|৭৭০ । व 5 सड 2 अंक चैक्त्य तहरी 1990 मराठी आकृती প এथ "संवयी राहतात त्या समर्चथन केल्यामुके . श्री माताजी निर्मलादेवी कं

 श्री माताजींचा दक्षिण-मारत दौरा हैद्राबाद, मद्ास, बंगलोर, अहमदाबाद आदिशक्तिंनो आशीर्वादीत केलेपरमचेैतन्याने सर्व काडो इतक्या जुरेख त-हेने केले को प्रेम व आनंदाव्या लहरीनो हजारो साधकांव्या हुदयाची कवाडे उचडलो. समेनंतर श्रे बा अनेक लोकांचे दुर्घर रोग आणि प्राणघातक पाताजीनी तासन् तास प्रत्येकाचे वैयावितक प्रश्न सोडविण्यात चालवले दुबणी चमत्कारिकरीत्या बरी झालों- हैद्राबादमध्ये अचानकपणे आम्हो एका महान, शालिवाहन राजाध्या पुतकयाजवळ आलो. या मागामध्ये पूप वर्षे शालिवाहनांनो राज्य केले होते असे श्री मातार्जीनी सोंगितले सापकां्या मव्तिची परिपूर्णता म्हणजे सडजयोग असे श्री माताजीनी सोगितले महिमासूरा आहे. आणि हजारो साथकांना आत्मसाक्षत्कार मिळण्याची वेळ आलो आहे, द्ेया मर्दनासाठी आम्ही सर्वांनी प्रार्थना केल्याप्रमाणे पक मोहिपासूरभर्दिनी पूजा सड़जगत्या बंगलोरमध्ये झालो- श्री कृष्णाची मूमी गुजराथ तेथोल लोकांचो विशाल इदये पाहून श्री माताजी आनंदीत झम्या आणि त्यांना आत्मसाक्षत्कार सडजच मिळाला श्री माताजर्जीनी त्यांना सांगितलेल्या अनेक गोष्टी चैतन्य लडरींव्या या अकात आपल्याला वाचायला मिळतोल. हैद्राबाद पुजा 7 फेजुरुवारी ।990 आपणां सर्वाना मेटून अत्यंत आनंद झाला. इतके सहजयोगी हेड्राबादमच्ये आले आहेत हयाचो मला कल्पनासुध्दा नच्हती- हे हैंद्राबादचे वैशिष्ठय आहे, की सर्व प्रकारचे लोक एकमेकात मिसळले आहेत . आतां आफल्या ला सहजयोगाकडे नञ्या पध्दतोने वळायचे जाहे . हे समजणं आवश्यक आहे की सहजयोग सत्यहवरूप आहे. आणि आपण सत्यनिष्ठ आडोत, येऊ त्यामुळे आपल्याला असत्याचा त्याग केला पाहोजे नाहो तर आपल्यामध्ये धशुध्दता शकत नाही. वास्तविक असत्य हा केला पाहिजे. एक भूम आहे. आणि त्यातून निधण्यासाठीं आपल्याला निश्चय अशा शुध्द इ्छेमुळेच कुंडालिनी, जी आफन्यामध्ये जागृत आहे, ती आपल्यासमोर अशी स्थिती आणुन देते को सर य आणि असल्य यामघोल भेद आपल्याला समजतो, अणि पक्त सत्य मिळवण्याचो इव्छा आपण कर्तू लागती. ता

 आफ्ल्या सर्व चुकोच्या धारणांचा त्याग करुत केव सत्याला आत्मसात केले पाहिजे जशी ही एक . पण हे काही सत्य नव्हे कारण घारणा की, गीतेमध्ये म्हटले आहे को आपलो जात जन्मावर अवलंबून असते क्यासांनो, ज्यांनी गीता लिहोली ते स्वतः एक कोळीणीचे असे पुत्र होते की ज्यांच्या पित्याचा सुध्दा पत्ता नव्हता स्यामुके व्यासमुनो अरथी गोष्ट लिहूं शकतच नाहौंत. असे म्हटले आहे, " या देवो सर्वमूतेषु जातिरूपेण संस्थिता" म्हणजे सर्वच्या आंत असलेली त्याची जात म्हणजे जन्मजात असलेली आवड असते. कोणाला पेशांचा शोध, कोणाला सत्तेचा, कोणाला परमात्म्याव्या शोधामध्ये रूचि असते सहजयोगामध्ये प्रथम तेच लोक येणार जे परमेश्वराला शोपित असतात. अणि परमचैतन्याला मिळवूं इण्छितात. सहजयोगाकडे ओटा असतो तेव्हा त्याला कघी कधी दुःख होते की सहजयोग इतका जेष्हा माणसाचा हळूहळू का वाढतो आहे . पण आपल्याला हे समजलं पाहीजे कीं जीं जिवंत गोष्ट असते ती हळूडळू पल्लवित प्रथम दोन फुलें आणि नंतर अनेक फुलांचे उगवणे होते. जसे एमादया वृक्षाचे हळे हके वादणे, आणि त्यावर ह सहजयोग एक जिवंत गोष्ट आहे . यामध्ये आपण कोणावर जबरदस्ती करू शकत नाहो. आपण कोणालाही असेच महटले की "तुम्हो पार झालांत", तर तसे होऊ शकत नाडी. हे उहाबै" तागतं आणि जोपयन्त हे होत नाही, तोपर्यन्त आपण कोणालाही खोटं प्रमाणपत्र देऊं शकत नाही. आणि सगळेच लोक पार होतील असे सांगू . बहुतांशी लोक असा विचार करतात. की यांसाठो शकत नाह. अनेक कारणांमुळे काही लोक पार होत नाहीत आता हे इतके सहज, सरल कसे होऊ इतकी तपस्या करावी लागत होतो, हिमातयात जावे लागत होते, तर शकते? त्यांचा विश्वास बसत नाहों कारणं त्यांच्यामध्ये आत्मविश्वास नसतो त्यांना समजू शकत नाही, को ही वेळच अशी आहे, जेडा हे कार्य सहजच होणार आहे . जेव्हा आत्मसाक्षात्कार मिळतो आणि परम चैत्याशी एकात्मिकता साथली जाते तेव्हा हे ज्ञात होते . . की आपले सर्व कार्य परमत्ैतन्यच करते आहे अणि आपण जकमामध्ये उतरतो. काही चिंताच उरत नाहो पष सहजयोगामध्ये आल्यानंतर, सुरूवातीला कधो, माणूस अन्पदृष्टीने विचार करतो आणि स्वतःला कर्ता समजून . आणि विश्वास राहतो. पष हळूहकू अनुभवांच्या आधाराने त्याला समजते की त्याया करण्याने काही होत नाही होतो की परमचैतन्यच सर्व कार्य कर ते आहे. आणि त्यावेळी आपोआपच सर्व कार्य होत जाते. जर कधी ककी कुठले कार्य आफ्ल्या मनाविरुय्द घडले तर परमात्म्याने आपल्याला मदत केली नाही असा विचार करता नये.

 3. सहजयोगाची दोन अंगे आहेत. जाणि सहजयोग्याला या दोन्ही अंगांना संभाळले पाहोजे- पहिल्यांदा व्यक्तिीगत घ्यान घारणाव्या योगे आपल्याला आणि ापल्यामधोल दोष जाणून घेतले पाडोजेत आपली कुठली हरिथिती आहे राईट साईडेड आहोत हे जाणून घेतले पाहीजे म्हणजेच आपण उजवीकडील १ की डावीकडोल ह लेफ्ट साईडेड 8 आपल्या कुठल्या कुठल्या चक्रांमध्ये दोष आहेत. छायाचित्रापुढ़े ध्यान करून सर्व जाऊं शकातात. त्यानंतर ध्यान घारणेने या सर्व दोषांना दूर केले पाहीजे. सहजयोगामध्ये ध्यानधारणेची सकाळी संध्याकाहो दहा पध्दत खूप सरळ आहे. पंधरा मिनीटे बसूनसुध्दा ध्यानधारणा होऊ शकते. आपले दोप कादून टाकल्यावर सामूहिकतेमध्ये उतरले पाहिें है की, आपले हुदय आपण उपडले पाहीजे. यांसाठीं आवश्यक संकुचित प्रवृत्तीची व्यक्ति कथोच सामुहेक होऊ शकत नाही . आपण दुस-यांव्या दोषांकडे पाहतां नये. कारण यामुळे दुस-यांचे सर्व दोष आपल्यामध्ये येतात. आपल्याला दुस-यांचे गुण, चांगुतपणा, सौंदर्य पाहिले पाहडीजे- यामुळे आपल्यामधे सांदर्य येईल आणि दुस-यांचे दोपही लुप्त होतील. हे जाणले पाहीजे की दुसरे "हवयं" पासून बेगळे नाहोत. त्यामुळे त्यांच्या दोपांना प्रेमशक्तिने दूर केलें पाडीजें. प्रेम म्हणजेच सत्य आहे आणि सत्य म्हणजेच प्रेन आहे . जो प्रेमाची शक्ति वापरतो तो खूप उच्चर्तराला पोडोचतो हुदय उपडून प्रेमाने आपल्याला दुसः यांकडें पाडीले पाहीजे त्यामुळे आपण व्यक्तिगत रित्या आणि सामुहिकरित्या प्रगती करता जो व्यक्ति सामुहिकतेमध्ये कत् तिब्यापासून जपून राहोले पाहिजे कोणत्याही सहजयोग्याची निंदा पेकणे आपल्या सहजयोगांत उतरत नाहो, पापाप्रमाणेच आहे . आपण किती प्रेमाने बोलू शकतो, आपल्यामध्ये कितो क्षमा-शक्त आहे, हे आपण पाहिले पाडीजे- सगळ्या सहजयोग्यांना आपले नातेवाईक समजले पाहीजे- सहजयोगाचे दुसरे अंग आहे, सहजयोगाचे ज्ञान होणे आणि सहजयोगाचा प्रचार सहजयोगामध्ये या ज्ञानाची माहिती पाहीजे, की कोणत्या चक्ामध्ये दोम जसूल्यावर हाताव्या किंवा पायाव्या बोटावर पकड़ येते त्यामुळे कुठले रोग होऊ शकतात. त्यांचे निवारण कसे केले पहिजे. दुस-यांना आपण कसे ठोक करू शकतो सर्व कुंडलिनीचे ज्ञान प्राप्त केले पाडिजे विशेषत: हित्रयांच्यासाठी हे अत्यंत आवश्यक आहे शत्रितचे स्वरूप आहे. या ज्ञानाव्या योगे कित्रिया सहजमधील मुलांना समजू शकतील "सडज" मध्ये जन्मलेली पा। मुले अशी कामे का करतात, त्याचा अर्थ काय आहे, बुध्धदीने हे आणि समजून घेणे अत्यन्त आवश्यक आहे दुसरो एक गो्ट खूप जरूरी आहे ती म्हणजे सहजयोगाचा प्रचार जर आपण एका खोलीत बसलां असाल आणि एकच दरवाजा उघडा आहे आणि धांबेल आपण उघडला नाही. तर वा-याचा प्रवाह । दुसरा दरवाजा त्याप्रमाणेच जर सहजयोग आपण दूस-यांना दिला नाही, त्यांना मदत केलो नाही, त्यांना आत्मसाक्षात्कार दिला

 नाही, त्याचा प्रचार केला नाही, तर आपण प्रगति करु शकत नाही. कारण वृक्ष जेव्हा वाढतों, तेवहा त्याच्या फांदया वाढल्या पाहिजेत आणि त्या फांदयांच्या छायेमध्ये अनेक लोकांना बसले पाहीजे हो तर वृक्षाची गोष्ट त. त्यामुळे आपल्याला पुर्णपणे सहजयोगाच्या प्रचारामध्यें मदत केलो झालो. पण आपण तर बट-वृक्षाप्रमाणे आहांत पाहजे. आपल्याला यांसाठी पूर्णपणे तन मन घन समर्पण केले पाडिजे काहीं असे सुध्दा सहजयोगी आडेत, जे पूर्णवेळ सहजयोगाचाच विचार करोत राहतात. आणि एके दिवशी पृथ्वोवर स्वर्गच अवतरेल असा विचार करतात अशा लोकांचे सर्व प्रश्न सुटतात आणि ते नेहमोच आनंदाच्या स्थितीमध्ये राहतात. आपल्यावर एक महान उत्तरदा- यित्व आहे असा एक समाज निर्माण केला पाहिजे, जो शुच्द निर्मक आहे .त्यातच आपली धारणा असेल आणि त्याच धर्मामध्ये आपण ह्थित होऊ. आपणां सर्वाना माझे अनंत आशिर्वाद - कृपया चैक्यलहरीची वार्षिक बर्गणी रू-एकशे आठ आपल्या पत्तयासोबत लालील पत्त्यावर डिमांड डाफ्टनेच पाठवावी. डिमांड डाफ्ट हा सालील नांवावर पाउवावा. "डिन्हाईन कुल बरीझ" डिज्डाइन कूल ब्रीझ पो.वा-नं. 190। पत्ता कोधरूड़ पुणे 4।।029 . ज्यांना रोकड पैसे घावयाचे असतील त्यांनी ते आपापल्या केंद्र प्रमुखाकडे नांव व पत्स्यासकट यावे. म वार्षिक वर्गणी : डिब्डाईन कूल ब्रीझ डोरेलश रूपये 200/- एक वर्षाकरता : रूपये ।08/- एक वर्षाकरता मराठी हिंदी स्पये ।08/- एक वर्षाकरता का मा

 2, फेबुवारी 90 जाडीर सभतील माणण मद्रास सत्य विकता येत नाही. ते घडविता येत नाही. ते संघटीत करता येत नाही. ते बुध्दोने किंवा भावनेने सगजून घेता येत नाही. आपल्या उत्काीतव्या प्रकियेमध्ये जे सत्य आपल्याला समजले आहे, ते नेहमी उदाहरणार्थ, माइया डोळयांनी, इयलीही नक्षी मला दिसते आहे ेंदूल नस सिस्टिमबर जाणले गेले आहे. त्याप्रमाणे सत्यसुध्दा तुमच्या सेंटूल वतू धंड आहे, की गरम जाहे, ते रुपर्शने कळते. आपण ते जापू शकतो. नव्हस सिस्टिमवर तुम्ही जाणूं शकतां "हे सत्य आहे .हे सत्य आहे" अशी पक बुप्दोची क्ल्पना ते असूं श्षकत पा ते पूर्ण आहे.जे पूर्ण आहे, अँबसेन्यूट आहे त्याबद्दल वादविवाद नाही. प्रत्येकाला सत्य जाणले पाहोजे कारण होऊ शकत नाहो, त्याचे वेगवेगळया प्रकारे विश्लेपण होऊ शकत नाही. ही पाहातांक्षणी लक्षांत येणारो गोष्ट, आपण रागजून धेतालो, तर आपल्याला कळेल की सत्य जाणण्यासांठी, या मानवी जाणोवेव्या पलोकडे आपल्याला आणि सत्य ईश्वरो प्रेमाची शकिति आहे. प्रेम म्हणजे सत्य जाये तागते. आणि सत्य म्हणजे सर्वत्र पसरलेलो Fgणजे प्रेम- पण हे ग्रेम ईश्वरी प्रेग आहे . इश्विरी प्रेम मर्यादित नाही. वृक्षाच्या आंत वहाणा-या प्राण रसाप्रमाणे वृक्षाव्या विविध मारगांत ते जाते, व परत जाते. समजा, ते एका फुलाला चिकटले तर पूर्ण वृक्षाला व्यथा होऊन शेबटो ते फूलसुध्दां नष्ट होईल तर हे अलिप्त प्रेम आहे.ईश्वरी प्रेम हे म्यादित नसते ढे तो महेल सारे कांही जे प्रेग आहे, त्यानेच या विश्वाला संधीटित केले आहे, ही पृथ्वोमाता, आणि सर्व ग्रहोंमधोल अंतरे, आपती उत्काति त्याने संघटोत केलो आहे आणि मुक्तता करून मानवी जाणिवेच्या पातळोपर्यंत आणले आहे पण प्रत्येकाला बाटते, त्याचे बरोबर . पुरेशो नाही. तो जर पुरे असतो तर मतभेद झाले नसते गानवो जाणोव পाहे . अशा प्रकारे स्वतःलाच प्रमाणपत्र दाखला देणे खरे नव्हे या अभिनवं युगांत जर कोणी ईश्वरो प्रेमावद्दल बोलले, तर ते कांहीतरी मागासलेले आहे असे त्यांना वाटते. ते कांहीतरो "3क्षय अहितत्व" आहे. ते योडा वेळ ओसरेल, पण आपल्यासांठी त्याला परत आले पाहीजे आपन्या हितांसाठी, शाण आपले ध्येय साध्य करण्यासांठी. शेवटी, आपण या पृथ्वोवर कशासांठी आहोत? आपण कशासांठी जन्मलो? आपले घ्येय साध्य परण्यासाठी. शेवटी, आपण या पृथ्वीवर कशासांठो आहोत? आपण कथासांठी जन्मलो? आपले ध्येय काय? पुर्ण वेळ पैसा, सत्तेसंबंधातलो नाती आणि मावनिक गोष्टो यांच्याशी दवानडमे को कांहोतरो उच्चतर राधणे? हे सर्व ब्रम्हचैतन्य आपल्या सभोवार आहे, हे मी म्हणत असेल, तर होत रो या पायरीवर हे 9क गृहोत धरले आहे , हे समजप्यासांठी तुम्हांला शा्त्रीय दृष्टीकोन असला पाहिजे पण नंतर ज मी है सिथ्द केले तर "सत्य" म्हणुन तुम्हो ते स्विकारले पाहोजे. प्रामाणिक लोक म्हणून तुम्हो ते स्विकारले परीहिे हे जर राव गानवजातीव्या बंधनगुवतीसांठी असेल, पूर्ण मानवजातीच्या हितासांडी असेल तर ते का घेऊ नये?

 161 सत्य विकणारे, देव विकणारे, विविध सुरवातीला गी हलसोगितले को सत्य विकता येत नाही. पृरच्या अनेक गोष्टो बाजारांत विकणारे लोक आहेत. सत्याला पेशाशो कांहीों करावयाचे नाहो. पेसा ही मानवाची आहे, जी आपण अजून गोष्टीचा आपल्यांत अमाव निर्मिती आहे. तेव्हा हे ब्रम्हचेतन्य जाणून घेण्यासाठी, ज्या जली नाही, आपला संबंध जुळला नाहो, आणि हा संबंध प्रस्थापित केला पाहिजे. हे सहज शक्य आहे.जिला असते. आणि पण कुंडालिनी म्हणतो तो आगल्यामध्ये घटोत असलेली शकरित आहे. जी साडेतीन वेटोळ्यांमध्ये आ तुगच्या टाूमध्ये मेदन करण्यासांठी सहा चकातून उत्थान पावते आणि तुमच्या हातांला धंड वारा जाणवूं लागतो ाणि तुमच्या डोक्यांतूनही धंड हवा बाहेर पई लागते. मग तुम्हो स्वतःला दाखला देऊं शकतां. कोणोहो तुम्हांला . सहज अंकुरते. आणि त्याचा दासला देणार नाही आाहे.ह्े बोचे पहिले अंकुर पुटणे आहे. हे जिवंत बी आहे पूभाव तुमच्या शारिरिक, मानसिक, भावनिक आणि अध्यात्मिक व्यक्तित्वावर झालेला तुम्हो पाहूं लागतां जो विलक्षण, प्रचंड असतो. अविश्वासनोय, आश्चर्यकारक तुमच्या कल्पनेची झेपहो पोडोचणार नाहो असे ते असामान्य दृश्य अराते. पण तुम्हो ते असतां. तुम्ही ती उ्वल वस्तु असतां. ती उज्वलता तुमच्यामाध्यं असते. त्या असामान्यतेसाठी टी उन्वलते साठीच तुम्हांला बनवले असते. ते सौंदर्य उपमोगण्यासाठी. अणि तुम्हो त्याचा आस्वाद घेतला पाडिजें- ा तुमचा इक्क आहे. इंतकेच नवो तर तो सहज आहे महणजे तुमचा योग ईश्वरो अव्तिरी संबंध मिळवणे हा सहजगत्या गिकालेता पण खरे मणणे साह म्हणजे अपुरावरोवर जन्गतेला. सुमच्यावरोबर जन्मलेला- कुंडालिनो म्हणजे आपल्यामधील शुध्द इचछা, इकॉनॉमिक्साचे नियम प्रतिपादन करतात की सर्व साधारणपणे इटशा हथा तृप्ति देणा-या नराताल म्डणजे तुम्हांला आज एक हवे असले, उद्या दुसरे कांहो हवे असते. आफल्याकडे जे कांी आहे, त्यांना आपण कयोच समाधानी नसतो याचे कारण म्हणजे, आपण जे कांहो मागतो किंवा ज्याची ज इ८छा करतो, तो शुष्द इव्छा नसते तर मंग शुध्द इव्छा म्हणजे का्य? शुध्दावस्थेत किंवा वेशुध्दावस्थेत तुमची शुष्द इदछा असते, इश्वरो शव्तिशो ऐव्य साधण्याची. आणि हो इच्छा पूर्ण केल्याशिवाय तुमच्या जीवनांत तुम्हो . कधोच सभाधानो राहू शकत नाहो. तर हो शुध्द इच्छेची शकित त्रिकोणाकार अस्थिमध्ये वातव्य करून असते देद कुंडालिनों मुलाधारामध्ये मुलाधार चका यावर असते ते माहोत असणे महत्वाचे आहे.कारण हे लोक जे म्हणतात कों कामेच्छा कुंडालिनो जागृति करतात ते पूर्णपणे चुक आणि सत्य परिस्थितोच्या विरोधांत आहेत ते चुकोचा , गार्ग दासविगारे लोक आहोत व आपल्या कमकुवतेचा ते फायदा घेण्याचा प्रयत्न करतात. कारण मुलाधार चक़ त्यामुैं पेनहव प्लेपसस जं उत्सर्जन संस्था य काम रंस्था दोघासाठी जवाबदार असते. त्याची काळजी पैते आपण कोणतीही यावेळी यशा सर्व किया थांनतात. मनुष्य अयोधिततेत उत्तरतो व कुंडालिनी उत्थान पावते गोष्ट करतांना, किंबा काहीहो समजवून वेतांना लहरों, दूराग्रहों, अ्हंकारी असतां कामा नये आपल्यासाठी काय काय आहे, समाजासाडी चांगले काय आहे, गानवतेरांठी चांगले काय आडे याचा संतुलितपणे गते आहे हिताचे विचार केला पहिजे जर कोणाला स्वत:च्या कमीपणाचा विचार करून जे लोक त्यांच्या अहंकाराचे फाजिल लाइ धतात त्यांच्यामागे धांबत सुटायचे असेला, तर ते त्यांच्या नाशाकड़े चालले आहेत.

