) 5 νοῦν Boeckh (c Tricl), γνῶμ’ Hermann opp VH 135 λῆμ’ Kayser lect P 46 6 τέκτονα νωδυνίας (ex scholl?) I(talus?), τέκτον’ ἀν’. aut τέκτον ἀν’. vulgo γυαρκ. CV ἀσκληπιόν E (ut N III BDV); prll II 25 νωδυνιᾶν — γυιαρκέων Hermann ap Heyn (sed ad metr), γυ:αρκίαc Hartung; de mensura γυιαρκέc prll II 4 7 libri ἅρωα B); prll II 21 ἀλεκτῆρα BE 8 φλεγυία CE, φλεγύα BD 9 εἰλειθ. C 10 ὑπ’ libri, ὑπ’ Hermann 11 ἀΐδαο vett, ἀΐδα Heyne c interpoll; prll II 42 έν θαλάμῳ testantur οἱ ὑπομνηματισάμενοι τὸ ςημεῖον ※ παρατιθέντες παρεντ. Lehrs Pindarsch 106), ὅτι ἀσυνάρτητά τά δύο κῶλα); ἐκ θαλάμων Bergk 2, Ἀίδαο δ’. θαλάμῳ Ty Mommsen, ἐν θαλάμῳ, δ’. εἰς Ἀΐδα transp Oelschlaeger progr Gymn Schweinfurt 1858 recepit Bergk 4, in adn εἰς Ἄιδα μύχιον θάλαμον vel εἰς Ἀίδαο θόον θάλαμον coniciens propter schol 4 ἐχαριεντίσατο δὲ εἰπών θάλαμον τὸν ᾅδην; Pindarum equidem nec δόμον εἰς Ἀΐδα unquam scripsiase neque subtilius nescio quid quaesivisse credo vocabuUs more suo conexis atque coartatis 12 ξαcα libri, corr Schmid νιν Ambrr (Philol 56, 1897, 91 n), μιν Vatt 14 ἀκειρεκόμᾳ BCV, ἀκερσεκόμᾳ E c dett Vatt (Bergk 2.3) κρύβδαν πατρός c sequ iungebat ’; cf schoU et de Wilamowitz Isyll 59 Post Φοίβῳ pleniua dist Bergk
16 οὐδ’ Ald (prob Hermann, Boeckh) νυμφιδίαν vett vulgo θ’ (e paraphr?), νυμφίαν I Mosvb, quod recipere solent, νυμφικάν em Bomemann philol Anz XIV 101. ’Lapithae iuvenis a patre sibi destinati meusam nuptialem exspectare virgini longum ’ 19 ὑπὸ κουρίζεσθαι Hegne
22 verbi αἰσχύνων nervosam quasi vim non assecutus ἀσχάλλων Wakefield (ap Heyn 1817), idem commendabat cU θάνατον ἀσχάλλων πατρῷον Eur Or 785 Herwerden studd 28 24 τοιαύταν Ι c paraphr, τοιαύτ(η?) Cac, τοὶ ταύταν BCpcEV ἀυάταν vett, ἀάταν Mosch, Heyne
27 μηλοδόκῳ BCpeV, μηδοδ. CacEDb, μαδoδ. Da τόσσἔσα/ἱεναοῦ ναοῦ] Δαλοῦ Naber, prob Herwerden studd 28 28 γνώμα(ᾳ) CD, recepit Boeckh κοίν’. ’π’ εὖθ’ iungens c antecedd πεπιθών libri, corr Schmid; sunt qui παρ(ά) — πιθών iungant, velut γνώμαν = bonam de Coronide opinionem) de Wilamowitz Isyll 68 n; γνῶ (hoc praeeunte Hartungo) ἅν πάθαν? Bergk 29 ἴσαντι edunt ὁ libris sec praeceptum ApoU adv 175, 19 RS, item ἴσαις AP VH 718, 4; sed cf Epicharm 53 Kaib, Hesych s V δ’ om DaEa μιν libri, coit Boeckh 32 ξενίαν vett, ξεῖν’ Byz; prll II 1.4 33 θύοιcαν libri, θυίοιcαν? Wilh Schulze qu epp 314; cf οἴ)δματι θυῖον papyr Paris Hes theog 131 (Sitzgsb Berl Ak 1887, 812 Wien Studd X 266/7)
34 μοιβιάδος B 35 τρέψαις B, ψας rell 36 ἁμᾶι Q, ἅμα Herodn (I 489, 16 L) ap schol h 1 πολλὰν) δ’ Boeckh c libris, τ’ Heyne, Μομμσεν 2 c scholl Bom, del particulam Mommsen 1, Bergk 3.4 ἐν ὅρει vett, del praep Mosch 40 λαῦρον BE, cf P II 87 τότ’ ἔειπεν Ambrr, τότε εἰπεν Vatt; prll II 89 41 ἁμὸν OjD, ἀμὸν BCpo (Bergk), ἐμὸν E ὀλέcθαι Er Schmid, defendit trad lect Herwerden studd 29 43 πρώτῳ libri, schol Pind ὡς νῦν γέγραπται) , Bchol Iliad Ν 20, τριτάτῳ Aristarchus, quem sequi videtur τρίτῳ δὲ ὡς οἱ ποιηταὶ καλοῦσι βήματι Aristid I 372 D; et τρίτψ recepit c Hartungo ’ in αadn 3.4 τέρτῳ coniciens; cf prll 44 διέφαινε DclCclDlEciUV, διέφανε CbD (rec Boeckh 2), διέχαινε ErSchmid, δίχ’ ἔφαινε? Bergk; verbum διαφαίνειν testatur schol οὐ λέγει ὅτι διαφανὴς ἐγένετο καὶ λαμπρά, ἀμ’ ὅτι ἢ φάσις φύσις codd) τοῦ πυρὸς οἶον διεσχίσθη expIicanR ; temp imperf ad loci sententiam accom- modatissimum 46 μιν libri 48 υναόνεc Β, συνάονες Vatt vulgo, ξυνάοντες Ambrr 50 λύσας CE 52 περιάπτων BDV; de coniectura nott metr
55 Hunc versum et verba χερσὶ δ’ . . . μόρον aiferunt Athenag legat
pro Christ 25 p. 116 L, Clem Al protr 25 Pott (Euseb praep ev ni 13, 19
Cyrill c lul VI p 201) κἀκεῖνον libri Pind, Athenag, Clem, καὶ κεῖνον
Boeckh 57 ἑαλωκότα libri, ἁλωκότα Er Schmid. De reduplicatione
cessante ἁλώκαντι Plut Lysand 14) dubitabat Ahrens dial dor 337; sed
cf Meyer gr ὢ ἑ 549, Jrugmaxm gr Gr 2 114, Wilh Schulze qu epp 385
Br Keil Ath Mitt 20, 1895, 441 ῥίψαις B ψᾳc G), ῥίψας rell δ’ ἀμφ’.
CE; χερσὶ δ’ . . . ἅμ’ ἀμφοῖν? Bergk, simul ex schol διαμπὰξ δι’ ἀμφο-
antiquam scripturae varietatem odorans ἀμπνοὰς Er Schmid ὁ
codd Clementis καθεῖλεν vett (Clem), κάθελεν Mosch, κάθελεν Ty Mommsen
58 ἐνέσκηψεν B Athenag, ἔσκηΨε Clem, ἐπέσκηψε Cyrillus
59 φρεσί(ν) libri, corr Boeckh 60 γνόντας C c aliquot dett, γινώσκοντας
paraphr παρὰ πόδας paraphr ἐμὲν (B?) εἰμὲν Cac
Dac? EIV all, ἦμεν Cpc; ἔμμεν an εἰμὲν poeta dixerit dubitat Christ
62 μηχανάν Ajnbrr 63 ἔναιεν vett, corr Mosch χείρων libri 64 ἐν
om vett Tricl, add (X?) Mosch 65 μιν libri, νιν Boeckh 66 καὶ
νῦν vett, νῦν τε Tricl, καί νυν Schmid, καὶ νῦν Bergk 67 ἢ πατέρα?
Bergk; v de Wilamowitz Isvll 64 68 τέμνων libri, τάμνων Mommsen;
prll Π 34 69 ἀρέθουcαν libri, Ἀρέθοιcαν Bergk 1, quem postea emendationis
certissimae (Schneidewino probatae) paenituit propter nummorum
Syracus scripturam legitimam ΑΡΕΘΟΣΑ Ἀρέθωcα!) prll Π 56 70 laudat
achol inscr (ubi ἄρχει C); υρακόccαιcι βασιλεύς iungit schol, item (ταῖς
δὲ θαυμαστὸς πατήρ.
τ’ ἀέθλων Πυθίων αἴγλαν στεφάνοις,
Πανὶ μέλπονται θαμά
ἐπίστᾳ, μανθάνων οἶσθα προτέρων·
80 ἐπίστᾳ forma contracta nihil habet ofFensionis (Aristarch schol Townl Ξ 199), in verbis πεύθεσθαι ἀΐειν γινώσκειν μανθάνειν temporis praesentis usiis notissimus; fuerunt tamen qui ἐπίστασαι μαθιbν praeoptarent metro attenuato ἱερῶν Ed Boehmer 81 afferunt Plut cons ad ApoUon 11 δαίνυνται), scholl I 97 δέοντι A; cf μέλποντι supra 78) et P V 74 (ubi δέτονται Β), δαίoντι Ty Mommsen; verba δαίομαι, δατέομαι propter vim reciprocam aut distributivam non admittunt genus activum, cf κρέα πολλὰ δατεῦντο ἁ 112, κρέα πολλὰ δαιόμενος μνηστῆρσι ῥ’ 332, ὁ δὲ τοῖσιν ἐὺ διεδάσσατο τιμάς Hes theog 885; aliter certe γάμον δαίσαντα N I 72
83 laudat τὰ καλὰ τρέπειν ἔξω τοὺς ἀγαθούς) Aristid H 548 D, ἔνδον ἔστρεψε et ἔξω τρέποντας schol, unde fuerunt qui στρέψαντες praeoptarent 86 τοι om E et Ambrr (haplogr?) 86 σ’ ὁ μέγας Bergk 87 ἔγ.εντ(ο) BD Tricl, ἐγένετ’ EU et Ambrr, γείνετ’ οὔθην Αἰακ interpolavit Mosch
88 γε μὰν vett, corr Byz 98 γε om D solus (p haplogr); v ad metr
99 ἦλθεν Ambrr 100 ἀθάνατος E 101 λιπών] libri ὁ paraphr, βαλών
cl Ο VIII 39 Hecker Phil 5, 444, δικών? Herwerden studd 30, trad lect tuetur
Rohde Psyche 2 II 207 not 2 102 ἐν πυρὶ Vatt 104 πνοιαί Ambrr
105 ὑΨιπετῶν BD soli(-ἐων certe oportebat) ὄλβος δ’ vett, corr Tricl
106 — 6 ὅς πολὺς libri, nec pron rel neque aliud quidquam praeter πολύς
exprimunt scholl, tuetur lect trad (cxim Hermanno ap Heyn 1817 et Tafelio
dilucidd n 614) Buecheler ap Ed Boehmer ἐπιβρίσας libri, corr
Boeckh. Locus conclamatus: verborum collocationem v 105 quomodo
immutaverit Hermann v Jiott metr. Tum οἶς πολὺς εὖ τ’ ἄν Heyne (εὖ τ’
’vel ’) Hartung, οἶς (c Heynio), πολὺς — ἐπιβρίσῃ, ἔπ’ Ty Mommaen,
ὄλβ. ἀνδρ’. ἐς μακρόν (c Hermanno) | οὐκ ἀσφαλής Ι ἔρχεται εὖτ’ ἄν Rauchenstein
I 10, ὡς πολὺς (coll ὡς Ηeimsoeth Heimsoeth Wiederherst Dram
Aesdi 45, οὔριος εὖτ’ ἄν Maor Schmidt CTTXXTT, ἢ πολὺς εὖτ’ ἅν Bergk 4.
Quo e coniecturarum numero omnino reiciendae Bunt eae, quibus πολύς
deletur et scholiis confirmatum et vetere Ulo proverbio (Sol ἁ 8) satia
stabilitum (id quod vidit Bergk), praeter ceteras autem arridet Ad Emperii
diu neglecta, a Wilamo-witzio Isyll 61 quasi resuscitata: ὁ τῶν
ἀνθρώπων ὄλβοc οὐκ εἰς μακρὸν χρόνον ’ς παραγίνεται ἀνθρώποις, ὅταν
πολὺς — συνακολουθῇ, quod et elegantius expressit poeta genetivo ἀνδρῶν
traiecto (cf n cr ὁ I 104) et nervosms eis quae diu coniungi posse negaret,
σῶς et πολύς, iuacta compositis 109 μηχ. C c dett Vatt 110 πλοῦτον]
πότμον Hartung, quod recepit Bergk, addens ’non solebat P mendicabundus
potentiorum gratiam ’. Non prudentius alii et hunc et
simUem locum N I 31 οὐκ ἔραμαι κτλ) ad ingenii opes rettulerunt
111 κεν] καὶ CaV, κἄν M 112 αρπηδόν’ libri, Ϲαρπαδὡν e marm
Albano attulit Ahrens d d 144; prll II 26 φάτις = φάτιαc prll II 74, φραcίν
σίν Hartung, καὶ Λυκίων Σαρπ. ἀνθρώπων φάτιν Hecker Phil 6, 444, φάτι
κὴξ ἐπέων Bergk 114 ἅρμοσαν· γινωσκόμενα δ’ ἀρετὰ libri, e scholl
corr Er Schmid
Strophae
Epodi
Str V 6 (c Blassio Jahrbb class Phil 133, 1886, 460) dubitea utnma cll ep 5 et I II 2 _ ⏑ _ _ ⏑ _ _ ⏑ ⏑ _ ⏑ ⏑ ⏑ ⏑ _ dimetiare an cll str 4 et O VI 100 ut nos fecimus; cf append metr § 7. De metro V 253 (- ⏑ ⏑ ⏑ _) ’stupidus fuerit qui sana verba ’ Boeckh n cr 460.
2 στάμεν’ BD (ut alias [cf ad Ο V 16 b] cod A) contra usvim poetae praeter infinitivum ἔμμεναι a terminatione -μεναι abhorrentis
3 αὔξαις C 4 αἰητῶν Mosch (forma Aratea), ὀρνίχων Heyne. Metricam priini systematis in carminibos dactyloepitrr licentiam primas observavit Boeckh de metr 282, kl Sdu: V 344; cf Ty Mommsen suppl 68, Fel Vogt disB Argentt IV 93 ss 5 ἱέρεα vett (et accentum et ‘ἀποβολὴν τοῦ ’ diserte testator cl Ζ 300 schol), Ἱερέα (formam Atticam; cf Wilh Schulze qu epp 489) ’Z Aldus (scholio parum intellecto), ἱρέα Mosch, tcpd Tricl, Upeia (form ep) Steph, Upia ἱέρ’ forma ion ἱερέη Callim fr 40, 2 Wil) Hermann, ἱρέα Boeckh Βergk 1) ἱέρεα retinuit Heyne Βergk 3.4); prll II, 42 7 Kriceiev BC, icrfic. D, ktIcc E Tricl 8 ἀργενόεντι vett (quod vulgo ednnt; ἀργῖν. Bergk coll Ἀργῖνον Thuc VEQ 34), ἀργήεντι Trid, dptdcvTi Hermann ap Heyn (prob Boeckh), Ἀργινόεντι (coll schol Ap Rh H 299) Em Maass GGA 1890, 379. Sed et Ἀργῖνον promunturium rectins ἀργεννόν scribitur (Steph Byz 112, 4; cf Ἀργεννοῦccαι v 1 Thuc VHI 101) et poetis aut ἀργεινόεντα Β 647. 656 cl Ηesychii glossa) aut ἀργεννόεντι reddendum 9 ἀγεομίcαιθ’ ’ (ifK. C, ut Ο XI 8 omnes vett) libri, ἀγκομίcαι (casu?) B I, primus recepit Mommsen; prll p 9. II 93 14 ἁλιπλάκτου B, πλάτου D, πλάτκτου πλεγκ. C; cf 11) CEV; prll II 58 17 μικροπτερύγων erponit paraphr, ἐλαφροπτ. Christ
18 ἐπετμᾶν PU(Q?), olm placuit Bergkio cl ἐρετμαῖc· KUnrotc Hesych
19 μεγαλᾶν jP c paraphr, μεγάλων C, μεγάλαν vulgo
22 πρώρ. libri, corr Bergk εὔφαμος B solus, εὔφημος vulgo 28 αἴσιον libri ; αἴσιον δὲ . . . βροντήσας ἐπεκτύπησε ’ν (sermonis angustiis pressus) paraphr, unde βρονταίς (partic) interpolavit Bergk ; cf N IX 18 25 B, κρημν. vulgo; formam κρίμν’ a Nauckio (Mel gr-rom V 188 cf Gust Meyer gr Gr 3 579) flagitatam adhuc spreverunt edd, immerito ἔποσσε BE, ἔτιccε (voluitne ἐπίτοσσε?) Εγρ 26 ἐρήμου E cum Mommseno Bergk 4 27 ἐναλ. vett, εἰναλ. Mosch ᾶν(α)vcπάcαωτεc libri, corr Mingarelli ἀμοῖς BDEV (v P III 41), ὠμοῖς C 29 πρόσωψιν C, ὄψιν ἑαυτῷ περιθείς paraphr, unde περ’ ὄψιν Bergk 4 Gildersleeve) ; potei-at sane conferri δύναμιν περιθεῖναι γ’ 205 et ὄψιν ἐειδόσθαι N X 15, sed quod ’vitium’ in πρόσοψιν aut in verbo simplici τίθεcθαι lateat, parum intellego 30 ἄρχεται CDEV interpoU, recep Boeckh, explosit Erdmann de P usu synt 56 31 δεῖπνον D, δεῖπν’ rell c paraphr; de num plur cf P IX 19, Soph OR 779, Tra 268, El 203, Eur Or 1008; δέπας(??) Mommsen (2), ξένι’? Bergk 4 (recepit Christ), δέϊπν’ ut 54, Ἀϊόλ. 108, nescio quis Journ of philol 44, 267 ; nobis quidem uon temere omnibus illis locis συναίρεσις in diphthongos incidere videtur, ut legisse Graecos εݲιݲ οݲιݲ αݲιݲ, cecinisse, hymnorum delphiconim fas est, εῖεῖ οῖοῖ αῖεῖ facile credideris cl append metr § 5 a BD all ἄν τ’? Bergk ἁρπάξαις B, αc rell
35 προτυχὼν BiCac, προτυχὸν BsCpcEv (Chaeris) ξείνιον yett
36 ἀπίθησέ νιν lihri, ἀπίθησέν ἱν Hermann ap Heyn; de spir ἱν Hermann
opp I 257, ἀπίθησέ ἱν Boeckh) v Heinler studd P 56 Rzach Wien St V
201. Hermannum cum secutus esset Bergk 1—3, idem 4 varia
ἀπίθησέ οἱ Hartung, ἀπιθήcαμεν Maur Schmidt ind len 1880, 8, ἀμέλησέ
νιν? Hiller in schedulis 1891. Ad ’ν parag ante (cF)ιν omis sum
nott metr O V 37 ἀντερείσαις B solus e vett (= 34) 39 ἐναλίᾳ
libri et schol 2 (retin Bergk), συμφερομένην τοῖς κύμασιν paraphr,
ἐναλίου lo Fr Meyer (unus ex Heynii συμφερομένην ἐναλίαν Thiersch (Hermann
opp VII 138, Lehrs Pindarsch 122), ἐναλίας β. σὺν ἅ. ἴ’ ἐς πέτρας
elegantissima quaeque pessumdans Maur Schmidt CIII. Ad δούρατος qui
epitheton (v 27 aptissimum) desideraverit, usum Aeschyleum circumspiciat
40 σπωμέναν C μιν Ambrr ὄτρυνον BC, ὤτρυνον DEec
(Boeckh n cr 462, Bergk) θαμᾶ Ambrr 41 λυσιπόνοις] affert schol
Ω 734, λησιπόνοις (debebat certe λαθιπ aut λασιπ., at cf verba sequentia)
Thiersch, ῥυσιπ. Hecker Phil V 445 ; et remigandi et navem vespere
perluendi laborem dixisse Pindarum censet de Wilamowitz 42 ἀφθίτῳ
JDJ c paraphr 43 εὐρυχώρου CDE μιν C 46 ποσειδάονος B
46 τίκτει Vatt 47 ἐπιγεινομένων libri; cf Meisterhans 2 38, Wilh Schulze
qu epp 182; ἐπιγ]ινομένοις recte Kenyon suppl pap Bacchyl VHI 81
49 μηκυνᾶν μη- ex μυ-) CD, Mukov. (in trop Plataeens) Cauer Del 2 12, 18,
πρὸς πῖον τέμενος Κρονίδα.
Collitz 3315. 3316 (bis) 50 μὰν vett, corr Byz 51 λεχέεσσι C
54 ἀμμνάσει Vatt 56 δ’ ὑστέρῳ ὕστεπον α) libri et scholl, δευτέρῳ
(= Ο I 43) Maur Schmidt CIV (rec Bergk) post χρ. ὑστ. dist Thiersch,
cum sequentibus iungit paraphr, cf w 7 — 10 πολεῖς libri, πολλοὺς ἄνδρας
paraphr, νάεσσί ποτ’ εἰσανάγει Hermann opp VIII 125, πολεῖς vulgo
edunt πολὺς [*πολὺως] certe debebant cl Wilh Schulze oomm
sodal Gryph 1887, ’ πόλις? (*πόλινς) Lehrs epist ad Eug Plew
1876 (II 973 Ludw): ’civitates navibus ’ ut in vaticinio non
nimis audacter dictum videtur (praesertim cll 15. 19, P V 16) ἀγαγεῖν
CVb ἀγαγὲν PQEpo, ἄγαγε(ν) α et vulgo, infin tuetur paraphr;
prll ΙΙ86 57 ἦ ῥα Μηδεία γ’ ἐπέων στίχας Matthiae (obss cr); αἰ ῥα
Boeckh 1 ταί ῥα Hartung (quae Graeca esse negabat Hermann ap Heyn
1817), ἡ ῥα· Μηδείας δ’ ἐπέων στίχας ἐπτάξαντ’ ἀκ? Bergk, complura
temptavit Maur Schmidt CIV et ind len 1879, 10 n 58 ἥρωες libri
60 ὄρθωσε(ν) IR soli; cf Η 272 61 εἰς τρὶς libri, ἐστρὶς (Bt) Boeckh
αὐδάσαισαι B, κάσα rell 62 Κυράνας B 64 δὴν μέτα? Bergk δὰν
debebat) ὥτε] om utriusque recensionis codd plurimi, ὥστε (ex scboU
opinor) add BU, πού γε Mosch, ὧτε (ut Boeckh X 86) Bergk έν
ἀκμ.) add Vatt 65 παισὶ τούτοις bibri, παισὶ τούτου Tricl, quod ’plaue
’ esse arbitratus τοῖο παισὶν Hermann ap Heyn 1798, ’’lonije exquisitius
vulgatum’ idem opp I 250, παισὶν οὕτως Emperius ap ἀμφικτυόνων
παισὶ τεπῖς (p litt) de Wilamowitz; cf append nietr § 8 b 66 ἀμφικτυόνων
libri, corr Boeckh; cf Kretschmer KZ 31. 429. 699
70 ἀρχὰ δέξατο E t solus (idem tamen Fulvius Ursinus ad marg ed
Rom adscripsit), ἄρχ’ ἐδέξατο vulgo (etiam B ac; prll II89), ἀρχὴ δέξατο
B pc(b?) Byz; (πρώτη αἰτία) ἐγένετο gl C, unde (ἄρχ’) ἐγένετο M, verbum
pm scholl; ἀρχἠκδέξατο pessime Bergk, ἆρχεν, λέξατε (scil ὦ Μοῖσαι),
ναυτ Blass ad Bacchyl XIV (XV) 47, parum probabiliter; αὐτούς et
ad δέξατο et ad δῆσεν supple 72 ἀκάμποις C, ἀκνάμπτοις BDEV,
ἀκάμπτοις Hermann ap Heyn 75 μονοκρήπιδα B
526, 2 L), -κρηπῖδα (-κρηπίδα) rell πάντῶς (cll Apoll adv 175, 13 RS)
Bergk; prll II72 77 κλυτᾶς PQU; cf 8. De Ἰαολκοῦ prll ΙΙ42 78 ἄρα
libri, ἆρα Boeckh ; prll II39 79 ἀμφοτέρα E c utraque paraphr (conierat
Hecker Phil V 439), ἀμφότερον vulgo (non in scholl; retinuit
Bergk) μιν libri, corr Boeckh 81 παρδαλέᾳ] dativum flagitavit Hermann
82 κόμαν BDE alit καρθέντες C3(minio a manu pr, aut Ambrosiana
recensione fideliter propagata aut emendatione certissima), κερθ.
vulgo οἴχοντ’ libri, ᾤχοντ’ edere solent c Boeckhio cl Ο VI 38
84 ἀταρβάκτοιο libri vett (c schol U), ἀταρβήκτοιο scholl vulgo, ἀταρβύκτοιο
Ε ι, ἀταρβήτοιο F ι, ἀταρβάτοιο Calliergus (Tzetz ad Lycophr 175),
ἀταρμύκτοιο Hermann opp VΙΙ 139 (et habent ἀτάρμυκτος, ταρμύξασθαι
Hesych, ταρμύσσειν Lycophr Al 1177), praeeunte Ty Monmisen recep Bergk4,
άτυρβάκτοιο Herwerden Mnemos 25, 1897, 43; trad lect confirmavit Bac-
τις εἶπεν καὶ τόδε·
ἐστι πόσις
ἐπιψαύειν ἔραται.
τ’ ἀπήνᾳ προτροπάδαν Πελίας
ἀρίγνωτον πέδιλον
98 σκoτιᾶς Hartung, κοιλὰς Rdhl Jahrbb class Phil 115, 850, ποτὲ ᾶς Herwerden Pindd 15 (plaudente Nabero), ποτνίας Jurenka Zeitschr Sstr Gy 1893; πολιᾶς λέγει τῆς τιμίας παρὰ τὸ τοῦ γήρως ἔντιμον schol, quod neque in puerperaa cadit neque in huius loci rationem; nam acerbussimis Pelias contumeliis animi conscientiam sedare aut occultare conatur: welche Vettel hat dich zur Welt gebracht? 99 ἐχθίστοις σε Mingarelli ap Heyn, αἰσχίστοισι Hecker Phil V 439; cf P XI 26, Ο IX 38 100 καταμιάνας Vatt, μὴ μολύνῃς paraphr 1, unde fuerunt qui καταμιάνῃς eum legisse coaicerent; ’ certe non legit 101 θαρσήσαις B solus e vett, σήσας Ambrr, ρήσας rell vett
102 Χείρωνος libri ἄντροθε(ν) Ambrr c dett Vatt; cf Herodn I 500 4 L, Apoll adv 191, 26 RS 103 χαρικλᾶς P, -κλοῖς edd ante Boeckhium 104 σαις σᾳς) BG, σὰς rell οὔτ’ vett, corr Byz οὐδ’ ἔπει οὐδὲ | ἔργῳ ex attico saec V psephismate (TV 27a 24) laudat Bergk 105 ἐντράπελον libn, schoP (recep Mommsen), εὐτρ. (= P I 92) M soIub, rec Boeckh, ἐκτρ. (c schol1) Heyne, οὔτε ἔπος τραπελὸν? Fennell ξείνοισις Wilamowitz Herm 14, 1879, 171 106 ἀρχαίαν libri, cum τιμάν iungens tuetur Boeckh, ἀρχάν male interpretatur schol cl ἀναγκαίη (Lobeck parall 297 ss, Conr Zacher nom in αιος diss Hal 1877, 88 ss), ἀρχείαν certe exspectat Boeckh, ἀρχὰν ἀγκoμ. orationis vigorem pessumdans Chaeris; καινίζων B, κoμίξων Hecker Phil V 442, ut O XIII 59 ἀρχὰν ἀγκομίξων ut Chaeridis emendationem recepit Bergk. De annominatione ἀρχαίαν — ἀρχεδικᾶν non magis petita fortasse Pindaro quam evitata prll II 94 109 μιν Vatt πεῖθ’ E (non B) φρεσίν B 110 ἁμετέρων . . . ἀρχεδικᾶν libri c Chaeride, τέραν . . . δίκαν v 1 schoU (et ἡμετέραν Β3) 113 δώματι Eac μίγα CpcDecEpcGIQ[U]V μέσα ? Cac , μέγα Eac) μετὰ (ex scholl ?) B 114 κρύβδαν vett, corr Byz 115 τράφεν libri et schol; prll ΙΙ 34.86 Χείρωνι libri
118 ἱκόμαν libri, ἱκοίμαν Hennann ap Heyn, optativnm explosit Hartung ipse οὐ ξεῖνος χθόν’ ἱκόμαν ἐς ἄλλων scribens, οὐ ξείνων ἱκοίμαν οἶκον ἄλλων? Bergk 3, οὐ μὰν ξεῖνος ἵκω γ. ἄλλ’ (hoc quidem contextu recipiens) vel ἐπιχώριός <εἰμ6> οὐ ξεῖνος ἵκω Bergk 4 aut ἱκνοῦμαι ἱκάνω Madvig adv cr I 1871, 187, ἱκάνων Lehrs Rh Mus 30, 1876, 93 Wissensch Mtsbl VII 137, οὐ ξείνων ἱκοίμαν δῶμ’ ἅν ἄλλων Herwerden studd 32, οὐ ξεῖνος ξέναν ἵκοιμ’ ἄν αἶαν Jurenka Wien St 15, 1893, 33 (nititur aor ἵκειν lectione dubia II I 414), οὐ ξείναν ἅν ἵκοι γαῖαν ἄλλων Bornemann B ph W 1894, 1218, οὐ ξείναν μὲν ἵκω Christ; de metro append metr § 8b; de mensura ἵκόμαν cf P V 75, N VII 37, Ο IX 67, N IX 18, I VI 43 118 κικλήσκων libri; prll ΙΙ 51 προσηύδα ηῦδα E) libri; προσαύδα Ahrens d d 133. 299, προσαύδη? (cl ποταύδη Stesich fr 92 ap Herodn H 316, 4 L) Bergk 120 εἰσελθ. vett, corr Byz ἔγνον 1 c interpoll, ἔγν . . . (perfor charta) Β, ἔγνων reU vett; ἔγνω ὀφθαλμὸς Er Schmid, ἔγνον primus commendavit Pauw p 157 ; cf Ahrens (1838) kl Schr I 10, d d 317 et infra ad P IX 79 121 αὐτῶ scr Bergk 4, quod aliis placuisse miror 122 πέρι Hermann opp VH 140 (recep Bergk), ὑπὲρ ψ.? Christ; intellege ὅλῃ τῇ ψυχῇ cl Rohde Psyche 2 II 207, 2 ’γάθ’. ἐξαίρ. iung paraphr 124 σφισιν B solus θ’ vett, σφιν vulgo 125 ὑπερηΐδα Ubri, corr Hermann 126 ἀμυνθάν B (c lemm et schol Β) 'fort recte’ Mommsen; prll II 58 ἧΚεν JB, ῖκον? Bergk QJiU, ’fort ’ Christ; cf Herodn I 188, 15 L et Choerob I 192, 15. 243, 37 Hlg (= fr adesp Bergk 4 72) 127 εὐμενέοντος (c gl φιλοφρονοῦτος) V ἀνεψιοί Hartung (c cod B) μοῖραν Henverden (supra ἷκον et ἀνεψιοί, infra δρέπων commendans) Pindd 15, studd 32, Mnemos 25 1897, 44 128 δεξιούμενος paraphr, δέχμενος (= δεχόμενος)? Bergk; cf Herodn ΙΙ 252 16 L, Ludwich Aristarch I 298 Θ 296) 129 τεύξων C
π̣ᾶσαν εὐφρ. B solus (confirmans coniecturam Βergkii 2 πᾶσαν ἐυφρ.), εἰ.ς interpolavit C, ἐς rell vett, ἐν Byz (lectio vulgo recepta, etiam Bergkio 9) cf locutionea homericas ἔριδα, πόνον τανύειν
130 δρέπων R c scholl et paraphr, quos quam eleganter poeta yariaTerit tempora fugisse nou mirum: ‘cum — excepisset, — instituens — intendebat, ut quinque diebus uoctibusque continuatis sacrum laetitiae florem delibaverit’ ἔν τ’ ἅμ. Ambrr 131 εὖ ζωᾶς ἐύς) vulgo est εὐζωΐα, nolim tamen εὐζῴας ’ Boeckh expll 274, εὐσοίας ? Bergk 2.3, εῦ, ζωᾶς Mommsen 2, εῦ ζωᾶς Bergk 4; εὐσοίας, Bergkio ipsi propter notionem ingratum, nobis quidem cll εὐσοία· εὐθηνία Hesych, Sopn OC 390 c scholl tantopere arridet, ut emendationem a viro ingeniosissimo nulla fere mutatione, id quod monuit de WiLamowitz, recuperatam, quamvis forma σόος a Pindaro aliena videatur, contextu recipiendam duxerimus 133 πᾶσ(ι) ἐκoινᾶθ’ B c Ambrr ἐφέσποντ’ Herwerden studd 33, de formis ἐπέσπον, ἐπέσπε(ν) ap Hom et Aesch (Pers 552) traditis nihil addens; ad stirpem verbi ἐννέπειν revocat Christ 134 ἥλι’ θε(ν) Ambrr 135 ἔσω vett, corr Byz (exstat εἴ(ω in inscr Mytil CoUitz 273, 7), εἴσω an ἕσσω poeta voluerit dubitat Christ ἀκούσαις om δ’ B, δ’ ἀκούσας rell 136 έλασιπλ. Ci; ἐρατοπλοκάμου Herwerden studd 33 cf Ibyc 9, 2 B 4 γέννα D 138 ποσειδῶνος B, ποσιδ. E 140 ἔπιβδαν C (Bergk), ἐπίβδαν vulgo (retin Boeckh, Mommsen) 141 corruptum putat Hecker ὀρθὰν ‘aequo iudicio’) scribens , de reliquis desperans Phil Y 445 : credite posteri 144 ἅμες vett (Bi), ἄμμες B 3 c interpoll
145 λεύσομεν BCE ἀμφίσταντ’ CDE, ἀφίσταιντ’ ῥ’ (Chaeris), καὶ
οὐκ ἀπιθάνως ὁ Xalptc schol; at cf 141 πέλῃ Βergk 4 c Hartungo
146 — KoXOtpai iungebat Boeckh c scholl (et Chaeride), dcplcravTat
— καλύψαι ‘ad occultandum’) Dissen, item αἰδοῖ scr ‘prae pndore et
reverentia’ et ἀφίστ interpr ’non ’) Heimann opp Vll 140; αἰδώς
χαλέΨαι (post ὁμογόνοις plenius dist) Hecker Phil V 445, αἰδὼς ’oportet’
κάλυψαι Leop Schmidt Pind Leb 301, plura temptat Herwerden Mnem
25, 1897, 45. Qui abici vel exui solet (v 218) pudor hoc quidem loco
si non deletur, at tamen occultatur prae inimicitiis: en πραὺς Ἰάσονος
ὄαρος ὀργὰς θεμιστευομένου 147 νῶιν B et Ambrr, νῶν E, νώ D
(Bergk 1.2.3) νῶ PU χαλκοτόροισι ODGIPQUV, τέροισι BCE, corr
(Tricl?) Calliergus 148 μεγάλων O 149 οὑς Vatt ὰπούραις tacite
Boeckh, quem omnes aecuti sunt praeter Bergkium; prll II 84 150 νέμεαι]
νόμες B, νέμεν O F 151 πορσαίνοντ’ Hartung (idem infira πόρσαιν’
278 et rursus πορσύνοντας I VI 8) nimis confidenter 152 prius
καί om PQB, ἀλλὰ γᾶς Hecker Phil V 449, ἀλλὰ κνᾷ Maur Schmidt CIV;
θρόνος BDE Mosch ὁ Ambrr ’nom ’ Boeckh, πονεῖ subaudit Gil-
dersleeve c θρόνον θρόνον αIU Tricl (Hermaim opp VH 141); ἀλλὰ
σὲ σκάπτων μοναρχεῖν καὶ θρόνου? Bergk 4. De καί — καί cf σκῆπτρόν τ’
ἠδὲ θέμιστας Ι 99, γῆς) ἦς ἔχω κράτη τε καὶ θρόνους νέμω Soph OR 237
et infra num plur τὰ τὰ μέν) quo regiae potestatis provincias graviter laso
sibi vindicat; aliter certe infra μοναρχεῖν καὶ βασιλευέμεν Pelias 153 ίππότας
Β 3 (placuit Mommseno) λαοῖσι vett, corr Byz 154 de ἀνΐας of
N I 53 (?), Ο Xn 11, P ΙV 288 (?) et β 190 155 ἄμμι vett, corr Byz, cum
sequentibus iungunt scholl probante Mommseno ἐξ ἀστῶν? Bergk
ἀναστήσῃς BacCDV (c schol 278?), ἀναστήσας E (quod participium interpretatur
Mommsen coll v 100, ex -CTyicric suprascripto ἁ natum censet Bergk,
ex στασης ego Philol 56, 1897, 84, ut in eodem cod σχοίση ex σχήσοι PIX 116),
unde στάσης Schnitzer progr Ellwang 1867 (male propter ἐξ αὐτῶν), ἀναστήση
στήση ΒpcIPiQi ἀντὶ τοῦ ἀναστήσηαι schol 2, quod Aristarcheam disciplinam
redolet; cf schol Α 203, Ν 449), ἀνασταίη P3Q3 (c paraphr 274, 1, quod pro
δύνασαι δ’ ἀφελεῖν
τῷ ποτ’ ἐκ πόντου σαώθη
μεμάντευμαι δ’ ἐπὶ Κασταλίᾳ,
με τεύχειν ναΐ πομπάν.
Ζῆνός υἱοὶ τρεῖς ἀκαμαντομάχαι
172 ἀλκμάνας BD, μήνας rell; prll II 27 θ’ ἕλ’. Ambrr, τ’ ἑλ. D, τ’ ἕλ’. BE βλεφάρου libri, ἑανογλεφ. Alcin parth 69, ad βλεφ- aberravit Ο III 12 Ambrosiana, P IX 24 Vaticana recensio, et hic et P VIII 68, N IV 39 utraque; cf etiam fr 123, 5, Eust prooem 16 (12, 9 Ab), hymxi Ven 19, pBes] theog 16. Dubitabat Boeckh n cr 467 γλαυκόχροα cum κ’ prae- at cf δωδεκάγναμπτος, φοινικόκροκος, γλαυκόχροα κόσμον, βουπομπός 173 ᾇ αθέντες ἀλκᾷ? Bergk, ἀλδήσκοντες Maur Schmidt CXXXIII, ἀμνασθέντες vel ἇς μνασθέντες ἀλκᾶς Herwerden studd 34, αἶν’ ἐσθέντες Jurenka Zeitschr ostr Gymn 1893; Humboldtos quam Hartungos sequi praestabit cl N IX 36 176 φορμικτὰς Vatt; prll ΙΙ 58 178 χρυσόρραπις vett, corr Byz 179 κεχλαδότας D εὔρυτον libri c scholl, corr Er Schmid ex Ap Rh Α 52 ταχέες δ’ C c Vatt, ταχέως δ’ δ’ (Eb lii); ταχύτατα δὲ paraphr BE, ταχύτατοι δὲ JD ὁ dett; δ’ eiecit Boeckh (cf kl Schr V 261; prll nostra p 9), retinuit Bergk, ταχέες edidit Mommsen; cf V 209, Aesch Pers 739, Soph Phil 1080 180 θέμεθλα E ὁ Ambrr et interpoll, om αDGPU, περὶ τὸ Πάγγαιον ὄρος paraphr, nec vocabulum nec metrum attenuatum redolet interpolationem; θεμέθλοις Boeckh, πρὸς ὁρμὰν? Ty Mommsen, ταχέως δ’ Ι ἄγχι Π. θεμέθλων ’ν. ἔβαν Ι καὶ γὰρ . . . Βορέας, ἄνδρες πτ. ν. πεφρίκοντες ἄ. π.? Bergk 181 γελᾶντι llbri (item Ο V 2, et rcXavticac Bacch V 80); prll ΙΙ 34 ἔντυνεν Ambrr, ἔντυε(ν) Vatt; cf Wilh Schulze qu epp 337 ss 182 ζήταν libri; prll ΙΙ 26 183 πεφρικότας D (cf 179) 184 παμπληθῆ DE πόθον γ’ Mosch; πρό δαῖεν Boeckh, ἡμιθέοις ἐν πόθον δαίεσκεν Hermann opp VH 141; cf append metr § 8 b
186 μρὶ B, μητ(έ)ρὶ CDN, ματέρι E 188 δ’ ἰωλκὸν vett, δὲ ἰωλκὸν Byz, δ’ ἰαωλκὸν Er Schmid; prll ΙΙ 42 κατέβαν DE ναυτῶν Ambrr et PU ἄωτον E 189 ἐπαινήσαις B solus, σας rell 190 ὀρνίχεσσι κλάροισί τε I ὀρνίχεσσιν ἐν kX, Tricl, unde ὀρνίχεσσιν ἐν κλάροις τε ? Boeckh
θεοπρεπέων (ut videtur) B c dett et interpoU 195 ἀνέμων PQ, quod
vulgo edunt; cf P IX 48 197 ἀντάνυσε Cac 198 ἀπορρ. BCE
199 ἄμπλοον Coraes, prob Herwerden; cf ἀμπνέων τε πρίν τι φάμεν N
VIII 19, ἀναπνέομεν δ’ οὐχ ἅπαντες ἐπὶ ἴσα N VII 5 200 πεῖθ’. vett,
corr Byz 202 τραχ. Ambrr 203 ἀξείνου BEV paraphr, εὐξείνου
CD Moach 204 ποσειδᾶνoς B ἐναλίου vett, εἰν. interpoU 205 ὑπῆρχε C;
παρῆν σφιν? Bergk 206 βωμ. θὲν. laudat Eust 11 ΙΙ Β 309, 26 et Ε
δεσπόταν λίσσοντο ναῶν,
κυλινδέσκοντό τε κραιπνότεραι
τελευτὰν κεῖνος αὐταῖς
ἐκδιδάσκησεν σοφὸν Αἰσονίδαν·
ποθεινὰ δ’ ἑλλὰς αὐτάν
221 σαις’ Β, σας’ reM 223 ἐν om C μίξαι Ambrr c paraphr
μῖξαι Bergk), μίξειν Vatt, recep Ty Mommsen; de inf aor Osk Erdmann
de P usu synt 59, ἁ promise as a vow takes the aorist of the future Gildersleeve
— 226 Hesychii gl γενύων· τῶν παρειῶν non minus in h 1 quadrat
quam in Eur Hel 1111; γένυν Wilh Dindorf Aesch sept 122, idem
in Sapph fr 44 coni de Wilamowitz Isyll 127 n (et ύων propius ad ῦν
quam ad -ῶν accedere consentaneum est; prll ΙΙ 55, ad N VI 30), γνάθων
quod scripserat Boeckh 1, sprevit idem 2 (kl Schr V 346), οἵ γενύων ξανθᾶν
φλόγα πνεῦν Hermann opp VH 142, οἳ γ’. ’ξ. ἄπο πωέ(??)ν? Bergk
226 ἐπέξεον καὶ ἐπεχάραττον paraphr 227 τοὺς δ’ I soius 228 ἀναβωλακίας
(idem in contextu libri optimi, ἀνὰ βωλακίας P, ἀνὰ βωλακίαις E)
δὲ τῆς ἐν τῇ τμήσει τὰς (Lehrs, τοὺς vulgo) βώλους ἄνω πεμπούσης echol,
ἀνὰ — ὀρόγ. ’in altitudinem ’ iung Boeckh (redarg Gildersleeve),
ἀνὰ — σχίζε Dissen (si quidem ἀνὰ δὲ βωλακiας scripsisset poeta) , ἀνὰ
βωλακίας (= ἀνὰ βώλακας cll χάραξ χαρακίας, μύρμηξ : μυρμηκίας , ὄμφαξ:
ὀμφακίας) Bergk (prob Christ), ἤλαυν’ ἀνὰ βώλακας, ἐς δ’ ὀρ Hartung
‘egregie’ Herwerden studd 36) ; tueor adiectivum ἀναβωλάκιος ’glebis
’ (proleptice) cll ἀμφίαλος πάρεδρος ὑπόπτερος cum formatione
singulari ἐπωνύμιος Ο X 78, P I 30 ὄργυί(??)(??)ὰν libri, ὀρόγ Hermann opp
I 252, an ὀρέγυιαν? formam affert testimonio nullo addito Steph Byz
s v ἀγυιά (Herodn H 901, 35); sed ἑπτορόγυιοι legitur Sapph 98, 1 Β 4
cf lo Schmidt ΚΖ 32, 348 229 ante βασιλεύς distinxit ἔειπεν — βασιλεύς
iungens Bergk 230 τελέσσαις B ὁ Ambrr, τελέ(σ)σας rell 282 Κροκόεν
B, κρόκεον rell ῥίψαις B c Ambrr, ψας rell 233 αἰόλλει libri
ἔρεπτον, μειλιχίοις τε λόγοις
υἱὸς δέρμα λαμπρόν
εἴχετο λαβροτατᾶν γενύων,
250 ἀρκεσίλα om ὣ I solus, recepit Boeckh contradicente Hermanno opp Vn 143; de crasi prll ΙΙ 37 αὐτῷ C (non V) e scholl ἔνιοι).; σύν ἆώτῳ? Heyne, σὺν αὐτᾷ μὰν Hermann 1798, συνευνατὰν barbare Thiersch, σὺν ἁ τεῦξεν Π φ Hartung, σὺν αὐώτψ (praeeunte Heynio. ’cum vellere aureo’)? Bergk 4, <σφι> συνναύταν vel σὺν ἄτᾳ ᾷ Maur Scnmidt 1879, 10 (aliter idem Pind Ο1 p CVI), σύνευνον τ. π. φ. Fennell, Μηδείᾳ σὺν αὐτᾷ Πελίαο ποθάν Bornemann phil Anz XTII 296. Et σὺν αὐτᾷ et τάν bene tuetur Boeckh n cr 470 probante Hermanno ap Heyn 1817 ; et videtur articulus appositioni additus facinus illud famosum posteriore tempore perpetratum egregie significare πελιαοφ̣ονον iunctim (de accentu dubitans) Didymus (divisiase vocabula Chaeridem testantur scholl)
251 περάτεσσι Hecker Philol V 446, ἐν τ’ Ὠκεανῷ τενάγεσσι ’in vada aureo’)? Bergk, πελάταισι (accolis) Jurenka Wien Studd XV 7 252 Λημνιᾶν Ambrr 253 ἐπεδείξαντο κρίσιν ἐσθᾶτος ἀμφίς libri et scholl (nisi quod γρ. ἀμφ///? Cm, ἀμφὶ? ο gl περὶ Cb, ἄμφω M); ἐπέδειξαν κρίσιν γ’ Pauw, ἐπέδειξαν κρίσις (= κρίσιας) Hermann opp I 248, ἐπεδείξαντο κρῖ idem ap Heyn 1817, ἐπεδείξαντ’ ἀγῶν’ Boeckh, ἐπεδείξαντ’ ἀκμὰν Kayser lect Pindd 52, ἐπεδείξαντο ἶν’ idem Heidelb Jahrbb 1868, 42 (recep Christ), ἀέθλους ἐπέδειξαν κρίσιν τ’ Hartung, ἐπέδειξαν βίαν (cl N XI 14) Oelschlaeger progr Schweinfurt 1858, complura proposuit Bossler de praep ap P usu 42, ἔνθ’ ἀκμὰν γυίων ἀέθλοις ἐπέδειξαν κρίσι τ’? dubitanter Bergk, ἐπέδειξαν κρίσιν εσθᾶτος Heimer studd P 32; de menaura nott metr et prll ΙΙ 4.5, de verbi genere ΙΙ 93 255 περ ἀρούραισι. (dist BDGIV c schoU ut vid) τι ὒ. ἀκτῖνας (c schoU et paraphr; de stigme appositionem [quam probavit Friederichs Pind studd 33] significante Philol 54, 1895, 287 7) ὄλβου (BEV, ὄλβον vitio C, ὄλβῳ JDGIU c scholl et paraphr) δέξατο μ.; σπέρμ’ θ’ schoU) ἀρούραις τ’. ὒ. ἀκτῖνος restituit Hermann opp I 249, ’pessime’ Mommseno arbitro, qui retenta ἀκτῖνας lectione πρῶτ’ ἀρούραις, postea μὰν ἀρ’. maluit, maluit, ἀρ’. τ’. ὕμ’. τ’ ἀκτῖνας ὀλβὠνδείξατο edidit Bergk 4; cf ad 70 256 νύκτες B c Ambrr, νυκτὸς DE(C3), νύκτας Mosch
258 ἦΝον ἅν ἄν) libri, ἔν voluit Chaeris (rec Bergk), ἤθεσι τάν restituit Boeckh, ἄν (= ἀνά) Hertnann opp VII 143, τὰν τότε? Bergk ἀπῴκισαν BV; εἰς τὴν KaXX. ἀπῴκησαν paraphr 259 ἔνθα E 260 σὺν θεῷ θ’ paraphr Mommsen et Bergk ἄστυ τε Ι solus (ex scholl), κἄστυ Dawes misc cr 100. Ἄστυ χρ. διανέμων θ’ Κ ὁ. μ’ ἐφευρόμενος γνῶθι? Bergk, quem refutavit Priederichs Pindd St 35 263 ὀξυτάτῳ Vatt 264 ss. ἐξερείΨαι ἐξερίψαι BE c Ambrr) κε — αἰσχύνη(ῃ) — ἐξίκηται — ἀμφέπει vett, ἐκκόψει ἐκκόψειε U) — καταιαύνει — ἐπιγένηται . . . paraphr; αἰσχύνοι scr Moschop probantibus plerisque, ψειεν, νοι, κηται, πῃ (hoc c Beckio) ThierscL (Act phill Monl, 1812, 221), ψαθ κεν, νοι, κηται, πει Boeckh ψῇ κεν, νῃ? n cr 471), ψαι μὲν (cetera c Moschopulo) Hermann opp iV 173. VH 143, ap Heyn 1817, ψῃ κεν, νῃ, κηται, πῃ Βergk 2, idem revocato πει Mommsen, ἐξερείψῃ κὰμ μεγάλας Bergk 4 ψῃ μὲν (cetera ut Bergk 2) Chriat, ψῇ μέν, νει, κηται, πει Breyer Anall P 26. Quid si in exemplo ficto a quo exorditur apologum proponens poeta optativum modum, deinde ad id quod necesaario consequeretur pergens coniunctivum praeoptavit, tum in apodosi iudicium auum pronuntiavit indicativo, tum rursus εἴ ποτε) ad severiorem modum se revocavit, denique miseram Damophili sui condicionem circumscribens omni quasi enuntiati subordinatione abiecta ad indicativi simplicitatem rediit? Ergo κεν soloecum removens cum Thierschio (et paraphr?) ἐξερείψειεν scribere satis habui; v interpp Herod l 53 265 περὶ B ἴ’ Ambr?), περ’ CpcIP, περ DlitE 267 δεσποσύνοισιν ’substantivi loco cum ἄλλοις iungedum’)? Bergk 268 δύστηνον E solus (nam d in Bec) 269 ἐρηυώσαισα B, -ccjtca G, σασα rell 270 τέ σοι libri, τέ τοι scr monente Wilamowitzio (Herm XIV 194 n) cl ApoU adv 81, 25 RR eec UBum Hom, cuius immemorem me prll ΙΙ 76 dubium haesisse pudet
271 χεῖρα vett, corr Mosch βάλλοντα Ambrr τραῦμα (7 272 φαυροτέροις Ambrr 273 αὖθις Ambrr Post, non ante ἐξαπίνας dist Hartung et Mommsen 1 ἐξοπίςω? Bergk, ἐξ ἀνΐας? Christ (cf supra ad 154) 275 τούτων] plur num testantur scholl 278 πόρσαιν’ Hartung; cf 151 ῥῆμα, πόρσυν’ ἄγγελον ἐσλόν· ὁ (pd? Bergk, qui (c Maxim Senffebusch Hom diss I 168) negat respici Ο 207; aed cf Zeitschr Gymnasialw 1885 Jahresb 342 et Hiller Rh Mus 42, 1887, 330 μέγιστα (solito errore ex μεγιστᾱ) cod Townl schol Ο 207 280 βάττου μέγαρον vett, corr Mosch δικαιᾶν Ι, δικαίαν BC, alii utrumque (cf etiam schoU) 281 Δαμόφιλον Beck, prob Madvig adv cr I, 1871, 187 (ut δίκ’. πραπ esset gen causae), refutavit Lehrs Rh Mus 30, 1876, 93. De νν 28183 callide disputat Herwerden Pindd 17 (studd 36) ἐν πράξει πρᾶξι certe debebat) νέος et κακᾶς γλ φαεννὰν scribens 282 ἐγκύρσαις B c Ambrr, σας 285 κου QEU ἐξερίζων C 288 ἀνιαρώτ. CD γιγνώσκοντ’ B
291 ἀφθίτους? Bergk (redarguit Mommsen) 298 διαντλήσαις B, σας rell 294 κυράνᾳ DG 295 ἐκδιδόσθαι πολλάκις c sequ coniungunt scholl (prob Ty MommBen) 296 ἁσυχία Heyne 297 ἀπαθὴς δὲ fibri, καὶ αὐτὸς δέ paraphr ut καὶ ἐν Ἀρκαδίᾳ δέ exponit quod tra- ditum est ὅσα τ’ Ἀρκάσι O Xin 107; dubitavi tamen τε invehere, quod ut est elegantius, sic δέ gravius habetque admonitionis aliquid 298 μυθήσαιτο ποίαν Vatt ἀρκεσίλαε Ε, σοί exponit paraphr, ὠρκεσίλα certe requirit Hermann opp VII 143 dativum (iam Triclinio commemoratum) praeoptans, Ἀρκεσίλα virgulis deletis tacite Christ 2, ut est ap P Αἰακοῦ et Ὀδυσσέος λόγος
Strophae
Epodi
Str V 7 a seqaentibus non Beparavit Boeckh μναμήι’ 49, μαντήϊον·
τῷ Λακ μαντεῖον· Cp καὶ Λ. Christ 1] 69, Καρνήι’ 80, ῥανθεῖσα ῥανθεῖσαν
ὕμνων Beck] 100), item, syllaba intercepta, κλυτάν | αἰῶν’ 6 — 7, ὀφθαλμοῖς
σευ.? ὄσσοις αἰδόι. Hartung] 18, ἄμειψ’ ἄμειψεν κοιλ. Hartung]
38, μαντεῖον· 49, μαντεῖον τῷ Λακ. 69, Καρωεῖ’ 80, ῥανθὲν ῥανθὲν et
ἀκοὺει κλέος 101, πάνολβον 102 Hartung] 100 γλῶσσαν θάρσος τε φέρβε καὶ
γλῶσσαν, θάρσος δὲ Hartung] 111) Bergk 1; separavit Hermann opp VII 157,
Versuum numeri sunt Boeckhiani ed prioris, uncis inclusimua Boeckhianos posteriores a Ty Mommsen adoptatos.
3 ἐπάγῃ Hecker Phil V 440 5 θεόμοιρ’ libri, corr Er Schmid 6 σύ libri; prll II76 νυν C ac E, unde νῦν Boeckh2 8 μετανίσσεαι Ambrr 10 εὐδίαν ὅς libri et scholl (ante ὅς dist B; cf Philol 54, 1895, 288); εὐδιανὸς lo Go Schneider in lex Β v, εὐδίᾳ? Ty Mommsen, εὐδιάν’ ὡς (quod esset εὐδιανὰ ὡς) Bergk ἑὰν (ἐὰν) Ambrr (cf P IX 105); τεἅς et εὐδιανὸς Wilamowitz per litt 1893; de accusativorum structura prll II98 12 δέ τι Ambrr, δ’ ἔτι Vatt, corr Mosch (Tricl IV 207ss.V 1—117 periit)
13 θεόσδοτ. fr 42, Hes opp 320 14 ἐρχόμενος Drachmann Pindarfortolkn
1891, 300; de notione verbi ἔρχεσθαι(~ στείχειν) cf cum Naegelsbachium
ad Β 457, tum Pind N VII 69 (ἔρχομαι [non ἦλθον, ἔμολον, ἵκω]
ἐννέπων); atque ut ἔρχεσθαι ἔς τι est advenire, ita ἔρχεσθαι ἔν τινι in-
cedere. Ergo: ’te in iustitia incedentem magna circumvolat ’;
quac mihi quidem magis Pindarice videntur et dici et sentiri quam
’merito veniente fortuna regem ’ 17 —19 lectionem
confirmat paraphr; συγγενὴς) δ’ Ceporinus ’non ’ iudice Hermanno;
quamquam ’potius τε esse debebat’, quod recep Christ2), Christ2),
Heyne (Rauchenstein comm I 12) 18 b) αἰδοιέστατον libri c paraphr, corr
Er Schmid; Brthl 1 Hartung Ahrens (kl Schr I 72) Goram (PhilXIV 247)
Herwerden (studd 36) alii quae temptaverint exponere nihil attinet; post
γέρας dist non pauci invito Hermanno. Locus obscurus; primum ambigitur
quid sit συγγ • ὸφθ : ’innatus virtutis splendor consecutus est hoc
’ (fere c Herm ap Heyn) Boeckh, ’’gentile lumen est haec ’
ἐπεὶ pro ἔχει scr Hermann opp Vn 146, vim propriam (c paraphr) docte
tuentur Tafel (dilucidd spec I Tubingae 1819, 7; dilucidd 754 ss) et Drachmann
(Pindarfortolkn 301); tum dubitant utrum a verbo ἔχει apodosin
incipere dicant an parenthesin; denique utrum ὅτι (15) sit ’quia’ (cl ὅτι
20) an verba insequentia γέρας τοῦτο quasi exponat (id quod praetulerim
cum V d [cf ad P II 82] ap Boeckh expU 285). ’Ac primum ’ inquit
P ’quod rex es potentissimus , omni tempore sponte refert oculus
tuus venerabilem hanc dignitatem in animo tuo penitus ’ 22 δέσεξο
Dlit 23 τῷ edere solent; prll II 82 μή σε vett, μή μιν Mosch,
transp Er Schmid 24 Κυράνα libri, ἡ Κυρήνη ἀνυμνουμένη paraphr,
unde ἀειδομένη CsFs (placuit Mommseno); Κυράνᾳ Er Schmid, Κυράναν
ἀμφὶ) Bergk et Hartung eo discrepantes , quod ἀειδόμενον Hartung ad
Arcesilaum, Bergk ad proverbium (Stob flor 44, 40 et 20) vel oraculum
(Diod VIII 30) aliquod referebat (quorsum igitur ἀμφὶ ἀμφὶ κᾶπον?)
proposui Jahrbb class Phii 1877, 24, quod scholiastam legisse puto partitivum
an explicativum genetivum interpretaretur dubitantem; cf ὲν βάσσαις
Κρονίου Πέλοπος Ο ΙΙΙ 23 (41), ubi eadem fere veterum grammaticorum
haesitatio, et prll II 95 26 δεῖ . . . ὑπερτιθέμεν καὶ φιλεῖν · οὕτως
Ἀρίσταρχος ἀντὶ τοῦ φίλει schoU , quod de lectione ac non de interpretatione
dici ratus Bergk c Hermanno (ap Heyn) φίλει edidit c Boeckhio
27 ἐπιμηθέος libri, corr Heyne
28 ὀψινόου ὑψ. Ci) libri et paraphr (Lehrs Pindarsch 44), ὀψί(??)νοον
PQ c schol 35, 2 βαττιαδᾶν vett, corr Mosch 29 θεμικρεόντων Hartung
coll θεμίπλεκτος all; θέμις pro adverbio accepit formula τὸ μὴ θέμις
θεμισκρεόντων ad Soph OC 1189 (cf Danielsson ap Gust Meyer gr Gr3 412),
θεμισκρεόντων scripait idem opp VH 147, ex θεμιστ-κρέων nuUo sono intercalari
velut ἀοσ-φόρος coartatum videtur 31 ξυνωθεῖς B 32 ἀκηράτοισι
Vatt ἀνίαισι vett, corr Mosch 33 ποδαρκέων libri et paraphr
ποδαρκῶν ἐπαρκῶν libri], τουτέστι τὸ στάδιον τοῖς ποσὶν ἐπαρκέσας) ; ποταρκέων
lo Go Schneider (improbante Boeckhio expU 286) δωδεκαδρόμων
E c Ambrr ct paraphr, δυώδεκα δρόμων Vatt vulgo, δωδεκάδρομον
(Gac?) Vs; δώδεκ’ ἅν δρόμων τέμενος Thiersch (rec Boeckh 2), parum feliciter
ποδαρκέων δώδεκα δρόμων τέμενος ἀμφέβαλε Κάρρωτοσ) Hermaun
ap Heyn 1817, infelicius etiam τέμενος ἀμφέβαλε γέρας conatruebat (verba
ὕδ. Κἄστ’ ξέν’ non curans) idem opp VII 147, δωδεκαδρόμων (scil ἵππων]
ποδαρκέων ἁνίαις praeeunte Pauvao) πτάμενος Hartung, δυωδεκάδρομον
Bergk (de δυω- prll ΙΙ 55) Dativus ἁνίαις desiderat participium; neque
esse video quod diapliceat in verbo ποδαρκέω cll ἐξαρκέω N I 32
Ο V 24, εὐτυχέω, θεοσεβέω all; tum δώδεκα δρόμων an δωδεκάδρομον
scribas non multum interest: praetuli adiectivum cl O II 50
36 δαιδάλματ’ libri, corr Pauvir; v nott metr 38 ἅν κοῖλ’. Rittershusius
ap Er Schmid, probavit κρέμαται κ’. νάπος iungens Hermann opp VII
148, similiter ἄμειψεν, ἐν κ’. ’ν. θεῷ scribens Bergk 39 καί σφ’
Kayser lect P 53, θεοῦ· τῷ σφ’ cui ’ Rauchenstein comm I 13
θεοῦ τοί σφ’ Bergk2, θεοῦ τέ σφ’ Hartung, θεοῦ δέ σφ’ Rauchensteiu Jahrbb
Phil 1858, 402, θεῷ· τοῦ σφ’ Bergk 4; de dupl nominativo prll II 97
41 παρνασίΨ BE ’ 42 μονόδροπον καθέσσαν|τὸ lU) μονόδροπον φυτὸν
libri, καθίδρυσαν paraphr, μονόδροπον diserte testantur et scholl et paraphr
60 δῶκεν Moach 62 μαντευμάτων Herwerden studd 37 69 μαντήϊον
libri, μαντεῖον Hermann ορρ VII 152 71 ἀλκᾶντας libri, oorr
Bergk;. v prll ΙΙ 42 72 αἰγιμίου E γαρύετ’ boni, γαρύατ’ G, γαρύεντ’
eidem fere libri dett qui ἦλθεν 52, τῷ ταμίᾳ 62 (prll ρ 7), γαρύεται Vl;
γαρύοιτ’ Mosch ; paraphr καυ.χᾶται εἶναι ezpouens legisse, nou iutellexiBse
γαρύει videtur, quod reposui suadeute Wilamowitzio (p litt 1893), similiter
γάρυέν (scil Apollo cl v 69) coniecerat Heyne; de tempore non
est quod moneam peritos; de εϊ perperam intellecto ad P X 4, τὸ δ’
ἐμὸν κλέος iuugebant Alexandrini et Byzantiui, diaiungebant Calliergus
et Melanthou, iuugebant rursus Er Schmid Heyne Boeckh (v nott metr)
HeiTuaun (opp VII 150), tum disiungere plaeuit Hermanno opp VHI 97
γαρύειν) Bergkio γαρύεν) all 78 τἀπὸ violato metro, violata craseos
lege Pind (I II 9) Heyne 74 κεκοιναμένοι Hermann opp VIII 98
75 αἰγεῖδαι vett, corr Mosch 76 ἄγεν EV 77 πολ. ἔρι E c Mosch,
’π’ ἐς ἔρι rell vett; verba c antecedentibtis iungere videntur schoU vett,
c sequentibus (in adu) Heyue, c antecedentibus rursus Boeckh et Ηermann
ap Heyn, recte denique cum sequentibus Hermann opp VIII 99
78 ἀναδεξαμέναν Hermann opp VUI 97 79—81 τεᾷ Καρνεῖ(ε) ἐν vett
ἀγορᾶς ἔπι δίχα κεῖται θανών·
(c scholl), τεὰ Καρνεῖ(α) ἐν Mosch, τεᾷ Καρνήϊ(ε) ἐν Boeckh n cr 480
τεὰ Κάρνεια | έν Hermann opp VII 167, τεᾷ Καρνεῖε | ἐν et infra c Panwio
σεβιζέμεν idem Vlll 98, τεὰ Καρνεῖ’ ἐν et ἀγακτιμένα πόλις Hartung, τεὰ
Καρνήι’ ἐν et (plaudente Bergkio) ἀν’ εὐκτιμέναν πόλιν Sehoemann opp
’π’ 78, τεᾷ Καρνεῖε | σ’ ἐν et Κυράνας τ’ Bergk. De loci difficillimi sententia
ἐμοὶ πατέρες ἔρανον ἀναδεξάμενοι, σεβίζομεν) teneo quae disserui
Wochenschr clasa Phil 1893, 705 ss 83 ἀντηνορίδαι V 84 εἶδον DE
85 τό δ’ ἕλ’ ἔθνος Graecos Batti socios intellegunt schoU et paraphr, Antenoridas (ut Τρῶας ἱπποδάμους) recte Heyne et Boeckh, Asbystas Libyas (Her IV 170) τόδ’ ἕλ’. ἔθνος. scribens Bergk. Vulgari opinioni καὶ τέσσαρας ἵππους συζευγνύναι παρὰ Λιβύων οἱ Ἕλληνες μεμαθήκασιν Her ’π’ 189; cf etiam Lysimachum Alexandrinum ex antiquioribus fa- bnlis haurientem schol 108 et Studniczka Kyr 130) leniter obloqui videtur Pindarus Troianos substituens 86 δέχονται D; de temp recte ad ἔχοντι 82 provocant cl N IV 48; οἰχνέοντες] παραγίνονται δὲ μετὰ δώρων καὶ ἐναγισμάτων rectissime paraphr; οἰχνεῖν est transitivum ut fr 76, 5 ἐποίχεσθαι Ο HI 40, ἐλθεῖν I H 48 σφε] τοὺς Ἀντήνορος παῖδας τεθνηκότας paraphr, unde ἄνδρας οἰχνέοντάς σφι (Graecos ’commeantes’ sacrorum communione recipiunt Troiani) δωροφόρους Hartung, οἰχνέοντές σφε (Troianos ’mortuos’ pie colunt Graeci postea Aristotele duce ad hanc oram delati) Bergk, οἰχνέοντές σφι (Graeci advenae Troianis sese insinuantes) Drachmann Pindarfort 305 87 τοὺς δ’ c ómano Christ 88 βαθείας e schoU Bergk 89 κτίσεν τ’ Mosch 90 εὐθύτονον θ’ schoU Er Scnmid
93 ἐπίδιχα libri, ἔπι δίχα Er Schmid; in scholl strumque
98 ss genetivum exhibent boni libri c scholl 132 (μεγάλαν Vatt ut v 16 BE), acc U (alii pc) c scholl 136 et Mosch 1Ο0 (κώμων) θ’ vett (etiam U), om X c Mosch; videtur θ’ antiquitus interpolatnm ad genetivos ἀρετᾶν et κώμων copulandos; nam e recentioribus qui solus tuetur, ῥανθεῖσι κ. θ’ ὑποχεύμασιν (ὑποχ. D et Mosch) ap Heyn 1817, aut μεγάλαν δ’ ἀρετάν | δρ μ. | ῥανθεῖσαν | κ. θ’ὑπoχ. opp VII 152, δρόσῳ et ὑποχ. iungens, Hermann hoc quidem vix cuiquam persuadebit; μεγάλα δ’ ἀρετά | δρ. μ. | ῥανθεῖσα κ. Boeokh, de aliis cf nott metr 101 τοι Boeckh, που Hermann opp VII 152; prll II78. Post φρενί interpunxit distinctione ante ἀκούοντι sublata, ’ut μεγαλᾶν δ’ ἀρετᾶν genetivi ab ἀκούοντι sint suspensi, et deinde per epexegesin addatur σφὸν ὄλβον κτλ’ Bergk. Retinui distinctionem utramque, ut et ἀρετᾶν intellegeretur genetivus adverbialis et augeretur verborum ἀκούοωτί ποι vis et verecundia 103 ἐνδέκοντ᾿ (=. εἰσδέχονται)? Bergk. Fateor me identidem dubitasse an υἱῷ in suspicionem vocandum esset, ἄστει potius exspectantem: nunc quod traditum est tenere placet. Nam ut ὁ Βάττου ille παλαιὸς ὄλβος τὰ καὶ τὰ νἑμων hoc quoque decus cum ’filio’ (cf Ο IX 14) Arcesilao videtur communicasse, ita proprium atque legitimum est Arcesilai regis victoris.
ὧ Ἀρκεσίλα paraphr 132 (I ac), Ἀρκεσίλαν paraphr 138 107 χάριεν
vett, corr I (Apoll adv 160, 22 RS, Herdn I 490, 29, II 673, 10 L)
αἰνέοντι libri, ἐπαινέοντι Mosch, κεῖνον, ὅν αἰν. συν., λέγ. ἐρέω. Bergk; de
praep om prll p 10; ’proverbio’ utitur P (πᾶσαν γὰρ ὁμηλικίην ἐκέκαστο...,
ὃς ἡλικίην ἐκέκαστο . . . Ν 431, Π 808) 111 (θάρσος) τε vett, δ’ αὖ Mosch, δὲ
Schneidewin c scholl, distinctionem post γλ. τε restituerat Hermann opp VII
151 112 ἔπλετ’ Vatt 118 ἐν ταῖς ἀγωνίαις (vocabuli οἶον duas inter-
τοῦτο δόμεν γέρας ἔπι Βάττου γένει.
νυν γε Er Schmia • 118 λοιπὸν ὣ ὥ D) Κρ. libri, καὶ εἰς τὸν μέλλοντα ταὐτὰ χρόνον paraphr 1, καὶ εἰς τὸ μέλλον, ὥ Kp., οὖν (hoc om HU) φησι paraphr 2 B Bom; ῶ πλεῖστα Mosch, ὑμεῖς γε Tricl, dct γε Pauw, αὐτῷ Hermann ap Heyn, ὄπισθε Boeckh, ὁμοῖα e paraphr 1 et τυχεῖν (scil αὐτῷ) 120 Hartung, ἄπασι Bauchenstein Jahrbb 1858, 402, ὅς’ κε (paraphr 2 abuBUs) comecit, ὁποῖα ’ ed Ty Mommsen, similiter ὅς ὥν σφι coniecit, ὁμῶς ἔ ed Bergk 4 ὁμῶς, μάκ. ὥ Κρ. scr idem 2.3) Tu si memineris Ο XI 10 ὁμοίως ab aliquot codd (Ambrosiano-Parisinis) ἅμως ὣν reddi, a plerisque omitti, hic quoque notam aliquam tachygraphicam (Bast comm palaeogr 826, tab VI 17 ὁμοῦ], wattenbach Anl gr Palaeogr 3 116 ὅμως, ὁμοίως], Gardthausen gr Palaeogr 255 ὅμοιον]) parum intel- lectain esse ratus ὁμοῖα . . . ἔχειν (scil αὐτῷ διδοῖτε) reponere non dubitabis, de locutione cll P Vni 61 ἀντία πράξει) OV 16 119 δίδοτ’ ἐπὶ Naber(Mneml884,37)plaudente Herwerdeno studd 25, δίδοιτ’ Wackernagel EZ 33, 30 120 post ἔχειν plene dist GUdersleeve 121 χειμερίων? Bergk καταπνοὰ libri, diremit Bergk c Christio, et καθάπερ φθινοπώρου πνοῆς τὰ φύλλα κεῖται ἐπὶ γῆς τῶν δένδρων paraphr δαμάζοι PQ
χρόνον (= τὰ χρονισθέντα) glossatoris esse nego, nisi forte θ’ v 118 τὸ λοιπόν) glossam huc delatam esse dicis ; ’δαμ’. χρόνῳ (scil τὴν δύνασιν) ? Heyne, κατὰ πν. δνοπαλίζοι χλόαν (i θ’ φύλλα) coni, κ’. πν δν πότμον βίον paraphr) ed Bergk, πελεμίζoι θρόνον (hoc quidon praeounte Heckero Phil V 446) Herwerden studd 37. Ad formam δαμαλίζειν (Eur Hippol 231) tuendam recte πυκταλίζειν ἁρπαλίζειν confertmt 122 δῖός τε V 123 φιλίων
124 τωὐτὸ Bergk; cf ταύταν χάριν Ο Vin 67, νόημα τοῦτο P VI 29 ἐπὶ libri, ἔπι cum Ὀλυμπίᾳ iungens Tricl, cum γένει vel etiam (hoc quidem recte) cum δόμεν Er Schmid, ἔτι Heyne, prob Hermann
Versna 1. 2 ut ’in re ’ diiiuigere malmt Boeckh, Bergk 4 non modo 1. 2 (cf nott metr Ο III), sed etiam 3. 4 (Boe) rectioB coniungi arbitrabatur ἐναρίμβροτον ? 30, πατρός? 39); w 5. 6 Βοθ) copulare in tanta diaereseos constautia nihil attinet, sed 7. 8 Βοθ) nescio an rectius coniungantur
1 ῆ vulgo et titkditur et editur. ἢ cum Moschopulo Dissen et
Schneidewin 2 ἄρουραν, ἢ (anaphonce) Ed Boehmer 3 ἀναπολήσομεν
Er Schmid, ἀναπολίξομεν? Bergk; cf τριπόλιστον οἶτον Soph Antig
858 (ubi τριπόλητον Dindorf) 4 ἐς ναὸν libri, idem exprimunt paraphr,
tuefcatur Trid reliquis strophis fere mutatis; ἀένναον ‘unice verum’)
Hermann ap Heyn (recep Boeckh 1.2) tum errore perspecto ἐς νάιον idem
ad Eur lon 118. Obiter moneo scribendum esse Ἀθᾶναι τᾶι Προνάιαι
in inscr Delph ap Em Curtium Anecd nr 45 (Dittenberger Syll 189), Παλλὰς
Προνᾴα c Hermanno Aesch Eum 21 (Callim ἁ 220), βωμοὺς προνᾴους
νάους Hermann c codd) suppl 495 D; in attica saec V inscr
CIA I 117, 6 — 140, 1 iota intercidiase passim, quam τὸ npovflov et τὸν
προνέων proiniscue usurpari credere naalim. Pahuari Henjianni emendatione
spreba misere desudabant Dissen (merito irridente Hermanno
opp VI 287), Hartung, Ty Mommsen, Bergk; cormpitque Bergkii iudicium
Mommsen, ut ἐς ναόν θ’ gl roci ὀμφαλὸν MUcripta natom putaret,
ἐριβρόμου νεφέλας
19 σύ libri; prll ΙΙ 76 σχεθὼν libri et edd, σχεθών primus flagitavit Elmsley Eur Med 995 ’non ausus sum ’ Bergk) νῦν solus (cf P V 6, IX 6), νυν Βergk 2.3.4 ad σχέθ’. equos subaudiens, ergo ’perite aurigae officio ’, perperam laudato paraphr, a quo neque σχεθών νιν neque νυν exprimi perspexit Friederichs Pindd St 51 τοι quod traditum est, τοίνυν exponit, ut N X 22 [39] et passim); tum σχεθών i q εὖ σχεθὼν περὶ τέρμα ᾦ 465) esse voluit Bergk, σχεθὼν χειρός iungebant Herm ap Heyn et Boeckh νιν πατέρα ἐπιδέξια πατρός interpretati, vituperavitquo Boeckh lect Ambr ἐπὶ εξιὰ, oboedientibus ad unum omnibus, fere coll nescio quo pacto ἐπ’ ἀριστερὰ χειρὸς ἔχοντα ἑ 277, νιν τὴν νίκην recte (nisi quod deae personam sensim induit Νίκα tamquam παραβάτις aut παραστάτις), tum mire ’dexteritate manus’ Dissen, νιν τὴν ἐφημοσύνην Heimsoeth add corr 4. 38, Wiederherst Dram Aesch 385 21 τάν vett c paraphr, τό Tricl, τά Er Schmid (Bergk), ὄρεσι τάν ποτε φαντί Dawes miscc cr 74 (ed 1827), quo recepto vitaveris productionem metricam a Pind fortaase alienam; de pron num plur cf οἶα Pind P I 73, III 18 (cl II 75), τά Iler n 51 ἱερόν τινα λόγον, τά) μεγαλοσθενῆ Bergk; sed quanto esset praepotentior adulescens tanto videbatur magis indigere illius cohortationis 23 μὲν] δὲ Ambrr 24 βαρυοπᾶν E, βαρυόπᾶν B 25 θεὸν B solus, tuebatur Friederichs Pindd St 52 26 αὐτᾶς? Bergk 4, τακτὰς Herwerden studd 37 28 ἐγένετο vett, corr Tricl 29 τρέφων Herwerden studd 38, ut δεῖμα τρέφουσαν flagitabat Casaubon Soph Trach 108 et φέρειν γλῶσσαν dici posse negabat Cobet Mnem IX 1860, 116; cf P IN 102 30 ἐναριμβρότων Tricl 31 ἀμμείνας vctt, ἀναμείνας Tricl, ἀναμείναις Boeckh 32 νεστόρεον (epice) vett, corr Byz
33 δαχθείς B solus
36 δoναθεῖσα Tricl et edd ante Schneidewinum 37 ἀπέριψεν αὐτοῦ libri, τὸν λόγον αὐτοῦ ἔρριψεν paraphr, quasi αὑτοῦ fuisset, quod ediderunt Oxonienses c CalliergfO; αὐτοῦ μένων δ’ proposuit Heyne omnibus plandentibuB praeter Mommsenum (1.)2 qui utrnm cum paraphr fecerit cerit an οὐκ ἀπέριψεν ad insequentis sententiae subiectum rettulerit (cl P IV 36, ἀπέριψεν interpretatus ut ἀπορρίψουσαν ἁπηγγελλόμην Soph El 1018) parum liquet. Est χαμαιπετὲς ἔπος ἀπορρῖψαι loquentis, non audientis (cf Ο IX 12), ἀπορρῖψαι autem (Herod I 153, ἡ 69) idem fere valet quod ἐκβαλεῖν P II 81 ; αὑτοῦ a posterioribus P carminibus aliennm esse recte monuit Mommsen 38 μένων) δ’ libri δὲ, om ὁ, DG), δ’ eiecit Beftk, in ed IV dubitans propter v 44; aptius certe παῖδ’ ἐρατὸν <δ᾿> Ο Χ 99 contulisset. Sed arridet hoc loco asyndeton 40 ἐδόκησέ libri, corr Hermann γενεᾷ ὁπλοτέρους posteros vel propter τῶν πάλαι intellege cl Theocr XVI. 45 43 παρήκει D aU 44 τῶν δὲ νῦν vett, corr Byz 46 πάτρωι vett (excepto B), unde τάτρωΐ τ’ ἐρχ. interpolalavit tricl ἀγλαίαν τ’ τ’ ἀγλ. Ε) ἅπασαν ἅπασαν ὤπασαν? R; cf Ο XIII 14) vett, ἔδειξεν non legiase paraphr ἐπερχόμενος πρὸς τὴν τοῦ θείου ἀγλαιᾶν) manifestum est καὶ κατὰ ·τὸν κόσμον ἴσον ἑαυτὸν ἀπέδειξεν θ’ suo addentem; ἅπασαν (non enjressum a paraphr vet) exptmxerunt Byz, ἔδειδεν interpolatum esse (cf Ο XIIT 75, N-Iv 83) perspexit Bergk 2, ἔνεικεν (om ἅπασαν) coni idem 4, πᾶσάν τ’ ἐπερχ. ἀγλ΄. ἔδ’ Hartung, ὁμάν τ’ ἐπ’. άγλ. ἔδ’ ? Ty Mommsen, ἀγλαιᾶν ἅπασάν (scil πρὸς σταθμᾶν) Maur Schmidt CVII; versuum initia proxima πατρῴαν et πάτρῳ displicebant Mommseno, Pindaro non minus videntur placuisse quam πολλὰ μὲν et πολλὰ δὲ XI 6. 7, τρὶς μὲν τρὶς N X 27. 28, nisi quod accessit lusus quidam a patre ad patrunm transsiliendi. Recte Bergk 3: ’omne patmi decus ’; de participii coustructione cf ad P I 70 47 — 48 πόνῳ Maur Schmidt CVII ἄγειν D solus διέπων E πλοῦτον, ἄγων et ἥβαν, δρέπει, σοφίαν Bergk ἥβαν] testatur schol Aristid p 54 D, ὕβριν (errore) ὠά prooem c 12 [p 10, 14 Ab], ἀυάταν Hermann opp Vn 154, quem refutavit Kayser ἑπέταν proponens lectt P 56, Wien Jahrbb Litt 1844, 107, ἀπό νιν δρέπων (scil πλοῦτον) Rauchenstein comm I 15, ὑπεράφ̣ανον ἀκμὰ.ν Ty Mommsen Rh Mus IV 546, ὑπεράφανον ὕβριν Heimsoeth indir Dberlief Aesch 131
49 πτυχαῖσι Lentsch Philol 39, 395 50 τὶν δ’ I, ‘non male’ Boeckhio iudice Ἐλάσιχθον? hnc trahentes Eust pr c 16 (12, 8 Ab) Bergk all. Seqnitor locns conclamatus: ὀργαῖς πάσαις δς ὅσον B) ἱππείαν ἔσοδον ἐς ὀδόν V3) vett, nnm plur ἱππικὰς ἁμίλλας) videtur ezponere araphr, εὗρές θ’ δς ὃς θ’ paraphr) Mosch, ὀργαῖς ἐς ταῖς ὁρμαῖς ezponens) ’ricl. Adiectiyi formam ἵππιος restitnit Hermann probantibns plerisque; prll II 50 Ceterum cum Mosch fecerunt non pauci: ὅσθ’ εὗρες ἱππίαν ἔσοδον Boeckh n ἁ 485, ἅς θ’ ( καὶ ταῖς . . . ἃς) εὗρες ας ους Heimsoeth indir Überl Aesch 7. 186, idem, sed ἃς scr Ty Mommseu, ὃς θῆκας αν -ov? Bergk 2, ὅστ’ οὖρος ᾶν ων? Βergk 4, temere omnes vett libr lectione ὀργαῖς πάσαις relicta infeliciB paraphraseos subsidia amplexi. Triclinianam lectionem receperunt ὀργαῖς = ’suopte ingenio ’) Hermann ap Heyn et ἱππ. ἔσοδ. ‘aditum ad equestria studia ludosque’ cll P V 116) Boeckh, ὀργῆς ὃς ἱππίαν ἐς ὁδόν Bergk 1 ὁρμᾷς δς ἱππίαν ἐς ὁδόν Bauchenstein Zeitschr Alterthumsw 1845 Supplem p 68, idem, sed ἱππείας τέχνης) Hartung, ὀργαῖς (ab ὄργαμι; sed cf prll II 34) πρὸς ἱππίαν ἔσοδον? Βergk 3, ὀργᾷς ὅς (haec quidem c Βergkio 1) ἱππειᾶν ἐσόδων Maur Schmidt et ’’ proposuerunt, proposita reiecit Schmidt ὀργαῖς ‘summopere’), ὃς ἱππείαν ἔσοδον μ’. ἅδ’. ’ν. πoτεῖδες, πρ. coniciens p XCV. Locus procul dubio graviter corruptus: τίν τ’, ἐλέλιχθον ῶ δέσποθ’ ἱππιᾶν ἐσόδων conieceris ωΔΑΙΣΠΟΘ; de ἁ] ᾱῑ et ε confiisis prll p 8, de Π [i e nominis AecTr. signo] parum intellecto Bast comm palaeogr 797. 755 Grardthausen gr Palaeogr 255 et infra Pind N nt 68) cll cll δεσόταν vaixrv P IV 207, Ο ἔ 103, Ἰσθμοῦ I VI 5 et de interiectione μεγαλοπόλιες ὢ Συρ. P II 1, μᾶτερ ὣ χρυσοστεφάνων ἀέθλων, Ὀλυμπία, δέσποιν’ ἀλαθείας Ο VIII 1 ; ἐσόδων parum recte interpretantur c Boeckhio cl ἐπιχωρίων καλῶν ἔσοδοι P V 116, intellego ἵππων εἰς τὸν δρόμον εἰσόδους καὶ είσελάσεις, velut de Oreste auiiga εἰσῆλθε πολλῶν ἁρματηλατῶν μέτα dici fingit Soph nobilissimo loco ΕΙ 700; cf Zeitschr GTinnasialw 1897 Jahresberr 287 51 ᾄδοντι ἅδ’. E) vett, corr Byz; prll II 9 πoσιδᾶν E, ποσειδᾶν libri valgo et edd προσέρχεται bbri vulgo, corr Er Schmid
Strophae
Epodus
Str vv 3. 4 separari elegantius duxit Boeckh praesertim cl str v 8, vereor ut recte. 5ab (5. 6 Boeckhii) coniunxit Bergk; de spondeo cf N II 4. In epodo sex versus effecit Boeckh, a quo discessit Henr Schmidt duos versus ultimos coniungens, Fel Vogt diss Argent IV 231 verba φαντί γε μάν (4a Boe) ad antecedentia trahens, Christ2 v 2 dirimens, 3 + 4 (Bοe) tripartito dividens , utrumque ille traditam colometriam seputus.
2 ἐρισθενεῖ Tricl 4 ἵπποις vett, correxit Tricl 6 τίνα τ’ οἶκον
libri, nisi quod τίν’ οἶκον D cl G ι, τίνα δ’ οἶκον unus θ’ dett (P), quod pla-
cuit Bergkio 1; τίνα οἶκον Boeckh ναίων libri, idem legit Apolloiuag
(bcc codd Didymus Didymus sec cett) οὐκ ἐξ ἀκοῆς ἀκηκοώς, ἀλλ’ αὐτὸς ἐγὼ
ναίων ἐν τῇ ἑλλάδι interpretatus, alii legebant ναίοντ(α), τ’ἀίων ἀκούων),
αἰῶν(ι); et ναίοντ(α) defendebant Hermann, Boeckh, iUe ναιόμενον exponens
(passive), mc habitatorem (= schol § 2) ὀνυμάξαι BDElV, μάξω
Ε Mosch ζω Eac), μάξομαι Tricl u parte scholl vett. Traditae lectionis
ναίων interpretatio in scholiis tradita cum plerisque satisfacere non videretur,
alii alia proposuerunt: μαίων (i e μώμενος) Pauw, κλείων κλέονται
I V 27) Thiersch, λαῶν (vel θνατῶν) Schneidewin, αἰνέ(??)ων Kayser Wien
Jahrbb 105 (1844) 102, ὑμῶν WSlfain Philol VII (1852) 210, ἔργοις Rau-
chenstein Jahrbb class Phil 71 (1855) 280, νικῶντ’ id ibid 83 (1861) 39
αἰᾶν (ie γαιάων) Mommsen, δαίων (i e φλέγων) Maur Schmidt p CVIII,
δίων (olim δῄων = quaerens) Bergk Jahrbb 99 (1869) 182n; χαιῶν
ex Hesychio) lUJhl ibid 111 (1875) 608, χᾴων rursus M Schmidt
ind len 1879 p 4, τῶν νῦν Hiller (in schedis relictis 1891) cll Ο I 105
P VI 44; ναίων eiciebat (ut νῖκαι v 14) Bergk 2 ὀνυμάξαι plerique c Tricl
corrigunt in ὀνυμάξομαι, perperam, id quod primus perspexit Hartung
cll media verbi forma Soph OR 1021; ὀνυμάξεαι (servato ναίων opinor)
coni Boeckh, ὸνυμάξομεν Rauchenstein Jahrbb 83, 39, ναίων) ὀνυμάξομαι
= ὀνομασθήσομαι accipiebat Ty Moinmsen, ’ν. ὀνυμάξομαι = ὀνυμάξομαι
τις Fennell. Quod Boeckh dubitanter proposuit nullo quantum scio probante,
egregie inventum censeo: ’quam patriam, quam domum tenens
tuam dixeris clariorem apud Graecos ’ 9 πολίεσσι F, quod fuerunt
qui reciperent μεγαλοπτ. scribentes v 1, πόλεσιν E, πολίεσσιν rell
vett, corr Byz ὁ λόγος Vatt, om artic V et Byz 10 ἐρεχθέως DE
c dett, quod ut tueretur προοίμιόν τ’ v 2 Tricl Ἀπόλλων (ft recte)
Mosch τεόν τε δόμον Vatt, τὲ (= τεὸν) δ’. V, τεόν γε δ’. Mosch (Boeckh);
τεὸν δόμον ἐν vv 2. 3 iungens Hartung, τεὸν μέγαρον Rauchenstein
Jahrbb 83 (1861) 40, τεὸν δόμον et v 2 γένεθ’ ? Ty Mommsen, τεὸν τέμενος
(quo vocabulo utitur Philochorus ap schol) Bergk 4. τεόν attingere
nemo audebit, δόμον tutatus est Wilamowitz Arist u Athen II 327, πρόδομον
scripsi cll τὰ ἔμπροσθεν Herod V 62, πρόδομος προστάς, προστῷον
Hesych; de praepositionis compendio aut male aut onmino non προστῷον
cf P I 26, ’π’ 271, IX 62; nam πρὸ : τε secundum recentiorum rationem
a Bastio ὢ 838) observatam confusa esse ideo minus crediderim, quod
antiquius mendum videtur esse οἶκον paraphr). En delphici tempU
εὐτειχὲς πρόθυρον θαλάμου et πρόσωπον τηλαυγές. Vaticana lectio οἳ ἴ’..
τε ’quippe ’) quamvis videri possit ad sententiam loci esse accommodata,
particulae tamen traiectione iuaudita (nam εἰ δὴ τήνδε τε γαῖαν
ἀνείρεαι ’ν 238 de vitio suspectum) damnatur. Retinuit οἳ . . . τε ErSchmid
restrictionem inesse ratus ’eorum Atbeniensium, qui’), pessime, hoc
loco. Nam quod fecerunt olim Alcmeonidae, Atheniensibus scilicet
Pythiae g-atiam conciUantes, Athenienses ut Uberarentur, id si non
populo τῷ δήμῳ, τῷ λάβρῳ στρατῷ), at tamen nobiUtati Atheniensium
ἐρέχθέος ἀστῶν, cf Κάδμου στρατῷ I I 11, N I 51 — 61) condonat poeta,
modesto quodam silentio usus, quasi nihil amplius illi fecissent, quapi
quod ’ Erechthidanun ’ quivis facere potuisse videretur. •Verum cum
νῖκαι, μία δ’ ἐκπρεπής
4 κλάδας B 6 ἕρξαι E, ἄρξαι F (cf P I 34) ὅπως B solus 11 -ξασα B, -ξασα rell κρατί legit aut intellexit paraphr τιθεῖς (-εῖς᾿ BD) libri et edd, nisi quod τίθεις (c Ahrensio dial dor 312) Bergk3, τίθης? Christ 12 λάθεν Matthiae miscc philol II 11 (obss cr 39), recepit Bergk, prob Herwerden Pindd 19; male, propter 15—17; de μάθε ad P II 72 14, εἰς δόμον Gγρ φέρει Vi; cf ad Ο XI 4 15 βίᾳ Heyne (Z) 16 ἑκατοντοκάρανος B, τακάρανος Ε (DV), corr Er Schmid μιν libri; prll II 79 ἄλεξεν (vitio an foeda interpolatione?) I 20 παρνασίῃ libri, eleganter corr Boeckh; de σς prll ΙΙ 59 21 ἔπεσε libri (οὐχι ἔπετε Pm); prll II 92 24 θίγοισα (-ουσα E) libri, corr Buttmann ausf Gramm 2 II 198 (Bergk, contra dicente Schneidewino) 25 post ἀείδεται dist Christ, Boeckhio praeeunte expll 311 26 νικαφόρους E solus, male θρέψαισα B, -ψασα vulgo
28 καὶ ἐν Yatt, sec pravam achol mterpretationem a Boeckhio explosam; plosam; ἐμπρέπει sdl ἐν ταῖς νήσοις, similiter Soph El 1187 32 κνίση libri; prll II 62 μου DG τρέχον ἴτω Mosch, ἴτω τράχον Tricl 35 ἰχνεύων libri, ἰχνέων Er Schmid, οἰχνέων Hermami ap Heyn, ἰχνεύων tatatns est Bergk cl θηρεύει Hippon 22 a (cf Hmrtel Hom Stadd EI 7 Heimer studd P 117, Wilh Schulze qu epp 55 2) 36 Οὐλ. Tricl 37 κλυτομ- PQBU, κλειτομάχον V 88 μιδυλ. bbri, corr Bergk (ut ἁ 190) φέρεις, ’quod etiam schol tuetur, cave mutes ’iure ’ in ed rV) φέρῃ sive φέρεαι ’ Bergk; prll ΙΙ 93 40 ἠνίξατο libri, αἰνί- ξατο Boeckh n cr 462; prll ΙΙ 89 43 ὧδε δ’ εἶπε vett, corr Tricl (G) 44 ἐπιτρέπει solito errore aliquot libri, Post ἐπιπρέπει colon posuit Chnst; rectius quidem Plnt Arat 1 45 λῆμα c sequ coninngebat Bergk 2 45θαέομαι B3EV, Vatt vulgo 47 Kdbjiiou singmare, ut fuerint qui Κάδμου πρῶτον ἐν praeoptarent 49 Ἀρείονος (equi ’alati’) Welcker ep Kykl II 371. 381, quod probavit (equi ’vaticinantis’) Bergk
52 μοῦνος interpoll 53 λέξαις B, ξας rell 55 εὐρυχόρους B solus, χώρους χώρου DIU) vulgo τοιαῦτα singulare ap Pind; cf ad 35 56 ἀμφιάραος D; prll II 22 57/58 ὕμνῳ τέγγων Leop Schmidt P Ijeb 403
59 ὑπαντίασεν vett vulgo, ὑπάντασεν P (Er Schmid), ὑπἀντασέ τ’ ’ praeeunte
Tricl) Boeckh (c scholl vett?) 59 γαίας yett, corr Tricl 60 συγτενέσσι
rfartmig, ut Ο XII 14, P IX 108 poetam corrigens 63 γυιάλοις
μ’ 66 πενταθλίου Boeckh Post ἐπάγαγες plene dist Boeckh, virgula
Βergk 67 ἄναξ E male post invocatum iam deum 61 δὴ εὔχομαι
Bergk 67 — 69 Crux interprctum dubitantium primura, quid sit ΤΙΝ
τίνα ’’iuxta quem modum . . . quaevis ’ Er Schmid, τίν = εὔχομαί
σοι Pauw, = εὔχομαί σε Hermann opp I 257, τὶν ἅρμ’. = τεὰν ἅρμ’.
varie explicantes alii, κατά τιν’ c librr et paraphr 1 [cl σύν τινι μοιριδίῳ παλάμᾳ
Ο TX 26 J Kayser lectt P 58 et Wien Jahrbb Litt 105 p 111), deinde
utrius sit ἁρμονία (poetae quam Aijollo ’respiciat’ [Boeckh], an Apollinis
quam poeta [Ty Mommsen] deuique ut summa tantum perstringam,
cuius gencris sit ἕκαστον (masc Boeckh, Bergk; ἕκαστον τῶν ποιημάτων,
ὅσα paraphr). E w dd coniectnris Bergkianam ῥέπειν (i θ’ καταρρέπειν τιν’
ἁρμονίαν) etMixgarellianam Bergkio probatam νέμομαι afferre satis habeo;
naru quod Kayoer proposuerat (v supra), postea ipsum paenituit, duas
simul in medium protnlit Rauchenstein comm I 16. Sententiam loci
unus omnium rectisaime assecutus est Hermann (v supra): ’cantum tu
mihi precor inspires'; nam ad carminum οἴμους,
verbum νέομαι referendum esse apparet. Sed restat scrupulus in traditis
ΚΑΤΑΤΙΝ: scribe κατ’ ἐμὶν cl schol Aristoph av 930 τὸν Π. συνεχῶς λέγοντα
ἐν ταῖς αἰτήσεσι τὸ ἐμίν. Formam pronominis ut Atticis auribus
molestam, ita huic loeo convenientissimam duco; nam opposita sunt ἐμίν
68 et ὑμετέραις τύχαις 72. De mensura ἐμίν prll Π80, de vocabulorum
coUocatione cf ἀπό μοι λόγον τοῦτον, στόμα, ῥῖψον Ο IX 35 βλέπειν libri
(cf ad P IV 172), correxi ex Alcm pap III 7 72 ἄφθιτον libri et edd vulgo
ἄφθονον ρ ’fort ex paraphrasi ductum, ubi ἀνεπίφθονον legitur, sed
olim haad dubie fitpGovov ’ Bergk4) ed Ty Mommsen; cf XTTT 25
78 πέπηται E (edidit Berk4 errore opinor; nam altero loco idem recte
πέπαται ἁ 105) πόνῳ BEV3, χρόνῳ Vi (Mosch, Hermann ap Heyn, Boekh1)
σοφοῖς (R) scr Bergfc 74 πολλοῖς πεδ’ ἀφρόνων iungebat Tafel
n 879 male, nec melius παραφρόνων Hartung, πέρα φρονῶν Mezger P Siegesl
407, περισσόφρων Herwerden stadd 39; recte ’sapiens inter stultos,
sapiens prae aliis plurimis, qui stulti comparati cum ’ Dissen
77—78 ἄλλοτε δ’ ἄλλον vett, corr Byz ὕπερθε βάλλων, ἄλλον δ’ ὑπὸ
χειρῶν I μέτρῳ μέτρον EVD8G8) καταβαίνει. ἐν μεγάροιcι (poic) libri vett,
idem legerunt scholiastae varie καταβαίνει. (ὑποχείριον ποιῶν 109, ὑπὸ
χειρῶν μέτρῳ [μέτρα G, μέτρον U] ποιῶν 111 1, tum καταβαίνειν ποιεῖ et
μέτρῳ adverbialiter ut idetur 111 2); antc μέτρῳ plene distinguendum
esse Bergk s perspexit, cum vulgo aut καταβαίνων scribeutes (Er Schmid,
Pauw) aut nihil nisi ἄλλοτε [δ’] 77a, ἐν] μεγάροις 78 jnutantes scholiorum
distinctionem retinerent; ὑπὸ χειρῶν μέτρῳ (i e μετρίως) κατάβαιν᾿.
ἐν Bergk2, ὑπὸ χεῖρα, μέτρῳ Hartung, ὑποχείρων μέτρῳ ’ad modum oppressorum'
Ty Mommsen, ἄλλος δ’ ὑπὸ χειρῶν μέτρον 'infra mensuram
manuum aut virium descendit' Madvig adw cr I, 1871, 188, ὑποχείρων
(i θ’ ὑποχείριον ποιῶν). μέτρῳ καταβαίνειν· Bergk4, alia rursus Herwerden
Pindd 21, studd 39, Bomemann Phil 50, 1891, 232; ὑπὸ χειρῶν 'in account
of thc contrast vrith ὕπερθε, which suggests the gen.' parum rccte
Gildersleeve, quasi priore loco ὕπερθε χειρῶν inteUegendum sit; aptius
afferas Calypsonis illud ὑπὸ στέρνοιο τάνυσσον aut (cum Herwerdeno)
Hesiodi theog 717: Τιτήνας ὑπὸ χθονὸς εὐρυοδείης πέμψαν cU eis quae
ad O VI 77 adnotavimus. Ceterum carmen si luctatori dedicatum esse
memineris, χεῖρας adversarii potius quam dei intelleges. Denique ἄλλον
δέ quod dicit, quasi non ἄλλοτ’ ἄλλον, sed ἄλλον μέν antecedat, anacoluthia
est graeco poeta dignissima. Sed nobis quoque dictum esto: μέτρῳ
καταβαίνειν
80 νίκαισι (-αις lemm et Byz) τρισσαῖς, ὠριστόμενες (-σ(σ)σις Bclsch) ἔργῳ libri; νικᾷς, τρισσοὺς δ’ Bergk3, nott metr. Id tenendum τρισσούς non simpliciter esse tres, ut ne δισσούς quidem (N I 44. VIII 16) duos; v infra ἔργῳ· ἀντὶ τοῦ μετ’ ἔργου καὶ ἐνεργείας iroXXfic schol, μὴ σὺν μακρῷ πόνῳ 73 contulerunt alii; ἔργον imprimis gymnicum certamen significat, ἰσχύος ἔργον Ι ΙΙΙ + IV 86, Ο VIII IX 85, XIII 38, ut ἔργῳ δαμάσσαι plus valeat quam ἶφι ’δαμ’ apud epicos; sed cf etiam ad P IX 29 82 Post φρονέων plenius dist Bergk, virgulam posui (c Mommseno), quo celerius ἐν Πυθιάδι ad ἔμπετες subaudiretur. Ceterum id moneo ἀνεφέδρῳ quidem ter victori quattuor adversarios opus foisse (ab cd e(??) ae 0; c(??) aut sex (ab cd ef g(??) ac eg; ae; v inscr olymp nr 164. 174,6. τρισσὰ κατ’ ἀντιπάλων ἆθλα κονισάμενος et ἑπτὰ γὰρ ἐκ παίδων 225, 13. 20 Dttb-Prg), quater victori octo (ab cd ef gh i(??) ; ac ei g(??) ; ag e(??) ; ae) ; ἐφέδρῳ ter yictori octo (a(??) bc de fg hi ; ab df h(??) ah d(??) ad), quater, velut Ο VIU 67, sedecun (a(??) bc de fg hi kl mn op qr; ab df hk mo q(??) ad hq m(??) am h(??) ah), ut plures utique eum quam quos ipse profligaverit competitores afflictos habuisse appareat
84 ἐπ’ ἀλπνὸς Bergk 85 οὔτε μολόντων ἄψ μ. Hartung 86 χορῶν Bergk plaudente Herwerdeno 87 δεδαιγμένοι libri, δεδαιγμένοι Hermann ap Heyn, δεδαγμένοι quod paraphr δακνόμενοι) legisse vidit Boeckh, primus recepit Bergk; de contrario librariorum vitio ad P VI 3
88 τι καὶ νέον B solus 89 ἀπὸ E (Mosch), unde ἄπο Ty Mommsen
ἁβρ. ἔπι, μέγ’. Hermann ap Heyn, ἀβρ. ἔπι μέγ’. cum interpretatione ’in magna felicitate' Bergk; cf P XI 18 90 πέταται libri et edd; prll ΙΙ36 93 πιτνεῖ (καὶ ἐπ’ B) Ubri et edd; cf Ο ΙΙ 23, N V 42, I H 26 94 παρατρόπῳ U solus; ἀπότροπον γνώμας Harcung
96 ἄνθρωπος schol N VI 4 B, Plut cons Apoll 6, Eust II 757, 32 ἄνθρωποί (de hiatu Ο XIV 1) libri et scholl h 1, item schol Soph Ai 125 OR 1186; sing num primus reposuit Boeckh ('confidentius' iudice Ty Mommsen); cf si tanti esse videbitur O n 56. VII 26. XI 10, P Vn 21 N III 30. V 18. Pluralem numerum in sententiam vulgo decantatam ingruisse nihil mirum, praesertim antecedente plurali ἐπάμεροι (cf P VI 12 E c paraphr) 97 ἔπεστι φέγγος ἀνδρῶν libri, transp Heyne; ἔλθῃ | ἀνδρί, λαμπρὸν ἔπ. φέγγ.? Bergk, ἐπέσπεν Hartung. De genetivo ἀνδρῶν, pro quo male dativum desiderabat Bergk, cf ne forte cl ἔπεστι πόντου Sophocleo (Ai 1218) a verbo ἔπεστι suspendas, Ο ΙΙ 30, P III 105, VIII 92, X 10. An non sentis splendidam istam mortalium lucem vitamque suavem poetae graviter afflicto non εἶναι videri, sed ἐπεῖναι tantum alienae luci eique ὅταν . . . ἔλθῃ) fulguris instar emicanti? 99 διῖ libri, Δὶ Boeckh (Bergk4) 100 καὶ ἀγαθῷ (antiquo more) libri. κἀγαυῷ Bergk, causa obscora
Strophae
Epodi
Dc quarta ionici syllaba str v 1 quater, v 3 per omnes strophas corrcpta cf append metr § 4b** Str vv 2. 3 silentio admisso (ut inter Ο ἡ str vv 5 ct 6) copulahat Hcrmann epit doctr metr § 599, opp VII 162 cf appcnd rfctr § 7***. 6 dispescuit Aug Rosshach gr Metr3 460 memhro prosodiaco hypercatalecto 6b intcgrum versum in Pind epiniciis non cfficicnte vid nott metr N V; dc χορὸν ἐν, quod 114 esse voluit Bcrgk, prll II 3. Ep v 7 divisit Boeckh1.
2 ἀγγέλων DV
4 post ἄνδρα virgnlam delevi cl I III + IV 61 ; structuram γεγωνεῖν στεφάνωμα primuis ijcrfenexit IlauchenBtein comm I (1844) 17 frustra obloquente Schneidewino, dubitantiburi plerisque; prll II96.98 5 ἀνεμοcμράγων Herwerdcn studd41 ἀνεμοcφ. 'vento turgidum' csse dicens; cf ad fr 15
6 ἅρπασεν libri, corr Er Schmid ἔνεικε V, ἔνεγκε Vatt (Mosch) 8 τριτάταν BEV, τρίταν DGi Byz 10 ξεῖνον B, ξένον rell vett θεοδμήτων R (prll II21), θεοδώτων E, θεοσδότων V (P V 13, VIII 96) 11 χερὶ BE, χειρὶ rell vett κούφως τῇ χερὶ parapbr, unde κοῦφα ὅ (Heyne) 18 μιχθέντα BE paraphr, μιχθέντι DF; δαχθέντι dedit Bergk
16 κρέοισ’ vett (retin Ty Mommsen, ’per primi ’ aut fut I
ΙΙΙ + ΙV 82] ’per nominis proprii licentiam', supplem 178, sccutus est
Bergk4) κρείοιc Byz (Boeckh) 17 γαίαι D solus λευκώλενον ex paraphr
λευκόπηχυν Lehrs Pindarsch 145, recep Bergk4; cf Eur Hippol 605.
Quamquam Bacchylides λευκώλενον Dianam dicit V99 19 δεῖπνον
ViD8, οἰκουριῶν B (utrumque γρ. scbol GU), οἰκουρίαν Qi, οἰκοριᾶν Mosch
(probantibus plerisque) μεθ’] οὔτε ἢ est in U et apud Calliergum,
μετὰ emendabant Ty Mommseu progr gymn Moeno-Francof 1867, 15
Lehrs Pindarscb 145) τῶν ἑταιρῶν τῶν τοῦ οἴκου δεσποζουσῶν, ἀπὸ κοινοῦ
τὸ οὐχ (del Bergk Jahrbb 117, 1878, 45) εἴλετο τὰς τέρψεις paraphr;
τὸν δὲ σύγκοιτον γλυκύν
καὶ μεγάλαν δύνασιν
καθύπερθε νεᾶνις
ὀφρύϊ, μῆτιν ἑάν
ἱερᾶν φιλοτάτων,
δ’ ὁπόθεν γενεάν
χὤ τι μέλλει, χὠπόθεν
πότνιά τοι Λιβύα
ἵνα οἱ χθονὸς αἶσαν
48 κύμασι vett, σιν interpoU et edd, κύμασι ρ. Heimer studd P 64
χὠ τι vulgo edd, χὤτι Bergk χ’ ὠτὶ πόθεν Vatt, χὤτι ποθὶ F, corr χωπόθεν
vcl χωππόθεν vel χ’ ὁππόθεν) Er Schmid 61 ταύτας? (quod exhibet
R) Bergk 52 ὑπερποντίου DGIU (explosit Tricl) ἁ ἀγείρας
libri, corr Hcync σοι libri; ad P IV 270 57 ἐννόμως συντελέθειν
taransitive c schoU) Hartung 58 ·νήποινον libri; prll II29 60 γαῖ’
γαῖ V, unde γᾷ, γᾶ alii; corr Byz 62 θακάμεναι B, θηκ. DV, θὴς.
EGIPQRU, ἐπὶ ταῖς ἑαυτῶν γόνασι θεῖσαι τὸν Ἀρ. καὶ θαυμάσασαι τὸ
βρέφος paraphr, θησάμεν(αι) τοῖς ὄμμασιν schol GU (sec Ty Mommsen);
κατθηκύμεναι Mosch (Boeckh), ἐνθηκ. Tricl versus initio, item ἀνθηκ. Er
Schmid, θαησάμεναι paraphrastae amplificatione abusi certatim Bergk2,
Hartung, Ty Mommsen schol Gern V αὑταῖς BE, αὐτῷ Hecker Phil
V 414, αὐγαῖς propter frustulum schol GU a Mommseno onotatum Bergk4
(prob Christ); προς addidi syll ον non ausus quattuor temporibus metiri
quemadmodum diphthongos dubitanter duobus P IV 31. 54. 108. De
vocabulo προστίθεσθαι cf ταύτην προσθοῦ δάμαρτα Soph Tr 1224, παίδων
. . . μή μοι πρόσθη μέριμναν OR 1460, ἐπιγουνίδιος autem ille a Tellurc
(ef 17) Horisque auscipitur, ut ab Autolyco avo parvulus Ulixes τ 401,
τε νιν ἀθάνατον,
ὀπάονα μήλων,
θαλάμῳ δὲ μίγεν
ἅ νιν εὔφρων δέξεται
ἐπεὶ κεφαλάν
Wolfg Reichel vorheLsn ötterkulte 46; de praep om pril p 10 et ad
P VII 10, I Vin 31 63 τε νιν V, τέ μιν B, γέ νιν E θήσονται] ποιήσουσιν
paraphr, θήσονται schoU, ut utrum recte iam vett gramni ad θῆσθαι
rettulerint necne dubitare possis, quamquam θρέψουσι schol 113 1; hymn
Ap Del 124 primus adhibuit Schneidewin; θέσσονταί τ’ ἔμεν ἀθ’ Ζῆνα κτλ
’orabunt lovem et Apollinem, nt fiat ’? Bergk; prll 93.
Distinctionem post ἀθ’. a Boeckhto (Usener Gotternn 53) dclctani rcduxi
c Welckero Rh Mus 1833, 375 64 ὀπάονα Bac? ἄγχιστον ὀπάονα iungunt
scholl, χάρμα ἄγχιστον (sed ἄλπνιστον coniciena, quod idcm phicuit
Bergkio) Hermann ap Heyn 66 ἀγραία Bi 67 ὠκεῖα . . . πρᾶξις BEV,
plur num D c dett 71 καὶ νῦν vett, corr Tricl, καὶ νὺν Bergk
καρνιάδα libri, corr Er Schmid 78 νικάσας G, σας rell, νικήσας E
78 ἀκοὰ Hbri ct scboU σοφοῖο B; σοφός de audientibus dicitur P IV 263.
295, N Vin 41, I n 12; ἀκόνα σοφοῖς de WUamowitz p Utt 181)3, acute
79 ἔγνων libri (retin Bergk, Epimcr Hom Cram An Ox I 102 τὴν γὰρ παραλήγουσαν <οὐκ> ἔχει τῆς μετοχῆς male corrigens, cf Herodu 46, 5, Ἑρμ λόγ | 328), ἔγνον Schncidewin c Ahrensio; cf ad P IV 120
80 ἀτιμώσαντα Ba solus εὐρυσθέος vctt, corr Byz
83 μετοικήσαις B, σας rell, πεδοικήσαις? (cl Eust prooein 21) Bergk
84 οἱ libri, οἷ Boeckh 86 ἀλκμάνα B, ἀλκμήνα rell; prll 27 87 περιβάλλει libri yett vulgo et Tricl c scholl, παραβάλλει D (Mosch, Bergk), vulgari παρά et περί praepp confasione; ποτιβάλλῃ? Bergk4 88 αἰεὶ ἀεὶ) μέμναται vett, ἐπιμέμναται Tricl, αἰ μ’. Er Schmid, ἀναμ. Pauw, ἀὲ μ’. Hermann ap Heyn (Ruhnken orr epp diss [II] 688, Bast Greg Cor 349, Cramer An Par HI 321, 28, Ahrens dial dor 379), ἅμα ji. Bergk2, denique (paraphr αἰσθάνεται καὶ ἔχει μνήμην et κωφός·] μὴ ἀκούσας mire abusus) ἀίων μνᾶται edidit Bergk4 89 Χαρίτων κτλ cum εὐχᾷ iungebat Hermann opp VH 163; cf τελέαις εὐχωλαῖς ἰανθείς ἁ 122, 16. De futuri temp κωμάσομαι usu inde pendente, ’quod scribendi carminis a tempore canendi distinxit poeta', Drachmann nord tidsskr 1893, 167; Tidetur esse poetae se ipsum vel sodales ad canendum impellentis, e pervetusto poetarum et recentiore urbanorum hominunf more. Idem (praeeunte Rauchensteinio Einl 136) recte 165: ’ne Gratiae se relinquant, h e ne instae et propriae carminis componendi rationis obliviscatur' 90—92 φαμὶ . . . τάνδ’ εὐκλείξαι . . . φυγών libri, ὁ δὲ λόγος ἀπὸ τοῦ νικηφόρου paraphr 160 1b (cf 166 παρὰ τοῦ ὑμνουμένου), aliter διορίζομαι γὰρ τὸν νικηφόρον . . . εὐκλεᾶ καταστῆσαι ἴ’ . . . ἐκφυγών paraphr 160 1a, quem sequitur Boeckh cll B 350—53; contra εὐκλέϊξεν (cl Find P in 75) Pauw, εὐκλέϊξας Hermann opp VH 163 Bergk1 Drachmann 11 164), τόνδ᾿ . . . φυγόνθ᾿? (hoc quidem c Beckio et Kaysero) Dissen, φατὶ Schneidewin, nulla mutatione πόλιν τάνδε Thebas, ἔργῳ carmine interpretatus est Befgk, shniliter ἐσλόν 89 ad Thrasydaei Thebani victoriam eadem pyth partam referens) Jlauchenstein Jahrbb 77,246. Ante τρὶς δὴ dist, ’in summa tres ’, Thebanam (89, δηλαδὴ καὶ τὰ Ἰολάεια ἐνίκησεν ὁ νικηφόρος schol 156 1), Aegineticam, Megaricam fuisse arbitratus Christ, rectius tres Megaricas (τρίτον ἐν Μεγάροις et τρεῖς ἐν M.) paraphr 160: en cur φαμί in hoc ipso loco interposuerit poeta
98 οὕνεκεν V, οὕνεκεν Vatt (Ty Mommsen), τοὔνεκεν Bergk
πεποναμένον libri; prU II21 96 σύν τε libri, καὶ μετὰ δικαιοσύνης,
πάντα τρόπον (transp π. τρ. κ. μ. δ. Ty Mommsen) parapbr, ὥν παντὶ
θυμῷ καὶ προθυμίᾳ πάσῃ καὶ δίκῃ ἤτοι δικαιοσύνη Tricl, σύν γε (legisse
paraphr ratus) Boeckh (prob Bergk); de sententia N in 29 cll ἅ IX
44 et αἰνείτω σοφὸν ἄνδρα σὺν δίκᾳ Bacchyl ΧΙΙΙ 168 97 νικῆς. DE
(cf 73) 98 ἑκάσταݲι (dativum (dativum ηι] intellegi voluit) B, ἑκάστᾳ G,
ἑκάστα UV, ἕκασται Epc(atr,) ἕκαστα DEac (cf supra V 60); plur num exprimit
paraphr; sing c Boeckhio praetulit Bergk. Eundem (c Ty Mommsen
invito paraphr 173 ὁρῶσαί σε) εἶδον pro prima persona habuisse ex
virgula quam c Heynio all ante ἄφωνοι posuit cave coUigas 99 παρθενικᾷ
’filiae virgini' Bergk 101 ἔν τ’ ἀλ. τε vett, corr Byz 103 οὑν
libri (prll ΙΙ40), ὣν edunt c Hermanno opp I 266; οὔ τις (nonne quis ...?)
c ι Ty Mommsen, τι (scil χρέος καὶ δόξα πράσσει με δίψαν ἀκειόμενον
αὖτις ἐγεῖραι δίψαν) Er Schmid, τις δόξα iungebat Pauw probante Hermanno
ap Heyn (v infra) 104 αὖθις V 105 παλαιῶν Vatt τεῶν
vett, ἑῶν Mosch, ὑμῶν paraphr; παλαιὰ δόξα (hoc c Er Schmid) Boeckh
καὶ παλαιά τις δόξα iungens expll 329, ἀοιδὰν | διψάδ᾿ (paraphr, qui ἀοιδᾶν
pro gen subiectivo accepto διψῶσαν ᾠδήν exponit, abusus) Hermann opp VII
164, unde ἀοιδάν recepit (ἐγεῖραι ἀοιδὰν καὶ δόξαν iungens) Bergk1, ἀοιδᾶν
et καὶ τεῶν δόξαν παλαιῶν πρ. Bergk2(4), rursus ἀοιδάν | . . . αὐτίκ’ ἐγεῖραι
καὶ τεῶν κτλ? Bergk4. Nihil mutandum, dummodo lectionem teneas a
Moschopulo traditam; nam Moschopulum, cum magnam partem ex Ama
brosianis pendeat (v infra ad 109. 112 et Ty Mommsen ad N ΙΙΙ 18),
ἑῶν e suo dedisse (τῶν σῶν προγόνων schol Byz a Mommseno ed 1867
21) non credo; ceterum cf librorum lectiones N VII 26. 86, P V 10 et notfc
cr ad N VII 85. De παλαιάν ne dubites cf P V 55, I III + IV 16. 4041
VII 16—17. Denique non inutile erit monere pron τις ad Carneadam
(71), ut qui filio hunc Musarum currum iunxisse videatur, ἀκειόμενον ad
ἀγακλέα κούραν·
πρὶν μέσον ἆμαρ, ἑλεῖν
τέρμασιν αὐτίκ’ ἀγῶνος
τέλος ἔμμεν ἄκρον,
poetara promissi religione obstrictam (cll ὁ VIII 74, P XI 41) referendmn
esse 106 ἴρασσαν ἴρ. Ε) πρὸς vett, ἴρασαν ἐς Tricl, corr Heyne; idem
ante Ἀνταίου dist, post Ἀντ. c scholl Ty Mommsen (Bergk4) 109 οἱ
om V; unde χρυσοστεφάνοιο δὲ Ἥβας Moschop 112 ποτ’] τ’ V, τε
Mosch 118 εὗρεν V, εὗρέ B, εὗρε rell vett, εὑρεῖν (οἶον ἄκουσεν . . .
