Published under a Attribution-NonCommercial-ShareAlike 4.0 International (CC BY-NC-SA 4.0)
Encoding of this text has followed the recommendations of the LombardPress 1.0.0 guidelines for a diplomatic edition.
Peer Reviewed
Created file for the first time.
Nunc postquam coaeternitatem haec distinctio 19 ad praecedentem continuatur
sic quia postquam
ac duratione aeternali nunc incipit tractare de earum perfectione coaequali
generali 2o ostendit illa in quibus sunt aequales in speciali non de differentia reali 3o prosequitur
de unoquoque praedictorum in speciali 2a ibi cumque enumeratur ista quasi diversa etc
3a ibi quod autem aeternitate etc et haec est in generali divisio praesentis distinctionis
Utrum quodlibet divinum suppositum immense perfectum sit se ipso ab alio
quolibet infinite distinctum
quod non quia nullum divinum suppositum est immense perfectum
quod patet quia sicut unum non est aliud sic perfectio unius non est perfectio alterius
quia tunc plures essent immensae perfectiones quarum una non esset alia
suis relatis proprietatibus distinguuntur a se invicem et a perfectionibus
ipsis distinguuntur tenet consequentia quia illae proprietates personales non sunt divina supposita ut videtur
sit infinite modice tale et infinite tale antecedens vero patet quia divina supposita distinguuntur
distinctione reali personali quae est minima possibilis distinctio
distinguuntur sic quod nullo modo possunt esse idem suppositionaliter et non alia re a se ipsis igitur
consequentia tenet quia quantum
pars antecedentis patet quia quanta
divina 2a pars patet quia si sic sequeretur quod in essentia divina esset quaternitas consequens est falsum
divina supposita est summa
plurium distinctorum summa essentialis
quia maior
potest
tamen immensae perfectionis est esse suppositum increatum prima patet quia si sic filius non haberet
omnem perfectionem patris nec econverso quod est falsum
res creata simplex vel composita potest esse tam aequalis alteri quam sunt aequalia
divina supposita patet quia nulla plura creata sunt tam idem quam sunt idem divina supposita
minor
nominationem
unam tantum esse similitudinem similium compositorum prima patet quia aliter
est contra dicta 2a pars probatur quia de potentia dei absoluta eadem albedo posset duo
posset duo substantia distincta informare et per consequens illa reddere similia et alba de
nominare
sic nullum divinum suppositum distinguitur ab
prima probatur sumendo supposita cum inclusione originis et hoc patet per
inpietatem sabelii. Et subditdeclinantis tres personas
sub proprietate distinguimus
non enim nomina tantum modo sed etiam nomen proprietatispatet conclusio et habentur haec verba infra distinctione 35 capitulo ultimo
id est personas vel utgraeci exponuntet subsistentias confi ypostases hypostases
temur ex quibus verbis
et
patet quia aliter esset processus infinitus in formalitatibus quod est falsum patet consequentia quia si sa
pientia
formaliter distinguitur a voluntate sit ergo illa formalitas
habeat aliam formalitatem et tunc quaeritur de illa aut illa distinguitur ut prius
et sic erit procedere in infinitum vel dabitur quod
diversas formalitates
se formaliter sunt eaedem et simpliciter aequales patet
non plurificentur nec distinguuntur ex natura rei tamen distinctio rationis inter illas habetur
seu sumitur operatione intellectus nostri prima patet ex dictis 2a probatur quia ex quo tales
perfectiones attributabiles in deo non distinguuntur earum pluralitates non possent haberi
nisi per distinctas conceptiones earumdem acceptas ex creaturis in quibus aliud est
intelligere aliud velle etc sed tales compositiones et divisiones sunt nostri intellectus
operationes ergo
divinorum suppositorum est proprie incomparabilis sic eorumdem divinorum suppositorum distinctio
personalis omni alteri distinctioni est improportionalis prima patet per dicta quia nulla plura