 तर आतां, जो कोणी पूर्वीमातेप्रमाणे असेल, त्याव्या उपस्थितीमध्ये कुंडालिनोचें उत्पान होते. किंवा ी सहजयोगी असेल, ज्याला कुंडालिनीचे उत्थान करन आत्मसाक्षात्कार कसा पावा याची माहीती असेल तर - तिव्याकडे तुमच्याविषयीव्या सर्व गोष्टींची नोंद आहे. प्रत्येक आणि फुंडालिनी] ही तुमची वैयवितक आई आहे. एकूण एक गोष्ट तिला माहोत आहे.तिला तमचे इृदय माहीत आहे. तुमचे मन माहीत आहे . सर्वकांही माहीत आहे . आणि ती तिला उठविण्याची वाट पहात चांगल्या त-हेने स्थित झाली आहे . तेहा ती त्रास देते असे म्हणमे हे र्दशविते की ज्यांना अधिकार नाही, किंवा ज्यांना त्याविषयी कांहीच माहिती नाही ते लोक हे काम करीत आहेत. समजा एसाद्याने प्लगमध्ये बोट घातले आणि मला प्लगमुळे थॉक लागला असे म्हटले तर सहाजिकच आहे कारण त्याविपयी तुम्हांला माहीतीच नाही. जैव्हां आपण सूप विचार करतो, तेहांँ आपल्या मेंद्मधील ग्रे पेशी वापरतो. पण त्या कशा मरून काढल्या जातात. त्यांचो संख्या कशा पध्दतोने वाढते, त्यांची वाढ कशी होते, कोणीच सांगू शकत नाही. मेंदूव्या बापरांसाठी स्यापिष्ठानचक १ पंट सेन्स पेथोंचे परिवर्तन करते . याशिवाय ते तुमचे लिव्छर, पॅनकिआस स्प्लीन, शंतडयाचा कांडो भाग य किडनी मुत्रपिंड यांची काळजी घेते . इतके काम त्याला करावयाचे असते. पण तुमही जर मविष्यवादी असाल, पूर्ण वेक तर या विचा या चक्ाला तुमच्या योजना अंखत, सूप विचार करीत गेंदूराठी ट सेन्रचे परिवर्तन करण्याचे हे काम करावे लागते. त्याचा परिणाम म्हणून या सर्व अवयवां- जन कडे दुर्सश्ष होते. त्यामुळे अशा लोकांना लिव्हरचा ्रास होतो. दुसरी गोष्ट स्डुणजे डायबिटीस तुमच्या पॅनकिआसकडे दुर्लक्ष केले गेल्याने डायबिटीस होतो तिसरी गोष्ट म्हणजे स्प्लीन आहे. स्प्लोन हा हिपडॉमोटर आहे. पुर्ण वेळ ती ताल साधित असते- है। इल्लीव्या दिवसांत आपण फार उद्योगांत गुंतलेले असतो. कांही न करता गुंतलेले. स्प्लीन हो अत्यावश्कतेसाशी असते . अत्यावशकतेसाठी तो लाल रक्तपेशी तयार करू लागते. त्यामुळे जेव्हां आपण वर्तमानपत्र वांचतो, अत्यावशकता निर्माण होते कारण नेडमीच कांहीतरी यक्कादायक बातमी असतेच. कोणी वारले आहे, कोणी मारले गेले कोणावर क सुरेहता, कुठे चोरीं, तुम्हाला चांगलो बातमो त्यांनी द्यावयाचीच नसते. आयुष्यातील असमंजस गोष्टोंकडे असणारे है अनैरगिकि लक्ष धक्के देते व त्याचा परिणाम म्हणून स्लीनला लाल रक्तपेशीचा पुरवश वाढवाबा लागतो तम तो कर्योन्वित होते नंतर सकाकी आपल्याला वेळ नसतो. कांहीतरी खायचं धोडसं कुरतडायचं, बेतालपणे आणि अिरला धांच मारायची अणि त्यांतहो साहेबाबरोबर कांही अडचण असेल तर झालच . अशा त-हेचं धकायकीचं जीवन आपण जगत असलो तर विचा या सप्लीनला अशा घाईपाईच्या व्यवक्तिमत्वाशी कसं पटवून घ्यायचं हेच कळत नाही . योला. हे क्कत नाही, कीं , की थांबवायव्या त्यामुळे ती पाईघाईने के हा लाल रक्तपेशी तयार करायच्या तांबडया पेशो तयार करत जाते आणि पा ते सर्व या अवयवासाठी फार पाईंगरदींचे, वेडेपणाचे होतं. त्याशिवाय त्याचं दुर्लक्ष होतं. त्यामुळे त्याचा स्वतःचा ताल साधता जात नाही आणि आर्ता तो कॅन्सरला, मुल्यत्वे करून बलड कॅन्सरला सहजसाय असा होतो

 त्यामुके मेनस बरोवरचा संबंच तुटतो. मग तर नियंत्रणन रहात नाडी- कॅन्सर पेथटमध्ये पेशी लहरीप्रमाणे वागतात त्या स्वतःहृन काम कर लागतात. त्यामुळे कर्करोगाचा प्रादुर्माव होऊ लागतो. पण जेव्हां कुंडालिनीच उत्थान होतं तेव्हां ती त्या केंद्रामधून जाते, त्यांना जागृत करते, त्यांचं पोषण करते . त्यांना बरोबर करते. . अडचणी सोडकि्या जातात. जसे लवराब मूत्रपिंडापासून होणारा आणि अशा त हेने तुमचे चित्त मध्यावर येते अ्लड़प्रेशरचा त्रास सोडबला जातो. तसे मांविष्यवादी लोकांचे बाकीचे अनेक प्रश्न सोडवले जातात. मविष्यवादी तोकांचा सर्वात मोठा सत्रु स्हपजे मविष्य कथी अस्तित्वांत नसतं त्यांना मविष्याबद्दल ाल आणि आशा निराशा यांच्यामधील आथा असतात आणि जेव्हां त्या कार्यान्वित होत नाहीत ते्हां ते निराश होतात लटकण्यामध्ये त्यांचे पक विचित्र प्रकारचे व्यक्तिमत्व तयार होते आणि त्या प्रकारव्या व्यक्तिमत्वामध्ये मला वाटते की ते ज्याला आपन सायकोसोमेटिक म्हणतो तसे कांडी रोग त्यांच्यामध्ये उत्पन्न होतात. जे फार गंमीर स्वरूपाचे असतात. त्याशिवाय या मविष्यवादो लोकांच्या दारावर पक अति भयानक शत्रु वाट पहात असतो तो म्हणजे डार्ट जॅटक इतके जर तुमचे चित्त बाहयांत असेल, योजना करने, पैसे करने, सत्ता या त्या गोष्टोंसाठी गांडपे करणे, तुमच्या हृदयाकडे चित्त नसेल, तुमच्या मावनिक बाजूकडे चित्त नसेल, जसे कांहो लोक सूप कामसू असमारे "वर्कोडोलिक्स", ज्यांना बायकोसाडी वेळ नसतो, कुटुंबासाठी वेळ नसतो मावनेव्या अमिन्यव्तिसांठी , बेळ नसतो, ते फार शुष्क लोक होतात- बाडेकन कदाचित ते चांगले दिसतील पण तसे ते नसतात. आांतून ते अत्यंत शुष्क, असतात आणि हृदयविकाराचा मोडा झंटका त्यांना सहज येऊ शकतो. यार्च कारण असं की हृदयांत आात्म्याचं वास्तव्य आहे आणि आत्म्याकडे इतके दुर्लभ केले तर हदयविकाराचा झटका येणे अपरिहार्य आहे पूर्णपणे अपरिद्यार्य तर, हृदये दोन प्रकारचो आहेत.एक आकसवाणे हृदय. दुसरे कार्यन्वित हृदय. मविष्यवादो माणसाचे हृदय कार्यान्वित असते आणि त्याला हृदयविकाराचा मोठा झटका येतो आणि आळसवाणे हुदय असणा-या माणसाला अंजायना होते, तर सर्व रोग मानसिक, मा्वनक किंवा शारिरिक, चकामधोल गडबडोमुळे होतात श्रीकृष्णाची पुजा 9 फेब्रुवारी १० मরास तिथय लहान उगमापासून याचो सस्वात झाली, आणि नदीप्रमाणे याचा मोगा प्रवाह झालाअशा जीवनावश्यक रितीने सहजयोग आपण इथे प्रस्थापित करु शकलो, यावदूदल मला अंतिशय आनंद झाला आहे ईश्वराने त्याचे काम करण्यासाठी वेचून घेतलेले लोक तुम्ही आहांत हैं प्रत्येकाने प्रथम लक्षात उेवले पाहीजे- प्रधम आणि आय कार्य, हे त्याच्यासाठी कार्य करणे मग तो तुमच्यासांठी कार्य करतो. तो तुमची काळजी वड़ातो. तुमचे सर्व वैयव्तिक प्रश्न, सामाजिक प्रश्न आणि इतर प्रश्न सोडविले जातातजे सर्व गोष्टी देवाव्या हवाली करतात व त्यांचे प्रश्न अन्युत्तमारित्या सोडविले जातात. हो परमचैतन्याची शत्त आहे, जो आपले पोषण करते, आफल्याला भार्गदर्शन करते, आपली काळजी बहाते व सर्व काही संचटोत करते. पसादी गोष्ट व्हावी याची तुम्ही अपेक्षा करत नसतांनाडी ती सहज होऊन जाते. सहजयोग कांही लोकांमध्ये वाढायला वेळ लागतो. तेकहां धीर ठेवा आणि स्वतःबढूवत पूर्ण विश्वास उेवा.

 आपण जर ईश्वराच्या अक्षयत्वाशी निगडोत झालो आहौत, तर कोणल्याही गोप्टीबद्दल चिंता का करावी? सर्व कांही इतक्या सुरेस पध्दतीने घडन येते, पण पहीली गोष्ट म्हणजे आपन आपफत्यामध्ये विश्वास ठेवला पाडीजे, जापले हुृदय निर्मक असेल, ईश्वराविषयी आफ्ल्यामध्ये मनापासून प्रेम असेल तर ईश्वराचे तुमच्यावर त्याहून अनेक पटीने प्रेम असते, याबर आपण विश्वास उेवला पाठीजे पप हे वेगकया प्रकारचे प्रेम असते, तुमच्यावर प्रेम करणा-या पित्याप्रमाणे तुम्ही चुक केली तर ते ती सुधारतात. त्याप्रमाणेच परमतचेतन्यसुच्दां तुम्हांला मुधारते. ते तुम्डांला अशाप्रकारे सुधारते की तुम्हांला तुमची लिकवण मिकते. त्यामुळे सदासर्वदा आपण है लक्षांत ठेवले पाडीजे की, ती महान शव्ति, जिला आपण परमचैत्य म्हणतो त्याचेच आपण सार सारांध आडोत: आतां परमच्ैतन्य वर्गयन्वित झाले आहे. सर्व मानवजात चांचमीपध्दतोने विकत आहे. पण आतां ते पुर्णपने कार्यह्वित सालेले परमचैतन्य आहे. आधुनिक युगामध्यें "देवी" हा शब्द त्यांनी त्यांच्या स्वतःसाठी वापरला आहे, हे सुध्दां इतके रूपष्ट आहे है फकत कलियुगांतच श्क्य आहे.त्याची प्रातिकिया म्हणून कांडी लोक सत्याच्या विरोधांत जाऊ लागले आहेत आणि अध्यात्म लोटे आहे असे म्हणून दूसरे टोक गांठण्याचा प्रयत्न करीत आहेत या दोन प्रतिकियांच्यामध्ये उभे आहे, "सत्य" आत काय होणार आहे, की सारासार विचारसुष्यां मर्यादित आहे, ेत्यांना समजेल तर्कबुप्दी कवाट्याहीकीरेत्ता वापरतां येते. समजा , कोणीतरी कोषाचा सुन केला, तुम्ही त्याला युव्तिवादाने पटयून देऊं शकतां- कांहीडी तर्कबुष्दीने पटविता येते. त्यांत "मानयता" नसते आतां कलियुगांत आफ्न्याला ढी चांगली संधी आहे, कारण अीतवयोक्तित्या रडापीमानामुळे उक्भवलेले प्रतिष् परिणाम तोक बर्षू शकतील. आपण एका मोहजालांत . हे जेव्डां होईल आहोत आणि आपल्याला त्या मोहजालापलिकडे गेले पाडीजे त तेज्हां आपण सहजयोगामध्ये येऊं लागतो . यामुळें परिपक्वता साध्य होते. जी तुम्हाला परिपक्व करते, त्या कीलयुगाच्या आगीपमाे तो आहे योग परिषदेसाडो दोन दिवस मला रक्षियाला जावे तागले - माझ्या यजमानांनी मला विचारते, "या दोन दिवसांत, तूं काय साध्य करणार आहेस?" योगा परिपदेमध्ये सर्व "इस्टर्न ब्लॉक"व्या देशांतील प्रतिनिधी रूमानिया करगेरीया पोलंड इत्यादि होते अणि त्यांना त्यांचा साक्षात्कार मिळ्यावर नाटयमय परिवर्तन होऊ लागले ते पका भाषसाला आत्मसाक्षात्कार मित्ाला तरी वातावरांत बदल होतों. "ईश्वर तुम्हां सर्वाना आशिर्वादोत करोग".

 10 13 पेबुवारी 1990 महिचासुर-मर्दिनी पुजा - बंगतोर प्रथम प्रत्येक जागेमध्ये माणसाला श्री गणेशाची स्थापना करावी लागते. तुम्डांला माहीत आडेच की . या तिन्ही गोष्टी श्री गणेशाव्या सुज्ञपणामघून गणेश हे मांगल्य, पावित्र्य अबोधिता याचे स्त्रोत १उगमस्थान आहेत येतात. तेव्हा पडिला आणि आय हा तुमच्यामधील सूज्ञपणा आहे . मांगल्य कारय, पावित्रूय कार्य हे तुमच्यामधील सूज्ञपणामुळें कळेल . हा सूज्रपना हा जगांतील हुशारीचा श्हाणपणा नव्हे - पण दैवी सूजता आडे ,जी आपल्या प्रगतीबरोबर आफ्ल्याला कळते . तेव्हां आफल्या सूज्ञपणाचा स्त्रोत आफ्ल्यामध्ये प्रस्थापित करणे, हे प्रत्येक सहजयोग्याचे कर्तव्य आहे - आतां सहजयोग्यांसाठी ी या सूत्नपणाचे उगमस्थान म्हणजे परमचैत्य किंवा शुध्द चैतन्पलडरी याच आहेत. जेव्हां जेव्हां तुम्हाला अडचण असेल किंवा ज्यावेळी तुम्हांला बाधा जाणवतील, फिंवा जेव्हां तुम्हाला हे, स्वीकारावे की ते, हे चांगले आहे, की ते चांगले आहे असे बाटेल तेव्हा सुक्नपणाची पहीली गोष्ट म्हणजे व्हायव्रेश्सवर त्याची पीरिक्षा करावी. कारण आपल्याला नवीन जाणीव मिळाली आहे हे आपण नेहमीच विसरतो. आपण उन्चतर लोक आडोत हे जापण विसरतो . आपण संत आहोत हे आपण विसरतो आणि देवाने आपल्याला सतत राहाणारी एक विशेष जाणीव दिली आहे. निर्णय पेण्याची आपली स्वतःची पध्दती जेव्डा आपण यापरतो तेल्हा आपण चूक ठरतो. त ত্ायश्रेक्स ही पकच गोष्ट आहे जो तुम्हांला सांगू धकेल की तुम्ही जे कौठी करीत आधात ती गोष्ट बरोबर आहे किंवा नाड़ी. डी संवय वृष्वींगत करण्यांत सूज्ञपणा आहे . भावीनक किंवा मानसिक पातळीवर कोणल्याही गोस्टीचा - निर्णय येण्याची तुमची आथी असलेली संवय नाही . कांही लोक नेहमी म्हणतात, "मला फार चांगले वाटले हा एक मानसिक दृष्टीकोन आहे . काही लोक असे म्हणतात, तांत्विक दृष्टया मला वाटले ते तसे असावें आफ्ल्या- ुड सांठी फक्त एक स्त्रोत आहे. तो म्हणजे परमचैत्य किंवा व्हायत्रेश्न्स आणि त्यांना समजून घेणे - पहिला सूज्ञपणा म्डणजे उहायत्रेशन्सव्या प्रामाणिकपणावर पूर्णतया अवलंबून आणि दुसरा म्हणजे तुमच्या ठहायब्रेशन्सची स्थापना त्या जर ्यवस्थित नसतील जर त्या नीट समजत नसतील तर तुम्हाला मानसिक अयवा मारवनिक रित्या निर्णय घ्यावा लागेल. पण जर तुम्हांला वहायब्रेथ्न्स आहेत जआणि तुम्हांला त्यांची जाणीव ता आहे तर हे योग्य की अयोग्य डा निर्णय पेपे फारच सुलभ आहे . तिसरी गोष्ट प्रत्येकाला समजली पाहिजे ती ही, कीं आपण देवाच्या साम्राज्यात प्रवेश केला आहे हा अँधविश्वास नव्हे कारण तुम्हांता यंड वा-याची जाणीव झाली आहे. परमचैतन्याची तुम्हांला जाणीव झाली आहे ते कार्यान्वित डोईल. समजा मी कुठे जात असले आणि इाय्हर म्हणाला, आपला ररुता चुकला आहे, मला शांत वाटते . भला या रस्त्याने गेले पाहोजे. मला पाझिटिव्ह असले पाडीजे जर तुम्ही सर्व कांही परमचेतन्यावर सोपविले तर इतक्या लोकविलक्षण गोष्टी घड़न येतील. तुम्हाला आश्चर्य वाटेल कथाप्रकारे आपले प्रश्न सोडाविले जातात. कशाप्रकारे आपन्याला मार्गदर्शन केले जाते . तुम्हाला इतके व्यवस्थितपणे सर्व दिसते. तुम्ही कांहीतरी

 - I|- कर इचिछता, त्यासाठी झगडत असत, आणि तुम्ही नुसते म्हणतां, "आतां मी सगळं सोडून दिलं आहे. आणि .व्हा पुढे, आणि असेल तर हे परमचैतन्य म्हणते, ठीक आहे ते घडतं पण तेच तुम्हाला कांही करायचे करा. तुम्हाला पडवायचे आहे तर घडवा तुम्डांला तुमच्या स्वतःच्या प्रयत्नाने करायचे आहे तर करा. तर हे तुमच्या वागप्यांतून इळुंडळू लुप्त होते आणि मग सगळे लोक मला सांगतात, "श्री माताजी, तुमच्या कृपेतं मला है मिळाले आणि ते मिळाले . चौथे शहाणपण हे की तुम्हांला पूर्णपमे शरण गेले पाहीजे आणि सङजयोगाबद्दल तुम्हांला दृढ़ विश्वास पाहिजे. सहजयोगामध्ये तुमची गडनता किती आहे ही एक महत्वाची गोष्ट आहे. तुमच्यामध्ये ती गहनता असली तर ते कार्यम्वित होते. घडून येते. कारण शेवटी तुम्हाला तुमचे आईवीडल, तुमचे कुटुंब, तुमची मुले आणि तुमचे प्रश्न असतात - पण हे प्रश्न सोडविण्यासांठी तुम्हांला कष्ट करावे लागत नाहीत. कष्ट करावे लागतात ते फक्त तुमचे व्हायब्रेश्नसचा विकास करण्यासांडी.आतां तुम्ही ते कसे वाढविता? तुम्हांला निर्विचार बनले पाडिजे- निर्विचार झल्याशिवाय तुम्ही ते पड़ू देऊ शकत नाही . तुम्ही माझ्या फोटोसमोर बसले असाल आणि विचार येत "ओम त्वमेव साक्षात निर्विचार साक्षात ....". निर्विचाराची असले तर तुम्ही निर्विचाराचा मंत्र म्डटला पाहिजे हिथिती प्रस्थापित केली पाडीजे अशाप्रकारे तुमच्या मनाची गहनता वाढेल त्यानंतर तुमच्यापुढे दुसरा प्रश्न असतो. तुमच्या हृदयाची गढनता कशी वाढवावी? घ्यानाला बसण्यापूर्वी तुम्हाला असे म्हटले पाहीजे, "श्री माताजी, कृपा करून माझुया हृदयात या". मग ध्यानाला बसा आणि तुमचा हात तुमच्या हृदयावर ठेवा कांही लोक. नुसते असेही म्हणं शकतात, "श्री माताजी मी आत्मा आहे. पण सर्वोत्तम गोष्ट म्हणजे "श्री माताजी, माझे इृदय उपडा" असे म्हणणे हृदयाचे उपडषे हे फार महत्वाचे आहे .तुमचे हृदय उघडल्याशिवाय तुमची प्रगती होत नाहीं . मला कांही नको, मला फक्त विशाल हृदय हवे तुमच्या स्वतःच्याकडे तुमचें हृदय उपडे करा. पूर्ण वेळ तुमच्या स्वतःबद्दल इतकी काळजी करू नको काही केळां लोक त्यांचा कठोर स्वभाव किंवा कडकपणा किंवा त्यांची शिस्त यावदृदल लेली मिरवतात. "मी चार वाजतां उठलो, स्नान केले, त्यानंतर ही पुजा केली वगैरे वगैरे हे सर्व तुमचे हृदय मारुन टाकेल: सहजयोगामध्ये कोणीही त्यांच्या शिस्तीबद्दल बढाया मारतां नये. हे तुम्ही स्वतःच्या समाधानासांठी करता ध्यानसुष्यां तुम्ही स्वतःव्या समाधानासांठी करता, कोणत्याही प्रकारच्या मोठ्या तपस्येसाठी नज्हे . फ्वत आनंदासाठी. आनंदी मनस्थितींत तुम्ही सकाळी उठतां आंघोळ करतां दिवसाची सुरूवात करता. तुम्हाला खूप जुम्हाला कूरतेने स्वतःला विस्त लावायची नसते- पण तुम्हांला स्वतःबर प्रेम केले पाडिजे आणि स्वतः आनंद उपभोगला पाहिजे . माझी पूजा, करणा-या लोकांना मी पाहीजे आहे. ते फार आतंदो मनः स्थितीमध्ये असतात. गाणी म्हणत , एकसारखी शिस्त लाबित, हे करु नका, ते करें नका माळा करण्याचा आनंद लुटत असतात. दुसरा पूरकार असे म्हणत पूर्ण वेळ विचार करीत, श्री माताजों येणार आहेत, वेळ झाली आहे हे आणि ते पुजा डी कांडी कुठल्या

 12 - - प्रकारचा समारंभासाठी नव्हे ते तर पक्त आपल्या प्रेमाच्या आनंदामध्ये मिजून चिंब होणे आहे. तेहा घाई करण्याची किंवा काकजी करण्याची गरज नाही. तुम्ही इथे काय ठेवले आहे , तिथे काय केले आहे, ते मी पाहात नाही. तुमच्या प्रेमामुळे तुम्हीं ते केले आहे तुम्ही जे कांहीं करता त्यांमध्ये मी कधी चूक बघत नाही तुम्ही जे काही करता ते सुंदर असते. ना, तिने कांही बोरे गोळा केली तुम्हांला वृध्दा शबरी विषयी माहीत आहे आणि त्यांपैकी प्रत्येकाची तिव्या दातांनीं तोड़न चव घेतली श्रीराम आले, तेव्हा तिने म्हटले, "कृपावंत - जेव्हां होऊन हे स्वा- तुम्हांता आंबट गोष्टी आवडत नाहीत, म्हडणून मी त्या सा-यांची चव घेऊन पाहीली आहे . आणि गोड़ असलेली तुमच्यासांठी ठेवली आहेत: पण लक्ष्मण वेगळया प्रकारचा होता. तो रागावला, की, या खालच्या १ जातीव्या स्त्रीने रामाला अशापकारे अर्पण करावे, याउतट श्रीरामांच्या डोळयांत अश्रू उमे राहिले आणि त्यांनी ती स्ाण्यास सुरूवात केली. ते म्हणाले इतकी चवदार आणि गोड बोरे मी कथीच साल्ली नाहींत. सीताजीना सगळे समजले आणि त्या म्हणाल्या, "मी काही घेऊ शकते का? त्यांनी ती साल्ली आणि जणू "अमृत" असे त्यांचे वर्णन केले तेहा लक्ष्मणाने कांही मागितलो तेव्डा सीताजीनी म्हटले, "तुम्ही इतके रागवलां होता तर तुम्हांला कंडी मिळणार नाही. तिव्या विनविण्या करून त्यांनी सुध्यां कांही खान्ली आणि ती गोड आहेत असे त्यांना जाणवले- अत्यानंद म्हणजे प्रेमाचा दालला होय- सगळे कृडी प्रेमाने केले पाहिजे, सुरेखपणे आणि हळुवारपणे, सगके कांही गोडव्याने केले पाहीजे गोडवा किंवा माधुर्य नसेल तर पूजा आनंदमय होणार नाही. जसे आहे त्याप्रमाणे, नेहमीच मला तुम्हांला सांगावे लागते तट हे करा आणि ते करा असे. गंभीर असे कांहीच नाही आणि पुरूष सगळे काही संघटोत कर्रू पाहातात. त्यांना समजत नाही. सगळे काठी व्यवस्थित झाले तर ते आनंददायी नसते पखादी कुतुष्ठलजनक पटना पाहठीजे काडी चुका, ज्या नाटकांत मर घालतील सगळ काही इतक्या गंभीरपणे करायला नको सगळे कांही अगदी व्यवस्थित आहे े . आपण कसेही असलो, काहीहो असलो तरी प्रेमांत आहोत. प्रेमामध्ये बाकी सगके कांही तुम्ही विसरतां. महत्वाची गोष्ट फक्त प्रेम हीच आहे. ही जर परिह्थिती असेल तर आपण सरोसर सगळ्याचा आनंद उपभोगतो तडापपणाचा उठचाक म्हणजे सहजयोगात आपण आनंद उपभोगतो आहे किंया नाही? ही खरी कसोटी आहे. का आपल्याला तो जाहत मारी किंवा कठीष बाटतो आहे? जर आपल्याला तो सुलदायी असेल तर माझे काम झाले सगळ्या गोष्टींचा आनंद तुम्हाला उपमोगता यावा म्हणून मी काम करते. प्रत्येक छोटी गोष्ट, प्रत्येक गोष्ट जी तुम्हाला सुंदर दिसते तिचा आनंद तुम्ही लुटावा. सहजयोग फुलाप्रमाणे आहे .तो सुगंधाने भरलेला आहे . मी जेव्हां त्याला पाडाते तेन्हां माझे हृदय मरून येते. आनंदी, सुली, प्रामाणिक आणि इतके चांगले लोक पहाणे किती छान आहे. असे दृश्य कुठे दिसते? श्री गणेजाप्रमाणे, जो मुलाप्रमाणे आहे, नाचत आपल्याला आनौंदत करीत आणि आपल्याला सूज्ञ करोत छोटयाशा मुलामच्ये इतके महान व्यक्तिमत्व अक्षय बालपणाचे ते मुल आहे. त्यामुळे श्री गणेशाचे ते साँदर्य आपण प्रस्थापित