οὔτως ἐδίδου [sic scribendum coni 117] ixmgens) Bergk πρὶν μέσον ἆμαρ
ἐλθεῖν ex antiqua interpolatione πρὶν . . . γενέσθαι recte supplet paraphr)
meliores c Mosch, πρ. μ. ᾶ. ἑλεῖν GIPQ[R]U Tricl hoc uno quantum
video loco in praestantiore lectione consentientes; sed laborant vv dd in
verbis interpretandis: ’priusquam meridies supervenisset' Boeckh expU
329, similiter (cl locutione ὁ λόγος αἱρεῖ) Gildersleeve νύξ, ἡμέρα, ἤλιος
αἱρεῖ graecum esse sentio, μέσον ἆμαρ αἱρεῖ non item), ’diem assequi,
tempus (occasionem) capere Latinorum' confert Ty Mommsen; ἐλᾶν?
Bergk2, ἑλεῖν = γελεῖν, λάμπειν, ἀνθεῖν (Hesych) Bergk3, tum distinctione
mutata εὑρεῖν ἑλεῖν videtur iunxisse (bene inventum turpi coniectnva
pessumdans) Bergk4, plura molitur Herwerden studd 43, Mnemos 25
1897, 48 114 πρός τέρμ.? Boeckh de metr 128 probante Bergkio1 (cf
ποτὶ γραμμᾷ 118); de praeposs inter se permutt prll p 10 115 ἀέθλοισι(ν)
vett vulgo, ἀέθλοις E 116 σχοίση E, σχήσει DV 117 οὕτω δ’
ἔδιδον B solus, οὕτως δὲ δίδου DEV 118 κοσμήσαις B(G), σας rell
119 ἀπάγεσθαι contra Naberi temeritatem defendit Herwerden studd 69
122 χειρὶ χειρὸς EV, χερὶ χερὸς D 128 κείνην E3; κείνῳ Bergk 125 νίκας Vatt c paraphr, νικᾶν V ('quaesite' Ty Mommsen); Νίκας Bergk plerisque probantibus, proinde quasi alatae deae alas victor amplexus sit. De victorum taeniis, quas μίτρας vocat Pindarus, Jüthner Jahresh oest arch Inst I, 1898, 48
Strophhae
Epodi
A certdoribos str v 3 et ep 1 rationibus profectus str 4 dno deinceps membra Reiziana (antiquissimae poeseos propria sec Berekinm opp II 395, Frd Leo Rhein Mus XL 185 ss, ’prosodiaca’ sec Anstid p 26 12 J, ’Hipponactea’ sec schol metr O I ep 9, Serv centimetr IV 464, 5 K) expressi cl Eur Herc 1050 c notis Wilamowitzii2 p 219.
1 λακεδαῖμον (-δαίμον) BsBliDEVi c paraphr, δαίμων
(Mosch, Boeckh, Bergk4) 3 Ἀριστομάχου Er Schmid (cf Boeckh expll
332) Ἡρακλεῦς Boeckh 4 παρὰ libri πρὸς Gi), κατὰ scholl;
τε δαίμονος ὀρνύντος αὔξεται·
21—22 ἀπήμων active (ut Aesch suppl 186) paraphr, quem refutavit Hennaim, male (θεὸς) οἶος proponens, opp VII 166, αἰεί Schneidewin Philol III 528, θεός ἐστιν Hartung, plura molitur Maur Schmidt CIX; optativum, quem testatur paraphr, potentialem interpretatur (‘ein wäre er') Friederichs Pind St 56, ’si quis aerunma prorsus diis sit aequiparahdus') Bergk3.4; est concessivus (ut O III 45): ̔ Gott mag unversehrten Herzens sein!’ 23 κρατήσαις B, σας rell 24 λάβῃ PQR 26 ἴδοι libri, ἴδῃ c paraphr CaUiergus nullo non probante
27 οὔπω Er Schmid, οὔπως Hermann ap Heyn 1817, οὐ ποτάμβατος Bergk αὑτοῖς boni omnes ὁ paraphr, αὐτῷ QZ Tricl c schol2, quod necessarium videtur propter περαίνει 28; αὐτός Hartung, aOTiB (= αὐτόθεν)? Bergk 28 βρότεον libri Ο IX 34, N m 74), retia Boech2, Ty Mommsen, βροτὸν Er Schmid ἁπτόμεθα vett, corr I c Tricl περαίνειν Mosch, περαίνοι εἴθε ἔλθοι gl Ζ) Tricl περαίνει τὸν πλοῦν πρὸς τὸ ἔσχατον male iung Bauchenstein comm I 18, ἔσχατον· πλόον ναυσὶ, tum virgula ante θαυματὰν dist Berrfc ἰών εὕρῃς (om etiam ἐς 30) DG, iibv eOpoic rell vett εὼν εὔροις prooem 10, 16 Ab), ἰὼν ἄν εὕροις Mosch, ἰών ὥροις ἄν Tricl, εὐμαρῶς ὥροις paraphr, οὐκ ἄν ὥροις schol 47; ἰών τις εὖροι Hermann ap Heyn 1798, ἰών κεν ὥροις id ibid 1817 (prob Gildersleeve), ἰὼν τάχ’ εὕροις Bergk. Omissio haplographica: ΙѠΝ ΚΕΝ 30 θαυμαστὰν libri, corr Er Schmid 82 δώματ’ ἐλθὼν DG, δώματα ἐλθὼν Mosch; cf Heimer studd P 67 33 ἐπιτόσσαις Λ(G)Vac, -σ(σ)ας rell 34 ἔμπεδος R (nullius pretii codex), unde ἐμπέδως? Bergk
36 γαλᾷ D, γανᾷ? (cl γάνυται· . . . γελᾷ, ἥδεται Hesycih) Bergk ὀρθίαν I (Tricl?), ὀρθιᾶν vett vulgo, explosit Boeckh; ὁρῶσ’ ὕβριν Ὀρθία Crusius Rosch Lex Myth I 2816 ἢ Delph Hynm 52 n 38 δρόποις (i e δόρποις a δρέπειν)? Bergk, πότοις Herwerden studd 44 παντᾷ G, παντᾶ vett vulgo δὲ χοροὶ τὲ D; ’itaque τε fait scripturae varietas' Bergk 89 λύρας exponit paraphr βοᾷ καναχᾷ τ’ Herwerden Pindd 14, studd 44 40 εἰλαπινάζουσιν BEV εὐφρόνως] σωφρόνως κά συνετῶς paraphr, ut εὔφρονες exponit αἰ συνεταί N V 38 (67) 43 οἰκέουσι E; οἰκέοντι? Christ; prll II87 46 ἀγᾶτο EV, ἄγειτο D; ἅγητο ἄγητο)? Bergk 46 πέφνέ τ᾿ D c dett 48 θαυμάσαι libri et paraphrr ὥστε θαυμάσαι et liberius οὔτε θαυμάσιον οὑΝ ἄπιστον), θαυμάσαι τελεσάντων iung (emendatione θαυματά repudiata) Hermann ap Boeckhiiun et ap Heyn 1817, ’nihil a diis effectum ita incredibile est, ei ut admirationem denegandam censeas' Boeckh n cr 503, θαυμάσαι φαίνεται (ὥστε) ἔμμεν ἄπιστον Tafel dilucidd I 946, θαυματόν ̔quamvis mirum') Rauchenstein Einl 79 Hartung, ’ne miror quidem' Dissen, post θαυμάσαι plenc dist (ieiuna oratione iudice Boeckhio) Melanthonem secutus (tum θεῶν τελ. δ᾿) Bergk. Videtur ’incredibile ad admirandum' tumidius paullo dici pro ’incredibile auditu' 51 κώπαν ἤδη μοι σχάσαις laudat schol Arist nub 107 σχάσας idem 740, unde κώπαν σχάσαις ταχὺ δὴ ἄγκυραν quosdam legiasc male coni Bergk
52 πρῴραθε libri, corr Bergk χειράδος VPQBU (Ziegler ad Theogn 576) ἀλκὰν DEγρ all c Tricl 54 ἐπ’ ἄλλοτε ἄλλον (antiquo more) V ὥτε GI, ὥστε rell, ὥτε edunt c Boeckhio 66 νειὸν vett, corr I c Mosch 67 ἱπποκλέα κλέαν casu F) libri; corr Er Schmid c scholl Rpm (de forma ad 6), τὸν Ἱπποκλέα σ’ (ut esset Hippocles Hippocli filius) Hennann opp VII 165, genetivo probato ποτὲ pro ς’ ἔτι Kayser lectt P 63, tum πόθ’ Ἱπποκλέαν Rauchenstein comm I 18. Articulo nomen victoris ornare in posterioribus camunibus P non iam ausus est 58 ἐν ἅλιξιν BEV; ὁμάλιξι? Bergk ἔν τε καὶ (καὶ exp) B, ἔν τε vulgo, καὶ Tricl(Hermann ap Heyn); ἔν τ’ αὖ Heyne (Hermann 1841 in censura Hauptii obss cr Jahns Jahrbb 33, 256, contra quem Triclinianam emendationem defendit Rauchenstein comm II 28), ἔμμεν vel εἶναι παλαιτ. νέαισίν τε πα. iungens sec paraphr) Kayser lect P 64; de praep iterata Bossler de praep ap P usu 79 60 ἑτέροισιν (-ροις Vl) ἑτέρων ἔκνιξε (ξεݲ B) φρένας vett, idem (sed ἑτέροις) schol Townl Α 469, ἑταίροις ἑταίρων ἔκνιζεν ἔρως φρένας vel ἔκν. φρ. ἔρι EM 379, 39; ἔκνιξέ γε Mosch, ἔκνιξε τὰς Tricl, ὑπέκνιξε (paraphr ὑπεκίνησε abusus) Hermaim ap Heyn, unde ὑπέκνισε Boeckh, ἑτέροις ’fort accus ’) ἐτερωνίων (cl schol Υ 404 Cram An OxIV 329,26, Eust II 1214, 27) Bergk, ἑτέροις ἑτέροις γερῶν ἔκν. ἔρ. φρ. Maur Schmidt CXXXIX, ἔκνιξε καρδίαν Ed Hiller in schedulis 1891, rectam emendandi viam aperiens; nam ἔκνιξε ελπίδας scribendum cl schol P ΙΙ 89 ἐλπίδας νῦν τὰψ φρένας καὶ τὰς διανοίας ὀρ(ο)ύει libri, ὀρούῃ? Bergk; cf Ο VIII 23 62 τυχὼν μὲν Hartung; de part colloc cf 29. Potentialis optativo aut imperativo elegantior 68 ἀτέκμαρτον vett (de oݲvݲ:αݲ cf VII 45, VIII 44, VIII 44, I VIII 15), correxi Zeitschr Gymnasialw 1897 Jahresbb 286 64 προσανεῖ corr Tricl
69 ἀδελφεούς τ’ ἐπαινήσομεν vett, τ’ om apographa cod V (non om V), ἀδ. τε ἐπ’. Mosch, κάδ. δὲ ἐπ’. Tricl, ἅδ’. μὲν ἐπ’. Boeckh, κάδ. μὲν ἐπ’. Hermann opp VII 165, ἀδ. ἐπί τ’ (vel ἐπὶ δ’) αἰνήσομεν Bergk, ἅδ’. δὲ ποταινήσομεν Ty Mommsen, ἅδ’. τε μάλ’ αἰνήσομεν Ed Hiller in schedulis 1891, ἀδελφεοῖσί τ’ ἐπ’. ἐσλοῖς Wilamowitz (p litt 1897); καί in fine carminis habes P ’π’ 298 καί κε), IV 69 αἰνέω καί); de particulae collocatione 58, ὁ VII 26, N IV 64, I VII 30 c Hauptii observationibus opp I 133 eisque quae ad Ο III 38 coUegimus; de τε et καί a librario permutatis supra v 58 71 ἔνθ’ U c paraphr (c Mommseno recepit Bergk4) κεῖται D c dett (et scholl), recep ὁ Boeckhio Bergk πατρῷαι ῷαι E) vett, corr Byz
Strophae
Epodi
Strophae discriptionem certam esse dictitant (Boeckh n cr 504, Rossbach Metr3 619); de vv 2. 3 (2ab Boe) equidem secns iudicavi. Str vv quartos (Boe) ut inter se exaequaret, 4 παρὰ, 20 Κασσάνδραν nomine eiecto οἰκτρότατα, 36 Παρνασσοῦ eiecto Δελφὸν ὑπὸ πόδα), denique 25 ἐννύχια πάραγον κοιμήμαθ᾿· ὅ νέαις ἀλόχοις proposuit Hermann opp VII 168; item 9 ἱερὰν (vel ἱρὰν) ὄφρα Θέμιν Πυθ. Maur Schmidt ind len 1879, 5 n, item 41 Μοῖσα, δὴ τεόν Ed Boehmer p VIII, 79 κάλλιον θανάτου σχήσειν id ibid; eundem strophae versum ad normam traditae vv (20). 36. 41. lectionis (. . . __ __ ⏖ __ ⏖ __) redigebat plurimis strophis audacter mutatis Bergk2, aliter rursus interpretatus κοῖ-ται; τὸ δὴ - νέ(??)αις ἀλόχοις 25 retinuit Ty Mommsen.
1 ἀγυιᾶτι? Christ 2 τε (cum uno e Moschopp) Boeckh; videntur
dearum nomina satis arcte coniungi praemissa allocutione κόραι, satis
dilucide diiangi additis genetivis Ὀλυμπ. (μὲν) — Νηρηΐδ. (δὲ) νηρεΐδων
vett, corr Mosch 3 ἀριστογόνου c paraphr Ty Mommsen 4 εἰς τὴν
Μελίαν καὶ . . . εἰς τὸν ἄδυτον κτλ paraphr, unde praep πάρ in suspicionem
vocabat Maur Schmidt CXHI εἰς vett, corr Tricl 5 ὅν περίαλλ’
libri (ut P in 52 περιάπτων BDV, N XI 40 περιόδοις omnes; ὅν τε πέραλλ᾿
conieci prll II38 (cf ad N III 33) 6 ἰσμήνειον E Τy Mommsen),
ἰσμήνιον BDV; de spiritu prll II19 ἀλαθεία D μαντείων Vatt (retin
Ty Mommsen), μαντεῖον F; corr Hermann ap Heyn 7 καὶ νῦν vett,
νῦν καὶ Tricl, καί νυν Er Schmid, καὶ νὺν Bergk 8 ὁμηγερέα BE,
idem voluit δμυγερέα) V, ὁμηγυρέα DG ὢ (ut est in codd dett Α 57
Η 415); deteriorem formam δμαγυρέα praeoptavit Boeckh (quasi fingi
poBsit adi ὁμηγορής), ὁμαγερέα Ty Mommsen (Bergk4) 9 de καί correpto
in arsi trochaica ad Ο XIV 1 10 κελαδῆτε libri, ὑμνήσητε paraphr,
κελαδήσετ’ Heyne, κελαδῆτον Bergk 13 ss ἔμνασεν libri (-σαν
Bl), ἀνέμνησε paraphr2, unde ἄμνασεν Boeckh n cr 508, Kayser lectt P
55, ἔμνασεν . . . (virgula post βαλών deleta) . . . νικᾶν (Thrasydaei maiorum),
ξένου κτλ Hermann ap Heyn, quod recepit (distinctione omissa de
Oreste Pythionica cogitans praeeunte Kaysero 1 I) Bergk3.4, ἔμνασέ μ’
(c partic βάλών iungens) Hermann opp VII 167 (recep Bergk1.2), ἑστιᾶν ...
πατρῴαν Ty Mommsen, ἄν τοι (i θ’ ἀνά τοι) Θρ. ἔμνασεν, ἑστίαν ἑστίαν . . . βαλών,
ἐν ἀφν. ἀρ’. Πυλάδα νικῶν, ξένου κτλ ̔ in memoriam revocat Pyladae
hospitem Orestem')? Bergk4. Traditam lectionem bene defendit
comm I 19 14 ἐπὶ libri, ἔπι Hermann opp VII 167 (Bergk3.4);
praepositionis et a substantivo et ab attributo aliis vocabulis diiunctae
exemplum fugit granunaticos 17 κλυταιμνήστρασ libri et edd; prll II57
18 χερῶν libri, corr Er Schmid ὑπὸ καρτερὰν (-ῶν E) ὕπο (DG) Bergk c Boeckhio καὶ δόλου Harkmg (c paraphr2), κἠκ (sive κάκ) Bergk; φονευομένου ὑπὸ bene iungit paraphr1 20 κασάνδραν BV σὺν om V (Bergk2; v ad metr) 21 πόρευσ(εν) Vatt, quod tuentur cll P XII 11, m 91, πόρευ’ VEpc, ἔπεμπε paraphr, quod recepi cll πέμπον, πέμπε P IV 114. 178, N I 40 23b ἔκνισε vett, -σεν Byz; cf prll II62 λόχον V (Mosch) male 24 λέχει vett, corr Byz δαμαζομέναν BE, δαμαλιζομέναν plurimi; τινὶ δαμαλιζ. Er Schmid, θαμιζομέναν (cl θαμίζεται· ὁμιλεῖ Hesych, μισγομένην paraphr) Maur Schmidt CXLI, δακναζομέναν? λέχει pellicis Agamemnonis, κοῖται Aegisthi) Bergk3 (retract id4), prob (etiam κοῖται ad furta Agamemnonis referens) Herwerden studd 44 25 ἐννύχιοι B, ἔννυχον V; v ad metr τὸ δὴ vett, τόδε Tricl, τὸ δὲ Ife 26 ἔχθιστον ’quod tanquam hostis nocet' Hermann opp VH 168, v supra ad P IV 99, αἴσχιστον ̔quemadmodum schol G interpretari magis quam legisse videtur' Bergk) Hecker V 439 ἀμβλάκιον B(Ealit?); ἀμπλακιᾶν maluit Hecker 1 1, ἔχο., ἀμπλακίαν Hartung 28 τὲ D solus 29 κἴσχει μέγας Hartung (prob Ilcrwerden) 30 ἄφαντος D solus; unde ἄφαντος πέλει Rauchenstein Phil 27, 1868, 170, pessime 31 θάνε vett, corr (Tricl) Pauw 32 ἱκών BDEV, ἵκων ἥκων) GIU κλυταῖς F c dett Vatt non paucis, κλειταῖσ BDEG ἐν ἀμύκλαισ (= ἀμυκάλαισ ’nobUibus decantatisque Clytaemnestrae spiculis') Hermann 1798 apud Heynium (III 2, 411), quem Boeckh n cr 506 33 ὤλεσε Vatt πυρωθέντας? Bergk
34 ἔπαυσε Herwerden Studd 45 ξένον γέροντα vett, transp Byz 35 νέα(ᾳ) κεφαλᾶ(ᾷ) libri (̔ magis poetice’ arbitro Ty Mommsen1.2), νέα κεφαλά (νέος ὢν ἔτι paraphr) Heyne omnibus fere post Boeckhium2 probantibus 36 παρνασοῦ meliores; prll ΙΙ59 ἀλλὰ χρόνῳ (ω) vett(χρόνι ω Β cl), corr Tricl 37 ἔπεφνέ τε V, ἔπεφνε (om τε) Vatt, πέφνεν τε Mosh, ἔκπεφνε Tricl 38 ἀρ’ E ι; prll II39 ἀμευσίπορον τρίοδον libri, -πόρους τριόδους Hermann opp I 267, VII 170, -πόρων τριόδων Boeckh1.2, trad lect (c scholl et Eust prooem c 21 p 14, 15 Ab) retinuit Bergk; prll II3 ἐδινήθην B (Ty Mommsen), -νάθην rell; prll ΙΙ21 40 ἐναλίαν vett, εἰναλίαν edunt c Byz 41 τὸ δ’ ἐτεὸν εἰ vett (Ty Mommsen), corr Mosch μισθῷ συνέθευ παρέχειν vett, συνέθευ εὖ παρέχειν Tricl, μισθῷ γε Er Schmid, μισθοῖσι Bothe, συνετίθευ (post παρέχειν dist) Boeckh (Bergk1), παρεχέμεν συνέθευ Hermann (ap Heyn 1798) apodosis ut inciperetur ab ἄλλοτε opp VII 170, μισθοῦ γε (genetivum c paraphr), μισθοῖο nescio quo modo parum esse aptum dicens, Bergk3, μισθοῖο recep Christ1.2, μισθοῖσα (contra poetae usum) Bergk4, μισθόν συ Bomemann Philol 52, 1893, 41, μισθόν γε? Fraccaroli Pind p 501; μισθ(??)ο recepi invito Bergkio 42 ὑπάργυρον ‘cui argentum quasi subest’ cl ὑπόξυλος Boeckh expll 342; immo: ’quae sub argento quasi est’ (cll ὑπωρόφιος ἐπινίκιος ἐπίνικος): ἐπάργυρον (cll ἐπάργυρον· μισθωτὴν Hesych) lo Grottl Schneider fragmm (??)p 111 ἄλλοτ᾿ ἄλλα (ᾳ G) χρὴ ταρασσέμεν vett, ἄλλα γε χρὴ Tricl, χρὴ exp Er Schmid, nec legerunt vett gramm (ἀντὶ τοῦ τάρασσε καὶ μετάφερε· λείπει τὸ ὀφείλεις), ἄλλῳ Bothe, ἄλλαν Hartung, ἀλλᾷ Bergk (prll II82); ῾ταράσσειν vocabulum ab arte musica prorsus ’ Bergk, idem disbinctione Boeckhiana recepta ὐπ’ ἄργυρον ἄλλοτ᾿ ἀλλᾷ χαρασσέμεν maluit ’translatione a nummis feriendis ducta’, μισθοῖο c Chnstio, tum ἄλλῳ (c Bothio) παρασχέμεν Herwerden Pindd 24 (Mnemos 25, 1897, 50), παρᾳσσέμεν (‘praeterferri’) Jurenka Wien St XV. Mihi verbum ταρασσέμεν (scil φωνήν, ut ἐλελίζειν φόρμιγγα) ipsos carminis sonos videtur resonare cll verbis θροεῖν, τε. ρετίζειν (Graf de Graec re mus 21), denique si gravia cum ridendis componere fas est. famoso illo φλαττόθρατ 43 ante ἢ dist (Heyne) Christ, Fennell, Gildersleeve, alio alius consilio; est autem ἤ — ἤ non ’aut — aut’, ’nunc — nunc’, sed ’sive — sive’ vel planius ’et — et’ (cf τῶν 45)
πυθιονικῶν D, πυθιονίκω (κῳ B) vett vulgo, πυθονίκῳ Tricl, (τῷ πατρὶ
51 ἐν εὐδικίᾳ Hecker Philol V 447, ἐν ἁσυχία Eauchenstein Philol 28
1868, 170 52 ἅν Mosch, ἂμ Hermann ap Heyn; v metr μακροτέρῳ
σὺν BV, τάτῳ σὺν Vatt vulgo (Ο ΙΙ 36, I Y 12); μάσσονι ὤν
(recep Christ); μακροτέρως? Bergk4 54/55 ξυναῖσι δ’ Vatt, ξυναῖσι V,
ξυναῖσιν Mosch (RX, c lemm scholl?), ‘non male’ Ty Mommsen
ἄτα (ᾳ BlI, G8 c scholl) ei τις ἄκρ’. ἕλ’. ἡσθχία(ᾳ) (ἡσύχως Tricl) τε
αἰνὰν ὕβριν ἀπέφυγεν libri, nisi quod ἀμύνοντα supplevit P, ται QR;
idem legerunt scholl ἀμύνονται aut βλάπτονται (1) aut βλάπτουσιν (2. 3)
exponentes; ἀμεύονται ’praetereunt mediocrem sortem' Hermann opp
250, ἀμύνονται ’coercentur damno’ Boeckh (Hermann opp VII 171), ‘obsistunt
dementes', interpretor, ’quasi vero vi vis sibi illata
sit'; ἀλλά νιν ὕβρις εἰς ἀFἀταν ὑπεράφανον ὦρσεν P H 28 ἄτᾳ·
εἰ γάρ τις Hermann I, τᾶν εἴ τις Thiersch (τᾶνδ’ εἴ τις Maur Schmidt
CXII), ἄτᾳ(??), τις Boeckh2 (kl Schr V 349), ἄται εἶ τις Hermann VII (elisionem
statuebat cl homerico ὀξεῖ’ ὀδύναι Ahrens kl Schr I 72), ἀμύνοντ’,
εἰ | τιμᾶς τις Hartung, ἄγα, εἴ τις ⏑ ) Bergk4, ἄτᾳ· τίς . . . ἀπέφυγεν;
cl 29 et schol2 óman ed Hungar Lps 1876 p ΧVI, ἀλλ’ εἴ τις Jak Wackernagel
litt ad me datis 1898 ἁσθχᾶ Hermann ap Heyn, ἡσυχᾷ Ty
Mommsen, ἅσυχά Bergk3.4 (v prll II82), ἁσύχαν τε νέα. αἰῶν’ ὕβριν
Hartung. Gennanam lectionem óman restituit coniunctionem εἰ sive
iuterpolatione satis antiqua — ne alterum quidem ’ aliud
quidquam legisse puto — invectam sive ex antiqua scriptura ATAA(I) duos
sonos musicales referente (__ |__; cf ad P IV 31) natam expungens; nam
primum quidem ἄτᾳ deletum quis aequo animo ferre potest? deinde post
εἶ τις in sententia generali coniunctivum exspectares cl n cr ad N XI 14,
Strophae
Est Pindari carminuin ’dactyloepitriticorum’ de quibus quidem constet primum.
2 ὄχθους V ἐπὶ libri, corr Er Schmid 3 εὔδματον vett, ἐς εῦδμ. Tricl, ἐύδμ. Er Schmid; ἐύδμητον Ty Mommsen; prll ΙΙ21 4 εὐμενίᾳ V, εὐμενείᾳ(α) Vatt vulgo; prll ΙΙ50 5 εὐδόξου μίδα E (c scholl Vatt) 6 νικήσαντα EV 7 γοργόνων om meliores, ex scholl suppl PQR c Tricl 8 διαπλέξαισ’ BV soli, ξασθ᾿ D, -ξας’ rell (ἀθ)άνα eras Tocabulum PQRU 9 παρθένοις V
10 δυσπενθεῖ vett, corr Byz 11 ἄυσε(ν) vett, διχῶς ἢ ἄνυσεν ὅ ἐστιν ἀνυσθῆναι ἐποίησεν (Λ 365, Υ 452, ω 71)- ἢ ἄυσεν schol, ἄυσεν solum interpretantur paraphrr; ἄνυσεν Pauw, ἄνυσσεν Boeckh, ἄιξεν (cll scut 222 Ap Rh Δ 1524) μέρος ἄγων iungens Kaibel Herm 19, 1884, 247 12 ἐναλίᾳ vett, εἰναλία edunt c Moschop Σερίφῳ] producitur ῑ epigr 214, 5 (Kaib) c Aristoph Ach 542, item apud posteriores poetas, unde multa negotia oborta sunt criticis : εἰναλίᾳ τε Σερίφῳ ταῖσί τε (Gorgonibus, vel τοῖσί τε, Seriphiis) Hermann ap Heyn, idem sed λᾱ(??)οῖσί τε cll cum aliis tum ἀο(??)ιδαῖς N XI 18 Boeckh1.2(kl Schr V 347), εἰναλία τε πέτρᾳ Hermann opp VII 172, εἰναλία τε νομᾷ Rauchenstein comm I 20, de Ahrensii quodam invento (kl Schr I 73) Hermann opp VIII 89, εἰναλία τε Σερίφῳ λάϊνον ᾶγε μόρον Hartung, εἰναλίᾳ Fε Σερ. Σαο(??)ῖσί τε Ty Mommsen, εἰναλίαισι Σερίφου πλαξί Fε Maur Schmidt CXXIV, εἰναλία τε Σερ. λῥ̣σατο (cl λάισασθαι· κτ̣ήσασθαι Hesych)? Bergk, εἰν, τε Σ. λᾶσί τε (proleptice) Ed Boehmer. Quid, si Σέριφος insula non ab apsinthio (ἡ σέρῖφος, τὸ σέριφον), sed διὰ τὸ σκληρῶς ζῆν a gryllo (ὁ σέρ[ι]φος Aristoph fr 676 D5) denominata ῑ longum in formis dactylicis Σερῑφιος, Σερῑφιάς metricae debet productioni?
13 ἦτοι EPQB (vulgo edimt); ad Ο II 3 φόρκοι’ ἀμαύρωσε(ν) libri, Φόρκοιο μαύρ. Hermann ad Orph 722 et Boeckh, trad lect reduxit Bergk
14 ἐμπεδα Bossler de praep ap P usu 25 n. ’Locus haud dubie vitium contraxit’; ’at imperfectum ab hoc loco alienum’ Bergk 16 εὐπάραον D, εὐπαράου rell, corr Bergk συλήσαις B(G), -σας rell, corr Heyne 17 φάτις Hecker Phil V 447 αὐτoρρ. B all 22 μιν B solus, νιν rell
23 ὠνόμασέν(ν) libri, et edd ante Ty Mommsen2; ἔχειν | ὤπασε, τὸν κεφ ? Bergk 24 εὐκλέα libri (tuetur, dubitanter de -α ante λ- pro- ducto cogitans [nunc forsitan conferat Bacch XVII 90] Jos Lind dial P Lundae 1893, 15); εὐκλεᾶ Er Schmid (Bergk); εὐκλεέ(??)α scribebam prll ΙΙ42
λαοσσόν V, -σόων Vatt πρηστῆρ’ PQ(c G supplem), πρηκτῆρ’ R
25 διανισσόμενον V θ· ἅμα V, θαμὰ Vatt (Boeckh n cr 384), ὁμοῦ
Strophae
Epodi
Str TV 1. 2 coniungebat Ahrens (cf v 87). Ep v 1 God Hermann cam ap Heyn 1798 ordine ’dactylico’ claudi inssisset, Boeckhium secutus est 1817; idem propter diaeresin ante creticum constanter observatam et syllabam ancipitem 69 (v etiam 61) admissam ’asynartetorum’ luculentum hoc esse exemplum censuit; de versu monometro admittendo cogitavit iam Ty Moramsen; cf e ’dactyloepitrr’ δωρήσεται ὁ VII, ἄμμε πότμος N VI, e iambis αἰῶνος P V, ex aeolicis Ἔν ἀνδρῶν Ν VI. Alterum quoque Boeckhii versum dispescui cll O VIII str 5/6, N VHI str 3/4; quartum cll Ο VIII str 5. 6. 7; v nott metr Ο III. In octo versiculos epodnm diremit Ed Boehmer; poterat in decem.
7 θ’ ἕρμασιν, θ᾿ θ’ ἔργμασιν rell; prll ΙΙ16 8 θεῷ Dawes misc cr 56, ἐκ θεῶν c paraphr Mmgarelli ap Heyn, ’orsa deomm, tanqnam fundamenta, damenta. iacta sunt' Hermann ap Heyn 11 μεγάλων BU Tricl, μεγίστων rell θ’ paraphr 18 ἔγειρε libri, νῦν νῦν transp Tricl, σπεῖρε θ’ paraplir (ubi σιγεῖρε Β) Beck 14 χαίτας V 16 χαλκεντέος boni libri (etiam B, qui ante terminationem ἰὸς quid voluerit prae correctio- nibus obscurum) et Eust prooem c 16 (p 11, 20 Ab), χαλκέντεον XYZ c Mosch 17 θ’ ἅμα δὴ v 1 schol2, Tricl; θαμὰ (id qnod ne Bergkius quidem voluerat) Lentsch ind Qoii 1865, 4 χρυσέοισι vett, corr Tricl 20 κλέα? Bergk; cf καλὰ φράσαι Ο ΧIII 11 22 θ’ ἅμα δ’ Hartung plaudente Bauchensteinio Jahrbb class Phil 1858, .389, θαμὰ δ’ ἐχθοδοπῶν? Bergk; de θαμά prll ΙΙ70
24 μεμφομένοις libri et scholl; fuisse tamen qni μεμφόμενοι legerent ex scholl 30, 9—11 Ab collegerunt Ahrens Philol XVI 56 et Hom de stadd P 63 r. ἐσλὸς libri, ἐσλοὺς Aristarchus, ἐσλὼς schol 30, 9 cod B; ἐσλός γ’ (scil λέλογχε) c Pauwio Rauchenstein comm I 20 καπνὸν XYZ c Mosch (abusi ἁ antiptosi scholl vett 30, 6. 14). Lectionem traditam ἐσλὸς propter metrum quidem (cl append metr § 8f) retinere haud Bcio an liceret, si aut de acc plur -ος constaret apud (prll ΙΙ78) aut ὁ ἐσλὸς λέλογχεν, τοῖς μεμφομένοις αὑτὸν, ὥσπερ ὕδωρ καπνῷ ἐπιφέρειν exponendum esset c scholl Non-Aristarcheis § 2b. 4 p30, 6. 11 Ab); quae inteipretatio placuit BAuchensteinio 1 1, displicuit recte Mommseno Kh Mut IV 1846, 655. Similiter λέλογχεν ὁ χρ. cetera quidem (reposito ἐσλούς) varie iungentes Hermann Dissen Matthiae (verm Schr 97, prob Bergk4). Ariatarchum sequi praestabit: λέλογχε καὶ ὑποκείμενόν ἐστιν, οἶον ἀκολουθεῖ κτλ. (cll N E 6—10), sive cum Aristarcho καὶ σβεννύναι κατασβ. codd) perrexeris ’gloriam bonorum minuere student' Horn 1 1) sive cum aliis § 1. 6) intellexeris οὐκ ἀνύουσιν (velut ‘mehren Rauch statt öschen ’ Ty Mommsen 1846, ’quemadmodum fumus aqua infusa augescit, sic maledicentia bonomm laudes altius ’ Feine diss philoll len H 298). Locutionis origo non minus obscura quam στάθμα περισσά P 11 90. Aliena velut acute illud de fumi quibusdam cum invidomm vanitate similitudinibus dictum (Plut fr 23, 2) aut fumi vilitatem proverbiis celebratam admiscere nihil attinet, id quod Christ perspexit 25 ἠθείαις D; prll II35 27 προιδεῖν — ἕπεται primus coniunxit Stephanus, nam schol 32, 15, ad quem provocat Ty Mommsen, βουλαῖσι — ἕπεται iungere videtur; ’quibus ingenitum est, eoram agit ibrtitudo in rebus, in deliberationibus mens provida ’ Rauchenstein comm Ι 21 probantibus non paucis 29 ἀγησιδ. libri 31 ἔρασαι Mingarenlli; garelli; cf ad P XI 54 ψας vett, corr Tricl
35—37 ὡς ἐπεὶ — ὥς τ’ οὑ libri; si non ἐπεί, at tamen τε exprimit paraphr καὶ ὅπως ad 68); ὡς ἄρα — ὥς τ’ οὐ Hermann ap Heyn 1798 (recep Boeckh1), ‘non ausim mutare ἐπεί᾿ magna cum dubitatione 37 οὔτοι proponens Hermann ap Heyn 1817, servato ἐπεί del τ’ Boeckh2 (kl Schr V 387), falsae cuidani schoU lectioni (ad 53 ὅπως] ὅπερ B, ὥσπερ φθά) emendationes superstruebant Kayser lectt P 68, idem Wiener Jahrbb Litt 105, 1844, 111, Rauchenstein comm Pindd I 21, ὡς ἐπεὶ — ὠπ’ οὐ λ. χρυσοθρόνοι᾿ Ἥρας (cf metr) Ahrens Philol XVI 66, τοῦδ’· ὅπᾳ — ὥς τ’ οὐ Ty Mommsen, pro apodosi w 41 ss τοὶ μέν) accepit ὥς τε = ἐπεί τε) Bflcheler ap Ed Boehmer. Ego quam plerique probaverunt (in quibus Bergk) lectionem Beokhianam2 mazime reformido coniunctionum epanalepsin (velut ὅκως, ἐπεὰν — ἔλθω ἐκεῖ, ὡς Her I 209 extr, ὡς, εἰ — ἀπολοῦνται, ὅτι Xen Cyrop V 3, 30) Pindari sermone dignam esse negans; anacoluthon statuo, ut ad ἐπεὶ — μόλεν apodosin velut θαῦμα ἦν haustam esse dicam, nisi forte de ellipsi quadam minus usitata cogitare audes cll comparationum formulis ὡς ὅτε ὡς εἰ simm 35 εἰς vett, corr Byz 38 ἐγκατέβαν (ex αݲ ortum) UV; ἐσκατέβα? Bergk 39 βασίλεια vett, Tricl, βασιλίς Er Schmid, βασίλη (coll Hesych) Pauw, prob cum Ellenetio (Lex Soph) Bergk, βασιλέα Heyne (recepi ὁ Bergkio), βασιλέα Boeckh, βασιλᾶ βασίλα)? Butbnann ausf gr Gr2 II 426 n, Lobeckpath proll 42; cf. P IV 5 et prll ΙΙ42 43 ἄντεινε BiUV, ἀνέτεινε BD, corr Byz 45 μάρψαις B, ψας rell ἀφύκτως θ’ paraphr ἀφύκτως κατεῖχεν) Bergk cll πλήξας ἀφύκτως Lycophr 493; trad lectionem cll ἐν βρόχοις μάρψας ἀφύκτοις Lycophr 310 et ἐν ἀφύκτοισι χερῶν εἷλε θεὰ δεσμοῖς Eur Alc 984 defendit With Schulze qu epp 290 46 χρόμος Maur Schmidt Rhein Mus IV, 1846, 462 (plaudente Buryo propter Χρομίος), ἄτρομος ἀπέπνευσεν = ἀπέπνιξεν), Bergk; ’diutumitas’ bene iam Er Schmid.
48 βέλος Vac Mosch (cf μέλ’. v 47 et Tj Mommaen ad N m 18), quae lectio permultis fraudi ftiit; ἄπλατον χρέος? Bergk 49 ἀλκμήνας libri 60 παισίν, ἄπεπλος Bergk4 ὀρούσας᾿ UV ὁμῶς libri, vet paraphr non exprimit, ὁμοίως τῷ Ἡρακλεῖ Tricl, ‘mit ihnen’ (una cum servis) et ἄμυνεν ’suchte zu entrinnen’ (Friederichs Pindd St 60, ‘wie Herakles’ Boehmer, ὅμως Stephanus (Hermann ap Heyn, Bergk) 51 σὺν ὅπλοις ἀθρόοι Tricl hiai i admisso, quem ut removeret ἀθρόοι ’ς. ὅ ἔδρ. Hermann ap Heyn 1798 (v nott metr); ἔδρ. ’ς. ὅπλ’. ἀθρ. Bergk, non male
52 χερσὶ V ἐν χερί τ’, Bergk φάσγανον om vett, add Mosch, scholl vett 77—81 in nostna quidem libria interciderunt (ut irira scholl 108 in BD, 111. 112 in BDV), ξίφος ἐκτινάσσων Tricl 58 πάνθ’ libri et paraphr, item πάνθ’ et πᾶν θ’) schol Eur Med 1196, πὰν Pachymeres decl XI p 224 ed Boissonade, atque ita legunt Gregor Nazianz epist 194 et orat 3, item (xregor presb in vita Nazianzeni p 2, quos locos adscripsit Boiss, sed.schol ad Gregor Naz or p 61: ἐν Tfl μιᾷ τοίνυν τῶν νικῶν (scr ἐν τῇ ἁ τῶν Νεμεονικῶν) ἐκεῖνό φησιν, ὅτι τὸ οἰκεῖον ἕκαστον πιέζει κακόν, ὅ ἐστι πάντα ἄνθρωπον τὸ ἥδιον ἀνίᾳ κακόν, testatur πάντα, adhibito Pindaricorum carminum exemplo. Adde Pausan X 22, 9 Πίνδαρος . . πάντα τινὰ ὑπὸ κακῶν οἰκείων ἔφη πιέζεσθαι, ἐπὶ δὲ ἀλλοτρίοις κήδεσιν ἀπήμαντον εῖναι.᾿ Bergk 54 καρδία libri, corr Er Schmid; cf XI 10 Aesch Prom 881, sept 781 58 παλίγλωσσον V δὲ οἱ] ὁ οἱ TU 60 ἐκκάλεσαν BpcDVl, ἐκάλεσαν rell vett, ἐκκάλεσεν Tricl c paraphr (ubi -σαν U solus ut videtur); plur niuu male retin Ty Mommsen, δὴ κάλεσεν (cl Theocr 24, 64) Bergk
61 δὲ οἷ V (ut Boeckh edidit), δέ οἱ rell 63 δ’ ἐν libri, corr Er Schmid ἀιδροδίκας] cf ἄιδροι· ἀίδριες Ἴων Τεύκρῳ (fr 34 Nauch2) Hesych 65 ἀνδρῶν γιγάντων intellego; cf τὸν πολεμιστὰν Ἀλκυονῆ N IV 27, τὸν βουβόταν Ἀλκὶ I VI 32, WelcJker gr ötterl I 788 6366 lectione tradita καί τινα . . . στείχοντα τὸν ἐχθρότατον φᾶσέ νιν δώσειν μόρον, quam confirmant schoU, et artic τόν offensioni fuit viris doctis et Terbum δώσειν c dupl acc coniunctum. Atque accusativos quidem tuebantur Aug Matthiae verm Schrr 97 et Ern Friese de cas sing ap P usu 28, ille ad τινὰ στείχοντα ex antecedd κτανών subaudiens, hic verba μόρον διδόναι audacius paullo ad sensum constructa esse ratus; rtS) ἐχθροτάτῳ . . . μόρῳ Beck (recep Christ), φᾶσέν ἱν (scil Nessum Herculi) Hermann ap Heyn 1798, φᾶσε ἳν Boeckh1, φᾶσέ ἱν Hermann ap Heyn 1817 ποτ’ ἐχθρότατον . . . μόρῳ Dissen μόρῳ recep Boeckh2, kl Schrr V 387), πανεχθροτάτῳ . . . μόρῳ Kayser lectt P 68, καί τινι . . . στείχοντι? Bergk2 (Hermann ap Heyn), νόῳ στείχονθ’ ὁδὸν ἐχθροτάταν . . . μόρῳ Harttmg, πώσειν (= παύσειν) Ahrens Philol XVI 56, γεύσειν? Ty Mommsen, σὺν πλαγίῳ (adv) ἀνδρῶν πόρον στείχοντα . . . μόρῳ, Bergk3, ἀϊδρ., (vulgo plenius distinguebant) καὶ τίνα στείχοντα. τὸν Mezger P Siegesl 108 (sim, sed καί τινα Bucheler ap Ed Boehmer), ἀϊδρ., κεἰ τινα σὼ πλαγίῳ (v supra) ἀνδρῶν κυροῖ στ., τὸν Bergk4, ὤσειν πόρον Wilamowitz Herm 14, 171, θῆρας. ἀϊδροδίκαν καἴ τινα ς. πλ. ἀνδρῶν χ’ ὁρῷ στείχοντα, τὸν ἐχθροτάτῳ φ. ν. δ. μόρῳ Jurenka Wiener St XV, 14 plaudente Haeberlino. Aut fallor aut optime restituo ΦΑΣΕΑΙΣΤѠΣΕΙΝ. De articulo cf ζωᾶς ἄωτον . . . τὸν ἄλπνιστον I V 12. Tiresias igitur non perituros modo dicit superbos homines (ut θῆρας 62), sed quanto quisque fastidiosior incesserit, tanto infestiore eos fato perituros μετέωρον κλασθῆναι Apollod E 116 W, φαιδίμαν γαίᾳ πεφύρσεσθαι κόμαν infra v 68), τὰ πρὶν δὲ πελώρια νῦν ἀιστοῖ. Infinitivi antem subiectum hoc quidem loco elegantius subaudiri (ex ὁμιλήσει et κτανών, cll infra 67—68 c Erdmanno P us synt 77) addi patet, praesertim in vaticinio 68 ἀντιάζωσιν] εἰς μάχην συνάπτωσιν paraphr, ἀντιάξωσιν? Bergk 2—4 γαῖαν D solus πεφυρήσεσθαι (συμφυρήσεσθαι paraphr); σφε φύρσεσθαι (sive σφι malis) Bergk; v supra
69 ἔννεπεν vett, corr Byz μὰν BD, μὲν BlDlTUV (69b) ἐν
add Hermann ap Heyn, κἀν Ty Mommsen2, τὸν ἄπ’. χρόν’. et καμάτων
ἄκοιτιν καὶ γάμον
71 ante ὀλβ. ἐν δῶμ’. dist Boecth Bergk3 72 διΐ libri, Δὶ Boeckh (Bergk4); cf ad Ο XIII 106 πὰρ Δ. Κρον. c antecedd iungit paraphr (prob Bergk3; item νόμον pro subiecto accipiens Biicheler ap Ed Boehmer)
αἰνήσει B δόμον BBTU, γάμον γρ, ΝΟΜΟΝ (quod modo νόμον, modo νομόν διανέμησιν] exprimunt) scholl (cf Ty Mommsen scholl Germ VIII); νόμον Pauw (idem cl P 11 43 Ty Mommsen), ἕδος? Heyne, πότμον Kayser Heidelb Jahrbb Lit 1868, 45, σταθμόν (clll VU 46, Ο X 92) Bergk4
2 ταπὁλλ᾿ Bergk ὁ Boeckhio ἀοιδᾷ male schol I ΙV 63 (413, 3 Ab), placnit Leutschio ind Gotting 1865, 8 4 ἱερᾶν vett (antiquitus mana- vit ex καταβολάν, et ἱερὰν mavult Bury), corr Er Schmid θ’ paraphr; de ἀγών nomims genere cl ἡ αἰών dubitat Ty Mommsen πρῶτα Tricl, πρώταν Heyne prob Boeckhio; cf ad F IX 41 6 δ’ ἔτι Aristarchum legisse Ty Mommsen perspexit, δέ τι BD ὁ Byz) πατρῴαν V2 (recepit Mosch; cf N IX 14) 7 καθ’ ὁδόν νιν F, καθ’ ὁδόνιν D, κάθοδόν νιν BTaU εὐθυπομπός V, εὐθύπομπος BTU, εὐθύποντος D, εὐθυπεμπής apogrr cod F, εὐθυπομπἡς Mosch; de ἠθύπομπος schol D prll II35 9 θαμὰ libri, ἅμα Haitang, θαμὰ Bergk ἄωτον νικᾶν primus iunxit Mezgrer, vulgo νικᾶν infin esse volant c scholl
10 Post παῖδ(α) distmzisse AristarchTun statnit Hom de Arist st P 56
παῖς scil ὀφείλει invitifl Aristarcho et Hennanno ap Heyn 1817 Hartung
ἔτι δ’ (T?) UXZ Mosch 11 θερειᾶν Crates, quem refutaverunt granrm
Alexandrr γε] τε vitio schol N I 3 (19, 10 Ab), Bergk confert
h 1 λείπει γὰρ τὸ νικᾶν αὐτὸν ἀεί); ε (‘eum ut Orionem')?
12 ὀαρίων(α) Ath XI 490f codd AE, Eust Od ἑ 1535, 50 (cf Phil Buttmann
Abh Berl Akad 1826, 66, Aug Nauck él gr-rom III, 1871, 234), ὡἀρίωνα
Bchol N I 8 cod V (cf Athenaei codd dett), ὡρίωνα U et scholl h 1 passim,
ὠαρίων(α) vulgo (retin Bergk) ἀνεῖσθαι BD (c Ath cod Α), defendebant
tanquam Νώ Ty Mommsen schol Germ Vlil (non item in edd), tanquam
ἀ[να]-νεῖσθαι (cf prll ΙΙ67) Bergk3.4, νεῖσθαι TUV, confirmat paraphr
πορεύεσθαι exponens 57, 4 Ab; cf etiam Eust 1 c νεῖσθαι ἢ κεῖσθαι c
lectione tradita αἰθέρι κεῖσθε Ath 491c 14 τροΐα Er Schmid c libris,
Τρῶΐα Boeckh2 (kl Schr V 303); prll II45 μὲν [T]U c Tricl, μὰν rell
vett (TlUl) ᾶκουσεν. libri, ἤκουσε TlVl 65, 12, Tl 66, 4, ᾔσθετο τῇ
πείρᾳ, ὡς καὶ Ὅμηρος· τοὶ δὲ πληγῆς ἀίοντες schol 66, 4 Ab; ἐγεύσατ’
Hecker Philol V 447 (praeeunte Aug Matthiae), ἔπαισ’ Bergk4, ἄεισεν
Wilh Schulze qu epp 357 (cf eundem KZ 29, 253; ἁ 352, Hes opp 213
in Cyrilli gl ἀείδοεν· ἄκουσεν ft scribendum ἄεισον· ἄκουσον = ades
animo) τιμόδημε libri; prll ΙΙ56 σὰ δ’ TUV 15 παγκράτιον ΧΖac
Mosch θυμὸς D 16 ἀχαρναὶ BDacBlDl, ἀχάρναι TUV Ηerodn I
327, 25 L παλαίφατοι manifesto errore (c uno de Moschopp) schol
67, 3 Ab (placuit —3 all) 18 τιμοδημ. libri 19 πὰρ
μέν vett, τὰ μὲν XYZ Mosch, unde τὰ μὲν ἐν? Βergk1.2.3 c Pauwio, παρὰ
μέν corr Tricl παρνασῷ Mosch, quod edere solent; prll 59
21 πύλαις? Bergk2—4 c Heckero Philoiy 611, quod cll Ο IX 86, XIII
N X 27, Bacchyl fr 7 (= schol I II 19 [386, 8 Ab]) reposuit Christ; at
cf Ἰσθμοῦ βᾶσσαι I m 11, Ἴσθμιον νάπος VHI 63, Κορίνθου μυχοί N X 42.
Quid Pelopi cum Isthmo, nisi aut de Neptuni amore aut de Pelopis
κωμάξατε Τιμοδάμῳ σὺν εὐκλέι νόστῳ·
cum Oenomao certamine (Ἰσθμοῖ δὲ τὸ τέρμα schol Ap Rh Α 752) cogitaveris,
obscvirum. Male ἐν (τῇ) Πελοποννήσῳ paraphr 23 μᾶσσον
TUV Mosch, ἀριφμῷ(ω) DTiBsYs 24 Δῖός ἀγῶνι ad Nemeam referendum
esse vidit Christ; cf ὁ VIII 28, P X 45, Soph Ai 52, Lobeck ad
Soph Ai 475, Δῖός ἀγῶνά νυν Rauchenstein Philol 28, 1868, 171, ἀριθμοῦ.
Δῖός ἀγῶνι τόδ’ frustra ad scholl provocana Bergk4 Τιμοδήμῳ(ω) libri
cum scholl, nam Τιμοδ. σύν iunxisse paraphr1 certe manifestum; Τιμοδήμου
δήμου (in libro Tricl [α΄ Momms] suprascr) dubitanter quod proposuerat
Bergk2.3 recepit Christ2, vulgo nunc dativum retinent Hermanno obsecuti,
cmn antea -μω vulgatum fuerit auctore Calliergo εὐκλεᾶ
corr Calliergus
Strophae
Epodi
1 ὦ DBl, om BV 2 πολυξίναν vett, corr Mosch 6 πρῶτος D (i e cod Laur 32, 52 manus altera paullo neglegentior, cuius errores enotare vix quidquam attinet) 7 ἆθλ’. Mosch ἀεθλονεικία V ἀεθλονικίας (scil πρᾶγος) Tricl, explosit Hermann ap Heyn
8 ἀρετάν V 9 ἅμας Β, ἀμᾶς V (Bergk), ἀκᾶς D (cf 6) 10 οὐρανῷ BD (-νῶ Βl c schol Eur Hec 685 Ddf), ουνݲω α΄ V cl (i e οὐρανω suprascr οὐρανα [e suprascr οὐρανία coni Bergk; an e suprascr οὐρανοῦ = schol Vat?]), πολυνεφέλα libri, -λᾳ Ald; Οὐρ. πολὺν. κρ. dativos esse voluit a θύγατερ pendentes Aristarchus, οὐρανοῦ πολυνεφέλᾳ κρέοντι Didymus (?), nisi forte οὐρανῶ praeoptavit c schol Vat (αἰολικῶς ἀντὶ τοῦ οὐρανοῦ); πολυνεφέλου οὐρανοῦ βασί paraphr B, quod βασίλεια exprimunt c Calliergo et (cod D; de V non constat), unde κρεοντί (Scaliger Valckenario plaudente; ’non intelligo’ Hermann ap Heyn) fuerunt qui pro vocativo acciperent, κρέοισα? Bergk3. Aristarchea lectione recepta οὐρανῷ dativum loci esse voluit Hermann opp I 255 (prob Ty Mommsen), οὐρανοῦ πολυνεφέλα (c paraphr?) maluit Boeckh, ἄρχε κρέοντι iungebat Dissen, Οὐρανοὶ (= Οὐρανία), πολυνεφφέλᾳ κρ. Bergk; probato genetivo οὐρανοῦ (quem ad dativum πολυνεφέλᾳ assimilasse ubrarii videntur) epitheton πολυνεφέλας cum κρέοντι quam cum οὐρανοῦ coniungere multo praestat; prll II100 et ad N V6 11 δ’ ἐκείνῳν libri, corr Boeckh μιν libri; prll II79 12 κοινώσομαι libri, κοινάσομαι Boeckh, κοίν’ ἀ(??)είσομαὶ Bergk ἔξεις Heynio praeeunte Rauchenstein comm 122 et Phil ΧΙΙΙ250 14 ἀγορὰν quod est in libris (retinuit Bergk) metro repugnat; nam Alcaici versus syncopati paenultimam dissolvi non minus inauditum fuisse necesse est quam v c Pherecratei quem vocant; at tueri videtur paraphr ἀγορὰν καὶ σύνοδον exponens. ἔδραν (quod languet post ἵνα — ᾤκησαν) Kayser Wien Jahrbb 105, p. 108, ἀλκὰν (ex Π 157) vel ὁρμὰν Rauchenstein Phil XIII 250, ὀργὰν Ed Boehmer p VIII; ἑσμὸν inserui memor quarum etiam schol h 1 mentionem facit formicarum, quas παλαιφάτους fuisse Hesiodus auctor est a schol laudatus (fr 100 Rz). Videtur enim vitium θ’ glossa olim adscripta ortuin esse: ἑσμός· ὄχλος, πλῆθος, συναθροισμός· κυρίως δὲ ἐπὶ μελισσῶν gl Hesych, ἑσμός = ’cohora’ epigr 985, 2 Kaib; cf μυρμήκων ἀγοράν et τοὺς παλαιοὺς μύθους τῶν Θετταλῶν Luc Icaromen 19 15 ἐλέγχεισσιν V i (-χεσσιν V s), ἐλεγχέεσιν Vatt, corr Byz τεὰν τεᾶν D) vett, τὰν Tricl; ἑάν Pauw, recep ’pro sua ’) Heyne, item (Fεάν, σFεάν faisse rati) Bergk (1878) et Christ (1896!), νέαν Boissonade ap Schneidew; τεάν ad Musain (= Κλεοῦς ἐθελοίσας 83) referens testatur paraphr, sed videntur antiquitus faisee qui ἑάν legerent κατὰ τὴν ἑαυτοῦ μερίδα κτλ schol 81, 7 Ab). Cave oflfendas in verborum collocatione contorta illa quidem, sed graeca
18 ἐν βαθυπεδίῳ (-ίω) vett, ἐν βαθυπέδῳ apogr cod V, unde ἔν βαθυπέδῳ interpolavit Mosch probantibus plerisque, in quibus (codicis B in scholl errore abusus) φέρειν scribens (τό γε φέρειν, i θ’ φέρεσθαι, τὴν νίκην ἐν Νεμέᾳ τῶν πληγῶν ἄκος ἐστί) Bergk, idem ἐν βαθυπετάλῳ coni (cl εὐφύλλου Νεμέας I VI 61). Adiectivi βαθυπέδιος forma singularis; sed cf etiam έπωνύμιος οἰκούριος μεθομάρε(ι)ος ἀναβωλάκιος 19 εἰ δ’ ὢν libri, εἰ δὲ ὥν schol N ΙΧ 109; corr Heyne ἔρδει ἐοικότα μορφᾷ, ἀνορ. tum plene dist post Ἀριστοφ. male Herwerden Pindd 25, studd 46
20 ἀριστοφάνευσ V, φάνους Vatt; prll ΙΙ42 οὐκέτι πρόσω schol
N IX 109, περαιτέρω exponit paraphr (cf Ο ΙΙΙ extr); οὐκέτι προτέρω
Hermann ap Heyn 21 ὑπὲρ libri et edd; fuisse aliquem video qui
κιόνων δια-)περᾶν, ὑπὲρ Ἡρ· construeret 22 — 23 iunge et ναυτ.
ἔα. et ἅς μάρτ. κλυτάς ut κλυτὰν ἀγγελίαν alia; ambigebant vett
granun, item in vocis κλυτάς prosodia libri. ’Genetivi accusativos amplexi
puleriores' Ty Mommsen 28 πελάγεσιν Hermann opp I
Boeckh c apogr cod Vat, τενάγεσιν (et vicissim πελαγέων 24)? Βergk2
(recep Hartung, explosit Hecker Philol V 446) 24 ὑπέροχος vett,
ὑπερόχως B2 δωρικῶς ἀντὶ τοῦ ὑπερόχους schol), ὑπερόχους Mosch;
cf prll ΙΙ73, de ς, ιδίᾳ ad P IX 28 ἰδίᾳ] οὐκέτι προστάξαντος
Εὐρυσθέως . . . διηρεύνησεν (cl ἐξ αὐταγρεσίης Callim) paraphr, ἔνιοι γρ.
διά τ’ ἐρεύνασε (interpretatione διηρεύνησεν temere abusus opinor) schol,
cui errori emendationes superstruebant Hermaxm (opp I 266 et ap
Heyn) et Boeckh; σπιδίας τ’ ἐρ. μακράς) Maur Schmidt p XCVIII,
ἀιδνᾶς τ’ ἐρ.?· Bergk4 (cll Hesych Πηλὸς ἀιδνός et Ἀϊδνόν); ἰδίᾳ tuetur
ἀπ᾿ ἄλλων) ’Leutsch ind Gott 1865/66 p 6, item (cl μόνος ἄνευ στρατιᾶς
34) Bury, poeta ipse addito ὁπᾷ . . . τέλος 25 ὅπα libri, ὅπα
Ty Mommsen, ὅπᾳ Bergk (cf ΟΧ 10) 26 φράδ)ασε vett δησε Vac),
item φραδητὴν ἐποίησε) schol Vat, φραδᾶον· ἑρμηνεῦον Hesych; φράδασσε
Mosch nullo non probante. De notione verbi id moneo ἐρευνᾶσαι
et φραδᾶσαι pro synonymis h 1 accipienda esse 27 παραμείβῃ (η) libri,
corr Boeckh 29 ἐσλὸν BV3 ἐσλὸν αἰνεῖν ἀντὶ τοῦ ἐσλοὺς <καὶ>
φόβος ἀνδροδάμας ἔπαυσεν ἀκμὰν φρενῶν.
ἐπαινεῖν flchol V; cf etiam τὸν ἐσλὸν ~ τοῖς ἀγαθοῖς paraphr I III 7 [11],
φίλον ~ τοὺς φίλους par P ΙΙ 83 [155]) ἐσλὸς DVi (c apogrr) BlDl τὸ
ἐσλὸς ἀντὶ τοῦ ἐσλούς schol Yatt) Mosch; ambigaa igitnr et libronun et
scholiorom auctoritas. Sed Pindarom ἐσλός scripsisse hoc loco parum
credibile, nisi forte δίκας ἄωτος ἐσλὸς αἰνεῖν iungere placet (‘iustitia
ad laudandum [Aeacum]' Leutsch ind Gott 1865/66 p 6); cf etiam
II73. Sequitur ut amplectamur cod Vaticani (B) lectionem, cuius vestigia
non nimis incerta servavit etiam alterius recensionis testis(V). Interpretatio
paullo difficilior: primum aegre ferunt quod ἐσλὸν (vei ἐσλὸς = ἐσλοὺς)
αἰνᾶν se malle poeta profiteatur, quasi parum ἐσλός fuerit Hercnles;
unde ἔθνος (‘genus victoris') Bergk. Sed cave ἐσλόν ad Aeacum potius
quam ad Aiistoclidam referas; nam victorem nondum rite laudasse
poeta se arguit. Tum infinitivus quo referendus sit valde dubitant:
δίκας ἄωτος scil ἐσλ. αἰνεῖν Er Schmid (λόγῳ ’rationi’) et Dissen (λόγῳ
cl φαμί 28), ἐκείνῳ τῷ λόγῳ scil ἐσλ. αἰνεῖν cll P IX 94 ss, N IX 6 Heyne
recte; vett gramm quid decreverint obscurum; prius schol corruptum,
alterum (δικαιόν ἐστι) nimium breve 31 ἔλαβες libri, ἔλαβες ἐκ θεῶν
paraphr2, ἔλαχες καὶ ἔχεις paraphr1, unde ἔλαχες restituit Bergk
32 παλαιαῖσιν ἐν? Bergk 33 γέγαθε] λέλαμπε Herwerden studd 46
cf κύδει γαίων homericum et Lehrs popul Aufs2 87 περίαλλον Herwerden
ib, ὁ πέραλλον Postgate Transact Cambr philol Soc I (1881) 252
prll ΙΙ88 34 καὶ Ἰωλκὸν libri, κἰαωλκὸν Ahrens Phil ΙΙΙ 235, καὶ ιωλκὸν
Bergk; at recognosce quaeso (??)svelk (sulcus) > ελκ- ἑλκ-) > ἀFoλκ-
(ῶλξ, αὖλαξ, ἄλοξ) > ΙαFολκός; de crasi cf χἰππίδια (ex emendatione
Epicharm 44 Kaib et prll II41 μοῦνος vett, corr Byz 36 ἀπό
νησὶ Aug Matthiae obss cr, ἐγκονιτί? Bergk4, retr PLG II4 266, denuo
commendavit Herwerden Pindd 25 37 Ἰόλα vett, dativum expressum
a schol restituit Tricl 38 χαλκοτόξων Vatt 89 μιν libri, pril ΙΙ79;
ἀνδροδάμαις tacite Bergk4, prll II84 ἀλκὰν φρ. Vatt (e versu 38, an eodem quo O II 63 B errore?), τὴν ἀνδρείαν ἐκ τῶν φρενῶν φόβος τις paraphr, qui si ἀλκάν legit, deteriorem lectionem communem habet com Vatt; αἰχμὰν? Heyne, ἀλλᾶς? Christ; prll ΙΙ98
41 ψεφηνὸς libri c lemm schol BV, ψεφενὸς καὶ ψεφηνὸς EM 818, 33 (ex scholl Ambrr), unde ψεφεννὸς Porson adv 312 (277 Lips), quod placuit Bergkio2; ψεφεινὸς maluit Bergk3.4 ἀτρεκεῖ BV έϊ Er Schmid, nullo non probante; at cf 20 et 13. 47, tum P Vlll 7, deniqne α(??)τρ- in carmine concitatis nmneris unice insigni X 13), ἀτρεμεῖ D, quod praeoptant (-μέϊ) Hecker Phil V 448 (lectionis Mediceae adhuc Leutsch ind Gott 1865/66 p 7, Diels Parmen p 55. Kon male scholl imaginem hominis nunquam certo pede insistentis, οὐδέποτε ἀσφαλῶς ἐπιβαίνοντος, οὐκ ἐπιβαίνοντος, οὐ διομαλίζοντος, ἀλλὰ νῦν μὲν ἐπιτυγχάνοντος, νῦν δὲ οὔ describunt; ἀτρεμία exponitur ἀφοβία schol N XI 16 43 ἀχιλλεὺς libri, corr Morel 44 ἄθυρεν edd ante Hermanmmi. Post ἔργα plenius dist Bergk4 45 ἶσον τ’ ἀνέμοισιν ἐν μάχᾳ vett, ἶσα τι Mosch, ἀνέμοις μάχᾳ Tricl, ἴσον ἀνέμοις. μ’. λεόντεσσι δ’ Er Schmid, πάλλων ἶσα τ’ ἀνέμοις, μάχᾳ Beck (recte, nisi quod ἶσά τ’ edidit), idem, sed ante ἶσα distinguentes plerique c Hermanno, post ἀνέμοις potius quam post ἔργα (44) plenius distinguens Christ2, ἶσον (c Schmidio) ἀνέμοις, μάχᾳ Bergk4. Quam ex schol 88 olim Hejne elicuit emendationem ἶσος ἀνέμοις refdtavit Hermami ap Heyn (prob Boeckhio), renovavit tamen quodam modo Bergk Philol XVI 699 (assentiente Friederichsio P Studd 66). Paraphrasis solito neglegentius facta: ὀξείαις βολαῖς (-αἰσι codd, βολίσι Maur Schmidt ind len 1879, 7) = v 45 ὀξέως· ταχέως, ὀξύ· ταχύ Hesych), nec tamen 46 aut pugnae aut caedis nomina ignorantur. De variis vr dd ad h 1 commentis Eug Abel scholl p 93—98 47 σώματα VclDpc Mosch, σώματι paraphr, quae lectio invasit in libros Vatt (Dac Dl, σωμάτια Bcl)
48 ἀσθμαίνοντα libri, ἄσθματος πλήρης paraphr, unde σώματι . . . ἀσθμαίνοντι c TriclinioErSchmid, quod probaverunt Hermaim et Boeckh, bene refutavit Dissen in sua ed, revocavit Ty Mommsen, σώματα... ἀσθμαίνων ἐκόμιζεν (cl paraphr) Harttmg plaudentibus quod mirere non paucis 49 ὅλον τ’ cl Ο VI 89 mavult Boeckh ἔπειτ’ ἅν χρ. vett, ἔπειτα χρ. Mosch, ’fort recte, nisi poeta forma ἔπειταν usus est' (ut P IV 211), ἔπειτεν, cl v 64 Boeckh; trad lect defendit cU Ο IX 85. II 30 simm Usener; prll II81. Ante ὅλον δ’ plenius dist Heyne et Hartung 50 ἐθάμβευν BV, ἐνθάμβευν Dl (idem voluit ἐνθάμβεν scribens D), ἐθάμβεον Mosch, ἐθάμβεεν Tricl
52 κράτεσκε praeteriti temp forma homerica, velnt καλέσκετο Ο 338
πρότερον B i D V i Tricl, προτέρων V s (c apogr) B s Mosch (primus recep
Boechk) 53 βαθυδμῆτα Vatt (BD ac; cf 47); nomina in -μήτης desinentia
suspecta Nanckio h 1 dnbitanter βαθύμητις ἥρως proponenti Mél.
gr-r IV 1874, 123 χείρων libri (λιθίνῳ) γ’ BV, om γ’ D, τ’ Ald Rom,
corr Er Schmid 54 ἔπειτεν Ambrr (VD pc; cf 53), ἔπειτον (ἔπει. τὸν,
ἔπι. τὸν) Vatt (unde fortasse τὸ ἔπει ἀντὶ τοῦ ἔπειτα Eustath prooem
p 15, 14 Ab), ἔπειτεν Pauwio praeeunte vulgo receptum, ἔπειταν? Bergk
(ut 49) ἀσκληπιόν libri; prll ΙΙ25 55 μαλθακόχειρα vett (cf I ΙΙ 8), corr
Byz νόμον (c paraphr) V (Boeckh), νομόν (διανέμησιν schol) Vatt (Ty
Mommsen cl P V 64) 56 αὖθις libri, corr Boeckh ἀγλαόκολπον (-κολνον
V3; Philol 56, 88) Vatt, ἀγλαόκαρπον (B s. -καρνον V i, -κρανον D lit)
Ambrr; hoc vulgo recipiunt varie inteipretantes, illud (in adn coniciens
ἀγλαόμολπον) Bergk; -κρανον (’fontibus insignem’) recep Boeck1, idem
(= -κάρανον) Bury (et χαλκεόκρανον prodiit in pap Bacch V 74); de Nereidum
velaminibus non est quod dubites 58 ἐν (in libris per haplogr
omissum) e paraphr add Er Schmid πάντα libri, παντὶ θυμῷ quid sit
intellegere mihi videor, πάντα θυμὸν αὔξων non item, nec confirmant
lectionem scholl: ἐν τοῖς ἁρμοδίοις καὶ προσήκουσι τὴν αὐτοῦ παιδεύων
Ψυχήν paraphr, ἁρμοστὰ αὐτῷ πάντα παρέχων schol 101; unde rectissime
πᾶσι Mingarellio ap Heyn praeeunte Hecker Philol V 448 (prob Hartung
et Bergk), πάντα θυμόν male tnentur Heyne, Dissen (αὔξων = ’imbuens’
expll 374), Ty Mommsen, Christ ; cf παῖδας ἐπεὶ θρέψαιο καὶ ἄρμενα πάντα
παράσχοις Theogn 275 (similiter 695); Hes scut 84, theog 639; formula
posthomerica 59 θαλασσίων Mosch 60 τροίαν Vatt, τρώιαν V cl;
prll II45 61 ἔγχεσιφόροις B ἐπιμίξας B 62 χεῖρας c sequ
iungunt: ’in Aethiopum animis’ schol1.3, ’in suo ipsius’ (interpretatione
addita parum sana) schol2, rursus ’in Menmonis praecordiis’ Heyne, quem
refutant Hermann, κῆρας maluit Jacobs (item Maur Schmidt CXXXIII,
Heynii interpretationem revocabat Huschke (1814), contra quem Dissen
expll 374; χεῖρας, ἐν φρασὶ πᾶξαι θάπος (coll θάπαν· φόβον Hesych), σφίσι
77 versum om D, suppl Dm (eadem manus quae N IV 29 ss exaravit) 78 κιρναμένων ? Bergk ἀμφέπει c sequ iungit paraphr, dist Hermann ap Heyn (Bergk3.4) 79 αἰολῖσιν (-λίσιν) libri, coit
πνοαῖς Vatt, πνοαῖσιν V ἐν πνοαῖσι Λυδίαισιν Hecker Phil V 448 80 πετανοῖς D Tricl 82 κραυγέται (cl Herdn II 929, 13 L)? Bergk 83 κλεὸς ἔθα ante lituram, ’θελ’. post lit) F, κλε(ι)οῦς BD; an ΚΛΕΟ(??)ΟΣ fuit? cf ad fragm 308 84 ἀπὸ Bergk3.4 (c Ty Mommsen); cf Hermann ad Soph Ant 106
Str V 3 ut dispescerem commovere me non potuerunt incisiones in duodecim strophis undecies observatae: non displicuit vv 2. 3 metrorum epanalepsis; dirimebat (tribus syllabis νεομη- 35, Νεμέᾳ 75, duabus δι- απρυ- 51 dimetiens) Bergk in nott metr; vv 7 et 8 propter 64 in unum coniungendos esse 23. 47 mutatis Bergk2 suspicatus est, item Ahrens Phil XVI 56; mutavit sententiam Bergk3.4
3 θυγατέρες libri, corr Er Schmid συναπτόμεναι Rauchenstein Phil XVI 252, συναντόμεναι Leutsch Phil XVIII 340 (idem placuit Bergkio)
4 τόσσον Vatt, οὐδὲ . . . γυῖα aff Plut tranq 6, οὐδὲ . . . εὐλογία Tzetzes Chil VII 76 τοσόνδε . . . τέγξει Plut, unde τέγγει Beck 6 ἑργμ. BV; prll II16 7 (ὅ τι) περ VB s 8 ἐξέλῃ prosaice Bergk; cf P IX 119 et ad O XI 4
9 τῶ μοι Ahrens Phil XVI 56 Διὶ libri, corr Boeckh 12 εὔπυργου libri, ἠύπυργον Er Schmid, ὑψίπυργον scripsi; cf ad Ο V 16 ξεναρκεῖ vett, corr Tricl 13 ζαμενὴς cl N III 63 Bergk4, ζαθερεῖ? ex scholl Lehrs Pindarsch 10; cf μένος ἀελίου fr 129, σθένος ἀελίου P IV 144 ἀελίῳ Ty Mommsen (Bergk4); prll II11 14 ὅς Pauw, σῶς Christ2
15 ἅμα Christ1.2 16 ὕμνον libri et scholl, υἱὸν Bergk2 emendatione palmari, quam qui spemunt aut πέμψαντος (ex apogrr cod F, c schol 118, 10 Ab? aliter certe 120, 5) aut πέμψαντι invehunt (e coni Pauwii); ὕμνον κελἀδη (cl Ahrens d a 144) σε? Ty Mommsen, παῖδ’ ἀγκελάδησε? Pennell 19—38 in D manus tertia exaravit (secus visum Eug Abel ed scholl p 2) 19 virgulam post ἑπταπ. del Bergk 20 οὕνεκεν Vatt (prll II20), οὕνεκεν V; corr Tricl 23 ξείνιον vett, corr Tricl κατέδρακεν vett, κατ’ εὐχὴν θεάσασθαι τὴν τοῦ Ἡρακλέους αὐλήν paraphr (119, 6 Ab), unde ὄλβιος in libris faisse coni Bergk; κατέδραμεν Tricl, κατέδρασεν ’sive καθήδρασεν malis', ‘i e deiecit adversarium', παρ’ αὐλάν (c Kaysero)? Bergk4, κατέδρακεν ἐλθὼν πρὸς αὐλάν recte iungens) tuitus est Ty Mommsen (vulgatam explicari posse ratus suppl 109. 113); ad κατέδρακεν cf Ἀλεκτρᾶν ὕπερθεν I ΙΙΙ + IV 79 25 ξὺν libri (Bergk), σὺν Boeckh; prll II64 τρωΐαν libri Boeckh2 (Bergk), corr Er Schmid καρτερός libri, κράτιστος Er Schmid praeterea κραταιός coniciens, quod primus recep Boekh, recte; cf ς 382, hy Merc 265, Λ 119 (θήρ), Ε 83 (Μοῖρα) 27 πολεμιστήν V (BlDl)
29 ἥρωας, quod non magis corrigendum ease duxi, quam τόσσους 30,
ubi τόσους edunt c Tricl; cf 21. (22.) 46. 53. 69. 78 81 ξυνιείς libri, συνιείς
Boeckh; cf 25 31—32 ἐπηρεάζοντα κτλ. laudat Stob floril 46, 12 c cod
Laur schol Soph El 1026 Ὧραι Heyne, Boeckh 35 νουμηνίᾳ Tricl
(Boeckh) 36 καί περ libri (Boeckh), κεἴπερ (c Donaldsono?) Bergk, καἰ
περέχει Ahrens Philol XVI 57, cui obsecutus (prll II41) καἴπερ scripsi c Christio,
καὶ γὰρ? Fennell 87 ἐπιβουλίᾳ Vatt, -αις V cl (idem vitium omnes
O X 41), praetulit Kayser lectt P 73 δόξωμεν vett, corr Tricl. Locus
difficillimus; sed aut fallor aut hoc vult poeta; ’carminis lege non solum
Aeacidas canere iubente (I VI 19), sed certum etiam canendi tempus definiente
in variis Herculis casibus enarrandis multus esse prohibeor; accedit
quod iynge nescio qua impellor ut novilunium attingere haveam, scilicet
ut probus sim νουμηνιαστής (Lysias ap Ath XII 551f, Demosth Aristogit
799/800, Arist vesp 96; alia congessit Roscher Philol 57, 1898, 218 15)
in sacris domesticis aut gentiliciis celebrandis ex animi sententia (8)
ovans atque gratulans (9 ss 73 ss) potius quam laborum (1) aut malorum
(32) recordationi indulgens: utut est, mi anime, quamvis paene demersus
invidiae quasi undis (ἀβάπτιστος ἅλμας P II 80) reluctare inimicorum in-
sidiis. . .’ 41 χαμαὶ πετοῖσαν D(2), χαμαιπ BV (Boeck); ad P II 79
et Aug Peter dial P 61 42 ΠότμΟς Bergk (Heyne, Boeckh), πότμος
Ty Mommsen 46 ἀπάρχει BDV, ’procul a patria regiat’ c Heynio
Dissren cl ἀποικεῖν, quod invehebat Rauchenstein Phil XIII 255, ὑπάρχει
B l D l (recep Er Schmid), ἡγεμονεύει paraphr, ἐπάρχει? Pauw (recep Har-
(Millin gal mythol XIII 48, Müller-Wieseler Denkm II 195, Th Schreiber
Bilderatl V 13) coniecit Welcker gr Trag I 75 de Daedalo Sophocleo
verba faciens (fr 162 ss Ν2), probavit Bergk cl Eur Herc 471, oblocutus
est Maur Haupt opp II 262, denique Ἡφαίστου μάχαιραν idem
Ἡφαιστότευκτον aut Ἡφαίστου ἔργον esse negavit Em
Supplem 15, 197 n. In re dubia traditam lectionem abicere nolui, praesertim
cum pamm placeret gladius ̔artificiosus’ τε] δὲ libri; v ad
58 60 χείρων libri 62 θρασυμαχᾶν vett, τὴν θρασεῖαν
θηρίων φύσιν satis neglegenter paraphr, θρασεομαχᾶν
Hermann ap Heyn (recte; fuit olim θρασυμαχάν), θρασέων
Ahlwardt (placuit Boeckhio kl Schr V 377, ῾non male’ Ty Mommsen),
θρασυμαχανός τε (particula ut traiecta esse videretur) scr
̔nec paenituit’ Bergkium4, θρασυμάχανόν τε? Ty Mommsen
nott metr; ἀκμάν Ι τε libri (defendebat Boeckh kl Schr V 260 ἀκμάν
καὶ Ahlwardt (vituperavit Boeckh l l, prob Ty Mommsen), ἀκμάν τ’
ῆ Bergk4, κἀκμάν | ἦ Ed Boehmer p ΧΙΙΙ, ἀκμάν τ’ ἀλγεινοτ. Ed
Hiller in schedulis 1891. Displicuit καί Boeckhio ut ab ἀκμάν ad quod
pertineret versus fine. diiunctum. Sed quoniam nullius fere ponderis est
ἀκμάν antecedente iam ὀξυτάτους, particula non tam ad ἀκμάν quam
δεινοτάτων ὀδόντων pertinet; ceterum cf ad P X 69 64 σχάσας
66—67 ἔδραν c libris Pind Vi, ἕδρας scholl 142, 9 (BD, periit
αὖ κύκλον ἑδρᾶν, ταῖς Hartung, δὲ κύκλον ἑδρᾶν, τὰς Ahrens Phil
τὰν (̔assidentes mensis efficiunt’) Herwerden Pindd 27, stud 49.
genetivo praeter Soph Phil 1122 a Bergkio adlatum cf ἐφάπτεσθαι,
ἐπιβαίνειν (etiam Bacchyl V 73); ceterum immerito suspectum habet
locum Bergk 68 ἐξύφαναν Bury male cll 45, P IV 141 ἐς γενεὰς
(-ᾶς V) libri, ἐς γένος Ursinus, quae diu obtinuit lectio, ἔγγενες
exhibent scholl commendavit Bittershusius ap Er Schmid, recep Bergk,
ἐς γέρας Pauw, ἐς γενεάν οἱ? cl N X 14 Boeckh 69 ss usque ad N VI 32
(ἀρόταις) perierunt in V 69 ἀποτρέπω propter μοι 72 Vogt
Argentorr IV 248; cf 37 70 Εὐρώπαν quod (c scholl) vulgo edebant
acriter impugnavit Kayser lectt P 73 εὔπορον coniciens (opp ἄπορα 71),
εὐρωπὰν Bergk (cf εὐρωπόν· σκοτεινόν, πλατύ Hesych), εὗρον ἄν
Phil XVI 58, εὔορμον Leutsch ind Gotting 1868/69 (aciditamm III 2) p
Europa (vel Europae) terra est hy Ap 161. 191, Aesch Prom 734, fr 191 2
epitheton quodvis hoc quidem loco otiosum
74 ἕτοιμος BD (Philol LVI 93 22), corr Boeckh 75 Οὐλ edd Er Schmid 77 νέω Dac, νέον γ’ Tricl πάτραν νιν BDpc πάτρανιν Dac; cf in eodem libro ὁδόνιν N ΙΙ 7, ἐνεμέα 23, θελξάνιν IV 3, ἀνάπο I VIII 63), confirmat lectionem schol 144, 13 Ab (τὴν πατρίδα σου ταύτην), quam correxit πάτραν ἵν᾿ (ad οἴκαδε referens) Hermann ap Heyn, πάτραν νυν (cl initio paraphr τοιγαροῦν, quod om D) Bergk4 78 τεὰν] σὰς Hermann ap Heyn, sed cf enndem opp I 263; prll II 55 80 libri, corr Heyne 82 χρυσὸς δ’ Boeckh1, monente Hermanno (ap 1817) retr Boeckh2 84 ἑργμ. B 86 ὀρσοτρίαινα libri, corr Ceporinus
87 ἵν’ ἐν] ὡς νενικηκότος et ὅτι . . . ἐστέφθη schol et paraphr B (om
D, periit V) 146, 6—9 Ab; ἵνα = ὅπου γε, ῾quandoquidem’ (velut
El 855), similiter iam ̔quemadmodum, prout’ Er Schmid, ῾darin,
̔weil’ Hartung, κελαδῆτιν—ἵνα, ut carmem Isthmiacum aliquando fe ipso
Isthmo agendum P significare videretur, Dissen; ὃς ἐν Rauchenstein
Zeitschr Alterthumsw 1845 Suppl p 61 n, idem vel δὶς ἐν? Bergk2 ἕνεκ’
(= οὕνεκα) Bergk3.4 (idem dubitanter Ty Mommsen1; prll II 20 ) 88
verbi θηλέω, ἀναθηλέω immemor Er Schmid Κορινθίοισι vett, corr
Trid 90 ὁ σὸς ἀείσεται, παῖ libri, bis in metram peccantes et absurde
fut temp pro praeterito invehentes c scholl; Hermanni (ap Heyn 1798)
emendationem ὁ σὸς ἄεισέν ποτε, παῖ deleto articulo emendavit Boeckh
Strophae
Epodi
Correctionem metricam γένυ, 6 invenit, inventam iure sprevit Boeckh, resumpsit Hermann ap Heyn 1817; eidem placuit commentum Schmidianum 10 πὰρ βωμὸν πατρός θ’ Ἑλλ. στάντες, πίτναντ(ο), ipse 12 Ἐνδᾷδος ἅρίγνωτες Ἐνδᾷδος proposuit; cf append metar § 6.
In epodi metris constituendis vix ulla esset difficultas, si vv 1 et 2 3 et 4 inter se coniungere liceret; nunc ea re laboramus, quod aut vv 1 et 3. 4. 6 cum scholl metr diversis rationibus dimetiri (cf etiam nott metr O III et I III) aut primum versum membro hypercatalecto finire necesse est; hoc praeoptavi cll str 6, N IX 9, I I 16. 17, VI 9, Soph Tr 102. Nam verbis ὁ τᾶς θεοῦ δ̀ν Ψαμάθεια, quamquam incisione (item verba parallela ἐπ. β΄ et γ’) a sequentibus secemuntur, versum effici ut negem cum aliis causis commoveor, tum ea re quod quae in ceteris carminibus velut in hymnis Pindarus fortasse non abnuerti, in epiniciis consulto eum evitasse persuasum habeo. De ultimi (54) versus syllaba paenultima cf O VI ep 2. XII str 2, P I ep 9 (8a).
Carmen periit in V 1 ἐλινύσοντ’ (ἐλινύσσοντ’ D, ἐλιννύσοντ’ schol D I II 66 p 393 Ab) libri, ἐλινύσοντά μ’ c ed Brubach (1542) scribebant ante Ty Mommsen schol Germ p VII 2 πάσης libri, corr Tricl
3 ὅ τοι Tricl (ut videtur), propter trad colometr, de qua schol metr 150, 14 Ab 5 νικῇ (ῇ) libri, schol 152, 15, cf Eust prooem 14, 24 Ab; νίκη (a verbo aeolico νίκημι, de quo schol Ambr Theocr VII 40) Heyne; νικῇ (̔repetit poeta praeconis vocem, itaque et praes temp et dor contr retinet, qua alias non’) Bergk; de contractione dubito cl prll II41, de tempore cll 8 et Theocr VI 46 6 φαίνων (Hermann c scholl) vett, φαἵνεν interpoll οἰνάνθαν ὀπώρας Pauw aliique permoti scholiastae dubitatione ἡ δὲ ὀπώρα οὐκ ἔστι τῆς οἰνάνθης μήτηρ ἀλλὰ τοὐναντίον dicentis; ὀπώραν maturitatem interpr c Didymo Dissen cl I II 5; ματρί? (cll P VIII 85, Eur Phoen 1160) Bergk, τερείνας coniecerit quispiam cl paraphr ἁπαλῆς (Dreykom progr gy Landau 1863, 5), sed iunge τέρειναν — ὀπώραν cll Lobeckio ad Soph Ai v 7, Godofredo de eloc P (Soest 1862) 37, Wilamowitzio ad Eur Herc 468 7 νηρεΐσων vett, corr Tricl 8 ἐγέραιρε(ν) libri c scholl, ἐγέραρεν Calliergus et edd plerique, temp impf reduxerunt Ty Mommsen et Bergk4; cf 5 ξείνων vett, corr Tricl 10 θέσσαντο] vett gramm interpretationem (ηὒξαντο) impugnavit Christ cl O I 64 (66); prll II93 11 ἐς libri, εἰς edimt c Er Schmid; cf 47 ἅμᾳ]. iota add Bergk; prll II82 12 Ἐνδηΐσες gl. cypr Hesych (vocalismo ionico, Otto Hoffmann gr Diall I 228), Ἐνδαΐσα Bacchyl ἀριγνῶτες libri, corr Lobeck parall 181 13 τὸν libri, corr Εr Schmid
14 τε μὴ libri, τ’ οὐ μὴ Hermann epit doctr metr § 599, τι μὴ Hartung, recep Bergk 16 ἀποινώσας lectionem ed Ald iam a Rittershusio et Er Schmidio spretam retin (_σαις scribens) Heyne 17 ἀτρεκής libri, neque aliud quidquam aut schol aut paraphr, quamquam ἀτρεκές in scholio exaravit D et ἀτρεκές (sicut 18 ἀνδρί) intierpolatum exhibet floril append Laur p 242 M; sed ῾malim ἀτρεκές, et sic ft paraphr’ recep Christ, quod adverbialiter ῾ohne Scheu’ exposuit Mezger Christio2 non obloquente ἀνθρώπω] ἐν καιρῷ? scholl abusus Hermann ap Heyn, recep Hartung, explosit Rauchenstein Phil XIII 259 19 χερῶν Tricl σιδηρ. libri, corr Heyne 19/20 δ’ αὐτόθεν more suo Tricl, ἤδη (om αὐτόθεν) paraphr et schol, unde δή(??)αὐτόθεν Βoechk1 (Bergk2.3), μακρὰ κρὰ δή | αὐτόθεν Thiersch (Boeckh2), quae explosit Ty 20 ἔξω vett, et habet ὥστε ἐπὶ τὸ ἐξώτερον φέρεσθαι paraphr 158, 12 sed δύναμαι bis scholl, unde ἔχω recte Tricl γουνάτων vett, corr Tricl
ἐλαφρὰν libri, corr Er Schmid 22 κἀκείνοις libri, corr Boeckh ἀείδει libri, ἄειδεν Er Schmid, ἄειδ’ ἐν Pauw 23 μέσς. B (paraphr non exprimit), μοίσς. D, μοίσ(αις) Tricl, corr Er Schmid 26 κρηθηΐς libri et schol, corr Heyne ξυνεῦνα B; βίου ξυνᾶνα interpr Eustath prooem 16, 12 Ab, ῾Pelei’ Dissen, δόλου intellege ξυνᾶνα πείσαισα iungens
28 ἀκοίταν] Ἄκαστον Eustathii interpretationem secutus proposuit, propositum (propter nom propr 30 repetitum; prll ΙΙ94) reiecit Er Schmid, recep Bergk4 29 συνίπλεξε D Tricl, quod post verba ψεύσταν δὲ ποιητόν interpolationem redolet, συνέπλασσε schol legisse e verbis τὸ δὲ πλάσμα ψεύστης ἢν λόγος, ὅτι collegit Bergk, ipse συνέπλαξε (quasi spatha texentis) coniecit; cf ὅρου πῆγμα παγέν Aeschyli et latinrm compingere 30 ἄρα libri, ἆρα Boeckh (prll ΙΙ 39) δὴ(??)ἄρα Jak p litt 1896; cf append metr § 8a ἀκάστα D Tricl 81 μιν libri
32 τοῦ δὲ, ὀργὰν BclDcl, ῾non est mutandum’ Hermann ap Heyn 1798 τοῖο δ᾿ (ὀργὰν) idem opp I 260, τοῦ μὲν Boeckh, τοῦ δ’ ὑπ’ (dubitanter4) Bergk, alia Kayser lectt P 76, Wien Jahrbb Lit 105 p 112, Maur Schmidt CXXXVI; de Foργ- cf ΛυκοόFοργον heroem Homericum 34 δείσας
ὁ δ’ εὗ φράσθη BclDcl, εὖ non expr paraphr, unde vulgo (Boeckh,
Bergk) male 6 δ’ ἐφρ. c ed Ald; cf P IV 287, IX 49 86 ποντίαν
libri, ποντιᾶν Bergk c Heynio πράξον D; πράσσειν male Herwerden
studd 50 38 μιν libri; defendit pron cll Ν 316 (om ACD Townl),
λ 570 Hermann ap Heyn, item α 194, ζ 48 Dissen, aliter ego prll
τὸν θεόν praphr1, αὐτόν paraphr2; μὲν Mingarelli plaudente Heynio,
μάλ’ (ὅπου δὴ μάλιστα par1) Bergk εὔφρονες] συνεταί (ut paraphr P X
40 [58] par1, εὔφρονες οὖσαι, τουτέστιν εὐφραντικαί par2 39 θράσος
ex scholl Eug Abel; σθένει . . . θρασεῖ fere idem quod τόλμᾳ τε καὶ σθένει
P X 24 40 συγγενὲς D Tricl, quod (suppl θράσος) prob Abel πέρι]
prll II68 41 θεᾶς libri, θεοῦ Er Schmid quod fere recipiunt; Αἰγίναθεν,
κείνου ὁμόσπορον ἔθνος, Πυθέα.
ὦ Εὐθ. Mingarelli, Αἰγίνας vel Αἰγίνᾳ θάλος? Bergk Jahrbb class Phil 99
1869, 189, Αίγίναθεν ἀπ’, Εὐθ. Christ. Atque Αίγίναθεν habere aliquid probabilitatis
Hermann censuit ap Heyn; contulerit quispiam ἀπὸ Μαντινέας
Σᾶμος Ο X 70, quamquam non solum ἷκεν praecedit, verum etiam
sunt aliae civitates, Midea Tegea Tiryns 66—68; neque vero οἴκοθεν Ἡρακλέος
σταλᾶν ἅπτεσθαι videtur apte conferri posse: quid igitur nobis relinquitur,
nisi ut aut titubantem poetam ab Isthmiaca victoria (schol N V 67
[162, 10 Ab], schol [D] I VI 89 [468, 5]), quo tendebat 37, ex improviso ad
Aegineticam delabi aut locum corruptom esse iudicemus? θεᾶς glossemate
(cl τῆς θεάς Νίκης paraphr) antiquam lectionem (v c χάριν) expulsam esse
conicio 42 πίτνων D, πίτνων (tanquam aor) Boeckh, πίτνων (B) primus
ed Bergk; cf I II 26 43 ἤτοι libri, ἦτοι edunt c Heynio; cf ad
Ο ΙΙ 3 μεταΐξας (γε) pars Tricll πυθέας libri, = ἔνιοι ap schol 164
unde alios πυθέα (vocativum) legisse recte vulgo colligitur; ceterum c
libris congruunt paraphrr, nisi quod pro μεταΐξαντα mire μετὰ τὰ προειρημένα
ὑπὸ σοῦ (quae varie corriguntur), pro κείνου partim σοῦ partim
ὑμῶν exhibent. Sed appellari Pytheam imperativus ἴσθι 48 docet (cl
Bacchyl XIII 158 K). Sequitur ut non Pytheam et Euthymenem (43 et
I VI 62) μάτρωας intellegamus materterarum filios, ̔consobrinos’ (hoc
primus Ty Mommsen Pind vit (1845) 48, in versione germanica eo procedens,
ut ̔Neffe’ pro ̔Oheim’ venditaret), sed μάτρωα Euthymenem,
Pytheae Phylacidaeque avunculum sive ex maioribus matemis aliquem,
μεταΐξαντα autem Pytheam, quem decorans (hoc nimirum carmine fieri
iusso, ut Bacchylideo [V] Lampon pater) καὶ νῦν μάτρως (cf Αἰγίνᾳ χάριν?
41) κείνου (i e Pelei; cf 30, Soph El [de Oreste] 681. 698. 703. 720.
791) ὁμόσπορον ἔθνος (Aeacidas; cf 8). decorare videatur (de verbo ἀπὸ
κοινοῦ accipiendo prll II98. Denique (45) ἐκράτεις restituendum; videtur
autem ἐκράτει (κράτει, κρατεῖ) antiquitus (schol 164, 7; 168, 12. 15) una
cum nominativo Πυθέας (43) esse interpolatum. An tu Eulhymenem Nemeae
Aeginae Megarisj vicisse statuere mavis (cum Bergkio)? quasi vero
Euthymeni potius dedicatum carmen sit quam Pytheae? Sed priusquam
pergamns, en novarum lectionum fasciculus varios odores exhalans: μετ’
ἀΐξαντα (scil Euthymenem Pytheas ̔praegressum secutus’) Fulvius
(recep Ty Mommsen), μετάϊξ ἄντα (̔aemulatus [te] coram’?)
εταΐξας (hoc iam Benedictus Beckius [-ξαις debebant], Euthymenes
vel μεταΐξαν (scil ἔθνος) τὰ καὶ νον τεός . . ., Πυθέα
μεταίξας tc (c Benedicto) Kal νον ἑὸν μάτρω’, ἀγάλλει κλεινόν . . . Πυθέας
Ηeyne, μεταΐξαντα . . . (̔laetatur’, ̔celebrat et praedicat’)
(= ἑαυτοῦ) ὁμόσπ. ἔθνος ̔genus’, ̔te ipsum’), Πυθέα
Boeckh n cr 470. 529, Dissen expll 400, tres emeudationes proposuit Ty
Mommsen Pind vit 48, idem ibd primus recte κείνου Pelei intellexit (idque
tenuit schol Germ p X et in ed mai), cum multa tum quod recepimus
(43) Πυθέα, (45) ἐκράτεις coni Kayser Neue Jen Allg Litt Ztg 1846, 1147
idem tamen (45 retento ἐκράτει) 43 ἔθνος. Πυθέᾳ | ἁ Νεμέα maluit Heidelb
Jahrbb 1868, 41, alia rursus Hartung, Rauchenstein Phil XIII 261
N Schw Mus III 251, Leop Schmidt P Leb 120, Schnitzer progr gy Ellwangens
1867, 53, ῾dubitanter ut par est’ ἦ τοι μετάϊξας ̔persecutus
es ea studia, quibus etiam nunc Euth ornat et auget consanguineam
μείς τ’ ἐπιχώριος, ὅν φίλησ’ Ἀπόλλων·
ὥστ’ ἀείδειν, μηκέτι ῥίγει· δίδου
σὺν ξανθαῖς Χάρισσιν.
Strophae
Epodi
In canmnis Tersibua discribendis ea est inter w dd dissensio, ut LXIX versusefficiat Boeckh1.2, LXXV Scfcneidewin 1843, LXVI Hermann 1844 (opp VIII 68); in laudandis versibus Hermanni ratio obtinuit. Strophae v 1 post tertiam syll finiri patet (de versus brevitate cll VII, P V, N I), quod qui solus statuere ausus est Christ1 postremo ̔in re dubia a consensu vv dd recedere’ noluit 5 (4) pes ultimus a Bergkio 6 (5) iransfertair mutato (κλέος ex ὄνομ᾿) 49; cum audacia pausae ἐργμάτων ἕνεκεν 33/34 nihil sane habeo qnod conferam praeter καμάτων Ι ἐόντα C Vl 103/4 8 (7a) quem cum 7 (6) coniunxerat Boeckh, non constanti vocabulorom. fine, verum etiam hiatu (28/29. 14a.b) et a 7 (6) et a 9 (7b) disiungi solus videtur Schneidewin perspexisse. Ep v 6 Boeckh et Schneidewin.
Str 7a choriambum esse voluif Hartung (νῦν ἐφάνη 14 <δεῖξε> 51, ἀγγελίας [deleto ἔβαν] 58); nobis 29a certe choriambus pro ̔ditrochaeo’ positus videtur, 7 et 36 ambigui. Str 7a+b Hermann3 (ap Heyn 1817) normis usus στρ β΄ et ἀντ γ΄ ἐπὶ εἶκοσι), ut esset — ⏑ ⏖ — __ ⏑ ⏖ __ ⏑ ⏑ __ ⏑ __ ⏑ __, similiter Bergk a στρ α΄ et profectus reliquas strophas ingeniosis castigaverunt correctionibus; en Bergkianae: νῦν πέφαντ’ οὐκ 14, οὖρ. ἐπ. εὐκλε(??)α· οἰχ. ̔nisi malis ἀποιχ.᾿ 29, ἀπὸ τωὐτοῦ | αἵματος (del πάτρας) χρυς. 35/36, νεῖκος ἔμπεσ’) Ἀχιλεὺς <δεῖξε> χαμαί 51. Nos in constituendo v 7b ad (vel Hermannianam alteram opp I 261) rationem revertimus nulla fere ne 51 quidem versui gpraviore medicina adhibita. Ep 4 ordinem dactylicum trochaico quodam membro excipi iusserunt Boeckh, Hiermann, Ty Mommsen: τριετη-ρί(??)δι Κρεοντίδαν 40, nos τριετηρίδι — Κρε(??)οντίδαν Bergkio) legere malumus; cf append metr § 5n. 6n. Epodi vv 18 tenore legere qui maluerit metra (velut vv 6. 7) vereor ut facilius expediverit.
Medium quendam hoc carmine inter aeolica et dactyloepitritica cursum teneri observavit Ern Graf P logaoed Str 39.
1—32 perierunt in V 2 ματρὸς] γαστρὸς Stob codd (ecl 121, 19 Wchsm) 3 αί(??) libri, corr Hermann ap Heyn; fonna in P libris non obvia nunc occurrit Bacchyl ΧΙΙΙ 174, ΧVIII 43 4 μέγαν] κατὰ τὸν νοῦν bis scholl neglecto adiectivo, quod confirmat schol Eurip Med 1224
6 ἐφαμερίαν libri; prll II14 μετὰ νύκτας libri, ἐν νυκτὶ et διὰ νύκτα paraphrr, κατὰ νύκτας Pauw, μεθ’ ἡμέραν recte comparavit, unde μετὰ νύκτα exspectandum esse sensit Hartung, quod reposui c Wilamowitzio (Eur Her2 II 232, v 1106), Hartung ipse νυχίαν τις interpolare maluit, alii (velut Heyne) ἆμαρ ἢ νύκτας P IV 266 male conferunt; de hiatu cf 28 et nott metr 7a ἄμμι Kayser lectt P 76 c paraphr1 et uno de Tricll
7b ἄν τιν’ et δραμεῖν libri, ἅντιν’ Tricl, neque aliud quidquam legerunt paraphrr εἴτε — εἴτε et εἴ τις . . . τινα (ὅστις . . . τινα B) ἅντιν’ ἔγραψε δραμέειν π. στ. Hermann ap Heyn 1798, quod pulvisculo quodam absterso recipere non dubitavi; οἵαν τιν’ maluit idem opp I 261 Boeckhio Bergkio1 Schneidewino plaudentibus — qui utinam οἰός τις ι 348, υ 377 (+ 380), ὅσ(σ)ος τις κ’ 45, Her I 192, ποῖός τις Soph 1163, Ant 42 accuratiua paullo considerare voluissent —, πρὸς ἅντιν’ . . . ποτε σταθμᾶν Bergk2; cf v 51b et nott metr
8b δὲ καὶ νῦν vett, καὶ del Tricl; καί νυν Er Schmid, καὶ νῦν ῾propter emphasin’ Pauw, prob Ty Mommsen, recep Fennell, quasi vero iam pridem illud comprobarit Alcimidas; καί νὺν Bergk; prll II69 συγγενὲς] τὸ ἑαυτοῦ interpretatur paraphr2 (178, 23), recte, dummodo τε καὶ τῶν ἑαυτοῦ sunul audias, ut τὸ συγγενές fere sit i q συγγενὴς πότμος; at contra τὸ πρὸς τοὺς θεούς paraphr1 (178, 6); ῾cognatos suos’ Hermann ap Heyn (assentientibus Boeckhio n cr 535, Disseno expll 408); unde Ἀλκιμίδα τὸ συγγενές (῾cognati’), ἴδαν Hartung, quem secutus Bergk; nominativum Ἀλκιμίδας confirmant non solum scholl (adde Aristarchum quamvis hariolantem 180, 5). verum etiam P ipse pergens ἦλθέ τοι κτλ 11 10 ἄνδρεσσιν libri, corr Hermann ap Heyn ἐκ πεδίων vett, πεδίων Tricl, ἐκ reduxit (de ἐπηετανόν cll Hes opp 607, hy Merc 113) Hermann 1844 opp VIII 70 14a νῦν τε πέφαντ’ vett, τε om Tricl, Hermann ap Heyn 1798 et opp I 261, Boeckh, Schneidewin, Bergk3.4 diversis rationibus usi; cf nott metr 14b ἄμοιρος D Tricl ante, non post κυναγ. dist c paraphr Hartung, Rauchenstein Phil XIII 262, Bergk3.4, obloq Ty Mommsen 16 ὁμαιμίου libri, om scholl, defendit cl τὸ συγγενές 8b ut esset quasi quaedam appositio (πατροπ., ὁμ.) Friederichs Studd 76 irridente Bergkio, tuetur Bergk ipse Asclepiadis de ῾Alcimida Theonis filio Crete’ testimonio ap schol inscr (173, 8) temere ὁμαιχμίου ῾iisdem exercitationibus dediti’ Hermann opp VIII 70 ὁμαιμίου ῾fratris’ interpr Bury) Hecker Phil V 439, ὁμαισίου Rauchenstein Phil XIII 262, ὁμαιμίοις scripsi cl πατρίαν καθ’ ὁδόν N II 6 18 lacunam eleganter suppl ἔνεικεν scribens Bergk2, praeeunte ἐνεγκὼν Kaysero lectt P 77, ἐπάρκες’ Fennell, ἔτοσσεν Bury; ad aliud metnim ἐλαίας Boeckh, ἐϋρρόοῠ Hermann, ἐπεὶ δράπεν Ty Mommsen 19 B, ἰσθμοῖῷ D (cf 56, VII 41), corr Tricl 20 τρίς (in fine versus) libri (contrariam interpolationem 19 invexit πέντε μὲν Hartung), corr cl Ο VII 82 Hermann opp VIII 70, στεφανώσεις intellege cl prll ΙΙ99; cf nott metr
21 σωκλείδα vett, τὴν περὶ ἐκείνου (ἐκεῖνον ed Boeckh, ut περὶ
est p 183, 4 Ab) λήθην schol, Σωκλείδᾳ Tricl, recep Bergk4 olim Σῳκλείδα
suspicatua (cf Σοιναύτ[ες] Dittenb Syll 31b 13, alia ap Car Keil anall
epigr 112. 117, Wilh Schulze qu epp 397); sed ut λάθαν παύειν τινί cll
I VlII 13, Soph Ant 575 vereor ne idem Graecis auribus valeat quod
ἀναμιμνῄσκειν τινά potius quam quod volunt τινός, ita λάθαν τινὸς παύειν
optime illustratur opp λάθαν τινὸς ποιεῖν, ποιεῖσθαι Soph Thy fr 238 2
Her VIII 79. De Σαοκλ. quod reposui cum Wilamowitzio (infra ad 43)
cf prll ΙΙ 56; de terminatione _δα’ Ty Mommsen suppl 165/6 22 ἀγησιμ.
BD et edd, ἁγησιμ. Hermann opp VIII 71; prll ΙΙ8 υἱῶν ἐγέν.
vett (= P IX 86), υἱέων γέν. Tricl, ὑέων Wilh Schulze comm philoll sodal
Gryphisw 1887, 26 23 ἐπεὶ οἱ D; ἐπεὶ οἱ Boeckh (expll 409),
lect reduxit Hermann opp VIII 71 25 lacunam e scholl suppl Er
Schmid 27 ἄντα σκοποῦ τετυχεῖν Β, ἄντα σκοποῦ τυχεῖν D; ἔνιοι γρ. ἂν
τετυχεῖν . . . γρ. δὲ καὶ ἄντα (τυχεῖν scil) scholl, ἄν non exprimit
τυχεῖν ἄντα σκοποῦ Tricl, σκοποῦ ἄντα τυχεῖν certisaima emendatione Mingarelli
28 ὥ τ’ B, ᾦ τ’ D, ὧτ᾿ edunt c Tricl ἱεἲς᾿ c sequ iungens
εὐθὺν libri (c scholl?), εὔθυν’ Er Schmid 29b εὐκλέα παροιχ libri;
εὐκλέ’· ἀποιχ Er Schmid (idem commend Ahrens, recep Schneidewin),
et videtur Π in ΕΤΚΛΕΑΠΟΙΧ. a librario (Vaticano?) pro Π+
esse, εὐκλῆα Hermann opp I 261, εὐκλεῖα Boeckh n cr 633 (Christ); v nott
metr 30 ἀοιδοὶ καὶ λόγιοι libri et scholl, nisi quod suspicionem movent
paraphr verba διὰ τῶν οἰκείων λόγων οἱ ποιηταί 184, 11; nam λόγοι
quod exhibet apogr B, unde recep Boeckh (Bergk1), nuUius auctoritatis,
ut recte Ty Mommsen1; confirmare rursus lect trad videntur scholl 185
9 et 191, 4 ss cl schol P I 181. Probabiliter tamen ἀοιδαὶ καὶ λόγοι (cll
N XI 17—18) Pauw (utrumque recep Bergk2-4); nam λόγιοι duabus
pronuntiari, sive extrito ῑ putaveris, ut pariter ac λόγοι sonuerit,
sive coalescentibus ι(??)ο, quemadmodum α(??)ο, ε(??)ο passim, υ(??)ω semel γενύ(??)ων
πνέ(??)ον cnomatopoetice, opinor) coalescunt, parum credibile. Ceterum post
ἀοιδούς et λογίους strenue distinctos (καὶ — καί P I 94) in eodem carmine
λογίοισι = σοφοῖς = ποιηταῖς (45) dici minime ferendum videtur ἔργα
ἐκόμιξαν vett, corr Tricl; sententiam generalem recte gtatuit paraphr 50.
ὠγυγίοι᾿ ὄρεσιν (ut esaet ῾antiquus’ ὁ Φλ. ager Phliasiorum) de epithetorum traiectione quam vocant cf ad N V 6
Versu 44 terminatur cod V 46 σφισιν vett (BD), corr Tricl 48 πέταται libri; prll II36 50 ἀπονοστάσαντος libri, retin (N XI 26 -η-) Bergk, invito Ahrensio d d 149; prll II21 ἐπᾶλτο libri, (v I schol = ἐπάλθη) primus recep Schneidewin, ἔπλᾶτο? Bergk σφιν libricl 51 νεῖκος ἔμπεσ’ libri κὰμβὰς Β, κάββας D; paraphr unde ἐπέδειξε et χαμαὶ κλίνας τὸν Μέμνονα hauserit obscurum; sed de ἐπέδειξε nescio an recte conferas P VI 46; βαρὺ δέ σφι <δεῖξε> νεῖκος | καταβὰς (hoc praeierant Hermann ap Heyn et Boeckh1) Ἀχ. Dissen, recep Boeckh2, βαρὺ δ’ ἔμπε-σέ σφι νεῖκος | χ. κ. Ἀχ. Kayser lectt P 77 (recep Christ), βαρὺ δέ σφιν | ἕλκος Ἀχιλεύς | ἔμπαια (hoc χ. κ. Ahrensio auctore recep Schneidewin, βαρὺ δέ σφιν | ἕλκος I χ. κ. Ἀχ Rauchenstein Phil XEI 263, βαρὺ δέ σφι | νεῖκος ἔμπας (hoc etiam Hermann opp I 261) κάββας Ἀχ. 〈ἐπέδειξ’〉 deleto χαμαί Ty Mommsen, alii pro δεῖξε scribere φράσσε aut φᾶνε maluerunt; verba χαμ. κ’ ἀφ’ ἁρμ. (c Hermanno opp VIII) ad sequentia traxit Bergk, de quo plura nott metr; νεῖκος ἔπλεν (῾evasit contentio’) scripsi praeeunte (ἔπλεν vel ἔμπλεν) Ed Boehmer p IX, cetera (praeter καμβάς, καββάς) relinquens, de locutione cll σμικροὶ μεγάλων χωρὶς σφαλερὸν πύργου ῥῦμα πέλονται ap Soph, tum Ἀχιλεὺς πυρὶ καιόμενος ὦρσε γόον vel Ἰφιγένεια σφαχθεῖσα ἔκνιξεν ὄρσαι χόλον ap Pind. Formam ἔπλεν fuisse Μ 11 et Zenodoti et Aristarchi auctoritate coarguitur frustra obloquente Nauckio Mél gr-rom IV 319. De metro 51b (⏖ __ ⏑) cf 7b (__ ⏑ __ __), syllaba correpta P IX 1. 3, nisi forte χαμάδις scribere mavis cum Boeckhio n cr 534, ut metra sint __ __ ⏖ vulgo, __ ⏖ __ 7b, ⏖ __ ⏖ v 5 in, ep 4 med, append metr § 6 n 52b ἐνάριζεν B ἀοῦς libri, corr Er Schmid plaudente Boeckhio kl Schr V 387, dubitante Hermanno opp VIII 73 αἰχμᾷ, libri, corr e paraphr Er Schmid ἐνάριξαν . . . αἰχμαί? Bergk 53 ταύταν libri c scholl, retin Bergk; τάνδε Er Schmid, ταῦτα Pauw, Hermann opp VIII 74 56 μέγεται D παντὶ om B, suppl παντιὸς (cf 19) D, ἑκάστου paraphr 58 ἔβαν libri (prll II89), corr Hermann opp l 261, non obtemperavit Bergk2-4
58b πέμπτον ἐπὶ libri metrum non violaturi, si ἐπὶ (F)F είκοσι legere liceret, ut ἐπὶ (F)ρηγμῖνι licet (cf ad P XII 24), πέμπτον γ’ ἐπὶ Hermann opp I 261, quod ut ῾commodissimum’ edere solent, dissentiente Fennellio (πέμπτδν ἐπί), ego τ’ praeoptavi cl ἀμφότερ(ον) . . . τε — καί Ο I 104, VI 17, P IV 79, I I 42 59 ἱερῶς? Bergk 60 ἀλκιμίδας τό γ’ ἐπάρκεσε κλειτᾷ γενεᾷ libri, Ἀλκιμίδα (genet) ὅ γ’ ἐπάρκεσε κλείτα γενεά Er Schmid, quod recep (ἑπάρκεσεν scr c Tricl) Boeckh, item (sed ὅ τ’) Hermann opp VIII 74, Ἀλκιμίδᾶ (nomin) τό γ’ . . . Ahlwardt, quod respuit kl Schr V 377, recep Bergk, idem (dissuadente Disseno expll 414) Ἀλκιμίδα (vocativum cl N VII 70), τό γ’ (vel ὅ τ’) ἐπαρκέσας κλειτᾷ γενεᾷ coniecit, τοὺς ἀέθλοισιν ἱεροῖς | Ἀλκιμίδας ἐπάρκεσεν . . . Hartung, et Ἀλκιμίδας (pro __ ⏖ ⏖ ut nom propr (cf 51b) excusationem habet: Ἀλκιμίδαν ἐπαρκέσαι scripsi eiectis quae (ex paraphr ὅπερ?) interpolata esse τό γ’; de infinitivo apud verbum γαρύειν sane inusitato cf αἰνέω Πυθέαν πλαγᾶν δρόμον εὐθυπορῆσαι I V 59 62 παῖς ἔτ’ ἐνόσφισε καὶ πολυτιμίδα D, παῖ σέ τ’ (B) ἐνόσφισε τιμίδαν Tricl; cf nott metr et ad 40
63 verba κλᾶρος προπετής non ad eam sortitionem spectant, qua paria componuntur, quam describit Lucianus loco notissimo (προσελθών . . . ἕκαστος . . . καθεὶς τὴν χεῖρα εἰς τὴν κάλπιν, ἀνασπᾷ τῶν κλήρων ἔνα κτλ Hermot 40), sed ad antiquissimam illam singulos eligendi aut ordinem aliquem constituendi rationem: ἐκ δ’ ἔθορε κλῆρος Quare finge animo competitoribus nimio pluribus nomina professis Olympiae aut Aegina ipsa duos illos magnae spei adulescentes ῾procaci sorte’ certamine excludi: tum victoria se fraudari merito eos conquestos esse libenter concedes 64 δελφῖνι κε (_φίνι κε) vett, δελφῖνί κεν Tricl, ἀντὶ τοῦ ἴσον ἂν εἴποιμι καὶ τὸν Μελησίαν paraphr, unde cll 57 ss c schol 97 1 certissima ratione δελφῖνι καὶ restituisse mihi videor dissuadente Bergkio. De optatino voluntatem (ἑκόντι νώτῳ μεθέπων 57) exprimente cf σιγῷμι malim’ fr 81, 3, φίλον εἴη = ἔστω (subsequente futuro ὑποθεύσομαι) P II 83, αἰνήσαις (post imperativum addito futuro) Ο IX 14, φέροις (post imperatinos) 41; de particulae collocatione ad P X 69, de ε: at supra ad 60 et prll p 8 65 ἶσον vett, ἴσον Tricl, quod vulgo recipiunt ⏖ ⏑ __ ⏖ ⏑ __ interpretantes; εἰκάζοιμι ῾dubitanter’ Bergk, recep Christ1.2; de ἔσοݲν Fείποιμι prll ΙΙ 5 66 χερῶν D Tricl
Strophae
Epodi
Ep versus quarti rationem primus perspexit Hermann (ap Heyn 1817); σᾶμα νέ-, κτέατ᾿ ἀνά- ὕδατος, γάπεδον, δὴ ἔπεσι apud Schneidewinum1.2.3 et Christium1.2 haesit γαπεδον.