creata sunt tam idem essentialiter quam haec supposita divina sunt idem essentialiter
probatur tum quia illa distinctio personalis in linea distinctionum non est alicuius quantitatis cum sit
minima possibilis tum 2o quia nulla distinctio inter creata reperibilis est eiusdem rationis cum
ista igitur ipsa cuilibet est improportionalis alteri
divina non sunt uno aliquid maius sic unum illorum non minus distinguitur ab uno
quam a reliquis duobus patet quia quodlibet distinguitur se ipso a quolibet alio
inter quoslibet duos homines sit reperire proprie distinctionem personalem tamen non proprie
dicimus illam distinctionem distinctioni divinae
patet quia sunt diversarum rationum et improportionales infinite
est impossibile quod una persona sit alia non tamen infinite impossibile infinite differenter
distinguitur ita quod persona distinguitur infinite incompossibiliter et distanter et tamen distinguitur indivisi
biliter
quia minima distinctio possibilis est
cum inclusione originis eorum
fecta
summe consequens falsum quia tantum est unum summe perfectum consequentia patet quia quodlibet aequalium
ut aequale est alteri est ad hoc perfectum sed suppositum divinum non est alteri aequale nisi
tinus
summe perfectum et sic erunt tria summe perfectam
lia
patet quia quaelibet perfectio attributalis erit alteri aequalis
et accidens eius sunt tantum una quantitate quantum ergo una quantitate quantum possunt esse aequalia
patet consequentia quia quantitas est secundum quam
ad se ipsum consequens est falsum quia sicut verum est dicere
patrem esse filium quod non est dicendum sed probatur consequentia quia
ipsum videtur esse
partes et sunt plures
ad filium et spiritum sanctum consequens est falsum quia tunc econverso filius et spiritus sanctus una relatione
referentur ad patrem et sic tantum esset una persona prima consequentia nota et 2a probatur quia impossibile
est quod unum et idem correspondeat duabus relationibus secundum speciem
sapientia et iustitia formaliter distinguuntur et ex rationibus eorum formalitatibus in creaturis ergo
ubicumque inveniuntur earum formalitates ibi et distinctiones quia infinitas non tollit
distinctionem in re
iustitia bonitas et huiusmodi essent nomina synonymia falsitas consequentis patet quia non idem
nec eodem modo videntur significare
alio non plurificato sed essentia non plurificatur attributa vero sic alias noster intellectus
geret
bonitate alium de clementia
ergo unum suppositum plures habet proprietates quam aliud ergo in linea distinctionis certa quantitas
huic distinctioni correspondet igitur una distinctio adintra est proportionalis vel comparabilis alteri distinctioni
sed cuilibet proprietati divinae correspondet propria ratio entitativa ergo propria ratio distinctiva et per consequens
quaelibet proprietas addit propriam distinctionem super aliam
si pater distinguitur se ipso a filio sequitur quod pater nullo sui convenit cum filio vel quod pater
non convenit
idem essentialiter patet consequentia quia illa quae se ipsis distinguuntur non conveniunt
corollarium responsivum divinae personae sunt summe simplices ita quod nec essentia est simplicior
personis nec aliqua proprietas cogitabilis in personis est simplicior quam persona ergo a quocumque
talis persona distinguitur se ipsa ab illo distinguitur secluso quocumque alio ergo seclusa
origine distinguitur a se invicem divinae personae haec ratio est
articulo primo quaestione 2a
perfectione incomplexa quodlibet divinum suppositum sit immense perfectum non tamen sequitur quod sint tria
supposita perfecta
conveniunt tribus personis conveniunt per nomina adiectiva vel participia si
pure adiectivae tenentur semper dicuntur de pluribus scilicet de tribus pluraliter et secundum illam
regulam possunt dici tres beati tres aeterni et sic de similibus
articulo 49 quaestione 3a
distinctio ex natura rei ut patet ex 3o corollario 2ae conclusionis