 - 13 केले पाहीजे. तुम्ही मुलांना पाडातां, ते खेळण्यावरोबर खेळतात मग ते फेकून देतात. त्यांना कसल्याच बाघा होत नाहोत. मुलांना जर असे वाटले हे माझे आहे तर ती मुले नसतात. कांहीच इतके महत्वाचे नाही. अशाप्रकारे तुम्हाला सहजयोग समजायला इवा- प्रधमतः आपल्याला समजायला हवे की आपण देवीला प्रसन्न ठेवले पाहिजे ती आनंदांत असेल तर इतर देवता लूम होतील.फ्क्त एक गोष्ट मला आनंदात ठेवते. तुम्ही सर्व एका कुटुंबात, एकमेकांवर प्रेम करतांना मला आढकता समजुतदारपणा आणि प्रेम यांपासून झालेली जवकीक - इश्वर तुम्हाला आशिर्वादोत करो. 15 फेब्रुवारी ।990 अहमदाबाद प्रोग्रॅम - संविष्त जेव्हां आपण अन्ञानांत असतो, अंध:कारात असतो आणि सत्याची कल्पना करत असतो, त्यावेळी ती फ्ल्पना आपले संस्कार आणि बुध्दी यांना जनुसरून केलेली असते. कुंडालिनी व तिचे उत्यान याविषयो बोलतांना श्री माताजी म्हणतात, " बरम्ह डी सूक्ष्म शकव्ति आहे आणि हो कुण्डालिनी जेव्हां याचे छेदन करते त्यावेळी ती ब्रम्हाच्या आंतडी छेदन करते म्हपजे समजा, ब्रम्हवी जी सूक्ष्मशीविति आहे तिला स्पर्श करते पहिल्यांदा आफल्याला मिळाली ती जइशव्ति आणि या जडशीक्तिला मेदून . ती ब्रम्हाला रूपर्श करते". यानंरत श्री माताजीनी मानवामधील कुंडलिनीचे स्थान तिन्ही नाइया त्यांची कार्ये याविषयी माहोती देऊन म्हटले की, " आपन्याला सदैव संतुलनांत राहीले पाहीजे आणि संतुलनांत राहाण्यासांठी सहजयोगा- शिवाय दुसरा कोणताहो मार्ग नाही. आपण म्हणतो आपण संतुलनामध्ये आहोत . ब याच लोकांना वाटते, आपल्यामध्ये खूप विचार येतात. त्यांना आपण कसेहो करुन बंद करावे त्याला कांही इलाज नाही. कांठी लोक म्हणतात, आमच्यामध्ये . त्यालासुध्दां काही उपाय नाही. तुम्ही जर अहंकारावरोबर झग लागला खूप अहंकार मरला आहे तर जहंकारही तुमच्यावरोबर झगड लागेल. याचा उपाय हा आहे की आपल्यामध्ये कुंडालिनीचे जागरण करून घेणे - सारी सृजनशक्ति स्वाधिप्ठान चक्रामधून आपल्याला मिळते जाह्त करून गुजरातमध्ये मी पाहिजं की लि्हरचे त्रास खूप जात आहेत कारण गुजराधमध्ये फरसाण वगैरे तकलेल्या गोष्टी खूप खातात आणि तळलेल्या ा। गोष्टी खाल्यामुळे माणसाला त्रास होतो. शेंगदाणे आपण आवश्यकतेपेक्षां जा्त बातो. शेंगदाण्याव्या तेलामुळेसुध्दां पाहीले आहेत जे साल्यावर कोड येतो ल्युकोडमो होतो हा लिव्हर यराब होते आणि तेलांचे बँड मी असे सुध्दा गुजरावेत जाहत होतो हल्ली आफ्ल्यामध्ये लयवध्दता उरली नाही- हे जे धावपळीचे जीवन आहे त्यांत माणसावर सूप ताण राहात नाही आणि यामुके आपल्यामध्ये कशाचाही सहज परिषाम होइल अशी स्थिती येते आणि एक रोग रक्ताचा

 - 14 - कसर होतो. ज्यातून वाचण्याचा उपाय आहे सहजयोग. त्याचे कारण आम्हाला माहोत नाही. आम्ही काडी करत नाही . पण तुमच्या मधील कुंडलीनीचे जाग्ण करा. तुटलेले चक पटकन जोडले जाते.आणि कुंडलिनी त्याला आपली शक्तिसुध्दा देते- तिसरे चक नामी याची शवित अशी आहे की प्रत्येक गोष्टीला स्वाहा करू शकते की मानवामध्ये जे दडा थर्म आहेत जसे कार्बनय्या चार क्हॅलन्सीज त्याप्रमाणे आफ्न्या दडा वहॅलनसीज आहेत या दड़ा धर्मातोल एका पासूनही जर आपण व्युत झालो तर हळूहळू आफ्ल्यामध्ये त्रास सुरु होऊ लागतो. या त-हेने पोटामध्ये त्रास होऊ तागतो. जेव्हा पोटात त्रास होतो तेव्हा आपण विचार करतो हे औषध घ्यावे, नाहोतर ते पण छी औभधाने ठीक होणारी गोष्ट नाही. त्या यर्माला आपण पण त्यामध्ये स्थापन केले पाहोजे. आणि ते करण्याची पध्वत मछणजे कुंडलिनीचे जाग्रण. ज्यामुळे सगके धर्म ठीक डोतात. वाईट सवयी सहजयोगाने सुटतात कारण आपण स्वतः शक्तिशाली होतो. कोणाची गुलामो करीत नाही आणि अनेक नुकसान पोडोचवणा-या सवयी सुटतात. अनाइतचक्र यामध्ये स्टर्नममध्ये देवीचे गण हटीबॉडीज तयार होतात. बारा वर्षाटया वयामध्ये त्या पुर्ण वरीरामधे पसरतात आणि ज्यावेळी कोणी बाडेरची शक्ति आकरमण करते त्यावेळी हे गण तोंड देतात आपले मध्य अनाठत जर कमजोर असेल जसे ब-याचशा बायकांना आपल्या पतो बदूदल आशंका असते ते्हा ब्रेस्ट कॅन्सर डोतो. विशष्दो म्हणजे श्रीकृष्णाचे सोळा पाकळयांचे चक याव्या चतनामुळे आपले डोळे, नाक, कान, तोंड चालते . आतां जो माणूस जाहत बोलतो, आपल्या बोलण्याने दुस-यांना रागवत, ओरडत राहतो. त्याचे हे चक् नेहमी पकड़ घेते किंवा जो माणूस सदेव आपल्याला दोषी समजतो, मी हे पाप केलं ते पाप केलं, त्याचे हे अलीकडचे चक खराब असते . जर मेंदूचा टून्सईस आइवाई सेक्शन घेतला तर ब-याच पाकळया दृष्टीस येतात. डॉक्टरांचे म्हणे आहे या 980 किंवा 988 आहेत. आम्ही त्यांना ।000 म्हणतो. त्यासाठी याला सहस्त्रार म्हणतो जेव्हा कुंडलिनीचे उत्यान होते त्यावेळी या सहस्त्राराचा फार थोडासा माग वापरात येतो, प्रकाशित होतो. जेव्हा प्रकाश वाढू लागतो ते्डा आपल्या मेंदूमघील या शक्ती जागृत होतात. ब-याच लोकांची बुध्दी खुपच "दष्ट" होते: जेव्हा कुंडलिनो हुदयही इतके मोठे होते की असा मनुष्य महान वैतकरणाचा, खूप शहाणा म्हणून मानला जातो. बम्हंघ छेदते त्यावेळी पसरलेल्या सर्व शक्तीला ती पकत्रित करते अणि आपल्यामध्ये ही शक्ती आपल्या हातातून वाहण्यास सुरूवात होते. सर्व प्रथम त्मसाक्षात्कार मिळान्यावरच आपल्याला इया शक्तोचा आफल्यामध्ये बोध होतो. हा बोघ, याला समजमे हेच "वेद" आहेत- यापासून वेद डा शब्द निर्माण झाला. आणि यानंतर आपण स्वतः पाहतो की आफ्ल्या डोक्यामधून धंड धंड बारा निघतो. आाणि छायाचित्रात सुध्दां कधीकधी प्रकाशसुप्दा

 15- यातूनही दिसतो. तर, या परमचैतन्यात सुप्दा प्रकाश आहे . तो सचा दिसतो. आणि अशा अनेक गोष्टी दिसतात. ज्या आपण विचार करतो अस्ताित्वात नाहीत त्या समोर दृष्टीगत होतात. आपण बुध्द महावीर, जीझसकाइस्ट सर्वाना मानतो. पण अजून त्यांच्याशी संबंप आला नाही. कॉम्प्यूटप्रमाने या चैतन्यलहरींनी सत्य काय व असत्य कारय हे आपण जाणु शकाल, या सर्व गोष्टी आफल्यामध्ये आहेत हयांचे प्रकटीकरण न्हायचे आहे त्यांना आकारात यायचे आहे. डळ्डळू या शक्या प्रवल डोत जातात. आणि आपण नेहमी आनंद सागरामध्ये रहातो. आणि अनेक प्रकारे आफल्याला मदत मिळते जेहा लक्ष्मीतत्य जागृत होते त्यावेळी पैशाची अडचण मिटते . जेव्हा सरस्वतीतत्व जागृत डोते त्यावेळी प्रबलता, बुध्दीची तीक्षणतासुध्दा आफ्ल्याला मिळते. इतक्या सर्व शक्या जागृत होऊन सुप्दा आपण अत्यंत नमर, अत्यंत प्रेममय अत्यंत सामुहिक बनता फक्त स्वतःचाच विचार करीत नाही सा-या दुनियेचा विचार करवा लागती, आणि की लोक जेव्हा सहजयोगामच्ये येतात, तेहा आपण जी इच्छा करता ती पूर्ण होते फार आश्चर्यांची गोष्ट आहे. म्हणतात, "माताजी, हे कसे काय घडले ? हे कसे प्राप्त झाले ? हे परमचैत्य आहे. हे आता आफल्याला पाहाते, सांभाळते. कारण आपण परमात्म्याचा साम्रान्यामध्ये आहात परमात्म्याचे साम्राज्य एका परिने कमालीचे नाही डो पण आपण गडनामच्ये असले साम्राज्य आडे.कोणत्याही गोष्टी कशाचीही उभीव त्यामध्ये सापडणार पाड़िजे . आफ्ल्यामध्ये गहनता असली तर सर्व कार्य होणार आणि हा चमत्कार नाही, डी वास्तीवकता आहे. आपण याला जाणले नाही म्हणून भपण याला चमत्कारे म्हणता- आणि तसे पाहायला गेले जशा आपल्याला एकेक . वस्तू दिसू लागतात, आफ्न्याला मिळ लागतात तर आपण स्वतःसुध्दा एक चमत्कारच आहात. आपण आपल्याबददल सगळके जाणता. आणि हळूहळू परमात्म्याबद्दल सुध्दा जाणाल आणि याप्रकारे आपली प्रगती होत राहील .

 -16- महाशिवरात्री पूजा पुणे दिनांक : 23/2/90 श्री मातारजीचे माषण आज शिवरात्री आहे. आणि आम्ही आज शिवाचे पूजन करणार आहोत. बाडेरील गोष्टीत जापण आपले शरीर व त्या संबंधीच्या अनेक गोष्टी मन, बुध्धि अहंकार आदि गोष्टींना चालना देत असतो. त्यावर प्रभुत्व मिळवू शकतो. त्याचप्रमाणे ज्या काही अंतरिक्षातील गोष्टी आडेत. त्याही आम्ही औळख शकते व त्याचा उपयोग कर शकतो. त्याचप्रमाणे या पृथ्वीमध्ये जे बुध तत्व आहे. आणि या पूष्वीत जे निर्माण झाले आहे ते सर्व आम्ही उपयोगांत आणूं शकतो. त्याचे सारे प परंतु हे सर्व बाहेरचे आवरण प्रभुत्व आम्ही आमच्या हातावर घेऊ शकतो. आहे . आम्ही आतमध्ये आहोत जो आमचा आत्मा आहे तो शिव आहे. बाहेरील सर्व गोष्टी नश्वर आहेत. जो जन्म घेणार त्याला मरण आहेच. जो उत्पन्न होतो त्याचा विनाश होतोच - परंतु आत्म्याच्या आतमध्ये जो आत्मा आहे, जो शिव आहे तो त्या सदाशिवाचे प्रतिबिंब आहे . तो अविनाशो, निष्काम व स्वव्छंद आहे .तो कोणत्याही गोष्टीस लिप नाही. तो निरंजन आहे. त्या शिवाची प्राप्ती झाल्यावर आम्ही त्या शिवाच्या प्रकाशांत चमकू लागतो. आम्ही इळूहळू संयास घेऊ लागतो. बाहेरचे आवरण जसेच्या तसेच राहाते. परंतु आतमच्ये जो आत्मा आहे तो अचर, अतूट व अविनाथी आहे तो नेहमी आफ्ल्याच ठिकाणी असतो. आत्मसाक्षात्कार मिळल्यावर आमचे जीवन हे भव्य, दिव्य व पवित्र असे जीवन बनते. म्हणून मनुष्यमात्रासाठी आत्मसालात्कार मिळीविणे अत्यंत आवश्यक आहे. त्याशिवाय मानवात संतुलन येत नाही. त्यामध्ये खरे प्रेम निर्माण होत नाही व त्यामध्ये खरी सामुहिकता येत नाही व त्याला सत्त्याची ओळख पटत नाही. ते सारे ज्ञान शुध्द ज्ञान होऊन जाते. जिला आपण विद्या म्हणतो. ती फक्त या आत्म्याव्या प्रकाशातच ओळखता येते . जेन्हा मनुष्य आत्म्याच्या प्रकाशात उजळून निघतो तेहा त्याची दृष्टीही निरंजन होऊन जातेतो फव्त बघत असतो . कोणतीही वस्तु पाहिल्यावर त्यामध्ये कोणतीही प्रतिक्रिया उमटत नाही. तो फक्त पहातो व पाहिल्याबरोबर त्याला त्या वस्तूचे पूर्ण ज्ञान डोते. आत्मसाक्षात्कार मिळाल्यावर जो पुर्ण एकस्प होत नाही तो नेहमी स्वतःबद्दलच विचार करीत असतो . मी आज कोणते जेवण पेऊ? कोणाच्या घरी चांगले जेवण मिळाले होते? आज कोणी आमची जेवायची सोय करील काय? आज कोठे जेवायला जायला पाहिजे? याचाच तो विचार करीत असतो. कोणत्या ठिकाणी माझे स्वागत होईल? कोणत्या ठिकाणी लोक देतोल? कोणत्या समेला जाऊन मला मान मिळेल? दुसरा माणूस असा विचार करील की, कोणते मला मान काम केले म्हणजे मी सूप पैसा जमवू शकेल? माझेजबक सूप पैसे येऊ शुकतील. जगातील सर्व संपत्ती मी मिळवीन व सर्व जगाला मी ठीक करील. निसरा मनुष्य असा विचार करील की, मला किती मुले आहेत? व त्यांच्यासाठी मला काय करायला पाहिजे. तसेच त्या मुलांच्या मूलासाठी मला काय करायला पाहिजे तसेच माझे नातेवाईक आहेत त्यांचेसाडी मला काय करायला पाहिजे? अशाप्रकारचे विचार जो करीत असतो त्याचे फवत स्वतःकडे लक्ष

 -17- असते . चौथा माणूस असा विचार करील की मी कोठे आडे ? समाजामध्ये माझे स्थान कोठे आहे ? एकाया मी आज कोणते कपड़े घालू ? आज मी कोणाला कशाप्रकारे गोष्टीपासून मला काय फायदा मिळणार आहे ? प्रभावित करु ? मी आज कोणती गोष्ट करू की, जीव्यामुळे सगळे लोक आश्चर्य करतील. मी आज कोणती युक्ति शषोधुन कादू की जीव्यामुळे मी सूप मोठा हुशार माणूस आहे असे लोक म्हणतील दुसरा जो जहे तो माणूस सर्वासमोर नमृतापूर्वक पुन्हा पुन्डा लवून नमस्कार करील कारण मी परर नम्र आहे. मी सगळयांथी आदराने वागतो मी सुरस्कृत आहे असे त्याला दाखवायचे असते. कोणी तिसरा मापूस असे म्हणेल की, मी विद्वत सभेमध्ये पुस्तके वाचीन त्यामुके माझी बुध्धि प्रगत्म होईल- मी असा बुद्धदिमान होईल जाऊन वादविवाद करीन मी खूप की, "हा किती मोठा लेखक आहे, किती मोठा क्वता आहे . " असे लोक म्हणू लागतील. अशाप्रकारे दुसरा कोणी आफ्ल्या संगीताचे बाबतीत विचार करतो. कोणी आफल्या कलेबाबत विचार करतो. तर कोणी उपाव्या गोष्टीबदूदल विचार करीत असतो. प्रत्येक बाबतीत मनुष्य स्वतःबद्दल विचार करीत असतो की, माझी प्रगती कशी होईल त्यापासून मला काय मिळेल ? बरीच माणसे समाजकार्यडी करतात. ज्याप्रमाणे पकाया बुडणा-या माणसाला वाचविण्या साठी एखादा पाण्यात उड़ी घेतो तेही ल्याव्या आतमधे मी आहे हे जाणूनच. माइयामध्ये मी आहे तसा त्या बुडणा-या माणसामध्येही आहे हे समजल्यामुळे तो त्याला वाचवितो त्यापेक्षाही छान काम मनुष्य करीत असतो. तो आफ्ल्या देशासाठी फार त्याग करीत असतो कारण डा माझा देश आहे .माझा देश सुखी व्हायला पाहिजे या विचाराने त्याच्यामधच्ये भयता येऊ लागते. महानता येऊ लागते. दुसरा पखादा असा विचार करील की, माझ्ी जी कला आहे ती अशा रितीने विकसित व्हावी की सा-या जगात माइया देशाचे नाव ज्हावे. अशा रितीने मनुष्य विजय प्राप्त व्हावा ही अपेक्षा स्वतःला सामुहिकतेमध्ये आलेला पाहून खूप होतो. परंतु या सर्व गोष्टीत मला असते. माझे यश पाहून लोकांनी आपली वाहवा करावी ही गोष्ट अपेक्षित असतेच. त्यामुळे तो सुख आणी दुःखाच्या फे-यात फसून जातो. आपले नाव चोहिकडे छापले जावे, लोकांनी आपला मानस्मान करावा अशी त्याची अपेक्षा असते. कोठेही गेलो तरी लोकांनी आपला आपमान करू नये, कोणीही आपणास कमी लेखू नये एलादा कितीही मोठा संयोजक असला व तो आत्मसाक्षात्कारी नसला तर त्याव्यामध्ये मीपणा हुआर्हंकार येतो. त्याचे कार्यक्षेत्र | कितीही मोठे झाले तरी त्याचे चित्त अहंकारावरच कद्रित होते. त्याच्या कार्याकडे त्याचे लक्ष जात नाही. प्राप्त केली तर आपण वेगळ्या पध्दतीने विचार करू परंतु जर आपण आपल्या आत्म्याशी एकरूपता लागतो. प्रत्येक गो्टीचा उप्रयोग समाजासाठी कसा छोऊ वकेल जगासाठी कसा होऊ शकेल याचा अंतरिक विचार करु लागतो. अथा लोकांसाठी काय करता येईल याबदूदल सर्व विचार आपल्यामध्ये बदल घडवितात. पलाया झाडाकडे लक्ष गेल्यास परमेश्वराने किती सुंदर वृक्ष बनविला आहे असे बिचार मनात येतात. मी ही येज्न बसले असते. परंतु असा सुंदर असतो व सावली देणारा असतो तर कितीतरी लोक माइया सावलीत मी असा नाही. मीसुप्दा असा सुंदर व्हायला पाहिजे त्या झाडाची स्तुति करताना तो गाण्यात मग्न होतो. स

 | ৪ हिमालय समोर दिसला तर हिमालयाची स्तुति गात राहील . परंतु जो अत्मनिछ्ठ नसतो, जो मनुष्य आपल्या आत्म्याला ओळत नाही तो नेहमी এ तःचीच स्तुति करीत असतो. मी हिमालयावर गेलो होते मी तेथे अशापकारचे अशाप्रकारे दोन त-हेच्या व्यक्ती काम केले हिमालयात माझे यडगे बांधा व त्यावर माइया देशाचा झेंडा लावा. असतात एक व्यक्ति आहे ती आत्मसाक्षात्कारी आहे तो आत्म्याच्या प्रकाशात आपल्या सगळ्या गोप्टीकडे दृष्टी टाकताना व्यापकता येते. तसेच हे काम क्ल्यावर माझे नाव वाढेल लोक माझे यशोगत करतील अशी त्याच्या मनाची धारणा होत नाही कोणी त्याला मारले, त्रास दिला, छळ केला अगर काही वाईट केले तरी तो त्या गोष्टीबद्दल कथी वाईट वाटून पेत नाही. जसे आपण पहातो की, जेव्हा येशु दिसतांना सुळावार चढविले गेले सुळावर चढताना त्यांनी पक प्रार्थना केली की, "हे जगादीशा, आपण काय चुका करीत आहोत हे या लोकांना समजत नाही· तू त्यांना क्षमा कर" अशा त-हेने जो आत्मसाक्षात्कारी असतो तो निस्पूड असतो. कोणत्याही गोष्टीवाबत त्याव्या मनात संदेह असत नाही. जी गोष्ट होणार आहे ती केलीच पाहिजे एसबादी गोष्ट ठीक झाली नाही तरी तो শीक झाली असे समजतो. कोणत्याही प्रकारच्या सुखद :खाचे रुमरण करण्याची अपेक्षाही करीत नाही असा माणूस सुख दुःख यांच्या फे-यात सापडत नाही सुख दुःखात तो समरस होऊ शकतो कसलेही दुःख झाले तरी तो ते पहातो व सुख आले तरी तो पकच दृष्टीने पाहू शकतो. सुखदु :ख डा दिवसरात्र यांचा फेरा आहे असे तो समजतो. कारण तो स्वतः आनंद सागरात स्थिर असतो. कारण आत्मा डा आनंदाचा झरा आहे. आत्मा कोणत्याही गोष्टीची लालसा करीत नाही व ती लालसां निर्माणच होत नाही त्याला आफ्ल्या मनावर कधीडी नियंत्रण आणावे लागत नाही. मन व डीद्रिये यांचेवर ताबा डेवावा असे म्हणतात. परंतु ती संपूर्ण तान्यात आलेली असतात. पखादी कतू आपणास पाहिजे त्यासाी प्राण वेचण्याची वेळ येत नाही. तसा अर्कारडी शिल्लक राहात नाही. काही लोक असे असतात की, ते पशादी वहतुच्या प्रलोभनामुळे जशी काही ती कस्तू म्हणजे अगदी जीवन सर्वस्व आहे असे समजून त्यापाशमागे पळत सुटतात . जर ती वह्तू मिळाली तर दुस-या वस्तूसाठी पकत सुटतात आणि जर ती कस्तू मिळाली नाही तर माझे जीवनच संपले असे समजून फार दुःकी डोतो. अशा माणसाचे चित्त बाहयात्कारी असते. त्याचे चित्त ज्या ज्या ठिकाणी पोहोचते ते स्वतः कर्यान्वित होते. चित्त ही बम्हदेवाची देणगी आहे. परंतु जेव्हा ब्म्हदेवा अगर बम्डदेवाचा पक्त द्रह राहातो त्या इतके जाणकार होते आणि इतके दक्ष होते की, वेळेला असे चित्त इतके प्रभावशालो होते. इतके प्रेममय होते, ते आपले कार्य अतिशय सुलभरितीने करून पेते विशेष म्हणजे अशा माणसाचे चित्त परमचेतन्याशी एकरूप होते . जगातील कोणतेही काम ही ब्रम्डः्शक्ति , आणि जेञ्हा अशी, स्थिती येते तेज्हा परमचैतन्यच हे कार्य करीत असते हे परमचैतन्य करीत असते. आणि जे काम मनुष्य करीत असतो तो मी हे काम करीत आहे असे त्यावेकी समजत नाही त्याची त्याला आठवणसुध्दा होत नाही हे सगळे घडत आहे असाच विचार तो करीत असतो. यालाच अकर्मात उत्तरणे असे म्हणतात कारण हे सारे कार्य परमचैतन्य करीत आहे व मी फ्वत माध्यम आहे.