1 εἰλείθυια vett, corr Tricl πάρεδρος D 2 τέκνον D; v ad N III 6 3 εὐφροσύναν D; cf ad Ο II 52; οὐ φάος ἐκ μελαίνας δρ εύφρόνας Hartung, οὐδὲ κνέφας μέλαινάν δρ. εὐφρονᾶν? Bergk; cf Wilamowitz ad Eur Her2 v 1106 τεὰν ἔλ. ἄδ. B; ἀδελφὰν Er Schmid, explosit Boeckh
5 ἐπ’ ἴσα vett (B?), corr Tricl; ἐπὶ ἴσοις Bothe, ἐπὶ ἴσας? 6 πότμῳ πότμος D) ζυγόν | θ’ vett, πότμῳ Tricl, ζυγένθ’ Er Schmid; ζυγοῦνθ’ Wieseler ap Schneidew, ζυγοὶ θ’ Bergk2, contra quos et emendationem Schmidianam et scholiorum expositionem defendunt Hartung 200 et Friederichs Pindd St 76 8 ἔνδοξος D c scholl πεντάθλοις vett, corr Tricl 9 δορίκτυπον Bi, δορύΚτυπoν D (δορυκτ. cur Schneidewino aliis placuerit obscurum), δορικτύπων (lectio Ambrosiana?) Bs (man pr) Tricl(?), γενναίων paraphr 10 ἀγωνίας Hartung, temere 12 ἔβαλε(.)ταὶ libri vett, ἐνέβαλε (c scholl)· ταὶ Hermann ap Heyn ἐνέβαλεν· αἱ praeoptavit Boeckh 15 μνημοσύνας libri, corr Boeckh 16 εὕρηταί τις libri interpolatione manifesta, εὕρῃ gl Tricl, εὕρῃ τις ed Er Schmid, εὕρηται (scil τὰ καλὰ ἔργα) Hermann ap Heyn, omnibus probantibus, τις subaudire mavult Feunell; ὁ ἔρδων τὰ καλὰ ἔργα intellege cll vv 11—14; de verbi genere P I 48. III 111. IV 187, prll II93 B, κλυταὶς ἐπ. ἀοιδαίς Herwerden Pindd 27, κλυτάς ἐπ. ἀοιδάς Bornemann Philol 45 1886, 600 18 λάβεν D, βάλον Tricl 19 ἀφνεός τε vett, corr Tricl θανάτου | παρὰ σᾶμα libri, ὁμοίως τελευτῶσι (τελευτᾷ) paraphr; θάνατον πάρα (vel θανάτου πάρα, ut παρ’ Ἅιδου) θαμὰ Hermann ap Heyn (prob Βoeckh2), θανάτου πέρας ἅμα Wieseler ap Schneidew (recep Christ), θάν’. πέλας ἅμα Hartimg, θανάτου πόρον ἅμα Kayser Wiener Jahrbb 105 p 103, πόρον recep Bergk3.4. Wieseleri Ε pro Α emendatio palmaris: videtur poeta formulas epicas ὀλέθρου πείραθ’ ἱκέσθαι, τέλος θανάτοιο κιχάνειν suo more (prll ΙΙ100) variasae, πεῖρας θανάτου Ο ΙΙ 31, verbum νέομαι Pindaro ut cui maxime adamatum 20 πλέον libri, corr Er Schmid
21 πάθεν Tricl, selectius arbitro Boeckhio, πάθ’ ὧν (quod graecam
esse nego) Bergk4, πάθη Bornemann Phil 45, 1886, 600 22 ψεύδεσσί
οἱ B ποτανοῖσι? aliquando Boeckh, τε add Hermann ad Orph p 788
(recep Boeckh c plerisque), γε (per errorem, opinor, ad lectionem Schmidianam
1798 laudatam relapsus) Hermann ap Heyn 1817; ad rem cf O
Ι 28—34, σεμνὰς Χάριτας Ο XIV 7, fr 95 26 ἑὰν v 1 ἒνιοι) schol
(Tricl), ἐὰν Dionysius Charmidae f (Boeckh n cr 538), utrumque iunctim
vett; ἔ τὰν ῾vulgus ispam rerum veritatem’) Boeckh, ἐτ(??)εὰν
Bergk; cf ad I II 10 εἰδέμεν libri, corr Ér Schmid 26 ἔσπαξε D
27 ἀχιλλές vett, corr Tricl 29 ἐν ναυσὶ Tricl (Hartung) εὐθυπόρου
B πνοαί (e paraphr) Β, sed γρ πομπαί Bma 30 πρὸς Ἵλ. π. bis habet
B 31 ἀΐδαο libri, Ἀΐδα edunt c Oxonn; prll ΙΙ42 πέσε libri; prll
ΙΙ92 ἀδόκ. ἔν Schneidewin, retin ἐν Bergk, item (῾in inglorium atque
etiam in gloriosum’) Maur Haupt opp I 133, item alii ὰδόκ. pro
accipientes; cf Ζεὺς) καθελών μὲν δοκέοντ’, ἀδόκητον δ’ ἐξαείρων
fr trag adesp 482 N2, de praep anastropha Bossler 80 32 Verba ὧν
— βοαθόων his habet B αὔξει libri (B utroque loco) etlemm scholl,
ὧν ἅν αὐξήσῃ et ὧν ἄν αὔξη paraphrr, unde αὔξη recep Bergk, male;
nam a communi hominum sorte (ἒρχετα 30) sensim ad id quod certis
quibusdam evenerit transiri (cf N VI 30/31) docemur non solum verbis
τοὶ . . . μόλον (sec lectionem antedidymeam), vorum etiam vocabulo opico
βοαθόων qUo heroas significari manifestum est, ut ad eos ipsos pompis
heroicis (46) a deo Pythio auctos verba θεὸς αὔξει referre nccesse
sit —84 τοὶ γὰρ libri, τοὶ παρὰ ex scholl Hermann ap Heyn, γὰρ
παρὰ Bergk (v infra), τοί ποτε malim μόλον antiquam lectionem ex
scholl elicuit Hermann, ἔμολε(ν) libri e coni Didymi, quem τεθνακότων
δέ τιν’ ἔνδον ἄλσει παλαιτάτῳ
47 θεμισκόπον libri, θεμισκόπον editur c Lobeckio 48 distinctio nostra Aristarchea ab Er Schmid, Ty Mommsen, Bergkio3.4 probata, πολυθύτοις εὕων. ἐς δίκαν. τρία dist Hermann ap Heyn, ῾ut prospera in iis gubernet iustitia’ Boeckh, quae post θεμισκόπον mihi quidem videntur esse ieiuna; ad εὐώνυμον ἐς δίκαν cf δίκην ὑπεχέτω . . . μὴ καλὴν μηδ’ εὐώνυμον, ἀλλ’ αἰσχράν Plat Legg 754e 49 οὐ ψ. ὁ μάρτυς· ἔργμασιν — ἐκγόνων. dist Mezger Jalirbb class Phil 93, 105, μάρτυς. ἔργμ. ἐπιστατεῖ. Bury; de forma ψεῦδις non erit quod dubites cll ἴδρις τρόφις ἄναλκις adiectt, μάντις subst (Monro hom Gr2 p 109) μάρτυς] μάντις (lectio Ambrosiana?) B3 ἕργμασιν D 49—50 ἐπιστατεῖ Αἴγινα, τεῶν Δῖός τ’ ἐκγόνων. θρασύ dist Hermann opp III 23, post ἐπιστατεῖ vulgo plenius dist 51 λέγων Heimsoeth add corr 55 55 τὸ δ’ Β5 57 μοῖρα edd ante Er Schmid 59 ἀραμένῳ libri, corr ῾metri causa’ Hermann ap Heyn 1817, τόλμαν καλῶν ἀρέσθαι interpr opp HI 23; cf ad I ἡ 60 60 σύνεσις libri, retinuit ἀράμενον (59) scribens Er Schmid, item ἀρόμενον) Kayser lectt P 79, σύνεσιν Hermann ap Heyn omnibus fere probantibus praeter Christium2 (cuius interpr v apud ipsum), audacius olim τόλμα τε καλῶν ἐραμένῳ σύνεσιν? Bergk 61 εἰμι· σκοτεινόν libri, diiambo choriambum explente; quod vario modo emendare student: κoτεινὸν = κoτήεντα Boeckh, κελαινὸν vel είμ’· ἐρεβεννόν (cl gl *Hesych ἐρεβεννή· σκοτεινή)? Bergk, εἰμ’· ἀπέχων σκοτεινὸν Hartung, κρυφαῖον? ipse sibi non satisfaciens Rauchenstein Phil XIII 429; alii pronuntiatione (Lobeck path elemm I 126, Meyer gr Gr3 331) σݲκݲ in κݲ abisse putant cll ὅς ῥα Σκάμανδρον, ἔπειτα σκέπαρνον πετραίη τε σκίη τε Hes opp 589, alterum ex Pind exemplum atferebat Christ fr 142, 3; de adiectivi epicae poesi propter metrum negati vocalismo cf ποθεινός αἰπεινός ap Pind
62 ὧτε (ᾧτε B) vett et edd 65 καὶ προξενίᾳ libri et προξενίᾳ confirmant scholl, καὶ del Hennann ap Heyn, προ- del Ty Mommsen; καὶ aut asyndeti horrori aut falsae compendii (de quo ad P VII 10) interpretationi debetur 66 ὑπερβάλλων libri, ὑπερβαλών edunt c Er Schmid, nisi quod ὑπερβλέπων scholiis abusus Ty Mommsen 68 δέ τις ἄν ἐΜ libri c scholl, cf καί κέ τις ὧδ’ ἐρέει formulam epicam; δέ τις ἐρέει? Boeckh, μαθών δέ κε (F)ἐρέει malle Hermann videtur opp ΙΙΙ 24) IV 32; de ἐρέει ad I V 48; ἀνερεῖ? Gildersleeve Amer journ philol ΙΙΙ, 1882, 438 recep Bury (῾renuntiabit’?) 69 ψάγιον vett (etiam D), ψέγιον Tricl, ψόγιον lo Gottl Schneider in Lex (prob Boeckh), ψάγιον· πλάγιον, λοξόν Hesych primus attulit Bergk 70 Εὐξενίδα(??) vocativum aeolicum esse primus statuit Hermann ap Heyn, Εὐξεινίδι Σωγένους πάτρᾳ scholiis ut solet audacter abusus Hartung ad audaciora etiam temptamina abripiens Rauchensteinium Phil XIII 429 ὑπομνύω scr Bergk (c scholl ut videbatur: ἀπομνύω codd, ὑπομνύω edd) 71 ad verba τέρμα προβάς explicanda primus Hesych gl προβάς· ὑπερβάς adhibebat aliam ipse interpretationem praeoptans Hermann opp III 32, τέρμα non scopum, sed lineam qua arcerentur iaculantes ne propius ad scopum accederent interpr Ed Pinder Fünfkampf Hellen 1867, 93; cf quae ad βαλβῖδα illustrandam congessit Jüthner Eran Vindob (1893) 310 ὡσείτε vett, Tricl, ὥτε Boeckh; prll II83 χαλκοπάραον libri, ῑ Hermann opp III 26 72 δ̀ς ἐξέπεμψας B, ὃς ἐξέπεμψε D, quod addito νݲ recep ap Heyn merito vituperans 1817 Boeckhium haec ad Sogenis res c scholl referentem, ὅ σ’ ἐξέπεμψεν graviter dissuadente Hermanno opp III 31 recep Bergk4, ὅς ἔκ σ’ ἔπεμψεν Bury. Voluit poeta ἐκπέμπειν idem esse quod ἔξαθλον ποιεῖν, cum v 73 ironice, 74 eitra iocum adderet; quae erspexit schol 225, 3, non item (schol 226, 14 secutus) Boeckh 3 πρὶν] πρὸς c gl ἐν Tricl ἀ(??)ελίῳ Ty Mommsen (Bergk4); prll II11 ἐμπεσεῖν libri; prll II92
75 πὲρ ἂν libri, corr Hermann ap Heyn; verba εἴ τι . . . non tam ad fabulam ipsam, quam ad ea quae suam quasi causam agens addiderit poeta ῾animo praeter consuetudinem commoto’ (oppos 82, ἁμέρᾳ ὀπί 83) spectare arbitror 76 οὐ γὰρ BlDl c paraphr ἀπὸ κοινοῦ accipiente, post ἔα με plenius dist Hermann ap Heyn, post ἀνέκραγον plene Er Schmid, ἔα με — καταθέμεν Hartung 77 ἀναβάλλεο vett (cf 66), corr Tricl εἴρειν στ. ἐλ. ἀναβάλ(λ)εο iung scholiastae, εἴρειν exponentes λέγειν 227, 13. 16 (pap Bacchyl XVII 20. 74; πλέκειν schol 227, 8), λέγειν ἀναβάλλου, οἷον μὴ λέγε schol 227, 14 (῾a frigida laudatione abstine’ Er Schmid), contra ἀνακρούου καἰ ἄρχου 227, 15 quae probavenint Lonicerus et Phil Melanthon Μοῖσά, τοι κόλλα legentes, similiter (sed καὶ κολλᾶν) Hartung, καὶ κόλλα?) Rauchenstein Phil ΧΙΙΙ 430, ἔα — εἴρειν στεφάνους (c Ceporino)· ἐλαφρόν ἀναβάλεο, Μοῖσά, κόλλα Christ2; post ἐλαφρόν plene dist Heyne (Boeckh, Bergk), nam respicit poeta ad τὸ τερπνόν (74) 78 ἅμα libri et edd ante Bergkium; prll II82 81 πολύφατον ὕμνων ὕμνον D, ut 82 θεὸν Dci) θρόον vett, πολυφάτων Tricl, qua interpolatione retenta verba transp Er Schmid, πολύφατον reduxit Hermann ap Heyn 82 ἡσυχῆ libri, ἅσυχά Hermann ut P XI extr, ἁσυχᾷ Bergk; prll ΙΙ82 83 θαμερᾶ B, θεμερᾶ D; lectiones ad ἡ olim suprascr revocat Ty Mommsen, ad heta ex antiquitate nescio quo pacto propagatum Christ (Sitzgsber bayr Akad 1891 histphil Kl p 41), θευμερᾶ(ᾷ) Tricl, ἡμέρᾳ Benedictus, ἁμέρᾳ Hermann ap Heyn 84 μιν libri, νιν Boeckh n cr 401 ματροδόκoισι(ν) vett, corr Tricl 85 ἐμᾶ(ᾷ) libri c scholl, τεᾷ Pauw, ῡμᾷ Heyne, ἑᾷ (Sogenis) ap Heyn, ἑᾷ (Aeaci, assentiente Boeckhio) Dissen (expll 437, ἐμᾷ (Pindari, posito Thebis fuisse Aeaceum, sicut Athenis) defendit Hartung, tacite reduxit Bergk3.4; ἑός antiquiore usu ut omnium personarum commune fuisse constat, ita reflexivam semper retinuit notionem, ut recte si restituatur hoc loco ad Aeacum potius quam ad Sogenem referendum sit; cf Brugmann gr Gr3 422 πολίαρχον (πολη- vel πολυ- Dac) libri scholl, πολιᾶχον? Bergk; cf Κυράναν ἀρχέπολιν P IX 54
86 προπρηνής; libri c scholl πρόθυμον exponentibus; cf epicum vocabulum προπρηνής; προσηνέα (-ανέα debebat) μὲν del Hartung, retin ῾praestantem’ interpr, tum τὲ vel μὰν requirens Rauchenstein Phil XIII 431, προπρήονα? del μὲν Bergk; nihil mutandum, dummodo foedum ionismum abstergas; prll II42 γεύεται B3D Aristarch, δεύεται Bi scholl1.2, recep Christ solus 87 ἀνήρ. τί . . . γείτονι; schol3, rectius dist Aristarch 88 ἀτενεῖ libri, corr Hermann ap Heyn 89 ἅν ἔχοι libri, tuebantur Boeckh1 et Hermann opp IV 174, ἀνέχοι Thiersch, ὑπέχοι? Rauchenstein Phil XIII 431, ἀλέγοι Bergk; Thierschium fr 119, 3 δῶρ’ ἀθανάτοις ἀνέχοντες conferentem et c paraphr παρέχει exponentem redarguebat Boeckh1, emendationem (nulla addita interpretatione kl Schr V 387) recep Boeckh2, alii contulerunt P II 89, Soph Ai 212; ἀνέχοι αὐτό intellege ἀνέχοιτο γειτνιῶν (δ 595) de genere verbi cl prll II93 92 vett, corr Tricl ἄγυιαν vett, prosodiam ionicam (Herodn I 530, 30) invexit Tricl; cf Ο IX 34 93 ὥσθ’ B, ὧθ’ D, quod edunt c Boeckhio 94 χερὸς B 95 ἥραν libri, tuetur nescio quo pacto Bomemann Phil 45, 611, Ἥρας Bothio praeeunte Boeckh 96 δύναται δὲ Di, recep infra (99) διαπλέκοι (scil Ζεύσ) scribens Hartung, — δύνασαι δέ — separavit Bergk male antestatus scholiastam διδόμεν et ad δύνασαι et ad πεῖσαι referentem
97 δυσβά D θαμὰ] τ’ ἴθμα (= πόρους)? Bergk 98 σφιν vett, corr Tricl ἁρμόσαις libri et scholl, pro optativo accipit διαπλέκειν (99) scribens Bergk 99 γήρᾳ(α) libri, corr Er Schmid 101 ὄπισθε(ν) corr Morel
104 ἔπεσσιν B ταῦτα libri, corr ex scholl Boeckh τετράκις libri, corr Er Schmid 105 μαψυλάκας libri, μαψιλάκας Er Schmid, quod explosit Boeckh, idem nec passive (δ μάτην φλυαρηθείς schol) accipi posse neque a fatuis ineptisque hominibus illud Δ. Κ. decantari pueris recte observavit, ipse post μαψυλάκας distinxit, ad ἀπορία fere c paraphr λόγων (ἀπορία· ἀγνωσία Hesych; ärgerlich ists, wird unerträglich, gar nichts alii), ad μαψυλάκας subaudiens ταὐτὰ . . . ἀναπολεῖ, denique Δ. Κ. pro totius sententiae quasi appositione accipiens; μαψυλάκαις Io Gottl Sclmeider 1776 ad Pind fr XL, quod non displicebat Bergkio; de generis diversitate cf φίλε τέκνον alia: ταὐτὰ δὲ ἀεὶ θρυλεῖν ἀπορίαν ἐξελέγχει, ὥσπερ ἂν εἴ τις μαψυλάκαις παιδίοις (ὥσπερ παρὰ νηπίοις τοῖς τέκνοις paraphr) θρυλοίη τὸ Δῖός Κόρινθος. Ceterum Διoσκόρινθoς libri et (casu) schol 236, 2, quod tuetur Zeus Κnäblein interpr Usener Götternn 70
Strophae
Epodi
Str V 1b cum 2 coniungebat Ty Mommsen (ἀΐς_|σει σοφοῖς antistr γ΄). Ep 7ab divisit Aug Rossbach gr Metr3 462. De strophae initio et de ep v 4 extr cf appebd metr § 5a not.
1 ἀμβροσιῶν D (P IX 19 B N IX 18 B) 2 παρθενηΐοισι B,
παρθενίοισι D Tricl, corr Hermann ap Heyn 1798, opp I 254; de licentia
metrica Hermanno (ap Heyn 1817) suapecta app metr § 4b**
de vocalismo cf Πελοπηιάδαι 12 βλεφ. libri, corr Boeckh 3 ἁμέροις
B ἁμάρας D; ἀνάγκας libri c scholl; scholl; ἁμέροις χερσι
ποιμένες ἀμφεπόλησαν
λιτάνευον ἰδεῖν·
καὶ πατρός Μέγα Νεμεαῖον ἄγαλμα.
ποντίᾳ ἔν ποτε Κύπρῳ.
δόμεν βασάνῳ
Hermann ap Heyn 1798, retr 1817, recep Bergk3.4, ῾quodsi ἀνάγκας retinendum’
ἁμέρας mavult idem4, similiter ῾si quid mutandum esset’
ἀνάγκας . . . ἑτέρας Boeckh; ἁμέραις quod iam Hermann flagitaverat scr
Hecker Phil V 441 ἀναγκάς (ἀν’ ἀγκὰς) Er Schmid, Heyne. De oxymoro
ad Ο VI 43, de adi trai ad N V 6 9 Κα(??)βοατὶ vett, corr Tricl 10 ἂν
ἀξίαις libri, corr (c vv dd ad Hesych s v ἀναξίαν) Beck 12 σπάρτην
BD (ut 36 ζωῆς B, ἐφαπτοίμην B) πελοπηΐδαι libri, corr (cum ed Brubach)
Er Schmid 14 φίλων D 15 καναχηδά libri, corr Bergk; prll
II30 16 Δείνιδος Tricl, Δείνιος, ἤ τοι τοῦ Δεινίου schol; prll p 69
libri, corr Pauw 18 ὥσπερ D Tricl ποντίω (cf 1) D 19
Dci 20 (γὰρ) πολλὰ libri, πολλοῖς Er Schmid, πολλᾷ Pauw
21 δὲ λόγοι om Tricll (casu), coniirmant scholl et schol Soph Ai 154
λόγιοι? Bergk, ὄψον φθονεροῖσι δὲ μόμφοι Christ, idem sed μομφαί Herwerden
studd 53
22 αἰεί vett, corr Tricl ἐρίζει libri et scholl c schol Soph Ai 154 ἐφίζει male cl Semon 7, 84 Hecker Phil V 449, ῾verissime’ iudice Herwerdeno studd 53 23 ἀμφικυλίσσαις libri, _ίσαις (c schol) Boeckh 24 λάθαν D; lectionem B scholl confirmatam male interpretatus (c Lobeckio1 ad Soph Ai p 365, quem refutavit Dissen) ῾oblivio eum capit, ut obmutescat’ λάσθα (῾contemptus, irrisio’)? Bergk κατέχει τε λ. κετέχει_|ν λ. ν. D, κατέχει λ. ν. Tricl; κατέχει confirmant paraphrr (cf etiam ἀντέταται 25), κατέσχεν schol, sicut τουτέστιν . . . ἐτελεύτησεν paraphr1, unde male κάτεχεν Bergk; λυγρῷ ἐν Er Schmid, ἐν λυγρῷ Hermann opp I 251, sicut est in scholl (quorum lectione vulgata [= cod B] ἐν λ. γήρει mire abutitur Kayser lectt P 82) 27 πάλαισεν libri (om scholl), defendit Dissen expll 447; φόνῳ (= αἵματι) παλάχθη male Herwerden studd 53 28 δαίοισιν (δᾶιοῖσιν B) libri, corr Hermann ap Heyn 29 libri, διακινοῦντες vel κινούμενοι (Aristarch) exponunt gramm vett, unde recte πελεμιζόμενοι Wakefield (silv crit I 79, non vidi), primus recep Boeckh obloquente Kaysero lectt P 83 30 ἀλεξιβρότῳ D; II58 31 πολυφθόροισι ἐν libri, corr Boeckh 38 αἰμυλίων vett, corr Tricl ὁμόφυτος B 37 κλέος, | μὴ τὸ δύσφ. Christ χρυσὸν δ’ B
38 ἀδ(ὼν) B, quod vulgo edunt; prll ΙΙ 9 κὰγ χθονὶ Bergk libri, καλύψαιν? Bergk, recep Ty Mommsen, καλύψαι Jak Wackernagel verm Beitr Basel 1897, 45 2, quam emendationem confirmat paraphr εὔχομαι — τεθνάναι exponens 40—41 αὔξεται libri, testantur identidem, ῾crescit occulto velut arbor aevo fama’ Hor c I 12, 45 γὰρ ἐπαινεομένα δένδρον ὣς ἀέξεται ex memoria laudans ut videtur Clem Alex paedag I 154 P, cf etiam νεοθαλὴς δ’ αὔξεται μαλθακᾷ νικαφορία σὺν ἀοιδᾷ N IX 48; ἀίσσει δ’ ἀρετά (cetera c Bergkio) Fel Vogt diss Argentorr gentorr IV 270, ὕμνοισιν δ’ ἀρετά? c schol 249, 7 (λόγοις 248, 17) Christ
δένδρεον ἀΐσσει σοφοῖς libri, tuebatur Ty Mommsen (nott metr), δένδρεον
ᾄσσει Ι <ἐν> σοφοῖς Boeckh (de ᾱΐσσειν Pind N V 43, I ΙΙΙ + IV
Boeckh kl Schr V 331 1, Wackernagel KZ 27, 276), δένδρεον αἴνῳ Bergk;
at confirmat alterum verbum finitum paraphr3 (249, 2), nec redolet ἁΐσσει
interpolatoris officinam. Retinui vulgatam distinctionem, quamqnam et
ex ἐέρσαις (cll N III 78, δρόσος P V 99, I ἡ 64, ῥαίνειν ὕμνῳ P VIII 57
I VI 21) et ex ᾄσσει lucis atque vigoris nescio quid etiam ad αὔξεται δ’
ἀρ̣ετα redundare spontv persentiscis. Tum (41) ante πρὸς ὑγρ. αἰθέρα
dist Heimsoethio suadente Schneidewin, non male; nam pertinent illa
verba non minus ad αὔξεται quam ad ἀερθεῖσα. Obversari poetae videntur
imagines Homericae κλέος οὐρανὸν ἵκει, (Ἔρις) οὐρανῷ ἐστήριξε κάρη.
De σοφοῖς civibus ad P IX 78, de δικαίοις καὶ πιστοῖς καὶ ἀφθόνοις καὶ
ἀγαθοῖς amicis O II 6. VI 7, P IV 280, N III 29. X 78. XI 17, I VIII 69
44 πιστόν paraphr, πιστά B (cf ad P X 63), πίσταν D; πίστιν (e scholl
250, 8?) interpol Tricl, retin Boeckh; nunc paraphrastae et lectionem et
interpretationem (τὸ πιστὸν) amplecti solent (῾Pfand’ Ty Mommsen, ῾Bestätigung’
Rauchenstein Phil XIII 443, ῾evidence’ Fennell, ῾die Treue der
Freunde’ Mezger); ῾einen treuen Freund’ recte Herwerden
῾Havet’, inquit, ῾etiam laetitia (cf N X 78) ante oculos sibi ponere ex
amicis viris aliquem fidum, tanquam felicitatis teatem atque participem.’
Et locutionis μαστεύει ἐν ὄμμασι θέσθαι gravitatem et generis medii
θέσθαι proprietatem, denique nominis πιστόν numerum singularem eo
consilio quaeaita esse, ut ad patrem victoris mortuum si non vocandum,
at certe invocandum transitus fiat, facile perspicitur; emendabant πιστὰ
νο(??)ῷ (acil τὰ ἐν ἄμμ.) Μέγα Bergk4, ἐν ὄμμας᾿ ἰδέσθαι Herwerden (cf ad P
I 92), πιστά οἱ Bury 46 Χαριάδαις τε libri c scholl τῇ . . . πατρίδι καὶ"
θῆκεν· ἦν γε μὰν ἐπικώμιος ὕμνος
De ῾carminibus separatis’ [N] IX. X. XI prll p 70 De strophae membro hypercatalecto cf N V, I I. VI.
1 σικυωνόθε libri; falsam prosodiam (cf ad P IV 102) invexit Ceporinus,
veram reduxit Schneidewin; de vocalismo prll II56 2 εἰς B, ἐς D
3 πράσσετε B c paraphr, πράσσεται Dlit, quod retin cll Ο X 3 et 30
Fel Vogt diss Argentorr IV 250, male 4 αὐδὰν μανύει] ῾hymnum ordiendum
esse significat’ Heyne probantibus Boeckhio n cr 549
ap Heyn 1817, αἴγλαν? Bergk; de scholl Ty Mommsen parergg Pind
7, Abel p 257 7 καύχας libri c scholl omnibus, καύχαις Benedictus
(prob Hermann Boeckh Bergk), καυχᾶσς’?? Schneidewin (recep Christ2),
alia Eayser lectt P 84, Hartung, Rauchenstein Phil XIII 435, Leutsch
ἀνὰ δ’ αὐλὸν ἐπ’ αὐτὰν ὄρσομεν
θῆκεν Ἄδραστος ἐπ’ Ἀσωποῦ ῥεέθροις· ὧν ἐγώ
ἅρμασί τε γλαφυροῖς ἄμφαινε κυδαίνων πόλιν.
θρασυμήδεα καὶ δεινὰν στάσιν
δ’ οὐκ ἔτ’ ἔσαν Ταλαοῦ παῖδες, βιασθέντες λύᾳ.
ξανθοκομᾶν Δαναῶν † ἦσαν μέγιστοι _⏑_
ἄγαγον στρατὸν ἀνδρῶν αἰσιᾶν
ἀστεροπὰν ἐλελίξαις οἴκοθεν μαργουμένους
τε σὺν ἔντεσιν Ἰσμηνοῦ δ’ ἐπ’ ὄχθαισι γλυκύν
σώμασι πίαναν καπνόν·
φῶτας· ὁ δ’ Ἀμφιαρεῖ σχίσσεν κεραυνῷ παμβίᾳ
c paraphr τοὺς περὶ Ἄδραστον subaudias; sed quoniam
στρατός sine ullo epitheto positum verendum est ut aliud quidquam significet
nisi aut illorum hominum exercitum aut virorum opp deorum puerorum
mulierum plebeiorum servorum animalium, non displicet certe
facillima Boehmeri correctio 18 αἰσιῶν B, om D, corr Tricl; cf P ΙV 23
22 ’|σμ. libri 23 ἐρεισάμενοι BDls; ἐρυσάμενοι DDli Tricl, ut ἔρυσον pro ἔρεισον P X 51 PQac Tricl, πυρῶντι: πειρῶντι 67 Ζ, ὁμυγερέα: ὁμηγερέα P XI 8 V, κῦδος: κῆδος Ο I 107 CEγρ, νεογήους: νεογυίους N IX D, peccatum itacisticum, cui emendationes superstruere (ἐρυσσάμενοι ῾continentes, impedientes’ Hermann ap Heyn, ἀνυσσάμενοι ῾ironice Kayser Heidelb Jahrbb 1868, 46, ἐρυκόμενοι ῾interclusi’ Herwerden studd 55) fas esse nego; ἐρεισάμενοι trad lect aut explicemus aut emendemus oportet. Defendunt ῾proiecto vel amisso reditu’ Ty Mommsen 12, ῾having set fast on Ismenos banks’? Fennell, ῾laid down’, hopes’ fere c paraphr (ἀπέθεντο) Bury, quas ad interpretationes comparaverit quispiam ἀπερείδεσθαί τι εἴς τι ῾deponere’, ῾defigere’ usu hellenistico, nec miratus sim, si quando vel apud antiquiores poetas traditum invenerim ὲν τέτρασι παίδων ἀπερείσατο γυίοις νόστον ἔχθιστον, sed absolute ἐρείδεσθαι dici pro ἀποτίθεσθαι non credo. Denique ὀλεσσάμενοι Benedictus, ἀπουράμενοι Hartung; an ἀμερσάμενοι? (῾fraudati’ cll κατασχόμενος, στεφανωσάμενος) 23 σώμασιν ἐπίαναν BD, σώμας᾿ ἐπ. Τricl contra Pind usum (Hermann opp I 250), σώματα (v l, sec Kayseri emendationem lectt P 85, aut calami quodam lapsu ad λευκανθέα assimilata aut e paraphr σώματα τροφὴν δόντες τῷ πυρί invecta) schol 268, 5 ῾melior lectio’ iudice Hermanno ap Heyn, ῾ob id ipsum, quod eat, alteri praeferri debet’ Boeckh, male tamen; neque enim temere praeferenda difficiliora, hoc autem loco post σώματα epitheto ornata male se haberent νεόγυιοι φῶτες (24); de λευκανθέα . . . καπνόν cf ἐπεὶ κνίση μὲν ἀνήνοθεν ρ 270, ὄφρα οἱ αἷμ’ ἔτι θερμὸν ἀνήνοθεν ἐξ ὠτειλῆς Λ 266. Rectissime igitur σώμασιν πίαναν c Kaysero reduarit Bergk 24 νεογήoυς D ἀμφιάρηι libri, Ἀμφιαρῆι Er Schmid; cf 13 σχίσ(σ)ε(ν) BsBlDcl, paraphr, σχίσαις vitio Βi 26 γᾶς βάθ’. Hecker Phil. V 449, γᾶν βαθ., χθονὶ Rauchenstein Phil XIII 436, σχίσσαις κερ. παμβ. Ζ. γᾶν βαθ., χθονὶ κρύψεν θάμ’ Bergk3.4, σχίσσαις . . . κρύψ᾿ ἄνδρ’ ἅμ’ Bury, quem laudavit Christ; quae Alfonsus Hecker vir acutissimus praesagire animo si potuisset, articuH ap P usum (velut P I 5 X 27, I III+IV 72) non dubito quin accuratius circumspicere maluisset
28 φοινικοστόλον D; φοινικοστόλων (= ῾punicantium’ , exquisita Mezger P Siegesl 118 29 ταύταν ῾hanc nuperam’ Er ῾simile certamen’ ad cladem Argivorum spectans Mingarelli, ῾notos impetus’ Dissen exll 459, τακτὰν (= κειμένην περὶ θαν. κτλ) de Herm 14, 171 (de structura πεῖρα — περί cf P VI 17—18 et Erdmann de P usu synt 90), ῾Kriegszug der erwogen worden sein muss gegen die Karth.’ c Buechelero Ed Boehmer, satis prcbabiliter, dummodo ταύταν θανάτου πέρι καὶ ζωᾶς artius coniungas non sine w 21 ss recordatone: ῾ultimum illud’, inquit P, ῾quod cum Poenis aliquando onmes intellegimus certamen, si per fatum licet, quam longissime ut differatur’; deprecor’; verbi ἀναβάλλεσθαι interpretatio Heynio debetur ἀναβάλλεο Er Schmid, ἀναβαλλέμεν Herwerden Pindd 29 (= Naber n 8 XII, 1884, 27) 81 ὧ ζεῦ D 82 εἰσίν τοι? Boeckh ἔχοντες] ἔχοντι? Bergk 33 ὑπόκρυφα edebant ante Boeckhium 35 ἀν’ (= tum οὕνεκεν = ὅτι Beck Heyne, ἔκρινας ἅν ῾pernosceres belli saevitiam, quia aemulatio illum (Chromium) accendit’ c paraphr Hermann ap praepositionem reduxit Kaysero lectt P 85 monente Hartung, ῾fort ἀγ scribendum, quamquam I V 23 est ἀν καθαράν’ Bergk4 38 ποδὶ Tricl, explosit Henr Stephanus
41 ἔνθ’ ἀρείας πόρον libri, utrum Ἀρείας πόρον (Ἀρειάσπορον) an Ῥείας π. discriberent dubitabant iam vett gramm; ἔνθα Ῥέας π. scribendum esse cll Aesch Prom 837—40, Hesych s v Ῥέας πόρον edunt, πόρτον cod; cf v l P III 76) Beckio praeeunte perspexit Boeckh n cr 551, expll 460, Ἀρείας sive πηγῆς (῾certe Ἀρέας leg c Βοthio’ Boeckh) sive ἀρίας τοῦ φυτοῦ intelleeere malueris sensu cassum καλέοισι] prll II87 42 τοῦτ’ Ἀγ. liori et edd ἡμέραις vett, corr Tricl 44 δὲ oἳ ((οἳ) (οἳ) vett, δ’, οἳ Tricl 47 οὐκέτι πόρσω ἔστι πρόσω utique rectius D, οὐκέτ’ ἐστὶ πρόσω Tricl; binas emendationes proposuerunt Pauw, Hermann, οὐκ ἔστιν τι πόρσω? (de iterato ἔτι male cl Soph Trach 830) Boeckh, οὐκ ἔστιν πέραν τοῦ (= πέρα τούτου) Ty Mommsen parergg 16, ἴστω . . . ὄλβον, εἴ τις. κῦδος· <ὡς> οὐκ ἔστι οὐκ ἔστι πρόσωθεν Ed Boehmer, quod recepi πρόσωω statuere hoc loco nondum ausus 48 ἡσυχία vett, nominativum diserte tutantur scholl (282, 1. 3 cl 152, 20), Mommsen secus iudicantem (parergg 16) iam pridem refutaverat Rauchenstein Phil XIII 436; ἡσυχίαν Tricl, edebant ante Bergkium2 49 παρὰ κρητῆρι schol Luc conv 32, Orion 35, 15, male; cf παρὰ πότον 50 μιν libri 52 ἀμφὶ libri, ἅμα ex scholl Er Schmid, quod vulgo edunt, ἅμα Fel Vogt diss Argentorr IV 222; prll II82
58 σικυῶνος libri 54 τιμαλφοῖν D, cf Christoph Ziegler ad Theogn 576 55 νικᾶν libri, (ὑπὲρ πολλᾶν) νικᾶν v 1 fuisse testantur scholl (286, 1. 2), recep Christ, νίκαν c paraphr Ceporinum secuti edere aolent, Νίκαν Bury σκοποῦ libri, σκοποῖ’ Ahrens Phil III 235, prob Ty Mommsen addens defendi posse etiam σκοπῷ, quod recep Bergk4; cf etiam append metr § 8g Μοῖσαν v l scholl 286, 4; 286, 3
Strophae
Epodi
Ep vv 4. 5. 6 nullo hiatu distingui observavit Boeckh; sed arsium levitati 4 (v 88) et 5 (vv 16. 71) succurrere interpunctionem (ἐπ. δ’ et Favet coniunctioni quod soli hi versus in hoc carmine nulla pausa graviore distinentur; contra faciunt non solum diaereses quinquies ita observatae, ut trimeter et tetrameter excipiantur atque superentur quasi hexametro, verum etiam ultimi versus initium contractionibus (cf append metr § 6, 3 not) et prima syllaba soluta insignitum. Ergo: ut effusus ita non impotens ruit profondo Pindarus ore!
1 ἀγλαοݲθώκων Tricl, ἀγλαοθράνων? Bergk, βίαν (73) non
4 πέρσεως D, πέρσε . . . exesis litt B, corr Tricl 5 κατῴκισθεν libri (nisi quod κατῴκισεν suprascr habet apogr cod B saec XV), κατῳκίσθησαν paraphr; Αἴγυπτον κάτα ὤικισεν (subiect Ἄργος, cf 2. 10) ap Heyn 1798, quod cum durum videretur, ὅπᾳ ἔκτιθεν id 1817 (ὅπᾳ parapbrastam resipit, ἔκτιθεν contra usum poetae: κτίσθη Ο VIII 37), rursus τὰ (= ἔστιν, ἃ) κατώκισεν Boeckh kl Schr V 379 Bergk1.2.3), Hermanni et Boeckhii interpolationibus inter se coniunctis τὰ κατέκτιθεν Ty Mommsen, παλάμαις κατένασθεν ἄστεα τ. Ἐπ. (cll ἐνάσθη· ᾠκίσθη, κατένασσε· κατῴκισεν Hesych), vel propterea parum probabiliter quod κατανάσσαι πόλιν graece dici non videtur, Bergk4, alia Hartung, Rauchenstein comm Pindd I 28, Phil XIII 437, Maur Schmidt (1869) CXXXVI, Hardie class rev IV, 1890, 318, Bury ed Nem (1890) p 198 et class rev VII, 1893, 346—347; κατα(F)οίκισθεν scripsi ( — ⏖ ⏒ ⏑ __ __) de forma cl fr 119, 1 6 ὑπερμνήστρα D Tricl, retin Bergk; prll II57 μονόψαφον cl Aesch suppl 373 tutatus est Heyne, μονόψαφος (quod si traditum invenisset paraphr, in explicando nescio an minus elaboraturus fuerit) Hecker Phil V 439 probartibus plerisque; cf Ο I 60
κολεῷ libri c schol metr 288, 12, κουλεῷ Hermann ap Heyn (recep Boeckh, Bergk) 8 βέλεϊ D 9 πολέμοιο νέφος, formula epica interpretibus non minus hoc loco facessivit negotii quam Ρ 44 (τοῖς Θηβαίοις scil) Rauchenstein Phil ΧΙΙΙ 437, φάος? Bergk, σέλας werden studd 56; of de Wilamowitz Eur Her2 II 236 10 γυναιξὶ libri, retin Bergk4 c Ty Mommsen, corr Er Schmid; cf 60 bis. Interpunctionem Ceporini ante πάλαι plene distinguentis explosit Ty Mommsen 11 ἀλκμήναν vett, corr Tricl; prll II27 τὸν libri, τοῦτον BlDl (id perspexit Ty Mommsen parergg 22), primus recep Er Schmid; ἐτὸν et fuerunt quibus persuaderet 12 πατρὶ δ’ Dl (c Heynio recep Bergk), πατρί τ’ BD (defendit Dissen expll 464) 13 ὄλβος Kayser lectt P ὄλβων Herwerden studd
14 ἐκείνου B 15 ἔνα(ι)ρε(ν) τί οἱ libri, ἀναιροῦντος αὐτοῦ (participio exponens ἐπεὶ . . . ἔναιρεν, quoniam ὅτε γὰρ praemiserat) schol 297 12 (aliter Ty Mommsen parergg 23); ὲναρόντι | ὄψιν Rittershausen ap Schmid, ἐναρόντ(ι) ὄψιν Foἶ Ahrens kl Schr I 74 (mutata dist recep Bergl2), ἐναρόντος Ty Mommsen, ἐναρόντι Foἱ Bury (refutantur Rittersh hiatu nisi forte cll ἐπιόσσομα ἐπιόψομαι satis defendi putas —, Monrms linguae graecae legibus, Bury metro ⏑ ⏑ __ ⏖ , de quo append § 6 n*); retento ἔναρεν plerique: τῷ Mingarelli, τῷ <δ᾿> Hermann ap Heyn (recep Bergk3.4), explosisse <δ᾿> videtur Dissen expll 465, Fοἷ prob Hermann ad Orph p 789 et ap Heyn 1817, hiatum non curans, uude Foἷ δ’ Heimer studd 50, καί Foἱ(??)ὄψιν Boeckh (kl Schr Mingarellianum τῷ reponere non dubitavi, de hiatu cl I I 16, τι : τοι VIII 59 (τοι τι B). IX 21, P V 12, I VII 44 22 χάλκεον B3 23 βουθυσίαν vett, felicissima coniectura assecutus erat Pauw, θυσίαν TricU. 24 ἁλία (ἁλίου suprascr) interpolavit D (c schol), recep Tricl; prll II p 70 νικήσαις B Θειαῖος libri, retin c Mommseno Bergk4, Θιαῖος fuisse coniciens, corr Hermann opp I 253; prll II50 εὐφρόνων B3 (γρ schol), Er Schmid, δυσφρόνων Bergk2.3, εὐφόρως Bergk4; labores Pind neque faciles ad perferendum dicit neque aut per se libenter fortiterque susceptos aut fertiles, sed ἀπόνους τε καὶ τερπνοὺς διὰ τὴν λήθην γενομένους; μένους; de prolepsi O I 68. 82, P IV 194. X 10. 56 26 Μοίσαισιν? Heyne in schedis 1817, recepp στέφανον ἀρόσαι iungentes Bergk2.3.4 et Hartung, item sed ἀρόσαι absolute accipiens Rauchenstein Phil XIII 439 de accusativis στρατόν — στέφανον prll II98
29 μὲν libri, e scholl corr Er Schmid 31 οἶ] θεῷ libri, testantur
lectionem (e Θεαίῶ suprascr?) antiquitus corruptam scholl; γνωτὰ θειαίῳ
Hermann ap Heyn incohans, οἷ pro θεῷ Kayser lectt P 87 absolvens loci
emendationem, Hartungi Bergkiique coniecturas. silentio praeterire fas
est; de notione adi γνωτός ad I ΙΙ 13 82 ne quis abusus schol
303, 7/8 ἐσχάταις edere animum inducat: scite Pind quamvis diversis de
causis et hic et N IX 9 (ἐπ’ αὐτὰν . . . ἱππίων ἀ(??)έθλων κορυφάν) epitheton
ad nomen regens attrahere noluit κορυφᾶς sunt qui malint (c scholl1.2)
praeeunte Phil Melanthone, partim cas gen partim num sing praeoptantes,
utrumque male 33 ἁδείᾳ . . . ἐν τελετῆ coni unus de scholl
34 μιν B, om D, corr Boeckh 36 ἐν ἀγγέων θ’? Bergk; cf Heimsoeth
add corr 1840, 59 37 θειαῖε libri, corr Boeckh πολύγνωτον(ν) γένος
libri; κατὰ subaudit paraphr (nostra aetate διά vel εἰς vel ἀνά substituerunt),
πεδ’ εὔγνωτον novavit Bergk4, πολυγνώτῳ· γένει nulla aut
aut restitutionis probabilitate Er Schmid Hartung, post ὑμετέρων
dist Pauw Mingarelli Christ2; verbum ἕπεται corrigentes: δέκεται cl
P I 98 Rauchenstein Phil XIII 440, ἐφέπει Bury; denique ἕπεσθαι ῾comitari’
c accus iungi posse decrevit Heimsoeth add corr 60. Sunt πολύγνωτον γένος
nominativi non magis libere interpositi quam N VI 32 (παλαίφατος γενεά)
postpositi 38 καὶ τυνδ libri, suppl Er Schmid τυνδαρίδαισι vett, corr
Tricl 40 ξύγγονος Er Schmid; cf N XI 12 et prll ΙΙ64 41 νικαφορίαισι
vett, corr Tricl ἱπποτρόφον ἄστυ τὸ προί-|τοτο Θάλησε(ν) libri; Προίτοιο
καὶ Κλεωναίων πρὸς ἀνδρῶν τετράκις
σὺν οἰνηραῖς φιάλαις ἀπέβαν,
μαλακαῖσι κρόκαις
ὑψίβατοι πόλιες
σὺν ποδῶν χειρῶν τε νικᾶσαι σθένει.
ἐπέβαν lectio Ald diu obtinuit, ἀπέβαν c codd primus recep Bergk
48 ἔθηκε vett, θῆκεν Tricl ποδῶν τε χειρῶν τε Β, alterum τε om D,
prius Er Schmid παρὰ τῷ τοῦ Δῖός βωμῷ τοῖς δυναμένοις νικῆσαι σὺν
ποδῶν σθένει καὶ (om B) δρόμῳ καὶ χειρῶν σθένει, πάλη κτλ paraphr, qua
opera partim satis neglegenter (βωμῷ partim non male ( (ποδῶν
Pind verbia explicandis collocata non est veri simile quantum exagitaverit
criticos: π. Δ. θ. θρόνω vel δόμῳ Eug Abel p 310n, δόμω recep Bury, δρόμοισιν
Rauchenstein Phil XIII 440, θῆκεν θέλουσιν Maur Schmidt CXXXXVII,
θῆκεν δαεῖσιν Ty Mommsen parergg 27, πὰρ Διὸς (scil ναῷ), δρόμῳ σὺν iungens
Christ; δρόμῳ, σὺν π. χ. τ’ ἐνίκασαν (῾plane dicendum haec praemia
proposita magna ex parte cessisse Theaei maioribus: σύν non cum σθένει
iungendum, sed adhaerescit verbo: in omnibus his ludis victores renuntiati
sunt’) Bergk4; et νικαφορίας 41 fuiase ματρώων et χαλκόν 46 obtigisse
quibus eisdem φιάλας persentisces cl σφίσιν 50 49 παρὰ libri, corr Er
Schmid Παμφάῃ Tricl, male et propter metaplasmum et propter casum
ipsum, cuius in paraphr (ἐπιξενωθέντος παρά) alia ratio; ἐπὶ ξένια
πρὸς Π. ? Bergk, prob Herwerden Pindd 29; nunc ξενίαν (παρέχειν)
Bacchyl XIII 191 K 51 ἔμεν D 53 θάλειάν Ceporinus, explos Er
μὰν θεῶν πιστὸν γένος.
ἁμέραν τὰν μὲν παρὰ πατρὶ φίλῳ
ἐν γυάλοις Θεράπνας,
Κάστορος ἐν πολέμῳ.
ἔτρωσεν χαλκέας λόγχας ἀκμᾷ.
ἴδεν Λυγκεὺς δρυὸς ἐν στελέχει
γένετ’ ὀξύτατον
Schmid θάλειαν scribens, θάλειαν edunt c Heynio 55 μεταμείβεσθαι
etiam P III 96 traditur, activum πεδαμείβειν Ο XII 12 56 διΐ libri,
corr Boeckh τάν θ’ D Tricl 67 ἀμπιπλάντες B, ἀμπιμπλ. D, recepturus
eram prll II58, sed cf ad P IX 41; de vocalismo ionico ἐμπιπλείς (Hes
theog 880 MC) cf Smyth 570 ss 60 βουσί vett, corr Tricl ἔτρωσε libri,
corr Morel, quaniquam __ ⏑ __ ⏑ 6. 24; sed cf ad 10 αἰχμᾷ(ᾶ)
corr Pauw 61 πόδ’ αὐγάζων BDl, πέδ’ αὖ γάζων D, πεδαυγάζων
Tricl (cf prll I p 7) ἴδεν B, quod vulgo edunt, ἴδε D Tricl
62 ἥμενον Aristarchus, ἥμενος Didymus, neutrum est in libris nostris,
e quibus ἥμενος vett, ἡμένως Tricll (ut κακαγόρως Ο I 53); ἡμένους
Boeckh (kl Schr V 301), ἡμένῳ Thiersch, ἥμενον primus rocep Hartung;
de antiquis huius loci lectionibus enucleandis bene meritus est Ty Mommsen
parergg 30—36 (ap Eug Abel p 318 ss), quem secutus ἥμενον
Bergk4 (in scholl 314, 12—13 πῶς addens; alia ap Eug Abel
63 πόδεσιν vett, corr Tricl 64 ἐμνήσατ’ B, ἐμνήσαντ’ I) Tricl, corr
Δῖός αὐτίκα γάρ
στάθεν τύμβῳ σχεδὸν πατρωΐῳ·
ὁμιλεῖν κρεσσόνων.
πάλιν χώρησεν ὁ Τυνδαρίδας,
πνοὰς ἔκιχεν.
77 ἐπίτελλον B 78 παῦροι’ ἅν Dl 79 ἤνεπε B (recep ἔνεπε D, ἔννεπε Heyne ἀντία ἤλυθέν οἱ B; ἤλυθεν ἀντία οἱ Hermann Orph 788, ῾pulchre’ iudice Boeckhio 82 ἔσταξεν vett, ἔσταξ᾿ στάξεν Pauw ἔμπας? metri causa Bergk; prll II71 84 Οὔλυμπον edunt c Tricl; prll II2 ἐθέλεις vett (retinebat ⏕ ⏑ __ __ Boeckh2 Schr V 391), corr Tricl νῦν οἰκέειν suppl duo Tricll, οἰκεῖν ἐμοὶ e scholl Benedictus, prob Hermann ap Heyn, ναίειν (vel οἰκεῖν) ἐμοὶ? unde ναίειν ἐμοὶ recep Bergk2.3.4; cf ναῖον· ᾤκουν·, ναίοντα ναίουσιν· οἰκοῦσιν Hesych 85 σοι libri; cf ad P IV 270 86 πάντων τε paraphr, non displicuit Bergkio ἀποδάσασθαι libri, corr Er Schmid 90 χαλκεομίτρα vett, corr (Tricl) Er Schmid
Strophae
Epodi
4 ἀγλαῷ σκάπτω vett c duob Tricll iota ut solent omisso, genetivum exponit paraphr πύλας B 6 λοιβαῖς vett, corr Tricl; λοιβαῖς ἀγαπαζόμενοι deos ex Olympo in campum quasi deducens Herwerden studd 58; cf ἀγαζόμενοι· λιπαροῦντες. ἀγάζεται· σέβεται. ἀγάσματα (Soph fr inc) σεβάσματα Hesych. E fragm Soph ὦ πρῷρα λοιβῆς Ἐστία 658 Ν2 in scholl laudato πρῷραν θεῶν aliquando foisse collegit Bergk
7 σφισι vett, corr (Tricl) Boeckh 8 θέμις Boeckh2, prob Schneidewin,
quemadmodum τὰν Ζῆνός ὁρκίαν θέμιν θεοκλυτεῖ Medea Eur Med
209 ἀενάοις libri, corr Pauw, prll II49 9—10 σὺν δόξᾳ(α) libri
δυωδ. libri (Bergk), δωδ. Er Schmid; prll ΙΙ55 περἅσαι D1 (παράσχου
αὐτοῖς ἐξενιαυτῆσαι paraphr), περάσαι B cl D (et διανύσειε et εὔχεται αὐτὸν
διατελέσαι schol) καρδίᾳ(α) vett, corr Tricl; cf N I 54 σὺν ἀτρ. κ.
quod et libri et paraphrr exhibent non magis equidem quam v c σὺν
χαύνᾳ πραπίδι, σὺν ἑκόντι νώτῳ, σὺν ποσσὶ κούφοις dignum Pindaro arbitror;
ceterum cf paraphrr (Tzetzianas?) σὺν φροντίδι ὀξείᾳ Ο VI 37, ἐν
ἀλαθεῖ νόῳ II 92; at νιν confirmari videtur paraphrr εὔχεται αὐτόν κτλ
et παράσχου αὐτοῖς κτλ cll νὶν : αὐτούς Apoll Dysc pron 84, 7 RS; νιν
δόξᾳ . . . περᾶσαι σὺν? Boeckh, (σὺν δόξᾳ) περᾶσαί νιν? Dissen, prob
Schneidewin Boissonade Hartung; alia Kayser lectt P 88, Bergk2, Rauchenstein
Phil XIII 441, tum Kayserum quasi c Rauchensteinio concilians
Bergk3, Ty Mommsen in edd (retr parergg 42), Maur Schmidt
CXXXVII, Schnitzer progr gy Ellwang 1867, 65, Christ 11 versum
qui olim corrigebant Bergk(s) et Christ(1) postea interpretari maluerunt,
ille (c scholl?) ἄνδρα πατέρα iungens (ut ἁγητὴρ, κυβερνάτας, μάντις ἀνήρ?)
et vv 11—18 ad patrem Arcesilaum referens, hic c Friederichsio (studd
92) et Mezgero (Siegesl 482) ἄνδρα Aristagoram, θαητὸν δέμας eiusdem
intellegens, haec quidem rectissime, sed in eo falsus quod fortissimo viro
de patre satis ignavo (22. 30. 38) potius quam quod par erat vice versa
poetam gratulantem facit; meam interpretationem, quae proxime accedit
ad Dissenianam(2) ab anglicis editoribus laudatam, distinctionibus post
ὲγώ et Ἀρκ insertis significabam: hominem vero, inquit, (Aristagoram)
ita ego laudabo, ut quamvis gratuler patri de tali filio, atque etiam admirabilem
illara filio ipsi formam (μακαρίζω τινά 〈τινος〉, καὶ 〈τινός〉 τι)
innatamque (P Vlll 6Ο) animi tranquillitatem , tamen . . ., ’von meinem
Helden aber sag ich: Heil seinem Vater! Heil auch dieser Schönheit des
Leibes und dem Adel sener Seele! doch . . .’ 12 ἀρτεμίαν lo Gottl Schneider
(in lex v άτρ), recep Bergk3.4, Αρτεμίαν (n pr c paraphr2) Hartung, quod
nomen graecum fuisse constat (ex Ἀρτεμίδωροσ?) decurtatum, ut Ἀρτεμᾶς
ex Αρτεμαγόρας ξύγγ. Er Schmid ; cf N X 40 13 παραμέ ψεται
B ἄλλων libri, τῷ εἴδει παρέρχεται τοὺς ἄλλους paraphr2; μορφὰν
Boeckh, ἄμως (= ους sec Tricl Ο I 53, N X 62) cl P ΙΙ 50 Pauw, ἄλλους
Hartung, προαμευσεται (cll προαμείψασθαι· προαλλάξασθαι [de tempore?],
παρελθεἶν[?]. προαμεύσ〈ασθ〉αι· ὁμοίως Hesych) Bergk4, περαμεύσεται monstrose
Bury; παραμεύσασθαι ἄλλων qui tuebuntur (cum Hermanno2 Schneidewino
Matthiaeo Kühnero Gerthio) verbi παρελθεῖν cum genetivo iuncti
exempla velim afferant 14 ἐπέδειξε(ν)] διήνεγκε paraphr1, ἐφανέρωσε
par2, ἐπιδείξῃ Breyer anall P 27 mihi quidem non displicet in-
dicativus iterativum modum excipiens tamquam de certo aliquo homine
wenn jetzt einer, ne ditcam concessive wenn gleich (cll O VIII 54, N III
20. VII 74. 76; de modis variatis ad P IV 264) 17 ἀγαθοῖς μὲν αἴν.
vett, μέν om B l, ἀγαθοῖσι Tricl, μιν Mingarelli, tres coniecturas prop Ty
Mommsen parergg 44, the significant μέν retinendum ratus ἀγαθοῖς μὲν
ἐπαινεῖσθαι Bury (de omisso έπ- conferre poterat P V 107); paraphrr pronomen
ignorantibus utique parendum est cll P III 103 et n cr N I 66:
ΙΝΕΠ et ΜΕΝ confusa ad uncialem litteraturam pertinent 18 μελίζεν
ἀοιδαῖς Pauw (cf prll II86), μέλειν ἐν ἄ(??)αις Hermann opp I 260. VII. 172;
in verbi genere post δαιδαλθέντα variato non est quod offendas 19 περικτυόνων
D ἑκκαίδεκ’ (ἐkk.).BD, ἔξ καὶ δ’ c apogr B Bergk3, retractare videtur
idem4 (n cr); ἑκκαιδεκάταν pap Bacch VTI 3, ἑσκαιδεκάδωρα malim Δ 109;
cf Gust Meyer gr Gr3 501 21 μεγαλαυχεῖ libri, corr Tricl 22—28 om D
Tricl 26 δηριὁντων? Wilh Schulze qa epp 348, 3; δηρι(??)ομαι est Ο XIII 44
27 τέθμ. Ἡρ? nec elegantius nec correctius Bergk2,3,4; cf N X 33; an
utroque loco ῾Ηρᾶκλέoς τε(??)θμ- (cl app § 8c.o)? 28 ἀναδης vett, corr
Tricl 30 ἔλαβον B 33 λίαν libri c scholl lemm et paraphr2, corr
Pauw; cf Bast comm pal 722, tab I 14 85 χαλκεντέων (χα (??)λκέ τε B)
libri, quod primo retinebat (spondeum opinor pro dactylo esse ratus) Her-
36 Ἰσμ. libri et edd ῥοὰν libri, plur num (ῥεύματα) exprimit paraphr; em Bergk3.4 40 περιόδοις libri, corr Er Schmid (Eust prooem § 21 p 15, 3 Ab, Cram An Ox IV 309; 20) 41 πλούτῳ om B, (εὐώδη) καὶ ἐπικερδῆ paraphr; πλουτώσιον novavit Bergk cl χαριτώσιος Ibyc 51, πλούτῳ τ’ (cl paraphr καὶ ἐπικερδῆ) Ty Monunsen parergg 46; πλούτῳ est dat instrum, ἴσον ad sententiam (πάσαις περόδοις) concinnandam necessarium 42 οὕτω σθένος libri, γένος paraphr, unde corr Heyne 44 ἔμπας Tricl μεγαληγοροῦμεν paraphr, unde μεγαλαγορίαις? Bergk obloquente Ty Mommsen parergg 46 45 ἔργα τε libri, recte cl P I 70 tuetur Boeckh kl Schr V 385, ἔργα γε Bergk, ἔργ᾿ ἅτε Ty 46 ss, μεγαλανορίαις ἒν βαίνομεν, ἔργα τε π. μ. scil. βαίνομεν Christ1.2 47 κερδέων δὴ χρὴ? Bergk
Strophae
Epodi
Str vv 3 + 4 tam confidenter conionxit, ut versus numerandi rationem non sine magna legentium moleetia immutaret Ty Mommsen; cf metrorum ambitum eundem eadem diaeresi sexies diremptum I V 3 + 4 a Mommseno quidem non minus confidenter coniunctum. Ep v 4 syllabam decimam correptam legit schol metr τὸ ζ΄ ἰαμβέλετος); cf I VI str De membris hypercatalectis ep vv 4. 5 cf nott metr N V.
1 ἁμᾱ Β (—⏑⏒—??) 3 θάcομαι D Tricl 4 ἐν om (c apogrr D) Tricl τέταμαι Hartung, ἐν ἂν κα. Herwerden studd 58; lect trad testatur paraphr (ἐφ᾿ ῇ νῦν πᾶc ἔγκειμαι)
6 ὦ ’πολλ. edere solent; prll ΙΙ37 ἀμφοτέρων Β cl, ἀμφοτέροις corr Boeckh 8 κείω D ἀμφιρύτῳ (c apogrr D) Tricl, ἀμφιρύτᾳ (c melioribus) reduxit Boeckh 9 ἀνδράσι vett, σιν Hermann opp I 249; cf ad 32 11 ἔξ ὤπασε libri, nisi quod σαν ἐξώπασεν Aristarchus, ἐξώπαζεν· ἐξέπεμπεν gl Hesych huc vocavit Schmidt, quod verbum in Cyprio titulo se indagavisse ait Bergk, de ἐξώπιος, κατωπιᾶν Ahrens (kypr Inschr I 12) kl Schr I 226; ἔξ ὤπασεν edunt c Hermanno 12 Ἀλκμήνα libri et edd τέκε libri, corr Boeckh
13 Γηρυόνα libri et edd 14 ss poterat Pind dicere aut Ἡροδότῳ τεύχων γέρας τὸ μὲν ἵπποις νικήσαντι — ἐξαίρετόν τι γέρς τό δὲ Ἡρόδοτον αὐτὸν ἡνιοχεύσαντα ἐθέλω ἢ Καστορείῳ κτλ τό μὲν ἵπποις νικήσαντι, τὸ δὲ ἡνιοχεύσαντι τεύχων γέρας, δι’ ἑαυτοῦ νενικηκότα ἐθέλω ἢ Κἄστ’. κτλ; qnae in brevius eum contraxisse nec vett gramm nec Boeckh Hermann Schneidewin Bergk1.2 moleste τεύχων μέλος, ἅρμ. τεθρ. γέρας, Ι ἄνι’ ἐν ἀλλοτρ. Hartung, non meliora Bergk3.4 Maur Schmidt CXXXVIII, νωμάσαντι, θέλω progr gymn Marb 1876, 23 (recep Christ2), alia rursus Herwerden Studd 58, Jurenka Wien St XV, denique τεύχω ut ’simplicissime’, ita pessime Bury; defendebat participium male cll Ο Ι 12 — 15, I III 912 Fennell 16 ἰολάου libri, άοι᾿ Ty Mommsen; cf app metr § 8a μιν libri
17—18 non de victoriis omnino (ἀέθλοισι), sed de curulibus dicendum fuisse putabat in emendatione sibi ipse non satisfaciens Bergk, unde ἔνθ᾿ ἀέθλ. Maur Schmidt ind len 1879, 10; ‘nec ipsum genus dicendi V 18 offensione caret, ut schol quoque animadvertit’ Bergk, μίγεν emendabat Wiskemann progr gymn Marb 1876, 23; στεφάνοισι θίγον ἀντὶ του στεφάνων e Pind laudat schol I IV 18
20 λεβήταισι B, -τεσι D, corr Tricl 21 σευόμενοι D Tricl 28 γυμνοῖς vett, corr Tricl ἀσπιδοδούποισιν (o(??)u e corr) B, ἀσπιδόον | ποισιν (alii leg πaσιν [c apogrr Tricl] vel πεισιν [Ty Momms], est ο|) D; ἀσπισιδούποισι(ν)? cl fr 17 Bergk 24 οἶς τε D c apogrr, unde ἦσί τε Tricl αἰχμάς ex scholl praeeuntibus Pauwio et Kaysero (lectt P 88), obloquente Bergkio Hartung, sed αἰχμαίς (acc aeol, ut δίσκοις 25)? Bergk 25 ὁπότε vett, ὅτε Tricl, ὁπόταν Trypho ap Eust Od p 1591, 30, ποτ’ ἀνὰ Ammon diff vocc s v δίσκος (p 41 V; ὁπότ’ ἐν Hermann ap Heyn (qua praep alteri membro addita more Pind etiam in priore αἰχμαῖς dativus elegantiasime distinguitur a dativo mere instrumentali χερσὶν; ipsum praepoaitionis usum notissimum bene illustr Dissen expll 487, Ern Friese progr colleg francog barol 1872, 8), accusativis invectis (cf 24) ὁπότ᾿ αῡ Kayser lectt P 89, item ὁπότ᾿ εὖ Hartung, ὁπότ᾿ ἐκ (scil χερῶν) δίσκοις (acc aeol) Bergk4,ὁπότεν Vogt diss Argentorr IV 244 (prll II81), retinent vet lect ὁπότε(??) scribens (ut ante δjίck.?) Ty Mommsen, ‘caesuram’ excusans Christ 26 ἦ ε(??) (= ἦεν) B, ἢς D (‘ex ΗΕ ortum’ Bergk), ἦς D l apogrr D Tricl, ἦν Calliergus πένταθλον vett, πω πένταθλον Tricl, πεντάεθλον (P VII 68) Boeckh,πένταθλον, ἑὸν δ᾿ Maur Schmidt CXXIV; πεντέεθλον scribere, ut metrum esset —⏑— — ⏑—⏑— ⏑⏑— —, non sum ausus; cf app § 8c.d 27 ἕρματι D et Ammon l l, ἕργματι B et edd 22—27 (λάμπει — τέλος) pro parenthesi habent, ut τῶν (28) sit στεφάνων, Fennell et Bury 28 ἀθρόους D Tricl ἀ̣νδησαμένους Tricl 29 ἕρν. (item 66) D ἔφανε libri, corr Er Schmid εὐρώτα libri et (suppl ῥεέθροις) schol 366, 8, retin Er Schmid Heyne. -τᾳ Morel Boeckh πέλας] in B ligatura [Wattenbach3 91 nr 26] deceptus πύλας legebat Ty Mommsen1.2, item N XI 4 B; Εὐρώτα πόρῳ Herwerden studd 58, quasi inaudita sint πέλας παρεῖναι, πέλας παρεστάνει, πὰρ ποδί σχεδόν (O I 74)
32 Ποσειδάωνί τ᾿ Mingarellio praeeunte Bergk; eundem hiatum -ι ᾿Ισθμ.
Ἀσωποδώρου πατρὸς αἶσαν
καὶ πράθεν φέρει·
47 ἄλλος (om ἄλλοισ’) B, ἄλλος ἄλλοις D, transp Trici ἐφ’ ἕργμασιν B et edd, ἐφ’ ἅρμ. D 48 τρέφει D Tricl, τράφει (B) primus recep Schneidewin 49 ἀμύνειν, cum διατείνεσθαι ap scriptt att infinitivum flagitet, Herwerden studd 59 probante Chriatio; participium confirmat paraphr 51 εὖ ἂγ. libri, εὐᾱγ. Pauw δέχεται libri, corr Boeckh 54 ἱπποδρομίων Rauchenstein Phil 35, 256, prob Herwerden; accusativum luculentiesime testari videtur Chrysippus stoicus ap schol, quamquam duobus hoc loco ‘cognominibus’ deum ornari parum probabile, ut a genetivo epitheton ad nomen regens attractione notissima traiectum dicere malim; nam tertiam ἀρμάτων ἱπποδρόμιον Mezger) aut quartam ἱπποδρόμιον scil ὕμνον Christ) interpretationem vereor ne. non circumspicias
59 medium dynamicum, rarissimum ap Pind, explicatur eis quae sequuntur 61 ἔμπορεν B 63 σεσιγαμένον Hermann opp VIII 126 recep Ty Mommsen; cf ad O XIII 91
64 μιν libri ἀγλαΐαισι B, ἀγλααῖσι D, corr Tricl 65 ποθόθεν libri, corr Pauw 68 ἀλαοῖσι Chrysippus legisse fertur τυφλοῖς πράγμασιν) schol 377, 10 ἐμπίπτων] τοῖς δι’ εὐδοξίαν ἀναλίσκουσιν ἐπεμβαίνων καταγελᾷ paraphr, ἄλλοισι δ’ ἐν πόνοις Hartung, ἄλλοις δ’ ἐνιλλώπτων? Bergk καταμωκᾶσθαι Hesych), ἐμπαίζων Rauchenstein Phil 35, 256 lect vulgo interpretantur ’insultans ridet’, ‘insultat atque irridet’, quibus forte occurrit ridet’: banausorum non solum avaritiam verum etiam arrogantiam stultam atque rusticam quos dolose circumscriptos possessione aut honoribus summoveant irridentium notat poeta; ἐμπίτνων malim, nam πίπτειν non est ap Pind
Strophae
Epodi
Ep 5. 6 coniangere Boeckh dabitavit propter pedem ⏖⏖ __ ̔ in qmdem metro atqae hac versas sede’ incommodam (cf append metr § 3); coniongere diviao v 1 maluit Bossbach gr Meter3 465.
1 ὅσ(σ)οι libri, οἳ Er Schmid, idem habet schol Arist pac 696 2 ἐς δίφρον BsD, ὲν δίφρῳ Bi, ande ἐν δίφρον? Christ; si quidem ἐν δίφρῳ B saprascriptam haberet, at de rec Ambr cogitare liceret! συναντώμεν(οι) B c schol Arist; cf ΙΙ 39. 96 3 παιδίοις Plut Pyth orac c 23; de adi c verbo artias coninngendo cf βαθεῖαν ὑπέχων Ο ΙΙ 54
6 μοῦσα libri non-corr ποτ’ B (οὔ ποτ’ schol Arist), recep Boehmer, τότ’ D Trid, τὸ παλαιόν paraphr 7 ἐπέρνατο (ᾱ intelleto) B μελίφθογγοι libri, corr Heyne 8 ἀργυρωθείσας πρόσωπα Gurlitt ap Heyn 1798, irrisit Ulixis καλὰ πρόσωπα contegentis immemor Boeckh, recep (ποτὲ 7) Hartong; ἀργυρωθεῖσαι πρόσωπα intellegunt ore ambitiose adomato (schol 382, 8), fiicato, pallidulo, frigido, tristi, von der Blässe des Silbers angekränkelt, aut, proinde ac si vox audiatur, bellissune candido atque argenteo ad aspiciendum, parum recte utrique, quamquam apte iam pridem contulerant οὐδ’ ἀργυρέη κω τότ’ ἔλαμπε Πειθώ Anacr 33, κατηργυρωμένος λέγω Soph Ant 1077, φωνὰν ὑπάργυρον Pind P XI 42 denique ἀργυρωνήτους ὑφάς Aesch Ag 949 et ἀργυρωθέντες Pind N X 43: mercenariae igitur illae laudationes κατηργυρωμέναι βλέπουσιν i θ’ vultu non sincero atque vero, sed propter mercedem composito, ut quo plus ‘argenti’ polliceare, eo impensius profanatis mellitae vocis suavibus blandisque sonis decantentur — credo: there is nothing bitter or even depreciatory in this phrase! 9 τὸ add Heyne, recep. (in adn ἐφίητί με τὠλκαίου [scil fr 49] coniciens) Bergk 10 καλῶς suppl Tricl, ὁδῶν cl P III 103 Hermann ap Heyn, recep Boeckh, ἑᾶς Bothe, ἔτας post varia tentamina Bergk4; ἀλάθειαν ἐτ(ε)άν Pindaro reddendi princeps exstitit Hartung N VII 25, quem imitatus hoc quidem loco rem videtur acu tetigisse, tertio loco (N X 11) non item Bergk, quartum et quintum adiectivi exempla (N VII 85, X 41) addere sibi visus est Bury; et traditur ἀλάθει’ ἀτρεκής invito Bergkio N V 17, ἀλάθειαν ἐτήτυμον Ο X 54 11 ‘haud dubie ὃ φᾶ scribendum’ contextu dubitans Bergk θ’ ἅμα libri c scholl, θαμὰ Boeckh, θαμὰ Bergk; cf Α 417, Ω 773, Soph Phil 772 12 ἀγνῶτ’ B, ἄγνωτ’ (ut num plur significaretur, ἔνιοι ap schol) D, ἀγνῶτ(ι) ἀείδω Callistratus probante Didymo (fragm p 238 MS), nec melius ἀγνῶτι H ἀ(??)είδω suadente Kaysero lectt P Rauchenstein Phil 35, 257, ἀγνῶτ(α) vel ἄγνωτα νίκαν iungebant ἔνιοι ap schol, probantibus Hermanno Boeckhio Bergkio, invito Didymo (p 385 9 ss Ab), οὐδ’ (immerito paraphr οὐ γάρ antestatus) ἄγνωτ’ ἀείδω, Ἰσθμ. κτλ Hartung, ἄγνωτ’ ἀείδω Ἰσθμ. sicut ante Stephanum edebant Boehmer; ‘non obscure’, inquit P, (tibi, Thrasybule, pro tua sapientia) ̔ Isthmiacam cano victoriam . . . ’; ‘obscure’ et accusativi plur et verbi usu notissimo, de quo cf etiam γνῶθι νῦν τὰν Οἰδιπόδα σοφίαν P IV 263, γνώτ’ ἀείδω N X 31, ubi φανερά opp αἰνιγματωδῶς scholl 2.3 γνωτόν· εὐεπέγνωστον Η 401, ω 182), Heaych, εὔγνωτος· φανερός Suid
15 αὖον? (= τὸ ξηρὸν σέλινον) identidem apposuit Bergk; cf ad O I 57 κόμα Philol 54, 279; γαιᾱι simm pap Bacch) Β; κόμαν edebant ante Boeckhium 16 ἀνδε(?)θαι libri, corr Er Schmid, vv 32. 48 corrigebat Hermann epit doctr metr § 538. 699; cf ad N X 74 18 εὐρυσθενής quod epitheton deum ἑ, ἑκατηβόλον, σκοπόν (P III 27), ἄνακτα egregie significat non expreasit paraphr; εἶδε idem exposuit εὐμενῶς ἐθεάσατο, non male, siquidem in conapectum dei Delphici Xenocratem non venisse apparet ex carm P VI; εὔφρων ἄναξ εἶδ’ Ἀπ.? Kayser lectt P 90, nec multum afuit, quin transversos ageret editores 18 μιν libri; Boeckh n cr 401 19 καὶ τότε Dl, καὶ ὅπου = ‘item ubi’ paraphr, quid quod ἐν ἐκείνῳ τῷ τόπῳ . . . οὐκ ἐμέμφθη Ἀπόλλων exp schol? ἀγλαΐαν | καὶ τόθι κλειναῖς δ’ Heyne, ἀγλαΐαν· | καὶ τόθι (et Delphia) Κλειναῖς τ(ε) Bergk cl achol P VI 13 2; καί ποτε conicio: ‘ac ne Athenis quidem olim quem habuit aurigam vituperavit’, ut tecte laudetur auriga Delphicus nomine posterius (22) addito; quo consilio non perspeeto v 22 multa molitur Hartung 22 νωμᾶ πάσαις libri, νεῖμε πάσαις Pauw, νεῖμ’ ἄπ’ Hermann ap Heyn; ἀπάσαις immerito vituperant Hartung et Bergk, ̔ manibusque omnis effundit habenas’ Verg Aen V 818 recte coutulit
23 Ὡρᾶν Christ ἀνέγνων libri; cf ad P IX 79 26 πίτνοντο D, unde πιτνῶντο Tricl, πιτνῶντα Ceporinua, πίτνοντα Boeckh, πίτνοντα (B) primus ed Bergk; cf N V 42 27 τὰ Herwerden atudd 60
34 εὐδόξων ἐς ἀνδρῶν scil δόμους (30) ἄγοι vel ἄγει B, ἐσάγοι iungit Boeckh expll 497 et 470 ad N X 48, ἄγοι· τιμὰς (sive τιμὰς δ᾿)? Bergk 36 Ξεινοκράτης edunt c Tricl, Ξενοκρ. libri, fortasse recte, ut diiambus in nom propr respondeat choriambo 39 διαίτας libri, ex scholl (πανηγύρεις, ἑορτάς) corr Morel ξενίοις (c apogr D) Tricl, ξενίαν reduxit Stephanus 40 οὔριος ἄνεμος πνεύσας paraphr1, unde οὔριος πνεύσαις scil Ξενοκράτης Hermann Eur Hec 1052 ὑπέστειλεν vett, corr Tricl 41 θερείας cll genett χειμῶνος θέρους Hecker Phil V 440 (siquidem accusativum voluisset); cf I V 59 42 πλέον B, πλέεν? Hartung pessime ἀκτάς schol Bs, unde recep edd ante Bergk3.4, αὐγάς schol BiD mire (an ἀκτῖνας esse putabant?), quas ῥύσεις ῥήσεις. D; an ῥήξεις volebant? cf ἀκτή· . . . ῥῆξις Hesych) intellexisse ἔνιοι dicuntur; ἀγάς? (Boeckh ad P II 82, Dissen expll 498) Schneidewin, ὄχθας Rauchenstein Phil 35, 1876, 257; ἀκτάν (BD) fluminis regionem significare apparebit cll P I 79, XI 21, Soph Ant 812, OR 177 43 ἀμφικρέμονται D 44 σιγάσω πατρῴαν deines Vaters) Hartung, σιγάντω(V)? Bergk 45 μήτε Heyne et Hartung, dubii haerebant Bergk4 et Christ2; μήτε si traditum esset, vereor ut nostrum quisquam offensurus fuerit: nunc post μήτε ποτὲ (44) equidem μηδέ mordicus teneo c Boeckhio n cr 476 praesertim in hoc suavissimicarminis epilogo suavisaimo 46 εἰργασάμην libri, εἰργασάμαν Boeckb; prll II89
Strophae
Epodi
De duobus carminibus eodem metro conscriptis prll p 71. Carmen IV vv 1 (19) bis. 2 (20). 15 (33). 16 (34). 17 (35) bis, ut in primo antiquitus systemate arsium leviorum licentiam effusius usurpare observavit Fel Vogt diss Argentorr IV 306; sed cf n cr III 8. 15. 17. De epodi v 1 explicando parum liquet; nam aut ad decantatum illud Ἐρασμονίδη Χαρίλαε referendus est aut quattuor metris discribendus c scholl metr (cl Ο VI ep 2 et append metr § 5 not); hoc praetuli. Ep v 5 syllaba nona terminabat Hermann opp VII 133 invitis vv 111 + IV 53. 71. (89?), item ep v 7 (6 Boe) syllaba octava repugnante v 90. Poetam ipsum bis trimetrum seiunxisse arbitror de adverbio ἐξ a verbo suo ἄλλαξεν 17a/b dirempto cll tmeseos q v exemplis cum vulgaribus velut P II 46. XII 29, N I 48, tum audacioribus paullo Ο VII 43. X 73, N I 48, denique ἀλλ᾿ ἐν | κέκρυπτο γὰρ σχοίνῳ βατιᾷ τ’ ἐν ἀπειρίτῳ Ο VI 53 (de incisionibus quibusdam ap P non ferendis cf ad IV 36). Sed commotum me imprimis v 72 esse fateor.
3 μεμῖχθαι vulgo edunt c Bergkio, perperam; nam aut μεμίχθαι (c Boeckhio) aut μεμεῖχθαι scribendum; prll II63 7 ὑμνᾶσαι libri, corr Heyne 8 χαρίτεσ(σ)ι libri, ‘nescio an vere’ cll 20. 44. 56. 62 Boeckh, ݲ addunt c Er Schmidio 12 βαθυστέρνῳ paraphr, recep (quod iure mirere) Bergk2.3.4 κήρυξε B 15 κλείων. Tricl 16 ἄρμασι libri 17a ματρόθεν libri, corr Er Schmid Λαβδακίδαισι libri, σιν (non immemor v 36 πολέμοιό) Boeckh, σι ξύννομοι Ty Mommsen1.2, non item griech Praeposs 737 17b διέστιχον libri (cf Π 258), corr Hermann ap Heyn; διὰ πλούτου ἤρχοντο, τουτέστι πλοῦτον ἐκτῶντο paraphr, ’versabantur in divitiis’, ‘divitias habebant’ Dissen expll 502, malim intellegere οὑ φείσαντο του πλούτου (scil δαπάνᾳ χαίροντες ἵππων 47) de genetivo cl διἑπρησσον πεδίοιο formula epica, ut ἀπὸ κοινοῦ et ad σύννομοι et ad διέστειχον referre liceat; πλούτῳ διέσχον καὶ Hartung, πλούτου, διέστιλβον Bulle progr schol prim Brem 1869, 20
1 παντᾶ B, παντᾶ D; prll ΙΙ82 2 εὐμηχ. Β, εὐμαχανίας et schol et paraphr legisse susp Bergk ἔφανες libri vulgo, ἔφανας unus θ’ Tricllpc? 2—3 Ἰψθμ. ὑμ. om D, supplere fnistra studuit Tricl 5 βίου τὸ βίου Tricl, corr Donaldson (1841) 8 ἀμφικτυ. D κελαδενᾶς B alterum τ(ε) confirmat paraphr 402, 14, abesse mavult Christ 11 πᾶν libri et edd κατὰ π. τι si non scholl 15, at tamen schol 18 cum soqu coniunxisae susp Bergk ἀνορέας (c quibusdam apogrr D) Tricl ἐσχάταισιν — στάλαισιν male iung Er Schmid Heyne alii; cf πρὸς ἐσχατιὰν ἀρεταῖσιν ἱκάνων Ο III 43 13 vexavit criticos, ut τῷ μηκέτι Bergk, τᾶν μηκέτι Herwerden, alii alia novarent
15 χαλκείῳ(ω) vett, corr Tricl τ’ om D ἅδον (ᾆδον) libri, Stephanus, ἅδον Ty Mommsen2; prll ΙΙ9 18 ποικίλων libri et schol, φοινίων Kayser lectt P 91, ποικίλα Hartung egregie, recep Bergk4, spreverunt Ty Mommsen et edd Britannici ἄτε B, ὥτε D (Boeckh) ἄνθος D, ἄνθησαν (e Chrysippi interpretatione) Ceporinua, ἄνθησεν (B) θ’ scholl Pauw 23 εὐκλεῶν libri, corr Er Schmid. πέσεν libri; prll II92 24 ᾱωσφόρος B, ἑωσφόρος D (prob Hermann), Ἀοσφόρος? Bergk; prll 48
25 κεἰν B (Ty Mommsen), κἠν D Tricl (Bergk), κἀν Boeckh2; prll II41
ἀθηνᾶν libri, corr Heyne κῆρύξ libri, corr Aldus νίκαν vett, scholl dissident, νίκαν — ὤπασεν iung paraphr1 post ὤπασεν ut vid distinguens c scholl 407, 1—5, prob Ty Mommsen solus 26 σικυῶνος libri ὤπασε vett, σεν Tricl 27 ἀοιδ)ῶν B scholl 407, 2. 5, c Hartungo Bergk, ἀοιδᾶν δὰν D) Tricl (c schol 407, 4?), revoc Bury 28 ξυνῶν B 30 ἄγνωστοι libri, corr Ty Mommsen suppl 61 31 ἔστι vett, corr Tricl 32 ἄκρον om B 33 διδοῖ τέλος vett, τέλος ignorant scholl, eiec Tricl
35 τέχνᾳ B Tricl ex interpolatione satis antiqua in scholl (τῇ ἀποσφαλῆναι πεποίηκε. τὸ δὲ καταμάρψαι ἀντὶ τοῦ καταμαρφθῆναι — ἡ τύχη ἐποίησε καταγωνισθῆναι τέχνῃ) diserte defensa, quae nostris temporibus patronum invenit Ty Mommsen; καταμάρψαις’ libri in carminis contextu μὰν καὶ D ἀλκάν, φοίνιον τὰν ‘feriendo cruentavit’ Madvig adv cr I 188 obloquente Lehrsio Rhein Mus 30, 96; cf ad I II 3 36 ταμὼν quod frustra sollicitaverunt καμὼν, πετῶν, δικὼν scribentes confirmat et schol et paraphr (male interpr διατεμὼν καὶ διαφθείρας) μομφὰν ἔχει] ὄνειδος τοῖς Ἕλλησι περιεποίησε interpr Chrysippus, at μέμψιν ἔχει ἐν τι Ἕλλ. τοῖς ἐν Τροίᾳ διαβεβηκόσιν (prius ἐν del Hartung) paraphr; fac μομφὰν ἔχειν τινί posse idem fere esse quod αἰτίαν ἔχειν ὑπό τινος (Aesch Eum 99) vel πρός τινος (Soph Ant 1313), atque ἐλέγχιστον μερόπεσσι βροτοῖσιν, ἄτιμος Ἀργείοισιν recte comparari a Friederichsio Pindd St 94: tum temp praes quod confirmat paraphr quid aibi velit obscurum ’accepit acceptamque tenet’ Erdmann de P usu synt 55); sequitur ut perpetuum opprobrium Aiax quasi infligat Graecis, quicunque Troiam accesserunt, quippe qui propter χειρόνων τέχναν digniorem virum debito privarint honore, quem restituit Homerus (ut Iliadis auctor, recte Ed Hiller Rhein Mus 42, 331, ut Aethiopidis, alii maluerunt cum Bergkio); μομφὰν ἔχ’ ἐν παίδεσσιν de passiva notione cll Eur Heraclid 974, Isaei or XI 39 Bergk4, id quod nobis quidem versum dividentibus vel propter metrum diaplicet, cum πρός | κάλαμον Ο X 84, ἐξ | οὐρανοῦ N V 34 simm ausus esse P non videatur; ἔχει = έχεFε cum Schnitzero (progr gymn Ellwang 1867. 69, ap Abelium p 411) interpr Bury, plura molientem vide sis Maur Schmidt CXLIII τρώανδ᾿ Β, τρώωνδ᾿ D; Τρῴανδ᾿ Boeckh2, Τροίανδ’ (c Boeckhio1) Bergk4; prll II45 40 ἕρποι D; post ἕρπει plene dist Chrysippus, item (typothett errore?) Boeckh2, qui error manavit in Dissenii (cf expll 506), Schneidewini1 Bergkii1· Hartungi edd 41 πόντου cl N VI 48 Mnem n s XII (1884) 40; quidni ἄγεν δι’ ὁμίλου P IX 123 aut τέτμανται κέλευθοι) δι’ Ὑπερβορέων I VI 23? Sed notabile videtur Pind loci permeati βέβακεν διὰ) accusativtim, tennino ipso obversante καὶ ἐς Αἰθίοπας ἔπαλτο N VI) loci pervolati πέτεται διὰ) genetivum praeoptare
44 verba στεφάνωμ’ . . . ἀλώπηξ (47) bis habet B ἄξιον, omm ἔρι
Τελες. Β1) καὶ τῷ τοῦ Μελίσσου παγκρατίῳ· αὐτὸς γὰρ συνῳδὸς καὶ τῇ
τῶν στεφάνων εὐδοξίᾳ scholl 413, 18 ss, unde alios καὶ Μελίσσου παγκρατίῳ,
alios vero Μελίσσω παγκρατίου στεφάνων ἐπαξίῳ legisse collegit
Bergk 45 ἕρνεϊ D τελεσιάδα duo e Tricll c antiquioribus quibusdam
gramm Τελ. [patri ipsi quoque luctatori] εἰκώς iungentibus, et οἱ
δὲ ἐν τῷ ἔρνει στίζουσι schol 414, 1, quos παγκρατίου. — ἔρνεϊ iunxisse
Busp Bergk τόλμᾳ ΒD εἰκώς libri; ὅμοιος ὥν et ἐοικέναι φησὶν αὐτόν)
schol, nisi quod οἰκεῖος ὤν (calami lapsu?) 414, 8, an οἰκώς referens?
Hartung, fortasse recte (cf ad P III 57); εἰκὼν ed Calliergus θηρᾶν
libri, θηρῶν Heyne, testantur scholl ἐν θηρσίν male interpr) 414, 5, θηρεύοντι
ἐοικέναι [quem θήρᾳ legisse vulgo putant, θηρῶν scil Μέλισσος
Bergk]) 414, 9—10, sed θηρᾷ (qui idem οἰκεῖος) 414, 8—9, quem
ἤτοι τῇ θήρᾳ emend lo Go Schneider ap Boe tertium lectionis θηρῶν
quamvis invitum testem numerare licebit (aliorum de scholiis commenta
recensuit Abel p 415—16). Qua lectione recepta sententia efficitur verbo
finito carens; nam pro ἐστίν quod subaudiunt (Heyne Boeckh1) ἢν flagitatur,
quod intellexerunt scholl (414, 5); nec melius θηρᾷ (‘animum leonis
sectatur’) Hermann Viger 939, quem secuti τολμᾶν γὰρ εἰδώς . . .
Thiersch Act philoll Mon (I 223) ΙΙ 282, τολμᾶ γὰρ εἴκων . . . θηρᾷ ὥ
ν 143, χ 288 in peculiari de hoc loco commentatione (progr gymn Gedanensis
edit Königsberg i Pr 1818; ego non vidi) Aug Meineke
Boeckhio2, denique verbo θηρᾷ absolute accepto Bury; temp praeterit
restituebat τόλμα γὰρ, tum ἐριβρεμέτᾳ ἐν θήρᾳ λέοντι scribens Wiskemann
progr gymn Marburg 1876, 26 probante Rauchensteinio Phil 36
1877, 70; alia Hartung, Goram Phil 14, 1859, 258, Maur Schmidt CXXIV,
Kayser Wien Jahrb 105 p 115, N Jen Allg Litt Ztg 1846, 1148, Herwerden
studd 61, quibus repudiatis nunc vulgo faciunt cum Heynio.
Finge animo poetam praemisso participio εἰκώς (vel οἰκώς) τόλμᾳ λεόντων
post alterum substantivum ἀλώπηξ nominativo casu positum, ad
quod si opus esse videbitur participium ὥν subaudias (cf πόσις ἵκεο P
IX 51), pergere voluisse οὕτως ἀμαύρωσεν τὸν ἐχθρόν· οὐ γὰρ . . . ἔλαχεν,
sed nova sententia se ingerente χρὴ δὲ πὰν ἔρδειν ‘oportet enim et leonem
et vulpeculam simulare’, parenthesin cum apodosi quasi confluxisse.
De ‘appositione’ θηρῶν λεόντων ne cum Boeckhio n cr 566 aliena immisceas
cf cum Bergkio Eur Herc fur 465, Epimenid ap Ael nat anim
XII 7 48 πᾶν libri et edd ἔρδοντ’ B ἔρδοντα μαυρῶσαι Boeckh
(P ΧΙΙ 13) 51 συμπεσεῖν libri αἰχμᾷ libri (idem vitium N VI 52, X
60; Boeckh n cr 531), tuentur (cll nescio quo pacto γυναικὸς αἰχμᾷ et
τε πρὸς ἀθανάτων φίλος, Ἥβαν τ’ ὀπυίει,
φλὸξ ἀνατελλομένα συνεχὲς παννυχίζει,
Strophae
Epodi
De str vv 3 et 4 non coniungendis nott metr I I. 6ab in unum coniunxit Boeckh2; ego hunc disicere hexametrum malui deleta particula δέ 27. Ep v 4 ad normam __ ⏑ __ __ ⏑ ⏑ __ cum Boeckhio Bergk, nos Hermannum secuti sumus, nisi quod 37 pro cretico (vel ditrochaeo) admiuimus anapaestum (vel ionicum a minori); eandem fortasse poeta sibi sumpsit licentiam 16, contrariam 41.
1 ἀελίου libri, retin Bergl3.4 c Momniseno; prll II11 2 σέο γ’ ἔκ. libri (de poetae uau ad P X 11), γε scholl non agnoscunt, delovit Bergk
5 καὶ ἅρμασιν D, καὶ ἐν ἅρμ’. B Tricl, καὶ ὑφ’ ἅρμ’ ex scholl Bergk
6 ὠκυδινάτοις libri, retin Bergk, corr Ty Ifominsen; prll II21 8 ἔπραξεν]
plur nmn exprimit paraphr, vitii originem ostendit schol 430, 14
secus visum Bergkio 11 διὰ δαίμονος Heyne, prob Boeckh, recep Hartung,
male; nam et paraphr διὰ τοὺς θεούς egregie confirmat accusativum
nec poeta cur ‘propter deos’ quam ‘per deum’ dicere maluerit obscurum
12 δύω BiDcl, δύο Bsa Tricl ἀνέλπιστον vett, quae lectio
obtinuit apud grammaticos (Bekk An I 595, 15 all), quamquam dudum
emendaverant Alexandrini schol 431, 4—6 comprobante Triclinio
13 ἀκούῃ B, recep Er Schmid, ἀκούση D Tricl (Boeckh Bergk) 16 θνατοῖς
vett, -σι Tricl, -σιν Hermann ap Heyn 1817 18 — 19
τε Πυθέα τε ̔ο Pytheaque’ Er Schmid), quod ἀμφοτέροις ὑμῖν
τε καὶ τῷ Π. recte interpr paraphr, minus durum videbitur cl N VIII 46
cum eis quae post Jak Grimm kl Schr III 256 de nominum quorundam
num duali disputavit Jak Wackernagel KZ 23, 308 (de exemplis quibusdam
Homericis velut Αἴαντε δύω . . . Τεῦκρόν τε Μ 335 mihi quidem secus
videtur); simillime apud Lusatos audire memini cum dicerent ̔ wirbeide
mit Hugo’, ut duo, non tres homines intellegerentur. Ante
diat Er Schmid Heyne, nec qui omittunt distinctionem omnes pancratium
Pytheae reservare voluisse credibile 21 χάρισι vett, corr Tricl
σὺν χάρ. ̔cum carminibus’ Heyne corr Boeckh2. Schol verba satis obscurs
21—22 paraphr εἰ δὲ τούτων ὁ βίος καθορᾷ etsi τέτραπται znale iungit, tamen υἱοῖς testatur, id quod vidit Hartung 24 ἀοιδᾷ] gen mavult Bergk, credo quia ἀοιδᾷ κιρν. iungenda esse parum perspexit 25 κιρνάμεναι vett, corr Tricl; sed ne κιρνάμεν scribas c uno de Tricll, cf ad Ο V 17, P IV 2 27 ἐκέρδανον Tricl, retin Hermann 1798 obloquente Boeckhio κλέονται) δ’ libri c paraphr;. non displicebit asyndeton; ν nott metr 29 poit σεβιζόμενοι distinctionem ab Heynio deletam reduxit (c scholl 433, 18; 434, 3 Ab) Bergk, et fuerunt, quibus persuaderet; reepondent inter se σεβιζόμενοι et γέρας ἔχει 31 Οἰνείδαι vett, corr Er Schmid καρτεροί vett, κρατ. Tricl; cf P IV 71. XI 18 32 ἱπποσΐας vett, corr Tricl 33 Πολυδεύκευς Pauw; prll II42 35 τῶν Αἰακοῦ παίδων paullo neglegentius paraphr ταῖς ἑαυτῶν συμμαχίαις paraphr, unde τοι καὶ συμμάχαις ̔auxilio suo’ nescio quo pacto Ern Friese (progr colleg francog Berol 1872) 15 n 36 πράθον ἑσπόμενοι B, πάθον ἐπ’ D, πράθ. ἐσπ. Tricl, quod vulgo retinent, correxi cum Bergkio1; prll II91 De menstira ἔπραθον cf ἔπραξεν 8, ἔπρασσεν, πέπραγεν all Heimer studd P 95; de augmento a librariis omisso prll II89 37 ἡρακλεῖ vett, ἡρακληϊ Tricl, ηݲ ft non opua πρότερον libri c paraphr, πρῶτα μέν ap Heyn 1817, Boeckhianam rationem secuti τݲε τݲεݲ insulse Hartung, τὸ πρότερον Homan (ed Lips 1876)
38 ἀτρείδαισιν vett, corr Tricl παιδόθεν D, σπιδόθεν = μακρόθεν Maur Schmidt XCVIII, ‘σχεδόθεν melius intellegerem’ Herwerden 30 41 χαλκοαρᾶν? Bergk, non ineleganter; sed cf N IV 27 τίς ἄρ’ metri causa edunt c Er Schmid; cf append metr § 8e; de τίς γάρ Ο XIII 20 42 ἑῷ testatur paraphr 435, 13 cum Tzetza Lycophr 250 et scholl antehom p 20, τρῶς’ ὀλοῷ Hartung, quasi vero perierit Telephus, nec melius τρῶσεν ἑλὼν? Bergk4; mire ̔ Telephi ipsius telo’ vertit ap Heyn (nott N VII 125). Ceterum τρῶσαι (i e littera paragogica neglegenter omissa) bis Tzetzes Κᾱΐκου] lect trad testatur Tzetzes c mensurae insolentiam ut in nomine peregrino defendit Boeckh, Μυσίαις proposuit Hermann ap Heyn 1817 45 πύργος ὑψηλότατος liberiorem in modum paraphr, non male; nam turrem altis ex decoribus exstructam ipsam quoque altam fieri necesse est; recte idem ὑψηλὸς ἀναβαίνειν iungens non heroum virtutes ipsas ascendentes facit, sed poetarum hymnos aut nepotum admirationem atque aemulationem 48 κελαδῆσαι libri; vocabulum aptissimum, vocabuii forma metro (⏖⏑ __ __ ) audacioribus igitur coniecturis κελαρύςαι multis murmur illud nescio quid probantibus Bergk, καναχίσαι Kayser Wien Jahrb Litt 105 p 101) repudiatis optio dabitur inter κελαδέμεν Schmidianam et κελαδέειν Boeckhianam, quarum hanc quidem propter poetae dialectum ἕει nunquam non contrahentem recte explosit Ahrens Ehein Mus 2, 1843, 459 illam dubitationibus de participio κελάδων ab Aug Nauckio motis (Μélgr-rom gr-rom IV 51) non deterritus recepi cll non solum ποταμοῦ κε(λ)άδοντος pap Bacchyl IX 65 Ken, verum aliorum etiam verborum formis parallelis, velut αἴδομαι: αἰδέομαι. κέλεται: κελήσατο 49 post ὄμβρῳ dist credo ut ἀνδρῶν φόνῳ appositio esset ad Διὸς ὄμβρῳ c paraphr1 Christ2 50 ἰσαρίθμων legit, interpretari frustra studuit paraphr2, ἀναρίθμων paraphr1 (437, 8) φόνου (ergo Διὸς ὄμβρῳ ἀνδρῶν φόνου) Herwerden studd 63 51 καύχημα libri; prll ΙΙ29 κατέβραχεσιν D, unde male κατάβραχε? cl Ο VI 55 Schneidewin
52 τάδε καὶ libri, corr Boeckh 53—54 τοιαίδε τιμαί scholl2.3 (recep, ἐν — μέλιτι — χάρμα satis recte interpr Er Schmid, Disaen expll 520), τοιᾷδε τιμᾷ schol1 c paraphr (Bergk) 56 — 58 De lectione satis constat: nam ἔκνιξ’ ὄπιν B et ἔκνιζ’ ὄπιν D eodem conveniunt, ἔκνις᾿ ὀπί ἔκνισα τῇ φωνῇ) novavit Aristarchus. Loci interpretatio virorum doctorum studiia non minus obscurata quam ezpedita: τετύφλωται sunt qui ad hominum oblivionem referant (c schol 440, 7? Heyne, Hartung, Ty Mommsen vita P 57 et ed mai 422), alii de progressu aut eventu dictum putant praeeunte Disseno ̔non hebescit’ ‘non defecit’ expll 520), = ἔνιοι scholl 440 ὀξυδερκεῖ καὶ ἔχει καλὰ ἀποτελέσματα, optime modo ne urgeas ἀποτελέσματα. Tum δαπάναι ἐλπίδων iungebat (ἐπὶ τῶν ἐκβεβηκυιῶν ἐλπίδων) item (‘sumptus in spem victoriae facti’) Er Schmid, ‘frustra factos’ interpr Bury p 85, et podt ἐλπίδων dist certe Bergk4; contra ἐλπίδων — ὄπιν schol ἔνιοι) 440, 16, quos secutus ’nec operam μόχθος) nec oleum δαπάναι) frustra insumpsisti’ Kayser lectt P 92, ac planius etiam: ‘non frustraneus fuit longus labor virorum’, ‘nec quotquot sumptus i e quotiens certaverunt, laes(?) iis est ἐλπίδων ὄπις, h e semper vicerunt’ add corr 67; ὁπόσαι ita explicant, ut aut ‘quanti fuerint’ (Er Schmid) aut ‘quotquot fuerunt, hoc attrivit eorum studium’ (Dissen) intellegant, alii rursus schema Pindaricum statuunt ἔνιοι scholl, Heimsoeth 68, Ty Mommsen, Osc Wilpert de schem Pind [1878] 27). Emendabant: οὐδ’ ὁπόσαι δαπάναι, ἐλπίδων ἐκτὸς ὄπις Hartung, ἐλπίδων ἐξἐπεσον Rauchenstein Phil 35, 260 satisfaciens Herwerdeno studd 63 non item Mauricio Schmidt CXLV; οὐ τετύφλωται intellege ‘non caecus est, non temere susceptus temere ab eis tam diu continuatur’, ad ὁπόσαι subaudi non ἤσαν, sed εἰσίν vel εῖεν: ‘quanti essent vel futuri essent sumptus, id nunquam animorum pupugit curam’, h e ̔ id magnopere cum animis suis reputaverunt’; laudatur enim Lamponis prudentia et liberalitas 59 ἐν γυιοδάμαις . . . πλαγαῖς πλαγαῖς Hartung, ἐν (sive ἐς) γυλοδαμᾶν? Bergk, ῆ γυιοδαμᾶν? Christ2; cf 61 et prll II85 60 Φυλακίδαν D 61 νόων D; (ἐν γυιοδάμαις) χερσί, δεξιὸν ap Heyn et opp HI 217, (εὐθυπορῆσαι) χερσί, δεξιὸν ἐν γυιοδάμαις athletas’) Boeckh, χερσὶ δεξιόν τε νόῳ ἀντίπαλον? Bergk2.3.4 63 D, νόῳ Tricl
Strophae
Epodi
Str vv 3 et 4 in unum contraxit, 5 et 6 coniungi posse observavit Boeckh1; 7 δὲ τρίτατον, 16 ὑ-ψίθρονον αὖ Er Schmid probante Hermanno ap Heyn 1817. Ep 4 divisit Boeckh1.
2 μοισέων libri, corr Heyne 3 κιρνάμεναι in or obl schol inscr I V; caau in fcdd Heynii obtinuit κιρνάμεν, quam immerito coniecturam Heynianam nuncupant εὐάθλου libri, corr Ty Mommsen; prll II42
4 τίν γ’ interpolavit Pauw (de poetae usu ad P X 11), τιν metiri
ἐνίους testatur Apoll pron 82,8 Schn; prll ΙΙ80 δεξαμένου Λάμπωνος)
Heimsoeth add corr 69; cf ἄμμι I VII 49 et Wochenschr klass Phil
1893, 708 5 αὖτ’ ἐν Ἰσθμοῦ libri, idem schol inscr I V (nisi quod ἐν
om D), ἐν Ἰσθμῷ . . . τῷ δεσπότη αὐτοῦ paullo neglegentius paraphr, unde
αὖτ’ ἐν Ἰσθμῷ, δεσπ. Ceporinus; αὖτις Ἰσθμ. prava cod cuiusdam Tricliniani ac
lectione αὐτ᾿ις ἐν Ἰσθμοῦ) fretus Boeckh, αὖτε Ἰσθμοῦ Hermann
ap Heyn 1817 (de hiatu tolerando prll ΙΙ7), αὖτε δ’ Ἰσθμοῦ Hartung, αὖ
τίν, Ἰσθμοῦ δέσποτα δέσπ. D) Bergk, αὖτεν Usener; prll ΙΙ81 6 νηρηΐδ.
B 8—9 σπεύδειν D, utrum κατὰ Αἴγιναν σπένδειν an κατασπ. τὴν Αἶγ’.
iungenda essent ambigebant vett gramm, illud praefero cum Boeckhio,
hoc Bergk cum Kaysero lectt P 92 12 ἐσχατιαῖς B c paraphr1, nec
refragari paraphr2 πρὸς τὸ ἔσχατον . . . ἑαυτὸν προσορμίσας; cf etiam
ὁρμίζει ἐπ’ ἄκρον par1) perspexit Hartung, ἐσχατιᾶς Calliergus, ἐσχατιὰς
D Tricl Boeckh, ἐσχατιαῖς (accus aeol)? Bergk; accusativus Pindaro indignus
17 verba tradita non metro solo laborant ( __ ⏑ __ : __ ⏑ ⏑ __
unde προσεννέπω ἑσπέσθαι Pauw, προσεννέπω ἀνδρὸς φιλτάτου | σπ. κλ.
M. ἐφ. Herwerden studd 17), sed in preeibus ad deas imprimis horrendas,
οὐρανίας χθονίας τε δαίμονας δειμάτου factis vocabulum προσεννέπω
sic nude positum inverecundi habet nescio quid; nam alia certe
praeconis causa illius τοὺς ἀγωνίους θεοὺς πάντας προσαυδῶντος Aesch.
Ag 513, alia rursus chori lovem ὅστις ποτ’ ἐστίν . . . τοῦτό νιν προσεννέποντος
160: πείθονται Parcae (Aesch Eum 724), non iubentur φαμί N ΙΙΙ
17, ἐννέπω Soph OC 936); nec confirmat trad lect παρακαλῶ paraphr cl
παρηγορεῖ· παρακαλεῖ gl Hesych: παραγορέω conicio, ut προσεννέπω critico
Vaticano deberi iudicem memoria lapso; similiter ἄλλοτ’ ἀλλοῖαι Ο
11 33 Ambrr praeter A (ex VII 95, P III 104?), μέμικται IX 99 A c Thomm
(ex I 93), θάνατον Ο X 105 omnes (ex 42? eadem versus sede), ἐν καὶ
τελευτᾷ P I 35 plerique vett, δαμάζοι V 121 PQRS, δαμαλιζομέναν XI 24
V c dett Vatt (etiam PQR), βρότεον ἔθνος X 28 V c Vatt (ex N III 74),
ἀοιδοὶ καὶ λόγιοι N ἡ 30 (ex P I 94), ὡσείτε VII 71 Vatt (ex P I 44),
ἑκατόμπεδοι ἐν σχερῷ κέλευθοι,
εὐδαίμονος γαμβροῦ θεῶν,
Τροΐαν, ἥρωσι μόχθον,
σπονδαῖσιν ἄρξαι
46 τῶδε Bec, τόνδε D ξ. ἀμὸν Β, κάνον ἅμ D; lectionem vulgatam
τῷδε, ξεῖνον ἁμὸν) tuetur schol μοιρίδιον exponens εὐτυχῆ (cf μοιρηγενές,
ὀλβιόδαιμον), τελέσαι verbum ἀπὸ κοινοῦ et ad παῖδα ἐξ Ἐριβοίας
et ad ξεῖνον μοιρίδιον intellegens (cf Ο I 88, P I 40, prll ΙΙ98); particula
καί quam desiderant addita ante ξεῖνον omnis huiurt loci deleretur gratia
τόδε δέρμα με νῦν περιπλανᾶται
δ’ ἔνδον νιν ἔκνιξεν χάρις,
Αἴαντα, λαῶν
φάος οἵαν μοῖραν ὕμνων·
κέ νιν ἄνδρ’ ἐν ἀεθληταῖσιν ἔμμεν
παρ’ εὐτειχέσιν Κάδμου πύλαις.
Strophae
Epodi
Ep V 6, de quo cf ἀγγελίαν πέμψω Ο IX ep 5, Reizianum esse (ut Ἀλφεο(?)ῦ τε ῥέεθρον Ο IX 18) maluit Bergk ad 33; 6 et 7 coniungebant, ut evaderet __ ⏑ ⏑ __ __ ⏑ __ __ ⏑ ⏑ __ . . . , Hernann ap Heyn 1817 et Christ2 ad 34, infeliciua etiam Fel Vogt diss Argentorr IV 237.
3 ῆ ῥα D Tricl, vulgo edunt 5 νίφοντα libri; prll ΙΙ68
6 θερέτροις B 7 ταῖς θείαις γοναῖς (compendio male intellecto?)
paraphr 8—9 ἢ ὅτ(ε) libri, η(??) (??)τ’ Pauw, ἦ(??)ὅτ’ Boeckh (kl Schr V 350),
ὅτ(ε) del Er Schmid, ἦτ’ (= ἤτω) Bergk; cf Hartel Hom Studd II 359
Τειρ. πυκιναῖς libri, tranap Pauw, πυκναὶς . . . βουλαίσ? Bergk 10 κρατ.
D Tricl ἄνπεμΨα(??) B Tricl, ἀπέπεμψας paraphr, quem ἄππ. legisae
coni Bergk 11 ἑταίρων εἰς libri, corr Er Schmid 12 οὕνεκ’ ὀρθῷ
(οονεκ᾿ vol εονεκ᾿ B teste Mommseno) BD, οὕνεκα ὀρθῷ Tricl (cf nott
metr Ο VIII), ὅτε paraphr, ὅτι gl Tricl; ἁνίκ’ ἀρ’ ὀρθῷ Heyne, οὕνεκεν
ὀρθῷ Thiersch, ἁνίκ’ ἀν’ ὀρθῷ Hartung, οὕνεκεν ὀρθῷ Ty Mommsen;
prll II20 15 αἰδεῖσθαι D Tricl, ἀργεῖδαι γρ schol πυθίοισι vett, corr
ricl 1θ ἀλλ’ ἁ παλαιὰ Bergk; ν nott metr γάρ] μέν schol Ξ 276
19 ζευγέν B 20 ἔπειτ’ ἐν vett (c scholl), ἔπειτ’ ἄρ’ Tricl, ἔπειτεν
Pauw 22 μορφάς᾿ (-φάεσσ’ B, -φόεσσ’ Tricll) libri, corr Ceporinus;
-Ες pro -Εις vocali littera subsequente vett gramm propagaturos non
fuisse ratus λιλεῖ τ’ ἀρετᾶν (λιλῇ certe debebat iudice Wilh Schulze qu
epp 361 n) coni Bergk4 αἰσχιον B, αἴσχθιον (lectionibus αἴσχιον et
ἔχθιον contaminatie?) D, αἰσχίω Tricl, genus neutrum agnoscit οὐχ
ἧττόν ἐστιν ἡ γνώμη τοῦ κάλλους exponens paraphr1, neglegentius paullo
οὐκ αἰσχύνουσαν par2; αἰσχίονα adversante metro Bothe, αισχίυι (c Tricl)
recep Thiersch; vett librorum lectionem αἴσχιον retin (deterius aliquid,
’deteriorem’ interpr) Boeckh (Bergk1-3), αἰσχίων cd Bergk4 ratione obscura,
αἰσχίων accueativi formam grammaticis autc Ariatarchum proba-
αἵματος πρὸ φίλας πάτρας ἀμύνεται,
25 Ἄρης] ἄρ’ D (Tricl) 26 τιμὰ (α B) libri, τιμᾷ v I sehol, τιμαὶ fuisse (schem Pind) coni Bergk 27 ὅτις Dlit πρὸς libri, corr Er Schmid 28 λοιγὸν ἀμύνων ἐναντίῳ libri, χάλαζαν ἀμύνεται ἐναντίον φέρων ὄλεθρον τοῖς πολεμίοις paraphr, quem aut λοιγὸν ἄντα φέρων . . . . στρατῷ aut λοιγὸν . . φέρων ἐναντίον στρ. legisse conicias; Pindaricum certe vocabulum periit interpolatione satis antiqua; emendabant: ἀντιτίνων Hermann ap Heyn, ἄντα φέρων ἐναντίῳ Thiersch (Boeckh2), ἀντιπνέων Wölfflin Phil VII 209, λοιγὸν αἰπὺν ἐναντίῳ στρ. φέρων Heidelb Jahrb 61, 1868, 47, ἀμπεπαλὼν Ty Mommsen, ἀντιφέρων ἐναντίῳ (cl AP VII 438) dubitanter Bergk, alia alii, perperam omnes ex vocabuli interpolati litteratura aliquid efficiendum esse rati 29 αὔξων . . . ἀστῶν tranap (ἀστῶν ἄπο coniungens cl παρὰ τῶν ἀστῶν κλέος Hartung; ἀστῶν γενεὴ cum gravitate dici videtur cll non solum P X 42 Ο XI 15, sed etiam P VII 10 33 ἀμφιάραόν τε libri, om paraphr, vocalismum rest Boeckh; in Amphiarao (de quo est locus nobilissimus O VI 16) viris patriam strenue defendentibus addito primus offendit Hartung ἀμφὶ πατρῷᾳ γᾷ scribens, ἀν’ Ἀμφιάραον ad Amphiarai Ἅρμα quod vocant (Unger Theb paradd 408) bello Peloponnesiaco priore (cf ad carm inscr) occidiase Strepsiadam maiorem opinatus Bergk (v nott metr), ἀμφ’ Ἀμφιάρειον Bury 34 λευκανθέ’? Christ2 (v nott metr); cf cum alia iuventutis epitheta velut εὐάνθεμον φυάν Ο I 67, tum ultimae epodi vocem respondentem 35 ἄριστον Tricl (c apogrr cod D)
36 ἐσχάταις ἐπ’ ἐλπίς . . B ἐλπίσιν Bl), ἐσχάτοισιν ἐπ’ ἐλπίδιν D, corr Calliergus 39 ἁρμόζων libri et scholl2.3, ἁρμόσαις (c schol1) Er Schmid, veram lectionem reduxit Bergk3.4 39—40 φθόνος, ὅτι εἰ et ὅτι exponentes) scholl1.2 (Er Schmid), φθόνος(,) ὅ τι (scil τερπνὸν ὂν διώκων ἔπειμι) Heyne, idem sed ἔπειμι c sequ coniungens Boeckh, φθόνος. ὅ τι ὅπερ τερπνόν ἐστι]) schol3, post Tricl et Calliergum primus reposuit Bergk2, τὸ δὲ τερπ. Rauchenstein Phil 35, 260; cf ὁπόσαι δαπάναι I V 58 40 ἐφάμερον vett, ἐφάμερος (c apogrr cod D) Tricl, ἐπάμερον? Ty Mommsen1; prll II14 41 ἐπεί μιν D, unde ἔπεισι Tricl
42 θνᾴσκομεν libri; prll II51 43 ἄϊστος libri c schol 60, corr paraphr (59) Benedictus 44 ὅ τοι (quod Schneidewin coniecerat) B, ὅτι D 50 σαῖς ἐν Mingarelli ap Heyn, τεα(??)ῖς ἐν? Ty prll II55 ἁμίλλαις Bergk (v nott metr) 51 πυθοῖ libri, corr Er Schmid; prll ΙΙ44
Str vv 1 et 2 coniunxit Hermann, quem secutus est Bergk1.4 versibus 21. 41 mutatis; cf ad 11, 31, nott metr P II. 5 periodum ut amplitudine ita concinnitate insignem conformavit Boeckh, recepit Bergk2.3, tribus vereibus dispescere maluit idem1.4. 6 hiatum ἀοι)δαὶ ἔλιπον (56) tolerari nescio quo pacto posse censuit Boeckh, excnsari tempore inani (—Λ ⏖ ⏒) dicit Bergk, quod quidem admitti non posse vv 26. 36. ostendunt, versus trunetn (glyconei cum choriambo) ratio evincit. 15c—41a χρὴ δ’ — ἰόν-|) et 54—70 ἔργον — in B, ut solus testis relinquatur D.
1 librorum lectionem tuetur sehol c paraphr; τις ἁλικία τι λύτρον interpol Hartung, ἁλικίᾳ (= ἐν ἅλ’) τι λύτρον ed Bergk4, alia Maur Schmidt CII, ind len 1880, 5, Rauchenstein Phil 35, 260, Wiskemann progr gy Marburg 1876, 28; una cum victore (imberbi? prll p 75) praedicatur sodalicium (cf 65), ut alias familia gens urbs
3 πρόθυμον D ἀγειρέτω D Tricl, ἀνεγ. (ut corr Hermann) B
4 κώμων B poat Νεμέᾳ (c paraphr) dist Ty Mommsen, Νεμέᾳ,
ἀέθλων ὅθι (quod ad utramque victoriam referretur)? Bergk ἐξεῦρε,
τῷ] virgula dist Bergk, opinor ut gen masc (Κλεάνδρῳ, c paraphr)
quam neutrum (= τῶ 65, c Hartungo) intellegeretur, recte 6 πέσωμεν
libri; prll ΙΙ92 7 ἀπρήκτων libri, ἀπράκτων Dl, reposuit Schneidewin
10 τὸν] τε ((??)ΓΕ Blit) librl, γε laudat schol 12, recep c
Boeckh Masia ad quas provocat invitis omnibus, τὸν ὑπὲρ κεφαλῆς ἡμῶν
ἐπηρτημένον Ταντάλειον λίθον paraphr; δὴ Er Schmid, τὸν (= τ(??); cf errorem
cod D infra 15) emend Heimsoeth indir Überl Aesch Text (1862)
99, ἅτε Bergk3.4 probantibus vel cautioribus quibusdam, καὶ Ty Mommsen,
πᾷ Rauchenstein Phil 35, 261, Heimsoethii emendationem renovavit Fennell,
propter artic repet abiecit Bury, prae duabus uno qimsi fetu editis
se emendationibus sprevit Christ; repetitur τόν non eadem vi: ̔ pendentem
τόν) supra caput illum τόν) Tantali lapidem’, quasi altero
fuerit pron aliquod proprie demonstr, velut ἅ νέορτος ἅδε νύμφα, unde
distinctioni nullum locum esse apparet cll Aesch Prom 942, choeph 730
distinguendum vero in appositione explicativa τὸν ἐκτρέποντα, τὸν τροχηλάτην
Soph OR 806 11/12 ἀλλ’ ἐμοὶ δ’. μ’. παροιχομένων καρτερὰν
ἔπ’. μέρ. libri, idem (sed καρσεράν τ’ ?? et ἔλυσεν?) paraphr, ἀλλά ἴ’ μοι,
tum παροιχόμενον c Benedicto, Boeckh (de ἀλλά Ι cf Ο IX 51), ἀμ’ μοὶ
χάρμα μὲν παροιχομένων — μέριμναν (‘praeteritorum recordationem
Ty Mommsen, ἀλλ’ ἔμ’ οὐ δεῖμα μὲν παροιχόμενον καρτερὰν ἔπ’. μεριμνᾶν
Bergk(3.)4 καρτερὰν μέ tueatur quispiam cl prll II98), idem, sed ἀλλά |
ἐμὲ δ’ Ed Boehmer p IX 13 αἰεὶ libri, corr Er Schmid 1314
scholl σκοπεῖν καὶ εὖ διατιθέναι et προσβλέπειν) rectiflsime supplevit Thiersth
(recep Boeckh2); <ὁρᾶν> ἀεί Bergk χρῆμα· πανδόλιος Leop
καὶ τά. χρὴ δ’ ἀγαθὰν ἐλπίδ’ ἀνδρὶ μέλειν·
χρὴ δ’ ἐν ἑπταπύλοισι Θήβαις τραφέντα
θύγατρες Ἀσωπίδων
ἐπιχθονίων· ὃ καί
τ’ ἀρηΐφιλοι παῖδες ἀνορέᾳ
χάλκεον στονόεντ’ ἀμφέπειν ὅμαδον·
σώφρονές τ’ ἐγένοντο πινυτοί τε θυμόν.