quodlibet illorum est quantitas vel propria quantitate quantum
2o posset dici quod ratio non est contra corollarium
quia quantitas non est de ratione essentiali ipsorum
admittendo et cum ultra infertur ergo sicut est concedenda ista
2o et melius potest dici negando consequentiam primam quia
est proprie
et ad improbationem quia tunc filius et spiritus sanctus etc negatur consequentia quia sicut
potest esse similis
rrespondere
potest
distinctionem formalem attributorum simpliciter sed tollit distinctionem formalem in deo
negatur consequentia ad probationem dicitur quod licet illa nomina penitus significent idem in divinis non tamen
significant idem in creaturis et ideo non dicuntur synonymia quia synonymia significant idem
penitus in quocumque significatum ipsorum reperiatur
essentia non plurificatur sic nec attributa plurificantur ex natura rei in deo licet per
diversos terminos exprimamus idem significatum et hoc est propter debilitatem nostri intellectus
quia aliter capere nec intelligere potest
quia si pater est generans filius est genitus et spiritus sanctus non genitus et sic de similibus
2o dicitur
quod non sunt plures proprietates incomplexae in uno quam in alio quia quodlibet suppositum
est sua proprietas loquendo intransitive
complexae tamen quia consurgunt ex unica et prima ratione distinctiva ideo
2m diceret
conclusione 4a quod quaelibet distinctio in divinis est infinite modica et tamen est entitas infinite
magna
tantae et sic non valet illa consequentia distinctio inter patrem et filium est infinita ergo infinite distinguuntur
nisi in sensu dato et expresso in corollario ultimo
distinguuntur id est nulla alia entitate incomplexa si tamen consequens intelligitur quod pater non conveni
ret
in essentia cum filio negaretur quia utrique est essentia Item circa illud dicit
quod personae divinae se ipsis in gradu distinctionis distinguuntur cum quaelibet persona tota
sui entitate est essentialiter idem quod alia persona quia sunt summe unum essentialiter et
dicit ultra quod non convenit aliquo sui quasi
personarum simplicitati essentiae
sonae
distinguuntur sed dicit quod non distinguuntur se ipsis sine inclusione originis ideo non
concludit ratio
in
positionem
nominis non autem secundum proprietatem significationis
supposita divina sunt suae proprietates et perfectiones attributabiles
Ad 3m patet per 3am
conclusionem et corollaria qualiter et quanta sit distinctio divinorum suppositorum
prima conclusio quod secundum fidem catholicam tres personae divinae sunt coaeternae atque co
aequales
magnitudine aut superat potestate
potestas quasi diversa numerentur in deo tamen unum et idem sunt scilicet divina essentia simplex
et incommutabilis
spiritu sancto nec maius aliquid duae personae sunt simul quam una necque tres maius
aliquid quam duae nec maior est essentia in duabus quam vel tribus quam in una quia tota est
in singulis
in singulis propter naturae divinae unitatem
est pars divini esse vel divinae essentiae quia singula harum verus et plenus deus est
et tota etiam plena essentia divina est et ideo nulla istarum in trinitate pars est
quod tres divinae personae dicuntur una essentia non secundum materialem causam ut tres
statuae dicuntur unum aurum nec secundum complexionis similitudinem ut tres homines
dicuntur unius naturae vel sexus nec divina essentia praedicatur de divinis personis ut genus
de speciebus nec species de individuis nec ut continens de contentis nec ut
maius de minoribus
8a conclusio deus dicitur trinus seu trinitas non autem dicitur triplex
ibi enim non est triplicitas ubi summa est unitas et
in rebus autem corporeis non tantum est una quantum sunt tres simul et plus sunt
duae res quam una in trinitate vero summa tantum est una persona quantum tres simul
et tantum duae quantum una et ipse infinite sunt quia non est finis magnitudinis earum