 -19- आत्म्याच्या प्रकाशाने हे सर्व होऊ शकते हेच अकर्मात उतरमे होय नाहीतर असे म्हणतो की, हे सगळे मनुष्य कार्य मी करतो व परमेश्वरावर सोडून देतो. पण तो सोड शकत नाही. सरी गोष्ट अशी आहे की, परमचैतन्य अतिशय सुगम रितीने हे सर्व कार्य करीत असते इतके संदर त्याचे कौणल्य आहे या सगळ्या गोष्टींची रचना पाहून मनुष्य आश्चर्यचकित होतो. आणि जेव्हा मनुष्य श्रध्दापूर्वक आपल्या विशाल हृदयापासून काम करतो ते सफल डोते. आणि लोक माझेकडे येऊन सांगतात की, श्री माताजी, मोश चमत्कार झाला मी फकत प्रार्थना केली आणि काम झाले श्री माताजी, हा मोशा चमत्कार झाला आम्ही कार्य करीत नसून परमचेतन्य काम करीत असते. न्याप्रमाणे चांदीपासून दागिने बनवितात त्याप्रमाणे एसापा निर्जीव क्स्तूपासून दुसरी वस्तु निर्माण करण्याचा आम्ही प्रयंत्न करतो व फार मोठे काम केले असे आम्ही समजतो आम्ही फक्त एका निर्जीव कस्तूपासून दुसरी निर्जीव कस्तू तयार करतो परंतु सर्व जिर्वत कार्य परमचैतत्यच करीत जसते. आम्डाला ही परमचैतन्याची जी देणगी मिळालेली आहे व त्यापासून आम्हाला जो अनुभव मिळाता आहे हे सर्व आत्मसाक्षात्कारामुळेच आहे. कारण हे परमचैतन्य जे आहे ते आदिशकि्ति आहे .शिवाची इच्छाशक्ति आहे य तिचा डा प्रकाश आहे. या परम चैतन्याच्या आशिर्वादामुळे आम्डी सारे कर्म करतो. ज्यांव्यामध्ये परमैतन्य पटित झाले आहे से लोक प्रभावशाली बनू शकतात. परंतु मी हे करीत आहे अशी भावना जर मनात आली व मी हे केले मी हे करू इविछतो अगर एखादी गोष्ट जरबरदस्तीने केली तर आपल्या आतमध्ये पुर्णपणे आत्म्याचा प्रकाश आलेला नाडी असा त्याचा अर्थ होतो . आपण ज्यावेळी कोणतेच काम करीत नसतो त्यावेळी ते आपोआाप घडत असते म्हणजे आपण अक्मात आलेले असतो- पावादा क्ल्य जर मी प्रकाश देत आहे असे म्हणाला तर ती सोटी गोष्ट आहे जे लोक आत्मसाक्षात्कारी आडेत त्यांच्या आतमरध्ये परमचैतन्य कार्य करीत असते. ज्याने आपणास निर्मणि केले व वाडविले तसेच शरीरादि गोष्टी ज्या वनल्या आहेत त्या परमचैतन्याव्या कृपेनेच बनलेल्या आडेत त्यानंतर आपण आज मनुष्य बनुन आत्मसाक्षात्कारी बनलो हा सुध्दा त्या परमचेतन्याचा आशीर्वाद आहे . तेहा अशा माणसामध्ये अहंकार कसा येऊ शकेल? मी काहीच करीत नाही एवढेच तो जाणू शकतो. कृष्णाच्या मुरलीने जर म्हटले की, माझ्यातून मधूर आवाज निघतात असे लोक का म्हणतात? मी तर पोकळ आहे . पोकळपणा म्डणजेच अहंकार रहित अकथा होय. ती अहंकाररहित अवस्या ज्यावेळी आपल्यामध्ये पूर्णपणे प्रस्थापित होते त्यावेळी आम्ही हे कार्य करतो, ते कार्य करतो असा जो विचार येतो तो किती दुःखकारक असतो, किती त्रासदायक असतो हे समजून येते. मी हे काम करीत होतो व मी हे का म केले पण त्यापासून अपयश आले तर मी दुःसी होतों. मी है काम केले आणि त्यात मला मोठे यश मिळाले या विचाराने आपली बुच्दि अजून खराब होते. परंतु है काम मी केले नाही, ते काम करणारे परमचेतन्य आहे, ही सारी त्याची

 20 कुशलता आहे तेहा जे घड़ेल ते डीक द्ाले असे समजावे. एलाधा वेळी आपण ररुता चुकून मलत्याच जागी पोहोचलो तर आपण त्यावेळी रस्ता चुकला फार मौठी चूक झाली असे कोणी म्हणणार नाही. परंतू आत्मसाक्षात्कारी मनुष्य येयून जाणे आवश्यक होते म्हणून या वेगळ्याच रस्त्यावर आलो असा सरळ विचार करती म्हणून त्याचा रस्ता चुक कण्याचे दुःख होत नाडी. त्याला काही त्रास होत नाही. जातमसाक्षात्कारी माणसाला तुम्डी महालात ठेवले तर तो तेये राजासारखा राहोल. तसेच तुम्ही त्याला जंगलात ठेवले तरी जंगलातसुध्दा तो आनंदाने राहील. तो काहीही तकार करणार नाही कारण परमचेतन्यानेच मला इकडून तिकडे नेले हे तो ओळखतो. त्याला तुम्ही मारले अगर हार पातला तरी या दोन्ही गोष्टी ता सारख्याच समजतो. त्याला त्यात काही फरक वाटणार नाही. कारण आत्मा जो आहे तो कशालाही चिकटत नाही. जेव्हा तुम्हीं माझी प्रतिष्ठा मी मोडा माणूस माणूस अशा प्रकारव्या गोष्टीना चिकटला मी लडान , तर पतादा माझूयाशी असे का वाराला? असा विचार केला तर तुम्ही अहंकारापासून अलिप्त होऊ थकत नाही- जात्मसाक्षात्कारी मनुष्य तो कोठेडि असला तरी त्याता लड़ानमोठेपणाची जाणीव होत नाही. तो आफल्या आत्म्यामध्ये भानंदात रहातो.ज्यावेळी] वोलायचे त्याचवेकी तो बोलेल ज्यावेकी आवश्यकता नसेल तेज्हा तो बोलणार नाही कोणी काही सांगितले तर तो ते पेकून धेतो- कोणी काही ज्ञानाची गोष्ट सांगितली तर ती पेकून घेतो व अन्ञानाची गोष्ट सांगिलली तरी ती ऐकून पेतो लोकांच्या बाबतीत गुणदोषांचे वर्णन करील पण मला याचा तिरस्कार वाटतो असे म्हणणार नाही कारण तिरस्कार करणे हे आणि म्हणूनच आत्मसाक्षात्कारी माणसाकडून पाप एक पाप आहे होत नाही. तो जे करील ते पुण्य असेल- देवी मूतांना मारते असे समजल्यास ते काही पाप नाही. मूर्तांना मारले नाही तर पाप फेलावेल . तेन्हा ती आफ्ल्या कामापासून परावृत्त होत नाही कारण भुतांना परमचैत्य मारीत असते. मी १माताजी कुठे मारीत असते। परंतु परमचैतन्याची ग्याही देण्यापूर्वी त्यामध्ये एकरूप झाले पाहडिजे, नाहीतर आपण परमचैत्य सागितले पण ते काही तुमच्या विशात बसलेले नाही. जेव्हा आपणामध्ये ती स्थिती येते व आपण त्या उच्च स्थितीला पोढोचतो त्या ठिकाणी आपण परमचेतन्याशी पकरूप होतो. नंतरच पसादी गोष्ट चुकीची असली तर आपण तसे स्पष्टपणे बोलू शकता. . मोठ मोडया साधुसंतांनी समक्ष धीटपणे सॉंगितले पष ते घाबरले नाहीत सत्य बोलण्यासाठी सॉकेटिसला विष दिले गेले त्याला अनेक प्रलोभने दिली काडीही केले तरी त्याने जे सत्य डोते तेच सांगितले कारण परमचेतन्याकडून सत्यच बौलविले जाते. व ते सत्यनिष्ठ असते त्याव्या बुध्दीला सत्य व असत्यात्री ओोळ होती. कोण खोटा कोण खरा है जाणत होतीबुध्दीवर आत्म्याचा प्रकाश आल्यावर सुबुष्दी बनते . कोण किती खोल पाण्यात आहे हे तो एका नजरेत ओळखतो. आणि त्याला परमचैतन्य सर्वकाही सांगते. म्हणून मरमचैन्यि मिळविषे हे महत्वाचे उरते. आणि त्याचा उपभोग आम्ड़ी धैऊ शकत नाही. त्याचा उपभोग परमेश्वरच घेत जसतो. आपण फक्त स्याची लीला पहात असतो. तेव्हा आपण पखाया कस्तूचा उपभोग घेत असतो-

 21 एलादा अध्यापक जो असतो तो या आत्म्याच्या प्रकाशाचे त्याच्या कार्याचि, तसेच त्याव्या लीलांचे सर्व प्रकारचे विज्ञान आहे . त्याचे श्रास्त्र आहे .जर डी गोष्ट नीट समजून घेतली तर सृष्टीचे शात्र है आत्म्यापासून हे सर्व शास्त्र पकवम बेकार आहे कारण त्याच्यामध्ये फारच थोड़े येत असते असे समजून येईल आणि जोपर्यत विज्ञान आहे की जे आपपास जड़ कतुंच्या बाबतीत आपणास जाणकारी देते. त्यामध्ये संतुलन असत नाही. सामाजिकता असत नाही. त्यामध्ये मनुष्यता असत नाही. आणि त्यात प्रेम नाही. त्यात कला नाही. त्यात फ्य नाही आणि त्यात आदर नाही ज्यामध्ये आत्मा आहे अशी पकडी चीज नाही. एसाया मशिनसारल्या सर्व गोष्टी पडत असतात. सर्व विज्ञान जाणण्यासाठी माणसाला आत्म्याचा प्रकाश पाहिजे आत्म्याच्या प्रकाशामुळे शार्त्रची सर्व उपांगे आपण समजू शकतो. जे आजपर्यंत लोकांना उलगइन पहाता आले नाही. आत्म्याव्या प्रकाशामुके विज्ञानाचा मार्ग जाणून घेता येईल ज्याने सर्व जाणून घेतले आहे त्याने दुस-यास सर्व काही सांगध्याची जरूरी संधी येईल त्यावेळेस समजून दिले पडिजे- नाही कारण सगळयांजवळ ते समजण्याची कुवत नाही- न्यावेळेस त्यामुळे सहजयोगात सुप्दा पुष्कक लोक वैतागून जातात. माझा बाप सडजयोगात नाही माझी आई, माझा भाऊ, इ सहजयोगात नाह़ीत. नसले तर नसले, तुम्ही तर आहात ना ? तुम्ही तुमच्यावरोबर रहा. मनुष्य जितका आपल्याबरोबर आरनंदात रहातो तसा तो कोणाट्याही वरोबर इतका आनंदात रहात नाही कारण हे सर्व आफन्या आतच आहे. त्यासाठी यांत हे नाही, त्यात ते नाही अशा त-डेच्या गोष्टींचा विचार करणे ठिक नाही. हवयाचे कपाट पूर्ण न उघडल्यामुळे आपल्या मनात असे विचार येतात . जे आपले बाप, भाऊ, बदिणी आत्मसाक्षात्कारी आहेत त्यामुळे काही प्रश्न उद्भवत नाही. परंतु अजून जे अर्थे अंधारात आहेत व अर्थे प्रकाशात आहेत त्यांच्या बाबतीत प्रश्न निर्माण होतो आणि माझा माऊ पखाया गोष्टीत फसला आहे असे विचार येतात. कोणावरही जबरदस्ती करता येत नाही. ते आपोआप सहजयोगात येतील अशा त-हेचा विचार आत्मसाक्षात्कारी करीत असतात. तो सर्वांना पहात असतो आणि आनंद लुटत असतो . माणसांच्या वेडेपणात सुध्दा तो आनंद मानीत असतो व विदत्तेत सुप्दा तो आनंद मिळवू वकतो. कोणी मूर्खपणाच्या गोष्टी केल्या असतील तर त्याव्यातूनही त्याला आानंद मिळतो कोणी समजूतदारपपाच्या गोष्टी केल्या तर त्यातमनही तो आनंद मिळवू थकतोसगळया गोष्टी मध्ये त्यला आनंदाचा एक प्रवाह दिसत असतो. एलादा मनुष्य विकषप्तपणाने वागत असेल तर तो त्याला एक नाटक आहे असे समजतो जेव्हा एक आत्मसाक्षात्कारी माणूस कोची माणसाला पहातो तेहा तो म्हणतो, बाहवा कोय कसा चढत आहे आता तर तो जादा वाढला आता तो माइया चकामध्ये होता आणि आता तो सहस्त्रारपर्यन्त चढला - तो कोधी माणूस पाहून आत्मसाक्षात्कारी पावरत नाही. त्याच्यामध्ये जी दूष्टी आलेती आहे तिला साक्षी स्वरूपातील निरंजन दृष्टी म्हणतात आणि साही स्वरूपात तो समाजाचे इतके सुंदर विवरण करतो की ते पाहून हसी येईल - अतिथय गंभीर गोष्टीमध्ये आपण समजू शकाल की पुष्कळशा गोष्टी आपल्याला गंभीर वाटतात परंतु त्यामच्ये एक मोठा संदेश लपलेला असतो, आपल्याला जर उदिग्नता आली तर ती आत्मसाक्षात्कारी माणसाला परमचेतन्यामुळे त्याची लगेच खबर लागते आणि आतताईपणाने जो काम करील तो संपुन जातो. ती उदविग्नता सुध्दा एक प्रकारे हतातनी

 22 - कार्यन्वित होते. पखादी आल्हाददायक गोष्ट असेल तर ठीक आहे. परंतु काही अशाही गोष्टी असतात की त्यापासून . असे होता कामा नये- त्याचा उलिदग्नता येते. आणि असे कार्य का होते याचा मनुष्य विचार करू लागतो लौकरच इलाज केला जाईल - जेव्हा मी प्रत्यक्ष रशियाला गेले होते, तेहा तेये सात दिवस राहिले होते आणि परत आले. नंतर तेये योगाचे पक शिविर होणार होते तेवहा आमच्या घरातून असे सांगण्यात आले की आतांच जाऊन आलात आणि ज्ञाती परत दोन दिवसासाठी जाण्यात काय फायदा आहे? तेडा मी असे सांगितले की, माझे तेथे जाणे जरूरीचे आहे. कारण तेये जो इस्टर्न ्लॉक आहे तो तोडायचा आहे. कारण तेयून सगके लोक येतील आणि त्यामधील जे लोक पार होतील ते लोक तेथे गेल्यावर परमचैतन्य आपले काम करील. मी फक्त तेथे पंचेचाकीस मिनिटे बोलले आणि पंच्रा मिनिटात जागृती दिली आणि त्यानंतर ते लोक त्यांच्या देशात गेले व तेयून हे कार्य झाले परमचैक्याच्या कार्यासाठी आत्मसाक्षात्कारी लोकांची जरूरी आहे. आत्मसाक्षात्कारी लोकांच्या इच्छेनुसार परम- चैतन्याचे कार्य होत असते. जर आपली इच्छा असेल तर कार्य जरूर डोऊ शकते आणि आफल्या इच्छेमध्ये सुध्दा शुष्दता असली पाडिजे . ज्याच्यात शुध्द इवछा नाही ते स्वार्थी असतात व ते स्वतःबदूदलच विचार करीत असतात- कारण है कार्य आत्म्याच्या बळावर होत असते आणि जो आत्मा जो आपला विव आहे तो पूर्णपणे स्वच्छंद, निरुपृद्ठ , निराधार, निरंतर आणि नित्य असा आहे . म्हणून जो मनुष्य आत्मसाक्षात्कारी बनतो त्यामध्ये हे सारे गुण येतील- आपल्या भोवती इतर गोष्टींचे आवरण असूल्याने हे गुण आफल्या आत येत नाहीत. आपण राजा जसा अगर दुसरे कोणी असा, ो. आतून आपण कोणत्याही गोष्टीला आपण निल्पुह असतो. आतून आपण मुक्त असतो मि लिप्त होत नाही. आपण अलिप्त असतो . आपण आतून कोणाचाहि देष करीत नाही एखादी गोष्ट मिळविण्याची न आपल्यात लालसा असत नाही. या सगळ्या बाहेरच्या गोष्टी आपोआप सुटल्या पाहिजेत आत्म्याचा सगळयात मोठा प्रकाश असा असतो की, त्यामुळे जपणास काडीडी प्रयत्न करावा लागत नाही कोणाला वश करण्याची जरूरी नाही. ज्यावेळी आपण आत्मसाक्षात्काराव्या प्रकाशात उत्तरतो तेहा आपला आतला अंधार नष्ट होतो हा फार मोठा फायदा होतो. ज्यांना अजून डहा फायदा मिळाला नाही त्यांनी आपला आत्मसाक्षात्कार पूर्णपणे फलदूष झालेला नाही असे समजावे आणि आत्मसाक्षात्कार पूर्णपणे फलदूप झाला असेल तर आमच्या जीवनात, आमच्या आसपासच्या समाजात, आमच्या सहजयोगाच्या समाजात, प्रत्येक ठिकाणी एक नवीन प्रकारचा मनुष्य तयार उहावयास पाहिजे की जो आत्मास्वरूप आहे . ज्यामध्ये आत्म्याचा प्रकाश पसरलला आहे आणि ज्यामच्ये शिवाचे दर्धन होते. ज्यावेळी शिवाचे लग्न झाले तेहा ते अगोदर जसे राहात होते त्याच रूपात ते तेथे गेले याचा अर्थ असा आहे की, आपल्यात एलादे शारिरिक व्यंग असले व आपल्या आत आत्म्याचा प्रकाश असला, आपले शारिरिक स्वरूप कसेही असले पण आत आत्म्याचा प्रकाश जसला की शिव आपल्याला मानतात. ते निसंग आहेत. यामध्ये आमची दोन अंगे दिसतात. आम्डी विष्णूहवरूप असून ते आमचे बाहयांग आहे आणि आतले अंग आहे ते

 23 आमचे शिव आहेत. आाणि त्या शिवासारसे आपण निख्पृड, स्यच्छंद आणि निरासक्त बनते पाहिजे जर आम्डी आत्मा स्वरूप असलो तर बाहेरच्या कोणत्याहि गोष्टीची आसक्ति आमच्या आत येऊ शकत नाही बाहेरून तुम्ही श्रीकृष्ण बना अगर दुसरे कोणी बना, आतला जो शिव आहे तो आपल्या जागेवर स्थित राहातो. तेव्हा आपण आत्मवरूप होऊन जाती व बाहय अंगाचे महत्व खिललक राहात नाही अणि तेव्हा सगळ्या गोष्टीबद्दलच्या आपल्या ज्या भावना असतात त्या एकदम बदलून जातात. श्री संत एकनाथ जेव्हा काशोला गेले होते ते्हा त्यांनी एक कावड भरून गंगेचे पाणी घेऊन ते रामेश्वरला चालले होते. परंतु वाटेत त्यांनी एक तहानेने व्याकळ झालेले गाढव पाहिजे ते मरण्याच्या अवस्थेत होते. ते पाहून एकनाथांनी कावडीतून आणलेले गंगाजक त्या गाढवाला पाजले तेवहा लोक त्यांना म्हणाले, "तुम्ही है काय करता? इतक्या दूरवर पायी चालत येऊन आपलेले पाणी तुम्ही हया गाढवाला पाजले। तेज्डा ते म्हणाले, माझा रामेश्वर पाणी पिण्याकरेता येधे उतरुन आला " " हा मक्तीचा जो सुक्ष्म भाव आहे तो एक आत्मसाक्षात्कारीच समजू शकतो. मी कावड घेऊन गेलो पाणी आणून त्या गाढवाला पाजले डा बाहय देखावा आहे . "मी कोण आहे" व काय करीत होतो ही भावना नष्ट द्वाली आणि परमचैतन्याने हे कार्य केले. या पागल बुनियामध्ये ते आले. त्यांना कोणीही ओळसले नाही. फक्त त्रस मात्र दिला ते आत्मस्वरूप होते. ते शिवामध्ये स्थित होते. ते शिक्स्वरूप होते असा जो मनुष्य असतो तो बाहेरून कसाहि असला तरी त्याची शिवसि्थिती बाहेरुन सुध्दा प्रकाशित होत असते . औदार्य ही सगळ्यात मोठी गोष्ट आडे आणि हे औदार्य ही शिवाची शवित आहे . यापासून हृदय इतके उदार होते की, खिवाने राक्षसांना सुध्दा वरदान दिले ते सगळया गोष्टी जाणीत होते. अशा रितीने जो शिवामरध्ये स्थित आहे तो आफ्ल्यामध्ये मोडा समाधानी असतो. तो सर्वकाही ओोळखतो सर्व कारडी जाणतो तो सांगणार नांडी सर्वकाही जाणीत असतो. प्रेम ठी विवाची सगळयात मोठी शक्त आहे . असे निव्यज प्रेम ज्यामध्ये व्याज. पावे लागत नाही ही शिवाची शक्ति असून ती वाढत असते . शिवाची करूणेची शक्ति इतकी जबरदस्त आहे की, त्या करूणेला पाहून आपणसुध्दा आश्चर्यचकित उहाल- अशात-हेने एका आत्मसाक्षात्कारी मनुष्याचा कस्णेचा माव वादत जातो. आणि त्याची जी नशा चढते ती अशी नशा आहे की, एकटेपणात मजा येत नाही अशाप्रकारे त्याची प्रवृत्ती अशी होऊन जाते की, तो अत्यंत शवितराली बनून जातो. त्याव्या शंका व भीती संपूत जातात आणि मोडया युक्तीने तो पुष्कक सुंदर कामे करू शकतो. आणि कोणत्याही गोष्टीची ओळख उत्तमप्रकारे करून देऊ शकतो. सहजयोगी "तुम्हाला भूत लागले आहे" असे सरक सांगतात असे सरळपणे एखाद्या माणसाला काही सांगू नये आणि कोणाचा अहंकार कमी करायचा असेल तर तुम्ही फवत तो अहंकारी आहे असा विचार केल्यास परमचैतन्य त्याची व्यव्स्था करते जाणि त्याचा अहंकार कमी होऊन जातो. परंतु आत्मसाक्षात्कारी माणसाने असा विचार करायला पाहिजे की "मी शिवामध्ये शरणागत आहे. मी माझ्या आत्म्यामध्ये शरणागत आहे आणि माझूया आत्म्यामुळेच हे परमचेत्य कार्य करणार आहे . आणि त्यासाठी मला कोणत्याही गोष्टीची चिंता नाही.