τ’ ἔρισαν Ποσειδᾶν γάμῳ,
P Leb 164 (recep Bergk), χρῆμα πάν] ̔ perquam bonum’ cl N VIII 21
τὸ — ἄρειον ὄν (non eecus atque Ο I 99) intellegere videatur, Christ2
15 βιότου vett, corr (ex scholl?) Tricl καὶ ταὸν D; cf ad 10 et
P X 63 τραφέντ’ D (de B ad carm initium), corr Er Schmid 17 θυγατέρες
D, corr Tricl (ἀσωπίδων) θ’ D, corr Heyne; prll p 9 18
D, corr Tricl θ’ ἅδον D, θ’ ἕαδον Tricl, τ’ ἕαδον Hartung, τε
ἅδον Er Schmid, τε ἅδον Ty Mommsen2; prll II9 βασιλῆι D, corr Er
Schmid 20 ᾤκισεν D, corr Tricl; de augm prll ΙΙ89 21/22 ἐνεγκὼν
κοιμᾶτο D Tricl, διακομίσας συνεκοιμήθη paraphr; ἔνεγκε, κοιμᾷ τε Hermann
ap Heyn 1817, ἐνεγκών Ι κοίμασε Kayser Wien Jahrb Litt 105 p 104
φέρων (cl P ΙΙΙ 45) ἐκοιμᾶτο Bergk4 24 ἐπέραινε D, corr Tricl
25 στονόεντα τ’ D, corr Tricl 27 ἐρίσας D Tricl, ἐφιλονείκησαν paraphr,
unde ἔρισαν (c Benedicto?) Hermann opp I 259 et Boeckh; ἐρίσας scil ὣ
Πος. tuentur Heynio praeeunte Ty Mommsen et Bury 28 εὐ.ειδέ’ ἐθέλων
Boeckh 29 ἔμμεναι D, ἔμμεν Tricl ἔσχεν D, ἕλεν Tricl, κατεῖχεν
paraphr, ἔχεν? Er Schmid
31/32 εἶπε δ’ libri, εἶπεν | Boeckh2 (kl Schr V 261), εἶπε | δ’ Christ 31 ἤκουσαν D, κατήκουσαν paraphr, ἐπάκουσαν Tricl (prob Hermann ap Heyn 1817, Schneidewin GGA 1847 p 2069), ὄπ’ ἄκουσαν Hermann opp I 252 (recep Bergk1), συνίευν·· ἔειπεν? Boeckh, alia Kayser lectt P 93 Rauchenatein Phil 35, 262, ἐσυνῆκαν Bergk4 (Jahrbb class Phil 99, 1869 191); de praepositione omiasa cf: προς]θηκάμεναι P IX 62 omnes, ἀν]όρουσε Ο Vlll 40 onmes praeter B, ἐκδιδάσκησεν P IV 217 Ambrr, [προς]- βάλλοντα 271 Ambrr, ἀν]αρπάσαις Ο IX 18 pars Ambrr, denique ad P VII 10 et prll p 10 33 εἵνεκεν D Tricl, retin Bergk, οὕνεκεν (ed 1841) Donaldson; cf N IX 36 et prll II20 in trad lect syllaba brevis requiritur; corrigunt: γόνον ἄρ’ Er Schmid, γόνο(??)ν οἱ Boeckh, κε ante vel ἅν post γόνον inserentem Bergkium merito vituperavit nescio quis (Kayser?), γε γόνον? Bury, transpositionibus metrum qui emendaverunt πατέρος ἄνακτα γόνον τεκεῖν vel τεκέμεν ἄνακτα πατρὸς γόνον) verborum mihi ordinem videntur pessumdedisse; ν (F)ἄνακτα reduxi metri inaequalitatem (P V ep versu ultimo hanc quidem modestiorem; cf etiam huius carm 25. 35. 45) vaticinii gravitate excusari ratus; de digammate positionem efficiente prll II5 35 χειρὶ D, corr Tricl
διΐ μισγ. D, Ζηνὶ μισγ. Tricl (Ty Mommsen), Δί’ τε μίσγ’ Hermann ap Heyn et Boeckh (n cr 352) emendatione certissima, Δι’] συμμισγ.? Ty Mommsen, Δι’] γε μισγ.? Bergk3, Δὶ δαμαζομέναν (cl P XI 24 c paraphr) confidenter Bergk4 ἢ Δῖός περ, Heyne, ἢ Δῖός σὺν? Bergk3; cf ἀνδρὶ παρ’ ἀλλοδαπῷ ἐμίγη φιλότητι καὶ εὐνὴ ψ 219; neque obstat quidquam quam Δὶ — πάρα iungas cl Δὶ καὶ κρέοντι σὺν Αἰακῷ Bosslero quidem (praep 84) invito; Dissen cum μίσγ’. παρά iungere nollet, ̔ apud’, ̔ in matrimonio’ intellegebat expll 546, prosaice, velut συνῳκηκυῖα δ’ Ἱππονίκῳ∫ πρότερον, ἐξ οὐ Καλλίαν ἔτεκε τὸν πλούσιον· ἔτεκε δὲ καὶ παρὰ τῷ Περικλεῖ Ξάνθιππον Plut Per 24 m τυχοῦσα D Tricl, corr Heyne, λαχοῖσα? Bergk; cf non solum ἁδείας τυχεῖν τὸ πρῶτον εὐνᾶς P IX 41 γάμων ἐπαξίων τεύξῃ Soph EI 971, verum etiam δουλείας, βίας, κακῶν τυχεῖν οὐκ ἀγαθῇ δηλονότι τύχῃ 37 ἄρει | χεῖρας D, quod sec antiq colometr satis bene corr χέρας scribens Tricl; χεῖρας Ἄρει ἐναλ. metrorum ratione perspecta transp Hermann ap Heyn, emendationem particula quae in transponendis vocabulis perierat reducta absolvit Boeckh non satisfaciens Bergkio4 ἃς Ἄρει χέρας praeoptanti aut Buryo ἄνδρ’ Ἄρει χέρας in carminis contextum invehenti
38—40 πηλεῖ θεά-|μοιρον ὀπάσαι γάμου \ αἰακίδα γέρας, ὅν-|τ’ D,
θεόμοιρον Tricll ratione obscura, Πηλέ(??)ϊ θεόμ(??)ρον(??)οπάσαι, tum -δᾳ γέρας,
ὅν Ι τε c Calliergo (Tricl?) Hermann ap Heyn 1798, idem, sed <τὸ> γ
γέρας, | ὅντ’ Boeckh1.2, Π. γάμου θεόμορον | ὀπάσσαι γέρας Αἰακ-, | ὅντ’ sive
uno vocabulo traiecto IT. γέρας κτλ Hermann ap Heyn 1817, simpliciorem
transpositionem prob Bergk1.2, item, sed γάμον scribens (genetivum
testante paraphr) Bury, difficiliorem post Ty Mommsen recep Bergk3.4
40 φασὶν ἰαωλΚοῦ D, φάσ’ ἰαω. Tricll, φάτις Ἰωλκοῦ Bothe (Hermann
opp I 256), prob Boeckh (Bergk1-3), φρασὶν ᾿Ιωλκ. τράφεν dativum more
epico (cf ad P IX 29) addens Bergk4; Bothii emendationem confirmat
paraphr (λέγουσιν), vituperavit tanquam deae vaticinanti parum convenientem
Bergk 41 (ἰόν)των] ultimum folium codicis B incipit
vv 41 — 53 continens εὐθὺς libri, εὐθὺ Hermann ap Heyn
1817 (Bergk1.4) 42 Χείρωνος libri (χε- periit B) 43 νηρέως libri,
corr Boeckh 44 διχομηνίδε(σ)σι libri, corr Boeckh δ’ ἑσπ vett, corr
Tricl 45 ένέποισα vett, corr Tricl 46—47 συνα|λέγειν B, συ|ναλέγειν
D Tricl; (47) γάμον D, γάμ(ου??) B, γάμου Tricl ἄνακτα καὶ
νέ ἀνέδειξαν vett, άνακτε καὶ νέαν ἔδειξαν Tricl; paraphr ἐγαμήθη γὰρ
ἡ Θέτις τῷ Πηλεῖ nihil docet, nisi id forte ἄνακτα vett grammPeleum
interpretatos esse, lovem maluit Er Schmid, Peleum Heyne, Nereum
Hartung, ἄνακτε (lovem et Neptunum) Emperius sec notam marginalem
in Pindari Disseniani exemplo Schneidewiniano a Schneidewino ipso
adscriptam, postea idem proposuit Schneidewin (1843), idem rursus
Rauchenstein comm Pindd I 30 (1844) Triclinianae emendationis omnes
ignari, obloquente propter dualem substantivorum numerum a Pindaro
abiudicandum Kaysero Wien Jahrb Litt 105 p 114 (at cll χεροῖν Ο XIII 95,
ποδοῖν N IX 47 quis hoc quidem loco non exspectaverit ἄνακτε, sicut
alias τὼ θεώ?), ἄνακτι (Peleo) Kayser lectt P 94, ἄνακτας (deos omnes)
αἰϊνέαν τ’ (vel δ’) ἔδειξαν Bergk4. Verba ultima καὶ νεαρὰν ἔδ’.
emendavit Er Schraid nullo fere non probantc (Bergkio1-4), quamquam
paraphr1 certe prava iam lectione abusuni esse patet; ’iuvenilem’ in-
ποτε μάχας ἐναριμβρότου
τ’ ἀριστέας· οἶς δῶμα Φερσεφόνας
(60) μανύων Ἀχιλεύς, οὖρος Αἰακιδᾶν,
Αἴγιναν σφετέραν τε ῥίζαν πρόφαινεν.
θ’ Ἑλικώνιαι παρθένοι
48 στόμας· Tricll ἀπείροισι(ν) libri et scholl, ἀοιδαῖσιν Hartung; depingitur admiratio hominum in re inaudita atupeacentium ἀχιλέως B, άχιλλέος D 51 τρεάδαισι libri c lemm sholl, unde Ἀργεάδαισι? (cl Herodn I 66, 15 L et Steph Byz ν· Ἄργος) Bergk, paraphr Atridas testari non ignorans 52 τρωΐας libri; prll ΙΙ45 53 μιν libri; prll ΙΙ79 ποτ’ ἐκ μάχας vett, corr Tricl; ταί (vel potius τοί) νιν (Troiam) ρύονθ᾿, ὁπότε μάχας . . . κορύσσοιτο? Bergk2.3.4 ἐναριμ . . . του· hac voce terminatur cod B 54 κορύσσοντα D c paraphr, κορύσσοντε Tricll 55 περς. D Tricl, Φερς. Boeckh ἀχιλλεύς D, corr Tricl 56 οὔτε libri c paraphr, retin Boeckh1 (n cr 476), οὐδὲ corrigunt c Disseno (Boeckhio2) ἀοιδαὶ ἔλιπον libri (v nott metr), ἀοιδαί γ’ ἔλιπον Hermann opp I 250, vituperavit Boeckh n cr 576, aptissimum dixit Ty Mommsen suppl 166; κατέλιπον paraphr, unde neminem eorum qui ex scholiis Pindarum interpolare solent in κάλιπον incidisse miror; ἀοιδᾶι τι λίπον scripsi: ‘illum quidem mortuum adeo non deatituerunt carmina, ut ad ipaum rogum Musae adatantea naeniam funderent celeberrimam’ 58 ἔσταν libri, corr Mingarelli ἔχευαν libri, corr Er Schmid 59 ἄρα libri; prll II39 καὶ ἀθ’. D c paraphr, unde primus repos Bergk2, δ’ pro καὶ Tricll, unde τόδ’ Boeckh, ἔδοξ’ ἀρ’ ἅδος ἀθ.? Bergk 60 ἐς λόγον γε libri, corr (ex scholl?) Calliergus
61 φέρει confirmant scholl 509, 5. 8. 9, ἔχει interpolavit Hecker Phil V 450 c scholl 509, 6 63 γεραίρεταί μιν D (prll ΙΙ79), γεραραί τε μιν Tricl καὶ τιμῆσαι αὐτόν paraphr), γέραιρέ τέ μιν Hermann ap Heyn, γεραίρετέ μιν Bothe, quod vulgo edunt, γεραιρέμεν θ’ male Bury; de metro ad 33 ἀνάπος D, ἄν πέδον Tricl, em Hermann ap Heyn 65 κἀκεῖνος D Tricl, corr Boeckh ἄφυκτε χειρὶ D, corr Tricl τὸ μὲν D, corr Tricl γενεάν D, corr Tricl, κριτὸς γενεά? Christ τῷ τις edere solent (prll ΙΙ82), ἁβρόν | τῷ ἁλίκων τις Ed Boehmer p IX 67 ἀλκάθου D, corr Tricl 68 εἰ ἔπιδ’. D, corr Tricl τε νεότας πρὶν ἔδεκτο libri, τε νεότας δέκετο πρίν Hermann ap Heyn 1798, τε πρὶν ἔδεκτο νεότας (ne vox monosyllaba versum clauderet, Jahrbb class Phil 99 1869, 184 n) maluit Bergk 69 παρέχειν D, corr Tricl; cf ad P X 4 70 χόα (vel χεία)|πω D, χειᾷ (del πω) Tricl; ὑπὸ χρεία καλῶν δάμασεν, Bergk.
Indices carminum Pindaricorum habemus quinque vel potius duos, alterum in codice A servatum (Boeckhio qui innotuit ex apographo Redigerano), neglegentius paullo repetitum ab Eustathio, alterum apud Suidam, cuius affines sunt, indices si spectas, Thomana vita (cum appendice Vindobonensi) et γένος ἔμμετρον.
In Ambrosiano igitur libro scriptum legimus: γέγραφε δὲ βιβλία ἑπτακαίδεκα· ὕμνους, παιᾶνας, διθυράμβων β΄, προσοδίων β΄, παρθενίων β΄, φέρεται δὲ καὶ γ’ φέρεται δὲ καὶ παρθ. β΄ καὶ γ’ cod, transp altero καὶ deleto Boeckh), ὃ ἐπιγράφεται (Boeckh, -φει cod) κεχωρισμένων παρθενίων κεχωρισμένα ’πι alii ὑπορχημάτων β΄, ἐγκώμια, θρήνους, ἐπινίκων δ’. Eustathius autem (prooem c 34, p 26, 19 Ab): εἰσὶ δὲ τὰ ποιήματα) <ὕμνοι, cf p 22, 9 27, 4>, παιᾶνες, διθύραμβοι, προσόδια, παρθένια, τὰ καὶ μνημονευθέντα πρὸ βραχέων (scil p 25, 12; nam ubi versum affert ex partheneis p 20, 21 ᾆσμα dicere satis habet), ὑπορχήματα, ἐγκώμια, θρῆνοι καὶ ἐπινίκιοι, κατὰ τὴν ἱστορίαν † (στιχομετρίαν Buchwesen 165, μετὰ τῶν ἱστοριῶν Vitelli Mus Ital I 162) ὡσεὶ τετρακισχίλιοι, οὓς καὶ ἐπινίκους τετρασυλλάβως φασίν.
Suidas (i e Hesychius Milesius epitomatus recoctus interpolatus) haec habet: Πίνδαρος· ἔγραψε δὲ ἐν βιβλίοις ἵζ’ Δωρίδι διαλέκτῳ ταῦτα· Ὀλυμπιονίκας, πυθιονίκας, <ἰσθμιονίκας, νεμεονίκας, v προσόδια, παρθένια, ἐνθρονισμούς, Βακχικά, δαφνηφορικά, παιᾶνας, ὑπορχήματα, ὕμνους, διθυράμβους, σκολιά, ἐγκώμια, θρήνους, δράματα τραγικά ἵζ’, numerum repetitum expunxit Welcker gr Trag (III 1290], ἐπιγράμματα ἐπικὰ*) καὶ καταλογάδην τοῖς Ἕλλησι καὶ ἄλλα πλεῖστα. Cuius indicis vitae Thomanae in duobus codd (UΓ΄΄) post enumerata epiniciorum genera quasi nucleum quendam habes: ἀπὸ δὲ τῶν ἵζ’ βιβλίων εἰσὶ καὶ τὰ λεγόμενα προσόδια καὶ παρθένια παρθένοι codd), παιᾶνες, ὕμνοι, διθυραμβικά, σκολιὰ καὶ ἄλλα.**)
Brevissimum indicem vita a Nonnianae quodam artis aemulo*) composita metro heroico exhibet vv 26 ss: ἔμελψε δὲ κῦδος ἀγώνων τῶν πισύρων, μακάρων παιήονας † ἀναδεδεγμένος**) καὶ μέλος ὀρχηθμοῖο***) θεῶν τ’ ἐρικυδέας ὕμνους ἠδὲ μελιφθόγγων μελεδήματα παρθενικάων. In quo cum desint non solum nova illa monstra, ἐνθρονισμοί Βακχικά δράματα τραγικά, sed etiam ex iis quae cod A praebet προσόδια διθύραμβοι ἐγκώμια θρῆνοι, fuerunt qui unum saltem carminum genus recuperare conarentur v †)
Apparet igitur de duobus indicibus esse quaestionem, de Ambrosiano et de Hesychiano vel ††) Atque Ambrosianum quidem ad Aristophanem Byzantium ut referamus ceteri grammatici suadent secundum eius editionem procul dubio laudantes: ἐν τῷ πρώτῳ τῶν διθυράμβων schol Pind, ἐν τῷ πρώτῳ τῶν παρθενίων schol Aristoph, ἐν τοῖς κεχωρισμένοις τῶν παρθενίων scholl Pind et Theocr. Alterum indicem cum in recentiorem aetatem recte relegasset Boeckh (de Aristarcho cogitans expll 555), Ernestus de Leutsch (Philol XI 176) Aristophani obtrusit, breviorem, in quo carminum genera minus subtiliter (hoc cum Boeckhio 556) degererentur, Callimacho adscribens, cuius mentionem Schneidewin iniecerat (Eust prooem p 25 n). Bergk et indicis Ambrosiani et Aristophanis honorem restituit in eo discedens a Boeckhio, quod Indicem ab epiniciis incipientem et Aristophanis et Callimachi aetate superiorem putavit commotus maxime scoliis ab Aristoxeno (Ath XIV 635d), a Theophrasto (ut conici quidem licet Ath X 427d), a Chamaeleonte (Ath XIII 573e) allatis, quae confirmari viderentur poetae verbis τοιάνδε μελίφρονος ἀρχὰν εὑρόμενον σκολιοῦ se dicentis. Atqui scoliorum nomen antiquitus omnibus carminibus inditum esse, quae in conviviis post paeanem cantari aut recitari possent, nunc quidem omnes consentiunt. Sed quoniam Bergk in fragmentis adornandis Aristophaneum ferme ordinem secutus est, nihil amplius mali ex errore illo redundavit.
Suidae index qua ratione ex Aristophaneo ortus esse videretur, scite exposuit (Herm 21, 1886, 366) qui hanc editionem paraturus erat Eduardus Hiller.
Carminis ‘epinicii’ (Boeckh cll verbis ἀγωνίων ἀέθλων) stropha
prima (de str exitu nott metr N V) inscriptione omissa (ut semper in
Isthmiis D), item interpretatione metrica (ut idem liber I III—Vlll),
scholiis aut glossis non adiectis decem versibus discriptnm post carmen
Strophae versus traditos fere retinuit Hermann (Acta philoll Mon T, 1812, 316 et apud Boeckh n cr 578), octo esse voluit Boeckh, septem Bergk.
1 κλεινὸς μὲν Hermann σὺν θεῶ et αἶσα cod, σὺν θεοῦ — αἴσᾳ
Hermann, σὺν θεῶν — αἴσᾳ Boeckh; de mctro cf 4 extr et append
§ 8d.f 2 ἐκτήσατο cod, ἐκτίσσατο (in versus initio) Hermann
τῶν μὲν Hermann (Bergk2—4) non oboediente Boeckhio, τοὶ μὲν
Bergk1 (Hartung)
Fragm 190 [199] huc vocabat Boeckh.
2. *3 (26)
ΚΑΣΜΥΛΩΙ ΡΟΔΙΩΙ ΠΥΚΤΗΙ
Schol Lucian dial mort ΙΙΙ e cod Vat (Pal 73) protraxit Erw Rohde Phil 35, 1876, 199: τοῦτον γὰρ τὸν Τροφώνιον καὶ τὸν ἄλλον μέμνηται έν τῇ ὠδῇ τῶν Ἰσθμιονικῶν τῇ εἰς Κασμύλον (κάσμηλον cod) πύκτην, ἱστορεῖ δὲ οὕτως (Bergk, οὗτος cod)· ὁ δὲ θέλων τε κτλ. ὁ τὴν περὶ ταῦτα μετάφρασιν (Bergk, φράσιν cod.) συντάξας λέγει οὕτως· reliqua interciderunt; ἱστορεῖ et λέγει inter se permutari iubet Bergk4 addend 485, male. De Casmylo Euagorae filio pugile Rhodio testimonium Simonideum (154 B4) attulit Rohde 1 δ’ ἐθέλων Rohde 2 Ἀγαμήδει τε et λαβὼν συμβουλίαν vel σὺ δ’ ἐθέλων . . . λάβον συμβ. Bergk, alia idem add 485. De nominis Τρεφώνιος vocalismo prll II56
(*3) Plut consol ad Apoll c 14 p 109: Καὶ περὶ Ἀγαμήδους δὲ καὶ Τροφωνίου φησὶ Πίνδαρος, τὸν νεὼν τὸν ἐν Δελφοῖς οἰκοδομήσαντας αἰτεῖν παρὰ τοῦ Ἀπόλλωνος μισθόν, τὸν δ’ αὐτοῖς ἐπαγγείλασθαι εἰς ἑβδόμην ἡμέραν ἀποδώσειν, ὲν τοσούτῳ δ’ εὐωχεῖσθαι παρακελεύσασθαι, τοὺς δὲ ποιήσαντας τὸ προσταχθὲν τῇ ἑβδόμη νυκτὶ κατακοιμηθέντας τελευτῆσαι. Λέγεται δὲ καὶ αὐτῷ Πινδάρῳ ἐπισκήψαντι τοῖς παρὰ τῶν Βοιωτῶν πεμφθεῖσιν εἰς θεοῦ πυθέσθαι, τί ἄριστόν ἐστιν ἀνθρώποις (cf vit Ambr), ἀποκρίνασθαι τὴν πρόμαντιν, ὅτι οὐδ’ αὐτὸς ἀγνοεῖ, εἴγε τὰ γραφέντα περὶ Τροφωνίου καὶ Ἀγαμήδους ἐκείνου ἐστίν· εἰ δὲ καὶ πειραθῆναι βούλεται μετ’ οὐ πολὺ ἔσεσθαι αὐτῷ πρόδηλον. καὶ οὕτω πυθόμενον τὸν Πίνδαρον συλλογίζεσθαι τὰ πρὸς τὸν θάνατον, διελθόντος δ’ ὀλίγου χρόνου τελευτῆσαι). Fragmentum statim huc vocavit Rohde.
4 (199)
. . . ΜΙΔΑΙ ΑΙΓΙΝΗΤΗΙ
Schol Pind I V inscr (427/28 Ab): ἔνιοί φασι Πυθέαν μὴ νενικηκέναι Ἴσθμια. λανθάνει δὲ αὐτούς· ἐν γὰρ τῇ γεγραμμένῃ ᾠδῆ μίδᾳ ᾠδῇ μίδα D, μî ᾠδῇ B, πρώτη ὠδῇ edebant c Calliergo, unde Πρωτέα ᾠδῇ Bergk) ὡς οἰκείῳ αὐτοῦ (-τῷ edunt c libris) ἱστορεῖ, ὅτι καὶ ὁ Πυθέας Ἴσθμια ἐνίκησε· λέγει δὲ ἤδη τετελευτηκότα τὸν Πυθέαν· κεἴ μοί τιν’ ἄ. τ. θ. καὶ τὰ ἑξῆς Pancratio victorem fuisse Boeckh suspicatur expll 659. Midae nomen barbarum (tibicinis Agrigentini ap Pind P XII, 5 figulorum fullonum, peregrinorum libertinorum in inscrr) a Psalychidarum ̔ propinquitate’ abhorret, ut priorem nominis partem intercidisse conicias.
5 (1). 6
(5) Apollon synt II 21 p 156, 11 B: Ἀλλὰ καὶ τὸ ἐν Ἰσθμιονίκαις Πινδάρου ἐτάραξε τοὺς ὑπομνηματισαμένους· Αἰολίδαν κτλ; laudat versue idem de pron p 48, 20 RS. De carminis argumento hypoth Pind Isthm 349, 13; 351, 14; 352, 4 et Er Bethe genethl Gotting (1888) 32 ss κέκλοντο synt 2 ὥ ὣ) ἀντὶ τοῦ ὡς et οἷ, ἵνα δοτικὴ ἀντὶ γενικῆς ἀκούηται vv ll ab Apollonio recensitae, ὣ, pro αὐτῆς (Inus) accipic synt
3 φθιμένῳ (synt) retin lo Go Schneider, ἐπιφθιμένῳ adv, ἀποφθιμένῳ edunt post Im Bekker
(6) Apoll synt 11: ἀποροῦσι πῶς ὂν εἶπεν Ἀθαμαντιάδαν καὶ Σισύφου παρίστησιν. Cf ad fr 5, 2.
7 (2)
Apoll pron 84,7RS: ἔτι καὶ ἡ νὶν τάσσεται ἐπὶ πλήθουσ’· ὅστις . . . νιν. Πίνδαρος Ἰσθμιονίκαις. ἐξεκυλίσθη cod, ἐξεκύλισσε Heyne, corr Bekker (ut N VIII 23 Boeckh2). Aptissime Bergk κυλιστικὸν Μέλισσον confert e schol Pind I IV 81.
8 (3)
Eust Od 1715, 63: ὅτι δοκεῖ τὸ τοιοῦτον κατὰ γένος εἰρῆσθαι οὐδέτερον, ὡς ἐμφαίνει Πίνδαρος ἐν Ἰσθμιονίκαις εἰπὼν τρία κρᾶτα ἤτοι κράατα.
9 (e paeanibus); cf ad fr 6465 10—28 (incertae sedis)
Eust prooem comm Pindd c 11. 16. 21 (p 10. 11—12. 1415 ’Haec fragmenta ad Isthmias, fortasse nonnulla ad Nemeaeas odas revocanda’ esse Bergk contendit unum certe apud Eustathium ‘scoliorum’ fragmentum non ignorans (123, 5); ceterum cf Eur Herc1 I 184, de Nemeaeis Philol 54, 1895, 284. Partem aliquam (velut 12. 13. 16. 17. 19. 20. 23) ad Isthmia carmina pertinere facile conicias; ex ‘incertis’ addas 227 νέων μέριμναι). 228 229 νικώμενοι).
(10) Eust 21: μάλιστα δὲ ἄτριπτον εἰς συνήθη γνῶσιν τὸ ἀρμῷ, ἤγουν
ἄρτι, ὁ παρ’ ἑτέροις ἁρμοῖ λέγεται, ὡς καὶ παρὰ Λυκόφρονι (106) γινόμενον
(?), ὅθεν καὶ τὸ ἀρτίως, οἷον
(12a.b.c) Eust 11: παράδειγμα) τοῦ τάσσειν ἀσυνήθως καθ’ ὑποταγὴν
τῶν ὀφειλόντων προτάσσεσθαι τό
(13) Eust 16: καὶ ἐπιθέτων δὲ πόριμος ἐπινοητής ὁ αὐτὸς διαπέφηνεν, ὡς ὅτε λέγει) ἵππον κρατησίποδα, τὸν δρόμῳ νικήσαντα, πρὸς ὁμοιότητα τοῦ . . . κραταίποδες. Quae fuerunt qui ad P X 16 aut ad O XIII 81 referrent, quasi Phricias ille equus faisset, aut equus (non taurus) κραταίπους audivisset apud Delphos, invita Minerva utrique.
(14. 15) Eust ll: . . . καὶ Δία εὐρύζυγον ἄλλως παρὰ τὸ ὑψίζυγον· τὸν δὲ αὐτὸν καὶ . . . ἐρισφάραγον (idem ad Od 1636, 8; cf Pind P IX 5. I VIII 23, Bacch V 20, denique poetae anonymi (Pindari? Bergk c Gaisfordio) ἐρισφάραγος πόσις Ἥρης | ἔσται (Ἥρας ἔσσεται Bergk) EM 160, 53).
(16. 17. 18) Eust ll: . . . καὶ κρατησιβίαν χερσί, τὸν καὶ ἁρμασιδούπους, τοὺσ τὸν ἐννοσίγαιον. De Schneidewini quadam ad Pind P VI 50 aliis velnt Bergkio probata Zeitschr Gymnanialw 1897 Jahresber 288.
(19. 20) Eust ll: . . . . καὶ ἀγῶνα δὲ μνασιστέφανον ( corr Schneidewin), ὂν καὶ ἑτέρωσ κατὰ λόγον δριμύτατον ( μνηcτ. cod, corr Sw) στεφάνων εἶπεν. Addit P XII 24.
(21) Eust ll: . . . καὶ λιτὰν δὲ Ἀῶ ( λιτὴν et Ἠῶ cod), τὴν καὶ ὡς ἄν τισ Ὁμηρικῶς πολύλλιστον εἶτε καθ’ ἕτερόν τινα iam exBtaret Θ 488) τρίλ(λ)ιςτον.
(22) Eust 21: ( αἰολίζει) τὸ ἐπιτόσσα(ι)σ (P x 33), ὅ ἐςτιν καὶ τόσσαι τόccαι κάλων,
(23. 24) Eust ll: καὶ τὸ ἀμεύσασθαι (ἀμεῦσαι cod), καὶ νικῆσαι, οἶον ἀμεύcεcθαι (-σασθαι? Bergk cl gl cf P I 45) Νάξιον Τείσανδρον (τίσ. cod), ὅθεν καὶ φησὶ τὴν ταχέωσ εὑρετικὴν διάνοιαν (διαλλάσσοθσαν τοῖσ λόγοισ exponit Hesych et EM p 82, 15, cogitationem verba Schneidewin). De Tisandro (23) Cleocriti filio Naxio (Siculo) pugile nobilissimo testimonium Paus ἡ 13, 8 attulit Schneidewin.
(25. 26. 27) Eust ll: . . . καὶ τὸ πέδοικος, ὅ ἐςτι τὸ πεδὰ στόμα φλέγει ἀντὶ τοῦ μετὰ στόμα (de osculabundo?), πεδασχεῖν ἤτοι μετασχεῖν.
(28) Eust ll: . . . καὶ τὸ ἀκασκᾷ, δ̀ δηλοῖ τὸ ἡςύχως καὶ ἡσύχωσ paraphr P IV 156 [277] et ἀκασκᾷ· ἡςύχως contulit Schneidewin).
In iis quae paullo infra de δᾶμοσ: δῆμοσ, κεχλαδώς: πρίν hariolatur Eustathius, nihil amplius obscuri nisi quid haec ad Pindarum? nam recte ad τὸ πρὰν Δωρικόν Schneidewin adscripait: ’neque utitur Pindarus neque hoc videtur ’.
Denique ibidem: καὶ τὸ ἔπει δὲ ἀντὶ τοῦ ἔπειτα ἡ ἀποκοπὴ καινὸν παρ’ αὐτῷ ποιεῖ quid sibi velit elucebit fortasse cl v l N III 54,
29. *30 (5. 6)
* * *
De hypercatalexeon et genere et frequentia in epiniciiB carminibus inaudita cf nott metr N V ; sed monendum est versuum fines certos non esse nisi post ῾Ηρακλέοσ, ut vv 1 — 2. 3 — 4. 5 — 6 coniunctis nulla strophae initium — — ⏑ — — fragmentique exitum satis incertum hypercatalexis relinquatur.
Lucian Icaromen 27: ἐν δὲ τῷ δείπνῳ ὅ τε Ἀπόλλων ἐκιθάριςε ὁ Σιληνὸσ κόρδακα ὠρχήσατο καὶ αἱ Μοῦσαι ἀναστᾶσαι θεογονίασ ῇσαν ἡμῖν καὶ τὴν πρώτην ᾠδὴν τῶν ὕμνων τὖω Πινδάρου.
(29) [Lucian] encom Demosth 19 : ὥσπερ ὥν ὁ Πίνδαρος ἐπὶ πολλὰ τῷ νῷ τραπόμενος οὐτῶ πὼς ἠπόρηκεν· Ἰσμηνὸν κτλ. Ad quae Ἀρχαὶ ταῦτα τῶν Πινδάρου τοῦ μελοποιοῦ ὕμνων schol; similiter ἐν τῇ ᾠδῇ, ἦς ἡ ἀρχή· Ἰσμηνὸν ἢ χρ. Μ. schol Pind N X 1. vv 1. 2. 4 et 5 initium laudat Plut glor Ath ὁ 4 p 848, v 1 et 2 initium Dio Pms or XXXm, 4. Fragmentum primus hnc vooavit Boeckh 1 χρυσηλ. Plut Dio 2 ἀνδρῶν om Luc 8 κυανάμπ. laudat Dionys Phas ap schol inscr Pind P II 4 Ἡρακλέους Plut et v 1 Luc 5 Διωνύσου Boeckh; cf I Vn 6, de metr append § 4 nr 16 et not 33. § 8g.
(30) Clem Alex strom ἡ 731 : Πίνδαρος δὲ ἄντικρυς καὶ σωτῆρα Δία συνοικοῦντα Θέμιδι, βασιλέα σωτῆρα δίκαιον ἑρμηνεύων ὥΝ πὼς· Πρώτον κτλ; V 1 (pro iambelego) sine auctoris nomine affert Hejihaestio p 51, 22 W 1 πρῶτα codd Clem vulgo 2 χρυσίαισιν ἵπποισιν Clem, corr Hermann παρὰ πάγον Clem, corr Boeckh 4 ἄγον Clem, corr Hermann Οὐλύμπου edunt c Hermanno 6 ἔμμεναι Clem, corr Heyne 6 ἀγαθὰ σωτῆρας om Ὥρας Clem, ἀγαθὰς Ὥρας Stephanus, ἀγαθὰς σωτείρας Ὥρας Schneider, ἀγαθὰ σωτῆρας Ὥρας Hermann, ἀλαθέας Ὥρας ex Hesychio s v recuperavit Boeckh.
*31 (7)
Aristid H 142 Ddf : Πίνδαρος δὲ τοσαύτην ὑπερβολὴν ἐποιήσατο ὥστε ἐν Δῖός γάμῳ καὶ τοὺς θεοὺς αὐτούς φησιν ἐρομένου τοῦ Δῖός, εἴ του δέοιντο, αἰτῆσαι ποιήσασθαί τινας αὑτῷ θεούς, οἵτινες τὰ μεγάλα ταῦτ’ ἔργα καὶ πᾶσάν γε τὴν ἐκείνου κατασκευὴν κατακοσμήσουσι λόγοις καὶ μουσικῇ. Similia, sed θ’ suo exomata praebet Choricius Gaz p 305 Boiss, 3 FOrster. Primus huc rettulit Boeckh.
32 (8)
Aristid U 383 Ddf : κἀν τοῖς ὕμνοις διεξιὼν περὶ τῶν ἐν ἅπαντι τῷ χρόνῳ συμβαινόντων παθημάτων τοῖς θεοῖς καὶ? Christ) ἀνθρώποις καὶ τῆς μεταβολῆς τὸν Κάδμον φησὶν ἀκοῦσαι τοῦ Ἀπόλλωνος Πίνδαρος) μουσικὰν ὀρθὰν ἐπιδεικνυμένου Plut Pyth orac c 6 p 397: 6 δὲ Πίνδαρος ἀκοῦσαί φησι τοῦ θεοῦ τὸν Κάδμον <ἐπιδεικνυμένου Paton, οὐ librix003E; μουσικὰν ὀρθάν, οὐχ ἡδεῖαν κτλ, idem anim c33 p 1030: ὥς που αὐτ·ὸς ὁ Πίνδαρος τοῦ θεοῦ φησιν ἐπακούειν (Boeckh, _ οντος libri) μουσικὰν ὀρθὰν ἐπιδεικνυμένου (agnovit Heyne, οὐκ ἀνορέαν ἐπιδεικνύμενος libri) τὸν Κάδμον. Metrum Boeckh ita constituebat , ut frg 172, 1_2 responderet.
*33 (133)
Plut quaest Plat VIII 4 p 1007 : τὴν δ’ οὐσίαν αὐτοῦ καὶ τὴν δύναμιν οὐ συνορῶντες, ἢν ὅ Πίνδαρος ἔοικεν οὐ φαύλως ὑπονοῶν εἰπεῖν ἄνα τῶν πάντων κτλ. ἄνακτα Heyne τὸν Hermann. Vocavit huc Bergk.
**34 (9)
Hephaestio p 62, 7 W : Ἀντεστραμμένον δέ ἐστι τούτῳ (τῷ τὸ Πινδαρικὸν καλούμενον· ὃς καὶ τυπεὶς (v 1 τυπῶς et τί πὼς) κτλ ; geqoitar fragm Pind 216; cf fr 30, 1. Invito Hepliaestione a verbis ξάνθ’. Ἀθ. novum versum incipi iussit Boeckh cll fragm 29, 1. 2. Idem Schneideri (fragmm p 78) de EM 474, 30 Ἱππία· ἐκλήθη δὲ οὕτως ἡ Ἀθηνᾶ, ἐπεὶ ἐκ τῆς κεφαλῆς τοῦ Δῖός μεθ’ ἵππων ἀνήλατο, ὡς ὁ ἐπ’ αὐτῆς ὕμνος δηλοῖ) coniecturam iure sprevit.
**35 (10)
Heph p 61, 19: Τὸ δὲ ἀντεστραμμένον τούτῳ (τῷ ἰαμβέλεγος καλεῖται· τούτῳ δὲ ἐν συνεχείᾳ οὑκ ἴσμεν τινὰ κεχρημένον, διεσπαρμένως δέ’ πρῶτον μὲν εῦβ. Θ. οὐρὶ (fr 30, 1). κείνων λυθέντων (v 1 λυθέντες) κτλ.
Hunc ad splendidissimum hymntun Thebanum non est dubium quin pertineant non pauca etiam ex incertis fragmentis et re et metro similibus. De Cadmi rebus conferantur etiam quae ’poetas et ’ antestatus tradit schol Pind P lEL 163.
*36 (11)
ΕΙΣ ΑΜΜΩΝΑ
Paus IX 16, 1: Οὐ πόρρω δέ ἐστι ναὸς Ἄμμωνος, καὶ τὸ ἄγαλμα
ἀνέθηκε μὲν Πίνδαρος, Καλάμιδος δέ ἐστιν ἔργον· ἀπέπεμψε δὲ ὁ Πίνδαρος
καὶ Λιβύης ἐς Ἀμμωνίους τῷ Ἄμμωνι ὕμνον (Schneider, ὕμνους codd)
οῦτος καὶ ἐς ἐμὲ ἦν ὁ ὕμνος ὲν τριγώνῳ στήλῃ παρὰ τὸν βωμόν, δ̀ν
Πτολεμαῖος ὁ Λάγου τῷ Ἄμμωνι ἀνέθηκεν. Schol Pind P IX 89 : λέγει
δὲ τὴν Λιβύην Δῖός κῆπον . . . διὰ τὸ τὸν Ἄμμωνα Δία νομίζεσθαι.
37 (12)
Paus IX 23, 3: Λέγεται δὲ καὶ ὀνείρατος ὄψιν αὐτῷ γενέσθαι προήκοντι ἐς γῆρας· ἐπιστᾶσα δὲ ἡ Περσεφόνη οἱ καθεύδοντι οὐκ ἔφασκεν ὑμνηθῆναι μόνη θεῶν ὑπὸ Πινδάρου, ποιήσειν (-σει Laur) μέντοι καὶ αὐτὴν ᾷσμα Πίνδαρον ἐλθόντα ὡς αὐτήν . . . ὕμνον ᾖσεν ἐς Περσεφόνην . . . έν τούτῳ τῷ ᾄσματι ἄλλαι τε ἐς τὸν Ἅιδην εἰσὶν ἐπικλήσεις καὶ ὁ χρυσήνιος, δῆλα ὡς ἐπὶ τῆς Κόρης τῇ ἁρπαγῆι Vit Pind Ambr: καὶ ἡ Δημήτηρ (idem Eust p 22, 14 Ab) ὄναρ ἐπιστᾶσα αὐτῷ ἐμέμψατο, ὅτι μόνην τῶν θεῶν οὐχ ὕμνησεν. ὁ δὲ εἰς αὐτὴν ἐποίησε ποίημα, οὔ ἡ ἀρχή·
38–41
<ΕΙΣ ΤΥΧΗΝx003E;
*(38 [16]) Arifltid 11 334 Ddf: ἀλλὰ κἀνταῦθα τὸ τοῦ Πινδάρου
φατά· πάνυ γὰρ μετ’ ἀληθείας ταῦτ’ ἐκεῖνος ὕμνησεν·
*(39 [14]) PauB IV 30, 6: ᾖσε δὲ ὕστερον (post Bupalum) Πίνδαρος ἄλλα τε ἐς τὴν Τύχην καὶ δὴ καὶ φερέπολιν ἀνεκάλεσεν αὐτήν. Plut de Rom fort c 10 p 322 : τὴν δὲ Τύχην καὶ οἱ μετ’ ἐκεῖνον (Numam) ἐθαύμασαν βασιλεῖς ὡς πρωτόπολιν καὶ τιθηνὸν καὶ φερέπολιν τῆς Ῥώμης ἀληθῶς κατὰ Πίνδαρον.
*(40 [15]) Plut de Rom fort c 4 p 318: οὐ μὲν γὰρ ἀπειθὴς Τύχη) κατὰ Πίνδαρον ἀπευθὴς codd, em Reiske; cf Hor c I 35, 17. III 29,49), οὐδὲ δίδυμον στρέφοισα (Pindaro reddebat Boeckh, dubitabat Bergk, στρέφουσα codd Plut, de cuius plura verba κατὰ Πίνδαρον laudandi ratione cf ad fr 57) πηδάλιον, ἀλλὰ μᾶλλον εὐνομίας καὶ Πειθοῦς ἀδελφή κτλ.
*(41 [13] Paus Vn 26, 8: Ἐγὼ μὲν οὑν Πινδάρου τά τε ἄλλα πείθομαι τῇ ᾠδῆ καὶ Μοιρῶν τε εἶναι μίαν τὴν Τύχην καὶ ὑπὲρ τὰς ἀδελφάς τι ἰσχύειν. Pindaro redde ἀδελφεάς cll Hermanno ad Soph OC 1056, Boeckhio n cr Pind N VII 4.
Ad fragmm 38—41 41 id monendum est de Pindari in (Thebanam? Boeckh cl Paus IX 16, 1) hymno parum constare; ’nam qucd Aristides dicit ὕμνησεν ambiguum est' (Bergk). metrum ad 38. 39 licebit ἅ 44 (de arce Ogygia). 198b (de Tilphossa).
42 (171)
Verauum discriptio parum certa; dedi Boeckhianam de membro hypercatalecto (3) cl fr 29.
Stob flor ἑ 1 (vol IV p 64 Mein): Πινδάρου ὕμνων (hoc e cod optimo Vindob add Meineke)· Ἀλλοτρίοισι μὴ κτλ 1 σιν προφέρειν B 2 ἁμὶν Stob, ἄμμιν Boeckh 3 καλὸν Vind, καλῶν B, κακῶν reU ὧν Stob, corr Grotius 4 ἀνθρώποις Stob, corr Hermann ἀθεόσθοτος Stob, corr Stephanus ατληκηκότας Vind, ἄτη B, vel ἀθληκηκότα edd vett, ἀθλίοις κακότας Stephanus, κακότας Hermann ap Heyn, ἀτλάτα κακότας Boeckh, ἄτα edere habuit, ἀτηρὰ κακότας Wilamowitz Götting Nachr 1898, 217 n Bcribere dcbuit cll ὀδυναρόσ:ὀκνηρός (Ƒᾱτέοντα > Ƒᾱτηρός?). ἄτλ. motione ct non solum Ο IX 33, N III 21, 1 1 37, sed etiam ἀθανάτοις τιμαῖς fr 121 (I 11 28): ἐλπίσιν ἀθανάταις fr 10, θεοδμάτους ἀρετάς I VI 11 Δαλοῦ θεοδμάτας Ο VI 59 (C F c Vatt) 5 προστύχοι B σκότῳ Schneidcwin (item fr 142, 3)
Boeckh huic fragmento praefixit fr 180 λόγος· Ἀuοτρ.), Bergk fr 43 φρόνεῖ. ᾿Αλλοτρ.). Videtur ad ἀλλοτρίοισιν substantivum velut ὄμμασιν.
*43 (173)
vv 3 et 4 coniunxit Boeckh probante Bergkio. Ath XII 513c: τοιοῦτός ἐστι καὶ ὁ παραινῶν Ἀμφιλόχῳ τῷ παιδί· ὥ τέκνον κτλ. vv (1) 23 laadadit Philodem voll rhett H 74 Sudh, Plut qu natt c 19 p 916, de sollert animm c 27 p 978, Luc de saltat c 67. De Amphiarai praecepto fllio Thebas proBciscenti dato Ath VH 317a, Boeckh expU 050, Bergk Theogn 215, Ed Hiller Rhein Mus 42, 341 3 προστρέπων male Philod
4 παρεὸν δ’ ἐπαινήσας Ath cod E.
*44 (23)
Lactant commentt Stat Theb II 85 Jahnke: Ogygii] Thebani . . . (cl
173). Sic et Pindarus in hymnis (Boeckh, som(p)nis vel somniis codd):
45 (20)
Bekk anecd gr I 80, 8: ἀρχαιέστερον. Πίνδαρος ὕμνοις.
46 (21)
Bekk anecd gr I 339, 28: ἄγριος ἔλαιος, ἢν οἱ πολλοὶ ἀγριέλαιον καλοῦσιν· ἔστι (δὲ) παρὰ Πινδάρῳ ἐν ὕμνοις. Ex Photio esse conicit Fredrich Gött Nachr 1896, 327.
47 (18)
EM 821, 59 et Gud 578,42: ὡμήρησεν (Ὅμηρός, ὅμηροι) Πίνδαρος δὲ ἐν ὕμνοις· ἐρίφων μεθομήρεον, οἷον ὁμοῦ καὶ μετ’ αὐτῶν πoρευόμενον. Pana intellegit Boeckh ; μέθ’ ὁμήρεον et πορευόμενοι- mavult Schneider, μεθομήρεα Bergk, μεθομάρεον flagito de praep cll μεθομιλεῖν Α 269 , συνομαίμων (:συναίμων, ὁμαίμων) Aesch Prom 409, de formatione singulari (pro -άρασ) n cr N III 18 , de terminatione -ε(ι)ος prll II46.47.50.
48 (17)
Aristid II 168 Ddf: πέπονθας ταὐτὸν τῷ Πινδάρου Πηλεῖ, ὃς τῆς τε θήρας διήμαρτε καὶ τὸν εὐρυτίωνα φίλτατον (φίλον et φίλιον v 1) ὄντα ἑαυτῷ προσδιέφθειρεν Schol p 463: ἐν ὕμνοις μέμνηται Πίνδαρος, ὅτι τὸν εὐρυτίωνα, τὸν τοῦ Ἴροῦ τοῦ Ἄκτορος παῖδα, ἔνα ὄντα τῶν Ἀργοναυτῶν, συνθηρεύοντα ἄκων ἀπέκτεινε Πήλεύς. φίλον (φίλτατον v 1) δὲ λέγει (Aristides), ἐπειδὴ συγγενὴς τούτου ἦν. Πηλεὺς γὰρ πρὸ Θέτιδος θυγατέρα Ἄκτορος τὴν Πολυμήλαν (de qua cf Tzetzes Lycophr 175) εἶχε γυναῖκα. ὁ δὲ Ἄκτωρ πατὴρ Ἴροῦ, ὅς παῖδα ἔσχε τὸν εῦρυτίωνα. Boeckh cum fr 172 ad hymnum Thebanum revocabat.
49 (19)
Schol Pind P IV 288: ταύτην δὲ (Phrixi novercam) ὁ μὲν Πίνδαρος
ἐν ὕμνοις Δαμοδίκαν (Boeckh, Δημοτικήν codd) φησίν, Ἱππίας δὲ Γορ-
50 (22)
Quint inst VIII 6, 71: ’Exquisitam vero figuram huius rei (hyperboles crescentis) deprehendisse apud principem lyricorum Pindarum videor in libro quem inscripsit ὕμνους, Is namque Herculis impetum adversus Meropas (N IV 26 c scholl [42], I VI 31 c scholl [47]), qui in insula Coo dicuntur habitasse, non igni nec ventis nec mari, sed fulmini (fulminis A, retin Bergk) dicit similem fuisse’. De re cf interprr Ξ 255, de figura ibid 394—401 (οὔτε θαλάσσης κῦμα τόσον βοάει — οὔτε πυρὸς τόσσος γε πέλει βρόμος — οὔτ’ ἄνεμος κτλ).
51
Strab VII (frgm) tom II p 91 Kram: οὐκ ὀκνοῦσι δέ τινες καὶ τὸ μέχρι τοῦ Μυρτῴου πελάγους ἅπαν καλεῖν Ἑλλήσποντον, εἴπερ, ὥς φησιν ἐν τοῖς ὕμνοις Πίνδαρος, οἱ μεθ’ Ἡρακλέους ἐκ Τροίας πλέοντες διὰ παρθένιον Ἕλλας πορθμόν, ἐπεὶ τῷ Μυρτᾡῳ συνῆψαν, εἰς Κῶν ἐπαλινδρόμησαν Ζεφύρου ἀντιπνεύσαντος. Quae in versus ’dactyloepitriticos’ redigebant Meineke Zeitschr Alterth-w 1844, 15 et abusus fr 189 Schneidewin GGA 1844, 268 (Beitr Krit PLG p 82). Ego praeter Ἕλλας διὰ παρθένιον πορθμόν aut (ἐ)παλινδρόμεον (sed dubito cll e gr ἀντιπνεύσαντος. et ἐπαλινδρόμησεν Plut Cic 32) nihil quod quidem satis certum sit dispicio.
51a. b. c d
<ΕΙΣ ΑΠΟΛΛΩΝΑ ΠΤΩΙΟΝ>
51a. b. d (101/2 Bgk, 70 Boe)
(51a) Strab IX 412: οἱ δὲ ποιηταὶ κοσμοῦσιν ἄλση καλοῦντες τὰ ἱερὰ
πάντα κἂν ᾗ ψιλά· τοιοῦτόν ἐστι καὶ τὸ τοῦ Πινδάρου περὶ τοῦ Ἀπόλλωνος
λεγόμενον· . . νηθεὶς ἐπῄει κτλ 1 κινηθεὶς Kramer, δινηθεὶς
(vel ὁρμηθεὶς) Meineke vindie Strabonn (1852) 142, et ὁρμαθεὶς recepit
de Wilamowitz Herm 29, 247 immerito imdens δινηθεὶς, quo verbo dei
mare terrasque ingenti ambitu pervagantis iter egregie videtur aduuibrari
(de temp cl Homerico ἀΐξασα, de vocabulo ipao Pind P XI 38), περι-
(51b.d, 101/2 Bgk, 70 Boe) Strab ib 413 interiecta Alcaei poetae
mentione: τὸ δὲ Τηνερικὸν πεδίον ἀπὸ Τηνέρου προσηγόρευται μυθεύεται
δ’ Ἀπόλλωνος υἱὸς ἐκ Μελίας, προφήτης τοῦ μαντείου κατὰ τὸ Πτῶον
ὄρος, ὅ φησιν εἶναι τρικόρυφον ὁ αὐτὸς ποιητής·
(51 c) Schol Paus IX 23, 6 (Herm 29, 149): ὅτι οὗτος (Pausanias cum Asio poeta; οὐ τὸν Fa Ricc, οὗτον Fb [Laur 56, 11], em de WUamowitz Herm 29, 246) Ἀθάμαντ(ος) καὶ Θεμιστοῦς φησι φασι codd) τὸν Πτῶον. Πίνδαρος δὲ ὲν ὕμνοις Ἀπόλλων(ος) καὶ τῆς Ἀθάμαντ(ος) θυγατρὸς Ζευξίππης Εὐξίππης Steph Byz v Ἀκραιφία; Εὔξιππος hominum nomen non ignotum). Quo testimonio confirmatur Heynii coniectura fuisse in Apollinem Ptoum Pindari hymnum, Bergk fragmenta inter parthenea rettulit cum Boeckhio.
(?) 51 e
Cod Par suppl jr 676 ὅ ap Leop Cohn Bresl phill Abh II 1887,61): Ἀθηνᾶ γὰρ τῷ Ἡρακλεῖ πολλαχοῦ ἀνῆκε θερμὰ λουτρὰ πρὸς λουτάρια καὶ S) ἀνάπαυλαν τῶν πόνων ὡς μαρτυρεῖ καὶ ΠΙΝΔ/// /// ΝΥΜΝΟΙC (teste Crusio). ἀνάπαυλαν Zenob (Par vulg) VI 49, cum addat ὥς φησι καὶ Πίνδαρος Πείσανδρος Ruhnken) ἐν τοῖς περὶ Ἡρακλέους, item schol Arist nubb 1047 addens ὡς Πείσανδρος· τῷ δ’ ἐν Θέρμ’. κτλ (fr 7 K). Ruhnkenii emendationem certissimam iudico (cf ad fr 167), ut si recte supra legatur Πίνδαρος ἐν ὕμνοις, sec recc gramm usum ὕμνους ἐπινίκους interpretatus de titubante paroemiographi memoria cogitare cl θερμὰ Νυμφᾶν λουτρά ὁ XH) quam lavacra Heraclea Pindari hymnis inserere malim.
Didymi in hymnos Pindaricos fuisse conmientarios Schneider col- legit θ’ Bchol recentiore (TV 55 n Dclf, p 543 Dubn) Aristoph plut 9: καὶ τὰ μὲν περὶ τοῦ Πυθίου τρίποδος διαφόρως ἱστορούμενα ἐν τοῖς τοῦ Πινδάρου ὕμνοις εὐκίρως ἡμῖν διείληπται, probante Boeckhio expll 560, ad Thomae Magistri vel Tzetzae in epinicia commentarium referre Bergk maluit; cf ἆτ’ 66 ss.
52 (24)
Schol Pind N VII 94 : καθόλου γὰρ ἀπολογεῖσθαι βούλεται περὶ τοῦ Νεοπτολέμου θανάτου πρὸς τοὺς Αἰγινήτας· ἐκεῖνοι γὰρ ᾐτιῶντο τὸν Πίνδαρον, ὅτι γράφων Δελφοῖς τὸν παιᾶνα (confirmat schol 160) ἔφη· ἀμφιπόλοισι μαρνάμενον μυρίαν περὶ τιμὰν (-ἀν et dv iunctim ἀπολωλέναι. μοιριᾶν cll eis qttae Bequnntur περὶ τῶν νομιζομένων τιμῶν Schneidero praeeunte Boeckh ἀπολωλέναι (ut paullo ante καὶ διὰ τοῦτο ἀπολωλέναι et ad 150 ἐτελεύτησεν — ἀνῃρέθη) θ’ suo dedisse schol yiderunt Schneider Heyne Hermann (opp HI 23); sequitur ut μαρνάμενος reponamus.
53 (25)
Paus X 6, 12: τὰ μέντοι ἄλλα με οὐκ ἔπειθεν ὁ λόγος ἢ Ἡφαίστου τὸν ναὸν τέχνην εἶναι ἢ τὰ ἐς τὰς ᾠδὰς τὰς χρυσᾶς, d δὴ Πίνδαρος ᾖσεν ἐπ’ ἐκείνῳ τῷ ναῷ· χρύσ(ε)ια(ι) δ’ ἐξ ὑπερῴου (edunt ὁ cod Laur, ὑπαρέτου Pc, ὑπηρέτου Ag) ἄειδον (d εἶδον Pc Ag) Κηλήμονες. οὗτος μὲν δὴ ταῦτα ἐς μίμησιν ἐμοὶ δοκεῖν τῶν παρ’ Ὁμήρῳ Σειρήνων ἐποίησεν. Galen ad Hippocr de articc XVlll 1, p 619 Kuhn: οὐτῶ γὰρ ἐοίκασιν εἰκάζοντες ol παλαιοὶ καλέσαι τοῦτο τῆς οἰκίας τὸ μέρος· ἀετὸν δὲ καὶ οἵδε, καθάπερ καὶ ὁ Πίνδαρός φησιν ἐν τοῖς παιᾶσι (ταῖς codd)· χρύσεα δ’ ὀξύπτερα αἰετοῦ ἄειδον Κληδόνες. Κηλησόνας testantur Ath VII θ, Eust Od 1689, 37. 1709, 56, opp 89,26 T. χρύσεαι Hermann ap Heyn ἐξ ὑπερῴου edelsant ante Cobetum (or de arte interpr 1847, 128), qui ὑπὲρ αἰετοῦ θ’ Galeno recuperavit ἐξ (ὀξ) utriusque recensionis neglegens, ἔξ ὑπὲρ Schneidewin Philol V 366 ἐξύπερθ’ egregie Bergk (Rh Mus VIII 147).
*(54 [27]) Paus X 16, 3: τὸν δὲ ὑπὸ Δελφῶν καλούμενον λίθου πεποιημένον λευκοῦ, τοῦτο εἶναι τὸ ἐν μέσῳ γῆς πάσης αὐτοί τε λέγουσιν οἱ Δελφοί, καὶ ἐν ᾠδῇ τινι Πίνδαρος ὁμολογοῦντά σφισιν ἐποίησεν. Strab IX 419: καὶ ἐκάλεσαν τῆς γῆς ὀμφαλόν, προσπλάσαντες καὶ μῦθον, ὅν φησι Πίνδαρος, ὅτι συμπέσοιεν ἐνταῦθα οἱ αἰετοὶ οἱ ἀφεθέντες ὑπὸ τοῦ Δῖός, ὁ μὲν ἀπὸ τῆς δύσεως, ὁ δ’ ἀπὸ τῆς ἀνατολῆς οἱ δὲ κόρακάς φασι ἢ κύκνους Plut def oracc 1 p 409) De terrae umbilico praeter P IV ἢ 3. Vm 59. XI 10, N VII 33 aut de aquilis istis praeter P IV 4 ceci- DisBe Pindarum negare nemo audebit. Boeckhius quidem cum paeani delphico hoc fragmentum inseruit, fragmentum quod est de Trophonio et Agamede (3) ad epinicium quoddam pertinere ne suspicari quidem poterat.
*(55 [28]) Schol Aesch Eum 2: Πίνδαρός φησι πρὸς βίαν Πυθοῦς τὸν Ἀπόλλωνα, διὸ καὶ ταρταρῶσαι ἐζήτει αὐτὸν ἡ Γῆ.
*(56) Himer orr IIIl: χαῖρε φίλον φάος χαρίεντι μειδιόον προσώπῳ· μέλος γάρ τι λαβὼν ἐκ τῆς λύρας εἰς τὴν σὴν ἐπιδημίαν προσᾴσομαι, ἡδέως μὲν ἄν πείσας καὶ αὐτοὺς τοὺς λόγους λύραν μοι γενέσθαι καὶ ποίησιν, ἵνα τι κατὰ σοῦ νεανιεύσωμαι, ὁποῖος Σιμωνίδης ἢ Πίνδαρος κατὰ Διονύσου καὶ ᾿Απόλλωνος. Idem XIII 7 : τὰ δὲ σὰ νῦν δέον καὶ αὐτῷ τῷ Μουσηγέτῃ εἰκάζεσθαι, οἷον αὐτὸν καὶ Σαπφὼ καὶ Πίνδαρος ἐν ᾠδῇ κόμη τε χρυσῆ (velut Pind Ο ἡ 41. I VII 49) καὶ λύραις κοσμήσαντες κύκνοις ἔποχον εἰς ῾Ελικῶνα πέμπουσι κτλ; de Apollinis itinere XIV 10, de Simonidis in Apollinem carmine XVI 7. ’Sed omnino ihepto huic rhetori non multum ’ Bergk.
57 _ 60
<ΕΙΣ ΔΙΑ ΔΩΔΝΑΙΟΝ>
*57 (20)
* * *
*(57 [20]) Dio Prus or XII 81/2: ποιητὴς προσεῖπεν ἕτερος· Δωδ . . . . πάτερ οὗτος γὰρ δὴ πρῶτος καὶ τελειότατος δημιουργός κτλ. Plut praec reip ger c 13 p 807: ὁ δὲ πολιτικὸς ἀριστοτέχνας τις ὢν κατὰ Πίνδα- ρον (= qu conv 12, 6) καὶ δημιουργὸς εὐνομίας καὶ δίκης, e Pindaro idem de sera num vind c 4 p 560 affert: ἀριστοτέχναν . . . ὡς δὴ δίκης ὄντα δημιουργόν, denique adv Stoic ὁ 14 p 1065: ὁ δὲ πατρῷος καὶ ὕπατος καὶ θεμίστιος Ζεὺς καὶ ἀριστοτέχνας κατὰ Πίνδαρον, οὐ δρᾶμα δήπου μέγα καὶ ποικίλον καὶ πολυμαθὲς δημιουργῶν τὸν κόσμον, ἀλλὰ θεῶν καὶ ἀνθρώπων ἄστυ κοινὸν εὐνομησόμενον συννομησομένων codd) μετὰ δίκης καὶ ἀρετῆς ὁμολογουμένως καὶ μακα- ρίως κτλ; de Plutarchi dictione ad ἅ. 77. 78. Clem Alex str V 710 (Euseb praep ev XITT 675 b): [N VI 1.2] καὶ ἕνα τὸν τούτων δημιουργόν, ὅν ἀριστοτέχναν πατέρα λέγει κτλ Pindaro δίκας δαμιοεργὲ καὶ εὐνομίας reddebat Bergk.
(58 [30]) Schol Soph Tr 172: εὐριπίδης δὲ τρεῖς γεγονέναι φησὶν αὑτὰς (sacerdotes Dodonaeas dicit schol; cf fragm Soph 418 Ν*; τρεῖς περιστεράς testatur Strab VII fr 1)· οἱ δὲ δύο, καὶ τὴν μὲν εἰς Λιβύην ἀφικέσθαι Θήβηθεν (Her II 54. 56. 57) εἰς τὸ τοῦ Ἄμμωνος χρηστήριον, τὴν <δὲ εἰς τὸ Brunck> περὶ τὴν Δωδώνην, ὡς καὶ Πίνδαρος παιᾶσιν.
*(59 [81]) Strab VII 328: πότερον δὲ χρὴ Ἐλλούς, ὡς Πίνδαρος, ἢ Σελλούς, ὡς ὑπονοοῦσι παρ’ Ὁμήρῳ κεῖσθαι, ἡ γραφὴ ἀμφίβολος οὖσα οὑκ ἐᾷ διϊσχυρίζεσθαι. EM 709, 36: Σελλοί] . . . καὶ οἱ μὲν Ἑλλοὺς Ἐλλ.) αὐτοὺς ἐξεδέξαντο, ὡς Πίνδαρος. Schol A Π 234: Πίνδαρος χωρὶς τοῦ ݲ ἀπὸ Ἑλλοῦ τοῦ δρυτόμου, ᾧ φασι τὴν περιστερὰν πρώτην καταδεῖξαι τὸ μαντεῖον (de re cf Serv Aen III 466). Eust II 1057, 57 : Ἑλλοὶ κατὰ Πίνδαρον. Pmdaro Ἑλλούς praeisse Hesiodum θ’ fr 156 Rz: ἔπι τις Ἑλλοπίη . . . ἔνθα δὲ Δωδώνη τις) suspicatur Ben Niese Herm XII 413.
*(60 [32]) Strab VH 328: Ἡ Δωδώνη τοίνυν τὸ μὲν παλαιὸν ὑπὸ θεσπρωτοῖς ἢν . . ., καὶ οἱ τραγικοί τε καὶ Πίνδαρος Θεσπρωτίδα εἰρήκασι τὴν Δωδώνην· ὕστερον δὲ ὑπὸ Μολοττοῖς ἐγένετο.
61 (33)
Stob Anth H p 4 Wachsm: Πίνδαρος παιάνων· τί ἔλπεαι — φρενί Clem Al str V 726 (Euseb pr ev XIH 688) frr 140. 141 praemissis (ubi v nott cr) : τί ἔλπεαι ὅτι ἔλπεται Clem L) σοφίαν ὀλίγον τοι ὀλίγαν τοι L, ὀλίγον τι Euseb) ἀνὴρ ὑπὲρ ἀνδρὸς ἔχειν; τὰ θεῶν ζαθέων L) βουλεύματ’ ἐρευνᾶσαι βροτέᾳ φρενὶ δύσκολον· θνατᾶς δ’ ἀπὸ ματρὸς ἔφυ. Clementem secutus est Hermann ap Heyn, Stobaeum rect Boeckh 1 Ετί Stob F (Epc), Μί’ LMpc, τί P τί δ’ Heeren Boeckh Bergk εἶναι Stob, ἔμμεναι Boecldi, ἔμμεν Bergk ᾇ ἁ) Stob codd, nisi quod Sv P 2m (dativus velut φυᾷ διαφέρομεν vulgaris, acc velut ἀλλά τι προσφέρομεν ἔμπαν ἢ μέγαν νόον ἤτοι φύσιν ἀθανάτοις exquisitior), ᾷ τ'? (om τοι vel τι) Boeckh, quod vulgo recipiunt (partic τοι retenta Bergk) ὀλίγον τοι Stob L, ὀλίγοι (om τοι) FP 1 2 ἴσχει Stob L; de mensura u ὥ· Schulze qu epp 338 3 ἐρευνᾶσαι Stob F, ἰήσαι’ PL, de Clemente vid supra, ἐρευνάσει ('quod elegantissimum cuivis videbitur quippe ad ἄνδρα qno deinceps etiam illud ἔφυ poeta ’) Boeckh, ἐρευνᾶσαι retin Wachsmuth, ἐρευνάσει βροτέᾳ φρενί, | <ὅστις καρπὸν ἀρούρας θνατᾶς τ’ κτλ coni Bergk.
62 (34)
Schol Apoll Rh Arg Α 1086: εἴληφε δὲ τὰ περὶ τῶν ἀλκυόνων
(unam dicit ApoII 1084 ss) παρὰ Πινδάρου ἐκ παιάνων. εὐλόγως δὲ ὅσσαν
εἶπε τὴν τῆς ἀλκυόνος φωνήν · ὕπο γὰρ Ἤρας ἢν ἀπεσταλμένη,
ὥς φησι Πίνδαρος. De Glauco marino fragm 263 cl Philostr imagg
63 (35)
Schol M Lycophr Alex 440: Δήραινος· τόπος οὕτω καλούμενος ἐν Ἀβδήροις, ἔνθα Δηραίνου Ἀπόλλωνος ἱερόν ἐστιν, οὗ μνημονεύει καὶ Πίνδαρος ἐν παιᾶσιν Cf fr 316 et Tzetzes ad h 1.
64. *65
ΝΙΟΒΗΣ ΓΑΜΟΙ
(64 [36]) Ps-Plut de mus 15 (1136): Ὄλυμπον πρῶτον Ἀριστόξενος ἐν τῷ πρώτῳ περὶ μουσικῆς ἐπὶ τῷ Πύθωνί φησιν ἐπικήδειον αὐλῆσαι λυδιστί. εἰσὶ δ’ οἳ Ἄντιππον Μελανιππίδην codd) τούτου τοῦ μέλους ἄρξαι φασί. Πίνδαρος δ’ ἐν παιᾶσιν ἐπὶ τοῖς Νιόβης γάμοις φησὶ Λύδιον ἁρμονίαν πρῶτον διδαχθῆναι, Post διδαχθῆναι ὁ Vulgatii interpretatione ὑπ’ Ἀνθίππου Ἀντίππου) cl Poll IV 78 add Burette et Boeckh, quo additamento male recepto pessime ἐν παιᾶσιν ἐπὶ τ’. γ’ iungens supra pro Melanippide Antippum recte inseruit; aliter illum locum expediebat Bergk PLG III 4 593.
*(65 [37]) Ad eundem paeanem Boeckh revocavit Ael v hist Xn 36 ὑπὲρ τοῦ ἀριθμοῦ τῶν τῆς Νιόβης παίδων) Ὅμηρος μὲν ἔξ γα ἄρρενας καὶ τοσαύτας κόρας (Ω 604), Λᾶσος δὲ δὶς ἑπτὰ λέγει (item bis septenos tragg Aristoph sec schol Eur Phoen 159), Ἡσίοδος δὲ ἐννέα καὶ δέκα . . . (bis denos sec Apollod III 45 W). Ἀλκμὰν δέκα φησί, Μίμνερμος etKoa καὶ Πίνδαρος τοσούτους (item bia denos Xanthus Lydus ἐκ Φιλόττου τοῦ Ἀσσυρίου, ὃς ᾤκει ἐν Σιπύλῳ, ὃς ἀνῃρέθη ἐν κυνηγεσίῳ ὑπὸ Eur Phoen 159, unde etiam Alcmani <δὶς> δέκα reddas). ’Sappho novenos, Bacchylides et Pindarus bis ’ addit GreU noctt att XX 7. Ad ’Niobae ’ pertinere opinor quae tradit Servius Verg Georg I 31 (= fragm 9 B 4): ’generum vero pro marito positum multi accipiunt' ’ (affertur Sapph 105 B 4); ’sic et Pindarus ἐν τοῖς παιᾶσιν ἐν τοῖς Ἰσθμίοις legebant θ’ coni Petri Dattielis Lemovicensis) ; γαμεῖ δὲ (e duobus Antiopa Asopi filia uatis) Ζῆθος μὲν Θήβην . . ., Ἀμφίων δὲ Νιόβην τὴν Ταντάλου Apollod in 46 W.
66 (38)
Ammon diff affin vocc p 70 (Valck 1739): Θηβαῖοι καὶ Θηβαγενεῖς διαφέρουσιν, καθὼς Δίδυμος ἐν ὑπομνήματι τῷ πρώτῳ τῶν παιάνων Πινδάρου φησίν· — καὶ τὸν τρίποδα ἀπὸ τούτου Θηβαγενεὶς πέμπουσι τὸν χρυσέον εἰς Ἰσμηνὸν f πρῶτον εἰς τὸ Ἰσμήνιον sive εἰς Ἰσμηνίου corr Valckenaer, εἰς τὸ Ἰσμηνίου ἱερόν Gisb Koen Greg Cor 476, εἰς Ἰσμηνίου ἡρῷον Maur Schmidt Didym p 239 verbis ita transpositis, ut Ἐφόρου ἐν τῇ δευτέρᾳ potius quam Didymi esse viderentur; atque hoc quidem ipsum ut probari possit, transponere verba, nisi illud ἀπὸ τούτου habebit quo referatur, nihil attinet. Ceterum Θηβαιγενής Hesiodo (theog 530 c schol Soph Trach 116) et Euripidi (suppl 130 c codd) reddidit Valckenaer animm ad Ammon 98, eandem formam (et Ἱσμηνίου si quando) Pindaro reddendam esse patet.
67 (40)
Schol Pind Ο I 26 (HQ): περὶ δὲ τῆς δωριστὶ ἁρμονίας εἴρηται ἐν παιᾶσιν, ἅτι (Schneider, παιᾶσι ποτὶ codd) δώριον μέλος σεμνότατόν ἐστιν.
68 41)
Schol Ambr Ο II 70: έν δὲ τοῖς παιᾶσιν εἴρηται περὶ τοῦ χρησμοῦ τοῦ ἐκπεσόντος Λαίῳ, καθὰ καὶ Μνασέας ἐν τῷ περὶ χρησμῶν γράφει· Λάιε λαβδακίδη, ἀνδρῶν περιώνυμε πάντων.
69 (42)
Schol P VI 4 2: ἐν τῇ πολυχρύσῳ Ἀπολλωνίᾳ νάπῃ, περὶ ἦς ἐν παιᾶσιν εἴρηται. SchoP: ἐκεῖ γὰρ ἐν Πυθοῖ) ἡ Ἀπολλωνία νάπη, περὶ ἦς ἐν παιᾶσιν εἴρηται.
70 (39)
Schol P XII 45: ἐν γὰρ τῷ Κηφισσῷ οἱ αὐλητικοὶ κάλαμοι φύονται· εἴρηται δὲ καὶ ἐν παιᾶσι περὶ αὐλητικῆς. Conf ad fr 249 b.
71 (43)
Schol Pind Ο XIII 25: ὁ Πίνδαρος δὲ ἐν μὲν τοῖς ὑπορχήμασιν ἐν Νάξῳ φησὶν εὑρεθῆναι πρῶτον διθύραμβον (FR 115), ἐν δὲ τῷ πρώτῳ τῶν διθυράμβων ἐν Θήβαις, ἐνταῦθα δὲ (o XIII) ἐν Κορίνθῳ.
7274
<ΩΡΙΩΝ>
72 (44)
EM 460, 35: ὁ θώραξ ὁ δεκτικὸς τῆς τροφῆς τόπος· ἀφ’ οὐ καὶ τὸ
ἐμπίπλασθαι οἴνου θωράξασθαι (θωράσασθαι codd) λέγεται, ὡς παρὰ
(Ach 1135) καἰ Πίνδαρος διθυράμβων πρώτῳ· ἀλόχῳ ποτὲ
θωρηχθεὶς ἀλόγω ποτε θεωραχθεὶς Sorb) ἐπ’ ἀλλοτρίᾳ. Cram An
Par IV 194, 7: Ὠρίων, έπ̣εὶ καὶ Ὀαρίων ἐν συστολὴ τοῦ i scil cll Herodn
I 20, 7. n 723, 26 L, Choerob II 397, 21 Hlg) καὶ Πίνδαρος (καὶ
ἀλλ’ οὐχ ὅ ποτε θωραχθεὶς ἔπεχ’ ἀλλοτρίᾳ Ὡαρίων (seq Erir
Cycl 213); eadem: Ὀαρίων priore loco, tum ἀλ(λ)όχῳ ποτὲ θ(ε)ωραχθεὶς
ἔπεχ’ ἀλλοτρίᾳ spatio quinque litt admisso et versu Eur adiecto Etym
Angelic (Bitschl opp I 690); Pindari denique verba omisso OrioniB nomine
satis fideliter servavit Meletius de nat hom (Cram An Ox 10 89, 29,
73 a (52) Hygin astron 11 nr 34 p 72 B: OBION: hunc (1) Hesiodus Neptuni filium dicit ex Euryale Minois filia 1) natum; concessum autem ei, ut supra fluctus curreret, ut in terra (fr 17 Rz); . . . (2) Antimachus 2) autem dicit quendam Hyriea 3) fuisse Thehis — Pindarus 4) autem in insula Chio — ; hunc autem cum lovem <Neptunum> 5) et Mercurium hospitio recepisset petisse ut sibi aliquid liberorum nasceretur . . . (sequitur historiola de Orione ex deorum urina 6) nato). hic dicitur Thebis 7) Chium vetiisse et ibi Oenopionis 8) filiam Meropen 9) per uinum cupiditate incensus 10) compressisse . . . (sequitur fabula de Orione ab Oenopione excaecato, a Cedalione ad ortus Solis deducto, a Sole sanato, Chiiun Oenopionis ulciscendi causa reverso 11), denique Cretam delato), et ibi venari coepisse cum Diana et ei polliceri 12) quae supra (de Scorpio cap 26 B) diadmUiS et ita ad sidera pervenisse. (3) nonmulli autem aiunt Oriona cum Oenopione prope nimia coniunctum amicitia vixisse et quod ei uoluerit suum studium in venando probare Dianae quoque pollicitum 12) quae supra (cp 26) diocimus et ία interfectum. (4) alii dicunt cum Callimacho ἁ 387 Schn) cum Dianae uoluerit vim ajferre ab ea sagittis esse confixum et ad sidera propter yenandi consimile studium deformatum. (5) Istrus autem didt Oriona a Diana esse dilectum (ac postremo a dea imprudenti interfectum).
1) idem tradit Pherecydes ap ApoUod I 25 ’φ’. Hyrieum Tanagraeum Neptuni et Alcyonae unius ex Atlantidihus filium facit Euphorio ap schol Ven C 486 ἁ 108 Mein) boeoticam scilicet de Orione terrigena fabulam cum cretensi concilians; sed cf etiam de Alcyona Hyriei matre schol Axat p 230 Maass 2) Aristomachus libri (etiam scholl BP et G), correxi cU Antimachi (de Teumesso) fragmm 2. 3. (de Aegaeone) 14 K ἢ Catrea libri vulgo (cf v 1 Hyg fab 195 p 126 MSchm, θ’ ceterorum testium consensu corr Muncker; Boeotium Thehanum Tanagraeum regem fuisse uno quasi ore testantur, in Thraciam Hyg fab 195 Tanagram corr Maur Schmidt ἢ de Pind v infra ἢ om Hyg; sed cf Bchol Germanici BP et G, Hyg fab nr 195, Euphor 11; ApdUnem tertium patrem esse iubet (per errorem) schol Nic ther 15 1 6) accuratius rem exponit Euphorio (de quo supra) . . . λαβόντες οὖν οἱ θεοὶ tVjv τοῦ ἱερουργηθέντος αὐτοῖς βοὸς βύρσαν ἀπεσπέρμηναν εἰς αὐτὴν . . . , denique ἐγένετο ὁ Οὐρίων, οὕτως ὀνομασθεὶς διὰ τὸ οὐρῆσαι ὥσπερ τοὺς θεούς, ἔπειτα δὲ τ’ εὐφημισμὸν (venustate Hyg) Ὠρίων. Similem originem quod referre dicitur Hesiodus schol Germ BP, recte explosit Robert Erat catast p 166; Eratosthenem similia tradidisse θ’ verbo αὐξηθέντα coUigas auctore Wilamowitzio ap Robertuin p 164 ἡ Thebis interpolatum ab Hygino esse recte iudicaremus, si Hesiodeam hoc loco fabulam traditurus esset: Antimacheam refert 8) Oenopio Bacchi filius Hes fr 145 Ἀερόπην 9) in Meropae nomine omnes fere consentiunt testes, quod ’Aepoitriv habet schol Nic ther 15 cod A, ’AXepdirnv K, Alpd) κόρην Parthen erott τὴν ubi Μερόπην scribebat Hercher, Ἀερόπην non minus facile restituas. Sed quod gravius est, vulgo quam filiam vocant velut tVjv Oivujitiujvoc Hes ap Erat, c matre Helica sec Parthen XX, eam Μερόπην τὴν Οἰνοπίωνος) γυναῖκα diserte esse iubet schol Nic ther 15 2 (cetei-um cum Eratostheno fere congruens), id quod propter Pind fr 72 minime neglegendum esse perspexit Schneidewin Rhein Mus II (1843) 298: genetivi ambiguitatem rccentioribus hominibus fraudi fuisse credideris dl Ἕκτορος Ἀνδρομάχη, Ἡγησὼ Προξένου; filiam primo rite expeti, tum violari iingit Parth XX. Ceterum de Meropa una e Pleiadibus cum mortali viro nupta cf scholl Arat p 229/30 Maass
10) sic plerique, velut βιάσασθαι οἰνωθέντα Hes ap Erat, μεθύσας Οἰνοπίων solus (e Pherecyde?) ApoUod I 25 11) traditur nulio refragante 12) insolentem propter iactationem moi-tuum esse Orionem c Hesiodo ap Erat catast 32 Ὠρίων) testatur schol Nic ther 15 1 (de 15 2 V supra ad9), propter vim aut Dianae Erat s v κορπ. (= ἄλλοι 8 y Ὥρ’), Callim ap Hyg astr § 4 (hy Dian 265?), Arat 637 προτέρων λόγος), Nic ther 16, Euphor ἅ 108 M, aut Upi virgini Hyperhoreae (alteri quasi Artemidi) illatam Euphor fr 109, Apollod I 27 2, a dis (Diana) Aurorae cum Orione amori invidentibus ε 121 ss (Deliaca fabulae forma sec Apollod I 25—27), in Creta Hes ap Erat Ὥρ’., Antimachus ap Hyg astr ὁ 2 extr, in Chio Erat Σκορπ., Arat (προτ. λόγ.) 637 ss poet Alexandrr ut videtur Παυστήρια· ὄρη ἐν Χίῳ, ἐν οἶς ὁ Ὠρίων ἀπέθανεν ap Hesych scr Robert Myth I 452 5), scorpione ἁ Tellure immisso Hes ap Erat ᾿Ωρ., a (Latona et) Diana sec alios, deae ἅδ’ eo sagittis Hyg fab 195, Callim ap Hyg astr § 4, Hor c HI 4, 72.
73b (52) Strab IX 404: καὶ ἡ Ὑρία δὲ τῆς Ταναγραίας νῦν ἐστι, πρότερον δὲ (quae corrupit Eustath II 264, 44) τῆς Θηβαΐδος, ὅπου ὁ Ὑριεὺς μεμύθευται καὶ ἡ τοῦ Ὠρίωνος γένεσις, ἥν φησι Πίνδαρος ἐν τοῖς διθυράμβοις.
Hoc testimoniorum conspectu opus esse videbatur, ut de nataUbus, de adulterio, de oculorum acie amissa restituta, de exitu Orionis haberes quid P docuisse censeres. Ac de origine quidem fabulis boeoticis cum Strabonis testimonio satis luculento collatis id sequitur, ut γηγενῆ (Apollod I 25) Pindari Orionem fuisse credamus, unde fr adesp 84 B4 huic dithyrambo adicere placuit cll fr Pind (de Erichthonio) 253. (de Tityo) 294. De adulterio dictum ad ἢ; a peccato tiltionis narrationem abesse vix posse facile concedes. Denique mortem occubuisse Orionem apud P utrum in Creta an in Chio decemamus nulla erit dubitatio, nisi forte Pindarum ut Antimachum aut Euphorionem boeoticam fabulam cum alienis contaminasse putas. Hygini igitur verba illa Pindarus autem in insula Chio ad finem potius quam ad initium § 2 adscribenda esse arbitror. Ceterum duae videntur fuisse memoriae boeoticae, altera mitior, quam nobis quidem repraesentat Corinna γεροίων ἁ fr 3 εὐσεβέστατον αὐτὸν λέγει). 7 Β 4, altera paullo atrocior, quam sequitur Pindarus.
Relinquitur ut apponamus eximium quod ezstat de Orionis catasterismo
fragmentum:
**74b (fr adesp 84 B4): Hippolyt refut haeres V p 96 lliller, p 134 Dnck-Schndw: μάθετε πῶς κατὰ μέρος παρὰ τῶν ἐθνῶν τὴν ἀνεξεύρητον καὶ ἀδιάφορον τοῦ ἀνθρώπου γενεὰν λαβόντες ἐπιπλάσσουσι τῷ χριστῷ. Γῆ δέ φασιν οἱ Ἕλληνες ἄνθρωπον ἀνέδωκε πρώτη καλὸν ἐνεγκαμένη γἐρας, μὴ φυτῶν ἀναισθήτων μηδὲ θηρίων ἀλόγων, ἡμέρου ζώου καὶ θεοφιλοῦς ἐθέλουσα μήτηρ γενέσθαι. χαλεπὸν δέ, φησίν, ἐξευρεῖν εἶτε Βοιωτοῖς Ἀλκομενεὺς ὑπὲρ λίμνης Κηφισίδος ἀνέσχε πρῶτος ἀνθρώπων, εἴτε Κουρῆτες ἢ σανίδαι οἱ θεῖον γένος ἢ Φρύγιοι Κορύβαντες οὑς πρῶτος ἥλιος ἔπιδε ἔφιδε cod ac) δενδροφυεῖς ἀναβλαστάνοντας, εἴτε πρὸς Ἀρκάδα διὰ Πελασγὸν ἠραρυίας οἰκήτορα, δίαυλον Ἐλενσὶν Λῆμνος καλλίπαιδα Κάβιρον ἀρρήτων ἐτέκνωσεν ὀργιασμῷ, εἴτε Φλεγραὶον Φλεγ.ραῖον Ἀλκυονέα πρεσβύτατον Γιγάντων. Λίβες δὲ Τάρβαντα φασὶ πρωτόγονον αὐχμηρῶν ἀναδύντα πεδίω γλυκείας ἀπάρξασθαι Δῖός βαλάνου. Αἰγυπτίων δὲ Νεῖλος ὕλην ἐπιλιπαίνων, μέχρι σήμερον ζωογονῶν, φησίν, ὑγρᾶς ἀρκούμενα θερμότητι ζῷα καὶ σῶμα ἀναδίδωσιν. Ἀσσύριοι δὲ Ἰάννην ἰχθυοφάγον γενέσθαι παρ’ αὐτοῖς, Χαλδαῖοι δὲ τὸν Ἀδὰμ καὶ τοῦτον εἶναι φάσκουσι τὸν ἄνθρωπον δν ἀνέδωκεν ἡ γῆ μόνον κτλ. Primus ut Pindaricum commentatus est (obloquente nescio quo pacto Carolo Bobert 1894 gr Mythol I 867/8) fragmentique fines recte descripsit Schneidewin PhUol I 420 ss, strophae initium perisse ratus verborum πρώτα . . . ἐνεγκαμένα καλὸν γέρας et ἢ καλλίπαιδα Λ. ἀρρ. ἔτ’. Καβ. ὀργίων responsione perspecta emendatius edidit Hermann ib 686 Schneidevrini operam non sine invidia castigavit, responsionem Hermannianam verbibus εἴτε — Καφισίδοσ et εἴτε — πρεσβύτατον inter se collatis confirmavit, ante. prima fragmenti verba quae ἄνθρωπον <ὠς> ἄνδωκε γαῖα πρώτα ἔνεγκ’. κ’. γ’. esse voluit verbum regens una cum antecedentibus haustum esse coniecit (velut in hac τό omnes gentes consentiunt), denique Pindari hymno Ammoniaco fragmentum adscripsit Bergk Zeitschr Alterthumsw 1847, 1 ss et PLG 4 m 711 ss. Dithyrambi nos initium servatum esse censemus particulam δέ post Γῆ ab Hippolyto additam esse arbitrati.
Strophae
Epodi
Str V 5 (de quo cf append § 8d. f) Hermannum non secas ac nos dimensum esse apparebit cU eius opp I 252. elem doctr metr 362; de V 7 clausula bisyllaba cf P I 2; de duobus versibus ultimis nott metr NV. II. Ep vv 1. 2 e fr 72 constitui posse censeo; fr 74 a si modo cetera recte suspicati sumus ad dithyrambi epodum aliquam pertinere sponte patet.
1 πρώτα δὲ γαῖ ἄνδωκεν ἄνθρωπον <τότ'> ἐνεγκαμένα καλὸν Hennann, de Bergkio v supra; ἐξανῆκε scripsi cll P ’π’ 99, ῥόον ὅντε βάθιστον γαῖα τότ’ ἐξανίησιν Callim hy Del 206; ἀναδιδόναι ter in hoc quidem loco θ’ suo dare Hippolytus videtur 2 μὴ φυτῶν κτλ] in versus redigebat Schneidewin, ἁμέοου καὶ θε(??)οφιλοῦς ita ut in antistropho otiosum epitheton addere cogeretur Hermann, Bergkium secuti sumus (Ztschr Alterth 1 1), nisi quod ille ζωᾶς scripsit ipse sibi non satisfaciens ; ζοός Theocr II ζόος ’sec plures' Epicharm Herodn H 947, 14 3 restituit Hermann Καφισς.) 4—6 rest Hermann, εἴτε ἔσαν̣, γένος Ἰδαῖοι θεῶν maluit Bergk; vv 5/6 respicere Strabo videtur X 472: ἄλλοι δὲ γηγενεῖς (λέγουσι τοὺς Κουρῆτας) καὶ χαλκάσπιδας — κοῦροι? IX 54—56)· οἱ δ’ οὐ τοὺς Κουρῆτας, ἀλλἀ Κορύβαντας Φρύγας, ἐκείνους δὲ Κρῆτας 7 rest Schneidewin, nisi quod Ἅλιος (tribus potius quam quattuor syllabis) et ἀναβλαστόντας Bergk 8 Ἀρκάδα διὰ] corr Schneidewin, cetera rest Bergk 9 ’Ραρίας rest Hormann de spir cU Choerob H 43,27 Hlg, Herodn Ι 546, 20 L, cetera rest Bergk; Δίαυλον nomen ad ludos Eleusinios referebat Schneidewin p 431 10 rest Hermann; genetivus ἀρρ. ὀργ. ῾ vix aptus'. Bergk est qualitatis; Κάβῑρον c Schneidewino retinui cll IGSept I 3577 ss, Szanto Ath Mitt XV, 1890, 384. 386, invito (?) Herodiano II 448, 29 L 11 rest Bergk de. Πελλάνα cl Thuc IV 120 Παλλάνα scr Hermanu, Φαλλάνα Schneidewin de Φ male cl Φερσεφόνα : est Φελλ. oculorum lapsus ad Φλεγρ. aberrantium; post v 11 lacunam indicavit Bergk recte de Erichthonio cogitans (fr 263) cum Schneidewino p 441/42
De ep vv 1. 2 nott metr. Ἰάρβαντα coll Verg Aeni IV 196 ss recuperavit Schneidewin p 435, ’φ’. δὲ πρωτ. Γαράμαντα maluit Bergk, Ἰάρβαντα post ἀναδύντα inserendum duzi. De reliquis restituendis desperabam: Αἰγυπτίων δὲ Νεῖλος ἰλυῖ γᾶν λιπαίνων Ι ὑγρᾷ σαρκούμενα (hoe quidem voluisse Hippolytum apparet) θερμότατι ζωά τε σώματ’ ἀωδίδωσιν Schneidewin, similiter (sed ἀνδιδοῖ) Hermann, plura molitus est Bergk, ἀπιλιμπάνων scr Crusius Anth lyr (1897) p LXVI.
75 (45)
<ΣΕΜΕΛΗ (?) ΑΘΗΝΑΙΟΙΣ>
Versuum discriptio fere Boeckhiana, xxiii efficiebat Hermann ap Heyn ad ὁ VIII, v IG dirimebat Bergk, item 3, tum 6/7 tripartito Christ.
Dion Halic de comp verb c 22 (p 152 R): ἀρχέτω (ut austerae harmoniae exemplar) Πίνδαρος καὶ τούτου διθύραμβός τις, οὗ ἐστιν ἀρχή· ἥδετ’ ἐν χορόν . . . χοροί vv 1—8 ἀοιδᾶν) commentatur rhetor, 'comm' et 'lemm attuli. Codd lectiones (F Laur 59, 15 sacc XII, γ’ Par 1741 saec XI | quorum illc ’pracstantior’ scc Usenerum iiul aest Bonn 1878 p VIIj, M Marc Vcu 508 4 saec XV ['quasi arbiter quidam' ’, sod ’ad F ’ TTsener p IX ], F cpitoma integrum Pindari locum cuius recensio iu quattuor libris nititur) cum Bergkio Usener communicavit, qui libelli Dionysiaci editionem nuuc ipsum evulgaturus est.
1 ἴδετ’ P M i, δεῦτ’ E F M s; Dion comm ’verbum’ testantem, tum
verbtim ἴδετε ipsum θ’ Cram An Ox I 169, 19. 176, 6 adhibuit Schneidewin
exurcitt cr (Braunschw 1836) 21; mire ὡς παρὰ Πινδάρῳ καλεῖτ’
ἐς χορὸν Ὀλύμπιοι πια v l) ἀντὶ τοῦ καλεῖσθε Anonym de barb et soloec
(Append Lex Vind a Nauckio ed 1867) p 291, quem explosit Schneidewin
Eust prooem p 29 ἐν χορόν EF Greg Cor 658, item gramm Ox 11
ἐς χ’ Mec, utrumque test (ἐνοχ.) P 8 οἵ τ’] οἱ F ἄστεος] versum
Christ ὀμφαλὸν ὀφθαλμὸν M s 4 άθάναις Fi (Boeckh),
ἀθήναις rell 6 ἰοδέτων PM, ἰαδέτων E, ὁδ’ ἐγὼν F a (acc add F b),
ἰοδέτην Ald, ἰοδετᾶν (ab ἰοδέτας) Boeckh λάχει F 6/7 rem recte
considerantibus libri trium lectionum se testes offerunt: τᾶν τ’ ἐαριδρέπτων
PE, τᾶν τ’ ἐαριδρεπῶν MMipi (nisi quod τ’ αὖτ’ P l, τ’ αὖ
M l, ἐπαριδρ. M), ἄντ’ ἐαριδρόπων F F l, deinde duarum: λοιβὰν PM,
ἀοιδᾶν EFFlPlMl, tum διατεθέντε est in F, denique τ’ ignorat,
ἀγλαΐᾱι agnoscit comm Dion; τᾶν τ’ ἐαριδρέπτων λοιβὰν Boeckh, τὰν
ἐαρίδρεπτον λοιβάν Hermann (Pind ed Gothan 1855 p IX), λάχετε =
ἐλάχετε, iium τῶν ἐαριδρόπων· | ἀμοιβὰν Διόθεν ’huius honoris memores
ἀμοιβάν = χάριν] me supeme ’) Bergk λοιβήν translate dici
flolere negans ἴ’ proinde quasi in bacchico carmine exercendus sit sermo
pedester; ceterum cf si tanti esse videbitur ap Pind ipsum σπένδειν
ἀοιδαῖς et κώμων ὑπὸ χεύμασιν, ac rursus φύλλ' ἀοιδᾶν et carminum
στεφανώσεις, denique aliis deis alios flores sacros quasi esse memineris.
E tribus illis quae traduntur adiectivis ἐαρίσροπς (quod placuit Bergkio)
parum videtur defendi posse cll ὠμόδροπος (Aesch) μονόδροπος (Pind),
alterum quod tueare cU ἠριγενής κηριτρεφής (Hes opp 418) consensu
cod M c lemm PM manifesto corruptis nonnimis commendatur, ἐαρίδρεπτος
et testium et conformationis probitate ceteris praestat; de
ultimo versus membro contracto cf ὁ IX ep 5, Soph Ant 785
8 πορευθέντα· οἱ δ’ ἅν F, πορευθέντα · οἱ δὲ Ff, πορευθέντες ἀοιδαὶ
πορευθέντες ἀοιδὰν Mi, πορευθέντες ἀοιδαῖς EPPi (ergo ΑΟΙΔΑΝ ΑΟΙΔΑΙ
ΑΟΙΔΑΙϹ); πορευθέντ(α) ἀοιδᾶν lo Go Schneider p 47, πορευθέντ’ ἐν ἀοιδαῖς?
Heyne, σὺν ἀγλαᾷ Ι ἴδετε πορευθέντ’ ἀοιδᾷ Boeckh, ἐς ἀοιδάν Hermann
mann (cf ad 6/7), recep Bergk. Videtur hoc quidem loco cod JP solus
(cf 15. 18) carere interpolatione; nam et ἐς Pindaro indignuna videtur
inter σύν — ἐπί (ut taceam ’deos profectos'), et ἀγλαία genetivum requirit,
ut ’coronis’ statim ’carmina’ adiciantur 9 δεύτερον in suspicionem
vocabat Herm Sauppe ind Gotting 1890, 5 (ausgew Schr 810) ut
ex δεῦτ’ profectum suprascr po, in δεῦτε etiam Goram incidit ἐπὶ τὸν
libri, τὸν exp Bames, ἐπί τε scr Bergk κισσοδόταν P (sed κισσοδόμ
[sec Schneidew ed Goth] ante corr), κισσοδαῆ (-η) EFM;
vulgo edunt (cf ad 6), κισσόδετον mavult Schneider, κισσοκόμαν scr
Bergk (librarii F errore abusus), κισσθαλῆ? Christ (de mensura ἅ nunc
θάλαμοι (= θαλάμοι'?) F; Aristid U 370 BK contulit Usener 15 εὐόαμον F ἐπάγοισιν F, ἐπαΐωσιν EPM, quod vulgo edebant (post νεκτάρεα dist: laiischen dem Fruhlingsrufe Hartung), ἐπάγῃσιν Usener; de terminatione cf ἐθέλῃσιν Theogn 139, λάχηισιν pap Bacch XTX 3/4 Ken, θάλπῃσιν ἁ Bacch 27 Bgk 4 (20 Bl), de i adscribendo Meyer ’φ’ ’ Brugmann gr ’ 349. At ’ver non adducit florea, sed ’ Bergk: ἐπιπλόμενον ἔαρ interpretere ἐπάγειν φυτά cl Schilleriano der neue Lenz hringt neue Saaten wieder 16 prius τότε om F, alterum secl Christ; cf νῦν σε, νῦν I VI 44 ἄμβροτον EF χθόν’ PM (primus Schneidewin), χέρσον EF 16/17 ἐραταὶ ἴων φόβαι ῥόδα τε E (libns fere consentientibus), ἐρατέων (i e εραταιων pro εραταιιων) φοβερόδατε F, ἐρατὰν ’τον φοβερά τε PM μίγνυνται EF 18 ἀχεῖ τ’ ὀμφαὶ τε ὀμφᾶι) F, idem ex ApoU Dysc (synt 223/24: ὡς Βοιώτιόν ἐστιν ὅμοιον τῷ παρὰ Πινδάρῳ· ἀχεῖται ὀμφαὶ μ’. ’ς. αὖ.) correxersij; Hermann (ed Goth 1843 p 280); οἰχνεῖτ' EPM; ὀμφὰ (ἀμφᾶ Urb) E, ὀμφαῖς ἀχεῖταί τ’ ὀμφαὶ Boeckh 19 οἰχνεῖτε libri, corr Hermann
76. 77
<. . . ΑΘΗΝΑΙΟΙΣ>
Plutarchos de glor Ath c 7 tria Pindari fragmenta affert; ac primum ’poetae nomine ipso corrupto fr 78, deinde fr 77 satis libere ille quidem, sed ita tamen cum duobus fr 76 verbis ἔρεισμα τ’. Ἑλλ.) coniungens, ut ex uno eodemque carmine duo fragmenta esse videantur; cf etiam Aristid 11 251 c schol III 600 Ddf. Ex dithyrambis esse fr 76 et 78 aliunde novimus, ad eundem dithyrambum tria fragmenta referebat Bergk; nec refragatur metrum ex aeolicis et dactyloepitriticis quod videtur mixtum esse ad instar carmm Ο XIII et N ἡ. Sed seiungere fr 78 tutius duximus, ut dactyloepitrici carminis initium esse posset membro alloeometro sicut N ’X insignitum.
76 (46) E tribus potissimum testimoniis fragmentum celeberrimum concinnavit Boeckh, schol Arist Ach 674: παρὰ τὰ ἐκ τῶν Πινδάρου διθυράμβων· Αἶ’ λιπαραὶ καὶ ἰοστέφανοι Ἀθῆναι (cl Suid v ἰοστέφανοι), Bchol nub 299: Πίνδαρος· Ὥ ταὶ (e ·cod Ven Dindorf) λιπαραὶ καὶ ἀοίδιμοι, Ἑλλάδος ἔρεισμα, κλεινᾶι Ἀθᾶναι, Aristophane ipso eq 1329: ’Q ταὶ λιπαραὶ καὶ ἰοστέφανοι καὶ ἀριζήλωτοι Ἀθῆναι, unde epithetorum etiam ordinem recte constituit Boeckh; neque ἰοστέφ. Ἑλλ. ullus testium continuat, ἀοίδιμοι Ἑλλ. multi praestant velut Ps-Aeschines (v infra). Ultima fragmenti vocabula θ’ schol Aristid (DI 341 Ddf) τὸ δὲ ἔρεισμα πολλοὶ μὲν καὶ ἄλλοι καὶ Πίνδαρος δέ φησιν· ἔρεισμ’ Ἀθήνας Ἀθηναίων D) δαιμόνιον πτολίεθρον adiecit Dissen. Dithyrambi initium (quod servatum nobis esse probabiliter statuit Bergk) θ’ prava epistulae Pseud-Aeschineae (IV p 35 Hrch) lectione αἵ τε λιπ. κ. ἀοίδ. Ἐλλ. ἔρ. corrupit Boeckh, quamquam verum iam pridem θ’ meliore lectione ὣ τε expressum erat a Brunckio, cuius emendationem postea certatim arripuerunt Schneidewin et Bergk, ille cl Eust prooem c 28 hic cl Arist eq U. Himerium (or XVI 2) 'Pindari fidibus' profana quasi percussis Constantinopolin canentem ut fatuitatis crimine liberaret Boeckh plura velut σὲ δὲ Νηρηΐδων ἁλιπορφύρων χοροὶ ἄκροις ἐπισκιρτῶντες τοῖς κύμασι κύκλῳ περὶ πᾶσαν χορεύουσι ex hoc ipso Pindari dithyrambo sumpsisse coniecit; cf ad fr 56.
77 (196) Plut de glor Ath c 7 p 350: ἐν τούτοις Πίνδαρος ἔρεισμα Ἐλλάδος προσεῖπε τὰς Ἀθήνας . . . ὅτι πρῶτον, ὥς φησιν αὐτός, ἐπ’ Ἀρτεμισίῳ παῖδες Ἀθηναίων ἐβάλοντο φαεινὴν κρηπῖδ' ἐλευθερίας (eadem fere vit Themist 8, de Herod malign 34 p 867 [ὅθι παῖδες]). κρηπίδ' edidit Bergk 1.2 quod defendas cll κλαῖδας P ViU 4: κλαίδες IX 89, Wilh Wilh qu epp 425 6; sed cf etiam de metro append § 8c.d. Quae iniecta etiam Salaminis Mycalae Plataearum mentione sequuntur verba ὥσπερ ἀδαμαντίνοι ς> κίοσι?> στηρίξαντες τὴν ἐλευθερίαν si modo ex antiquiore aliquo poeta sumpta sunt ac non Plutarcheae Musae debentur in amplificanda Pindari crepidine debacchanti, ab hoc certe carmine ampuUas istas alieuas esse iudico.
78 (225)
Plut de frat am 11 p 483 (sine poetae nomine): Κλῦθ’ Ἀλαλά. π. θ., idem fere Herodn U 944, 18 L, proxima verba ἐγχ. πρ. addit Ath I 19 a, unde hausit Eust Iliad Ζ 994, 69. Pindarum auctorem significat Plut de glor Ath 7 p 349: Κλῦθι ἄννα [lacuna] ’γὼ Πολ. θύγ. θύγ. ἐγ. ἀμφύετε (v l ἐνφύετε) ἄνδρες τὸν ἱερόθυτον θάνατον, ὡς ὁ Οηβαῖος Πίνδαρος Ἐπαμινώνδας codd, em Xylander, del nomen Haupt) εἶπεν ὑπὲρ πατρίδος καὶ τάφων καὶ Ἱερῶν ἐπιδιδόντες τοῖς καλλίστοις καὶ λαμπροτάτοις ἀγῶσιν. De Plutarcheo vini aqua temperandi studio cf ad fr 77. Restituit fragmentum Maur Haupt (1861) opp I 310 ss in lucem protracto schol Laur Aesch Pers 49: κλῦθι aXXa πολέμου θύγατερ ἀιθύεται ἄνδρες, ἐν διθυράμβῳ· οὐτῶ στεῦται (ap Aesch) ἑνικὸν ἀντὶ πληθυντικοῦ, denique adhibito Herodiano ’π’. σχῆμ’. (rhett gr in 180, 27 Sp): Πινδαρικὸν δὲ τὰ τοῖς πληθυντικοῖς ὀνόμασιν ἑνικὰ ῥήματα ἔχοντα ἐπιφοράν, οἶον ἄνδρες ἐπὶ πόλεως ὑπὲρ πόλεων v 1) καὶ (sequitur fr 239), undei ᾷ θύεται ἄνδρες egregie Haupt; tum ὑπὲρ πολίων inser Haupt, πόλιος praeoptavit Bergk, quae qui spreverit nisi versuum 2 et 3 aequabilitatem reformidaverit ἀνέρες τὸν scribat.
79a.b 80
<. . . ΘΗΒΑΙΟΙΣ>
79a.b (47. 48)
Strab X 469: Μάρτυρες δ’ οἱ ποιηταὶ τῶν τοιούτων (de Curetibus et Corybantibus) ὑπονοιῶν· ὅ τε γὰρ Πίνδαρος ἐν τῷ διθυράμβῳ, οὗ ἡ ἀρχή· Πρὶν . . . διθυράμβων, μνησθεὶς τῶν περὶ τὸν Διόνυσον ὕμνων τῶν τε παλαιῶν καὶ τῶν ὕστερον μεταβὰς ἀπὸ τούτων φησί· σοὶ μὲν . . . πεύκαις, τὴν κοινωνίαν τῶν περὶ τὸν Διόνυσον ἀποδειχθέντων νομίμων παρὰ τοῖς Ἕλλησι καὶ τῶν παρὰ τοῖς Φρυξὶ περὶ τὴν μητέρα τῶν θεῶν συνοικειῶν ἀλλήλοις Aristoxenus ap Ath XI 467a.b: καὶ Πίνδαρος δέ φησι· Πρὶν μὲν . . . ἀοιδὰ καὶ τὸ σὰν κίβδηλον ἀπὸ στομάτων, Clearchus ibd X 455c: Πίνδαρος δὲ πρὸς τὴν ἀσιγμοποιηθεῖσαν ᾠδὴν . . . ἐποίησε·
Πρὶν μὲν ἴ’.. κίβδηλον ἀνθρώποις ἄνθρωποι v 1). Dion comp verb c 14 p 80R: εἰσὶ δὲ οἳ ἀσίγμουσ ᾠδάς ὅλας ἐποίουν δηλοῖ δὲ τοῦτο Πίνδαρος έν οἷς φησι· Πρὶν μὲν . . . (ἀοιδὰ) διθυράμβων καὶ τὸ σὰν ἀνθρώποις ἄνθρωποι v 1). Omittit igitur διθυράμβων Ath utroque loco; rem diserte testatur τῶν ’π’. τ’. Διόνυσον ὕμνων) Strabo. Pro ἀπὸ στομάτων altero loco ἀνθρώποις (-iroi) exhibet Ath, atque hoc quidem commune habet cum Dionysio; unde ἀνθρώποισιν ἀπὸ ’στ’. Hermann nuUo non probante.
(79a) 1 εἷρπε Strab Ath X, ῆρπε Ath XI, ἤριπε (ηρπε Par) prll II89 σχοινοτονίας Strab, σχοινοτονία Ath X, σχοινοτνῆ φωνήεντα V 1 Dion (idem epitoma, sed σχοινοτένεια ἄτα οἶδα Par) , et lectionem et interpretationem stabilivit Boeckh; cf etiam μὴ ἀποτείνειν τὰ ᾄσματα) μηδὲ σχοινοτενῆ ἐργάζεσθαι Philostr heroic I 214, 3 K. Quid si Callias comicus non a patre restiario, sed a canticorum longitudine cognomen accepit σχοινίων (Heph p 55, 13 W)? neque ’vocem ’ quam testatur Hesych σχοινίνην φωνὴν, σαθρὰν καὶ διερρωγυῖαν exponens, multum abesse arbitror 2 κίβδαλον Dion solus, quod vulgo recipiunt, Rdhlio IGA 509 monente Athenaeum secutus sum cll ἡ κίβδος Poll onom Vn 99, tum ὑψηλός, ὑψηλός, ἐρυγμός: ἐρύγμηλος, de accentu Herodn I 161, 14 L · (79b) 1 σοὶ libri, corr Wilainowitz Herm XIV 194 n κατάρχει libri, καταρχαί ScaUg Casaub, non displicuit Boeckhio, κατάρχειν Hermann (ap Heyn 1817 ad ὁ VIII), quod edere solebant, Scaligeri memoriam renovavit Wilamowitz 2 πάρα laeTdXoi Strab libri vulgo, πάρα μεγάλαι v 1, corr Boeckh ῤοίμβοι libri, unde ῥύμβοι Mein vind Strab 174 quamvis atticam glossam esse (schol Theocr H 30) non ignorans com gr n 452 3 καχλάδων libri, em Hermann αἰθομένα) τε Strab, retin fununer, δὲ vulgo edunt c Herm (tacite).
80
Philod de piet (Gromperz Herktilann St I) 19, 14: οἱ δὲ Δία καὶ)
Ἤραν πατέ|(ρα καὶ) μητέρα θε|(ῶν νο)μίζουσιν, Πίν(δαρος) δ’ ἐκ) Κυβέ|(λης
μ)ητρὸς ἐν τῷ|
81 (49)
Aristid ΙΙ 70 Ddf: τεκμαίρομαι ἔαν Ἡρακλέος' αὐτοῖς τούτοις, ὅτι καὶ ἑτέρωθι μεμνημένος περὶ αὐτῶν ἐν διθυράμβῳ τινί· σὲ δ’ ἐγώ παράμιν (παρ' ἁμίν), φησίν, αἰνέω μέν, Γηρυόνη, τὸ δὲ μὴ φίλτερον σιγῶμι σιγῶ με, σιγῶμι μὴ) πάμπαν· οὐ γὰρ εἰκός, (prjdv, ἁρπαζομένων τῶν ὄντων καθῆσθαι παρ’ ἑστίᾳ καὶ κακὸν εἶναι. 1 παρ’ ἄμμιν Boeckh, παρά μιν Hermann παρ’ αὐτὸν τὸν Ἡρακλέα Scholl II 409 Ddf), παρά νιν Bergk 4 2 Γηρυόνα edunt c Boeckhio; prll II 28
Δὶ Hermann σιγῷμι (c lemm schol) Hermann opp I 266, σίγημι
82 (50)
Schol inscr Pind P II. καὶ τὴν Αἴγυπτον ἐν διθυράμβοις τὰν κτλ ἀγχίκρημνον EG, ἄγει κρίμνων CV pc μνον Vac), ἄγει κνήμων alii.
83 (51)
Schol Vat Pind Ο VI 152: ὅτι διὰ τὴν ἀγροικίαν καὶ τὴν ἀναγωγίαν τὸ παλαιὸν οἱ Βοιωτοὶ ὗες ἐκαλοῦντο καθάπερ καὶ αὑτὸς ἐν τοῖς διθυράμβοις· ἦν . . . ἔλεγον. Idem fere Strabo VII 321, Galen protr 7, nisi quod uterque male om τό, recte pro ἔλεγον exhibet ἔνεπον.
84 (54)
Harpocr p 232: παλιναίρετος] . . . ἐπὶ δὲ τῶν καθαιρεθέντων οἰκοδομημάτων καὶ ἀνοικοδομηθέντων Πίνδαρος διθυράμβοις. Bekker An I 59, 14; Phot lex 373, 11—13; Suidas.
*86. *85 (56. 55)
(86) Herodn U 626, 35 ss L : ἡ αἰτιατικὴ ἴκτινον, , . . εἶτα . . . κατὰ μεταπλασμὸν γέγονεν ἰκτῖνα, . . . ὥσπερ ἁλίτροχον ἁλίτροχα παρ’ Ἰβύκῳ σαὶ διθύραμβον διθύραμβα παρὰ Πινδάρῳ. Choerob I 267, 18. 391, 21 Hlg.
(85) EM 274, 44: Διθύραμβος· ὁ Διόνυσος. Ἐπίθετόν ἐστι τοῦ Διονύσου, ὅτι ἐν διθύρ.ῳ αντρῳ τῆς Νύσ[σ]ης ἐτράφη . . . Πίνδαρος δέ φησι λυθίραμμον (dedi c Cyrilli cod Vind 319, λυθίραμβον Etym)· καὶ Ζεὺς τικτομένου αὐτοῦ ἐπεβόα· λῦθι ῥάμμα, λῦθι ῥάμμα, ἵν’ ri λυθίραμμος καὶ διθύραμβος κατὰ τροπὴν καὶ πλεονασμόν. Ἡρωδιανὸς δέ φησι τὰ προστακτικὰ μὴ συντίθεσθαι (II 375, 14 L). Sorb cod haec habet: Πίνδαρος δὲ ὅτι τίκτων ἐπεβόησεν ὁ Ζεὺς· λῦθι, λῦθι ῥάμμα, ἵν’ ἢ λυθίραμβος (cod Ajigelic [Ritschl opp I 685], λυθρίαμβος Sorb) καὶ ἐν τροπῇ διθύραμτος. NuUius pretii Et Gud 146, 42, nec novi quidquam addit Procl Phot bibl p 320 B. p 244 W Subiungamus quod iam Boeckh inter dithyrambos referebat:
247 (123) Herodn II 492, 28 L (EM 277, 39): Διόνυσος] οἱ δὲ ἀπὸ τοῦ Δῖός καὶ τῆς Νύσ[σ]ης τοῦ ὅρους ὠνομάσθαι , ἐπεὶ ἐν τούτῳ ἐγεννήθη ὡς Πίνδαρος καὶ ἀνετράφη. Quibus omnibus consideratis id sequi videtur, ut Pindarum primum Nysae Bacchum et nasci et educari fecisse, deinde deo cognomen indidisse Διθύραμβον, tum huius nominis accusativum Διθύραμβα transformasse dicamus.
87. 88 (58).
Utrumque fragmentum ad προσοδιακὸν παιᾶνα Ceis iubentibus a Pindaro (Isthm I init c schoU, post Simonidis obitum susp Bergk) conscriptum rettulit Schneider fragm p 29; strophicam responsionem Boeckh perspexit, str vv 3. 4 (4. 6 Boe) aliter disiunxit Bergk θυίοισ’ scr 88, 3), 1a.b (1. 2 Boe) coniunxi; fortasse etiam 6.6 coniungendi, ut respondeant quasi inter se 1. 3. 5.
(87) Theophr ap Ps-Philon περὶ ἀφθαρσίας κόσμου c 23 (Diels Doxogr
p 486) Πίνδαρος ἐπὶ τῆς Δήλου φησί· Χαῖρ' ῶ . . . ἄστρον 1 θεοδμήτα M
Ty Mommsen; prll II 21 παῖδ' οἱ M (Diels dubitat an παίδοιν dederit
scriptor metri immemor) gpKoc Hartung 3 κικλῄσκοισιν] dialectum
rest Boeckh 2, de ῑ addendo prll II 51 μάκαρ M, MdKopec vulgo τηλέφᾶτον
φᾶτον ((??) θοαῖς) edebant ante Bergkium (88) Strab X 485: ην γὰρ τὸ
πάρ. φορ. φησὶν ὁ Πίνδαρος . . . γένναν 2/3 ῥιπαῖσιν) laudat schol κ’ 3
(= Cram An Par III 464, 7, Eust 1644, 54), qui quod post κυμάτεσσι
habet Δῆλος (AaXoc) insiticium esse Boeckh perspexit; τ’. ante ἀνέμων
inserunt c Schneidero 3 αλλακαιογενης varia prosodia codd Strab,
89 (59)
<ΑΙΓΙΝΗΤΑΙΣ ΕΙΣ ΑΦΑΙΑΝ>
Paus n 30, 3: Ἐν Αἰγίνῃ δὲ πρὸς τὸ Πανελληνίου Δῖός ἰοῦσίν ἐστιν
Ἀφαίας ἱερόν, ἐς ἢν καὶ Πίνδαρος ᾷσμα Αἰγινήταις ἐποίησε Primus ad
prosodia revocavit Schneider p 32; cuius eiusdem carminis initium a
schol Aristoph servatum esse Boeckh coniecit. Schol igitur Arist eq 1263
τοῦτο ἀρχὴ προσοδίου Πινδάρου· ἔχει δὲ οὕτως
*90 (60)
<ΕΙΣ ΔΕΛΦΟΥΣ>
Aristid H 160 BK: ἑτέρωθι δὲ Πίνδαρος) ἔτι λαμπρότερον· Πρὸς Ὀλ. . . . προφάταν. ὁρῇς ὡς εὐχόμενος μεταξὺ οὐ κατέσχεν ἑαυτόν, ἀλλὰ κἀνταῦθα ἐσεμνολογήσατο Inter prosodia rettulit Boeckh, paeanem esse a verbis Ὀρχήστ' ἀγλ. (fr 148) incipientem coni Hartung 3 ἀ(ι)σομαι χάριτές τε (-τάς τε U) κ’ c. ἀφροδίτα (-τη U) libri, latina Wilh Canter (f 1576), unde primus graece Schneider p 69
4 χρόνῳ libri, nisi quod χώρῳ U (recep Boeckh), θρόνῳ (cl Paus X 24, 4)? Schneidewin (recep Ty Mommsen, Christ) χορῷ Bergk (recep Hartung), χρόνῳ recte tuetur Br Keil 5 πιερίων libri, em Canter
91_93
<ΕΙΣ ΔΙΑ ΑΙΤΝΑΙΟΝ>
91 (61) Porphyr de abst III 16 (ex Theophrasto?): Πίνδαρος δὲ ἐν προσοδίοις πάντας τοὺς θεοὺς ἐποίησεν, ὁπότε ὑπὸ Τυφῶνος ἐδιώκοντο, οὐκ ἀνθρώποις ὁμοιωθέντας, ἀλλὰ τοῖς ἄλλοις ἀλόγοις corrigunt c Wesselingo) ζῴοις. Quae sequuntur ἐρασθέντα δὲ Πασιφάης Δία γενέσθαι <νῦν add Abresch> μὲν ταῦρον, νῦν δὲ ἀετὸν καὶ κύκνον) vulgo corrupta putant δέ φασι Δία scr Bergk), ad Pind carmen referre solus Christ videtur. Rem ipsam vel in Pind non incredibilem suo more exomaverunt poetae Alexandrini velut Nicander (p 65 Schn). Probabiliter huc Bergk vocavit frr 92. 93, quae cum frr 125. 126 coniungere Boeckh maluit; cf ad fr 276.
*92. *93 (93) Strab XIII 626/7: Πίνδαρος δὲ συνοικειοῖ τοῖς ἐν
Κιλικίᾳ τὰ ἐν Πιθηκούσσαις, ἅπερ ἐστὶ πρὸ τῆς Κυμαίας, καὶ τὰ ἐν Σικελίᾳ
καὶ γάρ τῇ Αἴτνη φησὶν ὑποκεῖσθαι τὸν Τυφῶνα τόν ποτε Κιλίκιον . . .
λαχνάεντα ᾦ I 16), καὶ πάλιν ·
(93) 1/2 κεράιζε θεῶν libri, sed tum ζεῦ rw (Gemisti excerpta Parisina et Veneta) et πάτερ F (i e Vat optimus) c Gemisti excc, unde κεράϊζες...Ζεϋ πάτερ c Tschuckio Bergk, recte; nam ut in narratione Ζεὺς πατήρ putidum, ita Ζεῦ πάτερ in anaatropha soUemne. De metro append § 8a 2 τυφῶνα πεντηκοντακέφαλον libri (cf Pind Ο IV 6, P 1 16. VIII 16 Hes theog 826), πεντηκοντακέφαλον Bergk2 cll Hes theog 287, Arist equ 416 (cf Schulze qu epp 262), em Hermann. ’ De versus metro eximio append § 4 nrr 31. 32 3 εἰν Ἀρ’. Boeckh, contra poetae usum; de trochaei syUaba prima soluta append § 6, 1
94 (277)
Cram An Par HI 292, 26 (schol ’V 361 μεμνέῳτο): Πίνδαρος δὲ δωρικώτερον διὰ τῆς ἄι’ διφθόγγου ἐν προσοδίοις· μεμνᾷτ' ἀοιδᾶς, eadem (sed omm verb ἐν πρ. et ἀοιδ.) EM 579, 3; traditur utroque loco διὰ ἁ] et μεμναίατ(ο), quae correxi καὶ τὸ ݲ δὲ μετὰ τοῦ ῑ δίφθογγόν ἐστιν), μεμναῖτο praeierat Sylburg, μεμνᾴατο Boeckh, vulgo in trad lect male; neque enim aut sermo est de numero pluraU aut (ne quis grammatici errorem subesse putet) -ατο pro -ντο Pindaricum cuiquam vistim esse credibile.
95 (63)
Schol Pind III 139: πάρεδρος ὁ Πὰν τῇ Ῥέᾳ, ὡς αὐτὸς ὁ Πίνδαρος ἐν τοῖς κεχωρισμένοις τῶν παρθενείων παρθένων codd) φησίν· Ὦ Πάν, Ἀρκαδίας μεδέων, ἕως τοῦ Ματρὸς . . . τερπνόν. Imtimu auctixis exhibet Vit Ambr (cf etiam Eust pr ὁ 27 et Vit Thom): ὁ γοῦν Πὰν ὁ θεὸς ὤφθη μεταξὺ τοῦ Κιθαιρῶνος καὶ τοῦ Ἑλικῶνος ᾄδων παιᾶνα Πινδάρου· διὸ καὶ ᾷσμα ἐποίησεν εἰς τὸν θεόν, ἐν ῷ χάριν ὁμολογεῖ τῆς τιμῆς αὐτῷ, οὗ ἡ ἀρχή· Ὦ Πὰν Πὰν Ἀρκ. μεδ. καὶ σεμνῶν ἀδύτων φύλαξ, ubi alternm Πάν delendum esse perspexit Boeckh, cf SophAi 694/5 Theocr I 123 σεμνᾶν] σεμνῶν libri, corr Boeckh; vocabulum repetitum eo minus habet offensioms prll II94), quod quantum distet a versu secundo ultimus Bciri nequit μέλημα] ἀγαλμα v 1, manavit θ’ scholl 137
De carminis opportunitate id addam per temporis quidem rationes potuisse fingi et Pana saltantem ἐν τῇ κρεουργίᾳ τοῦ Πέλοπος (schol Aristid IQ 564, 10 Pdf) vel canentem περὶ τοῦ Πέλοπος (vit Thom GE Vraf, παιᾶνα vit Ambr Eust) post ol 76, 1, et Pindarum gratias deo hoc carmine ’pseudo-partheneo’ agentem ad delubrum quod m carmine c ol 76, 3 facto commemorat (P IQ 78).
*96 (66)
Aristot rhet n 24 (1401a 15): ἢ εἴ τις κύνα ἐγκωμιάζων τὸν ὲν τῷ οὐρανῷ συμπαραλαμβάνοι ἢ τὸν Πάνα, ὅτι Πίνδαρος ἔφησεν· ὣ μάκαρ ἴ’ . . . Ὀλύμπιον. Nihil discitur θ’ comm Anonymi p 148, 27 B aut Stephani p 304, 3 R. κύνα παντοδ. peculiarem versum esse Bergk iussit; παντόδᾶμον maluit Lobeck Agl 860 probante Schneidewino ; καλέουσιν libri, corr Boeckh. Fragmentum cum pseudopartheneo (96) coniungunt auctore Boeckhio; 97—100 adiecit Bergk.
*97 (64)
Schol Theocr I 2 : μέλη γὰρ τὰς ᾠδὰς ἔλεγον ὡς καὶ Πίνδαρος τὸν Πάνα φάσκων· τὸ σαυτοῦ μέλος γλάζεις, τουτέστιν ἑαυτῷ ᾠδὴν ᾄδεις.
τὸ σαυτοῦ libri vulgo τὸ ἑαυτοῦ Ambr 222 teste Zieglero, sed τὸ σαυτοῦ asseverante Bergkio, τοσαύτα Bar 5, τὰς αὐτοῦ et μέλους Gen b), τὸ σαυτοῦ retin (fragm nescio quo pacto ad illam de Pane Pindari carmen cantante narratiunculam referens) Boeckh, τὸ scholiastae esse censuit Ahrens, τὺ σαυτῷ (hoc e paraphr) Bergk 1, τὸ (= δ) revocavit idem 4 pronomen a Pindari sermone non minus quam ἑαυτοῦ abhorrens movit nemo; <αὐ> τὸς αὐτῷ scripsi, nisi forte αὐταυτῷ praeoptas (cll Epich 172, 7 [ex emend Porsonijj Sophr 19 Kaib); ab aeoliis frr 95 et 96 numeris haec __ ⏑ __ __ ⏑ __ __ __ utique videntur esse aliena. Ad γλάζεις conferunt γλάζει (γλ <αγγ> άζει)· πτερύσσεται. κέκραγε Hesych; quae in κλάζεις et ξλάζει (κλ <αγγ> άζει) mutare nisi qui dormitaverit animum non inducet.
*98 (65)
Schol Theocr V 14 : τὸν Πάνα τὸν ἄκτιον] . . . ἢ ὥς φησι Φιλοστέφανος, ὅτι Πανὸς ἱερὸν πλησίον Κράθιδος ποταμοῦ· τινὲς δέ φασι τὸν ἐπὶ τῆς ἀκτῆς ἱδρυμένον (quae aut ante aut post φασι codd inserunt verba τὸν Ἀπόλλωνα del Bergk; cf etiam EM 54, 29). φησὶ δὲ καὶ Πίνδαρος τῶν ἁλιέων αὐτὸν φροντίζειν.
*99 (67)
Aristid n 331 E: διδόασι δ’ αὐτῷ Διονύσῳ) καὶ τὸν Πάνα
*100 (68)
Serv Verg Georg I 17: ’Pindarus Pana <Apollinis> et filium dicit' ; ibd comm Leid: ’Pana Pindarm ex ApolUne et Penelopa in Lycaeo monte editum scribit' (cf Euphor ap schol Eurip Rhes 36); Bchol Bem addit: ’alii exAethere et Oeno[n]e' (cf Araethus Tegeata ap schol Eur Rhes 36). Accedit schol Lucam III 402: ’Pindarus et Hecataeus (?) dicunt ApolUnis et Penelopae filium' . Unde supplere non dubito Holoboli schol Theocr syring 1: τὸν δὲ Πάνα ἔνιοι γηγενῆ ἱστοροῦσιν, ἔνιοι δὲ Αἰθέρος καὶ νύμφης Οἰνόης, <ἔνιοι δὲ Ἀπόλλωνος Πηνελόπης>, ὡς καὶ Πίνδαρος, ἔνιοι δὲ Ὀδυσσέως. De Oenoa Panis Paus Vin 30, 3.
101. 102 B4 = supra 51 b
103 (62)
Schol Arist Ach 720: ἀγοράζειν ἐν ἀγορᾷ διατρίβειν . . . Ἀττικῶς·
ὅθεν καὶ ἡ Κόριννα ἐπιτιμᾷ Πινδάρῳ ἀττικίζοντι, ἐπεὶ καὶ ἐν τῷ πρώτῳ
104 (69)
Schol Theocr II 10 : Πίνδαρός φησιν ἐν τοῖς κεχωρισμένοις τῶν παρθεν(εί)ων, ὅτι ἤτοι et τοι v 1) τῶν ἐραστῶν ol μὲν ἄνδρες εὔχονται παρεῖναι εῖναι A , εἶναι καὶ alii, τὸν vulgo, corr Bergk) Ἥλιον, αἰ δὲ γυναῖκες Σελήνην.
**104b (adesp [90B4]
Plut Pyth orr c 29 p 409 : οἱ μὲν οὖν περὶ τὸ Γαλάξιον τῆς Βοιωτίας κατοικοῦντες ᾔσθοντο τοῦ θεοῦ τὴν ἐπιφάνειαν ἀφθονίᾳ καὶ περιουσίᾳ γάλακτος· προβάτων . . . ἅπαντες. De carminibus daphnephoricis ApoUini Galaxio virginum choro celebratis Procl chreat ap Phot 321 b 29 (248, 25 W. ap Boeckh prooem parth p 590; cf supra ad fr 66). Πίνδαρος) ἔσχεν υἱὸν Δαίφαντον, iL καὶ δαφνηφορικὸν ᾷςμα ἔγραψεν vit Ambr. Fragmentum Pindaro adscriljendum esse primus docuit Schneidewin Zeitschr Alterthumsw 1, 1834, 433 (ed Goth fr 182 d) plaudente Bergkio 1, comprobante Wilamowitzio Herm 34, 1899, 223 1 προπάντων libri nostri, προβάτων Leonicus 2 κρηνάων libri, corr Bergk ὕδωρ] Pindarus si carminis auctor est, semel ut in clausula adonea ῡ produxit (prll II 2), id quod ponere (cl N II str 5) quam versum corrumpere aut mutata librorum lectione (velut φέρτιστον Schneidewin) ne versum quidem restituere malui 3 θήλεον libri, θᾱλε(??)ον Schneidewin, θᾱλεον Bergk, θηλᾶν Wilamowitz (prll II 42); quid si ex eadem θ’ qua femininum θηλέ(ι)α (-eTa Pindarus, sed cf prll II50) constat, aliquando neutrum θήλε(ι)ον prognatum esse suspicari fas est de licentia quadam in adiectivis formandis a Pind usurpata cll eis quae ad N III 18 adnotavimus, de notione θῆλυς ἐέρση ε 467)? nam θηλάεις mihi quidem (ut οὐθατόεις vel οὐθάτιος apud recenstiores poetas) de ubere quam de lacte videtur aptius dici ἐπίμπλων libri, ἐπίμπλαν certe legisse Plutarchus videtur, de Pindaro cf N X 57 ἐπίμπλευν? Bergk, ἐπίμπλεν Wilamowitz πίθους] oflFendunt in vocabulo iterato (6), nec difficile erat σκύφους rescribere cll Βοιωτίοισιν ἐν σκύφοισιν Bacchyl ap Ath XI 500 b (PoU onom 10, 166), μέγαν σκύφον οἷά τε ποιμένες ἄνδρες ἔχοντι Alcm ibd 499 a, γάλακτος κίσσινον φέρων σκύφος Eur ibd 477 a, denique eiusdem Cycl 390 (ut ἀμφορεύς 327): malui tamen asyndeto restituto (4) poetam in lactis affluentia describenda ipsum quoque verbis quasi abundantem agnoscere ἐπίμπλαν πίθους: πίθοι πλῆσθεν ἅπαντες) cl prll II 94
4 ἀσκὸς δὲ libri, ἀσκὸς δ’ edd οὔτε (οντε) libri, οὐδὲ Bergk, Ed Schwariiz ap Guilh Paton (Plut pyth dial tres) p 131 ἐλίνυεν] cf ’ studd P 132, Wilh Schulze qu epp 343 ; ελίνυ' έν eum Schneidewino maluit Bergk 5 ξύλινοι libri, ξύλιναι Wilamowitz (semel Pind cur ποτανὸν ἰσχύν dixerit non obscurum fr 107, 4); ξύλινοι πίθοι secl Toup πέλλαι ἅπαντες iungens, satis hoc quidem audacter; πέλλαι δὲ καὶ λίθινοι πίθοι Schneidewin, πέλλω γὰρ λίθινοί <τε> π. Bergk, πίθοι <τε> Schwartz πλῆσθεν πλασθὲν Ald, cum Wyttenbachio recep Bergk
**104 c
Oxyrh pap II 62/63, e scholl Ammonii (saec p C I?) Φ
3 ἀμφοτέρα[ις ταῖ]ς χερ]σίν? 4 Ἀ]στοπ[αὶ]ον ? ut Ἀστεροπαῖον voluisse
gramm videatur 5 nihil dispicio 6 πα[ὶς δ'] Ἀστερ[οπαίου
γε|γένημαι suppl Gr-H, παῖς = ’aemulus’ ? 7 lacunas qui expleat exspectatur:
obiectum velut ’hastas’ desideramus ἀμφοτέραι]σι Gr-H
ὁ δὲ χρυσέοις exspectaveris cl N VIII 27 11/12 δούρων ἀζα]λέων
Blass, quibua receptis haec dubitanter propono:
ἐν ὅπλοισι τάρβησε ζαμενῆ,
105. 106
ΙΕΡΩΝΙ ΣΤΡΑΚΟΤΣΙΩΙ
(105a [71]) Schol vet Pind P II 127: ἰστέον δὲ ὅτι τὸν ἐπίνικον ἐπὶ
μισθῷ συντάξας ὁ Πίνσαρος ἐκ περιττοῦ συνέγραψεν αὑτῷ προῖκα ὑπόρχημα,
οῦ ἡ ἀρχή· σύνες. . . ἐπώνυμε· δ̀ δὴ Καστόρειον εἶπε κτλ, quod ὑπόρχημα,
carmen non iam inveniri tradit schol Pal (p 472, 9 Ab). De ’Castoreo’
P II 69 ad epinicium ipsum referendo mihi quidem satisfecit Boeckh kl
Schr VII 448 ss; fragmentum auctius servavit (item ἐκ τῶν Π. ὑπορχημάτων)
schol Arist av 927: Σύνες . . . ἐπώνυμε π. κτ. Αἴτνας, et
schol Pind N VII 1: ὅταν ὑπῇ τις ὁμωνυμία, οἶον (sequ fr 120),
καὶ Σύνες . . . ὁμώνυμε . . . Αἴτνας, siiniliter Strab ἡ 268; initium
Plat Menon 76d. Phaedr 236d, Greg Naz epp II
(*105b [72]) Schol Ven Arist av 942: καὶ ταῦτα παρὰ τὰ ἐκ Πινδάρου ·
ἔχει δὲ οὕτως νομάδεσσι . . . πέπαται. ἀκλεὴς ἔβα τῶνδε (vulgo,
ἀκλεῆτε βάτην δὲ V). Λαβὼν <δὲ> ἡμιόνους παρ’ Ἰέρωνος ᾔτει
καὶ ἁμάξιον ἁμάδιον V, corr Ed Boenmer; cf schol nub 862).
Fragmm 105a.b vel propter Aristophanis parodiam av
unum idemque carmen pertinere contra Hermannxuu (opp VII 124) Boeckh
evicit (kl Schr VII 457 ss), idem artissimo sententiarum vinculo conexa
esse primus statuit (463), denique interiectum quidquam fuisse recte negavit
Bergk. (105) 1 ξ(ύ)νες Plat (v I) et Strab; prll ΙΙ 64 δ́ τοι Arist
ἀλλ’ ἀπὸ τᾶς ἀγλαοκάρπου
(*106 [73]) Ath I 28a: Πίνδαρος δ’ ἐν τῇ εἰς Ἱέρωνα πυθικῇ ᾠδῇ· ἀπὸ Ταυγέτοιο . . . ματεύειν. vv 1. 2 laudat Eustath Od 1822, 5 vv 3. 4 idem Od 1569, 44. Σκύριαι αἶγες saepius laudantur, velut Str IX 437b, Ath XII 540d, adhibita Pind memoria Zenob II 18 (Miller MLG 359).
2 τρέφειν Eustath, recep Bergk, τράφειν Ty Mommsen, ad ἀπὸ T. repetendi verbum aut antecessit aut θ’ v 5 Bupplendum est; de vocalismo prll ΙΙ 34 3 γάλακτος Ath, γλάγους Eustath, recep Bergk, γλάγε(??)ος Schneidewin Beitr Krit PLG 36; Σκύριας per errorem typoth olim edd Ath, unde Σκυρίας ἐξοχωτάτους Schneider; ἐξοχώτατοι edd Ath, tuebatur (cll c aliis male tum O II 94) Nauck Phil IX 176 n. 4 ἀπὸ τῆς Ath, ἀγλαοκάρπους Ath cod 0; Θηβαίων ἀπὸ γᾶς ἀγλαοκάρπου, Σικελίας δ’ edebant ap Ath, em ἀλλ’ add θ’ schol Ven Aristoph pac 73) Boeckh kl Schr VII 471
(*) 107 (74)
Strophae
Epodus
Dionys Halic de Demosthenis dictione c 7 (VI 972R, I 142 UsenerRaderm):
ταῦτα καὶ τὰ ὅμοια τούτοις, ἂ πολλά ἐστιν, εἰ λάβοι μέλη καὶ
ῥυθμοὺς ὥσπερ οἱ διθύραμβοι καὶ τὰ ὑπορχήματα, τοῖς Πινδάρου ποιήμασιν
ἐοικέναι δόξειεν ἅν τοῖς εἰς τὸν ἥλιον εἰρημένοις, ὡς γ’ ἐμοὶ φαίνεται·
Ἀκτὶς. Initium fragmenti (vel carminis, Hermann opp Vin 85) laudavit
Philo in libro de providentia conscripto, qui ad nos quidem non
pervenit nisi in armeniam linguam ab homine satis diligenti illo quidem,
sed sermonis graeci parum gnaro translatus; unde quae latine expressit
lo Bapt Aucher monachus armenius (Ven 1822 11 97), germanice Car
Frid Neumaim (Berl Jahrbb wiss Krit 11 1829, 811), propterea minus
habent fidei, quod ex versione armenia ad verbum facta aliquam sententiam
quocunque modo uterque effingebat. Rectius fecerunt Paulus ötticher
(de Lagarde, Zeitschr Alterthumswiss XI [1853] 184; cf idem
de Auchero iudicans ap Wendland, Philo iib d Vors 1892, 3 n) et
Frid Conybeare (epistula ad Wilamowitzium data mihique ab hoc liberaliter
permissa) quaenam vocabula graeca reddidisse aut reddere voluisse
interpres armenius videretur — accurate uterque, magis tamen sobrie
Conybeare — inquirentes. En Conybearii versio, ad quam id moneo,
latine reddi quae graecis ap Dionys verbis respondere non videantur:
Nam [1] ἀκτίς ἀελίου clicit iuvenis (vel νέος, vel μειράκιον Conyb) πολύσκοπε
ne da (cod Ven, dare alii) te [2] indulgentiam corporealium ὀμμάτων [3]
ἄστρον ὑπέρτατον ἁμέρα (vel ἁμέρας) adpellatum (?) [4] quod (vel quam)
ἔθηκας rex (vel βασιλικήν Conyb; cf ἀνακτόριον: ἀμάχ.?) ἰσχύν illius quod
(vel quem) [6] καὶ σοφίας ὁδόν ἐπί σκότον ἀτραπόν (invium Arm) existens
(!) [6] ἐλαύνειν τὶ νεώτερον ἡ πάρος [7] ἀλλά σὲ πρός Δῖός ἵππος deus
κετεύω ἀπήμονα [8] ἐς ὄλβον τὶ τροπαί quam ΘΗΒ=ΤΗΝ?) cantabo
αισω?) [9] ὣ πότνια ῾ gloriosa ´, according to the usual method
of the translator, rendered by two words Conyb) πάγκοινον τέρας Philo.
de provid 11 p 110 (graece ap Euseb praep ev VIII 395c) quae ex Pindaro
afferre videtiir μηνύματα ἢ βασιλέων τελευτῆς ἢ πόλεων φθορᾶς
ὃ καὶ Πίνδαρος ἠνίξατο γενομένης ἐκλείψεως διὰ τῶν πρόσθεν (p 97?)
εἰρημένων quonam spectent obscurum, Sed gravissimus testis prodit
Plut fac orb lun 19 p 931: εἰ δὲ μὴ θέων ἡμῖν οὗτος τὸν Μίμνερμον
ἐπάξει . . . καὶ τὸν Πίνδαρον ἐν ταῖς ἐκλείψεσιν ὀλοφυρομένους ἄστρον
τὸν codd, corr Boeckh) φανερώτατον κλεπτόμενον καὶ μέσω ἄματι
(Schott ap Wyttenbach, ἅμα τὴν codd) νύκτα γινομένην γεν. c codd? Wyttb)
1 Ἀελίου vulgo edunt, ἀελίου Hermann τί] ῾ iunenis´ exprimere
Arm, unde πά recepit Hartnng, ego τά conieci proll II 77
ἐμῆς θεῶ μ’ ἄτερ ὄμμ’, DionjB; κἀκεῖνό που κατὰ Πίνδαρον, τὸ τὴν ἀκτῖνα τὴν
ἀπὸ σοῦ πηδῶσαν εἶναι τῶν ἐμῶν ὀφθαλμῶν μητέρα (Boissonade ὁ cod Vat,
μέτρα vulgo, δμήτειραν Hermann) Philostr epp 53(72); unde (τί
ἐρημώσαισα μέτρον ὀμμάτων Schneider, ἐμαῖς θέαις μέτρ’ ὀμμάτων (= θεαμάτων)
Boeckh, ἐμοὶ θέας μέτρ’ ὄμμασιν Dissen, ἐμοὶ θοῶν μᾶτερ ὀμμάτων
Schneidewin, μηδομένα πότ’, ὣ δμάτειρ' ὀμμάτων Hermann, ἐμήσαο ἐμήσω
Bamberger ap Schneidewin), θοῶν μᾶτερ ὄμμ’ Bergk 4, μήσεαι ὣ μᾶτερ
ὀμμάτων Blass (cf τίπτ’ ἔτι μαζὸν ἐνὶ φρεσὶ μήσεαι ἔργον λ 474). Quid
vero si pro Pindarico ὣ βροτέων (quod om Dionysius) μᾶτερ ὄμμ’. mutato
ordine Armenius ὣ) μᾶτερ βροτέων legens ’indulgentiam üdung
Neumann, unde κόπῳ suspicatus πότ’, ὣ scripsit Hermann) corporealium',
κώματα κάματον μάταν ματίαν?) βροτέων inteUegere sibi visus est?
3 λέγεται δὲ καὶ ὁ ἥλιος ἄστρον ἰδίως παρὰ Πινδάρῳ, ἄστρον ὑπέρτατον
schol Arat Phaen 11 κλεπτόμενον] καλούμενον? Arm, βλεπόμενος Philostr
1 c (quem corr Hermann) λιποῖσα vel simUe aliquid desiderabat Hermann
Ἀκτῖνα esse ἄστρον praefracte negans; ’inani cum verborum tinnitu'
neque ἄστρον ὑπέρτατον (nam noblesse dblige) neque ὲν ἁμέρᾳ (vespere
enim legitima quasi solis fuga) addi arbitror 4 ἀγμάχανον B ἴσχεν B,
πτανόν δρᾶσιν cod Paris 1745 (ap Schneidewin), ἰσχύν τ’ ἀνδράσι Blass,
in antistropho lacunam indicare malui 5 ante σοφίας sec nnum cod
fac 8 age Arm ἐπίσκοτον (Ms, confirmat Arm, ἐπίσκοπον Mi, πτον B,
πτεν P), <ἦ που> ἐπίσκοτον Hermann, <ἦ ποι> σκοτίαν
ΙΙ 78 ἄτροπον ἑσσαμένα Dionys, corr Schneider 6 ἐλαύνεις M (Scaliger),
ἐλαύνειν P (Boecldi Bergk Blass), ἐλαύνει B τί Schneidewin 7 ss ἵπτος
θαθοὰς Dionys ὄλβον τινὰ] confirmare Arm videtur, τρόποιο Dionys,
τράποιο Sylburg; ἵπποις θοαῖς — τράποιο—τέρας (accusative) Hermanno 1
auctore Boeckh, ἵππους ζαθέας — τράποις (tum τέρας vocative) Schneidewin,
ἵππους θοάσαισ’ et ἀπήμον’ ἐς οἶμόν τινα τράποις —τέρας Hermann2,
ἀλλὰ σε—ἵππους τε θοὰς—ἀπήμον’ εἰς οἶμόν τινα τράποιο—τέρας
(vocative) Bergk3.4, idem2 antea ἱπποσόα σ’ coniecerat, unde ἱπποσόα θοάς
(vel θεὸς) Blass; recepi Bergkii 2 egregie inventum cll P II 65, I V 32, sed
ἀμὰ Dion, ἀνὰ Scaliger; ἄμ Hermann, <ἄρ᾿> ἅμ Blass 16 διερόν Scaliger pleriaque probantibus, ῥέον scripsi 17 κατκλύσασα M σλύ- P, σκλύ- Β), corr Hermann1 θήσει Dion, θήσεις Barnes
18 νέων B ἀρχῆς Dion, corr Boeekh 19 ὀλοφύ. BP, ὀλοφ Μ, lac IX litt M, XVII B, XXV P ὀλυφυρομένων πάντων μέτα Boeckh, ὀλοφύρομαι οὐδέν, ὅτι ὅπερ) πάντων μέτα Hermann 2. Octo igitur PindaruB formidines enarrat: bellvma, frugum perniciem, immanem nivium vim, eeditionem, terrae solum mari hauatum, humum aut gelu constrictam aut imbribus aestivis obrutam, terrarum denique humanique generis exitium; in quibus iustum ordinem desiderari ratus hune in modum poetae membra diaiecit Bergk: ἢ στάσιν οὐλ. | ἢ παγετὸν (pruinam) καρποῦ φθ. ἡ νιφ. ὥ. ὑπ’. | ἢ πόντου κ’. ἀνὰ πέδον | χθονὸς ἢ ωότ. θέρος, | ὕδ. ζακ. ξερὰν | εἰ γαῖαν κτλ.
Solis defectionem utrum anno 478 (17. Febr, sec Hofmann progr
gymn Tergest 1889, 46 [16. Febr a 477 idem scripserat progr 1884, 15])
an 463 (30. April, Boeckh expll 602) factam esse statuamus, non facile
erit ad diiudicandiun. Nam de ea defectione quae Xerxi formidini
fuisae ferebatur (Henr Stein ad Her VH 37, Hofmann 1884, 15) actum
videtur esse, alteram autem anni 480 defectionem (Her IX 10?) minorem
fuisse quam ut in censum venire possit Hofmann auctor eat (1884, 17.
1889, 46). Reatat igitur, ut aut anni 478 mens Febr aut 463 mens Apr
poetae animum defectione solis commoveri fingamus. Sed priorem annum
si quis propterea praeoptaverit, quod Februarius nivibus aut frigoribus
(v 12_46 accommodatior esse videatur: quemadmodum pacata
fnisse rei publicae tempora recte Boeckh coUegit θ’ verbis πολέμου δ’ εἰ
σᾶμα φέρεις, sic nives et frigora quanto minus exspectata, tanto formidolosiora.
Ceterum ad annum 463 carmen referre malim, non solum
propter ingentem terrarum inundationem et huius fragmenti νν 1617
et Olympici carminis quod anno 464 compositum credo Ο IX 42 ss commemoratam,
sed etiam propter Pythagoream quandam disciplinam, quuni
verba ὣ βροτέων) μᾶτερ ὀμμάτων redolere mihi videntur, cuius anto
iter Siculum (476/75) poctam vix crediderim fuiHse alumnuni. Nani
108 (75)
Epist Socr I p 610 Hrch: ἀπειθεῖν δὲ αὑτῷ ὀκνῶ καὶ τὸν Πίνδαρον ἡγούμενος εἰς τοῦτο εἶναι σοφόν, ὅς φησιν· θεοῦ...καλλίονες. σχεδὸν γὰρ οὕτω που αὐτῷ ἔχει τὸ ὑπόρχημα 2 ἕκαστον ἔν edebant ante Hermannum (ap Heyn 1817 p 39), verba om Aristides non solum n 126, 10 K, sed etiam H 228, 4 K; vv 2. 3 vulgo iungunt, inde a verbis εὐθεία δὴ versum 3 incipit Hermaim, inde a κέλευθος male ante ἔκ. ἐν τρ. distinguens Christ.
110. 109 (76. 228)
(110) Stob flor 50, 3 περὶ πολέμου): Πίνδαρος ὑπορχημάτων· γλυκὺ δὲ πόλεμος ἀπείροισιν ἐμπείρων δέ τις ταρβεῖ προσιόντα νιν μιν v 1) καρδίᾳ περισσῶς Scholl Λ 227: φιλοπόλεμοι οἱ νέοι, ὡς καὶ Πίνδαρος· γλυκὺς ἀπείρῳ πόλεμος· ἐμπείρων δέ τις τ’. πρ. ’ν. περ. νιν περ om A, περ. omB, καρδίᾳ om ABT), quibuscum fere congruit Eustath II 841, 32 νιν καρδ. περ om c cod A), nisi quod omnium solus recte πεπειραμένων, quod edi iussit Schneider; γλυκὺς ἀπείρῳ πόλεμος tanquam proverbitim laudari solet, velut Diogenian III 94, schoi Thuc ΙΙ 8. Numero plurali ἀπείροισιν quem θ’ Stobaeo recipiunt metrum favet; nam de adiectivi numero singulari coUectiva notione ustirpato ap Pind si dubitaveris cf quaeso ad N III 29.
(109) Stob flor 58, 9 περὶ ἡσυχίας): Πινδάρου ὑπορχημάτων (hoc add A)· τὸ κοινόν τις. . . . κουροτρόφον. Polyb IV 31: οὐδὲ γὰρ ἐπαινοῦμεν κατὰ τὰ Μηδικά, διότι τῶν ὑπὲρ τῆς Ἑλλάδος ἀποστάντες κινδύνων τὰ Περσῶν εἵλοντο διὰ τὸν φόβον, οὐδὲ Πίνδαρον τὸν συναποφηνάμενον αὐτοῖς ἄγειν τὴν ἡσυχίαν διὰ τῶνδε τῶν ποιημάτων · τὸ τισι φάος. 1 laudat Philod mus p 18 Κ, respicere videtur id ibd p 87 K; καταθείς Stob 2 ἐρευνησάτω Stob τὸ φαιδρὸν] ἱερὸν memoria in formolarum ἱερὸν ἦμαρ κνέφας φάος Hes opp 339, Aesch Eum 1005) recordationem aberrante Stob 3 πραπίδων B solus in vulgarem formam delatuB ἐπίκοτον JL, ἐπίκοπον ἐπὶ κόπον) rell, corr Grotius (floril p 223)
4 ἐχθρὰν κοῦρ’ libri et edd, ἔχθρας κουρ.? Christ
Alterum fragmentum postquam ex hyporchematis esse (e cod A) innotuit huc Tocavit priori Bubiciens Schneidewin; eiusdem carminis esse fragmenta vel metro coarguitur. Poetam non tantum esse pacis quantum concordiae diligentem monuit Boeckh kl Schr IV 346, Persis ipsis ne trmi quidem eum studuisse θ’ Polybii silentio collegit Bergk ’φ’ Litt-Gesch II 516.
111 (77)
Erotian glossar Hippocr p 49 Kl: Αἰῶν • ὁ νωτιαῖος μυελός . . . καὶ Πίνδαρος ὲν ὑπορχήμασι (-τι v 1) λέγων (AB, λέγει v · ἐνέπισε . . . ραίσθη. De Hercule sermonem esse vidit Heyne 1 ἐνέπισε καὶ κραμμένα(ΑΒ, κεκραμένα ῦ) ἐν αἵματι libri, ἐνέπτυσε (adversarius scilicet) Vulcanius ap Heringam obss cr 116, ἐξέπτυσε κεκραμέν’ αἵματι Heringa 2 πολλὰ δ’ ἕλκεα πλευρὰς ἔμβαλεν ὦμον libri, ἔμβαλε νωμῶν Vulcanius, ἕλκε’ (del πλευρὰς) Heringa, ἔμβαλ’ ἕλκεα Bergk 3 ρὠπ. vel ράπ. ρόπ. edd vett; de mensura Fρόπ. ρόπ. prll ΙΙ 6 ἀείρας libri, corr
4 πρὸς <ἄκραν> Bergk, ἀνδρὸς Christ, ὑψοῦ (ad ἀείραις) non displicet versiculi sigmatismus ἐσπάραξε (c libr dett?) edd vett, retin Bergk, ἀπάραξε ABC, σπάραξε Heringa 5 ἔρρ’. libri, corr Christ; cf ἀπέριψε Ἁλιρόθιος ἀμφίρυτος χρυσόραπις alia.
112 (78)
Ath XIV 631c: ἡ δ’ ὑπορχηματική ἐστιν, ἐν ῇ ᾄδων ὁ χορὸς ὀρχεῖται . . . καὶ Πίνδαρος δέ φησιν· Λάκαινα. . . ἀγέλα. ὀρχοῦνται δὲ ταύτην παρὰ τῷ Πινδάρῳ οἱ Λάκωνες, καὶ ἔστιν ὑπορχηματικὴ ὄρχησις ἀνδρῶν καὶ γυναίκων.
113 (79)
Schol Theocr VII 103: Ὁμόλη (Bergk4 c Ambr [ὀμ.] Ὁμόλας alii, Ὅμολος vrilgo) δὲ Θετταλίας ὄρος ὡς Ἔφορος καὶ Ἀριστόδημος ὁ Θηβαῖος, βαῖος, ἐν οἶς ἱστορεῖ περὶ τῆς ἑορτῆς τῶν Ὁμολωΐων (Meursius, ὀμόλων Ambr, ὁμήρων simm alii), καὶ Πίνδαρος ἐν τοῖς ὑπορχήμασιν.
114a.b (80)
Schol Pind II 21: Ἰόλαος δὲ ἢν Ἡρακλέος ἡνίοχος (cf Paus V 8, 3) f ἀλλ’ εὑρήματα Πινδάρου f ἐν ὑπορχήμασιν, ὡς † εὕρημα Κάστορος, ὡς αὐτὸς λέγει. ’Haec immane quantum corrupta ’ Boeckh ἅρματα δὲ αὐτοῦ εὕρημα κατὰ τὰ Πινδάρου etc coniciens, de Caistoris invento cl schol P V 6; ἅρμα δὲ εὕρηκε κατὰ Πίνδαρον ἐν ὑπορχ., ὡς καὶ <ζεῦγος> εὕρημα Κ., ὡς αὐτὸς ὁ Πίνδ. scil.) λέγει malim, ut duo esse fragmenta videantor.
115 (81)
Schol Pind Ο XIII 25: ὁ Πίνδαρος δὲ ἐν μὲν τοῖς ὑπορχήμασιν ἐν Νάξῳ φησὶν εὑρεθῆναι πρῶτον διθύραμβον. Cf fr 71.
**116. **117 (82)
Hephaest p 84 (45, 2 W): ἀπὸ δὲ ἀντισπαστικῆς, τὸ καλούμενον Πινδαρικὸν
ἐνδεκασύλλαβον, ὃ τὴν μὲν πρώτην ἀντισπαστικὴν ἔχει, τὰ δὲ
ὁμοίως τῷ Σαπφικῷ χοριαμβικὴν καὶ ἰαμβικὴν κατακλεῖδα, οἷον (v 1 etiam
Cram An Par I 123, 19)
Μοις. Boeckh, μους. libri. Inter Pindari hyporchemata ut carminis in Apollinem facti essent fragmenta rettulit Boeckh. De metro cf Pind P n ep 8b, I I VIII 1, δεκασύλλ.) Ο XIV 1.
118. *119 (83. 84)
<ΘΗΡΩΝΙ ΑΚΡΑΓΑΝΤΙΝΩΙ>
De Theronis maioribus a Cadmo oriundis sunt schoU Pind Ο II 15/16. 39. 70. 82, III 68, P VI 4, ex Timaeo et Pindaro. Pindari in Theronem encomii initium (fr 118) soli schol Ambr debetur ὁ II 39. 70 Boeckhio innotuit ex apogr Vrat), altera particula quae est de migrationibus (fr 119) servatur ap schol Vat II 16, intercidit in schol Ambr 15, ubi ex Timaeo haustam esse discimus.
(118) Schol Ambr Ο II 39: εὖ δὲ τὸ τοῦ Κάδμου θυγατέρων μεμνῆσθαι,
ἶνα οἰκείῳ παραδείγματι χρήσηται· τὸ γὰρ τοῦ Θήρωνος γένος ἐνθένδε
κατάγεσθαί φησιν ὁ Πίνδαρος ὲν ἐγκωμίῳ οὗ ἡ ἀρχή· Βούλομαι παίδευσιν
Ἑλλάνων. Schol Ambr ΙΙ 70 2 incipit περὶ τῶν Θήρωνος προγόνων,
quibus eisdem verbis inten-ogationi περὶ τίνων οὖν λέγει ‘Καμόντες
οἳ πολλά;’ respondetur ap schol Vat ὁ n 16; pergit Ambr octo proavos
Cadmum Polydorum Labdacum Laium Oedipodem Eteoclem Polydorum
Haemonem fuisse usque ad Haemonem in exsilium missum τῶν ἐμφυλίων
ἀνδρῶν ἀποκτείναντά τινα), cuius posteros Rhodi habitasse (Eteoclem,
Polydorum aJierum, Haemonem θ’ Pindaro sumptos non esse Pindarus
Ο ΙΙ 46 docet cl schol Vat. Ο ΙΙ 82 1) , unde Agrigentum venisse, aetates
autem usque ad Theronem in summa scptem. ad illas octo numerari,
ταῦτα ἱστορεῖ (Pindarus) ὲν ἐγκωμίῳ, οὗ ἡ ἀρχή Βούλομαι παίδεσσιν
παίδευσιν apogr Vrat) Ἑλλάνων. Eidem fere indici (non sine Haemone
(119) Schol Vat O 11 16: Ἱππόστρατος δὲ ὁ τὰ περὶ τῆς Σικελίας
γενεαλογῶν schol P ἡ 4) ἴστορα αὐτὸν τὸν Θήρωνα scil) πλούτῳ διενηνοχέναι·
ἀλλ’ οἵ γε πρόγονοι τῶν Ἀκραγαντίνων Γελῷοι οὐχ οὕτως ηὐπορήκεσαν,
ἀλλὰ καὶ πᾶν τοὐναντίον μόγις καὶ ταπεινῶς διέζων ἐπὶ φύλακῇ
τῆς πόλεως μισθαρνοῦντες ἔνιοι δέ φασιν ὅτι οἱ τοῦ Θήρωνος πρόγονοι
οὐδ’ ὅλως εἰς τὴν Γέλαν κατῆραν, ἀλλ’ εὐθὺς ἀπὸ Ῥόδου εἰς τὴν Ἀκράραντα·
ὡς καὶ ὁ Πίνδαρος λέγει· ἐν δὲ Ῥόδον . . . νέφος. Schol Ambr
ΙΙ 15: οἱ δὲ Ἀκραγαντῖνοι Γελῴων εἰσὶν ἄποικοι, ὥστε τὸ ῾ πατέρων
ἄωτον’ λέγει ἐπὶ τῶν Θήρωνος προγόνων, οἳ οὐχ ἅπλως εἰς τὴν Γέλαν
(Chrph Schneider, τὸν Γέλωνα cod) κατῆραν μετῆραν cod), ἀλλ’ εὐθὺς ἀπὸ
Ῥόδου εἰς τὴν Ἀκράγαντα· καὶ τοῦτο ἐξ αὐτοῦ Πινδάρου σαφηνίζεται, ὡς
καὶ Τιμαῖός φησι. 1 ἐν GQsVrat d, ἀν vulgo κατῴκισθεν libri, κατένασθεν
Bergk, et ante et post hoc verbum lacunam indicavit Boeckh, καταFoίκ.
scripsimus nulla mutatione sicut N X 5; prll II89 2 ἔνθεν δ’ GHQ, ἐν
δ' Β, ὅθεν δ’ V, ἔνθ’ E Boe ἀφορμαθέντες libri; ἔνθεν ὁρμ. Pindamm
ut opinor non dedecebit 4 ἔσπετο GQ, ἔπετο vulgo ἀεννάου libri;
prll II49
*120. *121 (85. 86)
ΑΛΕΞΑΝΔΡΩΙ AMYNTA
Alexandrum Amyntae filium Philhellena quem vocabant Olympiae stadio paene victorem (Her V 22) hanc quidem ob laudem epinicio ornari non potuisse ’ intellegitur. Inter encomia recte fragmm revocavit Boeckh cl Dion Prus or U 33 ἐπῄνεσεν Ἀλέξανδρον).
De regis donis Delphicis et Olympicis cf HerVIII 121, Solin IX 13 ss
(p 65 Mo2); de eiusdem cum Pindaro necessitate Solin 11. Certaminis
Olympici tempus ut recte ol 71, 1 (496) definiverit Maxim Duncker Gesch
(120) Schol Pind N VII 1: ὅταν ὑπῇ τις ὁμωνυμία, οἶον· Ὀλβίων . . Ἀμύντα. 1 laudat Dio 1 1 ἐπώνυμε exhibens; cf fr 105, 2.
(121) Dionys Halic de Demosth dictione c 26 (I 186 Usn-Rdrm): πρέπει . . . ἔργον. Πίνδαρος τοῦτο πεποίηκεν εἰς Ἀλέξανδρον τὸν Μακεδόα, περὶ τὰ μέλη καὶ τοὺς ῥυθμοὺς μᾶλλον ἢ περὶ τὴν λέξιν ἐσπουδακώς.
1 δὲ ὅλοισιν libri, corr Sylburg 1/2 supplere otiosum est
τιμαῖσι libri, corr Boeckh μόνον ῥηθέν· libri, ῥηθέν del Bothe, μόνον·
ῥηθὲν > parum recte Radermacher 4 δ’ ἐπιταθὲν libri, δ’ ἐπιλασθὲν
Sylburg, prob Schneider Boeckh, δὲ σιγαθὲν Bames, prob Reiske
Schneidewin ἅπαν addidi.
Fragmenta —126. 128 SCOLIA praeeunte fere Schneidero inscripsit Boeckh, quibus fr 127 adiecit Bergk; cfEd Hiller Herm 21, 366 ss et supra p 388.
122 (87)
ΞΕΝΟΦΩΝΤΙ ΚΟΡΙΝΘΙΩΙ
Ath XIII 573e (Chamaeleo): καὶ οἱ ἰδιῶται δὲ κατεύχονται τῇ θεῷ (Veneri) τελεσθέντων περὶ ὥν ἅν ποιῶνται τὴν δέησιν ἀπάξειν ἐπάξειν Schweigh θ’ Pind) αὐτῇ καὶ τὰς del Wilamowitz ind Gotting 1889/90 p 5] ἑταίρας. ὑπάρχοντος οὖν τοῦ τοιούτου νομίμου περὶ τὴν θεὸν Ξενοφῶν ὁ Κορίνθιος ἐξιὼν εἰς Ὀλυμπίαν ἐπὶ τὸν ἀγῶνα καὶ αὐτὸς ἀπάξειν ἐπάξειν Schwgh) ἑταίρας εὔξατο τῇ θεῷ νικήσας. Πίνδαρός τε τὸ μὲν πρῶτον ἔγραψεν εἰς αὐτὸν ἐγκώμιον Ο ΧΙΙΙ), οὓ ἡ ἀρχὴ ῾ Τρισολυμπιονίκαν ἐπαινέων οἶκον’, ὕστερον δὲ καὶ σκόλιον τὸ παρὰ τὴν θυσίαν ᾀσθέν, ἐν ᾧ τὴν ἀρχὴν εὐθέως.πεποίηται πρὸς τὰς ἑταίρας, ὥ παραγενομένου τοῦ Ξενοφῶντος καὶ θύοντος τῇ Ἀφροδίτη συνέθυσαν. διόπερ ἔφη· ῶ Κύπρου. . . ἰανθείς. ἤρξατο δ’ οὕτως τοῦ μέλους· Πολύξεναι . . . καλόν. ἀρξάμενος δ’ (Kaib, θ’ A) οὕτως ἑξῆς φησιν ἀλλὰ θαυμάζω . . . γυναιξί. δῆλον γὰρ ὅτι πρὸς τὰς ἑταίρας διαλεγόμενος ἠγωνία ποῖόν τι φανήσεται τοῖς Κορινθίοις τὸ πρᾶγμα. πιστεύων δέ, ὡς ἔοικεν, αὐτὸς αὑτῷ πεποίηκεν εὐθέως· ἐδιδάξαμεν . . . βασάνῳ. Strophas minutiores esse docuit Bergk Actt Soc Gr (ed Wstrm et Fnckh) I, 1836, 199.
1 πολύξειναι A, corr Boeckh 2 ἀφνειῷ Ath, -ql Schneider, ῷ cl
Β 570 reduxit Schneidewin exercc cr (Brunsv 1836) p 22, de ἀφνεός prll II46
3 διαιτε τασχειρας λιβάνου A, corr Tittmann e Zonara p 1307 (cf Phot lex V λίβανον); an ταί τε? cl Ο XIV 1 δάκρυα A, ξανθὰ δάκρη sine poetae nomine Cram An Ox I 121, 1, unde corr Schneidewin 1 1 et Bergk Rh Mus IV 1836 fasc 2 p 219; quod ibd laudatur ἐν ἠρινοῖς πέταλσι Pindaro tribuebat Schneidewin 4 θυμιᾶτε] τε ἡμῖν A, corr Tittmann e Zonara et Phavorino πολλάκις ματέρας A, corr Boeckh οὐρανίανϊπτάμεναι A, οὐρανίαν πτ. Hermann ap Heyn, οὐράνι’ ἀμπτάμεναι (cl Eur Tro 618)? Bergk, οὐράνιαι πτ. Kaibel 5 νοήματι ποττὰν A, νόημα ποττὰν Hermann ap Heyn, νόημα πρὸς τἀν? Boeckh n cr 438 νοήματι πρὸς Wilamowitz ind Gotting 1889/90 p 5; de dativo cf Soph OR 487 de interpolatione semidocta ποττὰν ποτὶ τὰνB) cf 10; articulua quomodo defendi possit non video 6 ὑμῖν ἄνωθεν ἀπαγορίας Ath, ὔμμιν Hermann ap Heyn (idem etiam I II 30 recipi debebat), ὔμμιν ἅ τ’ ἄν. ἀπ’. ’e caelo ’ Boeckh (at quorsum tandem σὺν δ’ ἀνάγκᾳ?), peius etiam ἄνευθ’ ἀπαγορίας ῾ sine ᾿ Bergk1, emendavit ἄνευθ’ ἐπαγορίας Meineke, prob Bergk(s)4 7 ὲν add Boeckh 8 μαλθακιυρας A, corr Boeekh 9 παγκαλον A, πᾶν καλόν edunt c Hermanno; prll II71 10 λεξοῦντι A (cf gramm Meerm in Schaeferi Greg Cor p 658 et n cr O I 110), retin Bergk, λέξαντι codd dett, λέξοντι Casaubonus, ΛΕΞΟΝΤΙ dedit Pind Ἰσθμοῦ] ὁμοῦ Ath libri, corr Casaub; de hiatu prll ’ 11 τοιόνδε A, corr Schweigh 18 ἐδιδάξαμεν Ath, διδάξαμεν Hermann ap Heyn, ἐδείξαμεν Hecker Phil V 438 κιθάραι A, καθαρᾷ Casaub, καθαρὸν prosaice Meineke 14 δηὖτ’ Dindorf thes H pag ult
15 κόραν et ἑκατόνγυιογ A, corr Casaub ξενοφόων (lectione valde notabili cl prll II56) A, φῶν Mustirus τελείαις A, corr Boeckh 16 ἀπάγαγ' θ’ Chamaeleonte (v supra) Meineke.
*123 (88)
ΘΕΟΞΕΝΩΙ ΤΕΝΕΔΙΩΙ
Strophae
Epodus
Ath XIII 601d: μνησθεὶς δὲ καὶ τοῦ Τενεδίου Θεοξένου ὁ Πίνοαρος,
ὃς ἢν αὐτοῦ ἐρώμενος, τί φησιν; χρῆν μὲν . . . Ἀγησιλάου. vv 2 ss
(ἀκτῖνας . . . μέλαιναν ψυχάν) laudat idem XIII 564e (Ath1). Str vv 3.4
Boeckhii et Bergkii in unum coniunxi, epodi versus aliter diacripsi.
De tempore carminis Suidaa v Πίνδαρος et prll IV p 70 ad N XI.
1 μὲ A, μὲν c Hermanno Heyne ἡλικίᾳ Ath, corr Boeckh 2 ἀκτῖνας
ὅσσων Ath1, retin in antistr μοχθεῖ scribens Hermann opp VIII 88, ἀκτ.
προσώπου Ath2, retiu Bergk, ἀκτ. πρὸς (ποτ’) ὄσσων? Kaibel, et καὶ ποτ’
ἀστῶν καὶ ποτὶ ξείνων scr Pind Ο VII 90, ἀπαθὴς δ’ αὐτὸς πρὸς ἀστῶν
traditum legitur P IV 297; ceterum ἀπ’ ὀφθdμῶν ἀμαρυγαί et ὄμματα
μαρμαίροντα ex Homero nota, στηθέων παρηίδων προσώπου μαρμαρυγή
recentioris videtur ease monetae, ut plura non dicam μαρμαρυζουσας A
Ath1, μαρμαριζοίσας Ath2, quod vulgo edunt; est autem μαρμαρίζειν
verbum denominativum ’marmorizare’ ’marmoris splendorem imitari’,
ἀμαρυγ- μαρμαρυγ. stirpes verbales e
ἀλλ’ ἐγὼ θ(??)ς ἕκατι κηρὸς ὣς δαχθεὶς ἕλᾳ
*124a.b (89. 239)
Ath XI 480c: καὶ τῶν μὲν ἀττικῶν κυλίκω) μνημονεύει Πίνδαρος ἐν τοῖσδε· ὣ Θρασύβουλ’ . . . κέντρον. Continuo subiunxit fr 124c (Ath XIV 641b) Bergk, quod ne tum quidem sprevit vir optimus, cum carminis stropham certissime constituit Frdr Blass Rhein Mus 19, 1864 306 vocatis huc versibus quos idem Athenaeus exhibet XI 782d (vol III p 19 Kaib): ἁνίκ’ ἀνθρώπων . . . πλουτέοντες et εἶτ᾿ ἐπάγει) ἀέξονται . . . δαμέντες. Sunt enim metro non ’simili’ ut ait Bergk, sed plane eodem, nec displicet continuatis fragmentis ἁνίκ’ ἀνθρώπων ’’cum ad eam hilaritatem venerint convivae tui, qua perfusi homines. ᾿ Res propterea. gravioris momenti est, fluod altero fragmento nuUa lacuna subiuncto (fr 124c), nisiforte unius quasiperiodi strophas esse statuis, ut verba δεί|πνου . . . ἄφθο|νον βοράν medium str locum teneant; de minutioribus istorum carminum strophis Bergk ipse primus recte iudicavit ad fr 122.
(124a) 1 ὄκχημ᾿? Boeckh 2 τοι add Boeckh 3 τοι γλυκερὸν πὰρ Blass, male δίον. Ath, Δίων. edunt c Boeckhio, recte; nam melius decurrit tetrameter eemel quam bis infiractus, unde in altera str πολῡχρ. praefero πολŭχρ. P VI 8) 4 ἀθηναιεσι A, corr Schneider; Ἀθηναῖος pro Ἀττικός ex hoc Pindari loco afferre Suidas videtur v Ἀθηναίας addens καὶ Πίνδαρος ἐν σχõ ἐν σκολίοις Κüster, ἐν σχολίῳ i e ῾ in scholio aliquo plura ’ Ed HiUer Herm 21, 368). Panathenaicos calices dici cl I n 19 censet Boeckh (124b) 2 ἔξωθεν et πολυχρύσου Ath, corr Mitscherlich 3 ἴσα νέομεν Ath, metro violato, nisi forte σ)νέομεν positionem facere contendis cl δόρυ· οει Bacch XVII 90; ἴσᾳ vulgo edunt c Hermanno, quod cU δαιμονίᾳ simm (prll II99) defendi posse nego, ἴσα πλέομεν Bergk, ὁμοῦ νέομεν tacite Blass, ὁμῶς certe Pindaro reddere debebat, ἶσον νέομεν scripsi; de ον: α cf ad P X 63, a nasalium ν ν- concursu non abhorrere Pindarum constat 4 ἀφνειὸς Ath, corr Hermann; prll II46 Dltimum versum affert τόξοισι scr) Eust II 1367, 30 fuit cum huc vocaret ἐλπίσιν ἀθ’. ἅρμ’. φέρονται (fr 10), <εὖτ᾿> κτλ scribens Bergk.
*124c (94)
Aristot ap Ath XTV 641b: Ἀρ. δ’ ἐν τῷ περὶ μέθης (fr 91 R) τὰ τραγήματά φησι λέγεσθαι ὑπὸ τῶν ἀρχαίων τρωγάλια· ὡσεὶ γὰρ ἐπιδορπισμὸν εἶναι. Πίνδαρος δέ ἐστιν ὁ εἰπών· δείπνου . . . βοράν 1 ut Pindari afferunt Clem Alex strr I 377 (ubi in vulgarem numerum τρωγάλια aberravit cod Mon) et Eust Od 1401, 49, γλυκὺ τρωγάλιον laudant Philodem de mus Δ XII 3 et Plut de sanit c 20 p 133 2 καὶ περὶ A, corr Boeckh παιδαφθονον A, corr Schneider πέδ’ scribens, πεδ’ reposuit Boeckh2, eandem prosodiam diserte defendit Bergk4, unde casu videtur factum esse, ut idem fr 26 retineret vulgatam
125. 126 (91. 92)
ΙΕΡΩΝΙ ΕΤΡΑΚΟΣΙΩΙ
(125) Aristox ap Ath XIV 635b: Ἀριστόξενος δὲ τὴν μάγαδιν καὶ τὴν πηκτίδα χωρὶς πλήκτρου διὰ ψαλμοῦ παρέχεσθαι τὴν χρείαν. ὅπερ (?Kaibel, διόπερ TTolgo) καὶ Πίνδαρον εἰρηκέναι ἐν τῷ πρὸς Ἱέρωνα σκολίῳ τὴν μάγαδιν ὀνομάσαντα ψαλμὸν ἀντίφθογγον διὰ τὸ διὰ (del Musurus)] δύο γενῶν ἅμα καὶ διὰ πασῶν ἔχειν τὴν συνῳδίαν ἀνδρῶν τε καὶ παίδων. Ath 636c: ἀγνοεῖ δ’ ὁ Ποσειδώνιος ὅτι ἀρχαῖόν ἐστιν ὄργανον ἡ μάγαδις σαφῶς Πινδάρου λέγοντος τὸν Τέρπανδρον ἀντίφθογγον εὑρεῖν τῇ παρὰ Λυδοῖς πηκτίδι τὸν βάρβιτον· τόν ῥα Τέρπ. . . . πηκτίδος. πηκτὶς δὲ καὶ μάγαδις ταὐτόν, καθά φησιν ὁ Ἀριστόξενος καὶ Μέναιχμος κτλ. (126) Heracl Pont ap Ath XII 512d: Πίνδαρος <δὲ> παραινῶν Ἱέρωνι Συρακοσίων ἄρχοντι· μηδ’ ἀμαύρου . . . αἰών. Ad unuin carmen fragmm revocavit Boeckh. (125) 1 hunc locum si respicit Ps-Plut de mus c 28 ἔτι δὲ καθάπερ Πίνδαρός φησι καὶ τῶν σκολιῶν μελῶν Τέρπανδρος εὑρετὴς ἢν) non sicut Athenaeus aut Aristodemns τόν ῥα videtur βάρβιτον interpretatus esse 2 λύδιον A, corr Schneider 3 ἀντίφθογγος A, v supra
πηκτ. Ath, quod vulgo retinent, πακτ. vulgo recipitur Sapph 122 B4, monuit Herwerden Mnem 1899, 378 (126) 2 φέρτιστον edimt c Schnei- dero, φέριστον retin Eaibel. Conf fr 268.
127 (236)
Chamael ap Ath XIII 601c: καὶ Πίνδαρος δ’ οὐ μετρίως ὥν ἐρωτικός φησιν· εἴη . . . πρᾶξιν Atii XUT 561b: καὶ κατὰ Πίνδαρον ἄλλος τις ἔφη· εἴη . . . καιρόν (Ath1). De metro Wilamowitz Eur ’ 11 27 et GStting Nachrr 1898, 225 n. Foetam iuvenilem coargoit v 3, quem corruptom esse cum Ckristio iudicat Eaibel. 1 ἐρῶντι? Cnnst, prosaice
128 (90)
Theophr ap Ath X 427d: διὸ καὶ τὰ σκολιὰ καλούμενα μέλη τῶν ἀρχαίων ποιητῶν πλήρη ἐστί· λέγω δ’ οἷον καὶ Πίνδαρος πεποίηκε· χάριτας . . . κότταβον. 2 σὺν χειμαμάρῳ μεθύων Ath codd, χειμάρῳ μεθύων edebant ante Boeckhium, qui Χειμάρρῳ μεθύω c cens quodam len, χιμάρῳ μεθύων Bergk, χειμάρῳ me commonente redxudt Christ2 (cf inscrr passim, Fick et Bechtel gr Personenn 248. 290/91), Χειμάρῳ τε μεθύω scripsi 3 ἀγάθωνι δὲ βάλω Ath, Ἀγάθωνι δὲ καλῷ vulgo edebant c cens len, unde verbum desiderabatur: κότταβον <παίζω> κοτταβίζω Meineke, Ἀγάθωνί τε καλῷ) κότταβον <ἀγκυλῶμαι>? Ἀγαθωνίδᾳ coni Wilamowitz ap Kaib Ἀγάθωνι λατάξω idem Herm 14, 170 cf Kretschmer gr Vaseninschr 87), Ἀγάθωνί τε βάλλω Christ2, Ἀγάθωνί τ’ ἰάλω scripsi cl ἰάλω· προπέμψω gl Hesych.
129+130 (95)
Plut consol ad Apoll c 35 p 120: Λέγεται δ’ ὑπὸ μὲν τοῦ μελικοῦ Πινδάρου ταυτὶ περὶ τῶν εὐσεβῶν ἐν Ἅιδου· τοῖσι λάμπει . . βωμοῖς Sequitur ἐν ἄλλῳ θρήνῳ) fragm. 131. Plut de latenter viv c 7 p 1130 εὐσεβῶν χῶρον) τοῖσι . . λειμώνεσσι καὶ τοῖσιν † ἀκάρπων μὲν †ἀνθηρῶν καὶ †σκυθίων δένδρων ἄνθεσι τεθηλὸς ἀναπέπταται πεδίον (qua in libera quae videtur verborum προάστιον αὐτῶν κτλ. paraphrasi εὐκάρπων facile restituas cum Ruhnkenio, σκιερῶν δένδρων cum Boeckhio) καὶ ποταμοί τινες ἄκλυστοι καὶ λεῖοι διαρρέουσι. καὶ διατριβὰς ἔχουσιν ὲν μνήμαις καὶ λόγοις τῶν γεγονότων καὶ ὄντων, παραπέμποντες αὑτοὺς αὐτοὺς vulgo) καὶ συνόντες. ἡ δὲ τρίτη τῶν ἀνοσίως βεβιωκότων καὶ παρανόμων ὁδός ἐστιν εἰς ἔρεβός τι καὶ βάραθρον ὠθοῦσα τὰς ψυχάς, ‘ἔνθεν . . ποταμοί᾿ , δεχόμενοι καὶ ἀποκρύπτοντες ἀγνοίᾳ καὶ λήθῃ ἀγνοίᾳ καὶ ἀδοξίᾳ dicit Plut) τοὺς κολαζομένους. Ex beatorum diatribis quas Pindarum Platonem alios antestatus commemorat Aristid 11 225 BK ποιητῶν τε χοροὺς . . . τὴν δεξιὰν προτεινόντων κτλ.) certi nihil recuperare licet. Sed cl Plat reip X p 614e ’memorias et ’ bene illustravit Dieterich Nekyia 120 idem quod tres illas vias aut tria animarum genera θ’ Pindaro sumpta a Plutarcho esse docet, mihi quidem nondum persuasit. Quae ap Plut consol c 34 fragmento nostro antecedunt verba de piorum apud inferos proedria et ᾿ , item quae Ps-Plat Axioch 371a affert lyrici poecae fragmenta (Dieterich 121) a Pindaro aut ab hoc certe Pindari threno aliena sunt.
Boeckhii verslbus 1_3 ut responderent vv 5 extr—7, cum alia Hermann tum (6/7) κίδνατ’ ἀεί, θύα μιγνύντι (~ ἐνθάδε νύκτα κάτῳ, Φοι. 1/2). Unam stropham ’omnibus numeris ’ Boeckh statuit. Idem versibus 6. 7 responderc fr 130 recte observavit; quod fragm eisdem Merbis quibus p 1130 ἔνθεν . . ποταμοί) legitur p 17c (de aud poet c 2).
1 μὲν μένος Plut1 (consol Apoll), μένος plut2 (lat viv), μὲν σθένος scripsi; cf ψ190, κ’ 160, Solon 13, 23: PindP IV 144. IX 41 c prll 87 ἐνθένδε plut2 2 φοινικορόδοις ἐν λ. Plut2, φοινικορόδιαί τε Plut1, corr Boeckh, nisi quod δ’ ἐνὶ Bergk; φοινικορόδους Δῖός e Pind Cramer An Ox III 173, 16 προάστειον Plut, corr Hermann 8 σκιαρόν Plut, σκιαρᾷ Boeckh c Hermanno χρυσοκάρποισι Plut, Boeckh βέβριθε Plut, retin (-εν) Boeckh c Hermanno, βεβριθός χρυσοκάρποισι σταχύεσσι βεβριθὸς πέπταται? (εὐκάρπων μὲν ἀθήρων coni paraphr) Bergk 4 ἱππείοις γυμνασίοις Plut, ἵπποις γυμν. <τε> ἵπποις γυμνασίοισί τ’ ἀέθλοις Hartung, ἵπποισι σταδίοισί τε γυμνοῑς? ἵπποισί <τε> γυμνασίαις <τε> (γυμασία· ἄσκησισ, ἄσκησις, μελέτη an καί deleto τοὶ μὲν ἱππείαισί τε γυμνασίαις τε ecribere praestat (cl Soph El 505 c schol διφρηλασία)? 5 τέθηλε Plut, dial rest 6 ἐρατῶν Plut, corr Xylander 7 ἀεὶ θύματα Plut, αἰεὶ θύα (hoc c Herm; V supra) Boeckh; θύον si certa quaedam arbor (Plin n h XIH 16, von Fritze Bauchopfer 1894 p 6), παντοῖα θύα probari non posunt: ἀρτύματα? cl ἀρτύμασι· τοῖς πρὸς τὴν θυσίαν εὐτρεπιζομένοις. Σοφοκλῆς Φινεῖ (643 Hesych c gl pervulgata ἀρτύματα· ἡδύσματα. De spondeis μιγύντ~ρᾱς νυκτ’ choriambi vice fungentibus append § 5 not 35.
131 (96)
Plut consol ApoU c 35 p 120: καὶ μικρὸν προελθὼν ἐν ἄλλῳ θρήνῳ
περὶ ψυχῆς λέγων φησίν· ὀλβίᾳ . . . κρίσιν. νν 2—4 (ὠς σῶμα...θεῶν)
ἐν πολλοῖς ὀνείροις
†132 (97)
Clem Alex strom IV 640 τὸν μελοποιόν), unde Theodoret gr aff cur Vlll 117, 2 (Πίνδαρος ὁ λυρικός). De his versibus a Pindari recte aestimandis optime meritus est Dissen (ed 1830 comment p 651), quem secutus est Rauchenstein Einl p 82 n, emendabant cum alii tum Lehrs pop Αufs2 313 n 2; Welckerum fragm defendentem (Rh Mus 2, 1833, 121 [kl Schr V 252], gr GOtterl I 741) redarguit Rohde Psyche2 ΙΙ 214.
**133 (98)
Plat Menon p 81b (exscr Stob flor 43, 112): λέγει δὲ καὶ Πίνδαρος καὶ ἄλλοι πολλοὶ τῶν ποιητῶν ὅσοι θεῖοί εἰσιν· . . . φασὶ γὰρ τὴν ψυχὴν τοῦ ἀνθρώπου εἶναι ἀθάνατον καὶ τοτὲ μὲν τελευτᾶν, ὅ δὴ ἀποθνῄσκειν καλοῦσι, τοτὲ δὲ πάλιν γίγνεσθαι, ἀπόλλυσθαι δ’ οὐδέποτε· δᾶν δὴ διὰ ταῦτα ὡς ὁσιώτατα διαβιῶναι τὸν βίον· οἶσι . . . καλεῦνται, vv 3/4 ita diiiTni solent, ut novo quasi strophae exordio facto ἐκ τᾶν κτλ (4) esset versua hypercatalectus 1 οἶσι γὰρ ἄν Plato, οἶσι δὲ Boeckh 2 εἰς Plato, corr Boeckh ἔτει edd ante Boeckhium 8 ψυχὰν Plato, ψυχὰ Stob, corr Boeckh 5 αὔξονται edd ante Boeckhium καλεῦνται ὁ libb retinui ; sed cf prll II42
134 (99)
Stob flor 103 .6: Πίνδαρος θρήνων· εὐδαιμόνων . . . ὄλβος εὐδαίμων et ὄλβιος sec lectiones deteriores edebant ante Schneiderum.
135 (100)
Schol Pind O l 127: ἐπεὶ τρεῖς τε καὶ δέκα ἄνδρας ὀλέσσας] καὶ ἐν θρήνοις τὸν αὐτὸν ἀριθμὸν τίθησι τῶν ὑπὸ τοῦ Οἰνομάου ἀναιρεθέντων μνηστήρων· πέφνε . . . πεδάθη. Porphyr ap schol B Κ 262 (cf fr Pind 171): καὶ τετράτῳ δ’ αὐτὸς πεδάθη. In schol Pind τρισκαίδεκα non pauci, δεκατρεῖς C, τετάρτῳ (-τον E) omnes, πεδάθη BE, πελάθη AQ, πελάσθη alii, quae corr Hermann. De re cf si placet schol Ap Rh I 752.
*136a (101)
Aristid II 215 BK: ἐπέρχεταί μοι τὸ τοῦ Πινδάρου παραθεῖναι (cf ποῖος ταῦτα Σιμωνίδης θρηνήσει, τίς Πίνδαρος κτλ orationis funebris initio, tum . . . ὡς πρὶν ὑμέναιον ᾀσθῆναί σοι καιρὸν εἶναι, τοὺς θρήνους ᾄδειν κατέλαβεν), ‘ἄστρα. πόντου’ τὴν ἀωρίαν τὴν σὴν ἀνακαλεῖ. Suppleri poterit κύματ’ <ἀγκαλεῖ cl ἀγκαλέει· ἀνακαλεῖ gl Heaych.
*136b (p 619 Boe)
De Pindaro Hor c IV 2, 21 : flebili sponsae iuvenemve raptum plorat et viris animumque moresque aureos educit in astra nigroque invidet Orco.
*137a (102)
Clem Alex str III 518: ἀλλὰ καὶ Πίνδαρος περὶ τῶν ἐν Ἐλευσῖνι
μυστηρίων λέγων ἐπιφέρει· ὄλβιος . . . άρχάν. 1 ἐκεῖνα κοινὰ εἰς εἰς᾿ L)
137b (102)
Schol Pind P VII 17: ἔοικε δὲ τὸ περὶ τὴν τοῦ Ἱπποκράτους τελευτὴν περὶ τοῦτον τὸν καιρὸν (Megaclis scil victoriae a C 486) ἀπηντηκέναι, εἰς ὃν καὶ θρῆνον γράφει ὁ Πίνδαρος. Ad fr 137a referunt c Boeckliio.
138 (103)
Antiatt Bekk An I 99, 2: ἤτοι οὐκ ἄρχον, ἀλλ’ ὑποτασσόμενον, Πίνδαρος θρήνοις Thom Mag s v (174/5 R) c Pind N ἡ 6 contolit Boeckh.
139ab (139b=1873. 188 Boe)
Schol Vat Rhes 896. Accuratiorem lectionis multifariam obscuratae
notitiam post Amatium (cum alias tum ap Schneidewinum1 Rh Mus
1833, 110) atque Ambroschium (ibd et in Schneidewini2 ed prooem Eust
p 31) debemus Wilamowitzio1 (Herm XIV, 1879, 172) denique Wilamowitzio2
et Schwartzio (schol Eurip II 344); punctis suppositis distinxi
incerta, lineola | codicis versus significavi. Schol igitur: ἰαλέμῳ· < . . . .
ἰά〉λεμον παρωνομάσθαι ἐπὶ τιμῇ Ἰαλέμου τοῦ Ἀπόλλω καὶ Καλλιόπης,
ὥς φησὶ Πίνδαρος [1] ἔντι μὲν χρυσαλακάτου τεκέων Ι Λατοῦς
ἀοιδαὶ [2] ὤ. ιαι παιάνιδες· ἔντι | . . θάλλοντες τέλλονες Wil1]
ἐκ κισυτ κισυ(??) Amati, ἐκισυ? duo ΑBBENK esse praefracte negans Ambrosch,
ἐκ κιςς(??) Wil1] στέφανον ἐκ διὸ · · | [3]. . . . . . . αιόμεναι· τὸ δὲ κοι . . αν
τρ(ε ι c(??)) I [4] . . . . . . . . . . . σώματ’ [solus agnovit Ambrosch]
ἀποφθιμένων [5] ἅ μὲν ἀχέταν λίνον αἴλινον ὑμνεῖν [6] ἅ δὲ
ὑμέναιον ἐργάμοισι χροιζόμενον Ι [7]. σύμ πρῶτ’ λάβεν [9] ἔσχα-
τ(ον) ὔμν(ον) [ἐσχάτοις ἐσχάτοις ὕμνοις Amatius et ὕμνοαις?) Ambrosch]. ἅ
ἰάλεμον ὁμοβόλῳ νούσω ὅτι παῖδα θέντοι σθένος υἱὸν οἴαγρον.
Schol Pind P IV 313 (fr 188 Boe): Ἀπόλλωνος τὸν Ὀρφέα φησὶν ό Πίνδ.;
at Pind ἐξ Ἀπ’. θεόθεν dicit, non πατρόθεν) εἶναι, ὂν καὶ αὐτὸς ὁ Πίνδαρος
καὶ ἄλλοι Οἰάγρου λέγουσιν, statim huc rettulit Schneidewin. Denique
schol 256: καὶ Πίνδαρος χρυσάορα τὸν Ὀρφέα φησίν, adiunxit v d
(ThM) Hall allg Litt Ztg 1840 p 80. Threnum Schneidewin agnovit.
2 ὥριαι Hermann opp V 197 παιάνιδες Lobeck proll path 624 2/3 ἔντι
πεδαθέντα σθένος·
140 (104)
τί θεός; ὅτι] τὸ πάν
Clem Al str V 726 (Euaeb praep ev XTTT 688c): Πίνδαρός τε ὁ μελοποιὸς οἶον ἐκβακχεύεται ἄντικρύς εἰπών· τί . . . πᾶν. ὅ, τι vulgo, τί Schneider, ὅτι; ῾quid sit ’) Bergk. In tanta fragmenti brevitate et lectio et interpretoitio incerta; id dicere ansim ὅτι quoquo modo acceeris non esse poetae ’debacchantis’, esse Clementis vel antiquioris unde auserit iste florilegii.
141(105)
Didym Caec- de trin HI 1 p 320 ed Bonon: θεὸς . . . φυτεύει. Pindari esse θεὸς . . . βροτοῖς testatur Clem Al (Euseb) 11 τὰ πάντα Clem Did, quod vulgo retinent, τὰ <τερπνὰ> πάντα Christ2 (quod Gratiis Pind I 30. XIV 5), τὰ delevi (om casu opinor Euseb) de metro et buius et iusequentis fragmenti cll Ο n 2. 1 c firr 108/9 πάντας τ’. βροτούς Clem, βροτοῖς om Did φoιτεύει Did, corr Heyne
142 (106)
Clem Al str V 708: ὁ μελοποιὸς δὲ θεῶ̣...σέλας, unde Euaeb praep ev XIII 674b Theodoret gr aff cur ἡ 89, 27. Pindaro tantum non diserte adscribit Clemens. Strophicam responsionem inter hoc fragm et hyporchematis ἁ 108 intercedere perspexit Blass Rhein Mus 55, 1900, 92. E Pindari v 2 suum αἰθέρα ἀμίαντον expressisse Bacchylides videtur III 86.
1 δὲ Clem, om Eus, γὰρ de suo Theod ἐκ μέλ’. libri, transp Blass
2 ὦρσε ὦρσαι) Clem, ὄρσαι Eus 3 κελαινεφές (L, φεῖ vulgo) Clem, φέϊ Boeckh σκότῳ Schneidewin (ad fr 42, 1) 4 κά. καθ’. ἅμ. σέλας libri, σέλας transp Blass.
143 (107)
Plut de superst c 6 p 167: κεῖνοι (dii) γὰρ . . . Ἀχέροντος, ὁ Πίνδαρός φησι, idem sine poetae nomine adv Stoic c 31 p 1075: καὶ τό· κεῖνοι γάρ τ’ κτλ, et Amatorii c 18 p 763; ἐκεῖνοι μὲν γὰρ οἱ τῶν φιλοσόφων (scil θεοὶ) ἄνοσοι κτλ. Threnis adscr Boeckh, recte; similia Simonidis θρήνων) ἁ 36 ἁ Bacch fr 34 (23 Bl). Quamquam aeolico raetro non alterum threni ap Pind exstat exemplum.
144 (108)
Schol Aristoph (??)q 621 Ddf: τὸ δὲ ἐλασίβροντα ἐλασίβροντ’ ἀναρρηγνὺς ἔπη Arist) παρὰ τὰ ἐκ τῆς ἀρχῆς Πινδάρου, quod carminis Pindarici exordium plenius ἐλασίβροντε π. ‘P. exhibefc Suid v ἕλ’. ἀν’ ἔπη Ceterum προπαροξυτόνως δὲ ἀναγνωστέον ἐλασίβροντα schol Arist.
145 (109)
Aristid II 346/7 BK: κέκληται Ζεὺς) πάνθ’ ὅσα αὐτὸς εὗρεν μεγάλα καὶ ἑαυτῷ πρέποντα ὀνόματα· οὗτος ἁπάντων ἀρχὰς καὶ πέρατα καὶ μέτρα καὶ καιροὺς ἔχων, ἶσον πανταχοῦ πάντων κρατῶν, αὐτὸς ἂν μόνος εἰπὼν ἁ χρὴ περὶ αὑτοῦ, θεὸς ἅτε πλέον τι λαχών· τοῦτο γὰρ οὖν Πινδάρῳ κάλλιον ἢ ἀλλ’ ὁτιοῦν ὁτῳοῦν εἴρηται περὶ Δῖός. θεῶν od Liut, roccp Schneider et Boeckb, θεὸς c codd c Abreschio Diudorf, retin Bergk, θεὸς > Br Keil (cf fr 61, 2) de sentcntiae forma θεὸς — λαχὼν decerni quidquam posse iure negans, nempe ut ἅτε sit Ai-istidis.
146 (112)
Schol T Ω 100 de Minerva: ἐκ δεξιῶν, ὥς φησι Πίνδαρος· πῦρ πν. ἄτερ . . . πατρὸς ἵζεαι. Plut qu conv I 2, 4 p 617 post eundem Iliadis versom: διαρρήδην δ’ ὁ Πίνδαρος λέγει· πῦρ πῦρ ἅ τε κ’. ἂγ χ’. ἡμένη. Aristid 11 305, 21 BK: Πίνδαρος δ’ αὖ φησι δεξιὰν κατὰ χεῖρα τοῦ πατρὸς αὐτὴν καθεζομένην τὰς ἐντολὰς τοῖς θεοῖς ἀποδέχεσθαι.
ἕζεαι Bergk, ἡμένα θ’ Plutarchi cum Aristide consensu conicias; reliqua parum certa.
147 (114)
Clem Al str I 383: εἰκότως ἄρα καὶ ὁ Βοιώτιος Πίνδαρος γράφει· ἐν χρόνῳ δ’ ἐγένετ’ Ἀπόλλων. Eadem Euseb praep ev X 499d. ἐν δὲ χρόνῳ Ι ἔγεντ’ Ἀπ’. Boeekh cl fr (hynm theb) 29, 1b+2a. De ἔγεντο cf P ἡ 28.
148 (115)
Aristox ap Ath I 22b: Πίνδαρος τὸν Ἀπόλλωνα ὀρχηστὴν καλεῖ· ὀρχηστὰ (CE) . . . Ἄπολλον. Ex Athenaeo Eustath Od 1602, 23; εὐρθφαρέτραν testatur idem II 52, 18. ὀρχήστ’ Boeckh. Cum fr 90 coniungebat Hartung.
149 (116)
Plut de Ε apud Delphos c 21 p 394: πρὸς ὃν δὲ (ApoUinem) Πίνσαρος
εἴρηκεν οὐκ ἀηδῶς· κατεκρίθη δεονατοῖς ἀγονώτατος ἀγαν.) ἔμμὲν
Eadem correctiora sine poetae nomine de def oracc c 7 p
denique ὁ δ’ Ἀπόλλων κατεκρίθη θνατοῖς κτλ ὡς ὁ Πίνδ. φησι adv Epicurr
c 22 p 1102. Particula δέ Plutarchea esse metro coarguitur; κατεκρίθης?
(propter πρὸς ὃν Plutarchi p 394) Bergk.
150 (118)
Eustath n p 9, 40: καὶ Πίνδαρος . . . λέγει· μαντεύεο, Μοῦσα, πρ. δ’ ἐγώ· Schol Ven Α 1 (= Matranga Anecdd 374): καὶ Πίνδαρος· μαντεύεο, Μοῦσα. Μοῖσα Boeckh.
151 (119)
Eustath paullo ante: contra atque Homerum facere Pindarum ἐν τῷ· Μοῦσα ἀνέηκέ με, ἤγουν ἀνέπεισεν. Eadem transpositis verbis ibd 179, 14. Μοῖσ’ Boeckh.
152 (266)
Cram An Ox I 285, 19: Πίνδαρος· μελισσοτεύκτων . . . γλυκερωτρ (teste Art Ludwich Arist 11 656) ὀμφά. EM 677, 19 sine poetae nomine eadem, sed γλυκερότερος ὀμφὰ Sorb, γλυκύτερος ὀμφὰ (= Etym Angelic Kitachelii opp I 689) Havn, γλυκερωτέρα (-ρώτερος) ὄμφακος vulgo.
153 (125)
Piut de Is et Osir c 35 p 365: ὅτι δ’ οὐ μόνον τοῦ οἴνου Διόνυσον, ἀλλὰ καὶ πάσης ὑγρᾶς φύσεως Ἕλληνες ἡγοῦνται κύριον καὶ ἀρχηγόν, ἀρκεῖ Πίνδαρος μάρτυς εἶναι λέγων· δενδρέων ἴ’.. ὀπώρας. Idem(2) qu conv IX 14, 4 p 745: καὶ γὰρ ὑμῖν ἐστι Δημήτηρ ἀνησιδώρα καἰ Διόνυσος δενδρέων V. ’π’. αὐξάνων, ἅγν’. ’φ’. ὀπώρας, denique(3) satis corrupte Amator c 15 p 757 (una c fr 165): δενδρέων δὲ τρόπον Δῖόν. πολύ τε φέγγος αὐξάνει ἅγν’. ’φ’. ὀπώρας. δένδρον vulgo δένδρων v 1) Plut1 νόμον Plut codd, corr Heyne πολυθαλὴς et πολυθῆς v 1 Plut2, Δῖόν. πολυγ. retin. Hermann et Boeckh, πολυγ. Δῖόν. Bergk, Διῶν. πολυγ. Wilamowitz Kydath 225, metro elegantiore; nam Δῖόν. defenditur Pind I Vn 5, fr 139, 2, aliis locis minus certa res αὐξάνων Plut2, retin Christ, cf ad fr 145.
154 (126)
Plut de exil c 9 p 602: ᾧ δ’ ἔ ἔξεστιν εἰς μικρὰν ἀποβάντα νῆσον οὐ
μικρῶν ἀπηλλάχθαι κακῶν, οὗτος ἄθλιός ἐστι μὴ προσλαλῶν ἑαυτῷ τὰ Πινδαρικὰ
μηδ’ ἐπήδων πολλάκις· ἐλαφρὰν . . . στασίων. lonicum metrum
odorari videbatur Christ, restituere non est ausus. 1 καὶ addidi
φιλέειν] de fonna ap Pind inaudita ad I V 48, de Bacchylide lo Schöne
Ad Synesii locum laud calv p 77a: ἀν’ μὲν γὰρ fj τῆς Πινδάρου τυγχάνειν εὐχῆς καὶ ζῆν ἔχωμεν ἀπὸ τῶν οἰκείων κτλ, quem huc (vel ad P in 110 vel N I 31) revocabat Boeckh, nunc quidem Bacchyl I 29 (167 Bl2) recordari iuvat.
155 (127)
(AppoIIonius ap) Ath V 191f: καθήμενοι μὲν γὰρ ἐδείπνουν, τροφῆ τῇ λιτοτάτῃ καὶ ὑγιεινοτάτη χρώμενοι καὶ οἴνῳ τοσούτῳ ὅσος ἱκανὸς ἄν γένοιτο πρὸς εὐθυμίαν, ἢν ὁ Πίνδαρος αἰτεῖται παρὰ τοῦ Δῖός τί ἔρδων αἴτημί σε. Ex Athenaeo Eustath Od 1490, 38. Encomii est fragmentum sicut 164. 1 τί δ’ edebant ap Ath, ὅ τι δ’ Schneidewino probante Berak 2. 3 coniunxit Bergk c Boeckhio, diremit Harttmg σοὶ μέν? (Eὐθυμίᾳ) reatituere maluit Hartung 4 μελῶν Ath AC, corr Casaub μέλων <κεν> Kaibel, ἄν maluit Christ; non in hoc praesertim carmine et ante verbum αἴτημι, potentialis sententiae in optativam quasi transitus, displiceret particulae coUocatio 5 αἴνημι Eustath c bonis Aih libris, αἰτοῦμαι dett.
156 (57)
Paus in 26, 2: εἰσὶ δὲ οἳ Σιληνὸν ἐκ Μαλέας ἐλθόντα ἐνταῦθα λέγουσιν οἰκῆσαι τραφῆναι μὲν δὴ τὸν Σιληνὸν ἐν τῇ Μαλέᾳ δηλοῖ καὶ τάδε ἐξ ᾄσματος Πινδάρου· ὁ ζαμενὴς ἴ’.. ἀκοίτας Σιληνός. ὡς δὲ καὶ Πύρριχος ὄνομα ἦν αὐτῷ Πινδάρῳ μὲν οὐκ ἔστιν εἰρημένον, λέγουσι δὲ οἱ περὶ τὴν Μαλέαν οἰκοῦντες. Inter dithyrambos rettulit Boeckh. 1 δ’, ὁ Boeckh c aliis; cf ad I Vlil 10 2 μαλέγορος Paus codd Leid Paris, μελέγορος Angelic, Μαλεάγονος Camerarius ( ὁ χοροιτύπος ut esset Bacchus), Μαλέας ὄρος rest Wilamowitjs Herm 33, 1898, 516; de re Meineke ad Steph Byz 42, 15 Σειληνός edebant c Boeckhio (cf Kretschmer gr Vaseninschr 132), glossa videtur esse Christio.
157 (128)
Schol Arist nubb 223: περιέθηκεν οὖν αὐτῷ (Socrati τί με καλεῖς, ὣ ’φήμερε;) τὴν τοῦ παρὰ Πινδάρῳ Σειληνοῦ φωνήν. ὁ γάρ τοι Πίνδαρος διαλεγόμενον παράγων τὸν Σειληνὸν τῷ Ὀλύμπω τοιούτους αὐτῷ περιέθηκε λόγους· ὣ τάλας . . . διακομπέων. Eadem Suid v ὣ ’φήμερε. Dithyrambis adscr Hartung. ἐφήμερε c Aristophane schol, ἐφάμερε Hermann, ἐπάμερε? Schneidewin; prll II14 νήπιε libri, corr Kiister διακομπεύων (om χρ. μ’. διακ. Ven) Ald Suid, διακομπέων Hermann ap Heyn, διακομπέω(??)ν Boeckh.
158 (129)
Schol Pind P IV 104: μελίσσας· κυρίως μὲν τὰς τῆς Δήμητρος ἱερείας φασί, καταχρηστικῶς δὲ καὶ τὰς πάσας διὰ τὸ τοῦ ζῴου καθαρὸν. μελίσσας· τὰς περὶ τὰ θεῖα καὶ μυστικὰ διατελούσας νύμφας καὶ μελίσσας ἔλεγον. καὶ ἑτέρωθι ὁ αὐτός φησι· ταῖς . . . τέρπεται (CVX, brevius E). ἱεραῖς libri, Boeckh. De Melissa Locum Lactant inst I 22 adscripsit Schneider; cf vit Ambr in. De Pindari in Proserpinam hymno (fr 37) cogitabat Boeckh, de dithyrambo phrygio (fr 79. 80) <ἂ> ταῖς . . . τέρπεαι coniciens Bergk.
159 (132)
Dion Halic de oratorr antiq c 2: ἀλλὰ γὰρ οὐ μόνον ἀνδρῶν . . . ἄριστoσ’ κατὰ Πίνδαρον, ἀλλὰ καὶ τεχνῶν κτλ. σωτήρ Dionysium legisse coufirmatur iis quae sequuntur.
160
Stob flor 126, 2(IV p 139 Mein) Πινδάρου· θανόντων κτλ. Lemma
om Gaisford, e cod Vind add Meineke. καὶ λόγοι φίλοι Stob, λόγοι e
161 (134)
Schol Ven Arist pac 152: κατωκάρα· παρ’ Ἀθηναίοις ἐπίρρημά ἐστι σύνθετον καὶ σὺν τῷ x γράφεται Herodn I 489, 15 L) . . . Ἀττικοὶ οὐ διῃρημέως, ἀλλ’ ὑφ’ ἔν. Πίνδαρος οἱ μὲν . . . δέδενται δεσμοῖσιν δέδεντε cod). Similiter Gree Cor 124, Suid v κατωκάρα. De metaplasmo attico κάρᾳ (velut Aesch Eum 176. fr 180, 3) inter omnes constat, Herodiani praeceptum spemunt edd c Hesychio ut videtur (v κάτω κάρα), Pindaro cur tribuant . quod Atticorum esse perhibetur obscurum est. Versus diremit Hermann (cf τοῖσι μὲν | XIII 60), δέδενται ὒ ⏑__ suppleri posse Boeckh statuit, τοὶ μὲν <ῶν> . . . δεσμοῖς δέδενται? Bemhardy ad Suidam; δέδεντο? Cercopum casum recte Schneidewin commemoravit.
162. 163
In his frustulis de metro statuere arduum est. Sed duo eiusdem carminis fragmenta esse cum Bergkio (Zeitschr Alterthumsw 5, 1836, 547) et Schneidewino (Eust prooem p 36) si sumpseris, aut idem metrum restituere (cum Schneidewino1.2) aut nihil decemere (c Hermanno Zeitschr 6, 539) quam data opera (c Bergkio) diversa metra efficere probabilius erit.
(162) Cram An Ox I 201, 14: Πίνδαρος ἐπὶ τοῦ Ὤτου καὶ Ἐφιάλτου· πίτνοντες θοὰν κλίμακα οὐρανὸν ἐς αἰπύν, τὴν μεγάλην δηλονότι. θοαῖς ἀφροσύναις, ἀντὶ τοῦ μεγάλαις καὶ θοὴ ἐπεδέξατο Td ὑπεδέξατο γαῖα EM 453, 6 ss, ubi ultima duo exempla afferunttir quae Pindari fragmentis adiciebat Schneidewin, quorum prius etiam huic de Aloidis carmini Bergk8.4; cf Otto Schneider Callimm H p 724). πιτνάντες Hermann tradita verborum collocatio non solum propter metmim displicet, κλίμακ’ ἐς αἰπ. οὐρ. Schneidewin1.2, κλ. ἔα οὐρ. αἰπ. Bergk (v nott metr).
(163[137]) ApoU synt Bekk An E 179, 20: τὸ γὰρ ‘ἀλλήλους τρώσητε’ οὐ ταὐτόν ἐστι τῷ ῾ἑαυτοὺς τρώσητε’· ὥσπερ καὶ τὸ Πινδαρικὸν οἱ περὶ Τρύφωνα ἐσημειοῦντο ἐπί τε τοῦ Ὤτου καὶ τοῦ Ἐφιάλτου ἐπιάλτου A), συγκατατιθέμενοι μὲν τῷ ἀλλαλοφ. ἐπάξ. λόγχας, οὑ μὴν τῷ ἐνὶ σφίσιν αὐτοῖς· οὐ γὰρ ἑαυτοῖς τὰ δόρατα ἐνῆκαν, ἀμ’ ἀλλήλοις. De Aloidarum morte cf Pind P IV 88 c schol (156: κατατοξεύσειν τὴν ὑπολαμβάνοντες), ApoUod I 55 ᾦ ἠκόντισαν), Hyg fab 28 (iaculis), schol BT Ε 385.
164 (142)
Ath ’π’ 164 f: φιλόμαχον . . . Περσέως παρὰ Πινδάρῳ. Περσέος Boeckh. Cf frr 254. 284.
165 (146)
Schol Ap Rh Β 477 (EM 76, 44) post fabulam de Bhoeco narratam (ad fr Pind 252) haec habet: καὶ Πίνδαρος δέ φησὶ περὶ νυμφῶν ποιούμενος τὸν λόγον· ἰσοδένδρου τ’. αἰ. λαχοῦσα. Plut de oracc def c 11 p 416: πλέον δ’ (Hesiodus) οὗ Πίνδαρος εἴρηκεν εἰπὼν τὰς νύμφας ζῆν σοδ. τι αἰ. λαχούσας, διὸ καὶ καλεῖν αὑτὰς ἁμαδρθάδας οὐ Πίνδ. codd Tulgo, οὐδὲ Π. edd, tum αὐτὰς vulgo, em Wilamowitz Herm 33, 527). Idem Amator c 15 p 757: ἢ γὰρ οὐ νύμφαι τινὲς αὐτοῖς δρυάδες εἰσὶν ἴσον δένδρου τ’. αἰ. λαχοῦσαι, (seq fr 153) κατὰ Πίνδαρον. λαχοῖσαι edunt c Heynio; at sing num non solum schol Apoll praestat cod L, verum etiam Etymologici cod A sec Reitzenstein Gesch gr Etymm p 18, 26 pluralem Plutarchus ad orationem suam accommodavit. Quid quod Pindari versum eiprimere ἡλικιῶτις γὰρ ἔφη εἶναι τοῦ φυτοῦ videtur schol Theocr m 137
166. 167 (147. 148)
Ath XI 476b: καὶ τῶν ποιητῶν δὲ πολλοὶ παράγουσι πίνοντας τοὺς ἀρχαίους κέρασι (cf EM 504, 31, ubi Πίνδαρος ex Πείσανδρος Ruhnken; cf ad P IX 88 et fr 51e) Πίνδαρος μὲν ἐπὶ τῶν Κενταύρων λέγων· (ἀνδρ)οδάμαν δ’ . . ἐπλάζοντο. Unde οδαμαν δ’ et ἐσσυμένως omisais) Eustath n 916, 38. Horatianiun per quos cecidere cecidere iusta Centanri primus huc revocavit, duo fragmenta cl schol P 11 85 ad nobilissimas Pirithoi nuptiae (in carmine quodam convivali, ut opinabatur) a Pindaro cantatas rettalit Boeckh. 1 > δ’ Casaub, ἀδάμαν δ’ Schweighauser, ἀνδροδάμαντα δ’ Boeckh, ἀδάμαντα δ’ Hermann opp III 217 ἀνδροδάμαν δ’ ἄρ’ Schneidewin; de terminatione prll ΙΙ85 μελιηδέος Ath, corr Boeckh 3 κεράων Meineke; cf fr 325.
Schol Ap Rh Α 57 (61): ὁ δὲ Ἀπολλώνιος παρὰ Πινδάρου εἴληφε λέγοντος· ὁ δὲ χλωραῖς . . . γᾶν. Plut Stoic absurd poet dicere c1 p1057: Ὁ Πινδάρου Καινεὺς εὔθυναν ὑπεῖχεν, ἀπιθάνως ἄρρηκτος σιδήρῳ καὶ ἀπαθὴς τὸ σῶμα πλασσόμενος, εἶτα καταδύς ἄτρωτος ὑπὸ γῆν σχίσας ὀρθῷ ποδὶ γᾶν. χλωραῖςL, -ῇς rell οἴχεται L, ᾤχετο dett, ᾤχετ’ εἰς χθόνα verbis omissis cod Par, unde ᾤχεθ’ ὑπὸ χθόνα Καιν. Boeckh, prob Bergk4, recte; nam primum χθόνα non redolet interpolationem (Boeckh), deinde praes hist cum a Pind usu alienum (ad ἁ 139, o) tum in verbo οἴχεσθαι maxime incredibile; id concedo in isto carmine dramatice quasi potuisse θ’ Lapithis unum non tam narrare quae facta essent quam agnoscere quae essent, usu verbi οἴχεσθαι notissimo (de quo Buttmann ausf Gr2 11 262); denique ad ᾤχετο plus uno nomine desideratur suppiementum, quod verbis καταδὺς ὑπὸ γῆν circumscribit Plut.
168 (150)
Philostr imm 11 24: ὀργίζεται τῷ Ἡρακλεῖ Θειοδάμας, ὅτι ἀροῦντι αὐτῷ
ἐπιστὰς ἀποσφάττει τὸν ἕτερον τῶν βοῶν καὶ σιτεῖται σφόδρα ἐθὰς ὢν τοῦ
τοιούτου σιτίου (cf βοηλατοῦντος θειοδ. Apollod 11 153, βοηλάτου τινός 118
denique Pherecyd ἐν τῇ τρίτῃ ap schol Apoll Rh Α 1212). Ἡρακλεῖ γὰρ
που παρὰ Πινδάρῳ ἐνέτυχες, ὁπότε εἰς τὴν τοῦ Κορωνοῦ στέγην ἀφικόμενος
σιτεῖται βοῦν ὅλον, ὡς μηδὲ τὰ ὀστᾶ περιττὰ ἡγεῖσθαι· τῷ δὲ
Θειοδάμαντι δὲ codd et edd; virgula vulgo dist, Boeckhio monente plene
Welcker) περὶ βουλυτὸν ἐπιφοιτήσας καί πῦρ κομισάμενος — ἀγαθοὶ δὲ ἐμπυρεύσασθαι
καὶ βόλιτοι (? Benndorf, οἱ λίθοι codd) — ἀπανθρακίζει τὸν
βοῦν ἀποπειρώμενος τῶν σαρκῶν εἰ μαλάττονται ἤδη καὶ μόνον οὐχὶ
ἐγκαλῶν ὡς βραδεῖ τῷ πυρί. Quae Philostratum ut in usum imaginis
suae tam verbose exposuisse patet, ita θ’ Pindari carmine (cll περὶ βουλυτὸν
ἐπιφοιτήσας et εἰς τὴν τοῦ Κορωνοῦ στέγην ἀφικόμενος) quam θ’
narratiuncula illa Pherecydea (cll ἀροῦντι vel βοηλατοῦντι Θειοδάμαντι
ἐπιστάσ) sumpsisse veri similius est. Ath X 411b: Ἴων δ’ έν Ὀμφάλῃ
ἐμφανίσας αὐτοῦ τὴν ἀδηφαγίαν φέρει (p 737 · ’bnb δὲ τῆς βουλιμίας
(Bentley, εὐφημίας Ath) κατέπινε καὶ τὰ κᾶλα καὶ τοὺς ἄνθρακασ’.
παρὰ Πινδάρου δὲ τοῦτ’ εἴληφεν εἰπόντος· διαβοῶν θερμὰ δ’ εἰς ἀνθρακιὰν
στέψαν πυρὶ δ’ εἰς . . . πυρὶ δ’ bis habent codd) ὑπνόων τε
σώματα. καὶ τότ’ ἐγὼ σαρκῶν τ’ ἐνοπὰν ἡδ’ ὀστέων στεναγμὸν
βαρὺν ἢν ἰδόντα διακρῖναι πολλὸς ἐν καιρῶ χρόνος Post Casauboni,
cuius vestigia magnam partem Hartung legit, et Hermanni operam
in emendando fragm frustra coUooatam, δοιὰ βοῶν Ι θέρμ’ ἔδε] ἀνθρ.
στέψαντα πυρίπνοα τε Ι σώματα· καὶ τ’. ἑ. ’ς. τ’ ἐνοπάν | <εἶδον> ἡδ’
’στ’. βαρύν· I ἤ <δὲ> ἰδόντα διακρῖναι (i e —⏖— ⏖ ⏑ — —) πολλὸς
κ’. χρόνος Boeckh, δοιὰ βοῶν κατέπινεν | θέρμ’ ἅλις ἀνθρ. (cetera c Boeckhio)
Bergk1. 2, prob Schneidewin ’nec quae lon dicit disertis verbis ap P reperiri
neceese ’ Boeckh), δοιὰ βοῶν | θερμὰν ἐς ἀνθρακιὰν τρέψαις πυρπολέων
τε I σώματα. καὶ . . . ἐνοπάν | > ἠδ’ (cetera c Boeckhio) Meineke,
. . . σώματα κεῖτο τέγει· σαρκῶν τ’ (vel δ’) ἐνοπὰν ἠδ’ ὅστ’. ’στ’. βαρύν ἴ’
ἢν διακρ. ἰδ’. πολλὸς ἐν κ’. χρόνος? Bergk3.4, δοιὰ βοῶν | ἀθρό’ (?) ἐς ἀνθρ.
στέψαν, πυρὶ δ’ (vel πυρί τ’) ἒν πόλεον κτλ (versum paenult ὁ Meinekio,
τ’ ἐνοπὰν > ἠδ’ ὀστέω(??)ν στεναγμὸν βαρύν·
169 (151)
Schol Pind N IX 35: ὁ δὲ ἰσχυρὸς ἀνὴρ τὸ προυπάρχον δίκαιον καταπαύει.
ἐν ἄλλοις ὁ Πίνδαρος νόμος . . . χειρί. Auctius afFert, sed ὥ
lectione et sententia ad tempus immutata (Callicles) Plat Gorg 484b:
δοκεῖ δέ μοι καὶ Πίνδαρος ἅπερ ἐγὼ λέγω ὅτι δίκαιόν ἐστι τὸν ἀμείνω
τοῦ χείρονος πλέον ελειν καὶ τὸν δυνατώτερον τοῦ ἀδυνατωτέρου, et τὸ
τῆς φύσεως δίκαιον) ἐνδείκνυσθαι ὲν τῷ ᾄσματι, ἐν ᾧ λέγει ὅτι νόμος . . .
ἀθανάτων· οὗτος δὲ δή, φησίν, ἄγει. χειρί· χειρί· ἔργ’. ἔργ. ἐπεὶ —
ἀπριάτας — λέγει ofiTUJ πὼς· τὸ γὰρ ᾆσμα οὐκ ἐπίσταμαι λέγει δ’ ὅτι οὔτε
πριάμενος οὔτε δόντος τοῦ Γηρυόνου ἠλάσατο τὰς βοῦς, ὡς τούτου ὄντος
τοῦ δικαίου φύσει, καὶ βοῦς καὶ τᾶλλα κτήματα εἶναι πάντα τοῦ βελτίονός
τε καὶ κρείττονος τὰ τῶν χειρόνων τε καὶ ἡττόνων Ibid 488b (Socrates):
πῶς φὴς τὸ δίκαιον ἔχειν καὶ σὺ καὶ Πίνδαρος τὸ κατὰ φύσιν; (non dist
Boeckh) ἄγειν βίᾳ τὸν κρείττω τὰ κτλ; similiter (Hippias) PrOtag 337d,
ttim Plat legg III 690bc. X 890a, ὑπερτάτῃ χειρὶ βιάζεται τὸ δίκαιον)
Liban IH p 30 R. Aliter vero καὶ ἔφαμέν που κατὰ φύσιν τὸν Πίνδαρον
ἄγειν δικαιοῦντα τὸ βιαιότατον ὡς φάναι Plat legg 714e. E Plat Gorg
hausit Aristid H 68, apud quem δικαιῶν οῦντα in paraphr) τὸ βιαιότατον
legittir; cf εἰ τὸ δίκαιον ἡ χεὶρ ὁριεῖ ibd 70, ὑπερτ. χ’. τὸ δίκαιον ὁριζόμενς
Demetr Cydon ap Boisson an nov 303 Plato quid voluerit non
est huius loci exponere; de quo quid docuerit WOamowitz in primitiis
suis acadd Berol (Sitzgsber 1899, 781) adhuc parum constat. Primi
fragm versus multifariam laudati decantati: chorum ducit seutentiam
loci ceteris rectius assecutus Herodotus: οὐτῶ μέν νυν ταῦτα νενόμισται,
1 Platonis facetiis abusus (cf etiam νόμ. ὁ ’π’. β. κατὰ τὴν φύσιν Hesych, κράτιστον φύσιν ut Pindaricum laudans Liban III 364 R) fragmento verba κατὰ φύσιν praemisit Boeckh, peius etiam θ’ Protag πολλὰ δὲ παρὰ φὐσιν? Disswi (1830 11 660) 2 θνητῶν Plut et v 1 passim 3 δικαιῶν τὸ βιαιότατον schol Pind, βιαίων (BT ap Schanzium) τὸ δικαιότατον Plat Gorg 484, βιαίως τ’ δίκ’ olim edd 4 χερί t 1 Plat Aristid
5 γηρυόνου libri, -όνα Boeckh; prll ΙΙ28 6 κυκλωπείων libri, Boeckh εὔρως libri, corr Boeckh, Boeckh, <κεῖνος> Christ 7 Ox Vat, ῾in B vox ’ Dindf, ἀναιτήτας θ’ paraphr Boeckh
ἤλασεν Ox Vat, ἔλασεν vulgo, recep Christ, ἠλάσατο in paraphr Plato, unde ἤλσατο? Bergk cl Ibyc fr 55 (ex Geryonide aliqua?), de qua forma etiam Sim Ara 17 Bgk4 obvia v Mucke de diall Stesich cett Lps 1879, 91 Holsten de Stesich et Ib dial Grphsw 1884, 19.
170 (154)
Strab III 155: καὶ τῷ Ἄρει τράγον θύουσι (οἱ Λυστανσί) καὶ τοὺς αἰχμαλώτους καὶ ἵππους· ποιοῦσι δὲ καὶ ἑκατόμβας ἑκάστου γένους ῾Ελληνικῶς, ὡς καὶ Πίνδαρός φησι· πάντα κτλ. Idem θ’ Strabone Eust Α p49, 10.
171 (157)
Porphyr ap schol Β Κ 252: ὁτὲ δὲ τὸν προκείμενον περιγράφουσι τῷ ἐπιτρέχοντι ἀρκούμενοι οἶον κατὰ μὲν . . . τρίτον· ἀντὶ τοῦ τρίτον καὶ δέκατον καὶ (aeq ἅ 135) φησὶν ὁ Πίνδαρος. De Nelidarum (praeter Nestorem) internecione cogitabat Boeckh; et duodecim (praeter Nestorem) filios fuisse tradit (Asclep Tragil?) schol X Apoll Rh Α152, quamquam secus alii; Λ 692 c seholl BT, λ 285, Hes frr 33—35 Rz, Apollod I n 142 RW. τέκν’ ἔπεφνεν edunt c Boeckhio; cf append metr § 4 nrr 11.26 ὁ 8f θάλλοντα cod, corr Boeckh δυώδεκα cod, δυὠ(??)δεκ’ legunt c Boeckhio; prll 55.
172 (158)
Schol Eurip Androm 796: οἱ μὲν πλείους Τελαμῶνά φασι συστρατεῦσαι τῷ Ἡρακλεῖ ἐπὶ τὴν Ἴλιον, ὁ δὲ Πίνδαρος καὶ Πηλέα, παρ’ οὗ ἔοικε τὴν ἱστορίαν Εὐριπίδης λαβεῖν. λέγει δὲ ὁ Πίνδαρος οὔτως· Πηλέος . . . δόμοις. Cum fr 48 ad hymnum Thebanum revocabat Boeckh obloquente Leutschio Philol XI 179. 1 (Πίνδαρος) οὗ M, οὐ A, unde Οὐ Πηλέος . . . ;) οὕτως· Πῆλ’.) Cobet, ὡς? Bergk πηλέως A (M), corr Boeckh μόχοι νεωτάτοις Μ, μόχθοιν νεώτατ’ A, tum ἐπέλαμψε liupioic MA, μόχθοις νεότας ἐνέλαμψεν Bergk; μυρίοις ad sequ vers traxit Schwartz, eleganter
2 ἀλκμήνης MA, -ας Boeckh; prll ΙΙ27 υἱῶ M, ὑμῖν A τρώων corr Boeckh 8 ἀμαζόνας A, Ἀμαζόνος (M) coniectura invenerat Bothe, prob Boeckh, ζωστῆρ’ ὅτ’ Ἀμαζόνος Hermann opp VIII 314, ζωστῆρας (= ζωστείρας) Ἀμαζόνας alii praeoptabant; cf ἐπὶ τὸν Ἱππολύτης ζωστῆρα EM 402, 13 SB θ’ Pindaro ἦλθε libri, ἦλθεν Boeckh 4 ἔνδοξον A, om M, εὔδοξον dett ἐκτελέσας A, ἐκτελευτήσας Jf, unde versus sequ initio ἐκτελευτάσαις ἕλεν Boeckh, item ἐκτελέσσαις εἶλε vv 3. 4 in unum coniunctis Schneidewin GGA 1847, 3, 1554 et Hermann opp VTn 314 ἐκτελέσαις | <ἐξ> . . . ἐκ Κόλχων δόμων (hoc c dett libb) Bergk.
173_176
(173 [160]) Strab XH 544 (de Syris vel Leucosyrifl, de quibus cf NOldeke Herm V 445): καὶ Πίνδαρός φησιν, ὅτι Ἀμαζόνες Σύριον. . . στρατόν διεῖπον (coni Casaubonus) DE, διΐπον c, δίϊππον de binis equis interpr Heyne, refut Boeckh.
(174 [159]) Paus VH 2, 6/7: Τὸ δὲ ἱερὸν τὸ ἐν Διδύμοις τοῦ ’Aπόλλωνος καὶ τὸ μαντεῖόν ἐστιν ἀρχαιότερον ἢ κατὰ τὴν Ἰώνων ἐσοίκησιν· πολλῷ δὲ πρεσβύτερα ἔτι ἢ κατὰ Ἴωνας τὰ ἐς τὴν Ἄρτεμιν τὴν Ἐφεσίαν ἐστίν. οὐ μὴν πάντα γε τὰ ἐς τὴν θεὸν ἐπύθετο ἐμοὶ δοκεῖν Πίνδαρος, ὃς Ἀμαζόνας τὸ ἱερόν ἔφη τοῦτο ἱδρύσασθαι στρατευομένας ἐπὶ Ἀθήνας τε καὶ Θησέα. Cf EM 402, 13 ss.
(176 [161]) Paus I 2, 1: Ἐσελθόντων δὲ ἐς τὴν πόλιν ἐστὶν Ἀντιόπης μνῆμα Ἀμαζόνος. ταύτην τὴν Ἀντιόπην Πίνδαρος μέν φησιν ὑπὸ Πειρίθου καὶ Θησέως ἁρπασθῆναι.
? (176 [162]) Plut vit Thes c 28 : τῆς δὲ Ἀντιόπης ἀποθανούσης (Theseus) ἔγημε Φαίδραν ἔχων υἱὸν Ἱππόλυτον ἐξ Ἀντιόπης, ὡς δὲ Πίνδαρός φησι Δημοφῶντα. Error videtur subesse.
Haec quattuor fragmenta ex eodem carmine petita esse coniecit Boeckh.
177 (164—168)
Ex Heliodoro metrico Priscianus de metris Terentianis (Gramm
Latt III 427 K): Pindarus teste Heliodoro ἀντέστρεψεν, hoc est convertit
rythmum iambicum hoc modo,
Ab Heliodoro temere versus diremptos esse vel ex elisione in versuum commissura bis (5. 6) admissa apparet. ’Conversio’ ista quid sibi velit satis obscurum. 1 ε(θΗ)ΚΕΝ libri, ἔθηκε Hermann opp II 260, qua falsa lectione adductus est Heliodorus, ut μετα- thesin iambicam solutam esse iuberet; Pindaro θῆκε reddidit Bergk 3 ΑΙΔΕ libri, ταὶ δὲ Hermann, supplere Bergk; tum etiaxa Hic 〈quoque〉 iambus debebat cl Prisc ad 5 χείρ. Prise
5 ΠΑΤΕΡΝΗΛΕΕΙΝΟΩΛΙ A, ϹΙΑΤΗΡΔΙΑ R, νόῳ δ’ vulgo edunt, νόῳ Bergk; v infra 6 ἐπί vulgo, (ἔπι vel) ἔτι Hermann.
Cum duobus igitur trimetris iambicis (1. 6), in priore quidem falsa lectione, in altero falsa mensura usus, quattuor metricus composuit versus trimetros, in tertio παρθένου(??) ἐξ si legere Heliodoro invito nobis fas est, schemate hoc: ⏒_⏑(??)⏑_ _⏑_⏑_⏑_ , ut trimetri ionici essent medio metro infracti.
Versus l+2. 4. 6 Boeckhius, 1 — 6 Bergkius ad Pindari quandam Oedipodeam revocabant, 3. 5 ad Achillem apud Chironem educatum Boeckh. Primo versui praemissum olim fuisse οὐδείς, quintum supplendum esse 〈Κιθαιρῶνος δ’ ὄρεσιν〉 ἐν δασκίοισιν π.ν. νόω | 〈ἐξέθηκε〉 scil Λάïος, e quo nomine interpretamenti causa adscripto reliquias ΛΙ vel ΔΙΑ servatas esse coni Bergk.
178a (169)
Heliod ap Priscian Gramm Latt III 428 K: Idem (Heliodorus) ostendit
Pindarum etiam trisyllabos in fine versus (i e membri iambici quod vide-
178b
Oxyrh pap n 47 θ’ tractatu quodam metrico aaec p C I/II perseripto,
de quo Frdr Leo GOtting Nachrr 1899, 495 88) col XII 15:
179 (170)
Schol Pind N VII 116: ἐπεὶ τὸ ποίημα ὑφάσματι παρέοικεν, ὡς καὶ αὐτὸς ἐν ἄλλοις· ὑφαίνω δ’ . . . ἄνδημα. ὑφαίνων (sine δ’) D ἀμυθαωνίδαις BD, corr Boeckh, δαισιν? Christ ποικίλων ἄνθημα D.
Quattuor haec fragmenta —182 cum cohortationis ad Amphi- lochum fix 42. 43 composuit Boeckh; de metro cf fr 181 ~ 43, 3 + 4 182, 1/2 quinque syllabis insertis ~ 42, 4/5.
180 (172)
Clem Al str I 345: ἔστι γοῦν ἀκοῦσαι καὶ Πινδάρου τοῦ Βοιωτίου γράφοντος· μὴ πρὸς . . . λόγος. διατείνεται οὖν εὖ μάλα ἅ μακάριος ἀπόστολος παραινῶν ἡμῖν μὴ λογομαχεῖν τε δι’ οὐδὲν χρήσιμον ἐπὶ καταστροφῇ τῶν ἀκουόντων, unde v 1 repetiit Theodoret gr atf cur I 19, 21. 1 ἀρχαῖον Clem et Theod libri, emend Boeckh 2 ὅτι πιστοτάταις σιγᾶς ὁδοῖς libri, em Sylburg, πιστόταται σιγᾶς δδοί? Bergk, quod equidem non inteUego.
(**) 181 (174)
Schol Pind N VII 89: οὐδείς με ψέγει ὅτι. ἐπαινῶ τοὺς Αἰγι- νήτας οὐ γὰρ πολίτας ὄντας ἐμαυτοῦ διὰ τοῦτο ἐπαινῶ· προσχαρίζεσθαι γὰρ ἅν ἐδόκουν διὰ τὴν οἰκειότητα ἐγκωμιάζων· ὁ γὰρ . . . κίρναται· νῦν δὲ οὐκ ὢν ἐξ οἴκου ἐπαινῶ αὐτούς κτλ. Pindari esse iatellexit Schneider.
182 (175)
Aristid 11 238 E: καὶ πάλιν (Pindarus) ὁρμηθεὶς ἐκ τῶν περὶ τῆς Ἐριφύλης λόγων· ὣ πόποι, φησίν, οἶ’ . . . εἰδυῖα. ἐπαμ. ATRsa, ἐφαμ. DU εἰδυῖα codd, retin Bergk, ἰδυῖα Boeckh
183 (177)
Strab IX 431: ὁ μὲν οὖν ποιητὴς οὐδαμοῦ μέμνηται Δολοπικῆς στρατιᾶσ κατὰ τοὺς περὶ Ἴλιον ἀγῶνας· οὐδὲ γὰρ αὐτῶν τὸν ἡγεμόνα Φοίνικα πεποίηκεν εἰς τοὺς κινδύνους ἐξιόντα καθάπερ τὸν Νέστορα· ἄλλοι δ’ εἴρη. κάσι, καθάπερ καὶ Πίνδαρος μνησθεὶς τοῦ Φοίνικος ὃς Δολόπων . . . πρόσφορον, unde θρᾶς. ὅμ. σφενδ Eustath 11311, 22. πρὸς φόνον Αα.
184 (179)
Herodian n 659, 26 L: καὶ παρὰ Πινδάρῳ ὣ ἀκαμαντοχάρμαν οἶον ὑπερμ . . . Αἶαν, περὶ οὗ ἔστιν εἰπεῖν ὅτι κατὰ συνεκδρομὴν τοῦ Αἶαν ἐγέετο ἀκαμαντοχάρμαν μετὰ τοῦ ݲν, διὰ τὴν ἐπαλληλίαν τῶν ἐπεὶ εἰ οὕτω ἐγένετο ὣ ἀκαμαντοχάρμα Αἶαν, ἀλλεπαλληλία ἔμελλεν εἶναι τῶν φωνηέντων, καὶ ἐκ τούτου κακοφωνία ἐγένετο. Cf Choerob I 131, 32. 149, 8 Hlff. ἀκαμαντοχάρμαν Bergk c Boeckhio, ἀκαμαντοχάρμαν c Bekkero Lobeclc paralipp 172.
185 (184)
Cram An Par IV 35, 18 ss: κίκυς ἡ δύναμις . . . ἀπὸ τοῦ ἀνακικύειν
(laudatur. ψ 507, ubi ἀνεκήκιεν ἱδρώς vulgo) . . . καὶ παρὰ Πινδάρῳ· ἔστι
(**) 186 (185)
Apollon synt p 138B sine auctori nomine: αὐτόν με κτλ, sed Πινδάρου ἡ χρῆσις A m. Metrum aeolicum coargiot v 2.
187 (186)
Plut qu conv II 10, 1 p 643 : τὰ δὲ Πινδαρικὰ (συμπόσια) βελτίω δήπουθεν, ἐν οἶσ· ἥρως αἰδοῖ ἀνεμίγνυτο ἀμφὶ τράπεζάν θ’ ἅμα codd, em Steph, ἁμα maluit Hermann ap Heyn; sed cf app metr § 8g.c. Ad hymnum Thebanum (cf fr 32. 33) revocabat Bergk.