 24 माझा शत्रु कोण आहे. मला कोण मारू शकतो. मी तर परमचैतन्यातच असतो. सर्व काही परमचैत्यच करीत असते. मी तर कोणतेच कार्य करीत नाही अशापरकारची जेञ्हा आपली भावना होते तेव्हा आपण आतल्या परंतु आपल्या आतमध्ये शिवाला ओळखले असे समजावे . आमही आमचे शरीर व इतर गोष्टी सर्वकाही जाणतो . जो शिव आमच्या सा-या शकतीचा आधार आहे, आम्ही ज्या शिवाला असलेल्या शिवाला ओकवणे आवश्यक आहे तुम्हौ सर्वाना अनंत आधीर्वाद - मानले पाहिजे सचिचिदानंद म्हणतो त्या शिवाला आपण . ह क



----------------------

1990_Chaitanya_Lehari_M_(Scan)_4,5.pdf-page-0.txt 
 |৭৭০
। व 5
सड 2 अंक
चैक्त्य तहरी
1990
मराठी आकृती
প
এथ
"संवयी राहतात त्या समर्चथन केल्यामुके .
श्री माताजी निर्मलादेवी
कं
 1990_Chaitanya_Lehari_M_(Scan)_4,5.pdf-page-1.txt 
 श्री माताजींचा दक्षिण-मारत दौरा
हैद्राबाद, मद्ास, बंगलोर, अहमदाबाद आदिशक्तिंनो आशीर्वादीत केलेपरमचेैतन्याने सर्व काडो इतक्या
जुरेख त-हेने केले को प्रेम व आनंदाव्या लहरीनो हजारो साधकांव्या हुदयाची कवाडे उचडलो. समेनंतर श्रे
बा
अनेक लोकांचे दुर्घर रोग आणि प्राणघातक
पाताजीनी तासन् तास प्रत्येकाचे वैयावितक प्रश्न सोडविण्यात चालवले
दुबणी चमत्कारिकरीत्या बरी झालों-
हैद्राबादमध्ये अचानकपणे आम्हो एका महान, शालिवाहन राजाध्या पुतकयाजवळ आलो. या मागामध्ये
पूप वर्षे शालिवाहनांनो राज्य केले होते असे श्री
मातार्जीनी सोंगितले सापकां्या मव्तिची परिपूर्णता म्हणजे सडजयोग
असे श्री माताजीनी सोगितले महिमासूरा
आहे. आणि हजारो साथकांना आत्मसाक्षत्कार मिळण्याची वेळ आलो आहे,
द्ेया मर्दनासाठी आम्ही सर्वांनी प्रार्थना केल्याप्रमाणे पक मोहिपासूरभर्दिनी पूजा सड़जगत्या बंगलोरमध्ये झालो-
श्री कृष्णाची मूमी गुजराथ
तेथोल लोकांचो विशाल इदये पाहून श्री माताजी आनंदीत झम्या आणि
त्यांना आत्मसाक्षत्कार सडजच मिळाला श्री माताजर्जीनी त्यांना सांगितलेल्या अनेक गोष्टी चैतन्य लडरींव्या या
अकात आपल्याला वाचायला मिळतोल.
हैद्राबाद पुजा
7 फेजुरुवारी ।990
आपणां सर्वाना मेटून अत्यंत आनंद झाला. इतके सहजयोगी हेड्राबादमच्ये आले आहेत हयाचो मला
कल्पनासुध्दा नच्हती- हे हैंद्राबादचे वैशिष्ठय आहे, की सर्व प्रकारचे लोक एकमेकात मिसळले आहेत . आतां आफल्या
ला सहजयोगाकडे नञ्या पध्दतोने वळायचे जाहे
. हे समजणं आवश्यक आहे की सहजयोग सत्यहवरूप आहे. आणि
आपण सत्यनिष्ठ आडोत,
येऊ
त्यामुळे आपल्याला असत्याचा त्याग केला पाहोजे नाहो तर आपल्यामध्ये धशुध्दता
शकत नाही. वास्तविक असत्य हा
केला पाहिजे.
एक भूम आहे. आणि त्यातून निधण्यासाठीं आपल्याला निश्चय
अशा शुध्द इ्छेमुळेच कुंडालिनी, जी आफन्यामध्ये जागृत आहे, ती आपल्यासमोर अशी स्थिती आणुन देते को
सर य आणि असल्य यामघोल भेद आपल्याला समजतो, अणि पक्त सत्य मिळवण्याचो इव्छा आपण कर्तू लागती.
ता
 1990_Chaitanya_Lehari_M_(Scan)_4,5.pdf-page-2.txt 
 आफ्ल्या सर्व चुकोच्या धारणांचा त्याग करुत केव सत्याला आत्मसात केले पाहिजे जशी ही एक
. पण हे काही सत्य नव्हे कारण
घारणा की, गीतेमध्ये म्हटले आहे को आपलो जात जन्मावर अवलंबून असते
क्यासांनो,
ज्यांनी गीता लिहोली ते स्वतः एक कोळीणीचे असे पुत्र होते की ज्यांच्या पित्याचा सुध्दा पत्ता नव्हता
स्यामुके व्यासमुनो अरथी गोष्ट लिहूं शकतच नाहौंत. असे म्हटले आहे,
" या देवो सर्वमूतेषु जातिरूपेण संस्थिता"
म्हणजे सर्वच्या आंत असलेली त्याची जात म्हणजे जन्मजात असलेली आवड असते. कोणाला पेशांचा
शोध, कोणाला सत्तेचा, कोणाला परमात्म्याव्या शोधामध्ये रूचि असते सहजयोगामध्ये प्रथम तेच लोक येणार
जे परमेश्वराला शोपित असतात. अणि परमचैतन्याला मिळवूं इण्छितात.
सहजयोगाकडे ओटा असतो तेव्हा त्याला कघी कधी दुःख होते की सहजयोग इतका
जेष्हा माणसाचा
हळूहळू का वाढतो आहे . पण आपल्याला हे समजलं पाहीजे कीं जीं जिवंत गोष्ट असते ती हळूडळू पल्लवित
प्रथम दोन फुलें आणि नंतर अनेक फुलांचे उगवणे
होते. जसे एमादया वृक्षाचे हळे हके वादणे, आणि त्यावर
ह
सहजयोग एक जिवंत गोष्ट आहे . यामध्ये आपण कोणावर जबरदस्ती करू शकत नाहो. आपण कोणालाही असेच
महटले की "तुम्हो पार झालांत", तर तसे होऊ शकत नाडी. हे उहाबै" तागतं आणि जोपयन्त हे होत
नाही, तोपर्यन्त आपण कोणालाही खोटं प्रमाणपत्र देऊं शकत नाही. आणि सगळेच लोक पार होतील असे सांगू
. बहुतांशी लोक असा विचार करतात. की यांसाठो
शकत नाह. अनेक कारणांमुळे काही लोक पार होत नाहीत
आता हे इतके सहज, सरल कसे होऊ
इतकी तपस्या करावी लागत होतो, हिमातयात जावे लागत होते, तर
शकते? त्यांचा विश्वास बसत नाहों कारणं त्यांच्यामध्ये आत्मविश्वास नसतो त्यांना समजू शकत नाही, को ही
वेळच अशी आहे, जेडा हे कार्य सहजच होणार आहे .
जेव्हा आत्मसाक्षात्कार मिळतो आणि परम चैत्याशी एकात्मिकता साथली जाते तेव्हा हे ज्ञात होते
.
.
की आपले सर्व कार्य परमत्ैतन्यच करते आहे
अणि आपण जकमामध्ये उतरतो. काही चिंताच उरत नाहो
पष सहजयोगामध्ये आल्यानंतर, सुरूवातीला कधो, माणूस अन्पदृष्टीने विचार करतो आणि स्वतःला कर्ता समजून
. आणि विश्वास
राहतो. पष हळूहकू अनुभवांच्या
आधाराने त्याला समजते की त्याया करण्याने काही होत नाही
होतो की परमचैतन्यच सर्व कार्य कर ते आहे. आणि त्यावेळी आपोआपच सर्व कार्य होत जाते. जर कधी ककी
कुठले कार्य आफ्ल्या मनाविरुय्द घडले तर परमात्म्याने आपल्याला मदत केली नाही असा विचार करता नये.
 1990_Chaitanya_Lehari_M_(Scan)_4,5.pdf-page-3.txt 
 3.
सहजयोगाची दोन अंगे आहेत. जाणि सहजयोग्याला या दोन्ही अंगांना संभाळले पाहोजे-
पहिल्यांदा व्यक्तिीगत घ्यान घारणाव्या योगे आपल्याला
आणि
ापल्यामधोल दोष जाणून घेतले पाडोजेत
आपली कुठली हरिथिती आहे
राईट साईडेड आहोत
हे
जाणून घेतले पाहीजे म्हणजेच आपण उजवीकडील १
की डावीकडोल ह लेफ्ट साईडेड 8
आपल्या कुठल्या कुठल्या चक्रांमध्ये दोष आहेत. छायाचित्रापुढ़े ध्यान करून
सर्व जाऊं शकातात. त्यानंतर ध्यान घारणेने या सर्व दोषांना दूर केले पाहीजे. सहजयोगामध्ये ध्यानधारणेची
सकाळी संध्याकाहो दहा
पध्दत खूप सरळ आहे.
पंधरा मिनीटे बसूनसुध्दा ध्यानधारणा होऊ शकते. आपले दोप
कादून टाकल्यावर सामूहिकतेमध्ये उतरले पाहिें
है की, आपले हुदय आपण उपडले पाहीजे.
यांसाठीं आवश्यक
संकुचित प्रवृत्तीची व्यक्ति कथोच सामुहेक होऊ शकत नाही
. आपण दुस-यांव्या दोषांकडे पाहतां नये. कारण
यामुळे दुस-यांचे सर्व दोष आपल्यामध्ये येतात. आपल्याला दुस-यांचे गुण, चांगुतपणा, सौंदर्य पाहिले पाहडीजे-
यामुळे आपल्यामधे सांदर्य येईल आणि दुस-यांचे दोपही लुप्त होतील. हे जाणले पाहीजे की दुसरे
"हवयं" पासून
बेगळे नाहोत. त्यामुळे त्यांच्या दोपांना प्रेमशक्तिने दूर केलें पाडीजें. प्रेम म्हणजेच सत्य आहे आणि सत्य म्हणजेच
प्रेन आहे . जो प्रेमाची शक्ति वापरतो तो
खूप उच्चर्तराला पोडोचतो हुदय उपडून
प्रेमाने आपल्याला दुसः
यांकडें
पाडीले पाहीजे त्यामुळे आपण व्यक्तिगत रित्या आणि सामुहिकरित्या प्रगती करता जो व्यक्ति सामुहिकतेमध्ये
कत्
तिब्यापासून जपून राहोले पाहिजे कोणत्याही सहजयोग्याची निंदा पेकणे आपल्या सहजयोगांत
उतरत नाहो,
पापाप्रमाणेच आहे . आपण किती प्रेमाने बोलू शकतो, आपल्यामध्ये कितो क्षमा-शक्त आहे, हे आपण पाहिले पाडीजे-
सगळ्या सहजयोग्यांना आपले नातेवाईक समजले पाहीजे-
सहजयोगाचे दुसरे अंग आहे,
सहजयोगाचे ज्ञान होणे आणि सहजयोगाचा प्रचार सहजयोगामध्ये
या ज्ञानाची माहिती पाहीजे, की कोणत्या चक्ामध्ये दोम जसूल्यावर हाताव्या किंवा पायाव्या बोटावर पकड़
येते
त्यामुळे कुठले रोग होऊ शकतात. त्यांचे निवारण कसे केले पहिजे. दुस-यांना आपण कसे ठोक करू शकतो
सर्व कुंडलिनीचे ज्ञान प्राप्त केले पाडिजे विशेषत: हित्रयांच्यासाठी
हे अत्यंत आवश्यक आहे
शत्रितचे स्वरूप आहे. या ज्ञानाव्या योगे कित्रिया सहजमधील मुलांना समजू शकतील "सडज" मध्ये जन्मलेली
पा।
मुले अशी कामे का करतात, त्याचा अर्थ काय आहे, बुध्धदीने हे
आणि
समजून घेणे अत्यन्त आवश्यक आहे
दुसरो एक गो्ट खूप जरूरी आहे ती म्हणजे सहजयोगाचा प्रचार जर आपण एका खोलीत बसलां असाल
आणि एकच दरवाजा उघडा आहे आणि
धांबेल
आपण उघडला नाही. तर वा-याचा प्रवाह
।
दुसरा दरवाजा
त्याप्रमाणेच जर सहजयोग आपण दूस-यांना दिला नाही, त्यांना मदत केलो नाही, त्यांना आत्मसाक्षात्कार दिला
 1990_Chaitanya_Lehari_M_(Scan)_4,5.pdf-page-4.txt 
 नाही, त्याचा प्रचार केला नाही, तर आपण प्रगति करु शकत नाही. कारण वृक्ष जेव्हा वाढतों, तेवहा त्याच्या
फांदया वाढल्या पाहिजेत आणि त्या फांदयांच्या छायेमध्ये अनेक लोकांना बसले पाहीजे हो तर वृक्षाची गोष्ट
त. त्यामुळे आपल्याला पुर्णपणे सहजयोगाच्या प्रचारामध्यें मदत केलो
झालो.
पण आपण तर बट-वृक्षाप्रमाणे आहांत
पाहजे. आपल्याला यांसाठी पूर्णपणे तन मन घन समर्पण केले पाडिजे काहीं असे सुध्दा
सहजयोगी आडेत,
जे पूर्णवेळ सहजयोगाचाच विचार करोत राहतात. आणि एके दिवशी पृथ्वोवर स्वर्गच अवतरेल असा विचार करतात
अशा लोकांचे सर्व प्रश्न सुटतात आणि ते नेहमोच आनंदाच्या स्थितीमध्ये राहतात. आपल्यावर एक महान उत्तरदा-
यित्व आहे असा एक समाज निर्माण केला पाहिजे, जो शुच्द निर्मक आहे .त्यातच आपली धारणा असेल आणि
त्याच धर्मामध्ये आपण ह्थित होऊ.
आपणां सर्वाना माझे अनंत आशिर्वाद -
कृपया
चैक्यलहरीची वार्षिक बर्गणी रू-एकशे आठ आपल्या पत्तयासोबत लालील पत्त्यावर डिमांड डाफ्टनेच पाठवावी.
डिमांड डाफ्ट हा सालील नांवावर पाउवावा.
"डिन्हाईन
कुल बरीझ"
डिज्डाइन कूल ब्रीझ
पो.वा-नं. 190।
पत्ता
कोधरूड़
पुणे 4।।029 .
ज्यांना रोकड पैसे घावयाचे असतील त्यांनी ते आपापल्या केंद्र प्रमुखाकडे नांव व पत्स्यासकट यावे.
म
वार्षिक वर्गणी :
डिब्डाईन कूल ब्रीझ
डोरेलश
रूपये 200/- एक वर्षाकरता
:
रूपये ।08/- एक वर्षाकरता
मराठी
हिंदी
स्पये ।08/- एक वर्षाकरता
का मा
 1990_Chaitanya_Lehari_M_(Scan)_4,5.pdf-page-5.txt 
 2, फेबुवारी 90
जाडीर सभतील माणण
मद्रास
सत्य विकता येत नाही.
ते घडविता येत नाही. ते संघटीत करता येत नाही. ते बुध्दोने किंवा
भावनेने सगजून घेता येत नाही. आपल्या उत्काीतव्या प्रकियेमध्ये जे सत्य आपल्याला समजले आहे, ते नेहमी
उदाहरणार्थ, माइया डोळयांनी, इयलीही नक्षी मला दिसते आहे
ेंदूल नस सिस्टिमबर जाणले गेले आहे.
त्याप्रमाणे सत्यसुध्दा तुमच्या सेंटूल
वतू धंड आहे, की गरम जाहे, ते रुपर्शने कळते. आपण ते जापू शकतो.
नव्हस सिस्टिमवर तुम्ही जाणूं शकतां "हे सत्य आहे .हे सत्य आहे" अशी पक बुप्दोची क्ल्पना ते असूं श्षकत
पा
ते पूर्ण आहे.जे पूर्ण आहे, अँबसेन्यूट आहे त्याबद्दल वादविवाद
नाही. प्रत्येकाला सत्य जाणले पाहोजे कारण
होऊ शकत नाहो, त्याचे वेगवेगळया प्रकारे विश्लेपण होऊ शकत नाही. ही पाहातांक्षणी लक्षांत येणारो गोष्ट,
आपण रागजून धेतालो, तर आपल्याला कळेल की सत्य जाणण्यासांठी, या मानवी जाणोवेव्या पलोकडे आपल्याला
आणि सत्य
ईश्वरो प्रेमाची शकिति आहे. प्रेम म्हणजे सत्य
जाये तागते. आणि सत्य म्हणजे सर्वत्र पसरलेलो
Fgणजे प्रेम- पण हे ग्रेम ईश्वरी प्रेग आहे . इश्विरी प्रेम मर्यादित नाही. वृक्षाच्या आंत वहाणा-या प्राण रसाप्रमाणे
वृक्षाव्या विविध मारगांत ते जाते, व परत जाते. समजा, ते एका फुलाला चिकटले तर पूर्ण वृक्षाला व्यथा होऊन
शेबटो ते फूलसुध्दां नष्ट होईल तर हे अलिप्त प्रेम आहे.ईश्वरी प्रेम हे म्यादित नसते ढे
तो महेल
सारे कांही
जे प्रेग आहे, त्यानेच या विश्वाला संधीटित केले आहे, ही पृथ्वोमाता, आणि सर्व ग्रहोंमधोल अंतरे,
आपती उत्काति त्याने संघटोत केलो आहे आणि मुक्तता करून मानवी जाणिवेच्या पातळोपर्यंत आणले आहे पण
प्रत्येकाला बाटते, त्याचे बरोबर
.
पुरेशो नाही. तो जर पुरे असतो तर मतभेद झाले नसते
गानवो जाणोव
পाहे .
अशा प्रकारे स्वतःलाच प्रमाणपत्र दाखला देणे खरे नव्हे
या अभिनवं युगांत जर कोणी ईश्वरो प्रेमावद्दल बोलले, तर ते कांहीतरी मागासलेले आहे असे
त्यांना वाटते. ते कांहीतरो "3क्षय अहितत्व" आहे. ते योडा वेळ ओसरेल, पण आपल्यासांठी त्याला परत
आले पाहीजे आपन्या हितांसाठी, शाण आपले ध्येय साध्य करण्यासांठी. शेवटी, आपण या पृथ्वोवर कशासांठी
आहोत? आपण कशासांठी जन्मलो? आपले घ्येय साध्य परण्यासाठी. शेवटी, आपण या पृथ्वीवर कशासांठो आहोत?
आपण कथासांठी जन्मलो? आपले ध्येय काय? पुर्ण वेळ पैसा,
सत्तेसंबंधातलो नाती आणि मावनिक गोष्टो यांच्याशी
दवानडमे को कांहोतरो उच्चतर राधणे? हे सर्व ब्रम्हचैतन्य आपल्या सभोवार आहे, हे मी म्हणत असेल, तर
होत रो
या पायरीवर हे 9क गृहोत धरले
आहे ,
हे
समजप्यासांठी तुम्हांला शा्त्रीय दृष्टीकोन असला पाहिजे
पण नंतर
ज मी है सिथ्द केले तर "सत्य" म्हणुन तुम्हो ते स्विकारले पाहोजे. प्रामाणिक लोक म्हणून तुम्हो ते स्विकारले
परीहिे हे जर राव गानवजातीव्या बंधनगुवतीसांठी असेल, पूर्ण मानवजातीच्या हितासांडी असेल तर ते का घेऊ नये?
 1990_Chaitanya_Lehari_M_(Scan)_4,5.pdf-page-6.txt 
 161
सत्य विकणारे, देव विकणारे, विविध
सुरवातीला गी हलसोगितले को सत्य विकता येत नाही.
पृरच्या अनेक गोष्टो बाजारांत विकणारे लोक आहेत. सत्याला पेशाशो कांहीों करावयाचे नाहो. पेसा ही मानवाची
आहे, जी आपण अजून
गोष्टीचा आपल्यांत अमाव
निर्मिती आहे. तेव्हा हे ब्रम्हचेतन्य जाणून घेण्यासाठी, ज्या
जली नाही, आपला संबंध जुळला नाहो, आणि हा संबंध प्रस्थापित केला पाहिजे. हे सहज शक्य आहे.जिला
असते. आणि
पण कुंडालिनी म्हणतो तो आगल्यामध्ये घटोत
असलेली शकरित आहे. जी साडेतीन वेटोळ्यांमध्ये
आ
तुगच्या टाूमध्ये मेदन करण्यासांठी सहा चकातून उत्थान पावते आणि तुमच्या हातांला धंड वारा जाणवूं लागतो
ाणि तुमच्या डोक्यांतूनही धंड हवा बाहेर पई लागते.
मग तुम्हो स्वतःला दाखला देऊं शकतां. कोणोहो तुम्हांला
. सहज अंकुरते. आणि त्याचा
दासला देणार नाही आाहे.ह्े बोचे पहिले अंकुर पुटणे आहे. हे जिवंत बी आहे
पूभाव तुमच्या शारिरिक, मानसिक, भावनिक आणि अध्यात्मिक व्यक्तित्वावर झालेला तुम्हो पाहूं लागतां जो विलक्षण,
प्रचंड असतो. अविश्वासनोय, आश्चर्यकारक तुमच्या कल्पनेची झेपहो पोडोचणार नाहो असे ते असामान्य दृश्य
अराते. पण तुम्हो ते असतां. तुम्ही ती उ्वल वस्तु असतां. ती उज्वलता तुमच्यामाध्यं असते. त्या असामान्यतेसाठी
टी
उन्वलते साठीच तुम्हांला बनवले असते. ते सौंदर्य उपमोगण्यासाठी. अणि तुम्हो त्याचा आस्वाद घेतला पाडिजें-
ा तुमचा इक्क आहे.
इंतकेच नवो तर तो सहज आहे महणजे
तुमचा योग ईश्वरो अव्तिरी संबंध मिळवणे हा
सहजगत्या गिकालेता पण खरे मणणे साह म्हणजे अपुरावरोवर जन्गतेला.
सुमच्यावरोबर जन्मलेला-
कुंडालिनो म्हणजे आपल्यामधील शुध्द इचछা, इकॉनॉमिक्साचे नियम प्रतिपादन करतात की सर्व साधारणपणे
इटशा हथा तृप्ति देणा-या नराताल म्डणजे तुम्हांला आज एक हवे असले, उद्या दुसरे कांहो हवे असते. आफल्याकडे
जे कांी आहे, त्यांना आपण कयोच समाधानी नसतो
याचे कारण म्हणजे, आपण जे कांहो मागतो किंवा ज्याची
ज
इ८छा करतो, तो शुष्द इव्छा नसते तर
मंग शुध्द इव्छा म्हणजे का्य? शुध्दावस्थेत किंवा वेशुध्दावस्थेत तुमची
शुष्द इदछा असते, इश्वरो शव्तिशो ऐव्य साधण्याची. आणि हो इच्छा पूर्ण केल्याशिवाय तुमच्या जीवनांत तुम्हो
.
कधोच सभाधानो राहू शकत नाहो.
तर हो शुध्द इच्छेची शकित त्रिकोणाकार अस्थिमध्ये वातव्य करून असते
देद
कुंडालिनों मुलाधारामध्ये मुलाधार चका यावर असते ते माहोत असणे महत्वाचे आहे.कारण हे लोक जे म्हणतात
कों कामेच्छा कुंडालिनो जागृति करतात
ते पूर्णपणे चुक आणि सत्य परिस्थितोच्या विरोधांत आहेत ते चुकोचा
,
गार्ग दासविगारे लोक आहोत व आपल्या कमकुवतेचा
ते फायदा घेण्याचा प्रयत्न करतात. कारण मुलाधार चक़
त्यामुैं
पेनहव प्लेपसस जं उत्सर्जन संस्था य काम
रंस्था दोघासाठी जवाबदार असते. त्याची काळजी पैते
आपण कोणतीही
यावेळी यशा सर्व किया थांनतात.
मनुष्य अयोधिततेत उत्तरतो व कुंडालिनी उत्थान पावते
गोष्ट करतांना, किंबा काहीहो समजवून वेतांना लहरों, दूराग्रहों, अ्हंकारी असतां कामा नये आपल्यासाठी काय
काय आहे, समाजासाडी चांगले काय आहे, गानवतेरांठी चांगले काय आडे याचा संतुलितपणे
गते आहे हिताचे
विचार केला पहिजे जर कोणाला स्वत:च्या कमीपणाचा विचार करून जे लोक त्यांच्या अहंकाराचे फाजिल लाइ
धतात त्यांच्यामागे धांबत सुटायचे असेला, तर ते त्यांच्या नाशाकड़े चालले आहेत.
 1990_Chaitanya_Lehari_M_(Scan)_4,5.pdf-page-7.txt 
 तर आतां, जो कोणी पूर्वीमातेप्रमाणे असेल, त्याव्या उपस्थितीमध्ये कुंडालिनोचें उत्पान होते. किंवा
ी सहजयोगी असेल, ज्याला कुंडालिनीचे उत्थान करन आत्मसाक्षात्कार कसा पावा याची माहीती असेल तर -
तिव्याकडे तुमच्याविषयीव्या सर्व गोष्टींची नोंद आहे. प्रत्येक आणि
फुंडालिनी] ही तुमची वैयवितक आई आहे.
एकूण एक गोष्ट तिला माहोत आहे.तिला तमचे इृदय माहीत आहे. तुमचे मन माहीत आहे . सर्वकांही माहीत
आहे . आणि ती तिला उठविण्याची वाट पहात चांगल्या त-हेने स्थित झाली आहे . तेहा ती त्रास देते असे
म्हणमे हे र्दशविते की ज्यांना अधिकार नाही, किंवा ज्यांना त्याविषयी कांहीच माहिती नाही ते लोक हे काम
करीत आहेत. समजा एसाद्याने प्लगमध्ये बोट घातले आणि मला प्लगमुळे थॉक लागला असे म्हटले तर सहाजिकच
आहे कारण त्याविपयी तुम्हांला माहीतीच नाही.