188 (190)
Strab XIV 643:λέγει δὲ Πίνδαρος καὶ Πολύμναστόν τινα τῶν περὶ τὴν μουσικὴν ἐλλογίμων· φθέγμα...ἀνδρός. Ps-Plut de mus c 5 p 1133: τοῦ δὲ Πολυμνήστου. καὶ Πίνδαρος καὶ Ἀλκμάν (114 B4) οἱ τῶν μελῶν ποιηταὶ ἐμνημόνευσαν. κολοφανίου F. Encomii fragm esse Boeckh coniecit.
189 (197)
Schol Arist vesp 3Ο6 (πόρον Ἕλλὰς Ἱερον εἰπεῖν) πόρον Ἕλλας· νῦν
πόρον τὸν πορισμόν φησιν ἐπήνεγκε δὲ παρὰ τὸ Πινδαρικὸν τὸ Ἕλλας
Ἱερόν· πανδείματοι μὲν . . . Ἱερόν Ven, πορισμὸν λέγει παρὰ τὸ Πὶνδαρικὸν
ὑπερπόντιον Ἕλ(λ)ας πόρον Rav. πανδείματι (lect Aldina)
’cum ingenti omnium terrore’ Boeckh, 〈γέφυραν〉 τὰν δείματο μὲν Hermann,
πανδαμεὶ τοὶ μὲν Bergk, coniectura palmari me quidem iudice,
nisi quod metro πανδαμί flagitatur, in quod post Bergkium incidit Herwerden
Pindd 31; de mensiira -ι(??) cf ad Ο IX 92 et Archil 41 B4, de
forma πανδαμί inscr lesb 281 A 8. B 3 Cοllitz, πανδημι(??) ap Rufinum AP
V 44, 3, de accentu Herodn I 505, 9. 536, 26 L. Sed fuerunt qui apernerent
inventum Bergkianum: τὰν δείματο τοὶ (schem Pind) scribens
Christ, παρὰ τὸ Πινδαρικὸν (verbis τὸ Ἕuας ἱερόν c Aldo neglectis) παρά-
190 (198)
Schol Pind P Vm 53: φατρία ἐν Αἰγίνῃ Μιδυλιδῶν ἄπο Μιδύλου προγόνου ἐπιδόξου γεγονότος αὐτὸς δ’ έν ἄλλοις· ἅ Μιδύλου . . . γέννα.
Μειδύλου em Bergk γενεά Hermann. Fragmentiim c fr 1 ad Clitomachum Midylidam (P VIII 37) referebat fr 4 de Pythea Psalychida mortuo procul habendum esae ratus Boeckh 659/60; affinitate iunctas gentes fnisse suspicatus tria ex eodem carmine fragmenta sumpta esse (γενεά legens cl ut videtur metro fr 4, quidni c Boeckhio 1, 5 [7]?) censuit ae Wilamowitz QQA 1898, 159 n.
(**) 191 (201)
Sehol Pind P n 127: Αἰολίδεσσι ἤγουν Βοιωτίαις· ἐκεῖθεν γὰρ ὁ Πίνδαρος. (ἢ) ἐπεὶ οἱ Αἰολεῖς κιθαρῳδοί. τὸ δὲ μέλος Αἰολικῷ ῥυθμῷ τοιοῦτόν ἐστι καἰ τὸ ἑτέρωθι λεγόμενον) Αἰολεῦς . . . ὕμνων. δωρίας et ὑμνῶν CX Rom, corr (e Gotting?) Boeckh; 〈αὐλὸς〉 Αἰολεὺς? Bergk, ἔβαινον Hartung, ingeniose (cl Paus IX 22, 3) iudice Grafio de Graecorum vett re mus 82.
192 (204)
Schol Pind P IV 4: Λατοίδαισιν] δύναται δὲ καὶ τοὺς Δελφοὺς λέγειν· ἑτέρωθι γὰρ Ἀποuωνίδας αὐτοὺς προσηγόρευσε· Δελφοὶ θέμ’. ὕμνων μάντ. Ἀπ’. ὕμνων deleto θεμίστων (= CVX) scr Heyne, θεμίστων vulgo; Ἀπ’. μάντιες? ut paeones evaderent Christ.
193 (205)
Vit Ambr: καὶ γὰρ ἐν τῇ τῶν Πυθίων ἑορτῇ ἐγεννήθη ὡς αὐτός φησι πενταετηρὶς . . . σπαργάνοις Idem mirum quantum corrupte ἐράσθην vel εὐάσθην et ἐν σπ.) Eustath prooem c 27, de quo cf Schneidewin p 19 not 7. Pindari de θ testimonium commemorat Plut qu conv VTH 1, 1. Fragm 198 et 209 confert Christ, ac prius quidem non inepte. De metro v 2 cf ad fr 187.
194 (206)
Aristid ΙΙ 159 BK: οὑ γὰρ δή που καὶ Πίνδαρον φήσεις ὑπ’ ἐμοῦ ταῦτα (fr 237) ἀναπεισθέντα ἐμβαλεῖν εἰς τὴν ποίησιν τὴν ἑαυτοῦ· ἄκουε δὴ καὶ ἑτέρων· κεκρότηται . . . λόγων. Ἡράκλεις, ταυτὶ μὲν οὐδὲ παντάπασιν ἀναίτια (σύναπτα coni Br Keil) τοῖς ῥήμασιν, ἀμ’ ὅμως ἐπὶ τούτοις σεμνύνεται ὡς οὐδὲν ἀτιμοτέροις τοῦ νέκταρος καί φησιν ὅτι οὗτος μέντοι ὁ τῶν λόγων κόσμος καὶ πολυκλείταν περ . . . ἀγυιάς, ὥσπερ οὑκ ἀρκοῦν, εἰ κατὰ ἀνθρώπους μόνον, ἀλλὰ καὶ τοὺς θεοὺς ἔτι μειζόνως τιμήσοντας δι’ ἐκεῖνον τἠν τῶν θηβαίων πόλιν εἰς τὸ λοιπόν. 1 versum aut iQtegrtun aut ex parte afiF Plut prof virt c 17 p 86, mon democr olig n 1 p 826, (κατὰ Πίνδ.) Lacian Dem enc c 11 ΙΙΙ 499 ἱερῆσιν Aristid UT 2 ἐία οἱ supr) A, οἷα vulgo, εἶα, Gml Dindorf (1829), recep Bergk τειχίζωμεν AS, -ομε QUT, retin Boeckh; τειχίσσομεν? ποικίλων Bergk, quod faerunt quibus vehementer probaretur; Democriti κόσμον ἐπέων ἐτεκτήνατο παντοίων (ap Dion Prus or Lni init) ne tum quidem ad Pind emendandum quidquam valeret, si minus trita essent κόσμον ἐπέων (Solon) et παιᾶνα τεκταίνεσθαι (Hermipp ap Ath 696e); sed cf ad N VI 43. 44, I E 3 4 <ὂς> καὶ continuentur fragmema, Aristidis verba σεμνύνεται ὡς οὐδὲν ἀτιμοτέροις τοῦ νέκταρος ad θεῶν κατ’ ἀγυιάς pertinere ratus πολυκλείταν (accentu vario) consentientes fere libri, primus recep Dindorf, πολύκλειτον edebant ἐοῦσαν Axistid, corr Boeckh.
195 (207)
Schol Knd P IV 25: εἰώθασι δὲ οὗτοι συμπλέκειν τὰ τῶν χωρῶν ἢ
τῶν (artic om CX) πόλεων καὶ τὰ τῶν ἡρωίδων ὀνόματα διακοινοποιοῦντες,
οἷον· εὐάρματε . . . Θήβα τὸ μὲν γὰρ εὐάρματε τῆς πόλεως, τὸ δὲ
χρυσοχίτων τῆς ἡρωίδος, Schol T Δ 391: ἔνθεν καὶ εὐάρματον (εὐάρ-
196 (209)
Schol inscr Piad P II: καὶ τὰς Θήβας δέ που εἶπε λιπαράς· λιπαρᾶν τε άν τε θήβ. CEV) κτλ.
1 197 (210)
Vita Thom p 35, 1 Ab (lin 28 Westerm): ἐπεὶ εἶπεν ἐν τοῖς αὐτοῦ ποιήμασιν· ὢ ταλαίπωροι Θῆβαι καὶ μεγαλοπόλιες (P Vn 1) Ἀθᾶναι. Unde ὦ ταλαίπ, θῆβ. Pindari fragmentis qnamvis ’magnopere ’ inseruit Boeckh. Esse officinae Triclinianae apparet; nam vetustiores codd aut iL ταὶ λιπαραὶ καὶ μεγαλοπόλιες Ἀθ. exhibent, Γ" (Philol 54 1896, 286), eadem Eustathius p 23, 11 Ab, aut ὣ ταλαίπωροι καὶ μεγαλοπ. Ἀο., velut GQUV et Barocc 62 (Moschop δ’ Abelii), aut priore adiectivo omisso ὣ μεγαλοπόλιες Ἀθ., velut θ’ et θ’ (Brix A IV 3), Θῆβαι post ταλαίπ. interpolatum exhibent z (Tricl sec Eug Abel Wien Studd IV 246 4) μ΄.
**198* (136a Sclmdwii)
Chrysippus (qui videtur Bergkio kl philoU Schr n 111) περὶ ἀποφα- τικῶν c 2 quater affert sine auctoris nomine, Pindaro tribuit Letronne Joum des Sav 1838, 309 ss μοῦσαν pap ubique, corr Schneidewin.
198b
Ath n 41e: καὶ Πίνδαρος· μελιγαθὲς . . . καλλικρήνου. κρήνη δ’
ἐν Βοιωτίᾳ ἡ Τιλφῶσσα· ἀφ’ ἧς Ἀριστοφάνης φησὶ (Aristophanem Boeotum
agnovit Kaibel) Τειρεσίαν πιόντα διὰ γῆρας οὐχ ὑπομείναντα τὴν ψυχρότητα
ἀποθανεῖν, unde Eust Od 1668,7. Strab IX 410/11: καὶ τό γε πα
199 (213)
Plut vit Lycurg c 21 (de Sparta): Πίνδαρος δέ φησιν· ἔνθα βου- λαὶ . . . Ἀγλαία. <μὲν> add Boeckh; cf μέν—καί PII 68 (ex γερόντων) Plut 1 1, ἀριστεύουσιν ’ an seni c 10 p 789 (ubi ἔνθα . . . αἰχμαί aJEFeruntur, καὶ χοροὶ . . . ’Αγλ. ibd p 787), ἀριστεύοντι c hiatu Coraes, emend Boeckh Μοῦσαι Plut1, Μοῦσα Plut2, corr Boeckh.
200 (214)
Schol Pind Ο X Boe) 17: τραχεῖα δὲ εἰκότως λέγοιτο (Locrorum urbs) λοφώδης οὖσα καὶ ἐπιθαλασσίδιος· αὐτὸς γάρ φησιν· οἵ τ’ . . . κο- λώναν. ἀργίλοφον BQ ec, edebant ante Boeckhium, ἀργείλoφον ut vid omnes rell, quod quantum valeat docet v 1 vocia ἀργικεραύνου Ο VIII 3, ubi ἀργεικ. Vatt tantum non omnes πὰρ ζεφυρίῳ jB, πὰρ ζεφυρέου C, παρζεφυρίoυ GE, πανζεφύριον Q Vrat d, πανζεφυρίου ἁ πὰρ Ζεφύριον (vel Ζεφυρίοιο) Boeckh κολώνης C, κολώναν vulgo. Fragm om D.
201 (215)
Strab XVn 802: . . . Μένδης; ὅπου τὸν Πάνα τιμῶσι καὶ τῶν ζῴων τράγον· ὡς δὲ Πίνδαρός φησιν, οἱ τράγοι ἐνταῦθα γυναιξὶ μίγνυνται. Quibua olim a v d adscriptos esse Kramer coniecit versus Pindd (nam EF non habent): Αἰγυπτίαν . . . μίσγονται. Aristid II 298 BK: αὐτίκα Πινδάρῳ πεποίηται, ὅσπερ μάλιστ’ ἀληθείας ἀντέχεσθαι δοκεῖ τῶν ποιητῶν περὶ τὰς ἱστορίας, καὶ οὐ πόρρωθεν, ἀλλ’ ἐξ αὐτῶν τῶν τόπων καὶ οὗτος ὁ ἔλεγχος· φησὶ γάρ· Αἰγυπτίαν . . . θαλάσσας. καίτοι οὔτε κρημνός ἐστιν οὐδεὶς ἐκεῖ οὔτε θάλαττα προσηχεῖ κτλ. ’Nempe Pindarus Aegyptum non accurate ’ Boeckh. Aelian nat aninun VII 19: καὶ ὁμιλεῖν γυναιξί φασιν αὐτούς (hircos), καὶ ἔοικεν αὐτὸ θαυμάζειν Πίνδαρος. Cf Wiedemann Herod II. Buch Lpz 1890, 217 ss. Fragm hymni Ammoniaci (36) esse coni Hartung. 1. 2 utrum in unum coniungendi an versus hypercatalectus tolerandus sit (cll nott metr N V et fr 1) in medio relinquo. 1 Μένδης, -τος θ’ Pind laudat Priscian inst grr VI 60 (vol H 244 Αἶγ’ ένδ. sine auctoris nomine Choerob 1 162, 15 Hlg; quod hucBoeckhio auctore vocant schol Aesch choeph 325: ὁ κρημνός, παρὰ Πινδάρῳ, rectius adscripseris Ο HI 22 παρὰ vulgo, corr Boeckh θαλάσσης Strab codd
2 αἰγίβατοι vel αἰγίβοτον Strab libri, corr Hermann ap Heyn 8 αἰγίβ. τόθι τρ. Ι γυν. Bergk.
202 (216)
Schol Pind P IV 206: εὐεπιφόρως δὲ ὁ Πίνδαρος λευκίππους KaXel εὐεπίφορος . . . καλεῖν Ε, ft praestat) αὐτούς οm CE) λευκίππων Μυκηναίων ἀθην. C) προφᾶται. προφάτᾳ (sc Amphiarao)? Bergk.
203 (217)
Zenob HI 23 (Miller MLG 371; Athoi cod lacunam supplet Atheniensis
teste Crusio, Zenob vulg V 59, Ps-Diogenian VH 12, Apostol XHI 7):
τὸν ἵππον ὁ Σκύθης· ἐπὶ τῶν κρύφα τινὸς ἐφιεμένων, φανερῶς δὲ ἀπωθουμένων
καὶ διαπτυόντων αὐτὸ εἴρηται. μαρτυρεῖ δὲ καὶ Πίνδαρος λέγων·
·ἄνδρες θάν’ τινὲς ἀγυζομεναι (ἀγαζόμενοι vulg, ἅτις. Diog, ἀτιζ. Ap)
Σκύθαι νεκρὸν . . . κεφαλάς. ’Metrum ’ Boeckh, ionicum
metrum agnovit Wilamowitz (Isyll 142) vv 2 — 3 in unum coniungens; post
δέ diremi huic quidem carmini id concedi arbitratus quod ab peiniciorum
gravitate quantum scio alienum est; videtur autem carmen eiusdem
generis atque fr 154 ipsum quoque ionico metro conscriptum.
1 θήν emendavi ex Epich Sophr Theocr ἀκκιζόμενοι e vett lexicis
(Suid V Σκύθης ὁ Ῥῶς et Ἀκκιζόμενος) recuperavit Boeckh; ἄνδρ’. ἀκκ.
oxymoron 2 Ε; Σκύθαι Wilamowitz, 〈ὥτε〉 Ϲκ. praeoptarem, nisi
Σκύθαι delendum esse censerem ἵππιον Ath στυγέουσι Zenob, στυγέοισιν
Boeckh, νݲ del Wilamowitz; prll W λήγω Ath κτάμενον Zenob,
204 (218)
Schol inscr Pind P E: καὶ γὰρ καὶ ἄμας πλείους (urbes) λιπαρὰς καλεῖ, ὥσπερ τὴν Σμύρναν · καὶ λίπ’ Σμυρναίῳ ἄστει. Σμυρναίων Boeckh, idem ἄστει coni, quod recep Bergk, qui versus frustulum cum origine Homeri (fr 264) non male coniimgebat.
205 (224)
Stob flor XI 3 Mein (XI 18 Hense): Πινδάρου· ἀρχὰ(σ) . . . ο Philopon mundi creat IV 20 p 203 Rchrd: ἀλλὰ καὶ Πίνδαρος τῆς ἀρετῆς ἀρχὴν εἶναί φησι τὴν ἀλήθειαν οὕτω λέγων· ἀρχάς . . . ψεύδει. Clem AJ. str VI 781 sine poetae nomine: ἀρχὰ . . . ἀλάθεια. Respicit Plut vit Mar c 29. ἀρχὰς (-ᾶς) Stob codd vulgo Philop, corr Stob ἀρχὰ ὴ) Clem Stob L ἐὰν Stob Α1, corr Α2. De abrupto quasi a maiore metro ( — — ⏑ — ) ad minus ( — ⏑ — — ) transitu cf P I str 4 str 1 et si placet ὁ XIH str 7.
206 (222)
Plut vit Nic 1 (de Timaeo): οὐ μὰ Δία παρὰ Λ ἄρ. οἰχνεύων, ὥς φησι Πίνδαρος, ἀλλ’ ὅλως τις ὀψιμαθὴς καὶ μειρακιώδης φαινόμενος. ἐν τούτοισ’· (scil cum Thucydide et Philisto comparatus). Idem de discr adul et amici ὁ 24 p 65: τὸν δὲ κρείττονα τρέμει καὶ δέδοικεν, οὐ μὰ Δία παρὰ . . . οἰχνεύων, ἀλλὰ (sequ Sim fr 64 B4). Locutio cum in pro- verbium abisset addito verbo θεῖν, sensim aliam vim induit: Ps-Diogenian VI 28 ἐπὶ τῶν πολὺ ἀπολειπομένων ἐν ἀγῶνί τινι), Greg Cypr 11 99 Apost XI 1; cf Greg Naz or XX p 331. ἰχνεύων olim edd Plut, οἰχνεύων nunc retinent, οἰχνέων Bergk.
207 (223)
Plut cons ad Apollon c 6 p 104 (post laudatum Iliad Μ 327): ἀλλὰ Ταρτάρου...ἀνάγκαις, ὥς φησι Πίνδαρος. Threni fragm esse Boeckh coniecit. πιέσει Boeckh; app § 8d.f ἀφανοῦς Plut, ἀφανής Hermann opp VIII 82, ἀφανέ(??)ος Bergk lacunam indicavit Boeckh <στυγναῖς> coniciens, <δεσμοῖς> ἀνάγκας Bergk.
208 (224)
Plut qu conv I 5, 2: αἵ τε σφοδραὶ περιχάρειαι τῆς ψυχῆς τῶν μὲν ἐλαφροτέρων τῷ ἤθει καὶ τὸ σῶμα πᾶν ἐπαίρουσι . . . · μανίαι τ’ ἀλ<α>λαί τ’ ὀρινομένων (ῥιψ)αύχειν σὺν κλόνῳ κατὰ Πίνδαρον. Eadem fere praebet Theodoret gr aff cur p 374 Gsf. Numerum pluralem μανίαι et ἀλαλαί, tum ῥιψ. testatur, sed casus suo Marte varians μανίαις τ’ ἀλαλαῖς τ’ ὀρινόμενοι Plut qu conv VII 5, 4, praeoptavit Bergk, μανίαι τε ἄλλαι τε (ᾶλλα τε Barb Ambr) ὀρινόμεναι (an ὀρινομένων scr?) def oracc c 14 p 417 unde Euseb pr ev V 4 p 185, placuit Christio. Ex hyporchemate esse Boeckh vidit.
209 (227)
Stob flor 80, 4 (ecl II p 7, 19 Wchsm): Πινδάρου· τοὺς φυσιολογοῦντας ἔφη Πίνδαρος ἀτελῆ σοφίας καρπὸν δρέπειν Idem, sed δρέπειν καρπόν Apophthegm Pind in Boeckhii schol p 10 et Eustath prooem c 33 p 26, 14 (ubi φιλοσοφοῦντας legitur); respicit (ἀτελῆ . . . δρέπει καρπόν) Plat reip V 6 p 457b Cum fragm 292 coniungebat Boeckh.
210 (229)
Plut de cohib ira c 8 p 457: χαλεπώτατοι δὲ ἄγαν . . . ἐμφανές. Dictionem poeticam agnovit Boeckh, metrum cur non agnoverit cll Soph El 1061. 62 miror. 2 πόλεσιν Plut, corr Boeckh 3 ἔστασαν ἄλγ.? Schneidewin
211 (230)
Plut aer num vind c 19 p 562: ἄχρις ἄν ἐκχυθεῖσα (malitia) τοῖς πάθεσιν ἐμφανὴς γένηται, κακόφρονά τ’ ἀμφάνῃ (Ruhnken, τὸ ἀμφανῆ libri vulgo) πραπίδων καρπόν, ὥς φησι Πίνδαρος. Apud Pindarum verbi ἀμφαίνειν aliud subiectum fuisse mihi quidem persuasum est.
212 (231)
Plut inim util c 10 p 91: καὶ πᾶσα φύσις ἀνθρώπου φέρει φιλον(ε)ικίαν καἰ ζηλοτυπίαν καὶ φθόνον κ’. ἀνδρ’. ἑταῖρον, ὥς φησι Πίνδαρος. ἑταίραν ἀνδρ’. B (Wyttb), retin Dubner, ἑταίρων ἀνδρ’. edd ante Reis- kium, qui ἑταῖρον ἀνδρ c Xylandro, ἀνδρ’. ἑταῖρον Hercher et Bernardakis tacite.
213 (233)
Plat reip II 365b: συλλογίσασθαι) ποῖός τις ἄν ὢν καὶ πῇ πορευθεὶς τὸν βίον ὡς ἄριστα διέλθοι; λέγοι γὰρ ἄν, ἐκ τῶν εἰκότων, πρὸς αὑτὸν κατὰ Πίνδαρον ἐκεῖνο τὸ πότερον . . . ἀπάταις ἀναβὰς καὶ (om DK Boeckh) ἐμαυτὸν οὕτω περιφράξας διαβιῶ Anctius Maxim Tyr XVIII 1 Πότερον . . . ἀναβαίνει ἐπιχθόνιον . . . εἰπεῖν Atticus Platonic ap Euseb pr ev XV 797d: εἴγε μὴ μέλλοιμεν ἀγνοεῖν πότερον . . . ἀνδρῶν. Cic ad Attic XIII 38: nunc me iava, mi Attice, consilio, πότερον δίκᾳ τεῖχος ὕψων, id est utrum aperte hominem aspemer et respuam, ἢ σκολιαῖς ἀπάταις (cf etiam ep 41); ut enim Pindaro, sic δίχα μοι νόος ἀτρέκειαν εἰπεῖν. 1/2 δίκᾳ et σκολιαῖς ἀπάταις codicum ope stabilivit Bekker
ὑψηλὸν v 1 (interpol?) Plat ἀναβαίνῃ Maximo Tjr et Euseb invitis Bergk frastra Platonem et Ciceronem antestatus; nam ὕψιον illis quoquc comparativus est, dubitativam vero interrogationom ’mortalium ’ sublato suo Marte conformaverunt 3 ἐπιχθόνιον Max Tyr, ἐπιχθονίων Euseb, praeoptavit ut bolet genctivum Bergk 4 sine poetae nomine usurpat Dion Hal comp verb c 21 p 146 R.
214 (233)
Plat reip I 331a: τῷ δὲ μηδὲν ἑαυτῷ ἄδικον ξυνειδότι ἡδεῖα ἐλπὶς ἀεὶ πάρεστι καὶ ἀγαθὴ γηροτρόφος, ὥς καὶ Πίνδαρος λέγει χαριέντως γάρ τοι, ὣ Σώκρατες, τοῦτ’ ἐκεῖνος εἶπεν, ὅτι ὃς ἅν δικαίως καὶ ὁσίως τὸν βίον διαγάγῃ γλυκεῖά οἱ . . . κυβερνᾷ. E Platone pendent rell testes: Stob fl 94, 22, Synes de insomniis 149a Pet (qui κουροτρόφος), Niceph schol Synes p 406c Pet γηροτρόφος testatur), lustin coh gent p 26 Mor, Pa-Aristot oecon n p 664 R, ut alios omittiam. Inter threnoa referebat Schneider ap Heyn p 81, inter paeanes Christ, inter Nemeaea (Philol 64, 1896, 284) Bergk ἀτάλλοισα θ’ codd Bekker, item συναορεῖ ξὺν edebant c Theod Metoch p 360 et v 1 Plat); cf prll II64.
215 (152)
Cram An Par m 164, 13 (cf schol BT Β 400): καὶ Πίνδαρος ἄλλο δ’ . . . ἕκαστος. τὸ γὰρ θεῖον φύσει μὲν ἔν, θέσει δὲ πολύ Matranga An 476, Artemid oneir ’π’ 2 p 203 Hrch. Sententiam circumscribit Herod III 38 init; cf ἁ 169 ἄλλα δὲ ἀμοῖς νόμιμα Artem, ἄλλοι δ’ ἄλλοισι νόμιμα Matr, dXXo δ’ ἄλλοισιν νόμισμα schol Paris σφέτερα δέἕκαστος ἕκαστος (i, ἑκάστοις ἡ Artem, quae ex Anecdotis emendavit (interpoUvit Bergkio iudice) Hercher.
216 (235)
Plut consol Apollon c 28 p 116: ὁ δὲ Πίνδαρος· σοφοὶ δέ, φησί, καὶ . . . περισσῶς. Schol Eurip Hippol 264. Hephaest p 52, 8 ’π’, cf fr 34 ἔπος αἴνησαν Plut Heph, ἔπος ἤνησαν schol Eur M, ἐπῄνεσαν ibd N.
217 (237)
Clem Al Paedag III 295: ὁ Βοιώτιος Πίνδαρος· γλυκύ τι, φησί, κλέπτ’. κτλ. βλεπόμενον cod Par (corr Areth).
218 = 124b
219 (240)
EM 178, 10: παρὰ τὸ ἄφενος γίνεται ἄφνος, ᾧ κέχρηται Πίνδαρος οἱ (vulgo, οἳ D, recep Bergk) . . . πεποίθασιν, vnlgo edunt, οἶον δ’ ἄφνει πέποιθεν Flor (Miller 66), οἷον ὅδ’ ἄφνει πέποιθεν F; cf fir 221, de metro ad P n.
220 (241)
Plut qu conv VII ἡ 3 p 705/6 (Musei vel theatri quasdam delicias παντὸς ὀψοποιοῦ καὶ μυρεψοῦ καὶ δριμύτερα καὶ ποικιλώτερα φάρμακα τῶν μελῶν καὶ τῶν ῥυθμῶν καταχεομένας capere atque corrumpere ingenia nostra): τῶνδε γὰρ οὔτε τι μεμπτὸν οὔτ’ ὣν (Boeckh, οὔτε vulgo edebant, οὐ τῶν codd) μεταλλακτόν (Heyne, μεταλλάττων codd, unde μεταλλατόν vel -τέον? Schneider), ὡς Πίνδαρος ἔφη, τῶν ἐπὶ ταῖς ὅσσ’ ἀγλαὰ χθών (corr ὅσ’] Schneider, ὡς ἀγλαόχθων codd) πόντου τε ῥιπαὶ φέροισιν (Boeckh, -ουσιν codd), ἄρτι παρακειμένων. Plutarchi esse Boeckh videtur sensisse, idem metro ionico non perspecto ante ὅσσ’ iambum supplebat, ut evaderet trimeter hypercatalectus, τραπέζαισιν, ὅσσ’ Pindaro nescio quo pacto tribuebat Bergk; τῶν οὔ τι scripsi de οὐ — οὔτε cl P V 54, οὐ μεταλλακτόν ’sincerum’ interpr, quod quibusvis hominum fallaciis compensari aut permutari non possit.
221 (242)
Sext Emp hyp Pyrrh p 20 Bekk: ὁ μὲν γὰρ Πίνδαρός φησιν· ἀελ-
λοπόδων . . . διαστείβων 1 εὐφραίνουσιν libri, corr Boeckh
2 τιμαὶ libri, τίμια Boeckh, ἄνθεα novavit Bergk, τε addidi de τὲ— καί
in synonymis cll N ἡ 66 aliis ap Ty Mommsen suppl 193, de metro ad
222 (243)
Schol Pind P IV 407: ἄφθιτον δὲ αὑτὸ εἶπε, καθὸ χρυσοῦν ἦν· ὁ δὲ χρυσὸς ἄφθαρτος καὶ ἡ Σαπφώ . . . . . . 〈καὶ αὐτὸς ὁ Πίνδαρός φησιν Schneidero auctore add Βoeckh> ὅτι Δῖός παῖς ὁ. χρ.κεῖνον (τοῦτον Ε) οὐ σὴς (haec verba om EV) οὐδὲ κὶς δάπτει βρ. φρ. κράτ’. φρενῶν. Plut ap Proclum ad Hes opp 430 e Pindaro laudat κεῖνον οὐ (κείνου Vol κεῖνο codd) σής, οὐ κὶς δάμναται, unde δάπτει, δάμναται δὲ Valckenaer ad Anunon p 102, δὲ addere satis habui brevloquentiam Pindaro non indignam esse ratus de metro cl app § 5 35; κάρτιστον κτεάνων Boeckh.
223 (244)
Theod Metoch p 562 (de avaris): καὶ φέρονται . . . τραυματίαι, Πίνδαρός φησι. 1 τύχην Theod, corr Boeckh 3 ἐν τῷ cod Mon; lacunam post ἐντὶ indicavit Boeckh
224 (246)
Schol Α Ρ 98: ὁ γὰρ φωτὶ μαχόμενος τῷ ὑπὸ θεῶν τιμωμένῳ ἢ ὑπὸ θεῶν ἀγαπωμένῳ αὐτῷ τῷ θεῷ μάχεται τῷ ἐκεῖνον στέργοντι. ὁ Πίνδαρος ἴσον μὲν θ. ἄνδρα τε φ. ὑποτρέσαι ἐκέλευσεν, ἐπ’ ἴσης τόν τε θάν καὶ τὸν φίλον θεῷ ἀνδρα <ἤτοι> θεῷ add Heyne
225 (247)
Schol Pind Ο n 40: πρὸ τῶν ἀγαθῶν τοῖς ἀνθρώποις γὰρ τὰ κακά, ὅπερ καὶ ἐν ἑτέροις (E, ψ alii) φησίν· ὁπόταν (CEU, ὁπότε c aliia Boeckh) πρὸς μέλαιναν (προμέλ. CV, corr Nauck ap Bergkium) καρδίαν κραδίαν ἁ) ἐστυφέλιξεν. κραδίαν ἐστυφέλιξε ἐστθφέλιξε ionico metro Bergk, nou male.
226 (248)
Aristid n 238 BK: Πλάτων’ καὶ Πίνδαρος πολλαχῇ μὲν καὶ ἄλλῃ σοφοί, καὶ δὴ καὶ κατὰ τόνδε τὸν λόγον οὐχ ἥκιστα, ὁ μὲν οὑτωσὶ λέγων· οὔτις . . . εὕρετο, καὶ πάλιν κτλ, aequ ἁ 182.
227 (250)
Clem Al str IV 586: καὶ ὁ Πίνδαρος· νέων δὲ κτλ. ἑλισσόμεναι Clem, corr Boeckh εὑρίσκουσι Clem, corr Schneider αἰθέρα λαμπευθέντα Clem, pnoi-um coniecturas λαμπρευθέντα (Schneider), λαμπετόωντα (Valckenaer), ἀναμπρευθέντα (Buttmann) ut dittographiae cuidam (ex λάμπει 2) superstructas explosit Boeckh Ε; supplens e Pind N VIII 41, μετ’ αἰθέρι (s κατ’ αἰθέρα) κατ’ αἰθέρα) δαιδαλθέντα (‘a poetis celebrata‘? Bergk. Encomiia adscr Boeckh, poterat etiam epiniciis.
228 (252)
Plut an seni ger resp c 1 p 783: καὶ πιθανῶς ὑπ’ αὐτοῦ τοῦ Πινδάρου)· τιθεμένων κτλ. Eadem nisi quod εἲς priore loco Plut soU animm c 23 p 975. Lacunam indicavit Bergk, <τὰν> suppl etudd 67. Inter epinicia Hartung rettulit.
229 (253)
Schol Pind Ο VIII 92: καὶ ἀλλαχοῦ· νικώμενοι . . . ἐλθεῖν. 1 θ’
Pindaro laudant schol Pind P IX 160, Plut ininim util c 4 p
νικώμενοι) γὰρ schol 01, δὲ schol Pyth, om partic Plut ἀγροικίᾳ
schol 01 N, ἀγρθξίων ibd jE; ἀγρυξία. σιωπή Hesych 2 καὶ φίλων)
NUVX, οὐ BDE, καὶ οὐδὲ φίλων ἐναντίον τολμῶντες ἐλθεῖν C, καὶ commendavit
Ty Mommsen schol Germ p 42/43, edere non est ausus; cf κώλυεν
μεῖναι P IV 33, ἔσχον πειρᾶσθαι N XI 23.
230 (254)
Liban epp nr 1044 Ρ 491 W: μηδ’ οὕτως οἴου τὰ ἡμέτερα κατὰ Πίνδαρον ἐπὶ λεπτῷ δένδρῳ (corr nescio quis anteBoeckhium) βαίνειν, ἀλλά τι καὶ ἀδάμαντος μετέχειν Ultima quoque verba e Pindaro delibata esse Bergk coniecit.
231 (255)
Schol Pind N VII 87: ὅλως ἀποδέχεται ὁ Πίνδαρος τὴν μετὰ συνέσεω στόλμαν· τόλμα τε μὲν (B, τέ μιν Beck, τε [om μὲν] D). . . . Versus in unum coniung Christ.
232 (256)
Plut vit Marcell c 29: ἀλλὰ γὰρ τὸ πεπρωμένον . . . τεῖχος κατὰ Πίνδαρον σιδηροῦν BM, σιδαροῦν rell, corr Boeckh cum σχήσει τὸ πεπρ. ederet, οὐδὲ σιδάρεον ut in glyconeis Hartung; ἔσχε τεῖχος conieceris.
233 (257)
Clem Al paed HI 307: πιστὸν δὲ κτλ κατὰ Πίνδαρον. Eadem vocabulis traiectis ὅτι κ’ ’πι ἀπίστοις πιστὸν οὐδέν in anecdoto de oracc ap Bureschium (Klaros Lpz 1889, 122).
234 (258)
Plut virt mor c 12 p 451: ὑφ’ ἅρμασι γὰρ ἵππος, ὥς φησι Πίνσαρος, ἐν δ’ ἀρότρῳ βοῦς, κάπρῳ . . . ἐξευρεῖν. Plenius idem2 tranq an c 13 p 472: ἐν ἅρμασιν . . . ἐξευρεῖν. ὁ δ’ ἀσχάλλων καὶ λυπούμενοσ, ὅτι μὴ καὶ λέων ἐστίν ῾ὀρεσίτροφος ἀλκὶ ἅμα καὶ κυνίδιον Μελιταῖον κτλ, ἀπόπληκτός ἐστι. Indidem de sententiae Pindaricae capite quod perisse patet coniecturam facere licebit. 1 ὑφ’] cf ad I V 6 3 βουλεύοντα Plut1 B Ven3, Plut2 C, βουλεύοντι rell omnes, quae annotare novissimus editor operae pretium non duxit; accusativum edunt inde a Stephano, cum χρή iungentes vulgo, cum κύνα Boeckh, dativum c χρή iungebat Schneidewin, rem perdpexisse Eeiske solus videtur animadvv U 291; cf Hor c lU 22, 7 ἐξευρεῖν <τινα>? Schneidewin.
235 (259)
Plut qu conv Vn 5, 2 p 704/5: ὁ δὲ Πίνδαρός φησι κεκινῆσθαι
πρὸς ᾠδὴν ῾ἁλίου δελφ . . . μέλος,. Idem2 soll animm c 36 p
ᾧ (delphini) καὶ Πίνδαρος ἀπεικάζων ἑαυτὸν ἐρεθίζεσθαί φησιν (ἁλί)ου
δελφῖνος . . . μέλος. Verbum formamque ἐρεθίζομαι Pindaro vindicavit
Boeckh, δ’ ἐρεθίζομαι inter ἁλίου et δελφῖνος inculcavit Plutarcho invito
metrum pessumdans Bergk. Idem hyporchematis versus esse coniecit;
at nullum apud Pindarum exstat hyporchematis fragmentum ῾dactyloeritritis’
compositum. 2 ἁλίου] οὐ Plut2, v supra ἀπόκρισιν Plut2
3 ἐν] ὅν aut ἐκ codd Plut2.
236 (260)
Schol κ’ 240: αὐτὰρ νοῦς ἢν ἔμπεδος] οὐχ ὁ σύμπας, ἀλλ’ δ Dinat
ex EuBt Od 1667, 13> κατὰ τὸ φιλάνθρωπον. διὸ καὶ σαίνουσιν
237 (261)
Aristid n 159 K: πάλιν τοίνυν πρός τινα τῶν ἀκροατῶν, ἐπειδὴ νυστάζοντα ἑώρα καὶ οὐκ εἰδότα ὅτῳ σύνεστιν, οὑτωσὶ πεποίηκεν ὄπισθεν . . . λέων. ὄπισθε edunt ὁ Boeckhio, librorum lectionem reduxit metrum iambicum (de quo cf Ο U) restitueus Br Keil.
238 (262)
Schol Pind P 11 31: καὶ αὐτὸς γὰρ ὁ Πίνδαρος τὸ τιθασσεύεσθαι [καὶ om E] κτιλεύεσθαι λέγει ἔνθα κτλ. ποιμένες vulgo, αἰ ποῖμναι EG, unde καὶ ποῖμναι? Boeckh, non male, οἱ (Circae!) ποῖμναι scr Bergk λεόντων τε libri, καὶ λεόντων scripsi, κάπρων τε καὶ λεόντων Ghrist. Ad threnos (fr 129 —130) revocabat Hartung.
239 (265)
Herodn de fig Rhett gr III 100, 26 Sp: Πινδαρικὸν δὲ τὰ τοῖς πληθυντικοῖς ὀνόμασιν ἑνικὰ ῥήματα ἔχοντα ἐπιφοράν (cf fr 246), οἷον ἄνδρες κτλ. (fr 78) καὶ ἰαχεῖ . . . λεόντων.
? 240 (269)
Schol Pind Ο Χ 58: τὸ βρέχετο ἀντὶ τοῦ κατεσιωπᾶτό φησι· συνήθως γὰρ τὸ βρέχεσθαι ἐπὶ τοῦ σιωπᾶσθαι τίθησι· καὶ ἀλλαχοῦ (4, -χόσε μησὶ γὰρ βρεχέσθω (Vatt, μὴ κεῖται βρέχεσθαι A), unde καὶ ἀλλαχοῦ κεῖται. μὴ σιγᾷ βρεχέσθω fragmentum concinnavit Boeckh; fuit cum μὴ χαμαὶ σιγᾶ βρέχεσθαι N IX 7 invehere Bergk in animo haberet. Sed ut scholii lectionem recte Boeckh constituerit: duos locos μὴ χαμαὶ σιγᾷ καλύψαι et κατάβρεχε σιγᾷ I V 61 a grammaticis confusos esse conieceris cl fr 320.
241 (280)
Ath VI 248c: τοσαῦτα τοῦ Πλουτάρχου εἰπόντος περὶ παρασίτων
διαδεξάμενος τὸν λόγον ὁ Δημόκριτος, ἀλλὰ μὴν καὶ αὐτός, ἔφη, τὸ ποτί·
242
Schol Ven AriBtoph pac 250: ὅτι πόλιν εἶπε τὴν Σικελίαν νῆσον οὖσαν . . . καὶ Πίνδαρος δὲ περὶ τῆς Αἰγίνης ἅ μὲν πόλ. Αἰακ. Pind N Vn 9 confert Guil Dindorf.
243
Herodian de fig Rh gr lU 100, 13 Sp tanquam syllepseos(6)exemplum affert: καὶ τὸ παρὰ Πινδάρῳ ἐπί τε τοῦ Πειρίθου καὶ τοῦ Θησέως λεγόμενον· φὰν δ’ . . . Ποσειδάωνος. Fragm 258 confert Bergk, recte; nam conferendus etiam Hellanicus ap schol A Γ 144: Πειρίθους καὶ Θησεύς, ὁ μὲν Δῖός ὥν, ὁ δὲ Ποσειδῶνος, συνέθεντο γαμῆσαι Δῖός θυγατέρα κτλ. φαμὲν A υἱὸς B, υἱὸν A καὶ] ἢ CD.
244 (136)
Etym Flor ap Miller MLG 186: Κιδαλία· ἡ γὰρ λίμνη Ἀκιδαλία ἐκαλεῖτο] οἶον Κιδαλίης κρηνῖδος. ἐλπίζω δὲ ὅτι ἐπλανήθη ἐκ τοῦ Πινδαρικοῦ· ἄλλως γὰρ διέστειλε καὶ ἐπλανήθη ΧΕΙΡΑΚΙΔΑΛΙΑς, τὸ ᾱ ἔδωκε τῇ αἰτιατικῇ οὐ γὰρ ἔκθλιψιν χεῖρα Κιδαλίς]· ἔνθεν εἶπεν Κιδαλίης. Quae verba imcinis inclusimus parthn alieno loco inserta partim corrupta esse patet. Gravius etiam corrupta sunt quae EM513, 20 praebet; de quibus cf Otto Schneider Callimm H 726. De nympha Orchomenia recte cogitavit Boeckl ; cf etiam Acidusa nympha trium Virginum mater Plut qu grr c 41 p 301; de mensura ἴ’ quam corruperunt poetae Alexandrr cf Herodn H 471, 23 L.
245
Cram An Ox I 95,5: Πίνδαρος μὲν βληχρὸν τὸ ἰσχυρόν· πρόφασιν . . . νείκεος. Doctrina grammatica Herodiani est (II 106 L). Oratio obliqua Pindari videtur esse: γίνεται cod sec Cramer, unde πρόφασις Bergk; sed γίνεσθαι traditur sec Art Ludwich Aristarch II 655, unde γενέσθαι edidi. Sententia obscura; nam aut πρόφασις interpretanda ’excusatio’ (cll fr 228 Plat Cratyl 421d), ut genetivus aliunde pendeat, aut ’causa’ conteutionis lentae (cll βληχροὶ ποταμοί fr 130 et βληχρᾷ τινι νόσῳ καὶ μῆκος ἐν ποικίλαις ἐχούσῃ μεταβολαῖς Plut Per38), ut quaenam sit causa lateat. Sed νεῖκος γὰρ ἀμαιμάκετον βληχρᾶς ἀνέπαλτο κασιγνήτοις ἀπ’ ἀρχᾶς Προίτω καὶ Ἀκρισίῳ habet Bacchyl XI (X) 65, uude πρόφασιν βληχράν Pindaro nescio quis reddere voluit.
** 246a.b (286a.b)
Lesbon de figg 184 Valck: Θηβαικόν·) ἔστι δὲ καὶ ἄλλο σχῆμα ἀπὸ Βοιωτίας, ὁ δὴ καὶ Πινδαρικὸν λέγεται, ὅτι πολλάκις αὐτῷ κέχρηται. γίνεται δὲ οὕτως· Λακεδαιμόνιοι πολεμεῖ Ἀθηναίοις (exemplum male confictum), μελιρρόθων δ’ ἕπεται πλόκαμοι ἀντὶ τοῦ ἕπονται ἕπεται cod), καὶ διήγετο διήγεται cod) σάρκες ἀντὶ τοῦ διήγοντο Ὅμηρος· καὶ δὴ δοῦρα σέσηπε Ε 135). E quibus alterum lyrici pbetae quod esse possit schem Pind exemplum laudat schol Philostr p 193 (Kayser ed 1844) οἶον· Λακ. ’π’. ’Αθ., καὶ Ὅμηρος· (locus intercidit), διοίγετο δὲ σάρκες ἀντὶ τοῦ διοίγοντο. 246a) ad μελιρρόθων subst ἀνθέων aut simile suppl Boeckh (ut mittamus epitheton: ’florum ’ Pindaro certe indigni), μελιρρίθων δ᾿ <ὕμνων> ἕπεται πλοκαί? Bergk (cll opinor Pind Ο VI 86. NIV 94. I ViU. 66), ἕπεται 〈ἐπέων〉 πλόκοι scnpsi de sonorum lusu cl Pind fr 122, 12, de πλόκοι in πλόκαμοι depravato VI 30. I VH 23; ἕπεται scil εἰ σὺν πόνῳ τις εὖ πράσσοι. (246b) διάγετο Pindaro reddebat BoecMi, διοίχετο Bergk, διοίγετο θ’ schol Philostr retinui: ’hiabant ’ ferri videlicet ictu dibEfissae, tanquam στόμα vel γνάθοι. De scriptura διήγετο cf πολυθύτης (: -τοισ) N ἁ 47 D, φύγῃ ποι) Ο ἡ GOPQUV Thom.
247 (cf ad ἅ 85)
248 (124)
Plut adul amic c 27 p 68: εὐδίᾳ γὰρ ἐπάγει νέφος ὁ κινῶν ἐν παιδιᾷ καὶ φιλοφροσύνη λόγον ὀφρῦν ἀνασπῶντα καὶ συνιστάντα τὸ πρόσωπον, ὥσπερ ἀντιταττόμενον τῷ Λυαίῳ θεῷ καὶ λύοντι τὸ τῶν δυσφόρων σχοινίον μεριμνᾶν κατὰ Πίνδαρον. Dithyrambis aut encomiis adscr Boeckh. Λυδίῳ codd, Λυσίῳ Xylander, Λυαίῳ Reiske animadw 11 143 recte; nam Λύσιος aut liberator (Paus IX 16, 6) aut orgiasmi sedator Μειλίχιος), Λυαῖος autem ὁ λυσιμελήσ(Χορεῖος, βακχεῖος) μεριμνῶν libri, corr Boeckh; δυσφρόνων σκύνιον μερ. Nauck, prob Bergk, nisi quod δυσφόρων retinendum duxit, ego quae traduntur longe praefero.
249a (153. 130. 131)
Schol AB Φ 194: Ἡρακλῆς εἰς Ἅιδου κατελθὼν ἐπὶ τὸν Κέρβερον
συνέτυχε Μελεάγρῳ τῷ Οἰνέως, οὔ καὶ δεηθέντος γῆμαι τὴν ἀδελφὴν
Δῃάνειραν, ἐπανελθών εἰς φῶς ἔσπευσεν εἰς Αἰτωλίαν πρὸς Οἰνέα, καταλαβών
δὲ μνηστευόμενον τὴν κόρην Ἀχελῷον τὸν πλησίον ποταμόν,
διεπάλαισεν αὐτῷ ταύρου μορφὴν ἔχοντι· οὗ καὶ ἀποσπάσας τὸ ἕτερον τῶν
κεράτων ἔλαβε τὴν παρθένον. φάει δὲ αὐτὸν Ἀχελῷον παρὰ Ἀμαλθείας
τῆς Ὠκεανοῦ κέρας λαβόντα δοῦναι τῷ Ἡρακλεῖ καὶ τὸ ἴδιον ἀπολαβεῖν.
δοκεῖ δὲ τῶν ἐν τῇ Ἑnάδι ποταμῶν μέγιστος εἶναι ὁ ’Αχελῷος· διὸ καὶ
πᾶν ὕδωρ Tfl τούτου προηγορίᾳ καλεῖται. ἡ ἱστορία παρὰ Πινδάρῳ. De
ultimo commate cf ad ἁ 249b. Fabulam Meleagream non leviter immutanit
Bacchyl V 166 ss. Duo testimonia huc vocavit Boeckh, alterum
δάοι θ’ 368: Πίνδαρος δὲ ἑκατόν (cf Hor c II 13, 34), Ἡσίοδος δὲ (theog 312,
249b
Oxyrh pap 11 64: schol (Ammonii) Φ 195. Disputatur de authentia
V Φ 195 a Zenodoto expuncti, ab Aristarcho retenti, quo versu eiecto
πάντες ποταμοὶ καὶ πᾶσα θάλασσα Καὶ πᾶσαι κρῆναι καὶ φρείατα μακρά
ex Acheloo derivari videantur (col IX lin 11 ss): τοῦτο δὲ ἐμφαί[νει]ν καὶ
Πίνδαρον λέγοντα τὸν αὐλητικὸν κ[ά]λα|μον Ἀχελωίου κ[ρα]νᾶν 〈ἤτοι
cl fr 224> τ[o]ῦ ὕδατο[ς· | πρόσθα μέν σ’ Ἀχελωίου τ]ὸν
εὐρωπία κρανᾶν ἕλῖκό]ς τε π[οτ]αμοῦ ῥοαὶ τρέφον κάλαμ[ον.
ἑ]τἑρως | γοῦν λέγειν· Ὠκεανοῦ πε[δ]α̣ κρανα[ν. πολλούς τε
πρὸ Δήμητρος θύειν κτλ. Haec quisnam disputare dicatur (ἐμφαίνειν
λέγειν 17, θύειν 18) obscurum; ne multa: Ammonius iste ut versum condemnet
primum (1 1) poetam quendam antestatur imitatorem, deinde (3)
Megaclidem peripateticum (de quo schol Genev I p 197 Nic), tum (6)
Aristarchi mentionem inicit versum defendentis, tum (8) pergit [Σέλ]ευκος
δ’ — iam desunt pauca; nam sequuntur Seleuci versum illum (sicnt
290 — 2 ὡς trepiccoOc) eicientis testimonia: ’Panyassis’ rectissime Wilamowitz
GGA 1900, 42; of Κασταλίης ’Αχελωΐδος apud eundem Panyassin
Paus X 8, 9) ex Heracleae libro V versus quidam, unde Ἀχελῷον πᾶν
πηγαῖον ὕδωρ (schol TO 194, Pind fr 249a) esse appareat, et Pindari
duo fragmenta, alteram de Acheloo tibias Cephisias (schol Pind P XII 45)
procreante, alteram vero in contrariam partem de Oceano. Ceterum cf
Strab VI 271. Versuum ratio perspicua de v 2 cl ὁ X 1:
1 notabile πρόσθα et τρέφον legi; prll II34 σ’] ic? pap; an litt ante ’ς deleta? (Gr-H) ’Aχελωΐδων malim 2 εὐρωπία subst ut novum adhuc, ita ad fontium quorandam lacus depingendos aptissimum prae- sertim cl ποτ’. ῥοαί 8 Kpavflv confirmat schol; longe aliter fragm rest Wilamowitz. Alteram fr Ὠκεανοῦ παῖδα κρανᾶν interpr Gr-H; παρὰ παγᾶν voluisse mihi grammaticus videtur (fr 30, 2). Novos versus una cum ’prooemio’ in Sacadam auletam facto (fr 269) ad paeanes (fr 70) referendos esse facile conicias.
† 250 (135)
PauB V 14, 6: μετὰ δὲ τοὺς κατειλεγμένους (scil βωμούς) Ἀλφειῷ καὶ Ἀρτέμιδι θύουσιν ἐπὶ ἑνὸς βωμοῦ· τὸ δὲ αἴτιον τούτου παρεδήλωσε μέν που καὶ Πίνδαρος ἐν ᾠδῇ, γράφομεν δὲ καὶ ἡμεῖς ἐν τοῖς λόγοις τοῖς Λετριναίοις ἡ 22, 9). De Artemide Alpheoa schol Pind P H la. N 13 Nemeaei carminis initium celeberrimum Ἄμπνευμα σεμνὸν ’Αλφεοῦ signficari a Pausania παρεδήλωσε) persuasum habeo cum Schneidero p 107.
251 (139)
Serv Verg Georg I 14: ῾Αristaeum invocat, id est ApolliniB et Cyrenes filium, quem Hesiodus (fr 150 Rz; cf Pind P IX 64 ss) dicit Apollinem pastoralem. Hic, ut etiam Sallustius docet, post laniatum a canibus Actaeonem filium, matris instinctu Thebas reliquit et Ceam insulam tenuit . . . postea ea relieta cum Daedalo ad Sardiniam transitum fecit. Huic opinioni Pindarus refragatur, qui eum ait de Cea in Arcadiam migrasse ibique uitam coluisse. Nam apud Arcades pro love colitur, quod primus ostenderit qualiter apes debeant ’ Haec ex commentariis ad P IX 64 (113), deperditis credo, hausta esse Bergk coniecit.
252 (145)
Plut ’in libro ’ Christ) qu natt c 36 (Apes aculeo in moechos saeviunt) ex translatione Gysberti Longolii (Par MDLXTTT) qui e cod quodam Mediolanensi se hausisse confinnat: ’Et Pindarua paruula favorum fabricatrix qwxe jRhoecum pupugisti domans illius ’’ . . .; sic Diibner ed Paris II 1126, aliter pauUo, sed non plenius (unde? nescitur) Er Schmid p 161. Schol Theocr III 13: ῾ροῖκός τις Κνίδιος τὸ γένος ἐν Νίνῳ τῇ Ἀσσυρίων ἰδὼν δένδρον εὐφυὲς κεκλιμένον, ἀπὸ δὲ τοῦ χρόνου πίπτειν μέλλον κάμαξιν ἐνστηρίξας ἐπὶ πλέον μένειν ἐποίησεν. ἡ δὲ Νύμφη θεασαμένη χάριν αὐτῷ ὡμολόγνησεν· ἡλικιῶτις γὰρ ἔφη εἶναι τοῦ φυτοῦ καὶ ἐκέλευσεν αὐτόν, εἴ τι ἄν ἐθέλῃ, αἰτεῖν ὁ δὲ τὴν συνουσίαν αὐτῆς ᾐτήσατο ἔφη δὲ αὐτὴ ὅτι τὸν καιρὸν τῆς μίξεως) ἀφικνουμένη σοι μέλισσα ἐρεῖ. Schol ApoU Rh E 477 (EM 75, 25): Χάρων δὲ ὁ Λαμψακηνὸς ἱστορεῖ ὡς ἄρα ῾Ροῖκος θεασάμενος δρῦν ὅσον οὔπω μέuουσαν ἐπὶ γῆς καταφέρεσθαι, προσέταξε τοῖς παισὶν ὑποστηρίξαι ταύτην. ἡ δὲ μέλλουσα συμφθείρεσθαι τῇ δρυὶ Νύμφη ἐπιστᾶσα τῷ Ῥοίκῳ χάριν μὲν ἔφασκεν εἰδέναι ὑπὲρ τῆς σωτηρίας, ἐπέτρεπεν δὲ αἰτήσασθαι ὅ τι βούλοιτο. ὡς δέ ἐκεῖνος ἠξίου συγγενέσθαι αὐτῇ, ὑπέσχετο δοῦναι τοῦτο φυλάξασθαι μέντοι γε ἑτέρας γυναικὸς ὁμιλίαν παρήγγειλεν, ἔσεσθαι δὲ μεταξὺ αὐτῶν ἄγγελον μέλισσαν. καί ποτε πεσσεύοντος αὐτοῦ παρίπτατο ἡ μέλισσα. πικρότερον δὲ ἀποφθεγξάμενος εἰς ὀργὴν ἔτρεψε τὴν Νύμφην ὥστε πηρω- θῆναι. καὶ Πίνδαρος δέ φησι περὶ Νυμφῶν ποιούμενος τὸν λόγον· ἰσοδένδρου τέκμαρ αἰῶνος λαχοῦσα (L, ςαι EM). Eundem Charona (immerito; perspexit MvUler FHG IV 628) antestatus similia de Arcade et Chry8opelea(hoc quidem Eumelo auctore fr 15 K; cf etiam ApoUod ΙΙΙ 102 W) narrat Tzetzes schol Lycophr 480. Pindari ipsius solum fr 165 esse Christ arbitratur λαχοῖσαι scribens); ego nidlus dubito quin schol Theocr Pindari illum versum ante oculos habuerit, ut fabulam certe non inficetam de Hamadryade moribunda servata, matrimonio quodam cum viro mortali coniuncta, neglecta irata aliquo modo ad Pindarum pertinere necesse sit.
253 (140)
Harpocr p 41 Bekk: Αὐτόχθονες· . . . ὁ δὲ Πίνδαρος καὶ ὁ τὴν Δαναΐδα πεποιηκώς φασιν ’Εριχθόνιον τὸν Ἡφαίστου ἐκ γῆς φανῆναι (Bcripsi cl Harpocr ’ν Παναθήναια, ἐξ Ἡφ. καὶ γῆς Gronov, καὶ Ἥφαιστον ἐκ vulgo); cf EM ν Ἐριχθόνιος 371, 35, denique supra ad fr 74b.
254 (144)
ApoUod II 38 W: αὗται δὲ αἱ νύμφαι πτηνὰ εἶχον πέδιλα καὶ
τὴν κίβισιν, ἣν φασιν εἶναι πήραν. Quae sequuntur Πίνδαρος δέ [locus
?255 (149)
Schol Pind N VII 103: Εὐξενίδην δὲ εἶπεν ὡς ἀπό τινος εὐξένου τῆς ὅλης τρία ἀφηγουμένου, ὡς Σκοπάδας κοπ. libri, corr Heyne) καὶ ’Αλευάδας εἴωθε καλεῖν τοὺς Θετταλούς (θεσσ. B), καὶ τοὺς ἐπὶ Σικελίᾶ. De Aleuadis cf P X c schol 8 ’AXeiia τε παῖδες· ἤτοι καθόλου οἱ Θετταλοὶ ἀπὸ Ἀλεύα τοῦ βασιλεύσαντος αὐτῶν, ὡς καὶ Σισυφίδαι οἱ Κορίνθιοι ἀπὸ Σισύφου), de Emmenidis Ο ΙΙΙ' 38, P ἡ 5; de Scopadis a Pindaro celebratis hoc singulare testimonium, ut aut Simouidis nomeu addendum esse (c Bergkio) aut grammatici errorem subesse facile suspicere.
256 (155)
Strab ni 170: καὶ τὰς Πλαγκτὰς καὶ τὰς Συμπληγάδας ἐνθάδε τινες ταύτας εἶναι νομίζοντες Στήλας, ἅς Πίνδαρος καλεῖ πύλας Γαδειρίας (-ρίτας C), εἰς ταύτας ὑστάτας ἀφῖχθαι φάσκων τὸν Idem 172: καὶ ὁ Πίνδαρος οὕτως ἅν ὀρθῶς λέγοι πύλας Γαδειρίδας, εἰ ἐπὶ τοῦ στόματος νοοῖντο αἰ στῆλαι· πύλαις γὰρ ἔοικε τὰ στόματα.
†257 (156)
Strab XV 711: περὶ δὲ τῶν χιλιετῶν Ὑπερβορέων τὰ αὐτὰ λέγει (Megasthenes Rerum Indicarum auctor) Σιμωνίδῃ (fr 56 Schneidewin, 197 Β4) καὶ Πινδάρῳ καὶ ἄλλοις μυθολόγοις. Bergk contulit loseph Antt I 3, 9: Ἡσίοδός τε καὶ Ἑκαταῖος καὶ Ἑλλάνικος καὶ Ἀκουσίλαος καὶ πρὸς τούτοις Ἔφορος καὶ Νικόλαος ἱστοροῦσι τοὺς ἀρχαίους ζήσαντας ἔτη χίλια. Hunc ipsum annorum numerum Pindaricis Hyperboreis vindicavit Hermann ap Heyn 1817 p 164, neque cll Pind P X 41 ss ut plane abiceret Hermanni interpretationem a se impetrare potuit Boeckh, abiecit Schneidewin (Sim p 79).
258 (163)
Paus I 41, 5 (Timalcum Megarei filium ad Aphidnam interfici a Theseb non potuisse): Μεγαρέως δὲ Τίμαλκον παῖδα τίς μὲν ἐς Ἄφιδναν ἐλθεῖν μετὰ τῶν Διοσκούρων ἔγραψε; πῶς δ’ ἄν ἀφικόμενος ἀναιρεθῆναι νομίζοιτο ὑπὸ Θησέως, ὅπου καὶ Ἀλκμὰν (fr 13 B4) ποιήσας ᾷσμα ἐς τοὺς Διοσκούρους ὡς Ἀθήνας ἕλοιεν καὶ τὴν Θησέως ἀγάγοιεν μητέρα αἰχμάλωτον, ὅμως Θησέα φησὶν αὐτὸν ἀπεῖναι; Πίνδαρος δὲ τούτοις τε κατὰ ταὐτὰ ἐποίησε καὶ γαμβρὸν τοῖς Διοσκούροις Θησέα εἶναι βουλόμενον <...> ἐς ὃ ἀπελθεῖν αὐτὸν Πειρίθῳ τὸν λεγόμενον γάμον Cf ad fr 243. βουλόμενος codd, βουλόμενον edunt c Calderino; lacunam indicavi ἁρπασθεῖσαν τὴν Ἑλένην διαφυλάξαι aut similia supplenda esse ratus cll Herod IX 73, Apollod III 128 ᾦ συμπράξαντα libri, corr Coraes et Welcker Alcm p 20.
259(176)
Schol T Π 170 (= Cram An Par HI 286, 27): καὶ Πίνδαρος πεντήκοντα
ἐρετμούς φησι τὰς ναῦς τῶν Ἀχαιῶν ἔχειν. εἶναι (pro ἔχειν) cod,
260 (178)
Aristid II 339 Ddf: καίτοι τίς οὐκ ἄν φήσειεν οὑτωσὶ πολλὴν εἶναι τὴν ἀλογίαν, ὄντα μὲν αὐτὸν (Palamedem) κυριώτερον τοῦ Ὀδυσσέως εἰς σοφίας λόγον, ὡς ἔφη Πίνδαρος, εἶθ’ ἡττηθῆναι ὑπὸ τοῦ χείρονος;
†261 (180)
Soph Ai hypoth extr: περὶ bi τῆς πλευρᾶς, ὅτι μόνην αὑτὴν τρωτὴν εἶχεν (Aiax), ἱστορεῖ καὶ Πίνδαρος, ὅτι τὸ μὲν σῶμα, ὅπερ ἐκάλυψεν ἡ λεοντῆ ἐκάλυπτεν ἡ τοῦ Ἡρακλέους λεοντῆ Tricl), ἄτρωτον ἦν, τὸ δὲ μὴ καλυφθὲν (ὅπερ καλυφθὲν (ὅπερ ῆν ἡ πλευρὰ propter Ai 834 Ad Pind I VI 47 a grammatico male intellectum dubitanter revocavit Boeckh, qui dubitare desiisset, si quae dissimulato Pindari nomine exponit schol Ven Ψ 821 recordari voluisset; cf etiam Aeschylus in Thressis (fr 83 N2), quem male intellexit Tzetz schol Lycophr 456 c schol Soph Ai 833.
962 (181)
Schol A Κ435: ῾Ρῆσος γένει μὲν ἦν Θρᾴξ, υἱὸς δὲ Στρυμόνος τοῦ αὐτόθι ποταμοῦ καἰ Εὐτέρπης μιᾶς τῶν Μουσῶν, διάφορος δὲ τῶν καθ’ αὑτὸν γενόμενος ἐν πολεμικοῖς ἔργοις ἐπῆλθε τοῖς Ἕλλησιν, ὅπως Τρῶσί συμμαχήσῃ, καὶ μίαν ἡμέραν) συμβαλὼν πολλοὺς τῶν Ἑλλήνων ἀπέκτεινεν· δείσασα δὲ Ἥρα περὶ τῶν Ἑλλήνων Ἀθηνᾶν ἐπὶ τὴν τούτου διαφθορὰν πέμπει· κατελθοῦσα δ’ ἡ θεὸς Ὀδυσσέα τε καὶ Διομήδη ἐπὶ τὴν κατασκοπὴν ἐποίησε προελθεῖν· ἐπιστάντες δὲ ἐκεῖνοι κοιμωμένῳ ῾Ρήσῳ αὐτόν τε καὶ τοὺς ἑταίρους αὐτοῦ κτείνουσιν, ὡς ἱστορεῖ Πίνδαρος Eadem in brevius contracta schol ΒΤ, Eustath II 817, 28. De Musae nomine cf hypoth Rhes, achol Rhes 346 (Apollod I 18 W).
263 (34)
Paus IX 22, 7: τούτων τε (Aloadarum) δή ἐστι τῇ Ἀνθηδόνι μνήματα καὶ ἐπὶ τῇ θαλάσσῃ καλούμενον Γλαύκου πήδημα. εἶναι δέα, καὶ ἐπεὶ τῆς πόας ἔφαγε (Aesch fr 28. 29 Ν2), δαίμονα ὲν θαλάσσῃ γενέσθαι καὶ ἀνθρώποις τὰ ἐσόμενα ἐς τόδε προλέγειν, οἵ τε ἄλλοι πιστὰ ἥγηνται καὶ οἱ τὴν θάλασσαν πλέες πλεῖστα ἀνθρώπων ἐς ἤν Γλαύκου μαντικὴν κατὰ ἔτος ἕκαστον λέγουσι. Πινδάρῳ δὲ καὶ Αἰσχύλῳ πυνθανομένοις παρὰ Ἀνθηδονίων, τῷ μὲν οὐκ ἐπὶ πολὺ ἐπῆλθεν ἧσαι τὰ ἐς Γλαῦκον, Αἰσχύλῳ δὲ καὶ ἐς ποίησιν δράματος ἐξήρκεσε. Cf ad fr 62.
264 (189a)
Ps-Plut vit Hom n 2: Ὅμηρον τοίνυν Πίνδαρος μὲν ἔφη ·Χῖόν τε καὶ Σμυρναῖον γενέσθαι, Σιμωνίδης δὲ Χῖον κτλ. Vit Hom Westerm biogr p 28: τὸ δὲ γένος κατὰ μὲν Πίνδαρον Σμυρναῖος (cf ad fr 204), κατὰ δὲ Σιμωνίδην Χῖος. Vit Hom ibd p 30: Ἀναξιμένης καὶ Δαμαστὴς καὶ Πίνδαρος Χῖον τὸν Ὅμηρον ἀποφαίνονται καὶ θεόκριτος Utramque patriam Homero, priorem Smymam, alteram Chium a Pindaro tribui recte existimavit Boeckh.
† 265 (189b)
Aelian var hist IX 15: λέγεται δὲ κἀκεῖνο.., ὅτι ἄρα ἀπορῶν ἐκδοπῦναι τὴν θυγατέρα, ἔδωκεν αὐτῇ προῖκα ἔχειν τὰ ἔπη τὰ Κύπρια καὶ ὁμολογεῖ τοῦτο Πίνδαρος. Apophthegma esse iudico cl notissimo illo de paeane Apollini pro sacris oblato scholl Boeckhii p 10, vel simili illo de dithyramho ap Philodem de mus p 89 Emk.
266
Philodem π. εὐσεͅβ. p 17 Gomperz col 45a/b: Πίν]|1δαρος δὲ . . . [ὑ|πὸ Δῖός φο[βηθέντoς, μή τινι πο[τε . . . . . . | ὅπλα κατ[ασκευάσῃ. |5 τὸν ’Ασκλ[ηπιὸν ὑπὸ Δῖός κε[ραυνω|θῇναι γέγρα[φεν Ἡ|σίοδος (cf 109 Rz) κο[ὶ Πίνδ|ᾳρος (P III 56) κτλ. Supplementa sunt Gomperzii; idem col 45a 1 14 ὑπὸ Τυ[φῶνος supplendum esse vidit obloquente Bergkio, qui de Cyclopibus a love vinctis cogitare maluit; cui coniecturae quae obstent ipsum non fugit. Ad Typhonem reverti praestabit; quamquam qui probabiliter suppleat col 45a exspectandus erit. Haec dispicere mihi videor: (4) Αἰγύ[πτιοι vel alio casu, (13) δρ(ε)πάνῳ et (16) τετραυμα]τίσθαι cU Apollod I 41/42 Videtur Videtur fragmentum inter prosodia referendmn esse cll fr 91 ss.
267
Philod ’π’. εὐσεβ. p 42 col 91 (90 et 91 non cohaerent): ὑπὸ] | 1 λῃστῶν ἁλ[ῶναι I γράφει· καὶ Π[ίνδα|ρος δὲ διέρχ[εται | περὶ τῆς λῆ[στεί|ας. De Baccho sermonem esse apparet, unde Διόνυσον δὲ Ὅμηρος ἐν τοῖς ὕμνοις initio recte Bergk praemisit probante Crusio Phil 48, 204. Conf ad fr 86.
† 268 (v supra ἅ 108, 1)
Philod π. μoυς. IV col 20 ὢ 87 Κ): . . . ἀγώνων ἔτερπεν ὁ Τέρ[παν]δρος, τοὺς δὲ Λάκωνας 〈μὴ add Kemke> ἀπε[ι]θεῖν προα[ι]ρουμένους μαντείῳ κα[ι] λόγῳ δ’ ἴσω[σ] προαχθέν[τ]ας ἀποτεθεῖσθαι τὴν στάσιν. ἀλλἀ μὴν καὶ τὸ μὲν κα[τ]ὰ Στησίχορον οὐκ ἀκρι[β]ῶ[ς] ἱστο[ρεῖ]ται, τ[ὸ δ]ὲ Π[ι]νδάρειον εἰ τῆς διχον]οίας ἔπαυσεν οὐκ οἴδαμεν ἔπεισιν suprascr ἑ, ut esset ἔπεσιν pap, corr Hartung). ’Pindaricimi ’ τὸ κοινόν τις ἀστῶν κτλ videtur esse cl Philod I 30, 43 (p 18 K)
269 (191)
Paus IX 30, 2: ὁ δὲ Σακάδα τοῦ Ἀργείου τὸν ἀνδριάντα πλάσας, οὐ συνεὶς (Bekker, σύνεισι vel συνοίσει libri vulgo, συνιεὶς R m Vb m, viilgo edebant) Πινδάρου τὸ ἐς αὐτὸν προοίμιον, ἐποίησεν οὐδὲν ἐς τὸ μῆκος τοῦ σώματος εἶναι τῶν αὐλῶν μείζονα τὸν αὐλητήν (<τοὺσ αὐλούσ, ὥστ῾> εἶναι κτλ Christ). Ps-Plut de mus c 8 p 1138: γέγονε δὲ καὶ Σακάδας ῾Αργεῖος ποιητὴς μελῶν τε καὶ ἐλεγείων μεμελοποιημένων· ὁ δ’ αὐτὸς καὶ αὐλητὴς (Wyttenb, ποιητὴς libri) ἀγαθὸς καὶ τὰ Πύθια τρὶς νενικηκὼς ἀναγέγραπται· τούτου καὶ Πίνδαρος μνημονεύει Cuius nuperrime fragmentum accepimus paeanis (fr 249b) ’prooemium’ a Sacada initium cepisse arbitror.
270 (193)
Harpocr v Ἄβαρις: Ἱππόστρατος (scil ὁ περὶ Σικελίας γενεαλογῶν,
recte retin Bergk, Νικόστρατος, de quo Artemid onirocr I 2 p 9, 16 H, θ’
codd dett recep Bekker, prob Bohde ’ H 92) μὲν γὰρ κατὰ τὴν νγ΄
271 (194)
Origen c Cels c 26(1 222 Ktsch): καὶ πρῶτόν γε τὰ περὶ τὸν Προκοννήσιον Ἀριστέαν, περὶ οὗ ταῦτά φησι (Celsus) ‘εἶτ’ Ἀριστέαν τὸν Προκοννήσιον ἀφανισθέντα τε οὕτω δαιμονίως ἐξ ἀνθρώπων καὶ αὖθις ἐναργῶς φανέντα καὶ πολλοῖς ὕστερον χρόνοις πολλαχοῦ τῆς οἰκουμένης ἐπιδημήσαντα καὶ θαυμαστὰ ἀναγγείλαντα καὶ τοῦ Ἀπόλλωνος ἐπισκήψαντος ἐπιδημήσαντα ἐν θεῶν μοίρᾳ νέμειν (lect volg μένειν retin Bergk, corrigitnr e cap 27) τὸν Ἀριστέαν, τοῦτον οὐδεὶς ἔτι νομίζει θεόν.’ ἔοικε δ’ εἰληφέναι τὴν ἱστορίαν ἀπὸ Πινδάρου καὶ Ἡροδότου 13 ss). Ex Ηerodoto ctuQ alii hauserant tum Theopomp ap Ath XIII 605c Absurdae illius de Aristeae ad Metapontinos adventu narratiunculae Pindarum exstitisse stitisse auctorem et per se parum probabile (probavit Rohde Psyche2 II 93) neque ex Origenis verbis necessario effici videtur. Metapontinorum illum deum Aristaeum (de quo Pind P IX 66. fr 251) fuisse Hect Pais perspexit stor d Sicl (1894) 648; de Herodoti errore Ad Kirchhoff dixit in commentatiuncula quadam privatim emissa 1899 Γεωεθλ Ζ z BuUmannstage 1 ss) Aristeam vero Proconnesium, Caystrobii filium, fabularum Hyperborearum auctorem ingeniosissimum a Pindaro laudari non est quod mirere.
272 (195)
Vit Pind Ambr: ἐπέβαλε δὲ τοῖς χρόνοις Σιμωνίδου, ᾖ νεώτερος πρεσβυτέρῳ· τῶν γοῦν αὐτῶν μέμνηνται ἀμφότεροι πράξεων. καὶ γὰρ Σιμωνίδης τὴν Σαλαμῖνι ναυμαχίαν γέγραφε καὶ Πίνδαρος μέμνηται τῆς Κάδμου βασιλείας. Suid v Σιμωνίδης] καὶ γέγραπται αὐτῷ (Simonidi) Δωρίδι διαλέκτῳ ἡ Κάδμου (scripsi cl prll p 76, Καμβύσου codd) καὶ Δαρείου βασιλεία καὶ Ξέρξου ναυμαχία κτλ. Boeckh θ’ Suidae librorum lectione (quamvis ’per ’) Ambrosianum grammaticum restituere maluit, apud quem Δαρείου, lo Gottl Schneider Nicandr ther praef XXI, Ξέρξου Westermann biogrr m 98. De Cadmi in SicUiam adventu (anno a C 494) Aug Lorenz Epich Leb u Schrr 61.
273 (202)
ScholApoll Rh I 411: Αἰσωνἰς πόλις τῆς Μαγνησίας ἀπὸ τοῦ πατρὸς Ἰάσονος, ὡς καὶ Πίνδαρός φησι καὶ Φερεκύδης καὶ Φέρ’. om cod Paris). Eadem qui pleniora ejthiberet Steph Byz v Αἴσων· πόλις Θεσσαλίας, ἀπὸ Αἴσωνος τοῦ Ἰάσονος πατρός, οὗ τὸ ὄνομα διὰ τοῦ ωݲ κλίνεται. τὸ Αἰσονίδης κτλ (Hes theog 993, λ 259). τὸ ἐθνικὸν Αἰσώνιος· καὶ Φερεκύδης τὴν πόλιν Αἰσωνίαν φησί, Pindarum cum omitteret, ap schol Apoll poetae nomen ad solam Aesonis patris mentionem (P IV 118) pertinere suspicati de fragm dubitabant Boeckh et Bergk, nulla dubitatione delevit Christ, paullo festinantius. Αἰσωνία an Αἰσωνίς Pindaro adscribendum sit dubitari licet. De ἰσωνία autem cum solius Pherecydis auctoritas laudetur etiam ab Herodiano I 36, 8 L, alterum equidem praeoptaverim.
274 (288)
Quintil X 1, 109 (de Cicerone): non enim pluvias ut ait Pindarus
aquas colligit, sed uiuo gurgite exvmdat. Haec si quis ad Pind Ο XI 2/3
275 (289)
Plut Pyth oracc c 18 p 403: Πίνδαρος δὲ καὶ περὶ τρόπου μελῳδίας ἀμελουμένου καθ’ αὑτὸν ἀπορεῖν ὁμολογεῖ καὶ θαυμάζειν (Reiske, χει libri) ὅτι * * *. οὐδὲν γάρ ἐστι δεινὸν οὐδ’ ἄτοπον αἰτίας ζητεῖν τῶν τοιούτων μεταβολῶν· ἀναιρεῖν δὲ τὰς τέχνας καὶ τὰς δυνάμεις, ἄν τι κινηθῇ καὶ παραλλάξῃ τῶν κατὰ ταύτας, οὐ δίκαιον.
?276 (264)
Plut sera num vind c 22 p 667: ἐν ταύταις (scil ταῖς ἐπὶ δευτέραν γένεσιν τρεπομέναις ψυχαῖς εἴς τε ζῷα παντοδαπὰ καμπτομέναις βίᾳ) φανῆναι τὴν Νέρωνος ψυχὴν τά τ’ ἄλλα κακῶς ἔχουσαν ἤδη καὶ διαπεπαρμένην ἤλοις διαπύροις. προκεχειρισμένων δὲ καὶ ταύτῃ (Reiske, ταύτην libri) τῶν δημιουργῶν Πινδαρικῆς ἐχίδνης εἶδος, ἐν ᾧ κυηθεῖσαν καὶ διαφαγοῦσαν τὴν μητέρα (Her ni 109, Eur ὢ 479) βιώσεσθαι, φῶς ἔφασκεν ἐξαίφνης διαλάμψαι μέγα, καὶ φωνὴν ἐκ τοῦ φωτὸς γενέσθαι προστάττουσαν εἰς ἄλλο γένος ἡμερώτερον μεταβαλεῖν κτλ. Sub Πινδαρικῆς viperarum generis nomen latere susp Wyttenbach, et ’fortasse P nomen omnino ’ Bergk; fuit cum <τῆσ> Π. ἐχίδνης conicerem unius e iUis quae cum Typhone Echidna procreavit originem a Pindaro descriptam esse opinatus, velut Hydrae (Hes theog 313, de aliis Briickner Ath Mitt XIV, 75; de Typhone frr 91 — 93. 266): simias certe aut vulpeculas Pindaricas apte conferri ne nunc quidem crediderim.
277 (245)
Theod Metoch p 282 K: τίνα δὲ τῶν ἐν μακραῖς συμβιούντων οὐσίαις οὐ κατατρέχουσι καὶ σπαράττουσι δή τινες Κᾶρες ὀλβοθρέμμονες, φησὶ Πίνδαρος, μεριμναμάτων ἀλεγεινῶν. Κῆρες vulgo, Κᾶρες scripsi ὢ Κᾶρα καὶ φόνον Alcm 56a B4 (ex em Bastii, κάραν A). Κάρ’ θάνατος et καριῶσαι· ἀποκτεῖναι gU Hesych; ἀκήρατος P V 32 movere nolui ὀλβοθρ.] de passiva notione ὑδατοθρέμμονες ἰχθῦς Emped [78 St. 134 Krst] contulit Boeckh; epitheton quod parum conveniens visum est Bergkio sententiarum nexu ap Theod videtur confirmari.
278 (251)
Theod Metoch p 493: καὶ φέρειν ἀνάγκην (vel bono qui utantar domino) ἔχοντες κατὰ Πίνδαρον ἀλλότρια μεριμνάματα καὶ κέαρ ἀλλοτρίας φύσιος (? Boeckh, φύσεως Theod).
279 (349)
Liban orr I 432R: πρὸς γὰρ τῷ τὰ δεύτερα τῶν προτέρων πεφυκέναι κρατεῖν, ὡς ἔφη Πίνδαρος, τὸ τὸν τετιμηκότα (lulian Imp) τοῦ περιυβρικότος (Cpnstantio) εἶναι βελτίω μεγάλην ἰσχὺν εἰς τὸ λήθην ἐπιθεῖναι τοῖς φαυλοτέροις ἔχει.
1280
Philo de carit H 404 Mg (V 212 ed Lps): . . . ἔπειτα δ’ ὅτι φρονήματος
ὑπόπλεως ἀλόγου γενόμενος πᾶς ἀλαζὼν οὔτε ἄνδρα οὔτε ἡμίθεον
μᾶλλον ἢ μᾶλλον δὲ Bergk) δαίμονα κατὰ τὸν Πίνδαρον ὑπολαμβάνει
† 281
Philo de provid II 120 Auch (VIII 100 ed Lps): Pro honore itaque, ut dixit olim Pindarus, silentium laetabundus suscipiam. Quae recte ab Auchero latine reddita esse testatur Conybeare (cf ad fr 107). Locum Simonideum (σιγᾱς ἀκίνδυνον γέρας fr 66 B4) Philoni non ignotum fortasse Pindarici ἔσθ’ ὅτε πιστοτάτα σιγᾶς ὁδός fr 180, 2) memoria perperam Pindaro adscribi patet; primus vidit de Wilamowitz ind Gotting 1889, 22 n.
282 (110)
Philostr Apollon Tyan VI 26 (p 123 K1) de Nili fontibus: πολλὰ γὰρ καὶ περὶ δαιμόνων ᾄδουσιν, οἷα καὶ Πινδάρῳ κατὰ σοφίαν ὕμνηται περὶ τοῦ δαίμονος, ὃν ταῖς πηγαῖς ταύταις ἐφίστησιν ὑπὲρ ξυμμετρίας τοῦ Νείλου. Locum exscripsit Phot bibl p α 1. Quae sit ξυμμετρία τ. Ν. (<της ἀναβάσεως> τ. Ν.? Bergk) ostendit Philostr imagg I 5 (p 383 Κ1): Νεῖλος Αἴγυπτον πλωτὴν ἐργασάμενος εὐκάρπῳ τῇ γῇ χρῆσθαι δίδωσιν ὑπὸ τῶν πεδίων ἐκποθείς, ἐν Αἰθιοπίᾳ δέ, ὅθεν ἄρχεται, ταμίας αὐτῷ δαί μῶν ἐφέστηκεν, ὑφ’ οὐ πέμπεται ταῖς ὥραις σύμμετρος· γέγραπται δὲ οὐρανομήκης ἐπινοῆσαι καὶ τὸν πόδα 〈ἐπ〉έχει (Iacobs cl Philostr iun imagg nr 10 II 405, 6 K2). Schol Arat 283 (p 396 M): ὁ Ὑδροχόος δὲ οὗτος δοκεῖ κεκλῆσθαι ἀπὸ τῆς πράξεως· ἔχων γὰρ ἔστηκεν οἰνοχόην καὶ ἔκχυσιν πολλὴν ποιεῖται ὑγροῦ, ἥτις εἰκάζεται τῷ νέκταρι. Γανυμήδην γὰρ αὐτὸν ἔφησαν· οἱ δὲ τὸν παρὰ Πινδάρῳ ἑκατοντόργυιον (vulgo, corr Bergk) ἀνδριάντα, ἀφ’ οὗ τῆς κινήσεως τῶν ποδῶν τὸν Νεῖλον πλημ- μυρεῖν. Porphyrii libellum περὶ τῶν κατὰ Πίνδαρον τοῦ Νείλου πηγῶν θ’ Suida attulit Boeckh. Hymni (fr 36, in lovem Ammonem) fragmentum esse Hartung coniecit.
283 (111)
Boethus ad Plat reip II 378d ap Phot lex: Ἥρας δὲ δεσμοὺς ὑπὸ υἱέος] οὕτω γραπτέον· παρὰ Πινδάρῳ γὰρ ὑπὸ Ἡφαίστου δεσμεύεται ἐν τῷ ὑπ’ αὐτοῦ κατασκευασθέντι θρόνῳ. ὅ τινες ἀγνοήσαντες γράφουσιν ῾ὐπὸ Διός᾿. καί φασι δεθῆναι αὐτὴν ἐπιβουλεύσασαν Ἡρακλεῖ. Κλήμης. ἡ ἱστορία (Κλήμεντος ἡ ἱστ. Phot, corrigitur e Suida) καὶ παρ’ Ἐπιχάρμῳ Κωμασταῖς ἢ Ἁφαίστῳ. Aristid II 331, 19 BK (laudato Pind fr 99): καὶ μὴν καὶ τὴν Ἥραν λέγουσιν ὡς μόνος (Bacchus) θεῶν τῷ υἱεῖ διήλλαξεν κομίσας τὸν Ἥφαιστον ἄκοντα εἰς τὸν οὐρανόν, καὶ ταῦτά γε ἀναθεὶς ὄνῳ. Altermn locum adiecit de Wilamowitz Götting Nachrr 1895, 217.
? 284 (141)
Schol Ven Ξ 319: αὐτὴ δὲ (Danae), ὥς φησι Πίνδαρος καὶ ἕτεροί
τινες, ἐφθάρη ὑπὸ τοῦ πατραδέλφου αὐτῆς Προίτου, ὅθεν αὐτοῖς καὶ
<ἡ> στάσις ἐκινήθη. Apollod II 34 eadem narrans Pindari nomen
habet (ὡς ἔνιοι λέγουσιν), quod nomen ex iis quae olim
ὡς δὲ . . . φασι, Ζεὺς μεταμ. κτλ) huc delatum esse conicio cll Pind
? 285
Fulgent Mythologg I 13: In huius (Apollinis) etiam tutelam corvum volunt, sive quod . . ., sive quod in orneoscopicis libris secundum Anaximanddrum sive etiam secundum Pindarum solus inter omnes aves sexaginta quattuor siqnificationes habet vocum. Qui primus locum mirae sapientiae plenum enotavit Welcker (Rh Mus II, 1833, 122 = kl Schr V 254) ingeniose contulit Pind O XIII 99: ἑξήκοντα δἠμφοτέρωθεν ἁδύγλωσσος βοὰ κάρυκος ἐσλοῦ At fortasse in commentariis ad Pyth III 28 tale quid olim lectum esse siccis oculis addidit Bergk.
286 (117)
Schol Aesch Eum 11: χαριζόμενος Ἀθηναίοις καταχθῆναί φησιν (Aeschylus) αὐτὸν ἐκεῖσε (Delo Delphos proficiscentem Athenas) Ἀπόλλωνα, κἀκεῖθεν τὴν παραπομπὴν (Heyne, περιπ. vulgo) αὐτῷ εἶναι, ὁ δὲ Πίνδαρος ἐκ Τανάγρας τῆς Βοιωτίας. ἐκ Τεγύρας Odofr üller Orch2 141, prob Car Robert gr Myth I 226 not 3, ἐκ Τανάγρας tuitus est öpffer Beitrr gr Alterthumsw 123 (= Herm 23, 1888, 326). Cum frr 51a ss coniungebat Boeckh, cum 52 ss Christ, quidni cum Deliaci paeanis prosodiaci frr 87. 88?
† 287 (120)
lulian epp XVIII (p 344 Hrch): Πινδάρῳ μὲν ἀργυρέας εἶναι δοκεῖ τὰς Μούσας οἱονεὶ τὸ ἔκδηλον αὐτῶν καὶ περιφανὲς τῆς τέχνης εἰς τὸ τῆς ὕλης λαμπρότερον ἀπεικάζοντι. Pindari locos P XI 42. I II 8 primus recte adscripsit Heyne invrito quidem luliano ; Tzetzae καθά φησι Π κατὰ Σιμωνίδη interpretantis) epp p 38. 67 Prssl adiecit Christ. Expunxi fragm dissuadentibus Boeckhio Bergkio aliis velut Sternbachio meletemm gr (1886) 138.
288 (121)
Liban epp XXXIV (p 16 Wolf): Ὁ μὲν Πίνδαρός που φησὶ μήλων τε χρυσῶν εἶναι φύλαξ, τὰ δὲ εἶναι Μουσῶν, καὶ τούτων ἄλλοτε ἄλλοις νέμειν. Etiamsi disiecta quasi poetae membra, velut Μοισᾶν δόσιν — γλυκὺν καρπὸν φρενός O VII 7. 8, χρυσέαν — Μοῖσαν I VIII 5 ἄλλοτ’ ἄλλον Ο VII 11, P X 54, προ)νέμειν I VIII 16, a Libanio male conglutinata esse persuadere mihi possem, restarent certe χρύσεα μᾶλα (sic corr Boeckh) in Pindaro nostro non obvia. Per iocum poetam cum dracone quodam ὃς ἐρεμνῆς κεύθεσι γαίης σπείρῃσι μεγάλαις παγχρύσεα μῆλα φυλάσσει sese comparasse crediderim, in encomio aliquo; cf fr 128.
† 289 (234)
Stob Flor 111, 12 (IV 61 Mein): Πινδάρου· Πίνδαρος δὲ εἶπε τὰς ἐλπίδας εἶναι ἐγρηγορότων ἐνύπνια Idem apophthegma (sed ὀνείρους) Platoni tribuit Aelian var hist XIII 29, Aristoteli Diog Laert V § 18, sine auctoris nomine laudatur Eust opp p 124, 83 T, Boissonad An nov 140. Variavit ὥς τις εἶπεν, αἰ ποιητικαὶ φαντασίαι) Plut amator c 16 p 759. Fragmenti naturam perspexit Bergk.
290 (208)
Pausan V 22, 6: λέγεται δὲ ἐς μὲν Κόρκυραν, ὡς μιχθείη Ποσειδῶν αὐτῇ. τοιαῦτα δὴ δὲ v l) ἕτερα ἦα Πίνδαρος ἐς Θήβην τε καὶ ἐς Δία. Pindari de Aegina et Theba sororibus verba Ζηνί τε ἅδον βασιλέι (I VIII 18) a Paasama ut tangi quodanuuodo certum est, ita sola respici (id quod Yoluit Rob Unger Thebb parad 66) parum probabile. Hynmi Thebani fragm esse (ut in eodem carmine lovis non solum cum Themide, sed etiam cum Theba nuptiae narratae esse viderentur?) Boeckh arbitratus est. Fuerunt etiam alia carmina Thebana.
291
Prob Verg Ecl VII 61 : Pindarus initio Alcidem (cf O VI 68) nominatum postea Herculem dicit an Hera quam lunonem dicimus, quod eius imperiis opinionem famamque virtutis sit consecutus. Fragm primus enotavit Bergk. Quo de veriloquio conferendi sunt Schneidewin Philol III 529 Wilamowitz Eur Her2 I 47 ss et quamvis immerito rem irridens Usener Sintflutss 68.
292 (226)
Plat Theaet 173e physicorum principes non sine irrisione laudans (e Platone pendent lambl adhort philos 212 Esslg, Euseb1 praep ev XII 602d; Theodoret [de quo nunc cf lo Raeder diss Havn 1900 p 104 ss] gr aff cur XII 169, 11; Clem Al str V 707, Euseb2 praep ev XIII 673a): ἀμὰ τῷ ὄντι τὸ σῶμα μόνον ὲν τῇ πόλει κεῖται αὐτοῦ καὶ ἐπιδημεῖ ἡ δὲ διάνοια ταῦτα πάντα ἡγησαμένη σμικρὰ καὶ 〈κατ’ add Madvig adv cr Ι 376> οὐδὲν ὡς οὐδὲν Theodoret) ἀτιμάσασα πανταχῇ φέρεται πέτεται Bbm Tbm lambl, πέταται Clem Eus Theod) κατὰ Πίνδαρον τά τε γᾶς ὑπένερθε καὶ τὰ ἐπίπεδα γεωμετροῦσα, οὐρανοῦ τε ὕπερ ἀστρονομοῦσα καὶ πᾶσαν πάντη φύσιν ἐρευνωμένη (διερ. Theod) τῶν ὄντων ἑκάστου ὅλου εἰς ἐγγὺς οὐδὲν αὑτὴν συγκαθιεῖσα Galen protr 1: τὰ τῆς γῆς νέρθεν καὶ τὰ ὕπερθε τοῦ οὐρανοῦ κατὰ Πίνδαρον ἐπισκοπεῖ. M Antonin Imp commentt II 13 : οὐδὲν ἀθλιώτερον τοῦ πάντα κύκλῳ ἐκπεριερχομένου καὶ τὰ νέρθεν γᾶς, φησίν, ἐρευνῶντος. Porphyr de abstin I § 36: πέτεται κτλ. Macar Vlll 5: τὰ γῆς ἔνερθεν καὶ τὰ ἐπὶ πέδον λείπει οἶδεν· ἐπὶ τῶν πολυπραγμόνων. Verba Pindari restitui nequeunt; ἐρευνᾶν Pindari esse posse fateor, τῶν ἐγγύς cll locutionibus πὰρ ποδός, πρὸ ποδός dubitanter distinxi. De re fr 209 contulit Boeckh.
? 293
Schol Pind P XI 5 : πυκνῶς δὲ τίθησιν ὁ Πίνδαρος κατὰ τὸ ἀρσενικὸν τὸν ἄδυτον (idem in V) Hom hymn Merc 247: τρεῖς ἀδύτους ἀνέῳγε In Pindaro certe praepostera grammatici doctrina. Sprevit fragm Boeckh.
294 (138)
EM 69, 37 (Herodn II 387, 15L): Ἀλέρα καὶ Ἐλάρα Ἐλάρας γενεά (Tityus)· οὕτως παρὰ Σιμωνίδῇ (fr 234 B4), Ἀλέρα δὲ παρὰ Πινδάρῳ, Αλέρας υἱόν (Va et Flor ap Miller MLG 22, coniecerat Sylburg, ὦσόν codd rell). Conf Hesychii gll ἀλέρον· κόπρον et ἀλαρῦναι· ῥυπᾶναι, de re ad frr 72 ss.
295 (203)
Steph Byz 104, 13 M (Herdn I 66, 24. II 654, 24 L): Ἀπέσας Ἀπέσαις Pindarice) ὄρος τῆς Νεμέας, ὡς Πίνδαρος καὶ Καλλίμαχος έν γ’ τῶν Αἰτίων Bentley; fr 29 Schn). Cf Paus ΙΙ 15, 3; de veriloquio (ab ἀφίημι c vett gramm [et poetis opinor]) Savelsberg Symb ph Bonn II 508, (ab ἀφέζω scil πὴν Πέρσεως λάρνακα) Usener Sintflutss 236.
296 (268)
Suid: Ἀράχνη θηλυκῶς τὸ ὕφασμα, ἀράχνης δὲ ἀρσενικῶς τὸ ζωΰφιον. Deinde εἴρηται δὲ ἀράχνης καὶ παρ’ Ἡσιόδῳ (opp 777; adde ἀράχνου, ἀπ’ εὐθείας ὁ ἀράχνης. Αἰσχύλος [121 N2] Λαΐῳ Hesych) καὶ παρὰ Πινδάρῳ ἀράχνας Pind) καὶ παρὰ Καλλιμάχῳ καλλίᾳ libri, corr Bergkio praeeunte Otto Schneider ad Callim fr 304). ? 297 (270) Eustath ΙΙ 128, 38: ἡγεμονεύς καὶ ἡνιοχεύς καὶ ὁ ἐκ τοῦ Ἀλκαῖος Ἀλκεύς, ὅθεν καὶ Ἀλκείδης Ἡρακλῆς, καὶ ὁ ἐκ τοῦ] παρὰ Πινδάρῳ διάβολος, κοινῶς διαβόλως. Idem Od 1406, 14 (ad ἀνεβάλλετο ἁ 155): τὸ διαβάλλειν δὲ οὑ μόνον συκοφαντικὸν ἔχει νοῦν, ὅθεν καὶ ἡ διαβολή, καὶ ὁ παρὰ Πινδάρῳ διάβολος ἄνθρωπος Eustathium aut antiquioris grammatici sententiam διαβολεύς (pro vulgari διάβολος, ex schol Lucian Peregr 16 διαβολεῦ enotavit Lobeck) Pindaro adscribentis falso interpretatum esse aut memoria vacillantem haec scripsisse cl P ΙΙ 76 acute divinavit Bergk. 298 (Sclmeider p 8) Schol Arist av 931 (cf frr Pind 105a.b ap schol 927. 942): ἐμὶν τείν· χλευάζει τῶν διθυραμβοποιῶν τὸν συνεχῆ ἐν τοῖς τοιούτοις δωρισμὸν καὶ μάλιστα τὸν Πίνδαρον συνεχῶς λέγοντα ἐν ταῖς αἰτήσεσι τὸ ἐμίν. Pindarum quod dicat, finxisse videttu: Bergkio. Conf supra ad P VIII 68.
299 (271)
Et Gud 193, 9, θ’ cod Flor Miller MLG 326: ἐξεστηκώς (Pindarice ἐξεστακώς · διχῶς λέγεται παρὰ Θουκυδίδη καὶ παρὰ (om Gud) Πινδάρῳ· ὁτὲ μὲν τὸ μαίνεσθαι καὶ ἔκφρονα εῖναι, ὁτὲ δὲ τὸ (om Flor) ὑπαναχωρεῖν καὶ ὑπεξέρχεσθαι ἢ ἀφίστασθαι add Gud) δηλοῖ (om Gud).
300 (272)
EM 854, 59: ἐπέτειον· ἐπὶ τοῦ ἔτους· ἔπετος (ἔπετος καὶ Buprascr ον V) γὰρ δεῖ λέγεσθαι τὸν ἐνεστῶτα καιρόν οὐχὶ διὰ τοῦ φݲ διὰ τοῦ · ὥς φησι Πίνδαρος καὶ Δημοσθένης. Ubi ἔπετες γὰρ Boeckh, ἐπ’ ἔτος γὰρ καὶ ἐπέτειον Bemhardio praeeunte Bergk emendabant, frustra; nec subsidii quidquam esse video Cram An Par IV 169, 9 Zonar 809, Suid v ἐπέτειον, Cyrill cod Vind nr 319. Mihi vero ἔτος γὰρ δεῖ λέγειν . . . καιρόν Bachm An 227, 32 unice verum videtur esse, ut verbis illis quae sunt de psilosi seclusis et Pindaro et Demostheni (c Aristocr § 92 p 651) adiectivum ἐπέτειος adscribendum esse censeam.
† 301
Schol BT Ω 277: καὶ Πίνδαρος τὰ ἅρματα ἔντεα φησιν· ἱππείοις ἔντεσι μέτρα, ubi (ex μετραηθεων ap Pind Ο XIII 20/21) μεταίσσων B, quam lectionem a Boeckhio cl schol Vict explosam (expll 213) nescio quo pacto retiuebat Bergk.
† 302
Schol Ambr Pind O VII 86. 89: ξανθὰν δὲ κατὰ τὴν ἔμφασιν ἔφη ὁ Πίνδαρος νεφέλην τὴν ἔγκυον οὖσαν χρυσοῦ, καθὸ καὶ τὴν ὕδωρ ἔχουσαν ζοφώδη 〈καλοῦσιν Bergk> Et simile verbum supplendum esse eiuedem scholii altero loco verba ultima καθάπερ ὅταν ὕδωρ <ἔχῃ> ἀὴρ ζοφώδης ἐστίν.
303
Cram An Ox IV 329, 16: περὶ τῶν παρωνύμων· τὸ Καρβάν παρασύνθετον, Καριβοος (Καρίβοος Lud Dindorf, Καριβόoς Bergk ; plura v Καριβόαν καὶ Καρβάν. μόνον τὸ † εὔαν θηλυκὸν παρὰ Πινδάρω. Emendavit εὐνάν Dindorf (Thes III 2187. 2364) cl Choerobosci adnotatione εἰς ανݲ θηλυκὸν οὐκ ἔχομεν· τὸ εὐνάν εὐνᾶνος, ὃ παρατίθενταί τινες θηλυκόν (e Pindaro nimirum), νομίζοντες τὴν γυναῖκα σημαίνειν, δείκνυσι Λούπερκος ἐν τῷ περὶ γενῶν, ὅτι ἀρσενικοῦ γένους ἐστίν I 315, 27 88 Hlg. Gl Hesych Εὐάν · ὁ κισσὸς ὑπὸ Ἰνδῶν frustra huc vocavit Bergk. Ad duas quaestiones pertinet gl Oxon, alteram de nomm denominativorum accentu, alteram de genere nomm in ανݲ desinentium. Atque de quidem cf Choerob 261, 8 ss, ubi Κάριβος et Καριβοάν ex EM 490, 47 edidit Hilgard; quas voces equidem a grammatico propter ingeniosum quod a Κάρ et βοά nomm repeteret veriloquium (cf etiam καρβανίζειν et Καρίζειν καρικάζειν) fictas esse arbitror. Sed nihil haec quidem ad Pindarum: de genere ne nimium dubitea cf τρήρωνες πέλειαι Homeri, αἰών ἁμέρα Pindari, denique prll II85.
304 (273)
EM 404, 21 (= Miller MLG 138): ἐχέτης ὁ πλούσιος, ὡς Πίνδαρος 〈ἐχέτας monente Boeckhio) ἀπὸ τοῦ ἔχω ἐχέτης, σθένω σθενέτης καὶ ἐρισθενέτης.
305 (274)
Eustath II 976, 48: ἔστι δὲ καὶ γυμναστικὴ λέξις τὸ ἀλείφειν, ἐπεὶ καὶ οἱ γυμνικοὶ ἀγῶνες εἶχον, ἐξ οὗτινος ἠλαιοῦντο, εἰπεῖν κατὰ Πίνδαρον. Conf ἐλαιοῦται θρίξ fr Soph 567 N2.
306 (143)
Schol Φ 22 (Eustath II 1221, 35): καὶ Πίνδαρος ἰχθὺν παιδοφάγον ἐπὶ τοῦ κήτους Idem sine poetae nomine (sed ἰχθυοφύγα codd) Choerob I 383, 6 Hlg. De accentu ἰχθύν (lo Alex τον. παραγγ. 12, 26 Ddf) Lentz ad Herodn I 416, 1. Ad Andromedam fragm revocabat Lobeck parall 282 ad Danaam Boeckh.
? 307 (113)
Ps-Lucianus Imaginum c 8 (II 466): συνεπιλήψεται δὲ τοῦ ἔργου
αὐτῷ καὶ ὁ Θηβαῖος ποιητής, ὡς ἰογλέφαρυν (Boeckh, ὡς τὸ βλ. codd,
?308 (275)
Schol Pind N 11 17: ὀρειᾶν γε Πελειάδων · ἔνιοι δὲ διὰ τὸ ἐπὶ τῆς οὐρᾶς τοῦ Ταύρου κεῖσθαι κατὰ ὕφεcιν τοῦ ῡ λέγεσθαι), ὡς καὶ τὸ Κλειὸc κλειὸc V U, Κλειοῦς T, κλεὸc Β, κλέος D; sed εݲιݲ an εݲ nihil ἕκατι ἀντὶ τοῦ Κλειοῦς Κλειοῦς Β, Κλεοῦς D). Unde fluxit gl EM 517, 26 (Gnd 326, 3) variis modis corrupta additis verbis Πίνδαρος οὐκ οἶδα ὅπου et postremo ὀξῦναι δὲ (Lobeck pathol I 303, ὀξῦναί σε vulgo) δεῖ, qua diserta accentus notatione in re pathologica Herodiani admoneri se dicit Lentz Herodn H 250 ad fr 227. Hyphaeresis q v ut in iunctis cum -κλεες- nominibus legitima (cf ad P XII 24. N ἡ ita et in simplici κλέος et in tertiae declin stirpibus in οݲ inaudita. Nam quod Ahrens apud Etymologum mire κλέ(ε)oc statuens (d d 235) exemplum attulit λάτος (CIA 11 545, d d 174. 238, ipse sibi parum constans 484) explosit lo Baunack ap Collitz nr 2501 p 646. Quod alterum Wilamowitzio si credis in vasculo quodam rhodio exstat inscriptum Φιλτ(??)c ἠμὶ κτλ IGIMA I nr 719) per se quidem ad Pindari sermonem constituendum non multum valet: plura eaque graviora exspectemus testimonia. Fragmentum cl Κλεοῦς ἐθελοίσας N III 83 (ubi κλεὸc Vci) expunxit Lobeck 1 1, grammaticis antiquam litteraturam fraudi fuiese ratus Κλεοῦς ἕκατι ser Bergk.
309 (212)
Herodian περὶ παρωνύμων II 875, 1 L (Steph Byz v κρηcτών) : Κρηστώνη πόλις Φρᾴκηc . . . ὁ πολίτης Κρηcτωναῑοc παρὰ Πινδάρῳ. Ριανὸc δὲ Κρηcτωνίουc αὐτούς φησιν. Ἑκαταῖος δὲ Κρηcτῶναc αὐτοὺς ἐν Εὐρώπῃ. Pindari in locum Meineke Pisandri nomen substituebat probante Bergkio. Crestonam Diomedis Marte et Cyrena parentibus sororem esse si memineris, manum cohibebis cl fr 316. ἔοικε δὲ εἶναι ἡ Κρηcτὼν παρ’ Ἡσιόδω legitur Herodn I 337, 22 L, corrige παρ’ Ἡροδότῳ cl 39, 8, Steph Byz 1 1 Herodot V 3 Κρηcτωναῖοι). VII 124 Κρηcτωνική).
310 (276)
Schol BT Ο 137: μάρψει· κυρίως χερσὶ συλλήψεται. μάρη γὰρ ἡ χείρ κατὰ Πίνδαρον, ὅθεν καὶ εὐμαρές B, τὸ δὲ μάρψει κυρίως τὸ χερσὶ συλλήψεται, μάρη γὰρ αἰ χεῖρες, ἔνθεν καὶ εὐμαρής T, item omisso Pindari nomine μάρη γάρ ἔλεγον τὰς χεῖρας Orion 98, 10 St(Eustath 111009,24). Utrum Pindaro μάρα an μάρ(??) tribuendum sit parum liquet; nam potuit quidem e μάρα fieri εὐμαρής, ut εὐφραδής e φράδα.
311 (278)
Apollon lexic Hom 117,25 B: ξεινοδόκος ...6 δὲ Πίνδαρος· ’ξ. τε δ’. ἀντὶ τοῦ ἐμαρτύρησε. Eadem (sed ’ξ. τε λαβών Zon, ξ. Τελαμών vulgo) Simonidi tribuit, cum Sim fr 84, 7 Pindaro adscribat, Zonar 1415 c Etymoll: EM 610, 47 (Miller MLG 222), Gud 414, 36, Angelic Ritschl opp 1 689.
312 (279)
Schol T Χ 51 (ὀνομάκλυτος Ἄλτης): κατὰ σύνθεσιν οὖν ὡς τοξόκλυτος· ἔστι γοῦν παρὰ Πινδάρῳ τὸ θηλυκὸν αὐτοῦ ἐν παρωνύμῳ χαρακτῆρι· ὀνυμακλύτα (ὀνομ. cod) γάρ ἐστιν. E quibus Α nihil nisi haec ὀνομάκλυτος· ὡς τοξόκλυτος, B vero corruptius κατὰ σύνθετον οὖν ἐστίν, ὡς τὸ τοξόκλυτος παρά Πινδάρῳ καὶ περίκλυτος.
313 (267)
Schol Pind P II 31 (κτίλον): ἔστι γάρ παρὰ τὸ κτίσαι, ὅ) ἐστι θρέψαι· καθάπερ φησὶ καὶ ἐν ἄλλοις ὁ Πίνδαρος ὀρεικτίτου (όρικτ. codd; cf Wilh Schulze qu epp 410) συός, τοῦ ἐν ὄρεσι τεθραμμένου. Schol Eur Phoen 683: τὸ δὲ ἐκτίσαντο ἀντὶ τοῦ ᾤκησαν, ὡστὸ ὀρεικτίτου (ὸρεικτὴτου et ὀρ(??)κτήτου codd) συός, παρὰ Πινδάρῳ, ἀντὶ τοῦ ὀρειοίκου. Schol Eur Or 1621 (κτίται): τοιοῦτον δέ ἐστι καὶ τὸ συὸς ὀρεικτίτου (ὀρικτ. B) π. Π. ἀντὶ τοῦ ὀρειοίκου.
314
Cram An Ox IV 309, 20: ἐπὶ τῆς περί Πίνδαρος πέροδον ἔφη ἀντὶ τοῦ περίοδον (N IX 40, Eustath pr c 21) καὶ περιέναι τετρασυλλάβως. De περιέναι ap Pind dubitabat Bergk cl περι(ι)όντι τῷ θέρει Thuc I 30, 3 (ubi περιιόντι F solus).
†315
Serv Verg Aen V 830: ’fecere pedem, i e πόδα (? Thilo, podiam libri, podinm Salmas), hoc est funem quo tenditur velum’. Sed cod Dresd haoc habet: ’quern (quod D, corr Bergk) Graeci πόδα vocant, ut est apud Pindarum et Aristophanem’. Grammaticus τὸ πὰρ ποδὶ ναός Pind N VI 55 perperam interpretatus esse putandus est, ad quem locum ποὺς μὲν νεώς τὸ πηδάλιον non minus perverse schol. De Aristophane cf schol eq 434.
316
Aristoph Byz (fr 42 Nck; cf Miller MLG 430) ap Eustath ΙΙ877, 55 (Od 1649, 3) εἶτά φησιν ὡς καὶ Πίνδαρός που τὰς Διομήδους ἵππους πρόβατα καλεῖ τὴν φάτνην αὐτῶν λέγων προβάτων τράπεζαν. Paeanis fragm esse opinor cll Apollod II 96, Steph Byz v Ἄβδηρα, Philostr imagg II 25, Pind fr 63.
? 317
Id ibd de eodem οὕτω δέ που, φησί, καὶ ἐπὶ τοῦ Πηγάσου ποιεῖ.
Quae cum ad πρόβατον potius quam ad τράπεζαν referenda esse videantur,
ne ita quidem possunt explicari, ut memoriam fefellisse grammaticorum
principem dicamus cl Pind Ο XIII 92 (φάτναι Ζῆνός ἀρχαῖαι) At equos
istos voraces eodem quo pecudes nomine nominari credo, alatum equum
(de quo etiam I VII 44) non credo.
?318 (281)
Herodian I 789, 44 K (Choerob II 80, 23 Hlg, Cram An Ox IV 185, 16.
415, 5. Par IV 226, 16): τὸ δὲ ῥερυπωμένα (ζ 59) ἀντὶ ἐρρυπωμένα, ῤερα-
?319 (282)
Schol BT Ζ 24: σκότιον δὲ ὡς λόγιον· τὸ γὰρ κύριον παροξύνεται παρὰ Πινδάρῳ. Fuisse <ὡς Χρομίος> ’π’. Π. conicio cll Herodn I 122, 7 et 125, 20, ut cnm in epiniciis Chromius non inyeniatur casu nominativo aut accusativo, de frr (hyporch) 105 106 vel (encom) 126. 126 cogitari posse videatur.
? 320 (283)
EM 172, 7: καὶ παρὰ τούτων δωρικῶc τουτάκι, ὡc παρὰ ΠΙνδάρῳ· τουτάκι πεξαμένηc. Fuisse τουτάκι τε ζαμενήc susp Boeckh, τουτάκι παῖς ἀμενής Bergk, ex Αἰήτα τό ποτε ζαμενήc et τουτάκι δ’ οἰοπόλοc P ’π’ 10. 28 mihi videtur confluxisse.
?321 (284)
EM 249, 50 (Zonar 466 Τ): δαυλός· ὁ δαcύc. παρὰ τὸ δάσος γίνεται ῥῆμα δάσω, ὡς τεῖχος τειχῶ, ἀφ’ οὗ Πίνδαρος τετείχηται. E Pind P VI 9. I V 44 τετείχηcται) Tittmann, τετείχισται cl Bast comm palaeogr 716) coni Gaisford, ’contra mentem grammatici, sed potuit ille ´ Bergk.
? 322 (219)
Eustath ad Dion Per 467 (de Sicilia Trinacria): διὸ καὶ Λυκόφρων (Al 966) τρίδειρον νῆσον λέγει αὐτὴν καὶ ὁ Πίνδαρος τριγλώχινα. Errasse grammaticum (Tzetzam? Philol 66, 1897, 94) Bergk coniecit cl fr Callim 382 Schn (Ch(??)rob I 267, 27 Hlg, schol ined Pind ὁ IV 11 CDEH).
† 323 (207)
Schol Pind P H inscr: καταφέρεσθαι γάρ φησί πὼς (Dionysius phaselita, scil ut probaret emendationem P E 3) τὸν Πίνδαρον εἰς τὸ τὰς μὲν Ἀθήνας λιπαρὰς προσαγορεύειν (fr 76), τὰς δὲ Θήβας χρυσαρμάτους (?) καὶ εὐαρμάτους (fr 195) καὶ λευκίππους (P IX 83) καὶ κυανάμπυκας (fr 29, 3), τέλεον εὐχερής τις ὥν. Voluisse χρυcάcπιδαc videtur ex Isthm I 1.
† 324
Dioscor ap Galen comm Hippocr praedict I (XVI 763 Lps) defendens commentum ὑποψέφαροc: τὸ γὰρ σκότος εἰρῆσθαι ψέφαc καὶ παρὰ ΠΙνδάρῳ· Enotavit Bergk immemor schol ‘Ambr‘ Philol 66, 1897, 96) EM 818,33: ψεφεν(ν)ὸς καὶ ψεφηνὸς ἀνήρ· σκοτεινός, οὐκ ἐπιφάνης ψέφος γὰρ τὸ σκότος, φησὶ Πίνδαρος <δῃ>.
325 (285)
EM 504, 3 (Gud 315, 12, Zonar 1185, Angelic nr 148 [Ritschl opp I 687], Eustath pr 27 p 22, 7 Ab): κέρατα γὰρ καλοῦσι πάντα τὰ ἄψ ὥς φησι Πίνδαρος. ὑψικέρατα πέτραν. Recte conferunt (Hemsterh ad Arist plut p 311) Arist nubb 596 Δήλιε Κυνθίαν ἔχων ὑψικέρατα πέτραν, unde ad Deliacum carmen referas fragm cl fr 286. Bacchylides πυργοκέρατα habet ἁ 51 Β4 (39 Bl), sed ὑψικέραν βοῦν XVI 22, καλλικέραν XIX 24, nt dubitem an χρυcοκέραν ἔλαφον reddendum sit Pindaro Ο ΙΙΙ 29 invitis libris.
? 326 (220)
Galen de pulss diff Vin 682 ed Lps: καίτοι γε οὐδ’ ἀπὸ τῶν κυρίων ὡc ἔτυχε μεταφέρειν ἔξεcτιν οὐδὲ τοῖc ποιηταῖς, ἀλλὰ κἄν Πίνδαροc ἡ τιc ῃ(Bergk, εἴη τις ἢ vulgo), Ὠκεανοῦ τὰ πέταλα τὰς κρήνας λέγων οὐκ ἐπαινεῖται (sequitur Pind P I 86).
327
EM 808, 43: καὶ ὁ Πίνδαρος χεράδει τὴν δοτικὴν εἶπεν· χεράδει σποδέων ποδέων cod Flor Miller MLG309). Ἀρίσταρχος δέ κτλ. Locum Pind P VI 13/14 aut parum accurate (ut pro τυπτόμενος ἡ a grammatico invehatur ποδέων) aut libris nostris scholiisque accuratius referri (ut post ἄξοισι Pindarus ad num sing <—> ποδέων redisse parum credibile. Conferre iuvat σποδούμενος μὲν πρὸς πέτραις φίλον κάρα θραύων τε σάρκας Eur Hipp 1238 c Pind ἁ 176.
† 328 (129)
Herodoteam (VI 125) de Alcmaeone Croesi divitiis ridiculum in modum se pnerante narratiunculam referunt scholl Pind (inscr P VII), ande cum alia Tzetzam tum haec (Chil I 8) hausisse apparet. Pindaro tribuebat Boeckh cl fr 270, expuniit Bergk.
De epigrammate Orchomeni quod ferebant in Hesiodi aepulcro
fuisse inscriptum
PRAEFATIO. Spatio plus vicenario intericeto si per temporum angustias funditus renovare editionem maiorem licuisset, quis non crediderit, quam parato animo obsoleta delendo, festinantius administrata corrigendo, nimis quae nonnullis uisa sunt contracta explanando et legentibus et mihi ipse satisfaceturus fuerim! Nunc appendicis forma usus legentibus formidulosa, mihi ipsi fastifiosa adversariorum quasi farraginem expromere cogor.
Sed cum amplioris de Pindaro operis edendi hanc ultimam senescenti occasionem offerri veri simile sit, materiem certe non inutilem sequenti Pindari editori si tradidisse bidebor, contentum me esse oportebit.
Berolini mense Octobri MCMXXII O. S.
Compendia quaedam obscuriora: Wil 1904 . . . , 1909 . . . = Wilamowitz Sitzgsber Berl Ak d W 1904 . . . , 1909 . . . Maas Resp = PMaas Neue Responsfreih b Pindar u Bakchyl Berlin 1914 1921 Weidmann (Schroeder) comm Pyth = Pindars Pythien erkl u Otto Schroeder Lpz 1922
De libris manu scriptis
Duos interim qui innotuerunt Pindari codices, Athoum Iberon 161 (4281) saec qui fertar XIII, et Ib 150 (4270) saec XV, illum 01 Py, hunc 01 continentes, nostrum in usum in carminibus OI I II contulit Sokr Kugéas. Et in his quidem μάρτυροι cod 161 Ambrosianae recensionis affinis videtur esae (0 I 34 ludpTUpoi = D, 60 dGavdxujv CD, 84 ἄμοιροc BF, 107 κῦδος C Fgl, Ο II 11 (10) αἰών τ’ ACDN, 35 (32) ἀελίου ACDN, 61 (46) ἔχοντι ACDN, 62 (66) νιν ACN), θ’ suo nonnullis male additis velut Ο I 49 τάμον σε κατὰ μέλος 85 σὺ, 97 ἀμφὶς. — Alter cod 150 ex iuterpolatis esse coarguitur lectionibus παρ’ εὐάν. Ο I 24, βροτ. φρένας 28 οὑτοσὶ ἄεθλ’. 84; πέφνεν ἑοῖ Ο ΙΙ 46 (42), ἐριπόντι 47 (43), ἀλαθινόν 61 (56), ἔχει 62 (56), νέμονται — ἀκμᾷ χερῶν (69) (62) ; idem novas exhibet interpolationes velut ἔστεφον Ο I 68, errores non paucos, quos enumeraro nil attinet.