जैव्हां आपण सूप विचार करतो, तेहांँ आपल्या मेंद्मधील ग्रे पेशी वापरतो. पण त्या कशा मरून
काढल्या जातात. त्यांचो संख्या कशा पध्दतोने वाढते, त्यांची वाढ कशी होते, कोणीच सांगू शकत नाही. मेंदूव्या
बापरांसाठी स्यापिष्ठानचक १ पंट सेन्स पेथोंचे परिवर्तन करते . याशिवाय ते तुमचे लिव्छर, पॅनकिआस स्प्लीन,
शंतडयाचा कांडो भाग य किडनी मुत्रपिंड यांची काळजी घेते . इतके काम त्याला करावयाचे असते. पण
तुमही जर मविष्यवादी असाल, पूर्ण वेक
तर या विचा या चक्ाला तुमच्या
योजना अंखत, सूप विचार करीत
गेंदूराठी ट सेन्रचे परिवर्तन
करण्याचे हे
काम करावे लागते. त्याचा परिणाम म्हणून या सर्व
अवयवां-
जन
कडे दुर्सश्ष होते. त्यामुळे अशा लोकांना लिव्हरचा ्रास होतो. दुसरी गोष्ट स्डुणजे डायबिटीस तुमच्या
पॅनकिआसकडे
दुर्लक्ष केले गेल्याने डायबिटीस होतो
तिसरी गोष्ट म्हणजे स्प्लीन आहे. स्प्लोन हा हिपडॉमोटर आहे. पुर्ण वेळ ती ताल साधित असते-
है।
इल्लीव्या दिवसांत
आपण फार उद्योगांत गुंतलेले असतो. कांही न करता गुंतलेले. स्प्लीन हो अत्यावश्कतेसाशी
असते . अत्यावशकतेसाठी तो लाल रक्तपेशी तयार करू लागते. त्यामुळे जेव्हां आपण वर्तमानपत्र वांचतो, अत्यावशकता
निर्माण होते कारण नेडमीच कांहीतरी यक्कादायक बातमी असतेच. कोणी वारले आहे, कोणी मारले गेले कोणावर
क
सुरेहता, कुठे चोरीं, तुम्हाला चांगलो बातमो त्यांनी द्यावयाचीच नसते. आयुष्यातील असमंजस गोष्टोंकडे असणारे
है अनैरगिकि लक्ष धक्के देते व
त्याचा परिणाम म्हणून स्लीनला लाल
रक्तपेशीचा पुरवश वाढवाबा लागतो
तम तो कर्योन्वित होते
नंतर सकाकी आपल्याला वेळ नसतो. कांहीतरी खायचं धोडसं कुरतडायचं, बेतालपणे
आणि अिरला धांच मारायची अणि त्यांतहो साहेबाबरोबर कांही अडचण असेल तर झालच
. अशा त-हेचं धकायकीचं
जीवन आपण जगत असलो तर विचा या सप्लीनला अशा घाईपाईच्या व्यवक्तिमत्वाशी कसं पटवून घ्यायचं हेच कळत
नाही . योला. हे क्कत नाही, कीं
, की थांबवायव्या त्यामुळे ती पाईघाईने
के हा लाल रक्तपेशी तयार करायच्या
तांबडया पेशो तयार करत जाते आणि
पा
ते सर्व या अवयवासाठी फार पाईंगरदींचे, वेडेपणाचे होतं. त्याशिवाय
त्याचं दुर्लक्ष होतं. त्यामुळे त्याचा स्वतःचा ताल साधता जात नाही आणि आर्ता तो कॅन्सरला, मुल्यत्वे करून
बलड कॅन्सरला सहजसाय असा होतो
 1990_Chaitanya_Lehari_M_(Scan)_4,5.pdf-page-8.txt 
 त्यामुके मेनस बरोवरचा संबंच तुटतो. मग तर नियंत्रणन रहात नाडी- कॅन्सर पेथटमध्ये पेशी लहरीप्रमाणे
वागतात त्या स्वतःहृन काम कर लागतात. त्यामुळे कर्करोगाचा प्रादुर्माव होऊ लागतो. पण जेव्हां कुंडालिनीच
उत्थान होतं तेव्हां ती त्या केंद्रामधून जाते, त्यांना जागृत करते, त्यांचं पोषण करते . त्यांना बरोबर करते.
. अडचणी सोडकि्या जातात. जसे लवराब मूत्रपिंडापासून होणारा
आणि अशा त हेने तुमचे चित्त मध्यावर येते
अ्लड़प्रेशरचा त्रास सोडबला जातो. तसे मांविष्यवादी लोकांचे बाकीचे अनेक प्रश्न सोडवले जातात.
मविष्यवादी तोकांचा सर्वात मोठा सत्रु स्हपजे मविष्य कथी अस्तित्वांत नसतं त्यांना मविष्याबद्दल
ाल
आणि आशा निराशा यांच्यामधील
आथा असतात आणि जेव्हां त्या कार्यान्वित होत नाहीत ते्हां ते निराश होतात
लटकण्यामध्ये त्यांचे पक विचित्र प्रकारचे व्यक्तिमत्व तयार होते आणि त्या प्रकारव्या व्यक्तिमत्वामध्ये मला वाटते
की ते ज्याला आपन सायकोसोमेटिक म्हणतो तसे कांडी रोग त्यांच्यामध्ये उत्पन्न होतात. जे फार गंमीर स्वरूपाचे
असतात. त्याशिवाय या मविष्यवादो लोकांच्या दारावर पक अति भयानक शत्रु वाट पहात असतो तो म्हणजे
डार्ट जॅटक इतके जर तुमचे चित्त बाहयांत असेल, योजना करने, पैसे करने, सत्ता या त्या गोष्टोंसाठी
गांडपे करणे, तुमच्या हृदयाकडे चित्त नसेल, तुमच्या मावनिक बाजूकडे चित्त नसेल, जसे कांहो लोक सूप
कामसू असमारे "वर्कोडोलिक्स",
ज्यांना बायकोसाडी वेळ नसतो, कुटुंबासाठी वेळ नसतो
मावनेव्या अमिन्यव्तिसांठी
,
बेळ नसतो, ते फार शुष्क लोक होतात- बाडेकन कदाचित ते चांगले दिसतील पण तसे ते नसतात. आांतून
ते अत्यंत शुष्क, असतात आणि हृदयविकाराचा मोडा झंटका त्यांना सहज येऊ शकतो. यार्च कारण असं की हृदयांत
आात्म्याचं वास्तव्य आहे आणि आत्म्याकडे इतके दुर्लभ केले तर हदयविकाराचा झटका येणे अपरिहार्य आहे पूर्णपणे
अपरिद्यार्य
तर, हृदये दोन प्रकारचो आहेत.एक आकसवाणे हृदय. दुसरे कार्यन्वित हृदय. मविष्यवादो माणसाचे
हृदय कार्यान्वित असते आणि त्याला हृदयविकाराचा मोठा झटका येतो आणि आळसवाणे हुदय असणा-या माणसाला
अंजायना होते, तर सर्व रोग मानसिक, मा्वनक किंवा शारिरिक, चकामधोल गडबडोमुळे होतात
श्रीकृष्णाची पुजा
9 फेब्रुवारी १०
मরास
तिथय लहान उगमापासून याचो सस्वात झाली, आणि नदीप्रमाणे याचा मोगा प्रवाह झालाअशा
जीवनावश्यक रितीने सहजयोग आपण इथे प्रस्थापित करु शकलो, यावदूदल मला अंतिशय आनंद झाला
आहे
ईश्वराने त्याचे काम करण्यासाठी वेचून घेतलेले लोक तुम्ही आहांत हैं प्रत्येकाने
प्रथम
लक्षात उेवले पाहीजे-
प्रधम
आणि आय कार्य, हे त्याच्यासाठी कार्य करणे मग तो तुमच्यासांठी कार्य करतो. तो तुमची काळजी वड़ातो. तुमचे
सर्व वैयव्तिक प्रश्न, सामाजिक प्रश्न आणि इतर प्रश्न सोडविले जातातजे सर्व गोष्टी देवाव्या हवाली करतात
व त्यांचे प्रश्न अन्युत्तमारित्या सोडविले जातात.
हो परमचैतन्याची शत्त आहे, जो आपले पोषण करते, आफल्याला
भार्गदर्शन करते, आपली काळजी बहाते व सर्व काही संचटोत करते. पसादी गोष्ट व्हावी याची तुम्ही अपेक्षा
करत नसतांनाडी ती सहज होऊन जाते. सहजयोग कांही लोकांमध्ये वाढायला वेळ लागतो. तेकहां धीर ठेवा
आणि स्वतःबढूवत पूर्ण विश्वास उेवा.
 1990_Chaitanya_Lehari_M_(Scan)_4,5.pdf-page-9.txt 
 आपण जर ईश्वराच्या अक्षयत्वाशी निगडोत झालो आहौत, तर कोणल्याही गोप्टीबद्दल चिंता का करावी?
सर्व कांही इतक्या सुरेस पध्दतीने घडन येते, पण पहीली गोष्ट म्हणजे आपन आपफत्यामध्ये विश्वास ठेवला पाडीजे,
जापले हुृदय निर्मक असेल, ईश्वराविषयी आफ्ल्यामध्ये मनापासून प्रेम असेल तर ईश्वराचे तुमच्यावर त्याहून
अनेक पटीने प्रेम असते, याबर आपण विश्वास उेवला पाठीजे पप हे वेगकया प्रकारचे प्रेम असते,
तुमच्यावर
प्रेम करणा-या पित्याप्रमाणे तुम्ही चुक केली तर ते ती सुधारतात. त्याप्रमाणेच परमतचेतन्यसुच्दां तुम्हांला मुधारते.
ते तुम्डांला
अशाप्रकारे सुधारते की तुम्हांला तुमची लिकवण मिकते. त्यामुळे
सदासर्वदा आपण है लक्षांत ठेवले
पाडीजे की, ती महान शव्ति, जिला आपण परमचैत्य म्हणतो त्याचेच आपण सार सारांध आडोत: आतां परमच्ैतन्य
वर्गयन्वित झाले आहे. सर्व मानवजात चांचमीपध्दतोने विकत आहे. पण आतां ते पुर्णपने कार्यह्वित सालेले परमचैतन्य
आहे.
आधुनिक युगामध्यें "देवी" हा शब्द त्यांनी त्यांच्या स्वतःसाठी वापरला आहे, हे सुध्दां इतके रूपष्ट
आहे है फकत कलियुगांतच श्क्य आहे.त्याची प्रातिकिया म्हणून कांडी लोक सत्याच्या विरोधांत जाऊ लागले आहेत
आणि अध्यात्म लोटे आहे असे म्हणून दूसरे टोक गांठण्याचा प्रयत्न करीत आहेत या दोन प्रतिकियांच्यामध्ये
उभे आहे, "सत्य" आत काय होणार आहे, की सारासार विचारसुष्यां मर्यादित आहे, ेत्यांना समजेल तर्कबुप्दी
कवाट्याहीकीरेत्ता वापरतां येते. समजा
, कोणीतरी कोषाचा सुन केला, तुम्ही त्याला युव्तिवादाने पटयून देऊं शकतां-
कांहीडी तर्कबुष्दीने पटविता येते. त्यांत "मानयता"
नसते आतां कलियुगांत आफ्न्याला ढी चांगली संधी आहे,
कारण अीतवयोक्तित्या रडापीमानामुळे उक्भवलेले प्रतिष् परिणाम तोक बर्षू शकतील.
आपण एका मोहजालांत
. हे जेव्डां होईल
आहोत आणि आपल्याला त्या मोहजालापलिकडे गेले पाडीजे
त
तेज्हां आपण सहजयोगामध्ये येऊं लागतो
. यामुळें परिपक्वता साध्य होते. जी तुम्हाला परिपक्व करते, त्या कीलयुगाच्या
आगीपमाे तो आहे योग परिषदेसाडो दोन दिवस मला रक्षियाला जावे तागले
-
माझ्या यजमानांनी मला विचारते,
"या दोन दिवसांत, तूं काय साध्य करणार आहेस?" योगा परिपदेमध्ये सर्व "इस्टर्न ब्लॉक"व्या देशांतील प्रतिनिधी
रूमानिया करगेरीया पोलंड इत्यादि होते अणि त्यांना त्यांचा साक्षात्कार मिळ्यावर नाटयमय परिवर्तन होऊ
लागले ते
पका भाषसाला आत्मसाक्षात्कार मित्ाला तरी वातावरांत बदल होतों.
"ईश्वर तुम्हां सर्वाना आशिर्वादोत करोग".
 1990_Chaitanya_Lehari_M_(Scan)_4,5.pdf-page-10.txt 
 10
13 पेबुवारी 1990
महिचासुर-मर्दिनी पुजा
- बंगतोर
प्रथम प्रत्येक जागेमध्ये माणसाला श्री गणेशाची स्थापना करावी लागते. तुम्डांला माहीत आडेच की
. या तिन्ही गोष्टी श्री गणेशाव्या सुज्ञपणामघून
गणेश हे मांगल्य, पावित्र्य अबोधिता याचे स्त्रोत १उगमस्थान आहेत
येतात. तेव्हा पडिला आणि आय हा तुमच्यामधील सूज्ञपणा आहे .
मांगल्य कारय, पावित्रूय कार्य हे तुमच्यामधील
सूज्ञपणामुळें कळेल . हा सूज्रपना हा जगांतील हुशारीचा श्हाणपणा नव्हे - पण दैवी सूजता आडे ,जी आपल्या प्रगतीबरोबर
आफ्ल्याला कळते . तेव्हां आफल्या सूज्ञपणाचा स्त्रोत आफ्ल्यामध्ये प्रस्थापित करणे, हे प्रत्येक सहजयोग्याचे कर्तव्य
आहे -
आतां सहजयोग्यांसाठी
ी या सूत्नपणाचे उगमस्थान म्हणजे परमचैत्य किंवा शुध्द चैतन्पलडरी याच आहेत.
जेव्हां जेव्हां तुम्हाला अडचण असेल किंवा ज्यावेळी तुम्हांला बाधा जाणवतील,
फिंवा जेव्हां तुम्हाला
हे, स्वीकारावे
की ते, हे चांगले आहे, की ते चांगले आहे असे बाटेल तेव्हा सुक्नपणाची पहीली गोष्ट म्हणजे व्हायव्रेश्सवर त्याची
पीरिक्षा करावी. कारण आपल्याला नवीन जाणीव मिळाली आहे हे आपण नेहमीच विसरतो. आपण उन्चतर लोक
आडोत हे जापण विसरतो
. आपण संत आहोत हे
आपण विसरतो आणि देवाने आपल्याला सतत राहाणारी एक
विशेष जाणीव दिली आहे.
निर्णय पेण्याची आपली स्वतःची पध्दती जेव्डा आपण यापरतो तेल्हा आपण चूक ठरतो.
त
ত্ायश्रेक्स ही पकच गोष्ट आहे जो तुम्हांला सांगू धकेल की तुम्ही जे कौठी करीत आधात ती गोष्ट बरोबर
आहे किंवा नाड़ी. डी संवय वृष्वींगत करण्यांत सूज्ञपणा आहे . भावीनक किंवा मानसिक पातळीवर कोणल्याही गोस्टीचा
-
निर्णय येण्याची तुमची आथी असलेली संवय नाही . कांही लोक नेहमी म्हणतात, "मला फार चांगले वाटले
हा एक मानसिक दृष्टीकोन आहे
.
काही लोक असे म्हणतात, तांत्विक दृष्टया मला वाटले ते तसे असावें आफ्ल्या-
ुड
सांठी फक्त एक स्त्रोत आहे. तो म्हणजे परमचैत्य किंवा व्हायत्रेश्न्स आणि त्यांना समजून घेणे -
पहिला सूज्ञपणा म्डणजे उहायत्रेशन्सव्या प्रामाणिकपणावर पूर्णतया अवलंबून आणि दुसरा म्हणजे तुमच्या
ठहायब्रेशन्सची स्थापना त्या जर ्यवस्थित नसतील जर त्या नीट समजत नसतील तर तुम्हाला मानसिक
अयवा मारवनिक रित्या निर्णय घ्यावा लागेल.
पण जर तुम्हांला वहायब्रेथ्न्स आहेत जआणि तुम्हांला त्यांची जाणीव
ता
आहे तर हे योग्य की अयोग्य डा निर्णय पेपे फारच सुलभ आहे .
तिसरी गोष्ट प्रत्येकाला
समजली पाहिजे ती ही, कीं आपण देवाच्या साम्राज्यात प्रवेश केला आहे
हा अँधविश्वास नव्हे कारण तुम्हांता यंड वा-याची जाणीव झाली आहे. परमचैतन्याची तुम्हांला जाणीव झाली आहे
ते कार्यान्वित डोईल. समजा मी कुठे जात असले आणि इाय्हर म्हणाला, आपला ररुता चुकला आहे, मला
शांत वाटते . भला या रस्त्याने गेले पाहोजे.
मला पाझिटिव्ह असले पाडीजे जर
तुम्ही सर्व कांही परमचेतन्यावर
सोपविले तर इतक्या लोकविलक्षण गोष्टी घड़न येतील. तुम्हाला आश्चर्य वाटेल कथाप्रकारे आपले प्रश्न सोडाविले
जातात. कशाप्रकारे आपन्याला मार्गदर्शन केले जाते
.
तुम्हाला इतके व्यवस्थितपणे सर्व दिसते. तुम्ही कांहीतरी
 1990_Chaitanya_Lehari_M_(Scan)_4,5.pdf-page-11.txt 
 - I|-
कर इचिछता, त्यासाठी झगडत असत, आणि तुम्ही नुसते म्हणतां, "आतां मी सगळं सोडून दिलं आहे. आणि
.व्हा पुढे, आणि
असेल तर हे परमचैतन्य म्हणते, ठीक आहे
ते घडतं पण तेच तुम्हाला कांही करायचे
करा. तुम्हाला पडवायचे आहे तर घडवा तुम्डांला तुमच्या स्वतःच्या प्रयत्नाने करायचे आहे तर करा. तर
हे तुमच्या वागप्यांतून इळुंडळू लुप्त होते आणि मग सगळे लोक मला सांगतात, "श्री माताजी, तुमच्या कृपेतं
मला है मिळाले आणि ते मिळाले .
चौथे शहाणपण हे की तुम्हांला पूर्णपमे शरण गेले पाहीजे आणि सङजयोगाबद्दल तुम्हांला दृढ़ विश्वास
पाहिजे. सहजयोगामध्ये तुमची गडनता किती आहे ही एक महत्वाची गोष्ट आहे. तुमच्यामध्ये ती गहनता असली
तर ते कार्यम्वित होते. घडून येते. कारण शेवटी तुम्हाला तुमचे आईवीडल, तुमचे कुटुंब, तुमची मुले आणि
तुमचे प्रश्न असतात - पण हे प्रश्न सोडविण्यासांठी तुम्हांला कष्ट करावे लागत नाहीत. कष्ट करावे लागतात
ते फक्त तुमचे व्हायब्रेश्नसचा विकास करण्यासांडी.आतां तुम्ही ते कसे वाढविता? तुम्हांला निर्विचार बनले पाडिजे-
निर्विचार झल्याशिवाय तुम्ही ते पड़ू देऊ शकत नाही
. तुम्ही माझ्या फोटोसमोर बसले असाल आणि विचार येत
"ओम त्वमेव साक्षात निर्विचार साक्षात ....". निर्विचाराची
असले तर तुम्ही निर्विचाराचा मंत्र म्डटला पाहिजे
हिथिती प्रस्थापित केली पाडीजे अशाप्रकारे तुमच्या मनाची गहनता वाढेल
त्यानंतर तुमच्यापुढे दुसरा प्रश्न असतो. तुमच्या हृदयाची गढनता कशी वाढवावी? घ्यानाला बसण्यापूर्वी
तुम्हाला असे म्हटले पाहीजे, "श्री माताजी, कृपा करून माझुया हृदयात या". मग ध्यानाला बसा आणि तुमचा
हात तुमच्या हृदयावर ठेवा कांही लोक. नुसते असेही म्हणं शकतात, "श्री माताजी मी आत्मा आहे. पण सर्वोत्तम
गोष्ट म्हणजे "श्री माताजी, माझे इृदय उपडा" असे म्हणणे
हृदयाचे उपडषे हे फार महत्वाचे आहे .तुमचे
हृदय उघडल्याशिवाय तुमची प्रगती होत नाहीं . मला कांही नको, मला फक्त विशाल हृदय हवे तुमच्या स्वतःच्याकडे
तुमचें हृदय उपडे
करा. पूर्ण वेळ तुमच्या स्वतःबद्दल इतकी काळजी करू नको काही केळां लोक त्यांचा कठोर
स्वभाव किंवा कडकपणा किंवा त्यांची शिस्त यावदृदल लेली मिरवतात. "मी चार वाजतां उठलो, स्नान केले,
त्यानंतर ही पुजा केली वगैरे वगैरे हे सर्व तुमचे हृदय मारुन टाकेल: सहजयोगामध्ये कोणीही त्यांच्या शिस्तीबद्दल
बढाया मारतां नये. हे तुम्ही स्वतःच्या समाधानासांठी करता ध्यानसुष्यां तुम्ही स्वतःव्या समाधानासांठी करता,
कोणत्याही प्रकारच्या मोठ्या तपस्येसाठी नज्हे . फ्वत आनंदासाठी.
आनंदी मनस्थितींत तुम्ही सकाळी उठतां आंघोळ
करतां दिवसाची
सुरूवात करता. तुम्हाला
खूप
जुम्हाला
कूरतेने स्वतःला विस्त लावायची नसते-
पण तुम्हांला स्वतःबर प्रेम केले पाडिजे आणि स्वतः आनंद उपभोगला
पाहिजे . माझी पूजा, करणा-या लोकांना मी पाहीजे आहे. ते फार आतंदो मनः स्थितीमध्ये असतात. गाणी म्हणत
, एकसारखी शिस्त लाबित, हे करु नका, ते करें नका
माळा करण्याचा आनंद लुटत असतात.
दुसरा पूरकार
असे म्हणत पूर्ण वेळ विचार करीत, श्री माताजों येणार आहेत, वेळ झाली आहे हे आणि ते पुजा डी कांडी कुठल्या
 1990_Chaitanya_Lehari_M_(Scan)_4,5.pdf-page-12.txt 
 12 -
-
प्रकारचा समारंभासाठी नव्हे ते तर पक्त आपल्या प्रेमाच्या आनंदामध्ये मिजून चिंब होणे आहे. तेहा घाई
करण्याची किंवा काकजी करण्याची गरज नाही. तुम्ही इथे काय ठेवले आहे , तिथे काय केले आहे, ते मी पाहात
नाही. तुमच्या प्रेमामुळे तुम्हीं ते केले आहे तुम्ही जे कांहीं करता त्यांमध्ये मी कधी चूक बघत नाही तुम्ही
जे काही करता ते सुंदर असते.
ना, तिने कांही बोरे गोळा केली
तुम्हांला वृध्दा शबरी विषयी माहीत आहे
आणि त्यांपैकी प्रत्येकाची तिव्या दातांनीं तोड़न चव घेतली
श्रीराम आले, तेव्हा तिने म्हटले, "कृपावंत
- जेव्हां
होऊन हे स्वा-
तुम्हांता आंबट गोष्टी आवडत नाहीत, म्हडणून मी त्या सा-यांची चव घेऊन पाहीली आहे . आणि
गोड़ असलेली
तुमच्यासांठी ठेवली आहेत: पण लक्ष्मण वेगळया प्रकारचा होता. तो रागावला,
की, या खालच्या
१
जातीव्या स्त्रीने रामाला अशापकारे अर्पण करावे, याउतट श्रीरामांच्या डोळयांत अश्रू उमे राहिले आणि त्यांनी ती
स्ाण्यास सुरूवात केली. ते म्हणाले इतकी चवदार
आणि गोड बोरे मी कथीच साल्ली नाहींत. सीताजीना सगळे
समजले आणि त्या म्हणाल्या, "मी काही घेऊ शकते का? त्यांनी ती साल्ली आणि जणू "अमृत" असे त्यांचे वर्णन
केले तेहा लक्ष्मणाने कांही मागितलो तेव्डा सीताजीनी म्हटले, "तुम्ही इतके रागवलां होता तर तुम्हांला कंडी
मिळणार नाही. तिव्या विनविण्या करून त्यांनी सुध्यां कांही खान्ली आणि ती गोड आहेत असे त्यांना जाणवले-
अत्यानंद म्हणजे प्रेमाचा दालला होय-
सगळे कृडी प्रेमाने केले पाहिजे, सुरेखपणे आणि हळुवारपणे, सगके कांही गोडव्याने केले पाहीजे गोडवा
किंवा माधुर्य नसेल तर पूजा आनंदमय होणार नाही. जसे आहे त्याप्रमाणे, नेहमीच मला तुम्हांला सांगावे लागते
तट
हे करा आणि ते करा असे. गंभीर असे कांहीच नाही आणि पुरूष सगळे काही संघटोत कर्रू पाहातात. त्यांना
समजत नाही. सगळे काठी व्यवस्थित झाले तर ते आनंददायी नसते पखादी कुतुष्ठलजनक पटना पाहठीजे काडी
चुका, ज्या नाटकांत मर घालतील
सगळ काही इतक्या गंभीरपणे करायला नको सगळे कांही अगदी व्यवस्थित
आहे
े . आपण कसेही असलो, काहीहो असलो तरी प्रेमांत आहोत. प्रेमामध्ये बाकी सगके कांही तुम्ही विसरतां.
महत्वाची गोष्ट फक्त प्रेम हीच आहे. ही जर परिह्थिती असेल तर आपण सरोसर सगळ्याचा आनंद उपभोगतो
तडापपणाचा उठचाक म्हणजे सहजयोगात आपण आनंद उपभोगतो आहे किंया नाही? ही खरी कसोटी आहे. का
आपल्याला तो जाहत मारी किंवा कठीष बाटतो आहे? जर आपल्याला तो सुलदायी असेल तर माझे काम झाले