Oxyrh pap ’ (voIXIII 157 ss) continet O I 106—116, II 144 72—95, VII 6—21. Lectiones uotatu dignae: Ο I 109 γλυκυτέραν τ[, ε κεν] Vatt, om particula CDN, 110 κλείξειν, 112 ἀλκᾷ, 115 ἐμέ τε δὲ DN), Ο II 2 τίν’ ἥρωα τίνα δ’ ἄνδρα 4 ἀκρόθινα, 6 ὄπι (c libb), 23 πέμπῃ, VI 72 fiXpoc (om δὲ = ACDpc), 75 πρώτοις (= ACD), 78 ἐδώρηcαν Α solus, tum Β b), 90 ἐσσὶ, Ο VII 11 ζωθάλμιοc (?), θ’ quibus maxime memorabilis quamvis incerta ὁ I 109 τ[, nec contemnenda ἐ(σ)σὶ ὁ VI 90
Observatiunculae granimaticae
Practicum lyricorum praeaertim carminum graecorum editoria munus quamquam ab ideali quasi grammaticorum studio atque desiderio probe distinguendum esse nobis quoque (p 11) perauasum est (cf Usener Altgr Versb 10 Wil Textgesch gr Lyr 44. 50), tamen ne editore quidem indignum esse censeo etiam in difficilioribus atque infinitis quaestionibus grammaticis pro virili parte id agere, ne incousiderate quidquam aut decrenisse aut (velut § 56. 87. 88. 92 cl app nostra infra ad Isth I 26) decernere omisisse videatur. Et fuisse, quibus usui essent observatiunculae nostrae qnamvis mediocres, virorum quorundam non indoctorum testimonio constat.
ad p 11 ss ὁ 1—4: Inconcinnitatum antistrophicarum (de quibus cf appendicula metrica) magnam partem tolli posse putat P Maas (Resp I 1914. II 1921) prosodicis quibusdam licentiis admissis, velut ον, ιν, οc terminationibus ad libitum ante vocalem productis. Vocales exeuntes facilius credideris produci posse ante liquida vocabulorum initia, velut (in non-chalcidicis dumtaxat numeris) ݲ μ- P V 42, ῑ μ- fr 104d 50 cl Bacch III 64, de quo loco cf infra ad ὁ 7 adn
ad p 14 ὁ 7: Hiatus ante nomina quaedam propria obvii adde nunc exempla Bacchylidea ἀνθεμόνετῐ ἔβρω XVI 5 K, ὣ ε Ἱέρων III 64, Μοῦσα νιν τρ[έφει]. Ἱέρων 92. ‘εβρος nomen barlaarum. Hiero in galea Olympica nomen suum insculpsit ιαρων, ut non a ιαρόc ιαρόc ιέρζ nominari se (mensura quidem ῐ non refragante cll γ’ 404, Alcm 28 Ar eq 1052, Eur Andr 1141), sed ἱερῶν ἐπώνυμον se esse voluisse appareat favente Pindaro (fr 105,2). Adde quod Ἱερώνυμος vocatur in indice Oxyrh forma pleniore De duplici hominum nomenclatura cf ad N III inscr adn et Radermacher Rhein Mus 63, 1908, 455, Wil Pind 436 2
ad p 15,8: Ἁγηcίλαν N XI 11, quod in Ἀρκεcίλαν corruptum exhibet c dett libris (= Schol 13, p. 336, 11 Ab) cod D, e cod B recipiendum esse cl fr 123,8 evicit Wil 1909, 833. Metrorum syllabas exaequandi causa Ἁγεcίλαν Pindaro reddebat Maas Respp I 93 13 solito facilius subscribente Wil Pind 4301, quam formam ad dactylum efficiendum suo Marte videtur finxisse Callimachus V 130, abusus fortasse soloecis formis per etymologiam popularem ad ἄγειν potius quam ad ἡγεῖσθαι relatis, ut in epigr nobilissimo Crit 5 Bgk (8 Diels) pro Ἀρκεcίλαν (Lichae Olympionicae patris nomine) vulgo perperam legebatur Ἀγεcιλάου. Tum Ἡγεcι- ausus est Nicander Ath XV δ, item Ἁγεcι doctus auctor epigr 195, 2 Kaib. At ex Aeschylo (fr 406 N2) unde sumpserunt omnes illi formidulosum Plutonis cognomen, recte Ἀγησίλας affertur Ath III 99b, non illud quod in antiqaiore quidem liugua omui analogia caret, Ἀγε- aut Ἁγεcίλαc.
ad p. 16 § : De Ἐπιάλτα adde Alc 129; de veriloquio cf. P XII 20
ad p. 17 § 21: Ζανὸc Ἀλεῖοι Isth II 23 laudat Wil Sapph Sim 221 propter inscr ion Ἀθηνᾶ XX 225, Nordion Steine 1909, 53*? an propter Eleorura Ζᾰναc Paus VI 21, 2 V — si quidem Eleo viro carmen dedicatum esset, ut Ο XIII Corinthio (cf de nominibus Ποτειδάν Φίντιc Ἱπποκλέας Ἀλκμανίδαι Τιμοδαμίδαι, denique p 29 ὁ 56).
ad p 18 § 21 : De ἥμερος nunc constat testimonio inscr arc (Munchn Sitzgsb 1899, 566 = Oest Jahresh 1901, 83 nr 15) τᾶς Αρτάμιτοc ἴ’ . . . τἀς μέραc IG V 2, 403. Eundem hyperdorismum libii exhibent Aesch Ag 721.
ad p 18/19 § 22: Acc Ἀμφιάρην ad nom Ἀμφιάρηc (= ιαρεύc) referunt etiam Wackernagel Unters Spr Hom 160, Bechtel Gr Dial 1 354 similiter Wil 1904, 6251 ad p 19 § 23: Ἱρήνα aspiratum aliquando fuisse docuit Bechtel Gr Dial I 54/5; ceterum cf Riisch Gramm delph Inschr 1914, 53/4. Barbarum vocab fuisse in ανα exiens susp Ed Hermann DLZ 1917, 485, Ph Woch 1922, 394.
ad p 19 § 24: Sicuti in Μήδεια (ex Hes theog 961) etiam in Πηλεύc Ο II 86 (at Πάλιον ὄρος passim ap P, παλῶ Sophr fr 32 Kaib), Ὅμηροc P IV 277 vocalismum epicum conservari statuit Wil II u Hom 108. 372. Similiter nunc comparuit παιήων paean VI 121. 127, fr 104b 63. Non iam in censuram venit προπρήων Bergkii commentum N VII 86. De νήπιοc cf ὁ 29, de ἐπηετανός infra ad ὁ 42.
ad p 20 § 27: Κῠράναν ad fontem Ἀπόλλωνος κράναν P IV 294) Κύραν probabiliter refert Malteu Kyr 69
ad p 23 ὁ 38: περι-ώcιοc, ut ὲτ-ώσιος ex adv ἐτός, Boisacq et ἁ 773. 293
ad p 24 ὁ 41: κἀν = καὶ ἐν invitie libris κεἰν κἢν κεν praebentibus
νίκη N V 6 (ubi v not), si modo est Pindari, ad νίκημι — ἐ)νίκη, quod Pindaro magis perspicuum visum esse crediderim, quam ad νικάω — ἐ)νίκαε referre etiamnunc malo; nam ut ὄρημι Sapphonis confirmatur αἰολικῶc schol Theocr VII 40) ὀρέω verbo lonum, ita νίκημι Rhodiorum (Agrigentinorum) verbis νικέω τιμέω. Exquisitum in verbo quodam singulari eligendo aeolismum admittere probabiliuB esse arbitror, ut αἴτημι fr 156, 5 certnm, quam vocalium istam contractionem a Pindari doride mitiore prorsus abhorrentem; sed cf infra ad ἦς Isth I 26.
ad p 26 § 42: (??) pro ἀερύῃ Ο XIII 81 scr ἀναρύῃ, v ad § 67 adn. A(??)O, adde Ἰα(??)ολκοῦ Isth VIII 40. (??) adde κτέατα N VII 41 16 fr 78,3, Bechtel Gr D Ι 56, OA, χλοαρόν P IX 38 cf comm Pyth 82. Orionis, magni amatoris nomen, Ὀαρίων (N II 12, ubi v not cr, fr 72 Corinnae fr 2,2 Bgk, Asop fill 77, frustra obl Wil Berl Kl-T 2 381), Ὠαρίων productione epica Islhm IV 49, Ὀρίων (malam Homeri lectionem male interpretati poetae Alexandrini Callim III 265, Arat passim), ut ὄαρος ὄαρ ὀαρίζω cett, a stirpe <ser> ὂ·(σ)αρ- repetere, non est dubitemus (male dubitat ἀFερ- stirpem praeoptans Ern Fraenkel Nom agentis II 166/671), unde contracta forma Ὀρίων (nomen hominis Milesii iu inscr perantiqua nr 93 Bechtel) facilius certe evadere potuit quam ex (??) ne ὦτα quidem utique ex ὤατα (AIc fr 41 et ap Balbillam) profectum esse coarguitur glossa tarent ἄτα· ὦτα, quidni ex ὂατα, ut πρᾶτος ex πρόατοc? cf οὔατα Hom, ἀκ-ούω, ἀκρ-οάομαι. ΑΟ, deleas τετρᾰορ. N VII 93, scr προπράονα N VII 86. ἐπηετανός ex ἐπ-η-Fετι- vel ετο τανόc cll ἐπέτειος ἐπετήσιος, perennis, diuturnus, Boisacq ét gr 264, unde ἐπ(??)-τανόc exspectes cll ἐπάβολοc πολεμαδόκοc simm; sed cf ad ὁ 24 adn
ad p 26 43/5: De formis Ἀόοc Λατόος (fr paean V 44) Πυθόι ἥροας γεροῖοc αἰδοῑοc γελοῖος πατροῑοc ad ’antiquiorem’ (sec Ahrens dial dor 238, Bechtel Gr D I 304, ’debiliorem’ sec ὁ Hoffmann Gr D II 365) etirpem in -o- exeuntem referendis satis videtur constare: de Boeotorum more EM 224,36, ἀβόοc· ἐξ ἔω, Ταραντίνοις Hesych; et Homero ἡ. ἠoόθι reddendum censet Wackernagel Unters Spr Hom 106, sicut ἠόα δῖαν iam pridem Nauck Mel gr-rom III 240. Sed dubitari licet in φόροc de altero -c- addito (an servato?). In promptu videtur esse *aFcoc-, aurora; rora; sed ut dicam quod sentio: si fidem habere fas sit glossis Hesych ἆεc . . . αὔριον (an ἆ<ος>· ἐς αὔριον?), ἐασφόροσ· ἑωσφόρος quod in corrigunt, denique, quod nescio unde laudat Boisacq et gr 304, Locrorum vocabulo κατᾱFεος, equidem ad neutr gen nomen ἇος ἄεσος recurrere ausim, ut ex ἀεσφόρος per vocalium ‘assimilationem regressivam’ ab lo Schmidtio identidem observatam profectum esse dicam ἀοσφόρος, non eecus ac φαoσφόρος φωσφόρος ex φαεσφόρος quod traditur Aesch Ag 489. Hoc utut est, Pindarum quidem pronuntiaese Ἀσφόρος pro certo affirmari licebit, ut ἇς ex ἇος vel potius ἄως τάως· τέως Κρῆτες Hesych) est ap Dorr, Pind ὁ X 61, pae VIIb 28 (?), ἅς ap Lesbios; rhapsodi homerici utrum Ἀσφόρος an Ὡς- vel Ὠσφόρος cecinerint ψ 226), nequeo. Feminina certe forma αὔα, gen ἄας (Zenod Bchol Ven A Θ 470 Sapph 152) omnino procul habecda.
εὔζοια nunc teneo P IV 131; inter ζο- et ζω- eandem intercedere rationem quam inter βιο- et βιω-, feo- et δῶι me docuit Herm Jacobsohn.
ad p 27 §48: οἰκουριᾶν PIX 19 non aolum propter inconcinnitatem antistrophicam, sed inauditam etiam metrorum (??) propter commisauram ferri non poese omnes consentiunt; de coniecturis dixi comm Pyth 79, ipse proposui οικοFορᾱν, rectius fortasse οικοFόρους? Jac Wackernagel
ad p27 § 50: De ι- sono ante vocalem alterum in diphth αι- vel οι- suppresso duobus locis non exploratares est ὁ XIII 81, P VIII 55), at cf ια-ι- in fr per coniecturam 1908 recepto α Ἀμυκλάιαν) . Fusiua de ι- vocali multifarie hausto Radermacher Epigr d Didius Wien Sitzgsb 170 (1912), Bechtel Gr Dial I passim
ad p 28 ἕ 52 : εὐ-(χαλκο-) παρᾷος non πάρᾳος scribendum esse identidem monui, item Θρασυδᾷος (infra ad P XI 13. 44), Προνᾴα (comm Pyth 59)
p 29 1 1: scr aliqua.
ad p 29 § 55: De ος mensura a nobis 1914 recepta comm Pyth 8
ad p 30 § 56: De participii terminatione in nomine Arethusae cf κρήνας ἀρεθούσας Choeril Sam 2 K. Formam primigeniam Ἐρχομενὸς Τρεφώνιος assimilatis vocalibus in Ὀρχομενός Τροφώνιος abiisse nemo iam lo Schmidtio (KZ 32, 321 ss) obloqui videtur.
Similiter autem iudicandum de Σεκυῶνος vocalismo. Nam σικύα, cucurbis, a qua nomen traxisse urbem apparet, non solum apud Secyonios σεκύα fuisse coarguitur gl Hesych σεκούα, nomine barbaro, orthographia laconica (teste Hesych s v σεκουάνα) inde postquam pronuntiari σεκύα coepit, ε- ad υ- assimilare vulgo placuit — ut in σέσυφοσ· πανοῦργος (Hes): Σίσυφος et ψεδυρά· ψίθυρός (Hes ex Aesch suppl 1043)? —, denique ne Secyonibus quidem ipsis displicuit; cf Kretschmer Glotta III 1911, 321 Obloquente Wil Herm 44, 1909, 475, Pind 427 3
Σαοκλείδα(ο) N VI 21, de qua forma praeter nomina Boeotis pervulgata Σαυ- nunc etiam σαόφρονος paean 1X46, pro Σωϊκλ. (1918.14) reducerem, nisi Σωκλ. (lect trad) vel Σαοκλ. retinendura putarem
ad p 30 §57: De nominis forma Κλυταιμήστρα cf si opus esse videatur Ο Kern Inschr Magnesia nr 88c, Kretschmer Glotta III 1909, 331 et quae fusius exposuit Frdr Stolz Innsbr Festgr 60. Philol-Vers Graz 1909 13, Wien Stud XII 31 bs
ad p 32 § 63: De Chironis nominis utra forma, Χίρων Theraei lapidis perantiqui testimonio IG XII 3, 360 et constanti fere vasariorum usu atabilita, an Χείρων in libris miro consensu pervulgata. nuperrime Alcaei verbis ἐς δόμον Χέρρωνος (pap Oxyrh 1233, fr 8, 9 DiehP) commendata, poetis vindicanda sit, adhuc sub iudice lis est. Nam ex quo Kretschmer Χείρων scribere tutius esse duxit (Glotta X 1919, 60), rursus Bechtel Χέρρων illud grammaticorum quorundam doctrinae deberi coniecit (Gr D 1 129)
ad p 32 § 65 : Adiectt terminatio εννός (ap ἢ confirmatur paeane (Oxyrh) III extr. φαεννός, V 46 κελαδεννᾷ ad p 33 § 67: ἀναρύῃ Ο XIII 81 revocavi 1908, postquam αὐερύῃ et in lemm schol et (inde a Calliergo) in carminis contextum ex loco homerico in scholl laudato furtim irrepsisse cognovi
ad p 34 § 71 : Advv ἔμπας ἔμπαν ἔμπα neque a rad παι verbi πάσασασθαι ἔμπασις) neque a πᾶς πάν παμπήδην segreganda esse censet Boisacq ét gr 248. 748. Hoc praesertim in πᾶς παμπήδην adiciendis recte ai fecit v d, addito πάμπαν quod ex Homero retinuit Eur Med 1091, fr (An- tiop) 196, 2, etiam ἔμπαν trochaice metiri malim quam spondaice. Quod ap Aesch Cho 691 est ἔμπας ad adv in ας desinentia assimilatum esae opinatur Wil Aesch Or II 218, ut nobis quidem ἔμπα Pind N IV 36 ad μάλα simm probabile est
ad p 35 § 73: De I decl acc plur terminatione correpta Boiaacq
dial dorr 132 : elle n'est pas exclusivement dorienne rectissime antestatus
Hesiodum, quem domi ας et ως dicentes audisse notum est. Quid
ad p35 ὁ 74: φίλαν — πόλεα emersit in frr dithyr Cor (70c, 9), acc beterocl in -εα exemplum adhuc unicum; similiter πόληι, -ηα, -ηος cett, de quarum formarum origine magna inter gramm dissensio. Inter acc (πόλ-)ις testimonia deleas inscr 218, 3 (nomin!); tum nr 488, 157 (Orch), denique πόλις P IV 56
ad p 85 ὁ 76: Del fr 79,2 (cl dith Theb 70α6), item 1552
ad p 36 §77: De τά pron interr forma boeotica (megar σά μάν;) ex kja, lat. quia (quianam?) repetenda Jac Wackernagel Idg F 31, 268
ad p 36 § 78: ποὶ (= ποὺ) comparuit in lap lesb ap Bechtel Gr D I 102, unde confirmantur et Ahrensii in Alcaeo (fr 9. 66) emendationes et nostrae passim in P lectiones; denique cf Isth VI 59
ad p 37 § 82/3: Sicuti advv ὧδε ὥτε iam pridem, ita iam ἀλλᾶ ἁμᾶ ἡσυχᾶ κρυφᾶ ὀπὰ παντᾶ (de Trd ad Ο Xlll 38) instrumentales procul dubio casas repraesentantia falso -ι- adscripti ornamento privare non dubitavi; idem cur in ἰδίᾳ δαιμονίᾳ non fecerim, sponte intellegi puto
ad p 38 ὁ 84: Nova in P aor partic monosyllabi(?) forma (δια-)βαίς comparuit Oxyrh pap 408 (= fr 140a, 39); nam in libris nostris omnino, etiam vocali subs scriptum legitur ἄνα., κατα-, παρα-)βάς, male fortasse; nam ζάβαις ἀελίου ex Alcaeo praebet pap Oxyrh 1233 (fr 7, 3 Diehl3)
ad p 39 ἕ 86: Inf in -εν exeuntes ἀναλύεν συνάγεν paean (Oxyrh) VI 94, IX 36. Et suo iure gramm antiquos, cum transcribere -ειν possent, ἴεν edidisse praeter exempla Bacchyl documento est μελίζεν ἀοιδαῖς lectio N XI 13 nunc a Paulo Maas confirmata cl καὶ ἀοιδά in eadem versus sede 7. De inff themat quoque coniug in -μεν exeuntibus, velut ap Hom est εἰπέμεν, ap P θανέμεν δαιδαλωσέμεν, εὑρέμεν (fr 107a, 5), μειγνύμεν ((107b, 1). Bechtel Gr Dial I 193 (thessal). 289 (boeot)
ad p 41 § 91: ἑσπέσθαι unius loci propter difficultates (I VI 17)
denuo commendant Wil 1909, 818, Maas Resp I 20. Obtemperare nondum
ausim, quamquam multum abest, ut esse potuisse (ς)εσπέσθαι simm prae=
fracte negem. Nec repugnabo, si infinitivi (ςε)σχεῖν vestigium quamvis tenue
quispiam deprehendisse sibi videatur in tit arcadici (BCH 39, 53 C 4
= Glotta X 217) verbis μὴ ἐσκεθῆν μηδ’ ἀναγκάσαι, neque arcere nec cogere
(aliter quidem = ἐκεςχεθεῑν interpretantibus Bechtel Gr Dial I 363
Wackernagel ibid 396). Pindarus certe cum ceteris Graecis conspirat
ad p 42 § 93: Futuri med notione passiva novum evasit παρέποιτο paean IV 4 ἑδνώσεται, v 1 ἑδνώ-)σατο, schol ὑμνηθή[σεται vel ὑμνήθη. Utra lectio vera sit, in tanta versuum ruina difficile erit dictu; tamen ut et tempus et personam si spectas ἑδνώσατο post χορεύσομαι quid sibi velit plane obscurum, ita ἑδνώσεται non solum scholio quamvis miro — an χαρισθήσεται ἑγγυνθήσεται βεβαιωθήσεται? — confirmatur. sed alterum exemplum iam praebetur Ο VIII 45, ἄρξεται quod est ἀρχθήσεται, ubi ῥήξεται? Bergk. — Aor tempus omnibuci in libris (schol et paraphr vacant) traditur P IV 243 : ἔλπετο δ’ οὐκέτι ὁ κεῖνόν γε πράξασθαι πόνον, ubi pron οἱ parum eleganter ad Peliam referri recte c Hermanno statuit Wackernagel Unters Spr Hom 91*, tempus autem aor commendatur non solum pindaricis locis P I 43/5. IV 223, N VI 27, ὁ VII 61 ali, sed etiam homericis N 666/68, Σ 150, δ’ δ 254/55, inter quos unus (N), πολλάκι γάρ οἱ ἔειπε — φθίσθαι, ἢ — δαμῆναι, subiecti sicut P IV 343 mutati exhibet exemplum. Gravius est, quod notionis illius neutropassivae, de qua cll στεφανώσασθαι et στεφανωθῆναι obiter quaedam adnotavi comm Pyth 6 in aor temp diutius servatae testis est etiam Simonides famoso illo ἐπέξαθ’ ὁ Κριός (= ἐπέχθη Ar nub 1356). — Immerito huc trahitur Ἔπάφοιο κόραν ἄστεων ῥίζαν φυτεύσεσθαι P IV 15 (Gildersleeve Gr Synt 74 aliter idem 1890 ad h 1)
ad p 45 § 100 : De elocutionis F colore epico diss Herm Schulz Gottingae 1905, nonnulla tetigit Fr Dornseiff, Pindara Stil Berl 1921. Accuratius vv dd velim animadvertant, quam ingeniose P sententias locutiones epitheta trita quae videbantur ac sensim torpescentia renovare quasi iuvenilique ardore implere studuerit; quam quaestionem passim tetigi in comm Pyth 1922. De Thebaidis versu cum homerico F 179 tantum non verbo tenus congruente cf etiam Wil 1901, 12851, Iliadis versum illum Thebaide antiquiorem esse idem nunc censet Pind 310 3
Appendicula metrica1)
Metris cum poetarum lyricorum tum Pindari interpretandis praeter
eos quorum nomina in editione minore 1914 p. XI attulimus non sine
fructu operam dederunt P Friedlander Herm 44, 1909, 321 ss, Maas Resp
I 1914, II 1921, Ed Fraenkel Rh Mus 72, 1918, 161 ss 321 ss, Wil Versk
Berlin 1921. Et constare tandem inter omnes fere videtur, id quod maximi
momenti esse ducimus, membrum ἡμιεπές q v dimetri vice fangi
’ posse et in aeolicis iambicisque et in eis numeris, quos dactylepitri-
ticos nuncupare solent Boeckhiano nomine in modum in modum absurdo,
nos propter Chalcidensium cantilenam popularem (44 Bgk, Wil Eur Her
P 72, in lectione ὁμιλεῖν idem non sibi constans Versk 437, Schroeder
Herm 38, 1903, 2222) chalcidicos nominare perseveramus. Quae nomenclatura
ethnica parum si cui stabiliri videatur Chalcidensium illa cantilena,
magis fortasse arridebunt numeri ’catenoplii’, quorum testimonium
antiquissimum debetur Aristophani nubb 649 ss. Nam subesse enoplios,
sive popularem formam paroemiacam (Archilocheam) referentes sive ad
severiora dimetra — — ⏖ — ⏖ — et — ⏖ — ⏖
aliquando negaturum neminem esse confido. Sed propter virorum
doctorum (Westphalii Rhyth3 237 ss, Blassii Bacch praef 3XXX, 4XXXVIII,
Goodellii Chapters on gr metr 184 ss, Hardii Res metr 182, Wil Versk 65.
Gravior et ad profligandum difficilior est quaestio, utrum exceptione in his numeris nulla admissa ad dimetra aut vulgaria illa octosyllaba aut, siquando excedere syllaba videatur, accelerata revocare liceat, an aliquotiens ap Pind, frequentius ap Bacchylidem nihil nobis relinquatur, nisi ut aut ’anacrusi’ Hermanniana aut ’hypercatalexeos’ nomine inani acquiescamus. Qua de re ad membrorum conspectum in Pind ed 1914 et ad scaenicorum poetarum cantica a me digesta (Lips 1907 — 16) relegare liceat; de chalcidicis membris ’hypercatalecticis’ quid sentiam fusius paullo exposui progr gymn Naumburgi 1912, 14 ss (= Class Philology VII 155 ss). Nunc ego membra quaedam per se stare quae videntur, e gr ὁ τᾶς θεοῦ ὂν ψαμάθεια N V ep 1, vel οἱ μὲν πάλαι, ὦ θρασύβουλε Isth II 1, enoplia esse dimetra catalectica⏒ ⏖ ⏖ (??) dicere, item exordio bisyllabo, catalexi in continuatis membris correpta, Δαναου πόλιν άγλαοθρό-(νων τε) N X 1, aut dicola bis trinaria ἀμφότερον - μάν- |τιν τ’ ἀγαθὸν - καὶ Ο VI ep 3a, ἀστῶν δ’ ὑπὲρ - τῶν δ’ \ ἅπτομαι φέρων N VIII ep 4 agnoscere non dubitarem severioribus metris admixta (cf etiam infra ad metr O VI str 5 et ad frr hymni Theb (34) adu), si prius aut iambica dimetra vel trimetra ’hypercatalectica’ velut Μοισᾶν ἀγωνίων τ’ ἀέθλων Pind fr 1, 8, εἶπ’, ὦ) κρατιστεύων κατ’ ὄμμα Soph Tiach 102, Πυθῶνος αἰπεινᾶς ὁμοκλάροις ἐπόπταις Pind N IX 5, rite explicatae, aut graviores quaedam inconcinnitates antistrophicae in Pindaro et in Bacchylide obviae sublatae essent.
Quas licentias cum primo impetu (Pind 1900, 11 ss, Ὄλυμπ: Οὔλυμπ,
Διόνυς: Διώνυς simm), liberalius paullo admisissem, non erat difficile
ad minorem numerum reducere. Alias non nullas probabiliore lectionis
traditae interpretatione aut emendationibus omnino necessariis tolli
posse non praefracte negaverim. Restant tamen, quas nunc quidem retinere
in animo sit, (??)on solum (l) iu singulis metris ionicis puris et pseudotrochaicis,
ionicis et choriambicis inter se permutatis:
Prom 543. 656
chor. altero), P III 6*, IV 118*. 184*, N X 75
Isthm. III + IV 66*
De ionicis puris Φιάλαν ὡς (O VII), Ἐθέλω χαλκ- (P IX), Δῖός εὐκλεί- (Bacch I 116), item de contractis, velut πλαγίαιαις δὲ φρένεσσιν Isth III 5c, μανίαιαι τ’ἀλαλαί τε dith Theb 10, recte si in eo esse auguror, ut plane convenerit inter viros doctos — praeter Wilamowitzium quidem acephalos quasi trochaeos et tripodias pentapodias dactylicas apud Graecos fuisse existimantem Versk 433. 431 — , sperari licet fore ut etiam de acceleratis numeris, quos in ’hypercatalecticis’ membris deprehendere videmur, nulli nisi ionicae mobilitati atque elegantiae imputandis dissentiri aliquando desinatur.
Tum iusta evaserint dimetra adhuc nobis satis monstruosa in nnlla nisi chalcidica-ionica poesi obvia, supra quae ex gr laudavimus (Pind fr l,8) _ _⏑_ ⏑_⏑_ _,(Nem IX 5) _ _⏑_ _ _⏑_ ⏑_⏑_ _. Numeros magis etiam acceleratos, quos ionicorum clausuhs ap Corinnam 1, 22, p 48 Diehl3, Arist vesp 302, Eur Baccb 536 referri fuit cum opinarer ⏖_⏑_ _, postea aliter interpretari placuit: enoplia clausula admissa Arist Cant 13, ch ba Eur Cant 150
Chalcidicis vero in numeris ’syllaba excedente’ a ceteris numeris,
enopliis aeolicis iambicis, utique aliena abuti qui noluerint, qua tandem
Reliquum est ut moneantur tirones, ne argutiis istis deterriti id quoque attingere fastidiose recusent, quod exercere magno cum interpreta- tionis universae emolumento nemini non in promptu est, qui carminum graecorum sublatia quidem numeris semimortuorum animam viva voce qnoad per aurium nostrarum barbariem liceat resuscitare voluerint. Ex quo enim Henr Weil (1872; cf etiam Wil Versk 138. 210 ss) ex aeolicis numeris famosos illos logaoedos expulit, et Frid Blass (1886, idem in praef ed Bacchyl) dactylicas quae videbantur tripodias ad dimetra legitima re- ducenda esse inteliexit, — quo feliciter invento ne ipsum quidem strenue uti voluisse magnopere dolendum est — , tandetn eo perventum esse arbitror, ut membra periodosque accurate metiendi et secundum leges periodologicas respondentia inter se exaequandi, denique varias membrorum in unaquaque stropha necessitudines pernoscendi munus detrectare metricis non iam liceat.
De indagandis illis stropharum legibus periodologicis meditari cum instituissem qno die Blassii commentatiunculam legi de 'dactylepitrito- rum’ natura nec dactylica neque epitritica (Fleckeisens Jahrbb 133, 1886 460), cognitis Racchylidis carminibus fusius quid sentirem exposui 1903 (Herm 38, 202ss, Phil 62, 161ss), 1904 (Phil 63, 321 ss), 1905 (Ilbergs NJahrbb 15, 93 ss = Vorarbb gr Versg 1908, 136 ss. 158 s), deinde brevius in libello q inscr Horazens Versm (Lpzg 1911, 2). Interpretationis meae unicum exemplum infra proposui in stropha ut simplicisssima, ita nostris hominibus aditu etiamnunc difficiliore Nem XI ; plura dedi passim in comm Pyth (1922). Interim et in dramatum canticis a me digestis (1907 — 10) et in diagrammatis Pind ed min (1908. 1914) insertis facultas vv dd data est examinandi, utrum artificiis arithmeticis aut magicis nescio quibus an poetarum usui rite observato debeantur illae leges, quibus in omni stropha praevalentes quasi postulentur periodorum bigae (’Stollen’) variatis plerumque numeris inter se respondentes, quidve e legitimo illo responsu periodorum evadat auxilii ad membra quaedam mensurae ambiguae recte interpretanda.
Qua in re neque deminuitur legis auctoritas, si quando propter crystallicam quasi metrorum structuram plures digerendi facultates pari elegantia praeberi videantur, velut in Pind Isth VII epodo, et triumphat illa lex, si velut in Pind Olymp IX epodo, Pyth X stropha (item Aesch Pers 949 ss) e diversissima membrorum interpretatione ambiguia quae nobis quidem adhuc videntur membris non casu certe a poeta pariter utrimque dispositis eadem evaserit periodorum ratio.
De fastis panhellenicis
p 46 ss Iulii Africani Olympionicarum indicem a Mahaffii (1882) aliorumque nimiis plerumque suspicionibus strenue defendit AugBrinkmann Rh Mus 70, 1915, 622ss; rhynchensi (vol II 85 nr 222) disputaverunt Car Robert Herm 35, 1900 141 ss, lust Herm Lipsius Leipz Sitzgsb 1900, 1 ss, Herm Diels Herm 36 1901, 72 ss. 80. — De feriis Olymp (Das Hochfest d Zeus i Ol) scr Lud Weniger Beitr Alt Gesch IV 1904, 125 ss, V (Klio) 1 ss. De universa 'chro- nologia Pindarica’ librum composuit post indicem Oxyrh vix cognitum, ante paeanes nobis redditos Cam Gaspar Bruxelles 1900
p 54/5 Locum ad hippodromi Olympici mensuras pertinentem
denuo tractavit Gaspar Rev d philol 1905, 140 68 (idem brevius ap Daremb-
Saglio s Olympia, exerapli seorsim expr 64 bs) eis rationibns usus, ut cur-
De carminum temporibus
p 56 ad Olymp I: ol ος΄ testatur ind Oxyrh; recte 476 igitur fecimus cum Bergkio solo
p 57 1 11 ab ult: (v infra ad inscr Ο X. XI adn)
p 57 ad Ο II: ol ὃς ind Oxyrh; recte igitur e duabus quae tradebantur
olympiadibus priorem praeoptavimus cum Boeckhio et Bergkio.
Carminum ordinem O I III II fuisse putat Wil Pind 232. 240
p 58 ad Ο IV. V : Ψαῦμις quod ap chronogr Oxyrh (pap 222) Σάμιος
audit, ad barbarum nomen hellenice translatum refert Wil Pind 417 cl
ψάπφα: Σαπφώ. De victoriis mularibus cum nihil esset in aaagraphis
sollemnibus, grammatici antiqui carmen IV quadrigis victricibus dedicatum
interpretati, excepto uno neque indocto neque imprudenti A ad 01
V 19d (p 144, 17 Dr), utrumque carmen ei Olympiadi πβ΄) adscripserunt
quam solam in indice (= πβ΄ Oxyrh) adnotatam invenerunt. Perperam
illi quidem. Nam verbis λοιπαῖς εὐχαῖς IV 13 et μάλα μὲν τροφαῖς ἐτοῖμον
ἵππων 14 — nihil ut dicam de vocabulis ὀχέων IV 11, ὄΚχον Ο VI
24 c scholl 39c ὄχημα fr 106, 6 cl Boeckhii expU 143 nunquam ap P τέθριππον
significanfcibus — curulem victoriam desiderari potius quam celebrari
mihi quidem etiamnunc videtur, sicuti olim Phil 53, 1894, 728
tum in libri Gaspariani censura Woch kl Phil 1901, 595, denique in temporum
indice ed min (p XI), ubi (p 24) per errorem nescio quem ἅρματι
inscripsi (v 1 non addita). Aliter visum est Wilamowitzio (Ar u Ath II 302
Pind 417), Lipsio (Beitr pind Chronol = Ber sachs Ges Wiss 1900, 2), Roberto
(Herm 35, 1900, 185), Kortio (GGA 1901,602). Nobis igitur, cll praesertim
IV 11 cum V 3, utrumque carmen ad mularem Psaumidis victoriam
pertinens cadere videtur in olymp octogesima altera (=452) superiorem.
Quartum autem carmen hospiti caro dedicatum suavitate quadam
insigne longe aliam ac quintum cum omnino, tum maxime verbis admodum
inepte adiectis ἵπποις ἡμιόνοις τε μοναμπυκίᾳ τε (7), resipit farinam.
ut immerito Pindaricis inseruisde Didymus videatur. Sed optime
accidit, quod additamento illo docemur, quo Pindarua pacto IV 21 de
mulari victoria dicere potuerit, ἔλυσεν ἐξ ἀτιμίας.
p 59 ad O VI: Ne denuo quidem pensitatis eis, quae circumspecte
enarravit Gaspar (125 ss. 137), inveni, cur plerisque vv dd inde a Wilamowitzio
(Isyll 172, Sitzgsb 1901, 1302, Pind 307), ol 78 praeoptantibus
assentirer. Nam quibus de causis magis arridere poeta videatur
96/7 Hieronem simpliciter ac sincere salutans ante regis victoriam (ol 78)
Bacchylidi ad canendum mandatam, cura ipse non disertis verbis exposuerim,
recte explanavit idem sentiens Körte GGA 1901, 964; cf etiam
infra ad dith 83 tempp adn. Quae si probaveris, iam ἁδύλογοι λύραι μολπαί
τε γινώσκοντι bene memoriam revocant carminum non Pyth I, sed
Ο I III, P II III, verba autem Ζῆνός Αἰτναίου κράτος (90), ut iam Αἰτναῖος
ξένος (P III 69), leniter praeludunt Aetnaeo carmini Pyth I
p 59 ad ὁ VII: Diagorae Rhodio quam olympiadem tribuunt libri
464 dett οζ΄ sec ind Oxyrh occupavit Euthymus Epizephyrius ; quam meliores
οθ΄ nobis probatam, ea una cum ’π’ (Alcimedontis O VIII) periit in papyro.
p 60 ad O VIII: Carmen Aeginae (in Olympico) cantatum esse, ‘Olympiam’
eminus invocari etiam Wil arbitratar 1908, 330/9, Pind 403, dissentiente
Roberto Herm 35, 156/7
p 60/1 ad O IX: Male scholl dare oy (488) omnes fere perspexerunt.
Quae nunc in ind Oxyrh comparuit ol ὄη (468) ita convenit cum
olympici memoria, ergo ol ὅθ’ (464); cf not metr paean IX
p 61 ad O XI. X; ὃς exhibet pap Oxyrh, quam olympiadcm (= 476)
solo cod A obhitam fere sprevimus prae ceterorum in ὁδ’ concsensu. Nunc
ut ἁ Ο I 26 gs ita ex Ο X Ο Piudarnm ipsum ludis Olympicos cele-
berrimis, post bellum Persicum primis, interfuisse apparet
p 62 ad Ο XII: οζ΄ pap Oxyrh schoU non refragantibus; qnam addere
videtur schol A (p 349, 8 Dr) τὴν ἑξῆς ὅθ’ e confuso olympiadis numero
cura pythiade κθ΄ (349, 19) natam esse suspicor cum Drachmanno,
ut de alterius Olympicae Ergotelis victoria (Paus VI 4,7) nihil constet;
sed cf etiam liobert 173. lam propter pythicas victorias a P (18) laudatas,
quarum alterara utram certe pyth. 29 adscribunt scholl (I c) epinicium
carmen ol 77, 3 cantatura esse probabile est — anno scil ut ita
dicam Aetnaeo 470 = Pyth I — , continuo post Himeraeoa ’lovis ´
(1) ope liberatos, qua de re audiendi sunt Fraccaroli Mus It III
188 88 et Gaspar 125 ss
p 62 ad Ο III: de ol ’ (= 464) in papyro deleta ad OI Vll
p 62 ad Ο XIV: quae in scholl Asopicho tribuitur ol ’ οζ΄ D) in
pap Oxyrh a (Ska)mandro occupatur Mytilenaeo, unde F in f mutato iuveni
Pindaro puerum Orchomenium cordi fuisse facile conicias (Robert
183, Gaspar 51, Lipsius Beitr 8)
p 63 ad P I: de bello Agrigentino idem ac nos sentit Wil 1901
1380 minus confidenter idem Pind 3002), obloquente Lipsio Bph ᾦ 1901,420.
De Christii in pythiadum computo sententia mutata Herm 36, 1901, 107 ss
p63/4 de carminum P H III temporibus (475. 474) comm Pyth (1922)
33, dissentientibus Gaspario 69. 77 et Wil 1901, 1301. 26, qui nuperrime
Pind 286 f facili negotio eo pervenit, ut fragmm 105/6 ad gratulatorium
carmen (= Καστόρειον P II 69) pertinere una cum ’epistola’ (Pyth II)
ultro regi oblatum, Pyth I vero Hieronis iussu anno demum posteriore
compositum esse censeret. Denique Pyth I ’Castoreum’ illud fuisse opinatur
Lipsius Beitr pind Chronol 13
p 65 de Schol inscr P III 17 etiam Gaspar 752 et Lipsius Beitr 9
p 66 ad P VI: de Xenocratis auriga (cl Isthm II 18 sb) mutavi sententiam comm Pyth 61
p 67 ad P X: de Pindari natalibus definiendis (pyth 16 au 17 =
522 an 518?) cl fr Me pythiis poetae incunabulis) 193, prouti ἀκμάζοντα
κατὰ τὴν Ξέρξου διάβασιν interpretabere (482 an 478), sobrie iudicat
Gaspar (15 ss) Pindarum adulescentem Athenas mitti (vit Ambr p 1, 11 Dr)
probabilius esse arbitratus ante simultates Thebanis cum Atheniensibus
obortas (anno 506). Epigrammati vero de filiis octogenarii poetae cineres
Argis doraum reportantibua (plus certe trigenariis? nondum coUocatis ? !)
quamvis eleganter composito — Πρωτομάχας nomen e Pindari carminibus
sumptum esse vocalismus documento est — non multum auctoritatis
tribuere fas erit. Unde priorera pythiadem (= 522) nunc quidem praeoptaverim
c Gaspario; idem nunc quamvis dubitanter Wil Pind 60; cf
infra ad Nem XI adn
p69 ad N I: Nemeaeum carmen (I) post Secyonium (IX) cantatum
esse cenaebat etiara Lipsius (12); rautavi equidem sententiara praeounte
Wil luOl, 1282. De carminis egregii terapore ipso (476) ne Lipsius quidem
dubitat; aliter propter Himeram praesertim non commeraoratam
anno 481 carraen adscribens Gaspar 56
p 69 ad N II: carmen ante pugnam Salaminiam factum esse non
siue probabilitate contra Boeckhium, Leop Schmidt, Ern Graf(megri causa!
p69 ad N 111: 475/4? recte cl carminis epilogo cum Pyth II Gaspar 104
p69 ad N IV: 473? idem probabiliter 116 ss
p 69 ad N V: de Psalychiadarum victoriis (N V, Isthm VI. V) praeter
Gasparium (50. 56. 60) cf Ed Schwartz Herm 39, 1904, 636 ss Wil 1909,
811, Pind 168, 181, P Maas Resp 1 2888; v infra ad carm 41 ss adn
p 69 ad N VI: Carmen sicuti NX ante pugnas boeoticas factum
arbitror magnopere dissentiente Gaspario 161 ss, non multo post 474
iudicat Wil Pind 400
p 69 ad N VII: de carminis cum paeane (delphico) VI et cum P VI
(anni 490) necessitudine Wil 1901, 1287. 1908, 345, Pind 1602, qui nemeadis
numerum ΚΔ΄) manifesto corruptum probabiliter correxit ΜΔ΄
scribens ΝΔ΄ Hermann, ΜΑ΄ Gaspar 40) = 485
p69 ad N VIII: 491? Gaspar 42, obloqu Lipsio; utique post 478
’aus ’s reifster Zeit’, Wil 1908, 330. 3422, idem postea Pind 411
tempora post Aeginam urbem captam descendere maluit, vereor ut recte
p 70 ad NIX: carminis Secyonii tempus (474? aut aliquanto setius)
satis crederes definiri verbis τὰν νεοκτίσταν ἐς Αἴτναν (2); cf etiam
Phil 53, 1894, 726 (ubi deleantur verba de N I addita), comm Pyth (1922)
4.9, Ed Schwartz Herm 34, 1899, 486. Duobus tamen fere annis iam
ante, quarto igitur ante carmen Aetnaeum Pyth I in urbe Aetna ipsa cantatum
esse suspicatur Gaspar 100 ss; similiter Lipsius Beitr 12, BphW
1901, 420
p 70 ad N X: Inter ultima P carmina nunc quidem (olim, etiam 1913 Vortr3 229 inter iuvenilia) Argivum hoc carmen refert Wil Pind 426. probabiliter; et Argis P mortuum esse ferunt
p 70 ad N XI: praetoris Tenedei patrem Ἁγησίλαν (B = fr 123,8) fuisse, non Ἀρκεσίλαν (vulgo et schol etiam B) ingeniose evicit Wil 1909, 833. — Carmen in ultimis poetae fuisse in propatulo est
Pindarum ’uctogenarium’ (sec Eustath Abel scholl rec 88, Christ ed mai CIII, vit metr 31) vita decessisse, qui anno 418 natum pntant, ol 85, 3 = 438 colligere solent (Wil Ar u Ath II 30120; sed v supra ad P ἢ, qui 522 natum, ol 84, 3 = 422 (Gaspar 171, Lipsius Beitr 15, ego nunc ad Pyth X)
p 70 ad Isth I: propter Lacedaemoniorum laudem data opera cum Thebanis
coniunctam (16. 17. 30 ss) Herodoti Thebani victoriam Isth ’Doriensium’
armorum contra Athenas (ad Tanagram 458) consociatorum tempori bene
adscripsit Christ ed mai 325 praeeunte Disseno expll 481. Nec male Gaspar
152 commonefecit de Asopodoro victoris patre (34) Megarenses in pugna
Plataeensi propulsante (Her IX 69), si quidem Disseno disseniorem se
esse noluisset vir optimus non solum ’Geryonis’ (13) ipsos Megarenses
garenses perstringi augurans, sed verbis ἁνία τ’ ἀλλοτρίαις οὐ χερσὶ
νωμάσαντα (15) etiam Persas!
p 70 ad Isth II: tutius videtur esse carmen Agrigentinum anno 470
adscribere potius quam continuo post Theronis tyranni egregii obitum
anno 472
p 70/1 ad Isth IV. III: cf Gaspar 80. 107 et in contrariam sententam
disputantes Bury Isth Odes 167 ss, Wil Her I2 82, Stzgsb 1901, 1292 4,
Pind 335/6
p 71 ad Isth VI (480?). V (478?): cf supra ad N V adn
p 72/4 ad Isth VII: carmen poetae iuveni imputandum esse perseveat Gaspar 22, obloquente Lipsio — De veriloquio (ab ἐνιαύω) et notione verbi ἐνιαυτός pleni anni circuitum significantis Ad Wilhelm Stzgsb Wien 142, 1899 fasc 4, Boisacq ét gr 254
p 75 ad Isth VIII: Κλεάνδρῳ Αἶγ’. 〈παιδί〉 Wil ’puerorum’ aetatem
usque ad viceaimum annum extendi ratus 1909, 8091, aliter propter ἥβαν
οὐκ ἄπειρον καλῶν (70) idem Pind 196
Inter paeanum fragmenta nuper reperta trium carminam tempora aatis certo videntur definiri posse:
paeanis II 1 Throniae nymphae nomen, quod a Thronio Locrenaium
oppido separari vix poterit (cf etiam Wil Sapph Sim 352), carrainis in
fronte collocari videtur propter Locrenses Opuntios amicitia φίλαν πόλιν
Ο IX 21, προξενίᾳ 83) ὁ Pindaro coniunctissimos c ol 78=468. Tum non
casu videntur verbis εὐβουλία et αἰδώς (paean 50) referri εὐβούλου Θέμιτος
filiae et αἰδώς θ’ carmiue anni 464 O XIII. Denique τελευταῖος πόλεμος
(paean 105) desiderari et aliqua cum probabilitate exspectari iure
poterat Thaso insula Thraciaeque oppidis Atheniensium ope tandem pacatis
c annum 463 (Thuc I 101) aut non multo ante
paean IV cum altero carmine Deliaco fr 87/88 pertinet ad Isth I anno 458 conscriptum
de paean VI ante annum 490 relegando cf ad N VII adn
paean IX anno 463 compositum propter solis defectionem, de qua
dixi 1900 p429 ad fr 107; cf etiam Franc Boll apud Pauly-Wissowa VI
2353 ss, Neue Jahrbb 21, 1908, 119; 31, 1913, 118 3
dith Ath (fr 75. 76. 83 et 78. 77) c ann 474_72 compositos esse fere consentitur (Gaspar Chronol 99, Wil Pind 272 ss, qui nunc quidem 272 2 dith 78, Κλῦθ’ Ἀλαλά κτλ, ad Ath pertinere negat). Tum fr 83, quod est de Syoboeotis cl O VI 90 optime quadrat in carm Olymp aliis de causis anno 472 a nobis adscripti tempora
ad p76: Fastos P corrigas velim ex eis quae ad singula carmina modo adnotavimus, de P natalibus (522?) supra ad Pyth X, de vitae fine (post 446) ad Nem XI; ceterum cf amplior tabula chronologica ap Gaspar chronol P 1900, 177_87
Addenda Corrigenda in carminum contextu et in apparatu critico
Stropharum periodos accuratius discretas inveneris in editione mi- nore (1908. 1914), ad cuius diagrammata omnino relegare satis habeo.
ΟΛΥΜΠΙΑ
p 81 ad metra D I: str 10/11 e tribus ’dochmiis’ δ’ (membris tinariis, si me audis) et metro iamb constare mavult Wil ad Eur Herc II2 219 Versk 415
p 83 ad Ο I 34 : Non tam absimilis in assimilandis adi terminationibus quam videtur locus (-ᾱς -ᾰς -ᾱς) ᾱς ας) N III 223
p 85 ad Ο I 57a: ἅν οἱ] οἶον quod invenit, inventum abiecit Maur Schmidt, denuo commendavit Maas Resp I 163; dupl pron defend Gildersleeve 57b: αὖτις IHHartmann Mnem 46, 1918 451 60: Tres vel quattuor nec peccatores nec poenas fuisse docui Arch Rel-Wiss 1922,47 ss
p83 ad O I 28: De φάτις — μῦθοι idem sentit Wil Pind 235 1
p 85 ad Ο I 60 : De interpr desperat Wil Pind 2364 disputatione nostra Arch Rel-W 1922 nondum cognita
p 86 ad Ο I 64: Mommseni θέν νιν merito commendat Wil Pind 236 3
p87 ad O I 85: Imp formam δίδοι (= Ο VI 104. VII 89. XIII 115, reponas etiam N V 50) ad opt διδοῖτε (sic!) assimilatam esse docuit Wackernagel KZ 33, 1895, 25, nova exempla pervetusta aflfert Bechtel, Gr Dial I 289 91: scr μέμεικται 94/5: ὲν δρόμοις Πέλοπος recte coniungunt (cl V 25) Norden Verg Aen VI 372 (cl Bacch VIII 15 Ken) Alfr Körte 39, 1904, 227
p 88 ad 01 104: ἅμα reduxi (1908. 1914) praeeunte Wil (1902 Chor Dim, Versk 237, 1), εὖντα syllabicam stropharum congruentiam factitans mavult Maas Resp I 24 113: ἄλλοισι δ’ etiam pap Oxyrh, vs; <ἀμφ᾿> nunc certum puto
p 90 ad ὁ 11 metr : In str versuum ante dim bacch incisionera Boeckhianam2 quae non displicebat Bergkio reduxi, ante δέ νιν 29a/b admittendam esse ratus cl δέ τινος P II 90b De ep 3a/b infra ad 57 (63). Epodi nunc abiecta interpretatione priore (Versk 309) congruente fere cum nostra in ed min proposita tres versus (2.3.5 ⏒ — ⏖ Wil Pind 245 trochaicos esse putat (wider die Iamben abfallend), credo propter clausulas trochaicas (2.5) sibi olim monstraosas (y, ut strvl), nobis pergratas, gratas, maxime in paenult ep v πῆμα θνᾴσκει) p 91 ad II 4 : τὰν ἀκρόθινα (non τὰ ακρόθινα) veram lectioneni esse inscr Delph (Labyad) D 47 nunc consentiunt periti; cf Riisch Gramm Delph Inschr 1 1914, 216 6 : ὄπιν δ’. ξένων (= ὀπιζόμενον) Wil Pind 244 2, displicet vel propter δίκαιον
p 91 ad Ο II 10 (nunc 11): μόρσιμος <ὁ> πλοῦτ metri causa ( Hermannum secutus Maas Besp II 7
p 91 ad ὁ II 13a (15): Ἀλφεοῖ’ id ibid; cf supra ad metr adn
p92 ad II 27(30): Paenitet quod non obtemperavi Bergkio μάλα φιλεῖ iungenti, cui structurae favet etiam metrum creticum ultima syllaba φιλεῖ-ει) producta acephalo membro graviter praemissum
p 93 ad ὁ II 46 (50) : Theronis gentem θ’ Labdaco oriundam illam quidem, sed ab Aegidis alienam esse θ’ Pindari silentio recte collegit Car Robert Oidip I (1915) 572/3
p 93 ad Ο II 38 (42): Schol γρ καὶ μόριμος scr Drachmann μόρς. cod) p 78, 4, recte; cf etiam p 79, 10. 13
§ 94 ad Ο II 54 (60) (60): Coniecturara Stadtmullerianam ἁβροτέραν (Lit Zentralbl 1902, 104) renovavit Wil (Herm 44, 1909, 446, item mordicua Pind 2463, ἀγροτ. heller Unsinn!) addi epitheton illud arbitratus propter πλοῦτον ἁβρόν (P III 110). Ego, traditum forte si ἅβρ. defendendum mihi proposuissem, propter κῦδος ἁβρόν mallem (Isth I 50, N VII 31, P VIII 88) desideratum scil et θεοῦ γε ἐπιτρόπου γενομένου) exspectatum a viro non solum opibus beato, verum etiam, id quod non minoris hercle momenti, virtutibus ornato; unde hoc ipso loco add ἀρεταῖς δεδαιδαλμένος, paullo supra πειρώμενον ἀγωνίας, denique huius carm vv extrr qui sunt de Theronis benefactis, sec illud εὖ τε παθεῖν καὶ ἀκοῦσαι φίλοις ἐξαρκέων. Quid vero si hoc ipsum vult trad lect ἀγροτέραν per etymologiam popularem ad ἄγραν potius quam ad ἀγρόν relata, non secus atque Ἄρτεμις Ἀγροτέρα vel Ἀγραία (Ath), quae Μελέαγρον θηρητῆρα δίδαξεν βαλλέμεν ἄγρια πάντα (E 50). Non male igitur omnia fere gramm antt τῶν τε καὶ τῶν exponentes τῶν τε ἀγαθῶν (51 [56]) καὶ τῶν κακῶν, tum βαθεῖαν· τὴν συνετήν, ὑπέχει· ὑποτίθεται (= praecipit, , animo mentique mandat), ἀγροτέραν· ἀγρευτικήν θηρευτικήν καρτερὰν Isth VIII 13). Et θηρεύειν metaph Pind, ut ἀρετά Aristoteli θήραμα κάλλιστον Ne multa: ἁβροτέραν est bene sperare bonoque animo esse iubentis, ἀγροτέραν coUaudautis atque ἐτυμώτατον ἀνδρὶ φέγγος) vere beatum, dum in terris erit, praedicantis, ἄλλως τε καὶ εἴ νιν πλοῦτον ἀρεταῖς δεδαιδαλμένον cl P II ρ. V 1. 12ss) ἔχων τις οἶδεν τὸ μέλλον’, ὅπου γε οὐ πλούτου κρίσις οὐδὲ ἁβρότητος, ἀλλ’ ἀρετῆς
p94 ad O II 56 (62): De apodosi post εἶδέ suppressa, post vv 58 — 67 —74] interpositos (BphW 1904, 925; v infra ad 57 [63] adn eleganter mea quidem sententia suppressa, cf si opus esse videatur propter Deubneri (Herm 43, 1908, 638) dubitationes, ἀλλ’ εἰ μὲν δώσουσιν A 135, Wil ad Eur Herc 1074 (Phoen 1560) Berl Stzgsb 1903, 699
p 94 ad Ο II 57 (63) : Infinitis sane de h 1 disceptationibus finem facere fortasse licebit, si ferri minime posBe statuerimuB, quod interpretes qiiidam non contemnendi subaudire ctiamnunc videntur, coniunctis verbifl ἐνθάδε — ἀπάλαμνοι = ἐν τῷ βίῳ ὑβρισταί idque medio inculcato adv αὐτίκα, quasi dici possit: poertas solvere animaw mortuorttm — ante mortem continuo post moriem peccatrices! Ac primum quidem ἀπάλαμνοι dubitari nequit quin proludat sequentibus ἀλιτρὰ 59 (65) ἄδικα 69 (76) opp ἐσλοί 63 (69). Sed ut iam θ’ Simonidis ἄγαν ἀπάλαμνος elucet, aliquanto lenius dictum quam ὑβριστής (Wil Sappb Sim 1753). Ap Hom quidem E 597 plane idem est atque ἀμήχανος notione activa, quod idem vocab passiva quoque notione occurrere ap Hom constat, πρὸς ὃν μηχανὴν οὐκ ἔστιν εὑρεῖν. Hoc loco utra notio praevaleat — sceleratae animae nuUo modo tractabiles, δυσχερεῖς, an varia in vitia labiles ’pravisque ’ usae, crassius: κακομήχανοι —, aic qui quaesiverit, recte iam ipse sibi responderit. Procul omnino habenda mortuorum ἀμενηνὰ κάρηνα vel δειλαὶ ψυχαί, δν πότμον γοαoῦσαι, quas δειλοτέρας etiam cogitaverit quispiam propter instans ἐχθρᾷ ἀνάγκᾳ iudicium: apage serioris aetatis factorum conscientiam ! Tum φρένες per poeticam quandam licentiam sunt χθόνιαι (P V 101), ἀσώματοι illae quidem, non plane ἀνόητοι. Denique, id quod maximi videtur momenti esse, ἐνθάδε verbo θανόντων, otiose quod videbatur additum, rectius intellexerit, si omnem inde a verbis ὅτι θα- νόντων μέν narrationem terrestri vitae opponi animadverteris, praesertim antecedentibus verbis τὸ μέλλον, quae non ad vitae humanae tempus futurm referenda esse continuo ut intellegerent audientes, adiecto illo ἐνθάδε ’hac’ quidem vita finita) illustrari quasi poeta voluerit. ‘Simulac mortui sunt hic , s decedunt ’ Dissen, quod non improbavit Rohde Psyche II 209*). Similiter nunc etiam Wil Pind 249*: das Sterben gilt nur fiir hier, druhen sind wir nicld mehr tot. Denique non inutile erit animadvertere, aoristus gnom ἔτεισαν 56 (62) cum excipiatur quasi aor ἔτειλαν 70 (77), interim quae praes temp enarrantur, δικάζει — δέκονται — νέμονται, tamquam in pareuthesi addi videri (BphW 1904, 926 med). Del igitur crucem olim voci ἐνθάδε appictnm. Sequitur, ut sec lect trad 63 (57) coniunctis membris ep 3a/b ’mesodicum’ dimetrum (3b) bigarum parti priori continuo semel κατὰ συνάφειαν) adnexum esse statuamua, sicuti ὁ XII 6ab/c P II ep 6a/b VIII ep 6a/bc. XI 6a/b
p 95 ad O II 59 (65): τὶς] Ζεὺς χθόνιος an μέγας Ἅιδης (de quibua infra ad 61 [67], an Ἀλάστωρ (Aesch Suppl 451) an Δίκα (sec Hesych b v σκυτάλαι) an deniqus Φερσεφόνα (fr 133)? quo obscurius eo formidulosius; aliter c Em MaaB Ed Norden Verg Aen VI p 36 ss
p 95 ad Ο II (61 (67) : ἴσαις — ἴσαις dicta putari non desinuntur aut de aequinoctio — vernali nimirum, quidni etiam autumnali? — aut de nocti- buB diebusque sicuti apud nos, vice quidem versa, inter se alternantibus, quamquam duos soles luculenter testatur fr 133, et verba αἰεὶ ἅλιον ἔχοντες 61(67) documento sunt τὰν ἐνθάδε νύκτα fr 129 cl 133,2 iam fere esse quod καὶ τὰν κτλ; cf etiam Ar ran 155. 454 ss, ubi mystarum vita depiugitur coloribus Pindaricis. Neque aliter Ζεὺς ἄλλος ὡς λόγος Aesch Suppl 230; cf etiam 156, καταχθόνιος I 457) creditur ἐκεῖ δικάζειν ἐν καμοῦσιν ὑστάτας δίκας, cui μέγας Ἅιδης substituitur Eum 274. Aliam interpretationem satis obscuram proponere Wil videtur Pind 249: reiectis sano iudicio aequinoctiis vernalibus aut autumnalibus , sed repudiato nescio quo pacto (fr 129) sole noctumo, an ewig gleichen Sonnentagen, ohne Wechsel der Jalireszeiten, quamquam graviter et diserte poeta: ἴσαις δὲ νύκτεσσιν αἰεί — ἅλιον ἔχοντες. Denique quid tandem opus est nocte aut somno animis illis nullo labore fessis neque ulla cura sollicitatis?
p 96 ad O II 76 (84) s: γᾶς quod est in libb om in scholl Vat lemmate.
Aristarchus et Didymus quid legerint incertum; nam Ar unde ad
p 98 ad Ο II 85 (93) : scr ἑρμανέων cl ἡρμάνευσε inscr epid Coll 3339, 87, Solmsen Rh Mus 63, 1918, 337. συνετοισιν cave mystice accipias; nam πολλὰ βέλη (supra) plane eodem spectant ac τόξον (infra), ad profanas res domesticas, nisi forte ’interrumpi’ orationem putas c Wil Pind 247 87(96): Lectionem γαρυέτων respuit Jebb (Bacch p 27 ss. 271), probavit Wil 1901, 1302
p 99 ad Ο II 96 (106) ss: loc conclam persanavit θέλει scribens Wil Pind 495, tum τιθέμεν c Hermanno 1798, cetera c Aristarcho; aor λαλαγῆσαι· ὅταν λαλαγῶσι exponens; cf Ο VIII 59. 60; IX 37
p 100 ad O II 98(108): Levius interp ante ἐπεί, ut quomodo cohaereat enuntiatum c verbis οὐ δίκᾳ facilius intellegatur
p 104 ad Ο III 38 : καί particulae ad totam sent pert exempla sunt etiam P VI 53, N V 43, Isth V 59
p 105 ad Ο III 45: Opt (= καλοίμην) tuetur etiam Wil II u Hom 64 1 cl K 41, ubi εἴη A yq D, ἔσται vulgo
p l06 ad Ο IV ep 4a=7: Membri ⏒_⏑⏑ _⏑⏑_ exempla PX str 3a, pae VI 15, fr 61, 6, Bacch III str 2a 3a, XVII (Ken) 11 (δόμον μέγάρον τε θεῶν 100), quibus addas Ο IX 76
p 109 ad V metr: Condonare poetae (Siculo?) και(??) — ὅν 8 quibus placuerit (velut Wackernagel Unters Spr Hom 108 1), ad eam periodorum interpretationem redeant, quam in ed min 1908 proposui metrr [VIII] IX- IX- et (V + IV-): V [IV] Τ IV- 6: πεμπταμέρoις ἁμ. tuetur Car Robert Herm 35, 1900, 150. 157, accus c Bergkio praeoptat Lipsius Chronol Beitr 1900, 17; at cf etiam Mie Philol 60, 1901, 171, Wil Pind 422*
p 110 ad O V 16b: scr ἠῦ cl infr ad N IV 12; Alcm 33, 6 addit Wil Pind 402 1
p 112 ad metr Ο VI: str 5b (_ _⏑_ _ _⏑⏑) _⏑⏑_⏑⏓ exitum praebet in chalcidicis plane singularem. Symptyxin a nobis propositam in ed min _⏑⏑_ _⏑⏓ qui reiecerit, pro tetr nostro trimetrnm statuat ia ibyc periodorum bigis VII VII [III] V V mesodice interiectum. Quam interpr commendari dixeris aceph metro (cl (??) Ἴακχ’ ὧ) πολυτιμή- |τοις ἕδραις κτλ) alteras bigas (6) inaugurante, (??)συνοικισ-τήρ τε τᾶν κλει- κτλ. Quid quod in duobus deinceps acephalis alterum altero tecte quasi praeparari voluit P2. Ep 3a per leges periodologicas certe licebit interpretari (cl N VIII ep 4) dicolon e duobus trinariis (adoneis) compositum, bis dipodicum non licet, nisi forte 2a/b membra constanti (quinquies) diaeresi separata con- iunxeris ea lege, ut quatem alc generis mediis eiusdem versus metris chal- cid insertum concoqui posse putes. De ’spondeo’ μάντιν τ’ ἀγαθὸν καὶ κτλ cf 129, 7, Isth III gr 1b P I 3
p 113 ad O VI 15: De ’Septem rogis’ Robert Oidip I 249. II 90. Tum scr c libb τελεσθέντων cl Wil Aesch Interpr 195. 228, quamquam novam crucem voci adscr Wil Pind 310 3
p 116 ad Ο VI 43: ἐρατὰ ὠδίς quae nonnullis offensui fuit egregie illustratur verbis τερπνᾶς ὠδῖνος pap Oxyrh 1792, infra paean XII 13; ὑπ’ ὠδίνεσσ’ ἐραταῖς eleganter nunc Wil Pind 308 1; cf N I 354, Isth VI 44, fr 88,2. Non est (ὠδῖνός) τ’ in AM neque expr τὲ schol
p 119/20 ad O VI 90ss: Aeneam denuo appellari tribus deinceps
praedicatis, tribus metaphoris, iam nunc sunt qui credant (c schol A,
Sandys 1919), pessime. γνῶναι κτλ iubetur Aeneas (89), nihil nuntiari.
Minus interest utrum ἐσσὶ retinendum ducas, scutula ut invocetur et Hie-
p 122 ad metr VII: Periodorum structura certa.
Ep 2b 3a 3c incisionum constanter quinquies observatarum ratio obscura
p 125 ad Ο VII 44: Retineo interpr 1900 a me propositam, προμαθέος generis ucut esse iubet CrOnert BphW 1913, 1592, χάρματα (subiecti loco) — προμαθέος αἰδῶς satis obscure Wil Pind 366 3
p 128 ad Ο VII 74: in appar cr interciderunt ἔχον A* (Byz), ἔχοντα B, ἔχοντι rell
p 133 ad Ο VIII 40: ὲν. (= ἐσ-)όρoυσε praeeunte dubitanter Christio confidenter Wil Pind 4042; et favere lectioni dett videntur ἐς, ἐπ-) c paraphr, dissuadent A ὄρ.) B c schoU, denique ἐνόρουσε ut ἐσαλλόμενοι πύργον (37), adsilientis potius fuerit, quam (c dat plur velutTpujci ὁμίλῳ) intro se immittentis 45: ῥάξεται (verb onomatop = ἀράξεται; cf P IV 226, Bechtel Lexil 292) Wil ’; probabilius certe notionem si spectas ῥήξεται Bergk. De fut med-pass supra ad p42 § 93 77: μέρος — ἐρδόμενον tenet Wil Piud 4053, recte; cl P V 99 83
p 134 ad Ο VIII 46: scr ὥς
p 136 ad VIII 86: cf σπουδὰν θέμεν P IV 276 et Aesch Sept 485, Buppl 402 ss
p 137 ad Ο IX metr: str v ult — — ⏖ ↑⏓76⏑ esse mavult Wil Versk 318, vereor ut recte; de membro — — — ⏖ — dixi supra ad ὁ IV ep 4a. Epodi periodos quidem easdem videtur efficere quas nos, interpretatione fortasse meliore : ια, ‘dim ’ aceph, ia ba (= raetrr V), ’reiz’ (= ⏖ pherecr ?) , aceph + — — — (= metrr V), tiim mesodi loco: ch sp (metrr II), tum: ’dim ’ uceph + ⏖—⏖⏓, ’dim chor’ aceph + ⏖ — — — denique: ia ’ dim ’ aceph, ’dim ’ aceph, ba (= metrrVI)
p 141 ad Ο IX 53: κείνων) δ’ tuetur Wil Pind 353 ss de toto loco disertius disputans, ad alteram quandam Πρωτογένειαν (Eleam) me quidem arbitro male recurrens. Asyndeton (53) praeoptat metro sec eius rationes non cogente Sandys (1915.1919)
p 144 ad Ο IX 109: De ὤρυσαι infra ad Isth VIII 70 et Wil Pind 350 3. 519
p 146 ad Ο X metr: Desideratur emendatio verbi θνατῶν (9), ut agnosci possint iambica metra — (??) — ; at cf etiam infra ad N VI adn
p 148 ad Ο X 15 : Paenitet quod in ed min 1914 adiectivi Κυκνεία termiriationem correptam admisi, cum in ed 1908 choriambo semel iamb metr substitui posse putassem
p 151 ad ὁ X 53—55: scr ’Meineke Flor IV
p 154 ad Ο X 105 : ἄλεκε Garrod, ἆλκε s ἆλξε Maas Socr III Jahresbb 103
p 157 ad Ο XI 13: scr ’addit ’ 17: ὔμμιν nunc recepit Wil Pind 2175 μήτε suadens (18), recte
p 168 ad metr Ο Xll ep 3/4: εἰ ad v4 traxi in ed min
p 160 ad metrO XIII: In raetrr diagrammate ed min str α ⏓ ⏑—↓ ⏖ — — _ ⏑— —, 6b — ⏖ — ⏖ (??) _ ⏑ ⏓ 2 scr ἥμερον
p 161 ad Ο XIII 7: scr τάμι(α), quod Mommseno dubitanter praeeunte
supplem 160 denuo proposuit Wil Pind 3721 de mensura cl Pindari
in Πέλλανα Ο VII 90 XIII 109 licentia. Quid si ad πότνια assimilatum
esse ταμία dixeris? De re praeter Cephisodoti statuam cf infra
ad fr 278 adn, denique fr 109, Bacchyl f r 4 16: ἐν Καρδίας libb et
paraphr invitis mavult Wil Pind 3722 similiter idem ὁ VIII 40, N IV 68,
Isth I 4, paean VII 624; at ἐς θυμὸν βάλῃς primus dixisse Soph videtur
p 163 ad ὁ XIII 41 : Πτοιοδ. recte Wil Pind 369 2
p 164 ad Ο XIII 44: πόλεσιν vel πόλισιν praeeuntibus Herm2 Bergkio2(?) denuo commendat Wil Pind 3693, πολέσιν interpr ’multis non Bingulis, sed ’. ergo ’quamvis multis coniunctim’, neque enim aut urbes ipsae (i. e. τὰ δημόσια, τὰ κοινά) solito plures reportasse aut civium guorum sicuti gentes gentilium, familiae familiarium vel propinquorum conputasse publice videntur victorias; aliter certe πόλις P IV 66 ’urbium futurarum cives ’
p 166 ad Ο XIII 81: scr ἀναρύῃ cl supra ad p 33 § 67 adn 85: De magica quadam freni φάρμακον πραὺ = φίλτρον 68) natura 164 miraculosas antiquissimorum tempp fabellas resipiente Bernh Schweitzer, Heracles 151. 229. 231
p 168 ad Ο XIII 108: Ἄρκας ἄνακ-τος μ’. λ. β. ἅπαξ (in summa) Wil Pind 371a 114: scr ἀλλὰ κ’. ⏑ — —) c codd, ἄγε κούφοισιν ὲκνεύσω vel ἔκνευσον Maas Resp I 24, Sokr VII 1919 Jahresbb 4
p 170 ad metr Ο XIV : κοιρανέοισιν χορούς (9) et ἐλθέ, Ἀχοῖ (21) ut possint c Boeckhio (Gildersl), salva periodorum aequabilitate antagonibtas quoqne 10 = 22 pro dimetris accipere necesse erit thesi ultima in alterius pentametri exitu hausta, sicuti 6b = 18 ’ in bigarum commissura μειλαντειχέα (20 ἴ’ et ἔσιθ’ (21) metra exaequandi causa commendat Maas Sokr IV 1916 Jahresbb 103
p 171 ad Ο XIV 9: Altero quoque loco οὐδέ ὁ Hermanno Wil 314, male; neque enim respondent inter se οὐδὲ θεοί — οὐδὲ δαῖτας ut οὐδ’ ἀνέμους — οὐδὲ τὸν εὐρυφαρέτραν pae VI 111, 111, sed οὔτε negatione subaudita) χοροὺς οὔτε δαῖτας, sicuti φυγόξενον μήτ’ ἀπείρατον Wil Versk O XI 16
p 172 ad ὁ XIV 22 88: Virgulam inter εἴπῃς ὅτι deleas. Sed quis coronavit puerum victorem? Thalia (Wil ap Horn de Aristarchi studd P diss Gryph 1883, 42*, Stzgsb 1901, 1309, Pind 152)? quam deam v 20 valere iussam in gravissima Echus invocatione retro quasi respici prorsus incredibiie. Nec magis Charis illa decrevit coronam victori, quam ex gr Castor P V in vel θεία Isth V in, ubi diserte κρίνεται δ’ ἀλκὰ διὰ δαίμονος ἀνδρῶν. Immo : ἐστεφάνωσεν ὁ ἐπὶ τούτῳ τεταγμένος, ἤτοι ὁ ἀτρεκὴς ‘εuανoδίκας Ο HI 12, Vorarbb gr Versg 1908 116a, comm Pyth p 43 ad P IV 164)
ΠΥΘΙΑ
p 175 ad P I metr: Periodorum chalcidiearum incessus magnificentia et nitore adeo insignis, ut quamqusi-m multa sunt quae addamus interpertationi Herm 38, 1903, 232 ss propositae, siccis tamen verbis plane illum reddi posse non videamur; idem tam certus et perspicuus, ut non esse arbitrer, cur de strophae ratione persentiscenda desperemus cum Wil Versk 450. Non male e vv 98/98 carmen a puerorum choro cantatum e-se collegit Westphal Gr Metr2 II (1868) 633; cf ἐν ἀοιδᾷ νέων P V 103, ὀπΙ νέων N III 66, (I) νεοῖ Isth VIII 2, inscr Att passim
p 176 ad P I 1ss: Interpretat onem lostram comm Pyth 4. 116 a
Waltero Kranz Sokr VII 1919 252 optime illustratam propter Musas voce
’communi’ ἀοιδοί nostra sententia denotatas aut comprehensas respuit
Wil Pind 298* Mihi quidem otfensioni et erat et est καί 5, vulgo quod
interpr ’etiam’, ut ab hominiim choro lyrae signis oboediente monstruoso
quodam saltu transeatur ad deos ipsos magica quadam arte permulsos.
At quanto aptius ad alterum καί 12 (= ’etiam’) subaudias hominum aut
ceterorura aniniantinm genera lovi cara Apollinis Musarumque sonis caelestibus
delenita prius illud καί interpretatus ’et continuo’ 8: scr
p 178 ad P I 40b: Interpr nostram εὔανδρον praedic) prave refert Wil Pind 2992 renovans Hermannianam lec-tionem εὐανδροῦν per se quidem non nialam, quamquam vocab ἅπαξ λεγόμενον, non bccus atque εὐοδοῦν Soph OC 1435 contirmatum illud quidem Polynicis ἐμοὶ μὲν ἥδ’ ὁδὸς μέλουσα 1432 47: cf ἐν μάχαις πολέμου Ο II 48; dat μάχαις sine praep posito aiia ratio ac Δῖός ἀγῶνι N II 24 ἐν ἂγ. IV 87) aut ἁμίλλαισιν Isth VII 50 ἐν ἅμ. V 6), facillime vero aberrabant librarii ad. ἐν πολέμοισι
p 179 ad P I 56: θεός scripsi ed min 1908. 14; cf comm Pyth p 8
p 180 ad P I 67: De etructura acc c inf nude quasi (cl F 351) dei invocationi adiecti λόγον subi sive fung) cf B 413, p 354 (non P ut scr comm Pjth) 70: scr ἥμερον
p 181 ad PI76 st71: De ’syntaxi ’ ἀρέομαι — ἐρέω — παρά τε (? δὲ codd) — τελέσαις Sokr VII (1919) 341, comm Pyth p 11; non obteniperat Wil coniecturam debilem denuo proponens Pind 302 p 182 ad P I 92: scr ὲντράπλοις οἷς ἄν τις ἐντραπείη schol P IV 186b) suadente Alfredo Korte GUA 1901, 169
p 185 ad P II 8: Νίκας coni Wil 1901, 1310, κείνας retineo comm Pyth 16 14: Diserte tuetur quae de cognomine βασιλεύς docuerat Wil Pind 230
p 186 ad P II 30: ἕλε edidi 1908 14 c Mosch
p 187 ad P II 36: De loeo conclamato comm Pyth 17; ποτὶ τὸν καὶ (= ad quemcunqus) ἵκοντο praeeunte TMommsen 1866 Wil Pind 288 2
p 188 ad P II 45: scr ἐμείγνυτ’
p 189 ad P II 69: De ’Castort-o’ comm Pyth 2. 20 et supra ad carmm tempp adn 72: γένοι’ οἶος κτλ] Doleo quod non contigit niihi omnino ut persuadereni Wil (Find 290) non deuuo pensitanli opinor quae diBertius exposui comm Pyth 123. Quid vero quod nunc μαθών, καλός τοι κτλ coniunfrere non dubitat vir piaeter ceteros graece doctus?
p 190 ad P II 74: Ante οὐδὲ virgula per errorem typoth intercidit 1914 76: διᾶβολιᾶν retinendum c Brugmanno (Ber Sächs Ges IV 103) cl διητανές δᾱκονος (formatis ad analogiam vocalis legitime productae in διηνεκής ποδηνεκής διήνεμος simm); etiam Theogn 324 διᾱβολίῃ est in libris
p 191 ad P II 80: βυθοῖ coni Wil 1901 1313, Pind 2912, εἶμι idem ibid praeeunte Schnitzero progr gymn Ellwangen 1867, 32, quod recepi eimul iungens ὑπὲρ ἕρκος ἅλμας comm Pyth 23 82: ἄταν Heynii reduxi 1908, Wil ll
p 192 ad P II 90: Fugit Britannos (Class rev 29, 1904, 77. 230 ss* Sandys 1915) interpretatio Phil 61, 1902, 365. 636 comm Pyth p 23 proposita, quam piobavit Wil Pind 2922, στάθμη • τὰ σταθμά σταθμός (Ar ran 1366, inscr paterae Arcesil) et περισσᾶς· ἑτερορρεποῦς (schol rec)
p 194 ad P III 6: scr ἥμερον 14: scr ἀκερσεκόμᾳ cl pae IX 45
p 195 ad P III 16: νυμφίαν reposui c Mosch; ct de adii ικος Wackernagel Philol-Vers Strafiburg 1901, 65 33: De veriloq ἀμαιμάκετος μαῖμαξ) V nunc Boisacq 600
p 198 ad P III 86: scr μέγ’. Πότμος
p 200 ad P III 12: ἀνθρώπων φάτις γινώσκει καὶ ἡμεῖς) γινώσκομεν pro anacolutho accipit Wil Pind 235 1
p 202 ad P IV 5 : scr τυχόντος. De φυτεύσεσθαι supra ad proll II § 93 adn
p 203 ad P JV 26: De temp φέρομεν comm Pyth 37 30: scr ἅ τε
p 204 ad P IV 41: De act λυσιπόνοις notione v Pind fr 131, 1, ct Ω 734, Eur fr 1019 N2
p205 ad PIV50: μάν reduxi 1914 57: fi ῥα c scholl ἔφη
p 207 ad P IV 98 : cf Anacreontis πολιοὶ κρόταφοι
p 208 ad P IV 105 : scr ἐντρ. cl P I 92
p 209 ad P IV 126 : Μέλαμπος (paroxyt) comparuit (Oxyrh) paean ’π’ 28
p 210 ad P IV 131: εὐζοίας tueor comm Pyth 42; (v supra ad proll II § 45 adn)
p 211 ad P 145 : De Chaeridis lectione ἀφίσταιντο, εἰ — πέλοι ibid 42
p 212 ad P IV 164: De subi ὁ θεός om ibid 43
p 217 ad P IV 243: De medio neutropass cf supra ad proll II § 93 adn 246: ecr τέλεσεν cl P X 71
p 218 ad P IV 250: scr φονόν cl comm Pyth 45 253: ἐπεδείξαντο
ἶν’ Kayseri commentum denuo commendat Maas Resp I (1914)
ἀμφὶς formam cur elegerit P obscurum
p 219 ad P IV 258: scr ἤθεσιν ἔν ποτε c Chaer et Bergkio 264: scr αἰσχύνοι c Moschop 268 : ἀμφέπει indic nescio an praeoptaverit P propter Damophilum; sed cf omnino Ed Hermann Griech Forsch I (1912) 142
p 220 ad P IV 273: Post ἐξαπίνας c Hartungo dist Wil Pind 385*, idem olim quod voluerat TMommsen retr in ed min probantibus plerisque, ’sinnlos’ arbitro Wil, quamquam subito aut uno quasi istu restitui remp ne deo quidem opitulante posse ipsum non fugit. At strenue laboranti- bus ἅγεμόνεσοι fluctibusqne paene submersis deus ’gubernator’ quo minus exspectatus (cf ὁ XII 7 — 12), eo exoptatior. De veriloquio satis obscuro cf sodes Bechtel Lexil s v ἐξαίφνης αἰφνός αἴφνα; ἐξ αἴφνας, aus der Plötzlichkeit, ~ ἐξ ἀπροσδοκήτου). Denique synonymice usurpare ἐξ ἀπίνης et αἶψα videntur Sol 13, 17/18 Theogn 663/4
p 222 ad metr P V : In ed min membra str 7a/b uno versu rursus coniunxi praeeunte Boeckhio 18: lam paenitet quod factitans inaequa- bilitatem antistr respui emend Schmidianam αἰδοιέστατον. Decepit opinor gramm antiquos intempestiva Ο III 42 memoria. 42: De lectione ⏑ μoνόδρ. comm Pyth 68 dissentiente Wil Pind 3803, qui idem ςῡναλέγειν in voce composita Isth VIII 46 tolerandum censet ib 1991 in Hermanni lectione ξυνὰ ἀλέγειν mensuram ῡ- iiudiri posse nescio qno pacto negans; idem Versk 490 <σταθ-μὰ μ> ολεῖν paean I troch esse voluit
p 224 ad P V 19: scr μειγνύμενον 24: Permire Κυράνα (tum ἀειδομένα?) pro vocativo accipi vult propter Theotimi verba καὶ τὴν ἑαυτοῦ πατρίδα ἐστεφάνωσε (schol 176,4) = τὸ Κυρηναίων δημόσιον (!) ἀνεκήρυξε Wil Pind 52? 3771. 381 2 videlicet ut gratiis deo actis Carrhotum ἔξοχ’ ἑταίρων (Carrhoti, non regis) amare Cyrana iubeatur, non Arcesilas; at cf etiam P IV 66. V 20 ss, 124, Ο VIII 20, P II 6, denique Paus X 15, 6. Carrhotum ipsum aurigae vice functum esse propter scholl lect turbatam (p 175, 17 176, 16 ss) negat Wil Pind 3761; idem vulgarem interpr ἀκηράτοις — ἁνίαις — κατέκλασε) sequi videtur ibid 381. Quid quod Herodotus Isthmionica Thebanus (Isth I 15) homo certe non ignobilis currum suum ipse regere non infra se positum esse duxit? Neque aut Nicomachus Agrigentinus (Isth n —26, ’Vertreter Therons’ Wil Pind 2151) aut Alcmeonidae auriga cum honore nominatus (inscr boeot Herm 57, 1922, 478) Cnopio Cnopionis f aut denique Polyzali auriga Delph videntur de plebe fuisse.
p 225 ad P V 27/8: Del in comm Pyth 52 ’επιμ. Πρόφ. iuxta compos c προμ. αἰδώς O VII 44 33 : Spretam variis de causis ab Hermanno Bergkio all Thierschii et Boeckhii (expll 268, ed 1825) emendationem ποδαρκέων δώδεκ’ ἂν δρόμων τέμενος reponas monente Wil Pind 3814; de adi ποδαρκής cf Ο Xin 38, de praep ἀνά N VI 41, Isth VIII 63. Denique del virgulam post κόμαις 39: τοῦ (= τόθι)? Wil Pind 3821 42: cf supra ad metr
p 226 ad P V 52 : Ad Moschop emend ἀγλαῶν illustrandam comm Pyth 62 parum recte attuli N III 69, ubi ἀγλααὶ μέριμναι non ad futuram victoriam pertinent, sed ad partam; ibid corrige N XI 69 pro IX 69
p 227 ad P V 76 : scr Μοῖρά τις
p 229 ad P V 103 : De re ἐν ἀοιδᾷ νέων) cf supra ad metr P I adn
p 231 ad metr P VI : Redeo nunc ad interpr vv 7. 8, trinarium catal ut sequatur paroem, a qua discessi in ed min
p 232 ad P VI app crit 12: scr λάινον, v 14: De stractura θηςαυρός Bubi, πρόσωπον acc gr) comm Pyth 60, dissentit Wil Pind 139/40
p 233 ad P VI 19 : De structura σχεθών νιν χειρὸς ἐπὶ δεξιὰ = ἐνδεξιωσάμενος πατέρα propter sententiarum nexum 26 88) comm Pyth61/2; addas etiam ξύμφωνα δεξιώματα Soph OC 619, χερὸς φίλημα Eurlon 519 νὶν - νίκην cl P V 27 (de Carrhoto auriga v supra ad P V 24) mavult Wil Pind 1382 3761 continuo addens, ‘dazu hat er in Wahrheit keine Hand ‘ !
p 234 ad P VI 40 : De structura comm Pyth 63 44 : καί = pariter (atque inter heroas Antilochus); similiter antecipatur comparationis significatio Bacch XVII (K) 29 88, εἰ καί σε — , ἀλλὰ κἀμέ, item offensui nostratibus; at cognata omnino anaphorica comparationis forraa καί — καί, ἴσον — ἶσον, aliud — aliud
p 235 ad P VI 50: pro ὀργαῖς πάσαις cl schol ὃς εὗρες proposuit ὤπασας ὅς Wil Pind 137 1
p 236 ad metr P VII: De Wilamowitzii denuo bisyll form γενεᾷ comprobantis exemplo hellenistico (Pind 1542) lectionibus comm Pyth 68. Ibidem 67 del verba m. d. SchoUen. In epodo non est cur membra 2a,b coniungamus: ignota Boeckhio erant acephala
p 237 ad P VII 10: ’ερεχθέος ἀστῶν, οἵ cave determinative accipias, eoruiti qui; de tecta dicendi ratione comm Pyth 669
p 242 ad P VIII 65: scr ἁρπαλέαν. Adiectiva ἔπαλπνος (P VIII 84), ἄλπνιστος (Isth V 12) cum iam GCurtius ad stirp ελπ- volyp-, rettulisset cl ἀλπαλέον (cod αῑον)· ἀγαπητόν Hesych (Gr Etym5 264), rem absolvit Wackernagel etiam ἁρπαλέος ζ 250, θ 164, ἑ 110, Pind P X 62) vulgo ad ἁρπάζω relatum huc revocans ut ex ἀλπαλέος dissimilatum KZ 43, 1910, 377 68: γλέπειν? 1908. 141. Ceterum tueor lect trad spreta quam olim proposui emendatione comm Pyth 73; cf etiam Wil Reden a d Kriegsz (Harmonie der Spharen) 3, 12 = Kriegsred 136
p 243 ad P VIII 77/8 : ὑπὸ χειρῶν μέτρῳ καταβαίνει (factitive c scholl) comm Pyth 74, ὑπὸ Χ- scil βάλλων, μέτρῳ καταβαίνει scil δαίμων Wil Pind 442 3 nescio quo pacto cl μόχθος — καιρῷ καταβαίνων, an in certamen ipse ’descendit’ daemon, χεῖρες ut sint daemonis, non luctatoris, velut Aristomenis? De participii ad verb fin transitu non est quod moneam peritos
p 244 ad P VIII 89: ἐπὶ μέγ’.
p 245 ad P VIII 97: lieduxi trad verbb coUocationem (1914) ut PIndaro digniorem. De structura ἔπεστιν — ἀνδρῶν comm Pyth 76
p 247 ad P IX 19: Tueor οικοFαρᾱν οικοFορούς ?) comm Pyth 79, vocab οἰκουρός (opp ἀγρότερος 5, ἀταρβής 31, ἄλκιμος 35) ceteris longe praeoptans cl Soph OC 343 simm comm Pyth 79
p 248 ad P IX 24/5: De interpr ἐπὶ γλεφ. ῥέπ. cf Hes fr 188,4 et comm Pyth 80 25 : Retinebo uttvov dvdX, , donec aut de compositi verbi syllabis contractis ἀ(ν)ᾱλ- ex ἀ(ν)αFαλ- (non contrahuntur αὐερύω (ap Hom), KoudSaic (ap Hes), cuFoiKia ap Arcades Bechtel Gr D I 347) aut adeo de simplici (!) ἀμφανδόν Wil (Pind 496) nescio quo pacto probato dubitare desierim ; cf infra ad N I 61, VIII 40 adn
p 249 ad P IX 41: ἀμφανδόν non opus (⏒⏑— — ); cf supra app metr
p 250 ad P IX 62a/b: θαησάμεναι — αὐγαῖς (Bergkii aliornm) commendavi comm Pyth 83, item, sed retento αὐταῖς Wil Pind 268a
p 251 (id P IX 63: θήσονται· τιθηνεύσουσιν comm Pyth 84, item Wil Pind α; idem rursus ἀθάνατον Ζῆνα coniungit (ut Ζ. ἀθανάτων βασι- λεύς N V 35?) 64: Ad ἄγχιστον ὀπάονα (schoU, Er Schmid, Weicker, Heimsoeth) reverti, postquam Ὀπάονα (Malten Kyr 7. 10) falsum eese cognovi, comm Pyth 85 78: Commentum suum ἀκόνα (et βαιά = τὰ περὶ Ἀπόλλωνος καὶ Κυρήνης) mordicus tenet Wil Pind 263 interpretationem nostram βαιὰ ἐν μακροῖσι = ἐν πολλοῖσιν ὴβαιὰ καὶ παῦρα) parum accurate referens (= in Breite), proinde quasi ad rerum potius copiam quam ad orationis longitudinem pertinere τὰ μακρά ne cogitari quidem liceat, denique ’intellegentibus’ ἐν σοφοῖς πολίταις P IV 295) canere Pind nescio quo pacto negans. De totius loci consilio (etiam ὁ δὲ καιρὸς κτλ) conferre iuvabit καιρὸν εἰ φθέγξαιο, πολλῶν πείρατα συντανύσαις ἐν βραχεῖ κτλ P I 81 ss, ut ab ἀστῶν ἀκοά (84) ἀκοὰ σοφοῖς non aliter diiferre intellegatur atque a plebe maligne aut inerter audiente soUerter auscultantes homines Μουσῶν ταμίας σοφοὺς καὶ μὴ ἀπειράτους καλῶν. Nec temere poni dativus videtur σοφοῖς, ut praegnanter dici ἀκοά· ἀκρόαμα appareat
p 252 ad P P IX 92: Hermaniii lectionem εὐκλέϊξας contra Wil (nunc etiam Pind 265/6) retineo comm Pyth 867
p 253 ad P IX 105: Virgula del 104 παλαιὰ δόξα (Er Schmidii) reduxi comm Pyth 87/8 dissentiente Wil Pind 267
p 255 ad P IX 125: Locutionis πτερὰ νικᾶν (vel νίκας, at cf κυδίμων καὶ εὐδόξων ἤτοι νικηφόρων ἀέθλων τουτέστι νικῶν πτερά Ο XIV 24) novam proposui interpr ibid 90, cui addere nunc iuvat filicem propter foliorum quasi πτέρωμα Graecis (Theocr) audisse πτέριν, nec casu videri factum esse, ut ApoUinia templo antiquissimo Delphis etiam antiquior et πτέρινος ναός (Hyperboreorum, de quo infra paean XI = fr53) et δάφνινος tuisse crederatur sec Paus X 5 9, si quidem δάφνινος στέφανος sicuti ἐλάινος Ο XIV, πτέρινος. Aliter paullo Wil cl ὅρμον στεφάνων N IV 17 Pind 2672 4002, ubi πληθὺν καὶ ὁρμαθόν eiponit paraphr
p 256 ad metrPX: De periodorum interpretatione ambigua cfsupra obs metr 505 et comm Pyth 99/10 (ubi p 100 12 sub II legas : 4 pro 3, sub finem comm: str 3 pro ep 3)
p 257 ad P X 16: Sp-ciosam coniecturam πάτραν — Φρικία multis probiitam reieci coniunctis ὑπὸ Κίρρας — πετρᾶν comm Pyth 93/4
p 260 ad P X 60: Emendationem traditi vocabuli φρένας versum pessumdantia desiderabat Wil Versk 411 1, nunc meam ἐλπίδας) non improbat Pind 470 61/2: scr ὀρούη̣ τυχών (Wil) 62: ἁρπαλέαν] cf supra ad P VIII 65 adn
p 261 ad P X 69: ἐπαινήσομεν suum tenet Wil Pind 471, quamquam καί postpositum ipse non omnino perhorrescit Textg gr Lyr 91* idem tamen ’unerhdrf Pind 176*; ἔτ’ αἴν’. quod Stadtmiiller Lit Zentr 1902, 104 reposuit Sandys 1915. 19 71: κεῖται (D et v 1 scholl), quamquam κεῖνται est in melioribus, monente Jac Wackemagel (Unters Spr Hom 40) ὁ Bcholl reponas cl P IV 246, κῆται (= κέαται plur) Wil Pind 471)
p 262 ad metr P XI: Str v 1a/b si quis trim enopl (sec Wil Versk 262)
quam tetram aeol esse maluerit, non solum Ο X 20 et 21, Eur Phoen
et 164 conferat, sed de totius str ratione etiam quae exposni comm Pyth
109, ubi 18 ‘Hebungen’ facile restituas ex 18 ’Metren’. Str v
(— — —⏑) ⏖⏑⏑— quam ⏑⏖⏑— interpretari praestabit
p 263 ad P XI 4 : De ἄδυτος (masc) ad paean ’’ 2 5 : περίαλλα exhibet paeanIX48 9: θέμιν scripsi comm Pyth 103 probante Wil Pind 260 ss: deus nunquam ἱερός 13 et 44: an Ξρασυδᾷος? cf θραωδήιος ap Herod, μενεδήιος iHf 247, Δᾱ(F)ι-, Δη(F)ι- in heroum nominibus
p 265 ad P XI 41: τὸ δ’ ἐτεόν (vel τὺ δ’ ἐτεόν), tum ταρασσέμεν epexegetice ad παρέχειν, apodosis ut iucipiat 43 ἢ πατρὶ Π.) Bubaudito μισθοῖο συνέθευ Wil 1901, 1318, idem rursus τὸ δὲ τεόν, ad ἢ πατρί κτιλ subaudito ταρασσέμεν Pind 2612; mihi secus videtur comm Pyth 105/6 42: scr ἀλλᾶ
p 266 ad P XI 47: Ὀλυμπίαθ(ε) scribendum non male coni Maas Resp I 16 54: scr ξυναῖσι δ’ c Vatt
p 267 ad P XI 55: De interpretationibus in eadem lectione τίς — ἀπέφυγεν ;) plane diversis comm Pyth 107/8; nunc omnino mecum facit Wil Pind 262 1
p 269 ad P XII 11: De locutione τρίτον μέρος cf P IX 8, ἄυσεν — μέρος — μοῖραν ἄγειν (virgula post μέρος del c Kaibelio) nimis acute tuetur Wil Pind 146; idem (3502) tacite interpretationi nostrae συλαθείς. ἐξελών 16 Bubscribit cl Ο IX 89 23: De nomo polycephalo a Mida ipso tibiis cantato Wil Pind 144 me dissentiente Herm 39, 1904, 315 sa
ΝΕΜΕΑ
p 275 ad N I 24 : λέλογχα cl N VII 11 61 Gildersleerk Am Journ Philol 30, 1909, 233
p 276 ad N I 37: acr ὡς οὐ c Boeckhio2 monente Wil Pind 495
p 278 adNI 61: scr δέ οἱ φᾶσ’ (an φᾶ ´ ?) ἀιστώσειν nunc satis certum puto; Wil Pind 496 unde ᾱλώσειν (prim syll Ipng) comper- tumhabeat nescio; cf ad P IX 25. qpa νιν ᾀστώσειν scribi posset, nisi severiorem veriorem paullo P in contrahendis syll (velut ἀοιδά N XI 18, ἀΐσσω N VIII 40) esse didicissemus; ἔραντο Isth XI 60, ἐξάρατο Ο IX 10 ad ἄρνυμαι pertinere documento sunt ἐξήρατο μισθούς, ἐξήρατ’ Ὀδυσσεύς ap Hom, denique ἅλιος ἴδας ἄτα ἄκουσαν δὲ βίῃ με hy Dem 414) praeierat ’Hom’
p 280 ad metr N II: Str 5 utrum choriambo subici dixeris pherecr aceph (~ 3b) an Eleorum cantilenae ephymnio ἄξιε ταῦρε) duplicari adoneum vel dodr aeol catal, est quod dubites. Atticis quidem (velut Timodemi) auribua e scolii strophula resonavisse quodammodo ἰσονόμους δ’ Α-)θή·νας ἐποη(σά)την suspicari licet. De thesi finali in membris continuatis correpta (20) cf ὁ XIV 13 et ad paean VI metr adn. Aliud quidem Bonant Sapphonis metra da sp quater repetita fr27. At dicola bis trinaria omnino haud rara: novissimum evasit ’Ibyceum’ (Oxyrh pap 1790) χρυσοέθειραν διὰ Κύπριδα, ubi de aceph membro cf scol att α (Arist cant 90), Pind P VI 4a, Anacr 47. 48, Aesch Sept 904/5, Choeph 345, Soph Ant 609 Trach 678, Phil 687, Eur Ba 536, denique Pind N VII str 5a
p 281 ad N Ix 14: ἄκουσεν (pro ἄεισεν) reduxi 1914
p 283 ad metr N III : Exitus ἀγοράν (14) in pherecrateo inauditus, quoniam idem fere bis coraparuit in paeane Oxyrh (VI 131. 176, bis ἀρετάν vel -τάς), explicatione potius indiget quam emendatione. Quid relinqui putas, nisi ut pherecrateo substitui dicamus lecythium, — ⏒ — ⏑ (??) Sed cf infra ad paean VI adn
Epodi periodos aliter pauUo digessi 1914 ac 1918; aliter rursus interpr Wil Versk 308
p 284 ad N III 10: Dat πολυνεφέλᾳ κρέοντι) et gramm et poett de causis, tueor contradixit Wil 276 2
p 290 ad N III 77: scr μεμειγμένον
p 292 ad N IV 12: ἠύπυργον reduxi 1914 cl Bacch XVII 80 21: scr μείγνυον 40: κυλίνδει〈ν〉 scil δόξει Wil Pind 402 2
p 293 ad N IV 29: scr ἥροας 30: scr τόσους 39 γλέπων? 42 scr Πότμος
p 294 ad N IV 51/2 : ἀπείρῳ διαπρ. c Borgkio recte Wil Pind 401 2 59: Del crucem cl CRobert Gr Heldens 1 71, Preller-Robert Ι4 1832, desperat Wil Pind 176/6
p 295 ad N IV 67 : scr c Herwerdeno et Wil Pind 402, 2 τὰν — ἐφεζόμενοι τραπέζαις subaud cl ῥ’ 433) 68: ἐγ γένος Wil Pind 4023; et scholl lectionem exbibent leviter corruptam ἐγγενές, in qua interpretanda desudant, libri ἐς γενεάς) interpretamentum exhibent
p 296 ad N IV 87 : κελαδῆτιν, Ὀρςοτρο. ἵνα — θάλησεν ἵνα pron K cas instr, notione loc temp causali, ὅπου γε schol Soph El 854) interpretor, ut ἀείδων ἔμολον, οὕνεκ’ Ὀλυμπιόνικος O XIV 18. Aliter Bury κελαδῆτιν — ἵνα, hie in terra, ubi opp ἀμφ’ Ἀχέροντι, novo exordio facto Ὀρσοτρ ὶ μέν (is quidem opp ἄλλοι δέ) parum probabiliter Wil Pind 400 2 p297 adNIV93: στρέφοι reduxi 1914 monente Wil 1909, 823 2; adde Pind 397 1
p 298 ad metr N V De ep 1a supra app 3a+b dispescere non debebam in cd min 2. In ep v ult si dim dact cat in disyll (= νυκτὶ μεγάνορος ἔξοχα πλούτου) esse malueris, huius membri in chalc numm statuas necesse est unicum, idque ’epodicae’ periodi venustate (metrr III III=+II) deleta
p 299 ad N V 6: Verissimae scbol observationi (p 152, 18 Ab) et Pauwii Hartungi lectioni snbscribit Wil Pind 171,1, recte, nisi quod displicet τέρεινα μάτηρ. Immo ὀπώρα ipsa τέρεινα vocatur vocabulo erotico (Aesch suppl 998 cll παρθένος καλή τε καὶ τέρεινα, παρὰ παιδὶ τερείνῃ simm). Procreat autem primae adulescentium lanuginis flos quasi viteus dulcissimam aetatis maturitatem, Ἀφροδίτας μνάστειραν ἁδίσταν ὀπώραν (Isth II 6) non aliter ac primi flores campestres ver adducere quasi viden- tur sec Wil acutam interpr fr 75, 15. Ergo : τερείνας ματέρ’ οἰνάνθαν ὀπώρας.
p 300/1 ad N V 24ss: De loci interpretatione Reitzenatein Herm 35 1900, 82, Maas Resp I 28, Sokr IV 1916, Jahresb 104
p 301 ss ad N V 30: scr ὡς ἦρα 40: scr Πότμος 41 ss: Pytheae gentisque victoriarum indicem magis quam nobis hodie olim aequalibus perspicuum fuisse consentaneum est. Accedit quod de lectionibus non prorsus constat. Felicissime quidem (41) Αἰγίναθε δίς ab Eduardo Schwarz restitutum esse consentitur et ad Isthmiacam victoriam tendere oratio- nem iam 37 ne schol quidem fugit (p 162, 9Ab): Αἰγίναθε quod additur ne oflensui sit, animadvertas usque ad 47 πᾶσα πόλις) victoriarum indicem, ut totum carmen, versari in Aeginetarum laudibus celebrandis. Nulli dubitationi obnoxium esse iudico ἅ μὲν Νεμέᾳ (44) spectare ad hanc ipsam Pytheae victoriam, nec minus ad Pytheam quae sequuntur de Aegineticis Megarensibusque ludis. Sequitur ut quae antecedunt, quibuscum ἅ Νεμέᾳ ’concinere’ dicatur, item in Pytheae honorem dici concedatur. Et quadrat huc fere quod in omnibus libris est μεταίξαντα (scil σὲ) addito quod in quibusdam fuisse testis est schol (164, 5 Abb) Πυθέα (voc), quibus receptis ἐκράτεις (45) scribi necesse erat. At duriuscule duplicem accusativum a verbo ἀγάλλει pendere fatendum est. Denique recte si μετὰ τὰ προειργασμένα (libri προειρημένα) schol 164, 9 Abel corrigitur a Schnitzero (progr gymn Ellwang 1867), antiqua lectio fuit etiam μεταίξας, recepta a Byzantinis ἑ. ’ς); tum μεταίξας τε scr iam Benedictus (1650) et Mingarelli (1773), de τὲ pron (= σὲ, Euthymenem) cogitabat iam Christ (1896; cf prolegg nostra II § 76), rem absolvit Wil (1909, 815, Pind 1691), μάτρωα Pytheam, fere cum Tychone Mommsen (Pind 1845, 48*, schol Germ p X) obloquente PMaas Resp I 28 n, sicut avunculum quoque Euthymenem Isth VI 62, ’consobrinum’, et κατὰ μητέρα συγγενής exponit schol 164,2; cf πατέρες πἀτρωες P V 76 et notiones late patentes vocabb γαμβρός πενθερός Vetter (Kluge Deutsch etym Wb s v Neffe). lam imperativo ἴσθι 48 vocativo non addito (sim Bacch XVII 29) quisnam appelletur nihil habet difficultatis omnium oculis iam inde a vv 43/44 ad Pytheam conversis.
p 302 ad N V 42 : Nescio au praeetet καί νυν liberiore part καί (Boil Πυθέας) collocatione
p 303 ad N V 44b: φίλησ(ι) non male Maas Resp I 262 cf αἴτημι fr 155 b: ecv δίδοι cl supra app ad ὁ I 87 54: Bcr φέρε c Wil 1909, 818, Pind 170 1
p 304 ad metr N VI: De ultimis str tv P Maas RcBp I 19, Wil Versk 487 ss (neglecta hic quidem ed mea min altera. Paenultimum Btr ’ν (monom troch) ter admibi 1914 ultima thesi soluta (28. 50. 57) cl Aesch Pers 636a, ubi subs alter monom troch hiatu intercedente 645a/b. Ultimum str V nunc repono ia ch ία, στρ ἁ (7) Bcr ἅντιν’ ἔγ-παφε (de Hermanni οἵαν τιν’ ἔγρ. relegas quaeso adn crit 1900 et memineris quam raro vooaleB ante γρ- corripiat P [3 : 16 sec Heimeri st P 94 )], ἀντ’ ἁ (14) scr οὐκ ἄμοηρς, στρ β΄ (29) εὐκλέα (??) παροιχομένων (non mortuorum, rum, Bed praeteriti aevi hominum), ἀντ’ β΄ (36) οκάμου, Latonae cognomen hy Ap 205, pro quo multo illud frequentius χρυσαλακάτου (Artemidis Nereidum [N V 36] all, semel ap P etiam Latonae fr 139) irrepere facile potuit (cf etiam schol 187, 6 Ab; in idem inciderat PMaas), στρ γ’ (50/1) iam 1914 edidi ὁ Hermanno νεῖκος χιλεύς Ι εχαμαί, item ἀντ’ γ’ (57/8) ἄγγελος (??) ἔβαν | πεμπτὸν ἐπὶ κτλ i e mutatione praeter ἀντ’ β΄ fere nulla. Epodi v 3 dim anap + chor 7 glyc 8 cum antea pro trim chalcidico acceperim, nunc dim anap praeopto; unde periodi evadunt eleganter variatae thesium VIII (II IV II) X (IV IV II) X (V V) [V] VIII (IV IV)
p 305 ad N VI 6a: μετὰ νύκτας, plur docte tuetur Kurt Sethe Gott Nachr 1920, 124 dimidiata more babylonio nocte cl praeter form epp νύκτας τε καὶ ἦμαρ β 345, ὢ 63, ἐκ νυκτῶν μ’ 286) μέσαι νύκτες *Sa 52 62: scr Πότμος p 306 ad N VI 16: Teneo emendationem ὁμαιμίοις p 307 ad N VI 21 : reponas Σωκλ. cI infra ad 64 ss adn
p 308 ad N VI 43: scr νικῶντ’ ἦρ. c Hermanno cl 64
p 309 ad N VI 48 : In appar crit adde οὐκ ἄν ἀπ’. vetusti, corr Tricl 53: item ταύταν libri, corr Pauw
p 310 ad N VI 60: Emend meam (1900) ἐπαρκέσαι longius provexit Ἀλκιμίδα, τέ γ’ ἐπαρκέσαι scr Maas Resp I 15 applaudente Wil Pind 3972 64 ss: Lectione nostra θ’ paraphr) καί pro κὲ probata ἴσον φαμί (ῖσον c Mommseno1) Maas Resp I 19 (??) Ϲωκλ. 21, νικῶντ’ 34), item καί (= auch) recepto ἴσον <κ᾿> εἴποιμι Wil Pind 3972, optativum nude positum in praesertim pers uterque bene redarguene. Dimetro ep 7 iam pridem re- ducto nunc c Hermauno Mommseno1 Maasio glyconeum repono 64 φαμί scr
p 311 ad metr N VJI: Strophae aeolicae structura non minus perspicua quam elegans. Epodi ut solet simplicior; sed notatu dignum bisyll membr intercalare (2b) a pherecr anteced consulto quod videtur incisione constanti seiunctum, ex quo integrum efficiaB metr iamb pausa ut in periodorum commissura trium morarum admissa. De pausa trisema cf O XIV 6b, Aesch Sept 904. 5, Choeph 345, Soph OC 1673.
Insolitis quibusdam lic antistrr numeri insignes. Minus quidem
habebit admirationis dim iamb substitutus glyconeo (93) apud eos, qui
choriambicam glyconei naturam agnoverint. Sed laborabit interpretatio
78, nisi prius κολ-λᾷ χρυσὸν ἔν τε λευ-(κόν), metiri animum induxeris congruente
70 νιδα πατρ. ς. (Maas Resp Ι 103, Wil Versk 2142, Pind 160 1)
61: ξεῖνός εἰμι-σκoτει(νόν), in dodr tr-ch (velut Ο XIV 8a) choriambo
Bubstitui troch metr posse non improbabile, ’iambicum’ ( — ⏑ ↓ — — ⏑ )
parum credibile. Acquiescendum igitur in pronuntiando σ)κοτεινόν.