सगळ्या गोष्टींचा आनंद तुम्हाला
उपमोगता यावा म्हणून मी काम करते. प्रत्येक छोटी गोष्ट, प्रत्येक
गोष्ट जी तुम्हाला सुंदर दिसते तिचा आनंद तुम्ही लुटावा.
सहजयोग फुलाप्रमाणे आहे .तो सुगंधाने भरलेला आहे
. मी जेव्हां त्याला पाडाते तेन्हां माझे हृदय
मरून येते. आनंदी, सुली, प्रामाणिक आणि इतके चांगले लोक पहाणे किती छान आहे. असे दृश्य कुठे दिसते?
श्री गणेजाप्रमाणे, जो मुलाप्रमाणे आहे, नाचत आपल्याला आनौंदत करीत आणि आपल्याला सूज्ञ करोत छोटयाशा
मुलामच्ये इतके महान व्यक्तिमत्व
अक्षय बालपणाचे ते मुल आहे. त्यामुळे श्री गणेशाचे ते साँदर्य आपण प्रस्थापित
 1990_Chaitanya_Lehari_M_(Scan)_4,5.pdf-page-13.txt 
 - 13
केले पाहीजे. तुम्ही मुलांना पाडातां, ते खेळण्यावरोबर खेळतात मग ते फेकून देतात. त्यांना कसल्याच बाघा
होत नाहोत. मुलांना जर असे वाटले हे माझे आहे तर ती मुले नसतात. कांहीच इतके महत्वाचे नाही. अशाप्रकारे
तुम्हाला सहजयोग समजायला इवा-
प्रधमतः आपल्याला समजायला हवे की आपण देवीला प्रसन्न ठेवले पाहिजे ती आनंदांत असेल तर
इतर देवता लूम होतील.फ्क्त एक गोष्ट मला आनंदात ठेवते. तुम्ही सर्व एका कुटुंबात, एकमेकांवर प्रेम
करतांना मला आढकता समजुतदारपणा आणि प्रेम यांपासून झालेली जवकीक -
इश्वर तुम्हाला आशिर्वादोत करो.
15 फेब्रुवारी ।990
अहमदाबाद प्रोग्रॅम - संविष्त
जेव्हां आपण अन्ञानांत असतो, अंध:कारात असतो आणि सत्याची कल्पना करत असतो, त्यावेळी ती
फ्ल्पना आपले संस्कार आणि बुध्दी यांना जनुसरून केलेली असते.
कुंडालिनी व तिचे उत्यान याविषयो बोलतांना श्री माताजी म्हणतात, " बरम्ह डी सूक्ष्म शकव्ति आहे
आणि हो कुण्डालिनी जेव्हां याचे छेदन करते त्यावेळी ती ब्रम्हाच्या
आंतडी छेदन करते म्हपजे समजा, ब्रम्हवी
जी सूक्ष्मशीविति आहे तिला स्पर्श करते
पहिल्यांदा आफल्याला मिळाली ती जइशव्ति आणि या जडशीक्तिला मेदून
.
ती ब्रम्हाला रूपर्श करते". यानंरत श्री माताजीनी मानवामधील कुंडलिनीचे स्थान तिन्ही नाइया त्यांची कार्ये याविषयी
माहोती देऊन म्हटले की, " आपन्याला सदैव संतुलनांत राहीले पाहीजे आणि संतुलनांत राहाण्यासांठी सहजयोगा-
शिवाय दुसरा कोणताहो मार्ग नाही.
आपण म्हणतो आपण संतुलनामध्ये आहोत . ब याच लोकांना वाटते, आपल्यामध्ये
खूप विचार येतात. त्यांना आपण कसेहो करुन बंद करावे त्याला कांही इलाज नाही. कांठी लोक म्हणतात,
आमच्यामध्ये
. त्यालासुध्दां काही उपाय नाही. तुम्ही जर अहंकारावरोबर झग लागला
खूप अहंकार मरला आहे
तर जहंकारही तुमच्यावरोबर झगड लागेल. याचा उपाय हा आहे की आपल्यामध्ये कुंडालिनीचे जागरण करून
घेणे -
सारी सृजनशक्ति स्वाधिप्ठान चक्रामधून आपल्याला मिळते जाह्त करून गुजरातमध्ये मी पाहिजं की
लि्हरचे त्रास खूप जात आहेत कारण गुजराधमध्ये फरसाण वगैरे तकलेल्या गोष्टी खूप खातात आणि तळलेल्या
ा।
गोष्टी खाल्यामुळे माणसाला त्रास होतो. शेंगदाणे आपण आवश्यकतेपेक्षां जा्त बातो. शेंगदाण्याव्या तेलामुळेसुध्दां
पाहीले आहेत जे साल्यावर कोड येतो ल्युकोडमो होतो हा
लिव्हर यराब होते आणि तेलांचे बँड मी असे
सुध्दा गुजरावेत जाहत होतो
हल्ली आफ्ल्यामध्ये लयवध्दता उरली नाही- हे जे धावपळीचे जीवन आहे त्यांत माणसावर सूप ताण
राहात नाही आणि यामुके आपल्यामध्ये
कशाचाही सहज परिषाम होइल अशी स्थिती येते आणि एक रोग रक्ताचा
 1990_Chaitanya_Lehari_M_(Scan)_4,5.pdf-page-14.txt 
 - 14 -
कसर होतो. ज्यातून वाचण्याचा उपाय आहे सहजयोग. त्याचे कारण आम्हाला माहोत नाही. आम्ही काडी करत
नाही
. पण तुमच्या मधील कुंडलीनीचे जाग्ण करा. तुटलेले चक पटकन जोडले जाते.आणि कुंडलिनी त्याला
आपली शक्तिसुध्दा देते-
तिसरे चक नामी याची शवित अशी आहे की प्रत्येक गोष्टीला स्वाहा करू शकते की मानवामध्ये जे
दडा थर्म आहेत जसे कार्बनय्या चार क्हॅलन्सीज त्याप्रमाणे आफ्न्या दडा वहॅलनसीज आहेत या दड़ा धर्मातोल
एका पासूनही जर आपण व्युत झालो तर हळूहळू आफ्ल्यामध्ये त्रास सुरु होऊ लागतो. या त-हेने पोटामध्ये
त्रास होऊ तागतो. जेव्हा पोटात त्रास होतो तेव्हा आपण विचार करतो हे औषध घ्यावे, नाहोतर ते पण
छी औभधाने ठीक होणारी गोष्ट नाही. त्या यर्माला आपण पण त्यामध्ये स्थापन केले पाहोजे. आणि ते करण्याची
पध्वत मछणजे कुंडलिनीचे जाग्रण. ज्यामुळे सगके धर्म ठीक
डोतात. वाईट सवयी सहजयोगाने सुटतात कारण
आपण स्वतः शक्तिशाली होतो. कोणाची गुलामो करीत नाही आणि अनेक नुकसान पोडोचवणा-या सवयी सुटतात.
अनाइतचक्र यामध्ये स्टर्नममध्ये देवीचे गण हटीबॉडीज तयार होतात.
बारा वर्षाटया वयामध्ये
त्या पुर्ण वरीरामधे पसरतात आणि ज्यावेळी कोणी बाडेरची शक्ति आकरमण करते त्यावेळी हे गण तोंड देतात
आपले मध्य अनाठत जर कमजोर असेल जसे ब-याचशा बायकांना आपल्या पतो बदूदल आशंका असते ते्हा
ब्रेस्ट कॅन्सर डोतो.
विशष्दो म्हणजे श्रीकृष्णाचे सोळा पाकळयांचे चक
याव्या चतनामुळे आपले डोळे, नाक, कान,
तोंड
चालते . आतां जो माणूस जाहत बोलतो, आपल्या बोलण्याने दुस-यांना रागवत, ओरडत राहतो. त्याचे हे चक्
नेहमी पकड़ घेते किंवा जो माणूस सदेव
आपल्याला दोषी समजतो, मी हे पाप केलं ते पाप केलं, त्याचे
हे अलीकडचे चक खराब असते .
जर मेंदूचा टून्सईस आइवाई सेक्शन घेतला तर ब-याच पाकळया दृष्टीस येतात. डॉक्टरांचे म्हणे
आहे या 980 किंवा 988 आहेत. आम्ही त्यांना ।000 म्हणतो.
त्यासाठी याला सहस्त्रार म्हणतो जेव्हा
कुंडलिनीचे उत्यान होते त्यावेळी या सहस्त्राराचा फार थोडासा माग वापरात येतो, प्रकाशित होतो. जेव्हा प्रकाश
वाढू लागतो ते्डा आपल्या मेंदूमघील या शक्ती जागृत होतात. ब-याच लोकांची बुध्दी खुपच "दष्ट" होते:
जेव्हा कुंडलिनो
हुदयही इतके मोठे होते की असा मनुष्य महान वैतकरणाचा, खूप शहाणा म्हणून मानला जातो.
बम्हंघ छेदते त्यावेळी पसरलेल्या सर्व शक्तीला ती पकत्रित करते अणि आपल्यामध्ये ही शक्ती आपल्या हातातून
वाहण्यास सुरूवात होते. सर्व प्रथम त्मसाक्षात्कार मिळान्यावरच आपल्याला इया शक्तोचा आफल्यामध्ये बोध
होतो. हा बोघ, याला समजमे हेच "वेद" आहेत- यापासून वेद डा शब्द निर्माण झाला. आणि यानंतर आपण
स्वतः पाहतो की आफ्ल्या डोक्यामधून धंड धंड बारा निघतो. आाणि छायाचित्रात सुध्दां कधीकधी प्रकाशसुप्दा
 1990_Chaitanya_Lehari_M_(Scan)_4,5.pdf-page-15.txt 
 15-
यातूनही दिसतो. तर, या परमचैतन्यात सुप्दा प्रकाश आहे . तो सचा दिसतो. आणि अशा अनेक गोष्टी दिसतात.
ज्या आपण विचार करतो अस्ताित्वात नाहीत त्या समोर दृष्टीगत होतात. आपण बुध्द महावीर, जीझसकाइस्ट
सर्वाना मानतो. पण अजून त्यांच्याशी संबंप आला नाही.
कॉम्प्यूटप्रमाने या चैतन्यलहरींनी सत्य काय व असत्य कारय हे आपण जाणु शकाल, या सर्व गोष्टी
आफल्यामध्ये आहेत हयांचे प्रकटीकरण न्हायचे
आहे त्यांना आकारात यायचे आहे. डळ्डळू या शक्या प्रवल
डोत जातात. आणि आपण नेहमी आनंद सागरामध्ये रहातो. आणि अनेक प्रकारे आफल्याला मदत मिळते जेहा
लक्ष्मीतत्य जागृत होते त्यावेळी पैशाची अडचण मिटते . जेव्हा सरस्वतीतत्व जागृत डोते त्यावेळी प्रबलता, बुध्दीची
तीक्षणतासुध्दा आफ्ल्याला मिळते. इतक्या सर्व शक्या जागृत होऊन सुप्दा आपण अत्यंत नमर, अत्यंत प्रेममय
अत्यंत सामुहिक बनता
फक्त स्वतःचाच विचार करीत नाही सा-या दुनियेचा विचार करवा लागती, आणि
की लोक जेव्हा सहजयोगामच्ये येतात, तेहा
आपण जी इच्छा करता ती पूर्ण होते फार आश्चर्यांची गोष्ट आहे.
म्हणतात, "माताजी, हे कसे काय घडले ? हे कसे प्राप्त झाले ? हे परमचैत्य आहे. हे आता आफल्याला
पाहाते, सांभाळते. कारण आपण परमात्म्याचा साम्रान्यामध्ये आहात परमात्म्याचे साम्राज्य एका परिने कमालीचे
नाही डो पण आपण गडनामच्ये असले
साम्राज्य आडे.कोणत्याही गोष्टी कशाचीही उभीव त्यामध्ये सापडणार
पाड़िजे . आफ्ल्यामध्ये गहनता असली तर सर्व कार्य होणार आणि हा चमत्कार नाही, डी वास्तीवकता आहे.
आपण याला जाणले नाही म्हणून भपण याला चमत्कारे म्हणता-
आणि तसे पाहायला गेले
जशा आपल्याला एकेक
.
वस्तू दिसू लागतात, आफ्न्याला मिळ लागतात
तर आपण स्वतःसुध्दा एक चमत्कारच आहात. आपण आपल्याबददल सगळके जाणता. आणि हळूहळू परमात्म्याबद्दल
सुध्दा जाणाल आणि याप्रकारे आपली प्रगती होत राहील .
 1990_Chaitanya_Lehari_M_(Scan)_4,5.pdf-page-16.txt 
 -16-
महाशिवरात्री पूजा
पुणे
दिनांक : 23/2/90
श्री मातारजीचे माषण
आज शिवरात्री आहे. आणि आम्ही आज शिवाचे पूजन करणार आहोत. बाडेरील गोष्टीत जापण आपले
शरीर व त्या संबंधीच्या अनेक गोष्टी मन, बुध्धि अहंकार आदि गोष्टींना चालना देत असतो. त्यावर प्रभुत्व
मिळवू शकतो. त्याचप्रमाणे ज्या काही अंतरिक्षातील गोष्टी आडेत. त्याही आम्ही औळख शकते व त्याचा उपयोग
कर शकतो. त्याचप्रमाणे या पृथ्वीमध्ये जे बुध तत्व आहे. आणि या पूष्वीत जे निर्माण झाले आहे ते सर्व आम्ही
उपयोगांत आणूं शकतो. त्याचे सारे प
परंतु हे सर्व बाहेरचे आवरण
प्रभुत्व आम्ही आमच्या हातावर घेऊ शकतो.
आहे . आम्ही आतमध्ये आहोत जो
आमचा आत्मा आहे तो शिव आहे. बाहेरील सर्व गोष्टी नश्वर आहेत.
जो जन्म घेणार त्याला मरण आहेच. जो उत्पन्न होतो त्याचा विनाश होतोच - परंतु आत्म्याच्या आतमध्ये जो
आत्मा आहे, जो शिव आहे तो त्या सदाशिवाचे प्रतिबिंब आहे . तो अविनाशो, निष्काम व स्वव्छंद आहे .तो कोणत्याही
गोष्टीस लिप नाही. तो निरंजन आहे. त्या शिवाची प्राप्ती झाल्यावर आम्ही त्या शिवाच्या प्रकाशांत चमकू लागतो.
आम्ही इळूहळू संयास घेऊ लागतो.
बाहेरचे आवरण जसेच्या तसेच राहाते. परंतु आतमच्ये जो आत्मा आहे
तो अचर, अतूट व अविनाथी आहे तो नेहमी आफ्ल्याच ठिकाणी असतो. आत्मसाक्षात्कार मिळल्यावर आमचे
जीवन हे भव्य, दिव्य व
पवित्र असे जीवन बनते. म्हणून मनुष्यमात्रासाठी आत्मसालात्कार मिळीविणे अत्यंत
आवश्यक आहे. त्याशिवाय मानवात संतुलन येत नाही. त्यामध्ये खरे प्रेम निर्माण होत नाही व त्यामध्ये खरी
सामुहिकता येत नाही व त्याला सत्त्याची ओळख पटत नाही. ते सारे ज्ञान शुध्द ज्ञान होऊन जाते. जिला
आपण विद्या म्हणतो. ती फक्त या आत्म्याव्या प्रकाशातच ओळखता येते . जेन्हा मनुष्य आत्म्याच्या प्रकाशात उजळून
निघतो तेहा त्याची दृष्टीही निरंजन होऊन जातेतो फव्त बघत असतो
. कोणतीही वस्तु पाहिल्यावर त्यामध्ये
कोणतीही प्रतिक्रिया उमटत नाही. तो फक्त पहातो व पाहिल्याबरोबर त्याला त्या वस्तूचे पूर्ण ज्ञान डोते. आत्मसाक्षात्कार
मिळाल्यावर जो पुर्ण एकस्प होत नाही तो नेहमी स्वतःबद्दलच विचार करीत
असतो . मी आज कोणते जेवण
पेऊ? कोणाच्या घरी चांगले जेवण मिळाले होते? आज कोणी आमची जेवायची सोय करील काय? आज कोठे जेवायला
जायला पाहिजे? याचाच तो विचार करीत असतो. कोणत्या ठिकाणी माझे स्वागत होईल? कोणत्या ठिकाणी लोक
देतोल? कोणत्या समेला जाऊन
मला मान मिळेल? दुसरा माणूस असा विचार करील की, कोणते
मला मान
काम केले म्हणजे मी सूप पैसा जमवू शकेल? माझेजबक सूप पैसे येऊ शुकतील. जगातील सर्व संपत्ती मी मिळवीन
व सर्व जगाला मी ठीक करील. निसरा मनुष्य असा विचार करील की, मला किती मुले आहेत? व त्यांच्यासाठी
मला काय करायला पाहिजे. तसेच त्या मुलांच्या मूलासाठी मला काय करायला पाहिजे तसेच माझे नातेवाईक
आहेत त्यांचेसाडी मला काय करायला पाहिजे? अशाप्रकारचे विचार जो करीत असतो त्याचे फवत स्वतःकडे लक्ष
 1990_Chaitanya_Lehari_M_(Scan)_4,5.pdf-page-17.txt 
 -17-
असते
. चौथा माणूस असा विचार करील की मी कोठे आडे ? समाजामध्ये माझे स्थान कोठे आहे ? एकाया
मी आज कोणते कपड़े घालू ? आज मी कोणाला कशाप्रकारे
गोष्टीपासून मला काय फायदा मिळणार आहे ?
प्रभावित करु ?
मी आज कोणती गोष्ट करू की, जीव्यामुळे सगळे लोक आश्चर्य करतील. मी आज कोणती
युक्ति शषोधुन कादू की जीव्यामुळे मी सूप मोठा हुशार माणूस आहे असे लोक म्हणतील दुसरा जो जहे तो माणूस
सर्वासमोर नमृतापूर्वक पुन्हा पुन्डा लवून नमस्कार करील कारण मी परर नम्र आहे. मी सगळयांथी आदराने
वागतो मी सुरस्कृत आहे असे त्याला दाखवायचे असते. कोणी तिसरा मापूस असे म्हणेल की, मी विद्वत सभेमध्ये
पुस्तके वाचीन त्यामुके माझी बुध्धि प्रगत्म होईल- मी असा बुद्धदिमान होईल
जाऊन वादविवाद करीन मी खूप
की, "हा किती मोठा लेखक आहे, किती मोठा क्वता आहे . " असे लोक म्हणू लागतील. अशाप्रकारे दुसरा कोणी
आफ्ल्या संगीताचे बाबतीत विचार करतो. कोणी आफल्या कलेबाबत विचार करतो. तर कोणी उपाव्या गोष्टीबदूदल
विचार करीत असतो. प्रत्येक बाबतीत मनुष्य स्वतःबद्दल विचार करीत असतो की, माझी प्रगती कशी होईल
त्यापासून मला काय मिळेल ? बरीच माणसे समाजकार्यडी करतात. ज्याप्रमाणे पकाया बुडणा-या माणसाला वाचविण्या
साठी एखादा पाण्यात उड़ी घेतो तेही ल्याव्या आतमधे मी आहे हे जाणूनच. माइयामध्ये मी आहे तसा त्या
बुडणा-या माणसामध्येही आहे हे समजल्यामुळे तो त्याला वाचवितो त्यापेक्षाही छान काम मनुष्य करीत असतो.
तो आफ्ल्या देशासाठी फार त्याग करीत असतो कारण डा माझा देश आहे .माझा देश सुखी व्हायला पाहिजे या
विचाराने त्याच्यामधच्ये भयता येऊ लागते.
महानता येऊ लागते. दुसरा पखादा असा विचार करील की, माझ्ी
जी कला आहे ती अशा रितीने विकसित व्हावी की सा-या जगात माइया देशाचे नाव ज्हावे. अशा रितीने मनुष्य
विजय प्राप्त व्हावा ही अपेक्षा
स्वतःला सामुहिकतेमध्ये आलेला
पाहून खूप होतो. परंतु या सर्व गोष्टीत मला
असते. माझे यश पाहून लोकांनी आपली वाहवा करावी ही गोष्ट अपेक्षित असतेच. त्यामुळे तो सुख आणी दुःखाच्या
फे-यात फसून जातो. आपले नाव चोहिकडे छापले जावे, लोकांनी आपला मानस्मान करावा अशी त्याची अपेक्षा
असते. कोठेही गेलो तरी लोकांनी आपला आपमान करू नये, कोणीही आपणास कमी लेखू नये एलादा कितीही
मोठा संयोजक असला व तो आत्मसाक्षात्कारी नसला तर त्याव्यामध्ये मीपणा हुआर्हंकार येतो. त्याचे कार्यक्षेत्र |
कितीही मोठे झाले तरी त्याचे चित्त अहंकारावरच कद्रित होते. त्याच्या कार्याकडे त्याचे लक्ष जात नाही.
प्राप्त केली तर आपण वेगळ्या पध्दतीने विचार करू
परंतु जर आपण आपल्या आत्म्याशी एकरूपता
लागतो. प्रत्येक गो्टीचा उप्रयोग समाजासाठी कसा छोऊ
वकेल जगासाठी कसा होऊ शकेल याचा अंतरिक
विचार करु लागतो. अथा लोकांसाठी काय करता येईल याबदूदल सर्व विचार आपल्यामध्ये बदल घडवितात.
पलाया झाडाकडे लक्ष गेल्यास परमेश्वराने किती सुंदर वृक्ष बनविला आहे असे बिचार मनात येतात. मी ही
येज्न बसले असते. परंतु
असा सुंदर असतो व
सावली देणारा असतो तर कितीतरी लोक माइया सावलीत
मी असा नाही. मीसुप्दा असा सुंदर व्हायला पाहिजे त्या झाडाची स्तुति करताना तो गाण्यात मग्न होतो.
स
 1990_Chaitanya_Lehari_M_(Scan)_4,5.pdf-page-18.txt 
 | ৪
हिमालय समोर दिसला तर हिमालयाची स्तुति गात राहील . परंतु जो अत्मनिछ्ठ नसतो, जो मनुष्य आपल्या
आत्म्याला ओळत नाही तो नेहमी এ तःचीच स्तुति करीत असतो. मी हिमालयावर गेलो होते मी तेथे अशापकारचे
अशाप्रकारे दोन त-हेच्या व्यक्ती
काम केले हिमालयात माझे यडगे बांधा व त्यावर माइया देशाचा झेंडा लावा.
असतात एक व्यक्ति आहे ती आत्मसाक्षात्कारी आहे तो आत्म्याच्या प्रकाशात आपल्या सगळ्या गोप्टीकडे दृष्टी
टाकताना व्यापकता येते. तसेच हे काम क्ल्यावर माझे नाव वाढेल लोक माझे यशोगत करतील अशी त्याच्या
मनाची धारणा होत नाही कोणी त्याला मारले, त्रास दिला, छळ केला अगर काही वाईट केले तरी तो त्या गोष्टीबद्दल
कथी वाईट वाटून पेत नाही. जसे आपण पहातो की, जेव्हा येशु दिसतांना सुळावार चढविले गेले सुळावर चढताना
त्यांनी पक प्रार्थना केली की, "हे जगादीशा, आपण काय चुका करीत आहोत हे या लोकांना समजत नाही·
तू त्यांना क्षमा कर" अशा त-हेने जो आत्मसाक्षात्कारी असतो तो निस्पूड असतो. कोणत्याही गोष्टीवाबत त्याव्या
मनात संदेह असत नाही. जी गोष्ट होणार आहे ती केलीच पाहिजे एसबादी गोष्ट ठीक झाली नाही तरी तो
শीक झाली असे समजतो.
कोणत्याही प्रकारच्या सुखद :खाचे रुमरण करण्याची अपेक्षाही करीत नाही असा माणूस
सुख दुःख यांच्या फे-यात सापडत नाही सुख दुःखात तो समरस होऊ शकतो कसलेही दुःख झाले तरी तो
ते पहातो व सुख आले तरी तो पकच दृष्टीने पाहू शकतो. सुखदु :ख डा दिवसरात्र यांचा फेरा आहे असे तो
समजतो. कारण तो स्वतः आनंद सागरात स्थिर असतो. कारण आत्मा डा आनंदाचा झरा आहे. आत्मा कोणत्याही
गोष्टीची लालसा करीत नाही व ती लालसां निर्माणच होत नाही त्याला आफ्ल्या मनावर कधीडी नियंत्रण आणावे
लागत नाही. मन व डीद्रिये यांचेवर ताबा डेवावा असे म्हणतात. परंतु ती संपूर्ण तान्यात आलेली असतात.
पखादी कतू आपणास पाहिजे त्यासाी प्राण वेचण्याची वेळ येत नाही. तसा अर्कारडी शिल्लक राहात नाही.
काही लोक असे असतात की, ते पशादी वहतुच्या प्रलोभनामुळे जशी काही ती कस्तू म्हणजे अगदी
जीवन सर्वस्व आहे असे समजून त्यापाशमागे पळत सुटतात . जर ती वह्तू मिळाली तर दुस-या वस्तूसाठी पकत
सुटतात आणि जर ती कस्तू मिळाली नाही तर माझे जीवनच संपले असे समजून फार दुःकी डोतो. अशा माणसाचे
चित्त बाहयात्कारी असते. त्याचे चित्त ज्या ज्या ठिकाणी पोहोचते ते स्वतः कर्यान्वित होते.
चित्त ही बम्हदेवाची देणगी आहे.
परंतु जेव्हा ब्म्हदेवा अगर बम्डदेवाचा पक्त द्रह राहातो त्या
इतके जाणकार होते आणि इतके दक्ष होते की,
वेळेला असे चित्त इतके प्रभावशालो होते. इतके प्रेममय होते,