83: perplacet cl Aesch Prom 134 lectio cod D al Wil recepta (1908, 341 1
Versk 4071); et diserte testatur inconcinnitatem huiuB epodi schol metr
ἡ μία τετάρτη Drachmann) ἀπόδοσις ἀντὶ τῆς ἰαμβικῆς συζυγίας (glyconei
At severius paullo observata ap P quadrisyllabae bas aeol congruentia licentiae illius anapaestodochmiacae radix quasi ostendi videtur.
p 312 ad N VII 12 : Καὶ μεγάλαι γάρ optime Wil 1908 329, recepi 1914 17: De loco difficillimo fusius disputavi Sokr I 1913, 532 ss. σοφοί h I non sunt poetae, nedum P ipse in paeane illo (VI) componendo parum hercle ’venti futuri ’. De sententia οὐδ’ ὑπὸ κέρδει βλάβεν) cf P Ι 92—94 20: σᾶμα νεῦνται tuetur Wil 1908, 331 1
p 313 ad N VII 22 ss: Impugnatur Homerus, ut Ο I O Bacchylidea (fr 42), idem fortasse etiam in Meleagro (fr 249a: Bacch V) 25: ἔ orthot, thot, ut ἓ καί υἱόν IX 14. Aiacis vindex exstitit P ‘vera’ dicens (25) Μναμοσύνας ἕΚατι (16); cf infra 63, X 4 31: Praeopto interpretationem ‘occupat inopinantem’, ‘occupat ut δοκέοντες sint οἱ σοφοὶ τὸν μανθάνοντες , ἀδόκητοι autem Neoptolemi; similiter iam schol 212 12 Ab 31: Poetis quidem velut Homero aut Bacchylidi Pindaro suspectis lubeat interdum ficticiis uti fabellis, deum (32) οὐ θεμιτὸν ψεύδει θιγεῖν (P IX 42) 33: Sensim ad id quod certis quibusdam hominibus βοαθόων, τοὶ πὰρ μέγ’. ὀμφ. — μόλον) evenerit transit P. Nam quo obscurior ’mortuorum gloria ’ τεθνακότων λόγος βοαθόος, ab Hennanno propositus, Wil (etiam nunc Pind 1622) probatus βοαθόον, τῷ (ideo, hoc quidem ὁ Fraccarolio) . . . μόλον (= ἔμολον — quis exspectaret? — τὸν παιᾶνα διδάσκων — quis crederet? — ) scribenti, eo minus praebent difficultatis βοαθόοι non ut Aiax propter ignominiam acceptam illi quidem mortem sibi consciscentes, sed post mortem divina quadam gloria (43 ss) pietatis ergo aucti, inter quos Neoptolemus in Delphis ipsis honorificentissimo sepulcro (34) ornatus ἔνδον ἄλσει παλαιτάτῳ κεῖται, ἡροίαις δὲ πομπαῖς θεμισκόπος.
p 314 ad N VII 35: Νεoπόλεμος scr metrorura syllabas exaequans Christio praeeunte Maas Resp II 18 39: φέρεν B, ἔσχεν scholl, φέρει D, hoc c libro non malo, sed in Nemm et Isthm neglegentius scripto praeoptat Wil 1908, 3362, Pind 1671; at cf ὁ IX 56
p 315 ad N VII 49: Sunt qui post ἐπιστατεῖ plenius distinguant ἔργματα interpr ἡρωικὰς ilias πομπάς (46), gen ἐκγόνων suspendentes ex ἀρεταῖς (51). Quid obstat, quominus in ’egregie Aeacidarum ’ etiam Ἰλίου πέρσιν (35/6, paean VI 104) numerandam esse recte P hic significare dicamus? 50 : θρασύ μοι τόδ’, εἰπεῖν κτλ Ed Schwarz Herm 39 1904, 633; contra quem, einen Weg sagt man nicht, tum τόδ’ εἰπεῖν· (nam) ’φ’. ἀρὶ ὁδὸς κυρία κτλ Wil 1908, 336/7. Recte Schwartz interpr εἰπεῖν οἶμον ἀοιδῆς ἀληθῆ, praesertim si subaudiveris ἐν Μοισᾶν δίφρῳ simm, item recte Wil τόδε = quod modo dixi (minus recte nunc Pind 162/3: ὁ μάρτυς 49 = poeta); mutandum nihil : de pronominis genere ad subst praedicative additum non exaequato cf praeter pron rel quasdam licentias ex Homero diu pervulgatas οἷα I 16, P I 73. II 74. III 18 cett, ὅστις Ο III 10, P in 21, Isth II 4, item κρέσσον οἰκτιρμοῦ φθόνος P I 85 exemplo homerico οὐκ ἀγαθὸν πολυκοιρανίη), ἀρετὰν οὐκ αἴσχιον φυᾶς Isth VII 22 c scholl, aut duritias non evitatas, velut ἄταν, ἂν — λίθον Ο I 58, νεφέλαν, ἅν τε — δόλον P II 39, imprimis ταῦτα — ὁδὸν ἁμάξιτον etiam metro confirmatum N VI 53, ἄγνωτα — νίκαν I II 14, hoc quidem cl γνωτά N X 31 54: Post λαχόντες virgulam delevi in ed min 61: σ)κοτεινόν V supra ad metr ; σκοτεννόν (a subst τὸ σκότος fr 42, 5) P cecinisse coniciaa
p 316 ad N VII 68: ἀνερεῖ recepi ed min 71: scr χαλκοπαρᾷον
p 317 ad N VII 74: πεδέρχομαι coni Wil (1908, 340) πεδέρχεται omisso τὶς (a nullo adhuo quod sciam propositum) diserte improbans; at ἔρχεται τὸ τερπνόν sec vulg interpr non malam, sicut αἴγλα ἐσλόν κῦδος ap P, πόνον μετέρχεται, ut μεθ’ ἡμιόνους καὶ ἄμαξαν Ulixes Z 260, denique πλέον interpretor εἰ ἦν πόνος 77: εἴρειν στεφάνους cum contemptu dictum de prolixis vulgarium laudatoium caniilenis (σχοινοτένεια ἀοιδά) opp veris proborum artisque peritorum poetarum ὕμνους πλεκόντων ὑφαινόντων ποικιλλόντων δαιδαλλόντων artificiis
p 310 ad N VII 105: μαΨυλάκαις recepi 1900 Schneidero Sax praeeunte μαψιλάκαις (Pind fr p 68, ut μαψι-λάκας Er Schmid, μαψίφωνοσ· μαψιλόγος Hesych) cl paraphr ὥσπερ παρὰ νηπίοις τέκνοις, reduxi (1908) trad lect, quam qui retinent varie interpretantur : virgula post μαψ. posita, tum ἀμπολεῖν ταὐτά animo subauditis Δ. Κ. plerique c Boeckhio n cr 546; μαψυλάκας = Διός Κόρινθος Fennell 1883, μαψυλάκας acc plur coordin with the unexpr subi of ἀμπολεῖν Bury 1890. Miror neminem adhuc (spretis c Wil 1908, 343 scholl fabeilis) scripsisse sec linguae gr usum (cl comm Pyth ad P VI 36, Wil Pind 389 1) Δῖός Κόρινθον
p 320 ad metr N VIII: De dim ion 1 cf fr 221, 3, Bacch XIII 3 K, propter cret αὔξεται (40) parum accurate respondentem alii praeoptent pher me non probante; v infra. De ep 4 (dicolo bis trinario an trim ul- timis metris symptycto?) cf supra ad Ο VI 5b et ep 3a adn N VIII 3: scr ἡμέροις
p 321 ad N VIII 10: ἀναξίᾳ mavult Wil Pind 407* invito paraphr
p 322 ad N VIII 25: αἰόλῳ ψεύδι Wil 1901, 1314, idem satis impatienter instans Pind 405 1, quod recipere contextu acute inventum non maturavimus (item Sandys) levi quadam inconciunitate delectati magis quam deterrifci cl Pind ipso paullo sufra 28 — 34; accedifc quod praeclare versutua homo audit αἰόλον ψεῦδος, ut alii ἄται (Soph), ἐλέγχεα (Hom), 323 ὄλεθρος (etiam in prosa); cf Dornseilf Ps Stil 90 40: Non αὔξεται solum metro laborat, nisi forte pherecr admittis carminis initio, sed ᾄσσει etiam duab syll non legitur ante tragg (velut Soph OR 208) nam Ibyc fr 1, cuius str (metrr II [IV] VIII: VIII II) inscius ut solet egregie rest Wil Sapph Sim 122, α(??)ΐσσων, ut semel iam Hom Φ 126. Non male igitur Fel Vogt (probante Wil Pind 408 1) ἀίσσει trp in loc verbi αὔξεται, vocabuli satia usita(??) neqne a Pind alieni, facile ut interpretamenti gr ad- scribi potuerit. Tum, id quod rarum, explere non sine probabilitate lacunam licebit, scr δενδρέου 〈ἔρνος〉. Nam epicae formulae ἀνέδραμεν ἔρνεϊ ἶσος (non δενδρέῳ) memoriam subesse patet, Horatii crescit occulto velut arbor aevo fama Marcelli comparare si licet. Corruptela perantiqua, scholl mirum quantum confusa 46: ἐλαφρόν (scil ἐστι) Bergkii renovat Sandys; idem iamb mensurae λα(??)βρος testimonia affert Eur Or 697, Herc 861, similia e Pind Heimer st P 94, spreta a Wil Pind 408 2. λάβρον· εὔτονον scholl, σφοδρόν Hesych, quidni ἀμφιλαφῆ? de re cl crepidomatis metaphora, veluf σοφῶν ἐπέων P IV 138, ἀοιδᾶν VII 3, ἀοιδαῖς fr 194
p 325 ad metr N IX : De trim iamb hybrida cf supra append metr 504 et comm Pyth 118
p 326 ad N IX 12 : ἄμφαινε κυδαίνων· ἐπιφανεστάτην καὶ ἀοίδιμον ἐποίει paraphr; et tueare impf cl N V 5 — 8 νίκη — ἐγέραιρε, at commendatur cum sententia omni, tum addito κυδαίνων aor, quem reponas cl etiam P IX 73
p 329 ad N IX 41 : ῾Ρέας πόρον crux interprr, neque expedivit lo-
p 331 ad metr N X: Str 1 mensura ambigua, chalcidica an enoplia quaternaria? praetulerim chalcidicam, recepta etiam 16 c Buryo et Wil Versk 4331 lectione ἐναρόντι οἱ ⏖ — #x23D5;15, cl Aesch Prom 544 88, Eur Androm 1024, Aristot hymn Ἀρετά, | πολύμοχθε γε-, Aristonoi in Hestiam hymno priscum ritum referente Ἱερὰν ἱε-ρῶν ἄνασσαν; cf supra ad metr N VIII et 40 adn. De correpta membrorum in commissura thesi 1. 73 infra ad paean VI
p 333 ad NX5: καταοίκισεν scil Ἀργὸς cIlO. 12. 13 recte Maas Resp I 112, Wil Aesch Interpr 18
p 333 ad N X 15 : scr ἐναρόντι οἱ (v supra ad metr)
p 334 ad N X 31 : θεῷ qui retinent, velut Friederichs Pind Stud 87, curare non videntur post lovem invocatum sententiam prudenter interiectam de laboribus periculisque (a rite precante non detrectandis) aTheaeo precante non detrectatis ; sic recte iam Hermann ap Heynium. Id quidem tenendum παραιτεῖσθαι (velut Aesch Suppl 521, Choeph 784) non esse temere aut incassum precari. ’Deum’ vero et luctatores summae gloriae appetentes in uno quasi ordine coUocare Pindaro vix dignum existimo 37: ἐπέβα scr Wil Pind 4253; de notione cf Ο VIII 12 ἄλλα δ’ ἐπ’ ἄλλον ἔβαν Ι ἀγαθῶν, de structura ὁ Wil) Soph Ai 137; ἔφεπεν quod conicias cl ὁ II 11, c arc P I 50 longius abest a litt trad 41/2: Acquiescendum erit in emendatione Boeckhiana Προίτοιο τό<δ᾿> ἱπποτρόφον | ἄστυ paraphr αὕτη ἡ πόλις) quae videtur confirmari
p 335 ad N X 48: Loci difficultati non male succurrit Wil Pind 4273 participium flagitans νικῶσι At remanet scrupulus haud ita levis de dat forma, pro qua νικώντεσσι expectes sec Ο VII 10; nam πᾶσιν P IX 102 non satisfacit
p 337 ad N X 75 : θερμὰ δή correctio Schmidiana arridet Maasio, mihi subdulce reeipit; cf etiam Wil Versk 433 2
p 339 ad metr N XI : Stropharum vel simplicissimarum ratio qui fiat, ut metricis vel acutioribus obscura videatur, in huius carm periodis ut in quibua maxime manifestum; similiter in Pyth XII, fr (scol) 124a, Bacch V, de quibus rite enucleandis desperat Wil Versk 450. Ac primum quidem animadvertas ex tetrametris aut in stropha aut in epodo ne duos quidem plane consentire: adeo variare placuit poetae quae ἐξ ὁμοίων facta persentisci metra voluit. Deinde in stropha ultimoB tetrametros duos consulto disiungi apparebit trimetro mere pseudotrochaico, scil ut alterius tetrametri strophae periodoe concinnantis erigatur exspectatio. tatio. Eodem clausulae praenuntiandae munere in epodo fungi singulare metrum ultimo trimetro praefixum clarius etiam fit forma metri contracta _ ⏑ (??) ἀπροσίι-κτων δ’ ἐρώτων ὀξύτεραι μανίαι). Cuius rei rationem promptis ac propositis etropharum graecarum exemplis passim invenies confirmalam (cf comm Pyth p 126 s v Klauselvorklang)
p 340 ad N XI 11: In appar crit interciderunt lectt Ἁγησίλαν B, Ἀρκεσίλαν B c scholl, unde Ἁγησίλαν recepi 1914 ὁ Wil 1909, 833, bis (11.27) admieso retardato metro _ ⏑ — ; de Maasii commento Ἁγεσίλαν supra app gramm ad ἔ 8 : recepit nunc Ἀγεσίλαν (per errorem ?) scr Wil Pind 430 1
p 341 ad N XI 18: μελίζεν ἀοιδαῖς (??) ἀοιδά 7)? Maas Sokr IV 1916 Jahresb 103, in quod idem ipse quoque incideram 1900 p 139
p 342 ad N XI 41: πλούτῳ ἶσον recte iam (instr dat) videtur ad καρπόν
(39) rettulisse paraphr καὶ ἐπικερδῆ), item opinor interpr plerique,
scil ut opp οὐ πάσαις — ἴσον ad ἀλλ’ ἐν ἀμείβοντι subaudiantur ἄνθος
τοτὲ μὲν εὐκαρπότερον, τοτὲ δὲ ἄκαρπον, sententia satiB trita Ν VI 10)
locutione ut passim consulto inconcinna; πλούτῳ ut dative dativum cum
ΙΔΘΜΙΑ
p 345 ad metr Isth I: De inconcinnitate antistrophica ep 4 facile tollenda, ea quidem lege, ut alteram bigarum partem (VIII metrr) terminari dicas dicolo bis trinario praefixo metro pseudiambico cf supra app metr 604 4 ἐν ἂν Herwerdeni commendat Wil 1911, 512b, Pind 3311; cf supra ad Ο XIII 16 adn. At ἐν c dat refert paraphr et exhibet P ipse P IV 43
p 346 ad Isth 17: scr ἀκερσεκόμαν cl pae IX 45 16: Novam interpr proponit Wil Pind 332/3
p 348 ad Isth I 34 : De Asopodoro victoris patre cf supra p 508 ad carm temp adn 39: scr Πότμος
p 349 ad Isth I 45 (app cr): Chrysippum ’stoicum’ explosit Alfr Korte Rh Mns 55, 13
p 347 ad Isth 1 26 : ἦς hoc uno loco trad ἦε B, ῆς D) formam nonionicam ἧς coniecerit quispiam, ut in carmine Thebano (cl λεξοῦντι fr 122, 10 Corinth, νίκη N V 5 Aeginet) aut a poeta ipso victorum gratia affectatam esse aut furtira invectas a primis librariis. Consentiunt libri in forma ἢν Ο XIII 67, N VII 24, fr 83 (schol Pind, Strab, Galen)
p 350 ad metr Isth II: De ambigua v 1 interpr cf N V ep 1. X 1 et app metr 503 14: Admisi in uno eodemque carmine τὰν οκρά-τει (14) et Ξεινοκράτης (36)
p 353 ad Isth II 19: scr καὶ τόθι (Delphis) κλειναῖς <τ᾿> c cl comm Pyth 61, Wil Pind 136 1
p 354 ad Isth II 41: θέρειος coni Wil Herm 14, 1879, 161
p 366 ad Isth III 3 : scr μεμεῖχθαι
p 357 ad Isth IV 11/12 del virgulam 12/13 vv cave coniungaa suadente Wil Pind 338, videl ut ἅπτονθ’ sit imperf σπεύδειν inf inde pendente; de praegnanti quadam part καί notione comm Pyth 5
p 359 ad Isth IV 36 : μομφὰν ἔ ’χει, passiva interpr excluditur temp praes : et privaverant Graeci universi (N VII 23 ss) Aiacem honore, quem restituit Hom p 361 ad Isth IV 57: scr ἡμερώσαις
p 363 ad metr Isth V 6a/b: Hexam restitui, 27 prius δέ reduxi 1908. 14. Ep 4: Dim mensura in priore membro 16 ‘tro’) certa, 27,58 ‘tro’ an chor) anceps, in altero 16 ambigua, 27.58 certa: iunctim interpretor dim membra _ ⏑ — (16) (??) — (27. 58)
p 363 ad Isth V 1 : Θεία alio sensu πολυώνυμος atque Κιλίκιον ἄν τρoν P I 17 ; nota iam Solis Lunae Aurorae mater Εὐρυφάεσσα hym hom 31, 4 —7, eadem Αἴθρα audit Hyg fab p 11, 15 MS cod F (unde αἰθήρ Homero Pindaro tragg praeter Aeschylum gen fem); Oceani filia Θεία sec Tzetz Lyc 91 p 51, 5Sch, Zenob V 10, item Αἴθρα teste Timaeo schol B Σ 486 p 109, 23 Dof; addere deniqne licebit fortasse cum ex Heliadum numero nonnullas, tum Φοῶσαν Phorcynis filiam ἁ 71 cl gU Hesych θοός — λαμπρός, ωσαν· — λαμπρῦναι, unde ωσαν θοάουσαν) elicias λάμπουσαν, cuius nomen voci θεός videtur propinquius esse quam verbis θέω θοάζω. Procul omnino habenda θάομαι θαέομαι θεάομαι Ceterura conferre iuvat Aristaei polyonymiam P IX 64
p 364 ad Isth V 6/7: virgula distingue 12b: ἄλπιστου Wackernagel: cf ad P VIII 66 18: Φυλακίδ’ ἄγκειται mavult c schol P Maas Resp I 16 22: De subi III pers non expresso cf Hes opp 291, Pind N IV 93, comm Pyth ad P IV 164 18/19: De locutione ἀμφοῖν Πυθέα τε cf etiam πάτρᾳ Χαριάδαις τε N VIII 46 et E Sittig KZ 50, 1922, 56
p365 ad Isth V 27. 37; cf ad metr adn
p 366 ad Isth V 41 : τίς ἄρ’ non eolum metri exaequandi causa reponi iubet P Maas Resp I 91; longe equidem praefero quod trad τίς γάρ, nisi forte attenuari ultimo loco (ironice?) quam augeri aut amplificaxi orationem mavis. 43: πρόφερε IHHartmann Mnem 46, 1918, 451 48a: κελαδέσαι optime Br Keil p litt 1906, item Ern Fraenkel KZ 42, 1909, 268; at non ὡς ποθέσαι dici existimo, sed ὡς τελέσαι cl κελαδεννός passim ap P (a subst τὸ κέλαδος ut τὸ σκότος est fr 42, 5 iuxta ὁ σκότος
p 367 ad Isth V τοιαίδε τιμαί c scboU 2. 3 reduxi monente Wil 1909, 8244. Item 58 ἐλπίδ’ ἔκνιξαν ὄπιν (= ἔξοπιν), nisi quod ἔκνισαν olim (8251) Wil, sed idem nunc ἔκνιξαν Pind 204 4
p 368 ad metr Isth VI : De dim iamb hybrida str 9 Bupra app metr 504/5 et comm Pyth 118
p 369 ad Isth VI 5: De hiatu in αὖτε Ἰσθμοῦ admittendo app gramm ad § 7 17: In emendatione Pauwiana προσεννέπ(??) <ἑ>σπέσθαι mensuram certe neminem sanum offendisse puto, de inf aor redupl ratione tione per se quidem non reicienda, usu tameu parum stabilito app gramm ad § 91
p 371 ad Isth VI 36: <λαῶν> scil δαινυμένων Stadtmiiller L 1902, 106; in idem incidit Br Keil (p litt 1904) 46: Del virgulam cl proU II ὁ 98; de adi μοιρίδιος interpr cf P I 66 (c comm Pyth p 8) et Bchol ἐκ τῶν μεγάλων Ἠοιῶν) p 462, 7 Ab
p 372 ad Lth VI 59: Uevertor (fere c Heynio et Wil 1909, 820*) ad libb (et scholl) lectionem που κεν (i e κἠν, malim ut Heyne κἀν, proll II ὁ 41), non quo πόλλ’ ἐν βραχίστοις olim quod placuit nunc ’prorsus ’ duxerim: movit me πάσας ἀναγήσασθαι ἀρετάς (56) cl παύρῳ ἔπει — ἀνθρόα Ο XIII 98, permovit post Musam abrupte invocatam ποὺ modeste additum cl Μοῖσα δ’ οὕτω ποι παρέστα μοι Ο III 4, denique saepius monui γάρ (infra 60, γὲ ἄρα) non eadem esse vi qua lat nam aut germ denn
p 373 ad Isth VI 61: Post τρεῖς dist c Bergkio PMaas Resp I 30 72: Mommsenianum Μένανδρον rursus sunt qui probent, item ἀνδράσιν ἆθλ’. Heynianum (1817). Prius (1797) Heynii commentum τὸν ἄνδρ’ resuscitabat Maas iliid 293, Phil 72, 1913, 456, paraphr2 interpr secutus, νὶν ἄνδρα tuetur ’ c echol inseq οὕτως ἰσχυρόν p459, 15Ab). De vocis ἀνήρ usu quodam peculinri cf Ο II 103 et ad Ο 1 104 adn, Domseiff Ps Stil 25
p 374 ad metr Isth VII: Notatu digna clausula dact in P carmm singularis ep 2b (ex gr Βελλερο-φόνταν 46); nam Ο VI ep 3, P X ep 2, fr75, 3; 104b 2a. b; 106,5 alia ratio. Dicolon autem interpretari versum illum bis trin, prosod-adon, in tanta acephalorum dimm copia (st 2a 4a. 5b cett) atque vicinitate (ep 3. 5b) parum sani futurum esse dixeris
p 375 ad Isth VII 22: αἴσχιον ’ dictum merito respuit Wil Pind 4111; de adiectivi ’praedicati’ loco positi gen neutr (= Σ) cf supra ad N VII 50 adn
p 378 ad metr Isth Vlli: Boeckhii 1 et 2 in unum coniunxi 1908. 14
c Hermanno et Bergkio 1,4 ,a a correctionibus fere abstinui (cf ad 42). Retineo
c Wil Versk 237 antisp duobus dimm interiectum (21) ult syll semel
(52 in nom propr) soluta. Quid vero quod cett in str ad unam omnibus
syllaba illa expletur diphthongo εὑ οἱ εἰ, hoc quidem Χείρ. si legimus
42)? Post str 5 per diaeresin constanter observatam respirare
p 379 ad Isth VIII 5: Bcr tui 10 λίθον γε Ταντι optime trp Wil 1909, 8095; de λύ’ (??) aceph cf ed min 2351 12: ἀλλ’ ἐμοί et παροιχομένων reposui 1914 13: <νοεῖν> Shackle Class rcv 34, 1920, 87
p 380 ad Isth III 21/2: Novam emendationem proposuit Maas Resp II 162 ἔνεικεν, <Αἴγινα>, crudeliter deleto verbo κοιμᾶτο, de quo ‘εἠφήμως εἶπε’ schol 45 p 492, 9 Ab. Vocativum omissum bene defendit Chridt
p 381 ad Isth VIII 31: ecr εἶπε δ’ εὔβ. 33b: πατέρος ἄν. γόν. transposui c Ahlwardto 1914 monente PMaas
p 382 ad Isth VIII42: scribi licet εὐθύ. utramque formam eadem primituB vi fuisse consentaneum (ut nostrum stracks), εὐθύς autem = rectavia υἷα praeoptari ante vocales et metri causa ante simpl conson documento Bunt τάχα δ’ εὐθὺς ἰών P IV 83, τὴν εὐθὺς Ἀργοῖς — ὁδόν Eur Hipp 1197 all. Similis ratio intercesserit inter χωρὶς et χωρί’, ἀμφὶς et ἀμφὶ cett; cf Bupra ad P IV 253 46 ss: σῡναλέγειν (cl Alcaei ἀσῦνέτημι) — ἄνακτα<ς> — <γε>νεάν (= γόνον, υἱόν) eleganter omnia, sed vereor ut Wil Pind 199
p 383 ad Isth VIII 56: Hiatus tollendi causa ἀοιδαί <γ᾿> ἔλιπον pondus carminibus male afFerens antecedentibus praesertim οὐδὲ θανόντα, <λ>έλιπον Maas Resp I 171. Non iam placet quod 1900. 1908 ἀοιδαί τι λίπον, magis nunc arridet κάλιπον, quod inventum olim spreveram nescio an falso quodam prae pudore, ne ex paraphr poetae sermonem depravarem. Neque offensui erit aut verbi notio cll καταλείπειν Ἀχαιούς Hom, γεραούς Tyrt, aut cl gloss cypr κάλεχες (rectius καλέχεο · κατάκεισο Hesych, <πρό>λιπον mavult Wil Pind 199
p 384 ad Isth VIII 65: ἄφυκτε D unici h I cod) est ἀφύκτᾳ quod spernere solemus cll μάρψαις ἀφύκτοις χερσίν N I 45, ἐν δ’ ἀφύκτοισι γυνοπέδαις P II 41; at cf etiam ἀθάνατος Isth II 28, fr 121 et fr 10 70: Fateor me ipsum quoque esse in iis, qui locum famosum intellegere eibi videantur. Nam sententia inde a poett eleg satis trita, tum ὑπὸ χειᾷ metaph ’im Mauseloch’, ἐν σκότῳ, παρὰ ματρὶ φίλᾳ simm; ὑπὸ egregie dictum, ut ὑπ’ αἰθούσῃ, ὑπὸ βάσσαις, sub antro; denique ad δάμασε subaud ἀναλκείῃσι, ut ὕπνῳ, οἴνῳ simm apHom; syll πω, quae non est in Tricll, metro refragante unde irrepserit obsi urum. Vocabb collocatio nihil habet difficultatis, dummodo ὑπὸ χ’. coniungas cum ἄπειρον. Tu vero si offenderio ap Pind in vocabulo satia vulgari χειά memineris quaeso similia, velut χαῦνος μαψυλάκας πίθων ἀλώπεκες ὠρύεσθαι (in epiniciis)
p 387: In Suidae indice ἐπιγράμματα ἐπικῶς coni E Harrison Stud in Theogn (1902) 308
p387 ad (Isth) fr 1,4: scr c Hermanno ἐκτίσσατο· τῶν μέν
p 390 ad (Isth) fr2.3: Trophonii Agamedisque templum Delph. quod Paueanias aeneo Hephaesti posterius fuisse tradit, si non ad unam eandemque aedem referendum est crepidomate ligneo (hy Ap 296), parietibus columnisque ligneia aere obductis, aureis illis cantricibus ornatam (paean III 11 ss, XI 34 ss), illo autem de cuius forma e Delphorum memoria antistites edocere Pindarum quamvis superstitiose, nulla tamen fraude poterant, antiquius fuisse censendum est.
p 391 ad fr4: Μειδία Αἰγ.? Wil GGA 1898, 1592, Stzgsb 1909 812 2, Pind 169 2
p 392 ad fr 11: cf ἔριξε paean VI 87 fr 15: ἐρι[σφάραγoν coni paean VIII 20 Robert Herm 49, 316 fr nostrum (= Boe 263) nescio quo pacto desiderans
YMNOI
p 394—96 ad (hymn Theb) fr 29—35: Stropha si integra (metrr III II [III-] III III II), fragmm quaedam a Boeckhio rectissime ad grandem illam theogoniam relata ad epodum pertinere necesse est, velut 34 (de Athena), 147 (de ApoUine, ubi Boeckhiua quidem ἐν δὲ χρόνῳ scr cl str 1+2). Frg 32 (de Cadmo) verba tradita bene congruunt ὁ str 4 (mesodico), item fr 35 (de Titanibus solutis) c str 1, Frg 34 metrum (Tindaricum ’ sec Mar Plot VI 545 K, Serv Centim IV 462 8. 15, unde pendet monBtruosum illud Πινδ. ἀμφιλειπές schol N XI str 1), plane singulare esset, nisi praeter alterum exemplum ap Heph, Plut, schol Eur Hipp allatum (fr 216) exstaret Isth I ep 4, ubi στρ α΄β΄ eundem tetr (vulgo a criticis repudiatum) congruere voluisse P videtur στρ΄ γ’ δ’) c dim graviore — —⏑ ⏑_ — — ⏖ subseq dim accelerato (= ep 5c) — — ⏑ _ _ _ — —. De puris et retardatis metris promiscue positis στρ γ΄δ΄) cf supra app metr (Bacch V ep 1) 503/4
p 395 ad fr31: κατασκευὴν κατα]κοσμήσουσιν scribendum esse patet; plura infra ad 145
p 396 ad fr35: scr λυθέντες c melior libb fr 36: Pausaniam de lapide triquetro in Libya εἰς ἐμὲ.) collocato fumum vendere merito con- tendit Wil Pind 379 1
p 397 ad fr 38 : Parum recte de sacrali P in Tycham carmine Boeckhium cogitasse arbitratur etiam Wil Pind 306. De re cf Robert Miinch Stzgsb 1916, 2 p 16
p 398 ad fr 42 : ἀτλάτα κακότας quod Boeckh effinxit ex trad ἀτληκηκότας (v 1 ἄτη) recepi non immemor quam prope accedat notione ἄτλητος ad δύστλητος ἄτλατα τλᾶσα Aesch Ag 407/8), ἄμορος ad δύσμ., ἄτροπος (N III 103) ad παράτρ. (P II 35). Quod quibus displicuerit, magis fortasse arridebit ἄτρυτα κακότας cU ἄτρυτος πόνος P IV 178, ἄτρυτα κακά Soph Ai 788 43. De re Bethe Theb Heldenl 56 16, Robert Oidip Ι 220, II 81 113
p 399 ad fr 46: Adde Phot p 24, 15 Ileitzenst 48: cf infra ad 249a
p 400/1 ad fr 51a: Non displicet Meinekii <ἄκραις> quod qui VI litt cod A ratione accuratius habita receperint (Wil Versk 4323), aut tetrametri chalcid formam efficient semel ap P obviam P III str 4a/b, aut trim dact catal specie Aeschylea αἴλινον αἴλινον εἰπέ κτλ) nullo ap P exemplo confirmata. Eiusdem Meinekii supplem (1) δι]νηθείς cireumactus, denuo obloquente Wil Pind 1883 tueri non reformido cl frequenti usu epico, etiam aoristi, velut X 165, item ἐπ’ ἄστεα δινηθῆναι ’π’ 63, ubi addito primum πλαζόμενος evadit notio ambulationis a proposito aberrantis: ne in ‘errando’ quidem latine loquentibus necessario inest notio aberrandi.
ΠΑΙΑΝΕς (fr 52a)
1 ΦΗΒΑΙΟΙς)*)
Oxyrh pap 841 (vol V ed Greufell et Hunt) 1 ὀδυνηρὰ pap Et sententia et verba inde a Mimn 1, 5 trita, a Pindaro leviter variata; σ[ταθμά μ]ολεῖν Wil Gr Versk 489 ; de ᾱ inseq liqu producto eupra ad P V 42 3/4 aliter divisi, ut evadant (3) - lecyth, (4) ια ch
Epodi initium statuit Wil Ένιαυτός, dei imago et temporum ratio παντελής) solito more confusae; ἦν δὲ ἐνιαυτὸς τότε ὀκτὼ ἔτη Apollod 111 24 extr 7 suppl Housman class rev 1908,8 ~ Ο VI 85 9b ἐρέπτοι, cf comm Pytb p 46 ad P IV 240 adn
II ΑΒΔΗΠΙΤΑΙς) (52b)
5 δή)φηνον Δηραίνου Ἀπόλλωνος schol Lycophr Al 440); cf fr 63 et Wil Sapph Sim 255/6 5b μολών (Sitzlor, Jurenka) ultro se offert 23 schol θαρροῦσαν ω[ 25 θ(ρ)αϊκίαν 29 ἔτεκον pap, ad ἔπιδον cf εἶδον ἑκὰς ἐών P II 54 30 ἀρκ. φίλ’., sicut Athenienses ap Salamina 82 ὑπαντιάξει suprascr
Et strophae et epodi periodi acephalorum (atr 3. 5. 8. 10, ep 1. 10)
et trinariorum (str 5a.b. 6. 10. 11 κήρυγμα] ep 1. 3b 4b παιανίσματα] 11b
— 14) membrorum frequentia insignes. — De theai ultima (str 1, σχέ· 73)
in continuatis membris correpta infra ad pae VI metr 86). — Ep 4 et 6
conglutinavit Wil Sapph Sim 247, Versk 417 periodorum rationem non
curans. — De quinario membro str 5b c vel versu ep 5 (= Sapph γλυκύ
πικρὸν κτλ) cf paean IV 1. ep 6, similia ed min2 346. — De particula καί
δὲ τεῖχος ἀνδρῶν
μὰν ( — — ⏖ ) δᾴοις·
δάνιo(ν γ)ένος ἵππων) ⏑ — )
( —⏑) λαὸν ἀστῶν
37 ἀλκᾶι pap, et δύναται τῶν ἀνδρῶν ὠφέλεια κτλ schol, ἀλκᾷ cl fr 213 Theon (Gr-H) 38 ὕψιστον θ’ paeane ipso in fr 213, 1 invehere Theon videtur 39 ποτὶ τὰ καρτε]ρά Arnim Wiener Eranos 1909, 13 40 θαρσέων φρένα] δ’. idem, melius certe quam quod alii requirunt epitheton δᾴοις 41 ἕρκος Ποσ]ειδάνιο[ν γ]ένος [ἴππων μέγα satis apte Bury 43/4 ἐν οἶς διαφέρειν δοκοῦσιν οἱ ἀντίπαλοι κατὰ πόλεμον, ταῦτα ἐκπονεῖν ἀγαθὰς ὑποτίθεται νίκης ἐλπίδας schol ἁ, unde τι γ’. ἀντὶ τὰ δοκέοντα (= ‘versisimilia cl Soph OR 485? an abusus N VII 31 = ‘gloriossa’?) φέρεσθαι obscure Amim, tum νίκας ἔπορεν] σέλας idem non male, nisi quod nimiam quandam prae Pindari pudore ἔπορεν spirare videtur finduciam. Fortius etiam alter schol τρεψόμεθα αὐτοὺς τῷ ἱππικῷ. Magis pindarice dictum fuerit ἰσόπαλόν τι] φέρεσθαι νίκας πέλασεν] σέλας 45 νεῑκος εἰ πo]τικύρσῃ ? 46/47 δαίμων δὲ κακῶ]1 μανίει φθονεῖ · / τὸ φύγοιμι πάμπαν Jurenka Phil 71, 1912, 199 48—50 Et optativum et negationem testantur SchoU, uti recte <μὴ> 33/34 (23/24. 27a/b? in periodi exitu collocata propter 43/44 cf ad ὁ V adn p 109, etiam in app. — Ep membra quattuor ultima si quis pro dimm pherecr aceph accipere maluerit, per periodorum leges certe licebit. Paeanicas vero voces ephymnii legitimi quasi loco additas dimetris transponi parum veri simile.
Totum per carmen verba facere Abderitarum chorum retractata opinione priore nunc mihi persuasi. Nam quod offensioni erant Ἰάων λαός (3) et στρατὸς ἰπποχάρμας (104), oppositi illi quasi lonicorum (29) et commilitantium (39) virorum choro, id nunc ita explicandum duco, ut post Locrenses, antiquiores fortasse Abderorum incolas, Throniae nymphae nomine (l) tamquam tenui spiritu perstrictos praecipuae Teiorum populo (59—79) laudes reservari, postremo a civibus paeanizantibus equitatum (104) salutari dicamus tunc ipsum ad bellum ai dis placuerit ultimum profectis.
Valde dolendum est quod strophae Α΄ versus ultimi cum integra antistropho perierunt. Nam si P, id quod paene necessarium duco, de Abdero bellatore χαλκοθώραξ 1) fabulam a vulgari forma non leviter nimirum discrepantem Teiorum laudibus praemisit, — et tetigisse omnino anthropophagos Diomedis equos poeta coarguitur fr 316, cuius verba tradita προβάτων τράπεζαν non casu fortasse congruunt cum stropharum versiculo ultimo βαθύδοξον αἶσαν) —, antiquissimum gravissimumque non solum de Abdero Herculis comite, sed etiam de Abderis ante Teios dorica colonia aliquamdiu occupatis ereptum nobis est; cf Car Robert GrHeldens II 459. 461. 529. 566.
61 ἐνκατέθηκαν, corr Aristarchus 61/2 suppl Amim e scholl recte 63/4 adscriptis, ὑπὲρ τὸν Ἄθω ἐκβληθέντες (62) οἱ ἐνοικοῦντες Θρᾷκες Bcil, poetico nomine Παιόνες (61) ἐπῆλθον (64) ἀμυνούμενοι τοὺς ἐκβαλόντας καὶ ἐνίκησαν, Teios scil, Clazomeniis (de quibus Her I 167) aut silentio praeteritis (59 ss) aut quod praetulerim propter φθόνον οἰχόμενον τῶν πάλαι προθανόντων (65) parentum nomine (57) συλληπτικῶς comprehensis, hoc quidem negante Wil Sapph Sim 249/50 63 Buppl Wil ζαθ. proleptice dictum cl 60 73 μιν pap φύρσει • ἀποκτενεῖ achol ἀλλά ex oraculorum sermone (Her I 56 VI 77, Ar av 967, eq 197) . . . retinuit P, item in νὶν (hostem), ποταμῷ ‘Nesto’), subi omisso orationis ambiguitatem scite affertat; oraculum referri primus persp Blass 74 βαιός (scil στρατός) Wil, ὁ ἡμέτερος στρατός nullo add paucitatis signo schol 76 ἐν (suprascr ἀν’) pap, ὲν marg, ἐν Aristoph 77 ἄγγελλε pap, προέλεγεν Bchol, ἄγγειλε Leo prob Wil 3192 80 ν]ῦν Arnim 95/6 Ἑκαταβό]λε Bury
97 suppl Housmann cl rev 22, 1908, 8 103 πράξο]ν mavult Arnim 106 suppl Bury
III ἐς nrefo (fr 52c)
Ad 95/6 scholl adscr:
Paeanis in papyro olim 102 versus exhibentis col X—XIV X— exstant frustula quaedam vv 1. 2 ultimis, 4—17 primis syllabis Quae attento animo si perlustraveris, oculis obversabitur (13—16) Apollinis imago ’ad statum tempus’ ’caelesti via’ κέλευθον suppl Gr-H) invehentis — lucente luna θεᾶς θ’) ἑλικάμπυκ[ος σελάνας suppl Gr-H. lam cui non in mentem venerit dei curru cygneo ex Hyperboreis ’anno magno’ peracto Delphos redeuntis (cl Alc fr 1—4), fr Pind 122 Boe = Sapph 147 ex or XIII)? unde, Himerio si fides babenda, hoc ipso loco Apollo χρυσοκόμας (13) audiverit ap Pind 10 ὀκτὼ κ[ίoνας suppleaa vel κ[όραι κηληδόνες) cl paean X 9 11 ss illustrari quamquam eiusdem fragm vv 88 sa videntur nunc rectius traditis, quomodo supplendi sint difficile erit dictu
Numeros quos quidem persentiscere videmur simplicissimos ut illu- stremus: (12) ἀοιδαῖς ἐν εὐπλε(κέσιν) | φωνᾷ μελιγάρυι), Ι τὶν δέ, Χρυσο[κόμα, χάριν], Ι ὥριον ποτὶ χρόνον | ἄστρων ὁπότ’ ἐν φάει] | θεᾶς θ’ ἑλικάμπυκ(ος I σελάνας) ἐπερχόμενος] | ἐλαύνεις ἀν’ ἄμβροτ(ον | κέλευθον, ἀμφὶ δὲ λάμ-πει) φαεννὸς αἰθήρ
IV ΚΕΙΟΙς (fr 52d. 164)
Versus aliter paullo discripsi str 7/8, tum vv 23. 27—29 Becutue magnam partem (non item str v ult, aegre ferena ’dactylum’ claudentem —⏑⏒) Wil Pind 471 ss. Notatu dignum praeter cetera dim Alcm aeolenoplia str 7/8 λίαν μοι δέος ἔμπεδον εἶ- 49), quam fuerunt qui agnoscere nollent Soph Ai 231. De dim ep 7b cf enoplia pleniora a me congesta ed min2 344/5, de dodr forma dochm 30a cf Λοκρῶν Ζεφυρίων Ο X ep 1b 1/2 τὸν Ἀκειρεκόμαν τε καὶ] Ἄρτεμιν, | ὧ Δᾶλε, Λατώ τε χορε]ύσομαι Blass ap Gr-H, obloq Wil 3 όμεν]ος Gr-H, φθεγγόμεν]ος Sitzler Woch kl Phil 1911, 398 4 ἑδνώσατο v I ἀντὶ τοῦ ὑμνήθη θή[σεται Gr-H) schol 6/7 ὁδόν σοφίας] Sitzler 10 β]άλλεται Gr-H, ἀγ]άaεται Sitzler 11 suppl Sitzler 14 Adi ad χθονός (insulae) necessarium, unde ἀραιᾶς exempli gr inserui 15 . . . αἷς . . μὴ τίθεσθαι | — εἰ πεδίων ἐπὶ τῶν νήσων . . . scholl 16 πεδ]έχειν Gr-H 25 ’]? pap, ἧ Gr-H, εἰ Wil Pind 473 29/30 . . . Ἀργοὺς schol. De pap Oxyrh 426 (Bacchyl?), ubi ἐξ Ἀργοὺς Μέλαμπος infra in calce fragmm 30 Θέμενος· ἀποθέμενος cf comm Pyth 30, 76 76 u. ὔ.
(perierunt in pap 52 — 57; —53 seryati paraphr Plut, t infra)
32 κα[ἰ fiXiKec Gr-H, Κ[αὶ kTia Wil 33 φ[ίλ᾿ ὥστε Kai Gr-H, φ[ερέγγυα
will 33/34 ματ(αί)ων Gr-H, ἔ[πλετ᾿ ἔρως τῶν] ἑκὰς Housman optime cl
P in 21 class rev 1908, 11, μά(ται)ον δ’ ἔρον ἐπισχὼν] ἑκὰς Wil, quod valde
arridet cl ψόγον ἀπέχων N VII 61 c scholl Didymi; nam ut ab humili maledictione
’abstinet’ poeta egregius, ita ’suppresso’ stulto desiderio Euxantii
auctoritatem sequuntur cives Cei; de articulo non add cf θεόθεν
καλῶν P XI 50 36 suppl Housman 37 ἀπάρχειν Wil; cl N IV 46
(ubi ἀπαρχεῖ?, = ἄπαρχός ἐστι); at ‘Cretensium’ opinor minus intererat
procul a patria Cea habitantem illum regnare, quam ipsis imperare tamquam
αὔταρχον, = μοναρχεῖν 29 39 <σὺν> Housman cl Soph EI
<ἕξ> Wil pro tribus vel quattuor Pasiphaae filiis sex P dixisse ratus; et
add schol. ὕ[έσ]σι ed. 1908. 14. Tum πέρας? Wil 41 ἐννοςίδαν τε
βαρύκτυπον pap, δα Wil; tum scr βαρυκτύπου 46 τ- post μακάρων a
sec man add aegre desideratur 49 suppl Housman 51 περι-δάϊον
Wil, ut sit Feinde ringsutn; al cll περιμήκης περιδέξιος et περίσκεπτος,
denique ἀμφίβροτος ἀμφιβώμιος vix dubitaveris quin Graecis περι-δήιος
fuerit ’infestissimus’. De mensura Ἴδας nominis barbari cf Ἰδαῖον (poet
Sicnli Ο V) Κρῖσα (Hom) Κρίσα Σέριφος Αἴγινα, denique αικος Isth
V 42, Κικος Aesch fr 143. 44. Post vocem περιδάιον magna in pap
52 ss E paraphr Plut (de exil 9 p 602 = fr Pind 154), ἐλαφρὰν
κυπάρισσον φιλέειν, ἐᾶν δὲ νομὸν Κρήτας περιδαῖον (?) · ἐμοὶ θ’ ὀλίγον μὲν
γᾶς δέδοται, ὅθεν ἄδρυς, πενθέων δ’ οὐκ ἔλαχον οὐδὲ στασίων, satis
certo elicuisse videor quae edidi recepto Reiskiano ἁδρός, τουτέστιν εἰ μὴ
μέγας πλούσιος παχύς (Hesych), ἀλλ’ εὔπορος καὶ ἰσχυρὸς καὶ εὔανδρος.
V ΕΙς ΔΗΛΟΝ)
Strophula chalcidica membrorum 4:1+2 2:4 ducente versuum quasi chorum paroemiaco membro perantiquo enoplio omnes per strophas VIII eodem ἰήιε Δάλι’ Ἄπολλον. Exstat e strophis Α΄ — Δ΄ nihil fere praeter XIII versuum litteras initialea 1 ἰήιε Δ[, 16 ᾱπ[, 17 Δαλ[, 18 σὺν, δ[; 16 a scriba omissus, 21 . . . ]s, schol ἐρίπναις 35 Εὔ-, schol ἀπὸ Ἀθηναίων ft leg ἀπ’ Ἀθηνῶν 38 schol πολυμάλoυς suprascr πολυμήλους 45 μὲ δέξασθε θεράποντα e Pindari persona dici praefracte negat Wil 1908, 352a, idem (ibid 346) μὲ δέξαι Πιερίδων προφάταν paean VI 5 ad poetam ipsum pertinere non negat. At cf non solum ’Musarum ’ poetae Archil 1 et Theogn 769, πρόπολος) in epitaph Pind ’ epigr 6 Bgk, sed in deis etiam colendis velut fr 117, P V 80, Pind chori se fingens participem. (45) schol Πάνδωρον ρου pap, corr Wil) Ἐρεχθέως et Αῑκλον ad Euboeae colonos (36) pertinere cl Ps Scymn 572 docuit 1908, 3521 Wil
VI ΔΕΛΦΟΙς ἐς ΠΓΘΨ
(ἐν θεῶν ξενίᾳ 61)
(paeanis VI et VII frustula prodierunt in pap HermupoUt [H] pap gr θ’ lat II Firenze p 75 ss)
NumeroB enopU aeoll margini adscriptos invenies 83 bs. 104 88. Notatu
digna trium membrr exquisita quaedam varietas; paeanicam vocem
quod videtur referre (ep 17b Gr-H, ex gr παρ’ ὀμφαλὸν εὐρύν 120b), ne
pessumdetur ultimae dimm VIII periodi elegantia, pro pherecr aceph accipere
praestabit. De ’lecythio’ (str 9b Gr-H) τὰν θεμίξενον ἀρετάν (131b)
respondente (91b) pherecrateo cf supra ad N III (14) adn. Quid vero quod
(ep 12b Gr-H) eodem vocabulo 176 altera efficitur inconcinnitas non minus
gravis? Nam ithyphallico 54 respondere, sana si lectio trad, 115 pherecr,
tum 176 ειν ἀπείρονας ἀρετάς rursus videtur lecythium. Ac 115
quidem facile corrigitur eiecto ἐς, ut evadat (= 54) ithyphallicum; ithyphallici
autem lecythio substituti exemplum in promptu est ap Soph Phil
686: 701. Tum ithyphallicis 54.115 respondebit lecyth 176 ea lege, ut
ultima ith syllaba trisema fiat, non aliter ac bacchei in epigr Tralliano
(Siceli), de quo nunc Rud Wagner Phil 77, 1921, 274 88. 286 ss. Ergo:
1—6 Aristid II 160 BK (Pind fr 90 Bgk4) 6 ἀοίδιμον corr (a sec man?) in ων, quod recep Gr-H, ἴον etiam codd Aristid 7 χαλκοπύλῳ, de fontis ’leontochasmate’ (schol) Diels Arch Jahrb 1909, 419 8 ἀίων (aor) Wil 1908, 3544 10 ἁ . ἕξων pap, suprascr ρ]η, schol ἀέξων 14 κλυτὸν ἄλσος (v l? ) schol 17 σκιόεντα (forma epica in dactt necessaria, ap Pind etiam in chalcidd P IX 34, σκιοειδέα ap Ar av 6. 86 in anapp) pap, correxi c Housmano; nam etsi baseos aeol (antisp) formae sunt ⏑⏑_⏑ (velut ἐλέφαντι Ο I ep 5a) et ⏑_ _⏑ (passim), antistrophice congruentes non inveni. Denique σκιάεις ut φωνάεις forma antiquior, σκιόεις ad δακρυόεις assimilata.
De membri syll ult in synaphea catalexeos in modum correpta 56. 116, 117. 178 cf paean 73 et Arist can p 49 adn, quibus add Bacch III str 3/4, Soph Tra 886/7, Eur 553/4 : 563/4.
50 ἀθανάτων ἔρις ἄρξατο Bury, non male cl 87, ἀθάν[ατον γέρας ἄ]ρξ. Sitzler (Woch cl Phil 1911, 1017) Pindarum θ’ Pind N VII 44/5 perperam corrigens 59 suppl Wil 60 Λοξία Gr-H, ιαι pap 66 εκδ[ H(ermup) 67 φιλει[ H(ermup) φιλε[ O(xyrh) 68 κρόν[ιε βαρύοπα στεποπᾶν] Tosi At e Roma 1908, 201 77 Buppl Sitzler 62—78 Woch cl Phil 1911, 1016 81 ιλιωι suprascr οὐ pap Ο 88 ἄκν. pap, at cf P IV 72 C, Isth IV 53 89 ὅσσα (= 87) Aristoph, at bene conferuntur in uno eodemque versu ὅσσα — ὅσα τε IIl 107 91 ἔπραθεν: Buiy
95 τόλμα pap, τολμᾷ ut in senteutia generali Wil 1908, 3473, Pind 1323 96/7 ευρυ[.]ι̣υͅστωσαι : εὐρὺ (δ)ιᾳστῶσαι (διαιστ. debebant) Gr-H, εὐρὺν scripsi, ut ἐς βαθὺν Τάρταρον paean VI 44, contra ἐν αἰνᾷ Ταρτ. P I 15 97 αιθομενος 99 πηλείδα[. . ] 106 (πατρωἷ-)αις pap H, οις Ο 108 ἐγείρ)ων H, γε [. . Ο, antea ]μιλον Gr-H, unde corr Wil Pind 1324 110 suppl Wil (? T Tosi) (ἔλαθεν Gr-H) 112 Housman 115 suppl Housmann cl Lucr UI 894, ἐς delevi 118/9 schol Nem ἦι 94 affert (fr 52 B4): ἀμφιπόλοισι μαρνάμενον μυριᾶν περὶ τιμᾶν ἀπολωλέναι, item μ)υρ(ιᾶν) pap, Πυθιᾶν Zenod, μoιριᾶν (e paraphr τῶν νομιζο- μένων τιμῶν) Boeckh; μ- igitur et laudatis verbis et paraphrasi testatur schol Pind, the interchange cf u and οἱ is too common ἑο require illustration Gr-H, de Boetorum litteratura recentiore admonet Wil ; κυριᾶν (immerito Dem 36, 32 antestatus praeoptat Housman 119/20 κτανεῖν pap, Ζ(ηνόδoτοσ) κτἀ(ν)εν ἐν, γρ κταν)έν 121/22 utrobique pap simpliciter Ἴη, schol γρ ἰὴ ἰὴ τε.. esit ἰῆναι ab ἰή, ut αἰάζειν ab αἰαῖ simm
deeat v 141, exstant initia fere monosyllaba w 142—55, 148 μῡ: Μυ[ρμιδόνες Wil Pind 134, denique, hausta columna integra)
Tum ex ep γ’ post (172a) frustula χο[ . . . . ] ενος
176
[ ⏑ ⏑ ⏑ — ν γε δε[— ⏑— ⏑]ειν
ἀπέρονας ἀρετάς
[—⏖—] τε [— (??)]
[ — ⏑] πόλιν Τροἷαν· φι-
— ⏑ —⏑]α
[ —] γον [ — ] στεφά)νοισι πάν
εὐ]θαλέος ὑγιείας
σκιάζετε Μοισᾶν
ἐ]παβολ[— ⏑] πολλάκι · παιἀν
δέ[— ⏑ —] ε[(??) ᾶν.
129 δέκ’. H, δεχ. Ο 134 ὕδατι, suppl Gr-H, υδατιδεπ (~ N III 3) corruptum putat Maas Resp I 26 186 π[ . . . ] πο Ο, γ[ὰρ ἀ]πὸ Maas 26 186 α[.]. - ρέψατο pap, ἆ(νᾱ)ρέφατο Gr-H ; et ἀνᾱρέψαντο scr Aug Fick Υ 234, ἁ 241, V 77, ubi alii ὰνηρέψ. cl ἀνερεψάμενοι Bekk Anecd 401. ἀρέπομαι colligitur e forma APErVlA (in patera Aeginetica perantiqua Berl 1682 Fw, EM 138,21), ut a- sit protheticum, dissentiunt ὁ ’ 160, Boisacq ét βαθυκόλπων lam Maas legi posse in papyro ἀ[.]ερέψ. certior factus βαθυκόλπων προθύρων) ἀνερέψατο proponit 188 εκρυψαταν Ο: corr Gr-H
172a χο[λούμ]ενος? tum schol (v 1?) ποινα(?) 176 γε suprapcr -τ- Ο 176 ειν ἀπ- servavit H, schol προστακτικῶς ad inf pertinere videtur 178 πόλιν τρ. H ἀμφὶ] ’π’. Sitzler ’φ’ cl Phil 1919, 343 180 στεφάνοισι νιν( (v l ?) schol O ft recte 181 . . θαλέος ὐγιείας σκ. servavit H, Aristoph schol Ο κ[ οτι[ 182 πᾱβολ[ H 183 ἐννόμων H (= Zenod) τῶν ἀπὸ τῶν ἐ(νδί)κων schol O
VIIa ΘΗΒΑΙΟϹ Ε(Ις ΠΤΝΣѠΙΟΝ? cf ad 11/12 Wil Pind 187/8 προς[ add Hermup
In pap Oxyrh (p 61 Gr-H) exstant: 1 ν τε θεσπεσίων δοτ[ 2 scbol ἔπεσ[ι (v infra) 3 ον ἀ[γλ]αάν τ’ ἐς αὐλάν 7 ει φιλα[ 8 ν δέ..[ 9 μιγγα[ μπα Gr-H) 10 αγχιθ[ H τ’ αὐλὸν αἰθερ[ 12 ε ἅν κορυφὰν [ 13 νερον λέγομεν, denique —18 Reliqua (1 — 13) debentur pap Hermup (Pap gr e lat Firenze 1913 II 147, 77); adde quae in pap Hermup subseq πρὶν Στυγὸς ὅρκιον ἐξευ[ cl ἁ Oxyrh 129,4 p 76 Gr-H Ad 2 frustra conferunt τελεσσιερὸν παιᾶνα Hesych; τελεσσιε[πῆ ex schoU (et ἁ 293) Wil Pind 1881 4 cf Τήνερον 13 11/12 αἰθερ[, tum ἰόντι Gr-H, αἰθέριόν τε τῆλ’ ἂγ. κορ. (Ptoon scil) Wil 18 εὑ]αντέσι Gr-H. Perobscura onania
VIIb (= 52h)
Recte si inde a verbis ἥρωα Τήνερον (VIIa 13) antistrophum incipere statuimus, sequi videtur, ut pap Oxyrh 841 fragm certe 16 et 19 non iam pertineant ad paeanem ’J hebanum VIIa.
15 De ἐλθ̣ . . . των suppl desperandum; per λ- litteram si licuerit, εὐθρόνου coniecerim cl N III 83 16 σοφίαις pap, σοφίασ? (cl paean IX 4) Gr-H
Fr 17,1 Ὁμήρου, indicare videtur P in enarranda fabula ab Homeri ratione ut saepius abhorrere.
Fr 18 (-oic-) nullius momenti.
Ex fr 19, 1—19 laciniis vid quidquam elucet praeterquam quod (10 schol et 12) de puerperio aliquo (Latonae?) et de Apolline sermonem fuisse. + 20,4: servatum ἕσσατο
Fr 19, 20 V 1 πείθομαι 20 — 22 Asteriam loqai apparet, Latonae sororetn a love propter amorem spretum in mare coniectam (Hyg fab 53, suaviuB ἥλατο Callim IV 37, similiter Ap 121, schol Lycophr 401 21 ἦ interrogantis videtur eese 28 — 25 Veretur P narrare parum credibilia (cf I 31. 62) de poena dei irati et de Titanide aspera in coturnicem aut in insulae saxum mutata. Insulam vero olim mobilem fluctibusque obvolutum continuo post Latonae accessum quattuor columnis stabilitam esse P etiam in (prosodii) fr 88 tradidisse constat 28/4 φάτις δέ νιν Wil Pind 328 24 ἐν (suprascr α.) πελ(α)γε̣ pap, verum vidit Wil 3282 25 v 1 εὐαυγέα cf Aesch Pers 466, Eur ’suppl 652, Ba 662 28 τᾶς pap, ἇς (Gr-H) necessarium, nisi forte ex Asteria Apollinem procreare olim lovem in animo habuisse putas; de re Robert Arch Jahrb V 1891,215 κάρτιστος (pap. marg) praefero formae κρᾶτ’., ut dim ἁ· sp evadat respondente dim 29 (pherecr aceph); aliter Wil
Vni (= fr 521) ΘΗΒΑΙΟΙς?)
Ex Bcholl col anteced servata: τῷ δὲ Ἐργίνῳ ὁ θεὸς] ἔχρ)ησεν μαντευομένῳ Ἐργῖνε, Κλυμένοιο πάι, Πρεςβωνιάδαο,] ὄψ᾿ ἦλθες γ(ε)ενὴν δ[ιζήμενος ἄλλ’ ἔτι καὶ νῦν / ἱστοβοῆι γέροντι νέην περίβαλλε κoρὡν]ην· ὁ δὲ Πίνδα(ρος λέγει, ὅτι ἔχρησε ταῦτα αὐτῷ ἡνίκ(α) . . . ; tum ἀ)πήτει (Erginus) ἀναιρε(θέντος . . . τ(ο)υ πατρὸς Κλυμένου ὑπὸ Περιήρους (civ Theb)?, καὶ ὁ χρησμὸς . . . προύτρεψε στρατεύεσθαι ἐπὶ Θήβας. Ad PauB IX 37,2, Apollod II 67 sb, schol Pind ὁ XIV 2 provoc Gr-H, oraculi verba e Paus inseruit ὄψ’ ἦλθες, ἐ]ξῆλθες pap) Robert Henn 49, 1914, 819. Idem etiam Trophonii Agamedisque Ergini fiU P in hoc paeane mentionem fecisse coni (de quibus fr Isth 2. 3); veri non minus simile (una cum Herculis in Orchomeniornm legatos iniuria?) etiam Thebanorum rebellionem et libertatem fuisse celebratam cl τὸ πάντολμον σθένος Ἡρακλέος fr Pind 29, 4. Quae quomodo cohaeserint cum Cassandrae (vel Heleni) in Paridem vaticinio vv 20 ss, ne suspicari quidem licet, de quo ex Cypriis Procl chrest p 234, 9 ss Westph (Bethe Hom II 152), procul habendi Apd III 148/9 Lycophr 224 ss.
Numerorum quam posuimus interpretationem ut nonnullis locis ne- cessario incertam, ita qua videntur esse simplicitate Pindaro non indignam ease putaverim (cli paean I — V. VIIa. b). 20 ἔκλαγξεν· pap ἱερ[ώτατατον Gr-H, ὶερ[ᾶς κόρας Robert; antistrophice congruere coni Gr-H fr 87, 8. 4 πάντων ἔργον (suprascr ων) ἱερώτατον et τ’ ἀ[νι?]έντες (??) ὀλοαῖσι), unde cum ἔργων praeoptandum videatur, ἔκλαγξεν restituere non dubito, quamquam in promptu sunt etiam formae ⏖ ⏑— ⏑ — exempla p 350 24 De aceph membro ibid
30 ἐρι[σφάραγον praeoptat Robert cl fr Pind 14 (= 263 Boe 31 Ἑκατ. egregie Robert 33 μ[άντις, Helenus opinor cll locis supra landd 34 inf exepectant, flagitatur (. . . ! ᾱι) dativus, σὺν δίκα σύν γε δ’. si per pap licuerit) conicio, ἔειπε interpr ἐξηγήσατο cll Ο YUI 46. 62 simm 35 ἐτώσια] δὲ (Xe pap) ex gr propono
10 schol ἀντ’ πᾶσαν τὴν ἀλήθειαν? Gr-H 11 an κλιθfισ(α), scil Θέμις κλισμῷ ἢ τρίποδι Δελφικῷ κεκλιμένη ὡς χρησμῳδοῦσα καὶ τοῖς Ἀπολλωνίδα1ς (13 cl fr Pind 192) τὰς χρησμοῦ θέμιστας παραδιδοῦσα? 14 ἐγώ Χρυα schol, tum μήποθ’ ὁ λόγος ἐκ τ[οῦ χοροῦ? 15 schol ὠκεανοῦ θέμιδος, ἐπεὶ κα[, quae nescio an pertineant ad fr 30, 1 ss simm; tum πάντας κατείρηκε τοὺς τόπους? Obscura orania, nec tamen desunt magnae poeseos signa
IX ΘΗΒΑΙΟΙς) (cf 107 Bgk, 74 Boe)
Intei-pretationi nostrae novam opposuerunt Ed Fraenkel Rh Mus 72, 1918, 176. 328, Wil Versk 490 in eo potissimum a nobis dissentientes, quod pro quinariis senariis nostris aeolenopliis (plura exempla ed min consp metr 346, ubi corrigas IX ep 2) dactylica ’tetrametra’ ‘pentametra’ fuisse autumant Alexandrina (Heph 23, 16. 18) doctrina metrica nimis freti.
Praeter scholiorum quasdam lacinias (velut Πίν]δαρος 2, plura aliquanto 17. 18) papyri Oxyrh 841 frr 127/6 continentur vv 8—11. frustula. Debentur autem primae triadis (1—21) reliquiae Dion Halic Demosth c 7 (I 142 U-R; codd BPM) accedente Philone de providentia (versione armenia), Non repeto quae copiosius dedi (1900) ad Pind fr 107 1/2 ἐμησθεῶ μ’ ἄτερ: μήσεαι Boissonade μᾶτερ) et Blass, ἐμήσαο ἐμήσω) Bamberger ap Schneidewin, quod nunc praefero, ut κλεπτόμενον sit partic imperf 3 post κλεπτόμενον interrog signum posui (1900) invito Bergkio; displicent duo participia; tum <τύ γ᾿?> Gr-H, <τί δ᾿> Diehl, <μάλ᾿> Wil Pind 3941 4 ἴσχεν πτανὸν ἀνδρ’ B, ἰσχὺν ’π’. ἁ. vulgo: Blass
(desunt vv 22 — 23 = ep 2—10, str Β΄ 1—3, reliqua papyro debebtur)
5 ἐπίσκοτον Μ3 Arm, ἐπίσκοπον Mi, πτον B, πτεν P ἄτροπον ἐσσαμένα: μένα: lo Gottl Schneider 6 ἐλαύνειν P, νει B, νεις M (Scaliger, Schneider) 7 ἵπποσθαθοὰς: ἱπποσόα Bergk2, θοάς Blass egregie, θοάς equi nomen schol Ο VI 22a Dr 9 ἐς Dion, εἰς Gr-H τροπ. : Sylburg 13 πολεμοῦ δὶσἅμα: Scaliger σᾶμα) et Gr-H 11 — 13 exempli cauBa propono : ἦρ’ ἀτασθαλίαια κοτεσσαμένα βροτῶν | πάμπαν μὲν οὐ θέλεις ἐξ· ελέμεν φάος Ι αἰῶνος ἁγνόν, πολέμοιο δὲ κτλ. 16 κενεῶσιν ἀλλὰ πέδον: ἀνὰ ’πι Scaliger, ἅμ Hermann, <ἄρ᾿> ἅμ Blass (cf P XI 22), ἀναὶ? Gr Versk 491 18 ἱερόν Dion, διερόν Scaliger, διερόν Radermacher Epigi d Didius Wien Stzgsber 117 (1912) 9. Abt p 11, ῥέον scripsi 19 θήσει: Barnes 21 suppl Hermann 33b 〈μένει〉 conieci 37 ὑμετέραν χ’., vestra gratia, more Aeschyleo 39 cf Μοίσαισι ἀποδώσω P IV 67 (N X 26, Isth VIII 60) 40 dubitanter suppl Gr-H 44 Ζεάθου, ΖεFάθου, ’Gerstmann?’, cf etym popul ἐζήτησε γάρ Eur ἁ 181
49 συνέτεινε, scil ποδὸς ὁρμάν
Epod Β΄ periit. Quae sequuntur pap fr 129 — 31 col I. II a paeane IX aliena esse metri causa recte statuunt Gr-H
X (fr 52b)
Fr 129/31 coll. VersuumXXII initia fere exstant. In scholl (ad 2ss) daphnephoria Tbeb commemoratur. Propter ςτυγός (4 in) provocatur ad B 751—55 9 88 lovis Apollinis Atbenae numina dici videntur 14 ξενοκάδ[ 15/16 paragrapho dist 19 Dativi ἐμίν exemplum emersit in P nunc primum, non illud quidem ’in precibus’ (fr 298) 21 υἱόν, Tenerum? cl paean VII 13. IX 41
Ex schoU fr 134 laciniis duorum beroum nomina Καστάλιος εἰκάδιος elucent, de quibus Wil Pind 87 p402 fr 52 = paean VI 117/18
XI (fr 53)
Paeanis fragmm nunc ampliora exstant in pap Oxyrh 1791 (vol XV p84):
1 του legi posse H(unt) 2 λ̣υρ H, primo loco etiam ἁ vel δ’ legi
posse testans, dein quarto loco ἑ vel + (i e ἴ’ lin transv deletum) quinto ἑ H,
ergo αὔραις satis certum esse existimo; tum μίξ[. Res magis perspicua
erit cU eis quae de ’templo ’ traduntur in Hyperboreorum regio-
nes caelestes sublato (Arch f Rel-Wiss VIII 1904, 81) 3 De Musis abrupte
invocatis cf Isth VI 57 tov: τοῦ? H, cf 1 5 — 7 exhibet etiam pap 841
fr 90, quae verba perperam omnes rettulimus ad Delum insulam columnis
aeneis sulfultam 7 οὐτῶ leg H, rectius θ’ ὕπο Körte Arch Papyrusf VII
137 cll ὑποστάσαντες εὐτειχεῖ προθύρῳ Ο VI 1 ; non ambigua lectio in
pap 841 ; ὀκτὼ κ[ habet paean III 10, idem coni Wil 507 8 χρύσαι αἰ
οξυνπεραι αἰτον ex ’Hippocr’ cod Laur 47, 7 f 355 col 1/2 rogatu meo enotavit
Heiberg, ὑπὲρ αἰετοῦ θ’ Galeno recuperaverat Cobet, ἔξ coni Schneide-
win, melius ἐξύπερθ’ Bergk. lam si quaesiveris, qua tandem ratione in
templi aetomate coUocatas Sirenes illas fuisse dicamus: Furtwangleri opinioni
per se quidem non absonae acroteria fuisse censentis (Arch Ztg 40,
1882, 343*) obstare videtur, quod χρυσᾶς ἴυγγας ἀνάψαι Apollo dicitur
(Theophr vit ApoUon Thyan VI 11), item in Persarum regia (id ibid I 25)
**ΧΙΙ
Oxyrh pap 1792 (vol XV 86 as) 5 ss Sacrificium quis paraverit Χαπίτεccι μίγδαν = σύν, ut μίγα κωκυτῷ γυναικῶν P IV 113) vel parare iubeatur obscurum. luppiter vero in Cynthio monte sedena Latoidarumque natales exspectans, dein gemini divini non tam in lucem ἐς φάος] editi quam lucem ipsam splendidissimara ἀελίου δέμας, Raffaelici bambini instar) praebentium amplificata imagine homerica (Z 401), tum Eleithyia et Lacheais parttii laeto (cf ad ὁ VI 43 adn) grato animo assistentes, denique nymphae Deliacae acclamantes, — quid ex his Pindari ingenio non dignum? 9 scr λέγο[ντι
13 De dact inverso N VI 6, Soph Ai 230, Phil 1216 14 ὁπό̣[ pap, coniunctio quinto loco pos id habet excusationis, quod ἔλαμψαν δέμας artius coniuncta sunt; δ́πω[ς legendum viditPMaas. De notione temporali cf Μ 208, γ’ 373, Aesch Prom 228, Pers 198; ὅπως (ut glossam ad δέμας adscr) legebat etiam Wil 5192 propter asyndeton tum evasurum (16) ipse sibi non satisfaciens.
fr (Oiyrh) 16] Ἀσωπο[ εψατο τ[ cf pap 841 paean VI 134/6 fr 47 ὲν Πτᾡῳ 51 ἀμ]φιπολεῖ ποσόα θυ[γάτηρ
p 403 ad fr 57 : Verba (3) a P aliena delevi in ed min p 404 ad fr 61: scr ἃν ἴσχει (illud c cod P2m hoc c δ’) cl Isth II 35, N VI 4, Aesch Pers 709. De membris digerendis cf ed min p 405 ad fr 63: cf paean II 5 64: Post ’inseruit’ adde Volkmann; Ἄντιφον (ex Homero! Β 864) quam Ἄνθιππον malunt Weil-Reinach 66: scr Δίδ. ἐν ὑπομνήματι τοῦ πρώτου τ’. παιάνων c Wil Pind 185 p 406 ad fr 69/70 cf paeanes Thebani, tum propter tibias paean III 94. IX 36; denique fr 249b. 269
ΔΙΘΥΡΑΜΒΟΙ (fr 70a)
Oxyrh pap 1604 (vol XIII 1919) fr 1 col ΙΙ —2 = fr 79a (Strab Ath), 6—8 = fr 79b (Strab), 10—11 = fr 208 (Plut)
Stropha chalcidica. Periodi propter vocalium hiatus 2/3. 5/6. 11/12 sponte digeruntur. De numeris acceleratis 8b cf supra obs metr . . . et comm Pyth 118/19
In inscr Θρασὺς ed Gr-H, obloqu Wil Pind 3452 5 Lacuna V litt, Oedipodis sapientiam desiderant, δονέοντ’ ego olim, ἰαχεῖτ᾿ PMaas, σοφοὶ οἱ Sandys
8 κέχλαδεν] cf 6. 10. 13 13 ὕψι pap. 1 7 ἀ[γρότερον sueta adi ad subst regene asBimil 21 ὁ ante lacunam valde incertum, non magis certum θ unde Θ[ήβαις γεγάκειν proponere vix audet Wil; ὅ[λβια Θήβαις conicerem de acc cl formula ep ὄλβια δοῦναι, de dat Η 298, nisi licentiaa antistr per se quidem non improbabileB iuxta compositis enopll numeris V c fr 128, 3 et pseudiambb fr 122, 8, ergo — — ⏓ — — , per coiecturam invehere nimis arduum esse videretur 23 Harmoniae epitheton maguo intervallo in fine sententiae adicitur more pindarico, ne dicam necessario , quo elegantius pergi possit Δῖός δ’ ἄκουσεν (Harmonia) ; ποι]νὰν quod coni Wil c gen P coniungit velut ἀρετᾶς, καμάτων
p 409/10 Nimis diu inde ab Hermanno usque ad Crusium fr adesp 84 Bgk4 in versus redigere conati sumua invita Minerva. Nunc cf CRobert Gr Myth I 1894, 857, Wil Herm 37, 1902, 331, Reitzenstein Poimandres (1904) 88. 101
**70b <Ἀργείοις>
Oxyrh pap 1604 (vol XIII 1919 p 33); in papyro hoc fragm (1 coll)
Thebano dith 70a (Cerbero) praemittitur; w 1—19 initia (litt fere
perierunt, 20 ss ultimae fere syllabae si quando eervatae ea lege, ut exitus
19—22 accurate congruant cum 33 — 36 3 Ἀκρίσ]ιον Gr-H 6 πρόγονόν
τε Κυκλώπων Bury. De οἷ οἱ verba facere scnol videntur, unde
ἅρ[ὰ οἱ Gr-H 6—10 ἐξενίζοντο οἱ Κύκλωπες, tum touc et Διονυσιακόν
Bchol, quae quo pertineant obscurum 7 φόρμιγγι δ’ ὕμ]νοι Bury, ποι pap
11 ἀλλ’ ἀνδρῶν εὐ]δαιμόνων Bury 14 Περσεῖ νυν ἀέ]ξετε Bury, Βρομίῳ? parum recte Gr-H; cf 18 15 ὔμμι] Gr-H 16 Λιβύας πεδί]α? Bury ἕρκος supra lin 17 κορᾶν schol
Phorci Gorgonum patris, Cyclopum (per Thoosam scil Polyphemi matrem) proavi mentione interiecta adumbratur fabula de Cyclopibus arce Argea aedificata hospitalitate exceptis non sine hymnorum lyrarumque sonitu (6 — 10). Tum novo exordio facto ad Persei cum Gorgone vel Gorgonibus certamen exponendum aggredi poeta videtur, unde fr quamvis incertum 254 huc revocaveris, quod fuerit de cibisi, item propter Cyclopes commemoratos galeam illam Plutoniam a Cyclopibus fabricatam (Apollod I 7). Numeri iamb (cr ba) aeoU dim admixtis.
70c <Κορινθίοις?>
Oxyrh pap 1604 fr 2 (vol XIII p 37). Versuum initia sicuti in fr 1 hausta (litt fere XII). 3 παύσα]ιτο? 7 ἀν(τί τοῦ) πλ(εκτῶν?) schol 9 ἐλθὲ φίλαν θ’ corr De acc heterocl πόλεα append ad § 35 § 74 12 ἀκν. pap, ἄκαμπτος Pind P IV 72 (ubi libri vulgo ἄκν.), Isth IV 53
13 τὰς ἐπιδορατίδας schol; cf schol IX 129 Dionysus invocatur τεὰν τελετάν 6, ἐλθέ 9, κρέμασον? 12); dissensionum bellorumque tumultus (3. 11 ss) silere iubentur inter feriarum Bacchicarum studia iycundiora. Cetera satis obscura. At σκόπελον (10) Acrocorinthum , αὐχένα ἅλιος δ’ ’ ἀ]π[είρα]ντος αὐχὴν ῥύοιτο παν(άγυριν Bury) Isthmum, στό]μιον ἵπ]πειον (cl Ο XIII 65. 85) frenum interpretantur Britanni, non male. Numeri meri iamb cr ch.
p411 fr 76 ΑΘΗΝΑΙΟΙς Β΄ cl v 8)
Astrophus an antistrophicus fuerit dith P nobilissimuB (76) certo
diiudicari nequit. Horatii quidem stropharum iam choricae poeseoB artem
et niagnificentiam buo iure decUnanlis de numeria P ’lege ’ indicium
non in magno discrimine pono. Fayet autem antistrophicae rationi
dith TbebanuB nuper repertuB (70a), ut frr 76 et 83 si modo ampliori
fragmento adicere placuerit, aut in deperditam strophae partem aut in epodum
relegare liceat. Et fr 88 quod eat de ’Syoboeotorum’ fama antiqua
et numeros et rem si epectas bene convenit. Quid vero quod ’Q ταὶ λιπαραί
κτλ optime quadrare in novi dithyrambi initium videntur ? Unde
non male plerique Σεμέλαν alterum dith Ath fuiBse suBpicati Bunt cl
δεύτερον 8. Numeri iambici (cret) aeolici (3. 6. 7. 9. 11. 12. α. 18 lecyth
13a?) enoplii (6b. 15, etiam in ’iambis’ 3/4. 16a. b) Repudiatis clausulis
dactylicis a P quae videntur alienis (cf Bupra ad metr Isth VII)
et coniunctis membris 3—4 pentametrum effeci praeeunte Wil VerBk 312
(75 [45)] Dion Halic comp verb c22 (p99ss et 180 U-R)
Fragmenti (75) lectiones duobus potissimum codd F (Laur) et P (Paris) nituntur non malis utroque. 1 Inter δεῦτε (F) et ἴδετε ἢ optione nobis data illud praetuli 1908. 14 ut ad carminis initium accommodatius cU Sapphonis Δεῦρο δηὖτε Μοῖσαι, Hesiodi Μοῦσαι Πιερίηθεν — δεῦτε, Philodami Scarph (c Weilii supplem) Δεῦρ’ ἄνα Διθύραμβε Βάκχ’, Homeri Δεῦτε, φίλοι simm. Aptissime ἴδετε πορευθέντα iegitur 8
6 λαχεῖν λάχει F) c Usenero recepi 1908. 14 asyndeton evitans
paullo durius 8 δεύτερον teneo; nam δεῦρο (Sauppii) iuxta ἐπὶ θεόν
satis moleatum. De dith Ath ’altero’ supra dixi 9 De κισσοάραν?
1900 11 μελπόμενοι μέλπομεν F) scr c Hermanno 12 ἔμολον ἢ
nimio plus molesium aut θ’ glossa Σεμέλαν neglegenter expressum aut
audacter interpolatum frustra tuetur Wil 13a. b ἐναργέα ἢ τε νεμεῶι
τε (F) μάντιν (FP), unde δὲ σάματα) praeeunte Usenero (1868, Kl Schr
1134), retento μάντιν reposui, metaphora att poett pervulgata; sed cf
etiam Pind (fr 104c 5) μάντις ὡς 16 ἐπάγοισιν (F, ἐπαίωσιν rell), acute
def Wil
16 χθόν’ (pessumdatum in χέρσον) reicere 1908. 14 non debebam 19 οἰχνεῖ τε — χοροί reduxit Wil
p 414 fr 76 (ἈΘΗΝΑΙοΙϹ Α")
p 414 ad fr 77 : Ad tr 76 pertinere Wil quoque arbitratur Pind 272, ego (19ο8. 14) cum fr 78 coniungebam. Res propter fragmentorum brevi- tatem incerta. p 415 1τ̀ 7SI»-’’ (Oxyrh pap 16ο4) = 70* supra
p 416 ad fr 81: Metra in ultimos str versus ἁ 70» (dith Theb) qua- drare observavi comm Pyth 118
p 417 ad fr83: Cum fr 75 coniungebam 19ο8. 14, membra dige- rendi ratio ut in fragm brevissimo incerta: —-Ι·α ^ia^^^^^cr an duobua versibuB """ta ·2·α- /’""ia"^ artic τό delevi 1914 fr 85.86 cf (dithyrr libri primi) fr 71
ΠΡΟϹΟΔΙΑ
p 418μ9 ad fr 87.88: Hymnum fuisse arbitratur Wil Pind 328/9. De periodorum ratione ed min 88, 1" teneo cll P ’π’ 195. IX 48, fr adesp 133, 2 Bgk, obloq WiV Sapph Sim 131 1
p 419 ad fr89: Seiunxi (1908.14) a fr 89* Pausaniae de Aphaea testimonio (89’’); cf Furtwangler, Aigina, d Heiligt d Aphaia 1906, 1 ff, 470 ff. 600, Rh Mus 57, 1902ι 252 fr 90 μ’ 62) == paean Oxyrh VI 1 ss. 118/19
p 420 ad fr 91—93: scr in appar crit (92) huc pro hunc, 93,2 apo- stropha pro anastr. Omnino cf Wil comm metr I 1895, 6 = Gr Versk 154, 1, Mess RhMus 66, 1901,170, Holland Phil 59, 1900, 347
ΠΑΡΘΕΝΕΙΑ
p 422 ad ἁ 97 : De pron refl forma Bechtel Gr Dial I 278 (inscr boeot); τὸ c αὐτοῦ μέλι γλάζεις, propter μελίπνουν σύριγγα Theocr I 128, sponte corrigi arbitratus (γλάζεις = 5̓αcἐαὅ, 8πρι·8, quasi μελίκρατον quod- dam credo [N III 77]) Wil Pind 271’. Quid si reiecta, quam propter ord alphab Maur Schmidt inyehebat, correctione recte habet Hesych gl γλάζει • πτερύσσεται κέκραγε" quam longius exponere licebit ἤτοι φρυάσσεται καὶ φριμάσσεται (Theocr V 141) καὶ ἀπὸ τοῦ ἤχου βρέμει, ut λύρα βρέμεται ap P, λωτὸς βρέμει in hymn delph. Nec contemnendus hercle schol Theocr I 2 dativum testans non gen, μέλος (propter Theocr μελίσδεται), non μέλι, denique ῤδειν, non γλαγᾶν vel sim
p 423 ad fr 104’’: Notatu digna mensura vocis ὕδωρ si non in ly- ricis, at in Pindaro singularis ἔω νυεν〈ἐν δὁμ ισ"a cf etiam le- cyth aceph Ο IV extr
p 424 quod numerabam fr lO^’’ Anacreonti reddendum: οὔτ(ω) καὶ (π)α(ρ)’ Ἀνακρέοντι) ἐν παρθενείοις (5)
*104
Oxyrh pap 659 col I (vol IV 1904, 53)
Carmen in partheniis numeratum esse propter Aeoladae laudem ὁ fr 104ά communes recte Wil GGA 1904, 673 11 Poetam ipsum loqui etiam nunc persuasum habeo: fragmenti ne verbum quidem non dictum θ’ P ipsius sententia 13 εὐτυχίᾳ Wil GGA 1904ι 672*, retr Pind 438*; cf εὐτυχίαν κραίνειν Ο VI 81 de dupl acc proU II 98
*104d
Oxyrh pap 659 col II-V (vol IV 1904 c tabb)
22 λεσης suprascr ι: an [τε]λέσαις? e. gr. [Χαῖρ᾿ ὧ Πιερὶ] χρυσόπε[πλέ
μοι κόρα, /[αὐ]δῶμ[αι, τε]λέσαις τ᾿ [ἐμὸν] μέ[λημ᾿ ἐῦ ?] 34 λαισκων: Gr-H
πνοάς
σθένει
ὠκύαλον Νότου
(ῥ)ιπάν τε ταράξῃ,
καλά"]
ὁ παγκρατής]
παρθενήια μὲν φρονεῖν
θάλεσσιν ἔν
πρόσφορον.
μάρτυς ἤλυθον ἐς χορόν
ἀμφὶ προξενίαισι • τίμαθεν
γὰρ τὰ πάλαι τὰ νῦν τ’
ἀμφικτιόνεσσιν
γνωτοῖς ἐπὶ νίκαις,
κλυ)τᾶς,
ἀ(μφ᾿ εὐκλέ)α
ἔν τε Πίσᾳ περι π[
ἑπταπύλοισιν.
χό)λος
σώφρονος
ἀλλὰ δίκας (δ)ιδούς
νῦν μοι ποδί
ἕψεται
δάφνας εὐπετάλου σχεδ(ό)ν
μήδεσ[ι ποικί]λο[ις]·
ἁ δ᾿ ἐρ[..]ασι[
ζεύξα[ισά νιν οἴμων].
39 ἐπισπερχὴς ὠκύαλον τεποντου .ιπαν ἐτάραξε καὶ pap, ἐπισπέρχησ’(b̓er .ῃσ’), ceteraut supra deleto καί Maas Resp I 27, ἐτάραξε cetera cum Maasio Wil Pind436*; de sententia cf 65bs 43ι4 ex gr suppl Wil 48/9 ἔγκειμαι pap, cf ad Isth III 18» a nobis adn 1900 p 3o5 50 Ἀγασικλέῖ μ’. cf P V 42 et Maas Resp II 19, -κλέει (Gr-H) admittit Wil Pind 380^ formam ap lones Atticosque non inauditam, a Pind (utique -κλέος, -κλέ·ἰ -κλέἄ ex- hibente) alienam; Musae nominis Κλεοῦς (N III 83 *ΚλεΡεσόοσ) alia ratio; sed cf etiam sodes fr 308 53 τιμαθενγας (.θέντας sec Gr H): Wil GGA 1904, 672 59 ναοτ̣ pap 65 ἐνῆκεν, dat ex antecedd suppl, ut Eur Bacch 851 67 ἐχθράν κτλ, sinnreich allm einzelnen Spuren entlockt, recte Wil ibid 68 παλίγγλωσσον pap, corr Wil Versk 316*, per se non σώφρονος vocabb collocatio, δυσμενὴς χόλος ἀνδρῶν ἕνεκεν μερίμνας σώφρονος ἐχθρὰν (= καίπερ ἐχθρὰν) ἔριν οὐ παλίγγλωσσος satis contorta illa qui- dem, sed Pindaro ft non indigna 69 π(ιστ)άς non male coniirmari ar- bitror Aeschyleo εὐξυμβόλους δίκας (suppl 703) et Tbucydideo δίκας τε διδόναι ὑμᾶς τε ἡμῖν ἡμᾶς τε ὑμῖν κατὰ τὰ πάτρια ἀμφίλογα δίκη διαλύοντας ἄνευ πολέμου (IV 118,8); π[ικρ]άς mavult ψiὶ ib 315^ ἐφί- λη(σε)ν clianged ἑ0 friendship optime Gr-H 7Ο ἐναισίμῳ" Gr H 75 De Aiidaesistratae nomine v infra 76 . . .]Xg scr Gr-H 77 ερ[. .]ασα̣ pap, ἐρ[γ]ασίαισι quod conieci in ἔ(ργ)μασι vel ἐ(ργ)μασίαισι librarium aberrasse suspicatus una cum ceteris 76 — 79 snpplemeutis ne nunc quidem displicet
deeunt tt ant XXII autXXII-f-XV, exstant, praeter ep [Ζ aut |Α] frustula qnaedam obscura, str Η aut |Β ▼ 1 . . . -νος tC ἑστίαν, 2 . ἴ’ . ἀγλαίζεται)
81 διψωντε suprascr ἴ’ : Tersum suppleTi
Daphnephoriae (28. 73) pereonarum stemma hoc ferre esee ezistimo : Aeoladas (29) Damaena (7ο) PagondM (30 4888) Anouyma (48 ae) AnonTmiu (70) AndaMiatrota (75) Agasicles (50) Anonyma (72)
Agasicles igitur παῖς δαφνηφόρος (ἀμφιθαλής), ut ’Damaenae filius* ὥ ὁ μάλιστα (praeter patrem scil) αὐτῷ οἰκεῖος, ὁ τὴν κωπὡ βαστάζων, 5θο Procl chrestom p 321. Cuius pueri Pagondas et Aeoladas si non id quod veri simillimum pater et avus, at tamen choragi; item ’Damaenae filii’ filiolae (72) Andaesistrota (militaris nominis forma fem) si non mater, at certe patrona quaedam ac magistra: an Sappho quaedam Thebana? Cf etiam Wil Pind 435.
104*
Pind vit Ambr p 3,3 Dr: γήμας δὲ ΜεΓάκλε1αν, τὴν Λυσιθέου καὶ Καλλίνης, ἔσχεν υἱὸν Δαίφαντον, ᾧ καὶ δαφνηφορικὸν ἦσμα ἔγρα- ψεν • καὶ θυγατέρας δύο Δαίφαντον, καὶ εὔμητιν, omnes illo ipso carmine immortales facti, unde etiam Πρωτoμάχα in epigr ibid 11.
ΥΠΟΡΧΗΜΑΤΑ
p 425/6 ad fr 105/6: De ’Castoreo’ VVil Textg gi Lyr 42, Stzgsber 1θ01, 1311, Pind293ff, me dissentienle comm Pyth 1. 2. 20. De Castore fr 114’ •• fr 106, 2: scr ἐπώνυμε monente Wil fr 106: Str si integra, V 1 est proodici instar, sin minus, desideratur trimeter versui 1 respon- dens; bigarum com.-iissura utique inter 4 et 5 6’’: Del articulus (τῆς schol V Arist pac 73, Ath I 28"), ut metrum evadat 5’’’ versu ^**-’ re- spondens; de trinario (adoneo) ἀγλαοκάρ-που supra ad metr Isth VII
p 427 fr 107 = paean IX
*107a (= Sim 29—30 Bgk4)
Plut quaest symp IX 15, 748 a.b.c. Cf Schneider Saxo Pind fragm p 28, Boeckh expU 697, Schneidewin Sim p 65 ss, Theod Reinach M6I ῳοiι 413 88 (favet Bacchylidi), Wil Textg gr Lyr 49, Pind 502, Schroeder Bph ᾦ 1θ01, 1124
(29) 1 ἀπέλαστον (v 1 θεσσαλὸν recep Schneider): Meineke ’Argivum’ interpretatur ad Euph p 72 2 de diphth correpto cf infra ad fr 204 8’ De hyphaeresi in verbo μιμέο cf nunc ἅγεο Pind fr 104ά, 71
(30) 4 οἷος : Th Reinach κεράσασα : Wyttenb 6 μανύων : (ματεύων Schneidewin) correxi G στρέφοι〈σ〉αν ἕτερον κάρα πάντα ἔ|τοιμον ἕτερον delevi, πάντ’ ἐπ’ οἶμον rest Schneidewin
p 43ο fr *107’» (Ξ Sim 31 Bgk*)
Plut ibid omisso v 2*’, queni add Ath IV 181’’ (Κρήταν〉 2 καλέουσι
p 430 fr 108" (75). 108" = 142 Bg* (106)
Epiet Socr I p 610 H
Clem Al atr V 708 1/i ἐκ μέλι et 4/6 καθ’. ἅμ. σέλ. : trp Blass, qui fiagmm prinms coniunxit, 4 an coniunctis veraibus antisp cr⏖?
p 430 109. 110 (228. 76)
De carminis consilio Wil Stzgsber 1909, 808, Pind 193, Periodos ce- teria rectius digessit Wil Versk 313 6 Ad ἔχθρ’. κουροτρ. immerito attrectata, etiam a Br Keil (εἰρήνη, Abh sachs Ges Wiss 1916, 47), cf ἐχθρὰ σοφία Ο IX 38
lb πεπειραμένων (Eustathii) explosit Wil Versk 313’, receptis άπεί- ἀπείροισιν, ἐμπείρων δέ τις nec sermonis proprietati nec metro tam bene con- gulens quam antea.
p 432 ad fr 116. 117: Ad prosod fr 89 pertinere coni Wil 1901, 1310 1
ΕΓΚΩΜΙΑ
p4S3 ad ἁ 118μ9: De Theronis stemmate schol Ο II 82’’ tradito CRobert Oidipus I 572
p 436 ad frl22: 2 scr ἀφνειιῳ propter ἐρατειναῖς 7 5 Redeo ad lectionem πρὸς Ἀφρ. (Wil 1889); de interpolationis Corinth suBpicione cf λεξοῦντι 10 et eupra ad Isth I 26 adn
p 437 ad frl23: Str ultima metra VII diremi 1914 trimetro acce- lerato et tetrametro (II Τ II) 2 De sigmatismi cacophonia cf cum alia tum καὶ σύνεσις πρόσκοπος ἐσάωσεν fr 231ι Harre de verbb ap P conl (1867) 6ss, ut naBalismi proll II 187
p438: In app crit corrige θράσει ap Bergkium. De ’muliebri im- pudentia’ nuUam esse posse crederes dubitationem; cf etiam Wil 1909, 832, Plat I 46. Mihi etiamnunc probatum θράσει βληχράν oxymorou, *frech und feige\ non absimile Pindarico ψυχρὰ φλογί (5)ι πᾶσαν ὁδ’. θε- ραπ. interpr πανουργῶν 8 Reposui τᾶς ἕκατι 1914, item 10 παίδων
p 439/40 ad fr 124/25: στρ β ἶσα— νέομεν Maas Resp 11 19, ἴσαν ’ν. Wil Pind 140* στρ γ’ per typoth errorem in ed min legitur οὐ pro αὖ Philod de mus IV 12 p 76 K verbis (Pindaricis) καὶ ‘γλυκὺ τρωγά- λιον’ αὐτὴν (τὴν μουσικὴν) εἶναι λεγόντων παρὰ τὰ δεῖπνα (fr 124**) ante- cedunt ]τῶν τι βαρβι[ .]τ̣αι θυμὸν ἀμβλύ- / νoντα καὶ φωνὴν ἐν οἴνῳ, quae fuisBe ratuB παρακαλούντων τι βαρβιτίξαι (βαρβιτίσαι Bergk) cl Plut symp qu III 6 p 653"^ ad Pindari encomium Agrigentinum (fr 124) sive Syracu- sanum revocat Wil Pind 142 de metro clll25, 2/3 frl27: Quattuor paroemiaci, alter et quartus leniter variati
p441 ad fr 128: Wilamowitzio monente Herm 40, 1905, 129 recepi (1908. 14) χειμάρῳ μεθύων Ἀγαθωνίδᾳ βάλω. Et Agathonidae nomen la- tere videtur schol Ο IX 74 p 285, 5 Dr. Evadunt tres pentapodiae suaviter variati
θΡΗΝΟΙ
p 442 ad fr 129 — 33: Recte fecisse Bergkium, quod verbis ap Plut (occult viv) μικρὸν προελθών et ἐν ἄλλῳ θρήνῳ separatis καὶ μικρὸν προελ- θών • σῶμα μέν κτλ scriberet, eἔ arbitrabar et arbitror. Neque vero mihi persuasit Wil (Pind 498) fr 131, 2 — 5 nulla animarum apud inferos for- tunae ratione habita ad disputationem pertinere mere psychologicam. Difficilior est quaestio de tribus ap Plut viis, quas vereor ut confundere liceat cum tribus (ap Pind ὁ II et fr 133) stationibus deinceps animis quibuB quidem contigerit obeundis: quam quaestionem longius persequi non est huiua loct 129, 1 : Correctione σθένος ft non opus. De τὰν ἐν- θάδε νύκτα supra ad II 61 3: reponas χρυσοκάρπoις βέβριθε ὁ libb, tum suppl c Wil δενδρέοις 4: ἵπποις γυμνασίοισί ^tc γυίων〉 exempli gr Wil 7 : Dubitationem motam de θύα • ἀρώματα sustulit Wil ad inscr cantt Miles 31.38 Stzgsber 1904,630; unde crucem olim appictam delevi 1908; tum scr μειγν. 131: Bergkii suspicionem (de qua supra) propagans Wil ap Plut scribi vult, καὶ μικρὸν προελθών • ‘ὁλβ. — τελ’, ἐν ἄλλῳ θρήνῳ, σῶμα μέν κτλ Tum : ὄλβιοι δ’ ἅπαντες αἴσᾳ λυσι- πόνων τελετᾶν proponit Wil recordatus procul dubio fr quod est de myst Eleus 137, scil ut varia illa beatorum oblectamenta postremo (ὢ dbschUe- fiender Erklcirung, ὄλβιος δέ?) complexus initiatis dumtaxat permitti poeta dicat; res admodum dubia. Lectionem ὀλβίᾳ δραπόντες etiamnunc tueor
p 445/6: De frr 137»’’ ad Hippocratem Megaclis Pythionicae (486, Pyth VII) patrem mortuum (schol P VII 18*) fortasse referendis Wil Pind 155
p 446/7 ad fr 139, 6 ss : Vocem nuptialem ὑμήν a subst ὑμήν, ·ένος etrenue eeparandam esse censet PMaas Phil (’.6, 1907, 690 ss prob Boisac- quio. Testimonium vocis σύμπρωτον Emped fr 95 D eripuit nobia Diels σὺν — ἐφύοντο recte interpr, unde Pindaro fort redd ^MoTpa^ σὺμ πρῶι λά- βεν (’π’ ’^cr) cl Ω 28 ἢ τ’ ἄρα καὶ σοὶ πρῶι παραστήσεσθαι ἔ μέλλεν Μοῖρ’ ὀλοή.
ΕΞ ΑΔΗΛΩΝ ΕΙΔΩΝ
*140’ Exstant laciniae vv 1 — 22
(deesse sec Gr-H, si modo aliqui versus, duo aut tres videntur; ex- etant denique carminis ultimorum versuum VIII initia haec: aXXg — τε. μᾳχα — ρωωνα — λάχον κ’ — νον ἐγὼ — ὀργίοις ἁ — αυξο̣υ̣η — αἰόλ’ — )
Oxyrli pap 408», col II» (vol HI 13 ss Gr-H) 24 Ἀμφιτρυωνιάδασ" Diehl 28 ἄν[τα]σε φα[νείσ" Dielil 3ῳ4 τίεν γάρ σε" 36 88 De re Apollod n 99/100, CRobert, GrHeldens 2, 565, Wil Pind 184 39 τι μι̣εαντι: Gr-H. De forma διαβαίς supra ad proll II § 84 44 εἶκε
140b
Oxyrh pap 408" col II’’ (vol III p 15 Gr-H) 65 exempli gr Ἰῶ ν[ίδος ἀντίπαλον Μοίσασ]" cl Telest 2,3; lonicum poetam nominari aut significari susp Wil Pind 501, infra (ὁ8) scribens τῶ[ν τε], quae eicienda censeo cl Callim (deXenocr) fr 541 ὃς (τ’) Ἰταλὴν ἐφράσαθ’ (e Pind?) ἅρμο- ἁρμονίην 66 τὲ inserui propter καὶ correptum 57 αὐ[λοῖς ἐ]πεφρ. quod conieci legi posse agnoscunt Gr-H Oxyrh V 313 58/9 οἵ — κολώναν schol Pind Ο X 17 (= fr 200 Bgk*) 60 ναίουσ’ Gr-H, tum ἕλος mavult Wil 6Ι ἀνθ’ ώὐξε δέ legi pos^e censent Gr-H ibid. De Xenocrate (Xe- nocrito) Locrensi Ps-Plut mus § 10ρ2, Wil Timoth 103"^ 62 [ἄ]χημα cl Eur lA 1045 Sitzler BphW 1911, 1085
64 BuppleTi cU ὁ XIV 3. 11, Ps Plut mus θ’ 136, Paua IX 36,8 θ’5 κὲν mavult ῳiΙ 66/7 Saltantium chot loqui videtur 68 88 Plut BoU animm 36 p 984 (ἐρεθίζεσθαί φησιν), quaest conv VII 6, 2 p 704/6 : κε· κΜνῆσθαι πρὸς ὣδἡν ἁλίου δελφῖνος ὑποκρ., τὸν μὲν ἀκύμ. — μέλος (= fr 236 Bgk*), ubi μέν delevi 68 προσαυτα [pap, πρὸς ἀοιδάν Gr-H, πρὸς αὐτά, [ὰ- (scil πρὸς παῦρα 66) Wil 69 terminatur pap
*140- (fr adesp 133 Bgk*)
Plut def oracc 30 p 426-^ (βίᾳ τὸν) adv Epicc 28 p 1103« (μαλάξον- μαλάξοντάς); cf ad fr 104«’, 4Ο, ubi ῥιπὰν ἐμάλαξε Gr-H
p 448 ad fr 140* (104): De sententia cf Aesch fr (Heliad) 7ο Pindari YOcem amplificantis
448: ad fr 142 (106) vide 108"
p 449 ad fr 146 Wil II u Hom 469*, melius Pind 190
p 450 ad fr 147 : cf supra ad fr 29
p 451 fr 154 = paean IV 50—53 (fr 52"»)
p 452 ad fr 155, 2: scr τίν τε cl proU 1Ι § 76 fr 156: [ὁ] ζαμενὴς [δ’] ὁ χoροίτ. 8cr mon Wil (1898)
p 454 ad fr 161,1: coniunge οἱ μὲν κάτω (metr iamb)
p 457 ad fr 168,4: πολλός reposui 1908.14 ὁ Corae
p 458adfr 169: De interpretatione Phil 74, 1918, 195 88, Wil Plat 95
p 461 ad fr 179: De pap Oxyrh 426 ’confidenter’ huc vocata a Wil Pind 327. 425 v infra in calce fragmm Ad fr 180/1 cf fr 42
p 463 ad fr 186: Callimachi esae ratua ex Hecale συνοικιστῆρα Κρα- ναίης (claua dact) P Maas Herm 46, Ι)̔11, 610; cf Steph Byz Κραναίη. fr 189: πανδείματοι reduxi 1914 c Wil 1911, 490»
p 464 ad fr 19Ι: Reponas Bergkii 〈αὐλὸς〉 Αἰόλ’.
p 467 fr200 = fr 140»’ (Oxyrh), 58
p 469 ad fr 204: Verba recte si trad, Ϲμυρναί-ω〈ν〉 facit cret; cf Ἀμυ- κλαίων fr 107» 2 p 470 fr 208 =- fr 70« 10 p 472 ad fr 214, 3 : scr ’ελπίς
p 473 ad fr 221,2: Reduxi τιμαὶ καί (Ἴθ’ molo880 cl N VIII 1 4: Sexto Emp 1 86 sec Mutachmannum non teatante σῶς (BphW 1918, 986) 〈χθόν’ ἀμείβων coni I M Stahl Rh Mub 68, 1913,631, διαμείβων praeierat P Maas
p 474 ad fr223: Verb καὶ — αἰχμάλωτοι a P recte abiudicat φἰl Herm 40.Ι905, 130 Ad τραυματίας notatu dignum in bonis libris esae τρώμαν P IV 271; de sententia infra ad frr 277/78
p 477 fr 235 = fr 140»» 68
p 479 ad fr 244·ι De fonte cf WU Pind 154ι
p 480 ad fr 249*: scholl Genev (I 197, add 4 Nic) praebent μνη-
στευομένην — τὴν κόρην Ἀχελῴω τ’. πλ. ποτάμω. De fabula Meleagrea
continuo post Bacchylidem redivivum disp C Robert Herm 33, 1898, 151 S8.
p 481 ad fr^^S’»^): πρόσθα μὲν ἲς Ἀχελωἶ-ου τὸν ἀοιδότατον / εὐ- ρωπίᾳ — κράνᾳ (Μ)έλ(αν)ος τε Εποτἀμου]γ ῥοαὶ τρέφον κάλαμοι, recte qui- dem εὕρ’. cl Hes theog 357 et egregie Μέλανος, confirmatum posteriua papyro Wil GGA 190ο, 42, retento nescio quo pacto (etiam Pind 61) ἲς Ἀχ., quamquam in Ammonii testimonio Ἀχ. κρᾶνάν 〈τρέφειν〉 τὸν κάλα· μον ipse quoque agnoscit. De calamo per apostropham invocato cf χρυσέα φόρμιγξ, ad gen Ἀχελωίου c adi εὐρωπίᾳ attributi loco con- iunctum Κρόνιε παῖ Ῥέας Ο H 13. Denique non dieplicent cll Φ 196/97 iuxta positae κράνα et ποταμοῦ ῥοαί, quibus receptis excluduntur numeri chalcidici, item Acheloi ’vi’ repudiata, qua non opus ad glottides illas breuitate insignes procreandas.
p 485 ad fr 266 : Philod ’π’ ἐύς col 45’’ [τοὺς Κύκλωπας φησι Πίν]δα- ρος δε[θῆναι ὑ]πὸ Δῖός φο[βηθέντoς] μή τινί πο[τε θεῶν] ὅπλα κατ[ααευά- σωσιν RPhilippson Herm 65, 1920, 268 (cf ib 249) pi-aeeunte Bergkio
p486 ad fr270: De Abari Arch f Rel-Wiss VUI 1904, 75.81
p 487 fr 276 del recepta Wellmanni (p litt) lectione περκνῆς ἐχίδνας cll Ar hist an 9, 32, Ps-Ar mir ausc 165, Nic Ther 13ο frr 277/78 co- haerere inter se Bergkius vidit; quibus nunc addendum, quod AristideB laudat n 91 K κατὰ χρυσοκέρῳ λιβανωτοῦ , perperam usque adhuc comi- cis insertum (III p 546 nr 784 K). Nam testatur schol a Br Keil e cod Par 2996 f 198’ protractus (Herm 48, 1913,319), ὁ Πίνδαρος διασύρων τινὰ πλούσιον ὡς ἄγαν τρυφῶντα τοῦτο εἶπεν, ἐντεῦθεν δεικνὺς αὐτόν, ὅτι καὶ ἐν ταῖς πρὸς θεοὺς εὐχαῖς βλακείᾳ ἐχρῆτο. Quae ad Thessalum quendam spectare ἀγὰν τρυφῶντα καὶ κατὰ χρυσοκέρῳ λιβανωτοῦ (σπέν- δοντα opinor) Keil docuit ὁ1 Porph de abst H 16 fr 278 ,́ κῆρας (κάρας Bcr ut 277 οΙ καριῶσαι· ἀποκτεῖναι Hesych) ἀλλοτρίας Wil Herm 40, 1906, 130, recte huc praeter fr 223 revocans etiam fr adesp (Bergk 4) 89% καὶ ποιηταὶ δέ φασιν ὣ γλυκεῖ’ εἰρήνα, πλουτοδότειρα βροτοῖς, item 89’’, νύττει γ’ ὅμως σφᾶς θέλγητρ’ ἁδονᾶς, φησὶν ἡ ποίησις. fr 279 (Lib II p 95, 20 F) delevit R Foerster Bph ’φ’ 1906, 6
p 488/9 ad fr284: Idem sentit Wil Pind 149*. 345 4
p 490 ad fr 293·ι cf ad paean VII" 2/3 adn
p 491 ad ίŕ298: ἐμίν comparuit in sermone dei alicuius paean X (fr Oxyrh 131, 19 Gr-H)
p 494 fr 312 = paean VI 123 fr 316: cf ad paean II add. De latiore προβάτων notione cf ὅσσ’ ἐπὶ γαῖαν / ἑρπετὰ γίγνονται δ’ 418
*
Papyri fragmm Paris, quae post Eggerum ed Fr Blass Rh Mus 32, 1877,460 (= fr adesp 85 Bgk; cf ῳ1́l Textg gr Lyr 48, Pind 153), carmi- nis sunt Echecrati cuidam Orchomenio dedicati, quod carmen Pind cor- pori inserere ft licebit, si prius lectiones quaedam admodum incertae denuo recognitae erunt. Neque enim quantum adhuc iudicare licet aut poeseos habitus aut, praeter gen in -ω exeuntes Πυθαγγέλω Ὀρχομενῶ, sermonis proprietas quidquam praebent quod a Pind arte alienum dicas. Denique ne numeri quidem obstabunt, in quibus notatu digna dimetra ἀτὰρ ἀνδρῶν ’εχεκράτει vel στεφάνωμα δαιτὶ κλυτάν
De novo iragm κατὰ χρυσόκερω λιβανωτοῦ v fr 278
Hygin Astr 11 37 p 74 B: ’(Argo) factam esse P ait in Magneaiae op- pido cui Demetrias est nomen’, ad lolcum spectare manifestum ’φ’ IV 188)
Fragm a Xylandro Pindaro, a Scbneidewino et Bergkio Simonidi adscr (28 Bgk^), λευκᾶς καθύπερθε γαλάνας κτλ multifariam emendatum a Wil (Sapph Sim 129) et Ιι Sitzlero (Woch cl Pbil ll>16, 448) dithyram- bico poeta dignum iudico
Pap Berol 13 411 quam Wil 1918, 728 commemorat, tam miaere la- cerata, ut vix duo aut tria vocabula cobaereant. Multorum sunt vereuum fragmm numeris aeolicis enopliis reBponeu nullo perepicuo. Nomm pr occurrunt Rbeac Kroni Acheloi Acbillis. Tragicum vel dithyr spirant ἰαχᾷ (ἰαχὰν ὑμεναίων Pind P III 17) ὀλολυγαί εὐάμπυξ (boc quidem nimc etiam fr 70’’ 18;, denique verbo ἁνύτοις coarguitur carmen atticum fuitise.
Pap Oxyrh 42 Argis aram condeute Apollini Pytbaeo, a Pind abiudicanda docui Bpb ᾦ 1903, 1447 monente dialecto, ῥίψας (8), φασίν ^,9), quibue add τανίφυλλος (7, voc Baccbyl), deuique πολεμαίνετος (4, forma novicia, μεγαίνητος bab Bacchyl). Numeri chalcidici, poeais quantum indicari libet exilis monetae.
I
ᾱ : εݲ 22
ᾱ : ηݲ 17 88 498. 512
ἄε αο ἑο simtn 25. 499
Al :"€ 8
ἀβοατt 143
ἀγέομαι (spir) 14. 524
Ἁγεσίλασ"" 524
ἄγνωτος ’obscurus’ 352
ἄγνωτος, ἄγνωστος 117
ἀγρότερος 510
ἄγυια 318
ἀδίαντος 523
ἁδρός 452. ὅ34
ἅδειν (spir) 15
ἄδυτος (ὁ) 490. ὅ40
ἀελπεία 270
ἀερύω 33. 4ρρ
αἰέν 305
αἰέναος 27
-αις, -οις accus aeol? 186
-αις (διαβαίς) ὅ01
ἀίσσω — ἥσσω"" ὅ23
ἀιστόω" 519. 538
ἀκερσεκόμας 515.525.545
ἀκροθίϹ 91. 510
ἅλιος, ἀέλιος 15
Ἀλκαίδας 118
ἀλλᾶ 501
Ἀλφεός 26
ἁλωκότα 197 (cί·οὶκώσ" 36Ο)
(-a) ἅμᾳ 37. 501
ἄμπαλος ’nova sortitio’ ? 127
ἀμπιπλάντες 336; cf423
Ἀμφιαρεῖ, -pf\ 18
ἀν- (άμ-〉 a librariis pro ἄνα. invectum 337
ἀναβωλάκιος 216
ἀναί" 543
ἀναλίσκω, Cαλίσκω 517. 519
ἀναρέψατο" 539
ἀνερεῖ 522
ἄνεται λιταῖς 131
ἀνέχειν· ἀνέχεσθαι 318
ἀνέχειν δῶρα θεοῖς 433
ἀνθὠυξε" ὅ56
ἄνΥ·α 211
ἄνυσεν ’confecit’ 269
ἀοιδοί (gen commun) 514
ἈοϹφόρος 26. 499
ἀπάλαμνος 511
ἀπαρχεῖ" 294. ὅ34
ἀπατᾶν τι 83
ἀπείρατος 554
ἀπείριτος 116
Ἀπέσα(ι)ς (veriloq) 491
ἄπιστον θαυμάσαι 259
ἀπτωτὶ 143
ἄρασθαι, ἀρέσθαι 373
ἀράχνας (ὁ) 491
ἅργιβρέντας 545
ἀργεννόεις 202
Ἀρέθοισα 197
ἁρπαλέος 517
ἀρχαία subst?? 208
ἇς· ἕως 151. 541
-ᾲσκω, -1]́ισκω 28
ἀτρεκής 287
αὖτεν 37. ὅ26
Ἀφαρητίδαι 337
βαθυπέδιος 286
βαρβιτίξαι 555
βασίλCα 276
βυθοῖ" 515
γαρύειν c inf 31Ο
γὲ δέ τὲ interpoll 9
γὲ (aynt) 257. 369
γενύων 29
γλἀζω 550
γλέπειν, γλέφαρον 213. 242. 437
-δᾷοσ" ὁ]8
-δάμας, -δὰμος 38
’δε : Τε9. 121.145.221. 269 I
bdtertio loco 164. (")44τ
Δί’ 168
διά (synt) 359. 364
διζάσατο 401
Διθύραμβα 417
δοκέοντα 522. 530
ἑ : ΑΙ 8
ε·|· : εΙΝ 22τ. 257
ε| : Υ 327
ἐαρίδρεπτος (ὲαρίδρο- ποσ?") 412
ἔγνον 209. 251
ἑδνώσατο • ὑμνήθη ὅ3ὸ
-έει 366. 461
-ειοϹ, -εΟσι -ιος 27
εἶπον (imper) 41
ἑκκαίδεκα"" 341
ἑλίσσω 16
ἔλπετο 41
ἐλπίδας· τὰς φρένας 260
ἔλυθον"? 172
ἐμίν 37. 491. 558
ἔμμεναι 201
ἔμπα ἔμπαν ἔμπας ὅ00
ἔμφρων, ἔκφρων 142
ἐν ἐς σύν interpoll 10
ὲν, -ειν 39. 501. 524
ἐῷ) 513 (ὀι·S). 525. ὅ29
ἐν(ν)άλιος, ἔν(ν)επον 32
ἐνιαυτός (’ενι-) ὅ08
ἐνεγκ-, ἐνεικ- 40
ἐξαπίνας 516
ἔξορκος μέγας ὅρκος 168
ἔξυπερ" ἁ45
ἐόλει 217
ἔ (orthot) ὅ22
ἑός 253 (518) 317(σεΡός 284)
ἐπακοεῖν 171
ἐπάμερος 16
ἔπειτεν 37
ἐπέτειος 491
ἐπηετανόν 26. 306. 499
’επιάλτα 16. 498
ἔπλεν 309
ἔραται (coniunctiv) 207
ἐρείδεσθαι • ἀποτίθεσθαι"" 327
ἐρέπτω 217
ἔριξε ὅ27
ἐριπέντι 93
ὲρμανεύς ὅ12
’ερχομενός 30. 500
ἐσλός 10
ἑσπέσθαι 501
-έτων (imper)? 98
εὐζοία εὔσοια 210. 499. 516
εὐνάν fem gen 492
ἔχειν τινὶ μομφάν (active) 369. ὅ25
ἔχθιστος· αἴσχιστος 264
Ρ 8 14. (καὶ Ρόν? 512) 109. 115. 248. 381 (F’?) 51ρ
Ζέαθος ὅ43
ζοός 4ρρ. Mὂ
ri : ἁ 17 ss
ἢ — ἢ 265
ᾔει 401
ἢλ[α]σατο" 458
ἥμερος 4ρ8 535
rj ῥα = ἔφη (in schem Pind) 5]5μ6
ἦρα (ἤ ἄρα) 23. ὅ20
Ἡρακλῆς (veriloq) 490
ἥροας, ἡρόιος 26
ἦς (ἦν)7 347. ὁ25
ἢσαν"" 141. 326
-ῃσιν (coniunctiv) 552
ἤτοι 90
ἠτοι— ἀλλά 270
ήύ(κoμοσ) 110. 512. 519
θάγω 148
θαέομαι ὅ18
θαμὰ 34
Θεαῖος 28
θεία ὅ25
θέλω 23
θεμισκρέων 225
θέν όΟρ
θενών 124
θεός θεός 29. 179. 515
θfσσασθ-αι 299
Θηβαιγενής 4Ο5
θήλεον γάλα" ^23
θὴν 468
θῆσθαι 251. 518
θρασίπονοι"" 88
θύα 655
θυίειν 196. 419
ἴ’ 27. 242. ὅ00. 553
-—ι, -ιδι, -ει 35
I : ε| 32. 114. 204. 467
’|αολκός 14. 286
Ἴδας ὅ34
ἰδυῖα" 462
ἱέρεα 2Ο2
ἳν 204
ἵνα 296. 520
*.ινς: -Tc 35
Ἰσμηνός 17
ἶσος — υΙϹΟϹ δέ 95
ιχνεΤων 241
ΚἀβιροϹ 410
Καδμειᾶν 413
Κάδμος 241
καί (synt) 1Ο4. 234. 261. 295. 310. 514. ὅ17; cf τὲ (καί)
Κ—αfκου 366
κακιεῖν 463
κάλιπον" 527
κἀν (καὶ ἐν) 24
Κᾶρες (Κῆρες) 487. 558
καρθέντες 206
καταοίκισεν 166
καταοίκισεν 41. ὅ24
κάτω κάρα 454
κελαδεννός ὅ00
κελαδέσαι ὅ26
κενε[ός, κεν(ν)ός 33
κεχείμανται 249
κίβδηλος 416
Κιλίκιον 176
κισσοάρασ" 413
κλαeιδες.. κλαίδες 414
κλάιθρον 515
-κλέΡας 25Τ
ΚλεόϹ"" 493. 552
Κλυταιμήστρα 30
κνίζω 32. 526
Κνώσιος 31
κοιμᾶσθαι 527
κράτεσκε 288
κραυγέτασ" 290
κρίμναμι 203
κτέατα 314
λάβρος 523
λάα 28
λάθα· ἀγνοία κ’. ἀδοξία 307. 322. 442
λάχος ἐνδεικνύναι 126
λέλογχε (imper8)276.5i5
λεξοῦντι?" 436
λυσίπονος 515
μάρη· αἰ χεῖρεσ" 493
μαρμαρύζειν 437
μαψυλάκας 319. 523
μαψυλάκας 399
μεμα—ὀτας 87
μεμνβτο 420
μέν — καί 467
μεταλλᾶν117.212.("")473
μήτε — μηδέ 354
Μίδας nomen barbarum 391
νέμεσιν θέμεν (0 VIII 86) 513
-ν paragog 14
νάιος, Προνᾴα 231
νίκη, νίκημι 299. 499
νικῶσι?? ὅ24
νὶν 37
νίσομαι 31
νύκτες ὅ21
ξύν : σύν 32
Ὀαρίων30.281.4064pρ
οἰκούριος 27ι 248. 500. 517
οἴχομαι (synt) 456
ὁμοῖα , ὁμοῦ (tachygr) 230. 56
ὅμως; ὁμῶς 35
-οΝ : -Α 260. 439
-οντι : οισι(ν) 39
ὅπως temp 546
ὁρᾶν: βλέπειν 146
ὸρέγυια" 216
-ος: -ους 36. 500/1
οὐ : μή 426. [476]
οὐ — οὔτε 478
Οὔλυμπος 12
οὕνεκα 17
οὔτε (μήτε〉 priore loc subaud 514. 534
οὗτος (synt) 230. 328
ὀφρῦς 168
πακτίς 440
πάν 34
παρᾳά 28
παραμεύσασθαι ὁ gen?? 340
παρθενήιoς 320
Παρνασσός 31
Παρνασσός 26
πεντηκόντερον 217
περ(ι)- 23
περίαλλα 518
περἶδάιος 535
πετ— : πεϹ- 42
πέταλα τὰς κρήνας ?? 496
πέταλσι" 436
πέτομαι 23
πίτνειν 244. 360
πλόκοι : πλόκαμοι 480
ποὶ : ποὺ 36. 501
πόλεα 501
πόλι 35
πόλις 205. 514
πολύμαλοσ?82; cffr288
Ποτειδὰν 29. 34. 161
προμαθεύς 125
προπρCoνα 318. 4ρρ
προνῥα ὅ00
πρόφασις 479
πρῷρα 28
πτερὰ νικᾶν 518
Ϲαοκλ. 50ρ
caii^TU)?? 422
Ϲεκυώ́ν 30. 500
Σέριφος 269
σκιάεισ" ὅ36
σκολιός 469
σκοτεννόσ" 622
(ἑ)σπέσθαι 41. 601
σποδέων 496
στᾶ́ῃ—2l1
στάθμα • σταθμός 515
συλᾶν τινός τι(να) 143
σύν (synt) 340
σφέτερος 142
σχεθών 233
τά; 36, 87. όρI
τὰ καὶ τά 226
ταί τε" 171. 436
ταμία (fem) 513
ταξιοῦσθαι 143
ταράσσειν φωνάν 205
Τε : ’δε9. 121.145.221. 259. 515{?)
Τε : ΚΑΙ 260. 261. 478.
τὲ (καί) 124. 157. 211. 473; 180. 364
τὲ quarto loco? 5ό2
τὲ — δέ 267
τὲ = σὲ 36ι 497. ὁ20. 521
τειχέω"" 495
τελετᾷ : τελευτά 444
τερπνόν 134
τέρτατοσ" 134
ToTaOTa 242
Τρεφώνιος 30. ὁ00
τρισσαὶ νῖκαι 244
Τροία 26
τύ τίν τοὶ τὲ 35. 37. (τὲ" 89.) 219. 250. 3.38
TU) 37
27
δδωρ" 423. ὁ50
ὑμήν 555
ὔμμιν" 436
ὑπάργυρος 265
ὑπό (synt) 118. 243
·υ5ύς, ὑέων 307
φαμί synt 252
Φελλάνα"" 410
φθίνω 182
φίλησι" 521
φονός 516
φίλον ἔργον (active) 185
φράδασε 286
χειά 527
Χείρων Χίρων 500
χλοαρὸν γελᾶν 249
χρόνος • τὰ χρονισθέντα 230
χρυσός 521
χρυσοκέραν 496
ψάγιον 316
ψε0δισ315; cfadPIl76
ψέφασ"" 495
ψεφεννός 287
ὠδίς 116
ὠμοβόλος 447
ὣν (f^ οὖν) 24
ὡς ὅτε 112
ὥτε 37
II
Achelous 481
adiectivorum attractio s traiectio 230. 299. 306. 308. 821. 349. 361. 401. 46ῳ1. 470. 471; 334; 86. 181. 332. 366. 436
adiectt fem gen not abstr 45
adiectt formatio 285
adiectt geminata 308. 361
adiectivorum motio 203. 216. 398
adiectt praedicativa 179. 213. 226. 351. 359. 465
Aeropa (Meropa) Oenopionis uxor ab Orione compressa 407
Alera Tityi mater 490
anacoluthon 94. 510. 181. 276. 348. 360
^anacrusis’ 505
! Antimachus? 407
I Antippus musicus 405
j antiptosis 96
I aor med neutropass 502
aphaeresis in P nulla 23. 206. 218.
Apollo Δήραινος 405. 52ρ Tanagraeus 489, χρυσοκόμας 353, χρυσοκόμας 116
Aristeas Proconn 486
articuli usus 92. 99 {512). 260. 324. 327. 379. 436. 438. 453
augmentum 4ὁ 209
belli sacri tempp 50
bigae metr (8έοδ̓1eπ) 50ό
Bothysius mensis Olymp? 47
CadmuB (MesaanenBium ?) rex 76. 486
Calliaa comicus xχοινίων 41G
Cambysa OpnntiB f 14ι
carminum Pindd ordo 6. 54. 387
carminum Pindd tempora ὅ06 aa
Castoreum ὅ07
Chromius? 495
Chrysopelea 482
casus geminati 44 ss
Comarchus περὶ Ἠλείων 47
crasia 23. 286. 4ρρ. ὅ26
Daedalus? 294
Damasias arch Ath 49
Damophon-Hippolytus?? 460
Danaa a Proeto temerata?? 488
Diomedis equi 494; cf fr 309
dithyrambus βοηλάτασ" 16ᾳͅ
dualis numerus 382
Echidna? 487
elisio 161. 266; 134. 182
Erichthonius 482
formulae epp 45. 142. 229ι 312; 332
fut med neutropass ὁ02. ὅ13
genetivns qualit 119
generis nomm congruentia 83 (426). 105. 114. 182. 233. 267. 375/6
genus verbi 42. 187ι 198. 226. 237. 312. 327. 349. 447
Hamadryas 465. 482
Helena a Theseo rapta 483
Herculis lavacra? 401
hiatus 14. 104. 171. *»33. 4ρ8
hippodromus 54. 505/6
HomeruB Smyrnaeus Chius 484
Hymenaeus virginitatis deus 447 ’hyperbole crescens’ 400
Hyperborei 483. 486 (bis)
hyperdorismus 17
’hypercatalexia’ 505
infinitivus: subiectum om 217. 341, nominis attractio 370
iotacismus 32
isthmiadum tempp 52
iterata vocabula 31
luno a Vulcano vincta 488
Leuce (Macaron) insnla 96
Lyaeus, Lysius 480
memoriae vitia 369
metrica primi syst licentia 11. 202. 247. 865
metrica productio 12. 194. 428; cf 516. ὅ. ὅ52
metr chalcid (dactylepitr) 516117
metrum Partheneum 461
metrum variatum in aeoll 142. 226/6. 513, in chalcidd 503/4
modorum usus 105. 512. ὅ16
nasalismus librorum 80
Nelidarum internecio 458
nemeadum tempp 53
Nili incrementa 488
nominativus pro voc 121. 2G2
nominum propr forma variata 69
nomm propr licentia metr. 111. 170. 335
nomm propr vocalismus 29
Oenophytensis pugnae temp 74
olympiadum tempp 46 as
optativus concedentis 106. 268
opt futt?? 120
opt in sent sec 156. 291. 452
opt volentis 310
Orion dithyrambus 406 ss
oxymoron 116. 468
Pan ApoUinis et Penelopae f 422
Tater Magnus’ 96/7
patronymica 308
persona prima admonentis 267
Pindari natales 76ι 507, mois ὅ08
Pindarus νουμηνιαστὴς 293
praepositionum anastropha 33. 244. 263. 313. 314
praepOBS corruptae 10. 229. 237. 294. 307. 381
praepoBS iteratae 116
prolepsis 333
pythiadum tempp 48. 63 ss
Rhesus 484
’scbema Pind’ 348. 367. 418. 416. 478. 480. 516. 518
Scopadae? 483
septem duces adv Theb 118
Sicilia τριγλώχιν ?? 496
sing num vi collect 232. 245. 285/6. 430
Bortitionis rationes 126ι 810
subi omisB 348. 514. 516
synt arch .Π5
Tanagraeae pugnae temp 74
templa (Ap) delph 518. ὅ27. 544
temporum usub 157. 178. 186. 198. 210. 216. 262. 264. 267. 340/41. 438. 447. 456. 515. 523. 531
Thebae χρυσάρματοι,7 496
’tmesis’ 356
Typhonis cum love certamen 48 cf 487
III
Aesch choeph 344 308
691 34
Aristot reip Ath c 13 49
Bacchylidea paesim
Gemini isag VIII 33 Man 48
Herodian I 337, 22 L 493
Her IV 13 88 486
Hes opp 412 373
Hom Δ 109 (ἑκκαιδ.) 341
Μ 336 〈Αἴαντε〉 364
Υ 249 (νομόν) 462
Inscrr: CIA I n 122. 123
I n 43;}
CIA II n 181
II n 645
IGA 116, 11; 119, 2
Metroll ed Hnltsch I 184 add
PauB X 7
Pisander 401. 456.
Schol Hes theog 312
Hom Α Ρ 98
Pind passi