ते आपले कार्य अतिशय सुलभरितीने करून पेते विशेष म्हणजे अशा माणसाचे चित्त परमचेतन्याशी एकरूप होते
. जगातील कोणतेही काम ही ब्रम्डः्शक्ति ,
आणि जेञ्हा अशी, स्थिती येते तेज्हा परमचैतन्यच हे कार्य करीत असते
हे परमचैतन्य करीत असते. आणि जे काम मनुष्य करीत असतो तो मी हे काम करीत आहे असे त्यावेकी
समजत नाही त्याची त्याला आठवणसुध्दा होत नाही हे सगळे घडत आहे असाच विचार तो करीत असतो.
यालाच अकर्मात उत्तरणे असे म्हणतात कारण हे सारे कार्य परमचैतन्य करीत आहे व मी फ्वत माध्यम आहे.
 1990_Chaitanya_Lehari_M_(Scan)_4,5.pdf-page-19.txt 
 -19-
आत्म्याच्या प्रकाशाने हे सर्व होऊ शकते हेच अकर्मात उतरमे होय नाहीतर
असे म्हणतो की, हे सगळे
मनुष्य
कार्य मी करतो व परमेश्वरावर सोडून देतो. पण तो सोड शकत नाही. सरी गोष्ट अशी आहे की, परमचैतन्य
अतिशय सुगम रितीने हे सर्व कार्य करीत असते इतके संदर त्याचे कौणल्य आहे या सगळ्या गोष्टींची रचना
पाहून मनुष्य आश्चर्यचकित होतो.
आणि जेव्हा मनुष्य श्रध्दापूर्वक आपल्या विशाल हृदयापासून काम करतो ते
सफल डोते. आणि लोक माझेकडे येऊन सांगतात की, श्री माताजी, मोश चमत्कार झाला मी फकत प्रार्थना
केली आणि काम झाले श्री माताजी, हा मोशा चमत्कार झाला
आम्ही कार्य करीत
नसून परमचेतन्य काम
करीत असते. न्याप्रमाणे चांदीपासून दागिने बनवितात त्याप्रमाणे एसापा निर्जीव क्स्तूपासून दुसरी वस्तु निर्माण
करण्याचा आम्ही प्रयंत्न करतो व फार मोठे काम केले असे आम्ही समजतो आम्ही फक्त एका निर्जीव कस्तूपासून
दुसरी निर्जीव कस्तू तयार करतो परंतु सर्व जिर्वत कार्य परमचैतत्यच करीत जसते. आम्डाला ही परमचैतन्याची
जी देणगी मिळालेली आहे व त्यापासून आम्हाला जो अनुभव मिळाता आहे हे सर्व आत्मसाक्षात्कारामुळेच आहे.
कारण हे परमचैतन्य जे आहे ते आदिशकि्ति आहे .शिवाची इच्छाशक्ति आहे य तिचा डा प्रकाश आहे. या परम
चैतन्याच्या आशिर्वादामुळे आम्डी सारे कर्म करतो. ज्यांव्यामध्ये
परमैतन्य पटित झाले आहे से लोक प्रभावशाली
बनू शकतात.
परंतु मी हे करीत आहे अशी भावना जर मनात आली व मी हे केले मी हे करू इविछतो अगर
एखादी गोष्ट जरबरदस्तीने केली तर आपल्या आतमध्ये पुर्णपणे आत्म्याचा प्रकाश आलेला नाडी असा त्याचा अर्थ
होतो
. आपण ज्यावेळी कोणतेच काम करीत नसतो त्यावेळी ते आपोआाप घडत असते म्हणजे आपण अक्मात
आलेले असतो-
पावादा क्ल्य जर मी प्रकाश देत आहे असे म्हणाला तर ती सोटी गोष्ट आहे जे लोक आत्मसाक्षात्कारी
आडेत त्यांच्या आतमरध्ये परमचैतन्य कार्य करीत असते. ज्याने आपणास निर्मणि केले व वाडविले तसेच शरीरादि
गोष्टी ज्या वनल्या आहेत त्या परमचैतन्याव्या
कृपेनेच बनलेल्या आडेत त्यानंतर आपण आज मनुष्य बनुन
आत्मसाक्षात्कारी बनलो हा सुध्दा त्या परमचेतन्याचा आशीर्वाद आहे . तेहा अशा माणसामध्ये अहंकार कसा येऊ
शकेल? मी काहीच करीत नाही एवढेच तो जाणू शकतो.
कृष्णाच्या मुरलीने जर म्हटले की, माझ्यातून मधूर आवाज निघतात असे लोक का म्हणतात? मी
तर पोकळ आहे . पोकळपणा म्डणजेच अहंकार रहित अकथा होय. ती अहंकाररहित अवस्या ज्यावेळी आपल्यामध्ये
पूर्णपणे प्रस्थापित होते त्यावेळी आम्ही हे कार्य करतो, ते कार्य करतो असा जो विचार येतो तो किती दुःखकारक
असतो, किती त्रासदायक असतो हे समजून येते. मी हे काम करीत होतो व मी हे का म केले पण त्यापासून
अपयश आले तर मी दुःसी होतों. मी है काम केले आणि त्यात मला मोठे यश मिळाले या विचाराने आपली
बुच्दि अजून खराब होते. परंतु है काम मी केले
नाही, ते काम करणारे परमचेतन्य आहे, ही सारी त्याची
 1990_Chaitanya_Lehari_M_(Scan)_4,5.pdf-page-20.txt 
 20
कुशलता आहे तेहा जे घड़ेल ते डीक द्ाले असे समजावे.
एलाधा वेळी आपण ररुता चुकून मलत्याच जागी पोहोचलो तर आपण त्यावेळी रस्ता चुकला फार मौठी
चूक झाली असे कोणी म्हणणार नाही. परंतू आत्मसाक्षात्कारी मनुष्य येयून जाणे आवश्यक होते म्हणून या वेगळ्याच
रस्त्यावर आलो असा सरळ विचार करती म्हणून त्याचा रस्ता चुक
कण्याचे दुःख होत नाडी. त्याला काही त्रास
होत नाही. जातमसाक्षात्कारी माणसाला तुम्डी महालात ठेवले तर तो तेये राजासारखा राहोल. तसेच तुम्ही त्याला
जंगलात ठेवले तरी जंगलातसुध्दा तो आनंदाने राहील.
तो काहीही तकार करणार नाही कारण परमचेतन्यानेच
मला इकडून तिकडे नेले हे तो ओळखतो. त्याला तुम्ही मारले अगर हार पातला तरी या दोन्ही गोष्टी ता
सारख्याच समजतो. त्याला त्यात काही फरक वाटणार नाही. कारण आत्मा जो आहे तो कशालाही चिकटत नाही.
जेव्हा तुम्हीं माझी प्रतिष्ठा मी मोडा माणूस
माणूस अशा प्रकारव्या गोष्टीना चिकटला
मी लडान
,
तर पतादा माझूयाशी असे का वाराला? असा विचार केला तर तुम्ही अहंकारापासून अलिप्त होऊ थकत नाही-
जात्मसाक्षात्कारी मनुष्य तो कोठेडि असला तरी त्याता लड़ानमोठेपणाची जाणीव होत नाही. तो आफल्या आत्म्यामध्ये
भानंदात रहातो.ज्यावेळी] वोलायचे त्याचवेकी तो बोलेल
ज्यावेकी आवश्यकता नसेल तेज्हा तो बोलणार नाही
कोणी काही सांगितले तर तो ते पेकून धेतो- कोणी काही ज्ञानाची गोष्ट सांगितली तर ती पेकून घेतो व अन्ञानाची
गोष्ट सांगिलली तरी ती ऐकून पेतो लोकांच्या बाबतीत गुणदोषांचे वर्णन करील पण मला याचा तिरस्कार वाटतो
असे म्हणणार नाही कारण तिरस्कार करणे हे
आणि म्हणूनच आत्मसाक्षात्कारी माणसाकडून पाप
एक पाप आहे
होत नाही. तो जे करील ते पुण्य असेल-
देवी मूतांना मारते असे समजल्यास ते काही पाप नाही. मूर्तांना मारले नाही तर पाप फेलावेल .
तेन्हा ती आफ्ल्या कामापासून परावृत्त होत नाही कारण भुतांना परमचैत्य मारीत असते. मी १माताजी कुठे
मारीत असते। परंतु परमचैतन्याची ग्याही देण्यापूर्वी त्यामध्ये एकरूप झाले पाहडिजे, नाहीतर आपण परमचैत्य
सागितले पण ते काही तुमच्या विशात बसलेले नाही. जेव्हा आपणामध्ये ती स्थिती येते व आपण त्या उच्च
स्थितीला पोढोचतो त्या ठिकाणी आपण परमचेतन्याशी पकरूप होतो. नंतरच पसादी गोष्ट चुकीची असली तर
आपण तसे स्पष्टपणे बोलू शकता.
.
मोठ मोडया साधुसंतांनी समक्ष धीटपणे सॉंगितले पष ते घाबरले नाहीत
सत्य बोलण्यासाठी सॉकेटिसला विष दिले गेले त्याला अनेक प्रलोभने दिली काडीही केले तरी त्याने जे सत्य
डोते तेच सांगितले
कारण परमचेतन्याकडून सत्यच बौलविले जाते. व ते सत्यनिष्ठ असते त्याव्या बुध्दीला
सत्य व असत्यात्री ओोळ होती. कोण खोटा कोण खरा है जाणत होतीबुध्दीवर आत्म्याचा प्रकाश आल्यावर सुबुष्दी
बनते . कोण किती खोल पाण्यात आहे हे तो एका नजरेत ओळखतो. आणि त्याला परमचैतन्य सर्वकाही सांगते.
म्हणून मरमचैन्यि मिळविषे हे महत्वाचे उरते. आणि त्याचा उपभोग
आम्ड़ी धैऊ शकत नाही. त्याचा उपभोग
परमेश्वरच घेत जसतो. आपण फक्त स्याची लीला पहात असतो. तेव्हा आपण पखाया कस्तूचा उपभोग घेत असतो-
 1990_Chaitanya_Lehari_M_(Scan)_4,5.pdf-page-21.txt 
 21
एलादा अध्यापक जो असतो तो या आत्म्याच्या प्रकाशाचे त्याच्या कार्याचि, तसेच त्याव्या लीलांचे
सर्व प्रकारचे विज्ञान आहे . त्याचे श्रास्त्र आहे .जर डी गोष्ट नीट समजून घेतली तर सृष्टीचे शात्र है आत्म्यापासून
हे सर्व शास्त्र पकवम बेकार आहे कारण त्याच्यामध्ये फारच थोड़े
येत असते असे समजून येईल आणि जोपर्यत
विज्ञान आहे की जे आपपास जड़ कतुंच्या बाबतीत आपणास जाणकारी देते. त्यामध्ये संतुलन असत नाही.
सामाजिकता असत नाही. त्यामध्ये मनुष्यता असत नाही. आणि त्यात प्रेम नाही. त्यात कला नाही. त्यात
फ्य नाही आणि त्यात आदर नाही ज्यामध्ये आत्मा आहे अशी पकडी चीज नाही. एसाया मशिनसारल्या सर्व
गोष्टी पडत असतात. सर्व विज्ञान जाणण्यासाठी माणसाला आत्म्याचा प्रकाश पाहिजे आत्म्याच्या प्रकाशामुळे शार्त्रची
सर्व उपांगे आपण समजू शकतो. जे आजपर्यंत लोकांना उलगइन पहाता आले नाही. आत्म्याव्या प्रकाशामुके
विज्ञानाचा मार्ग जाणून घेता येईल ज्याने सर्व जाणून घेतले आहे त्याने दुस-यास सर्व काही सांगध्याची जरूरी
संधी येईल त्यावेळेस समजून दिले
पडिजे-
नाही कारण सगळयांजवळ ते समजण्याची कुवत नाही- न्यावेळेस
त्यामुळे सहजयोगात सुप्दा पुष्कक लोक वैतागून जातात. माझा बाप सडजयोगात नाही माझी आई, माझा
भाऊ, इ सहजयोगात नाह़ीत. नसले तर नसले, तुम्ही तर आहात ना ? तुम्ही तुमच्यावरोबर रहा. मनुष्य
जितका आपल्याबरोबर आरनंदात रहातो तसा तो कोणाट्याही वरोबर इतका आनंदात रहात नाही कारण हे सर्व
आफन्या आतच आहे. त्यासाठी यांत हे नाही, त्यात ते नाही अशा त-डेच्या गोष्टींचा विचार करणे ठिक नाही.
हवयाचे कपाट पूर्ण न उघडल्यामुळे आपल्या मनात असे विचार येतात
. जे आपले बाप, भाऊ, बदिणी आत्मसाक्षात्कारी
आहेत त्यामुळे काही प्रश्न उद्भवत नाही. परंतु अजून जे अर्थे अंधारात आहेत व अर्थे प्रकाशात आहेत त्यांच्या
बाबतीत प्रश्न निर्माण होतो आणि माझा माऊ पखाया गोष्टीत फसला आहे असे विचार येतात. कोणावरही जबरदस्ती
करता येत नाही. ते आपोआप सहजयोगात येतील अशा त-हेचा विचार आत्मसाक्षात्कारी करीत असतात. तो
सर्वांना पहात असतो आणि आनंद लुटत असतो
.
माणसांच्या वेडेपणात सुध्दा तो आनंद मानीत असतो व विदत्तेत
सुप्दा तो आनंद मिळवू वकतो. कोणी मूर्खपणाच्या गोष्टी केल्या असतील तर त्याव्यातूनही त्याला आानंद मिळतो
कोणी समजूतदारपपाच्या गोष्टी केल्या तर त्यातमनही तो आनंद मिळवू थकतोसगळया गोष्टी मध्ये त्यला
आनंदाचा एक प्रवाह दिसत असतो. एलादा मनुष्य विकषप्तपणाने वागत असेल तर तो त्याला एक नाटक आहे
असे समजतो
जेव्हा एक आत्मसाक्षात्कारी माणूस कोची माणसाला पहातो तेहा तो म्हणतो, बाहवा कोय कसा
चढत आहे आता तर तो जादा वाढला आता तो माइया चकामध्ये होता आणि आता तो सहस्त्रारपर्यन्त चढला -
तो कोधी माणूस पाहून आत्मसाक्षात्कारी पावरत नाही. त्याच्यामध्ये जी दूष्टी आलेती आहे तिला साक्षी स्वरूपातील
निरंजन दृष्टी म्हणतात आणि साही स्वरूपात तो समाजाचे इतके सुंदर विवरण करतो की ते पाहून हसी येईल -
अतिथय गंभीर गोष्टीमध्ये आपण समजू शकाल की पुष्कळशा गोष्टी आपल्याला गंभीर वाटतात परंतु त्यामच्ये एक
मोठा संदेश लपलेला असतो, आपल्याला जर उदिग्नता आली तर
ती आत्मसाक्षात्कारी माणसाला परमचेतन्यामुळे
त्याची लगेच खबर लागते आणि आतताईपणाने जो काम करील तो संपुन जातो. ती उदविग्नता सुध्दा एक प्रकारे
हतातनी
 1990_Chaitanya_Lehari_M_(Scan)_4,5.pdf-page-22.txt 
 22 -
कार्यन्वित होते. पखादी आल्हाददायक गोष्ट असेल तर ठीक आहे. परंतु काही अशाही गोष्टी असतात की त्यापासून
.
असे होता कामा नये- त्याचा
उलिदग्नता येते. आणि असे कार्य का होते याचा मनुष्य विचार करू लागतो
लौकरच इलाज केला जाईल -
जेव्हा मी प्रत्यक्ष रशियाला गेले होते, तेहा तेये सात दिवस राहिले होते आणि परत आले. नंतर
तेये योगाचे पक शिविर होणार होते तेवहा आमच्या घरातून असे सांगण्यात
आले की आतांच जाऊन आलात
आणि ज्ञाती परत दोन दिवसासाठी जाण्यात काय फायदा आहे? तेडा मी असे सांगितले की, माझे तेथे जाणे
जरूरीचे आहे. कारण तेये जो इस्टर्न ्लॉक आहे तो तोडायचा आहे. कारण तेयून सगके लोक येतील आणि
त्यामधील जे लोक पार होतील ते लोक तेथे गेल्यावर परमचैतन्य
आपले काम करील. मी फक्त तेथे पंचेचाकीस
मिनिटे बोलले आणि पंच्रा मिनिटात जागृती दिली आणि त्यानंतर ते लोक त्यांच्या देशात गेले व तेयून हे कार्य
झाले परमचैक्याच्या कार्यासाठी आत्मसाक्षात्कारी लोकांची जरूरी आहे. आत्मसाक्षात्कारी लोकांच्या इच्छेनुसार परम-
चैतन्याचे कार्य होत असते. जर आपली इच्छा असेल तर कार्य जरूर डोऊ शकते आणि आफल्या इच्छेमध्ये सुध्दा
शुष्दता असली पाडिजे . ज्याच्यात शुध्द इवछा नाही ते स्वार्थी असतात व ते स्वतःबदूदलच विचार करीत असतात-
कारण है कार्य आत्म्याच्या बळावर होत असते आणि जो आत्मा जो आपला विव आहे तो पूर्णपणे स्वच्छंद, निरुपृद्ठ ,
निराधार, निरंतर आणि नित्य असा आहे . म्हणून जो मनुष्य आत्मसाक्षात्कारी बनतो त्यामध्ये हे सारे गुण येतील-
आपल्या भोवती इतर गोष्टींचे आवरण असूल्याने हे गुण आफल्या आत येत नाहीत. आपण राजा
जसा अगर दुसरे कोणी असा,
ो. आतून आपण कोणत्याही गोष्टीला
आपण निल्पुह असतो. आतून आपण मुक्त असतो
मि
लिप्त होत नाही. आपण अलिप्त असतो . आपण आतून कोणाचाहि देष करीत नाही एखादी गोष्ट मिळविण्याची
न
आपल्यात लालसा असत नाही. या सगळ्या बाहेरच्या गोष्टी आपोआप सुटल्या पाहिजेत आत्म्याचा सगळयात
मोठा प्रकाश असा असतो की, त्यामुळे जपणास
काडीडी प्रयत्न करावा लागत नाही कोणाला वश करण्याची जरूरी
नाही. ज्यावेळी आपण आत्मसाक्षात्काराव्या प्रकाशात उत्तरतो तेहा आपला आतला अंधार नष्ट होतो हा फार मोठा
फायदा होतो. ज्यांना अजून डहा फायदा मिळाला
नाही त्यांनी आपला आत्मसाक्षात्कार पूर्णपणे फलदूष झालेला नाही
असे समजावे आणि आत्मसाक्षात्कार पूर्णपणे फलदूप झाला असेल तर आमच्या जीवनात, आमच्या आसपासच्या समाजात,
आमच्या सहजयोगाच्या समाजात, प्रत्येक ठिकाणी एक नवीन प्रकारचा मनुष्य तयार उहावयास पाहिजे की जो
आत्मास्वरूप आहे . ज्यामध्ये आत्म्याचा प्रकाश पसरलला आहे आणि ज्यामच्ये शिवाचे दर्धन होते.
ज्यावेळी शिवाचे लग्न झाले तेहा ते अगोदर जसे राहात होते त्याच रूपात ते तेथे गेले याचा
अर्थ असा आहे की, आपल्यात एलादे शारिरिक व्यंग असले व आपल्या आत आत्म्याचा प्रकाश असला,
आपले
शारिरिक स्वरूप कसेही असले पण आत आत्म्याचा प्रकाश जसला की शिव आपल्याला मानतात. ते निसंग आहेत.
यामध्ये आमची दोन अंगे दिसतात. आम्डी विष्णूहवरूप असून ते आमचे बाहयांग आहे आणि आतले अंग आहे ते
 1990_Chaitanya_Lehari_M_(Scan)_4,5.pdf-page-23.txt 
 23
आमचे शिव आहेत. आाणि त्या शिवासारसे आपण निख्पृड, स्यच्छंद आणि निरासक्त बनते पाहिजे जर आम्डी
आत्मा स्वरूप असलो तर बाहेरच्या कोणत्याहि
गोष्टीची आसक्ति आमच्या आत येऊ शकत नाही बाहेरून तुम्ही
श्रीकृष्ण बना अगर दुसरे कोणी बना, आतला जो शिव आहे तो आपल्या जागेवर स्थित राहातो. तेव्हा आपण
आत्मवरूप होऊन जाती व बाहय अंगाचे महत्व खिललक राहात नाही अणि तेव्हा सगळ्या गोष्टीबद्दलच्या आपल्या
ज्या भावना असतात त्या एकदम बदलून जातात.
श्री संत एकनाथ जेव्हा काशोला गेले होते ते्हा त्यांनी एक कावड भरून गंगेचे पाणी घेऊन ते
रामेश्वरला चालले होते. परंतु वाटेत त्यांनी एक तहानेने व्याकळ झालेले गाढव पाहिजे ते मरण्याच्या अवस्थेत
होते. ते पाहून एकनाथांनी कावडीतून आणलेले गंगाजक त्या गाढवाला पाजले तेवहा लोक त्यांना म्हणाले, "तुम्ही
है काय करता? इतक्या दूरवर पायी चालत येऊन आपलेले पाणी तुम्ही हया गाढवाला पाजले। तेज्डा ते म्हणाले,
माझा रामेश्वर पाणी पिण्याकरेता येधे उतरुन आला
"
"
हा मक्तीचा जो सुक्ष्म भाव आहे तो एक आत्मसाक्षात्कारीच
समजू शकतो. मी कावड घेऊन गेलो पाणी आणून त्या गाढवाला पाजले डा बाहय देखावा आहे . "मी कोण आहे"
व काय करीत होतो ही भावना नष्ट द्वाली आणि परमचैतन्याने हे कार्य केले. या पागल बुनियामध्ये ते आले.
त्यांना कोणीही ओळसले नाही. फक्त त्रस मात्र दिला ते आत्मस्वरूप होते.
ते शिवामध्ये स्थित होते. ते शिक्स्वरूप
होते असा जो मनुष्य असतो तो बाहेरून कसाहि असला तरी त्याची शिवसि्थिती बाहेरुन सुध्दा प्रकाशित होत
असते . औदार्य ही सगळ्यात मोठी गोष्ट आडे आणि हे
औदार्य ही शिवाची शवित आहे
. यापासून हृदय इतके
उदार होते की, खिवाने राक्षसांना सुध्दा वरदान दिले ते सगळया गोष्टी जाणीत होते. अशा रितीने जो शिवामरध्ये
स्थित आहे तो आफ्ल्यामध्ये मोडा समाधानी असतो.
तो सर्वकाही ओोळखतो सर्व कारडी जाणतो तो सांगणार नांडी
सर्वकाही जाणीत असतो.
प्रेम ठी विवाची सगळयात मोठी शक्त आहे .
असे निव्यज प्रेम
ज्यामध्ये व्याज. पावे लागत नाही
ही शिवाची शक्ति असून ती वाढत असते . शिवाची करूणेची शक्ति इतकी जबरदस्त आहे की, त्या करूणेला पाहून
आपणसुध्दा आश्चर्यचकित उहाल-
अशात-हेने एका आत्मसाक्षात्कारी मनुष्याचा कस्णेचा माव वादत जातो. आणि
त्याची जी नशा चढते ती अशी नशा आहे की, एकटेपणात मजा येत नाही अशाप्रकारे त्याची प्रवृत्ती अशी होऊन
जाते की, तो अत्यंत शवितराली बनून जातो. त्याव्या शंका व भीती संपूत जातात आणि मोडया युक्तीने तो
पुष्कक सुंदर कामे करू शकतो. आणि कोणत्याही गोष्टीची ओळख उत्तमप्रकारे करून देऊ शकतो.
सहजयोगी "तुम्हाला भूत लागले आहे" असे सरक सांगतात असे सरळपणे
एखाद्या
माणसाला काही
सांगू नये आणि कोणाचा अहंकार कमी करायचा असेल तर तुम्ही फवत तो अहंकारी आहे असा विचार केल्यास
परमचैतन्य त्याची व्यव्स्था करते जाणि त्याचा अहंकार कमी होऊन
जातो. परंतु आत्मसाक्षात्कारी माणसाने असा
विचार करायला पाहिजे की "मी शिवामध्ये शरणागत आहे. मी माझ्या आत्म्यामध्ये शरणागत आहे आणि माझूया
आत्म्यामुळेच हे परमचेत्य कार्य करणार आहे . आणि त्यासाठी मला कोणत्याही गोष्टीची चिंता नाही.
 1990_Chaitanya_Lehari_M_(Scan)_4,5.pdf-page-24.txt 
 24
माझा शत्रु कोण आहे. मला कोण मारू शकतो. मी तर परमचैतन्यातच असतो. सर्व काही परमचैत्यच
करीत असते. मी तर कोणतेच कार्य करीत नाही अशापरकारची जेञ्हा आपली भावना होते तेव्हा आपण आतल्या
परंतु आपल्या आतमध्ये
शिवाला ओळखले असे समजावे .
आमही आमचे शरीर व इतर गोष्टी सर्वकाही जाणतो
. जो शिव आमच्या सा-या शकतीचा आधार आहे, आम्ही ज्या शिवाला
असलेल्या शिवाला ओकवणे आवश्यक आहे
तुम्हौ सर्वाना अनंत आधीर्वाद -
मानले पाहिजे
सचिचिदानंद म्हणतो त्या शिवाला आपण
.
ह
क